ငါးရာငါးဆယ်ဇာတ်ဝတ္ထု
မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်
နမော တဿ ဘဂဝတော အရဟတော သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓဿ။
စတုတ္ထတွဲ
ဒသကနိပါတ်
၁။ စတုဒွါရဇာတ်
မိဘကို ပုတ်ခတ်ခြင်းကြောင့် သင်ဓုန်းစက်၌ ခံရခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် စတုဒွါရမိဒံ နဂရံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤစတုဒွါရဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဆုံးမခက်သော ရဟန်းတစ်ပါးကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုကို နဝကနိပါတ် ပထမဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်ခဲ့ပြီ။
ဤဒသကနိပါတ် စတုဒွါရဇာတ်၌ကား သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းကို ရဟန်း... သင်သည် ဆုံးမခက်သောဟူသည် မှန်သလော ဟု မေးတော်မူ၍ ဘုန်းတော်ကြီး အရှင်ဘုရား... မှန်ပေ၏ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း... သင်သည် ရှေး၌လည်း ဆုံးမခက်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ပညာရှိတို့၏ စကားကို မနာယူ၍ သင်ဓုန်းစက်ကို ဆောင်ဖူး၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ကဿပဘုရား လက်ထက်တော်ဝယ် ဗာရာဏသီပြည်၌ ကုဋေရှစ်ဆယ်ကြွယ်ဝသော သူဌေးအား မိတ္တဝိန္ဒက မည်သော တစ်ယောက်သော သားသည် ဖြစ်၏။
ထိုမိတ္တဝိန္ဒက၏ မိဘတို့သည် သောတာပန်ဖြစ်ကုန်၏။ မိတ္တဝိန္ဒကသည်ကား သီလမရှိ၊ သဒ္ဓါတရားလည်း မရှိ၊ ထိုအခါ ထိုမိတ္တဝန္ဒကကို နောက်အဖို့၌ အဖသေလွန်သည်ရှိသော် ဥစ္စာကိုစီရင်သောအမိသည် အမောင် သင်သည် ရခဲသော လူ၏အဖြစ်ကို ရ၏။ အလှူ ပေးလော့၊ သီလဆောက်တည်လော့၊ ဥပုသ်စောင့်လော့၊ တရားနာလော့ ဟု ဆို၏။ မိခင် အကျွန်ုပ်အား အလှူပေးခြင်း အစရှိသည်တို့ဖြင့် အလိုမရှိ၊ အကျွန်ုပ်ကို မိခင်သည် တစ်စုံတစ်ခုသော စကားကို မဆိုလင့်၊ အကျွန်ုပ်သည် အလိုရှိတိုင်း ပြုအံ့ ဟု မိတ္တဝိန္ဒကသည် ဆို၏။
ဥပုသ်စောင့်ခိုင်း၍
ဤသို့ ဆိုငြားသော်လည်း ထိုမိတ္တဝိန္ဒကကို လပြည့်ဥပုသ်နေ့ဖြစ်သော တစ်နေ့သ၌ အမိသည် အမောင် ယနေ့ မှတ်အပ်သော မြတ်သော ဥပုသ်နေ့တည်း၊ ယနေ့ ဥပုသ် ဆောက် တည်၍ ကျောင်းသို့သွား၍ ခပ်သိမ်းသော ညဉ့်ပတ်လုံး တရားကို နာ၍ လာလော့၊ သင့်အား ငါသည် တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကိုပေးအံ့ ဟု အမိသည် ဆို၏။ မိတ္တဝိန္ဒကသည် ကောင်းပြီဟု ဥစ္စာ၌ တပ်စွန်းသဖြင့် ဥပုသ်ဆောက်တည်၍ နံနက်စာစား၍ ကျောင်းသို့သွား၍ နေ့ကိုလွန်စေ၍ ညဉ့်အခါ အကြင်သို့ သဘောရှိသော အရပ်၌ နေသည်ရှိသော် တစ်ပုဒ်သော တရားသည်လည်း နား၌မတည်။ ထိုသို့ သဘောရှိသော တစ်ခုသောအရပ်၌ လျောင်းသဖြင့် အိပ်ပျော်၍ တစ်ဖန် မိုးသောက်သောနေ့၌ စောစောကလျှင် မျက်နှာသစ်၍ အိမ်သို့ သွားလေ၏။
ငွေတစ်ထောင် ပေး
မိတ္တဝိန္ဒက၏ အမိသည်ကား ယနေ့ သားသည် တရားနာ၍ စောစောကလျှင် တရားဟောမထေရ်ကို ပင့်၍ လလတ္တံ့ ဟု ယာဂု ခဲဖွယ် ဘောဇဉ်ကို စီရင်၍ နေရာခင်း၍ မိတ္တဝိန္ဒက၏ လာခြင်းကို မျှော်လတ်သော် တစ်ယောက်တည်းသာ လာသော မိတ္တဝိန္ဒကိုမြင်၍ အမောင် တရားဟော မထေရ်ကို အမောင်သည် မပင့်ခဲ့သလောဟု ဆို၍ အကျွန်ုပ်အား တရားဟောမထေရ်ဖြင့် အလိုမရှိဟု ဆိုလတ်သော် ထိုသို့တပြီးကား ယာဂုကို သောက်လော့ ဟု ဆို၏။ မိတ္တဝိန္ဒကသည် မိခင် သင်တို့သည် တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို ပေးအံ့ ဟု ဝန်ခံအပ်၏။ ရှေးဦးစွာ ငါ့အား တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို ပေးဦးလော့၊ ငါသည် နောက်မှ ယာဂုကို သောက်အံ့ ဟု ဆို၏။ ချစ်သား ယာဂုကို သောက်ဦးလော့၊ နောက်မှပေးအံ့ ဟု အမိသည် ဆို၏။ တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို ယူ၍သာလျှင် ယာဂုကို သောက်အံ့ဟု မိတ္တဝိန္ဒကသည် ဆို၏။ ထိုအခါ မိတ္တဝိန္ဒက၏ အမိသည် ဥစ္စာထောင်ထုပ်ကို ရှေ့၌ထား၏။ မိတ္တဝိန္ဒကသည် ယာဂုကိုသောက်၍ ဥစ္စာထောင်ထုပ်ကိုယူ၍ ကုန်သွယ်ခြင်းကိုပြုလျက် မကြာမြင့်မီလျှင် တစ်သိန်း နှစ်သောင်းသော ဥစ္စာကို ဖြစ်စေ၏။
အမိကို တွန်းထိုး၍သွား
ထိုအခါ မိတ္တဝိန္ဒကအား ငါသည် လှေတည်ထောင်၍ ကုန်ရောင်းခြင်းကို ပြုအံ့ ဟူသော အကြံသည် ဖြစ်၏။ ဖြစ်ပြီး၍ မိတ္တဗိန္ဒကသည် လှေကိုဖြစ်စေ၍ မိခင် အကျွန်ုပ်သည် လှေဖြင့်ကုန်သွယ်ခြင်းကို ပြုအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ မိတ္တဝိန္ဒကကို အမိသည် အမောင် သင်ကား တစ်ယောက်တည်းသော သားတည်၊ ဤအိမ်၌ ဥစ္စာသည်များ၏။ သမုဒ္ဒရာသည် များသောအပြစ်ရှိ၏။ သင် မသွားလင့်ဟု မြစ်၏။ ထိုမိတ္တဝိန္ဒကသည် မိခင် ကျွန်ုပ်သွားအံ့၊ ကျွန်ုပ်ကို မိခင်သည် တားခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း ဟု ဆို၍ အမောင် သင့်ကို ငါတားအံ့ဟု အမိသည် လက်၌ ကိုင်သည်ရှိသော် လက်ကိုလွတ်စေ၍ အမိကိုပုတ်ခတ်၍ လဲစေပြီးလျှင် အန္တရာယ်ကိုပြု၍ လှေဖြင့် သမုဒ္ဒရာသို့သွား၏။
သူယုတ် စာရေးတံမဲကျ
လှေသည် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ မိတ္တဝိန္ဒကကို မှီ၍ သမုဒ္ဒရာအပြင်၌ မတုန်မလှုပ်တည်၏။ သူယုတ်မာစာရေးတံ ချခြင်းကို ပြုလတ်သော် မိတ္တဝိန္ဒက၏ လက်၌သာလျှင် စာရေးတံ သုံးကြိမ်ကျ၏။ ထိုအခါ မိတ္တဝိန္ဒကအား ဖောင်ကိုပေး၍ ဤသူကို အမှီပြု၍ များစွာသောသူတို့သည် မပျက်စီးစေကုန်သတည်းဟု မိတ္တဝိန္ဒကကို သမုဒ္ဒရာအပြင်၌ ပစ်ကုန်၏။ ထိုခဏ၌ လှေသည် လျင်မြန်သောအဟုန်ဖြင့် သမုဒ္ဒရာသို့ပြေး၏။
ပြိတ္တာမတို့နှင့်ညား
မိတ္တဝိန္ဒကသည်လည်း ဖောင်၌အိပ်၍ တစ်ခုသော ကျွန်းငယ်သို့ရောက်၏။ ထိုကျွန်းငယ်၌ ဖလ်ဗိမာန်ဝယ် လေးယောက်ကုန်သော ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့ကိုမြင်၍ ထိုပြိတ္တာမတို့သည် ခုနစ်ရက် ဆင်းရဲကို ခံစားရကုန်၏။ ခုနစ်ရက် ချမ်းသာကို ခံစားရကုန်၏။ ထိုဝေမာနိက ပြိတ္တမတို့နှင့်တကွ ခုနစ်ရက် နတ်စည်းစိမ်ကို ခံစားရ၏။ ထိုအခါ မိတ္တဝိန္ဒကကို ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့သည် ဆင်းရဲကို ခံအံ့သောငှာ သွားလိုကုန်သည်ရှိသော် အရှင်အကျွန်ုပ်တို့သည် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ လာကုန်အံ့၊ အကြင်မျှလောက် အကျွန်ုပ်တို့သည် မလကုန်သေး၊ ထိုမျှလောက် မငြီးငွေ့သည်ဖြစ်၍ ဤဗိမာန်၌လျှင် နေလင့်လော့ ဟု ဆို၍ သွားကုန်၏။
မိတ္တဝိန္ဒကသည် တဏှာအလိုသို့ လိုက်၍ ထိုဖောင်၌လျှင် အိပ်၍ တစ်ဖန် သမုဒ္ဒရာအပြင်ဖြင့် သွားလတ်သည်ရှိသော် တစ်ခုသော ကျွန်းငယ်သို့ရောက်၍ ငွေဗိမာန်၌ ရှစ်ယောက်သော ဝေမာနိကပြိတ္တာမတို့ကို မြင်၍ ဤသို့ ရှေးနည်းဖြင့်လျှင် တစ်ခုသောကျွန်းငယ်၌ ပတ္တမြားဗိမာန်ဝယ် တစ်ကျိပ် ခြောက်ယောက်သော ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့ကိုမြင်၍ တစ်ပါးသော ကျွန်းငယ်၌လျှင် ရွှေဗိမာန်ဝယ် သုံးကျိပ်နှစ်ယောက်ကုန်သော ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့ကိုမြင်၍ ထိုဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့နှင့်တကွ နတ်စည်းစိမ်ကို စံစား၍ ထိုပြိတ္တာမတို့သည်လည်း ဆင်းရဲခံအံ့သောငှာ သွားသောကာလ၌ တစ်ဖန် သမုဒ္ဒရာအပြင်ဖြင့် သွားလတ်သည်ရှိသော် တစ်ခုသောတံတိုင်းဖြင့် ခြံရံအပ်သော လေးခုသော တံခါးရှိသော မြို့ကို မြင်၏။
ငရဲပန်းကို နတ်ပန်းထင်
များစွာကုန်သော ငရဲသူသတ္တဝါတို့သည် ဆင်းရဲကိုခံရာ အရပ်ဖြစ်သော ဥဿဒငရဲသည် မိတ္တဝိန္ဒကအား တန်ဆဆင်အပ်သော မြိုကဲ့သို့ဖြစ်၍ ထင်သတတ်၊ ထိုမိတ္တဝိန္ဒကသည် ဤမြို့သို့ဝင်၍ ငါသည် မင်းဖြစ်အံ့ ဟု ကြံ၍ သင်ဓုန်းစက်ကို ဦးခေါင်း၌ရွက်၍ မကောင်းမှုကိုခံရသော ငရဲသူ သတ္တဝါကို မြင်၏။
ထိုအခါ ငရဲသူသတ္တဝါတို့၏ ဦးခေါင်း၌ သင်ဓုန်းစက်သည် မိတ္တဝိန္ဒကအား ပဒုမာကဲ့သို့ဖြစ်၍ ထင်၏။ ရင်၌ ငါးပါးသော အင်္ဂါရှိသော အနှောင် အဖွဲ့သည် ရင်လွှမ်းတန်ဆာကဲ့သို့ဖြစ်၍ ထင်၏။ ဦးခေါင်းမှ ယိုစီးသော သွေးသည် စန္ဒကူး နံ့သာ ပျောင်းကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ငိုကြွေးသော အသံသည် သာယာသော သီချင်းသံကဲ့သို့ ဖြစ်၍ထင်၏။
သင်ဓုန်းစက်ကိုတောင်း
မိတ္တဝိန္ဒကသည် ထိုငရဲသူသတ္တဝါတို့၏ အထံသို့သွား၍ အိုယောကျ်ား သင်သည် တင့်တယ်ထွန်းပသော ပဒုမာကို ဆောင်အပ်၏။ ထိုပဒုမာကို ငါ့အား ပေးလော့ဟု ဆို၏။ အချင်း ဤဝတ္ထုကား ပဒုမာမဟုတ်၊ ဤဝတ္ထုသည် သင်ဓုန်းစက်တည်း ဟု ငရဲသူသတ္တဝါတို့သည် ဆို၏။ မိတ္တဝိန္ဒကလည်း အိုယောက်ျား သင်သည် ငါ့အားမပေးလိုသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ဤသို့ဆို ဟု ဆို၏။ ငရဲသူ သတ္တဝါသည်လည်း ငါ၏ကံသည် ကုန်သည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤယောက်ျားသည်လည်း ငါကဲ့သို့ အမိကို ပုတ်ခတ်၍ လာသည် ဖြစ်ရာ၏။ ထိုယောကျ်ားအား ငါသည် သင်ဓုန်းစက်ကို ပေးအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုအခါ မိတ္တဝိန္ဒကကို ငရဲသူသတ္တဝါသည် အို ယောက်ျား... သင်သည် ဤဝတ္ထုကို ယူလော့ ဟု ဆို၍ သင်ဓုန်းစက်ကို မိတ္တဝိန္ဒက၏ ဦးခေါင်းသို့ ပစ်အပ် ထိုသင်ဓုန်းစက်သည် မိတ္တဝိန္ဒက၏ ဦးခေါင်းသို့ကျ၏။
ငရဲခံရပြီ
ထိုခဏ၌ မိတ္တဝိန္ဒကသည် ထိုဝတ္ထုကို သင်ဓုန်းစက် ဟု သိ၍ သင်၏ သင်ဓုန်းစက်ကို သင်ယူလော့ ဟု ဝေဒနာသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ငိုကြွေး၏။ ငရဲသူသတ္တဝါသည်လည်း ကွယ်လေ၏။
ကျွန်ုပ်မှာ ဘာအပြစ်ရှိ
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ရုက္ခစိုးနတ်ဖြစ်၍ များစွာသော အခြံအရံတို့ဖြင့် ဥဿဒငရဲသို့ ဒေသစာရီ လှည့်လည်သည်ရှိသော် ထိုအရပ်သို့ ရောက်၏။ မိတ္တဝိန္ဒကသည် ဘုရားလောင်းကို မြင်၍ ရှင်နတ်မင်း... သင်ဓုန်းစက်သည် ကျည်ပွေ့သည် နှမ်းတို့ကို ကြိတ်ဘိသကဲ့သို့ အကျွန်ုပ်ကို ကြိတ်၏။ အကျွန်ုပ်သည် အဘယ်မကောင်းမှုကို ပြုအပ်သနည်းဟု မေးလို၍ -
ဩရုဒ္ဓပဋိရုဒ္ဓေါသ္မိ၊ ကိံ ပါပံ ပကတံ မယာ။
ကိမာဓိကရဏံ ယက္ခ၊ စက္ကာဘိနိဟတော အဟံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁။ ယက္ခ၊ အရှင်နတ်မင်း။ ဣဒံ နဂရံ၊ ဤမြို့သည်။ စတုဒွါရံ၊ တံခါးလေးခုရှိ၏။ အယသံ၊ သံဖြင့်ပြီးသော။ ဒဠှပါကာရံ၊ မြဲမြံသော တံတိုင်းရှိ၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဩရုဒ္ဓပဋိရုဒ္ဓေါ၊ အတွင်း၌ထား၍ ထက်ဝန်းကျင်မှ တံတိုင်းဖြင့် ရံအပ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ကိံ ပါပံ၊ အဘယ်မကောင်းမှုကို။ ပကတံ၊ ပြုအပ်သနည်း။
၂။ သဗ္ဗေ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ ဒွါရာ၊ တံခါးတို့ကို။ အပိဟိတာ၊ ပိတ်အပ်ကုန်သော။ ဒိဇော ယထာ၊ ငှက်ကဲ့သို့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဩရုဒ္ဓေါ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ ပိတ်အပ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ ကိံ အဓိကရဏံ၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ စက္ကာဘိနိဟတော၊ သင်ဓုန်းစက်သည် နှိပ်စက် အပ်သနည်း။
မိခင်ကို ကြောက်ကန်တွန်းထိုးခဲ့
ထိုအခါ နတ်သားသည် မိတ္တဝိန္ဒကအား အကြောင်းကို ဆိုအံ့သောငှာ-
အနုကမ္ပကာနံ ဉာတီနံ၊ ဝစနံ သမ္မ နာကရိ။
စတုဗ္ဘိ အဋ္ဌဇ္ဈဂမာ၊ အဋ္ဌာဟိပိ စ သောဠသ။
ဣစ္ဆာဟတဿ ပေါသဿ။ စက္ကံ ဘမတိ မတ္ထကေ။
ယေ စ တံ အနုဂိဇ္ဈန္တိ၊ တေ ဟောန္တိ စက္ကဓာရိနော။
ယေသံ စေတံ အသင်္ခါတံ၊ တေ ဟောန္တိ စက္ကဓာရိနော။
ဣစ္ဆံ န သေဝေယျ အနတ္ထသံဟိတံ။
ကရေယျ ဝါကျံ အနုကမ္ပကာနံ၊
တံ တာဒိသံ နာတိဝတ္တေယျ စက္ကံ။
ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃။ သမ္မ၊ အချင်း မိတ္တဝိန္ဒက။ တွံ၊ သင်သည်။ အတိရေကာနိ ဝီသတိ သဟဿာနိ၊ နှစ်သောင်း အလွန်ရှိကုန်သော။ သတသဟဿာနိ၊ တစ်သိန်းသော ဥစ္စာတို့ကို။ လဒ္ဓါ၊ ရ၍။ အနုကမ္ပကာနံ၊ အစဉ် သနားကုန်သော။ ဉာတီနံ၊ ဆွေမျိုးတို့၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ နာကရိ၊ မလိုက်နာ။
၄။ လင်္ဃိံ၊ လှေကို တံပိုးအဟုန်ဖြင့် ခုန်စေခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သော။ သာဂရံ၊ ရတနာတို့၏ တည်ရာဖြစ်သော။ အပ္ပသိဒ္ဓိကံ၊ နည်းသော ပြီးစီးခြင်းရှိသော။ သမုဒ္ဒံ၊ သမုဒ္ဒရာသို့။ ပက္ခန္ဒိ၊ သွား၏။ စတုဗ္ဘိ၊ လေးယောက်ကုန်သော ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့မှ။ အဋ္ဌ၊ ရှစ်ယောက်ကုန်သော ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့ကို။ အဇ္ဈဂမာ၊ ရ၏။ အဋ္ဌာဟိပိ စ၊ ရှစ်ယောက်ကျန်သော ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့မှလည်း။ သောဠသ၊ တစ်ကျိပ်ခြောက်ယောက်ကုန်သော ဝေမာနိကပြိတ္တမတို့ကို။ အဇ္စျဂမာ၊ ရ၏။
၅။ သောဠသာဟိ စ၊ တစ်ကျိပ်ခြောက်ယောက်ကုန်သော ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့မှလည်း။ ဗာတ္တိံသ၊ သုံးကျိပ်နှစ်ယောက်ကုန်သော ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့ကို။ အဇ္ဈဂမာ၊ ရ၏။ အတြိစ္ဆော၊ အလွန်အလိုကြီးသော သင်သည်။ မာတုပဟရဏ အကုသသ နိဿန္ဒေန၊ အမိကိုပုတ်ခတ်သော အကုသိုလ်ကံ၏ အကျိုးဖြင့်။ စက္ကံ၊ သင်ဓုန်းစက်သို့။ အာသဒေါ၊ ရောက်၏။ ဣစ္ဆာဟတဿ၊ အလိုသည် နှိပ်စက်အပ်သော။ ပေါသဿ၊ ယောကျ်ားဖြစ်သော သင်၏။ မတ္ထကေ၊ ဦးခေါင်းထက် ၌။ စက္ကံ၊ သင်ဓုန်းစက်သည်။ ဘမတိ၊ လည်၏။
၆။ ယေ စ၊ အကြင်သူတို့သည်လည်း။ ဥပရိဝိသာလာ၊ အထက်ကျယ်ထသော။ ဒုပ္ပူရာ၊ ပြည့်နိုင်ခဲသော။ ဣစ္ဆာဝိသဋဂါမိနီ၊ အလိုရှိရာသို့ လိုက်သော။ တံ၊ ထိုတဏှာကို။ အနုဂိဇ္ဈန္တိ၊ အဖန် တလဲလဲ တပ်စွန်းကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ စက္ကဓာရိနော၊ သင်ဓုန်းစက်ကို ဆောင်ရကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
၇။ တွံ၊ သင်သည်။ ဗဟုဘဏ္ဍဉ္စ၊ များသော ဥစ္စာကိုလည်း။ ဩဟာယ၊ စွန့်၍။ မဂ္ဂံ၊ ခရီးကို။ အပ္ပဋိဝေက္ခိယ၊ မဆင်ခြင်မူ၍။ ဂစ္ဆတိ၊ သွား၏။ ယေသံ စ၊ အကြင်သူတို့သည်လည်း။ အသင်္ခါတံ၊ မဆင်ခြင်ကုန်မူ၍။ ဧတံမဂ္ဂံ၊ ထိုခရီးသို့။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။ တေ စ၊ ထိုသူတို့သည်လည်း။ စက္ကဓာရိနော၊ သင်ဓုန်းစက်ကို ဆောင်ရကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
၈။ ကမ္မံ၊ အမှုကို။ သမေက္ခေ၊ ဆင်ခြင်ရာ၏။ ဝိပုလံ၊ ပြန့်ပြောသော။ ဘောဂဉ္စ၊ စည်းစိမ်ဥစ္စာကိုလည်း။ သမေက္ခေ၊ ဆင်ခြင်ရာ၏။ အနတ္ထသံဟိတံ၊ အကျိုးမဲ့နှင့်စပ်သော။ ဣစ္ဆံ၊ အလိုကို။ န သေဝေယျ၊ မမှီဝဲရာ။ အနုကမ္ပကာနံ၊ အစဉ်သနားကုန်သော မိဘတို့၏။ ဝါကျံ၊ စကားကို။ ကရေယျ၊ လိုက်နာရာ၏။ တာဒိသံ၊ ထိုသဘောရှိသော သူကို။ တံ စက္ကံ၊ ထိုသင်ဓုန်းစက်သည်။ နာတိဝတ္တေယျ-န အတိ ဝတ္တေယျ၊ မနှိပ်စက် မလွှမ်းမိုးရာ။
ကျွန်ုပ်ဘယ်လောက်ကြာ ခံရမလဲ
မိတ္တဝိန္ဒကသည် ထိုစကားကိုကြား၍ ဤနတ်သားသည် ငါပြုသောအမှုကို အမှန်အားဖြင့် သိ၏။ ဤနတ်သားသည် ငါ၏ ဆင်းရဲမှ လွတ်အံ့သော ကာလအတိုင်းအရှည်ကိုလည်း သိလတ္တံ့၊ ထိုနတ်သားကို မေးအံ့ ဟု ကြံ၍-
ကတိ ဝဿသဟဿာနိ၊ တံ မေ အက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၉။ ယက္ခ၊ ရှင်နတ်မင်း။ စက္ကံ၊ သင်ဓုန်းစက်သည်။ ကီဝစိရံ၊ ဘယ်မျှကြမြင့်စွာလျှင်။ မေ၊ ငါ၏။ သိရသိ၊ ဦးခေါင်း၌။ ဌဿတိ၊ တည်လတ္တံ့နည်း။ ကတိဝဿသဟဿာနိ၊ အဘယ်မျှသော နှစ်အထောင်တို့ပတ်လုံး။ ဌဿတိ၊ တည်လတ္တံ့နည်း။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော အရှင်နတ်မင်းသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ အက္ခာဟိ၊ ကြားလော့။
သင့်အကုသိုလ်ကံ မကုန်သရွေ့
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် မိတ္တဝိန္ဒကား ဆိုလို၍-
စက္ကံ တေ သိရသိ မာဝိဒ္ဓံ၊ န တံ ဇီဝံ ပမောက္ခသိ။
ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀။ မိတ္တဝိန္ဒ၊ မိတ္တဝိန္ဒက။ မေ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ တွံ၊ သင်သည်။ သုဏောဟိ၊ နာလော့။ တွံ၊ သင်သည်။ အတိသရော၊ အလွန်ကြမ်းကြုတ်သော အမှုကို ပြုအပ်သည်၏အဖြစ်နှင့် အတိုင်း အရှည်မရှိသော ကာလပတ်လုံး အလွန်ကြီးသော ဆင်းရဲကို အောက်မေ့ရလတ္တံ့။ ပစ္စသရော၊ အဖန်တလဲလဲ အလွန်ကြီးသော ဆင်းရဲကို အောက်မေ့ရလတ္တံ့။ တေ၊ သင်၏။ သိရသိ၊ ဦးခေါင်း၌။ စက္ကံ၊ သင်ဓုန်းစက်သည်။ အာဝိဒ္ဓံ၊ အိုးထိန်းစက်ကဲ့သို့ လည်၏။ တံ၊ ထိုသင်ဓုန်းစက်ကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ဇီဝံ၊ ကံ၏အကျိုး မကုန်သရွေ့ကာလပတ်လုံး အသက်ရှည်လျက်။ န မောက္ခသိ၊ မလွတ်စေနိုင်လတ္တံ့။
နတ်သားသည် ဤစကားကိုဆို၍ မိမိနေရာအရပ်သို့လျှင် သွား၏။ မိတ္တဝိန္ဒကသည်လည်း ကြီးစွာသော ဆင်းရဲကို ခံရ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဆုံးမခက်သော ရဟန်းသည် ထိုအခါ မိတ္တဝိန္ဒကဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ နတ်မင်း ဖြစ်ပြီ ဟု ဇာတ်တ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ချစ်ခင်သနား၊ မိဘအား၊ စကားနားထောင်ရာ
ရှေးဦးစွာသော စတုဒွါရဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒသကနိပါတ်
၂။ ကဏှဇာတ်
အကျင့်ကောင်းခြင်းသည် အဆင်းလှပခြင်းပင်မည်ခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကဏှော ဝတာယံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကဏှဇာတ်ကို ကပ္ပိလဝတ်ပြည်ကို အမှီပြု၍ နိဂြောဓာရုံ ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ပြုံးတော်မူခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုအခါ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ညချမ်းအချိန်ဝယ် နိဂြောဓာရုံကျောင်းတော်၌ ရဟန်းသံဃာ ခြံရံလျက် စင်္ကြံသွားတော်မူလတ်သည် ရှိသော် မထင်ရှားသော အရပ်၌ ပြုံးခြင်းကို ပြုံးတော်မူသတတ်။ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရား ပြုံးတော်မူခြင်း၏ အကြောင်းကား အဘယ်သို့နည်း၊ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားရှင်ကို မေးလျှောက်အံ့ဟု လက်အုပ်ချီ၍ ပြုံးတော်မူခြင်း၏ အကြောင်းကို မေးလျှောက်၏။
ထိုအခါ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်အား သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဖြစ်ဖူးသောဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ အာနန္ဒာ ကဏှမည်သော ရသေ့သည် ဖြစ်ဖူး၏။ ထိုရသေ့သည် ဤအရပ်၌ ဈာန်ဖြင့် မွေ့လျော်သည်ဖြစ်၍ နေ၏။ ထိုရသေ့၏ သီလတန်ခိုးကြောင့် သိကြားမင်း၏နေရာသည် တုန်လှုပ်၏ဟု ပြုံးခြင်း၏အကြောင်းကို မိန့်တော်မူ၍ ထိုဝတ္ထုသည် မထင်ရှားသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ထင်ရှားဖြစ်စိမ့်သောငှာ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ကုဋေရှစ်ဆယ် ကြွယ်ဝသော သားမရှိသော တစ်ယောက်သော ပုဏ္ဏားသည် သီလကို ဆောက်တည်၍ သားဆုတောင်းသည် ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုပုဏ္ဏား၏ ပုဏ္ဏေးမဝမ်း၌ ဖြစ်၏။
ကဏှ သတို့သား
မည်းသော အဆင်းရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ဘုရားလောင်းအား အမည်မှည့်သောနေ့၌ ကဏှသတို့သား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုကဏှသတို့သားသည် တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိသော ကာလ မြဆင်းတုကဲ့သို့ တင့်တယ်ခြင်း ရှိ၏။ အဖသည် အတတ်ကို သင်စိမ့်သောငှာ စေလွှတ်အပ်သည်ဖြစ်၍ တက္ကသိုလ်ပြည်၌ ခပ်သိမ်းသော အတတ်တို့ကို သင်ပြီး၍ ပြန်လည်၏။
အလှူကြီးပေး၍
ထိုအခါ ကဏှသတို့သားကို အဖသည် လျောက်ပတ်သော မယားနှင့်ယှဉ်စေ၏။ ထိုကဏှသတို့သားသည် မိဘတို့၏ လွန်သောကာလ၌ ခပ်သိမ်းသော ဥစ္စာစည်းစိမ်ကို စီရင်၏။ တစ်နေ့သ၌ ရတနာကျီကျတို့ကို ကြည့်၍ ပလ္လင်၏ အလယ်၌ နေ၍ ရွှေပေကို ဆောင်ခဲ့စေ၏။ ဤမျှသောဥစ္စာတို့ကို ဤအမည်ရှိသောသူသည် ဖြစ်စေအပ်၏။ ဤသို့ ရှေး၌ဖြစ်ကုန်သော အမျိုးတို့သည် ရွှေပေ၌ ရေးအပ်ကုန်သော အက္ခရာတို့ကို ကြည့်၍ အကြင်သူတို့သည် ဤဥစ္စာကို ဖြစ်စေအပ်၏။ ထိုသူတို့သည် မထင်ကုန်၊ ဥစ္စာသည်သာလျှင် ထင်၏။ ဤဥစ္စာကို ယူ၍ သွားသော တစ်ယောက်သောသူ မည်သည်လည်း မရှိ။ ဥစ္စာထုပ်ကို တမလွန်သို့ ယူအံ့သောငှာ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် မစွမ်းနိုင်၊ မင်း ခိုးသူ, မီး, ရေ မချစ်သောသူ ရန်သူမျိုး ငါးပါးတို့၏ ဆက်ဆံသည်၏အဖြစ်ကြောင့် အနှစ်မရှိသောဥစ္စာ၏ အနှစ်ကား အလှူပေးခြင်းလျှင်တည်း။ များစွာသော ရောဂါတို့နှင့် ဆက်ဆံသည်၏အဖြစ်ကြောင့် အနှစ်မရှိသော ကိုယ်၏ အနှစ်သည်ကား သီလရှိကုန်သောသူတို့၌ ရှိခိုးခြင်းအစရှိသော အဖြစ်လျှင်တည်း၊ အနိစ္စတာသည် နှိပ်စက်အပ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် အနှစ်မရှိသော အသက်၏ အနှစ်သည်ကား အနိစ္စ အစရှိသည်တို့၏ အစွမ်းအားဖြင့် ဝိပဿနာ စီးဖြန်းခြင်းလျှင်တည်း၊ ထို့ကြောင့် ငါသည် အနှစ်မရှိကုန်သော ဥစ္စာတို့မှ အနှစ်ကို ယူအံ့သောငှာ အလှူကို ပေးအံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် ထိုကဏှမည်သော ဘုရားလောင်းသည် နေရာမှထ၍ မင်း၏ အထံသို့သွား၍ မင်းကိုပန်၍ အလှူကြီးပေးခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။
ရသေ့ဝတ်ပြီ
ခုနစ်ရက်တိုင်အောင် ဥစ္စာတို့၏ မကုန်ခြင်းတို့ကို မြင်၍ ဥစ္စာဖြင့် ငါ့အား အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ အိုခြင်းတရားသည် ငါ့ကို မနှိပ်စက်မီ ရဟန်းပြု၍ အဘိညာဉ် သမာပတ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မာပြည်သို့ လားအံ့ ဟုကြံ၍ အိမ်၌ ခပ်သိမ်းသော တံခါးတို့ကိုဖွင့်စေ၍ ငါ လှူအပ်သည်သာလျှင်ဖြစ်၏။ ဆောင်ယူစေကုန်သတည်း ဟု ဆို၍ မစင်ကိုစက်ဆုပ်သကဲ့သို့ ဝတ္ထုကာမတို့ကိုပယ်၍ လူများငိုကြွေးစဉ် မြို့မှထွက်၍ ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုပြီးလျှင် မိမိနေရာ အကျိုးငှာ နှလုံးမွေ့လျင်ဖွယ်ရှိသော မြေအဖို့ကိုကြည့်လျက် ဤအရပ်သို့ရောက်၍ ဤအရပ်၌ နေ့အံ့ဟု တစ်ခုသော ဣန္ဒဝါရုဏီမည်သော သစ်ပင်ကို ဆွမ်းခံပြု၍ အဓိဋ္ဌာန်၍ ထိုသစ်ပင်ရင်း၌လျှင် နေ၏။ ရွာနီးကျောင်းကိုပယ်၍ အာရညကင် ဆောက်တည်၏။ သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်းကို မပြုမူ၍ ရုက္ခမူ ဆောက်တည်၏။ အဗ္ဘောကာသိကကို ဆောက် တည်၏။ နိုသဇ်ဓုတင်ကို ဆောက်တည်၏။ အကယ်၍ အိပ်ငြားအံ့၊ မြေ၌သာလျှင်အိပ်၏။ သွားဟူသော ကျည်ပွေ့ရှိသည်ဖြစ်၍ မီးဖြင့်မချက်သော အာဟာရတို့ကိုလျှင် စား၏။ သလေး မုယော အစရှိသော တစ်စုံတစ်ခုသော အာဟာရကိုမစား။ တစ်နေ့၌ တစ်ကြိမ်သာလျှင်စား၏။ ဧကာသနိက် ဆောက်တည်၏။ မြေဝယ်ပြန့်သောအရောင်၌ အရိပ်ကဲ့သို့ အသက်အပိုင်းအခြား ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုမျှလောက်ကုန်သော ထိုဓုတင်တို့ကို ဆောက်တည်၍နေ၏။
အကျင့်ပြင်းထန်
ဤကဏှဇာတ်၌ ဘုရားလောင်းသည် အလွန် အလိုနည်း သတတ်။ ထိုဘုရားလောင်းသည် မကြာမြင့်မီလျှင်အဘိညာဉ် သမာပတ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဈာန်ကစားခြင်းကို ကစားလျက် ထိုအရပ်၌လျှင်နေ၏။ သစ်သီးကြီးငယ်ငှာလည်း တစ်ပါးအရပ်သို့ မသွား။ သစ်ပင်၏ အသီးသီးသောကာလ၌ သစ်သီးကိုစား၏။ ပွင့်သောကာလ၌ အပွင့်ကိုစား၏။ အရွက်ဖြစ်သော ကာလ၌ အရွက်ကိုစား၏။ အရွက်မရှိသော ကာလ၌ အပွေးကိုစား၏။ ဤသို့ မြတ်သော ရောင့်ရဲခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ ဤအရပ်၌ ကြာမြင့်စွာ နေ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် တစ်နေ့သ၌ နံနက်အခါ သစ်ပင်၏ မှည့်သောအသီးတို့ကို ယူ၏။ ယူသော်လည်း လောဘ၏ အစွမ်းအားဖြင့် ကျက်စားခြင်းမရှိသဖြင့် ထ၍ တစ်ပါးသောအရပ်၌မယူ၊ ထိုင်မြဲတိုင်းလျှင် လက်ကိုဖြန့်၍ လက်ဖြန့်ရာအရပ်၌ တည်ကုန်သော အသီးတို့ကို ယူ၏။ ထိုလက်လှမ်းမီသော အသီးတို့တွင်လည်း နှစ်သက်ဖွယ်ရှိသော အသီးတို့ကို မရွေးမူ၍ ရတိုင်းရတိုင်းသော အသီးကိုသာလျှင် ယူ၏။
သိကြားမင်းလာပြီး
ဤသို့ အလွန်မြတ်သော ရောင့်ရဲခြင်းရှိသော ထိုဘုရားလောင်း၏ သီလတန်ခိုးအားဖြင့် သိကြားမင်း၏ ပဏ္ဍုကမ္ဗလာ ကျောက်နေရာသည် ပူသောအခြင်းအရာကိုပြ၏။ ပဏ္ဍု ကမ္ဗလာသည် သိကြားမင်း၏ အသက်ကုန်သဖြင့်လည်း ပူသည်ဖြစ်သတတ်။ ကောင်းမှုကုန်သဖြင့်လည်းပူသည် ဖြစ်သတတ်။ တစ်ပါးသော အာနုဘော်ကြီးသောသူသည် ထိုသိကြားအရာကို တောင့်တသဖြင့်လည်း ပူသည်ဖြစ်သတတ်။ တရားစောင့်ကုန်သော ကြီးသောတန်ခိုးရှိသော ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့၏ သီလတန်ခိုးအားဖြင့်လည်းကောင်း၊ ဒါနတန်ခိုးအားဖြင့် လည်းကောင်း ပူသည် ဖြစ်သတတ်။ သိကြားမင်းသည် ငါ့ကို အဘယ်သူသည်လျှင် နေရာမှ ရွေ့စေလိုသနည်း ဟု ဆင်ခြင်၍ ဤအရပ်၌ သစ်သီးတို့ကို ဆွတ်ယူလျက်နေသော ကဏှရသေ့ကို မြင်၍ ဤရသေ့သည် ပြင်းထန်သော အကျင့်ရှိ၏။ ကောင်းစွာ ထားအပ်သော ဣန္ဒြေရှိ၏။ ဤရသေ့ကို တရားဟောစေသဖြင့် မြတ်သော အသံကိုဖြစ်စေ၍ ချမ်းသာခြင်း၏ အကြောင်းကို ကြားစေ၍ ဆုပေးသဖြင့် နှစ်သက်စေ၍ ဤသစ်ပင်ကို အမြဲသီးသော အသီးရှိသည်ကိုပြု၍ လာအံ့ ဟု ကြံ၏။
အမည်းအနက်ကို မကြည်ညို
ကြံပြီး၍ ထိုသိကြားမင်းသည် ကြီးစွာသော အာနုဘော်ဖြင့် လျင်မြန်စွာ ဆင်းသက်၍ ထိုသစ် ပင်ရင်းဝယ် ကဏှရသေ့၏ နောက်အဖို့၌ ရပ်၍ မိမိကျေးဇူးမဲ့ကို ဆိုသည်ရှိသော် အမျက်ထွက်လတ္တံ့လော၊ မထွက်လတ္တံ့လော ဟု စုံစမ်းလိုရကား-
ကဏှေ ဘူမိပဒေသသ္မိံ၊ န မယှံ မနသော ပိယော။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁။ ဝတ၊ စင်စစ်။ ကဏှော၊ မည်းသော အဆင်းရှိသော။ အယံ ပုရိသော၊ ဤယောက်ျားသည်။ ကဏှေ၊ မည်းနက်သော။ ဘူမိပဒေသသ္မိံ၊ မြေအရပ် ၌။ ကဏှံ၊ မည်းနက်သော အဆင်းရှိသော။ ဘောဇနံ၊ သစ်သီးအစာကို။ ဘုဉ္ဇတိ၊ စား၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ မနသော၊ စိတ်သည်။ န ပိယော၊ မချစ်။
တရားဟောပြီ
ကဏှရသေ့သည် သိကြားမင်း၏ စကားကိုကြား၍ အဘယ်သူသည်လျှင် ငါနှင့်တကွ ပြောဆိုသနည်းဟု ဒိဗ္ဗစက္ခုဖြင့် ကြည့်လတ်သော် သိကြားဟုသိ၍ ပြန်၍ မကြည့်မူ၍လျှင်-
ယသ္မိံ ပါပါနိ ကမ္မာနိ၊ သဝေ ကဏှော သုဇမ္ပတိ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၂။ သုဇမ္ပတိ၊ သုဇာနတ်သမီး၏လင်။ တစသာ၊ အဆင်းအရေဖြင့်။ ကဏှော၊ မည်းနက်ခြင်းသည်။ န ကဏှော၊ မည်းနက်ခြင်း မမည်။ ဟိ သစ္စံ၊ မှန်၏။ အန္တော သာရော၊ အတွင်း၌ သီလ သမာဓိ အစရှိသော အနှစ်တို့နှင့် ပြည့်စုံ သော သူသည်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ဗြာဟ္မဏမည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ယသ္မိံ၊ အကြင်သူ၌။ ပါပါနိ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုကံတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ကဏှော၊ မည်းနက်၏။
ဤသို့ဆိုပြီး၍ သတ္တဝါတို့၏ မည်းသောအဖြစ်ကို ပြုတတ်ကုန်သော ကံတို့ကို ဧကဝိဓ အစရှိကုန်သော ကံအပြားတို့ဖြင့် အကျယ်ချဲ့၍ သီလအစရှိကုန်သော ကျေးဇူးတို့ကို ချီးမွမ်း၍ ကောင်းကင်၌ လကိုထင်စေသကဲ့သို့ သိကြားအား တရားတော၏။
သိကြားမင်းဆုပေး
သိကြားမင်းသည် ဘုရားလောင်း၏ တရားစကားကို နာာရ၍ နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းကို ဆုဖြင့် ဖိတ်လိုရကား-
ဝရံ ဗြဟ္မဏ တေ ဒမ္မိ၊ ယံကိဉ္စိ မနသိစ္ဆသိ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၃။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုသော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ဧတသ္မိံ၊ ထိုစကားကို။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာ မိန့်ဆိုအပ်သည်ရှိသော်။ ပတိရူပေ၊ လျောက်ပတ်သော စကားကို။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းဆိုအပ်သည်ရှိသော်။ ယံကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသော ဆုကို။ တွံ၊ သင်သည်။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံဝရံ၊ ထိုဆုကို။ တေ၊ သင့်အား။ ဒမ္မိ၊ ပေးအံ့။
ယူလိုသောဆု ၄-ပါး
ဘုရားလောင်းသည် ထိုစကားကိုကြား၍ သိကြားမင်းသည် မိမိကျေးဇူးမဲ့ကို ဆိုသည်ရှိသော် အမျက်ထွက်လတ္တံ့လော၊ မထွက်လတ္တံ့လောဟု စုံစမ်းလျက် ငါ၏ အရေအဆင်းကို လည်းကောင်း, အစာကိုလည်းကောင်း, နေရာကိုလည်းကောင်း ကဲ့ရဲ၍ ယခု ငါ၏ အမျက်မထွက်သော အဖြစ်ကိုသိ၍ ကြည်ညိုစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ဆုကိုပေး၏။ ဤသိကြားမင်းသည်ကို သိကြားစည်းစိမ် ဗြဟ္မာ့စည်းစိမ်တို့၏ အကျိုးငှာ မြတ်သော အကျင့်ကို ကျင့်၏ဟူ၍လည်း ထင်မှတ်ရာ၏။ ထိုသို့ ထင်မှတ်ရာ၌ သိကြားမင်းအား ယုံမှားကင်းစေခြင်းငှာ အမျက်ထွက်ခြင်း ပြစ်မှားခြင်းတို့သည် ငါ့အား မဖြစ်စေကုန်သတည်း၊ သူ့စည်းစိမ်၌ တပ်စွန်းခြင်းသည်လည်း ငါ့အား မဖြစ်စေသတည်း၊ သူတစ်ပါးတို့၌ ချစ်ခြင်းသည်လည်း ငါ့အား မဖြစ်စေသတည်း၊ လျစ်လျူ ရှု၍သာလျှင် ငါသည် နေနိုင်လို၏ဟု ဤလေးပါးကုန်သော ဆုတို့ကို ငါသည် ယူခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် သိကြားမင်းအား ယုံမှားကင်းစေခြင်း အကျိုးငှာ လေးပါးကုန် ဆုတို့ကို ယူလို၍-
သုနိက္ကောဓံ သုနိဒ္ဒေါသံ၊ နိလ္လောဘံ ဝုတ္တိမတ္တနော။
နိသ္နေဟမဘိကင်္ခါမိ၊ ဧတေ မေ စတုရော ရေ။
ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄။ သဗ္ဗဘူတာနံ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော သတ္တဝါတို့ကို။ ဣဿရ၊ အစိုးရသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ တွံ၊ သင်သည်။ စေ အဒေါ၊ အကယ်၍ ပေးအံ့။ အဟံ၊ ငါသည်။ သုနိက္ကောဓဉ္စ၊ အလွန် အမျက်ထွက်ခြင်း မရှိသော အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း။ သုနိဒ္ဒေါသဉ္စ၊ အလွန်ပြစ်မှားခြင်း မရှိသောအဖြစ်ကိုလည်းကောင်း။ နိလ္လောဘဉ္စ၊ လောဘမရှိသော အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း။ နိသ္နေဟဉ္စ၊ ချစ်ခြင်းမရှိသော အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဧဝရူပံ၊ ဤအင်္ဂါလေးပါးနှင့် ပြည့်စုံသော သဘောရှိသော။ ဝုတ္တိံ၊ ဖြစ်ခြင်းကို။ အဘိကင်္ခါမိ၊ အလိုရှိ၏။ မေ၊ ငါ့အား။ စတုရော၊ လေးပါးကုန်သော။ ဧတေ ဝရေ၊ ထိုဆုတို့ကို။ ဒေဟိ၊ ပေးလော့။
လောဘ, ဒေါသတိုအပြစ် ဘာလဲ
ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် အကြင် အခြင်းဖြင့် သိကြားမင်း၏ အထံ၌ဆုကိုယူ၍ ပေးသဖြင့် အမျက်ထွက်ခြင်း အစရှိသည်တို့ကို ပယ်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်းဟူ၍ မသိလောဟူမူကား မသိသည်မဟုတ်၊ သိသည်သာလျှင် ဖြစ်၏။ သိငြားသော်လည်း သိကြားမင်းသည် ဆုပေးသည်ရှိသော် ဆုကိုမယူဟု ဆိုခြင်းသည် မလျောက် ပတ်၊ ထို့ကြောင့် သိကြားမင်းသည် ယုံမှားကင်းစေခြင်း အကျိုးငှာ ထိုအခြင်းဖြင့် ဆုကိုယူ၏။ ထို့နောင်မှ သိကြားမင်းသည်လည်း ကဏှာပညာရှိသည် ဆုကိုယူသည်ရှိသော် အလွန်လျှင် အပြစ်ကင်းကုန်သော ဆုကိုယူ၏။ ထိုဆုတို့၌ ကျေးဇူးအပြစ်ကို ကဏှပညာရှိကိုလျှင် မေးအံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုအခါ ကဏှပညာရှိကို မေးလိုသော သိကြားမင်းသည် -
လောဘေ သ္နေဟေ စ ဗြဟ္မဏ။
အာဒီနဝံ တွံ ပဿသိ၊ တံ မေ အက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၅။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုတို့ကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့။ တွံ၊ သင်သည်။ ကောဓေ ဝါ၊ အမျက် ထွက်ခြင်း၌ လည်းကောင်း။ ဒေါသေ ဝါ၊ ပြစ်မှားခြင်း၌ လည်းကောင်း။ လောဘေ စ၊ တပ်စွန်းခြင်း၌လည်းကောင်း။ သ္နေဟေ စ၊ ချစ်ခြင်း၌ လည်းကောင်း။ ကိံ နု အာဒီနဝံ၊ အဘယ်အပြစ်ကို။ ပသသိ၊ မြင်သနည်း။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော။ တိံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ တံ၊ ထိုအပြစ်ကို။ အက္ခာဟိ၊ ဆိုလော့။
လောဘတို့၏ အပြစ်များ
ထိုအခါ သိကြားမင်းကို ဘုရားလောင်းသည် သိကြား ထိုသို့တပြီကား နာလော့ဟု ဆို၍-
ဝဍ္ဎတေ သော အခန္တိဇော။
အာသင်္ဂီ ဗဟုပါယာသော၊
တသ္မာ ကောဓံ န ရောစယော။
တတော ပါဏိ တတော ဒဏ္ဍာ၊
သတ္ထဿ ပရာမသတိ။
ဒေါသော ကောဓသမုဋ္ဌာနော၊
တသ္မာ ဒေါသံ န ရောစယေ။
ဒိဿန္တိ လောဘဓမ္မေသု၊
တသ္မာ လောဘံ န ရောစယေ။
တေ ဘုသံ ဥပတာပေန္တိ၊
တသ္မာ သ္နေဟံ န ရောစယေ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
ကောဓအပြစ်
၁၆။ ဝါသဝ၊ သိကြားမင်း။ အခန္တိဇော၊ သည်းခံခြင်းကြောင့်ဖြစ်သော။ သော ကောဓော၊ ထိုအမျက် ထွက်ခြင်းသည်ကား။ အပ္ပေါ ဟုတွာ၊ ရှေးဦးစွာ အနည်းငယ်သာဖြစ်၍။ ဗဟု ဟောတိ၊ နောက်ပြီးတစ်ခါ များစွာဖြစ်တတ်၏။ ဝဍ္ဎတေ၊ အဆင့်ဆင့် ပွားတတ်၏။ အာသင်္ဂီ၊ ကပ်ငြိခြင်းကို ပြုတတ်၏။ ဗဟုပါယာသော၊ များသော ကိုယ်၏ ဆင်းရဲခြင်း စိတ်၏ဆင်းရဲခြင်းကို ဖြစ်စေတတ်၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ များစွာသော အပြစ်ရှိသောကြောင့်။ ကောဓံ၊ အမျက်ထွက်ခြင်းကို။ အဟံ၊ သည်။ န ရောစယေ၊ မနှစ်သက်။
ဒေါသအပြစ်
၁၇။ သဟဿက္ခိ၊ တစ်ထောင်သောသူတို့ ကြံအပ်သော အနက်ကို တစ်ခဏခြင်း သိမြင်စွမ်းနိုင်သော ပညာမျက်စိ ရှိသော။ ဒေဝိန္ဒ၊ သိကြားမင်း။ ယော ဒေါသော၊ အကြင်ဒေါသသည်။ ကောဓသမုဋ္ဌာနော၊ ကောဓကြောင့် ဖြစ်၏။ တေန ဒေါသေန၊ ထိုသို့ ပြစ်မှားခြင်း လက္ခဏာရှိသော ဒေါသဖြင့်။ ဒုဋ္ဌဿ၊ အမျက်ထွက်ပြီး၍ နောက်အဖို့၌ ပြစ်မှားသောသူအား။ ဖရုသာ ဝါစာ၊ ကြမ်းကြုတ်ရုန့်ရင်းသောစကားကို ဆိုတတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အနန္တရာ၊ ကြမ်းကြုတ်သော စကားကို ဆိုပြီးသည်၏ အခြားမဲ့၌။ ပရာမာသော၊ ဆွဲငင်ခြင်း စသည်ဖြင့် ထိပါးတတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အနန္တရာ၊ ထိပါးသည်၏ အခြားမဲ့၌။ ပါဏိ၊ လက်ဖြင့် ပုတ်ခတ်တတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တတော၊ ထိုသို့ လက်ရောက်ပြီးသည်မှ။ ဒဏ္ဍော၊ တုတ် လှံတံဖြင့် ပုတ်ခတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တတော၊ ထို တုတ် လှံတံဖြင့် ပုတ်ခတ်ပြီးသည်မှ။ သတ္ထဿ၊ ဓားလက်နက်ကို။ ပရာမသတိ၊ သုံးသပ်ကိုင်စွဲတတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တသ္နာ၊ ထိုသို့ များစွာသော အပြစ်ရှိသောကြောင့်။ ဒေါသံ၊ ပြစ်မှားခြင်းဒေါသကို။ န ရောစယေ၊ ငါမနှစ်သက်။
လောဘအပြစ်
၁၈။ မဃဝ၊ သိကြားမင်း။ အာလောပသာဟသာကာရာ စ၊ ရွာကို လုယက်ခြင်း, ရင်၌ ဓား လှံ တင်ထား၍ အနိုင်အထက်ပြု၍ ယူခြင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ နိကတိ ဝဉ္စနာနိစ၊ အတုကိုပြ၍ လှည့်စားခြင်းအကြောင်း၌ လိမ္မာသည်၏အဖြစ်ဖြင့် သူတစ်ပါးဥစ္စာကို လှည့်ပတ်၍ ယူခြင်းဟူသော လှည့်စားခြင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ လောဘဓမ္မေသု၊ သူ့စည်းစိမ်ကိုတပ်သော လောဘရှိသော သူတို့၌။ ဒိဿန္တိ၊ ထင်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ များသော အပြစ်ရှိသောကြောင့်။ လောဘံ၊ လောဘကို။ န ရောစယေ၊ ငါမနှစ်သက်။
တဏှာအပြစ်
၁၉။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ သ္နေဟသင်္ဂထိတာ၊ သက်ရှိသက်မဲ့ဖြစ်သော သတ္တဝါသင်္ခါရတို့၌ စေးကပ်ငြိတွယ်ခြင်း လက္ခဏာရှိသော တဏှာဟူသောအစေးဖြင့် စေးကပ်ငြိတွယ်ကုန်သော။ မနောမယာ၊ စိတ်ကြောင့် ဖြစ်ကုန်သော။ ပုထူ၊ များကုန်သော။ ဂန္ထာ၊ အဘိဇ္ဈာကာယဂန္ထ အစရှိကုန်သော အကုသိုလ်တရားတို့သည်။ အာရမ္မဏေသု၊ သတ္တဝါသင်္ခါရဟု ဆိုအပ်သော အာရုံတို့၌။ သေန္တိ၊ အဖန်တလဲလဲ ဖြစ်ကုန်၏။ တေ ဂန္ထာ၊ ထိုသတ္တဝါ သင်္ခါရတို့၌ တပ်တတ်သော တဏှာနှင့်စပ်သော အဘိဇ္ဈာကာယဂန္ထ အစရှိသော အကုသိုလ်တရားတို့သည်။ ဘုသံ၊ ပြင်းစွာ။ သတ္တေ၊ သတ္တဝါတို့ကို။ ဥပတာပေန္တိ၊ ပူပန်စေတတ်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ များစွာသော အပြစ်ရှိသောကြောင့်။ သ္နေဟံ၊ အဘိဇ္ဈာကာယဂန္ထ အစရှိသည်တို့၏ အကြောင်းဖြစ်သော တဏှာဟူသော သ္နေဟကို။ န ရောစယေ၊ ငါမနှစ်သက်။
တခြားဆုလည်း ယူပါဦး
သိကြားမင်းသည် ဖြေအပ်သော ပြဿနာကိုကြား၍ ကဏှပညာရှိသည် ဤပြဿနာတို့ကို ဘုရား၏တင့်တယ်စံပယ်ခြင်းဖြင့် ဖြေအပ်ကုန်ပြီ၊ ငါသည် အလွန်လျှင် ရှင်ရသေ့အား နှစ်သက် သည်ဖြစ်၍ တစ်ပါးသောဆုကိုလည်း ယူလော့ ဟု ဆိုလို၍-
ဝရံ ဗြာဟ္မဏ တေ ဒမ္မိ၊ ယံ ကိဉ္စိ မနသိစ္ဆသိ။
ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းစွာ ဟောအပ်သော။ ပတိရူပေ၊ ရှင်ရသေ့တို့အား လျောက်ပတ်သော။ ဧတသ္မိံ ဓမ္မေ၊ ထိုကုသိုလ်ကံ အကုသိုလ်ကံတို့နှင့်စပ်သော တရားကို။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာ ဟောအပ်သည် ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ပသန္နော၊ ကြည်ညို၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ကြည်ညိုသောကြောင့်။ ယံကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသော အကြင်အကြင်ဆုကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလို ရှိ၏။ တံဝရံ၊ ထိုဆုကို။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒမ္မိ၊ ပေးအံ့။
ကျန်းမာရပါစေ
ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် သိကြားဆိုသော ဂါထာ၏ အခြားမဲ့ဖြစ်သော-
အရညေ မေ ဝိဟရတော၊ နိစ္စံ ဧကဝိဟာရိနော၊
အာဗာဓာ မာ ဥပ္ပဇ္ဇေယျုံ၊ အန္တရာယကရာ ဘုသာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁။ သဗ္ဗဘူတာနံ၊ ခပ်သိမ်းသော စတုမဟာရာဇ်တာ ဝတိံသာနတ်တို့ကို။ ဣဿရ၊ အစိုးရသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ စေ အဒေါ၊ အကယ်၍ ပေးသည်ဖြစ်အံ့။ အရညေ၊ တော၌။ ဝိဟရတော၊ ဣရိယာပုထ်လေးပါးကိုဆောင်လျက်။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ ဧကဝိဟာရနော၊ တစ်ယောက်တည်းသာ နေလေ့ရှိသော။ မေ၊ ငါ့အား။ ဘုသာ၊ ပြင်းစွာကုန်သော။ အန္တရာယကရာ၊ မြတ်သောအကျင့်၏အန္တရာယ်ကိုပြု တတ်ကုန်သော။ အာဗာဓာ၊ အနာတို့သည်။ မာ ဥပ္ပဇ္ဇေယျုံ၊ မဖြစ်စေကုန်သတည်း။ ဣမံ၊ ဤအန္တရာယ်ကင်းသော ဆုကို။ ဒေဟိ၊ ပေးလော့၊
တခြားဆုကိုလည်း ယူပါဦး
ထိုရသေ့စကားကို ကြား၍ သိကြားမင်းသည် ကဏှပညာရှိကား ဆုကိုယူသည်ရှိသော် ပစ္စည်းလေးပါးနှင့်စပ်သော ဆုကို မယူပေ၊ ခြိုးခြံသော အကျင့်နှင့်စပ်သော ဆုကိုသာလျှင် ယူ၏ ဟု ကြံ၍ အတိုင်းထက်အလွန် ကြည်ညိုသည်ဖြစ်၍ တစ်ပါးသောဆုကိုလည်း ပေးလိုရကား-
ဝရံ ဗြာဟ္မဏ တေ ဒမ္မိ၊ ယံကိဉ္စိ မနသိစ္ဆသိ။
ဟူသော ဆိုခဲ့ပြီးသည်မှ တစ်ပါးသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၂။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းစွာ ဟောအပ်သော။ ပတိရူပေ၊ ရှင်ရသေ့တို့အားလျောက်ပတ်သော။ ဧတသ္မိံ ဓမ္မေ၊ ထိုကုသိုလ်ကံ အကုသိုလ်ကံတို့နှင့်စပ်သော တရားကို။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာ ဟောအပ်ပြီး
သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ပသန္နော၊ ကြည်ညို၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ ကြည်ညိုသောကြောင့်။ ယံကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသော အကြင် အကြင်ဆုကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံဝရံ၊ ထိုဆုကို။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အ။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒမ္မိ၊ ပေး၏။
ဒုစရိုက်ကိုမပြုရလို
ဘုရားလောင်းသည် ဆုကိုယူခြင်း၌ ဥပဒေသနည်းပေးသဖြင့် ယူသော, အရိပ်အမြွက်ဖြင့်လည်း ထိုသိကြားမင်းအား တရားဟောလိုရကား-
န မနော ဝါ သရီရံ ဝါ၊ မံ ကတေ သက္က ကဿစိ။
ကဒါစိ ဥပဟညေထ၊ ဧတံ သက္က ဝရံ ဝရေ။
ဟူသာ အဆုံးဂါထာကို ဆို၏။
၂၃။ သဗ္ဗဘူတနံ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော စတုမဟာရာဇ် တာဝတိံသာနတ်တို့ကို။ ဣဿ၊ အစိုးရသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါအား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ စေ အဒေါ၊ အကယ်၍ ပေးသည်ဖြစ်အံ့။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ မံ ကတေ၊ ငါ့ အကြောင်းကြောင့်။ ကဿစိ၊ တစ်စုံ တစ်ယောက်သော သတ္တဝါအား။ မနော ဝါ၊ မနောဒွါရသည်လည်းကောင်း။ သရီရံ ဝါ၊ ကာယဒွါရ ဝစီဒွါရသည်လည်းကောင်း။ ကဒါစိ၊ တစ်ရံတစ်ခါမျှ။ န ဥပဟညေထ၊ ပါဏာတိပါတစသော ဆယ်ပါးသော ဒုစရိုက်တို့ဖြင့် မပျက်ပါစေလင့်။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ဧတံ ဝရံ၊ ထိုငါ့အကြောင်းကြောင့် တစ်ပါးသော သတ္တဝါတို့အား ဒုစရိုက်ဆယ်ပါး မပွားအံ့သောဆုကို။ ဝရေ၊ ယူ၏။
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် ခြောက်ပါးသော အရာတို့၌လည်း ဆုကို ယူသည်ရှိသော် ဈာန်ကိုမှီသော ဆုကိုသာလျှင် ယူ၏။ ကိုယ်မည်သည်ကား အနာနှိပ်စက်ခြင်း သဘောရှိ၏။ ထိုနာခြင်းသဘောရှိသောကိုယ်ကို သိကြားမင်းသည် နာခြင်းသဘော မရှိသည်ကို ပြုခြင်းငှာ မတတ်ကောင်းဟု ဘုရားလောင်းသည် သိ၏။ သတ္တဝါတို့၏လည်း သုံးပါးသောဒွါရတို့၌ စင်ကြယ်သည်၏အဖြစ်ကို သိကြားမင်းသည် ပြုခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ စင်ကြယ်ခြင်းသည် မိမိကိုယ်နှင့် စပ်သလျှင်ကတည်း၊ ဤသို့ဖြစ်ငြားသော်လည်း ထိုသိကြားမင်းအား တရားဟောခြင်းငှာ ဤခြောက်ဆုတို့ကို ယူ၏။ သိကြားမင်းသည်လည်း ထိုသစ်ပင်ကို ချိုသောအသီးရှိသည်ကို ပြုပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းကို ရှိခိုးလျက် ဦးခေါင်းထက်၌ လက်အုပ်ကို တည်လျက် ဤအရပ်၌သာလျှင် အနာမရှိ ကျန်းမာပကတိ ရှိတော်မူသည် ဖြစ်ရစ်စေသတည်းဟုဆို၍ မိမိနေရာ တာဝတိံသာနတ်ပြည်သို့သာလျှင် သွားလ၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း မယုတ်သော ဈာန်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ အာနန္ဒာ-ဤအရပ်သည်ကား ငါဘုရားသည် ကဏှရသေ့ဖြစ်သောအခါ နေတော်မူသော အရပ်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ဘယ်သို့ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား- အာနန္ဒာ... ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ သိကြားမင်းဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ ကဏှပညာရှိရသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်တော်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ရောင့်ရဲခြိုးခြံ၊ အကျင့်မှန်၊ နိဗ္ဗာန်ရောက်ကြောင်းသာ
နှစ်ခုမြောက်သော ကဏှဇာတ်သည်ပြီး၏။
*****
ဒသကနိပါတ်
၃။ စတုပေါသထိကဇာတ်
ယော ကောပနေယျေ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤစတုပေါသထိကဇာတ်သည် ပုဏ္ဏကဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။
သုံးခုမြောက် စတုပေါသထိကဇာတ်သည်ပြီး၏။
*****
ဒသကနိပါတ်
၄။ သင်္ခဇာတ်
အနည်းငယ်မျှကို စွန့်လှူခြင်းကြောင့် ကြီးကျယ်သော အကျိုးကိုရခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဗဟုဿုတော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာ ဆင်အပ်သော ဤသင်္ခဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် အလုံးစုံသော ပရိက္ခရာအလှူကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... သာဝတ္ထိပြည်၌ တစ်ဦးသောဒါယကာသည် မြတ်စွာဘုရား၏ တရားတော်ကို နာရလျှင် ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ နက်ဖြန်အကျိုးငှာ ဆွမ်းဖိတ်ပြီးလျှင် မိမိအိမ်တံခါး၌ မဏ္ဍပ်ကိုဆောက်၍ တန်ဆာဆင်ပြီးလျှင် နက်ဖြန်နေ့၌ မြတ်စွားဘုရားအား ဆွမ်းဘုဉ်းပေးအံ့သောအခါကို ကြားလျှောက်စေ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ငါးရာသော ရဟန်းအပေါင်း ခြံရံလျက် ထိုဒါယကာအိမ်သို့ ကြွတော်မူ၍ ကောင်းစွာခင်းအပ်သော နေရာ၌ နေတော်မူ၏။ ဒါယကာသည် သားမယား အလုပ်အကျွေး အခြံအရံပရိသတ်နှင့်တကွ ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာအား ကြီးစွာသောအလှူကို လှူ၍ ဤကဲ့သို့ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ပင့်ဖိတ်ပြီးလျှင် ကြီးစွာသောအလှူကို ဖြစ်စေ၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ သပိတ်သင်္ကန်းအစရှိသော အလုံးစုံသော ပရိက္ခရာကိုလှူ၏။ ထိုအလှူကြီးကို လှူသည်သော်ရှိသော်ကား ဖိနပ်အလှူကို များစွာပြု၍လှူ၏။ မြတ်စွာဘုရားအား လှူအပ်သောဖိနပ်သည် အသပြာတစ်ထောင်ထိုက်၏။ နှစ်ပါးကုန်သော အဂ္ဂသာဝကတို့အား လှူအပ်သောဖိနပ်သည် အသပြာငါးရာထိုက်၏။ ကျန်ငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့အား လှူအပ်သောဖိနပ်သည် အသပြာတစ်ရာစီ ထိုက်၏။ ထိုဒါယကာသည် ပရိက္ခရာရှစ်ပါးနှင့်တကွ များစွာသောအလှူကိုလှူ၍ မိမိ၏ အခြံအရံပရိသတ်နှင့်တကွ မြတ်စွာဘုရား အထံတော်၌နေ၏။
ထိုအခါ ထိုဒါယကာအား မြတ်စွာဘုရားသည် သာယာသော အသံတော်ဖြင့် အနုမောဒနာ ပြုတော်မူလိုသည်ဖြစ်၍ ဒါယကာ သင်၏ အလုံးစုံသော ပရိက္ခရာအလှူ သည်မြတ်၏။ ဝမ်းမြောက်သည် ဖြစ်လော့။ ရှေး၌ ဘုရားမပွင့်မီ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါဘုရားအား ဖိနပ်တစ်ရန်ကို လှူသောကြောင့် သင်္ဘောပျက်သည်ရှိသော် တည်ရာမရှိသော မဟာသမုဒ္ဒရာ၌လည်း ဖိနပ်လှူသော အကျိုးဆက်ဖြင့် တည်ရာကို ရရှိကုန်ပြီ၊ သင်သည်ကား ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာအား အလုံးစုံသော ပရိက္ခရာအလှူကို လှူ၏။ သင်၏ ဖိနပ်အလှူ၏ အကျိုးသည် အဘယ့်ကြောင့် တည်ရာ မှီခိုရာသည် မဖြစ်လတ္တံ့နည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုဒါယကာသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာ... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏ သီပြည်သည် မောဠိနီအမည်ရှိ၏။ ထိုမောဠိနီအမည်ရှိသော ပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ကြွယ်ဝကုံလုံ ပြည့်စုံသော များသော ဥစ္စာရှိသော များသော အသုံးအဆောင်ရှိသော နှစ်သက်ခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော များသော အဆောက်အဦရှိသော များသော ဥစ္စာစပါး ရွှေငွေရှိသော သင်္ခမည်သော ပုဏ္ဏားသည် မြို့တံခါး လေးမျက်နှာတို့၌လည်းကောင်း မြို့လည် ၌လည်းကောင်းမိမိ အိမ်တံခါး၌လည်းကောင်း ဤသို့ ခြောက်ပါးသော အရပ်တို့၌ ခြောက်ဆောင်သော အလှူတင်းကုပ်တို့ကို ဆောက်၍ နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း ခြောက်သိန်းသော အလှူဝတ္ထုတို့ကို လှူ၏။
ထီး ဖိနပ်လှူခြင်း
ထိုသင်္ခပုဏ္ဏားသည် တစ်နေ့သ၌ ကြံ၏။ အဘယ်သို့ ကြံသနည်းဟူမူကား ငါသည် အိမ်၌ ဥစ္စာကုန်သည်ရှိသော် အလှူပေးခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ဥစ္စမကုန်မီလျှင် သင်္ဘောဖြင့် သုဝဏ္ဏဘူမိသို့သွား၍ ဥစ္စာကို ဆောင်အံ့ ဤသို့ ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ လှေကိုပြုပြင်ပြီးလျှင် ဥစ္စာဖြင့် ပြည့်စုံစေ၍ သားမယားကို ခေါ်ပြီးလျှင် အကြင်မျှလောက် ငါသည် လာအံ့၊ ထိုမျှလောက် ငါ၏ လှူမြဲဝတ်ကို မပြတ်စေမူ၍ လှူနှင့်ကြကုန်လော့ ဟု ဆို၍ ကျွန်အမှုလုပ်တို့ဖြင့် ခြံရံလျက် ထီးကိုဆောင်း၍ ဖိနပ်ကိုစီးလျက် မွန်းတည့်သောအခါ၌ ပဋ္ဋနသင်္ဘောဆိပ်ရွာသို့ ရှေးရှုသွား၏။ ဘုရားလောင်း ထွက်သောခဏ၌ ဂန္ဓမာဒနတောင်ဝယ် တစ်ဆူသော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဆင်ခြင်၍ ဘုရားလောင်း သင်္ခပုဏ္ဏား၏ ဥစ္စာဆောင်ခြင်းငှာ သဘောဆိပ်သို့ သွားသည်ကို မြင်လျှင် ယောက်ျားမြတ်သည် ဥစ္စာကို ဆောင်ခြင်းငှာ သွား၏။ ထိုယောက်ျားမြတ်အား မဟာသမုဒ္ဒရာ၌ အန္တရာယ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့လော ဟု ဆင်ခြင်ပြန်၍ အန္တရာယ်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု သိလျှင် သင်္ခပုဏ္ဏားသည် ငါ့ကိုမြင်၍ ထီးကိုလည်းကောင်း, ဖိနပ်ကိုလည်းကောင်း ငါ့အားလှူ၍ ထိုထီး ဖိနပ်လှူသော ကောင်းမှုစေတနာ၏ အကျိုးဆက်ဖြင့် သမုဒ္ဒရာ၌ သင်္ဘောပျက်သည်ရှိသော် တည်ရာကိုရလတ္တံ့၊ ထိုယောက်ျား မြတ်အား ချီးမြှောက်ခြင်းကို ပြုအံ့ ဟု ကောင်းကင်ဖြင် လာတော်မူ၍ ထိုဘုရားလောင်း၏ အနီး၌ သက်တော်မူပြီးလျှင် ပြင်းစွာသော နေပူကြောင့် မီးကျီးအခင်းနှင့်တူသော ပူလှစွာသော သဲပြင်ကို နင်းတော်မူလျက် ထိုဘုရားလောင်းသို့ ရှေးရှုလာတော်မူ၏။
ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို မြင်၍ ငါ့အား ကောင်းမှုတည်းဟူသော မျိုးစေ့၏ စိုက်ပျိုးရာ လယ်မြေကောင်းသဖွယ်ဖြစ်သော အလှူခံသည် ရောက်လာပြီ၊ ယနေ့ ငါသည် ဤရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၌ အလှူတည်းဟူသော မျိုးစေ့ကို စိုက်ပျိုးခြင်းငှာ သင့်၏ဟု နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ လျင်မြန်စွာ ကပ်ပြီးလျှင် ရှိခိုး၍ ထုံအပ်သော စစ်အပ်ပြီးသောရေဖြင့် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ ခြေတော်တို့ကို ဆေးပြီးလျှင် နံ့သာဆီဖြင့်သုတ်၍ မိမိ၏ ဖိနပ်တို့ကို ခြေမှချွတ်၍ သုတ်သင်ပြီးလျှင် နံ့သာဆီဖြင့် သုတ်လိမ်း၍ ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ ခြေတော်တို့၌ စွပ်ပြီးလျှင် အရှင်ဘုရား... ဖိနပ်တို့ကို စီးတော်မူ၍ ထီးကို ဦးခေါင်းထက်၌ထားတော်မူ၍ ကြွတော်မူလော့ ဟု ထီး၊ ဖိနပ်တို့ကို လှူ၏။ ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ထိုဘုရားလောင်းအား ချီးမြှောက်တော်မူခြင်းငှာ ထီး၊ ဖိနပ်တို့ကို ယူ၍ ကြည်ညိုခြင်းသည် ပွားစိမ့်သောငှာ ထိုဘုရားလောင်း မြင်စဉ်ပင်လျှင် ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်တော်မူ၍ ဂန္ဓမာဒန တောာင်သို့သာလျှင် ကြွတော်မူ၏။
ပင်လယ်၌ သင်္ဘောပျက်ပြီ
ဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုကောင်းကင်သို့ ပျံကြွသော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကိုမြင်လျှင် အလွန်ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ သဘောဆိပ်သို့ သွားပြီးလျှင် သင်္ဘောသို့ တက်လေ၏။ ထိုအခါ မဟာသမုဒ္ဒရာသို့ လွှင့်သော ဘုရားလောင်း၏ သင်္ဘောသည် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ကွဲပျက်လျက် ရေဝင်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ သင်္ဘောသို့ဝင်သောရေကို ပြင်ပသို့ပက်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်။ သင်္ဘောသား အပေါင်းတို့သည် သေဘေးမှ ကြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မိမိတို့ကိုးကွယ်သော နတ်တို့ကို ရှိခိုး၍ သည်းစွာသော မြည်တမ်းခြင်းကို မြည်တမ်းကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် တစ်ယောက်သော အလုပ်အကျွေးကိုယူ၍ ကိုယ်အလုံးကို ဆီဖြင့်သုတ်၍ ထောပတ်နှင့်တကွ သကာမှုန့်တို့ကို အလိုရှိတိုင်း စားပြီးလျှင် ထိုအလုပ်အကျွေးကိုလည်း စားစေ၍ ထိုအလုပ်အကျွေးနှင့်တကွ လင်းယဉ်တိုင်ဖျားသို့ တက်၍ ဤအရပ်မျက်နှာ၌ ငါတို့မြို့ရှိ၏ဟု အရပ်မျက်နှာကို မှတ်၍ ငါးတည်းဟူသော ဘေးရန်မှ ကိုယ်ကို လွတ်စေလျက် ခုန်ပြီးလျှင် အလုပ်အကျွေးနှင့်တကွ တဥသဘ အတိုင်းအရှည်ရှိသော အရပ်ကို လွန်၍ ကျ၏။ ကြွင်းကုန်သော သံင်္ဘောသား အပေါင်းတို့သည်လည်း ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်၏။ ဘုရားလောင်းသည်ကား အလုပ်အကျွေးနှင့်တကွ သမုဒ္ဒရာကိုကူးခြင်းငှာ အားထုတ်၏။ ထိုဘုရားလောင်း ကူးစဉ်ပင်လျှင် ခုနစ်ရက်မြောက်သော နေ့သည် ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုကာလ၌ ဆားငန်ရေဖြင့် ခံတွင်းကို ဆေး၍ ဥပုသ်ဆောက် တည်သည်သာလျှင် ဖြစ်၏။
မေခလာနတ်သမီး လာအစာကျွေး
ထိုအခါ၌ လေးယောက်ကုန်သော လောကပါလ နတ်သားတို့သည် မဏိမေခလာ အမည်ရှိသော နတ်သမီးကို သမုဒ္ဒရာ၌ သင်္ဘောပျက်သည် ရှိသော် ရတနာသုံးပါးတို့ကို ကိုးကွယ်သော သူတို့သည်လည်းကောင်း၊ သီလနှင့်ပြည့်စုံသော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ မိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးကုန်သော သူတို့သည်လည်းကောင်း ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်ကုန်သည် အကယ်၍ ဖြစ်ကုန်အံ့၊ ထိုသူတို့ကို စောင့်ရှောက် ဆယ်တင်လေလော့ ဟု သမုဒ္ဒရာ၌ စောင့်ရှောက်စိမ့်သောငှာထား၏။ ထိုမဏိမေခလာ နတ်သမီးသည် မိမိ၏ စည်းစိမ်ဖြင့် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ခံစားလျက် မေ့လျော့၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ သမုဒ္ဒရာကို ကြည့်သည်ရှိသော် မြတ်သော အကျင့်သီလနှင့်ပြည့်စုံသော ဘုရားလောင်း သင်္ခပုဏ္ဏားကိုမြင်၍ ဤဘုရားလောင်းအား ခုနစ်ရက်ရှိပြီ၊ သမုဒ္ဒရာ၌ကျသော ဘုရားလောင်း၏ မှီခိုရာ ကိုးကွယ်ရာသည် မဖြစ်ငြားအံ့၊ ငါ့အား အလွန်ကဲ့ရဲ့ခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ထိတ်လန့်သော စိတ်နှလုံးသည်ဖြစ်၍ တစ်ခုသော ရွှေခွက်ကို အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်တို့ဖြင့် ပြည့်စေ၍ လေကဲ့သို့ လျင်မြန်ခြင်းဖြင့် ထိုဘုရားလောင်းရှိရာ အရပ်သို့ လာလတ်ပြီးလျှင် ဘုရားလောင်း၏ ရှေ့၌ရပ်၍ ပုဏ္ဏား... သင်သည် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အစာပြတ်၏။ နတ်၌ဖြစ်သော ဤအစာကို စားလော့ ဟု ဆို၏။
ဘယ်သူနှင့် စကားပြောသလဲ
ဘုရားလောင်းသည် ထိုနတ်သမီးကို ဦးခေါင်းမော်၍ ကြည့်ပြီးလျှင် သင့်ထမင်းကို ဖယ်ဦးလော့၊ ငါသည် ဥပုသ်ဆောက်တည်၏ ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ ဆိုသောအခါဝယ် ဘုရားလောင်း၏ နောက်၌ လိုက်၍ကူးသော အလုပ်အကျွေးသည် နတ်သမီးကိုမမြင်ဘဲ အသံကိုသာလျှင် ကြား၍ ဤပုဏ္ဏားသည် ပကတိအားဖြင့် နူးညံ့၏။ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ဝမ်း၌ အစာမရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ဆင်းရဲသည်ဖြစ်၍ သေဘေးမှကြောက်သဖြင့် ငိုကြွေး မြည်တမ်းယောင်တကား၊ ထိုငါ့အရှင်ပုဏ္ဏားကို သက်သရာ ရစေအံ့ဟု ကြံ၍-
ဒိဋ္ဌာ တယာ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ။
အထက္ခဏေ ဒဿယသေ ဝိလာပံ၊
အညော နု ကော တေ ပဋိမန္တကော မယာ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၉။ သင်္ခ၊ အရှင်သင်္ခပုဏ္ဏား။ တွံ၊ အရှင်သည်။ ဗဟုဿုတော၊ များသော အကြားအမြင်ရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သုတဓမ္မော၊ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့၏အထံ၌ နာအပ်ပြီးသော တရားရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တယာ၊ အရှင်သင်္ခပုဏ္ဏားသည်။ သမဏဗြဟ္မဏာ စ၊ ငြိမ်းစေအပ်ပြီးသော ကိလေသာရှိသော အပပြုအပ်ပြီးသော မကောင်းမှုရှိသော ပစ္စေကဗုဒ္ဓဘုရားတို့ကိုလည်း။ ဒိဋ္ဌာ၊ ဖူးမြင်အပ်ပြီ။ အထ၊ ထိုသို့ဖြစ်လျက်။ အက္ခဏေ၊ စကားပြောရာ အခွင့်မဟုတ်သည်၌။ ဝိလာပံ၊ မြည်တမ်းခြင်းကို။ ဒဿယသေ၊ ပြဘိ၏တကား။ တေ၊ အရှင်ပုဏ္ဏားအား။ မယာ၊ ငါမှ။ အညော၊ တစ်ပါးသာ။ ပဋိမန္တကော၊ စကားပြောဖက်သည်။ ကော၊ ဘယ်သူနည်း။
နတ်သမီးနှင့် စကားပြောသည်
ထိုပုဏ္ဏားသည် အလုပ်အကျွေး၏ စကားကိုကြား၍ ဤငါ့အလုပ်အကျွေးအား နတ်သည် မထင်ယောင်တကား ဟု ကြံ၍ အချင်း ငါသည် သေဘေးမှကြောက်၍ မမြည်တမ်း၊ ငါအား သင်မှ တစ်ပါးသော စကားပြောဖက်သည် ရှိသလျှင်ကတည်းဟု ဆို၍-
ပဂ္ဂယှ သောဝဏ္ဏမယာယ ပါတိယာ။
ဘုဉ္ဇဿု ဘတ္တံ ဣတိ မံ ဝဒေသိ၊
သဒ္ဓါဝိတ်တာ တမဟံ နောတိ ဗြူမိ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၀။ သမ္မ၊ အချင်း။ သုဗ္ဘူ-သုဘမုခါ၊ အလွန်တင့်တယ်သော မျက်နှာရှိသော။ သုဘာ၊ ကြည်ညိုဖွယ်သော မြတ်သော အဆင်းကို ဆောင်သော။ သုပ္ပဋိမုက္ကကမ္ဗူ၊ ရွှေရတနာဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော လည်၌စွပ်အပ်သော ပတ္တမြား လည်ရွဲရှိထသော။ ယာ ဒေဝဓီတာ၊ အကြင်နတ်သမီးသည်။ သဒ္ဓါဝိတ္တာ၊ သဒ္ဓါနှင့်ယှဉ်သောစိတ် နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍။ သောဝဏ္ဏမယာယ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော။ ပါတိယာ၊ ခွက်ကို။ ပဂ္ဂယှ၊ ချီ၍။ ဘတ္တံ၊ ထမင်းကို။ ဘုဉ္ဇဿု၊ စားလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဝဒေသိ၊ ဆို၏။ တံ ဒေဝမီတံ၊ ထိုနတ်သမီးကို။ နောတိ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်သောကြောင့် ငါမစားဟူ၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဗြူမိ၊ ဆို၏။
မမေးလိုက်ဘူးလား
ထိုအခါ သင်္ခပုဏ္ဏားအား ထိုအလုပ်အကျွေးသည် -
ပုစ္ဆေယျ ပေါသော သုခမာသိသာနော။
ဥဋ္ဌေဟိ နံ ပဉ္စလိကာဘိပုစ္ဆ၊
ဒေဝီ နုသိ တွံ ဥဒ မာနုသီ နု။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၁။ ဗြဟ္မဏ၊ အရှင်သင်္ခပုဏ္ဏား။ ဧတာဒိသံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ ယက်ခံ၊ နတ်သမီးကို။ ဒီသွာန၊ မြင်ရ၍။ သုခံ၊ ချမ်းသာကို။ အာသိသာနော၊ တောင့်တသော။ ပေါသော၊ ယောက်ျားသည်။ ပုစ္ဆေယျ၊ မေးလိုက်ရာ၏။ ဥဋ္ဌေဟိ၊ ထသော အခြင်းအရာကိုပြုလော့။ တွံ၊ သင်ကား။ ဒေဝီ၊ နတ်သမီးသည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ ဥဒ၊ ထိုသို့ မဟုတ်မူ။ မာနုသီ၊ တန်ခိုးရှိသော လူမိန်းမသည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ ဣတိ၊ ဤသို့။ နံ၊ ထိုနတ်သမီးကို။ ပဉ္စလိကာဘိပုစ္ဆ၊ လက်အုပ်ချီခြင်းကိုပြုလျက် ရှေးရှုမေးလိုက်လော့။
သင် နတ်လား လူလား
ဘုရားလောင်းသည်သင့်သည်ကို ဆိုပေ၏ ဟု နှလုံးပြု၍ ထိုနတ်သမီးကို မေးလိုရကား-
ဘုဉ္ဇဿု ဘတ္တံ ဣတိ မံ ဝဒေသိ။
ပုစ္ဆာမိ တံ နာရိ မဟာနုဘာဝေ၊
ဒေဝီ နု သိ တွံ ဥဒ မာနုသီ နု။
ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၂။ ဒေဝဓီတေ၊ နတ်သမီး။ ယံ -ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ တွံ၊ သင်သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ သုခေန၊ ချစ်ဖွယ်သော မျက်စိဖြင့်။ အဘိသမေက္ခသေ၊ ကြည့်၏။ ဘတ္တံ၊ ထမင်းကို။ ဘုဉ္ဇဿု၊ စားလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့လည်း မံ၊ ငါ့ကို။ ဝဒေသိ၊ ဆို၏။ မဟာနုဘာဝေ၊ ကြီးသော အာနုဘော်ရှိသော။ နာရိ၊ နတ်သမီး။ တံ-တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ဒေဝီ၊ နတ်သမီးသည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ ဥဒ၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား။ တွံ၊ သင်သည်။ မာနုသီ၊ တန်ခိုးကြီးသော အာနုဘော်ရှိသော လူမိန်းမသည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလာ။
ကျုပ် နတ်သမီးပါ၊ လိုတာတောင်း
ထို့နောင်မှ နတ်သမီးသည်-
ဣဓာဂတာ သာဂရဝါရိမဇ္ဈေ။
အနုကမ္ပိကာ နော စ ပဒုဋ္ဌစိတ္တာ၊
တဝေဝ အတ္ထာယ ဣဓာဂတာသ္မိ။
ယာနာနိ နာနာဝိဓာနိ သင်္ခ။
သဗ္ဗဿ တျာဟံ ပဋိပါဒယာမိ၊
ယံကိဉ္စိ တုယှံ မနသာ ဘိပတ္ထိတံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကိုဆို၏။
၄၃။ သင်္ခ၊ သင်္ခပုဏ္ဏား။ ဣဓ သာဂရဝါရိမဇ္ဈေ၊ ဤသမုဒ္ဒရာရေလယ်သို့။ အာဂတာ၊ လာသော။ အဟံ၊ ငါကား။ မဟာနုဘာဝေါ၊ ကြီးသောတန်ခိုး အာနုဘော်ရှိသော။ ဒေဝီ၊ နတ်သမီးသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ အနုကမ္ပိကာ စ၊ သနားတတ်သည်သာလျှင်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ နော စ ပဒုဋ္ဌစိတ္တာ၊ ပြစ်မှားတတ်သော စိတ်မရှိ။ တဝေဝ အတ္ထာယ၊ သင်၏ အကျိုးငှာသာလျှင်။ ဣဓ၊ ဤသမုဒ္ဒရာသို့။ အာဂတာ၊ လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။
၄၄။ သင်္ခ၊ သင်္ခပုဏ္ဏား။ ဣဓ၊ ဤရွှေခွက်၌။ အန္နပါနဉ္စ၊ ထမင်း အဖျော်သည်လည်းကောင်း။ သယနာသနဉ္စ၊ အိပ်ရာ နေရာသည်လည်းကောင်း။ နနာဝိဓာနိ၊ အထူးထူး အပြားပြား များကုန်သော။ ယာနာနိ စ၊ ဆင်ယာဉ် မြင်းယာဉ် အစရှိသည်တို့သည်လည်းကောင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ အတ္ထိ၊ ရှိကုန်၏။ တုယှံ၊ သင့်သည်။ ယံကိဉ္စိ၊ အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ အဘိပတ္ထိတံ၊ တောင့်တအပ်၏။ တေ၊ သင့်အား။ သဗ္ဗဿ၊ အလုံးစုံသော စည်းစိမ်၏။ သာမိကံ၊ အရှင်ကို။ ကတွာ၊ ပြု၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဋိပါဒယာမိ၊ ပေးအံ့။
ကျွန်ုပ်ရဲ့ ဘယ်ကောင်းမှု
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ဤနတ်သမီးသည်ကား သမုဒ္ဒရာရေအပြင်၌ ဤမည်သော ဤမည်သော စည်းစိမ်ကို ပေးအံ့ ဟု ဆို၏။ ထိုနတ်သမီးသည် ငါပြုအပ်သော ကောင်းမှုကံကြောင့် ပေးလိုသလော၊ ထိုသို့တည်း မဟုတ်မူကား မိမိ၏အစွမ်းဖြင့် ပေးလိုသလော၊ ထိုနတ်သမီးကို မေးအံ့ ဟု ကြံပြီး၍-
သဗ္ဗဿ နော ဣဿရာ တွံ သုဂတ္တေ။
သူသောဏိ သုဗ္ဘမု သုဝိလဂ္ဂမဇ္ဈေ၊
ကိဿ မေ ကမ္မဿ အယံ ဝိပါကော။
ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၄၅။ သုဂတ္တေ၊ တင့်တယ်သောကိုယ်ရှိသော။ သုသောဏိ၊ တင့်တယ်သော ဦးရုလက္ခဏာရှိသော။ သုဗ္ဘမု၊ တင့်တယ်သော မျက်မှောင်ရှိသော။ သုဝိလဂ္ဂမဇ္ဈေ၊ လျပါးသော ခါးရှိသော။ ဒေဝတေ၊ နတ်သမီး။ မယှံ၊ ငါသည်။ ယံကိဉ္စိ၊ အကြင်လှူအပ်သော ဝတ္ထုကို။ ယိဋ္ဌံ စ၊ လှူလည်း လှူအပ်ပြီ။ ဟုတဉ္စ၊ လာလာသမျှ အာဂန္တုကတို့အား ပေးလည်းပေးအပ်ပြီ။ တွံ၊ သင်နတ်သမီးသည်။ နော၊ ငါတို့၏။ သဗ္ဗဿ၊ အလုံးစုံသောကောင်းမှု၌။ ဣဿရာ၊ အစိုးရ၏။ အယံ ဝိပါကော၊ ဤသမုဒ္ဒရာ၌ တည်ရာကိုရသော အကျိုးသည်။ မေ၊ ငါသည်။ ကတေသု၊ ပြုအပ်သော ကောင်းမှုတို့တွင်။ ကိဿ ကမ္မဿ၊ အဘယ်ကောင်းမှုကံ၏။ ဝိပါကော၊ အကျိုးနည်း။
သင်၏ ဖိနပ်အလှူ
ထိုစကားကိုကြား၍ နတ်သမီးသည် ဤသင်္ခပုဏ္ဏားသည်ကား အကြင်ကုသိုလ်ကံကို မိမိလည်း ပြုအပ်၏။ ထိုကုသိုလ်ကံကို မသိ၊ ဤသို့သောအမှတ်ဖြင့် မေးယောင်တကား ဟု ထိုပုစ္ဆာကို ဖြေလိုသည်ဖြစ်၍-
ဥဂ္ဃဋပါဒံ တသိတံ ကိလန္တံ။
ပဋိပါဒယိ သင်္ခ ဥပါဟနာနိ၊
သာ ဒက္ခိဏာ ကာမဒုဟာ တဝဇ္ဇ။
ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၄၆။ သင်္ခ၊ သင်္ခအမည်ရှိသော။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တွံ၊ သင်သည်။ ဃမ္မေ ပထေ၊ ပူလှစွာသော သဲပြင်ခရီး၌။ ဥဂ္ဃဋပါဒံ၊ သဲပူ ကျောက်တို့ဖြင့် ထိပါးသော ခြေတော်ရှိထသော။ တသိတံ၊ ရေမွတ်သည်ဖြစ်၍။ ကိလန္တံ၊ ပင်ပန်းသော။ ဧက ဘိက္ခုံ၊ ကိလေသာတို့ကို မဂ်ဉာဏ်ဖြင့်ဖျက်ဆီးပြီးသော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတဈပါးကို။ ဥပဟနာနိ၊ ဖိနပ်တို့ကို။ ပဋိပါဒယီ၊ လှူ၏။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ တဝ၊ သင်၏။ သာ ဒက္ခိဏာ၊ ထိုအလှူ တည်းဟူသော မျိုးစေ့သည်။ ကာမဒုဟာ၊ တောင့်တအပ်သော မြတ်သောအကျိုးကို ပေးတတ်၏။
လှေဖန်ဆင်း၍ ပို့ပေးပါ
ထိုနတ်သမီးစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ဤသို့ သဘောရှိသော တည်ရာကိုမရကောင်းသော မဟာသမုဒ္ဒရာ၌လည်း ငါသည် လှူအပ်သော ဖိနပ်အလှူသည် ငါ့အား တောင့်တအပ်သော အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ကို ပေးသည်ဖြစ်၏တကား၊ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား လှူအပ်သောဝတ္ထုကို ကောင်းစွာလှူအပ်စွ၊ အံ့ဖွယ်ရှိပေစွ ဟု နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍-
အနဝဿုတာ ဧရကဝါတယုတ္တာ။
အညဿ ယာနာဿ န ဟေတ္ထ ဘူမိ၊
အဇ္ဇေဝ မံ မောဠိနိံ ပါပယဿု။
ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၄၇။ ဒေဝဓီတေ၊ နတ်သမီး။ ယံ နာဝံ၊ အကြင်လှေကို။ မာပေဿသိ၊ ဖန်ဆင်းလတ္တံ့။ သာ နာဝါ၊ ထိုလှေသည်။ ဖလကူပပန္နာ၊ စေ့စပ်သော များစွာသော ပျဉ်ချပ်တို့ဖြင့် ပြည့်စုံသည်။ အနဝဿုတာ၊ ရေတစ်ပေါက်မျှ မဝင်နိုင်သော။ ဧရကဝါတယုတ္တာ၊ ကောင်းစွာယူ၍ သွားတတ်သော လေနှင့်ယှဉ်သည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေလော့။ ဟိ၊ ထိုစကားသည် သင့်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤသမုဒ္ဒရာ၌။ အညဿ၊ လှေသင်္ဘောမှ တစ်ပါးသော။ ယာနဿ၊ ဆင်ယာဉ် မြင်းယာဉ် အစရှိသည်၏။ ဘူမိ၊ ဖြစ်ရာသည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။ အဇ္ဇေဝ၊ ယနေ့ပင်လျှင်။ မံ၊ ငါ့ကို။ မောဠိနိံ၊ မောဠိနီမည်သော ပြည်ကြီးသို့။ ပါပယဿု၊ ရောက်စေလော့။
မဏိမေခလာ နတ်သမီးသည် ထိုဘုရားလောင်း သင်္ခပုဏ္ဏား၏ စကားကိုကြားလျှင် နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ရတနာခုနစ်ပါးတို့ဖြင့်ပြီးသော လှေကို ဖန်ဆင်း၏။ ထိုလှေသည် အလျားဖြင့် ရှစ်ဥသဘရှိ၏။ အနံအားဖြင့် လေးဥသဘရှိ၏။ အစောက်အဖြင့် တာနှစ်ဆယ်ရှိ၏။ ထိုလှေ၏ သုံးခုသော လင်းယဉ်တိုင်တို့သည် ပတ္တမြားညိုဖြင့် ပြီးကုန်၏။ စက်ကြိုးတို့သည် ရွှေဖြင့်ပြီးကုန်၏။ ရွက်တို့သည် ငွေဖြင့်ပြီးကုန်၏။ တက်မ ထိုးဝါးတို့သည် ရွှေစင်အတိ ပြီးသည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။
အိမ်ပြန်ရောက်ကြပြီ
ထိုမဏိမေခလာ နတ်သမီးသည် ထိုလှေကို ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့် ပြည့်စေပြီးလျှင် သင်္ခပုဏ္ဏားကို လည်၌ဖက်၍ တန်ဆာဆင်အပ်သော သင်္ဘော လှေထက်သို့ တင်၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ အလုပ်အကျွေးကိုကား ကြည့်ကာသာနေ၏။ သင်္ခပုဏ္ဏားသည် မိမိပြုအပ်သော ကောင်းမှုမှ ထိုအလုပ်အကျွေးအား အဖို့ကို ဝေ၏။ ထိုအလုပ် အကျွေးသည် သာဓု သာဓုဟု ဝမ်းမြောက်၏။ ထိုအနုမောဒနာ ကုသိုလ်ကို ဖြစ်စေသောအခါ၌ ထိုအနုမောဒနာကုသိုလ်ဆက်ကြောင့် နတ်သမီးသည် ထိုအလုပ်အကျွေးကိုလည်း လည်၌ဖက်၍ သင်္ဘောလှေ၌ တည်စေ၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော သူတို့ကို တင်ပြီးသောအဆုံး၌ ထိုသင်္ဘောလှေကို မောဠိနီမည်သော မြို့သို့ဝင်၍ သင်္ခပုဏ္ဏားအိမ်၌ ရွှေငွေစသောဥစ္စာကို တည်စေပြီးလျှင် မိမိနေရာ ဗိမာန်သို့သာလျှင် သွားလေ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-
နာဝံ သုစိတ္တံ အဘိနိမ္မိနိတွာ။
အာဒါယ သင်္ခံ ပုရိသေန သဒ္ဓိံ၊
ဥပါနယိ နဂရံ သာဓုရမ္မံ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၄၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သာ ဒေဝဓီတာ၊ ထိုမဏိမေခလာ နတ်သမီးသည်။ တတ္ထ၊ ထိုသမုဒ္ဒရာအလယ်၌။ ဝိတ္တာ၊ ဝိတ္တိဟုဆိုအပ်သော ပီတိနှင့်ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍။ သုမနာ၊ ကောင်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ပတီတာ၊ နုသောပီတိ ရှိသည်ဖြစ်၍။ သုစိတ္တံ၊ အလွန်ဆန်းကြယ်သော။ နာဝံ၊ သင်္ဘောလှေကို။ အဘိနိမ္မိနိတွာ၊ တန်ခိုးဖြင့် ပြီးစေ၍။ သင်္ခံ၊ သင်္ခပုဏ္ဏားကို။ ပုရိသေန၊ အလုပ်အကျွေး ယောကျ်ားနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ သာဓုရမ္မံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏ မွေ့လျော် ပျော်ရာဖြစ်သော။ နဂရံ၊ မောဠိနီမည်သော ဗာရာဏသီပြည်ကြီးသို့။ ဥပါနယိ၊ အရောက်ဆောင်ပြီ။
သင်္ခပုဏ္ဏားသည်လည်း အသက်ထက်ဆုံး မနှိုင်းယှဉ်အပ်သော ဥစ္စာရှိသောအိမ်၌ အမြဲနေလျက် အလှူကိုလှူ၍ သီလကိုစောင့်၍ အသက်၏အဆုံး၌ သားမယား အခြွေအရံနှင့်တကွ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူပြီး၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ တောင်းပန်အပ်သော ဒါယကာသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ အဘယ်သို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား- ဒါယကာ... ယခုအခါ ဥပ္ပလဝဏ်သည် ထိုအခါ မဏိမေခလာ နတ်သမီးဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ အနန္ဒာသည် ထိုအခါ အလုပ်အကျွေးယောင်္ကျားဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည် ထိုအခါ သင်္ခပုဏ္ဏား ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကုသိုလ်မှုတွက်၊ ကောင်းကျိုးဆက်၊ မပျက်ရကြောင်းသာ
လေးခုမြောက်သော သင်္ခဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒသကနိပါတ်
၅။ စူဠဗောဓိဇာတ်
ပညာရှိတို့သည် အမျက်မထွက်သင့်ကြောင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ယော တေ ဣမံ ဝိသာလက္ခီ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤစူဠဗောဓိဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် အမျက်ထွက်တတ်သော ရဟန်းတစ်ပါးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုရဟန်းသည် ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်စေတတ်သော ဘုရားသာသနာတော်၌ ရဟန်းအဖြစ်ကို ရပါသော်လည်း အမျက်ဒေါသကို နှိပ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သတတ်၊ ပြင်းစွာ အမျက်ထွက်တတ်၏။ အမျက်ဒေါသကြောင့် ကိုယ်၏ ပင်ပန်းခြင်း စိတ်၏ ပင်ပန်းခြင်းများ၏။ အနည်းငယ်သာဖြစ်လျှင်မူကား ကပ်ငြိတတ် တုန်လှုပ်တတ်၏။ ပကတိသဘောကို လွန်၍ ဖောက်ပြန်ခြင်းသို့ ရောက်တတ်၏။ အမျက်ဒေါသ၌သာ တည်၏။
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်း၏ အမျက် ထွက်တတ်သည်၏အဖြစ်ကို ကြားတော်မူလျှင် ခေါ်စေ၍ ရဟန်း သင်သည် အမျက် ဒေါသကြီးသတတ် ဟူသည် မှန်သလောဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား... မှန်ပေ၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း- အမျက်ဒေါသမည်သည်ကို မြစ်အပ်၏။ ထို စကားသည် မှန်၏။ ဤသို့ သဘောရှိသော အမျက်ဒေါသသည် ပစ္စုပ္ပန်လောက တမလွန်လောက၌ အကျိုးမဲ့ကိုသာ ပြုတတ်၏။ သင်သည် အမျက်ဒေါသမရှိသော ဘုရားသာသနာတော်၌ ရဟန်းပြု၍ အဘယ့်ကြောင့် အမျက်ထွက်ဘိသနည်း၊ ရှေးပညာရှိတို့သည်ကား သဗ္ဗညူဘုရားသာသနာတော်မှ အပဖြစ်သောအခါကာလ၌ ရသေ့ရဟန်း ပြု၍လည်း အမျက်ထွက်ခြင်းကို မပြုကုန်ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်း... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် အမှတ်မရှိသော နိဂုံးရွာ၌ ကြွယ်ဝကုံလုံ ပြည့်စုံသော များသောဥစ္စာရှိသော များသော အသုံးအဆောင်ရှိသော ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်သည် သားမရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုပုဏ္ဏား၏ ပုဏ္ဏေးမသည် သားကို တောင့်တ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ဗြဟ္မာပြည်မှစုတေခဲ့၍ ထိုပုဏ္ဏေးမ၏ ဝမ်း၌ဖြစ်၏။
ဗြဟ္မာဝင်စား လင်မယား
ထိုဘုရားလောင်းအား ဗောဓိကုမာရ ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ အရွယ်သို့ရောက်သော ကာလ၌ တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွားပြီးလျှင် အလုံးစုံသော အတတ်တို့ကိုသင်၍ တစ်ဖန် ပြန်လာသောအခါ၌ အလိုမရှိဘဲလျက် မိဘတို့သည် တူသောအမျိုးရှိသောအိမ်မှ သတို့သမီးကို ဆောင်ကုန်၏။ ထိုသတို့သမီးသည်လည်း ဗြဟ္မာ့ပြည်မှ စုတေလာသော သူတည်း၊ မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်၏။ နတ်သမီးနှင့် တူ၏။ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော လူတို့၏ အလိုမရှိကုန်ဘဲလျက်လျှင် ထိမ်းမြားခြင်း မင်္ဂလာကို ပြုကုန်၏။ နှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့အား ကိလေသာဖြစ်ခြင်းမည်သည် တစ်ကြိမ် တစ်ဖန်မျှ မဖြစ်စဘူး၊ ရာဂ၏ အစွမ်းအားဖြင့် တစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်ကို မကြည့်စဘူး၊ အိပ်မက်၌လည်း မေထုန်အကျင့်မည်သည်ကို မမြင်မက်စဘူး။ ဤသို့ စင်ကြယ်သော သီလရှိသည် ဖြစ်ကုန်၏။
လင်မယား ၂-ယောက် ရသေ့ဝတ်ကြ
ထိုအခါ နောက်အဖို့၌ ဘုရားလောင်း မိဘတို့သည် သေလွန်ကုန်သည်ရှိသော် ထိုမိဘတို့အား သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကိစ္စကို ပြုပြီးလျှင် ထိုမယားကိုခေါ်၍ ရှင်မ သင်သည် ကုဋေရှစ်ဆယ်ရှိသော ဥစ္စာကိုယူ၍ ချမ်းသာစွာ အသက်
မွေးလေလော့ ဟု ဆို၏။ အရှင့်သားသည် အသို့နည်းဟု ဆို၏။ ငါ့အား ဥစ္စာဖြင့် ပြုဖွယ်ကိစ္စ မရှိ၊ ဟိန္တာသို့ ဝင်ပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ မိမိ၏တည်ရာ ကိုးကွရာကို ပြုအံ့ ဟု ဆို၏။ အရှင့်သား ရဟန်းအဖြစ်မည်သည် ယောက်ျားတို့အားသာလျှင် အပ်သလော မေး၏။ ရှင်မ မိန်းမတို့အားလည်း အပ်၏ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား... အရှင်တို့သည် ထွေးအပ်သော တံတွေးပေါက်နှင့်တူသော ဥစ္စာကို ငါသည် မယူအံ့၊ ငါ့အားလည်း ဥစ္စာဖြင့် ပြုဖွယ်ကိစ္စမရှိ၊ ငါသည်လည်း ရဟန်းပြုအံ့ဟု ဆို၏။ ရှင်မ ကောင်းပြီ ဟု ဆို၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့သည် အလှူကြီးကို ပေးပြီးလျှင် အိမ်မှထွက်၍ မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော မြေအရပ်၌ သင်္ခမ်း ဆောက်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုပြီးလျှင် သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို ရှာမှီး၍ သစ်သီးကြီးငယ်တို့ဖြင့် မျှကုန်လျက် ဟိမဝန္တာတောအရပ်၌ ဆယ်နှစ်ပတ်လုံး နေကုန်၏။ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့အား ဈာန်သည်မပြည့်စုံသေး၊ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့သည် ထိုဟိမဝန္တာတော အရပ်၌ ရဟန်းချမ်းသာဖြင့်သာလျှင် ဆယ်နှစ်တို့ပတ်လုံး နေကုန်၍ ချဉ်ဆား မှီဝဲအံ့သောငှာ ဇနပုဒ်သို့ ဒေသစာရီ သွားကုန်သည်ရှိသော် အစဉ်သဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်သို့ရောက်၍ မင်းဥယျာဉ်၌ နေကုန်၏။
မင်းကြီး ရသေ့မကိုကြိုက်ပြီ
ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ မင်းသည် လက်ဆောင်ကိုယူ၍ လာသော ဥယျာဉ်စောင့်ကိုမြင်၍ ဥယျာဉ် ကစားအံ့၊ ဥယျာဉ်ကို သုတ်သင်လော့ ဟု ဆိုပြီး၍ ဥယျာဉ်စောင့်သည် ကောင်းစွာစီရင်အပ်သော ဥယျာဉ်သို့ များသော အခြံအရံဖြင့် သွား၏။ ထိုခဏ၌ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော ရသေ့ယောကျ်ား, ရသေ့မိန်းမတို့သည် ဥယျာဉ်နံပါးတစ်ဖက်၌ ရဟန်းချမ်းသာဖြင့် လွန်စေ၍ နေကုန်၏။
ထိုအခါ မင်းသည် ဥယျာဉ်၌ လှည့်လည်သည်ရှိသော် ရဟန်းချမ်းသာဖြင့် နေကုန်သော ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော ရသေ့ယောကျ်ား, ရသေ့မိန်းမတို့ကို မြင်၍ အလွန်ကြည်ညိုဖွယ်ရှိသော မြတ်သော အဆင်းကိုဆောင်သော ရသေ့မကို ကြည့်သည်ရှိသော် တပ်စွန်းသေစိတ်ရှိသည် ဖြစ်လေ၏။
အဘယ်သို့တော်စပ်သနည်း
ထိုဗာရာဏသီမင်းသည် ကိလေသ၏အစွမ်းဖြင့် တုန်လှုပ်လျက် ဤရသေ့မသည် ဤရသေ့ယောက်ျားနှင့် အသို့တော်သနည်းဟု မေးဦး ဟု ဘုရားလောင်းသို့ကပ်၍ အို-ရှင်ရသေ့ ဤရသေ့မသည် အရှင်ဘုရားနှင့် အသို့တော်သနည်း ဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး တစ်စုံတစ်ခု အမျိုးတော်၏ မတော်၏ဟု ဆိုဖွယ်သည် မဖြစ်၊ လူမှုနှင့်ရော သက်သက် တူသောရသေ့အကျင့်ဖြင့် ရသေ့အဖြစ်သို့ ရောက်သသူတည်း၊ စင်စစ်သော်ကား ငါ၏ လူဖြစ်သောအခါ ခြေရင်း၌ အလုပ်အကျွေးတည်းဟု ဆိုလေ၏။
ရသေ့မ စော်ကားလျှင် အသို့ပြုအံ့နည်း
ထိုစကားကိုကြား၍ မင်သည် ရသေ့မကား ထိုရသေ့၏ တစ်စုံတစ်ခု ပိုင်ထိုက်သော ဥစ္စာသည် မဖြစ်သတတ်၊ စင်စစ်သော်ကား လူဖြစ်သောအခါသာလျှင် ထိုရသေ့၏ ခြေရင်း၌ အလုပ်အကျွေး ဖြစ်သတတ်၊ ငါသည် ဤရသေ့မကို အစိုးရသော မင်း၏ အစွမ်းဖြင့်ယူ၍ အကယ်၍ သွားသည်ဖြစ်အံ့၊ အသို့ပြုလတ္တံ့နည်း၊ ထိုရသေ့ကို စုံစမ်းအံ့ဟု ကြံ၍ ချဉ်းကပ်ပြီးလျှင်-
အာဒါယ ဗလာ ဂစ္ဆေယျ၊ ကိံနု ကယိရာသိ ဗြာဟ္မဏ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၉။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့။ ဝိသာလက္ခိံ၊ ဝန်းသော မျက်လုံးရှိသော။ သမှိတဘာသိနိံ၊ စဉ်းငယ်ရွှင်သော မျက်နှာရှိသော။ တေ၊ ရှင်ရသေ့၏။ ဣမံ ပိယံ၊ ဤလူ့ လက်ထက်၌ မယားဖြစ်ဖူးသော ရသေ့မကို။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဗလာ-ဗလက္ကာရေန၊ နိုင်ထက်ကလူပြုသဖြင့်။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဂစ္ဆေယျ၊ ငြားအံ့။ တံ၊ ထိုသူကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ကိံနု၊ အသို့လျှင်။ ကယိရာသိ၊ ပြုအံ့နည်း။
ပညာရှိအမျက် ပြင်မထွက်
ထိုအခါ မင်း၏စကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည်-
ရဇံဝ ဝိပုလာ ဝုဋ္ဌိ၊ ခိပ္ပမေဝ နိဝါရယေ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၅၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ ငါ့အား။ ကောဓော၊ အမျက်ဒေါသသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇေ-ဥပ္ပဇေယျ၊ ဖြစ်ငြားအံ့။ န မုစ္စေယျ၊ ဖြစ်သော အမျက်သည် ကိုယ်မှမထွက်ရာ။ ဇီဝတော၊ အသက်ရှည်သမျှ ကာလပတ်လုံး။ မေ၊ ငါ့အား။ န မုစ္စေယျ၊ ကိုယ်မှ မထွက်ရာ။ ဝိပုလာဝုဋ္ဌိ၊ သည်းစွာသော မိုးပေါက်ရှိသော မိုးကြီးသည်။ ရဇံ၊ မြူကို။ နိဝါရယေ ဣဝ၊ မြစ်သကဲ့သို့။ တံ၊ ထိုအမျက်ကို။ ခိပ္ပမေဝ၊ လျင်စွာသာလျှင်။ နိဝါရယေ၊ မြစ်အံ့။
ရသေ့မကို အတင်းယူ
ဤသို့ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သော တရားစကားကို ဟောတော်မူလေ၏။ ထိုသို့ဟောသော်လည်း မင်းသည် ဘုရားလောင်း၏ တရားစကားကို ကြား၍လည်း အလွန်မိုက်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ရသေ့မ၌ တပ်စွန်းသော မိမိစိတ်ကို တားမြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ အမတ်တစ်ယောက်ကို ဤရသေ့မကို မင်း၏ နန်းတော်သို့ ဆောင်သွားလေလော့ဟု စေလိုက်၏။ ထိုအမတ်သည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံ၍ ထိုမင်းဆိုတိုင်းကို ပြု၏။ ရသေ့မလည်း အချင်းတို့ လောက၌ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏အကျင့်သည် ဖြစ်၏။ မလျောက်ပတ်စွာ့တကား ဤသို့အစရှိသော စကားတို့ကိုဆို၍ ငိုကြွေးမြည်တမ်းစဉ်ပင်လျှင် ထိုရသေ့မကိုယူ၍ သွားလေ၏။
ဘုရားလောင်းသည် ထိုရသေ့မ၏ ငိုကြွေးသံကိုကြား၍ တစ်ကြိမ်ကြည့်ပြီးလျှင် တစ်ဖန်မကြည့်ပြီ။ ငိုမြည်တမ်းသော ရသေ့မကို မင်း၏ နန်းတော်သို့သာလျှင် ဆောင်လေ၏။ ထိုဗာရာ ဏသီမင်းသည်လည်း ဥယျာဉ်၌ ကြာမြင့်စွာနေခြင်းကို မပြုမူ၍သာလျှင် လျင်မြန်စွာ သွားပြီးလျှင် ထိုရသေ့မကိုခေါ်စေ၍ ကြီးစွာသော မင်း၏စည်းစိမ်ဖြင့် ဖိတ်၏။ ထိုရသေ့မသည် မင်းစည်းစိမ်ဖြင့် ကျေးဇူးမရှိသည်ကို ရဟန်းအဖြစ်၌ သာလျှင် ကျေးဇူးရှိသည်ကို ဆို၏။
ဧည့်မခံတော့ဘူးလား
မင်းသည် တစ်စုံတစ်ခုသော အကြောင်းဖြင့် ရသေ့မ၏ စိတ်ကို မရသည်ဖြစ်၍ ထိုရသေ့မကို တစ်ခုသော တိုက်ခန်း၌ထား၍ ကြံ၏။ အဘယ်သို့ ကြံသနည်းဟူမူကား ဤရသေ့မသည် သီလရှိ၏။ ကောင်းသောအကျင့်ရှိ၏။ ဤသို့သဘောရှိသော မိဖုရားစည်းစိမ်ကို အလိုမရှိ၊ ထိုရသေ့သည်လည်း ဤသို့သဘောရှိသော မယားဖြစ်ဖူးသော မိန်းမကို နိုင်ထက်ကလူ ယူ၍ သွားသော ငါတို့ကို အမျက်ထွက်၍ပင် ကြည့်တာကိုလည်း မပြု။ စင်စစ်လျှင် ရသေ့ရဟန်းတို့သည် များစွာကုန်သော မာယာရှိကုန်၏။ တစ်စုံတစ်ခုသော မန္တန် ဆေးဝါး မန္တရားကိုမှီ၍ ငါ့အား အကျိုးမဲ့ကိုလည်း ပြုကုန်ရာ၏။ သွားဦးအံ့၊ အဘယ်သို့ပြုလျက်နေသနည်း၊ သိအောင်ပြုအံ့ ဤသို့ ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ရပ်တည်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ရကား ဥယျာဉ်သို့ သွားပြန်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း သင်္ကန်းတို့ကို ချုပ်လျက် နေ၏။ မင်းသည် နည်းသော အခြံအရံရှိသည်ဖြစ်၍ ခြေသံ ပြင်းသည်ကိုလည်း မပြုဘဲ ဖြည်းဖြည်း သာသာ ချဉ်းကပ်လေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် မင်းကိုမကြည့်မူ၍ သင်္ကန်းကိုသာလျှင် ချုပ်၏။ မင်းသည် ဤရသေ့သည် အမျက်ထွက်၍ ငါနှင့်တကွ စကားမပြောဟု အောက်မေ့ သည်ဖြစ်၍ ဤရသေ့စဉ်းလဲသည် “အမျက်အား ဖြစ်ခြင်းငှာ ငါ မပေးအံ့၊ အမျက်ဖြစ်သော်လည်း ထိုအမျက်ကို လျင်မြန်စွာ နှိပ်အံ့” ဟု ရှေးဦးစွာကမူ ကြုံးဝါး၍ ယခုမူကား အမျက်ဖြင့်သာလျှင် ခက်ထန် ခိုင်မာသည်ဖြစ်၍ ငါနှင့်တကွ စကားမပြော ဤသို့သော အမှတ်ဖြင့်-
သွဇ္ဇ တုဏှိကတော ဒါနိ၊ သင်္သာဋိံ သိဗ္ဗမစ္ဆသိ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၁။ ဘော တာပသ၊ အိုရသေ့။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ဝိကတ္ထိတ္ထော နု၊ ကြုံးဝါး၏ မဟုတ်လော။ အဇ္ဇ၊ ယခုမူကား။ သော၊ ထိုရသေ့စဉ်းလဲ့သည်။ ယံ ဗလံ၊ အကြင်အမျက်ဒေါသ အစွမ်းကို။ အပဿိတော ဣဝ၊ မှီသကဲ့သို့။ တူဏှိကတော၊ တစ်စုံတစ်ခုသော စကားကိုမျှ မဆိုမူ၍။ တေန ဗလေန၊ ထိုအမျက်အစွမ်းဖြင့်။ သင်္ဃာဋိံ၊ ဒုကုဋ်သင်္ကန်းကို။ သိဗ္ဗံ-သိဗ္ဗန္တော၊ ချုပ်လျက်။ ဒါနိ၊ ယခု။ အစ္ဆသိ၊ နေဘိ၏တကား။
ဖြစ်ပါလျက် အပြင်မထွက်
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ဤမင်းကား အမျက်ဒေါသ၏ အစွမ်းဖြင့် စကားမပြောဟူ၍ ငါ့ကို အောက်မေ့၏။ ယခုအခါ ထိုမင်းအား ဖြစ်သောအမျက်ဒေါသ၏ အလိုသို့ မလိုက်သည်၏အဖြစ်ကို ဟောအံ့ ဟု ကြံ၍-
ရဇံဝ ဝိပုလာ ဝုဋ္ဌိ၊ ခိပ္ပမေဝ နိဝရယိံ။
ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၅၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ ငါ့အာ။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်ကား ဖြစ်၏။ ပန၊ ထိုသို့ဖြစ်သော်လည်း။ န မုစ္စိတ္ထ၊ သန္တာန်မှအပ မထွက်စေရ။ မေ၊ ငါ့အား။ ဇီဝတော၊ သဇီဝသန္တာန်မှ။ န မုစ္စိတ္ထ၊ မထွက်စေရာသလျှင်ကတည်း။ ဝိပုလာ ဝုဋ္ဌိ၊ ကြီးစွာသော မိုးပေါက်သည်။ ရဇံ၊ မြူကို။ နိဝရယိ ဣဝ၊ ဖျောက်သကဲ့သို့။ ခိပ္ပမေဝ၊ လျင်စွာသာလျှင်။ နိဝါရယိံ၊ မြစ်အံ့။
ဘာများဖြစ်နေပါသလဲ
ထိုဘုရားလောင်း စကားကိုကြား၍ မင်းသည် ဤရသေ့ကား အမျက်ကိုသာလျှင် ရည်၍ဆိုသလော၊ ထိုသို့တည်းမဟုတ်မူ တစ်ပါးသော တစ်စုံတစ်ခုသော အတတ်ကိုရည်၍ ဆိုသလော၊ ထိုရသေ့ကို မေးဦးအံ့ ဟုကြံ၍ မေးလိုရကား-
ရဇံဝ ဝိပုလာ ဝုဋ္ဌိ၊ ကတမံ တံ နိဝရယိ။
ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၃။ တာပသ၊ ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်ကားဖြစ်၏ ဟူသည်ကား။ ကိံ၊ အဘယ်သည်။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်လည်းဖြစ်သနည်း။ နော မုစ္စိ၊ လွှတ်လည်းမလွှတ်သနည်း။ ကိံ၊ အဘယ်သည်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့၏။ ဇီဝတော၊ သဇီဝ သန္တန်မှ။ န မုစ္စိ၊ မလွှတ်သနည်း။ ဝိပုလာ ဝုဋ္ဌိ၊ ကြီးစွာသော မိုးပေါက်သည်။ ရဇံ၊ မြူကို။ နိဝရယိ ဣဝ၊ ဖျောက်သကဲ့သို့။ ကတမံ၊ အဘယ်မည်သော။ တံ၊ ထိုဝတ္ထုကို။ နိဝါရယိ၊ မြစ်သနည်း။
အမျက်ဖြစ်လျက် ပြင်မထွက်
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သော မင်းကြီး ဤသို့ များစွာသော အပြစ်ရှိသော တစ်ခုသော အမျက်သည် ငါ့အား ဖြစ်၏။ ဖြစ်သော်လည်း ထိုအမျက်ကို မေတ္တာ ဘာဝနာဖြင့် မြစ်၏ဟု အမျက်ဒေါသ၌ အပြစ်ကို ပြလိုသည်ဖြစ်၍-
သော မေ ဥပ္ပဇ္ဇိ နော မုစ္စိ၊ ကောဓော ဒုမ္မေဓဂေါစရော။
သော မေ ဥပ္ပဇ္ဇိ နာ မုစ္စိ၊ ကောဓော ဒုမ္မေဓဂေါစရော။
သော မေ ဥပ္ပဇ္ဇိ နော မုစ္စိ၊ ကောဓော ဒုမ္မေဓဂေါစရော။
ပရက္ကရေ ဝိပုလဉ္စာပိ အတ္ထံ
သ ဘီမသေနော ဗလဝါ ပမဒ္ဒီ၊
ကောဓော မဟာရာဇ န မေ အမုစ္စထ။
တမေဝ ကဋ္ဌံ ဍဟတိ၊ ယသ္မာ သော ဇာယတေ ဂိနိ။
သာရမ္ဘာ ဇာယတေ ကောဓော၊ သောပိ တေနေ ဍယှတိ။
နိဟီယတိ တဿ ယသော၊ ကာဠပက္ခဝ စန္ဒိမာ။
အာပူရတိ တဿ ယသော၊ သုက္ကပက္ခေဝ စန္ဒီမာ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၅၄။ ဘူပါလ၊ ရေမြေသေဌ်နင်း ပြည့်ရှင်မင်း။ ယမှိ ကောဓေ၊ အကြင်အမျက်သည်။ ဇာတေ၊ ဖြစ်လတ်သော်။ န ပဿတိ၊ မိမိအကျိုး သူတစ်ပါးအကျိုးကို မမြင်။ ယမှိ၊ အကြင်အမျက်သည်။ အဇာတေ၊ မဖြစ်သည်ရှိသော်။ သာဓု၊ ကောင်းစွာ။ ပဿတိ၊ မိမိအကျိုး သူတစ်ပါးအကျိုးကို မြင်၏။ ဒုမ္မေဓဂေါစရော၊ ပညာမရှိသောသူတို့၏ ကျက်စားလေ့လာရာဖြစ်သော။ သော ကောဓော၊ ထိုအမျက်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်၏။ နော မုစ္စိ၊ ကိုယ်မှ ပြင်ပသို့ မထွက်။
၅၅။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ အရှင်မင်းမြတ်။ ဇာတေန၊ ဖြစ်သော။ ယေန၊ အကြင်အမျက်ဒေါသဖြင့်။ ဒုက္ခမေသိနော၊ ကိုယ်ဆင်းရဲ စိတ်ဆင်းရဲကို အလိုရှိကုန်သော။ အမိတ္တာ၊ ရန်သူတို့သည်။ နန္ဒန္တိ၊ နှစ်သက်ကုန်၏။ ဒုမ္မေဓဂေါစရော၊ ပညာမရှိသောသူတို့၏ ကျက်စားရာ အာရုံဖြစ်သော။ သော ကောဓော၊ ထိုအမျက်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်၏။ နော မုစ္စိ၊ ငါ့ကိုယ်မှ ပြင်ပသို့မထွက်။
၅၆။ ဒိသမ္မတိ၊ အရပ်မျက်နှာ အရှင်ဖြစ်သော မင်းကြီး။ ယသ္မိဉ္စ၊ အကြင် အမျက်ဒေါသသည်လည်း။ ဖာယမာနမှိ၊ ဖြစ်လတ်သော်။ သဒတ္ထံ၊ မိမိအကျိုးစီးပွားကို။ နာဝ ဗုဇ္ဈတိ၊ မသိ။ ဒုမ္မေဓဂေါစရော၊ ပညာရှိသောသူတို့၏ ကျက်စားလေ့လာရာဖြစ်သော။ သော ကောဓော၊ ထိုအမျက်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်၏။ နော မုစ္စိ၊ ငါ့ကိုယ်မှ ပြင်ပသို့မထွက်။
၅၇။ ရဋ္ဌေသဘ၊ တိုင်းပြည်သူအပေါင်းတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်။ ယေန၊ အကြင်ဒေါသသည်။ အဘိဘူတော၊ နှိပ်စက်အပ်သောသူသည်။ ကုသလံ၊ ကုသိုလ်ကို။ ဇဟာတိ၊ စွန့်တတ်၏။ ဝိပုလံ၊ ပြန့်ပြောသော။ အတ္ထဉ္စာပီ၊ အကျိုးစီးပွားကိုလည်း။ ပရက္ကရေ၊ အပပြုလိုက်တတ်၏။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဘီမသေနော၊ များစွာသော ကိလေသာဟူသော စစ်သည်နှင့်ပြည့်စုံသော။ ဗလဝါ ပမဒ္ဒီ၊ အားရှိသောလူတို့ကို နှိပ်နင်းနိုင်သော။ သောကောဓော၊ ထိုအမျက်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ သန္တိကာ၊ အထံမှ။ န မုစ္စထ၊ မထွက်။
အမျက်မီးပြောင် ကိုယ့်ကိုလောင်
၅၈။ ကဋ္ဌသ္မိံ၊ မီးပွတ်ခုံကို။ မတ္ထမာနသ္မိံ၊ မီးပွတ် သည်ရှိသော်။ ပါဝကော နာမ၊ မီးမည်သည်။ ဇာယတိ၊ ဖြစ်၏။ သော ဂိနိ၊ ထိုမီးသည်။ ယသ္မာ၊ အကြင်ပွတ်ခုံမှ။ ဇာယတ၊ ဖြစ်၏။ တမေဝကဋ္ဌံ၊ ထိုမီးဖြစ်ရာ ပွတ်ခုံကိုပင်လျှင်။ ဍဟတိ၊ လောင်၏။
အမျက်ဖြစ်မူ ဤကိုယ်ပူ
၅၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ မန္ဒဿ၊ ပညာမရှိသော။ ဗာလဿ၊ မိုက်စွာသော။ အဝိဇာနတော၊ အကျိုးစီးပွားကို မသိသော။ ပေါသဿ၊ သတ္တဝါအား။ သာရမ္ဘာ၊ နင်လော ငါလော စသည်ဖြင့် လွန်စွာပြုတတ်သော လက္ခဏာရှိသော။ ကောဓော၊ အမျက်သည်။ ဇာယတေ၊ ဖြစ်၏။ သောပိ၊ ထို အမျက်ထွက်သော သူသည်လည်း။ တေနေဝ၊ ထိုမိမိအမျက်ဖြင့်သာလျှင်။ ဍယှတိ၊ ပူလောင်၏။
ပညာနည်းပါး ဒေါသပွား
၆၀။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် အာသဘ မြောက်တော်မူသော။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်။ တိဏကဋ္ဌသ္မိံ၊ မြက်ခြောက်, သစ်ခက်ခြောက် ရှိရာအရပ်၌။ အဂ္ဂိ၊ လောင်သော မီးသည်။ ဝဍ္ဎတိ ဣဝ၊ ပွားလေလေဖြစ်သကဲ့သို့။ ယဿ၊ အကြင်ပညာနည်းသော သူအား။ ကောဓော၊ အမျက်သည်။ ပဝဍ္ဎတိ၊ ပွား၏။ တဿ၊ ထိုအမျက်ဒေါသ ပွားသောသူအား။ ကာဠပက္ခေ၊ လကွယ်ပက္ခ၌။ စန္ဒိမာ ဣဝ၊ လကဲ့သို့။ ယသော၊ စည်းစိမ်ချမ်းသာသည်။ နဟီယတိ၊ တရွေ့ရွေ့ ယုတ်၏။
အမျက်ဇာတ်သိမ်း ကိုယ်လုံးငြိမ်း
၆၁။ မန္နိဿရ၊ ရွှေနန်းရှင်။ အနေဓော၊ မီးစာမရှိသော။ ဓူမကေတု၊ မီးလျှံသည်။ ဥပသမ္မတိ ဣဝ၊ ငြိမ်းသကဲ့သို့။ ယဿ၊ အကြင်ပညာရှိအား။ ကောဓော၊ အမျက်သည်။ ဝူပသမ္မတိ၊ ငြိမ်း၏။ တဿ၊ ထိုအမျက်ငြိမ်းသောသူအား။ သုက္ကပက္ခေ၊ လဆန်းပက္ခ၌။ စန္ဒိမာ ဣဝ၊ လကဲ့သို့။ ယသော၊ စည်းစိမ်ချမ်းသာသည်။ ပူရတိ၊ တရွေ့ရွေ့ပြည့်၏။
ဗာရာဏသီမင်းသည် ဘုရားလောင်း၏ တရားစကားကို နာရလျှင် နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ အမတ်တစ်ယောက်ကိုစေ၍ နန်းတော်သို့ ဆောင်လေပြီးသော ရသေ့မကို ဆောင်စေ၍ အမျက်ထွက်ခြင်းမရှိသော ရှင်ရသေ့ နှစ်ယောက်ကုန်သော ရှင်ရသေ့တို့သည် ရဟန်းချမ်းသာဖြင့် လွန်စေကုန်လျက် ဤအကျွန်ုပ် ဥယျာဉ်တော်၌သာလျှင် နေတော်မူကြကုန်လော့၊ အကျွန်ုပ်သည် အရှင်ဘုရားတို့အား တရားနှင့်လျော်စွာ စောင့်ရှောက်ခြင်း, တရားနှင့်လျော်စွာ ရန်မှတားမြစ်ခြင်း, တရားနှင့်လျော်သော လုံခြုံခြင်းကို ပြုအံ့ ဟု ဆို၍ ကန်တော့ပြီးလျှင် အကြိမ်ကြိမ် ရှိခိုး၍သွားလေ၏။
ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့သည်လည်း ဥယျာဉ်တော်၌သာလျှင် နေကုန်၏။ နောက်အဖို့၌ ရသေ့မသည် သေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုရသေ့မ သေသည်ရှိသော် ဟိမဝန္တာတောသို့ ဝင်ပြီးလျှင် အဘိညာဉ် သမာပတ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ လေးပါးကုန်သော ဗြဟ္မဝိဟာရတို့ကို ပွားစေလျက် ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လာ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကိုပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ အမျက်ထွက်တတ်သော ရဟန်းသည် အနာဂါမိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ ရာဟုလမယ်တော်သည် ထိုအခါ ရသေ့မဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မင်းဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည် ထိုအခါ စူဠဗောဓိရသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
မျက်ဒေါသမှာ၊ မီးပမာ၊ မှီရာလောင်မြိုက်မည်
ငါးခုမြောက်သော စူဠဗောဓိဇာတ်သည်ပြီး၏။
*****
ဒသကနိပါတ်
၆။ ကဏှဒီပါယနဇာတ်
လောက၌ မှန်သောစကားသည် သစ္စာမည်ခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် သတ္တဟမေဝါဟံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကဏှဒီပါယနဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် သာသာနာတော်၌ ငြီးငွေ့သော ရဟန်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ဝတ္ထုသည် ကုသဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။
မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းကို “ရဟန်း... သင်သည် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့သတတ်ဟူသည် မှန်သလောဟု မေးတော်မူ၍ “အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း ရှေးပညာရှိတို့သည် သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားရှင်တို့သည် မပွင့်ကုန်မီ သာသနာတော်မှ အပဖြစ်သော ရဟန်းတို့၏ အကျင့်ကို ကျင့်၍ ငါးဆယ့်ငါးနှစ်တို့ပတ်လုံး ရဟန်းအဖြစ်၌ မမွေ့လျော်ဘဲ မြတ်သော အကျင့်ကို ကျင့်ကုန်သည်ရှိသော် ဟိရိဩတ္တပပျက်အံ့သည်မှ ကြေက်သောကြောင့် မိမိ၏ ရသေ့ရဟန်း၏အဖြစ်၌ မမွေ့လျော်သော အဖြစ်ကို တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူအား မပြောဆိုကုန်၊ သင်သည် အဘယ့်ကြောင့် ဤသို့ သဘောရှိသော ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်စေတတ်သော ငါဘုရား သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြု၍ ငါကဲ့သို့သော လူနတ်တို့၏ ဆရာဖြစ်တော်မူသော ငါဘုရားမျက်မှောက်တော်၌ တည်၍ ပရိသတ်လေးပါးအလယ်၌ မမွေ့လျော်သောအဖြစ်ကို ထင်စွာပြုဘိသနည်း၊ အဘယ်အကျိုးရှိသည်ဖြစ်၍ ဟိရိဩတ္တပ္ပကို မစောင့်သနည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့... လွန်လေပြီးသောအခါ ဝံသတိုင်း ကောသမ္ဗီပြည်၌ ကောသမ္ဘကအမည်ရှိသော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုအခါ အမှတ်မရှိသော နိဂုံးရွာ၌ ကုဋေရှစ်ဆယ်ဥစ္စာရှိကုန်သော အချင်းချင်း ချစ်မြတ်နိုးကြကုန်သော အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်ကုန်သော ပုဏ္ဏားနှစ်ယောက်တို့သည် ရှိကုန်၏။ တစ်ယောက်ကား မဏ္ဍဗျ အမည်ရှိ၏။
ပုဏ္ဏား ၂-ယောက် ရသေ့ဝတ်
ထိုသူနှစ်ယောက်တို့သည် ကာမတို့၌ များသောအပြစ်တို့ကို မြင်ကုန်၍လျှင် ကြီးစွာသောအလှူကို ဖြစ်စေ၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့သည်လည်း ကာမတို့ကိုပယ်၍ လူအပေါင်းတို့ ငိုကြွေးမြည်တမ်းစဉ် အိမ်မှထွက်ကုန်၍ ဟိမဝန္တာ တောအရပ်၌ သင်္ခမ်းဆောက်ပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းပြုကုန်၍ သစ်သီးဆွမ်း ရှာမှီးခြင်းတို့ဖြင့် ရအပ်သော တောသစ်မြစ် သစ်သီးကြီးငယ်ဖြင့် မျှကုန်လျက် အနှစ်ငါးဆယ်တို့ပတ်လုံး နေကုန်၏။ ဈာန်ကို ဖြစ်စေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်။ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော ရသေ့တို့သည် အနှစ်ငါးဆယ်လွန်သောအခါ၌ ချဉ်ဆား မှီဝဲအံ့သောငှာ ဇနပုဒ်သို့ လှည့်လည်ကုန်လျက် ကာသိတိုင်းသို့ ရောက်လာကုန်၏။
ထိုဇနပုဒ်နိဂုံးရွာ၌ ဒီပါယန ရသေ့၏ လူ့လက်ထက်၌ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်ဖူးသော မဏ္ဍဗျမည်သော သူကြွယ်သည်ရှိ၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော ရသေ့တို့သည်လည်း ထိုသူကြွယ်၏ အထံသို့ သွားကြကုန်၏။ ထိုသူကြွယ်သည် ထိုနှစ်ယောက်သော ရသေ့တို့ကိုမြင်၍လျှင် ဝမ်းမြောက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ကျောင်းဆောက်၍ ထိုနှစ်ယောက်သော ရသေ့တို့ကိုလည်း ပစ္စည်းလေးပါးတို့ဖြင့် လုပ်ကျွေး၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော ရသေ့တို့သည် ထိုကျောင်း၌ သုံးလေးနှစ်တို့ပတ်လုံး နေကုန်ပြီးလျှင် သူကြွယ်ကိုပန်ကြား၍ ဒေသစာရီ သွားကြကုန်သည်ရှိသော် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်၍ အဓိမုတို့ကအမည်ရှိသော သုသာန်၌ နေကြကုန်၏။ ထိုသုသာန်၌ ဒီပါယန ရသေ့သည် မွေ့လျော်သရွေ့ နေပြီး၍ တစ်ဖန် ထိုအဆွေခင်ပွန်း ဖြစ်ဖူးသော သူကြွယ်၏ အထံသို့သာလျှင် သွား၏။
မဏ္ဍဗျရသေ့ အဖမ်းခံရ
မဏ္ဍဗျရသေ့သည် ထိုသုသာန်၌သာလျှင် နေရစ်၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ခိုးသူတစ်ယောက်သည် မြို့တွင်း၌ ခိုးမှုကိုပြုပြီးလျှင် မြတ်သောဥစ္စာကိုယူ၍ အိမ်မှထွက်သည်ရှိသော် ခိုးသူဟု သိ၍ အိပ်ပျော်ခြင်းမှ နိုးကုန်သော အိမ်ရှင်တို့သည်လည်းကောင်း စောင့်ရှောက်သော သူတို့သည်လည်းကောင်း အစဉ်အတိုင်း လိုက်ကုန်သည်ရှိသော် ပြွန်ပေါက်မှထွက်၍ လျင်မြန်သော အဟုန်ဖြင့် သုသာန်သို့ဝင်၍ ရှင်ရသေ့၏ ကျောင်းတံခါး၌ ဥစ္စာထုပ်ကိုစွန့်၍ ပြေးလေ၏။ လူတို့သည် ဥစ္စာထုပ်ကိုမြင်၍ ဟယ် မကောင်းသော ရသေ့... သင်သည် ညဉ့်အခါ၌ ခိုးသူပြု၍ နေ့အခါ ရသေ့အသွင်ဖြင့် သွားဘိ၏ ဟု ခြိမ်းခြောက် ပုတ်ခတ်ပြီးလျှင် ထိုမဏ္ဍဗျရသေ့ကိုယူ၍ မင်းအား ပြကုန်၏။ မင်းသည် မစူးစမ်း မဆင်ခြင်မူ၍ သွားကြကုန်၊ တံကျင်၌ လျှိုလေကုန်လော့ ဟု ဆို၏။
တံကျင်လျှိုခံရ
ထိုမဏ္ဍဗျ ရသေ့ကို သုသာန်သို့ဆောင်၍ ရှားတံကျင်သို့ တင်ကုန်၏။ ရသေ့၏ကိုယ်၌ တံကျင်သည်မဝင်။ ထို့နောင်မှ တမာသားတံကျင်ကို ဆောင်ကုန်၏။ ထိုတမာသားတံကျင်သည်လည်း မဝင်နိုင်၊ သံတံကျင်ကို ဆောင်ကုန်၏။ ထိုသံတံကျင်သည်လည်း မဝင်နိုင်၊ ရသေ့သည် ငါ၏ မကောင်းမှုကံသည် အဘယ်ကောင်းမှုကံနည်း ဟု ကြံဆင်ခြင်၏။ ထိုသို့ ဆင်ခြင်သောအခါ၌ ထိုရသေ့အား ဇာတိဿရဉာဏ်သည် ဖြစ်၏။ ထိုဇာတိဿရဉာဏ်ဖြင့် ရှေး၌ပြုခဲ့ဖူးသော မကောင်းမှုကံကို ကြည့်၍ မြင်၏။ ထိုမဏ္ဍဗျ ရသေ့၏ ရှေးမကောင်းမှုကံသည် အဘယ်နည်း ဟူမူကား- ပင်လယ်ကသစ် တံကျင်ဖြင့် ယင်ငယ်ကို ထိုးဖူးသေကံတည်း။ ထိုမဏ္ဍဗျ ရသေ့သည် ရှေးဘဝ၌ လက်သမားဖြစ်၍ အဖ၏ သစ်ရွေရာ အရပ်သို့သွား၍ တစ်ကောင်သော ယင်ငယ်ကို ဖမ်းပြီးလျှင် ပင်လယ်ကသစ်မြစ်ဖြင့် ထိုး၏။ ထိုမကောင်းမှု ကံသည်ပင်လျှင် ဤအရပ်သို့ရောက်၍ မြဲစွာကိုင်၏။ ထိုရသေ့သည် ဤယင်ငယ်ကို ပင်လယ်ကသစ်မြစ်ဖြင့် တံကျင်လျှိုသောသဏ္ဌာန် ထိုးဖူးသော မကောင်းမှုကံမှ ငါသည် လွတ်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်းပြီဟု သိ၍ မင်းချင်းတို့ကိုဆို၏။ ငါ့ကို တံကျင်လျှိုလိုကုန်သည် အကယ်၍ဖြစ်ကုန်အံ့၊ ပင်လယ် ကသစ် တံကျင်ကို ဆောင်ကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ထိုမင်းချင်းတို့သည် ရသေ့ဆိုတိုင်းပြုကုန်၏။ ထိုရသေ့ကို ပင်လယ်ကသစ်သား တံကျင်သို့တင်၍ အစောင့်အရှောက်ကိုပေးပြီး သွားကြကုန်၏။
စောင့်ရှောက်သောသူတို့သည် ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ထိုရသေ့၏အထံသို့ လာကုန်သော သူတို့ကို ကြည့်ကုန်၏။ ထိုအခါ ဒီပါယန ရသေ့သည် ငါ၏ အဆွေဖြစ်သော မဏ္ဍဗျရသေ့ကို မမြင်ရသည် ကြာမြင့်ပြီ ဟု မဏ္ဍဗျရသေ့၏ အထံသို့ လာလတ်သည်ရှိသော် တံကျင်လျှိုပြီ ဟု ထိုနေ့၌ပင်လျှင် ခရီးအကြား၌ ကြား၍ ထိုမဏ္ဍဗျရသေ့ကို တံကျင်လျှို၍ ထားရာအရပ်သို့ သွားပြီးလျှင် လျောက်ပတ်စွာ ရပ်လျက် အဆွေ မဏ္ဍဗျ အပြစ်ရှိသည်ဖြစ်သလော၊ အဘယ်အပြစ်ရှိသည် ဖြစ်သနည်းဟု မေး၍ အပြစ်မရှိ ဟု ဆိုလေသည်ရှိသော် မိမိ၏နှလုံးဖြင့် ပြစ်မှားခြင်းကို အောင်ခြင်းငှာ တတ်နိုင်၏လော၊ မတတ်နိုင်လောဟု မေး၏။ အဆွေ... အကြင်သူတို့သည် ဖမ်းအပ်၏။ ထိုသူတို့အပေါ်၌ ငါ့အား နှလုံးဖြင့် ပြစ်မှားခြင်းသည် မရှိသလျှင်ကတည်း။ မင်း၏ အပေါ်၌လည်း ငါ့အား ပြစ်မှားခြင်းသည် မရှိသလျှင်ကတည်း ဟု ဆိုလေ၏။ ဤသို့ အမျက်မထွက်ခြင်းသည် ဖြစ်ပေသော အဆွေကဲ့သို့သော သီလရှိသောသူ၏ အရိပ်သည် ငါ့အား ချမ်းသာခြင်း၏ အကြောင်း ဖြစ်၏ ဟု ဆို၍ ဒီပါယန ရသေ့သည် လျှိုပြီး၍စိုက်သော တံကျင်ကို မှီ၍ နေ၏။
ကဏှဒီပါယနရသေ့ တရားဟော
ထိုသို့မှီသောအခါ၌ ထိုဒီပါယန ရသေ့၏ ကိုယ်၌ မဏ္ဍဗျ ရသေ့၏ကိုယ်မှ သွေးပေါက်တို့သည် စီးကျကုန်၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသောကိုယ်၌ ကျတိုင်းကျတိုင်းကုန်သော သွေးပေါက်တို့သည် ခြောက်ကုန်၍ အကွက်အကွက် မည်းသောအဆင်းတို့ဖြင့် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုကိုယ်၌ မည်းသော အဆင်းရှိသော အပေါက်အပေါက်ဖြစ်သောအခါမှစ၍သာလျှင် ထိုဒီပါယန ရသေ့သည် ကဏှဒီပါယန အမည်သည်ဖြစ်၏။ ထိုကဏှဒီပါယန ရသေ့သည် ညဉ့်သုံးယံပတ်လုံး ထိုတံကျင်၌သာလျှင် နေ၏။ မိုးသောက်သောအခါ၌ စောင့်ရှောက်သော လူတို့သည် လာလတ်ကုန့၍ ထိုနှစ်လောက်ကုန်သော ရသေ့တို့သည် ဟောပြောကြသော အကြောင်းကို မင်းအား ကြားလျှောက်ကုန်၏။ မင်းသည် ငါသည် မစူးမစမ်း ပြုမိချေ၏ ဟု လျင်မြန်စွာ ထိုရသေ့အထံသွား၍ အိုရသေ့ အဘယ့်ကြောင့် တံကျင်ကို မှီ၍နေသနည်း ဟု ဒီပါယနရသေ့ကို မေး၏။ မြတ်သော မင်းကြီး ဤရသေ့ကို စောင့်ရှောက်နေ၏ ဟု ဆို၏။
ရှင်ရသေ့သည် ဤရသေ့၏ အပြစ်ရှိသည်၏ အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း၊ အပြစ်မရှိသည်၏ အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း၊ သိ၍ ဤသို့ စောင့်ရှောက်ခြင်းကို ပြုသလောဟု မေး၏။ ထိုဒီပါယန ရသေ့သည် အမှုကို သုတ်သင်ဆင်ခြင်စူးစမ်း၍ အပြစ်မရှိသော အဖြစ်ကိုကြာ၍ ထို့နောင်မှ ထိုမင်းအား မြတ်သော မင်းကြီး... ပြည်ထဲသခင် မင်းမည်သည်အား စူးစမ်းဆင်ခြင်၍သာ ပြုလေ့ရှိသည် ဖြစ်ရာ၏။ ကာမဂုဏ်ချမ်းသာကို ခံစားသူမည်သည် ပျင်းသည်ဖြစ်အံ့၊ မကောင်း ဤသို့ အစရှိသော စကားတို့ကိုဆို၍ မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးကို ဟော၏။
တံကျင်ကိုဖြတ်ထား
မင်းသည် မဏ္ဍဗျရသေ့၏ အပြစ်မရှိသော အဖြစ်ကို သိ၍ တံကျင်ကို နုတ်ကုန်လော့ ဟု စေ၏။ တံကျင်ကိုနုတ်ကုန်သည်ရှိသော် နှုတ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်ဟု မဏ္ဍဗျ ရသေ့သည်ဆို၏။ အဘယ်သို့ ဆိုသနည်းဟူမူကား မြတ်သော မင်းကြီးသည် ရှေး၌ပြုအပ်ပြီးသော မကောင်းမှုကံဟူသော အပြစ်ကြောင့် ဤသို့ သဘောရှိသော ဘေးသို့ ရောက်ချေပြီ၊ ငါ၏ ကိုယ်၌ တံကျင်ကို နုတ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ရာ၊ ငါ့အား အသက်ကိုပေးလိုသည် အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့၊ လွှကိုဆောင်စေ၍ တံကျင်ကို အရေးနှင့်အမျှ ဖြတ်စေလော့ ဟု ဆို၏။ မင်းသည် ထိုရသေ့ဆိုတိုင်း ပြုစေ၏။ ကိုယ်တွင်း၌တံကျင်သည် ကိုယ်တွင်း၌ သာလျှင်ဖြစ်၏။
ရှေးဝိပါက်
(ထိုလက်သမားသား ဖြစ်သောအခါ၌ ထိုသူငယ်သည် သိမ်မွေ့သော ပင်လယ်ကသစ်မြစ်ကိုယူ၍ ယင်၏ ဝစ္စမဂ်သို့ ထိုးလိုက်၏။ ထို ပင်လယ် ကသစ်မြစ်သည် ထိုယင်၏ ကိုယ်တွင်း၌ သာလျှင် ဖြစ်၏။ ထိုယင်ငယ်သည် ထိုပင်လယ် ကသစ်မြစ်ဖြင့် လျှိုခြင်းဟူသော အကြောင်းကြောင့် မသေမူ၍ မိမိ၏ အသက်အပိုင်းအခြား ကုန်သဖြင့်သာလျှင် သေ၏။ ထို့ကြောင့် ဤမဏ္ဍဗျ ရသေ့သည်လည်း မသေ၊ ဤသည်လျှင် ရှေးမကောင်းမှုကံတည်း။ )
ဗာရာဏသီမင်းသည် ရသေ့တို့ကို ရှိခိုး၍ ကန်တော့ပြီးလျှင် နှစ်ယောက်ကုန်သော ရသေ့တို့ကိုလည်း ဥယျာဉ်တော်၌ နေစေလျက် လုပ်ကျွေး၏။ ထိုလျှိုပြီးသော တံကျင်ကို အသားနှင့်အညီ ဖြတ်၍ထားသောအခါမှစ၍ မဏ္ဍဗျ ရသေ့သည် အာဏိမဏ္ဍဗျ ရသေ့ မည်တွင်၏။ ထိုအာဏိမဏ္ဍဗျ ရသေ့သည် ဗာရာဏသီမင်းကို အမှီပြု၍ ထိုဥယျာဉ်တော်၌သာလျှင် နေ၏။
အာဏိမဏ္ဍဗျ အကြောင်း
ကဏှဒီပါယန ရသေ့သည်ကား ထိုအာဏိမဏ္ဍဗျ ရသေ့ တံကျင်လျှိုခြင်းကြောင့် ဖြစ်သောအနာကို ချမ်းသာအောင် ပြု၍ မိမိ၏ လူ့လက်ထက်၌ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော မဏ္ဍဗျ သူကြွယ်၏ အထံသို့သာလျှင် သွားလေ၏။ ထိုကဏှဒီယန ရသေ့သည် ကျောင်းသို့ ဝင်သည်ကို မြင်၍ တစ်ယောက်သော ယောက်ျားသည် အဆွေဖြစ်သော မဏ္ဍဗျ သူကြွယ်အား ကြား၏။ ထိုမဏ္ဍဗျ သူကြွယ်သည် ကြားတည့်၍သာလျှင် နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ သားမယားနှင့်တကွ များသော နံ့သာ ပန်း ဆီ တင်လဲ အစရှိသည်တို့ကိုယူ၍ ကျောင်းသို့သွားပြီးလျှင် ကဏှဒီပါယန ရသေ့ကို ရှိခိုး၍ ခြေတို့ကို ဆေးပြီးလျှင် ဆီဖြင့်သုတ်၍ အဖျော်ကို သောက်စေ၍ အာဏိမဏ္ဍဗျရသေ့၏ ဖြစ်ကြေဝင်းကို နာလျက်နေ၏။
မဏ္ဍဗျသား မြွေကိုက်
ထိုအခါ မဏ္ဍဗျ သူကြွယ့်သားဖြစ်သော ယညဒတ်မည်သော သူငယ်သည် စင်္ကြံဦး၌ အိမ်ကျင်ဖြင့် ကစား၏။ ထိုသို့ ကစားသည်ရှိသော် တစ်ခုသော တောင်ပို့၌ မြွေဟောက်သည် နေ၏။ ယညဒတ်၏ မြေ၌ ခတ်အပ်သော အိမ်ကျင် (ဘောလုံး)သည် လိမ့်လျက် သွားလေ၏။ ထိုတောင်ပို့တွင်း၌ မြွေဟောက်၏ ဦးခေါင်းပေါ်၌ ကျလေ၏။ ထိုသူငယ်သည် မြွေဟောက်ရှိမှန်း မသိခြင်းကြောင့် တောင်ပို့တွင်းသို့ လက်ကိုသွင်း၏။ ထိုအခါ ထိုသူငယ်ကို အမျက်ထွက်၍ မြွေဟောက်သည် လက်၌ ကိုက်၏။ ထိုသူငယ်သည်လည်း မြွေဆိပ်၏ အဟုန်ဖြင့် မိန်းမောသည် ဖြစ်၍ ထိုအရပ်၌သာလျှင် လဲ၏။ ထိုအခါ ထိုသူငယ်၏ မိဘတို့သည် မြွေကိုက်သော အဖြစ်ကိုသိလျှင် သူငယ်ကိုချီ၍ ရှင်ရသေ့၏ အထံသို့ ဆောင်ခဲ့ပြီးလျှင် ခြေရင်း၌ အိပ်စေ၍ အရှင်ဘုရား၊ ရဟန်းတို့မည်သည်ကား ဆေးကိုလည်းကောင်း၊ အရံအတားကိုလည်းကောင်း တတ်ကုန်၏။ သူငယ်ကို အနာမရှိသည်ကို ပြုတော်မူလော့ ဟု ဆိုကုန်၏။
ရသေ့ သစ္စာဆိုပုံ
ထိုစကားကိုကြား၍ ကဏှဒီပါယန ရသေ့သည် ဆို၏။ ဒါယကာတို့ ငါသည် ဆေးကိုမတတ်၊ ဆေးကုသော အမှုကို မပြု ဟု ဆို၏။ အရှင်ဘုရားထိုသို့ ဆေးမကုစားမူ၍ သူငယ်၌ မေတ္တာကိုပြု၍ သစ္စာပြုခြင်းကို ပြုတော်မူပါလော့ ဟု ဆိုကုန်သည်ရှိသော် ရသေ့သည် ကောင်းပြီ၊ သစ္စာပြုခြင်းကို ပြုအံ့ဟု ဆို၍ ယညဒတ်၏ ဦးခေါင်း၌ လက်ကိုထား၍-
ပုညတ္ထိကော အစရိံ ဗြဟ္မစရိယံ။
အထာပရံ ယံ စရိတံ မမေဒံ၊
ဝဿာနိ ပညာသ သမာဓိကာနိ။
အကာမကောဝါပိ အဟံ စရာမိ၊
ဧတေန သစ္စေန သုဝတ္ထိ ဟောတု။
ဟတံ ဝိသံ ဇီဝတု ယညဒတ္တော။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၂။ ဘောန္တော၊ ဒါယကာတို့။ အဟံ၊ ငါသည်။ သတ္တဟမေဝ၊ ရဟန်းပြုသည်မှ ခုနှစ်ရက်သာလျှင်။ ပသန္နစိတ္တော၊ ကြည်ညိုသော စိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍။ ပုညတ္ထိကော၊ ကောင်းမှုကို အလိုရှိသည်ဖြစ်၍။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို။ အစရိံ၊ ကျင့်၏။ အထ၊ ထိုခုနစ်ရက်။ အပရံ၊ နောက်၌။ မမ၊ ငါ၏။ စရိတံ၊ ကျင့်အပ်သော။ ယံ စရိတံ၊ အကြင်အကျင့်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဣဒံပိ၊ ဤအကျင့်ကိုလည်း။ ပညာသ သမာဓိကာနိ၊ ငါးဆယ် အလွန်ရှိကုန်သော။ ဝဿာနိ၊ နှစ်တို့ပတ်လုံး။ အကာမကောဝ၊ အလိုမရှိဘဲလျှင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ စရာမိ၊ ကျင့်၏။ ဧတေန သစ္စေန၊ ဤသို့မှန်သော သစ္စာစကားကြောင့်။ ယညဒတ္တော၊ ယညဒတ်သည်။ သုဝတ္ထိ၊ ချမ်းသာသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဝိသံ၊ အဆိပ်သည်။ ဟတံ-ဟညတု၊ ပျောက် စေသတည်း။ ယညဒတ္တော၊ ယညဒတ်သည်။ ဇီဝတု၊ အသက်ရှင်စေသတည်း။
ဤသို့ သစ္စာပြုသောအခါ၌ ထိုကဏှဒီပါယန ရသေ့၏ သစ္စာပြုသည်နှင့်တကွ ယညဒတ်အား သားမြတ်တည်ရာ အရပ်မှ အထက်၌ နှံ့လေသော အဆိပ်သည် လျှောကျ၍ မြေသို့ ဝင်လေ၏။ သူငယ်သည်လည်း မျက်စိတို့ကို ဖွင့်ပြီးလျှင် မိဘတို့ကိုကြည့်၍ မိခင် ဖခင်တို့ဟူ၍ ဆို၍သာလျှင် ပြန်၍အိပ်၏။ ထိုအခါ သူငယ်၏ အဖကို ကဏှဒီပါယန ရသေ့သည် ငါသည် ရှေးဦးစွာ ငါ၏ အစွမ်းကို ပြုအပ်ပြီ၊ သင်သည်လည်း မိမိ၏ အစွမ်းကို ပြုလော့ ဟု ဆို၏။
အဖ သစ္စာဆိုပုံ
ထိုအဖသည်လည်း ငါသည် ပြုအပ်သော သစ္စာကို ပြုအံ့ဟု သား၏ရင်၌ လက်ကိုထား၍-
ဒိသွာနဟံ အတိထိံ ဝါသကာလေ။
န စာပိ မေ အပ္ပိယတံ အဝေဒုံ၊
ဗဟုဿုတာ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ၊
အကာမကောဝါပိ ဟိ အဟံ ဝဒါမိ၊
ဧတေန သစ္စေန သုဝတ္ထိ ဟောတု။
ဟတံ ဝိသံ ဇီဝတု ယညဒ-
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၃။ ဘောန္တော၊ အရှင်တို့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ကဒါစိ၊ တစ်ရံတစ်ဆစ်မျှ။ နာဘိနန္ဒိံ၊ မနှစ်သက်။ အဟံ၊ အကျွန်သည်။ အတိထိံ၊ အလှူခံဖြစ်သော ခရီးသွားဧည့်သည်ကို။ ဝါသကာလေ၊ ငါ၏အိမ်သို့ လာသောကာလ၌။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ နာဘိနန္ဒိံ၊ မနှစ်သက်။ မေ၊ ငါ၏။ အပ္ပိယတံ၊ အလှူဒါန အလှူခံတို့ကို မနှစ်သက်သော အဖြစ်ကို။ ဗဟုဿုတာ၊ များသော အကြားအမြင်ရှိကုန်သော။ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ၊ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့သည်လည်း။ န စာပိ အဝေဒုံ၊ မသိကုန်။ အကာမကော ဝ၊ အလိုမရှိဘဲလျှင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒဒါမိ၊ လှူ၏။ ဧတေန သစ္စေန၊ ဤမှန်သော သစ္စာစကားကြောင့်။ ယညဒတ္တော၊ ယညဒတ်သည်။ သုဝတ္ထိ၊ ချမ်းသာသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဝိသံ၊ အဆိပ်သည်။ ဟတံ ဟညတု၊ ပျောက်စေသတည်း။ ယညဒတ္တော၊ ယညဒတ်သည်။ ဇီဝတု၊ အသက်ရှင်စေသတည်း။
ဤသို့ အဖထည် သစ္စာပြုပြီးသည်ရှိသော် ခါးမှ အထက်၌ အဆိပ်သည်ကျ၍ မြေသို့ဝင်လေ၏။ သူငယ်သည် ထ၍ ထိုင်၏။ ရပ်ခြင်းငှာကား မတတ်နိုင်သေး၊ ထိုအခါ သူငယ်၏ အဖသည် အမိကို ရှင်မ ငါသည် မိမိ၏ အစွမ်းကို ပြုအပ်ပြီ၊ သင်သည် ယခု သစ္စာပြု၍ သား၏ ထ၍ သွားနိုင်သော အဖြစ်ကို ပြုလော့ ဟု ဆို၏။ အရှင်... အကျွန်ုပ်အား တစ်ခုသော သစ္စာသည် ရှိ၏။ ထိုသို့ရှိသော်လည်း အရှင်၏ မျက်မှောက်၌ ဆိုခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဟုတ်မှန်သည့်အတိုင်း သားကို အနာမရှိသည်ကို ပြုလော့ ဟု ဆို၏။
မိခင် သစ္စာဆိုပုံ
ထိုအမိသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ သစ္စာကို ပြုလိုရကား-
ယော တံ အဍံသိ သစရာ ဥဒိစ္စ။
တသ္မိံစ မေ အပ္ပိယတာယ အဇ္ဇ၊
ပိတရဉ္စ တေ နတ္ထိ ကောစိ ဝိသေသော။
ဧတေန သစ္စေန သုဝတ္ထိ ဟောတု။
ဟတံ ဝိသံ ဇီဝတု ယညဒတ္တော။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သောဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၄။ တာတ၊ ချစ်သား။ ပဟူတတေဇော၊ များသော အဆိပ်ရှိသော။ အာသီဝိသော၊ အကြင်မြွေဟောက်သည်။ သစရာ၊ မိမိနေရာ တောင်ပို့တွင်းမှ။ ဥဒိစ္စ၊ ထ၍။ တံ၊ သင်ချစ်သားကို။ အဍံသိ၊ ကိုက်၏။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ မေ၊ ငါ၏။ တသ္မိဉ္စ၊ ထိုမြွေဟောက်၌လည်းကောင်း။ တေ၊ သင်ချစ်သား၏။ ပိတရဉ္စ၊ အဖ၌လည်းကောင်း။ အပ္ပိယဘာယ၊ မချစ်သောအဖြစ်၏။ ကောစိ ဝိသေသော၊ တစ်စုံတစ်ခုသော အထူးသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ဧတေန သစ္စေန၊ ဤမှန်သော သစ္စာစကားကြောင့်။ ယညဒတ္တော၊ ယညဒတ်သည်။ သုဝတ္ထိ၊ ချမ်းသာသည်။ ဟေတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဝိသံ၊ အဆိပ်သည်။ ဟတံ-ဟညတု၊ ပျောက်စေ သတည်း။ ယညဒတ္တော၊ ယညဒတ်သည်။ ဇီဝတု၊ အသက်ရှင်စေသတည်း။
သစ္စာပြုသည်နှင့်တကွ အလုံးစုံသော အဆိပ်သည် လျှောကျ၍ မြေသို့ဝင်လေ၏။ ယညဒတ်သည် အဆိပ်မရှိသော ကိုယ်ဖြင့် ကစားအံ့သောငှာ အားထုတ်၏။
အဘယ်ကြောင့် ရသေ့ဝတ်နေသနည်း
ဤသို့လျှင် သားသည် ထ၍ ကစားသည်ရှိသော် မဏ္ဍဗျ သူကြွယ်သည် ကဏှဒီပါယနရသေ့၏ အလိုကို မေးလိုသည်ဖြစ်၍-
အညတြ ကဏှာ နတ္ထာကာမရူပါ။
ဒီပါယန ကိဿ ဇိဂုစ္ဆမာနော၊
အကာမကော စရသိ ဗြဟ္မစရိယံ။
ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၅။ ဒီပါယန၊ ဒီပါယနမည်သော။ တာပသ၊ ရှင်ရသေ့။ ယေ ခတ္တိယာဒယော၊ အကြင် မင်းအစရှိကုန်သော သူတို့သည်။ ပရိဗ္ဗဇန္တိ၊ ရသေ့ရဟန်းပြုကြကုန်၏။ ကဏှာ၊ အရှင်ကဏှဒီပါယနရသေ့ကို။ အညတြ၊ ထား၍။ တေ ခတ္တိယာဒယော၊ ထိုရဟန်းပြုပြီးသော မင်းအစရှိကုန်သော သူတို့သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိကုန်။ သန္တာ၊ ကိလေသာငြိမ်းကုန်သည်။ ဒန္တာ၊ ဒွါရသုံးပါးတို့ကို ဆုံးမအပ်ကုန်သည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်ကုန်၍။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို။ စရန္တိ၊ ကျင့်ကုန်၏။ တွံ ပန၊ ရှင်ရသေ့သည်ကား။ ကိဿ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဇိဂုစ္ဆမာနော၊ ရသေ့ရဟန်းအဖြစ်ကို စက်ဆုပ်ငြီးငွေ့သည်ဖြစ်၍။ အကာမကော၊ အလိုမရှိဘဲလျက်။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သော ရသေ့ရဟန်းအကျင့်ကို။ စရသိ၊ ကျင့်ဘိသနည်း။
ကဲ့ရဲ့မှာစိုးလို့
ထို့နောင်မှ ထိုမဏ္ဍဗျ သူကြွယ်အား ကဏှဒီပါယန ရသေ့သည် အကြောင်းကို ဆိုလိုရကား-
သော ဧဠမူဂေါဝ စပလော ဝတာယံ။
ဧတဿ ဝါဒဿ ဇိဂုစ္ဆမာနော၊
အကာမကော စရာမိ ဗြဟ္မစရိယံ။
ဝိညုပ္ပသတ္ထံ စ သတံ စ ဌာနံ။
ဧဝမ္ပဟံ ပုညကရော ဘဝါမိ။
ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၆၆။ ဘောန္တော၊ ဒါယကာတို့။ ယော ကဏှော၊ အကြင် ကဏှဒီပါယန ရသေ့သည်။ သဒ္ဓါယ၊ ကံ ကံ၏အကျိုးကို ယုံကြည်သည်ဖြစ်၍။ နိက္ခမ္မ၊ ရသေ့ရဟန်းပြုပြီး၍။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ နိဝတ္တော၊ လူ၏ဘောင်သို့ ပြန်ပြန်၏။ အယံ ကဏှော၊ ဤကဏှသည်။ ဧဠမူဂေါ ဝတ၊ ဆွံ့အသော သူကဲ့သို့တကား။ ဗာလော ဝတ၊ လူငယ်ကဲ့သို့ မိုက်စွတကား။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဧတဿ ဝါဒဿ၊ ထိုသို့သော ကဲ့ရဲ့ခြင်းကို။ ဇိဂုစ္ဆမာနော၊ စက်ဆုပ် သည်ဖြစ်၍။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ အကာမကော၊ အလိုမရှိသည်ဖြစ်၍။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို။ စရာမိ၊ ကျင့်၏။ တံ၊ ထိုရသေ့ရဟန်းအဖြစ်ကို။ ဝိညုပ္ပသတ္ထံ စ၊ ဘုရားအစရှိကုန်သော သူတော်ကောင်းတို့သည်လည်း ချီးမွမ်းအပ်၏။ သတံ၊ ဘုရားအစရှိကုန်သော ပညာရှိသူတော်ကောင်းတို့၏။ ဌာနံ စ၊ ဓနရာအရပ်လည်း ဟုတ်၏။ ဧဝံ ဣမိနာကာရဏေနပိ၊ ဤသို့သော အကြောင်းဖြင့်လည်း။ အဟံ၊ သည်။ ပုညကရော၊ ကောင်းမှုကိုပြုသည်။ ဘဝါမိ၊ ဖြစ်၏။
အဘယ်ကြောင့် လှူနေသနည်း
ဤသို့ ကဏှဒီပါယန ရသေ့သည် မိမိ၏အလိုကို ဆိုပြီး၍ တစ်ဖန် မဏ္ဍဗျသူကြွယ်ကို မေးလိုရကား-
သန္တပ္ပယာသိ အန္နပါနေဟိ ဘိက္ခံ။
ဩပါနဘူတံဝ ဃရံ တဝ ယိဒံ၊
အန္နေန ပါနေန ဥပေတရူပံ။
အထ ကိဿ ဝါဒဿ ဇိဂုစ္ဆမာနော၊
အကာမကော ဒါနမိမံ ဒဒါသိ။
ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၆၇။ ဥပါသက၊ ဒါယကာ။ တုဝံ၊ သင်သည်။ သမဏေ စ၊ ကိလေသာငြိမ်းပြီးသော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဗြာဟ္မဏေ စ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော အရိယာတို့ကိုလည်းကောင်း။ အဒ္ဓိကေ စ၊ ခရီးသွားဧည့်သည်တို့ကို လည်းကောင်း။ အန္နပါနေဟိ၊ ထမင်း အဖျော်တို့ဖြင့်။ သန္တပ္ပယာသိ၊ ရောင့်ရဲစေ၏။ ဘိက္ခံ၊ ဆွမ်းကို။ ဒဒါသိ၊ လှူ၏။ တဝ၊ သင်၏။ ဣဒံ ဃရံ၊ ဤအိမ်သည်။ ဩပါနဘူတံဝ၊ ခရီးလေးဆုံ၌ တူးအပ်သော ရေကန်နှင့် တူ၏။ အဿ တေ၊ ထိုသင်၏။ ဣဒံ ဃရံ၊ ဤအိမ်သည်။ အန္နေန၊ လှူဖွယ်ထမင်းနှင့် လည်းကောင်း။ ပါနေန၊ လှူဖွယ်အဖျော်နှင့် လည်းကောင်း။ ဥပေတရူပံ၊ ပြည့်စုံသော သဘောရှိ၏။ အထ၊ ထိုနေ့တိုင်းမပြတ် လာတိုင်းကုန်သော သူတို့အား လှူအပ်လျက်။ ကိဿ ဝါဒဿ၊ အဘယ်မည်သော ကဲ့ရဲခြင်းကို။ ဇိဂုစ္ဆမာနော၊ စက်ဆုပ်သည်ဖြစ်၍။ အကာမကော၊ အလိုမရှိဘဲ။ ဣမံ ဒါနံ။ ဤအလှူကို၊ ဒဒါသိ၊ လှူဘိသနည်း။
ဆွေမျိုး စဉ်ဆက်အရ
ထို့နောင်မှ မဏ္ဍသူကြွယ်သည် မိမိ၏အလိုကို ဆိုလိုရကား-
သဒ္ဓါ အဟုံ ဒါနပတီ ဝဒညူ။
တံ ကုလဝတ္တံ အနုဝတ္တမာနော၊
မာဟံ ကုလေ အန္တိမဂန္ဓနော အဟုံ။
ဧတဿ ဝါဒူ ဇိဂုစ္ဆမာနော၊
အကာမကော ဒါနမိမံ ဒဒါမိ။
ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၈။ ဘန္တေ၊ ရှင်ရသေ့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပိတရော စ၊ မိဘတို့သည်လည်းကောင်း။ ပိတမဟာ စ၊ အဘိုးအဘွားတို့သည်လည်းကောင်း။ သဒ္ဓါ၊ ကံ ကံ၏အကျိုးကို ယုံကြည်ခြင်းရှိကုန်သည်။ အာသုံ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဒါနပတီ၊ အလှူရှင်တို့သည်။ အာသုံ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဝဒညူ၊ အလှူခံတို့၏ အလိုကို သိကုန်သည်။ အဟုံ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တံ ကုလဝတ္တံ၊ ထို မိဘဘိုးဘေးစသော ဆွေခုနစ်ဆက်တို့၏ အလှူ ပေးခြင်းတည်းဟူသော ကျင့်ဝတ်သို့။ အနုဝတ္တမာနော၊ အစဉ်လိုက်သော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ကုလေ၊ အမျိုးစဉ်ဆက်၌။ အန္တိမဂန္ဓနော၊ အမျိုးတကာတို့အောက် အယုတ်ဆုံး, အမျိုးတကာတို့အောက် အဖျင်းဆုံးသည်။ မာ အဟုံ၊ မဖြစ်စေလင့်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဧတဿ ဝါဒဿ၊ ထိုအမျိုးတို့အောက် အယုတ်ဆုံး, အမျိုးတကာတို့အောက် အဖျင်းဆုံးဟူသော ကဲ့ရဲ့ခြင်းကို။ ဇိဂုစ္ဆမာနော၊ စက်ဆုပ်ရွံရှာသည်ဖြစ်၍။ အကာမကေ၊ အလိုမရှိဘဲ။ ဣမံ ဒါနံ၊ ဤအလှူကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဒဒါမိ၊ လှူ၏။
အဘယ့်ကြောင့် ပေါင်းနေသနည်း
ဤသို့သောစကားကို ဆိုပြီး၍ မဏ္ဍဗျ သူကြွယ်သည် မိမိ၏ မယားကို မေးလိုရကား-
ယံ တာ နယိံ ဉာတိကုလာ သုဂတ္တေ။
န စာပိ မေ အပ္ပိယတံ အဝေဒိ၊
အညတြ ကာမာ ပရိစာရယန္တာ၊
အထ ကေန ဝဏ္ဏေန မယာ တေ ဘောတိ၊
သံဝါသ ဓမ္မော အဟု ဧဝရူပေါ။
ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၉။ သုဂတ္တေ၊ တင့်တယ်သော ကိုယ်ရှိသော။ ဘောတိ၊ အို အိမ်ရှင်မ။ ဒဟရိံ၊ ပျိုရွယ်လှသော။ ကုမာရိံ၊ သတို့သမီးငယ်သာ ဖြစ်သေးသော။ ယံ တံ၊ အကြင်သင့်ကို။ အသမတ္ထပညံ၊ စည်းစိမ်ဥစ္စာကို စီရင်ခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သော ပညာမရှိသောသူ ဖြစ်လျက်မူလည်း။ ဉာတိကုလာ၊ မိဘအိမ်မှ။ အာနယိံ၊ ဆောင်၏။ ကာမာ၊ အလိုရှိအပ် မြတ်နိုးအပ်ခြင်းကို။ အညတြ၊ ကြဉ်၍။ ပရ်စရန္တာအပိ၊ လုပ်ကျွေးငြားသော်လည်း။ မေ၊ ငါ့အား။ အပ္ပိယတံ၊ မချစ်မနှစ်သက်လိုသည်၏ အဖြစ်ကို။ မံ၊ ငါ့ကို။ န စာပိ အဝေဒိ၊ မသိစေ။ အထ၊ ထိုသို့ မချစ်မနှစ်သက်လိုဘဲလျက်။ ကေန ဝဏျဏနေ၊ အဘယ်အကြောင်းဖြင့်။ မယာ၊ ငါနှင့်။ ဧဝရူပေါ၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ သံဝါသဓမ္မော၊ ချစ်မြတ်နိုးသကဲ့သို့ ပေါင်းဖော်ခြင်းသည်။ အဟု၊ ဖြစ်နိုင်ဘိသနည်း။
ဆွေမျိုးတို့ အကျင့်အရ
ထိုအခါ သူကြွယ်အား မယားသည် ဆိုလိုရကား-
ပရမ္ပရာ နာမ ကုလေ ဣမသ္မိံ။
တံ ကုလဝတ္တံ့ အနုဝတ္တမာနော၊
မာဟံ ကုလေ အန္တိမဂန္ဓိနီ အဟုံ။
ဧတဿ ဝါဒဿ ဇိဂုစ္ဆမာနာ၊
အကာမိကာ ပါဒစရာမိ တုယှံ။
ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၀။ သာမိ၊ အရှင်။ ဣမသ္မိံ ကုလေ၊ ဤအမျိုး၌။ အာရာ ဒူရေ၊ အလွန်ဝေးလွန်းသော။ ကုလေ၊ အဆွေခုနစ်ဆက် အထက်မှ။ ပဋ္ဌာယ၊ စ၍။ ကဒါစိ၊ တစ်ရံတစ်ဆစ်မျှ။ ပရမ္ပရာနာမ၊ မိမိယောကျ်ားကိုစွန့်၍ တစ်ပါးသောယောကျ်ားကို ယူဖူးသော မိန်းမမည်သည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိစဖူး။ တံ ကုလဝတ္တံ၊ ထိုဆွေခုနစ်ဆက် မပျက်သော အမျိုးတို့၏အကျင့်ကို။ အနုဝတ္တမာနာ၊ အတုလိုက်၍ ကျင့်သော။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကုလေ၊ အမျိုးခုနစ် ဆက်၌။ အန္တိမဂန္ဓိနီ၊ အယုတ်ဆုံးဖြစ်သော မိန်းမအဖျင်း အသောင်ဖြစ်သော မိန်းမသည်။ မာ အဟုံ၊ မဖြစ်စေလင့်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဧတဿ ဝါဒဿ၊ ထိုကုလအန္တိမ ကုလဂန္ဓိနီဟူသော ကဲ့ရဲခြင်းကို။ ဇိဂုစ္ဆမာနာ၊ စက်ဆုပ်ရွံရှာနိုးသည်ဖြစ်၍။ အကာမကာ၊ အလိုမရှိဘဲ။ တုယှံ၊ သင်၏။ ပါဒစရာမိ၊ ခြေရင်း၌ အလုပ်အကျွေးသည် ဖြစ်၏။
လင်အား ကန်တော့ခြင်း
ဤသို့သော စကားကို ဆိုပြီး၍ ငါသည် လင်၏ မျက်မှောက်၌ မလိုအပ်သောစကားကို လင်အား ဆိုအပ်ပြီ၊ ငါအား စက်ဆုပ်ရွံရှာရာ၏။ ဆရာရှင်ရသေ့၏ မျက်မှောက်၌လျှင် ကန်တော့အံ့ ဟု ကြံ၍ ကန်တော့လိုရကား-
တံ ခမျတံ ပုတ္တိကဟေတု မဇ္ဇ။
ပုတ္တပေမာ န ဣဓ ပရတ္ထိ ကိဉ္စိ၊
သော နာ အယံ ဇီဝတိ ယညဒတ္တော။
ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၇၁။ မဏ္ဍဗျ၊ အရှင်မဏ္ဍဗျ။ အဘာသနေယျံ၊ မဆိုအပ်သော။ ယံ ဝစနံ၊ အကြင်စကားကို။ ပုတ္တကဟေတု၊ သား၏ အကြောင်းကြောင့်။ မယာ၊ ငါသည်။ ဘာသိံ၊ ဆိုအပ်ပြီ။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ မမ၊ ငါ့အား။ တံ၊ ထိုစကားကို။ ခမျတံ-ခမတု၊ သည်းခံပါလော့။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ပုတ္တပေမာ၊ သား၌ ချစ်ခြင်းသည်သာလျှင်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ပရံ၊ သား၌ ချစ်ခြင်းမှ တစ်ပါးသော။ ကိဉ္စိ၊ တစ်စုံတစ်ခုသည်။ မေ၊ ငါအား။ န အတ္ထ၊ မရှိ။ ယဿ၊ အကြင်သား၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းဖြင့်။ ဘာသိတံ၊ ဆိုအပ်၏။ နော၊ ငါတို့၏။ ပုတ္တော၊ သားဖြစ်သော။ အယံ ယညဒတ္တော၊ ထိုပညတ်သည်။ ဇီဝတိ၊ အသက်ကိုရပြီ။
ထိုအခါ မယားကို မဏ္ဍဗျ သူကြွယ်သည် အိမ်ရှင်မ ထလော့၊ သင့်အား ငါသည် သည်းခံ၏။ ဤနေ့မှစ၍ ကြမ်းတမ်းသောစိတ်သည် မဖြစ်လင့်၊ ငါသည်လည်း ရှင်မအား မချစ်မနှစ်လိုသော အမူအရာကို မပြုအံ့ ဟု ဆို၏။
ဘုရားလောင်း ကဏှဒီပါယန ရသေ့သည်လည်း မဏ္ဍဗျ သူကြွယ်ကို “ဒါယကာ... သင်သည် မကောင်းသဖြင့် ဆည်းပူးအပ်သော ဥစ္စာကို ဆည်းပူး၍ ကံကိုလည်းကောင်း ကံ၏ အကျိုးကိုလည်းကောင်း မယုံကြည်မူ၍ အလှူ ပေးခြင်းသည် မသင့်သောအရာကို ပြုဘိ၏။ ဤနေ့မှစ၍ ကံ ကံ၏အကျိုးကို ယုံကြည်သဖြင့် အလှူကို လှူလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုမဏ္ဍဗျ သူကြွယ်သည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံ၍ မဏ္ဍဗျသူကြွယ်သည် ဘုရားလောင်းကို အရှင်ဘုရား... အရှင်ဘုရားသည် အကျွန်ုပ်တို့၏ မြတ်သော အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်၏အဖြစ်၌ တည်၍ ရသေ့ရဟန်းအဖြစ်၌ မွေ့လျော်ခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍ မမြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်ခြင်းသည် မသင့်သောအရာကို ပြုဘိ၏။ ဤနေ့မှစ၍ အကြင်မွေ့လျော်သော အခြင်းအရာဖြင့် မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်သည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား၌ ပြုအပ်သော အကျွန်ုပ်တို့၏ အလှူသည် အကျိုးကြီးသည်ဖြစ်၏။ ထိုသို့သော အခြင်းအရာဖြင့် အကျွန်ုပ်တို့၏စိတ်ကို ကြည်ညိုစေ၍ စင်ကြယ်သောစိတ် ရှိလျက် ဈာန်ဟူသော ရသေ့ရဟန်း သာသနာတော်၌ မွေ့လျဂ်သည်ဖြစ်၍ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်လော့ ဟု ဆိုပြီး၍ ထိုသမီးခင်ပွန်းနှစ်ယောက်တို့သည် ဘုရားလောင်းကို ရှိခိုးပြီးလျှင် ထ၍သွားကြကုန်၏။
အားလုံးကောင်းကြပြီ
ထိုနေ့မှစ၍ မယားသည် လင်၌ ချစ်ခင်လေးမြတ်ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၏။ မဏ္ဍဗျ သူကြွယ်သည်လည်း ကြည်ညိုစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ကံ ကံ၏အကျိုးကို ယုံကြည်သည်ဖြစ်၍ အလှူကိုလှူလျှက် ဘုရားလောင်းသည်လည်း မမွေ့လျော်သောစိတ်ကို ဖျောက်ပြီးလျှင် ဈာန် အဘိညဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ ငြီးငွေ့သောရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ အဘယ်သို့ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား၊ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မဏ္ဍဗျသူကြွယ်ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလာသည် ထိုအခါ သူကြွယ်သားဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ အာဏိမဏ္ဍဗျ ရသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ကဏှဒီပါယနသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
အမှန်သစ္စာ၊ ဆိုသောခါ၊ လိုရာပြီးနိုင်၏
ခြောက်ခုမြောက်သော ကဏှဒီပါယနဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒသကနိပါတ်
၇။ နိဂြောဓဇာတ်
သူ့ကျေးဇူးကို မသိခြင်းကြောင့် ပျက်စီးခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် န ဝါဟမေတံ ဇာနာမိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤနိဂြောဓဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် ငါ့ရှင်ဒေဝဒတ် မြတ်စွာဘုရားသည် သင့်အား များစွာ ကျေးဇူးပြုတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ သင်သည် မြတ်စွာဘုရားကို မှီ၍ သာမဏေ အဖြစ်ကို လည်းကောင်း, ပဉ္စင်း အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း ရ၏။ ပိဋကတ် သုံးပုံဖြစ်သော ဘုရားစကားတော်ကိုသင်၍ ဈာန်ကိုဖြစ်စေ၏။ သင့်အား ပစ္စည်းလေးပါးတို့ကို ရခြင်းသည်လည်း မြတ်စွာဘုရား၏ ဥစ္စာသာလျှင်တည်း ဟု ရဟန်းတို့သည် ဆိုအပ်ကုန်သည်ရှိသော် မြက် သစ်ရွက်မျှကို မြှောက်၍ သာလျှင် ဤမျှသည်လည်း ရဟန်းဂေါတမသည် ငါ့အား ပြုအပ်သောကျေးဇူးကို ငါမမြင် ဟု ဆိုသည်ရှိသော် တရားသဘင်၌ ရဟန်းတို့သည် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာလျတင် ကျေးဇူးကို မသိတတ်သညမဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်သည် ကျေးဇူးကိုမသိတတ်သည် အဆွေခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားတတ်သည် ဖြစ်ဖူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုရဟန်းတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည် ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ မဂဓမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုအခါ ရာဇဂြိုဟ်ပြည် သူဌေးသည် မိမိသားဖို့ ဇနပုဒ်သူဌေး၏ သမီးကို ဆောင်ယူ၏။ ထိုသူဌေးသမီးသည် မြုံ၏။ ထိုသို့ မြုံသည်ရှိသော် သူဌေးသမီးအား နောက်အဖို့၌ လာဘသက္ကာရသည် ယုတ်၏။ ငါတို့သား၏အိမ်၌ အမြုံမနေသည်ရှိသော် အမျိုးအနွယ်သည် အသို့ ပွားလတ္တံ့နည်း ဟု အကြင်အခြင်းဖြင့် ဆိုသည်ရှိသော် သူဌေးသမီးသည် ကြား၏။ ထိုအခြင်းဖြင့်လည်း စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။
ကိုယ်ဝန်ရှိဟန်ဆောင်
ထိုသူဌေးသမီးသည် ထိုသို့သောစကားကို ကြား၍ ထိုသို့ ဆိုကြသည်ဖြစ်စေ၊ ကိုယ်ဝန်ဆောင် အမူအရာကိုပြု၍ ထိုသူတို့ကို လှည့်စားအံ့ ဟုကြံ၍ မိမိအကျိုးစီးပွးကို ဆောင်သော အထိန်းကို မိခင် ကိုယ်ဝန်ဆောင် မိန်းမတို့မည်သည်ကား အသို့လျှင် ပြုရကုန်သနည်း ဟု ကိုယ်ဝန်ဆောင်သော မိန်းမတို့ကို မေး၍ ဥတုလာသောကာလ ဥတုခံအနှီးထည့်၍ ချဉ်သော အရသာတို့ကို အလိုရှိတတ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ လက်ခြေတို့ကို ဖောဖောရှိသော ကာလ၌ လက်ဖမိုး ခြေဖမိုးတို့ကို ထုခတ်စေ၍ အသားဖောဖောရှိသည်ကို ပြု၏။ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း ပုဆိုးနွမ်း ရစ်ပတ်သဖြင့်လည်း ဝမ်းကြီးသောအသွင်ကို ပြ၏။ သားမြတ်တို့ကို မည်းသောအဆင်း ရှိသည်တို့ကိုပြု၏။ ကိုယ်လက်သုတ်သင်သော ကိစ္စကိုပြုသော်လည်း အထိန်းမကိုထား၍ တစ်ပါးသော မိန်းမတို့၏ မြင်ရာအရပ်၌မပြု၊ ဤသို့လှည့်စား၏။
သားတစ်ယောက်ကောက်ရခြင်း
ထိုသူဌေးသမီး၏ လင်သည်လည်း ကိုယ်ဝန် အစောင့်အရှောက်ကို ပေး၏။ ဤသို့လျှင် ကိုးလတို့ပတ်လုံး လင်အိမ်၌နေပြီး၍ ယခုအခါ ဇနပုဒ်၌ အဖအိမ်သို့သွား၍ သားဖွားအံ့ ဟု ယောက္ခမ ယောကျ်ားသူ ယောက္ခမမိန်းမသူတို့ကို ပန်ကြားပြီးလျှင် ရထားစီး၍ မွားစွာသော အခြံအရံဖြင့် ရာဇဂြိုဟ်ပြည်မှ ထွက်ခဲ့၍ ခရီးသို့သွား၏။ ထိုသူဌေးသမီး၏ ရှေ့မှကား လှည်း ကုန်သည် တစ်ဦးသည်သွား၏။ လှည်းကုန်သည်သည် နေ၍သွားသော အရပ်သို့ သူဌေးသမီးသည် နံနက်စာ စားပြီးသောအခါ၌ ရောက်၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ထိုလှည်း၌ ဆင်းရဲစွာသော တစ်ယောက်သော မိန်းမသည် ညဉ့်အခါ တစ်ခုသော ပညောင်ပင်ရင်း၌ သားကိုဖွား၍ နံနက်စောစောကလျှင် လှည်းသွားသည်ရှိသော် ငါသည် လှည်းနှင့်ကင်း၍ သွားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ ထိုသို့ လှည်းနှင့်ကင်း၍ သွားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သောကြောင့် စင်စစ်လျှင် အသက်ရှည်သည်ရှိသော် သားကိုရခြင်းငှာ တတ်ကောင်း၏ ဟု ပညောင်ပင်ရင်း၌ အချင်းကိုလည်းကောင်း ကိုယ်ဝန် အညစ်အကြေးကိုလည်းကောင်း ခင်း၍ သားငယ်ကိုစွန့်၍ လှည်းနှင့်တကွ လိုက်လေ၏။ သူငယ်အားလည်း နတ်တို့သည် စောင့်ရှောက်ကုန်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုသူငယ်သည် ဟုတ်ဟုတ်ငြားငြား သူငယ်မဟုတ်၊ ဘုရားလောင်းလျှင်တည်း၊ ထိုသို့ ဘုရားလောင်း ဖြစ်ငြားသော်လည်း ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုဘဝ၌ ထိုသို့သဘောရှိသော သူဆင်းရဲမဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေကိုယူ၏။
ရာဇဂြိုဟ်သို့ ပြန်ခဲ့ပြီ
သူဌေးသမီးသည် နံနက်စာ စားသောအခါ၌ ထိုအရပ်သို့ ရောက်၍ ကိုယ်လက်သုတ်သင်ခြင်း ကိစ္စကို ပြုအံ့ဟု ထိုအထိန်းနှင့်တကွ ပညောင်ပင် ရင်းသို့ သွားသည်ရှိသော် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော သူငယ်ကိုမြင်၍ မိခင် အကျွန်ုပ်တို့၏ ကိစ္စသည် ပြီးပြီ ဟု ပုဆိုးနွမ်းကိုပယ်၍ ဝမ်းရင်ခွင်အရပ်ကို သွေးဖြင့်လည်းကောင်း၊ ကိုယ်ဝန်အညစ်အကြေးဖြင့်လည်းကောင်း လိမ်းကျံ၍ မိမိ၏ သားဖွားသောအဖြစ်သို့ ကြားစေ၏။ ထိုခ၌ပင်လျှင် သူဌေးသမီးကို တင်းတိမ်ဖြင့် ကာရံ၍ အလွန်နှစ်သက် ရွှင်လန်းသည်ဖြစ်၍ ပရိသတ်နှင့်တကွ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့ သတင်းစကားကို စေလိုက်၏။ ထိုအခါ သူဌေးသမီး၏ ယောက္ခမမိန်းမသူ ယောက္ခမယောကျ်ားသူတို့သည် သားဖွားပြီးသော ကာလမှစ၍ သင့်မိဘအိမ်၌ အဘယ်ပြုလတ္တံ့နည်း၊ ဤငါတို့ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့သာလျှင် လာခဲ့လော့ဟု စေလိုက်ကုန်၏။ ထိုသူဌေးသမီးသည် တစ်ဖန် ပြန်လည်ခဲ့၍ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့သာလျှင် ဝင်၏။
မိတ်ဆွေ ၃-ယောက် ပညာသင်
ထိုရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ သူဌေးသမီးကို လက်ခံ၍ သူငယ်၏အမည်ကို မှည့်ကုန်သည်ရှိသော် ပညောင်ပင်ရင်း၌ ဖွားသည်၏အဖြစ်ကြောင့် နိဂြောဓ သတို့သားဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုနေ့၌ပင်လျှင် သူဌေးငယ်၏ ချွေးမသည် သားဖွားခြင်းငှာ မိဘအိမ်သို့သွားသည်ရှိသော် ခရီးအကြားဝယ် တစ်ခုသောသစ်ခက်အောက်၌ သားကိုဖွား၏။ ထိုသူငယ်အားလည်း သာခသတို့သား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုနေ့၌ပင်လျှင် ထိုသူဌေးကို မှီ၍နေသော အပ်လျှိုသမား၏ မယားသည်လည်း ပုဆိုးနွမ်းအတွင်း၌ သားငယ်ကို ဖွား၏။ ထိုသူငယ်ကို ပေါဋ္ဌိကဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ သူဌေးကြီးသည် နှစ်ယောက်ကုန်သော သူငယ်တို့ကို နိဂြောဓသတို့သား ဖွားသောနေ့၌ပင်လျှင် ဖွားကုန်၏ ဟု စေလိုက်၍ နိဂြောဓသကိုသားနှင့်သာလျှင် တကွ ကြီးစေ၏။ ထို သုံးယောက်ကုန်သော သူငယ်တို့သည် တစ်ပေါင်းတည်း ကြီးကုန်၍ အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ ပညာသင်ကုန်၏။ သူဌေးသားနှစ်ယောက်တို့သည် ဆရာအား နှစ်ထောင်သောဥစ္စာတို့ကို ပေးကုန်၏။ နိဂြောဓသတို့သားသည် ပေါဋ္ဌိကအား မိမိ၏ အထံ၌ အတတ်ကို သင်စေ၏။ ထိုသုံးယောက်ကုန်သော သူတို့သည် သင်ပြီးသောအတတ် ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ဆရာကို ပန်ကြား၍ ဆရာအထံမှ ထွက်ခဲ့သည်ရှိသော် ဇနပုဒ်သို့ညလှည့်လည်ခြင်းကို လှည့်လည်ကုန်အံ့ ဟု အစဉ်သဖြင့် လာကြ၍ ဗာရာဏသီရောက်၍ တစ်ခုသောနတ်ကွန်း၌ အိပ်ကုန်၏။
ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် သေ၍ ခုနစ်ရက်ရှိပြီ၊ နက်ဖြန် ဖုဿရထားကို လွှတ်ကုန်အံ့ ဟု ဗာရာဏသီပြည်သို့ စည်ကို လည်စေကုန်၏။ ထိုအဆွေခင်ပွန်းသုံးယောက်တို့သည်ဘအိပ်ကြကုန်သည်ရှိသော် ပေါဋ္ဌိကသည် မိုးသောက်ထအခါ၌ ထ၍ နိဂြောဓသတို့သား၏ ခြေတို့ကို ဆုပ်နယ်လျက် နေ၏။
ကြက်တို့ ရန်ဖြစ်ကြပုံ
ထိုနတ်ကွန်း သစ်ပင်၌ နေကြသော ကြက်တို့တွင် အထက်၌နေသော ကြက်သည် အောက်၌ နေသော ကြက်၏ ကိုယ်ထက်၌ ကျင်ကြီးကို ချ၏။ ထိုအခါ အထက်၌ နေသောကြက်ကို အောက်၌နေသော ကြက်သည် အဘယ်သူသည် ကျင်ကြီးကို ချအပ်သနည်း ဟုဆို၏။ အဆွေ အမျက်မထွက်လင့်၊ ငါသည်မသိ၍ ချမိ၏ ဟုဆို၏။ အချင်း သင်သည် ငါ၏ကိုယ်ကို ကျင်ကြီးချရာ အရပ်ဟူ၍ အောက်မေ့သလော၊ ငါ၏ ပမဏကို သင်မသိသလော ဟုဆို၏။
ထိုသို့ဆိုသောအခါ အောက်ကြက်ကို အထက်ကြက်သည် အချင်း မသိ၍ ငါသည် ချမိ၏ ဟု ဆိုပါသော်လည်း သင်သည် အမျက် ထွက်သလျှင်ကတည်း၊ သင်၏ ပမာဏသည် အဘယ်နည်း ဟုဆို၏။ အချင်း... အကြင်သူသည် ငါ့ကို သတ်၍ အသားကိုစားအံ့၊ ထိုသူသည် နံနက်စောစောကလျှင် တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို ရလတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ငါသည် မာန်ထောင်လွှားခြင်းကို ပြု၏ ဟုဆို၏။ ထိုအခါ အောက်ကြက်ကို အထက်ကြက်သည် အချင်း နံနက်စောစောက တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို ရစေတတ်သော အစွမ်းသတ္တိမျှဖြင့် သင်သည် မာန်ထောင်လွှားခြင်းကို ပြုသလော၊ ငါ့ကိုကား သတ်၍ ဆူဖြိုးသော အသားကို အကြင်သူသည် စားအံ့၊ ထိုသူသည် နံနက်စောစောကလျှင် မင်းဖြစ်အံ့၊ အကြင်သူသည် မဆူမခြောက် အလယ်ဖြစ်သော အသားကိုစား၏။ ထိုသူသည် စစ်သူကြီးအရာကို ရလတ္တံ့။ အကြင်သူသည် အရိုး၌ကပ်သော အသားကိုစားအံ့၊ ထိုသူသည် ဘဏ္ဍာစိုး ဖြစ်လတ္တံ့ ဟုဆို၏။
မိတ်ဆွေ ၃-ယောက် ကြက်သားစားကြ
ပေါဋ္ဌိကသည် ထိုကြက်နှစ်ခု၏ စကားကိုကြား၍ ငါတို့အား တစ်ထောင်သော ဥစ္စာဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိကုန်အံ့နည်း။ မင်းအဖြစ်သည်သာလျှင် မြတ်၏ ဟု ဖြည်းဖြည်း သစ်ပင်ထက်သို့တက်၍ အထက်၌ အိပ်သောကြက်ကို ဖမ်းပြီးလျှင် သတ်၍ မီးကျီး၌ကင်ပြီးလျှင် ဆူသောအသားကို နိဂြောဓအား ပေး၏။ အလယ်အသားကို သာခအား ပေး၏။ အရိုး၌ ကပ်သော အသားကို မိမိ စား၏။ စားကြပြီးလျှင် အဆွေ နိဂြောဓ သင်သည် ယနေ့ မင်းဖြစ်လတ္တံ့၊ အဆွေ သာခ သင်သည် စစ်သူကြီးဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါသည်ကား ဘဏ္ဍာစိုး ဖြစ်လတ္တံ့ ဟုဆို၍ အသို့သော အကြောင်းဖြင့် သင်သိသနည်း ဟု မေးအပ်သည်ရှိသော် ပေါဋ္ဌိကသည် ထိုအကြောင်းတို့ကို ကြား၏။
ထိုသုံးယောက်သော သူတို့သည်လည်း နံနက်စာစားချိန် ကာလ၌ ဗာရာဏသီမြို့သို့ ဝင်၍ ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်၏ အိမ်၌ ထောပတ်သကာနှင့် ရောသော ဃနာထ မင်းကို စားပြီးလျှင် မြို့မှထွက်၍ မင်း၏ ဥယျာဉ်သို့ ဝင်ကုန်၏။ နိဂြောဓသတို့သားသည် မင်္ဂလာကျောက်ဖျာ အပြင်၌ အိပ်၏။ သာခ, ပေါဋ္ဌိက နှစ်ယောက်တို့သည် အပ၌ အိပ်ကုန်၏။
ဖုဿရထားဆိုက်ပြီ
ထိုအခါ မင်းမြောက်တန်ဆာ ငါးပါးတို့ကို ရထားနှင့်တင်၍ ဖုဿရထားကို လွှတ်ကုန်၏။ (ထိုဖုဿရထား လွှတ်သော အခြင်းအရာ၏ အကျယ်ဖြစ်သော စကားသည် မဟာဇနက ဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။ ) ဖုဿရထားသည် ဥယျာဉ်သို့သွားပြီးလျှင် လည်၍ တက်တော်မူလော့ ဟူသော အစီအရင် ရှိသည်ဖြစ်၍ ရပ်၏။
ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် မင်္ဂလာဥယျာဉ်တော်၌ ဘုန်းရှိသောသူသည် ဖြစ်ရာ၏ ဟု ဥယျာဉ်တော်သို့ဝင်၍ နိဂြောဓ သတို့သားကို ခြေဖျား၌ ပုဆိုးတို့ကိုဖွင့်၍ ခြေတို့၌ လက္ခဏာတို့ကို ဆင်ခြင်လျှင် ဗာရာဏသီပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကို ထားဘိဦး၊ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း အလုံးကို အစိုးရသော ဧကရာဇ်မင်း ဖြစ်ခြင်းငှာ ထိုက်၏ ဟု အလုံးစုံသော တီးမှုတ်မျိုးတို့ကို တီးမှုတ်စေ၏။ နိဂြောဓ သတို့သားသည် နိုး၍ မျက်နှာမှ ပုဆိုးကိုဖွင့်၍ လူများတို့ကို ကြည့်ပြီးလျှင် ပြန်၍ လျောင်းလျက် အတန်ငယ်သော ကာလကိုလွန်စေ၍ ကျောက်ဖျာအပြင်၌ ထက်ဝယ်ဖွဲ့သဖြင့် နေ၏။ ထိုအခါ နိဂြောဓသတို့သားကို ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် ပုဆစ်တုပ်၍ အရှင်မင်းကြီး ဗာရာဏသီပြည်သည် အရှင်မင်းကြီး၏ လက်တော်သို့ ရောက်၏ ဟု နားတော်လျှောက်လျှင် “ကောင်းပြီဟု မိန့်လတ်သော် ထိုကျောက်ဖျာ အပြင်၌သာလျှင် ရတနာအစု၌ထား၍ အဘိသိက် သွန်း၏။ ထိုနိဂြောဓသတို့သည် မင်းအဖြစ်သို့ရောက်လျှင် သာခ သတို့သားအား စစ်သူကြီး အရာကိုပေး၍ များလှစွာသော ပူဇော်သက္ကာရဖြင့် ဗာရာဏသီမြို့သို့ ဝင်တော်မူ၏။ ပေါဋ္ဌက သတို့သားသည်လည်း မင်းစသော ပြည်သူအပေါင်းတို့နှင့် တကွသာလျှင် လိုက်၏။ ဘုရားလောင်းသည် မင်းအဖြစ်သို့ ရောက်သည်မှစ၍ မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးနှင့်အညီသာလျှင် မင်းပြု၏။
မိဘတို့ကိုခေါ်ခြင်း
ထိုဘုရားလောင်းသည် တစ်နေ့သ၌ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို အောက်မေ့၍ စစ်သူကြီးကို ငါသည် မိဘတို့နှင့်ကင်း၍ နေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ များစွာသော အခြံအရံဖြင့်သွား၍ ငါတို့၏ ခမည်းတော်မယ်တော်တို့ကို ဆောင်ချေလော့ ဟု ဆို၏။
ထိုသာခ စစ်သူကြီးသည် ငါ့အား ထိုမင်းကြီး မယ်တော်ခမည်းတော်တို့၏ နေရာအရပ်၌ ပြုဖွယ်ကိစ္စအမှုသည် မရှိဟု ပယ်၏။ ထို့နောင်မှ ပေါဋ္ဌိကကို စေ၏။ ပေါဋ္ဌိကသည် ကောင်းပြီဟု ထိုမင်းကြီး မယ်တော်ခမည်းတော်တို့၏ အထံသို့ သွား၍ နိဂြောဓ မင်းကြီး၏ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို အရှင်သူဌေးတို့၏ သားတော်သည် ဗာရာဏသီပြည်၌ မင်းဖြစ်ပြီ၊ လာတော်မူကုန်၊ သွားကုန်အံ့ဟုဆို၏။ ထိုမယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် အမောင် ငါတို့အား စည်းစိမ်ဟူသော အတိုင်းအရှည်မရှိပြီ၊ သားတော်ထံသို့ သွားသဖြင့် မသင့်ပြီ ဟု ပယ်ကုန်၏။ သာခစစ်သူကြီး၏ မိဘတို့ကိုလည်း ဆို၏။ ထိုသာခစစ်သူကြီးမိဘတို့သည်လည်း လိုက်ခြင်းငှာ အလို မရှိကုန်။ မိမိ၏ အမအဖတို့ကိုဆို၏။ ချစ်သား ငါတို့သည် အပ်ချုပ်သမား အမှုဖြင့်သာလျှင် အသက်မွေးပါကုန်အံ့၊ သားအထံသို့ လိုက်ခြင်းငှာ မသင့် ဟု ပယ်ကုန်၏။
စစ်သူကြီးကျေးဇူးကန်းပုံ
ထိုပေါဋ္ဌိကသည် မိဘတို့၏ စိတ်ကိုမရ၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့သာလျှင် တစ်ဖန်ပြန်၍ သာခစစ်သူကြီး၏ အိမ်၌ ခရီးပင်ပန်းခြင်းကိုဖျောက်၍ “နောက်မှ အဆွေဖြစ်သော နိဂြောဓ မင်းကြီးကို ဖူးမြင်အံ့ ဟု ကြံ၍ ထိုသာခစစ်သူကြီး၏ အိမ်တံခါးကို သွား၍ သင်၏အဆွေဖြစ်သော ပေါဋ္ဌိကသည် လာသတတ်ဟု သာခစစ်သူကြီးအားလျောက်ပါချေလော့ဟု တံခါးစောင့်ကိုဆို၏။ ထိုတံခါးစောင့်သည် ပေါဋ္ဌိက ဆိုတိုင်းပြု၏။ စစ်သူကြီးသာခသည်ကား ငါ့အား မင်းအဖြစ်ကို မပေးမူ၍ အဆွေနိဂြောဓအား ပေး၏ဟု ထိုပေါဋ္ဌိက၌ ရန်ငြိုးဖွဲ့၏။ ထိုစစ်သူကြီး သာခသည် ပေါဋ္ဌိက လာ၏ဟူသော စကားကိုကြားရလျှင် အမျက်ထွက်သည်ဖြစ်၍ လာလတ်၍ အဘယ် သူသည် ဤပေါဋ္ဌိက၏ အဆွေနည်း၊ အရူးတည်း။ ကျွန်မသားတည်း၊ ထိုကျွန်မသားကို ဖမ်းကြကုန် ဟုဆို၍ လက် ခြေပုဆစ် ဒူး တံတောင်တို့ဖြင့် ထောင်းခတ် သတ်ပုတ်စေပြီးလျှင် လည်၌ ကိုင်၍ နှင်ထုတ်စေ၏။
မင်းကြီးအား တိုင်ကြား
ထိုပေါဋ္ဌိကသည် ကြံ၏။ အဘယ်သို့ကြံသနည်းဟူမူကား သာခသည် ငါ့ထံမှ စစ်သူကြီးအရာကို ရပါလျက် သူ့ကျေးဇူးကိုမသိ၊ အဆွေ ခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားတတ်၏။ ငါကဲ့သို့သော ကျေးဇူးရှင်ကို ထောင်းခတ် သတ်ပုတ်စေ၍ နှင်ထုတ်၏။ ငါ့အဆွေ နိဂြောဓ မင်းကြီးသည်ကား ပညာရှိ၏။ သူ့ကျေးဇူးကို သိတတ်၏။ သူတော်ကောင်းတည်း၊ ထိုနိဂြောဓမင်းကြီး၏ အထံသို့သာလျှင် သွားအံ့ဟု ဤသို့ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ပေါဋ္ဌိကသည် မင်းအိမ်တံခါးသို့သွား၍ အရှင်မင်းကြီး အဆွေဖြစ်သော ပေါဋ္ဌိကသည် တံခါး၌ ရပ်၏ ဟု မင်းကြီးအား ကြားလျှောက်စေ၏။
မင်းသည် ခေါ်စေ၍ ထိုပေါဋ္ဌိက၏ လာလတ်သည်ကိုမြင်လျှင် နေရာမှ ထပြီးလျှင် ခရီးဦး ကြိုဆိုလျက် စကားဟောပြခြင်း ပဋိသန္ထာရကိုပြု၍ မုတ်ဆိတ်ပြုပြင်ခြင်း စသည်တို့ကို ပြုပြင်စေပြီးလျှင် ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော သုံးဆောင်အပ်ပြီးသော မြတ်သောအရသာနှင့်ပြည့်စုံသော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ရှိသော ထိုပေါဋ္ဌိကနှင့်တကွ ချမ်းသာစွာ နေပြီးသော် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့၏ အကြောင်းကိုမေး၍ နေပြည်တော်သို့ မလိုက်သော အဖြစ်ကို ကြားတော်မူ၏။
စစ်သူကြီး သာခသည်လည်း ပေါဋ္ဌိကသည် ငါ့ကို မင်း၏အထံ၌ အချစ်ပျက်အောင် လျှောက်ရာ၏။ ထို့ကြောင့် ငါသည် သွားသည်ရှိသော် တစ်စုံတစ်ခုသော စကားကိုဆိုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လတ္တံ့ ဟု နှလုံးသွင်း၍ ထိုမင်းအိမ်သို့ သွားလေ၏။ ပေါဋ္ဌိကသည် ထိုစစ်သူကြီးသာခ၏ မျက်မှောက်၌သာလျှင် မင်းကိုခေါ်၍ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် ခရီးပင်ပန်း၍ သာခ၏ အိမ်သို့သွား၍ အပန်းဖြေပြီးလျှင် အရှင်မင်းကြီး အထံတော်သို့ လာပါအံ့ဟု နှလုံးသွင်း၍ လာ၏။ အကျွန်ုပ်ကို သာခသည်ထိုသူကို ငါမသိ ဟု ဆိုပြီးလျှင် ထောင်းခတ်သတ်ပုတ်စေ၍ လည်၌ ကိုင်၍ နှင်ထုတ်စေ၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ထိုစကားကို ယုံတော်မူလော့ဟု ဆို၍-
ယထာ သာခေါ ဝဒိ ဧဝံ၊ နိဂြောဓ ကိန္တိ မညသိ။
ဒတွာ မုခပဟာရာနိ၊ သာခဿ ဝစနံ ကရာ။
ကထံ အနရိယ့ သာခေန၊ သခိနာ တေ ဇနာဓိပ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၇၂။ နိဂြောဓ၊ နိဂြောဓ မင်းမြတ်။ အယံ၊ ဤသူကား။ ကော၊ အဘယ်သူနည်း။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့လည်ကောင်း။ ကဿ ဝါ၊ အဘယ်သူ၏လည်း။ သဟာယော၊ အဆွေခင်ပွန်းနည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့လည်းကောင်း။ ဧတံ၊ ထိုသူကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ဇာနာမိ၊ မသိ။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့လည်းကောင်း။ ဝဒိ၊ ဆို၏။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ သာခေါ၊ သာခသည်။ အစရိ ယထာ၊ ကျင့်သကဲ့သို့။ ဧဝံ တထာ၊ ထို့အတူ။ တွံပိ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်လည်း။ ကိန္တိ၊ အသို့လျှင်။ မညသိ၊ အောက်မေ့တော်မူသနည်း။
၇၃။ ဇနာဓိပ၊ လူတို့သေဌ်နင်း ပြည့်ရှင်မင်း ဖြစ်တော်မူသော။ နိဂြောဓ၊ နိဂြောဓမင်းမြတ်။ တတော၊ ထိုထောင်းခတ်သတ်ပုတ် စေပြီးသည်မှ။ သာခဿ၊ သာခ၏။ ဝစနံကရာ၊ စကားကို လိုက်နာကုန်သော။ ပုရိသာ၊ ယောက်ျားတို့သည်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ မုခပဟရာနိ ဒတွာ၊ နှုတ်လှံထိုးကုန်၍။ ဂလဝိနီတေန၊ လည်ကို ကိုင်သဖြင့်။ နီဟရိံသု၊ ငင်ထုတ်ကုန်၏။
၇၄။ ဇနာဓိပ၊ လူတို့သေဌ်နှင်း ပြည့်ရှင်မင်း။ ဒုမ္မတိနာ၊ ပညမရှိသော။ အကတညာနာ၊ သူ့ကျေးဇူးကို မသိတတ်သော။ ဒုဗ္ဘိနာ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၏ အစီးအပွားကို ဖျက်တတ်သော အလေ့ရှိသော။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ သခိနာ၊ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော။ သာခေန၊ သာခသည်။ ဧတာဒိသံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ အနရိယံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏အကျင့်ကို။ ကတံ၊ ပြု အပ်ပြီ။
စစ်သူကြီးကို ဆုံးမပြီ
ထိုပေါဋ္ဌိက စကားကိုကြား၍ နိဂြောဓမင်းကြီးသည်-
ယံ မေ တွံ သမ္မ အက္ခာသိ၊ သာခေန ကရဏံကတံ။
တွံ နောသိဿရိယံ ဒါတာ၊ မနုဿေသု မဟန္တတံ။
တယာမာ လဗ္ဘိတာ ဣဒ္ဓိ၊ ဧတ္ထမေ နတ္ထိ သံသယော။
ဧဝံ ကတံ အသပ္ပုရိသေ၊ နဿတိ န ဝိရူဟတိ။
သုခေတ္တ ဝိယ ဗီဇာနိ၊ ကတံ တမှိ န နဿတိ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၇၅။ သမ္မ၊ အဆွေ ပေါဋ္ဌိက။ ဧတံ၊ ထိုသူကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ဇာနာမိ၊ မသိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ သာခေန၊ သာခသည်။ ကာရဏံ၊ တွန်းငင် ထောင်းခတ်သတ်ပုတ် ညှဉ်းဆဲခြင်းကို။ ကတံ၊ ပြုအပ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ယံ ဝစနံ၊ အကြင်စကားကို။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာသိ၊ ကြားလျှောက်၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ ကောစိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ နပိ သံသတိ၊ ပြောလည်း မပြော။
၇၆။ သမ္မ၊ အဆွေ ပေါဋ္ဌိက။ တွံ၊ သင်သည်။ မမ စ၊ ငါ့အားလည်းကောင်း။ သာခဿ စ၊ သာခအားလည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥဘယံ-ဥဘယေသံ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော။ သခီနံ၊ အဆွေ ခင်ပွန်းတို့အား။ သာဇီဝကရော၊ ချမ်းသာသဖြင့် အသက်မွေးကြောင်းကို ပြုတတ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပေ၏။ တွံ၊ သင်သည်။ နော၊ ငါတို့နှစ်ယောက်အား။ မနုဿေသု၊ လူတို့၌။ မဟန္တတံ၊ မြတ်သော အဖြစ်ဟု ဆိုအပ်သော။ ဣဿရိယံ၊ မင်းစည်းစိမ်ကို။ ဒါတာ၊ ပေးတတ်သောသူသည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပေ၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ပေါဋ္ဌိက။ ဣမာ ဣဒ္ဓိ၊ ဤမင်းစည်းစိမ်တို့ကို။ အမှေဟိ၊ ငါတို့သည်။ တယာ၊ သင့်အထံမှသာလျှင်။ လဗ္ဘိတာ၊ ရအပ်ကုန်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤမင်းစည်းစိမ်ကိုရရာ၌။ မေ၊ ငါအား။ သံသယော၊ ယုံမှားခြင်းသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။
၇၇။ အဂ္ဂမှိ၊ မီး၌။ ဗီဇံ၊ ထည့်အပ်သော မျိုးစေ့သည်။ ဍယှတိ ယထာပိ၊ ပြာဖြစ်လေဘိသကဲ့သို့လည်းကောင်း။ န ဝိရူဟတိ ယထာပိ၊ အပင်မပေါက်နိုင်သကဲ့သို့လည်းကောင်း။ တထာ၊ ထို အတူ။ အသပ္ပုရိသေ၊ သူ့ကျေးဇူးကို မသိတတ်သော သူယုတ်မာ၌။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော ကျေးဇူးသည်။ နဿတိ၊ ပျောက်၏။ န ဝိရူဟတိ၊ အကျိုးမရောက်။
၇၈။ ကတညုမှိ၊ သူ့ကျေးဇူးကို သိတတ်သော။ အရိယဝုတ္တိနေ၊ မြတ်သော အကျင့်ရှိသော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိသော။ ပေါသမှိ စ၊ ယောကျ်ား၌ကား။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော ကျေးဇူးသည်။ ဝိရူဟတိ၊ များစွာသော အကျိုးရောက်၏။ သုခေတ္တေ၊ ချိုင့်ဝှမ်းသော လယ်ကောင်း၌။ ဗီဇာနိ၊ စိုက်ပျိုးအပ်ကုန်သော မျိုးစေ့တို့သည်။ ဝိရူဟန္တိ ဝိယ၊ အပင်ပေါက်ကုန်သကဲ့သို့။ န နဿန္တိ ဝိယ၊ မပျောက်ကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝံတထာ၊ ထို့အတူ။ တမှိ၊ ထိုသူ့ကျေးဇူးကို သိတတ်သော ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော ကျေးဇူးသည်။ န နဿတိ၊ မပျောက်။
ဒဏ်ပေးလိုက်ပုံ
ဤသို့သော စကားကိုဆို၍ နိဂြောဓ မင်းကြီးသည် ဤမျှလောက်သော စကားကို ဆိုသည်ရှိသော် စစ်သူကြီး သာခသည် ထိုမင်း၏ ရှေ့တော်၌သာလျှင် တည်၏။ ထိုအခါ နိဂြောဓ မင်းကြီးသည် စစ်သူကြီး သာခကို သာခ... သင်သည် ဤပေါဋ္ဌိကကို သိပြီလောဟု မေးတော်မူ၏။ ထိုသာခသည် ဆိတ်ဆိတ်နေသည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ နိဂြောဓ မင်းကြီးသည် ထိုသာခအား ဒဏ်ကို ပေးတော်မူလိုရကား-
ဟနန္တု သာခံ သတ္တီဟိ၊ နာဿ ဣစ္ဆာမိ ဇီဝိတံ။
ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၉။ ဘော အမစ္စာ၊ အိုအမတ်တို့။ ဇမ္မံ၊ ယုတ်မာသော။ နေကတိကံ၊ စဉ်းလဲစဉ်းစား မာယာ လှည့် ပတ်တတ်သော။ အသပ္ပုရိသစိန္တိတံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏ အကြံကိုသာ ကြံတတ်သော။ ဣမံ သာခံ၊ ဤသာခကို။ သတ္တီဟိ၊ လှံသေး လှံမတို့ဖြင့်။ ဟနန္တု၊ ထိုးသတ်ကြကုန်။ အဿ၊ ထိုသာခအား။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ရှင်ခြင်းကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုမရှိ။
စစ်သူကြီးအရာ ကျပြီ
ထိုစကားကို ကြား၍ ပေါဋ္ဌိကသည် ဤသူကား ငါ့ကိုမှီ၍ မပျက်စီးပါစေလင့် ဟု ကြံ၍-
ခမ ဒေဝ အသပ္ပုရိသဿ၊ နာဿ ဣစ္ဆာမဟံ ဝဓံ။
ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အဿ၊ ထိုသူယုတ်မာအား။ ခမတံ-ခမတု၊ သည်းခံတော်မူပါလော့။ ပါဏာ၊ အ သက်ကို။ န ပဋိအာနယာ၊ တစ်ဖန် ဆောင်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း။ ဒေဝ၊ ရှင်မင်းကြီး။ အသပ္ပုရိသဿ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏ ဆန့်ကျင်ဘက် ရန်သူဖြစ်သော သူယုတ်မာအား။ ခမ၊ သည်းခံတော်မူပါလော့။ ဒေဝ၊ မင်းကြီး။ အဿ၊ ထိုသူယုတ်မာ သာခအား။ ဝဓံ၊ သတ်ခြင်းကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုမရှိပါ။
နိဂြောဓမင်းကြီးသည် ပေါဋ္ဌိက၏ စကားကို ကြား၍ သာခအား ငါသည် သည်းခံ၏။ စစ်သူကြီး အရာကိုကား ပေါဋ္ဌိကအားလျှင် ပေးလို၏။ ထိုပေါဋ္ဌိကသည် အလိုမရှိ၊ ထိုစစ်သူကြီးအရာကို အလိုမရှိသည်ရှိသော် ပေါဋ္ဌိကအား အလုံးစုံသော စစ်သည်တို့ကို စီရင်ခြင်းငှာထိုက်သော ဘဏ္ဍာစိုးအရာကို ပေးတော်မူ၏။ ရှေးမင်းတို့ လက်ထက်၌လည်း ထိုသို့သော အရာအထူးမည်သည် မဖြစ်ဘူးသတတ်၊ ထိုနိဂြောဓမင်း လက်ထက်မှစ၍ ဖြစ်၏။ နောက်အဖို့၌ ဘဏ္ဍာစိုးဖြစ်သော ပေါဋ္ဌိကသည် သားသမီးတို့ဖြင့် ကြီးပွား စည်ပင်သည် ဖြစ်၍ မိမိ၏ သားသမီးတို့အား အဆုံးအမ ပေးသည်၏ အစွမ်းဖြင့်-
နိဂြောဓသ္မိံ မတံ သေယျော၊ ယဉ္စေ သာခသ္မိ ဇီဝိတံ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၁။ တာတ၊ ချစ်သား ချစ်သမီးတို့။ သာခသ္မိံ၊ သာခအထံ၌။ ယံ ဇီဝိတံ၊ အကြင် အသက်ရှည်ခြင်းသည်။ စေ သိယာ၊ အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့။ တတော၊ ထိုသာခအထံ၌ အသက်ရှည်သောထက်။ နိဂြောဓသ္မိံ၊ နိဂြောဓမင်းကြီး၏ အထံ၌။ မတံ၊ သေခြင်းသည်သာလျှင်။ သေယျော၊ မြတ်လှစွာ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ နိဂြောဓမေဝ၊ နိဂြောဓ မင်းကြီးကိုသာလျှင်။ သေဝေယျ၊ မှီဝဲခစားဆည်းကပ်ရာ၏။ သာခံ၊ သာခကို။ န ဥပသံဝသေ၊ မမှီဝဲ မဆည်းကပ်လင့်။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကိုဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ... ဤသို့လျှင် ဒေဝဒတ်သည် ရှေး၌လည်း သူ့ကျေဇူးကို မသိသည်သာလျှင်တည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ အဘယ်သို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား-ရဟန်းတို့ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ သာခဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ပေါဋ္ဌိကဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည့်ရှင် နိဂြောဓမင်းကြီး ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကျေးဇူးရှင်များ၊ ကျေးစွပ်ငြား၊ ထင်ရှားပျက်စီးမည်
ခုနစ်ခုမြောက်သော နိဂြောဓဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒသကနိပါတ်
၈။ တက္ကလဇာတ်
မိန်းမများသည် ဝန်တိုတတ်ခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်"န တက္ကလာ သန္တိ န အာလုဝါနိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤတက္ကလဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေမူစဉ် တစ်ယောက်သော အဖကို လုပ်ကျွေးသော သားကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
အဖကိုလုပ်ကျွေးသူ
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုသူသည် သူဆင်းရဲအမျိုး၌ဖြစ်၍ အမိသေလွန်သည် ရှိသော် နံနက်စောစောကသာလျှင် ထ၍ တံပူ မျက်သစ်ရေ အစရှိသည်တို့ကို ဖြစ်စေလျက် အခစားအမှုကိုလည်းကောင်း၊ လယ်ထွန်ခြင်းအမှုကိုလည်းကောင်း ပြု၍ ရအပ်သော ဥစ္စာအားလျော်စွာ ယာဂု ထမင်း အစရှိသည်တို့ကို ပြည့်စုံစေ၍ အဖကို မွေးမြူ၏။ ထိုအခါ သားကို အဖသည် ချစ်သား... သင်သည် တစ်ယောက်တည်းသည်လျှင် အိမ်တွင်းအိမ်ပ၌ ပြုအပ်သော အမှုကိစ္စကို ပြုရ၏။ သင်ချစ်သားအား တစ်ယောက်သော အမျိုးသမီးကို ဆောင်အံ့။ ထိုအမျိုးသမီးသည် အိမ်၌ သင်ပြုအပ်သော အမှုကိစ္စကို ပြုလတ္တံ့ ဟု ဆို၏။ ဖခင် မိန်းမတို့မည်သည်ကား အိမ်သို့ ရောက်ကုန်သည်ရှိသော် ငါ၏ စိတ်ချမ်းသာခြင်းကို မပြုကုန်လတ္တံ့၊ ဖခင်တို့၏ စိတ်ချမ်းသာခြင်းကိုလည်း ဓပြုကုန်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ဤသို့သဘောရှိသော အကြံကို မကြံလင့်၊ အကျွန်ုပ်သည် အ သက်ထက်ဆုံး ဖခင်တို့ကို လုပ်ကျွေး၍ ဖခင်တို့လွန်သောကာလ၌ သိအံ့ ဟု ဆို၏။
ထိုသို့ဆိုသော်လည်း အဖသည် သား၏ အလိုမရှိစဉ်ပင်လျှင် တစ်ယောက်သော သတို့သမီးကို ဆောင်၏။ ထိုသတို့သမီးသည် ယောက္ခမအားလည်းကောင်း၊ လင်အားလည်းကောင်း၊ ကျေးဇူး ပြုသည်။ နှိမ့်ချကျိုးနွံ တုပ်ဝပ်သော အကျင့်ရှိသည် ဖြစ်၏။ လင်သည်ထည်၊ အဖအား ကျေးဇူးပြုပေ၏ ဟု မယားအား နှစ်သက်၍ ရတိုင်း ရတိုင်း နှစ်သက်ဖွယ်ရှိသော စားဖွယ် သောက်ဖွယ် စသည်တို့ကို ဆောင်၍ပေး၏။
အဖနှင့်မတည့်၍
မယားသည်လည်း ထိုလင်ပေးသမျှသော ဥစ္စာစသည်ကို ယောက္ခမအားသာလျှင်ပေး၏။ ထိုမယားသည် နောက်အဖို့၌ကြံ၏။ လင်သည် ရတိုင်းရတိုင်းသော ဥစ္စာကို အဖအားမပေးမူ၍ ငါအားသာလျှင် ပေး၏။ စင်စစ်လျှင် အဖ၌ ချစ်ခြင်းသည် မဖြစ်။ ဤသက်ကြီးအိုကို တစ်စုံ တစ်ခုသော အကြောင်းဖြင့် လင်၏ ဆန့်ကျင်ဘက်ကိုပြု၍ အိမ်မှနှင်ထုတ်စေအံ့ဟု ကြံ၏။ ထိုမယားသည် ထိုနေ့မှစ၍ အလွန်အေးသော ရေကိုလည်းကောင်း၊ အလွန်ပူသော ရေကိုလည်းကောင်း ဆောင်၏။ အလွန်ငန်သော အာဟာရကိုလည်းကောင်း အလွန်ပေါ့သော အာဟာရကိုလည်းကောင်း, မနပ်သော ထမင်းကိုလည်းကောင်း, အလွန်ပူသော ထမင်းကိုလည်းကောင်း ဤသို့ အစရှိသော အဖအား အမျက်ဒေါသဖြစ်ခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်ကုန်သော အမှုတို့ကိုပြု၍ အဖသည် အမျက်ထွက်လတ်သော် ဤသက်ကြီးအိုကို အဘယ်သူသည် လုပ်ကျွေးခြင်းငှာ တတ်နိုင်လတ္တံ့နည်း ဟု ကြမ်းတမ်းရုန့်ရင်းသေ စကားကိုဆို၍ ခိုက်ရန်ကို ပွားစေပြီးလျှင် ထိုကြမ်းပြင်၌ တံတွေးပေါက် အစရှိသည်တို့ကိုစွန့်၍ လင်ကို အမျက်ထွက်စေ၏။
မိန်းမကိုနှင်ထုတ်ခြင်း
မောင့်အဖအမှုကို ကြည့်လော့၊ ဤမည်သာအမှုကို မပြုပါလင့်ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အမျက် ထွက်၏။ ဤအိမ်၌ မောင့်အဖကိုမူလည်း မနေစေလင့်၊ ငါ့ကိုမူလည်း မနေစေလင့် ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ ဆိုသောအခါ မယားကို လင်သည် ရှင်မ သင်သည် ပျိုရွယ်နုနယ်သေး၏။ တစ်စုံတစ်ခုသော အရပ်၌ အသက်မွေးခြင်းငှာ တတ်နိုင်သေး၏။ အဖသည် အသက်အရွယ်ကြီးပြီ၊ သင်သည် အဖအား သည်းမခံနိုင်သည်ရှိသော် ဤငါ့အိမ်မှ ထွက်လေလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုမယားသည် ကြောက်သည်ဖြစ်၍ ဤနေ့မှစ၍ ဤကဲ့သို့ မပြုပါ ဟု ယောက္ခမ၏ ခြေတို့၌ဝပ်ပြီးလျှင် သည်းခံပါ ဟု တောင်းပန်ကန်တော့၍ ပကတိ လုပ်ကျွေးမြဲဖြင့်သာလျှင် လုပ်ကျွေးခြင်းငှာ အားထုတ်၏။ ထိုအခါ ထိုအဖကိုလုပ်ကျွေးသော ဒါယကာသည် ရှေးနေ့တို့၌ မယားသည် နှောင့်ယှက်အပ်သည်ဖြစ်၍ မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့ တရားနာခြင်းငှာ မသွားမူ၍ ထိုမယားသည် ပကတိ လုပ်ကျွေးခြင်းဖြင့် လုပ်ကျွေးသောကာလ၌ သွားလေ၏။
တရားနာသွား
ထိုဒါယကာ လာသောအခါ၌ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုဒါယကာကို ဒါယကာ အဘယ့်ကြောင့် ခုနစ်ရက် ရှစ်ရက်တို့ပတ်လုံး တရားတော်ကိုနာခြင်းငှာ မလာသနည်း ဟု မေးတော်မူ၏။ ဒါယကာသည် ထိုမယား၏ ပြုကျင့်သော အကြောင်းကို ကြားလျှောက်၏။ ဒါယကာ ယခုအခါ၌ သင့်မယား၏ ကုန်းတိုက်သောစကားကို မယူမူ၍ သင့်အဖကို သင် မနှင်ထုတ်ပေ။ ရှေးလွန်လေပြီးသော ဘဝ၌ကား သင့်မယား၏ စကားကို နားထောင်၍ အဖကို သူကောင်ပစ်ရာ သုသာန်သို့ဆောင်ပြီးလျှင် တွင်း၌ပစ်ချ၍ သေအံ့သောအခါ ငါသည် ခုနစ်နှစ်အရွယ်သာ ရှိသေးသည်ဖြစ်လျက် မိဘတို့၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကိုသိ၍ ပိတုဃာတက အနန္တရိယကံမှ တားမြစ်ဖူးပြီ၊ ထိုအခါ သင်သည် ငါ့စကားကိုနားထောင်၍ သင်၏အဖကို အသက်ထက်ဆုံး ရိုသေစွာလုပ်ကျွေး၍ နတ်ပြည်သို့ လားသည်ဖြစ်ဖူးပြီ။ ငါသည် အကြင်အဆုံးအမကို ပေးအပ်၏။ ထိုငါပေးသော အဆုံးအမကို ဘဝတစ်ပါး၌ တည်သည်ဖြစ်လျှင်မူလည်း သင်သည် မစွန့်၊ ဤရှေးဘဝ၌ ဆုံးမဖူးသော အကြောင်းကြောင့် ထိုမယား၏ ကုန်းတိုက်သောစကားကို မယူမူ၍ ယခုဘဝ၌ သင်သည် အဖကို အိမ်မှ မနှင်ထုတ် ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုဒါယကာသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏
အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် အမှတ်မရှိသော ကာသိရွာဝယ် တစ်ယောက်သော အမျိုး၏အိမ်၌ တစ်ယောက်တည်းသော သားငယ်သည် ရှိသည်ဖြစ်၏။ အမည်အားဖြင့် သဝိဋ္ဌကအမည်ရှိ၏။ ထိုသဝိဋ္ဌကမည်သော သားငယ်သည် မိဘကို လုပ်ကျွေးစောင့်ရှောက်လျက် နောက်အဖို့၌ အမိသေလွန်သည်ရှိသော် အဖကို လုပ်ကျွေးမွေးပြု၏။
(ဤသို့ အစရှိသော အလုံးစုံသော အကြောင်းကို ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္တုကို အစဉ်မှီလျက်သာလျှင် ဆိုအပ်၏။ ဤဆိုလတ္တံ့သည်ကား ဤအတိတ် အကြောင်း၌အထူးတည်း။ )
မိန်းမက အဖကိုသတ်ခိုင်း
ထိုအခါ၌ ထိုမိန်းမသည် မောင့်အဖအမှုကို ကြည့်ပါလော့၊ ဤမည်သော ဤမည်သောအမှုကို မပြုလင့်ဟု ဆိုသော်လည်း အမျက်ထွက်ပြန်ခဲ့၏ဟု ဆို၍ အရှင်မောင့်အဖသည် ကြမ်းတမ်း၏။ ခက်ထန်စောင်းမာန်ကြီး၏။ အခါခပ်သိမ်း ရန်ကိုပြု၏။ အလွန်အိုမင်းပြီ၊ အနာနှိပ်စက်ပြီ၊ မကြာမြင့်မီလျှင် သေလတ္တံ့၊ ငါသည်လည်း မောင့်အဖနှင့်တကွ တစ်အိမ်တည်းနေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ပါ၊ ထိုမောင့်အဖသည်လည်း မချွတ်လျှင် နှစ်ရက်သုံးရက်ဖြင့် သေလတ္တံ့သည်သာတည်း၊ သင်သည် သင့်အဖကို သူကောင်ပစ်ရာ သုသာန်သို့ ဆောင်ပြီးလျှင် တွင်းကိုတူး၍ ထိုတွင်း၌ သင့်အဖကိုထည့်၍ ပေါက်တူးဖြင့် ဦးခေါင်းကို ကွဲအောင်ရိုက်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေပြီးလျှင် အပေါ်၌ မြေမှုန့်ဖြင့် ဖိ၍လာခဲ့လော့ဟု ဆို၏။
မိန်းမ၏ ဉာဏ်နီဉာဏ်နက်
ထိုလင်သည် မယားသည် တဖန်တလဲလဲ ဆိုအပ်သည်ဖြစ်၍ ရှင်မ လူကိုသတ်ခြင်း မည်သည်ကား အလွန်ဝန်လေး၏။ အဘယ်သို့လျှင် အဖကိုသတ်ရအံ့နည်း ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ငါသည် သင့်အား အကြောင်းကို ကြားအံ့ ဟု ဆိုလတ်သော် ကြားဦးလော့ဟု ဆို၏။ အရှင်သင်သည် မိုးသောက်သောကာလ၌ သင့်အဖနေရာအရပ်သို့သွား၍ အကြင်အခြင်းဖြင့် ပြုသည်ရှိသော် ခပ်သိမ်းသော သူတို့သည် ကြားကုန်၏။ ထိုအခြင်းဖြင့် သည်းသောအသံကိုပြု၍ ဖခင် ဤမည်သောရွာ၌ ဖခင်တို့၏ မိဘဥစ္စသည်ရှိ၏။ အကျွန်ုပ် သွား၍ တောင်းသည်ရှိသော် မပေး၊ ဖခင်တို့လွန်သောအခါ ပျောက်အံ့သည်သာတည်း၊ နက်ဖြန် ယာဉ်ငယ်၌စီး၍ နံနက်စောစောကလျှင် သွားအံ့ဟု ဆို၍ မောင့်အဖသည် လိုက်အံ့ဟုဆိုသောအခါ၌သာလျှင် ထ၍ ယာဉ်ကို ကပြီးလျှင် ယာဉ်၌နေစေ၍ သုသာန်သို့ဆောင်ပြီးလျှင် တွင်းကိုတူး၍ ခိုးသူတို့သည် လုယက်အပ်သကဲ့သို့သော အသံကိုပြု၍ သတ်ပြီးလျှင် တွင်း၌ချ၍ ဦးခေါင်းကိုခွဲ၍ ရေချိုး၍သာလျှင် လာခဲ့လော့ ဟု ဆို၏။
သုသာန်သို့ခေါ်သွား
သဝိဋ္ဌကသည်ဤအကြောင်းသည်ကား ရှိ၏ ဟု ထိုမယား၏စကားကို ဝန်ခံ၍ သုသာန်သို့ သွားအံ့သောငှာ အစီအရင်ကိုပြု၏။ ထိုသဝိဋ္ဌကအား တစ်ယောက်သော ခုနစ်နှစ်သာရှိသော သားသည် ရှိ၏။ ပညာရှိ၏။ ထိုသားငယ်သည် အမိစကားကိုကြား၍ ငါ့အမိသည် ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိ၏။ ငါ့အဖကို ပိတုဃာတကကံကို ပြုစေ၏။ ဤငါ့အဖအား အဖကိုသတ်သောအမှုကို ပြုစိမ့်သောငှာ မပေးအံ့ဟု အသာအယာ သွားပြီးလျှင် အဘိုးနှင်တကွ အိပ်၏။ သဝိဋ္ဌကသည်လည်း မယားသည် ကြားအပ်သောအခါ၌ ယာဉ်ကိုက၍ ဖခင် လာလှည့်၊ မြီကို သုတ်သင်ကုန်အံ့ ဟု အဖကို ယာဉ်၌နေစေ၏။ သားငယ်သည်လည်း ရှေးဦးစွာ ယာဉ်ထက်လို့ တက်နှင့်၏။ သဝိဋ္ဌကသည် ထိုသားငယ်ကို မြစ်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ထိုသားငယ်နှင့်တကွသာလျှင် သုသာန်သို့သွား၍ အဖကိုလည်း သားငယ်နှင့်အတူ တစ်ခုသောအရပ်၌ ထားပြီးလျှင် မိမိသည် ယာဉ်မှဆင်းသက်၍ ပေါက်တူး, ခြင်းတောင်းကိုယူ၍ တစ်ခုသော ပုန်းကွယ်သောအရပ်၌ လေးထောင့်ရှိသောတွင်းကို တူးခြင်းငှာ အားထုတ်၏။
ဘာတွင်းတူးနေသလဲ
သားငယ်သည် ယာဉ်မှသက်၍ ထိုအဖဖြစ်သော သဝိဋ္ဌက၏အထံသို့သွား၍ မသိသကဲ့သို့ စကားကိုဖြစ်စေ၍-
န ဗိဠာလိယော န ကဠမ္မာနိ တာတ။
ဧကော အရညမှိ သုသာနမဇ္ဈေ၊
ကိမတ္ထိကော တာတ ခဏသိ ကာသုံ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၂။ တာတ၊ ဖခင်။ အရညမှိ၊ လူတိုမွေ့လျော်ရာ မဟုတ်သော။ သုသာနမဇ္ဈေ၊ သုသာန်၏ အလယ်၌။ တက္ကလာ၊ သထွေးဥတို့သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ အာလုဝါနိ၊ ကညင်ဥ (အာလူး)တို့သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ ဗိဠာလိယော၊ ပိန်းဥတို့သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ ကဠမ္မာနိ၊ မျောက်ဥတို့သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ တာတ၊ ဖခင်။ တွံ၊ သင်သည်။ ဧကော၊ တစ်ယောက်တည်း။ ကိမတ္ထိကော၊ အဘယ်ကို အလိုရှိသည်ဖြစ်၍။ ကာသုံ၊ တွင်းကို။ ခဏာသိ၊ တူးသနည်း။
မင်းအဘိုးကို သတ်မလို့
ထိုအခါ သားငယ်၏အဖသည်-
အနေကဗျာဓီဟိ ဒုခေန ဖုဋ္ဌော။
တမဇ္ဇဟံ နိခဏိဿာမိ သောဗ္ဘေ၊
န ဟိဿ တံ ဇီဝိတံ ရောစယာမိ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၈၃။ တာတ၊ ချစ်သား။ တေ၊ သင်ချစ်သား၏။ ပိတာမဟော၊ အဘိုးသည်။ သုဒုဗ္ဗလော၊ အလွန်အားနည်းပြီ။ အနေကဗျာဓီဟိ၊ များစွာသော အနာတို့သည်လည်းကျောင်း။ ဒုခေန၊ အိုခြင်းဆင်းရဲခြင်းသည်လည်းကောင်း။ ဖုဋ္ဌော၊ နှိပ်စက် အပ်ပြီ။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင့်အဘိုးကို။ သောဗ္ဘေ၊ လေးထောင့်တွင်း၌။ နိခဏိဿာမိ၊ မြှုပ်သတ်အံ့။ ဟိ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အဿ၊ ထိုလွန်စွာ အိုမင်းပြီးသော သင့်အဘိုး၏။ တံ ဇီဝိတံ၊ ထိုလွန်စွာ အိုမင်းဆင်းရဲလျက် အသက်ရှည်ခြင်းကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ရောစယာမိ၊ မနှစ်သက်။
ပိတုဃာတက ကံကြီးထိုက်မည်
ထိုစားကိုကြား၍ သားငယ်သည်-
အစ္စာဟိတံ ကမ္မံ ကရောသိ လုဒ္ဒံ။
ဟူသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၄။ တာတ၊ ဖခင်။ တယာ၊ သင်အဖသည်။ ပါပကံ၊ ယုတ်မာစွာသော။ ဧတံ သင်္ကပ္ပံ၊ ထိုအဖကို ဆင်းရဲမှ လွတ်စေအံ့ဟူသော အကြံကို။ ပဋိလဒ္ဓံ၊ ရအပ်ပြီ။ တွံ၊ သင်ဖခင်သည်။ အစ္စာဟိတံ၊ ပစ္စုပ္ပန်စီးပွား သံသရာစီးပွားကိုလွန်သော။ လုဒ္ဒံ၊ ကြမ်းကြုတ်သော။ ကမ္မံ၊ ပိတုဃာတကကံကို။ ကရောသိ၊ ပြုဘိ၏။
ဒါ အမျိုးတို့ ကျင့်ဝတ်လား
ဤသို့ စကားကို ဆိုပြီးလျှင် သားငယ်သည် အဖလက်မှ ပေါက်တူးကိုယူ၍ မနီးမဝေးသောအရပ်၌ တစ်ခုသော တွင်းကို တူးခြင်းငှာ အားထုတ်၏။ ထိုသို့ တူးသောကာလ၌ အဖသည် သားသို့ကပ်၍ ချစ်သား... အဘယ့်ကြောင့် တွင်းကို တူးသနည်းဟု မေး၏။ သားငယ်သည် ထိုအဖအား ပြောလိုရကား-
ဧတာဒိသံ ကမ္မံ ဇရူပနီတော။
တံ ကုလဝတ္တံ အနုဝတ္တမာနော၊
အဟမ္ပိ တံ နိခဏိဿမိ သောဗ္ဘေ။
ဟူသာ သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၄။ တာတ၊ ဖခင်။ တုဝံ၊ သင်ဖခင်သည်။ ဧတာဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ ကမ္မံ၊ ကံကို။ ပဋိလစ္ဆသေ၊ ရပြီ။ မယာပိ၊ ငါသည်လည်း။ ဇရူပနီတော၊ အိုမင်းသောအရွယ်သို့ ရောက်သော ဖခင်ကို။ နိခဏိဿာမီတိ၊ မြှုပ်သတ်အံ့ဟူ၍။ ခဏိတော၊ တူးအပ်၏။ တံ ကုလဝတ္တံ၊ ထိုအဖတို့၏ အလေ့အကျင့်သို့။ အနုဝတ္တမာနော၊ အတုလိုက်၍ ကျင့်သည်ဖြစ်၍။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ တံ၊ သင်ဖခင်ကို။ သောဗ္ဘ၊ တွင်း၌။ နိခဏိဿာမိ၊ မြှုပ်သတ်အံ့။
အဖအကျိုး မသည်ပိုး
ထိုအခါ သားငယ်အဖဖြစ်သာ သဝိဋ္ဌကသည်-
အာသဇ္ဇ မံ တွံ ဝဒသေ ကုမာရ။
ပုတ္တော မမံ ဩရသကော သမာနော၊
အဟိတာနုကမ္ပီ မမ တွံသိ ပုတ္တ။
ဟူသော လေးခုမြောက် ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၅။ ကုမရ၊ ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ဖရုသာဟိ၊ ရုန့်ရင်းကြမ်းကြုတ်ကုန်သော။ ဝါစာဟိ၊ စကားတို့ဖြင့်။ ပကုဗ္ဗမာနော၊ နှိပ်စက်လွှမ်းမိုးလျှက်။ အာသဇ္ဇ၊ ထိပါး၍။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဝဒသေ၊ ဆိုဘိ၏။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ မမံ၊ ငါ၏။ ဩရသကော၊ ရင်၌ဖြစ်သော။ ပုတ္တော သမာနော၊ သားဖြစ်ပါလျက်။ မမ၊ ငါ၏။ အဟိတာနုကမ္ပီ၊ အစီးအပွားကို အလိုမရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်ဘိ၏။
သားငယ် တရားပြ
ဤသို့ အဖဆိုသည်ရှိသော် ပညာရှိသော သာငယ်သည်-
ဟိတာနုကမ္ပီ တေ အဟမ္ပိ တာတ။
ပါပဉ္စ တံ ကမ္မ ပကုဗ္ဗမာနံ၊
အရဟာမိ နော ဝါရယိတုံ တတော။
အဒူသကေ ဟိံသတိ ပါပဓမ္မော။
ကာယဿ ဘေဒါ အဘိသမ္ပရာယံ၊
အသံသယံ သော နိရယံ ဥပေတိ။
အန္နေန ပါနေန ဥပဋ္ဌဟာတိ။
ကာယဿ ဘေဒါ အဘိသမ္ပရာယံ၊
အသံသယံ သော သုဂတိံ ဥပေတိ။
ဟူသော စကားတုံ့ပြန် တစ်ဂါထာ, ဥဒါန်းနှစ်ဂါထာအားဖြင့် ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၈၆။ တာတ၊ ဖခင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်ဖခင်၏။ အဟိတာနုကမ္ပီ၊ အစီးအပွားကို အလိုမရှိသည်။ န ဟောမိ၊ မဖြစ်။ တာတ၊ ဖခင်။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ တေ၊ သင်ဖခင်၏။ ဟိတာနုကမ္ပီ၊ အစီးအပွားကို အလိုရှိသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ ပါပကမ္မံ၊ ယုတ်မာသော အနန္တရိယကံကို။ ပကုဗ္ဗမာနံ၊ ပြုသော။ တံ၊ သင်ဖခင်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဝါရယိတုံ၊ မြစ်ခြင်းငှာ။ အရဟာမိ စ၊ ထိုက်ပါတုံသေး၏။ တတော၊ ထို့ထက်။ တွံ၊ သင်ဖခင်သည်။ နော၊ ငါတို့ကို။ ဝါရယိတုံ၊ မြစ်ခြင်းငှာ။ အရဟတိ၊ ထိုက်ပါ၏။
၈၇။ သဝိဋ္ဌ၊ သဝိဋ္ဌက အမည်ရှိသော။ တာတ၊ ဖခင်။ ပါပဓမ္မော၊ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသော။ ယော ပုတ္တာ၊ အကြင်သားသည်။ မာတရံ ဝါ၊ အမိကိုလည်းကောင်း။ ပိတရံ ဝါ၊ အဖကိုလည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဒူသကေ၊ မပြစ်မှားအပ်သော မိခင်ဖခင်တို့ကို။ ဟိံသတိ၊ ညှဉ်းဆဲ၏။ ပုတ္တော၊ ထိုမိခင်ဖခင်တို့ကို ညှဉ်းဆဲသော သးသည်။ ကာယဿ ဘေဒါ၊ ဇီဝိတိန္ဒြေမှ ချုပ်သည်မှ။ အဘိသမ္ပရာယံ၊ အခြားမဲ့ဖြစ်သော တမလွန်ဘဝ၌။ အသံသယံ၊ ယုံမှားမရှိ။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ ဥပေတိ၊ လားရ၏။
၈၈။ သဝိဋ္ဌ၊ သဝိဋ္ဌက အမည်ရှိသော။ တာတ၊ ဖခင်။ ယော ပုတ္တော၊ အကြင်သားသည်။ မာတရံ ဝါ၊ အမိကိုလည်းကောင်း။ ပိတရံ ဝါ၊ အဖကိုလည်းကေားင်း။ အန္နေန၊ ထမင်းဖြင့်လည်းကောင်း။ ပါနေန၊ အဖျာ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဥပဋ္ဌဟာတိ၊ လုပ်ကျွေး၏။ သော ပုတ္တော၊ ထိုမိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးသောသားသည်။ ကာယဿ ဘေဒါ၊ ဇီဝိတိန္ဒြေ ချုပ်သည်မှ။ အဘိသမ္ပရာယံ၊ အခြားဖြစ်သော တမလွန်ဘဝ၌။ အသံသယံ၊ ယုံမှားမရှိ။ သုဂတိံ၊ လူ့ဘုံနတ်ရပ်ဟု ဆိုအပ်သော သုဂတိဘဝသို့။ ဥပေတိ၊ လားရ၏။
သင့်အမိ တိုက်တွန်းလို့
သားဖြစ်သောသူငယ်၏ တရားစကားကို နာရ၍ အဖသဝိဋ္ဌကသည်-
ဟိတာနုကုမ္ပီ မေ တွံသိ ပုတ္တ၊
အဟဉ္စ တံ မာတရာ ဝုစ္စမာနော၊
ဧတာဒိသံ ကမ္မံ ကရောမိ လုဒ္ဒံ။
ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သာ ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၉။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ မေ၊ ငါ၏။ အဟိတာနုကမ္ပီ၊ အစီးအပွားမဲ့ကို အလိုရှိသည်။ န အသိ၊ မဖြစ်။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဟိတာနုကမ္ပီ၊ အစီးအပွားကို အလိုရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပေ၏။ တံ တေ၊ သင်ချစ်သား၏။ မာတရာ၊ အမိသည်။ ဝုစ္စမာနော၊ တိုက်တွန်းအပ်သည်ဖြစ်၍။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ ဧတာဒိသံ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော။ လုဒ္ဒံ၊ ကြမ်းကြုတ်သော။ ကမ္မံ၊ အနန္တရိယကံကို။ ကရာမိ၊ ပြုအံ့ဟု ကြံမိ၏။
အမေကို နှင်ပစ်ပါ
ထိုအဖ၏စကားကို ကြား၍ သားငယ်သည် ဖခင် မိန်းမတို့မည်သည်ကား ဒေါသဖြစ်လတ်သော် မနှိပ်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်အံ့၊ အဖန်တလဲလဲ မကောင်းမှုကို ပြုတတ်ကုန်၏။ ငါ့အမိသည်ကား အကြင်အခြင်းဖြင့် ခြိမ်းမောင်းသည်ရှိသော် တစ်ဖန် ဤသို့ သဘောရှိသော မကောင်းမှုကို မပြု၊ ထိုအခြင်းဖြင့် အမိကို ခြိမ်းမောင်းခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု-
မာတာ မမေသာ သကိယာ ဇနေတ္တိ၊
နိဒ္ဓါပယေ တဉ္စ သကာ အဂါရာ၊
အညမ္ပိ တေသာ ဒုခမာဝဟေယျ။
ဟူသာ ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၉၀။ တာတ၊ ဖခင်။ တေ၊ သင်ဖခင်၏။ ယာ ဘရိယာ၊ အကြင် မယားသည်။ အနရိယရူပါ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်၏ သဘောရှိ၏။ သာ ဘရိယာ၊ ထိုမယားသည်။ တေ၊ သင်ဖခင်အား။ အညမ္ပိ ဒုခံ၊ တစ်ပါးသော ဆင်းရဲကိုလည်း။ အာဝဟေယျ၊ ဖြစ်စေရာ၏။ ဧသာ ဘရိယာ၊ ထိုဖခင်မယားသည်။ မမ၊ ငါ၏။ မာတာ၊ အမိသည်လည်းဖြစ်၏။ သကိယာ၊ ငါ့ကို ဖြစ်စေတတ်သောကြောင့်။ ဇနေတ္တိ၊ အမိရင်းလည်း မှန်၏။ တံ၊ ထိုအမိကို။ သကာ အဂါရာ၊ မိမိအိမ်မှ။ နိဒ္ဓါပယေ၊ နှင်ထုတ်ရာ၏။
အဖ သဝိဋ္ဌကသည် သားပညာရှိ၏ စကားကို ကြားရလျှင် ဖြစ်သော ဝမ်းမြောက်ခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ ချစ်သား သွားကြကုန်အံ့ ဟု သားနှင့်လည်းကောင်း၊ အဖနှင့်လည်းကောင်း တကွသာလျင် ယာဉ်၌စီး၍ သွားလေ၏။
မိန်းမကို နှင်ထုတ်လိုက်ပြီ
ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသော ထိုမယားသည်လည်း အသရေမရှိသော သက်ကြီးအို သူယုတ်သည် ငါတို့အိမ်မှ ထွက်လေပြီ ဟု အလွန် နှစ်သက် ရွှင်လန်းလျက် စိုသော နွားချေးဖြင့် အိမ်ကိုလိမ်းကျံ၍ နို့ဃနာထမင်းကို ချက်၍ လာရာခရီးကိုကြည့်လျက် လာကုန်သော မြေးအဘိုးတို့ကိုမြင်လျှင် အိမ်မှထွက်လေပြီးသော အသရေမရှိသော သူယုတ်ကိုယူ၍ လာပြန်ခဲ့ပြီ ဟု အမျက်ထွက်၍ ဟယ် စဉ်းလဲစွာသော အိမ်မှ ထွက်လေပြီးသော အသရေမရှိသော သူယုတ်ကို တစ်ဖန်ယူ၍ လာပြန်၏ဟု ဆဲရေးရေရွတ်၏။
သဝိဋ္ဌကသည် တစ်စုံတစ်ခုသော စကားကို မဆိုမူ၍ ယာဉ်ကို ချွတ်ပြီးလျှင် ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသော မိန်းမယုတ် အဘယ်စကားကို နင်ဆိုသနည်း ဟု ထိုမိန်းမကို ပြင်းစွာ ထောင်းခတ် သတ်ပုတ်ပြီးလျှင် ဤနေ့မှစ၍ ဤန်းမယုတ်ကို အိမ်သို့မဝင်ရပြီ ဟု ခြေတို့ကိုကိုင်၍ နှင်ထုတ်လိုက်၏။
ထို့နောင်မှ အဖကိုလည်းကောင်းသားကိုလည်းကောင်း ရေချိုးစေ၍ မိမိနှင့်တကွ သုံးယောက်ကုန်သော သားအဖ အဘိုးတို့သည် အတူတကွ စားကြကုန်၏။ ထိုယုတ်မာသော မိန်းမသည်လည်း နှစ်ရက်သုံးရက် တစ်ပါးသော အိမ်၌သာလျှင် နေ၏။ ထိုအခါ သားပညာရှိသည် အဖကို ဖခင် ငါ့အမိသည် ဤသို့ ခြိမ်းမောင်းကာမျှဖြင့် မသိလတ္တံ့၊ သင်ဖခင်တို့သည် ငါ့အမိအား နှလုံးမသာယာသော အဖြစ်ကို ပြုခြင်းငှာ ဤမည်သောရွာ၌ သင်၏ ဦးရီးသမီးသည် ရှိ၏။ ထိုဦးရီးသမီးသည် သင့်အဖကိုလည်းကောင်း, ငါ့ကိုလည်းကောင်း ရိုသေစွာလုပ်ကျွေးလတ္တံ့။ ထိုဦးရီးသမီးကို ဆောင်အံ့ဟု ဆို၍ ပန်းနံ့သာ အစရှိသည်တို့ကိုယူ၍ လှည်းဖြင့်ထွက်၍ လယ်တောသို့ လှည့်လည်၍ ညချမ်းအခါ၌ လာခဲ့ကုန် ဟု ဆို၏။ ထိုသဝိဋ္ဌကသည် သားဆိုတိုင်းပြု၏။
အိမ်နီးချင်း မိန်းမတို့သည် သင်၏လင်သည် တစ်ပါးသောမယားကို ဆောင်အံ့သောငှါ ဤမည်သောရွာသို့ သွားသတတ်ဟု ထိုနှင်ထုတ်အပ်သော မယားအား ကြားကုန်၏။
ဝန်ချ၍ ပြန်လာရခြင်း
ထိုမယားသည် ယခုအခါ ငါသည် ပျက်ချေပြီ၊ ဤနေ့မှစ၍ တစ်ဖန် ငါ၏လင်အိမ်၌ နေခွင့်သည် မရှိပြီဟု ကြောက်သည်ဖြစ်၍ သားကိုသာလျှင် တောင်းပန်အံ့ ဟု သားပညာရှိ၏အထံသို့ သွားပြီးလျှင် ခြေတို့၌ဝပ်၍ ချစ်သား သင် ချစ်သားကိုထား၍ သင်ချစ်သားမှ တစ်ပါး ငါ၏ ကိုးကွယ်ရာသည် မရှိ၊ ဤနေ့မှစ၍ သင်ချစ်သား၏ အဖကိုလည်းကောင်း အဘိုးကိုလည်းကောင်း တန်ဆာဆင်သော စေတီကဲ့သို့ ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးစောင့်ရှောက်ပါအံ့၊ ထို့ကြောင့် တစ်ဖန် ငါ့ကို ဤအိမ်သို့ဝင်ရခြင်းကို ပြုလော့ ဟု ဆို၏။ မိခင် တစ်ဖန် ဤသို့သဘောရှိသော ယုတ်မာသောအမှုကို အကယ်၍ မပြုသည်ဖြစ်အံ့၊ ကောင်း၏ ဟု ဆို၏။ ချစ်သား... မပြုပါပြီ ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား မမေ့မလျော့ဖြစ်လော့ ဟု ဆို၍ အဖလာသောအခါ၌-
မာတာ မမေသာ သကိယာ ဇနေတ္တိ။
ဒန္တာ ကရေဏူဝ ဝသူပနီတာ၊
သာ ပါပဓမ္မာ ပုနရာဝဇာတု။
ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါတာကိုဆို၏။
၉၁။ တာတ၊ ဖခင်။ တေ၊ သင်ဖခင်၏။ ယာ ဘရိယာ၊ အကြင်မယားသည်။ အနရိယရူပါ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏အကျင့်ရှိ၏။ သာ ဘရိယာ၊ ထိုမယားသည်။ မမ၊ ငါ၏။ မာတာ၊ အမိလည်းဖြစ်၏။ သကိယာ၊ ငါ့ကို ဖြစ်စေတတ်သောကြောင့်။ ဇနတ္ထိ၊ အမိရင်းလည်း မှန်၏။ ပါပဓမ္မာ၊ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိဖူးသော။ သာ မာတာ၊ ထိုငါ့အမိသည်။ ဒန္တာ၊ ယဉ်ကျေးပြီးသော။ ကရေဏူဝ၊ ဆင်မကဲ့သို့။ ဒန္တာ၊ ယဉ်ကျေးသည်ဖြစ်၍။ ဝသူပနီတာ၊ ငါတို့ အလိုသို့လိုက်ပြီ။ ပုနရာဝဇာတု၊ အဖအိမ်သို့ မိခင် တစ်ဖန် လာစေလော့။
ဤသို့ ထိုသားငယ် ပညာရှိသည် အဖအား တရားဟောပြီးလျှင် သွား၍ အမိကိုဆောင်ယူ၏။ ထိုအမိသည် လင်ကိုလည်းကောင်း ယောက္ခမကိုလည်းကောင်း ကန်တော့ပြီးလျှင် ထိုနေ့မှစ၍ ယဉ်ကျေးငြိမ်သက်သော သဘောနှင့် ပြည့်စုံ သည်ဖြစ်၍ လင်ကိုလည်းကောင်း ယောက္ခမကိုလည်းကောင်း, သားပညာရှိကိုလည်းကောင်း ရိုသေစွာလုပ်ကျွေး၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော သမီးခင်ပွန်းတို့သည်လည်း သားပညာရှိ၏ အဆုံးအမ၌တည်၍ ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ နတ်ပြည်သို့ လားကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ အဖကိုလုပ်ကျွေးသော ဒါယကာသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား ဒါယကာ ယခုအခါ အဖ သား ချွေးမ သုံးယောက်တို့သည်သာလျှင် ထိုအခါ အဖ သား ချွေးမ သုံးယောက်ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သားငယ်ပညာရှိ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
သင့်မယားမိုက်၊ နှင်ထုတ်လိုက်၊ နောက်၌ဆက်စီစဉ်
ရှစ်ခုမြောက်သော တက္ကလဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒသကနိပါတ်
၉။ မဟာဓမ္မပါလဇာတ်
တရားစောင့်သောသူသည် ငယ်ငယ်မသေ
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကိံ တေ ဝတံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဓမ္မပါလဇာတ်ကို ရှေးဦးစွာ ကြွတော်မူသဖြင့် ကပိလဝတ်ပြည်သို့ ရောက်တော်မူ၍ နိဂြောဓာရုံကျောင်းတော်၌ သီတင်း သုံး နေတော်မူစဉ် ခမည်းတော်နန်းတော်၌ သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီး၏ မယုံခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ ထိုအခါ ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒန မင်းကြီးသည် နှစ်သောင်းသော ရဟန္တာအပေါင်းတို့သည် ခြံရံအပ်သော မြတ်စွာဘုရားအား မိမိနေရာ နန်းတော်၌ ယာဂုခဲဖွယ်ကို လှူတော်မူ၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးစဥ်အတွင်း နှစ်သက် ဝမ်းမြောက်ခြင်းကို ဖြစ်စေတတ်သော စကားကို ပြောဟောလျက် အရှင်ဘုရား... အရှင်ဘုရားတို့၏ ဒုက္ကရစရိယာ ကျင့်တော်မူသော ကာလ၌ နတ်တို့သည် လာလတ်ကုန်၍ ကောင်းကင်၌ ရပ်လျက် အရှင်မင်းကြီး သားတော်ဖြစ်သော သိဒ္ဓတ်မင်းသည် အာဟာရနည်းသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် သေပြီဟု ကျွန်ုပ်အား ကြားလျှောက်ကုန်၏ ဟု လျှောက်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် မြတ်သောမင်းကြီး... သင်မင်းကြီးသည် ယုံတော်မူသလော” ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် “အရှင်ဘုရား မယုံပါ၊ ကောင်းကင်၌ရပ်၍ ပြောဆိုလာသော်လည်း ထိုနတ်တို့ကို ငါသားတော် သိဒ္ဓတ်မင်းသား၏ ဗောဓိမဏ္ဍိုင်အပြင်၌ ဘုရားအဖြစ်သို့ မရောက်မူ၍လျှင် စုတရခြင်းမည်သည် မရှိ၊ ဤသို့ပယ်၏ ဟု လျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး သင်မင်းကြီးသည် ရှေးလွန်လေပြီးသောအခါ မဟာဓမ္မပါလဖြစ်သောအခါ၌လည်း သင်မင်းကြီး၏ သားတော်ဖြစ်သော ဓမ္မပါလ သတို့သားသည် သေပြီ၊ ဤအရိုးတို့သည် ထိုသတို့သား၏ အရိုးတို့တည်းဟု ပြ၍ ပြောဆိုလာသော်လည်း ဒိသာပါမောက္ခဆရာ၏ စကားကို မယုံ။ မင်းကြီး လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည် ဓမ္မပါလအမျိုးဝယ် ငယ်သောကာလ၌ သေခြင်းမည်သည် မရှိ ဟု မယုံ။ ယခုအခါ၌ကား အဘယ်ကြောင့် ယုံရာလတ္တံ့နည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... မြတ်သောမင်းကြီး လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ကာသိတိုင်း၌ ဓမ္မပါလအမည်ရှိသော ရွာသည် ရှိသည်ဖြစ်၏။
ဓမ္မပါလအမျိုး
ထိုရွာသည် ဓမ္မပါလအမျိုး၏ နေသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ဤဓမ္မပါလရွာဟူသော အမည်ကို ရ၏။ ထိုဓမ္မပါလရွာ၌ ဆယ်ပါးသော ကုသလကမ္မပထ တရားတို့ကို စောင့်ခြင်းကြောင့် ဓမ္မပါလဟူ၍သာလျှင် ကျော်စောထင်ရှားသော ပုဏ္ဏားသည် နေ၏။ ထိုဓမ္မပါလအမျိုး၌ အယုတ်သဖြင့် ကျွန်အမှုလုပ်တို့သည်လည်း အလှူတို့ကို လှူကုန်၏။ ငါးပါးသော သီလကို စောင့်ကုန်၏။ ဥပုသ်ဆောက်တည်သော အမှုကို ပြုကုန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ဓမ္မပါလအမျိုး၌ဖြစ်၍ ဓမ္မပါလသတို့သားဟူသော အမည်ကိုမှည့်ကုန်၏။
ဆရာ့သား သေခြင်း
ထိုအခါ အရွယ်သို့ရောက်သော ဘုရားလောင်း ဓမ္မပါလကို အဖသည် တစ်ထောင်သော အသပြာကိုပေး၍ အတတ်သင်စိမ့်သောငှာ တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ စေလိုက်၏။ ဘုရားလောင်း ဓမ္မပါလသည် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ ဒိသာပါမောက္ခ၏ အထံ၌ အတတ်ကိုသင်၏။ ငါးရာကုန်သော တပည့်လုလင်တို့၏ အကြီးဖြစ်၏။ ထိုအခါ ဒိသာပါမောက္ခ၏ သားအကြီးသည် သေ၏။ ဒိသာပါမောက္ခဆရာသည် တပည့်လုလင်အပေါင်း ခြံရံလျှက် ဆွေမျိုးအပေါင်းတို့နှင့်တကွ ငိုကြွေးမြည်တမ်းလျှက် သုသာန်၌ သားကို သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကိစ္စကို ပြုစေ၏။ ထိုသုသာန်၌ ဆရာသည်လည်းကောင်း၊ တပည့်ငါးရာတို့သည်လည်းကောင်း၊ အဖန်တလဲလဲ ငိုကြွေးကုန်၏။
ကြီးမှ သေကြမြဲပါ
ဘုရားလောင်း ဓမ္မပါလ တစ်ယောက်တည်းသာလျှင် မငိုကြွေး။ စင်စစ်သော်ကား ထိုငါးရာကုန်သော တပည့်လုလင်တို့သည် သုသာန်မှ လာလတ်ကုန်ပြီးလျှင် ဆရာ့အထံ၌ နေကြကုန်၍ ဪ... အံ့ဖွယ်ရှိစွ၊ ဤသို့ သဘောရှိသော ကောင်းသောအကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသော ပျိုနုသောသူငယ်သည် ငယ်ရွယ်သော ကာလကပင်လျှင် မိဘတို့နှင့်တကွ ကွေကွင်းရဘိ၏။ သေခြင်းသို့ ရောက်ဘိ၏ဟုဆိုကုန်သည်ရှိသော် “အမောင်တို့ သင်တို့သည် ငယ်လှသေးသည်ဟူ၍ ဆိုကုန်၏။ ထိုသို့ငယ်လျက် အဘယ့်ကြောင့် ငယ်သော ကာလ၌သာလျှင် သေသနည်း၊ ငယ်သောကာလ၌ သေခြင်းမည်သည် မသင့်သည် မဟုတ်လောဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း ဓမ္မပါလကို ငါးရာကုန်သော လုလင်သည် အဆွေဓမ္မပါလ... သင်သည် သတ္တဝါတို့၏ သေမြဲဓမ္မတာကို မသိသလော ဟုဆို၏။ အမောင်လုလင်တို့ သိကား သိ၏။ ထိုသို့ သေမြဲဓမ္မတာကို သိငြားသော်လည်း ငယ်ရွယ်သောကာလ၌ မသေကုန်၊ အသက်အရွယ်ကြီးရင့်သော ကာလ၌သာလျှင် သေကုန်၏။ ဤသို့သာလျင် သိ၏ ဟု ဆို၏။ “အမောင် ဓမ္မပါလ ခပ်သိမ်းသော သင်္ခါရတရားတို့သည် မြဲသောသဘောရှိကုန်သလော၊ ဖြစ်ကုန်ပြီး၍ မရှိသည် မဟုတ်ကုန်လောဟု ဆိုကုန်၏။ အမြဲမရှိကုန်သည် မှန်၏။ ထိုသို့ အမြဲမရှိကုန်သော်လည်း ငယ်ရွယ်သောကာလ၌ သတ္တဝါတို့သည် မသေကုန်၊ အသက်အရွယ် ကြီးရင့်သော ကာလ၌ သာလျှင် သေကုန်၏။ အသက်အရွယ် ကြီးရင့်သောကာလ၌ အနိစ္စသဘောသို့ ရောက်ကုန်၏ ဟု ဆို၏။
သင်တို့အမျိုးအစဉ်လော
အမောင်ဓမ္မပါလ... သင်တို့အိမ်၌ တစ်စုံ တစ်ယောက်သောသူတို့သည် မသေကုန်သလော ဟု မေးကုန်၏။ ငါတို့၏အမျိုး၌ ငယ်ရွယ်သောကာလ၌ သတ္တဝါတို့သည် မသေကုန်၊ အသက်အရွယ် ကြီးရင့်သောကာလ၌ သာလျှင် သေကုန်၏ ဟု ဆို၏။ ဤကြီးရင့်မှ သေခြင်းသည် သင်တို့၏ အမျိုးအစဉ်လာလော ဟု မေးကုန်၏။ ငါတို့၏ အမျိုးစဉ်ဆက်သဘော မှန်ပေ၏ ဟုဆို၏။ လုလင်တို့သည် ထိုဓမ္မပါလ၏စကားကို ဆရာအား ကြားလျှောက်ကုန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းဓမ္မပါလ လုလင်ကို ခေါ်
စေ၍ အမောင် ဓမ္မပါလ သင်တို့အမျိုးဝယ် ငယ်ရွယ်သောကာလ၌ မသေကုန်ဟု ငါကြားရသည်မှန်သလောဟုမေး၏။ ဆရာ... မှန်၏ ဟုဆို၏။ ထိုဒိသာပါမောက္ခဆရာသည် ဓမ္မပါလလုလင်၏ စကားကိုကြား၍ ဤဓမ္မပါလသည် အလွန်လျှင်အံ့ဖွယ်သရဲသော စကားကိုဆို၏။ ဤဓမ္မပါလ၏ အဖထံသို့ သွားပြီးလျှင် မေး၍ ထိုဓမ္မပါလ၏ စကားသည် အကယ်၍ မှန်သည်ဖြစ်အံ့၊ ငါသည်လည်း ထိုအသက်ရှည်အံ့သော အကြောင်းကိုသာလျှင် ဖြစ်စေအံ့ဟုကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဒိသာပါမောက္ခဆရာသည် သေလေ
ပြီးသော သား၏ ပြုအပ်သော ကိစ္စကိုပြု၍ ခုနစ်ရက် ရှစ်ရက် လွန်သောအခါ ဓမ္မပါလလုလင်ကို ခေါ်စေ၍-
အမောင်ဓမ္မပါလ ... ငါသည် စုံစမ်းချေအံ့၊ ထို့ကြောင့် ငါလာသည့်တိုင်အောင် ဤလုလင်တို့ကို အတတ်သင်နှင့်လော့ ဟုဆို၍ တစ်ခုသောဆိတ်၏ အရိုးကိုယူ၍ ရေဆေးပြီးလျှင် အိတ်၌ ထည့်၍ တစ်ယောက်သော အလုပ်အကျွေး သူငယ်ကိုခေါ်၍ တက္ကသိုလ်ပြည်မှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် အစဉ်သဖြင့် ထိုရွာသို့ရောက်လျှင် မဟာဓမ္မပါလအိမ်သည် အဘယ်မှာနည်းဟု မေး၍ သွားပြီးလျှင် တံခါး၌ ရပ်၏။ မဟာဓမ္မပါလ ပုဏ္ဏား၏ကျွန်အမှုလုပ်တွင် အကြင်သူသည် ရှေးဦးစွာ မြင်၏။ ထိုသူသည် ဆရာ့လက်မှ ထီးကိုယူလင့်၏။ ဖိနပ်ကိုယူလင့်၏။ အလုပ်အကျွေးငယ်၏ လက်မှလည်း အိတ်ကိုယူလင့်၏။ ထိုသူအား “အရှင်ပုဏ္ဏား အရှင့်သားတော် ဓမ္မပါလသတို့သား၏ ဆရာသည် အိမ်တံခါး၌ ရပ်၏ ဟု ဓမ္မပါလသတို့သား၏ အဖအား ကြားလျှောက်ကုန်လော့”ဟု ဆိုလတ်သော် ပုဏ္ဏားကျွန်တို့သည် ကောင်းပြီဟု သွား၍ ကြားလျှောက်ကုန်၏။
သင့်သားသေပြီ
ထိုအခါ မဟာဓမ္မပါလပုဏ္ဏားသည် လျင်မြန်စွာ တံခါး အနီးသို့လာလတ်၍ ဤအရပ်သို့ လာတော်မူလော့ ဟု ထိုသားဓမ္မပါလ လုလင်၏ ဆရာကို အိမ်သို့ဆောင်ပြီးလျှင်ပလ္လင်၌နေစေ၍ အလုံးစုံသော ခြေဆးခြင်း အစရှိသော ကိစ္စကိုပြု၏။ ဒိသာပါမောက္ခဆရာသည် ထမင်းစားပြီးသော် ချမ်းသာစွာ ပြောဟော၍နေကြသော ကာလ၌ ပုဏ္ဏား သင့်သားဖြစ်သော ဓမ္မပါလသတို့သားသည် ပညာရှိပေ၏။ ဗေဒင်သုံးပုံတို့၏လည်းကောင်း တစ်ဆယ့်ရှစ်ပါးသော အတတ်တို့၏လည်းကောင်း အပြီးသို့ရောက်ပြီ၊ ထိုဗေဒင်သုံးပုံ တစ်ဆယ့်ရှစ်ပါးသော အတတ်တို့ကို အပြီးတိုင် တတ်ပါသော်လည်း တစ်စုံတစ်ခုသော ရောဂါ အနာဖြင့် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်ချေပြီ၊ ခပ်သိမ်းသော သင်္ခါရတို့သည် အမြဲမရှိကုန်၊ မစိုးရိမ်လင့် ဟု ဆို၏။ မဟာဓမ္မပါလ ပုဏ္ဏားသည် လက်ခုပ်တီး၍ ပြင်းစွာသော ရယ်ခြင်းကို ရယ်လေ၏။ ပုဏ္ဏား... အဘယ့်ကြောင့် ရယ်သနည်း ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ငါ့သား ဓမ္မပါလသည် မသေ၊ တစ်ပါးသော တစ်စုံတစ်ယောက်သာ သူသည် သေသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏား သင့်သား၏ အရိုးတို့ကို မြင်၍သာလျှင် ယုံလော့ ဟု အရိုးတို့ကို အိတ်မှထုတ်၍ ဤအရိုးတို့သည် သင့်သား ဓမ္မပါလ၏ အရိုးတို့တည်း ဟု ဆို၏။ ထိုအရိုးတို့သည် ဆိတ်၏ လည်းကောင်း, ခွေး၏ လည်းကောင်း အရိုးတို့သည် ဖြစ် ကုန်လတ္တံ့။ ငါ့သား ဓမ္မပါလသည်ကား မသေ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ငါတို့အမျိုး၌ ဆွေခုနစ်ဆက်လည်သည့်တိုင်အောင် ငယ်ရွယ်သောကာလ၌ သေဖူးသောမည်သည် မရှိကုန်၊ သင်သည် မုသားဆိုဘိ၏ ဟု ဆိုကြကုန်၏။ ထိုခဏ၌ ခပ်သိမ်းသော လူအပေါင်းတို့သည်လည်း လက်ခုပ်တီး၍ ပြင်းစွာသော ရယ်ခြင်းကို ရယ်ကြကုန်၏။
ဘာ့ကြောင့် မသေသနည်း
ဒိသာပါမောက္ခဆရာသည် ထိုအံ့ဖွယ်သရဲကို မြင်၍လျှင် ဝမ်းမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်သဖြင့် ပုဏ္ဏား... သင်၏ အမျိုးအစဉ်၌ သူငယ်တို့၏ မသေခြင်းမည်သည် အကြောင်းမရှိဘဲ ဖြစ်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် သူငယ်တို့သည် မသေ့ကုန်သနည်း ဟု မေးလိုရကား-
ကိဿ သုစိဏ္ဏသ အယံ ဝိပါကော။
အက္ခာဟိ မေ ဗြာဟ္မဏ ဧတမတ္ထံ၊
ကသ္မာ နု တုမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၂။ ဗြဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တေ တယာ၊ သင်သည်။ ဝတ၊ ဆောက်တည်အပ်သော အသက်ရှည်ကြောင်းဖြစ်သော အကျင့်သည်။ ကိံ၊ အဘယ်နည်း။ ကိံ ပန ဗြဟ္မစရိယံ၊ အဘယ်မည်သော မြတ်သောအကျင့်ကို။ စရိတံ၊ ကျင့်အပ်သနည်း။ အယံ ဝိပါကော၊ ဤအသက်ရှည်ခြင်း အကျိုးသည်။ ကိဿ သုစိဏ္ဏဿ၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော အဘယ်မည်သော အကျင့်၏။ ဝိပါကော၊ အကျိုးနည်း။ ဗြဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုအသက်ရှည်ကြောင်းဖြစ်သော အကျင့်ကို။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားပါလော့။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ တုမှံ၊ သင်တို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ သူငယ်တို့သည်။ န မီယရေ နု၊ မသေကုန်သနည်း။
မသေခြင်းအကြောင်းများ
ထိုစကားကိုကြား၍ မဟာဓမ္မပါလ ပုဏ္ဏားကြီးသည် အကျင့်ဂုဏ်၏ အာနုဘော်ကြောင့် ထိုအမျိုး၌ သူငယ်တို့သည် မသေကုန်၊ ထိုဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ကို ပြလိုသည်ဖြစ်၍ -
ပါပါနိ ကမ္မာနိ ပရိဝဇ္ဇယာမ။
အနရိယံ ပရိဝဇ္ဇေမု သဗ္ဗံ။
တသ္မာ ဟိ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။
န စာပိ ဓမ္မံ အသတံ ရောစယာမ။
ဟိတွာ အသန္တေ န ဇဟာမ သန္တေ၊
တသ္မာ ဟိ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။
ဒဒမ္ပိ ဝေ အတ္တမနာ ဘဝါမ။
ဒတွာပိ ဝေ နာနုတပ္ပါမ ပစ္ဆာ
တသ္မာ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။
ဝနိဗ္ဗကေ ယာစနကေ ဒလိဒ္ဓေ။
အန္နေန ပါနေန အဘိတပ္ပယာမ၊
တသ္မာ ဟိ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။
အမှေ စ ဘရိယာ နာတိက္ကမန္တိ။
အညတြ တာဟိ ဗြဟ္မစရိယံ စရာမ၊
တသ္မာ ဟိ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။
လောကေ အဒိန္နံ ပရိဝဇ္ဇယာမ။
အမဇ္ဇပါနောပိ မုသာ ဘဏာမ၊
တသ္မာဟိ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။
မေဓာဝိနော ဟောန္တိ ပဟူတပညာ။
ဗဟုဿုတာ ဝေဒဂုနော စ ဟောန္တိ၊
တသ္မာ ဟိ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။
ပုတ္တာ စ ဒါရာ စ မယဉ္စ သဗ္ဗေ။
ဓမ္မံ စရာမ ပရလောကဟေတု၊
တသ္မာ ဟိ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။
ပရိစာရကာ ကမ္မကရာ စ သဗ္ဗေ။
ဓမ္မ စရန္တိ ပရလောကဟေတု။
တသ္မာ ဟိ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။
ဟူသော ဤကိုးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
ကောင်းမှုသာ ပြုကြသည်
၉၃။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဓမ္မံ၊ ဒါနသီလ အစရှိသော ကုသလကမ္မပထ တရားဆယ်ပါးကို။ စရာမ၊ ကျင့်ကုန်၏။ န မုသာ ဘဏာမ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကိုလည်း မဆိုကုန်။ ပါပါနိ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ ပရိဝဇ္ဇယာမ၊ ရှောင်ကြဉ်ကုန်၏။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ အနရိယံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏အကျင့်ကို။ ပရိဝဇ္ဇေမု၊ ကြဉ်ရှောင်ကြကုန်၏။ တသ္မာဟိ၊ ထိုသို့သောတရားကို ကျင့်သောကြောင့်သာလျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သောသူတို့သည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်၊
တရားကိုသာ လိုက်နာကြသည်
၉၄။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အသတဉ္ဇ ဓမ္မံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏ တရားကိုလည်းကောင်း။ သတဉ္စ ဓမ္မံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏ တရားကိုလည်းကောင်း။ သုဏောမ၊ နာကုန်၏။ စ အပိ၊ ထိုသူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏စကားကို နာကုန်သော်လည်း။ အသတံ ဓမ္မံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏ တရားကို။ န ရောစာမ၊ မနှစ်သက်ကုန်။ အသန္တေ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်ကုန်၍။ သန္တေ၊ သူတော်ကောင်းတို့ကို။ န ဇဟာမ၊ မစွန့်ကုန်။ တသ္မာဟိ၊ ထို့ကြောင့်လျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သော သူတို့သည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်။
ကောင်းစွာလှူကြသည်
၉၅။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ပုဗ္ဗေဝ ဒါနာ၊ မလှူမီရှေးအဖို့၌လျှင်။ သုမနာ၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်။ ဘဝါမ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဒဒမ္ပိ၊ လှူစဉ်ဆဲဆဲ၌လည်း။ ဝေ၊ စင်စစ်။ အတ္တမနာ၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်။ ဘဝါမ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဒတွာပိ၊ လှူပြီး၍လည်း။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ နာနုတပ္ပါမ၊ နောင်တမရှိကုန်။ တသ္မာဟိ၊ ထိုသို့ စေတနာသုံးတန်ပြတ်၍ လှူလေ့ရှိသောကြောင့်လျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သော သူတို့သည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်။
ကောင်းစွာ ကျွေးမွေးကြသည်
၉၆။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ သမဏေ စ၊ ကိလေသာငြိမ်းပြီးသော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ကိုလည်းကင်ေး။ ဗြာဟ္မဏေ စ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုကုန်သော အရိယာတို့ကိုလည်းကောင်း။ အဒ္ဓိကေ စ၊ ခရီးသွားတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဝနိဗ္ဗကေ စ၊ သီချင်းသီ၍ တောင်းလာကုန်သော သူတို့ကိုလည်းကောင်း။ ယာစနကေ စ၊ သာမည တောင်းလာကုန်သောသူတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဒလိဒ္ဓေ စ၊ သူဆင်းရဲတို့ကိုလည်းကောင်း။ အန္နေန စ၊ ထမင်းဖြင့် လည်းကောင်း။ ပါနေန စ၊ အဖျော်ဖြင့်လည်းကောင်း။ အဘိတပ္ပယာမ၊ လုပ်ကျွေးကုန်၏။ တသ္မာ ဟိ၊ ထို့ကြောင့်လျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သော သူတို့သည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်။
ကာမေသုမှ ရှောင်ကြသည်
၉၇။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ မယဉ္စ၊ ငါတို့သည်လည်း။ ဘရိယံ၊ မိမိမယားကို။ နာတိက္ကမာမ၊ လွန်၍ တစ်ပါးသော မိန်းမသို့ သွားလာခြင်း မရှိကုန်။ ဘရိယာ စ၊ မယားတို့သည်လည်း။ အမှေ၊ ငါတို့ကို။ နာတိက္ကမန္တိ၊ လွန်၍ တစ်ပါးသောယောက်ျားသို့ သွားလာခြင်း မရှိကုန်။ တာဟိ၊ ထိုသူ့လင် သူ့မယားတို့မှ။ အညတြ၊ ကြဉ်ကုန်၍။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို။ စရာမ၊ ကျင့်ကုန်၏။ တသ္မာဟိ၊ ထိုသို့ ကာမေသုမိစ္ဆာစာရမှ ကြဉ်လေ့ရှိသောကြောင့်လျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သောသူတို့သည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်။
ငါးပါးသီလ မြဲကြသည်
၉၈။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ပါဏာတိပါတာ၊ သူ့အသက်ကို သတ်ခြင်းမှ။ ဝိရမာမ၊ ကြဉ်ကုန်၏။ သဗ္ဗေ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော ငါတို့သည်။ လောကေ၊ လောက၌။ အဒိန္နံ၊ အရှင်မပေးသော ဥစ္စာကို။ ပရိဝဇ္ဇယာမ၊ ကြဉ်ကုန်၏။ အမဇ္ဇပါ၊ သေရည်သေရက်ကို မသောက်ကုန်။ နောပိ မုသာ ဘဏာမ၊ မုသားကိုလည်း မဆိုကုန်။ တသ္မာဟိ၊ ထိုသို့ ငါးပါးသီလ မြဲသောကြောင့်လျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သောသူတို့သည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်။
ပညာရှိကို ဆည်းပူးကြသည်
၉၉။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ သုတ္တမာသု၊ အလွန်မြတ်သော အကျင့်ရှိကုန်သော။ ဧတာသု၊ ထိုမိန်းမတို့၌။ ယေ ပုတ္တာ၊ အကြင် သားသမီးတို့သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဇာယရေ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တေ ပုတ္တာ၊ ထိုမြတ်သော အကျင့်ရှိသောမိဘတို့၏ သားသမီးတို့သည်။ မေဓာဝိနော၊ လျင်သော ပညာရှိကုန်သည်။ ပဟူတပညာ၊ အမှုခပ်သိမ်း၌ စွမ်းနိုင်သော ပညာရှိကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဗဟုဿုတာ စ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သည်လည်းကောင်း။ ဝေဒဂုနော စ၊ ကမ်းတဖက်ရောက် တတ်မြောက်ပြီးသော ပညာရှိကုန်သည်လည်းကောင်း။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တသ္မာဟိ၊ ထိုသို့ ပညာနှင့် ပြည့်စုံသောကြောင့်သာလျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သာ သူတို့သည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်။
ကုသိုလ်၁၀-ပါး ပြုကြသည်
၁၀၀။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ အမှာကံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ မာတာ စ၊ အမိသည်လည်းကောင်း။ ပိတာ စ၊ အဖသည်လည်းကောင်း။ ဘဂိနီ စ၊ နှဓသည်လည်းကောင်း။ ဘာတရော စ၊ ညီနောင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ပုတ္တာ စ၊ သား သ မီးတို့သည်လည်းကောင်း။ ဒါရာ စ၊ မယားတို့သည်လည်းကောင်း။ မယဉ္စ၊ ငါတို့သည်လည်းကောင်း။ သဗ္ဗေ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော သူတို့သည်။ ပရလောကသေတု၊ တမလွန်ဘဝ၌ အပယ်လားရအံ့သည်မှ ကြောက်ကုန်သောကြောင့်။ ဓမ္မံ၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရားကို။ စရာမ၊ ကျင့်ကြကုန်၏။ တသ္မာဟိ၊ ထိုသို့ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရားကို ကျင့်ကုန်သောကြောင့်လျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သော သူတို့ထည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်။
၁၀၁။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ အမှာကံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒါသာ စ၊ ကျွန်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဒါသျော စ၊ ကျွန်မိန်းမတို့သည်လည်းကောင်း။ အနုဇီဝိနော စ၊ မှီ၍ အသက်မွေးသော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ ပရိစာရကာ စ၊ အလုပ်အကျွေးတို့သည်လည်းကောင်း။ ကမ္မကရာ စ၊ အမှုလုပ်တို့သည်လည်းကောင်း။ သဗ္ဗေ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော သူတို့သည်။ ပရလောကဟေတု၊ တမလွန်ဘဝ၌ ဆင်းရဲအံ့သည်မှ ကြောက်ကုန်သောကြောင့်။ ဓမ္မံ၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရားကို။ စရန္တိ၊ ကျင့်ကုန်၏။ တသ္မာဟိ၊ ထိုသို့ တရားကိုကျင့်ကုန်ကြောင့်လျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သောသူတို့သည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်။
တရားစောင့်က တရားကစောင့်သည်
အမျိုးတို့၏ စာရိတ္တကို ပြောဆိုပြီး၍၎င်းစာရိတ္တ၏ အာနိသံသဖလနှင့်တကွ သား၏ မသေသည်၏အဖြစ် အရိုးမဟုတ်သည်၏အဖြစ်ကို ပြောဆိုပြန်လိုရကား-
ဓမ္မော သုစိဏ္ဏော သုခမာဝဟတိ။
ဧသာ နိသံသော ဓမ္မေ သုစိဏ္ဏေဖ
န ဒုဂ္ဂတိံ ဂစ္ဆတိ ဓမ္မစာရီ။
ဆတ္တံ မဟန္တံ ဝိယ ဝဿကာလေ။
ဓမ္မေန ဂုတ္တော မမ ဓမ္မပါလော၊
အညဿ အဋ္ဌီနိ သုခီ ကုမာရော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ဖြင့် တရားကိုကျင့်ကုန်သော သူတို့၏အကျိုးဆက်နှင့်တကွ ဆို၏။
၁၀၂။ အာစရိယ၊ ဒိသာပါမောက္ခဆရာ။ ဓမ္မော၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါး တရားသည်။ ဓမ္မစာရိံ၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရားကို ကျင့်သောသူကို။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ ရက္ခတိ၊ စောင့်ပေတတ်၏။ သုစိဏ္ဏော၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော။ ဓမ္မော၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရားသည်။ သုခံ၊ သုံးပါးသော ချမ်းသာကို။ အာဝဟတိ၊ ရွက်ဆောင်တတ်၏။ ဓမ္မစာရီ၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရားကို ကျင့်သောသူသည်။ ဒုဂ္ဂတိံ၊ အပါယ်လေးဘုံသို့။ န ဂစ္ဆတိ၊ မလားရ။ ဧသ ဧသော၊ ဤအပါယ်မလားးရခြင်း အကျိုးသည်။ သုစိဏ္ဏေ သုစိဏ္ဏဿ၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော။ ဓမ္မေ ဓမ္မဿ၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရား၏။ အာနိသံသော၊ အကျိုးတည်း။
၁၀၃။ ဝဿကာလေ၊ မိုးရွာသောအခါ၌။ မဟန္တံ၊ ကြီးစွာသော။ ဆတ္တံ၊ ထီးသည်။ ဓာရေန္တံ၊ ဆောင်းသောသူကို။ တေမနတော၊ မိုးစွတ်ခြင်းမှ။ ရက္ခတိ ဝိယ၊ စောင့်သကဲ့သို့။ ဓမ္မော၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါး တရားသည်။ ဓမ္မစာရိံ၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရားကို ကျင့်သောသူကို။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ ရက္ခတိ၊ စောင့်၏။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ ဓမ္မေန၊ မိစောင့်သော တရားသည်။ ဂုတ္တော၊ စောင့်အပ်သော။ မမ ကုမာရော၊ ငါ၏သားဖြစ်သော။ ဓမ္မပါလော၊ ဓမ္မပါလသည်။ သုခီ၊ ချမ်းသာစွာအသက်ရှည်၏။ အဋ္ဌီနိ၊ ဆရာဆောင်ခဲ့သော အရိုးတို့သည်။ အညဿ၊ တစ်ပါးသော သတ္တဝါ၏။ အဋ္ဌီနိ၊ အရိုးတို့တည်း။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဒိသာပါမောက္ခဆရာသည် ငါ၏လာခြင်းသည် များသော အကျိုးရှိ၏။ အကျိုးမရှိသည် မဟုတ် ဟု ကောင်းစွာဖြစ်သော ဝမ်းမြောက်ခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ ဓမ္မပါလသတို့သား၏ ခမည်းတော်ပုဏ္ဏားကို ကန်တော့၍ ငါသည်လာသဖြင့် သင်တို့အား စုံစမ်းခြင်းငှာသာလျင် ဆိတ်ရိုးတို့ကို ဆောင်အပ်ကုန်၏။ သင်၏သား ဓမ္မပါလသည် အနာမရှိသည်သာလျှင်တည်း၊ သင်တို့သည် စောင့်အပ်သောတရားကို ငါ့အားလည်း ပေးကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ဆိုပြီး၍လျှင် ပေ၌ရေးပြီး၍ နှစ်ရက်သုံးရက် နေပြီးလျှင် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွား၍ ဓမ္မပါလလုလင်အား ခပ်သိမ်းသော အတတ်တို့ကို သင်စေ၍ များစွာသော အခြံအရံနှင့်တကွ ပို့လိုက်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒန မင်းကြီးအား ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကိုကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးသည် အနာဂါမိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ မြတ်သောသာကီဝင် မင်းမျိုးတို့သည် ထိုအခါ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ဒိသာပါမောက္ခဆရာ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာ၏ ပရိသတ် ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဓမ္မပါလသတို့သား ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
သီလကိုဖြည့်၊ တရားပြည့်၊ ငယ်သည့်အခါ မသေရာ
ကိုးခုမြောက်သော မဟာဓမ္မပါလဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒသကနိပါတ်
၁၀။ ကုက္ကုဋဇာတ်
ကိုယ်ကျိုးသက်သက်ရှာသော မိတ်ဆွေတုကို မပေါင်းသင့်ခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် နာသ္မသေ ကတပါပမှိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကုက္ကုဋဇာတ်ကို ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်၏ မြတ်စွာဘုရားကို သတ်ခြင်းငှာ လုံ့လပြုခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားသည် မှန်၏။ တရားသဘင်၌ ရဟန်းတို့သည် ဒေဝဒတ်၏ ကျေးဇူးမဲ့ဖြစ်သောစကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့ရှင်တို့ ဒေဝဒတ်သည် လေးသမားတို့ကိုလွှတ်ခြင်း အစရှိသည်ဖြင့် မြတ်စွာဘုရားအား သတ်ခြင်းငှာသာလျှင် အကြောင်းပြု၏ ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ... ယခုအခါ အဘယ်မည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော် လျောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဒေဝဒတ်သည် ငါ့ကိုသတ်ခြင်းငှာ လုံ့လပြုသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤဒေဝဒတ်သည် သတ်ခြင်းငှာ လုံ့လပြုဖူးသည်သာလျှင်တည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ကောသမ္ဗီပြည်၌ ကောသမ္ဗကမည်သော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် တစ်ခုသော ဝါးတောဝယ် ကြက်မျိုး၌ ဖြစ်၍ များစွာသော ကြက်အပေါင် ခြံရံလျက် တော၌နေ၏။
ကြက်များ စွန်စား၍ကုန်
ထိုဘုရားလောင်း ကြက်မင်း၏ မနီးမဝေးသော အရပ်၌ တစ်ခုသောစွန်သည် နေ၏။ ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် တစ်ခု တစ်ခုသော ကြက်ကိုယူ၍ စားသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းကြက်မင်းကိုထား၍ ကြွင်းသော ကြက်အပေါင်းကို စား၏။ ဘုရားလောင်း ကြက်မင်း တစ်ခုသည်သာလျင် ကြွင်းသည်ဖြစ်၏။
ကြက်မင်းကို ဖြားယောင်းပုံ
ထိုဘုရားလောင်းကြက်မင်းသည် မမေ့မလျော့ ထွက်သင့်သောအခါ၌သာလျှင် အစာကိုယူပြီးလျှင် တောသို့ ဝင်၍နေ၏။ ထိုစွန်သည် ဘုရားလောင်းကို ဖမ်းယူအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ တစ်ခုသော ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် ဖျားယောင်း၍ ဖမ်းယူအံ့ ဟု ကြံ၍ ထိုဘုရားလောင်း ကြက်မင်း၏ မနီးမဝေးသော အရပ်ဝယ် တစ်ခုသောသစ်ခက်၌ နား၍ အဆွေကြက်မင်း... သင်သည် ငါ့ကို အဘယ့်ကြောင့် ကြောက်သနည်း၊ ငါသည် သင်နှင့်တကွ အကျွမ်းဝင်ခြင်းကို ပြုလိုပါ၏။ ဤမည်သောအရပ်၌ ပြည့်စုံသောအစာ ရှိ၏။ ထိုအရပ်၌ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည် အစာကိုယူ၍ အချင်းချင်း ချစ်သောနေခြင်းဖြင့် နေကြကုန်အံ့ ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ စွန်ကို ဘုရားလောင်းကြက်မင်းသည် အချင်းစွန် သင်နှင့်တကွ ငါ၏ အကျွမ်းဝင်ခြင်းသည် မရှိ၊ သင်သည် သွားလေတော့ ဟု ဆို၏။ အဆွေကြက်မင်း ငါသည် ရှေး၌ မကောင်းမှုကို ပြုမိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် သင်ကြက်မင်းသည် မယုံ၊ ဤနေ့မှစ၍ ဤသို့သဘောရှိသော မကောင်းမှုကို မပြုအံ့ ဟု ဆို၏။
ကြက်မင်း၏တရားများ
ငါ့အား သင်ကဲ့သို့သော မကောင်းမှုကိုပြုသော အဆွေခင်ပွန်းဖြင့် အလိုမရှိ၊ သင်သည် သွားလေလော့ဟု သုံးကြိမ်မြောက်အောင် ပယ်၍ ဤမျှလောက်ကုန်သော အကြောင်းတို့နှင့် ပြည့်စုံသော သတ္တဝါနှင့်တကွ အကျွမ်းဝင်ခြင်း မည်သည်ကို ပြုခြင်းငှာ မသင့် ဟု တောအုပ်ကို ပဲ့တင်ထပ်စေလျက် နတ်တို့သည် ကောင်းချီးပေးကုန်သည် ရှိသော် တရားတော်ကို ဖြစ်စေလိုသည်ဖြစ်၍-
နာသ္မသေ အတ္တတ္ထပညာမှိ၊ အတိသန္တေပိ နာသ္မသေ။
ဃသန္တိ မညေ မိတ္တာနိ၊ ဝါစာယ န စ ကမ္မုနာ၊
မနုဿဖေဂ္ဂူ နာသီဒေ၊ ယသ္မိံ နတ္ထိ ကတညုတာ။
နာနာဝိကတွာ သံသဂ္ဂံ၊ တာဒိသမ္ပိ စ နာသ္မသေ။
နိသိတံဝ ပဋိစ္ဆန္နံ၊ တာဒိသမ္ပိ စ နာသ္မသေ။
ဝိဝိဓေဟိ ဥပါယန္တိ၊ တာဒသမ္ပိ စ နာသ္မသေ။
ဒုဗ္ဘိံ ကရောတိ ဒုမ္မေဓော၊ တဉ္စ ဟန္တွာန ဂစ္ဆတိ။
ဟူသော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
အကျွမ်းမဝင်အပ်သူများ
၁၀၄။ ဘောန္တော ဒေဝတာယော၊ အိုနတ်များတို့။ ကတပါပမှိ၊ မကောင်းမှုကိုပြုသောသူ၌။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ အလိကဝါဒိနေ၊ မုသားဆိုလေ့ရှိသောသူ၌လည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ အတ္တတ္ထပညမှိ၊ မိမိအကျိုးကိုသာ အလိုရှိ၍ ဆည်းကပ်ခစားလာသော သူ၌လည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ အတိသန္တေပိ၊ မိမိကိုယ်၌ ဂုဏ်မရှိဘဲလျက် ဂုဏ်ရှိသကဲ့သို့ ပြုသောသူ၌လည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။
၁၀၅။ ဂေါပိပါသိတဇာတိကာ၊ ရေငတ်သောနွားနှင့် တူကုန်သော။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သော။ ပုရိသာ၊ ယောက်ျားတို့သည်။ ဘဝန္တိ ဟိ၊ ရှိသည်ဖြစ်ကုန်၏။ ဝါစာယ၊ နှုတ်ဖြင့်သာလျှင်။ မိတ္တာနိ မညေ၊ အဆွေခင်ပွန်းကိုကဲ့သို့။ ဃသန္တိ၊ စပ်ကုန်၏။ ကမ္မုနာ စ၊ ကိုယ်ဖြင့်ကား။ န ဃသန္တိ၊ မစပ်ကုန်။ တေသုပိ၊ ထိုနှုတ်ဖြင့်သာလျှင် အဆွေ ခင်ပွန်း ဖွဲ့တတ်သော သူတို့၌လည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။
၁၀၆။ ဘောန္တော၊ အိုနတ်များတို့။ ယေ နရာ၊ အကြင် သူတို့သည်။ သုက္ခဉ္ဇလိပဂ္ဂဟိတာ၊ အချည်းနှီးသောလက်အုပ်ကို ချီကုန်၍။ ဝါစာယ၊ နှုတ်ဖြင့်သာလျှင်။ ပလိဂုဏ္ဌိတာ၊ ဤမည်သော ဥစ္စာကိုပေးအံ့ ဤမည်သော အမှုကိုပြုအံ့ဟု ဖုံးလွှမ်း၍ ဆိုတတ်ကုန်၏။ တေသုပိ၊ ထိုသူတို့၌လည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ မနုဿဖေဂ္ဂူ၊ ဟိရီဩတ္တပ္ပတည်းဟူသော အနှစ်သာရမှကင်းသော အဟိရိက အနောတ္တပ္ပ တည်းဟူသော အကာသာရှိသောသူတို့ကိုလည်း။ နာသီဒေ၊ မဆည်းကပ်ရာ။ ယသ္မိံ၊ အကြင်သူ၌။ ကတညုတာ၊ ပြုသော သူ့ကျေးဇူးကို သိသောအဖြစ်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ တသ္မိမ္ပိ၊ ထိုသူ့ကျေးဇူးကို မသိသော သူ၌လည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။
၁၀၇။ ဘောန္တော၊ အိုနတ်များတို့။ အညညစိတ္တာနံ၊ မုန်းလွယ် ချစ်လွယ်သော စိတ်ရှိကုန်သော။ ဣတ္ထီနံ ဝါ၊ မိန်းမတို့အားလည်းကောင်း။ ပုရိသာနံ ဝါ၊ ယောကျ်ားတို့အားလည်းကောင်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ ယောပိ၊ အကြင်သူသည်လည်း။ နာနာ၊ အထူးထူးသော အကြောင်းဖြင့်။ သံသဂ္ဂံ၊ ရောနှောသည်ကို။ အာဝိကတွာ၊ ထင်စွာပြု၍။ အန္တရာယံ၊ အန္တရာယ်ကို။ ကရောတိ၊ ပြုတတ်၏။ တာဒိသမ္ပိ စ၊ ထိုသို့ အန္တရာယ်ပြုရအောင် ပေါင်းယှဉ်လာသော သူကိုလည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။
၁၀၈။ ဘောန္တော၊ အိုနတ်များတို့။ အနရိယကမ္မံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏ အမှုသို့။ ဩက္ကန္တံ၊ သက်ဝင်သော။ အထေတံ၊ မြဲမြံခိုင်ခံ့သော စကားမရှိသော။ ပဋိစ္ဆန္နံ၊ အဝတ်ပုဆိုးတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော။ နိသိတံဝ၊ ထက်စွာ သန်လျက်နှင့်တူသော။ သဗ္ဗဃာတိနံ၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့ကို ညှဉ်းဆဲတတ်သော။ တာဒိသမ္ပိ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော သူကိုလည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။
၁၀၉။ ဘောန္တော၊ အိုနတ်များတို့။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ဧကစ္စေ၊ အချို့သောသူတို့သည်။ သာခလျေန၊ စကားသာပြေပြစ်၍။ အစေတသာ၊ စိတ်မပါသော။ မိတ္တရူပေန၊ အဆွေခင်ပွန်း သဘောဖြင့်။ ဝိဝိဓေဟိ ဥပါယေဟိ၊ အထူးထူး အပြားပြားသော အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ဩကာသပေက္ခာ၊ အခွင့်ကိုသာ ရှာကုန်လျက်။ ဥပ့ယန္တိ၊ ကပ်ကုန်၏။ တာဒိသမ္ပိ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော အဆွေခင်ပွန်းယောင်ပြု၍ အခွင့်ကို ရှာတတ်သော သူကိုလည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ၊
၁၁၀။ ဘောန္တော၊ အိုနတ်များတို့။ ယောညနရော၊ အကြင်သူသည်။ ယတ္ထ၊ အကြင် အဆွေခင်ပွန်းအိမ်၌။ အာမိသံ ဝါ၊ ထမင်း ခဲဖွယ်ကိုလည်းကောင်း။ ဓနံ ဝါပိ၊ ထိုမှတစ်ပါးသော ဥစ္စာကိုလည်းကောင်း။ ပဿတိ၊ မြင်၏။ တဒိသော၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ ဒုမ္မေဓော၊ ပညာမဲ့သော သူသည်။ တံ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း ဥစ္စာကို။ ဒုဗ္ဘိံ ကရောတိ၊ ပြစ်မှား၏။ တဉ္စ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းကိုလည်း။ ဟန္တွာန၊ ဖျက်ဆီး၍။ ဂစ္ဆတိ၊ သွားတတိ၏။ တာဒိသမ္ပိ၊ ထိုသို့ မြင်မြင်သမျှကို လိုချင်တတ်သော သူကိုလည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။
ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဘုရားလောင်းကြက်မင်းသည် ဟော၏။
လိုက်နာဖွယ်ရာများ
ဇဟေ ကာပုရိသေ ဧတေ၊ ကုက္ကုဋောဝိယ သေနကံ။
အမိတ္တဝသမနွေတိ၊ ပစ္ဆာ စ မနုတပ္ပတိ။
မုစ္စတေ သတ္တုသမ္ဗာဓာ၊ ကုက္ကုဋောဝိယ သေနကာ။
အဓမ္မိကံ နိစ္စဝိဓံသကာရိနံ။
အာရာ ဝိဝဇ္ဇေယျ နရော ဝိစက္ခဏော၊
သေနံ ယထာ ကုက္ကုဋော ဝံသကာနနေ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့သည် တရားမင်း ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဟောတော်မူအပ်ကုန်သော ဂါထာတို့တည်း။
နှုတ်ချိုမိတ်ဆွေခိုး
၁၁၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဆန္နာ၊ စကားဖြင့် ဖုံးလွှမ်း၍ ပျူငှာ ပြုတတ်ကုန်သော။ ဗဟဝေါ၊ များစွာကုန်သော။ သတ္တဝေါ၊ ရန်သူတို့သည်။ မိတ္တရူပေန၊ အဆွေခင်ပွန်းအတုဖြင့်။ သေဝန္တိ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်လာကုန်အံ့။ ကာပုရိသေ၊ ယောကျ်ားယုတ် ဖြစ်ကုန်သော။ ဧတေ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းတုတို့ကို။ ဇဟေ-ဇဟထ၊ စွန့်ကုန်ရာ၏။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သို့နည်းဟူမူကား။ သေနကံ၊ သေကြောင်းကြံသော စွန်ကို။ ကုက္ကဋော၊ ကြက်မင်းသည်။ ဇဟတိ ဝိယ၊ စွန့်သကဲ့သိုတည်း။
ကြိုတင် မကြည့်ပြစ်
၁၁၂။ ယော စ၊ အကြင်သူသည်လည်း။ ဥပ္ပတိတံ၊ ဖြစ်လတ္တံ့သော။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်မြန်စွာ။ န အနုဗုဇ္ဈတိ၊ မသိ။ သော၊ ထိုဖြစ်လတ္တံ့သော အကျိုးကို မသိသောသူသည်။ အမိတ္တဝသံ၊ ရန်သူလက်သို့။ အနွေတိ၊ ရောက်တတ်၏။ ပစ္ဆာ စ၊ နောက်ကာလ၌လည်း။ အနုတပ္ပတိ၊ နောင်တပူပန်ရတတ်၏။
ကြိုတင် မြင်ကျိုး
၁၁၃။ ယော စ၊ အကြင်သူသည်ကား။ ဥပ္ပတိတံ၊ ဖြစ်လတ္တံ့သော။ အတ္ထံ၊ အကျိုးကို။ ခိပ္ပမေဝ၊ လျင်စွာလျှင်။ နိဗောဓတိ၊ သိ၏။ သော၊ ထိုဖြစ်လတ္တံ့သော အကျိုးကို သိသူသည်။ သတ္တုသမ္ဗာဓာ၊ ရန်သူလက်မှ။ မုစ္စတေ၊ လွတ်၏။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သို့နည်းဟူမူကား။ ကုက္ကုဋော၊ ကြက်မင်းသည်။ သေနကာ၊ ရန်သူဖြစ်သော စွန်လက်မှ။ မုစ္စတေ ဝိယ၊ လွတ်သကဲ့သို့တည်း။
အကျိုးဖျက်သူ မပေါင်းထိုက်
၁၁၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဝနေ၊ တော၌။ ဩဍ္ဍိတံ၊ မုဆိုးသည်ထောင်အပ်သော။ ကူဋံ၊ စဉ်းလဲသော ကျော့ကွင်းကို။ မိဂေါ၊ သမင်သည်။ ဝိဝဇ္ဇေတိ ဣဝ၊ ရှောင်ကြဉ်သကဲ့သို့။ တာဒိသံ၊ ထိုမုဆိုးသည် ထောင်အပ်သော ကျော့ကွင်းနှင့်တူသော။ အဓမ္မိကံ၊ တရားကို မကျင့်သော။ နိစ္စဝိဓံသကာရိနံ၊ အမြဲလျှင် အကျိုးစီးပွားကို ဖျက်ဆီးတတ်သော။ တံ နရံ၊ ထိုသို့သောသူကို။ ဝိစက္ခဏော၊ ပညာအမြော်အမြင်ရှိသော။ နရော၊ လူသည်။ အာရာ၊ ဝေးစွာ။ ဝိဝဇ္ဇေယျ၊ ကြဉ်ဖဲရာ၏။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သို့နည်းဟူမူကား။ ဝံသာကာနနေ၊ ငါးတ၌။ ကုက္ကုဋော၊ ကြက်မင်းသည်။ သေနံ၊ အကျိုးစီးပွားကို ဖျက်ဆီးတတ်သော စွန်ကို။ ဝိဝဇ္ဇေတိ ယထာ၊ ကြဉ်ဖဲသကဲ့သို့တည်း။
စွန်ယုတ်ပြေးပြီ
ထိုဘုရားလောင်းကြက်မင်းသည် ထိုဂါထာတို့ကို ဆိုပြီးလျှင် စွန်ကိုခေါ်၍ ဤအရပ်၌ အသင်သည် အကယ်၍ နေအံ့၊ သင့်အား ပြုအပ်သောအမှုကို သိရအံ့ ဟု ခြိမ်းခြောက်၏။ စွန်သည် ထိုအရပ်မှ ပြေး၍ တစ်ပါးသော အရပ်သို့ သွားလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့... ဤသို့လျှင် ဒေဝဒတ်သည် ရှေး၌လည်း ငါ့ကို သတ်ခြင်းငှာ လုံ့လပြုဖူး၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ စွန်ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ကြက်မင်းဖြစ်ဖူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
နှုတ်ချိုလှည့်စား၊ ထိုသူများ၊ ရှောင်ရှားကြရာသည်
ဆယ်ခုမြောက်သော ကုက္ကုဋဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒသကနိပါတ်
၁၁။ မဋ္ဌကုဏ္ဍလီဇာတ်
သေသူကိုတမ်းတ၍ မစိုးရိမ်သင့်ကြောင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်လော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် “အလင်္ကတော မဋ္ဌကုဏ္ဍလီ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဋ္ဌကုဏ္ဍလီဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် တစ်ယောက်သော သားသေသော သူကြွယ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... သာဝတ္ထိပြည်၌ တစ်ယောက်သောသူကြွယ်၏ ချစ်လှစွာသော သားသည် သေသတတ်၊ ထိုသူကြွယ်သည် သား၌ဖြစ်သော စိုးရိမ်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍ ရေလည်းမချိုး၊ ထမင်းကိုလည်း မစား၊ လယ်လုပ်ကုန်သွယ်ခြင်း အစရှိသော အမှုတို့ကိုလည်း မစီရင်၊ မြတ်စွာဘုရားထံ ခစားခြင်းငှာ မသွား၊ သက်သက်ကား ချစ်လှစွာသောသား ငါ့ကိုစွန့်၍ ရှေးဦးစွာ သွားသည်ဖြစ်၏ ဤသို့ အစရှိသော စကားတို့ကို ဆိုပြီး အဖန်တလဲလဲ ငိုမြည်တမ်း၏။
သားသေရာမှ မဂ်ဖိုလ်ရ
သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် မိုးသောက်ထအခါ၌ သတ္တလောကကို ကြည့်တော်မူသည်ရှိသော် ထိုသူကြွယ်၏ သောတာပတ္တိမဂ်ဖိုလ်၏ ဥပနိဿယကို မြင်တော်မူ၍ မိုးသောက်သောနေ့၌ ရဟန်းသံဃာ အပေါင်းခြံရံလျက် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွတော်မူ၍ ပြီးပြီးသော ဆွမ်းစားခြင်းကိစ္စ ရှိလတ်သော် ရဟန်းတို့ကို လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် အာနန္ဒာမထေရ်ကို နောက်လိုက်ရဟန်းပြု၍ ထိုသူကြွယ်၏ အိမ်တံခါးသို့ ကြွတော်မူ၏။ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူသောအဖြစ်ကို သူကြွယ်အား ကြားကုန်၏။ ထိုအခါ သူကြွယ်၏အိမ်၌ လူတို့သည် နေရာကိုခင်း၍ မြတ်စွာဘုရားကို နေစေတော်မူပြီးလျှင် သူကြွယ်ကိုချီ၍ မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့ ဆောင်ကုန်၏။ ရှိခိုး၍ လျောက်ပတ်စွာနေသော ထိုသူကြွယ်ကို မြင်တော်မူ၍ မြတ်စွာဘုရားသည် ချမ်းမြေ့လှသော မဟာကရုဏာတော်နှင့် ယှဉ်သော စကားတော်ဖြင့် ခေါ်တော်မူ၍ ဒါယကာ တမလွန်ဘဝသို့သွားသော သားငယ်ကို စိုးရိမ်သလော ဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား စိုးရိမ်ပါ၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည် ရှိသော် ဒါယကာ ရှေးပညာရှိတို့သည် သားသေသည်ရှိသော် စိုးရိမ်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ငိုမြည်တမ်းကုန်သော်လည်း ပညာရှိတို့၏ စကားကိုကြား၍ တောင့်တ၍ မရအပ်သောအရာတည်းဟု မှန်သောအားဖြင့်သိ၍ အနည်းငယ်မျှသော စိုးရိမ်ခြင်းကိုလည်း မပြုကုန်ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုသူကြွယ်သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... သူကြွယ် လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် တစ်ယောက်သော များသောစည်းစိမ်ရှိသော ပုဏ္ဏား၏သားသည် တစ်ဆယ့်ငါးနှစ် တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ် အရွယ်ရှိသောအခါ၌ အနာသည် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍ သေလျှင် တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌ ဖြစ်၏။ အဖပုဏ္ဏားသည် ထိုသား၏ သေသောကာလမှစ၍ သုသာန်သို့သွားပြီးလျှင် ပြာပုံကို လှည့်လည်လျက် ငိုကြွေး၏။ အလုံးစုံသော အမှုတို့ကိုစွန့်၍ စိုးရိမ်ခြင်း နှိပ်စက်အပ်သည် ဖြစ်၍သွား၏။
သားနတ်သား ငိုဟန်ဆောင်
ထိုအခါ နတ်သားသည် လူ့ပြည်သို့ ကြည့်လတ်သည်ရှိသော် ထိုအဖပုဏ္ဏားကိုမြင်လျှင် တစ်ခုသော ဥပမာကိုပြု၍ အဖပုဏ္ဏား၏ စိုးရိမ်ခြင်းကို ဖျောက်အံ့ ဟု ကြံ၍ သုသာန်သို့သွား၍ ငိုကြွေးသောကာလ၌ ထိုပုဏ္ဏား၏ သား အသွင်ကို ဖန်ဆင်း၍ အလုံစုံသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်လျက် တစ်ခုသောအရပ်၌ ရပ်လျက် လက်နှစ်ဖက်တို့ကို ဦးခေါင်း၌ထားလျက် သည်းစွာသောအသံဖြင့် ငိုကြွေး၏။
ဘာကြောင့်ငိုသနည်း
ပုဏ္ဏားသည် ငိုသံကြားလျှင် ထိုသားအသွင် ဖန်ဆင်း၍ ငိုသော နတ်သားကိုကြည့်၍ သား၌ ဖြစ်သော ချစ်ခြင်းကို ပြုပြီးလျှင် ထိုနတ်သား၏ အထံ၌ ရပ်၍ ချစ်သားလုလင် ဤသုသာန်အလယ်၌ အဘယ့်ကြောင့် ငိုကြွေးသနည်း ဟု မေးလိုရကား -
မာလဓာရီ ဟရိစန္ဒနုဿဒေါ။
ဗာဟာ ပဂ္ဂယှ ကန္ဒသိ၊
ဝနမဇ္ဈေ ကိံ ဒုက္ခိတော တုဝံ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၁၅။ တာတ မာဏဝ၊ ချစ်သားသူငယ်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ အလင်္ကတော၊ အထူးထူးသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်လျက်။ မဋ္ဌကုဏ္ဍလီ၊ ပြေပြစ်တင့်တယ်သော ရွှေနားတောင်းဝတ်လျက်။ မာလဓာရီ၊ ဆန်းကြယ်သောပန်းကို ပန်ဆင်လျက်။ ဟရိစန္ဒနုဿဒေါ၊ စန္ဒကူးရွှေဖြင့် လိမ်းကျံလျက်။ ဗာဟာ၊ မောင်းတို့ကို။ ပဂ္ဂယှ၊ မြှောက်၍။ ဝနမဇ္ဈေ၊ သုသာန်တော၏အလယ်၌။ ကိံ ဒုက္ခိတာ၊ အဘယ်ဆင်းရဲ နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ကန္ဒသိ၊ ငိုမြည်တမ်းလေသနည်း။
ဘီးအစုံကိုမရ၍
ထိုအခါ ပုဏ္ဏားအား ပြောလိုသည်ဖြစ်၍ သားသူငယ်သဏ္ဍာန် ဖန်ဆင်းသော နတ်သားသည်-
ဥပ္ပန္နော ရထပဉ္စရော မမ။
တဿ စက္ကယုဂံ န ဝိန္ဒာမိ၊
တေန ဒုက္ခေန ဇဟာမိ ဇီဝိတံ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၆။ တာတ၊ ဖခင်ပုဏ္ဏား။ မေ၊ ငါ့အား။ သောဝဏ္ဏမယော၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော။ ပဘဿရော၊ ပြိုးပြိုးပြက်သော အရောင်ရှိသော။ ရထပဉ္ဇရော၊ ရထားချိုင့်သည်။ ဥပ္ပန္နော၊ ဖြစ်၏။ တဿ၊ ထိုရထားချိုင့်၏။ စက္ကယုဂံ၊ လှည်းဘီးအစုံကို။ န ဝိန္ဒာမိ၊ မရ။ တေန ဒုက္ခေန၊ ထိုလှည်းဘီးအစုံကို မရခြင်းကြောင့်ဖြစ်သော ဆင်းရဲဖြင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဇဟာမိ၊ စွန့်ရတော့အံ့။
ငါပေးပါမည်
ပုဏ္ဏားသည် ဝန်ခံလိုသည်ဖြစ်၍-
ပါဝဒ ရထံ ကရိဿာမိ တေ၊ စက္ကယုဂံ ပဋိပါဒယာမိ တံ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၁၇။ တာတ မာဏဝ၊ ချစ်သား သူငယ်။ သောဝဏ္ဏမယံ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော လှည်းဘီးလည်းကောင်း။ မဏိမယံ၊ ပတ္တမြားဖြင့်ပြီးသော လှည်းဘီးလည်းကောင်း။ လောဟမယံ၊ ကြေးဖြင့်ပြီးသော လှည်းဘီးလည်းကောင်း။ အထ၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ရူပိယမယံ၊ ငွေဖြင့်ပြီးသော လှည်းဘီးလည်းကောင်း။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော လှည်းဘီးကို။ ပါဝဒ၊ ဆိုလော့။ အဟံ၊ ကါသည်။ တေ၊ သင့်အား။ ရထံ၊ ရထားကို။ ကရိဿာမိ၊ ပြုအံ့။ တံ စက္ကယုဂံ၊ ထိုရထားလှည်းဘီး အစုံကို။ ပဋိပါဒယာမိ၊ ရအောင်ပြုအံ့။
နေလတို့ကိုပေးပါ
ထိုပုဏ္ဏားစကားကို ကြား၍ သူငယ်သည် ဆိုအပ်သော ဂါထာဖြင့် မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-
စန္ဒသူရိယာ ဥဘယေတ္ထ ဘာတရော။
သောဝဏ္ဏမယော ရထော မမ၊
တေန စက္ကယုဂေန သောဘတိ။
ဟူသော ဤစတုတ္ထဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၁၈။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ဧတ္ထ၊ ဤကောင်းကင်၌။ ဘာတရော၊ ညီနောင် ဖြစ်ကုန်သော။ ဥဘယာ၊ နှစ်ပါးစုံကုန်သော။ ယေ စန္ဒသူရိယာ၊ အကြင် လ, နေတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေန စက္ကယုဂေန၊ ထို လ, နေ အစုံဖြင့်။ သောဝဏ္ဏမယော၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော။ မမ ရထော၊ ငါ၏ ရထားသည်။ သောဘတိ၊ တင့်တယ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ သော မာဏဝေါ၊ ထိုသူငယ်သည်။ တဿ၊ ထိုပုဏ္ဏားအား။ ပါဝဒိ၊ ဆို၏။
မရနိုင်တာ လိုချင်သလား
ထိုပုဏ္ဏားသည် ထိုဂါထာ၏ အခြားမဲ့၌-
ယော တွံ ပတ္ထယသိ အပတ္ထိယံ။
မညာမိ တုဝံ မရိဿသိ၊
န ဟိ တွံ လစ္ဆသိ စန္ဒသူရိယေ။
ဟူသော ဤပဉ္စမမြောက်ဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၉။ မာဏဝ၊ သူငယ်။ ယော တွံ၊ အကြင် သင်သည်။ အပတ္ထိယံ၊ မတောင့်တအပ်သည်ကို။ ပတ္ထယသိ၊ တောင့်တ၏။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ ခေါ၊ စင်စစ်။ ဗာလော၊ မိုက်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မရိဿတိ၊ သေသော်လည်း သေရလတ္တံ့။ တွံ၊ သင်သည်။ စန္ဒသူရိယေ၊ လ နေတို့ကို။ န လစ္ဆသိ၊ မရနိုင်လတ္တံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဟံ၊ ငါသည်။ မညာမိ၊ အောက်မေ့၏
သေသူပြန်လာမည်လား
ထို့နောင်မှ သူငယ်သည် -
ဝဏ္ဏဓာတု ဥဘယေတ္ထ ဝီထိယော။
ပေတော ပန နေဝ ဒိဿတိ၊
ကော နု ခေါ ကန္ဒံ ဗာလျတရော။
ဟူသော ဤဆဋ္ဌဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၀။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ဂမနာဂမနမ္ပိ၊ ထွက်ရာအရပ် ဝင်ရာအရပ်သည်လည်း။ ဒိဿတိ၊ ထင်၏။ ဝဏ္ဏဓာတု၊ လ-နေဟူသော ဝဏ္ဏဓာတ်သည်။ ဒိဿတိ၊ ထင်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤ ကောင်းကင်ခရီး၌။ ဥဘယာ၊ နှစ်ပါးကုန်သော။ ဝီထိယော၊ လ, သွားသောခရီး နေ, သွားသော ခရီးတို့သည်လည်း။ ဒိဿန္တိ၊ ထင်ကုန်၏။ ပေတော ပန၊ တမလွန်ဘဝသို့ သွားလေပြီးသော သူမူကား။ နေဝ ဒိဿတိ၊ မထင်သည်သာတည်း။ ကန္ဒတံ-ကန္ဒန္တာနံ၊ ငိုကြွေးသော ငါတို့နှစ်ယောက်တို့တွင်။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ ဗလျတရော နု ခေါ၊ အလွန်မိုက်မည်နည်း။
ဤသို့ သူငယ်သည် ဆိုသည်ရှိသော် ပုဏ္ဏားသည် သတိရ၍ -
အဟမေဝ ကန္ဒတံ ဗာလျတရာ။
စန္ဒံ ဝိယ ဒါရကော ရုဒံ၊
ပေတံ ကာလင်္ကတာဘိပတ္ထယေ။
ဟူသော ဤသတ္တမဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၁။ မာဏဝ၊ သူငယ်။ တွံ၊ သင်သည်။ သစ္စံ ခေါ၊ မှန်သော စကားကိုသာလျှင်။ ဝဒေသိ၊ ဆို၏။ ဒါရကော၊ သူငယ်သည်။ ရုဒံ ရုဒန္တော၊ ငိုကြွေးလျက်။ စန္ဒံ၊ လ-နေ-ကို။ ပတ္ထေတိ ဝိယ၊ တောင့်တသကဲ့သို့။ ယော အဟံ၊ အကြင်ငါသည်။ ပေတံ၊ ပစ္စုပ္ပန်ဘဝမှ ကင်းလေပြီးသော။ ကာလင်္ကတံ၊ သေသောသားကို။ အဘိပတ္ထယေ၊ တောင့်တ၏။ သော အဟမေဝ၊ ထိုငါသည်သာလျင်။ ကန္ဒတံ-ကန္ဒန္တာနံ၊ ငိုကြွေးသော ငါတို့နှစ်ယောက်တို့တွင်။ ဗာလျတရော၊ အလွန်မိုက်၏။
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်
ဤသို့လျှင် ပုဏ္ဏားသည် သူငယ်ယောင်ဆောင်သော နတ်သား၏စကားကြောင့် စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသည်ဖြစ်၍ ကောင်းချီးကိုပြုလိုရကား-
ဝါရိနာ ဝိယ ဩသိဉ္စိ၊ သဗ္ဗံ နိဗ္ဗာပယေ ဒရံ။
ယော မေ သောကပရေတဿ၊ ပုတ္တံသောကံ အပါနုဒိ။
ဝီတသောကော အနာဝိလော။
န သောစာမိ န ရောဒါမိ၊ တဝ သုတွာန မာဏဝ။
ဟူသော ကြွင်းသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၂၂။ မာဏဝ၊ သူငယ်။ ဃတသိတ္တံ၊ ထောပတ်ဖြင့်သွန်းလောင်းအပ်သော။ ပါဝကံ၊ မီးကို။ ဝါရိနာ၊ ရေဖြင့်။ ဩသိဉ္စိ ဝိယ၊ သွန်းလောင်း၍ ငြိမ်းစေဘိသကဲ့သို့။ ဧဝံ တထာ၊ ထို အတူ။ အဒိတ္တံ၊ ရဲရဲပြောင်ပြောင် သောကမီး လောင်သည်။ သန္တံ၊ ဖြစ်သော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဝတ၊ စင်စစ်။ နိဗ္ဗာပယေ၊ ငြိမ်းစေပြီ။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ ဒရံ၊ စိတ်၏ ပူပန်ခြင်းကို။ နိဗ္ဗာပယေ၊ ငြိမ်းစေပြီ။
၁၂၃။ မာဏဝ၊ သူငယ်။ သောကပရေတဿ၊ သောကသည် နှိပ်စက်အပ်သော။ မေ၊ ငါ၏။ ဟဒယသိတံ၊ နှလုံးကိုမှီသော။ ယံ ပုတ္တသောကံ၊ အကြင်သား၌ဖြစ်သော စိုးရိမ်ခြင်းကို။ ယော တွံ၊ အကြင်သင်သည်။ အပါနုဒိ၊ ပယ်နုတ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တေ တယာ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ တံ သလ္လံ၊ ထိုစိုးရိမ်ခြင်းတည်းဟူသော ငြောင့်ကို။ အဗ္ဗဟီ ဝတ၊ နုတ်အပ်ပြီးစွတကား။
၁၂၄။ မာဏဝ၊ သူငယ်။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ အဗ္ဗူဠသလ္လော၊ နှုတ်အပ်ပြီးသော စိုးရိမ်ခြင်းတည်းဟူသော ငြောင့်ရှိသည်။ ဝီတသောကော၊ ကင်းပြီးသော စိုးရိမ်ခြင်းရှိသည်။ အနာဝိလော၊ မနောက်ကျုသော စိတ်ရှိသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်ပြီ။ တဝ၊ သင်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုတွာန၊ နာရသောကြောင့်။ န သောစာမိ၊ မစိုးရိမ်အံ့။ န ရောဒါမိ၊ မငိုအံ့။
သားနှင့်ပြန်တွေ့ရ
ထိုအခါ ပုဏ္ဏားကို သူငယ်သည် ပုဏ္ဏား အကြင်သား၏အကျိုးငှာ သင်သည် ငို၏။ သင်၏ သားဖြစ်သော ထိုသူကား ငါပင်တည်း၊ ငါသည် နတ်ပြည်၌ဖြစ်၏။ ဤနေ့မှစ၍ ငါ့ကိုမစိုးရိမ်လင့်၊ အလှူကိုပေးလော့၊ သီလကို ဆောက်တည်လော့၊ ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်ခြင်းကိုပြုလော့ ဟု ဆုံးမခဲ့ပြီးလျှင် မိမိနေရာ တာဝတိံသာ နတ်ရွာသို့သာလျှင် သွားလေ၏။ ပုဏ္ဏားသည်လည်း ထိုသားဖြစ်ဖူးသော နတ်သား၏ အဆုံးအမ၌ တည်၍ ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ သေသည်ရှိသော် နတ်ပြည်၌ဖြစ်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ သားသေသော သူကြွယ်သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ အဘယ်သို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား သူကြွယ် ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မဖောက်မပြန် မှန်သောသဘောကို ပြတတ်သော နတ်သားဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
သားကဟောပြ၊ တရားရ၊ အဖချမ်းသာစွာ
တစ်ဆယ့်တစ်ခုမြောက်သော မဋ္ဌကုဏ္ဍလီဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒသကနိပါတ်
၁၂။ ဗိဠာရကောသိယဇာတ်
ပစ္စည်းဥစ္စာကို လှူပြီးမှ သုံးဆောင်သင့်ကြောင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အပစန္တာပိ ဒိစ္ဆန္တိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဗိဠာရကောသိယဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် အလှူပေးလေ့ရှိသော ရဟန်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုရဟန်းသည် မြတ်စွာဘုရား၏ တရားတော်ကို နာရလျှင် သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုသဖြင့် ရဟန်းပြုသော ကာလမှစ၍ အလှူပေးလေ့ရှိသည်။ အလှူပေးခြင်း၌ အလွန်အလိုရှိသည် ဖြစ်၏။ သပိတ်အတွင်း၌ရှိသော ဆွမ်းကို သူတစ်ပါးအး မလှူမူ၍မစား၊ အယုတ်သဖြင့် သောက်ရေမျှကိုလည်းရ၍ သူတစ်ပါးအား မလှူမူ၍မသောက်၊ ဤသို့ လှူဒါန်းပေးကမ်းခြင်း၌ လွန်စွာမွေ့လျော်သည် ဖြစ်သတတ်။
လှူချင်စိတ် ပါလာပုံ
ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ ထိုရဟန်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့်စပ်သော စကားကို ပြောဆိုကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ထိုရဟန်းကို ခေါ်စေတော်မူ၍ ရဟန်း သင်သည် လှူဒါန်းပေးကမ်းခြင်း၌ အလွန် အလိုရှိသတတ်ဟု ငါကြားရသည်ကား မှန်သလောဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ရှေး၌ ဤရဟန်းသည် သဒ္ဓါခြင်းမရှိသည် အလှူခံတို့ကိုမြင်၍ ကြည်ညိုခြင်းမရှိသည် ဖြစ်၏။ မြက်ဖျားဖြင့် ဆီပေါက်မျှကိုလည်း ထုတ်၍ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူအားမပေး၊ ထိုအခါ ထိုသူကြွယ်ကို ငါသည်ဆုံးမ၍ ငါမှ တစ်ပါး မှီဝဲရာမရှိသည်ကိုပြု၍ အလှူ၏အကျိုး၌ တည်စေ၏။ ထို့ကြောင့် အလှူကို လှူလိုသောစိတ်ကို ဘဝတစ်ပါး၌ မစွန့်ဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် သူဌေးမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် ဥစ္စာကိုဖြစ်စေ၍ အဖလွန်သဖြင့် သူဌေးအရာကိုရ၍ တစ်နေ့သ၌ ဥစ္စာတိုက်ကိုကြည့်လျှင် ဥစ္စာသည်သာလျှင် ထင်၏။ ထိုဥစ္စာကို ဆည်းပူးသူတို့သည် မထင်ကုန်၊ ဤဥစ္စာကို စွန့်ကြဲ၍ အလှူကြီးကို ပေးခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု နှလုံးသွင်း၍ အလှူတင်းကုပ်ကို ဆောက်စေ၍ အသက်ထက်ဆုံး အလှူကြီးကိုဖြစ်စေ၍ အသက်၏အဆုံး၌ ဤအလှူဝတ်ကို မပြတ်လင့် ဟု သားအား အဆုံးအမကို ပေး၍ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌ သိကြားမင်းဖြစ်၏။
အဆက်ဆက် နတ်ဖြစ်ကြပြီ
ထိုဘုရားလောင်း၏ သားသည်လည်း ထို့အတူလျှင် ဒါန ဝတ္ထုကိုလှူ၍ သားကိုဆုံးမ၍ အသက်၏ အဆုံး၌ စန္ဒနတ်သား၏ အဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်၏။ ထိုသူဌေးသားသည် သူရိယ နတ်သား၏ အဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်၏။ ထိုသူဌ၏ သားသည်လည်း ချီးမြှောက်တတ်သော မာတလိနတ်သား၏ အဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်၏။ ထိုသူဌေးသားသည် ဂန္ဓဗ္ဗနတ်မင်း၏ သားဖြစ်သော ပဉ္စသိခနတ်သး၏ အဖြစ်ဖြင့်ဖြစ်၏။
အလှူဖြတ်သူ
ခြောက်ယောက်မြောက်ဖြစ်သော သားသည်ကား သဒ္ဓါခြင်း မရှိ။ ခက်ထန်သော စိတ်ရှိသည်။ အလှူခံတို့အား ချစ်ခြင်းမရှိသည်။ ဝန်တိုခြင်းရှိသည် ဖြစ်၏။ အလှူတင်းကုပ်ကို ဖျက်ဆီးပြီးလျှင် မီးတိုက်၍ အလှူခံတို့ကို ပုတ်ခတ်ရိုက်နှက်၍ နှင်ထုတ်စေ၏။ တစ်စုံ တစ်ယောက်သောသူအား မြက်ဖျားဖြင့်ထုတ်၍ ဆီပေါက်မျှကိုလည်း မပေး။
သိကြားမင်း လာပြီ
ထိုအခါ စတုမဟာရာဇ် တာဝတိံသာ နတ်တို့၏ မင်းဖြစ်သော သိကြားမင်းသည် မိမိ ရှေးကောင်းမှုကံကို ပညာမျက်စိဖြင့်ကြည့်၍ ငါ၏ အလှူဝတ်မည်သည် ဖြစ်၏လော၊ မဖြစ်၏ လော ဟု စူးစမ်း ဆင်ခြင်သည်ရှိသော် ငါ၏ သားသည် အလှူဝတ်ကိုဖြစ်စေ၍ စန္ဒနတ်သား ဖြစ်၏။ ထိုသူ၏သားသည် သူရိယနတ်သားဖြစ်၏။ ထိုသူ၏သားသည် မာတလိနတ်သားဖြစ်၏။ ထိုသူ၏သားသည် ဂန္ဓဗ္ဗနတ်မင်း၏သားဖြစ်သော ပဉ္စသိခနတ်သားဖြစ်၏။ ခြောက်ယောက်မြောက်သော သူသည်ကား ထိုအနွယ်ကို ဖြတ်၏ ဟု မြင်၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းအား ဤသို့သော အကြံသည် ဖြစ်၏။ ဤယုတ်သောသူကို ဆုံးမ၍ အလှူဒါန၏ အကျိုးကိုသိစေပြီးလျှင် လာအံ့ ဟု အကြံသည်ဖြစ်၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသိကြားမင်းသည် စန္ဒနတ်သ, သူရိယနတ်သာ, မာတလိနတ်သား, ပဉ္စသိခ နတ်သားတို့ကိုခေါ်စေ၍ အမောင်နတ်သားတို့ ငါတို့၏အနွယ်၌ ခြောက်ယောက်မြောက် ဖြစ်သောသူသည် မိဘဘိုးဘေးတို့၏ လှူမြဲအစဉ်ကိုဖြတ်၍ အလှူတင်းကုပ်ကို မီးတိုက်၍ အလှူခံတို့ကို ရိုက်ပုတ်နှင်ထုတ်၏။ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူအား တစ်စုံတစ်ခုသော ဥစ္စာကိုမပေး၊ လာကြကုန်၊ ထိုသူကို ဆုံးမအံ့ ဟု ထိုနတ်သား လေးယောက်တို့နှင့်တကွ ဗာရာဏသီသို့ သွား၏။ ထိုခဏ၌ သူဌေးသည် မင်းအား ခစားခြင်းငှာသွား၍ ခုနစ်ခုမြောက်ဖြစ်သော တံခါးမုခ်၌ ခရီးမကိုကြည့်၍ စင်္ကြံသွား၏။
သိကြာမင်း အလှူခံပုံ
သိကြားမင်းသည် သင်တို့အား ငါဝင်ပြီးသော ကာလ၌ နောက်မှ အစဉ်အတိုင်း လာခဲ့ကြကုန် ဟုဆို၍ သွားလေ၍ သူဌေး၏ အထံ၌ ရပ်ပြီးလျှင် အို သူဌေးကြီး ငါ့အား ထမင်းကို ပေးလော့ ဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏား ဤအိမ်၌ သင့်အား ပေးအပ်သော ထမင်းသည်မရှိ၊ တစ်ပါးသော အိမ်သို့ သွားလေကုန် ဟု ဆို၏။ အို သူဌေးကြီး ပုဏ္ဏားတို့သည် ထမင်းကို တောင်းကုန်သည်ရှိသော် ပေးခြင်းငှာ မရသည်ကား မဟုတ်၊ ရသည်သာလျှင်ကတည်း ဟု ဆိုလတ်သော် ပုဏ္ဏား ငါ့အိမ်၌ ချက်ပြီးသော ထမင်းသည်လည်းကောင်း၊ ချက်လတ္တံ့သော ထမင်းသည်လည်းကောင်း မရှိ၊ တစ်ပါးအိမ်သို့ သွားလော့ဟု ဆို၏။ သူဌေးကြီး သူဌေးကြီးအား တစ်စုံတစ်ခုသော ချီးမွမ်းခြင်းနှင့်စပ်သော ဂါထာကိုဟောအံ့၊ ထိုဂါထာကို နာလော့ ဟုဆို၏။ ငါ့အား သင်၏ ဂါထာဖြင့် အလိုမရှိ၊ ဤငါ့အိမ်၌ မရပ်လင့် ဟု ဆို၏။ သိကြားမင်းသည်လည်း ထိုသူဌေး၏ စကားကို မကြားသကဲ့သို့-
ကိမေဝ တွံ ပစမာနော၊ ယံ န ဒဇ္ဇာ န တံ သမံ။
ပုညံ အာကင်္ခမာနေန၊ ဒေယျံ ဟောတိ ဝိဇာနတာ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၂၅။ မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ သန္တော၊ သူတော်ကောင်းတို့သည်။ အပစန္တာပိ၊ မချက်ရကုန်သော်လည်း။ လဒ္ဓါန ဘောဇနံ၊ ဆွမ်းခံဝတ်ဖြင့် ရအပ်သော ထမင်းကို။ ဣစ္ဆန္တိ၊ လှူခြင်းငှာ အလိုရှိကုန်၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ပစမာနော၊ ချက်ရပါလျက်။ ကိမေဝ၊ အဘယ့်ကြောင့်လျှင်။ ယံ၊ အကြင်ဝတ္ထုကို။ န ဒဇ္ဇာ၊ မလှူသနည်း။ တံ၊ ထိုဒါနဝတ္ထုကို။ အဒါနံ၊ မလှူခြင်းသည်။ န သမံ-န အနုစ္ဆဝိကံ၊ မလျောက်ပတ်။
ပညာရှိများ လှူကြသည်
မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ တံဒါနံ၊ ထိုအလှူမည်သည်ကို။ မစ္ဆေရာ စ၊ ဝန်တိုခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း။ ပမာဒါ စ၊ မေ့လျော့ခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း။ ဣမေဟိ၊ ဤနှစ်ပါးကုန်သော အကုသိုလ်တရားတို့ကြောင့်။ န ဒီယတိ၊ မလှူ။ ပုညံ့၊ ကောင်းမှု အကျိုးကို။ အာကင်္ခမာနေန၊ တောင့်တသော။ ဝိဇာနတာ၊ ပညာရှိသည်။ ဒေယျံ၊ လှူ အပ်သည်သာလျှင်။ ဟေတိ၊ ဖြစ်၏။
ထိုသူဌေးကြီးသည် သိကြားမင်း၏ညစကားကိုကြ၁၍ ထိုသို့တပြီးတကား အိမ်သို့ဝင်၍နေလော့၊ အနည်းငယ်သော ထမင်းကို ရလတ္တံ့ ဟု ဆို၏။ သိကြားမင်းသည် အိမ်သို့ဝင်၍ ထိုနှစ်ဂါထာတို့ကို သရဇ္ဈာယ်လျက် နေ၏။
စန္ဒနတ်သား အလှူခံပုံ
ထို့နောင်မှ သူဌေးကို စန္ဒနတ်သားသည် လာ၍ ထမင်းကို တောင်း၏။ သင့်ဖို ထမင်းမရှိ၊ သွားလော့ ဟု ဆိုသော်လည်း သူဌေးကြီး အိမ်တွင်း၌ ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်သည် နေ၏။ ပုဏ္ဏားတို့အား ဆွမ်းကျွေးလတ္တံ့ယောင်တကား ဟု ဆို၍-
တဒေဝါဒဒတော ဘယံ။
ဇိဃစ္ဆာ စ ပိပါသာ စ၊ ယဿ ဘာယတိ မစ္ဆရီ။
တမေဝ ဗာလံ ဖုသတိ၊ အသ္မိံ လောကေ ပရမှိ စ။
ပုညာနိ ပရလောကသ္မိံ၊ ပတိဋ္ဌာ ဟောန္တိ ပါဏိနံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ရွတ်၏။
၁၂၇။ မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ မစ္ဆရီ၊ ဝန်တို့သော သူသည်။ ယဿေဝ၊ အကြင်ငတ်မွတ်ခြင်းမှသာလျှင်။ ဘီတော၊ ကြောက်သည်ဖြစ်၍။ န ဒဒါတိ၊ မလှူ။ ဇိဃစ္ဆာစ၊ ငတ်မွတ်ခြင်းသည်လည်းကောင်း။ ပိပါသာ စ၊ ဆာမွတ်ခြင်းသည်လည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တဒေဝဘယံ၊ ထိုငတ်မွတ်ခြင်း, ဆာမွတ်ခြင်း ဘေးသည်သာလျှင်။ အဒဒတော၊ မလှူသေ သူအား။ ဖုသတိ၊ နှိပ်စက်၏။ မစ္ဆရီ၊ ဝန်တိုသော သူသည်။ ယဿ၊ အကြင်ငတ်မွတ်ခြင်းမှ။ ဘာယတိ၊ ကြောက်၏။ အသ္မိံ လောတေစ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်လောက၌ လည်းကောင်း။ ပရမ္ပိ စ၊ တမလွန်လောက၌ လည်းကောင်း။ တဒေဝ၊ ထိုငတ်မွတ်ခြင်းဘေးသည်လျှင်။ ဗာလံ၊ ဝန်တိုမစ္ဆေရ မောဟနှိပ်စက်သော သူမိုက်ကို။ ဖုသတိ၊ နှိပ်စက်၏။
ကောင်းမှုသည် ဘဝ၏တည်ရာ
၁၂၈။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မစ္ဆေရံ၊ ဝန်တိုလောဘ မစ္ဆေရကို။ ဝိနေယျ၊ ဖျောက်၍။ မလာဘိဘူ၊ မစ္ဆေရစသော အညစ်အကြေးကို နှိပ်နင်းလျက်။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒဇ္ဇာ၊ လှူ ရာ၏။ ပုညာနိ၊ ဒါန သီလစသော ကောင်းမှုတို့သည်။ ပရလောကသ္မိံ၊ တမလွန်လောက အဆက်ဆက်၌။ ပါဏိနံ၊ အလှူဒါနနှင့်ပြည့်စုံသော သတ္တဝါတို့၏။ ပတိဋ္ဌာ၊ တည်ရာတို့သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
ထိုစန္ဒနတ်သား၏ စကားကိုလည်း ကြား၍ ထိုသို့တပြီးကား အိမ်သို့ဝင်၍နေလော့၊ အနည်းငယ်သော ထမင်းကို ရလတ္တံ့ ဟု ဆို၏။ ထိုစန္ဒနတ်သားသည်လည်း ဝင်၍ သိကြားမင်းအထံ၌ နေ၏။
သူရိယနတ်သား အလှူခံပုံ
ထို့နောင်မှု အတန်ငယ်သော ကာလကို လွန်စေ၍ သူရိယနတ်သားသည် လာလတ်၍ ထမင်းကို တောင်းလိုရကား-
အသန္တော နာနု ကုဗ္ဗန္တိ၊ သတံ ဓမ္နော ဒုရန္နယော။
နာနာ ဟောတိ ဣတော ဂတိ။
အသန္တော နိရယံ ယန္တိ၊ သန္တော သဂ္ဂ ပရာယနာ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ရွတ်၏။
သူတော်ကောင်းများ လှူကြသည်
၁၂၉။ မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ အသန္တော၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့သည်။ ဒုဒ္ဒဒံ၊ လှူနိုင်ခဲသော အလှူဒါနကို။ ဒဒမာနာနံ၊ လှူကုန်သော။ ဒုက္ကရံ၊ ပြုနိုင်ခဲသော။ ကမ္မံ၊ အလှူဒါနကောင်းမှုကို။ ကုဗ္ဗတံ-ကုဗ္ဗန္တာနံ၊ ပြုကုန်သော။ တေသံ၊ ထိုသူတော်ကောင်းတို့ကို။ နာနု ကုဗ္ဗန္တိ၊ အတုလိုက်၍ မပြုကုန်။ သတံဓမ္မော၊ သူတော်ကောင်းတို့၏ အကျင့်ကို။ ဒုရန္နယော၊ သူယုတ်တို့သည် လိုက်နိုင်ခဲ၏။
၁၃၀။ တသ္မာ၊ ထိုသူတော်ကောင်းတို့၏ အကျင့်သို့ လိုက်နိုင်ခဲသောကြောင့်။ ဣတော၊ ဤပစ္စုပ္ပန်ဘဝမှ။ သတဉ္စဂတိ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏ အလားသည်လည်းကောင်း။ အသတဉ္စဂတိ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏ အလားသည်လည်းကောင်း။ နာနာ၊ ထူးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အသန္တော၊ ဝန်တိုလောဘ မစ္ဆေရကြောင့် အလှူဒါနမရှိသော သူယုတ်တို့သည်။ နိရယံ၊ ချမ်းသာကင်းသော ငရဲသို့။ ယန္တိ၊ လားရကုန်၏။ သန္တော၊ ဝန်တို့လောဘ မစ္ဆေရကို နှိပ်နင်း၍ အလှူဒါနရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ သဂ္ဂပရာယနာ၊ နတ်ပြည်သို့ လားရကုန်၏။
သူဌေးကြီးသည် စွဲလမ်းအပ်သော အယူကို မမြင်သည်ဖြစ်၍ ထိုသို့တပြီးကား ဝင်၍ ပုဏ္ဏားတို့၏အထံ၌ နေလော့၊ အနည်းငယ်သော ထမင်းကို ရလတ္တံ့ ဟု ဆို၏။
မာတလိနတ်သား အလှူခံပုံ
ထို့နောင်မှ အတန်ငယ်သော ကာလကို လွန်စေ၍ မာတလိနတ်သားသည် လာလတ်၍ ထမင်းကိုတောင်းလျှင် မရှိဟူ၍ ဆိုကာမျှသော ကာလ၌သာလျှင်-
အပ္ပသ္မာ ဒက္ခိဏာ ဒိန္နာ၊ သဟဿေန သမံ မိတာ။
ဟူသော ခုနှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
နည်းသော်လည်း အကျိုးကြီး၏
၁၃၁။ မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဋ္ဌေးကြီး။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သော ပညာရှိတို့သည်။ အပ္ပသ္မိံ ပိ၊ အနည်းငယ်သော ဒါနဝတ္ထုကိုသော်လည်း။ ပဝစ္ဆန္တိ၊ လှူကိန်သည်သာတည်း။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သော မစ္ဆေရရှိကုန်သောသူတို့သည်။ ဗဟုနာ၊ များစွာသော လှူဖွယ်ဝတ္ထုနှင့်။ သမန္နာဂတာပိ၊ ပြည့်စုံပါကုန်လျက်လည်း။ န ဒိစ္ဆရေ၊ မလှူကုန်။ ဒိန္နာ၊ ကံ ကံ၏အကျိုးကို ယုံကြည်၍ လှူအပ်သော။ အပ္ပသ္မာ၊ အနည်းငယ်မျှသော။ ဒက္ခိဏာ၊ အလှူဒါနမည်သည်ကို။ သဟဿေန၊ တစ်ထောင်သော အသပြာကိုစွန့်၍ လှူအပ်သော အလှူဒါနနှင့်။ သမံ မိတာ၊ အတူအမျှ နှိုင်းယှဉ်အပ်၏။
ထိုမာတလိနတ်သားကိုလည်း သူဌေးကြီးသည် ထိုသို့ တပြီးကား ဝင်၍နေလော့ဟု ဆို၏။
ပဉ္စသိခနတ်သား အလှူခံပုံ
ထိုနောင် အတန်ငယ်သောကာလကို လွန်စေ၍ ပဉ္စသိခနတ်သားသည် လာလတ်၍ ထမင်းကိုတောင်းလျှင် မရှိ၊ သွားလေလော့ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ငါသည် မရောက်ဘူးပါ။ ဤအိမ်၌ ပုဏ္ဏားတို့အား ဆွမ်းကျွေးသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ယောင်တကား ဟု ဆို၍ ထိုသူဌေးကြီးအား တရားစကားကို အားထုတ်လိုရကား-
ဒါရဉ္စ ပေါသံ ဒဒမပ္ပကသ္မိံ။
သတံသဟဿာနံ သဟဿယာဂိနံ၊
ကလမ္ပိ နာဂ္ဃန္တိ တထာ ဝိဓဿ တေ။
ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
ဆင်းရဲသားအလှူ ပိုမြတ်
၁၃၂။ မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဓမ္မံ၊ သုစရိုက်ဆယ်ပါးတရားကို။ စရေ၊ ကျင့်၏။ ယောပိ၊ အကြင်ရဟန်းသည်လည်း။ သမုဉ္ဆကံ၊ ရွာ၌ အစိမ်းအကျက်ကို တရားနှင့်အညီ ရှာမှီးခြင်းတည်းဟူသော ဆွမ်းခံအကျင့်, တော၌ သစ်သီးကြီးငယ်ကို ဆောင်ခြင်းဟုဆိုအပ်သော ဆွမ်းခံအကျင့်ကို။ စရေ၊ ကျင့်၏။ ယော၊ အကြင် သူသည်။ ဒါရဉ္စ၊ မိမိသားမယားကိုလည်း။ ပေါသံ-ပေါသန္တောဝ၊ မွေးလျက်လျင်။ အပ္ပကသ္မိံ၊ အနည်းငယ်သော လှူဖွယ်ဝတ္ထုသည်။ သန္တေပိ၊ ရှိသော်လည်း။ ဒဒံ-ဒဒန္တော၊ အလှူခံတို့အား လှူလျက်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရေ၊ ကျင့်၏။ သဟဿယာဂိနံ၊ သူတစ်ပါးတို့ကို နှိပ်စက်ညှဉ်းဆဲ၍ ရအပ်သော တစ်ထောင်တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို စွန့်လှူကုန်သော။ သတံသဟဿာနံ၊ တစ်သိန်းသော သူတို့၏။ တေ ယာဂါ၊ ထိုလှူဒါန်းပူဇော်ခြင်းတို့သည်။ တထာဝိဓဿ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော တရားနှင့်အညီ ရသောဥစ္စာကို လှူသော သူဆင်းရဲအလှူ၏။ ကလမ္ပိ၊ တစ်ဆယ့်ခြောက်စိတ် စိတ်၍ တစ်စိတ်ကိုမျှလည်း။ နာဂ္ဃန္တိ၊ မထိုက်ကုန်။
အဘယ့်ကြောင့်မထိုက်သနည်း
သူဌေးကြီးသည် ပဉ္စသိခနတ်သား၏ စကားကိုမှတ်၍ ပဉ္စသိခနတ်သားကို မထိုက်သောအကြောင်းကို မေးလိုရကား-
သမေန ဒိန္နဿ န အဂ္ဃမေတိ။
ကထံ သတံ သဟဿာနံ သဟဿယာဂိနံ၊
ကလမ္ပိ နာဂ္ဃန္တိ တထာဝိဓဿ တေ။
ဟူသာ ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၃၃။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏားကြီး။ ဝိပုလော၊ တစ်သိန်းသော ဥစ္စာကို စွန့်ခြင်း၏အစွမ်းဖြင့် များသော အကျိုးရှိကောင်းပါလျက်။ မဟဂ္ဃတော၊ အဖိုးများစွာ ထိုက်ကောင်းပါလျက်။ ဧသ-ဧသော ယညော၊ ဤတစ်သိန်းထိုက်သော အသပြာကို စွန့်ကြဲသော အလှူဒါနသည်။ ကေန-ကရဏေန၊ အဘယ်အကြောင်းဖြင့်။ သမေနဒိန္နဿ၊ တရားနှင့်ညီစွာရ၍ လှူအပ်သော အနည်းငယ်သော အလှူ၏။ အဂ္ဃံ၊ အဖိုးကို။ န ဧတိ၊ မထိုက်သနည်း။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ သဟဿယာဂိနံ၊ သူတစ်ပါးတို့ကို နှိပ်စက်ညှဉ်းဆဲ၍ ရအပ်သော တစ်ထောင် တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို စွန့်လှူကုန်သော။ သတံသဟဿာနံ- သတံ သဟဿ သင်္ခါတာနံ၊ တစ်သိန်းအရေအတွက်ရှိကုန်သော ယောက်ျားတို့၏။ တေ ယာဂါ၊ ထိုအလှူတို့သည်။ တထာဝိဓဿ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော လူဆင်းရဲတစ်ယောက် အလှူ၏။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ကလမ္ပိ၊ တစ်ဆယ့်ခြောက်စိတ် စိတ်၍ တစ်စိတ်ကိုမျှလည်း။ ကထံ ကေန ကာရဏေန၊ အဘယ်သို့သော အကြောင်းဖြင့်။ နာဂ္ဃန္တိ၊ မထိုက်ကုန်သနည်း။
ပစ္စည်းစင်ကြယ်၍
ထိုသို့မေးသောအခါ၌ သူဌေးကြီးအား ပြောဆိုလိုသော ပဉ္စသိခနတ်သားသည်-
ဆေတွာ ဝဓိတွာ အထ သောစယိတွာ။
သာ ဒက္ခိဏာ အဿုမုခါ သဒဏ္ဍာ၊
သမေန ဒိန္နဿ န အဂ္ဃမေတိ။
ဧဝံ သတံသဟဿာနံ သဟဿယာဂိနံ၊
ကလမ္ပိ နာဂ္ဃန္တိ တထာ ဝိဓဿ တေ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၃၄။ မဟာသဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ ဝိသမေ၊ မညီမညွတ်သော ကာယကံ စသည်၌။ နိဝိဋ္ဌာ၊ တည်ကုန်သော။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သော သူတို့သည်။ ဆေတွာ၊ သူတစ်ပါးကို ပင်ပန်းစေ၍။ ဝဓိတွာ၊ သူတစ်ပါးကိုသတ်၍။ အထ၊ ထိုမှတစ်ပါး။ သောစယိတွာ၊ သူတစ်ပါးတို့ကို စိုးရိမ်စေ၍။ ဒဒန္တိ ဟိ၊ လှူကုန်သည်သာလျှင်တည်း။ အဿုမုခါ၊ သူတစ်ပါးတို့ကို မျက်ရည်ယိုစေတတ်သော။ သဒဏ္ဍာ၊ သူတစ်ပါးတို့ကို ဥစ္စာဒဏ် လက်နက်ဒဏ်ပေးခြင်းနှင့်တကွဖြစ်သော။ သာ ဒက္ခိဏာ၊ ထိုသို့ တရားနှင့်မညီသော အလှူသည်။ သမေနဒိန္နဿ၊ တရားနှင့်ညီစွာရ၍ လှူအပ်သော အနည်းငယ်သော အလှူဒါန၏။ အဂ္ဃံ၊ အဖိုးကို။ န ဧတိ၊ မမီနိုင်။ မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ ဧဝံ၊ ဤသို့လျှင်။ သဟဿယာဂိနံ၊ သူတစ်ပါးတို့ကို နှိပ်စက်ညှဉ်းဆဲ၍ ရအပ်သော တစ်ထောင် တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို စွန့်လှူကုန်သော။ သတံ သဟဿာနံ၊ တစ်သိန်းသော ယောကျ်ားတို့၏။ တေ ယာဂါ၊ ထိုအလှူဒါနတို့သည်။ တထာဝိဓဿ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော လူဆင်းရဲတစ်ယောက် အလှူ၏။ ကလမ္ပိ၊ တစ်ဆယ့်ခြောက်စိတ်စိတ်၍ တစ်စိတ်ကိုလည်း။ နာဂ္ဃန္တိ၊ မထိုက်ကုန်။
ထိုသူဌေးကြီးသည် ပဉ္စသိခနတ်သား၏ တရားစကားကို ကြား၍ ထိုသို့တပြီးကား သွားချေ၊ အိမ်သို့ဝင်၍ နေလော့၊ အနည်းငယ်သော ထမင်းကို ရလတ္တံ့ ဟု ဆို၏။ ထိုပဉ္စသိခနတ်သားသည်လည်း ထိုလေးယောက်သော နတ်တို့၏အထံ၌ နေ၏။
နွားစာထမင်း ကျွေးစေခြင်း
ထို့နောင်မှ ကြောင်မျက်စိကဲ့သို့ မျက်စိရှိသောကြောင့် ဗိဠာရ ကောသိယမည်သော ထိုသူဌေးသည် ကျွန်မကိုဆို၏။ အိမ်ကျွန်မ ထိုပုဏ္ဏားတို့အား တစ်ကွမ်းစားသော စပါးနှံကို ပေးလိုက်ပါလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုကျွန်မသည် မနင်းမနယ်သော စပါးနှံတစ်ကွမ်းစားကို ယူပြီးလျှင် ပုဏ္ဏားတို့သို့ ကပ်၍ ဤစပါးတစ်ကွမ်းစားတို့ကို ယူ၍ အမှတ်မရှိသော အရပ်၌ ချက်စေ၍ စားလေကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏားတို့သည် ငါတို့အား စပါးနှံကို အလိုမရှိ၊ ငါတို့သည် စပါးကို မသုံးသပ်ကုန်ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ ကျွန်မသည် အရှင်သူဌေးကြီး ထိုပုဏ္ဏားတို့သည် စပါးတို့ကို မကိုင်ကုန်သတတ် ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား ထိုပုဏ္ဏားတို့အား ဆန်တို့ကိုပေးလော့ဟု ဆို၏။ ထိုကျွန်မသည် ဆန်တို့ကိုယူ၍ သွားပြီးလျှင် အရှင်ပုဏ္ဏားတို့ ထိုဆန်တို့ကို ယူကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ငါတို့သည် ဆန်စိမ်းကို မခံကုန် ဟု ဆိုကုန်၏။ အရှင်သူဌေးကြီး ဆန်စိမ်းကို မခံကုန်သတတ် ဟု ဆို၏ အိမ်ကျွန်မ... ထိုသို့ ဆန်စိမ်းကိုမယူမူ ထိုပုဏ္ဏားတို့အား နွားစာအလို့ငှာ ချက်သောထမင်းကို ထမင်းပွဲ၌ ခူး၍ပေးလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုကျွန်မသည် ထိုပုဏ္ဏားယောင်ဆောင်သော ငါးယောက်သော သိကြားနတ်တို့အား နွားအပေါင်းတို့၏ အကျိုးငှာ ချက်အပ်သော ထမင်းကို ထမင်းပွဲ၌ ခူးပြီးလျှင် ဆောင်၍ပေး၏။
ပုဏ္ဏားတို့ လဲကုန်ပြီ
ငါးယောက်ကုန်သော ပုဏ္ဏားယောင်ဆောင်သော နတ်တို့သည် အလုပ်အလွေးပြု၍ ခံတွင်း၌ ထည့်၍ လည်၌နင်စေ၍ မျက်လုံးတို့ကို ပြူးပြူးထွက်စေလျက် မိန်းမောကုန်သည်ဖြစ်၍ သေကုန်သကဲ့သို့ လျောင်းကုန်၏။ ကျွန်မသည် ထိုပုဏ္ဏားတို့ကိုမြင်၍ သေသည် ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့ ဟု ကြောက်သည်ဖြစ်၍ သွား၍ သူဌေးကြီးအား အရှင်သူဌေး ပုဏ္ဏားတို့သည် နွားစာထမင်းကို မျိုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်သည် ဖြစ်၍ သေကုန်၏ ဟု ကြားလျှောက်ကုန်၏။ ထိုသူဌေးကြီးသည် ယခုအခါ၌ ယုတ်မာသောအကျင့်ရှိသော သူဌေးသည် သိမ်မွေ့နူးညံ့ကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့အား နွားစာထမင်းကို ပေးစေ၏။ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည် နွားစာထမင်းကို မမျိုနိုင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ သေကုန်ပြီ ဟု ငါ့ကို ကဲ့ရဲ့ကုန်လတ္တံ့ ဟု ကြံ၏။ ထိုသို့ ကြံပြီးသည်မှ ကျွန်မကို အိမ်ကျွန်မ လျင်မြန်စွာသွား၍ ထိုထမင်းပွဲတို့၌ နွားစာထမင်းကိုပယ်၍ အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော သလေးထမင်းကိုခူး၍ ထည့်ချေလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုကျွန်မသည် သူဌေးကြီး ဆိုတိုင်းပြု၏။
အရပ်ကို သက်သေထူ
သူဌေးကြီးသည် ခရီးမ၌သွားကုန်သော လူအပေါင်းတို့ကိုခေါ်စေ၍ အချင်းတို့ ငါသည် ငါစားသောနည်းဖြင့် ထိုပုဏ္ဏားတို့အား မြတ်သောအရသာရှိသော သလေးထမင်းကို ပေးစေ၏။ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည် လောဘကြီးသောကြောင့် ကြီးစွာသော ထမင်းလုတ်ကိုပြု၍ စားကြကုန်သည်ဖြစ်၍ လည်၌နင်၍ သေရကုန်၏။ ငါ့အား အပြစ်မရှိသော အဖြစ်ကို သိကြပါကုန်လော့ ဟု ဆို၍ ပရိသတ်ကို စည်းဝေးစေ၏။
ပုဏ္ဏားတို့ အန်၍ပြ
လူများအပေါင်းသည် စည်းဝေးကုန်သည်ရှိသော် ပုဏ္ဏားတို့သည် ထကုန်ပြီးလျှင် လူအပေါင်းကိုကြည့်၍ အိုလူများတို့ သူဌေး၏ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို ရှုကြပါကုန်လော့၊ ငါစားသော ထမင်းကိုပေးစေ၏ဟူ၍ မုသားစကား ဆိုဘိ၏။ ရှေးဦးစွာ နွားစာထမင်းကို ငါတို့အား ပေးပြီး၍ ငါတို့သည် သေကုန်သကဲ့သို့ လျောင်းသည်ရှိသော် ဤသလေးထမင်းကို ခူး၍ ထည့်လာစေ၏ ဟုဆို၍ မိမိတို့၏ ခံတွင်းတို့ဖြင့် အန်သောထမင်းကို မြေ၌ ထွေး၍ ပြကုန်၏။
လူတို့အကဲ့ရဲ့ ခံရပြီ
လူအပေါင်းသည် သူဌေးကိုကဲ့ရဲ၍ သူဌေးမိုက် သင်သည် မိမိ၏ အဖ အဘိုး အဘေး အစရှိသောသူတို့၏ လှူမြဲအစဉ် အမျိုးအနွယ်ကိုလည်း ဖျက်ဆီး၏။ အလှူတင်းကုပ်ကို မီးတိုက်စေ၏။ အလှူခံတို့ကို လည်၌ကိုင်၍ နှင်ထုတ်စေပြီး၍ ယခုလည်း ဤသိမ်မွေ့နူးညံ့သော ပုဏ္ဏားတို့အား ထမင်းကို ပေးသည်ရှိသော် နွားစာထမင်းကို ပေးစေ၏။ တမလွန်သို့ သွားရသည်ရှိသော် သင့်အိမ်၌ရှိသော ဥစ္စာစည်းစိမ်ကို လည်၌ဆွဲ၍ သွားရလတ္တံ့လော ဟု ကဲ့ရဲ့ကုန်၏။
သိကြားမင်း ရှင်း၍ပြ
ထိုခဏ၌ သိကြားမင်းသည် လူအပေါင်းကို အိုလူအပေါင်းတို့ ဤအိမ်၌ရှိသမျှသော ဥစ္စာသည် အဘယ်သူ၏ ဥစ္စာနည်း၊ သင်တို့ သိကုန်၏လော ဟုမေး၏။ မသိပါကုန်ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အချင်းတို့ ဤမြို့၌ ဤမည်သောမင်းလက်ထက် ဗာရာဏသီပြည်၌ မဟာသူဌေးကြီး အမည်ရှိသော သူဌေးကြီးသည် အလှူတင်းကုပ်ကို ဆောက်လုပ်၍ အလှူကြီးကို ဖြစ်စေ၏ဟူ၍ သင်တို့သည် ကြားဖူးကြကုန်သလောဟု မေး၏။ ကြဖူးပါကုန်၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုအလှူကြီးကို ပေးသောသူဌေးသည် ငါပင်တည်း၊ ထိုသို့သော အလှူကိုလှူ၍ သိကြားမင်းဖြစ်၍ ငါ၏သားသည်လည်း ထိုအလှူကို မဖျက်မူ၍ အလှူပေး၍လျှင် စန္ဒနတ်သားဖြစ်၏။ ထိုသူ၏ သားသည်လည်း သူရိယနတ်သား ဖြစ်၏။ ထိုသူ၏သားသည်လည်း မာတလိနတ်သားဖြစ်၏။ ထိုသူ၏သားသည်လည်း ဂန္ဓဗ္ဗနတ်မင်း၏ သားဖြစ်သော ပဉ္စသိခနတ်သားဖြစ်၏။ ဤသူကား စန္ဒနတ်သား, ဤသူကား သူရိယနတ်သား, ဤသူကား ချီးမြှောက်တတ်သော မာတလိနတ်သား, ဤသူကား ဤသူဌေးယုတ်၏ အဖဖြစ်သော ဂန္ဓဗ္ဗနတ်မင်း၏ သားဖြစ်သော ပဉ္စသိခနတ်သားတည်း။ ဤသို့လျှင် အလှူဒါနမည်သည်ကား များစွာသော အကျိုးအာနိသင်ရှိ၏။ ပညာရှိသောသူတို့သည် ကောင်းကျိုးချမ်းသာကို ပေးတတ်သော ဒါန သီလအစရှိသော ကုသိုလ်ကို ပြုအပ်သည်သာလျှင်တည်း ဟု ဆိုလျက် လူအပေါင်း၏ ယုံမှားသင်္ကာကို ဖျောက်ခြင်းငှာ ကောင်းကင်သို့ပျံတက်၍ ကြီးစွာသော နတ်၏ အာနုဘော်ဖြင့် ကောင်းကင်၌ ထွန်းတောက်ပသော ကိုယ်ရောင် ကိုယ်ဝါ ရှိသည်ဖြစ်၍ တည်ကုန်၏။ မြို့အလုံးသည် ထွန်းတောက်သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။
တရားဟော
သိကြားမင်းသည် လူအပေါင်းကိုခေါ်၍ ငါတို့သည် မိမိတို့၏ နတ်စည်းစိမ်စွန့်၍ လာကုန်သည်ရှိသော် အမျိုးအနွယ်ကိုဖျက်ဆီးတတ်သော ဤဗိဠာရကောသိယ သူဌေးယုတ်ကိုမှီ၍ လာကုန်၏။ ဤယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသော သူဌေးသည် မိမိ၏အမျိုးအနွယ်ကို ဖျက်ဆီး၍ အလှူတင်းကုပ်ကို မီးတိုက်ပြီးလျှင် အလှူခံတို့ကိုလည်း လည်၌ကိုင်၍ နှင်ထုတ်စေလျက် ငါတို့၏ အနွယ်ကိုဖြတ်၍ ဤသူဌေးယုတ်သည် ဒါန သီလဟူသော ကောင်းမှုမှ ကင်းသည်ဖြစ်၍ ငရဲ၌ ဖြစ်ရာ၏ဟူ၍ ဤသူဌေးယုတ်အား သနားကုန်သည်ဖြစ်၍ လာကုန်၏ဟု ဆို၍ အလှူ ဒါန၏ အကျိုးဆက်ကိုပြလျက် လူအပေါင်းအား တရားဟော၏။
ကပ်စေးနှဲသူဌေး ဝန်ခံ
ဗိဠာရကောသိယ သူဌေးသည်လည်း ဦးခေါင်းထက်၌ လက်အုပ်ကိုထား၍ အရှင်သိကြားမင်း ကျွန်ုပ်သည် ဤနေ့မှစ၍ ရှေးရှေး၌ဖြစ်သော ဆွေစဉ်မျိုးဆက်ကို မဖျက်မူ၍ အလှူကိုဖြစ်ပါစေအံ့၊ ယနေ့ကို အစပြု၍ အယုတ်သဖြင့် ရေတံပူမျှကိုလည်း အစပြု၍ မိမိသည် ရအပ်သော အာဟာရကို သူတစ်ပါးအား မပေးလှူမူ၍ မစားပါအံ့ဟု သိကြားမင်းအား ဝန်ခံခြင်းကို ပေး၏။
သိကြားမင်းသည် ထိုဗိဠာရကောသိယ သူဌေးကို ဆုံးမ၍ ဥစ္စာ၌ မက်မောတတ်သော လောဘဟူသော အဆိပ်မရှိသည်ကိုပြု၍ ငါးပါးသောသီလတို့၌ တည်စေပြီးလျှင် လေးယောက်ကုန်သော နတ်သားတို့ကိုယူ၍ မိမိနေရာ တာဝတိံသာ နတ်ရွာသို့သာလျှင် သွား၏။ ထိုဗိဠာရကောသိယ သူဌေးသည်လည်း အသက် ထက်ဆုံး အလှူပေး၍ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌ ဖြစ်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဤသို့လျှင် ဤရဟန်းသည် ရှေးဗိဠာရကောသိယ သူဋ္ဌေးဖြစ်သောအခါ၌ သဒ္ဓါခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၏။ တစ်စုံ တစ်ခုသော ဥစ္စာကို မပေးမလှူ၊ ထိုသို့ မပေးမလှူသော်လည်း သိကြားမင်းဖြစ်သောငါသည် ထိုသူဌေးကို ဆုံးမ၍ အလှူ၏အကျိုးကို သိစေ၏။ ထိုလှူလိုသောစိတ်ကို ဘဝတစ်ပါးသို့ ရောက်သော်လည်း မစွန့် ဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခု အလှူပေးလေ့ရှိသော ဤရဟန်းသည် ထိုအခါ ဗိဠာရကောသိယ သူဌေးဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ စန္ဒနတ်သား ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ မောဂ္ဂလာန်သည် ထိုအခါ သူရိယနတ်သား ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ကဿပသည် ထိုအခါ မာတလိနတ်သား ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ပဉ္စသီခနတ်သား ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ သိကြားမင်း ဖြစ်ဖူးပြီ ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
တရားဥစ္စာ၊ လှူဒါန်းရာ၊ များစွာအကျိုးရှိ
တစ်ဆယ့်နှစ်ခုမြောက်သော ဗိဠာရကောသိယဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒသကနိပါတ်
၁၃။ စက္ကဝါကဇာတ်
အာဟာရ၌ လွန်စွာမက်မောခြင်းသည် ယုတ်မာခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဝဏ္ဏဝါ အဘိရူပေါသိ အစရှိသော ဂါထပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သာ ဤစက္ကဝါကဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် လျှပ်ပေါ်လော်လည်သော ရဟန်းတစ်ပါးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုရဟန်းသည် ပစ္စည်းလေးပါးတို့ဖြင့် မရောင့်ရဲသည်ဖြစ်၍ သံဃာ့ဘတ်သည် အဘယ်အရပ်၌ ရှိပါလိမ့်နည်း၊ နိမန္တနဘတ်သည် အဘယ်အရပ်၌ ရှိပါလိမ့်နည်း ဟု ရှာလျက်သွား၏။
ပစ္စည်းမက်သာ ရဟန်း
ပစ္စည်းလေးပါးဟူသော အာမိသနှင့်စပ်သော စကားကို ဟောခြင်း၌သာလျှင် မွေ့လျော်၏။ ထိုအခါ တစ်ပါးကုန်သော သီလကိုချစ်ကုန်သော ရဟန်းတို့သည် ထိုရဟန်းကို ချီးမြှောက်သောအားဖြင့် မြတ်စွာဘုရားအား ကြားလျှောက်ကုန်၏။ မြတ်ဘုရားသည် ထိုရဟန်းကို ခေါ်တော်မူ၍ ရဟန်း သင်သည် ပစ္စည်းလေးပါးတို့၌ မက်မောတတ်၏ဟု ငါကြားတော်မူသည် မှန်သလော ဟု မေးတော်မူ၍ “အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း အဘယ့်ကြောင့် ဤသို့သဘောရှိသော ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်စေတတ်သော ဘုရားသာသနာတော်၌ ရဟန်းပြု၍ လောဘကို ဖြစ်စေဘိသနည်း၊ ပစ္စည်းလေးပါးတို့၌ မက်မောခြင်းမည်သည်ကား လွန်စွာ ယုတ်မာ၏။ ရှေး၌လည်း သင်သည် အာဟာရ၌ မက်မောသော လောဘကို အမှီပြု၍ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဆင်ကောင်ပုပ်အစရှိသော အကောင်ပုပ်တို့ဖြင့် မရောင့်ရဲသည်ဖြစ်၍ တောအုပ်ကြီးသို့ ဝင်ဖူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် တစ်ခုသော လောဘကြီးသော ကျီးသည် ဗာရာဏသီပြည်၌ ဆင်ကောင်ပုပ် အစရှိသည်တို့ဖြင့် မရောင့်ရဲသည်ဖြစ်၍ တောသည် အဘယ်သို့ ဖြစ်ရာသနည်း၊ တော၌ အဘယ်သို့သော အစာရှိသည် ဖြစ်ရာသနည်းဟု ပျံသွား၍ ထိုထိုသစ်ပင်၌ သစ်သီးငယ် သစ်သီးကြီးတို့ဖြင့် မရောင့်ရဲသည်ဖြစ်၍ ဂင်္ဂါနားသို့ ပျံသွား၍ လှည့်လည်သည်ရှိသော် လင်မယားအစုံဖြစ်သော စက္ကဝါက်တို့ကိုမြင်၍ ဤငှက်တို့သည် အလွန်လျှင် တင့်တယ်ကုန်၏။ ဤင်္ဂါနား၌ များစွာသော ငါးတို့ကို စားရကုန်ယောင်တကား၊ ဤငှက်တို့ကိုမေး၍ ငါသည်လည်း ဤငှက်တို့၏ အစာကိုစား၍ အဆင်းလှသည် ဖြစ်ခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု နှလုံးပြု၍ ထိုစက္ကဝါက်တို့၏ အနီး၌နေ၍ စက္ကဝါက်တို့ကို မေးလိုရကား-
စက္ကဝါက သုရူပေါသိ၊ ဝိပ္ပသန္နမုခိန္ဒြိယော။
ဂင်္ဂါယတီရေ နိသိန္နော၊ ဧဝံ ဘုဉ္စသိ ဘောဇနံ။
ဟူသော ရှေးဦးစာသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃၅။ စက္ကဝါက၊ စက္ကဝါက်။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝဏ္ဏဝါ၊ နှစ်သက်ဖွယ်သော အဆင်းရှိသည်။ အဘိရူပေါ၊ အလွန် အဆင်းလှသည်။ ဃနော၊ တစ်ခဲနက်သော ကိုယ်ရှိသည်။ သဉ္ဇာတရောဟိတော၊ ဦးသစ်သော ရွှေအဆင်းကဲ့သို့သော အဆင်းရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သုရူပေါ၊ ချီးမွမ်းအပ်သော ကိုယ်သဏ္ဌာန်ရှိသည်။ ဝိပ္ပသန္နမုခိန္ဒြိယော၊ ကြည်လင်သော မျက်စိဣန္ဒြေရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။
၁၃၆။ စက္ကဝါက၊ စက္ကဝါက်။ ဂင်္ဂါယ၊ ဂင်္ဂါမြစ်၏။ တီရေ၊ ကမ်းနား၌။ နိသိန္နော၊ နေသောသင်သည်။ ပါဌီနံ မစ္ဆံ၊ ငါးဖယ်လည်းကောင်း။ ပါဝုသံ မစ္ဆံ၊ ငါးသိုင်းလည်းကောင်း။ ဗလဇံ၊ ငါးဘတ်လည်းကောင်း။ မုဉ္ဇံ၊ ငါးရံ့လည်းကောင်း။ ရောဟိတံ၊ ငါးကြင်းလည်းကောင်း။ ဧဝံ-ဣဒံ ဘောဇနံ၊ ဤအစာကို။ ဘုဉ္ဇသိ၊ စားရသလော။
မှော်ကိုစားကြသည်
စက္ကဝါက်သည် ထိုကျီး၏စကားကို ပယ်လိုသည်ဖြစ်၍-
အညတြ သေဝါလပဏကာ၊ ဧတံ မေ သမ္မ ဘောဇနံ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၃၇။ သမ္မကာက၊ အဆွေကျီး။ သေဝါလပဏကာ၊ မှော်သေးမှော်ကြီးတို့ကို။ အညတြ၊ ကြဉ်၍။ ယာနိ ဇင်္ဂလာနိ ဝါ၊ အ ကြင် မြေ၌ဖြစ်သော အသားတို့သည်လည်းကောင်း။ ယာနိ ဥဒကာနိ ဝါ၊ အကြင် ရေ၌ဖြစ်သော အသားတို့သည်လည်းကောင်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဧတံ၊ ထိုကြည်း၌ဖြစ်သော အသား ရေ၌ဖြစ်သော အသားကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ဘုဉ္ဇာမိ၊ မစား။ ယံ သေဝါလပဏကံ၊ အကြင် မှော်သေး မှော်ကြီးသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဧတံ၊ ဤ မှော်သေးမှော်ကြီးသည်သာလျှင်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ အစာတည်း။
ငါ မယုံပါ
ထို့နောင်မှ ကျီးသည်-
အဟမ္ပိ သမ္မ ဘုဉ္ဇာမိ၊ ဂါမေ လောဏိယ တေလိယံ။
နစမေ တာဒိသော ဝဏ္ဏော၊ စက္ကဝါက ယထာ တဝ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃၈။ သမ္မစက္ကဝါက၊ အဆွေစက္ကဝါက်။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ ဂါမေ၊ ရွာ၌။ လောဏိယတေလိယံ၊ ဆားလူး၍ ဆီကြော်သောအသားကို။ ဘုဉ္ဇာမိ၊ စားရ၏။ မနုဿေသု၊ လူတို့၌။ ကတံ၊ ချက်ပြုတ်အပ်သော။ သုစိံ၊ စင်ကြယ်သော။ မံသူပသေစနံ၊ သားပြွမ်းဟူသော။ ဘတ္တံ၊ အစာကို။ ဘုဉ္ဇာမိ၊ စားရ၏။
၁၃၉။ စ-တထာပိ၊ ထိုသို့ စားရပါလျက်လည်း။ တုဝံ ယထာ၊ တင့်တယ်သော ကိုယ်အဆင်းရှိသော သင်ကဲ့သို့။ တာဒိသော၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ ဝဏ္ဏော၊ အဆင်းသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ တသ္မာ၊ ထိုကြောင့်။ စက္ကံဝါကဿ၊ အဆွေစက္ကဝါက်၏။ ဘောဇနံ၊ မှော်သည်သာလျှင် အစာဟု သင်ဆိုသော။ ဧတံဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န သဒ္ဒဟာမိ၊ မယုံနိုင်ပါ။
ရုပ်ဆင်း မလှရကြောင်း
ထိုသို့ဆိုသောအခါ ကျီးအား စက္ကဝါက်သည် အဆင်းမလှခြင်း၏အကြောင်းကို ဆို၍ တရား ဟောလိုရကား-
ဥဩသ္တော ဃသသိ ဘီတော၊ တေန ဝဏ္ဏော တဝေဒိသော။
လဒ္ဓေါ ပိဏ္ဍော န ပီဏေတိ၊ တေန ဝဏ္ဏော တဝေဒိသော။
အပွေသုက္ကော နိရာသင်္ကီ၊ အသောကော အကုတော ဘယော။
အဟိံသာယ စရ လောကေ၊ ပိယော ဟောဟိသိ မံမိဝ။
မေတ္တံသော သဗ္ဗဘူတေသု၊ ဝေရံ တဿ န ကေနစိ။
ဟူသော ကြွင်းသာ ဤငါးဂါထာကို ဆို၏။
ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ မစားရ
၁၄၀။ သမ္မကာက၊ အဆွေကျီး။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝေရံ၊ သူတစ်ပါးတို့၌ ဖြစ်သော ရန်နှင့်ယှဉ်သောစိတ်ကို။ အတ္တနိ၊ မိမိကိုယ်၌။ သမ္ပဿံ-သမ္မဿန္တော၊ မြင်သည်ဖြစ်၍။ ဥတြသ္တော၊ ထိတ်လန့်သည်ဖြစ်၍။ ဘီတော၊ ကြောက်သည်ဖြစ်၍။ ဃသသိ၊ စားရ၏။ မာနုသံ၊ လူ၌ဖြစ်သော။ ပဇံ၊ သတ္တဝါကို။ ဟိံသယံ-ဟိံသယန္တော၊ ညှဉ်းဆဲလျက်။ ဥတြသ္တော၊ ထိတ်လန့်သည်ဖြစ်၍။ ဘီတော၊ ကြောက်သည်ဖြစ်၍။ ဃသသိ၊ စားရ၏။ တေန၊ ထိုသို့ကြောက်ရွံ့ ထိတ်လန့်လျက် စားရသောကြောင့်။ တဝ၊ သင်၏။ ဝဏ္ဏော၊ အဆင်းသည်။ ဧဒိသာ၊ ဤသို့မလှသော သဘောရှိ၏။
ရသမျှဖြင့် ရောင့်ရဲ
၁၄၁။ သမ္မဓင်္က၊ အဆွေကျီး။ တွံ၊ သင်သည်။ ပါပေန ကမ္မုနာ၊ မကောင်းမှုဖြင့်။ သဗ္ဗလောကဝိရုဒ္ဓေါ၊ လူအပေါင်းတို့နှင့် ဆန့်ကျင်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ လဒ္ဓေါ၊ ရအပ်သော။ ပိဏ္ဍော၊ အစာကို။ န ပီဏေတိ၊ မနှစ်သက်။ တေန၊ ထိုကြောင့်။ တဝ၊ သင်၏။ ဝဏ္ဏော၊ အဆင်းသည်။ ဧဒိသော၊ ဤသို့မလှသော သဘောရှိ၏။
သူတစ်ပါးကို မညှဉ်းဆဲရ
၁၄၂။ သမ္မဝါယသ၊ အဆွေကျီး။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်ကား။ သဗ္ဗပါဏိနံ၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့ကို။ အဟိံသံ-အဟိံသန္တော၊ မညှဉ်းဆဲမူ၍။ ဘောဇနံ၊ ရရသမျှသော မှော်, ရေညှိဟူသော အစာကို။ ဘုဉ္ဇာမိ၊ စား၏။ အပ္ပေါသုက္ကော၊ ကြောင့်ကြမရှိသည်ဖြစ်၍။ နိရာသင်္ကီ၊ ရွံရှားခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍။ အသောကော၊ စိုးရိမ်ခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍။ အကုတောဘယော၊ ကြောက်အပ်သော တစ်စုံတစ်ခုသော ဘေးမရှိသည်ဖြစ်၍။ ဝိဟရာမိ၊ နေ၏။
သူများ ချစ်အောင်နေ
၁၄၃။ သမ္မဓင်္က၊ အဆွေကျီး။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ အာနုဘာဝံ၊ ကောင်းသောအကျိုးကို ပွားစေတတ်သော လုံ့လဝီရိယကို။ ကရဿု၊ ပြုပါလေလော့။ အသီလိယံ၊ မိမိ၏ သီလမရှိသော အဖြစ်ကို။ ဝီတိဝတ္တဿု၊ လွန်၍ ကောင်းစွာ ကျင့်ပါလေလော့။ လောကေ၊ လူ၌။ အဟိံသာယ၊ သတ္တဝါတို့ကို သနားခြင်း ကရုဏာနှင့်။ သမန္နာဂတော၊ ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍။ စရ၊ ကျင့်ပါလေလော့။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ ပိယော၊ လူအပေါင်း၌ ချစ်အပ်သော အကျင့်ရှိသည်။ ဟောမိ ဣဝ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ မမံ၊ ငါနှင့်တူစွာ။ တွံပိ၊ သင်သည်လည်း။ ပိယော၊ ချစ်အပ်သော အကျင့်ရှိသည်။ ဟောဟိသိ၊ ဖြစ်လေလော့။
အမြဲမေတ္တာထား
၁၄၄။ သမ္မဓင်္က၊ အဆွေကျီး။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ သတ္တေ၊ သတ္တဝါတို့ကို။ န ဟန္တိ၊ မသတ်။ န ဃာတေတိ၊ မညှဉ်းဆဲ။ န ဇိနာတိ၊ ဥစ္စာဆုံးရှုံးခြင်းကို မပြု။ န ဇာပယေ၊ ဆုံးရှုံးအောင် ပြုလော့ဟု သူတစ်ပါးတို့ကိုလည်း မတိုက်တွန်း။ သဗ္ဗဘူတေသု၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော ရန်သူသတ္တဝါ, ရန်သူမဟုတ်သော သတ္တဝါတို့၌။ မေတ္တံသော-မေတ္တကောဋ္ဌာသော၊ မေတ္တာအဖို့ရှိသော စိတ်ရှိသော။ တဿ၊ ထိုသို့သတ္တဝါတို့ကို မညှဉ်းဆဲသော သူအား။ ကေနစိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူနှင့်။ ဝေရံ၊ ရန်မည်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။
ကျီးကား မိုက်မြဲပင်
ဤသို့လျှင် စက္ကဝါက်သည် ကျီးအား တရား ဟော၏။ ကျီးသည် သင်တို့သည်ကား မိမိတို့၏ အစာကို ငါ့အား ဟုတ်မှန်စွာ မဆိုကုန် ဟု ကာ-ကာ ဟူသာ ကျီးသံကိုမြည်လျက် ပျံ၍ ဗာရာဏသီပြည် ကျင်ကြီးစွန့်ရာ မြေအရပ်၌ သာလျှင် သက်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင်သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ လျှပ်ပေါ်လော်လည်သောဘရဟန်းသည် အနာဂါမိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ လျှပ်ပေါ် လော်လည်သော ရဟန်းသည် ထိုအခါ ကျီးဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလာမယ်တော်သည် ထိုအခါ စက္ကဝါက်ငှက်မ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ စက္ကဝါက်ငှက်မင်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
စိတ်ရွှင်ရောင့်ရဲ၊ မညှဉ်းဆဲ၊ အမြဲမေတ္တာ လှရုပ်ဝါ
တစ်ဆယ့်သုံးခုမြောက်သော စက္ကဝါကဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒသကနိပါတ်
၁၄။ ဘူရိယပညဇာတ်
သစ္စံ ကိရ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဘူရိယပညဇာတ်သည် မဟာဥမင်္ဂဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။
တစ်ဆယ့်လေးခုမြောက်သော ဘူရိယပညဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒသကနိပါတ်
၁၅။ မဟာမင်္ဂလဇာတ်
သုံးဆယ့်ရှစ်ပါးသော မင်္ဂလာတရားအကြောင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကိံသု နရော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာမင်္ဂလာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် မဟာမင်္ဂလသုတ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ တစ်စုံတစ်ခုသော ပြုဖွယ်ကိစ္စကြောင့် စည်းဝေးရာဇရပ်၌ စည်းဝေး၍ လူအပေါင်း၏ အလယ်၌ ယောကျ်ားတစ်ယောက်သည် ယနေ့ ငါ့အား ပြုအပ်သော မင်္ဂလာရှိ၏ ဟု ထ၍ သွားလေ၏။ တစ်ယောက်သော ယောက်ျားသည် ထိုယောက်ျား၏ မင်္ဂလာဟူသော စကားကိုကြား၍ ဤသူသည် မင်္ဂလာဟုဆို၍ အလျှင်သွား၏။ ထိုမင်္ဂလာမည်သည် အဘယ်နည်း ဟု ဆို၏။
မင်္ဂလာအမျိုးမျိုး
ထိုယောကျ်ားကို တစ်ယောက်သော ယောက်ျားသည် အလွန်မင်္ဂလာဟု သမုတ်အပ်သော ရူပါရုံကို မြင်ရခြင်းသည် မင်္ဂလာမည်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အချို့သောသူတို့သည် နံနက်စောစောကလျှင် ထ၍ ကိုယ်လုံးဖြူသော ဥသဘကိုမူလည်း မြင်၏။ ကိုယ်ဝန်ဆောင်သော မိန်းမကိုလည်းကောင်း, ငါးကြင်းကိုလည်းကောင်း ရေပြည့်အိုးကိုလည်းကောင်း, ဆီဦးကို လည်းကောင်း နွားနို့ ထောပတ်ကိုလည်းကောင်း, အစာမချေသေးသော ပုဆိုးကိုလည်းကောင်း, နို့ဃနာထမင်းကို လည်းကောင်း မြင်၏။ ဤထက် အလွန် မင်္ဂလာမရှိပြီ ဟု ဆို၏။ ထိုယောကျ်ားသည် ဆိုအပ်သော စကားကို အချို့သောသူတို့သည် ကောင်းစွာဆိုအပ်သော စကားဟူ၍ နှစ်သက်ကုန်၏။
တစ်ယောက်သော ယောကျ်ားသည် ထိုမြင်အပ်သော ရူပါရုံသည် မင်္ဂလာမမည်။ ကြားအပ်သော အသံသည် မင်္ဂလာမည်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အချို့သောသူတို့သည် ပြည့်ဝ၏ ဟု ဆိုကုန်သော သူတို့၏အသံကို ကြား၏။ ထိုမှ တစ်ပါးလည်း ပွားသည်ထက်ပွား၏ဟု ဆိုကုန်သော သူတို့၏အသံကို ကြား၏။ ချမ်းသာ၏ ဟု ဆိုကုန်သောသူတို့၏ အသံကိုကြား၏။ စားလော့ သောက်လော့ဟု ဆိုကုန်သော သူတို့၏ အသံကို ကြား၏။ ဤထက် အလွန် မင်္ဂလာမရှိပြီဟု ဆို၏။ ထိုသူသည် ဆိုအပ်သော စကားကိုလည်း အချို့သူတို့သည် ကောင်းစွာဆိုအပ်သော စကားဟူ၍ နှစ်သက်ကုန်၏။
တစ်ယောက်သောသူသည် ထိုမြင်အပ်သော ရူပါရုံသည် မင်္ဂလာမမည်၊ ကြားအပ်သော သဒ္ဒါရုံသည် မင်္ဂလာ မမည်၊ တွေ့ထိအပ်သော အာရုံသည် မင်္ဂလာမည်၏ဟု ဆို၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အချို့သောသူသည် စောစောကလျှင် ထ၍ မြေကို သုံးသပ်၏။ စိမ်းသော နေဇာမြက်ကို စိုသော နွားချေး စင်ကြယ်သန့်ရှင်းသောပုဆိုး ငါးကြင်း ရွှေခွက် ငွေခွက်ကို သုံးသပ်မိ၏။ ဤထက်အလွန် မင်္ဂလာမည်သည် မရှိ ဟု ဆို၏။ ထိုသူသည် ဆိုအပ်သောစကားကိုလည်း အချို့သောသူတို့သည် ကောင်းစွာဆိုအပ်သော စကားဟူ၍ နှစ်သက်ကုန်၏။
မင်္ဂလာကိုမသိကြ
ဤသို့လျှင် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလာ အယူရှိသော ပရိသတ် သုတ မင်္ဂလာအယူရှိသော ပရိသတ် မုတမင်္ဂလာ အယူရှိသော ပရိသတ်ဟူ၍ သုံးပါးကုန်သော ပရိသတ်တို့သည် ဖြစ်ကုန်၍ အချင်းချင်း သိစေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်။ ဘုမ္မစိုးနတ်တို့ကို အစပြု၍ အကနိဋ္ဌဗြဟ္မာ့ပြည်တိုင်အောင် နတ်ဗြဟ္မာတို့သည် ဤသည်ကား မင်္ဂလာမည်၏ ဟူ၍ မှန်သောအားဖြင့် မသိနိုင်ကုန်။
မင်္ဂလသုတ်ကိုဟောတော်မူခြင်း
သိကြားမင်းသည် ကြံ၏။ အဘယ်သို့ကြံသနည်း ဟူမူကား-ဤမင်္ဂလာပြဿနာကို နတ်ပြည် ဗြဟ္မာပြည်နှင့်တကွသော လောက၌ မြတ်စွာဘုရားကိုထား၍ ဘုရားမှ တစ်ပါးသောသူသည် ဖြေဆိုခြင်းငှာ တတ်နိုင်သောသူ မည်သည်မရှိ၊ မြတ်စွာဘုရားသို့ကပ်၍ ဤမင်္ဂလာပြဿနာကို မေးအံ့ ဤသို့ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသိကြားမင်းသည် ညဉ့်အဖို့၌ မြတ်စွာဘုရားသို့ ချဉ်းကပ်ပြီးလျင် ရှိခိုး၍ လက်အုပ်ချီလျက် ဗဟူ ဒေဝါ မနုဿာ စ အစရှိသည်ဖြင့် ပြဿနာကို မေးလျှောက်၏။ ထိုသို့မေး လျှောက်သောအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုသိကြားအား တစ်ဆယ့်တစ်ဂါထာတို့ဖြင့် သုံးဆယ့်ရှစ်ပါးသော မင်္ဂလာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။ မင်္ဂလသုတ်ကို ဟောတော်မူသည်ရှိသော် ကုဋေအသိန်း အတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သော နတ်ဗြဟ္မာတို့သည် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်ကုန်၏။ သောတာပန် အစရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်တို့၏ အရေအတွက်သည် အတိုင်းအရှည်မရှိ။ သိကြားမင်းသည် မင်္ဂလာတရားကို နာပြီးလျှင် မိမိနေရာ တာဝတိံသာသို့လျင် သွား၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် မင်္ဂလာကို ဟောတော်မူပြီးသော် နတ်ပြည် ဗြဟ္မာ့ပြည်နှင့်တကွသော လူအပေါင်းတို့သည်မဖောက်မပြန်မှန်သော ဒေသနာတော်တည်းဟူ၍ အလွန်နှစ်သက် ဝမ်းမြောက်ကုန်၏။
ထိုအခါ တရားသဘင်၌ မြတ်စွာဘုရား၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့်စပ်သော စကားကို ပြောဟောကြကုန်၏။ ငါ့ရှင်တို့ မြတ်စွာဘုရားသည် တစ်ပါးကုန်သော လူနတ်ဗြဟ္မာ သတ္တဝါတို့၏ အရာမဟုတ်သော မင်္ဂလာနှင့်စပ်သော ပြဿနာကို နတ်ဗြဟ္မာနှင့်တကွသော လူအပေါင်း၏ စိတ်ကိုယူ၍ တွေးတောခြင်းကို ဖြတ်တော်မူ၍ ကောင်းကင်ပြင်၌ လကိုထင်စေဘိသကဲ့သို့ ဟောတော်မူ၏။ ငါ့ရှင်တို့... ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် ကြီးမြတ်သော ပညာ ရှိတော်မူ၏ ဟု ပြောကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့... ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့... ယခုအခါ၌သာလျှင် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူ၍ မင်္ဂလာနှင့်စပ်သော ပြဿနာကို ဖြေတော်မူခြင်းသည် မအံ့ဩအပ်သည်သာလျှင်တည်း၊ ငါဘုရားသည် ဘုရားလောင်းတို့၏ အကျင့်ကို ကျင့်တော်မူစဉ်လည်း နတ်တို့၏ ယုံမှားခြင်းကို ဖြတ်၍ မင်္ဂလာပြဿနာကို အကျဉ်း ဖြေဖူး၏။ ထိုဘုရားလောင်းဖြစ်စဉ် ဖြေသော ဂုဏ်ကျေးဇူးသည်လျှင် အလွန်အံ့ဖွယ်ရှိ၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် တစ်ခုသောရွာငယ်ဝယ် စည်းစိမ်ဥစ္စာနှင့် ပြည့်စုံသော ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းအား ရက္ခိတ ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။
ရက္ခိတရသေ့
ထိုဘုရားလောင်းသည် အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ သင်အပ်ပြီးသော အတတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ သားမယားကို သိမ်းဆည်းလျက် မိဘတို့လွန်သဖြင့် ရတနာဥစ္စာတိုက်ကို ကြည့်လျှင် ထိတ်လန့်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ အလှူကြီးကို ဖြစ်စေပြီးလျှင် ကာမဂုဏ်တို့ကိုပယ်၍ ဟိဝန္တာအရပ်၌ ရသေ့ရဟန်းပြုပြီးလျှင် ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ တောသစ်မြစ် တောသစ်သီးဟူသော အစာရှိသည်ဖြစ်၍ တစ်ခုသောအရပ်၌ နေ၏။ အစဉ်သဖြင့် ထိုရက္ခိတရသေ့၏ အခြံအရံသည် များသည်ဖြစ်၏။ ငါးရာသောတပည့်တို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။
တပည့်တို့လူ့ပြည်လာကြ
ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ တပည့်ရသေ့တို့သည် ဆရာ ဘုရားလောင်းသို့ ကပ်ပြီးလျှင် ရှိခိုး၍ ဆရာအား ဆရာ မိုးလလွန်သောအခါ၌ ဟိမဝန္တာတောမှသက်၍ ချဉ်ဆားမှီဝဲအံ့သောငှာ ဇနပုဒ်သို့ ဒေသစာရီ သွားပါကုန်အံ့၊ ဤသို့ ဒေသစာရီ သွားသည်ရှိသော် ခန္ဓာကိုယ်သည် မြဲမြံခိုင်ခံ့သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ သွားခြင်း ဣရိယာပုထ်ဖြင့် ခန္ဓာမျှသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု ပန်လျှောက်ကုန်၏။ ထိုသို့တပြီးကား သင်တို့သည် သွားလေကုန်၊ ငါမူကား ဤ၌သာလျင် နေအံ့ ဟုဆိုလတ်သော် ဘုရားလောင်း ရက္ခိတရသေ့ကို ရှိခိုးလျက် ဟိမဝန္တာမှ သက်ခဲ့ကုန်၍ ဒေသစာရီ သွားကုန်သည်ရှိသော် ဗာရာဏသီပြည်သို့ရောက်၍ မင်း၏ဥယျာဉ်၌ နေကုန်၏။
မင်္ဂလာပြဿနာ
ထိုရသေ့တို့အား များစွာအရိုအသေပြု၍ လှူခြင်း မြတ်နိုးခြင်းရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် မင်းတို့၏ စုဝေးရာ တိုင်ပင်ရာဇရပ်၌ စည်းဝေးသော များစွာသောလူအပေါင်း၌ မင်္ဂလာပြဿနာသည် ဖြစ်၏။
(အလုံးစုံသော မင်္ဂလာပြဿနာကို ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုနည်းဖြင့်သာလျှင် သိအပ်၏။ )
ထိုအခါ၌လည်း လူတို့၏ယုံမှားခြင်းကိုဖြတ်၍ မင်္ဂလာပြဿနာကို ဖြေဆိုခြင်းငှာ စွမ်း ဆောင်နိုင်သောသူကို မမြင်သည်ဖြစ်၍ များစွာသော လူအပေါင်းသည် ဥယျာဉ်တော်သို့သွား၍ ရသေ့တို့ကို မင်္ဂလာပြဿနာကို မေးကြကုန်၏။
ဆရာရသေ့ကြီးထံတောင်းပန်
ရသေ့တို့သည် မင်းကိုခေါ်၍ မြတ်သောမင်းကြီး ငါတို့သည် မင်္ဂလာပြဿနာကို ဖြေဆိုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ထိုသို့ မတတ်နိုင်သော်လည်း ငါတို့ဆရာဖြစ်သော ရက္ခိတ အမည်ရှိသော ရသေ့သည် ကြီးသောပညာ ရှိ၏။ ဟိမဝန္တာ၌နေ၏။ ထိုငါတို့ဆရာ ရက္ခိတရသေ့သည် နတ်နှင့်တကွသော လူအပေါင်း၏စိတ်ကိုယူ၍ ထိုမင်္ဂလာပြဿနာကို ဖြေလတ္တံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ မင်းသည် အရှင်ဘုရားတို့ ဟိမဝန္တာမည်သည်ကား ဝေးလှစွာ၏။ ရောက်နိုင်ခဲသလျှင်ကတည်း၊ အကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုဟိမဝန္တာသို့သွားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်တို့သည် တောင်းပန်ပါကုန်၏။ အရှင်ဘုရားတို့သာလျှင် ဆရာ့ထံသို့သွားပြီးလျှင် မေး၍ သင်ခဲ့၍ တစ်ဖန်လာလတ်၍ အကျွန်ုပ်တို့အား ဟောတော်မူပါကုန်လော့ ဟုဆို၏။ ထိုရသေ့တို့သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ဆရာ့ထံသို့ သွားပြီးလျှင် ဆရာကိုရှိခိုး၍ ပြုအပ်ပြီးသော ပဋိသန္ထာရရှိသည်ဖြစ်၍ ဆရာရက္ခိတရသေ့သည် မင်း၏တရားဆယ်ပါး စောင့်သည်၏ အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း, ဇနပုဒ်သားတို့ အလေ့အကျင့် စာရိတ္တကိုလည်းကောင်း မေးအပ်ပြီးသော် ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလာ အစရှိသည်တို့၏ ဖြစ်ကြောင်းကို အစမှစ၍ ပြောဆိုပြီးလျှင် မင်း၏ တောင်းပန်ခြင်းကိုလည်းကောင်း၊ မိမိတို့၏ မင်္ဂလာပဉှာကို သိခြင်းငှာ လာသည်၏ အဖြစ်ကို လည်းကောင်း ဇနပုဒ်သားတို့၏ ပြဿနာကိုပြော၍ အရှင်ဘုရားတို့အား တောင်းပန်ပါကုန်၏။ အကျွန်ုပ်တို့အား မင်္ဂလာပြသနာကို ထင်အောင်ပြု၍ ဟောတော်မူပါကုန်လော့ ဟု ရသေ့တို့သည် တောင်းပန်ကုန်၏။ ထိုရသေ့တို့သည် တောင်းပန်ပြီးသည်နောက်မှ တပည့်ကြီးသည် ဆရာရက္ခိတရသေ့ကို လျှောက်လိုရကား-
ကံ ဝါ ဝိဇ္ဇံ ကတမံ ဝါ သုတာနံ။
သောမစ္စော အသ္မိဉ္စ ပရမှိ လောကေ၊
ထထံကရော သောတ္ထာနေန ဂုတျတော။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၅၅။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ယော နရော၊ အကြင်ယောကျ်ားသည်။ ကာလေ၊ မင်္ဂလာကို တောင့် တသောအခါ၌။ ကိံသု၊ အဘယ်မည်သော အတတ်ကို။ ဇပ္ပံ-ဇပ္ပန္တော၊ ရွတ်ဖတ်-သရဇ္ဈာယ်လျက်။ ကံ ဝါ ဝိဇ္ဇံ၊ အဘယ်မည်သော ဗေဒင်ကိုမူလည်း။ အဓိစ္စ၊ သင်၍။ သုတာနံ၊ သင်အပ်ကြားအပ်သော အတတ်တို့တွင်။ ကတမံ ဝါ၊ အဘယ်မည်သော အတတ်ကိုမူလည်း။ အဓိစ္စ၊ သင်၍။ သော မစ္စော၊ ထိုယောက်ျားသည်။ အသ္မိဉ္စ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်လောက၌ လည်းကောင်း။ ပရမှိ လောကေ စ၊ တမလွန်ဘဝ၌ လည်းကောင်း။ သောတ္ထာနေန၊ စင်ကြယ်ခြင်းသို့ ရောက်သဖြင့်။ ဂုတ္တော၊ စောင့်ရှောက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ကထံ ကေန နိယာမေန၊ အဘယ်မည်သော အမှတ်ဖြင့်။ ကရော၊ ပြုသနည်း။ အထေဟိ၊ ဟောတော်မူပါလော့။
ပထမ မင်္ဂလာ
ဤသို့ တပည့်ကြီးသည် မင်္ဂပြဿနာကို မအပ်သည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းသည် နတ်လူတို့၏ ယုံမှားခြင်းကိုဖြတ်လျတ် ဤမည်သော ဤမည်သောအကြောင်းသည် မင်္ဂလာမည်၏ ဟူ၍ ဘုရား၏ တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် မင်္ဂလာကို ဟောလိုသည်ဖြစ်၍-
သရီသပါ သဗ္ဗဘူတာနိ စာပိ။
မေတ္တယ နိစ္စံ အပစိတာနိ ဟောန္တိ၊
ဘူတေသု ဝေ သောတ္ထာနံ တဒါဟု။
ဟူသော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၅၆။ ဘောန္တော သိဿာ၊ အို တပည့်အပေါင်းတို့။ ယဿ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်အား။ သဗ္ဗေ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ ဒေဝါ စ၊ ဘုမ္မစိုးနတ် အစရှိကုန်သော ကာမာဝစရနတ်ပြည် ခြောက်ထပ်၌ နေကုန်သော နတ်တို့ကိုလည်းကောင်း။ ပိတရော စ၊ ရူပါဝစရ အရူပါဝစရ ဗြဟ္မာတို့ကိုလည်းကောင်း။ သရီသပါ စ၊ ကျောက်ရှည်မျိုးဖြစ်ကုန်အော သတ္တဝါတို့ကို လည်းကောင်း။ သဗ္ဗဘူတာနိစာပိ၊ ဆိုအပ်ပြီးသည်မှ ကြွင်းကုန်သော သတ္တဝါတို့ကိုလည်းကောင်း။ မေတ္တာယ၊ မေတ္တာဖြင့်။ နိစ္စံ၊ အခါခပ်သိမ်း။ အပစိတာနိ၊ လေ့ကျင့်ပွားများအပ်ကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဘူတေသု၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့၌။ တဿ ပုဂ္ဂလဿ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်၏။ တံ မေတ္တာဘာဝနံ၊ ထိုမေတ္တာကို ပွားစေခြင်းကို။ သောတ္ထာနံ၊ စင်ကြယ်သော အပြစ်မရှိသော မင်္ဂလာဟူ၍။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဟောကုန်၏။
ဒုတိယမင်္ဂလာစသည် ၈-ပါး
ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် ရှေးဦးစွာသော မင်္ဂလာကို ဟောတော်မူပြီး၍ ဒုတိယမင်္ဂလာ အစရှိသည်တို့ကို ဟောတော်မူလိုသည်ဖြစ်၍-
ဣတ္ထိပုမာနံ သဟဒါရကာနံ။
ခန္တာ ဒုရုတ္တာနမပ္ပဋိကူလဝါဒီ၊
အဓိဝါသနံ သောတ္ထာနံ တဒါဟု။
သိပ္ပေန ကုလျာဟိ ဓနေန ဇစ္စာ။
ရုစိပညော အတ္တကာလေ မတိမာ၊
သဟာယေသု ဝေ သောတ္ထာနံ တဒါဟု။
သံဝိဿတ္ထာ အဝိသံဝါဒကဿ။
န မိတ္တဒုဗ္ဘီ သံဝိဘာဂီ ဓနေန၊
မိတ္တေသု ဝေ သောတ္ထာနံ တဒါဟု။
အနုဗ္ဗတာ ဓမ္မကာမာ ပဇာတာ။
ကောလိနိယာ သီလဝတီ ပတိဗ္ဗတာ၊
ဒါရေသု ဝေ သေတ္ထာနံ တဒါဟု။
ဇာနာတိ သောစေယျံ ပရက္ကမဉ္စ။
အဒွေဇ္ဈတာ သုဟဒယံ မမန္တိ၊
ရာဇူသု ဝေ သောတ္ထာနံ တဒါဟု။
မာလဉ္စ ဂန္ဓဉ္စ ဝိလေပနဉ္စ။
ပသန္နစိတ္တော အနုမောဒမာနော၊
သဂ္ဂေသု ဝေ သောတ္ထာနံ တဒါဟု။
အာရာဓိတာ သမ္မစရိယာယ သန္တော။
ဗဟုဿုတာ ဣသယော သီလဝန္တော၊
အရဟန္တမဇ္ဈေ သောတ္ထာနံ တဒါဟု။
ဟူသော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဟော၏။
၁၅၇။ ဘောန္တော၊ အိုတပည့်အပေါင်းတို့။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ သဗ္ဗလောကဿ၊ ခပ်သိမ်းသော လူအပေါင်းအား။ နိဝါတဝုတ္တိ၊ နှိမ့်ချသောဖြစ်ခြင်းရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သဟဒါရကာနံ၊ သူငယ်တို့နှင့်တကွ ဖြစ်ကုန်သော။ ဣတ္တိပုမာနံ၊ မိန်းမယောက်ျားတို့၏။ ဒုရုတ္တာနံ၊ မကောင်းသဖြင့် ဆိုအပ်သော ဖရုသဝါစာတို့ကို။ ခန္တာ၊ သည်းခံလေ့ရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အပ္ပဋိကူလဝါဒီ၊ သူတော်ကောင်းတို့အား လျော်သောစကားကိုသာ ဆိုလေ့ရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တဿ၊ ထိုသူ၏။ တံ အဓိဝါသနံ၊ ထိုသည်းခံခြင်းကို။ သောတ္ထာနံ၊ အပြစ်မရှိ စင်ကြယ်သော မင်္ဂလာဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဟောကုန်၏။
၁၅၈။ ဘောန္တော၊ အိုတပည့်အပေါင်းတို့။ ယောနရော၊ အကြင်သူသည်။ သဟာယမတ္တေ၊ မြဲ မမြဲသော အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို။ သိပ္ပေန ဝါ၊ အတတ် ပညာဖြင့်လည်းကောင်း။ ကုလျာဟိ၊ အမျိုးပြည့်စုံခြင်းတို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဓနေန၊ ဥစ္စာအားဖြင့် လည်းကောင်း။ ဇစ္စာ၊ ဇတ်အားဖြင့်လည်းကောင်း။ နာဝဇာနာတိ၊ မထီမဲ့မြင်မပြု။ အတ္ထကာလေ၊ အကျိုးအကြောင်းဖြစ်သောအခါ၌။ ရုစိပညော၊ နှစ်သက်အပ်သော ကောင်းသောပညာရှိသည် ဖြစ်၍။ မတိမာ၊ အကျိုး အကြောင်းကို ပိုင်းခြားစီရင်နိုင်သော ပညာရှိသည် ဖြစ်၍။ တေ သဟာယေ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းတို့ကို။ နာဝဇာနာတိ၊ မထီမဲ့မြင် မပြု။ သဟာယေသု၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၌။ တံ နာဝဇာနနံ၊ ထိုမထီမဲ့မြင်မပြုခြင်းကို။ ဝေ၊ စင်စစ်။ သောတ္ထာနံ၊ အပြစ်မရှိ စင်ကြယ်သောမင်္ဂလာဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဟောကုန်၏။
၁၅၉။ ဘောန္တော၊ အို တပည့်အပေါင်းတို့။ အဝိသံဝါဒကဿ၊ မချွတ်ယွင်းစေတတ်သော အလေ့ရှိသော။ ယဿ နရဿ၊ အကြင်သူအား။ သံဝိဿတ္ထော၊ အကျွမ်းဝင်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်သော။ သန္တော၊ ပညာရှိသူတော်ကောင်းတို့သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ မိတ္တာနိ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ မိတ္တဒုဗ္ဘီ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၏ အစီး အပွားကို ဖျက်ဆီးတတ်သည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။ မိတ္တေသု၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၌။ ဓနေန၊ မိမိဥစ္စာဖြင့်။ သံဝိဘာဂီ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့အား ဝေဖန်ခွဲခြမ်းလေ့ရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တဿ နရဿ၊ ထိုသို့သောသူ၏။ တံ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းကောင်းရှိခြင်း အဆွေခင်ပွန်းတို့အား ဥစ္စာ ဆက်ဆံ ဝေဖန်ဖြန့်ချီခြင်းကို။ ဝေ၊ စင်စစ်။ သောတ္ထာနံ၊ စင်ကြယ်သောမင်္ဂလာဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဟောကုန်၏။
၁၆၀။ ဘောန္တော၊ အို တပည့်အပေါင်းတို့။ ယဿ နရဿ၊ အကြင်သူအား။ တုလျဝယာ၊ တူသောအရွယ်ရှိသော။ သမဂ္ဂါ၊ အညီအညွတ် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ နေလေ့ရှိသော။ အနုဗ္ဗတာ၊ လင်၏ အလိုကိုသာလိုက်သော။ ဓမ္မကာမာ၊ သုစရိုက်ဆယ်ပါး ကုသိုလ်တရားတို့ကိုသာ နှစ်သက်တတ်သော။ ပဇာတာ၊ မိန်းမမြုံ မဟုတ်သော။ ကောလိနိယာ၊ မြတ်သောအမျိုးရှိသော။ သီလဝတီ၊ သီလရှိသော။ ပတိဗ္ဗတာ၊ လင်ကိုရိုသေသော အကျင့်ရှိသော။ ဘရိယာ၊ မယားသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တဿ နရဿ၊ ထိုသူ၏။ ဒါရေသု၊ မယားတို့၌။ တံ၊ ထိုဆိုခဲ့ပြီးသော ဂုဏ်နှင့်ပြည့်စုံသောမယားကို။ ဝေ၊ စင်စစ်။ သောတ္ထာနံ၊ အပြစ်မရှိ စင်ကြယ်သော မင်္ဂလာဟူ၍။ အာဟု၊ ဟောကုန်၏။
၁၆၁။ ဘောန္တော၊ အို တပည့်အပေါင်းတို့။ ယဿ နရဿ၊ အကြင်သူ၏။ သောစေယျဉ္စ၊ စင်ကြယ်သည်၏အဖြစ်ကို လည်းကောင်း။ ပရက္ကမဉ္စ၊ လုံ့လရှိသည်၏အဖြစ်ကို လည်းကောင်း။ အယံ၊ ဤသူသည်။ သုဟဒံ၊ ကောင်းသောစိတ်ရှိ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မမံ၊ ငါ့ကို။ ဘူတပတိ၊ လူအပေါင်းတို့၏ အရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ ယသဿီ၊ မြတ်သော ကျော်စောခြင်းရှိသော။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ဇာနာတိ၊ သိ၏။ ရာဇူသု၊ မင်းတို့ကို။ သေဝကဿ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်သော။ တဿ နရဿ၊ ထိုသို့သောသူ၏။ တံ၊ ထိုသောစေယျ အစရှိသည်ကိုလျှင်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ သောတ္ထာနံ၊ အပြစ်မရှိ စင်ကြယ်သော မင်္ဂလာဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာ ရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဟောကုန်၏။
၁၆၂။ ဘောန္တော၊ အိုတပည့်အပေါင်းတို့။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ သဒ္ဓေါ၊ ကံ ကံ၏ အကျိုးကို ယုံကြည်သည်ဖြစ်၍။ အန္နဉ္စ၊ ထမင်းကိုလည်းကောင်း။ ပါနဉ္စ၊ အဖျော်ကို လည်းကောင်း။ ဒဒါတိ၊ လှူ၏။ မာလဉ္စ၊ ပန်းကို လည်းကောင်း။ ဂန္ဓဉ္စ၊ နံ့သာကိုလည်းကောင်း။ ဝိပလေနဉ္စ၊ နံ့သာ ပျောင်းကိုလည်းကောင်း။ ပသန္နစိတ္တော၊ ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ အနုမောဒမာနော၊ ဝမ်းမြောက်သည့ဖြစ်၍။ ဒဒါတိ၊ လှူ၏။ တဿ နရဿ၊ ထိုအလှူရှင်၏။ တံ ဒါနံ၊ ထိုအလှူကို။ သဂ္ဂေသု၊ နတ်ပြည်တို့၌။ ဝေ၊ စင်စစ်။ သောတ္ထာနံ၊ ချမ်းသာခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော အပြစ်မရှိသော မင်္ဂလာဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဟောကုန်၏။
၁၆၃။ ဘောန္တော၊ အိုတပည့်အပေါင်းတို့။ ဝုဒ္ဓါ၊ ပညာအားဖြင့် ကြီးကုန်သော။ သန္တော၊ ငြိမ်သက်ယဉ်ကျေးသော စိတ်ရှိကုန်သော။ ဗဟုဿုတာ၊ ပဋိဝေဓ ဗဟုသုတရှိကုန်သော။ ဣသယော၊ ရှာမှီးအပ်ပြီးသော ဂုဏ်ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တော၊ အရိယသီလရှိကုန်သော အရိယာတို့သည်။ သမစရိယာယ၊ ကောင်းသောအကျင့်ဖြင့်။ အာရာဓိတာ၊ နှစ်သက်သောစိတ် ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ ယံ ပုဂ္ဂလံ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်ကို။ အရိယဓမ္မေန၊ မြတ်သောအကျင့်ဖြင့်။ ပုနန္တိ၊ သုတ်သင်ကုန်၏။ အရဟန္တမဇ္ဈေ၊ ရဟန္တာတို့၏အလယ်၌။ ပဋိလဘိတဗ္ဗံ၊ ရအပ်သော။ တဿ ပုဂ္ဂလဿ၊ ပုဂ္ဂိုလ်၏။ တံ အရိယဓမ္မံ၊ ထိုအရိယာတို့၏ အရဟတ္တဖိုလ်တရားကို။ သေတ္ထာနံ၊ အပြစ်မရှိ စင်ကြယ်သော မင်္ဂလာဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ဘုရားအစရှိသော ပညာ ရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဟောကုန်၏။
မှီဝဲကြလေ
ဤသို့လျှင် ဘုရားအလောင်းတော်သည် အရဟတ္တဖိုလ်ဖြင့် ဒေသနာ၏အထွတ်ကိုတင်လျက် ဤရှစ်ဂါထာတော်တို့ဖြင့် ရှစ်ပါးသော မင်္ဂလာကြီးတို့ကို ဟောတော်မူ၍ ထိုရှစ်ပါးသော မင်္ဂလာကြီးတို့အားသာလျှင် ချီးမွမ်းခြင်း ထောမနာကို ပြုလိုသည်ဖြစ်၍-
ဝိညုပ္ပသတ္ထာနိ သုခုဒြယာနိ။
တာနီဓ သေဝေထ နရော သပညော၊
န ဟိ မင်္ဂလေ ကိဉ္စနမတ္တိ သစ္စံ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟော၏။
၁၆၄။ ဘောန္တော၊ အို တပည့်အပေါင်းတို့။ လောကေ၊ သတ္တလောက၌။ ဧတာနိ၊ ဤရှစ်ပါးသော မင်္ဂလာကြီးတို့သာလျှင်။ သောတ္ထာနာနိ၊ အပြစ်မရှိ စင်ကြယ်သော မင်္ဂလာမည်ကုန်၏။ ဝိညုပသတ္ထာနိ၊ ဘုရားအစရှိသော ပညာရှိတို့သည် ချီးမွမ်းအပ်ကုန်၏။ သုခုဒြယာနိ၊ နိဗ္ဗာန်တိုင်အောင် မြတ်သောချမ်းသာကို ဖြစ်စေတတ်ကုန်၏။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ သပညော၊ ပညာရှိသော။ နရော၊ လူနတ်အပေါင်းသည်။ တာနိ၊ ထိုရှစ်ပါးသော မင်္ဂလာကြီးတို့ကိုသာလျှင်။ သေဝေထ၊ မှီဝဲကုန်ရာ၏။ ဟိ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်နည်းဟူမူကား။ မင်္ဂလေ၊ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလာ သုတမင်္ဂလာ မုတမင်္ဂလာ၌။ ကိဉ္စနံ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော မင်္ဂလာသည်မျှလည်း။ သစ္စံ၊ ပရမတ္ထသစ္စာမည်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တာနိ၊ ထိုရှစ်ပါးသော မင်္ဂလာကြီးတို့ကိုသာလျှင်။ သေဝေထ၊ မှီဝဲကုန်ရာ၏။
မင်းကြီးအား ဟောပြခြင်း
မေးလျှောက်လာကုန်သော ရသေ့အပေါင်းတို့သည် ထိုရှစ်ပါးသော မင်္ဂလာကြီးတို့ကိုနာ၍ ခုနစ်ရက် ရှစ်ရက်လွန်သဖြင့် ဆရာ ရက္ခိရသေ့ကို ပန်ကြား၍ ထိုဗာရာဏသီပြည်သို့သာလျှင် လာကုန်၏။ ဗာရာဏသီမင်းသည် ထိုရသေ့တို့၏ အထံသို့သွား၍ မေး၏။ ထိုရသေ့တို့သည် မင်းအား ဆရာရက္ခိတရသေ့ ဟောသောနည်းဖြင့်သာလျှင် မင်္ဂလာပြဿနာကို ဟောခဲ့၍ ဟိမဝန္တာသို့သာလျှင် ပြန်လာကုန်၏။ ထိုမင်္ဂလာကို ကြားနာရာကာလစ၍ လောက၌ မင်္ဂလာသည် ထင်ရှားသည် ဖြစ်၏။ မင်္ဂလာတို့ကို ကောင်းစွာကျင့်ကုန်၍ သေတိုင်းသေတိုင်းကုန်သော လူတို့သည် နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် လေးပါးကုန်သော ဗြဟ္မဝိဟာရတရားတို့ကို ပွားစေပြီးလျှင် ရသေ့အပေါင်းတို့ကို ယူဆောင်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်၌ ဖြစ်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် မင်္ဂလာပြဿနာကို ဖြေဆိုသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေးရက္ခိတရသေ့ ဖြစ်သောအခါ၌လည်း ဤမင်္ဂလာပြဿနာကို ဖြေဆိုတော်မူပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ငါဘုရား ပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ တပည့်ရသေ့အပေါင်းတို့ ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ မင်္ဂလာပြဿနာကို မေးလာသော ရသေ့တပည့်ကြီး ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဆရာရက္ထိရသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီ ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
မင်္ဂလာတရား၊ လိုက်နာပွား၊ ကြီးပွားကြလိမ့်မည်
တစ်ဆယ့်ငါးခုမြောက်သော မဟာမင်္ဂလဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒသကနိပါတ်
၁၆။ ဃဋပဏ္ဍိတဇာတ်
သေသောသူအား စိုးရိမ်ခြင်းကို မပြုသင့်ကြောင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဥဋ္ဌေဟိ ကဏှ အစရှိသောဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဃဋပဏ္ဍိတဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် သားသေသော သူကြွယ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် မဋ္ဌကုဏ္ဍလီဝတ္ထုနှင့် တူသည်သလျှင်တည်း။
ဤဃဋပဏ္ဍိတဇာတ်၌ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုသူကြွယ်ကို ဒါယကာ စိုးရိမ်သလော ဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား စိုးရိမ်ပါ၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ဒါယကာ ရှေးပညာရှိတို့သည် ပညာရှိတို့၏ စကားကို နာကြား၍ သေသောသားကို မတောင့် တကုန်ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုဒါယကာသည် တောင်းပန်အပ်သည် ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာ လွန်လေပြီးသောအခါ ဥတ္တရာပထတိုင်းဝယ် ကံသမင်းတို့၏ သုံးဆောင်ရာ နေရာဖြစ်သော အသိတဉ္စနမြို့၌ မဟာကံသမည်သော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုမဟာကံသမင်းအား ကံသ, ဥပကံသဟူသော သားနှစ်ယောက်တို့သည် ရှိကုန်၏။
ဒေဝဂဗ္ဘာမည်သော သမီးတော်တစ်ယောက်သည် ရှိ၏။ ထိုဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီးကို ဖွားသောနေ့၌ နိမိတ်ဖတ်တတ်ကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကို မေး၏။ နိမိတ်ဖတ်တတ်ကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် ထိုမင်းသမီးဝမ်း၌ ဖြစ်သောသားတို့သည် ကံသမင်း အနွယ်အဆက်ကို ဖျက်ဆီးကုန်လတ္တံ့ ဟု ကြားလျှောက်ကုန်၏။ မဟာကံသမင်းကြီးသည် ပြင်းစွာသော ချစ်ခြင်းကြောင့် သမီးတော်ကို ဖျက်ဆီးခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ မောင်တို့သည် သိကုန်လတ္တံ့ဟု အသက် ထက်ဆုံး တည်၍ မဟာကံသမင်းကြီးသည် နတ်ရွာ လား၏။
ပင်တိုင်စံ နှမတော်
ထိုမဟာကံသမင်းကြီး နတ်ရွာလားသည်ရှိသော် သားတော်အကြီး ကံသမင်းသားသည် မင်းပြု၏။ ညီတော် ဥပကံသမင်းသားသည် အိမ်ရှေ့မင်းဖြစ်၏။ ထိုညီတော် နောင်တော်တို့သည် ကြံကြကုန်၏။ ငါတို့သည် နှမတော် ဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီးကို အကယ်၍ ဖျက်ဆီးကုန်အံ့၊ ကဲ့ရဲ့ခံရသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် နှမတော်ကို တစ်စုံ တစ်ယောက်သော မင်းအား မပေးမူ၍ လင်မရှိသည်ကိုပြု၍ စောင့်ရှောက်ကုန်အံ့ ဟု ကြံကြကုန်၏။ ကြံပြီး၍ ထိုမောင်တော်မင်းတို့သည် တစ်ခုသော တပင်တိုင်နန်းပြသာဒ်ကို ဆောက်စေ၍ ထိုတပင်တိုင် နန်းပြာသာဒ်၌ နေစေကုန်၏။ ထိုဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီး၏ အလုပ်အကျွေးသည် နန္ဒိဂေါပါအမည်ရှိ၏။ ထိုနန္ဒိဂေါပါ၏ လင်ဖြစ်သော အန္ဓကဝေဏ္ဍမည်သာ ကျွန်သည် စောင့်ရှောက်ခြင်းကိုပြု၏။
ထိုအခါ၌ ဥတ္တရမဓုရမည်သော ပြည်၌ မဟာသာဂရ မည်သော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုမဟာသာဂရမင်းအား သာဂရ, ဥပသာဂရဟူသော သားတော်နှစ်ယောက်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုသားတော်နှစ်ယောက်တို့တွင်လည်း သားတော်အကြီး သာဂရမင်းသားသည် ခမည်းတော် မဟာသာဂရမင်းကြီး နတ်ရွာစံသောအခါ မင်းဖြစ်၏။ ညီတော် ဥပသာဂရမင်းသားသည် အိမ်ရှေ့မင်းဖြစ်၏။
ဥပသာဂရမင်းသား
ထိုဥပသာဂရမင်းသားသည် ဥပကံသမင်း၏ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်၍ တစ်ဦးသောဆရာအထံ၌ အတူတကွ အတတ်သင်ဘက်တည်း။ ထိုအိမ်ရှေ့မင်း ဥပသာဂရသည် နောင်တော်သာဂရမင်း နန်းတွင်း၌ ပြစ်မှား၍ နောင်တော်ကို ကြောက်သည်ဖြစ်၍ ထွက်ပြေးပြီးလျှင် ကံသမင်းတို့၏ သုံးဆောင်ရာ နေရာဖြစ်သော အသိတဉ္စနမြို့၌ အိမ်ရှေ့မင်း ဥပကံသ၏အထံသို့ သွားလေ၏။ ထိုအိမ်ရှေ့မင်း ဥပကံသသည် ထိုဥပသာဂရ အိမ်ရှေ့မင်းကို နောင်တော် ကံသမင်းကြီးအား ပြ၏။ ကံသမင်းကြီးသည် ထိုဥပသာဂရအား ကြီးစွာသောစည်းစိမ်ကို ပေး၏။
ပင်တိုင်စံနှင့်ချစ်ကြပြီ
ထိုဥပသာဂရသည် ကံသမင်းကြီးအား ခစားအံ့သောငှာ သွားသည်ရှိသော် နှမတော် ဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီး၏ စံရာ တပင်တိုင် နန်းပြာသာဒ်ကိုမြင်၍ ဤပြသာဒ်သည် အဘယ်သူ၏ နေရာပြာသာဒ်နည်း ဟု မေး၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားသိရလျှင် ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီး၌ တပ်စွန်းသောစိတ်ရှိသည် ဖြစ်၏။ ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးသည်လည်း တစ်နေ့သ၌ ဥပသာဂရ မင်းသားသည် ဥပတံသ အိမ်ရှေ့မင်းနှင့်အတူ မင်းအား ခစားခြင်းငှာ လာလတ်သည်ကို မြင်၍ ဤမင်းသားသည် အဘယ် မင်းသားနည်း ဟု မေး၏။ မဟာသာဂရမင်းကြီး၏ သားတော်ဖြစ်သော ဥပသာဂရ မင်းသားတည်း ဟု နန္ဒိဂေါပါ အမည်ရှိသော အလုပ်အကျွေးထံမှ ကြားသိရလျှင် ထိုဥပသာဂရ မင်းသား၌ တပ်စွန်းသောစိတ်ရှိသည် ဖြစ်၏။ ဥပသာဂရ မင်းသားသည် နန္ဒိဂေါပါမည်သော အထိန်းတော်အား တံစိုးပေးပြီးလျှင် နှမ ငါ့အား ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးကို ပြခြင်းငှာ တတ်နိုင်သလော ဟု ဆို၏။ ထိုနန္ဒိဂေါပါမည်သော အထိန်းတော်သည် အရှင်မင်းသား. ထိုဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးကို ပြခြင်းသည် ဝန်မလေး ဟု ဆိုပြီး၍ ထိုအကြောင်းကို ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးအား တင်လျှောက်၏။ ထိုဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးသည် ပကတိအားဖြင့်လည်း ထိုဥပသာဂရ မင်းသား၌ တပ်စွန်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုစကားကို ကြားရလျှင် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ နန္ဒိဂေါပါမည်သော အထိန်းတော်သည် ဥပသာဂရ မင်းသားအား အမှတ်ကိုပေး၍ ညဉ့်အဖို့၌ ထိုဥပသာဂရ မင်းသားကို ပြာသာဒ်သို့တင်၏။
ဥပသာဂရ မင်းသားသည် ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးနှင့်တကွ မွေ့လျော်ပျော်ပါးခြင်းကို ပြု၏။ ထိုအခါ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော မင်းသား၊ မင်းသမီးတို့၏ အဖန်တလဲလဲ မွေ့လျော်ပျော်ပါးခြင်းကြောင့် ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးသည် ကိုယ်ဝန်ကို ရ၏။ နောက်အဖို့၌ ထိုဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးအား ကိုယ်ဝန်တည်ခြင်းသည် ထင်ရှားသည်ဖြစ်၍ မောင်တော် မင်းနှစ်ပါးသည် နန္ဒိဂေါပါကို မေးကုန်၏။ ထိုနန္ဒိဂေါပါသည် ဘေးမဲ့ကို တောင်း၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားလျှောက်၏။ ထိုမောင်တော် မင်းနှစ်ပါးတို့သည် ကြားသိရလျှင် နှမတော်ကို ဖျက်ဆီးခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်။ သမီးကိုတည်း အကယ်၍ ဖွားအံ့၊ မဖျက်ဆီးကုန်အံ့၊ သားကိုတည်း အကယ်၍ဖွားအံ့၊ ဖျက်ဆီးကုန်အံ့ဟု ကြံ၍ ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးကို ဥပသာဂရ မင်းသားအားသာလျှင် ပေးကုန်၏။ ထိုဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးသည် ရင့်သော ကိုယ်ဝန်ရှိ သည်ဖြစ်၍ သမီးကို ဖွား၏။
သားသမီး တစ်ကျိပ်တစ်ယောက် ထွန်းကား
နောင်တော် မင်းနှစ်ပါးတို့သည် ကြားရလျှင် အလွန်နှစ်သက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ထိုတူမမင်းသမီးအား အဉ္ဇနဒေဝီ ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုနှမတော်, ယောက်ဖတော်တို့အား ဝဍ္ဎမာနမည်သော ရွာကို ကံကျွေးခံ ပေးကုန်၏။ ဥပသာဂရ မင်းသားသည် မြောက်သားတော် ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးကိုယူ၍ ဝဍ္ဎမာနမည်သော စားကျေးရွာ၌ နေ၏။ ဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီး၌ တစ်ဖန် ကိုယ်ဝန် တည်ပြန်၏။ နန္ဒိဂေါပါသည်လည်း ထိုနေ့၌ပင် ကိုယ်ဝန်ရ၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော မင်းသမီးဒေဝဂဗ္ဘာ, အထိန်းတော် နန္ဒိဂေါပါတို့သည် ကိုယ်ဝန် ရင့်ကုန်သည်ရှိသော် တစ်နေ့ချင်းသာလျှင် ဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီးသည် သားယောကျ်ားကို ဖွား၏။ အထိန်းတော်နန္ဒိဂေါပါသည် သားမိန်းမကို ဖွား၏။ ဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီးသည် သားကို မောင်တော် ဖျက်ဆီးအံ့သည်မှ ကြောက်သောကြောင့် သားကို နန္ဒိဂေါပါအား လျှို့ဝှက်သောအားဖြင့် ပေးလိုက်၍ ထိုနန္ဒိဂေါပါ၏ သမီးကို ဆောင်ယူခဲ့၏။ ထိုဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီး သားဖွားသော အဖြစ်ကို မောင်တော်တို့အား ကြား လျှောက်ကုန်၏။ ထိုမောင်တော်တို့သည် သားယောကျ်ားကို ဖွားသလော၊ သားမိန်းမကို ဖွားသလောဟု မေး၍ သားမိန်းမကို ဖွား၏ဟူ၍ တင်လျှောက်သည်ရှိသော် ထိုသို့ သားမိန်းမ ဖွားတပြီးကား မွေးလေကုန် ဟု ဆိုကုန်၏။ ဤသို့နည်းအားဖြင့် ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးသည် တစ်ကျိပ်သော သားတို့ကို ဖွား၏။ နန္ဒိဂေါပါသည် ထစ်ကျိပ်သော သမီးတို့ကို ဖွား၏။ တစ်ကျိပ်သော သားတို့သည် အထိန်းတော် နန္ဒီဂေါပါ၏ အထံ၌ ကြီးကုန်၏။ တစ်ကျိပ်သော သမီးတို့သည် ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးအထံ၌ ကြီးကုန်၏။ တိုအကြောင်းကို တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် မသိ။
သားတော် ၁၀-ပါး
ဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီး၏ သားတော် အကြီးသည် ဝါသုဒေဝ မည်၏။ နှစ်ယောက်မြောက်သော သားသည် ဗလဒေဝ မည်၏။ သုံးယောက်မြောက်သောသားသည် စန္ဒဒေဝ မည်၏။ လေးယောက်မြောက်သော သားသည် သူရိယဒေဝမည်၏။ ငါးယောက်မြောက်သော သားသည် အဂ္ဂိဒေဝမည်၏။ ခြောက်ယောက်မြောက်သော သားသည် ဝရုဏဒေဝ မည်၏။ ခုနစ်ယောက်မြောက်သောသားသည် အဇ္ဇုနမည်၏။ ရှစ်ယောက်မြောက် သောသားသည် ပဇ္ဇုနမည်၏။ ကိုးယောက်မြောက်သော သားသည် ဃဋပဏ္ဍိတမည်၏။ ဆယ်ယောက်မြောက်သော သားသည် အင်္ကုရမည်၏။
ဆိုးသွမ်းကြပြီ
ထိုတစ်ကျိပ်သော ညီနောင်တို့သည် အန္ဓကဝေဏ္ဍကျွန်၏ သားညီနောင်တစ်ကျိပ်ဟူ၍ အလွန်ထင်ရှားသည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုတစ်ကျိပ်သော ညီနောင်တို့သည် နောက် အဖို့၌ ကြီးခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၍ အစွမ်းနှင့်ပြည့်စုံကုန်သည် ခက်ထန်ကြမ်းတမ်းကုန်သည်ဖြစ်၍ လုယက်ဖျက်ဆီးခြင်းကို ပြုကုန်လျက် လှည့်ပတ်သွားလာကုန်၏။ မင်းအား ဆက်ရောက်သော လက်ဆောင်ပဏ္ဏာကိုလည်း လုယက်ဖျက်ဆီးကုန်သည်သာလျှင် ကတည်း။ လူတို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ အန္ဓကဝေဏ္ဍကျွန်၏ သားဖြစ်ကုန်သော ညီနောင်တစ်ကျိပ်တို့သည် တိုင်းနိုင်ငံကို လုယက်ဖျက်ဆီးကုန်၏ ဟု မင်းရင်ပြင်၌ ကြွေးကြော်ကုန်၏။ ကံသမင်းကြီးသည် အန္ဓကဝေဏ္ဍမည်သော ကျွန်ကိုခေါ်၍ အဘယ့်ကြောင့် သားတို့ကို လုယက်ဖျက်ဆီးခြင်းကို ပြုစေသနည်း ဟု ခြိမ်းခြောက်၏။ ဤသို့လျှင် နှစ်ကြိမ်မြောက်လည်းကောင်း သုံးကြိမ်မြောက်လည်းကောင်း လူတို့သည် ကြွေးကြော်ကုန်သည်ရှိသော် ကံသမင်းကြီးသည် ထိုအန္ဓကဝေဏ္ဍကျွန်ကို ခြိမ်းခြောက်သည်သာလျှင်တည်း။
မင်းသားတို့ကို ဖမ်းမည်
ထိုအန္ဓကဝေဏ္ဍသည် သေဘေးမှကြောက် သည်ဖြစ်ရကား အလုံးစုံသော အကြောင်းကို ပြောကြား၏။ မင်းကြီးသည် အလွန် ကြောက် သည်ဖြစ်၍ အဘယ်သို့သော အကြောင်းဖြင့် ထိုမင်းသားတို့ကို ဖမ်းကုန်အံ့နည်း ဟု အမတ်တို့ကို မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး ထိုတစ်ကျိပ်သော
ညီနောင်တို့သည် လက်ဝှေ့ သတ်ခြင်း လက်ပမ်းလုံးခြင်း၌ ကြူးကုန်၏။ မြို့တော်၌ လက်ဝှေ့ပွဲသဘင်ကို ပြုစေ၍ ထိုအခါ တစ်ကျိပ်သော ညီနောင်တို့ကို လက်ဝှေ့သတ်ရာ ပွဲသဘင်သို့ လာကုန်သော် လူတို့ကို ဖမ်းစေ၍ ဆောင်ကုန်အံ့ ဟု လျှောက်ကုန်သည်ရှိသော် စာရုရမည်သော လက်ပမ်းသည်, မုဋ္ဌိကမည်သောလက်ပမ်းသည်, ဤနှစ်ယောက်ကုန်သော လက်ပမ်းသည်တို့ကို စေလွှတ်၍ ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ လက်ဝှေ့သတ်ခြင်း၊ လက်ပမ်းလုံးခြင်း ပွဲသဘင်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု မြို့၌ စည် လည်စေ၍ မင်းရင်ပြင်၌ လက်ဝှေ့ပွဲသဘင် မဏ္ဍပ်ကို စီရင်ပြီးလျှင် သူကောင်ချရာတွင်းကို တူးစေ၍ လက်ဝှေ့ပွဲသဘင်မဏ္ဍပ်ကို တန်ဆာဆင်၍ တံခွန်ကုက္ကားကို စိုက်စေကုန်၏။
မင်းသားတို့ လာကြပြီ
မြို့အလုံးသည် အုတ်အုတ်ကျက်ကျက် ရှိသည်ဖြစ်၏။ လှည်းအဆင့်ဆင့် ညောင်စောင်း အဆင့်ဆင့်ဖွဲ့၍ စာရုရ လက်ပမ်းသည် မုဋ္ဌိက လက်ပမ်းသည်တို့သည် လက်ဝှေ့ပွဲသဘင်မဏ္ဍပ်သို့ လာကုန်လျက် ကြွေးကြော်ကုန်လျက် ကြူး ကုန်လျက် လက်ပမ်းပေါက်ခတ်ကုန်လျက် သွားကုန်၏။ ညီနောင်တစ်ကျိပ်တို့သည်လည်း လာလတ်ကုန်၍ ထမင်းရောင်းသော ခရီး, နံ့သာရောင်းသော ခရီး, ခဝါသည်ခရီး၌ လုယက်ဖျက် ဆီး၍ နီသောအဆင်းရှိသော ပုဆိုးတို့ကို ဝတ်၍ နံ့သာရောင်းသော ဈေးတို့၌ နံ့သာကို။ ပန်းရောင်းသော ဈေး၌ ပန်းကို လုယက်၍ နံ့သာကို လိမ်းပြီးသော ကိုယ်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ပန်းပန်ကုန်လျက် ရွှေနားတောင်း ဝတ်လျက် ကြွေးကြော်ကုန်လျက် လက်ပမ်းပေါက် ခတ်ကုန်လျက် လက်ဝှေ့ပွဲသဘင်သို့ ဝင်လာကြကုန်၏။
စာရုရလက်ပမ်းသည် သေရပုံ
ထိုခဏ၌ စာရုရမည်ထော လက်ပမ်းသည်သည် လက်ပမ်းပေါက်ခတ်လျက် ပွဲသဘင်အလယ်၌ လှည့်ပတ်၏။ ဗလဒေဝ မင်းသားသည် ထိုစာရုရမည်သော လက်ပမ်းသည်ကို မြင်၍ ထိုလက်ပမ်းသည်ကို လက်ဖြင့် မထိစေအံ့ ဟု ဆင်တင်းကုပ်မှ ကြီးစွာသော ဆင်ချည်ကြိုးကိုယူ၍ ကြွေးကြော်ကြုံးဝါးလျက် ဆင်ချည်ကြိုးကိုပစ်၍ စာရုရလက်ပမ်းသည်ကို ဝမ်း၌ ရစ်၍ လွန်စနှစ်ဖက်တို့ကို တစ်ပေါင်းတည်းပြု၍ ကျစ်ပြီးလျှင် မြှောက်၍ ဦးခေါင်းထက်၌ ချာချာလှည့်၍ မြေ၌ ရိုက်ခတ်သတ်ပြီးလျင် ပွဲပြင်၌ သူကောင်ချရာ တူးသောတွင်းသို့ ပစ်လိုက်၏။
မုဋ္ဌိကလက်ပမ်းသည် သေရပုံ
စာရုရလက်ပမ်းသည် သေသည်ရှိသော် ကံသမင်းကြီးသည် မုဋ္ဌိကမည်သော လက်ပမ်းသည်ကို စေ၏။ ထိုမုဋ္ဌိက လက်ပမ်းသည်သည် ထ၍ ကြွေးကြော်ကြုံးဝါး၍ လက်ပမ်းပေါက် ခတ်၏။ ဗလဒေဝ မင်းသားသည် ထိုမုဋ္ဌိကမည်သော လက်ပမ်းသည်ကို ပုတ်ခတ်၍ အရိုးတို့ကို မှုန့်မှုန့်ညက်ညက်ကြေစေ၍ လက်ပမ်းသည်ဟူသည် အမောင်လောဟု မေး၍ ငါ လက်ပမ်းသည် တကားဟူ၍ ဆို၏။ ထိုသို့ ဆိုစဉ်ပင်လျှင် “ငါသည် နင်လက်ပမ်းသည် ဟုတ်သည်၏ အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း လက်ပမ်းသည် မဟုတ်သည်၏ အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း မသိ ဟု လက်ကိုကိုင်၍ မြေ၌ ရိုက်ခတ်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေပြီးလျှင် ပွဲပြင်၌ သူကောင်ချရာ တူးသောတွင်းသို့ ပစ်ချလိုက်၏။
မုဋ္ဌိကလက်ပမ်းသည်သည် ဘီလူးကြီးဖြစ်၍ ထိုမင်းသားကို စားရလို၏ ဟု ဆုတောင်းခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုမုဋ္ဌိက လက်ပမ်းသည်သည် ကာလမတ္တိကမည်သော တောအုပ်၌ ဘီလူးကြီး ဖြစ်၏။
ကံသမင်း၂-ပါး နတ်ရွာစံကြ
ဦးရီးတော် ကံသမင်းကြီးသည် ကျွန့်သား ညီနောင် တစ်ကျိပ်တို့ကို ဖမ်းကြကုန်ဟု ထ၏။ ထိုသို့ ထသောခဏ၌ ဝါသုဒေဝ မင်းသားသည် စက်လက်နက်ကို ပစ်၏။ ထိုစက်လက်နက်သည် ဦးရီးတော် ညီနောင်မင်းနှစ်ပါးတို့၏ ဦးခေါင်းတို့ကို ကျစေ၏။ လူများအပေါင်းသည် ကြောက်ထိတ်လန့်သည်ဖြစ်၍ အကျွန်ုပ်တို့၏ ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်ပါကုန်လော့ဟု ဆို၍ ထိုညီနောင်တစ်ကျိပ်တို့၏ ခြေတို့၌ ဝပ်၍ လျှောက်၏။
အယုဇ္ဈပြည်ကိုသိမ်း
ထိုညီနောင် တစ်ကျိပ်တို့သည် ဦးရီးတော်မင်းနှစ်ပါးတို့ကို သတ်၍ အသိတဉ္စနမြို့၌ မင်းစည်းစိမ်ကိုယူ၍ မယ်တော်ခမည်းတော်တို့ကို အသိတဉ္ဇနမြို့၌ထား၍ နေကုန်၏။ ထိုတစ်ကျိပ်သော မင်းညီနောင်တို့သည် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း အလုံး၌ရှိသော မင်းအဖြစ်ကို ယူကုန်အံ့ ဟု မြို့မှထွက်၍ အစဉ်သဖြင့် ကာဠာယောနကမည်သော မင်း၏ နေရာဖြစ်သော အယုဇ္ဈမြို့သို့ ရောက်လျှင် မြို့ကိုခြံရံ၍တည်သော ကျုံးသစ်ပင် ချုံပိတ်ပေါင်းတို့ကို ထွင်ပြီးလျှင် မြို့တံတိုင်းကို ဖျက်ဆီး၍ ယောနကမင်းကို ဖမ်းယူပြီးလျှင် ထိုအယုဇ္ဈပြည်ကို မိမိတို့လက်သို့ ရောက်သည်ပြု၍ ဒွါရဝတီပြည်သို့ ရောက်လေကုန်၏။
အာကာပျံဝဲ မြို့သံတွဲ
ထိုဒွါရာဝတီမြို့၏ တစ်ဖက်မျက်နှာမှာကား သမုဒ္ဒရာ၊ တစ်ဖက်မျက်နှာကား တောင်ရှိ၏။ ထိုဒွါရာဝတီမြို့ကို ဘီလူးတို့သည် သိမ်းဆည်းသည် ဖြစ်တတ်။ ထို့မြို့ကို စောင့်ရှောက်သော ဘီလူးတို့သည် ရန်သူတို့ကိုမြင်၍ မြည်း၏ အသွင်ဖြင့် မြည်းသံကိုမြည်၏။ ထိုသို့မြည်သောခဏ၌ ဘီလူးတို့၏အာနုဘော်ဖြင့် မြို့အလုံးသည် ကောင်းကင်၌ ပျံတက်၍ မဟာသမုဒ္ဒရာဝယ် ကျွန်းငယ်တစ်ခု၌ တည်၏။ ရန်သူတို့သွားကုန်သည်ရှိသော် တစ်ဖန်ပြန်လတ်၍ မိမိနေရာ၌သာလျှင် တည်၏။ ထိုမင်းညီနောင်တစ်ကျိပ်တို့ ရောက်လာသောအခါ၌လည်း မြည်းယောင်ဆောင်သော ဘီလူးသည် ထိုမင်းညီ နောင် တစ်ကျိပ်တို့၏ လာခြင်းကိုသိ၍ မြည်း၏ မြည်ခြင်းကို မည်၏။ ထိုမြို့သည် ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်၍ သမုဒ္ဒရာကျွန်းငယ်၌ တည်၏။ ထိုညီနောင်မင်းတို့သည် မြို့ကိုမမြင်ကုန်၍ ပြန်ကုန်သည်ရှိသော် တစ်ဖန်လာပြန်၍ မိမိနေရာအရပ်၌ တည်၏။
ထိုမင်းညီနောင်တို့သည် ဒွါရာဝတီမြို့သို့ တစ်ဖန်ပြန်လာကုန်၏။ တစ်ဖန်လည်း မြည်းသည် ထို့အတူသာလျှင် ပြု၏။ ထိုမင်း ညီနောင် တစ်ကျိပ်တို့သည် ဒွါရာဝတီပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကို ယူခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍
ကဏှဒီပါယန အမည်ရှိသော ရသေ့အထံသို့ သွားပြီးလျှင် ရှိခိုးကုန်၍ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်တို့သည် ဒွါရာဝတီမြို့၌ မင်းအဖြစ်ကို ယူခြင်းငှာမတတ်နိုင်ကု၊ န် အကျွန်ုပ်တို့အား တစ်ခုသောအကြောင်းကို ပြုတော်မူပါကုန်လော့ ဟု မေး၍ ကျုံးအပြင်အရပ်၌ တစ်ခုသော မြည်းသည်ရှိ၏။ ထိုမြည်းသည်လျှင် ရန်သူတို့ကိုမြင်၍ မြည်၏။ ထိုမြည်သောခဏ၌ မြို့သည် ပျံသွား၏။ သင်တို့သည် ထိုမြည်း၏ ခြေတို့ကို ကိုင်လေကုန်၊ ဤသည်လျှင် သင်တို့၏ အလိုပြီးခြင်း၏ အကြောင်းတည်း ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုမင်း ညီနောင် တစ်ကျိပ်တို့သည် ရှင်ရသေ့ကို ရှိခိုးပြီးလျှင် သွားလေ၏။ ထိုတစ်ကျိပ်သော မင်းညီနောင်တို့သည်ပင်လျှင် မြည်း၏ ခြေ၌ကိုင်ပြီးဝပ်၍ အရှင့်ကိုထား၍ အရှင်တစ်ပါးသော သူသည် ကိုးကွယ်ရာမရှိပါ၊ ငါတို့ မြို့ကို သိမ်းယူသောအခါ မမြည်ပါလင့် ဟု တောင်းပန်ကုန်၏။
ဒွါရဝတီပြည်ကို သိမ်းပြီ
မြည်းသည် ငါသည် မမြည်ဘဲနေခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ သင်မင်းသားတို့သည်ကား ရှေးဦးစွာ လာလတ်ကုန်၍ လေးယောက်ကုန်သောသူတို့သည် ကြီးစွာသော သံချောင်းတို့ကိုယူ၍ မြို့တံခါး လေးမျက်နှာတို့၌ ကြီးစွာသော သံတံသင်းတို့ကို မြေ၌စိုက်၍ မြို၏ ပျံအံ့သောကာလ၌ သံချောင်းတို့ကိုကိုင်၍ သံချောင်း၌ ဖွဲ့အပ်သော သံကွင်းကို သံတံသင်း၌ စွပ်လေကုန်၊ မြို့သည် ပျံခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လတ္တံ့ ဟု ဆို၏။ ထိုမင်းညီနောင်တို့သည် ကောင်းပြီဟု ဆိုလေ၍ ထိုနေ့ ညဉ့်သန်းခေါင်ယံ၌ပင်လျှင် သံချောင်းတို့ကိုယူ၍ မြို့တံခါးလေးမျက်နှာတို့၌ သံတံသင်းတို့ကို မြေ၌စိုက်၍ တည်ကုန်၏။ ထိုခဏ၌ မြည်းသည် မြည်၏။ မြို့သည် ပျံခြင်းငှာအားထုတ်၏။ တံခါးလေးမျက်နှာတို့၌ တည်ကုန်သော မင်းသားတို့သည် လေးခုသော သံချောင်းတို့ဖြင့် ကိုင်ကုန်၍ သံချောင်း၌ ဖွဲ့အပ်သော သံကွင်းတို့ကို သံတံသင်းဖွဲ့ကုန်၏။ မြို့သည် ပျံခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ မင်းညီနောင်တစ်ကျိပ်တို့သည် ထို့နောင်မှ မြို့သို့ဝင်ပြီးလျှင် မင်းကိုသတ်၍ ဒွါရဝတီပြည်ကို ယူကုန်၏။ ဤသို့လျှင် ထိုမင်းညီနောင်တစ်ကျိပ်တို့သည် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံးဝယ် ခြောက်သောင်း သုံးထောင်သော မြို့တို့၌ ခြောက်သောင်းသုံးထောင်သော မင်းတို့ကို စက်လက်နက်ဖြင့် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေ၍ ဒွါရဝတီပြည်ကြီး၌ နေကုန်လျက် ပြည်ထောင်အပေါင်းတို့ကို ဆယ်စုစု၍ ခွဲဝေကုန်၏။
နှမတော် အဉ္စနဒေဝီကိုကား မအောက်မေ့မိကုန်။ ထိုနောင်တစ်ဖန် ဆယ့်တစ်စု စု၍ ဝေအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အင်္ကုရမင်းသားသည် အကျွန်ုပ်၏ အစုတစ်စုကို နှမတော် အဉ္စနဒေဝီအား ပေးတော်မူကုန်လော့၊ အကျွန်ုပ်သည် ကုန်သွယ်ခြင်းကိုပြု၍ အသက်မွေးပါအံ့၊ စင်စစ်သော်ကား နောင်တော်တို့သည် မိမိတို့၏ဇနပုဒ်၌ အကျွန်ုပ်အား အခွန်ကိုသာ လွှတ်တော်မူကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုနောင်တော်မင်းတို့သည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံကုန်၍ ထိုအင်္ကုရ မင်းသား၏အစုကို နှမတော် အဉ္စနဒေဝီအား ပေး၍ ထိုနှမတော် အဉ္စနဒေဝီနှင့်တကွ ကိုးယောက်ကုန်သော မင်းတို့သည် ဒွါရာဝတီပြည်ကြီး၌ နေကုန်၏။ ညီတော်အင်္ကုရမင်းသားသည်ကား ကုန်သွယ်ခြင်းကိုပြု၏။ ဤသို့လျှင် ထိုမင်းသားညီနောင်တို့သည် နောက်အဖို့၌ သား သမီးတို့ဖြင့် ပွားများကုန်သည်ရှိသော် ရှည်မြင့်စွာသောကာလ လွန်လတ်သော် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် သေကုန်၏။
ထိုအခါ လူတို့၏ အသက်တစ်သောင်းရှည်သော ကာလ၌ ဖြစ်သတတ်။ ထိုအခါ ဝါသုဒေဝ မင်းကြီး၏ သားတော်တစ်ယောက်သည် သေ၏။ ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးသည် စိုးရိမ်သောက နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ အလုံးစုံသော အမှုကိစ္စတို့ကို ပယ်၍ ညောင်စောင်းပေါင်၌ဖက်၍ ငိုမြည်တမ်းလျက် လျေင်း၏။
ရူးဟန်ဆောင်၍ မင်းကြီးသောကကို ဖျောက်
ထိုအခါ ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတ မင်းသားသည် ကြံ၏။ ငါ့ကိုထား၍ ငါမှတစ်ပါးသော တစ်စုံ တစ်ယောက်သော သူသည် နောင်တော်မင်းကြီး၏ စိုးရိမ်ခြင်းကို ဖျောက်ခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သောသူ မည်သည်မရှိ၊ သင့်သောအကြောင်းဖြင့် ထိုနောင်တော်မင်းကြီး၏ စိုးရိမ်ခြင်းကို ဖျောက်အံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဃဋပဏ္ဍိတ မင်းသားသည် သူရူးအသွင်ကိုယူ၍ ငါ့အား ယုန်ကို ပေးကုန်လော့၊ ငါ့အား ယုန်ကို ပေးကုန်လော့ ဟု ဆို၍ ကောင်းကင်သို့ ကြည့်လျက် မြို့အလုံးကို လှည့်လည်၏။ ဃဋပဏ္ဍိတ မင်းသားသည် ရူးသည်ဖြစ်၏ ဟု မြို့အလုံးသည် ချောက်ချား၏။ ထိုခဏ၌ ရောဟိဏေယျအမည်ရှိသော အမတ်သည် ဝါသုဒေဝ မင်းကြီး၏အထံသို့ သွား၍ ထိုဝါသုဒေဝမင်းကြီးနှင့်တကွ စကားကို ဖြစ်စေလိုသည်ဖြစ်၍-
ယောပိ တုယှံ သကော ဘာတာ၊ ဟဒယံ စက္ခုစ ဒက္ခိဏံ။
တဿ ဝါတာ ဗလီယန္တိ၊ ဃဋော ဇပ္ပတိ ကေသဝ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၆၅။ ကေသဝ၊ တင့်တယ်သော ဆံရှိသော။ ကဏှ၊ တဏှာယနအနွယ် ဖြစ်တော်မူသော။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ဥဋ္ဌေဟိ၊ ထတော်မူဦးလော့။ ကိံ၊ အဘယ်ကြောင့်။ သေသိ၊ အိပ်တော်မူသနည်း။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး။ သုပနေန၊ အိပ်ခြင်းဖြင့်။ ကော အတ္ထော၊ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။ သကော ဘာတာ၊ ရှင်မင်းကြီး၏ညီတော်ရင်းဖြစ်သော။ ယောပိ၊ အကြင် ဃဋပဏ္ဍိတ မင်းသားသည်လည်း။ တုယှံ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ဟဒယဉ္စ၊ နှလုံးသည်းပွတ်နှင့်လည်း တူ၏။ ဒက္ခိဏံ စက္ခုစ၊ လက်ယာမျက်စိတော်နှင့်လည်းတူ၏။ တဿ၊ ထိုညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတမင်းသား၏။ ဟဒယံ၊ နှလုံးကို။ ဝါတာ၊ လေတို့သည်။ ယတော၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဗလီယန္တိ၊ ပျံလွင့်လွှမ်းမိုးကုန်၏။ တတော၊ ထိုကြောင့်။ ဃဋော၊ ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတ မင်းသားသည်။ ဇပ္ပတိ၊ ငါ့အား ယုန်ကိုပေးလော့ ငါ့အားယုန်ကို ပေးလော့ ဟု မြည်တမ်း၏။
ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးလာပြီ
ဤသို့ ရောဟိဏေယျ မည်သောအမတ်သည် လျှောက်သည်ရှိသော် ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတမင်းသား ရူးသော အဖြစ်ကိုသိ၍ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-
တရမာနရယပေါ ဝုဋ္ဌာသိ၊ ဘာတု သောကေန အဍ္ဍိတော။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၆၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကေသဝေါ၊ တင့် တယ်သောဆံပင်ရှိသော။ ဘာတု၊ နောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းကြီးသည်။ ရောဟိဏေယျဿ၊ ရောဟိဏေယျ အမည်ရှိသော။ တဿ၊ ထိုအမတ်၏။ တံဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ သောကေန၊ ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတ၌ စိုးရိမ်ခြင်းသည်။ အဍ္ဍိတော၊ နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ တရမာနရူပေါ၊ အဆောတလျင်။ ဝုဋ္ဌာသိ၊ ထ၏။
ဘာလို့ အော်နေသလဲ
ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးသည် ထပြီး၍ လျင်မြန်စွာ ပြာသာဒ်ထက်မှ ဆင်းသက်၍ ညီတော်ဃဋပဏ္ဍိ မင်းသားထံသို့သွား၍ လက်နှစ်ဖက်တို့ကိုင်၍ ဃဋဏ္ဍိတနှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-
သသော သသောတိ လပသိ၊ ကောနု တေ သသမာဟရိ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၆၇။ ကနိဋ္ဌ၊ ညီထွေး ဃဋပဏ္ဍိတ။ ကိန္နု၊ အဘယ့်ကြောင့်လျှင်။ ဥမ္မတ္တရူပေါ၊ ရူးသောသူကဲ့သို့ရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ကိံ နု၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ကေဝလံ၊ အလုံးစုံသော။ ဣမံ နဂရံ၊ ဤဒွါရဝတီမြို့ကို။ စရန္တော၊ လှည့်ပတ်လျက်။ သသော သသောတိ၊ ယုန်ပေးပါ, ယုန်ပေးပါဟူ၍။ လပသိ၊ မြည်တမ်းဘိသနည်း။ ကော၊ အဘယ်သူသည်လျှင်။ တေ၊ သင်ညီချစ်၏။ သသံ၊ ယုန်ကို။ အာဟရိ နု၊ ခိုးယူလေသနည်း။
ယုန်ကိုပေးမယ်
ထိုဃဋပဏ္ဍိတမင်းသားသည် နောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းကြီး ဆိုသော်လည်း အဖန်တလဲလဲ ယုန်ပေးပါ, ယုန်ပေးပါဟူသော စကားကိုသာလျှင် ဆို၏။ နောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းကြီးသည်-
သင်္ခသိလာပဝါဠမယံ၊ ကာရယိဿာမိ တေ သယံ။
တေပိ တေ အာနယိဿာမိ၊ ကီဒိသံ သသမိစ္ဆသိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၆၈။ ကနိဋ္ဌ၊ ညီထွေး ဃဋပဏ္ဍိတ။ တေ၊ သင်ညီချစ်အား။ သောဝဏ္ဏမယံ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော။ သသံ၊ ယုန်ကိုလည်းကောင်း။ မဏိမယံ၊ ပတ္တမြားဖြင့်ပြီးသော။ သသံ၊ ယုန်ကိုလည်းကောင်း။ လောဟမယံ၊ ကြေးဖြင့်ပြီးသော။ သသံ၊ ယုန်ကိုလည်းကောင်း။ အထ၊ ထိုမှ တစ်ပါး။ ရူပိယယံ၊ ငွေဖြင့်ပြီးသော။ သသံ၊ ယုန်ကိုလည်းကောင်း။ သင်္ခသိလာပဝါဠမယံ၊ ခရုသင်း, ကျောက်သလင်း, သန္တဖြင့်ပြီးသော။ သသံ၊ ယုန်ကိုလည်းကောင်း။ ကာရယိဿာမိ၊ ပြုစေအံ့။
၁၆၉။ အညေပိ၊ တစ်ပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ အရညေ၊ တော၌။ ဝနဂေါစရာ၊ တော၌သာလျှင် ကျက်စားရာရှိကုန်သော။ သသကာပိ၊ ယုန်ငယ်တို့သည်လည်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုတော၌နေသော ယုန်တို့ကိုလည်း။ တေ၊ သင်ညီချစ်အား။ အာနယိဿာမိ၊ ဆောင်၍ပေးအံ့။ ကီဒိသံ၊ အဘယ်သို့သဘောရှိသော။ သသံ၊ ယုန်ကို။ တွံ၊ သင်ညီချစ်သည်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိသနည်း။
လ-ယုန်ကိုပေးပါ
နောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းကြီး၏စကားကို ကြား၍ ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတမင်းသားသည်-
စန္ဒတော သသမိစ္ဆာမိ၊ တံ မေ ဩဟရ ကေသဝ။
ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၇၀။ ကေသဝ၊ ကေသဝအမည်ရှိသော။ အဂ္ဂဇန၊ နောင်တော်မင်းမြတ်။ ပထဝိဿိတာ၊ မြေကိုမှီ၍ နေကုန်သော။ ယေ သသာ၊ အကြင်ယုန်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဧတေ၊ ထိုမြေကိုမှီ၍နေကုန်သော ယုန်တို့ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န စ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုမရှိ။ စန္ဒတော၊ လမှ။ ယံ သသံ၊ အကြင်ယုန်ကို။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ သသံ၊ ထို လ, ကိုမှီသောယုန်ကို။ မေ၊ ငါ့အား။ ဩဟရ၊ ချဆောင်တော်မူလော့။
မရနိုင်တာ မလိုချင်နှင့်
နောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းကြီးသည် ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတ စကားကိုကြား၍ မချွတ်လျှင် ညီတော်သည် ရူးသည်သာလျှင် ဖြစ်ချေပြီဟု နှလုံးမသာခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍-
အပတ္ထိယံ သော ပတ္ထယသိ၊ စန္ဒတော သသမိစ္ဆသိ။
ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၇၁။ ဉာတိ၊ ညီထွေး ဃဋပဏ္ဍိတ။ သော တွံ၊ ထိုညီချစ်သည်။ စန္ဒတော၊ လမှ။ ယံ သသံ၊ အကြင်ယုန်ကို။ ဣစ္ဆသိ၊ တောင့်တ၏။ အပတ္ထိယံ၊ မတောင့်တအပ်သော။ တံ သသံ၊ ထိုယုန်ကို။ ပတ္ထယသိ၊ တောင့်တဘိ၏။ သော တွံ၊ ထိုညီချစ်သည်။ မဓုရံ၊ ကောင်းမြတ်လှစွာသော။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကိုသော်လည်း။ ဝိဇဟိဿသိ နူန၊ စွန့်အပ်ရသည်တကား။ သသံ၊ လ၌ထင်သော ယုန်ကို။ န လဘတိ၊ မရနိုင်လတ္တံ့။
သားကော အသက်ပြန်ရှင်မလား
ဃဋပဏ္ဍိတ မင်းသားသည် နောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းကြီး၏စကားကို ကြားလျှင် မတုန်မလှုပ် ရပ်၍ နောင်မင်းမြတ်သည် လမှ ယုန်ကိုတောင့်တသော အကျွန်ုပ်အား ထိုယုန်ကို မရနိုင်၍သာလျှင် အသက်ကုန်အံ့သောအဖြစ်ကို သိပါလျက် အဘယ့်ကြောင့် သေလေပြီးသော သားတော်ကို စိုးရိမ်ဘိသနည်း ဟု ဆို၍-
ကသ္မာ ပုရေ မတံ ပုတ္တံ၊ အဇ္ဇာပိ မနုသောစသိ။
ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၇၂။ ကဏှ၊ ကဏှအနွယ်ဖြစ်တော်မူသော။ ရာဇ၊ နောင်တော်မင်းမြတ်။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ စေ ဇာနာသိ၊ အကယ်၍ သိအံ့။ ဇာနန္တော၊ သိသည်ဖြစ်၍။ အညံ၊ တစ်ပါးသောသူကို။ ယဒိ အနုသာသတိ၊ အကယ်၍ ဆုံးမသည်ဖြစ်အံ့။ အထ၊ ထိုသို့ဖြစ်ပါလျက်။ ပုရေ၊ ရှေးလေးလအထက်၌။ မတံ၊ သေလေပြီးသော။ ပုတ္တံ၊ သားတော်ကို။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ အဇ္ဇပိ၊ ယခုထက်တိုင်အောင်လည်း။ အနုသောစသိ၊ စိုးရိမ်ဘိသနည်း။
မင်းကြီးကိုတရားပြ
ဤသို့လျှင် ဃဋပဏ္ဍိတမင်းသားသည် ခရီးမူ၍ ရပ်လျက်သာလျှင် နေင်တော မင်းမြတ် အကျွန်ုပ်သည် ထိုမျှလောက် ထင်ရှားသောယုန်ကို တောင့်တ၏။ နောင်တော်မင်းမြတ်သည်မူကား မထင်သော သားတော်၏အကျိုးငှာ စိုးရိမ်ဘိ၏ ဟု ဆို၍ ထိုနောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းအား တရားဟောလိုရကား-
ဇာတော မေ မာ မရိ ပုတ္တော၊ ကုတော လဗ္ဘာ အလဗ္ဘိယံ။
သက္ကာ အာနယိတုံ ကဏှ၊ ယံ ပေတမနုသောစသိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာကို ဆို၏။
၁၇၃။ ဘာတိက၊ နောင်တော်မင်းမြတ်။ ဇာတော၊ ဖြစ်ပြီးသော။ မေ ပုတ္တော၊ ငါ၏သားသည်။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ မာ မရိ၊ မသေပါစေလင့်။ ဣတိ၊ ဤ သို့။ ယံ သဘာဝံ၊ အကြင် မသေအံ့သော သဘောကို။ မနုဿေန ဝါ၊ လူသည်လည်းကောင်း။ အမနုဿေန ဝါ၊ နတ်ဗြဟ္မာသည်လည်းကောင်း။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ န လဗ္ဘာ၊ မရအပ်ကုန်။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အလဗ္ဘိယံ၊ တောင့်တ၍ မရအပ်သော သဘောကို။ ကုတော လဗ္ဘာ၊ အဘယ်မှာ ရနိုင်အံ့နည်း။
၁၇၄။ ကဏှ၊ ကဏှာယနအနွယ် ဖြစ်တော်မူသော။ ဘာတိက၊ နောင်တော်မင်းမြတ်။ တွံ၊ သင်နောင်တော်မင်းမြတ်သည်။ ယံ ပေတံ၊ အကြင် တမလွန်ဘဝသို့ သွားလေပြီးသောသူကို။ အနုသောစသိ၊ စိုးရိမ်ဘိ၏။ တံ ပေတံ၊ ထိုတမလွန်ဘဝသို့ သွားလေပြီးသောသူကို။ မန္တာ၊ မန္တရားဗေဒင်ဖြင့်လည်းကောင်း။ မူလဘေသဇ္ဇာ၊ အမြစ်ပေါင်းဆေးဖြင့်လည်းကောင်း။ ဩသဓေဟိ၊ အထူးထူးသောဆေးတို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဓနေန ဝါ၊ ဥစ္စာပေးသဖြင့်လည်းကောင်း။ အာနယိတုံ၊ တစ်ဖန် ဆောင်ခြင်းငှာ။ န သက္ကာ၊ မတတ်ကောင်း။
ငါ မစိုးရိမ်တော့ပြီ
နောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းကြီးသည် ညီတော ဃဋပဏ္ဍိတမင်းသား၏ စကားကိုကြား၍ ညီချစ် ဃဋပဏ္ဍိတ အမောင့်စကား သင့်လှပေပြီ၊ ငါသည် သတိရပြီ၊ ငါ့အား စိုးရိမ်သောက ဗျာပါရတို့ကို ဖျောက်ခြင်းငှာ သင်ညီချစ်သည် ဤသို့သော အမူအရာကို ပြုပေ၏ ဟု ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတ မင်းသားကို ချီးမွမ်းလိုရကား-
ယထာ နိဇ္ဈာပယေ အဇ္ဇ၊ ဃဋော ပုရိသပဏ္ဍိတော။
ဝါရိနာ ဝိယ ဩသိဉ္စံ၊ သဗ္ဗံ နိဗ္ဗာပယေ ဒရံ။
ယော မေ သောကပရေတဿ၊ ပုတ္တသောကံ အပါနုဒိ။
န သောစာမိ န ရောဒါမိ၊ တဝ သုတွာန မာဏဝံ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၇၅။ ဘောန္တော အမစ္စာယော၊ အို အမတ်အပေါင်းတို့။ ယထာ ယေန ကာရဏေန၊ အကြင်သို့သော ဥပမာဖြင့်။ ပုရိသပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိယောကျ်ားမြတ်ဖြစ်သော။ ဃဋော၊ ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတသည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ မံ၊ စိုးရိမ်ခြင်းနှိပ်စက်သော ငါ့ကို။ နိဇ္ဈာပယေ၊ သိစေ၏။ တထာ တေန ကာရဏေန၊ ထိုသို့သော အကြောင်းဥပမာဖြင့်။ ယဿ၊ အကြင်မင်းအား။ ဧတာဒိသာ၊ ထိုသို့သဘောရှိကုန်သော။ အမစ္စာ ပုရိသပဏ္ဍိတာ၊ အမတ်, ပညာရှိယောကျ်ားတို့သည်။ အဿု-ဘဝေယျုံ၊ ရှိသည်ဖြစ်ကုန်ငြားအံ့။ တဿ၊ ထိုအမတ်, ပညာရှိယောက်ျားနှင့် ပြည့်စုံသောမင်းအား။ ကုတော သောကော၊ အဘယ်မှာ စိုးရိမ်သောက ရှိအံ့နည်း။
၁၇၆။ ဃတသိတ္တံ၊ ထောပတ်ဖြင့် သွန်းလောင်းအပ်သည်သာလျှင်ဖြစ်သော။ ပါဝကံ၊ မီးကို။ ဝါရိနာ၊ ရေဖြင့်။ ဩသိဉ္ဇံ ဝိယ၊ သွန်းလောင်း ငြိမ်းစေဘိသကဲ့သို့။ ဧဝံတထာ၊ ထို့အတူ။ အာဒိတ္တံ၊ သောကတည်းဟူသော မီးလောင်သည်။ သန္တံ၊ ဖြစ်သော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဝတ၊ စင်စစ်။ နိဗ္ဗာပယေ၊ ငြိမ်းစေပြီ။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ ဒရံ၊ ကိုယ်၏ ပူပန်ခြင်း စိတ်၏ပူပန်ခြင်းကို။ နိဗ္ဗာပယေ၊ ငြိမ်းစေပြီ။
၁၇၇။ ယော၊ အကြင်ငါ့ညီ ဃဋပဏ္ဍိတသည်။ သောကပရေတဿ၊ စိုးရိမ်ခြင်းသည် နှိပ်စက်အပ်သော။ မေ၊ ငါ၏။ ပုတ္တသောကံ၊ သားသေလွန်ခြင်းကြောင့်ဖြစ်သော စိုးရိမ်ခြင်းကို။ အပါနုဒိ၊ ပယ်ဖျောက်၏။ ဟဒယဿိတံ၊ နှလုံးကိုမှီသော။ ယံ သောကသလ္လံ၊ အကြင်စိုးရိမ်ခြင်းတည်းဟူသော ငြောင့်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မေ၊ ငါ၏။ တံ သလ္လံ၊ ထိုစိုးရိမ်ခြင်းတည်းဟူသော ငြောင့်ကို။ တန ပဏ္ဍိတေန၊ ထိုငါ့ညီ ဃဋပဏ္ဍိတသည်။ အဗ္ဗဟီ ဝတ၊ နုတ်အပ်စွတကား။
၁၇၈။ မာဏဝ၊ ညီတော်ဃဋပဏ္ဍိတ။ တဝ၊ သင်ညီချစ်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုတွာန၊ နာရ၍။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ အဗ္ဗူဠသလ္လော၊ နုတ်အပ်ပြီးသော စိုးရိမ်ခြင်းတည်း ဟူသော ငြောင့်ရှိသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဝီတသောကော၊ စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသည်။ အနာဝိလော၊ မနောက်ကျူသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဒါနိ၊ ယခု။ န သောစာမိ၊ မစိုးရိမ်။ န ရောဒါမိ၊ မငိုကြွေး။
ပညာရှိမှ သောကကို ဖျောက်နိုင်
အဆုံး၌-
နိဝတ္တယန္တိ သောကမှာ၊ ဃဋော ဇေဋ္ဌံဝ ဘာတရံ။
ဟူသော ဤဂါထာသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီးမှ ဟောတော်မူသော ဘုရားဂါထာတော်တည်း။
၁၇၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဇေဋ္ဌံ၊ နောင်တော်အကြီးဖြစ်သော။ ဘာတရံ၊ အစ်ကိုဝါသုဒေဝမင်းကြီးကို။ ဃဋော၊ ညီဃဋပဏ္ဍိတသည်။ သောကမှာ၊ စိုးရိမ်ခြင်းမှ။ နိတ္တေတိ ဣဝ၊ နစ်စေသကဲ့သို့။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ သပ္ပညာ၊ ပညာရှိကုန်သည်။ အနုကမ္ပကာ၊ သနားကရုဏာ ရှိကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တေ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ဧဝံ၊ ဤဃဋပဏ္ဍိတ အတူလျှင်။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်မြဲတည်း။ သောကမှာ၊ စိုးရိမ်ခြင်းမှ၊ နိဝတ္တယန္တိ၊ နစ်စေကုန်မြဲတည်း။
ကဏှဒီပါယနရသေ့ ကွယ်လွန်ပြီ
ဤသို့လျှင် ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတ မင်းသားသည် အကြောင်း ဥပမာဆောင်၍ ငြိမ်းစေအပ်သော စိုးရိမ်ခြင်းရှိသော နောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းကြီးသည် ပြည်သူအပေါင်းကို ဆုံးမလျက် ရှည်မြင့်သော ကာလကို လွန်သဖြင့် ညီနောင် မင်းတစ်ကျိပ်တို့၏ သားတော်ဖြစ်ကုန်သော မင်းသားတို့သည် ကြံကြကုန်၏။ အရှင်ကဏှဒီပါယနရသေ့ကို ဒိဗ္ဗစက္ခု အဘိညာဉ်ရှိ၏ဟူ၍ ဆိုကုန်၏။ စုံစမ်းကုန်အံ့ ဟု ထိုမင်းသားတို့သည် တစ်ယောက်သော မင်းသားငယ်ကို တန်ဆာဆင်၍ ကိုယ်ဝန်ရှိသော အခြင်းအရာကို ပြု၍ ဝမ်း၌ သားရေကိုဖွဲ့၍ ထိုရှင်ရသေ့၏ အထံသို့ ဆောင်ပြီးလျှင် အရှင်ဘုရာ ဤသူငယ်မသည် အ ဘယ်ကို ဖွားလတ်အံ့နည်းဟု မေးကုန်၏။ ကဏှဒီပါယန ရှင်ရသေ့သည် ဒိဗ္ဗစက္ခုဖြင့် ကြည့်သည်ရှိသော် ညီနောင်တစ်ကျိပ် မင်းတို့၏ ပျက်စီးအံ့သောအခါ ရောက်ပြီ၊ ငါ၏ အာယုသင်္ခါရသည် အဘယ်သို့ သဘောရှိသနည်း ဟု ကြည့်လတ်သော် ယနေ့ပင်လျှင် ငါ့အား သေခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု သိ၍ မင်းသားတို့ ဤသားဖွားအံ့သော အကြောင်းဖြင့် သင်မင်းသားတို့အား အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း ဟုဆို၏။ အရှင်ဘုရား ဆိုတော်မူကုန်လော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဤသူငယ်မသည် ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ရှားတုံးကို ဖွားလတ္တံ့၊ ထိုရှားတုံးဖြင့် ဝါသုဒေဝ မင်းမျိုးသည် ပျက်စီးလတ္တံ့၊ စင်စစ်သော်ကား သင်မင်းသားတို့သည် ဖွားလတ္တံ့သော ရှားတုံးကိုယူ၍ မီးဖုတ်ပြီးလျှင် ပြာကို မြစ်ပြင်၌ ချလေကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ ဆိုသောအခါ၌ ထိုကဏှဒီပါယန ရသေ့ကို မင်းသားတို့သည် ဟယ် စဉ်းလဲသော ရသေ့ ယောကျ်ားသည် သားဖွားသော မည်သည် မရှိတကားဟု ဆို၍ ရက်ကန်ကြိုးဖြင့် ထန်းဖူးစည်း စည်း၍ ညှဉ်းဆဲခြင်း မည်သည်ကို ပြုကုန်၍ ထိုအရပ်၌ပင်လျှင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေကုန်၏။
ညီနောင်တို့ သေကြပုံ
မင်းကြီးတို့သည် မင်းသားငယ်ကို ခေါ်စေ၍ အဘယ့်ကြောင့် ရှင်ရသေ့ကို သတ်ကုန်သနည်း ဟု မေး၍ အလုံးစုံသော စကားကို ကြားရလျှင် ကြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ထိုသူငယ်အား အစောင့်အရှောက်ကို ပေးပြီးလျှင် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ထိုသူငယ်၏ ဝမ်းမှဖွားသော ရှားတုံးကို မီးဖုတ်၍ ပြာကို မြစ်၌ ပစ်ချကုန်၏။ ထိုပြာသည် မြစ်၌ မျောသည်ရှိသော် မြစ်ဝနံပါးတစ်ဖက်၌ တင်လေ၏။ ထို့နောင်မှ ပြိန်မြက်သည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ မင်းတို့သည် သမုဒ္ဒရာ၌ ကစားခြင်းကို ကစားကုန်အံ့ ဟု မြစ်ဝသို့ သွားကုန်၍ ကြီးစွာသော မဏ္ဍပ်ကို ဆောက်စေပြီးလျှင် တန်ဆာဆင်သော မဏ္ဍပ်၌ စားသောက်ကုန်လျက် ကစားသည်၏ အစွမ်းဖြင့် ဖြစ်ကုန်သည်ရှိသော် လက်ခြေ ထိပါးကြကုန်သည်ဖြစ်၍ နှစ်ကွဲ ကွဲကြကုန်၍ ကြီးစွာသော ခိုက်ရန်ကို ပြုကုန်၏။
ထိုသို့ ခိုက်ရန်ဖြစ်ကြကုန်လတ်သော် တစ်ယောက်သောသူသည် တစ်ပါးသော ဆောက်ပုတ်ကို မရသည်ဖြစ်၍ ပြိန်းမြက်တောမှ ပြိန်းရွက်ကိုကိုင်၏။ ထိုပြိန်းရွက်သည် ကိုင်မိကာမျှဖြင့်လျှင် ရှားကျည်ပွေ့ ဖြစ်၏။ ထိုယောက်ျားသည် ထိုရှားကျည်ပွေ့ဖြင့် လူအပေါင်းကို ရိုက်ပုတ်၏။ ထို့နေက်၌ တစ်ပါးသော အလုံးစုံသော ပိန်းပင်အပေါင်းတို့သည်လည်း ကိုင်တိုင်း ကိုင်တိုင်း ရှားကျည်ပွေ့တို့သည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုလူများအပေါင်းတို့သည်လည်း ကိုင်တိုင်း ကိုင်တိုင်း ကျည်ပွေ့တို့ဖြင့်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုလူများအပေါင်းတို့သည် အချင်းချင်း ရိုက်ပုတ်ကြကုန်၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၏။
ဗလဒေဝမင်းသား သေရပုံ
ထိုလူများအပေါင်းသည် ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းဖြင့် ပျက်စီးကုန်သည်ရှိသော် ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးလည်းကောင်း, ဗလဒေဝမင်းကြီးလည်းကောင်း နှမတော် အဉ္စနဒေဝီလည်းကောင်း, ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားလည်းကောင်း။ ဤလေးယောက်ကုန်သော သူတို့သည် ရထားစီး၍ ပြေးကြကုန်၏။ ကြွင်းကုန်သော အလုံးစုံသော လူအပေါင်းတို့သည် ပျက်စီးကုန်၏။ လေးယောက်ကုန်သော သူတို့သည်လည်း ရထားတို့ဖြင့် ပြေးကုန်သည်ရှိသော် ကာလမတ္တိကမည်သော တောအုပ်သို့ ရောက်ကုန်၏။ မုဋ္ဌိကမည်သော လက်ပမ်းသည်သည် ဘီလူးဖြစ်၍ စားရလိုသောဟု ဆုတောင်းခြင်းကိုပြု၍ ထိုတောအုပ်၌ ဘီလူးကြီး ဖြစ်၏။ ဗလဒေဝမင်း လာသည်၏ အဖြစ်ကို သိလျှင် ထိုတောအုပ်၌ ဖန်ဆင်း၍ လက်ပမ်းသည်၏ အသွင်ကို ယူပြီးလျှင် အဘယ် သူသည် လက်ဝှေ့ သတ်လိုသနည်း၊ လက်ပမ်းလုံးလိုသနည်း ဟု ကြွေးကြော်ကြုံးဝါးလျက် လက်ပမ်းပေါက်ခတ်လျက် လှည့်လည်၏။ ဗလဒေဝမင်းသားသည် ထိုလက်ပမ်းသည် အယောင် ဆောင်သော ဘီလူးကိုမြင်၍ နောင်တော် ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးကို ဆို၏။ ဤလက်ပမ်းသည်နှင့်တကွ လုံးထွေးအံ့ဟု ဆို၍ ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးသည် တားမြစ်စဉ်ပင်လျှင် ရထားမှ ဆင်းသက်ပြီးလျှင် ထိုဘီလူးအထံသို့သွား၍ ဟစ်အော်ကြုံးဝါးလျက် လက်ပမ်းပေါက်ခတ်၏။ ထိုအခါ ဗလဒေဝမင်းသားကို ထိုဘီလူးသည် ဆန့်သောလက်၌သာလျှင်ကိုင်၍ ကြာစွယ်ကြာရင်းကိုကဲ့သို့ စား၏။
ဝါသုဒေဝမင်းကြီး သေရပုံ
ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးသည် ညီတော် ဗလဒေဝမင်းသား သေသောအဖြစ်ကိုသိ၍ နှမတော် အဉ္ဇနဒေဝီကိုလည်းကောင်း, ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားကိုလည်းကောင်း ယူ၍ ညဉ့်သုံးယံပတ်လုံး သွား၍ နေထွက်သောအခါ တစ်ခုသော ရွာစွန်အရပ်သို့ ရောက်လျှင် ထမင်းကိုချက်၍ ဆောင်ခဲ့ကုန်လော့ ဟု နှမတော်ကိုလည်းကောင်း ပုရောဟိတ်ကိုလည်းကောင်း ရွာသို့စေလိုက်၍ မိမိသည် တစ်ခုသော ချုံထဲ၌ အိပ်၏။ ထိုအခါ ဝါသုဒေဝမင်းကြီးကို ဇရာမည်သော တစ်ယောက်သော မုဆိုးသည် ချုံလှုပ်သည်ကိုမြင်၍ ဤချုံ၌ ဝက်သည် ရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟူသော အမှတ်ဖြင့် လှံကို လွှတ်လိုက်၍ ခြေ၌ စူး၏။ အဘယ်သူသည် ငါ့ကို ထိုးသနည်း ဟု ဆိုလတ်သော် လူကို ထိုးမိသောအဖြစ်ကိုသိလျှင် ကြောက်သည်ဖြစ်၍ ပြေးခြင်းငှာ အားထုတ်၏။ ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးသည် သတိကို ဆောက်တည်၍ ထပြီးလျှင် ဦးရီး မကြောက်လင့်၊ လာလှည့် ဟု ခေါ်၍ လာလတ်သော ပမုဆိုးကို သင်သည် အဘယ်အမည်ရှိသနည်း ဟု မေး၍ အရှင်အကျွန်ုပ်သည် ဇရာအမည် ရှိသတတ်ဟု ဆို သည်ရှိသော် ဇရာ မည်သောသူသည် ထိုး၍ သေလတ္တံ့ဟု ငါ့ကို ပညာရှိတို့သည် ဟောဖူးကုန်သတတ်၊ မချွတ်လျှင် ယနေ့သည် သေရအံ့၊ ထို့ကြောင့် ဦးရီးသည် မကြောက်လင့်၊ လာလှည့်၊ ခြေကို ကျပ်စည်းပါလော့ ဟု ထိုဇရာမည်သော မုဆိုးကို လှံစူးရာအရပ်ကို ကျပ်စည်းစေပြီးလျှင် ဇရာမည်သာ မုဆိုးကို လွှတ်လိုက်၏။ ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးသည် ပြင်းစွာသော ဝေဒနာတို့သည် ဖြစ်ကုန်သည်ရှိသော် ထိုနှမတော် ပုရောဟိတ်တို့သည် ဆောင်အပ်ခဲ့သော အစာကို စားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ ထိုအခါ ထိုနှစ်ယောက်သော သူတို့ကို ခေါ်၍ ယနေ့ ငါသည် သေရအံ့ ဟု ဆို၍ သင်တို့သည် နူးညံ့သောကိုယ် ရှိကုန်၏။ တစ်ပါးသော အမှုကို ပြု၍ အသက်မွေးခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်လတ္တံ့၊ ဤအတတ်မန္တန်ကို သင်ကြားကုန်လော့ညဟု တစ်ခုသော မန္တန်ကို သင်စေပြီးလျှင် လွှတ်လိုက်၍ ထိုချုံ၌ပင်လျှင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်လေ၏။
ဤသို့လျှင် နှမတော် အဉ္ဇနဒေဝီကိုထား၍ အလုံးစုံသော မင်းညီနောင်တစ်ကျိပ်တို့၏ သားတော် မြေးတော် အစရှိကုန်သော ဒွါရာဝတီ ပြည်ကြီးသူ အပေါင်းတို့သည် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်လေကုန်ပြီ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော တေဘူမက သင်္ခါရတရားတို့သည် အမြဲမရှိကုန်၊ ဆင်းရဲခြင်း၏ အကြောင်းသာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဒါယကာ ရှေးပညာရှိတို့သည် ပညာရှိတို့၏ စကားကို နာရ၍ မိမိ၏ သားငယ်၌ဖြစ်သော စိုးရိမ်ခြင်းကို ပယ်ဖျောက်ကုန်၏။ သင်ဒါယကာသည် မစိုးရိမ်လင့် ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ သားသေသော သူကြွယ်သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ရောဟိဏေယျ အမတ် ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ဝါသုဒေဝမင်းကြီး ဖြစ်ဖူးပြီ။ ယခုအခါ ဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ကြွင်းကျန်သော ညီနောင်စသော ပရိသတ်တို့သည် ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဃဋပဏ္ဍိတမင်းသား ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ရသေ့ ရဟန်း၊ သတ်ညှဉ်းပန်း၊ ကြငှန်းမင်းနွယ်ပျက်တတ်သည်
တစ်ဆယ့်ခြောက်ခုမြောက်သော ဃဋပဏ္ဍိတဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဧကာဒသကနိပါတ်
၁။ မာတုပေါသကဇာတ်
တိရစ္ဆာန်ဖြစ်သော်လည်း မိဘကိုလုပ်ကျွေးခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်လူတို့၏ ဆရာဖြစ်တော်မူသော သဗ္ဗညူဘုရားသခင်သည် သာဝတ္ထိပြည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် တဿ နာဂဿ ဝိပ္ပဝါသေန အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမာတုပေါသကဇာတ်ကို မိဘလုပ်ကျွေးသော မထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် သုဝဏ္ဏသာမဇာတ်၌ ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုနှင့် တူသည်သာလျှင်တည်း။
အထူးကား- ဘုရားသခင်သည် ရဟန်းတို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ဤရဟန်းကို မကဲ့ရဲကြကုန်လင့်၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် တိရစ္ဆာန်အမျိုး၌ ဖြစ်ကုန်သော်လည်း အမိနှင့်ကင်းကုန်၍ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အစာကင်းသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ခြောက်ကပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မင်းအားထိုက်သော အစာကိုရသော်လည်း အမိနှင့်ကင်း၍ မစားကုန်၊ အမိကို မြင်ရမှသာလျှင် အစာကို ယူကုန်၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ လွန်လေပြီးသော အကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏ သီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် သင်တို့ဆရာ ဘုရား၏ အလောင်းတော်သည် ဟိမဝန္တာဝယ် ဆင်အမျိုး၌ ဖြစ်၍ ကိုယ်လုံးဖြူ၏။ အလွန် အဆင်းလှ၏။ ကြည်ညိုဖွယ်ရှိ၏။ စိတ်နှလုံး ပွားခြင်းကို ပြုတတ်၏။ ရှစ်သောင်းသော ဆင်အခြံအရံရှိ၏။
အမိကို လုပ်ကျွေး
ဘုရားလောင်း၏ မယ်တော်သည်ကား မျက်စိအလင်းကို မရ၊ ထိုဘုရားလောင်းသည် ချိုနိုးရာရာကုန်သော သစ်သီးတို့ကို ဆင်တို့အား ပေး၍ အမိထံသို့ ပို့စေ၏။ ဆင်တို့သည် ထိုဘုရားလောင်းအမိကို မပေးမူ၍ မိမိတို့သာလျှင် စားကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် စုံစမ်းသည် ရှိသော် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ ဆင်အပေါင်းကိုစွန့်၍ အမိကိုသာလျှင် ငါမွေးအံ့ ဟု ကြံ၍ ညဉ့်အဖို့၌ တစ်ပါးကုန်သောဆင်တို့၏ မသိကုန်စဉ် အမိကိုခေါ်ယူ၍ စဏ္ဍောရဏတောင်ခြေရင်းသို့ သွား၍ တစ်ခုသော ပဒုမာကြာတောကို မှီ၍ တည်သော တောင်ဝှမ်း၌ အမိကိုထား၍ လုပ်ကျွေး မွေးမြူ၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ နေသော မုဆိုးသည် ခရီးသွား၍ အရပ်မျက်နှာကို မှတ်မိခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ သည်းစွာသော အသံဖြင့် ငိုကြွေး၏။
လူကိုကယ်ခြင်း
ဘုရားလောင်းသည် ထိုမုဆိုး၏ အသံကိုကြား၍ ဤလူကား ကိုးကွယ်ရာမရှိ၊ ငါသည် ထင်ရှားရှိစဉ် ဤသူသည် ဤအရပ်၌ အကျိုးမဲ့ ပျက်စီးခြင်းသည် မလျောက်ပတ် ဟု အကြံရှိ၍ ထိုမုဆိုး၏အနီးသို့ သွား၍ ကြောက်သဖြင့် ပြေးသော ထိုမုဆိုးကို မြင်၍ အိုယောကျ်ား ငါ့ကိုမှီ၍ ဘေးသည် သင့်အား မရှိ၊ သင် မပြေးလင့်၊ အဘယ့်ကြောင့် သင်သည် ငိုလျက်သွားသနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ သခင် အကျွန်ုပ်သည် ခရီးမှား၍ အကျွန်ုပ်အား ယနေ့ ခုနစ်ရက်ရှိပြီ ဟု ဆိုပေသော် အိုယောကျ်ား... သင် မကြောက်လင့်၊ ငါသည် သင့်ကို လူ့ပြည်ခရီး၌ ထားအံ့ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုလူကို ဘုရားလောင်း၏ ကျောက်ကုန်း၌ နေစေ၍ တောမှ ထုတ်ပြီးလျှင် ပြန်၏။ ထိုလူသည်လည်း ယုတ်မာ၏။ မြို့သို့ရောက်လျှင် မင်းအား ကြားအံ့ဟု ကြံ၍ သစ်ပင်အမှတ် တောင်အမှတ်ကို ပြုလျက်လျှင် တောမှထွက်၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်၏။
ဆင်မင်းအဖမ်းခံရ
ထိုအခါ၌ မင်း၏ မင်္ဂလာဆင်တော်သည် သေ၏။ မင်းသည် အကယ်၍ တစ်စုံ တစ်ယောက်သောသူသည် တစ်စုံတစ်ခုသော အရပ်၌ မင်္ဂလာဆင်တော်ပြုခြင်းငှာ သင့်လျော်သော သဘောရှိသောဆင်ကို မြင်သည်ဖြစ်အံ့၊ ထိုသူသည် ကြားစေသတည်း ဟု စည်လည် မောင်း ခတ်စေ၏။ ထိုသူသည် မင်းသို့ချဉ်းကပ်၍ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် အရှင်မင်းကြီး၏ မင်္ဂလာဆင်တော်သည် ဖြစ်ခြင်းငှာ လျောက်ပတ်သော သဘောရှိသော ကိုယ်လုံးဖြူသော သီလရှိသော ဆင်ကို မြင်ပါ၏။ အကျွန်ုပ်သည် ခရီးကိုညွှန်ပါအံ့၊ အကျွန်ုပ်နှင့်တကွ ဆင်ဆရာတို့ကိုစေ၍ ထိုဆင်ဖြူရတနာကို ယူတော်မူပါ ဟု လျှောက်၏။ မင်းသည် ကောင်းပြီ၊ ဤသူကို ခရီးညွှန်ပြု၍ ဤသူသည် ဆိုအပ်သော ဆင်ကို ဆောင်ခဲ့ ဟုဆို၍ ထိုမုဆိုးနှင့်အတူတကွ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ဆင်ဆရာကို စေ၏။ ထိုဆင်ဆရာသည် ထိုမုဆိုးနှင့် အတူတကွသွား၍ ပဒုမာကြတောသို့ဝင်၍ အစာကိုယူသော ဘုရားလောင်းကိုမြင်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ဆင်ဆရာကို မြင်၍ ဤဘေးသည် တစ်ပါးသောသူမှ မဖြစ်၊ ထိုယောက်ျား၏ အထံမှ ဖြစ်လတ္တံ့ဟု သိတော်မူ၏။ စင်စစ်သော်ကား ငါသည် ကြီးသော အားရှိ၏။ ဆင်တစ်ထောင်ကို ဖျက်ဆီးခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်၏။ အမျက်ထွက်၍ တိုင်းနိုင်ငံနှင့်တကွ စစ်သည်ဗိုလ်ပါ ဆင်မြင်းကို ဖျက်ဆီးခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်၏။ ထိုသို့ စွမ်းနိုင်သော်လည်း အကယ်၍ ငါအမျက်ထွက်ချေက ငါ၏သီလသည် ပျက်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ဦးခေါင်းကို လှံမတို့ဖြင့် ထိုးသော်လည်း ငါ အမျက်မထွက်အံ့ဟုဓိဋ္ဌာန်တော်မူ၍ ဦးခေါင်းကို ညွတ်တော်မူ၍ မတုန်မလှုပ် ရပ်တည်တော်မူ၏။ ဆင်ဆရာသည် ပဒုမာကြာအိုင်သို့ သက်ဆင်း၍ ထိုဘုရားလောင်း၏ ကြန်အင်လက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံခြင်းကို မြင်၍ ချစ်သား၊ လာလှည့် ဟု ငွေပန်းဆိုင်းနှင့်တူသော နှာမောင်း၌ကိုင်၍ ယူဆောင်လေ၏။ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်လေ၏။
ဆင်မယ်တော် ငိုပြီ
ဘုရားလောင်း၏ မယ်တော်သည် သားမလာသည်ရှိသော် သားကို မင်း၏အမတ်ကြီး အစရှိသော သူတို့သည် ဆောင်ယူသည် ဖြစ်လတ္တံ့။ ထို့ကြောင့် ယခုအခါ၌ ငါ့သားနှင့် ကွေကွင်း ရှင်းကွာသဖြင့် ဤတောအုပ်သည် ပွားလတ္တံ့ ဟု ငိုကြွေးမြည်တမ်းလို၍-
ဝိရူဠှာ သလ္လကီ စ ကုဋဇာစ။
ကုရုဝိန္ဒကရဝီရာ ဘိသသာမာ စ၊
နိဝါတေ ပုပ္ဖိတာ စ ကဏိကာရာ။
နာဂရာဇံ ဘရန္တိ ပိဏ္ဍေန။
ယတ္ထ ရာဇာ ရာဇကုမာရော ဝါ၊
ကဝစမဘိဟေဿတိ အဆမ္ဘိတော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁။ တဿ နာဂဿ၊ ထိုဆင်မင်းမှ။ ဝိပ္ပဝါသေန၊ ကင်းသဖြင့်။ ဝိရူဠှာ၊ ပေါက်ရောက်ကုန်သော။ သလ္လကီ စ၊ နပဲပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ကုဋဇာ စ၊ လက်ထုပ်ပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ကုရုဝိန္ဒကရဝီရာ စ၊ ကုရုဝိန္ဒမည်သော သစ်ပင်, ကရဝီရမည်သော မြက်ပင်ကြီးတို့သည်လည်းကောင်း။ ဘိသသာမာ စ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်း မြက် စပါးတို့သည်လည်းကောင်း။ နိဝါတေ၊ လေငြိမ်ရာ၌။ ပုပ္ဖိတာ၊ ပွင့်ကုန်သော။ ကဏိကာရာ စ၊ မဟာလှေကားပန်းတို့သည်လည်းကောင်း။ ဝဍ္ဎိဿန္တိ၊ ပွားများကုန်လတ္တံ့။
၂။ ကောစိဒေဝ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော အရပ်၌ သာလျှင်။ သုဝဏ္ဏကာယုရာ၊ ရွှေတန်ဆာဆင်ကုန်သော မင်း၏ အမတ်တို့သည်။ နာဂရာဇံ၊ ဆင်မင်းကို။ ပိဏ္ဍေန၊ ထမင်းထုပ်ဖြင့်။ ဘရန္တိ၊ ကျေးမွေးကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ငါ့သားဆင်မင်း၌။ ရာဇာ ဝါ၊ မင်းသည်လည်းကောင်း။ ရာဇကုမာရော ဝါ၊ မင်းသားသည်လည်းကောင်း။ နိသီဒိတွာ၊ နေ၍။ အဆမ္ဘိတော၊ မကြောက်မရွံသည်ဖြစ်၍။ ကဝစံ၊ ရန်သူ၏ ချပ်ဝတ်တန်ဆာ ကို။ အဘိဟေဿတိ၊ ဖျက်လတ္တံ့။
အစာမစား
ဆင်ဆရာသည်လည်း ခရီးအကြား၌ ဖြစ်၍လျှင် မင်းအား သတင်းစကားကို စေ၏။ မင်းသည် မြို့ကို တန်ဆာဆင်စေ၏။ ဆင်ဆရာသည် ဘုရားလောင်းကို နံ့သာဖြင့် ထုံအပ်သော တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့်စပ်သော ဆင်တင်းကုပ်သို့ ဆောင်၍ ဆန်းကြယ်သော တင်းတိမ်ဖြင့်ဝန်းရံစေ၍ မင်းအား လျှောက်စေ၏။ မင်းသည် အထူး ထူးသော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကို ဆောင်လျက်သွား၍ ဘုရားလောင်းအား ပေးစေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် မယ်တော်နှင့်ကင်း၍ အစာကို မယူအံ့ ဟု ကြံ၍ အစာကို ယူတော်မမူ။
စားပါ ဆင်မင်း
ထိုအခါ၌ ဘုရားလမင်းကို တောင်းပန်လို၍ မင်းသည်-
ဗဟူနီ ရာဇကိစ္စာနိ၊ တာနိ နာဂ ကရိဿသိ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃။ နာဂ၊ ဆင်မင်း။ ကဗဠံ၊ အစာကို။ ဂဏှာဟိ၊ ယူလော့။ နာဂ၊ ဆင်မင်း။ ကိသကော၊ ကြုံလှီသည်။ မာ ဘဝ၊ မဖြစ်စေလင့်။ ရာဇကိစ္စာနိ၊ မင်းမှုတို့သည်။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်၏။ နာဂ၊ ဆင်မင်း။ တာနိ၊ ထိုအမှုတို့ကို။ တွံ၊ သင်ဆင်မင်းသည်။ ကရိဿသိ၊ ပြုရလတ္တံ့။
ဆင်မအို ဒုက္ခရောက်ပြီ
ထိုစာကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည်-
ခါဏုံ ပါဒေန ဃဋ္ဋေတိ၊ ဂိရိံ စဏ္ဍောရဏံ ပတိ။
ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကပဏိကာ၊ အထီးကျန်သော။ အန္ဓာ၊ မျက်စိမမြင်သော။ အပရိဏာယိကာ၊ ဆောင်ယူသူ မရှိသော။ သာ၊ ထိုဆင်မအိုသည်။ စဏ္ဍောရဏံ၊ စဏ္ဍောရဏမည်သော။ ဂိရိံ၊ တောင်သို့။ ပတိ၊ ရှေးရှုသည်ဖြစ်၍။ ခါဏုံ၊ သစ်ငုတ်ကို။ ပါဒေန၊ ခြေဖြင့်။ ဃဋ္ဋေတိ နူန၊ ခတ်မိလေအံ့သည်တကား။
ဘယ်လိုတော်စပ်သနည်း
ထိုအခါ၌ ဘုရားလောင်းကို မေးလိုရကား-
ခါဏုံ ပါဒေန ဃဋ္ဋေတိ၊ ဂိရိံ စဏ္ဍောရဏံ ပတိ။
ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅။ မဟာနာဂ၊ ဆင်မြတ်။ အန္ဓာ၊ မျက်စိမမြင်သောာ။ အပရိဏာယိကာ၊ ဆောင်ယူသူမရှိသော။ ယာ၊ အကြင်ဆင်အိုသည်။ စဏ္ဍောရဏံ၊ စဏ္ဍောရဏ အမည်ရှိသော။ ဂိရိံ၊ တောင်သို့။ ပတိ၊ ရှေးရှုသည်ဖြစ်၍။ ခါဏုံ၊ သစ်ငုတ်ကို။ ပါဒေန၊ ခြေဖြင့်။ ဃဋ္ဋေတိ၊ ခတ်မိ၏။ သာ၊ ထိုဆင်မအိုသည်။ ကာ နု၊ အဘယ်သို့တော်သနည်း။
မိခင်ဆင်မတည်း
ဘုရားလောင်း သည်-
ခါဏုံ ပါဒေန ဃဋ္ဋေတိ၊ ဂိရိံ စဏ္ဍောရဏံ ပတိ။
ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သာ ဤဂါထာကိုဆို၏။
၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အန္ဓာ၊ မျက်စိမမြင်သော။ အပရိဏာယိကာ၊ ဆောင်ယူသူမရှိသော။ ယာ၊ အကြင် ဆင်မအိုသည်။ စဏ္ဍောရဏံ၊ စဏ္ဍောရဏ အမည်ရှိသော။ ဂိရိံ၊ တောင်သို့။ ပတိ၊ ရှေးရှုသည်ဖြစ်၍။ ခါဏုံ၊ သစ်ငုက်ကို။ ပါဒေန၊ ခြေဖြင့်။ ဃဋ္ဋေတိ၊ ခတ်မိ၏။ သာ၊ ထိုဆင်မအိုသည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မာတာ၊ အမိတည်း။
ဆင်မင်းကို ပြန်လွှတ်ကြ
မင်းသည် ခြောက်ခုမြောက်သော ဂါထာဖြင့် ထိုအကြောင်းကို ကြားသိရ၍ လွှတ်လိုရကား-
သမေတု မာတရာ နာဂေါ၊ သဟသဗ္ဗေဟိ ဉာတိဘိ။
ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၇။ ဘောန္တော၊ အိုအမတ်တို့။ ယော အယံ မဟာနာဂေါ၊ အကြင်ဆင်မြတ်သည်။ မာတရံ၊ အမိကို။ ဘရတိ၊ မွေးကျွေး၏။ ဧတံ မဟာနာဂံ၊ ထိုဆင်မြတ်ကို။ မုဉ္စထ၊ လွှတ်ကြပါကုန်။ နာဂေါ၊ ဆင်မင်းသည်။ မာတရာ၊ အမိနှင့်လည်းကောင်း။ သဗ္ဗေဟိ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ ဉာတိဘိ၊ အဆွေ အမျိုးတို့နှင့်လည်းကောင်း။ သဟ၊ တကွ။ သမေတု၊ ညီညွတ်ခြင်းသို့ရောက်စေလော့။
မုဟုတ္တံ အဿာသယိတွာ၊ အဂမာ ယေန ပဗ္ဗတော။
သောဏ္ဍာယူဒကမာဟိတွာ၊ မာတရံ အဘိသိဉ္စထ။
ဟူသော ရှစ်ခုမြောက် ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာတို့သည် ဘုရားဖြစ်မှ ဟောတော်မူသော ဂါထာတို့တည်း။
၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကုဉ္ဇရော၊ ကြိုးကြာသံနှင့်တူသော အသံရှိသော။ နာဂေါ၊ ဆင်မင်းသည်။ ဗန္ဓနာ၊ အနှောင်အဖွဲ့မှ။ မုတ္ဆော စ၊ လွတ်သည်ဖြစ်၍သာလျှင်။ မုတ္တံ၊ လွတ်ဆုကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ မုဟုတ္တံ၊ တခဏ။ အဿာသယိတွာ၊ နားနေ၍။ ယေန၊ အကြင်အရပ်၌။ ပဗ္ဗတော၊ စ ဏ္ဍောရဏတောင်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တေန၊ ထိုအရပ်သို့။ အဂမာ၊ သွားတော်မူ၏။
၉။ သော၊ ထိုဆင်မင်းသည်။ တတော၊ ထိုပြည်မှ။ သီတံ၊ ချမ်းအေးစွာသော။ ကုဉ္ဇရသေဝိတံ၊ ဆင်အပေါင်းတို့သည် မှီဝဲအပ်သော။ နဠိနိံ၊ ပဒုမကြာတောသို့။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ သောဏ္ဍာယ၊ နှာမောင်းဖြင့်။ ဥဒကံ၊ ရေကို။ အာဟိတွာ၊ ယူ၍။ မာတရံ၊ မယ်တော်ကို။ အဘိသိဉ္စထ၊ ရေသွန်းလောင်းတော်မူ၏။
ထိုဆင်မင်းသည် အနှောင်အဖွဲ့မှလွတ်၍ အတန်ငယ် နားနေ၍ မင်းအား ရာဇဓမ်ဆယ်ပါး တရားစကားဖြင့် တရားဟောတော်မူ၍ မင်းကြီး မမေ့မလျော့ဖြစ်လော့ဟု အဆုံးအမကိုပေး၍ လူများသည် ပန်းနံ့သာစသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်လျက် မြို့မှထွက်၍ ထိုနေ့၌ပင်လျှင် ထိုပဒုမာကြာအိုင်သို့ ရောက်၍ ငါ၏မယ်တော်ကို အစာအာဟာရကို ယူစေပြီးမှလျှင် မိမိသည် ယူအံ့ ဟု ကြံ၍ များစွာသော ကြာစွယ်ကြာရင်းကို ယူ၍ နှာမောင်းဖြင့်ပြည့်သော ရေကိုယူ၍ တောင်လိုဏ်ခေါင်းမှ ထွက်၍ လိုဏ်တံခါး၌ နေသာ အမိ၏အထံသို့ သွား၍ ခုနှစ်ရက်ပတ်လုံး အစာကင်းသည်၏အဖြစ်ကြောင့် မယ်တော်ကို ကိုယ်အတွေ့ကို ရစိမ့်သောငှာ အမိ၏ဦးခေါင်းထက်၌ ရေကိုသွန်းလောင်း၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားစွာ ပြတော်မူလို ဘုရားသခင်သည် ထိုနှစ်ခုသော ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
ဘုရားလောင်း၏ မယ်တော်သည်လည်း မိုးရွာ၏ဟူသော အမှတ်ဖြင့် ဆဲရေးလိုရကား-
ဂတော နေ အတြဇော ပုတ္တော၊ ယော မယှံ ပရိစာရကော။
ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၀။ မေ၊ ငါ၏။ အတြဇော၊ ရင်မှဖြစ်သော။ မယှံ၊ ငါ့ကို။ စပရိစာရကော၊ လုပ်ကျွေးသော။ ယော ပုတ္တော၊ အကြင်သားကောင်းသည်။ ဂတော၊ အရပ်တစ်ပါးသွားလေ၏။ အနရိယော၊ ယုတ်မာသော။ ယော ဒေဝေါ၊ အကြင်မိုးသည်။ အကာလေနပိ၊ အခါမဟုတ်သဖြင့်လည်း။ ပဝဿတိ၊ ရွာ၏။ အယံ ဒေဝေါ၊ ဤမိုးသည်။ ကော၊ အဘယ်မိုးနည်း။
ထိုအခါ၌ ထိုအမိကို သက်သာရာ ရစေလို၍ ဘုရားလောင်းသည်-
မုတ္တောမှိ ကာသိရာဇေန၊ ဝေဒေဟေန ယသဿိနာ။
ဟူသော တစ်ဆယ့်တစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆိုတော်မူ၏။
၁၁။ အမ္မ၊ အိုမိခင်။ ဥဋ္ဌေဟိ၊ ထပါလော့။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ သေသိ၊ ဤမျှလောက်ပင် အိပ်သနည်း။ တေ၊ သင်မိခင်၏။ အတြဇော၊ သားဖြစ်သော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အာဂတော၊ လာခဲ့ပြီ။ ဝေဒေဟေန၊ လျင်မြန်သော ဉာဏ်ပညာရှိသော။ ယသဿိနာ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ကာသိရာဇေန၊ ကာသိကရာဇ်မင်းသည်။ မုတ္တော၊ လွှတ်လိုက်ပေသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။
ထိုအမိသည် မင်းအား အနုမောဒနာ ပြုလိုရကား-
ယော မေ ပုတ္တံ ပမောစေသိ၊ သဒါ ဝုဍ္ဎာပစာယိကံ။
ဟူသော ဤဒွါဒသမ ဂါထာကိုဆို၏။
၁၂။ ကာသီနံ၊ ကာသိတိုင်းသူတို့၏။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနော၊ ပြည်တိုင်းကား၏ အကျိုးစီးပွားကိုဆောင်တော်မူတတ်သော။ ယော ရာဇာ၊ အကြင်မင်းကြီးသည်။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ ဝုဍ္ဎာပစာယိကံ၊ အမိကို အရိုအသေပြုသော။ မေ၊ ငါ၏။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ ပမောစေသိ၊ လွှတ်လိုက်ပေ၏။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ စိရံ၊ ရှည်မြင့်။ ဇီဝတု၊ သက်တော်ရှည်ပါစေသတည်း။
ဆင်ရုပ်တု ပူဇော်ခြင်း
ထိုအခါ၌ မင်းသည် ဘုရားလောင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူး၌ ကြည်ညို၍ ပဒုမာကြာတော၏ မနီးမဝေး၌ ရွာတည်၍ ဘုရားလောင်းအားလည်းကောင်း၊ ဘုရားလောင်းမယ်တော်အားလည်းကောင်း နိဗဒ္ဓဝတ်ကို ဖြစ်စေ၏။ အခါတစ်ပါး၌ ဘုရားအလောင်းသည် မယ်တော်သေလေသော် မယ်တော်၏အလောင်းကို သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကို ပြုပြီး၍ ကာရဏ္ဍကမည်သော သင်္ခမ်းသို့ သွားလေ၏။ ထိုအရပ်၌ ဟိမဝန္တာမှသက်၍ ငါးရာသော ရသေ့တို့သည် နေကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ဝတ်ကို ထိုရသေ့ငါးရာတို့အား ပေးလှူလေ၏။ မင်းသည် ဘုရားလောင်းနှင့်တူမျှသောသဏ္ဌာန်ရှိသော ကျောက်ဆင်အတုကို ပြုလုပ်၍ ကြီးစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ဖြစ်စေ၏။ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ နေကုန်သောသူတို့သည် နှစ်တိုင်းနှစ်တိုင်း စုဝေး၍ ဆင်အား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုကြကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူလျက် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြသောအဆုံး၌ အမိကိုလုပ်ကျွေးသော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။ ထိုအခါ မင်းသည် အာနန္ဒာဖြစ်လာ၏။ ယုတ်မာသော ယောက်ျားသည် ဒေဝဒတ်ဖြစ်လာ၏။ ဆင်ဆရာသည် သာရိပုတ္တရာဖြစ်၏။ မယ်တော် ဆင်မသည် မယ်တော်မာယာ ဖြစ်လာ၏။ အမိကိုလုပ်ကျွေးသော ဆင်မင်းသည်ကား သင်တို့ဆရာ ဘုရားဖြစ်လာ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကျေးဇူးကြီးလှ၊ မိနှင့်ဘ၊ တုပ်ကွလုပ်ကျွေးရာ
ရှေးဦးစွာသော မာတုပေါသကဇာတ်သည်ပြီး၏။
*****
ဧကာဒသကနိပါတ်
၂။ ဇုဏှဇာတ်
ကတိသစ္စာတည်သော ဇုဏှမင်းအကြောင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သုဏောဟိ မယှံ ဝစနံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ ဇုဏှဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူသည်ရှိသော် အာနန္ဒာမထေရ်သည် ရအပ်သော ဆုရှစ်ပါးတို့ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု...
ဥပဋ္ဌာကရဟန်း မမြဲကြောင်း
ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ ပဌမဗောဓိ၌ အဝါနှစ်ဆယ်တို့ပတ်လုံး ဘုရားသခင်အား အမြဲ လုပ် ကျွေးသောသူ မရှိကုန်၊ ရံခါ နာဂသမာလထေရ် လုပ်ကျွေး၏။ ရံခါ နာဂိတထေရ် လုပ်ကျွေး၏။ ရံခါ ဥပဝါဏထေရ် လုပ်ကျွေး၏။ ရံခါ သုနက္ခတ်ရဟန်း လုပ်ကျွေး၏။ ရံခါ စုန္ဒရဟန်း လုပ်ကျွေး၏။ ရံခါ နန္ဒရဟန်း လုပ်ကျွေး၏။ ရံခါ သာဂတမထေရ်လုပ်ကျွေး၏။ ရံခါ မေဃိယထေရ် လုပ် ကျွေး၏။ ထိုအခါဝယ် တစ်နေ့သ၌ ဘုရားသခင်သည် ရဟန်းတို့ကို မိန့်တော်မူ၏။ ရဟန်းတို့ ယခုအခါဝယ် ငါဘုရားသည် ကြီးရင့်တော်မူပြီ၊ အချို့ကုန်သော ရဟန်းတို့သည် ဤခရီးဖြင့် သွားကုန်အံ့ဟု ဆိုသော်လည်း တစ်ပါးသော ခရီးဖြင့်သာ သွားကုန်၏။ အချို့သောရဟန်းတို့သည် ငါဘုရား၏ သပိတ်သင်္ကန်းတို့ကို မြေ၌ချကုန်၏။ ငါဘုရားကို အမြဲလုပ်အံ့သော တစ်ယောက်သောရဟန်းကို သိကြကုန်ဟု မိန့်တော်မူ၏။
(ဘုရားသခင်သည် ဤခရီးဖြင့် သွားကုန်အံ့ဟု မိန့်တော်မူလျက် ဖျက်၍ တစ်ပါးသောခရီးသို့ သွားသည်ကား ရှင်နာဂသမာလ မထေရ်တည်း၊ ဘုရားသခင်၏ သပိတ် သင်္ကန်းတော်ကို မြေ၌ ချထား၍ သွားသည်ကား မေဃိယမထေရ်တည်း။ )
ဘုရားရှင့်စကား နားမထောင်ကြ
မြတ်စွာဘုရားသည် အခါတစ်ပါး၌ ရှင်နာဂသမာလထေရ်နှင့် အဓွန့်ရှည်သော ခရီးသို့ သွားသည်ရှိသော် ခရီးနှစ်ကြောင်းကွဲရာ အရပ်သို့ ရောက်တော်မူလေ၏။ နာဂသမာလထေရ်လည်း ခရီးမှဖဲကြဉ်၍ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်ကား ဤခရီးတစ်ကြောင်းဖြင့် သွားပါအံ့ ဟု လျှောက်၏။ ဘုရားရှင်လည်း မသွားလေလင့်၊ ဤခရီးဖြင့်သာ သွားကြကုန်အံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ နာဂသမာသထရ်လည်း ဘုရားသခင်၏ သပိတ်သင်္ကန်းတော်ကို မြေ၌ချထား၍ ခရီးတစ်ကြောင်းဖြင့်သာ သွားလေ၏။ ထိုမထေရ်၏ သပိတ်သင်္ကန်းတို့ကို ခိုးသူတို့သည် လုယူကုန်ပြီး၍ ဦးခေါင်းကွဲအောင် ပုတ်ခတ်ကုန်၏။ မထေရ်လည်း ဘုရားရှင်မှတစ်ပါး ငါ၏ ကိုးကွယ်ရာ မရှိ ဟု သွေးယိုစီးလျက် အထံတော်သို့လာ၏။ ဘုရားရှင် မေးတတ်မူလတ်သော် ထိုအကြောင်းကိုလျှောက်၏။ ဘုရားရှင်လည်း ချစ်သားရဟန်း... မစိုးရိမ်လင့်၊ ဤအကြောင်းကိုမြင်၍ သင့်အား တားမြစ်သည် မဟုတ်လောဟု နှစ်သိမ့်စေတော်မူ၏။
တရံရောအခါ၌ မေဃိယမထေရ်နှင့်တကွ သားတို့နေရာဖြစ်သော အရှေ့ဝါးတော၌ ဇန္တုမည်သော ရွာငယ်တစ်ခုသို့ သွားလေ၏။ မေဃိကမထေရ်ကား ထိုရွာ၌ ဆွမ်းခံ၍ မြစ်နား၌ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်သော သရက်ဥယျဉ်တောကို မြင်လေသော် အရှင်ဘုရား၏ သပိတ်သင်္ကန်းတော်ကို ယူကုန်လော့၊ အကျွန်ုပ်ကား ဤသရက်ဥယျာဉ်၌ ရဟန်းတရားကို အားထုတ်အံ့ဟု ဆို၏။ ဘုရားရှင်လည်း သုံးကြိမ်မြောက်အောင် မြစ်တော်မူသော်လည်း နားမထောင်မူ၍ သွားလေ၏။ ထိုမထေရ်အား အကုသလဝိတက်သည် နှိပ်စက်ရကား တစ်ဖန်ပြန်၍ ထိုအကြောင်းကို ဘုရားရှင်အား လျောက်ထား၏။ ဘုရားရှင်လည်း ဤအကြောင်းကို ငါသိမြင်တော်မူ၍ မြစ်မူသည်မဟုတ်လော ဟု မိန့်တော်မူ၏။
ဥပဋ္ဌာက ရဟန်းလို
အစဉ်အတိုင်း သာဝတ္ထိပြည်သို့ ရောက်တော်မူလျှင် ထိုသာဝတ္ထိပြည်၌ ရဟန်းသံဃာ ခြံရံလျက် ဂန္ဓကုဋိတိုက်၌ ခင်းအပ်သော မြတ်သော ဘုရားနေရာ၌ နေတော်မူ၍ ချစ်သားရဟန်းတို့... ယခု ငါကား ကြီးရင့်ပြီ၊ အချို့သောရဟန်းတို့အား ဤခရီးဖြင့်သွားကုန်ဟု ငါဆိုလျက် ခရီးတစ်ပါးဖြင့်သာ သွားလေကုန်၏။ အချို့သော ရဟန်းကား ငါ၏ သပိတ်သင်္ကန်းတို့ကို ချထားကုန်ဘိ၏။ ငါ့အား မပြတ်လုပ်ကျွေးအံ့သောသူကို သိကြကုန် ဟု မိန့်တော်မူလျှင် ရဟန်းတို့အား ဓမ္မသံဝေဂဖြစ်၏။
လက်ခံတော်မမူ
ထိုအခါ အရှင်သာရိပုတ္တရာသည် ထ၍ ရှိခိုးလျက် ဘုန်းတော်ကြီးသော ရှင်ပင်ဘုရား အကျွန်ုပ်ကား ဘုရားရှင်ကို တောင့်တလျက် တစ်သင်္ချေနှင့် ကမ္ဘာတစ်သိန်း ပါရမီတို့ကိုဖြည့်၏။ အကျွန်ုပ်ကဲ့သို့ ပညာကြီးသောသူသည် လုပ်ကျွေးအပ်၏။ အကျွန်ုပ်လျှင် လုပ်ကျွေးပါအံ့ ဟု ရွှေနားတော်လျှာက်၏။ ဘုရားရှင်လည်း ချစ်သား သာရိပုတ္တရာ မသင့်၊ အကြင်အရပ်၌ သာရိပုတ္တရာနေ၏။ ထိုအရပ်ကား ဆိတ်ညံ့ခြင်းမရှိ၊ သာရိပုတ္တရာ၏ အဆုံး အမသည်ကား ငါဘုရား၏ အဆုံးအမနှင့်တူ၏။ သာရိပုတ္တရာကား လုပ်ကျွေးဖွယ်ကိစ္စမရှိ ဟု ပယ်တော်မူ၏။ ဤသို့သောနည်းဖြင့် မဟာမောဂ္ဂလာန် အစရှိသော မဟာသဝကတို့ကိုလည်း ပယ်တော်မူ၏။
အရှင်အာနန္ဒာကား ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။ သံဃာတို့လည်း ငါ့ရှင်အာနန္ဒာ သံဃာတို့သည် အလုပ်အကျွေးအရာကို တောင်းကြကုန်ပြီ၊ အရှင်အာနန္ဒာလည်း တောင်းလော့ ဟု ဆိုကုန်၏။ ရှင်အာနန္ဒာလည်း အရှင်တို့ တောင်း၍ ရသော အရာအထူးသည်အား အသို့လျှင်ဖြစ်သနည်း၊ အကျွန်ုပ်ကိုလည်း ဘုရားသခင် မြင်တော်မူသည်ပင်၊ အလိုတော်ရှိက အာနန္ဒာ ငါ့ကို လုပ်ကျွေးဘိလော့ ဟု မိန့်တော်မူလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ဘုရားရှင်လည်း ချစ်သားတို့ အာနန္ဒာကို သူတစ်ပါးတို့ မတိုက်တွန်းရပြီ၊ မိမိအလိုလိုသိ၍ ဘုရားကို လုပ်ကျွေးလတ္တံ့ ဟု မိန့်တော်မူ၏။ (ဤကား ဧကကနိပါတ် အင်္ဂုတ္တိုရ် အဋ္ဌကထာ)
အရှင်ဘုရားကို အကျွန်ုပ်သည် လုပ်ကျွေးပါအံ့ ဟု ဦးခေါင်း၌ လက်အုပ်ကိုတင်၍ ထကုန်သော သာရိပုတ္တရာမထေရ် အစရှိသည်တို့ကို သင်တို့၏ ဆုတောင်းခြင်းသည် အပြီးသို့ရောက်ကုန်ပြီ၊ မသင့်ဟု ပယ်တော်မူ၏။
အရှင်အာနန္ဒာ ဆုတောင်းပြီ
ထို့နောင်မှ ရဟန်းတို့သည် အာနန္ဒာမထေရ်ကို “ငါ့ရှင် သင်သည် အလုပ်အကျွေးအရာကို တောင်းပါလော့” ဟု ဆိုကုန်၍ အရှင်အာနန္ဒာ ဆုတောင်း၏။ တောင်းဟန်ကား-
ပယ်သောဆု လေးပါး
၁။ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား... အရှင်ဘုရားသည် အကျွန်ုပ်အား ကိုယ်တော်သည်ရတော်မူသောသင်္ကန်းကို မပေးပါသည်ဖြစ်အံ့။
၂။ ဘုဉ်းပေးတော်မူသော ဆွမ်းကို မပေးပါသည်ဖြစ်အံ့။
၃။ တစ်ခုသော ကုဋီတိုက်ခန်း၌ အတူတကွနေခြင်းကို မပေးပါသည် ဖြစ်အံ့။
၄။ အကျွန်ုပ်ကိုခေါ်၍ ပင့်ဖိတ်ရာသို့ မကြွသည်ဖြစ်အံ့။
တောင်းသောဆု လေးပါး
၁။ အကျွန်ုပ်သည် ပင့်အပ်သော ပင့်ဖိတ်ရာကို အရှင်ဘုရားသည် အကယ်၍ ကြွတော်မူပါသည်ဖြစ်အံ့။
၂။ အကျွန်ုပ်သည် တိုင်းတစ်ပါးမှ ဇနပုဒ်တစ်ပါးမှ အရှင်ဘုရားကို ဖူးမြင်ခြင်းငှာ လာသော ပရိသတ်ကို လာသောခဏ၌ ပြခြင်းငှာ အကယ်၍ ရပါသည်ဖြစ်အံ့။
၃။ အကြင်အခါ၌ အကျွန်ုပ်အား ယုံမှားသင်္ကာဖြစ်၏။ ထိုခဏ၌လျှင် အရှင်ဘုရားကို ဆည်းကပ်ခြင်းငှာ ရပါသည်ဖြစ်အံ့။
၄။ အရှင်ဘုရားသည် ကျွန်ုပ်၏မျက်ကွယ်၌ အကြင်တရားကိုဟောအံ့၊ ထိုတရားကို ပြန်ကြွလာသည်ရှိသော် အကျွန်ုပ်အား အကယ်၍ ဟောတော်မူပါသည်ဖြစ်အံ့။
ဤဆုရှစ်ပါးကို ရသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရားကို အကျွန်ုပ်သည် လုပ်ကျွေးပါအံ့ဟု တောင်း၏။
ဘုရားသခင်သည်လည်း ထိုအနန္ဒာအား ပေးတော်မူ၏။ ထိုအရှင်အာနန္ဒာသည် ထိုအခါမှစ၍ နှစ်ဆယ့်ငါးဝါတို့ပတ်လုံး မြဲသောအလုပ်အကျွေးဖြစ်၏။
အရှင်အာနန္ဒာ၏ ဂုဏ် ၇-ပါး
ထိုအရှင်အာနန္ဒာသည် ငါးပါးသောအရာ၌ ဧတဒဂ်ထားခြင်းသို့ရောက်၍-
၁။ ဓမ္မက္ခန္ဓာပေါင်း ရှစ်သောင်းလေးထောင်ကို ဆောင်နိုင်သည်နှင့် ပြည့်စုံခြင်း။
၂။ သောတာပတ္တိဖိုလ်ကိုရသည်နှင့် ပြည့်စုံခြင်း။
၃။ ရှေးကောင်းမှုအကြောင်းနှင့် ပြည့်စုံခြင်း။
၄။ မိမိစီးပွားကို မေးသည်နှင့် ပြည့်စုံခြင်း။
၅။ ဘုရားမျက်မှောက်တော်၌ နေရသည်နှင့် ပြည့်စုံခြင်း။
၆။ အသင့်အတင့် နှလုံးသွင်းခြင်းနှင့် ပြည့်စုံခြင်း။
၇။ ဘုရားကို အမှီရသည်နှင့် ပြည့်စုံခြင်း၊
ဤသို့ ခုနှစ်ပါးသောဂုဏ်တို့နှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍ ဘုရားအထံတော်၌ ဆုရှစ်ပါးဟူသော အမွေကိုရ၍ ဘုရားသခင် သသနာတော်ဝယ် ကောင်းကင်လယ်၌ လကဲ့သို့ ထင်ရှားစွာ ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စကးကိုဖြစ်စေကုန်၏။ “ငါ့ရှင်တို့ ဘုရားသခင်သည် ရှင်အာနန္ဒာကိုဆုပေးသဖြင့် ရောင့်ရဲစေတော်မူ၏” ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ဘုရားသခင်သည် ကြွတော်မူလာ၍ ရဟန်းတို့ ယခု ငါ လာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်မည်သော စကားကြောင့် စုဝေးကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားကြောင့် စုဝေးပါသည် ဟု ရွှေနားတော် လျှောက်လတ်သော် ရဟန်းတို့ ယခုသာလျှင် အာနန္ဒာကို ဆုပေးသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ငါဘုရားသည် အကြင်အကြင်ဆုကို အာနန္ဒာသည် တောင်း၏။ ထိုထို တောင်းတိုင်းသောဆုကို ပေးဖူးသည်သာလျှင်တည် ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကိုဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုလတ်သော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုမင်း၏ သားဖြစ်သော ဇုဏှမည်သော မင်းသားသည် ဖြစ်၍ တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အတတ်တို့ကိုသင်၍ ဆရာအား ခက်ဆစ်ခက်ရပ် မေးလျှောက်ခြင်းကို သုတ်သင်၍ ညဉ့်အဖို့ မှောင်မိုက်သောအခါ၌ ဆရာ့အိမ်မှထွက်၍ မိမိနေရာအရပ်သို့ လျင်စွာသွားသည်ရှိသော် တစ်ယောက်သာ ပုဏ္ဏားသည် ဥစ္စာဆွမ်းခံ၍ မိမိ၏နေရာအရပ်သို့ သွားသည်ကိုမမြင်၍ လက်ရုံးဖြင့်ခတ်မိ၍ ပုဏ္ဏား၏ထမင်းခွက်သည် ကွဲ၏။ ပုဏ္ဏားသည် လူးလဲ၍ ငိုမြည်တမ်း၏။ မင်းသားသည် သနားသဖြင့် ပြန်၍ ပုဏ္ဏားကို လက်ဖြင့်ကိုင်၍ ထူ၏။
ဗာရာဏသီမင်းထံ လာခဲ့
ပုဏ္ဏားသည် ချစ်သား သင်သည် ငါ၏ ထမင်းခွက်ကို ခွဲဘိ၏။ ငါ့အား ထမင်းခွက်အဖိုးကို ပေးလော့ ဟု ဆို၏။ မင်းသားသည် ပုဏ္ဏား ငါသည် ယခုအခါ၌ သင်၏ထမင်းခွက် အဖိုးကို ပေးခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ ငါသည်ကား ဗာရာဏသီမင်း၏ သားတည်း၊ ဇုဏှမင်းသားဟူသော အမည်ရှိ၏။ ငါသည် မင်းအဖြစ်၌ တည်သည်ရှိသော် လာ၍ ငါအား ဥစ္စာကို သင်တောင်းလော့ ဟု ဆို၍ အတတ်သင်ပြီးသော် ဆရာကိုရှိခိုး၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်၍ အဖအား အတတ်ကိုပြ၏။ အဖသည် အသက်ရှင်စဉ် ငါ့သားကို မြင်သည်ဖြစ်ပြီ၊ မင်းဖြစ်ပြီးသော ငါ့သားကို ငါကြည့်ရှုအံ့ ဟု မင်းအဖြစ်၌ အဘိသိက်သွန်း၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ဇုဏှအမည်ရှိသော မင်းဖြစ်၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြု၏။
ပုဏ္ဏားလာပြီ
ပုဏ္ဏားသည် ထိုအကြောင်းကိုကြား၍ ယခု ငါ၏ ထမင်းခွက်ဖိုးကို တောင်အံ့ ဟုကြံ၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့သွား၍ တန်ဆာဆင်အပ်သောမြို့ကို လက်ယာရစ် လှည့်လည်လျက် သွားသောမင်းကို တစ်ခုသော မြင့်သောအရပ်၌ တည်လျက် လက်ကိုဖြန့်၍ အောင်ဆုပေး၏။ မင်းသည် မကြည့်မူ၍လျှင် လွန်လေ၏။
ပုဏ္ဏားသည် ထိုမင်းသည် မမြင်သာအဖြစ်ကိုသိ၍ စကားကို ဖြစ်စေလိုရကား-
အတ္ထေန ဇုဏှမှိ ဣဓာနုပ္ပတ္တော။
န ဗြာဟ္မဏေ အဒ္ဓိကေ တိဋ္ဌမာနေ၊
ဂန္တဗ္ဗမာဟု ဒွိပဒိန္ဒ သေဋ္ဌ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၃။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏောဟိ၊ နာတော်မူဦးလော့။ ဇုဏမှိ၊ ဇုဏှမင်းကြီး၌။ အတ္ထေန၊ အလိုရှိသောကြောင့်။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အနုပတ္တော၊ ရောက်ပါ၏။ ဒိပဒိန္ဒ၊ အခြေနှစ်ချောင်း လူအပေါင်းကို အစိုးရတော်မူသော။ သေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်။ အဒ္ဓိကေ၊ အဓွန့်ရှည်သောခရီးကို လာကုန်သော။ တိဋ္ဌမာနေ၊ အလှူခံရပ်ကုန်သော။ ဗြာဟ္မဏေ၊ ပုဏ္ဏတို့ကို။ အနောလောကေတွာ၊ မကြည့်မူ၍။ ဂန္တဗ္ဗံ၊ သွားအပ်၏ဟု။ န အာဟု၊ ပညာရှိတို့ မဆိုကြကုန်။
အလိုရှိရာဆိုပါ
မင်းသည် ထိုပုဏ္ဏား၏စကားကိုကြား၍ ဆင်ကို ချွန်းဖြင့်နှိမ်၍-
ယေနာသိ အတ္ထေန ဣဓာနုပတ္တော။
ကံ ဝါ တွမတ္ထံ မယိ ပတ္ထယာနော၊
ဣဓာဂမော ဗြာဟ္မေ တဒိင်္ဃ ဗြူဟိ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၄။ ဗြာဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ သုဏောမိ၊ ငါနာအံ့။ တိဋ္ဌာမိ၊ ငါရပ်အံ့။ ယေန အတ္ထေန၊ အကြင်အကြောင်းကြောင့်လည်း။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အနုပတ္တော၊ ရောက်၏။ တံအတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ ဒေဟိ၊ သင်ဆိုတော့လော့။ တွံ၊ သင်ပုဏ္ဏားသည်။ ကံ ဝါ အတ္ထံ၊ အဘယ်အကျိုးကိုမူလည်း။ မယိ၊ ငါ၌။ ပတ္ထယာနော၊ တောင့်တ၍။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂမော၊ လာသနည်း။ ဗြာဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ တံ၊ သင့်ကို။ ဣင်္ဃ၊ ငါ တိုက်တွန်း၏။ ဗြူဟိ၊ ကြိုက်ရာဆိုလော့။
မင်းနှင့်ပုဏ္ဏား အချေအတင်
ထိုဂါထာမှတစ်ပါး ပုဏ္ဏား၏လည်းကောင်း, မင်း၏ လည်းကောင်း စကားတုံ့လှယ် ဟောပြောလိုသော မင်းပုဏ္ဏားနှစ်ယောက်တို့သည်-
ဒါသီ သတံ သတ္တဂဝံသတာနိ။
ပရော သဟဿဉ္စ သုဝဏ္ဏနိက္ခေ၊
ဘရိယာ စ မေ သာဒိသီ ဒွေ ဒဒါဟိ။
မန္တာ နု တေ ဗြာဟ္မဏ စိတ္တရူပါ။
ယက္ခာ နု တေ အဿဝါ သန္တိ ကေစိ၊
အတ္ထံ ဝါ မေ အဘိဇာနာသိ ကတ္တံ။
ယက္ခာပိ မေ အဿဝါ နတ္ထိ ကေစိ။
အတ္ထမ္ပိ တေ နာဘိဇာနာမိ ကတ္တံ၊
ပုဗ္ဗေ စ ခေါ သင်္ဂတိမတ္တမာသိ။
န တာဘိဇာနာမိ ဣတော ပုရတ္ထာ။
အက္ခာဟိ မေ ပုစ္ဆိတော ဧတမတ္ထံ၊
ကဒါ ကုဟိံ ဝါ အဟု သင်္ဂမော နော။
အဝသိမှသေ တက္ကသိလာယံ ဒေဝ။
တတ္ထန္ဓကာရမှိ တိမီသိကာယံ၊
အံသေန အံသံ သမဃဋ္ဋယိမှ။
သာရဏိယံ ဝီတိသာရယိမှ တတ္ထ။
သာယေဝ နော သင်္ဂတိမတ္တမာသိ၊
တတော န ပစ္ဆာ န ပုရေ အဟောသိ။
သမာဂမော သပ္ပုရိသေန ဟောတိ။
န ပဏ္ဍိတာ သင်္ဂတိ သန္ထဝါနိ။
ပုဗ္ဗေ ကတံဝါပိ ဝိနာသယန္တိ။
ပုဗ္ဗေ ကတံဝါပိ ဝိနာသယန္တိ။
ဗဟုမ္ပိ ဗာလေသု ကတံ ဝိနဿတိ၊
တထာ ဟိ ဗာလာ အကတညုရူပါ။
ပုဗ္ဗေ ကတံဝါပိ န နာသယန္တိ။
အပ္ပမ္ပိ ဓီရေသု ကတံ န နဿတိ၊
တထာ ဟိ ဓီရာ သုကတညုရူပါ။
ဒါသီသတံ သတ္တ ဂဝံသတာနိ။
ပရော သဟဿဉ္စ သုဝဏ္ဏနိက္ခေ၊
ဘရိယာ စ တေ သာဒိသီ ဒွေ ဒဒါမိ။
နက္ခတ္တရာဇာရိဝ တာရကာနံ။
အာပူရတိ ကာသိပတိ တထာဟံ၊
တယာပိ မေ သင်္ဂမော အဇ္ဇ လဒ္ဓေါ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
စည်းစိမ်ကိုပေးပါ
၁၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ ပဉ္စဂါမဝရာနိ၊ ငါးရွာသော ရွာဆုတို့ကို။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဒဒါဟိ၊ ပေးလှူတော်မူလော့။ ဒါသီသတံ၊ ကျွန်မတစ်ရာကိုလည်း။ ဒဒါဟိ၊ ပေးလော့။ သတ္တဂဝံသတာနိ၊ နို့ညှစ်နွားမ ခုနစ်ရာတို့ကိုလည်း။ ဒဒါဟိ၊ ပေးလော့။ ပရောသဟဿဉ္စ သုဝဏ္ဏနိက္ခေ၊ တစ်ထောင်မကသော ရွှေစင်နိက္ခတို့ကိုလည်း။ ဒဒါဟိ၊ ပေးတော်မူလော့။ သာဒိသီ၊ အဆင်းသဏ္ဌာန် ဇာတ် အမျိုးညွှန်းခြင်းအားဖြင့် တူကုန်သော။ ဒွေ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော။ ဘရိယာ စ၊ မယားတို့ကိုလည်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒဒါဟိ၊ ပေးတော်မူလော့။
ဂုဏ်ကျေးဇူးရှိသလော
၁၆။ ဗြဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ဘိံသရူပေါ၊ ကြီးစွာသော ဂုဏ်ကျေးဇူးဟု ဆိုအပ်သော။ တပေါ၊ အကျင့်သည်။ တေ၊ သင်ပုဏ္ဏားအား။ အတ္ထိ နု၊ ရှိပါကုန်၏လော။ ဗြဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တေ၊ သင်ပုဏ္ဏားအား။ စိတ္တရူပါ၊ ဆန်းကြယ်သော သဘောရှိကုန်သော။ မန္တာ၊ မန္တရားတို့သည်။ အတ္ထိ နု၊ ရှိပါကုန်၏လော။ အဿဝါ၊ သင့်သောစကားကို လိုက်နာတတ်ကုန်သော။ ကေစိ၊ အချို့ကုန်သော။ ယက္ခာ၊ နတ်တို့သည်။ တေ၊ သင်ပုဏ္ဏားအား။ သန္တိ၊ ရှိပါကုန်၏လော။ မေ၊ ငါ၏။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွါးကို။ ကတ္တံ ဝါ၊ ပြုဖူးသည်ကိုလည်း။ အဘိဇာနာသိ၊ သင်သိပါ၏လော။
မြင်ဖူးရုံပဲ ရှိပါသည်
၁၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ ငါ့အား။ တပေါ၊ အကျင့်ကျေးဇူးသည်လည်း။ န အတ္ထိ၊ မရှိပေ။ မန္တာ အပိ၊ မန္တန်သည်လည်း။ န အတ္ထိ၊ မရှိပေ။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အဿဝါ၊ စကားကို လိုက်နာတတ်ကုန်သော။ ကေစိ၊ အချို့ကုန်သော။ ယက္ခာ စ၊ နတ်တို့သည်လည်း။ နတ္ထိ-န သန္တိ၊ မရှိပေကုန်။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ အတ္ထံ၊ အကျိုး စီးပွားကို။ ကတမ္ပိ၊ ပြုဖူးသည်ကိုလည်း။ နာဘိဇာနာမိ၊ မသိပေ။ ပုဗ္ဗေ စ၊ ရှေး၌မူကား။ သင်္ဂတိမတ္တံ၊ ပေါင်းမိကာမျှသည်။ အာသိ၊ ဖြစ်ဖူး၏။
ဘယ်တုန်းက မြင်ဖူးသနည်း
၁၈။ ဇာနတော၊ သိသော။ မေ၊ ငါ့အား။ ဣဒံ၊ ဤမြင်ခြင်းသည်။ ပဌမံ ဒဿနံ၊ ရှေးဦးမြင်ခြင်းတည်း။ ဣတော၊ ဤမြင်သာအခါမှ။ ပုရတ္ထ၊ ရှေး၌။ တံ၊ သင့်ကို။ နာဘိဇာနာမိ၊ မသိစဘူး။ ကဒါ ဝါ၊ အဘယ်အခါ၌လည်းကောင်း။ ကုဟိံ ဝါ၊ အဘယ်အရပ်၌လည်းကောင်း။ နော၊ ငါတို့၏။ သင်္ဂမော၊ တကွ ပေါင်းဖော်မိကြသည်။ အဟု၊ ဖြစ်သနည်း။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ အက္ခာဟိ၊ ကြားဘိလော့။
တိုးမိခဲ့ကြသည်
၁၉။ ဒေဝ၊ ရှင်မင်းကြီး။ ဂန္ဓာရရာဇဿ၊ ဂန္ဓာရမင်း၏။ ရမ္မေ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော။ တက္ကသိလာယံ၊ တက္ကသိုလ်အမည်ရှိသော။ ပုရမှိ၊ ပြည်၌။ အဝသိမှသေ၊ နေဖူးကုန်၏။ တတ္ထ၊ ထိုတက္ကသိုလ်ပြည်၌။ တိမိသိကာယံ၊ တိမိသိကဟု ဆိုအပ်သော။ အန္ဓကာရမှိ၊ အမိုက်တိုက်၌။ အံသေန၊ အရှင်မင်းကြီး၏ပခုံးနှင့်။ အံသံ၊ အကျွန်ုပ်၏ပခုံးကို။ သမဃဋ္ဋယိမှ၊ ခတ်မိကုန်၏။
၂၀။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ တတ္ထ၊ ထိုခတ်မိရာ၌။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော။ တေ မယံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဌတွာန၊ ရပ်၍။ သာရဏီယံ၊ အောက်မေ့အပ်သောစကားကို။ ဝီတိယသာရယိမှ၊ ပြောကြကုန်၏။ တတ္ထ၊ ထိုခတ်မိရာ၌။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့အား။ သာယေဝ သင်္ဂတိမတ္တံ၊ ထိုပေါင်းဖော်ခြင်းမျှသည်။ အာသိ၊ ဖြစ်၏။ တတော၊ ထိုအခါမှ။ ကဒါစိ၊ တစ်ရံတစ်ဆစ်၌။ ပစ်ဆာ၊ နောက်၌လည်းကောင်း။ န အဟောသိ၊ မသိကြပေ။ ပုရေ ဝါ၊ ရှေး၌လည်း။ န အဟောသိ၊ မသိကြပေ။
ပေးလှူပါမည်
၂၁။ ဗြာဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ မနုဇေသု၊ လူတို့၌။ ယဒါ ကဒါစိ၊ အမှတ်မရှိသောအခါ၌။ သပ္ပုရိသေန၊ သူတော်ကောင်းနှင့်။ သမာဂမော၊ ပေါင်းဖော်ခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ သင်္ဂတိ သန္ထဝါနိဝါ၊ ခဏပေါင်းဖော်ခြင်း, ရှည်မြင့်စွာ ပေါင်းဖော်ခြင်းတို့ကို လည်းကောင်း။ ပုဗ္ဗ၊ ရှေး၌။ ကတံ ဝါပိ၊ ပြုဖူးသော ကျေးဇူးကိုလည်းကောင်း။ န ဝိနာသယန္တိ၊ မဖျက်ကုန်။
၂၂။ ဗာလာဝ ခေါ၊ သူမိုက်တို့သည်သာလျှင်။ သင်္ဂတိသန္ထဝါနိဝါ၊ ခဏပေါင်းဖော်ခြင်း, ရှည်မြင့်စွာ ပေါင်းဖော်ခြင်းတို့ကို လည်းကောင်း။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ကတံ ဝါပိ၊ ပြုဖူးသော သူ့ကျေးဇူးကို လည်းကောင်း။ ဝိနာသယန္တိ၊ ဖျက်ကုန်၏။ ဟိ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဗာလာ၊ သူမိုက်တို့သည်။ အကတညုရူပါ၊ သူ့ကျေးဇူးကို မသိတတ်သော သဘောရှိကုန်၏။ တထာ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဗာလေသု၊ သူမိုက်တို့၌။ ဗဟုမ္မိ၊ များစွာလည်း ဖြစ်သော။ ကတံ၊ ပြုဖူးသော သူ့ကျေးဇူးကို။ ဝိနဿတိ၊ ဖျက်ဆီးတတ်၏။
၂၃။ ဓီရာ စ ခေါ၊ ပညာရှိတို့သည်။ သင်္ဂတိ သန္ထဝါနိ ဝါ၊ ခဏပေါင်းဖော်ခြင်း, ရှည်မြင့်စွာ ပေါင်း ဖော်ခြင်းတို့ကို လည်းကောင်း။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ကတံ ဝါပိ၊ ပြုဖူးသော ကျေးဇူးကိုလည်းကောင်း။ န နာသယန္တိ၊ မဖျက်ဆီးကုန်။ ဟိ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဓီရာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ သုကတညုရူပါ၊ ကောင်းစွာ သူ့ကျေးဇူးကို သိသော သဘောရှိကုန်၏။ တထာ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဓီရေသု၊ ပညာရှိတို့၌။ အပ္ပမ္ပိ၊ အနည်းငယ်လည်းဖြစ်သော။ သုကတံ၊ ကောင်းစွာပြုအပ်သော သူ့ကျေးဇူကို။ န နဿတိ၊ မဖျက်။
၂၄။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တေ၊ သင့်အား။ ပဉ္စဂါမဝရာနိ၊ ငါးရွာသော ဆုတို့ကို။ ဒဒါမိ၊ ငါပေး၏။ ဒါသီသတဉ္စ၊ ကျွန်မိန်းမတစ်ရာကိုလည်းကောင်း။ သတ္တဂဝံသတာနိ၊ နို့ညှစ်နွားမ ခုနစ်ရာတို့ကိုလည်းကောင်း။ ပရောသဟဿဉ္စ သုဝဏ္ဏနိက္ခေ၊ အထောင်မကသော ရွှေစင်နိက္ခတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဒဒါမီ၊ ငါပေး၏။ သာဒိသီ၊ အဆင်းသဏ္ဌာန် ဇာတ် အမျိုးညွှန်းခြင်းအားဖြင့် တူကုန်သော။ ဒွေ ဘရိယာ စ၊ မယားနှစ်ယောက်တို့ကိုလည်းကောင်း။ တေ၊ သင့်အား။ ဒဒါမိ၊ ငါပေး၏။
၂၅။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်။ သမေစ္စ၊ ကပ်၍။ သင်္ဂမော၊ ပေါင်းဖော်ခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ကာသိပတိ၊ ကာသိတိုင်းရှင်။ တာရကာနံ၊ ကြယ်အပေါင်းတို့၏။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ နက္ခတ္တရာဇာ၊ လမင်းသည်။ အာပူရတိ ဣဝ၊ ပြည့်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ အဟံပိ၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်။ ဂါမဝရာဒီဟိ၊ ရွာဆုအစရှိသည်တို့ဖြင့်။ အာပူရတိ၊ ပြည့်၏။ ကာသိပတိ၊ ကာသိတိုင်းရှင်ဖြစ်သော မင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တယာ၊ ရှင်မင်းကြီးနှင့်။ သင်္ဂမောပိ၊ ပေါင်းမိခြင်းကိုလည်း။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ လဒ္ဓေါ၊ ရအပ်ပြီ။
ဘုရားလောင်းသည် ထိုပုဏ္ဏားအား များစွာသော စည်းစိမ် အခြံအရံကို ပေး၏။
ဇာတ်ပေါင်း... ဘုရားသခင်သည် ဤသို့သော ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုမှသာလျှင် အာနန္ဒာအား ဆုမြတ်တို့ကို ပေးသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ငါသည် မြတ်သောဆုဖြင့် ရောင့်ရဲစေဖူးသည်သာတည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားသည် ယခုအခါ အာနန္ဒာ ဖြစ်လာ၏။ မင်သည် သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားဖြစ်လာ၏ ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
နည်းငယ်ပေးဖူး၊ သူ့ကျေးဇူး၊ အထူးသိအပ်စွာ
နှစ်ခုမြောက်သော ဇုဏှဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဧကာဒသကနိပါတ်
၃။ ဓမ္မဒေဝပုတ္တဇာတ်
မတရားကျင့်သူကို တရားကျင့်၍ အောင်နိုင်ခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူသည်ရှိသော် ယသောကရော ပုညကရောဟမသ္မိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဓမ္မဒေဝပုတ္တဇာတ်ကို ဒေဝဒတ်၏ မြေမျိုသည်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုရောအခါ ဓမ္မသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့ရှင်တို့ ဒေဝဒတ်သည် ဘုရားသခင်နှင့်တကွ ဆန့်ကျင် ဘက်ပြု၍ မြေမျို၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ဘုရားသခင်သည် ကြွတော်မူလာ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် စည်းဝေးကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော အကြောင်းကြောင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါဘုရား၏ သာသနာတော်စက်၌ ပုတ်ခတ်ခြင်းကိုပြု၍ မြေမျိုသည်မဟုတ်၊ ရှေး၌လည်း ဓမ္မစက်၌ ပုတ်ခတ်ခြင်းကိုပေး၍ မြေမျို၍ အဝီစိသို့ လဲလျောင်းရသည် ဖြစ်၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ လွန်လေပြီးသော အကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ၌ ဗာရာဏ သီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုလတ်သော် ဘုရားလောင်းသည် ကာမာဝစရနတ်ပြည်၌ ဓမ္မနတ်သား ဖြစ်၏။ ဒေဝ ဒတ်သည် အဓမ္မနတ်သား ဖြစ်၏။
ဓမ္မနတ်သား
ထိုနှစ်ယောက်သော နတ်သားတို့တွင် ဓမ္မနတ်သားသည် နတ်၌ဖြစ်သော တန်ဆာကိုဆင်လျက် မြတ်သော နတ်ရထားကိုစီး၍ အမတ်အပေါင်း ခြံရံလျက် လူတို့သည် ညဉ့်အခါ ထမင်းကိုစား၍ မိမိတို့၏ အိမ်တံခါးတို့၌ နေကုန်စဉ် ရွာ, နိဂုံး, ဇနပုဒ်, မင်းနေပြည်ဝယ် ကောင်းကင် ၌ရပ်၍ သတ္တဝါတို့ကိုသတ်ခြင်း အစရှိကုန်သော အကုသလကမ္မပထတရား ဆယ်ပါးတို့ကိုကြဉ်၍ မိဘတို့ကိုကျွေးမွေးသော ကျင့်ဝတ်ကိုလည်းကောင်း၊ သုံးပါးသော သုစရိုက်တို့ကိုလည်းကောင်း၊ ဖြည့်ကျင့်ကုန်သည်ရှိသော် နတ်ပြည်သို့ လားကုန်၍ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ခံစားရကုန်လတ္တံ့ ဟု လူတို့ကို ကုသလကမ္မပထတရား ဆယ်ပါးတို့ကို ဆောက်တည်စေလျက် ဇမ္ဗူဒိပ်ကို လက်ယာရစ် လှည့်လည်၏။
အဓမ္မနတ်သား
အဓမ္မနတ်သားကား သူ့ အသက်ကို သတ်ကြကုန် ဤသို့ အစရှိသောနည်းဖြင့် အကုသလကမ္မပထတရား ဆယ်ပါးတို့ကို နှိုးဆော်လျက် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းကို လက်ဝဲရစ် လှည့်လည်၏။
ခရီးရင်ဆိုင်မိကြ
ထိုအခါ ထိုနတ်သားနှစ်ဦးတို့၏ ရထားတို့သည် ကောင်းကင်၌ ရှေးရှု ဆိုင်မိကြကုန်၏။ ထိုနှစ်ဦးတို့၏ ပရိသတ်တို့သည် သင်တို့သည် အသူ၏ ပရိသတ်တို့နည်း၊ သင်သည် အသူ၏ ပရိသတ်တို့နည်း ဤသို့ မေးကြကုန်၍
ငါတို့သည် ဓမ္မနတ်၏ ပရိသတ်တို့တည်း၊ ငါတို့သည် အဓမ္မနတ်၏ ပရိသတ်တိုဘတည်း ဟု ပြောဆိုကြကုန်၍ ခရီးမှ သက်ကုန်၍ နှစ်ဖြာဖြစ်ကုန်၏။
လမ်းဖယ်ပေးပါ
ဓမ္မနတ်သားသည်လည်း အဓမ္မနတ်သားကိုခေါ်၍ အဆွေ သင်သည် အဓမ္မနတ်သား မည်၏။ ငါကား ဓမ္မနတ်သား မည်၏။ ခရီးသည် ငါ့အား လျောက်ပတ်၏။ သင်၏ ရထားကိုဆုတ်၍ ငါ့အား ခရီးကိုပေးလော့ ဟု ဆိုလိုရကား-
သဒါတ္ထုတော သမဏဗြာဟ္မဏာနံ။
မဂ္ဂါရဟော ဒေဝ မနုဿပူဇိတော။
ဓမ္မော အဟံ ဒေဟိ အဓမ္မ မဂ္ဂံ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၆။ အဓမ္မ၊ အဓမ္မနတ်သား။ အဟံ၊ ငါထည်။ ယသောကရော၊ လူနတ်တို့၏ စည်းစိမ်ချမ်းသာကိုပြုသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ ပုညကရော၊ လူနတ်တို့၏ ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို ပြုသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ သမဏဗြာဟ္မဏာနံ၊ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့အား။ သဒါတ္ထုတော-သဒါ ထုတော၊ အခါ ခပ်သိမ်း ချီးမွမ်းသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ ဓမ္မော၊ ဓမ္မမည်သော။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒေဝမနုဿပူဇိတော၊ နတ်လူတို့သည် ပူဇော်အပ်သည်ဖြစ်၍။ မဂ္ဂါရဟော၊ ခရီးအား ထိုက်၏။ မဂ္ဂံ၊ ခရီးကို။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒေဟိ၊ ပေးလော့။
အချေအတင် ပြောကြပုံ
ထိုဂါထာမှ နောက်ဖြစ်ကုန်သော-
အသန္တသန္တော ဗာလဝါဟမသ္မိ။
သ ကိဿ ဟေတုမှိ တဝဇ္ဇ ဒဇ္ဇံ၊
မဂ္ဂံ အဟံ ဓမ္မ အဒိန္နပုဗ္ဗံ။
ပစ္ဆာ အဓမ္နော ဥဒပါဒိ လောကေ။
ဇေဋ္ဌော စ သေဋ္ဌော စ သနန္တနော စ။
ဥယျာဟိ ဇေဋ္ဌဿ ကနိဋ္ဌ မဂ္ဂါ။
အရဟတိ တေဟံ ဒဒေယျ မဂ္ဂံ။
ယုဒ္ဓဉ္စ နော ဟေတု ဥဘိန္နမဇ္ဇ၊
ယုဒ္ဓမှိ ယော ဇေဿတိ တဿ မဂ္ဂေါ။
မဟဗ္ဗလော အမိတယသော အတုလျော။
ဂုဏေဟိ သဗ္ဗေဟိ ဥပေတရူပေါ၊
ဓမ္မော အဓမ္မ တွံ ကထံ ဝိဇေဿသိ။
န ဇာတရူပေန ဟနန္တိ လောဟံ။
သစေ အဓမ္မော ဟဉ္ဆတိ ဓမ္မမဇ္ဇ၊
အယော သုဝဏ္ဏံ ဝိယ ဒဿနေယျံ။
န တုယှ ဝုဍ္ဎာ စ ဂရု စ အတ္ထိ။
မဂ္ဂဉ္စ တေ ဒမ္မိ ပိယာပ္ပိယေန၊
ဝါစာ ဒုရုတ္တာနိပိ တေ ခမာမိ။
ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာတို့ကို ထိုနတ်သားနှစ်ဦးတို့သည်လျှင် စကားတုံ့လှယ် ပြောဆိုကြသည်၏ အစွမ်းအားဖြင့် ဆိုအပ်ကုန်၏။
ဘာကြောင့် ဖယ်ရမတုံး
၂၇။ ဓမ္မ၊ ဓမ္မနတ်သား။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဓမ္မယာနံ၊ အဓမ္မရထားကို။ ဒဠှံ၊ မြဲစွာ။ အာရုဟိတွာ၊ စီး၍။ အသန္တသန္တော၊ မကြောက်သည်။ ဗလဝါ၊ အားကြီးသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ကိဿ ဟေတုမှိ၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ အဒိန္နပုဗ္ဗံ၊ ပေးစဘူးသော။ မဂ္ဂံ၊ ခရီးကို။ တဝ၊ သင့်အား။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ ဒဇ္ဇံ၊ ပေးရအံ့နည်း။
ငါက အကြီးဖြစ်တယ်
၂၈။ အဓမ္မ၊ အဓမ္မနတ်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးကမ္ဘာဦး၌ ဖြစ်သော။ လောကေ၊ လူ၌။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ ဓမ္မော၊ ကုသိုလ်ဓမ္မသည်။ ပါတုရဟောသိ၊ ထင်ရှားဖြစ်၏။ ပစ္ဆာ၊ နောက်မှ။ အဓမ္မော၊ အကိုသိုလ်ဓမ္မသည်။ ဥဒပါဒိ၊ ထင်ရှားဖြစ်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဇေဋ္ဌော စ၊ ကြီးလည်းကြီး၏။ သေဋ္ဌော စ၊ မြတ်လည်းမြတ်၏။ သနန္တနော စ၊ ရှေး၌လည်းဖြစ်၏။ ကနိဋ္ဌ၊ အငယ်သည်။ ဇေဋ္ဌဿ၊ အကြီးအား။ မဂ္ဂါ၊ ခရီးမှ။ ဥယျာဟိ၊ ဖဲလော့။
စစ်ရှုံးမှ ဖယ်မယ်
၂၉။ ဓမ္မ၊ ဓမ္မနတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယာစနာယ၊ တောင်းသဖြင့်။ တေ၊ သင့်အား။ မဂ္ဂံ၊ ခရီးကို။ န ဒဒေယျံ၊ မပေး။ ပတိရူပါပိ၊ သင့်တင့်စွာ ဆိုသဖြင့်လည်း။ န ဒဒေယျံ၊ ငါမပေး။ န အရဟတိ၊ မထိုက်။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ ဥဘိန္နံ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော။ နော၊ ငါတို့အား။ ယုဒ္ဓဉ္စ၊ စစ်ထိုးခြင်းသည်လျှင်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေလော့။ ယုဒ္ဓမှိ၊ စစ်ထိုးရာ၌။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဇေဿတိ၊ အောင်လတ္တံ့။ တဿ၊ ထိုသူအား။ မဂ္ဂေါ၊ ခရီးသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။
ငါ့ကို မင်းမနိုင်ဘူး
၃၀။ အဓမ္မ၊ အဓမ္မနတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ သဗ္ဗာ ဒိသာ၊ အရပ်ရှစ်မျက်နှာတို့၌။ အနုဝိသဋော၊ ပျံ့နှံ့ထင်ရှားသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ မဟဗ္ဗလော၊ ကြီးစွာသော ခွန်အားရှိ၏။ အမိတယသော၊ မနှိုင်းယှဉ်အပ်သော အခြံအရံရှိ၏။ အတုလျော၊ ငါနှင့်တူသောသူမရှိ။ သဗ္ဗေဟိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဂုဏေဟိ၊ ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့နှင့်။ ဥပေတရူပေါ၊ ပြည့်စုံသော သဘောရှိသော။ ဓမ္မော၊ ဓမ္မနတ်သားကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဝိဇေဿသိ၊ အောင်လိမ့်နည်း။
ရွှေကို သံဖြင့်ဖြတ်နိုင်တယ်
၃၁။ ဓမ္မ၊ ဓမ္မနတ်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ လောဟေန၊ သံဖြင့်။ ဇာတရူပံ၊ ရွှေကို။ ဟညတိ၊ ဖြတ်နိုင်၏။ ဇာတရူပေန၊ ရွှေဖြင့်။ လောဟံ၊ သံကို။ န ဟနန္တိ၊ မဖြတ်နိုင်ကုန်။ စေ၊ အကယ်၍။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ အဓမ္မော၊ အဓမ္မနတ်သည်။ ဓမ္မံ၊ ဓမ္မနတ်ကို။ ဟဉ္ဆတိ၊ သတ်အံ့။ အယော၊ သံသည်။ သုဝဏ္ဏံ၊ ရွှေကို။ ဒဿနေယျံ ဝိယ၊ ဖျက်ဆီးသည်ကို မြင်အပ်သကဲ့သို့။ ဒဿနေယျံ၊ ငါဖျက်ဆီးသည်ကို မြင်အံ့။
ငါကပဲ လမ်းဖယ်ပေးပါမယ်
၃၂။ အဓမ္မ၊ အဓမ္မနတ်။ သစေ၊ အကယ်၍။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ယုဒ္ဓဗလော၊ စစ်ထိုးခြင်း၌ အားရှိအံ့။ တူယှံ၊ သင့်အား။ ဝုဍ္ဎာ စ၊ ကြီးသော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ ဂရု စ၊ အရိုအသေပြုအပ်သော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ န အတ္ထိ၊ မရှိကုန်။ ပိယာပ္ပိယေန၊ ချစ် မချစ်သဖြင့်။ မဂ္ဂဉ္စ၊ ခရီးကိုလည်း။ တေ၊ သင့်အား။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။ တေ၊ သင်၏။ ဝါစာဒုရုတ္တာနိပိ၊ ကြမ်းကြုတ်ခက်ထန်သော စကားတို့ကိုလည်း။ ခမာမိ၊ ငါသည်းခံ၏။
အဓမ္မနတ်သား မြေမျိုခံရ
ဘုရားလောင်းသည်ကား ဤဂါထာကို မိန့်ဆိုတော်မူသော ခဏ၌ အဓမ္မနတ်သားသည် ရထား၌မတည်နိုင်၍ ဦးခေါင်းဇောက်ထိုး မြေသို့ကျ၍ မြေမျိုပြီးလျှင် အဝီစိငရဲ၌ ဖြစ်လေ၏။ ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူ၍ ဘုရားဖြစ်ပြီးလျှင်-
အဝံသိရော ပတိတော ဥဒ္ဓပါဒေါ။
ယုဒ္ဓတ္ထိကော စ န လဘာမိ ယုဒ္ဓံ၊
ဧတ္တာဝတာ ဟောတိ ယတော အဓမ္မော။
ဟန္တွာ အဓမ္မံ ဝိဟနိတွာ ဘူမျာ။
ပါယာသိ ဝိတ္တော အဘိရူယှ သံန္ဒနံ၊
မဂ္ဂေနေဝ အတိဗလော သစ္စနိက္ကမော။
အသမ္မာနိတာ ယဿ သကေ အဂါရေ။
ဣဓေဝ နိက္ခိပ္ပ သရီရဒေဟံ၊
ကာယဿ ဘေဒါ နိရယံ ဝဇန္တိ တေ။
ယထာ အဓမ္မော ပတိတော အဝံသိရော။
သုသမ္မာနိတာ ယဿ သကေ အဂါရေ။
ဣဓေဝ နိက္ခိပ္ပ သရီရဒေဟံ၊
ကာယဿ ဘေဒါ သုဂတိံ ဝဇန္တိ တေ။
ယထာပိ ဓမ္မော အဘိရူယှ သန္ဒနံ။
ဟူသော ကြွင်းသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၃၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ယုဒ္ဓိတ္ထိကော၊ စစ်ထိုးခြင်းကို အလိုရှိသော။ အဓမ္မော၊ အဓမ္မနတ်သည်။ ဣဒဉ္စ ဝစနံ၊ ဤဓမ္မနတ်၏ စကားကိုလျှင်။ သုတွာ၊ ကြား၍။ အဝံသိရော၊ ဦးခေါင်းဇောက်ထိုး။ ဥဒ္ဓံပါဒေါ၊ ခြေမိုးမျှော်။ ယုဒ္ဓံ၊ စစ်ထိုးခြင်းကို။ န လဘာမိ၊ ငါမရပြီ။ ဣတိ၊ ဤသို့ မြည်တမ်း၍။ ပတိတော၊ ကျလေ၏။ ဧတ္တာဝတာ၊ ဤသို့ကျသဖြင့်။ အဓမ္မော၊ အဓမ္မနတ်ကို။ ဟတော၊ သတ်အပ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ခန္တိဗလော၊ သည်းခံခြင်းအားနှင့် ပြည့်စုံသော။ အတိဗလော၊ အလွန်အားကြီးသော။ သစ္စနိက္ကမော၊ မှန်သော လုံ့လရှိသော။ ဝိတ္တော၊ စည်းစိမ်ဥစ္စာနှင့် ပြည့်စုံသော ဓမ္မနတ်သည်။ ယုဒ္ဓဗလံ၊ အဓမ္မနတ်၏ စစ်သည်ဗိုလ်စုကို။ ဝိဇေတွာ၊ အောင်၍။ အဓမ္မံ၊ အဓမ္မနတ်ကို။ ဟန္တွာ၊ သတ်၍။ ဘူမျာ၊ မြေ၌။ နိဟနိတွာ၊ မြှုပ်လတ်၍။ သန္ဒနံ၊ မိမိရထားကို။ အဘိရူယှ၊ စီး၍။ မဂ္ဂေနေဝ၊ ခရီးဖြင့်သာလျှင်။ ပါယာသိ၊ သွားလေ၏။
ကြီးသူမိဘ မရိုသေပြစ်
၃၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ယဿ၊ အကြင်သူအား။ သကေ အဂါရေ၊ မိမိအိမ်၌။ မာတာ စ၊ အမိသည်လည်းကောင်း။ ပိတာ စ၊ အဖသည်လည်းကောင်း။ သမဏဗြဟ္မဏာ စ၊ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့သည်လည်းကောင်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုအမိ အဖ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့ကို။ အသမ္မာနိတာ၊ အရိုအသေ မပြုသောကြောင့်။ ဣဓေဝ၊ ဤလောက၌လျှင်။ သရီရဒေဟံ၊ ကိုယ်ခန္ဓာကို။ နိက္ခိပ္ပ၊ စွန့်ပစ်၍။ အဓမျမော၊ အဓမ္မနတ်သည်။ အဝံသိရော၊ ဦးခေါင်းဇောက်ထိုး။ ပတိတော ယထာ၊ ကျသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ ကာယဿ၊ ကိုယ်၏။ ဘေဒါ၊ ပျက်သည်မှ။ ပရံ၊ နောက်၌။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ ဝဇန္တိ၊ သွားရကုန်၏။
ကြီးသူမိဘ ရိုသေကျိုး
၃၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ယဿ၊ အကြင်သူအား။ သကေ အဂါရေ၊ မိမိအိမ်၌။ မာတာ စ၊ အမိကို လည်းကောင်း။ ပိတာ စ၊ အဖကိုလည်းကောင်း။ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ၊ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့ကို လည်းကောင်း။ သုသမ္မာနိတာ၊ ကောင်းစွာ အရိုအသပြုသောကြောင့်။ ဣဓေဝ၊ ဤလောက၌လျှင်။ သရီရဒေဟံ၊ ခန္ဓာကိုယ်ကို။ နိက္ခိပ္ပ၊ စွန့်ပစ်၍။ ဓမ္မော၊ ဓမ္မနတ်သားသည်။ သန္ဒနံ၊ မိမိရထားကို။ အဘိရုယှ၊ စီး၍။ ဝဇတိ ယထာ၊ သွားသကဲ့သို့။ ထထာ၊ ထို အတူ။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ ကာယဿ၊ ကိုယ်၏။ ဘေဒါ၊ ပျက်သည်မှ။ ပရံ၊ နောက်၌။ သုဂတိံ၊ သုဂတိဘဝသို့။ ဝဇန္တိ၊ သွားရကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤသို့ တရားတော်ကို ဟောတော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုမှသာလျှင် ဒေဝဒတ်သည် ငါဘုရားနှင့်ဆန့်ကျင်သောကြောင့် မြေမျိုသည်မဟုတ်၊ ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်ကို မြေမျိုဖူးသည်သာတည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ အဓမ္မနတ်သည် ယခုအခါ ဒေဝဒတ်ဖြစ်လာ၏။ ထိုအဓမ္မနတ်၏ ပရိသတ်တို့သည်လည်း ဒေဝဒတ်၏ ပရိသတ်တို့ ဖြစ်လာကုန်၏။ ဓမ္မနတ်သားကား သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားဖြစ်တော်မူလာ၏။ ဓမ္မနတ်၏ ပရိသတ်တို့သည်ကား ယခုအခါ ဘုရား၏ ပရိသတ်ဖြစ်လာကုန်၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။
တရားမသက်၊ အမှားဘက်၊ အပျက်ဖြစ်လိမ့်မည်
သုံးခုမြောက်သော ဓမ္မဒေဝပုတ္တဇာတ်သည်ပြီး၏။
*****
ဧကာဒသကနိပါတ်
၄။ ဥဒယဘဒ္ဒဇာတ်
နတ်သမီးနှင့်တူသော မိန်းမနှင့်သော်လည်း မပြစ်မှားခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်လူတို့၏ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူသည်ရှိသော် သာသနာတော်မှ ဆန့်ကျင်သော ရဟန်းတစ်ယောက်ကို အကြောင်းပြု၍ ဧကာ နိသိန္နာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဥဒယဘဒ္ဒဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် ကုသ၌ ထင်ရှားစွာ ဖြစ်လတ္တံ့။ အထူးကိုဆိုအံ့။ ဘုရားသခင်သည် ထိုရဟန်းကို သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့မရွှင် ဆန့်ကျင်သောဟု ငါးကြားတော်မူသည် မှန်သလော ဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား မှန်ပါ၏ ဟု နားတော် လျှောက်လတ်သော် ရဟန်း အဘယ့်ကြောင့် ကိလေသာ၏အစွမ်းဖြင့် ဤသို့သဘောရှိသော ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်ရာ ဘုရားသာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုလျက် ဆန့်ကျင်ဘိသနည်း၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ကြွယ်ဝပြည့်စုံသော တစ်ဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော သုရုန္ဓနမြို့၌ မင်းပြုသည်ရှိသော် နတ်သမီးနှင့်တူသော။ မိန်းမနှင့်တကွ အနှစ်ခုနစ်ရာတို့ပတ်လုံး တစ်ခုသောတိုက်ခန်း၌ နေကုန်လတ်သော်လည်း ဣန္ဒြေကိုဖျက်၍ လောဘတဏှာ၏ အစွမ်းဖြင့် မကြည့်ဘူးကုန်ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ကာသိတိုင်း သုရုန္ဓနမြို့၌ ကာကရာဇ်မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုမင်းအား သားသမီးတို့သည် မရှိကုန်၊ ထိုမင်းသည် မိမိ၏ မိဖုရားတို့ကို သားဆုကို တောင်းလော့ ဟု တိုက်တွန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလေင်းသည် ဗြဟ္မာ့ပြည်မှ စုတေ၍ မင်း၏ မိဖုရားကြီး၏ဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုအခါ မင်းသားအား လူများ၏ နှလုံးကိုပွားစေ၍ ဖွားမြင်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ဥဒယဘဒ္ဒ ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။
မင်းသားသည် ခြေဖြင့်သွားနိုင်သောအခါ တစ်ပါးသော သတ္တဝါသည် ဗြဟ္မာပြည်မှစုတေ၍ ထိုမင်း၏ မိဖုရားတစ်ယောက်ဝမ်း၌ သတို့သမီး ဖြစ်၏။ ထိုမင်းသမီးအားလည်း ဥဒယဘဒ္ဒါ ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။
မင်းသားသည် အရွယ်သို့ရောက်သည်ရှိသော် အလုံးစုံသော အတတ်နှင့် ပြည့်စုံခြင်းသို့ ရောက်၏။ ဖွားသည်မှစ၍ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်၏။ အိပ်မက်ဖြင့်သော်လည်း မေထုန်အကျင့်ကို မသိစဘူး၊ ထိုမင်းသား၏ စိတ်သည် ကိလေသာတို့၌ မကပ်ငြိ၊ မင်းသည် သားတော်ကို မင်းအဖြစ်၌ အဘိသိက်သွန်း၍ ကချေသည်တို့ကို လုပ်ကျွေးစေအံ့ ဟု မင်းသားအထံသို့ သတင်းစကားကို စေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် အကျွန်ုပ်သည် မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိပါ၊ ကိလေသာတို့၌ အကျွန်ုပ်၏စိတ်သည် မကပ်ငြိ ဟု ပယ်၏။ အဖန်တလဲလဲ ဆိုသတ်သော်လျှင် ဇမ္ဗူရစ် ရွှေစင်ဖြင့်ပြီးသော မိန်းမရုပ်ကို ပြုလုပ်စေ၍ ဤအရုပ်နှင့်တူသော မိန်းမကိုရသော် မင်းအဖြစ်ကို ဝန်ခံအံ့ ဟု မယ်တော် ခမည်းတော်တို့အား စေ၏။ ထိုမိဘတို့သည် ထိုရွှေရုပ်ကို ဇမ္ဗူဒိပ်တစ်ကျွန်းလုံးကို လှည့်လည်စေ၍ ထိုအရုပ်နှင့်တူသော မိန်းမကို မရကုန်၍ ဥဒယဘဒ္ဒါ မင်းသမီးကို တန်ဆာဆင်၍ ထိုရွှေရုပ်၏အနီး၌ ထားကုန်၏။
မင်းဖြစ်ပြီ
ထိုဥဒယဘဒ္ဒါ မင်းသမီးသည် ထိုရွှေရုပ်ကိုလွှမ်းမိုး၍ တည်၏။ ထိုအခါ၌ ထိုသူနှစ်ယောက်တို့သည် အလိုမရှိကုန်ဘဲလျှင် အဖတူ အမိခြား နှစ်မဖြစ်သော ဥဒယဘဒ္ဒါမင်းသမီးကို မိဖုရားကြီးပြု၍ ဘုရားလောင်းကို မင်းအဖြစ်ဖြင့် အဘိသိက် သွန်းကုန်၏။
ရဟန်းပြုခြင်း
ထိုနှစ်ယောက်သော သူတို့သည်လည်း မြတ်သော အကျင့်ဖြင့် နေခြင်းကိုသာလျှင် နေကုန်၏။ နောက်အဖို့၌ မိဘတို့၏ သေလွန်သဖြင့် ဘုရားလောင်းသည် မင်းပြု၏။
ကတိကဝတ်
နှစ်ယောက်သော မင်းမိဖုရားတို့သည် တစ်ခုသောတိုက်ခန်း၌ နေကုန်သော်လည်း တဏှာ၏ အစွမ်းဖြင့် ဣန္ဒြေတို့ကိုဖျက်၍ အချင်းချင်း မကြည့်ဘူးကုန်။ စင်စစ်သော်ကား တို့နှစ်ယောက်တို့တွင် အကြင်သူသည် ဦးစွာသေအံ့၊ ထိုသူသည် ဖြစ်ရာအရပ်မှလာ၍ ဤမည်သောအရပ်၌ ဖြစ်သည်ဟု ကြလော့ ဟု ကတိကဝတ်ကို ပြုကုန်၏။
သိကြားမင်းဖြစ်ပြီး
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် အဘိသိက်ခံသည်မှ အနှစ်ခုနစ်ရာလွန်သဖြင့် သေခဲ့၏။ တစ်ပါးသော မင်းသည် မဖြစ်၊ ဥဒယဘဒ္ဒါမင်းသမီး၏ အာဏာဖြင့်သာ အမတ်တို့သည် တိုင်းပြည်ကို ဆုံးမကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် တာဝတိံသာနတ်ပြည်၌ သိကြားမင်း၏အဖြစ်သို့ရောက်၍ စည်းစိမ် အခြံအရံများသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ခုနှစ်ရက်ပတ်လုံး အောက်မေ့ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ ထိုဘုရားလောင်းသည် လူတို့၏ အရေအတွက် အနှစ်ခုနစ်ရာလွန်သဖြင့် ဆင်ခြင်၍ ဥဒယဘဒ္ဒါမင်းသမီးကို ဥစ္စာဖြင့် ဖျားယောင်းစုံစမ်း၍ မြတ်သောအသံကို ဆိုစေ၍ တရားဟော၍ ကတိကဝတ်ကို လွှတ်စေ၍ ပြန်အံ့ ဟု ကြံ၏။ ထိုအခါဝယ် လူတို့အား အနှစ်တစ်သောင်း အသက်ရှည်သောအခါ ဖြစ်သတတ် မင်းသမီးလည်း ထိုနေ့ညဉ့်အဖို့၌ ပိတ်ကုန်သော မြတ်သော ပြာသာဒ်အထက်၌ တန်ဆာဆင်သော ကျက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းဝယ် တစ်ယောက်အတည်းလျှင် မတုန်မလှုပ် မိမိ၏သီလကို ဆင်ခြင်လျက်နေ၏။
မိဖုရားကို စမ်းကြည့်ပုံ
ထိုအခါ၌ သိကြားမင်းသည် ရွှေပဲရုပ်ဖြင့်ပြည့်သော ရွှေခွက်တစ်လုံးကိုယူ၍ လာပြီးလျှင် အိပ်ရာ တိုက်ခန်း၌ ထင်ရှားဖြစ်၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ ရပ်လျက် ထိုမင်းသမီးနှင့် အတူတကွ စကားပြောဟောလိုရကား-
ပါသာဒမာရုယှ အနိန္ဒိတင်္ဂီ။
ယာစာမိ တံ ကိန္နရနေတ္တစက္ခု။
ဣမေကရတ္တိံ ဥဘယော ဝသေမ။
ဟူသော ရှေးဦးသော ဤဂါထာကိုဆို၏။
တညဉ့်မျှ အတူနေပါရစေ
၃၇။ သုစိ၊ စင်ကြယ်သော အဝတ်ကိုလည်း ဝတ်ထသော။ သညတူရူ၊ သိမ်းဆည်း၍ ထားအပ်သော ပေါင်ရှိသော။ အနိန္ဒိတင်္ဂီ၊ မကဲ့ရဲ့အပ်သော ကိုယ်ရှိသော။ ကိန္နရနေတ္တစက္ခု၊ ကိန္နရီနှင့်တူသော မျက်စိရှိသော။ ရာဇဓီတ၊ မင်းသမီး။ ပါသာဒံ၊ ပြာသဒ်ထက်သို့။ အာရုယှ၊ တက်၍။ ဧကာ၊ ထစ်ယောက်ထီးတည်း။ နိသိန္နာ၊ နေ၏။ တံ၊ သင့်ကို။ ယာစာမိ၊ ခွင့်တောင်း၏။ ဣမံ ဧကရတ္တိံ၊ ဤတစ်ညဉ့်ကို။ ဥဘယာ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည်။ ဝသေမ၊ အတူတကွနေလိုပါကုန်၏။
ဘယ်လို လာသလဲ
ထို့နောင်မှ မင်းသမီးသည်-
ရက္ခိတံ ခဂ္ဂဟတ္ထေဟိ၊ ဒုပ္ပဝေသမိဒံ ပုရံ။
အထ ကေန နု ဝဏ္ဏေန၊ သင်္ဂမံ ဣစ္ဆသေ မယာ။
ဟူသော နှစ်ခုသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၈။ ဣဒံပုရံ၊ ဤသုရုန္ဓနပြည်သည်။ ဩကိဏ္ဏန္တရပရိခံ၊ ကျုံးသုံးတန် ခြံရံ၏။ ဒဠှမဋ္ဋာလကောဋ္ဌကံ၊ မြဲမြံသော ပြအိုး ပစ္စင် တံခါးမုခ်နှင့်လည်း ပြည့်စုံ၏။ ခဂ္ဂဟတ္ထေဟိ၊ သန်လျက်လက်စွဲကုန်သော သူတို့သည်။ ရက္ခိတံ၊ စောင့်ရှောက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ဒုပ္ပဝေသံ၊ ဝင်နိုင်ခဲ၏။
၃၉။ ဒဟရဿ ဝါ၊ သူငယ်၏လည်းကောင်း။ ယုဝိနောစာပိ၊ အရွယ်ရောက်သူ သူရဲသူခက်၏ လည်းကောင်း။ အာမော စ၊ လာခြင်းမည်သည်လည်း။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိစဘူး။ အထ၊ ထိုသို့ မရှိစဘူးလျက်။ ကေန ဝဏ္ဏန၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ မယာ၊ ငါနှင့်။ သင်္ဂမံ၊ အုံးအိပ်ရာယှဉ်တွဲ၍ မေတ္တာရစ်ခွေ ကြာနှင့်ရေကဲ့သို့ အဆွေခင်ပွန်းဖွဲ့၍ နေခြင်းကို။ ဣစ္ဆသေ နု၊ အလိုရှိသနည်း။
ငါ နတ်သားဖြစ်တယ်
ထိုအခါ သိကြားမင်းသည်-
တွံ မံ နန္ဒယ ဘဒ္ဒန္တေ၊ ပုဏ္ဏကံသံ ဒဒါမိ တေ။
ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၀။ ကလျာဏိ၊ ကောင်းသောအဆင်းနှင့် ပြည့်စုံသော မင်းသမီး။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယက္ခေ၊ နတ်သားသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တဝန္တိကေ၊ သင်၏အထံသို့။ အာဂတော၊ တန်ခိုးဖြင့်လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တေ၊ သင့်အား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေတည်း။ တွံ၊ သင်သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ နန္ဒယ၊ ကြိုက်နှစ်သက်လော့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ကြိုက်နှစ်သက်သည်ရှိသော်။ ပုဏ္ဏကံသံ၊ ပဲရုပ်ဖြင့် ပြည့်သော ဤရွှေခွက်ကို။ တေ၊ သင်နှမအား။ ဒဒါမိ၊ ငါပေးအံ့။
ကန်တော့ဆွမ်းပါ
ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသမီးသည် -
န ပတ္ထယေ ဥဒယမတိစ္စ အညံ။
ဂစ္ဆေဝ တွံ ယက္ခ မဟာနုဘာဝ၊
မာ စဿု ဂန္တွာ ပုနရာဝဇိတ္ထ။
ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၁။ မဟာနုဘာဝ၊ ကြီးသော တန်ခိုးရှိသော။ ယက္ခ၊ နတ်မင်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒေဝံ ဝါ၊ နတ်ကိုလည်းကောင်း။ ယက်ခံ ဝါ၊ ဘီလူးကိုလည်းကောင်း။ အထ၊ ထိုမှတစ်ပါး။ မနုဿံ ဝါ၊ လူကိုလည်းကောင်း။ ဥဒယံ၊ ဥဒယမင်းကို။ အတိစ္စ၊ လွန်၍။ အညံ၊ ဥဒယမင်းသားမှ တစ်ပါးသော သူကို။ န ပတ္ထယေ- န ပတ္ထေမိ၊ မတောင့်တ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဂစ္ဆေဝ-၈စ္ဆ ဧဝ၊ မြန်စွာသာ သွားလေလော့။ ဂန္တွာ၊ သွားပြီး၍။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ မာ စ အာဝဇိတ္ထ၊ ပြန်မလာပါလင့်။
ထိုဂါထာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကား- နတ်မင်း ငါသည် နတ်ကိုလည်းကောင်း, ဘီလူးကိုလည်းကောင်း, ဥဒယမင်းသားကို လွန်၍ တစ်ပါးသော သူကို မတောင့်တ၊ သင်သည်သာ သွားပါ၊ ဤအရပ်၌ မရပ်ပါလင့်၊ ငါ့ဖို့ဆောင်ခဲ့သော ပဏ္ဏာလက်ဆောင်ကို ငါအလိုမရှိ၊ သွားပြီး၍တစ်ဖန် ဤအရပ်သို့ ပြန်မလာပါလင့် ဟု ဆိုလိုသည်။
သိကြားမင်းသည် ထိုမင်းသမီး၏ စကားသံကို ကြားရ၍ မရပ်မူ၍ သွားသကဲ့သို့ ထိုအရပ်၌ပင်လျှင် ကွယ်လေ၏။
ဒုတိယနေ့ လူပျိုစကားပြော
နက်ဖြန်နေ့၌ ထိုညဉ့်အခါ၌လျှင် ရွှေပဲရုပ်ဖြင့်ပြည့်သော ငွေခွက်ကိုယူ၍ ထိုမင်းသမီးနှင့်တကွ စကားပြောလို၍-
ယံ ဟေတု သတ္တာ ဝိသမံ စရန္တိ။
မာ တံ ရတိံ ဇိယိ တုဝံ သုစိမှိတေ၊
ဒဒါမိ တေ ရူပိယံ ကံသပူရံ။
ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၂။ ဘဒ္ဒေ၊ နှမ။ ကာမဘောဂိနံ၊ ကာမစည်းစိမ်ကို ခံစားကုန်သော သူတို့အား။ ယာသာ ရတိ၊ အကြင် မေထုန်ကာမ၌ မွေ့လျော်ခြင်းသည်။ ဥတ္တမာ၊ မြတ်၏။ ယံ ဟေတု၊ အကြင်မေထုန်ကာမ၌ မွေ့လျော်လိုသောကြေးင့်။ သတ္တာ၊ သတ္တဝါတို့သည်။ ဝိသမံ၊ ကာယဒုစရိုက် အစရှိသော မကောင်းမှုကို။ စရန္တိ၊ ကျင့်ကုန်၏။ သုစိမှိ၊ နှစ်သက်ဖွယ် ပြုံးရယ်တတ်သော မင်းသမီး။ တုဝံ၊ သင်သည်။ တံ ရတိံ၊ ထိုမေထုန်ကာမ၌ မွေ့လျော်ခြင်းကို။ မာ ဇိယိ၊ မပျက်စေလင့်။ ရူပိယံ ကံသပူရံ၊ ရွှေပဲရုပ်ဖြင့်ပြည့်သော ငွေခွက်ကို။ တေ၊ သင့်အား။ ဒဒါမိ၊ ငါပေး၏။
ထိုဂါထာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကား- မင်းသမီးဖြစ်သော နှမ ကာမစည်းစိမ်ကို ခံစားသောသူတို့အား မွေ့လျော်ခြင်းတို့တွင် အကြင်မေထုန်ကာမ၌ မွေ့လျော်ခြင်းသည် လွန်သော မွေ့လျော်ခြင်းမည်၏။ အကြင်ကာမ၌ မွေ့လျော်ခြင်းဟူသော အကြောင်းနှင့် သတ္တဝါတို့သည် ကာယဒုစရိုက် အစရှိသော မကောင်းမှုကို ကျင့်ကုန်၏။ နှစ်သက်ဖွယ် ပြုံးရယ်တတ်သော နှမ ထိုမွေ့လျော်ခြင်းကို မပျက်စေလင့်၊ ငါသည်လည်း လာသည်ရှိသော် လက်ချည်း သက်သက် မလာ၊ ယမန်နေ့ ရွှေပဲရုပ်နှင့်ပြည့်သော ရွှေခွက်ကို ယူဆောင်ခဲ့၏။ ယနေ့ ရွှေပဲရုပ်နှင့်ပြည့် ငွေခွက်ကို ဆောင်လာ၏။ ငါသည် ရွှေပ်ရုပ်နှင့်ပြည့်သော ဤငွေခွက်ကို သင့်အားပေး၏ ဟု ဆိုလိုသည်။
တတိယနေ့ လာပြောသော်
မင်းသမီးသည် ကြံ၏။ ဤသူသည် စကားဟောခြင်းကို ရသည်ရှိသော် အဖန်ဖန် လာလတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ယခုအခါ၌ ထိုသူနှင့် စကားမပြောအံ့ ဟု ကြံ၍ ထိုမင်းသမီးသည် တစ်ခွန်းသောစကားကိုမျှ မပြောလတ်သော် သိကြားမင်းသည် ထိုမင်းသမီး၏ စကားမပြောသော အဖြစ်ကိုသိ၍ ထိုအရပ်၌ပင်လျှင် ကွယ်၍ တစ်နေ့သ၌ ထိုညဉ့်အခါဝယ် အသပြာဖြင့်ပြည့်သော ကြေးခွက်ကိုယူ၍ နှမ ငါ့ကို ကာမ၌ မွေ့လျော်ခြင်းဖြင့် ရောင့်ရဲစံပယ်စေလော့၊ သင့်အား အသပြာဖြင့်ပြည့်သော ဤကြေးခွက်ကို ပေးအံ့ဟု ဆို၏။
လက်ဆောင်က နည်းနည်းလာသကိုး
ထိုသိကြားမင်းကိုမြင်၍ မင်းသမီးသည်-
ဥက္ကံသတီ ယတ္ထ ကရောတိ ဆန္ဒံ။
ဝိပစ္စနီကော တဝ ဒေဝဓမ္မော၊
ပစ္စက္ခတော ထောကတရေန ဧသိ။
ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၃။ ဘော ပုရိသ၊ အိုယောက်ျား။ နရော၊ ယောက်ျားသည်။ နာရိံ၊ မိန်းမကို။ ဓနေန၊ ဥစ္စာဖြင့်။ နိဇ္ဈာပယံ-နိဗ္ဗပယန္တော၊ သိစေသည်ရှိသော်။ ယတ္ထ၊ အကြင်မိန်းမ၌။ ဆန္ဒံ၊ အလိုကို။ ကရောတိ၊ ပြုအံ့။ တံ၊ ထိုမိန်းမကို။ ဥက္ကံသတိ၊ ချီးမွမ်း၏။ တဝ၊ သင်၏။ ဒေဝဓမ္မော၊ နတ်၏သဘောသည်။ ဝိပစ္စနီကော၊ ဆန့်ကျင်၏။ ပစ္စက္ခတော၊ မျက်မှောက်လျှင်။ ထောကတရေန၊ အလွန်နည်းသော ဥစ္စာဖြင့်။ ဧသိ၊ လာ၏။
ထိုဂါထာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကား- အို ယောကျ်ား သင်သည် အလွန်မိုက်စွ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ယောက်ျားမည်သည်ကား မိန်းမကို ကိလေသာဖြင့် မွေ့လျော်ခြင်းကို ခံစားလိုသောကြောင့် ဥစ္စာလက်ဆောင်ဖြင့် စုံစမ်းဆင်ခြင်၍ သိစေသည်ရှိသော် အကြင်မိန်းမ၌ အလိုကို ပြု၏။ ထိုမိန်းမအား ချီးမွမ်းထောမနာ၍ များသည်ထက်များသော ဥစ္စာဖြင့် ဖြားယောင်းလှည့်ပတ် သွေးခေါ်၏။ သင်နတ်၏ အကျင့်သဘောသည် ဆန့်ကျင်၏။ သင်သည် ယမန်နေ့က ငါ့အား မျက်မှောက်လျှင် အလွန်နည်းသော ဥစ္စာဖြင့်လာ၏။ ရှေးဦးစွာသောနေ့၌ ရွှေဖြင့်ပြည့်သော ရွှေခွက်ကို ဆောင်ယူလာ၏။ နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ရွှေဖြင့်ပြည့်သော ငွေခွက်ကို ဆောင်ယူခဲ့၏။ သုံးရက်မြောက်သောနေ့၌ အသပြာဖြင့်ပြည့်သော ကြေးခွက်ကို ဆောင်ယူ၏ ဟု ဆိုလိုသည်။
သင့်ရုပ်လွှာက အိုအိုလာ
ထိုစကားကိုကြား၍ သိကြားမင်းသည် နှမ မင်သမီး ငါသည် လိမ္မာသော ကုန်သည်နှင့်တူ၏။ အကျိုးစီးပွားမရှိသည်၌ ဥစ္စာကို မဆုတ်မယုတ်စေ၊ အကယ်၍ သင်သည် အသက်ဖြင့်လည်းကောင်း၊ အဆင်းဖြင့်လည်းကောင်း တိုးသည် ဖြစ်အံ့၊ ငါသည် သင့်အား ပဏ္ဏာလက်ဆောင်ကို တိုးပွား၍ ဆောရာ၏။ သင်သည် တစ်နေ့တစ်ပါး အသက်ဖြင့်လည်းကောင်း, အဆင်းဖြင့်လည်းကောင်း ဆုတ်ယုတ်သည်သာတည်း။ ထို့ကြောင့် ငါသည် ဥစ္စာလက်ဆောင်ကို ဆုတ်ယုတ်စေ၏ညဟု ဆိုလိုရကား-
နိဟီယတိ မနုဇာနံ သုဂတ္တေ။
တေနေဝ ဝဏ္ဏေန ဓနမ္ပိ တုယှံ၊
နိဟီယတိ ဇိဏ္ဏတရာသိ အဇ္ဇ။
ဟာယတေဝ တဝ ဝဏ္ဏော၊ အဟောရတ္တာနမစ္စယေ။
ဗြဟ္မစရိယံ စရေယျာသိ၊ ဘိယျော ဝဏ္ဏဝတီ သိယာ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၄၄။ သုဂတ္တေ၊ ကောင်းသော ကိုယ်ရှိသော မင်းသမီး။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ မနုဇာနံ၊ လူတို့အား။ အာယု စ၊ အသက်သည်လည်းကောင်း။ ဝဏ္ဏော စ၊ အဆင်းသည်လည်းကောင်း။ နိဟီယတိ၊ တစ်နေ့တစ်ပါး တစ်လတခြား ဆုတ်ယုတ်၏။ တေနေဝဝဏ္ဏေန၊ ထိုသို့ အသက် အဆင်း ဆုတ်ယုတ်သော အကြင်းကြောင့်သာလျှင်။ တုယှံ၊ သင့်အား။ ဓနမ္ပိ၊ ဥစ္စာကိုလည်း။ နိဟီယတိ၊ ဆုတ်ယုတ်စေ၏။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ဇိဏ္ဏတရာ၊ အလွန်အိုသည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပြီ။
၄၅။ ယသဿိနီ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ရာဇပုတ္တိ၊ မင်းသမီး။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ မေ ပေက္ခမာနဿ ဝ၊ ငါမြင်စဉ်ပင်လျှင်။ တဝ၊ သင်၏။ ဝဏ္ဏော၊ အဆင်းသည်။ ဟာယတေဝ၊ ယုတ်သည်သာတည်း။ အဟောရတ္တာနံ၊ နေ့ညဉ့်တို့၏။ အစ္စယေ၊ လွန်သည်ရှိသော်။ အပဏ္ဏတ္တိကဘာဝမေဝ၊ ပညတ်စရာ အကောင်အထည်မရှိသည် အဖြစ်သို့သာလျှင်။ ဂမိဿတိ၊ ရောက်လတ္တံ့။
၄၆။ သုမေဓသေ၊ ကောင်းသော ပညာရှိသော။ ရာဇပုတ္တိ၊ မင်းသမီး။ တွံ၊ သင်သည်။ ဣမိနာ ဝယသာ ဧဝ၊ ဤအရွယ်ဖြင့်လျှင်။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို။ စရေယျာသိ၊ ကျင့်လော့။ ဘိယျော၊ လွန်စွာ။ ဝဏ္ဏဝတီ၊ အဆင်းနှင့်ပြည့်စုံသည်။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။
နတ်တွေကော မအိုပြီကော
ထို့နောင်မှ မင်းသမီးသည် ဤမှတစ်ပါးသော-
ဂတ္တေသု တေသံ ဝလိယော န ဟောန္တိ။
ပုစ္ဆာမိ တံ ယက္ခ မဟာနုဘာဝ၊
ကထံ နု ဒေဝါနံ သရီရဒေဟော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၇။ မဟာနုဘာဝ၊ ကြီးသောတန်ခိုးရှိသော။ ယက္ခ၊ နတ်မင်း။ မနုဿာ၊ လူတို့သည်။ ဇီရန္တိ ယထာ၊ အိုကုန်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဒေဝါ၊ နတ်တို့သည်။ နံ ဇီရန္တိ၊ မအိုကုန်သလော။ တေသံ၊ ထိုနတ်တို့၏။ ဂတ္တေသု၊ ကိုယ်တို့၌။ ဝလိယော၊ အရေတွန့်လိပ်ခြင်းတို့သည်။ န ဟောန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်သလော။ ဒေဝါနံ၊ နတ်တို့၏။ သရီရဒေဟော၊ ခန္ဓာကိုယ်သည်။ ကထံ နု၊ အဘယ့်ကြောင့်လျှင်။ န ဇီရန္တိ၊ မအိုသနည်း။ တံ၊ သင်နတ်မင်းကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါ မေး၏။
နတ်တွေမအိုပါ
ထိုအခါ မင်းသမီးအား ပြောလို၍ သိကြားသည် ဤမှတစ်ပါး အခြားမဲ့သော-
ဂတ္တေသု တေသံ ဝလိယော န ဟောန္တိ။
သုဝေသုဝေ ဘိယျတရောဝ တေသံ။
ဒိဗ္ဗောစ ဝဏ္ဏော ဝိပုလာစ ဘောဂါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၈။ မနုဿာ၊ လူတို့သည်။ ဇီရန္တိ ယထာ၊ အိုကုန်သကဲ့သို့။ ဒေဝါ၊ နတ်တို့သည်။ န ဇီရန္တိ၊ မအိုနိုင်ကုန်။ တေသံ၊ ထိုနတ်တို့၏။ ဂတ္တေသု၊ ကိုယ်တို့၌။ ဝလိယော၊ အရေတွန့်လိပ်ခြင်းတို့သည်။ န ဟောန္တိ၊ မဖြစ်နိုင်ကုန်။ တေသံ၊ ထိုနတ်တို့အား။ သုဝေ သုဝေ၊ နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း။ ဘိယျတရော၊ လွန်သော။ ဒိဗ္ဗော၊ နတ်၌ဖြစ်သော။ ဝဏ္ဏော စ၊ အဆင်းသည်လည်းကောင်း။ ဝိပုလာ၊ များစွာပြန့်ပြောကုန်သော။ ဘောဂါ စ၊ စည်းစိမ်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
နတ်ပြည်ရောက်ချင်တယ်
ထိုမင်းသမီးသည် နတ်ပြည်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကိုကြား၍ ထိုနတ်ပြည်သို့ သွားရာသွားကြောင်း ခရီးကို မေးမြန်းလိုရကား-
မဂ္ဂေါ စ နေကာယတနံ ပဝုတ္တော။
ပုစ္ဆာမိ တံ ယက္ခ မဟာနုဘာဝ၊
ကတ္ထဋ္ဌိတော ပရလောကံ န ဘာယေ။
ဟူသော ဤမှတစ်ပါး အခြားမဲ့သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၄၉။ မဟာနုဘာဝ၊ ကြီးသောတန်ခိုးရှိသော။ ယက္ခ၊ နတ်မင်း။ ဣဓ၊ ဤလူ့ရွာ၌။ အနေကာ၊ များစွာသော။ ဇနတာ၊ လူအပေါင်းသည်။ ကိံသု၊ အဘယ်ကို။ ဘီတာ၊ ကြောက်၍။ ဒေဝလောကံ၊ နတ်ပြည်သို့။ န ဂစ္ဆထ၊ မသွားရသနည်း။ အနေကာယတနံ၊ များသော တည်ရာရှိသော။ ပဝုတ္တော၊ ပညာရှိတို့သည်ဟောအပ်သော။ မဂ္ဂေါ၊ နတ်ရွာခရီးသည်။ ကော၊ အဘယ်နည်း။ တံ၊ သင်နတ်မင်းကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးပါ၏။ ကတ္ထ၊ အဘယ်ခရီး၌။ ဌိတောဝ၊ တည်သော သူသည်လျှင်။ ပရလောကံ၊ တမလွန်လောကကို။ န ဘာယေ၊ မကြောက်သနည်း။
နတ်ရွာလမ်းပြတရား
ထိုအခါ၌ ထိုမင်းသမီးအား ပြောကြားလိုသော သိကြားမင်းသည်-
ကာယေန ပါပါနိ အကုဗ္ဗမာနော။
ဗဟုန္နပါနံ ဃရမာဝသန္တော၊
သဒ္ဓေါ မုဒူ သံဝိဘာဂီ ဝဒညူ။
သင်္ဂဟကော သခိလော သဏှဝါစော၊
ဧတ္ထဋ္ဌိတော ပရလောကံ န ဘာယေ။
ဟူသော တစ်ပါးသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၀။ ဘဒ္ဒေ၊ နှမ။ ဝါစံ၊ နှုတ်ကိုလည်းကောင်း။ မနဉ္စ၊ နှလုံးကိုလည်းကောင်း။ သမ္မာ၊ ကောင်းစွာ။ ပဏိဓာယ၊ ဆောက်တည်၍။ ကာယေန၊ ကိုယ်ဖြင့်။ ပါပါနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ အကုဗ္ဗမာနော၊ မပြုသည်ဖြစ်၍။ ဃရံ၊ အိမ်၌။ အာဝသန္တော၊ နေသည်ရှိသော်။ ဗဟုံ၊ များစွာသော။ အန္နပါနံ၊ ထမင်းအဖျော်ကို။ ဒတွာ၊ လှူ၍။ သဒ္ဓေါ၊ သဒ္ဓါတရားနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍။ မုဒူ၊ နူးညံ့သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သံဝိဘာဂီ၊ အလှူအဖို့ကို ခွဲဝေလျက်။ ဝဒညူ၊ ဆုံးမခြင်းကို သိသည်ဖြစ်၍။ သင်္ဂါဟကော၊ သင်္ဂဟဝတ္ထု လေးပါးတို့ဖြင့် သင်္ဂြိုဟ်သည်ဖြစ်၍။ သခိလော၊ ချစ်ဖွယ်သောစကားကို ဆိုသည်ဖြစ်၍။ သဏှဝါစော၊ ပြေပြစ်သောစကား ရှိသည်ဖြစ်၍။ ဧတ္ထ၊ ဤဂုဏ်ကျေးဇူးအပေါင်း၌။ ဌိတော၊ တည်သောသူသည်။ ပရလောကံ၊ တမလွန်လောကကို။ န ဘာယေ၊ မကြောက်။
ထိုဂါထာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကား- “ဥဒယဘဒ္ဒ အမည်ရှိသောနှမ- နှုတ်နှလုံးကို ကောင်းစွာထား၍ ကိုယ်ဖြင့် မကောင်းမှုကို မပြုသည်ဖြစ်၍ ဤဆယ်ပါးသော ကုသိုလ် ကမ္မပထတို့ကို ဆောက်တည်လျက် ကျင့်၍ များစွာကုန်သော ထမင်း အဖျော် လှူဖွယ်ဝတ္ထုတို့ကို အိမ်၌ နေလျက် အလှူ၏ အကျိုးသည် ရှိ၏ ဟု သဒ္ဓါတရားနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍ နူးညံသောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အလှူအဖိုတို့ကို ဝေဖန်သည်၏အဖြစ်ဖြင့် ရဟန်းတို့သည် ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွလာကုန်သည်ရှိသော် ဆုံးမသည်မည်ကုန်၏။ ပစ္စည်းလေးပါးတို့ကို လှူသဖြင့် ထိုရဟန်းတို့၏ အဆုံးအမကို သိသောကြောင့် ပစ္စည်းလှူခြင်း ဆုံးမခြင်းကိုယူသဖြင့် သိသည်, သင်္ဂဟဝတ္ထုလေးပါးတို့ဖြင့် သင်္ဂြိုဟ်ထောက်ပံ့သည် ဖြစ်၍ ချစ်ဖွယ်ဆိုသည်၏အဖြစ်ဖြင့် ပြေပြစ်သော စကားရှိသည်၏ အဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်ရာ၏။ ဤဂုဏ်ကျေးဇူး၌တည်သောသူသည် တမလွန်သို့သွားသည်ရှိသော် မကြောက် ဟု ဆိုလိုသည်။
သင်ဘယ်သူလဲ
ထို့နောင် မင်းသမီးသည် ထိုသိကြားမင်း၏စကားကို ကြား၍ ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုလိုကား -
ဥဠာရဝဏ္ဏံ ပုစ္ဆာမိ၊ ကော နု တွမသိ သုဗြဟာ။
ဟူသော ဤမှတစ်ပါး အခြားမဲ့သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၁။ သုဗြဟာ၊ အလွန်မြတ်သော ကိုယ်ရှိသော။ ယက္ခ၊ နတ်မင်း။ မာတာ ယထာ၊ အမိကဲ့သို့။ ပိတာ ယထာ၊ အဖကဲ့ကို။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အနုသာသသိ၊ ဆုံးမပေ၏။ ဥဠာရဝဏ္ဏံ၊ တင့်တယ်သော အဆင်းရှိသော။ တံ၊ သင်နတ်မင်းကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးပါ၏။ တွံ၊ သင်နတ်မင်းသည်။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သနည်း။
ထိုဂါထာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကား- အမိအဖတို့သည် သားသမီးတို့ကို ဆုံးမကုန်သကဲ့သို့ ထို့အတူ အကျွန်ုပ်ကို ဆုံးမပေ၏။ အလွန်မြတ်သော ကိုယ်ရှိသော တင့်တယ်သောကိုယ်ရှိသာ နတ်မင်းသည် အဘယ်သူနည်း ဟု ဆိုလိုသည်။
ငါ ဥဒယမင်းတည်း
ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည်-
အာမန္တ ခေါ တံ ဂစ္ဆာမိ၊ မုတ္တောသ္မိ တဝ သင်္ဂရာ။
ဟူသော ဤမှတစ်ပါး အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၂။ ကလျဏိ၊ ကောင်းသောအပြင်ရှိသော မင်းသမီး။ အဟံ၊ ငါကား။ ဥဒု ယော၊ လူ၏အဖြစ်တွင် သင်၏ချစ်လင်ခင်ပွန်း ဥဒယမင်းသားသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သင်္ဂရတ္တာ၊ ရှေး၌ ကတိကဝတ်ကြောင့်။ ဣဓ၊ ဤသင်၏အထံသို့။ အာဂတော၊ လာခဲ့၏။ တံ၊ သင်နှမချစ်ကို။ အာမန္တ ခေါ၊ တိုင်ပင်၍လျှင်။ ဂစ္ဆာမိ၊ သွားအံ့။ တဝ၊ သင်၏။ သင်္ဂရာ၊ ရှေး၌ပြုသော ကတိကဝတ်မှ။ မုတ္တာ၊ လွတ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။
ထိုဂါထာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကား- ကောင်းသော အပြင်အာရှိသောမင်းသမီး-ငါကား ရှေးဘဝ၌ သင်၏ချစ်လင် ခင်ပွန်းဖြစ်သော ဥဒယမင်းသားတည်း၊ တာဝတိံသာနတ်ပြည်၌ သိကြားမင်းဖြစ်၏။ ဤအရပ်သို့လာသည်မှာလည်း သင်နှမကို ကိလေသာဖြင့် ချစ်ခင်လေးမြတ် နှစ်သက်အပ်သည်ဖြစ်၍ မလာ၊ သင်နှမကို စုံစမ်းပြီး၍ ကတိကဝတ်ကို ဖြေအံ့သော အကျိုးငှာ ရှေးဘဝ၌ ကတိကဝတ် သစ္စာရှိဖူးသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် လာ၏။ ယခု သင်နှမကိုခေါ်၍ သွားအံ့၊ သင်၏ ကတိကဝတ် သစ္စာမှ လွတ်ပြီဟု ဆိုလိုသည်။
ခေါ်တော်မူပါ
မင်းသမီးသည် နှစ်သက်၍ သခင် သင်သည် ဥဒယမင်းသားပေလော ဟု ဝမ်းနည်းချင်ဖွယ် အသွယ်သွယ်ဆင်းသော မျက်ရည်တို့ဖြင့် ငိုမြည်တမ်းလျက် ကျွန်ုပ်သည် သခင်တို့နှင့် ကွေကွင်း၍ နေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ပါ၊ သခင်တို့၏အထံ၌ အတူတကွ ခစားလုပ်ကျွေး၍ နေပါရအောင် ကျင့်ဆောင်ဆုံးမ ပြသသွန်သင် ပဲ့ပြင်တော်မူပါ ဟု လျှောက်ဆိုလိုရကား -
အနာသာသ မံ ရာဇပုတ္တ၊ ယထာဿ ပုန သင်္ဂမော။
ဟူသော တစ်ပါးသော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၅၃။ ရာဇပုတ္တ၊ အရှင်မင်းသား။ တွံ၊ အရှင်မင်းသည်။ ဥဒယော၊ ဥဒယ မင်းသားသည်။ သစေ အသိ၊ အကယ်၍ဖြစ်ပါအံ့။ သင်္ဂရတ္တာ၊ ကတိကဝတ် သစ္စာကြောင့်။ ဣဓ၊ ဤအကျွန်ုပ်၏ စံရာတိုက်ခန်းသို့။ အာဂတော၊ လာသည်ဖြစ်အံ့။ ယထာ၊ ယကြင်အခြင်းဖြင့် ဆုံးမ သည်ရှိသော်။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ သင်္ဂမော၊ အုံးအိပ်ရာ ယှဉ်တွဲ၍ မေတ္တာရစ်ခွေ ကြာနှင့်ရေကဲ့သို့ အဆွေခင်ပွန်းသဖြင့် ပေါင်းမိကြပြန်သည်။ အဿ ဘဝေယျ၊ ဖြစ်ရာ၏။ တထာ၊ ထိုသို့ပေါင်းမိကြရအောင်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အနုသာသ၊ ဆုံးမတော်မူပါလော့။
ထိုအခါ မင်းသမီးကို ဆုံးမလိုသော ဘုရားလောင်းသည်-
ဌာနံ နတ္ထိ ဓုဝံ စဝန္တိ သတ္တာ။
ပရိဇိယတိ အဒ္ဓုဝံ သရီရံ၊
ဥဒယေ မာ ပမာဒ စရဿု ဓမ္မံ။-
ဧကဿေဝ သိယာ အနညဓေယျာ။
တံစာပိ ဇဟတိ အဝီတရာဂေါ၊
ဥဒယေ မာ ပမာဒ စရဿု ဓမ္မံ။
ဘရိယာစာပိ ဓနေန ဟောန္တိ အတိတ္တာ။
တေ စာပိ ဇဟန္တိ အညမညံ၊
ဥဒယေ မာ ပမာဒ စရဿု ဓမ္မံ။
သံသာရေ သုဂတိံ ဒုဂ္ဂတိဉ္စ။
ဣတ္တရဝါသောတိ ဇာနိယာန၊
ဥဒယေ မာ ပမာဒ စရဿု ဓမ္မံ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၅၄။ ဥဒယေ၊ ဥဒယဘဒ္ဒါမည်သောမင်းသမီး။ သတ္တာနံ၊ သတ္တဝါတို့၏။ ဝယော၊ အရွယ်သုံးပါးသည်။ အတိပတတိ၊ လျင်မြန်စွာ လွန်တတ်၏။ ခဏော၊ ဥပါဒ် ဌီ ဘင်ဟူသော ခဏသုံးပါးသည်။ တထေဝ၊ ထို့အတူလျှင်။ အတိပတတိ၊ အလွန်လျင်မြန်၏။ ဌာနံ၊ မပြိုမကွဲ အမြဲတည်သော အရပ်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ သတ္တာ၊ သတ္တဝါတို့သည်။ ဓုဝံ၊ မချွတ်မလွဲ အမြဲဧကန် အမှန်မုချ။ စဝန္တိ၊ ရွေ့ကုန်၏။ ပရိဇီယတိ၊ ကုန်းကွ ရွတ်ယို တွတွအို၏။ သရီရံ၊ ကိုယ်သည်။ အဒ္ဓုဝံ၊ မမြဲ။ မာ ပမာဒ၊ မမေ့မလျော့လင့်။ ဓမ္မံ၊ ကုသိုလ်ကမ္မပထတရား ဆယ်ပါးကို။ စရဿု၊ ကျင့်လော့။
၅၅။ ဥဒယေ၊ ဥဒ်ဒယဘဒ္ဒါမည်သောမင်းသမီး။ အနညဓေယျော၊ သူတစ်ပါးနှင့်မစပ်သော။ ဓနဿ၊ ဥစ္စာဖြင့်။ ပူရာ၊ ပြည့်သော။ ကသိဏာ၊ အလုံးစုံသော။ ပထဝီ၊ မြေသည်။ ဧကဿေဝ၊ တစ်ယောက်တည်းသော မင်းအားသာလျှင်။ သိယာ၊ ဖြစ်စေကာမူ။ အဝီတရာဂေါ၊ တဏှာနိုင်ငံသို့ လိုက်သော သူသည်။ တံစာပိ၊ ထိုအလုံးစုံသော ဧကရာဇ်မင်းအဖြစ်ကိုလည်း။ ဇဟတိ၊ စွန့်ရ၏။ မာ ပမာဒ၊ မမေ့မလျော့လင့်။ ဓမ္မံ၊ ကုသိုလ်ကမ္မပထတရား ဆယ်ပါးကို။ စရဿု၊ ကျင့်လော့။
အဓိပ္ပာယ်က ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်းကို အစိုးရသော ဧကရာဇ်မင်း ဖြစ်ငြားသော်လည်း တဏှာနိုင်ငံသို့လိုက်သော သူသည် မရောင့်ရဲနိုင်ချေ။ ထို့ကြောင့် မမေ့မလျော့ ကုသိုလ်တရားကို ကြိုးစား၍ ကျင့်လော့ဟု ဆိုလိုသည်။
တရားသဖြင့် ကျင့်လေ
၅၆။ ဥဒယေ၊ ဥဒယဘဒ္ဒါမည်သော မင်းသမီး။ မာတာ စ၊ အမိသည်လည်းကောင်း။ ပိတာ စ၊ အဖသည်လည်းကောင်း။ ဘာတရော စ၊ ညီသားအစ်ကိုတို့သည်လည်းကောင်း။ ဘရိယာ စာပိ၊ မယားတို့သည်လည်းကောင်း။ ဓနေန၊ ဥစ္စာဖြင့်။ အတိတ္တာ၊ မရောင့်ရဲကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တေဝါ၊ ထိုအမိအဖ အစရှိသော သူတို့သည်လည်း။ အညမညံ၊ အချင်းချင်း။ ဇဟန္တိ၊ စွန့်ရကုန်၏။ မာ ပမာဒ၊ မမေ့မလျော့လင့်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရဿု၊ ကျင့်လော့။
၅၇။ ဥဒယေ၊ ဥဒယဘဒ္ဒါမည်သော မင်းသမီး။ ကာယော၊ ကိုယ်သည်။ ပရဘောဇနံ၊ ကျီးရဲ စွန်ရဲ ကျားရဲ သစ်ရဲ ဘီလူးရက္ခိုသ် အစရှိသော တစ်ပါးသော သတ္တဝါတို့၏ အစာအာဟာရတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝိဒိတွာ၊ သိ၍။ သံသာရေ၊ သံသရာ၌။ သုဂတိ၊ သုဂတိဘုံဘဝ၌လည်းကောင်း။ ဒုဂ္ဂတိဉ္စ၊ ဒုဂ္ဂတိဘုံဘဝ၌လည်းကောင်း။ ဣတ္တရဝါသောတိ၊ ဤနှစ်ပါးတို့တွင် တပါးပါးသော နေရာတည်းဟု။ ဇာနိယာန၊ သိ၍။ မာ ပမာဒ၊ မမေ့မလျော့လင့်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရဿု၊ ကျင့်လော့။
ရသေ့မ ပြုလုပ်ပါတော့မည်
ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမင်းသမီးအား အဆုံးအမ ဩဝါဒကိုပေး၏။ ထိုမင်းသမီးသည်လည်း ဘုရားလောင်း၏ တရားစကား၌ ကြည်ညို၍ ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုလိုရကား-
ကသိရဉ္စ ပရိတ္တဉ္စ၊ တဉ္စ ဒုက္ခေန သံယုတံ။
သာဟံ ဧကာ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ဟိတွာ ကာသိံ သုရုန္ဓနံ။
ဟူသော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၅၈။ မစ္စာနံ၊ သတ္တဝါတို့၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်သည်။ အပ္ပံ၊ နည်း၏။ ကသိရဉ္စ၊ ဆင်းလည်း ဆင်းရဲ၏။ ပရိတ္တဉ္စ၊ တို့လည်းတို့၏။ တဉ္စ၊ ထိုဆင်းရဲငြိုငြင်သော အသက်သည်လည်း။ ဒုက္ခေန၊ ဝဋ်ဆင်းရဲနှင့်။ သံယုတံ၊ ယှဉ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အယံ ယက္ခော၊ ဤနတ်သည်။ ဘာသတိ၊ ဆို၏။ သာဓု၊ ကောင်းပေစွ တကား။ သာဟံ၊ ထိုငါသည်။ ကာသိံ သုရုန္ဓနံ၊ ကာသိတိုင်း သုရုန္ဓနမြို့ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်ပစ်၍။ ဧကာ၊ တစ်ယောက် အထီးတည်း။ ပဗ္ဗဇိဿာမီ၊ ရဟန်းပြုတော့အံ့။
ဘုရားလောင်းသည် ထိုမင်းသမီးအား အဆုံးအမ ဩဝါဒကို ပေးပြီး၍ မိမိနေရာ နတ်ရွာသို့လျှင် သွားလေ၏။ ထိုမင်းသမီးသည်လည်း မိုးသောက်သောနေ့၌ အမတ်တို့အား ပြည်ကို ဆောက်နှင်းပေးခဲ့၍ မြို့တွင်း၌ပင်လျင် နှလုံး မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော ဥယျာဉ်၌ ရသေ့ရဟန်းပြုလုပ်ပြီးလျှင် တရားကိုကျင့်၍ အသက်အဆုံး၌ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်ဝယ် ဘုရားလောင်း၏ အလုပ်အကျွေး မယားဖြစ်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤသို့သော ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြပြီး၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြသောအဆုံး၌ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့မရွှင် လူထွက်ချင်သော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ထိုအခါ မင်းသမီးသည် ရာဟုလမယ်တော် ဖြစ်လာ၏။ သိကြားမင်းသည် သင်တို့ဆရာ ငါဘုရား ဖြစ်လာ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
တစ်နေ့ကား ရွှေ၊ တစ်နေ့ ငွေ၊ လျော့လေ ဆင်းရုပ်ဝါ
လေးခုမြောက်သော ဥဒယဘဒ္ဒဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဧကာဒသကနိပါတ်
၅။ ပါနီယဇာတ်
အကုသိုလ်ကို နည်း၏ဟု မထေမဲ့မြင် မပြုသင့်ခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ကိလေသာကို နှိပ်ခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ မိတ္တော မိတ္တဿ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤပါနီယဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... တစ်ရံရောအခါ သာဝတ္ထိပြည်၌ နေကုန်သော ငါးရာကုန်သော အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်ကုန်သော သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ ဓမ္မဒေသနာကို ကြားနာ၍ ရဟန်းပြုပြီး ပဉ္စင်းဖြစ်ကုန်ပြီး၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌လျှင် နေကုန်လျက် ညဉ့်သန်းခေါင်အခါဝယ် ကာမဝိတက်ကို ကြံကုန်၏။ (အလုံးစုံအောက်၌ ဆိုအပ်ပြီးသော နည်းဖြင့်လျှင် သိအပ်၏။ ) အထူးကား - မြတ်စွာဘုရား၏ စေတော်မူခြင်းဖြင့် အရှင်အာနန္ဒာသည် ရဟန်းအပေါင်းကို စုဝေးစေသည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားသည် ခင်းအပ်သော မြတ်သောနေရာ၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူသည်ဖြစ်၍ မရည်သည်ကို ပြု၍ ကာမဝိတက်ကို ကြံကုန်သလောဟု မဆိုမူ၍ အလုံးစုံကို သိမ်းကျုံးသည်၏ အစွမ်းအားဖြင့်သာလျှင် မေးတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ကိလေသာသည် ငယ်သောမည်သည် မရှိ၊ ရဟန်းမည်သည်ကား ဖြစ်သော ကိလေသာကို နှိပ်စက် အပ်ကုန်၏။ ရှေးပညာရှိတို့သည် ဘုရားမဖြစ်သော ကာလ၌လည်း ကိလေသာကိုနှိပ်၍ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်သို့ ရောက်ဖူးကုန်ပြီ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ကာသိတိုင်း၌ တစ်ခုသော ရွာ၌ အဆွေခင်ပွန်း နှစ်ယောက်တို့သည် ရေဘူးတို့ကိုယူ၍ လယ်သို့သွားကုန်၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ထား၍ လယ်ခုတ်ထွင်၍ ရေသိပ်သောအခါ လာ၍ ရေကို သောက်ကုန်၏။ ထိုနှစ်ယောက်တို့တွင် တစ်ယောက်သောသူသည် ရေသောက်အံ့သောငှာ လာ၍ မိမိ၏ရေကို စောင့်သည်ဖြစ်၍ တစ်ယောက်သောသူ၏ ရေဘူးမှ သောက်၍ ညချမ်းသောအခါ၌ တောမှထွက်၍ ရေချိုး၍ တည်လျက် ငါ့အား ကာယဒွါရ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ယနေ့ တစိုးတစ်စိသော မကောင်းမှုကို ပြုမိခြင်းသည် ရှိသလောဟု စူးစမ်းဆင်ခြင်လတ်သော် ရေကိုခိုး၍ သောက်မိသော အပြစ်ကိုမြင်၍ ထိုသူသည် ထိတ်လန့်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ဤအရာသည် ပွားလတ်သော် ငါ့ကို အပါယ်တို့၌ ပစ်ချလတ္တံ့၊ ဤကိလေသာ နှိပ်အံ့ ဟု ရေကိုခိုး၍ သောက်မိသောအပြစ်ကို အာရုံပြု၍ ဝိပဿနာကို ပွားစေ၍ ပစ္စကဗောဓိဉာဏ်ကို ဖြစ်စေ၍ ရသောကျေးဇူးကို ဆင်ခြင်လျက်တည်၏။
လယ်သမား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ
ထိုအခါ၌ ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို အဖော်တစ်ယောက်သည် ရေချိုး၍ တက်လတ်သော် အဆွေ လာလှည့်၊ အိမ်သို့သွားကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ သင်သည် သွားလေ၊ ငါ့အား အိမ်ဖြင့် ကိစ္စမရှိ၊ ငါတို့သည် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ မည်ကုန်၏ဟု ဆိုလတ်သော် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် သင်နှင့်မတူကုန် ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုလူကို ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် အဘယ်သို့ အဘယ် သဘောရှိကုန်သနည်း ဟု မေး၏။ ဆံလက်နှစ်သစ် ရှိကုန်သည် ဖြစ်၍ ဖန်ရည်စွန်းသော သင်္ကန်းကို ဝတ်ကုန်သည်သာဖြစ်၍ မြောက်အရပ် ဟိမဝန္တာ နန္ဒမူလိုဏ်၌ နေကုန်၏ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဦးခေါင်းကို သုံးသပ်တော်မူ၏။ ထိုခဏ၌ပင်လျှင် ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား လူ၏အသွင် ကွယ်လေ၏။ နီသော နှစ်ထပ်သော သင်းပိုင်ကို ဝတ်လျှက်လျှင် လျှပ်စစ်နွယ်နှင့်တူသော ခါးပန်းဖွဲ့စည်း၍ လယ်ခေါင်ရန်းပန်း အဆင်းနှင့်တူသော ကိုယ်ဝတ်သင်္ကန်းကို လက်ဝဲတစ်ဖက် ပခုံးထက်၌တင်၍ တိမ်အဆင်းနှင့်တူသော ပံ့သကူသင်္ကန်းကို ပခုံးစွန်း၌တင်ထား၍ ပိတုန်းတောင် အဆင်းနှင့်တူသော မြေသပိတ်ကို လက်ဝဲပခုံးစွန်း၌ လွယ်လျက် တည်၏။ ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ကောင်းကင်၌ရပ်လျက် တရားဟော၍ ပျံ၍ နန္ဒမူ လိုဏ်၌ သက်ဆင်း၏။
သူကြွယ် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ
ကာသိကရွာ၌သာလျှင် တစ်ယောက်သော သူကြွယ်သည်လည်း နေရာ၌နေလျက် တစ်ယောက်သော ယောကျ်ားသည် မိမိ၏မယားကို ခေါ်၍သွားသည်ကို မြင်လျှင် မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်သော ထိုမိန်းမကို ဣန္ဒြေတို့ကိုဖျက်၍ တစိန်းစိန်းကြည့်လျက် တစ်ဖန်ကြံ၏။ ငါ့အား
ဤလောဘသည် ပွားလတ်သော် ငါ့ကို အပါယ်ဘုံတို့၌ ပစ်ချ စေလတ္တံ့ဟု ထိတ်လန့်သော စိတ်နှလုံးရှိသည်ဖြစ်၍ ဝိပဿနာကို ပွားစေပြီးလျှင် ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကို ဖြစ်စေ၍ ကောင်းကင်၌ တည်လျက် တရားဟော၍ နန္ဒမူလိုဏ်သို့သာလျှင် ကြွလေ၏။
တစ်ယောက်သောသူသည်လည်း ကာသိတိုင်း ကာသိကရွာ၌သာလျှင် နေကုန်သော သားအဖ နှစ်ယောက်တို့သည် အတူတကွ ခရီးသွားကုန်၏။ တောအုပ်အဝ၌ သူခိုးတို့သည် ထကုန်၏။ ထိုခိုးသူတို့သည် သားအဖနှစ်ယောက်တို့ကို ရသည်ရှိသော် သားကိုချုပ်၍ ဥစ္စာကိုဆောင်၍ သင့်သားကို ယူလော့ ဟု အဖကို လွှတ်ကုန်၏။ ညီအစ်ကိုကို ရသည်ရှိသော် ညီကိုချုပ်ထား၍ အစ်ကိုကို လွှတ်လိုက်၏။ ဆရာတပည့်ကို ရသည်ရှိသော် ဆရာကိုချုပ်ထား၍ တပည့်ကို လွှတ်ကုန်၏။ တပည့်သည်လည်း ဖြားယောင်း၍ ဥစ္စာကိုဆောင်၍ ဆရာကိုယူ၍ သွား၏။
သား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ
ထိုအခါ၌ ထိုသားအဖ နှစ်ယောက်တို့သည်လည်း ထိုအရပ်၌ ခိုးသူတို့၏ ထသောအဖြစ်ကို သိ၍ သင်သည် ငါ့ကို အဖဟူ၍ မဆိုသင့်၊ ငါသာ်လည်း သင့်အား သားဟူ၍ မဆိုအပ် ဟု ကတိကဝတ် ပြု၍ ခိုးသူ့တို့သည် ဖမ်းယူသောအခါ သင်တို့သည် အချင်းချင်း အဘယ်သို့တော်ကုန်သနည်း ဟု မေးအပ်သည်ရှိသော် စိုးစဉ်းမျှ မတော်ကြကုန်ဟု သိလျက် ချွတ် ယွင်းသော စကားကို ဆိုခြင်းကို ပြုကုန်၏။ ထိုသားအဖ နှစ်ယောက်တို့သည် တောအုပ်မှထွက်၍ ညချမ်း၌ ရေချိုး၍ တည်ကြကုန်သည်ရှိသော် ထိုလူနှစ်ယောက်တို့တွင် သားသည် မိမိ၏ သီလကို သုတ် သင်သည်ရှိသော် ထိုမုသာဝါဒကိုမြင်၍ ဤမကောင်းမှုသည် ပွားများသည်ရှိသော် ငါ့ကို အပါယ်ဘုံတို့၌ ပစ်ချလတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ဤကိလေသာကို နှိမ်အံ့ ဟု ဝိပဿနာကိုပွား၍ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကိုဖြစ်စေ၍ ကောင်းကင်၌ တည်လျက် အဖအား တရားဟော၍ နန္ဒမူလိုဏ်သာလျှင် ကြွတော်မူ၏။
ရွာစား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ
ထိုမှတစ်ပါးလည်း ကာသိတိုင်း တစ်ခုသော ရွာ၌သာလျှင် တစ်ယောက်သော ရွာစားသည် သားကြီး၊ ငါးကြီး မသတ်လင့်ဟု စည်လည် မောင်းခတ်ခြင်းကို ပြုစေ၏။ ထိုအခါဝယ် ရွာစားကို အခွန်အတုတ် ဆက်သောအခါ၌ လူများသည် စုဝေး၍ဆို၏။ ရွာရှင် အကျွန်ုပ်တို့သည် သမင် ဝက် အစရှိသည်တို့ကို သတ်၍ နတ်တို့အား ဗလိနတ်စာကို ပြုကုန်အံ့၊ ဤအခါသည် ဗလိနတ်စာ တင်သောအခါတည်း ဟု ဆိုလေလျှင် သင်တို့ ရှေးထုံးစံရှိသည့်အတိုင်း ပြုကုန်လော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် လူတို့သည် မြားစွာသော သတ္တဝါတို့ကို သတ်ခြင်းကို ပြုကုန်၏။
ထိုရွာစားသည် များစွာသော ငါးအမဲကိုမြင်၍ ဤလူတို့သည် ဤမျှကုန်သော သတ္တဝါတို့ကို သတ်ကုန်သည်ရှိသော် ငါတစ်ယောက်၏ စကားကြောင့်လျှင် သတ်ကုန်၏ ဟု အလို့အလို့ကိုပြု၍ လေသွန်တံခါးကိုမှီ၍ ရပ်လျက်လျှင် ဝိပဿနာကို ပွားစေသော ခဏ၌ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကိုဖြစ်စေ၍ ကောင်းကင်၌တည်လျှက် လူအများအား တရားဟော၍ နန္ဒမူလိုဏ်သို့သာလျှင် ကြွတော်မူလေ၏။
ကာသိကတိုင်း၌ပင်လျှင် တစ်ယောက်သော ရွာစားသည် သေအရက်ရောင်းဝယ်ခြင်းကို မြစ်တား၍ သခင်... ရှေး၌ ဤအခါဝယ် သေသောက်သဘင်ဖြစ်၏။ အဘယ်သို့ ပြုကုန်အံ့နည်း ဟု လူများသည် ဆိုလတ်သော် သင်တို့၏ ရှေးထုံးစံရှိတိုင်းပြုလေကုန် ဟု ဆိုလိုက်၏။ လူတို့သည် သဘင်ကိုပြု၍ သေကိုသောက်၍ ခိုက်ရန်ပြုကုန်လျှက် လက်ခြေတို့ကို ချိုး၍ ဦးခေါင်းကို ပေါက်ခွဲ၍ နားတို့ကို ဖဲ့၍ များစွာသော ဆင်းရဲဖြင့် ဖွဲ့ကုန်၏။
ရွာစားသည် ထိုဆင်းရဲသူတို့ကိုမြင်၍ ကြံ၏။ ငါသည် ခွင့်မပြုသည်ရှိသော် ဤသူတို့သည် ဤဆင်းရဲကို မရကုန်ရာ ဟု ကြံ၍ ထိုရွာစားသည် ဤမျှဖြင့် အလိုကိုပြု၍ လေသွန်တံခါးကို မှီ၍ ရပ်လျက်လျှင် ဝိပဿနာကိုပွားစေ၍ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကို ဖြစ်စေ၍ ကုသိုလ်တရား၌ မမေ့မလျော့ ဖြစ်ကြကုန် ဟု ကောင်းကင်၌ တည်လျက် တရားဟော၍ နန္ဒမူလိုဏ်သို့သာလျှင် ကြွတော်မူလေ၏။
ဘယ်လို ရဟန်းပြုကြပါသလဲ
နောက်အဖို့၌ ငါးပါးသော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ဆွမ်းခံခြင်းငှာ ဗာရာဏသီ ပြည်တံခါး၌ သက်ဆင်းကုန်၍ ကောင်းစွာ ဝတ်ရုံကုန်လျက် ကြည်ညိုဖွယ် ရှိကုန်သော ရှေ့သို့တက်ခြင်း, နောက်သို့ဆုတ်ခြင်း အစရှိသည်တို့ဖြင့် ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွတော်မူကုန်သည်ရှိသော် မင်းအိမ်တခါးသို့ ရောက်ကုန်၏။ မင်းသည် ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ကို မြင်လျှင် ကြည်ညိုသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ မင်းအိမ်သို့ပင့်ဆောင်၍ ခြေတို့ကိုဆေး၍ ဆီမွှေးဖြင့် လိမ်းကျံ၍ ကောင်းမြတ်သော ခဲဖွယ် ဘောဇဉ်ဖြင့် လုပ်ကျွေး၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌နေ၍ အရှင်ဘုရားတို့ အရှင်မြတ်တို့အား ပထမအရွယ်၌ ရဟန်းပြုကုန်သည်ရှိသော် ကာမဂုဏ်ငါးပါးတို့၌ အဘယ်အပြစ်ကို မြင်ကုန်သနည်း၊ အရှင်ဘုရားတို့အား အဘယ်အာရုံသည် ဖြစ်သနည်း ဟု မေး၏။
ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ၅-ပါးတို့အဖြေ
ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ထိုမင်းအား ကြားလိုရကား-
တေန ပစ္ဆာ ဝိဇိဂုစ္ဆိံ၊ တံ ပါပံ ပကတံ မယာ။
မာ ပုန အကရံ ပါပံ၊ တသ္မာ ပဗ္ဗဇိတော အဟံ။
တေန ပစ္ဆာ ဝိဇိဂုစ္ဆိံ၊ တံ ပါပံ ပကတံ မယာ။
မာ ပုန အကရံ ပါပံ၊ တသ္မာ ပဗ္ဗဇိတော အဟံ။
တေသာဟံ ပုစ္ဆိတော ဇာနံ၊ အညထာ နံ ဝိယာကရိံ။
မာ ပုန အကရံ ပါပံ၊ တသ္မာ ပဗ္ဗဇိတော အဟံ။
တေသာဟံ သမနုညာသိံ၊
မာ ပုန အကရံ ပါပံ။ တသ္မာ ပဗ္ဗဇိတော အဟံ။
ဗဟူနံ တေ အနတ္ထာယ၊ မဇ္ဇပါနမကပ္ပယုံ။
တေသာဟံ သမနုညာသိံ၊
မာ ပုန အကရံ ပါပံ၊ တသ္မာ ပဗ္ဗဇိတော အဟံ။
ဟူသော ရှစ်ဂါထာတို့ကို အစဉ်အတိုင်း ရွတ်ဆိုတော်မူကုန်၏။
ရေခိုးသောက်မှု သံဝေဂ
၅၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မိတ္တော၊ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော ငါသည်။ မိတ္တဿ၊ အဆွေခင်ပွန်းတစ်ယောက်၏။ ပါနီယံ၊ ရေကို။ အဒိန္နံ၊ မပေးဘဲ။ ပရိဘုဉ္ဇိသံ၊ သုံးဆောင်မိ၏။ မယာ၊ ငါသည်။ တံပါပံ၊ ထိုမကောင်းမှုကို။ ပကတံ၊ ပြုမိ၏။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ မာ အကရံ၊ ငါမပြုပြီ။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ဝိဇိဂုစ္ဆိံ၊ ငါစက်ဆုပ်ပြီ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်း ပြု၏။
သူ့မယားကြိုက်မှု သံဝေဂ
၆၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ပရဒါရဉ္စ၊ သူ့မယားကိုလည်း။ ဒိသွာန၊ မြင်၍။ မေ၊ ငါ၏။ ဆန္ဒော၊ ကာမစ္ဆန္ဒသည်။ ဥဒပဇ္ဇထ၊ ဖြစ်ပြီ။ မယာ၊ ငါသည်။ တံပါပံ၊ ထိုမကောင်းမှုကို။ ပကတံ၊ ပြုမိ၏။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ မာ အကရံ၊ ငါမပြုပြီ။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ဝိဇိဂုစ္ဆိံ၊ ငါစက်ဆုပ်ပြီ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ သည်။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်း ပြု၏။
လိမ်ပြောမှု သံဝေဂ
၆၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ မေ၊ ငါ၏။ ပိတရံ၊ အဖကို။ စောရာ၊ ခိုးသူတို့သည်။ ကာနနေ၊ တောအုပ်ကြီး၌။ အဂဏှု၊ ဖမ်းကုန်၏။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေသံ၊ ထိုခိုးသူတို့အား။ ဇာနံ၊ သိလျက်။ အညထာ၊ တစ်ပါးသောအရာဖြင့်။ နံ၊ ထိုပြဿနာကို။ ဝိယာကရိံ၊ ပြောကြားမိ၏။
၆၂။ မယာ၊ ငါသည်။ တံပါပံ၊ ထိုမကောင်းမှုကို။ ပကတံ၊ ပြုမိ၏။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ မာ အကရံ၊ မပြုပြီ။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ဝိဇိဂုစ္ဆိံ၊ စက်ဆုပ်ပြီ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်းပြု၏။
အသက်သတ်မှု သံဝေဂ
၆၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သောမယာဂေ၊ ဆန်းသစ်သောလ, တက်လတ်သောအခါ နတ်တို့အား ပူဇော်သော သောမယာဂယဇ်သည်။ ဥပဋ္ဌိတေ၊ ဖြစ်လတ်သော်။ မနုဿည၊ လူတို့သည်။ ပါဏာတိပါတံ၊ သူ့အသက် သတ်ခြင်းကို။ အကရုံ၊ ပြုကုန်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေသံ၊ ထိုသူတို့အား။ သမနုညာသိံ၊ ခွင့်ပြုမိ၏။
၆၄။ မယာ၊ ငါသည်။ တံ ပါပံ၊ ထိုမကောင်းမှုကို။ ပကတံ၊ ပြုမိ၏။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ မာ အကရံ၊ ငါမပြုပြီ။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ဝိဇိဂုစ္ဆိံ၊ စက်ဆုပ်ပြီ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ င်သည်။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်းပြု၏။
သေအရက် သံဝေဂ
၆၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ဂါမေ၊ ရွာ၌။ ယေ ဇနာ၊ အကြင်လူတို့သည်။ ပဌမံ၊ ရှေးဦးစွာ။ သုရာမေရယမာဓုကာ၊ သေအရက်ကို သစ်မည်စည်သီး မှည့်ရည်, ပျားရည်ကဲ့သို့ ချိုသောအရသာရှိ၏ဟု ထင်ကုန်သည်။ အာသု-အာသုံ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တေ ဇနာ၊ ထိုသူတို့သည်။ ဗဟူနံ၊ များစွာသော သူတို့၏။ အနတ္ထာယ၊ ပျက်စီးခြင်းငှာ။ မဇ္ဇပါနံ၊ သေအရက် သောက်ခြင်းကို။ အကပ္ပယုံ၊ ပြုကုန်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေသံ၊ ထိုသူတို့အား။ သမနုညာသိံ၊ ခွင့်ပြုမိ၏။
၆၆။ မယာ၊ ငါသည်။ တံ၊ ထိုမကောင်းမှုကို။ ပကတံ၊ ပြုမိ၏။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ဝိဇိဂုစ္ဆိံ၊ စက်ဆုပ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်း ပြု၏။
မင်းသည်လည်း တစ်ပါး တစ်ပါး၏ ဖြေခြင်းကိုကြားရ၍ အရှင်ဘုရားတို့ ဤရဟန်းအဖြစ်သည် အရှင်ဘုရားတို့အားသာလျှင် လျောက်ပတ်၏ ဟု ချီးမွမ်းထောမနာခြင်းကိုပြု၏။ မင်းသည် ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့၏တရားကို ကြားနာရ၍ ကြည်ညိုသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ သင်္ကန်းလျာ အဝတ်ပုဆိုးတို့ကိုလည်းကောင်း၊ ဆေးတို့ကိုလည်းကောင်းလှူ၍ ပစ်စဗေုဒ္ဓါတို့ကို လွှတ်လိုက်၏။ ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည်လည်း ထိုမင်းအား အနုမောဒနာပြု၍ ထိုနန္ဒမူလိုဏ်သို့သာလျှင် ကြွကုန်၏။
ကာမကြာင့် ဆင်းရဲသည်
ထိုအခါမှစ၍ မင်းသည် ဝတ္ထုကာမတို့၌ တပ်ခြင်း၊ ငဲ့ကွက်ခြင်း ကင်းသည်ဖြစ်၍ အတူးထူးသော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကိုစား၍ မိန်းမတို့ကို စကားမပြောဘဲ မကြည့်ရှုဘဲ တပ်ခြင်းကင်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ထ၍ ကျက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းသို့ဝင်၍ နေလျက် ဖြူသော နံရံ၌ ဩဒါတကသိုဏ်းကိုပြု၍ ဈာန်ကိုဖြစ်စေ၏။ ထိုမင်းသည် ဈာန်သို့ရောက်၍ ကာမဂုဏ်တို့ကို ကဲ့ရဲ့လိုရကား-
ယေ အဟံ ဋိသေဝန္တော၊ နာလဘိံ တာဒိသံ သုခံ။
ဟူသော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၆၇။ ဘော၊ အို အချင်းတို့။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ ဓီရတ္ထု၊ စက်ဆုပ်ဖွယ် ရှိစွတကား။ ယေ အဟံ၊ အကြင် ငါသည်။ ဒုဂ္ဂန္ဓေ၊ မကောင်းသော အနံ့ရှိကုန်သော။ ဗဟုကဏ္ဋကေ၊ များစွာသော ဆူးငြောင့်ရန်သူရှိကုန်သော။ ဗဟူကာမေ၊ များစွာသော ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ပဋိသေဝန္တော၊ မှီဝဲသည်ဖြစ်၍။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ သုခံ၊ စျာန်ချမ်းသာကို။ န လဘိံ၊ မရ။
ကာမဂုဏ်ဟာ ချမ်းသာတယ်
ထိုအခါ ဘုရားလောင်း၏ မိဖုရားကြီးသည် ဤမင်းကား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့၏ တရားစကားကို ကြားနာရ၍ ဆန့်ကျင်သော သဘောရှိ၏။ ငါတို့နှင့်တကွ စကားမပြောဘဲလျှင် ကျက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းသို့ဝင်၏။ ထိုမင်းကို စုံစမ်းဦးအံ့ ဟု ကြံ၍ ကျက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းတံခါး၌ ရပ်လျက် ကာမဂုဏ်တို့၌ ကဲ့ရဲ့သော မင်း၏ ဥဒါန်းစကားကို ကြားလျှင် မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးသည် ကာမဂုဏ်တို့ကို ကဲ့ရဲ့၏။ ကာမဂုဏ်ချမ်းသာနှင့်တူသော ချမ်းသာမည်သည် မရှိ ဟု ကာမဂုဏ်တို့ကို ချီးမွမ်းလိုရကား-
ယေ ကာမေ ပဋိသေဝန္တိ၊ သဂ္ဂံ တေ ဥပပဇ္ဇရေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ မဟဿာဒါ၊ များစွာ သာအပ်ကုန်သော။ သုခါ၊ ချမ်းသာမည်ကုန်၏။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့ထက်။ ပရံ၊ လွန်သော။ သုခံ၊ ချမ်းသာမည်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ယေ၊ အကြင် သူတို့သည်။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ပဋိသေဝန္တိ၊ မှီဝဲကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဥပပဇ္ဇရေ၊ ရောက်ကုန်၏။
မင်းကြီး တရားဟောခြင်း
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် သူယုတ်မ ပျက်လေလော့၊ အဘယ်သို့ ဆိုဘိသနည်း၊ ကာမဂုဏ်တို့၌ ချမ်းသာမည်သည် အဘယ်မှာ ရှိအံ့နည်း၊ ဤမဂုဏ်တို့သည် ဖောက် ပြန်တတ်သော ဆင်းရဲမည်ကုန်၏ ဟု ကဲ့ရဲ့လိုရကား -
ယေ ကာမေ ပဋိသေဝန္တိ၊ နိရယံ တေ ဥပပဇ္ဇရေ။
သတ္တီဝ ဥရသိ ခိတ္တာ၊ ကာမာ ဒုက္ခတရာ တတော။
ဖာလံဝ ဒိဝသံ တတ္တံ၊ ကာမာ ဒုက္ခတရာ တတော။
တမ္ဗလောတဝိလီနံဝ၊ ကာမာ ဒုက္ခတရာ တတော။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
ကာမဂုဏ်သည် ငရဲပို့
၆၉။ ဒေဝီ၊ မိဖုရား။ ကမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ အပ္ပဿာဒါ၊ မသာအပ်သော သဘောရှိကုန်၏။ ဒုခါ၊ ဆင်းရဲကုန်၏။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့ထက်။ ပရံ၊ လွန်သော။ ဒုခံ၊ ဆင်းရဲမည်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ပဋိသေဝန္တိ၊ မှီဝဲကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ ဥပပဇ္ဇရေ၊ ရောက်ကုန်၏။
ကာမဂုဏ်သည် သန်လျက်-လှံ
၇၀။ ကာမာ၊ ကာမမဂုဏ်တို့သည်။ သုနိသိတော၊ ထက်စွာ သွေးအပ်သော။ အသိ ယထာ၊ သန်လျက်နှင့် တူ၏။ သုပါယိကော၊ လူတို့၏ သွေးကို လွန်စွာ သောက်တတ်သော။ နေတ္တိံသောဝ၊ သန်လျက်ကြီးနှင့်တူ၏။ ဥရသိ၊ ရင်၌။ ခိတ္တာ၊ ထိုးပစ်အပ်သော။ သတ္တီဝ၊ လှံမနှင့်တူ၏။ တတော၊ ထိုလှံဖြင့် ထိုးခြင်း, သန်လျက်ဖြင့် ခုတ်ခြင်းတို့ထက်။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ ဒုက္ခတရာ၊ လွန်စွာဆင်းရဲကုန်၏။ ဝါ၊ ဆင်းရဲခြင်း ပြင်းပြကုန်၏။
ကာမဂုဏ်သည် မီးကျီးတွင်း
၇၁။ သာဓိကပေါရိသံ၊ တစ်သူကျော်လွန်သော အတိုင်းအရှည်ရှိသော။ ဇလိတံ၊ ပြောင်ပြောင်လောင်သော။ အင်္ဂါရာနံ ကာသုံ ဣဝ၊ မီးကျီးခဲ မီးကျီးတွင်းနှင့် တူ၏။ တစ်နည်း- အင်္ဂါရာနံ၊ မီးကျီးခဲတို့၏။ ကာသုံ ဣဝ၊ တွင်းနှင့်တူ၏။ ဒိဝသံ တတ္တံ၊ နေ့အခါ ပြင်းစွာပူသော။ ဖာလံ ဣဝ၊ နေလုလင်နှင့် တူ၏။ တတော၊ ထိုမီးကျီးတွင်း နေပူတို့ထက်။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ ဒုက္ခတရာ၊ အလွန် ဆင်းရဲကုန်၏။
ကာမဂုဏ်သည် အဆိပ်
၇၂။ ဟလာဟလံ၊ လတ်တလော သေစေတတ်သော။ ဝိသံ ယထာ၊ အဆိပ်နှင့် တူ၏။ ပက္ကုထိတံ၊ ကျိုက်ကျိုက်ဆူဝေသော။ တေလံ ယထာ၊ ဆီနှင့် တူ၏။ တမ္ဗလောဟဝိလီနံ ဣဝ၊ မီးဖြင့် ချက်၍ကြေသော ကြေးနီရည်နှင့် တူ၏။ တတော၊ ထိုအဆိပ် ဆီပူ ကြေးနီရည်တို့ထက်။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ ဒုက္ခတရာ၊ အလွန်ဆင်းရဲကုန်၏။
မင်းကြီး ရသေ့ဝတ်ပြီ
ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် မိဖုရားအား တရားဟော၍ အမတ်တို့ကို စည်းဝေးစေ၍ အို အမတ်တို့ သင်တို့သည် တိုင်းပြည်ကို စီရင်ကြကုန်လော့၊ ငါသည် ရဟန်းပြုတော့အံ့ ဟု မိန့်တော်မူ၍ လူအများသည် ငိုကုန်စဉ်ပင်လျှင် ထ၍ ကောင်းကင်၌ရပ်လျက် ဩဝါဒပေး၍ ကောင်းကင်၌ လေယာဉ်ခရီးဖြင့်သာလျှင် မြောက်ဟိမဝန္တာသို့ ကြွတော်မူ၍ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော အရပ်၌ ကျောင်းဆောက်၍ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ အသက်၏အဆုံး၌ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လဲလျောင်းသည် ဖြစ်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤသို့သော ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ကိလေသာမည်သည် ငယ်သည်ဟူ၍ မရှိ၊ အနည်းငယ်သော ကိလေသာကိုပင်သော်လည်း ပညာရှိတို့သည် နှိပ်စပ်သည်သာတည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကိုပြ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြသည်၏အဆုံး၌ ငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့သည် အရဟတ္တဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။ ထိုအခါ၌ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုကုန်ပြီ၊ မိဖုရားသည် ရာဟုလာမယ်တော် ဖြစ်လာ၏။ မင်းသည် သင်တို့၏ဆရာ ငါဘုရား ဖြစ်လာ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကာမဟူသမျှ၊ ရှောင်ကုန်ကြ၊ ဒုက္ခရောက်မည်သာ
ငါးခုမြောက်သော ပါနီယဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဧကာဒသကနိပါတ်
၆။ ယုဓဉ္စယဇာတ်
ကာမဂုဏ်တို့ကိုစွန့်၍ တောထွက်ခြင်းအကြောင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူသည်ရှိသော် မိတ္တာမစ္စပရိဗျူဠှံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤယုဓဉ္စယဇာတ်ကို မြတ်သော တောထွက်ခြင်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ တစ်နေ့သ၌ တရား သဘင်ဝယ် စည်းဝေးကုန်သော ရဟန်းတို့သည် ငါ့ရှင်တို့ ဘုရားသခင်သည် လူ့ဘောင်လောက၌ နေတော်မူသည်ဖြစ်အံ့၊ အလုံးစုံသော စကြဝဠာတိုက်၌ ရတနာခုနစ်ပါးနှင့်ပြည့်စုံသော တန်ခိုးလေးပါးနှင့်ပြည့်စုံသော တစ်ထောင်အလွန်ရှိသော သားအပေါင်းဖြင့် ခြံရံအပ်သော စကြာမင်းဖြစ်ရာ၏။ ဤသို့ဖြစ်လျက် ဤသို့သော ကျက်သရေ၏ ပြည့်စုံခြင်းကို စွန့်ပယ်၍ ကာမဂုဏ်တို့၌ အပြစ်ကိုမြင်၍ သန်းခေါင်အခါဝယ် ဆန္နအမတ်လျှင်အဖော်ရှိသည်ဖြစ်၍ ကဏ္ဍိကမြင်းကို တက်စီးလျက် တောထွက်၍ အနော်မာမြစ်နား၌ ရဟန်းပြု၍ ခြောက်နှစ်ပတ်လုံး ပြုနိုင်ခဲလှသော ဒုက္ကရစရိယာအကျင့်ကို ကျင့်တော်မူ၍ သဗ္ဗညုတဉာဏ်သို့ ရောက်တော်မူ၏ ဟု သဗ္ဗညုတ ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးစကားကို ပြောဆိုကုန်၏။
ဘုရားသခင်သည် ကြွတော်မူလာ၍ ရဟန်းတို့ ယခု ငါလာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော် လျှောက်လတ်သော် ရဟန်းတို့ ငါဘုရားသည် ယခုမှသာလျှင် မြတ်သော တောထွက်ခြင်းကို ပြုသည်မဟုတ်၊ ရှေ့၌လည်း တစ်ဆယ့်ရှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏ သီပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကိုစွန့်၍ တောထွက်တော်မူသည်သာတည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ရမ္မပြည်၌ သဗ္ဗဒတ္တ အမည်ရှိသော ရမ္မမင်းသည် မင်းပြု၏။
ဗာရာဏသီ ခုနစ်မည်
ထိုစကားကို ထင်စွာပြဦးအံ့။ ဗာရာဏသီပြည်သည် ဥဒယဘဒ္ဒဇာတ်၌ သုရုန္ဓနအမည်ရှိသော မြို့ဖြစ်၏။ စူဠသုတသောမဇာတ်၌ သုဒဿနမြို့မည်၏။ သောဏနန္ဒဇာတ်၌ ဗြဟ္မဝဍ္ဎနမြို့ မည်၏။ ခဏ္ဍဟာလဇာတ်၌ ပုပ္ဖဝတီမြို့မည်၏။ သင်္ခဗြဟ္မဇာတ်၌ မောဠိနီမြို့မည်၏။ ဤယုဓဉ္စယဇာတ်၌ ရမ္မမြို့မည်၏။ ဤသို့ ဗာရာ ဏသီပြည်၏ အမည်သည် ရံခါ ပြောင်းလဲ၏။
ထိုရမ္မနဂိုရ်၌ သဗ္ဗဒတ္တမင်းအား သားတစ်ထောင်ရှိ၏။ ယုဓဉ္စယ အမည်ရှိသော သားကြီးအား အိမ်ရှေ့မင်းအဖြစ်ကို ပေး၏။
ရဟန်းပြုခွင့်တောင်း
ထိုအိမ်ရှေ့မင်းသည် နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း ကြီးစွာသော အလှုကို ဖြစ်စေ၏။ ဤသို့ ကာလမြင့်ရှည်လတ်သော် ဘုရားလောင်းသည် နံနက်စောစောကလျှင် မြတ်သောရထားကို တက်စီး၍ များစွာသော ကျက်သရေ၏ တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် ဥယျာဉ်ကစားအံ့သောငှာ သွားလတ်သော် သစ်ပင်ဖျား မြက်ဖျား သစ်ခက်ဖျား ပင့်ကူမြှေး, ပင့်ကူချည် ကွန်ယက် အစရှိသည်တို့၌ ပုလဲကွန်ရက်၏ အသွင်ဖြင့် ကပ်ငြိသော ဆီးနှင်း ပေါက်တို့ကို မြင်၍ အချင်းရထားထိန်း ဤအပေါက်သည် အဘယ်နည်း ဟု မေး၍ အရှင်မင်းသား ဤအပေါက်ကား ဆီးနှင်းပေါက် မည်ကုန်၏ ဟု ကြား၍ နေ့အဖို့ပတ်လုံး ဥယျာဉ်ကစား၍ ညချမ်းသောအခါ၌ ပြန်ခဲ့သည်ရှိသော် ထိုဆီးနှင်းပေါက်တို့ကို မမြင်၍ အချင်းရထားထိန်း ထိုဆီးနှင်းပေါက်တို့သည် အဘယ်မှာနည်း၊ ယခုအခါ၌ ထိုဆီးနှင်းပေါက်တို့ကို မမြင်ရ ဟု မေး၏။ အရှင်မင်းသား နေတက်သည်ရှိသော် ထိုအလုံးစုံသော ဆီးနှင်းပေါက်တို့သည် ပျက်စီး၍ မြေ၌ကျ၏ ဟု ကြား၍ ထိတ်လန့်ခြင်းသို့ရောက်၍ ဤသတ္တဝါတို့၏ ဇီဝိတသင်္ခါရတို့သည်လည်း မြက်ဖျား၌ ဆီးနှင်း ပေါက်နှင့် တူကုန်သည်သာတည်း၊ ငါသည် အိုခြင်း နာခြင်း သေခြင်းတို့သည် မနှိပ်စက်မီလျှင် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကိုပန်၍ ရဟန်းပြုခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု ဆီးနှင်းပေါက်ကိုသာ အာရုံပြု၍ ဘဝသုံးပါးကို ရဲရဲပြောင်ပြောင် လောင်သကဲ့သို့ ရှာလျက် မိမိ၏အိမ်သို့ မသွားဘဲ တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့်စပ်သော တရားစီရင်ရာ လွှတ်ဦးသဘင်၌နေသော အဖ၏ထံသို့သွား၍ အဖကိုရှိခိုး၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ ရပ်လျက် ရဟန်းအဖြစ်ကို တောင်းပန်လိုသော ဘုရားလောင်းသည်-
ပဗ္ဗဇိဿာမဟံ ရာဇ၊ တံ ဒေဝေါ အနုမညတု။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၇၃။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ ရာဇ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ မိတ္တာမစ္စပရိဗျူဠှံ၊ ချစ်သော အမတ်အပေါင်းခြံရံသော ခမည်းတော်မင်းကြီးကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝန္ဒေ၊ ရှိခိုးပါ၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပါတော့အံ့။ ရာဇ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဒေဝေါ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ တံ၊ အကျွန်ုပ်၏ ထိုရဟန်းပြုခြင်းကို။ အနုမညတု၊ ခွင့်ပြုတော်မူပါလော့။
ခွင့်မပေးနိုင်
ထိုအခါ၌ မင်းသားကို မြစ်တားလိုသော မင်းကြီးသည်-
ယော တံ ဟိံသတိ ဝါရေမိ၊ မာ ပဗ္ဗဇ ယုဓဉ္စယ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၄။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ သစေ၊ အကယ်၍။ ကာမေဟိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့်။ တေ၊ သင်ချစ်သားအ။ ဦနံ၊ ယုတ်အံ့။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်ချစ်သားအား။ ပရိပူရယာမိ၊ ပြည့်စေအံ့။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တံ၊ သင်ချစ်သားကို။ ဟိံသတိ၊ ညှဉ်းဆဲအံ့။ တံ၊ ထိုညှဉ်းဆဲသောသူကို။ ဝါရေမိ၊ မြစ်အံ့။ ယုဓဉ္စယ၊ ငါ့သား ယုဓဉ္စယ။ မာ ပဗ္ဗဇ၊ ရဟန်းမပြုပါလင့်။
ရဟန်းပဲ ပြုလိုပါသည်
ထိုစကားကို ကြား၍ မင်းသားသည်-
ဒီပဉ္စ ကတုမိစ္ဆာမိ၊ ယံ ဇရာ နာဘီကီရတိ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၇၅။ တာတ၊ ဖခင်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ကာမေဟိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့်။ ဦနံ၊ ယုတ်ခြင်းသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိပေ။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဟိံသိတာ၊ ညှဉ်းဆဲသောသူသည်လည်း။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိပေ။ ယံ ဒီပံ၊ အကြင်တည်ရာကျွန်းကို။ ဇရာ၊ အိုခြင်းသည်။ နာဘီကီရတိ၊ မဖျက်ဆီးနိုင်။ တံ ဒီပဉ္စ၊ ထိုတည်ရာကျွန်းကိုသာလျှင်။ ကာတုံ၊ ပြုခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိပါ၏။
ထိုသို့ အဖန်တလဲလဲ မင်းသားသည် ရဟန်းအဖြစ်ကို တောင်းပန်၏။ မင်းသည် ရဟန်းမပြုလင့် ဟု မြစ်၏။ ထို အကြောင်းကို ထင်စွာ ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ဟူသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၇၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ပုတ္တော ဝါ၊ သားသည်လည်း။ ပိတရံ၊ အဖကို။ ယာစေ၊ တောင်းပန်၏။ ပိတာ ဝါ၊ အဖသည်လည်။ ဩသံ၊ ရင်၌ဖြစ်သော။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ ယာစတိ၊ တောင်းပန်၏။
ထိုမှကြွင်းသော-
နေဂမော တံ ယာစေ တာတ၊ မာ ပဗ္ဗဇ ယုဓဉ္စယ။
ဟူသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို မင်းသည် ဆို၏။
တာတ၊ အမောင်။ တံ၊ ထိုငါ့သားကို။ နေဂမော၊ နိဂုံးသူအပေါင်းသည်။ ယာစေ၊ တေင်းပန်၏။ ယုဓဉ္စယ၊ ငါ့သား ယုဓဉ္စယ။ တွံ၊ သင်သည်။ မာ ပဗ္ဗဇ၊ ရဟန်းမပြုလင့်။
ရဟန်းပဲ ပြုပါရစေ
မင်းသသည် တစ်ဖန်လည်း-
မာဟံ ကာမေဟိ သမ္မတ္တော၊ ဇရာယ ဝသမနွဂူ။
ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၇။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်သော။ ဒေဝ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ တံ ပဗ္ဗဇံ၊ ထိုရဟန်းပြုခြင်းကို။ မာ နိဝါရေဟိ၊ မမြစ်ပါလင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ကာမေဟိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့်။ မာ သမ္မတ္တော၊ မယစ်မူးပါးစလင့်။ ဇရာယ၊ အိုခြင်း၏။ ဝသံ၊ နိုင်ငံသို့။ အနွဂူ၊ အစဉ်တစိုက်လိုက်ရသည်။ မာ ဟောမိ၊ မဖြစ်ရပါစေလင့်။
မယ်တော်ပါ တားမြစ်
ဤသို့ မင်းသားဆိုသည်ရှိသော် မင်းကြီးသည် စကားဆိုရာမရဖြစ်၏။ ထိုမင်းသား၏ အမိဖြစ်သော မိဖုရားကြီးသည် သားတော်ကား ရဟန်းအဖြစ်ကို ခွင့်တောင်း၏ ဟုကြားသိ၍ သင်တို့သည် အသို့ဆိုကုန်သနည်း ဟု အသက်မရှူနိုင်သော မျက်နှာဖြင့် ရွှေထမ်းစင်၌နေ၍ လျင်စွာ တရားစီရင်ရာ လွှတ်ဦးသဘင်သို့သွား၍ တောင်းပန်လိုရကား-
စိရံ တံ ဒဋ္ဌုမိစ္ဆာမိ၊ မာ ပဗ္ဗဇ ယုဓဉ္စယ။
ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၇၈။ တာတ၊ အမောင် ငါ့သား။ တံ၊ သင်သားကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယာစာမိ၊ တောင်းပန်ပါ၏။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ အဟံ၊ ငါသည်။ နိဝါရယေ၊ တားမြစ်၏။ တံ၊ သငါ့ကို။ စိရံ၊ မြင့်ရှည်စွာ။ ဒဋ္ဌုံ၊ မြင်ခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိ၏။ ယုဓဉ္စယ၊ ချစ်သား ယုဓဉ္စယ။ မာ ပဗ္ဗဇ၊ ရဟန်းမပြုပါလင့်။
မတားပါနှင့် မယ်တော်
ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသားသည်-
ဧဝမာယု မနုဿာနံ၊ မာ မံ အမ္မ နိဝါရယ။
ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၉။ အမ္မ၊ မိခင်။ သူရိယုဂ္ဂမနံ၊ နေထွက်သည်ရှိသော်။ တိဏဂ္ဂမှိ၊ မြက်ဖျား၌။ ဥဿာဝေါ၊ ဆီးနှင်းပေါက်သည်။ ပတိ ဣဝ၊ ကျသကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ မနုဿာနံ၊ လူတို့၏။ အာယု၊ အသက်သည်။ အပ္ပံ၊ နည်း၏။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ မာ နိဝါရယ၊ မမြစ်ပါလင့်။
ဤဂါထာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကား- မိခင် မြက်ဖျား၌ ဆီးနှင်းပေါက်သည် နေထွက်သည်ရှိသော် တည်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ မြေ၌ကျသကဲ့သို့ ဤအတူ ထိုသတ္တဝါတို့၏ အသက်သည်တို့၏။ အခိုက်အတန့် တစ်ခဏသာတည်း။ မြင့်ရှည် မတည်၊ ဤသို့သဘောရှိသော လူတို့၏နေရာ၌ အဘယ့်ကြောင့် မိခင်သည် မြင့်ရှည်စွာ အကျွန်ုပ်ကို မြင်ချင်ဘိသနည်း၊ အကျွန်ုပ်ကို မတားမြစ်ပါလင့် ဟုဆိုလိုသည်။
မယ်တော်ကို ခေါ်သွားပါ
ဤသို့ဆိုသော်လည်း ထိုမယ်တော်သည် အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်သည်သာတည်း၊ ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် ခမည်းတော်ကိုခေါ်စေလို၍-
မာ မေ မာတာ တရန္တဿ၊ အန္တရာယကရာ အဟု။
ဟူသော ရှစ်ခုမြောက် ဤဂါထာကိုဆို၏။
၈၀။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်သော ဖခင်။ ဣမံ၊ ဤမယ်တော်ကို။ တရမာနော၊ အဆောတလျင်။ ယာနံ၊ ယာဉ်သို့။ အာရောပေတု၊ တင်စေလော့။ မာတာ၊ မယ်တော်သည်။ တရန္တဿ၊ ခရီးခဲကို ကူးသော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အန္တရာယကရာ၊ အန္တရာယ်ကို ပြုတတ်သည်။ မာ အဟု၊ မဖြစ်စေလင့်။
ထိုဂါထာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကား- ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်သောဖခင် အကျွန်ုပ်၏ မယ်တော်ကို လျင်မြန်သော ယောက်ျားသည် ရွှေထမ်းစင်၌ တင်စေလော့။ ပဋိသန္ဓေနေခြင်း, အိုခြင်း, နာခြင်း သေခြင်းတည်းဟူသော ခရီးကိုကူးသော အကျွန်ုပ်၏ အန္တရာယ်ကို မယ်တော်သည် မပြုပါစေလင့် ဟု ဆိုလိုသည်။
မယ်တော် ငိုကြွေးရပြီ
မင်းကြီးသည် သားတော် စကားကိုကြား၍ မိဖုရားကြီးသွားတော့၊ သင်၏ ယာဉ်၌နေ၍ ရတိဝဍ္ဎန ပြာသာဒ်သို့ တက်လော့ ဟု ဆို၏။ ထိုမိဖုရားကြီးသည် မင်း၏ စကားကိုကြားလျှင် တည်တံ့ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ မောင်းမအပါင်း ခြံရံလျက် ပြသဒ်သို့တက်၍ သားတော်အကြောင်းကား အသို့နည်း ဟု လွှတ်တော်ကို ကြည့်လျက် ရပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် အမိ၏ သွားသောအခါ၌ ခမည်းတော်ကို တစ်ဖန် တောင်းပန်၏။ မင်းကြီးလည်း တားမြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၍ ချစ်သား သွားလိုသော် သင်၏ စိတ်ကို အပြီးသို့ရောက်စေ၍ ရဟန်းပြုလော့” ဟု ခွင့်ပြု၏။ မင်းခွင့်ပြုသောအခါ ဘုရားလောင်း၏ ညီတော်ဖြစ်သော ယုဓိဋ္ဌိလ မင်းသားသည် အဖကို ရှိခိုး၍ ဖခင် အကျွန်ုပ်အားလည်း ရဟန်းအဖြစ်သို့ အခွင့်ပြုတော်မူပါလော့ဟု တောင်းပန်၍ ခွင့်ပြုလျှင် ညီနောင်နှစ်ယောက်တို့သည် အဖကို ရှိခိုး၍ ကာမဂုဏ်တို့ကိုပယ်စွန့်၍ လူများအပေါင်းခြံရံလျက် ရွှေလွှတ်တော်မှ ထွက်ကုန်၏။ မယ်တော်မိဖုရားလည်း ဘုရားလောင်းကိုကြည့်၍ သားသည် ရဟန်း ပြုပြီးသော် ရမ္မမြို့သည် ဆိတ်ညံလတ္တံ့ ဟု ငိုကြွေးလိုရကား-
ယုဓဉ္စယော အနုညာတော၊ သဗ္ဗဒတ္တေန ရာဇိနာ။
သောယံ ကုမာရော ပဗ္ဗဇိတော၊ ကာသာယဝသနော ဗလီ။
ဟူသော နှစ်ခုကုန်သာ ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၈၁။ ဘောန္တော နာရိယော၊ အို မောင်းမတို့။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ အဘိဓာဝထ၊ လျင်စွာ ပြေးကြကုန်။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီးအား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝဒထေ၊ ဆိုကြပါချေကုန်။ သဗ္ဗတ္တေန၊ သဗ္ဗဒတ္တ အမည်ရှိသော။ ရာဇိနာ၊ မင်းသည်။ ယုဓဉ္စယော၊ ငါ့သား ယုဓဉ္စယကို။ အနုညာတော၊ ခွင့်ပြုလိုက်ခဲ့ပြီ။ ရမ္မကံ၊ ရမ္မမြို့သည်။ သုညံ၊ ဆိတ်ညံသည်။ ဟေဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့တကား။
၈၂။ ယုဝါ၊ ပျိုနုစွာသော။ ကဉ္စနသန္နိဘော၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော။ ယော ကုမာရော၊ အကြင်မင်းသားသည်။ သဟဿာနံ၊ သားတစ်ထောင်ထက်။ သေဋ္ဌော၊ အကြီးဆုံးသည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။ ဗလီ၊ ခွန်အားရှိသော။ သော အယံ ကုမာရော၊ ထိုအကြီးဆုံးမင်းသားသည်။ ကာသာယဝသနော၊ ဖန်ရည်စွန်းသော သင်္ကန်းကို ဝတ်လျက်နေသော နေခြင်းဖြင့်။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်းပြုလေပြီတကား။
ထိုဘုရားလောင်းသည် မိဘတို့ကို ရှိခိုး၍ ညီတော်ဖြစ်သော ယုဓိဋ္ဌိလမင်းသားကိုယူ၍ မြို့မှထွက်၍ လူအများကိုပြန်စေ၍ ညီနောင်နှစ်ယောက်တို့သည် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ နှလုံး မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော အရပ်၌ ကျောင်းသင်္ခမ်း ဆောက်လုပ်၍ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ဈာန် အဘိ ညာဉ်ကို ဖြစ်စေလျက် တောသစ်မြစ် တောသစ်သီး အစရှိသည်တို့ဖြင့် အသက်ထက်ဆုံး မျှကုန်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လဲလျောင်းကုန်၏။
ထိုအကြောင်းကို ဘုရားဖြစ်ပြီး၍ အဆုံး၌ သဗ္ဗညူမြတ်ဘုရားသည်-
ပဟာယ မာတာပိတရော၊ သင်္ဂံ ဆေတွာန မစ္စုနော။
ဟူသော ဤဂါထာဖြင့် ပြတော်မူ၏။
၈၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ယုဓဉ္စယော စ၊ ယုဓဉ္စယမင်းသားသည်လည်းကောင်း။ ယုဓိဋ္ဌိလော စ၊ ယုဓိဋ္ဌလမင်းသားသည်လည်းကောင်း။ ဥဘော၊ နှစ်ပါးကုန်သော။ ကုမာရာ၊ မင်းသားတို့သည်။ မာတာပိတရော၊ မိဘတို့ကို။ ပဟာယ၊ စွန့်၍။ မစ္စုနော၊ မစ္စုမာရ်၏။ သင်္ဂံ၊ ရာဂ ဒေါသ မောဟဟူသော ကပ်ငြိခြင်းကို။ ဆေတွာန၊ ဖြတ်၍။ ပဗ္ဗဇိတာ၊ ရဟန်းပြုကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤသို့သော ဓမ္မဒေသနာကိုဆောင်၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုမှသာလျှင် တောထွက်မှုကို ပြုသည်မဟုတ်၊ ရှေး၌လည်း ငါဘုရားသည် မင်းအဖြစ်ကို စွန့်ပစ်ခွာရှောင်၍ ရဟန်းပြုဖူးသည်သာတည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ၌ မယ်တော်ခမည်းတော်တို့သည် မြတ်သော သာကီဝင် မင်းမျိုးတို့သည် ဖြစ်လာကုန်၏။ ယုဓိဋ္ဌိလမင်းသားသည် အာနန္ဒာ ဖြစ်လာ၏။ ယုဓဉ္စယမင်းသားသည် ငါဘုရားဖြစ်တော်မူလာ၏။ ဤသို့ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
အို နာ သေးဘေး၊ လာမည့်ရေး၊ ကြံတွေးကြောက်သင့်စွာ
ခြောက်ခုမြောက်သော ယုဓဉ္စယဇာတ်သည်ပြီး၏။
*****
ဧကာဒသကနိပါတ်
၇။ ဒသရထဇာတ်
တည်ကြည်ဖြောင့်မတ်သော ရာဇမင်းအကြောင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူသည်ရှိသော် အဖသေသော တစ်ယောက်သော သူကြွယ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဧထံ လက္ခဏ သီတာ စ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဒသရထဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ ထိုသူကြွယ်သည် အဖသေသည်ရှိသော် စိုးရိမ်ခြင်း နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ အလုံးစုံသော ကိစ္စတို့ကို စွန့်၍နေ၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် မိုးသောက်ထအခါ၌ လောကကို ကြည့်တော်မူလတ်သော် ထိုသူကြွယ်၏ အရဟတ္တဖိုလ်၏အကြောင်း ဥပနိဿယကို မြင်တော်မူ၍ ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွတော်မူ၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်းကိစ္စ ပြီးလတ်သော် ရဟန်းတို့ကို လွှတ်တော်မူ၍ တစ်ယောက်သော နောက်ပါရဟန်းကိုခေါ်၍ ထိုသူကြွယ်အိမ်သို့ ကြွတော်မူ၍ ရှိခိုး၍နေသော သူကြွယ်ကို သာယာစွာသောစကားဖြင့် ခေါ်တော်မူ၍ ဥပါသကာ... စိုးရိမ်သလောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား စိုးရိမ်သည် မှန်ပေ၏။ အဖ၌စိုးရိမ်ခြင်းသည် အကျွန်ုပ်ကို နှိပ်စက်၏ ဟု နားတော် လျှောက်ပေ၏။ ဒါယကာ ရှေးပညာရှိတို့သည် လောကဓံတရား ရှစ်ပါးတို့ကို ဟုတ်မှန်သောအားဖြင့် သိကုန်သည်ဖြစ်၍ အဖသေလွန်လတ်သော် အနည်းငယ်မျှ တည်းသော စိုးရိမ်ခြင်းကို မပြုကုန်ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုသူကြွယ်သည် တောင်းပန်လတ်သော် အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဒသရထမည်သော မင်းကြီးသည် အဂတိ လေးပါးသို့ လိုက်ခြင်းကိုစွန့်၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြု၏။ ထိုမင်းအား တစ်သောင်း ခြောက်ထောင်သော မောင်းမတို့၏ အကြီးဖြစ်သော မိဖုရားသည် သားနှစ်ယောက်တို့ကိုလည်းကောင်း, သမီးတစ်ယောက်ကို လည်းကောင်း ဖွားမြင်၏။ သားကြီးသည် ရာမသုခမိန် မည်၏။ နှစ်ယောက်မြောက်သော သားသည် လက္ခဏမင်းသားမည်၏။ သမီးတော်သည် သီတာမင်းသမီး မည်၏။
အခါတစ်ပါး၌ မိဖုရားကြီးသည် သေလွန်ခဲ့၏။ မင်းသည် ထိုမိဖုရားကြီးသေခြင်းကြောင့် အလွန်ရှည်မြင့်စွာ စိုးရိမ်ခြင်းနိုင်ငံသို့ လိုက်၍ အမတ်တို့သည် သီစေအပ်သည်ဖြစ်၍ ထိုမိဖုရားကြီးအား ပြုအပ် ဆောက်အပ်သည်ကို ပြု၍ မင်းသမီးတစ်ယောက်ကို မိဖုရားကြီးအရာ၌ထား၏။
သားထွေးကို မင်းဖြစ်စေလို
ထိုမိဖုရားကြီးကို မင်းသည် အလွန်ချစ်နှစ်သက်၏။ ထိုမိဖုရားသည်လည်း အခါ တစ်ပါး၌ ကိုယ်ဝန်ယူ၍ ရအပ်သော ကိုယ်ဝန်၏ စောင့်ရှောက်ခြင်း ရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် သားကိုဖွားမြင်၏။ ထိုသားအား ဘရတမင်းသား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ မင်းကြီးလည်း သား၌ ချစ်သဖြင့် မိဖုရား သင့်အား ဆုကို ငါပေး၏။ ယူလော့ ဟု ဆို၏။ မိဖုရားသည် ယူသည်ကို ပြု၍ထား၏။ မင်းသား၏ ခုနစ်နှစ် ရှစ်နှစ်ရှိသောအခါ၌ မင်းသို့ကပ်၍ မင်းကြီး ရှင်မင်းကြီးသည် ကျွန်ုပ်၏သားအား ဆုကို ပေးတော်မူ၏။ ယခုအခါ၌ ထိုကျွန်ုပ်၏သားအား ဆုကို ပေးတော်မူလော့ ဟု ဆို၏။ မိဖုရား ယူလော့ ဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်၏ သားအား မင်းအဖြစ်ကို ပေးပါလော့ ဟု ဆိုလတ်သော် မင်းသည် လက်ဖျစ်တီး၍ ဟယ် သူယုတ်မ ပျက်လေလော့၊ ငါ၏ သားတော်နှစ်ယောက်တို့သည် မီပုံကြီးကဲ့သို့ ထွန်းတောက်ပကုန်၏။ ထိုငါ့သားနှစ်ယောက်တို့ကို သတ်စေ၍ နင့်သားအား မင်းအဖြစ်ကို တောင်းဘိ၏ ဟု ခြိမ်းခြောက်၏။ ထိုမိဖုရားသည် ကြောက်၍ ကျက်သရေတိုက်ခန်းကိုဝင်၍ တစ်ပါးသော နေ့၌လည်း အဖန်တလဲလဲ မင်းအဖြစ်ကိုသာလျှင် တောင်း၏။
သားကြီးတို့ကို တောသို့ပို့
မင်းကြီးသည် ထိုမိဖုရားအား ထိုဆုကို မပေးမူ၍လျှင် ကြံ၏။ မိန်းမသည်ကား သူ့ကျေးဇူးကို မသိဘတ်၊ ခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားတတ်၏။ ဤမိဖုရားသည် ငါ၏ သားတော်တို့ကို ကောက်ကျစ် သော ပဏ္ဏာကာရကိုလည်းကောင်း, ကောက် ကျစ်သော တံစိုးလက်ဆောင်ကို လည်းကောင်း ပြု၍ သတ်ရာ၏ ဟု ကြံ၍ ထိုမင်းသည် သားတို့ကိုခေါ်၍ ထိုအကြောင်းကို ကြား၍ သားဘော်တို့ သင်တို့အား ဤပြည်၌ နေသည်ရှိသော် အန္တရာယ်ဖြစ်ရာ၏။ သားတော်တို့သည် ရွာတစ်ပါးသို့လည်းကောင်း, တောသို့လည်းကောင်း သွား၍ ငါသေသောအခါ၌ လာ၍ အဖအမွေဖြစ်သော မင်း၏အဖြစ်ကို ယူကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ တစ်ဖန် နိမိတ်ဖတ်တတ်ကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကိုခေါ်၍ မိမိ၏ အသက်အပိုင်းအခြားကို မေး၍ တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ်သာ အသက်ရှည်လတ္တံ့ ဟု ကြား၍ သားတော်တို့ ဤနှစ်မှ တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ် လွန်သဖြင့် လာ၍ ထီးဖြူကို ဆောင်းကြကုန် ဟု ဆို၏။
မောင်နှမ ၃-ဦး ထွက်ခွာကြ
ထိုသားတော်တို့သည် ကောင်းပြီ ဟု အဖကို ရှိခိုးလျက် ငိုကုန်လျက် ပြာသာဒ်မှ သက်ဆင်းကုန်၏။ သီတာ မင်းသမီးသည် အကျွန်ုပ်သည် မောင်တော်တို့နှင့်တကူ လိုက်ပါအံ့ ဟု အဖကိုရှိခိုး၍ ငိုကြွေးလျက် ထွက်၏။ မင်းသုံးပါးတို့သည် များစွာသော အခြံအရံရှိကုန်သည် ဖြစ်၍ ထွက်ကြကုန်၍ လူများတို့ကို ပြန်စေ၍ အစဉ်သဖြင့် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်ကုန်၌ ပြည့်စုံသော ရေရှိသော ရလွယ်သော သစ်သီးကြီးငယ်ရှိသော တောအုပ်၌ ကျေင်းသင်္ခမ်း ဆောက်လုပ်၍ သစ်သီးကြီးငယ်ဖြင့် မျှကုန်လျှက် နေကြကုန်၏။ လက္ခဏ ပဏ္ဍိတ သုခမိန်သည်လည်းကောင်း သီတာဒေဝီသည်လည်းကောင်း ရာမသုခမိန်ကို တောင်းပန်၏။ နောင်တော်တို့သည် အကျွန်ုပ်တို့၏ အဖအရာ၌ တည်ကုန်၏။ ထို့ကြောင့် ကျောင်း၌သာလျှင် နေကုန်လော့၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် သစ်သီကြီးငယ်ကို ဆောင်ယူ၍ နောင်တော်ကို လုပ်ကျွေးပါအံ့ဟု ဝန်ခံကုန်၏။ ထိုမှစ၍ ရာမပဏ္ဍိတသည် ထိုကျောင်း၌သာ နေ၏။ ရာမသုခမိန်မှ တစ်ပါးကုန်သော မောင်နှမနှစ်ယောက်တို့သည် သစ်သီးကြီးငယ်ကို ဆောင်ယူ၍ ထိုရာမသုခမိန်ကို လုပ်ကျွေးကြကုန်၏။
မင်းကြီးကံကုန်
ထိုမင်းသုံးပါးတို့သည် သစ်သီးကြီးငယ်ဖြင့် မျှနေကြကုန်စဉ် ဒသရထမင်းကြီးသည် သားတော် သမီးတော်တို့၌ စိုးရိမ်သဖြင့် ကိုးနှစ်မြောက်၌ လွန်လေ၏။
သားထွေး တောသွား အကြောင်းကြား
ထိုမင်း၏ သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကိစ္စကို ပြုစေ၍ မိဖုရားကြီးသည် မိမိ၏သားဖြစ်သော ဘာရတမင်းသားအား ထီးဖြူကို ဆောင်နှင်းကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ အမတ်တို့သည် ထီးနန်းရှင်တို့ကား တော၌သာ ရှိကုန်၏ ဟု ဆိုကုန်၍ မပေးကုန်။ ဘာရတမင်းသားသည် ငါ၏ နောင်တော်ဖြစ်သော ရာမသုခမိန်ကို တောမှဆောင်၍ ထီးဖြူကို ဆောင်းစေအံ့ ဟု မင်းမြောက်တန်ဆာ ငါးပါးတို့ကိုယူ၍ အင်္ဂါလေးပါးရှိသော စစ်သည်ဖြင့် ရာမသုခမိန်၏ နေရာသို့သွား၍ မနီးမဝေး၌ သစ်တပ်တည်၍ ထိုသစ်တပ်၌နေ၍ နှစ်ယောက် သုံးယောက်ကုန်သော အမတ်တို့နှင့်တကွ လက္ခဏသုခမိန်၏ လည်းကောင်း, သီတာဒေဝီ၏ လည်းကောင်း တောသို့ သွားသောအခါ၌ ကျောင်းသင်္ခမ်းသို့ဝင်၍ ကျောင်းသင်္ခမ်းတံခါး၌ ထားအပ် ရွှေဆင်းတုကဲ့သို့ ရွံရှားခြင်းမရှိဘဲ ချမ်းသာစွာနေသော ရာမသုခမိန်သို့ကပ်၍ ရှိခိုး၍ တင့်အပ်သောအရာ၌ တည်လျှက် မင်း၏ အကြောင်းကို ကြား၍ အမတ်တို့နှင့်တကွ ခြေတို့၌ဝပ်၍ ငို၏။ ရာမသုခမိန်ကား မစိုးရိမ် မငိုကြွေး၊ ထိုရာမသုခမိန်အား ဣန္ဒြေ၏ ဖောက် ပြန်ခြင်းသည် မဖြစ်။
ညီနှင့်နှမတို့ကို ပြောပြပုံ
ဘာရတမင်းသားကား ငိုပြီး၍ နေသောအခါဝယ် ညချမ်းအခါ၌ ရာမသုခမိန်မှ တစ်ပါးကုန်သော မောင်နှမ နှစ်ယောက်တို့သည် သစ်သီးကြီးငယ်ကိုယူ၍ လာကုန်၏။ ရာမသုခမိန်သည် ကြံ၏။ ငါ့ညီ, ငါ့နှမတို့သည် ငယ်ကုန်၏။ ဤငါ့ညီ ငါ့နှမတို့အား ငါကဲ့သို့ အဆင်အခြင် အသိမ်းဆည်း ပညာသည် မရှိကြ၊ သင်တို့၏ ခမည်းတော်သည် သေခဲ့၏ ဟု အဆောတလျင် ပြောဆိုသည်ရှိသော် စိုးရိမ်ခြင်းကို တည်တံ့စေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်သည် ဖြစ်၍ ထို ငါ့ညီ, ငါ့နှမတို့၏ နှလုံးသည် ကွဲရာ၏တကား၊ ဥပါယ် တံမျဉ်ဖြင့် ထိုသူတို့အား ရေသို့ သက်ဆင်းစေ၍ ဤအကြောင်းကို ကြာအံ့ဟု ကြံ၏။ ထိုသို့ ကြံပြီး၍ ထိုမောင်နှမ နှစ်ယောက်တို့၏ ရှေ့မှု ရေကန်တစ်ခုကိုပြ၍ သင်တို့သည် အလွန်ကြာမှ လာကုန်၏။ သင်တို့အား ဤသို့ ဒဏ်ပေးခြင်းသည် ဖြစ်စေလော့၊ ဤရေကန်သို့ သက်ဆင်း၍ တည်ကြကုန်ဟု ဒဏ်ပေးလိုရကား-
ဟူသော ထက်ဝက်သော ရှေးဦးသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၄။ ဘောန္တော လက္ခဏသီတာ၊ အို လက္ခဏ, သီတာတို့။ ဧထ၊ လာကြကုန်။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော သင်တို့သည်။ ဥဒကံ၊ ရေကန်သို့။ ဩတရထ၊ သက်ဆင်းကြကုန်။
ထိုမောင်နှမ နှစ်ယောက်တို့သည် တစ်ခွန်းတည်းသော စကားဖြင့် ရေကန်သို့ သက်ဆင်းကြကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုသူ နှစ်ယောက်တို့အား ခမည်းတော်၏ အကြောင်းကို ကြားလိုသော ရာမပဏ္ဍိတသည်-
ဟူသော ကြွင်းသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၄။ ဒသရထော၊ ဒသရထ အမည်ရှိသော။ ရာဇာ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည်။ မတော၊ နတ်ရွာလား၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ အယံ ဘရတော၊ ဤဘရတ မင်းသားသည်။ အာဟ၊ ဆို၏။
ထိုမောင်နှမ နှစ်ယောက်တို့သည် အဖ၏ နတ်ရွာလားကြောင်း စကားကို ကြား၍ မိန်းမောကုန်၏။ တစ်ဖန်လည်း ထိုမင်းနှစ်ပါးတို့အား ပြောကြား၏။ တစ်ဖန်လည်း ထိုမင်းနှစ်ပါးတို့သည် မိန်းမောကုန်၏။ ဤသို့လျှင် သုံးကြိမ်မြောက်အောင် မိန်းမောသော အဖြစ်သို့ ရောက်ကုန်သော ထိုမင်းနှစ်ပါးတို့ကို အမတ်တို့သည် ချီ၍ ရေမှ ထုတ်ဆယ်၍ သက်သာရာကို ရစေကုန်၏။ ထိုအလုံးစုံသော သူတို့သည် အချင်းချင်း ငိုကြွေးမြည်တမ်းကုန်၏။
အဘယ့်ကြောင့် မငိုသနည်း
ထိုအခါ ဘရတမင်းသားသည် ကြံ၏။ ငါ၏ နောင်တော်ဖြစ်သော လက္ခဏမင်းသားသည်လည်းကောင်း, နှမတော်ဖြစ်သော သီတာဒေဝီသည်လည်းကောင်း ခမည်းတော်၏ နတ်ရွာလားကြောင်း စကားကိုကြား၍လျှင် စိုးရိမ်ခြင်းကို တည်တံ့စေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကြကုန်၊ နောတော် ရာမပဏ္ဍိတသည်ကား မစိုးရိမ် မငိုကြွေး၊ ထိုရာမပဏ္ဍိတ၏ မစိုးရိမ်ခြင်းအကြောင်းကား အသို့နည်း၊ ထိုရာမသုခမိန်ကို မေးအံ့ ဟု ကြံ၍ ထိုဘတရတမင်းသားသည် ထိုရာမသုခမိန်ကို မေးလိုရကား-
ပိတရံ ကာလင်္ကတံ သုတွာ၊ န တံ ပသဟတေ ဒုက္ခံ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၅။ ရာမ၊ ရာမအမည်ရှိသော။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ကေန ပဘာဝေန၊ အဘယ်အာနုဘော်ကြောင့်။ သောစိတဗ္ဗံ၊ စိုးရိမ်အပ်သည်ကို။ န သောစသိ၊ မစိုးရိမ်သနည်း။ ပိတရံ၊ ဓမည်းတော်၏။ ကာလင်္ကတံ၊ နတ်ရွာလားသည်ကို။ သုတွာ၊ ကြားရ၍။ တံ၊ သင်နေနောင်တော်ကို။ ဒုက္ခံ၊ စိုးရိမ်ခြင်းဆင်းရဲသည်။ ကထံ ကေန ကာရဏေန၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ န ပသဟတေ၊ မနှိပ်စက်အပ်သနည်း။
မငိုခြင်း အကြောင်းများ
ထိုအခါ၌ ထိုဘရတမင်းသားအား ရာမသုခမိန်သည် မစိုးရိမ်ခြင်းအကြောင်းကို ပြောလိုရကား-
သ ကိဿ ဝိညူ မေဓာဝီ၊ အတ္တာန မုပတာပယေ။
အဍ္ဎာ စေဝ ဒလိဒ္ဒါ စ၊ သဗ္ဗေ မစ္စုပရာယဏာ။
ဧဝံ ဇာတာနမစ္စာနံ၊ နိစ္စံ မရဏတော ဘယံ။
ပါတော ဧကေ န ဒိဿန္တိ၊ သာယံ ဒိဋ္ဌာ ဗဟုဇ္ဇနာ။
သံမူဠှော ဟိံသမတ္တာနံ၊ ကယိရာ တံ ဝိစက္ခဏော။
န တေန ပေတာ ပါလေန္တိ၊ နိရတ္ထာ ပရိဒေဝနာ။
ဧဝမ္ပိ ဓီရော သုတဝါ၊ မေဓာဝီ ပဏ္ဍိတော နရော။
ခိပ္ပမုပ္ပတ္တိတံ သောကံ၊ ဝါတော တူလံဝ ဓံသယေ။
သံယောဂပရမာတွေဝ၊ သမ္ဘောဂါ သဗ္ဗပါဏိနံ။
သမ္ပဿတော လောကမိမံ ပရဉ္စ။
အညာယ ဓမ္မံ ဟဒယံ မနဉ္စ၊
သောကာ မဟန္တာပိ န တာပယန္တိ။
သေသဉ္စ ပါလယိဿာမိ၊ ကိစ္စမေတံ ဝိဇာနတော။
ဟူသော ဤဆယ်ဂါထာကို ဆို၏။
သေကြရမှာချည်း
၈၆။ တာတ ဘရတ၊ ညီထွေး ဘရတ။ ပေါသေန၊ ယောက်ျားသည်။ ဗဟုံ၊ များစွာ။ လပတံ-လပန္တာနံ၊ ငိုမြည်တမ်းသောသူတို့တွင်။ ဧကေနပိ၊ တစ်ယောက်မျှသည်လည်း။ ယံ၊ အကြင် ဇီဝိတိန္ဒြေသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ၊ ထိုဇီဝိတိန္ဒြေကို။ နိပါလေတုံ၊ စောင့်ခြင်းငှာ။ န သက္ကာ၊ မတတ်နိုင်။ အထ၊ ထိုသို့ဖြစ်လျက်။ ကိဿ၊ အဘယ်ကြောင့်။ ဝိညူ၊ သိကြားလိမ္မာသော။ မေဓာဝီ၊ ပညာရှိသော။ သော၊ ထိုသူသည်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ဥပတာပယေ၊ ပူပန်စေအံ့နည်း။
၈၇။ တာတ ဘရတ၊ ငါ့ညီ ဘရတ။ ယေ ဒဟရာ စ၊ အကြင်သူငယ်တို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ ဝုဒ္ဓါ စ၊ အကြင် ကြီးသူတို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ ဗာလာ စ၊ အကြင်သူမိုက်တို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ ပဏ္ဍိတာစ၊ အကြင်ပညာရှိတို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ အဍ္ဎာ စေဝ၊ အကြင် ကြွယ်ဝသော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ ဒလိဒ္ဒါ စ၊ အကြင်သူဆင်းရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ အတ္ထိ-သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံသော သူတို့သည်။ မစ္စုပရာယနာ၊ သေမင်းခံတွင်း၌လျှင် လဲလျောင်းရာရှိကုန်၏။
ဖြစ်လျှင်ပျက်မည်
၈၈။ ပက္ကာနံ၊ မှည့်ကုန်သော။ ဖလာနံ၊ သစ်သီးတို့အား။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ ပတနတော၊ ကြွေကျခြင်းမှ။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ ဟောတိ ဣဝ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ဇာတာနံ၊ ဖြစ်ကုန်သော။ မစ္စာနံ၊ သတ္တဝါတို့အား။ မရဏတော၊ သေခြင်းမှ။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
နေ့မြင်ညပျောက်
၈၉။ ကဏိဋ္ဌ၊ ညီထွေးအငယ်။ ပါတော၊ နံနက်မှ။ ဗဟုဇ္ဇနာ၊ များစွာကုန်သော သူတို့ကို။ ဒိဋ္ဌာ၊ မြင်အပ်ကုန်၏။ တေသု၊ ထိုနံနက်၌ မြင်သောသူတို့တွင်။ ဧကေ၊ အချို့သောသူတို့ကို။ သာယံ၊ ညဉ့်အခါ၌။ န ဒိဿန္တိ၊ မမြင်ကုန်။ ဗဟုဇ္ဇနာ၊ များစွာသောလူတို့ကို။ သာယံ၊ ညချမ်းအခါ၌။ ဒိဋ္ဌာ၊ မြင်အပ်ကုန်၏။ တေသု၊ ထိုညဉ့်၌မြင်သော သူတို့တွင်။ ဧကေ၊ အချို့သော သူတို့ကို။ ပါတော၊ နံနက်အခါ၌။ န ဒိဿန္တိ၊ မမြင်ကုန်။
၉၀။ စေ၊ အကယ်၍။ ပရိဒေဝယမာနော၊ ငိုကြွေးသောသူသည်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ဟိံသံ-ဟိံသန္တော၊ ညှဉ်းဆဲသည် ဖြစ်၍။ သံမူဠှော၊ တွေဝေသည်ဖြစ်၍။ ကိဉ္စိ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ ဥဒ၊ စင်စစ်။ အဗ္ဗဟေ-အာဝဟေ အာဟရေယျ၊ ဆောင်ငြားအံ့။ တံ၊ ငိုကြွေးခြင်းကို။ ဝိစက္ခဏော၊ ပညာရှိသည်။ ကယိရာ၊ ပြုရာ၏။
ကိုယ်ကို မညှဉ်းဆဲ
၉၁။ ပရိဒေဝေန၊ ငိုသဖြင့်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ အတ္တာနံ၊ အတ္တဘောကို။ ဟိံသံ-ဟိံသန္တော၊ ညှဉ်းဆဲသည်ဖြစ်၍။ ကိသော၊ ကြုံလှီသည်။ ဝိဝဏ္ဏော၊ အဆင်းမလှသည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်၏။ တေန၊ ထိုသို့ငိုသဖြင့်။ ပေတာ၊ တမလွန်ဘဝသို့သွားသောသူတို့သည်။ န ပါလေန္တိ၊ မစောင့်ပေကုန်။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ပရိဝေဒနာ၊ ငိုကြွေးခြင်းသည်။ နိရတ္ထာ၊ အကျိုးမရှိ။
၉၂။ ကဏိဋ္ဌ၊ ညီထွေး။ ယထာ၊ ဥပမာကား။ သရဏံ၊ နေရာအိမ်ကို။ အာဒိတ္တံ၊ မီးလောင်သည်ရှိသော်။ ဝါရိနာ၊ ရေအိုး အရာအထောင်ဖြင့်။ နိဗ္ဗာပယေ ဣဝ၊ ငြိမ်းစေသကဲ့သို့။ ဧဝမ္ပိ၊ ဤအတူလည်း။ ဓီရော၊ မြဲမြံတည်ကြည်သော။ သုတဝါ၊ အကြားအမြင်ရှိသော။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ နရော၊ လူသည်။ ဥပ္ပတိတံ၊ ဖြစ်သော။ သောကံ၊ စိုးရိမ်ခြင်းကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ နိဗ္ဗာပယေ၊ ငြိမ်းစေရာ၏။ ဝါတော၊ လေသည်။ တူလံ၊ လဲကို။ ဓံသယေ ဣဝ၊ လွှင့်သကဲ့သို့။ သောကံ၊ စိုးရိမ်ခြင်းကို။ ဓံသယေ၊ လွှင့်ဖျောက်ရာ၏။
တစ်ယောက်တည်း လာရ-သွားရ
၉၃။ တာတ ဘရတ၊ အမောင်ဘရတ။ မစ္စော၊ သတ္တဝါသည်။ ဧကောဝ၊ တစ်ယောက် တည်းသာလျှင်။ အစ္စေတိ၊ လွန်ရ၏။ ဧကောဝ၊ တစ်ယောက်တည်းသာလျင်။ ကုလေ၊ အမျိုးလေးပါး၌။ ဇာယတေ၊ ဖြစ်၏။ သဗ္ဗပါဏိနံ၊ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား။ သံယောဂပရမာတွေဝ၊ အဆွေအမျိုးနှင့် စပ်ယှဉ်ခြင်းသည်သာလျှင် အလွန်ဖြစ်ကုန်၏။ သမ္ဘောဂါ ဧဝ၊ အဆွေအမျိုးဟု သုံးဆောင်ခြင်းသာလျှင် ရှိကုန်၏။
၉၄။ တသ္မာ ဟိ၊ ထို့ကြောင့်လျှင်။ ဗဟုသုတဿ၊ များသော အကြားအမြင်ရှိသော။ ဣမဉ္စ လောကံ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်လောကကိုလည်းကောင်း။ ပရလောကဉ္စ၊ တမလွန်လောကကိုလည်းကောင်း။ သမ္ပဿတော၊ မျာစွာရှုမြင်သော။ ဓီရဿ၊ ပညာရှိအား။ ဓမ္မံ၊ လောကဓံတရား ရှစ်ပါးကို။ အညာယ၊ သိ၍။ ဟဒယဉ္စ၊ ဟဒယဝတ္ထုကိုလည်းကောင်း။ မနဉ္စ၊ စိတ်ကိုလည်းကောင်း။ မဟန္တာပိ၊ များစွာလည်း ဖြစ်ကုန်သော။ သောကာ၊ စိုးရိမ်ခြင်းတို့သည်။ န တာယန္တိ၊ မပူပန်စေနိုင်ကုန်။
၉၅။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဒဿဉ္စ၊ အလှူဒါန, ရာထူးဌာနန္တရ, အခြံအရံကိုလည်း။ ဒဿယမိ၊ ပေးအံ့။ ဘောက္ခဉ္စ၊ စည်းစိမ်ဥစ္စာကိုလည်း။ ပရိဘုဉ္ဇိဿာမိ၊ အဖသုံးဆောင်သောနည်းဖြင့် သုံးဆောင်အံ့။ ဉာတကေ စ၊ အဆွေအမျိုးတို့ကိုလည်း။ ပေါသေဿာမိ၊ လုပ်ကျွေး မွေးမြူအံ့။ သေသဉ္စ၊ ကြွင်းသောသူ ခပ်သိမ်းကိုလည်း။ ပါလယိဿာမိ၊ ကောင်းစွာ စောင့်ရှောက်အံ့။ ဝိဇာနတော၊ သိသောသူအား။ ဧတံကိစ္စံ၊ ဤစောင့်ရှောက်ခြင်းကိစ္စသည်။ အနုရူပံ၊ လျော်၏။
ဤဆယ်ဂါထာတို့ဖြင့် အမြဲမရှိသော အဖြစ်ကို ပြတော်မူ၏။ ပရိသတ်တို့သည် ရာမပဏ္ဍိတ၏ ဤသို့ အမြဲမရှိသော အဖြစ်ကိုပြသော ဓမ္မဒေသနာတော်ကို ကြားနာရ၍ စိုးရိမ်ခြင်းကင်းကြကုန်၏။
တိုင်းပြည်ကိုအပ်နှင်းခြင်း
ထို့နောင်မှ ဘရတမင်းသားသည် ရာမပဏ္ဍိတကို ရှိခိုး၍ ဗာရာဏသီပြည်ကို နောင်တော်တို့သည် ဝန်ခံမူပါကုန် ဟု လျှောက် ကြားလျှင် အမောင်ညီထွေး ညီတော်အလတ် လက္ခဏကိုလည်းကောင်း, သီတာဒေဝီကိုလည်းကောင်း ခေါ်၍ ပြည်ကိုဆုံးမလကုန် ဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးတို့သည် အသို့ပြုကုန်အံ့နည်း ဟု လျှောက်ဆိုသည်ရှိသော် ညီထွေး ငါ့အဖသည် တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ် လွန်သဖြင့်လာ၍ ပြည်ကို မင်းပြုရစ်လော့ ဟု ငါ့ကို မှာတော်မူခဲ့၏။ ငါသည် ယခု သွားချေသော် အဖ၏စကားကို နားမထောင်သည်မည်ရာ၏။ ဤနှစ်မှစ၍ သုံးနှစ်လွန်သဖြင့် လာခဲ့အံ့ ဟု မိန့်တော်မူလေလျှင် သုံးနှစ်သော ကာလပတ်လုံး အဘယ်သူသည် ပြည်ကို မင်းပြုလိမ့်မည်နည်း ဟု ဘရတမင်းသားက မေးလျှောက်သည်ရှိသော် ငါ့ညီထွေး သင်တို့သည် ပြည်ကို မင်းပြုကြကုန် ဟု မိန့်တော်မူလျှင် အကျွန်ုပ်တို့သည် မင်းမပြုပါကုန် ဟု လျှောက်ကြကုန်သော် ထိုသို့ မင်းမပြုလိုကုန်ကြသည်ဖြစ်မူ ငါလာသည့်တိုင်အောင် ဤမြက်ခြေနင်းတို့သည် မင်းပြုကုန်လတ္တံ့ ဟု ဘုရားလောင်း၏ မြက်ခြေနင်းတို့ကို ချွတ်၍ ပေးလိုက်၏။
သုံးနှစ်ကြာသော် မင်းပြုပြီ
ထိုမင်းသားသုံးပါးတို့သည်လည်း ခြေနင်းတို့ကိုယူကုန်၍ ရာမသုခမိန်ကိုရှိခိုး၍ လူများအပေါင်းခြံရံလျှက် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်ကြလေကုန်၏။ ပြည်သို့ရောက်လျှင် သုံးနှစ်တို့ပတ်လုံး ခြေနင်းတို့သည် ပြည်ကိုမင်းပြုကုန်၏။ အမတ်တို့သည် မြက်ခြေနင်းတို့ကို ရာဇပလ္လင်၌ထား၍ တရားကို ဆုံးဖြတ်ကုန်၏။ မကောင်းသဖြင့် ဆုံးဖြတ်သည်ရှိသော် ခြေနင်းတို့သည် အချင်းချင်း တိုက်ခတ်ကုန်၏။ ထိုအမှတ်ဖြင့် တဖန် ဆုံးဖြတ်ကုန်၏။ ကောင်းစွာ ဆုံးဖြတ်မိသည်ဖြစ်အံ့၊ ခြေနင်းတို့သည် အသံမရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ငြိမ်သက်စွာ တည်ကုန်၏။ ရာမသုခမိန်သည် သုံးနှစ်တို့ကိုလွန်သဖြင့် တောမှထွက်၍ ဗာရာ ဏသီပြည်သို့ရောက်၍ ဥယျာဉ်သို့ ဝင်တော်မူ၏။
ထိုရာမမင်းကြီး၏ လာသောအဖြစ်ကိုသိ၍ မင်းသားတို့သည် အမတ်အပေါင်းခြံရံကုန်လျှက် ဥယျာဉ်သို့သွား၍ နှမတော် သီတာဒေဝီကို မိဖုရားကြီးပြု၍ မင်းမိဖုရား နှစ်ယောက်တို့အား အဘိသိက်သွန်းကုန်၏။ ဤသို့ အဘိသိက်သွန်းခြင်းသို့ ရောက်သော ဘုရားလောင်းသည် တန်ဆဆင်သော ရထား၌တည်၍ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် မြို့သို့ ဝင်တော်မူ၍ လက်ယာရစ်လှည့်၍ အနှစ်တစ်သောင်း ခြောက်ထောင်တို့ပတ်လုံး တရားနှင့်အညီ ပြည်ကို မင်းပြု၍ အသက်၏အဆုံး၌ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေ၏။
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူ၍-
ကမ္ဗုဂီဝေါ မဟာဗာဟု၊ ရာမော ရဇ္ဇမကာရယိ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၉၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကမ္ဗုဂီဝေါ၊ ရွှေမရိုးစည်နှင့်တူသော လည်တော်ရှိတော်မူသော။ မဟာဗာဟု၊ ကြီးသော လက်ရုံးအားလည်း ရှိတော်မူထသော။ ရာမော၊ ရာမမင်းသည်။ ဒသဝဿ သဟဿာနိ၊ အနှစ်တစ်သောင်းတို့ပတ်လုံး လည်းကောင်း။ သဋ္ဌိဝဿသတာနိ၊ အနှစ်ခြောက်ထောင်တို့ပတ်လုံး လည်းကောင်း။ ရဇ္ဇံ၊ ဗာရာဏသီပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကို။ အကာရယိ၊ ပြုတော်မူ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤသို့ ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူပြီး၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူပြီးသည်အဆုံး၌ သူကြွယ်သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌တည်၏။ ထိုရာမမင်း ဖြစ်တော်မူသောအခါ၌ ဒသရထမင်းကြီးသည် သိရီသုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီး ဖြစ်လာ၏။ မယ်တော်သည် မယ်တော်မာယာမိဖုရား ဖြစ်လာ၏။ နှမတော် သီတာဒေဝီသည် ရာဟုလာမယ်တော် ဖြစ်လာ၏။ ဘရတမင်းသားသည် အာနန္ဒာဖြစ်လာ၏။ ညီတော်လက္ခဏသည် သာရိပုတ္တရာ ဖြစ်လာ၏။ ရာမမင်းကြီး၏ ပရိသတ်တို့သည် ငါဘုရား ပရိသတ်ဖြစ်လာကုန်၏။ ရာမသုခမိန်သည်ကား ငါဘုရားဖြစ်လာ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
မိဘစကား၊ နားထောင်ငြား၊ သံပြားကျောက်စောင်း ကျိုသော်ပျောင်း
ခုနစ်ခုမြောက်သော ဒသရထဇာတ်သည်ပြီး၏။
*****
ဧကာဒသကနိပါတ်
၈။ သံဝရဇာတ်
ပညာရှိတို့ စကားကိုနာယူ၍ မင်းဖြစ်ခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်လူတို့၏ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူသည်ရှိသော် တစ်ယောက်သော ဝီရိယကိုလျှော့သောရဟန်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဇာနန္တော နော မဟာရာဇ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသံဝရဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ သာဝတ္ထိပြည်၌နေသော အမျိုးကောင်းသား တစ်ယောက်သည် ဘုရားသခင်၏ တရားဒေသနာကို ကြားနာရ၍ ရဟန်းပဉ္စင်းအဖြစ်ကို ရပြီးသော် ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာဝတ်ကိုဖြည့်လျက် နှစ်ပါးသော ပါတိမောက်တို့ကို နှုတ်တက်လေ့လာသည်ကိုပြု၍ ငါးဝါပြည့်လျှင် ကမ္မဋ္ဌာန်းကိုသင်၍ တော၌နေအံ့ ဟု ကြံ၍ ဆရာဥပဇ္ဈာယ်ကို ပန်ကြား၍ ကောသလတိုင်း၌ တစ်ခုသော ပစ္စန္တရစ်ရွာသို့ သွား၍ ထိုရွာဝယ် ဣရိယာပုထ်၌ ကြည်ညိုသောလူတို့သည် သစ်ရွက်မိုးသော ကျောင်းဆောက်လုပ်၍ လုပ်ကျွေးလျှင် ဝါဆိုလျက် လုံလပြုလတ်သော် အာရုံစိတ်ကို ထိစေလျက် အလွန်အားထုတ်သော လုံ့လဖြင့် ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး ကမ္မဋ္ဌာန်းကို ပွားစေ၍ တရားအထူးကို ရခြင်း၏ အရိပ် နိမိတ်မျှလည်း ဖြစ်စိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်၍ ကြံ၏။ ငါကား ဘုရားသခင်သည် ဟောတော်မူအပ်ကုန်သော လေးယောက်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့တွင် ပဒပရမတည်း။ (ပုဂ္ဂိုလ်လေးယောက်ဟူသည် (၁) ဥဂ်ဃါဋိတညူပုဂ်ဂိုလျတဈယောကျ (၂) ဝိပဉ္စိတညူ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက် (၃) နေယျပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက် (၄) ပဒပရမပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်။ ဤလေးယောက်တို့တည်း)။
ငါ့အား တော၌နေ၍ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့ သွား၍ ဘုရားသခင်၏ အဆင်းတော်၏ တင့်တယ်ခြင်းကို ဖူးမြင်လျှက် သာယာသော တရားဒေသနာတော်ကို ကြားနာလျက် ကာလကို လွန်စေအံ့ ဟု ကြံလျက် ထိုရဟန်းသည် ဝီရိယကိုလျှော့၍ ထိုတောကျောင်းမှ ထွက်ခဲ့၍ အစဉ်သဖြင့် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့ သွား၍ ဆရာ ဥပဇ္ဈာယ်ယ်တို့သည်လည်းကောင်း၊ မြင်ဖူးသော အဆွေ ခင်ပွန်း, အတူတကွ သုံးဆောင်စားသောက်ဖူးသော အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်လည်းကောင်း လာကြောင်းကို မေးသည်ရှိသော် ထိုအကြောင်းကိုကြား၍ ထိုဥပဇ္ဈာယ်, အဆွေခင်ပွန်းတို့သည် အဘယ့်ကြောင့် ဤသို့ ပြုဘိသနည်း ဟု ကဲ့ရဲ့၍ ဘုရားသခင်၏အထံသို့ ဆောင်၍ ရဟန်းတို့ အဘယ့်ကြောင့် အလိုမရှိသော ရဟန်းကို ခေါ်ခဲ့ကုန်သနည်းဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား ဤရဟန်းသည် ဝီရိယကိုလျှော့၍ လာ၏ ဟု ကြားလျှောက်သည်ရှိသော် ဘုရားသခင်သည် မှန်သလော ဟု မေးတော်မူလျှင် အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ ဟု လျှောက်လတ်သော် ရဟန်း အဘယ့်ကြောင့် ဝီရိယကို လျှော့ဘိသနည်း၊ ဤသာသနာတော်၌ လုံ့လမရှိ၊ ပျင်းရိသော ပုဂ္ဂိုလ်အား အရဟတ္တဖိုလ်မည်သည် မရှိ၊ အားထုတ်သော လုံ့လရှိသောသူကိုသာလျှင် ဤငါဘုရား တရားတော်သည် နှစ်သက်စေကုန်၏။ သင်သည် ရှေး၌လည်း လုံ့လရှိ၏။ ဆုံးမခြင်းငှာ ခံ့၏။ ထို့ကြောင့်သာလျှင် ဗာရာဏသီမင်း၏ သားတစ်ရာတွင် အငယ်ဆုံးဖြစ်၍လည်း ပညာရှိတို့၏ အဆုံးအမ၌တည်၍ ထီးဖြူကို ဆောင်းရခြင်းသို့ ရောက်၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် သံဝရမည်သော မင်းသားသည် သားတစ်ရာတို့၏ အငယ်ဆုံးဖြစ်၏။ မင်းသည် တစ်ယောက် တစ်ယောက်သော သားကို အတတ်ပညာ သင်ကြကုန် ဟုဆို၍ တစ်ယောက် တစ်ယောက်သော အမတ်အား ပေးအပ်၏။ သံဝရမင်းသား၏ ဆရာဖြစ်သော အမတ်သည် ဘုရားလောင်းဖြစ်၏။ ပညာရှိ၏။ လိမ္မာ၏။ အဖအရာ၌ တည်၏။ အမတ်တို့သည် သင်ပြီးသင်ပြီးကုန်သော မင်းသားတို့ကို မင်းအား အတတ်ကို ပြစေကုန်၏။ မင်းသည် ထိုသားတို့အား ဇနပုဒ်မြို့ရွာ
ကိုပေး၍ လွှတ်လိုက်၏။
ခြေရင်းမှာနေပါရစေ
သံဝရမင်းသားသည် အလုံးစုံသော အတတ်၏ ပြီးခြင်းသို့ရောက်၍ ဘုရားလောင်းကို မေး၏။ ဆရာ အမတ် အကယ်၍ အကျွန်ုပ်ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် ဇနပုဒ် ပြည်ရွာကို ပေးလတ်အံ့၊ အသို့ပြုရအံ့နည်း ဟု မေး၏။ မင်းသား သင်သည် ဇနပုဒ်ပြည်ရွာကို ပေးသည်ရှိသော် ထိုဇနပုဒ်ကို မယူမူ၍ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် အလုံးစုံသော သားတို့၏ အငယ်ဆုံးတည်း၊ အကျွန်ုပ်လည်း သွားသည်ရှိသော် ခမည်းတော်မင်းကြီး၏ ခြေရင်းသည် ဆိတ်ညံ့သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ အကျွန်ုပ်သည် ခမည်းတော်တို့၏ ခြေရင်း၌သာလျှင် နေပါအံ့ ဤသို့ တင်လျှောက်လော့ ဟု ဆို၏။
ထိုအခါဝယ် တစ်နေ့သ၌ ရှိခိုး၍ တင့်အပ်သော အရပ်၌နေသော ထိုသံဝရမင်းသားကို မင်းကြီးသည် မေး၏။ ချစ်သား အသို့နည်း၊ သင်ချစ်သားအား အတတ်သည် ပြီးပြီလော ဟု မေး၏။ ခမည်းတော် မင်းကြီး ပြီးပြီ ဟု လျှောက်လတ်သော် ချစ်သား သင့်အားလည်း ဇနပုဒ်မြို့ရွာကို ငါပေး၏ ဟု ဆို၏။ ရှင်မင်ကြီး ခမည်းတော်တို့၏ ခြေရင်းသည် ဆိတ်ညံလတ္တံ့၊ အကျွန်ုပ်သည် ခမည်းတော်တို့၏ ခြေရင်း၌ သာလျှင် ဖြစ်ပါအံ့ ဟု ဆို၏။ မင်းသည် နှစ်သက်၍ ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ ထိုသံဝရ မင်းသားသည် ထိုအခါမှစ၍ မင်းကြီး၏ ခြေရင်း၌သာလျှင်ဖြစ်၍ တစ်ဖန် ဘုရားလောင်းကို မေး၏။ ဖခင် တစ်ပါးသောအမှုကို အသို့ပြုရအံ့နည်း ဟု မေး၏။ ချစ်သား မင်းကြီး၌ တစ်ခုသော ဥယျာဉ်ဟောင်းကို တောင်းလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုသံဝရမင်းသားသည် ကောင်းပြီ ဟု ဥယျာဉ်တော်ကို တောင်း၍ ထိုဥယျာဉ်၌ ဖြစ်ကုန်သော ပန်းသီးတို့ဖြင့် ပြည်၌အစိုးရသော သူတို့ကို သင်္ဂြိုဟ်ထောက်ပံ့၏။
နန်းတွင်းကိစ္စများ ကိုင်ထား
တစ်ဖန် အသို့ပြုရအံ့နည်း ဟု မေးပြန်၏။ ချစ်သား မင်းကိုပန်ကြား၍ မြို့တွင်း၌ ထမင်းရိက္ခာကို သင်ချစ်သားလျှင်ပေးလော့ ဟုဆို၏။ ထိုသံဝရမင်းသားသည် ထိုဘုရားလောင်းဆိုတိုင်း ပြု၍ မြို့တွင်း၌ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူအား တစ်စုံတစ်ခုကို မယုတ်စေမူ၍ ထမင်းရိက္ခာကို ပေးပြီး၍ အဖန်တလဲလဲ ဘုရားလောင်းကို မေး၍ မင်းကြီးကို သိစေ၍ နန်းတွင်း၌ ကျွန်အမှုလုပ်ဆောင်သူတို့အားလည်းကောင်း၊ ဆင်တို့အားလည်းကောင်း၊ မြင်းတို့အားလည်းကောင်း၊ ဗိုလ်ပါ အပေါင်းတို့အားလည်းကောင်း၊ ဝတ်ကို မယုတ်စေမူ၍ ပေး၏။ တိုင်းတစ်ပါးမှ လာကုန်သော တမန်စသည်တို့၏ နေရာစသည်တို့ကိုလည်းကောင်း၊ ကုန်သည်တို့၏ ကင်းခွန်ကိုလည်းကောင်း ဤသို့ အစရှိသော အလုံးစုံသော ပြုဖွယ်ကိစ္စတို့ကို မိမိသည်လျှင်ပြု၏။ ဤသို့လျှင် ထိုသံဝရမင်းသားသည် ဘုရားလောင်း၏ ဆုံးမခြင်း၌တည်၍ အလုံးစုံသော အတွင်း၌နေသော သူကိုလည်းကောင်း၊ အပ၌နေသောသူကိုလည်းကောင်း၊ ပြည်သူတို့ကို လည်းကောင်း၊ တိုင်းနေသူတို့ကိုလည်းကောင်း၊ ဧည့်သည်ကိုကိုလည်းကောင်း၊ အခွန်အတုတ်တို့ကိုလည်းကောင်း ထိုသို့သဘောရှိသော သင်္ဂဟဝတ္ထုတို့ဖြင့် ဖွဲ့ယူ၍ အလုံးစုံသောသူတို့သည် ချစ်နှစ်လိုသည် ဖြစ်၏။
သံဝရမင်းသား မင်းဖြစ်ပြီ
နောက်အဖို့၌ သေရာညောင်စောင်းဝယ် လျောင်းသော မင်းကြီးကို အမတ်တို့သည် လျှောက်ကုန်၏။ အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးတို့၏ သေလွန်သဖြင့် ထီးဖြူကို အဘယ်သူအား ပေးရအံ့နည်း ဟု မေးကုန်၏။ အမတ်တို့ ငါ၏ အလုံးစုံသော သားတို့သည်လည်း ထီးဖြူအား ထိုက်လျောက်သည်သာတည်း၊ ထိုသို့ ထိုက်သော်လည်း အကြင်သူသည် အမတ်တို့၏ စိတ် နှလုံးကို နှစ်သက်စေ၏။ ထိုသူအား ထီးဖြူကို ပေးကြကုန် ဟု မှာခဲ့၏။ ထိုအမတ်တို့သည် ထိုမင်းသေလွန်သည်ရှိသော် ထိုမင်း၏ သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကိစ္စကိုပြု၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ စုဝေးကုန်၍ ငါတို့သခင် မင်းကြီးသည် အမတ်တို့၏ စိတ်နှလုံးသက်သာရာကို ထီးဖြူကို ပေးကြကုန်လော့ ဟု မှာတော်မူခဲ့၏။ ဤသံဝရ မင်းသားသည် ငါတို့၏ စိတ်နှလုံးကို နှစ်သက်စေ၏ဟု ထိုသံဝရမင်းအား ရွှေပန်းကိုလည်းကောင်း, ထီးဖြူကိုလည်းကောင်း ဆောင်းကုန်၏။
နောင်တော်များ စစ်ပြုလာ
သံဝရမင်းသားသည် ဘုရားလောင်း၏ အဆုံးအမ၌ တည်၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြု၏။ သံဝရမင်းသားမှ တစ်ပါးကုန်သော ထိုကိုးကျိပ်ကိုးယောက်သော မင်းသားတို့သည် ငါတို့၏ ခမည်းတော် နတ်ရွာလားလျှင် သံဝရမင်းသားအား ထီးဖြူကို ဆောင်းကုန်၏။ ထိုသံဝရမင်းသားသည် အလုံးစုံတို့အောက် ငယ်လျက် ထီးဖြူသည် ရောက်၏။ အကြီးဆုံးဖြစ်သော ဥပေါသထမင်းအား ပေးကုန်အံ့ ဟု တိုင်ပင်၍ အလုံးစုံသော မင်းသားတို့သည် တကွလာကုန်၍ ငါတို့အား ထီးနန်းကိုသော်လည်း ပေးအံ့လော၊ စစ်ကိုလည်း ထိုးအံ့လောဟု သံဝရမင်းကြီးအား သဝဏ်ဆက်စာကိုစေ၍ မြို့ကို ဝန်းရံကုန်၏။
အဖို့ကို ပေးပါ့မယ်
မင်းကြီးသည် ဘုရားလောင်းအား ထိုအကြောင်းကို ကြား၍ ယခုအခါ၌ အဘယ်သို့ ပြုအံ့နည်း ဟု မေး၏။ မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးအား နောင်တော်တို့နှင့် စစ်ထိုးအံ့သော ကိစ္စသည် မရှိ၊ အရှင်မင်းကြီးသည် အဖအမွေဖြစ်သော ဥစ္စာကို အစုတစ်ရာ စု၍ ကိုးကျိပ်ကိုးယောက်သော နောင်တော်တို့အား ပို့စေ၍ နောင်တော်တို့၏ အဖအမွေဖြစ်သာ ဤအစုကို ယူကြပါကုန်၊ အကျွန်ုပ်သည် နောင်တော်တို့နှင့် စစ်မထိုးလိုဟု သတင်းစကားကို စေတော်မူလော့ ဟု ဆို၏။ သံဝရမင်းကြီးသည် ဘုရားလောင်းဆိုတိုင်း ပြု၏။
မင်းအဖြစ် သိမှတ်ကြပြီ
ထိုအခါ သံဝရမင်းကြီးအား အလုံးစုံသောမင်းသားတို့၏ အစ်ကိုအကြီးဖြစ်သော ဥပေါသထမင်းသားသည် ကြွင်းသော ညီတော်တို့ကိုခေါ်၍ ငါ့ညီတို့ မင်းမည်သည်ကို နှိပ်စက်ခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သောသူမည်သည် မရှိကုန်၊ ငါတို့၏ ညီထွေး သံဝရမင်းသားသည်လည်း ရန်သူအဖြစ်ဖြင့် မခုခံပေ၊ ငါတို့အားလည်း အဖအမွေဖြစ်သော ဥစ္စာကို ပို့လာ၍ အကျွန်ုပ်သည် နောင်တော်တို့နှင့် စစ်မထိုးလိုပါဟု စေလာပါလေ၏။ အလုံးစုံသော ငါတို့သည်လည်း တစ်ပြိုင်နက် ထီးဖြူမဆောင်းနိုင်ကုန်၊ ငါတို့ညီထွေး သံဝရအားသာလျှင် ဆောင်းစေကုန်အံ့၊ ငါတို့၏ညီထွေး သံဝရသည်လျှင် မင်းဖြစ်ပါစေ ဆို၍ လာကြ, ညီထွေးသံဝရကို ဖူးမြင်၍ မင်းဆွေမင်းမျိုးကို အပ်နှင်း၍ ငါတို့၏ ဇနပုဒ်သို့သာ သွားကြကုန်အံ့ ဟု ဆို၏။
ဘာကြောင့် နောင်တော်တို့ထက် သာသနည်း
ထိုအခါ အလုံးစုံသော မင်းသားတို့သည် မြို့တံခါးကို ဖွင့်စေ၍ ရန်သူတို့သည် မဖြစ်ကုန်မူ၍ မြို့တွင်းသို့ ဝင်လေကုန်၏။ မင်းသည်လည်း အမတ်တို့ကို ထိုနောင်တော်တို့အား ပဏ္ဏာလက်ဆောင်ကို ယူစေ၍ ခရီးဦးကြိုဆိုစိမ့်သောငှာ စေ၏။ မင်းသားတို့သည် အလွန်မများလွန်းသော အခြံအရံဖြင့် ခြေကျင်လာကြကုန်၍ မင်းအိမ်နန်းတော်သို့ တက်ကုန်၍ သံဝရမင်းကြီးအား ရိုသေနှိမ့်ချခြင်းကို ပြုကုန်၍ နိမ့်သောနေရာ၌ နေကုန်၏။ သံဝရမင်းကြီးသည် ထီးဖြူအောက်၌ မြတ်သောနေရာဝယ် များသောစည်းစိမ်အခြံအရံ ကြီးစွာသော ကျက်သရေ၏ တင့်တယ်ခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ကြည့်လေရာရာသော အရပ်၌ တုန်လှုပ်၏။ ဥပေါသထ မင်းသားသည် သံဝရမင်းကြီး၏ ကျက်သရေ၏ တင့်တယ်ခြင်းကို ကြည့်၍ “ငါတို့၏ ခမည်းတော်သည် ကိုယ်တော်၏ လွန်သဖြင့် သံဝရမင်းသား၏ မင်းအဖြစ်ကိုသိ၍ ငါတို့အား ဇနပုဒ်မြို့ရွာတို့ကို ပေး၍ ဤသံဝရမင်းသားအား ဇနပုဒ်မြို့ရွာကို မပေးလေသည် ထင်၏ ဟု ကြံ၍ ထိုညီတော်တို့နှင့်တကွ စားပြောလိုရကား-
ဣမေ ကုမာရေ ပူဇေန္တော၊ န တံ ကေနစိ မညထ။
ဉာတီ တံ သမနုညိံသု၊ သမ္ပဿံ အတ္ထမတ္တနော။
ကေန တံ နာတိဝတ္တန္တိ၊ ဉာတိသင်္ဃာ သမာဂတာ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၉၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တဝ၊ ရှင်မင်းကြီး၏။ သီလံ၊ သီလကို။ ဇနာဓိပေါ၊ လူတို့ကို အစိုးရသော ငါတို့၏ခမည်းတော် မင်းကြီးသည်။ ဇာနန္တော၊ သိသည်ဖြစ်၍။ ဣမေ ကုမာရေ၊ ကိုးကျိပ်ကိုးယောက်သော ဤမင်းသားတို့ကို။ ပူဇေန္တော၊ ဇနပုဒ် မြို့ရွာ ပေးသည်ရှိသော်။ တံ၊ ရှင်မင်းကြီးကို။ ကေနစိ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော မြို့ရွာဖြင့်။ န မညထ နု၊ မအောက်မေ့သလော။
၉၈။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ မဟာရာဇေ၊ မြတ်သော ဖခင်မင်းကြီးသည်။ တိဋ္ဌန္တေ၊ ထင်ရှားရှိတော်မူစဉ်လည်းကောင်း။ အဒု၊ ထိုသို့မဟုတ်။ ဒေဝေ၊ ငါတို့ဖခင် ပြည့်ရှင်မင်းကြီးသည်။ ဒိဝင်္ဂတေ၊ နတ်ရွာလားခဲ့သော်လည်းကောင်း။ အတ္တနော၊ ကိုယ်တော်၏။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ သမ္ပဿံ၊ ကောင်းစွာ မြင်တော်မူသည်ဖြစ်၍။ ဉာတီ၊ အဆွေအမျိုးတို့သည်။ တံ၊ သင်သံဝရမင်းကြီးကို။ သမနုညိံသု နု၊ နှစ်သက်လေကုန်သလော။
၉၉။ သံဝရ၊ ညီထွေးသံဝရ။ ကေန ဝတ္တေန၊ အဘယ်အကျင့်ဖြင့်။ သဉ္ဇာတော၊ ဇာတ်တူဖြစ်ကုန်သော ကိုးကျိပ်ကိုးယောက်သော နောင်တော်တို့ကို။ အဘိတိဋ္ဌသိ၊ ငါ့ညီ လွှမ်းမိုး၍ တည်လေသနည်း။ ကေန၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ် လာကုန်သော။ ဉာတိသင်္ဃာ၊ အဆွေအမျိုးအပေါင်းဖြစ်သော ကိုးကျိပ်ကိုးယောက်ကုန်သော နောင်တော်တို့သည်။ တံ၊ သင်ညီထွေး သံဝရကို။ နာတိဝတ္တန္တိ၊ မလွန်နိုင်ကုန်သနည်း။
နောင်တော်တို့ထက် သာသည်မှာ
ထိုစကားကိုကြားရ၍ သံဝရမင်းကြီးသည် မိမိ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ကြားလိုရကား-
သက္ကစ္စံ တေ နမဿာမိ၊ ပါဒေ ဝန္ဒာမိ တာဒိနံ။
သမဏာ အနုသာသန္တိ၊ ဣသိဓမ္မဂုဏေ ရတာ။
န ကိဉ္စိ အတိမညာမိ၊ ဓမ္မေ မေ နိရတော မနော။
တေသံ နပ္ပဋိဗန္ဓာမိ၊ နိဝိဋ္ဌံ ဘတ္တဝေတနံ။
ဗာရာဏသိံ ဝေါဟရန္တိ၊ ဗဟုမံသသုရောဒနံ။
တေသု မေ ဝဟိတာ ရက္ခာ၊ ဧဝံ ဇာနာဟုပေါသထ။
ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၀။ ရာဇပုတ္တ၊ နောင်တော် ဥပေါသထမင်းသား။ န ဥသူယာမိ၊ ကျွန်ုပ် မငြူစူ။ မဟေသိနံ၊ မြတ်သော ကျေးဇူးအပေါင်းကို ရှာလေ့ရှိကုန်သော။ တာဒိနံ၊ သည်းခံခြင်းနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ သမဏာနံ၊ ရဟန်း, ပုဏ္ဏားတို့၏။ ပါဒေ၊ ခြေတော်တို့ကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝန္ဒာမိ၊ ရှိခိုးပါ၏။ တေ၊ ထိုရဟန်း ပုဏ္ဏားတို့ကို။ သက္ကစ္စံ၊ ရိုသေစွာ။ နမသာမိ၊ ရှိခိုး၏
၁၀၁။ ဣသိဓမ္မဂုဏေ၊ ရဟန်း, ပုဏ္ဏားတို့၏ အကျင့်ကျေးဇူးအစု၌။ ရတာ၊ မွေ့လျော်ကုန်သော။ တေ၊ ထိုရဟန်း, ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဓမ္မဂုဏေ၊ အကျင့်ကျေးဇူးအစု၌။ ယုတ္တံ၊ ယှဉ်သော။ သုဿူသံ၊ စကားကို နားထောင်သော။ အနုသူယကံ၊ သူတစ်ပါးကို မငြူစူသော။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အနုသာသန္တိ၊ ဆုံးမကုန်၏။
မထီမဲ့မြင် မပြု
၁၀၂။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ မဟေသိနံ၊ မြတ်သော သီလက္ခန္ဓအစရှိသော ကျေးဇူးကိုရှာလေ့ရှိကုန်သော။ တေသံ သမဏာနံ၊ ထိုရဟန်း, ပုဏ္ဏားတိုဘ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုတွာ၊ နာယူ၍။ ကိဉ္စိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုမျှ။ န အတိမညာမိ၊ မထီမဲ့မြင် မပြု။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မနော၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဓမ္မေ၊ ကုသိုလ်တရား၌။ နိရတော၊ အမြဲမွေ့လျော်၏။
လခရိက္ခာ မပြတ်စေ
၁၀၃။ ဟတ္ထာရောဟာ၊ ဆင်စီးသူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ အနီကဋ္ဌာ၊ ဆင်၏အနီးစသည်တို့၌ တည်သော မြင်းစီးသူရဲ စသည်တို့သည်လည်းကောင်း။ ရထိကာ၊ ရထားစီးသူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ ပတ္တိကာရကာ၊ ခြေသည်သူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ အတ္ထိ-သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုသူတို့အား။ နိဝိဋ္ဌံ၊ ပေးသွင်းအပ်သော။ ဘတ္တဝေတနံ၊ ထံမင်းရိက္ခာကို။ နပ္ပဋိဗန္ဓာမိ၊ မပိတ်ပင်။
ပညာရှိကို ကိုးကွယ်
၁၀၄။ ဘာသိက၊ နောင်တော်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ မန္တိနော၊ အတိုင်အပင်ပညာနှင့်ပြည့်စုံသော။ မဟာမတ္တာ စ၊ အမတ်ကြီးတို့သည်လည်းကောင်း။ မန္တိနော၊ အတိုင်အပင်ပညာနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ ပရိစာရကာ စ၊ အမတ်ငယ်တို့သည်လည်းကောင်း။ အတ္ထိ-သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ အထောပိ၊ ထိုမှတစ်ပါးလည်း။ ဖီတာ၊ ကြွယ်ဝကုန်သော။ ဝါဏိဇာ၊ ကုန်သည်တို့သည်။ နာနာရဋ္ဌေဟိ၊ တိုင်းတစ်ပါးတို့မှ။ အာဂတာ၊ လာကုန်၍။ ဗာရာဏသိံ၊ ဗာရာဏသီပြည်၌။ ဗဟုမံသသုရောဒကံ၊ များစွာသော ငါး အမဲ သေရည်အရက်ကို။ ဝေါဟာရန္တိ၊ ရောင်း ဝယ်ကုန်၏။ မေ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တေသု၊ ထိုအမတ်ကြီး အမတ် ကုန်သည်တို့၌။ အာရက္ခာ၊ အစောင့်အရှောက်တို့ကို။ ဝိဟိတာ၊ စီရင်အပ်ကုန်၏။ ဥပေါသထ၊ နောင်တော် ဥပေါသထ။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ တွံ၊ သင်သည်။ ဇာနာဟိ၊ သိတော်မူလော့။
တိုင်းပြည်ကို အပ်ပြီးသော်
ထိုအခါဝယ် သံဝရမင်းကြီး၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကိုကြား၍ ဥပေါသထမင်းသားသည် ထိုညီတော် သံဝရမင်းသားအား ချီးမွမ်းလိုရကား-
မေမာဝီ ပဏ္ဍိတော စာသိ၊ အထောပိ ဉာတီနံ ဟိတော။
အမိတ္တာ နပ္ပသဟန္တိ၊ ဣန္ဒံဝ အသုရာဓိပေါ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါတို့ကို ဆို၏။
၁၀၆။ သံဝရ၊ ညီထွေးသံဝရ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ ဉာတီနံ၊ အဆွေအမျိုးဖြစ်သော ကိုးကျိပ်ကိုးယောက်သော နောင်တော်တို့ကို။ အဘိဘဝိ ကိရ၊ လွှမ်းမိုးသတတ်။ တွံ၊ သင်သည်။ ရဇ္ဇံ၊ မင်းအဖြစ်ကို။ ကာရေဟိ၊ ပြုလော့။ တွံ၊ သင်သည်။ မေဓာဝီ စ၊ ထိုးထွင်းသော ပညာနှင့် ပြည့်စုံသည်လည်းကောင်း။ ပဏ္ဍိတော စ၊ အကျိုးအကြောင်းကိုသိသော ပညာရှိသည်လည်းကောင်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ အထောပိ၊ ထိုမှတစ်ပါးလည်း။ ဉာတီနံ၊ အဆွေအမျိုးတို့၏။ ဟိတော စ၊ အစီးအပွားကိုလည်း ဆောင်၏။
၁၀၇။ ဉာတိပရိဗျူဠှံ၊ အဆွေအမျိုးဟု ဆိုအပ်သော ကိုးကျိပ်ကိုးယောက်သော နောင်တော်တို့သည် ခြံရံအပ်သော။ နာနာရတနမောစိတံ၊ အထူးထူးသော ရတနာတို့ဖြင့် သွန်းအပ် စီရင်အပ်သော။ တံတံဂုဏသမ္ပန္နံ၊ ထိုထိုဂုဏ်အပေါင်းနှင့်ပြည့်စုံသော။ တံ၊ သင်ညီထွေးကို။ အမိတ္တာ၊ ရန်သူတို့သည်။ နပ္ပသဟန္တိ၊ မနှိပ်စက်နိုင်ကုန်။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သိုနည်းဟူမူကား။ အသုရာဓိပေါ၊ အသုရာမင်းသည်။ ဣန္ဒံ၊ သိကြားမင်းကို။ နပ္ပသဟတိ ဣဝ၊ မနှိပ်စက်နိုင်သကဲ့သို့တည်း။
နောင်တော်တို့ပြန်ကြပြီ
သံဝရမင်းကြီးသည် အလုံးစုံသော ကိုးကျိပ်ကိုးယောက်သော နောင်တော်တို့အား များစွာသော စည်းစိမ် အခြံအရံကို ပေး၍ ထိုနောင်တော်တို့သည် ထိုသံဝရမင်းကြီး၏ အထံ၌ တစ်လခွဲနေ၍ သံဝရမင်းကြီး၏ ဇနပုဒ်တို့၌ ခိုးသူတို့သည် ထကုန်သည်ရှိသော် အကျွန်ုပ်တို့သည် အဘယ်သို့ သိနိုင်ကုန်အံ့နည်း၊ ရှင်မင်းကြီးသည် မင်းစည်းစိမ်ကို ခံစားတော်မူလော့ဟု မှာခဲ့၍ မိမိတို့၏ ဇနပုဒ်သို့ သွားကြလေကုန်၏။ သံဝရမင်းသည်လည်း ဘုရားလောင်း အဆုံးအမ၌ တည်၍ အသက်အဆုံး၌ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေလျက် သွား၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤသို့သော ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီး၍ ရဟန်း သင်သည် ဤသို့ရှေး၌ အဆုံးအမကို နားထောင်၏။ ယခုအခါ၌ အဘယ့်ကြောင့် လုံ့လကို လျှော့သနည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသော အဆုံး၌ ထိုလုံ့လကိုလျှော့သော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ထိုအခါ၌ သံဝရမင်းကြီးသည် ယခုအခါ ဝီရိယကိုလျှော့သော ရဟန်း ဖြစ်လာ၏။ ဥပေါသထမင်းကြီးသည် သာရိပုတ္တရာဖြစ်လာ၏။ ဥပေါသထမင်း သံဝရမင်းမှ ကြွင်းသော ညီတော်နောင်တော်တို့သည် ရှစ်ကျိပ်သော မဟာသာဝကထေရ်ကြီး ပကတိသာဝက ထေရ်ငယ်တို့သည် ဖြစ်လာကုန်၏။ သံဝရမင်းကြီး၏ ပရိသတ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏ပရိသတ် ဖြစ်လာကုန်၏။ အဆုံးအမကို ပေးတတ်သော အမတ်သည်ကား ငါဘုရား ဖြစ်လာ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ဆရာစကား၊ နားထောင်ငြား၊ ထွတ်ဖျာမင်းဖြစ်လာ
ရှစ်ခုမြောက်သော သံဝရဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဧကာဒသကနိပါတ်
၉။ သုပ္ပါရကဇာတ်
သစ္စာသီလတန်ခိုးဖြင့် အသက်ဘေးမှ ချမ်းသာခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူသည်ရှိသော် ပညာပါရမီကို အကြောင်းပြု၍ ဥမ္မုဇ္ဇန္တိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသုပ္ပါရကဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ တစ်နေ့သ၌ ညချမ်းသောအခါဝယ် မြတ်ဘုရား၏ တရားဟောတော်မူခြင်းငှာ ထွက်ခြင်းကို ငံ့လင့်ကုန်သော ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌နေ၍ ငါ့ရှင်တို့အံ့ဖွယ်ရှိပေစွ၊ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကြီးသောပညာရှိ၏။ မြေကြီးအထုနှင့်တူသော ပညာရှိ၏။ ရွှင်သောပညာ ရှိတော်မူ၏။ လျင်သောပညာ ရှိတော်မူ၏။ ထက်သောပညာ ရှိတော်မူ၏။ အလုံးစုံသောတရားကို ထိုးထွင်း၍သိသောပညာ ရှိတော်မူ၏။ ထိုထိုအရာ၌ ဥပါယ်တံမျဉ် ပညာနှင့် ပြည့်စုံတော်မူ၏။ ကြီးကျယ်ပြန့်ပြောသော မြေကြီးအထုနှင့်တူသော ပညာနှင့် ပြည့်စုံတော်မူ၏။ မဟာသမုဒ္ဒရာကဲ့သို့ နက်နဲသော ပညာနှင့် ပြည့်စုံတော်မူ၏။ ကောင်းကင်ကဲ့သို့ ပြန်ပြောသော ပညာနှင့် ပြည့်စုံတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း အလုံး၌ဖြစ်သော ပညာတို့သည် ဘုရားသခင်ကိုလွန်၍ သိခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သောသူ မည်သည်မရှိ။ သမုဒ္ဒရာ၌ ထကုန်သော လှိုင်းတံပိုးတို့သည် ကမ်းကိုမလွန်နိုင်ကုန်၊ ကမ်းသို့ရောက်၍သာလျှင် ပျောက်ကုန်ဘိသကဲ့သို့ တစ်စုံတစ်ယောက်သော ပညာရှိသည် မြတ်စွာဘုရားကို မလွန်နိုင်၊ မှတစြါာဘုရား၏ ခြေတော်ရင်းသို့ ရောက်ကုန်သော် ပျောက်ပျက်ကုန်သည်သာတည်း ဟု မြတ်စွာဘုရား၏ များမြတ်သော ပညာပါရမီတော်ကို ချီးမွမ်းကုန်လျက် နေကုန်၏။
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခု ငါလာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပပါကုန်သည် ဟု ရွှေနားတော် လျှောက်ကုန်သော် ရဟန်းတို့ သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် ယခုမှသာလျှင် ပညာရှိသည်မဟုတ်၊ ရှေးဖြစ်သော ပညာမရင့်သေးသောအခါ၌လည်း ပညာရှိတော်မူ၏။ မျက်မမြင်ဖြစ်လျှက်လည်း သမုဒ္ဒရာရေအမှတ်ဖြင့် ဤသမုဒ္ဒရာဝယ် ဤမည်သောရတနာ ရှိသည်၏အဖြစ်ကို ငါသိ၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ လွန်လေပြီးသောအကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ၌ ကုရုတိုင်း၌ ကုရုမည်သောမင်းသည် မင်းပြု၏။ ကုရုကစ္ဆမည်သော သင်္ဘောဆိပ်ရွာသည် ရှိ၏။ ထိုအခါဝယ် ဘုရားလောင်းသည် ကုရုကစ္ဆသင်္ဘောဆိပ်၌ သင်္ဘောသူကြီးသား ဖြစ်၏။ ကြည်ညိုဖွယ်ရှိ၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိ၏။ ဘုရားလောင်းအား သုပ္ပါရက ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။
သင်္ဘောသူကြီး
ထိုသတို့သားသည် များသော အခြံအရံဖြင့်ကြီးသည်ဖြစ်၍ တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ် ရှိသောအခါ၌လျှင် သင်္ဘောသူကြီး အတတ်၌ ပြီးခြင်းသို့ရောက်၍ အခါတစ်ပါး၌ အဖလွန်သဖြင့် သင်္ဘောသူကြီးဖြစ်၍ သင်္ဘောသွားသောအမှုကို ပြု၏။ ပညာနှင့်ပြည့်စုံ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် စီးအပ်သော သင်္ဘောသည် ပျက်စီးခြင်းမည်သည်မရှိ။
ရာဖြတ်အရာရှိ
ထိုဘုရားလောင်းအား အခါတစ်ပါး၌ ဆားငန်ရေဖြင့် ခတ်မိသည်ဖြစ်၍ မျက်စိနှစ်ဖက်တို့သည် ပျက်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုအခါမှစ၍ သင်္ဘောသူကြီး ဖြစ်သော်လည်း သင်္ဘောသွားသောအမှုကို မပြုမူ၍ မင်းကိုမှီ၍ အသက်မွေးအံ့ဟု ကြံ၍ မင်းသို့ကပ်၏။ ထိုအခါ မင်းသည် ထိုဘုရားလောင်းကို ရာဖြတ်အရာ၌ထား၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုအခါမှစ၍ မင်း၏ ဆင်ရတနာ, မြင်းရတနာ, ပုလဲဥစ္စာနှစ် ပတ္တမြားအစရှိသည်တို့ကို အဖိုးဖြတ်၏။ ထိုအခါဝယ် တစ်နေ့သ၌ မင်း၏ မင်္ဂလာဆင်တော်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု မျက်စဉ်းတောင်ထွတ်နှင့်တူသော ဆင်တစ်စီးကို ဆောင်ခဲ့ကုန်၏။ ထိုဆင်ကိုမြင်၍ မင်းသည် သုခမိန်ပညာရှိအား ပြလေကုန် ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုဆင်ကို သုပ္ပါရက သုခမိန်အထံသို့ ဆောင်ယူကုန်၏။ ထိုသုခမိန်သည် လက်ဖြင့် ဆင်၏ကိုယ်ကို သုံးသပ်၍ ဤဆင်သည် မင်္ဂလာဆင်ဖြစ်ခြင်းငှာ မလျောက်ပတ်၊ ဤဆင်သည် နောက်ခြေနိမ့်၏။ ဤဆင်ကို အမိသည် ဖွားသောအခါ နောက်ခြေဖြင့်ခံခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ ထို့ကြောင့် မြေ၌ကျ၍ နောက်ခြေနိမ့်၏ ဟု ဆို၏။ ဆင်ကိုယူ၍ လာသောသူတို့ကိုမေးလျှင် ထိုသူတို့သည် သုခမိန်ဆိုသည့်အတိုင်း မှန်ပေ၏ ဟု ဆို၏။ ထိုအကြောင်းကို မင်းသည်ကြား၍ နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ ထိုသုခမိန်အား ရှစ်သပြာတို့ကို ပေးစေ၏။ တစ်ဖန် တစ်နေ့သ၌ မင်း၏ မင်္ဂလာမြင်းတော်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု မြင်းတစ်စီးကို ဆောင်ယူခဲ့ကုန်၏။ ထိုမြင်းကိုလည်း ပညာရှိထံသို့ ပို့စေ၏။ ထိုသုခမိန်လည်း မြင်းကို လက်ဖြင့်သုံးသပ်၍ ဤမြင်းသည် မင်္ဂလာမြင်းဖြစ်ခြင်းငှာ မထိုက်။ ဤမြင်း၏ အမိသည် ဖွားသောနေ့၌ သေသောကြောင့် အမိနို့ရည်ကိုမရ၍ ကောင်းစွာမကြီးရ၊ နို့ မျက်၏ ဟု ဆို၏။ ထိုသုခမိန်စကားသည် မှန်သည်သာတည်း။ ထိုအကြောင်းကိုကြား၍ မင်းသည် အလွန်နှစ်သက်၍ ရှစ်သပြာတို့ကို ပေးစေ၏။
ထိုအခါဝယ် တစ်နေ့သ၌ မင်း၏ မင်္ဂလာရထားသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု ရထားကို ဆောင်ခဲ့ကုန်၏။ ထိုရထားကိုလည်းမင်းသည် သုခမိန်၏ အထံသို့ ပို့စေ၏။ ထိုသုခမိန်သည် ရထားကို လက်ဖြင့်သုံးသပ်၍ ဤရထားသည် အခေါင်းရှိသောသစ်ဖြင့် ပြုလုပ်သောကြောင့် မင်းအား မလျောက်ပတ် ဟု ဆို၏။ ထိုသုခမိန်၏စကားသည် မှန်၏။ မင်းသည် ထိုစကားကိုကြား၍ ရှစ်သပြာတို့ကိုသာ ပေးစေ၏။
ထိုအခါ၌ မင်းအား များသောအဖိုးထိုက်သော ကမ္ဗလာရတနာကို ဆောင်ခဲ့ကုန်၏။ ဤကမ္ဗလာကိုလည်း သုခမိန်အားသာလျှင် ပို့စေကုန်၏။ ထိုသုခမိန်သည် ကမ္ဗလာတို့ကိုလည်း လက်ဖြင့် သုံးသပ်၍ ဤကမ္ဗလာဝယ် တစ်ခုသော အရပ်၌ ကြွက်ခဲရာသည် ရှိ၏ ဟု ဆို၏။ သုတ်သင်သည်ရှိသော် ထိုကြွက်ခဲရာကိုမြင်၍ မင်းအား လျှောက်ကုန်၏။ မင်းသည်ကြား၍ အလွန်နှစ်သက်၍ ရှစ်အသပြာတို့ကိုသာ ပေးစေ၏။
(ဤအရာတွင် ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်အကျဉ်း စကားပြေကို စီရင်သော ဆရာမူကား အသပြာဝက်ပေးသည်။ မင်းကိုလည်း ဒွန်းစဏ္ဍားမျိုး ဖြစ်သည်ဟု ဆို၏။ မဏိကုဏ္ဍလ ဆရာဆိုသည်ကာ နှစ်သပြာပေးသည်။ မင်းကိုလည်း ဆတ္တာသည် အမျိုးဟု ဆို၏။ စကားပြေဆရာ၏ စကားကို ဆင်ခြင်အပ်၏။ )
ထိုသုခမိန်သည် ကြံ၏။ ဤမင်းသည် ဤသို့သဘောရှိကုန်သောအံ့ဖွယ်တို့ကိုမြင်လျက် ရှစ်သပြာတို့ကိုသာ ပေးစေ၏။ ဤမင်းသည် ဆတ္တာသည်တို့၏ ပေးခြင်းတည်း၊ ဆတ္တသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ငါ့အား ဤသို့သောမင်းအား ခစားသဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း၊ မိမိနေရာသို့သာလျှင် သွားအံ့ ဟု ကြံ၍ ထိုသုခမိန်သည် ကုရုကစ္ဆ သင်္ဘောဆိပ်သို့သာလျှင် ပြန်ခဲ့၏။ သုခမိန်သည် ထိုသင်္ဘောဆိပ်၌ နေတတ်သော် ကုန်သည်တို့သည် သင်္ဘောကို စီရင်၍ ထိုသုပ္ပါရက သုခမိန်ကို သင်္ဘောသူကြီး ပြုကုန်အံ့ ဟု တိုင်ပင်ကြကုန်၏။ သုပ္ပါရက သုခမိန်သည် စီးသောသင်္ဘောသည် မပျက်နိုင်၊ ထိုသုခမိန်သည် ပညာရှိ၏။ ဥပါယ်တံမျဉ်၌ လိမ္မာ၏။ မျက်စိမမြင်သော်လည်း ထိုသုခမိန်သည် ငါတို့ထက် မြတ်၏ ဟု ထိုသုခမိန်သို့ ချဉ်းကပ်၍ အကျွန်ုပ်တို့၏ သင်္ဘောသူကြီး ဖြစ်တော်မူပါ ဟု ဆို၏။
ငါသည် မျက်စိမမြင်၊ အဘယ်သို့လျှင် သင်္ဘောသူကြီးအမှုကို ပြုရအံ့နည်းဟု ဆိုလတ်သော် သခင် မျက်စိပင် မမြင်သော်လည်း သခင်သည်သာလျှင် အကျွန်ုပ်တို့ထကျ မြတ်၏ ဟု အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်သည်ရှိသော် အမောင်တို့ ကောင်းပြီ၊ အမော်တို့သည် ကြားသောမှတ်ဖြင့် သင်္ဘောသူကြီး ဖြစ်အံ့ ဟု ဆို၍ ထိုသူတို့၏ သင်္ဘောကို တက်စီး၏။ သဘောသည် မဟာသမုဒ္ဒရာသို့ ပြေးလေ၏။ သင်္ဘောသည် ခုနစ်ရက်တို့ပတ်လုံး ဘေးမရှိ သည်ဖြစ်၍ သွားလေ၏။ ထို့နောက် နှောင့်ယှက်သော လေဖြစ်လတ်သည်ရှိသော် ခရီးလွဲ၍ သင်္ဘောသည် လေးလတို့ပတ်လုံး ပကတိ မဟာသမုဒ္ဒရာအပြင်၌ သွား၍ ခုရမာလိမည်သာ သမုဒ္ဒရာသို့ ရောက်လေ၏။
ဘာသမုဒ္ဒရာနည်း
ထိုခုရမာလိ သမုဒ္ဒရာ၌ ငါးတို့သည် လူနှင့်တူသော ကိုယ်ရှိသည် ဖြစ်၍လျှင် သင်ဓုန်းသွားနှင့်တူသော နှာခေါင်းရှိသည်ဖြစ်၍ ပေါ်ခြင်းငုပ်ခြင်းကို ပြုကုန်၏။ ကုန်သည်တို့သည် ထိုငါးတို့ကိုမြင်၍ ဘုရားလောင်းအား ထိုသမုဒ္ဒရာ၏ အမည်ကို မေးလိုကား -
သုပ္ပါရကံ တံ ပုစ္ဆာမ၊ သမုဒ္ဒေါ ကတမော အယံ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၈။ ပဏ္ဍိတ၊ ပညာရှိ။ သုပ္ပါရကံ၊ သုပ္ပါရကအမည်ရှိသော။ တံ၊ သင်ပညာရှိကို။ ပုစ္ဆာမ၊ ငါတို့ မေးပါကုန်အံ့။ ခုရနာသိကာ၊ သင်မုန်းသွားနှင့်တူသော နှာခေါင်းရှိကုန်သော။ မနုဿာ၊ လူတို့သည်။ ဥမ္မုဇ္ဇန္တိ၊ ပေါ်လည်း ပေါ်ကုန်၏။ နိမုဇ္ဇန္တိ၊ ငုပ်လည်းငုပ်ကုန်၏။ အယံ၊ ဤသမုဒ္ဒရာကား။ ကတမော၊ အဘယ်မည်သာ။ သမုဒ္ဒေါ၊ သမုဒ္ဒရာနည်း။
ခုရမာလိသမုဒ္ဒရာ
ဤသို့ သင်္ဘောသားတို့သည် မေးအပ်သော ဘုရားလောင်းအား မိမိ၏ သင်္ဘောကျမ်းနှင့် ညီညွတ်နှီးနှော၍-
နာဝါယ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ ခုရမာလီတိ ဝုစ္စတိ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၉။ တာတ၊ အမောင်တို့။ ကုရုကစ္ဆာ၊ ကုရုကစ္ဆ သင်္ဘောဆိပ်မှ။ ပယာတာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဓနေသိနံ၊ ဥစ္စာကို ရှာလေ့ရှိကုန်သော။ ဝါဏိနံ၊ ကုန်သည်တို့၏။ နာဝါယ၊ သင်္ဘောသည်။ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားသည်ရှိသော်။ အယံ၊ ဤသမုဒ္ဒရာကို။ ခုရမာလီတိ၊ ခုရမာလိသမုဒ္ဒရာဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
ထိုသမုဒ္ဒရာ၌ ဝဇီရစိန်ကျောက်မျိုးသည် များ၏။ ဘုရားလောင်းသည် အကယ်၍ ဤသမုဒ္ဒရာသည် ဝဇိရသမုဒ္ဒရာတည်းဟု ထိုသူတို့အား ကြားအံ့၊ လောဘကြီးသဖြင့် များစွာသော ဝဇီရစိန်ကျောက်တို့ကိုယူ၍ သင်္ဘောကို နစ်စေကုန်လတ္တံ့၊ ထိုသင်္ဘောသားတို့အား မကြားမူ၍ သင်္ဘောကို ရပ်စေ၍ ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် ကြိုးလွန်တို့ကို ကိုင်၍ ငါးဖမ်းသောအဟန်ဖြင့် ကွန်ပိုက်ကိုချစေ၍ ဝဇီရ စိန်ကျောက်ဥစ္စာနှစ်ကိုဆယ်ယူ၍ သင်္ဘော၌ထည့်၍ တစ်ပါးသော အဖိုးနည်းထိုက်သော ဥစ္စာကို စွန့်စေ၏။ ထိုသဘောသည် ဝဇိရသမုဒ္ဒရာကိုလွန်၍ ရှေ့မှ အဂ္ဂိမာလိ အမည်ရှိသော သမုဒ္ဒရာသို့ ရောက်လေ၏။
ဘာသမုဒ္ဒရာနည်း
ထိုအဂ္ဂိလိသမုဒ္ဒရာသည် တောက်ပသော မီးပုံကြီးနှင့် တူ၏။ မွန်းတည့်နေနှင့် တူ၏။ အရောင်ကိုလွှတ်လျက် တည်၏။ ဤသို့ သဘောရှိသော သမုဒ္ဒရာသည် အဘယ်သမုဒ္ဒရာနည်းဟု ကုန်သည် သင်္ဘောသားတို့သည် ဘုရားလောင်းကို မေးလိုရကား-
သုပ္ပါရကံ တံ ပုစ္ဆာမ၊ သမုဒ္ဒေါ ကတမော အယံ။
ဟူသော တတိယဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၀။ ပဏ္ဍိတ၊ ပညာရှင်။ သုပ္ပါရကံ၊ သုပ္ပါရကအမည်ရှိသော။ တံ၊ အရှင့်ကို။ ပုစ္ဆာမ၊ မေးပါကုန်အံ့။ ယထာ၊ ဥပမာမည်သည်ကား။ အဂ္ဂီဝ၊ မီးပုံကြီးကဲ့သို့။ သူရိယောဝ၊ မွန်းတည့်နေကဲ့သို့။ ယော သမုဒ္ဒေါ၊ အကြင်သမုဒ္ဒရာသည်။ ပဋိဒိဿတိ၊ ထင်၏။ အယံသမုဒ္ဒေါ၊ ဤသမုဒ္ဒရာသည်။ ကတမော၊ အဘယ်မည်သော သမုဒ္ဒရာနည်း။
အဂ္ဂိမာလိသမုဒ္ဒရာ
ဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုသင်္ဘောသားတို့အား ပြောကြားလိုရကား-
နာဝါယ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ အဂ္ဂိမာလီတိ ဝုစ္စတိ။
ဟူသော အခြားသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၁။ တာတ၊ အမောင်တို့။ ကုကစ္ဆာ၊ ကုရုကစ္ဆာသင်္ဘောဆိပ်မှ။ ပယာတာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဓနေသိနံ၊ ဥစ္စာကို ရှာကုန်သော။ ဝါဏိဇာနံ၊ ကုန်သည်တို့၏။ နာဝါယ၊ သင်္ဘောသည်။ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားသည်ရှိသော်။ အယံ၊ ဤသမုဒ္ဒရာကို။ အဂ္ဂိမာလီတိ၊ အဂ္ဂိမာလိ သမုဒ္ဒရာဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
ဤသမုဒ္ဒရာ၌ ရွှေသည် များ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ရွှေကိုယူစေ၍ လှေသင်္ဘော၌ ထည့်စေ၏။
ဘာသမုဒ္ဒရာနည်း
သင်္ဘောသည် ထိုအဂ္ဂိမာလိသမုဒ္ဒရာကိုလည်း လွန်ခဲ့၍ နို့ရည်နို့ဓမ်းကဲ့သို့ ထွန်းတောက်ပသော ဒဓိမာလိ အမည်ရှိသော သမုဒ္ဒရာသို့ ရောက်လေ၍ ထိုသမုဒ္ဒရာကို ကုန်သည်တို့သည် ဘုရားလောင်းအား မေးလိုရကား-
သုပ္ပါရကံ တံ ပုစ္ဆာမ၊ သမုဒ္ဒေါ ကတမော အယံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၂။ ပဏ္ဍိတ၊ ပညာရှင်။ သုပ္ပါရကံ၊ သုပ္ပါရကအမည်ရှိသော။ တံ၊ အရှင့်ကို။ ပုစ္ဆာမ၊ မေးပါကုန်၏။ ဒဓိ ဣဝ၊ နို့ဓမ်းရည်ကဲ့သို့။ ခီရံ ဣဝ၊ နို့ရည်ကဲ့သို့။ ယော သမုဒ္ဒေါ၊ အကြင် သမုဒ္ဒရာသည်။ ပဋိဒိဿတိ၊ ထင်၏။ အယံ သမုဒ္ဒေါ၊ ဤသမုဒ္ဒရာကား။ ကတမော၊ အဘယ်သမုဒ္ဒရာနည်း။
ခီရမာလိသမုဒ္ဒရာ
ဘုရားလောင်းသည် ထိုသမုဒ္ဒရာအမည်ကို ကြားလိုရကား-
နာဝါယ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ ခီရမာလီတိ ဝုစ္စတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၃။ တာတ၊ အမောင်တို့။ ကုရုကစ္ဆာ၊ ကုရုကစ္ဆ သင်္ဘောဆိပ်မှ။ ပယာတာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဓနေသိနံ၊ ဥစ္စာကို ရှာကုန်သော။ ဝါဏီဇာနံ၊ ကုန်သည်တို့၏။ နာဝါယ၊ သင်္ဘောသည်။ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားသည်ရှိသော်။ အယံ၊ ဤသမုဒ္ဒရာကို။ ခီရမာလီတိ၊ ခီရမာလိသမုဒ္ဒရာဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
ထိုသမုဒ္ဒရာ၌ကား ငွေသည် များ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုငွေတို့ကိုလည်း ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် ယူစေ၍ သင်္ဘော၌ ထည့်စေ၏။
ဘာသမုဒ္ဒရာနည်း
သင်္ဘောသည် ထိုသမုဒ္ဒရာကိုလည်း လွန်၍ စိမ်းသော သမန်းမြက်နှင့်တူသော စပါးကောင်းနှင့်တူသော ထွန်းပသော စိမ်းညိုသော အဆင်းရှိသော ကုသမာလိ အမည်ရှိသာ သမုဒ္ဒရာသို့ ရောက်လေ၍ ထိုကုန်သည်တို့သည် ဘုရားလောင်းကို မေးလိုကား-
သုပ္ပါရကံ တံ ပုစ္ဆာမ၊ သမုဒ္ဒေါ ကတမော အယံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၄။ ပဏ္ဍိတ၊ ပညာရှိ။ သုပ္ပါရကံ၊ သုပ္ပါရက အမည်ရှိသော။ တံ၊ အရှင့်ကို။ ပုစ္ဆာမ၊ မေးပါကုန်၏။ ယထာ၊ ဥပမာမည်သည်ကား။ ကုသောဝ၊ သမန်းမြက်ကဲ့သို့လည်းကောင်း။ သဿောဝ၊ ကောက်ကဲ့သို့လည်းကောင်း။ ယော သမုဒ္ဒေါ၊ အကြင်သမုဒ္ဒရာသည်။ ပဋိဒိဿတိ၊ ထင်၏။ အယံ သမုဒ္ဒေါ၊ ဤသမုဒ္ဒရာသည်။ ကတမော၊ အဘယ်သမုဒ္ဒရာနည်း။
ကုသမာလိသမုဒ္ဒရာ
ထိုသို့ မေးအပ်သော ဘုရားလောင်းသည် ထိုကုန်သည်တို့အား ပြောကြားလိုရကား-
နာဝါယ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ ကုသမာလီတိ ဝုစ္စတိ။
ဟူသောဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၁၅။ တာတ၊ အမောင်တို့။ ကုရုကစ္ဆာ၊ ကုရုကစ္ဆသင်္ဘောဆိပ်မှ။ ပယာတာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဓနေသိနံ၊ ဥစ္စာကိုရှာကုန်သော။ ဝါဏိဇာနံ၊ ကုန်သည်တို့၏။ နာဝါယ၊ သင်္ဘောသည်။ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားသည်ရှိသော်။ အယံ၊ ဤ သမုဒ္ဒရာကို။ ကုသူမာလီတိ၊ ကုသမာလိ သမုဒ္ဒရာဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
ထိုသမုဒ္ဒရာ၌ ပတ္တမြားညိုဟုဆိုအပ်သော မြကျောက်ညိုရတနာသည် များ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမြကျောက်ညို ရတနာကိုလည်း ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် ယူစေ၍ သင်္ဘော၌ ထည့်စေ၏။
ဘာသမုဒ္ဒရာနည်း
သင်္ဘောသည် ထိုသမုဒ္ဒရာကိုလွန်၍ ကျူးတောကဲ့သို့ ဝါးတောကဲ့သို့ ထင်သော နဠမာလိအမည်ရှိသော သမုဒ္ဒရာသို့ ရောက်လေ၍ ကုန်သည်တို့သည် ထိုသမုဒ္ဒရာ၏ အမည်ကိုလည်း ထိုဘုရားလောင်းအား မေးလိုရကား-
သုပ္ပါရကံ တံ ပုစ္ဆာမ၊ သမုဒ္ဒေါ ကတမော အယံ။
ဟူသော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၁၆။ ပဏ္ဍိတ၊ ပညာရှင်။ သုပ္ပါရကံ၊ သုပ္ပါရကအမည်ရှိသော။ တံ၊ သင်ပညာရှင်ကို။ ပုစ္ဆာမ၊ မေးပါကုန်၏။ ယထာ၊ ဥပမာကား။ နဠောဝ၊ ကျူတောကဲ့သို့။ ဝေဠူဝ၊ ဝါးတောကဲ့သို့။ ယော သမုဒ္ဒေါ၊ အကြင်သမုဒ္ဒရာသည်။ ပဋိဒိဿတိ၊ ထင်၏။ အယံ သမုဒ္ဒေါ၊ ဤသမုဒ္ဒရာသည်။ ကတမော၊ အဘယ်သမုဒ္ဒရာနည်း။
နဠမာလိသမုဒ္ဒရာ
ထိုသင်္ဘောသားတို့အား ထိုသမုဒ္ဒရာ၏အမည်ကို ကြားလိုရကား ဘုရားလောင်းသည်-
နာဝါယ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ နဠမာလီတိ ဝုစ္စတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၇။ တာတ၊ အမောင်တို့။ ကုရုကစ္ဆာ၊ ကုရုကစ္ဆသင်္ဘောဆိပ်မှ။ ပယာတာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဓနေသိနံ၊ ဥစ္စာကို ရှာကုန်သော။ ဝါဏိဇာနံ၊ ကုန်သည်တို့၏။ နာဝါယ၊ သင်္ဘောသည်။ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားသည်ရှိသော်။ အယံ၊ ဤသမုဒ္ဒရာကို။ နဠမာလီတိ၊ နဠမာလိသမုဒ္ဒရာဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
ထိုသမုဒ္ဒရာ၌ကား မသာရဂလ်-ဟု ဆိုအပ်သော ကျောက်မျက်ရွဲ, ပြယိုးယား, ဝင်သဝဏ် ကျောက်မျိုးတို့သည် များ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုကျောက်မျိုးတို့ကိုလည်း ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် ယူစေ၍ သင်္ဘော၌ ထည့်စေ၏။
ဘာသမုဒ္ဒရာနည်း
ကုန်သည် သင်္ဘောသားတို့သည် နဠမာလိသမုဒ္ဒရာကိုလွန်၍ ဗလဝမုခမည်သော သမုဒ္ဒရာကို မြင်ကုန်၏။ ထိုဗလဝမုခမည်သော သမုဒ္ဒရာ၌ ရေသည် ငင်၍ငင်၍ ထက် ဝန်းကျင် အထက်အဖို့ဖြင့် တတ်၏။ ထို ထက်ဝန်းကျင် အထက်အဖို့ဖြင့် တက်သည်ရှိသော် ရေသည် ထက်ဝန်းကျင် အထက်အဖို့ဖြင့် ကမ်းပါးပြတ် ကြီးစွာသော ဇလုပ်တွင်းကဲ့သို့ ထင်၏။ လှိုင်းတံပိုးသည် ထလတ်သော် တစ်ဖက်မှ ထက်ဝန်းကျင် အထက်အဖို့ဖြင့် ကမ်းပါးပြတ်နှင့်တူ၏။ ကြောက်ဖွယ်ကို ဖြစ်စေတတ်သော အသံသည်ဖြစ်၏။ ထိုအသံသည် နားအုံတို့ကို ဖွင့်သကဲ့သို့ နှလုံးကိုခွဲသကဲ့သို့ ဖြစ်၏ယ ထိုဗလဝါမုခ သမုဒ္ဒရာကိုမြင်၍ ကြောက်လန့်သည်ဖြစ်၍ ကုန်သည်တို့သည် မေးလိုရကား-
ယထာ သောဗ္ဘော ပပါတောဝ၊ သမုဒ္ဒေါ ပဋိဒိဿတိ။
သုပ္ပါရကံ တံ ပုစ္ဆာမ၊ သမုဒ္ဒေါ ကတမော အယံ။
ဟူသောဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၁၈။ ပဏ္ဍိတ၊ ပညာရှင်။ မဟဗ္ဘယော၊ များသောဘေး ရှိ၏။ ဘိံသနကော၊ ကြောက်မက်ဖွယ်ရှိသော။ အမာနုသော၊ ဘီလူးသံနှင့်တူသော။ ဝါ-၊ ပြင်းထန် ကြီးကျယ်လှစွာသော။ သဒ္ဒေါ၊ အသံကို။ သုယျတိ၊ ကြား၏။ သုပ္ပါရကံ၊ သုပ္ပါရက အမည်ရှိသော။ တံ၊ အရှင့်ကို။ ပုစ္ဆာမ၊ မေပါကုန်၏။ ယထာ၊ ဥပမာမည်သည်ကား။ သောဗ္ဘော ဣဝ၊ ဇလုပ်ကြီး ထုံးအိုင်ကြီးကဲ့သိုလည်းကောင်း။ ပပါတော ဣဝ၊ ကမ်းပါးပြတ်ကဲ့သို့လည်းကောင်း။ ယော သမုဒ္ဒေါ၊ အကြင်သမုဒ္ဒရာသည်။ ပဋိဒိဿတိ၊ ထင်၏။ အယံ သမုဒ္ဒေါ၊ ဤသမုဒ္ဒရာသည်။ ကတမော၊ အဘယ်သမုဒ္ဒရာနည်း။
ဗလဝမုခသမုဒ္ဒရာ
ဗလဝမုခသမုဒ္ဒရာသည် ထေရာဋ္ဌကထာ၌ လာသော အပြောကျယ်သော ဝဲလည်သကဲ့သို့ လည်၍ကျသော ဗလဝမုခ သမုဒ္ဒရာလည်းရှိ၏။ ဤသုပ္ပါရဇာတ်၌လာသော ကျယ်စွာသော ဇလုတ်တွင်း၌ကျသကဲ့သို့ကျသော ဗလဝမုခ သမုဒ္ဒရာလည်းရှိ၏။ ထိုနှစ်ပါးတို့တွင် အပြော ကျယ်သော ဝဲလည်သကဲ့သို့လည်၍ကျသော ဗလဝမုခ သမုဒ္ဒရာသည်ကား အဝီစိငရဲသူတို့၏ ကံကြောင့် ငရဲတံခါးမသည် ပိတ်တုံပွင့်တုံဖြစ်၍ ပွင့်သောအခါ၌ အဝီစိငရဲမီးလျှံသည် ထွက်ပြေး၍ ကျယ်သော တစ်ယူဇနာ အလျားအနံရှိသော သမုဒ္ဒရာအောက်အပြင်ကို လောင်၍ သမုဒ္ဒရာရေသည် ခုံလောက်၌ အိုးဆူသကဲ့သို့ ဆူသဖြင့် ဝဲလည်သကဲ့သို့လည်၍ ကြောက်မက်ဖွယ်သော အသံကိုဖြစ်စေလျက် ကျ၏။ ကျယ်စွာသော ဇလုပ်တွင်း၌ ကျသကဲ့သို့ကျသော ဗလဝါမုခ သမုဒ္ဒရာကား ရေကိုငင်၍ ထက်ဝန်းကျင် အထက်အဖို့ဖြင့်တက်၍ ချောက်ကမ်းပါးပြတ်၌ ကျသကဲ့သို့ကျ၍ ကျယ်စွာသော ဇလုပ်တွင်း၌ ကျဘိသကဲ့သို့ ထင်၏။ တံပိုး၏အဟုန်ဖြင့် ရေသည် ထန်စွာပြေး၍ စကြဝဠာတံတိုင်းကို ခတ်မိသဖြင့် တစ်ယူဇနာ နှစ်ယူဇနာတိုင်အောင် ဆန်တက်ပြီးလျှင် တစ်ဖန်ပြန်၍ မဟာသမုဒ္ဒရာ၌ ကျ၏။ ထိုကျရာ၌ ကြီးစွာသော နရက်ချောက်ကဲ့သို့ဖြစ်၍ နားအုံပွင့်အံ့သကဲ့သို့လည်းကောင်း၊ နှလုံးကွဲအံ့ဘိသကဲ့သို့ လည်းကောင်း၊ ကြောက်မက်ဖွယ်သော အသံကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုနှစ်ပါးသော သမုဒ္ဒရာတို့တွင် ဤသင်္ဘောသားတို့သည် နောက်၌ပြအပ်သော ဗလဝါမုခ သမုဒ္ဒရာသို့ ရောက်၍ ကြောက်မက်ဖွယ်သော အသံကိုကြားလျှင် ဘုရားလောင်းအား မေးကုန်၍ ပြောကြားလိုသော ဘုရားလောင်းသည်-
နာဝါယ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ ဗလဝမုခါတိ ဝုစ္စတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၁၉။ တာတ၊ အမောင်တို့။ ကုရုကစ္ဆာ၊ ကုရုကစ္ဆသင်္ဘောဆိပ်မှ။ ပယာတာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဓနေသိနံ၊ ဥစ္စာကို ရှာကုန်သော။ ဝါဏိဇာနံ၊ ကုန်သည်တို့၏။ နာဝါယ၊ သင်္ဘောသည်။ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့သွားသည်ရှိသော်။ အယံ၊ ဤသမုဒ္ဒရာကို။ ဗလဝါမုခါတိ၊ ဗလဝါမုခသမုဒ္ဒရာဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
ဘုရားလောင်းသည် ဤဂါထာဖြင့် ထိုသမုဒ္ဒရာ၏ အမည်ကိုကြား၍ အမောင်တို့ ဤဗလဝါမုခ သမုဒ္ဒရာသို့ ရောက်ကုန်သော သူတို့သည် ပြန်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ဤသို့ ဗလဝါမုခသမုဒ္ဒရာသည် ရောက်သောသင်္ဘောများကို နစ်စေ၍ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်စေ၏ ဟု ဆို၏။ ထိုသဘောကိုလည်း ခုနှစ်ရာသော သင်္ဘောသားတို့သည် တက်စီးကုန်၏။ ထိုအလုံးစုံသော သင်္ဘောသား ခုနစ်ရာတို့သည် သေဘေးမှကြောက်ကုန်၍ တစ်ပြိုင်နက်လျှင် အဝီစိငရဲ၌ခံရသော သူတို့ကဲ့သို့ အလွန်သနားဖွယ်ရှိသော ငိုကြွေးမြည်တမ်းသံကို လွှတ်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ငါ့ကိုထား၍ ငါမှတစ်ပါးသောသူသည် ထိုသင်္ဘောသားတို့၏ ချမ်းသာသောအဖြစ်ကို ပြုခြင်းငှာ စွမ်းဆောင်နိုင်သော သူမည်သည်မရှိ။ သစ္စာပြုသဖြင့် ထိုသင်္ဘောသားတို့၏ ချမ်းသာခြင်းကိုပြုအံ့ ဟု ကြံတော်မူ၍ ထိုသင်္ဘောသားတို့ကိုခေါ်၍ အမောင်တို့ လျင်မြန်စွာ နံ့သာရေဖြင့် ငါ့ကိုချိုးစေ၍ ပုဆိုးသစ်တို့ကို ဝတ်စေ၍ ရေဖြင့်ပြည့်သော ရွှေခွက်ကိုစီရင်၍ သင်္ဘောဦး၌ ထားကြကုန် ဟု ဆို၏။ ထိုသင်္ဘောသားတို့သည် လျင်မြန်စွာ ဘုရားအလောင်း မိန့်တော်မူတိုင်း ပြုကုန်၏။
သစ္စာဆို၍ ကယ်တင်ခြင်း
ဘုရားလောင်းသည်လည်း လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့် ရေပြည့်သော ရွှေခွက်ကိုကိုင်၍ သင်္ဘောဦး၌ရပ်လျက် သစ္စာကိုပြုလိုရကား-
နာဘိဇာနာမိ သဉ္စိစ္စ၊ ဧကာပါဏမ္ပိ ဟိံသိတံ။
ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ သောတ္ထိံ နာဝါ နိဝတ္တတု။
ဟူသော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၂၀။ ယတော၊ အကြင်အခါမှ။ ပဋ္ဌာယ၊ စ၍။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ သရာမိ၊ အောက်မေ့မိ၏။ ယတော၊ အကြင်အခါ၌။ ပဋ္ဌာယ၊ စ၍။ ဝိညုတံ၊ သိကြားလိမ္မာသော အဖြစ်သို့။ ပတ္တော၊ ရောက်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တတော၊ ထိုအခါမှ။ ပဋ္ဌာယ၊ စ၍။ သဉ္စိစ္စ၊ သေစေလိုသော စေတနာ ရှိသည်ဖြစ်၍။ ဧကပါဏမှိ၊ တစ်ယောက်သော သတ္တဝါကိုမျှလည်း။ ဟိံသိတံ၊ ညှဉ်းဆဲဖူးသည်ကို။ နာဘိဇာနာမိ၊ မသိစဘူး။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤသို့မှန်သော သစ္စာစကားကြောင့်။ နဝါ၊ သင်္ဘောသည်။ သောတ္ထိံ၊ ချမ်းသာစွာ။ နိဝတ္တတု၊ ပြန်စေသတည်း။
ဘုရားလောင်းသည် မြက်ဝါးခြမ်းစိပ်ကို အစပြု၍ သူတစ်ပါးဥစ္စာကို မယူစဘူး၊ လောဘ၏ အစွမ်းဖြင့် သူမယားကို မကြည့်စဘူး၊ မမှန်သော စကားကို မဆိုစဘူး၊ မြက်ဖျားဖြင့်လည်း သေရည်သေရက် မသောက်စဘူး၊ ဤသို့ ငါးပါးသော သီလ၏အစွမ်းဖြင့် သစ္စာပြု၏။ သစ္စာကို ပြုပြီး၍ ရေပြည့်သော ရွှေခွက်မှရေကို သင်္ဘောဦး၌ သွန်းလောင်း၏။ လေးလတို့ပတ်လုံး အရပ်တစ်ပါးသို့ ပြေးသွားသော သင်္ဘောသည် ပြန်၍ တန်ခိုးကြီးသောသူသည် သွားသကဲ့သို့ သစ္စာ၏ အာနုဘော်ဖြင့် တစ်နေ့ချင်းလျှင် ကုရုကစ္ဆ သင်္ဘောဆိပ်သို့ ရောက်လေ၏။ ရောက်ပြီး၍ ကြည်း၌လည်း ရှစ်ဥဿဘ အတိုင်းအရှည်ရှိသော အရပ်သို့ ပြေး၍ သင်္ဘောသူကြီးအိမ်၌သာလျှင် တည်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုကုန်သည်တို့အား ရွှေ ငွေ ပတ္တမြား သန္တာ ပုလဲ့ ဝဇီရစိန်တို့ကို ခွဲဝေ၍ ပေး၏။ ဤမျှသော ရတနာတို့ဖြင့် သင်တို့အား တန်ပြီ၊ တစ်ဖန် သမုဒ္ဒရာသို့ မဝင်ကြကုန်လင့် ဟု ထိုသင်္ဘောသားတို့အား အဆုံးအမကိုပေး၍ အသက်ထက်ဆုံး အလှူပေးခြင်း အစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေတော်မူ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ရှေး၌လည်း ငါဘုရားသည် မြတ်သော ပညာရှိတော်မူသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ သုပ္ပါရကသုခမိန်၏ ပရိသတ်တို့သည် ငါဘုရားပရိသတ် ဖြစ်လာ၏။ သုပ္ပါရက သုခမိန်သည်ကား ငါဘုရားဖြစ်တော်မူ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ပညာရှိအား၊ ဆည်းကပ်ငြား၊ ကြီးပွားတိုးတက်လာ
ကိုးခုမြောက်သော သုပ္ပါရကဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒွါဒသကနိပါတ်
၁။ စူဠကုဏာလဇာတ်
လုဒ္ဓါနံ လဟုစိတ္တာနံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤစူဠကုဏာလဇာတ်သည် အသီတိနိပါတ် မဟာကုဏာလဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။
ရှေးဦးစွာသော စူဠကုဏာလဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒွါဒသကနိပါတ်
၂။ ဘဒ္ဒသာလဇာတ်
တယောက်ကောင်းက အပေါင်းချမ်းသာ
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကာ တွံ သုဒ္ဓေဟိ ဝတ္ထေဟိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဘဒ္ဒသာလဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဆွေတော် မျိုးတော်တို့၏ အကျိုး စီးပွားအလို့ငှာ ကျင့်တော်မူခြင်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ သာဝတ္ထိပြည်ဝယ် အနာထပိဏ်သူဌေးအိမ်၌ ငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့အား အမြဲ ဆွမ်းကျွေး၏။ ဝိသာခါ ဒါယိကာမအိမ်၌၎င်း, ကောသလ မင်းကြီး၏ နန်းတော်၌၎င်း ထိုအနာထပိဏ်သူဌေးအတူ ငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့အား အမြဲဆွမ်းကျွေးခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ကောသလမင်းကြီး နန်းတော်၌ကား ကောသလ မင်းကြီးသည် အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်တို့ကို အကယ်၍ကား လှူ၏။ ထိုသို့ လှူငြားသော်လည်း ထိုကောသလမင်းကြီး၏ နန်းတော်၌ ရဟန်းတို့နှင့် အကျွမ်းဝင်သော တစုံတယောက်သောသူသည် မရှိ၊ ထို့ကြောင့် ရဟန်းတို့သည် မင်း၏နန်းတော်၌ ဆွမ်းမစားကုန်၊ ဆွမ်းကိုယူ၍ အနာထပိဏ် သူဌေးအိမ်သို့၎င်း, ဝိသာခါ ဒါယိကာမအိမ်သို့၎င်း တပါးကုန်သော အကျွမ်းဝင်ကုန်သော သူတို့၏အိမ်သို့၎င်း သွား၍ စားကုန်၏။
ကောသလမင်းကြီးသည် တနေ့သ၌ ဆောင်ခဲ့သော ပဏ္ဏာလက်ဆောင်ကို ရဟန်းတို့အား လှူကြကုန်ဟု ဆွမ်းစားစရပ်သို့ ပို့စေ၍ ဆွမ်းစားစရပ်၌ ရဟန်းတို့သည် မရှိပါကုန်ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် အဘယ်သို့ သွားကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ မိမိ၏ အကျွမ်းဝင်သော အိမ်တို့၌နေ၍ စားကုန်၏ ဟု ကြား၍ နံနက်စာ စားပြီးသော် မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့ သွား၍ အရှင်ဘုရား ဘောဇဉ်မည်သည်ကား အဘယ်ဘောဇဉ်သည်လျှင် အရသာရှိသနည်း ဟု မေးလျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး အကျွမ်းဝင်သော ဘောဇဉ်သည် အလွန်အရသာရှိ၏။ အနည်းငယ်သော ပအုံးရေမျှသည်လည်း အကျွမ်းဝင်သော သူတို့သည် လှူအပ်သည်ရှိသော် အလွန် ချိုမြိန်ကောင်းမြတ်သည်ဟု မိန့်တော်မူ၏။
အရှင်ဘုရား ရဟန်းတို့အား အဘယ်သူနှင့်တကွ အကျွမ်းဝင်ခြင်းသည် ဖြစ်ပါသနည်း ဟု မေးလျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ရဟန်းတို့သည် အဆွေအမျိုးတို့နှင့်၎င်း, သာကီဝင်မင်းမျိုးတို့နှင့်၎င်း တကွအကျွမ်းဝင်၏ ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် ထို့နောင်မှ ကောသလမင်းကြီးသည် ကြံ၏။ တယောက်သော သာကီဝင်မင်းသမီးကို ဆောင်၍ မိဖုယားကြီးပြုအံ့၊ ဤသို့ပြုသည်ရှိသော် ငါနှင့်တကွ ရဟန်းတို့၏ ဆွေမျိုးသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုကောသလမင်းကြီးသည် နေရာမှထ၍ နန်းတော်သို့ သွားပြီးလျှင် ကပိလဝတ်ပြည်သို့ တမန်စေတော်မူ၏။ ငါ့အား သာကီဝင် မင်းသမီးတယောက်ကို ပေးကုန်လော့၊ ငါသည် သင်တို့နှင့်တကွ ဆွေမျိုးဖြစ်လို၏ ဟု စေလိုက်၏။
သာကီဝင်မင်းမျိုးတို့သည် တမန်စကားကို ကြားကုန်လျှင် စည်းဝေး၍ ကြံကြကုန်၏။ ငါတို့သည် ကောသလမင်း၏ အာဏာနှံ့ရာအရပ်၌ နေရကုန်၏။ အကယ်၍ သတို့သမီးကို မပေးကုန်အံ့၊ ကြီးစွာသော ခိုက်ရန်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ အကယ်၍ ပေးချေအံ့ ငါတို့ အမျိုးအနွယ်သည် ပျက်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် အသို့ပြုရအံ့နည်း ဟု တိုင်ပင်ကုန်၏။ ထိုအခါ သာကီဝင်မင်းတို့ကို မဟာနာမ်မင်းသည် ဆို၏။ မစိုးရိမ်ကြကုန်လင့်၊ ငါ၏သမီးသည် ဝါသဘခတ္တိယာမည်၏။ နာဂမုဏ္ဍာမည်သော ကျွန်မ၏ဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုမင်းသမီးသည် အသက် တဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိပြီ၊ မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်၏။ တင့်တယ်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ အဖ၏အစွမ်းဖြင့် မင်းမျိုးတည်း၊ ထိုဝါသဘခတ္တိယာမင်းသမီးကို စေကုန်အံ့ ဟု ဆို၏။
သာကီဝင်မင်းတို့သည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံကုန်၍ တမန်တို့ကို ခေါ်စေပြီးလျှင် ကောင်းပြီ၊ သတို့သမီးကို ပေးကုန်အံ့၊ ယခုပင် ထိုသတို့သမီးကိုယူ၍ သွားကုန်လော့ ဟု ဆိုကုန်၏။ တမန်တို့သည် ကြံကြကုန်၏။ ဤသာကီဝင် မင်းမျိုးတို့သည်ကား အမျိုးကိုမှီ၍ အလွန်မာန်တက်တတ်ကုန်၏။ ငါတို့အား ကျွန်မသမီးကို ကျွန်မ မဟုတ်ဟုဆို၍ ကျွန်မငယ်ကိုသော်လည်း ပေးကုန်ရာ၏။ ထိုသာကီဝင်မင်းတို့နှင့်တကွ ထမင်းတပွဲတည်းစားသော မင်းသမီးကိုသာလျှင် ယူကုန်အံ့ ဟု ကြံကြကုန်၏။ ကြံကုန်ပြီး၍ ထိုတမန်တို့သည် ဤသို့ဆိုကုန်၏။ ငါတို့သည် ယူ၍ သွားကုန်သည်ရှိသော် အကြင်မင်းသမီးသည် သင်တို့နှင့်တကွ ထမင်းတပွဲတည်း စား၏ ထိုမင်းသမီးကိုသာလျှင် ယူကုန်အံ့ဟု ဆိုကုန်၏။
သာကီဝင်မင်းတို့သည် တမန်တို့အား နေရာအရပ်ကို ပေးစေ၍ အသို့ပြုရကုန်အံ့နည်း ဟု ကြံကြကုန်၏။ မဟာနာမ်မင်းသည် သင်တို့သည် မကြံကြကုန်လင့်၊ ငါသည် ဥပါယ်တမျဉ်ကိုပြုအံ့၊ သင်တို့သည် ထမင်းစားသောအခါ၌ ဝါသဘခတ္တိယာကို တန်ဆာဆင်၍ ဆောင်ခဲ့ကုန်၊ ငါသည် ထမင်းတလုပ်ကို ယူကာမျှ၌ အရှင်မင်းကြီး ဤမည်သောမင်းသည် အမှာစာကို စေ၏။ ဤသတင်းစကားကို ရှေးဦးစွာ နာတော်မူကုန်လော့ဟုဆို၍ အမှာစာကို ပြကြကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ သာကီဝင်မင်းတို့သည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံကုန်၍ ထိုမဟာနာမ်မင်းကြီးသည် ထမင်းစားသည်ရှိသော် ဝါသဘခတ္တိယာကို တန်ဆာဆင်ကုန်၍ သမီးတော်ကို ဆောင်ခဲ့ကုန်၊ ငါနှင့်အတူ ထမင်းစားစေလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ဝါသဘခတ္တိယာကို တန်ဆာဆင်၍ ထိုသို့တန်ဆာဆင်သော ခဏ၌သာလျှင် အတန်ငယ် ကြာမြင့်ခြင်းကိုပြု၍ ဆောင်ခဲ့ကုန်၏။ ထိုဝါသဘခတ္တိယာသည် အဖနှင့်တကွ ထမင်းစားအံ့ဟုဆို၍ ထမင်းတပွဲတည်း၌ လက်ကိုချ၏။ မဟာနာမ်မင်းကြီးသည်လည်း ထိုသမီးနှင့်တကွ ထမင်းတလုပ်ကိုကိုင်၍ ခံတွင်း၌ထား၏။ ဒုတိယ ထမင်းတလုပ်အလို့ငှါ လက်ကိုဆန့်သည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး ဤမည်သောမင်းသည် မှာစာကို စေအပ်၏။ ဤသတင်းစကားကို နာတော်မူဦးလော့ ဟု ဆို၍ အမှာစာကို ဆက်ကုန်၏။
မဟာနာမ်မင်းသည် ချစ်သမီး ချစ်သမီးသည် စားလော့ ဟု ဆို၍ လကျ်ာလက်ကို ထမင်းပွဲ၌သာလျှင် အစဉ်ထားသည်ကိုပြု၍ လက်ဝဲလက်ဖြင့်ကိုင်၍ အမှာစာကိုကြည့်၏။ မဟာနာမ်မင်းကြီးသည် ထိုသတင်းစကားကို စုံစမ်းဆင်ခြင်စဉ်လျှင် မင်းသမီးသည်စား၏။ မဟာနာမ်မင်းကြီးသည် မင်းသမီးစားပြီးသောအခါ လက်ကိုဆေး၍ ခံတွင်းကိုဆေး၏။ ထိုသို့ တပွဲတည်း ထမင်းစားသည်ကိုမြင်လျှင် တမန်တို့သည် မဟာနာမ်မင်းကြီး သမီးတော်မှန်ပေ၏ဟု ဆုံးဖြတ်ခြင်းကို ပြုကြကုန်၏။ တမန်တို့သည် အထူးကိုသိခြင်းငှါ မတတ်နိုင်။
မဟာနာမ်မင်းကြီးသည် များသော ပူဇော် သက္ကာရတို့ဖြင့်၎င်း, များစွာသော အခြံအရံဖြင့်၎င်း သမီးတော်ကို ကောသလမင်းကြီးအား ပို့စေ၏။ တမန်တို့သည်လည်း ထိုမင်းသမီးကို သာဝတ္ထိပြည်သို့ ဆောင်၍ ဤမင်းသမီးသည် အမျိုးနှင့် ပြည့်စုံ၏။ မဟာနာမ်မင်းကြီး၏ သမီးတော်တည်း ဟု တင်လျှောက်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် အလွန်နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ အလုံးစုံသော မြို့တော်ကို တန်ဆာဆင်စေပြီးလျှင် ဝါသဘခတ္တိယာ မင်းသမီးကို ရတနာအစု၌ထား၍ မိဖုယားကြီးအရာ၌ အဘိသိက်သွန်းစေ၏။ ထိုမိဖုယားကို ကောသလမင်းကြီးသည် အလွန်ချစ်နှစ်သက်တော်မူ၏။ ထိုအခါ ဝါသဘခတ္တိယာ မင်းသမီးအား မကြာမြင့်မီလျှင် ကိုယ်ဝန်သည် တည်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် ကိုယ်ဝန် အစောင့်အရှောက်ကို ပေးတော်မူ၏။ ထိုမင်းသမီးသည် ဆယ်လလွန်သဖြင့် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော သားတော်ကို ဖွား၏။ ထိုအခါ သားတော်ကို အမည်မှည့်အံ့သောနေ့၌ မင်းကြီးသည် ဘိုးတော် မဟာနာမ် မင်းကြီးအထံသို့ စေလိုက်၏။ သာကီဝင် မင်းသမီးဖြစ်သော ဝါသဘခတ္တိယာ မင်းသမီးသည် သားကို ဖွားမြင်၏။ မြေးတော်အား အမည်ကို အသို့မှည့်ရအံ့နည်း ဟု စေလိုက်၏။ ထိုသတင်းစကားကို ယူ၍သွားသော အမတ်သည် အတန်ငယ် နားပင်း၏ ထိုအမတ်သည် ဘိုးတော် မဟာနာမ်မင်းကြီးအား ကြားလျှောက်၏။
ဘိုးတော် မာနာမ်မင်းကြီးသည် ထိုစကားကိုကြား၍ ဝါသဘခတ္တိယာသည် သားကို မဖွားဘဲလျက်လည်း အလုံးစုံသောသူတို့ကို လွှမ်းမိုး၏။ ယခုမူကား အလွန်လျှင် မင်းအား အကျွမ်းဝင်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထိုနားပင်းသော အမတ်သည် ဝလ္လဘ-ဟူသော စကားကို မကောင်းသဖြင့်ကြား၍ ဝိဋဋူဘ-ဟူ၍ မှတ်မိသဖြင့် မင်းသို့ကပ်၍ အရှင်မင်းကြီး မင်းသားအမည်ကို ဝိဋဋူဘဟူ၍ မှည့်ကုန်သတတ်ဟု လျှောက်၏။ ကောသလ မင်းကြီးသည် ရှေး၌မင်းပေးသော အမည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ဝိဋဋူဘ ဟူသောအမည်ကို မှည့်တော်မူ၏။ ထိုအခါမှစ၍ မင်းသားသည် မင်းသားတို့၏ အဆောင်အရွက်ဖြင့်ကြီးသည်ဖြစ်၍ ခုနစ်နှစ်အရွယ် ရှိသောအခါ၌ တပါးကုန်သော မင်းသားတို့အား အဘိုးအဘွားအိမ်မှ ဆင်ရုပ်ငယ်, မြင်းရုပ်ငယ် အစရှိသည်တို့ကို ဆောင်ခဲ့ကုန်သည်တို့ကို မြင်၍ မယ်တော်ကို မေး၏။
မိခင်-တပါးသော မင်းသားတို့အားကား အဘိုး-အဘွားအိမ်မှ လက်ဆောင်ပဏ္ဏာကို ဆောင်ခဲ့ကုန်၏။ အကျွန်ုပ်အား တစုံတယောက်သောသူသည် တစုံတခုကိုမျှ မပို့စေ၊ အသို့နည်း မိခင်သည် မယ်တော် ခမည်းတော် မရှိသလော ဟု မေး၏။ ထိုအခါ သားတော်ကို မယ်တော်သည် ချစ်သား သာကီဝင်မင်းတို့သည် သင်ချစ်သားတို့၏ ဘိုးတော်တည်း၊ ထိုသာကီဝင်မင်းတို့သည် ဝေးသောအရပ်၌ နေကုန်၏။ ထိုသို့ ဝေးသောကြောင့် ဘိုးတော်တို့သည် တစုံတခုကိုမျှ မစေကုန် ဟု ဆို၍ သားတော်ကို လှည့်စား၏။
တဖန် တဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိသောအခါ မိခင် ကျွန်ုပ်သည် ဘိုးတော်မဟာနာမ်မင်းကြီး၏ အမျိုးကို ဖူးမြင်လို၏ ဟု ဆို၏။ ချစ်သား ထိုအရပ်သို့သွား၍ အသို့ပြုအံ့နည်း ဟု တားမြစ်သော်လည်း အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်၏။ ထိုအခါ မင်းသား၏ မယ်တော်သည် ထိုသို့တပြီးကား သွားလေလော့ ဟု ဝန်ခံ၏။ သားတော် ဝိဋဋူဘမင်းသားသည် ခမည်းတော် ကောသလမင်းကြီးအား ကြားလျှောက်၍ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ထွက်၏။ ဝါသဘခတ္တိယာသည် ရှေးဦးစွာ အမှာစာကို ပို့နှင့်စေ၏။ အကျွန်ုပ်သည် ဤအရပ်၌ ချမ်းသာစွာ နေရပါ၏။ အရှင်တို့သည် တစုံတခုသော အထူးကို မပြပါကုန်လင့် ဟု စေလိုက်၏။
သာကီဝင်မင်းတို့သည် ဝိဋဋူဘ လာသည်ကို သိကုန်၍ ရှိခိုးခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ထိုဝိဋဋုဘအောက် ငယ်ကုန် ငယ်ကုန်သော မင်းသားတို့ကို ဇနပုဒ်သို့ စေလိုက်ကုန်၏။ ဝိဋဋူဘ မင်းသားသည် ကပိလဝတ်ပြည်သို့ ရောက်သည်ရှိသော် သာကီဝင်မင်းသားတို့သည် စည်းဝေးရာအရပ်၌ ထိုင်ကုန်၏။ ဝိဋဋူဘမင်းသားသည် စည်းဝေးရာအရပ်သို့သွား၍ တည်၏။ ထိုအခါ ဝိဋဋုဘမင်းသားကို ချစ်သား ဤသူသည် သင်မင်းသား၏ ဘိုးတော်တည်း၊ ဤသူသည် သင်မင်းသား၏ ဦးရီးတော်တည်း ဤသို့ အစရှိသည်ကို ပြောဆိုကြကုန်၏။ ဝိဋဋူဘမင်းသားသည် အလုံးစုံသော သာကီဝင်မင်းတို့ကို ရှိခိုးလျက် လှည့်လည်၏။ ထိုဝိဋဋူဘမင်းသားသည် အဆုံးတိုင်အောင် နှစ်သက်လျက် ရှိခိုး၍ မိမိကို ရှိခိုးသော တယောက်သော သူမျှကိုလည်း မမြင်၍ အဘယ့်ကြောင့် ကျွန်ုပ်ကို ရှိခိုးသောသူတို့သည် မရှိကုန်သနည်းဟု မေး၏။ သာကီဝင်မင်းတို့သည် ချစ်သား- သင်ချစ်သား၏ ညီတော် ဖြစ်ကုန်သော မင်းသားတို့သည် ဇနပုဒ်သို့ သွားကြကုန်၏ ဟု ဆို၍ ထိုဝိဋဋူဘ မင်းသားအား ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုကုန်၏။
ဝိဋဋူဘ မင်းသားသည် နှစ်ရက်-သုံးရက်နေပြီးလျှင် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ထွက်ခဲ့၏ ထိုသို့ ဝိဋဋူဘမင်းသား ထွက်ပြီးသောအခါ တယောက်သော ကျွန်မသည် စည်းဝေးရာအရပ်၌ ဝိဋဋူဘ မင်းသားနေသောပျဉ်ကို ဤပျဉ်သည် ဝါသဘခတ္တိယာ ကျွန်မသားနေသော ပျဉ်တည်း ဟု ဆဲရေးလျက် နို့ရည်ဖြင့် ဆေး၏။ မင်းချင်းယောက်ျားတယောက်သည် မိမိလက်နက် မေ့ရစ်သဖြင့် ပြန်လည်၍ ထိုလက်နက်ကို ယူသည်ရှိသော် ဝိဋဋူဘ မင်းသားအား ဆဲရေးသော အသံကိုကြား၍ ထိုအကြောင်းကိုမေး၍ ဝါသဘခတ္တိယာသည် ကျွန်မဝမ်း၌ဖြစ်သော မဟာနာမ်သာကီဝင်မင်းကြီး၏ သမီးတော်တည်း ဟု သိလျှင် သွား၍ ဗိုလ်စုကို ပြော၏။ ဝါသဘခတ္တိယာသည် ကျွန်မသမီးဖြစ်သတတ်ဟု ကြီးစွာသော အုတ်အုတ်ကျက်ကျက်သည် ဖြစ်၏။ ဝိဋဋူဘ မင်းသားသည် ထိုစကားကိုကြား၍ ဤသာကီဝင်မင်းတို့သည် ငါ၏နေရာပျဉ်ကို နို့ရည်ဖြင့် ဆေးလင့်ကုန်စေဦး၊ ငါသည်ကား မင်းဖြစ်သောအခါ ထိုသာကီဝင်မင်းတို့၏ လည်ချောင်းသွေးကို ယူ၍ ငါ၏နေရာပျဉ်ကို ဆေးအံ့ ဟု စိတ်ကိုဖြစ်စေ၏။
ထို ဝိဋဋူဘမင်းသားသည် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ရောက်သည်ရှိသော် မှူးတော်မတ်တော်တို့သည် အလုံးစုံသော ထိုအကြောင်းကို ကောသလမင်းကြီးအား တင်လျှောက်ကုန်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် အလုံးစုံသော သာကီဝင်မင်းတို့သည် ငါ့အား ကျွန်မသမီးကို ပေးကုန်၏ ဟု သာကီဝင်မင်းတို့အား အမျက်ထွက်၍ ဝါသဘခတ္တိယာအား၎င်း, သားတော် ဝိဋဋူဘအား၎င်း ပေးတော်မူသော အဆောင်အရွက်ကို နုတ်၍ ကျွန်ယောက်ျား ကျွန်မိန်းမတို့သည် ရအပ်သော အဆောင်အရွက်မျှကိုသာလျှင် ပေးတော်မူ၏။ ထိုနောက်မှ နှစ်ရက်သုံးရက်လွန်သဖြင့် သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကောသလမင်းကြီး နန်းတော်သို့ ကြွတော်မူ၍ နေတော်မူ၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုး၍ အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့၏ ဆွေတော် မျိုးတော်တို့သည် ကျွန်မသမီးကို ကျွန်ုပ်အား ပေးသတတ်၊ ထို့ကြောင့် အကျွန်ုပ်သည် သားနှင့်တကွ ဝါသဘခတ္တိယာ၏ အဆောင်အရွက် စည်းစိမ်အခြံအရံကို ဖြတ်၍ ကျွန်ယောက်ျား ကျွန်မိန်းမတို့သည် ရအပ်သော စည်းစိမ်အခြံအရံမျှကို ပေး၏ ဟု လျှောက်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် မြတ်သောမင်းကြီး သာကီဝင်မင်းတို့သည် မသင့်သည်ကို ပြုဘိ၏။ ပေးသောသူတို့မည်သည်ကား တူသော အမျိုးရှိသောသူကို ပေးအပ်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ထိုသို့ ကျွန်မသမီးပင် ဖြစ်သော်လည်း ဤဝါသဘခတ္တိယာသည် ရေမြေကိုအစိုးရသော မင်းမြတ်၏ နန်းတော်၌ အဘိသိက် သွန်းခြင်းသို့ရောက်၏။ သားတော် ဝိဋဋူဘသည်လည်း ရေမြေကိုအစိုးရသော မင်းကိုစွဲ၍ ဖြစ်၏။ အမိမျိုးမည်သည် အဘယ်ပြုအံ့နည်း၊ အဖမျိုးသာလျှင် ပမာဏတည်း၊ ထိုသို့ အဖမျိုးသာလျှင် ပမာဏဖြစ်သောကြောင့် ရှေးပညာရှိတို့သည် ဆင်းရဲလှစွာသော ထင်းခွေမိန်းမအား မိဖုယားကြီးအရာကို ပေးဘူးကုန်ပြီ၊ ထိုထင်းခွေမိန်းမ၏ ဝမ်း၌ဖြစ်သောသားသည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏသီပြည်ကြီး၌ မင်းအဖြစ်ကိုပေး၍ ကဋ္ဌဝါဟနမည်သော မင်းဖြစ်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ကဋ္ဌဝါဟနဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။
ကောသလမင်းကြီးသည် မြတ်စွာဘုရား၏ တရားစကားကို နာရ၍ အဖအမျိုးသာလျှင် ပမာဏဖြစ်သတတ်ဟု ကြားရလျှင် နှစ်သက်၍ မိသားနှစ်ယောက်တို့အား ပကတိ ပေးမြဲသော အဆောင်အရွက် စည်းစိမ်အခြံအရံကိုသာလျှင် ပေးစေတော်မူ၏။ ကောသလမင်းကြီး၏ကား ဗန္ဓုလ အမည်ရှိသော စစ်သူကြီးသည် မလ္လိကာမည်သော မိမိမယားကို သင်သည် မြုံ၏။ သင့်မိဘအိမ်သို့သာလျှင် သွားလေလော့ ဟု ဆို၍ ကုသိနာရုံပြည်သို့ စေ၏။ ထိုမလ္လိကာသည်လည်း သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားကို ဖူးမြင်၍သာလျှင် သွားအံ့ ဟုကြံ၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့ဝင်ပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုး၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ နေသည်ရှိသော် မလ္လိကာ အဘယ်မည်သော အရပ်သို့ သွားအံ့နည်း ဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်၏လင်သည် မိဘအိမ်သို့ ပို့စေ၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် အဘယ့်ကြောင့် ပို့စေသနည်း ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် မြုံ၏။ သားမရှိပေ။ ထို့ကြောင့် ပို့စေ၏ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် အကယ်၍ မြုံသောကြောင့် သားမရှိသောကြောင့် မိဘအိမ်သို့ ပို့စေသည်ဖြစ်အံ့၊ ဤသို့ ဖြစ်သည်ရှိသော် သွားအံ့သောကိစ္စ မရှိ၊ သင်ပြန်လေလော့ ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် မလ္လိကာသည် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးပြီးလျှင် အိမ်သို့သာလျှင် ပြန်လေ၏။
အဘယ်ကြောင့် ပြန်လာသနည်း ဟု မေးသည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားသည် ပြန်စေတော်မူ၏ ဟု ဆို၏။ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးသည် မြတ်စွာဘုရားသည် သားရအံ့သော အကြောင်းကို မြင်တော်မူသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု ဆို၏။ မလ္လိကာသည် မကြာမီ ကိုယ်ဝန်ကိုရလျှင် ဖြစ်သောချင်ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၍ ငါ့အား ချင်ခြင်းသည် ဖြစ်၏ ဟု လင်အားကြား၏။ ချင်ခြင်းသည် အဘယ်နည်း ဟု မေးသည်ရှိသော် ဝေသာလီမြို့၌ လိစ္ဆဝီမင်းတို့၏ အဘိသိက်သွန်းရာဖြစ်သော မင်္ဂလာရေကန်တော်သို့ ဆင်း၍ ရေချိုးသဖြင့် ရေကို သောက်လိုသည် ဖြစ်၏ဟု ဆို၏။ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးသည် ကောင်းပြီ ဟု ဆို၍ ဗိုလ်တထောင်တင်နိုင်သော လေးကိုယူ၍ မလ္လိကာကို ရထား၌ စီးစေပြီးလျှင် သာဝတ္ထိပြည်မှ ထွက်၍ ရထားကိုနှင်လျက် ဝေသာလီပြည်သို့ဝင်၏။
ထိုအခါ ကောသလမင်းနှင့်၎င်း, ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးနှင့်၎င်း တဆရာတည်း အတတ်သင်ဘက်ဖြစ်သော မဟာလိမည်သော လိစ္ဆဝီမင်းသည် မျက်စိမမြင်သည်ဖြစ်၍ လိစ္ဆဝီမင်းတို့အား အကျိုးအကြောင်းကို ဆုံးမလျက် မြို့တံခါးအနီး၌နေ၏။ ထိုမဟာလိသည် ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးရထား၏ တံခါး၌ ထိခိုက်သံကိုကြား၍ ဤရထားသံသည် ဗန္ဓုလမလ္လမင်း၏ ရထားသံတည်း၊ ယနေ့ လိစ္ဆဝီမင်းတို့အား ဘေးသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ မင်္ဂလာရေကန်၏ အတွင်းအပ၌ အစောင့်အရှောက်ထား၍ ရေကန်ပေါ်၌ သံကွန်ယက်ကို ကြက်၏။ ငှက်တို့၏သော်လည်း အခွင့်သည် မရှိ၊ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးသည် ရထားမှ ဆင်းသက်၍ အစောင့်အရှောက်လူတို့ကို သန်လျက်ဖြင့် ပုတ်ခတ်လျက် ပြေးစေပြီးလျှင် သံကွန်ယက်ကို ဖြတ်၍ ရေကန်တွင်းသို့ မယားမလ္လိကာကို ဆင်းသက်စေ၍ ရေကိုချိုးစေ သောက်စေပြီးလျှင် မိမိလည်း ရေချိုးပြီးလျှင် မလ္လိကာကို ရထားသို့တင်၍ ဝေသာလီပြည်မှ ထွက်ခဲ့၍ လာသောခရီးဖြင့်သာလျှင် သွား၏။ အစောင့်အရှောက်တို့သည် သွား၍ လိစ္ဆဝီမင်းတို့အား ကြားလျှောက်ကုန်၏။ လိစ္ဆဝီမင်းတို့သည် အမျက်ထွက်ကုန်၍ ရထားငါးရာတို့ကို တက်စီးကုန်၍ ဗန္ဓုလမလ္လမင်းကို ဖမ်းကုန်အံ့ဟု ထွက်ကုန်၏။ ထိုအကြောင်းကို မဟာလိအားကြားကုန်၏။ မဟာလိသည် မလိုက်ကြကုန်လင့်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုဗန္ဓုလမလ္လမင်းသည် အလုံးစုံသော လိစ္ဆဝီမင်းတို့ကို သတ်လတ္တံ့ ဟု ဆို၏။
ထိုလိစ္ဆဝီမင်းတို့သည်လည်း ငါတို့သည် လိုက်အံ့သည်သာတည်း ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုသို့တပြီးကား ရထားလှည်းဘီး ပုံတောင်းတိုင်အောင် မြေသို့ဝင်သောအရာတို့ကို မြင်သည်ရှိသော် ပြန်ခဲ့ကြကုန်၊ ထိုအရပ်မှ မပြန်ခဲ့ကုန်သည်ရှိသော် ရှေ့မှ မိုယ်ကြိုးသံကဲ့သို့ အသံကို ကြားကုန်လတ္တံ့၊ ထိုအရပ်မှ ပြန်ခဲ့ကြကုန်၊ ထိုအရပ်မှ မပြန်ခဲ့ကုန်သည်ရှိသော် သင်တို့၏ ရထားဦးတို့၌ အပေါက်ကို မြင်ကုန်လတ္တံ့၊ ထိုအရပ်မှ ပြန်ခဲ့ကြကုန်၊ ရှေ့သို့ မလိုက်ကြကုန်လင့် ဟု ဆို၏။ ထိုလိစ္ဆဝီမင်းတို့သည် မဟာလိ၏ စကားဖြင့် မပြန်မူ၍ လိုက်ကုန်၏။
မလ္လိကာသည် မြင်၍ အရှင်ရထားတို့သည် ထင်ကုန်၏ ဟု ဆို၏။ ဗန္ဓုလသည် ထိုသို့တပြီးကား ရထားအပေါင်းတို့ကို တစီးတည်းကဲ့သို့ ထင်သောအခါ ငါ့အား ကြားလော့ ဟု ဆို၏။ မလ္လိကာသည် အကြင်အခါ အလုံးစုံသော ရထားငါးရာတို့သည် တစီးတည်းကဲ့သို့ ဖြစ်၍ ထင်ကုန်၏။ ထိုအခါ မလ္လိကာသည် အရှင်ရထားဦး တစီးတည်းကဲ့သို့ ထင်ပြီ ဟု ဆို၏။ ဗန္ဓုလသည် ထိုသို့တပြီးကား ဤရထားကြိုးတို့ကို ကိုင်လော့ ဟု ဆို၏။ မလ္လိကာအား ရထားကြိုးကိုပေး၍ ထိုဗန္ဓုလသည် ရထား၌ ရပ်လျက် လေးကိုတင်၏ ရထားလှည်းဘီးသည် ပုံတောင်းတိုင်အောင် မြေသို့ဝင်၏။ လိစ္ဆဝီမင်းတို့သည် ထိုအရပ်ကို မြင်ကုန်၍လည်း မပြန်ကုန်၊ ဗန္ဓုလသည် အတန်ငယ် သွား၍ လေးညှို့ကိုဖြန့်၏။ ထိုလေးညှို့ဖြန့်သောအသံသည် မိုဃ်းကြိုးသံကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုလိစ္ဆဝီမင်းတို့သည် ထိုအရပ်မှလည်း မပြန်ကုန်၊ လိုက်ကုန်သည် ဖြစ်၍ သွားကုန်သည်သာတည်း၊ ဗန္ဓုလသည် ရထား၌ တည်လျက်သာလျှင် မြှားတစင်းကို ပစ်၏။ ထိုမြားသည် ရထားငါးရာတို့၏ ရထားဦးကို ဖောက်၍ လိစ္ဆဝီမင်းငါးရာတို့၏ ပျဉ်ဝတ် ချပ်တန်ဆာဖွဲ့ရာအရပ်၌ ဖောက်ထွင်း၍ မြေသို့ဝင်၏။ ထိုလိစ္ဆဝီမင်းတို့သည် မိမိအား မြားဖောက်ထွင်းသော အဖြစ်ကို မသိကုန်၍ ဟယ်-လူပျက် ရပ်လော့ ဟု ဆိုကုန်လျက် လိုက်ကုန်၏။
ဗန္ဓုလသည် မိမိရထားကို ရပ်စေလျက် သင်တို့သည် သေကုန်ပြီ၊ သူသေတို့နှင့်တကွ ငါ့အား စစ်ထိုးခြင်း မည်သည် မရှိ ဟု ဆို၏။ လိစ္ဆဝီမင်းတို့သည် သေသောသူတို့သည် ငါတို့နှင့်တူသည် မဖြစ်ကုန် ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုသို့ တပြီးကား နောက်ဆုံးလူ၏ ချပ်ဝတ်တန်ဆာကို ဖြေကြကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ထိုလိစ္ဆဝီမင်းတို့သည် ဖြေကုန်၏။ ထိုသူသည် ဖြေ၍လွတ်ကာမျှ၌ သေ၍ လဲ၏။ ထိုအခါ အလုံးစုံသော လိစ္ဆဝီမင်းတို့ကို သင်တို့သည်လည်း ဤအတူ သေကုန်သည်သာတည်း၊ မိမိအိမ်တို့သို့ သွားပြီးလျှင် စီရင် မှာထားဘွယ်ကို မှာထား၍ သားမယားတို့ကို ဆုံးမပြီးမှ ပျဉ်ဝတ် ချပ်တန်ဆာကို ဖြေကြလေကုန် ဟု ဆိုလိုက်၏။ ထိုလိစ္ဆဝီမင်းတို့သည် ဗန္ဓုလဆိုတိုင်း ပြု၍ အလုံးစုံသော လိစ္ဆဝီမင်းငါးရာတို့သည် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၏။ ဗန္ဓုလသည် မလ္လိကာကို သာဝတ္ထိပြည်သို့ ဆောင်၏။
ထိုမလ္လိကာသည် တဆယ့်ခြောက်ကြိမ်တိုင်အောင် နှစ်ယောက်စီနှစ်ယောက်စီ အစုံဖြစ်သော သားတို့ကို ဖွား၏။ ထိုအလုံးစုံသော သုံးကျိပ်နှစ်ယောက်ကုန်သော သားတို့သည်လည်း အလွန် ရဲရင့်ကုန်၏။ အစွမ်းခွန်အားနှင့် ပြည့်စုံကုန်၏။ အလုံးစုံသော သားတို့သည် အတတ်၏ အပြီးသို့ ရောက်ကုန်၏။ တယောက် တယောက်သော သားအားလည်း ယောက်ျားကောင်း တထောင်စီ အခြံအရံရှိသည်ဖြစ်၏။ အဖဗန္ဓုလနှင့်တကွ မင်းအိမ်သို့ သွားကုန်သည်ရှိသော် ထိုအခြံအရံတို့ဖြင့်သာလျှင် မင်းယင်ပြင်သည် ပြည့်၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ တရားဆုံးဖြတ်ရာ အရပ်ဝယ် စဉ်းလဲသော အစီအရင်ကြောင့် တရားရှုံးကုန်သော သူတို့သည် ဗန္ဓုလလာလတ်သည်ကို မြင်၍ သည်းစွာသော ငိုကြွေးခြင်းကို ငိုကြွေးကုန်လျက် တရားစီရင်သော အမတ်တို့၏ စဉ်းလဲစဉ်းစား တရားစီရင်ကြောင်းကို ထိုဗန္ဓုလ စစ်သူကြီးအား လျှောက်ကုန်၏။ ထိုဗန္ဓုလ စစ်သူကြီးသည်လည်း တရားစီရင်ရာသို့ သွားပြီးလျှင် ထိုတရားကို သုတ်သင်စီရင်၍ ဥစ္စာရှင်ဖြစ်သော သူကိုသာလျှင် ဥစ္စာရှင်ပြု၍ ဥစ္စာရှင် မဟုတ်သောသူကို ဥစ္စာရှင် မဟုတ်သည်ကို ပြု၏။ လူများအပေါင်းသည် သည်းစွာသောအသံဖြင့် ကောင်းချီးပေးခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် ဤအသံကား အဘယ်အသံနည်းဟု မေး၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားတော်မူရလျှင် အလွန် နှစ်သက်တော်မူသည်ဖြစ်၍ အလုံးစုံသော တရားသူကြီးဖြစ်ကုန်သော အမတ်တို့ကို အရာမှချ၍ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးအားသာလျှင် တရားသူကြီးအရာကို အပ်နှင်းတော်မူ၏။ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးည် ထိုနေ့မှစ၍ ကောင်းစွာ စီရင်ဆုံးဖြတ်၏။ ထို့နောင်မှ တရားသူကြီးမင်းတို့သည် တံစိုးလက်ဆောင်ကို မရကုန်ရကား နည်းသော လာဘ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးသည် မင်းအဖြစ်ကို တောင့်တ၏ ဟု မင်းအိမ်၌ ဖျက်ကုန်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် ထိုဖျက်သော စကားကိုယူ၍ စိတ်ကို နှိပ်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ ဤသူကို ဤအရပ်၌ သတ်သည်ရှိသော် ကဲ့ရဲ့ခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံပြန်၏။ မင်းစေ ခိုးသူတို့ဖြင့် ပစ္စန္တရစ်ကို တိုက်ခိုက်စေ၍ ထိုခိုးသူတို့ကိုပြေးစေပြီးလျှင် ပြန်သောအခါ ခရီးအကြား၌ သားတို့နှင့်တကွ သတ်ခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံပြီးလျှင် ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးကို ခေါ်စေ၍ ပစ္စန္တရစ်သည် ပုန်ကန်သတတ်၊ သင်ကား သားတို့နှင့်တကွ သွား၍ ခိုးသူတို့ကို ဖမ်းချေလော့ဟု စေတော်မူ၍ ထိုအရပ်၌သာလျှင် သုံးကျိပ်နှစ်ယောက်သော သားတို့နှင့်တကွ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီး၏ ဦးခေါင်းကိုဖြတ်၍ ဆောင်ကုန်လော့ဟု ဆို၍ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီး သားအဖတို့နှင့်တကွ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော စွမ်းနိုင်ကုန်သော သူရဲတို့ကို စေတော်မူ၏။
ထိုဗန္ဓုလစစ်သူကြီးသည် ပစ္စန္တရစ်သို့သွား၍ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီး လာ၏ဟု ကြားလျှင် မင်းစေ ခိုးသူတို့လည်း ပြေးကုန်၏။ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးသည် ထိုအရပ်ကို နေစေ၍ ဇနပုဒ်ကို တည်ထားခဲ့ပြီးလျှင် ပြန်ခဲ့၏။ ထိုသို့ ပြန်သောအခါ မြို့မှ မနီးမဝေးသော အရပ်၌ သူရဲကောင်းတို့သည် သားနှင့်တကွ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီး၏ ဦးခေါင်းကို ဖြတ်ကုန်၏။ ထိုနေ့၌ မလ္လိကာသည် ရဟန်းငါးရာတို့နှင့်တကွ အဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့ကို ပင့်ဘိတ်အပ်ကုန်၏။ ထိုအခါ မလ္လိကာအား နံနက်အခါ၌ သားတို့နှင့်တကွ သင့်လင်ဦးခေါင်းကို ဖြတ်ကုန်ပြီဟူသော အမှာစာကိုဆောင်ခဲ့၍ ပေးကုန်၏။ မလ္လိကာသည် ထိုအကြောင်းကို သိ၍ တစုံတယောက်သောသူအား တစုံတခုသော စကားကိုမျှ မဆိုမူ၍ အမှာစာကို ခါးပိုက်၌ထား၍ ရဟန်းသံဃာတို့ကိုသာလျှင် ဆွမ်းကျွေး၏။ ထိုအခါ မလ္လိကာ၏ အလုပ်အကျွေး မိန်းမသည် ရဟန်းတို့အား ဆွမ်းကိုလှူပြီး၍ ထောပတ်အိုးတို့ကို ဆောင်ခဲ့သည်ရှိသော် မထေရ်တို့၏ရှေ့မှ ထောပတ်အိုးတို့သည် ကွဲကုန်၏။ တရားစစ်သူကြီးဖြစ်တော်မူသော အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်သည် ဒါယိကာမ ကွဲပြိုတတ်သော သဘောသည် ကွဲပြိုတတ်၏။ မစိုးရိမ်အပ်ကုန် ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုမလ္လိကာသည် ခါးပိုက်မှ အမှာစာကိုထုတ်၍ သုံးကျိပ်နှစ်ယောက်သော သားတို့နှင့်တကွ ဦးခေါင်းကို ဖြတ်ကုန်၏ဟု အကျွန်ုပ်အား မှာစာကို ဆောင်ခဲ့ကုန်၏။ အကျွန်ုပ်သည် ဤစကားကို ကြားလျက်လည်း မစိုးရိမ်ပါ၊ အရှင်ဘုရား ထောပတ်အိုးကွဲခြင်းကြောင့် အသို့စိုးရိမ်အံ့နည်း ဟု လျှောက်၏။ အရှင်သာရိပုတ္တရာသည် အကြောင်းကိုမူကား သိအပ်၏။ ဤသို့ အစရှိသည်တို့ကို မိန့်တော်မူ၍ တရားဟောပြီးလျှင် နေရာမှထ၍ ကျောင်းတော်သို့ ကြွတော်မူ၏။
ထိုမလ္လိကာသည်လည်း သုံးကျိပ်နှစ်ယောက်ကုန်သော ချွေးမတို့ကိုခေါ်၍ သင်တို့၏လင်တို့သည် မိမိတို့၏ ရှေးကံအကျိုးကို ရကုန်၏။ သင်တို့သည် မစိုးရိမ်ကြကုန်လင့်၊ မင်း၏ အပေါ်၌ နှလုံးပြစ်မှားခြင်းကို မပြုကြကုန်လင့် ဟု ဆုံးမ၏။ ကောသလမင်းကြီး၏ အချင်းယောက်ျားတို့သည်လည်း ထိုစကားကိုကြား၍ မလ္လိကာတို့၏ ဒေါသမရှိသောအဖြစ်ကို ကောသလမင်းကြီးအား တင်လျှောက်ကုန်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် ထိတ်လန့်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ မလ္လိကာ၏အိမ်သို့ သွားတော်မူပြီးလျှင် မလ္လိကာကို၎င်း, ချွေးမတို့ကို၎င်း သည်းခံစေ၍ မလ္လိကာအား ဆုပေးတော်မူ၏။ ထိုမလ္လိကာသည် အကျွန်ုပ်သည် ထိုဆုကို ယူအပ်ပါသည် ဖြစ်ပါစေ ဟု ဆို၍ ကောသလမင်းကြီး သွားသည်ရှိသော် မတကဘတ်ဆွမ်းကိုလှူ၍ မင်းသို့ကပ်ပြီးလျှင် အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးတို့သည် အကျွန်ုပ်တို့အား ဆုကို ပေးတော်မူ၏။ အကျွန်ုပ်တို့သည် တပါးဆုကို အလိုမရှိပါ၊ သုံးကျိပ်နှစ်ယောက်သောချွေးမတို့သည်၎င်း အကျွန်ုပ်သည်၎င်း မိဘအိမ်သို့ သွားခြင်းကို ခွင့်ပြုတော်မူပါကုန်လော့ ဟု လျှောက်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် ဝန်ခံတော်မူ၏။
ထိုမလ္လိကာသည် သုံးကျိပ်နှစ်ယောက်သော ချွေးမတို့အား မိမိတို့၏အိမ်သို့စေပြီးလျှင် မိမိသည် ကုသိနာရုံပြည် မိမိအိမ်သို့ သွားလေ၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် ဗန္ဓုလစစ်သူကြီး၏ တူဖြစ်သော ဒီဃကာရာယနအား စစ်သူကြီးအရာကို ပေးတော်မူ၏။ ထိုဒီဃကာရာယနသည်ကား ဤမင်းသည် ငါ၏ဦးရီးကို သတ်၏ ဟု မင်းအား သတ်ခွင့်ကိုရှာလျက် ကျင့်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် အပြစ်မရှိသော ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးကို သတ်သောအခါမှစ၍ နှလုံး မသာယာရကား စိတ်၏ချမ်းသာခြင်းကို မရ၊ မင်းစည်းစိမ်ကို မခံစားနိုင်၊ ထိုအခါ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သာကီဝင် မင်းမျိုးတို့၏ ဝေဠု မည်သော နိဂုံးကို အမှီပြု၍ နေတော်မူ၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် ထိုနိဂုံးသို့သွား၍ ကျောင်းတော်မှ မနီးမဝေးသောအရပ်၌ သစ်တပ်ကို တည်ပြီးလျှင် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးအံ့ဟု ကျောင်းတော်သို့သွား၍ မင်းမြောက်တန်ဆာ ငါးပါးတို့ကို ဒီဃကာရာယန စစ်သူကြီးအားပေး၍ ကိုယ်တော်တယောက်တည်းသာလျှင် ဂန္ဓကုဋိတော်သို့ ဝင်လေ၏။ အလုံးစုံသောစကားကို ဓမ္မစေတိယသုတ်ကို အစဉ်မှီးသဖြင့် သိအပ်၏။
ထိုကောသလမင်းသည် ဂန္ဓကုဋီသို့ ဝင်သည်ရှိသော် ဒီဃကာရာယန စစ်သူကြီးသည် ထိုမင်းမြောက်တန်ဆာ ငါးပါးတို့ကိုယူ၍ သားတော် ဝိဋဋူဘကို မင်းပြုစေပြီးလျှင် ကောသလမင်းကြီး၏ မြင်းနှင့် လုပ်ကျွေးသော ကိုယ်လုပ်တော် တယောက်ကို ပြန်စေ၍ သာဝတ္ထိပြည်သို့ သွားလေ၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် မြတ်စွာဘုရားနှင့် တကွ ချစ်ဘွယ်သော စကားကို ပြောဆို၍ ဂန္ဓကုဋိမှထွက်ခဲ့သည်ရှိသော် စစ်သည်-ရဲမက်တော်တို့ကို မမြင်လျှင် ထိုပြန်စေသော ကိုယ်လုပ်တော်ကိုမေး၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားသိရလျှင် ငါ့တူတော် အဇာတသတ်ကိုခေါ်၍ လာလတ်ပြီးလျှင် ဝိဋဋူဘကိုဖမ်းအံ့ ဟုကြံ၍ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့ သွားသည်ရှိသော် ညဉ့်အခါမဲ့၌ တံခါးတို့သည် ပိတ်ကုန်သည်ရှိသော် မြို့တွင်းသို့ဝင်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ တခုသော စရပ်၌ အိပ်လတ်သော် လေ, နေပူတို့ကြောင့် အလွန် ပင်ပန်းသည်ဖြစ်၍ ညဉ့်အခါ ထိုစရပ်၌ပင်လျှင် သေလေ၏။
ညဉ့်သည် လင်းလတ်သော် ထိုကိုယ်လုပ်တော်သည် ကောသလတိုင်းသူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော အရှင်မင်းကြီး ယခုအခါ ကိုးကွယ်ရာမရှိသည် ဖြစ်တော်မူ၏ ဟု ငိုကြွေးသော ကိုယ်လုပ်တော်၏ အသံကိုကြား၍ အဇာတသတ်မင်းကြီးအား တင်လျှောက်ကုန်၏။ အဇာတသတ် မင်းကြီးသည် ဦးရီးတော် ကောသလမင်းကြီးအား များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရဖြင့် သင်္ဂြိုဟ်ခြင်း ကိစ္စကို ပြုတော်မူ၏။ ထိုဝိဋဋူဘသည်လည်း မင်းအဖြစ်ကိုရလျှင် သာကီဝင်မင်းတို့၌ စွဲမှတ်သော ထိုရန်ကို အောက်မေ့၍ အလုံးစုံသော သာကီဝင်မင်းမျိုးတို့ကို သတ်အံ့ ဟုကြံ၍ များစွာသော စစ်သည်ဗိုလ်ပါဖြင့် မြို့မှထွက်၏။
ထိုနေ့၌ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် မိုးသောက်ထအခါ၌ သတ္တလောကကို ကြည့်တော်မူလတ်သော် ဆွေတော်မျိုးတော်အပေါင်း၏ ပျက်စီးခြင်းကို မြင်တော်မူ၍ ဆွေတော် မျိုးတော်တို့အား ထောက်ပံ့ခြင်းကို ပြုခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံတော်မူ၍ နံနက်အခါ ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွတော်မူ၍ ဆွမ်းခံရွာမှ ဖဲခဲ့ပြီးသော် ဂန္ဓကုဋိတော်၌ ခြင်္သေ့မင်း၏ အိပ်ခြင်းနှင့်တူသော ကျိန်းအိပ်တော်မူခြင်းကို ပြုတော်မူ၍ ညချမ်းအခါ ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ကြွတော်မူ၍ ကပိလဝတ်ပြည်တော်၏ အနီးဖြစ်သော ပါးသော အရိပ်ရှိသော တခုသော ဇီးပင်ရင်း၌ နေတော်မူ၏။ ထိုဇီးပင်မှ မနီးမဝေး၌ ဝိဋဋူဘမင်း၏ နိုင်ငံအပိုင်းအခြားအတွင်း၌ ချမ်းအေးသော အရိပ်ရှိသော ပညောင်ပင်သည်ရှိ၏။ ထိုဝိဋဋူဘသည် မြတ်စွာဘုရားကို မြင်၍ အထံတော်သို့ ကပ်ပြီးလျှင် အရှင်ဘုရား အဘယ့်ကြောင့် ဤသို့သဘောရှိသော ပူသောအခါ၌ ဤပါးသော အရိပ်ရှိသော ဇီးပင်ရင်း၌ နေတော်မူဘိသနည်း၊ ချမ်းအေးသော အရိပ်ရှိသော ထိုပညောင်ပင်ရင်း၌ နေတော်မူကုန်လော့ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး ထိုသို့ရှိသည်မူလည်းဖြစ်စေ ဆွေမျိုးတို့၏ အရိပ်မည်သည်ကား အလွန်ချမ်းအေး၏ ဟု မိန့်တော်မူလတ်သော် မြတ်စွာဘုရားသည် ဆွေမျိုးတို့ကို စောင့်ရှောက်ခြင်းငှာ ကြွတော်မူလာသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု ကြံ၍ မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးပြီးလျှင် သာဝတ္ထိပြည်သို့သာလျှင် ပြန်လေ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည်လည်းကောင်းကင်သို့ ပျံတက်၍ ဇေတဝန်ကျောင်းသို့ ကြွတော်မူ၏။ ဝိဋဋူဘမင်းကြီးသည် သာကီဝင်မင်းတို့၏ အပြစ်ကို အောက်မေ့၍ နှစ်ကြိမ်မြောက်ထွက်၍ ရှေးအတူသာလျှင် မြတ်စွာဘုရားကို မြင်၍လျှင် တဖန်ပြန်၏။ သုံးကြိမ်မြောက်၌ထွက်၍ ထိုရှေးအတူလျှင် မြတ်စွာဘုရားကို မြင်၍ ပြန်၏။ လေးကြိမ်မြောက်၌ကား ဝိဋဋူဘမင်းကြီး ထွက်သည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားသည် သာကီဝင်မင်းတို့၏ ရှေးကံကို ကြည့်တော်မူ၍ ထိုသာကီဝင်မင်းတို့၏ မြစ်၌ အဆိပ်ခပ်ဖူးသော ကံ၏ မတားမြစ်နိုင်သောအဖြစ်ကို သိတော်မူ၍ လေးကြိမ်မြောက်၌ ကြွတော်မမူ၊ ဝိဋဋုဘသည် နို့စိုသူငယ်တို့ကို အစပြု၍ အလုံးစုံသော သာကီဝင်မင်းမျိုးတို့ကို သတ်ပြီးလျှင် လည်ချောင်းသွေးဖြင့် နေရာပျဉ်ကိုဆေး၍ ပြန်ခဲ့၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် သုံးကြိမ်မြောက်၌ ကြွတော်မူသည်မှ ပြန်ခဲ့၍ နက်ဖြန်နေ့၌ ဆွမ်းအလို့ငှါ ကြွတော်မူ၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်းကိစ္စ ပြီးလတ်၍ ဂန္ဓကုဋီသို့ ဝင်တော်မူသည်ရှိသော် အရပ်ထက်ဝန်းကျင်မှ စည်းဝေးလာကုန်သော ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ နေကုန်၍ ငါ့သျှင်တို့ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကိုယ်တော်ကို ပြတော်မူသဖြင့် ဝိဋဋူဘမင်းကြီးကို ပြန်လည်စေ၍ ဆွေတော်မျိုးတော်တို့ကို သေဘေးမှ လွတ်စေတော်မူ၏။ ဤသို့ မြတ်စွာဘုရားသည် ဆွေမျိုးတော်တို့၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်တော်မူ၏ ဟု သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရား၏ ကျေးဇူးတော်စကားကို ပြောဆိုကုန်၏။
သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကြွလာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါဘုရားသည် ဆွေတော်မျိုးတော်တို့၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်တော်မူသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ကျင့်ဘူးသည်သာလျှင်တည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သော မင်းသည် ရာဇဓံဆယ်ပါးကို မပျက်စေမူ၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုသည်ရှိသော် တနေ့သ၌ ကြံ၏။ ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်းအပြင်၌ မင်းတို့သည် များသောတိုင်ရှိကုန်သော ပြာသာဒ်တို့၌ နေကုန်၏။ ထို့ကြောင့် များစွာကုန်သောတိုင်တို့ဖြင့် ပြာသာဒ်ကို ပြုခြင်းမည်သည်အံ့ဘွယ်မရှိ၊ အကယ်၍ကား ငါသည် တတိုင်တည်းသာရှိသော နန်းပြာသာဒ်ကိုပြုအံ့၊ ဤသို့ပြုသည်ရှိသော် ခပ်သိမ်းသော မင်းတို့ထက် မြတ်သောမင်းကြီး ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် လက်သမားကိုခေါ်စေ၍ ငါ့အား တင့်တယ်ခြင်းသို့ရောက်သော တပင်တိုင်နန်းပြာသာဒ်ကို ပြုလော့ ဟု ဆို၏။
ထိုလက်သမားသည် ကောင်းပြီဟုဝန်ခံ၍ ဖြောင့်ဖြောင့် ကြီးကုန်သော တပင်တိုင် နန်းပြာသာဒ်ပြုခြင်းငှါ ထိုက်ကုန်သော များစွာကုန်သော သစ်ပင်တို့ကိုမြင်၍ ဤသစ်ပင်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ခရီးသည်ကား မညီမညွတ်၊ ထိုသစ်ပင်ကို ဤအရပ်သို့ ချခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ မင်းအား ကြားအံ့ဟု ကြံ၍ ကြံတိုင်းပြုကုန်၏။ မင်းသည် တစုံတခုသော အကြောင်းဖြင့် တဖြည်းဖြည်း ချကုန်လော့ ဟု ဆို၍ အရှင်မင်းကြီး တစုံတခုသော အကြောင်းဖြင့် မတတ်နိုင်ပါ ဟုဆိုသည်ရှိသော် ထိုသို့တပြီးကား ငါ၏ဥယျာဉ်တော်၌ သစ်တပင်ကို စုံစမ်းကြကုန်လော့ ဟု ဆို၏ လက်သမားသည် ဥယျာဉ်တော်သို့သွား၍ တပင်သော ဖြောင့်သော ရွာ, နိဂုံးသူတို့သည် ပူဇော်အပ်သော မင်းမျိုးမှလည်း ရအပ်သော ပူဇော်ခြင်းရှိသော မင်္ဂလာအင်ကြင်းပင်ကို မြင်၍ မင်း၏ အထံသို့ သွားပြီးလျှင် ထိုအကြောင်းကို ကြားလျှောက်၏။ မင်းသည် ဥယျာဉ်တော်သို့ရောက်သော သစ်ပင်မည်သည်ကား ငါနှင့်စပ်၏။ အချင်းတို့ သွားချေကုန်၊ ထိုသစ်ပင်ကို ဖြတ်ကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုသူတို့သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံကုန်၍ ပန်းနံ့သာ အစရှိသည်တို့ကို လက်စွဲကုန်လျက် ဥယျာဉ်တော်သို့သွား၍ သစ်ပင်၌ နံ့သာဖြင့် လက်ငါးချောင်းရာကို ပေးပြီးလျှင် ချည်ဖြင့်ရံ၍ ပန်းကုံးဖွဲ့၍ ဆီမီးညှိစေသဖြင့် ပူဇော်သက္ကာရကို ပြု၍ ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ လာ၍ သစ်ပင်ကို ဖြတ်ကုန်အံ့၊ မင်းသည် ဖြတ်စေတော်မူ၏။ ဤမင်္ဂလာအင်ကြင်းပင်၌ ဖြစ်သော နတ်သည် တပါးသော အရပ်သို့ သွားပါကုန်၊ ငါတို့အား အပြစ်မရှိဟု ကြား၏။
ထိုအခါ အင်ကြင်းပင်၌ဖြစ်သော နတ်သားသည် ထိုစကားကို ကြား၍ မချွတ်လျင် ဤလက်သမားတို့သည် ဤသစ်ပင်ကို ဖြတ်ကုန်လတ္တံ့၊ ငါ၏ဗိမာန်သည် ပျက်စီးလတ္တံ့၊ စင်စစ်သော်ကား ငါ၏အသက်သည် ဗိမာန်လျှင် အပိုင်းအခြားရှိ၏။ ငါ၏ အသက်သည် မရှိပြီ၊ ဤသစ်ပင်ကိုခြံရံ၍ တည်ကုန်သော အင်ကြင်းပင်ငယ်တို့၌ ဖြစ်ကုန်သော ငါ၏ အဆွေအမျိုးနတ်တို့အားလည်း များစွာကုန်သော ဗိမာန်တို့သည် ပျက်စီးကုန်လတ္တံ့၊ ငါ၏ဆွေမျိုးဖြစ်ကုန်သော နတ်တို့၏အသက်သည်လည်း ဗိမာန်လျှင် အပိုင်းအခြားရှိကုန်၏။ စင်စစ်သော်ကား ငါ့ကို မိမိ၏ ဗိမာန်၌ ပျက်စီးခြင်းသည် နှိပ်စက်သကဲ့သို့ ထို့အတူ ဆွေမျိုးတို့အားလည်း နှိပ်စက်၏။ ထို့ကြောင့် ငါသည် ထိုဆွေမျိုးတို့၏ အသက်ကို ပေးခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံ၍ ညဉ့်သန်းခေါင်ယံအခါ၌ နတ်၌ဖြစ်သော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်လျက် မင်း၏ ကြက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းသို့ဝင်၍ အလုံးစုံသော တိုက်ခန်းကို တပြိုင်နက်သော အလင်းကိုပြု၍ ဦးခေါင်းရင်းနံပါး၌ ငိုလျက်ရပ်၏။ မင်းသည် ထိုနတ်ကိုမြင်လျှင် ကြောက်လန့်သည်ဖြစ်၍ ထိုနတ်နှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-
ကေန တျဿူနိ ဝတ္တန္တိ၊ ကုတော တံ ဘယ မာဂတံ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၃။ တွံ၊ သင်သည်။ သုဒ္ဓေဟိ၊ စင်ကြယ်ကုန်သော။ ဝတ္ထေဟိ၊ အဝတ်တန်ဆာတို့ဖြင့်။ အဃေ၊ ထိပါးခြင်းမရှိသော။ ဝေဟာယသံ၊ ကောင်းကင်၌။ ဌိတာ၊ တည်၏။ ကာ၊ အဘယ်သူနည်း။ ကေန၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ တေ၊ သင်၏။ အဿူနိ၊ မျက်ရည်တို့သည်။ ဝတ္တန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်သနည်း။ ကုတော၊ အဘယ်အရပ်မှ။ တံ၊ သင့်ကို။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ အာဂတံ၊ ရောက်သနည်း။
ထို့နောင် နတ်မင်းသည်-
သဋ္ဌိဝဿ သဟဿာနိ၊ တိဋ္ဌတော ပူဇိတဿ မေ။
ဝိဝိဓေ စာပိ ပါသာဒေ၊ န မံ တေ အစ္စမညိသုံ။
ယထေဝ မံ တေ ပူဇေသုံ၊ တထေဝ တွမ္ပိ ပူဇယ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၄။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ တဝ၊ ရှင်မင်းကြီး၏။ ဝိဇိတေ ဧဝ၊ နိုင်ငံ၌သာလျှင်။ ဘဒ္ဒသာလောတိ၊ ဘဒ္ဒသာလဟူ၍။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဝိဒူ၊ သူခပ်သိမ်းတို့ သိကုန်၏။ ပူဇိတော၊ လူအပေါင်းတို့သည် ပူဇော်အပ်သည်ဖြစ်၍။ တိဋ္ဌတော၊ တည်သော။ အဿ မေ၊ ထိုငါ့အား။ သဋ္ဌိဝဿသဟဿာနိ၊ အနှစ်ခြောက်သောင်း ရှိကုန်ပြီ။
၁၅။ ဒိသမ္ပတိ၊ အရပ်မျက်နှာတို့၏ အရှင်ဖြစ်တော်မူသော မင်းမြတ်။ နဂရာနိ စ၊ မြို့တို့ကို၎င်း။ ဝိဝိဓေ၊ အထူးထူး အပြားပြားရှိကုန်သော။ ပါသာဒေ စာပိ၊ ပြာသာဒ်တို့ကို၎င်း။ ကာရယန္တာ၊ ပြုကုန်သော။ တေ၊ ထိုရှေးမင်းတို့သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ န အစ္စမညိသုံ၊ မညှဉ်းဆဲကုန်။ တေ၊ ထိုရှေးမင်းတို့သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ပူဇေသုံ ယထာ၊ ပူဇော်ကုန်သကဲ့သို့။ တထေဝ၊ ထို့အတူသာလျှင်။ တွမ္ပိ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်လည်း။ ပူဇယ၊ ပူဇော်တော်မူလော့။
ထို့နောင်မှ မင်းသည်-
အာရောဟ ပရိဏာဟေန၊ အဘိရူပေါသိ ဇာတိယာ။
တတ္ထ တံ ဥပနေဿာမိ၊ စိရံ တေ ယက္ခ ဇီဝိတံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၆။ ဘဒ္ဒသာလ၊ ဘဒ္ဒသာလနတ်မင်း။ တေ၊ သင်၏။ ကာယေန၊ ဗိမာန်နှင့်။ သမံ၊ တူသော။ တံ ဣဝ၊ သင်၏ ဗိမာန်ကဲ့သို့။ ထူလံ၊ ကြီးသော။ ဒုမံ၊ သစ်ပင်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ပဿာမိ၊ မမြင်။ တွံယေဝ၊ သင်သည်သာလျှင်။ အာရောဟ ပရိဏာဟေန၊ အလုံးအရပ်အားဖြင့်။ ဇာတိယာ၊ ပေါက်ကတည်းက။ အဘိရူပေါ၊ အလွန်အဆင်း လှသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။
၁၇။ ဧကတ္ထမ္ဘံ၊ သည်တိုင်တချောင်းသာရှိသော။ မနောရမံ၊ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော။ ပါသာဒံ၊ ပြာသာဒ်ကို။ ကာရယိဿာမိ၊ ငါပြုစေအံ့။ တတ္ထ၊ ထိုတပင်တိုင်နန်းပြာသာဒ်သို့။ တံ၊ သင်နတ်မင်းကို။ ဥပနေဿာမိ၊ ငါဆောင်အံ့။ ယက္ခ၊ နတ်မင်း။ တေ၊ ရှင်နတ်မင်းအား။ စိရံ၊ မြင့်ရှည်စွာ။ ဇီဝိတံ၊ အသက်သည်။ ဘဝိဿတိ၊ လတ္တံ့။
ထိုစကားကို ကြား၍ နတ်မင်းသည်-
ပုထုသော မံ ဝိကန္တိတွာ၊ ခဏ္ဍသော အဝကန္တထ။
ဧဝံ မေ ဆိဇ္ဇမာနဿ၊ န ဒုက္ခံ မရဏံ သိယာ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၈။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ သရီရေန၊ ငါ့ဗိမာန်နှင့်။ ဝိနာဘာဝေါ၊ ကင်း၍မဖြစ်။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ စိတ္တံ၊ စိတ်သည်။ ဥဒပါဒိ၊ ဖြစ်အံ့။ ပုထုသော၊ များသောအားဖြင့်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဝိကန္တိတွာ၊ ဖြတ်သည်ရှိသော်။ ခဏ္ဍသော၊ အပိုင်းအပိုင်း။ အဝကန္တထ၊ ဖြတ်ကုန်လော့။
၁၉။ အဂ္ဂေ စ၊ အဖျားတို့ကို၎င်း။ မဇ္ဈေ စ၊ အလယ်တို့ကို၎င်း။ ဆေတွာ၊ ဖြတ်ပြီးသည်ရှိသော်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်မှ။ မူလ၊ အရင်း၌။ ဆိန္ဒထ၊ ဖြတ်ကုန်လော့။ ဟိ သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့ဖြတ်သည်ရှိသော်။ ဆိဇ္ဇမာနဿ၊ ပြတ်သော။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲသော။ မရဏံ၊ သေခြင်းသည်။ နသိယာ၊ မဖြစ်ရာ။
ထို့နောင်မှ မင်းသည်-
တတော ပစ္ဆာ သိရေ ဆိန္နေ၊ တံ ဒုက္ခံ မရဏံ သိယာ။
ကိံဟေတု ကိမုပါဒယ၊ ခဏ္ဍသော ဆိန္နမိစ္ဆသိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၀။ ဘဒ္ဒသာလ၊ အင်ကြင်းပင်လှနတ်။ ဇီဝတာ၊ အသက်ရှိသောသူအား။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဟတ္ထပါဒေ စ၊ လက်ခြေတို့ကို၎င်း။ ကဏ္ဏနာသဉ္စ၊ နား, နှာခေါင်းတို့ကို၎င်း။ ဆိန္နေ၊ ဖြတ်ပြီးသော်။ တတော ပစ္ဆာ၊ ထိုနောက်မှ။ သိရေ၊ ဦးခေါင်းကို။ ဆိန္နေ၊ ဖြတ်သည်ရှိသော်။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲစွာသော။ တံ မရဏံ၊ ထိုသေခြင်းသည်။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။
၂၁။ ဝနပ္ပတိ၊ တောစိုးသစ်ပင်ရှင်ဖြစ်သော။ ဘဒ္ဒသာလ၊ အင်ကြင်းပင်လှနတ်မင်း။ ခဏ္ဍသော၊ အဖျားမှပိုင်း၍။ ဆိန္နံ၊ ဖြတ်သည်ရှိသော်။ မရဏံ၊ သေခြင်းသည်။ သုခံ နု၊ သက်သာသလော။ ကိံ ဟေတု၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ဥပါဒါယ၊ စွဲ၍။ ခဏ္ဍသော၊ အဖျားမှပိုင်း၍။ ဆိန္နံ၊ ဖြတ်ခြင်းကို။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိဘိသနည်း။
ထိုအခါ မင်းအား ကြားလိုသည်ဖြစ်၍ ဘဒ္ဒသာလ နတ်မင်းသည်-
ခဏ္ဍသော ဆိန္နမိစ္ဆာမိ၊ မဟာရာဇ သုဏောဟိ မေ။
တေပိ ဟံ ဥပဟိံသေယျုံ၊ ပရေသံ အသုခေါစိတံ။
ဟူသော နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဟေတု ဓမ္မူပသံဟိတံ၊ အကြောင်းအကျိုးနှင့်စပ်သော။ ယဉ္စ ဟေတုံ၊ အကြင်အကြောင်းကိုလျှင်။ ဥပါဒါယ၊ စွဲ၍။ ခဏ္ဍသော၊ အဖျားမှစ၍ အပိုင်းအပိုင်း။ ဆိန္နံ၊ ဖြတ်ခြင်းကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ ဟေတုံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ သုဏေဟိ၊ နာတော်မူလော့။
၂၃။ မေ၊ ငါ၏။ ဉာတီ၊ အဆွေအမျိုးတို့သည်။ သုမသံဝဍ္ဎာ၊ ချမ်းသာစွာ ကြီးကုန်သည်ဖြစ်၍။ မမ၊ ငါ၏။ ပဿေ၊ အနီးအပါး၌။ နိဝါသိနော၊ နေကုန်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေပိ၊ ထိုအဆွေအမျိုးတို့ကိုလည်း။ ဥပဟိံသေယျုံ၊ ညှဉ်းဆဲကုန်ရာ၏။ ပရေသံ၊ သူတပါးတို့၏။ အသုခေါစိတံ၊ ဆင်းရဲကို ပွားစေသည် မည်၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် ဤနတ်သားကား တရားစောင့်ပေစွ၊ မိမိဗိမာန် ပျက်စီးခြင်းကို အလိုရှိ၏။ ဆွေမျိုးတို့၏ ဗိမာန်ပျက်စီးခြင်းကို အလိုမရှိ၊ ဆွေမျိုးတို့၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်ပေ၏ဟု ထိုနတ်သားအား ဘေးမဲ့ကို ပေးအံ့ ဟု အလွန်နှစ်သက်ရကား-
ဟိတကာမောသိ ဉာတီနံ၊ အဘယံ သမ္မ ဒမ္မိ တေ။
ဟူသော ဤအဆုံးဂါထာကို ဆို၏။
၂၄။ ဝနပ္ပတိ၊ တောစိုးသစ်ပင်ရှင်ဖြစ်သော။ ဘဒ္ဒသာလ၊ အင်ကြင်းပင်လှနတ်မင်း။ တွံ၊ ရှင်နတ်မင်းသည်။ စေတေယျရူပံ၊ ကြံအပ်သော သဘောကို။ စေတသိ၊ ကြံပေ၏။ ဉာတီနံ၊ ဆွေမျိုးတို့၏။ ဟိတကာမော၊ အကျိုးစီးပွားကို အလိုရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပေ၏။ သမ္မ၊ အချင်း အကျင့်မြတ်သော အင်ကြင်းပင်နတ်။ တေ၊ ရှင်နတ်မြတ်အား။ အဘယံ၊ ဘေးမဲ့ကို။ အဟံ၊ သည်။ ဒမ္မိ၊ ပေး၏။
ဘဒ္ဒသာလ အမည်ရှိသော အင်ကြင်းပင်လှ နတ်မင်းသည် မင်းအား တရားဟော၍ သွားလေ၏။ မင်းသည် ထိုဘုရားလောင်း ဘဒ္ဒသာလ နတ်မင်း၏ အဆုံးအမ၌ တည်သဖြင့် ဒါနအစရှိသော ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဤသို့လျှင် သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် ရှေး၌လည်း ဆွေမျိုးတို့၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်ဘူးပြီ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မင်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရား ပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ အင်ကြင်းပင်ငယ်တို့၌ ဖြစ်ကုန်သော ဆွေမျိုးနတ်အပေါင်းတို့သည် ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဘဒ္ဒသာလ အမည်ရှိသော အင်ကြင်းပင်လှ နတ်မင်းဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ။
ဆွေမျိုးတို့အား၊ ထောက်ပံ့ငြား၊ မှတ်သား မင်္ဂလာ
နှစ်ခုမြောက်သော ဘဒ္ဒသာလဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒွါဒသကနိပါတ်
၃။ သမုဒ္ဒဝါဏိဇဇာတ်
ပစ္စုပ္ပန်ချမ်းသာ မက်မောသဖြင့် ပျက်စီးခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကသန္တိ ဝပ္ပန္တိ တေ ဇနာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ သမုဒ္ဒဝါဏိဇဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်၏ ငါးရာသော အမျိုးသားတို့ကိုယူ၍ ငရဲကျသောအဖြစ်ကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ ထိုဒေဝဒတ်သည် အဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့သည် ပရိသတ်ကိုယူ၍ ကြွတော်မူကုန်သည်ရှိသော် စိုးရိမ်ခြင်းကို တည်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ သွေးပူသည် ခံတွင်းမှ အန်သည်ရှိသော် သည်းစွာသော ဒုက္ခဝေဒနာတို့သည် နှိပ်စက်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မြတ်စွာဘုရား ဂုဏ်တော်ကျေးဇူးတော်ကို အောက်မေ့၍ ငါသာလျှင် မြတ်စွာဘုရား၏ အကျိုးမဲ့ကို ကြံ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်ကား ငါ၌ မကောင်းသောစိတ် မည်သည်မျှလည်း မရှိ၊ ရှစ်ကျိပ်ကုန်သော မဟာသာဝကတို့သည်လည်း ငါ့၌ ရန်ငြိုးဖွဲ့ခြင်းမည်သည် မရှိ၊ ငါသည် ပြုအပ်သော မကောင်းမှုကြောင့် ငါသာလျှင် ယခုအခါ ကိုးကွယ်ရာ မရှိသည်ဖြစ်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ငါတို့ထက် မြတ်တော်မူ၏။ ရှစ်ကျိပ်သော မဟာသာဝကတို့နှင့်၎င်း, ဆွေမျိုးမြတ်ဖြစ်သော ရာဟုလာမထေရ်နှင့်၎င်း, သာကီဝင်မင်းမျိုးတို့နှင့်၎င်း တကွသွား၍ မြတ်စွာဘုရားကို ကန်တော့အံ့ ဟု မိမိပရိသတ်အား အမှတ်ပေးပြီးလျှင် မိမိကိုယ်ကို ညောင်စောင်းငယ်ဖြင့် ယူစေ၍ သာဝတ္ထိပြည်သို့ သွားသည်ရှိသော် ကောသလတိုင်းသို့ ရောက်၏။
အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်သည် မြတ်စွာဘုရားအား ကြားလျှောက်၏။ အရှင်ဘုရား ဒေဝဒတ်သည် အရှင်ဘုရားတို့ကို ကန်တော့အံ့သောငှါ လာသတတ် ဟု ကြားလျှောက်၏။ အာနန္ဒာ ဒေဝဒတ်သည် ငါဘုရားအား ဖူးမြင်ခြင်းကို မရလတ္တံ့ ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုအခါ ဒေဝဒတ်သည် သာဝတ္ထိပြည် မြို့တံခါးသို့ ရောက်လတ်သော် အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်သည် တဖန်ကြားလျှောက်ပြန်၏။ မြတ်ဘုရားသည်လည်း ထိုရှေးအတူသာလျှင် မိန့်တော်မူ၏။ ဇေတဝန် ကျောင်းတော် ရေကန်အနီးသို့ ရောက်သော် ထိုဒေဝဒတ်၏ မကောင်းမှုကံသည် အပြီးသို့ရောက်၏။ ကိုယ်၌ ပူပန်ခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ရေကို ချိုးလိုသောက်လိုသည်ဖြစ်၍ ငါ့သျှင်တို့ ငါ့ကို ညောင်စောင်းမှ ချပါကုန်လော့၊ ရေကိုသောက်ပါအံ့ ဟု ဆို၏။ ချ၍ မြေ၌ထားကာမျှဖြင့် ထိုဒေဝဒတ်အား စိတ်၏သက်သာခြင်းကို မရမီလျှင် မြေကြီးသည် ဟင်းလင်းအပြင်ကို ပေး၏။ ထိုခဏ၌ အဝီစိ ငရဲမီးလျှံသည် ထ၍ ခြံရံ၍ ယူ၏။ ထိုဒေဝဒတ်သည် ငါ၏မကောင်းမှုသည် အပြီးသို့ရောက်၏ဟု မြတ်စွာဘုရား ဂုဏ်ကျေးဇူးတော်တို့ကို အောက်မေ့၍-
ဣမေဟိ အဋ္ဌီဟိ တမဂ္ဂပုဂ္ဂလံ၊
ဒေဝါတိဒေဝံ နရဒမ္မသာရထိံ။
သမန္တစက္ခုံ သတပုညလက္ခဏံ၊
ပါဏေဟိ ဗုဒ္ဓံ သရဏံ ဂတောမှိ။
ဟူသော ဤဂါထာဖြင့် သရဏဂုံ၌ တည်လျက် အဝီစိငရဲသို့ လားရလေ၏။
အဟံ၊ ငါသည်။ အဂ္ဂပုဂ္ဂလံ၊ မြတ်သောပုဂ္ဂိုလ်လည်း ဖြစ်တော်မူထသော။ ဒေဝါတိဒေဝံ၊ သမ္မုတိနတ်၊ ဥပပတ္တိနတ်တို့ထက် လွန်မြတ်သော ဝိသုဒ္ဓိနတ်လည်း ဖြစ်တော်မူထသော။ နရဒမ္မသာရထိံ၊ လူနတ်တို့၏ မြတ်သော ရထားထိန်းသဘွယ်လည်း ဖြစ်တော်မူထသော။ သမန္တစက္ခုံ၊ ထက်ဝန်းကျင် မြင်နိုင်သော သဗ္ဗညုတ ဉာဏ်တော်လည်း ရှိတော်မူထသော။ သတပုညလက္ခဏံ၊ အရာမကသော ဘုန်းတော်ကြောင့်ဖြစ်သော လက္ခဏာတော် ရှိတော်မူထသော။ တံဗုဒ္ဓံ၊ ထိုမြတ်စွာဘုရားကို။ ဣမေဟိ အဋ္ဌီဟိ၊ ဤ ငါ၏ အရိုးတို့ဖြင့်၎င်း။ ဣမေဟိ ပါဏေဟိ၊ ဤငါ၏ အသက်တို့ဖြင့်၎င်း။ သရဏံ၊ ဆင်းရဲကိုဖျောက်၍ ချမ်းသာကို ပေးပေတတ်၏ဟူ၍။ ဂတော၊ သိသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ပါ၏။
ထိုဒေဝဒတ်အားကား ငါးရာကုန်သော အလုပ်အကျွေး အမျိုးသားတို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုငါးရာကုန်သော အမျိုးသားတို့သည်လည်း ထိုဒေဝဒတ်၏ အသင်းအပင်းဖြစ်ကုန်၍ မြတ်စွာဘုရားကို ဆဲရေးကုန်သဖြင့် အဝီစိငရဲ၌ သာလျှင် ဖြစ်လေကုန်၏။ ဤသို့လျှင် ထိုဒေဝဒတ်သည် ငါးရာကုန်သော အမျိုးသားတို့ကိုယူ၍ အဝီစိငရဲ၌ တည်၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ တရားသဘင်ဝယ် ရဟန်းတို့သည် စကားကိုဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ ဒေဝဒတ်သည် အလွန်ယုတ်မာ၏။ လာဘသက္ကာရတို့၌ အလွန်မက်မောသောကြောင့် သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရား၌ အရာမဟုတ်သည်၌လည်း ရန်ငြိုးဖွဲ့၍ လာလတ္တံ့သောဘေးကို မကြည့်မူ၍ အမျိုးသား ငါးရာတို့နှင့်တကွ အဝီစိငရဲသို့ လားရကုန်၏ ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဒေဝဒတ်သည် လာဘသက္ကာရ၌ တပ်မက်မောသည်ဖြစ်၍ လာလတ္တံ့သော ဘေးကိုမကြည့်သည်ကား မဟုတ်သေး၊ ဘရှေး၌လည်း လာလတ္တံ့သော ဘေးကို မကြည့်မူ၍ ပစ္စုပ္ပန်ချမ်းသာကို တပ်မက်မောသဖြင့် ပရိသတ်နှင့်တကွ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဘူးပြီ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဗာရာဏသီပြည်မှ မနီးမဝေးသော အရပ်၌ အမျိုးတထောင် အခြံအရံရှိသော ကြီးစွာသော လက်သမားရွာသည် ရှိ၏။ ထိုရွာ၌ လက်သမားသည် သင်တို့၏ ညောင်စောင်းကို ပြုကုန်အံ့၊ အင်းပျဉ်ကို ပြုကုန်အံ့၊ အိမ်ကိုပြုကုန်အံ့ဟုဆို၍ လူတို့၏လက်မှ များစွာသောမြီကို ယူ၍ စိုးစဉ်းကိုမျှလည်း ပြုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ လူတို့သည် မြင်တိုင်းမြင်တိုင်းကုန်သော လက်သမားတို့ကို တောင်းကုန်၏။ ထိုလက်သမားတို့ကိုသာလျှင် မြီရှင်ဖြစ်ကုန်သော လူတို့သည် နှိပ်စက်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ချမ်းသာစွာ နေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်ရကား အရပ်တပါးသို့ သွား၍ အမှတ်မရှိသောအရပ်၌ နေကုန်အံ့ဟု ကြံ၍ တောသို့ဝင်ပြီးလျှင် သစ်ပင်ကိုဖြတ်၍ ကြီးစွာသောလှေကိုစပ်၍ မြစ်သို့ချသဖြင့် မျှောလျက် ရွာမှ တဂါဝုတ် တယူဇနာမျှရှိသော အရပ်၌ ထားပြီးလျှင် ညဉ့်သန်းခေါင်အခါ၌ ရွာသို့သွား၍ သားမယားတို့ကို ယူပြီးလျှင် ထိုအရပ်သို့ သွားသဖြင့် လှေကိုစီး၍ အစဉ်သဖြင့် မဟာသမုဒ္ဒရာသို့ဝင်၍လေ၏အဟုန်ဖြင့် သွားသည်ဖြစ်၍ သမုဒြာအလယ် ကျွန်းငယ်တခုသို့ ရောက်လေကုန်၏။
ထိုကျွန်းငယ်၌ကား အလိုလိုသာလျှင် ဖြစ်ကုန်သော သလေး, ကြံ, ငှက်ပျော သရက် သပြေ, ပိန်းနဲ့ ထန်း, အုန်း အစရှိသော အထူးထူးသော သစ်သီးတို့သည် ရှိကုန်၏။ သင်္ဘောပျက်သော ယောကျားတယောက်သည် ထိုကျွန်းငယ်သို့ ရှေးဦးစွာရောက်၍ သလေးထမင်းကိုစားလျက် ကြံအစရှိသော သစ်သီးတို့ကိုခဲလျက် ဆူဖြိုးသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အဝတ်မရှိဘဲ ဖားလျားကျသော ဆံမုတ်ဆိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုကျွန်းငယ်၌ နေ၏။ ထိုလက်သမားတို့သည်လည်း ကြံကြကုန်၏။ ဤကျွန်းငယ်သည် ရက္ခိုသ်ဘီလူး သိမ်းဆည်းသည် အကယ်၍ ဖြစ်အံ့၊ အလုံးစုံသော ငါတို့သည် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ကုန်လတ္တံ့၊ ထိုကျွန်းငယ်ကို စုံစမ်းကုန်အံ့ ဟု ကြံ၍ ရဲရင့်ကုန်သော ခွန်အားကြီးကုန်သော ခုနစ်ယောက် ရှစ်ယောက်ကုန်သော ယောက်ျားတို့သည် လက်နက်ငါးပါးတို့ကို မြဲမြံစွာ စွဲကိုင်ကုန်လျက် ကျွန်းငယ်သို့ သက်၍ စုံစမ်းကုန်၏။
ထိုခဏ၌ ထိုယောက်ျားသည် နံက်စာစားပြီးသော် ကြံရည်ကို သောက်၍ ချမ်းသာခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော အရပ်၌ ငွေပြားအဆင်းနှင့်တူသောအဆင်းရှိသောသဲပြင်ဝယ် ချမ်းအေးသောအရပ်၌ ပက်လက်အိပ်၍ ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်း၌ နေကုန်သော သူတို့သည် လယ်ထွန်လျက် စိုက်ပျိုးကုန်လျက် ဤသို့သဘောရှိသော ချမ်းသာကိုမရကုန်၊ ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်းထက် ငါ၏ကျွန်းငယ်သာလျှင် အလွန်မြတ်၏ဟု သီချင်းသီလျက် ဥဒါန်းကို ကျူး၏။
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ထိုယောက်ျားသည် ဤဥဒါန်းကိုကျူး၏ ဟု ထိုအကြောင်းကို ပြတော်မူလိုရကား-
မနုဇာ ကမ္မဖလူပဇီဝိနော။
နယိမဿ ဒီပဿ ဘာဂိနော၊
ဇမ္ဗုဒီပါ ဣဒမေဝ နော ဝရံ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၅။ တေဇနာ၊ ထိုဇမ္ဗူဒီပါကျွန်းသားတို့သည်။ ကသန္တိ၊ လယ်ထွန်ကုန်၏။ ဝပ္ပန္တိ၊ စိုက်ပျိုးကုန်၏။ မနုဇာ၊ ဇမ္ဗူဒိပ် ကျွန်းသားတို့သည်။ ကမ္မဖလူပဇီဝိနော၊ လယ်လုပ်ခြင်း, ကုန်သွယ်ခြင်း စသော အမှု၏အကျိုးဆက်ကိုမှီ၍ အသက်မွေးကုန်၏။ တေ ဇနာ၊ ထိုဇမ္ဗူဒိပ် ကျွန်းသားတို့သည်။ ဣမဿ ဒီပသ၊ ဤကျွန်းငယ်ကို။ န ဘာဂိနော၊ မတူကုန်။ ဇမ္ဗူဒီပါ၊ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းထက်။ နော၊ ငါတို့၏။ ဣဒမေဝ၊ ဤကျွန်းငယ်သည်သာလျှင်။ ဝရံ၊ မြတ်၏။
ထိုအခါ ထိုကျွန်းငယ်ကို စုံစမ်းကုန်သော ယောက်ျားတို့သည် ထိုယောက်ျား၏ သီချင်းသံကို ကြားလျှင် လူသံကဲ့သို့ ကြားကုန်၏။ ထိုသူကို သိကုန်အံ့ဟု အသံသို့အစဉ်လျှောက်သဖြင့် သွား၍ ထိုယောက်ျားကိုမြင်လျှင် ဘီလူးဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြောက်လန့်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မြားတို့ကို တင်ကုန်၏။ ထိုယောက်ျားသည် ထိုသူတို့ကို မြင်၍ မိမိအား သတ်အံ့သည်မှ ကြောက်သောကြောင့် အရှင်တို့ အကျွန်ုပ်သည် ဘီလူးမဟုတ်ပါ၊ လူဖြစ်ပါ၏။ အကျွန်ုပ်၏အသကျကို ပေးပါကုန်ဟု တောင်းပန်သည်ရှိသော် လူတို့မည်သည်ကား သင်ကဲ့သို့ အဝတ်မဝတ်သည် မဖြစ်ကုန်ဟု ဆိုလတ်သော် အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်၍ လူအဖြစ်ကို သိစေ၏။ ထိုသူတို့သည် ထိုယောက်ျားသို့ ကပ်ကုန်၍ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ပြောဟောအပ်သော စကားကို ကြားရလျှင် ထိုယောက်ျား၏ ကျွန်းငယ်သို့ ရောက်ကြောင်းကို မေးကုန်၏။ ထိုယောက်ျားသည်လည်း အလုံးစုံသော အကြောင်းကို ထိုသူတို့အား ပြောဆို၍ သင်တို့သည် မိမိကောင်းမှု၏ ပြည့်စုံခြင်းကြောင့် ဤကျွန်းငယ်သို့ ရောက်ကုန်၏။ ဤကျွန်းငယ်သည် ကျွန်းမြတ်တည်း၊ ဤကျွန်းငယ်၌ မိမိလက်ဖြင့် အမှုပြု၍ အသက်မမွေးရကုန်၊ ဤကျွန်းငယ်၌ အလိုလိုရောက်သော သလေးတို့၏၎င်း ကြံအစရှိသည်တို့၏၎င်း အဆုံးသည်မရှိ၊ ထို့ကြောင့် မငြီးငွေ့ကုန်သည်ဖြစ်၍ နေကြကုန်လော့ဟု ဆို၏။
ဤကျွန်းငယ်၌ နေကုန်သော ငါတို့အားကား တပါးသော အနှောက်အရှက်သည် မရှိ၊ ဤကျွန်း၌ တပါးသော ဘေးရန်သည် မရှိ၊ ဤကျွန်းကို ဘီလူးတို့သည် သိမ်းဆည်းအပ်၏။ ဘီလူးတို့သည် သင်တို့၏ ကျင်ကြီး ကျင်ငယ်ကို မြင်သည်ရှိသော် စက်ဆုပ်ကုန်ရာ၏။ ထို့ကြောင့် ကျင်ကြီးကျင်ငယ်ကို စွန့်သည်ရှိသော် သဲကိုယက်၍ သဲဖြင့် ဖုံးလွှမ်းကြကုန်၊ ဤကျွန်း၌ ဤမျှသည် ဘေးရန်တည်း၊ ဤမှတပါးသော ဘေးရန်သည် မရှိ၊ ထို့ကြောင့် အခါခပ်သိမ်း မမေ့မလျော့ဖြစ်ကြကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ထိုသူတို့သည် ထိုကျွန်း၌ နေကုန်၏။
ထိုတထောင်သောအမျိုးတို့၌ ငါးရာစီဖြစ်ကုန်သော အမျိုးတို့၏ အကြီးဖြစ်သော လက်သမားနှစ်ယောက်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုအကြီးနှစ်ယောက်တွင် တယောက်ကား မိုက်၏။ အရသာတို့၌ တပ်မက်မောတတ်၏။ တယောက်ကား ပညာရှိ၏။ အရသာတို့၌ ကပ်ငြိခြင်းမရှိ၊ နောက်အဘို့၌ အလုံးစုံသော သူတို့သည်လည်း ထိုကျွန်း၌ ချမ်းသာစွာ နေကုန်သည်ဖြစ်၍ ဆူဖြိုးသော ကိုယ်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ကြံကြကုန်၏။ ငါတို့သည် ကြာမြင့်စွာ နေကုန်ပြီ၊ ကြံရည်ဖြင့် သေအရက်ကိုပြု၍ သောက်ကုန်အံ့ ဟု ကြံကြကုန်၏။ သေအရက်လုပ်ပြီးလျှင် သောက်ကုန်၍ ယစ်သောအားဖြင့် သီကုန်, ကကုန် ကစားကုန်လျက် မေ့သောကြောင့် ထိုထိုအရပ်တို့၌ ကျင်ကြီးကျင်ငယ်ကို စွန့်ကုန်ပြီးလျှင် မဖုံးလွှမ်းမူ၍ ကျွန်းငယ်၌ စက်ဆုပ် ရွံရှာဘွယ်ပြုကုန်၏။
နတ်တို့သည် ဤသူတို့သည် ငါတို့၏ ကစားရာအပြင်ကို စက်ဆုပ်ရွံရှာဘွယ် ရှိသည်တို့ကို ပြုကုန်၏ ဟု အမျက်ထွက်၍ သမုဒြာရေကို တက်စေပြီးလျှင် ကျွန်းငယ်ဆေးခြင်းကို ပြုကုန်အံ့ ဟု ကြံ၍ ဤနေ့သည် လကွယ်ဥပုသ်နေ့တည်း၊ ယနေ့ ငါတို့၏ အစည်းအဝေးသည် ပျက်ပြီ၊ ဤနေ့မှ တဆယ့်ငါးရက်မြောက်ဖြစ်သော လပြည့်ဥပုသ်နေ့၌ လထွက်သောအခါ သမုဒြာရေကို တက်စေ၍ အလုံးစုံသော ဤသူတို့ကို သတ်ကုန်အံ့ ဟု နေ့ရက်တို့ကို မှတ်သားကုန်၏။ ထိုအခါ နတ်တို့၏အလယ်၌ တရားစောင့်သော နတ်သားတယောက်သည် ငါမြင်စဉ် ဤသူတို့သည် မပျက်စီးစေသတည်း ဟု သနားသဖြင့် ထိုသူတို့သည် ညစာထမင်း စားပြီး၍ အိမ်တံခါးတို့၌ ရပ်၍ ချမ်းသာသောစကားကို ပြောဟောလျက် နေကုန်သည်ရှိသော် ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်လျက် အလုံးစုံသောကျွန်းကို တပြိုင်နက်သော အရောင်အဝါကို ပြု၍ မြောက်အရပ်မျက်နှာ ကောင်းကင်၌ရပ်၍ အို လက်သမားတို့ နတ်တို့သည် သင်တို့အား အမျက်ထွက်ကုန်၏။ ဤအရပ်၌ မနေကြကုန်လင့်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဤနေ့မှ လခွဲလွန်သဖြင့် နတ်တို့သည် သမုဒြာရေကို တက်စေ၍ အလုံးစုံသော သင်တို့ကို သတ်ကုန်လတ္တံ့၊ ဤအရပ်မှ ထွက်၍ပြေးကြကုန်လော့ဟု ဆိုလို၍-
ဝေဂေါ မဟာ ဟေဟိတိ သာဂရဿ။
ဥပ္လဝိဿံ ဒီပမိမံ ဥဠာရံ၊
မာ ဝေါ ဝဓီ ဂစ္ဆထ လေဏမညံ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၆။ ဘာ ဝဍ္ဎကီယော၊ အိုလက်သမားတို့။ စန္ဒေ၊ လသည်။ တိပဉ္စရတ္တူပဂတမှိ၊ တဆယ်ငါးရက်ရောက်လတ်သော်။ ဥဠာရံ၊ မြတ်သော။ ဣမံ ဒီပံ၊ ဤကျွန်းကို။ ဥပ္လဝိဿံ၊ လွှမ်းမိုးလျက်။ သာဂရဿ၊ သမုဒြာ၏။ မဟာ ဝေဂေါ၊ ကြီးစွာသော အဟုန်သည်။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ဝေဂေါ၊ သမုဒြာအဟုန်သည်။ မာ အဝမီ၊ မသတ်စေလင့်။ အညံ၊ တပါးသော။ လေဏံ၊ ပုန်းအောင်းရာသို့။ ဂစ္ဆထ၊ သွားလေကုန်။
ဤသို့လျှင် နတ်သားသည် ထိုလက်သမားတို့အား အဆုံးအမကိုပေး၍ မိမိနေရာ အရပ်သို့သွား၏။ ထိုတရားစောင့်သော နတ်သား သွားသည်ရှိသော် တယောက်သော ကြမ်းကြုတ်စွာ နိုင်ထက်ကလူ မူတတ်သော နတ်သားသည် ဤသူတို့သည် ဤနတ်သား၏ စကားကိုယူ၍ ပြေးကုန်ရာ၏။ ထို့ကြောင့် ငါသည် ထိုလူတို့၏ သွားခြင်းကိုမြစ်၍ အလုံးစုံသော ဤသူတို့ကို ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်စေအံ့ဟု ကြံ၍ နတ်၌ဖြစ်သော တန်ဆာတို့ကို ဆင်ယင်လျက် အလုံးစုံသော ကျွန်းကို တပြိုင်နက်သော အရောင်အဝါကို ပြုလျက် တောင်အရပ်မျက်နှာ ကောင်းကင်၌ ရပ်၍ တယောက်သော နတ်သားသည် ဤအရပ်သို့ လာသလော ဟု မေး၏။ လာ၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုနတ်သားသည် သင်တို့ကို အသို့ဆိုသနည်း ဟု ဆို၍ အရှင်ဤမည်သောစကားကို ဆို၏ ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုနတ်သားသည် သင်တို့အား ဤအရပ်၌ နေခြင်းကို အလိုမရှိ၊ မုန်းသဖြင့် ဆို၏။ သင်တို့သည် တပါးသောအရပ်သို့ မသွားမူ၍ ဤကျွန်း၌ သာလျှင် နေကုန်လော့ ဟု ဆိုလို၍-
ဥပ္လဝိဿံ ဒီပမိမံ ဥဠာရံ။
တံ မေ နိမိတ္တေဟိ ဗဟူဟိ ဒိဋ္ဌံ၊
မာ ဘေထ ကိံ သောစထ မောဒထ ဝေါ။
ပတ္ထတ္ထ အာဝါသမိမံ ဥဠာရံ။
န ဝေါ ဘယံ ပဋိပဿာမိ ကိဉ္စိ၊
အာပုတ္တ ပုတ္တေဟိ ပမောဒထ ဝေါ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၇။ ဘောန္တော ဝဍ္ဎကီယော၊ အို-လက်သမားတို့။ ဥဠာရံ၊ မြတ်သော။ ဣမံ ဒီပံ၊ ဤကျွန်းကို။ ဥပ္လဝိဿံ၊ လွှမ်းမိုး၍၊ အယံ သာဂရဝါရိ ဝေဂေါ၊ ဤသမုဒြာ ရေအဟုန်သည်။ ဇာတု၊ စင်စစ်။ န ဟေဿတိ၊ မဖြစ်လတ္တံ့။ မေ၊ ငါသည်။ တံ၊ ထိုမဖြစ်လတ္တံ့သော အကြောင်းကို။ ဗဟူဟိ၊ များစွာကုန်သော။ နိမိတ္တေဟိ၊ အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ဒိဋ္ဌံ၊ မြင်၏။ မာ ဘေထ၊ မကြောက်ကြပါကုန်လင့်။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ သောစထ၊ စိုးရိမ်ကုန်အံ့နည်း။ ဝေါ၊ သင်တို့သည်။ မောဒထ၊ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ နေကြကုန်။
၂၈။ ပဟူတဘက်ခံ၊ များသော အစာရှိထသော။ ဗဟုအန္နပါနံ၊ များသော ထမင်းအဖျော်ရှိသော။ ဥဠာရံ၊ မြတ်သော။ ဣမံ အဝါသံ၊ ဤနေရာကို။ ပတ္ထတ္ထ၊ အလိုရှိကုန်လော့။ ဝေါ၊ သင်တို့အား။ ကိဉ္စိ၊ တစုံတခုသော။ ဘယံ၊ ဘေးကို။ န ပဿာမိ၊ ငါမြင်။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ အာပုတ္တပုတ္တေဟိ၊ သားမြေးတိုင်အောင်။ ပမောဒထ၊ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ နေကြကုန်။
ဤသို့လျှင် ထိုနတ်သည် ဤနှစ်ဂါထာတို့ဖြင့် လက်သမားတို့ကို နှစ်သိမ့်စေ၍ ပြန်လေ၏။ ထိုနတ်သား သွားသောအခါ၌ တရားစောင့်သော နတ်သား၏စကားကို မနာယူသော လက်သမားမိုက်သည် အိုအချင်းတို့-ငါ့စကားကို နာကုန်လော့ ဟု ကြွင်းသော လက်သမားတို့ကို ခေါ်၍-
ခေမန္တိ ပက္ကောသတိ ကဿ သစ္စံ။
န ဥတ္တရော ဝေရိ ဘယာ ဘယဿ။
မာ ဘေထ ကိံ သောစထ မောဒထ ဝေါ။
ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၉။ ဘော၊ အချင်းတို့။ ဒက္ခိဏာယံ ဒိသာယံ၊ တောင်အရပ်၌။ ဌိတော၊ တည်သော။ ယော အယံ ဒေဝေါ၊ အကြင်နတ်သည်။ ခေမန္တိ၊ ဘေးမရှိဟူ၍။ ပက္ကောသတိ၊ ဆို၏။ တဿ၊ ထိုနတ်၏။ ဝစနံ၊ စကားသည်။ သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဥတ္တရော၊ မြောက်အရပ်၌တည်သော နတ်သား၏။ ဝစနံ၊ စကားသည်။ န သစ္စံ၊ မမှန်။ ဝေရိ၊ ရန်သူတည်း။ ဘယဿ၊ ဘေးမှ။ ဘယာ၊ ကြောက်၏။ မာ ဘေထ၊ မကြောက်ကုန်လင့်။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ သောစထ၊ စိုးရိမ်ကုန်အံ့နည်း။ ဝေါ၊ သင်တို့သည်။ မောဒထ၊ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ဖြစ်ကြကုန်။
ထိုစကားကို ကြား၍ အရသာ၌ တပ်မက်မောတတ်ကုန်သော ငါးရာကုန်သော လက်သမားတို့သည် ထိုလက်သမားမိုက်၏ စကားကို ယူကုန်၏။ ဤမှတပါးသော ပညာရှိသော လက်သမားသည်ကား ထိုလက်သမားမိုက်၏ စကားကို မယူဘဲ ထိုလက်သမားတို့ကို ခေါ်၍-
ဧကော ဘယံ သံသတိ ခေမမေကော။
တဒိသံ မယှံ ဝစနံ သုဏာထ၊
ခိပ္ပံ လဟုံ မာ ဝိနသိမှ သဗ္ဗေ။
ဒေါဏိံ ဒဠှံ သဗ္ဗယန္တူပပန္နံ။
သစေ အယံ ဒက္ခိဏာ သစ္စမာဟ၊
မောဃံ ပဋိက္ကောသတိ ဥတ္တရာယံ။
သာ စေဝ နော ဟောဟိတိ အာပဒတ္ထာ။
ဣမဉ္စ ဒီပံ န ပရိစ္စဇေမ။
မောဃံ ပဋိ က္ကောသတိ ဒက္ခိဏာယံ။
တမေဝ နာဝံ အဘိရူယှ သဗ္ဗေ။
ဧဝံ မယံ သောတ္ထိ တရေမု ပါရံ။
ကနိဋ္ဌမာပါထဂတံ ဂဟေတွာ။
ယောစီဓ တစ္ဆံ ပဝိစေယျ ဂဏှိ၊
သ ဝေ နရော သေဋ္ဌ မုပေတိ ဌာနံ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၀။ ဘောန္တော၊ အိုအချင်းတို့။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဣမေ ယက္ခာ၊ ဤနတ်တို့သည်။ ဝိပ္ပဝဒန္တိ၊ အချင်းချင်း ဆန့်ကျင်သော စကားကို ဆိုကုန်၏။ ဧကော၊ တယောက်သော နတ်သည်။ ဘယံ၊ ဘေးရှိ၏ ဟူ၍။ သံသတိ၊ ဆို၏။ ဧကော၊ တယောက်သော နတ်သည်။ ခေမံ၊ ဘေးမရှိဟူ၍။ သံသတိ၊ ဆို၏။ ဣင်္ဃ၊ ငါတိုက်တွန်း၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ သုဏာထ၊ နာကြကုန်လော့။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံသော ငါတို့သည်။ ခိပ္ပံ လဟုံ၊ အလွန် လျင်မြန်စွာ။ မာ ဝိနသိမှ၊ မပျက်စီးစေကုန်လင့်။
၃၁။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံသော ငါတို့သည်။ သမာဂမ္မ၊ အညီအညွတ် စည်းဝေးကုန်၍။ သဗ္ဗယန္တူပပန္နံ၊ အလုံးစုံသော လင်းယဉ်တိုင် လင်းယဉ်ရွက် ထိုးဝါးညယန္တရား အစရှိသည်တို့နှင့် ပြည့်စုံသော။ ဒဠှံ၊ မြဲမြံခိုင်ခံ့သော။ ဒေါဏိံ၊ နက်စွာသော ကျင်းရှိသော။ နာဝံ၊ လှေသင်္ဘောကို။ ကရောမ၊ ပြုကြကုန်အံ့။ သစေ၊ အကယ်၍။ အယံ ဒက္ခိဏာ၊ ဤတောင်အရပ်၌ တည်သောနတ်သည်။ သစ္စံ၊ မှန်သည်ကို။ အာဟ၊ ဆိုအံ့။ အယံဥတ္တရာ၊ ဤမြောက်အရပ်၌ တည်သော နတ်သားသည်။ မောဃံ၊ မမှန်သောစကားကို။ ပဋိက္ကောသတိ၊ ဆိုအံ့။ နော၊ ငါတို့၏။ သာ စေဝ၊ ထိုလှေသင်္ဘောသည်ပင်လျှင်။ အာပဒတ္ထာ၊ နောက်ဖြစ်သော ဘေးရန်အလို့ငှါ။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ ဣမဉ္စ ဒီပံ၊ ဤကျွန်းကိုကား။ န ပရိစ္စဇေမ၊ မစွန့်ရကုန်အံ့။
၃၂။ ခေါ၊ စင်စစ်။ သစေ၊ အကယ်၍။ ဥတ္တရာ၊ မြောက်အရပ်နတ်သည်။ သစ္စံ၊ မှန်သောစကားကို။ အာဟ၊ ဆိုအံ့။ အယံ ဒက္ခိဏာ၊ ဤတောင်အရပ်နတ်သည်။ မောဃံ၊ မမှန်သောစကားကို။ ပဋိက္ကောသတိ၊ ဆိုအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ဆိုသည်ရှိသော်။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ တမေဝ နာဝံ၊ ထိုလှေသင်္ဘောကိုသာလျှင်။ အဘိရူယှ၊ စီး၍။ သောတ္ထိ၊ ချမ်းသာစွာ။ ပါရံ၊ ကမ်းတဘက်သို့။ တရေမု၊ ကူးကုန်အံ့။
၃၃။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ပဌမေန၊ ရှေးဦးနတ်သည်။ ဝုတ္တံ၊ ဆိုအပ်သော စကားကို။ သေဋ္ဌံ၊ မှန်၏ ဟူ၍။ န သုဂဏှံ၊ အလွယ်မယူအပ်။ ကနိဋ္ဌံ၊ နောက်ဆိုသော နတ်၏စကားကိုလည်း။ န သုဂဏှံ၊ အလွယ်မယူအပ်။ ယံ၊ အကြင်စကားသည်။ အာပါထံ၊ ထင်ခြင်းသို့။ ဂတံ၊ ရောက်အံ့။ တံ၊ ထိုထင်ခြင်းသို့ ရောက်သော စကားနှစ်ရပ်ကို။ ဂဟေတွာ၊ မှတ်သား၍။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ ပုရိမဉ္စ၊ ရှေ့စကားကို၎င်း။ ပစ္ဆိမဉ္စ၊ နောက်စကားကို၎င်း။ ဝိစေယျ၊ သဘောယုတ္တိ ရှိ-မရှိကို စုံစမ်းဆင်ခြင်၍။ ယံ၊ အကြင်စကားသည်။ တစ္ဆံ၊ သဘောယုတ္တိ ရှိ၏။ တံ၊ ထိုစကားကို။ ဂဏှိ၊ ယူ၏။ သော နရော၊ ထိုသူသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ သေဋ္ဌံ၊ မြတ်သော။ ဌာနံ၊ အရာသို့။ ဥပေတိ၊ ရောက်ရ၏။
ဤသို့သော စကားကိုဆို၍ အချင်းတို့ ငါတို့သည် နတ်နှစ်ယောက်၏စကားကို လိုက်နာကုန်အံ့၊ လှေကို စီရင်ကုန်ဦးအံ့၊ အကယ်၍ ရှေးဦးနတ်၏ စကားသည် မှန်သည်ဖြစ်အံ့၊ ထိုလှေကိုစီး၍ သွားကုန်အံ့၊ အကယ်၍ နောက်နတ်၏စကားသည် မှန်သည်ဖြစ်အံ့၊ ထိုလှေကို လျောက်ပတ်ရာအရပ်၌ထား၍ ဤကျွန်း၌ပင်လျှင် နေကုန်အံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် လက်သမားမိုက်သည် အချင်း သင်သည် ရေခွက်၌ မိကျောင်းကို မြင်ပေ၏။ အလွန်လျှင် အရှည်ကို မြင်ပေ၏။ ရှေးဦး နတ်သားသည် ငါတို့၌ မုန်းသဖြင့်ဆို၏။ နောက်ဖြစ်သော ထိုနတ်သားသည်ကား ချစ်သဖြင့်သာလျှင် ဆို၏။ ဤသို့ သဘောရှိသော ကျွန်းမြတ်ကိုစွန့်၍ အဘယ်အရပ်သို့ သွားရအံ့နည်း၊ အကယ်၍ သင်သည် သွားလိုသည်ဖြစ်အံ့၊ သင်၏ပရိသတ်ကိုယူ၍ လှေကိုလုပ်လော့၊ ငါတို့အား လှေဖြင့် ကိစ္စမရှိ ဟု ဆို၏။
ပညာရှိလက်သမားသည် မိမိပရိသတ်ကိုယူ၍ လှေကို စီရင်ပြီးလျှင် လှေ၌ အလုံးစုံသော အဆောက်အဦတို့ကိုတင်၍ ပရိသတ်နှင့်တကွ လှေထက်၌နေ၏။ ထို့နောင်မှ လပြည့်နေ့၌ လထွက်သောအခါ သမုဒြာမှလှိုင်းတံပိုးအဟုန်သည် ခါးအတိုင်းအရှည် တက်လတ်ပြီးလျှင် ကျွန်းငယ်ကိုဆေး၍ သွား၏။ ပညာရှိလက်သမားသည် သမုဒြာရေလှိုင်းတံပိုးတက်သည်ကို သိ၍ လှေကိုလွှတ်၏။ လက်သမားမိုက်၏ အပင်းအသင်းဖြစ်ကုန်သော ငါးရာသော အမျိုးတို့သည် သမုဒြာလှိုင်းတံပိုးတို့သည် ကျွန်းငယ်ကို ဆေးအံ့သောငှါလာ၏။ ဤကျွန်းငယ် ဆေးခြင်းသည် ဤမျှပင်တည်း ဟု ပြောဆိုလျက် နေကုန်၏။ ထို့နောင်မှ ခါးအတိုင်းအရှည် တရပ်, တသူ ထန်းတဖျား, ထန်းခုနစ်ဖျားအတိုင်းအရှည်ရှိသော လှိုင်းတံပိုးတို့သည် ကျွန်းငယ်ကို မျှောလျှက်လာကုန်၏။ ပညာရှိ လက်သမားသည် အကြောင်း၌ လိမ်မာသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် အရသာ၌ မကပ်ငြိသည်ဖြစ်၍ ချမ်းသာစွာ သွားရလေ၏။ လက်သမားမိုက်သည် အရသာ၌ တပ်မက်မောသောကြောင့် လာလတ္တံ့သော ဘေးကို မကြည့်မူ၍ ငါးရာကုန်သော အမျိုးတို့နှင့်တကွ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်လေ၏။ ဤသို့လျှင် ထိုလက်သမားမိုက်ကို ဆုံးမခြင်းငှါ ထိုအကြောင်းကို ပြတတ်သော-
သကမ္မုနာ သောတ္ထိ ဝဟိံသု ဝါဏိဇာ။
အနာဂတတ္ထံ ပဋိဝိဇ္ဈိယာန၊
အပ္ပမ္ပိ နာစ္စေတိ သော ဘူရိပညော။
အနာဂတံ အပ္ပဋိဝိဇ္ဈိယတ္ထံ။
ပစ္စုပ္ပန္နေ သီဒန္တိ အတ္ထဇာတေ၊
သမုဒ္ဒမဇ္ဈေ ယထာ တေ မနုဿာ။
မာ မံ ကိစ္စံ ကိစ္စကာလေ ဗျဓေသိ။
တံ တာဒိသံ ပဋိကတံ ကိစ္စကာရိံ၊
န တံ ကိစ္စံ ကိစ္စကာလေ ဗျဓေသိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့သည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီးမှ ဟောတော်မူသော ဘုရားဂါထာတို့တည်း။
၃၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သာဂရဝါရိမဇ္ဈေ၊ သမုဒြာရေအလယ်၌။ တေ ဝါဏိဇာ၊ ထိုကုန်သည်တို့သည်။ သကမ္မုနာ၊ မိမိအမှုကြောင့်။ သောတ္ထိ၊ ချမ်းသာစွာ။ ဝဟိ့သု ယထာ၊ သွားရကုန်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဘူရိပညော၊ မြေကြီးအထုနှင့်တူသော ပညာရှိသောသူသည်။ အနာဂတံ၊ လာလတ္တံ့သော။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ ပဋိဝိဇ္ဈိယာန၊ သိ၍။ အပ္ပမ္ပိ၊ အနည်းငယ်သော မိမိအကျိုးကိုလည်း။ နာစ္စေတိ၊ မလွန်။
၃၅။ ရသာနုဂိဒ္ဓါ၊ အရသာ၌ တပ်မက်မောတတ်ကုန်သော။ ဗာလာ စ၊ သူမိုက်တို့သည်ကား။ မောဟေန၊ မိုက်မဲတွေဝေသောကြောင့်။ အနာဂတံ၊ လာလတ္တံ့သော။ အတ္ထံ၊ အကျိုးကို။ အပ္ပဋိဝိဇ္ဈိယ၊ မသိမူ၍။ သမုဒ္ဒမဇ္ဈေ၊ သမုဒြာအလယ်၌။ တေ မနုဿာ၊ ထိုလူတို့သည်။ သီဒန္တိ ယထာ၊ နစ်ကုန်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ပစ္စုပ္ပန္နေ၊ ပစ္စုပ္ပန်မျက်မှောက်၌။ အတ္ထဇာတေ၊ အကျိုးသည် ဖြစ်လတ်သော်။ သီဒန္တိ၊ နစ်ကုန်၏။
၃၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကိစ္စံ၊ ကိစ္စသည်။ ကိစ္စကာလေ၊ ပြုအပ်သောခါ၌။ မံ၊ ငါ့ကို။ မာ ဗျဓေသိ၊ မနှိပ်စက်စေသတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အနာဂတံ၊ လာလတ္တံ့သော။ ကိစ္စံ၊ ကိစ္စကို။ ပဋိကယိရာထ၊ ရှေးဦးမဆွကလျှင် ပြုနှင့်ရာ၏။ ကိစ္စကာရိံ၊ ပြုအပ်သော ကိစ္စကို။ ပဋိကတံ၊ ရှေးဦးမဆွက ကြိုတင်၍ပြုသော။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ တံ၊ ထိုသူကို။ တံ ကိစ္စံ၊ ထိုကိစ္စသည်။ ကိစ္စကာလေ၊ ပြုအပ်သောအခါ၌။ န ဗျဓေသိ၊ မနှိပ်စက်။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်သည် ပစ္စုပ္ပန်ချမ်းသာ၌ ကပ်ငြိသည် ဖြစ်၍ လာလတ္တံ့သော ဘေးကို မကြည့်မူ၍ ပရိသတ်နှင့်တကွ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ လက်သမားမိုက် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ကောကာလိကသည် ထိုအခါ တောင်အရပ်၌ တည်သော တရားမစောင့်သော နတ်သားဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ မြောက်အရပ်၌ တည်သော တရားစောင့်သော နတ်သား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ပညာရှိ လက်သမား ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
လူမိုက်ရှောင်ကြဉ်၊ ပညာရှင်၊ ပေါင်းလျှင် မင်္ဂလာ
သုံးခုမြောက်သော သမုဒ္ဒဝါဏိဇဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒွါဒသကနိပါတ်
၄။ ကာမဇာတ်
လောဘနိုင်ငံသို့ မလိုက်သင့်ကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကာမံ ကာမယမာနဿ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကာမဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် တယောက်သော ပုဏ္ဏားကို အကြောင်းပြု၍ တော်မူ၏။
ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ သာဝတ္ထိပြည်၌ နေသော ပုဏ္ဏားတယောက်သည် အစိရဝတီ မြစ်နား၌ လယ်လုပ်အံ့သောငှါ တောကိုထွင်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ထိုပုဏ္ဏား၏ ဥပနိဿယကို မြင်တော်မူ၍ သာဝတ္ထိပြည်သို့ ဆွမ်းခံဝင်တော်မူသည်ရှိသော် ခရီးမှ ဖဲတော်မူ၍ ထိုပုဏ္ဏားနှင့်တကွ စကားပြောဟောတော်မူခြင်းကို ပြု၍ ပုဏ္ဏား အဘယ်ကို ပြုသနည်းဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် ရှင်ဂေါတမ လယ်ယာကိုခုတ်ထွင်၏ ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် ပုဏ္ဏား ကောင်း၏။ အမှုကို ပြုလော့ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ကြွတော်မူ၏။ ဤနည်းဖြင့်လျှင် ဖုံးလွှမ်းသော ချုံသစ်ပင်တို့ကိုပယ်၍ လယ်ကို သုတ်သင်သောအခါ, လယ်ထွန်သောအခါ ကန်သင်းဖွဲ့သောအခါတို့၌ အဖန်တလဲလဲ ကြွတော်မူ၍ ထိုပုဏ္ဏားနှင့်တကွ ပြောဟောခြင်းကို ပြုတော်မူ၏။ နက်ဖြန်နေ့၌ကား ထိုပုဏ္ဏားသည် အို-အရှင်
ဂေါတမ ယနေ့ ငါ၏ ကောက်စိုက်မင်္ဂလာနေ့တည်း၊ ဤကောက်သည် ပြည့်စုံပါသည်ရှိသော် ရှင်ဂေါတမ အမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာအား အလှူကြီးကို လှူအံ့ ဟု ဆို၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဆိတ်ဆိတ် နေတော်မူသဖြင့် သည်းခံတော်မူ၍ ကြွသွားတော်မူ၏။
တဖန် တနေ့သ၌ ပုဏ္ဏားသည် ကောက်ကိုကြည့်လတ်သော် မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ထိုအရပ်သို့ ကြွတော်မူ၍ ပုဏ္ဏား အဘယ်ကို ပြုသနည်း ဟု မေးတော်မူလျှင် အို ရှင်ဂေါတမ ကောက်ကို ကြည့်၏ ဟု ဆိုလတ်သော် ပုဏ္ဏား ကောင်း၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ကြွတော်မူ၏။ ပုဏ္ဏားသည် ကြံ၏။ ရဟန်းဂေါတမသည် မပြတ်လာ၏။ မချွတ်လျှင် ဆွမ်းကိုအလိုရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါသည် ရဟန်းဂေါတမအား ဆွမ်းကိုလူအံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ အိမ်သို့သွားသောနေ့၌ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ထိုပုဏ္ဏားအိမ်သို့ ကြွတော်မူ၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားအား အကျွမ်းဝင်သည် ဖြစ်၏။
နောက်အဘို့၌ ကောက်မှည့်သည်ရှိသော် နက်ဖြန် လယ်ရိတ်အံ့ဟု နေ့ရက်မှတ်သားခြင်းကိုပြု၍ ပုဏ္ဏားအိပ်သည်ရှိသော် အစိရဝတီမြစ်ညာ၌ ညဉ့်သုံးယာမ်ပတ်လုံး ရှောက်ရွာမိုးသည် ရွာ၏။ ကြီးစွာသော မိုးဃ်းရေအယဉ်သည် လာလတ်၍ စပါးတကွမ်းစားမျှကိုလည်း မကြွင်းရအောင်ပြု၍ အလုံးစုံသောစပါးကို သမုဒြာသို့ မျှော၏။ ပုဏ္ဏားသည် ရေအယဉ်ကျသည်ရှိသော် စပါးပျက်စီးရာကို ကြည့်၍ မိမိကိုယ်အဖြစ်၌ မတည်နိုင်ရကား ကြီးစွာသော စိုးရိမ်ခြင်း နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ လက်ဖြင့်ရင်ကိုတီး၍ ငိုကြွေး မြည်တမ်းလျက် အိပ်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် မိုးသောက်ထအခါ စိုးရိမ်ခြင်းနှိပ်စက်သော ထိုပုဏ္ဏားကို မြင်တော်မူ၍ ပုဏ္ဏား၏ကိုးကွယ်ရာဖြစ်အံ့ဟု နက်ဖြန်နေ့၌ သာဝတ္ထိပြည်သို့ ဆွမ်းအလို့ငှါ ကြွတော်မူ၍ နံနက်အခါ ဆွမ်းခံရာမှ ဖဲခဲ့ပြီးသော် ရဟန်းတို့ကို ကျောင်းသို့စေတော်မူ၍ နောက်လိုက်ရဟန်းတပါးနှင့် ပုဏ္ဏားအိမ်တံခါးသို့ ကြွတော်မူ၏။
ပုဏ္ဏားသည် မြတ်စွာဘုရား ကြွတော်မူလာသောအဖြစ်ကို ကြား၍ စကားပြောဟောခြင်းငှါ၏ အဆွေ ရဟန်းဂေါမလာသည် ဖြစ်လတ်၏ ဟု ရအပ်သော သက်သာရာ ရှိသည်ဖြစ်၍ နေရာကို ခင်းစေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဝင်တော်မူ၍ ခင်းအပ်သောနေရာ၌ နေတော်မူလျက် ပုဏ္ဏား အဘယ့်ကြောင့် သင်သည် နှလုံးမသက်သာသနည်း၊ သင့်အား အဘယ်မချမ်းသာ ဖြစ်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၏။ အို-ရှင်ဂေါတမ အစိရဝတီမြစ်နား၌ ငါသည် သစ်ပင်တို့ကို ခုတ်ထွင်သောအခါမှစ၍ ပြုအပ်သောအမှုကို ရှင်ဂေါတမတို့သည် သိကုန်၏။ ငါသည် ဤကောက်တို့သည် ပြည့်စုံသည်ရှိသော် ရှင်ဂေါတမတို့အား လှူအံ့ဟု ကြံမိ၏။ ယခုအခါ အလုံးစုံသော ငါ၏စပါးကို ကြီးစွာသော မိုးဃ်းရေအယဉ်သည် မဟာသမုဒြာသို့ မျှော၏။ တစုံတခုမျှ ထိုစပါးသည် မကြွင်းပြီ၊ တလက်ဘက်မျှသော စပါးသည် မရှိပြီ၊ ထို့ကြောင့် ငါ့အား ကြီးစွာသော စိုးရိမ်ခြင်းသည် ဖြစ်၏ ဟု ဆို၏။
ပုဏ္ဏား အသို့နည်း၊ စိုးရိမ်သောသူအား ပျက်စီးလေပြီးသော စပါးသည် တဖန် ပြန်လာပြန်သလော ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အို အရှင်ဂေါတမ ဤသို့စိုးရိမ်သဖြင့် ပျက်စီးလေပြီးသော စပါးသည် တဖန် ပြန်လာခြင်းသည် မသင့် ဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏား ဤသို့ဖြစ်သည်ရှိသော် အဘယ့်ကြောင့် စိုးရိမ်ဘိသနည်း၊ ဤသတ္တဝါတို့အား ဥစ္စာစပါး မည်သည်ကား ဖြစ်သောအခါ ဖြစ်၏။ ပျက်သောအခါ ပျက်၏။ တစုံတခုသော သင်္ခါရအဖြစ်သို့ ရောက်သော မပျက်တရားမည်သည် မရှိ၊ မစိုးရိမ်လင့် ဟု ထိုပုဏ္ဏားကို မြတ်စွာဘုရားသည် ရွှင်လန်းစေတော်မူ၍ ထိုပုဏ္ဏားအား လျောက်ပတ်သော တရားကို ဟောတော်မူသည်ရှိသော် ကာမသုတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ ထိုသုတ်ကို ဟောတော်မူသောအဆုံး၌ သိသည်ဖြစ်၍လျှင် ပုဏ္ဏားသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုပုဏ္ဏားအား စိုးရိမ်ခြင်းမရှိသည်ကို ပြုတော်မူပြီးလျှင် နေရာမှထ၍ ကျောင်းတော်သို့ ကြွတော်မူ၏။
သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤအမည်ရှိသော စိုးရိမ်ခြင်း နှိပ်စက်သောပုဏ္ဏားကို စိုးရိမ်ခြင်းမရှိသည်ကို ပြုတော်မူ၍ သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်စေတော်မူ၏ ဟု မြိုအလုံးသည် သိ၏။ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကြကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ မြတ်စွာဘုရားသည် ပုဏ္ဏားနှင့်တကွ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြုတော်မူ၍ အကျွမ်းဝင်လျှင် ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် စိုးရိမ်ခြင်း နှိပ်စက်သော ပုဏ္ဏားအား တရားဟောတော်မူသဖြင့် ထိုပုဏ္ဏားကို စိုးရိမ်ခြင်း မရှိသည်ကို ပြုတော်မူ၍ သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်စေတော်မူ၏ ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သာ စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ဤပုဏ္ဏားအား စိုးရိမ်ခြင်း မရှိသည်ကို ပြုတော်မူသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ငါဘုရားသည် ဤပုဏ္ဏားအား စိုးရိမ်ခြင်း မရှိသည်ကို ပြုတော်မူဘူးပြီ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား သားနှစ်ယောက်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် သားတော်အကြီးအား အိမ်ရှေ့ပေးတော်မူ၏။ သားတော်အငယ်အား စစ်သူကြီးအရာကို ပေးတော်မူ၏။ နောက်အဘို့၌ ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီး နတ်ရွာလားတော်မူသည်ရှိသော် မှူးမတ်တော်တို့သည် နောင်တော်အိမ်ရှေ့မင်းအား ရာဇာဘိသေကကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့အား မင်းအဖြစ်ဖြင့် အလိုမရှိ၊ ညီတော်အား မင်းအဖြစ်ကို ပေးလေကုန် ဟု မိန့်တော်မူ၍ အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်တင်လျှောက်သော်လည်း ပယ်တော်မူ၍ ညီတော်အား အဘိသိက်သွန်းလေကုန်၊ ငါ့အား မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိ၊ အိမ်ရှေ့မင်း အစရှိသည်တို့ကိုလည်း အလိုမရှိ ဟု ပယ်တော်မူ၏။ ထိုသို့တပြီးကား ကောင်းမြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကို စားတော်မူလျက် နန်းတော်၌ နေတော်မူပါ ဟု တင်လျှောက်သော်လည်း ဤမြို့၌ ကိစ္စမရှိဟု ဆို၍ ဗာရာဏသီမြို့မှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် ပစ္စန္တရစ်သို့ သွားသဖြင့် သူဌေးတယောက်အိမ်ကိုမှီ၍ လက်အမှုကို လုပ်လျက်နေ၏။ ထိုပစ္စန္တရစ်သားတို့သည် နောက်အဘို့၌ ထိုသူ၏ မင်းသားအဖြစ်ကို သိကုန်၍ လက်အမှုကို မပြုစေကုန်၊ မင်းသား အခြံအရံဖြင့်သာလျှင် ထိုမင်းသားကို ခြံရံကုန်၏။
နောက်အဘို့၌ မင်းအမှုထမ်းတို့သည် ပစ္စန္တရစ်သို့ သွားကုန်၍ လယ်ပယ်အတိုင်းအရှည်ကို ယူခြင်းငှါ ထိုရွာသို့ ရောက်ကုန်၏။ သူဌေးသည် မင်းသားသို့ကပ်၍ အရှင့်သား အကျွန်ုပ်တို့သည် အရှင်မင်းသားကို မွေးကျွေးပါကုန်အံ့၊ ညီတော်မင်းကြီးအား မှာစာကို စေတော်မူ၍ အကျွန်ုပ်တို့အား အခွန်တော်ကို နုတ်တော်မူကုန်လော့ ဟု လျှောက်၏။ မင်းသားသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ကျွန်ုပ်သည် ဤအမည်ရှိသော သူဌေးအိမ်ကိုမှီ၍ နေ၏။ ထိုကြောင့် အကျွန်ုပ်တို့ကို ထောက်ပံ့သဖြင့် ထိုသူဌေးတို့အား အခွန်တော်ကို လွှတ်တော်မူပါ ဟု မှာစာကို စေလိုက်၏။ ညီတော် မင်းကြီးသည် ကောင်းပြီဟု ဆို၍ နောင်တော်ဆိုတိုင်း ပြုစေ၏။ ထိုအခါ ထိုမင်းသားကို အလုံးစုံသော ရွာ၌နေသော သူတို့သည်၎င်း, ဇနပုဒ်၌ နေသော သူတို့သည်၎င်း ကပ်ကုန်၍ အရှင်မင်းသား အကျွန်ုပ်တို့သည် အရှင်မင်းသားကိုသာလျှင် အခွန်ကိုဆက်ပါကုန်အံ့၊ အကျွန်ုပ်တို့အားလည်း အခွန်တော်ကို လွှတ်ပါစေကုန်လော့ ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုမင်းသားသည်လည်း ထိုသူတို့၏အကျိုးငှါ မှာစာကိုစေ၍ အခွန်တော်ကို လွှတ်စေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ထိုသူတို့သည် မင်းသားအားသာလျှင် အခွန်ကို ပေးကုန်၏။ ထိုအခါ မင်းသားအား များစွာသော လာဘ် ပူဇော် သက္ကာရသည် ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ထိုမင်းသားအား လောဘတဏှာသည် အားကြီးသည်ဖြစ်၏။ ထိုမင်းသားသည် နောက်အဘို့၌ အလုံးစုံသော ဇနပုဒ်ကို တောင်း၏။ အိမ်ရှေ့မင်းအဖြစ်ကို တောင်း၏။ ညီတော်မင်းကြီးသည် နောင်တော်အား တောင်းတိုင်းသာလျှင် ပေး၏။ ထိုမင်းသားသည် တဏှာလောဘ ပွားသည်ရှိသော် အိမ်ရှေ့မင်း အဖြစ်၌လည်း မရောင့်ရဲသည်ဖြစ်၍ မင်းအဖြစ်ကို ယူအံ့ဟု ဇနပုဒ်သားအပေါင်း ခြံရံလျက် ထိုဗာရာဏသီမြို့သို့ သွားပြီးလျှင် မြို့အပ၌နေ၍ ငါ့အား မင်းအဖြစ်ကိုတည်း ပေးမည်လော၊ စစ်ကိုတည်း ထိုးမည်လော ဟု ညီတော်မင်းကြီးအား မှာစာကို စေလိုက်၏။
ညီတော် မင်းကြီးသည် ကြံ၏။ ဤသူမိုက်သည် ရှေး၌ မင်းအဖြစ် အစရှိသည်တို့ကို ပယ်ပြီး၍ ယခုအခါ စစ်ထိုးသဖြင့် ယူအံ့ဟုဆို၏။ အကယ်၍ ငါသည် စစ်ထိုးသဖြင့် ထိုသူမိုက်ကို သတ်အံ့၊ ငါ့အား ကဲ့ရဲ့ခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါ့အား မင်းအဖြစ်ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် နောင်တော်အား စစ်ထိုးသဖြင့် ကျွန်ုပ်အလိုမရှိ၊ မင်းအဖြစ်ကိုယူလော့ ဟု စေလိုက်၏။ ထိုမင်းသားသည် မင်းအဖြစ်ကို ယူပြီးလျှင် ညီတော်အား အိမ်ရှေ့မင်းအဖြစ်ကို ပေး၏။ ထိုအခါမှစ၍ မင်းဖြစ်လျက် တဏှာ၏ နိုင်ငံသို့ လိုက်ရကား တပြည်တည်းဖြင့် မရောင့်ရဲသည်ဖြစ်၍ နှစ်ပြည် သုံးပြည်တို့ကို တောင့်တ၍ လောဘ၏အဆုံးကို မမြင်။
ထိုအခါ သိကြားနတ်မင်းသည် လူ့ပြည်၌ အဘယ်သူတို့သည် မိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးကုန်သနည်း၊ ဒါန အစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြုကုန်သနည်း၊ အဘယ်သူသည် တဏှာနိုင်ငံသို့ လိုက်ကုန်သနည်း ဟု ကြည့်လတ်သော် ထိုမင်းမိုက်သည် တဏှာနိုင်ငံသို့ လိုက်သောအဖြစ်ကို သိ၍ ဤမင်းမိုက်သည် ဗာရာဏသီ မင်းအဖြစ်ဖြင့် မရောင့်ရဲနိုင်၊ ထိုမင်းမိုက်ကို ငါသည် သင်အံ့ ဟုကြံ၍ လုလင်၏အသွင်ဖြင့် မင်းအိမ်တံခါး၌ ရပ်၍ ဥပါယ်တမျဉ်၌ လိမ်မာသော လုလင်တယောက်သည် တံခါး၌ရပ်၏ ဟု ကြားစေ၍ ဝင်စေလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဝင်၍ မင်းကို အောင်ဆုပေးလျက် အဘယ်အကြောင်းကြောင့် လာသနည်းဟု ဆိုလတ်သော် မြတ်သောမင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးတို့အား အနည်းငယ်သော တင်လျှောက်ဘွယ်သည် ရှိ၏။ ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ်ကို အလိုရှိပါ၏ ဟု ဆို၏။ ထိုဆိုသောခဏ၌ သိကြားမင်း၏ အာနုဘော်ဖြင့် လူတို့သည် ဖဲကုန်၏။ ထိုအခါ မင်းကို လုလင်သည် မြတ်သောမင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် ဝပြောစည်ပင်ကုန်သော ပြွမ်းသော လူရှိကုန်သော ပြည့်စုံသော စစ်သည်ဗိုလ်ပါ ဆင်ယာဉ်မြင်းယာဉ်ရှိကုန်သော သုံးမြို့တို့ကို မြင်၏။ အကျွန်ုပ်သည် မိမိအစွမ်းဖြင့် ထိုသုံးပြည်တို့ကိုယူ၍ ဆက်ပါအံ့၊ ကြာမြင့်စွာမပြုမူ၍ လျင်စွာသွားခြင်းငှါ သင့်၏ ဟု လျှောက်၏။ တဏှာနိုင်ငံသို့ လိုက်သော ထိုမင်းသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ သိကြားမင်း၏ အာနုဘော်ကြောင့် သင်သည် အဘယ်သူနည်း အဘယ်အရပ်မှလာသနည်း, သင့်အား အဘယ်ကို ရခြင်းငှါ သင့်သနည်းဟု မမေးမိ၊ ထိုသိကြားမင်းသည်လည်း ဤမျှကိုသာ ဆို၍ တာဝတိံသာနတ်ပြည်သို့ သွားလေ၏။
မင်းသည် အမတ်တို့ကိုခေါ်၍ တယောက်သော လုလင်သည် ငါတို့အား သုံးပြည်ထောင်ကိုယူ၍ ပေးအံ့ဟု ဆို၏။ အမတ်တို့ ထိုလုလင်ကို ခေါ်ချေကုန်၊ မြို့၌ စည်လည်စေ၍ ဗိုလ်ပါအပေါင်းကို စုဝေးကြကုန်၊ ကြာမြင့်ခြင်းကို မပြုမူ၍ သုံးပြည်ထောင်တို့ကို ယူကုန်အံ့ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး အသို့နည်း၊ အရှင်မင်းကြီးတို့သည် ထိုလုလင်အား ပူဇော် သက္ကာရကို ပြုတော်မူ၏လော, နေရာအရပ်ကိုလည်း မေးတော်မူ၏လော ဟု လျှောက်လတ်သော် ပူဇော်သက္ကာရကိုလည်း ငါမပြုမိ၊ နေရာအရပ်ကိုလည်း ငါ မမေးမိ၊ သွားချေကုန်၊ ထိုလုလင်ကို စုံစမ်းကြကုန်၊ သုံးပြည်ထောင်တို့ကို ယူကုန်အံ့ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုအမတ်တို့သည် မြတ်သောမင်းကြီး အလုံးစုံသော ဗာရာဏသီပြည်၌ လုလင်ကို မမြင်ပါကုန် ဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။
ထိုစကားကို ကြားသဖြင့် မင်းသည် နှလုံးမသာသည်ဖြစ်၍ သုံးပြည်ထောင်သော မင်းအဖြစ်၌ များစွာသော စည်းစိမ်အခြံအရံမှ ယုတ်၏။ ငါသည် ရိက္ခာစားနပ်ကို မပေးမိ၊ နေရာအရပ်ကိုလည်း မမေးမိ၊ ထို့ကြောင့် ငါ့အား အမျက်ထွက်၍ မလာသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ထိုမင်းသည် အဖန်တလဲလဲ ကြံ၏။ ထိုအခါ လောဘနိုင်ငံသို့လိုက်သော ထိုမင်း၏ကိုယ်၌ ပူပန်ခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ကိုယ်အလုံး ပူလောင်သည်ရှိသော် ရင်သည် ခြောက်တပ်၍ ဝမ်းသွေးကျသော အနာသည်ဖြစ်၏။ တလုပ်သောထမင်းသည် ဝင်အံ့၊ ထိုထမင်းလုပ်သည် အန်၏။ ဆေးသမားတို့သည် ဆေးကုခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ မင်းသည် အလွန် ပင်ပန်း၏။ ထိုအခါ မင်းကြီး နာသောအဖြစ်သည် တိုင်းပြည်အလုံး၌ ထင်ရှား၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် တက္ကသိုလ်ပြည်မှ အလုံးစုံသော အတတ်တို့ကိုသင်၍ ဗာရာဏသီပြည်၌ မိဘတို့၏ထံသို့ လာလတ်သည်ရှိသော် ထိုအကြောင်းကိုကြား၍ ငါသည်ဆေးကုအံ့ဟု ကြံ၍ မင်းထံသို့သွားသဖြင့် တယောက်သော လုလင်သည် အရှင်မင်းကြီးတို့ကို ဆေးကုအံ့သောငှါ လာ၏ ဟု ကြားစေ၏။
မင်းသည် အလွန်ကြီးကုန်သော ဒိသာ ပါမောက္ခဖြစ်ကုန်သော ဆေးသမားတို့သည်လည်း ငါ့ကို ကုစားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်ဘဲလျက် လုလင်ပျိုသည် အသို့တတ်နိုင်အံ့နည်း၊ ထို့ကြောင့် ထိုလုလင်ကို ရိက္ခာပေး၍သာ လွှတ်လိုက်ကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ လုလင်သည် ငါ့အား ဆေးကုသဖြင့် ဆေးခကို အလိုမရှိ၊ ငါသည် ကုပါအံ့၊ ထို့ကြောင့် သက်သက်သော ဆေးဘိုးမျှကို ပေးပါလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် ခေါ်စေ၏။ ထိုလုလင်သည် မင်းကိုမြင်၍ မြတ်သောမင်းကြီး ကြောက်တော်မမူလင့်၊ အကျွန်ုပ်သည် အရှင်မင်းကြီးအား ကုပါအံ့၊ စင်စစ်သော်ကား အကျွန်ုပ်အား အနာဖြစ်ကြောင်းကို ကြားတော်မူပါလော့ ဟု ဆို၏။ မင်းသည် ထိုလုလင်ကို ရှက်သည်ဖြစ်၍ ထိုအနာ၏ ဖြစ်ကြောင်းဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း၊ ဆေးကိုသာကုလော့ ဟု ဆို၏။
မြတ်သောမင်းကြီး ဆေးသမားတို့ မည်သည်ကား ဤအနာသည် ဤအကြောင်းကို မှီ၍ ဖြစ်၏ဟု သိ၍လျှင် ထိုအနာအားလျော်သော ဆေးကို ပြုရကုန်၏ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် မင်းသည် အမောင် ကောင်းပြီဟု အနာ၏ ဖြစ်ကြောင်းကို ပြောသည်ရှိသော်၊ လုလင်တယောက်သည် လာလတ်၍ သုံးပြည်ထောင်တို့၌ မင်းအဖြစ်ကို ယူ၍ပေးအံ့၊ ဤသို့ အစရှိသည်တို့ကိုဆို၍ အလုံးစုံကို ပြော၏။ အမောင် ငါ့အား ဤတဏှာကိုမှီ၍ အနာဖြစ်၏။ အကယ်၍ ဆေးကုခြင်းငှါ တတ်နိုင်အံ့၊ ကုလော့ ဟု ဆို၏။ မြတ်သောမင်းကြီး အသို့နည်း၊ စိုးရိမ်သဖြင့် သုံးပြည်ထောင်ကို ရခြင်းငှါ တတ်နိုင်မည်လော ဟု ဆိုသည်ရှိသော်- အမောင် မတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။ ဤသို့ဖြစ်လျက် အဘယ့်ကြောင့် စိုးရိမ်သနည်း၊ မြတ်သောမင်းကြီး ထိုစကားသည် မှန်၏။ အလုံးစုံသာလျှင် ဖြစ်သော သက်ရှိသက်မဲ့ဝတ္ထု မိမိကိုယ်ကို အစပြု၍ စွန့်ပစ်၍ သွားအပ်၏။ လေးပြည်ထောင်တို့၌ မင်းအဖြစ်ကိုယူ၍လည်း အရှင်မင်းကြီးသည် တပြိုင်နက်လျှင် ထမင်းလေးခွက်တို့ကို စားတော်မူနိုင်မည်လာ, အိပ်ရာလေးခုတို့၌ အိပ်နိုင်မည်လော, လေးစုံသော အဝတ်တန်ဆာတို့ကို ဆင်ဝတ်နိုင်မည်လော၊ လောဘနိုင်ငံသို့ လိုက်ခြင်းမည်သည် မသင့်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဤတဏှာမည်သည်ကား ပွားသည်ရှိသော် အပါယ်လေးဘုံတိုမှလွတ်ခြင်းငှါမပေး ဟု ဆို၍ ထိုမင်းကို ဘုရားလောင်းသည် ဆုံးမ၍ ထိုနောက်မှ မင်းအား တရားဟောလိုရကား-
အဒ္ဓါ ပီတိမနော ဟောတိ၊ လဒ္ဓါ မစ္စော ယဒိစ္ဆတိ။
တတော နံ အပရံ ကာမေ၊ ဃမ္မေ တဏှံဝ ဝိန္ဒတိ။
ဧဝံ မန္ဒဿ ပေါသဿ၊ ဗာလဿ အဝိဇာနတော။
ဘိယျာ တဏှာ ပိပါသာ စ၊ ဝဍ္ဎမာနဿ ဝဍ္ဎတိ။
ဒတွာ စ နာလ မေတဿ၊ ဣတိ ဝိဒွါ သမံ စရေ။
သ သာဂရန္တံ မဟိ မာဝသန္တော။
ဩရံ သမုဒ္ဒဿ အတိတ္တိရူပေါ၊
ပါရံ သမုဒ္ဒဿပိ ပတ္ထယေထ။
တတော နိဝတ္တာ ပဋိက္ကမ္မ ဒိသွာ၊
တေ ဝေ သုတိတ္တာ ယေ ပညာယ တိတ္တာ။
ပညာယ တိတ္တံ ပုရိသံ၊ တဏှာ န ကုရုတေ ဝသံ။
သမုဒ္ဒမတ္တော ပုရိသော၊ န သော ကာမေဟိ တပ္ပတိ။
ယံ ယံ ဇဟတိ ကာမာနံ၊ တန္တံ သမ္ပဇ္ဇတေ သုခံ။
သဗ္ဗဉ္စေ သုခမိစ္ဆေယျ၊ သဗ္ဗေ ကာမေ ပရိစ္စဇေ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကာမံ၊ ဝတ္ထုကာမကို။ ကာမယမာနဿ၊ တောင့်တသော။ တဿ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်အား။ တံ၊ ထိုဝတ္ထုကာမသည်။ စေ၊ အကယ်၍။ သမိဇ္ဈတိ၊ ပြည့်စုံအံ့။ မစ္စော၊ သတ္တဝါသည်။ ယံ၊ အကြင်ဝတ္ထုကို။ ဣစ္ဆတိ၊ အလိုရှိအံ့။ တံ၊ ထိုဝတ္ထုကို။ လဒ္ဓါ၊ ရသည်ရှိသော်။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ ပီတိမနော၊ နှစ်လိုသောစိတ်ရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၈။ ကာမံ၊ ဝတ္ထုကာမကို။ ကာမယမာနဿ၊ တောင့်တသော။ တဿ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်အား။ တံ၊ ထိုဝတ္ထုကာမသည်။ စေ၊ အကယ်၍။ သမိဇ္ဈတိ၊ ပြည့်စုံအံ့။ တတော၊ ထိုအခါမှ။ အပရံ၊ နောက်၌။ ဃမ္မေ-၈ိမှကာလေ၊ နေ့အခါ၌။ ပါနီယ-ပိပါသံ၊ ရေမွတ်ခြင်းကို။ လဘတိ ဣဝ၊ ရသကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ဘိယျော၊ ရှေးထက်အလွန်။ ကာမေ၊ ကိလေသာကာမဟု ဆိုအပ်သော။ တဏှံ၊ တဏှာကို။ ဝိန္ဒတိ၊ ရ၏။
၃၉။ ဂဝံ၊ နွားအပေါင်းတို့တွင်။ ဝဍ္ဎမာနူ၊ ပွားသော။ သိင်္ဂိနော၊ ဦးချိုရှိသောနွား၏။ သိင်္ဂံ၊ ဦးချိုသည်။ ဝဍ္ဎတိ ဣဝ၊ ပွားသကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ မန္ဒဿ၊ ပညာနုန့်သော။ အဝိဇာနတော၊ မသိသော။ ဗာလဿ၊ မိုက်သော။ ဝဍ္ဎမာနဿ၊ အသားအရေပွားသော။ ပေါသဿ၊ သတ္တဝါအား။ ဘိယျော၊ လွန်စွာ။ တဏှာ စ၊ မရသေးသော ကာမကို တောင့်တသော တဏှာသည်၎င်း။ ပိပါသာ စ၊ ရပြီးသော ကာမကို သုံးဆောင်လိုသော တဏှာသည်၎င်း။ ဝဍ္ဎတိ၊ ပွား၏။
၄၀။ ပထဗျာ၊ မြေ၌။ သာလိယဝကံ၊ သလေးခင်း, မုယောခင်းကို၎င်း။ ဂဝဿံ၊ နွားမြင်းကို၎င်း။ ဒါသပေါရိသံ၊ ကျွန်အမှုလုပ်သောသူကို၎င်း။ ဒတွာ စ၊ ပေး၍လည်း။ ဧတဿ၊ ထိုတဏှာနိုင်ငံသို့ လိုက်သောသူအား။ နာလံ၊ အလိုမပြည့်နိုင်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝိဒွါ၊ သိ၍။ သမံ၊ မျှတ ညီညွတ်သောအကျင့်ကို။ စရေ၊ ကျင့်ရာ၏။
၄၁။ ရာဇာ၊ ရေမြေ့သေဌ်နင်း ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ ပထဝိံ၊ မြေကို။ ပသယှ၊ နှိပ်စက်၍။ သ-သာဂရန္တံ၊ သမုဒြာအဆုံးရှိသော။ သမုဒ္ဒဿ၊ သမုဒြာ၏။ ဩရံ၊ အတွင်းဖြစ်သော။ မဟိံ၊ မြေကို။ ဝိဇိတွာ၊ အောင်ပြီး၍။ အာဝသန္တော၊ နေသော်လည်း။ အတိတ္တရူပေါ၊ မရောင့်ရဲသော သဘောရှိသည်ဖြစ်၍။ သမုဒ္ဒဿ၊ သမုဒြာ၏။ ပါရံပိ၊ ကမ်းတဘက်ကိုလည်း။ ပတ္ထယေထ၊ တောင့်တရာ၏။
၄၂။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ အနုဿရံ- အနုဿရန္တော၊ အောက်မေ့သော။ ယော စ၊ အကြင်သူသည်လည်း။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ တိတ္တိံ၊ ရောင့်ရဲခြင်းကို။ နာဇ္ဈဂါ၊ မရနိုင်။ တတော၊ ထိုကာမဂုဏ်မှ။ နိဝတ္တာ၊ နစ်၍။ ပဋိက္ကမ္မ၊ ကိုယ်ဖြင့်ဖဲ၍။ အာဒီနဝံ၊ အပြစ်ကို။ ဒိသွာ၊ ဉာဏ်ဖြင့်မြင်၍။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ ပညာယ၊ ပညာဖြင့်။ တိတ္တာ၊ ပြည့်ကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ သုတိတ္တာ၊ ကောင်းစွာ ပြည့်ကုန်၏။
၄၃။ ပညာယ၊ ပညာဖြင့်။ တိတ္တိနံ၊ ပြည့်သောသူသည်။ သေဋ္ဌံ၊ မြတ်၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ ကာမေဟိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့်။ န တပ္ပတိ၊ မပူပန်။ ပညာယ၊ ပညာဖြင့်။ တိတ္တံ၊ ပြည့်သော။ ပုရိသံ၊ ပုဂ္ဂိုလ်ကို။ တဏှာ၊ တဏှာသည်။ ဝသံ၊ မိမိအလိုသို့။ န ကုရုတေ၊ မလိုက်စေနိုင်။
၄၄။ ကာမာနံ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ အပစိနေထေဝ၊ ဖျက်ဆီးရာသည်သာတည်း။ အပ္ပိစ္ဆာ၊ အလိုနည်းသည်။ အလောလုပေါ၊ မလျှပ်ပေါ်သည်။ အဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။ သမုဒ္ဒမတ္တော၊ သမုဒြာနှင့်တူသော ပညာရှိသော။ သော ပုရိသော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ကာမေဟိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့်။ န တပ္ပတိ၊ မပူပန်။
၄၅။ ရထကာရော၊ သားရေနယ်သမားသည်။ စမ္မဿ၊ သားရေ၏။ ဥပါဟနံ၊ ဘိနပ်ကို။ ပရိကန္တံ-ပရိကန္တန္တော၊ ဖြတ်သည်ဖြစ်၍။ ဇဟတိ ဣဝ၊ စွန့်သကဲ့သို့။ ကာမာနံ၊ ကာမဂုဏ်တို့၏။ ယံယံ၊ အကြင်အကြင် အဘို့ကို။ ဇဟတိ၊ စွန့်၏။ တံတံ-တေန တေန၊ ထိုထိုသို့သောအဘို့ဖြင့်။ သုခံ၊ ချမ်းသာသည်။ သမ္ပဇ္ဇတေ၊ ပြည့်စုံ၏။ သဗ္ဗမ္ပိ၊ အလုံးစုံသာလျှင် ဖြစ်သော။ သုခံ၊ ချမ်းသာကို။ ဣစ္ဆေယျ၊ အကယ်၍ အလိုရှိငြားအံ့။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ပရိစ္စဇေ၊ စွန့်ရာ၏။
ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူသော ဘုရားလောင်းအား မင်း၏ထီးကိုအာရုံပြု၍ ဩဒါတကသိုဏ်းလျှင် အာရုံရှိသော ဈာန်သည် ဖြစ်၏။ မင်းသည်လည်း အနာမရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုမင်းသည်လည်း နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ နေရာမှ ထပြီးလျင် ဤမျှလောက်ကုန်သော ဆေးသ္မားကြီးတို့သည် ကုစားခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ပညာရှိသော လုလင်ငယ်သည်ကား မိမိ၏ ပညာများသောကြောင့် ကာမဂုဏ်တို့၏ အထူးထူးသောအပြစ်ကို ပြ၏ဟု ဆို၍ ထိုလုလင်နှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-
သာ ဟောန္တိ သဟဿိယော။
ပဋိဂ္ဂဏှ မဟာဗြာဟ္မေဖ
သာမေ တံ တဝ ဘာသိတံ။
ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၆။ မဟာဗြာဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏားမြတ်။ တေ၊ သင်ပုဏ္ဏားမြတ်သည်။ ဘာသိတာ၊ ဟောအပ်ကုန်သော။ သဗ္ဗာ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ အဋ္ဌဂါထာ၊ ရှစ်ဂါထာတို့သည်။ သဟဿိယော၊ တထောင်စီ ထိုက်ကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ အဋ္ဌသဟဿာနိ၊ အသပြာ ရှစ်ထောင်တို့ကို။ ပဋိဂ္ဂဏှ၊ ခံယူပါလော့။ တဝ၊ သင်၏။ ဘာသိတံ၊ ဆိုအပ်သော။ ဧတံ၊ ဤစကားသည်။ သာဓု၊ ကောင်းပေစွ။
မင်းကြီးဆိုသော ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည်-
သတေဟိ နဟုတေဟိ ဝါ။
ပစ္ဆိမံ ဘာသတော ဂါထံ၊
ကာမေ မေ န ရတော မနော။
ဟူသော တဆယ့်တခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သဟဿေဟိ ဝါ၊ တထောင်တို့ကို၎င်း။ သတေဟိ ဝါ၊ တရာတို့ကို၎င်း။ နဟုတေဟိ ဝါ၊ တသောင်းတို့ကို၎င်း။ န အတ္တာ၊ အလိုမရှိ။ ပစ္ဆိမံ၊ နောက်ဆုံးဖြစ်သော။ ဂါထံ၊ ရထကာရောဝ စမ္မဿ အစရှိသော ဂါထာကို။ ဘာသတော၊ ဟောသော။ မေ၊ ငါ၏။ မနော၊ စိတ်သည်။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်၌။ န ရတော၊ မမွေ့လျော်။
မင်းသည်လည်း အတိုင်းထက်အလွန် နှစ်သက်၍ ဘုရားလောင်းကို ချီးမွမ်းလိုရကား-
သဗ္ဗလောကံ ဝိဒူ မုနိ။
သော ဣမံ တဏှံ ဒုက္ခ ဇနနိံ၊
ပရိဇာနာတိ ပဏ္ဍိတော။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၈။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ ယော မာဏဝကော၊ အကြင်လုလင်ငယ်သည်။ ဒုက္ခဇနနိံ၊ အလုံးစုံသော ဝဋ်ဆင်းရဲကို ဖြစ်စေတတ်သော။ ဣမံ တဏှံ၊ ဤတဏှာကို။ ပရိဇာနာတိ၊ ပိုင်းခြား၍ သိ၏။ သဗ္ဗလောကဝိဒူ၊ အလုံးစုံသောလောကကို သိသော။ မုနိ၊ အကျိုးအကြောင်းကို သိသော။ သော အယံ မာဏဝကော၊ ထိုလုလင်ငယ်သည်။ ဘဒြကော ဝတ၊ ကောင်းပေစွတကား။
ဘုရားလောင်းသည်လည်း မြတ်သောမင်းကြီး မမေ့မလျော့ တရားကို ကျင့်တော်မူလော့ဟု မင်းကို ဆုံးမပြီးလျှင် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ဟိမဝန္တာသို့သွား၍ ရသေ့ရဟန်းပြုသဖြင့် အသက်ထက်ဆုံး တည်၍ ဗြဟ္မဝိဟာရတရားလေးပါးကို ပွားစေသဖြင့် မယုတ်သော ဈာန်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဤသို့လျှင် ရှေး၌လည်း သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် ဤပုဏ္ဏားအား စိုးရိမ်ခြင်းမရှိသည်ကို ပြုတော်မူဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဤပုဏ္ဏားသည် ထိုအခါ တဏှာနိုင်ငံသို့ လိုက်သော မင်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ပညာရှိသော လုလင်ငယ် ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ရောင့်ရဲနိုင်မှ၊ ချမ်းသာရ၊ မုချမင်္ဂလာ
လေးခုမြောက်သော ကာမဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒွါဒသကနိပါတ်
၅။ ဇနသန္ဓဇာတ်
ကောင်းမှုမှန်သမျှ မမေ့မလျော့ ကျင့်သင့်ကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဒသခလု အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဇနသန္ဓဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ကောသလ မင်းကြီးအား ဆုံးမတော်မူခြင်းငှါ ဟောတော်မူ၏။
ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ အခါတပါး၌ ကောသလမင်းကြီးသည် အစိုးရခြင်းမာန်ယစ်သဖြင့် ကိလေသာဟူသော မွေ့လျော်ခြင်း၏ ချမ်းသာကို မှီသည်ဖြစ်၍ တရားဆုံးဖြတ်ခြင်းကိုလည်း မဖြစ်စေ၊ ဘုရားအား ခစားခြင်းကိုလည်းမေ့လျော့၏။ ထိုကောသလ မင်းကြီးသည် တနေ့သ၌ မြတ်စွာဘုရားကို အောက်မေ့၍ မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးအံ့ဟု နံနက်စာ စားပြီးသော် မြတ်သောရထားကိုစီး၍ ကျောင်းတော်သို့ သွားပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုး၍နေ၏။
ထိုအခါ ကောသလမင်းကြီးကို မြတ်စွာဘုရားသည် မြတ်သောမင်းကြီး အဘယ့်ကြောင့် ကြာမြင့်စွာ မမြင်သနည်း ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်တို့အား အမှုကိစ္စ များသောကြောင့် အရှင်ဘုရားအား ခစားခြင်းငှာ အခွင့်သည် မဖြစ်နိုင်ပါ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး ငါကဲ့သို့သော အဆုံးအမကို ပေးတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အဦးဖြစ်သောကျောင်း၌ နေတော်မူလျက် ရှင်မင်းကြီးအား မေ့လျော့ခြင်းငှါ မသင့်၊ ပြည်ထဲအရှင်မင်းမည်သည်ကား ဆယ်ပါးသော ရာဇကိစ္စတို့၌ မမေ့မလျော့သဖြင့် တိုင်းပြည်သူတို့၌ မိဘနှင့်တူသဖြင့် အဂတိလေးပါးသို့ လိုက်ခြင်းကိုပယ်၍ မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးတို့၌ တည်အပ်ကုန်၏။ စင်စစ်သော်ကား ငါဘုရားသည် ဆုံးမတော်မူသည်ဖြစ်၍ ရှင်မင်းကြီးသည် တရားနှင့်အညီ အကြင်မင်းပြု၏။ ထိုတရားနှင့်အညီ မင်းပြုခြင်းသည်အံ့ဘွယ်မရှိသေး၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ဆုံးမတတ်သောဆရာ မရှိသော်လည်း မိမိ၏ ပကတိအားဖြင့် သုံးပါးအပြားရှိသော သုစရိုက်တရား၌တည်၍ လူများအပေါင်းအား တရားဟော၍ နတ်ပြည်ခရီးကို ပြည့်စေကုန်လျက် သွားဘူးကုန်ပြီ ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုကောသလ မင်းကြီးသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... မြတ်သောမင်းကြီး လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ မိဖုယားကြီးဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ဇနသန္ဓမင်းသား-ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုအခါ အရွယ်ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်မှ အလုံးစုံသော အတတ်တို့ကိုသင်၍ လာသောအခါ ဘုရားလောင်းအား ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် အလုံးစုံသော နှောင်အိမ်တို့ကို သုတ်သင်စေ၍ အိမ်ရှေ့အရာ နှင်းတော်မူ၏။
ထိုဘုရားလောင်း ဇနသန္ဓမင်းသားသည် နောက်အဘို့၌ ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် နတ်ရွာစံတော်မူသဖြင့် မင်းအဖြစ်၌ တည်၍ မြို့တံခါး လေးမျက်နှာတို့၌၎င်း, မြို့လယ်၌၎င်း, နန်းတော် တံခါး၌၎င်း, ဤသို့ ခြောက်ဆောင်သော အလှူတင်းကုပ်တို့ကို ဆောက်စေ၍ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း ခြောက်သိန်းသော ဥစ္စာတို့ကိုစွန့်သဖြင့် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံးကို ချောက်ချားစေ၍ အလှူကြီးကို လှူတော်မူလျက် နှောင်အိမ်တို့ကို အမြဲ ဟင်းလင်းဖွင့်သည်ကို ပြုစေပြီးလျှင် တရားဘဏ္ဍာတိုက်ကို သုတ်သင်စေ၍ သင်္ဂဟတရားလေးပါးတို့ဖြင့် လူအပေါင်းတို့ကို သင်္ဂြိုဟ်တော်မူလျက် ငါးပါးသောသီလ, ရှစ်ပါးသောသီလကို စောင့်ရှောက် ဆောက်တည်လျက် တရားနှင့်အညီ မင်းပြုတော်မူ၏။ အကြား အကြား၌လည်း တိုင်းပြည်သူတို့ကို စည်းဝေးစေ၍ အလှူပေးကြကုန်၊ သီလဆောက်တည်ကြကုန်၊ ဘာဝနာကို ပွားစေကြကုန်၊ တရားနှင့်အညီ အမှုကို၎င်း, ရောင်းဝယ်ခြင်းကို၎င်း ယှဉ်ကြကုန်၊ ငယ်သောအခါကလျှင် အတတ်ပညာ သင်ကြကုန်၊ ဥစ္စာကို ဖြစ်စေကုန်၊ စဉ်းလဲသော သက်သေအမှုကို၎င်း, ဂုံးတိုက်ဂုံးချောသော စကားဆိုခြင်းကို၎င်း မပြုကြကုန်လင့်၊ ကြမ်းတန်း ကြမ်းကြုတ်သည် မဖြစ်ကြကုန်လင့်၊ မိဘဘို့အား ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးခြင်းဝတ်ကို ဖြည့်ကြကုန်၊ အမျိုး၌ ကြီးသောသူတို့အား အရိုအသေပြုကြကုန်ဟု တရားဟော၍ လူများအပေါင်းကို သုစရိုက်တရား၌ တည်စေတော်မူ၏။
ထိုဘုရားလောင်းသည် တနေ့သ၌ ပန္နရသီ ဥပုသ်နေ့အခါ ဥပုသ်ဆောက်တည်သည်ဖြစ်၍ လူများအား လွန်စွာ စီးပွားချမ်းသာအကျိုးငှာ တရားဟောအံ့ဟု ကြံ၍ မြို့၌ စည်လည်စေပြီးလျှင် မိမိ၏ ကိုယ်လုပ်မောင်းမတို့ကို အစပြု၍ အလုံးစုံသော ပြည်သူအပေါင်းတို့ကို စည်းဝေးစေပြီးလျှင် မင်းယင်ပြင်၌ တန်ဆာဆင်၍ တန်ဆာဆင်သော ရတနာမဏ္ဍပ်လယ်၌ ကောင်းစွာ ခင်းအပ်သော ရာဇပလ္လင်၌ နေတော်မူ၍ အို- ပြည်သူအပေါင်းတို့ သင်တို့အား အလိုရှိအပ်သော တရားတို့ကို ဟောအံ့၊ မမေ့မလျော့သဖြင့် ညွတ်သောနား ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ရိုသေစွာ နာကြကုန် ဟု ဆို၍ တရားတော်ကို ဟောတော်မူ၏။
သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သစ္စာဖြင့်ထုံအပ်သော ရတနာ ခံတွင်းတော်ကို ဖွင့်လှစ်တော်မူ၍ ထိုတရားတော်ကို သာယာစွာသော အသံတော်ဖြင့် ကောသလမင်းကြီးအား ထင်စွာ ပြုတော်မူလိုသည်ဖြစ်၍-
သ ပစ္ဆာ မနုတပ္ပတိ၊ ဣစ္စေဝါဟ ဇနသန္ဓော။
န ပုဗ္ဗေ ဓနမေသိဿံ၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။
ကိစ္ဆာ ဝုတ္တိ အသိပ္ပဿ၊ ဣတိ ပစ္ဆာနုတပ္ပတိ။
စဏ္ဍာ စ ဖရုသော စာပိ၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။
ဘူတာနံ နာပစာယိဿံ၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။
ပရဒါရံ အသေဝိဿံ၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။
န ပုဗ္ဗေ အဒဒံ ဒါနံ၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။
ပဟုသန္တော န ပေါသိဿံ၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။
ပိတရံ အတိမညိဿံ၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။
န ပုဗ္ဗေ ပယိရုပါသိဿံ၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။
န ပုဗ္ဗေဝ တပေါ စိဏ္ဏော၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။
ကရံ ပုရိသကိစ္စာနိ၊ သ ပစ္ဆာ နာနုတပ္ပတိ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၄၉။ မာရာဇ၊ မြတ်သော ကောသလမင်းကြီး။ ဒသ၊ ဆယ်ပါးကုန်သော။ ယာနိ ဣမာနိ ဌာနာနိ၊ အကြင်အကြောင်းတို့ကို။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ အကရိတွာ၊ မပြုသည်ရှိသော်။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ အနုတပ္ပတိ၊ စိုးရိမ်ရတတ်၏။ ဣတိ-ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇနသန္ဓော၊ ဇနသန္ဓမင်းသည်။ အာဟ ခလု၊ ဟောသတတ်။
၅၀။ လဒ္ဓံ၊ ရအပ်သော။ ဝိတ္တံ၊ ဥစ္စာကို။ အလဒ္ဓါ၊ မရသည်ရှိသော်။ တပ္ပတိ၊ စိုးရိမ်ရတတ်၏။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ အသမုဒါနိတံ၊ မဆည်းပူးမိလေ။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးငယ်သောအခါ၌။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ န ဧသိဿံ၊ ငါမရှာမိလေ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောင် အိုသောအခါ၌။ အနုပ္ပတိ၊ စိုးရိမ် ပူပန်ရတတ်၏။
၅၁။ ပုရေသန္တံ၊ ရှေးငယ်သောအခါ၌။ မယာ၊ ငါသည်။ သကျရူပံ၊ အလုံးစုံသော ဆင်စီး မြင်းစီးအစရှိသော။ သိပ္ပံ၊ အတတ်ကို။ န သိက္ခိတံ၊ မသင်မိလေ။ အသိပ္ပဿ၊ အတတ်မရှိသောသူအား။ ဝုတ္တိ၊ အသက်မွေးခြင်းသည်။ ကိစ္ဆာ၊ ငြိုငြင်ဆင်းရဲ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောင် အိုသောအခါ၌။ အနုတပ္ပတိ၊ စိုးရိမ်ရတတ်၏။
၅၂။ ပုရေ၊ ရှေးငယ်သောအခါ၌။ ကူဋဝေဒီ၊ စဉ်းလဲစဉ်းစား ပြုမိသည်။ အာသိံ၊ ဖြစ်၏။ ပိဋ္ဌိမံသိကော၊ သူတပါးတို့၏ ကျောက်ကုန်းသားကို စားတတ်သော။ ပိသုဏော၊ ချောပစ်သော စကားကို ဆိုမိသည်။ အာသိံ၊ ဖြစ်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ စဏ္ဍာ စ၊ ကြမ်းတန်းသည်၎င်း။ ဖရုသောစာပိ၊ ကြမ်းကြုတ်သည်၎င်း။ အာသိံ၊ ဖြစ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ သေရာညောင်စောင်း၌ လျောင်းသော နောက်ကာလ၌။ အနုတပ္ပတိ၊ နောက်တရှိတတ်၏။
၅၃။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ ပါဏာတိပါတီ၊ သူ့ အသက် သတ်ခြင်းကို ပြုမိသည်။ အာသိံ၊ ဖြစ်၏။ လုဒ္ဓေါ စ၊ ကြမ်းကြုတ်သည်လည်း။ အာသိံ၊ ဖြစ်၏။ အနရိယော၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်သည်။ အာသိံ၊ ဖြစ်၏။ ဘူတာနံ၊ သတ္တဝါတို့ကို။ နာပစာယိဿံ၊ သနားခြင်းကိုမပြုမိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ အနုတပ္ပတိ၊ စိုးရိမ်ရတတ်၏။
၅၄။ အနာပဒါသု၊ သူတပါးတို့သည် မသိမ်းဆည်းအပ်ကုန်သော။ ဗဟူသု၊ များစွာကုန်သော။ ဣတ္ထီသု၊ မိန်းမတို့သည်။ သန္တိသု၊ ရှိကုန်လျက်။ ပရဒါရံ၊ သူ့မယားကို။ အသေဝိဿံ ဝတ၊ မှီဝဲမိချေ၏တကား။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ အနုတပ္ပတိ၊ စိုးရိမ်ရတတ်၏။
၅၅။ ဥပဋ္ဌိတေ၊ ဖြစ်သော။ ဗဟုသ္မိံ၊ များစွာသော။ အန္နပါနေ၊ ထမင်းအဖျော်သည်။ သန္တမှိ၊ ရှိပါလျက်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ န အဒဒံ ဝတ၊ မလှူမိတကား။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောင် အိုသောအခါ၌။ အနုတပ္ပတိ၊ နောင်တရှိတတ်၏။
၅၆။ ဇိဏ္ဏကံ၊ အိုမင်းသည် ဖြစ်၍။ ဂတယောဗ္ဗနံ၊ ကြီးသော အရွယ်သို့ ရောက်သော။ မာတရံပိ၊ အမိကို၎င်း။ တရဉ္စာပိ၊ အဖကို၎င်း။ ပဟု၊ ဥစ္စာအား, ကိုယ်အားဖြင့် စွမ်းနိုင်သည်။ သန္တော၊ ဖြစ်ပါလျက်။ န ပေါသိဿံ၊ ငါ မမွေးမိလေ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောက်အခါ၌။ အနုတပ္ပတိ၊ နောင်တပူပန်တတ်၏။
၅၇။ အာစရိယံ၊ လက်ဦးဆရာဖြစ်သော။ အနုသတ္ထာရံ၊ အဖန်တလဲလဲ ဆုံးမတတ်သော။ သဗ္ဗကာမရသာဟရံ၊ အလုံးစုံသော ဝတ္ထုကာမ အရသာကိုဆောင်၍ မွေးကျွေးသော။ ပိတရံ၊ အဖကို။ အတိမညိဿံ၊ မထေမဲ့မြင် ငါပြုမိ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ အနုတပ္ပတိ၊ စိုးရိမ်ရတတ်၏။
၅၈။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော။ ဗဟုဿုတေ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ သမဏေစာပိ၊ ရဟန်းတို့သို့၎င်း။ ဗြာဟ္မဏေစာပိ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော သူတို့သို့၎င်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ န ပယိရုပါသိဿံ၊ ပစ္စည်းလှူလျက် မဆည်းကပ်မိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ အနုတပ္ပတိ၊ နောင်တရှိတတ်၏။
၅၉။ သန္တော၊ ငြိမ်သက်သော။ ပယိရုပါသိတော၊ ဆည်းကပ်အပ်သော။ တပေါ၊ ခြိုးခြံသော။ စိဏ္ဏော၊ အလေ့အကျင့်သည်။ သာဓု၊ ကောင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ပုဗ္ဗေစ၊ ရှေးဦးကလျှင်။ မယာ၊ ငါသည်။ တပေါ၊ ခြိုးခြံသောအကျင့်ကို။ န အာစိဏ္ဏော၊ မကျင့်မိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ အနုတပ္ပတိ၊ စိုးရိမ်ရတတ်၏။
၆၀။ ယော စ၊ အကြင်သူသည်ကား။ ဧတောနိ ဌာနာနိ၊ ဤဆယ်ပါးသော အကြောင်းတို့ကို။ ယောနိသော၊ အသင့်အားဖြင့်။ ပဋိပဇ္ဇတိ၊ ကျင့်၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပုရိသကိစ္စာနိ၊ သူတော်တကာတို့၏ ကိစ္စတို့ကို။ ကရံ-ကရောန္တော၊ ပြုသည်ဖြစ်၍။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ နာနုတပ္ပတိ၊ နောင်တမရှိရပြီ။
ဤသို့ ဘုရားလောင်း ဇနသန္ဓမင်းကြီးသည် လခွဲတကြိမ် ဤနည်းဖြင့် လူများအား တရားဟောတော်မူ၏။ လူများသည်လည်း ဘုရားလောင်း၏ အဆုံးမ၌တည်၍ ထိုဆယ်ပါးသော အကြောင်းတို့ကို ဖြည့်သဖြင့် နတ်ပြည်သို့ လားရ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး ဤသို့လျှင် ရှေးပညာရှိတို့သည် ဆရာမရိုကုန်သော်လည်း မိမိပညာဖြင့်သာလျှင် တရား ဟော၍ လူများအပေါင်းကို နတ်ပြည်၌ တည်စေကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ငါဘုရား ပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ဇနသန္ဓမင်းကြီး ပရိသတ်တို့ ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါဇနသန္ဓမင်းကြီး ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကောင်းမှုမှန်သမျှ၊ မမေ့က၊ မုချမင်္ဂလာ
ငါးခုမြောက်သော ဇနသန္ဓဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒွါဒသကနိပါတ်
၆။ မဟာကဏှဇာတ်
သတ္တဝါတို့ အကျိုးအတွက် ကျင့်သင့်ခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကဏှော ကဏှော စ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်တို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာကဏှဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် သတ္တလောက၏အကျိုးငှာ ကျင့်တော်မူခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ တနေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ နေကုန်လျက် ငါ့သျှင်တို့ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် များစွာသော သတ္တဝါတို့၏ အစီးအပွားအလို့ငှါ ကျင့်တော်မူ၏။ ချမ်းသာစွာနေခြင်းကို စွန့်တော်မူ၍ သတ္တလောက၏ အကျိုးစီးပွားကိုသာလျှင် ကျင့်တော်မူပေ၏။ အလွန်မြတ်သော သဗ္ဗညုတ ဉာဏ်တော်သို့ ရောက်တော်မူပြီးသော် ကိုယ်တော်တိုင် သပိတ်သင်္ကန်းကို ယူတော်မူ၍ တဆယ့်ရှစ်ယူဇနာ ရှိသောခရီးသို့ ကြွတော်မူပြီးလျှင် ပဉ္စဝဂ္ဂီမထေရ်တို့အား ဓမ္မစကြာတရားတော်ကို ဟောတော်မူ၍ ပက္ခ၏ ငါးရက်မြောက်သောနေ့၌ အနတ္တလက္ခဏသုတ်ကို ဟောတော်မူ၍ အလုံးစုံသော ပဉ္စဝဂ္ဂီတို့အား အရဟတ္တဖိုလ်ကို ပေးတော်မူ၏။ ဥရုဝေလသို့ ကြွတော်မူ၍ ညီနောင်ဖြစ်ကုန်သော ရသေ့တို့အား သုံးထောင့်ငါးရာသော တန်ခိုးပြာဋိဟာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဂယာသီသ၌ အာဒိတ္တပရိယာယသုတ်ကို ဟောတော်မူ၍ ရသေ့တထောင်တို့အား အရဟတ္တဖိုလ်ကို ပေးတော်မူ၏။ အရှင်မဟာကဿပအား သုံးဂါဝုတ်တိုင်အေင် ခရီးဦးကြိုဆိုခြင်းကို ပြုတော်မူ၍ သုံးပါးကုန်သောဩဝါဒတို့ဖြင့် ပဉ္စင်းအဖြစ်ကို ပေးတော်မူ၏။ တညဉ့်တည်း၌ လေးဆယ့်ငါးယူနာရှိသောခရီးသို့ ကြွတော်မူ၍ ပက္ကုသာတိ အမျိုးသားကို အနာဂါမိဖိုလ်၌ တည်စေတော်မူ၏။ မဟာကပ္ပိနမင်းအား ယူဇနာ တရာ့နှစ်ဆယ်တိုင်အောင် ခရီးဦးကြိုဆိုခြင်းကို ပြုတော်မူ၍ အရဟတ္တဖိုလ်ကို ပေးတော်မူ၏။ တညဉ့်တည်း၌ သုံးယူဇနာရှိသောခရီးသို့ ကြွတော်မူ၍ အလွန်ခက်ထန်ကြမ်းကြုတ်သော အင်္ဂုလိမာလကို အရဟတ္တဖိုလ်၌ တည်စေတော်မူ၏။ ယူဇနာသုံးဆယ်ရှိသောခရီးသို့ ကြွတော်မူ၍ အာဠဝကဘီလူးကို သောတာပတ္တိဖိုလ်၌တည်စေတော်မူ၍ ဟတ္ထာဠဝကမင်းသားအား ချမ်းသာခြင်းကို ပြုတော်မူ၏။ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌ ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး နေတော်မူသော ဘုရားသခင်အား ကုဋေရှစ်ဆယ်ကုန်သော နတ်ဗြဟ္မာတို့၏ အကျွတ်တရားကို ရခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ ကြွတော်မူ၍ ဗကဗြဟ္မာ၏ မိစ္ဆာအယူကို ဖျက်ဆီးတော်မူ၍ ဗြဟ္မာတသောင်းတို့အား အရဟတ္တဖိုလ်ကို ပေးတော်မူ၏။ နှစ်တိုင်းနှစ်တိုင်း အဝန်းသုံးပါးတို့၌ ဒေသစာရီကြွတော်မူလျက် ဥပနိဿယနှင့် ပြည့်စုံကုန်သောလူတို့အား သရဏဂုံတို့ကို၎င်း, သီလတို့ကို၎င်း, မဂ်ဖိုလ် အစရှိသည်တို့ကို၎င်း ပေးတော်မူ၏။ နဂါး၊ ဂဠုန် အစရှိသည်တို့၏ အထူးထူးသော အကျိုးကို ကျင့်တော်မူ၏။ ဤသို့ သတ္တလောက၏အကျိုးငှါ ကျင့်တော်မူသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရား၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးတော်တို့ကို ပြောဆိုကုန်၏။
သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းကို ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ငါဘုရားသည် ယခုအခါ၌ မြတ်သော သဗ္ဗညူဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူ၍ သတ္တဝါအပေါင်း၏ အကျိုးစီးပွားအလို့ငှါ ကျင့်ခြင်းကို ကျင့်တော်မူသည်ကားအံ့ဘွယ်မရှိသေး၊ ရှေး၌လည်း ရာဂနှင့်တကွ ဖြစ်သောအခါ သတ္တလောက၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်သည်သာတည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ကဿပ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရား လက်ထက်တော်၌ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဥသီနကမည်သော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ကဿပဘုရားသခင်သည် သစ္စာလေးပါး တရားတော်ဖြင့် လူအပေါင်းကို ကိလေသာ အနှောင်အဖွဲ့ကို ဖြေတော်မူ၍ နိဗ္ဗာန်ပြည်မြတ်ကို ပြည့်စေတော်မူပြီး၍ ပရိနိဗ္ဗာန် ယူတော်မူသည်ရှိသော် ရှည်မြင့်စွာသော ကာလလွန်သဖြင့် သာသနာတော်သည် ဆုတ်ယုတ်၏။ ရဟန်းတို့သည် နှစ်ဆယ့်တပါးသော အနေသနတို့ဖြင့် အသက်မွေးကုန်၏။ ရဟန်းတို့သည် လူတို့နှင့် ရောယှက်ခြင်းကို ပြုကုန်၏။ သား, သ္မီး အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပွားကုန်၏။ ရဟန်းမိန်းမတို့သည်လည်း လူတို့နှင့် ရောယှက်ခြင်းကို ပြုကုန်၏။ သားသ္မီး အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပွားကုန်၏။ ရဟန်းယောက်ျားတို့သည် ရဟန်းယောက်ျားတို့၏ ကျင့်ဝတ်တရားကို စွန့်ကုန်၏။ ရဟန်းမိန်းမတို့သည် ရဟန်းမိန်းမတို့၏ ကျင့်ဝတ်တရားကို စွန့်ကုန်၏။ ဒါယကာ ယောက်ျားတို့သည် ဒါယကာ ယောက်ျားတို့၏ ကျင့်ဝတ်တရားကို စွန့်ကုန်၏။ ဒါယိကာ မိန်းမတို့သည် ဒါယိကာ မိန်းမတို့၏ ကျင့်ဝတ်တရားကို စွန့်ကုန်၏။ ပုဏ္ဏားတို့သည် ပုဏ္ဏားတို့၏ ကျင့်ဝတ်တရားကို စွန့်ကုန်၏။ များသောအားဖြင့် လူတို့သည် အကုသိုလ်ကမ္မပထတရား ဆယ်ပါး၌ ဆောက်တည်ကုန်၏။ သေတိုင်း သေတိုင်းကုန်သော လူတို့သည် အပါယ်ဘုံတို့၌ ပြည့်စေကုန်၏။ နတ်ပြည် ခရီးသည် ဆိတ်ကုန်၏။
ထိုအခါ သိကြားနတ်မင်းသည် အသစ် အသစ်ကုန်သော နတ်သားတို့ကိုမမြင်၍ လူ့ပြည်ကိုကြည့်၍ လူတို့သည် အပါယ်ဘုံတို့၌ ဖြစ်သော အဖြစ်၌ သိ၍ ဘုရားသခင်၏ သာသနာတော် ဆုတ်ယုတ်သည်ကို မြင်သဖြင့် အသို့ပြုရပါအံ့နည်းဟု ကြံ၍ တခုသော အကြောင်းသည် ရှိ၏။ လူအများကို ခြိမ်းချောက်၍ ကြောက်သောအဖြစ်ကို သိလျှင် နောက်မှ နှစ်သိမ့်စေ၍ ဆုတ်ယုတ်သော သာသနာတော်ကို ချီးမြှောက်၍ တပါးသော အနှစ်တထောင်ပတ်လုံး တည်အံ့သော အကြောင်းကို ပြုအံ့ဟု ဆုံးဖြတ်ခြင်းကို ပြုပြီးလျှင် မာတလိနတ်သားက ငှက်ပျောဖူး ပမာဏရှိသော လေးချောင်းသော အစွယ်တို့မှ ပြိုးပြိုးပြက်ထွက်သော အရောင်ဖြင့် ကြောက်မက်ဘွယ်ကိုပြု၍ ကိုယ်ဝန်ဆောင် မိန်းမတို့မြင်လျှင် ကိုယ်ဝန်ကျခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သော ကြောက်မက်ဘွယ်သော အဆင်းရှိသော အာဇာနည်ဆင် ပမာဏရှိသော မည်းနက်သော အဆင်းရှိသော ခွေးနက်ကြီး ဖန်ဆင်းစေပြီးလျှင် ဖွဲ့ခြင်းငါးပါးဖြင့် ဖွဲ့၍ နီသောပန်းကို လည်၌ဆင်သဖြင့် ကြိုးစွန်းကိုကိုင်၍ မိမိလည်း ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်နှစ်ထည်တို့ကို ဝတ်ပြီးလျှင် ဆံကိုငါးထုံးထုံး၍ နီသောပန်းကို ဆင်ယင်လျက် သန္တာအဆင်းနှင့်တူသော လေးညှို့ရှိသော တင်အပ်ပြီးသော လေးကြီးကိုကိုင်၍ ဝဇီရစိန်ကျောက်ကဲ့သို့ အဖျားထက်သော မြားကို လက်သည်းဖြင့် ပြင်လျက် မုဆိုး၏အသွင်ကို ယူ၍ မြို့မှ တယူဇနာမျှသော အရပ်၌ သက်၍ လောကသည် ပျက်လတ္တံ့, လောကသည် ပျက်လတ္တံ့ ဟု သုံးကြိမ် အသံကို ကြားစေသဖြင့် လူတို့၏စိတ်ကို ထိတ်လန့်စေ၍ မြို့၏အနီးသို့ ရောက်လျှင် တဖန် အသံကို ပြုပြန်၏။
လူတို့သည် ခွေးနက်ကြီးကိုမြင်လျှင် အလွန် ထိတ်လန့်ကုန်သည် ဖြစ်၍ မြို့တွင်းသို့ဝင်ပြီးလျှင် ထိုအကြောင်းကို မင်းအား ကြားအောင် လျှောက်ကုန်၏။ မင်းသည် လျင်မြန်စွာ မြို့တံခါးကို ပိတ်ကြကုန်ဟု ဆို၍ မြို့တံခါးတို့ကိုပိတ်စေ၍ သိကြားမင်းသည်လည်း တဆယ့်ရှစ်တောင်ရှိသော မြို့တံခါးကို ခုန်လွှား၍ ခွေးနက်ကြီးနှင့်တကွ မြို့တွင်းသို့ဝင်၏။ လူတို့သည် ကြောက်လန့်ကုန်သဖြင့် ပြေးကြကုန်၍ အိမ်တွင်းသို့ဝင်၍ ပုန်းကုန်၏။ ခွေးနက်ကြီးသည်လည်း မြင်တိုင်းမြင်တိုင်းကုန်သော လူတို့ကို လိုက်၍ ပြင်းစွာ ထိတ်လန့်စေလျက် မင်းအိမ်သို့ ရောက်လေ၏။ မင်းယင်ပြင်၌ လူတို့သည် ကြောက်သဖြင့် ပြေးကုန်လျက် များစွာသော မြေအိမ်တို့သို့ မဝင်ကုန်မူ၍ မင်းအိမ်သို့ဝင်သဖြင့် တံခါးသို့ရောက်လျှင် တံခါးကို ပိတ်ကုန်၏။ ဥသီနကမင်းသည်လည်း ကိုယ်လုပ်မောင်းမတို့ကိုယူ၍ ပြာသာဒ်သို့ တက်၏။ ခွေးနက်ကြီးသည် ရှေ့ခြေနှစ်ဘက်ကိုကြွ၍ လေသွန်တံခါး၌ထားပြီးလျှင် ပြင်းစွာသော် ဟောင်ခြင်းကို ဟောင်၏။ ထိုခွေးနက်ကြီး၏ အသံသည် အောက်၌ အဝီစိ အထက်၌ ဘဝဂ်တိုင်အောင်ရောက်၍ အလုံးစုံသော စကြဝဠာတိုက်သည် တပြိုင်နက် ပဲ့တင်ထပ်၏။
ဝိဓူရဇာတ်၌ ပုဏ္ဏားကဘီလူးအသံ၊ ကုသ ဇာတ်၌ ကုသမင်းကြီးအသံ၊ ဘူရိဒတ်ဇာတ်၌ သုဒဿန နဂါးမင်းအသံ, ဤမဟာကဏှဇာတ်၌ ခွေးနက်ကြီး အသံ, ဤလေးပါးသော အသံတို့သည် ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်း၌ အသံကြီးမည်ကုန်၏။
မြို့သူအပေါင်းတို့သည် အလွန်ကြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ တယောက်သော သူသည်မျှလည်း သိကြားမင်းနှင့်တကွ စကားပြောခြင်းငှာ မဝံ့၊ မင်းသည် သတိကိုဖြစ်စေ၍ လေသွန်တံခါးကိုမှီလျက် သိကြားမင်းကို ခေါ်၍ အို-မုဆိုး အဘယ့်ကြောင့် သင်၏ခွေးနက်ကြီးသည် ဟောင်သနည်း ဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ဆာမွတ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ဟောင်၏ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသို့တပြီးကား ထမင်းကို ပေးပါအံ့ဟု အလုံးစုံသော စားတော်ထမင်းကို ပေးစေ၏။ အလုံးစုံသော ထမင်းကို ခွေးနက်ကြီးသည် တလုပ်တည်းကဲ့သို့ပြု၍ တဖန် အသံကို ပြုပြန်၏။ မင်းသည် တဖန် မေးပြန်၍ ယခုအခါ ငါ၏ခွေးနက်ကြီးသည် ဆာမွတ်သည်သာတည်းဟု ကြား၍ ဆင် မြင်း အစရှိသည်တို့၏ အစာအလို့ငှာ ချက်အပ်သော အလုံးစုံသော ထမင်းကို ဆောင်စေ၍ ပေး၏။ ထို ဆင် မြင်း အစရှိသည်တို့၏ အစာဖြစ်သော ထမင်းကိုလည်း တလုပ်တည်းကဲ့သို့ ပြီးစေသည်ရှိသော် အလုံးစုံသော ပြည်သူအပေါင်းတို့၏ ချက်သော ထမင်းကို ပေးစေ၏။ ထိုအလုံးစုံသော ပြည်သူ အပေါင်းတို့၏ ချက်သောထမင်းကိုလည်း ထိုခွေးနက်ကြီးသည် ထိုရှေးအတူလျှင် စား၍ တဖန် အသံကိုပြုပြန်၏။ မင်းသည် ဤသူကား ခွေးစင်စစ်မဟုတ်၊ ဤသူသည် မချွတ်လျှင် ဘီလူး ဖြစ်လတ္တံ့၊ လာသော အကြောင်းကို မေးအံ့ဟု ကြောက်လန့်တကြားဖြစ်၍ မေးလိုရကား-
သုက္ကဒါဌော ပဘာသဝါ။
ဗဒ္ဓေါ ပဉ္စဟိ ရဇ္ဇူဟိ၊ ကိံ ရဝိ သုနခေါ တဝ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၁။ ဘောလုဒ္ဒက၊ အို-မုဆိုး။ ကဏှော ကဏှာ စ၊ အလွန် မည်းနက်သော အဆင်းလည်း ရှိထသော။ ဃောရော စ၊ ကြောက်မက်ဘွယ်သော အဆင်းလည်း ရှိထသော။ သုက္ကဒါဌော၊ ဖြူစင်သောအစွယ်လည်း ရှိထသော။ ပဘာသဝါ၊ အစွယ်မှထွက်သော အရောင်လည်း ရှိထသော။ သုနခေါ၊ ခွေးကို။ ပဉ္စဟိ ရဇ္ဇူဟိ၊ ငါးစင်းသော ကြိုးတို့ဖြင့်။ ဗဒ္ဓေါ၊ ဖွဲ့အပ်၏။ တေ၊ သင်၏။ သုနခေါ၊ ခွေးသည်။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ရဝိ၊ ဟောင်သနည်း။
ထိုစကားကို ကြား၍ သိကြားမင်းသည်-
မနုဿာနံ အနယော ဟုတွာ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၂။ ဥသီနက၊ ဥသီနကမင်း။ အယံ၊ ဤခွေးသည်။ မိဂါနံ၊ သားတို့၏။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှါ။ န ဘဝိဿတိ၊ မဖြစ်လတ္တံ့။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ မနုဿာနံ၊ လူတို့၏။ အနယော၊ ပျက်စီးခြင်းသည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။
ထိုအခါ မုဆိုးကို မင်းသည် အို-မုဆိုး သင့်ခွေးသည် အလုံးစုံသော သူတို့၏ အသားကိုပင် စားလတ္တံ့လော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား ရန်သူတို့၏ အသားကိုသာလျင် စားလတ္တံ့ လော ဟု မေး၏။ မင်းကြီး ရန်သူတို့၏ အသားကိုသာလျှင် စားလတ္တံ့ ဟုဆိုလျှင် အို-မုဆိုး ဤအရပ်၌ အဘယ်သူတို့သည် ရန်သူမည်ကုန်သနည်း ဟု မေးသည်ရှိသော် မင်းကြီး မတရားသောအမှု မညီညွတ်သော အမှုကို ကျင့်သောသူတို့သည် ရန်သူမည်ကုန်၏ ဟုဆိုလျှင် ထိုရန်သူတို့ကို ငါ့အား ဆိုဦးလော့ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုအခါ မင်းအားဆိုလိုသည်ဖြစ်၍ သိကြားမင်းသည်-
နင်္ဂလေဟိ ကသိဿန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။
ယဒါ လောကေ ဂမိဿန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။
ဣဏံ စောဒါယ ဂစ္ဆန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။
ဘတိကာယ ယဇိဿန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။
ပဟုသန္တာ န ဘရန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။
ဗာလာ တုမေတိ ဝက္ခန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။
ယဒါ လောကေ ဂမိဿန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။
ပန္ထဃာတံ ကရိဿန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။
မိတ္တဘေဒံ ကရိဿန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။
ယဒါ လောကေ ဘဝိဿန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။
ဟူသော ဤဆယ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၆၃။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ပတ္တဟတ္ထာ၊ သပိတ်လက်စွဲကုန်သော။ မုဏ္ဍာ၊ ဦးပြည်းကုန်သော။ သင်္ဃာဋိပါရုတာ၊ ကိုယ်ဝတ်ဒုကုဋ်ကို ရုံကုန်သော။ သမဏကာ၊ ရဟန်းယုတ်တို့သည်။ နင်္ဂလေဟိ၊ ထွန်တုံးတို့ဖြင့်။ ကသိဿန္တိ၊ လယ်ယာထွန်ကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။
၆၄။ ကပဏိယာ၊ ကိုယ်ထီးကျန်ကုန်သော။ မုဏ္ဍာ၊ ဦးပြည်းကုန်သော။ သင်္ဃာဋိပါရုတာ၊ ကိုယ်ဝတ်ဒုကုဋ်ကို ရုံကုန်သော။ ပဗ္ဗဇိတာ၊ သာသနာတော်၌ ရဟန်းဖြစ်သောသူတို့သည်။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ လောကေ၊ လောက၌။ ဂမိဿန္တိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို ခံစားလျက် သွားလာကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။
၆၅။ ဒီဃောတ္တရောဋ္ဌာ၊ ရှည်သောအရပ်၌ တည်ကုန်သော။ ပင်္ကဒန္တာ၊ သွားချေးကပ်သော သွားရှိကုန်သော။ ရဇဿိရာ၊ မြူအလိမ်းလိမ်း ကပ်သော ဦးခေါင်းရှိကုန်သော။ ဇဋိလာ၊ ဆံကျစ်ရှိကုန်သော ရသေ့ရဟန်းတို့သည်။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ ဣဏံ၊ ကြွေးမြီကို။ စောဒါယ၊ တောင်း၍။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။
၆၆။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဗေဒဉ္စ၊ ဗေဒင်ကို၎င်း။ သာဝိတ္တိဉ္စ၊ သာဝိတ္တိကျမ်းကို၎င်း။ ယညတန္တဉ္စ၊ ယဇ်အစီအရင်ကိုဆိုရာ ကျမ်းကို၎င်း။ အဓိစ္စ၊ သင်၍။ ဘတိကာယ၊ အခစားသဖြင့်။ ယဇိဿန္တိ၊ ယဇ်ပူဇော်ကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။
၆၇။ ဇိဏ္ဏကံ၊ အိုမင်းပြီးသော။ ဂတယောဗ္ဗနံ၊ ကြီးသော အရွယ်သို့ရောက်ပြီးသော။ မာတရဉ္စ၊ အမိကို၎င်း။ ပိတရဉ္စာပိ၊ အဖကို၎င်း။ ပဟူ၊ ဥစ္စာအားကိုယ်အားဖြင့် စွမ်းနိုင်ကုန်သည်။ သန္တာ၊ ဖြစ်ကုန်လျက်။ န ဘရန္တိ၊ မမွေးကျွေးကုန်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။
၆၈။ ဇိဏ္ဏကေ၊ အိုမင်းကုန်သော။ ဂတယောဗ္ဗနေ၊ ကြီးရင့်သောအရွယ်သို့ ရောက်ကုန်သော။ မာတရဉ္စ၊ အမိကို၎င်း။ ပိတရဉ္စာပိ၊ အဖကို၎င်း။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ဗာလာ၊ မိုက်ကုန်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ ဝက္ခန္တိ၊ ဆိုကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။
၆၉။ အာစရိယဘရိယံ၊ ဆရာ့မယားကို၎င်း။ သခိံ၊ အဆွေခင်ပွန်းမယားကို၎င်း။ မာတုလာနိံ၊ ဦးရီးမယားကို၎င်း။ ပိတုစ္ဆကိံ၊ ဘထွေးမယားကို၎င်း။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ လောကေ၊ လူ၌။ ဂမိဿန္တိ၊ လွန်ကျူးသွားလာကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။
၇၀။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်။ အသိစမ္မံ၊ သန်လျက်ကာကို။ ဂဟေတွာန၊ ယူ၍။ ခဂ္ဂံ၊ သန်လျက်ကို။ ပဂ္ဂယှ၊ မြှောက်၍။ ပန္ထဃာကံ၊ ခရီးကိုဖြတ်၍ လုယက်ခြင်းကို။ ကရိဿန္တိ၊ ပြုကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။
၇၁။ သုက္ကစ္ဆဝီ၊ ဖြူစင်သော အရေအဆင်းရှိကုန်သော။ ထူလဗာဟူ၊ ကြီးသော မောင်းလက်ရုံးရှိကုန်သော။ အပါတုဘာ၊ ဥစ္စာကိုဖြစ်စေခြင်း ကင်းကုန်သော။ ဝေဓဝေရာ၊ မုဆိုးမကို အလိုရှိကုန်သော သူတို့သည်။ မိတ္တဘေဒံ၊ အချစ်ပျက်ခြင်းကို။ ကရိဿန္တိ၊ ပြုကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။
၇၂။ မာယာဝိနော၊ မျက်မှောက်ထင်ထင် လှည့်ပတ်တတ်ကုန်သော။ နေကတိကာ၊ အတုပြု၍ လှည့်ပတ်တတ်ကုန်သော။ အသပ္ပုရိသစိန္တကာ၊ သူယုတ်မာတို့၏ အမှုကို ကြံတတ်ကုန်သော သူတို့သည်။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ လောကေ၊ လူ၌။ ဘဝိဿန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။
ဤသို့စသော စကားကိုဆို၍ အရှင်မင်းကြီး ဤဒုဿီလတို့သည် ငါ၏ ရန်သူမည်ကုန်၏ဟု ဆို၍ ထိုထို မတရားသောအမှုကို ပြုသောသူတို့သို့ လိုက်လျက် စားအံ့သကဲ့သို့ပြု၍ ပြ၏။ ထိုသိကြားမင်းသည် လူများ ထိတ်လန့်သောအခါ ခွေးနက်ကြီးကို ကြိုးဖြင့်ငင်၍ ထားသကဲ့သို့ ပြုပြီးလျှင် မုဆိုးအသွင်ကို စွန့်၍ မိမိအာနုဘော်ဖြင့် ကောင်းကင်၌ ထွန်းပလျက် ရပ်၍ ရှင်မင်းကြီး ငါကား။ သိကြားနတ်မင်းတည်း၊ ဤလူများ အပေါင်းသည် ပျက်စီး၏။ ထို့ကြောင့် ငါလာ၏။ မေ့လျော့ကုန်သော လူများတို့သည် မတရားသော အကျင့်ကိုကျင့်၍ သေတိုင်း သေတိုင်းကုန်သော လူတို့သည် အပါယ်လေးဘုံတို့၌ ပြည့်လေကုန်၏။ ငါတို့နတ်ပြည်သည် အချည်းနှီးကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ဤနေ့မှစ၍ တရားမစောင့်သော လူတို့ကို ငါသည် စားစေအံ့၊ ထို့ကြောင့် ရှင်မင်းကြီးသည် မမေ့မလျော့ ဖြစ်လော့ ဟု သတာရဟ လေးဂါသာတို့ဖြင့် တရားဟောပြီးလျှင် လူတို့အား ဒါန, သီလတို့၌ တည်စေ၍ ဆုတ်ယုတ်ရွေ့လျောသော သာသနာတော်ကို တပါးသော အနှစ်တထောင်ပတ်လုံး တည်စေခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သည်ကို ပြုပြီးလျှင် မာတလိ နတ်သားကိုခေါ်၍ မိမိနေရာ တာဝတိံသာနတ်ရွာသို့လျှင် သွားလေ၏။ လူအပေါင်းတို့သည် ဒါန, သီလ အစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ နတ်ပြည်၌ ဖြစ်ကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဤသို့လျှင် သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် ရှေး၌လည်း သတ္တလောက၏ အစီးအပွားကို ကျင့်တော်မူဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မာတလိနတ်သား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သိကြားမင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်တော်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
မကောင်းမှုမှ၊ ရှောင်ကြဉ်က၊ မုချမင်္ဂလာ
ခြောက်ခုမြောက်သော မဟာကဏှဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒွါဒသကနိပါတ်
၇။ ကောသိယဇာတ်
ကောသိယဇာတ်သည် သုဓာဘောဇနဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။
ခုနစ်ခုမြောက်သော ကောသိယဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒွါဒသကနိပါတ်
၈။ မေဏ္ဍကပဉှာဇာတ်
မေဏ္ဍကပဉှာဇာတ်သည် မဟာဥမင်္ဂဇာတ်၌ ထင်စွာ ဖြစ်လတ္တံ့။
ရှစ်ခုမြောက်သော မေဏ္ဍကပဉှာဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒွါဒသကနိပါတ်
၉။ မဟာပဒုမဇာတ်
မကောင်းကြံသဖြင့် ဘေးရောက်ခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် နာဒိဋ္ဌာ ပရတော ဒေါသံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ မဟာပဒုမဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် စိဉ္စမာဏဝိကာကို အကြောင်းပြု၍ ဟော
တော်မူ၏။
ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ ပဌမဗောဓိအတွင်း သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားအား များစွာကုန်သော သာဝကတို့သည်၎င်း၊ အတိုင်းအရှည် မရှိကုန်သောလူတို့သည်၎င်း၊ အရိယာ၏အရာသို့ သက်ကုန်သည်ရှိသော် ဂုဏ်ကျေးဇူးတော်အပေါင်းတို့သည် ပြန့်နှံ့ကုန်သည်ရှိသော် ပူဇော်သက္ကာရသည် ထင်ရှား၏။ တိတ္ထိတို့သည် နေထွက်သောအခါ ပိုးစုန်းကြူးကဲ့သို့ ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုတိတ္ထိတို့သည် ပျက်စီးသော လာဘသက္ကာရ ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ခရီးလမ်းမ၌ ရပ်၍ ရဟန်း ဂေါတမသည်သာ ဘုရားလော၊ ငါတို့သည်လည်း ဘုရားတို့တည်း၊ ရဟန်းဂေါတမအား လှူခြင်းသာလျှင် အကျိုးကြီးသလော၊ ငါတို့အား လှူခြင်းသည်လည်း အကျိုးကြီးသည်သာတည်း၊ ငါတို့အားလည်း လူကုန်လော့ဟု လူတို့ကို ဟောကုန်သော်လည်း လာဘ် ပူဇော်သက္ကာရကို မရကုန်လျှင် ဆိတ်ကွယ်ရာ၌ စည်းဝေးကုန်၍ အဘယ်အကြောင်းဖြင့် လူတို့၏အလယ်၌ ရဟန်းဂေါတမ၏ ကျေးဇူးမဲ့ကိုပြု၍ ရဟန်းဂေါတမ၏ လာဘ်ပူဇော်သက္ကာရကို ဖျက်ဆီးနိုင်ကုန်အံ့နည်းဟု တိုင်ပင်ကုန်၏။
ထိုအခါ သာဝတ္ထိပြည်၌ စိဉ္စမာဏဝိကာမည်သော တယောက်သော ပရိဗိုင်မသည် မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်၏။ တင့်တယ်ခြင်းအစုသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ နတ်သမီးနှင့် တူ၏။ ထိုစိဉ္စမာဏဝိကာမည်သော မိန်းမ၏ကိုယ်မှ အရောင်တို့သည် ထွက်လတ်ကုန်၏။ ထိုအခါ တယောက်သော ကြမ်းတန်းသော အတိုင်အပင်ရှိသော တိတို့သည် ဤသို့ဆို၏။ စိဉ္စမာဏဝိကကို စွဲ၍ ရဟန်းဂေါတမ၏ကျေးဇူးမဲ့ကို ဖြစ်စေ၍ လာဘသက္ကာရကို ဖျက်ဆီးကုန်အံ့ ဟု ဆို၏။ ထိုတိတ္ထိတို့သည် ဤအကြောင်းသည် ရှိ၏ဟု ဝန်ခံကြကုန်၏။ ထိုအခါ စိဉ္စမာဏဝိကာသည် တိတ္ထိတို့၏ကျောင်းသို့ သွားလျက် ရှိခိုး၍ ရပ်၏။ တိတ္ထိတို့သည် စိဉ္စမာဏဝိကာနှင့်တကွ စကားမပြောကြကုန်၊ အကျွန်ုပ်၏အပွဈသည် အဘယ်နည်း၊ သုံးကြိမ်မြောက်အောင် အရှင်ကောင်းတို့ကို ရှိခိုးပါ၏ ဟု ဆို၍ အဘယ့်ကြောင့် အကျွန်ုပ်နှင့်တကွ စကားပြောတော် မမူကုန်သနည်းဟု မေး၏။
နှမ-ငါတို့ကို နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းလျက် ပူဇော်သက္ကာရကို ဖျက်ဆီး၍ သွားလာသော ရဟန်းဂေါတမကို နှမ မသိသလော ဟု ဆိုကုန်၏။ အရှင်ကောင်းတို့ မသိပါ၊ ဤအရာ၌ အကျွန်ုပ်သည် အသို့ပြုရအံ့နည်း ဟု မေးသည်ရှိသော် နှမ သင်သည် ငါတို့၏ချမ်းသာကို အကယ်၍ အလိုရှိအံ့၊ မိမိကိုယ်ကိုစွဲ၍ ရဟန်းဂေါတမ၏ ကျေးဇူးမဲ့ကို ဖြစ်စေ၍ လာဘသက္ကာရကို ဖျက်ဆီးလော့ ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုစိဉ္စမာဏဝိကာသည် အရှင်ကောင်းတို့ ကောင်းပြီ၊ ထိုရဟန်းဂေါတမ၏ ကျေးဇူးမဲ့ကို ပြုခြင်း၌ အကျွန်ုပ်၏ တာဝန်တည်း၊ စိုးရိမ်တော် မမူကုန်လင့် ဟု ဆို၍ ဖဲလေ၏။
မိန်းမတို့၏ မာယာ၌ အလွန်လိမ်မာသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ထိုအခါမှစ၍ သာဝတ္ထိပြည်၌ နေကုန်သော သူတို့သည် မြတ်စွာဘုရားတရားတော်ကို နာ၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်မှ ထွက်သောအခါ၌ ပိုးပရန်အဆင်းနှင့်တူသော အဝတ်ကိုခြုံ၍ ပန်းနံ့သာအစရှိသည်တို့ဖြင့် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့ ရှေးရှုသွား၏။ ဤအခါ၌ အဘယ်အရပ်သို့ သွားအံ့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် သင်တို့အား ငါသွားရာအရပ်ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု ဆို၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၏ အနီးဖြစ်သော တိတ္ထိတို့၏ကျောင်း၌ နေ၍ နံနက်ကလျှင် ရှိခိုးကုန်အံ့ ဟု ထွက်ကုန်သော ဒါယကာတို့ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်မှ လာသကဲ့သို့ပြု၍ မြို့သိုဝင်၏။ အဘယ်အရပ်မှ လာသနည်း ဟု ဆိုသည်ရှိသော် သင်တို့အား ငါလာရာအရပ်ဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း ဟု ဆို၍ လေးလလွန်သဖြင့် မေးသည်ရှိသော် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ ရဟန်းဂေါတမနှင့်တကွ တခုတည်းသော ဂန္ဓကုဋိတိုက်၌ နေကုန်၏ ဟု ဆို၏။
ပုထုဇဉ်တို့အား ဤမိန်းမစကားသည် မှန်လေသလော၊ မမှန်လေသလောဟု ယုံမှားခြင်းကိုဖြစ်စေ၍ လေးလလွန်လျှင် ပုဆိုးနွမ်းဖြင့် ဝမ်းကိုရစ်၍ ကိုယ်ဝန်ဆောင်သောအသွင်ကို ပြ၍ အထက်၌ တဘက်ကိုရုံ၍ ရှင်ဂေါတမကိုစွဲ၍ ငါသည် ကိုယ်ဝန်ကိုရပြီဟု ဆို၏။ ဤသို့ လူမိုက်တို့ကို ယူစေ၍ ရှစ်လကိုးလလွန်သဖြင့် ဝမ်း၌ သစ်သားဖြင့်ပြုသော အဝန်းကိုထား၍ သစ်သား၏ အထက်၌ တဘက်ကိုရုံ၍ လက်ဖမိုး ခြေဖမိုးတို့ကို နွားမေးရိုးဖြင့်ရိုက်၍ ဖောရောင်သည်ကိုပြ၍ ညစ်နွမ်းသော ဣန္ဒြေရှိသည်ဖြစ်၍ ညချမ်းအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် တန်ဆာဆင်အပ်သော တရားဟောပလ္လင်၌နေ၍ တရားဟောတော်မူသည်ရှိသော် တရားသဘင်သို့သွား၍ ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ ရပ်၍ ရဟန်းကြီး လူများအား တရားကိုဟော၏။ သင်၏အသံသည် သာယာပေ၏။ ကောင်းစွာထိသော သွားဖုံးနှုတ်ခမ်း ရှိပေ၏။ ငါမူကား သင်ရဟန်းကြီးကိုစွဲ၍ ကိုယ်ဝန်ရသဖြင့် ကိုယ်ဝန်ရင့်ပြီ၊ သားဖွားအိမ်ကို မဆောက်ပါ၊ ထောပတ်ဆီ အစရှိသည်တို့ကိုလည်း မပြုပါ၊ မိမိမပြုပါသည်ရှိသော် အလုပ်အကျွေးကို ခေါ်စေ၍ ကောသလမင်းကြီးကိုသော်၎င်း, မဟာအနာထပိဏ် သူဌေးကိုသော်၎င်း, ဝိသာခါဒါယိကာမကြီးကိုသော်၎င်း စိဉ္စမာဏဝိကာအား ပြုအပ်သောအမှုကို ပြုလော့ဟု သင်မဆို၊ ကာမဂုဏ်၌ မွေ့လျော်ခြင်းငှာသာလျှင် သင်သိ၏ ဟု ကျင်ကြီးစိုင်ကိုကိုင်၍ လဝန်းကို ဖျက်ဆီးခြင်းငှာ လုံ့လပြုသကဲ့သို့ ပရိသတ်အလယ်၌ မြတ်စွာဘုရားကို စွပ်စွဲ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် တရားစကားကိုထား၍ ကေသရရာဇာ ခြင်္သေ့မင်းကဲ့သို့ စံပယ်တော်မူလျက် နှမ- သင်ဆိုတိုင်း ဖြစ်သည်ကို၎င်း, မဖြစ်သည်ကို၎င်း, ငါသည်၎င်း, သင်သည်၎င်း သိကုန်၏ ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် ရှင်ရဟန်း ဪ-ဟုတ်၏။ သင်သည်၎င်း, ငါသည်၎င်း သိသည်၏ အဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်၏ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုခဏ၌ သိကြားမင်း၏ နေရာသည် ပူသောအခြင်းအရာကို ပြ၏။ ထိုသိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် စိဉ္စမာဏဝိကာသည် သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားကို မဟုတ်မမှန်သော စကားဖြင့် စွပ်စွဲ၏ဟု သိ၍ ဤအကြောင်းကို သုတ်သင်အံ့ဟု နတ်သား လေးယောက်တို့နှင့်တကွ လာ၏။ နတ်သားလေးယောက်တို့သည် ကြွက်ငယ်ဖြစ်ကုန်၍ သစ်သားဝန်းကို ဖွဲ့သော ကြိုးတို့ကိုတပြိုင်နက်လျှင် ဖြတ်ကုန်၏။ ရုံသောတဘက်ကို လေသည်လွှင့်၏။ သစ်သားဝန်းကျသည်ရှိသော် စိဉ္စမာဏဝိကာ၏ ခြေဖမိုး၌ ကျ၏။ ခြေဖျားနှစ်ဘက်တို့သည် ပြတ်ကုန်၏။
လူတို့သည် ထကုန်၍ ဟယ် အယုတ်မ- နင်သည် အဘယ့်ကြောင့် မြတ်စွာဘုရားကို စွပ်စွဲသနည်း ဟု ဦးခေါင်း၌ တံတွေးထွေး၍ အုတ်ခဲလှံတံ လက်စွဲကုန်လျက် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်မှ နှင်ထုတ်ကုန်၏။ ထိုအခါ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရား မျက်စိတော်ဖြင့် မြင်ရာအရပ်ကို လွန်သောအခါ၌ မြေကြီးသည်ကွဲ၍ အဝီစိမှ ငရဲမီးလျှံသည် ထ၏။ ထိုစိဉ္စမာဏဝိကာသည် အမျိုးပေးသော ကမ္ဗလာနီကို ရုံသကဲ့သို့ဖြစ်၍ အဝီစိငရဲ၌ ဖြစ်၏။ တိတ္ထိတို့အား လာဘ်ပူဇော်သက္ကာရသည် ယုတ်၏။ ဘုရားသခင်အား အတိုင်းထက်အလွန် လာဘ်ပူဇော် သက္ကာရသည် ပွား၏။ တနေ့သ၌ တရားသဘင်ဝယ် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့- စိဉ္စမာဏဝိကသည် မြတ်သော ဂုဏ်တော်ရှိသော မြတ်သောအလှူခံ ဖြစ်တော်မူသော ဘုရားသခင်ကို မဟုတ်မမှန်သော စကားဖြင့် စွပ်စွဲ၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်၏ ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာ မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤစိဉ္စမာဏဝိကာသည် ငါဘုရားကို မဟုတ်မမှန်သော စကားဖြင့် စွပ်စွဲသောကြောင့် ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဘူးပြီ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို။ ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ မိဖုယားကြီးဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ပွင့်သောပဒုမာ၏ အသရေနှင့်တူသော မျက်နှာရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ထိုမင်းသားအား မဟာပဒုမ မင်းသားဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွား၍ အလုံးစုံသော အတတ်တို့ကို သင်ပြီးလျှင် လာခဲ့၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း၏ မယ်တော် မိဖုယားကြီးသည် နတ်ရွာစံတော်မူ၏။ ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် တပါးသော မင်းသ္မီးကို မိဖုယားကြီးအရာကိုပေး၍ သားတော် မဟာပဒုမ မင်းသားအား အိမ်ရှေ့အရာ နှင်းတော်မူ၏။
နောက်အဘို့၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ပုန်ကန်သော ပစ္စန္တရစ်ကို ငြိမ်းအံ့သောငှါ မိဖုယားကြီးကို ဆို၏။ ရှင်မိဖုယားသည် ဤနန်းတော်၌လျှင် နေရစ်လော့၊ ငါသည် ပုန်ကန်သော ပစ္စန္တရစ်ကို ငြိမ်းအံ့သောငှါ သွားပါအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အကျွန်ုပ်သည် ဤနန်းတော်၌ မနေရစ်လိုပါ၊ လိုက်ပါအံ့ ဟု တင်လျှောက်လတ်သော် စစ်ထိုးရာ၌ အပြစ်ကိုပြ၍ လာသည်တိုင်အောင် မငြီးငွေ့သည်ဖြစ်၍ နေရစ်လော့၊ ငါသည် မဟာပဒုမမင်းသားကို အကြင်အခြင်းဖြင့် စေသည်ရှိသော် ရှင်မိဖုယားအား ပြုအပ်သော ကိစ္စတို့၌ မမေ့မလျော့ဖြစ်အံ့၊ ထိုအခြင်းဖြင့်စေ၍ သွားအံ့ဟု ဆို၍ ထိုအခြင်းဖြင့်ပြု၍ ရန်သူတို့ကို ဆုံးမပြီးလျှင် ဇနပုဒ်ကို တည်ထားခဲ့၍ မြို့ပ၌ သစ်တပ်ကိုချ၍ နေတော်မူ၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီး လာသောအဖြစ်ကို သိ၍ မြို့တော်ကို တန်ဆာဆင်စေပြီးလျှင် နန်းတော်ကို သုတ်သင်စေ၍ ကိုယ်တော်တပါးတည်း ထိုမိဖုယားကြီးအထံသို့ သွားလေ၏။
ထိုမိဖုယားကြီးသည်လည်း အဆင်း၏ တင့်တယ်ခြင်းအစုသို့ ရောက်တော်မူသော ဘုရားလောင်းကို မြင်လျှင် တပ်စွန်းသောစိတ်ရှိသည် ဖြစ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမိဖုယားကြီးကို ရှိခိုး၍ မိခင် အကျွန်ုပ်တို့သည် အဘယ်ကို ပြုရအံ့နည်းဟု မေး၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို အဘယ်သို့ ငါ့ကိုဆိုသနည်းဟု ထ၍ လက်၌ကိုင်၍ အိပ်ရာသို့ တက်လော့ဟု ဆို၏။ အဘယ့်အကြောင်းနည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် အကြင်မျှလောက် မင်းသည်မလာသေး၊ ထိုမျှလောက် နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည် ကိလေသာ၏ မွေ့လျော်ခြင်းဖြင့် မွေ့လျော်ကုန်အံ့ဟုဆို၏။ မိခင်- သင်မိခင်သည် အကျွန်ုပ်၏ အမိလည်းဖြစ်ခဲ့၏။ လင်ရှိမိန်းမလည်း ဖြစ်ခဲ့၏။ အကျွန်ုပ်သည်လည်း လင်ရှိမိန်းမမည်သည်ကို ကိလေသာ၏အစွမ်းဖြင့် ဣန္ဒြေတို့ကိုဖျက်၍ မကြည့်စဘူး၊ အဘယ့်ကြောင့်လျှင် သင်နှင့်တကွ ဤသို့သဘောရှိသော ညစ်နွမ်းသော အကျင့်ကို ကျင့်အံ့နည်းဟု ဆို၏။ ထိုမိဖုယားကြီးသည် နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ်ဆို၍ ဘုရားလောင်းသည် မိမိအလိုသို့ မလိုက်သည်ရှိသော် ငါ၏စကားကို မလိုက်နာအံ့လောဟု ဆို၏။ မလိုက်နာအံ့ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုသို့တပြီးကား မင်းအားကြား၍ သင့်ဦးခေါင်းကို ဖြတ်စေအံ့ဟု ဆိုလေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် သင်အလိုရှိတိုင်း ဆိုလော့ဟုဆို၍ မိဖုယားကြီးကို ရှက်စေ၍ သွားလေ၏။
ထိုမိဖုယားသည် ကြံ၏။ အိမ်ရှေ့မင်းသည် ရှေးဦးစွာ ခမည်းတော်မင်းကြီးအား အကယ်၍ ကြားအံ့၊ ငါ၏အသက်သည် မရှိပြီ၊ ငါသည်သာလျှင် ရှေးဦးစွာ မင်းကို ကြားလျှောက်အံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထမင်းစားပြီးလျှင် ညစ်နွမ်းသောအဝတ်ကို ဝတ်၍ ကိုယ်၌ လက်သည်းရာတို့ကို ပြ၍ မိဖုယားကြီး အဘယ်မှာနည်းဟု မင်းသည် မေးလတ်သောအခါ ဖျားနာ၏ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ အလုပ်အကျွေး ကိုယ်လုပ်မောင်းမတို့အား အမှတ်ပေး၍ အိပ်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည်လည်း မြို့သို့ဝင်၍ နေရာသို့ တက်တော်မူ၍ မိဖုယားကြီးကို မမြင်လျှင် မိဖုယားကြီး အဘယ်မှာနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ကြက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းသို့ဝင်၍ ရှင်မိဖုယား အသို့နည်း၊ ရှင်မိဖုယားအား မချမ်းသာသလောဟု မေးတော်မူ၍ ထိုမိဖုယားသည် မင်း၏စကားကို မကြားသကဲ့သို့ပြု၍ သုံးကြိမ်မေးတော်မူသော်လည်း ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။
ရှင်မိဖုယား အဘယ့်ကြောင့် စကားမဆို ဆိတ်ဆိတ်နေဘိသနည်းဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး အသို့ဆိုတော်မူသနည်း၊ လင်ရှိသော မိန်းမမည်သည်ကား အကျွန်ုပ်ကဲ့သို့ မဖြစ်ကုန်ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အဘယ်သူသည် ညှဉ်းဆဲသနည်း၊ လျင်စွာ ငါ့အား ကြားလော့၊ ထိုသူ၏ ဦးခေါင်းကို ဖြတ်အံ့ဟု ဆိုတော်မူလတ်သော် မြတ်သောမင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးသည် အဘယ်သူကို မြို့၌ထား၍ သွားတော်မူသနည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် ငါ၏သားတော် အိမ်ရှေ့မင်း ပဒုမမင်းသားကိုထား၍ သွား၏ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုပဒုမမင်းသားသည် အကျွန်ုပ်၏နရောသို့ လာလတ်၍ ဤသို့ပြု၏။ ငါသည် သင်၏မယ်တော်ဟု ဆိုပါသော်လည်း ငါ့ကိုထား၍ ငါ့မှတပါးသောမင်းသည် မရှိဟုဆို၍ ဤအိမ်ရှေ့မင်းသည် အကျွန်ုပ်ကိုကိုင်၍ ကိလေသာဟူသော မွေ့လျော်ခြင်းဖြင့် မွေ့လျော်အံ့ဟု အကျွန်ုပ်၏ဆံတို့ကို ဆွဲကိုင်၍ ထိုမှဤမှငင်လျက် မိမိစကားကို မလိုက်နာသော အကျွန်ုပ်ကိုလဲစေပြီးလျှင် ထောင်းသတ်ရိုက်ခတ်၍ သွား၏ဟု တင်လျှောက်၏။
မင်းသည် မစုံမစမ်းဘဲလျှင် လျင်သောအဆိပ်ရှိသော မြွေဟောက်ကဲ့သို့ အမျက်ထွက်တော်မူ၍ မင်းချင်းတို့ကို စေလေ၏။ သွားချေကုန်၊ အိမ်ရှေ့မင်းကိုနှောင်ဖွဲ့၍ ဆောင်ခဲ့ကုန်ဟု စေတော်မူ၏။ ထိုမင်းချင်းယောက်ျားတို့သည် မြို့အလုံးကို လွှမ်းမိုးသကဲ့သို့ ထိုအိမ်ရှေ့မင်း၏ အိမ်တော်သို့ သွားကုန်၍ အိမ်ရှေ့မင်းကို နှောင်ဖွဲ့၍ ပုတ်ခတ်သဖြင့် လက်ပြန်မြဲစွာဖွဲ့ပြီးလျှင် နီသောပန်းတို့ကို လည်၌စပ်၍ ဆောင်ခဲ့ကုန်၏။ ထိုအိမ်ရှေ့မင်းသည် ဤအမှုသည် မိဖုယားယုတ်၏ အမှုတည်းဟု သိတော်မူလျှင် အို-အချင်းတို့ ငါသည် ခမည်းတော်မင်းကြီး၏ အပြစ်ကိုမပြု၊ ငါသည် အပြစ်မရှိဟု မြည်တမ်းလျှက် လာ၏။ မြိုအလုံးသည် ချောက်ချား၏။ မင်းသည် မိန်းမ၏ စကားကို နာယူ၍ သားတော်အိမ်ရှေ့မင်း မဟာပဒုမမင်းသားကို သတ်စေသတတ်ဟု စည်းဝေးကုန်ပြီးလျှင် အိမ်ရှေ့မင်း၏ ခြေရင်း၌ဝပ်၍ အရှင်မင်းသား ဤအမှုသည် အရှင်မင်းသားတို့အား မလျောက်ပတ်ဟု ဆို၍ သည်းစွာသောအသံဖြင့် ငိုကြွေးကုန်၏။ ထိုအခါ အိမ်ရှေ့မင်းကိုဆောင်၍ ခမည်းတော်မင်းကြီး ပြကုန်၏။
ခမည်းတော် မင်းကြီးသည်လည်း မြင်လျှင် ဒေါသစိတကို သိမ်းအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်၍ ဤမင်းသားသည် မင်း၏အသွင်ကို ပြု၏။ ငါ၏သားဖြစ်လျှက်လည်း မိဖုယားကြီး၌ ပြစ်မှား၏။ သွားချေကုန် ခိုးသူချရာ ကမ်းပါးပြတ်၌ ချ၍ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်စေကုန်လော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ခမည်တော်ဘုရား အကျွန်ုပ်အား ဤသို့ သဘေရှိသောအပြစ်သည် မရှိပါ။ မိန်းမစကားကို ယူတော်မူ၍ မဖျက်ဆီးပါလင့်ဟု ခမည်းတော်ကို တောင်းပန်လေ၏။ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် သားတော်တင်လျှောက်သောစကားကို ယူတော်မမူ၊ ထို့နောင်မှ တသောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော နန်းတွင်းသူအပေါင်းတို့သည် ချစ်သား မဟာပဒုမမင်းသား သင်ချစ်သားအား မလျောက်ပတ်သော ဤအမှုကို ရဘိ၏တကားဟု ဆိုကုန်၍ သည်းစွာသော ငိုကြွေးခြင်းကို ငိုကုန်၏။ အလုံးစုံသော ခတ္တိယမဟာသာလ အစရှိသော သူတို့သည်၎င်း, မှူးတော် မတ်တော် အပေါင်းတို့သည်၎င်း အရှင်မင်းကြီး သားတော် အိမ်ရှေ့မင်းမြတ်သည် သီလအကျင့် ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံ၏။ အမျိုးအနွယ်ကို စောင့်လတ္တံ့သော သူတည်း၊ တိုင်းပြည်အမွေခံတည်း၊ မိန်းမစကားကို ယူတော်မူ၍ မစီစစ်ဘဲ ဖျက်ဆီးတော် မမူပါလင့်၊ ပြည်ထဲအရှင်မင်းမည်သည်ကား စုံစမ်းဆင်ခြင်၍ ပြုလေ့ရှိသည် ဖြစ်ရာ၏ဟု ဆိုလို၍-
ဣဿရော ပဏယေ ဒဏ္ဍံ၊ သာမံ အပ္ပဋိဝေက္ခိယ။
သကဏ္ဋကံ သော ဂိလတိ၊ ဇစ္စန္ဒောဝ သမက္ခိတံ။
အန္ဓောဝ ဝိသမံ မဂ္ဂံ၊ န ဇာနာတိ သမာသမံ။
သုဒိဋ္ဌ မနုသာသေယျ၊ သဝေ ကာရိတု မရဟတိ။
အတ္တံ မဟတ္တေ ထပေဘုံ၊ တသ္မာ ဥဘယမာစရေ။
ဧတဉ္စ ဥဘယံ ဉတွာ၊ အနုမဇ္ဈံ သမာစရေ။
န ဣတ္ထိကာရဏာ ရာဇ၊ ပုတ္တံ ဃာတေတုမရဟတိ။
ဟူသော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဆိုကုန်၏။
၁၀၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ပရတော၊ သူတပါး၏။ ဒေါသံ၊ အပြစ်ကို။ အဒိဋ္ဌာ၊ မမြင်မူ၍။ သဗ္ဗသော၊ အလုံးစုံကုန်သော။ အဏုံထူလာနိ၊ ငယ်ငယ်ကြီးကြီးသောအပြစ်တို့ကို။ ဣဿရော၊ လူများသေဌ်နင်း ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ သာမံ၊ ကိုယ်တော်တိုင်။ အပ္ပဋိဝေက္ခိယ၊ မစုံစမ်း မဆင်ခြင်မူ၍။ ဒဏ္ဍံ၊ မင်းဒဏ်ကို။ န ပဏယေ၊ မထားရာ။
၁၀၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယောစ ခတ္တိယော၊ အကြင် ရေမြေ့သေဌ်နင်း ပြည့်ရှင်မင်းသည်ကား။ အပ္ပဋိဝေက္ခိတွာ၊ မစုံစမ်းမဆင်ခြင်မူ၍။ ဒဏ္ဍံ၊ ဒဏ်ထားခြင်းကို။ ကုဗ္ဗတိ၊ ပြုအံ့။ ခတ္တိယော၊ မိမိ၏ အကျိုးစီးပွား ပျက်စီးကြောင်းကို ပြုတတ်သော ထိုမင်းသည်။ ဇစ္စန္ဒော၊ ပဋိသန္ဓေအားဖြင့် ကန်းသောသူသည်။ သမက္ခိကံ၊ ယင်ကောင်ရှိသော။ သကဏ္ဋကံ၊ အဆူးရှိသော။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဂိလတိ ဣဝ၊ မျိုသကဲ့သို့။ အနတ္ထံ၊ အကျိုးမဲ့ကို။ ကရောတိ၊ ပြုသည်မည်၏။
၁၀၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယော စ၊ အကြင် ပြည့်ရှင်မင်းသည်ကား။ အဒဏ္ဍိယံ၊ ဒဏ်မပေးထိုက်သောသူကို။ ဒဏ္ဍယတိ၊ ဒဏ်ပေး၏။ ဒဏ္ဍိယဉ္စ၊ ဒဏ်ပေးထိုက်သော သူကိုလည်း။ အဒဏ္ဍိယံ၊ ဒဏ်မပေး။ သော၊ ထိုပြည့်ရှင်မင်းသည်။ အန္ဓော၊ သူကန်းသည်။ ဝိသမံ၊ မညီမညွတ်သော။ မဂ္ဂံ၊ ခရီးကို။ န ဇာနာတိဣဝ၊ မသိသကဲ့သို့။ သမာသမံ၊ ညီ မညီကို။ န ဇာနာ၊ မသိ။
၁၀၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယော စ၊ အကြင်ပြည့်ရှင်မင်းသည်ကား။ သဗ္ဗသော၊ အလုံးစုံကုန်သော။ အဏုံထူလာနိ၊ အပြစ်ငယ် အပြစ်ကြီး ဖြစ်ကုန်သော။ ဧတာနိဌာနာနိ၊ ဤအကြောင်းတို့ကို။ သုဒိဋ္ဌံ၊ ကောင်းစွာမြင်သည်ဖြစ်၍။ အနုသာသေယျ၊ ဆုံးမရာ၏။ သော၊ ထိုပြည့်ရှင်မင်းသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ကာရိတုံ၊ မင်းပြုခြင်းငှာ။ အရဟတိ၊ ထိုက်၏။
၁၁၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဧကန္တမုဒုနာ၊ စင်စစ်အားဖြင့် နူးညံ့သော ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ အတ္တံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ မဟတ္တေ၊ မြတ်သောအဖြစ်၌။ ထပေတုံ၊ ထားခြင်းငှါ။ န သက္ကာ၊ မတတ်နိုင်။ ဧကန္တတိခိဏေန၊ စင်စစ် ထက်လွန်းသော ပြည့်ရှင်မင်းသည်လည်း။ အတ္တံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ မဟတ္တေ၊ မြတ်သောအဖြစ်၌။ ထပေတုံ၊ ထားခြင်းငှါ။ န သက္ကာ၊ မတတ်နိုင်။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဥဘယံ၊ အနု အထက် နှစ်ပါးစုံကို။ အာစရေ၊ ကျင့်ရာ၏။
၁၁၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မုဒု၊ နူးညံ့သော ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ ပရိဘူတော၊ ပြည်သူတို့ နှိပ်စက်အပ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အတိတိက္ခော စ၊ အလွန် ထက်လွန်းသော ပြည့်ရှင်မင်းသည်လည်း။ ဝေရဝါ၊ ရန်များသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဧတဉ္စ ဥဘယံ၊ ဤနှစ်ပါးစုံကိုလည်း။ ဉတွာ၊ သိ၍။ အနုမဇ္ဈံ၊ မနုလွန်း မထက်လွန်း အလတ်ဖြစ်သော အကျင့်ကို။ သမာစရေ၊ ကောင်းစွာ ကျင့်ရာ၏။
၁၁၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ရတ္တောပိ၊ တပ်စွန်းသည်ဖြစ်၍လည်း။ ဗဟုံ၊ များစွာ။ ဘာသေယျ၊ ပြောဆိုရာ၏။ ဒုဋ္ဌောပိ၊ အမျက် ထွက်သည်ဖြစ်၍လည်း။ ဗဟုံ၊ များစွာ။ ဘာသတိ၊ ဆဲရေးရာ၏။ ဣတ္ထိကာရဏာ၊ မိန်းမဟူသောအကြောင်းကြောင့်။ ပုတ္တံ၊ သားတော်ကို။ ဃာတေတုံ၊ သတ်ခြင်းငှါ။ န အရဟတိ၊ မထိုက်။
ဤသို့လျှင် အထူးထူးသော အကြောင်းတို့ဖြင့် တင်လျှောက်ကုန်သော်လည်း မှူးမတ်တို့သည် မိမိတို့၏စကားကို ယူစိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ဘုရားလောင်းသည် တင်လျှောက် တောင်းပန်သော်လည်း မိမိစကားကို ယူစိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်၊ အလွန်မိုက်စွာသော မင်းသည်ကား သွားချေကုန်၊ ထိုမင်းသားကို ခိုးသူချရာ ကမ်းပါးပြတ်၌ ပစ်ချလေကုန်ဟု စေလိုရကား-
တေ နာဟံ ပဋိပဇ္ဇိဿံ၊ ဂစ္ဆ ပက္ခိပတေထ နံ။
ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၃။ ဘော အမစ္စာ၊ အို-အမတ်တို့။ သဗ္ဗောဝ၊ အလုံးစုံသာလျှင်ဖြစ်သော။ လောကော၊ လူများသည်။ ဧကတော၊ တပေါင်းတည်း။ ကုမာရဿ၊ မင်းသား၏။ ပက္ခော၊ အပင်းအသင်းတည်း။ အယံ ဣတ္ထိ စ၊ ဤမိန်းမသည်ကား။ ဧကိကာ၊ တယောက်တည်းသာတည်း။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဋိပဇ္ဇိဿံ၊ စီရင်အံ့။ ဂစ္ဆ၊ သွားချေ။ နံ၊ ထိုမင်းသားကို။ ပက္ခိပတေထ၊ ကမ်းပါးပြတ်၌ ချလေကုန်။
ဤသို့ဆိုသည်ရှိသော် တသောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော နန်းသူအပေါင်းတို့တွင် တယောက်သောသူသည်လည်း မိမိကိုယ်အဖြစ်ဖြင့် တည်စိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်၊ အလုံးစုံသော ပြည်သူအပေါင်းတို့သည် လက်နှစ်ဖက်တို့ကို မြှောက်၍ ငိုကြွေးကြကုန်လျက် ဆံတို့ကို ကြဲကုန်လျက် ငိုကြွေးမြည်တမ်းကြကုန်၏။ မင်းသည် ဤမင်းသားအား ကမ်းပါးပြတ်၌ ချခြင်းကို တားမြစ်ကုန်ရာ၏ဟု အခြွေအရံနှင့်တကွ သွား၍ လူများငိုကြွေးစဉ် ခြေမိုးမျှော် ဦးခေါင်းစောက်ထိုးကိုင်စေ၍ ကမ်းပါးပြတ်၌ ချစေ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း အိမ်ရှေ့မင်း၏ မေတ္တာတော် အာနုဘော်ကြောင့် တောင်စောင့်နတ်သည် မဟာပဒုမမင်းသား မကြောက်လဟုဆို၍ ထိုဘုရားလောင်းကို သက်သာရာရစေပြီးလျှင် လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့်ယူ၍ ရင်ခွင်၌ထားလျက် နတ်၏အတွေ့ကို တွေ့စေသဖြင့် သက်သာစေ၍ တောင်ခြေရင်း၌တည်သော နဂါးမင်း၏ ပါးပျဉ်းတိုက်၌ထား၏။ နဂါးမင်းသည် ဘုရားလောင်းကို နဂါးပြည်သို့ ဆောင်ပြီးလျှင် မိမိစည်းစိမ်ကို အလယ်၌ ခွဲ၍ပေး၏။
ထိုဘုရားလောင်းသည် နဂါးပြည်၌ တနှစ်ပတ်လုံးနေ၍ မြတ်သောနဂါးမင်းကြီး လူ့ပြည်သို့သွားပါအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အဘယ်မည်သောအရပ်သို့ သွားအံ့နည်းဟု ဆိုလတ်သော် ဟိမဝန္တာသို့ သွား၍ ရဟန်းပြုပါအံ့ဟု ဆို၍ နဂါးမင်းသည် ကောင်းပြီဟု ထိုဘုရားလောင်းကို လူ့ပြည်ခရီး၌ ထားပြီးလျှင် ရဟန်းပရိက္ခရာတို့ကို ပေးလှူခဲ့၍ မိမိနေရာနဂါးပြည်သို့လျှင် သွား၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည်လည်း ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုပြီးလျှင် ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ သစ်မြစ်သစ်သီးဟူသော အစာရှိသည်ဖြစ်၍ ဟိမဝန္တာ၌နေတော်မူ၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ နေသော မုဆိုးတယောက်သည် ထိုအရပ်သို့ရောက်၍။ ဘုရားလောင်းကိုမြင်လျှင် သိ၍ အရှင်မင်းသားသည် မဟာပဒုမမင်းသား မဟုတ်လောဟု ဆို၍ အချင်းမုဆိုး ဟုတ်၏ဟု ဆိုလတ်သော် ဘုရားလောင်းကိုရှိခိုး၍ ဘုရားလောင်းအထံ၌ နှစ်ရက်သုံးရက်နေပြီးလျှင် ဗာရာဏသီပြည်သို့သွား၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးအား ကြားလျှောက်၏။
အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးသားတော် အိမ်ရှေ့မင်းသည် ဟိမဝန္တာအရပ်၌ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ သစ်ရွက်မိုးကျောင်း၌ နေ၏။ အကျွန်ုပ်သည် ထိုမင်းသားအထံ၌ နေ၍လာခဲ့၏ဟု လျှောက်၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် သင်သည် မျက်မှောက်မြင်၏လောဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး မျက်မှောက်မြင်သည် မှန်ပါ၏ဟု လျှောက်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် ဗိုလ်ပါအပေါင်း ခြံရံလျက် ဟိမဝန္တာသို့ သွားပြီးလျှင် တောစွန်း၌ သစ်တပ်တည်၍ အမတ်အပေါင်း ခြံရံလျက် သစ်ရွက်မိုးကျောင်းသို့ သွား၍ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော သစ်ရွက်မိုးသော ကျောင်းတံခါး၌ နေသော ဘုရားလောင်းကိုမြင်လျှင် ရှိခိုး၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ နေ၏။ မှူးမတ်တို့သည်လည်း ရှိခိုး၍ စကားပြောခြင်းကို ပြုလျက် နေကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ခမည်းတော်မင်းကြီးကို မေး၍ စကားပြောဟောခြင်းကို ပြုတော်မူ၏။ ထိုအခါ သားတော် ဘုရားလောင်းကို ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် ချစ်သား သင်သည် အလွန်နက်သော ကမ်းပါးပြတ်၌ ပစ်ချစေလျက် အဘယ့်ကြောင့် သင်ချစ်သားသည် အသက်ရှင်သနည်းဟု မေးလိုရကား-
ပါတိတော ဂိရိ ဒုဂ္ဂသ္မိံ၊ ကေန တွံ တတ္ထ နာမရိ။
ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၄။ တာတ၊ ချစ်သား။ အနေကတာလေ၊ များစွာသော ထန်းပင်ပမာဏရှိသော။ နရကေ၊ နရက်ချောက်ဟု ဆိုအပ်သော။ ဂမ္ဘီရေ၊ နက်စွာသော။ သုဒုရုတ္တရေ၊ အလွန်တက်နိုင်ခဲသော။ ဂိရိဒုဂ္ဂသ္မိံ၊ တောင်ကမ်းပါးပြတ်၌။ ပါတိတော၊ ချစေလျက်။ ကေန၊ အဘယ့်ကြောင့်။ တွံ၊ သင်သည်။ တတ္ထ၊ ထိုတောင်ကမ်းပါးပြတ်၌။ နာမရိ၊ မသေသနည်း။
ဘုရားလောင်းသည် မိမိ အသက်ရှင်သောအကြောင်းကို ခမည်းတော်မင်းကြီးအား ကြားလိုရကား-
ပစ္စဂ္ဂဟိ မံ ဘောဂေဟိ၊ တေနာဟံ တတ္ထ နာမရိ။
ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တတ္ထ၊ ထိုကမ်းပါးပြတ်၌။ ဇာတဖဏော၊ ပြန့်သောပါးပျဉ်းရှိသော။ ထာမဝါ၊ အားအစွမ်းရှိသော။ ဂိရိသာနုဇော၊ တောင်လျဉ်တောင်ဝှမ်း၌ဖြစ်သော။ နာဂေါ၊ နဂါးမင်းသည်။ ပတနံ၊ ကျသော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဘောဂေဟိ၊ အခွေတို့ဖြင့်။ ပစ္စဂ္ဂဟိ၊ ခံလင့်ပေ၏။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ တတ္ထ၊ ထိုကမ်းပါးပြတ်၌။ နာမရိ၊ မသေသတည်း။
ထိုစကားကိုကြား၍ ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည်-
ရဇ္ဇံ ကာရေဟိ ဘဒ္ဒန္တေ၊ ကိံ အရညေ ကရိဿသိ။
ဟူသော တဆ့ယ်တခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၆။ ရာဇပုတ္တ၊ မင်းသား။ ဧဟိ၊ လာလှည့်။ တံ၊ သင်ချစ်သားကို။ သကံ ဃရံ၊ မိမိအိမ်သို့။ ပဋိနေဿာမိ၊ တဖန် ငါဆောင်အံ့။ တေ၊ သင်ချစ်သားအား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ရဇ္ဇံ၊ ပြည်ကို။ ကာရေဟိ၊ မင်းပြုလော့။ အရညေ၊ တော၌။ ကိံ ကရိဿသိ၊ အဘယ်ပြုအံ့နည်း။
ထိုနောက်မှ မင်းသားသည်-
ဥဒ္ဓရိတွာ သုခီ အဿ၊ သုခံ ပဿာမိ အတ္တနိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဗဠိသံ၊ ငါးမျှားချိတ်ကို။ ဂိလိတွာ၊ မျို၍။ သလောဟိတံ၊ သွေးနှင့်တကွ။ ဥဒ္ဓရေယျ ယထာ၊ အန်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဥဒ္ဓရိတွာ၊ အန်သည်ရှိသော်။ သုခီ၊ ချမ်းသာခြင်းရှိသည်။ အဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။ အတ္တနိ၊ မိမိ၌။ သုခံ၊ ချမ်းသာကို။ ပဿာမိ၊ မြင်၏။
ထိုနောက်မှ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည်-
ကိံနု တွံ ဥဗ္ဘတံ ဗြူသိ၊ တံ မေ အက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၈။ တာတ၊ ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ဗဠိသံ၊ ငါးမျှားချိတ်ဟူ၍။ ဗြူသိ နု၊ ဆိုသနည်း။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ သလောဟိတံ၊ သွေးနှင့်တကွဟူ၍။ ဗြူ သိ နု၊ ဆိုသနည်း။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ဥဗ္ဘတံ၊ နုတ်အန်အပ်၏ဟူ၍။ ဗြူသိ နု၊ ဆိုသနည်း။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော သင်ချစ်သားသည်။ မေ၊ ငါခမည်းတော်မင်းအား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားဘိလော့။
မင်းသားသည် ထိုအကြောင်းကို ဖြေကြားလိုရကား-
စတ္တာဟံ ဥဗ္ဘတံ ဗြူမိ၊ ဧဝံ ဇာနာဟိ ခတ္တိယ။
ဟူသော ဤ ဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၉။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေ့အရှင်။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဗဠိသံ၊ ငါးမျှားချိတ်ဟူ၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဗြူမိ၊ ဆို၏။ ဟတ္ထိအဿံ၊ ဆင်မြင်းကို။ သလောဟိတံ၊ သွေးနှင့်တကွဟူ၍။ ဗြူမိ၊ ဆို၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ စတ္တံ၊ စွန့်ခြင်းကို။ ဥဗ္ဘတံ၊ နုတ်အန်ခြင်းဟူ၍။ ဗြူမိ၊ ဆို၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇာနာဟိ၊ သိတော်မူလော့။
ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် သားတော် ဘုရားလောင်းစကားကို ကြားရလျှင် နှစ်လိုဝမ်းမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ချစ်သား-ငါသည် အလွန် မိုက်မဲသောကြောင့် မိန်းမစကားကို နာယူ၍ ဤသို့ သဘောရှိသော အကျင့်သီလနှင့်ပြည့်စုံသော သင်ချစ်သား၌ ပြစ်မှားမိ၏။ ငါ့အား အပြစ်ကို သည်းခံပါလော့ဟု ဆို၍ သားတော်ခြေတို့၌ ဝပ်လျက် မြတ်သောမင်းကြီး ထတော်မူလော့၊ ရှင်မင်းကြီး၏ အပြစ်ကို ငါ သည်းခံ၏။ ဤယနေ့မှစ၍ မစုံမစမ်းပြုသည် မဖြစ်လေလင့်ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ချစ်သား သင်ချစ်သားသည် အဖ၏ ဥစ္စာဖြစ်သော ထီးဖြူကိုဆောင်း၍ တိုင်းပြည်ကို ဆုံးမသည်ရှိသော် ငါ့အား သည်းခံသည်မည်၏ ဟု ဆို၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ငါ့အား မင်းအဖြစ်ဖြင့် အလိုမရှိ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် ရာဇဓံဆယ်ပါးကို မပျက်စေသဖြင့် အဂတိလေးပါးသို့ လိုက်ခြင်းကို စွန့်၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုတော်မူလော့ဟု ဘုရားလောင်းသည် ခမည်းတော်မင်းကြီးအား အဆုံးအမကို ပေးတော်မူ၏။
ထိုခမည်းတော်မင်းကြီးသည် ငိုကြွေးမြည်တမ်း၍ နေပြည်တော်သို့ ပြန်သွားသည်ရှိသော် ခရီးအကြား၌ မှူးတော် မတ်တော်တို့ကို မေး၏။ ငါသည် အဘယ်သူကို မှီ၍ ဤသို့သဘောရှိသော အကျင့်သီလ ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့်ပြည့်စုံသော သားတော်နှင့် ကွေကွင်းခြင်းသို့ ရောက်တော်မူရသနည်းဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး - မိဖုယားကြီးကိုမှီ၍ ဤသို့ သဘောရှိသော အကျင့်သီလ ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့်ပြည့်စုံသော သားတော်နှင့် ကွေကွင်းခြင်းသို့ ရောက်ရ၏ဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် ထိုမိဖုယားကြီးကို မိုးမျှော်ကိုင်ယူစေ၍ ခိုးသူချရာ ကမ်းပါးပြတ်၌ ချစေပြီးလျှင် မြို့တော်သို့ဝင်၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုတော်မူ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ရှေး၌လည်း စိဉ္စမာဏဝိကာသည် ငါ့ကို စွပ်စွဲသောကြောင့် ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ စိဉ္စမာဏဝိကာသည် ထိုအခါ၌ မဟာပဒုမမင်းသား မိထွေးတော် မိဖုယားကြီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ မဟာပဒုမ မင်းသား ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာပညာရှိသည် ထိုအခါ နဂါးမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ တောင်စောင့်နတ် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မဟာပဒုမမင်းသား ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
မကောင်းမှုမှ၊ အထူးပ၊ ရှောင်က မင်္ဂလာ
ကိုးခုမြောက်သော မဟာပဒုမဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဒွါဒသကနိပါတ်
၁၀။ မိတ္တာမိတ္တဇာတ်
မိတ်ဆွေနှင့် ရန်သူတို့၏ လက္ခဏာကို ပြခြင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်ကာနိ ကမ္မာနိ အစရှိသောဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမိတ္တာမိတ္တဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ကောသလမင်း၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်သော အမတ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုအမတ်သည် ကောသလမင်းအား များသော ကျေးဇူးရှိသည်ဖြစ်သတတ်၊ ထိုအခါ ထိုအမတ်အား ကောသလမင်းကြီးသည် အလွန် မြတ်နိုးခြင်းကို ပြု၏။ ကြွင်းကုန်သော အမတ်တို့သည် အရှင်မင်းကြီး ဤအမည်ရှိသော အမတ်သည် အရှင်မင်းကြီးတို့၏ အကျိုးမဲ့ကိုပြု၏ဟု ဖျက်ကုန်၏။ ကောသလ မင်းကြီးသည် စုံစမ်းသည်ရှိသော် တစုံတခုသောအပြစ်ကို မမြင်သောကြောင့် ငါသည် ဤအမတ်အား တစုံတခုသော အပြစ်ကိုမမြင်၊ အသို့လျှင် ငါသည် ဤအမတ်၏ အဆွေခင်ပွန်းအဖြစ်ကို၎င်း ရန်သူအဖြစ်ကို၎င်း သိခြင်းငှါ တတ်နိုင်အံ့နည်းဟု ကြံ၍ ဤပြဿနာကို ဘုရားသခင်ကိုထား၍ ဘုရားသခင်မှ တပါးသောသူသည် သိခြင်းငှါ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် သွား၍ မေးလျှောက်ကုန်အံ့ဟု နံနက်စာ စားပြီးသော် မြတ်စွာဘုရားသို့ကပ်၍ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား လူဖြစ်သောသူသည် မိမိ၏ အဆွေခင်ပွန်းကို၎င်း, ရန်သူကို၎င်း သိခြင်းငှါ အသို့လျှင်တတ်နိုင်ပါအံ့နည်းဟု မေးလျှောက်၏။ ထိုအခါ ကောသလမင်းကြီးကို မြတ်စွာဘုရားသည် မြတ်သောမင်းကြီး ရှေး၌လည်း ပညာရှိတို့သည် ဤပြဿနာကို ကြံ၍ ပညာရှိတို့ကို မေးလျှင် ထိုပညာရှိတို့သည် ဖြေဆိုသည်၏ အစွမ်းဖြင့်သိ၍ ရန်သူကို ကြဉ်ရှောင်လျက် အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို မှီဝဲဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုကောသလမင်းကြီးသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... မြတ်သောမင်းကြီး လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဗြဟ္မဒတ် မင်း၏ အကျိုးအကြောင်းကို ဆုံးမတတ်သော အမတ်ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း၏ အကျိုးစီးပွားကိုကျင့်သော အမတ်တယောက်ကို ကြွင်းကုန်သော အမတ်တို့သည် ဖျက်ကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ထိုအမတ်၏ အပြစ်ကိုမမြင်၍ အသို့လျှင် ထိုအဆွေခင်ပွန်းအဖြစ်ရန်သူအဖြစ်ကို သိခြင်းငှါ တတ်နိုင်အံ့နည်းဟု ဘုရားအလောင်းကို မေးလိုရကား-
အမိတ္တံ ဇာနေယျ မေဓာဝီ၊ ဒိသွာ သုတွာစ ပဏ္ဍိတော။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၁။ ပဏ္ဍိတ၊ သုခမိန်။ ကုဗ္ဗာနံ၊ ပြုအပ်ကုန်သောသူတို့၏။ ကာနိ ကမ္မာနိ၊ အဘယ်အမှုတို့ကို။ ဒိသွာ စ၊ မြင်၍၎င်း။ သုတွာ စ၊ ကြား၍၎င်း။ မေဓာဝီ၊ ထိုးထွင်း၍သိသော။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ အမိတ္တံ၊ ရန်သူကို။ ဇာနေယျ၊ သိရာသနည်း။ ဝိညူ၊ ပညာရှိသည်။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ ပရက္ကမေ၊ လုံ့လပြုရာသနည်း။
ထိုအခါ ထိုမင်းအား ရန်သူ့လက္ခဏာကို ပြောလိုရကား-
စက္ခုနိဿ န ဒဒါတိ၊ ပဋိလောမဉ္စ ဝတ္တတိ။
ဝဏ္ဏကာမေ နိဝါရေတိ၊ အက္ကောသန္တေ ပသံသတိ။
ကမ္မံ တဿ န ဝဏ္ဏေတိ၊ ပညမဿ န ပသံသတိ။
အစ္ဆေရံ ဘောဇနံ လဒ္ဓါ၊ တဿ နုပ္ပဇ္ဇတေ သတိ။
တတော နံ နာနုကမ္ပတိ၊ အဟာသောပိ လဘေယျိတော။
ယေဟိ အမိတ္တံ ဇာနေယျ၊ ဒိသွာ သုတွာစ ပဏ္ဍိတော။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၂၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ နံ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ န ဥမှယတေ၊ မပြုံးမရွှင်။ နံ၊ ထိုရန်သူဖြစ်သောသူကို။ န စ ပဋိနန္ဒတိ၊ မနှစ်သက်။ အဿ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူအား။ စက္ခုနိ၊ မျက်စိတို့ကို။ န ဒဒါတိ၊ မပေးမူ၍ မျက်နှာလွှဲ၏။ ပဋိလောမဉ္စ၊ ဆန့်ကျင် ဘက်ကိုလည်း။ ဝတ္တတိ၊ ကျင့်၏။
၁၂၃။ တဿ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူ၏။ အမိတ္တေ၊ ရန်သူတို့ကို။ ဘဇတိ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်၏။ တဿ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူ၏။ မိတ္တေ၊ အဆွေခင်ပွန်းကိုကို။ န သေဝတိ၊ မမှီဝဲ မဆည်းကပ်။ ဝဏ္ဏကာမေ၊ ချီးမွမ်းလိုသောသူတို့ကို။ နိဝါရေတိ၊ တားမြစ်၏။ အက္ကောသန္တေ၊ ဆဲရေးလိုသော သူတို့ကို။ ပသံသတိ၊ ချီးမွမ်း၏။
၁၂၄။ တဿ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူအား။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော မိမိစကားကို။ န အက္ခာတိ၊ မကြား။ တဿ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူ၏။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော စကားကို။ န ဂူဟတိ၊ မလျှို့ဝှက်။ တဿ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူ၏။ ကမ္မံ၊ အမှုကို။ န ဝဏ္ဏတိ၊ မချီးမွမ်း။ အဿ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူ၏။ ပညံ၊ ပညာကို။ န ပသံသတိ၊ မချီးမွမ်း။
၁၂၅။ တဿ၊ ထိုရန်သူဖြစ်သောသူ၏။ အဘဝေ၊ စီးပွားချမ်းသာ မပွားခြင်း၌။ နန္ဒတိ၊ နှစ်သက်၏။ တဿ၊ ထိုရန်သူ၏။ ဘဝေ၊ စီးပွားချမ်းသာ ပွားများခြင်း၌။ န နန္ဒတိ၊ မနှစ်သက်။ အစ္ဆေရံ၊ ကောင်းမြတ်သော။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ လဒ္ဓါ၊ ရသည်ရှိသော်။ တဿ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူအား။ သတိ၊ ပေးအံ့ဟု အောက်မေ့ခြင်းသည်။ န ဥပ္ပဇ္ဇတေ၊ မဖြစ်။ ဣတော၊ ဤအကြောင်းကြောင့်။ အဟာသောပိ၊ မရွှင်ပျသည်ဖြစ်၍လည်း။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲကို။ လဘေယျ၊ ရရာ၏။ တတော၊ ထိုအကြောင်းမှ။ နံ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူကို။ နာနုကမ္ပတိ၊ မစောင့်ရှောက်။
၁၂၆။ ဣစ္စေတေ သောဠသာကာရာ၊ ဤ တဆယ့်ခြောက်ပါးသော အကြောင်းတို့သည်။ အမိတ္တသ္မိံ၊ ရန်သူဖြစ်သောပုဂ္ဂိုလ်၌။ ပတိဋ္ဌိတာ၊ တည်ကုန်၏။ ယေဟိ၊ အကြင် တဆယ့်ခြောက်ပါးသော အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ပတိဋ္ဌိတာ၊ တည်ကုန်၏။ တေဟိ၊ ထိုတဆယ့်ခြောက်ပါးသော အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ ဒိသွာ စ၊ မြင်၍၎င်း။ သုတွာ စ၊ ကြား၍၎င်း။ အမိတ္တံ၊ ရန်သူကို။ ဇာနေယျ၊ သိရာ၏။
ဤဂါထာတို့ဖြင့် ရန်သူ၏လက္ခဏာကို ဟောပြီး၍ တဖန် အဆွေခင်ပွန်း၏လက္ခဏာကို မေးမြန်းလိုသော မင်းသည်-
မိတ္တံ ဇာနေယျ မေဓာဝီ၊ ဒိသွာ သုတ္တာ စ ပဏ္ဍိတော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၇။ ပဏ္ဍိတ၊ သုခမိန်။ ကုဗ္ဗာနံ၊ ပြုအပ်ကုန်သောသူတို့၏။ ကာနိ ကမ္မာနိ၊ အဘယ်အမှုတို့ကို။ ဒိသွာ စ၊ မြင်၍၎င်း။ သုတွာ စ၊ ကြား၍၎င်း။ မေဓာဝီ၊ ထိုးထွင်း၍ သိသော။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ မိတ္တံ၊ အဆွေခင်ပွန်း၏အဖြစ်ကို။ ဇာနေယျ၊ သိရာသနည်း။ ကထံ၊ အဘယ်သို့လျှင်။ ဝိညူ၊ ပညာရှိသည်။ ပရက္ကမေ၊ လုံ့လပြုရာသနည်း။
ဘုရားလောင်းသည် ဤဂါထာဖြင့် အဆွေ ခင်ပွန်းကောင်း၏ လက္ခဏာကို မေးအပ်သော မင်းကြီးအား အဆွေခင်ပွန်းကောင်း၏ လက္ခဏာကို ပြောလိုရကား-
တတော ကေလာယိကော ဟောတိ၊ ဝါစာယ ပဋိနန္ဒတိ။
အက္ကောသန္တေ နိဝါရေတိ၊ ဝဏ္ဏကာမေ ပသံသတိ။
ကမ္မဉ္စ တဿ ဝဏ္ဏေတိ၊ ပညမဿ ပသံသတိ။
အစ္ဆေရံ ဘောဇနံ လဒ္ဓါ၊ တဿ ဥပ္ပဇ္ဇတေ သတိ။
တတော နံ အနုကမ္ပတိ၊ ပဟာသောပိ လဘေယျိတော။
ယေဟိ မိတ္တံ သုဇာနေယျ၊ ဒိသွာ သုတွာ စ ပဏ္ဍိတာ။
ဟူသော ကြွင်းသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၂၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ပဝုဋ္ဌံ၊ ကွေကွင်းလတ်သော်။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းအား။ သရတိ၊ အောက်မေ့၏။ အာဂတံ၊ လာလတ်သော အဆွေခင်ပွန်းကို။ အဘိနန္ဒတိ၊ အလွန်နှစ်သက်၏။ တတော၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းမှ။ ကေလာယိကော၊ ရွှင်လန်းသဖြင့် အလိုရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဝါစာယ၊ စကားဖြင့်။ ပဋိနန္ဒတိ၊ နှစ်သက်၏။
၁၂၉။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း၏။ မိတ္တေ ဧဝ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကိုသာလျှင်။ ဘဇတိ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်၏။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း၏။ အမိတ္တေ၊ ရန်သူတို့ကို။ န သေဝတိ၊ မမှီဝဲ မဆည်းကပ်။ အက္ကောသန္တေ၊ အဆွေ ခင်ပွန်းအား ဆဲရေးသောသူတို့ကို။ နိဝါရေတိ၊ တားမြစ်၏။ ဝဏ္ဏကာမေ၊ အဆွေခင်ပွန်း၏ကျေးဇူးကို ဆိုသောသူတို့ကို။ ပသံသတိ၊ ချီးမွမ်း၏။
၁၃၀။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းအား။ ဂုယှဉ္စ၊ မိမိလျှို့ဝှက်အပ်သော စကားကိုလည်း။ အက္ခာတိ၊ ကြားလာ၏။ တသ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း၏။ ဂုယှဉ္စ၊ လျှို့ဝှက်သော စကားကိုလည်း။ ဂူဟတိ၊ လျှို့ဝှက်၏။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း၏။ ကမ္မဉ္စ၊ အမှုကိုလည်း။ ဝဏ္ဏေတိ၊ ချီးမွမ်း၏။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း၏။ ပညံ၊ ဉာဏ်ပညာကို။ ပသံသတိ၊ ချီးမွမ်း၏။
၁၃၁။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း၏။ ဘဝေ စ၊ စီးပွားခြင်း၌လည်း။ နန္ဒတိ၊ နှစ်သက်၏။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း၏။ အဘဝေ၊ အစီးအပွားမဲ့၌။ န နန္ဒတိ၊ မနှစ်သက်။ အစ္ဆေရံ၊ ကောင်းမြတ်သော။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ လဒ္ဓါ၊ ရသည်ရှိသော်။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းအား။ သတိ၊ ပေးအံ့ဟု အောက်မေ့ခြင်းသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇတေ၊ ဖြစ်၏။ ဣတော၊ ဤအကြောင်းကြောင့်။ ပဟာသောပိ၊ ရွှင်ခြင်းကိုလည်း။ လဘေယျ၊ ရရာ၏။ တတော၊ ထိုအကြောင်းမှ။ နံ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းကို။ အနုကမ္ပတိ၊ စောင့်ရှောက်၏။
၁၃၂။ ဣစ္စေတေ သောဠသာကာရာ၊ ဤတဆယ့် ခြောက်ပါးသော အကြောင်းတို့သည်။ မိတ္တသ္မိံ၊ အဆွေခင်ပွန်းကောင်း၌။ သုပတိဋ္ဌိတာ၊ ကောင်းစွာ တည်ကုန်၏။ ယေဟိ၊ အကြင်တဆယ့်ခြောက်ပါးသော အကြောင်းတို့ဖြင့်။ သုပတိဋ္ဌိတာ၊ ကောင်းစွာတည်ကုန်၏။ တေဟိ၊ ထိုတဆယ့်ခြောက်ပါးသော အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ ဒိသွာ စ၊ မြင်၍၎င်း။ သုတွာ စ၊ ကြား၍၎င်း။ မိတ္တံ၊ အဆွေခင်ပွန်းကောင်းကို။ သုဇာနေယျ၊ ကောင်းစွာ သိရာ၏။
မင်းသည် ဘုရားလောင်း၏စကားဖြင့် ဝမ်းမြောက် ဝမ်းသာသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းအား များစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ပေး၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး ဤသို့လျှင် ရှေး၌လည်း ဤပြဿနာသည် ဖြစ်ဘူး၏။ ပညာရှိတို့သည်လည်း ဤပြဿနာကို ဖြေဘူးကုန်ပြီ၊ ဤနှစ်ပါးသော အကြောင်းတို့ဖြင့် အဆွေခင်ပွန်းစစ် ဖြစ်သောသူ ရန်သူဖြစ်သောသူတို့ကို သိအပ်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး- ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းကြီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း၏ ပညာရှိအမတ် ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကျိုးမဲ့ပြုမှု ကိုယ့်ရန်သူ၊ ကျိုးမူလိုလား မိတ်ဆွေထား
ဆယ်ခုမြောက်သော မိတ္တာမိတ္တဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တေရသကနိပါတ်
၁။ အမ္ဗဇာတ်
ဆရာကိုစွန့်သဖြင့် ပျက်စီးရခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အဟာသိ မေ အမ္ဗဖလာနိ ပု ဗ္ဗေ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤအမ္ဗဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ ဒေဝဒတ်သည် ငါကား ဘုရားဖြစ်အံ့၊ ထို့ကြောင့် ရဟန်းဂေါတမသည် ငါ၏ဆရာမဟုတ်၊ ဥပဇ္ဈာယ်လည်း မဟုတ်ဟု ဆရာကိုစွန့်၍ ဈာန်မှယုတ်၏။ သံဃာကိုခွဲ၍ အစဉ်သဖြင့် သာဝတ္ထိပြည်သို့ လာသည်ရှိသော် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်အပ၌ မြေသည် ဟင်းလင်းအပြင်ကို ပေးသည်ရှိသော် အဝီစိသို့ ဝင်ရလေ၏။ ထိုအခါ တရားသဘင်၌ ရဟန်းတို့သည် ထိုစကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ ဒေဝဒတ်သည် ဆရာကိုစွန့်၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ အဝီစိငရဲကြီး၌ ဖြစ်၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ကြွလာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် ဒေဝဒတ်သည် ဆရာကိုစွန့်သောကြောင့် ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်သည် ဆရာကို စွန့်သောကြောင့် ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ ပုရောဟိတ်မျိုးသည် ယဉ်းအနာဖြင့် ပျက်စီးလေ၏။ သားတယောက်သည် နံရံကိုဖောက်၍ ပြေး၏။ ထိုပုရောဟိတ်၏ သားသည် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွား၍ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာထံ၌ ဗေဒင်သုံးပုံတို့ကို၎င်း, ဗေဒင်သုံးပုံမှကြွင်းသော အတတ်တို့ကို၎င်း သင်ပြီးလျှင် ဆရာကို ရှိခိုး၍ ထွက်ခဲ့လတ်သော် အရပ်တပါးဖြင့် သွားခြင်းကို သွားအံ့ဟု လှည့်လည်သည်ရှိသော် တခုသော ပစ္စန္တရစ်မြို့သို့ ရောက်၏။ ထိုမြို့ကိုမှီ၍ ကြီးစွာသော ဒွန်းစဏ္ဏားရွာသည် ဖြစ်၏။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ထိုဒွန်းစဏ္ဍာရွာ၌ နေ၏။ ပညာရှိ၏။ လိမ်မာ၏။ အခါမဲ့ အသီးကို သီးစေနိုင်သော မန္တရားကို တတ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် နံနက်ကလျှင် ထမ်းပိုးကိုယူ၍ ထိုရွာမှထွက်ပြီးလျှင် တော၌ သရက်ပင်သို့ ကပ်၍ ခုနစ်လှမ်းအထက်၌ ရပ်လျက် ထိုမန္တရားကို ရွတ်သဖြင့် သရက်ပင်ကို ရေတလက်ဖက်ဖြင့် ဖျန်း၏။ ထိုသရက်ပင်မှ တခဏချင်းလျှင် အရွက်ဟောင်းတို့သည် ကြွေကျကုန်၏။ အရွက်သစ်တို့သည် ပေါက်ကုန်၏။ အပွင့်တို့သည် ပွင့်၍ ကြွေကျကုန်၏။ သရက်သီးတို့သည် တက်၍ တခဏချင်းဖြင့်လျှင် မှည့်ကုန်၍ ချိုကုန်သည် ဩဇာရှိကုန်သည် နတ်သဓာနှင့် တူကုန်သည်ဖြစ်၍ သရက်ပင်မှ ကြွေကျကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုသရက်သီးတို့ကို ကောက်၍ အလိုရှိတိုင်း စားပြီးလျှင် ထမ်းပိုးဝန်ကိုပြည့်စေ၍ အိမ်သို့သွား၍ ထိုသရက်သီးတို့ကို ကောက်၍ ရောင်းသဖြင့် သားမယားတို့ကို မွေးကျွေး၏။
ထိုပုဏ္ဏားလုလင်ငယ်သည် အခါမဟုတ်သည်၌ သရက်သီးမှည့်တို့ကိုဆောင်၍ ရောင်းသော ဘုရားလောင်းကို မြင်၍ မချွတ်လျှင် ထိုသရက်သီးမှည့်တို့သည် မန္တရား၏ အာနုဘော်ကြောင့် ဖြစ်သည်ဖြစ်ရာ၏။ ထို့ကြောင့် ဤယောက်ျားကို မှီ၍ အဘိုးများစွာထိုက်သော ဤမန္တရားကို ငါရအံ့ဟု ကြံ၍ ဘုရားလောင်း၏ သရက်သီးတို့ကို ဆောင်သော အမှတ်ကို စုံစမ်းသည်ရှိသော် ဟုတ်မှန်သောအားဖြင့် သိ၍ ဘုရားလောင်းသည် တောမှ မလာမီလျှင် ဘုရားလောင်း၏ အိမ်သို့သွား၍ မသိသကဲ့သို့ပြုလျက် ဘုရားလောင်း မယားကို အရှင်မ ဆရာသည် အဘယ်မှာနည်းဟု မေး၍ တောသို့သွား၏ဟု ဆိုလတ်သော် ဘုရားလောင်းလာခြင်းကို ငံ့လျက်နေ၍ လာလတ်သည်ကိုမြင်လျှင် လက်မှဝန်ကို ကြိုလင့်သဖြင့် ဆောင်ယူ၍ အိမ်၌ထား၏။
ဘုရားလောင်းသည် ထိုလုလင်ကိုကြည့်၍ မယားကို ဆို၏။ ရှင်မ ဤလုလင်သည် မန္တရားအလို့ငှါ လာ၏။ ထိုလုလင်၏လက်၌ မန္တရားသည် မတည်လတ္တံ့၊ ဤလုလင်သည် သူယုတ်မာတည်းဟု ဆို၏။ လုလင်သည်လည်း ငါသည် ဤမန္တရားကို ဆရာအား ကျေးဇူးပြုသည်ဖြစ်၍ ရအံ့ဟု ကြံသဖြင့် ထိုအခါမှစ၍ ဘုရားလောင်း၏အိမ်၌ အလုံးစုံသော ကိစ္စတို့ကို ပြု၏။ ထင်းကို ဆောင်၏။ စပါးကို ထောင်း၏။ ထမင်းကို ချက်၏။ ဒန်ပူ မျက်နှာသစ်ရေ အစရှိသည်တို့ကို ပေး၏။ ခြေကို ဆေး၏။ တနေ့သ၌ ဘုရားလောင်းသည် ထိုလုလင်ကို လုလင် ညောင်စောင်းခြေ၌ အထောက်အခံကို ပေးလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် တပါးသော အထောက်ခံရာကို မမြင်သောကြောင့် ညဉ့်သုံးယာမ်ပတ်လုံး ပေါင်ပေါ်၌ထား၍ နေ၏။ နောက်အဘို့၌ ဘုရားလောင်း မယားသည် သားကို ဖွား၏။ ထိုဘုရားလောင်းမယား မီးနေသောအခါ၌ အလုံးစုံသော အမှုကြီးငယ်တို့ကို ပြု၏။
ထိုမယားသည် တနေ့သ၌ ဘုရားလောင်းကို ဆို၏။ အရှင်ဤလုလင်သည် အမျိုးနှင့် ပြည့်စုံသည် ဖြစ်လျက် မန္တရားအလို့ငှါ ကျွန်ုပ်တို့၏ အမှုကြီးငယ်ကို ပြု၏။ ထိုလုလင်၏ လက်၌ မန္တရားမတည်သည်ဖြစ်စေ တည်သည်ဖြစ်စေ ထိုလုလင်အား မန္တရားကို ပေးပါလော့ဟု ဆို၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ထိုလုလင်အား မန္တရားကို ပေးပြီးလျှင် ချစ်သားလုလင် ဤမန္တရားသည် အဘိုးများစွာထိုက်၏။ ဤမန္တရားကို မှီ၍ သင်ချစ်သားအား များစွာသော လာဘ်ပူဇော်သက္ကာရသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် မင်းသည်၎င်း, မင်း၏အမတ်သည်၎င်း သင်၏ဆရာ အဘယ်သူနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် ငါ၏ဆရာသည် ဒွန်းစဏ္ဍာတည်း၊ ထို့န်းစဏ္ဏားအထံမှ မန္တန်ကို ငါသည် သင်၏ဟု ဆိုခြင်းငှါ ရှက်စနိုး၍ ငါ၏ဆရာကား ပုဏ္ဏားသူကြွယ်တည်းဟု သင်ဆိုအံ့၊ ဤမန္တန်၏ အကျိုးသည် မဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။
ထိုလုလင်သည် အဘယ်ကြောင့် ဆရာကို လျှို့ဝှက်ရအံ့နည်း၊ တစုံတယောက်သောသူသည် မေးသောအခါ ဆရာတို့ကိုသာလျှင် ဆရာဟူ၍ ပြောဆိုအံ့ဟု ဆို၍ ဆရာဘုရားလောင်းကို ရှိခိုးပြီးလျှင် ဒွန်းစဏ္ဍာရွာမှ ထွက်ခဲ့၍ မန္တရားတို့ကို စုံစမ်းလျက် အစဉ်သဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်လျှင် သရက်သီးတို့ကိုရောင်း၍ များစွာသောဥစ္စာကို ရ၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ မင်း၏ ဥယျာဉ်စောင့်သည် ထိုလုလင်၏လက်မှ သရက်သီးကို ဝယ်၍ မင်းအား ဆက်၏။ မင်းသည် သရက်သီးကိုစား၍ ဥယျာဉ်စောင့် သင်သည် ဤသို့သဘောရှိသော သရက်သီးကို အဘယ်မှရသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး လုလင်တယောက်သည် အခါမဲ့ သရက်သီးကို ဆောင်ခဲ့၍ ရောင်း၏။ ထိုလုလင်မှ အကျွန်ုပ်သည် ဆောင်အပ်၏ဟု တင်လျှောက်သည်ရှိသော် ထိုသို့တပြီးကား ဤနေ့မှစ၍ ငါတို့နန်းတော်သို့သာ ဆောင်ခဲ့စေလော့ဟု ဆို၏။ ထိုဥယျာဉ်စောင့်သည်လည်း မင်းကြီးဆိုတိုင်း ပြု၏။ လုလင်သည်လည်း ထိုအခါမှစ၍ မင်း၏ နန်းတော်သို့ ဆောင်၏။ ထိုအခါ မင်းသည် ငါ့အား ခစားလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် မင်ကိုခစားလျက် များစွာသော ဥစ္စာကိုရ၍ အစဉ်သဖြင့် မင်းနှင့် အကျွမ်းဝင်သည် ဖြစ်၏။
ထိုအခါ လုလင်ကို မင်းသည် တနေ့သ၌ မေး၏။ အမောင်လုလင် အမောင်သည် အဘယ်အရပ်မှ အခါမဟုတ်သည်၌ ဤသို့သဘောရှိသော အဆင်းအနံ့အရသာနှင့် ပြည့်စုံသော သရက်သီးတို့ကို ဆောင်ခဲ့သနည်း၊ သင့်အား နဂါးသည်၎င်း, ဂဠုန်သည်၎င်း နတ်သည်၎င်း ပေးသလော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ မန္တရား၏ အာနုဘော်လောဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး အကျွန်ုပ်အား တစုံတယောက်သောသူသည် မပေး၊ အကျွန်ုပ်၏ ပညာအစွမ်းဖြင့် အကျွန်ုပ်အား အဘိုးများစွာထိုက်သော မန္တရားသည် ရှိ၏။ ထိုမန္တရား၏ အစွမ်းတည်းဟု လျှောက်သည်ရှိသော် ထိုသို့တပြီးကား ငါတို့သည် တနေ့သ၌ သင်၏ မန္တရားအစွမ်းကို ကြည့်လိုကုန်၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး ကောင်းပြီ၊ ပြပါအံ့ဟု လျှောက်၏။
မင်းသည် တနေ့သ၌ ထိုလုလင်နှင့်တကွ ဥယျာဉ်တော်သို့သွား၍ ပြလော့ဟု ဆို၏။ ထိုလုလင်သည် ကောင်းပြီဟု ဆို၍ သရက်ပင်သို့ သွားပြီးလျှင် ခုနစ်ဘဝါးအထက်၌ ရပ်လျက် မန္တရားကိုရွတ်၍ သရက်ပင်ကို ရေတလက်ဖက်ဖြင့် ဖျန်း၏။ ထိုခဏ၌ သရက်ပင်သည် အောက်၌ ဆိုအပ်သောနည်းဖြင့် အသီးသီး၍ သည်းစွာသော မိုဃ်းကြီးသည် ရွာသကဲ့သို့ သရက်သီးမိုဃ်းသည် ရွာ၏။ လူအများတို့သည် ကောင်းချီးပေး၏။ အဝတ်ပုဆိုး ကြဲခြင်းတို့ကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မင်းသည် သရက်သီးကိုစား၍ ထိုလုလင်အား များစွာသော ဥစ္စာကို ပေးတော်မူပြီးလျှင် လုလင် အဘယ်သူသည် သင့်အား ဤသို့သဘောရှိသောအံ့ဘွယ်သရဲဖြစ်သော မန္တရားကို ပေးသနည်း၊ အဘယ်သူ၏ အထံ၌ သင်သည်အံ့ဘွယ်သရဲရှိသော မန္တရားကို သင်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။
လုလင်သည် အကယ်၍ ငါသည် ဒွန်းစဏ္ဍားအထံ၌ သင်၏ဟု ဆိုချေအံ့၊ ရှက်ဘွယ်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ငါ့ကို ကဲ့ရဲ့လတ္တံ့၊ စင်စစ်သော်ကား မန္တရားသည် နှုတ်တက်ပြီ။ ဤအခါ၌ မပျောက်လတ္တံ့၊ ငါ၏ဆရာသည် ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာတည်း၊ ဤသို့ ညွှန်ပြအံ့ဟု ကြံသဖြင့် မုသာဝါဒကို ဆို၍ တက္ကသိုလ်ပြည် ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာ့အထံ၌ အကျွန်ုပ်သည် သင်အပ်၏ဟု ဆို၍ ဆရာကိုစွန့်၏။ ထိုသို့ ဆရာကိုစွန့်သော ခဏ၌လျှင် မန္တရားသည် ကွယ်လေ၏။ မင်းသည် ဝမ်းမြောက်ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုလုလင်ကိုယူ၍ နန်းတော်သို့ ဝင်လေ၏။ တနေ့သ၌ သရက်သီးတို့ကို စားအံ့ဟု ဥယျာဉ်တော်သို့ သွားပြီးလျှင် မင်္ဂလာ ကျောက်ဖျာအပြင်၌ နေ၍ လုလင် သရက်သီးတို့ကို ဆောင်ခဲ့လော့ဟု ဆို၏။ ထိုလုလင်သည် ကောင်းပြီဟု သရက်ပင်ကပ်၍ ခုနစ်ဘဝါး အထက်၌ရပ်လျက် မန္တန်ကို ရွတ်အံ့ဟု မန္တန်တို့ကို ဆင်ခြင်သည်ရှိသော် ကွယ်သောအဖြစ်ကိုသိလျှင် ရှက်သည်ဖြစ်၍ ရပ်၏။ မင်းသည် ဤလုလင်သည် ရှေး၌ ပရိသတ်အလယ်၌ သရက်သီးတို့ကို ဆောင်၍ ငါ့အား ပေး၏။ တခဲနက်သော မိုဃ်းကြီးကို ရွာစေသကဲ့သို့ သရက်သီးမိုဃ်းကို ရွာစေ၏။ ယခုမူကား ခက်ထရော် ရှိသည်ဖြစ်၍ ရပ်၏။ အကြောင်းကြား အသို့နည်းဟု ကြံ၍ ထိုလုလင်ကို မေးလိုရကား-
အဏူနိ ထူလာနိ စ ဗြဟ္မစာရိ။
တေဟေဝ မန္တေဟိ န ဒါနိ တုယှံ၊
ဒုမပ္ဖလာ ပါတုဘဝန္တိ ဗြဟ္မေ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁။ ဗြဟ္မစာရိ၊ မြတ်သောအကျင့်ရှိသော ပုဏ္ဏား။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ အဏူနိ ထူလာနိ စ၊ အငယ်အကြီးလည်း ဖြစ်ကုန်သော။ အမ္ဗဖလာနိ၊ သရက်သီးတို့ကို။ မေ၊ ငါ့အား။ အဟာသိ၊ ဆောင်ပြီ။ ဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ တုယှံ၊ သင့်အား။ ဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ တေဟေဝ မန္တေဟိ၊ ထိုမန္တရားတို့ဖြင့်သာလျှင်။ ဒုမပ္ဖလာ၊ သရက်သီးတို့သည်။ န ပါတုဘဝန္တိ၊ ထင်ရှားမဖြစ်ကုန်။
ထိုစကားကိုကြား၍ လုလင်သည် ယနေ့ သရက်သီးတို့ကို မပေးနိုင်ပါဟု အကယ်၍ ဆိုချေအံ့၊ မင်းသည် ငါ့အား အမျက်ထွက်လတ္တံ့၊ မုသာဝါဒဖြင့် ကြားအံ့ဟု ကြံ၍ ကြားလျှောက်လိုရကား-
ခဏံ မုဟုတ္တဉ္စ မန္တေ န ပဿံ။
နက္ခတ္တယောဂဉ္စ ခဏဉ္စ လဒ္ဓါ၊
အဒ္ဓါ ဟရိဿမ္ဗဖလံ ပဟူတံ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ နက္ခတ္တယောဂံ၊ နက္ခတ်၏ယှဉ်ခြင်းကို။ ပဋိမာနယာမိ၊ မျှော်လင့်၏။ မန္တေ၊ မန္တရား၌။ ခဏဉ္စ၊ ခဏကို၎င်း။ မုဟုတ္တဉ္စ၊ မုဟုတ်ကို၎င်း။ န ပဿံ-န ပဿာမိ၊ အကျွန်ုပ် မမြင်။
နက္ခတ္တယောဂဉ္စ၊ နက္ခတ်၏ယှဉ်ခြင်းကို၎င်း။ ခဏဉ္စ၊ ခဏကို၎င်း။ လဒ္ဓါ၊ ရသည်ရှိသော်။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ ပဟူတံ၊ များစွာသော။ အမ္မဖလံ၊ သရက်သီးကို။ ဟရိဿံ၊ ဆောင်ပါအံ့။
မင်းလည်း ဤလုလင်သည် တပါးသောအခါ၌ နက္ခတ်၏ ယှဉ်ခြင်းကို မဆို၊ ဤအကြောင်းကား အသို့နည်းဟု မေးလိုရကား-
ခဏံ မုဟုတ္တံ န ပုရေ အသံသိ။
သယံ ဟရိ အမ္ဗဖလံ ပဟူတံ၊
ဝဏ္ဏေန ဂန္ဓေန ရသေနုပေတံ။
ဒုမပ္ဖလာ ပါတုဘဝန္တိ ဗြဟ္မေ။
သွဇ္ဇ န ပါဒေသိ ဇပ္ပမ္ပိ မန္တံ၊
အယံ သော ကော နာမ တဝဇ္ဇ ဓမ္မော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃။ ဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ နက္ခတ္တယောဂံ၊ နက္ခတ်၏ယှဉ်ခြင်းကို။ န အဘာဏိ၊ သင်မဆို။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ ခဏံ၊ ခဏကို၎င်း။ မုဟုတ္တံ၊ မုဟုတ်ကို၎င်း။ န အသံသိ၊ သင်မဆို။ ဝဏ္ဏေန၊ အဆင်းနှင့်၎င်း။ ဂန္ဓေန၊ အနံ့နှင့်၎င်း။ ရသေန၊ အရသာနှင့်၎င်း။ ဥပေတံ၊ ပြည့်စုံသော။ ပဟူတံ၊ များစွာသော။ အမ္ဗဖလံ၊ သရက်သီးကို။ သယံ၊ မိမိသည်။ ဟရိ၊ ဆောင်၏။
၄။ ဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ တုယှံ၊ သင့်အား။ ပုရေ ဟိ၊ ရှေး၌လျှင်။ မန္တာဘိဇပ္ပေန၊ မန္တန်ကို ရွတ်သဖြင့်။ ဒုမပ္ဖလာ၊ သရက်သီးတို့သည်။ ပါတုဘဝန္တိ၊ ထင်ရှားဖြစ်ကုန်၏။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ မန္တံ၊ မန္တရားကို။ ဇပ္ပမ္ပိ၊ ရွတ်ပါသော်လည်း။ န ပါဒေသိ၊ မစွမ်းနိုင်။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ တဝ၊ သင်၏။ အယံ သော ဓမ္မော၊ ဤသဘောသည်။ ကော နာမ၊ အသို့ဖြစ်သနည်း။
ထိုစကားကိုကြား၍ လုလင်သည် မင်းကို မုသာဝါဒဖြင့် လှည့်စားခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ အကယ်၍ ငါသည် ဟုတ်မှန်သောအတိုင်း ဆိုချေသော် ငါ့အား မင်း၏အာဏာကို ပြုရာ၏။ ထိုသို့ပြုစေ ဟုတ်သောသဘောကိုသာလျှင် ဆိုအံ့ဟု ကြံ၍ ဆိုလိုရကား-
ဓမ္မေန မန္တေ ပကတိဉ္စ သံသိ။
မာ စဿ မေ ပုစ္ဆိတော နာမဂေါတ္တံ၊
ဂုယှိတ္ထော အတ္ထံ ဝိဇဟေယျ မန္တော။
မက္ခာဘိဘူတော အလိကံ အဘာဏိံ။
မန္တာ ဣမေ ဗြာဟ္မဏဿာတိ မိစ္ဆာ၊
ပဟီနမန္တော ကပဏော ရုဒါမိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ စဏ္ဍာလပုတ္တော၊ ဒွန်းစဏ္ဍာသားသည်။ ဓမ္မေန၊ အကြောင်းသဘောဖြင့်။ မန္တေ၊ မန္တန်တို့ကို။ မမ၊ အကျွန်ုပ်အား။ သမ္ပဒါသိ၊ ပေးပေ၏။ ပကတိဉ္စ၊ မှန်သောသဘောကိုလည်း။ သံသိ၊ ဆိုပေ၏။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော သင်သည်။ အဿ-မေ၊ ထိုငါ၏။ နာမဂေါတ္တံ၊ အမည်အမျိုးကို။ မာစ ဂုဟသိ၊ မလျှို့ဝှက်လင့်။ ဂုယှိတ္ထော၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော။ မန္တော၊ မန္တရားသည်။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ ဝိဇဟေယျ၊ စွန့်ရာ၏။
၆။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်ကို။ ဇနိန္ဒေန၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဇနမှိ၊ လူအများအလယ်၌။ ပုဋ္ဌော၊ မေးတော်မူသည်ရှိသော်။ ဣမေ မန္တာ၊ ဤမန္တရားတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏဿ၊ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာပုဏ္ဏား၏။ သန္တိကေ၊ အထံ၌။ ဂဟိတာ၊ သင်အပ်ကုန်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မိစ္ဆာ၊ မိုက်မှားသဖြင့်။ မက္ခာဘိဘူတော၊ ကျေးဇူးချေခြင်း နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ အလိကံ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ အဘာဏိံ၊ ဆိုမိ၏။ ပဟီနမန္တော၊ စွန့်သောမန္တန်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ကပဏော၊ အထီးကျန်လျက်။ ရုဒါမိ၊ ငိုရ၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် ဤလုလင်သည် ယုတ်မာသော သဘောရှိ၏။ ဤသို့သဘောရှိသော မြတ်သောမန္တရားကို မကြည့်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဤသို့သဘောရှိသော မြတ်သော မန္တရားကို ရသည်ရှိသော် အမျိုးသည် အသို့ပြုအံ့နည်းဟု အမျက်ထွက်၍ ထိုလုလင်အား ကဲ့ရဲ့လိုရကား-
မဓုံ မဓုတ္ထိကော ဝိန္ဒေ၊ သော ဟိ တဿ ဒုမုတ္တမော။
ယမှာ ဓမ္မံ ဝိဇာနေယျ၊ သော ဟိ တဿ နရုတ္တမော။
ဂလေ ဂဟေတွာ ဂလယာထ ဇမ္မံ။
ယော ဥတ္တမတ္ထံ ကသိရေန လဒ္ဓါ၊
မာနာတိမာနေန ဝိနာသယိတ္ထ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၇။ ဘောန္တော အမစ္စာ၊ အို-အမတ်တို့။ ဧရဏ္ဍာ ဝါ၊ ကြက်ဆူပင်တို့သည်၎င်း။ ပုစိမန္ဒာ ဝါ၊ တမာပင်တို့သည်၎င်း။ အထ၊ ထိုမြို့။ ပါဠိဘဒ္ဒကာ ဝါ၊ တောင်ကသစ်ပင်တို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ မဓုတ္ထိကော၊ များကိုအလိုရှိသော သူသည်။ တေသု၊ ထိုကြက်ဆူပင် စသည်တို့၌။ မဓုံ၊ ပျားကို။ ဝိန္ဒေ၊ ရ၏။ သော ဟိ၊ ထိုပျားရသော သစ်ပင်သာလျှင်။ တဿ၊ ထိုပျားရှာသော သူအား။ ဒုမုတ္တမော၊ သစ်ပင်မြတ်တည်း။
၈။ ခတ္တိယာ စ၊ မင်းတို့သည်၎င်း။ ဗြာဟ္မဏာ စ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်၎င်း။ ဝေဿာ စ၊ သူကြွယ်တို့သည်၎င်း။ သုဒ္ဒါ စ၊ သူဆင်းရဲတို့သည်၎င်း။ စဏ္ဍာလာ စ၊ ဒွန်းစဏ္ဏားတို့သည်၎င်း။ ပုက္ကုသာ၊ ပန်းမှိုက်စွန့် မျိုးတို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ယမှာ၊ အကြင်သူမှ။ ဓမ္မံ၊ ကာလ၌ယှဉ်သောအကျိုးကို။ ဝိဇာနေယျ၊ သိရာ၏။ သော ဟိ၊ ထို တရားရှိသော သူသည်သာလျှင်။ တဿ၊ ထိုတရားရှာသောသူအား။ နရုတ္တမော၊ သူမြတ်တည်း။
၉။ ဣမဿ၊ ဤသူယုတ်အား။ ဒဏ္ဍဉ္စ၊ ဥစ္စာဒဏ်ကို၎င်း။ ဝဓဉ္စ၊ သတ်ပုတ်ခြင်းကို၎င်း။ ဒတွာ၊ ပေး၍။ ယော ဇမ္မော၊ အကြင်သူယုတ်သည်။ ဥတ္တမတ္ထံ၊ မြတ်သောအကျိုးကို။ ကသိရေန၊ ငြိုငြင်သဖြင့်။ လဒ္ဓါ၊ ရပါလျက်။ မာနာတိမာနေန၊ အလွန်မာန်မူသဖြင့်။ ဝိနာသယိတ္တ၊ ဖျက်ဆီး၏။ ဣမံ ဇမ္မံ၊ ဤသူယုတ်ကို။ ဂလေ၊ လည်၌။ ဂဟေတွာ၊ ကိုင်၍။ ဂလယာထ၊ နှင်ထုတ်ကုန်လော့။
မင်းချင်းယောက်ျားတို့သည် မင်းကြီးဆိုတိုင်း ပြုကုန်၍ သင်သည် ဆရာ့အထံသို့သွား၍ ဆရာကို နှစ်သက်စေသဖြင့်လျှင် အကယ်၍ တဖန် မန္တရားရအံ့၊ ဤအရပ်သို့ လာလှည့်ရာ၏။ အကယ်၍ မရသည်ဖြစ်အံ့၊ ဤအရပ်သို့ မကြည့်လေလင့်ဟု ဆို၍ ထိုသူယုတ်ကို မာန်မာနဟူသော အဆိပ်မရှိသည်ကို ပြုကုန်၏။ ထိုလုလင်သည် ကိုးကွယ်ရာ မင်သည်ဖြစ်၍ ဆရာကိုထား၍ ငါ့အား တပါးသော ကိုးကွယ်ရာ မရှိ၊ ဆရာ့အထံသို့သွား၍ ဆရာကို နှစ်သက်စေပြီးလျှင် တဖန် မန္တန်ကို တောင်းအံ့ဟုကြံ၍ ငိုလျက် ထိုဒွန်းစဏ္ဍာရွာသို့ သွားလေ၏။ ထိုအခါ လာလတ်သော လုလင်ကိုမြင်လျှင် ဘုရားလောင်းသည် မယားကိုခေါ်၍ ရှင်မ မန္တန်မှယုတ်သည်ဖြစ်၍ တဖန် လာလတ်သော ယုတ်သော သဘောရှိသော လုလင်ကို ကြည့်ပါလော့ဟု ဆို၏။ ထိုလုလင်သည် ဘုရားလောင်းသို့ ကပ်ပြီးလျှင် ရှိခိုး၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ နေလတ်သော် အဘယ့်ကြောင့် လာသနည်းဟု မေးလျှင် မုသာဝါဒကိုဆိုသဖြင့် ဆရာကိုစွန့်၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ရောက်၏ဟု ဆို၍ အပြစ်ကို ကြားပြီးလျှင် တဖန် တောင်းပန်လိုရကား-
သောဗ္ဘံ ဂုဟံ နရကံ ပူတိပါဒံ။
ရဇ္ဇူတိ ဝါ အက္ကမေ ကဏှသပ္ပံ၊
အန္ဓော ယထာ ဇောတိံ ပဝိဋ္ဌဟေယျ။
ဧဝံ မံ တွံ ခလိတံ သပည။
ပဟီနမန္တဿ ပုနပ္ပဒါဟိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ ပုရိသော၊ ယောက်ျားသည်။ ဣဒံ၊ ဤအရပ်သည်။ သမံ၊ ညီညွတ်၏ ဟူ၍။ မညမာနော၊ ထင်မှတ်သည်ဖြစ်၍။ သောဗ္ဘံ ဝါ၊ ထုံးအိုင်သို့၎င်း။ ဂုဟံ ဝါ၊ လိုဏ်သို့၎င်း။ နရကံ ဝါ၊ ချောက်ကမ်းပါးပြတ်သို့၎င်း။ ပူတိပါဒံ၊ ဆွေးသော သစ်မြစ်ရှိသော တွင်းသို့၎င်း။ ပတေယျ ယထာ၊ ကျသကဲ့သို့၎င်း။ အန္ဓော၊ သူကန်းသည်။ ရဇ္ဇူတိ၊ ကြိုးဟူ၍။ ကဏှသပ္ပံ၊ မြွေဟောက်ကို။ အက္ကမေ ယထာ ဝါ၊ နင်းသကဲ့သို့၎င်း။ ဇောတိံ၊ မီးကို။ ပဝိဋ္ဌဟေယျ ယထာ ဝါ၊ ဝင်သကဲ့သို့၎င်း။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူလည်းကောင်းလျှင်။ ခလိတံ၊ ချော်သော။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ခမိတွာ၊ သည်းခံတော်မူ၍။ သပည၊ ပညာရှိတော်မူသော ဆရာ။ တွံ၊ အရှင်ဆရာသည်။ ပဟီနမန္တဿ၊ မန္တရားမှယုတ်သော အကျွန်ုပ်အား။ ပုနပ္ပဒါဟိ၊ တဖန် ပေးတော်မူပါ။
ထိုအခါ လုလင်ကို ဆရာသည် အမောင် အသို့ဆိုသနည်း။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ သူကန်းသည် အမှတ်ပေးသည်ရှိသော် ထုံးအိုင် အစရှိသည်တို့ကို ရှောင်ကြဉ်၏။ ငါသည် ရှေးဦးကလျှင် ဆိုအပ်ပြီ၊ ယခုအခါ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ငါ့အထံသို့ လာသနည်းဟု ဆို၍ အပြစ်တင်သဖြင့် ပယ်လိုရကား-
တွံပိ ဓမ္မေနေဝ ပဋိဂ္ဂဟေသိ။
ပကတိံပိ တေ အတ္တမနော အသံသိံ၊
ဓမ္မေ ပတိဋ္ဌံ န ဇဟေယျ မန္တော။
ယံ ဒုလ္လဘံ အဇ္ဇ မနုဿလောကေ။
ကိဉ္စာပိ လဒ္ဓါ ဇီဝိတုံ အပ္ပပညော၊
ဝိနာသယိ အလိကံ ဘာသမာနော။
မုသာ ဘဏန္တဿ အသညတဿ။
မန္တေ မယံ တာဒိသကေ န ဒေမ၊
ကုတော မန္တာ ဂစ္ဆ မယှံ န ရုစ္စသိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၁။ မာဏဝ၊ လုလင်။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ မန္တံ၊ မန္တန်ကို။ တဝ၊ သင့်အား။ သမ္ပဒါသိံ၊ ငါပေးပြီ။ တွံပိ၊ သင်သည်လည်း။ ဓမ္မေနေဝ၊ တရားနှင့်အညီသာလျှင်။ ပဋိဂ္ဂဟေသိ၊ ခံယူ၏။ ပကတိံပိ၊ သဘောဖြစ်သောအကျိုးကိုလည်း။ တေ၊ သင့်အား။ အတ္တမနော၊ နှစ်လိုဝမ်းသာ။ အသံသိ၊ ငါပြောပြီ။ ဓမ္မေ၊ တရား၌။ ပတိဋ္ဌံ၊ တည်သောသင့်ကို။ မန္တော၊ မန္တန်သည်။ န ဇဟေယျ၊ မစွန့်ရာ။
၁၂။ အပ္ပပညော၊ ပညာနည်းသော။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ကသိရေန၊ ငြိုငြင်သဖြင့်။ လဒ္ဓံ၊ ရအပ်သော။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ ဒုလ္လဘံ၊ ရခဲသော။ ဇီဝိတုံ၊ အသက်မွေးခြင်းငှါ။ သမတ္ထံ၊ စွမ်းနိုင်သော။ ဗလမန္တံ၊ ကြီးသော အာနုဘော်ရှိသော မန္တန်ကို။ ယံ-ယေန၊ အကြင်ကြောင့်။ ကိဉ္စာပိ လဒ္ဓါ၊ အကယ်၍ကား ရ၏။ အထ၊ ထိုသို့ ရသော်လည်း။ အလိကံ၊ မမှန်သော စကားကို။ ဘာသမာနော၊ ဆိုသောသူသည်။ မန္တံ၊ မန္တန်ကို။ ဝိနာသယိ၊ ဖျက်ဆီး၏။
၁၃။ ဗာလဿ၊ မိုက်သော။ မူဠှဿ၊ တွေဝေသော။ အကတညုနော၊ သူ့ကျေးဇူးကို မသိသော။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သောစကားကို။ ဘဏန္တဿ၊ ဆိုသော။ အသညတဿ၊ ကိုယ်နှုတ်ကို မစောင့်သော။ တေ၊ သင့်အား။ တာဒိသကေ၊ ထိုသို့ အခါခပ်သိမ်း သရက်သီးကို ပေးတတ်ကုန်သော။ မန္တေ၊ မန္တန်တို့ကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ န ဒေမ၊ မပေးကုန်။ မန္တာ၊ မန္တန်တို့သည်။ ကုတော အတ္ထိ၊ အဘယ်မှာရှိကုန်အံ့နည်း။ ဂစ္ဆ၊ သွားလေ။ မယှံ၊ ငါသည်။ န ရုစ္စသိ၊ မနှစ်သက်နိုင်။
ထိုလုလင်သည် ဤသို့ ဆရာနှင်လိုက်သည်ရှိသော် ငါ့အား အသက်ရှင်သဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု ကြံ၍ တောသို့ ဝင်ပြီးလျှင် ကိုးကွယ်ရာမရှိသော သေခြင်းဖြင့် သေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဤဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ဆရာကိုစွန့်၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်သည် ဆရာကိုစွန့်၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့-ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ သူ့ကျေးဇူးကိုမသိသော လုလင်ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဒွန်းစဏ္ဍာသားဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
မသိကျေးဇူး၊ ပညာရူး၏။ ကျေးဇူးသိမှ၊ ပညာရ၏
ရှေးဦးစွာသော အမ္ဗဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တေရသကနိပါတ်
၂။ ဖန္ဒနဇာတ်
ကြို့ပင်စောင့်နတ်နှင့် ဝံ ရန်ငြိုးဖွဲ့၍ ပျက်စီးခြင်အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကုဓာရိဟတ္ထော ပုရိသော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဖန္ဒနဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဆွေတော်မျိုးတော်တို့၏ ခိုက်ရန်ကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
(ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် မဟာကုဏာလဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။ )
အထူးကား ထိုအခါ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဆွေတော်မျိုးတော်တို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းမျိုးတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဗာရာဏသီပြည်၌ လက်သမားတို့၏ရွာသည် ရှိ၏။ ထိုရွာ၌ တယောက်သောပုဏ္ဏား လက်သမားသည် တောမှသစ်တို့ကို ဆောင်ပြီးလျှင် ရထားလုပ်၍ အသက်မွေးခြင်းကို ပြု၏။ ထိုအခါ ဟိမဝန္တာတောအရပ်၌ ကြို့ပင်ကြီးသည် ရှိ၏။ ထိုကြို့ပင်ကြီး၌ တခုသော ဝံသည် အစာရှာသဖြင့် လာလတ်၍ ထိုကြို့ပင်ရင်း၌ အိပ်၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ လေသည် ကြို့ပင်ကိုခတ်သည်ရှိသော် သစ်ကိုင်းခြောက်သည်ကျ၍ ဝံ၏ ကျောက်ကုန်း၌ ဖိမိ၏။ ထိုဝံသည် အတန်ငယ် ကျောက်ကုန်းနာသည်ဖြစ်၍ ကြောက်လန့်တကြားထ၍ ပြေးပြီးလျှင် တဖန်ပြန်လာ၏။ လာသော ခရီးကို ကြည့်လတ်သော် တစုံတခုကိုမျှ မမြင်၍ ငါ့ကို တပါးသော ခြင်္သေ့သည်၎င်း, ကျားသည်၎င်း လိုက်သည်မရှိ၊ ထိုသို့မရှိသည်ဖြစ်လျက် ဤကြို့ပင်၌ဖြစ်သော နတ်သည် ငါ့ကို ဤသစ်ပင်၌ အိပ်သည်ကို သည်းမခံနိုင်ယောင်တကား၊ ထိုသို့ သည်းမခံနိုင်သည်မူလည်း ဖြစ်စေ, သိရလတ္တံ့ဟု အရာမဟုတ်သည်၌ ရန်ငြိုးဖွဲ့သဖြင့် ကြို့ပင်ကို ပုတ်ခတ်၍ နင့်သစ်ပင်၏အရွက်ကို ငါမစား၊ နင့်သစ်ခက်ကို ငါမချိုး၊ ဤသစ်ပင်၌ တပါးသောသားတို့၏ နေသည်ကို နင်သည်းခံနိုင်၏။ ငါတယောက်ကိုမူကား နင် သည်းမခံနိုင်၊ ငါ့အား အဘယ်အပြစ် ရှိသနည်း၊ နှစ်ရက် သုံးရက်မျှ နင် ငံ့လင့်ဦး၊ နင့်သစ်ပင်ကို အမြစ်နှင့်တကွ နုတ်စေ၍ အပိုင်းအပိုင်း ပြတ်စေအံ့ဟု ကြို့ပင်စောင့်နတ်ကို ခြိမ်းချောက်၍ လူတယောက်ကို စုံစမ်းရှာဖွေလျက် သွား၏။
ထိုအခါ ထိုပုဏ္ဏား လက်သမားသည် နှစ်ယောက် သုံးယောက်သော လူတို့ကိုခေါ်၍ လှည်းရထား သစ်တို့၏အလို့ငှါ လှည်းဖြင့် ထိုအရပ်သို့ သွားပြီးလျှင် တခုသောအရပ်၌ လှည်းကိုထား၍ ပဲခွပ်ပုဆိန်ကိုစွဲသဖြင့် သစ်တို့ကို စုံစမ်းလျက် ကြို့ပင်၏အနီးဖြင့် သွား၏။ ဝံသည် ထိုလက်သမားကို မြင်၍ ယနေ့ ငါသည် ရန်သူ၏ ပျက်စီးခြင်းကို မြင်ခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံပြီးလျှင် သွား၍ ကြို့ပင်ရင်း၌ ရပ်၏။ လက်သမားသည်လည်း ထိုမှဤမှ ကြည့်၍ ကြို့ပင်၏အနီးဖြင့် သွားလေ၏။ ထိုဝံသည်လည်း အကြင်မျှလောက် ဤလက်သမားသည် မသွားသေး၊ ထိုမျှလောက်လျှင် လက်သမားအား ငါ ပြောအံ့ဟု ကြံ၍ ပြောလိုရကား-
ပုဋ္ဌော မေ သမ္မ အက္ခာဟိ၊ ကိံ ဒါရုံ ဆေတုမိစ္ဆသိ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄။ ကုဓာရိဟတ္ထော၊ ဓားမလက်၌ရှိသော။ ပုရိသော၊ ယောက်ျားသည်။ ဝနံ၊ တောသို့။ ဩဂ္ဂယှ၊ သက်၍။ တိဋ္ဌသိ၊ တည်၏။ သမ္မ၊ အချင်းယောက်ျား။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သော သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားဘိလော့။ ကိံ ဒါရုံ၊ အဘယ်သစ်ပင်ကို။ ဆေတုံ၊ ဖြတ်ခြင်းငှါ။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိသနည်း။
ထိုလက်သမားသည် ဝံ၏စကားကို ကြား၍ အို-လုလင်တို့အံ့ဘွယ်ရှိစွ၊ ဤနေ့မှ ရှေး၌ ဝံသည် လူစကားကို ပြောဆိုသည်ကို မမြင်စဘူး၊ ဤဝံသည် ရထားလုပ်ခြင်းငှါ လျောက်ပတ်သော သစ်ကို သိသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟုဆို၍ ထိုဝံကို ငါမေးအံ့ဟု ကြံ၍ မေးလိုရကား-
ပုဋ္ဌော မေ သမ္မ အက္ခာဟိ၊ ကိံဒါရု နေမိယာ ဒဠှံ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၅။ သမ္မ၊ အဆွေ။ ဣဿော၊ ဝံသည်။ သမာနိ စ၊ ညီညွတ်သည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ဝိသမာနိ စ၊ မညီညွတ်သည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ဝနာနိ၊ တောတို့သို့။ စရသိ၊ သွား၏။ သမ္မ၊ အဆွေ။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သော သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားဘိလော့။ ကိံ ဒါရု၊ အဘယ်သစ်သည်။ နေမိယာ၊ ရထားအကွပ် အလို့ငှါ။ ဒဠှံ၊ ခိုင်ခံ့သနည်း။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဝံသည် ယခုအခါ ငါ၏အလိုသည် အပြီးသို့ ရောက်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ပြောလိုရကား -
ရုက္ခောဝ ဖန္ဒနော နာမ၊ တံ ဒါရု နေမိယာ ဒဠှံ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၆။ သမ္မ၊ အဆွေလက်သမား။ သလော ဝါ၊ ပိတောက်ပင်သည်လည်း။ နေဝ ဒဠှော၊ မခိုင်။ ခဒိရော ဝါ၊ ရှားပင်သည်လည်း။ န ဒဠှော၊ မခိုင်။ အဿကဏ္ဏော ဝါ၊ အင်ကြင်းပင်သည်လည်း။ န ဒဠှော၊ မခိုင်။ ကကုဓော ဝါ၊ ဖောက်ကြံ့ပင်သည်လည်း။ န ဒဠှော၊ မခိုင်။ ဖန္ဒနော နာမ၊ ကြို့ပင်မည်သော။ ရုက္ခော၊ သစ်ပင်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံဒါရု ဧဝ၊ ထိုကြို့ပင်သစ်သားသည်သာလျှင်။ နေမိယာ၊ လှည်းရထား အကွပ်အလို့ငှာ။ ဒဠှံ၊ ခိုင်ခံ့၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ လက်သမားသည် နှစ်လိုဝမ်းသာသည်ဖြစ်၍ ရှေးနေ့တို့၌ တောသို့ဝင်သော ငါ့အား တိရစ္ဆာန်သည် ရထားလုပ်ခြင်းငှါ လျောက်ပတ်သောသစ်ကို မကြားစဘူး၊ ယနေ့မူကား တိရစ္ဆာန်သည် ငါ့အား ရထားလုပ်ခြင်းငှါ လျောက်ပတ်သော သစ်ကို ကြားပေ၏။ ဪ ကောင်းစွဟု ဆို၍ ထိုသစ်ကို ဝံအား မေးလိုရကား-
ပုဋ္ဌော မေ သမ္မ အက္ခာဟိ၊ ယထာ ဇာနေမု ဖန္ဒနံ။
ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၇။ သမ္မ၊ အဆွေ။ အဿ၊ ထိုကြို့ပင်၏။ ပတ္တာနိ၊ အရွက်တို့သည်။ ကီဒိသာနိ၊ အဘယ်သို့ သဘောရှိကုန်သနည်း။ ခန္ဓော ဝါ ပန၊ ပင်စည်သည်ကား။ ကီဒိသော၊ အဘယ်သို့ ရှိသနည်း။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့် ကြားသည်ရှိသော်။ ဖန္ဒနံ၊ ကြို့ပင်ကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဇာနေမု၊ သိရကုန်၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သောသင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားဘိလော့။
ထိုအခါ ဝံသည် လက်သမားတို့အား ကြားလိုရကား-
သော ရုက္ခာ ဖန္ဒနော နာမ၊ ယဿ မူလေ သွာဟံ ဌိတော။
သဗ္ဗဿ တေ ကမ္မနိယော၊ အယံ ဟေဿတိ ဖန္ဒနော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၈။ ယဿ၊ အကြင်ပင်၏။ သာခါ၊ အခက်တို့သည်။ ပလမ္ဗန္တိ၊ တွဲလျားကျကုန်၏။ နမန္တိ၊ အကိုင်းအခက်တို့သည် ညွတ်ကုန်၏။ သာခါ၊ အခက်တို့သည်။ န စ ဘဉ္ဇရေ၊ မကျိုးကုန်။ ယဿ၊ အကြင်သစ်ပင်၏။ မူလေ၊ အရင်း၌။ သွာဟံ-သောအဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဌိတော၊ တည်၏။ သော ရုက္ခော၊ ထိုငါတည်သော သစ်ပင်သည်။ ဖန္ဒနော နာမ၊ ကြို့ပင်မည်၏။
၁၉။ အရာနံ၊ အကန့်တို့၏၎င်း။ စက္ကနာဘီနံ၊ ရထားလှည်းဘီး ပုံတောင်းတို့၏၎င်း။ ဤသာနေမိ ရထဿ စ၊ ဝက်စွယ်အကွပ်ရထား၏၎င်း။ တေ၊ သင်၏။ သဗ္ဗဿ၊ အလုံးစုံသော ရထားအား။ အယံ ဖန္ဒနော၊ ဤကြို့ပင်သည်။ ကမ္မနိယော၊ အမှု၌ ခံ့သည်။ ဟေဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
ထိုဝံသည် ဤသို့ လက်သမားအား ကြားပြီးလျှင် နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ခရီးတကြောင်းဖြင့် သွားလေ၏။ လက်သမားသည်လည်း ကြို့ပင်ကို ဖြတ်အံ့သောငှါ အားထုတ်၏။ ကြို့ပင်စောင့်နတ်သည် ကြံ၏။ ငါသည် ထိုဝံ၏အပေါ်၌ တစုံတခုကိုမျှ မချ၊ ဤဝံသည် အရာမဟုတ်သည်၌ ရန်ငြိုးဖွဲ့၍ ငါ့ဗိမာန်ကို ဖျက်ဆီး၏။ တခုသော ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် ဤဝံအား ဤလက်သမားကိုပင်လျှင် ဖျက်ဆီးစေအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် တောလုပ်သော ယောက်ျားအသွင် ဖန်ဆင်း၍ လက်သမားအထံသို့ လာလတ်၍ မေး၏။
အို-ယောက်ျား သင်သည် နှစ်သက်ဘွယ်သော ဤသစ်ပင်ကို ရံ၏။ ဤသစ်ပင်ကို ဖြတ်၍ အသို့ပြုအံ့နည်းဟု မေး၏။ ရထားအကွပ်ကို ပြုအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဤသစ်ပင်ဖြင့် ရထားဖြစ်လတ္တံ့ဟု အဘယ်သူ သင့်အား ကြားသနည်းဟု မေး၏။ ဝံတခုသည် ကြား၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ကောင်းစွာ ကြားပေ၏။ ဤကြို့ပင်ဖြင့် လှည်းရထားသည် အလွန်ကောင်းသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုထက် ဝံရေကိုခွဲ၍ လက်လေးသစ် အတိုင်းအရှည်ရှိသော အရပ်၌ သံပြားပတ်သကဲ့သို့ အကွပ်ဝန်းကို ရစ်သည်ရှိသော် အကွပ်သည်လည်း အလွန် ခိုင်သည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ များစွာသော ရထားအဘိုးဥစ္စာကိုလည်း ရလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ဝံရေကို အဘယ်မှာရအံ့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် သင်သည် မလိမ်မာသည် ဖြစ်၏။ ဤကြို့ပင်သည် တော၌တည်သေး၏။ မပြေးလတ္တံ့၊ အကြင်ဝံသည် သင့်အား သစ်ပင်ကို ကြား၏။ ထိုဝံ၏ အထံသို့ သင်သွား၍ အချင်းဝံ- သင်ပြအပ်သော သစ်ပင်ကို အဘယ်အရပ်၌ ဖြတ်ရအံ့နည်းဟု လှည့်စား၍ ဆောင်လော့၊ ထိုသို့ဆောင်ပြီးသော် ယုံမှားမရှိ ဤအရပ်၌၎င်း ဤအရာ၌၎င်း ဖြတ်လော့ဟု နှုတ်သီးဖျားကို ခတ်၍ကြားသော ထိုဝ့ကို ထက်လှစွာသော ပုဆိန်ကြီးဖြင့် ဖြတ်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေပြီးလျှင် ဝံရေကိုယူ၍ ကောင်းမြတ်သော အသားကိုစား၍ ကြို့ပင်ကို ဖြတ်လော့ ဟု ရန်ကိုဖြစ်စေ၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
မယှမ္ပိ ဝစနံ အတ္ထိ၊ ဘာရဒွါဇ သုဏောဟိ မေ။
တေန နေမိံ ပသာရေဟိ၊ ဧဝံ ဒဠှတရံ သိယာ။
ဇာတာနဉ္စ အဇာတာနံ၊ ဤသာနံ ရုက္ခ မာဝဟိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၀။ မဟာရာဇာ၊ မြတ်သောမင်းမျိုးတို့။ ဖန္ဒန ရုက္ခောပိဒေဝတာ၊ ကြို့ပင်စောင့် နတ်သည်လည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဇ္ဈဘာသထ၊ ဆိုလေ၏။ ဘာရဒွါဇ၊ ဘာရဒွါဇအနွယ်ဖြစ်သော ပုဏ္ဏား။ မေ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ ကို။ သုဏောဟိ၊ နာလော့။ မယှမ္ပိ၊ ငါ့အားလည်း။ ဝစနံ၊ စကားဆိုဘွယ်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။
၂၁။ ဣမဿ၊ ဤဝံ၏။ စမ္မံ၊ အရေကို။ ဥပခန္ဓမှာ၊ အပိုင်ပိုင်း။ စတုရင်္ဂုလံ၊ လက်လေးသစ်။ ဥက္ကစ္စ၊ ဖြတ်၍။ တေန၊ ထိုဝံရေဖြင့်။ နေမိံ၊ လှည်းရထားအကွပ်ကို။ ပသာရေဟိ၊ ကြက်လော့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ဝံရေကို ကြက်သည်ရှိသော်။ ဒဠှတရံ၊ အလွန်ခိုင်သည်။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။
၂၂။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဖန္ဒန ရုက္ခောပိ၊ ကြို့ပင်စောင့်နတ်သည်လည်း။ တာဝဒေ၊ ထိုခဏ၌။ ဝေရံ၊ ရန်ကို။ အပ္ပေတိ၊ ဖြစ်စေ၏။ ဇာတာနဉ္စ၊ ဖြစ်ပြီးသည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ အဇာတာနံ၊ မဖြစ်သေးသည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ဤသာနံ၊ ဝက်စွယ်တို့၏။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှာ။ ရုက္ခံ၊ သစ်ပင်ကို။ အာဝဟိ၊ သင် ဆောင်လေလော့။
လက်သမားသည် ကြို့ပင်စောင့်နတ်စကားကို ကြား၍ ဪအံ့ဘွယ်ရှိစွ၊ ယနေ့ ငါ့အား မင်္ဂလာရှိသောနေ့တည်းဟု ဆို၍ ဝံကိုသတ်ပြီးလျှင် ကြို့ပင်ကိုဖြတ်၍ သွားလေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော မြတ်စွာဘုရားသည်-
အညမညံ ဝိဝါဒေန၊ အညမညမဃာတယုံ။
မယူရနစ္စံ နစ္စန္တိ၊ ယထာ တေ ဣဿ ဖန္ဒနာ။
သမ္မောဒထ မာဝိဝဒထ၊ မာဟောထ ဣဿ ဖန္ဒနာ။
သာမဂျရတော ဓမ္မဋ္ဌော၊ ယောဂက္ခေမာ န ဓံသတိ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၃။ မဟာရာဇာ၊ မြတ်သောမင်းမျို့တို့။ ဣစ္စေဝံ-ဣတိဧဝံ၊ ဤသို့လျှင်။ ဖန္ဒနော၊ ကြို့ပင်စောင့်နတ်သည်။ ဣဿံ၊ ဝံကို။ ဣဿာ စ ပန၊ ဝံသည်လည်း။ ဖန္ဒနံ၊ ကြို့ပင်စောင့်နတ်ကို။ အညမညံ၊ အချင်းချင်း။ ဝိဝါဒေန၊ ခိုက်ရန်ပြုကြသဖြင့်။ အညမညံ၊ အချင်းချင်း။ အဃာတယုံ၊ သတ်ကုန်၏။
၂၄။ တေ ဣဿဖန္ဒနာ ယထာ၊ ထိုဝံနှင့် ကြို့ပင်စောင့်နတ်တို့ကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ မနုဿာနံ၊ လူတို့၏။ ဝါ၊ လူတို့အား။ ယတ္ထ၊ အကြင်အရပ်၌။ ဝိဝါဒေါ၊ ငြင်းခုံခြင်းခိုက်ရန်သည်။ ဇာယတိ၊ ဖြစ်၏။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်၌။ မယူရ နစ္စံ၊ ဥဒေါင်းကဲ့သို့ ကခြင်းကို။ နစ္စန္တိ၊ ကသည် မည်ကုန်၏။
၂၅။ မဟာရာဇာ၊ မင်းမြတ်တို့။ တံတေန၊ ထို့ကြောင့်။ ဝေါ၊ သင်မင်းမြတ်တို့အား။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဝဒါမိ၊ ဟောအံ့။ တေ၊ သင်မင်းမြတ်တို့အား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဧတ္ထ၊ ဤအရပ်၌။ ယာဝန္တာ၊ အကြင်မျှလောက်ကုန်သော။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ် လာကုန်သော မင်းတို့သည်။ သမ္မောဒထ၊ ဝမ်းမြောက်ကြကုန်။ မာ ဝိဝဒထ၊ ခိုက်ရန် မဖြစ်ကြကုန်လင့်။ ဣဿဖန္ဒနာ၊ ဝံနှင့်ကြို ပင်စောင့်နတ်တို့ကဲ့သို့။ မာ ဟောထ၊ မဖြစ်ကြကုန်လင့်။
၂၆။ ဟောရာဇာ၊ မင်းမြတ်တို့။ တုမှေ၊ သင်မင်းမြတ်တို့သည်။ သာမဂျမေဝ၊ ညီညွတ်သည်၏ အဖြစ်ကိုသာလျှင်။ သိက္ခေထ၊ ကျင့်ကြကုန်လော့။ ဧတံ၊ ထိုသို့ ညီညွတ်သည်၏ အဖြစ်ကို။ ဗုဒ္ဓေဟိ၊ မြတ်စွာဘုရားတို့သည်။ ပသံသိတံ၊ ချီးမွမ်းတော်မူအပ်၏။ သာမဂျရတော၊ ညီညွတ်သည်၏ အဖြစ်၌ မွေ့လျော်သော။ ဓမ္မဋ္ဌော၊ သုစရိုက်တရား၌ တည်သောသူသည်။ ယောဂက္ခေမာ၊ ယောဂလေးပါးတို့၏ ကုန်ရာ နိဗ္ဗာန်မှ။ န ဓံသတိ၊ မယုတ်။
သာကီဝင်မင်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရား၏ တရားတော်ကို နာရ၍ ညီညွတ်သင့်တင့်ကြသည် ဖြစ်ကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ မင်းမြတ်တို့ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအကြောင်းကို သိ၍ ထိုတောအုပ်၌နေသော နတ်ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ခိုက်ရန်ပျိုးခဲ့၊ ရန်ငြိုးဖွဲ့၊ ကျိုးမဲ့ပျက်စီးမည်
နှစ်ခုမြောက်သော ဖန္ဒနဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တေရသကနိပါတ်
၃။ ဇဝနဟံသဇာတ်
အာယုသင်္ခါရတို့၏ လျင်မြန်စွာဖြစ်ခြင်း ပျက်ခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဣဓေဝ ဟံသ နိပတ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဇဝနဟံသဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒဠှဓမ္မဓနုဂ္ဂဟသတ္တန်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် ရဟန်းတို့ ဥပမာမည်သည်ကား ခိုင်ခံ့သော သဘောရှိကုန်သော ကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီးသော အတတ်ရှိကုန်သော လေးလက်စွဲကုန်သော လေးအတတ်ကို တတ်ကုန်ပြီးသော လေးယောက်ကုန်သော လေးသမားတို့သည် အရပ်လေးမျက်နှာတို့၌ တည်သည် ဖြစ်ကုန်ရာ၏။ ထိုသို့တည်ရာ၌ တယောက်သော ယောက်ျားသည် ငါသည် လေးယောက်ကုန်သော ခိုင်ခံ့သော လေးရှိကုန်သော ကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီးသော အတတ်ရှိကုန်သော လေးလက်စွဲကုန်သော လေးအတတ်ကို တတ်ကုန်ပြီးသော ဤလေးသမားတို့သည် အရပ်လေးမျက်နှာသို့ ပစ်အပ်သော မြားတို့သည် မြေသို့မကျကုန်မီ ယူ၍လာအံ့ဟု လာရာ၏ ရဟန်းတို့ သင်တို့သည် ထိုယောက်ျားကို အသို့အောက်မေ့ကုန်အံ့နည်း၊ လျင်မြန်စွာ ပြေးသွားနိုင်သော ယောက်ျားသည် လွန်မြတ်သော လျင်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံ၏ဟု ဆိုခြင်းငှါ သင့်မည်လောဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား- လျင်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံ၏ဟု ဆိုခြင်းငှါ သင့်ပါ၏ဟု နားတော် ပျောက်ကုန်၏။ ရဟန်းတို့ အကြင်အခြင်းဖြင့် ထိုယောက်ျား၏ လျင်ခြင်းသည် ရှိ၏။ အကြင်အခြင်းဖြင့် လ, နေတို့၏ လျင်ခြင်းသည် ထိုမြှားလေးစင်းကို ဖမ်းနိုင်သော ယောက်ျားထက် အလွန်လျင်မြန်၏။ ရဟန်းတို့ အကြင်အခြင်းဖြင့် ထိုယောက်ျား၏ လျင်မြန်ခြင်းသည်၎င်း အကြင်အခြင်းဖြင့် လ, နေတို့၏ လျင်မြန်ခြင်းသည်၎င်း ရှိ၏။ အကြင်အခြင်းဖြင့်လည်း နတ်တို့သည် လ, နေတို့၏ရှေ့မှ ပြေးကုန်၏။ ထိုလနေ့တို့၏ရှေ့မှ ပြေးကုန်သော နတ်တို့၏ လျင်ခြင်းသည် ထိုလနေတို့၏ လျင်မြန်ခြင်းထက် အလွန်လျင်မြန်၏။ ရဟန်းတို့ အကြင်အခြင်းဖြင့်လည်း ထိုယောက်ျား၏ လျင်ခြင်းသည်၎င်း အကြင်အခြင်းဖြင့် လ, နေတို့၏ လျင်ခြင်းသည်၎င်း, အကြင်အခြင်းဖြင့် ထိုလနေတို့၏ရှေ့မှ ပြေးသော နတ်တို့၏ လျင်ခြင်းသည်၎င်း ရှိ၏။ ထိုယောက်ျား, လ နေ, နတ်တို့၏ လျင်ခြင်းထက်လည်း အာယုသင်္ခါရတို့သည် အလွန်တရာသာ၍ လျင်မြန်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ကုန်တတ်ကုန်၏။ ရဟန်းတို့ ထို့ကြောင့်လျှင် ဤငါဘုရားသာသနာတော်၌ မမေ့မလျော့ကုန်သည်ဖြစ်၍ နေကုန်အံ့ဟု ကျင့်အပ်၏။ ရဟန်းတို့ ဤသို့လျှင် သင် ရဟန်းအပေါင်းတို့သည် ကျင့်အပ်၏ဟု ဤဒဠဓမ္မဓနုဂ္ဂဟသုတ်ကို ဟောတော်မူသော နေ့မှ နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။
ငါ့သျှင်တို့ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားအရာ၌ တည်တော်မူ၍ ဤသတ္တဝါတို့၏ အာယုသင်္ခါရတို့ကို အားနည်းသည်တို့ကို ပြု၍ ပြတော်မူလျက် ပုထုဇဉ်ရဟန်းတို့ကို အလွန်လျှင် ပြင်းစွာ ထိတ်လန့်ခြင်းသို့ ရောက်စေတော်မူ၏။ ဘုရားသခင်တို့၏ အားတော်မည်သည်ကားအံ့ဘွယ်ရှိ၏ ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ ငါဘုရားသည် အလုံးစုံသောတရားကို သိတော်မူသော သဗ္ဗညူအဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူသည်ဖြစ်၍ အာယုသင်္ခါရတို့၏ အားနည်းသောအဖြစ်ကို ပြတော်မူ၍ ရဟန်းတို့ကို ထိတ်လန့်စေ၍ တရားကို ဟောတော်မူခြင်းသည်အံ့ဘွယ်မရှိသေး၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ငါဘုရားသည် ရှေး၌ အဟိတ်ပဋိသန္ဓေနေသော ဟင်္သာအမျိုး၌ ဖြစ်သော်လည်း အာယုသင်္ခါရတို့၏ အားနည်းသော အဖြစ်တို့ကို ပြသဖြင့် ဗာရာဏသီပြည့်ရှင်မင်းကို အစပြု၍ အလုံးစုံသော မင်းပရိသတ်တို့ကို ထိတ်လန့်စေ၍ တရားဟောတော်မူဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဇဝနဟင်္သာမျိုး၌ဖြစ်၍ ဟင်္သာကိုးသောင်း ခြံရံလျက် စိတ္တကုဋ်တောင်၌ နေ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် တနေ့သ၌ ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်းအပြင်ဝယ် တခုသောအိုင်၌ မိမိအခြံအရံ ပရိသတ်နှင့်တကွ အလိုလိုရောက်သော သလေးကိုစားပြီးလျှင် ကောင်းကင်ပြင်၌ ရွှေပြားကို ဖြန့်သကဲ့သို့ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ဗာရာဏသီမြို့၏ အထက်အဘို့ဖြင့် ဖြည်းညှင်းသာယာစွာ တင့်တယ်စံပယ်သော သွားခြင်းဖြင့် စိတ္တကုဋ်တောင်သို့သွား၏။ ထိုသို့ သွားသောအခါ ဘုရားလောင်းကို ဗာရာဏသီမင်းသည် မြင်၍ ဤဟင်္သာသည်လည်း ငါကဲ့သို့ မင်းဖြစ်ရာ၏ဟု အမတ်တို့အား ဆို၍ ထိုဘုရားလောင်း၌ ချစ်ခြင်းကို ဖြစ်စေသဖြင့် ပန်း နံ့သာပျောင်းတို့ကို ကိုင်၍ ဘုရားလောင်းကို ကြည့်လျက် အလုံးစုံသော တီးမှုတ်မျိုးတို့ကို တီးမှုတ်စေ၏။
ဘုရားလောင်း ဇဝနဟင်္သာမင်းသည် မိမိအား ပူဇော် သက္ကာရပြုသည်ကိုမြင်၍ အခြံအရံဖြစ်သော ဟင်္သာတို့ကို မေး၏။ အမောင်တို့ မင်းမည်သည်ကား ဤသို့သဘောရှိသော ပူဇော် သက္ကာရကိုပြုသည်ရှိသော် အဘယ်ကို တောင့်တသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီးတို့နှင့် တကွ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကို တောင့်တပါ၏ဟု တင်လျှောက်ကုန်လတ်သော် အမောင်တို့ ထိုသို့တပြီးကား ငါတို့နှင့်တကွ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းသည် ဖြစ်စေလော့ဟု ဗာရာဏသီမင်းနှင့်တကွ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြု၍ သွားလေ၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ဗာရာဏသီမင်းကြီးသည် ဥယျာဉ်တော်သို့ ထွက်သောအခါ အနဝတတ်အိုင်သို့ သွား၍ အတောင်တဘက်ဖြင့် ရေကို ယူ၍ အတောင်တဘက်ဖြင့် စန္ဒကူးနံ့သာမှုန့်ကိုယူ၍ ဗာရာဏသီမင်းကို အနဝတတ် အိုင်ရေဖြင့် ရေချိုးပြီးလျှင် စန္ဒကူးနံ့သာမှုန့်ဖြင့် ကြဲ၍ လူများမြင်စဉ်လျင် အခြံအရံနှင့်တကွ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့ သွားလေ၏။
ထိုအခါမှစ၍ ဗာရာဏသီမင်းသည် ဘုရားလောင်းကို ဖူးမြင်လိုသည်ဖြစ်၍ ငါ၏အဆွေ ဟင်္သာမင်းသည် ယနေ့လာလတ္တံ့ဟု ဟင်္သာမင်းလာသော လမ်းခရီးကို ကြည့်လျက် နေ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းဟင်္သာမင်း၏ ညီတော်ဖြစ်သော ဟင်္သာငယ်နှစ်ခုတို့သည် နေနှင့်တကွ သွားကုန်အံ့ဟု တိုင်ပင်ပြီးလျှင် နောင်တော် ဘုရားလောင်းဟင်္သာမင်းအား အကျွန်ုပ်တို့သည် နေနှင့်တကွ ပြေးသွားပါကုန်အံ့ဟု ကြားလျှောက်ကုန်၏။ အမောင်တို့ နေ၏ လျင်ခြင်းမည်သည်ကား အလွန်လျင်မြန်၏။ နေနှင့်တကွ ပြေးသွားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ ခရီးအကြား၌သာလျင် ပျက်စီးကုန်လတ္တံ့၊ မသွားကြကုန်လင့်ဟု မြစ်၏။ ထိုညီတော် ဟင်္သာငယ်တို့သည်လည်း နှစ်ကြိမ်မြောက်၎င်း, သုံးကြိမ်မြောက်၎င်း တောင်းပန်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း သုံးကြိမ်မြောက်အောင် တားမြစ်သည်သာတည်း၊ ထိုညီတော် ဟင်္သာငယ်တို့သည် မာန်ခက်ထန်ကုန်၏။ မိမိတို့အစွမ်းကို မသိကုန်သည်ဖြစ်၍ နောင်တော် ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်းအား မကြားမူ၍လျှင် နေနှင့်တကွ ပြေးသွားကုန်အံ့ဟု ကြံ၍ နေမထွက်မီကလျှင်သွား၍ ယုဂန္ဓိုရ်တောင်ထိပ်၌ နေလင့်၏။
ဘုရားလောင်းသည် ညီတော်တို့ကို မမြင်၍ ညီတော်ဟင်္သာငယ်တို့သည် အဘယ်သို့ သွားကုန်သနည်းဟု မေး၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားလျှင် ကြံ၏။ ထိုငါ့ညီတော်တို့သည် နေနှင့်တကွ ပြေးသွားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ ခရီးအကြား၌သာလျှင် ပျက်စီးကုန်လတ္တံ့၊ ထိုငါ့ညီငယ်တို့၏ အသက်ကို ငါပေးအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် သွား၍ ယုဂန္ဓိုရ်တောင်ထိပ်၌ နားတော်မူ၏။ ထိုအခါ နေဝန်းသည် တက်လတ်သော် ညီတော် ဟင်္သာငယ်နှစ်ခုတို့သည် ပျံ၍နေနှင့်တကွ ပြေးကုန်၏။ ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်းသည်လည်း ထိုညီတော် ဟင်္သာငယ်တို့နှင့်တကွ ပြေး၏။ ညီတော်ငယ်သည် နံနက် နေတက်တိုင်အောင် ပြေးသွား၍ ပင်ပန်း၏။ အတောင်ကြား၌ မီးထသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုညီတော်ဟင်္သာငယ်သည် နောင်တော်ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်းအား နောင်တော်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် မတဘ်နိုင်ပါဟု အမှတ်ပေး၏။ ထိုအခါ ညီတော်ငယ်ကို ဘုရားလောင်းသည် ငါ့ညီ မကြောက်လင့်၊ သင့်အား အသက်ကို ပေးအံ့ဟု ဆို၍ အတောင်ချိုင့်ဖြင့် ပိုက်၍ နှစ်သိမ့်စေသဖြင့် စိတ္တကုဋ်တောင်သို့ ဆောင်၍ ဟင်္သာတို့၏ အလယ်၌ ထားခဲ့ပြီးလျှင် တဖန်ပြန်၍ ထိုနေရာသို့ ရောက်လျှင် ညီတော်လတ်နှင့်တကွ သွား၏။
ထိုညီတော်အလတ်သည်လည်း မွန်းတည့်အခါ နီးသည့်တိုင်အောင် နေနှင့်တကွ ပြေးသွား၍ ပင်ပန်း၏။ အတောင်ကြား၌ မီးထသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုသို့ဖြစ်သောကြောင့် နောင်တော် ဘုရားလောင်းအား နောင်တော်ဘုရား အကျွန်ုပ် မတတ်နိုင်ပါဟု အမှတ်ပေး၏။ ဘုရားလောင်းသည် ညီတော်လတ်ကိုလည်း ညီတော်ငယ်နှင့်အတူ သက်သာရာရစေပြီးလျှင် အတောင်ချိုင့်ဖြင့်ယူ၍ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့ သွားလေ၏။ ထိုခဏ၌ နေသည် မွန်းတည့်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ငါ့အား ယနေ့ ကိုယ်အားကို စုံစမ်းအံ့ဟု ကြံ၍ တဟုန်တည်းဖြင့် ပြေးသွား၍ ယုဂန္ဓိုရ်တောင်ထိပ်၌ နားနေ၍ ထိုယုဂန္ဓိုရ်တောင်ထိပ်မှ ပျံသွား၍ တဟုန်တည်း နေသို့ရောက်လျှင် ရံခါ ရှေ့က၊ ရံခါ နောက်က ပြေး၍ ကြံ၏။ ငါ့အား နေနှင့်တကွ ပြေးသွားခြင်းမည်သည်ကား အကျိုးမရှိ၊ မသင့်သော နှလုံးသွင်းခြင်းကြောင့် ဖြစ်၏။ ငါ့အား ဤနေနှင့်တကွ ပြိုင်၍သွားသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ ဗာရာဏသီပြည်သို့သွား၍ ငါ့အဆွေတော်ဖြစ်သော ဗာရာဏသီမင်းအား အကျိုးစီးပွားနှင့်စပ်သော တရားစကားကို ငါဟောပြောအံ့ဟု ကြံလေ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် ပြန်ခဲ့၍ နေသည် မွန်းမတိမ်းမီလျှင် အလုံးစုံသော စကြဝဠာတိုက်ကို အတွင်းစွန်းဖြင့် လှည့်လည်၍ အဟုန်ကိုယုတ်စေလျက် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်းကို အတွင်းစွန်းဖြင့် လှည့်လည်၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်၏။ တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏသီမြို့အလုံးသည် ဟင်္သာဖြင့် ဖုံးအုပ်သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ အပေါက်သည် မထင်၊ အစဉ်သဖြင့် အဟုန်သည် ယုတ်သည်ရှိသော် ကောင်းကင်၌ အပေါက်တို့သည် ထင်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် အဟုန်ကို ယုတ်စေပြီးလျှင် ကောင်းကင်မှသက်၍ ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်တံခါး၏ ရှေးရှုရာအရပ်၌ ရပ်၏။ မင်းသည် အဆွေလာပြီဟု နှစ်လိုဝမ်းသာခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းအား နေစိမ့်သောငှါ ရွှေအင်းပျဉ်ကို ခင်းစေ၍ အဆွေ ဟင်္သာမင်း ဝင်လော့၊ ဤအင်းပျဉ်၌ နေတော်မူလော့ဟု ဆို၍-
ဣဿရောသိ အနုပ္ပတ္တော၊ ယမိဓတ္ထိ ပဝေဒယ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၇။ ဟံသ၊ ဟင်္သာမင်း။ ဣဓေဝ၊ ဤအင်းပျဉ်၌ သာလျှင်။ နိပတ၊ နေတော်မူလော့။ မေ၊ ငါသည်။ တဝ၊ အဆွေဟင်္သာမင်းအား။ ဒဿနံ၊ မြင်ခြင်းကို။ ပိယံ၊ ချစ်အပ်၏။ ဣဿရော၊ ဟင်္သာမင်းသည်။ အနုပ္ပတ္တော၊ ရောက်လာပေသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဣဓ၊ ဤငါ၏ နန်းတော်၌။ ယံ၊ အကြင်အလိုသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ၊ ထိုအလိုကို။ ပဝေဒယ၊ ကြားတော်မူလော့။
ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်းသည် ရွှေအင်းပျဉ်၌ နေ၏။ ဗာရာဏသီမင်းသည် အကြိမ်တရာ အကြိမ်တထောင် ချက်အပ်ကုန်သော ဆီတို့ဖြင့် ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်း၏ အတောင်ကြားကို လိမ်းကျံပြီးလျှင် ရွှေခွက်၌ ပျားရည်လူးသော ပေါက်ပေါက်တို့ကို၎င်း, ပျားရည်ကို၎င်း, သကာရည်ကို၎င်း ကျွေး၍ သာယာသော စကားပြောဟောခြင်းကို ပြု၍ အဆွေဟင်္သာမင်း သင်သည် တယောက်တည်းသာလျှင် လာသလော၊ အဘယ်အရပ်မှ လာသနည်း ဟု မေး၏။ ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်းသည် ထိုအကြောင်းကို အကျယ်အားဖြင့် ပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် ဟင်္သာမင်းကို အဆွေဟင်္သာမင်း ငါ့အားလည်း နေနှင့်တကွ ပြေးသွားသောအဟုန်ကို ပြပါလော့ဟု ဆို၏။ မြတ်သောမင်းကြီး အဟုန်ကို ပြခြင်းငှါ မတတ်ကောင်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသို့တပြီးကား အကျွန်ုပ်အား အတုမျှကို ပြတော်မူပါလော့ဟု ဆို၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ကောင်းပြီ အတုမျှကို ပြအံ့၊ ထိုသို့တပြီးကား အက္ခဏဝေဒိ လေးသမားတို့ကို စည်းဝေးစေလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် မင်းကြီးသည် လေးသမားတို့ကို စည်းဝေးစေ၏။
ဘုရားလောင်းသည် လေးယောက်ကုန်သော လေးသမားတို့ကို ယူ၍ နန်းတော်မှ သက်ပြီးလျှင် မင်းယင်ပြင်၌ ကျောက်တိုင်တို့ကို စိုက်စေ၍ မိမိလည်၌ ဆည်းလည်းကို ဆွဲစေပြီးလျှင် ကျောက်တိုင်ထိပ်၌ နေ၍ လေးယောက်ကုန်သော လေးသမားတို့ကို ကျောက်တိုင်ကို မှီ၍ အရပ်လေးမျက်နှာသို့ ရှေးရှူထားပြီးလျှင် မြတ်သောမင်းကြီး ဤလေးယောက်ကုန်သော လေးသမားတို့ကို တပြိုင်နက်လျှင် အရပ်လေးမျက်နှာသို့ ရှေးရှူ လေးစင်းသောမြားတို့ကို ပစ်စေကုန်လော့၊ အကျွန်ုပ်သည် ထိုလေးစင်းသော မြားတို့ကို မြေသို့မရောက်ကုန်မီလျှင် ယူ၍ ထိုလေးသမားတို့၏ ခြေရင်း၌ ချအံ့၊ ထိုအခါ အကျွန်ုပ် မြားကိုယူအံ့သောငှါ သွားသောအဖြစ်ကို ဆည်းလည်းသံအမှတ်ဖြင့် သိတော်မူလော့၊ အကျွန်ုပ်ကိုမူကား မမြင်ရလတ္တံ့ဟု ဆို၍ ထိုလေးသမားတို့သည် တပြိုင်နက် ပစ်အပ်သော မြားတို့ကိုယူ၍ လေးသမားတို့၏ ခြေရင်း၌ထား၍ ကျောက်တိုင်ထိပ်၌ နေမြဲတိုင်းသာလျှင်ဖြစ်သော ကိုယ်ကို ပြ၍ မြတ်သောမင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးသည် အကျွန်ုပ်၏ လျင်မြန်ခြင်းကို မြင်တော်မူပြီလောဟု ဆို၍ မြတ်သောမင်းကြီး ဤလျင်မြန်ခြင်းသည် အကျွန်ုပ်အား မြတ်သော လျင်မြန်ခြင်းမဟုတ်သေး၊ အလတ်ဖြစ်သော လျင်မြန်ခြင်းလည်း မဟုတ်သေး၊ ဤလျင်မြန်ခြင်းသည် အားနည်းစွာသော ယုတ်သော လျင်မြန်ခြင်းတည်း၊ မြတ်သောမင်းကြီး- ဤသို့ အဟုန်သည် လျင်မြန်၏ဟု ဆိုလေ၏။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို မင်းသည် မေး၏။ အဆွေ ဟင်္သာမင်း- သင်တို့၏ လျင်မြန်ခြင်းအဟုန်ထက် တပါးသော အလွန်လျင်မြန်သော အဟုန်သည် ရှိပါဦးမည်လောဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ရှိသေး၏။ အကျွန်ုပ်၏ ထိုမြတ်သော အဟုန်ထက်လည်း အဆအရာဖြင့်၎င်း, အဆအထောင်ဖြင့်၎င်း အဆအသိန်းဖြင့်၎င်း ဤသတ္တဝါတို့၏ အာယုသင်္ခါရတို့သည် ကုန်တတ်ကုန်၏။ ပျက်တတ်ကုန်၏။ ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်တတ်ကုန်၏ဟု ခဏနိရောဓ၏ အစွမ်းဖြင့် ရုပ်တရားတို့၏ ချုပ်ခြင်းကို ပြ၏။ ထို့နောင်မှ နာမ်တရားတို့၏ ချုပ်ခြင်းကို ပြ၏။ မင်းသည် ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်း၏ တရားစကားကိုကြားရလျှင် သေဘေးမှ ကြောက်သည်ဖြစ်၍ သတိကိုဖြစ်စေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ရကား မြေ၌ လဲ၏။ လူများသည် ထိတ်လန့်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၏။ မင်း၏မျက်နှာကို ရေဖြင့်သွန်း၍ သတိကို ရစေကုန်၏။
ထိုအခါ မင်းကို ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်းသည် မြတ်သောမင်းကြီး မကြောက်လင့်၊ သေရလတ္တံ့ဟု အဖန်တလဲလဲ အောက်မေ့ခြင်း မရဏဿတိကို ပွားစေလော့၊ မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးကို ကျင့်တော်မူလော့၊ အလှူပေးခြင်း အစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြုတော်မူလော့၊ အရှင်မင်းကြီး မမေ့မလျော့ ဖြစ်တော်မူလော့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ မင်းသည် အရှင်ဟင်္သာမင်း အရှင်ဟင်္သာမင်းနှင့်တူသော ဉာဏ်အား ပညာအားနှင့် ပြည့်စုံပေသော ဆရာနှင့်ကင်း၍ နေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်အံ့၊ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့ မကြွမူ၍ အကျွန်ုပ်အား တရားဟောလျက် အကျွန်ုပ်ကို ဆုံးမတတ်သော ဆရာဖြစ်၍ ဤဗာရာဏသီပြည်၌သာလျှင် နေတော်မူပါလော့ဟု ဆို၍ တောင်းပန်လိုရကား-
ဒိသွာ ပနေကဿ ဝိဂေတိ ဆန္ဒော။
ဒိသွာ စ သုတွာ စ ပိယာ ဘဝန္တိ။
ကစ္စိ နု မေ ပိယသိ ဒဿနေန။
ဧဝံ ပိယဒဿနော မေ၊ ဝသ ဟံသ မမန္တိကေ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာကို ဆို၏။
၂၈။ သမ္မ ဟံသရာဇ၊ အဆွေဟင်္သာမင်း။ သဝနေန၊ ကြားသဖြင့်။ ဧကဿ၊ အချို့သောသူအား။ ပိယာ၊ ချစ်ကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဧကဿ ပန၊ အချို့သော သူအားကား။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ဆန္ဒော၊ ချစ်ခြင်းသည်။ ဝိဂေတိ၊ ကင်းပျောက်၏။ ဒိသွာ စ၊ မြင်ကုန်၍၎င်း။ သုတွာ စ၊ ကြားကုန်၍၎င်း။ ပိယာ၊ ချစ်ကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဒဿနေန၊ မြင်သဖြင့်။ မေ၊ ငါ့ကား။ ပိယသိ နု၊ ချစ်ပါ၏လော။
၂၉။ ဟံသရာဇ၊ ဟင်္သာမင်း။ သဝနေန၊ ကြားသဖြင့်။ တွံ၊ သင်ဟင်္သာမင်းကို။ မေ၊ ငါသည်။ ပိယော၊ ချစ်အပ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဒဿနံ၊ မြင်ခြင်းကို။ အာဂမ္မ၊ စွဲ၍။ ဘိယျော စ၊ လွန်စွာလျှင်။ ပိယော၊ ချစ်ပါ၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယဒဿနာ၊ ချစ်သော မြင်ခြင်းရှိ၏။ ဟံသ၊ ဟင်္သာမင်း။ မမန္တိကေ၊ အကျွန်ုပ်၏အထံ၌။ ဝသ၊ နေတော်မူပါလော့။
ဘုရားလောင်းသည် မင်းအိမ်၌နေခြင်း၏ အပြစ်ကို ပြလိုရကား-
မတ္တာဝ ဧကဒါ ဝ၊ ဟံသရာဇံ ပစန္တု မေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ သက္ကတ ပူဇိတာ၊ အရိုအသေ ပူဇော်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ တဝ၊ ရှင်မင်းကြီး၏။ အဂါရေ၊ နန်းတော်၌။ ဝသေယျာမ၊ နေပါကုန်အံ့။ ဧကဒါ၊ တရံတခါ၌။ တွံ၊ ရှင်မင်းကြီးသည်။ မတ္တာဝ၊ သုရာယစ်သည် ဖြစ်၍သာလျှင်။ မေ၊ ငါ့ဘို့။ ဟံသရာဇံ၊ ဟင်္သာမင်းကို။ ပစန္တု၊ ချက်ကုန်လော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝဒေ၊ ဆိုရာချေ၏။
ထိုသို့ ဘုရားလောင်းဆိုသောအခါ မင်းသည် ထိုသို့တပြီးကား သေအရက်ကိုလျှင် ကျွန်ုပ်မသောကျပါအံ့ဟု ဝန်ခံခြင်းကို ပေးလိုရကား-
နာပိ မဇ္ဇံ ပိဝိဿာမိ၊ ယာဝ မေ ဝစ္ဆသိ ဃရေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၁။ ဟံသရာဇ၊ ဟင်္သာမင်း။ မဇ္ဇံ၊ ယစ်မျိုးသည်။ ဓီရတ္ထု၊ စက်ဆုပ်ဘွယ် ရှိ၏။ ယံ အန္နပါနံ၊ အကြင် ထမင်းအဖျော်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ အန္နပါနံ၊ ထိုထမင်းအဖျော်ကို။ မေ၊ ငါသည်။ ပိယံ၊ ချစ်အပ်၏။ တတော၊ ထိုထမင်းအဖျော်အထက်။ တယာ၊ သင့်ကို။ မေ၊ ငါသည်။ ပိယတရံ၊ အလွန်ချစ်အပ်၏။ ယာဝ၊ အကြင်မျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး။ မေ၊ ငါ၏။ ဃရေ၊ နန်းတော်၌။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝစ္ဆသိ၊ နေလတ္တံ့။ တာဝဒေဝ၊ ထိုမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံးလျှင်။ မဇ္ဇံ၊ ယစ်မျိုးကို။ နာပိ ပိဝိဿာမိ၊ ငါ မသောက်အံ့။
ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်းသည် လူတို့နှင့် အတူနေခြင်း၌ အပြစ်ကိုပြ၍ မင်းကြီးအား ဝန်ခံသောစကားကို ပယ်လိုရကား-
မနုဿ ဝဿိတံ ရာဇ၊ ဒုဗ္ဗိဇာန တရံ တတော။
ယော ပုဗ္ဗေ သုမနော ဟုတွာ၊ ပစ္ဆာ သမ္ပဇ္ဇတေ ဒိသော။
သန္တိကေပိ ဟိ သော ဒူရေ၊ ယသ္မိံ နာဝိသတေ မနော။
ပါရံ သမုဒ္ဒဿ ပသန္နစိတ္တော။
အန္တောပိ သော ဟောတိ ပဒုဋ္ဌစိတ္တော၊
ပါရံ သမုဒ္ဒဿ ပဒုဋ္ဌစိတ္တော။
အာရာ ဌိတာ သံဝသန္တိ၊ မနသာ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန။
အာမန္တ ခေါ တံ ဂစ္ဆာမ၊ ပုရာ တေ ဟောမ အပ္ပိယာ။
ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သိင်္ဂါလာနံ၊ မြေခွေးတို့၏၎င်း။ သကုဏာနဉ္စ၊ ငှက်တို့၏၎င်း။ ဝဿိတံ၊ မြည်သံကို။ သုဝိဇာနံ၊ သိလွယ်၏။ မနုဿဝဿိတံ၊ လူတို့၏စကားသည်။ တတော၊ ထိုမြေခွေး ငှက်သံတို့ထက်။ ဒုဗ္ဗိဇာနတရံ၊ အလွန်သိနိုင်ခဲ၏။
၃၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယော ပေါသော၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ သုမနော၊ နှစ်လိုဝမ်းသာသည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ အယံ၊ ဤသူသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဉာတိ၊ ဆွေမျိုးတည်း။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့၎င်း။ မိတ္တော၊ ချစ်သောသူတည်း။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့၎င်း။ သခါ၊ အသက်နှင့်တူသော အဆွေခင်ပွန်တည်း။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့၎င်း။ အပိ စေ မညတိ၊ အကယ်၍ကား အောက်မေ့၏။ သော ပေါသော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ဒိသော၊ ရန်သူသည်။ သမ္ပဇ္ဇတော၊ ဖြစ်တတ်၏။
၃၄။ နရိန္ဒ၊ လူများသေဌ်နင်း ပြည့်ရှင်မင်း။ ယသ္မိံ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ မနော၊ စိတ်သည်။ နိဝိသတိ၊ ဝင်၏။ သော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဒူရေအပိ၊ အလွန် ဝေးငြားသော်လည်း။ အဝိဒူရေ၊ အနီး၌။ သဟာပိ၊ တကွသာလျှင်။ ဝသတိ၊ နေရသည်မည်၏။ ယသ္မိံ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ မနော၊ စိတ်နှလုံးသည်။ နာဝိသတေ၊ မဝင်။ သော၊ ထို စိတ်နှလုံး မဝင်သောသူသည်။ သန္တိကေပိ၊ အနီး၌ နေသော်လည်း။ ဒူရဟိ - ဒူရေ ဧဝ၊ အဝေး၌သာလျှင်။ ဝသတိ၊ နေသည်မည်၏။
၃၅။ နရာသဘ၊ ပြည်ကြီးတမွတ် လောကနတ်။ ပသန္န စိတ္တော၊ ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသောသူသည်။ သမုဒ္ဒဿ၊ သမုဒြာ၏။ ပါရံ၊ ကမ်းတဘက်၌။ ဌိတောပိ၊ တည်ငြားသော်လည်း။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပသန္နစိတ္တော၊ ကြည်ညိုစိတ်ရှိသောကြောင့်။ အန္တောပိ၊ အနီး၌နေသည် မည်သည်သာလျှင်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ပဒုဋ္ဌစိတ္တော၊ ပြစ်မှားလိုသော စိတ်ရှိသောသူသည်။ အန္တော၊ အနီး၌နေသည်။ အပိ ဟောတိ၊ ဖြစ်စေကာမူ။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပဒုဋ္ဌစိတ္တော၊ ပြစ်မှားလိုသော စိတ်ရှိသောကြောင့်။ သမုဒ္ဒဿ၊ သမုဒြာ၏။ ပါရံ၊ ကမ်းတဘက်၌။ ဌိတော၊ တည်သည်မည်၏။
၃၆။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ မန္ဒိရိဿရ၊ ရွှေနန်းရှင်။ တာဒိသာ၊ ထိုသို့ ဆန့်ကျင်ဘက်ရန်သူ ဖြစ်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ သံဝသန္တာ၊ အတူတကွ နေကုန်သော်လည်း။ ဝိဝသန္တိ၊ အခြားနေသည် မည်ကုန်၏။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန၊ ပြည်တိုင်းကား၏ စီးပွားဆောင်တတ် မင်းများနတ်။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ မနသာ၊ မေတ္တာကို ပွားစေသောစိတ်ဖြင့်။ အာရာဌိတာ၊ အဝေး၌ တည်ကုန်လျက်။ ဝသန္တိ၊ နေကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ သံဝသန္တိ၊ အတူတကွ နေရသည်မည်ကုန်၏။
၃၇။ ဘူပါလ၊ ရေမြေသေဌ်နင်း နတ်ရှင်မင်း။ အတိစိရံ၊ အလွန်ကြာမြင့်စွာ။ နိဝါသေန၊ နေသဖြင့်။ ပိယော၊ ချစ်ပြီးသောသူသည်။ အပ္ပိယော၊ မုန်းပြန်သည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်တတ်၏။ တေ၊ သင်နတ်ရှင်မင်း၏။ အပ္ပိယာ၊ မုန်းခြင်းတို့သည်။ ပုရာ ဟောမ၊ မဖြစ်ကုန်မီ။ တံ၊ သင်နတ်ရှင်မင်းကို။ အာမန္တ ခေါ၊ ပန်ကြား၍သာလျှင်။ ဂစ္ဆာမ၊ သွားပါကုန်အံ့။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို မင်းကြီးသည် တဖန် ဤအရပ်သို့ လှည့်လည်ခြင်းကို ပြုတော်မူပါဟု တောင်းပန်လိုရကား-
ပရိစာရိကာနံ သတံ၊ ဝစနံ န ကရောသိ နော။
ဧဝံ တံ အဘိယာစာမိ၊ ပုန ကယိရာသိ ပရိယာယံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၈။ ဟံသရာဇ၊ ဟင်္သာမင်း။ စေ၊ အကယ်၍။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ယာစမာနာနံ၊ တောင်းပန်အပ်ကုန်သော အကျွန်ုပ်တို့၏။ အဉ္ဇလိံ၊ လက်အုပ်ချီခြင်းကို။ နာဝဗုဇ္ဈသိ၊ သိတော်မမူအံ့။ ပရိစာရိကာနံ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း၏ အလုပ်အကျွေးတို့သည်။ သတံ၊ ဖြစ်ကုန်သော။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ န ကရောသိ၊ လိုက်နာတော်မမူအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့မလိုက်နာသည်ရှိသော်။ တံ၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အဘိယာစာမိ၊ တောင်းပန်ပါ၏။ ပုန၊ တဖန်။ ပရိယာယံ၊ လှည့်လည်ခြင်းကို။ ကယိရာသိ၊ ပြုတော်မူပါလော့။
ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းသည် မင်းကြီး အထံသို့ ရံခါလှည့်လည်၍ လာမည့်အကြောင်းကို ဝန်ခံလိုရကား-
တုမှာကဉ္စ မဟာရာဇ၊ မယှံ ဝါ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန။
အပ္ပေဝ နာမ ပဿေမု၊ အဟော ရတ္တာန မစ္စယေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၉။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန၊ ပြည်ရွာတိုင်း၏ အစီးအပွားကို ဆောင်တော်မူတတ်သော။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တုမှာကဉ္စ၊ ရှင်မင်းကြီးတို့၏၎င်း။ မယှံ ဝါ၊ အကျွန်ုပ်၏၎င်း။ စေ၊ အကယ်၍။ ဝိဟရတံ-ဝိဟရန္တာနံ၊ နေကုန်သော။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့အား။ အန္တရာယော၊ အသက်၏ အန္တရာယ်သည်။ န ဟေဿတိ၊ မဖြစ်အံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ အသက်၏ အန္တရာယ်ကင်းခြင်းသည်။ သတိ၊ ရှိပါသော်။ အဟောရတ္တာနံ၊ နေ့ညဉ့်တို့၏။ အစ္စယေ၊ လွန်သဖြင့်။ အပ္ပေဝ နာမ ပဿေမု၊ မြင်ရကုန်ငြားအံ့လည်း မသိ။
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းသည် ဗာရာဏသီ ပြည့်ရှင်မင်းကြီးကို တရားစကားဖြင့် ဆုံးမတော်မူပြီးလျှင် မိမိနေရာ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့ သွားလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဤသို့လျှင် ရှေး၌ တိရစ္ဆာန်အမျိုးဝယ်ဖြစ်သော်လည်း ငါဘုရားသည် အာယုသင်္ခါရတို့၏ အားနည်းသော အဖြစ်ကိုပြ၍ တရားကို ဟောတော်မူဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မဟာမောဂ္ဂလာန်သည် ထိုအခါ ညီတော် ဟင်္သာငယ် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ညီတော်လတ် ဟင်္သာ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ကြွင်းကုန်သော ဟင်္သာအပေါင်းတို့ ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည် ထိုအခါ ဇဝနဟင်္သာမင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
အာယုသင်္ခါ၊ ချုပ်မြန်စွာ၊ ပမာပြုဘို့ကင်း
သုံးခုမြောက်သော ဇဝနဟံသဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တေရသကနိပါတ်
၄။ စူဠနာရဒဇာတ်
ကိလေသာနိုင်ငံသို့ မလိုက်သင့်ကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် န တေ ကဋ္ဌာနိ ဘိန္နာနိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤစူဠနာရဒဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် အပျိုကြီး ဖျားယောင်းသည်ကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ သာဝတ္ထိပြည်၌နေသော တဦးသော အမျိုးအား အသက်တဆယ့်ငါးနှစ် တဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိသော သမီးသည်ရှိ၏။ ထိုသတို့သမီးသည် တင့်တယ်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ တစုံတယောက်သော သူတို့သည် ထိုသတို့သမီးကို အလိုမရှိ၊ ထိုအခါ ထိုသတို့သမီး၏ အမိသည် ကြံ၏။ ငါ့သမီးသည် အရွယ်သို့ရောက်ပြီ၊ တစုံတယောက်သောသူမျှလည်း ငါ့သမီးကို မတောင်းလာ၊ အစာဖြင့် ငါးကို မျှားသကဲ့သို့ ငါ့သမီးဖြင့် သာကီဝင်မင်းမျိုးဖြစ်သော ရဟန်းကို ဖျားယောင်း၍ လူထွက်စေပြီးလျှင် ထိုလူထွက်ကို မှီ၍ အသက်မွေးအံ့ဟု ကြံ၏။
ထိုအခါ၌လည်း သာဝတ္ထိပြည်၌နေသော တယောက်သော အမျိုးသားသည် သာသနာတော်၌ အသက်ကို စွန့်၍ ရဟန်းပြုပြီးလျှင် ပဉ္စင်းအဖြစ်ကို ရသောအခါမှစ၍ ရဟန်းတရားကို ကျင့်လိုသောအဖြစ်ကို စွန့်သဖြင့် ပျင်းရိသည်ဖြစ်၍ ကိုယ်ကို တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့် ယှဉ်လျက်နေ၏။ တကာမကြီးသည် မိမိအိမ်၌ ယာဂုခဲဘွယ် ဘောဇဉ်တို့ကို ပြည့်စုံစေပြီးလျှင် အိမ်တံခါး၌ ရပ်၍ ခရီးလမ်းမဖြင့် သွားကုန်သော ရဟန်းတို့တွင် ရသတဏှာဖြင့်ဖွဲ့၍ ယူခြင်းငှါတတ်နိုင်သော ထိုသို့သဘောရှိသော ရဟန်းတယောက်ကို စုံစမ်းသည်ရှိသော် များစွာသော အခြံအရံဖြင့်သွားကုန်သော ပိဋကတ်သုံးပုံကို ဆောင်သောရဟန်း, အဘိဓမ္မာကို ဆောင်သောရဟန်း, ဝိနည်းကိုဆောင်သော ရဟန်းတို့၏အလယ်၌ တစုံတယောက်သော ယူထိုက်သောရဟန်းကို မမြင်၍ ထိုရဟန်းတို့၏နောက်မှ သွားကုန်သော သာယာစွာသော တရားစကားကို ပြောဟောတတ်ကုန်သော တခဲနက်မပြတ်သော တိမ်တိုက်နှင့်တူကုန်သော ပိဏ္ဍပါတ်ဆောက်တည်ကုန်သော ရဟန်းတို့၏အတွင်း၌လည်း တစုံတယောက်သော ရဟန်းကိုမျှ မမြင်၍လျှင် အကြင်မျှလောက် ရဟန်းတို့၏အပ၌ အင်္ဂါကြီးငယ်တို့ကို၎င်း, မျက်စိတို့ကို၎င်း တန်ဆာဆင်ပြီးလျှင် ဘွဲ့ဖြူသင်းပိုင်ကိုဝတ်၍ စပ်မိကာမျှသာဖြစ်သော ကိုယ်ဝတ် ဒုကုဋ်သင်္ကန်းကိုရုံ၍ မြအဆင်းနှင့်တူသော သပိတ်ကိုပိုက်၍ နှစ်သက်ဘွယ်ရှိသောထီးကို ဆောင်းစေလျက် ဣန္ဒြေတို့ကိုစွန့်၍ ကိုယ်ကိုပြုပြင်ခြင်း များသည်ဖြစ်၍ လာသော ရဟန်းကိုမြင်လျှင် ဤရဟန်းကို ယူခြင်းငှါ တတ်ကောင်း၏ဟု ဆို၍ အရှင်ဘုရား ကြွတော်မူပါလော့ဟု အိမ်သို့ပင့်၍ နေစေပြီးလျှင် ယာဂုအစရှိသည်တို့ဖြင့် လုပ်ကျွေး၍ ဆွမ်းစားခြင်းကိစ္စ ပြီးလတ်သော် အရှင်ဘုရား ဤနေ့မှစ၍ အကျွန်ုပ်အိမ်သို့သာလျှင် ကြွတော်မူပါကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုရဟန်းသည် ထိုနေ့မှစ၍ ထိုအိမ်သို့သာလျှင်လာ၍ နောက်အဘို့၌ အကျွမ်းဝင်သည် ဖြစ်၏။
ထိုအခါ တနေ့သ၌ တကာမကြီးသည် ထိုရဟန်းအား ကြားကောင်းသောအရပ်၌ ရပ်၍ ဤအိမ်၌ အသုံးအဆောင် ဥစ္စာသာလျှင် ရှိ၏။ စင်စစ်သော်ကား ထိုဥစ္စာနှင့်လျော်သော ငါ့အား သားသည်၎င်း, သားမက်သည်၎င်း အိမ်ကိုစိုးအုပ်စီရင်နိုင်သော သူသည် မရှိဟု ဆို၏။ ထိုရဟန်းသည် တကာမကြီးစကားကို ကြား၍ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ဆိုလေသနည်းဟု အတန်ငယ် ရင်၌ထိုးသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုတကာမကြီးသည်လည်း သမီးကို ဆိုလေ၏။ ဤရဟန်းကို ဖြားယောင်း၍ ချစ်သမီး၏အလိုကို ဖြစ်စေလော့ဟု ဆို၏။ ထိုသမီးသည် ထိုနေ့မှစ၍ တန်ဆာဆင်သဖြင့် တင့်တယ်စေလျက် မိန်းမတို့၏ အမူအရာ အသွင်အပြင် စံပယ်ခြင်းတို့ဖြင့် ထိုရဟန်းကို ဖြားယောင်း၏။ ထိုရဟန်းငယ်သည် ကိလေသာနိုင်ငံသို့လိုက်သည်ဖြစ်၍ ယခုအခါ ငါသည် ဘုရားသခင်သာသနာတော်၌ တည်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ပြီဟု ကြံ၍ ကျောင်းသို့ သွားပြီးလျှင် သပိတ်သင်္ကန်းကိုအပ်၍ ဤမည်သောအရပ်သို့လာအံ့၊ ထိုအရပ်သို့ ငါ့အား အဝတ်ပုဆိုးတို့ကို ပို့လာစေကုန်လော့ ဟု မှာထားခဲ့၍ ကျောင်းသို့သွားပြီးလျှင် သပိတ်သင်္ကန်းကို အပ်နှင်းပြီး၍ ငြီးငွေ့ခြင်းသည် ဖြစ်၏ဟု ဆရာဥပဇ္ဈာယ်တို့ကို လျှောက်၏။
ဆရာဥပဇ္ဈာယ်တို့သည် ထိုရဟန်းကိုယူ၍ မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့သွား၍ အရှင်ဘုရား ဤရဟန်းသည် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့၏ဟု လျောက်ကုန်၏။ မြတ်ဘုရားသည် ရဟန်း သင်သည် ငြီးငွေ့သတတ်ဟူသည် မှန်သလောဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် အဘယ်သူသည် ငြီးငွေ့စေသနည်းဟု မိန့်တော်မူသော် အရှင်ဘုရား အပျိုကြီးသည် ငြီးငွေ့စေ၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း ဤအပျိုကြီးသည် ရှေး၌လည်း တော၌နေသော သင့်အား မြတ်သောအကျင့်၏ အန္တရာယ်ကိုပြု၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းကို ပြုဘူးလေပြီ၊ တဖန် သင်သည် ထိုအပျိုကြီးကိုမှီ၍ အဘယ့်ကြောင့် ငါဘုရား သာသနာတော်၌ ငြီးငွေဘိသနည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဆိတ်ဆိတ် နေတော်မူ၏။ ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကာသိတိုင်းဝယ် များစွာသော စည်းစိမ်ဥစ္စာရှိသော ပုဏ္ဏားအမျိုး၌ ဖြစ်၍ သင်အပ်ပြီးသော အတတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဥစ္စာကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း၏ မယား
သည် သားတယောက်ကို ဖွားမြင်ပြီးလျှင် သေ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ငါ၏ ချစ်လှစွာသော မယားအား သေခြင်းသည် မရှက်သကဲ့သို့ ထို့အတူ ငါ့ကိုလည်း သေခြင်းသည် မရှက်လတ္တံ့၊ ငါ့အား အိမ်၌နေသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိပါအံ့နည်း၊ ရဟန်းပြုအံ့ဟု ကြံ၍ ကာမတို့ကို စွန့်ပြီးလျှင် သားငယ်ကိုယူ၍ ဟိမဝန္တာသို့ဝင်လေ၍ သားငယ်နှင့်တကွ ရသေ့ရဟန်း ပြုပြီးလျှင် ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ တောသစ်မြစ် သစ်သီးဟူသော အစာရှိသဖြင့် ဟိမဝန္တာ၌ နေလေ၏။
ထိုအခါ ပစ္စန္တရစ်ရွာ၌ နေကုန်သော ခိုးသူတို့သည် ဇနပုဒ်သို့ဝင်၍ မြို့ရွာကို တိုက်ဖျက်ပြီးလျှင် သမီးပျိုသားပျိုတို့ကိုယူ၍ ဥစ္စာထုပ်ကို ဆောင်စေပြီးလျှင် တဖန် ပစ္စန္တရစ်သို့ ရောက်စေကုန်၏။ ထိုအခါ မိန်းမတို့၏အတွင်း၌ အလွန် အဆင်းလှသော သတို့သမီးတယောက်သည် ထက်သောပညာနှင့် ပြည့်စုံသတတ်၊ ထိုသတို့သမီးသည် ကြံ၏။ ဤခိုးသူတို့သည် ငါတို့ကိုဖမ်းယူ၍ မိမိတို့၏အိမ်၌ ကျွန်အသုံးအဆောင်အဖြစ်ဖြင့် သုံးဆောင်ကုန်လတ္တံ့၊ တခုသော ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် ပြေးခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံ၍ အရှင်- အကျွန်ုပ်သည် ကိုယ်လက်သုတ်သင်ခြင်းကို ပြုလို၏။ အတန်ငယ် သွား၍ ရပ်လင့်ပါဟု ဆို၍ ခိုးသူတို့ကို လှည့်စားသဖြင့် ပြေး၍ တောသို့ဝင်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် သားရသေ့ငယ်ကို ကျောင်း၌ထား၍ သစ်သီးကြီးငယ်အလို့ငှာ သွားသောကာလ၌ နံနက်အခါ ကျောင်းသို့ရောက်၍ ရသေ့ငယ်ကို ကာမ၌မွေ့လျော်ခြင်းဖြင့် ဖြားယောင်း၍ ထိုရသေ့ငယ်၏ သီလကိုဖျက်၍ မိမိအလိုသို့ လိုက်သည်ကိုပြုပြီးလျှင် သင့်အား တော၌နေသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ လာလှည့် ရွာသို့သွား၍ နေကုန်အံ့၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုရွာ၌ ရူပါရုံအစရှိကုန်သော ကာမဂုဏ်တို့သည် ရလွယ်ကုန်၏ဟု ဆို၏။ ထိုရသေ့ငယ်သည်လည်းကောင်းပြီဟု ဝန်ခံပြီး၍ အဖသည် တောမှ သစ်သီးကြီးငယ်ကို ဆောင်ခြင်းငှါ သွား၏။ ထိုအဖကို ဖူးမြင်၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည် အတူသွားကုန်အံ့ဟု ဆို၏။
ထိုသတို့သမီးသည် ကြံ၏။ ဤရသေ့သည် သူငယ်တည်း၊ တစုံတခုကိုမျှ မသိ၊ ရသေ့ငယ်၏ အဖသည်ကား ကြီးရင့်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ရဟန်းပြုသည် ဖြစ်ရာ၏။ ထိုအဖလာသည်ရှိသော် ကျောင်း၌ နင် အသို့နည်းဟု ငါ့ကို သတ်ပုတ်ပြီး၍ ခြေကိုကိုင်သဖြင့် ငင်၍ တောသို့ပစ်လိုက်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် အဖရသေ့ကြီးသည် မလာမီ ငါ ပြေးလင့်အံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုရသေ့ငယ်ကို အမောင်- အကျွန်ုပ်သည် ရှေ့က သွားနှင့်အံ့၊ အမောင်သည် နောက်မှ လာခဲ့လော့ဟု ခရီးလမ်းအမှတ်ကို ကြားခဲ့၍ သွားလေ၏။ ထိုရသေ့ငယ်သည် သတို့သမီး သွားသောအခါမှ စ၍ နှလုံးမသာခြင်းသို့ ရောက်သဖြင့် ရှေးကဲ့သို့ တစုံတခုသော ဝတ်ကို မပြုမူ၍ ဦးခေါင်းကိုခြုံ၍ ကျောင်းတွင်း၌ ကြံမှိုင်လျက် အိပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် သစ်သီးကြီးငယ်ကို ယူ၍ လာသည်ရှိသော် ထိုမိန်းမ၏ ခြေရာကိုမြင်၍ ဤခြေရာသည် မိန်းမခြေရာတည်း၊ ထို့ကြောင့် ငါ့သားသီလသည် ပျက်သည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံလျက် ကျောင်းတွင်းသို့ဝင်ပြီးလျှင် သစ်သီးကြီးငယ်ကိုချ၍ သားငယ်ကို မေးလိုရကား-
အဂ္ဂိပိ တေ န ဟာပိတော၊ ကိန္နု မန္ဒောဝ ဈာယသိ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၀။ တာတ၊ ချစ်သား။ တေ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ကဋ္ဌာနိ၊ ထင်းတို့ကို။ န ဘိန္နာနိ၊ မခွဲကုန်။ တေ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ဥဒကံ၊ ရေကို။ န အာဘတံ၊ မဆောင်။ တေ၊ သင်ချစ်သားသည်။ အဂ္ဂိပိ၊ မီးကိုလည်း။ န ဟာပိတော၊ မညှိ။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ မန္ဒော ဣဝ၊ ပညာနည်းသောသူကဲ့သို့။ ဈာယသိ နု၊ မှိုင်သနည်း။
ထိုသားရသေ့ငယ်သည် အဖစကားကို ကြားလျှင် ထ၍ အဖရသေ့ကိုရှိခိုး၍ ရိုသေသဖြင့်လျှင် တောနေရာမှ လူ့ နေရာသို့ သွားခြင်းငှါ အဖရသေ့ကြီးကို ပန်ကြားလိုရကား-
ဒုက္ခော ဝါသော အရညမှိ၊ ရဋ္ဌံ ဣစ္ဆာမိ ဂန္တဝေ။
အာစာရံ ဗြဟ္မံ သိက္ခေယျံ၊ တံ ဓမ္မံ အနုသာသ မံ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၄၁။ ကဿပ၊ ကဿပ အနွယ်ဖြစ်သော ဖခင်ရသေ့။ တံ၊ သင်ဖခင်ကို။ အာမန္တယာမိ၊ ပန်ကြားပါ၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝနေ၊ တော၌။ ဝတ္ထုံ၊ နေခြင်းငှါ။ န ဥဿဟေ၊ မစွမ်းနိုင်ပါ။ အရညမှိ၊ တော၌။ ဝါသော၊ နေခြင်းသည်။ ဒုက္ခော၊ ဆင်းရဲစွာ၏။ ရဋ္ဌံ၊ ပြည်ရွာသို့။ ဂန္တဝေ၊ သွားခြင်းငှါ။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိပါ၏။
၄၂။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဣတော၊ ဤတောမှ။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ ယသ္မိံ ဇနပဒေ၊ အကြင်ဇနပုဒ်၌။ ဝသံ-ဝသန္တော၊ နေသည်ရှိသော်။ ဗြဟ္မံ၊ မြတ်သော။ အာစာရံ၊ အကျင့်ကို။ သိက္ခေယျံ၊ ကျင့်ရာ၏။ တံ ဓမ္မံ၊ ထိုမြတ်သောအကျင့်ကို။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အနုသာသ၊ ဆုံးမတော်မူပါလော့။
ဘုရားလောင်းသည် ချစ်သား ကောင်းပြီ၊ ဒေသအကျင့်ကို သင်ချစ်သားအား ငါဟောအံ့ဟု ဆို၍ ဟောလိုရကား-
ရဋ္ဌေ ရောစယသေ ဝါသံ၊ တံ ဓမ္မံ နိသာမေဟိ မေ။
ပင်္ကော စ မာ ပဝိသိတ္ထော၊ ယတ္တောဝါသီဝိသေ စရ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၄၃။ တာတ၊ ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ သစေ၊ အကယ်၍။ အရညံ၊ တောကို၎င်း။ ဝနမူလဖလာနိ စ၊ တောသစ်မြစ် သစ်သီးတို့ကို၎င်း။ ဟေတွာန၊ စွန့်၍။ ရဋ္ဌေ၊ ပြည်ရွာ၌။ ဝါသံ၊ နေခြင်းကို။ ရောစယသေ၊ နှစ်သက်အံ့။ မေ၊ ငါ၏။ သန္တိကာ၊ အထံမှ။ တံ ဓမ္မံ၊ ထိုပြည်ရွာသူတို့ အကျင့်ကို။ နိသာမေဟိ၊ နာလော့။
၄၄။ ဝိသံ၊ အဆိပ်ကို။ မာ ပဋိသေဝိတ္ထ၊ မမှီဝဲလေလင့်။ ပပါတံ၊ ချောက်ကမ်းပါးပြတ်ကို။ ပရိဝဇ္ဇယ၊ ရှောင်ကြဉ်လေလော့။ ပင်္ကော စ၊ ညွန်ပျောင်းသို့လည်း။ မာ ပဝိသိတ္ထော၊ မဝင်လေလင့်။ ယတ္တောဝ၊ သတိပညာဖြင့် လုံ့လပြု၍ သာလျှင်။ အာသီဝိသေ၊ မြွေတို့၏ အနီး၌။ စရ၊ ကျင့်လေလော့။
သားရသေ့ငယ်သည် အကျဉ်းအားဖြင့် အဖဟောသော တရား၏ အနက်အဓိပ္ပါယ်ကို မသိသည်ဖြစ်၍ မေးလိုရကား-
ကံ တွံ အာသီဝိသံ ဗြူသိ၊ တံ မေ အက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၅။ တာတ၊ ဖခင်။ ဗြဟ္မစာရိနံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်ကုန်သော ရသေ့ရဟန်းတို့အား။ ဝိသံ၊ အဆိပ်သည်။ ကိန္နု၊ အဘယ်နည်း။ ပပါတော၊ ချောက်ကမ်းပါးပြတ်သည်ကား။ ကော ဝါ၊ အဘယ်နည်း။ ပင်္ကော၊ ညွန်ပျောင်းကား။ ကော ဝါ၊ အဘယ်နည်း။ တွံ၊ သင်ဖခင်သည်။ ကံ၊ အဘယ်ကို။ အာသီဝိသံ၊ အဆိပ်ထန်သော မြွေဟူ၍။ ဗြူသိ၊ ဆိုသနည်း။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော ဖခင်သည်။ တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားတော်မူလော့။
အဘရသေ့သည်လည်း ထိုရသေ့ငယ်ကို အကျယ် ဟောလိုရကား-
မနုညော သုရဘိ ဝဂ္ဂု၊ သာဒု ခုဒ္ဒ ရသူပမော။
ဝိသံ တဒါဟု အရိယာသေ၊ ဗြဟ္မစရိယဿ နာရဒ။
ဟရန္တိ မုနိနော စိတ္တံ၊ တုလံ ဘဋ္ဌံဝ မာလုတော။
ပပါတော ဧသော အက္ခာတော၊ ဗြဟ္မစရိယဿ နာရဒ။
ပင်္ကော ဧသောဝ အက္ခာတော၊ ဗြဟ္မစရိယဿ နာရဒ။
တေ တာဒိသေ မနုဿိန္ဒေ၊ မဟန္တေ တာတ နာရဒ။
အာသီဝိသော သော အက္ခာတော၊ ဗြဟ္မစရိယဿ နာရဒ။
ယဒေတ္ထ ကုသလံ ဇညာ၊ တတ္ထ ဃာသေသနံ စရေ။
မိတံ ခါဒေ မိတံ ဘုဉ္ဇေ၊ န စ ရူပေ မနံ ကရေ။
အာရကာ ပရိဝဇ္ဇေဟိ၊ ယာနီဝ ဝိသမံ ပဒံ။
ဟူသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၄၆။ တာတ၊ ချစ်သား။ လောကသ္မိံ၊ လောက၌။ အာသဝေါ၊ အရက်ကို။ သုရာ နာမ၊ သုရာ မည်၏ဟူ၍။ ပဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။ မနုညော၊ စိတ်ကိုနှစ်သက်စေတတ်၏။ သုရဘိ၊ ကောင်းသောအနံ့ ရှိ၏။ ဝဂ္ဂု၊ ရဲရင့်သောအဖြစ်သို့ ရောက်စေတတ်၏။ သာဒုခုဒ္ဒရသူပမော၊ သာယာအပ်သော ယင်ပျားအရသာနှင့် တူ၏။ နာရဒ၊ ချစ်သားနာရဒ။ တံ၊ ထိုသေအရက်ကို။ ဗြဟ္မစရိယဿ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်သောသူ၏။ ဝိသံ၊ အဆိပ်ဟူ၍။ အရိယာသေ၊ ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။
၄၇။ တာတ၊ ချစ်သား။ ဣတ္ထိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ လောကသ္မိံ၊ လောက၌။ ပမတ္တံ့။ မေ့လျော့သော သတိရှိသော သူကို။ ပမထေန္တိ၊ မိမိအလိုသို့ဆောင်ခြင်းငှါ နှောက်မွှေတတ်ကုန်၏။ ဘဋ္ဌံ၊ သစ်ပင်မှ လျောကျသော။ တုလံ၊ လဲကို။ မာလုတော၊ လေသည်။ ဟရတိ ဣဝ၊ ဆောင်သကဲ့သို့။ မုနိနော၊ မေ့လျော့သော ရသေ့ရဟန်း၏။ စိတ္တံ၊ စိတ်ကို။ ဟရန္တိ၊ ဆောင်တတ်ကုန်၏။ နာရဒ၊ ချစ်သား နာရဒ၊ ဗြဟ္မစရိယဿ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်သော ရသေ့ရဟန်းအား။ ဧသာ၊ ဤမိန်းမကို။ ပပါတော၊ ချောက် ကမ်းပါးပြတ်ဟူ၍။ အက္ခာတော၊ ဆိုအပ်၏။
"ဋ္ဌ ၄၈။ နာရဒ၊ ချစ်သား နာရဒ၊ လာဘော၊ လာဘ်များခြင်းသည်၎င်း။ သိလောကော၊ ကျော်စောခြင်းသည်၎င်း။ သက္ကာရော၊ လက်အုပ်ချီခြင်းအစရှိသော အရိုအသေပြုခြင်းသည်၎င်း။ ပူဇာ စ၊ ပန်း နံ့သာ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်ခြင်းသည်၎င်း။ ပရကုလေသု၊ သူတပါး အိမ်တို့၌။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဧသော၊ ဤ လာဘ သိလောက အစရှိသော အလုံးစုံကို။ ဗြဟ္မစရိယဿ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်သော ရသေ့ရဟန်း၏။ ပင်္ကော၊ ညွန်ဟူ၍။ အက္ခာတော၊ ဆိုအပ်၏။ "၄၉။ တာတ၊ ချစ်သား။ မဟန္တာ၊ ကြီးမြတ်သောအဖြစ်သို့ ရောက်ကုန်သော။ ရာဇာနော၊ မင်းတို့သည်။ ဣမံ မဟိံ၊ ဤမြေကို။ အာဝသန္တိ၊ စိုးအုပ်၍ နေကုန်၏။ နာရဒ၊ ချစ်သား နာရဒ။ မဟန္တေ၊ ကြီးမြတ်သောအဖြစ်သို့ ရောက်ကုန်သော။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့သဘောရှိကုန်သော။ တေ မနုဿိန္ဒေ၊ ထိုမင်းတို့ကို။ မာ သေဝသိ၊ မမှီဝဲလေလင့်။
၅၀။ တာတ နာရဒ၊ ချစ်သားနာရဒ။ ဣသရာနံ၊ အစိုးရကုန်သော။ တေသံ အဓိပတီနံ၊ ထိုမင်းတို့၏။ ပါဒတော၊ ခြေရင်း၌။ န စရေ၊ မကျင့်လေလင့်။ သော၊ ထိုမင်းကို။ ဗြဟ္မစရိယဿ၊ ရသေ့ရဟန်းအား။ အာသီဝိသော၊ လျင်သော အဆိပ်ရှိသော မြွေဟူ၍။ အက္ခာတော၊ ဆိုအပ်၏။
၅၁။ နာရဒ၊ ချစ်သား နာရဒ။ ဘတ္တတ္ထေ၊ ထမင်းကို အလိုရှိသည် ဖြစ်၍၎င်း။ ဘတ္တကာလေစ၊ ထမင်းအခါ ရှိသည်ဖြစ်၍၎င်း။ ယံ ဂေဟံ၊ အကြင်အိမ်သို့။ ဥပသင်္ကမေ၊ ကပ်အံ့။ ဧတ္ထ၊ ထိုသို့ကပ်သော အိမ်တို့တွင်။ ယံ ဂေဟံ၊ အကြင်အိမ်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ ဂေဟံ၊ ထိုအိမ်သည်။ ကုသလံ၊ အပြစ်မရှိဟူ၍။ ဇညာ၊ သိအံ့။ တတ္ထ၊ ထိုအပြစ်မရှိသောအိမ်၌။ ဃာသေသနံ၊ ဝမ်းစာ ရှာမှီးခြင်းကို။ စရေ၊ ကျင့်ရာ၏။
၅၂။ နာရဒ၊ ချစ်သား နာရဒ။ ပရကုလေ၊ သူတပါးအိမ်၌။ ပါနတ္ထာ ဝါ၊ အဖျော်အလို့ငှါ၎င်း။ ဘောဇနတ္ထာ ဝါ၊ ဘောဇဉ်အလို့ငှါ၎င်း။ ပဝိသေတွာ၊ ဝင်သည်ရှိသော်။ မိတံ၊ နှိုင်းချင့်၍။ ခါဒေ၊ ခဲလေလော့။ မိတံ၊ နှိုင်းချင့်၍။ ဘုဉ္ဇေ၊ စားလေလော့။ ရူပေ၊ မိန်းမ၏အဆင်း၌။ မနံ၊ စိတ်ကို။ န စ ကရေ၊ မပြုလေလင့်။
၅၃။ တာတ၊ ချစ်သား နာရဒ။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ဂေါဋ္ဌံ၊ နွားအပေါင်းတို့၏ နေရာကို၎င်း။ မဇ္ဇံ၊ သေတင်းကုပ်ကို၎င်း။ ကိရာဋဉ္စ၊ သုရာကြူးသော သူကို၎င်း။ နိကိရဏာနိ၊ ရွှေ ငွေ သိုမှီးရာ အရပ်တို့ကို၎င်း။ သဘာ-သဘာယော စ၊ သဘင်တို့ကို၎င်း။ ယာနံ၊ ဆီ ထောပတ် တင်သောလှည်းသည်။ ဝိသမံ၊ မညီညွတ်သော။ ပထံ၊ လှည်းကြောင်းခရီးကို။ အာရကာ၊ ဝေးစွာ။ ပရိဝဇ္ဇတိ ဣဝ၊ ကြဉ်ရှောင်သကဲ့သို့။ အာရကာ၊ ဝေးစွာ။ ပရိဝဇ္ဇေဟိ၊ ကြဉ်ရှောင်လေလော့။
သားရသေ့ငယ်သည် အဖရသေ့ ဟောပြောစဉ်ပင်လျှင် သတိရ၍ ဖခင် အကျွန်ုပ်သည် လူ့ပြည်ခရီးဖြင့် အလိုမရှိပါပြီဟု ဆိုလေ၏။ ထိုအခါ သားရသေ့ငယ်အား အဖရသေ့သည် မေတ္တာအစရှိသော ဘာဝနာကို ကြား၏။ ထိုသားရသေ့ငယ်သည် အဖရသေ့၏ အဆုံးအမ၌ တည်၍ မကြာမြင့်မီလျှင် ဈာန်တို့ကို ဖြစ်စေ၏။ နှစ်ယောက်ကုန်သော ရသေ့သားအဖတို့သည် မယုတ်သော ဈာန်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ စုတေကုန်လျှင် ဗြဟ္မာ့ပြည်၌ ဖြစ်ကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ ဤရဟန်းကို ဖြားယောင်းသော အပျိုကြီးသည် ထိုအခါ ရသေ့ငယ်ကို ဖြားယောင်းသော သတို့သ္မီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့သော ရဟန်းသည် ထိုအခါ သားရသေ့ငယ် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ အဖရသေ့ကြီး ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
မိန်းမဆန္ဒ၊ လိုက်မိက၊ သီလပျက်တတ်သည်
လေးခုမြောက်သော စူဠနာရဒဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တေရသကနိပါတ်
၅။ ဒူတဇာတ်
ကယ်တင်နိုင်သူကိုမှ မိမိဒုက္ခကို ဖွင့်ပြောအပ်ကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဒုတေ ဗြာဟ္မဏ ပါဟေသိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဒူတဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ကိုယ်တော်၏ ပညာတော်ကို ချီးမွမ်းခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ တရားသဘင်၌ ရဟန်းတို့သည် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသခင်၏ ဥပါယ်တမျဉ်၌ လိမ်မာတော်မူသည်၏ အဖြစ်ကို ရှုပါကုန်လော့၊ အမျိုးသားဖြစ်သော နန္ဒမင်းသားအား နတ်သမီးတို့ကို ပြတော်မူ၍ အရဟတ္တဖိုလ်ကို ပေးတော်မူ၏။ စူဠပန္ထကအား ပုဆိုးပိုင်းကို ပေးတော်မူ၍ ပဋိသမ္ဘိဒါ လေးပါးတို့နှင့်တကွ အရဟတ္တဖိုလ်ကို ပေးတော်မူ၏။ ရွှေပန်းထိမ်သည်သားအား ကြာပဒုမာကို ပေးတော်မူ၍ အရဟတ္တဖိုလ်ကို ပေးတော်မူ၏။ ဤသို့ အထူးထူးသော အကြောင်းတို့ဖြင့် သတ္တဝါတို့ကို ဆုံးမတော်မူ၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ဤအကြောင်းဖြင့် ဤအကျိုးသည် ဖြစ်၏ဟု သတ္တဝါတို့၌ ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် လိမ်မာသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဥပါယ်တမျဉ်၌ လိမ်မာသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဇနပုဒ်သည် ရွှေ ငွေ မရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုမင်းသည် ဇနပုဒ်ကို နှိပ်စက်၍ ဥစ္စာကိုသာလျှင် စုရုံး၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ကာသိတိုင်းဝယ် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွား၍ ဆရာ့နောက်မှ တရားနှင့်အညီ ဆွမ်းခံ၍ ဆရာဘို့ ဥစ္စာကိုပေးပါဟုဆို၍ အတတ်ကို သင်စေသဖြင့် အတတ် တတ်ပြီးသော် ခက်ဆစ် ခက်ရပ်ကို သုတ်သင်၍ ဆရာ- ဆရာဘို့ဥစ္စာကို ဆောင်ပါချေအံ့ဟု
ပန်ကြားပြီးလျှင် တက္ကသိုလ်ပြည်မှ ထွက်ခဲ့၍ ဇနပုဒ်သို့ သွားသည်ရှိသော် တရားနှင့်အညီရှာ၍ ရွှေခုနစ်နိက္ခတို့ကို ရလျှင် ဆရာ့အားပေးအံ့ဟု ကြံ၍ သွားသည်ရှိသော် ခရီးအကြား၌ ဂင်္ဂါမြစ်ကိုကူးခြင်းငှါ လှေကိုစီး၏။ ထိုဘုရားလောင်းအား ထိုဂင်္ဂါမြစ်၌ လှေသည် လှည့်သည်ရှိသော် ထိုရွှေသည် ရေ၌ကျ၏။
ဘုရားလောင်းသည် ကြံ၏။ ရွှေသည် အလွန်ရခဲ၏။ ဇနပုဒ်၌ တဖန် ဆရာဘို့ဥစ္စာကို ရှာသည်ရှိသော် ကြာမြင့်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ အကယ်၍ကား ငါသည် ဂင်္ဂါမြစ်၌သာလျှင် အစာကင်းသည်ဖြစ်၍ နေအံ့၊ ထိုငါနေသောအဖြစ်ကို အစဉ်သဖြင့် မင်းသည် သိလတ္တံ့၊ ထိုသို့သိလျှင် အမတ်တို့ကို စေလတ္တံ့၊ ငါသည် ထိုအမတ်တို့နှင့်တကွ စကားမပြောအံ့၊ ထို့နောင်မှ မင်းသည် လာလတ္တံ့၊ ဤအကြောင်းဖြင့် ထိုမင်း၏အထံ၌ ဆရာဘို့ဥစ္စာကို ရလတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် ဂင်္ဂါမြစ်နား၌ ကိုယ်ဝတ်ပုဆိုးကို ရုံ၍ စလွယ်ကို အပ၌ထား၍ ငွေပြားအဆင်းနှင့် တူသော သဲပြင်၌ ရွှေဆင်းတုကဲ့သို့ နေတော်မူ၏။
အစာမစားဘဲနေသော ထိုဘုရားလောင်းကို မြင်၍ လူများသည် အဘယ့်ကြောင့် နေသနည်းဟု မေး၏။ တစုံတယောက်သောသူအား စကားမပြော၊ နက်ဖြန်နေ့၌ ရွာတံခါး၌ နေကုန်သော သူတို့သည် ဘုရားလောင်း ဂင်္ဂါမြစ်နား၌ နေသောအဖြစ်ကို ကြားလျှင် လာလတ်ကုန်၍ မေးကုန်၏။ ထိုသူတို့အားလည်း စကားမပြော၊ ထိုသူတို့သည် ဘုရားလောင်း ပင်ပန်းသည်ကို မြင်ကုန်လျှင် ငိုကြွေး၍ သွားကုန်၏။ သုံးရက်မြောက်သော နေ့၌ မြို့သူအပေါင်းတို့သည် လာလတ်ကုန်၏။ လေးရက်မြောက်သောနေ့၌ မြို့မှ အစိုးရသောသူတို့သည် လာလတ်ကုန်၏။ ငါးရက်မြောက်သော နေ့၌ မင်းချင်းတို့သည် လာလတ်ကုန်၏။ ခြောက်ရက်မြောက်သောနေ့၌ မင်းသည် အမတ်တို့ကို စေ၏။ ထိုအမတ်တို့နှင့်လည်း တကွ စကားမပြော၊ ခုနစ်ရက်မြောက်သော နေ့၌ မင်းသည် ကြောက်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်း၏ အထံသို့ သွား၍
ဘုရားလောင်းကို မေးလိုရကား-
တေသံ ပုဋ္ဌော နဗျာကာသိ၊ ဒုက္ခံ တုယှံ မတံ နု တေ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၅၄။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ဂင်္ဂါတီရသ္မိံ၊ ဂင်္ဂါမြစ်နား၌။ ဈာယတော၊ ကြံမှိုင်သော သင့်အား။ ဒူတေ၊ တမန်တို့ကို။ ပါဟေသိံ၊ ငါစေ၏။ တေသံ၊ ထိုတမန်တို့အား။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သော သင်သည်။ န ဗျာကာသိ၊ စကားမပြော။ တုယှံ၊ သင်၏။ ဒုက္ခ၊ ဆင်းရဲကို။ တေ၊ သင်တယောက်ထည်းသာ။ မတံ နု၊ သိအပ်သလော။
ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သောမင်းကြီး - ဆင်းရဲခြင်းမည်သည်ကို ဖျောက်ခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သော သူအားသာလျှင် ကြားအပ်၏။ ဆင်းရဲကို ဖျောက်ခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သောသူမှ တပါးသောသူအား မကြားအပ် ဟု ဆို၍ မင်းအား ကြားလိုရကား-
မာ ခေါ နံ တဿ အက္ခာဟိ၊ ယော တံ ဒုက္ခာ န မောစယေ။
ဝိပ္ပမောစေယျ ဓမ္မေန၊ ကာမံ တဿ ပဝေဒယ။
မနုဿဝဿိတံ ရာဇ၊ ဒုဗ္ဗိဇာနတရံ တတော။
ယော ပုဗ္ဗေ သုမနော ဟုတွာ၊ ပစ္ဆာ သမ္ပဇ္ဇတေ ဒိသော။
ပဝေဒယေ ဇန္တု အကာလရူပေ။
အာနန္ဒိနော တဿ ဘဝန္တိ မိတ္တာ၊
ဟိတေသိနော တဿ ဒုခီ ဘဝန္တိ။
မေဓာဝိနံ ဧကမနံ ဝိဒိတွာ။
အာစိက္ခေယျ တိဗ္ဗာနိ ပရဿ ဓီရော၊
သဏှံ ဂိရံ အတ္ထဝတိံ ပမုဉ္စေ။
နာလံ တေဟိ မယံ သုခါဂမာယ။
ဧကောဝ တိဗ္ဗာနိ သဟေယျ ဓီရော၊
သစ္စံ ဟိရောတ္တပ္ပမပေက္ခမာနော။
ဟူသော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၅၅။ ကာသီနံ၊ ကာသိတိုင်းသူတို့၏။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန၊ ပြည်သူတို့၏ အစီးအပွားကို ဆောင်တော်မူတတ်သော မင်းမြတ်။ သစေ၊ အကယ်၍။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇေ၊ ဖြစ်အံ့။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တံ၊ အရှင်မင်းကြီးကို။ ဒုက္ခာ၊ ဆင်းရဲမှ။ န မောစယေ၊ မလွတ်စေနိုင်။ တဿ၊ ထိုသူအား။ နံ၊ ထိုဆင်းရဲကို။ မာ ခေါ အက္ခာဟိ၊ ကြားတော်မမူလင့်။
၅၆။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တဿ၊ ထိုသူအား။ ဒုက္ခဇာတဿ၊ ဖြစ်သောဆင်းရဲ၏။ ဘဂသော၊ အဘို့အားဖြင့်။ ဧကင်္ဂံအပိ၊ တခုသော အစိတ်ကိုမျှလည်း။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ ဝိပ္ပမောစေယျ၊ လွတ်စေနိုင်ရာ၏။ တဿ၊ ထိုသူအား။ ကာမံ၊ စင်စစ်။ ပဝေဒယ၊ ကြားတော်မူလော့။
၅၇။ ရာဇ၊ မင်းကြီး။ သင်္ဂါလာနံ၊ မြေခွေးတို့၏၎င်း။ သကုဏာနဉ္စ၊ ငှက်တို့၏၎င်း။ ဝဿိတံ၊ မြည်သံကို။ သုဝိဇာနံ၊ သိလွယ်၏။ တတော၊ ထိုမြေခွေးသံ ငှက်သံထက်။ မနုဿဝဿိတံ၊ လူတို့၏ စကားကို။ ဒုဗ္ဗိဇာနတရံ၊ အလွန် သိနိုင်ခဲ၏။
၅၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယော ပေါသော၊ အကြင်သူသည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ သုမနော၊ ဝမ်းမြောက်သည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ အယံ၊ ဤသူသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဉာတိ၊ ဆွေမျိုးတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့၎င်း။ အယံ၊ ဤသူသည်။ မေ၊ ငါ၏။ မိတ္တော၊ ချစ်သောသူတည်း။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့၎င်း။ အယံ၊ ဤသူသည်။ မေ၊ ငါ၏။ သခါ၊ အသက်နှင့်တူသော အဆွေခင်ပွန်းတည်း။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့၎င်း။ အပိ၊ စင်စစ်။ စေ မညတိ၊ အကယ်၍ အောက်မေ့အံ့။ သော ပေါသော၊ ထိုသူသည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ဒိသော၊ ရန်သူသည်။ သမ္ပဇ္ဇတေ၊ ဖြစ်တတ်၏။
၅၉။ ယော ဇန္တု၊ အကြင်သတ္တဝါသည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲကို။ အနာနုပုဋ္ဌော၊ အဖန်တလဲလဲ မေးသည်ရှိသော်။ အကာလရူပေ၊ အခါမဟုတ်သောအခါ၌။ ပဝေဒယေ၊ ကြားရာ၏။ တဿ၊ ထိုသူ၏။ အမိတ္တာ၊ ရန်သူတို့သည်။ အာနန္ဒိနော၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တဿ၊ ထိုသူ၏။ ဟိတေသိနော၊ အစီးအပွားကို ရှာကုန်သော သူတို့သည်။ ဒုခီ၊ ဆင်းရဲခြင်းရှိကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
၆၀။ ဓီရော၊ ပညာရှိသည်။ ကာလဉ္စ၊ ကာလကိုလည်း။ ဉတွာန၊ သိ၍။ မေဓာဝီနံ၊ ပညာရှိတို့အား။ ဧကမနံ၊ တူသော စိတ်ရှိသည်ကို။ ဝိဒိသွာ၊ သိ၍။ ပရဿ၊ မိမိမှတပါးသော။ တထာဝိဓဿ၊ ထိုသို့သဘောရှိသောသူအား။ တိဗ္ဗာနိ၊ ပြင်းစွာသော ဒုက္ခဝေဒနာတို့ကို။ အာစိက္ခေယျ၊ ကြားရာ၏။ သဏှံ၊ သိမ်မွေ့နူးညံ့သော။ အတ္ထဝတိံ၊ အကျိုးရှိသော။ ဂိရံ၊ စကားကို။ ပမုဉ္စေ၊ လွှတ်ရာ၏။
၆၁။ သစေ၊ အကယ်၍။ အတ္တနော၊ မိမိအား။ အဝိသယှ၊ မနှိပ်စက်မူ၍။ အတိကိစ္စာနိ၊ အလွန်သော အမှုကိစ္စတို့ကို။ ဇညာ၊ သိအံ့။ တေဟိ၊ ထိုလောကဓံတရား ရှစ်ပါးတို့သည်သာလျှင်။ မယှံ၊ ငါ့အား။ သုခါဂမာယ၊ ချမ်းသာကို ဖြစ်စိမ့်သောငှာ။ နာလံ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဇညာ၊ သိအံ့။ သစ္စံ၊ ထင်ရှားရှိသော။ ဟိရောတ္တပ္ပံ၊ ဟိရိဩတ္တပ္ပကို။ အပေက္ခမာနော၊ ငဲ့သော။ ဓီရော၊ ပညာရှိသည်။ ဧကောဝ၊ တယောက်တည်းသာ။ တိဗ္ဗာနိ၊ ပြင်းစွာသော ဝေဒနာတို့ကို။ သဟေယျ၊ သည်းခံရာ၏။
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် ခုနစ်ဂါထာတို့ဖြင့် တရားဟော၍ မိမိဆရာဘို့ ဥစ္စာရှာသောအဖြစ်ကို ပြလိုရကား-
ဘိက္ခမာနော မဟာရာဇ၊ အာစရိယ ဓနတ္ထိကော။
အလတ္ထံ သတ္တ နိက္ခာနိ၊ သုဝဏ္ဏဿ ဇနာဓိပ။
တေ မေ နဋ္ဌာ မဟာရာဇ၊ တသ္မာ သောစာမဟံ ဘုသံ။
နာလံ ဒုက္ခာ ပမောစေတုံ၊ တသ္မာ တေသံ န ဗျာဟရိံ။
အလံ ဒုက္ခာ ပမောစေတုံ၊ တသ္မာ တုယှံ ပဝေဒယိ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၆၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းပြည်တို့ကို၎င်း။ နိဂမေ၊ ရွာနိဂုံးတို့ကို၎င်း။ ရာဇဓာနိယော၊ မင်းနေပြည်တို့ကို၎င်း။ ဝိစရန္တော၊ လှည့်လည်လျက်။ အာစရိယဓနတ္ထိကော၊ ဆရာအဘို့ဥစ္စာကို အလိုရှိသည်ဖြစ်၍။ ဂဟပတီ ရာဇပုရိသေ၊ သူကြွယ်မင်းချင်းတို့ကို၎င်း။ မဟာသာလေ စ ဗြာဟ္မဏေ၊ ဗြာဟ္မဏ မဟာသာလတို့ကို၎င်း။ ဘိက္ခမာနော၊ တောင်းသည်ဖြစ်၍။ သုဝဏ္ဏဿ၊ ရွှေ၏။ သတ္တ နိက္ခာနိ၊ ခုနစ် နိက္ခတို့ကို။ အလတ္ထံ၊ ရပြီ။ ဇနာဓိပ၊ လူတို့ကိုအစိုးရတော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ တေ၊ ထိုရွှေခုနစ်နိက္ခတို့သည်။ နဋ္ဌာ၊ ပျောက်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ပျောက်သောကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဘုသံ၊ ပြင်းစွာ။ သောစာမိ၊ စိုးရိမ်၏။
၆၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ပုရိသာ၊ မင်းချင်းတို့သည်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဒုက္ခာ၊ ဆင်းရဲမှ။ ပမောစေတုံ၊ လွတ်စေခြင်းငှါ။ နာလံ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ အနုဝိစိန္တိတော၊ သိအပ်၏။ တသ္မာ၊ ထိုကြောင့်။ တေသံ၊ ထို မင်းချင်းတို့အား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဗျာဟရိံ၊ မကြားပေ။
၆၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တွဉ္စ ခေါ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်သာလျှင်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဒုက္ခာ၊ ဆင်းရဲမှ။ ပမောစေတုံ၊ လွတ်စေခြင်းငှါ။ အလံ၊ စွမ်းနိုင်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးကို။ အနုဝိစိန္တိတော၊ သိအပ်၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့သိသောကြောင့်။ တုယှံ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဝေဒယိ၊ ကြားလျှောက်ပါ၏။
မင်းသည် ဘုရားလောင်း၏ တရားစကားကို ကြား၍ ပုဏ္ဏား သင် မစိုးရိမ်လင့်၊ ငါသည် သင့်အား ဆရာဘို့ဖြစ်သော ဥစ္စာကို ပေးအံ့ဟုဆို၍ နှစ်ဆတက်သော ဥစ္စာကို ပေးတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဇာတရူပမယေ နိက္ခေ၊ သုဝဏ္ဏဿ စတုဒ္ဒသ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၆၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကာသီနံ၊ ကာသိတိုင်းသူတို့၏။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနော၊ တိုင်းပြည်သူတို့၏ အစီးအပွားကို ဆောင်တော်မူတတ်သော ဗာရာဏသီပြည့်ရှင်မင်းသည်။ ပသန္နစိတ္တော၊ ကြည်ညိုသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍။ ဇာတရူပမယေ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော။ သုဝဏ္ဏဿ၊ ရွှေ၏။ စတုဒ္ဒသ နိက္ခေ၊ တဆယ့်လေးနိက္ခတို့ကို။ တဿ၊ ထိုဘုရားလောင်းပုဏ္ဏားအား။ အဒါသိ၊ ပေးတော်မူ၏။
ဘုရားလောင်းသည် မင်းအား အဆုံးအမကိုပေး၍ ဆရာအား ဥစ္စာတို့ကိုပေးပြီးလျှင် ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြု၍ မင်းသည်လည်း ဘုရားလောင်း၏ အဆုံးအမ၌ တည်လျက် တရားနှင့်အညီ မင်းပြု၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့သည် ကံအားလျော်စွာ လားကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ဥပါယ်တမျဉ်၌ လိမ်မာသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ငါဘုရားသည် ဥပါယ်တမျဉ်၌ လိမ်မာဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ တက္ကသိုလ်ဆရာ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ ပုဏ္ဏားလုလင် ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကယ်နိုင်သူမှ၊ ကိုယ့်ဒုက္ခ၊ နှုတ်ဟဖွင့်ပြောရာ
ငါးခုမြောက်သော ဒူတဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တေရသကနိပါတ်
၆။ ကလိင်္ဂဗောဓိဇာတ်
ပရိဘောဂစေတီထိုက်သော မဟာဗောဓိပင်ကို ပူဇော်ခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရာဇာကာလိင်္ဂေါစက္ကဝတ္တီ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကာလိင်္ဂဗောဓိဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် စိုက်အပ်သော မဟာဗောဓိပင်အား ပူဇော်ခြင်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ဝေနေယျတို့ကို သင်္ဂြိုဟ်ထောက်ပံ့တော်မူခြင်းငှါ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇနပုဒ်သို့ ဒေသစာရီ ကြွတော်မူသည်ရှိသော် သာဝတ္ထိပြည်၌ နေကုန်သောသူတို့သည် ပန်းနံ့သာအစရှိသည် လက်စွဲကုန်လျက် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ သွားကုန်သည်ရှိသော် တပါးသော ပူဇော်ရာကိုမရ၍ ဂန္ဓကုဋိတော်တံခါး၌ ချ၍ သွားကုန်၏။ ထိုသူတို့သည် မြတ်သော ဝမ်းမြောက်ခြင်းရှိသည် မဖြစ်ကုန်။
ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ အနာထပိဏ်သူဌေးသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ လာသောအခါ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်၏ အထံသို့သွား၍ အရှင်အာနန္ဒာ ဤကျောင်းတော်သည် ဘုရားသခင် ဒေသစာရီ ကြွတော်မူသည်ရှိသော် အထောက်အပံ့မှ ကင်းသည်ဖြစ်၏။ လူတို့အား ပန်းနံ့သာ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်အပ်သောအရာသည် မရှိပါခဲ့၊ အရှင်ဘုရား တောင်းပန်ပါ၏။ ဘုရား သခင်အား ဤအကြောင်းကို ကြားလျှောက်၍ တခုသော ပူဇော်အပ်သောအရာ ရိုသေရာ ရှိသည်၏အဖြစ်ကို သိတော်မူကုန်လော့ဟု လျှောက်၏။ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ မြတ်စွာဘုရားကို လျှောက်၏။
ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား စေတီသည် အဘယ်မျှရှိကုန်သနည်းဟု မေးလျောက်၏။ အာနန္ဒာ စေတီသည် သုံးပါးတို့တည်းဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား အဘယ် သုံးပါးတို့နည်းဟု မေးလျှောက်၏။ အာနန္ဒာ စေတီတို့သည် သာရီရိကစေတီ, ပရိဘောဂစေတီ, ဥဒ္ဒိဿကစေတီဟူ၍ သုံးပါးတည်းဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား - အရှင်ဘုရားတို့သည် ထင်ရှားရှိတော်မူစဉ် ထိုစေတီသုံးပါးတို့ကို ပြုခြင်းငှါ တတ်ကောင်းပါအံ့လောဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် အာနန္ဒာ သာရီရိက စေတီကို ပြုခြင်းငှါ မတတ်ကောင်း၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုသာရီရိကစေတီကို ဘုရားတို့ ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုပြီးသော ကာလ၌သာ ပြုခြင်းငှါ တတ်ကောင်း၏။ ပရိဘောဂစေတီ, ဥဒ္ဒိဿကစေတီတို့ကိုကား ဘုရားတို့ ထင်ရှားရှိစဉ်ပင်လျှင် ပြုခြင်းငှါ တတ်ကောင်း၏။ ဘုရားတို့ အသုံးအဆောင်တော်ဖြစ်သော မဟာဗောဓိပင်သည် ဘုရားတို့ ထင်ရှားရှိကုန်သော်လည်း စေတီသာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့သည် ဒေသစာရီ ကြွတော်မူသည်ရှိသော် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သည် ကိုးကွယ်ရာမရှိသည်ဖြစ်၍ လူများသည် ပူဇော်အပ်သောအရာကို မရပါ။ မဟာဗောဓိပင်မှ မျိုးစေ့ကိုယူ၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်တံခါး၌ စိုက်ပါအံ့ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် အာနန္ဒာ ကောင်းပြီ စိုက်လော့၊ ဤသို့ စိုက်သည်ရှိသော် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ ငါဘုရားအမြဲနေသကဲ့သို့ ဖြစ်လတ္တံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။
အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် အနာထပိဏ်သူဌေး, ဝိသာခါ ဒါယိကာမ, ကောသလမင်းကြီးတို့အား ကြား၏။ ဇေတဝန်ကျောင်းတံခါး၌ ဗောဓိပင်စိုက်အံ့သောအရပ်၌ တွင်းကိုတူးစေ၍ အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်ကို ဆို၏။ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော် တံခါး၌ ဗောဓိပင်ကို စိုက်ပါစေအံ့၊ မဟာဗောဓိပင်မှ ဗောဓိသီးမှည့်ကိုဆောင်၍ အကျွန်ုပ်အား ပေးတော်မူပါလော့ဟု ဆို၏။ အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် မဟာဗောဓိသို့ ကြွတော်မူပြီးလျှင် အညှာမှကြွေသော ဗောဓိသီးမှည့်ကို မြေသို့မကျမီ သင်္ကန်းတော်ဖြင့် ခံယူပြီးလျှင် အာနန္ဒာမထေရ်အား ပေးတော်မူ၏။
အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် ယနေ့ ဗောဓိပင်ကို စိုက်အံ့ဟု ကောသလမင်းကြီး အစရှိသောသူတို့အား ကြားတော်မူ၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် ညချမ်းအခါ များသောအခြံအရံဖြင့် အလုံးစုံသော အဆောက်အဦတို့ကို ယူ၍ လာ၏။ ထိုကောသလမင်းကြီးနှင့် အနာထပိဏ်သူဌေး, ဝိသာခါ ဒါယိကာမတို့သည်၎င်း အလုံးစုံသော လူများတို့သည်၎င်း လာ၏။ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် မဟာဗောဓိပင်စိုက်ရာအရပ်၌ ကြီးစွာသော ရွှေခွက်ကိုထား၍ အောက်၌ ဖောက်စေပြီးလျှင် နံ့သာညွန်ဖြင့် ပြည့်စေ၍ မြတ်သောမင်းကြီး ဤဗောဓိသီးမှည့်ကို စိုက်လော့ဟု ကောသလမင်းကြီးအား ပေးတော်မူ၏။
ထိုကောသလ မင်းကြီးသည် ကြံ၏။ မင်းအဖြစ်မည်သည်ကား အခါခပ်သိမ်း ငါတို့အား မတည်၊ ဤဗောဓိပင်ကို အနာထပိဏ်သူဌေးကို စိုက်စေခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် ထိုဗောဓိသီးမှည့်ကို မဟာအနာထိဏ်သူဌေးလက်၌ထား၏။ အနာထပိဏ် သူဌေးသည် နံ့သာညွန်ကိုယက်၍ နံ့သာညွန်၌ ချ၏။ ထိုဗောဓိသီးမှည့်သည် လက်မှလွတ်ကာမျှ၌ အလုံးစုံသောလူတို့သည် မြင်ကုန်စဉ်လျင် ထွန်တုံးပမာဏရှိသော ဗောဓိပင်စည်သည် အတောင်ငါးဆယ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ပေါက်၏။ လေးမျက်နှာတို့၌၎င်း, အထက်၌၎င်း ခက်မငါးဖြာတို့သည် အတောင်ငါးဆယ်စီ ရှိသည်ဖြစ်၍ ထွက်ကုန်၏။ ဤသို့လျှင် ထိုဗောဓိပင်သည် ထိုခဏ၌ သစ်ပင်မင်းကဲ့သို့ ဖြစ်၍တည်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် တဆယ့်ရှစ်လုံးကုန်သော ကြာညိုလက်တို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်သော ရွှေအိုး ငွေအိုးတို့ကို နံ့သာရေဖြင့် ပြည့်စေပြီးလျှင် မဟာဗောဓိကို ခြံရံ၍ ရေပြည့်အိုးတို့ကို အစဉ်အတိုင်းထား၏။ ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့်ပြီးသော ပွတ်တိုင်တို့ကို ပြုစေ၏။ ရွှေနှင့်ရောသော သဲကို ကြဲ၏။ တံတိုင်းအရံကို ပြုစေ၏။ ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့် ပြီးသော တံခါးမုတ်ကို ပြုစေ၏။ များစွာသော ပူဇော် သက္ကာရသည် ဖြစ်၏။
အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်သည် မြတ်စွာဘုရားသို့ ကပ်၍ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့သည် မဟာဗောဓိပင်ရင်း၌ ဝင်စားတော်မူသော သမာပတ်ကို အကျွန်ုပ်စိုကျသော ဗောဓိပင်ရင်း၌ နေတော်မူ၍ လူများ၏ အစီးအပွားအကျိုးငှါ ဝင်စားတော် မူပါကုန်လော့ဟု လျှောက်၏။ အာနန္ဒာ အသို့ဆိုသနည်း၊ ငါသည် မဟာဗောဓိပင်ရင်း၌ ဝင်စားတော်မူသော သမာပတ်ကို ဝင်စား၍ နေတော်မူသည်ရှိသော် တပါးသောအရပ်သည် ဆောင်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ရာဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား လူများ၏ စီးပွားချမ်းသာအကျိုးငှါ ဤမြေအရပ်၏ မြဲသော အမှတ်ရှိသော သမာပတ်ချမ်းသာဖြင့် ထိုဗောဓိပင်ရင်းကို သုံးဆောင်တော် မူပါကုန်ဟု လျှောက်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် တညဉ့်ပတ်လုံး သမာပတ်ချမ်းသာကို သုံးဆောင်တော်မူ၏။ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် ကောသလမင်းကြီး အစရှိသောသူတို့ကို ကြား၍ ဗောဓိပူဇော်ပွဲ မည်သည်ကို ပြု၏။ ထိုဗောဓိပင်သည်လည်း အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် စိုက်အပ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် အာနန္ဒာဗောဓိဟူ၍သာလျင် ထင်ရှား၏။
ထိုအခါ တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်ထင်ရှားရှိတော်မူစဉ်လျှင် ဗောဓိပင်ကိုစိုက်စေ၍ များစွာသော ပူဇော်ခြင်းကို ပြုစေ၏။ အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်သည် ကျေးဇူးကြီးပေစွဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် အာနန္ဒာသည် ဗောဓိပင်အား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုစေသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း အာနန္ဒာသည် ကျွန်းငယ်အရံနှင့်တကွ ကျွန်းကြီးလေးကျွန်းတို့၌ လူတို့ကိုယူ၍ များစွာသော ပန်းနံ့သာစသည်တို့ကို ဆောင်၍ မဟာဗောဓိမဏ္ဍိုင်၌ ဗောဓိအား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုစေဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ကလိင်္ဂတိုင်း ဒန္တပူရမြို့၌ ကာလိင်္ဂမည်သောမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုကာလိင်္ဂမင်းအား မဟာကာလိင်္ဂ, စူဠကာလိင်္ဂဟူ၍ သားနှစ်ယောက်တို့သည် ရှိကုန်၏။ နိမိတ်ဘတ်တတ်ကုန်သော သူတို့သည် သားတော်အကြီး မဟာကာလိင်္ဂမင်းသည် ခမည်းတော်လွန်သဖြင့် မင်းဖြစ်လတ္တံ့၊ သားတော်အငယ် စူဠကာလိင်္ဂ မင်းသားသည် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ဆွမ်းခံ၍ ကျင့်လတ္တံ့၊ ထိုစူဠကာလိင်္ဂ မင်းသား၏ သားတော်သည်ကား စကြဝတေးမင်း ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဘတ်ကုန်၏။ နောက်အဘို့၌ သားတော်အကြီး မဟာကာလိင်္ဂမင်းသည် ခမည်းတော်လွန်လျှင် မင်းဖြစ်တော်မူ၏။ ညီတော် စူဠကာလိင်္ဂ မင်းသားကို အိမ်ရှေ့နှင်းတော်မူ၏။ ထိုအိမ်ရှေ့မင်းသည် အကြင် ငါ့သားသည်ရှိ၏။ ထိုငါ့သားသည် စကြဝတေးမင်းဖြစ်လတ္တံ့သတတ်ဟု သားကိုမှီ၍ ခိုက်ရန်ကိုပြု၍ နောင်တော် မဟာကာလိင်္ဂ မင်းကြီးသည် မကြည်ညိုသည်ဖြစ်၍ ညီတော် စူဠကာလိင်္ဂမင်းသားကို ဘမ်းလေဟု တယောက်သော သူလျှိုကို စေတော်မူ၏။
ထိုသူလျှိုသည်သွား၍ အရှင်မင်းသား အရှင့်နောင်တော် မင်းကြီးသည် အရှင်မင်းသားကို ဘမ်းလို၏။ အရှင်မင်းသား၏ အသက်ကို စောင့်ရှောက်တော်မူလော့ဟု လျှောက်၏။ ထိုညီတော် အိမ်ရှေ့မင်းသည် မိမိတံဆိပ်ခတ်သော လက်စွပ်တော်ကို၎င်း, သိမ်မွေ့နူးညံ့သော ကမ္ဗလာကို၎င်း, သန်လျက်ကို၎င်း ဤသုံးပါးသော ဥစ္စာလက်နက်တို့ကို မိမိအကျိုးစီးပွားကို ကြဉ်းဆောင်သော အမတ်အား ပြ၍ ဤအမှတ်ဖြင့် ငါ့သားတော်အား မင်းအဖြစ်ကို ပေးကြလေကုန်ဟု မှာထားခဲ့ပြီးလျှင် တောသို့ဝင်၍ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော မြေအဘို့၌ ကျောင်းဆောက်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုသဖြင့် မြစ်နား၌ နေ၏။
မဒ္ဒရာဇ်တိုင်း သာဂလမြို့၌ မဒ္ဒရာဇ်မင်း၏ မိဖုယားကြီးသည် သမီးတော်ကို ဖွား၏။ ထိုမင်းသမီးကို နိမိတ်ဘတ်တတ်ကုန်သော လူတို့သည် ဤမင်းသမီးသည် ဆွမ်းခံ၍ အသက်မွေးလတ္တံ့၊ ထိုမင်းသမီး၏ သားသည်ကား စကြဝတေးမင်း ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဘတ်ကုန်၏။ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မင်းတို့သည် ထိုအကြောင်းကို ကြားကုန်လျှင် တပြိုင်နက် လာကုန်၍ သာဂလမြိုကို ဝန်းရံကုန်၏။ မဒ္ဒရာဇ်မင်းသည် ကြံ၏။ အကယ်၍ ငါသည် တယောက်သောမင်းအား ပေးအံ့၊ ကြွင်းကုန်သော မင်းတို့သည် အမျက်ထွက်ကုန်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ငါ့သမီးကို စောင့်ရှောက်အံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် သမီးတော်ကို၎င်း, မိဖုယားကြီးကို၎င်း၊ ယူ၍ မထင်ရှားသော အသွင်ဖြင့်ပြေး၍ တောသို့ဝင်ပြီးလျှင် စူဠကာလိင်္ဂ မင်းသား၏ကျောင်းမှ အထက်အဘို့၌ ကျောင်းဆောက်၍ ရသေ့ရဟန်း ပြုပြီးလျှင် ဆွမ်းခံသဖြင့် အသက်မွေးခြင်းကို ပြုလျက် ထိုကျောင်း၌ နေ၏။
မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် သမီးတော်ကို စောင့်ရှောက်ကုန်အံ့ဟု ထိုသမီးတော်ကို ကျောင်း၌ထား၍ သစ်သီးကြီးငယ်အလို့ငှါ သွားကုန်၏။ ထိုသမီးတော်သည် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ တောသို့သွားသောအခါ အထူးထူးသော ပန်းတို့ကိုယူ၍ ပန်းကုံးပြီးလျှင် ဂင်္ဂါမြစ်နား၌ စောင်းတန်းအစဉ်ကဲ့သို့ထား၏။ စောင်းတန်း အစဉ်ကဲ့သို့ ကောင်းစွာပွင့်သော သရက်တပင်သည် ရှိ၏။ ထိုသရက်ပင်သို့တက်၍ ကစားပြီးလျှင် ပန်းကုံးကို ရေ၌ချ၏။ ထိုပန်းကုံးသည် တနေ့သောအခါ မျော၍ ဂင်္ဂါ၌ရေချိုးသော စူဠကာလိင်္ဂမင်းသား၏ ဦးခေါင်း၌ငြိ၏။ ထိုစူဠကာလိင်္ဂမင်းသားသည် ထိုပန်းကုံးကိုကြည့်၍ ဤပန်းကုံးသည် ပျိုမျစ်နုနယ်သော သတို့သမီးဖြစ်သော တယောက်သော မိန်းမသည် သီကုံးသော ပန်းကုံးတည်း၊ မိန်းမအို သီကုံးသော ပန်းကုံးမဟုတ်၊ ပျိုမျစ်နုနယ်သော မိန်းမငယ်ကို စုံစမ်းအံ့ဟု ကိလေသာ၏အစွမ်းဖြင့် ဂင်္ဂါမြစ်ညာသို့သွား၍ သရက်ပင်၌နေလျက် သာယာစွာသောအသံဖြင့် သီချင်းသီသော မင်းသမီးအသံကိုကြား၍ သရက်ပင်ရင်းသို့ သွားသဖြင့် မင်းသမီးကိုမြင်၍ အမိ သင်သည် အဘယ်အမည်ရှိသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်အကျွန်ုပ်သည် လူမိန်းမတည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသို့တပြီးကား ဆင်းလော့ဟုဆို၏။ အရှင်မဆင်းနိုင်ပါ၊ အကျွန်ုပ်သည် မင်းသမီးတည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် အမိ ငါသည်လည်း မင်းသားပင်တည်း၊ ဆင်းလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အရှင့်သား စကားဖြင့် မင်း မဖြစ်ရာ၊ အကယ်၍ မင်းဖြစ်အံ့၊ မင်း၏မာယာကို ဆိုကုန်အံ့ဟု နှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့သည် အချင်းချင်း မင်း၏ မာယာကို ဆိုကုန်၏။ မင်းသမီးသည် သရက်ပင်မှ ဆင်း၏။ ဆင်းပြီး၍ ထိုနှစ်ယောက်သော သူတို့သည် အချင်းချင်း လွန်ကျူးသောအကျင့်ကို ကျင့်ကုန်၏။
ထိုမင်းသမီးသည် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ တောမှ လာကုန်လတ်သော် ထိုမင်းသား၏ ကာလိင်္ဂမင်း၏ သားတော်အဖြစ်ကို၎င်း, တောသို့ဝင်လာသော အကြောင်းကို၎င်း အကျယ်အားဖြင့် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့အား ကြားလျှောက်လေ၏။ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ထိုသမီးတော်ကို ကာလိင်္ဂမင်းသားအား ပေးကုန်၏။ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့သည် ချစ်သောနေခြင်းဖြင့် နေကုန်စဉ် မင်းသမီးသည် ကိုယ်ဝန်ရ၍ ဆယ်လလွန်သဖြင့် ဘုန်းပညာ လက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံသော သားတော်ကို ဖွား၏။ ထိုသားတော်ကို ကာလိင်္ဂမင်းသားဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုမင်းသားသည် အရွယ်သို့ရောက်လျှင် ခမည်းတော် ဘိုးတော်တို့၏အထံ၌ အလုံးစုံသော အတတ်တို့ကိုသင်၍ အပြီးသို့ ရောက်၏။
ထိုအခါ ခမည်းတော် စူဠကာလိင်္ဂမင်းသည် နက္ခတ်အယှဉ်၏ အစွမ်းဖြင့် နောင်တော် မဟာကာလိင်္ဂမင်းကြီး နတ်ရွာစံသော အဖြစ်ကိုသိ၍ ချစ်သား သင်ချစ်သားသည် တော၌မနေလင့်၊ မောင့်ဘကြီးတော် မဟာကာလိင်္ဂမင်းကြီးသည် နတ်ရွာလားပြီ၊ သင်ချစ်သားသည် ဒန္တပူရပြည်သို့သွား၍ အဖအမွေဖြစ်သော မိမိပြည်ကို ယူချေလော့ဟုဆို၍ မိမိသည်ဆောင်ခဲ့သော လက်စွပ်ကို၎င်း, ကမ္ဗလာကို၎င်း, သန်လျက်ကို၎င်း ပေး၍ ချစ်သား ဒန္တပူရပြည်ဝယ် ဤမည်သောလမ်းခရီး၌ ငါတို့၏ အကျိုးစီးပွားကိုကျင့်သော အမတ်သည် ရှိ၏။ ထိုအမတ်၏အိမ်ဝယ် အိပ်ရာလယ်၌သက်၍ ဤသုံးပါးသော ရတနာတို့ကို ထို အမတ်အားပြ၍ ငါ့သားအဖြစ်ကို ကြားပါလေလော့၊ ထိုအမတ်သည် သင်ချစ်သားကို မင်းအဖြစ်၌ တည်စေလတ္တံ့ဟု မှာ၍ လွှတ်လိုက်၏။
ထိုမင်းသားသည် မယ်တော် ခမည်းတော် ဘိုးတော် ဘွားတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ ကောင်းမှုကြောင့်ဖြစ်သော ကြီးစွာသောတန်ခိုးဖြင့် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် သွား၍ ထိုအမတ်၏ အိပ်ရာအပြင်၌လျှင် ဆင်းသက်၍ သင်သည် အဘယ်သူနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် စူဠကာလိင်္ဂမင်းသား၏ သားတော်တည်းဟု ကြား၍ ထိုသုံးပါးသော ရတနာတို့ကိုပြ၏။ အမတ်သည် မင်းပရိသတ်အား ကြား၏။ မှူးမတ်တို့သည် မြို့ကို တန်ဆာဆင်စေပြီးလျှင် ထိုကာလိင်္ဂ မင်းသားအား ထီးဖြူကို ဆောင်နှင်းကြကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုမင်းသားအား ကာလိင်္ဂဘာရဒွါဇ အမည်ရှိသော ပုဏ္ဏားသည် ထိုကာလိင်္ဂ မင်းအား စကြာမင်းတို့၏ ကျင့်ဝတ်ကိုကြား၏။ ထိုမင်းသည် ထိုစကြာမင်းတို့၏ ကျင့်ဝတ်ကို ပြည့်စုံစေ၏။ ထိုအခါ မင်းအား တဆယ့်ငါးရက်မြောက်သော ဥပုသ်နေ့၌ စကြာအိုင်မှ စကြာရတနာသည် ရောက်လာ၏။ ဥပေါသထ ဆင်မျိုးမှ ဆင်ဖြူရတနာသည် ရောက်လာ၏။ ဝလာဟကမှ မြင်းရတနာသည် ရောက်၏။ ဝေပုလ္လတောင်မှ ပတ္တမြား ရတနာသည် ရောက်၏။ မြောက်ကျွန်းမှ မိဖုယားရတနာသည် ရောက်၏။ သူဌေးကြီးရတနာ, သားကြီးရတနာတို့သည် ထင်ရှားဖြစ်ကုန်၏။
ထိုမင်းသည် အလုံးစုံသော စကြဝဠာတိုက်၌ မင်းအဖြစ်ကို ယူပြီးလျှင် တနေ့သ၌ သုံးဆယ့်ခြောက်ယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ဖြင့် ခြံရံလျက် ကိုယ်လုံးဖြူသော ကေလာသတောင်ထွဋ်နှင့် တူသော ရတနာဆင်ဖြူတော်ကို စီးတော်မူပြီး၍ ကြီးစွာသော ကြက်သရေ၏ တင့်တယ်စံပယ်ခြင်းဖြင့် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့၏ အထံသို့ သွားတော်မူ၏။ ထိုသို့ သွားသောအခါ ခပ်သိမ်းကုန်သော ဘုရားရှင်တို့၏ မာရ်ငါးပါးကို အောင်တော်မူရာ ရတနာပလ္လင်တော်ဖြစ်သော မြေ၏ ချက်မအချာ မဟာဗောဓိမဏ္ဍိုင်၏ အထက်အဘို့၌ ထိုမင်း၏ ရတနာဆင်ဖြူတော်သည် သွားခြင်းငှာ မဝံ့၊ မင်းသည် အဖန်တလဲလဲ နှင်တော်မူ၏။ ရတနာ ဆင်ဖြူသည်လည်း မသွားဝံ့သည်သာတည်း။
ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
အဂမာသိ ဗောဓိသမီပံ၊ နာဂေန မဟာနုဘာဝေန။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၆၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကာလိင်္ဂေါ၊ ကာလိင်္ဂအမည်ရှိသော။ စက္ကဝတ္တီ ရာဇာ၊ စကြာမင်းသည်။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ ပထဝိံ၊ မြေကို။ အနုသာသိ၊ ဆုံးမ၏။ မဟာနုဘာဝေန၊ တန်ခိုးကြီးသော။ နာဂေန၊ ရတနာဆင်ဖြူဖြင့်။ ဗောဓိသမီပံ၊ ဗောဓိမဏ္ဍိုင်အနီးသို့။ အာဂမာသိ၊ ရောက်လေ၏။
ထိုအခါ ကာလိင်္ဂစကြာမင်း၏ ပုရောဟိတ်သည် မင်းနှင့်တကွ သွားသည်ဖြစ်၍ ကောင်းကင်၌ ပိတ်ပင်ခြင်းမည်သည် မရှိ၊ အဘယ့်ကြောင့် အရှင်မင်းကြီးသည် ရတနာဆင်ဖြူတော်ကို နှင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လေသနည်း၊ စုံစမ်းအံ့ဟု ကောင်းကင်မှသက်လျှင် ခပ်သိမ်းကုန်သော ဘုရားရှင်တို့၏ မာရ်ငါးပါးကို အောင်မြင်တော်မူရာ ရတနာပလ္လင်ဖြစ်သော မြေတို့၏ အချက်အချာဖြစ်သော မြေအဘို့ကို မြင်၏။ ထိုဗောဓိမဏ္ဍိုင်ရာဝယ် ရှစ်မင်းပယ်စားရှိသောအရပ်၌ မုတ်ဆိတ်ဆံမျှသော မြက်သည်လည်း မရှိသတတ်၊ ငွေအဆင်းနှင့်တူသော သဲတို့ဖြင့် ကြဲအပ်ကုန်၏။ ထက်ဝန်းကျင်မှ မြက်နွယ် တောစိုးသစ်ပင်ကြီးတို့သည် ဗောဓိမဏ္ဍိုင်သို့ လကျ်ာရစ်လှည့်သဖြင့် လည်၍ ဗောဓိမဏ္ဍိုင်သို့ ရှေးရှူလျက် တည်ကုန်၏။ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် ထိုအရပ်ကို ကြည့်ရှုပြီး၍ ဤမြေအရပ်သည် ခပ်သိမ်းကုန်သော ဘုရားရှင်တို့၏ အလုံးစုံသော ကိလေသာတို့ကို ပယ်ဖျက်တော်မူရာတည်း၊ ဤမြေအရပ်၏ အထက်အဘို့၌ သိကြားအစရှိကုန်သော သူတို့သည်လည်း သွားခြင်းငှါ မတတ်ကောင်းဟု ကြံ၍ မင်း၏အထံသို့ သွားပြီးလျှင် ဗောဓိမဏ္ဍိုင်၏ ကျေးဇူးကိုကြား၍ မင်းကို ရတနာဆင်တော်မှ သက်တော်မူလော့ဟု ကြားလျှောက်၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော မြတ်စွာဘုရားသည်-
ရာဇာနံ ကာလိင်္ဂံ သမဏကောလညံ။
စက္ကံ ဝတ္တယတော ပရိဂ္ဂဟေတွာ၊
အဉ္စလီ ဣဒမဝေါစ။
ဣဓ အနဓိဝရာ ဗုဒ္ဓါ၊ အဘိသမ္ဗုဒ္ဓါ ဝိရောစန္တိ။
တိဏလတာ အသ္မိံ ဘူမိဘာဂသ္မိံ။
ပထဝိယာ နာဘိယံ မဏ္ဍောဖ
ဣတိ နော သုတံ မန္တေ မဟာရာဇ။
ပထဝိယာယံ မဏ္ဍော စ၊ ဩရောဟိတွာ နမော ကရောဟိ။
ဧတ္တာဝတာ ပဒေသန္တေ၊ နာဂါ နေဝ မုပယန္တိ။
ဧတ္တာဝတာ ပဒေသော စ၊ န သက္ကာ နာဂေန မုပဂန္တုံ။
ဝေယျဉ္ဇနိကဝစော နိသာမေတွာ။
သံပေသေသိ နာဂံ ဉဿာမ၊
မယံ ယထိမဿိဒံ ဝစနံ။
ကောဉ္ဇောဝ အဘိနဒိတွာန။
ပဋိဩသက္ကိတွာ နိသီဒိ၊
ဂရုံ ဘာရံဝ အသဟမာနော။
ဟူသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၆၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဘာရဒွါဇော၊ ဘာရဒွါဇ အနွယ်ဖြစ်သော။ ကလိင်္ဂေါ၊ ကာလိင်္ဂမင်း ပုရောဟိတ်သည်။ သမဏကောလညံ၊ ရသေ့ရဟန်း၏ သားဖြစ်သော။ စက္ကံဝတ္တယတော၊ စကြာရတနာကို လည်စေတတ်သော။ ကာလိင်္ဂံ ရာဇာနံ၊ ကာလိင်္ဂမင်းကို။ ပရိဂ္ဂဟေတွာ၊ စုံစမ်းပြီး၍။ အဉ္စလီ၊ လက်အုပ်ချီလျက်။ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ အဝေါစ၊ လျှောက်၏။
၆၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ပစ္စာရောဟ၊ သက်တော်မူလော့။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဘူမိဘာဂေါ၊ မြေအဘို့ကို။ သမဏုဂ္ဂတော၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော ဘုရားရှင်တို့သည် ချီးမွမ်းအပ်၏။ ဣဓ၊ ဤမြေအရပ်၌။ အနဓိဝရာ၊ အတုမရှိကုန်သော။ အဘိသမ္ဗုဒ္ဓါ၊ သစ္စာလေးပါး တရားကို သိတော်မူကုန်သော။ ဗုဒ္ဓါ၊ ဘုရားရှင်တို့သည်။ ဝိရောစန္တိ၊ တင့်တယ်ကုန်၏။
၇၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တိဏလတာ၊ မြက်နွယ်တို့သည်။ အသ္မိံ ဘူမိဘာဂသ္မိံ၊ ဤမြအရပ်၌။ ပဒက္ခိဏတော၊ လက်ျာရစ်အားဖြင့်။ အာဝဋ္ဋာ၊ လည်ကုန်၏။ အယံ၊ ဤအရပ်သည်။ ပထဝိယာ၊ မြေ၏။ နာဘိ၊ ချက်မတည်း။ မဏ္ဍော၊ သဗ္ဗညုတဉာဏ်တော်၏ ကြည်လင်ရာတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ မန္တေ၊ ဗေဒင်ကျမ်း၌။ သုတံ၊ ကြားအပ်၏။
၇၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သာဂရပရိယန္တာယ၊ သမုဒြာအဆုံးရှိသော။ မေဒနိယာ၊ မြေဆီမြေလွှာ မြေဩဇာတို့၏ တည်ရာဖြစ်သော။ သဗ္ဗဘူတဓရဏိယာ၊ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့ကို ဆောင်နိုင်သော။ ပထဝိယာ၊ မြေ၌။ အယံ၊ ဤအရပ်သည်။ မဏ္ဍော၊ သဗ္ဗညုတ ဉာဏ်တော်၏ ကြည်လင်ရာတည်း။ ဩရောဟိတွာ၊ သက်တော်မူ၍။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းကို။ ကရောဟိ၊ ပြုတော်မူလော့။
၇၂။ ကုဉ္ဇရာ၊ ဆင်မျိုးရှစ်ပါးတို့ကို။ အဘိဇာတာ၊ လွန်၍ ဥပေါသထဆင်မျိုး၌ ဖြစ်ကုန်သော။ ယေတေ နာဂါ၊ အကြင်ဆင်တို့သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဧတ္တာဝတာ ပဒေသံ၊ ဤမျှသော အရပ်ကို။ တေ နာဂါ၊ ထိုဆင်တို့သည်။ နေဝ ဥပယန္တိ၊ မကပ်နိုင်ကုန်။
၇၃။ အဘိဇာတော၊ ဆင်မျိုးရှစ်ပါးကို လွန်၍ ဖြစ်သော။ နာဂေါ၊ ဆင်တော်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ကာမံ၊ စင်စစ်။ ဒန္တိံ၊ အစွယ်ရှိသော။ ကုဉ္ဇရံ၊ ရတနာ ဆင်မြတ်ကို။ ပေသေသိ၊ နှင်အံ့။ ဧတ္တာဝတာ ပဒေသော စ၊ ဤမျှသော အရပ်ကိုလည်း။ နာဂေန၊ ရတနာ ဆင်ဖြူတော်သည်။ ဥပဂန္တုံ၊ ကပ်ခြင်းငှာ။ န သက္ကာ၊ မတတ်နိုင်ရာ။
၇၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တံ၊ ထိုစကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ ကာလိင်္ဂေါ ရာဇာ၊ ကာလိင်္ဂမင်းသည်။ ဝေယျဉ္ဇနိကဝစော၊ သဒ္ဒါတတ်သောသူ၏ စကားကို။ နိသာမေတွာ၊ စုံစမ်းစေ၍။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဣဒံ ဝစနံ၊ ဤစကားကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဉဿာမ၊ သိကုန်အံ့။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ နာဂံ၊ ဆင်တော်ကို။ သံပေသေသိ၊ ပြင်းစွာနှင်၏။
၇၅။ ရညာ၊ မင်းသည်။ သံပေသိတော၊ ပြင်းစွာ နှင်အပ်သော။ နာဂေါ၊ ဆင်တတ်သည်။ ကောဉ္ဇော ဣဝ၊ ကြိုးကြာသံကဲ့ဘို။ အဘိနဒိတွာ၊ ပြင်းစွာမြည်၍။ ဂရုံ ဘာရံ၊ လေးစွာသောဝန်ကို။ အသဟမာနောဝ၊ သည်းမခံနိုင်သကဲ့သို့။ ပဋိဩသက္ကိတွာ၊ ဆုတ်နစ်၍။ နိသီဒိ၊ နေ၏။
ထိုမင်းသည် အဖန်တလဲလဲ ဝဇီရစိန်ချွန်းဖြင့် ပေါက်သည်ရှိသော် ဝေဒနာကို သည်းမခံနိုင်သည်ဖြစ်၍ ရတနာဆင်ဖြူတော်သည် သေ၏။ မင်းသည်ကား ဆင်တော် သေသောအဖြစ်ကို မသိသည်ဖြစ်၍ ကျောက်ကုန်း၌ စီးလျက်သာလျှင် ဖြစ်၏။ ကာလိင်္ဂဘာရဒွါဇ ပုရောဟိတ်သည် မြတ်သောမင်းကြီး အရှင်မင်းကြီး၏ ရတနာဆင်ဖြူတော်သည် ဇီဝိတိန္ဒြေချုပ်ပြီ၊ တပါးသောဆင်သို့ ပြောင်းတော်မူပါလော့ဟု ဆို၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော မြတ်စွာဘုရားသည်-
ရာဇာနံ ကာလိင်္ဂံ တရမာနော၊
အဇ္ဈဘာသိတ္ထ အညံပိ သင်္ကမ္မ နာဂံ၊
နာဂေါ ခီဏာယုကော မဟာရာဇ။
ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၇၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကာလိင်္ဂဘာရဒွါဇော၊ ကာလိင်္ဂဘာရဒွါဇသည်။ ခီဏာယုကံ၊ အသက်ကုန်သော။ နာဂံ၊ ဆင်တော်ကို။ ဝိဒိတွာန၊ သိ၍။ ရာဇာနံ ကာလိင်္ဂံ၊ ကာလိင်္ဂမင်းကို။ တရမာနော၊ အဆောတလျင်။ အဇ္ဈဘာသိတ္ထ၊ တင်လျှောက်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ နာဂေါ၊ ဆင်တော်သည်။ ခီဏာယုကော၊ အသက်ကုန်ပြီ။ အညံပိ နာဂံ၊ တပါးသော ဆင်သို့လည်း။ သင်္ကမ္မ၊ ပြောင်းတော်မူလော့။
မင်း၏ တန်ခိုးအစွမ်းကြောင့် ဆင်တစီးသည် ဥပေါသထအမျိုးမှ လာလတ်၍ ကျောက်ကုန်းကို ညွတ်၏။ မင်းသည် ထိုဆင်၏ကျောက်ကုန်း၌ စီး၏။ ထိုခဏ၌ သေသောဆင်တော်သည် မြေသို့ကျ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာ ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
သင်္ကမိ နာဂံ သင်္ကန္တေန ရညာ။
နာဂေါ တတ္ထေဝ ပတိတော ဘုမျာ၊
ဝေယျဉ္ဇနိကဝစော ယထာ တထာ အဟု နာဂေါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၇၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တံ၊ ထိုစကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ ကာလိင်္ဂေါ၊ ကာလိင်္ဂမင်းသည်။ တရမာနော၊ အဆောတလျင်။ နာဂံ၊ ဆင်တစီးသို့။ သင်္ကမိ၊ ပြောင်း၏။ ရညာ၊ မင်းသည်။ သင်္ကန္တေန၊ ပြောင်းလတ်သော်။ နာဂေါ၊ သေသောဆင်သည်။ တတ္ထေဝ၊ ထိုအရပ်၌လျှင်။ ဘူမျာ၊ မြေ၌။ ပတိတော၊ ကျ၏။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဝေယျဉ္ဇနိကဝစော၊ သဒ္ဒါတတ်သော ပုဏ္ဏားဆို၏။ တထာ၊ ထိုပုဏ္ဏားဆိုတိုင်း။ နာဂေါ၊ ဆင်တော်သည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။
ထိုအခါ ကာလိင်္ဂမင်းသည် ကောင်းကင်မှ ဆင်းသက်ပြီးလျှင် ဗောဓိမဏ္ဍိုင်ကိုကြည့်၍ တန်ခိုးပြာဋိဟာကို မြင်ရလျှင် ဘာရဒွါဇပုဏ္ဏားအား ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုလိုရကား-
တွမေဝ အဘိသမ္ဗုဒ္ဓေါ၊ သဗ္ဗညူ သဗ္ဗဒဿာဝီ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၈။ ကာလိင်္ဂေါ၊ ကာလိင်္ဂမည်သော။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ကာလိင်္ဂံ၊ ကာလိင်္ဂဘာရဒွါဇမည်သော။ ဗြာဟ္မဏံ၊ ပုဏ္ဏားကို။ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ အဝေါစ၊ ဆို၏။ တွံ၊ သင်သည်ပင်လျှင်။ သဗ္ဗညူ၊ ခပ်သိမ်းသော တရားကိုသိသော။ သဗ္ဗဒဿာဝီ၊ ခပ်သိမ်းသော တရားကိုမြင်သော။ အဘိသမ္ဗုဒ္ဓေါ၊ ဘုရားသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သလော။
ဘာရဒွါဇပုဏ္ဏားသည် ထိုစကားကို ဝန်မခံနိုင်၍ မိမိကိုယ်ကို နိမ့်သောအရာ၌ထားသဖြင့် ဘုရားတို့ကိုသာလျှင် ချီးမွမ်း၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ဗြာဟ္မဏော ဣဒမဝေါစ။
ဝေယျဉ္ဇနိကာဟိ မယံ၊
ဗုဒ္ဓါ သဗ္ဗညူ နော မဟာရာဇ။
အာဂမဗလသာ ဟိ မယံ၊ ဗုဒ္ဓါ သဗ္ဗံ ပဇာနန္တိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၇၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တံ၊ ထိုစကားကို။ အနဓိဝါသေန္တော၊ သည်းမခံဘဲ။ ဗြာဟ္မဏော၊ ဘာရဒွါဇပုဏ္ဏားသည်။ ကာလိင်္ဂံ၊ ကာလိင်္ဂမင်းကို။ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ အဝေါစ၊ လျှောက်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဝေယျဉ္ဇနိကာဟိ၊ လောကီ သဒ္ဒါကျမ်းတို့ဖွင့်သာလျှင်။ ဇာနာမ၊ သိကုန်၏။ ဗုဒ္ဓါ၊ သုတဗုဒ္ဓမည်ကုန်၏။ နော သဗ္ဗညူ၊ သဗ္ဗညူဘုရားမဟုတ်ကုန်။
၈၀။ သဗ္ဗညူ၊ သဗ္ဗညူဘုရားရှင်တို့သည်။ သဗ္ဗဝိဒူ၊ အလုံးစုံသောတရားကို သိတော်မူကုန်၏။ ဗုဒ္ဓါ၊ သဗ္ဗညူဘုရားရှင်တို့သည်။ လက္ခဏေန၊ လက္ခဏာကျမ်းဖြင့်။ န ဇာနန္တိ၊ သိတော်မူသည် မဟုတ်ကုန်။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ အာဂမဗလသာဟိ၊ အာဂုံအတတ်၏ အစွမ်းဖြင့်သာလျှင်။ ဇာနာမ၊ သိကုန်၏။ ဗုဒ္ဓါ၊ သဗ္ဗညူဘုရားရှင်တို့သည်။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော တရားကို။ ပဇာနန္တိ၊ အပြားအားဖြင့် သိတော်မူကုန်၏။
ကာလိင်္ဂမင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ကို ကြားရလျှင် နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ အလုံးစုံသော စကြဝဠာတိုက်၌ နေကုန်သောသူတို့ကို များစွာသော ပန်းနံ့သာကို ဆောင်စေ၍ မဟာဗောဓိမဏ္ဍိုင်၌ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး မဟာဗောဓိအား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုစေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
မာလာဝိလေပနံ အဘိဟရိတွာ၊ အထ ရာဇာ မနုပါယာသိ။
ပူဇေသိ ရာဇာ ကာလိင်္ဂေါ၊ ဗောဓိမဏ္ဍမနုတ္တရံ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဟောတော်မူ၏။
၈၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ရာဇာ၊ ကာလိင်္ဂမင်းသည်။ ဝဇ္ဇမာနေဟိ၊ တီးမှုတ်အပ်ကုန်သော။ နာနာတူရိယေဟိ၊ အထူးထူးအပြားပြားသော တီးမှုတ်မျိုးတို့ဖြင့်။ တံ ဗောဓိံ၊ ထိုမဟာဗေဓိကို။ မမာယိတွာန၊ မြတ်နိုးတနာပြု၍။ မာလာဝိလေပနံ၊ ပန်းနံ့သာပျောင်းကို။ အဘိဟရိတွာ၊ ဆောင်စေ၍။ ပစ္ဆာ၊ ထို့နောင်မှ။ ရာဇာ၊ ကာလိင်္ဂမင်းသည်။ အနုပါယာသိ၊ သွားလေ၏။
၈၂။ ကာလိင်္ဂရာဇာ၊ ကာလိင်္ဂမင်းသည်။ ပုပ္ဖာနံ၊ ပန်းတို့၏။ သဋ္ဌိဝါဟသဟဿာနိ၊ ဝါဟခြောက်သောင်းတို့ကို။ သန္နိပါတယိ၊ စုရုံးစေ၏။ ကာလိင်္ဂါရာဇာ၊ ကာလိင်္ဂမင်းသည်။ အနုတ္တရံ၊ အတုမရှိသော။ ဗောဓိမဏ္ဍံ၊ ဗောဓိမဏ္ဍိုင်ကို။ ပူဇေသိ၊ ပူဇော်စေ၏။
ဤသို့ မဟာဗောဓိအား ပူဇော်ခြင်းကိုပြု၍ မယ်တော် ခမည်းတော် ဘိုးတော်, ဘွားတော်တို့ကိုယူ၍ ဒန္တပူရ နေပြည်တော်သို့ ဆောင်ခဲ့ပြီးလျှင် ဒါနအစရှိသော ကေင်းမှုတို့ကို ပြု၍ တာဝတိံသာနတ်ပြည်၌ ဖြစ်လေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် အာနန္ဒာသည် ဗောဓိမဏ္ဍိုင်အား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုစေသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း အာနန္ဒာသည် ဗောဓိပင်အား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုစေဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ကာလိင်္ဂမင်းသားငယ် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ကာလိင်္ဂဘာရဒွါဇ ပုရောဟိတ် ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။
ပူဇော်ထိုက်က၊ ပူဇော်ရ၊ မုချမင်္ဂလာ
ခြောက်ခုမြောက်ဖြစ်သော ကာလိင်္ဂဗောဓိဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တေရသကနိပါတ်
၇။ အကိတ္တိဇာတ်
ဒါနတရားမည်သည်ကို လူရှင်ရဟန်းတိုင်း ပြုသင့်ကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အကတ္တိံ ဒိသာ သမ္မန္တံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ အကိတ္တိဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည်၌နေသော အလှူရှင်ဖြစ်သော
ဒါယကာတယောက်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ ထိုဒါယကာသည် မြတ်စွာဘုရားကို ပင့်ဘိတ်၍ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာအား အလှူကြီးကိုပေး၍ အဆုံးနေ့၌ အရိယာသံဃာအား အလုံးသော ပရိက္ခရာတို့ကို လှူ၏။ ထိုအခါ ထိုဒါယကာအား မြတ်စွာဘုရားသည် ပရိသတ်အလယ်၌သာလျှင် အနုမောဒနာ ပြုတော်မူလိုသည်ဖြစ်၍ ဒါယကာ သင်၏ စွန့်ကြဲခြင်းသည် များလှ၏။ သင်သည် ပြုနိုင်ခဲသောအမှုကို ပြုပေစွ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဤအလှူအနွယ်မည်သည်ကား ရှေးပညာရှိတို့၏ အနွယ်တည်း၊ အလှူမည်သည်ကို လူသည်၎င်း ရဟန်းသည်၎င်း လှူအပ်သည်သာတည်း၊ ရှေးပညာရှိတို့သည်ကား ရဟန်းပြု၍ တော၌နေကုန်သော်လည်း ဆားမရှိသော ပေါ့သောအရသာရှိသော ရေဖြင့်ပြုတ်ကာမျှဖြစ်သော ကံပြင်းရွက်ကို စားရကုန်သော်လည်း ရောက်လာသော အလှူခံတို့အား အလိုရှိတိုင်းလှူ၍ မိမိသည် ပီတိချမ်းသာဖြင့် မျှဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား ဤအလုံးစုံသော ပရိက္ခရာအလှူသည် လူများအား ထင်ရှားပါပြီ၊ အရှင်ဘုရားတို့သည် မိန့်တော်မူအပ်သော စကားတော်သည် မထင်ရှားပါသေး၊ အကျွန်ုပ်တို့အား ထင်ရှားစွာ ဟောတော်မူပါကုန်လော့ဟု ထိုဒါယကာသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကုဋေရှစ်ဆယ် ဥစ္စာကြွယ်ဝသော ဗြာဟ္မဏ မဟာသာလ ပုဏ္ဏားမျိုး၌ ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းအား အကိတ္တိ ဟူသော အမည်ကိုမည့်ကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်း ခြေဖြင့်သွားနိုင်သောအခါ နှမကို ဖွားမြင်၏။ ထိုနှမအား ယသဝတီဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် တဆယ့်ခြောက်နှစ် ရှိသောအခါ တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ အလုံးစုံသော အတတ်တို့ကို သင်ပြီးလျှင် ပြန်ခဲ့၏။ ထိုဘုရားလောင်း မိဘတို့သည် သေကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် မိဘတို့အား သူသေကိစ္စတို့ကို ပြုပြီးလျှင် ဥစ္စာကို ကြည့်သည်ရှိသော် ဤမည်သောသူသည် ဤမျှလောက်သောဥစ္စာကို ဖြစ်စေ၍ လွန်လေပြီ၊ ဤမည်သောသူသည် ဤမျှသောဥစ္စာကို ဖြစ်စေ၍ လွန်လေပြီဟု ဤသို့သောစကားကို ကြားရလျှင် ထိတ်လန့်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဤဥစ္စာသည်လျှင် ထင်၏။ ဥစ္စာကို ဆည်းပူးသောသူတို့သည် မထင်၊ ဥစ္စာကို ဆည်းပူးသောသူတို့သည် ဤဥစ္စာကို စွန့်၍သွားကုန်ပြီ၊ ငါသည်ကား ထိုဥစ္စာကို ယူ၍သွားအံ့ဟုကြံ၍ နှမကို ခေါ်စေပြီးလျှင် နှမ သင်သည် ဤဥစ္စာကို စီရင်လော့ဟု ဆို၏။ မောင်ကြီးတို့၏ အလိုသည်ကား အသို့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် ငါသည် ရဟန်းပြုလို၏ဟု ဆို၏။
မောင်ကြီး အကျွန်ုပ်သည် သင်မောင်ကြီးတို့ စွန့်အပ်သော တံတွေးပေါက်ကို ဦးခေါင်းဖြင့် မခံအံ့၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်း ဤဥစ္စာကို အလိုမရှိပါ၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်း ရဟန်းပြုပါအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် မင်းကိုပန်ကြား၍ စည်လည်စေ၏။ ဥစ္စာကို အလိုရှိကုန်သော သူတို့သည် အကိတ္တိ ပညာရှိအိမ်သို့ လာစေကုန်သတည်းဟု စည်လည်စေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အလှူကြီးကို ဖြစ်စေ၍ ဥစ္စာမကုန်နိုင်သည်ရှိသော် ကြံ၏။ ဤသင်္ခါရတရားတို့သည် ကုန်တတ်ကုန်၏။ ငါ့အား ဥစ္စာ၌ မြူးတူးသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ အလိုရှိကုန်သော သူတို့သည် ထိုဥစ္စာကို ယူကုန်လတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် တံခါးကိုဖွင့်၍ ငါလှူသည်သာတည်း၊ ငါ၏ဥစ္စာကို ယူစေကုန်သတည်းဟု ရွှေတိုက်ငွေတိုက်တို့ကို စွန့်၍ ဆွေမျိုးအပေါင်းသည် ငိုကြွေးစဉ် နှမငယ်ကိုယူ၍ ဗာရာဏသီပြည်မှ ထွက်ခဲ့၏။ အကြင်တံခါးဖြင့် ဘုရားလောင်းသည် ထွက်၏။ ထိုတံခါးသည် အကိတ္တိတံခါးဟူသော အမည်တွင်၏။ အကြင်ဆိပ်ဖြင့် ဘုရားလောင်းသည် မြစ်ကိုကူး၏။ ထိုဆိပ်သည် အကိတ္တိဆိပ်ဟူသော အမည် တွင်၏။
ထိုဘုရားလောင်း အကိတ္တိပုဏ္ဏားသည် နှစ်ယူဇနာ သုံးယူဇနာတို့သို့ သွားပြီးလျှင် မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော အရပ်၌ ကျောင်းဆောက်၍ နှမငယ်နှင့်တကွ ရဟန်းပြု၏။ ရဟန်းပြုသောအခါမှစ၍ များစွာကုန်သော ရွာနိဂုံး မင်းနေပြည်၌ နေကုန်သောသူတို့သည်လည်း ရဟန်းပြုကုန်၏။ များစွာသော အခြံအရံသည် ဖြစ်၏။ များစွာသော လာဘ်ပူဇော်သက္ကာရသည် ဖြစ်၏။ ဘုရားဖြစ်တော်မူသောအခါကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ဤလာဘ်ပူဇော် သက္ကာရသည် များ၏။ အခြံအရံသည်လည်း များ၏။ တယောက်တည်း နေခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံ၍ အခါမဲ့၌။ အယုတ်သဖြင့် နှမငယ်ကိုလည်း မသိစေမူ၍ တယောက်တည်းထွက်သွား၍ အစဉ်သဖြင့် ဒမိဠတိုင်းသို့ရောက်၍ ကာဝိရမည်သော သင်္ဘောဆိပ်၏ အနီးဖြစ်သော ဥယျာဉ်၌ နေလျက် ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုဥယျာဉ်၌လည်း များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရသည် ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုလာဘ် ပူဇော်သက္ကာရကို စက်ဆုပ်သဖြင့် စွန့်၍ ကောင်းကင်ခရီးဖြင့်သွား၍ နာဂဒီပကျွန်း၏ အနီးဖြစ်သော ကာရဒီပကျွန်း၌ သက်၏။ ထိုအခါ ကာရဒီပကျွန်းသည် အဟိဒီပကျွန်း မည်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုကာရဒီပကျွန်း၌ ကံပြင်းပင်ကြီးကို အမှီပြုသဖြင့် ကျောင်းဆောက်၍ နေ၏။ ထိုအရပ်၌ ဘုရားလောင်းနေသော အဖြစ်ကို တစုံတယောက်သောသူသည် မသိ။
ထိုအခါ နှမငယ်သည် မောင်ကိုရှာသည်ဖြစ်၍ အစဉ်သဖြင့် ဒမိဠတိုင်းသို့ရောက်လျှင် ထိုမောင်ကို မမြင်၍ ထိုမောင်နေရာ အရပ်၌ သာလျှင် နေ၏။ ဈာန်ကိုဖြစ်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်၊ ဘုရားလောင်းသည် အလိုနည်းသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် တပါးသောအရပ်သို့ မသွားမူ၍ ထို ကံပြင်းပင် သီးသောအခါ အသီးကိုစား၏။ အရွက်ရှိသောအခါ အရွက်ကိုရေဖြင့် ပြုတ်၍ စား၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ သီလတန်ခိုးကြောင့် သိကြားမင်း၏ ပဏ္ဍုကမ္ဗလာ ကျောက်နေရာသည် ပူသော အခြင်းအရာကို ပြ၏။ သိကြားမင်းသည် အဘယ်သူသည်လျှင် ငါ့အား နေရာမှ ရွေ့လျောစေလိုသနည်းဟု ဆင်ခြင်လတ်သော် ဘုရားလောင်း အကိတ္တိပညာရှိကို မြင်၍ အဘယ်အကျိုးငှါ ဤရသေ့သည် သီလတို့ကို စောင့်သနည်း၊ သိကြားမင်းအဖြစ်ကို တောင့်တလေသလော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား တပါးကို တောင့်တလေသလော၊ ထိုရသေ့ကို စုံစမ်းအံ့ဟုကြံ၍ ဤရသေ့သည် ဆင်းရဲငြိုငြင်စွာ အသက်ကိုမွေး၏။ ရေဖြင့် ပြုတ်အပ်သော ကံပြင်းရွက်တို့ကို စား၏။ သိကြားမင်းအဖြစ်ကို အကယ်၍ တောင့်တအံ့၊ မိမိ ကံပြင်းရွက်ပြုတ်တို့ကို ငါ့အား လှူလတ္တံ့၊ သိကြားမင်းအဖြစ်ကို အကယ်၍ မတောင့်တအံ့၊ မလှူလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ပုဏ္ဏားအသွင်ဖြင့် ဘုရားလောင်းအထံသို့ သွား၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ကံပြင်းရွက်တို့ကို ပြုတ်၍ ခုံလောက်မှချပြီးလျှင် အေးသော ကံပြင်းရွက်တို့ကို စားအံ့ဟု ကျောင်းတံခါး၌ နေ၏။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းရှေ့မှ သိကြားမင်းသည် ဆွမ်းအလို့ငှါ ရပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် သိကြားမင်းကိုမြင်လျှင် နှစ်လိုဝမ်းသာခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ အကြင်ငါသည် အလှူခံတို့ကို မြင်ရ၏။ ထိုငါ့အား အရတော်ပေစွတကား၊ ယနေ့ငါ၏ အလိုကို အပြီးသို့ ရောက်စေ၍ အလှူကို လှူအံ့ဟု အိုးဖြင့်ယူ၍ လာလတ်ပြီးလျှင် ဤ ငါ၏အလှူသည် သဗ္ဗညုတ ဉာဏ်တော်၏ အကြောင်း ဖြစ်စေသတည်းဟု မိမိဘို့ မကြွင်းစေမူ၍လျှင် ပုဏ္ဏားခွက်၌ ထည့်၏။ ပုဏ္ဏားသည် ထိုကံညင်းရွက်ကိုယူ၍ အတန်ငယ်သွားပြီးလျှင် ကွယ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ပုဏ္ဏားအား လှူပြီးလျှင် တဖန် မပြုတ်မူ၍ ပီတိချမ်းသာဖြင့် လွန်စေသဖြင့် နက်ဖြန်နေ့၌ ကံပြင်းရွက်ကို ပြုတ်ပြီးလျှင် ထိုရှေးအတူလျှင် ကျောင်းတံခါး၌ နေ၏။ သိကြားမင်းသည် တဖန် ပုဏ္ဏားအသွင်ဖြင့် လာပြန်၏။ တဖန်လည်း ထိုသိကြားမင်းအားလှူ၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုရှေးအတူသာလျှင် ကာလကို လွန်စေ၏။ သုံးရက်မြောက်သော နေ့၌လည်း ထိုရှေးအတူလျှင် လှူ၍ ငါ့အား အရတော်ပေစွတကား၊ ကံပြင်းရွက်တို့ကို မှီ၍ များစွာသော ကောင်းမှုတို့ကို ပွားစေရ၏ဟု နှစ်သက်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ သုံးရက်ပတ်လုံး အစာကင်းသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် အားနည်းသည် ဖြစ်သော်လည်း မွန်းတည့်သောအခါ ကျောင်းမှထွက်၍ အလှူကို ဆင်ခြင်လျက် ကျောင်းတံခါး၌ နေ၏။
သိကြားမင်းသည်လည်း ကြံ၏။ ဤပုဏ္ဏားသည် သုံးရက်ပတ်လုံး အစာကင်းသည်ဖြစ်၍ အားနည်းသော်လည်း အလှူကိုလှူလျက် နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍လျှင် လှူ၏။ စိတ်ဖောက်ပြန်ခြင်းသည်လည်း မရှိ၊ ငါသည် ဤမည်သည်ကို တောင့်တ၍ လှူ၏ဟု မသိ၊ မေး၍ ထိုရသေ့၏ အလိုကို ကြား၍ လှူသော အကြောင်းကို သိအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသိကြားမင်းသည် မွန်းတည့်သောအခါ လွန်လတ်သော် ကြီးစွာသော ကျက်သရေ၏ တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် ကောင်းကင်ပြင်၌ နေကဲ့သို့ ထွန်းတောက်ပလျက် လာလတ်ပြီးလျှင် ဘုရားလောင်း၏ ရှေ့မှရပ်၍ အို ရသေ့ ဤသို့သဘောရှိသော တော၌ လေနေပူဖြင့်ခပ်အပ်သော အရံမရှိသော ကံပြင်းပင်၌ အဘယ်အကျိုးငှါ ခြိုးခြံသောအမှုကို ပြုသနည်းဟု မေး၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ကိံ ပတ္ထယံ မဟာဗြဟ္မေ၊ ဧကော သမ္မသိ ဃမ္မနိ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၈၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သမ္မန္တံ၊ ငြိမ်သက်စွာသော။ အကိတ္တိံ၊ အကိတ္တိရသေ့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ဘူတပတိ၊ သတ္တဝါတို့၏ အရှင်ဖြစ်သော။ သက္ကော၊ သိကြားမင်းသည်။ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ မဟာဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏားမြတ်။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပတ္ထယံ-ပတ္ထယန္တော၊ တောင့်တသည် ဖြစ်၍။ ဧကော၊ တယောက်တည်း။ ဃမ္မနိ၊ ပူလှစွာသောအရပ်၌။ သမ္မသိ၊ ငြိမ်သက်စွာနေသနည်း။
ဘုရားလောင်းသည် ထိုစကားကိုကြား၍ သိကြမင်း အဖြစ်ကို သိလျှင် ငါသည် ဤစည်းစိမ်တို့ကို မတောင့်တ သဗ္ဗညူအဖြစ်ကို ဖြည့်သည်ဖြစ်၍ ခြိုးခြံသောအကျင့်ကို ကျင့်၏ဟု ပြလိုရကား-
သမ္မောဟ မရဏံ ဒုက္ခံ၊ တသ္မာ သမ္မာမိ ဝါသဝ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၄။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ပုနဗ္ဘဝေါ၊ တဖန်ဘဝ၌ ဖြစ်ခြင်းသည်။ ဒုက္ခော၊ ဆင်းရဲ၏။ သရီရဿ၊ ကိုယ်ခန္ဓာ၏။ ဘေဒနံ၊ ပျက်ခြင်းသည်။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲ၏။ သမ္မောဟ မရဏံ၊ တွေဝေလျက် သေရခြင်းသည်။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲ၏။ ဝါသဝ၊ သိကြားမင်း။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သမ္မာမိ၊ နိဗ္ဗာန်ကိုတောင့်တလျက် ငြိမ်သက်စွာ နေ၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ သိကြားမင်းသည် နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဤရသေ့သည် အလုံးစုံသော ဘဝတို့၌ ငြီးငွေ့သည်ဖြစ်၍ နိဗ္ဗာန်အလို့ငှါ တော၌ နေသတတ်၊ ထိုရသေ့အား ဆုကို ငါပေးအံ့ဟု ဆုဖြင့် ဘိတ်လိုရကား-
ဝရံ ကဿပ တေ ဒမ္မိ၊ ယံကိဉ္စိ မနသိစ္ဆသိ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၅။ ကဿပ၊ ကဿပအနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ဧတသ္မိံ၊ ထိုစကားကို။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာဆိုသည်ရှိသော်။ ပတိရူပေ၊ သင့်တင့်တော်လျော်သော စကားကို။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းစွာ ဆိုသည်ရှိသော်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။ ယံကိဉ္စိ၊ အကြင်အမှတ်မရှိသော ဆုကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ၊ ထိုအလိုရှိသော ဆုကို။ ဂဏှာဟိ၊ ယူလော့။
ဘုရားလောင်းသည် ထိုဆုကို ယူလိုရကား-
ယေန ပုတ္တေ စ ဒါရေ စ၊ ဓနဓညံ ပိယာနိ စ။
လဒ္ဓါ နာညာနိ တပ္ပေန္တိ၊ သောလောဘော န မယိ ဝသေ။
ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၆။ သဗ္ဗဘူတာနံ၊ ခပ်သိမ်းသောသတ္တဝါတို့ကို။ ဣဿရ၊ အစိုးရသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ စေ၊ အကယ်၍။ ဝရံထ၊ ဆုကို။ အဒေါ၊ ပေးလိုအံ့။ ယေနလောဘေန၊ အကြင်လောဘဖြင့်။ ပုတ္တေ စ၊ သားသ္မီးတို့ကို၎င်း။ ဒါရေ စ၊ မယားတို့ကို၎င်း။ ဓနဓညံ စ၊ ဥစ္စာစပါးကို၎င်း။ အညာနိ၊ တပါးကုန်သော။ ပိယာနိ စ၊ ချစ်အပ်သော ဥစ္စာတို့ကို၎င်း။ လဒ္ဓါ၊ ရကုန်၍။ သတ္တာ၊ သတ္တဝါတို့သည်။ န တပ္ပေန္တိ၊ မရောင့်ရဲနိုင်ကုန်။ သော လောဘော၊ ထိုလောဘသည်။ မယိ၊ ငါ၌။ န ဝသေ၊ မဖြစ်စေသတည်း။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းအား သိကြားမင်းသည် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ အလွန်လည်း ဆုကိုပေးသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုဆုကို ယူလိုရကား-
ခေတ္တံ ဝတ္ထုံ ဟိရညဉ္စ၊ ဂဝဿံ ဒါသပေါရိသံ။
ယေန ဇာတေန ဇီယန္တိ၊ သော ဒေါသော န မယိ ဝသေ။
ဗာလံ န ပဿေ န သုဏေ၊ န စ ဗာလေန သံဝသေ။
ဗာလေနလ္လာပသလ္လာပံ၊ န ကရေ န စ ရောစယေ။
ကေန ကဿပ ဗာလဿ၊ ဒဿနံ နာဘိကင်္ခသိ။
ဒုန္နယော သေယျသော ဟောတိ၊ သမ္မာဝုတ္တော ပကုပ္ပတိ။
ဝိနယံ သော န ဇာနာတိ၊ သာဓု တဿ အဒဿနံ။
ဓီရံ ပဿေ သုဏေ ဓီရံ၊ ဓီရေန သဟ သံဝသေ။
ဓီရေနလ္လာပသလ္လာပံ၊ တံ ကရေ တဉ္စ ရောစယေ။
ကေန ကသပ ဓီရဿ၊ ဒဿနံ အဘိကင်္ခသိ။
သုနယော သေယျသော ဟောတိ၊
သမ္မာ ဝုတ္တော န ကုပ္ပတိ။
ဝိနယံ သော ပဇာနာတိ၊ သာဓု တေန သမာဂမော။
တတော ရတျာ ဝိဝသာနေ၊ သူရိယုဂ္ဂမနံ ပတိ။
ဒိဗ္ဗာ ဘက္ခာ ပါဘုဘဝေယျုံ၊
သီလဝန္တော စ ယာစကာ။
ဒဒံ စိတ္တံ ပသာဒေယျံ၊ ဧတံ သက္က ဝရံ ဝရေ။
န မံ ပုန ဥပေယျာသိ၊ ဧတံ သက္က ဝရံ ဝရေ။
ဒဿနံ အဘိကင်္ခန္တိ၊ ကိန္နု မေ ဒဿနေ ဘယံ။
ဒိသွာ တပေါ ပမဇ္ဇေယျ၊ ဧတံ တေ ဒဿနံ ဘယံ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၈၇။ ကဿပ၊ ကဿပ အနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ဧတသ္မိံ၊ ထိုစကားကို။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာပြောသည်ရှိသော်။ ပတိရူပေ၊ သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော စကားကို။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းစွာဆိုသည်ရှိသော်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒမ္မိ၊ ပေး၏။ ယံကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသောဆုကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ၊ ထိုဆုကို။ ဂဏှာဟိ၊ ယူလော့။
၈၈။ သဗ္ဗဘူတာနံ၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့ကို။ ဣဿရ၊ အစိုးရတော်မူသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ စေ၊ အကယ်၍။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ အဒေါ၊ ပေးလိုအံ့။ ယေန ဒေါသေန၊ အကြင်ဒေါသသည်။ ဇာတေန၊ ဖြစ်လတ်သော်။ ခေတ္တံ စ၊ လယ်ကို၎င်း။ ဝတ္ထုံ စ၊ ယာကို၎င်း။ ဟိရညဉ္စ၊ ရွှေကို၎င်း။ ဂဝဿံ၊ နွားမြင်းကို၎င်း။ ဒါသပေါရိသံ၊ ကျွန်အမှုလုပ်ကို၎င်း။ ဇီယန္တိ၊ ဆုံးရှုံးစေတတ်ကုန်၏။ သော ဒေါသော၊ ထိုဒေါသသည်။ မယိ၊ ငါ၌။ န ဝသေ၊ မဖြစ်စေသတည်း။
၈၉။ ကဿပ၊ ကဿပအနွယ် ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ဧတသ္မိံ၊ ထိုစကားကို။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာပြောသည်ရှိသော်။ ပတိရူပေ၊ သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော စကားကို။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းစွာ ဆိုသည်ရှိသော်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။ ယံကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသော ဆုကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ၊ ထိုဆုကို။ ဂဏှာဟိ၊ ယူလော့။
၉၀။ သဗ္ဗဘူတာနံ၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့ကို။ ဣဿရ၊ အစိုးရတော်မူသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ စေ၊ အကယ်၍။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ အဒေါ၊ ပေးလိုအံ့။ ဗာလံ၊ သူမိုက်ကို။ န ပဿေ၊ မမြင်ရလို။ န သုဏေ၊ မကြားရလို။ ဗာလေန၊ သူမိုက်နှင့်။ န စ သံဝသေ၊ မပေါင်းဖော်ရလို။ ဗာလေန၊ သူမိုက်နှင့်။ အလ္လာပသလ္လာပံ၊ စကားပြောဟောခြင်းကို။ န ကရေ၊ မပြုရလို။ ဗာလံ၊ သူမိုက်ကို။ န စ ရောစယေ၊ မနှစ်သက်ရလို။
၉၁။ ကဿပ၊ ကဿပအနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဗာလော၊ သူမိုက်သည်။ ကိန္နု ခေါ၊ အသို့လျှင်။ အကရံ၊ ပြုသနည်း။ ကဿပ၊ ကဿပအနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ ကာရဏံ၊ အကြောင်းကို။ ဝဒ၊ ဆိုလော့။ ကေန၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဗာလဿ၊ သူမိုက်အား။ ဒဿနံ၊ မြင်ခြင်းကို။ နာဘိကင်္ခသိ၊ အလိုမရှိသနည်း။
၉၂။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ဒုမ္မေဓော၊ သူမိုက်သည်။ အနယံ၊ ပျက်စီးခြင်းကို။ နယတိ၊ ဆောင်တတ်၏။ အဓုရာယံ၊ မပွားစေအပ်သောအရာ၌။ နိယုဉ္ဇတိ၊ အမြဲယှဉ်တတ်၏။ သေယျသော၊ မြတ်သောအားဖြင့်။ ဒုန္နယော၊ သိနိုင်ခဲသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သမ္မာ၊ ကောင်းစွာ။ ဝုတ္တောပိ၊ ဆိုပါသော်လည်း။ ပကုပ္ပတိ၊ အမျက်ထွက်တတ်၏။ သော၊ ထိုသူမိုက်သည်။ ဝိနယံ၊ အာစာရဝိနည်းကို။ န ဇာနာတိ၊ မသိ။ တဿ၊ ထိုသူမိုက်အား။ အဒဿနံ၊ မမြင်ရခြင်းသည်။ သာဓု၊ ကောင်း၏။
၉၃။ ကဿပ၊ ကဿပ အနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ဧတသ္မိံ၊ ဤစကားကို။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာ ပြောသည်ရှိသော်။ ပတိရူပေ၊ သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော စကားကို။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းစွာဆိုသည်ရှိသော်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။ ယံကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသောဆုကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ဂဏှာဟိ၊ ယူလော့။
၉၄။ သဗ္ဗဘူတာနံ၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့ကို။ ဣဿရ၊ အစိုးရသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ စေ အဒေါ၊ အကယ်၍ ပေးလိုအံ့။ ဓီရံ၊ ပညာရှိကို။ ပဿေ၊ မြင်ရလို၏။ ဓီရံ၊ ပညာရှိကို။ သုဏေ၊ ကြားရ လို၏။ ဓီရေန၊ ပညာရှိနှင့်။ သဟ၊ တကွ။ သံဝသေ၊ ပေါင်းဖော်ရလို၏။ ဓီရေန၊ ပညာရှိနှင့်။ တံ အလ္လာပသလ္လာပံ၊ ထိုစကား ပြောဟောခြင်းကို။ ကရေ၊ ပြုရလို၏။ တဉ္စ၊ ထိုပညာရှိကိုလည်း။ ရောစယေ၊ နှစ်သက်ရလို၏။
၉၅။ ကဿပ၊ ကဿပ အနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ ဓီရော၊ ပညာရှိသည်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ကိန္နု၊ အသို့လျှင်။ အကရံ၊ ပြုသနည်း။ ကာရဏံ၊ အကြောင်းကို။ ဝဒ၊ ဆိုလော့။ ကဿပ၊ ကဿပအနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ ကေန၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဓီရဿ၊ ပညာရှိအား။ ဒဿနံ၊ မြင်ခြင်းကို။ အဘိကင်္ခသိ၊ အလိုရှိသနည်း။
၉၆။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ မေဓာဝီ၊ ပညာရှိသည်။ နယံ၊ အစီးအပွားသို့။ နယတိ၊ ဆောင်တတ်၏။ အဓုရာယံ၊ မပွားစေအပ်သည်၌။ န ယုဉ္ဇတိ၊ မယှဉ်။ သေယျသော၊ မြတ်သောအားဖြင့်။ သုနယော၊ သိလွယ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သမ္မာ၊ ကောင်းစွာ။ ဝုတ္တော၊ ဆိုအပ်သည်ရှိသော်။ န ကုပ္ပတိ၊ အမျက်မထွက်။ သော၊ ထိုပညာရှိသည်။ ဝိနယံ၊ အာစာဝိနည်းကို။ ပဇာနာတိ၊ သိ၏။ တေန၊ ထိုပညာရှိနှင့်။ သမာဂမော၊ ပေါင်းဖော်ခြင်းသည်။ သာဓု၊ ကောင်းမြတ်၏။
၉၇။ ကဿပ၊ ကဿပအနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ဧတသ္မိံ၊ ထိုစကားကို။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာပြောသည်ရှိသော်။ ပတိရူပေ၊ သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော စကားကို။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းစွာ ဆိုသည်ရှိသော်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။ ယံကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသောဆုကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ဂဏှာဟိ၊ ယူလော့။
၉၈။ သဗ္ဗဘူတာနံ၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့ကို။ ဣဿရ၊ အစိုးရသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ စေ အဒေါ၊ အကယ်၍ ပေးလိုအံ့။ တတော၊ ထိုအခါမှ။ ရတျာဝိသာနေ၊ ညဉ့်၏ အဆုံး၌။ သူရိယုဂ္ဂမနံပတိ၊ နေထွက်သောအခါ၌။ ဒိဗ္ဗာဘက္ခာ စ၊ နတ်၌ဖြစ်သောအစာတို့သည်၎င်း။ သီလဝန္တော၊ သီလရှိကုန်သော။ ယာစကာ စ၊ အလှူခံတို့သည်၎င်း။ ပါတုဘဝေယျုံ၊ ထင်ရှား ဖြစ်စေကုန်သတည်း။
၉၉။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ဒဒတော၊ ပေးလှူသော။ မေ၊ ငါ့အား။ န ခီယေထ၊ မကုန်နိုင်စေကုန်သတည်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ ထိုအလှူကို။ ဒတွာ၊ လှူပြီး၍။ နာနုတပေယျံ၊ နောင်တမရှိရလို။ ဒဒံ-ဒဒန္တော၊ ပေးလှူဆဲဖြစ်သော ငါသည်။ စိတ္တံ၊ စိတ်ကို။ ပသာဒေယျံ၊ ကြည်စေနိုင်ရလို၏။ ဧတံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ဝရေ၊ ငါ အလိုရှိ၏။
၁၀၀။ ကဿပ၊ ကဿပ အနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ဧတသ္မိံ၊ ထိုစကားကို။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာ ဆိုသည်ရှိသော်။ ပတိရူပေ၊ သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော စကားကို။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းစွာဆိုသည်ရှိသော်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒမ္မိ၊ ပေး၏။ ယံကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသော ဆုကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ဂဏှာဟိ၊ ယူလော့။
၁၀၁။ သဗ္ဗဘူတာနံ၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့ကို။ ဣဿရ၊ အစိုးရသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ စေ အဒေါ၊ အကယ်၍ ပေးလိုအံ့။ မံ၊ ငါ့သို့။ ပုန၊ တဖန်။ န ဥပေယျာသိ၊ သင်မကပ်လာလင့်။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ဧတံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ဝရေ၊ အလို ရှိ၏။
၁၀၂။ တာပသ၊ ရှင်ရသေ့။ နရာ စ၊ ယောက်ျားတို့သည်၎င်း။ အထ၊ ထိုမှတပါး။ နာရိယော စ၊ မိန်းမတို့ သည်၎င်း။ ဗဟူဟိ၊ များစွာကုန်သော။ ဝတ္တစရိယာဟိ၊ အကျင့်ဝတ်တို့ဖြင့်။ ဒဿနံ၊ သိကြားမင်းကို ဖူးမြင်ခြင်းကို။ အဘိကင်္ခန္တိ၊ အလွန်တောင့်တကုန်၏။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒဿနေ၊ မြင်ခြင်း၌။ ကိံ ဘယံ၊ အဘယ်ဘေးသည်။ ဟောတိနု၊ ဖြစ်သနည်း။
၁၀၃။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိနံ၊ ခပ်သိမ်းသော ကာမဂုဏ်နှင့် ပြည့်စုံသော။ တံ တာဒိသံ၊ သင် သိကြားမင်းနှင့် တူသော။ ဒေဝဝဏ္ဏံ၊ နတ်အဆင်းကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ တပေါ၊ ခြိုးခြံသောအကျင့်သည်။ ပမဇ္ဇေယျ၊ မေ့လျော့ရာ၏။ ဧတံ၊ ဤသို့ မေ့လျော့ခြင်းသည်။ တေ၊ သင် သိကြားမင်းအား။ ဒဿနေ၊ မြင်ခြင်း၌။ ဘယံ၊ ဘေးတည်း။
သိကြားမင်းသည် အရှင်ဘုရား ကောင်းပြီ၊ ဤယနေ့မှစ၍ အရှင်ဘုရားအထံသို့ မလာအံ့ဟု ဆို၍ ထိုဘုရားလောင်းရသေ့ကို ရိုသေစွာ ရှိခိုးသဖြင့် ကန်တော့၍ သွားလေ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် အသက်ထက်ဆုံး ထိုအရပ်၌ သာလျှင် နေလျက် ဗြဟ္မဝိဟာရတရားတို့ကို ပွားစေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်၌ဖြစ်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဒါယကာ ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ သိကြားမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ အကိတ္တိပညာရှိ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
လူရှင်ရဟန်း၊ ဒါနခဏ်း၊ မြတန်းပြုသင့်သည်
ခုနစ်ခုမြောသော အကိတ္တိဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တေရသကနိပါတ်
၈။ တက္ကာရိယဇာတ်
မိမိနှုတ်က မိမိကိုသတ်၍ ဆင်းရဲခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အဟမေဝ ဒုဗ္ဘာသိတံ ဘာသိ ဗာလော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤတက္ကာရိယဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ကောကာလိကကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ တခုသော ဝါတွင်း၌ အဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့သည် အပေါင်းအဖော် ဂိုဏ်းတို့ကိုစွန့်၍ ဆိတ်ငြိမ်သောနေခြင်းကို နေလိုသည်ဖြစ်၍ မြတ်စွာဘုရားကို ပန်ကြားပြီးလျှင် ကောသလတိုင်း၌ ကောကာလိက နေရာအရပ်သို့သွား၍ သင့်ကိုမှီ၍ ငါတို့အား ချမ်းသာစွာနေရခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါတို့ကိုမှီ၍ သင့်အားလည်း ချမ်းသာစွာ နေရခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤဝါတွင်း သုံးလပတ်လုံး ဤအရပ်၌ နေကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ ငါ့သျှင်တို့ ငါ့ကိုမှီ၍ သင်တို့၏ ချမ်းသာခြင်းသည်ကား အဘယ်နည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် သင်သည် နှစ်ယောက်ကုန်သော အဂ္ဂသာဝကတို့သည် ဤအရပ်၌ နေကုန်၏ဟု တစုံတယောက်သောသူအား အကယ်၍ မကြားသည်ဖြစ်အံ့၊ ငါတို့သည် ချမ်းသာစွာ နေရကုန်အံ့၊ ဤသည်ကား သင့်ကိုမှီ၍ ငါတို့၏ ချမ်းသာစွာ နေရခြင်းတည်းဟု ဆို၏။ သင်တို့ကိုမှီ၍ ငါ့အား ချမ်းသာစွာ နေရခြင်းသည် အဘယ်နည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် ငါတို့သည် သင့်အားဆုံးမလျက် ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး တရားကို သင်စေအံ့၊ ဤသည်ကား သင်အား ငါတို့ကိုမှီ၍ ချမ်းသာစွာ နေရခြင်းတည်းဟု ဆိုကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ အလိုရှိသည်အားလျော်စွာ နေကြကုန်လော့ဟု ထိုကောကာလိကသည် အဂ္ဂသာဝကနှစ်ပါးတို့အား လျောက်ပတ်သော ကျောင်းကို ပေး၏။
ထိုအဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့သည် ဖလသမာပတ် ချမ်းသာဖြင့် ချမ်းသာစွာနေကုန်၏။ တစုံတယောက်သောသူသည် ထိုအဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့ ထိုအရပ်၌ နေသောအဖြစ်ကို မသိ၊ ထိုအဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့သည် ဝါကျွတ်ပြီးသော်
ပဝါရဏာပြုကုန်၍ ငါ့သျှင်ကောကာလိက သင့်ကိုမှီ၍ ချမ်းသာစွာ နေရပေကုန်ပြီ၊ မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးခြင်းငှာ သွားကုန်အံ့ဟု ထိုကောကာလိကကို ပန်ကြားကုန်၏။ ကောကာလိကသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံပြီးလျှင် အဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့ကို ယူ၍ အနီးဖြစ်သောရွာ၌ ဆွမ်းခံ၍ မထေရ်တို့သည် ဆွမ်းစားခြင်းကိစ္စ ပြီးကုန်လတ်သော် ရွာမှ ထွက်ခဲ့ကုန်၏။ ကောကာလိကသည် ထိုအဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့ကို လွှက်လိုက်ပြီးလျှင် ပြန်ခဲ့၍ လူတို့အား ကြား၏။ ဒါယကာတို့ သင်တို့သည် တိရစ္ဆာန်နှင့် တူကုန်၏။ ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး အနီးကျောင်း၌ နေကုန်သော အဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့ကို မသိကုန်၊ ယခုအခါ ထိုအဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့သည် ကြွတော်မူကုန်ပြီဟု ကြားသည်ရှိသော် လူတို့သည် အရှင်ဘုရား အဘယ့်ကြောင့် အကျွန်ုပ်တို့အား ကြားတော်မမူကုန်သနည်းဟု ဆို၍ များစွာကုန်သော ထောပတ်ဆီ အစရှိကုန်သော ဆေးတို့ကို၎င်း, အဝတ်သင်္ကန်းတို့ကို၎င်း ယူ၍ မထေရ်တို့သို့ ကပ်ကုန်ပြီးလျှင် ရှိခိုး၍ အရှင်ဘုရားတို့ အကျွန်ုပ်တို့အား သည်းခံတော်မူပါကုန်၊ အကျွန်ုပ်တို့သည် အဂ္ဂသာဝက အဖြစ်ကို မသိပါကုန်၊ ယနေ့မူကား အကျွန်ုပ်တို့သည် အရှင်ကောကာလိကကြား၍ သိပါရကုန်၏။ အကျွန်ုပ်တို့အား သနားတော်မူသဖြင့် ဤထောပတ် ဆီ စသော ဆေး၊ အဝတ်သင်္ကန်းတို့ကို ခံတော်မူပါကုန်ဟု လျှောက်ကုန်၏။
ကောကာကသည်လည်း မထေရ်တို့သည် အလိုနည်းကုန်၏။ ရောင့်ရဲလွယ်ကုန်၏။ ဤဝတ္ထုတို့ကို မိမိတို့ကို့ မယူမူ၍ ငါ့အား ပေးကုန်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ဒါယကာတို့နှင့်တကွ မထေရ်တိုအထံသို့ သွား၍ မထေရ်မြတ်တို့သည် ဤကောကလိကကို စွဲ၍ လှူသည်၏အဖြစ်ကြောင့် တစုံတခုကိုမျှ ခံတော်မမူကုန်၊ ကောကာလိကအားလည်း မလှူစေကုန်။ ဒါယကာတို့သည် အရှင်ဘုရားတို့ ယခုအခါ မခံကုန်သည်ရှိသော် တဖန် အကျွန်ုပ်တို့အား သနားတော်မူသဖြင့် ဤအရပ်သို့ ကြွတော်မူပါကုန်လော့ဟု တောင်းပန်ကုန်၏။ မထေရ်တို့သည် ဝန်မခံကုန်၊ မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့သာ ကြွတော်မူကုန်၏။ ကောကာလိကသည် ထိုမထေရ်တို့သည် မိမိတို့ မခံကုန်သည်ရှိသော် ငါ့ကို မလှူစေကုန်ဟု ရန်ငြိုးဖွဲ့၏။ မထေရ်မြတ်တို့လည်း ဘုရားသခင် အထံတော်၌ အတန်ငယ် နေပြီးလျှင် မိမိတို့၏ အခြံအရံဖြစ်ကုန်သော ငါးရာစီရှိကုန်သော ရဟန်းတို့ကိုခေါ်၍ ရဟန်းတထောင်နှင့်တကွ ဒေသစာရီ ကြွတော်မူကုန်သည်ရှိသော် ကောသလတိုင်းသို့ ရောက်ကုန်၏။
ထိုဒါယကာတို့လည်း ခရီးဦးကြိုဆိုခြင်းကို ပြုသဖြင့် မထေရ်တို့ကိုပင့်၍ ထိုဝါဆိုသော ကျောင်းသို့သာလျှင် ဆောင်၍ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုကုန်၏။ များစွာသော ဆေး, အဝတ်သင်္ကန်း ပစ္စည်းသည် ဖြစ်၏။ မထေရ်မြတ် နှစ်ပါးတို့နှင့်အတူ လာကုန်သော ရဟန်းတို့သည် သင်္ကန်းတို့ကို စီရင်ဝေဘန်ကုန်သည်ရှိသော် အတူလာသော ရဟန်းတို့အားသာ ပေးကုန်၏။ ကောကာလိကအား မပေးကုန်၊ မထေရ်မြတ် နှစ်ပါးတို့သည်လည်း ကောကာလိကအား မပေးစေကုန်၊ ကောကာလိကသည် သင်္ကန်းကိုမရလျှင် သာရိပုတ္တရာ မောဂ္ဂလာန်တို့သည် ယုတ်မာသောအလိုရှိကုန်၏။ ရှေး၌ ပြုအပ်သောလာဘ်ကို မခံကုန်မူ၍ ယခုအခါ ခံကုန်၏။ ပြည့်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ တပါးသောသူတို့ကို မကြည့်ကုန်ဟု မထေရ်မြတ်တို့ကို ဆဲရေးရေရွတ်၏။ မထေရ်မြတ်တို့သည် ဤကောကာလိကသည် ငါတို့ကိုမှီ၍ အကုသိုလ်ကို ပွားစေ၏ဟု အခြံအရံနှင့်တကွ ထိုကျောင်းမှထွက်ခဲ့လျှင် အရှင်ဘုရားတို့ နှစ်ရက်သုံးရက်မျှ နေတော်မူပါကုန်ဦးလော့ဟု လူတို့သည် တောင်းပန်ကုန်သော်လည်း ထိုအရပ်သို့ ပြန်ခြင်းငှါ အလိုမရှိကုန်။
ထိုအခါ တယောက်သော ရဟန်းငယ်သည် ဆို၏။ ဒါယကာတို့ မထေရ်မြတ်တို့သည် အသို့နေကုန်လတ္တံ့နည်း၊ သင်တို့ဆရာ ကောကာလိကသည် ဤကျောင်း၌ မထေရ်မြတ်တို့နေခြင်းကို သည်းမခံနိုင်ကုန်ဟု ဆို၏။ ထိုဒါယကာတို့သည် ကောကာလိကအထံသို့ သွား၍ အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့သည် မထေရ်မြတ်တို့ ဤကျောင်း၌ နေခြင်းကို သည်းမခံနိုင်ကုန်သတတ်၊ သွားချေကုန်၊ ထိုမထေရ်မြတ်တို့ကို ကန်တော့၍ ပြန်စေကုန်လော့၊ အကယ်၍ မပြန်စေကုန်သည်ဖြစ်အံ့၊ ဤအရပ်မှ ပြေး၍ တပါးသောအရပ်၌ နေလေကုန်ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုကောကာလိကသည် ဒါယကာတို့အား ကြောက်သဖြင့် သွား၍ မထေရ်မြတ်တို့ကို တောင်းပန်၏။ မထေရ်မြတ်တို့သည် ငါ့သျှင် ကောကာလိက သွားလေ၊ ငါတို့သည် မပြန်အံ့ဟုဆို၍ ကြွတော်မူကုန်၏။ ထိုကောကာလိကသည် မထေရ်မြတ်တို့ကို ပြန်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်၍ ကျောင်းသို့ ပြန်ခဲ့၏။
ထိုအခါ ဒါယကာတို့သည် အရှင်ကောလိက မထေရ်မြတ်တို့သည် ပြန်ကုန်၏လောဟု မေးကုန်၏။ ဒါယကာတို့ ပြန်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ကောကာလိကကို ဤမကောင်းသော အကျင့်သာရှိသော ရဟန်းယုတ်နေသည်ရှိသော် ငါတို့ရွာ၌ သီလကိုချစ်ကုန်သော ရဟန်းတို့သည် မနေကုန်ရာ၊ ထို့ကြောင့် ထိုကောကာလိကကို နှင်ထုတ်ကုန်အံ့ဟု ကြံ၍ အရှင်ကောကာလိက အရှင်သည် ဤကျောင်း၌ မနေလင့်၊ ငါတို့ကိုမှီ၍ အရှင့်အား အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုဒါယကာတို့သည် နှင်ထုတ်အပ်သည်ဖြစ်၍ သပိတ်သင်္ကန်းတို့ကိုယူ၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့ သွားပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားသို့ကပ်၍ အသျှင်ဘုရား သာရိပုတ္တရာ, မောဂ္ဂလာန်တို့သည် မကောင်းသော အလိုရှိကုန်၏။ ယုတ်မာသော အလိုရမ္မက်နိုင်ငံသို့ လိုက်တတ်ကုန်၏ဟု လျှောက်၏။
ထိုအခါ ကောကာလိကကို သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကောကာလိက ဤသို့ မဆိုပေလင့်၊ ကောကာလိက ဤသို့ မဆိုပေလင့်၊ သာရိပုတ္တရာ မောဂ္ဂလာန်တို့၌ စိတ်ကို ကြည်ညိုစေလော့၊ ထိုသာရိပုတ္တရာ, မောဂ္ဂလာန်တို့သည် သီလကိုချစ်ကုန်သော ရဟန်းတို့တည်းဟု မြစ်တော်မူ၏။ ထိုသို့ မြစ်တော်မူသော်လည်း ကောကာလိကသည် အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့သည် အရှင်ဘုရားတို့၏ အဂ္ဂသာဝကတို့အားသာ ယုံကြည်တော်မူ၏။ အကျွန်ုပ်ကား မျက်မှောက်တည်း၊ အကျွန်ုပ်ကို ယုံကြည်တော် မမူကုန်၊ အကျွန်ုပ်သည် မျက်မှောက်မြင်ရ၏။ ထိုသာရိပုတ္တရာ မောဂ္ဂလာန်တို့သည် ယုတ်မာသော အလိုရှိကုန်၏။ မကောင်းသောအမှုကို ဖုံးလွှမ်းတတ်ကုန်၏။ သီလမရှိကုန်ဟု ဆို၍ သုံးကြိမ်မြောက်အောင် မြတ်စွာဘုရား မြစ်တော်မူသော်လည်း ထိုရှေးအတူသာလျှင် ဆို၍ နေရာမှထပြီးလျှင် သွားလေ၏။
ထိုကောကာလိကသည် ထ၍ သွားစဉ်ပင်လျှင် ထိုကောာလိကကိုယြ၌ မုန်ညင်းစေ့မျှလောက်ကုန်သော အိုင်းအမာတို့သည် ပေါက်ကုန်၍ အစဉ်သဖြင့် ဥသျှစ်သီးမှည့် အတိုင်း အရှည် ရှိသည်ဖြစ်၍ ပေါက်ကွဲ၍ သွေးပြည်တို့သည် ယိုစီးကုန်၏။ ထိုကာကာလိကသည် ကျီးညည်းလျက် ဆင်းရဲခြင်းဝေဒနာသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော် တံခါးမုတ်၌ အိပ်၏။ ကောကာလိကသည် အဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့ကို အမျက်ထွက်၏ဟု ဗြဟ္မာ့ပြည်တိုင်အောင် တပြိုင်နက် အုတ်အုတ် ကျက်ကျက် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ကောကာလိက၏ ဥပဇ္ဈာယ်ဖြစ်သော တုရိသမည်သော ဗြဟ္မာသည် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ မထေရ်မြတ်တို့ကို ကန်တော့စေအံ့ဟု ကြံ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်မှ လာလတ်ပြီးလျှင် ကောင်းကင်၌ရပ်၍ ကောကာလိက သင်သည် ကြမ်းကြုတ်သောအမှုကို ပြု၏။ အဂ္ဂသာဝကတို့ကို ကြည်ညိုစေလော့ဟု ဆို၏။ ငါ့သျှင် သင်သည် အဘယ်သူနည်းဟု မေး၏။ ငါ တုရိသဗြဟ္မာတည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် ငါ့သျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် သင့်ကို အနာဂါမ်ဟူ၍ ဆိုတော်မူသည် မဟုတ်လော၊ အနာဂါမ်သည်လည်း ဗြဟ္မာ့ပြည်မှ ဤလူ့ပြည်သို့ မပြန်သည် မဟုတ်လော့ဟု ဆို၍ သင်သည် တံမြက်ချေးစွန့်ရာ၌ ပြိတ္တာဖြစ်လတ္တံ့ဟု မဟာဗြဟ္မာကို ခြိမ်းမောင်း၏။ ထိုတုရိသဗြဟ္မာသည် ထိုကောကာလိကကို မိမိစကားကို ယူစိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ သင့်စကားဖြင့် သင့်အားသာလျှင် ထင်လတ္တံ့ဟု ဆို၍ သုဒ္ဓါဝါသဘုံသို့လျှင် သွား၏။ ကောကာလိကသည်လည်း သေ၍ ပဒုမငရဲ၌ ဖြစ်၏။
ထိုကောကာလိကသည် ပဒုမငရဲ၌ ဖြစ်ရသော အဖြစ်ကိုသိ၍ သဟမ္ပတိဗြဟ္မာမင်းသည် မြတ်စွာဘုရားအား လျှောက်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့အား ကြားတော်မူ၏။ ရဟန်းတို့သည် ကောကာလိက၏ ကျေးဇူးမဲ့ ဖြစ်သော ကဲ့ရဲ့စကားကို ပြောကုန်လျက် တရားသဘင်၌ စကားကိုဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ ကောကာလိကသည် အရှင်သာရိပုတ္တရာ, အရှင်မောဂ္ဂလာန်တို့ကို ဆဲရေးသဖြင့် မိမိနှုတ်ကိုမှီ၍ ပဒုမငရဲ၌ ဖြစ်သတတ်ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ကောကာလိကသည် ယခုအခါ၌ သာလျှင် မိမိစကားသည် မိမိကိုယ်ကို သတ်အပ်သည်ဖြစ်၍ မိမိနှုတ်ကိုမှီ၍ ဆင်းရဲကိုခံရသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤကောကာလိကသည် မိမိနှုတ်ကိုမှီ၍ ဆင်းရဲကို ခံရဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ပိင်္ဂလအမည်ရှိသော အစွယ်ခေါခေါထွက်သော ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားသည် ရှိ၏။ ထိုပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏား၏ ပုဏ္ဏေးမသည် ပုဏ္ဏားတယောက်နှင့် လွန်ကျူးသော အကျင့်ကို ကျင့်၏။ ထိုသယောက်လင်သည်လည်း လင်ကြီးပုရောဟိတ်နှင့် တူသည်သာတည်း၊ ပုရောဟိတ်သည် ပုဏ္ဏေးမကို အဖန်တလဲလဲ မြစ်သော်လည်း မြစ်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ကြံ၏။ ငါ၏ရန်သူကို လက်ဖြင့် သတ်ခြင်းငှါ မတတ်ကောင်း။ ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် ထိုရန်သူကို သတ်အံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုပုရောဟိတ်သည် မင်းသို့ကပ်၍ တင်လျောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးမြို့တော်သည် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မြတ်သောမြို့တည်း၊ အရှင်မင်းကြီးသည်လည်း မင်းမြတ်တည်း၊ ဤသို့ မင်းမြတ်ဖြစ်ပါလျက် အရှင်မင်းကြီးမြို့တော် တောင်တံခါးသည် မကောင်းသဖြင့် ယှဉ်သည်ဖြစ်၍ မင်္ဂလာမရှိဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဆရာ ယခု အသို့ပြုရအံ့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် မင်္ဂလာပြု၍ ယှဉ်စေအပ်၏ဟု လျောက်၏။ အဘယ်ကို ရခြင်းငှါ သင့်မည်နည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် တံခါးဟောင်းကိုပယ်၍ မင်္ဂလာနှင့်ယှဉ်သော သစ်တို့ကိုယူ၍ မြို့ကိုစောင့်ကုန်သော နတ်တို့အား ပူဇော်သက္ကာ ဗလိနတ်စာကို ပေး၍ မင်္ဂလာနက္ခတ်ဖြင့် တည်စေခြင်းငှါ သင့်၏ဟု လျှောက်၏။ ထိုသို့တပြီးကား ဤသို့ ဆရာဆိုတိုင်း ပြုလေကုန်ဟု ဆို၏။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် တက္ကာရိယမည်သော လုလင်ဖြစ်၍ ထိုပိင်္ဂလပုရောဟိတ်၏ အထံ၌ အတတ်ပညာကို သင်၏။ ပိင်္ဂလပုရောဟိတ်သည် တံခါးဟောင်းကိုပယ်၍ တံခါးသစ်ကို တည်စေပြီးလျှင် မင်းကိုလျှောက်၏။ အရှင်မင်းကြီး တံခါးသည် ပြီးပြီ၊ နက်ဖြန် နက္ခတ်သည် ကောင်း၏။ ထိုနက္ခတ်ကောင်းကို မလွန်စေမူ၍ ဤဗလိနတ်စာကို ပြု၍ တံခါးကို တည်စေခြင်းငှာ သင့်၏ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် ဆရာ ဗလိနတ်စာအလို့ငှါ အဘယ်ကိုရခြင်းငှါ သင့်မည်နည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး တံခါးတော်သည် တန်ခိုးကြီး၏။ တန်ခိုးကြီးသော နတ်တို့သည် စောင့်အပ်၏။ အစွယ်ခေါခေါ ထွက်သော မျက်စိကြော့သွေးရှိသော မိဘနှစ်ပါးမှ စင်ကြယ်သော ပုဏ္ဏားတယောက်ကို သတ်၍ ထိုပုဏ္ဏား၏ အသားအသွေးဖြင့် ဗလိနတ်စာကို ပြု၍ ကိုယ်ကို အောက်သို့ချ၍ တံခါးကို တည်ထားအပ်၏။ ဤသို့ တည်ထားသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီးတို့၏၎င်း၊ မြို့တော်၏၎င်း အစီးအပွား ဖြစ်လတ္တံ့ဟု လျှောက်၏။ မင်းသည် ဆရာ ကောင်းပြီ၊ ဤသို့သဘောရှိသော ပုဏ္ဏားကိုသတ်၍ တံခါးတည်လေလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုပုရောဟိတ်သည် နှစ်သက်ဝမ်းသာသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ နက်ဖြန် ရန်သူ၏ ပျက်စီးသည်ကို မြင်ရလတ္တံ့ဟု အားထုတ်ခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ မိမိအိမ်သို့ သွားပြီးလျှင် နှုတ်ကိုစောင့်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ အဆောတလျင် မယားကို ဟယ် အယုတ်မ ဤနေ့မှစ၍ အဘယ်သူနှင့်တကွ နင်မွေ့လျော်လတ္တံ့နည်း၊ နက်ဖြန် နင်၏ သယောက်လင်ကို သတ်၍ ဗလိနတ်စာကို ငါပြုအံ့ဟု ဆို၏။ အပြစ်မရှိသောသူကို အဘယ်ကြောင့် သတ်ရအံ့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် ငါတို့အရှင်မင်းကြီးသည် မျက်စိ ကြောသွေးရှိ၍ အင်္ဂါချို့သော ပုဏ္ဏား၏ အသားအသွေးဖြင့် ဗလိနတ်စာကိုပြု၍ မြို့တော်တံခါးကို တည်လော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ နင်၏ သယောက်လင်ဖြစ်သော ပုဏ္ဏားသည် မျက်စိကြော့သွေး ရှိ၏။ အင်္ဂါချို့၏။ ထိုနင့်လင်ကိုသတ်၍ ဗလိနတ်စာကို ငါပြုအံ့ဟု ဆို၏။
ထိုပုဏ္ဏေးမသည် သယောက်လင် အထံသို့ စေ၏။ မင်းသည် မျက်စိကြောင်တက် အစွယ် ခေါခေါထွက်သော ပုဏ္ဏားကိုသတ်၍ ဗလိနတ်စာ ပြုလိုသတတ်၊ အကယ်၍ အသက်ရှင်လိုသည် ဖြစ်အံ့၊ တပါးလည်း ဖြစ်ကုန်သော
သင်နှင့်တူကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကိုယူ၍ အခါရှိစဉ်ကလျင် ပြေးလေလော့ဟု စေလိုက်၏။ ထိုသယောက်လင် ပုဏ္ဏားသည် ပုဏ္ဏေးမဆိုတိုင်း ပြု၏။ အလုံးစုံသောမြို့မှ အလုံးစုံကုန်သော မျက်စိကြောင်တက် အစွယ်ခေါခေါထွက်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် ပြေးကုန်၏ဟု မြို့၌ ထင်ရှားဖြစ်၏။ ပုရောဟိတ်သည် ရန်သူပြေးသောအဖြစ်ကို မသိ၍ နံနက်စောစောကလျှင် မင်းသို့ကပ်၍ အရှင်မင်းကြီး ဤမည်သောအရပ်၌ မျက်စိ ကြောင်သည်ဖြစ်၍ အစွယ်ခေါခေါ ထွက်သော ပုဏ္ဏားသည် ရှိ၏။ ထိုပုဏ္ဏားကို ဖမ်းစေတော်မူလော့ဟု လျှောက်၏။ မင်းသည် အမတ်တို့ကို စေ၏။ ထိုအမတ်တို့သည် မမြင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ပြန်ခဲ့၍ ပြေးသတတ်ဟု ကြားလျောက်ကုန်၏။ တပါးသောအရပ်၌ စုံစမ်းကြလေကုန်ဟု ဆို၍ အလုံးစုံသောမြို့ကို စုံစမ်းလတ်သော်လည်း မမြင်ကုန်။
ထို့နောင်မှ တဖြည်းဖြည်း စုံစမ်းကြကုန်ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး၏ ပုရောဟိတ်ကိုထား၍ ထိုပုရောဟိတ်မှ တပါးသော ဤသို့ သဘောရှိသော ပုဏ္ဏားသည် မရှိပါဟု ဆိုကုန်၏။ ပုရောဟိတ်ကို သတ်ခြင်းငှါ မတတ်ကောင်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး အသို့ဆိုသနည်း၊ ပုရောဟိတ်၏ အကြောင်းကြောင့် ယခုတံခါးကို မတည်သည်ရှိသော် မြို့တော်မလုံသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဆရာဆိုသည်မှာ ယနေ့ နက္ခတ်ကို လွန်သည်ရှိသော် ဤနေ့မှ တနှစ်လွန်သဖြင့် နက္ခတ်ကောင်းကို ရလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ တနှစ်ပတ်လုံး မြို့တော်တံခါး မပြီးသည်ရှိသော် ရန်သူတို့ အခွင့်ရလတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ထိုပုရောဟိတ်ကို သတ်၍ တပါးသော လိမ်မာသော ပုဏ္ဏားကို ဗလိနတ်စာပြုစေ၍ တံခါးကို တည်စေကုန်အံ့ဟု လျှောက်၏။ တပါးသော ဆရာပုရောဟိတ်နှင့်တူသော ပညာရှိသော ပုဏ္ဏားသည် ရှိပါမည်လောဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး ထိုပုရောဟိတ်၏ တပည့်ဖြစ်သော တက္ကာရိယမည်သော လုလင်သည် ရှိ၏။ ထို တက္ကာရိယလုလင်အား ပုရောဟိတ် အရာကို ပေး၍ မင်္ဂလာကို ပြုတော်မူပါလော့ဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။
မင်းသည် ထိုတက္ကာရိယလုလင်ကို ခေါ်စေ၍ မြတ်နိုးတနာ ပြုစေပြီးလျှင် ပုရောဟိတ်အရာကို ပေး၍ အမတ်တို့ဆိုတိုင်း ပြုစိမ့်သောငှါ စေတော်မူ၏။ ထိုတက္ကာရိယလုလင်သည် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် မြို့တံခါးသို့သွား၏။ ပုရောဟိတ်ကို မင်းအာဏာဖြင့် နှောင်ဖွဲ့၍ ဆောင်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်း တက္ကာရိယလုလင်သည် တံခါးတိုင် တည်အံ့သောငှါ အရာ၌ တွင်းကိုတူးစေ၍ တင်းတိမ်ကို ကာရံပြီးလျှင် အစောင့်ထား၍ ဆရာနှင့်တကွ တင်းတိမ်တွင်း၌ တည်၏။ ဆရာသည် တွင်းကိုကြည့်၍ မိမိတည်ရာကို မရသည်ဖြစ်၍ မိမိအကျိုးငှါ ပြီးစေသည် ဖြစ်၏။ ထိုသို့ မိမိအကျိုးငှာ ပြီးစေပါသော်လည်း မိုက်သောကြောင့် နှုတ်ကိုစောင့်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၍လျှင် မိန်းမယုတ်အား ငါ ပြောမိ၏။ ထို့ကြောင့် မိမိသည်ပင် မိမိအား သတ်ခြင်းငှါ ဆောင်၏ဟု ဘုရားလောင်းကို ခေါ်၍ မိမိအပြစ်ကို ကြားလိုရကား-
ဘေကာဝ ရညေ အဟိ မဝှါယမာနော။
တက္ကာရိယေ သောဗ္ဘမှိ အဟံ ပတာမိ၊
န ကိရေဝ သာဓုတျတိဝေလံ ဘာဏိ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၄။ တက္ကာရိယေ၊ တက္ကာရိယလုလင်။ အရညေ၊ တော၌။ ဘေကော၊ ဖားသည်။ အဟိံ၊ မြွေကို။ အဝှါယမာနော ဣဝ၊ ခေါ်သကဲ့သို့။ အဟမေဝ၊ ငါသည်သာလျှင်။ ဗာလော၊ မိုက်သည်ဖြစ်၍။ ဒုဗ္ဘာသိတံ၊ နှုတ်မစောင့်သော စကားကို။ ဘာသိ၊ ဆိုမိ၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ သောဗ္ဘမှိ၊ တွင်း၌။ ပတာမိ၊ ကျရလတ္တံ့။ အတိဝေလံ၊ ဆိုသင့်သောအခါကိုလွန်၍။ ဘာဏိ၊ ဆိုသောသူသည်။ န သာဓုတိ ဧဝ၊ မကောင်းသည် သာတည်းဟု။ ကိရ၊ သူဟောင်းတို့စကားကို ကြားရဘူး၏။
ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် အပြစ်ကိုပြ၍ ဆရာအား ကဲ့ရဲလိုရကား-
ဗန္ဓံ ဝဓံ သောက ပရိဒ္ဒဝဉ္စ။
အတ္တာနမေဝ ဂရဟာသိ ဧတ္ထ၊
အာစရိယ တံ နိက္ခဏန္တိ သောဗ္ဘေ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၅။ အာစရိယ၊ ဆရာပိင်္ဂလ ပုရောဟိတ်။ အတိဝေလံ၊ အခါမှလွန်၍။ ဘာဏီ၊ ဆိုသော။ မစ္စော၊ သတ္တဝါသည်။ ဗန္ဓံ၊ နှောင်ဖွဲ့ခြင်းသို့၎င်း။ ဝဓံ၊ သတ်ခြင်းသို့၎င်း။ သောကံ၊ စိုးရိမ်ခြင်းသို့၎င်း။ ပရိဒ္ဒဝဉ္စ၊ ငိုကြွေးခြင်းသို့၎င်း။ ပပ္ပေါတိ၊ ရောက်ရ၏။ ဧတ္ထ၊ ဤအကြောင်း၌။ အတ္တာနမေဝ၊ မိမိကိုယ်ကိုသာလျှင်။ ဂရဟာသိ၊ ကဲ့ရဲလော့။ သောဗ္ဘေ၊ တွင်း၌။ တံ၊ သင်ဆရာကို။ တေန၊ ထိုသို့ နှုတ်မစောင့်ခြင်းကြောင့်။ နိက္ခဏန္တိ၊ မြှုပ်ကုန်လတ္တံ့။
ဤသို့သော စကားကိုဆို၍ ဆရာ နှုတ်ကိုမစောင့်၍ သက်သက် ဆရာသည်သာလျှင် ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်သည်မဟုတ်သေး၊ ဆရာမှ တပါးသောသူသည်လည်း ဆင်းရဲဘူးသည်သာလျှင်တည်းဟု ဆို၍ လွန်လေပြီးသော အကြောင်းကိုဆောင်၍ ပြ၏။
ဆရာ ကြားရသည်ကား ရှေးအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ကာဠီမည်သော ပြည့်တန်ဆာမသည် ရှိ၏။ ထိုပြည့်တန်ဆာမ၏ မောင်သည် တုဏ္ဍိလမည်၏။ ထိုကာဠီသည် တနေ့လျှင် ဥစ္စာတထောင်ကို ရ၏။ မောင် တုဏ္ဍိလသည်ကား မိန်းမကြူး၏။ သေသောက် ကြူး၏။ အန်လောင်း ကြူး၏။ ထိုကာဠီသည် မောင်တုဏ္ဍိလအား ဥစ္စာကို ပေး၏ ထိုတုဏ္ဍိလသည် ရတိုင်း ရတိုင်းသော ဥစ္စာကို ဖျက်ဆီး၏။ ထိုကာဠီသည် မောင်တုဏ္ဍိလကို မြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ ထိုတုဏ္ဍိလသည် တနေ့သ၌ ကြွေအန်လောင်းသဖြင့် ရှုံးသည်ဖြစ်၍ ဝတ်သောပုဆိုးတို့ကို ရှုံးပြန်စေပြီးလျှင် အပိုင်းအပိုင်း ပြတ်သော သင်ဖြူးပုဆိုးတို့ကို ဝတ်၍ နှမကာဠီအိမ်သို့ လာ၏။ ကာဠီသည်လည်း ကျွန်မတို့ကို စေ၏။ တုဏ္ဍိလလာသောအခါ တစုံတခုကိုမျှ မပေးမူ၍ လည်၌ကိုင်သဖြင့် နှင်ထုတ်ကြကုန်လော့ဟု စေ၏။ ထိုကျွန်မတို့သည် ကာဠီဆိုတိုင်း ပြုကုန်၏။ ထိုတုဏ္ဍိလသည် တံခါးရင်း၌ ငိုလျက် ရပ်၏။
ထိုအခါ သူဌေးသား တယောက်သည် အခါခပ်သိမ်း ကာဠီထံသို့ ဥစ္စာတထောင်ကို ဆောင်လျက် လာစဉ် မြင်၍ တုဏ္ဍိလ အဘယ့်ကြောင့် ငိုသနည်းဟုမေး၏။ အရှင်ကြွေအန်ရှုံး၍ ကျွန်ုပ်နှမထံသို့ လာ၏။ အကျွန်ုပ်ကို ကျွန်မတို့သည် လည်၌ကိုင်၍ နှင်ထုတ်ကုန်၏ဟု ဆို၏။ ထိုသူဌေးသားသည်လည်း သင် နေရစ်လော့၊ သင့်နှမအား ငါဆိုအံ့ဟု ဆို၍ ထိုသူဌေးသားသည် လာလတ်၍ သင့်မောင်သည် အပိုင်းအပိုင်းပြတ်သော သင်ဖြူးပုဆိုးကိုဝတ်၍ ရပ်လျက်ငို၏။ အဝတ်ပုဆိုးတို့ကို တုဏ္ဍိလအား အဘယ့်ကြောင့် မပေးသနည်းဟု ဆို၏။ ငါသည် မပေး၊ စင်စစ်သော်ကား သင့်အား ချစ်ခြင်းရှိအံ့၊ သင်သည် ပေးလော့ဟု ဆို၏။
ပြည့်တန်ဆာမတို့၏အိမ်၌ ထုံးစံကား ဆောင်ခဲ့သော ဥစ္စာတထောင်မှ ငါးရာသော ဥစ္စာတို့သည် ပြည့်တန်ဆာမအား ဖြစ်ကုန်၏။ ငါးရာသော ဥစ္စာတို့သည် အဝတ် ပန်းနံ့သာဘိုး ဖြစ်ကုန်၏ ဤသည်ကား ပြည့်တန်ဆာမတို့ အိမ်၌ အကျင့်တည်း။
လာတိုင်းလာတိုင်းသော ယောက်ျားတို့သည် ထိုအိမ်၌ ရအပ်သော ပုဆိုးတို့ကိုဝတ်၍ ညဉ့်၌ နေ၍ နက်ဖြန်နေ့၌ သွားသည်ရှိသော် ထိုပုဆိုးကိုထားခဲ့၍ ဆောင်ခဲ့သော ပုဆိုးတို့ကို ဝတ်၍ သွား၏။ ထို့ကြောင့် သူဌေးသားသည် ကာဠီပေးသော ပုဆိုးတို့ကိုဝတ်၍ မိမိပုဆိုးတို့ကို တုဏ္ဍိလအား ပေး၏ တုဏ္ဍိလသည်ဝတ်၍ ဟစ်ကြွေးကြုံးဝါးလျက် သေတင်းကုပ်သို့ ဝင်လေ၏။ ကာဠီသည်လည်း ကျွန်မတို့ကို စေ၏။ နက်ဖြန် သူဌေးသား သွားသောအခါ ပုဆိုးတို့ကို လုယက်ကြကုန်ဟု စေ၏။ ထိုကျွန်မတို့သည် သူဌေးသား ထွက်သောအခါ ထိုမှဤမှပြေးကုန်၍ လုယက်ကုန်လျက် ပုဆိုးတို့ကိုယူ၍ သူဌေးသား ယခု သွားလေလော့ဟု ဆို၍ အဝတ်မရှိသည်ကို ပြု၍ လွှတ်လိုက်ကုန်၏။ ထိုသူဌေးသားသည် ကိုယ်ချည်းသာလျှင် ထွက်ခဲ့ရ၏။ လူများသည် ပြက်ရယ်ပြု၏။ ထိုသူဌေးသားသည် ရှက်သည်ဖြစ်၍ ငါသည်ပင်လျှင် ဤအမှုကို ပြုအပ်၏။ ငါသည်လျှင် မိမိနှုတ်ကို စောင့်အံ့သောငှါ မတတ်နိုင်ဟု ငိုကြွေး၏။ ထိုအကြောင်းကို ပြခြင်းငှာ-
ကရေယ သ ဘာတရံ ကာဠိကာယ။
နဂ္ဂေါဝဟံ ဝတ္ထယုဂဉ္စ ဇီနော၊
အယံပိ အတ္ထော ဗဟု တာဒိသောဝ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၆။ တုဏ္ဍိလံ၊ တုဏ္ဍိလကို။ အဟံ ဧဝ၊ ငါသည်လျှင်။ ကိ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ အနုပုစ္ဆိံ၊ မေးမိသနည်း။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ကာဠိကာယ၊ ကာဠီ၏။ ဘာတရံ၊ မောင်ကို။ ကရေယျ၊ ပျူငှါပြုမိ၏။ ဝတ္ထယုဂဉ္စ၊ ပုဆိုးအစုံမှလည်း။ ဇီနော - ပရာဇိတော၊ ရှုံးသည်ဖြစ်၍။ အဟံ ဧဝ၊ ငါသည်လျှင်။ နဂ္ဂေါ၊ အဝတ်မရှိ ကိုယ်ချည်းရှိခဲ့ပြီ။ အယံပိ အတ္ထော၊ ဤအကြောင်းသည်လည်း။ ဗဟု၊ များသောအားဖြင့်။ တာဒိသောဝ၊ ဆရာနှင့်တူသည်သာတည်း။
ဆရာ - အကြောင်းတပါးလည်း ဗာရာဏသီပြည်၌ ဆိတ်ကျောင်းသားတို့ မေ့လျော့စဉ် ကျက်စားရာ၌ ဆိတ်နှစ်ခုတို့သည် ခတ်ကုန်သည်ရှိသော် တခုသော နွားမြီးဆွဲငှက်သည် ဤဆိတ်တို့သည် ဦးခေါင်းကွဲ၍ သေကုန်လတ္တံ့၊
ငါမြစ်အံ့ဟု ကြံ၍ ဦးရီးတို့ မခတ်ကြကုန်လင့်ဟု မြစ်၍ ထိုဆိတ်တို့သည် မိမိ၏ စကားကိုမယူမူ၍ ခတ်ကြကုန်စဉ်လျှင် ဆိတ်တို့၏ ကျောက်ကုန်း၌၎င်း, ဦးခေါင်း၌၎င်း နေလျက် တောင်းပန်၍ မြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လျှင် ထိုသို့ တပြီးကား ငါ့ကိုသတ်၍ ခတ်ကြကုန်လော့ဟုဆို၍ ဆိတ်နှစ်ခုတို့၏ ဦးခေါင်းကြားသို့ ဝင်၏။ ထိုဆိတ်နှစ်ခုတို့သည် အချင်းချင်း ခတ်ကြကုန်သည်သာတည်း၊ ထိုနွားမြီးဆွဲငှက်သည် ကျောက်ပျဉ်၌ ကြိတ်သကဲ့သို့ မိမိသည် ပြုအပ်သော အမှုဖြင့်လျှင် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်၏။ ဤအကြောင်းကိုလည်း ပြခြင်းငှာ-
မဏ္ဍန္တရံ အစ္စုပတီ ကုလိင်္ဂေါ။
သော ပိသိတော မေဏ္ဍသိရေဟိ တတ္ထ၊
အယံပိ အတ္ထော ဗဟု တာဒိသောဝ။
ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၇။ အယုဇ္ဈမာနော၊ မခတ်စေလိုသော။ ယော ကုလိင်္ဂေါ၊ အကြင်နွားမြီးဆွဲငှက်သည်။ ယုဇ္ဇမာနေန၊ ဆိတ်နှစ်ကောင် ခတ်သည်ရှိသော်။ မေဏ္ဍန္တရံ၊ ဆိတ်နှစ်ကောင်တို့၏ အကြားသို့။ အစ္စုပတိ၊ ဝင်၏။ သော၊ ထိုနွားမြီးဆွဲ ငှက်သည်။ မေဏ္ဍသိရေဟိ၊ ဆိတ်တို့၏ ဦးခေါင်း နှစ်ခုတို့ဖြင့်။ ပိသိတော၊ ကြိတ်အပ်သည်ဖြစ်၍။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်၌။ မတော၊ သေ၏။ အယံပိ အတ္ထော၊ ဤအကြောင်းသည်လည်း။ ဗဟု၊ များစွာ။ တာဒိသောဝ၊ ဆရာနှင့် တူသည်သာတည်း။
ဆရာ အကြောင်းတပါးကိုလည်း ဆိုဦးအံ့၊ ဗာရာဏသီပြည်၌ နေကုန်သော ကျောင်းသားတို့သည် အသီးသီးသော ထန်းပင်ကိုမြင်၍ တယောက်သောသူကို ထန်းသီးအလို့ငှါ ထန်းပင်သို့ တက်စေကုန်၏။ ထိုသူသည် ထန်းသီးတို့ကို ချသည်ရှိသော် တခုသော မြွေဟောက်သည် တောင်ပို့မှ ထွက်၍ ထန်းပင်သို့ တက်၏။ ထန်းပင်အောက်၌ တည်သောသူတို့သည် လှံတံတို့ဖြင့် ပုတ်ခတ်ကုန်လျက် မြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ထိုသူတို့သည် မြွေ ထန်းပင်သို့တက်၏ဟု ထန်းပင်ထက်ကလူအား ကြားကုန်၏။ ထိုသူသည် ကြောက်သည်ဖြစ်၍ ပြင်းစွာသော အသံကို ပြု၏။ အောက်ကနေသော သူတို့သည် ခိုင်ခံ့သော ပုဆိုးတထည်ကို အနားစွန်းလေးထောင့်တို့၌ ကိုင်၍ ဤပုဆိုးပေါ်သို့ ခုန်လော့ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုသူခုန်လတ်သည်ရှိသော် လေးယောက်ကုန်သော လူတို့၏အကြား ပုဆိုးလယ်၌ ကျ၏။ ထိုသူ၏အဟုန်ကို တားမြစ်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၍ အချင်းချင်း ဦးခေါင်းတို့ဖြင့် ခတ်မိလျှင် ဦးခေါင်းတို့သည် ကွဲကုန်သည်ဖြစ်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်လေ၏။ ဤအကြောင်းကိုလည်း ပြလို၍-
ဧကဉ္စ ပေါသံ အနုရက္ခမာနာ။
သဗ္ဗေ တေ ဘိန္နသိရာ သယိံသု။
အယမ္ပိ အတ္ထော ဗဟု တာဒိသောဝ။
ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၀၈။ ဧကဉ္စပေါသံ၊ လူတယောက်ကို။ အနုရက္ခမာနာ၊ စောင့်ရှောက်လိုကုန်သည်ဖြစ်၍။ စတုရော ဇနာ၊ လေးယောက်ကုန်သောလူတို့သည်။ ပေါတ္ထကံ၊ ပုဆိုးကို။ အဂ္ဂဟေသုံ၊ လေးထောင့်ကိုင်ကုန်၏။ တေ သဗ္ဗေ၊ ထိုအလုံးစုံသော သူတို့သည်လျှင်။ ဘိန္နသိရာ၊ အချင်းချင်းဝှေ့၍ ဦးခေါင်းကွဲကုန်သည်ဖြစ်၍။ သယိံသု၊ အသက်သေသဖြင့် အိပ်ရကုန်၏။ ဗဟု၊ များစွာ။ အယမ္ပိ အတ္ထော၊ ဤအကြောင်းသည်လည်း။ တာဒိသောဝ၊ ဆရာနှင့်တူသည်သာတည်း။
ဆရာ အကြောင်းတပါးကိုလည်း ဆိုဦးအံ့၊ ဗာရာဏသီပြည်၌ နေကုန်သော ဆိတ်ကို ခိုးတတ်ကုန်သော သူတို့သည် ညဉ့်အခါ တခုသောဆိတ်ကို ခိုးကုန်၍ နေ့အခါ တော၌ စားကုန်အံ့ဟု ဆိတ်ကို မမြည်စိမ့်သောငှါ နှုတ်သီးကိုစည်း၍ ဝါးချုံ၌ ထားကုန်၏။ တဖန် မိုးသောက်သောနေ့၌ စားအံ့သောငှါ သွားကုန်သည်ရှိသော် လက်နက်ကို မေ့၍ လာခဲ့ကုန်၏။ ထိုသူတို့သည် ဆိတ်ကိုသတ်သဖြင့် အသားကို ချက်၍ စားကုန်အံ့၊ လက်နက်ကို ဆောင်ခဲ့ကုန်လော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် တယောက်သောသူ၏ လက်၌လည်း လက်နက်ကိုမမြင်၍ လက်နက်နှင့် ကင်းသဖြင့် ဤဆိတ်ကိုသတ်၍ အသားကိုယူခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ ထိုဆိတ်ကို လွှတ်ကြကုန်လော့၊ ထိုဆိတ်အား ကောင်းမှုသည် ရှိ၏ဟု ဆို၍ လွှတ်ကုန်၏။ ထိုအခါ တယောက်သော ကျူထရံသည်သည် ဝါးကိုယူပြီး၍ တဖန်လည်း လာလတ်၍ ယူဦးအံ့ဟု ထရံသည်သည် လက်နက်ကို ဝါးရုံကြား၌ထား၍ သွား၏။ ဆိတ်သည် ခိုးသူတို့လက်မှ လွတ်သည်ဖြစ်၏ဟု ဝမ်းမြောက်လျက် ဝါးရုံအရင်း၌ ကစားမြူးတူးလတ်သော် နောက်ခြေတို့ဖြင့်ကန်၍ လက်နက်ကိုကျစေ၏။ ခိုးသူတို့သည် လက်နက်သံကို ကြား၍ စုံစမ်းကုန်လတ်သော် ထိုလက်နက်ကိုမြင်၍ ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ဆိတ်ကိုသတ်၍ စားကုန်သတတ်၊ ထိုဆိတ်သည်လည်း မိမိပြုသောအမှုဖြင့်သာလျှင် သေ၏ဟု ဤအကြောင်းကိုလည်း ပြုခြင်းငှါ-
အဝေက္ခိပန္တီ အသိ မဇ္ဈဂစ္ဆိ။
တေနေဝ တဿ ဂလယာ ဝိကန္တုံ၊
အယမ္ပိ အတ္ထော ဗဟု တာဒိသောဝ။
ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၉။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ အဇာ၊ ဆိတ်သည်။ အဝေက္ခိပန္တီ၊ ကစားမြူးတူးလျက် နောက်ခြေတို့ကို ကြောက်ကန်ပစ်ချမိသည်ဖြစ်၍။ ဝေဠုဂုမ္ဗသ္မိံ၊ ဝါးချုံ၌။ ဗဒ္ဓံ၊ ဖွဲ့ထားသော။ အသိံ၊ သန်လျက်ကို။ အဇ္ဈဂစ္ဆိ၊ ကန်ကြောက်မိ၏။ တေနေဝ၊ ထိုသန်လျက်ဖြင့်သာလျှင်။ တဿ၊ ထိုဆိတ်၏။ ဂလယာ၊ လည်၌။ ဝိကန္တုံ၊ သတ်ဖြတ်ကုန်၏။ ဗဟု၊ များစွာ။ အယမ္ပိ အတ္ထော၊ ဤအကြောင်းသည်လည်း။ တဒိသောဝ၊ ဆရာနှင့် တူသည်သာတည်း။
ဤသို့သော စကားကိုဆို၍ မိမိစကားကို စောင့်ရှောက်သဖြင့် နှိုင်းချင့်ဆင်ခြင်၍ဆိုသော သူတို့မည်သည်ကား သေခြင်းဆင်းရဲခြင်းမှ လွတ်ကုန်၏ဟု ပြအံ့သောငှါ ဤကိန္နရီဝတ္ထုကို ဆောင်၍ ပြပြန်၏။
ဆရာ ဗာရာဏသီပြည်၌နေသော မုဆိုးတယောက်သည် ဟိမဝန္တာသို့သွား၍ တခုသော ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် လင်မယားဖြစ်ကုန်သော ကိန္နရာနှစ်ခုတို့ကို ဖမ်းပြီးလျှင် ဆောင်ခဲ့၍ မင်းအားဆက်၏။ မင်းသည် မမြင်ဘူးသော ကိန္နရာတို့ကို မြင်ရလျှင် အလွန်နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ အမောင်မုဆိုး ကိန္နရာတို့၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကား အဘယ်နည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး ထိုကိန္နရာတို့သည် သာယာသော အသံဖြင့် သီတတ်ကုန်၏။ နှစ်သက်ဘွယ် ကတတ်ကုန်၏။ လူတို့သည် ဤသို့ သီခြင်း, ကခြင်းငှါ၎င်း မသိပါဟု လျှောက်သည်ရှိသော် မင်းသည် မုဆိုးအား များစွာသော ဆုလာဘ်ကို ပေးတော်မူ၍ ဤကိန္နရာတို့ကို က, သီစေကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ကိန္နရာတို့သည် အကယ်၍ ငါတို့သည် သီ, က ကုန်သည်ရှိသော် သဒ္ဒါကို ပြည့်စုံစွာ သီခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်သည် ဖြစ်အံ့၊ အသီမကောင်းဟူ၍ ငါတို့ကို ကဲ့ရဲ့ကုန်လတ္တံ့၊ သတ်သော်လည်း သတ်ကုန်လတ္တံ့၊ စကားများစွာဆိုသော သူအားသည်း မုသာဝါဒ ဖြစ်တတ်၏ ဟု ထိုကိန္နရာတို့သည် မုသာဝါဒမှ ကြောက်ကုန်သောကြောင့် မင်းကြီးသည် အဖန်တလဲလဲဆိုသော်လည်း ကခြင်း, သီချင်းကို မပြုကုန်၊ မင်းသည် အမျက် ထွက်၍ ကိန္နရာတို့ကို သတ်ပြီးလျှင် အသားကိုချက်၍ ဆောင်ခဲ့ကုန်လော့ဟု စေလိုရကား-
မိဂါ ဣမေ အတ္ထဝသံဂတာ မေ။
ဧကဉ္စ နံ သာယမာသေ ပစန္တု၊
ဧကံ ပုနပ္ပါတရာသေ ပစန္တု။
ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၀။ ဣမေ၊ ဤကိန္နရာတို့သည်။ န ဒေဝါ၊ နတ်မဟုတ်ကုန်။ ဂန္ဓဗ္ဗပုတ္တာ၊ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်သားမဟုတ်ကုန်။ ဣမေ၊ ဤကိန္နရာတို့သည်။ မိဂါ၊ တိရစ္ဆာန်တို့တည်း။ ဣမေ၊ ဤကိန္နရာတို့ကို။ အတ္ထဝသံဂတာ၊ မုဆိုးတို့သည် အကျိုးလို၍ ငါသို့ ရောက်စေကုန်၏။ ဧတေသု၊ ထိုနှစ်ကောင်သော ကိန္နရာတို့တွင်။ ဧကဉ္စ၊ တကောင်ကိုကား။ သာယမာသေ၊ ညစာအလို့ငှါ။ ပစန္တု၊ ချက်လေကုန်။ ဧကဉ္စ၊ တကောင်ကိုကား။ ပုနပ္ပါတရာသေ၊ နက်ဖြန် နံနက်စာအလို့ငှာ။ ပစန္တု၊ ချက်လေကုန်။
မင်းကြီးဆိုသော ထိုစကားကိုကြား၍ ကိန္နရီမသည် ကြံ၏။ မင်းသည် အမျက်ထွက်၏။ မချွတ်လျှင် ငါတို့ကို သတ်လတ္တံ့၊ ယခုအခါ စကားပြောဆိုအံ့သောအခါတည်းဟု ကြံ၍ စကားပြောဆိုလိုရကား-
ကလမ္ပိ နာဂ္ဃန္တိ သုဘာသိတဿ။
ဒုဗ္ဘာသိတံ သင်္ကမာနော ကိလေသော၊
တသ္မာ တုဏှီ ကိံပုရိသာ န ဗာလျာ။
ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၁။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးခြင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ မန္ဒိရိဿရ၊ ရွှေနန်းရှင်။ သတံသဟဿာနိ၊ တသိန်းကုန်သော။ ဒုဗ္ဘာသိတာနိ၊ မကောင်းသဖြင့် ဆိုအပ်သော စကားတို့သည်။ သုဘာသိတဿ၊ ကောင်းစွာဆိုအပ်သော စကား၏။ ကလမ္ပိ၊ တဆယ့်ခြောက်စိတ် စိတ်၍ တစိတ်ကိုမျှလည်း။ နာဂ္ဃန္တိ၊ မထိုက်ကုန်။ ဒုဗ္ဘာသိတံ၊ မကောင်းသဖြင့် ဆိုအပ်သောစကားကို။ သင်္ကမာနော၊ ပြောဆိုသည်ရှိသော်။ ကိလေသော၊ ညစ်ညူးတတ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ကိံပုရိသာ၊ လူလောတွေးဘွယ် တောသူမယ် ကိန္နရီမတို့သည်။ တုဏှီ၊ ဆိတ်ဆိတ်နေကုန်၏။ ဗာလျာ၊ မသိမလိမ္မာ မိုက်ခြင်းရာဖြင့်။ န တုဏှီ၊ ဆိတ်ဆိတ် မနေကုန်။
မင်းသည် ကိန္နရီမအား နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ ထိုကိန္နရီမကို လွှတ်လိုရကား-
ဂိရိံ ဝရံ ဟိမဝန္တံ နယန္တု။
ဣမဉ္စ ခေါ ဒေန္တု မဟာနသာယ၊
ပါတောဝ နံ ပါတရာသေ ပစန္တု။
ဟူသော အခြားမဲ့ဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၂။ ယာ ဧသာ၊ အကြင်ကိန္နရာမသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဗျာကာသိ၊ စကားပြောဆို၏။ ဧတံ၊ ထိုကိန္နရာမကို။ ပမုဉ္စထ၊ လွှတ်ကြကုန်။ ဟိမဝန္တံ၊ ဟိမဝန်အမည်ရှိသော။ ဂိရိံဝရံ၊ တောင်မြတ်သို့။ နယန္တု၊ ပို့လေကုန်။ ဣမဉ္စ ခေါ၊ ဤကိန္နရာဖိုကိုကား။ မဟာနသာယ၊ စားတော်ချက်အား။ ဒေန္တု၊ ပေးလေကုန်။ ပါတောဝ၊ နံနက်စောစောလျှင်။ နံ၊ ထို ကိန္နရာဖိုကို။ ပါတရာသေ၊ နံနက်စာအလို့ငှါ။ ပစန္တု၊ ချက်လေစေကုန်။
ကိန္နရာဖိုသည် မင်း၏စကားကို ကြားလတ်သော် ဤမင်းသည် မပြောဆိုသော် ငါ့ကို သတ်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ငါသည် ယခုအခါ ပြောဆိုခြင်းငှာ သင့်၏ဟု ကြံ၍ စကားပြောလိုရကား-
တွံ နာထောသိ မဟာရာဇ၊ နာထောဟံ ဘရိယာယ စ။
ဒွိန္နမညတရံ ဉတွာ၊ မုတ္တော ဂစ္ဆေယျ ပဗ္ဗတံ။
ဟူသော အခြားမဲ့ဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၃။ နရိန္ဒ၊ လူများသေဌ်နင်း နတ်ရှင်မင်း။ ပသဝေါ၊ အခြေလေးချောင်းရှိသော မြက်ကိုစားသော ကျွဲနွား အစရှိသော သားတို့သည်။ ပဇ္ဇုန္နနာထာ၊ မိုဃ်းလျှင်ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်ကုန်၏။ အယံ ပဇာ၊ ဤလူဖြစ်သော သတ္တဝါတို့သည်။ ပသုနာထာ၊ ကျွဲ နွားအစရှိသော သားလျှင် မှီခိုရာဖြစ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ နာထော၊ ကိုးကွယ်ရာ မှီခိုရာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူပါလော့။ အဟံ စ၊ အကျွန်ုပ်သည်ကား။ ဘရိယာယ၊ ကိန္နရီသက်ထား ငယ်မျောက်သား၏။ နာထော၊ ကိုးကွယ်ရာသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ပါ၏။ ဒွိန္နံ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော အကျွန်ုပ်တို့တွင်။ အညတရံ၊ တယောက်ယောက်ကို။ မတံ၊ သေသည်ကို။ ဉတွာ၊ သိ၍။ မုတ္တော၊ သေခြင်းမှ လွတ်သောသူသည်။ ပဗ္ဗတံ၊ ဟိမဝန္တာတောင်သို့။ ဂစ္ဆေယျ၊ သွားရာ၏။
ကိန္နရာဖိုသည် ဤသို့သော စကားကိုဆို၍ မြတ်သောမင်းကြီး အကျွန်ုပ်တို့သည် စကားမပြောလိုသောကြောင့် ဆိတ်ဆိတ်နေသည် မဟုတ်ကုန်၊ စင်စစ်သော်ကား စကားများခြင်း၌ အပြစ်ကိုမြင်၍ စကားမဆိုပါကုန်ဟု ဆို၍ စကားများသောအပြစ်ကို ပြလိုရကား-
နာနာ ဇနာ သေဝိတဗ္ဗာ ဇနိန္ဒ။
ယေနေဝ ဧကော လဘတေ ပသံသံ၊
တေနေဝ အညော လဘတေ နိန္ဒိတာရံ။
သဗ္ဗော လောကော စိတ္တဝါသမှိ စိတ္တေ။
ပစ္စေကစိတ္တာ ပုထု သဗ္ဗသတ္တာ၊
ကဿီဓ စိတ္တဿ ဝသေန ဝတ္တေ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၁၁၄။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန၊ တိုင်းပြည်သူတို့၏ အစီးအပွားကို ဆောတော်မူတတ်သော။ ဇနိန္ဒ၊ လူများအထွတ် ပြည်ကြီးနတ်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ နိန္ဒာ၊ ကဲ့ရဲ့ခြင်းမည်သည်ကို။ န သုပရိဝဇ္ဇယေထ၊ လွယ်သဖြင့် ကင်းလွတ်အောင် ရှောင်ကြဉ်အံ့သောငှါ မတတ်နိုင်သည်သာတည်း။ နာနာ ဇနာ၊ အထူးထူးသော အလိုဆန္ဒရှိကုန်သော လူတို့သည်။ သေဝိတဗ္ဗာ၊ မှီဝဲအပ်ကုန်သော။ ယေနေဝ၊ အကြင် သီလအစရှိသော ဂုဏ်ကျေးဇူးကြောင့်သာလျှင်။ ဧကော၊ တယောက်သောသူသည်။ ပသံသံ၊ ချီးမွမ်းခြင်းကို။ လဘတေ၊ ရ၏။ တေနေဝ၊ ထိုသီလအစရှိသော ဂုဏ်ကျေးဇူးကြောင့်သာလျှင်။ အညော၊ တယောက်သောသူသည်။ နိန္ဒိတာရံ၊ ကဲ့ရဲ့ခြင်းကို။ လဘတေ၊ ရ၏။
၁၁၅။ သဗ္ဗော၊ အလုံးစုံသော။ လောကော၊ လူအပေါင်းသည်။ ပရိစိတ္တော၊ ယုတ်သောအမှု မြတ်သောအမှုအားဖြင့် မိမိတို့ စရိုက်အားလျော်စွာ။ အတိစိတ္တော၊ အလွန်မြတ်သော စိတ်ရှိတတ်၏။ သဗ္ဗော၊ အလုံးစုံသော။ လောကော၊ လူသည်။ စိတ္တဝါသမှိ၊ စိတ်အလိုသည်။ စိတ္တေ၊ ဆန်းကြယ်သောစိတ်ဖြစ်လတ်သော်။ ပုထူ၊ များစွာကုန်သော။ သဗ္ဗသတ္တာ၊ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့သည်။ ပစ္စေကစိတ္တာ၊ အသီးအသီး စိတ်ရှိကုန်၏။ ဣဓ၊ ဤလူ့ရွာ၌။ ကဿ၊ အဘယ်သူ၏။ စိတ္တဝသေန၊ စိတ်အလိုဖြင့်။ ဝတ္တေ၊ ကျင့်နိုင်အံ့နည်း။
မင်းသည် ကိန္နရာဖိုသည် ဟုတ်မှန်သော စကားကိုသာလျှင် ဆို၏။ ကိန္နရာဖိုသည် အလွန်ပညာရှိ၏ဟု ဝမ်းမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ကိန္နရာဖိုအား ချီးမွမ်းလိုရကား-
ယော ဒါနိ ဗျာကာသိ ဘယဿ ဘီတော။
သော ဒါနိ မုတ္တော သုခိတော အရောဂေါ။
ဝါစာကိရေ ဝတ္ထဝတီ နရာနံ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၆။ ဘော၊ အချင်းတို့။ ကိံပုရိသော၊ ကိန္နရာဖိုသည်။ အဘာဏီ၊ မပြောဆိုလိုသည် ဖြစ်၍။ တုဏှီ၊ ဆိတ်ဆိတ်နေသည်။ အဟု၊ ဖြစ်ပြီ။ ယော၊ အကြင်ကိန္နရာဖိုသည်။ ဒါနိ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ဘယဿ၊ သေဘေးမှ။ ဘီတော၊ ကြောက်သည်ဖြစ်၍။ ဗျာကာသိ၊ စကားပြောဆို၏။ သော၊ ထိုကိန္နရာဖိုသည်။ ဒါနိ-ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ သုခိတော၊ ချမ်းသာစွာ။ အရောဂေါ၊ အနာကင်းလျက်။ မုတ္တော၊ သေဘေးမှ လွတ်၏။ နရာနံ၊ လူတို့အား။ ဝါစာကိရေဝ၊ သင့်သောအခါ၌ မှန်ကန်စွာ ဆိုအပ်သော စကားသည်သာလျှင်။ အတ္ထဝတီ၊ အစီးအပွားကို ဆောင်တတ်၏။
မင်းသည် ကိန္နရာဖိုကို ရွှေချိုင့်၌ နေစေပြီးလျှင် ထိုမုဆိုးကိုပင် ခေါ်စေ၍ အချင်းမုဆိုး သွားချေ၊ ဖမ်းယူရာ အရပ်၌သာလျှင် လွှတ်ချေလော့ဟု ဆို၍ လွှတ်စေ၏။
ဘုရားလောင်းသည်လည်း ဆရာ ဤသို့ ကိန္နရာသည် နှုတ်ကိုစောင့်၍ ဆိုခွင့်ရောက်သောအခါ ကောင်းစွာဆိုအပ်သော စကားကြောင့်လျှင် သေဘေးမှ လွတ်၏။ ဆရာသည်ကား မကောင်းသဖြင့် ဆိုသောကြောင့် ကြီးစွာသော ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်ရ၏ဟု ဤပုံသက်သေကို ဖော်ပြပြီး၍ ဆရာ မကြောက်လင့်၊ ကျွန်ုပ်သည် ဆရာ့အသက်ကို ပေးအံ့ဟု ဆို၍ သက်သာရာ ရစေ၏။ စင်စစ်သော်ကား ဆရာတို့သည် နှုတ်စောင့်ပါကုန်ဟု ဆို၍ နက္ခတ်ယှဉ်ခြင်းကို မရသေးဟု ဆို၍ ထိုနေ့ကို လွန်စေပြီး၍ သန်းခေါင်ယံ အတွင်း၌ ဆိတ်သေတခုကို ယူစေ၍ ဆရာ အမှတ်မရှိသော အရပ်သို့သွား၍ အသက်မွေးလေလော့ဟု ဆိုပြီးလျှင် တစုံတယောက်သောသူကို မသိစေမူ၍ လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် ဆိတ်သားဖြင့် ဗလိနတ်စာကိုပြု၍ မြို့တော်တံခါးကို တည်စေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ကောကာလိကသည် မိမိစကားဖြင့် မိမိကိုယ်ကို သတ်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း သတ်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ ကောကာလိကသည် ထိုအခါ မျက်စိကြောင်တက် အစွယ်ခေါခေါထွက်သော ပိင်္ဂလမည်သော ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည် ထိုအခါ တက္ကာရိယလုလင် ပုဏ္ဏားပညာရှိ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
နှုတ်မစောင့်ငြား၊ ရန်ထောင်လွှား၊ ပျက်ပြားထိုသူပင်
ရှစ်ခုမြောက်သော တက္ကာရိယဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တေရသကနိပါတ်
၉။ ရုရုမိဂဇာတ်
သူ့ကျေးဇူးကို မသိတတ်ခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် တဿ ဂါမဝရံ ဒမ္မိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤရုရုမိဂဇာတ်ကို ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ ရဟန်းတို့သည် ငါ့သျှင်ဒေဝဒတ် ဘုရားသခင်သည် များစွာသော ကျေးဇူးသည် ရှိ၏။ သင်သည်လျှက်လည်း ဘုရားသခင်ကိုမှီ၍ ရဟန်းအဖြစ်ကိုရ၏။ ပိဋကတ်သုံးပုံတို့ကို သင်၏။ လာဘ်ပူဇော် သက္ကာရသို့ ရောက်၏ဟု ဆိုကုန်လတ်သော် ငါ့သျှင်တို့ ဘုရားသည် ငါ့ကို မြက်ဖျားမျှလောက်လည်း ကျေးဇူးမပြု၊ ငါသည် အလိုလိုသာလျှင် ရဟန်းပြု၏။ ငါ့အလိုလိုသာ ပိဋကတ်သုံးပုံတို့ကို သင်၏။ အလိုလို လာဘ်ပူဇော်သက္ကာရသို့ ရောက်၏ဟု ဆို၏။ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ ဒေဝဒတ်သည် သူ့ကျေးဇူးကို မသိ၊ ရှေးပြုဘူးသည်ကို မသိဟု ထိုဒေဝဒတ်၏ ကျေးဇူးမဲ့ ကဲ့ရဲ့သော စကားကို ပြောဆိုကြကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည် ရှိသော် ရဟန်းတို့ ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာလျှင် သူ့ကျေးဇူးကို မသိတတ်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း သူ့ကျေးဇူးကို မသိတတ်သည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ရှေး၌လည်း ဤဒေဝဒတ်ကို ငါဘုရားလောင်းသည် အသက်ကို ပေးသော်လည်း ဤဒေဝဒတ်သည် ငါ့အား အနည်းငယ်မျှသော ကျေးဇူးကိုလည်း မသိဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ကုဋေရှစ်ဆယ်ကြွယ်သော သူဌေးတယောက်သည် သားကိုရ၍ ထိုသားအား မဟာဓနကဟူသော အမည်ကို မှည့်၏။ အတတ်သင်စေသည်ရှိသော် ငါ့သားသည် ပင်ပန်းလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ တစုံတခုသော အတတ်ကို မသင်စေ၊ ထိုသူဌေးသားသည် ကခြင်း သီချင်း တီးမှုတ်ခြင်း အစရှိသည်တို့မှ၎င်း၊ ခဲခြင်း, စားခြင်းတို့မှ၎င်း တပါးသော တစုံတခုသော အမှုကို မသိ၊ ထိုသူဌေးသားသည် အရွယ်ရောက်လတ်သော် ထိုသားကို သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော မယားနှင့် ထိမ်းမြားပြီးလျှင် မိဘတို့သည် သေကုန်၏။
ထိုသူဌေးသားသည် မိဘတို့သေလွန်သဖြင့် မိန်းမကြူးသောသူ သေသောက်ကြူးသောသူ ကြွေအန်ကြူးသောသူ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ခြံရံလျက် အထူးထူးသော ပျက်စီးကြောင်းတို့ဖြင့် အလုံးစုံသော ဥစ္စာတို့ကို ဖျက်ဆီး၍ ကြွေးမြီကိုယူလျက် ကြွေးမြီကိုလည်းမပေးနိုင်၍ မြီရှင်တို့သည် တောင်းကုန်သည်ရှိသော် ကြံ၍ ငါ့အား အသက်ရှင်သဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ တခုတည်းသော ကိုယ်အဖြစ်၌ တဖြစ်ကဲ့သို့ ဖြစ်ပြန်၏။ သေခြင်းသည်လျှင် မြတ်၏ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသူဌေးသားသည် မြီရှင်တို့ကို ဆို၏။ သင်တို့ မြီစာရင်းကို ယူ၍လာကြကုန်၊ ငါ့အား ဂင်္ဂါနား၌ မြုပ်ထားအပ်သော မိဘအမွေဖြစ်သော ဥစ္စာသည်ရှိ၏။ ထိုဥစ္စာကို သင်တို့အား ပေးအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုမြီရှင်တို့သည် သူဌေးသားနှင့်တကွ လိုက်ကြကုန်၏။ ထိုသူဌေးသားသည် ဤအရပ်၌ ဥစ္စာကိုမြှုပ်ထား၏ဟု ကြားသကဲ့သို့ဖြစ်၍ ဂင်္ဂါ၌ဆင်း၍ ငါသေအံ့ဟု ပြေး၍ ဂင်္ဂါ၌ ဆင်း၏။
ထိုသူဌေးသားသည် ပြင်းစွာသော ရေအယဉ်ဖြင့် မျှောသည်ရှိသော် သနားဘွယ်သော မြည်တမ်းခြင်းဖြင့် မြည်တမ်း၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ဆတ်မျိုး၌ ဖြစ်၍ အခြံအရံကို စွန့်ပြီးလျှင် တပါးတည်း ဂင်္ဂါမြစ်ကွေ့၌
မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော အင်ကြင်းပင်နှင့်ရောသော ပွင့်သော သရက်တော၌ ဥပုသ်ဆောက်တည်လျက် နေ၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ ကိုယ်သည် ကောင်းစွာအပြေအပြစ် ပြုအပ်သော ရွှေပျဉ်ချပ်နှင့် တူ၏။ လက်ခြေတို့သည် ချိပ်ရည်ဖြင့် အပြေအပြစ်ပြုသကဲ့သို့ ဖြစ်ကုန်၏။ အမြီးသည် စာမရီသားမြီးနှင့် တူ၏။ ဦးချိုတို့သည် ငွေပန်းဆိုင်းနှင့် တူကုန်၏။ မျက်စိတို့သည် ကောင်းစွာပွတ်အပ်သော ပတ္တမြားလုံး ရွဲလုံးနှင့် တူကုန်၏။ ခံတွင်းနှုတ်သီးသည် စနစ်၍ထားအပ်သော ကမ္ဗလာနီ အိမ့်ကျင့်နှင့် တူ၏။ ဘုရားလောင်း၏ အဆင်းတော်သည် ဤသို့သဘောရှိသည် ဖြစ်၏။
ထိုဘုရားလောင်းသည် ညသန်းခေါင်ယံအခါ ထိုသူဌေးသား၏ သနားဘွယ် ငိုသောအသံကို ကြားလျှင် လူသံသည် ကြား၏။ ငါသည် ထင်ရှားရှိစဉ် မသေစေသတည်းဟု ကြံ၍ နေရာဂူမှထပြီးလျှင် မြစ်နားသို့သွား၍ အို ယောက်ျား မကြောက်လင့်၊ သင့်အား အသက်ကိုပေးအံ့ဟု သက်သာရာ ရစေ၍ ရေအလျဉ်ကို ဖြတ်သကဲ့သို့ သွားပြီးလျှင် ထိုသူဌေးသားကို ကျောက်ကုန်း၌ တင်၍ ကမ်းနားသို့ ရောက်စေပြီးလျှင် မိမိနေရာသို့ ဆောင်ခဲ့၍ နှစ်သိမ့်စေလျက် သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကိုပေး၍ နှစ်ရက်သုံးရက်လွန်လျှင် အိုယောက်ျား ငါသည် ဤမှထုတ်၍ ဗာရာဏသီပြည်ခရီး၌ ထားအံ့၊ ဤသို့ ထားသည်ရှိသော် သင်သည် ချမ်းသာစွာ ရောက်လတ္တံ့၊ စင်စစ်သော်ကား သင်သည် ဤမည်သောအရပ်၌ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော ဆတ်သည် နေ၏ဟု ဥစ္စာဟူသော အကြောင်းကြောင့် မင်းအား၎င်း မင်း၏အမတ်ကြီးအား၎င်း မကြားလေလင့်ဟု ဆို၏။ ထိုသူဌေးသားသည် အရှင်ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုသူဌေးသား၏ ဝန်ခံခြင်းကို ယူပြီးလျှင် သူဌေးသားကို မိမိကျောက်ကုန်း၌ တင်၍ ဗာရာဏသီပြည်ခရီး၌ ချ၍ ပြန်ခဲ့၏။
ထိုသူဌေးသားသည် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ဝင်သည်ရှိသော် ထိုနေ့၌ပင်လျှင် ဗာရာဏသီမင်း၏ ခေမာမည်သော မိဖုယားကြီးသည် မိုးသောက်ထအခါ အိပ်မက်၌ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဆတ်မင်းသည် မိမိအား တရား ဟောသည်ကို မြင်မက်၍ ကြံ၏။ ဤသို့သဘောရှိသော ဆတ်မင်းသည် အကယ်၍ မရှိအံ့၊ ငါသည် အိပ်မက်မမြင်မက်ရာ၊ မချွတ်လျှင် ရှိသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုကြောင့် အရှင်မင်းကြီးအား ငါကြားအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ မိဖုယားကြီးသည် မင်းသို့ကပ်၍ မြတ်သောမင်းကြီး ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဆတ်မင်းကို မြင်ခြင်းငှာ အလိုရှိ၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဆတ်မင်း၏တရားကို နာလိုပါ၏။ ဆတ်မင်းကို အကယ်၍ ရအံ့၊ အကျွန်ုပ်အသကျသည် ရှင်ရာ၏။ ဆတ်မင်းကို အကယ်၍ မရအံ့၊ အကျွန်ုပ်အသကျသည် မရှိပြီဟုတင်လျှောက်၏။
မင်းသည် မိဖုယားကြီးကို နှစ်သိမ့်စေ၍ လူ့ပြည်၌ အကယ်၍ရှိအံ့၊ ရလတ္တံ့ဟု ဆို၍ ပုဏ္ဏားတို့ကို ခေါ်စေပြီးလျှင် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော သားတို့မည်သည် ရှိကုန်မည်လောဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်မင်းကြီး - ရှိပါကုန်၏ဟု တင်လျောက်သဖြင့် ကြားရလျှင် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်၌ အသပြာတထောင်ကို ရွှေပန်းတောင်း၌ ထည့်၍ တင်ပြီးလျှင် အကြင်သူသည် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဆတ်မင်းကို ကြားအံ့၊ ထိုသူအား ရွှေပန်းတောင်းနှင့်တကွသော အသပြာထောင်ထုပ်ကို၎င်း, ထိုဆင်ကို၎င်း, ထိုအသပြာတထောင်ထက် အလွန်ကို၎င်း ပေးလိုသည်ဖြစ်၍ ရွှေပေ၌ ဂါထာကို ရေးစေပြီးလျှင် အမတ်တယောက်ကိုခေါ်၍ အချင်းအမတ် - လာလှည့်၊ ငါ၏အမိန့်ဖြင့် ဤဂါထာကိုကိုင်၍ ပြည်၌ နေကုန်သောသူတို့အား ကြားချေလော့ဟု ဆို၍ ဤ ရုရုမိဂဇာတ်၌-
ယော မေ တံ မိဂ မက္ခာသိ၊ မိဂါနံ မိဂမုတ္တမံ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၇။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ မိဂါနံ၊ သားတကာတို့ထက်။ မိဂမုတ္တမံ၊ သားမြတ်ဖြစ်သော။ တံ မိဂံ၊ ထိုဆတ်မင်းကို။ အက္ခာသိ၊ ကြားအံ့။ တဿ၊ ထိုသူအား။ ဂါမဝရံ၊ ရွာဆုကို၎င်း။ အလင်္ကတာ၊ တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်သော။ နာရိယော စ၊ မိန်းမတို့ကို၎င်း။ ဒမ္မိ၊ ငါပေးအံ့။
အမတ်သည် ရွှေပေကိုယူ၍ မြို့အလုံး၌ ဘတ်ရွတ်စေ၏။ ထိုအခါ သူဌေးသားသည် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ဝင်စဉ်ပင်လျှင် ထိုစကားကိုကြား၍ အမတ်ထံသို့ သွားပြီးလျှင် ဤသို့ သဘောရှိသော ဆတ်မင်းကို ကြားလျှောက်ပါအံ့။ အကျွန်ုပ်ကို အရှင်မင်းကြီးအား ပြပါလော့ဟု ဆို၏။ အမတ်သည် ဆင်ထက်မှဆင်း၍ ထိုသူဌေးသားကို မင်းအထံကို ဆောင်ခဲ့၍ အရှင်မင်းကြီး ဤသူသည် ဆတ်မင်းကို ကြားပါအံ့သတတ်ဟု တင်လျှောက်၏။ မင်းသည် အို ယောက်ျား မှန်၏လောဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး မှန်ပါ၏။ ထို့ကြောင့် အရှင်မင်းကြီးသည် အကျွန်ုပ်အား ထိုဥစ္စာစည်းစိမ်ကို ပေးတော်မူလော့ဟု ဆို၍ တောင်းလိုရကား-
အဟံ တေ မိဂ မက္ခိဿံ၊ မိဂါနံ မိဂမုတ္တမံ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ မိဂါနံ၊ သားတကာတို့ထက်။ မိဂမုတ္တမံ၊ သားမြတ်ဖြစ်သော။ မိဂံ၊ ဆတ်မင်းကို။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ အက္ခိဿံ၊ ကြားလျှောက်ပါအံ့။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဂါမဝရံ၊ ရွာဆုကို၎င်း။ အလင်္ကတာ၊ တန်ဆာ ဆင်အပ်ကုန်သော။ နာရိယော စ၊ မိန်းမတို့ကို၎င်း။ ဒေဟိ၊ ပေးတော်မူလော့။
ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် ထိုအဆွေ ခင်ပွန်းဖျက်အား နှစ်သက်၍ အို ယောက်ျား ထိုဆတ်မင်းသည် အဘယ်အရပ်၌ နေသနည်းဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်မင်းကြီး ဤမည်သောအရပ်၌ နေပါ၏ဟု တင်လျှောက်သည်ရှိသော် ထိုသူကိုပင် ခရီးညွှန်ပြု၍ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ထိုအရပ်သို့ သွား၏။ ထိုအခါ မင်းကို အဆွေခင်ပွန်း ပြစ်မှားတတ်သော သူဌေးသားသည် အရှင်မင်းကြီး စစ်သည်ကို စည်းဝေးစေလော့၊ စစ်သည်သည် စည်းဝေးပြီးသော် လာတော်မူလှည့်ဟု ဆို၍ အရှင်မင်းကြီး ထိုရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဆတ်မင်းသည် ထိုတော၌ နေ၏ဟု လက်ကိုဆန့်၍ ကြားလိုရကား-
ဣန္ဒဂေါပကသဉ္ဆန္နာ ဧတ္ထေသော တိဋ္ဌတေ မိဂေါ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဧတသ္မိံ ဝနသဏ္ဍသ္မိံ၊ ထိုတောအုပ်၌။ အမ္မသာလာ စ၊ သရက်ပင်, အင်ကြင်းပင်တို့သည်လည်း။ ပုပ္ဖိတာ၊ ပွင့်ကုန်၏။ ဘူမိ၊ မြေသည်။ ဣန္ဒဂေါပကသဉ္ဆန္နာ၊ ပိုးပရန်အဆင်းနှင့် တူကုန်သော နီစွာသော မြက်မျိုးတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤ တော၌။ ဧသော မိဂေါ၊ ထိုဆတ်မင်းသည်။ တိဋ္ဌတေ၊ တည်နေ၏။
မင်းသည် ထိုသူယုတ်၏ စကားကိုကြား၍ အမတ်တို့ကို စေ၏။ ထိုဆတ်မင်းအား ပြေးခြင်းကို မပေးမူ၍ လျင်စွာ လက်နက်စွဲကုန်သော ယောက်ျားတို့နှင့်တကွ တောအုပ်ကို ရံကုန်လော့ဟု စေ၏။ ထိုအမတ်တို့သည် မင်းဆိုတိုင်းပြု၍ တောကို ပဲ့တင်ထပ်စေကုန်၏။ မင်းသည် နှစ်ယောက် သုံးယောက်သော လူနှင့်တကွ တခုသောအရပ်၌ ရပ်၏။ ထို ယောကျ်ားယုတ်သည်လည်း မနီးမဝေးသောအရပ်၌ ရပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုအသံကိုကြား၍ ကြံ၏။ ဗိုလ်ပါအပေါင်းတို့ အသံသည် များ၏။ ထိုသူယုတ်မှ ဘေးသည် ဖြစ်ရာ၏ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ဘုရားလောင်းသည် ထသဖြင့် အလုံးစုံသော ပရိသတ်ကိုကြည့်၍ မင်းနေရာ အရပ်သည်သာလျှင် ငါ့အား ချမ်းသာသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ဤမင်းရှိရာ အရပ်သို့သာလျှင် ငါ သွားခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံ၍ မင်းရှိရာသို့ ရှေးရှုသွား၏။ မင်းသည် ထိုဘုရားလောင်းလာသည်ကို မြင်၍ ဆင်ပြောင်အားနှင့်တူသော အားရှိသော ဆတ်မင်းသည် လွှမ်းမိုးသကဲ့သို့ လာ၏ဟု မြားကိုဖွဲ့၍ ဤဆတ်မင်းသည် ထိတ်လန့်သဖြင့် အကယ်၍ ပြေးအံ့၊ ပစ်သဖြင့် အားနည်းသည်ကိုပြု၍ ဖမ်းအံ့ဟု လေးကိုတင်၍ ဘုရားလောင်းသို့ ရှေးရှုသည်ဖြစ်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော မြတ်စွာဘုရားသည်-
မိဂေါစ ဒိသွာ ရာဇာနံ၊ ဒုရတာ အဇ္ဈဘာသထ။
ကော နု တေ ဣဒမက္ခာသိ၊ ဧတ္ထေသော တိဋ္ဌတေ မိဂေါ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၂၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သရဇ္ဇုံ၊ ညှို့နှင့်တကွသောလေးကို။ ကတွာန၊ တင်၍။ ဥသုံ၊ မြှားကို။ သန္နယှ၊ ဖွဲ့၏။ ဥပါဂမံ၊ ကပ်လာသော။ ရာဇာနံ၊ မင်းကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ မိဂေါ၊ ဆတ်မင်းသည်။ ဒူရတော၊ အဝေးမှ။ အဇ္ဈဘာသထ၊ ဆိုလင့်၏။
၁၂၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အာဂမေဟိ၊ ငံ့တော်မူဦးလော့။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ နရိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ မာ ဝဇ္ဈ၊ မပစ်ပါလင့်။ ဧတ္ထ၊ ဤအရပ်၌။ ဧသော မိဂေါ၊ ထိုဆတ်မင်းသည်။ တိဋ္ဌတေ၊ တည်နေ၏ဟူ၍။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ဣဒံ၊ ဤအကြောင်းကို။ အက္ခာသိ နု၊ ကြားဘိသနည်း။
မင်းသည် ဘုရားလောင်း သာယာစွာ ပြောဆိုသောစကား၌ တပ်သည်ဖြစ်၍ လေးကိုချပြီးလျှင် ရိုသေစွာရပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း မင်းကြီးသို့ကပ်၍ သာယာစွာ စကားပြောဆိုခြင်းကို ပြုသဖြင့် တင့်အပ် လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ ရပ်၏။ လူများသည် အလုံးစုံသော လက်နက်ကို ချပြီးလျှင် လာလတ်၍ မင်းကို ခြံရံ၏။ ထိုခဏ၌ ဘုရားလောင်းသည် ရွှေဆည်းလည်းကို လှုပ်သကဲ့သို့ သာယာစွာသော အသံဖြင့် မင်းကို ကော နု တေ ဣဒမကြာသိ၊ ဧတ္ထေသော တိဋ္ဌတေ မိဂေါ ဟူသော စကားဖြင့် မေး၏။ ထိုသို့ ဘုရားလောင်း မေးသောခဏ၌ ထိုယုတ်မာသော သူဌေးသားသည် အတန်ငယ်ဆုတ်၍ ထိုအရပ်၌သာလျှင် နေ၏။ မင်းသည် ဤသူသည် ငါ့အား ပြ၏ဟု ဘုရားလောင်းအား ပြောလိုရကား-
သော ယံမေ ဣဒမက္ခာသိ၊ ဧတ္ထေသော တိဋ္ဌတေ မိဂေါ။
ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၂။ သမ္မ၊ အဆွေကျင့်မြတ် သားများနတ်။ ပါပစရော၊ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသော။ ဧသ-သော ပေါသော၊ ဤသူသည်။ အာရကာ၊ ဝေးသောအရပ်၌။ တိဋ္ဌတိ၊ တည်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤအရပ်၌။ ဧသော မိဂေါ၊ ဤဆတ်မင်းသည်။ တိဋ္ဌတေ၊ တည်၏ဟူ၍။ သော ယံ၊ ထိုသူယုတ်သည်လျှင်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဣဒံ၊ ဤအကြောင်းကို။ အက္ခာသိ၊ ကြားလျှောက်၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ထိုအဆွေခင်ပွန်း ပြစ်မှားတတ်သော သူယုတ်မာကို ကဲ့ရဲ့၍ မင်းနှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-
ကဋ္ဌံ နိပ္လဝိတံ သေယျော၊ နတွေဝေကစ္စိယော နရော။
ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ဧကစ္စိယာ၊ အချို့ကုန်သော။ နရာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ကဋ္ဌံ၊ ထင်းကို။ နိပ္လဝိတံ၊ ဆယ်တင်ခြင်းသည်။ သေယျော၊ မြတ်၏။ ဧကစ္စိယော၊ အချို့သော။ နရော၊ အဆွေခင်ပွန်း ပြစ်မှားတတ်သောသူကို။ နိပ္လဝိတာ၊ ဆယ်တင်ခြင်းသည်။ နတွေဝ သေယျာ၊ မမြတ်သည်သာတည်း။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ပေါရာဏပဏ္ဍိတာ၊ ရှေးပညာရှိတို့သည်။ သစ္စံ၊ အမှန်ကို။ အာဟံသု ကိရ၊ ဆိုကုန်သတတ်။
ထိုစကားကို ကြား၍ မင်းသည်-
ကိံ ပက္ခီနံ ကိံ ပန မာနုသာနံ။
ဘယံ ဟိ မံ ဝိန္ဒတိ နပ္ပရူပံ၊
သုတွာန တေ မာနုသံ ဘာသမာနံ။
ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၄။ ရုရု၊ အဆွေ ဆတ်မင်း။ တွံ၊ သင် ဆတ်မင်းသည်။ ကိံ၊ အသို့နည်း။ မိဂါနံ၊ သားတို့ကို။ ဂရဟသိ နု၊ ကဲ့ရဲသလော။ ပန၊ ထိုသို့ သားတို့ကိုမကဲ့ရဲမူ။ ပက္ခီနံ၊ ငှက်တို့ကို။ ဂရဟသိ နု၊ ကဲ့ရဲသလော။ ပန၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ။ မနုဿာနံ၊ လူတို့ကို။ ဂရဟသိ နု၊ ကဲ့ရဲ့သလော။ မာနုသံ ဘာသမာနံ၊ လူ့ဘာသာဖြင့် ဆိုသော။ တေ၊ သင် ဆတ်မင်း၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုတွာန၊ ကြားရ၍။ အနပ္ပရူပံ၊ များစွာသော။ ဣမံ ဘယံ ဟိ၊ ဤကြောက်ဘွယ်ကိုလျှင်။ ဝိန္ဒတိ၊ ငါ ရသကဲ့သို့ ထင်၏။
ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သော မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် သားငှက် အစရှိသည်တို့အား မကဲ့ရဲ့၊ စင်စစ်သော်ကား လူတို့အားသာလျှင် ကဲ့ရဲ၏ဟု ပြလိုရကား-
မဟောဒကေ သလိလေ သီဃသောတေ။
တတော နိဒါနံ ဘယမာဂတံ မမ။
ဒုက္ခော ဟဝေ ရာဇ အသဗ္ဘိ သင်္ဂမော။
ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၅။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ မဟောဒကေ သလိလေ၊ များစွာသော ရေရှိသော။ သီဃသောတေ၊ လျင်သော အလျဉ်ရှိသော။ ဝါဟနေ၊ မြစ်ရေအယဉ်၌။ ဝုယှမာနံ၊ မျောသောသူကို။ ယံ ဥဒ္ဓရိံ၊ အကြင်ဆယ်တင်မိ၏။ တတော နိဒါနံ၊ ထိုသို့ ဆယ်တင်မိသောကြောင့်။ မမ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ အာဂတံ၊ ရောက်၏။ အသဗ္ဘိ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့နှင့်။ သင်္ဂမေ၊ ပေါင်းဖော်ခြင်းသည်။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ ဒုက္ခော၊ ဆင်းရဲစွာ၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် အမျက်ထွက်သဖြင့် ဤသို့ ကျေးဇူးများစွာ ပြုပေသောသူအား ကျေးဇူးကို မသိ၊ ထိုသူယုတ်ကို ပစ်သတ်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေအံ့ဟု ဆို၍ သတ်လိုရကား-
တနုစ္ဆိဒံ ဟဒယေ ဩဿဇာမိ။
ဟနာမိ တံ မိတ္တဒုဗ္ဘိံ အကိစ္စကာရိံ၊
ယော တာဒိသံ ကမ္မကတံ န ဇာနေ။
ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၆။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ ကမ္မကတံ၊ ပြုအပ်သောကျေးဇူးကို။ န ဇာနေ၊ မသိ။ မိတ္တဒုဗ္ဘီ၊ အဆွေ ခင်ပွန်း ပြစ်မှားတတ်သော။ အကိစ္စကာရိံ၊ မပြုအပ်သည်ကို ပြုလေ့ရှိသော။ တံ၊ ထိုသူယုတ်ကို။ ဟနာမိ၊ သတ်အံ့။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ စတုပ္ပတ္တံ၊ မြားလွှလေးခုရှိသော။ ဝိဟင်္ဂမံ၊ ကောင်းကင်သို့ သွားတတ်သော။ တနုစ္ဆိဒံ၊ ကိုယ်ကိုဖောက်ထွင်းနိုင်သော။ ဣမံ၊ ဤမြှားကို။ ဟဒယေ၊ ရင်၌။ ဩဿဇာမိ၊ လွှတ်အံ့။
ထိုနောက်မှ ဘုရားလောင်းသည် ဤသူယုတ်သည် ငါ့ကိုမှီ၍ မပျက်စီးစေသတည်းဟု ကြံ၍ မင်းအား တရားစကားဖြင့် တောင်းပန်လိုရကား-
သန္တော ဝဓံ နပ္ပသံသန္တိ ဇာတု။
ကာမံ ဃရံ ဂစ္ဆတု ပါပဓမ္မော၊
ယဉ္စဿ ဘဋ္ဌံ တဒေတဿ ဒေဟိ။
အဟဉ္စ တေ ကာမကရော ဘဝါမိ။
ဟူသော တဆယ့်တခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၇။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ ဓီရဿ၊ ပညာရှိအား၎င်း။ ဗာလဿ၊ သူမိုက်အား၎င်း။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ သန္တော၊ သူတော်ကောင်းတို့သည်။ ဝဓံ၊ သတ်ခြင်းကို။ ဇာတု၊ အကယ်မလွဲသဖြင့်။ နပ္ပသံသန္တိ၊ မချီးမွမ်းကုန်။ ပါပဓမ္မော၊ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသောသူသည်။ ကာမံ၊ အလိုအားလျော်စွာ။ ဃရံ၊ မိမိအိမ်သို့။ ဂစ္ဆတု၊ သွားပါစေ။ ယဉ္စ၊ အကြင်ဥစ္စာစည်းစိမ်ကိုလည်း။ အဿ၊ ထိုသူယုတ်အား။ ဒဿာမီတိ၊ ငါပေးအံ့ဟူ၍။ တယာ၊ သင်မင်းကြီးသည်။ ဘဋ္ဌံ၊ ဆိုအပ်၏။ တံ၊ ထိုဆိုအပ်ပြီးသော စည်းစိမ်ကို။ ဧတဿ၊ ထိုသူယုတ်အား။ ဒေဟိ၊ ပေးတော်မူပါလော့။ အဟဉ္စ၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်း။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ကာမကရော၊ အလိုတော်သို့လိုက်သည်။ ဘဝါမိ၊ ဖြစ်ပါအံ့။
ထိုစကားကို ကြားရလျှင် မင်းသည် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းအား ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုလိုရကား-
ယော ဒုဗ္ဘတော မာနုသဿ န ဒုဗ္ဘိ။
ကာမံ ဃရံ ဂစ္ဆတု ပါပဓမ္မော၊
ယဉ္စဿ ဘဋ္ဌံ တဒေတဿ ဒမ္မိ။
အဟဉ္စ တေ ဂါမဝရံ ဒဒါမိ။
ဟူသော တဆယ့်နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၈။ ရုရု၊ အဆွေဆတ်မင်း။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ သော၊ ထိုသင်ဆတ်မင်းသည်။ သတံ၊ သူတော်ကောင်း အပေါင်းတို့တွင်။ အညတရော၊ တယောက်ပေတည်း။ မာနုသဿ၊ သူယုတ်မာအား။ န ဒုဗ္ဘိ၊ အတုံ့ပြန်၍ မပြစ်မှားပေ။ ဒုဗ္ဘိတော၊ သင့်ကို ပြစ်မှားသော။ ယော ပါပဓမ္မော၊ အကြင် မကောင်းသော အကျင့်ရှိသောသူသည်။ ကာမံ၊ အလိုအားလျော်စွာ။ ဃရံ၊ အိမ်သို့။ ဂစ္ဆတု၊ သွားပါစေလော့။ ယဉ္စ၊ အကြင်စည်းစိမ်ကိုလည်း။ အဿ၊ ထိုသူယုတ်အား။ ဒဿာမီတိ၊ ငါ ပေးအံ့ဟူ၍။ ဘဋ္ဌံ၊ ဆိုမိ၏။ တံ၊ ထိုစည်းစိမ်ကို။ ဧတဿ၊ ထိုသူယုတ်မာအား။ ဒမ္မိ၊ ငါပေးအံ့။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လျှင်။ တေ၊ သင်ဆတ်မင်းအား။ ဂါမဝရံ၊ ရွာဆုကို။ ဒဒါမိ၊ ပေးအံ့။
ထိုအခါ မင်းကို ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သောမင်းကြီး လူတို့မင်းသည်ကား တပါးကို နှုတ်ဖြင့်ဆိုကုန်၏။ တပါးကို ကိုယ်ဖြင့် ပြုကုန်၏ ဟု ဆို၍ မင်းကို စုံစမ်းလိုရကား-
မနုဿဝဿိတံ ရာဇ၊ ဒုဗ္ဗိဇာနတရံ တတော။
ယော ပုဗ္ဗေ သုမနော ဟုတွာ၊ ပစ္ဆာ သမ္ပဇ္ဇတ ဒိသော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၂၉။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သိင်္ဂါလာနဉ္စ၊ မြေခွေးတို့၏၎င်း။ သကုဏာနဉ္စ၊ ငှက်တို့၏၎င်း။ ဝဿိတံ၊ မြည်သံကို။ သုဝိဇာနံ၊ သိလွယ်၏။ တတော၊ ထိုမြေခွေးငှက်တို့ အသံထက်။ မနုဿဝဿိတံ၊ လူတို့၏စကားသည်။ ဒုဗ္ဗိဇာနတရံ၊ အလွန် သိနိုင်ခဲ၏။
၁၃၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယော ပေါသော၊ အကြင်သူသည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ သုမနော၊ ကောင်းသောစိတ်ရှိသည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ အယံ၊ ဤသူသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဉာတိ၊ ဆွေမျိုးတည်း။ ဣတိဝါ၊ ဤသို့၎င်း။ မိတ္တော၊ ချစ်သောသူတည်း။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့၎င်း။ သခါ၊ အဆွေခင်ပွန်းတည်း။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့၎င်း။ အပိ၊ စင်စစ်။ စေ မညတိ၊ အကယ်၍ အောက်မေ့အံ့။ သော ပေါသော၊ ထိုသူသည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ဒိသော၊ ရန်သူသည်။ သမ္ပဇ္ဇတေ၊ ဖြစ်တတ်၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် အဆွေ ဆတ်မင်း သင့်အား ဤသို့ မအောက်မေ့လင့်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ငါသည် မင်းအဖြစ်ကိုသော်လည်း စွန့်ရာ၏။ သင့်အား ပေးသောဆုကို မစွန့်ရာ၊ ငါအား ယုံကြည့်လော့ဟု ဆို၍ ဆုကို ပေးတော်မူ၏။ ဘုရားလောင်းသည် မင်းအထံ၌ ဆုကို ယူသည်ရှိသော် မိမိကိုယ်ကိုအစပြု၍ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား ဘေးမဲ့ကိုပေးခြင်းဟူသော ဆုကိုယူ၏။ မင်းသည်လည်း ဆုကိုပေးပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းကို နေပြည်တော်သို့ဆောင်၍ မြို့ကို၎င်း, ဘုရားလောင်းကို၎င်း, တန်ဆာ ဆင်စေ၍ - မိဖုယားကြီးအား တရားဟောစေ၏။ ဘုရားလောင်း ဆတ်မင်းသည် မိဖုယားကြီးကို အစပြု၍ မင်းအား၎င်း, မင်းပရိသတ်တို့အား၎င်း သာယာစွာသော လူ့ဘာသာဖြင့် တရားဟော၍ မင်းအား မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးတို့ဖြင့် ဆုံးမ၍ လူအပေါင်းကိုလည်း ဆုံးမပြီးလျှင် တောသို့ဝင်၍ သားအပေါင်းခြံရံလျက် နေ၏။
မင်းသည် အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား ဘေးမဲ့ကို ပေးတော်မူ၏ဟု မြို့၌ စည်လည်စေပြီးလျှင် ထိုနေ့မှစ၍ သားငှက်အစရှိသော သတ္တဝါတို့အား တစုံတယောက်သော သူသည် လက်ကိုဆန့်ခြင်းငှါ မဝံ့၊ သားငှက်အပေါင်းသည် လူတို့၏ ကောက်တို့ကို စားသည်ရှိသော် တစုံတယောက်သောသူသည် တားမြစ်ခြင်းငှာ မဝံ့၊ လူများသည် မင်းယင်ပြင်သို့သွား၍ ကြွေးကြော်ကုန်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာ ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
မိဂါ သဿာနိ ခါဒန္တိ၊ တံ ဒေဝေါ ပဋိသေဓတု။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
ထိုပြည်သူတို့၏ ကြွေးကြော်သံကို ကြား၍ မင်းသည်-
န တွေဝါဟံ ရုရုံ ဒုဗ္ဘေ၊ ဒတွာ အဘယဒက္ခိဏံ။
နတွေဝ မိဂရာဇဿ၊ ဝရံ ဒတွာ မုသာ ဘဏေ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃၂။ ကာမံ၊ စင်စစ်။ ဇနပဒေါ၊ ဇနပုဒ်သည်။ မာ အသိ၊ မရှိသည်မူလည်း ဖြစ်စေ။ ရဋ္ဌဉ္စာပိ၊ ငါ၏ တိုင်းပြည်သည်လည်း။ ဝိနဿတု၊ ပျက်စီးသည်မူလည်း ဖြစ်စေ။ မိဂရာဇဿ၊ ဆတ်မင်းအား။ အဘယဒက္ခိဏံ၊ ဘေးမဲ့အလှူကို။ ဒတွာ၊ ပေးပြီးလျက်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ရုရုံ၊ အဆွေ ဆတ်မင်းကို။ န တွေဝ ဒုဗ္ဘေ၊ မပြစ်မှားပြီ။
၁၃၃။ မေ၊ ငါ့အား။ ဇနပဒေါ၊ ဇနပုဒ်သည်။ မာ အသိ၊ မရှိသည်မူလည်းဖြစ်စေ။ ရဋ္ဌဉ္စာပိ၊ တိုင်းပြည်သည်လည်း။ ဝိနဿတု၊ ပျက်စီးသည်မူလည်းဖြစ်စေ။ အဟံ၊ ငါသည်။ မိဂရာဇဿ၊ အဆွေဆတ်မင်းအား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒတွာ၊ ပေးပြီး၍။ မုသာ၊ ချွတ်လွဲသောစကားကို။ နတွေဝ ဘဏေ၊ မဆိုပြီ။
လူများသည် မင်းကြီးဆိုသောစကားကို ကြား၍ တစုံတခုသောစကားကို ဆိုခြင်းငှါ မဝံ့သည်ဖြစ်၍ သွားကြကုန်၏။ ထိုစကားသည် ပြန့်နှံသည်ဖြစ်၍ ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် သားအပေါင်းကို စည်းဝေးစေပြီးလျှင်
ဤနေ့မှစ၍ လူတို့၏ ကောက်တို့ကို မစားကြကုန်လင့်ဟု ဆုံးမ၍ မိမိတို့၏လယ်တို့၌ သစ်ရွက်သစ်ခက် အမှတ်ကို ဆွဲကြကုန်ဟု လူတို့အား ကြွေးကြော်စေ၏။ ထိုလူတို့သည်လည်း ဘုရားလောင်းဆတ်မင်း ဆိုတိုင်း ဆွဲကြကုန်၏။ ထိုသစ်ရွက် သစ်ခက် အမှတ်ဖြင့် ယနေ့ထက်တိုင် သားတို့သည် ကောက်ကို မစားကုန်။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤ ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ဒေဝဒတ်သည် သူ့ကျေးဇူးကို မသိသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်သည် သူ့ကျေးဇူးကို မသိသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ သူဌေးသား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မင်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဆတ်မင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကျေးဇူးကန်းငြား၊ ထိုသူအား၊ စီးပွားပျက်မည်မှတ်
ကိုးခုမြောက်သော ရုရုမိဂဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တေရသကနိပါတ်
၁၀။ သရဘမိဂဇာတ်
ရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်၏ ပညာကြီးခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အာသိသေထေဝ ပုရိသော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသရဘမိဂဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် အကျဉ်းအားဖြင့် မေးအပ်သော ပြဿနာကို အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်သည် အကျယ်အားဖြင့် ဖြေဆိုခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
အဘယ်ကာလ၌ မြတ်စွာဘုရားသည် အရှင်သာရိပုတ္တရာကို အကျဉ်းအားဖြင့် ပြဿနာကို မေးတော်မူသနည်းဟူမူကား တာဝတိံသာနတ်ပြည်မှ သက်ဆင်းတော်မူသောအခါ မေးတော်မူ၏။ ထိုသို့ မေးတော်မူရာ၌ ဤဆိုလတ္တံ့သည်ကား အကျဉ်းအားဖြင့် အစဉ်ဖြစ်သော စကားတည်း။
ရာဇဂြိုဟ်သူဌေး၏ ဥစ္စာဖြစ်သော စန္ဒကူးသပိတ်ကို အရှင်ပိဏ္ဍောလဘာရဒွါဇ မထေရ်သည် တန်ခိုးဖြင့် ယူသည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့အား တန်ခိုးပြာဋိဟာပြခြင်းကို ပယ်တော်မူ၏။ တိတ္ထိတို့သည် ရဟန်းဂေါတမသည် တန်ခိုးပြာဋိဟာပြခြင်းကို ပယ်အပ်ပြီ။ ယခုအခါ မိမိသည်လည်း မပြုလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ နှလုံးမသာ မျက်နှာအောက်ချ၍ ရှိကုန်သော မိမိတပည့်တို့သည် အရှင်ဘုရားတို့ အဘယ်ကြောင့် တန်ခိုးနှင့် စန္ဒကူးနံ့သာ သပိတ်ကိုမယူကြကုန်သနည်းဟု ဆိုအပ်ကုန်သည် ရှိသော် ဒါယကာတို့ ငါတို့အား တန်ခိုးပြခြင်းအမှုသည် မခက်၊ ထိုသို့ မခက်သော်လည်း သစ်သားသပိတ်အလို့ငှာ မိမိ၏ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော ကျေးဇူးကို အဘယ်သူသည် လူတို့အား ပြအံ့နည်းဟု ကြံ၍ မယူကုန်၊ သာကီဝင်မင်းသားဖြစ်ကုန်သော ရဟန်းတို့သည်ကား လျှပ်ပေါ်လော်လီသောကြောင့် တန်ခိုးပြ၍ ယူကုန်၏။ ငါတို့အား တန်ခိုးပြခြင်းသည် ဝန်လေးကုန်၏ဟု မကြံကြကုန်လင့်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ငါတို့သည် ရဟန်းဂေါတမ တပည့်တို့ကို ထားလိုက်ကုန်ဦး၊ အလိုရှိကုန်လတ်သော် ရဟန်းဂေါတမနှင့်တကွ တန်ခိုးပြကုန်အံ့၊ အကယ်၍ ရဟန်းဂေါတမသည် တခုသော တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ပြအံ့၊ ငါတို့သည် နှစ်ဆတက်သောတန်ခိုးကို ပြကုန်အံ့ဟု ဆိုကြကုန်၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ ရဟန်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရားအား ကြားလျှောက်ကုန်၏။ အရှင်ဘုရား တိတ္ထိတို့သည် တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ပြကုန်အံ့သတတ်ဟု ကြားလျှောက်ကန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ အကယ်၍ တိတ္ထိတို့သည် တန်ခိုးပြခြင်းကို ပြုကုန်အံ့၊ ငါဘုရားသည်လည်း ပြအံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုသို့ မိန့်တော်မူသော စကားကို ကြား၍ ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးသည် လာလတ်၍ မြတ်စွာဘုရားကို မေးလျှောက်၏။ အရှင်ဘုရား တန်ခိုးပြာဋိဟာ ပြခြင်းကို ပြုတော်မူလတ္တံ့လောဟု မေးလျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ပြအံ့ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား သိက္ခာပုဒ်ကို ပညတ်တော်မူပြီးသည် မဟုတ်ပါလောဟု မေးလျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ထိုသိက္ခာပုဒ်ကို ငါဘုရားသည် တပည့်တို့အားသာ ပညတ်တော်မူ၏။ ဘုရားတို့ကား သိက္ခာပုဒ်မည်သည်မရှိ၊ မြတ်သောမင်းကြီး ဥပမာမည်သည်ကား။ သင်မင်းကြီး၏ ဥယျာဉ်တော်၌ ပန်း သစ်သီးကို တပါးကုန်သော သူတို့အား တားမြစ်အပ်၏။ ရှင်မင်းကြီးအား မတားမြစ်အပ်၊ ဤသို့ ဥပမာ ဥပမေယျနှင့် ပြည့်စုံခြင်းကို မှတ်အပ်၏ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား အဘယ်အရပ်၌ တန်ခိုးပြခြင်းကို ပြုတော်မူကုန်အံ့နည်းဟု မေးလျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး သာဝတ္ထိမြို့၏ အနီး ကဏ္ဍမည်သော သရက်ပင်ရင်း၌ ပြအံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အကျွန်ုပ်တို့သည် ထို တန်ခိုးပြတော်မူရာ၌ အသို့ပြုရအံ့နည်းဟု လျှောက်သည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး တစုံတခုသော ပြုဘွယ်သည် မရှိဟု မိန့်တော်မူ၏။
နက်ဖြန်နေ့၌ မြတ်စွာဘုရားသည် ဆွမ်း ဘုဉ်းပေးခြင်းကိစ္စ ပြီးလတ်သော် ဒေသစာရီ ကြွတော်မူ၏။ လူတို့သည် အရှင်ဘုရားတို့ မြတ်စွာဘုရားသခင်သည် အဘယ်အရပ်သို့ ကြွတော်မူသနည်းဟု မေး၏။ သာဝတ္ထိမြို့အနီး ကဏ္ဍမည်သော သရက်ပင်ရင်း၌ တိတ္ထိတို့ကို နှိပ်နင်းတတ်သော ရေမီးအစုံအစုံဖြစ်သော တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ပြခြင်းငှာ ကြွတော်မူ၏ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုရဟန်းတို့ စကားကို ကြား၍ လူများသည်အံ့ဘွယ်သရဲ ဤသို့သဘောရှိသော တန်ခိုးပြာဋိဟာသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုတန်ခိုးပြာဋိဟာကို ဖူးမြင်အံ့ဟု အိမ်တံခါးကိုပိ၍ မြတ်စွာဘုရားနှင့် တကွလျှင် သွားကုန်၏။ သာသနာတော်မှ အပဖြစ်ကုန်သော တိတ္ထိတို့သည် ငါတို့သည်လည်း ရဟန်းဂေါတမပြရာ၌ တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ပြကုန်အံ့ဟု မိမိတို့ အလုပ် အကျွေးတို့နှင့် တကွ မြတ်စွာဘုရား ကြွရာသို့သာလျှင် လိုက်ကုန်၏။
သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အစဉ်သဖြင့်လျှင် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ကြွတော်မူ၍ ကောသလမင်းကြီးသည် အရှင်ဘုရား တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ပြတော်မူအံ့သတတ်လောဟု မေးလျှောက်သည် ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး ပြအံ့ဟု မိန့်တော်မူ၍ အရှင်ဘုရား အဘယ်အခါ၌ ပြတော်မူလတ္တံ့နည်းဟု မေးလျှောက်သည်ရှိသော် ဤနေ့မှစ၍ ခုနစ်ရက်မြောက်ဖြစ်သော ဝါဆိုလပြည့်နေ့၌ ပြအံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် မဏ္ဍပ်ကိုပြုအံ့ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး မသင့်၊ ငါ တန်ခိုးပြရာ အရပ်၌ သိကြားနတ်မင်းသည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ရတနာမဏ္ဍပ်ကို ပြုလတ္တံ့ဟု မိန့်တော်မူလတ်သော် အရှင်ဘုရား ဤအကြောင်းကို တမြို့လုံး၌ ကြွေးကြော်စေအံ့ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး ကြွေးကြော်စေလော့ဟု မိန့်တော်မူ၍ ကောသလမင်းသည် တရားနာ ကြွေးကြော်တတ်သောသူကို တန်ဆာဆင်သော ဆင်ကျောက်ကုန်း၌တင်၍ ဘုရားသခင်သည် သာဝတ္ထိမြို့ တံခါးအနီး ကဏ္ဍမည်သော သရက်ပင်ရင်း၌ တိတ္ထိတို့ကို နှိပ်နင်းတတ်သော တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ပြတော်မူလတ္တံ့သတတ်၊ ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့ ခြောက်ရက်မြောက်သောနေ့ ငါးရက်မြောက်သောနေ့ ဤသို့ နေ့တိုင်း ကြွေးကြော်စေ၏။
တိတ္ထိတို့သည် ကဏ္ဍမည်သော သရက်ပင်ရင်း၌ ပြလတ္တံ့ဟု ကြားကုန်၍ သရက်ပင်ရှင်တို့အား ဥစ္စာပေး၍ သရက်ပင်ရှင်တို့ကို သာဝတ္ထိမြို့နှင့် နီးကုန်သော သရက်ပင်တို့ကို ဖြတ်စေကုန်၏။ တရားနာ ကြွေးကြော်တတ်သောသူသည် နက်ဖြန်နေ့၌ နံနက်ကလျှင် ဘုရားသခင် တန်ခိုးပြာဋိဟာသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြွေးကျော်၏။ နတ်တို့၏ အာနုဘော်ကြောင့် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းဝယ် အိမ်တံခါး၌ရပ်၍ ကြွေးကြော်သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ အကြင် အကြင် သူတို့သည် တန်ခိုးပြတော်မူရာ အရပ်သို့ သွားခြင်းငှါ စိတ်ကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ထိုထိုသူတို့သည် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ရောက်၍သာလျှင် မိမိကိုယ်တိုင် မြင်ရကုန်၏။ ပရိသတ်သည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိ၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် နံနက်ကလျှင် သာဝတ္ထိပြည်၌ ဆွမ်းခံ၍ ထွက်တော်မူ၏။ ကဏ္ဍမည်သော ဥယျာဉ်စောင့်သည် ပင်ထက်မှည့်ဖြစ်သော အိုးအတိုင်းအရှည်ရှိသော ကြီးစွာသော သရက်သီးမှည့်ကို မင်းအား ဆက်အံ့သောငှါ ဆောင်ခဲ့သည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားကို မြို့တံခါး၌မြင်၍ ဤသရက်သီးမှည့်သည် မြတ်စွာဘုရားအားသာလျှင် လျောက်ပတ်၏ဟု ကြံ၍ လှူ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ခံတော်မူ၍ ထိုအရပ်၌လျှင် တင့်အပ် လျောက်ပတ်စွာ နေတော်မူ၍ ဘုဉ်းပေးတော်မူပြီးသော် အာနန္ဒာ ဤသရက်စေ့ကို ဥယျာဉ်စောင့်အား ဤအရပ်၌ စိုက်စိမ့်သောငှါ ပေးလော့၊ ဤသရက်ပင်သည် ကဏ္ဍမည်သော သရက်ပင်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် မြတ်စွာဘုရား မိန့်တော်မူတိုင်း ပြု၏။ ဥယျာဉ်စောင့်သည် မြေကိုယက်၍ စိုက်၏။ ထိုခဏ၌ သရက်စေ့သည် ကွဲ၍ အမြစ်တို့သည် သက်ကုန်၏။ ထွန်တုံးခေါင်းပမာဏရှိသော နီသောအညွန့်သည် ပေါက်၏။ လူများကြည့်စဉ်လျှင် ပင်စည် အတောင်ငါးဆယ်, ခက်မ အတောင်ငါးဆယ်, အရပ် အတောင်တရာရှိသော သရက်ပင်သည် ပြည့်စုံစွာဖြစ်၏။ ထိုခဏ၌လျှင် သရက်ပင်အား အပွင့်တို့သည်၎င်း, အသီးတို့သည်၎င်း ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုသရက်ပင်သည် ချိုသော သရက်သီးမှည့်နှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော အသီးဝန်ကို ဆောင်လျက် ကောင်းကင်ကို ပြည့်စေ၍ တည်လေ၏။ လေခတ်သောအခါ ချိုစွာသော သရက်သီးမှည့်တို့သည် ကြွေကျကုန်၏။ လာတိုင်းသော ရဟန်းတို့သည် စားပြီး၍လျှင် လာခဲ့ကုန်၏။
ညချမ်းအခါ၌ သိကြားနတ်မင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် မြတ်စွာဘုရားအား ရတနာမဏ္ဍပ် ဆောက်ခြင်းသည် ငါတို့ဝန်တည်းဟု သိ၍ ဝိသုကြုံနတ်သားကို စေပြီးလျှင် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ကြာညိုဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော ရတနာမဏ္ဍပ်ကို ပြုစေ၏။ ဤသို့လျှင် စကြဝဠာတသောင်း၌ နေကုန်သော နတ်အပေါင်းတို့သည် စည်းဝေးကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် တိတ္ထိတို့ကို နှိပ်နင်းတတ်သော သာဝကတို့နှင့် မဆက်ဆံသော ရေမီး အစုံအစုံ ဖြစ်သော ယမိုက်ပြဋိဟာကို ပြတော်မူ၍ လူများ ကြည်ညိုသောအဖြစ်ကို သိတော်မူလျှင် ကောင်းကင်မှ သက်တော်မူ၍ ဘုရားနေရာတော်၌ နေတော်မူလျက် တရားဟောတော်မူ၏။ ကုဋေနှစ်ဆယ်သော သတ္တဝါတို့သည် အမြိုက်နိဗ္ဗာန်တည်းဟူသော အဖျော်ကို သောက်ရကုန်၏။ ထို့နောင်မှ ရှေးဘုရားတို့သည် ယမိုက်ပြာဋိဟာကို ပြတော်မူပြီးလျှင် အဘယ်အရပ်သို့ ကြွတော်မူကုန်သနည်းဟု ဆင်ခြင်တော်မူလတ်သော် တာဝတိံသာနတ်ပြည်သို့ ကြွတော်မူကုန်၏ဟု သိတော်မူလျှင် ဘုရားနေရာတော်မှ ထတော်မူ၍ လကျ်ာခြေတော်ကို ယုဂန္ဓိုရ်တောင်ထိပ်၌ ချတော်မူ၍ လက်ဝဲခြေတော်ကို မြင့်မိုရ်တောင်ထိပ်၌ နင်းတော်မူ၍ ပင်လယ်ကသစ်ပင်ရင်း ပဏ္ဍုကမ္ဗလာ ကျောက်နေရာ၌ ဝါကပ်တော်မူ၍ ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး နတ်ဗြဟ္မာတို့အား အဘိဓမ္မာပိဋကတ်တော်ကို ဟောတော်မူ၏။
ပရိသတ်တို့သည် ဘုရားသခင် ကြွတော်မူရာ အရပ်ကို မသိကုန်သဖြင့် ဖူးမြင်၍သာလျင် သွားအံ့ဟု ထိုသာဝတ္ထိပြည်၌သာလျင် ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး နေကုန်၏။ ပဝါရဏာနေ့ နီးလတ်သော် မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်သည် သွား၍ ဘုရားသခင်အား ကြားလျောက်၏။ ထိုအခါ မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်ကို သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် မေးတော်မူ၏။ မောဂ္ဂလာန် သာရိပုတ္တရာသည် ယခုအခါ အဘယ်မှာရှိသနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား ဤသာရိပုတ္တရာသည် ယမိုက်ပြာဋိဟာကို ကြည်ညို၍ ရဟန်းပြုကုန်သော ရဟန်းငါးရာတို့နှင့်တကွ သင်္ကဿနဂိုရ် ပြည်တံခါး၌ နေပါ၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် မောဂ္ဂလာန် ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ တာဝတိံသာမှ ငါသက်တော်မူအံ့၊ ငါဘုရားကို ဖူးမြင်လိုကုန်သော သူတို့သည် သင်္ကဿနဂိုရ်ပြည်၌ တပေါင်းတည်း စည်းဝေးစေကုန်လော့ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် မဟာမောဂ္ဂလာန်သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ လာခဲ့ပြီးလျှင် ပရိသတ်အား ကြားတော်မူ၏။ အလုံးစုံသော ပရိသတ်ကို သာဝတ္ထိပြည်မှ ယူဇနာသုံးဆယ်ရှိသော သင်္ကဿ နဂိုရ်ပြည်သို့ တခဏ ချင်းလျှင် ရောက်စေတော်မူ၏။
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဝါကျွတ်ပြီးသော် ပဝါရဏာပြုတော်မူ၍ မြတ်သော သိကြားနတ်မင်း လူ့ပြည်သို့ ငါ သွားအံ့ဟု သိကြားမင်းအား ကြားတော်မူ၏။ သိကြားမင်းသည် ဝိသုကြုံနတ်သားကို ခေါ်၍ အမောင် ဝိသုကြုံ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် လူ့ပြည်သို့ ကြွတော်မူရာ စောင်းတန်းသုံးသွယ်တို့ကို ပြုလော့ဟု ဆို၏။ ထိုဝိသုကြုံနတ်သားသည် မြင့်မိုရ်တောင်ထိပ်၌ စောင်းတန်းဖျားမှ သင်္ကဿနဂိုရ်ပြည်တံခါး၌ စောင်းတန်းရင်းကိုပြု၍ အလယ်၌ ပတ္တမြားဖြင့်ပြီးသော စောင်းတန်း, နံပါးတဖက်၌ ငွေဖြင့်ပြီးသော စောင်းတန်း, နံပါးတဖက်၌ ရွှေဖြင့်ပြီးသော စောင်းတန်း, ဤသို့ သုံးသွယ်သော စောင်းတန်းတို့ကို ဖန်ဆင်းစီရင်၏။ ရတနာခုနစ်ပါးနှင့်ပြီးသော ပွတ်တိုင်တို့ဖြင့် ခြံရံ၏။
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အလုံးစုံသော လောကကို အပိတ်အပင်မရှိ မြင်စေတော်မူသော လောကဝိဝရဏ ပြာဋိဟာကို ပြတော်မူလျက် အလယ်၌ ပတ္တမြားဖြင့်ပြီးသော စောင်းတန်းဖြင့် လူ့ပြည်သို့ သက်တော်မူ၏။ သိကြားမင်းသည် သပိတ်သင်္ကန်းတော်ကို ကိုင်၏။ သုယာမ နတ်သားသည် သားမြီးယပ်ကို ကိုင်၏။ သဟမ္ပတိ ဗြဟ္မာမင်းသည် ထီးကို ဆောင်း၏။ စကြဝဠာတသောင်း၌ နေကုန်သော နတ်ဗြဟ္မာအပေါင်းတို့သည် နတ်၌ဖြစ်သော ပန်း နံ့သာ အစရှိသည်ဖြင့် ပူဇော်ကုန်၏။ စောင်းတန်းဦး၌ ရပ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားကို အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်သည် ရှေးဦးစွာ ရှိခိုး၏။ နောက်မှ ကြွင်းသော ပရိသတ်တို့သည် ရှိခိုးကုန်၏။
ထိုအစည်းအဝေး၌ မြတ်စွာဘုရားသည် ကြံတော်မူ၏။ မောဂ္ဂလာန်သည် တန်ခိုးကြီးသောသူဟူ၍ အလွန် ထင်ရှား၏။ ဥပါလိသည် ဝိနည်းဓိုရ်ဟူ၍ အလွန်ထင်ရှား၏။ သာရိပုတ္တရာအားကား ကြီးသောပညာ ကျေးဇူးဖြင့် မထင်ရှားသေး၊ ငါဘုရားကိုထား၍ ငါမှတပါးသော သာရိပုတ္တရာ၏ ပညာကို မှီခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သောသူမည်သည် မရှိသတတ်၊ ထိုသာရိပုတ္တရာ၏ ပညာဂုဏ်ကို ထင်ရှားစွာ ငါပြုအံ့ဟု ကြံတော်မူ၍ ရှေးဦးစွာ ပုထုဇဉ်တို့၏ အရာဖြစ်သော ပြဿနာကို မေးတော်မူ၏။ ရှေးဦးဖြစ်သော ထိုပြဿနာကို ပုထုဇဉ်တို့သည်လျှင် ဖြေဆိုကုန်၏။ ထို့နောင် သောကပန်တို့၏ အရာဖြစ်သော ပြဿနာကို မေးတော်မူ၏။ ထိုပြဿနာကို သောတာပန်တို့သည်ပင် ဖြေဆိုကုန်၏။ ပုထုဇဉ်တို့သည် မသိကုန်။ ထို နောင်မှ သကဒါဂါမ်တို့၏ အရာ, အနာဂါမ်တို့၏ အရာ, ရဟန္တာတို့၏ အရာ, မဟာသာဝကတို့၏ အရာဖြစ်သော ပြဿနာကို မေးတော်မူ၏။ ထိုပြဿနာကိုလည်း အောက်အောက်ဖြစ်သော သူတို့သည် မသိကုန်၊ အထက်အထက်၌ တည်သော သူသည်သာလျှင် ဖြေဆိုကုန်၏။ အဂ္ဂသာဝကတို့၏အရာ၌ မေးတော်မူသော ပြဿနာကိုလည်း အဂ္ဂသာဝကတို့သည်သာ ဖြေဆိုကုန်၏။ တပါးသော သူတို့သည် မသိကုန်၊ ထို့နောင်မှ အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ် အရာ၌ ပြသနာကို မေးတော်မူ၏။ ထိုပြဿနာကို အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်သည်သာလျှင် ဖြေ၏။ အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်မှ တပါးသောသူတို့သည် မသိကုန်။ လူတို့သည် ဤမထေရ်သည် ဘုရားသခင်နှင့်တကွ ဖြေဆို၏။ ထိုမထေရ်သည် အဘယ်အမည်ရှိသနည်းဟု မေး၍ တရားစစ်သူကြီး ဖြစ်တော်မူသော အရှင်သာရိပုတ္တရာ အမည်ရှိ၏ဟု ကြား၍ ပညာကြီးပေစွဟု ဆိုကြကုန်၏။ ထိုအခါမှစ၍ လူ့နတ်တို့၏ အလယ်၌ အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်၏ ပညာကြီးသောဂုဏ်သည် အလွန် ထင်ရှားသည်ဖြစ်၏။ ထိုအခါ သာရိပုတ္တရာမထေရ်ကို ပြဿနာ မေးလိုရကား-
တေသံ မေ နိပကော ဣရိယံ၊ ပုဋ္ဌော ပဗြူဟိ မာရိသ။
ဟူသော ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူ၏။
မာရိသ၊ သာရိပုတ္တရာ။ ဣဓ၊ ဤသာသနာတော်၌။ ပုထူ၊ များစွာကုန်သော။ ယေ သင်္ခတဓမ္မာသေ စ၊ အကြင်ရဟန္တာတို့သည်၎င်း။ ယေ စ သေက္ခာ၊ အကြင် သေက္ခခုနစ်ယောက်တို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုအရိယာ ရှစ်ယောက်တို့တွင်။ တံ၊ သင် သာရိပုတ္တရာကို။ နိပကော၊ ပညာကြီး၏ဟူ၍။ မေ၊ ငါဘုရားသည်။ ဣရိယံ၊ မိန့်တော်မူအပ်၏။ ပုဗ္ဗေ၊ မေးအပ်သော သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ပဗြူဟိ၊ ဖြေလော့။
ဤသို့ ဘုရားအရာ၌ ပြဿနာကို မေးတော်မူ၍ သာရိပုတ္တရာ အကျဉ်းအားဖြင့် ငါမေးအပ်သော ဤပြဿနာ၏ အနက်ကို အဘယ်သို့လျှင် အကျယ်အားဖြင့် မှတ်အပ်သနည်းဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုအရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်သည် ပြဿနာကိုကြည့်၍ ဘုရားသခင်သည် သာရိပုတ္တရာ ဖြေလော့ဟု ငါ့အား ရဟန်းတို့၏ အာဂမပဋိပဒါကို မေးတော်မူ၏။ ဤသို့လျင် ယုံမှားကင်းသည်ဖြစ်၍ အာဂမပဋိပဒါ မည်သည်ကား ခန္ဓာအစရှိသည်တို့၏ အစွမ်းဖြင့် များစွာကုန်သော အကြောင်းတို့ဖြင့် ဖြေဆိုခြင်းငှါ တတ်နိုင်ရာ၏။ စင်စစ်သော်ကား အဘယ်သို့သော အကြောင်းဖြင့် ဖြေသည်ရှိသော် ဘုရားသခင်အလိုတော်ကို ယူခြင်းငှါ တတ်နိုင်အံ့နည်းဟု ဘုရားသခင်အလိုတော်တော်၌ ယုံမှားရှိ၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သာရိပုတ္တရာသည် ပြဿနာ၌ကား ယုံမှားမရှိ၊ ငါဘုရားအလိုတော်၌ကား ယုံမှားရှိ၏။ ငါနည်းပေးတော် မမူသည်ရှိသော် ဖြေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ နည်းပေးသည်ရှိသော် သာရိပုတ္တရာသည် ငါ၏အလိုကိုယူ၍ ခန္ဓာ၏အစွမ်းအားဖြင့် ဖြေဆိုလတ္တံ့ဟု နှလုံးသွင်း၍ နည်းပေးတော်မူလိုရကား သာရိပုတ္တရာ ဖြစ်ဘူးသည်ကို အောက်မေ့လော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ဤသို့ အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်အား နည်းပေးတော်မူသည်နှင့်တကွ ထိုပြဿနာသည် နည်းအရာ နည်းအထောင် ထင်၏။ ထိုအရှင်သာရိပုတ္တာသည် ဘုရားသခင် ပေးတော်မူသောနည်း၌ တည်၍ ဘုရားအရာ၌ ပြဿနာကို ဖြေ၏။
သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ပရိသတ်အား တရားဟောတော်မူ၏။ ကုဋေသုံးဆယ်ကုန်သော သတ္တဝါတို့သည် အမြိုက်နိဗ္ဗာန်တည်းဟူသော အဖျော်ကို သောက်ရကုန်၏။ နတ်ပြည်မှ သက်တော်မူ၍
သင်္ကဿနဂိုရ်မြို့တံခါး၌ ရပ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ပရိသတ်ကို လွှတ်တော်မူလိုက်၍ ဒေသစာရီ ကြွတော်မူသည်ရှိသော် အစဉ်သဖြင့် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ရောက်တော်မူ၏ နက်ဖြန်နေ့၌ သာဝတ္ထိပြည်မြို့သို့ ဆွမ်းခံကြွတော်မူ၍ ဆွမ်းခံရာမှ ဖဲခဲ့ပြီးသော် ရဟန်းတို့သည် ဝတ်ကို ပြုသည်ရှိသော် ဂန္ဓကုဋိသို့ ဝင်တော်မူ၏။ ညချမ်းအခါ ရဟန်းတို့သည် အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးစကားကို ပြောဆိုလျက် တရားသဘင်၌ စည်းဝေး၍ နေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်သည် များသော ပညာရှိ၏။ ကြီးကျယ်သော ပညာရှိ၏။ လျင်သော ပညာရှိ၏။ ထက်သော ပညာရှိ၏။ ထိုးထွင်းသော ပညာရှိ၏။ ဘုရားသခင်သည် အကျဉ်းအားဖြင့် မေးတော်မူသော ပြဿနာကို အကျယ်အားဖြင့် အနက်ကို ဖြေဆို၏ဟု ချီးမွမ်းလျက် စည်းဝေး၍ နေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤသာရိပုတ္တရာသည် အကျဉ်းအားဖြင့် ဆိုအပ်သောစကား၏ အနက်ကို အကျယ်အားဖြင့် ဖြေဆိုဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် သမင်ဆီးဆောက်အမျိုး၌ ဖြစ်၍ တော၌နေ၏။ မင်းသည် သမင်သားစားကြူး၏ အားအစွမ်းနှင့်ပြည့် စုံ၏။ တပါးသောလူကို လူဟူ၍မရေတွက်၊ ထိုမင်းသည် တနေ့သ၌ သမင်တောသို့သွား၍ အမတ်တို့ကို ဆို၏။ အကြင်သူ၏ နံပါးဖြင့် သမင်သည် ထွက်ပြေးအံ့၊ ထိုသူအား ရာဇဒဏ်ကို ပေးအံ့ဟု ဆို၏။ အမတ်တို့သည် ကြံကြကုန်၏။ ရံခါ အလယ်၌နေသော သမင်ကို ပစ်ကုန်၏။ ရံခါ ထသောသမင်ကို ပစ်ကုန်၏။ ရံခါ ပြေးသော သမင်ကို ပစ်ကုန်၏။ ယနေ့မူကား တစုံတခုသော ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် အရှင်မင်းကြီး တည်ရာအရပ်သို့လျှင် တင်ကုန်အံ့ဟု ကြံကြကုန်၏။ ကြံပြီးလျှင် ကတိကဝတ်ကို ပြုကြ၍ မင်းကြီးအား ခရီးဦးခရီးမကို ပေးကြကုန်၏။
ထိုအမတ်တို့သည် ကြီးစွာသောတောချုံကို ရံ၍ ဆောက်ပုတ် အစရှိသည်တို့ဖြင့် မြေကို ပုတ်ခတ်ကုန်၏။ ရှေးဦးစွာလျှင် သမင် ဆီးဆောက်သည် ထ၍ ချုံကို သုံးပတ် လှည့်လည်လျက် ပြေးရာအရပ်ကို ကြည့်သည်ရှိသော် ကြွင်းသောအရပ်တို့၌ လက်ရုံးချင်းယှက်ကာ လေးချင်းစပ်လျက် အခြားမရှိသည်ဖြစ်၍ တည်ကုန်သော လူတို့ကိုမြင်၍ မင်းရှိရာအရပ်၌သာလျှင် ထွက်ပြေးရာကို မြင်၏။ ထိုဘုရားလောင်း သမင်အီးဆောက်သည် ထိုသူတို့၏ မျက်စိတို့၌ ဖွင့်၍ သဲကိုကြဲသကဲ့သို့ ကေသရာဇာ ခြင်္သေ့မင်းကဲ့သို့ မင်းသို့ ရှေးရှုသွား၏။ မင်းသည် ထိုဘုရားလောင်းကို အားအစွမ်းနှင့် ပြည့်စုံသည်ကိုမြင်လျှင် မြှားကိုတင်၍ ပစ်၏။ သမင်ဆီးဆောက်တို့ မည်သည်ကား လှည့်ပတ်ခြင်း၌ အလွန်လိမ်မာကုန်၏။ မြှားသည် ရွှေရှူလာလတ်သော် အဟုန်ကို ယုတ်စေ၍ တည်ကုန်၏။ နောက်က မြှားလာသည်ရှိသော် လျင်စွာပြေးကုန်၏။ အထက်အဘို့ဖြင့် မြှားလာသည်ရှိသော် ကျောက်ကို ညွတ်စေကုန်၏။ နံပါးဖြင့် များလာသည်ရှိသော် အတန်ငယ် ဖဲကုန်၏။ ဝမ်းအနီးအပါးဖြင့် မြှားလာသည်ရှိသော် ပြန်၍လဲကုန်၏။ မြားလွန်သည်ရှိသော် လေကိုဖြတ်သော ဝလာဟက မြင်းကဲ့သို့ လျင်ခြင်းဖြင့် ပြေး၏။
ထိုမင်းသည်လည်း ဘုရားလောင်းပြန်၍ လဲသည်ရှိသော် သမင်ဆီးဆောက်ကို ငါပစ်မိပြီဟု ဟစ်ကြွေးသံကို လွှတ်၏။ သမင်ဆီးဆောက်သည် ထ၍ လေကဲ့သို့သော လျင်မြန်ခြင်းဖြင့် ပြေး၏။ ဗိုလ်စုဗိုလ်ဝန်းသည် ခွဲ၍ နံပါးနှစ်ဘက်တို့၌ တည်သောအမတ်တို့သည် သမင် ဆီးဆောက် ပြေးသည်ကို မြင်လျှင် တပေါင်းတည်းစု၍ မေးကုန်၏။ သမင်ဆီးဆောက်သည် အဘယ်သူအပါးသို့ တက်သနည်းဟု မေးကုန်၏။ အရှင်မင်းကြီး တည်ရာအရပ်သို့ တက်၍ပြေး၏ ဟု ဆိုကုန်၏။ မင်းသည် ငါပစ်မိပြီဟု ဆိုလေ၏။ ငါတို့မင်းသည် အဘယ်ကို ပစ်မိသနည်းဟု ဆိုကြကုန်၏။ အချင်းတို့ ငါတို့အရှင်မင်းကြီးသည် ချွတ်ယွင်းတော်မူ၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ငါတို့အရှင်မင်းကြီးသည် မြေကို ပစ်မိလေသလောဟု အထူးထူး အပြားပြားအားဖြင့် မင်းနှင့်တကွ ပြက်ရယ်ပြုကုန်၏။ မင်းသည် ကြံ၏။ ဤသူတို့သည် ငါ့ကို ပြက်ရယ်ပြုကုန်၏။ ငါ၏ပမာဏကို မသိကုန်ဟု မြဲမြံစွာ ပုဆိုးကို ဝတ်ပြီးလျှင် သန်လျက်ကိုယူ၍ သမင်ဆီးဆောက်ကို လိုက်အံ့ဟု လျင်မြန်စွာ ပြေးလေ၏။ ထိုအခါ ထိုသမင်ကို မြင်၍ သုံးယူဇနာတိုင်တိုင် လိုက်လေ၏။
သရဘမည်သော သမင်မင်းသည် တောသို့ဝင်၏။ မင်းသည်လည်း ဝင်၏။ ထိုတော၌ သမင်မင်းသွားသော ခရီး၌ကား အတောင်ခြောက်ဆယ်ရှိသော သစ်ပင်ကြီး၏ အမြစ်ဆွေးပုပ်သော တွင်းသည် ရှိ၏။ ထိုအတောင်ခြောက်ဆယ်ရှိသော တွင်းသည် အတောင်သုံးဆယ် ပမာဏရှိသော ရေဖြင့် ပြည့်၏။ မြက်သစ်ရွက်တို့ဖြင့်လည်း ဖုံးလွှမ်း၏။ ထိုသမင်ဆီးဆောက်သည် ရေနံ့နံသဖြင့်လျှင် တွင်းကိုသိ၍ အတန်ငယ်ဖဲ၏။ မင်းသည်ကား ဖြောင့်ဖြောင့်လျှင် သွားသည်ရှိသော် ထိုတွင်း၌ ကျ၏။ သရဘ သမင်မင်းသည် ထိုမင်း၏ခြေသံကို မကြားလျှင် ပြန်၍ ကြည့်လတ်သော် ထိုမင်းကိုမမြင်၍ နက်စွာသော နရက်တွင်း၌ ကျသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု သိ၍ ကြည့်လတ်သော် မထောက်မိသော နက်စွာသောရေ၌ အလွန်ပင်ပန်းသော ထိုမင်းကိုမြင်၍ ထိုမင်းပြုအပ်သော အပြစ်ကို နှလုံးမထားမူ၍ ကောင်းစွာဖြစ်သော သနားခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ ငါမြင်စဉ်လျှင် ဤမင်းသည် မပျက်စီးစေသတည်း၊ ဤဆင်းရဲမှ ထိုမင်းကို လွတ်စေအံ့ဟု ကြံ၍ တွင်းနားရပ်လျက် မြတ်သောမင်းကြီး မကြောက်လင့်၊ ကြီးစွာသော ဆင်းရဲမှသင်မင်းကြီးကို လွတ်စေအံ့ဟု ဆို၍ မိမိ၏ချစ်လှစွာသော သားကို ဆယ်တင်ခြင်းငှါ အားထုတ်ခြင်းကို ပြုသကဲ့သို့ ထိုမင်းအား ဆယ်တင်ခြင်းငှါ ကျောက်ဖြင့်ယှဉ်ခြင်းကိုပြု၍ ဆယ်တင်အံ့ဟု လာလတ်၍ ထိုမင်းကို အတောင်ခြောက်ဆယ်ရှိသော နရက်တွင်းမှ ဆယ်တင်သဖြင့် သက်သာရာရစေ၍ ကျောက် ကုန်းထက်သို့ တင်ပြီးလျှင် တောမှထုတ်၍ စစ်သည်ဗိုလ်ပါနှင့် မနီးမဝေးသောအရပ်၌ ချ၍ ထိုမင်းအား အဆုံးအမကိုပေးသဖြင့် ပဉ္စသီလတို့၌ တည်စေ၏။
မင်းသည် ဘုရားလောင်း သရဘသမင်မင်းနှင့် ကင်း၍ နေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ အရှင်သရဘသမင်မင်း အကျွန်ုပ်နှင့်တကွ ဗာရာဏသီပြည်သို့ လိုက်လှည့်ပါလော့၊ တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏသီပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကို အရှင်သမင်မင်းအား ပေးပါအံ့၊ ထိုဗာရာဏသီပြည်ကို မင်းပြုပါလော့ဟု ဆို၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ငါတို့သည် တိရစ္ဆာန်ဖြစ်ကုန်၏။ ငါသည် မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိ၊ အကယ်၍ အရှင်မင်းကြီးသည် ငါ၌ ချစ်ခြင်းရှိအံ့၊ ငါပေးသော သီလတို့ကို စောင့်ရှောက်လျက် တိုင်းပြည်သူတို့ကိုလည်း စောင့်ရှောက်စေလော့ဟု မင်းကိုဆုံးမ၍ တောသို့လျှင် ဝင်လေ၏။ ထိုမင်းသည် မျက်ရည်ပြည့်သော မျက်စိဖြင့် ဘုရားလောင်း သရဘသမင်မင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို အောက်မေ့လျှက် စစ်သည်ဗိုလ်စုသို့ရောက်၍ စစ်သည်ဗိုလ်ပါအပေါင်း ခြံရံလျက် မြို့သို့သွားပြီးလျှင် ဤနေ့မှစ၍ အလုံးစုံသော တိုင်းပြည်၌နေကုန်သော သူတို့သည် ငါးပါးသော သီလတို့ကို စောင့်လေကုန်ဟု တရားစည်ကြီးကို လည်စေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် မိမိအား ပြုသောကျေးဇူးကိုကား တစုံတယောက်သောသူအား မပြောမူ၍ ညချမ်းအခါ အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကို စားပြီးလျှင် တန်ဆာဆင်သော အိပ်ရာ၌အိပ်၍ မိုးသောက်သောအခါ ဘုရားလောင်း ဂုဏ်ကျေးဇူးကို အောက်မေ့သဖြင့် ထ၍ အိပ်ရာအပြင်၌ ထက်ဝယ်ဖွဲ့သဖြင့် နေ၍ ပိတိပြည့်သော နှလုံးဖြင့် ဥဒါန်းကျူးလိုရကား-
ပဿာမိ ဝေါဟံ အတ္တာနံ၊ ယထာ ဣစ္ဆိ တထာ အဟု။
ပဿာမိ ဝေါဟံ အတ္တာနံ၊ ဥဒကာ ထလမုတ္တတံ။
ပဿာမိ ဝေါဟံ အတ္တာနံ၊ ယထာ ဣစ္ဆိ တထာ အဟု။
ပဿာမိ ဝေါဟံ အတ္တာနံ၊ ဥဒကာ ထလမုဗ္ဘတံ။
အာသံ န ဆိန္ဒေယျ သုခါဂမာယ။
ဗဟူ ဟိ ဖဿာ အဟိတာ ဟိတာ စ။
အဝိတက္ကိတာရော မစ္စု မုပပဇ္ဇန္တိ။
န ဟိ စိန္တာမယာ ဘောဂါ၊ ဣတ္တိယာ ပုရိသဿ ဝါ။
ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃၄။ ဘော၊ အို အချင်းတို့။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ ပုရိသော၊ ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ အာသိသေထေဝ၊ ကောင်းသော တောင့်တခြင်းကို ပြုရာသည်သာတည်း။ န နိဗ္ဗိန္ဒေယျ၊ မငြီးငွေ့ရာ။ ယထာ၊ အကြင်အမှုကို။ ဣစ္ဆိ၊ အလိုရှိ၏။ တထာ၊ ထိုအလိုရှိတိုင်း။ အဟု၊ ဖြစ်ပြီ။ ဣတိ၊ သို့။ အဟံ၊ ငါသည်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ပဿာမိ၊ မြင်ရ၏။
၁၃၅။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ ပုရိသော၊ ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ အာသိသေထေဝ၊ ကောင်းသော တောင့်တခြင်းကို ပြုရာသည်သာတည်း။ န နိဗ္ဗိန္ဒေယျ၊ မငြီးငွေ့ရာ။ ဥဒကာ၊ ရေမှ။ ထလံ၊ ကြည်းသို့။ ဥဗ္ဘတံ၊ ဆယ်ယူထုတ်ဆောင်အပ်သော။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဿာမိ၊ မြင်ရ၏။
၁၃၆။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ ပုရိသော၊ ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဝါယာမေထေဝ၊ လုံ့လကို ပြုရာသည်သာတည်း။ န နိဗ္ဗိန္ဒေယျ၊ မငြီးငွေ့ရာ။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဣစ္ဆိ၊ အလိုရှိ၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ အဟု၊ ဖြစ်ပြီ။ ဣတိ၊ သို့။ အဟံ၊ ငါသည်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ပဿာမိ၊ မြင်ရ၏။
၁၃၇။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ ပုရိသော၊ ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဝါယာမေထေဝ၊ လုံ့လကို ပြုရာသည်သာတည်း။ န နိဗ္ဗိန္ဒေယျ၊ မငြီးငွေ့ရာ။ ဥဒကာ၊ ရေမှ။ ထလံ၊ ကြည်းသို့။ ဥဗ္ဘတံ၊ တက်မြောက်သော။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဿာမိ၊ မြင်ရ၏။
၁၃၈။ သပညော၊ ပညာရှိသော။ နရော၊ လူသည်။ ဒုက္ခူပနီတောပိ၊ ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်သော်လည်း။ သုခါဂမာယ၊ ချမ်းသာခြင်းသို့ ရောက်ခြင်းငှာ။ အာသံ၊ တောင့်တခြင်း အာသာကို။ န ဆိန္ဒေယျ၊ မဖြတ်ရာ။ ဟိ သစ္စံ၊ မှန်၏။ အဟိတာ၊ အစီးအပွားမရှိ ဆင်းရဲကုန်သော။ ဖဿာ စ၊ အတွေ့သည်၎င်း။ ဟိတာ၊ စီးပွားချမ်းသာ ရှိကုန်သော။ ဖဿာ စ၊ အတို့သည်၎င်း။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်၏။ အဝိတက္ကိတာရော၊ မကြံစည် အားမထုတ် ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသော သူတို့သည်။ မစ္စုံ၊ သေမင်းနိုင်ငံသို့။ ဥပပဇ္ဇန္တိ၊ ရောက်ကုန်၏။
၁၃၉။ အစိန္တိတမ္ပိ၊ မကြံသော်လည်း။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်တတ်၏။ စိန္တိတမ္ပိ၊ ကြံပါသော်လည်း။ ဝိနဿတိ၊ ပျက်စီးတတ်၏။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဣတ္ထိယာ ဝါ၊ မိန်းမအား၎င်း။ ပုရိသဿ ဝါ၊ ယောက်ျားအား၎င်း။ ဘောဂါ၊ စည်းစိမ်ချမ်းသာတို့သည်။ န စိန္တာမယာ၊ ကြံတိုင်းမပြီးကုန်။
ထိုမင်းသည် ဥဒါန်းကျူးစဉ်လျှင် အရုဏ်တက်၏။ ပုရောဟိတ်သည် နံနက်စောစောကလျှင် ချမ်းသာစွာ အိပ်ရသောအဖြစ်ကို မေးအံ့သောငှါ လာလတ်၍ မင်းအိမ်တံခါး၌ ရပ်လျက် ထိုမင်း၏ ဥဒါန်းကျူးသံကို ကြား၍ ကြံ၏။ အရှင်မင်းကြီးသည် ယမန်နေ့၌ သမင်တောသို့ သွားတော်မူ၏။ ထိုသမင်တော၌ သမင်ဆီးဆောက်ကို ပစ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထို့နောင်မှ မှူးတော်မတ်တော်တို့သည် ပြက်ရယ်ပြုသဖြင့် သတ်၍ ငါဆောင်အံ့ဟု မင်းမာန်ဖြင့် ထိုသမင်ကိုလိုက်၍ အတောင်ခြောက်ဆယ်ရှိသော နရက်တွင်း၌ ကျသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ သနားခြင်းရှိသော သရဘမည်သော သမင်မင်းသည် မင်းကြီးအပြစ်ကို မကြံမူ၍ မင်းကိုဆယ်တင်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ဥဒါန်းကျူးယောင်တကားဟု ကြံ၏။
ဤသို့လျှင် ပြည့်စုံသော သဒ္ဒါရှိသော မင်းကြီးကျူးသော ဥဒါန်းဂါထာကို ကြားလျှင် ကောင်းစွာ ပွတ်အပ်သည်ဖြစ်၍ စင်ကြင်စွာသော ကြေးမုံပြင်၌ မျက်နှာကို ကြည့်သောသူအား မျက်နှာရိပ်ထင်သကဲ့သို့ မင်းသည်၎င်း, သမင်ဆီးဆောက်သည်၎င်း ပြုအပ်သောအမှုသည် ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားအား ထင်ရှား၏။ ထိုပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် လက်သည်းဖျားဖြင့် တံခါးကိုခေါက်၏။ မင်းသည် ဤတံခါးကို ခေါက်သည်ကား အသူနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ် ပုရောဟိတ်တည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုအခါ ပုရောဟိတ်အား တံခါးကိုဖွင့်၍ ဆရာ ဤအရပ်သို့ လာလှည့်ဟုဆို၏။ ထိုပုရောဟိတ်သည် ဝင်၍ မင်းကို အောင်ဆုပေး၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ ရပ်လျက် မြတ်သောမင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် အရှင်မင်းကြီး တော၌ ပြုတော်မူသော အကြောင်းအရာကို သိပါ၏။ အရှင်မင်းကြီးသည် သမင်ဆီးဆောက်ကိုလိုက်၍ နရက်တွင်း၌ ကျတော်မူ၏။ ထိုအခါ အရှင်မင်းကြီးကို သမင်ဆီးဆောက်သည် ကျောက်ဖြင့်ယှဉ်ခြင်းကို ပြု၍ နရက်တွင်းမှ ဆယ်တင်၏။ အရှင်မင်းကြီးသည် သမင် ဆီးဆောက်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို အောက်မေ့တော်မူလျက် ဥဒါန်းကို ကျူးတော်မူ၏ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို တင်လျှောက်လိုရကား-
အလီနစိတ္တဿ တဝ၊ ဝိက္ကန္တံ ဇီဝိတံ လဘိ။
သိလာယ ယောဂ္ဂံ သရဘော ကရိတွာ။
ဒုက္ခူပနီတံ မစ္စုမုခါ ပမောစယိ၊
အလီနစိတ္တံ တမေဝ ဝဒေသိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၄၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယံ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ ဂိရိဒုဂ္ဂသ္မိံ၊ ရောက်နိုင်ခဲသော တောင်မြောင်ချောက်ကြား၌။ သရဘံ၊ သမင်ဆီးဆောက်ကို။ ပုရေ၊ ရှေးဖြစ်သော ယမန်နေ့၌။ အနုဿရိ၊ အစဉ်လိုက်တော်မူ၏။ အလီနစိတ္တဿ၊ တွန့်တိုသော စိတ်မရှိသော။ တဝ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ဝိက္ကန္တံ၊ ပြုအပ်သော လုံ့လရှိသည်ဖြစ်၍။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ လဘိ၊ ရတော်မူ၏။
၁၄၁။ ယော သရဘော၊ အကြင် သမင် ဆီးဆောက်သည်။ သိလာယ၊ ကျောက်ဖြင့်။ ယောဂ္ဂံ၊ ယှဉ်ခြင်းကို။ ကရိတွာ၊ ပြု၍။ တံ၊ အရှင်မင်းကြီးကို။ ဝိဒုဂ္ဂါ၊ ထုတ်နိုင်ခဲသော။ နရကာ၊ နရက်တွင်းမှ။ သမုဒ္ဓရိ၊ ကောင်းစွာ ဆယ်တင်ပေ၏။ ဒုက္ခူပနီတံ၊ ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်သော အရှင်မင်းကြီးကို။ မစ္စုမုခါ၊ သေမင်းခံတွင်းမှ။ ပမောစယိ၊ လွတ်စေ၏။ အလီနစိတ္တံ၊ မတွန့်တိုသော စိတ်ရှိသော။ တမေဝ၊ ထို သမင် ဆီးဆောက်ကို သာလျှင်။ ဝဒေသိ၊ ချီးမွမ်း၏။
ထိုစကားကို ကြား၍ မင်းသည် ဤပုရောဟိတ်ကား ငါနှင့်တကွ သမင်တောသို့ မလိုက်ဘဲလျက် အလုံးစုံသော အကြောင်းကို သိ၏။ ထိုရောဟိတ်ကို ငါမေးအံ့ဟု ကြံ၍ မေးတော်မူလိုရကား-
ဥဒါဟု တေ ကောစိ တံ ဧတဒက္ခာ။
ဝိဝဋ္ဋစ္ဆဒေါ နုသိ သဗ္ဗဒဿီ၊
ဉာဏံ နု တေ ဗြာဟ္မဏ ဘိံသရူပံ။
ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၂။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ကိံ၊ အသို့နည်း။ တွံ၊ သင်သည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ တတ္ထေဝ၊ ထိုသမင်တော၌သာလျှင်။ အဟောသိ နု၊ ရှိသလော။ ဥဒါဟု၊ ထိုသို့မရှိမူကား။ တေ၊ သင့်အား။ ကောစိ၊ တစုံတယောက်သောသူသည်။ တံ ဧတံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ အက္ခာ နု၊ ပြောလေသလော။ ဝိဝဋ္ဋစ္ဆဒေါ၊ ဝဋ်ဆင်းရဲကို ဖြတ်ပြီးသော။ သဗ္ဗဒဿီ၊ အလုံးစုံသော တရားကို သိမြင်သော ဘုရားသည်။ အသိနု၊ ဖြစ်လေသလော။ တေ၊ သင်ပုဏ္ဏား၏။ ဉာဏံ၊ ဉာဏ်သည်။ ဘိံသရူပံ နု၊ ကြောက်ဘွယ်စလိ အားရှိမြတ်သော သဘောရှိစွတကား။
ပုဏ္ဏားသည် အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် အလုံးစုံသောတရားကို သိမြင်နိုင်သော ဘုရားမဟုတ်၊ သဒ္ဒါကို ဆင်ခြင်၍ အရှင်မင်းကြီး ကျူးတော်မူသော ဥဒါန်းဂါထာ၏ အနက်သည်ကား အကျွန်ုပ်အား ထင်၏ဟု ဆို၍ ထင်သော အကြောင်းကို ပြလိုရကား-
နစာပိ မေ ကောစိ နံ ဧတဒက္ခာ။
ဂါထာပဒါနဉ္စ သုဘာသိတာနံ၊
အတ္ထိ တဒါ နေန္တိ ဇနိန္ဒ ဓီရာ။
ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ တတ္ထေဝ၊ ထိုသမင်တော၌သာလျှင်။ န စ အဟောသိံ၊ မရှိ။ ကောစိ၊ တစုံတယောက်သော သူသည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ နံ ဧတံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ နစာပိ အက္ခာ၊ မကြား။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ တယာ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ သုဘာသိတာနံ၊ ကောင်းစွာဆိုအပ်ကုန်သော။ ဂါထာပဒါနံ၊ ဂါထာပုဒ်တို့၏။ တဉ္စ အတ္ထံ၊ ထိုအနက်ကိုကား။ ဓီရာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာနေန္တိ၊ စုံစမ်း၍ သိကုန်၏။
မင်းကြီးသည် ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားအား အလွန် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ များစွာသော စည်းစိမ်ဥစ္စာကို ပေးတော်မူ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ဒါနအစရှိသော ကုသိုလ်ကောင်းမှု၌ မွေ့လျော်ကုန်သည်ဖြစ်၍ သေတိုင်း သေတိုင်းသော သူတို့သည် နတ်ပြည်ကိုလျှင် ပြည့်စေကုန်၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ မင်းသည် မှတ်တိုင်ကို ပစ်အံ့ဟုကြံ၍ ပုရောဟိတ်ကိုခေါ်၍ ဥယျာဉ်တော်သို့သွား၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် အသစ်ဖြစ်ကုန်သော နတ်သားတို့ကို မြင်လျှင် အကြောင်းကား အသို့နည်းဟု ဆင်ခြင်လတ်သော် ဘုရားလောင်း သရဘမည်သော သမင်မင်းသည် မင်းကို နရက်တွင်းမှ ဆယ်တင်၍ သီလတို့၌ တည်စေသော အဖြစ်ကိုသိ၍ မင်းအာဏာဖြင့် လူများသည် ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြု၏။ နတ်ပြည်သည် ပြည့်၏။ ယခုအခါ၌ကား မင်းသည် မှတ်တိုင်ကိုပစ်ခြင်းငှါ ဥယျာဉ်သို့ သွား၏။ စုံစမ်းသဖြင့် ရဲရင့်သောစကားကို ဆိုစေ၍ သရဘသမင်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကိုဆိုစေ၍ ငါသိကြားမင်း အဖြစ်ကိုလည်း သိစေ၍ ကောင်းကင်၌ ရပ်လျက် တရားဟော၍ မေတ္တာ၏၎င်း, ပဉ္စသီလတို့၏၎င်း ကျေးဇူးကိုဟော၍ လာအံ့ဟု ကြံ၍ ဥယျာဉ်သို့သွား၏။ မင်းသည်လည်း မှတ်တိုင်ကို ပစ်အံ့ဟု လေးကိုတင်၍ မြှားကိုဖွဲ့၏။ ထိုခဏ၌ သိကြားမင်းသည် ထိုမင်း၏၎င်း, မှတ်တိုင်၏၎င်း အလယ်၌ မိမိအာနုဘော်ဖြင့် သရဘသမင်ကို ပြ၏။ မင်းသည် ထိုသမင်မင်းကိုမြင်၍ မြှားကို မလွှတ်၊ ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် ပုရောဟိတ်ကိုယ်၌ ဝင်၍ ထိုမင်းကို သိစေလိုရကား-
စာပေ သရံ ဝိစိကိစ္ဆသေ တုံဝံ။
တုဏ္ဏော သရော သရဘံ ဟန္တု ခိပ္ပံ၊
အန္နဉှိ ဧတံ ဝရပည ရညော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၄။ ဝရပည၊ မြတ်သော ပညာရှိသော မင်းကြီး။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ ပဋ္ဋံ၊ မြှားရွက် မြှားလွှနှင့် ပြည့်စုံသော။ ပရဝီရဃာတိံ၊ သူတပါးတို့၏လုံ့လကို ဖျက်ဆီး ညှဉ်းဆဲတတ်သော။ သရံ၊ မြားကို။ စာပေ၊ လေး၌။ အာဒါယ၊ တင်၍။ ဝိစိကိစ္ဆသေ၊ ယုံမှားရှိဘိသနည်း။ တုဏ္ဏော၊ ဖောက်ထွင်းတတ်သော။ သရော၊ မြှားသည်။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ သရဘံ၊ သမင်ဆီးဆောက်ကို။ ဟန္တု၊ သတ်လော့။ ဟိ သစ္စံ၊ ထိုစကားသည်မှန်၏။ ဧတံ၊ ထိုသမင်ဆီးဆောက်သည်။ ရညော၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ အန္နံ၊ အစာတည်း။
ထို့နောင်မှ မင်းကြီးသည် ထိုစကားကို ပယ်လိုသည်ဖြစ်၍ -
အန္နံ မိဂေါ ဗြာဟ္မဏ ခတ္တိယဿ။
ပုဗ္ဗေ ကတဉ္စ အပစာယမာနော၊
တသ္မာ မိဂံ သရဘံ နော ဟနာမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၅။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ အဒ္ဓါ၊ မချွတ်။ မိဂေါ၊ သမင်ဆီးဆောက်သည်။ ခတ္တိယဿ၊ မင်း၏။ အန္နံ၊ အစာဟူ၍။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ ပဇာနာမိ၊ သိ၏။ စ ပန၊ ထိုသို့ သိသော်လည်း။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ကတံ၊ ပြုဘူးသော သူ့ကျေးဇူးကို။ အပစာယမာနော၊ အရိုအသေပြု၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သရဘံ၊ သရဘမည်သော။ မိဂံ၊ သမင်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ နော ဟနာမိ၊ မသတ်အံ့။
ထို့နောင်မှ သိကြားမင်းသည် သမင်မင်းကို သတ်စိမ့်သောငှါ တိုက်တွန်း၍ မသတ်ခြင်း၌ အပြစ်ဖြင့် မင်းကို ခြိမ်းချောက်လိုရကား-
ဧတံ ဟန္တွာ မနုဿိန္ဒ၊ ဘဝဿု အမရာဓိပေါ။
သပုတ္တဒါရော နရဝီရသေဋ္ဌ၊ ဂန္တွာ တုဝံ ဝေတ္တရဏိံ ယမဿ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၁၄၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဧသော၊ ဤသတ္တဝါသည်။ န မိဂေါ၊ သမင် မဟုတ်။ ဒိသမ္ပတိ၊ အရပ်မျက်နှာအရှင်ဖြစ်တော်မူသော မင်းမြတ်။ ဧသော၊ ဤသတ္တဝါသည်။ အသုရော၊ သိကြားမင်းတည်း။ မနုဿိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော မင်းမြတ်။ ဧတံ၊ ဤသိကြားမင်းကို။ ဟန္တွာ၊ သတ်၍။ အမရာဓိပေါ၊ သိကြားမင်းသည်။ ဘဝဿု၊ ဖြစ်လော့။
၁၄၇။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သစေ၊ အကယ်၍။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ သဟာယံ၊ အဆွေ ခင်ပွန်းဖြစ်သော။ သရဘံ၊ သရဘမည်သော။ မိဂံ၊ သမင်ကို။ ဟန္တုံ၊ သတ်ခြင်းငှါ။ ဝိစိကိစ္ဆသေ၊ ယုံမှားရှိအံ့။ နရဝီရသေဋ္ဌ၊ လုံ့လရှိသော
သူတို့ထက် မြတ်တော်မူသော မင်းကြီး။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ သပုတ္တဒါရော၊ သားမယားနှင့် တကွ။ ယမဿ၊ ယမမင်း၏။ ဝေတ္တရဏိံ၊ ကြိမ်ပိုက်ချောင်း ငရဲသို့။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
ထို့နောင်မှ မင်းသည် သိကြားမင်း တိုက်တွန်းသော စကားကို ပယ်၍ သမင်မင်း ကျေးဇူးကို ပြလိုရကား-
ပုတ္တာ စ ဒါရာ စ သဟာယသင်္ဃာ။
ဂစ္ဆေမု တံ ဝေတ္တရဏိံ ယမဿ၊
န တွေဝ ဟညေ မမ ပါဏဒေါ ယော။
ဧကဿ ကတ္တာ ဝိဝနသ္မိ ဃောရေ။
တံ တာဒိသံ ပုဗ္ဗကိစ္စံ သရန္တော၊
ဇာနံ မဟာဗြဟ္မေ ကထံ ဟနေယျံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၄၈။ မဟာဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏားမြတ်။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်၎င်း။ ဇာနပဒါ စ၊ ဇနပုဒ်သူတို့သည်၎င်း။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ပုတ္တာ စ၊ သားသ္မီးတို့သည်၎င်း။ ဒါရာ စ၊ မယားတို့သည်၎င်း။ သဟာယသင်္ဃာ စ၊ အဆွေခင်ပွန်း အပေါင်းတို့သည်၎င်း။ ယမဿ၊ ယမမင်း၏။ ဝေတ္တရဏိံ၊ ကြိမ်ပိုက်ချောင်းငရဲသို့။ ကာမံ ဂစ္ဆေမု၊ အကယ်၍ သွားရကုန်အံ့။ ဧဝမ္ပိ၊ ဤသို့ သွားရသော်လည်း။ ယော၊ အကြင် သမင်မင်းသည်။ မမ၊ ငါ့အား။ ပါဏဒေါ၊ အသက်ကိုပေးပေ၏။ တံ၊ ထိုသမင်မင်းကို။ န တွေဝ ဟညေ၊ ငါမသတ်သလျှင်ကတည်း။
၁၄၉။ မဟာဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏားမြတ်။ အယံ မိဂေါ၊ ဤ သမင်မင်းသည်။ ဃောရေ၊ ကြောက်မက်ဘွယ် ရှိသော။ ဝိဝနသ္မိံ၊ တောကြီး၌။ ကိစ္ဆဂတဿ၊ ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်သော။ ဧကသ၊ တယောက်တည်းသော။ မယှံ၊ ငါ့အား။ ကတ္တာ၊ ကျေးဇူးပြုပေ၏။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော။ တံ ပုဗ္ဗကိစ္စံ၊ ထိုရှေး၌ပြုဘူးသော ကျေးဇူးကို။ သရန္တော၊ အောက်မေ့သော ငါသည်။ ဇာနံ၊ သိလျက်။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဟနေယျံ၊ သတ်ရအံ့နည်း။
ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် ပုရောဟိတ်ကိုယ်မှ ခွါ၍ သိကြားမင်း၏အဖြစ်ကို ပြု၍ ကောင်းကင်၌ ရပ်လျက် မင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ပြလိုရကား-
ရဇ္ဇံ ဣမဿ ဘဏေ အနုသာသ။
နာရီဂဏေဟိ ပရိစာရယန္တော၊
မောဒဿု ရဋ္ဌေ တိဒိဝေဝ ဝါသဝေါ။
သဗ္ဗာတိထီ ယာစယောဂေါ ဝိဒိတွာ။
ဒတွာ စ ဘုတွာ စ ယထာနုဘာဝံ၊
အနိန္ဒိတော သဂ္ဂမုပေဟိ ဌာနံ။
ဟူသော ဤ ဂါထာ နှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၁၅၀။ ဘဏေ၊ အရှင်မင်းကြီး။ မိတ္တာဘိရာဓီ၊ အဆွေခင်ပွန်းကောင်းကို နှစ်သက်တော်မူပေသော။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ စိရမေဝ၊ မြင့်ရှည်စွာလျှင်။ ဇီဝ၊ အသက်ရှည်စေသတည်း။ ဣမဿ၊ ဤဗာရာဏသီပြည်၌။ ရဇ္ဇံ၊ မင်းအဖြစ်ကို။ အနုသာသ၊ ဆုံးမလော့။ နာရီဂဏေဟိ၊ မိဖုယားမောင်းမ အပေါင်းတို့သည်။ ပရိစာရယန္တော၊ လုပ်ကျွေးသည်ဖြစ်၍။ တိဒိဝေဝ၊ တာဝတိံသာနတ်ပြည်၌။ ဝါသဝေါ ဣဝ၊ သိကြားမင်းကဲ့သို့။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းပြည်၌။ မောဒဿု၊ မွေ့လျော်လော့။
၁၅၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အက္ကောဓနော၊ မေတ္တာကို ပွားစေသည် ဖြစ်၍။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ ပသန္နစိတ္တော၊ ကြည်လင်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော တရားကျင့်သော ရဟန်း ပုဏ္ဏားတို့ကို။ အတိထီ-ပါဟုနကေယေဝ၊ ပူဇော်လေးမြတ်ခြင်းငှါ လျောက်ပတ်သော ဧည့်ကောင်းတို့ကိုလျှင်။ ကတွာ၊ ပြု၍။ (ထည့်) ယာစယောဂေါ၊ အလှူခံခြင်းငှာ လျှောက်ပတ်သည်ဖြစ်၍။ ဝိဒိတွာ၊ အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်၏ အလိုကို သိ၍။ ယထာနုဘာဝံ၊ အစွမ်းအားလျော်စွာ။ ဒတွာ စ၊ လှူ၍၎င်း။ ဘုတွာ စ၊ သုံးဆောင်၍၎င်း။ အနိန္ဒိတော၊ သူတပါးတို့ မကဲ့ရဲ့အပ်သည် ဖြစ်၍။ သဂ္ဂံ၊ ရူပါရုံ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပြည့်စုံသော။ ဌာနံ၊ နတ်ရွာသို့။ ဥပေဟိ၊ ကပ်လော့။
ဤသို့သောစကားကို ဆိုပြီးလျှင် သိကြားမင်းသည် မြတ်သောမင်းကြီး- ငါသည် စုံစမ်းအံ့သောငှါ လာ၏။ သင်မင်းကြီးသည် မိမိကိုယ်ကို စုံစမ်းအပ်သည်ကို မပေး၊ မမေ့မလျော့ ဖြစ်လော့ဟု မင်းကိုဆုံးမ၍ မိမိနေရာ တာဝတိံသာ နတ်ရွာသို့လျှင် သွားလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် သာရိပုတ္တရာသည် အကျဉ်းအားဖြင့် ဟောအပ်သော တရား၏အနက်ကို အကျယ်အားဖြင့် သိသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း သိဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သရဘမည်သော သမင်မင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကျေးဇူးသိငြား၊ ထိုသူအား၊ မှတ်သားမင်္ဂလာ
ဆယ်ခုမြောက်သော သရဘမိဂဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ပကိဏ္ဏကနိပါတ်
၁။ ကေဒါရဇာတ်
မိဘကို လုပ်ကျွေးခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သမ္ပန္နံ သာလိကေဒါရံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကေဒါရဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် အမိကိုလုပ်ကျွေးသော ရဟန်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် သုဝဏ္ဏသာမဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။ အထူးကား- သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းကို ခေါ်တော်မူ၍ ရဟန်း သင်သည် လူတို့ကိုလုပ်ကျွေးသတတ်ဟူသည် မှန်သလောဟု မေးတော်မူ၍ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ထိုလူတို့သည် သင်နှင့် အသို့တော်ကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ် မိဘတို့တည်းဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း ကောင်းစွ ကောင်းစွ၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် တိရစ္ဆာန်အဖြစ်ဖြင့် ကျေးမျိုး၌ ဖြစ်ကုန်၍လည်း အိုမင်းကုန်သော မိဘတို့ကို အသိုက်၌အိပ်စေ၍ နှုတ်သီးဖြင့် အစာကိုဆောင်လျက် မွေးဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်း လွန်လေပြီးသောအခါ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ မဂဓမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုအခါ မြို့မှ အရှေ့မြောက်အရပ်၌ သာလိဒ္ဒိယမည်သော ပုဏ္ဏားရွာသည် ရှိ၏။ ထိုသာလိဒ္ဒိယ ပုဏ္ဏားရွာ၏ အရှေ့မြောက်အရပ်၌ မဂဓလယ်သည် ရှိ၏။ ထိုမဂဓလယ်၌ ကောသိယ ဂေါတ္တမည်သော သာလိဒ္ဒိယရွာနေ ပုဏ္ဏားသည် ပယ်တထောင် အတိုင်းအရှည်ရှိသော လယ်ကိုယူ၍ သလေးကိုပျိုး၏။ ကောက်ပင်ထသည်ရှိသော် စည်းစောင်ရန်းကို မြဲမြံစွာပြု၍ အချို့သောသူအား ပယ်ငါးဆယ် အတိုင်းအရှည်ရှိသော လယ်ကို၎င်း၊ အချို့သောသူအား ပယ်ခြောက်ဆယ် အတိုင်းအရှည်ရှိသော လယ်ကို၎င်း ဤသို့ ပယ်ငါးရာ အတိုင်းအရှည်ရှိသော လယ်ကို မိမိလူတို့အားလျှင် စောင့်ရှောက်စိမ့်သောငှါ ပေး၍ ကြွင်းသော ပယ်ငါးရာ အတိုင်းအရှည်ရှိသော လယ်ကို အခစားပြုလုပ်သော တယောက်သော သူရင်းငှါးအား ပေး၏။ ထိုသူရင်းငှါးသည်လည်း ထိုလယ်၌ ကုဋိကိုပြု၍ ညဉ့်နေ့ပတ်လုံး နေ၏။
လယ်၏ အရှေ့မြောက်အရပ် အဘို့တို့၌ကား တခုသော မြေနှင့်ရောသောတောင်၌ ကြီးစွာသော လက်ပံတောသည် ရှိ၏။ ထိုလက်ပံတော၌ များစွာကုန်သော ကျေးအပေါင်းတို့သည် နေကုန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ထိုကျေးအပေါင်း၌ ကျေးမင်း၏ သားအဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် အလွန် အဆင်းလှ၏။ အားအစွမ်းနှင့် ပြည့်စုံ၏။ လှည်းပုံတောင်း ပမာဏရှိသော ကိုယ်ရှိ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း အဖကျေးမင်းသည် အိုသောကာလ၌ ငါသည် ယခုအခါ အဝေးသို့ သွားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ပြီ၊ သင်ချစ်သားသည် ဤကျေးအပေါင်းကို ဆောင်လော့ဟု ဘုရားလောင်းအား ကျေးအပေါင်းကို ဆောင်နှင်း၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် နက်ဖြန်နေ့မှစ၍ မိဘတို့အား အစာရှာသွားစိမ့်သောငှါ မပေး၊ ကျေးအပေါင်းကို ဆောင်လျက် ဟိမဝန္တာသို့သွား၍ အလိုလိုဖြစ်သော သလေးတော၌ အလိုရှိတိုင်း သလေးကိုစား၍ လာသောကာလ၌ မိဘတို့အား လောက်အောင် အစာကိုဆောင်ခဲ့၍ မိဘတို့အား ပေး၏။
ထိုအခါ တနေ့သ၌ ကျေးတို့သည် ရှေး၌ ဤအခါ မဂဓလယ်၌ သလေးတို့သည် မှည့်ကုန်၏။ ယခုအခါ အဘယ်သို့ဖြစ်ကုန်သနည်းဟု ဘုရားလောင်းအား ကြားကုန်၏။ ထိုသို့တပြီးကား စုံစမ်းကြကုန်လော့ဟု နှစ်ခုကုန်သော ကျေးတို့ကို စေ၏။ ထိုကျေးတို့သည် သွား၍ မဂဓလယ်၌ သက်ကုန်သည်ရှိသော် ထိုအခစား စောင့်သော ယောက်ျားလယ်၌ သက်ကုန်၏။ သလေးကို စားပြီးလျှင် တခုသောသလေးနှံကိုယူခဲ့၍ လက်ပံတောသို့ သွား၍ သလေးနှံကို ဘုရားလောင်း ခြေရင်း၌ထား၍ မဂဓလယ်၌ သလေးသည် ဤသို့သဘောရှိ၏ဟု ဆိုကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် နက်ဖြန်နေ့၌ ကျေးအပေါင်း ခြံရံလျက် ထိုမဂဓလယ်တောသို့ သွား၍ ထိုအခစား စောင့်သော ယောက်ျားလယ်၌ သက်၏။
ထိုသူရင်းငှါး ယောက်ျားသည်ကား သလေးကို စားကုန်သော ကျေးတို့ကိုမြင်၍ ထိုမှဤမှ ပြေးသဖြင့် မြစ်ငြားသော်လည်း မြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ ကြွင်းကုန်သော ကျေးတို့သည် အလိုရှိတိုင်း သလေးကိုစား၍ အချည်းနှီးသော နှုတ်သီးရှိသည်ဖြစ်၍လျှင် ပျံကုန်၏။ ဘုရားလောင်း ကျေးမင်းသည်ကား များစွာကုန်သော သလေးနှံတို့ကို တပေါင်းတည်းပြု၍ ကျေးအပေါင်းတို့သည် ခြံရံလျက်ဆောင်၍ မိဘတို့အား ပေး၏။ ကျေးတို့သည် နက်ဖြန်နေ့မှစ၍ ထို့အတူသာလျှင် သလေးကို စားကုန်၏။ ထိုအခါ သူရင်းငှါးယောက်ျားသည်လည်း သလေးကို စားကုန်သော ကျေးတို့ကိုမြင်၍ ထိုမှဤမှပြေးသဖြင့် မြစ်ငြားသော်လည်း မြစ်အံ့သောငှါ မတတ်နိုင်၍ ဤကျေးတို့သည် တပါးသော နှစ်ရက်သုံးရက်ပတ်လုံး ဤသို့ အကယ်၍ စားကုန်အံ့။ တစုံတခုသော ကောက်သည် မဖြစ်လတ္တံ့၊ ပုဏ္ဏားသည် သလေးကို အဘိုးဖြတ်စေ၍ ငါ့အား မြီကိုပြုလတ္တံ့၊ သွား၍ ထိုပုဏ္ဏားအား ကြားအံ့ဟု သူရင်းငှါး ယောက်ျားသည် သလေးဆုပ်နှင့်တကွ ထိုပုဏ္ဏားအားလျော်သော လက်ဆောင်ကို ယူ၍ သာလိဒ္ဒိယရွာသို့ သွား၍ ပုဏ္ဏားကိုမြင်လျှင် ရှိခိုးလျက် လက်ဆောင်ကိုပေး၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ တည်သည်ရှိသော် အို ယောက်ျား သလေးလယ်သည် ပြည့်စုံ၏လောဟု မေးသည်ရှိသော် ပုဏ္ဏား ပြည့်စုံ၏ဟု ဆို၍ ကျေးတို့ စားယူသော အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
ပဋိဝေဒေမိ တေ ဗြဟ္မေ၊ န တံ ဝါရေတု မုဿဟေ။
ဘုတွာ သာလိံ ယထာကမံ၊ တုဏ္ဍေနာဒါယ ဂစ္ဆတိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁။ ကောသိယ၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော။ ဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ သာလိကေဒါရံ၊ သလေးလယ်သည်။ သမ္ပန္နံ၊ ပြည့်စုံ၏။ တံ၊ ထိုသလေးကို။ သုဝါ၊ ကျေးတို့သည်။ ဘုဉ္ဇန္တိ၊ စားကုန်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင့်အား။ ပဋိဝေဒေမိ၊ ကြား၏။ တံ၊ ထိုကျေးအပေါင်းကို။ ဝါရေတုံ၊ မြစ်ခြင်းငှါ။ န ဥဿဟေ၊ မစွမ်းနိုင်။
၂။ တတ္ထ၊ ထိုကျေးအပေါင်းတို့တွင်။ ဧကော၊ တခုသော။ တေသံ၊ ထိုကျေးတို့ထက်။ သဗ္ဗသုန္ဒရော၊ နီသောနှုတ်သီး, ချင်ရွေးစေ့နှင့် တူသောမျက်စိ, နီသောခြေ, နီသော လည်ရေးသုံးရစ်တို့ဖြင့် ရံအပ်သော ဥဒေါင်းကြီး ပမာဏရှိသော ကိုယ်ရှိခြင်းဟူသော အလုံးစုံသော အဘို့တို့ဖြင့် ကောင်းသော။ ယော သကုဏော၊ အကြင်ကျေးသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သော သကုဏော၊ ထိုကျေးသည်။ ယထာကာမံ၊ အလိုရှိတိုင်း။ သာလိံ၊ သလေးကို။ ဘုတွာ၊ စား၍။ တုဏ္ဍေန၊ နှုတ်သီးဖြင့်။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဂစ္ဆတိ၊ သွား၏။
ပုဏ္ဏားသည် ထိုလယ်စောင့်ယောက်ျား စကားကို ကြားလျှင် ကျေးမင်း၌ ချစ်ခြင်းကိုဖြစ်စေ၍ လယ်စောင့်ကို အို ယောက်ျား ကျော့ကွင်းကို ထောင်ခြင်းငှါ သိ၏လောဟု မေး၏။ သိ၏ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုလယ်စောင့်ကို -
ဇီဝဉ္စ နံ ဂဟေတွာန၊ အာနယေဟိ မမန္တိကေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃။ ဘော ပုရိသ၊ အို ယောက်ျား။ ယထာ၊ အကြင်သို့သော အခြင်းအရာဖြင့် ထောင်သည်ရှိသော်။ သော ဒိဇော၊ ထိုငှက်ကို။ ဗဇ္ဈေထ၊ မိရာ၏။ တထာ၊ ထိုသို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ ဝါဠပါသာနိ၊ မြင်းမြီးကွင်းတို့ကို။ ဥဇ္ဈန္တု၊ ထောင်ကုန်လော့။ နံ၊ ထိုကျေးကို။ ဇီဝဉ္စ၊ အရှင်ကိုလည်း။ ဂဟေတွာန၊ ဖမ်းယူ၍။ မမန္တိကေ၊ ငါ့ အထံသို့။ အာနယေဟိ၊ ဆောင်ခဲ့လော။
ထိုစကားကိုကြား၍ လယ်စောင့်သည် သလေးကို အဘိုးဖြတ်၍ မြီကို မပြုသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် နှစ်သက်ရကား သွားပြီးလျှင် မြင်းမြီးကျော့ကွင်းကို ကျစ်၍ ယနေ့ ဤအရပ်၌ သက်လတ္တံ့ဟု ကျေးမင်း သက်ရာအရပ်ကို မှတ်၍ နက်ဖြန်နေ့၌ စောစောကလျှင် အိုးစရည်းပမာဏရှိသော ချိုင့်ပြု၍ ကျော့ကွင်းကိုလည်း ထောင်ပြီးလျှင် ကျေးတို့လာခြင်းကို ကြည့်လျက် ကုဋီ၌ နေ၏။ ကျေးမင်းသည်လည်း ကျေးအပေါင်းခြံရံလျက် လာလတ်၍ အစာ၌ လျှပ်ပေါ်သောအကျင့် မရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ယမန်နေ့ စားသောအပိုင်းအခြား၌ ခြေကို ကျော့ကွင်းသို့ သွင်းလျက်လျှင် သက်၏။ ဘုရားအလောင်း ကျေးမင်းသည် မိမိအား လျော့ကွင်းမိသောအဖြစ်ကို သိ၍ ငါသည် ယခုလျင် မိသောမြည်သံကို အကယ်၍ မြည်အံ့၊ ငါ၏ဆွေမျိုးတို့သည် သေဘေးဖြင့် ထိတ်လန့်ကုန်သည်ဖြစ်၍ အစာကိုမယူမူ၍လျှင် ပျံကုန်လတ္တံ့၊ အကြင်မျှလောက် အစာကို ယူကုန်၏။ ထိုမျှလောက် သည်းခံဦးအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းသည် ထိုကျေးအပေါင်းတို့၏ မျှသည်၏ အဖြစ်ကို သိလျှင် သေဘေးဖြင့် ထိတ်လန့်သည်ဖြစ်၍ သုံးကြိမ် မိသောမြည်သံကို မြည်၏။ ထိုအခါ အလုံးစုံသော ကျေးတို့သည် ပျံကြကုန်၏။ ကျေးမင်းသည် ဤမျှအတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သော ဆွေမျိုးတို့တွင် ပြန်၍ကြည့်သော တခုသော ဆွေမျိုးမည်သည်လည်း မရှိ၊ ငါသည် အဘယ်မကောင်းမှုကို ပြုခဲ့ဘူးသနည်းဟု မြည်တမ်းလိုရကား-
ဧကော ဗဒ္ဓေါသ္မိ ပါသေန၊ ကိံ ပါပံ ပကတံ မယာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄။ ဧတေ ဝိဟင်္ဂမာ၊ ထိုငှက်တို့သည်။ ဘုတွာ စ၊ စား၍၎င်း။ ပိဝိတွာ စ၊ သောက်၍၎င်း။ ပက္ကမန္တိ၊ ဖဲကုန်၏။ ဧကော၊ တခုသော ငါ့ကို။ ပါသေန၊ ကျော့ကွင်းဖြင့်။ ဗဒ္ဓေါ၊ မိသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ မယာ၊ ငါသည်။ ကိံ ပါပံ၊ အဘယ်မကောင်းမှုကို။ ပကတံ၊ ပြုခဲ့ဘူးသနည်း။
လယ်စောင့်သည် ကျေးမင်း၏ မိသော မြည်သံကို၎င်း ကျေးအပေါင်းတို့၏ ကောင်းကင်သို့ချီသော အသံကို၎င်း ကြား၍ အသို့နည်းဟု ကုဋိမှသက်ဖြင့် ထိုအရပ်သို့ သွားလျှင် ကျေးမင်းကိုမြင်၍ အကြင် ကျေးမင်းအားလျှင် ကျော့ကွင်းကိုထောင်၏။ ထိုကျေးမင်းကိုလျှင် မိ၏ဟု နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ကျေးမင်းကို ကျော့ကွင်းမှ ဖြေပြီးလျှင် ခြေနှစ်ချောင်းတို့ကို တပေါင်းတည်းဖွဲ့လျက် မြဲစွာယူ၍ သာလိဒ္ဒိယရွာသို့ သွား၍ ကျေးမင်းကို ပုဏ္ဏားအား ပေး၏။ ပုဏ္ဏားသည် အားကြီးစွာသော ချစ်ခြင်းဖြင့် ဘုရားလောင်းကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် မြဲစွာကိုင်၍ ရင်ခွင်၌ နေစေပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းနှင့်တကွ စကားပြောဟောလိုရကား-
ဘုတွာ သာလိံ ယထာကာမံ၊ တုဏ္ဍေနာဒါယ ဂစ္ဆသိ။
ပုဋ္ဌော မေ သမ္မ အက္ခာဟိ၊ ကုဟိံ သာလိံ နိဓာဟသိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၅။ သုဝ၊ အမောင်ကျေးသား။ အညေသံ၊ တပါးကုန်သော ကျေးသားတို့အား။ ဥဒရံ နူန၊ အတိုင်းအရှည်နှင့် ယှဉ်သော ဝမ်းရှိ၏ဟု ငါ အောက်မေ့၏။ တဝ၊ အမောင်ကျေး၏။ ဥဒရံ၊ ဝမ်းသည်။ အစ္စောဒရံ၊ လွန်သောဝမ်းဖြစ်ယောင်တကား။ သာလိံ၊ သလေးကို။ ယထာကာမံ၊ အလိုရှိတိုင်း။ ဘုတွာ၊ စားပြီး၍။ တုဏ္ဍေန၊ နှုတ်သီးဖြင့်။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဂစ္ဆသိ၊ သွား၏။
၆။ သုဝ၊ ကျေးသား။ တတ္ထ၊ ထိုလက်ပံတော၌။ ကောဋ္ဌံ၊ ကျီကို။ ပူရေသိ နု၊ ပြည့်စေသလော။ သုဝ၊ ကျေးသား။ တေ၊ သင်သည်။ မယာ၊ ငါနှင့်။ ဝေရံ နု၊ ရန်သူ ဖြစ်သလော။ သမ္မ၊ အမောင်ကျေးသား။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သော သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားဘိလော။ သာလိံ၊ သလေးကို။ ကုဟိံ၊ အဘယ်အရပ်၌။ နိဓာဟသိ၊ သိုမှီးသနည်း။
ထိုစကားကိုကြား၍ ကျေးမင်းသည် သာယာသော လူ၏ဘာသာဖြင့်-
ဣဏံ မုဉ္စာမိဏံ ဒမ္မိ၊ သမ္ပတ္တော ကောဋသိမ္ဗလိံ။
နိဓိမ္ပိ တတ္ထ နိဒဟာမိ၊ ဧဝံ ဇာနာဟိ ကောသိယ။
ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ မေ၊ ငါ့အား။ တယာ၊ သင်နှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ န ဝေရံ၊ ရန်မရှိ။ မယှံ၊ ငါ့အား။ ကောဋ္ဌာ၊ ကျီသည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဣဏံ၊ မြီးဟောင်းကို။ မုဉ္စာမိ၊ ဆပ်သဖြင့် လွတ်စေ၏။ ဣဏံ၊ မြီသစ်ကို။ ဒမ္မိ၊ ပေးချ၏။ ကောဋသိမ္ဗလိံ၊ လက်ပံတောသို့။ သမ္ပတ္တော၊ ရောက်၍။ တတ္ထ၊ ထိုလက်ပံတော၌။ နိဓိမ္ပိ၊ အစဉ်လိုက်သော ဥစ္စာရွှေအိုးကိုလည်း။ နိဒဟာမိ၊ မြှုပ်၏။ ကောသိယ၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော ပုဏ္ဏား။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇာနာဟိ၊ သိလော့။
ထိုအခါ ကျေးမင်းကို ပုဏ္ဏားသည်-
နိဓိနိဓာန မက္ခာဟိ၊ အထ ပါသာ ပမောက္ခသိ။
ဟူသော ဤဂါထာဖြင့် မေး၏။
၈။ သုဝ၊ ကျေးသား။ တေ၊ သင်၏။ ဣဏဒါနံ၊ မြီပေးခြင်းသည်။ ကီဒိသံ၊ အဘယ်သို့ သဘောရှိသနည်း။ ဣဏ မောက္ခော စ၊ မြီဆပ်ခြင်းသည်လည်း။ ကီဒိသော၊ အဘယ်သို့ သဘောရှိသနည်း။ နိဓိနိဓာနံ၊ ဥစ္စာ ရွှေအိုးကို မြှုပ်ခြင်းသည်။ ကီဒိသံ၊ အဘယ်သို့ သဘောရှိသနည်း။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားလော့။ အထ၊ ထိုသို့ ကြားသည်ရှိသော်။ ပါသာ၊ ကွင်းမှ။ ပမောက္ခသိ၊ လွတ်လတ္တံ့။
ဤသို့ ပုဏ္ဏားမေးသည်ရှိသော် ကျေးမင်းသည် ပုဏ္ဏားအား ကြားလိုရကား-
တေ မံ တထာ ဘရိဿန္တိ၊ တသ္မာ တေသံ ဣဏံ ဒဒေ။
တေသံ တုဏ္ဍေန ဟာတုန၊ မုဉ္စေ ပုဗ္ဗကတံ ဣဏံ။
တေသံ ပုညတ္တိကော ဒမ္မိ၊ တံ နိဓိံ အာဟု ပဏ္ဍိတာ။
နိဓိနိဓာန မက္ခာမိ၊ ဧဝံ ဇာနာဟိ ကောသိယ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၉။ ကောသိယ၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ မယှံ၊ ငါ့အား။ အဇာတပက္ခာ၊ မရောက်သေးသော အတောင်ရှိကုန်သော။ တရုဏာ၊ နုကုန်သော။ ပုတ္တကာ၊ သားငယ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသားငယ်တို့သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဘရိဿန္တိ၊ မွေးတုံ့ မွေးမြူကုန်လတ္တံ့။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တေသံ၊ ထိုသားငယ်တို့အား။ ဣဏံ၊ မြီသစ်ကို။ ဒဒေ၊ ပေးချ၏။
၁၀။ ကောသိယ၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ မေ၊ ငါ၏။ မာတာပိတာ စ၊ မိဘတို့သည်လည်း။ ဝုဒ္ဓါ၊ ကြီးကုန်ပြီ။ ဇိဏ္ဏကာ၊ အိုမင်းကုန်ပြီ။ ဂတယောဗ္ဗနာ၊ လွန်သော အရွယ်ရှိကုန်ပြီ။ တေသံ၊ ထိုမိဘတို့အား။ တုဏ္ဍေန၊ နှုတ်သီးဖြင့်။ ဟာတုန၊ ဆောင်ခဲ့၍။ ပုဗ္ဗကတံ၊ ရှေး၌ပြုအပ်သော။ ဣဏံ၊ မြီဟောင်းကို။ မုဉ္စေ၊ ဆပ်သဖြင့် လွတ်စေ၏။
၁၁။ ကောသိယ၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တတ္ထ၊ ထိုလက်ပံတော၌။ အညေပိ၊ တပါးလည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ခီဏပက္ခာ၊ ကုန်သော အတောင်ရှိကုန်သော။ သုဒုဗ္ဗလာ၊ အလွန် အားနည်းကုန်သော။ သကုဏာ၊ ငှက်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုငှက်တို့အား။ ပုညတ္ထိကော၊ ကောင်းမှုဖြင့် အလိုရှိသည်ဖြစ်၍။ ဒမ္မိ၊ ပေး၏။ တံ၊ ထိုသို့ပေးခြင်းကို။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ နိဓိံ၊ အစဉ်လိုက်သော ဥစ္စာရွှေအိုးဟူ၍။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။
၁၂။ ကောသိယ၊ ကောသိယအနွယ်ဖြစ်သော။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ မေ၊ ငါ၏။ ဣဏဒါနံ၊ မြီပေးခြင်းသည်။ ဤဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိ၏။ ဣဏမောက္ခော စ၊ မြီမှ လွတ်ခြင်းသည်လည်း။ ဤဒိသော၊ ဤသို့သဘောရှိ၏။ နိဓိနိဓာနံ၊ ဥစ္စာရွှေအိုးကို မြှုပ်ခြင်းသည်။ ဤဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဟံ၊ ငါသည်။ အက္ခာမိ၊ ကြား၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ကြားသောအတိုင်း။ တွံ၊ သင်သည်။ ဇာနာဟိ၊ သိလော့။
ပုဏ္ဏားသည် ဘုရားလောင်း၏ တရားစကားကို ကြား၍ ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍-
ဧကစ္စေသု မနုဿေသု၊ အယံ ဓမ္မော န ဝိဇ္ဇတိ။
ပုနပိ သုဝ ပဿေမု၊ ပိယံ မေ တဝ ဒဿနံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃။ အယံ ပက္ခိ၊ ဤငှက်သည်။ ဘဒ္ဒကော ဝတ၊ ကောင်းစွတကား။ အယံ ဒိဇော၊ ဤငှက်သည်။ ပရမဓမ္မိကော၊ မြတ်သောတရားကို ကျင့်စွတကား။ အယံ ဓမ္မော၊ ဤ တရားသည်။ ဧကစ္စေသု၊ အချို့ကုန်သော။ မနုဿေသု၊ လူတို့၌။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။
၁၄။ သုဝ၊ ကျေးသား။ သဗ္ဗေဟိ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ ဉာတိဘိ၊ ဆွေမျိုးတို့နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ ယထာကာမံ၊ အလိုရှိတိုင်း။ သာလိံ၊ သလေးကို။ ဘုဉ္ဇ၊ စားလော့။ သုဝ၊ ကျေးသား။ ပုနပိ၊ တဖန်လည်း။ ပဿေမု၊ မြင်ရလိုကုန်၏။ တဝ၊ သင့်အား။ မေ၊ ငါသည်။ ဒဿနံ၊ မြင်ခြင်းကို။ ပိယံ၊ ချစ်၏။
ဤသို့ ပုဏ္ဏားသည် ဘုရားလောင်းအား တောင်းပန်၍ ချစ်စွာသော သားကိုကဲ့သို့ နူးညံ့စွာသေ စိတ်ဖြင့် ကြည့်လျက် ခြေမှ အနှောင်အဖွဲ့ကို ဖြေ၍ အကြိမ်တရာချက်သောဆီဖြင့် ခြေတို့ကိုနယ်ပြီးလျှင် ရွှေအင်းပျဉ်၌ နေစေ၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားအား ကျေးမင်းသည် ပုဏ္ဏားကြီး မမေ့မလျော့သည် ဖြစ်လော့ဟုဆို၍ အဆုံးအမကို ပေးလိုရကား-
ရတ္တိဉ္စ နော ကောသိယ တေ သကာသေ။
နိက္ခိတ္တဒဏ္ဍေသု ဒဒါဟိ ဒါနံ၊
ဇိဏ္ဏေ စ မာတာပိတရော ဘရဿု။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၅။ ကောသိယ၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တဝ၊ သင်၏။ ဗျမှိ၊ အိမ်၌။ တေ သကာသေ၊ သင့်အထံ၌။ နော၊ ငါတို့အား။ ရတ္တိဉ္စ၊ ညဉ့်၌လည်း။ ဘုတ္တဉ္စ၊ စားခြင်းသည်၎င်း။ ပီတဉ္စ၊ သောက်ခြင်းသည်၎င်း။ အဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။ နိက္ခိတ္တဒဏ္ဍေသု၊ ချအပ်ပြီးသော လက်နက်ရှိကုန်သော ရဟန်း ပုဏ္ဏားတို့၌။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒဒါဟိ၊ လှူလော့။ ဇိဏ္ဏေ၊ အိုကုန်သော။ မာတာပိတရော စ၊ အမိအဖတို့ကိုလည်း။ ဘရဿု၊ မွေးလော့။
ထိုစကားကို ကြား၍ ပုဏ္ဏားသည် နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဥဒါန်းကျူးလိုရကား-
ယော ဟံ အဒဿံ ပရမံ ဒိဇာနံ။
သုဝဿ သုတွာန သုဘာသိတာနိ။
ကဟာမိ ပုညာနိ အနပ္ပကာနိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၆။ မေ၊ ငါ့အား။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ လက္ခီ၊ ဘုန်း ပညာ ကျက်သရေသည်။ ဥဒပါဒိ ဝတ၊ ဖြစ်စွာ့တကား။ ယော အဟံ၊ အကြင် ငါသည်။ ဒိဇာနံ၊ ငှက်တို့တွင်။ ပရမံ၊ မြတ်သော ငှက်မင်းကို။ အဒဿံ၊ မြင်ရ၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ သုဝဿ၊ ကျေးသား၏။ သုဘာသိတာနံ၊ ကောင်းစွာ ဆိုအပ်သော စကားတို့ကို။ သုတွာန၊ နာရ၍။ အနပ္ပကာနိ၊ များစွာကုန်သော။ ပုညာနိ၊ ကောင်းမှုတို့ကို။ ကာတာမိ၊ ပြုအံ့။
ဘုရားလောင်းသည်ကား ပုဏ္ဏားသည် မိမိအား ပေးအပ်သော ပယ်တထောင် အတိုင်း အရှည်ရှိသော လယ်ကို ပယ်၍ ရှစ်ပယ်မျှကိုလျှင် ယူ၏။ ပုဏ္ဏားသည် တိုင်စိုက်၍ ဘုရားလောင်းအား လယ်ကိုအပ်နှင်းပြီးလျှင် ပန်း, နံ့သာ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်ကန်တော့ပြီးလျှင် အရှင်ကျေးမင်း သွားလော့၊ မျက်ရည်စွတ်သော မျက်နှာရှိကုန်သော ငိုကြွေးကုန်သော မိဘတို့ကို နှစ်သိမ့်စေလော့ဟု ဆို၍ လွှတ်လိုက်၏။ ဘုရားလောင်းသည် နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ သလေးနှံကိုယူ၍ သွားသဖြင့် မိဘတို့ရှေ့မှချ၍ မိခင်ဖခင်တို့ ထလော့ဟု ဆို၏။ မျက်ရည်စွတ်သော မျက်နှာရှိကုန်သော မိဘတို့သည် ရွှင်လန်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ထကုန်၏။ ထိုခဏ၌လျှင် ကျေးသား အပေါင်းတို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ အရှင်ကျေးမင်း အသို့လွတ်သနည်းဟု မေးကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ကျေးသားအပေါင်းတို့အား အလုံးစုံသော အကြောင်းကို အကျယ်အားဖြင့် ပြောဆို၏။ ကောသိယ ပုဏ္ဏားသည်လည်း ကျေးမင်းအဆုံးအမကို ကြား၍ ထိုအခါမှစ၍ တရားစောင့်ကုန်သော ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့အား ကြီးစွာသော အလှူကို ဖြစ်စေ၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
အန္နဉ္စ ပါနံ အဘိသံဟရိတွာ။
အန္နေန ပါနေန ပသန္နစိတ္တော၊
သန္တပ္ပယီ သမဏဗြာဟ္မဏေ စ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကောသိယော၊ ကောသိယအနွယ်ဖြစ်သော။ သော၊ ထိုပုဏ္ဏားသည်။ အတ္တမနော၊ နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍။ ဥဒဂ္ဂေါ၊ ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍။ အန္နဉ္စ၊ ထမင်းကို၎င်း။ ပါနဉ္စ၊ အဖျော်ကို၎င်း။ အဘိသံဟရိတွာ၊ စီရင်၍။ ပသန္နစိတ္တော၊ ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သမဏေ စ၊ ရဟန်းတို့ကို၎င်း။ ဗြာဟ္မဏေ စ၊ ပုဏ္ဏားတို့ကို၎င်း။ အန္နေန စ၊ ထမင်းဖြင့်၎င်း။ ပါနေန စ၊ အဖျော်ဖြင့်၎င်း။ သန္တပ္ပယီ၊ ရောင့်ရဲစေပြီ။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်း ဤသို့ မိဘတို့အား လုပ်ကျွေးခြင်းမည်သည် ပညာရှိတို့၏ အနွယ်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ ထိုမိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးသောရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား- ရဟန်း ယခုအခါ ငါဘုရား ပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ကျေးအပေါင်းတို့သည် ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ မြတ်သောမင်းမျိုးတို့သည် ထိုအခါ မိဘတို့သည် ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ဆန္နမထေရ်သည် ထိုအခါ လယ်စောင့်ယောက်ျား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ပုဏ္ဏား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ကျေးမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
မိဘတို့အား၊ မွေးမြူငြား၊ မှတ်သား မင်္ဂလာ
ရှေးဦးစွာသော ကေဒါရဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ပကိဏ္ဏကနိပါတ်
၂။ စန္ဒကိန္နရီဇာတ်
မိမိယောက်ျားမှတပါး အခြားသူတို့အပေါ်
စိတ်မညွတ်ခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဥပနိယျတိဒံ မညေ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ စန္ဒ ကိန္နရီဇာတ်ကို ကပိလဝတ် ပြည်တော်ကိုမှီ၍ နိဂြောဓာရုံ ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီး နန်းတော်၌ ရာဟုလာမယ်တော်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ဤစန္ဒကိန္နရီ ဇာတ်ကိုကား ဒူရေနိဒါန်းမှလျှင် စ၍ ဆိုအပ်၏။ ထိုနိဒါန်းစကားကို ထန်းတောဥယျာဉ်၌ ဥရုဝေလ ကဿပမထေရ်၏ သီဟနာဒတိုင်အောင် အပဏ္က ဇာတ်၌လျှင် ဆိုအပ်၏။ ထိုသီဟနာဒမှနောက် ကပိလဝတ် ပြည်တော်သို့ ကြွတော်မူသည်တိုင်အောင် ဝေဿန္တရာ ဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသခင်သည်ကား ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီး နန်းတော်၌ နေတော်မူ၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးတော်မူသည်၏ အကြားဖြစ်သောကာလ၌ မဟာဓမ္မပါလဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးတော်မူပြီးလျှင် ရာဟုလာမယ်တော်နန်း၌ နေတော်မူ၍ ထိုရာဟုလာမယ်တော်၏ ကျေးဇူးတို့ကို ဆိုသည်ရှိသော် စန္ဒကိန္နရီဇာတ်ကို ဟောအံ့ဟုကြံ၍ ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးကို သပိတ်တော်ယူစေ၍ နှစ်ပါးကုန်သော အဂ္ဂသာဝကတို့နှင့်တကွ ရာဟုလမယ်တော် နေရာအရပ်သို့ ကြွတော်မူ၏။ ထိုအခါ ရာဟုလမယ်တော်အထံ၌ အကြီးဖြစ်ကုန်သော လေးသောင်းကုန်သော ကချေသည်မိန်းမတို့သည်၎င်း, ထို လေးသောင်းကုန်သော မိန်းမတို့တွင် မင်းသမီးတို့၏ တထောင့်ကိုးကျိပ်တို့သည်၎င်း နေကုန်၏။ ရာဟုလာမယ်တော်သည် သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူသည်ကို သိ၍ အလုံးစုံကုန်သော မိန်းမတို့ကို ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်တို့ကို ဝတ်စေကုန်ဟု ထိုမိန်းမတို့အား ကြားစေ၏။ ထိုမိန်းမတို့သည် ရာဟုလမယ်တော်ဆိုတိုင်း ပြုကုန်၏။
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ခင်းအပ်သောနေရာ၌ နေတော်မူ၏။ ထိုအခါ ထိုအလုံးစုံကုန်သော မိန်းမတို့သည် တပြိုင်နက် ငိုကြွေးကြကုန်၏။ ကြီးစွာသော ငိုကြွေးသံသည် ဖြစ်၏။ ရာဟုလမယ်တော်သည်လည်း ငိုကြွေး၍ စိုးရိမ်ခြင်းကို ဖျောက်သဖြင့် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးလျက် နန်းတော်၌ ရိုသေခြင်းနှင့်တကွသော ပူဇော်မြတ်နိုးခြင်းဖြင့် နေ၏။ ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးသည် ရာဟုလမယ်တော်၏ ကျေးဇူးကို ဆိုခြင်းကို အားထုတ်၏။ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်ခြှေးမသည် အရှင်ဘုရားတို့ ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်ကို ဝတ်ကုန်၏ဟု ကြားလျှင် ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်ကိုဝတ်၏။ ပန်းပန်ခြင်း စသည်တို့ကို စွန့်ကုန်၏ဟု ကြားလျှင် ပန်းပန်ခြင်း အစရှိသည်တို့ကို စွန့်၏။ မြေ၌ အိပ်၏ဟု ကြားလျှင် မြေ၌ အိပ်သည်လျှင် ဖြစ်၏။ အရှင်ဘုရားတို့ ရဟန်းပြုသောကာလ၌ မုဆိုးမဖြစ်၍ တပါးကုန်သော မင်းတို့သည် စေအပ်သော လက်ဆောင်ကို မယူ၊ ဤသို့လျှင် အရှင်ဘုရားတို့၌ အကျွန်ုပ်ခြှေးမသည် မတွန့်တိုသော စိတ်ရှိ၏ဟု အထူးထူး အပြားပြားတို့ဖြင့် ထိုရာဟုလမယ်တော်၏ ကျေးဇူးစကားကို ဆို၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် မြတ်သောမင်းကြီး ဤရာဟုလမယ်တော်သည် ငါ၏ အဆုံးစွန်သော ကိုယ်အဖြစ်ဝယ် ငါ၌ချစ်ခြင်း, တွန့်တိုသောစိတ် မရှိခြင်း, သူတပါးတို့ ဆောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ခြင်းသည်အံ့ဘွယ်မရှိသေး၊ ရှေးတိရစ္ဆာန်အမျိုးဝယ် ဖြစ်၍လည်း ငါ၌ မတွန့်တိုသော စိတ်ရှိသည်, သူတပါးတို့ဆောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည် ဖြစ်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... မြတ်သောမင်းကြီး လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် ကိန္နရာအမျိုး၌ ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ မယားသည် စန္ဒာအမည်ရှိ၏။ ထိုနှစ်ခုကုန်သော ကိန္နရာတို့သည်လည်း စန္ဒမည်သော ငွေတောင်၌ နေကုန်၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် အမတ်တို့အား တိုင်းပြည်ကို အပ်နှင်းခဲ့ပြီးလျှင် နှစ်ခုကုန်သော ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်တို့ကိုဝတ်၍ ငါးပါးကုန်သော လက်နက်တို့ကို ဖွဲ့လျက် တယောက်တည်းသာလျှင် ဟိမဝန္တာသို့ ဝင်၏။ ထိုဗာရာဏသီမင်းသည် အမဲကို စားလျှက် တခုသော မြစ်ငယ်ကိုလျှောက်၍ မြစ်ညာသို့တက်၏။ စန္ဒတောင်၌ နေကုန်သော ကိန္နရာတို့သည် မိုးတွင်းအခါ၌ မသက်မူ၍ တောင်၌သာလျှင် နေကုန်၏။ နေ့အခါ တောင်မှ သက်ကုန်၏။ ထိုအခါ၌လည်း စန္ဒကိန္နရာသည် မိမိမယားဖြစ်သော စန္ဒကိန္နရီနှင့်တကွ တောင်မှသက်၍ ထိုထိုအရပ်၌ နံ့သာတို့ကို လိမ်းလျက် ထိုထိုအရပ်တို့၌ ပန်းဝတ်မှုံကိုစားလျက် ပန်းပုဆိုးတို့ကို ဝတ်ရုံလျက် နွယ်ပုခက် အစရှိသည်တို့ဖြင့် ကစားလျှက် သာယာစွာသော အသံဖြင့် သီလျက် ထိုမြစ်ငယ်သို့ ရောက်လျှင် တခုသော မြစ်ကွေ့အရပ်၌ သက်၍ ရေ၌ ပန်းတို့ကို ကြဲပြီးလျှင် ရေကစား၍ ပန်းပုဆိုးတို့ကို ဝတ်ရုံလျက် ငွေပြားအဆင်းနှင့်တူသော သဲပြင်ဝယ် ပန်းအခင်းကိုခင်း၍ တခုသော ဝါးလုံးကို ကိုင်လျက် ပန်းအိပ်ရာ၌နေ၍ ထို နောင်မှ စန္ဒကိန္နရာသည် ဝါးလုံးကိုတီးလျက် သာယာသော အသံဖြင့် သီ၏။ စန္ဒကိန္နရီသည် နူးညံ့စွာသော လက်ကိုညွတ်၍ စန္ဒကိန္နရာ၏အနီး၌ ရပ်လျက် က-လည်း က၏။ သီလည်း သီ၏။ ထိုဗာရာဏသီမင်းသည် ထိုကိန္နရာတို့၏ အသံကိုကြားလျှင် ခြေသံကို မကြားစေမူ၍ သာယာသဖြင့် သွား၍ ပုန်းကွယ်ရာအရပ်၌ ရပ်လျက် ထိုကိန္နရာတို့ကို မြင်လျှင် ကိန္နရီမ၌ တပ်စွန်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုကိန္နရာဖိုကို ပစ်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေပြီးလျှင် ဤ ကိန္နရီမနှင့်တကွ နေခြင်းကို ပြုအံ့ဟုကြံ၍ ရပ်လျက် စန္ဒကိန္နရာကို ပစ်၏။ ထိုစန္ဒကိန္နရာသည် ဝေဒနာသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ငိုကြွေးလိုရကား-
အဇ္ဇ ဇဟာမိ ဇီဝိတံ၊ ပါဏာ မေ စန္ဒေ နိရုဇ္ဈန္တိ။
တဝ စန္ဒိယာ သောစန္တိယာ၊ န နံ အညေဟိ သောကေဟိ။
တဝ စန္ဒိယာ သောစန္တိယာ၊ န နံ အညေဟိ သောကေဟိ။
တဝ စန္ဒိယာ သောစန္တိယာ၊ န နံ အညေဟိ သောကေဟိ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၈။ စန္ဒေ၊ ရှင်မစန္ဒာ။ လောဟိတမဒ္ဒနေ၊ သွေးလိမ်းကျံသဖြင့်။ ဣဒံ၊ ဤငါ၏အသက်သည်။ ဥပနိယျတိ မညေ၊ ပြတ်ခြင်းသို့ ဆောင်ယောင်တကား။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဇဟာမိ၊ စွန့်ရအံ့ဟူ၍။ မညာမိ၊ ငါအောက်မေ့၏။ စန္ဒေ၊ ရှင်မစန္ဒာ။ မေ၊ ငါ၏။ ပါဏာ၊ အသက်တို့သည်။ နိရုဇ္ဈန္တိ၊ ချုပ်ကုန်ယောင်တကား။
၁၉။ စန္ဒေ၊ ရှင်မစန္ဒာ။ မေ၊ ငါ၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်သည်။ ဩသဋ္ဌိ၊ နစ်၏။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲ၏။ မေ၊ ငါ၏။ ဟဒယံ၊ နှလုံးကို။ ဍယှတေ၊ လောင်၏။ နိတမ္မာမိ၊ အလွန်ပင်ပန်း၏။ နံ ဒုက္ခံ၊ ထိုဆင်းရဲသည်။ သောစန္တိယာ၊ ငါနှင့် ကွေကွင်းခြင်းကြောင့် စိုးရိမ်လတ္တံ့သော။ စန္ဒိယာ၊ စန္ဒီအမည်ရှိသော။ တဝ၊ သင်၏။ သောကဟေတု၊ သောကဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အညေဟိ၊ တပါးကုန်သော။ သောကဟိ၊ စိုးရိမ်ခြင်းတို့ကြောင့်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။
၂၀။ တိဏမိဝ၊ ကျောက်ပူ၌ ပစ်အပ်သောမြက်ကဲ့သို့။ ဝနမိဝ၊ မြက်တော ကျူးတောကဲ့သို့။ မိလာယာမိ၊ ညှိုးရအံ့။ အပရိပုဏ္ဏာ၊ ရေမပြည့်သော။ နဒီ ဣဝ၊ မြစ်ကဲ့သို့။ သုဿာမိ၊ ခြောက်ရအံ့။ နံ ဒုက္ခံ၊ ထိုဆင်းရဲသည်။ သောစန္တိယာ၊ ငါနှင့်ကွေကွင်းခြင်းကြောင့် စိုးရိမ်လတ္တံ့သော။ စန္ဒိယာ၊ စန္ဒီအမည်ရှိသော။ တဝ၊ သင်၏။ သောကဟေတု၊ သောကဟူသောအကြောင်းကြောင့်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အညေဟိ၊ တပါးကုန်သော။ သောကေဟိ၊ စိုးရိမ်ခြင်းတို့ကြောင့်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။
၂၁။ ပါဒေ၊ တောင်ခြေရင်း၌။ သရေ၊ အိုင်၌။ ဝဿံ ဣဝ၊ အလျဉ်မပြတ်ရွာသော မိုဃ်းကဲ့သို့။ မယှံ၊ ငါ့အား။ ဣမာနိ အဿူနိ၊ ဤမျက်ရည်တို့သည်။ ဝတ္တရေ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ နံ ဒုက္ခံ၊ ထိုဆင်းရဲသည်။ သောစန္တိယာ၊ ငါနှင့်ကွေကွင်းခြင်းကြောင့် စိုးရိမ်လတ္တံ့သော။ စန္ဒိယာ၊ စန္ဒီအမည်ရှိသော။ တဝ၊ သင်၏။ သောကဟေတု၊ စိုးရိမ်ခြင်းဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အညေဟိ၊ တပါးကုန်သော။ သောကေဟိ၊ စိုးရိမ်ခြင်းတို့ကြောင့်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။
ဘုရားလောင်း စန္ဒကိန္နရာသည် ဤလေးဂါထာတို့ဖြင့် ငိုကြွေး၍ ပန်းမွေ့ရာ၌ လျောင်းလျက်လျှင် သတိလွတ်၍ လူးလဲ၏။ မင်းသည်လည်း ရပ်လျက် နေသလျှင်ကတည်း။ စန္ဒကိန္နရီသည် ဘုရားလောင်း ငိုကြွေးစဉ် မိမိ၏မွေ့လျော်ခြင်းဖြင့် မွေ့လျော်၍ ဘုရားလောင်းအား မြှားစူးသည်၏ အဖြစ်ကို မသိ၊ မိန်းမောသဖြင့် လူးလဲ၍ အိပ်သော စန္ဒကိန္နရာကို မြင်၍ ငါ့ချစ်လင်အား အဘယ်ဆင်းရဲဖြစ်သနည်းဟု စုံစမ်းသည်ရှိသော် မြှားစူးသော အမာဝမှယိုသော သွေးကိုမြင်၍ ချစ်စွာသောလင်၌ ဖြစ်သော အားကြီးစွာသော စိုးရိမ်ခြင်းကို သည်းခံအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ သည်းစွာသောအသံဖြင့် ငိုကြွေး၏။ မင်းသည် ကိန္နရာသည် သေသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ထွက်၍ ကိုယ်ကိုပြ၏။ စန္ဒကိန္နရီသည် ထိုဗာရာဏသီမင်းကို မြင်၍ ဤခိုးသူသည် ငါ၏ ချစ်စွာသော လင်ကို ပစ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု တုန်လှုပ်လျက် ပြေး၍ တောင်ထိပ်၌ တည်လျက် မင်းကို ဆဲရေးလိုရကား-
ဝိဇ္ဈသိ ဝနမူလသ္မိံ၊ သောယံ ဝိဒ္ဓေါ ဆမာ သေတိ။
ယော မယှံ ဟဒယသောကော၊ ကိံပုရိသံ အပေက္ခမာနာယ။
ယော မယှံ ဟဒယသောကော၊ ကိံပုရိသံ အပေက္ခမာနာယ။
ယော ကိံပုရိသံ အဝဓိ၊ အဒုသကံ မယှံ ကာမာ။
ယော ကိံပုရိသံ အဝဓိ၊ အဒူသကံ မယှံ ကာမာ။
ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၂။ ရာဇပုတ္တ၊ မင်းသား။ ယော တွံ၊ အကြင်သင်သည်။ မေ၊ ငါသည်။ ဣစ္ဆိတံ၊ အလိုရှိအပ်သော။ ပတိံ၊ လင်ကို။ ဝရာကိယာ၊ မုဆိုးမဖြစ်၍ အထီးကျန်ခြင်းငှါ။ ဝနမူလသ္မိံ၊ တောတောင်ခြေရင်း၌။ ဝိဇ္ဈသိ၊ ပစ်၏။ သောယံ၊ ထိုကိန္နရာသည်။ ဝိဒ္ဓေါ၊ မြားစူးသည်ဖြစ်၍။ ဆမာ၊ မြေ၌။ သေတိ၊ အိပ်၏။ တသ္မာ၊ ထိုကြောင့်။ တွံ၊ သင်သည်။ ပါပေါ ခေါ၊ ယုတ်မာသည်လျှင်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။
၂၃။ ရာဇပုတ္တ၊ မင်းသား။ ကိံပုရိသံ၊ စန္ဒကိန္နရာကို။ အပေက္ခမာနာယ၊ ရှုသော။ မယှံ၊ ငါ၏။ ယော ဟဒယသောကော၊ အကြင် နှလုံး၌ စိုးရိမ်ခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဣမံ ဟဒယသောကံ၊ ဤနှလုံး၌ဖြစ်သော စိုးရိမ်ခြင်းကို။ တဝ၊ သင်၏။ မာတာ၊ အမိသည်။ ပဋိမုဉ္စတု၊ ရစေသတည်း။
၂၄။ ရာဇပုတ္တ၊ မင်းသား။ ကိံပုရိသံ၊ ကိန္နရာကို။ အပေက္ခမာနာယ၊ ရှုသော။ မယှံ၊ ငါ၏။ ယော ဟဒယသောကော၊ အကြင်နှလုံး၌ စိုးရိမ်ခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဣမံ ဟဒယသောကံ၊ ဤနှလုံး၌ဖြစ်သော စိုးရိမ်ခြင်းကို။ တဝ၊ သင်၏။ ဇာယာ၊ မယားသည်။ ပဋိမုဉ္စတု၊ ရစေသတည်း။
၂၅။ ရာဇပုတ္တ၊ မင်းသား။ ယော တွံ၊ အကြင် သင်သည်။ မယှံ- မယိ၊ ငါ၌။ ကာမာ- ကာမေန၊ အလိုရှိခြင်ကြောင့်။ အဒူသကံ၊ အပြစ်မရှိသော။ ကိံပုရိသံ၊ စန္ဒကိန္နရာကို။ အဝဓိ၊ သတ်၏။ တဿ- တဝ၊ ထိုသင်၏။ မာတာ၊ အမိသည်။ ပုတ္တဉ္စ၊ သားကိုလည်း။ မာ အဒ္ဒက္ခိ၊ မမြင်ရစေသတည်း။ ပတိဉ္စ၊ လင်ကိုလည်း။ မာ အဒ္ဒက္ခိ၊ မမြင်ရစေသတည်း။
၂၆။ ရာဇပုတ္တ၊ မင်းသား။ ယော တွံ၊ အကြင်သင်သည်။ မယှံ- မယိ၊ ငါ၌။ ကာမာ- ကာမေန၊ အလိုရှိခြင်းကြောင့်။ အဒူသကံ၊ အပြစ်မရှိသော။ ကိံပုရိသံ၊ စန္ဒကိန္နရာကို။ အဝဓိ၊ သတ်၏။ တဿ- တဝ၊ ထိုသင်၏။ ဇာယာ၊ မယားသည်။ ပုတ္တဉ္စ၊ သားကိုလည်း။ မာ အဒ္ဒက္ခိ၊ မမြင်ရစေသတည်း။ ပတိဉ္စ၊ လင်ကိုလည်း။ မာ အဒ္ဒက္ခိ၊ မမြင်ရစေသတည်း။
ဗာရာဏသီမင်းသည် ထိုငါးဂါထာတို့ဖြင့် ဆဲရေး၍ တောင်ထိပ်၌တည်သော စန္ဒကိန္နရီမကို နှစ်သိမ့်စေလိုရကား-
မမ တွံ ဟေဟိသိ ဘရိယာ၊ ရာဇကုလေ ပူဇိတာ နာရိဘိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၇။ ဝနတိမိရမတ္တက္ခိ၊ တော၌ဖြစ်သော ကျည်းပွင့် အောက်မည်းညိုပွင့်နှင့်တူသော မျက်စိရှိသော။ စန္ဒေ၊ ရှင်မ စန္ဒာ။ တွံ၊ သင်သည်။ မာ ရောဒိ၊ မငိုလင့်။ မာ သောစိ၊ မစိုးရိမ်လင့်။ ရာဇကုလေ၊ မင်းမျိုး၌။ နာရိဘိ၊ မိန်းတို့သည်။ ပူဇိတာ၊ ပူဇော်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ တွံ၊ သင် ရှင်မစန္ဒာသည်။ မမ၊ ငါ၏။ ဘရိယာ၊ မယားသည်။ ဟေဟိသိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
စန္ဒကိန္နရီသည် မင်း၏စကားကို ကြား၍ သင်သည် အသို့ဆိုသနည်းဟု ခြင်္သေ့သံနှင့်တူသော အသံကို ကျူးရင့်လျက်-
ယော ကိံပုရိသံ အဝဓိ၊ အဒူသကံ မယှံ ကာမာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၈။ ရာဇပုတ္တ၊ မင်းသား။ အပိ နူန၊ စင်စစ်အားဖြင့် သာလျှင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ မရိဿံ၊ သေအံ့။ ယော တွံ၊ အကြင် သင်သည်။ မယှံ-မယိ၊ ငါ၌။ ကာမာ-ကာမေန၊ အလိုရှိခြင်းကြောင့်။ အဒူသကံ၊ အပြစ်မရှိသော။ ကိံပုရိသံ၊ စန္ဒကိန္နရာကို။ အဝဓိ၊ သတ်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တဝ၊ သင်၏။ ဘရိယာ၊ မယားသည်။ န ဟေသံ၊ မဖြစ်အံ့။
ထိုဗာရာဏသီမင်းသည် စန္ဒကိန္နရီ၏ စကားကိုကြားလျှင် ကင်းသော ဆန္ဒရာဂ ရှိသည်ဖြစ်၍-
တာလီသ တဂ္ဂရ ဘောဇနာ၊ အည တံ မိဂါ ရမိဿန္တိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၉။ အပိ ဘီရုကေ၊ အလွန် ကြောက်တတ်သော သဘောရှိသော။ အပိ ဇီဝိတုကာမိကေ၊ အလွန် အသက်ကို အလိုရှိသော။ တာလီသ တဂ္ဂရ ဘောဇနာ၊ ပန်းညိုရွက် တောင်ဇလပ်ရွက်တို့ကို စားသော။ ကိံပုရိသီ၊ ကိန္နရာမ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဟိမဝန္တံ၊ ဟိမဝန္တသို့။ ဂစ္ဆ၊ သွားလော့။ တံ၊ သင့်ကို။ အညေ၊ တပါးကုန်သော။ မိဂါ၊ သားတို့သည်။ ရမိဿန္တိ၊ မွေ့လျော်စေကုန်လတ္တံ့။
ဤသို့ဆိုပြီးလျှင် ငဲ့ကွက်ခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍ သွားလေ၏။ ထိုစန္ဒကိန္နရီသည် ထိုဗာရာဏသီမင်း သွားသောအဖြစ်ကို သိ၍ တောင်ထိပ်မှ သက်ဆင်းပြီးလျှင် စန္ဒကိန္နရာကို ပိုက်ဖက်သဖြင့် တောင်ထိပ်သိတင်၍ တောင်ထိပ်အပြင်၌ အိပ်စေ၍ စန္ဒကိန္နရာ၏ ဦးခေါင်းကို မိမိပေါင်၌ထား၍ သည်းစွာငိုကြွေးခြင်းကို ငိုကြွေးလျက်-
ဂိရိဂုဟာယော စ တတ္ထေဝ တိဋ္ဌန္တိ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊
ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။
ကုသုမာဘိကိဏ္ဏ သောတာယော။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊
ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။
ဟူသော ဤတဆယ့်နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၀။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ တေ ပဗ္ဗတာ၊ ထိုတောင်တို့သည်၎င်း။ တာ စ ကန္ဒရာ၊ ထိုချောက်တို့သည်၎င်း။ တာ ဂိရိဂုဟာယော စ၊ ထိုတောင်လိုက်တို့သည်၎င်း။ တတ္ထေဝ၊ ထိုအရပ်၌သာလျှင်။ တိဋ္ဌန္တိ၊ တည်ကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထိုတောင် အစရှိသည်တို့၌သာလျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပသန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။
၃၁။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ဝါဠမိဂေဟိ၊ သားရဲတို့သည်။ အနုစိဏ္ဏာ၊ မပြတ် လေ့ကျက်အပ်ကုန်သော။ တေ ပဏ္ဏသန္ထတာ၊ ထိုသစ်ရွက်အခင်းတို့သည်။ ရမဏီယာ၊ မွေ့လျော်ဘွယ် ရှိကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထိုမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော သစ်ရွက်အခင်း၌လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။
၃၂။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ဝါဠမိဂေဟိ၊ သားရဲတို့သည်။ အနုစိဏ္ဏာ၊ မပြတ်လေ့ကျက်အပ်ကုန်သော။ တေ ပုပ္ဖသန္ထတာ၊ ထိုပန်း အခင်းတို့သည်။ ရမဏီယာ၊ မွေ့လျော်ဘွယ် ရှိကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထို မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော ပန်းအခင်း၌လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။
၃၃။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ အစ္ဆာ၊ ကြည်လင်သော ရေရှိကုန်သော။ ကုသုမာဘိကိဏ္ဏသောတာယော၊ ပန်းတို့ဖြင့် ပြွမ်းသော အယဉ်ရှိကုန်သော။ ဂိရိ ဝန နဒိယော၊ တောင် တော မြစ်တို့သည်။ သဝန္တိ၊ စီးကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထို တောင် တော မြစ်အစတို့သည်တို့၌လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။
၃၄။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ဟိမဝတော ပဗ္ဗတဿ၊ ဟိမဝန္တာတောင်၏။ နီလာနိ၊ ညိုသောပတ္တမြားဖြင့် ပြီးကုန်သော။ ဒဿနီယာနိ၊ ရှုချင်ဘွယ်ရှိကုန်သော။ ကူဋာနိ၊ အထွဋ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထို အထွဋ်တို့၌လျင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပသန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။
၃၅။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ဟိမဝတာ ပဗ္ဗတဿ၊ ဟိမဝန္တာတောင်၏။ ပီတာနိ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးကုန်သော။ ဒဿနီယာနိ၊ ရှုချင်ဘွယ် ရှိကုန်သော။ ကူဋာနိ၊ အထွဋ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထိုအထွဋတို့၌လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။
၃၆။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ဟိမဝတော ပဗ္ဗတဿ၊ ဟိမဝန္တာတောင်၏။ တမ္ဗာနိ၊ မြင်းသီလာဖြင့် ပြီးကုန်သော။ ဒဿနီယာနိ၊ ရှုချင်ဘွယ်ရှိကုန်သော။ ကူဋာနိ၊ အထွဋ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထိုအထွဋ်တို့၌လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။
၃၇။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ဟိမဝတော ပဗ္ဗတဿ၊ ဟိမဝန္တာတောင်၏။ တုင်္ဂါနိ၊ မြင့်ကုန် တက်ကုန်သော အဖျားရှိကုန်သော။ ဒဿနီယာနိ၊ ရှုချင်ဘွယ်ရှိကုန်သော။ ကူဋာနိ၊ အထူဋ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထိုအထွဋ်တို့၌လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။
၃၈။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ဟိမဝတော ပဗ္ဗတဿ၊ ဟိမဝန္တာတောင်၏။ သေတာနိ၊ ငွေဖြင့်ပြီးကုန်သော။ ဒဿနီယာနိ၊ ရှုချင်ဘွယ် ရှိကုန်သော။ ကူဋာနိ၊ အထွဋ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထိုအထွဋ်တို့၌လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပသန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။
၃၉။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ဟိမဝတော ပဗ္ဗတဿ၊ ဟိမဝန္တာတောင်၏။ စိတြာနိ၊ ရတနာခုနစ်ပါးတို့ဖြင့် ရောကုန်သည်ဖြစ်၍ ဆန်းကြယ်ကုန်သော။ ဒဿနီယာနိ၊ ရှုချင်ဘွယ် ရှိကုန်သော။ ကူဋာနိ၊ အထွဋ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထိုအထွဋ်တို့၌လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပသန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။
၄၀။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ယက္ခဂဏသေဝိတေ၊ ဘုမ္မစိုးစသော နတ်အပေါင်းတို့သည် မှီဝဲအပ်ကုန်သော။ ဩသဓေဟိ စ၊ ဆေးတို့ဖြင့်လည်း။ သဉ္ဆန္နေ၊ ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်သော။ တတ္ထေဝ ဂန္ဓမာဒနေ၊ ထိုဂန္ဓမာဒန တောင်၌ လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။
၄၁။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ကိံပုရိသသေဝိတေ၊ ကိန္နရာတို့သည် မှီဝဲအပ်ကုန်သော။ ဩသဓေဟိ စ၊ ဆေးတို့ဖြင့်လည်း။ သဉ္ဆန္နေ၊ ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်သော။ တတ္ထေဝ ဂန္ဓမာဒနေ၊ ထိုဂန္ဓမာဒနတောင်၌လျင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသုံပြုရပါအံ့နည်း။
ဤသို့ စန္ဒကိန္နရီသည် တဆယ့်နှစ်ဂါထာတို့ဖြင့် ငိုကြွေး၍ ဘုရားလောင်း၏ရင်၌ လက်ကိုထား၍ ပူသည်၏ အဖြစ်ကိုသိလျှင် စန္ဒကိန္နရာသည် ရှင်သေးသလျှင်ကတည်း၊ နတ်အား တိုင်ကြားသော အမှုကိုပြု၍ ထိုစန္ဒကိန္နရာအား အသက်ကိုပေးအံ့ဟု ကြံ၍ လောကပါလမည်သောနတ်တို့သည် မရှိကုန်သလော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား မေ့လျော့လေကုန်သော။ ထိုသို့မဟုတ်မူကား သေလေကုန်သလော၊ ငါ၏ ချစ်စွာသောလင်ကို မစောင့်ကုန်ဟု နတ်တို့အား တိုင်ကြားသောအမှုကို ပြု၍ ထိုစန္ဒကိန္နရီ၏ သောကအဟုန်ကြောင့် သိကြားမင်း၏နေရာသည် ပူသည်ဖြစ်၏။ သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုအကြောင်းကို သိ၍ ပုဏ္ဏား၏ အသွင်ဖြင့် လာလတ်ပြီးလျှင် ကရားမှ ရေကိုယူ၍ ဘုရားလောင်းကို သွန်း၏။ ထိုခဏ၌လျှင် အဆိပ်သည် နစ်၍ ကွယ်၏။ အမာသည် အသားနုတက်၏။ ဤအရပ်၌ မြှားစူး၏ ဟူ၍လည်း မထင်၊ ဘုရားလောင်းသည်
ချမ်းသာသည်ဖြစ်၍ ထ၏ စန္ဒကိန္နရီသည်လည်း ချစ်စွာသောလင်ကို ရောဂါကင်းသည်ကို မြင်လျှင် ဝမ်းမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ သိကြားမင်း၏ခြေတို့ကို ရှိခိုးလျက်-
ယော မေ ဣစ္ဆိတံ ပတိံ ဝရာကိယာ။
အမတေန အဘိသိဉ္စိ၊
သမာဂတာသ္မိ ပိယတမေန။
ဟူသော အခြားမဲ့ဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၂။ အယျိရေ ဗြဟ္မေ၊ အရှင်ပုဏ္ဏားမြတ်။ ယော တွံ၊ အကြင်သင်သည်။ ဝရာကိယာ၊ ဆင်းရဲစွာအထီးကျန်သော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဣစ္ဆိတံ၊ တောင့်တအပ်သော။ ပတိံ၊ လင်ကို။ အမတေန၊ အမြိုက်ဖြင့်။ အဘိသိဉ္စိ၊ သွန်း၏။
အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပိယတမေန၊ ချစ်စွာသော လင်နှင့်။ သမာဂတာ၊ တကွပေါင်းဖော်ရသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တေ၊ သင့်အား။ ဝန္ဒေ-ဝန္ဒာမိ၊ ရှိခိုး၏။
သိကြားမင်းသည် ထိုကိန္နရာအား ဤနေ့မှစ၍ စန္ဒတောင်မှ သက်သဖြင့် လူ့ခရီးသို့ မသွားကြကုန်လင့်၊ ဤအရပ်၌သာလျင် နေကုန်လော့ဟု အဆုံးအမကို ပေး၏။ ဤသို့ဆို၍ ထိုကိန္နရာတို့ကို ဆုံးမပြီးလျှင် မိမိနေရာသို့လျှင် သွား၏။ စန္ဒကိန္နရီသည် အရှင်ငါတို့အား ဘေးရန်ရှိသော အရပ်ဖြင့် အဘယ်ပြုအံ့နည်း၊ လာလော့၊ စန္ဒတောင်သို့ သွားကုန်အံ့ဟု ဆိုလို၍-
ကုသုမာဘိကိဏ္ဏ သောတာယော။
နာနာ ဒုမ ဝသနာယော၊
ပိယံ ဝဒါ အညမညဿ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၃။ သာမိ၊ သခင်။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အညမညဿ၊ အချင်းချင်းအား။ ပိယံ ဝဒါ၊ ချစ်ဘွယ်ဆိုကုန်လျက်။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ကုသုမာဘိကိဏ္ဏသောတာယော၊ ပန်းတို့ဖြင့် ပြွမ်းသော အယဉ်ရှိကုန်သော။ နာနာဒုမဝသနာယော၊ အထူးထူးသော သစ်ပင်ဟူသော အဖုံးအလွှမ်း ရှိကုန်သော။ ဂိရိဝနနဒိယော၊ တောင် တော မြစ်တို့သို့။ ဝိစရာမ၊ သွားလာလှည့်ပတ်ကုန်အံ့။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး ဤရာဟုလာမယ်တော်သည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါ၌ တွန့်တိုသော စိတ်မရှိသည်, သူတပါးတို့ ဆောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ရာဟုလာမယ်တော်သည် ငါ၌ တွန့်တိုသောစိတ်မရှိသည် ဖြစ်၏။ သူတပါးတို့ ဆောင်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်သာလျှင် ဖြစ်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ သိကြားမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလာမယ်တော်သည် ထိုအခါ စန္ဒကိန္နရီ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ စန္ဒကိန္နရာ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
လင်နှင့်ကျင့်ဝတ်၊ ယွင်းမချွတ်၊ အမြတ်မိန်းမမှာ
နှစ်ခုမြောက်သော စန္ဒကိန္နရီဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ပကိဏ္ဏကနိပါတ်
၃။ မဟာဥက္ကုသဇာတ်
မယားကိုမှီ၍ ဆင်းရဲဒုက္ခမှ လွတ်ခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဥက္ကာ စိလာစာ ဗန္ဓန္တိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာဥက္ကုသဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် မိတ္တဗန္ဓက သီတင်းသည်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
သာဝတ္ထိပြည်၌ အမျိုးကောင်း၏ သားဖြစ်သော ထိုသီတင်းသည်သည် အဆွေခင်ပွန်းကိုစေ၍ မထင်ရှားသော အမျိုးသမီးကို တောင်းစေလျှင် ထိုယောက်ျားအား ဖြစ်သောကိစ္စကို ဆောင်ခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သော အဆွေခင်ပွန်းသည်၎င်း, အဖော်သည်၎င်း ရှိ၏လောဟု မေးလျှင် မရှိဟုဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား အဆွေ ခင်ပွန်းတို့ကို ရှေးဦးစွာ ရှာဦးလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုမိန်း၏ အဆုံးအမ၌ တည်၍ ရှေးဦးစွာ လေးယောက်ကုန်သော တံခါးစောင့်တို့နှင့်တကွ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြု၍ အစဉ်သဖြင့် မြို့စောင့် အမတ်ကြီးတို့နှင့်တကွ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြု၍ စစ်သူကြီးနှင့်၎င်း, အိမ်ရှေ့မင်းနှင့်၎င်း တကွ မိတ်ဆွေခင်ပွန်း ဖွဲ့၏။ ထိုသူနှင့်တကွ တပေါင်းတည်းဖြစ်၍ မင်းနှင့်တကွ အဆွေခင်ပွန်း ပြု၏။ ထိုနောက်မှ ရှစ်ကျိပ်ကုန်သော မဟာထေရ်တို့နှင့် တကွ၎င်း, အာနန္ဒာမထေရ်နှင့် တကွ၎င်း တပေါင်းတည်းဖြစ်၍ မြတ်စွာဘုရားနှင့်တကွ အဆွေခင်ပွန်းပြု၏။ ထိုအခါ သီတင်းသည်ကို သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သရဏဂုံတို့၌၎င်း သီလတို့၌၎င်း တည်စေတော်မူ၏။ မင်းသည်လည်း ထိုသီတင်းသည်အား စည်းစိမ်ကိုပေး၏။ ထိုသီတင်းသည်သည် မိတ္တဗန္ဓကဟူ၍ ထင်ရှားသည် ဖြစ်၏။
ထိုအခါ မိတ္တဗန္ဓကအား မင်းသည် ကြီးစွာသောအိမ်ကို ပေး၍ ထိမ်းမြားခြင်းမင်္ဂလာကို ပြုစေ၏။ မင်းကိုအစပြု၍ လူများသည် လက်ဆောင်ကို ပို့လာ၏။ ထိုအခါ ထိုမိတ္တဗန္ဓက၏မယားသည် မင်းသည်ပို့လာသော လက်ဆောင်ကို အိမ်ရှေ့မင်းအား၊ အိမ်ရှေ့မင်းသည် ပို့လာသော လက်ဆောင်ကို စစ်သူကြီးအား ပေး၏။ ဤသို့နည်းဖြင့် အလုံးစုံသော မြို့၌နေသောသူတို့အား အဆွေခင်ပွန်းဖွဲ့၍ ယူ၏။ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ကြီးစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ပြု၍ မြတ်စွာဘုရားအား ပင့်ဘိတ်ပြီးလျှင် ဘုရားအမှူးရှိသော ငါးရာသော ရဟန်းသံဃာအား အလှူကြီးကိုပေး၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးပြီးသော ကိစ္စအဆုံး၌ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဟောတော်မူသော တရားတော်ကို နာ၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော လင်မယားတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။
ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ ငါ့သျှင်တို့ မိတ္တဗန္ဓက သီတင်းသည်သည် မိမိမယားကိုမှီ၍ ထိုမယားစကားကို လိုက်နာသဖြင့် ခပ်သိမ်းသောသူတို့၌ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြု၍ မင်း၏အထံမှ ကြီးစွာသော ဆုလာဘ်ကိုရ၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားနှင့်တကွ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြု၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော လင်မယားတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည် ရှိသော် ရဟန်းတို့ မိတ္တဗန္ဓကသည် ယခုအခါ၌သာလျင် ထိုမိန်းမကိုမှီ၍ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်သို့ ရောက်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း တိရစ္ဆာန်အမျိုး၌ ဖြစ်၍လည်း ဤမိတ္တဗန္ဓက သီတင်းသည်သည် ထိုမိန်းမစကားကြောင့် များစွာကုန်သော သူတို့နှင့်တကွ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြု၍ သား၌စိုးရိမ်ခြင်းမှ လွတ်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် အချို့ကုန်သော ပစ္စန္တရစ်၌နေကုန်သော သူတို့သည် အကြင်အကြင် အရပ်၌ များစွာသော အမဲကို ရကုန်၏။ ထိုထိုအရပ်၌ ရွာတည်၍ တော၌ လှည့်လည်သဖြင့် သမင် အစရှိသည်တို့ကို သတ်ပြီးလျှင် အမဲကိုဆောင်၍ သားမယားတို့ကို မွေးကုန်၏။ ထိုသူတို့၏ရွာမှ အနီး၌ အလိုလိုဖြစ်သော အိုင်ကြီးသည် ရှိ၏။ ထိုအိုင်၏ တောင်မျက်နှာ၌ တခုသောစွန်ဖိုသည် နေ၏။ အနောက် မျက်နှာ၌ တခုသော စွန်မသည် နေ၏။ မြောက်မျက်နှာ၌ ခြင်္သေ့မင်းသည် နေ၏။ အရှေ့ မျက်နှာ၌ ဝန်လိုငှက်မင်းသည် နေ၏။ ထိုအိုင်၏ အလယ်၌ကား မြင့်ရာအရပ်၌ လိပ်သည် နေ၏။ ထိုအခါ စွန်ဖိုသည် စွန်မအား ငါ၏မယားဖြစ်လော့ဟု ဆို၏။
ထိုအခါ ထိုစွန်ဖိုကို စွန်မသည် သင့်အား တစုံတယောက်သော အဆွေခင်ပွန်းသည် ရှိပါ၏လောဟု မေး၏။ ရှင်မ မရှိဟု ဆို၏။ ငါတို့အားဖြစ်သော ဘေးကို၎င်း, ဆင်းရဲကို၎င်း ထုတ်ခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သော အဆွေခင်ပွန်းကို၎င်း အပေါင်းအဖော်ကို၎င်း ရခြင်းငှါသင့်၏။ ရှေးဦးစွာ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို ယူဦးလော့ဟု ဆို၏။ ရှင်မ အဘယ်သူတို့နှင့် အဆွေခင်ပွန်းဖွဲ့ခြင်းကို ပြုရအံ့နည်းဟုဆို၏။ အရှေ့မျက်နှာ၌နေသော ဝန်လိုငှက်မင်းနှင့်၎င်း မြောက်မျက်နှာ၌နေသော ခြင်္သေ့မင်းနှင့်၎င်း အိုင်၏အလယ်၌နေသော လိပ်နှင့်၎င်း တကွမိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြုလော့ဟု ဆို၏။ ထိုစွန်ဖိုသည် စွန်မစကားကိုဝန်ခံ၍ စွန်မဆိုတိုင်း ပြု၏။ ထိုအခါ ထိုနှစ်ခုကုန်သော စွန်တို့သည် ပေါင်းဖော်ခြင်းကိုပြု၍ ထိုအိုင်၌လျှင် တခုသောကျွန်းငယ်၌ ထိမ်ပင်သည် ရှိ၏။ ထက်ဝန်းကျင်မှ ရေဖြင့်ခြံရံအပ်သည် ဖြစ်၏။ ထိုထိမ်ပင်၌ အသိုက်ပြု၍ နေကုန်၏။
ထိုစွန်တို့အား နောက်အဘို့၌ နှစ်ခုကုန်သော စွန်ငယ်တို့သည် ဖွားကုန်၏။ ထိုစွန်ငယ်တို့အား အတောင်တို့သည် မရောက်မီလျှင် တနေ့သ၌ ဇနပုဒ်သားတို့သည် တနေ့ပတ်လုံး တော၌ လှည့်လည်သဖြင့် တစုံတခုကိုမရ၍ လက်ချည်းသက်သက်ဖြင့် အိမ်သို့ပြန်အံ့သောငှါ မတတ်ကောင်းကုန်၊ ငါးတို့ကို၎င်း, လိပ်တို့ကို၎င်း ဖမ်းအံ့ဟု အိုင်သို့သက်၍ ထိုကျွန်းငယ်သို့ရောက်လျှင် ထိုထိမ်ပင်ရင်း၌ အိပ်၍ မှက်, ခြင်အစရှိသည်တို့သည် ခဲကုန်သည်ဖြစ်၍ ထို မှက်, ခြင် အစရှိသည်တို့အား ပြေးစိမ့်သောငှါ ပွတ်တံ ပွတ်ကျေကို ဖွဲ့၍ မီးတို့ကို ဖြစ်စေသဖြင့် အခိုးကိုပြုကုန်၏။ မီးခိုးထသည်ရှိသော် စွန်တို့သည် မြည်ကုန်၏။ ဇနပုဒ်သားတို့သည် ထိုအသံကိုကြားကုန်၍ အချင်းတို့ ငှက်ငယ်တို့၏ အသံတည်း၊ ထကြကုန်လော့၊ မီးရှူးတို့ကို ဖွဲ့ကြကုန်လော့၊ ဆာမွတ်ခြင်းကို သည်းခံအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ငှက်သားကို စား၍ အိပ်အံ့ဟု ဆိုကုန်လျက် မီးကိုညှိသဖြင့် မီးရှူးတို့ကို ဖွဲ့ကုန်၏။ စွန်မသည် ထိုလူတို့၏ အသံကို ကြား၍ ဤလူတို့သည် ငါတို့သားငယ်တို့ကို စားလိုကုန်၏။ ငါတို့သည် ဤသို့သဘောရှိသော ဘေးကို ဖျောက်အံ့သောငှါ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို ဖွဲ့ကုန်၏။ လင်ကို ဝန်လိုငှက်မင်းအထံသို့ သွားစေအံ့ဟု ကြံ၍ အရှင်သွားချေ၊ ငါတို့သားငယ်တို့အား ဖြစ်သောဘေးကို ဝန်လိုငှက်မင်းအား ကြားချေဟု ဆိုလို၍-
ဒီပေ ပဇာ မမ ခါဒိတုံ ပတ္ထယန္တိ။
သဟာယမိတ္တေ ဝဒေဟိ သေနက၊
အာစိက္ခ ဉာတိဗျသနံ ဒိဇာနံ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၄။ သေနက၊ စွန်။ စိလာစာ၊ ဇနပုဒ်သား ဖြစ်ကုန်သော။ လုဒ္ဒါ၊ မုဆိုးတို့သည်။ ဥက္ကာ၊ မီးရှူးတို့ကို။ ဗန္ဓန္တိ၊ ဖွဲ့ကုန်၏။ ဒီပေ၊ ကျွန်းငယ်၌။ မမ၊ ငါ၏။ ပဇာ၊ သားငယ်တို့ကို။ ခါဒိတုံ၊ စားခြင်းငှါ။ ပတ္ထယန္တိ၊ တောင့်တကုန်၏။ သဟာယမိတ္တေ၊ အပေါင်းအဖော် အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို။ ဝဒေဟိ၊ ဆိုချေလော့။ ဒိဇာနံ၊ ငှက်ဖြစ်ကုန်သော ငါတို့၏။ ဉာတိဗျသနံ၊ သားငယ်တို့၏ ပျက်စီးခြင်းကို။ အာစိက္ခ၊ ကြားချေလော့။
ထိုစွန်သည် လျင်မြန်စွာသော အဟုန်ဖြင့် ထိုဝန်လိုငှက်မင်းနေရာ အရပ်သို့သွား၍လျှင် မိမိလာသော အဖြစ်ကို သိစေ၍ ပြုအပ်သော အခွင့်ရှိသည်ဖြစ်၍ ချဉ်းကပ်သဖြင့် ရှိခိုး၍ အဘယ့်ကြောင့် လာသနည်းဟု မေးအပ်သည်ရှိသော် လာသောအကြောင်းကို ကြားလိုရကား -
ဥက္ကုသရာဇ သရဏံ တံ ဥပေမိ။
ပဇာ မမ ခါဒိတုံ ပတ်ထယန္တိ၊
လုဒ္ဒါ စိလာစာ ဘဝ မေ သုခါယ။
ဟူသော နှစ်မြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၅။ ပက္ခိမ၊ အတောင်ရှိသော။ ဥက္ကုသရာဇ၊ ဝန်လိုငှက်မင်း။ တွံ၊ သင်သည်။ ဒိဇာနံ၊ ငှက်တို့တွင်။ ပဝရော၊ မြတ်သော။ ဒိဇော၊ ငှက်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင်ငှက်မင်းကို။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ခြင်းသို့။ ဥပေမိ၊ ကပ်၏။ စိလာစာ၊ ဇနပုဒ်သား ဖြစ်ကုန်သော။ လုဒ္ဒါ၊ မုဆိုးတို့သည်။ မမ၊ ငါ၏။ ပဇာ၊ သားငယ်တို့ကို။ ခါဒိတုံ၊ စားခြင်းငှါ။ ပတ္ထယန္တိ၊ တောင့်တကုန်၏။ တွံ၊ သင်ငှက်မင်းသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ သုခါယ၊ ချမ်းသာခြင်းငှါ။ ဘဝ၊ ဖြစ်ပါလော့။
ဝန်လိုငှက်မင်းသည် အဆွေစွန် သင်မကြောက်လင့်ဟု စွန်ကိုနှစ်သိမ့်စေလို၍-
ကာလေ အကာလေ သုခမေသမာနာ။
ကရောမိ တေ သေနက ဧတမတ္ထံ၊
အရိယော ဟိ အရိယဿ ကရောတိ ကိစ္စံ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၆။ သေနက၊ စွန်။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ကာလေ စ၊ နေ့အခါ၌၎င်း။ အကာလေ စ၊ ညဉ့်အခါ၌၎င်း။ သုခံ၊ ချမ်းသာကို။ ဧသမာနာ၊ ရှာကုန်လျက်။ မိတ္တဉ္စ၊ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကို၎င်း။ သဟာယဉ္စ၊ အပေါင်းအဖော် ဖွဲ့ခြင်းကို၎င်း။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်၏။ တေ၊ သင်၏။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုကိစ္စကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကရောမိ၊ ပြုအံ့။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ အရိယော၊ မြတ်သောအကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသောသူသည်။ အရိယဿ၊ မြတ်သောအကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသောသူ၏။ ကိစ္စံ၊ ကိစ္စကို။ ကရောတိ၊ မချွတ်ပြုမြဲတည်း။
ထိုအခါ စွန်ကို အဆွေစွန် - ဇနပုဒ်သားတို့သည် သစ်ပင်ကို တက်ကုန်ပြီလောဟု မေး၏။ မတက်ကုန်သေး၊ မီးရှူးတို့ကိုသာလျှင် ညှိကုန်၏ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား သင်သည် လျင်စွာသွား၍ ငါ၏ အဆွေခင်ပွန်းမကို နှစ်သိမ့်စေ၍ ငါလာသောအဖြစ်ကို ကြားချေလော့ဟု ဆို၏။ ထိုစွန်သည် ဝန်လိုငှက်မင်းဆိုတိုင်း ပြု၏။ ဝန်လိုငှက်မင်းသည်လည်း လာလတ်၍ ထိမ်ပင်အနီး၌ ဇနပုဒ်သားတို့၏ တက်ခြင်းကိုကြည့်လျက် တခုသော သစ်ပင်ဖျား၌ နား၍ တယောက်သော ဇနပုဒ်သားသည် တက်သောကာလ၌ စွန်သိုက်အနီးသို့ ထိုဇနပုဒ်သားတက်သည်ရှိသော် အိုင်၌ငုပ်၍ အတောင်တို့ဖြင့်၎င်း, နှုတ်သီးဖြင့်၎င်း ရေကိုဆောင်၍ မီးရှူးအထက်၌ လောင်း၏။ မီးရှူးသည် ငြိမ်း၏။ ဇနပုဒ်သားသည် ဤဝန်လိုငှက်ကို၎င်း, စွန်ငယ်တို့ကို၎င်း စားအံ့ဟု သက်၍ တဖန် မီးရှူးတို့ကိုညှိ၍ တက်၏။ တဖန် ထိုဝန်လိုငှက်သည် မီးရှူးတို့ကို ငြိမ်းစေ၏။ ဤသို့သောနည်းဖြင့် ညှိတိုင်း ညှိတိုင်းသော မီးရှူးကို ငြိမ်းစေစဉ်လျှင် သန်းခေါင်အခါ ဖြစ်၏။ ထိုဝန်လိုငှက်သည် အလွန်လျှင် ပင်ပန်း၏။ အောက်ဖြစ်သောဝမ်း၌ အမွေးသည် ပါးခြင်းသို့ ရောက်၏။ မျက်စိတို့သည် နီသည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုဝန်လိုငှက်မင်းကို မြင်၍ စွန်မသည် လင်ကို အရှင်ဝန်လိုငှက်မင်းသည် အလွန်ပင်ပန်းသလျှင်ကတည်း၊ ထိုဝန်လိုငှက်မင်းအား အတန်ငယ် အပင်ပန်းဖြေစိမ့်သောငှါ သွား၍ လိပ်မင်းအား ဆိုချေလော့ဟု ဆို၏။ ထိုစွန်သည် စွန်မစကားကို ကြား၍ ဝန်လိုငှက်မင်းသို့ ကပ်၍-
အရိယဿ အရိယေန ကတံ တယိဒံ။
အတ္တာနုရက္ခီ ဘဝ မာ အဍယှိ။
လစ္ဆာမ ပုတ္တေ တယိ ဇီဝမာနေ။
ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၇။ အရိယဿ၊ မြတ်သောအကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသော ငါ့အား။ ယံ ကိစ္စံ၊ အကြင် ကိစ္စသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဣဒံ ကိစ္စံ၊ ဤကိစ္စကို။ အရိယေန၊ မြတ်သော အကျင့်နှင့်ပြည့်စုံသော။ တယာ၊ သင်သည်။ အနုကမ္ပကေန၊ အစဉ်သနားသဖြင့်။ ကတံ၊ ပြုအပ်ပြီ။ အတ္တာနုရက္ခီ၊ ကိုယ်ကိုစောင့်ရှောက်သည်။ ဘဝ၊ ဖြစ်လော့။ မာ အဍယှိ၊ မပင်ပန်းစေလင့်။ တယိ၊ သင်သည်။ ဇီဝမာနေ၊ အသက်ရှည်သည်ရှိသော်။ ပုတ္တေ၊ သားတို့ကို။ လစ္ဆာမ၊ ရကုန်အံ့။
ဝန်လိုငှက်မင်းသည် စွန်စကားကို ကြား၍ ခြင်္သေ့သံနှင့်တူသော အသံကိုကျူးရင့်လျက်-
သရီရဘေဒါပိ န သန္တသာမိ။
ကရောန္တိ ဟေကေ သခိနံ သခါရော၊
ပါဏံ စဇန္တာ သတာ နေသဓမ္မော။
ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၀။ တမေဝ ရက္ခာဝရဏံ၊ ထိုအစောင့် အရှောက်ကိုလျှင်။ ကရောန္တော၊ ပြုသော ငါသည်။ သရီရဘေဒါပိ၊ ကိုယ်ပျက်စီးသည် ရှိသော်လည်း။ န သန္တသာမိ၊ မပင်ပန်း။ ဟိ- သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သော။ သခါရော၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်။ ပါဏံ၊ အသက်ကို။ စဇန္တာ၊ စွန့်ကုန်လျက်။ သခီနံ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၏။ ကိစ္စံ၊ ကိစ္စကို။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်၏။ ဧသဓမျမော၊ ဤအကျင့်သည်။ သတာနံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော၊ အကျင့်တည်း။
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍ ထို ဝန်လိုငှက်မင်းကျေးဇူးကို ဆိုလိုသည်ဖြစ်၍-
အတ္ထာယ ကုရရော ပုတ္တေ၊ အဍ္ဎရတ္တေ အနာဂတေ။
ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၄၉။ အဏ္ဍဇာ၊ အဥမှဖြစ်သော။ အယံ ဝိဟင်္ဂမော ကုရရော၊ ဤဝန်လိုငှက်မင်းသည်။ သေနကဿ၊ စွန်၏။ ပုတ္တေ၊ သားငယ်တို့ကို။ ရက္ခန္တော၊ စောင့်လျက်။ တေသံ၊ ထိုသားငယ်တို့၏။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှါ။ အဍ္ဎရတ္တေ၊ သန်းခေါင်အခါသည်။ အနာဂတေ၊ မရောက်မီ။ သုဒုက္ကရံ၊ အလွန်ခက်ခဲသော။ ကမ္မံ၊ အမှုကို။ အကာသိ၊ ပြု၏။
စွန်သည်လည်း ဝန်လိုငှက်မင်းကို အဆွေ အတန်ငယ် အပင်ပန်းဖြေဦးလော့ဟု ဆို၍ လိပ်၏အထံသို့ သွားပြီးလျှင် လိပ်ကို ထစေ၍ အဆွေ အဘယ့်ကြောင့် လာသနည်းဟု မေး၏။ ဤသို့သဘောရှိသော ဘေးသည် ဖြစ်၏။ ဝန်လို
ငှက်မင်းသည် ပဌမယာမ်မှစ၍ လုံ့လပြုလျက် ပင်ပန်းသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် သင်၏ အထံသို့ လာ၏ဟု ဆိုလို၍-
မိတ္တာနုကမ္ပာယ ပတိဋ္ဌဟန္တိ။
ပုတ္တာ မမဋ္ဋာ ဂတိမာ ဂတောသ္မိ၊
အတ္ထံ စရေထ မမ ဝါရိစရ။
ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၀။ ဝါရိစရ၊ အဆွေလိပ်။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သောသူတို့သည်။ စုတာပိ၊ အခြံအရံ စည်းစိမ်ဥစ္စာမှ ရွေ့သည်ရှိသော်၎င်း။ သကမ္မုနာ၊ မိမိအမှုမှ။ ခလိတာပိ၊ ချော်ချွတ်သော်၎င်း။ မိတ္တာနုကမ္ပာယ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့အား သနားခြင်း၌။ ပတိဋ္ဌဟန္တိ၊ တည်ကုန်၏။ မမ၊ ငါ၏။ ပုတ္တာ၊ သားတို့သည်။ အဋ္ဋာ၊ ကျင်နာကုန်သည်ဖြစ်၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင့်ကို။ ဂတိံ၊ ကိုးကွယ်ခြင်းကို။ ကတွာ၊ ပြု၍။ အာဂတော၊ လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ မမ၊ ငါ၏။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ စရေထ၊ ကျင့်ကုန်လော့။
ထိုစကားကို ကြား၍ လိပ်သည်-
မိတ္တံ သဟာယဉ္စ ကရောန္တိ ပဏ္ဍိတာ။
ကရောမိ တေ သေနက ဧတမတ္ထံ၊
အရိယော ဟိ အရိယဿ ကရောတိ ကိစ္စံ။
ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၁။ သေနက၊ အဆွေစွန်။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ဓနေနစ၊ ဥစ္စာဖြင့်၎င်း။ ဓညေန စ၊ စပါးဖြင့်၎င်း။ အတ္တနာ စ၊ ကိုယ်ဖြင့်၎င်း။ မိတ္တဉ္စ၊ အဆွေခင်ပွန်းဖွဲ့ခြင်းကို၎င်း။ သဟာယဉ္စ၊ အပေါင်းအဖော်ဖွဲ့ခြင်းကို၎င်း။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုကိစ္စကို။ ကရောမိ၊ ပြုအံ့။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ အရိယော၊ မြတ်သောအကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသောသူသည်။ အရိယဿ၊ မြတ်သောအကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသောသူ၏။ ကိစ္စံ၊ ကိစ္စကို။ ကရောတိ၊ ပြု၏။
ထိုအခါ ထိုလိပ်၏သားသည် အနီး၌ဝပ်လျက် အဖစကားကိုကြား၍ ငါ့အဖသည် မပင်ပန်းစေသတည်း၊ ငါသည် အဖကိစ္စကို ပြုအံ့ဟုကြံ၍-
ပုတ္တော ပိတု စရတိ အတ္ထစရိယံ။
အဟံ စရိဿာမိ တဝေတမတ္ထံ၊
သေနဿ ပုတ္တေ ပရိတာယမာနော။
ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၂။ တာတ၊ ဖခင်။ တုဝံ၊ သင်ဖခင်သည်။ အပ္ပေါသုက္ကော၊ ကြောင့်ကြမဲ့။ နိသီဒ၊ နေလော့။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ ပိတု၊ အဖ၏။ အတ္ထစရိယံ၊ အကျိုးကို ကျင့်ခြင်းကို။ စရတိ၊ ကျင့်၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သေနဿ၊ စွန်၏။ ပုတ္တေ၊ သားတို့ကို။ ပရိတာယမာနော၊ ကယ်တင်လျက်။ တဝ၊ သင်ဖခင်၏။ ဧတံမတ္ထံ၊ ထိုကိစ္စကို။ စရိဿာမိ၊ ကျင့်အံ့။
ထိုအခါ သားကို အဖလိပ်သည်-
ပုတ္တော ပိတူနံ စရေ အတ္ထစရိယံ။
အပ္ပေဝ မံ ဒိသွာ ပဝဍ္ဎကာယံ၊
သေနဿ ပုတ္တာနိ နိဟေဌယေယျုံ။
ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၃။ တာတ၊ ချစ်သား။ အဒ္ဓါ ဟိ၊ စင်စစ်လျှင်။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ ပိတူနံ၊ အဖတို့၏။ အတ္ထစရိယံ၊ အကျိုးကို ကျင့်ခြင်းကို။ စရေ၊ ကျင့်ရာ၏။ ဧသ၊ ဤသို့ကျင့်ခြင်းသည်။ သတာနံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော၊ အကျင့်တည်း။ ပဝဍ္ဎကာယံ၊ ကြီးသော ကိုယ်ရှိသော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ သေနဿ၊ စွန်၏။ ပုတ္တာနိ၊ သားငယ်တို့ကို။ စိလာစာ၊ ဇနပုဒ်သားတို့သည်။ အပ္ပေဝနာမ နိဟေဌယေယျုံ၊ လွှတ်ကုန်ငြားအံ့လည်း မသိ။
ဤသို့ဆို၍ လိပ်ကြီးသည် အဆွေစွန် မကြောက်လင့်၊ သင်သည် ရှေ့မှ သွားလော့၊ ယခုပင် ငါလာအံ့ဟု ထိုစွန်ကို လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် ရေ၌လူး၍ ညွန်ကို၎င်း, မှော်ကို၎င်း ငင်သဖြင့်ယူ၍ ကျွန်းငယ်သို့ သွားပြီးလျှင် မီးကိုငြိမ်းစေ၍ ဝပ်၏။ ဇနပုဒ်သားတို့သည် ငါတို့အား စွန်ငယ်တို့ဖြင့် အဘယ်ပြုအံ့နည်း၊ ဤ ကာဠလိပ်ကိုလှိမ့်၍ သတ်ကုန်အံ့၊ ဤလိပ်သည် အလုံးစုံသောငါတို့အား လောက်လတ္တံ့ဟု နွယ်တို့ကိုနုတ်၍ နွယ်စွန်းတို့ကိုကိုင်၍ ဝတ်သော ပုဆိုးနွမ်းတို့ဖြင့် ရစ်၍ ထိုထိုအရပ်တို့၌ ဖွဲ့၍ လိပ်ကို လှိမ့်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ လိပ်သည် ထိုဇနပုဒ်သားတို့ကို ငင်လျက် ရေနက်ရာအရပ်၌ ချ၏။ ထိုဇနပုဒ်သားတို့သည်လည်း လိပ်၌ လောဘနှင့်တကွလျင် ကျ၍ ရေဖြင့်ပြည့်သောဝမ်းဖြင့် ပင်ပန်းလျက်ထွက်၍ အချင်းတို့ တခုသော ဝန်လိုငှက်သည် သန်းခေါင်အခါတိုင်အောင် ငါတို့၏ မီးရှူးတို့ကို ငြိမ်းစေကုန်၏။ ယခုအခါ၌လည်း ဤလိပ်သည် ရေ၌ချ၍ ရေကို သောက်စေသဖြင့် ဝမ်းရောင်သည်တို့ကို ပြုအပ်ပြီ၊ တဖန် မီးကိုညှိ၍ အရုဏ်တက်သည်ရှိသော် ဤစွန်ငယ်တို့ကို စားအံ့ဟု မီးညှိအံ့သောငှါ အားထုတ်ကုန်၏။ စွန်မသည် ထိုဇနပုဒ်သားတို့၏ စကားကိုကြား၍ အရှင်ဤဇနပုဒ်သားတို့သည် အမှတ်မရှိသောကာလ၌ ငါတို့၏ သားငယ်တို့ကိုစား၍ သွားကုန်လတ္တံ့၊ ငါတို့ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော ခြင်္သေ့မင်းအထံသို့ သွားချေလော့ဟု ဆို၏။ ထိုစွန်သည် ထိုခဏ၌လျှင် ခြင်္သေ့မင်းအထံသို့ သွား၍ အခါမဟုတ်သည်၌ အဘယ့်ကြောင့် လာသနည်းဟု မေးလျှင် အစမှစ၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
ဘယဋ္ဋိတာ သေဋ္ဌ မုပဗ္ဗဇန္တိ။
ပုတ္တာ မမဋ္ဋာ ဂတိမာ ဂတောသ္မိ၊
တွံ နောသိ ရာဇာ ဘဝ မေ သုခါယ။
ဟူသော တဆယ့်တခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၄။ မိဂဝီရသဋ္ဌ၊ သားတကာတို့ထက် ဝီရိယဖြင့်မြတ်သော။ သီဟရာဇာ၊ ခြင်္သေ့မင်း။ ပသူ စ၊ သားတို့သည်၎င်း။ မနုဿာ စ၊ လူတို့သည်၎င်း။ ဘယဋ္ဋိတာ၊ ဘေးနှိပ်စက်အပ်ကုန်သည်ရှိသော်။ သေဋ္ဌံ၊ မြတ်သောသူသို့။ ဥပဗ္ဗဇန္တိ၊ ကပ်ကုန်၏။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပုတ္တာ၊ သားတို့သည်။ အဋ္ဋာ၊ ကျင်နာကုန်သည်ဖြစ်၍။ တံ၊ သင့်ကို။ ဂတိံ၊ ကိုးကွယ်ရာကို။ ကတွာ၊ ပြု၍။ အာဂတော၊ လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တွံ၊ သင်သည်။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ သုခါယ၊ ချမ်းသာခြင်းငှါ။ ဘဝ၊ ဖြစ်ပါလော့။
ထိုစကားကို ကြား၍ ခြင်္သေ့မင်းသည်-
အာယာမ တေ တံ ဒိသတံ ဝဓာယ။
ကထံ ဟိ ဝိညူ ပဟု သမ္ပဇာနော။
န ဝါယမေ အတ္တဇနဿ ဂုတ္တိယာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၅။ သေနက၊ စွန်။ တေ၊ သင်၏။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုကိစ္စကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကရောမိ၊ ပြုအံ့။ တေ၊ သင်၏။ တံ ဒိသတံ၊ ထိုရန်အပေါင်းကို။ ဝဓာယ၊ သတ်ခြင်းငှါ။ အာယာမ၊ သွားကုန်အံ့။ ပဟု၊ ရန်သူတို့ကို သတ်ခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သော။ သမ္ပဇာနော၊ မိမိအဆွေခင်ပွန်းအား ဘေးဖြစ်ခြင်းကိုသိသော။ ဝိညူ၊ ပညာရှိသောသူသည်။ အတ္တဇနဿ၊ အဆွေခင်ပွန်းအား။ ဂုတ္တိယာ၊ စောင့်ရှောက်ခြင်းငှါ။ ကထံ ဟိ န ဝါယမေ၊ အဘယ့်ကြောင့် လုံ့လမပြုဘဲ ရှိအံ့နည်း။
ဤသို့ဆို၍ သွားလော့၊ သင်သည် သားငယ်တို့ကို နှစ်သိမ့်စေလော့ဟု စွန်ကို လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် ပတ္တမြားညိုအဆင်းနှင့်တူသော ရေကိုနင်းလျက် သွား၏။ ဇနပုဒ်သားတို့သည် ခြင်္သေ့မင်း လာသည်ကိုမြင်၍ ရှေးဦးစွာ ဝန်လိုငှက်သည် ငါတို့၏ မီးရှူးတို့ကို ငြိမ်းစေအပ်ပြီ၊ ထို အတူ လိပ်သည် ငါတို့ဝတ်သော ပုဆိုးနွမ်းတို့၏လည်း အရှင်မရှိသည်တို့ကို ပြုအပ်ပြီ၊ ယခုအခါ၌ကား ပျက်စီးကုန်ပြီ၊ ခြင်္သေ့သည် ငါတို့အား အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေလတ္တံ့ဟု သေဘေးဖြင့် ထိတ်လန့်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ဟုတ်ဟုတ်ငြားငြားအားဖြင့် ပြေးကုန်၏။ ခြင်္သေ့မင်းသည် လာလတ်၍ သစ်ပင်ရင်း၌ တစုံတခုကို မမြင်၊ ထိုအခါ ခြင်္သေ့ကို ဝန်လိုငှက်သည်၎င်း, လိပ်သည်၎င်း စွန်သည်၎င်း ကပ်ကုန်၍ ရှိခိုးကုန်၏။ ခြင်္သေ့မင်းသည် ထိုဝန်လိုငှက် လိပ်, စွန်တို့အား အဆွေခင်ပွန်း၏ အကျိုးဆက်ကိုဆို၍ ဤနေ့မှစ၍ အဆွေခင်ပွန်း၏သဘောကို မဖျက်မူ၍ မမေ့မလျော့ ဖြစ်ကြကုန်လော့ဟု ဆုံးမ၍ ဖဲ၏။ ဝန်လိုငှက် လိပ် စွန်တို့သည်လည်း နေရာအရပ်တို့သို့ ပြန်ကုန်၏။ စွန်မသည် မိမိသားငယ်တို့ကို ကြည့်၍ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကိုမှီ၍ ငါတို့သည် သားတို့ကို ရအပ်ကုန်ပြီဟု ချမ်းသာစွာ နေသောအခါ၌ စွန်နှင့်တကွ စကားပြောလျက် အဆွေခင်ပွန်း၏ ကျေးဇူးအကျင့်ကို ပြလိုရကား-
အယျိရဉ္စ ကယိရာထ သုခါဂမာယ။
နိဝတ္ထကောစောဝ သရေ ဘိဟန္တွာ၊
မောဒါမ ပုတ္တေဟိ သမင်္ဂိဘူတာ။
ကူဇန္တ မုပကူဇန္တိ၊ လောမသာ ဟဒယင်္ဂမံ။
သော ဘုဉ္ဇတိ ပုတ္တ ပသုံ ဓနံ ဝါ။
အဟဉ္စ ပုတ္တာ စ ပတီ စ မယှံ၊
မိတ္တာနုကမ္ပာယ သမင်္ဂိဘူတာ။
သမ္ပန္နသခိဿ ဘဝန္တိ ဟေတေ။
သော မိတ္တဝါ ယသဝါ ဥဂ္ဂတတ္ထော၊
အသ္မိံဓ လောကေ မောဒတိ ကာမကာမီ။
ပဿ မိတ္တာနုကမ္ပာယ၊ သမဂ္ဂမှ သဉာတကေ။
ဧဝံ သော သုခိတော ဟောတိ၊ ယာ တံ တွဉ္စ သေနက။
ဟူသော ဤခြောက်ဂါတို့ကို ဆို၏။
၅၆။ သေနက၊ စွန်။ သုခါဂမာယ၊ ချမ်းသာရခြင်းငှါ။ မိတ္တဉ္စ၊ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကို၎င်း။ သုဟဒယဉ္စ၊ နှလုံးအကျွမ်းဝင်သော အပေါင်းအဖော် ဖွဲ့ခြင်းကို၎င်း။ ကယိရာထ၊ ပြုရာ၏။ အယျိရဉ္စ၊ အရှင်ရှိသည်ကို၎င်း။ ကယိရာထ၊ ပြုရာ၏။ နိဝတ္ထကောစော၊ ချပ်မိန်ညိုဝတ်ကုန်သော သူတို့သည်။ သရေ၊ မြှားတို့ကို။ အဘိဟန္တွာ၊ နှိပ်နင်း၍။ မောဒန္တိ ဣဝ၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သကဲ့သို့။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ပုတ္တေဟိ၊ သားတို့နှင့်။ သမင်္ဂိဘူတာ၊ တကွ နေရကုန်သည်ဖြစ်၍။ မောဒါမ၊ ဝမ်းမြောက်ရကုန်၏။
၅၇။ သေနက၊ စွန်။ သကံမိတ္တဿ၊ မိမိအဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော။ အပလာယိနော၊ မပြေးမဆုတ်သော။ သဟာယဿ၊ အဆွေခင်ပွန်း၏။ ကမ္မေန၊ အမှုကြောင့်။ ကူဇန္တံ၊ မြည်သော။ တွံ၊ သင့်ကို။ လောမသာ၊ သားငှက်တို့သည်။ ဟဒယင်္ဂမံ၊ နှလုံးသို့ဝင်သော အသံကို။ နိစ္ဆာရေတွာ၊ မြွက်၍။ ဥပကူဇန္တိ၊ အတုမြည်ကုန်၏။
၅၈။ သေနက၊ စွန်။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ မိတ္တသဟာယံ၊ အဆွေခင်ပွန်း အပေါင်း အဖော်ကို။ အဓိဂမ္မ၊ ရ၍။ ပုတ္တံ ဝါ၊ သားကို၎င်း။ ပသုံ ဝါ၊ အခြေလေးချောင်းရှိသော အမျိုးကို၎င်း။ ဓနံ ဝါ၊ ဥစ္စာကို၎င်း။ လဘိတွာ၊ ရ၍။ ဘုဉ္ဇတိ၊ သုံးဆောင်ခံစားရ၏။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်၎င်း။ ပုတ္တာ စ၊ သားတို့သည်၎င်း။ မယှံ၊ ငါ၏။ ပတိံ စ၊ လင်သည်၎င်း။ မိတ္တာနုကမ္ပာယ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၏ သနားခြင်းကြောင့်။ သမင်္ဂီဘူတာ၊ အတူတကွ နေရကုန်၏။
၅၉။ ကာမကာမီ၊ ကာမတို့ဖြင့် တပ်စွန်းစေတတ်သော စွန်။ ရာဇဝတာ၊ မင်းဟူသော အဆွေခင်ပွန်းရှိသော သူသည်၎င်း။ သူရဝတာ စ၊ ရဲရင့်သော အဆွေခင်ပွန်းရှိသော သူသည်၎င်း။ အတ္ထော၊ အကျိုးကို။ ပါပုဏိတုံ၊ ပြည့်စုံစေခြင်းငှါ။ သက္ကာ၊ တတ်ကောင်း၏။ ဧတေ၊ ထိုသူတို့သည်။ သမ္ပန္နသခိဿ၊ အဆွေ ခင်ပွန်း၏အကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသောသူအား။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဣဓ လောကေ၊ ဤမျက်မြင်လောကဟု ဆိုအပ်သော။ အသ္မိံ လောကေ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်လောက၌။ မိတ္တဝါ၊ အဆွေခင်ပွန်းရှိသည်လည်း ဖြစ်သော။ ယသ ဝါ၊ အခြံအရံရှိသည်လည်း ဖြစ်သော။ ဥဂ္ဂတတ္ထော၊ အသရေ တင့်တယ်ခြင်း အစုဖြင့် တက်သော သဘောရှိသော။ သော၊ ထိုသူသည်။ မောဒတိ၊ မွေ့လျော်ရ၏။
၆၀။ သေနက၊ စွန်။ ဒလိဒ္ဒေနာပိ၊ သူဆင်းရဲသည်လည်း။ မိတ္တာနိ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို။ ကရဏီယာနိ၊ ပြုအပ်ကုန်၏။ ပဿ၊ ရှုလော။ မိတ္တာနုကမ္ပာယ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၏ သနားခြင်းကြောင့်။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ သဉာတကေ၊ သားတို့နှင့်တကွ။ သမဂ္ဂါ၊ ညီညွတ်ကုန်သည်။ အမှ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
၆၁။ သေနက၊ စွန်။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်၎င်း။ တွဉ္စ၊ သင်သည်၎င်း။ သုခိတော ယထာ၊ ချမ်းသာသကဲ့သို့။ ဧဝံ-တထာ၊ ထို့အတူ။ ယော ဒိဇော၊ အကြင်ငှက်သည်။ သူရေန၊ ရဲရင့်သော။ ဗလဝန္တေန၊ အားရှိသောသူနှင့်။ မိတ္တံ၊ အဆွေခင်ပွန်းကို။ ကုရုတေ၊ ပြု၏။ သော ဒိဇော၊ ထိုငှက်သည်။ သုခီ၊ ချမ်းသာသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
ဤသို့လျှင် ထိုစွန်မသည် ခြောက်ဂါထာတို့ဖြင့် အဆွေခင်ပွန်း၌ ကျင့်ခြင်း၏ ကျေးဇူးစကားကို ဆို၏။ အလုံးစုံလည်း ဖြစ်ကုန်သော ထိုအဆွေခင်ပွန်းတို့သည် အဆွေခင်ပွန်း၏ သဘောကို မဖျက်မူ၍ အသက်ထက်ဆုံး တည်သဖြင့် ကံအားလျော်စွာ လားကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ထိုမိတ္တဗန္ဓက သီတင်းသည်သည် မယားကိုမှီ၍ ချမ်းသာခြင်းသို့ ရောက်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ရောက်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ လင်မယားတို့သည် ထိုအခါ စွန်ဖို စွန်မ ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလာသည် ထိုအခါ သားလိပ်ငယ် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မဟာမောဂ္ဂလာန်သည် ထိုအခါ အဖလိပ်ကြီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ဝန်လိုငှက် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ခြင်္သေ့မင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
မိတ်ကောင်းရှိမှ၊ ဘေးဘယ၊ မုချ လွတ်မည်သာ
သုံးခုမြောက်သော မဟာဥက္ကုသဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ပကိဏ္ဏကနိပါတ်
၄။ ဥဒ္ဒါလကဇာတ်
အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ခရာဇိနာ ဇဋိလာ ပင်္ကဒန္တာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သောဤ ဥဒ္ဒါလကဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ်အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေတတ်သော ရဟန်းတပါးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုဟန်းသည် ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်စေတတ်သော ဘုရားသာသနာတော်၌ ရဟန်းပြု၍လည်း ပစ္စည်းလေးပါးအကျိုးငှါ အထူးထူး အပြားပြားဖြစ်သောအံ့ဘွယ်သရဲသောဝတ္ထုကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုအခါ ထိုရဟန်း၏ ကျေးဇူးမဲ့ကို ထင်ရှားပြလိုကုန်သော ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ ဤအမည်ရှိသော ရဟန်းသည် ဤသို့သဘောရှိသော ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်စေတတ်သော မြတ်စွာဘုရား သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုလျက်အံ့ဘွယ်သရဲကိုမှီ၍ အသက်မွေးခြင်းကို ပြု၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ဤရဟန်းသည်အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေတတ်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤရဟန်းသည်အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေတတ်ဘူးသည် သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ ပုရောဟိတ် ဖြစ်၏။ ပညာရှိ၏ လိမ်မာ၏ ထိုပုရောဟိတ်သည် တနေ့သ၌ ဥယျာဉ်ကစားအံ့သောငှါ သွားသည်ရှိသော် အလွန် အဆင်းလှသော ပြည့်တန်ဆာမ တယောက်ကိုမြင်လျှင် တပ်သောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုပြည့်တန်ဆာမနှင့်တကွ ပေါင်းဖော်ခြင်းကို ပြု၏။ ထိုပြည့်တန်ဆာမသည် ထိုပုရောဟိတ်ကိုစွဲ၍ ကိုယ်ဝန်ကိုရ၏။ ကိုယ်ဝန်တည်သော အဖြစ်ကိုသိလျှင် ထိုပုရောဟိတ်ကို အရှင်အကျွန်ုပ်အား ကိုယ်ဝန်သည် တည်၏။ ဖွားသောကာလ၌ အမည်ကို ပြုကုန်အံ့၊ ထိုသူအား အဘယ်အမည်ကို ပြုရအံ့နည်းဟု မေး၏။ ထိုပုရောဟိတ်သည် ပြည့်တန်ဆာမဝမ်း၌ ဖြစ်သည်၏အဖြစ်ကြောင့် အမျိုးအမည်ကို ပြုအံ့သောငှါ မတတ်ကောင်းဟု ကြံ၍ အရှင်မ ဤလေခတ်သော သစ်ပင်သည် ဥဒ္ဒါလက မည်၏။ ဤအရပ်၌ ရအပ်သည်၏အဖြစ်ကြောင့် ထိုသူအား ဥဒ္ဒါလကဟူသော အမည်ကို မှည့်လေလော့ဟု ဆို၍ လက်စွပ်ကိုလည်း ပေး၏။ သ္မီးသည် အကယ်၍ ဖြစ်အံ့။ ဤလက်စွပ်ဖြင့် သူငယ်မကို မွေးလေလော့၊ အကယ်၍ သားဖြစ်အံ့၊ ထိုအခါ အရွယ်ရောက်သော် ထိုသားငယ်ကို ငါ့အား ပြလှည့်လော့ဟု ဆို၏။
ထိုပြည့်တန်ဆာမသည် နောက်အဘို့၌ သားကိုဖွား၍ ထိုသားအား ဥဒ္ဒါလကဟူသော အမည်ကို မှည့်၏။ ထို ဥဒ္ဒါလကသည် အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် မိခင် အကျွန်ုပ်အဖသည် အဘယ်သူနည်းဟု အမိကို မေး၏။ ချစ်သား ပုရောဟိတ်တည်းဟု ဆို၏။ ထိုအကျွန်ုပ်အဖသည် အကယ်၍ ပုရောဟိတ်ဖြစ်အံ့၊ ဤသို့ ဖြစ်သည်ရှိသော် ဗေဒင်တို့ကို သင်အံ့ဟု အမိလက်မှ လက်စွပ်ကို၎င်း, ဆရာ့အဘို့ကို၎င်းယူ၍ တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာ့အထံ၌ အတတ်ကိုသင်လျက် တခုသော ရသေ့အပေါင်းကိုမြင်၍ ဤသူတို့၏အထံ၌ မြတ်သောအတတ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုအတတ်ကို သင်အံ့ဟု အတတ်၌တပ်စွန်းသဖြင့် ရဟန်းပြု၍ ထိုသူတို့အား ကျင့်ဝတ်ကိုပြု၍ ဆရာတို့ သင်တို့တတ်သော အတတ်ကို သင်ကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုရသေ့တို့သည် မိမိ မိမိတို့ တတ်သောနည်းဖြင့်လျှင် ထိုဥဒ္ဒါလကကို သင်စေကုန်၏။ ရသေ့ငါးရာတို့တွင် တယောက်သော ရသေ့သည်လည်း ထိုဥဒ္ဒါလကထကျ သာလွန်သောပညာသည် မရှိ၊ ထိုဥဒ္ဒါလကသည်လျှင် ထိုရသေ့တို့ထက် ပညာဖြင့် လွန်မြတ်၏။
ထိုအခါ ထိုရသေ့တို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ ထိုဥဒ္ဒါလကအား ဆရာ့အရာကို ပေးကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုရသေ့တို့ကို ဥဒ္ဒါလက ရသေ့သည် အချင်းတို့ သင်တို့သည် အမြဲလျှင် တောသစ်မြစ်သစ်သီး အာဟာရ ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ တော၌ သာလျှင် နေကြကုန်၏။ လူ့ပြည်သို့ အဘယ့်ကြောင့် မသွားကြကုန်သနည်းဟု ဆို၏။ ရှင်ရသေ့ လူတို့မည်သည် အလှူကြီးကိုပေး၍ အနုမောဒနာကို ပြုစေကုန်၏။ တရားစကားကို ဆိုစေကုန်၏။ ပြဿနာကို မေးကုန်၏။ ငါတို့သည် ထိုဘေးကြောင့် လူ့ပြည်အရပ်သို့ မသွားကုန်ဟု ဆိုကုန်၏။
ရှင်ရသေ့တို့ အကယ်၍ စကြာမင်းဖြစ်ကုန်ငြားအံ့၊ ငါ့ကိုယူ၍ သွားကြကုန်၊ ဆိုခြင်းမည်သည် ငါ၏ဝန်တည်း၊ သင်တို့သည် မကြောက်ကြကုန်လင့်ဟု ဆို၍ ထိုရသေ့တို့နှင့်တကွ လှည့်လည်လျက် အစဉ်သဖြင့် ဗာရာ ဏသီသို့ ရောက်လျှင် မင်း၏ဥယျာဉ်၌နေ၍ ထိုဥဒ္ဒါလကသည် နက်ဖြန်နေ့၌လျှင် အလုံးစုံသော ရသေ့တို့နှင့်တကွ တံခါးရွာ၌ ဆွမ်းခံအံ့သောငှါ သွား၏။ လူတို့သည် အလှူကြီးကို ပေးကုန်၏။ ရသေ့တို့သည် နက်ဖြန်နေ့၌ မြို့သို့ဝင်ကုန်၏။ လူတို့သည် အလူကြီးကို ပေးကုန်၏။ ဥဒ္ဒါလကရသေ့သည် အလှူအနုမောဒနာကို ပြု၏။ မင်္ဂလာကို ရွတ်၏။ ပြဿနာကို ဖြေ၏။ လူတို့သည် ကြည်ညို၍ များစွာသော ပစ္စည်းဖြင့် လှူကုန်၏။ မြို့အလုံးသည် ပညာရှိသော ဂိုဏ်းဆရာဖြစ်သော ရသေ့သည် လာရောက်၏ဟု မင်းအားလည်း ကြားလျှောက်ကုန်၏။ မင်းသည် အဘယ်အရပ်၌ နေသနည်းဟု မေး၍ ဥယျာဉ်တော်၌ နေသည်ကိုကြား၍ ကောင်းပြီ၊ ယနေ့ ထိုရသေ့ကို ဖူးမြင်ခြင်းငှါ သွားအံ့ဟု ဆို၏။ တယောက်သော မင်းချင်းယောက်ျားသည် သွား၍ အရှင်မင်းကြီးသည် ရှင်ရသေ့တို့ကို ဖူးမြင်ခြင်းငှါ လာတော်မူလတ္တံ့ဟု ဥဒ္ဒါလကရသေ့အား ကြားနှင့်၏။
ထိုဥဒ္ဒါလက ရသေ့သည်လည်း ရသေ့အပေါင်းကို ခေါ်၍ ရှင်ရသေ့တို့ မင်းသည် လာလတ္တံ့သတတ်၊ မင်းမည်သည်ကား တနေ့မျှ နှစ်သက်စေသည်ရှိသော် အသက်ထက်ဆုံး အသက်မွေးခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သည်ဖြစ်၏ဟု ဆို၏။ ဆရာအသို့လျှင် ပြုအပ်သနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် ထိုဥဒ္ဒါလက ရသေ့သည် ဤသို့ ဆို၏။ သင်တို့တွင် အချို့သောသူတို့သည် လင်းနို့ကဲ့သို့ ကျင့်လေကုန်၊ အချို့သော ရသေ့တို့သည် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်သော အကျင့်ကို ကျင့်လေကုန်၊ အချို့သော ရသေ့တို့သည် ဆူး၌ အိပ်လေကုန်၊ အချို့ကုန်သော ရသေ့တို့သည် ငါးပါးသော ပူခြင်းကို ပူစေကုန်၊ အချို့သော ရသေ့တို့သည် ရေသို့ဆင်းသက်သော အမှုကို ပြုလေကုန်၊ အချို့သောရသေ့တို့သည် ထိုထိုသို့သောအရပ်၌ ဗေဒင်တို့ကို သရဇ္ဈာယ်လေကုန်ဟု ဆို၏။ ထိုရသေ့ငါးရာတို့သည် ထိုဥဒ္ဒါလက ရသေ့ဆိုတိုင်း ပြုကုန်၏ မိမိသည်ကား ရှစ်ယောက်လည်း ဖြစ်ကုန်သော တကျိပ်လည်းဖြစ်ကုန်သော ပညာရှိကုန်သော ရသေ့တို့ကိုယူ၍ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ် တင့်တယ်သော သပိတ်ခြေ၌ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော စာကိုတင်၍ တပည့်အပေါင်း ခြံရံလျက် ခင်းအပ်သောနေရာ၌ နေ၏။ ထိုခဏ၌ မင်းသည် ပုရောဟိတ်ကိုယူ၍ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ဥယျာဉ်တော်သို့ သွား၍ မိစ္ဆာအကျင့်ကို ကျင့်ကုန်သော ထိုရသေ့တို့ကိုမြင်၍ အပါယ်ဘေးမှ လွတ်ကုန်ပြီဟု ကြည်ညို၍ ဥဒ္ဒါလက ရသေ့အထံသို့ သွားပြီးလျှင် စကားပြောခြင်းကိုပြု၍ တင့်အပ် လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ နေပြီးသော် နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ပုရောဟိတ်နှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-
ဒုမ္မုခရူပါ ယေ မန္တံ ဇပန္တိ။
ကစ္စိ နု တေ မာနုသကေ ပယောဂေ၊
ဣဒံ ဝိဒူ ပရိမုတ္တာ အပါယာ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၂။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ ခရာဇိနာ၊ ကြမ်းတမ်းသော သစ်နက်ရေလည်း ရှိကုန်ထသော။ ဇဋိလာ၊ ဆံကျစ်လည်း ထုံးကုန်ထသော။ ပင်္ကဒန္တာ၊ အညစ်အကြေးကပ်သော သွားလည်း ရှိကုန်ထသော။ ဒုမ္မုခရူပါ၊ မျက်ရေးမကွင်းသော မျက်နှာလည်း ရှိကုန်ထသော။ ယေ၊ အကြင် ရသေ့တို့သည်။ မန္တံ၊ ဗေဒင်ကို။ ဇပန္တိ၊ ရွတ်ဘတ်သရဇ္ဈာယ်ကုန်၏။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ တေ၊ ထိုရသေ့တို့သည်။ မာနုသကေ၊ လူ၌ဖြစ်သော။ ပယောဂေ၊ လုံ့လကြောင့်။ ဣဒံ၊ ဤ ပဉ္စာတပ အကျင့်ကို ကျင့်ခြင်း, ဗေဒင်ကို သရဇ္ဈာယ်ခြင်းကို။ ဝိဒူ၊ သိကုန်သည်ဖြစ်၍။ အပါယာ၊ အပါယ်လေးပါးမှ။ ပရိမုတ္တာ နု၊ လွတ်ကုန်ပြီလော။
ထိုစကားကို ကြား၍ ပုရောဟိတ်သည် ဤမင်းကား အရာမဟုတ်သည်၌ ပြေးဝင်၏။ ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်းငှါ မသင့်ဟု ကြံ၍ မင်း၏စကားကို ပယ်လိုရကား-
ဗဟုဿုတော စေ န စရေယျ ဓမ္မံ။
သဟဿဗေဒါပိ န တံ ပဋိစ္စ၊
ဒုက္ခာ ပမောစေ စရဏံ အပတွာ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၃။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဗဟုဿုတော၊ များသော အကြားအမြင် ရှိသောသူသည်။ ပါပါနိ၊ ယုတ်မာကုန်သော။ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ စေ ကရောထ၊ အကယ်၍ ပြုကုန်ငြားအံ့။ ဓမ္မံ၊ ကုသိုလ် ကမ္မပထတရား ဆယ်ပါးကို။ စေ န စရေယျ၊ အကယ်၍ မကျင့်ငြားအံ့။ စရဏံ၊ သမာပတ်ရှစ်ပါးသို့။ အပတွာ၊ မရောက်မူ၍။ သဟဿ ဗေဒါပိ၊ ဗေဒင်တထောင် ဖြစ်သော်လည်း။ တံ၊ ထိုဗေဒင်ကို။ ပဋိစ္စ၊ စွဲ၍။ ဒုက္ခာ၊ အပါယ်ဆင်းရဲမှ။ န ပမောစေ၊ မလွတ်ရာ။
ထိုရောဟိတ်စကားကို ကြား၍ ဥဒ္ဒါလက ရသေ့သည် ကြံ၏။ မင်းသည်မူကား ဟုတ်ဟုတ်ငြားငြား ရသေ့အပေါင်းအား သဒ္ဓါကြည်ညို၏။ ဤပုဏ္ဏားသည်ကား ကျက်စား၍ နေသော နွားကို တုတ်လှံတံဖြင့် ပုတ်ခတ်သကဲ့သို့၎င်း, ခူးပြီးသောထမင်းပွဲ၌ အမှိုက်တို့ကို ပစ်ချဘိသကဲ့သို့၎င်း ဖြစ်၏။ ထိုပုဏ္ဏားနှင့်တကွ စကားပြောအံ့ဟု ကြံ၍ ပြောဆိုလိုရကား-
ဒုက္ခာ ပမုစ္စေ စရဏံ အပတွာ။
မညာမိ ဗေဒါ အဖလာ ဘဝန္တိ၊
သ သံယမံ စရဏညေဝ သစ္စံ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၄။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ သဟဿဗေဒါပိ၊ ဗေဒင်တထောင် ဖြစ်သော်လည်း။ တံ၊ ထိုဗေဒင်ကို။ ပဋိစ္စ၊ စွဲ၍။ စရဏံ၊ သမာပတ်ရှစ်ပါးသို့။ အပတွာ၊ မရောက်မူ၍။ ဒုက္ခာ၊ အပါယ်ဆင်းရဲမှ။ န ပမုစ္စေ၊ မလွတ်ငြားအံ့။ သ သံယမံ၊ သီလ သံယမနှင့် တကွဖြစ်သော။ စရဏညေဝ၊ သမာပတ် ရှစ်ပါးသည်သာလျှင်။ သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဗေဒါ၊ ဗေဒင်တို့သည်။ အဖလာ၊ အကျိုး မရှိကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏ဟူ၍။ အာပဇ္ဇတိ၊ ဆိုရာရောက်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မညာမိ၊ ငါအောက်မေ့၏။
ထို့နောင်မှ ပုရောဟိတ်သည်-
သ သံယမံ စရဏညေဝ သစ္စံ။
ကိတ္တိဉှိ ပပ္ပေါတိ အဓိစ္စ ဗေဒေ၊
သန္တိံ ပုဏာတိ စရဏေန ဒန္တော။
ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၅။ ဗေဒါ၊ ဗေဒင်တို့သည်။ အဖလာ၊ အကျိုးမရှိကုန်သည်။ နဟေဝ ဘဝန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်။ သ သံယမံ၊ သီလကို စောင့်ခြင်းနှင့် တကွသော။ စရဏံ ဧဝ၊ သမာပတ်ရှစ်ပါးသာလျှင်။ သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဗေဒေ၊ ဗေဒင်တို့ကို။ အဓိစ္စ၊ သင်၍။ ကိတ္တိံ၊ ကျော်စောခြင်းသို့။ ပပ္ပေါတိ၊ ရောက်၏။ ဒန္တော၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးကို ဆုံးမသောသူသည်။ စရဏေန၊ သမာပတ်ဖြင့်။ သန္တိံ၊ နိဗ္ဗာန်သို့။ ပုဏာတိ၊ ရောက်၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဥဒ္ဒါလက ရသေ့သည် ဤပုဏ္ဏားနှင့်တကွ ဆန့်ကျင်ဘက်၏ အစွမ်းအားဖြင့် မြစ်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ သားဟူ၍ ဆိုသည်ရှိသော် ချစ်ခြင်းကို မပြုသောသူမည်သည် မရှိ၊ ထိုပုဏ္ဏားအား သား၏အဖြစ်ကို ပြောဆိုအံ့ဟု ကြံ၍ ပြောလိုရကား-
ဥဒ္ဒါလကော အဟံ ဘောတိ၊ သောတ္ထိယကုလဝံသတော။
ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၆။ ယေန၊ အကြင်သားသည်။ မာတာ၊ အမိကို၎င်း။ ပိတာ၊ အဖကို၎င်း။ ဗန္ဓု၊ အဆွေအမျိုးကို၎င်း။ ဘစ္စာ၊ မွေးအပ်၏။ သော၊ ထိုသားသည်။ သယေဝ၊ ထိုငါပင်တည်း။ ဘောတိ၊ အို ပုဏ္ဏား။ အဟံ၊ ငါကား။ ဥဒ္ဒလကော၊ ဥဒ္ဒါလက မည်၏။ သောတ္ထိယကုလဝံသတော၊ သောတ္ထိယပုဏ္ဏား အမျိုးအနွယ်မှ။ ဇာတော၊ ဖြစ်၏။
ထိုပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် စင်စစ်လျှင် သင်သည် ဥဒ္ဒါလကပင်လောဟု မေးသည်ရှိသော် ဟုတ်၏ဟုဆိုလျှင် ငါသည် သင့်အမိအား အမှတ်သညာကို ပေးအပ်၏။ ထိုအမှတ်သည် အဘယ်မှာနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် ပုဏ္ဏား ဤလက်စွပ်သည် အမှတ်တည်းဟု ဆို၍ လက်စွပ်ကို ပုဏ္ဏားလက်၌ထား၏။ ပုဏ္ဏားသည် လက်စွပ်ကို အဟုတ်အမှန်အားဖြင့် သိလျှင် သင်သည် ပုဏ္ဏားတို့အကျင့်ကို သိ၏လောဟုဆို၍ ပုဏ္ဏားတို့၏ အကျင့်ကို မေးလိုရကား-
ကထဉ္စ ပရိနိဗ္ဗာနံ၊ ဓမ္မဋ္ဌော ကိန္တိ ဝုစ္စတိ။
ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၇။ ဘော၊ အို ဥဒ္ဒါလက။ ကထံ၊ အသို့သောအကြောင်းဖြင့်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားမည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ကထံ၊ အသို့သော အကြောင်းဖြင့်။ ကေဝလီ၊ အလုံးစုံပြည့်စုံသည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ကထဉ္စ၊ အသို့သော အကြောင်းဖြင့်လျှင်။ ပရိနိဗ္ဗာနံ၊ ငြိမ်းသနည်း။ ကိန္တိ၊ အသို့လျှင်။ ဓမ္မဋ္ဌော၊ တရား၌တည်၏ဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်သနည်း။
ဥဒ္ဒါလကသည်လည်း ထိုရောဟိတ်အား ပုဏ္ဏားတို့၏ အကျင့်ကို ကြားလိုရကား-
အာပေါသိဉ္စ ယဇံ ဥဿေတိ ယူပံ။
ဧဝံ ကရော ဗြာဟ္မဏော ဟောတိ ခေမီ၊
ဓမ္မေ ဌိကံ တေန အမာပယိံသု။
ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၈။ ပုရောဟိတ၊ ပုရောဟိတ်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားသည်။ အဂ္ဂိံ၊ ဖွားစနေ့ကဖြစ်သော မီးကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ နိရံ ကတွာ၊ မပြတ်မူ၍။ အာပေါသိဉ္စ၊ ရေသွန်း၍။ ယဇံ-ယဇန္တော၊ ယဇ်ပူဇော်လျက်။ ယူပံ၊ ယဇ်တိုင်ကို။ ဥဿေတိ၊ စိုက်ထောင်စေ၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့သော နည်းဖြင့်။ ကရော၊ ပြုသောသူသည်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားမည်သည်။ ဟေတိ၊ ဖြစ်၏။ ခေမီ၊ ငြိမ်းခြင်းရောက်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တေန၊ ထိုသို့ ယဇ်ပူဇော်ခြင်း အစရှိသည်တို့ကို ပြုသောကြောင့်။ ဓမ္မေ၊ ပုဏ္ဏားကျင့်ဝတ်တရား၌။ ဌိတံ၊ တည်၏ဟူ၍။ အမာပယိံသု၊ ဆိုကုန်၏။
ထိုစကားကို ကြား၍ ပုရောဟိတ်သည် ဥဒ္ဒါလကသည် ဖြေဆိုအပ်သော ပုဏ္ဏားအကျင့်ကို ကဲ့ရဲ့လိုရကား-
န စေဝ ခန္တိသောရစ္စံ၊ နာပိ သော ပရိနိဗ္ဗုတော။
ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၉။ ဥဒ္ဒါလက၊ ဥဒ္ဒါလက။ သေစနေန ဝါ၊ ရေသွန်းသဖြင့်လည်း။ သုဒ္ဓိ၊ စင်ကြယ်ခြင်းသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ ကေဝလီပိ၊ အလုံးစုံ ပြည့်စုံသည်လည်း။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားမည်သည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။ ခန္တိသောရစ္စံ၊ သည်းခံခြင်း သီလ၌ အလွန်မွေ့လျော်ခြင်းသည်။ န စေဝ ဟောတိ၊ မဖြစ်သလျှင်ကတည်း။ သော၊ ထိုသူသည်။ နာပိ ပရိနိဗ္ဗုတော၊ မငြိမ်း။
ထို့နောင်မှ ထိုပုရောဟိတ်ကို ဥဒ္ဒါလကသည် ဤသို့ ဆိုအပ်သောနည်းဖြင့် ပုဏ္ဏားသည် အကယ်၍ မဖြစ်အံ့၊ ထိုသို့ မဖြစ်သည်ရှိသော် အဘယ်သို့သော အကျင့်ဖြင့် ပုဏ္ဏားဖြစ်အံ့နည်းဟု မေးလိုရကား -
ကထဉ္စ ပရိနိဗ္ဗာနံ၊ ဓမ္မဋ္ဌော ကိန္တိ ဝုစ္စတိ။
ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၀။ ဘော၊ အို-ပုဏ္ဏား။ ကထံ၊ အသို့သော အကြောင်းဖြင့်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားမည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ကထံ၊ အသို့သော အကြောင်းဖြင့်။ ကေဝလီ၊ အလုံးစုံပြည့်စုံသည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ကထံ၊ အသို့သော အကြောင်းဖြင့်ကား။ ပရိနိဗ္ဗာနံ၊ ကိလေသာမှ ငြိမ်းသနည်း။ ကိန္တိ၊ အဘယ်သို့သောသူကို။ ဓမ္မဋ္ဌော၊ ပုဏ္ဏားကျင့်ဝတ်တရား၌ တည်၏ဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်သနည်း။
ပုရောဟိတ်သည်လည်း ဥဒ္ဒါလကအား ပုဏ္ဏားတို့ ကျင့်ဝတ်တရားကို ကြားလိုရကား-
နိလ္လောဘပါပေါ ဘဝလောဘခီဏော။
ဧဝံ ကရော ဗြာဟ္မဏော ဟောတိ ခေမီ၊
ဓမ္မေ ဌိတံ တေန အမာပယိံသု။
ဟူသော အခြားမဲ့ဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၁။ အက္ခေတ္တဗန္ဓူ၊ လယ်ယာ ရွာနိဂုံးကို သိမ်းဆည်းခြင်း ဆွေမျိုးဖွဲ့ခြင်း, အနွယ်ဖွဲ့ခြင်း, မိတ်ဖွဲ့ခြင်း အပေါင်းအဖော်ဖွဲ့ခြင်း, အတတ်သင်သဖြင့် ဖွဲ့ခြင်းဟူသော ဗန္ဓုငါးပါးကို သိမ်းဆည်းခြင်း ကင်းသည်ဖြစ်၍။ အမမော၊ သတ္တဝါသင်္ခါရတို့၌ မြတ်နိုးခြင်း ကင်းသည်ဖြစ်၍။ နိရာသော၊ လာဘ် ဥစ္စာ သားသမီး အသက်တို့၌ တပ်ခြင်းအာသာ ကင်းသည်ဖြစ်၍။ နိလ္လောဘပါပေါ၊ မကောင်းသော မက်မောခြင်း မညီညွတ်သော မက်မောခြင်း ကင်းသည်ဖြစ်၍။ ဘဝလောဘခီဏော၊ ကုန်ပြီးသော ဘဝရာဂ ရှိသည်ဖြစ်၍။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ဆိုအပ်ပြီးသော နည်းဖြင့်။ ကရော၊ ပြုသောသူသည်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ဗြာဟ္မဏမည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ခေမီ၊ ကိလေမှ ငြိမ်းခြင်းသို့ ရောက်၏။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ဓမ္မေ၊ ပုဏ္ဏား ကျင့်ဝတ်တရား၌။ ဌိတံ၊ တည်၏ ဟူ၍။ အမာပယိံသု၊ ဆိုကုန်၏။
ထို့နောင်မှ ဥဒ္ဒါလကသည် ပုရောဟိတ်အား ပုဏ္ဏားအကျင့်၌ တည်ကုန်သော အလုံးစုံသော သူတို့အား ယုတ်ခြင်းမြတ်ခြင်း ရှိမည်လောဟု မေးလိုရကား-
သဗ္ဗေဝ သောရတာ ဒန္တာ၊ သဗ္ဗေဝ ပရိနိဗ္ဗုတာ။
သဗ္ဗေသံ သီတိဘူတာနံ၊ အတ္ထိ သေယျောထ ပါပိယော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၂။ ပုရောဟိတ၊ ပုရောဟိတ်။ ခတ္တိယာ၊ မင်းတို့သည်၎င်း။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်၎င်း။ ဝေဿာ၊ သူကြွယ်တို့သည်၎င်း။ သုဒ္ဒါ၊ သူဆင်းရဲတို့သည်၎င်း။ စဏ္ဍာလပုက္ကုသာ၊ ဒွန်းစဏ္ဍာ ပန်းမှိုက်စွန့် မျိုးတို့သည်၎င်း။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသော သူတို့သည်လျှင်။ သောရတာ၊ သီလ၌ အလွန်မွေ့လျော်ကုန်၏။ ဒန္တာ၊ ယဉ်ကျေးကုန်၏။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသော သူတို့သည်လျှင်။ ပရိနိဗ္ဗုတာ၊ ကိလေသာမှ ငြိမ်းကုန်၏။ သီတိဘူတာနံ၊ ငြိမ်းသည်ဖြစ်၍ ဖြစ်ကုန်သော။ သဗ္ဗေသံ၊ အလုံးစုံကုန်သော သူတို့အား။ သေယျော၊ မြတ်ခြင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိမည်လော။ အထ၊ ထိုမှတပါး။ ပါပိယော၊ ယုတ်ညံ့ခြင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိမည်လော။
ထိုအခါ ဥဒ္ဒါလကအား အရဟတ္တဖိုလ် ဖြစ်သည်မှ စ၍ ယုတ်သောအဖြစ် မြတ်သောအဖြစ်သည် မရှိဟု ပြခြင်းငှါ ပုရောဟိတ်သည်-
သဗ္ဗေဝ သုရတာ ဒန္တာ၊ သဗ္ဗေဝ ပရိနိဗ္ဗုတာ။
သဗ္ဗေသံ သီတိဘူတာနံ၊ နတ္ထိ သေယျောထ ပါပိယော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၃။ ဥဒ္ဒါလက၊ ဥဒ္ဒါလက။ ခတ္တိယာ၊ မင်းတို့သည်၎င်း။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်၎င်း။ ဝေဿာ၊ သူကြွယ်တို့သည်၎င်း။ သုဒ္ဒါ၊ ဆင်းရဲတို့သည်၎င်း။ စဏ္ဍာလပုက္ကုသာ၊ ဒွန်းစဏ္ဍာ ပန်းမှိုက်စွန့် မျိုးတို့သည်၎င်း။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသော သူတို့သည်လျှင်။ သုရတာ၊ သီလ၌ အလွန်မွေ့လျော်ကုန်၏။ ဒန္တာ၊ ယဉ်ကျေးကုန်၏။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသော သူတို့သည်လျှင်။ ပရိနိဗ္ဗုတာ၊ ကိလေသာမှ ငြိမ်းကုန်၏။ သီတိဘူတာနံ၊ ငြိမ်းသည်ဖြစ်၍ ဖြစ်ကုန်သော။ သဗ္ဗေသံ၊ အလုံးစုံကုန်သောသူတို့အား။ သေယျော၊ မြတ်ခြင်းသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ အထ၊ ထိုမှတပါး။ ပါပိယော၊ ယုတ်ညံ့ခြင်းသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။
ထိုအခါ ပုရောဟိတ်ကို ကဲ့ရဲ့လိုသည်ဖြစ်၍ ဥဒ္ဒါလကသည်-
သဗ္ဗေဝ သုရတာ ဒန္တာ၊ သဗ္ဗေဝ ပရိနိဗ္ဗုတာ။
ပသတ္ထံ စရသိ ဗြာဟ္မညံ၊ သောတ္ထိယကုလဝံသတံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၇၄။ ပုရောဟိတ၊ ပုရောဟိတ်။ ခတ္တိယာ၊ မင်းတို့သည်၎င်း။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်၎င်း။ ဝေဿာ၊ သူကြွယ်တို့သည်၎င်း။ သုဒ္ဒါ၊ သူဆင်းရဲတို့သည်၎င်း။ စဏ္ဍာလပုက္ကုသာ၊ ဒွန်းစဏ္ဍာ ပန်းမှိုက်စွန့် မျိုးတို့သည်၎င်း။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသောသူတို့သည်လျှင်။ သုရတာ၊ သီလ၌ အလွန် မွေ့လျော်ကုန်၏။ ဒန္တာ၊ ယဉ်ကျေးကုန်၏။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသော သူတို့သည်လျှင်။ ပရိနိဗ္ဗုတာ၊ ငြိမ်းကုန်၏။
၇၅။ သီတိဘူတာနံ၊ ငြိမ်းသည်ဖြစ်၍ ဖြစ်ကုန်သော။ သဗ္ဗေသံ၊ အလုံးစုံကုန်သော သူတို့အား။ သေယျော၊ မြတ်ခြင်းသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိခဲ့အံ့။ အထ၊ ထိုမှတပါး။ ပါပိယော၊ ယုတ်ညံ့ခြင်းသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိခဲ့အံ့။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ပသတ္ထံ၊ ချီးမွမ်းအပ်သော။ သောတ္ထိယကုလဝံသတံ၊ ပုဏ္ဏား အမျိုးအနွယ်ဟု ဆိုအပ်သော။ ဗြာဟ္မညံ၊ မြတ်သောအဖြစ်ကို။ စရသိ၊ ကျင့်သနည်း။
ထိုအခါ ထိုဥဒ္ဒါလကကို ပုရောဟိတ်သည် ဥပမာဖြင့် သိစေလိုရကား-
န တေသံ ဆာယာ ဝတ္ထာနံ၊ သော ရာဂေါ အနုပပဇ္ဇထ။
န တေသံ ဇာတိ သုဇ္စျတိ၊ ဓမ္မမညာယ သုဗ္ဗတာ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၇၆။ ဥဒ္ဒါလက၊ ဥဒ္ဒါလက။ နာနာရတ္တေဟိ၊ အထူးထူးသော တပ်ခြင်းရှိကုန်ထသော။ ဝတ္ထေဟိ၊ ပုဆိုးအဝတ်တို့ဖြင့်။ ဝိမာနံ၊ အိမ်ကို။ ဆာဒိတံ၊ မိုးအပ်သည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်အံ့။ တေသံ ဝတ္ထာနံ၊ ထိုပုဆိုး အဝတ်တို့၏။ ဆာယာ၊ အရိပ်သည်။ နဘဝတိ၊ အထူးထူးအပြားပြား ဆန်းကြယ်သည် မဖြစ်။ သော ရာဂေါ၊ ထိုတပ်ခြင်းသည်။ အနုပပဇ္ဇထ၊ မဖြစ်။
၇၇။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ မနုဿေသု၊ လူတို့၌။ မာဏဝါ၊ လူတို့သည်။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ သုဇ္ဈန္တိ၊ စင်ကြယ်ကုန်၏။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ အညာယ၊ သိ၍။ သုဗ္ဗတာ၊ ကောင်းသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ တေသံ၊ ထိုလူတို့အား။ ဇာတိ၊ အမျိုးသည်။ န သုဇ္စျတိ၊ မစင်ကြယ်။
ဥဒ္ဒါလကသည်ကား တဖန် ဆောင်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ရကား စကားဆိုရာ မရှိသည်ဖြစ်၍လျှင် နေ၏။ ထိုအခါ ပုရောဟိတ်သည် မင်းကို တင်လျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး အလုံးစုံသော ဤရသေ့တို့သည် အယောင် ဆောင်၍အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေကုန်၏။ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌အံ့ဘွယ်သရဲဖြင့်သာလျှင် ပျက်စီးစေကုန်လတ္တံ့၊ ဥဒ္ဒါလကကို လူထွက်စေ၍ ပုရောဟိတ်ငယ် ပြုတော်မူကုန်လော့၊ ကြွင်းသော ရသေ့အပေါင်းတို့ကို လူထွက်စေပြီးလျှင် ဓားလက်နက်တို့ကို အပ်၍ အမှုတော်ကို ထမ်းစေကုန်လော့ဟု တင်လျှောက်၏။ ဆရာ ကောင်းပြီဟု ဆို၍ ဆရာပုရောဟိတ်ဆိုတိုင်း ပြု၏။ ထိုရသေ့လူထွက်တို့သည် မင်းကို ခစားကုန်လျက် ကံအားလျော်စွာ လားကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ဤရဟန်းသည်အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေသည်မဟုဘ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤရဟန်းသည်အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါအံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေတတ်သော ဤရဟန်းသည် ထိုအခါ ဥဒ္ဒါလက ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မင်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ပုရောဟိတ်ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
အယောင်ဆောင်ငြား၊ အံ့ဘွယ်များ၊ မမှားပျက်စီးမည်
လေးခုမြောက်သော ဥဒ္ဒါလကဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ပကိဏ္ဏကနိပါတ်
၅။ ဘိသဇာတ်
ကျိန်စာဆို၍ ကာမဂုဏ်ကို စွန့်ခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်တတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အဿံ ဂဝံ ရဇတံ ဇာတရူပံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဘိသဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးနေတေမူစဉ် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့သော ရဟန်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ (ပစ္စုပ္ပန်တ္ထုသည် ကုသဇာတ်၌ ထင်ဖြစ်လတ္တံ့၊ )
အထူးကား - ထိုအခါ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်း သင်သည် ငြီးငွေ့သတတ်ဟူသည် မှန်သလောဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဘုန်းတော်ကြီးလှသော အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ဟု နားတော်လျှောက်သည် ရှိသော် အဘယ်ကိုစွဲ၍ ငြီးငွေ့သနည်းဟု မိန့်တော်မူသဖြင့် အရှင်ဘုရား ကိလေသာကို စွဲ၍ ငြီးငွေ့၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ဤသို့သဘောရှိသော ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်ရာဖြစ်သော ငါဘုရားသာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုလျက် အဘယ့်ကြောင့် ကိလေသာကို စွဲ၍ ငြီးငွေ့ဘိသနည်း၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ဘုရားမဖြစ်မီ သာသနာတော်မှ အပဖြစ်သောကာလ၌ ရသေ့ရဟန်းပြုလျက် ဝတ္ထုကာမ ကိလေသာကာမတို့ကို အာရုံပြု၍ ဖြစ်သော အမှတ်ကို ကျိန်ဆိုသည်ကိုပြု၍ နေဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတိုံ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကုဋေရှစ်ဆယ်ကြွယ်ဝသော ဗြာဟ္မဏမဟာသာလအမျိုး၏ သားဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းအား မဟာကဉ္စန သတို့သားဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း ခြေဖြင့်သွားနိုင်သော ကာလ၌ တယောက်သားသည် ဖွားမြင်၏။ ထိုသားအား ဥပကဉ္စန သတို့သား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ဤသို့ အစဉ်အတိုင်း ခုနစ်ယောက်သော သားတို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ အလုံးစုံသော သားတို့အောက် ငယ်သော တယောက်သောသ္မီးသည် ဖြစ်၏။ ထိုသ္မီးအား ကဉ္စနဒေဝီဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။
မဟာကဉ္စန သတို့သားသည် အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်မှ အလုံးစုံသော အတတ်တို့ကို သင်၍ လာ၏။ ထိုအခါ မဟာကဉ္စနသတို့သားကို မိဘတို့သည် ဃရာဝါသဖြင့် ဖွဲ့လိုသည်ဖြစ်၍ မိမိနှင့်တူသော ဇာတ်ရှိသောအမျိုးမှ သင်ချစ်သားဘို့ သတို့သီးကို ဆောင်ကုန်အံ့၊ အိမ်ရာထောင်ခြင်းကို ဖြစ်စလော့ဟု ဆိုကုန်၏။ အို မိခင်ဖခင်တို့ အကျွန်ုပ်အား အိမ်ရာထောင်ခြင်းဖြင့် အလိုမရှိ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အကျွန်ုပ်အား ဘဝသုံးပါးတို့သည် ရဲရဲပြောင်ပြောင် လောင်သကဲ့သို့၎င်း, ဘေးရှိသောနှောင်အိမ်ကဲ့သို့၎င်း, မြှေးရစ်ဖွဲ့ခြင်းနှင့် တကွသော ကျင်ကြီးစွန့်ရာ မြေကဲ့သို့၎င်း, စက်ဆုပ်ဖွယ်ဖြစ်၍ ထင်ကုန်၏။ အကျွန်ုပ်သည် အိပ်မက်ဖြင့်သော်လည်း မေထုန်အကျင့်ကို မမြင်မက်စဘူး၊ မိခင်ဖခင်တို့အား အကျွန်ုပ်မှတပါး သားတို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုသားတို့ကို အိမ်ရာထောင်ခြင်းဖြင့် ဘိတ်ကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်ကုန်သော်လည်း မရကုန်၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို စေလွှတ်၍ ထိုအဆွေခင်ပွန်းတို့သည် တောင်းပန်ကုန်သော်လည်း အလိုမရှိ။
ထိုအခါ မဟာကဉ္စန သတို့သားကို အဆွေခင်ပွန်းတို့သည် အဆွေ သင်သည် အဘယ်ကိုလျှင် တောင့်တ၍ ကာမဂုဏ်တို့ကို ခံစားခြင်းငှါ အလိုမရှိသနည်းဟု မေးကုန်၏။ ထိုမဟာကဉ္စနသတို့သားသည် ထိုအဆွေခင်ပွန်းတို့အား တောထွက်ခြင်း၌ အလိုရှိသောအဖြစ်ကိုကြား၍ တူသော ချမ်းသာဆင်းရဲရှိသော အဆွေ ကောင်းပေစွ၊ ဘုရားလောင်းတို့ဆိုသော စကားကိုလျှင် ဆိုပေ၏ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုစကားကို ကြား၍ မိဘတို့သည် ကြွင်းသော သားတို့ကို အိမ်ရာထောင်ခြင်းဖြင့် ဘိတ်ကုန်၏။ ထိုသားတို့သည်လည်း အလိုမရှိကုန်၊ ကဉ္စနဒေဝီလည်း အလိုမရှိသည်သာတည်း၊ နောက်အဘို့၌ မိဘတို့သည် သေကုန်၏။ မဟာကဉ္စန ပညာရှိသည် မိဘတို့အား ပြုအပ်သောကိစ္စကို ပြုပြီးလျှင် ကုဋေရှစ်ဆယ်သော ဥစ္စာတို့ကို အထီးကျန်သော ဆင်းရဲသောသူတို့အား အလှူကြီးကိုပေး၍ ညီတော် ခြောက်ယောက်တို့ကို၎င်း, နှမတော် ကဉ္စနဒေဝီကို၎င်း, ကျွန်မိန်းမ တယောက်ကို၎င်း ကျွန်ယောက်ျားတယောက်ကို၎င်း, အဆွေ ခင်ပွန်းတယောက်ကို၎င်း ယူ၍ မြတ်သော တောထွက်ခြင်းဖြင့် ဟိမဝန္တာသို့ ဝင်၏။ ထိုတကျိပ်တယောက်သော သူတို့သည် ဟိမဝန္တာ အရပ်၌ ကြာပဒုမာအိုင်ကိုမှီ၍ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော မြေအဘို့၌ ကျောင်းဆောက်ပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ သစ်မြစ်သစ်သီးဟူသော အစာရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ မျှကုန်၏။
ထိုရသေ့တို့သည် တောသို့ သွားကုန်သည်ရှိသော် တကွနက်သာလျှင် သွားကြကုန်၏။ အကြင်အရပ်၌ တယောက်ယောက်သော သူသည် သစ်သီးကို၎င်း သစ်ရွက်ကို၎င်း မြင်အံ့၊ ထိုအရပ်သို့ တပါးသော ရသေ့တို့ကိုလည်း ခေါ်၍ မြင်ဘူးကြားဘူးသည် အစရှိသည်တို့ကို ပြောဟောလျက် ရွေးဆွတ်ကုန်၏။ ရွာသူအပေါင်းတို့ အမှုလုပ်ရာ အရပ်ကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ဆရာဖြစ်သော မဟာကဉ္စနရသေ့သည် ကြံ၏။ ငါတို့အား ကုဋေရှစ်ဆယ်သော ဥစ္စာကို
စွန့်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုလျက် ဤသို့လျှပ်ပေါ်သော သွားခြင်း၏အစွမ်းဖြင့် သစ်သီးကြီးငယ်အလို့ငှါ သွားခြင်းသည် မလျှောက်ပတ်၊ ဤနေ့မှစ၍ ငါသာလျှင် သစ်သီးကြီးငယ်ကို ဆောင်အံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုမဟာကဉ္စနရသေ့သည် ကျောင်းသို့ရောက်လျှင် အလုံးစုံသော ရသေ့တို့ကို ညချမ်းအခါ၌ စည်းဝေးပြီးလျှင် ထိုအကြောင်းကို ကြား၍ သင်တို့သည် ဤကျောင်း၌သာလျှင် ရဟန်းတရားကို ပြုကုန်လျက် နေကြကုန်လော့၊ ငါသည် သစ်သီးကြီးငယ်ကို ဆောင်အံ့ဟု ဆို၏ ထိုအခါ ညီတော် ဥပကဉ္စနရသေ့ အစရှိကုန်သော သူတို့သည် ဆရာ အကျွန်ုပ်တို့သည် ဆရာတို့ကို မှီ၍ ရဟန်းပြုရကုန်၏။ ဆရာတို့သည် ဤကျောင်း၌သာလျှင် ရဟန်းတရားကို ပြုကုန်လော့၊ အကျွန်ုပ်တို့၏ နှမငယ်သည်လည်း ဤကျောင်း၌သာလျှင် ဖြစ်စေလော့၊ ကျွန်မိန်းမသည်လည်း ထိုနှမငယ်အထံ၌ နေပါစေလော့၊ ရှစ်ယောက်ကုန်သော အကျွန်ုပ်တို့သည် အလှည့်ဖြင့် သစ်သီးကြီးငယ်ကို ဆောင်ပါကုန်အံ့၊ သုံးယောက်ကုန်သော ဆရာတို့သည် အလှည့်မှလျှင် လွတ်စေကုန်လော့ဟု ဆို၍ ဝန်ခံခြင်းကို ယူကုန်၏။
ထိုနေ့မှစ၍ ရှစ်ယောက်သောသူတို့တွင်လည်း တယောက်တယောက်သောသူသည် အလှည့်ဖြင့် သစ်သီး ကြီးငယ်ကို ဆောင်၏။ ကြွင်းသော ရသေ့တို့သည် မိမိ မိမိတို့ ကျောင်း၌သာလျှင် နေကုန်၏။ အကြောင်းမရှိဘဲ တကွဖြစ်ခြင်းငှါ မရကုန်၊ အလှည့်ရောက်သော သူတို့သည် သစ်သီးကြီးငယ်ကို ဆောင်ပြီးလျှင် တခုသောမဏ္ဍပ်သည် ရှိ၏။ ထိုမဏ္ဍပ်ဝယ် ကျောက်ဖျာပေါ်၌ တဆယ့်တစု စု၍ ကျောက်စည်အမှတ်ကို ပေး၍ မိမိတိုအစုကို ယူပြီးလျှင် နေရာအရပ်သို့သွား၍ စားသဖြင့် နေ၏။ ကြွင်းကုန်သောရသေ့တို့သည် ကျောက်စည်သံ အမှတ်ဖြင့်ထွက်၍ လျှပ်ပေါ်ခြင်းကို မပြုမူ၍ ရိုသေစွာ ဆောင်ခြင်းဖြင့်သွား၍ မိမိအား ရောက်သော အစာကိုယူသဖြင့် နေရာအရပ်သို့ သွား၍ စားပြီးလျှင် ရဟန်းတရားကို ပြုကုန်၏။ ထိုရသေ့တို့သည် နောက်အဘို့၌ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို ဆောင်၍ စားကုန်လျက် တန်ခိုးကြီးသော အကျင့်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ပြင်းထန်သော အကျင့်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ မြတ်သော ဣန္ဒြေနှင့် ပြည့်စုံကုန်သည်ဖြစ်၍ ကသိုဏ်းပရိကံကို ပြုကုန်လျက် နေကုန်၏။
ထိုအခါ ရသေ့တို့၏ သီလတန်ခိုးကြောင့် သိကြားမင်း၏ နေရာအရပ်သည် တုန်လှုပ်၏။ သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ ဤရသေ့တို့သည် ကာမဂုဏ်ကို နှလုံးသွင်းကုန်သလော မသွင်းကုန်သလောဟု ရွံရှာခြင်းကို ပြုသည်သာတည်း၊ ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် ဤရသေ့တို့ကို စုံစမ်းဦးအံ့ဟု ကြံ၍ မိမိအာနုဘော်ဖြင့် ဘုရားလောင်း မဟာကဉ္စနရသေ့၏ အစုကို သုံးရက်ပတ်လုံး ကွယ်စေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ရှေးဦးစွာသောနေ့၌ မိမိအစုကို မမြင်လျှင် အစုကို မေ့လျော့သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ နှစ်ရက်မြောက်သော နေ့၌ ငါ့အား အပြစ်ရှိသည် ဖြစ်ရာ၏။ ထို့ကြောင့် ငါ့ကို အစုမထားယောင် တကားဟု ကြံ၏။ သုံးရက်မြောက်သော နေ့၌ အဘယ့်ကြောင့် အစုကို မထားလေကုန်သနည်း၊ ငါ့အား အကယ်၍ အပြစ်ရှိအံ့၊ ထိုရသေ့တို့ကို သည်းခံစေအံ့ဟု ကြံပြီး၍ ညချမ်းသောအခါ ကျောက်စည်သံ အမှတ်ကိုပေး၏။
အလုံးစုံသော ရသေ့တို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ အဘယ်သူသည် ကျောက်စည်သံအမှတ်ကို ပေးသနည်းဟု ဆိုကုန်၏။ အချင်းတို့ ငါသည် ပေးအပ်၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဆရာ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ပေးအပ်သနည်းဟု ဆို၍ ရှိခိုးလျက် တည်ကုန်၏။ အချင်းတို့ သုံးရက်မြောက်သောနေ့၌ အဘယ်သူသည် သစ်သီးကြီးငယ်ကို ဆောင်သနည်းဟု မေး၏။ ထိုရသေ့တို့တွင် တယောက်သော ရသေ့သည် ထလာ၍ ဆရာ အကျွန်ုပ် ဆောင်၏ဟု ရှိခိုး၍ တည်၏။ သင်သည် အစုကို ပြုသည်ရှိသော် ငါ့အစုကို ပြု၏လောဟု မေး၏။ ဆရာ ပြုပါ၏။ အကျွန်ုပ်သည် အကြီးစုကို ပြုပါ၏ဟု ဆို၏။ ယမန်နေ့က အဘယ်သူ ဆောင်သနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် အကျွန်ုပ် ဆောင်၏ဟု တယောက်သော ရသေ့သည် ထလတ်၍ ရှိခိုးလျက် တည်၏။ အစုကို ပြုသည်ရှိသော် ငါ့အစုကို အောက်မေ့မိ၏လောဟု မေး၏။ အကျွန်ုပ်သည် ဆရာတို့အား အကြီးစုကို ပြုပါ၏ဟု ဆို၏။ ယနေ့ကား အဘယ်သူ ဆောင်သနည်းဟု မေးသော် အကျွန်ုပ်ဆောင်၏ဟု တယောက်သော ရသေ့သည် ထ၍ ရှိခိုးလျက် တည်၏။ အစုကို ပြုသည်ရှိသော် ငါ့အစုကို အောက်မေ့မိ၏လောဟု မေး၏။ အကျွန်ုပ်သည် ဆရာတို့အား အကြီးစုကို ပြုပါ၏ဟု ဆို၏။ အချင်းတို့ ငါ့အား အစုမရသည် သုံးရက်ရှိပြီ၊ ရှေးဦးစွာသောနေ့၌ အစုကိုမမြင်၍ အစုကို ပြုသောသူသည် ငါ့ကိုမေ့သည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံမိ၏။ နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ငါ့အား တစုံတခုသော အပြစ်သည် ရှိသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံမိ၏။ ယနေ့မူကား ငါ့အား အပြစ်သည် အကယ်၍ ရှိအံ့၊ သည်းခံစေအံ့ဟု ကြံ၍ သင်တို့ကို ကျောက်စည်သံ အမှတ်ဖြင့် စည်းဝေးစေ၏။ ဤကြာစွယ်တို့ကို အကျွန်ုပ်တို့သည် အစုပြုပါကုန်၏ဟု သင်တို့ ဆိုကုန်၏။ ငါသည်မူကား မရ၊ ဤရသေ့အပေါင်းတို့တွင် ခိုးယူ၍ စားသောသူတို့ကို သိခြင်းငှါ သင့်၏။ ကာမတို့ကိုစွန့်၍ ရဟန်းပြုကုန်သော သူတို့အား ကြာစွယ်မျှကို ယူခြင်းငှါ မလျောက်ပတ်ဟု ဆို၍ ထိုရသေ့တို့သည် ဘုရားလောင်းစကားကို ကြား၍ ဪ နိုင်ထက်ပြုစွတကားဟု လုံးစုံသော ရသေ့တို့သည် နှလုံးထိတ်လန့်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၏။
ထိုရသေ့တို့ ကျောင်းအနီးဝယ် တောစိုးသစ်ပင်ကြီး၌ ဖြစ်သော ရုက္ခစိုးနတ်သည် သစ်ပင်မှဆင်းသက်၍ လာလတ်ပြီးလျှင် ထိုရသေ့တို အထံ၌သာလျှင် နေ၏။ နှိပ်စက်ခြင်းကို ပြုသည်ဖြစ်၍ ဆင်းရဲကို သည်းခံခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ အနှောင်အဖွဲ့ကို ဖြတ်ပြီးလျှင် ပြေးသဖြင့် တောသို့ဝင်လာသော ဆင်တစီးသည် အခါခပ်သိမ်း ရသေ့အပေါင်းတို့ကို ရှိခိုး၏။ ထိုဆင်သည်လည်း လာလတ်၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ တည်၏။ မြွေကိုကစေသော တခုသောမျောက်သည် မြွေသမားလက်မှ လွတ်သဖြင့် ပြေး၍ တောဝင်ပြီးလျှင် ထိုကျောင်း၌လျှင် နေ၏။ ထိုမျောက်သည်လည်း ထိုရသေ့အပေါင်းကို ရှိခိုး၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ နေ၏။ သိကြားမင်းသည် ရသေ့အပေါင်းကို စုံစမ်းအံ့ဟု ထိုရသေ့တို့အထံ၌ မထင်ရှားသော ကိုယ်ဖြင့် တည်၏။ ထိုခဏ၌ ဘုရားလောင်း၏ ညီဖြစ်သော ဥပကဉ္စန ရသေ့သည် နေရာမှထ၍ နောင်တော် ဘုရားလောင်းကို ရှိခိုးလျက် ကြွင်းသော ရသေ့တို့အား အရိုအသေကိုပြု၍ ဆရာ အကျွန်ုပ်သည် တပါးသောသူတို့ကို မမှတ်မူ၍ မိမိ ကိုယ်ကိုလျှင် သုတ်သင်ခြင်းငှာ ရပါမည်လောဟု မေး၏။ သုတ်သင်လျှင် ရအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုဥပကဉ္စနရသေ့သည် ရသေ့အပေါင်းတို့၏ အလယ်၌ရပ်၍ အကျွန်ုပ်သည် ဆရာ့အစု ကြာစွယ်ကို အကယ်၍ စားသည်ဖြစ်အံ့၊ ဤမည်သော သဘောသည် ဖြစ်စေသတည်းဟု ကျိန်ခြင်းကို ပြုလိုရကား-
ဘရိယဉ္စ သော ဣဓ လဘတံ မနာပံ။
ပုတ္တေဟိ ဒါရေဟိ သမင်္ဂီ ဟောတု၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၈။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ် ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ အဿံ၊ မြင်းကို၎င်း။ ဂဝံ၊ နွားကို၎င်း။ ရဇတံ၊ ငွေကို၎င်း။ ဇာတရူပံ၊ ရွှေကို၎င်း။ မနာပံ၊ နှစ်သက်ဘွယ်သော။ ဘရိယဉ္စ၊ မယားကို၎င်း။ ဣဓ၊ ဤ တောအရပ်၌။ လဘတံ-လဘတု၊ ရစေသတည်း။ ပုတ္တေဟိ၊ သားသ္မီးနှင့်၎င်း။ ဒါရေဟိ၊ မယားတို့နှင့်၎င်း။ သမင်္ဂီ၊ ပြည့်စုံသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။
ထိုစကားကိုကြား၍ ရသေ့အပေါင်းသည် ရှင်ရသေ့ မဆိုလင့်ကုန်၊ အလွန်ဝန်လေးသာ ကျိန်ခြင်းကို သင်သည်ပြု၏ဟု နားတို့ကို ပိတ်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုဥပကဉ္စနရသေ့ကို အမောင် ဥပကဉ္စန သင်၏ကျိန်ခြင်းသည်ကား အလွန်ဝန်လေး၏။ သင်သည် မစားပေရာ၊ သင့်နေရာ၌ နေလော့ဟု ဆို၏။ ထိုဥပကဉ္စန ရသေ့သည် ရှေးဦးစွာ ကျိန်ပြီး၍ နေသည်ရှိသော် နှစ်ယောက်မြောက်ဖြစ်သော ညီတော်သည် အဆောတလျင် ထလတ်၍ ဘုရားလောင်းကိုရှိခိုးလျက် ကျိန်စာပြုသဖြင့် မိမိကိုယ်ကို သုတ်သင်လိုရကား-
ဓာရေတု ပုတ္တဿ ဗဟူ ဘဝန္တု။
ကာမေသု တိဗ္ဗံ ကုရုတံ အပကေ်ခံ၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၉။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ မာလဉ္စ၊ ပန်းကို၎င်း။ ကာသိကစန္ဒနဉ္စ၊ ကာသိတိုင်း၌ဖြစ်သော စန္ဒကူးကို၎င်း။ ဓာရေတု၊ ဆောင်ယူစေသတည်း။ ပုတ္တဿ၊ သားသ္မီး၏။ ဗဟူ၊ ပွားများခြင်းတို့သည်။ ဘဝန္တု၊ ဖြစ်စေကုန်သတည်း။ ကာမေသု၊ ကာမတို့၌။ တိဗ္ဗံ၊ ပြင်းစွာ။ အပေက္ခံ၊ ငဲ့ခြင်းကို။ ကုရုတံ-ကရောတု၊ ပြုစေသတည်း။
ဤသို့ ထိုညီတော်ရသေ့သည် ကျိန်ဆိုပြီး၍ နေသည်ရှိသော် ကြွင်းကုန်သော သူတို့သည်လည်း မိမိတို့ အလိုအားလျော်စွာ ကျိန်ဆိုလိုရကား-
ပုတ္တေ ဂိဟီ ဓနိမာ သဗ္ဗကာမေ။
ဝယံ အပဿံ ဃရ မာဝသတု၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။
ရာဇာဘိရာဇာ ဗလဝါ ယသဿီ။
သစာတုရန္တံ မဟိမာ ဝသတု၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။
မုဟုတ္တနက္ခတ္တပထေသု ယုတ္တော။
ပူဇေတု နံ ရဋ္ဌပတီ ယသဿီ၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။
တပဿိနံ မညတု သဗ္ဗလောကော။
ပူဇေတု နံ ဇာနပဒါ သမေစ္စ၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။
ဒိန္နဉှိ သော ဘုဉ္ဇတု ဝါသဝေန။
အဝီတရာဂေါ မရဏံ ဥပေတု၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။
နစ္စေဟိ ဂီတေဟိ ပမောဒမာနော သော။
ရာဇတော ဗျသန မာလတ္ထ ကိဉ္စိ၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။
ဣတ္ထိသဟဿာနံ ဌပေတု အဂ္ဂံ။
သိမန္တိနီနံ ပဝရာ ဘဝတု။
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။
ဘုဉ္ဇေယျ သာဒုံ အဝိကမ္ပမာနာ။
စရာတု လာဘေန ဝိကတ္ထမာနာ၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။
နဝကမ္မိကော ဟောတု ဂဇင်္ဂလာယံ။
အာလောကသန္ဓိ ဒိဝသံ ကရောတု။
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။
ရမ္မာ ဝနာ နိယျတု ရာဇဓာနိံ။
တုတ္တေဟိ သော ဟညတု ပါစနေဟိ၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။
လဋ္ဌိဟတော သပ္ပမုခံ ဥပေတု။
သကစ္စ ဗန္ဓော ဝိသိခံ စရာတု၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၈၀။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပဟူတဓညော၊ များစွာသော စပါးရှိသည်ဖြစ်၍။ ကသိမာ၊ လယ်ယာနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍။ ယသဿီ၊ များသောအခြံအရံရှိသည်ဖြစ်၍။ ပုတ္တေ၊ သားတို့ကို။ လဘတု၊ ရစေသတည်း။ ဂိဟီ၊ လူသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဓနိမာ၊ ဥစ္စာနှင့် ပြည့်စုံသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ သဗ္ဗကာမေ၊ အလုံးစုံသော ကာမဂုဏ်တို့ကို။ လဘတု၊ ရစေသတည်း။ ဝယံ၊ အရွယ်ကို။ အပဿံ-အပဿန္တော၊ မရှုနိုင်သည်ဖြစ်၍။ ဃရံ၊ အိမ်၌။ အာဝသတု၊ နေရစေသတည်း။
၈၁။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ် ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပသယှကာရီ၊ နိုင်ထက်ကလူ မူခြင်းကို ပြုတတ်သော။ ခတ္တိယော၊ မင်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ သစာတုရန္တံ၊ မဟာသမုဒ္ဒရာ လေးစင်းလျှင် အပိုင်းအခြားရှိသော။ မဟိံ၊ မြေအပြင်၌။ ရာဇာဘိရာဇာ၊ မင်းတကာတို့သည် ပူဇော်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ဗလဝါ၊ အားကြီးသည်ဖြစ်၍။ ယသဿီ၊ များသော အခြံအရံရှိသည်ဖြစ်၍။ အာဝသတု၊ နေရစေသတည်း။
၈၂။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ အဝီဘရာဂေါ၊ တပ်ခြင်း မကင်းသော။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ မုဟုတ္တနက္ခတ္တပထေသု၊ မုဟုတ် နက္ခတ်အကြောင်းတို့၌။ ယုတ္တော၊ ယှဉ်သည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ယသဿီ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ရဋ္ဌပတီ၊ တိုင်းပြည်သူတို့၏ အရှင်ဖြစ်သော မင်းသည်။ နံ၊ ထိုပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားကို။ ပူဇေတု၊ ပူဇော်စေသတည်း။
၈၃။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ တံ၊ ထိုခိုးယူသောသူကို။ သဗ္ဗသမန္တဗေဒံ၊ အလုံးစုံ ထက်ဝန်းကျင်သော ဗေဒင်ကို။ အာယကံ၊ သင်သောသူ ဟူ၍။ တပဿီနံ၊ ခြိုးခြံသော အကျင့်ရှိသော ပုဏ္ဏားဟူ၍။ သဗ္ဗလောကော၊ အလုံးစုံသောလူသည်။ မညတု၊ ထင်မှတ်စေသတည်း။ ဇာနပဒါ၊ ဇနပုဒ်ရွာသူ အပေါင်းတို့သည်။ နံ၊ ထိုခိုးသောသူကို။ သမေစ္စ၊ အညီအညွတ်ကပ်၍။ ပူဇေတု၊ ပူဇော်စေသတည်း။
၈၄။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ် ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုခိုးယူသောသူသည်။ ဝါသဝေန၊ သိကြားမင်းသည်။ ဒိန္နံ ဟိ၊ ပေးသကဲ့သို့လျှင်။ စာတုဿဒံ၊ လူ့ စပါး, ထင်း, ရေဟု ဆိုအပ်သော လေးပါးသော အင်္ဂါနှင့် ပြည့်စုံသော။ သမိဒ္ဓံ၊ ကြွယ်ဝသော။ ဂါမဝရံ၊ ရွာမြတ်ကို။ ဘုဉ္ဇတု၊ သုံးဆောင် စားရစေသတည်း။ အဝီတရာဂေါ၊ ရွာ၌ တပ်ခြင်း မကင်းသည်ဖြစ်၍။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပေတု၊ ရောက်စေသတည်း။
၈၅။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုခိုးယူသောသူသည်။ သဟာယမဇ္ဈေ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၏ အလယ်၌။ နစ္စေဟိ၊ ကခြင်းတို့ဖြင့်၎င်း။ ဂီတေဟိ၊ သီခြင်းတို့ဖြင့်၎င်း။ ပမောဒမာနော၊ ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍။ ဂါမဏီ၊ ရွာသူကြီးသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ သော၊ ထိုရွာသူကြီးသည်။ ရာဇတော၊ မင်းမှ။ ကိဉ္စိ၊ တစုံတခုသော။ ဗျသနံ၊ ပျက်စီးခြင်းကို။ အလတ္ထ၊ ရစေသတည်း။
၈၆။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယာ၊ အကြင် မိန်းမသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ တံ၊ ထိုမိန်းမကို။ ဧကရာဇာ၊ ဧကရာဇ်မင်းသည်။ ပထဝိံ၊ မြေကို။ ဝိဇိတာ၊ အောင်၍။ ဣတ္ထိသဟဿာနံ၊ တသောင်း ခြောက်ထောင်သော မိန်းမတို့ထက်။ အဂ္ဂံ၊ အဂ္ဂမဟေသီ အရာ၌။ ဌပေတု၊ ထားစေသတည်း။ သိမန္တိနီနံ၊ မိန်းမအပေါင်းတို့ထက်။ ပဝရာ၊ မြတ်သည်။ ဘဝတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။
၈၇။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယာ၊ အကြင် မိန်းမသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သာ၊ ထိုခိုးယူသော မိန်းမသည်။ သဗ္ဗသမာဂတာနံ၊ အလုံးစုံ အညီအညွတ် စည်းဝေးကုန်သော။ ဣသီနံ၊ ရသေ့တို့၏။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ ဟိ-သစ္စံ၊ အကယ်လျှင်။ သာဒုံ၊ ကောင်းမြတ်သော အရသာကို။ အဝိကပ္ပမာနာ၊ မကြောက်မရွံသည် ဖြစ်၍။ ဘုဉ္ဇေယျ၊ စားရစေသတည်း။ လာဘေန၊ လာဘ်ဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ ဝိကတ္ထမာနာ၊ အံ့ဘွယ်သရဲသော အမှုကိုပြုလျက်။ စရာတု၊ ကျင့်ရစေသတည်း။
၈၈။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုခိုးယူသောသူသည်။ ဂဇင်္ဂလာယံ၊ ဂဇင်္ဂလမြို့၌။ မဟာဝိဟာရေ၊ ပျက်စီးသော ကျောင်းတိုက်ကြီး၌။ အာဝါသိကော၊ ကျောင်းကို သုတ်သင်သော ရဟန်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ နဝကမ္မိကော၊ အမှုသစ်ကို လုပ်ဆောင်ရသော ရဟန်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ အာလောကန္ဓိံ၊ လေသွန်တံခါးကို။ ဒိဝသံ၊ တနေ့ချင်း။ ကရောတု၊ ပြုစေသတည်း။
၈၉။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏားကြီး။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုခိုးယူသောသူသည်။ ဆဗ္ဘိ ဆသု ဌာနေသု၊ ခြေလေးချောင်း, လည်, ခါး, ဟု ဆိုအပ်သော ခြောက်ပါးသောဌာနတို့၌။ ပါသသတေဟိ၊ များစွာသော လွန်ကွင်း ကြိုးကွင်းတို့ဖြင့်။ ဗဇ္ဈတု၊ ဖွဲ့စေသတည်း။ ရမ္မာ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော။ ဝနာ၊ တောမှ။ ရာဇဓာနိံ၊ မင်းနေပြည်သို့။ နိယျတု၊ ဆောင်စေသတည်း။ တုတ္တေဟိ၊ နှစ်ဘက်တို့၌ စူးဝင်တတ်သော ရှည်သော နှစ်ခွအဆူးရှိသော တုတ်တို့ဖြင့်၎င်း။ ပါစနေဟိ၊ ချွန်းတို့ဖြင့်၎င်း။ ဟညတု၊ ညှဉ်းဆဲစေသတည်း။
၉၀။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုခိုးယူသောသူသည်။ အဠက္ကမာလီ၊ မုရိုးပန်းကို ပန်သည်ဖြစ်၍။ တိပုကဏ္ဏဝိဒ္ဓေါ၊ သလွဲစင်ကို နား၌ဆင်သည်ဖြစ်၍။ လဋ္ဌိဟတော၊ လှံတံဖြင့် ပုတ်ခတ်အပ်သည်ဖြစ်၍။ သပ္ပမုခံ၊ မြွေခံတွင်းသို့။ ဥပေတု၊ ကပ်ရပါစေသတည်း။ သကစ္ဆဗန္ဓော၊ အောက်ပိုးကျိုက်သကဲ့သို့ ခါး၌ မြဲစွာဖွဲ့အပ်သည်ဖြစ်၍။ ဝိသိခံ၊ ခရီးလမ်းဆုံသို့။ စရာတု၊ သွားရစေသတည်း။
ဤသို့ တကျိပ် သုံးယောက်ကုန်သော သူတို့သည် ကျိန်ဆိုခြင်းကို ပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကြံ၏။ တရံတခါ၌ ဤတကျိပ်သုံးယောက်ကုန်သော ရသေ့တို့သည် ဤငါတို့ဆရာသည် မပျောက်ဘဲကိုလျက် ပျောက်သောဟူ၍ ဆို၏ဟု ငါ၌ ယုံမှားခြင်းကို မပြုစေသတည်း၊ ငါသည်လည်း ကျိန်ဆိုခြင်းကို ပြုအံ့ဟု ကြံ၍ ကျိန်ဆိုခြင်းကို ပြုလိုရကား-
ကာမေဝ သော လဘတံ ဘုဉ္ဇတဉ္စ။
အဂရမဇ္ဈေ မရဏံ ဥပေတု၊
ယော ဝါ ဘောန္တော သင်္ကတိ ကိဉ္စိဒေဝ။
ဟူသော တဆယ့်လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၁။ ဘော၊ အို သူတော်ကောင်းအပေါင်းတို့။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တုမှေသု၊ သင်တို့၌။ ကိဉ္စိဒေဝ၊ တစုံတခုကိုလျှင်။ သင်္ကတိ၊ ယုံမှားသင်္ကာရှိ၏။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ အနဋ္ဌံဝ၊ မပျောက်ဘဲကိုလျှင်။ နဋ္ဌန္တိ စ၊ ပျောက်၏ ဟူ၍လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ သော၊ ထိုမပျောက်ဘဲလျက် ပျောက်၏ဟု ဆိုသောသူသည်။ ကာမေဝ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကိုသာလျှင်။ လဘတံ စ၊ ရလည်း ရစေသတည်း။ ဘုဉ္ဇတဉ္စ၊ ခံလည်း ခံစားရစေသတည်း။ အဂါရမဇ္ဈေ၊ အိမ်ရာထောင်သော လူ၏ဘောင်၌။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပေတု၊ ရောက်စေသတည်း။
ရသေ့အပေါင်းတို့သည် ကျိန်ခြင်းကို ပြုကုန်သည်ရှိသော် သိကြားမင်းသည် ကြောက်လန့်၍ ငါသည် ဤရသေ့တို့ကို စုံစမ်းလိုသည်ဖြစ်၍ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို ကွယ်စေ၏။ ဤရသေ့တို့သည်ကား စွန့်အပ်သော တံတွေးပေါက်ကဲ့သို့ ကာမဂုဏ်တို့ကို ကဲ့ရဲ့ကုန်လျက် ကျိန်ခြင်းကို ပြုကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့ကို ကဲ့ရဲခြင်းအကြောင်းကို ထိုရသေ့တို့ကို ငါ မေးအံ့ဟု ကြံ၍ မထင်ရှားသောအသွင်ဖြင့် ဘုရားလောင်းကို ရှိခိုး၍ မေးလိုရကား-
ဣဋ္ဌဉ္စ ကန္တဉ္စ ဗဟူန မေတံ။
ပိယံ မနုညံ ဣဓ ဇီဝလောကေ၊
ကသ္မာ ဣသယော နပ္ပသံသန္တိ ကာမေ။
ဟူသော အခြားမဲ့ဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၂။ ဘောန္တော၊ အို ရှင်ရသေ့တို့။ ယံ၊ အကြင် ဝတ္ထုကာမ ကိလေသာကာမကို။ ဧသေမာနာ၊ ရှာကုန်လျက်။ သတ္တာ၊ သတ္တဝါတို့သည်။ လောကေ၊ လောက၌။ ဝိစရန္တိ၊ သွားကုန်၏။ ဧတံ၊ ထို ဝတ္ထုကာမ, ကိလေသာကာမကို။ ဗဟူနံ၊ များစွာကုန်သော လူတို့သည်။ ဣဓ ဇီဝလောကေ၊ ဤသတ္တလောက၌။ ဣဋ္ဌဉ္စ၊ အလိုလည်း ရှိအပ်၏။ ကန္တဉ္စ၊ နှစ်လည်း နှစ်သက်အပ်၏။ ပိယဉ္စ၊ ချစ်လည်း ချစ်အပ်၏။ မနုညဉ္စ၊ စိတ်နှလုံးကိုလည်း ပွားစေအပ်၏။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဣသယော၊ ရှင်ရသေ့တို့သည်။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ နပ္ပသံသန္တိ၊ မချီးမွမ်းကုန်သနည်း။
ထိုအခါ သိကြားမင်းအား ပြဿနာကို ဖြေလိုသော ဘုရားလောင်းသည်
ကာမေသု ဒုက္ခဉ္စ ဘယဉ္စ ဇာတံ။
ကာမေသု ဘူတာဓိပတီ ပမတ္တာ၊
ပါပါနိ ကမ္မာနိ ကရောန္တိ မောဟာ။
ကာယဿ ဘေဒါ နိရယံ ဝဇန္တိ။
အာဒီနဝံ ကာမဂုဏေသု ဒိသွာ၊
တသ္မာ ဣသယော နပ္ပသံသန္တိ ကာမေ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၉၃။ ဘူတာဓိပတီ၊ နတ်တို့၏ အရှင်ဖြစ်သော သိကြားမင်း။ ကာမေသု၊ ကာမဂုဏ်တို့ကြောင့်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဟညရေ စ၊ သတ်လည်း သတ်အပ်ကုန်၏။ ဗဇ္ဈရေ စ၊ နှောင်ဖွဲ့မူလည်း နှောင်ဖွဲ့အပ်ကုန်၏။ ကာမေသု၊ ကာမဂုဏ်တို့ကြောင့်။ ဒုက္ခဉ္စ၊ ကိုယ်စိတ်ဆင်းရဲခြင်းသည်လည်းကောင်း။ ဘယဉ္စ၊ စွပ်စွဲခြင်းအစရှိသော ဘေးသည်လည်းကောင်း။ ဇာတံ၊ ဖြစ်တတ်၏။ ကာမေသု၊ ကာမတို့၌။ ပမတ္တာ၊ ယစ်ကုန်သောသူတို့သည်။ မောဟာ၊ မိုက်မဲတွေဝေခြင်းကြောင့်။ ပါပါနိ၊ ယုတ်မာကုန်သော။ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ ကရောန္တိ၊ ပြုန်၏။
၉၄။ ပါပဓမ္မာ၊ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိကုန်သော။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ ပသဝေတွာ၊ ပွားစေသောကြောင့်။ ကာယဿ ဘေဒါ၊ ခန္ဓာကိုယ်ပျက်သည်မှ။ ပရံ၊ နောက်၌။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ ဝဇန္တိ၊ သွားရကုန်၏။ ကာမဂုဏေသု၊ ကာမဂုဏ်တို့၌။ အာဒီနဝံ၊ အပြစ်ကို။ ဒိသွာ-ပဿန္တိ၊ မြင်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ ကာမဂုဏ်တို့၌ အပြစ်ကို မြင်ကုန်သောကြောင့်။ ဣသယော၊ ရသေ့တို့သည်။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ နပ္ပသံသန္တိ၊ မချီးမွမ်းကုန်။
သိကြားမင်းသည် ဘုရားလောင်းစကားကို ကြားလျှင် ထိတ်လန့်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ မိမိစုံစမ်းသော အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
တီရေ ဂဟေတွာန ထလေ နိဓေသိံ။
သုဒ္ဓါ အပါပါ ဣသယော ဝသန္တိ၊
ဧတာနိ တေ ဗြဟ္မစာရီ ဘိသာနိ။
ဟူသော အခြားမဲ့ဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၅။ ဘန္တေ၊ ရှင်ရသေ့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝီမံသမာနော၊ စုံစမ်းလိုသည်ဖြစ်၍။ ဣသိနော၊ ရှင်ရသေ့၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်တို့ကို။ တီရေ၊ အနား၌။ ဂဟေတွာန၊ ယူ၍။ ထလေ၊ သင့်တင့်ရာ အရပ်၌။ နိဓေသိံ၊ ဝှက်ထားမိပေ၏။ ဣသယော၊ ရှင်ရသေ့တို့သည်။ သုဒ္ဓါ၊ စင်ကြယ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ အပါပါ၊ မယုတ်မာကုန်သည် ဖြစ်၍။ ဝသန္တိ၊ နေကြပေကုန်၏။ ဗြဟ္မစာရီ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိသော ရှင်ရသေ့။ ဧတာနိ၊ ဤကြာစွယ်တို့သည်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်တို့တည်း။
ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည်-
န ဗန္ဓဝါ နော ပန တေ သဟာယာ။
ကိသ္မိံ ဝုပတ္ထမ္ဘ သဟဿေနေတ္တ၊
ဣသီဘိ တွံ ကီဠသိ ဒေဝရာဇ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၆။ သဟသာနေတ္တ၊ မျက်စိတထောင် အမြင်ဆောင်သော။ ဒေဝရာဇ၊ သိကြား နတ်မင်း။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ တေ၊ သင်၏။ န နဋာ၊ သဘင်သည်လည်း မဟုတ်ကုန်။ နော ပန ကီဠနေယျာ၊ ကစားထိုက်သောသူလည်း မဟုတ်ကုန်။ တေ၊ သင်၏။ န ဗန္ဓဝါ၊ အဆွေအမျိုးလည်း မဟုတ်ကုန်။ တေ၊ သင်၏။ နော ပန သဟာယာ၊ အဆွေခင်ပွန်းလည်း မဟုတ်ကုန်။ ကိသ္မိံဝ၊ အဘယ်အကြောင်းကိုလျှင်။ ဥပတ္ထမ္ဘာ၊ အမှီအထောက်အပံ့ပြု၍။ တွံ၊ သင်သည်။ ဣသီဘိ၊ ရသေ့တို့နှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ကီဠသိ၊ ကစားဘိသနည်း။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို သိကြားမင်းသည် မိမိ စုံစမ်းမိသောအပြစ်ကို ကန်တော့လိုရကား-
ဧသာ ပတိဋ္ဌာ ခလိတဿ ဗြဟ္မေ။
ဧကာပရာဓံ ခမ ဘူရိပည။
န ပဏ္ဍိတာ ကောဓဗလာ ဘဝန္တိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၇။ ဘူရိပည၊ မြေကြီးအထုနှင့်တူသော ပညာရှိသော။ ဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အာစရိယော စ၊ ဆရာသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်ပါလော့။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပိတာ စ၊ အဖသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်ပါလော့။ ခလိတဿ၊ ချွတ်ယွင်းသဖြင့် ပြစ်မှားမိသော အကျွန်ုပ်၏။ ဧသာ ပတိဋ္ဌာ၊ ဤမှီခိုကိုးကွယ်ရာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပါလော့။ ဧကာပရာဓံ၊ တကြိမ်တခါ လွန်ကျူးမိသော အပြစ်ကို။ ခမ၊ သည်းခံပါလော့။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ကောဓဗလာ၊ အမျက်ထွက်ခြင်း၌ အားကြီးကုန်သည်။ န ဘဝန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် သိကြားမင်းအား သည်းခံပြီး၍ မိမိသည် ရသေ့အပေါင်းတို့ကို သည်းခံစေလိုရကား-
ယံ ဝါသဝံ ဘူတပတိဒ္ဒသာမ။
သဗ္ဗေဝ ဘောန္တော သုမနာ ဘဝန္တု၊
ယံ ဗြာဟ္မဏော ပစ္စပါဒိ ဘိသာနိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၈။ ဘော၊ အို ရသေ့အပေါင်းတို့။ ယံ-ယေန၊ အကြင်ကြောင့်။ ဘူတပတိံ၊ နတ်တို့၏ အရှင်ဖြစ်သော။ ဝါသဝံ၊ သိကြားနတ်မင်းကို။ အဒ္ဒသာမ၊ မြင်ရကုန်၏။ တေန၊ ထိုသို့ မြင်ရကုန်သောကြောင့်။ ဣသီနံ၊ ရသေ့တို့အား။ ဧကရတ္တံ၊ တညဉ့်မျှ။ ဝသိတံ၊ နေရခြင်းသည်။ သုဝါသိတံ၊ ကောင်းသော နေခြင်းတည်း။ ယံ-ယေန၊ အကြင်ကြောင့်။ ဗြာဟ္မဏော၊ သင်တို့ဆရာ ငါပုဏ္ဏားသည်။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်တို့ကို။ ပစ္စပါဒိ၊ ရပြန်၏။ တေန၊ ထိုသို့ ရပြန်သောကြောင့်။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသော ရသေ့တို့သည်သာလျှင်။ သုမနာ၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်။ ဘဝန္တု၊ ဖြစ်ကြကုန်လော့။
သိကြားမင်းသည် ရသေ့အပေါင်းကို ရှိခိုး၍ နတ်ပြည်သို့လျှင် သွား၏။ ရသေ့အပေါင်းသည် ဈာန် အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်း ဤသို့ ရှေးပညာရှိတို့ ကျိန်ဆိုခြင်းကို ပြုကုန်၍ ကိလေသာတို့ကို စွန့်ဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ ငြီးငွေ့သော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိ ဖိုလ်၌တည်၏။ တဖန် ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
အနုရုဒ္ဓေါ ပုဏ္ဏော အာနန္ဒော၊ တခါသုံ သတ္တ ဘာတရော။
စိတ္တော ဂဟပတိ ဒါသော၊ ယက္ခော သာတာဂိရီ တဒါ။
ကာဠုဒါယီ တဒါ သက္ကော၊ ဧဝံ ဓာရေထ ဇာတကံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၉၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ အဟဉ္စ၊ ငါဘုရားသည်၎င်း။ သာရိပုတ္တော စ၊ သာရိပုတ္တရာသည်၎င်း။ မောဂ္ဂလာနော စ၊ မောဂ္ဂလာန်သည်၎င်း။ ကဿပေါ စ၊ ကဿပသည်၎င်း။ အနုရုဒ္ဓေါ စ၊ အနုရုဒ္ဓါသည်၎င်း။ ပုဏ္ဏော စ၊ ပုဏ္ဏမထေရ်သည်၎င်း။ အာနန္ဒော စ၊ အာနန္ဒာသည်၎င်း။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ သတ္တဘာတရော၊ ညီနောင်ခုနစ်ယောက်တို့သည်။ အာသုံ၊ ဖြစ်ကုန်ပြီ။
၁၀၀။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ဥပ္ပလဝဏ္ဏာ၊ ဥပ္ပလဝဏ်သည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဘဂိနီ၊ နှမတော် ကဉ္စနဒေဝီသည်။ အာသိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ခုဇ္ဇုတ္တရာ၊ ခုဇ္ဇုတ္တရာ ထေရီမသည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဒါသီ၊ ကျွန်မသည်။ အာသိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ စိတ္တော ဂဟပတိ၊ စိတ္တသူကြွယ်သည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဒါသော၊ ကျွန်ယောက်ျားသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ သာတာဂိရီ၊ သာတာဂိရိဘီလူးသည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ယက္ခော၊ ရုက္ခစိုးနတ်သည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ပြီ။
၁၀၁။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ပါလိလေယျော၊ ပလလည်း ဆင်မင်းသည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ နာဂေါ၊ ဆင်သည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ မဓုဒေါ၊ ပျားလှူသော။ ပေါဋ္ဌပါဒေါ၊ ပေါဋ္ဌပါဒမျောက်သည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဝါနရော၊ မျောက်သည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ကာဠုဒါယီ၊ ကာဠုဒါယီသည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ သက္ကော၊ သိကြားမင်းသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇာတကံ၊ ဇာတ်ပေါင်းခြင်းကို။ ဓာရေထ၊ မှတ်လေကုန်။
ကာမဂုဏ်ပြစ်၊ လွန်ဆိုးညစ်၊ ရှောင်လစ်မင်္ဂလာ
ငါးခုမြောက်သော ဘိသဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ပကိဏ္ဏကနိပါတ်
၆။ သုရုစိဇာတ်
ဝိသာခါ ဒါယိကာမ ဆုရှစ်ပါး ရခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် မဟေသီ သုရုစိနော ဘရိယာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသုရုစိဇာတ်ကို သာဝတ္ထိပြည်ကို အမှီပြု၍ မိဂါရမာတု အမည်ရှိသော ဝိသာခါ ဒါယိကာမပြာသာဒ်၌ နေတော်မူလျက် ဝိသာခါ ဒါယိကာမကြီးသည် ရအပ်သော ဆုရှစ်ပါးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ ထိုဝိသာခါ ဒါယိကာမကြီးသည် တနေ့သ၌ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ တရားတော်ကို နာ၍ ရဟန်းသံဃာနှင့်တကွ မြတ်စွာဘုရားကို နက်ဖြန်အကျိုးငှါ ပင့်ဘိတ်၍ သွား၏။ ထိုညဉ့်လွန်သဖြင့် လေးကျွန်းလုံးနှံ့သော မိုဃ်းကြီးသည် ရွာ၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ မိုဃ်ကြီးရွာသကဲ့သို့ ထို့အတူ လေးကျွန်းလုံး၌ မိုဃ်းကြီးသည် ရွာ၏။ ရဟန်းတို့ကိုယ်ကို မိုဃ်းစွတ်စေကုန်လော့၊ ဤမိုဃ်းကြီးသည် အဆုံးစွန်ဖြစ်သော လေးကျွန်းလုံးနှံ့သော မိုဃ်းကြီးတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ မိုဃ်းရည်စွတ်စေအပ်သော ကိုယ်ရှိကုန်သော ရဟန်းတို့နှင့်တကွ တန်ခိုးအစွမ်းဖြင့် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်မှ ကွယ်ခဲ့၍ ဝိသာခါဒါယိကာမ၏ တံခါးမုတ်၌ ထင်ရှားဖြစ်တော်မူ၏။ ဝိသာခါ ဒါယိကာမသည် အချင်းတို့ ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးကြီးသော အဖြစ်သည် အာနုဘော် ကြီးတော်မူသော အဖြစ်သည်အံ့ဘွယ်ရှိစွ၊ အချင်းတို့ မဖြစ်ဘူးမြဲသော သဘောသည် ဖြစ်စွာ့တကား၊ အမှတ်မရှိသော တယောက်ယောက်သော ပုဂ္ဂိုလ်သည် ပုဆစ်ဒူး အတိုင်းအရှည်ရှိသော ရေအယဉ်တို့သည် ဖြစ်ကုန်သော်၎င်း ခါးအတိုင်းအရှည်ရှိသော ရေအယဉ်တို့သည် ဖြစ်ကုန်သော်၎င်း, တယောက်သော ရဟန်း၏လည်း ခြေတို့သည်၎င်း, သင်္ကန်းတို့သည်၎င်း စွတ်စိုသည် မဖြစ်ကုန်ဟု အလွန်ရွှင်လန်း ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍ ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာကို ဆွမ်းလုပ်ကျွေး၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်း ကိစ္စပြီးပြီးသော် မြတ်စွာဘုရားကို ဤသို့ နားတော်လျောက်၏။ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် အရှင်ဘုရားကို ဆုရှစ်ပါးတို့ကို တောင်းပန်ပါ၏ဟု လျှောက်၏။ ဝိသာခါ စင်စစ်လျှင် မြတ်စွာဘုရားတို့သည် ဆုကိုပေးခြင်း၌ အလွန် နှစ်သက်ကုန်၏ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား အကြင်ဆုတို့သည် အပ်လည်းအပ်၏။ အပြစ်လည်း မရှိကုန်၊ ထိုဆုတို့ကို တောင်းပန်ပါ၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ဝိသာခါ ဆိုလော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။
၁။ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် အသက်ထက်ဆုံး ရဟန်းသံဃာအား မိုဃ်းရေခံသင်္ကန်း လှူခြင်းငှါ အလိုရှိပါ၏။
၂။ အသက်ထက်ဆုံး အာဂန္တကဘတ်ကို လှူခြင်းငှါ အလိုရှိပါ၏။
၃။ အသက်ထက်ဆုံး ဂမိကဘတ်ကို လှူခြင်းငှါ အလိုရှိပါ၏။
၄။ အသက်ထက်ဆုံး နာသော ရဟန်းတို့အား ဆွမ်းလှူခြင်း အလိုရှိပါ၏။
၅။ အသက်ထက်ဆုံး သူနာကို လုပ်ကျွေးသော ရဟန်းတို့အား ဆွမ်းလှူခြင်းငှါ အလိုရှိပါ၏။
၆။ အသက်ထက်ဆုံး သူနာတို့အား ဆေးကုခြင်းငှာ အလိုရှိပါ၏။
၇။ အသက်ထက်ဆုံး ယာဂုကို အမြဲလှူခြင်းငှာ အလိုရှိပါ၏။
၈။ အသက်ထက်ဆုံး ဘိက္ခုနီသံဃာအား မိုရေခံသင်္ကန်း လှူခြင်းငှါ အလိုရှိပါ၏ဟု နားတော်လျှောက်၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ဝိသာခါ သင်သည် အဘယ်မည်သော ဆုရှစ်ပါး၏ အကျိုးအာနိသင်ကို မြင်သည်ဖြစ်၍ ငါဘုရားကို ဆုရှစ်ပါးတို့ကို တောင်းဘိသနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ထိုဝိသာခါ ဒါယိကာမသည် ဆုရှစ်ပါး၏ အကျိုးအာနိသင်ကို နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ဝိသာခါ ကောင်းစွ ကောင်းစွ၊ ဝိသာခါ သင်သည် ကောင်းစွာလျှင် အကျိုးအာနိသင်တို့ကို မြင်သည်ဖြစ်၍ ငါဘုရားကို ဆုရှစ်ပါးတို့ကို တောင်း၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဝိသာခါ သင့်အား ဆုရှစ်ပါးတို့ကို ငါဘုရားခွင့်ပြုတော်မူ၏ဟု သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဆုရှစ်ပါးတို့ကို ပေးတော်မူ၍ အနုမောဒနာ ပြုတော်မူပြီးလျှင် ကြွတော်မူ၏။
ထိုအခါ တနေ့သ၌ ပုဗ္ဗာရုံကျောင်းတော်၌ နေတော်မူသည်ရှိသော် ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ ဝိသာခါ ဒါယိကာမကြီးသည် မိန်းမအဖြစ်၌ တည်လျက်လည်း ဘုရားသခင် အထံတော်၌ ဆုရှစ်ပါးတို့ကို ရ၏။ ဂုဏ်ကျေးဇူး များပေစွဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဝိသာခါသည် ငါဘုရားအထံတော်မှ ဆုရှစ်ပါးကို ရသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤ ဝိသာခါသည် ရဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ မိဓိလာပြည်ကြီး၌ သုရုစိမည်သော မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် သားကိုရ၍ ထိုသားအား သုရုစိမင်းသား ဟူသော အမည်ကို မှည့်၏။ ထိုမင်းသားသည် အရွယ်ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အတတ်သင်အံ့ဟု သွား၍ တက္ကသိုလ်မြို့တံခါး စရပ်၌ နေ၏။ ဗာရာဏသီမင်း၏ သားဖြစ်သော ဗြဟ္မဒတ်မည်သော မင်းသားသည်လည်း ထို့အတူ တက္ကသိုလ်ပြည်သို့လျှင် သွား၍ သုရုစိမင်းသားနေသော ပျဉ်၌လျှင် နေ၏။ ထိုမင်းသား နှစ်ယောက်တို့သည် အချင်းချင်း မေးကုန်၍ အကျွမ်းဝင်သည်ဖြစ်၍ အတူတကွလျှင် ဆရာ့အထံသို့ သွား၍ ဆရာစားအဘို့ကို ပေး၍ အတတ်ကိုသင်လျှင် မကြာမြင့်မီ သင်အပ်ပြီးသော အတတ်ရှိကုန်သည် ဖြစ်၍ ဆရာကို ပန်ကြားပြီးလျှင် အတန်ငယ် ခရီးသို့ အတူတကွလျှင် သွားကုန်ပြီး၍ နှစ်ခုသောခရီး၌ ရပ်ကုန်လျက် အချင်းချင်း လည်ကိုဘက်၍ အဆွေ ခင်ပွန်းတို့၏ အကျင့်တရားကို စောင့်ခြင်းငှါ ကတိကဝတ်ကို ပြုကုန်၏။ အကယ်၍ ငါ့အား သားသည် ဖြစ်အံ့၊ သင့်အား သ္မီးသည် ဖြစ်အံ့၊ သင့်အား သားသည်မူလည်း ဖြစ်အံ့၊ ငါ့အား သ္မီးသည်မူလည်း ဖြစ်အံ့၊ ထိုသားသမီးတို့အား ထိမ်းမြားခြင်း မင်္ဂလာကို ပြုကုန်အံ့ဟု ကတိ ကဝတ်ကို ပြုကုန်၏။
ထိုမင်းသား နှစ်ယောက်တို့သည် မင်းဖြစ်ကုန်သည် ရှိသော် သုရုစိမင်းကြီးအား သားသည်ဖွား၏။ ထိုမင်းသားအား သုရုစိမင်းသားဟူသော အမည်ကိုလျှင် မှည့်ကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးအား သမီးသည် ဖွား၏။ ထိုမင်းသ္မီးအား သုမေဓာဟူသော အမည်ကို မှည့်ကြကုန်၏။ သုရုစိမင်းသားသည် အရွယ်ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွား၍ အတတ်သင်ပြီးလျှင် ပြန်ခဲ့၏။ ထိုသုရုစိမင်းသားကို ခမည်းတော် မင်းကြီးသည် မင်းအဖြစ်၌ အဘိသိက် သွန်းလိုသည်ဖြစ်၍ ငါ့အဆွေခင်ပွန်း ဖြစ်သော ဗာရာ ဏသီမင်းအား သမီးတော်သည် ရှိသတတ်၊ ထိုမင်းသ္မီးကိုသာလျှင် ငါ့သားအား မိဖုယားကြီး ပြုအံ့ဟု ဗာရာဏသီ မင်းသ္မီး၏အကျိုးငှာ များစွာသော လက်ဆောင်ပဏ္ဏာကို ပေး၍ အမတ်တို့ကို စေလိုက်၏။
ထိုအမတ်တို့ မလာမီလျှင် ဗာရာဏသီမင်းသည် မိဖုယားကို မေး၏။ ရှင်မိဖုယား မိန်းမတို့အား အဘယ်သည်လျှင် အလွန်ဆင်းရဲသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး လင်တယောက်တည်း၌ မယားအများရှိခြင်းသည် မိန်းမတို့အား အလွန်ဆင်းရဲ၏ဟု တင်လျှောက်၏။ ရှင်မိဖုယား ထိုသို့တပြီးကား ငါတို့၏သမီးတော် တယောက်တည်းဖြစ်သော သုမေဓာအမည်ရှိသော မင်းသမီးကို ထိုဆင်းရဲမှ လွတ်စေ၍ အကြင်သူသည် ဤ သုမေဓာတယောက်ကိုသာလျှင် ယူအံ့၊ ထိုသူအား ပေးကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ သုရုစိမင်းကြီး အမတ်တို့သည် လာလတ်၍ ထိုသုမေဓာ မင်းသမီးအမည်ကို ယူလတ်သည်ရှိသော် အမောင်တို့ ငါသည် ရှေး၌ အဆွေခင်ပွန်းအား ဝန်ခံခြင်းကို အကယ်၍ကား ပြုအပ်၏။ ထိုသို့ပြုငြားသော်လည်း ငါတို့သည် ဤသုမေဓာ မင်းသမီးကို မိန်းမအပေါင်း၏ အလယ်၌ မချလိုကုန်၊ အကြင်သူသည် ဤသုမေဓာ တယောက်တည်းကိုသာလျှင် ယူအပ်၏။ ထိုသူအား ပေးလိုကုန်၏ဟု ဆို၏။ ထိုအမတ်တို့သည် သုရုစိမင်းကြီးအထံသို့ စေလိုက်ကုန်၏။
သုရုစိမင်းကြီးသည်ကား ငါတို့တိုင်းပြည်သည် အလွန် ကြီးကျယ်၏။ မိဓိလာမြို့သည် ခုနစ်ယူဇနာရှိ၏။ တိုင်းနိုင်ငံ အပိုင်းအခြားသည်ကား ယူဇနာသုံးရာရှိ၏။ နည်းသော အပိုင်းအခြားဖြင့် တသောင်း ခြောက်ထောင်သော မိန်းမတို့ကို ရခြင်းငှါသင့်၏ဟု ဆို၍ မနှစ်သက်၊ သုရုစိမင်းသားသည်ကား သုမေဓာမင်းသမီး၏ အဆင်း၏ ပြည့်စုံခြင်းကို ကြားရ၍ ကြားခြင်းဟူသော နှီးနှောခြင်းဖြင့် တပ်စွန်း၍ ငါသည် ထိုသုမေဓာမင်းသမီး တယောက်တည်းကိုသာလျှင် ယူအံ့၊ ငါ့အား မိန်းမအပေါင်းဖြင့် အလိုမရှိ၊ ထိုသုမေဓာ မင်းသမီးကိုသာလျှင် ဆောင်ပါလော့ဟု မယ်တော် ခမည်းတော်တို့အား စေလိုက်၏။
မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် သားတော်စိတ်ကို မဖျက်မူ၍ များစွာသောဥစ္စာကို ပို့စေ၍ များသောအခြံအရံဖြင့် သုမေဓာ မင်းသမီးကို ဆောင်ယူပြီးလျှင် သုရုစိမင်းသား၏ မိဖုယားကြီးပြု၍ တကွနက် အဘိသိက်သွန်းကုန်၏။ ထိုမင်းသားသည် သုရုစိမည်သော မင်းကြီးဖြစ်၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုလျက် သုမေဓာမိဖုယားနှင့်တကွ ချစ်စွာသော နေခြင်းဖြင့် နေ၏။ ထိုသုမေဓာ မိဖုယားသည်ကား အနှစ်တသောင်းပတ်လုံး သုရုစိမင်းကြီးနန်းတော်၌ နေသော်လည်း သားသမီးတို့ကို မရသလျှင်ကတည်း၊ ထိုအခါ ပြည်သူတို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ မင်းယင်ပြင်၌ ကြွေးကြော်ကြကုန်၏။ ဤကြွေးကြော်ခြင်းသည်ကား အသို့နည်းဟုဆိုသည်ရှိသော် မင်းအား အပြစ်မရှိ၊ စင်စစ်သော်ကား အရှင်မင်းကြီးအား အမျိုးအနွယ်ကို စောင့်တတ်သော သားတော်သည် မရှိပါ၊ အရှင်မင်းကြီးအား မိဖုယားတယောက်သာတည်း၊ မင်းမျိုးမည်သည်ကား ယုတ်သောအပိုင်းအခြားဖြင့် တသောင်း ခြောက်ထောင်သော မိန်းမတို့သည် ဖြစ်ရာ၏။ အရှင်မင်းကြီး မိန်းမအပေါင်းကို ယူတော်မူလော့၊ ထိုမိန်းမအပေါင်းတို့တွင် ဘုန်းရှိသော မိန်းမသည် သားရလတ္တံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အမောင်တို့ အသို့ဆိုကုန်သနည်း၊ တပါးသော မိန်းမကို ငါ မယူအံ့ဟု ဝန်ခံခြင်းကိုပေး၍ ငါသည် ထိုသုမေဓာ မိဖုယား တယောက်ကိုသာလျှင် ဆောင်ယူအပ်၏။ မုသာဝါဒကို ပြုခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ ငါ့အား မိန်းမအပေါင်းဖြင့် အလိုမရှိဟု မင်းသည် ပယ်သည်ရှိသော် သွားကြကုန်၏။
သုမေဓာမိဖုယားကြီးသည် ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် သစ္စာမှန်သည်၏အဖြစ်ကြောင့် တပါးသော မိန်းမတို့ကို မဆောင်ယူ၊ ထိုသို့ မဆောင်သော်လည်း ငါသည်လျှင် မင်းအား ဆောင်အံ့ဟု မင်း၏ အမိနှင့်တူသော မယားအရာ၌တည်၍ မိမိအလိုအားဖြင့်သာလျှင် မင်းသမီး ကညာ တထောင်, အမတ်သမီးကညာ တထောင်, သူဌေးသမီး ကညာ တထောင်, ထိုမင်း၏ အလုံးစုံသော ကချေသည် မိန်းမ တထောင်, ဤသို့ မိန်းမလေးထောင်တို့ကို ဆောင်၏။ ထိုလေးထောင်သော မိန်းမတို့သည်လည်း အနှစ်တသောင်းပတ်လုံး မင်းအိမ်၌ နေကုန်သော်လည်း သားသမီးကို မရကုန်၊ ဤနည်းဖြင့် တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော သုံးကြိမ် လေးထောင် လေးထောင်စီ ဖြစ်သော မိန်းမတို့ကို ဆောင်၏။ ထိုမိန်းမတို့သည်လည်း သားသမီးကိုမရကုန်၊ ဤမျှဖြင့် တသောင်းခြောက်ထောင်သော မိန်းမတို့ကို ဆောင်၏။ အနှစ်လေးသောင်းတို့သည် လွန်ကုန်၏။ တပါးသော မိန်းမတို့ကို မဆောင်ဘဲ ထိုသုမေဓာ မိဖုယားတယောက်တည်းနှင့် နေကုန်သော အနှစ်တသောင်းတို့နှင့်တကွ နှစ်ပေါင်း ငါးသောင်းတို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။
ထိုအခါ ပြည်သူတို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ ကြွေးကြော်ပြန်သဖြင့် ဤကြွေးကြော်ခြင်းသည်ကား အဘယ်နည်းဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီး၏ မိဖုယားတို့အား သားဆုတောင်းစိမ့်သောငှါ စေတော်မူကုန်လော့ ဟု ဆိုကုန်၏။ မင်းသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ သင်မိဖုယားတို့သည် သားဆုကို တောင်းကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါမှစ၍ သားကို တောင့်တကုန်လျက် အထူးထူးသော နတ်တို့ကို ရှိခိုးကုန်၏။ အထူးထူးသော ကျင့်ဝတ်တို့ကို ကျင့်ကုန်၏။ သားသည် မဖြစ်သလျှင်ကတည်း၊ ထိုအခါ မင်းသည် သုမေဓာမိဖုယားကို ဆို၏။ ရှင်မိဖုယားသည်လည်း သားဆုကို တောင်းလော့ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုသုမေဓာမိဖုယားသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ပန္နရသီဥပုသ်နေ့၌ အင်္ဂါရှစ်ပါးနှင့် ပြည့်စုံသောဥပုသ်ကို ကောင်းစွာဆောက်တည်ပြီးလျှင် ကြက်သရေရှိသော တိုက်ခန်း၌နေ၍ သီလတို့ကို ဆင်ခြင်လျက်အပ်သော ညောင်စောင်းငယ်၌ နေ၏။
ကြွင်းကုန်သော မိဖုယားတို့သည် ဆိတ်အကျင့် နွားအကျင့်ကဲ့သို့ ကျင့်ကုန်သည်ဖြစ်သော်လည်း သားကိုမရ၍ ဥယျာဉ်သို့ သွားကုန်၏။ သုမေဓာမိဖုယား၏ သီလတန်ခိုးကြောင့် သိကြားမင်း၏ နေရာသည် တုန်လှုပ်၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် သုမေဓာ မိဖုယားသည် သားကိုတောင့်တ၏။ ထိုသုမေဓာ မိဖုယားအား သားကိုပေးအံ့၊ ထိုသို့ ပေးသော်လည်း ဟူးဟူးညားညားသော သားကိုပေးခြင်းငှါ မတတ်ကောင်း၊ ထိုသုမေဓာ မိဖုယားအား လျောက်ပတ်သောသားကို စုံစမ်းအံ့ဟု သားကို စုံစမ်းသည်ရှိသော် ကျူထရံသည်နတ်သားကို မြင်၏။ ထိုနတ်သားသည် ဘုန်းကံနှင့်ပြည်စုံသော သတ္တဝါ ဖြစ်သတတ်၊ ရှေးကိုယ်အဖြစ်၌ ဗာရာဏသီပြည်၌ နေလျက် စိုက်ပျိုးသောအခါ လယ်တောသို့ သွားသည်ရှိသော် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ တဆူကိုမြင်၍ ကျွန်အမှုလုပ်တို့ကို စိုက်ပျိုးရစ်ကြကုန်ဟု စေခဲ့၍ မိမိသည်ပြန်၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို အိမ်သို့ပင့်ဆောင်ခဲ့ပြီးလျှင် ဆွမ်းကျွေး၍ တဖန် ဂင်္ဂါနားသို့ ဆောင်၍ သားနှင့်တကွ တပေါင်းတည်းဖြစ်၍ ရေသဖန်းသား နံရံအခြေရှိသော ကျူနံရံကာရံသော သစ်ရွက်မိုးကျောင်းကို ဆောက်၍ တံခါးကိုယှဉ်စေပြီးလျှင် စင်္ကြံကိုပြု၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို ထိုကျောင်း၌ သာလျှင် ဝါတွင်းသုံးလလုံးနေစေ၍ ဝါကျွတ်ပြီးသော် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို သားအဖနှစ်ယောက်တို့သည် သင်္ကန်းသုံးထည်ဖြင့်လှူ၍ လွှတ်လိုက်ကုန်၏။ ဤနည်းဖြင့်လျှင် ခုနစ်ပါး ရှစ်ပါးသော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ကို ထိုကျောင်း၌နေစေ၍ သင်္ကန်းသုံးထည်တို့ကို လှူကုန်၏။
သားအဖနှစ်ယောက်တို့သည် ကျူထရံသည်ဖြစ်၍ ဂင်္ဂါနား၌ ဝါးကို စုံစမ်းရှာဖွေသည်ရှိသော် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို မြင်ကုန်၍ ဤသို့သောနည်းဖြင့်လျှင် ပြုကုန်၏ ဟူ၍လည်း ဆိုကုန်သလျှင်ကတည်း။
ထိုသားအဖ နှစ်ယောက်တို့သည် သေကုန်လျှင် တာဝတိံသာနတ်ပြည်၌ ဖြစ်ကုန်၍ ကာမာဝစရ နတ်ပြည်ခြောက်ထပ်တို့၌ အနုလောမ ပဋိလောမအားဖြင့် ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ကို ခံစားကုန်လျက် ကျင်လည်ကုန်၏။ ထိုနတ်သားနှစ်ယောက်တို့သည် ထိုတာဝတိံသာနတ်ပြည်မှ စုတေ၍ အထက်နတ်ပြည်၌ ဖြစ်လိုကုန်သည်လျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ သိကြားမင်းသည် ထိုအထက် နတ်ပြည်သို့ သွားအံ့သောအဖြစ်ကိုသိ၍ နတ်သားနှစ်ယောက်တို့တွင် တယောက်သော နတ်သား၏ ဗိမာန်တံခါးသို့ သွား၍ လာ၍ ရှိခိုးလျက်တည်သော ထိုနတ်သားကို ဆို၏။ အချင်းနတ်သား သင်သည် လူ့ပြည်သို့ သွားခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ဆို၏။ မြတ်သော အရှင်နတ်မင်း လူ့ပြည်မည်သည်ကား စက်ဆုပ်ဘွယ် ရှိ၏။ ရွံရှာဘွယ်ရှိ၏။ ထိုလူ့ပြည်၌ ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ နတ်ပြည်ကို တောင့်တကုန်၏။ ထိုလူ့ပြည်သို့သွား၍ အဘယ်ကို ပြုရအံ့နည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် အချင်းနတ်သား နတ်ပြည်၌ ခံစားသုံးဆောင်အပ်သော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို လူ့ပြည်၌ ခံစားရလတ္တံ့၊ အစောက် နှစ်ဆယ့်ငါးယူဇနာ, အလျား ကိုးယူဇနာ, အနံ ရှစ်ယူဇနာရှိသော ရတနာပြာသာဒ်၌ နေရလတ္တံ့၊ ဝန်ခံလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုနတ်သားသည် ဝန်ခံ၏။
သိကြားမင်းသည် ထိုနတ်သား၏ ဝန်ခံခြင်းကို ယူပြီးလျှင် ရသေ့အသွင်ဖြင့် မင်း၏ဥယျာဉ်သို့သွား၍ ထိုမိန်းမတို့၏ အထက် ကောင်းကင်၌ စင်္ကြံသွားလျက် ကိုယ်ကိုပြ၍ အဘယ်သူ့အား ငါသည် သားဆုကို ပေးရအံ့နည်း၊ အဘယ်မိန်းမသည် သားဆုကို ယူလတ္တံ့နည်းဟု ဆို၏။ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်အား ပေးတော်မူပါလော့၊ အကျွန်ုပ်အား ပေးတော်မူပါလော့ဟု တသောင်း ခြောက်ထောင်သော မိန်းမတို့သည် လက်တို့ကို ချီကုန်၏။ ထို့နောင်မှ သိကြားမင်းသည် ငါသည် သီလရှိသောသူတို့အား သားဆုကို ပေးအံ့၊ သင်တို့၏သီလသည် အဘယ်နည်း၊ အကျင့်သည် အဘယ်နည်းဟု ဆို၏။ ထိုမိန်းမတို့သည် ချီမြှောက်သောလက်တို့ကို ခွေ၍ သီလရှိသော မိန်းမအား အကယ်၍ ပေးလိုငြားအံ့၊ သုမေဓာ မိဖုယားကြီးအထံသို့ ကြွတော်မူပါလော့ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုသိကြားမင်းသည် ကောင်းကင်ဖြင့်လျှင်သွား၍ ထိုသုမေဓာမိဖုယား နန်းပြာသာဒ်တံခါးဝယ် ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်တံခါး၌ တည်၏။ ထိုအခါ သုမေဓာ မိဖုယားအား ထိုမိန်းမတို့သည် ကြားလျှောက်ကြကုန်၏။ အရှင်မိဖုယား လာတော်မူလော့၊ တယောက်သော နတ်မင်းသည် အရှင်မိဖုယားတို့အား သားဆုကိုပေးအံ့ဟု ကောင်းကင်ဖြင့် လာလတ်၍ ခြင်္သေ့ခံသော လေသာနန်း တံခါး၌ ရပ်၏ဟု ကြားကျောက်ကုန်၏။
ထိုသုမေဓာ မိဖုယားကြီးသည် ရိုသေ လေးမြတ်သော အဆောင်အရွက်ဖြင့် လာလတ်၍ ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်နန်းတံခါးကိုဖွင့်၍ အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့သည် သီလရှိသောမိန်းမအား သားဆုကို ပေးကုန်လတ္တံ့ သတတ်လောဟု ဆို၏။ ရှင်မိဖုယားဟုတ်၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသို့တပြီးကား အကျွန်ုပ်အား ပေးတော်မူကုန်လော့ဟု ဆို၏။ မိဖုယား သင့်သီလသည် အဘယ်နည်း၊ သင်မိဖုယား၏ သီလကို ငါ့အား ဆိုဦးလော့၊ ငါသည် အကယ်၍ နှစ်သက်အံ့၊ သင့်အား သားဆုကို ပေးအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသုမေဓာမိဖုယားသည် သိကြားမင်းစကားကို ကြား၍ ထိုသို့တပြီးကား နာလော့ဟုဆို၍ မိမိကျေးဇူးကို ပြောလိုရကား-
ဒသဝဿသဟဿာနိ၊ ယံ မံ သုရုစိ မာနယိ။
နာဘိဇာနာမိ ကာယေန၊ ဝါစာယ ဥဒ စေတသာ။
သုရုစိံ အတိမညိတ္ထ၊ အာဝိ ဝါ ယဒိ ဝါ ရဟော။
မုသာ မေ ဘဏမာနာယ၊ မုဒ္ဓါ ဖလတု သတ္တမာ။
တေ မံ ဗြဟ္မေ ဝိနေတာရော၊ ယာဝ အဋ္ဌံသု ဇီဝိတံ။
သက္ကစ္စံ တေ ဥပဋ္ဌာသိံ၊ ရတ္တိန္ဒိဝ မတန္ဒိတာ။
မုသာ မေ ဘဏမာနာယ၊ မုဒ္ဓါ ဖလတု သတ္တဓာ။
သဟဘရိယာနိ ဗြာဟ္မဏ။
တာသု ဣဿာ ဝါ ကောဓော ဝါ၊
နာဟု မယှံ ကုဒါစနံ။
အတ္ထာနံ ဝါ နုကမ္ပာမိ၊ သဒါ သဗ္ဗာ သပတ္တိယော။
မုသာ မေ ဘဏမာနာယ၊ မုဒ္ဓါ ဖလတု သတ္တဓာ။
ပေသေမိ သဟဓမ္မေန၊ သဒါ ပမောဒိတိန္ဒြိယာ။
မုသာ မေ ဘဏမာနာယ၊ မုဒ္ဓါ ဖလတု သတ္တဓာ။
တပ္ပေမိ အန္နပါနေန၊ သဒါ ပယတပါဏိနီ။
မုသာ မေ ဘဏမာနာယ၊ မုဒ္ဓါ ဖလတု သတ္တဓာ။
ပါဋိဟာရိယပက္ခဉ္စ၊ အဋ္ဌင်္ဂံ သုသမာဟိတံ။
ဥပေါသထံ ဥပဝသိံ၊ သဒါ သီလေ သုသံဝုတာ။
မုသာ မေ ဘဏမာနာယ၊ မုဒ္ဓါ ဖလတု သတ္တာ။
ဟူသော ဤတဆယ့်ငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၀၂။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သုရုစိနော၊ သုရုစိမင်း၏။ မဟေသီ၊ မိဖုယားကြီးဖြစ်သော။ ဘရိယာ၊ မယားတည်း။ ယံ- ယသ္မိံ၊ အကြင်အခါ၌။ သုရုစိ၊ သုရုစိမင်းသည်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အာနယိ၊ ဆောင်၏။ တတော၊ ထိုအခါမှ။ ပဋ္ဌာယ၊ စ၍။ ပဌမံ၊ ရှေးဦးစွာ။ အာနီတာ၊ ဆောင်အပ်သော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဒသဝဿသဟဿာနိ၊ အနှစ် တသောင်းတို့ပတ်လုံး။ တဿ၊ ထိုသုရုစိမင်း၏။ ဂေဟေ၊ နန်းတော်၌။ ဝသာမိ၊ နေ၏။
၁၀၃။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့။ သာ အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ ဝေဒေဟံ၊ ဝိဒေဟရာဇ်တိုင်းကို အစိုးရသော။ မိဓိလဂ္ဂဟံ၊ မိဓိလာပြည်သူတို့ကို သင်္ဂဟတရား လေးပါးဖြင့် သင်္ဂြိုဟ်တတ်သော။ သုရုစိံ၊ သုရုစိ အမည်ရှိသော။ ရာဇာနံ၊ မင်းကို။ ကာယေန၊ ကိုယ်ဖြင့်၎င်း။ ဝါစာယ၊ နှုတ်ဖြင့်၎င်း။ ဥဒ၊ ထိုမြို့။ စေတသာ၊ စိတ်ဖြင့်၎င်း။ အာဝိ ဝါ၊ မျက်မှောက်၌၎င်း။ ယဒိ၊ ထိုမြို့။ ရဟော ဝါ၊ မျက်ကွယ်၌၎င်း။ အတိမညိတ္ထ၊ မထေမဲ့မြင် ပြုဘူး၏ဟူ၍။ နာဘိဇာနာမိ၊ မသိစဘူး။
၁၀၄။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤ မှန်သောစကားကြောင့်။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇတံ - ဥပ္ပဇ္ဇတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ ဘဏမာနာယ၊ ဆိုသည်ရှိသော်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မုဒ္ဓါ၊ ဦးခေါင်းသည်။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလတု၊ ကွဲပါစေသတည်း။
၁၀၅။ ဗြဟ္မေ၊ ရှင်ရသေ့။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဘတ္တု၊ လင်ဖြစ်သော သုရုစိ၏။ မာတာ၊ အမိဖြစ်သော။ သဿု၊ ယောက္ခမ မိန်းမသူသည်၎င်း။ ပိတာ၊ သုရုစိမင်း၏ အဘဖြစ်သော။ သဿုရော၊ ယောက္ခမ ယောက်ျားသူသည်၎င်း။ တေ၊ ထို ယောက္ခမ နှစ်ယောက်တို့သည်။ ယာဝ၊ အကြင်မျှလောက်။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ရှင်ခြင်း၌။ အဋ္ဌံသု၊ တည်ကုန်၏။ တာဝ၊ ထိုမျှလောက် အသက်ရှည်သမျှ ကာလပတ်လုံး။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဝိနေတာရော၊ ဆုံးမပေကုန်၏။
၁၀၆။ သာ အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ အဟိံသာရတိနီ၊ သူတပါးတို့ကို မညှဉ်းဆဲခြင်း တည်းဟူသော မွေ့လျော်ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၍။ ကာမသာ၊ စင်စစ်အားဖြင့်။ ဓမ္မစာရိနီ၊ ကုသိုလ် ကမ္မပထတရား ဆယ်ပါးတို့ကို ကျင့်လေ့ရှိသည်ဖြစ်၍။ ရတ္တိန္ဒိဝံ၊ ညဉ့်နေ့ပတ်လုံး။ အတန္ဒိတာ၊ မပျင်းမရိသည်ဖြစ်၍။ သက္ကစ္စံ၊ ရိုသေစွာ။ တေ၊ ထိုယောက္ခမ နှစ်ယောက်တို့ကို။ ဥပဋ္ဌာသိံ၊ လုပ်ကျွေးပါ၏။
၁၀၇။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤမှန်သော စကားကြောင့်။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇတံ၊ ဖြစ်စေသတည်း။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ ဘဏမာနာယ၊ ဆိုပချေသော်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မုဒ္ဓါ၊ ဦးခေါင်းသည်။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလတု၊ ကွဲစေသတည်း။
၁၀၈။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့။ သဟဘရိယာနိ၊ တူသော မယား ဖြစ်ကုန်သော။ သောဠသိတ္ထိသဟဿာနိ၊ တသောင်း ခြောက်ထောင်သော မိန်းမတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာသု၊ ထိုမိန်းမတို့၌။ ဣဿာ ဝါ၊ ငြူစူခြင်းသည်၎င်း။ ကောဓော ဝါ၊ အမျက် ထွက်ခြင်းသည်၎င်း။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ကုဒါစနံ၊ တရံတဆစ်မျှ။ န အဟု၊ မဖြစ်စဘူး။
၁၀၉။ တာသံ၊ ထိုတသောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော မိန်းမတို့၏။ ဟိတေန၊ အကျိုးစီးပွားဖြင့်။ နန္ဒာမိ၊ နှစ်သက်ပါ၏။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ကာစိ၊ တစုံတယောက်မျှလည်း။ အပ္ပိယာ၊ မုန်းသော မိန်းမသည်။ န စ အတ္ထိ၊ မရှိသာလျှင်ကတည်း။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ သဗ္ဗာ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ သပတ္တိယော၊ လင်တူ၍ ရန်သူဖြစ်ကုန်သော မိန်းမတို့ကို။ အတ္တာနံ ဣဝ၊ အကျွန်ုပ်ကိုယျကဲ့သို့။ အနုကမ္ပာမိ၊ သနားကြင်နာပါ၏။
၁၁၀။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤမှန်သော စကားကြောင့်။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇတံ၊ ဖြစ်စေသတည်း။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ ဘဏမာနာယ၊ ဆိုပချေသော်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မုဒ္ဓါ၊ ဦးခေါင်းသည်။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလတု၊ ကွဲစေသတည်း။
၁၁၁။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဒါသေ၊ ကျွန်တို့ကို၎င်း။ ကမ္မကရေ၊ အမှုလုပ်ကုန်သော။ ပေါသေ၊ လူတို့ကို၎င်း။ အညေ၊ တပါးကုန်သော။ ယေ အနုဇီဝိနော စ၊ အကြင် အကျွန်ုပ်ကို မှီ၍ အသက်မွေးကုန်သော သူတို့ကို၎င်း။ သဟဓမ္မေန၊ ကျင့်ဝတ် သဘောနှင့်တကွ။ သဒါ၊ အခါ ခပ်သိမ်း။ ပမောဒိတိန္ဒြိယာ၊ ဝမ်းမြောက်သော ဣန္ဒြေရှိသည်ဖြစ်၍။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပေသေမိ၊ စေခိုင်းပါ၏။
၁၁၂။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဧတေနသစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤမှန်သောစကားကြောင့်။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇတံ၊ ဖြစ်စေသတည်း။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သောစကားကို။ ဘဏမာနာယ၊ ဆိုပချေသော်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မုဒ္ဓါ၊ ဦးခေါင်းသည်။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလတု၊ ကွဲစေသတည်း။
၁၁၃။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ သမဏေ စ၊ ငြိမ်းပြီးသော ကိလေသာရှိသော သူတို့ကို၎င်း။ ဗြာဟ္မဏေ စ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော သူတို့ကို၎င်း။ အညေ၊ တပါးကုန်သော။ ဝနိဗ္ဗကေ ဝါပိ၊ ခရီးသွားဧည့်သည် အထီးကျန်သော သူတို့ကို၎င်း။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ ပယတပါဏိနီ၊ ဖြန့်သော လက်ရှိသည်ဖြစ်၍။ အန္နပါနေန၊ ထမင်းအဖျော်ဖြင့်။ တပ္ပေမိ၊ ရောင့်ရဲစေ၏။
၁၁၄။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဧတေနသစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤမှန်သောစကားကြောင့်။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇတံ၊ ဖြစ်စေသတည်း။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ ဘဏမာနာယ၊ ဆိုပချေသော်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မုဒ္ဓါ၊ ဦးခေါင်းသည်။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလတု၊ ကွဲစေသတည်း။
၁၁၅။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ စာတုဒ္ဒသိံ၊ တဆယ့်လေးရက်မြောက်သော နေ့၌၎င်း။ ပဉ္စဒသိံ၊ တဆယ့်ငါးရက်မြောက်သောနေ့၌၎င်း။ ပက္ခဿ၊ လဆန်းပက္ခ လဆုတ်ပက္ခ၏။ ယာ အဋ္ဌမီ၊ အကြင် ရှစ်ရက်မြောက်သော နေ့သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တသ္မိံ အဋ္ဌမိယဉ္စ၊ ထိုရှစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌၎င်း။ ပါဋိဟာရိယပက္ခဉ္စ၊ အကြိုအပိုဖြစ်သောနေ့၌၎င်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အဋ္ဌင်္ဂံ၊ အင်္ဂါရှစ်ပါးနှင့်ပြည့်စုံသော။ သုသမာဟိတံ၊ ကောင်းစွာဆောက်တည်အပ်သော။ ဥပေါသထံ၊ ဥပုသ်ကို။ ဥပဝသိံ၊ သုံးပါ၏။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ သီလေ၊ ငါးပါးသီလ၌။ သုသံဝုတာ၊ ကောင်းစွာ စောင့်ပါ၏။
၁၁၆။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤမှန်သော စကားကြောင့်။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇတံ၊ ဖြစ်စေသတည်း။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ ဘဏမာနာယ၊ ဆိုပချေသော်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မုဒ္ဓါ၊ ဦးခေါင်းသည်။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလတု၊ ကွဲစေသတည်း။
ဤသို့ ထိုသုမေဓာ မိဖုယားအား ဂါထာ တရာဖြင့်၎င်း, ဂါထာ တထောင်ဖြင့်၎င်း, ဂါထာ တသိန်းဖြင့်၎င်း ချီးမွမ်းအပ်ကုန်သော ကျေးဇူးတို့၏ အတိုင်းအရှည်သည် မရှိ၊ ထိုသို့ အတိုင်းအရှည် မရှိသောကြောင့် ထိုသုမေဓာ မိဖုယားသည် တဆယ့်ငါးဂါထာတို့ဖြင့် မိမိ ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ကို ဆိုသောအခါ၌လျှင် သိကြားမင်းသည် မိမိ၏ များသော ပြုဘွယ် ကိစ္စရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ထိုသုမေဓာ မိဖုယားစကားကို ဖြတ်၍ သင်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့သည်အံ့ဘွယ်သရဲ မဖြစ်ဘူးမြဲတို့သည် ဖြစ်ကုန်သည်သာတည်းဟု ဆို၍ ထိုသုမေဓာ မိဖုယားကို ချီးမွမ်းလိုရကား-
သံဝိဇ္ဇန္တိ တယိ ဘဒ္ဒေ၊ ယေ တွံ ကိတ္တေသိ အတ္တနိ။
ဓမ္မရာဇာ ဝိဒေဟာနံ၊ ပုတ္တော ဥပ္ပဇ္ဇတေ တဝ။
ဟူသော ဤဂါထာ နှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၁၁၇။ ရာဇပုတ္တိ၊ ပြည့်ရှင်မင်းသမီးဖြစ်သော။ ယသသိနိ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ဘဒ္ဒေ၊ မိဖုယား။ တွံ၊ သင် မိဖုယားသည်။ အတ္တနိ၊ မိမိ၌။ ယေ၊ အကြင် ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ကို။ ကိတ္တေသိ၊ ကြား၏။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသာလျှင် ဖြစ်ကုန်သော။ တေ ဓမ္မဂုဏာ၊ သဘောအားဖြင့် ဟုတ်မှန်သော ထိုအကျင့်ကျေးဇူးတို့သည်။ တယိ၊ သင်၌။ သံဝိဇ္ဇန္တိ၊ ရှိကုန်၏။
၁၁၈။ ခတ္တိယော၊ ရေမြေကို စိုးထိုက်သော။ ဇာတိသမ္ပန္နော၊ ဇာတ်နှင့်ပြည့်စုံသော။ အဘိဇာတော၊ စင်ကြယ်သော အမျိုးရှိသော။ ယသဿိမာ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ဝိဒေဟာနံ၊ ဝိဒေဟရာဇ်တိုင်းသူတို့၏။ ဓမ္မရာဇာ၊ မင်းဖြစ်သော။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ တဝ၊ သင့်အား။ ဥပ္ပဇ္ဇတေ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
သုမေဓာ မိဖုယားသည် သိကြားမင်းစကားကို ကြားလျှင် နှစ်သက်ဝမ်းသာသည်ဖြစ်၍ ထိုသိကြားမင်းကို မေးလိုရကား-
မနုညံ ဘာသသေ ဝါစံ၊ ယံ မယှံ ဟဒယင်္ဂမံ။
ကော ဝါသိ တံ့ အနုပ္ပတ္တော၊ အတ္တာနံ မေ ပဝေဒယ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၁၉။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဒုမ္မိ၊ မျက်ရေးမှန်ကူမကွင်းသည်ဖြစ်၍ အဆင်းမလှသော မျက်နှာရှိသော။ ရဇော၊ မြူအလိမ်းလိမ်း ကပ်သော။ ဇလ္လဓရော၊ သစ်ခေါက် လျှော်တေကို ဝတ်သော။ အဃေ၊ ကပ်ငြိ ထိပါးခြင်းမရှိသော။ ဝေဟာယသံ၊ ကောင်းကင်၌။ ဌိတော၊ တည်သော။ တွံ၊ သင်သည်။ မနုညံ၊ နှစ်သက်ဘွယ်သော။ ဟဒယင်္ဂမံ၊ နှလုံးသို့ သက်ဝင်သော။ ယံ ဝါစံ၊ အကြင်စကားကို။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဘာသသေ၊ ဆို၏။
၁၂၀။ တွံ၊ သင်သည်။ သဂ္ဂမှာ၊ နတ်ပြည်မှ။ ဒေဝတာ၊ နတ်သည်။ အသိနု၊ ဖြစ်သလော။ မဟိဒ္ဓိကော၊ တန်ခိုးကြီးသော။ ဣသိ စာပိ၊ ရသေ့သည်လည်း။ အသိနု၊ ဖြစ်သလော။ အနုပ္ပတ္တော၊ ဤအရပ်သို့ ရောက်လာသော။ တွံ၊ သင်သည်။ ကော ဝါ၊ အဘယ်သူသည်မူလည်း။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ မေ၊ ငါ့အား။ ပဝေဒယ၊ ကြားဘိလော့။
သိကြားမင်းသည် ထိုသုမေဓာ မိဖုယားအား ကြားလိုရကား-
သောဟံ သက္ကော သဟဿက္ခော၊ အဂတောသ္မိ တဝန္တိကေ။
မေဓာဝိနီ သီလဝတီ၊ သဿု ဒေဝါ ပတိဗ္ဗတာ။
ဒေဝါ ဒဿနမာယန္တိ၊ မာနုသိယာ အမာနုသာ။
ဣဓ ရာဇကုလေ ဇာတာ၊ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိနီ။
ဒေဝလောကူပပတ္တိ စ၊ ကိတ္တိ စ ဣဓ ဇီဝိတေ။
ဧသာဟံ တိဒိဝံ ယာမိ၊ ပိယံ မေ တဝ ဒဿနံ။
၁၂၁။ သုမေဓေ၊ သုမေဓာ မိဖုရား။ သုဓမ္မာယံ၊ သုဓမ္မာနတ်သဘင်၌။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ် လာကုန်သော။ ဒေဝသံဃာ၊ နတ်အပေါင်းသည်။ ယံ၊ အကြင်ငါ့ကို။ ဝန္ဒန္တိ၊ ရှိခိုးကုန်၏။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ သဟဿက္ခော၊ မျက်စိတစ်ထောင် အမြင်ဆောင်သော။ သက္ကော၊ သိကြားမင်းတည်း။ တဝန္တိကေ၊ သင့်အထံသို့။ အာဂတော၊ လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။
၁၂၂။ ဇီဝလောကသ္မိံ၊ သတ္တလောက၌။ ဣတ္ထိယော၊ မိန်းမတို့တွင်။ ယာ ဣတ္ထိ၊ အကြင်မိန်းမသည်။ သမာစာရိနီ၊ ဒွါရသုံးပါးတို့ဖြင့် ညီမျှသောအကျင့်ရှိသည်။ မေဓာဝိနီ၊ ပညာရှိသည်။ သီလဝတီ၊ သီလရှိသည်။ သဿုဒေဝါ၊ ယောက္ခမကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေသည်။ ပတိဗ္ဗတာ၊ လင့်ဝတ်နှင့် ပြည့်စုံသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၁၂၃။ တာဒိသာယ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ သုမေဓာယ၊ ကောင်းသောပညာရှိသော။ သုစိကမ္မာယ၊ စင်ကြယ်သော အမှုရှိသော။ နာရိယာ၊ မိန်းမကို။ ဒဿနံ၊ မြင်ခြင်းငှာ။ မာနုသိယာ၊ လူ့ပြည်သို့။ ဒေဝါ၊ ကာမဂုဏ်ငါးပါးတို့ဖြင့် မြူးတတ်ကုန်သော။ အမုနုသာ၊ နတ်တို့သည်။ အာယန္တိ၊ လာကုန်၏။
၁၂၄။ ဘဒ္ဒေ၊ ရှင်မိဖုယား။ တွံ စ၊ သင်သည်ကား။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ သုစိဏ္ဏေန၊ ကောင်းသော အလေ့ကြောင့်၎င်း။ သုစရိတေန၊ ကောင်းသော အကျင့်ကြောင့်၎င်း။ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိနီ၊ အလုံးစုံသော အလိုဆန္ဒနှင့် ပြည့်စုံသော။ ဣဓ ရာဇကုလေ၊ ဤမင်းအိမ်၌။ ဇာတာ၊ ဖြစ်၏။
၁၂၅။ ရာဇပုတ္တိ၊ မင်းသမီး။ တေ၊ သင်၏။ အယဉ္စ၊ ဤကောင်းသော အလေ့အကျင့်သည်ကား။ ဥဘယတ္ထ၊ ဤဘဝ, နောင်ဘဝ နှစ်ပါးတို့၌။ ကဋဂ္ဂဟော၊ အောင်ခြင်းကို ယူသည်မည်၏။ ဒေဝလောကူပပတ္တိ စ၊ နတ်ပြည်၌ ဖြစ်ခြင်း၏ အကြောင်းလည်းဖြစ်၏။ ဣဓ ဇီဝလောကေ၊ ဤဇီဝလောက၌။ ကိတ္တိ စ၊ ကျော်စောခြင်းသို့လည်း ရောက်၏။
၁၂၆။ သုခိနီ၊ ချမ်းသာခြင်းနှင့် ပြည့်စုံသော။ သုမေဓေ၊ သုမေဓာမိဖုယား။ စိရံ၊ ကြာမြင့်စွာ။ အတ္တနိ၊ မိမိကိုယ်၌။ ဓမ္မံ၊ ကုသိုလ်တရားကို။ ပါလယ၊ စောင့်လော့။ ဧသော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ တိဒိဝံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ယာမိ၊ သွားတော့အံ့။ မေ၊ ငါသည်။ တဝ၊ သင့်အား။ ဒဿနံ၊ မြင်ခြင်းသည်။ ပိယံ၊ ချစ်အပ်၏။
ကျူထရံသည် နတ်သားသည် မိုးသောက်သောအခါ နတ်ပြည်မှ စုတေခဲ့၍ သုမေဓာ မိဖုယားကြီးဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေယူ၏။ ထိုသုမေဓာ မိဖုယားသည် ကိုယ်ဝန်တည်သောအဖြစ်ကိုသိ၍ မင်းအား ကြား၏။ မင်းသည် ကိုယ်ဝန်အစောင့်အရှောက်ကို ပေး၏။ ထိုသုမေဓာ မိဖုယားသည် ဆယ်လလွန်သဖြင့် သားဖွား၏။ ထိုသားအား မဟာပနာဒဟူသော အမည်ကို မှည့်၏။ ဗာရာဏသီ မိဓိလာဟူသော နှစ်ပြည်ထောင်၌ နေကုန်သောသူတို့သည် ငါတို့အရှင်သားတော်နို့ဘိုးတည်းဟု ဆိုကုန်၍ တသပြာ တသပြာစီသော ဥစ္စာတို့ကို မင်းယင်ပြင်၌ ပစ်ကြကုန်၏။ ကြီးစွာသော ဥစ္စာစုသည် ဖြစ်၏။ မင်းသည် ပယ်အပ်သော်လည်း ငါတို့အရှင့်သားတော်ကြီးသောအခါ ရိက္ခာစားနပ်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၍ မယူမူ၍လျှင် သွားကုန်၏။ မင်းသားကား များစွာသော အခြံအရံဖြင့်ကြီး၍ တဆယ့်ခြောက်နှစ်အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် အလုံးစုံသော အတတ်တို့၌ အပြီးသို့ရောက်၏။
ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် သားတော်အရွယ်ကိုကြည့်၍ မိဖုယားကြိးကို ဆို၏။ ရှမိဖုယား သားတော်အား မင်းအဖြစ်ကို အဘိသိက်သွန်းအံ့သောအခါတန်ပြီ၊ ထိုသားတော်အား မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော ရွှေနန်းပြာသာဒ်ကို ဆောက်လုပ်စေ၍ အဘိသိက်သွန်းခြင်းကို ပြုအံ့ဟု ဆို၏။ မိဖုယားသည် အရှင်မင်းကြီး ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ ခမည်းတော် မင်းကြီးသည် မြေကြန်တတ်သော ဆရာတို့ကိုခေါ်စေ၍ အမောင်တို့ လက်သမားတို့ကိုယူ၍ ငါတို့နန်းတော်မှ မနီးမဝေး၌ ငါ့သားတော်အား ပြာသာဒ်ကို ဆောက်လုပ်ကုန်လော့၊ ငါ့သားတော်ကို မင်းအဖြစ်ဖြင့် အဘိသိက်သွန်းအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုမြေကြန်တတ်သော ဆရာတို့သည် အရှင်မင်းကြီး ကောင်းပြီဟု မြေအရပ်ကို စုံစမ်းကုန်၏။ ထိုခဏ၌ သိကြားမင်းနေရာသည် ပူသော အခြင်းအရာကို ပြု၏။ သိကြားမင်းသည် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ ဝိသုကြုံနတ်သားကိုခေါ်၍ အမောင် ဝိသုကြုံနတ်သား သွားချေ၊ မဟာပနာဒ မင်းသားအား အလျား ကိုးယူဇနာ, အနံ ရှစ်ယူဇနာ, အစောက် နှစ်ဆယ့်ငါးယူဇနာရှိသော ရတနာပြာသာဒ်ကို ဖန်ဆင်းချေလော့ဟု စေလိုက်၏။
ထိုဝိသုကြုံ နတ်သားသည် လက်သ္မားအသွင်ဖြင့် လက်သ္မားတို့အထံသို့သွား၍ သင်တို့သည် နံနက်စာစား၍ လာခဲ့ကြကုန်လော့ဟု ထိုလက်သ္မားတို့ကို စေလိုက်ပြီးလျှင် လှံတံဖြင့် မြေကိုခတ်၏။ ထိုသို့ ခတ်သောခဏ၌လျှင် ဆိုအပ်ပြီးသော အပြားရှိသော ဘုံဆင့်တရာရှိသော ရတနာ ပြာသာဒ်သည် ပေါက်၏။ မဟာမနာဒ မင်းသားအား ပြာသာဒ်မင်္ဂလာ, ထီးဆောင်းမင်္ဂလာ, ထိမ်းမြားမင်္ဂလာ ဤသုံးပါးသော မင်္ဂလာတို့သည် တပြိုင်နက်လျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ မင်္ဂလာပြုရာအရပ်၌ နှစ်ပြည်ထောင်သားတို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ မိဓိလာပြည်၌ ပွဲသဘင်ဖြင့် ခုနစ်နှစ်တို့ကို လွန်စေကုန်၏။ ထိုနှစ်ပြည်ထောင်သားတို့ကို မင်းသည် မလွှတ်သလျှင်ကတည်း၊ ထိုနှစ်ပြည်ထောင် သားတို့အား အဝတ်တန်ဆာ ခဲဘွယ် ဘောဇဉ် အစရှိသော အလုံးစုံတို့သည် မင်းအိမ်ကသာလျှင် ဖြစ်၏။ ထိုနှစ်ပြည်ထောင်သားတို့သည် ခုနစ်နှစ်လွန်သဖြင့် ကြွေးကြော်ကုန်လျှင် ဤကြွေးကြော်ခြင်းသည်ကား အဘယ်နည်းဟု သုရုစိမင်းကြီးက မေးသည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး အကျွန်ုပ်တို့၏ မင်္ဂလာပွဲသဘင်ကို ခံစားကုန်စဉ်လျှင် ခုနစ်နှစ်တို့သည် လွန်ကုန်၏။ အဘယ်နံရောအခါ မင်္ဂလာ၏ အဆုံးသည် ဖြစ်ပါလတ္တံ့နည်းဟု ဆိုကုန်၏။
ထို့နောင်မှ မင်းသည် အမောင်တို့ ငါ့သားတော်သည် ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး မပြုံးရယ်စဘူး၊ အကြင်အခါ၌ ငါ့သားတော်သည် ပြုံးရယ်လတ္တံ့၊ ထိုအခါ သွားကြကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုမင်း၏ လူများသည် စည်လည်စေသဖြင့် သဘင်သည်တို့ကို စည်းဝေးစေ၏။ ခြောက်ထောင်သော သဘင်သည်တို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ ခုနစ်စု စု၍ က, ကုန်သည်ရှိသော် မဟာပနာဒမင်းသားကို ရယ်ရွှင်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုမဟာပနာဒ မင်းသားအား နတ်၌ဖြစ်သော သဘင်တို့ကို မြင်ဘူးသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ထိုသဘင်သည်တို့၏ ကခြင်းကို မနှစ်သက်သည် ဖြစ်၏။
ထိုအခါ ဘဏ္ဍုကဏ္ဍမည်သော သဘင်သည် ပဏ္ဍုကဏ္ဍမည်သော သဘင်သည်ကြီး နှစ်ယောက်တို့သည် ငါတို့သည် မဟာပနာဒမင်းသားကို ရယ်ရွှင်စေကုန်အံ့ဟု ဘဏ္ဍုကဏ္ဍ သဘင်သည်သည် ရှေးဦးစွာ မင်းအိမ်တံခါး၌ ကြီးစွာသော အတုလမည်သော သရက်ပင်ကို ဖန်ဆင်းပြီလျှင် ချည်လုံးကိုပစ်၍ ထိုသရက်ပင်၏ အခက်၌ငြိစေ၍ ချည်တန်းဖြင့် အတုလသရက်ပင်ကို တက်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အတုလသရက်ပင်သည် ဝေဿဝဏ်နတ်မင်း၏ သရက်ပင် ဖြစ်သတတ်၊ ထိုအခါ ထိုသဘင်သည်ကိုလျှင် ထိုသရက်ပင်မှ ဝေဿဝဏ်နတ်မင်း ၏ကျွန်တို့သည် အင်္ဂါကြီးငယ်တို့ကို ဖြတ်၍ ချကုန်၏။ ကြွင်းသော သဘင်သည်တို့သည် ပေါင်းရုံး၍ ရေဖြင့်သွန်းကုန်၏။ ထိုဘဏ္ဍုကဏ္ဍမည်သော သဘင်သည်သည် ပန်းပုဆိုးကိုဝတ်ရုံ၍ ကလျှက်လျှင် ထ၏။ မဟာပနာဒ မင်းသားသည် ထိုသဘင်သည်ကို မြင်၍လည်း မပြုံးရွှင်၊ ပဏ္ဍုကဏ္ဍ မည်သော သဘင်သည်သည် မင်းယင်ပြင်၌ ထင်းပုံကို ပြုစေ၍ မိမိပရိသတ်နှင့်တကွ မီးသို့ ဝင်၏။ ထိုမီးသည် ငြိမ်းသည်ရှိသော် ထင်းပုံကို ရေဖြင့် သွန်းကုန်၏။ ထိုပဏ္ဍုကဏ္ဍ သဘင်သည်သည် မိမိပရိသတ်နှင့်တကွ ပန်းပုဆိုးကိုဝတ်၍ ကလျက်လျှင် ထ၏။ ထိုသဘင်သည်ကိုမြင်၍လည်း မဟာပနာဒ မင်းသည် မပြုံးရွှင်။
ဤသို့လျှင် ထိုမဟာပနာဒ မင်းသားကို ပြုံးရွှင်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ လူတို့သည် ဆင်းရဲကုန်၏။ သိကြားမင်းသည် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ အချင်း သွားချေ၊ မဟာပနာဒ မင်းသားကို ပြုံးရယ်စေ၍ လာလှည့်ဟု နတ်သဘင်သည်ကို စေလိုက်၏။ ထိုနတ်သဘင်သည်သည် လာလတ်၍ မင်းယင်ပြင်ဝယ် ကောင်းကင်၌ ရပ်လျက် ထက်ဝက်သော ကိုယ်ကို ပြ၏။ လက်တဘက် ခြေတဘက် မျက်စိတဘက် အစွယ်တချောင်းတည်း ရှိသည်ဖြစ်၍ က၏။ လှုပ်၏။ ကိုယ်ထက်ဝက်သာ တုန်လှုပ်၏။ ကြွင်းသော ကိုယ်ထက်ဝက်သည် မတုန်မလှုပ်သည် ဖြစ်၏။ ထို ကိုယ်ထက်ဝက်သာ ကနေသော နတ်သဘင်သည်ကို မြင်၍ မဟာပနာဒ မင်းသားသည် အတန်ငယ် ပြုံးရယ်ခြင်းကို ပြု၏။ လူများသည်ကား ရယ်သည်ဖြစ်၍ ရယ်ခြင်းကို တည်စိမ့်သောငှာ သတိကို ဖြစ်စေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ကိုယ်အင်္ဂါ ကြီးငယ်တို့ကို စွန့်လွှတ်၍ မင်းယင်ပြင်၌လျှင် လဲ၏။ ထိုအခါ ပွဲသဘင် မင်္ဂလာသည် ပြီး၏။ ဤသုရုစိဇာတ်၌ ကြွင်းသောစကားကို ပနာဒေါ နာမ သော ရာဇာ အစရှိသော မဟာပနာဒဇာတ်ဖြင့် ဖွင့်ဆိုအပ်၏။ မဟာပနာဒ မင်းသည် ဒါန အစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ အသက်အဆုံး၌ နတ်ပြည်သို့လျှင် လားရ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဤသို့လျှင် ဝိသာခါသည် ရှေး၌လည်း ငါဘုရားထံတော်မှ ဆုကို ရဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ ဘဒ္ဒဇိသည် ထိုအခါ မဟာပနာဒမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ဝိသာခါသည် ထိုအခါ သုမေဓာမိဖုယား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဝိသုကြုံနတ်သား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သိကြားမင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
သီလရှိငြား၊ မိန်းမအား၊ သားကောင်း ရသည်သာ
ခြောက်ခုမြောက်သော သုရုစိဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ပကိဏ္ဏကနိပါတ်
၇။ ပဉ္စုပေါသထဇာတ်
ကိလေသာ နှိပ်နင်းရန်အတွက် ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်ဘုရားသည် အပ္ပေါဿုက္ကော ဒါနိ တုဝံ ကပေါတ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤပဉ္စုပေါသထဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ဥပုသ်ဆောက်တည်ကုန်သော ငါးရာကုန်သော သီတင်းသည်တို့ကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုအခါ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် တရား သဘင်ဝယ် ပရိသတ်လေးပါးတို့၏ အလယ်၌ တန်ဆာဆင်အပ်သော ဘုရားနေရာတော်၌ နေတော်မူလျက် နူးညံ့သောစိတ်ဖြင့် ပရိသတ်ကို ကြည့်တော်မူ၍ ယနေ့ သီတင်းသည်တို့စကားကိုစွဲ၍ ဓမ္မဒေသနာသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု သိတော်မူလျှင် သီတင်းသည်တို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ ဒါယကာတို့ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို ပြုအပ်ကုန်ပြီလောဟု မေးတော်မူ၍ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား ဆောက်တည်ပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ဒါယကာတို့ သင်တို့သည် ကောင်းသောအမှုကို ပြုအပ်၏။ ဤဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းမည်သည်ကား ရှေးပညာရှိတို့၏ အနွယ်တည်း၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ရှေးပညာရှိတို့သည် ရာဂ အစရှိသော ကိလေသာတို့ကို နှိပ်ခြင်းငှါ ဥပုသ်သုံးခြင်းကို သုံးဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုသီတင်းသည်တို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ အင်္ဂတိုင်း, မဂဓတိုင်း, ကာသိတိုင်းဟူသော တိုင်းသုံးတိုင်းတို့၏ အကြား၌ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော တောအုပ်သည်ရှိ၏။ ဘုရားလောင်းသည် မဂဓတိုင်းဝယ် ဗြာဟ္မဏ မဟာသာလ ပုဏ္ဏားမျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် ကာမတို့ကို စွန့်သဖြင့် အိမ်မှထွက်၍ ထိုတောအုပ်သို့ ဝင်ပြီးလျှင် ကျောင်းဆောက်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုလျက် နေ၏။ ထိုဘုရားလောင်း ကျောင်း၏ မနီးမဝေးဖြစ်သော တခုသော ဝါးတော၌ မိမိမယားနှင့်တကွ တခုသောခိုသည် နေ၏။ တခုသောတောင်ပို့၌ မြွေသည် နေ၏။ တခုသောချုံ၌ မြေခွေးသည် နေ၏။ တခုသော ချုံတောအုပ်၌ ဝံသည် နေ၏။ ထိုလေးခုကုန်သော သတ္တဝါတို့သည်လည်း အခါခပ်သိမ်း ဘုရားလောင်း ရသေ့ထံသို့ကပ်၍ တရားနာကြကုန်၏။
ထိုအခါ တနေ့သ၌ ခိုဖိုသည် မိမိမယား ခိုမနှင့်တကွ အသိုက်မှထွက်၍ အစာရှာခြင်းငှာ သွား၏။ ခိုဖိုနောက်မှလိုက်သော ခိုမကို တခုသောစွန်သည် ထိုးယူ၍ ပြေး၏။ ထိုခိုမ ငိုမြည်တမ်းသံကို ကြား၍ ခိုဖိုသည် ပြန်၍ကြည့်လတ်သော် ထိုစွန်သည် ထိုးယူသော ခိုမကိုမြင်၏။ စွန်သည်လည်း ထိုခိုမကို မြည်တမ်းစဉ်လျှင် သတ်၍စား၏။ ထိုခိုဖိုသည် ထိုခိုမနှင့် ကွေကွင်းခြင်းကြောင့် သောကမီး လောင်သည်ဖြစ်၍ ကြံ၏။ ဤရာဂသည် ငါ့ကို အလွန်လျှင် ပင်ပန်းစေ၏။ ယခုအခါ ဤရာဂကို မနှိပ်မူ၍ ကျက်စားခြင်းငှါ မသွားအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုခိုဖိုသည် ကျက်စားရာခရီးကို ဖြတ်၍ ရသေ့အထံသို့ သွားပြီးလျှင် ရာဂအစရှိသည်တို့ကို နှိပ်ခြင်းငှါ ဥပုသ်ဆောက်တည်၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌နေ၏။
မြွေသည်လည်း အစာရှာအံ့ဟု မိမိနေရာမှထွက်၍ ရွာစွန်အရပ်ဝယ် နွားတို့၏ သွားလာရာ၌ အစာရှာ၏။ ထိုအခါ ရွာစား၏ ကိုယ်လုံးဖြူသော မင်္ဂလာရှိသော နွားလား ဥသဘသည် အစာကိုယူ၍ တခုသောတောင်ပို့၌ ခြေတို့ကို ပုဆစ်တုပ်၍ ဦးချိုတို့ဖြင့် မြေကိုယက်လျက် ကစား၏။ မြွေသည် နွားတို့၏ခြေသံဖြင့် ကြောက်သည်ဖြစ်၍ ထိုတောင်ပိုသို့ ဝင်ခြင်းငှါ ပြေး၏။ ထိုအခါ ထိုမြွေကို နွားလားဥသဘသည် ခြေဖြင့် နင်းမိ၏။ ထိုမြွေသည် ထိုနွားလားဥသဘကို အမျက်ထွက်၍ ကိုက်၏။ နွားလားဥသဘသည် ထိုအရပ်၌လျှင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ ရွာ၌နေသောသူတို့သည် နွားလား ဥသဘသည် သေသတတ်ဟု ကြား၍ အလုံးစုံသောသူတို့သည် တပေါင်းတည်းလာကုန်၍ ငိုကြွေးမြည်တမ်းကုန်လျက် ထိုဥသဘကို ပန်း နံ့သာ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်ပြီးလျှင် တွင်းတို့ကိုတူး၍ မြှုပ်ပြီးလျှင် သွားကြကုန်၏။ မြွေသည် ထိုလူတို့ သွားသောအခါ ထွက်လတ်၍ ငါသည် ဒေါသကိုမှီ၍ ဤဥသဘနွားမင်းကို ဇီဝိတိန္ဒြေမှ ချသဖြင့် လူများ၏ နှလုံးစိုးရိမ်ခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ ယခုအခါ ဤဒေါသကို မနှိပ်မူ၍ ကျက်စားအံ့သောငှါ ငါမသွားအံ့ဟု ကြံ၍ ပြန်ခဲ့ပြီးလျှင် ကျောင်းသို့သွား၍ ဒေါသကို နှိပ်ခြင်းငှါ ဥပုသ်ဆောက်တည်လျက် တင့်အပ်သော အရပ်၌ နေ၏။
မြေခွေးသည်လည်း အစာကို ရှာသည်ရှိသော် ဆင်သေ တစီးကို မြင်၍ ငါသည် များသော အစာကို ရအပ်ပြီဟု နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်သဖြင့် သွား၍ နှာမောင်း၌ ကိုက်၏။ တိုင်တို့ကို ကိုက်မိသောအခါကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုနှာမောင်း၌ သာယာခြင်းကို မရ၍ နားရွက်၌ ကိုက်၏။ ကျောက်ဖျာတို့ကို ကိုက်မိသောအခါကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ဝမ်း၌ ကိုက်၏။ ဦးခေါင်းခွံကို ကိုက်မိသောအခါကဲ့သို့ဖြစ်၏။ အမြီး၌ ကိုက်၏။ သံချောင်း၌ ကိုက်မိသောအခါကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ဝစ္စမဂ်၌ ကိုက်၏။ တခဲနက်သော မုန့်တို့ကို ကိုက်မိသောအခါကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုမြေခွေးသည် လောဘ၏အစွမ်းဖြင့် စားလျက် ဝမ်းတွင်းသို့ ဝင်၏။ ထိုဝမ်းတွင်း၌။ အစာ ဆာမွတ်သောအခါ အသားကို စား၏။ ရေဆာမွတ်သောအခါ သွေးကိုသောက်၏။ အိပ်သောအခါ အအူ အဆုတ်တို့ကို ခင်း၍ အိပ်၏။ ထိုမြေခွေးသည် ဤဆင်ဝမ်းတွင်း၌ပင်လျှင် ငါ့အား ထမင်းအဖျော်သည်၎င်း, အိပ်ရာနေရာသည်၎င်း ပြည့်စုံ၏။ တပါးသော အရပ်၌ အသို့ပြုအံ့နည်းဟု ကြံ၍ ထိုဆင်ဝမ်းတွင်း၌လျှင် အလွန်မွေ့လျော်သည်ဖြစ်၍ အပသို့ မထွက်မူ၍ ဆင်ဝမ်းတွင်း၌သာလျှင် နေ၏။ နောက်အဘို့၌ လေ, နေပူကြောင့် ဆင်ကောင်ပုပ်သည် ခြောက်သည်ရှိသော် ကျင်ကြီးသွားရာ ဝစ္စမဂ်သည် ပိတ်၏။ မြေခွေးသည် ဆင်ဝမ်းတွင်း၌ဖြစ်လျက် နည်းသော အသားအသွေးရှိသည် ဖြေဖျော့တော့သော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ထွက်ရာလမ်းခရီးကို မမြင်။
ထိုအခါ တနေ့သ၌ အခါမဲ့မိုဃ်းကြီးသည် ရွာ၏။ ဝစ္စမဂ်သည် မိုဃ်းစွတ်သဖြင့် နူးသည်ဖြစ်၍ ဟင်းလင်းကို ပြ၏။ မြေခွေးသည် ဟင်းလင်း အပေါက်ကိုမြင်လျှင် အလွန်ကြာမြင့်စွာ ပင်ပန်းသည်ဖြစ်၍ ဤအပေါက်ဖြင့် ပြေးအံ့ဟု ဝစ္စမဂ်ကို ဦးခေါင်းဖြင့် တိုး၏။ ထိုမြေခွေးသည် ကျဉ်းမြောင်းရာအရပ်မှ လျင်မြန်စွာ ထွက်သည်ရှိသော် စုတ်ပြတ်သော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အလုံးစုံသော အမွှေးတို့သည် ဝစ္စမဂ်၌ ငြိကုန်သည်ဖြစ်၍ ထန်းဥ ထန်းညှောက်ကဲ့သို့ အမွေးမရှိသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ထွက်ခဲ့ရ၏။ ထိုမြေခွေးသည် လောဘကိုမှီ၍ ငါသည် ဤဆင်းရဲကို ခံရ၏။ ယခုအခါ ဤလောဘကို မနှိပ်မူ၍ အစာကို မယူအံ့ဟုကြံ၍ ထိုကျောင်းသို့ သွားပြီးလျှင် လောဘကိုနှိပ်ခြင်းငှါ ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်၍ တင့်အပ်သော အရပ်၌ နေ၏။
ဝံသည်လည်း တောမှထွက်၍ အလွန် အလိုကြီးခြင်းသည် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍ မလ္လတိုင်း ပစ္စန္တရွာသို့ သွား၏။ ရွာ၌နေသော သူတို့သည် ဝံသည် လာသတတ်ဟု လေးလှံတံ အစရှိသည် လက်စွဲကုန်လျက် ထွက်လတ်ကုန်၍ ထိုဝံသည် ဝင်အောင်းသောချုံကို ဝန်းရံကုန်၏။ ထိုဝံသည် လူများ ဝန်းရံသောအဖြစ်ကို သိ၍ ချုံမှထွက်၍ ပြေးစဉ်လျှင် လေး, လှံတံ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပစ်ကြကုန်၏။ ထိုဝံသည် ဦးခေါင်းကွဲသည်ဖြစ်၍ သွေးယိုလျက် မိမိနေရာအရပ်သို့ သွား၍ ဤဆင်းရဲသည် ငါ၏ အလွန်အလိုကြီးသော လောဘ၏ အစွမ်းကြောင့်ဖြစ်၏။ ယခုအခါ ဤ လောဘကို မနှိပ်မူ၍ အစာကိုမယူအံ့ဟု ကြံပြီး၍ ထိုကျောင်းသို့ သွားပြီးလျှင် အလွန်အလိုကြီးခြင်း လောဘကို နှိပ်ခြင်းငှာ ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်လျက် တင့်အပ်သော အရပ်၌ နေ၏။
ရသေ့သည်လည်း မိမိအမျိုးကို မှီသဖြင့် မာနနိုင်ငံသို့ လိုက်သည်ဖြစ်၍ ဈာန်ကို ဖြစ်စေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ ထိုအခါ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတဆူသည် ထိုရသေ့၏ မာနကိုမှီသောအဖြစ်ကို သိတော်မူ၍ ဤရသေ့သည်ကား ယုတ်သော သတ္တဝါမဟုတ်၊ ဘုရားအညွန့်တည်း၊ ဤရသေ့သည် ဤဘဒ္ဒကပ်ကမ္ဘာ၌လျှင် သဗ္ဗညူ ဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်လတ္တံ့၊ ဤရသေ့၏မာနကို နှိပ်ခြင်းကိုပြု၍ သမာပတ်ကိုဖြစ်စေခြင်း၏ အကြောင်းကို ငါပြုအံ့ဟု ကြံတော်မူ၍ ထိုရသေ့သည် ကျောင်းတွင်း၌ နေစဉ်လျှင် မြောက်ဟိမဝန္တာမှ ကြွလာတော်မူလတ်၍ ထိုရသေ့၏ ကျောက်ဖျာ၌ နေတော်မူ၏။ ထိုရသေ့သည် ကျောင်းမှထွက်လတ်၍ မိမိနေရာ၌နေသော ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို မြင်လျှင် မာနကို မှီသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် နှလုံးမသာသည်ဖြစ်၍ ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသို့ ချဉ်းကပ်ပြီးလျှင်။ လက်ဖျစ်တီး၍ သူယုတ် ပျက်လေလော့၊ ယုတ်မာသော ရဟန်းဦးပြည်း အဘယ့်ကြောင့် ငါ့နေရာပျဉ်၌ နေသနည်းဟု ဆို၏။
ထိုသို့ ဆိုသောအခါ ရသေ့ကို အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဤသို့ ဆိုတော်မူ၏။ သူတော်ကောင်း အဘယ့်ကြောင့် မာနကို မှီသည်ဖြစ်ဘိသနည်း၊ ငါသည်ကား ထိုးထွင်း၍သိပြီးသော ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ရှိသောသူတည်း၊ သင်သည် ဤဘဒ္ဒကပ်ကမ္ဘာ၌သာလျှင် သဗ္ဗညူဘုရား ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဘုရားညွန့် ဖြစ်၏။ ပါရမီတို့ကို ဖြည့်၍လာ၏။ တပါးသော ဤမျှလောက်သော ကာလကိုလွန်လျှင် ဘုရားဖြစ်လတ္တံ့၊ ဘုရားအဖြစ်၌ တည်သည်ဖြစ်၍ သိဒ္ဓတ်အမည်ရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု အမည်ကို၎င်း အမျိုးအနွယ်ကို၎င်း အဂ္ဂသာဝက အစရှိသည်တို့ကို၎င်း အလုံးစုံတို့ကို ကြားတော်မူ၍ သူတော်ကောင်း အဘယ့်ကြောင့် သင်သည် မာနကို မှီသည်ဖြစ်၍ ကြမ်းကြုတ်သည် ဖြစ်ဘိသနည်း၊ ဤမာနကို မှီခြင်းသည် သင့်အား မလျောက်ပတ်ဟု အဆုံးအမကို ပေးတော်မူ၏။
ထိုရသေ့သည် ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဟောတော် မူပါသော်လည်း ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို ရှိမျှလည်း မခိုး၊ အဘယ်အခါ၌ ငါသည် ဘုရားဖြစ်အံ့နည်း၊ ဤသို့ အစရှိသည်တို့ကိုလည်း မမေး၊ ထိုအခါ ထိုရသေ့ကို အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် သင်သည် ဇာတိမာန်ကြောင့် ငါ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကြီးသောအဖြစ်ကို မသိ၊ အကယ်၍ တတ်နိုင်အံ့၊ ငါကဲ့သို့ ကောင်းကင်၌ သွားလော့ဟုဆို၍ ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်တော်မူပြီးလျှင် ကိုယ်တော်၏ ခြေမှုန့်တို့ကို ထိုရသေ့၏ ဆံကျစ်ဝန်း၌ ကြဲလျက် မြောက်ဟိမဝန္တာသို့လျှင် ကြွတော်မူ၏။ ရသေ့သည် ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ကြွတော်မူသောအခါ ထိတ်လန့်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ဤရဟန်းသည် ဤသို့ လေးလံသော ကိုယ်ရှိလျှက် လေဝ၌ပစ်လွှင့်အပ်သော ဂွမ်းဆိုင်ကဲ့သို့ ကောင်းကင်၌ ပျံနိုင်၏။ ငါသည် ဇာတိမာန်ကြောင့် ဤသို့ သဘောရှိတော်မူသော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ ခြေတော်တို့ကို ရှိလည်းမခိုးမိ၊ အဘယ်အခါ ငါသည် ဘုရားဖြစ်လတ္တံ့နည်းဟူ၍ မေးလည်း မမေးလိုက်မိ။ ဤအမျိုးမည်သည်ကား အဘယ်ပြုရအံ့နည်း။ ဤလောက၌ သီလအကျင့်သာလျှင် မြတ်၏။ ငါ၏ ဤမာနသည် ပွားသည်ရှိသော် ငရဲသို့ ဆောင်လတ္တံ့၊ ယခုအခါ ဤမာနကို မနှိပ်မူ၍ သစ်သီးကြီးငယ်အလို့ငှာ မသွားအံ့ဟု ကြံ၍ ကျောင်းတွင်းသို့ ဝင်ပြီးလျှင် မာနကိုနှိပ်ခြင်းငှါ ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်၍ သစ်ခက်အခင်း၌နေလျက် ကြီးသော ဉာဏ်ပညာရှိသော အမျိုးကောင်းသားသည် မာနကိုနှိပ်သဖြင့် ကသိုဏ်းပရိကံကို ပွားစေလျက် အဘိညာဉ်ငါးပါးတို့ကို၎င်း ရှစ်ပါးသော သမာပတ်တို့ကို၎င်း ဖြစ်စေ၍ ကျောင်းမှထွက်ပြီးလျှင် စင်္ကြံဦးဝယ် ကျောက်ဖျာ၌ နေ၏။
ထိုအခါ ထိုရသေ့ကို ခိုအစရှိကုန်သော လေးယောက်ကုန်သော သူတို့သည် ချဉ်းကပ်ကုန်၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ နေကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ခိုကို မေး၏။ သင်သည် တပါးသောနေ့၌ ဤအချိန်၌ မလာ၊ အစာကို ရှာ၏။ အသို့နည်း၊ ယနေ့ ဥပုသ်ဆောက်တည်သည် ဖြစ်သလောဟု မေး၏။ အရှင်ဘုရား ဥပုသ်ဆောက်တည်ပါ၏ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် ထိုအခါ ထိုခိုကို အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ဥပုသ်ဆောက်တည်သနည်းဟု မေးလိုရကား-
ဝိဟင်္ဂမ န တဝ ဘောဇနတ္ထော။
ခုဒ္ဒံ ပိပါသံ အဓိဝါသယန္တော၊
ကသ္မာ ဘဝံ ဥပေါသထိကော ကပေါတ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၇။ ဝိဟင်္ဂမ၊ ကောင်းကင်သို့ ပျံသွားတတ်သော။ ကပေါတ၊ ခို။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ အပ္ပေါဿုက္ကော၊ ကြောင့်ကြမဲ့ဖြစ်ဘိ၏။ တဝ၊ သင့်အား။ န ဘောဇနတ္ထော၊ အစာကို အလိုမရှိ။ ခုဒ္ဒံ၊ အစာမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ ပိပါသံ၊ ရေမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ အဓိဝါသယန္တော၊ သည်းခံလျက်။ ကပေါတ၊ ခို။ ဘဝံ၊ သင်သည်။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဥပေါသထိကော၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ဘိသနည်း။
ထိုစကားကို ကြား၍ ခိုသည် မိမိ ဥပုသ်ဆောက်တည်သော အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
အသ္မိံ ပဒေသသ္မိ မုဘော ရမာမ။
အထဂ္ဂဟိ သာကုဏိကော ကပေါတိံ၊
အကာမကော တာယ ဝိနာ အဟောသိံ။
မနောမယံ ဝေဒန ဝေဒယာမိ။
တသ္မာ အဟံ ပေါသထ ပါလယာမိ၊
ရာဂေါ မမံ မာ ပုန ရာဂမာသိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၂၈။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ ကပေါတိယာ၊ ခိုမ၌။ ဂိဒ္ဓိဂတော၊ တပ်မက်မောခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍။ အသ္မိံ ပဒေသသ္မိံ၊ ဤအရပ်၌။ ဥဘော၊ နှစ်ခုကုန်သော အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ရမာမ၊ ကာမချမ်းသာဖြင့် မွေ့လျော်ကြကုန်၏။ အထ၊ ထိုသို့ မွေ့လျော်ရပါလျက်။ သကုဏိကော၊ စွန်သည်။ ကပေါတိံ၊ ခိုမကို။ အဂ္ဂဟိ၊ ဖမ်းယူ၏။ အကာမကော၊ အလိုမရှိဘဲလျက်။ တာယ၊ ထိုခိုမနှင့်။ ဝိနာ၊ ကင်းသည်။ အဟောသိံ၊ ဖြစ်၏။
၁၂၉။ တဿာ၊ ထိုခိုမနှင့်။ နာနာဘာဝ ဝိပ္ပယောဂေန၊ သေသဖြင့် ကွေကွင်းရခြင်းကြောင့်။ မနောမယံ၊ စိတ်ဖြင့်ပြီးသော။ ဝေဒနံ၊ ဝေဒနာကို။ ဝေဒယာမိ၊ ခံစားရ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ရာဂေါ၊ ခိုမ၌ တပ်စွန်းသော ရာဂသည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်သို့။ မာ ပုန ရာဂမာသိ၊ တဖန် မလာပြန်စေသတည်းဟု။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဥပေါသထံ၊ ဥပုသ်ကို။ ပါလာမိ၊ စောင့်ပါ၏။
ခိုသည် မိမိဆောက်တည်သော အမှုဖြင့် အကြောင်းကို ပြောဆိုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းရသေ့သည် မြွေအစရှိသည်တို့၌ တယောက် တယောက်စီ မေး၍ ထိုမြွေအစရှိသော သူတို့သည်လည်း ဟုတ်မှန်သောအတိုင်း ပြောဆို လိုကုန်ရကား-
ဒါဌာဝဓော ဃောရဝိသောသိ သပ္ပ။
ခုဒ္ဒံ ပိပါသံ အဓိဝါသယန္တော၊
ကသ္မာ ဘဝံ ပေါသထိကော နု ဒီဃ။
စလက္ကကူ ဝဏ္ဏဗလူပပန္နော။
သော မံ အက္ကမိ တံ ကုပိတော အဍံသိ၊
ဒုက္ခာဘိတုဏ္ဏော မရဏံ ဥပါဂါ။
ကန္ဒိတွာ ရောဒိတွာ အပက္ကမိံသု။
တသ္မာ အဟံ ပေါသထံ ပါလယာမိ၊
ကောဓော မမံ မာ ပုနရာဂမာသိ။
မနုညရူပံ တဝ ဘောဇနေ တံ။
ခုဒ္ဒံ ပိပါသံ အဓိဝါသယန္တော၊
ကသ္မာ ဘဝံ ပေါသထိကော သိင်္ဂါလ။
ကုဏပေ ရတော ဟတ္ထိမံသေသု ဂိဒ္ဓေါ။
ဥဏှော စ ဝါတော တိခိဏာ စ ရသ္မိယော၊
တေ သောသယုံ တဿ ကရီသမဂ္ဂံ။
န မေ အဟု နိက္ခမနာယ မဂ္ဂေါ။
မဟာ စ မေဃော သဟသာ ပဝဿိ၊
သော တေမယိ တဿ ကရီသမဂ္ဂံ။
စန္ဒော ယထာ ရာဟုမုခါ ပမုတ္တော။
တသ္မာ အဟံ ပေါသထံ ပါလယာမိ၊
လောဘော မမံ မာ ပုနရာဂမာသိ။
နိပ္ပေါထယန္တော တုဝံ ပုရေ စရာသိ။
ခုဒ္ဒံ ပိပါသံ အဓိဝါသယန္တော၊
ကသ္မာ ဘဝံ ပေါသထိကော နု အစ္ဆ။
အတြိစ္ဆတာ မလ္လယတံ အဂစ္ဆိံ။
တတော ဇနာ နိက္ခမိတွာန ဂါမာ၊
ကောဒဏ္ဍကေန ပရိပေါထယိံသု မံ။
ပစ္စာဂမာသိံ သကံ နိကေတံ။
တသ္မာ အဟံ ပေါသထံ ပါလယာမိ၊
အတြိစ္ဆတာ မာ ပုနရာဂမာသိ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆိုကုန်၏။
၁၃၀။ အနုဇ္ဇုဂါမီ၊ ကောက်ကွေ့ တွန့်လိမ်၍ သွားတတ်သော။ ဥရဂါ၊ ရင်ဖြင့် သွားတတ်သော။ ဒုဇိဝှ၊ လျှာနှစ်ခွရှိသော။ သပ္ပ၊ အချင်းမြွေ။ ဒါဌာဝုဓော၊ အစွယ်လျှင် လက်နက်ရှိသည်။ ဃောရဝိသော၊ ပြင်းသော အဆိပ်ရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဒီဃ၊ ကျောက်ရှည်မျိုးဖြစ်သော မြွေ။ ခုဒ္ဒံ၊ အစာမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ ပိပါသံ၊ ရေမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ အဓိဝါသယန္တော၊ သည်းခံသည်ဖြစ်၍။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဘဝံ၊ သင်သည်။ ဥပေါသထိကာ နု၊ ဥပုသ် ဆောက်တည်သနည်း။
၁၃၁။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ဂါမိကဿ၊ ရွာစား၏။ စလက္ကကူ-စလမာနကကုဓော၊ လှုပ်သော လဘို့ရှိသော။ ဝဏ္ဏဗလူပပန္နော၊ အဆင်းအားနှင့် ပြည့်စုံသော။ ဗလဝါ၊ ကြီးသောခွန်အားရှိသော။ ဥသဘော၊ နွားလားဥသဘသည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။ သော၊ ထိုနွားလားဥသဘသည်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အက္ကမိ၊ နင်း၏။ ကုပိတော၊ အမျက်ထွက်သော အကျွန်ုပ်သည်။ တံ၊ ထိုဥသဘကို။ အဍံသိံ၊ ကိုက်မိ၏။ သော၊ ထိုဥသဘသည်။ ဒုက္ခာဘိတုဏ္ဏော၊ ဆင်းရဲဖြင့် နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပါဂါ၊ ရောက်၏။
၁၃၂။ တတော ဂါမာ၊ ထိုရွာမှ။ နိက္ခမိတွန၊ ထွက်၍။ ဇနာ၊ လူတို့သည်။ ကန္ဒိတွာ၊ မြည်တမ်း၍။ ရောဒိတွာ၊ ငိုကြွေး၍။ အပက္ကမိံသု၊ သွားကုန်၏။ ကောဓော၊ အမျက် ဒေါသသည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်သို့။ မာ ပုနရာဂမာသိ၊ တဖန် မလာပြန်စေသတည်း။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဥပေါသထံ၊ ဥပုသ်ကို။ ပါလယာမိ၊ စောင့်၏။
၁၃၃။ သိင်္ဂါလ၊ မြေခွေး။ မတာနံ၊ သေကုန်သော သတ္တဝါတို့၏။ မံသာနိ၊ အသားတို့သည်။ သုသာနေ၊ သုသာန်၌။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်၏။ တဝ၊ သင့်အား။ တံ ဘောဇနံ၊ ဤအစာသည်။ မနုညရူပံ၊ နှစ်သက်ဘွယ်သော သဘောရှိ၏။ ခုဒ္ဒံ၊ အစာမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ ပိပါသံ၊ ရေမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ အဓိဝါသယန္တော၊ သည်းခံလျက်။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဘဝံ၊ သင်သည်။ ဥပေါသထိကာ နု၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်သနည်း။
၁၃၄။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ မဟတော၊ ကြီးစွာသော။ ဂဇဿ၊ ဆင့်၏။ ကုစ္ဆိံ၊ ဝမ်းသို့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဝိသိ၊ ဝင်၏။ ကုဏပေ၊ ဆင်ကောင်ပုပ်၌။ ရတော၊ မွေ့လျော်၏။ ဟတ္ထိမံသေသု၊ ဆင်သားတို့၌။ ဂိဒ္ဓေါ၊ တပ်မက်မော၏။ ဥဏှော၊ ပူသော။ ဝါတော စ၊ လေသည်၎င်း။ တိခိဏော၊ ပြင်းစွာကုန်သော။ ရသ္မိယော စ၊ နေရောင်တို့သည်၎င်း။ တေ၊ ထို လေပူ နေရောင်တို့သည်။ တဿ၊ ထိုဆင်သေ၏။ ကရီသမဂ္ဂံ၊ ဝစ္စမဂ်ကို။ သောသယုံ၊ ခြောက်စေကုန်၏။
၁၃၅။ ဘန္တေ၊ ရှင်ရသေ့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ကိသော စ၊ ကြုံလည်း ကြုံ၏။ ပဏ္ဍူ စ၊ ဖျော့တော့သော ကိုယ်လည်းရှိ၏။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ နိက္ခမနာယ၊ ထွက်ခြင်း၏။ မဂ္ဂေါ၊ ခရီးသည်။ န အဟု၊ မဖြစ်။ ဘဒန္တေ၊ ရှင်ရသေ့။ မဟာမေဃော စ၊ မိုဃ်းကြီးသည်လည်း။ သဟသာ၊ အဆောတလျင်။ ပဝဿိ၊ ရွာ၏။ သော၊ ထိုမိုဃ်းကြီးသည်။ တဿ၊ ထိုဆင်သေ၏။ ကရီသမဂ္ဂံ၊ ဝစ္စမဂ်ကို။ တေမယိ၊ စွတ်၏။
၁၃၆။ ရာဟုမုခါ၊ ရာဟုခံတွင်းမှ။ ပမုတ္တော၊ လွတ်သော။ စန္ဒော ယထာ၊ လကဲ့သို့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တတော၊ ထိုဆင်ဝမ်းတွင်းမှ။ နိက္ခမိသံ၊ ထွက်ရ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ လောဘော၊ လောဘသည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်သို့။ မာ ပုနရာဂမာသိ၊ တဖန် မလာပြန်စေသတည်းဟု။ အဟံ၊ အကျွန်ုသည်။ ဥပေါသထံ၊ ဥပုသ်ကို။ ပါလယာမိ၊ စောင့်၏။
၁၃၇။ အစ္ဆ၊ အဆွေဝံ။ ဝမ္မိကထူပသ္မိံ၊ စုန့်စုန့်တက်သော တောင်ပို့၌။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ကိပိလ္လိကာနိ၊ ခြပုန်းစသည်တို့ကို။ နိပ္ပါထယန်တော၊ စားလျက်။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ စရာသိ၊ သွား၏။ ခုဒ္ဒံ၊ အစာမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ ပိပါသံ၊ ရေမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ အဓိဝါသယန္တော၊ သည်းခံလျက်။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဘဝံ၊ သင်သည်။ ဥပေါသထိကာ နု၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်သနည်း။
၁၃၈။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ သကံ နိကေတံ၊ မိမိနေရာကို။ အတိဟေလယာနော၊ မထေမဲ့မြင် ပြုမိသောကြောင့်။ အတြိစ္ဆတာ၊ အလွန် အလိုကြီးသောကြောင့်။ မလ္လယတံ၊ မလ္လယတိုင်းသို့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အဂစ္ဆိံ၊ သွားမိ၏။ ဇနာ၊ လူတို့သည်။ တတော ဂါမာ၊ ထိုရွာမှ။ နိက္ခမိတွာန၊ ထွက်ကုန်၍။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ကောဒဏ္ဍကေန၊ လေး, လှံတံဖြင့်။ ပရိပေါထယိံသု၊ ပုတ်ခတ်ကုန်၏။
၁၃၉။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ ဘိန္နသီသော၊ ဦးခေါင်းကွဲသည်ဖြစ်၍။ ရုဟိရမက္ခိတင်္ဂေါ၊ သွေးအလိမ်းလိမ်း ကပ်သော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သကံ နိကေတံ၊ မိမိနေရာသို့။ ပစ္စာဂမာသိံ၊ ပြန်ခဲ့ရ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အတြိစ္ဆတာ၊ အလွန် အလိုကြီးခြင်းသည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်သို့။ မာ ပုနရာဂမာသိ၊ တဖန် မလာပြန်စေသတည်းဟု။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဥပေါသထံ၊ ဥပုသ်ကို။ ပါလယာမိ၊ စောင့်၏။
ဤသို့လျှင် ထိုလေးယောက်ကုန်သော သူတို့သည် မိမိတို့၏ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို ပြောဆိုပြီးလျှင် နေရာမှ ထကုန်၍ ဘုရားလောင်းကို ရှိခိုးကုန်လျက် အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့သည် တပါးသောနေ့တို့၌ ဤအချိန်ဝယ် သစ်သီးကြီးငယ်အလို့ငှာ ကြွတော်မူကုန်၏။ ယနေ့မူကား မကြွမူ၍လျှင် အဘယ့်ကြောင့် ဥပုသ်ဆောက်တည်ကုန်သနည်းဟု မေးလိုကုန်ရကား-
သဗ္ဗေဝ ဗျာကရိမှ ယထာ ပဇာနံ။
မယမ္ပိ ပုစ္ဆာမ တုဝံ ဘဒန္တေ၊
ကသ္မာ ဘဝံ ပေါသထိကော နု ဗြဟ္မေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။
၁၄၀။ ဘဒန္တေ၊ ရှင်ရသေ့။ တုဝံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ယံ၊ အကြင်အကြောင်းကို။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့ကို။ အပုစ္ဆိတ္ထ၊ မေးတော်မူ၏။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသော အကျွန်ုပ်တို့သည်လျှင်။ တံ အတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ ယထာ ပဇာနံ၊ သိမြင်တိုင်း။ ဗျာကရိမှ၊ ဖြေဆိုကုန်ပြီ။ ဘဒန္တေ၊ ရှင်ရသေ့။ မယမ္ပိ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်လည်း။ တုဝံ၊ ရှင်ရသေ့ကို။ ပုစ္ဆာမ၊ မေးပါကုန်၏။ ဗြဟ္မေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဘဝံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဥပေါသထိကော နု၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်သနည်း။
ထိုရသေ့သည်လည်း ထိုလေးယောက်သော သူတို့အား မိမိ ဥပုသ်ဆောက်တည်သော အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
ပစ္စေကဗုဒ္ဓေါ မုဟုတ္တံ နိသီဒိ။
သော မံ အဝေဒိ ဂတိမာ ဂတိဉ္စ၊
နာမဉ္စ ဂေါတ္တံ စရဏဉ္စ သဗ္ဗံ။
န စာပိ နံ မာနဂတေန ပုစ္ဆိံ။
တသ္မာ အဟံ ပေါသထံ ပါလယာမိ၊
မာနော မမံ မာ ပုနရာဂမာသိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၄၁။ ဘော၊ အိုအချင်းတို့။ မမ၊ ငါ၏။ အဿမမှိ၊ ကျောင်း၌။ အနုပလိတ္တော၊ ကိလေသာဖြင့် မလိမ်းကျံသော။ ပစ္စေကဗုဒ္ဓေါ၊ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည်။ မုဟုတ္တံ၊ တခဏမျှ။ နိသီဒိ၊ နေ၏။ သော၊ ထို ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဂတိဉ္စ၊ သွားရာကို၎င်း။ အာဂတိဉ္စ၊ လာရာကို၎င်း။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ နာမဉ္စ၊ အမည်ကို၎င်း။ ဂေါတ္တဉ္စ၊ အနွယ်ကို၎င်း။ စရဏဉ္စ၊ အကျင့်ကို၎င်း။ အဝေဒိ၊ ကြားပေ၏။
၁၄၂။ ဧဝံပိ၊ ဤသို့ ကြားပေလျက်လည်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ တဿ၊ ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏။ ပါဒေ၊ ခြေတော်တို့ကို။ န ဝန္ဒိ၊ ရှိမခိုးမိ။ မာနဂတေန၊ မာနကို မှီသဖြင့်။ နံ၊ ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို။ န စာပိ ပုစ္ဆိံ၊ မေးလည်း မမေးမိ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မာနော၊ မာနသည်။ မမံ၊ ငါသို့။ မာ ပုနရာဂမာသိ၊ တဖန် မလာပြန်စေသတည်းဟု။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဥပေါသထံ၊ ဥပုသ်ကို။ ပါလယာမိ၊ စောင့်၏။
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် မိမိ ဥပုသ်ဆောက်တည်သော အကြောင်းကို ပြောဆိုပြီးလျှင် ထိုလေးယောက်ကုန်သော သူတို့ကို ဆုံးမ၍ လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် ကျောင်းသို့ ဝင်၏။ မြွေအစရှိသော လေးယောက်ကုန်သော သူတို့သည်လည်း မိမိတို့နေရာအရပ်သို့လျှင် သွားကြကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် မယုတ်သော ဈာန်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။ လေးယောက်ကုန်သော သူတို့သည်လည်း ထိုဘုရားလောင်း အဆုံးအမ၌ တည်ကုန်သည်ဖြစ်၍ နတ်ပြည်သို့ လားကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဒါယကာတို့ ဤဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်း မည်သည်ကား ရှေးပညာရှိတို့၏ အနွယ်တည်း၊ ဥပုသ်သုံးခြင်းကို သုံးအပ်သည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဒါယကာတို့ ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ ခို ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ကဿပသည် ထိုအခါ ဝံ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မောဂ္ဂလာန်သည် ထိုအခါ မြေခွေး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ မြွေ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ရသေ့ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ဗြဟ္မစရိယ၊ မြတ်သီလ၊ ကျင့်က မင်္ဂလာ
ခုနစ်ခု မြောက်သော ပဉ္စုပေါသထဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ပကိဏ္ဏကနိပါတ်
၈။ မဟာမောရဇာတ်
အနှစ်ခုနစ်ရာ ငုပ်နေသော ကိလေသာသည် မ, သံကြောင့် ပေါ်ထွက်လာခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သစေ ဟိ တျာဟံ ဓနဟေတု ဂါဟိတော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်တို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာမောရဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် လူ့အဖြစ်ကို လည်တမော့မော့မျှော်သော ရဟန်းတပါးကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းကို ရဟန်း သင်သည် လူ့အဖြစ်ကို လည်တမော့မော့ မျှော်သတတ်ဟူသည် မှန်သလောဟု မေးတော်မူ၍ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း ဤအားကြီးစွာသော ရာဂသည် သင်ကဲ့သို့သောသူကို အဘယ့်ကြောင့် မလျှပ်ပေါ်စေနိုင်ဘဲ ရှိလတ္တံ့နည်း၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ မြင့်မိုရ်တောင်ကြီးကို နုတ်ခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သော လေသည် သစ်ရွက်ဟောင်းကို အဘယ်မှာ ရှက်အံ့နည်း၊ ရှေး၌ အနှစ် ခုနစ်ရာတို့ပတ်လုံး အတွင်း၌ဖြစ်သော ကိလေသာ၏ ဖြစ်ခြင်းကို မဖြစ်စေမူ၍ နေသော, ကိလေသာတို့မှ စင်ကြယ်သော သတ္တဝါသည်လည်း လျှပ်ပေါ်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီ ပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ပစ္စန္တရစ်အရပ်ဝယ် ဥဒေါင်းငှက်မဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေကို ယူ၏။ ကိုယ်ဝန်ရင့်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ရှိသော် အမိဥဒေါင်းမသည် ကျက်စားရာမြေ၌ ဥကိုချ၍ သွား၏။ အဥကိုမည်သည် အမိ၏ အနာမရှိသော အဖြစ်သည် ရှိသော်၎င်း, တပါးသော ကျောက်ရှည်မျိုးဖြစ်သော မြွေအစရှိသည်တို့မှ ဘေးရန်သည် မရှိသော်၎င်း မပျက်ကုန်၊ ထို့ကြောင့် ထိုအဥသည် မဟာလှေကားငုံကဲ့သို့ ဖြစ်၍ ရင့်သောအခါ မိမိ ဓမ္မတာအားဖြင့် ပေါက်လျှင် ရွှေအဆင်းနှင့် တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းငှက်ဖြစ်၍ ပေါက်၏။ ထိုဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်း၏ မျက်စိနှစ်ဘက်တို့သည် ချင်ရွေးသီးနှင့် တူကုန်၏။ နှုတ်သီးသည် သန္တာအဆင်းနှင့် တူ၏။ သုံးကြောင်းကုန်သော နီသော အရေးတို့သည် လည်ကိုရစ်၍ ကျောက်လယ်ဖြင့် သွားကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းသည် အရွယ်ရောက်လတ်သော် ဥစ္စာတင်သော လှည်အတိုင်းအရှည်ရှိသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အလွန် အဆင်းလှ၏။ ထိုရွှေဥဒေါင်းမင်း ဘုရားလောင်းကို အလုံးစုံသော ဥဒေါင်းညိုတို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ မင်းမြှောက်ပြီးလျှင် ခြံရံကုန်၏။
ထိုဘုရားလောင်းသည် တနေ့သ၌ ထုံးအိုင်ဝယ် ရေသောက်သည်ရှိသော် မိမိ၏ အဆင်း၏ ပြည့်စုံခြင်းကို မြင်၍ ကြံ၏။ ငါသည် အလုံးစုံသော ဥဒေါင်းတို့ထက် အလွန်တင့်တယ်၏။ ငါသည် ဥဒေါင်းတို့နှင့်တကွ လူ့ပြည်ခရီး၌ အကယ်၍ နေအံ့၊ ငါ့အား ဘေးရန်ရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဟိမဝန္တာသို့ သွား၍ တကောင်တည်းသာလျှင် ချမ်းသာရာ အရပ်၌ နေအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းသည် ညဉ့်အဘို့၌ ဥဒေါင်းအပေါင်းတို့သည် အိပ်ပျော်ကုန်သည်ရှိသော် တစုံတယောက်ကိုမျှ မသိစေမူ၍သာလျှင် ပျံ၍ ဟိမဝန္တာသို့ဝင်ပြီးလျှင် တောင်သုံးလုံး အရေးတို့ကိုလွန်၍ လေးခုမြောက်သော တောင်အရေးဝယ် တခုသော တော၌ ကြာပဒုမာတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော ဇာတဿရအိုင်သည် ရှိ၏။ ထိုဇာတဿရအိုင်၏ မနီးမဝေးသောအရပ်၌ တောင်တလုံးကိုမှီ၍ တည်သော ပညောင်ပင်ကြီးသည် ရှိ၏။ ထိုပညောင် ပင်ကြီး၏ အခက်၌ နား၏။ ထိုပညောင်ပင်ရောက်သော တောင်၏ အလယ်၌ကား နှစ်သက်ဘွယ်ရှိသော လိုဏ်သည် ရှိ၏။ ထိုဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းသည် ထိုလိုဏ်၌ နေလိုသည်ဖြစ်၍ ထိုလိုဏ်ဦးဝယ် တောင်အပြင်၌ နား၏။ ထိုအရပ်သည်ကား အောက်အဘို့ဖြင့် တက်ခြင်းငှါ၎င်း, အထက်အဘို့ဖြင့် သက်ခြင်းငှါ၎င်း မတတ်နိုင်၊ ကြောင်ဘေး မြွေကင်းသန်းဘေး လူဘေးတို့မှ လွတ်၏။
ထိုရွှေဥဒေါင်းမင်းသည် ဤအရပ်သည် ငါ့အား ချမ်းသာသော အရပ်တည်းဟု ကြံ၍ ထိုနေ့ ထိုလိုဏ်၌ နေ၍ နက်ဖြန်နေ့၌ တောင်လိုဏ်မှထ၍ တောင်ထိပ်၌ အရှေ့သို့ ရှေးရှူလျက် တက်လတ်သော နေဝန်းကိုမြင်၍ မိမိအား နေ့၌ စောင့်ရှောက်စိမ့်သောငှါ ဥဒေတယံ စက္ခုမာ ဧကရာဇာ အစရှိသော အရံအတားကို ပြုပြီးလျှင် ကျက်စားရာမြေသို့ သက်သဖြင့် အစာကိုယူပြီးလျှင် ညချမ်းအခါ လာလတ်၍ တောင်ထိပ်၌ အနောက်သို့ ရှေးရှူလျက် ဝင်သောနေဝန်းကို မြင်၍ မိမိအား ညဉ့်၌ စောင့်ရှောက်စိမ့်သောငှါ အပေတယံ စက္ခုမာ ဧကရာဇာ အစရှိသော အရံအတားကို ပြု၍ ဤနည်းဖြင့်သာလျှင် နေ၏။
ထိုအခါ တနေ့သ၌ တယောက်သော မုဆိုးသည် တော၌ လှည့်လည်သည်ရှိသော် တောင်ထိပ်၌ နေသော ထိုရွှေဥဒေါင်းမင်းကို မြင်၍ မိမိအိမ်သို့ လာခဲ့ပြီးလျှင် သေခါနီးကာလ၌ သားကို မှာခဲ့၏။ ချစ်သား လေးဆင့်မြောက်ဖြစ်သော တောင်အရေးရှိသော တော၌ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းသည် ရှိ၏။ ငါတို့အရှင်မင်းကြီးသည် ကယ်၍ မေးတော်မူအံ့၊ သင်ချစ်သားသည် တင်လျှောက်ရစ်လော့ဟု မှာခဲ့၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ဗာရာဏသီမင်း၏ ခေမာမည်သော မိဖုယားကြီးသည် မိုးသောက်ထအခါ အိပ်မက် မြင်မက်၏။ ဤသို့သဘောရှိသော အိပ်မက်သည် ဖြစ်၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းသည် တရားဟော၏။ ထိုခေမာမိဖုယားသည် ကောင်းချီးပေးလျက် တရားကိုနာ၏။ ဥဒေါင်းသည် တရားဟောပြီးလျှင် ပျံ၍ သွား၏။ ထိုမိဖုယားသည် သွားလေသော ရွှေဥဒေါင်းမင်းကို မြင်၍ ထိုရွှေဥဒေါင်းမင်းကို ဖမ်းကြပါကုန်၊ ဖမ်းကြပါကုန်ဟု ဆိုလျက်လျှင် နိုး၏။ နိုးပြီး၍ကား အိပ်မက်အဖြစ်ကို သိ၍ အိပ်မက်ဟူ၍ ဆိုချေသော် မင်းသည် မရိုသေခြင်းကို ပြုလတ္တံ့၊ အကျွန်ုပ်အား ချင်ခြင်းဖြစ်၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ရိုသေခြင်းကိုပြုလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ချင်ခြင်းရှိသကဲ့သို့ ဖြစ်၍ အိပ်၏။
ထိုအခါ မိဖုယားကြီးကို မင်းသည် ချဉ်းကပ်၍ မေး၏။ ရှင်မိဖုယား ရှင်မိဖုယားကား အဘယ်မချမ်းသာသနည်းဟု မေး၏။ ရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်အား ချင်ခြင်းဖြစ်၏ဟု ဆိုလတ်သော် ရှင်မိဖုယား သင်သည် အဘယ်ကို အလိုရှိသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းမင်းတရားကို နာချင်ခြင်း ဖြစ်၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ရှင်မိဖုယား ဤသို့သဘောရှိသော ဥဒေါင်းကို အဘယ်မှာ ရအံ့နည်းဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းကြီး အကယ်၍ မရအံ့၊ အကျွန်ုပ်အသကျသည် မရှိပြီဟု ဆို၏။ ရှင်မိဖုယား မစိုးရိမ်လင့်၊ တစုံတခုသော အရပ်၌ အကယ်၍ ရှိအံ့၊ ရလတ္တံ့ ဟု ထိုမိဖုယားကို သက်သာရာရစေ၍ မင်းနေရာ၌နေလျက် မှူးတော်မတ်တော်တို့ကို မေး၏။ အမတ်တို့ ရှင်မိဖုယားကြီးသည် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းမင်းတရားကို နာလို၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းတို့သည် ရှိသည်ဖြစ်ကုန်၏လောဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး ပုဏ္ဏားတို့သည် သိကုန်လတ္တံ့ဟု တင်လျှောက်ကုန်လတ်သော် မင်းသည် ပုဏ္ဏားတို့ကို ခေါ်စေ၍ မေးတော်မူ၏။ ပုဏ္ဏားတို့သည် မြတ်သောမင်းကြီး ရေ၌ဖြစ်ကုန်သော ငါး, လိပ် ပုဇွန်တို့သည်၎င်း၊ ကြည်း၌ ဖြစ်ကုန်သော ချေ သမင် ဒရယ်, ယုန်ငယ်, စိုင်, ဆတ်, ဟင်္သာ, ဥဒေါင်း, ခါ အစရှိကုန်သော ဤတိရစ္ဆာန်တို့သည်၎င်း၊ လူတို့သည်၎င်း ရွှေအဆင်းနှင့် တူသော အဆင်းရှိသည် ဖြစ်ကုန်၏ဟု အကျွန်ုပ်တို့ လက္ခဏာ ဗေဒင်ကျမ်းတို့၌ လာကုန်၏ဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။
မင်းသည် မိမိတိုင်းနိုင်ငံ အတွင်း၌ မုဆိုးတို့ကို စည်းဝေးစေ၍ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းကို သင်တို့ မြင်ဘူးကုန်သလောဟု မေး၏။ ကြွင်းကုန်သော မုဆိုးတို့သည် မမြင်ဘူးပါကုန်ဟု တင်လျောက်ကုန်၏။ အကြင်မုဆိုးအားကား အဖသည်မှာခဲ့၏။ ထိုမုဆိုးသည် တင်လျှောက်၏။ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် မမြင်ဘူးပါ၊ အကျွန်ုပ်အဖသည်ကား ဤမည်သောအရပ်၌ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းသည် ရှိ၏ဟု ပြောဆိုဘူး၏ဟု တင်လျှောက်၏။ ထိုအခါ ထိုမုဆိုးကို မင်းသည် အမောင်မုဆိုး သင်သည် ငါ၏၎င်း, မိဖုယား၏၎င်း အသက်ကို ပေးအပ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ သွား၍ ရွှေဥဒေါင်းမင်းကို ထောင်၍ ဆောင်ခဲ့လော့ဟု ဆိုပြီးလျှင် များစွာသော ဥစ္စာကိုပေး၍ လွှတ်လိုက်၏။ ထိုမုဆိုးသည် သားမယားအား ဥစ္စာကိုပေးခဲ့၍ ထိုရွှေဥဒေါင်းရှိရာ အရပ်သို့သွား၍ ဘုရားလောင်း ရွှေဥဒေါင်းမင်းကို မြင်လျှင် ကျော့ကွင်းတို့ကို ထောင်၍ ယနေ့ မိလတ္တံ့၊ ယနေ့ မိလတ္တံ့ဟု ကြည့်မျှော်လျှက် မမိဘဲလျှင် သေ၏။ မိဖုယားသည်လည်း တောင့်တခြင်းကို မရသည်ဖြစ်၍ သေ၏။ မင်းသည် ထိုရွှေဥဒေါင်းကိုမှီ၍ ငါ၏ ချစ်သော မယားသည် သေရ၏ ဟု အမျက်ထွက်သဖြင့် အမျက်နိုင်ငံသို့ လိုက်သည်ဖြစ်၍ ဟိမဝန္တအရပ်ဝယ် လေးလုံးမြောက်သော တောင်ရေး၌ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းသည် ရှိ၏။ ထိုဥဒေါင်းအသားကို စားရသည်ရှိသော် မအို မသေသည် ဖြစ်ကုန်၏ဟု ရွှေပေ၌ ရေးစေပြီးလျှင် ထိုရွှေပေကို ဥစ္စာထားရာ တံတင်း၌ထား၍ သေ၏။
ထိုအခါ တပါးမင်းသည် မင်းဖြစ်၏။ ထိုမင်းသည် ရွှေပေ၌ အက္ခရာတို့ကို မြင်၍ မအို မသေသည် ဖြစ်အံ့ဟု ကြံ၍ ထိုဥဒေါင်းကို ဖမ်းစိမ့်သောငှါ မုဆိုးတယောက်ကို စေလိုက်၏။ ထိုမဆိုးသည်လည်း ထိုတော၌သာလျှင် သေ၏။ ဤအတူ မင်းခြောက်ဆက် လည်သည်ကိုပြု၍ ဟိမဝန္တာသို့ သွားကုန်သော မုဆိုးခြောက်ယောက်တို့သည်လည်း ဟိမဝန္တ၌သာလျှင် သေကုန်၏။ ခုနစ်ဆက်မြောက် ဖြစ်သော မင်းသည် စေအပ်သော ခုနစ်ယောက်မြောက်ဖြစ်သော မုဆိုးသည်ကား ယနေ့ပင်လျှင် မိလတ္တံ့၊ ယနေ့ပင်လျှင် မိလတ္တံ့ဟု ကြည့်မျှော်လျက် ခုနစ်နှစ်ပတ်လုံး မိခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ဤဥဒေါင်းမင်း၏ ခြေ၌ ကျော့ကွင်း မမိခြင်း၏ အကြောင်းကား အသို့နည်းဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုအခါ ထိုဥဒေါင်းကို စုံစမ်းသည်ရှိသော် ညနံနက် ပရိတ်အရံအတား ပြုသည်ကို မြင်၍ ဤအရပ်၌ တပါးသော ဥဒေါင်းမသည် မရှိ၊ ဤဥဒေါင်းသည် မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်သည်ဖြစ်ရာ၏။ မြတ်သောအကျင့် အာနုဘော်ကြောင့် ထိုဥဒေါင်းခြေ၌ ကျော့ကွင်းမမိနိုင်ဟု အသင့်အားဖြင့်ယူဆမိ၍ ပစ္စန္တရစ်သို့ သွားပြီးလျှင် ဥဒေါင်းမ တခုကိုဖမ်း၍ အကြင်အခြင်းဖြင့် လက်ဖျစ်တီးသည်ရှိသော် တွန်၏။ လက်ခုပ်တီးသည်ရှိသော် က၏။ ထိုအခြင်းဖြင့် သင်၍ ဆောင်ယူသွားပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းသည် ပရိတ်အရံအတားကို မပြုမီကလျှင် ကျော့ကွင်းကို ထောင်၍ လက်ဖျစ်တီးသဖြင့် ဥဒေါင်းမကို တွန်စေ၏။
ထိုဘုရားလောင်း ရွှေဥဒေါင်းမင်းသည် ဥဒေါင်းမအသံကို ကြားလတ်သော် အနှစ်ခုနစ်ရာတို့ပတ်လုံး ငြိမ်သက်စွာ နေပါသော ကိလေသာသည် ပါးပျဉ်းထောင်၍ ပုတ်ခတ်အပ်သော မြွေကဲ့သို့ ထ၏။ ထိုဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းသည် ကိလေသာဖြင့် ကျင်နာသည်ဖြစ်၍ ပရိတ်အရံအတားကို ပြုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ လျင်မြန်စွာ ဥဒေါင်းမအထံသို့သွား၍ ကျော့ကွင်း၌ ခြေကိုသွင်း၍လျှင် ကောင်းကင်မှ သက်၏။ အနှစ်ခုနစ်ရာတို့ပတ်လုံး မရွေ့မလျောသော ကျော့ကွင်းသည် ထိုခဏ၌လျှင် ရွေ့၍ ခြေကိုမိ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းကို မုဆိုးသည် လှံတံဖျား၌ တွဲလျားဆွဲသည်ကို မြင်၍ ကြံ၏။ ဤဥဒေါင်းမင်းကို တပါးသော မုဆိုးတို့သည် မိခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ငါသည်လည်း ခုနစ်နှစ်ပတ်လုံး မတတ်နိုင်၊ ယနေ့မူကား ဤဥဒေါင်းမင်းသည် ဤဥဒေါင်းမကို မြင်၍ ကိလေသာဖြင့် ကျင်နာသည်ဖြစ်၍ ပရိတ်အရံအတားပြုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သဖြင့် လာလတ်၍ ကျော့ကွင်း၌ မိလျက် ဦးခေါင်းစောက်ထိုး တွဲလျားဆွဲရ၏။ ငါသည် ဤသို့သဘောရှိသော သီလနှင့်ပြည့်စုံပေသော ဥဒေါင်းမင်းကို ပင်ပန်းစေဘိ၏။ ဤသို့ သီလနှင့်ပြည့်စုံသော သူကို မင်းလက်ဆောင် အလို့ငှါ ဆောင်ယူခြင်းသည် မသင့်၊ မင်းသည်ပေးအပ်သော ပူဇော်သက္ကာရဖြင့် ငါ့အား အဘယ်ပြုအံ့နည်း၊ ထိုဥဒေါင်းကို လွှတ်အံ့ဟု ကြံပြီးမှ တဖန် ကြံပြန်၏။ ဤဥဒေါင်းမင်းသည် ဆင်ပြောင်အားနှင့်တူသော အားရှိ၏။ အစွမ်းနှင့်ပြည့်စုံ၏။ ငါသည် ချဉ်းကပ်ချေသော် ဤမုဆိုးသည် ငါ့ကိုသတ်ခြင်းငှာ လာ၏ဟု သေဘေးမှ ကြောက်သည်ဖြစ်၍ တုန်လှုပ်လျှက် ခြေကို၎င်း, အတောင်တို့ကို၎င်း ချိုးရာ၏။ မချဉ်းကပ်မူ၍လျှင် ပုန်းကွယ်ရာအရပ်၌ ရပ်လျှက် မြှားဖြင့် ထိုဥဒေါင်းကျော့ကွင်းကို ဖြတ်အံ့၊ ထိုသို့ဖြတ်သည်ရှိသော် မိမိသည် အလိုအားလျော်စွာ သွားလတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုမုဆိုးသည် ပုန်းကွယ်ရာအရပ်၌ ရပ်လျက် လေးကိုတင်၍ မြှားကိုဖွဲ့သဖြင့် ငင်၏။ ဥဒေါင်းမင်းသည်လည်း ဤမုဆိုးသည် ငါ့ကို ကိလေသာဖြင့် ကျင်နာသည်ကိုပြု၍ မိသောအဖြစ်ကိုသိလျှင် ရွံရှာခြင်းကင်းသည်ဖြစ်၍ လာလတ္တံ့၊ ထိုမုဆိုးသည် အဘယ်မှာနည်းဟု ကြံ၍ ထိုမှဤမှ ကြည့်လတ်သော် လေးကိုတင်၍ နေသည်ကိုမြင်လျှင် ငါ့ကိုသတ်သဖြင့် ယူ၍ သွားလိုသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု အောက်မေ့သဖြင့် သေဘေးမှ ကြောက်သည်ဖြစ်၍ အသက်ကို တောင်းလိုရကား-
မာ မံ ဝဓိ ဇီဝဂဟံ ဂဟေတွာ။
ရညော စ မံ သမ္မ ဥပန္ထကံ နေဟိ၊
မညေ ဓနံ လစ္ဆသိ နပ္ပရူပံ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၄၃။ သမ္မ၊ အဆွေမုဆိုး။ သစေ ဟိ၊ အကယ်၍။ တေ၊ သင်သည်။ အဟံ၊ ငါ့ကို။ ဓနဟေတု၊ ဥစ္စာဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ ဂါဟိတော၊ ဖမ်းယူစေသည် ဖြစ်အံ့။ မံ၊ ငါ့ကို။ မာ ဝဓိ၊ မသတ်ပါလင့်။ ဇီဝဂဟံ၊ အရှင်ဖမ်းခြင်းကို။ ဂဟေတွာ၊ ဖမ်းယူ၍။ ရညော၊ မင်း၏။ ဥပန္ထကံ၊ အထံသို့။ မံ၊ ငါ့ကို။ နေဟိ၊ ဆောင်လော့။ အနပ္ပရူပံ၊ များစွာသော။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ လစ္ဆသိ၊ ရလတ္တံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မညေ၊ ငါ အောက်မေ့၏။
ထိုဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းစကားကို ကြား၍ မုဆိုးသည် ကြံ၏။ ဥဒေါင်းမင်းသည် ဤမုဆိုးသည် ငါ့ကို သတ်လိုသည်၏အဖြစ်ကြောင့် မြှားကိုတင်၏ဟု ထင်မှတ်၏။ ထိုဥဒေါင်းမင်းကို နှစ်သိမ့်စေအံဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုမုဆိုးသည် ဘုရားလောင်းကို နှစ်သိမ့်စေလိုရကား-
သမာဟိတော စာပဓုရေ ခုရပ္ပေါ။
ပါသဉ္စ တျာဟံ အဓိပါတယိဿံ၊
ယထာသုခံ ဂစ္ဆတု မောရရာဇာ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၄။ မောရရာဇ၊ ဥဒေါင်းမင်း။ မေ၊ ငါသည်။ တုယှံ၊ သင့်အား။ ဝဓာယ၊ သတ်ခြင်းငှာ။ အဇ္ဇ၊ ဤအခါ၌။ စာပဓုရေ၊ လေးဦး၌။ အယံ ခုရပ္ပေါ၊ ဤမြှားကို။ န သမာဟိတော၊ တင်ထားသည်မဟုတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ ပါသဉ္စ၊ ကျော့ကွင်းကိုလျှင်။ အဓိပါတယိဿံ၊ ဖြတ်အံ့။ မောရရာဇာ၊ ဥဒေါင်းမင်းသည်။ ယထာသုခံ၊ အလိုရှိတိုင်း။ ဂစ္ဆတု၊ သွားတော်မူလော့။
ထို့နောင်မှ ဥဒေါင်းမင်းသည် မိမိအား လွှတ်သောအကြောင်းကို မုဆိုးအား မေးလိုရကား-
ရတ္တိန္ဒိဝံ ခုဒ္ဒံ ပိပါသံ သဟန္တော။
အထ ကိဿံ မံ ပါသဝသူပနီတံ၊
ပမုတ္တဝေ ဣစ္ဆသိ ဗန္ဓနသ္မာ။
အဘယန္နု တေ သဗ္ဗဘူတေသု ဒိန္နံ။
ယံ မံ တုဝံ ပါသဝသူပနီတံ၊
ပမုတ္တဝေ ဣစ္ဆသိ ဗန္ဓနသ္မာ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၄၅။ သမ္မ လုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ ယံ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ သတ္တဝဿာနိ၊ ခုနစ်နှစ်တို့ပတ်လုံး။ မမံ၊ ငါသို့။ အနုဗန္ဓိ၊ သင်လိုက်၏။ ရတ္တိန္ဒိဝံ၊ နေ့ညမပြတ်။ ခုဒ္ဒံ၊ အစာမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ ပိပါသံ၊ ရေမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ သဟန္တော၊ သည်းခံလျှက်။ အနုဗန္ဓိ၊ လိုက်၏။ အထ၊ ထိုသို့ဖြစ်လျှက်။ ကိဿ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ပသဝသံ၊ ကျော့ကွင်းနိုင်ငံသို့။ ဥပနီတံ၊ လိုက်ရသော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဗန္ဓနသ္မာ၊ အနှောင်အဖွဲ့မှ။ ပမုတ္တဝေ၊ လွှတ်ခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိဘိသနည်း။
၁၄၆။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ပါဏာတိပါတာ၊ သူ၏အသက်ကို သတ်ခြင်းမှ။ ဝိရတော၊ ကြဉ်ရှောင်သည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်ငလော။ တေ၊ သင်သည်။ သဗ္ဗဘူတေသု၊ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား။ အဘယံ၊ ဘေးမဲ့ကို။ ဒိန္နံ နု၊ ပေးသလော။ ယံ ယသ္မာ၊ အကြာင့်ကြောင့်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ပါသဝသံ၊ ကြော့ကွင်းနိုင်ငံသို့။ ဥပနီတံ၊ လိုက်ရသော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဗန္ဓနသ္မာ၊ အနှောင်အဖွဲ့မှ။ ပမုတ္တဝေ၊ လွှတ်ခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆသိ၊ အဘယ့်ကြောင့် အလိုရှိဘိသနည်း။
ထို့နောင်မှ မုဆိုးသည် ဘုရားလောင်းအား ပါဏာတိပါတမှ ကြဉ်ခြင်း, အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား ဘေးမဲ့ပေးခြင်း၏ အကျိုးကို ဟောစိမ့်သောငှာ တိုက်တွန်းလိုရကား-
အဘာဉ္စ ယော သဗ္ဗဘူတေသု ဒေတိ။
ပုစ္ဆာမိ တံ မောရရာဇ တမတ္ထံ။
ဣတော စုတော ကိံ လဘတေ သုခံ သော။
ဟူသော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၁၄၇။ မောရရာဇ၊ ဥဒေါင်းမင်း။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ပါဏာတိပါတာ၊ သူ့၏အသက်ကို သတ်ခြင်းမှ။ ဝိရတော၊ ကြဉ်ရှောင်သည်။ အဿ၊ ဖြစ်၏။ ယော စ၊ အကြင်သူသည်ကား။ သဗ္ဗဘူတေသု၊ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား။ အဘယံ၊ ဘေးမဲ့ကို။ ဒေတိ၊ ပေး၏။ တမတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ တံ၊ သင်ဥဒေါင်းမင်းကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးပါ၏။ သော၊ ထို သူ့အသက်ကို သတ်ခြင်းမှ ကြဉ်ရှောင်သော သူ, အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား ဘေးမဲ့ပေးသောသူသည်။ ဣတော၊ ဤဘဝမှ။ စုတော၊ စုတေခဲ့သည်ရှိသော်။ ကိံ သုခံ၊ အဘယ်ချမ်းသာကို။ လဘတေ၊ ရသနည်း။ တံ၊ ထိုရသော ချမ်းသာကို။ ဗြူသိ၊ သင် ဆိုလော့။
ဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းသည် ပါဏာတိပါတမှ ကြဉ်ရှောင်ခြင်း, သတ္တဝါတို့အား ဘေးမဲ့ပေးခြင်း၏ အကျိုးကို မုဆိုးအား ဟောလိုရကား-
အဘယဉ္စ ယော သဗ္ဗဘူတေသု ဒေတိ။
ဒိဋ္ဌေဝ ဓမ္မေ လဘတေ ပသံသံ၊
သဂ္ဂဉ္စ သော ယာတိ သရီရဘေဒါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၈။ သမ္မ၊ အဆွေမုဆိုး။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ပါဏာတိပါတာ၊ သူ့အသက်ကို သတ်ခြင်းမှ။ ဝိရတော၊ ကြဉ်ရှောင်သည်။ အဿ၊ ဖြစ်၏။ ယော စ၊ အကြင်သူသည်ကား။ သဗ္ဗဘူတေသု၊ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား။ အဘယံ၊ ဘေးမဲ့ကို။ ဒေတိ၊ ပေး၏။ ဗြူမိ၊ အကျိုးကို ငါဟောအံ့။ သော၊ ထိုသူ့အသက်သတ်ခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်သူ, အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား ဘေးမဲ့ပေးသောသူသည်။ ဒိဋ္ဌေဝ ဓမ္မေ၊ မျက်မှောက်သော ကိုယ်၏ အဖြစ်၌လျှင်။ ပသံသံ၊ ချီးမွမ်းခြင်းကို။ လဘတေ၊ ရ၏။ သရီရဘေဒါ၊ ခန္ဓာကိုယ် ပျက်သည်မှ။ ပရံ၊ နောက်၌။ သဂ္ဂဉ္စ၊ နတ်ပြည်သို့လည်း။ ယာတိ၊ သွားရ၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ မုဆိုးသည် မိမိပြုသော အကြောင်းကို ဘုရားလောင်းအား ကြားလိုရကား-
ဣဓေဝ ဇီဝေါ ဝိဘဝံ ဥပေတိ။
တထာ ဖလံ သုက္ကတဒုက္ကဋာနံ၊
ဒတ္တု ပညတ္တဉ္စ ဝဒန္တိ ဒါနံ။
တေသံ ဝစော အရဟတံ သဒ္ဒဟာနော၊
တသ္မာ အဟံ သကုဏေ ဗာဓယာမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၉။ မောရရာဇ၊ ဥဒေါင်းမင်း။ ဒေဝါ၊ နတ်တို့သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သော ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့သည်။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ ဣဓေဝ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်ဘဝ၌လျှင်။ ဇီဝေါ၊ အသက်သည်။ ဝိဘဝံ၊ ပျောက်ဆုံးခြင်းသို့။ ဥပေတိ၊ ရောက်၏။ တထာ၊ ထိုမှတပါး။ သုက္ကတဒုက္ကဋာနံ၊ ကောင်းမှု မကောင်းမှုတို့၏။ ဖလံ၊ အကျိုးသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒတ္တု၊ သူယုတ်မာတို့သည်။ ပညတ္တဉ္စ၊ မကောင်းသဖြင့် ပညတ်အပ်၏ ဟူ၍လည်း။ ဝဒန္တိ၊ ဆိုကုန်၏။ အရဟတံ၊ ကိလေသာတို့မှ ဝေးကုန်သော။ တေသံ၊ ထိုဆရာတို့၏။ ဝစော၊ စကားကို။ သဒ္ဒဟာနော၊ ကျွန်ုပ်ယုံကြည်၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ယုံကြည်သောကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ သကုဏေ၊ ငှက်တို့ကို။ ဗာဓယာမိ၊ သတ်၏။
ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းသည် ထိုမုဆိုးအား တမလွန်လောက ရှိသည်၏အဖြစ်ကို ငါ ဟောအံ့ဟု ကျော့ကွင်းဖျား၌ ဦးခေါင်းစောက်ထိုး တွဲလျားဆွဲလျက်လျှင်-
ဂစ္ဆန္တိ ဩဘာသယ မန္တလိက္ခေ။
ဣမဿ လောကဿ ပရဿ ဝါ တေ၊
ကထံ နု တေ အာဟု မနုဿလောကေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၅၀။ လုဒ္ဒက၊ မုဆိုး။ စန္ဒော စ၊ လ၎င်း။ သူရိယော စ၊ နေ၎င်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥဘော၊ နှစ်ပါးကုန်သော လ-နေတို့သည်။ သုဒဿနာ၊ ကောင်းသောအမြင် ရှိကုန်သည် ဖြစ်၍။ အန္တလိက္ခေ၊ ကောင်းကင်၌။ ဩဘာသယံ-ဩဘာသယန္တော၊ ထွန်းပလျက်။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။ တေ၊ ထို လ-နေတို့သည်။ ဣမဿ လောကဿ ဝါ၊ ဤလူ့ပြည်၌မူလည်း။ တိဋ္ဌန္တိ၊ တည်ကုန်သလော။ ဥဒါဟု၊ ထိုသို့မဟုတ်။ ပရဿ လောကဿ ဝါ၊ နတ်ပြည်၌မူလည်း။ တိဋ္ဌန္တိ၊ တည်ကုန်သလော။ မနုဿလောကဿ၊ လူ့ပြည်၌။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ တေ၊ ထို လ-နေတို့ကို။ အာဟု နု၊ ဆိုကုန်သနည်း။ အတ္ထီတိ၊ ရှိ၏ဟူ၍၎င်း။ နတ္ထီတိ၊ မရှိဟူ၍၎င်း။ ဒေဝါတိ၊ နတ်ဟူ၍၎င်း။ မနုဿာတိ၊ လူဟူ၍၎င်း။ ကထေန္တိ၊ ဆိုကုန်သလော။
မုဆိုးသည် ဘုရားလောင်းစကားကို ဖြေလိုကား-
ဂစ္ဆန္တိ ဩဘာသယ မန္တလိက္ခေ။
ပရဿ လောကဿ န တေ ဣမဿ၊
ဒေဝါတိ တေ အာဟု မနုဿလောကေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၅၁။ မောရရာဇ၊ ဥဒေါင်းမင်း။ စန္ဒော စ၊ လ၎င်း။ သူရိယော စ၊ နေ၎င်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥဘော၊ နှစ်ပါးကုန်သော လ-နေတို့သည်။ သုဒဿနာ၊ ကောင်းသော အမြင် ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ အန္တလိက္ခေ၊ ကောင်းကင်၌။ ဩဘာ-သယံ- ဩဘာသယန္တော၊ ထွန်းပလျှက်။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။ တေ၊ ထို လ-နေတို့သည်။ ပရဿ လောကဿ၊ နတ်ပြည်၌။ တိဋ္ဌန္တိ၊ တည်ကုန်၏။ ဣမဿ လောကဿ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ န တိဋ္ဌန္တိ၊ မတည်ကုန်။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ တေ၊ ထို နေ လတို့သည်။ ဒေဝါ၊ နတ်တို့တည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။
ထိုသို့ ဆိုသောအခါ မုဆိုး၏အယူကို ပယ်လိုသော ဘုရားလောင်းသည်-
အဟေတုကာ ယေ န ဝဒန္တိ ကမ္မံ။
တထာ ဖလံ သုက္ကတဒုက္ကဋာနံ၊
ဒတ္ထု ပညတ္တိ ယေ စ ဝဒန္တိ ဒါနံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၅၂။ လုဒ္ဒက၊ မုဆိုးသား။ ဧတ္ထေဝ၊ ဤ သင်ဖြေဆိုရာ၌လျှင်။ တေ၊ သင်၏။ ကုလူပကာ၊ ဆရာတို့သည်။ အဟေတုကာ၊ အဟေတုက ဝါဒရှိကုန်၏။ ဟီနဝါဒါ၊ ယုတ်မာသော အယူရှိကုန်၏။ နီဟတာ၊ ပယ်အပ်ကုန်၏။ ယေ၊ အကြင် သင့်ဆရာတို့သည်။ ကမ္မံ၊ ကံကို။ န ဝဒန္တိ၊ မဆိုကုန်။ တထာ၊ ထို့အတူ။ သုက္ကတဒုက္ကဋာနံ၊ ကုသိုလ် အကုသိုလ်တို့၏။ ဖလံ၊ အကျိုးကို။ န ဝဒန္တိ၊ မဆိုကုန်။ ယေ၊ အကြင် သင့်ဆရာတို့သည်။ ဒတ္တု-လာမကေဟိ၊ ယုတ်မာကုန်သော သူတို့သည်။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ပညတ္တံ၊ ပညတ်အပ်၏ဟူ၍။ ဝဒန္တိ၊ ဆိုကုန်၏။ တေ၊ ထို သင့်ဆရာတို့သည်။ ဟီနဝါဒါ၊ ယုတ်မာသော အယူရှိကုန်၏။
ထိုမုဆိုးသည် ဘုရားလောင်း ဆိုသည်ရှိသော် သတိရ၍ ထိုအကြောင်းကို မေးသဖြင့် မိမိအား ဟောစိမ့်သောငှာ တိုက်တွန်းလိုရကား-
ကထဉှိ ဒါနံ အဖလံ ဘဝေယျ။
တထာ ဖလံ သုက္ကတဒုက္ကဋာနံ၊
ဒတ္တု ပညတ္တဉ္စ ကထံ ဘဝေယျ။
ကိံ သေဝမာနော ကေန တပေါဂုဏေန။
အက္ခာဟိ မေ မောရရာဇ တမတ္ထံ၊
ယထာ အဟံ နော နိရယံ ပတေယျံ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၁၅၃။ မောရရာဇ၊ ဥဒေါင်းမင်း။ အဒ္ဓါ ဟိ၊ စင်စစ်လျှင်။ တဝ၊ သင်ဥဒေါင်းမင်း၏။ ဧတံ ဝစနံ၊ ဤစကားသည်။ သစ္စံ၊ မှန်သည်ဖြစ်အံ့။ ကထဉှိ၊ အဘယ့်ကြောင့်လျှင်။ ဒါနံ၊ အလှူသည်။ အဖလံ၊ အကျိုးမရှိသည်။ ဘဝေယျ၊ ဖြစ်ရာအံ့နည်း။ တထာ၊ ထိုမှတပါး။ သုက္ကတဒုက္ကဋာနံ၊ ကုသိုလ် အကုသိုလ်တို့၏။ ဖလံ၊ အကျိုးကို။ ဒတ္တု၊ သူယုတ်မာတို့သည်။ ပညတ္တဉ္စ၊ ပညတ်ခြင်းသည်လည်း။ ကထံ ဘဝေယျ၊ အသို့ဖြစ်ရာအံ့နည်း။
၁၅၄။ မောရရာဇ၊ ဥဒေါင်းမင်း။ ကထံ၊ အဘယ်မည်သော အမှုကို။ ကရော၊ ပြုသော်၎င်း။ ကိန္တိ၊ အသို့သော အကြောင်းဖြင့်။ ကရော၊ ပြုသော်၎င်း။ ကိံ အာစာရံ၊ အဘယ်အကျင့်ကို။ ကရော၊ ကျင့်သော်၎င်း။ ကိံ၊ အဘယ်တရားကို။ သေဝမာနော၊ မှီဝဲသော်၎င်း။ ကေန တပေါဂုဏေန၊ အဘယ်အကျင့်ကျေးဇူးဖြင့်၎င်း။ ယထာ၊ အကြင် အခြင်းဖြင့် ကျင့်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ နော ပတေယျံ၊ မကျရာ။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ တမတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားလော့။
ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ငါသည် ဤပြဿနာကို အကယ်၍ မဖြေဆိုအံ့၊ ဤသို့ မဖြေဆိုသည်ရှိသော် လူ့ပြည်ကို အချည်းနှီးရှိသည်ကို ပြုသကဲ့သို့ ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုလူ့ပြည်၌သာလျင် ဤမုဆိုအား တရားစောင့်ကုန်သော ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့၏ ရှိသည်၏အဖြစ်ကို ငါ ဟောအံ့ဟု ကြံ၍ ဟောလိုရကား-
ကာသာယဝတ္ထာ အနဂါရိယာ စရန္တိ။
ပါတောဝ ပိဏ္ဍာယ စရန္တိ ကာလေ၊
ဝိကာလစရိယာ ဝိရတာ ဟိ သန္တာ။
ပုစ္ဆာဟိ ယံ တေ မနသာ ပိယံ သိယာ။
တေ တံ ပဝက္ခန္တိ ယထာ ပဇာနံ၊
ဣမဿ လောကဿ ပရဿ စတ္ထံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၅၅။ သမ္မ လုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ ပထဗျာ၊ မြေ၌။ ယေကေစိ၊ အမှတ်မရှိကုန်သော။ သမဏာ၊ ရဟန်းတို့သည်။ အတ္ထိ-သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ကာသာယဝတ္ထာ၊ ဖန်ရည်စွန်းသောအဝတ်ကို ဝတ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ အနဂါရိယာ၊ အိမ်၌နေသောသူတို့၏ အစီးအပွားဖြစ်သော လယ်လုပ် ကုန်သွယ်ခြင်းစသော အမှုမရှိသော ရဟန်းအဖြစ်ကို။ စရန္တိ၊ ကျင့်ကုန်၏။ ပါတော၊ နံနက်ဖြစ်သော။ ကာလေဝ၊ အခါကာလ၌သာလျှင်။ ပိဏ္ဍာယ၊ ဆွမ်းအလို့ငှာ။ စရန္တိ၊ သွားကုန်၏။ ဟိ သစ္စံ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ သန္တာ၊ မကောင်းမှုမှ ငြိမ်းကုန်ပြီးသော ရဟန်းတို့သည်။ ဝိကာလစရိယာ၊ နေလွဲအခါ၌ ဆွမ်းခံသွားခြင်းမှ။ ဝိရတာ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်၏။
၁၅၆။ တတ္ထ၊ ထိုလူ့ပြည်၌။ တေ၊ ထိုငြိမ်းပြီးသော မကောင်းမှု ရှိကုန်သော ရဟန်းတို့ကို။ ကာလေန၊ အခါအခါ၌။ ဥပသင်္ကမိတွာ၊ ကပ်၍။ ယံ၊ အကြင် ရဟန်းကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ပိယံ၊ ချစ်မြတ်နိုးသည်။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။ တံ၊ ထိုရဟန်းကို။ ပုစ္ဆာဟိ၊ သင် မေးလေလော့။ တေ၊ ထိုရဟန်းတို့သည်။ ယထာ ပဇာနံ၊ သိမြင်သောအတိုင်း။ တံ၊ သင့်ကို။ ဣမဿ လောကဿ စ၊ ဤမနုဿလောက၏၎င်း။ ပရဿ လောကဿ စ၊ ဒေဝလောက, အပါယလောက၏၎င်း။ အတ္ထိ၊ အကြောင်းကို။ ပဝက္ခန္တိ၊ ဟောကုန်လတ္တံ့။
ဤသို့သော စကားကိုဆို၍ ငရဲဘေးဖြင့် ခြိမ်းချောက်၏။ ထိုမုဆိုးသည်ကား ဖြည့်အပ်သော ပါရမီရှိသော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအလောင်းဖြစ်၍ နေရောင်အတွေ့ကို မျှော်လင့်လျက်တည်သော ရင့်ပြီးသော ပဒုမာကဲ့သို့ ရင့်ခြင်းသို့ရောက်သော ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကို ရသည်ဖြစ်၍ သွား၏။ ထိုမုဆိုးသည် ဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်း၏ တရားစကားကို နာရသည်ဖြစ်၍ ရပ်မြဲတိုင်းသောခြေဖြင့် ရပ်လျက်လျှင် သင်္ခါရတို့ကို သုံးသပ်သဖြင့် လက္ခဏာရေး သုံးပါးတို့ကို ထိုးထွင်း၍သိ၏။ ထိုမုဆိုး၏ ထိုးထွင်း၍ သိခြင်းသည်၎င်း, ဘုရားလောင်း ကျော့ကွင်းမှ လွတ်ခြင်းသည်၎င်း တပြိုင်နက်သာလျှင် ဖြစ်၏။ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် အလုံးစုံသော ကိလေသာတို့ကို ခွဲဖောက်၍ ဘဝအဆုံး၌ တည်လျက်လျှင် ဥဒါန်းကို ကျူးလိုသည်ဖြစ်၍-
ပဏ္ဍုပလာသံ ဟရိတော ဒုမောဝ။
ဧသပ္ပဟီနော မမ လုဒ္ဒဘာဝေါ၊
ဇဟာမဟံ လုဒ္ဒကဘာဝ မဇ္ဇ။
ဟူသော ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူ၏။
၁၅၇။ ဘော၊ အချင်းတို့။ ဥရဂေါ၊ မြွေသည်။ ပုရာဏံ၊ ဟောင်းလေပြီးသော။ ဇိဏ္ဏံ၊ ရင့်လေပြီးသော။ တစံ၊ အရေကို။ ဇဟတိ ဣဝ၊ စွန့်သကဲ့သို့၎င်း။ ဟရိတော၊ စိမ်းစိုသော။ ဒုမော၊ သစ်ပင်သည်။ ပဏ္ဍုပလာသံ၊ သစ်ရွက်ယော်ကို။ ဇဟတိ ဣဝ၊ စွန့်သကဲ့သို့၎င်း။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ မမ၊ ငါသည်။ ဧသ လုဒ္ဒဘာဝေါ၊ ဤမုဆိုးအဖြစ်ကို။ ပဟီနော၊ ပယ်အပ်ပြီ။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ လုဒ္ဒကဘာဝံ၊ မုဆိုးအဖြစ်ကို။ ဇဟာမိ၊ စွန့်ပြီ၊
ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဤဥဒါန်းကို ကျူးပြီး၍ ငါသည် ရှေးဦးစွာ အလုံးစုံသော ကိလေသာ အနှောင်အဖွဲ့မှ လွတ်ပြီ၊ ငါ၏အိမ်၌ကား နှောင်ဖွဲ့၍ ထားအပ်ကုန်သော များစွာကုန်သော ငှက်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုငှက်တို့ကို အသို့လျှင် လွှတ်ပါရအံ့နည်းဟု ကြံ၍ ဘုရားလောင်းကို မေး၏။ ဥဒေါင်းမင်း ငါ၏အိမ်၌ များစွာကုန်သော ငှက်တို့ကို နှောင်ဖွဲ့၍ ထားအပ်ကုန်၏။ ထိုငှက်တို့ကို အသို့လျှင် လွှတ်ရအံ့နည်းဟု မေး၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ထက် သဗ္ဗညူဘုရားလောင်း၏ အကြောင်း၌ သိမ်းဆည်းခြင်းဉာဏ်သည် အလွန်ကြီးမြတ်လှ၏။ ထိုသို့ ဉာဏ်ကြီးမြတ်သောကြောင့် ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို ဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းသည် ဤသို့ ဆို၏။ အရှင်ဘုရား အကြင်အရဟတ္တမဂ်ဉာဏ်ဖြင့် ကိလေသာတို့ကို ပိုင်းဖြတ်၍ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကို ထိုးထွင်း၍ သိ၏။ ထိုအရဟတ္တမဂ်ဉာဏ်ကို အာရုံပြု၍ သစ္စာပြုခြင်းကို ပြုတော်မူကုန်လော့၊ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ အနှောင်အဖွဲ့သို့ ရောက်သော သတ္တဝါမည်သည် မဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထို ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းသည် ပေးအပ်သောအရာ၌ တည်လျက် သစ္စာပြုခြင်းကို ပြုတော်မူလိုရကား-
သတာနိ နေကာနိ နိဝေသနသ္မိံ။
တေသံ အဟံ ဇီဝိတ မဇ္ဇ ဒမ္မိ၊
မောက္ခဉ္စ တေ ပတ္တာ သကံ နိကေတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူ၏။
၁၅၈။ မေ၊ ငါသည်။ နိဝေသနသ္မိံ၊ အိမ်၌။ ဗန္ဓာ၊ နှောင်ဖွဲ့၍ ထားအပ်ကုန်သော။ အနေကာနိ သတာနိ၊ အရာမကကုန်သော။ ယေ စာပိ သကုဏာ၊ အကြင် ငှက်တို့သည်လည်း။ အတ္ထိ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုငှက်တို့၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ ဒမ္မိ၊ ပေး၏။ တေ၊ ထိုငှက်တို့သည်။ မောက္ခဉ္စ၊ အနှောင်အဖွဲ့မှ လွတ်ခြင်းသို့လျှင်။ ပတ္တာ၊ ရောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ သကံ နိကေတံ၊ မိမိ နေရာသို့။ ဂစ္ဆန္တု၊ သွားကြစေကုန်သတည်း။
ထိုအခါ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ သစ္စာပြုတော်မူသည်၏ အခြားမဲ့၌လျှင် ငှက်တို့သည် အနှောင် အဖွဲ့မှ လွတ်ကုန်၍ နှစ်သက်သော မြည်ခြင်းကို မြည်ကုန်လျှက် မိမိတို့ နေရာအရပ်သို့လျှင် သွားကုန်၏။ ထိုခဏ၌ ထိုထိုသူတို့၏ အိမ်တို့၌ သံခြေကျဉ်းကိုအစပြု၍ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ အနှောင်အဖွဲ့သို့ ရောက်သော သတ္တဝါမည်သည် မရှိ၊ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် လက်ကိုမြှောက်၍ ဦးခေါင်းကို သုံးသပ်၏။ ထိုခဏ၌လျှင် လူ့အသွင်သည် ကွယ်၏။ ရဟန်းအသွင်သည် ထင်ရှားဖြစ်၏။ ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် အဝါခြောက်ဆယ်ရပြီးသော မထေရ်ကြီးကဲ့သို့ ရဟန်းအသွင်အပြင်နှင့် ပြည့်စုံလျက် ပရိက္ခရာရှစ်ပါးကို ဆောင်သည်ဖြစ်၍ သင်ဥဒေါင်းမင်းသည်လျှင် ငါ၏ မှီခိုရာ ဖြစ်ပေ၏ဟု ဥဒေါင်းမင်းအား လက်အုပ်ချီ၍ လက်ျာရစ်လှည့်သည်ကိုပြု၍ ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်တော်မူပြီးလျှင် နန္ဒမူလိုဏ်သို့ ကြွတော်မူ၏။ ဥဒေါင်းမင်းသည်လည်း ကျော့ကွင်းတံဖျားမှ ပျံ၍ အစာကိုယူ၍ မိမိနေရာအရပ်သို့လျှင် သွား၏။
ယခုအခါ မုဆိုးသည် ခုနစ်နှစ်တို့ပတ်လုံး ကျော့ကွင်းလက်စွဲလျက် ကျင်လည်ကသော်လည်း ဥဒေါင်းမင်းကိုမှီ၍ ဝဋ်ဆင်းရဲမှ လွတ်သောအဖြစ်ကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဗာဓေတုံ မောရာဓိပတိံ ယသဿိံ။
ဗန္တိတွာ မောရာဓိပတိံ ယသဿိံ၊
ဒုက္ခာ ပမောစိ ယထာဟံ ပမုတ္တော။
ဟူသော ဤအဆုံးဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၅၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ လုဒ္ဒေါ၊ မုဆိုးသည်။ ယသဿိံ၊ များသောအခြံအရံရှိသော။ မောရာဓိပတိံ၊ ဥဒေါင်းမင်းကို။ ဗာဓေတုံ၊ ထောင်ခြင်းငှါ။ အရညေ၊ တော၌။ ပါသဟတ္ထော၊ ကျော့ကွင်း လက်စွဲလျက်။ စရိ၊ သွား၏။ ယသဿိံ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ မောရဓိပတိံ၊ ဥဒေါင်းမင်းကို။ ဗန္ဓိတွာ၊ ထောင်ပြီး၍။ အဟံ၊ ငါဘုရားသည်။ ပမုတ္တော ယထာ၊ ဝဋ်ဆင်းရဲမှ လွတ်သကဲ့သို့။ လုဒ္ဒေါ၊ မုဆိုးသည်။ ဒုက္ခာ၊ ဝဋ်ဆင်းရဲမှ။ ပမောစိ၊ လွတ်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤ ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ လူအဖြစ်ကို လည်တမော့မော့မျှော်သော ရဟန်းသည် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား- ရဟန်း ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဥဒေါင်းမင်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ပရိတ်ရွတ်လျဉ်း၊ ဥဒေါင်းမင်း၊ ညွတ်ကွင်းလွတ်သည်သာ
ရှစ်ခုမြောက်သော မဟာမောရဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ပကိဏ္ဏကနိပါတ်
၉။ တစ္ဆကသူကရဇာတ်
ဓနုဂ္ဂဟတိဿမထေရ်၏ စစ်ဆင်နည်းသုံးမျိုး အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ယဒေသမာနာ ဝိစရိမှ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ တစ္ဆကသူကရဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် မထေရ်အိုနှစ်ပါးတို့ကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ မဟာကောသလ မင်းကြီးသည် ဗိမ္ဗိသာရမင်းအား သ္မီးတော်ကို ပေးသည်ရှိသော် သ္မီးတော် ရေချိုးကသယ်မှုန့်ဘိုး အလို့ငှာ ကာသိရွာကို ပေးတော်မူ၏။ ပသေနဒီ ကောသလမင်းသည် အဇာတသတ်မင်းသည် ခမည်းတော် ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးကို သတ်ပြီးသော် ထိုရွာကို လု၏။ ထိုပသေနဒီ ကောသလမင်းကြီး, အဇာတသတ် မင်းတို့သည် ထိုရွာအလို့ငှါ စစ်ထိုးကြကုန်သည်ရှိသော် ရှေးဦးစွာ အဇာတသတ်မင်းသည် အောင်၏။ ကောသလမင်းသည် ရှုံးခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ အမတ်တို့ကိုမေး၏။ အမတ်တို့ အဘယ်သို့သော အကြောင်းဖြင့် အဇာတသတ်မင်းကို ဖမ်းရကုန်အံ့နည်းဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ရဟန်းတို့မည်သည်ကား အတိုင်အပင်၌ အလွန်လိမ္မာကုန်၏။ သူလျှိုတို့ကို စေတော်မူ၍ ကျောင်း၌ ရဟန်းတို့၏ စကားကို စုံစမ်းခြင်းငှါ သင့်၏ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ကောသလမင်းသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ သင်တို့သည် နားထောင်၍ လာလှည့်ကုန်၊ ကျောင်းသို့ သွား၍ ပုန်းကွယ်လျက် အရှင်မြတ်တို့စကားကို စုံစမ်းကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ သူလျှိုတို့ကို စေတော်မူ၏။
ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌လည်း များစွာကုန်သော မင်းချင်းယောက်ျားတို့သည် ရဟန်းပြုကုန်၏။ ထိုများစွာကုန်သော ရဟန်းအပေါင်းတို့တွင် နှစ်ပါးကုန်သော မထေရ်အိုတို့သည် အစွန်ဖြစ်သော သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်း၌ နေကုန်၏။ ထိုမထေရ်နှစ်ပါးတို့တွင် တပါးကား ဓနုဂ္ဂဟတိဿထေရ် မည်၏။ တပါးကား မန္တိဒတ္တထေရ် မည်၏။ ထိုမထေရ်နှစ်ပါးတို့သည် ညဉ့်သုံးယံပတ်လုံး အိပ်ကုန်ပြီး၍ မိုးသောက်ထအခါ၌ နိုးကုန်၏။ ထိုမထေရ်နှစ်ပါးတို့တွင် ဓနုဂ္ဂဟတိဿမထေရ်သည် မီးကိုညှိ၍ အရှင်မန္တိဒတ္တဟု ခေါ်၏။ အရှင်ဘုရား အသို့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရားတို့သည် အိပ်ပျော်ကုန်သေးသလောဟု မေး၏။ အရှင်ဘုရား မပျော်ပြီဟု ဆို၍ အသို့ပြုရအံ့နည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော်၊ အရှင်ဘုရား ဤကောသလမင်းသည် မိုက်စွတကား၊ တအိုးမျှလောက်သော ထမင်းကိုသာလျှင် စားခြင်းငှါ သိ၏ဟု ဆို၏။ အသို့ပါနည်း အရှင်ဘုရားဟု ဆိုသည်ရှိသော် မိမိဝမ်းမှဖြစ်သော သားမျှလောက်သော အဇာတသတ်မင်းကို ရှုံးဘိ၏ဟု ဆို၏။ အရှင်ဘုရား အသို့ပြုခြင်းငှါ သင့်မည်နည်းဟု မေး၏။ အရှင်ဒတ္တ စစ်ဆင်ခြင်းမည်သည်ကား သကဋဗျူဟာ, စက္ကဗျူဟာ, ပဒုမဗျူဟာ၏ အစွမ်းဖြင့် စစ်ဆင်ခြင်းသည် သုံးပါးအပြားရှိ၏။ ထိုသုံးပါးသော စစ်ဆင်ခြင်းတို့တွင် တူဖြစ်သော အဇာတသတ်မင်းကို ဖမ်းယူလိုသည်ရှိသော် သကဋဗျူဟာ စစ်ဆင်ခြင်းကို ဆင်၍ ဖမ်းယူခြင်းငှါ သင့်၏။ ဤအမည်ရှိသော တောင်ကွေ့၌ နံပါးနှစ်ဘက်တို့၌ မင်းချင်းတို့ကိုထား၍ ရှေ့မှဗိုလ်စုကို ပြသဖြင့် အတွင်းသို့ ဝင်သောအဖြစ်ကိုသိလျှင် ဟစ်ကြွေးကြော်ငြာ၍ မြှုံး၌ဝင်မှားသော ငါးကဲ့သို့ လက်သို့ရောက်သည်ကိုပြု၍ ထိုအဇာတသတ်မင်းကို ဖမ်းယူသည်ရှိသော် တတ်နိုင်၏ ဆို၏။
မင်းချင်း သူလျှိုတို့သည် ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းအား တင်လျှောက်ကုန်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် များစွာသော စစ်သည်ဗိုလ်ပါဖြင့် မြို့မှထွက်ပြီးလျှင် ထိုရဟန်းအိုဆိုတိုင်းပြု၍ အဇာတသတ်ကို ဖမ်းယူပြီးလျှင် ခြေကျဉ်း အနှောင်အဖွဲ့ဖြင့် နှောင်ဖွဲ့၍ နှစ်ရက်သုံးရက် နှိပ်စက်သည်ကို ပြုသဖြင့် တဖန် ဤသို့သဘောရှိသော အမှုကို မပြုလင့်ဟု ခြိမ်းချောက်သဖြင့်လွှတ်၍ ဝဇိရင်္ကုမည်သော သ္မီးတော်ကို ထိုအဇာတသတ်မင်းအား ပေး၍ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် လွှတ်လိုက်၏။ ကောသလမင်းအား ဓနုဂ္ဂဟတိဿ မထေရ်၏ အစီအရင်ဖြင့် အဇာတသတ်မင်းကို ဖမ်းမိ၏ဟု ရဟန်းတို့အလယ်၌ စကားသည်ဖြစ်၏။ တရားသဘင်၌လည်း ထိုစကားကိုပင် ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည် ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဤဓနုဂ္ဂဟတိဿမထေရ်သည် စစ်ဆင်ခြင်းငှါ လိမ္မာသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း လိမ္မာဘူးသည် သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီမြို့၏ ဒွါရဂါမ၌နေသော တယောက်သော လက်သမားသည် သစ်အလို့ငှာ တောသို့သွား၍ တွင်း၌ကျသော ဝက်ငယ်တခုကို မြင်၍ အိမ်သို့ဆောင်ခဲ့ပြီးလျှင် ထိုဝက်ငယ်အား တစ္ဆကသူကရဟူသော အမည်ကိုမှည့်၍ မွေးကျွေး၏။ ထိုဝက်သည် လက်သမားအား ကျေးဇူးပြုသည်ဖြစ်၏။ နှုတ်သီးဖြင့် သစ်တို့ကိုလှန်၍ ပေး၏။ အစွယ်ဖြင့်ရစ်၍ မျဉ်းကြိုးကိုငင်၏။ နှုတ်သီးဖြင့်ကိုက်၍ ပဲခွပ် ဆောက်တို့ကိုလည်း ဆောင်၏။ ထိုဝက်သည် ကြီးခြင်းသို့ရောက်သည်ရှိသော် ခွန်အားကြီးသည်။ ကြီးသော ကိုယ်ရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ လက်သမားသည်လည်း ထိုဝက်၌ သားကဲ့သို့ ချစ်ခြင်းကို ဖြစ်စေ၍ ဤငါတို့အိမ်၌နေသော ဤဝက်ကို တစုံတယောက်သော သူသည် ညှဉ်းဆဲရာ၏ဟု ကြံ၍ တော၌ လွှတ်၏။ ထိုဝက်သည် ကြံ၏။ ငါသည် ဤတော၌ တကောင်တည်း နေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ အဆွေ အမျိုးတို့ကိုရှာ၍ ထိုအဆွေအမျိုးတို့ဖြင့် ခြံရံလျက် နေအံ့ဟု ကြံ၍ ထိုဝက်သည် တောအုပ်၌ ဝက်တို့ကို ရှာလတ်သော် များစွာသော ဝက်တို့ကိုမြင်လျှင် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍-
အနွေသံ ဝိပုလေ ဉာတိံ၊ တေ မေ အဓိဂတာ မယာ။
ရမ္မာ စိမာ ဂိရီ နဇ္ဇော၊ ဖာသုဝါသော ဘဝိဿတိ။
အပ္ပေါဿုက္ကော နိရာသင်္ကီ၊
အသောကော အကုတော ဘယော။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၆၀။ ယံ ဉာတိံ၊ အကြင် ဆွေမျိုးအပေါင်းကို။ ဧသမာနာ၊ ရှာကုန်သော ငါတို့သည်။ ပဗ္ဗတာနိ စ၊ တောင်တို့သို့၎င်း။ ဝနာနိ စ၊ တောတို့သို့၎င်း။ ဝိစရိမှ၊ လှည့်လည်ကုန်ပြီ။ ဝိပုလေ၊ များစွာကုန်သော။ ဉာတီ၊ အဆွေအမျိုးတို့ကို။ အနွေသံ- အနွေသန္တော၊ ရှာလျက်။ ဝိစရိမှ၊ လှည့်လည်ကုန်ပြီ။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ တေ ဣမေ၊ ထိုအဆွေအမျိုးတို့ကို။ မယာ၊ ငါသည်။ အဓိဂတာ၊ ရအပ်ကုန်ပြီ။
၁၆၁။ ဣဒံ မူလဖလဉ္စ၊ ဤ သစ်မြစ်သစ်သီးသည်လည်း။ ဗဟု၊ များစွာ၏။ အယံ ဘက္ခော စ၊ ဤအစာသည်လည်း။ အနပ္ပကော၊ အတိုင်း အရှည် မရှိ။ ဣမာ၊ ဤသို့ သဘောရှိကုန်သော။ ဂိရီ စ၊ တောင်တို့သည်၎င်း။ နဇ္ဇော- နဒိယော စ၊ မြစ်တို့သည်၎င်း။ ရမ္မာ၊ မွေ့လျော်ဘွယ် ရှိကုန်၏။ ဖာသုဝါသော၊ ချမ်းသာစွာ နေရခြင်းသည်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
၁၆၂။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဣဓေဝ၊ ဤအရပ်၌ သာလျှင်။ သဗ္ဗေဟိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဉာတိဘိ၊ အဆွေအမျိုးတို့နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ အပ္ပေါဿုက္ကော၊ ကြောင့်ကြမဲ့။ နိရာသင်္ကီ၊ ရွံရှာခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍။ အသောကော၊ စိုးရိမ်ခြင်း မရှိသည် ဖြစ်၍။ အကုတော ဘယော၊ ဘေးမရှိသည်ဖြစ်၍။ ဝသိဿာမိ၊ နေအံ့။
ဝက်တို့သည် ထိုတစ္ဆကသူကရဝက်၏ စကားကို ကြားကုန်၍-
သော တစ္ဆ သူကရေ ဟန္တိ၊ ဣဓာဂန္တွာ ဝရံဝရံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။
၁၆၃။ တစ္ဆ၊ အဆွေ တစ္ဆက။ အညံ၊ တပါးသော။ လေဏံ၊ ပုန်းကွယ်ရာကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ နော၊ ငါတို့အား။ သတ္တု၊ ရန်သူသည်။ ဝိဇ္ဇတိ၊ ရှိ၏။ သော၊ ထိုရန်သူသည်။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အဂန္တွာ၊ လာလတ်၍။ ဝရံဝရံ၊ ဆူနိုးရာရာကုန်သော။ သူကရေ၊ ဝက်တို့ကို။ ဟန္တိ-ဟနတိ၊ သတ်၏။
ထိုဝက်တို့၏ စကားကို ကြား၍ တစ္ဆကသူကရဝက်သည် ဤအရပ်၌ ငါတို့ရန်သူသည် အဘယ်နည်းဟု မေး၍ ထိုရန်သူကို မိမိအား ကြားစေလိုရကား-
ဒုပ္ပဓံသေ ပဓံသေတိ၊ တ့ မေ အက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၆၄။ ဘော၊ အချင်းတို့။ ဣဒ၊ ဤအရပ်၌။ အမှာကံ၊ ငါတို့၏။ သတ္တု၊ ရန်သူသည်။ ကော နု၊ အဘယ်နည်း။ ကော၊ အဘယ်ရန်သူသည်။ ဒုပ္ပဓံသေ၊ ဖျက်ဆီးနိုင်ခဲကုန်သော။ သုသမာဂတေ၊ ကောင်းစွာ အညီအညွတ် စည်းဝေးကုန်သော။ ဉာတီ၊ ဆွေမျိုးတို့ကို။ ပဓံသေတိ၊ ဖျက်ဆီးသနည်း။ တံ၊ ထိုရန်သူကို။ မေ၊ ငါ့အား။ ပုစ္ဆိတာ၊ မေးအပ်သော သင်တို့သည်။ အက္ခာဟိ-အာစိက္ခထ၊ ကြားကြကုန်လော့။
ဝက်တို့သည် တစ္ဆကဝက်အား ရန်သူကို ကြားလိုရကား-
သော တစ္ဆ သူကရေ ဟန္တိ၊ ဣဓာဂန္တွာ ဝရံဝရံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။
၁၆၅။ တစ္ဆ၊ အဆွေ တစ္ဆကဝက်။ ဥဒ္ဓဂ္ဂရာဇိ၊ အထက်သို့တက်သော နီသော အရေးအကြောင်းရှိသော။ ဗလီ၊ ခွန်အားကြီးသော။ ဒါဌာဝုဓော၊ အစွယ်ဟူသော လက်နက်ရှိသော။ မိဂေါ၊ သားမျိုးဖြစ်သော။ မိဂရာဇာ၊ သားတို့၏ မင်းဖြစ်သော။ သော၊ ထိုကျားသည်။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂန္တွာ၊ လာလတ်၍။ ဝရံ ဝရံ၊ ဆူနိုးရာရာကုန်သော။ သူကရေ၊ ဝက်တို့ကို။ ဟန္တိ-ဟနတိ၊ သတ်၏။
ထိုစကားကို ကြား၍ တစ္ဆကဝက်သည် ဝက်အပေါင်းတို့အား နှစ်သိမ့်စေလိုရကား-
သဗ္ဗေ သမဂ္ဂါ ဟုတွာန၊ ဝသံ ကာဟာမ ဧကကံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၆၆။ ဘောန္တော သူကရာ၊ အိုဝက်အပေါင်းတို့။ နော၊ ငါတို့အား။ ဒါဌာ၊ အစွယ်တို့သည်။ န ဝိဇ္ဇန္တိ၊ မရှိကုန်သည်ကား။ န၊ မဟုတ်ကုန်။ ဝိဇ္ဇန္တိ ဧဝ၊ ရှိကုန်သည်သာတည်း။ ကာယေ၊ ကိုယ်၌။ သမောဟိတံ၊ ကောင်းစွာတည်သော။ ဗလံ၊ အားသည်။ အတ္တိ၊ ရှိ၏။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံသော ငါတို့သည်။ သမဂ္ဂါ၊ ညီညွတ်ကုန်သည်။ ဟုတွာန၊ ဖြစ်ကုန်၍။ ဧကကံ၊ တကောင်တည်းသော ကျားကို။ ဝသံ၊ ငါတို့အလိုသို့ လိုက်သည်ကို။ ကာဟာမ၊ ပြုကုန်အံ့။
ဝက်အပေါင်းတို့သည် တစ္ဆက ဝက်မင်းစကားကို နှစ်သက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ညီညွတ်ကြသဖြင့် တစ္ဆကဝက်မင်းအား ဝန်ခံခြင်းကို ပေးကုန်လိုရကား-
ယောပိ ယုဒ္ဓေ ပလာယေယျ၊ တမ္ပိ ပစ္ဆာ ဟနာမသေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။
၁၆၇။ တစ္ဆက၊ တစ္ဆကဝက်မင်း။ တွံ၊ သင်သည်။ ဟဒယင်္ဂမံ၊ နှလုံးသို့ သက်ဝင်သော။ ကဏ္ဏသုခံ၊ နား၌ ချမ်းသာသော။ ဝါစံ၊ စကားကို။ ဘာသသိ၊ ဆိုပေ၏။ ယောပိ၊ အကြင်ဝက်သည်ကား။ ယုဒ္ဓေ၊ စစ်ထိုးရာ၌။ ပလာယေယျ၊ ပြေးရာ၏။ တမ္ပိ၊ ထိုပြေးသော ဝက်ကိုလျှင်။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်အခါ၌။ ဟနာမသေ၊ သတ်ပါကုန်အံ့။
တစ္ဆကဝက်သည် အလုံးစုံသော ဝက်တို့ကို တူသော စိတ်ရှိသည်တို့ကို ပြု၍ မေး၏။ အချင်းတို့ အဘယ်အခါ၌ ငါတို့ရန်သူဖြစ်သော ကျားသည် လာလတ္တံ့နည်းဟု မေး၏။ အရှင်တစ္ဆကဝက်မင်း ယနေ့ နံနက်ကလျှင် ဝက်တစီးကို ယူ၍ သွား၏။ နက်ဖြန် နံနက်ခါလျှင် လာလတ္တံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုတစ္ဆက ဝက်မင်းသည် စစ်ထိုးခြင်း၌ အလွန်လိမ်မာ၏။ ဤအရပ်၌ တည်သည်ရှိသော် ရန်သူတို့ အောင်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ဟု ဘူမိနက်သန် မြေကြန်အတတ်ကို တတ်၏။ ထို့ကြောင့် တခုသောအရပ်ကို မှတ်၍ ညဉ့်၌သာလျှင် ဝက်တို့ကို အစာကိုယူစေ၍ မိုးသောက်အားကြီးသောအခါမှစ၍ စစ်ထိုးခြင်းမည်သည်ကား သကဋဗျူဟာဆင်ခြင်း အစရှိသည်၏အစွမ်းဖြင့် သုံးပါးအပြားရှိ၏ဟု ဆို၍ ပဒုမဗျူဟာဆင်နည်းကို စီရင်၏။
အလယ်အရပ်၌ နို့စို့ဖြစ်ကုန်သော ဝက်ငယ်တို့ကိုထား၏။ ထိုဝက်ငယ်တို့ကို ရံ၍ ထိုဝက်ငယ်တို့၏ အမိတို့ကိုထား၏။ ထိုသားအမိ ဝက်ငယ်တို့ကို ရံ၍ ဝက်မပျိုတို့ကိုထား၏။ ထိုဝက်မပျိုတို့၏ အကြား၌ မုလေးငုံကဲ့သို့ အစွယ်ရှိသော ဝက်ပျိုတို့ကိုထား၏။ ထိုဝက်ပျို၏အကြား၌ ဝက်အိုတို့ကိုထား၏။ ထိုဝက်အိုတို့ပြင်မှ ထိုထိုအရပ်တို့၌ ဆယ်စီးစု နှစ်ဆယ်စု သုံးဆယ်စုကို ပြု၍ ဗိုလ်စုတို့ကိုထား၏။ မိမိအကျိုးငှါ တခုသောတွင်းကို ပြု၍ ကျားကို ကျစိမ့်သောငှါ မန်းနှင့်တူသော လိုဏ်ကိုပြု၍ တူးစေ၏။ တွင်းနှစ်တွင်းတို့၏ အကြား၌ မိမိနေရာအလို့ငှါ မြေပလ္လင်ကို ပြုစေ၏။ ထိုတစ္ဆကဝက်မင်းသည် အားအစွမ်းနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော ဝက်သူရဲကောင်းတို့ကို ယူ၍ ထိုထိုအရပ်တို့၌ ဝက်တို့ကို နှစ်သိမ့်စေလျက် လှည့်လည်၏။ ထိုတစ္ဆကဝက်မင်းသည် ဤသို့ စီရင်စဉ်လျှင် နေထွက်၏။
ထိုအခါ ကျားမင်းသည် ရသေ့စဉ်းလဲ ကျောင်းမှထွက်၍ တောင်ထိပ်အပြင်၌ ရပ်၏။ ထိုကျား ရပ်လာသည်ကို သိကုန်၍ ဝက်တို့သည် ငါတို့ရန်သူ လာလတ်ပြီဟု ဆိုကုန်၏။ မကြောက်ကြကုန်လင့်၊ ဤကျားသည် အကြင်အမှုကို ပြု၏။ ထိုအလုံးစုံသော အမှုကို အတုလိုက်သည်ဖြစ်၍ ပြုကြကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ကျားသည် ကိုယ်ကိုခါ၍ နောက်သို့ဆုတ်သကဲ့သို့ပြုလျက် ကျင်ငယ်ကို စွန့်၏။ ဝက်တို့သည်လည်း ထို့အတူလျှင် ပြုကုန်၏။ ကျားသည် ဝက်တို့ကို ကြည့်၍ ကျယ်သောအသံကို မြည်၏။ ထိုဝက်တို့သည်လည်း ထိုကျားပြုတိုင်းလျှင် ပြုကုန်၏။ ထိုကျားသည် ထိုဝက်တို့၏ အမူအရာကိုမြင်၍ ကြံ၏။ ဤဝက်တို့သည် ရှေးနှင့်မတူကုန်၊ ယနေ့ ငါ၏ရန်သူဖြစ်သော အကြီးအမှူးသည်လည်း ရှိရာ၏။ ယနေ့ ငါသည် ထိုဝက်တို့၏အထံသို့ သွားခြင်းငှါ မသင့်ဟု သေဘေးဖြင့် ကြောက်ရကား ပြန်၍ ရသေ့စဉ်းလဲအထံသို့သွား၏။ ထိုအခါ ထိုရသေ့စဉ်းလဲသည် လက်ချည်းလာသော ထိုကျားကိုမြင်၍ မေးလိုရကား-
အဘယံ နု တေ သဗ္ဗဘူတေသု ဒိန္နံ။
ဒါဌာ နု တေ မိဂဝဓာယ န သန္တိ၊
ယော သံဃပ္ပတ္တော ကပဏောဝ ဈာယသိ။
ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၆၈။ ဘော ဗျဂ္ဃ၊ အိုကျား။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ တွံ၊ သင်သည်။ ပါဏာတိပါတာ၊ သူ့ အသက်သတ်ခြင်းမှ။ ဝိရတော နု၊ ကြဉ်ရှောင်သလော။ သဗ္ဗဘူတေသု၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့အား။ အဘယံ၊ ဘေးမဲ့ကို။ တေ၊ သင်သည်။ ဒိန္နံ နု၊ ပေးလေသလော။ ယော တွံ၊ အကြင် သင်သည်။ သံဃပ္ပတ္တော၊ ဝက်အပေါင်းသို့ ရောက်လျှက်။ ကပဏောဝ၊ အထီးကျန်သော သူကဲ့သို့။ ဈာယသိ၊ ကြံမှိုင်၏။ တေ၊ သင့်အား။ မိဂဝဓာယ၊ သားတို့ကို သတ်ခြင်းငှါ။ ဒါဌာ၊ အစွယ်တို့သည်။ န သန္တိ နု၊ မရှိကုန်သလော။
ထို့နောင်မှ ကျားသည် မိမိပြန်ခဲ့ရသော အကြောင်းကို ရသေ့အား ကြားလိုရကား-
ဗလံ ကာယေ သမောဟိတံ။
ဉာတီ စ ဒိသွာန သာမဂ္ဂီ ဧကတော၊
တသ္မာ စ ဈာယာမိ ဝနမှိ ဧကကော။
ဘယဋ္ဋိတာ လေဏဂဝေသိနော ပုထု။
တေ ဒါနိ သင်္ဂမ္မ ဝသန္တိ ဧကတော၊
ယတ္ထဋ္ဌိတာ ဒုပ္ပသဟဇ္ဇ တေ မယာ။
သဟိတာ ဧကစာရိနော။
တေ မံ သမဂ္ဂါ ဟိံသေယျုံ၊
တသ္မာ နေသံ န ပတ္ထယေ။
ဟူသော ဤ သုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၆၉။ တာပသ၊ ရှင်ရသေ့။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒါဌာ၊ အစွယ်တို့သည်။ န ဝိဇ္ဇန္တိ၊ မရှိကုန်သည်ကား။ န၊ မဟုတ်ကုန်။ ဝိဇ္ဇန္တိ ဧဝ၊ ရှိကုန်သည်သာတည်း။ ကာယေ၊ ဝက်အပေါင်း၌။ ဗလံ၊ ဗိုလ်ပါသည်။ သမောဟိတံ၊ စုဝေး၏။ ဧကတော၊ တပေါင်းတည်း။ သာမဂ္ဂီ၊ ညီညွတ်ကုန်သော။ ဉာတီ၊ အဆွေအမျိုးတို့ကို။ ဒိသွာန၊ မြင်၏။ တသ္မာ စ၊ ထိုသို့ ညီညွတ်သည်ကို မြင်သောကြောင့်ကား။ ဧကကော၊ တကောင်တည်း။ ဝနမှိ၊ တော၌။ ဈာယာမိ၊ ကြံမှိုင်၏။
၁၇၀။ ဣမေ၊ ဤဝက်တို့သည်။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်ကုန်၍။ ဒိသောဒိသံ၊ ထိုထိုအရပ်သို့။ ယန္တိ၊ ပြေးသွားကုန်၏။ ဘယဋ္ဋိတာ၊ ကြောက်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ် ကုန်သည် ဖြစ်၍။ ပုထု၊ အသီး အသီး။ လေဏံ၊ ပုန်းအောင်းရာကို။ ဂဝေသိနော၊ ရှာကြကုန်၏။ တေ၊ ထိုဝက်တို့သည်။ ဒါနိ-ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ဧကတော၊ တပေါင်းတည်း။ သင်္ဂမ္မ၊ စုရုံးကုန်၍။ ဝသန္တိ၊ နေကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်အရပ်၌။ ဌိတာ၊ တည်ကုန်သော။ တေ၊ ထိုဝက်တို့ကို။ မယာ၊ ငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ဒုပ္ပသဟာ၊ မနှိပ်စက်ဝံ့ချေ။
၁၇၁။ ပရိနာယကသမ္ပန္နာ၊ အကြီးအမှူးနှင့် ပြည့်စုံ ကုန်သည် ဖြစ်၍။ သဟိတာ၊ ပေါင်းစုကုန်လျှက်။ ဧကစာရိနော၊ တကွနက် သွားကြကုန်၏။ တေ၊ ထိုဝက်တို့သည်။ သမဂ္ဂါ၊ အညီအညွတ်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟိံသေယျုံ၊ ညှဉ်းဆဲကုန်ရာ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ နေသံ၊ ထိုဝက်တို့ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ပတ္ထယေ၊ မတောင့်တပြီ။
ထိုစကားကို ကြား၍ ရသေ့စဉ်းလဲသည် ကျားအား အားထုတ်ခြင်းကို ဖြစ်စေလိုရကား-
ဧကောဝ သေနော ဟန္တိ ဒိဇေ ပသယှ။
ဧကောဝ ဗျဂ္ဃေါ မိဂသံဃပ္ပတ္တော၊
ဝရံဝရံ ဟန္တိ ဗလဉှိ တာဒိသံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၇၂။ သမ္မ ဗျဂ္ဃ၊ အဆွေကျား။ ဣန္ဒော၊ သိကြားမင်းသည်။ ဧကောဝ၊ တယောက်တည်းလျှင်။ အသုရေ၊ အသုရာတို့ကို။ ဇိနာတိ၊ အောင်၏။ သေနော၊ သိန်းသည်။ ဧကောဝ၊ တကောင်းတည်းလျှင်။ ဒိဇေ၊ ငှက်အပေါင်းတို့ကို။ ပသယှ၊ နှိပ်စက်၍။ ဟန္တိ-ဟနတိ၊ သတ်နိုင်၏။ ဗျဂ္ဃေါ၊ ကျားသည်။ ဧကောဝ၊ တစီးတည်းလျှင်။ မိဂသံဃပ္ပတ္တော၊ ဝက်အပေါင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍။ ဝရံဝရံ၊ ဆူနိုးရာရာကို။ ဟန္တိ- ဟနတိ၊ သတ်နိုင်၏။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ တဿ၊ ထိုဝက်အပေါင်းကို သတ်နိုင်သောကျား၏။ ဗလံ၊ ခွန်အားသည်။ တာဒိသံ၊ သင်ကဲ့သို့ပင်တည်း။
ထို့နောင်မှ ကျားသည် ထိုရသေ့စဉ်းလဲစကားကို ပယ်လိုသည်ဖြစ်၍-
သမဂ္ဂေ သဟိတေ ဉာတီ၊ န ဗျဂ္ဃေါ ကုရုတေ ဝသေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၇၃။ ဘော ဇဋိလ၊ အို ရသေ့။ သမဂ္ဂေ၊ ညီညွတ်ကုန်သော။ သဟိတေ၊ တပေါင်းတည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဉာတီ၊ အဆွေအမျိုးတို့ကို။ ဣန္ဒော၊ သိကြားမင်းသည်။ နဟေဝ ဇိနာတိ၊ မအောင်နိုင်။ သေနော၊ သိန်းသည်။ န ဟေဝ ဇိနာတိ၊ မအောင်နိုင်။ မိဂါဓိပေါ၊ သားတို့၏ မင်းဖြစ်သော။ ဗျဂ္ဃေါပိ၊ ကျားသည်လည်း။ နာပိ ဇိနာတိ၊ မအောင်နိုင်။ ဗျဂ္ဃေါ၊ ကျားသည်။ ဝသေ၊ မိမိအလိုသို့ လိုက်သည်တို့ကို။ န ကုရုတေ၊ မပြုနိုင်။
ရသေ့စဉ်းလဲသည် တဖန် ထိုကျားကို အားထုတ်ပြန်စေလိုရကား-
သမ္မာဒမာနာ ဧကဇ္ဈံ၊ ဥပ္ပတန္တိ ဍိယန္တိ စ။
တဉ္စ သေနော နိတာဠေတိ၊ ဝေယျဂ္ဃိယေဝသာ ဂတိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၇၄။ ဘော ဗျဂ္ဃ၊ အိုကျား။ သံဃိနော၊ အပေါင်းအစုရှိကုန်သော။ ဂဏစာရိနော၊ ပေါင်း၍သွားကုန်သော။ ကုမ္ဘီလကာ၊ ကုမ္ဘီလက အမည်ရှိကုန်သော။ သကုဏိကာ၊ ငှက်တို့သည်။ သမ္မာဒမာနာ၊ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ။ ဧကံ၊ တပေါင်းတည်း။ ဥပ္ပတန္တိ၊ ပျံကုန်၏။ ဍိယန္တိ စ၊ ကောင်းကင်၌လည်း သွားကုန်၏။
၁၇၅။ ဧတ္ထ၊ ထိုသို့ပျံသွားရာ၌။ ဍိယမာနာနံ၊ ကောင်းကင်၌ ပျံသွားကုန်သော။ တေသဉ္စ၊ ထိုငှက်တို့တွင်လည်း။ ဧကော၊ တခုသော ငှက်ငယ်သည်။ အပသက္ကတိ၊ တခုသောနံပါးဖြင့် အသီးအခြား သွား၏။ တဉ္စ၊ တခုသောနံပါးဖြင့် အသီးအခြားသွားသော ငှက်ငယ်ကိုလျှင်။ သေနော၊ သိန်းသည်။ နိတာဠေတိ၊ ဖမ်းယူ၏။ သာ ဂတိ၊ ထိုဖြစ်ခြင်းသည်။ ဝေယျဂ္ဃိယေဝ၊ ကျား၏ ဖြစ်ခြင်းနှင့်တူသော ဖြစ်ခြင်းလျှင်တည်း။
ဤသို့သော စကားကိုဆို၍ ကျားမင်း သင်သည် မိမိအစွမ်းကို မသိ၊ မကြောက်လင့်၊ သက်သက် သင်သည် မြည်လျက် ပြေးဝင်သည်ရှိသော် နှစ်ခုမျှသော ဝက်သည်လည်း တပေါင်းတည်း သွားနိုင်ကုန်သည် မဖြစ်လတ္တံ့၊ အားထုတ်ဦးလော့ဟု ဆို၏။ ထိုကျားသည် ရသေ့စဉ်းလဲဆိုတိုင်း ပြု၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာ ပြလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ဒါဌီ ဒဌီသု ပက္ခန္ဒိ၊ မညမာနော ယထာ ပုရေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၇၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ လုဒ္ဒေန၊ ကြမ်းကြုတ်စွာသော။ အာမိသစက္ခုနာ၊ အစာအာမိသကို ရှုကြည့်လေ့ရှိသော။ ဇဋိလေန၊ ရသေ့စဉ်းလဲသည်။ ဥဿာဟိတော၊ တိုက်တွန်း နှိုးဆော်အပ်သော။ ဒါဌီ၊ အစွယ်ဟူသော လက်နက်ရှိသော ကျားသည်။ ဒါဌီသု၊ အစွယ်ရှိသော ဝက်တို့၌။ ပုရေ ယထာ၊ ရှေးအခါကဲ့သို့။ မညမာနော၊ ထင်မှတ်၍။ ပက္ခန္ဒိ၊ ပြေးဝင်၏။
ထိုကျားသည် သွား၍ တောင်အပြင်၌ တည်သတတ်၊ ဝက်တို့သည် အရှင်တစ္ဆကဝက်မင်း ကျားခိုးသူသည် လာပြန်ပြီဟု တစ္ဆကဝက်အား ကြားကုန်၏။ ထိုတစ္ဆကဝက်မင်းသည် မကြောက်ကြကုန်လင့်ဟု ထိုဝက်အပေါင်းတို့ကို နှစ်သိမ့်စေပြီးလျှင် ထ၍ တွင်းနှစ်တွင်းတို့၏ အကြား မြေပလ္လင်၌ တည်၏။ ကျားသည် အဟုန်ကို ဖြစ်စေ၍ တစ္ဆကဝက်မင်းသို့ ရည်လျက် ပြေးလာ၏။ တစ္ဆကဝက်မင်းသည် ပြန်လည်၍ နောက်သို့ မျက်နှာပြုလျက် ရှေ့တွင်း၌ ဆင်း၏။ ကျားသည်လည်း အဟုန်ကို တန့်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ သွားသဖြင့် မန်းနှင့်တူသော မြေလိုဏ်ရှိသော တွင်း၌ကျ၍ လက်အုပ်ချီသကဲ့သို့ ဖြစ်၍ တည်၏။ တစ္ဆကဝက်မင်းသည် လျင်မြန်စွာ ထလတ်၍ ထိုကျား၏ ပေါင်ကြား၌ အစွယ်ကိုချ၍ နှလုံးကျောက်ကပ် တိုင်အောင် ခွဲ၍ အသားကိုစားလျက် နှုတ်သီးဖြင့်ကိုက်၍ တွင်းပ၌ချပြီးလျှင် ဤကျွန်ကို ယူကြကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ရှေးဦးစွာ လာလတ်ကုန်သော ဝက်တို့သည် တကြိမ်သာလျှင် နှုတ်သီးစွတ်လောက်ရုံမျှသော ကျားသားကို ရကုန်၏။ နောက်မှလာသော ဝက်တို့သည် ကျားသားသည် အဘယ်သို့ သဘောရှိကုန်သနည်းဟု ဆိုကုန်၏။
တစ္ဆက ဝက်မင်းသည် တွင်းမှတက်ပြီးလျှင် ဝက်တို့ကို ကြည့်၍ အသို့နည်း၊ နှစ်သက်ကြကုန်၏လောဟု ဆို၏။ အရှင်ရှေးဦးစွာ ဤကျားတခုကို ဖမ်းအပ်၏။ တပါးလည်းဖြစ်သော တယောက်သော ကျား၏ကျွန်သည်ကား ရှိသေး၏ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုကျား၏ကျွန်သည် အဘယ်မည်သော သူနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် ကျားသည် ဆောင်ခဲ့တိုင်း ဆောင်ခဲ့တိုင်းသော အသားကို စားရသော ရသေ့စဉ်းလဲသည် ရှိ၏ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုသို့တပြီးကား လာကြကုန်၊ ထို ရသေ့စဉ်းလဲကို ဖမ်းကြကုန်အံ့ဟု ဆို၍ ထိုဝက်တို့နှင့်တကွ လျင်မြန်စွာ ပြေးသွား၏။ ရသေ့စဉ်းလဲသည်လည်း အဆွေကျားမင်းသည် ကြာမြင့်စွဟုကြံ၍ ထိုကျားလာလတ္တံ့သော ခရီးသို့ ကြည့်လတ်သော်သော ဝက်တို့လာလတ်သည်ကို မြင်၍ ဤဝက်တို့သည် ကျားကိုသတ်ပြီး၍ ငါ့ကို သတ်ခြင်းငှါ လာကုန်ယောင်တကားဟု ကြံ၍ ပြေးသဖြင့် တခုသော ရေသဖန်းပင်သို့ တက်၏။ ဝက်တို့သည် သစ်တပင်သို့ တက်၏ဟု ဆိုကုန်လတ်သော် အဘယ်သစ်ပင်နည်းဟု မေး၍ ရေသဖန်းပင်တည်းဟု ဆိုကုန်လျှင် ထိုသို့တပြီးကား မစိုးရိမ်ကြကုန်လင့်၊ ယခုအခါ ထိုရသေ့စဉ်းလဲကို ဖမ်းကုန်အံ့ဟု ဆို၍ ဝက်ပျိုတို့ကိုခေါ်စေ၍ သစ်ပင်ရင်းမှ မြေမှုန့်ကို ယက်စေ၏။ ဝက်မတို့ကို ခံတွင်းပြည့်အောင်ပြု၍ ရေကိုဆောင်စေ၏။ အစွယ်ရှည်သော ဝက်တို့ကို ထက်ဝန်းကျင်မှ အမြစ်တို့ကို ဖြတ်စေ၏။ အောက်သို့ ဖြောင့်ဖြောင့်သွားသော အမြစ်တမြစ်သာလျှင် တည်၏။ ထို့နောင်မှ ကြွင်းကုန်သော ဝက်တို့ကို သင်တို့သည် ဖဲကြကုန်ဟု ဆို၍ ဖဲစေပြီးလျှင် ပုဆစ်တုပ်၍ အစွယ်ဖြင့် ထိုအမြစ်ကို ဖြတ်၏။ ပုဆိန်ဖြင့် ပေါက်သကဲ့သို့ ပြတ်၍ သစ်ပင်သည်လဲ၍ သစ်ပင်မှကျသော ထိုရသေ့စဉ်းလဲကို ကျစဉ်ပင်လျှင်ခံ၍ အသားကို စားကြကုန်၏။ ထိုအံ့ဘွယ်သရဲကို မြင်၍ ရုက္ခစိုးနတ်သည်-
သူကရေဟိ သမဂ္ဂေဟိ၊ ဗျဂ္ဃေါ ဧကာယနေ ဟတော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၇၇။ သမ္ဗဟုလာ၊ အစည်းအာရုံး များကုန်သော။ ဉာတီ၊ အဆွေအမျိုးတို့သည်။ သာဓု၊ ကောင်းကုန်၏။ အရညဇာ၊ တော၌ ဖြစ်ကုန်သော။ ရုက္ခာ အပိ၊ သစ်ပင်တို့သော်လည်း။ သမ္ဗဟုလာ၊ အစည်းအာရုံး များကုန်မူ။ သာဓု၊ ကောင်းကုန်၏။ သမဂ္ဂေဟိ၊ ညီညွတ်ကုန်သော။ သူကရေဟိ၊ ဝက်တို့သည်။ ဧကာယနေ၊ အပေါင်းအဖော်မရှိ တစည်းတည်းသွားရာ၌။ ဗျဂ္ဃေါ၊ ကျားကို။ ဟတော၊ သတ်အပ်၏။
နှစ်ယောက်ကုန်သော ထိုကျား, ရသေ့စဉ်းလဲတို့အား သတ်သောအဖြစ်ကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
အာနန္ဒိနော ပမောဒိတာ၊ မဟာနာဒံ ပနာဒိသုံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၇၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဗြာဟ္မဏဉ္စေဝ၊ ပုဏ္ဏားမျိုး ဖြစ်သော ရသေ့စဉ်းလဲကို၎င်း။ ဗျဂ္ဃဉ္စ၊ ကျားကို၎င်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သူတို့ကို။ သူကရာ၊ ဝက်တို့သည်။ ဟန္တွာန၊ သတ်ကုန်ပြီး၍။ အာနန္ဒိနော၊ အလွန်နှစ်သက်ကုန်သည် ဖြစ်၍။ ပမောဒိတာ၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ မဟာနာဒံ၊ ကျယ်စွာသော အသံကို။ ပနာဒိသုံ၊ မြည်ကြကုန်၏။
တဖန် တစ္ဆကဝက်မင်းသည် ထိုဝက်တို့ကို မေးပြန်၏။ သင်တို့အား တပါးသော ရန်သူတို့သည် ရှိကန်သေးသလောဟု မေး၏။ ဝက်တို့သည် အရှင်မရှိပါပြီဟု ဆိုကုန်၍ ထိုတစ္ဆကဝက်မင်းကို အဘိသိက်သွန်း၍ ငါတို့၏ မင်းပြုကုန်အံ့ဟု ရေကိုရှာလတ်ကုန်သော် ထိုရသေ့စဉ်းလဲ၏ ရေသောက်သော ခရုသင်းကိုမြင်၍ လကျ်ာရစ်လည်သော ထိုခရုသင် ရတနာကို ရေဖြင့်ပြည့်စေပြီးလျှင် ဆောင်ခဲ့၍ တစ္ဆကဝက်မင်းကို ရေသဖန်းပင်ရင်း၌ပင်လျှင် အဘိသိက် သွန်းကြကုန်၏။ အဘိသိက်ရေကို သွန်းစေသော ဝက်မကိုလျှင် မိဖုယားကြီး ပြုကုန်၏။
ထိုအခါမှစ၍ ရေသဖန်းပင်ရင်း၌ နေစေ၍ လကျာရစ် ခရုသင်းဖြင့် အဘိသိက်သွန်းခြင်း အစီအရင်သည် ဖြစ်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော မြတ်စွာဘုရားသည်-
တစ္ဆကံ အဘိသိဉ္စိံသု၊ တွံ နော ရာဇာသိ ဣဿရော။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၇၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သုသမာဂတာ၊ ကောင်းစွာ အညီအညွတ် ဖြစ်ကုန်သော။ တေ သူကရာ၊ ထိုဝက်တို့သည်။ ဥဒုမ္ဗရမူလသ္မိံ၊ ရေသဖန်းပင်ရင်း၌။ တစ္ဆကံ၊ တစ္ဆကဝက်ကို။ တွံ၊ သင်သည်။ နော၊ ငါတို့ကို။ ဣသရော၊ အစိုးရသော။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဘိသိဉ္စိံသု၊ အဘိသိက် သွန်းကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ဤဓနုဂ္ဂဟတိဿ မထေရ်သည် စစ်ဆင်ခြင်း၌ လိမ်မာသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း စစ်ဆင်ခြင်း၌ လိမ်မာဘူးသည် သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ ရသေ့စဉ်းလဲ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ဓနုဂ္ဂဟတိဿမထေရ်သည် ထိုအခါ တစ္ဆကသူကရဝက်မင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ရုက္ခစိုးနတ် ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ညီညာပေါင်းစု၊ တိုင်ပင်ပြု၊ ရမှု အောင်ကြောင်းသာ
ကိုးခုမြောက်သော တစ္ဆကသူကရဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ပကိဏ္ဏကနိပါတ်
၁၀။ မဟာဝါဏိဇဇာတ်
လောဘနိုင်ငံသို့လိုက်၍ ကုန်သည်မိုက်တို့ ပျက်စီးခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်ဝါဏိဇာ သမိတိံ ကတွာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ မဟာဝါဏိဇဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည်၌နေကုန်သာ ကုန်သည်တို့ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုကုန်သည်တို့သည် ကုန်သွယ်အံ့သောငှါ သွားကုန်သည်ရှိသော် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားအား အလှူကြီးကိုပေး၍ သရဏဂုံတို့၌၎င်း သီလတို့၌၎င်း တည်၍ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်တို့သည် အနာကင်းကုန်သည်ဖြစ်၍ အကယ်၍ ပြန်ရပါကုန်အံ့၊ တဖန် အရှင်ဘုရားတို့၏ ခြေတော်တို့ကို ရှိခိုးပါကုန်အံ့ဟု ဆို၍ လှည်းငါးရာတို့ဖြင့် အိမ်မှထွက်ခဲ့လျှင် ကန္တာရခရီးသို့ ရောက်ကုန်၍ ခရီးကိုမမှတ်နိုင်ကုန်သဖြင့် လမ်းမှားကုန်သည်ဖြစ်၍ ရေ အစာမရှိသော တော၌ လှည့်လည်ကုန်သည်ရှိသော် နဂါးသိမ်းဆည်းသော တခုသော ညောင်ပင်ကိုမြင်၍ လှည်းတို့ကို ချွတ်ပြီးလျှင် သစ်ပင်ရင်း၌ နေကုန်၏။
ထိုကုန်သည်တို့သည် ထိုပညောင်ပင်၏ ရေစွတ်သကဲ့သို့ စိမ်းညိုကုန်သော ပြေပြစ်ကုန်သော အရွက်တို့ကို၎င်း ရေဖြင့် ပြည့်ကုန်သကဲ့သို့သော အခက်တို့ကို၎င်း မြင်ကုန်၍ ကြံကြကုန်၏။ ဤပညောင်ပင်၌ ရေစီးသကဲ့သို့ ထင်၏။ ဤ ပညောင်ပင်၏ အရှေ့အကိုင်းကို ဖြတ်ကုန်အံ့၊ ငါတို့အား ရေကိုပေးလတ္တံ့ဟု ကြံကြကုန်၏။ ထိုသို့ ကြံပြီးမှ တယောက်သောသူသည် ပညောင်ပင်သို့တက်၍ အကိုင်းကို ဖြတ်၏။ ထိုဖြတ်ရာမှ ထန်းပင် အတိုင်းအရှည်ရှိသော ရေအယဉ်သည် ဖြစ်၏။ ထိုကုန်သည်တို့သည် ထိုနေ့၌ ချိုး၍၎င်း, သောက်၍၎င်း တောင်အကိုင်းကို ဖြတ်ကုန်၏။ ထိုဖြတ်သော တောင်အကိုင်းမှ အထူးထူးသော
မြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်သည် ထွက်၏။ ထိုဘောဇဉ်ကိုစား၍ ထို့နောင်မှ အနောက်အကိုင်းကို ဖြတ်ကုန်၏။ ထိုအနောက်အကိုင်းမှ တန်ဆာဆင်သော မိန်းမတို့သည် ထွက်ကုန်၏။ ထိုမိန်းမတို့နှင့်တကွ မွေ့လျော်ကုန်ပြီး၍ မြောက်အကိုင်းကို ဖြတ်ကုန်၏။ ထိုမြောက်အကိုင်းမှ ရတနာ ခုနစ်ပါးတို့သည် ထွက်ကုန်၏။ ထိုရတနာ ခုနစ်ပါးတို့ကိုယူ၍ လှည်းငါးရာတို့ကို ပြည့်စေပြီးလျှင် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ပြန်ခဲ့ကုန်၍ ဥစ္စာကို လုံခြုံစေပြီးလျှင် ပန်းနံ့သာအစရှိသည် လက်စွဲကုန်လျက် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့ သွား၍ မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးပူဇော်ကုန်လျက် တင့်အပ် လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ နေကုန်၍ တရားတော်ကို နာကုန်ပြီးလျှင် ပင့်ဘိတ်ခဲ့၍ နက်ဖြန်နေ့၌ အလှူကြီးကို ပေး၍ အရှင်ဘုရား ဤအလှူ၌ အကျွန်ုပ်တို့အား ဥစ္စာကိုပေးပေသော ရုက္ခစိုးနတ်မင်းအား အလှူ၏အဘို့ကို ပေးပါကုန်၏ဟု အလှူ၏အဘို့ကို ပေးဝေကုန်၏။
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်းကိစ္စ ပြီးလတ်သော် အဘယ်မည်သော ရုက္ခစိုးနတ်မင်းအား အလှူ၏အဘို့ကို ပေးဝေကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ ကုန်သည်တို့သည် ပညောင်ပင်၌ ဥစ္စာကိုရသေ အကြောင်းကို ဘုရားသခင်အား ကြားလျှောက်ကုန်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် သင်တို့သည် ရှေးဦးစွာ အတိုင်းအရှည်ကို သိကုန်သောကြောင့် တဏှာအလိုသို့လိုက်သည် မဖြစ်ကုန်မူ၍ ဥစ္စာကို ရကြကုန်၏။ ရှေး၌မူကား အတိုင်းအရှည်ကို မသိသောကြောင့် တဏှာအလိုသို့ လိုက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ဥစ္စာကို၎င်း, အသက်ကို၎င်း စွန့်ရဘူးလေကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုကုန်သည်တို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ထိုကန္တာရသည်၎င်း, ထိုပညောင်ပင်သည်၎င်း ဖြစ်၍ ကုန်သည်တို့သည် ခရီးမှားကုန်သည်ဖြစ်၍ ထိုပညောင်ပင်ကိုသာလျှင် မြင်ကုန်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဓနဟာရာ ပက္ကမိံသု၊ ဧကံ ကတွာန ဂါမဏိံ။
မဟာနီဂြောဓ မဒ္ဒက္ခုံ၊ သီတစ္ဆာယံ မနောရမံ။
ဝါဏိဇာ သမစိန္တေသုံ၊ ဗာလာ မောဟေန ပါရုတာ။
ဣင်္ဃဿ ပုရိမံ သာခံ၊ မယံ ဆိန္ဒာ ဝါဏိဇာ။
တေ တတ္ထ နှတွာ ပိဝိတွာ၊ ယာဝတိစ္ဆိံသု ဝါဏိဇာ။
ဣင်္ဃဿ ဒက္ခိဏံ သာခံ၊ မယံ ဆိန္ဒာမ ဝါဏိဇာ။
အပ္ပေါဒဝဏ္ဏေ ကုမ္မာသေ၊ သိင်္ဂီဝေရ လသူပိယော။
တေ တတ္ထ ဘုတွာ ခါဒိတွာ၊ ယာဝတိစ္ဆိံသု ဝါဏိဇာ။
ဣင်္ဃဿ ပစ္ဆိမံ သာခံ၊ မယံ ဆိန္ဒာမ ဝါဏိဇာ။
ဝိစိတြ ဝတ္ထာဘရဏာ၊ အာမုက္က မဏိကုဏ္ဍလာ။
သမန္တာ ပရိဝါရိံသု၊ တဿ ရုက္ခသ ဆာယယာ။
တေ တာဟိ ပရိစာရေတွာ၊ ယာဝတိစ္ဆိံသု ဝါဏိဇာ။
ဣင်္ဃဿ ဥတ္တရံ သာခံ၊ မယံ ဆိန္ဒာမ ဝါဏိဇာ။
ရဇတံ ဇာတရူပဉ္စ၊ ကုဋ္ဋိယော ပဋိဃာနိ စ။
တေ တတ္ထ ဘာရေ ဗန္ဓိတွာ၊ ယာဝတိစ္ဆိံသု ဝါဏိဇာ။
ဣင်္ဃဿ မူလံ ဆိန္ဒာမ၊ အပိ ဘိယျော လဘာမသေ။
နိဂြောဓော ကိံပရဇ္ဈတိ၊ ဝါဏိဇာ ဘဒ္ဒ မတ္ထု တေ။
နာရိဒါ ပစ္ဆိမာ သာခါ၊ သဗ္ဗကာမေ စ ဥတ္တရာ။
နိဂြောဓော ကိံ ပရဇ္ဈတိ၊ ဝါဏိဇာ ဘဒ္ဒ မတ္ထု တေ။
န တဿ သာခံ ဘဉ္ဇေယျ၊ မိတ္တဒုဗ္ဘော ဟိ ပါပကော။
နိသိတာဟိ ကုဌာရီဟိ၊ မူလတော နံ ဥပက္ကမုံ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၈၀။ ဘော၊ အို-ဒါယကာတို့။ ဝါဏိဇာ၊ ကုန်သည်တို့သည်။ သမိတိံ၊ ပေါင်းစုသည်ကို။ ကတွာ၊ ပြုကုန်၍။ နာနာရဋ္ဌတော၊ အထူးထူးသော တိုင်းနိုင်ငံမှ။ အာဂတာ၊ လာကုန်၍။ ဧကံ၊ တယောက်သော။ ဂါမဏိံ၊ ဘုန်းပညာနှင့် ပြည့်စုံသော လှည်းမှူးအကြီးကို။ ကတွာန၊ ပြုကုန်၍။ ဓနဟာရာ၊ ဥစ္စာကို ဆောင်လိုကုန်သည်ဖြစ်၍။ ပက္ကမိံသု၊ သွားကုန်၏။
၁၈၁။ တေ၊ ထိုကုန်သည်တို့သည်။ အပ်ပဘက်ခံ၊ အစာမရှိသော။ အနောဒကံ၊ ရေမရှိသော။ တံ ကန္တာရံ၊ ထိုခရီးခဲသို့။ အာဂမ္မ၊ ရောက်လတ်ကုန်၍။ သီတစ္ဆာယံ၊ ချမ်းအေးသော အရိပ်ရှိသော။ မနောရမံ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော။ မဟာနိဂြောဓံ၊ ပညောင်ပင်ကြီးကို။ အဒ္ဒက္ခုံ၊ မြင်ကုန်၏။
၁၈၂။ တေ စ ဝါဏိဇာ၊ ထိုကုန်သည်တို့သည်လည်း။ တတ္ထ၊ ထိုကန္တာရ ခရီး၌။ တဿ ရုက္ခဿ၊ ထိုပညောင်ပင်၏။ ဆာယာယ၊ အရိပ်၌။ နိသီဒိတွာ၊ နေကုန်ပြီး၍။ ဗာလာ၊ မိုက်ကုန်သည် ဖြစ်၍။ မောဟေန၊ တွေဝေခြင်းဖြင့်။ ပါရုတာ၊ ပိတ်ဖုံးအပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ သမစိန္တေသုံ၊ အတူအမျှ ကြံကြကုန်၏။
၁၈၃။ အယံ ရုက္ခော၊ ဤပညောင်ပင်သည်။ အလ္လာယတေ၊ စိုစွတ်၏။ အပိ၊ စင်စစ်။ ဝါရိ၊ ရေသည်။ သန္ဒတိ ဣဝ၊ ယိုစီးသကဲ့သို့ ထင်၏။ ဣင်္ဃ၊ တိုက်တွန်း၏။ အဿ၊ ထိုပညောင်ပင်၏။ ပုရိမံ သာခံ၊ အရှေ့ကိုင်းကို။ ဝါဏိဇာ၊ ကုန်သည်ဖြစ်ကုန်သော။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဆိန္ဒာမ၊ ဖြတ်ကုန်အံ့။
၁၈၄။ ဆိန္နာဝ၊ ဖြက်အပ်သည်သာလျှင်ဖြစ်သော။ သာ စ၊ ထိုအရှေ့ကိုင်းသည်ကား။ အစ္ဆံ၊ ကြည်လင်စွာသော။ အနာဝိလံ၊ မနောက်ကျုသော။ ဝါရိံ၊ ရေကို။ ပဂ္ဃရိ၊ ယိုစီး၏။ တေ ဝါဏိဇာ၊ ထိုကုန်သည်တို့သည်။ တတ္ထ၊ ထိုရေ၌။ နှတွာ၊ ချိုးကုန်၍။ ပိဝိတွာ၊ သောက်ကုန်၍။ ယာဝတံ၊ အကြင်မျှလောက်သောရေကို။ ဣစ္ဆိံသု၊ အလိုရှိကုန်၏။ တာဝတံ၊ ထိုမျှလောက်သော ရေကို။ ဟရိံသု၊ ဆောင်ယူကုန်၏။
၁၈၅။ မောဟေန၊ တွေဝေခြင်းဖြင့်။ ပါရုတာ၊ ပိတ်ဖုံးအပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဗာလာ၊ ကုန်သည်မိုက်တို့သည်။ ဒုတိယံ၊ နှစ်ကြိမ်မြောက်။ သမစိန္တေသုံ၊ အမျှကြံကြကုန်၏။ ဣင်္ဃ၊ တိုက်တွန်း၏။ ဝါဏိဇာ၊ ကုန်သည်ဖြစ်ကုန်သော။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အဿ၊ ထိုပညောင်ပင်၏။ ဒက္ခိဏံ သာခံ၊ တောင်ကိုင်းကို။ ဆိန္ဒာမ၊ ဖြတ်ကုန်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ သမစိန္တေသုံ၊ အမျှကြံကြကုန်၏။
၁၈၆။ ဆိန္နာဝ၊ ဖြတ်အပ်သည်သာလျှင် ဖြစ်သော။ သာစ၊ ထိုတောင်ကိုင်းသည်ကား။ ဗဟုံ၊ များစွာသော။ သာလိမံသောဒနံ၊ သားပြွမ်းထမင်းကို၎င်း။ အပ္ပေါဝဏ္ဏေ၊ ရေမရောသော ဃနာနှင့်တူကုန်သော။ ကုမ္မာသေ၊ မုယောမုန့်တို့ကို၎င်း။ သိင်္ဂီဝေရံ၊ ချင်းအစရှိသော ဟင်းလျာတို့ကို၎င်း။ လသူပိယော၊ ပဲဟင်းစသည်တို့ကို၎င်း။ ပဂ္ဃရိ၊ ယိုထွက်၏။ တေ ဝါဏိဇာ၊ ထိုကုန်သည်တို့သည်။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်၌။ ဘုတွာ၊ စားကုန်၍။ ခါဒိတွာ၊ ခဲကုန်၍။ ယာဝတံ၊ အကြင်မျှလောက်သော ခဲဘွယ်ဘောဇဉ်ကို။ ဣစ္ဆိံသု၊ အလိုရှိကုန်၏။ တာဝတံ၊ ထိုမျှလောက်သော ခဲဘွယ်ဘောဇဉ်ကို။ ဂဏှိံသု၊ ယူကုန်၏။
၁၈၇။ မောဟေန၊ တွေဝေခြင်းဖြင့်။ ပါရုတာ၊ ပိတ်ဖုံးအပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဗာလာ၊ ကုန်သည်မိုက်တို့သည်။ တတိယံ၊ သုံးကြိမ်မြောက်။ သမစိန္တေသုံ၊ အညီအမျှကြံကြကုန်၏။ ဣင်္ဃ၊ တိုက်တွန်း၏။ ဝါဏိဇာ၊ ကုန်သည်ဖြစ်ကုန်သော။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အဿ၊ ထိုပညောင်ပင်၏။ ပစ္ဆိမံ သာခံ၊ အနောက်ကိုင်းကို။ ဆိန္ဒာမ၊ ဖြတ်ကြကုန်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ သမစိန္တေသုံ၊ အညီ အမျှ ကြံကြကုန်၏။
၁၈၈။ ဆိန္နာဝ၊ ဖြတ်အပ်သည်သာလျှင် ဖြစ်သော။ သာ စ၊ ထိုအနောက်ကိုင်းသည်ကား။ သမလင်္ကတာ၊ ကောင်းစွာ တန်ဆာကို ဆင်အပ်ကုန်သော။ ဝိစိတြဝတ္ထာဘရဏာ၊ ဆန်းကြယ်သော အဝတ်တန်ဆာကို ဆင်ဝတ်ကုန်သော။ အာမုက္က မဏိကုဏ္ဍလာ၊ ပုလဲသွယ် ပတ္တမြားနားဍောင်း ဆင်ဝတ်ကုန်သော။ နာရိယော၊ မိန်းမတို့ကို။ ပဂ္ဃရိ၊ ယိုထွက်စေ၏။
၁၈၉။ အပိသု၊ စင်စစ်။ ဧကာ- ဧကေကဿ၊ တယောက် တယောက်သော။ ဝါဏိဇာ-ဝါဏိဇဿ၊ ကုန်သည် လက်သားအား။ ဧကော၊ တယောက် တယောက်ကုန်သော။ နာရိယော၊ မိန်းမတို့သည်၎င်း။ သတ္ထဝါဟဿ၊ ကုန်သည်ကြီးအား။ ပဏ္ဏဝီသတိ၊ နှစ်ကျိပ် ငါးယောက်ကုန်သော။ နာရိယော၊ မိန်းမတို့သည်၎င်း။ တဿ ရုက္ခဿ၊ ထိုပညောင် ပင်၏။ ဆာယာယ၊ အရိပ်၌။ သမန္တာ၊ ထက် ဝန်းကျင်မှ။ ပရိဝါရိံသု၊ ခြံရံကုန်၏။ တေ ဝါဏိဇာ၊ ထိုကုန်သည်တို့သည်။ တာဟိ၊ ထိုမိန်းမတို့နှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ပရိစာရေတွာ၊ မွေ့လျော်၍။ ယာဝတံ၊ အကြင်မျှလောက်သော မိန်းမကို။ ဣစ္ဆိံသု၊ အလိုရှိကုန်၏။ တာဝတံ၊ ထိုမျှလောက်သော မိန်းမကို။ ဂဏှိံသု၊ ယူကုန်၏။
၁၉၀။ ဗာလာ၊ ကုန်သည်မိုက်တို့သည်။ မောဟေန၊ တွေဝေခြင်းဖြင့်။ ပါရုတာ၊ ပိတ်ဖုံးအပ်ကုန်သည် ဖြစ်၍။ စတုတ္ထံ၊ လေးကြိမ်မြောက်။ သမစိန္တေသုံ၊ အညီအမျှ ကြံကြကုန်၏။ ဣင်္ဃ၊ တိုက်တွန်း၏။ ဝါဏိဇာ၊ ကုန်သည် ဖြစ်ကုန်သော။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အဿ၊ ထိုပညောင်ပင်၏။ ဥတ္တရံ သာခံ၊ မြောက်ကိုင်းကို။ ဆိန္ဒာမ၊ ဖြတ်ကုန်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ သမစိန္တေသုံ၊ အညီအမျှ ကြံကြကုန်၏။
၁၉၁-၂။ ဆိန္နာဝ၊ ဖြတ်အပ်သည်သာလျှင်ဖြစ်သော။ သာ စ၊ ထိုမြောက်ကိုင်းသည်ကား။ ဗဟု၊ များစွာကုန်သော။ မုတ္တာ၊ ပုလဲတို့ကို၎င်း။ ဝေဠုရိယာ စ၊ ကျောက် မျက်ရွဲတို့ကို၎င်း။ ရဇတံ၊ ငွေကို၎င်း။ ဇာတရူပံ၊ ရွှေကို၎င်း။ ကုဋ္ဋိယော၊ ဆင်ကုန်းနှီး အစရှိသော အခင်းတို့ကို၎င်း။ ပဋိဃာ စ၊ သားမွေးဖြင့်ပြီးသော အခင်းတို့ကို၎င်း။ ကာသိကာနိ၊ ကာသိတိုင်း၌ဖြစ်ကုန်သော။ ဝတ္ထာနိ၊ အဝတ်ပုဆိုးတို့ကို၎င်း။ ဥဒ္ဒိယာနိ၊ ဥဒ္ဒိယ အမည်ရှိကုန်သော။ ကမ္ဗလာ စ၊ ကမ္ဗလာတို့ကို၎င်း။ ပဂ္ဃရိ၊ ယိုထွက်စေ၏။ တေ၊ ထိုကုန်သည်တို့သည်။ တတ္ထ၊ ထိုရွှေငွေ အစရှိသော ဥစ္စာ၌။ ဘာရေ၊ ဝန်တို့ကို။ ဗန္ဓိတွာ၊ ဖွဲ့ကုန်၍။ ယာဝတံ၊ အကြင်မျှလောက်သော ဥစ္စာကို။ ဣစ္ဆိံသု၊ အလိုရှိကုန်၏။ တာဝတံ၊ ထိုမျှလောက် ဥစ္စာကို။ ဂဏှိံသု၊ ယူကုန်၏။
၁၉၃။ ဗာလာ၊ ကုန်သည်မိုက်တို့သည်။ မောဟေန၊ တွေဝေခြင်းဖြင့်။ ပါရုတာ၊ ပိတ်ဖုံးအပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ပဉ္စမံ၊ ငါးကြိမ်မြောက်။ သမစိန္တေသုံ၊ အညီအမျှ ကြံကြကုန်၏။ ဣင်္ဃ၊ တိုက်တွန်း၏။ အဿ၊ ထိုပညောင်ပင်၏။ မူလံ၊ အမြစ်ကို။ ဆိန္ဒာမ၊ ဖြတ်ကုန်အံ့။ အပိ စ၊ စင်စစ်။ ဘိယျော၊ လွန်စွာသော ဥစ္စာကို။ လဘာမသေ၊ ရကုန်လတ္တံ့။
၁၉၄။ သတ္ထဝါဟော၊ လှည်းကုန်သည်မှူးသည်။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ဥဋ္ဌဟိ၊ ထ၏။ ဥဋ္ဌဟိတွာ၊ ထပြီး၍။ ကတဉ္ဇလီ၊ လက်အုပ်ချီလျက်။ ယာစာမနော၊ တောင်းပန်၏။ နိဂြောဓော၊ ပညောင်ပင်မင်းသည်။ ဝါဏိဇေ၊ ကုန်သည်တို့ကို။ ကိံ ပရဇ္ဈတိ၊ အသို့ ပြစ်မှားသနည်း။ ပါဏိဇ၊ ကုန်သည်။ တေ၊ သင့်အား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။
၁၉၅။ ပုရိမာ သာခါ၊ အရှေ့ကိုင်းသည်။ ဝါရိဒါ၊ ရေကိုပေး၏။ ဒက္ခိဏာ၊ တောင်ကိုင်းသည်။ အန္နပါနဉ္စ၊ ထမင်းအဖျော်ကိုလည်း။ အဒါသိ၊ ပေးပေ၏။ ပစ္ဆိမာ သာခါ၊ အနောက်ကိုင်းသည်။ နာရိဒါ၊ မိန်းမကို ပေးလေ၏။ ဥတ္တရာ၊ မြောက်ကိုင်းသည်။ သဗ္ဗကာမေ စ၊ အလုံးစုံ အလိုရှိအပ်သော ဥစ္စာကိုလျှင်။ အဒါသိ၊ ပေးပေ၏။ နိဂြောဓော၊ ပညောင်ပင်သည်။ ဝါဏိဇေ၊ ကုန်သည်တို့ကို။ ကိံ ပရဇ္ဈတိ၊ အသို့ ပြစ်မှားပေသနည်း။ ဝါဏိဇ၊ ကုန်သည်။ တေ၊ သင့်အား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။
၁၉၆။ ယဿ ရုက္ခဿ၊ အကြင်သစ်ပင်၏။ ဆာယာယ၊ အရိပ်၌။ နိသီဒေယျ ဝါ၊ နေမူလည်း နေခဲ့ဘူးအံ့။ သယေယျ ဝါ၊ အိပ်မူလည်း အိပ်ခဲ့ဘူးအံ့။ တဿ ရုက္ခဿ၊ ထိုသစ်ပင်၏။ သာခံ၊ အခက်ကို။ န ဘဉ္ဇေယျ၊ မချိုးရာ။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဘိန္ဒန္တော၊ အရိပ်နေလျက် အခက်ချိုးသောသူသည်။ ပါပကော၊ ယုတ်မာသော။ မိတ္တဒုဗ္ဘော၊ အဆွေခင်ပွန်း ပြစ်မှားတတ်သောသူ မည်၏။
၁၉၇။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်သော။ တေ စ၊ ထိုကုန်သည်တို့သည်လည်း။ ဧကဿ၊ တယောက်တည်းသော။ တဿ၊ ထိုလှည်းကုန်သည်မှူး၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ အနာဒိယိတွာ၊ မယူကုန်မူ၍။ နိသိတာဟိ၊ ထက်စွာ သွေးအပ်ကုန်သော။ ကုဌာရီဟိ၊ ပေါက်ဆိန်တို့ဖြင့်။ မူလတော၊ အမြစ်မှ။ နံ၊ ထိုပညောင်ပင်ကို။ ဥပက္ကမုံ၊ ဖြတ်ခြင်းငှါ အားထုတ်ကုန်၏။
ထိုအခါ ဖြတ်ခြင်းငှါ ပညောင်ပင်သို့ ကပ်ကုန်သော ထိုကုန်သည်တို့ကိုမြင်၍ နဂါးမင်းသည် ကြံ၏။ ငါသည် ရေငတ်ကုန်သော ထိုကုန်သည်တို့အား ရေကို ပေးစေပြီ၊ ထို့နောင်မှ နတ်၌ဖြစ်သော ခဲဘွယ်ဘောဇဉ်ကို ငါပေးပြီ၊ ထို့နောင်မှ အိပ်ရာနေရာ အစရှိသည်တို့ကို၎င်း, အလုပ် အကျွေးဖြစ်ကုန်သော မိန်းမတို့ကို၎င်း ငါပေးအပ်ပြီ၊ ထို့နောင်မှ လှည်းငါးရာပြည့်အောင် ရတနာခုနစ်ပါးတို့ကို ငါ ပေးအပ်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါ့သစ်ပင်ကို အမြစ်မှ ဖြတ်ကုန်အံ့ဟု ဆိုကြကုန်၏။ အလွန်လျှင် ကြမ်းကြုတ်ကုန်စွ၊ လှည်းမှူးကိုထား၍ လှည်းမှူးမှ ကြွင်းကုန်သော လှည်းကုန်သည်တို့ကို သတ်ခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုနဂါးမင်းသည် ဤမျှလောက်ကုန်သော ဖွဲ့အပ်သော ချပ်တန်ဆာရှိကုန်သော သူရဲတို့သည် ထွက်ကြကုန်လော့၊ ဤမျှလောက်ကုန်သော လေးသမားတို့သည် ထွက်ကြကုန်လော့၊ ဤမျှလောက်ကုန်သော ချပ်မိန်ညိုဝတ်ကုန်သော သူရဲတို့သည် ထွက်ကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ စစ်သည်အပေါင်းကို စီရင်၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဓနုဂ္ဂဟာနံ တိသတာ၊ ဆ သဟဿာ စ ဝမ္မိနော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၉၈။ ဥပါသကာ၊ ဒါယကာတို့။ တတော- တဒါ ကာလေ၊ ထိုအခါ၌။ သန္နဒ္ဓါ၊ ရွှေဝတ်လုံ ငွေဝတ်လုံ အစရှိသည်ဝတ်ကုန်သော။ ပဏ္ဏဝီသတိ၊ နှစ်ကျိပ်ငါးယောက်ကုန်သော။ နာဂါ၊ နဂါးစစ်သည်တို့သည်။ နိက္ခမိံသု၊ ထွက်ကုန်၏။ ဓနုဂ္ဂဟာနံ၊ လေးသမားတို့၏။ တိသတာ၊ သုံးရာကုန်သော။ နာဂါ၊ နဂါးစစ်သည်တို့သည်။ နိက္ခမိံသု၊ ထွက်ကုန်၏။ ဝမ္မိနော၊ ချပ်မိန်ညို ဝတ်ကုန်သော။ ဆသဟဿာ၊ ခြောက်ထောင်ကုန်သော။ နာဂါ စ၊ နဂါးစစ်သည်တို့သည်လည်း။ နိက္ခမိံသု၊ ထွက်ကုန်၏။
နဂါးမင်းသည် စစ်သည်တို့ကို စီရင်ပြီးလျှင် မိမိစစ်သည်တို့အား အမှတ်ပေးလိုရကား-
ထပေတွာ သတ္တဝါဟံဝ၊ သဗ္ဗေ ဘသ္မံ ကရောထ နေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၉၉။ ဘော၊ အို အချင်းတို့။ သတ္ထဝါဟံဝ၊ လှည်းကုန်သည်မှူးကိုသာလျှင်။ ထပေတွာ၊ ထား၍။ ဧတေ၊ ထိုကုန်သည်မိုက်တို့ကို။ ဟနထ၊ သတ်လေကုန်။ ဗန္ဓထ၊ နှောင်ဖွဲ့လေကုန်။ တေ၊ ထိုကုန်သည်မိုက်တို့ကို။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ မာ မုဉ္စိတ္ထ၊ မလွှတ်ကြကုန်လင့်။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ နေ၊ ထိုကုန်သည်မိုက်တို့ကို။ ဘသ္မံ၊ ဖွဲပြာကိုကဲ့သို့။ ကရောထ၊ ပြုကြလေကုန်။
နဂါးတို့သည် နဂါးမင်းဆိုတိုင်း ပြုကုန်ပြီးလျှင် အခင်း အာရုံအစရှိသော ဥစ္စာရတနာတို့ကို လှည်းငါးရာတို့၌ တင်၍ လှည်းကုန်သည်မှူးကိုယူ၍ မိမိတို့သည် ထိုလှည်းငါးရာတို့ကို နှင်လျက် ဗာရာဏသီပြည်သို့ သွား၍ အလုံးစုံသော ဥစ္စာကို ထိုလှည်းကုန်သည်မှူး၏အိမ်၌ သိုမှီးခဲ့ပြီးလျှင် ထိုလှည်းကုန်သည်မှူးကို ပန်ကြား၍ မိမိတို့၏နေရာ နဂါးပြည်သို့လျှင် သွားလေကုန်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူ၍ အဆုံးအမကို ပေးတော်မူလိုရကား-
လောဘဿ န ဝသံ ဂစ္ဆေ၊ ဟနေယျာ ရိသကံ မနံ။
ဝီတတဏှော အနာဒါနော၊ သတော ဘိက္ခု ပရိဗ္ဗဇေ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏အပေါင်းကို ဟောတော်မူ၏။
၂၀၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ ပေါသော၊ ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင်ကြောင့်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ သမ္ပဿံ၊ ကောင်းစွာမြင်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ လောဘဿ၊ လောဘ၏။ ဝသံ၊ နိုင်ငံသို့။ န ဂစ္ဆေ၊ မလိုက်ရာ။ အရိသကံ၊ လောဘ ရန်သူ၏ ဥစ္စာဖြစ်သော။ မနံ၊ စိတ်ကို။ ဟနေယျ၊ သတ်ရာ၏။
၂၀၁။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ အာဒီနဝံ၊ လောဘ၏ အပြစ်ကို။ ဉတွာ၊ သိ၍။ တဏှာ၊ ဘဝတဏှာသည်။ ဒုက္ခဿ၊ ဆင်းရဲအပေါင်း၏။ သမ္ဘဝံ၊ အကြောင်းတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဉတွာ၊ သိ၍။ ဘိက္ခု၊ ရဟန်းသည်။ ဝီတတဏှော၊ တပ်မက်မောခြင်း ကင်းသည်ဖြစ်၍။ အနာဒါနော၊ တဏှာဟူသော စွဲလမ်းခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍။ သတော၊ မဂ်ဖြင့်လာသော သတိနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍။ ပရိဗ္ဗဇေ၊ ကျင့်ရာ၏။
ဤသို့လျှင် အရဟတ္တဖိုလ်ဖြင့် ဒေသနာတော်၏ အထွဋ်ကို တပ်တော်မူ၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဒါယကာတို့ ဤသို့လျှင် ရှေး၌ လောဘနိုင်ငံသို့ လိုက်ကုန်သော ကုန်သည်တို့သည် ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ကြကုန်၏။ ထို့ကြောင့် လောဘနိုင်ငံသို့ လိုက်သည် မဖြစ်ရာဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ ထိုကုန်သည်တို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား ဒါယကာတို့ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ နဂါးမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ လှည်းကုန်သည်မှူး ဖြစ်ဘူးပြီ။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
လိုသည်ထက်ကို၊ ရမ္မက်ပို၊ ပျက်ပြိုဆုံးရှုံးမည်
ဆယ်ခုမြောက်သော မဟာဝါဏိဇဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ပကိဏ္ဏကနိပါတ်
၁၁။ သာဓိနဇာတ်
ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်း၏အကျိုးအာနိသင်ကြောင့် လူ့အဖြစ်နှင့်နတ်ပြည်သို့ရောက်ခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အဗ္ဘုတော ဝတ လောကသ္မိံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသာဓိနဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီးတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ဥပုသ်ဆောက်တည်ကုန်သော ဒါယကာတို့ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုအခါ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဒါယကာတို့ ရှေးပညာရှိတို့သည် မိမိ၏ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို အမှီပြု၍ လူ၏ကိုယ်ဖြင့်လျှင် နတ်ပြည်သို့ရောက်၍ မြင့်ရှည်စွာ နေဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုဒါယကာတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ မိဓိလာပြည်၌ သာဓိနမည်သော မင်းသည် မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးနှင့်အညီ မင်းပြုလေ၏။ ထိုသာဓိနမင်းသည် မြို့တံခါးလေးမျက်နှာတို့၌၎င်း မြို့လယ်၌၎င်း နန်းတော်တံခါး၌၎င်း ဤခြောက်ဌာနတို့၌ ခြောက်ဆောင်သော အလှူတင်းကုပ်တို့ကို ဆောက်စေ၍ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းကြီးအလုံးကို ထွန်တုံးပြတ်သည်ကို ပြု၍ အလှူကြီးကို ဖြစ်စေတော်မူ၏။ နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း ခြောက်သိန်းကုန်သော ဥစ္စာတို့သည် စွန့်ကြဲခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၏။ ငါးပါးသော သီလတို့ကို စောင့်ရှောက်၏။ ဥပုသ်သီတင်းကိုလည်း ဆောက်တည်၏။ တိုင်းတပါး၌ နေကုန်သော သူတို့သည်လည်း ထိုသာဓိနမင်း၏ အဆုံးအမ၌တည်၍ ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ သေတိုင်း သေတိုင်းကုန်သော သူတို့သည် နတ်ပြည်၌သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ သုဓမ္မာနတ်သဘင်ကို ပြည့်စေ၍ နေကုန်သော နတ်တို့သည် သာဓိနမင်း၏ သီလအစရှိသော ကျေးဇူးကိုသာလျှင် ချီးမွမ်းကုန်၏။ ထိုချီးမွမ်းသော စကားကိုကြား၍ ကြွင်းကုန်သော နတ်တို့သည်လည်း သာဓိနမင်းကို ဖူးမြင်လိုကုန်သည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။
နတ်တို့၏ မင်းဖြစ်သော သိကြားမင်းသည် ထိုနတ်တို့၏ စိတ်ကိုသိ၍ သင်နတ်သားတို့သည် သာဓိနမင်းကြီးကို ဖူးမြင်လိုကုန်သလောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်နတ်မင်း ဖူးမြော်လိုကုန်၏ဟု ဆိုကုန်သည်ရှိသော် ထိုသိကြားမင်းသည် မာတလိနတ်သားကို ခေါ်၍ အမောင် မာတလိနတ်သား သင်သည် သွားချေ၊ ဝေဇယန္တာ ရထားကို က, ၍ သာဓိနမင်းကြီးကို ငါတို့ နတ်ပြည်သို့ ဆောင်ချေလော့ဟု စေလိုက်၏။ ထိုမာတလိနတ်သားသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံပြီးလျှင် ဝေဇယန္တာ ရထားကို က, ၍ ဝိဒေဟတိုင်း မိဓိလာပြည်သို့ သွား၏။ ထိုအခါ လပြည့်နေ့သည် ဖြစ်၏။
မာတလိနတ်သားသည် လူတို့၏ ညစာစားပြီး၍ အိမ်တံခါးတို့၌ ချမ်းသာသော စကားကို ပြောလျက် နေကြကုန်စဉ် လဝန်းနှင့်တကွ ဝေဇယန္တာရထားကို နှင်၏။ လူတို့သည် လနှစ်စင်းတို့သည် ထွက်ကုန်၏ဟု ဆိုကုန်စဉ် တဖန် လဝန်းကိုလွန်၍လာသော ရထားကို မြင်ကုန်လျှင် ဤသို့ လာသည်ကား လ, မဟုတ်၊ ဤသို့လာသည်ကား ရထားတည်း၊ နတ်သားသည်လည်း ထင်၏။ မနောမယ သိန္ဓောမြင်းကသော ဤရထားကို အဘယ်သူဘို့ မောင်ခဲ့သနည်း၊ တပါးသောသူဘို့ မဆောင်၊ ငါတို့ အရှင်မင်းကြီးဘို့ ဆောင်ခဲ့သည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ငါတို့အရှင်မင်းကြီးသည် တရားစောင့်၏။ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုတော်မူ၏ဟု ဖြစ်သော ဝမ်းမြောက်ခြင်းရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ လက်အုပ်ချီသဖြင့် တည်ကုန်လျက်-
ဒိဗ္ဗော ရထော ပါတုရဟု၊ ဝေဒေဟဿ ယသဿိနော။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။
၂၀၂။ ဘော၊ အချင်းတို့။ လောကသ္မိံ၊ လောက၌။ အဗ္ဘုတော ဝတ၊ မဖြစ်ဘူးမြဲသော သဘောသည် ဖြစ်စွာ့တကား။ လောမဟံသနော၊ ကြက်သီးမွေးညှင်း ထခြင်းသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇိ ဝတ၊ ဖြစ်စွာ့တကား။ ယသဿိနော၊ များသော အခြံအရံ ရှိတော်မူသော။ ဝေဒေဟဿ၊ ငါတို့အရှင်ဖြစ်တော်မူသော ဝိဒေဟရာဇ် မင်းသား။ ဒိဗ္ဗော၊ နတ်၌ဖြစ်သော။ ရထော၊ ရထားသည်။ ပါတုရဟု ဝတ၊ ထင်ရှားဖြစ်စွာ့တကား။
မာတလိနတ်သားသည် ထိုရထားကို ဆောင်ယူ၍ လူတို့သည် ပန်းနံ့သာ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်ကုန်စဉ် မိဓိလာမြို့ကို လာရစ် သုံးပတ်လှည့်ပြီးလျှင် နန်းတော်တံခါးသို့သွား၍ ရထားကိုလှည့်လျက် နောက်အဘို့ဖြင့် ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်တံခါးခုံ၌ထား၍ တက်စီးစိမ့်သောငှာ အစီအရင်ကိုပြု၍ ရပ်၏။ ထိုနေ့၌ သာဓိနမင်းကြီးသည်လည်း အလှူတင်းကုပ်တို့ကို ကြည့်တော်မူ၍ ဤသို့သောနည်းဖြင့် အလှူကို လှူကြကုန်လော့ဟု စေပြီးလျှင် ဥပုသ်ဆောက်တည်လျက် ထိုနေ့ကိုလွန်စေ၍ မှူးမတ်အပေါင်း ခြံရံလျက် တန်ဆာဆင်အပ်သော ပြာသာဒ်မအပြင်၌ အ ရှေ့ လေသွန်တံခါးသို့ ရှေးရှုလျက် တရားနှင့်ယှဉ်သော စကားကို ပြောဟောလျက် နေတော်မူ၏။ ထိုအခါ သာဓိနမင်းကို မာတလိနတ်သားသည် ရထားသို့ တက်စိမ့်သောငှါ ချီပင့်သဖြင့် ဆောင်ယူ၍ သွား၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာ ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
နိမန္တယိတ္ထ ရာဇာနံ၊ ဝေဒေဟံ မိဓိလဂ္ဂဟံ။
ဒေဝါဒဿနကာမာ တေ၊ တာဝတိံသာ သဣန္ဒကာ။
သရမာနာ ဟိ တေ ဒေဝါ၊ သုဓမ္မာယံ သမစ္ဆရေ။
သဟဿ ယုတ္တ မာရူယှ၊ အဂါ ဒေဝါန သန္တိကေ။
သွာဂတံ တေ မဟာရာဇ၊ အထော တေ အဒုရာဂတံ။
နိသီဒ ဒါနိ ရာဇီသိ၊ ဒေဝရာဇဿ သန္တိကေ။
နိမန္တယိတ္ထ ကာမေဟိ၊ အာသနေန စ ဝါသဝေါ။
ဝသ ဒေဝေသု ရာဇီသိ၊ သဗ္ဗကာမ သမိဒ္ဓိသု။
တာဝတိံသေသု ဒေဝေသု၊ ဘုဉ္ဇ ကာမေ အမာနုသေ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၀၃။ ဥပါသကာ၊ ဒါယကာတို့။ မဟိဒ္ဓိကော၊ ကြီးသော တန်ခိုးရှိသော။ ဒေဝသာရထိ၊ နတ်မင်း၏ ရထားထိန်းဖြစ်သော။ မာတလိ၊ မာတလိ အမည်ရှိသော။ ဒေဝပုတ္တော၊ နတ်သားသည်။ ဝေဒေဟံ၊ ဝိဒေဟတိုင်းသူတို့ကို အစိုးရသော။ မိဓိလဂ္ဂဟံ၊ မိဓိလာ ပြည်သူတို့အား သင်္ဂဟတရား လေးပါးဖြင့် သင်္ဂြိုဟ်တတ်သော။ ရာဇာနံ၊ သာဓိနမင်းကြီးကို။ နိမန္တယိတ္ထ၊ ပင့်ဘိတ်၏။
၂၀၄။ ဒိသမ္ပတိ၊ အရပ်မျက်နှာ အရှင်ဖြစ်သော။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်။ ဧဟိ၊ ကြွတော်မူလော့။ ဣမံ ရထံ၊ ဤရထားကို။ အာရူယှ၊ တက်စီးတော်မူလော့။ သဣန္ဒကာ၊ သိကြားမင်းနှင့် တကွဖြစ်သော။ တာဝတိံသာ၊ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌ နေကုန်သော။ ဒေဝါ၊ နတ်တို့သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ ဒဿနကာမာ၊ ဖူးမြင်လိုကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဒေဝါ၊ နတ်အပေါင်းတို့သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ သရမာနာ ဟိ-သရမာနာ ဧဝ၊ အောက်မေ့ကုန်သည် ဖြစ်၍လျှင်။ သုဓမ္မာယံ၊ သုဓမ္မာနတ်သဘင်၌။ သမစ္ဆရေ၊ နေလင့်ကုန်၏။
၂၀၅။ ဥပါသကာ၊ ဒါယကာတို့။ တတော- တဒါ ကာလေ၊ ထိုသို့ မာတလိနတ်သား ပင့်ဆောင်သော ကာလ၌။ ဝေဒေဟော၊ ဝိဒေဟတိုင်းသူတို့ကို အစိုးရသော။ မိဓိလဂ္ဂဟော၊ မိဓိလာပြည်သူတို့ကို သင်္ဂဟတရား လေးပါးဖြင့် သင်္ဂြိုဟ်တတ်သော။ သာဓိနော ရာဇာ၊ သာဓိနမင်းသည်။ သဟဿယုတ္တံ၊ သိန္ဓောမြင်းတထောင် က, သော။ ရထံ၊ ရထားကို။ အာရူယှ၊ စီး၍။ ဒေဝါနံ၊ တာဝတိံသာနတ်တို့၏။ သန္တိကေ၊ အထံသို့။ အဂါ၊ ရောက်လေ၏။
၂၀၆။ အာဂတံ၊ ရောက်လာသော။ တံ ရာဇာနံ၊ ထိုသာဓိန မင်းကြီးကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ဒေဝါ၊ နတ်တို့သည်။ ပဋိနန္ဒိံသု၊ အဖန်တလဲလဲ နှစ်သက်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ အာဂတံ၊ ကြွလာတော် မူခြင်းသည်ကား။ သွာဂတံ၊ ကောင်းသော လာခြင်းတည်း။ အထော၊ ထို့မြို့။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ အာဂတံ၊ လာခြင်းကား။ အဒုရာဂတံ၊ အပြစ်ကင်းသော လာခြင်းတည်း။ ရာဇီသိ၊ မင်းမြတ်။ ဒါနိ-ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ဒေဝရာဇဿ၊ သိကြား နတ်မင်း၏။ သန္တိကေ၊ အထံ၌။ နိသီဒ၊ နေတော်မူလော့။
၂၀၇။ သက္ကောပိ၊ သိကြားမင်းသည်လည်း။ ဝေဒေဟံ၊ ဝိဒေဟတိုင်းသူတို့ကို အစိုးရသော။ မိဓိလဂ္ဂဟံ၊ မိဓိလာပြည်သူတို့ကို သင်္ဂဟတရား လေးပါးဖြင့် သင်္ဂြိုဟ်တတ်သော ရှင်မင်းကြီးကို။ ပဋိနန္ဒိတ္ထ၊ အဖန်တလဲလဲ နှစ်သက်၏။ ဝါသဝေါ၊ သိကြား နတ်မင်းသည်။ ကာမေဟိ စ၊ ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့်၎င်း။ အာသနေန စ၊ ပဏ္ဍုကမ္ဗလာ နေရာဖြင့်၎င်း။ နိမန္တယိတ္ထ၊ ပင့်ဘိတ်၏။
၂၀၈။ ရာဇီသိ၊ မင်းများရှင်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ သာဓု ခေါ၊ ကောင်းစွာလျှင်။ အနုပ္ပတ္တော၊ ရောက်လာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိသု၊ အလုံးစုံသော အလိုဆန္ဒတို့နှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ ဒေဝေသု၊ နတ်တို့၌။ ဝသဝတ္တီနံ၊ အလိုသို့ လိုက်စေတတ်ကုန်သော နတ်တို့၏။ အာဝါသံ၊ နေရာ၌။ ဝသ၊ နေတော်မူလော့။ တာဝတိံသေသု ဒေဝေသု၊ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်တို့၌။ အမာနုသေ၊ နတ်၌ဖြစ်ကုန်သော။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဘုဉ္ဇ၊ ခံစားတော်မူလော့။
သိကြားမင်းသည် ယူဇနာ တသောင်းရှိသော တာဝတိံသာနတ်မြို့ကို၎င်း၊ နှစ်ကုဋေ ငါးသန်းသော နတ်သ္မီးတို့ကို၎င်း, ဝေဇယန္တာ ပြာသာဒ်ကို၎င်း အလယ်၌ ထက်ဝက်ခွဲ၍ ပေးအပ်သော နတ်စည်းစိမ်ကို သာဓိနမင်းကြီးသည် ခံစားတော်မူစဉ် လူတို့ အရေအတွက်အားဖြင့် အနှစ်ခုနစ်ရာတို့သည် လွန်ကုန်၏။ ထိုကိုယ်၏ အဖြစ်ဖြင့် နတ်ပြည်၌ နေရအံ့သော ကောင်းမှုကံသည်ကုန်၏။ နတ်ပြည်၌ မမွေ့လျော်ခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ထိုသို့ မမွေ့လျော်ခြင်း ဖြစ်သောကြောင့် သိကြားမင်းနှင့်တကွ စကားပြောဟောလိုရကား_-
နစ္စ ဂီတေဟိ စ ဝါဒိတေဟိ။
သော ဒါနိ အဇ္ဇ န ရမာမိ သဂ္ဂေ၊
အာယုံ နု ခီဏော မရဏံ နု သန္တိကေ။
ဥဒါဟု မူဠှောသ္မိ ဇနိန္ဒသေဋ္ဌ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀၉။ ဇနိန္ဒသေဋ္ဌ၊ နတ်တကာတို့ထက် မြတ်သော သိကြားမင်း။ သဂ္ဂဂတော၊ နတ်ပြည်သို့ ရောက်သော။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ နစ္စေဟိ စ၊ ကခြင်းတို့ဖြင့်၎င်း။ ဂီတေဟိ စ၊ သီခြင်းတို့ဖြင့်၎င်း။ ဝါဒိတေဟိ စ၊ တီးမှုတ်ခြင်းတို့ဖြင့်၎င်း။ ရမာမိ၊ မွေ့လျော်၏။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ သဂ္ဂေ၊ နတ်ပြည်၌။ န ရမာမိ၊ မမွေ့လျော်။ အာယုံ၊ အသက်အပိုင်းအခြားသည်။ ခီဏော နု၊ ကုန်လေသလော။ မရဏံ၊ သေချိန်သည်။ သန္တိကေ နု၊ နီးလေသလော။ ဥဒါဟု၊ ထိုသို့ မဟုတ်မူကား။ မူဠှော၊ တွေဝေသည်။ အသ္မိ နု၊ ဖြစ်လေသလော။
ထိုအခါ သာဓိနမင်းကို သိကြားမင်းသည် ပြောဆိုသဖြင့် နတ်ပြည်၌ နေစိမ့်သောငှါ တိုက်တွန်းလိုရကား-
န စာပိ မူဠှော နရဝီရသေဋ္ဌ။
တဝ စ ပုညာနိ ပရိတ္တကာနိ၊
ယေသံ ဝိပါကံ ဣဓ ဝေဒယတော။
တာဝတိံသေသု ဒေဝေသု၊ ဘုဉ္ဇ ကာမေ အမာနုသေ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၁၀။ နရဝီရသေဋ္ဌ၊ လူတကာတို့ထက် ဝီရိယဖြင့် မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ အာယု၊ အသက်သည်။ န စ ခီဏံ၊ မကုန်သေး။ မရဏဉ္စ၊ သေခြင်းသည်လည်း။ ဒူရေ၊ အဝေး၌။ ဇာတံ၊ ဖြစ်၏။ မူဠှော၊ တွေဝေသည်။ န ဇာ အသိ၊ မဖြစ်။ ယေသံ၊ အကြင် ကောင်းမှုတို့၏။ ဝိပါကံ၊ အကျိုးကို။ ဣဓ၊ ဤနတ်ပြည်၌။ ဝေဒယတော၊ ခံစားသော။ တဝ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ တာနိ ပုညာနိ၊ ထိုကောင်းမှုတို့သည်။ ပရိတ္တကာနိ၊ အကြွင်းနည်းကုန်၏။
၂၁၁။ ဒိသမ္ပတိ၊ အရပ်မျက်နှာတို့၏ အရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်။ ဒေဝါနုဘာဝေန၊ နတ်တို့၏ အာနုဘော်ဖြင့်။ ဝသ၊ နေတော်မူလော့။ တာဝတိံသေသု ဒေဝေသု၊ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်တို့၌။ အမာနုသေ၊ နတ်၌ ဖြစ်ကုန်သော။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဘုဉ္ဇ၊ ခံစားတော်မူလော့။
ထိုသို့ ဆိုသောအခါ သာဓိနမင်းကြီးသည် သိကြားမင်းစကားကို ပယ်လိုရကား-
ဧဝံ သမ္ပဒမေဝေတံ၊ ယံ ပရတော ဒါနပစ္စယာ။
သယံ ကတာနိ ပုညာနိ၊ တံ မေ အာဝေဏိကံ ဓနံ။
ဒါနေန သမစရိယာယ၊ သံယမေန ဒမေန စ။
ယံ ကတွာ သုခိတော ဟောတိ၊ န စ ပစ္ဆာနုတပ္ပတိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၁၂။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ယံ၊ အကြင် စည်းစိမ်ချမ်းသာကို။ ပရတော၊ သူတပါးသည်။ ဒါနပစ္စယာ၊ ပေးခြင်းဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ လဘတိ၊ ရ၏။ တံ၊ ထိုစည်းစိမ်ချမ်းသာသည်။ ယာစိတကံ၊ ငှါး၍ စီးအပ်သော။ ယာနံ ယထာ၊ ယာဉ်နှင့်တူ၏။ ယာစိတကံ၊ ချေးငှါးအပ်သော။ ဓနံ ယထာ၊ ဥစ္စာနှင့်တူ၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဧတံ သမ္ပဒံဧဝ၊ ဤ ဥပမာ ဥပမေယျနှင့် ပြည့်စုံခြင်းကိုလျှင်။ ဒဋ္ဌဗ္ဗံ၊ မှတ်အပ်၏။
၂၁၃။ ယံ၊ အကြင် စည်းစိမ်ချမ်းသာကို။ ပရတော၊ သူတပါးသည်။ ဒါနပစ္စယာ၊ ပေးခြင်းဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ လဘတိ၊ ရ၏။ ဧတံ၊ ထိုသူတပါးတို့ ပေး၍ရသောကြောင့် ငှားသည်နှင့်တူသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုမရှိ။ သယံ၊ မိမိကိုယ်တိုင်။ ကတာနိ၊ ပြုအပ်ကုန်သော။ ပုညာနိ၊ ကောင်းမှုတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တံ၊ ထို မိမိကိုယ်တိုင် ပြုအပ်သော ကောင်းသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အာဝေဏိကံ၊ အသီးဖြစ်သော။ ဓနံ၊ ဥစ္စာမည်၏။
၂၁၄။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဂန္တွာ၊ လူ့ပြည်သို့သွား၍။ မနုဿေသု၊ လူ့ပြည်တို့၌။ ယံ၊ အကြင် ကုသိုလ်ကို။ ကတွာ၊ ပြုသည်ရှိသော်။ သုခိတော၊ ချမ်းသာသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ပစ္ဆာ စ၊ နောက်၌လည်း။ န အနုတပ္ပတိ၊ နောင်တ မရှိ။ တံ ကုသလံ၊ ထိုကုသိုလ်ကို။ ဒါနေန၊ အလှူပေးသဖြင့်၎င်း။ သမစရိယာယ၊ မကောင်းမှုကို မပြုသဖြင့်၎င်း။ သံယမေန စ၊ သီလကို စောင့်သဖြင့်၎င်း။ ဒမေန၊ ဣန္ဒြေကို ဆုံးမသဖြင့်၎င်း။ ဗဟုံ၊ များစွာ။ ကာဟာမိ၊ ပြုအံ့။
ထိုအခါ သာဓိနမင်းကြီး၏ စကားကိုကြား၍ သိကြားမင်းသည် မာတလိနတ်သားကို အမောင် မာတလိနတ်သား သွားချေ၊ သာဓိနမင်းကြီးကို မိဓိလာပြည်သို့ ဆောင်ယူ၍ ဥယျာဉ်၌ ထားချေလော့ဟု စေလိုက်၏။ ထို မာတလိနတ်သားသည် သိကြားမင်းဆိုတိုင်း ပြု၏။ သာဓိနမင်းကြီးသည် ဥယျာဉ်၌ စင်္ကြံကြွ၏။ ထိုအခါ သာဓိနမင်းကို ဥယျာဉ်စောင့်သည် မြင်၍ မေးပြီးလျှင် သွား၍ နာရဒမင်းအား ကြားလျှောက်၏။ ထိုနာရဒမင်းသည် သာဓိနမင်းကြီးလာသောအဖြစ်ကို သိ၍ ဥယျာဉ်စောင့် သင်သည် ရှေ့မှ သွားနှင့်၍ ဥယျာဉ်ကို သုတ်သင်စီရင်ပြီးလျှင် သာဓိနမင်းကြီး၏၎င်း, ငါ၏၎င်း နေရာနှစ်ခုတို့ကို ခင်းနှင့်လော့ဟု ဆို၍ ဥယျာဉ်စောင့်ကို လွှတ်လိုက်၏။ ထိုဥယျာဉ်စောင့်သည် နာရဒမင်းကြီးဆိုတိုင်း ပြု၏။
ထိုအခါ ဥယျာဉ်စောင့်ကို သာဓိနမင်းကြီးသည် မေး၏။ အချင်း ဥယျာဉ်စောင့် အဘယ်သူဘို့ နေရာနှစ်ခုတို့ကို ခင်းသနည်းဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး တနေရာကား အရှင်မင်းကြီးဘို့၊ တနေရာကား အကျွန်ုပ်တို့ နာရဒမင်းကြီးဘို့ ခင်းပါ၏ဟု တင်လျှောက်၏။ ထိုအခါ ဥယျာဉ်စောင့်ကို သာဓိနမင်းကြီးသည် ငါမှတပါး အဘယ်သတ္တဝါသည် ငါ၏အနီးဖြစ်သော နေရာ၌ နေလတ္တံ့နည်းဟု ဆို၍ တခုသောနေရာ၌နေ၍ တခုသောနေရာ၌ ခြေကိုထား၏။ နာရဒမင်းသည် လာလတ်ပြီးလျှင် ထိုသာဓိနမင်းကြီး၏ ခြေတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ နေ၏။ ထိုနာရဒမင်းသည်ကား သာဓိနမင်းကြီး၏ ခုနစ်ဆက်မြောက်ဖြစ်သော မြစ်တော်ဖြစ်သတတ်၊ ထိုအခါ လူတို့၏ အသက်တရာတမ်း ဖြစ်သတတ်၊ ဘုရားလောင်း သာဓိန မင်းကြီးသည်ကား မိမိ၏ ကောင်းမှုကံအစွမ်းဖြင့် ဤမျှလောက်သော အနှစ်ခုနစ်ရာ ကာလကို လွန်စေတော်မူ၏။ ထိုဘုရားလောင်း သာဓိနမင်းကြီးသည် နာရဒအမည်ရှိသော မိမိ မြစ်တော်ကို လက်ဆွဲ၍ ဥယျာဉ်တော်၌ လှည့်လည်လျက်-
ဣမာ တာ ဟရတာနူပါ၊ ဣမာ နဇ္ဇော သဝန္တိယော။
မန္ဒာလကေဟိ သဉ္ဆန္နာ၊ ပဒုမုပ္ပလကေဟိ စ။
ယဿိမာနိ မမာယိံသု၊ ကိန္နု တေ တာ ဒိသံ ဂတာ။
တေ အာရာမေ တေဝိမေ ဝနသဉ္စရာ။
တမေဝ မယှံ ဇနတံ အပဿတော၊
သုညံဝ မေ နာရဒ ခါယတေ ဒိသာ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၁၅။ နာရဒ၊ နာရဒ။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ဣမာနိ တာနိ ခေတ္တာနိ၊ ဤစိုက်ပျိုးရာ မြေတို့သည်။ ရမ္မာ၊ မွေ့လျော်ဘွယ် ရှိကုန်၏။ သကုဏ္ဍလံ၊ နားဍောင်းနှင့်တူသော။ ဣမံ နိက္ခံ၊ ဤရေပြွန်သည်။ ရမ္မံ၊ မွေ့လျော်ဘွယ် ရှိ၏။ ဟရိတာ၊ စိမ်းညိုသော မြက်ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်သော။ ဣမာ တာ အနူပါ၊ ဤရေပြွန်၏ နံပါးနှစ်ဘက်၌ ဖြစ်ကုန်သော မြေတို့သည်။ ရမ္မာ၊ မွေ့လျော်ဘွယ် ရှိကုန်၏။ သဝန္တိယော၊ စီးကုန်သော။ ဣမာ နဇ္ဇော၊ ဤမြစ်တို့သည်။ ရမ္မာ၊ မွေ့လျော်ဘွယ် ရှိကုန်၏။
၂၁၆။ ဣမာ တာ ပေါက္ခရဏီ၊ ဤရေကန်တို့သည်။ ရမ္မာ၊ မွေ့လျော်ဘွယ် ရှိကုန်၏။ စက္ကဝါကာ၊ စက္ကဝါက်ငှက်တို့သည်။ ပကူဇိတာ၊ တွန်မြူးကုန်၏။ မန္ဒာလကေဟိ၊ မန္ဒာလကနွယ်တို့ဖြင့်။ သဉ္ဆန္နာ၊ ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်၏။ ပဒုမုပ္ပလကေဟိ စ၊ ပဒုမာကြာ ဥပ္ပလကြာတို့ဖြင့်လည်း။ သဉ္ဆန္နာ၊ ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်၏။ ယဿ မေ၊ အကြင် ငါ့အား။ တေ၊ ထို အလုပ်အကျွေး မောင်းမတို့သည်။ ဣမာနိ- ဣမေသု၊ ဤအရပ်တို့၌။ မမာယိံသု၊ မြတ်နိုးကုန်၏။ တဿ မေ၊ ထိုငါ၏။ တာ၊ ထို အလုပ်အကျွေး မောင်းမတို့သည်။ ကိံ ဒိသံ၊ အဘယ်အရပ်သို့။ ဂတာ နု၊ သွားလေကုန်သနည်း။
၂၁၇။ မေ၊ ငါ၏။ တာနိ ခေတ္တာနိ စ၊ ထို စိုက်ပျိုးရာ အရပ်တို့ကို၎င်း။ သော ဘူမိဘာဂေါ၊ ထိုမြေအဘို့ကို၎င်း။ တေ အာရာမေ၊ ထို အရံတို့ကို၎င်း။ တေဝိမေ ဝနသဉ္စရာ၊ ထို တောမြေ အရပ်တို့ကို၎င်း။ မယှံ၊ ငါ၏။ တမေဝ ဇနတံ၊ ထိုလူအပေါင်းကို၎င်း။ အပဿတော၊ မမြင်ရသော။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒိသာ၊ အရပ်မျက်နှာတို့သည်။ သုညံဝ၊ ဆိတ်သကဲ့သို့။ ခါယတေ၊ ထင်၏။
ထိုအခါ သာဓိနမင်းကြီးကို နာရဒမင်းသည် အရှင်မင်းကြီး နတ်ပြည်သို့ သွားကုန်သော အရှင်မင်းကြီးတို့အား ယခုအခါ အနှစ်ခုနစ်ရာ ရှိကုန်ပြီ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည် အရှင်မင်းကြီးတို့၏ ခုနစ်ဆက်မြောက်ဖြစ်သော မြစ်တော်တည်း၊ အရှင်မင်းကြီးတို့၏ အလုပ်အကျွေးတို့သည်၎င်း, မောင်းမတို့သည်၎င်း သေမင်းခံတွင်းသို့ ရောက်ကုန်ပြီ၊ ဤမိဓိလာပြည်သည် အရှင်မင်းကြီးတို့၏ ဥစ္စာဖြစ်သော ပြည်တည်း၊ ဤပြည်ကို ဆုံးမတော်မူကုန်လော့ဟု ဆို၏။ သာဓိနမင်းကြီးသည် အမောင် နာရဒ ငါသည် ဤအရပ်သို့ လာသည်ရှိသော် မင်းပြုအံ့သောငှါ မလာ၊ ကုသိုလ်ပြုခြင်းငှါသာလျှင် လာ၏။ ငါသည် ကုသိုလ် ကောင်းမှုကိုသာလျှင် ပြုအံ့ဟု ဆို၍ မင်းအဖြစ်ကို ပယ်သဖြင့် မိဓိလာပြည်သို့ လာသောအကြောင်းကို မြစ်တော် နာရဒမင်းအား ကြားလိုရကား-
သမ္မခါ ဒေဝရာဇဿ၊ တိဒသာနဉ္စ သမ္မုခါ။
တာဝတိံသေသု ဒေဝေသု၊ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိသု။
ဓမ္မမေဝ စရိဿာမိ၊ နာဟံ ရဇ္ဇေန အတ္ထိကော။
တံ မဂ္ဂံ ပဋိပဇ္ဇိဿံ၊ ယေန ဂစ္ဆန္တိ သုဗ္ဗတာ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၁၈။ နာရဒ၊ အမောင် နာရဒ။ မယာ၊ ငါသည်။ စတုဒိသာ၊ အရပ်လေးမျက်နှာတို့ကို။ ဩဘာသန္တာ၊ ထွန်းလင်းတောက်ပကုန်သော။ ဝိမာနာနိ၊ ဗိမာန်တို့ကို။ ဒေဝရာဇဿ၊ သိကြားနတ်မင်း၏။ သမ္မုခါ စ၊ မျက်မှောက်၌၎င်း။ တိဒသာနံ၊ တာဝတိံသာ နတ်တို့၏။ သမ္မုခါ စ၊ မျက်မှောက်၌၎င်း။ ဒိဋ္ဌာ၊ မြင်အပ်ကုန်ပြီ။
၂၁၉။ နာရဒ၊ အမောင် နာရဒ။ မေ၊ ငါသည်။ ဒိဗျံ၊ နတ်၌ဖြစ်သော။ ဘဝနံ၊ နတ်တို့၏ ဘုံဗိမာန်ကို။ ဝုတ္တံ၊ နေခဲ့ပြီ။ အမာနုသာ၊ နတ်၌ဖြစ်ကုန်သော။ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိသု၊ အလုံးစုံသော အလိုဆန္ဒနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ တာဝတိံသေသု ဒေဝေသု၊ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်တို့၌။ ဘုတ္တာ၊ ခံစားအပ်ကုန်ပြီ။
၂၂၀။ နာရဒ၊ အမောင်နာရဒ။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဧတာဒိသံ၊ ဤသို့ သဘောရှိသော ကာမဂုဏ်ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်ခဲ့၍။ ပုညာယ၊ ကောင်းမှုပြုခြင်းငှာ။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂတော၊ လာသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဓမ္မံ ဧဝ၊ ကုသိုလ်တရားကိုသာလျှင်။ စရိဿာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ရဇ္ဇေန၊ မင်းအဖြစ်ဖြင့်။ န အတ္တိကော၊ အလိုမရှိ။
၂၂၁။ နာရဒ၊ အမောင် နာရဒ။ အဒဏ္ဍာဝစရံ၊ ဒဏ်မရှိသော သူမြတ်တို့သည် ကျင့်အပ်သော။ သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓဒေသိတံ၊ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားတို့သည် ဟောတော်မူသော။ မဂ္ဂံ၊ မဂ္ဂင်ရှစ်ပါးသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သုဗ္ဗတာ၊ ကောင်းသော အကျင့်ရှိကုန်သော သူတို့သည်။ ယေန မဂ္ဂေန၊ အကြင် မဂ္ဂင်ရှစ်ပါးဖြင့်။ နိဗ္ဗာနံ၊ နိဗ္ဗာန်သို့။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားရကုန်၏။ တံ မဂ္ဂံ၊ ထိုမဂ္ဂင်ရှစ်ပါးတရားကို။ ပဋိပဇ္ဇိဿံ၊ ငါ ကျင့်အံ့။
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်း သာဓိနမင်းကြီးသည် ဤဂါထာတို့ကို သဗ္ဗညုတဉာဏ်ဖြင့် အကျဉ်းချုံး၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုအခါ သာဓိနမင်းကြီးကို မြစ်တော် နာရဒမင်းသည် တဖန်လည်း အရှင်မင်းကြီး တိုင်းပြည်ကို ဆုံးမတော်မူပါလော့ဟု ဆို၏။ အမောင် နာရဒ ငါသည် မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိ၊ အနှစ်ခုနစ်ရာတို့ပတ်လုံး ကင်းလေသော အလှူကို ခုနစ်ရက်ဖြင့်သာလျှင် လှူလို၏ဟု ဆို၏။ မြစ်တော် နာရဒမင်းသည် ကောင်းပြီဟု သာဓိနမင်းကြီး စကားကို ဝန်ခံ၍ အလှူကြီးကို စီရင်၏။ သာဓိနမင်းကြီးသည် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အလှူကြီးကိုပေးပြီးလျှင် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ သေ၍ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌ ဖြစ်တော်မူ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဤသို့ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်း မည်သည်ကား သုံးအပ်သော အရာနှင့်ယှဉ်၏ဟု ပြတော်မူသဖြင့် သစ္စာကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ ဒါယကာ အပေါင်းတို့တွင် အချို့ကုန်သော သူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။ အချို့ကုန်သောသူတို့သည် သကဒါဂါမိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။ အချို့ကုန်သော သူတို့သည် အနာဂါမိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ နာရဒမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ သိကြားမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သာဓိနမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
သီလမြဲတည်၊ ကုသိုလ်စည်၊ သက်ရှည် ရောဂါကင်း
တဆယ့်တခုမြောက်သော သာဓိနဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ပကိဏ္ဏကနိပါတ်
၁၂။ ဒသဗြာဟ္မဏဇာတ်
အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်ကို ရွေးချယ်စီစစ်၍ လှူသင့်ခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရာဇာ အဝေါစ ဝိဓုရံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဒသဗြာဟ္မဏဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် အသဒိသဒါနကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
(ထိုအသဒိသဒါနကို အဋ္ဌကနိပါတ် အာဒိတ္တဇာတ်၌ ချဲ့အပ်ပြီးသလျှင်ကတည်း)
ပသေနဒီကောသလမင်းသည် ထိုအသဒိသဒါနကို ပေးလှူသည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားကို အကြီးပြု၍ ငါးရာသော ရဟန်းတို့ကို ရွေးကောက်ပြီးလျှင် ပင့်ဆောင်သော ရဟန်းကြီးတို့အားသာလျှင် လှူသတတ်၊ ထိုအခါ ကောသလမင်း၏ ကျေးဇူးစကားကို ပြောဆိုကုန်သော ရဟန်းတို့သည် ငါ့သျှင်တို့ ကောသလမင်းကြီးသည် အသဒိသဒါနကို လှူသည်ရှိသော် ရွေးချယ်၍ အကျိုးကြီးသော အရာ၌လျှင် လှူ၏ဟု တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ကောသလမင်းသည် ငါကဲ့သို့သော ဘုရား၏ အလုပ်အကျွေးဖြစ်၍ ရွေးချယ်စီစစ်သဖြင့် အလှူကို လှူသည်ကားအံ့ဘွယ်မရှိသေး၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ဘုရားရှင်တို့သည် မဖြစ်သော်လည်း ရွေးချယ်စီစစ်၍ အလှူကို ပေးဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ကုရုတိုင်း ဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်ပြည်၌ ယုဓိဋ္ဌိလအနွယ်ဖြစ်သော ကောရဗျမည်သောမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုကောရဗျမင်းအား ဝိဓုရမည်သော အမတ်သည် အကျိုးအကြောင်းကို ဆုံးမ၏။ ကောရဗျမင်းသည် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းကို ချောက်ချားစေ၍ အလှူကြီးကို လှူ၏။ ထိုအလှူကိုယူ၍ စားကုန်သောသူတို့တွင် တယောက်သော သူသည်လည်း ငါးပါးသောသီလကို စောင့်သောသူမည်သည် မရှိ၊ အလုံးစုံသော အလှူခံတို့သည် သီလမရှိကုန်သည်သာတည်း၊ ထိုအလှူသည် မင်းကို မနှစ်သက်စေနိုင်။ ကောရဗျမင်းသည် စုံစမ်းဆင်ခြင်၏။ အဘယ်မည်သော အလှူသည် အကျိုးကြီးသနည်းဟု သီလရှိကုန်သောသူတို့အား လှူလိုသည်ဖြစ်၍ ဝိဓုရ ပညာရှိနှင့်တကွ တိုင်ပင်အံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုကောရဗျမင်းသည် ခစားရာသို့လာသော ထိုဝိဓုရပညာရှိကို နေရာ၌နေစေ၍ ပြဿနာကို မေး၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ဟူသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၂၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဓမ္မကာမော၊ တရားကိုအလိုရှိသော။ ယုဓိဋ္ဌိလော၊ ယုဓိဋ္ဌိလအနွယ်ဖြစ်သော။ ရာဇာ၊ ကောရဗျမင်းသည်။ ဝိဓုရံ၊ ဝိဓုရသုခမိန်ကို။ ဧတံ ဝစနံ၊ ဤသို့သောစကားကို။ အဝေါစ၊ ဆို၏။
ထိုမှနောက်၌ ကောရဗျမင်း၏၎င်း, ဝိဓုရအမတ်၏၎င်း စကားလဲလှယ် ပြောဟောကြသည်တို့ကို-
ဒက္ခိဏံ သမ္မ ဒဿာမ၊ ယတ္ထ ဒိန္နံ မဟပ္ဖလံ။
။ လ။
ဒက္ခိဏံ သမ္မ ဒဿာမ၊ ယတ္ထ ဒိန္နံ မဟပ္ဖလံ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ဖြင့် ပြအပ်၏။ ထိုဂါထာတို့၏ အနက်ကား -
၂၂၃။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓူရသုခမိန်။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင် ပုဏ္ဏားတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်ရာ၏။ မေထုနာ၊ တပ်ချင်းတူသောသူ နှစ်ယောက်တို့၏ ဥစ္စဖြစ်သော။ ဓမ္မာ၊ ရွာသူတို့၏အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်၏။ ဗဟုသုတေ၊ များသော အကြား အမြင်ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော။ တေ ဗြာဟ္မဏေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။ ယတ္ထ၊ အကြင် ပုဂ္ဂိုလ်တို့၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သောအလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီးမြတ်၏။ သမ္မ၊ အဆွေ။ တေသံ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။
၂၂၄။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင်ပုဏ္ဏားတို့သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ မေထုနာ၊ တပ်ချင်းဟူသော သူနှစ်ယောက်တို့၏ ဥစ္စာဖြစ်သော။ ဓမ္မာ၊ ရွာသူတို့၏ အကျင့်မှ။ ဝိရတာ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ သီလဝန္တာ၊ သီလရှိကုန်သော။ ဗဟုသုတာ၊ များသော အကြား အမြင်ရှိကုန်သော။ တေ ဗြာဟ္မာ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ ဒုလ္လဘာ၊ ရခဲကုန်၏။
၂၂၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဒသ၊ တကျိပ်ကုန်သော။ ယာတာ ဗြာဟ္မဏာတိယော၊ အကြင် ပုဏ္ဏားမျိုးတို့သည်။ အတ္ထိကိရ၊ ရှိကုန်သတတ်။ တေသံ၊ ထိုတကျိပ်သော ပုဏ္ဏားမျိုးတို့၏။ ဝိဘာဂံ၊ ခွဲဝေခြင်းကို။ ဝိစိယ၊ စုံစမ်းဆင်ခြင်၍။ မေ၊ ငါ၏။ သန္တိကာ၊ အထံမှ။ ဝိတ္ထာရေန၊ အကျယ်အားဖြင့်။ သုဏောဟိ၊ နာတော်မူလော့။
၂၂၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မူလဿ၊ ဆေးမြစ်ဖြင့်။ ပုဏ္ဏေ၊ ပြည့်ကုန်သော။ သံဝုတေ၊ ဖွဲ့အပ်သော အဝရှိကုန်သော။ ပသိဗ္ဗကေ၊ ဆေးအိတ်တို့ကို။ ဂဟေတွာန၊ ယူ၍။ ယေ၊ အကြင်ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဩသဓိကာ၊ ဆေးကုကုန်သည် ဖြစ်၍။ ဂန္ထေန္တိ၊ ဤဆေးသည် ဤရောဂါကို ပယ်နိုင်၏ စသည်ဖြင့် ဆေးကျမ်းဂါထာ ဖွဲ့စီကုန်၏။ နှာပယန္တိ စ၊ ရေလည်းချိုးကုန်၏။ ဇပန္တိ စ၊ ဘူတဝိဇ္ဇာ မန္တန်ကိုလည်း ရွတ်ကုန်၏။
၂၂၇။ ရာဇ၊ မင်းကြီး။ တေ ဗြာဟ္မဏာ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ တိကိစ္ဆကသမာ၊ ဆေးသမားနှင့် တူကုန်၏ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ ဆေးသမားပုဏ္ဏားဟု ဆိုအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော ပုဏ္ဏားတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။
၂၂၈။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏား အကျင့်မရှိသော သူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆို အပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ကောရဗျော၊ ကောရဗျ အမည်ရှိသော။ ရာဇာ စ၊ မင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုဿုတေ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။
၂၃၉။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုသီလရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်တို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လူကုန်အံ့။
၂၃၀။ မဟာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယေ၊ အကြင် ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ကိံကဏိကာယော၊ ကြေးစည်တို့ကို။ ဂဟေတွာ၊ ယူကုန်၍။ ဝါဒေန္တာ၊ တီးကုန်လျှက်။ ပုရတောပိ၊ ရှေ့မှလည်း။ ဃောသန္တိ၊ ကြွေးကြော်ကုန်၏။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ ပေသနာနိပိ၊ စေပါးရာတို့သို့လည်း။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။ ရထစရိယာသု၊ ရထားအတတ်တို့၌။ သိက္ခရေ၊ သင်ကုန်၏။
၂၃၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ ဗြာဟ္မဏာ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ ပရိစာရိကသမာတိ၊ ကျွန်အမှုလုပ်တို့နှင့် တူ၏ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ ကျွန်အမှုလုပ်နှင့် တူကုန်၏ဟူ၍ ကြားအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။
၂၃၂။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားအကျင့်မရှိကုန်သော သူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ကောရဗျော၊ ကောရဗျ အမည်ရှိသော။ ရာဇာ စ၊ မင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရ သုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုသုတေ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။
၂၃၃။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လူကုန်အံ့။
၂၃၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင်ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ကမဏ္ဍလုံ၊ ကရားကို၎င်း။ ဝင်္ကဒဏ္ဍဉ္စ၊ တုတ်ကောက်ကို၎င်း။ ဂဟေတွာန၊ ယူကုန်၍။ ဂါမေသု စ၊ ရွာတို့၌၎င်း။ နိဂမေသု စ၊ နိဂုံးတို့၌၎င်း။ ရာဇာနော၊ မင်းတို့သို့။ ပစ္စုပေဿန္တိ၊ ပို့ဆောင်ကုန်၏။ ဂါမေ ဝါ၊ ရွာ၌၎င်း။ နိဂမမှိ ဝါ၊ နိဂုံး၌၎င်း။ အဒိန္နေ၊ မပေးသည်ရှိသော်။ န ဝုဋ္ဌဟိဿာမ၊ မထကုန်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥပဝသန္တိ၊ ကပ်၍ နေကုန်၏။ ရာဇ၊ မင်းကြီး။ တေပိ ဗြာဟ္မဏာ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကိုလည်း။ နိဂ္ဂါဟကသမာ၊ နှိပ်စက်၍ အခွန်တောင်းသော သူတို့နှင့် တူကုန်၏ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ အခွန်တောင်းသော သူတို့နှင့် တူကန်၏ဟူ၍ ဆိုအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။
၂၃၆။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသောအကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့မည်ကုန်၏ ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ရာဇာ စ ကောရဗျော၊ ကောရဗျမင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုသုတေ၊ များသောအကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။
၂၃၇။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင် ပုဏ္ဏားတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။
၂၃၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယေသံ၊ အကြင် ပုဏ္ဏားတို့အား။ ပရူဠှကစ္ဆာ၊ တောချုံကဲ့သို့ စည်ပင်သော လက်ကတီးမွေးတို့သည်၎င်း။ နခါ စ၊ ခြေသည်း လက်သည်းတို့သည်၎င်း။ လောမာ စ၊ အမွေးတို့သည်၎င်း။ ပင်္ကဒန္တာ၊ အညစ်အကြေးကပ်သော သွားတို့သည်၎င်း။ ရဇဿိရာ၊ မြူဖြင့်ပြွမ်းသော ဦးခေါင်းတို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ရဇရေဏူဟိ၊ မြူမြေမှုန့်တို့ဖြင့်။ ဩကိဏ္ဏာ၊ ပြွမ်းကုန်သော။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ ယာစကာ၊ ဥစ္စာကို တောင်းကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဝိစရန္တိ၊ သွားကုန်၏။
၂၃၉။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေပိ ဗြာဟ္မဏာ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကိုလည်း။ ခါဏုဃာတသမာ၊ စိုက်မြှုပ်၍ ထားအပ်သော သစ်ငုတ်နှင့်တူကုန်၏ ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ ကြီး။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ သစ်ငုတ်နှင့် တူကုန်၏ဟူ၍ ဆိုအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။
၂၄၀။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားမည်ကုန်၏ ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ကောရဗျော၊ ကောရဗျအမည်ရှိသော။ ရာဇာ စ၊ မင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓူရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုဿုတေ၊ များသော အကြားအမြင်ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။
၂၄၁။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင်ပုဏ္ဏားတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုသီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။
၂၄၃။ ဇနာဓိပ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ ရာဇိန္ဒ၊ မင်းများနတ်။ ယေ၊ အကြင်ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဟရီဋကံ၊ သဖန်းခါးသီးကို၎င်း။ အာမလကံ၊ ရှစ်ရှားသီးကို၎င်း။ အမ္ဗံ၊ သရက်သီးကို၎င်း။ ဇမ္ဗုံ၊ သပြေသီးကို၎င်း။ ဝိဘေဋကံ၊ သစ်ဆိမ့်သီးကို၎င်း။ လဗုဇံ၊ တောင်ပိန်းနှဲသီးကို၎င်း။ ဒန္တပေါဏာနိ၊ ဒန်ပူတို့ကို၎င်း။ ဗေလုဝါ၊ ဥသျှစ်သီးတို့ကို၎င်း။ ဗဒရာနိ၊ ဇီးသီးတို့ကို၎င်း။ ရာဇာယတနံ၊ လင်းလွန်းသီးကို၎င်း။ ဥစ္ဆုပုဋံ၊ ကြံချောင်းတင်လဲထုပ်ကို၎င်း။ ဓူမနေတ္တံ၊ ခိုးတံကို၎င်း။ မဓုဉ္ဇနံ၊ ပျားရည်မျက်စဉ်းကို၎င်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥစ္စာဝစာနိ၊ များသော အဘိုး, နည်းသော အဘိုးထိုက်ကုန်သော။ ပဏိယာနိ၊ ဥစ္စာတို့ကို။ ဝိကိဏန္တိ၊ ရောင်းကုန်၏။
၂၄၄။ ရာဇ၊ မင်းကြီး။ တေ ဗြာဟ္မာ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဝါဏိဇကသမာ၊ ကုန်သည်နှင့်တူကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုသူတို့ကိုလည်း။ ဝေါဟာရတော၊ ဝေါဟာရအားဖြင့်။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားမည်ကုန်၏ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ ကုန်သည်နှင့် တူကုန်၏ဟူ၍ ကြားအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။
၂၄၅။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားမည်ကုန်၏ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ကောရဗျော၊ ကောရဗျ အမည်ရှိသော။ ရာဇာ စ၊ မင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓူရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုသုတေ၊ များသော အကြားအမြင်ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သောပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။
၂၄၆။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ မေ၊ ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။
၂၄၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင်ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ကသိဝါဏိဇ္ဇံ၊ လယ်လုပ်ခြင်း ကုန်သွယ်ခြင်းကို။ ကာရေန္တိ၊ ပြုကုန်၏။ အဇေဠကေ၊ ဆိတ်မြန်မာ ဆိတ်ကုလားတို့ကို။ ပေါသယန္တိ၊ ငါးပါးသော နို့အရသာကို ရောင်းစားခြင်းငှာ မွေးမြူကုန်၏။ ကုမာရိယော၊ သတို့သ္မီးငယ်တို့ကို။ ပဝေစ္ဆန္တိ၊ ဥစ္စာဖြင့် ပေးကုန်၏။ ဝိဝါဟန္တိ စ၊ သ္မီးပေး၍လည်း ထိမ်းမြားကုန်၏။ အာဝါဟန္တိ စ၊ သ္မီးယူ၍လည်း ထိမ်းမြားကုန်၏။
၂၄၈။ အမ္မဋ္ဌဝေဿေဟိ၊ သူဌေးသူကြွယ်တို့နှင့်။ သမာ၊ တူကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုသူဌေး သူကြွယ်တို့နှင့် တူသောသူတို့ကိုလည်း။ ဝေါဟာရတော၊ ဝေါဟာရအားဖြင့်။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ သူဌေးသူကြွယ်နှင့် တူ၏ဟူ၍ ကြားအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။
၂၄၉။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားမည်ကုန်၏ ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ရာဇာ စ ကောရဗျော၊ ကောရဗျမင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုဿုတေ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။
၂၅၀။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင် ပုဏ္ဏားတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်အား။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။
၂၅၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သော။ ပုရောဟိတာ၊ ပုရောဟိတ်တို့သည်။ ဂါမေသု၊ ရွာတို့၌။ နိက္ခိတ္တဘိက္ခံ၊ အမြဲတည်သော ဆွမ်းဝတ်ကို။ ဘုဉ္ဇန္တိ၊ စားကုန်၏။ ဗဟူဇနေ-ဗဟူဇနာ၊ များစွာသောသူတို့သည်။ တေ ဂါမပုရောဟိတေ၊ ထိုရွာ ပုရောဟိတ်တို့ကို။ နက္ခတ္တ မုဟုတ္တမင်္ဂလာနိ၊ နက္ခတ် မုဟုတ် မင်္ဂလာတို့ကို။ ပရိပုစ္ဆန္တိ၊ မေးကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုပုရောဟိတ်တို့သည်လည်း။ အဏ္ဍစ္ဆေဒါနိလဉ္ဇကာ၊ အခယူ၍ နွားသင်းကွပ်ခြင်း, နွားကို တံဆိပ်အမှတ် ထင်ခြင်းကို ပြုတတ်ကုန်၏။
၂၅၂။ တတ္ထ၊ ထိုပုရောဟိတ်တို့၏အိမ်၌။ ပသူပိ၊ နွားတို့ကို၎င်း။ မဟိသာပိ၊ ကျွဲတို့ကို၎င်း။ သူကရာပိ၊ ဝက်တို့ကို၎င်း။ အဇာပိ၊ ဆိတ်တို့ကို၎င်း။ ဟညန္တိ၊ သတ်ကုန်၏။ တေ၊ ထိုပုရောဟိတ်တို့သည်။ ဂေါဃာတကသမာ၊ နွားသတ်နှင့် တူကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုရောဟိတ်တို့ကိုလည်း။ ဝေါဟာရေန၊ ဝေါဟာရအားဖြင့်။ ဗြာဟ္မာ၊ ပုဏ္ဏားတို့ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုနွားသတ်နှင့်တူသော သူတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ ဝေါဟာရအားဖြင့် ပုဏ္ဏားဟူ၍ ဆိုအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော သူတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။
၂၅၃။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားမည်ကုန်၏ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ကောရဗျော၊ ကောရဗျ အမည်ရှိသော။ ရာဇာ စ၊ မင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုဿုတေ၊ များသော အကြား အမြင်ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။
၂၅၄။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ကုန်သော။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင် ပုဏ္ဏားတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သောအလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။
၂၅၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင်ပုဏ္ဏားတို့သည်။ အသိစမ္မံ၊ သန်လျက်, ကာအတတ်ကို။ ဂဟေတွာန၊ သင်ပြီး၍။ ခဂ္ဂံ၊ သန်လျက်ကို။ ပဂ္ဂယှ၊ ကိုင်စွဲ၍။ ဝေဿပထေသု၊ ကုန်သည်တို့၏ ခရီးတို့၌။ တိဋ္ဌန္တိ၊ တည်ကုန်၏။ သတ္ထံ၊ ကုန်သည်ကို။ အဗ္ဗာဟယန္တိပိ၊ ဥစ္စာအခယူ၍လည်း ပို့ကုန်၏။ ဂေါပနိသာဒေဟိ၊ နွားကျောင်း မုဆိုး တံငါတို့နှင့်။ သမာ၊ တူကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုသူတို့ကိုလည်း။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားမည်ကုန်၏ ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ ဝေါဟာရအားဖြင့် ပုဏ္ဏားဟူ၍ ကြားအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့သဘောရှိကုန်သော သူတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။
၂၅၇။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ရာဇာစ ကောရဗျော၊ ကောရဗျမင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုဿုတေ၊ များသောအကြား အမြင်ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။
၂၅၈။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ ကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုသူတို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။
၂၅၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းကြီး။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင်ပုဏ္ဏားတို့သည်။ အရညေ၊ တော၌။ ကုဋိကံ၊ တဲအုံကို။ ကတွာ၊ ဆောက်၍။ ကူဋာနိ၊ စဉ်းလဲသော ကျော့ကွင်းတို့ကို။ ကာရယန္တိ၊ ထောင်ကုန်၏။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ သသံ၊ ယုန်ကို၎င်း။ ဗိဠာရံ၊ ကြောင်ကို၎င်း။ အာဂေါဓာ၊ ဖွတ်မှစ၍။ မစ္ဆကစ္ဆပံ၊ ငါး, လိပ်ကို၎င်း။ ဗာဓေန္တိ၊ သတ်ကုန်၏။
၂၆၀။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ လုဒ္ဒကသမာ၊ မုဆိုးနှင့် တူကုန်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေပိ၊ ထိုမုဆိုးနှင့်တူသော ပုဏ္ဏားတို့ကိုလည်း။ ဝေါဟာရတော၊ ဝေါဟာရအားဖြင့်။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့ ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ မုဆိုးနှင့်တူသော ပုဏ္ဏားတို့ဟူ၍ ကြားအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော သူတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။
၂၆၁။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ရာဇာစ ကောရဗျော၊ ကောရဗျမင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုဿုတေ၊ များသောအကြား အမြင်ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။
၂၆၂။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုသူတို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။
၂၆၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အညေ၊ တပါးကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဓနဿ၊ ဥစ္စာကို။ ကာမာဟိ၊ အလိုရှိကုန်သည်ဖြစ်၍လျှင်။ ဟေဋ္ဌာမဉ္ဇေ၊ ညောင်စောင်းအောက်၌။ ပသက္ကိတာ၊ အိပ်နေကုန်သည်ဖြစ်၍။ သောမယာဂေ၊ သောမယာဂယဇ်သည်။ တနည်း,၊ မကောင်းမှုကို စင်စွာဆေးတတ်သော ယဇ်သည်။ ဥပဋ္ဌိတေ၊ ဖြစ်လတ်သော်။ ရာဇာနော၊ မင်းတို့ကို။ ဥပရိ၊ ညောင်စောင်းအထက်၌။ နှာယန္တိ၊ ခေါင်းဆေးကုန်၏။
၂၆၄။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ မလမဇ္ဇသမာ၊ မကောင်းမှု အညစ်အကြေးကို ဆေးလျှော်တတ်သောသူနှင့် တူကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုသူတို့ကိုလည်း။ ဝေါဟာရေန၊ ဝေါဟာရအားဖြင့်။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားမည်ကုန်၏ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ ဝေါဟာရပုဏ္ဏားတို့ဟူ၍ ကြားအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော သူတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။
၂၆၅။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားမည်ကုန်၏ ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ရာဇာစ ကောရဗျော၊ ကောရဗျ မင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုဿုတေ၊ များသောအကြားအမြင်ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။
၂၆၆။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ရာဇာစ ကောရဗျော၊ ကောရဗျမင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။
ဤဂါထာတို့၌ ပြအပ်သော ဝေါဟာရပုဏ္ဏား တကျိပ်တို့၏ သရုပ်အကျဉ်းကို ဤသို့မှတ်အပ်၏။
၁။ ဆေးသမားနှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။
၂။ ကျွန်အမှုလုပ်နှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။
၃။ အခွန်တောင်းသောသူနှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။
၄။ မပေးဘဲကို မသွားဟု အပါး၌ ထိုင်၍နေသောကြောင့် သစ်ငုတ်နှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။
၅။ ကုန်သည်နှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။
၆။ သူဌေးသူကြွယ်နှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။
၇။ နွားသတ်နှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။
၈။ ရွာကို ဖျက်ဆီးတတ်သောသူနှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။
၉။ မုဆိုးတံငါနှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။
၁၀။ အညစ်အကြေး မကောင်းမှုကို ဆေးလျှော်တတ်သောသူနှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။
ဤသို့ မှတ်အပ်၏
ဤသို့ ခေါ်ဝေါ်ခြင်း ဝေါဟာရမျှသာလျှင် ဖြစ်ကုန်သော ပုဏ္ဏားတကျိပ်တို့ကို ပြပြီး၍ ယခုအခါ မုချဆတ်ဆတ် မြတ်သောပုဏ္ဏားတို့ကို ပြလိုသော ဘုရားလောင်း သုခမိန်သည်-
ဝိရတာ မေထုနာဓမ္မာ၊ ယေ တေ ဘုဉ္ဇေယျုံ ဘောဇနံ။
အက္ခာတာ တေ မဟာရာဇ၊ တာဒိသေ နိပတာမသေ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၆၇။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင် ပုဏ္ဏားတို့သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ဘောဇနံ၊ ခဲဘွယ်ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်ရာ၏။ မေထုနာ၊ တပ်ချင်းတူသော သူနှစ်ယောက်တို့၏ ဥစ္စာဖြစ်သော။ ဓမ္မာ၊ ရွာသူတို့၏ အကျင့်မှ။ ဝိရတာ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ဗဟုဿုတာ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တာ၊ သီလရှိကုန်သော။ တေ ဗြာဟ္မဏာ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ အတ္ထိ ခေါ၊ ရှိကုန်သလျှင်ကတည်း။
၂၆၈။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဧကဉ္စဘတ္တံ၊ တထပ်တည်းသော ထမင်းကိုသာ။ ဘုဉ္ဇန္တိ၊ စားကုန်၏။ မဇ္ဇံ၊ ယစ်မျိုးကို။ နစ ပိဝန္တိ၊ မသေက်ကုန်။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ ပရမတ္ထ ပုဏ္ဏားဟူ၍ ဆိုအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့သဘောရှိကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။
ကောရဗျမင်းသည် ဝိဓူရသုခမိန်၏ စကားကိုကြား၍ မေး၏။ အဆွေဝိဓုရ ဤသို့ သဘောရှိကုန်သော ဂုဏ်နှင့် ပြည့်စုံကန်သော မြတ်သောအလှူခံ ဖြစ်ကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် အဘယ်အရပ်၌ နေကုန်သနည်းဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး မြောက် ဟိမဝန္တာဝယ် နန္ဒမူတောင် လိုဏ်၌ နေကုန်၏ဟု တင်လျှောက်၏။ ပညာရှိ ထိုသို့တပြီးကား သင်၏အစွမ်းဖြင့် ငါ့အား ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို ရှာ၍ ပေးလော့ဟု နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ရှာစေလိုရကား-
ဧတေ ဝိဓုရ ပရိယေသ၊ ခိပ္ပံဝ နေ နိမန္တယ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၆၉။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရ သုခမိန်။ ဧတေ ဗြာဟ္မဏာ၊ ဤပုဏ္ဏားတို့သည်။ ခေါ၊ စင်စစ်။ သီလဝန္တော၊ သီလရှိကုန်၏။ ဗဟုဿုတာ၊ များသော အကြားအမြင်ရှိကုန်၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရ သုခမိန်။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ ပရိယေသ၊ သင်ရှာလော့။ ခိပ္ပံဝ၊ လျင်စွာလျှင်။ နေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ နိမန္တယ၊ သင် ပင့်ပါလော။
ဘုရားလောင်း ဝိဓူရသုခမိန်သည် ကောင်းပြီဟု ထိုကောရဗျမင်း၏ စကားကို ဝန်ခံ၍ မြတ်သောမင်းကြီး ထိုသို့တပြီးကား မြို့တော်ကို တန်ဆာဆင်စေပြီးလျှင် အလုံးစုံသော ပြည်သူတို့ကို အလှူပေးစေ၍ ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်စေလျက် ယူအပ်သော သီလရှိသည် ဖြစ်စေကုန်လော့ဟု စည်လည်စေတော်မူပြီးလျှင် အရှင်မင်းကြီးတို့သည်လည်း အခြွေအရံပရိသတ် မှူးမတ်နှင့်တကွ ဥပုသ်ဆောက်တည်တော် မူကုန်လော့ဟု ဆိုပြီးလျှင် မိမိသည် နံနက်စောစောကလျှင် ထမင်းကိုစား၍ ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်လျက် ညချမ်းအခါ မုလေးပန်းဖြင့်ပြည့်သော ရွှေပန်းတောင်းကို ဆောင်ခဲ့၍ မင်းနှင့်တကွ ငါးပါးသောတည်ခြင်းကို တည်စေ၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို အောက်မေ့လျက် ရှိခိုး၍ မြောက် ဟိမဝန္တာဝယ် နန္ဒမူလိုဏ်၌ နေတော်မူကုန်သော ငါးရာကုန်သော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် နက်ဖြန် အကျွန်ုပ်တို့၏ ဆွမ်းကို ခံတော်မူစေကုန်သတည်းဟု ပင့်ဘိတ်၍ ကောင်းကင်သို့ ပန်းရှစ်ဆုပ်တို့ကို စေလွှတ်၏။
ထိုအခါ ထိုနန္ဒမူလိုဏ်၌ ငါးရာသော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် နေကုန်၏။ ပန်းရှစ်ဆုပ်တို့သည် သွားကုန်၍ ငါးရာကုန်သော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့၏အပေါ်၌ ကျကုန်၏။ ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ဆင်ခြင်ကုန်သည်ရှိသော် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ အရှင်တို့ ဝိဓုရပညာရှိသည် ပင့်ဘိတ်အပ်၏။ စင်စစ်သော်ကား ဤဝိဓုရပညာရှိသည် ဟူးဟူးညားညား သတ္တဝါမဟုတ်၊ ဤဝိဓုရပညာရှိသည် ဘုရားလောင်းတည်း၊ ဤဘဒ္ဒကပ်ကမ္ဘာ၌လျှင် ဘုရားဖြစ်လတ္တံ့၊ ဝိဓုရပညာရှိအား ချီးမြှောက်ခြင်းကို ပြုကုန်အံ့ဟု ပင့်ဘိတ်ခြင်းကို ဝန်ခံကုန်၏။ ဘုရားလောင်း ဝိဓုရသုခမိန်သည် ပန်းတို့၏ မလာသောအမှတ်ဖြင့် သည်းခံသော အဖြစ်ကိုသိ၍ မြတ်သောမင်းကြီး နက်ဖြန် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ကြွတော်မူလာကုန်လတ္တံ့၊ ပူဇော်သက္ကာ မြတ်နိုးတနာကို ပြုတော်မူလော့ဟု တင်လျှောက်၏။
ကောရဗျမင်းသည် နက်ဖြန်နေ့၌ များမြတ်သော ပူဇော်သက္ကာရကိုပြု၍ ပြာသာဒ်အပြင်၌ မြတ်သောသူတို့အားသာ ထိုက်သော နေရာတို့ကို ခင်းစေ၏။ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် အနဝတတ်အိုင်၌ ကိုယ်လက်သုတ်သင်ခြင်းကို ပြုကုန်ပြီးလျှင် အခါကိုမှတ်၍ ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ကြွလာမူလတ်၍ မင်းယင်ပြင်၌ သက်ကုန်၏။ ကောရဗျမင်းသည်၎င်း ဘုရားလောင်း ဝိဓူရအမတ်ကြီးသည်၎င်း ကြည်ညိုသောစိတ်ဖြင့် ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့၏ လက်မှ သိတ်တို့ကိုယူ၍ ပြာသာဒ်ထက်သို့ တက်စေပြီးလျှင် အလှူရေစက်ကိုချ၍ မွန်မြတ်သော ခဲဘွယ်ဘောဇဉ်တို့ဖြင့် လုပ်ကျွေးကုန်၏။ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးသော ကိစ္စ၏ အဆုံး၌လည်း နက်ဖြန်အလို့ငှါ ဤသို့ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ပင့်ဘိတ်၍ အလှူကြီးကိုလှူသဖြင့် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ အလုံးစုံသော ပရိက္ခရာတို့ကို လှူကုန်၏။ ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် တရားအနုမောဒနာ ပြုပြီးလျှင် ကောင်းကင်ဖြင့် ထိုနန္ဒမူလိုဏ်သို့ ကြွတော်မူကုန်၏။ အခြံအရံ ပရိသတ်နှင့်တကွ ဖြစ်ကုန်သော ကောရဗျမင်း ဝိဓုရအမတ်ကြီးတို့သည် အလှူကြီးကို ပေးကုန်ပြီး၍ အသက်၏အဆုံး၌ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ကောသလမင်းကြီးသည် ငါဘုရား၏ အလုပ်အကျွေးဖြစ်လျက် ရွေးချယ်စီစစ်၍ အလှူကိုလှူခြင်းသည်အံ့ဘွယ်မရှိသေး၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ဘုရားမဖြစ်မီလည်း ရွေးချယ်စီစစ်၍ အလှူကို လှူဘူးကုန်သည် သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ကောရဗျမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဝိဓုရ အမည်ရှိသော အမတ်ကြီး ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
သီလရှိငြား၊ လှူခံအား၊ လှူငြား မင်္ဂလာ
တဆယ့်နှစ်ခုမြောက်သော ဒသဗြာဟ္မဏဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ပကိဏ္ဏကနိပါတ်
၁၃။ ဘိက္ခာပရမ္ပရဇာတ်
တရားရတနာအား ပူဇော်သဖြင့် ဆွမ်းသည် အဆင့်ဆင့် သင့်လျော်ရာသို့ ရောက်ခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် သုခုမာလ ရူပံ ဒိသွာန အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဘိက္ခာပရမ္ပရဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် တယောက်သော သူကြွယ်ကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ထိုသူကြွယ်သည် သဒ္ဓါတရားနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၏။ သဒ္ဓါယုံကြည်ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၍ မြတ်စွာဘုရားအား၎င်း, ရဟန်းသံဃာတော်အား၎င်း မပြတ်လျှင် များစွာသော ပူဇော်သက္ကာကို ပြုသတတ်၊ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ကြံ၏။ ငါသည် ဘုရားရတနာအား၎င်း, သံဃာရတနာအား၎င်း, မွန်မြတ်သော ဆွမ်းခဲဘွယ်ဘောဇဉ်တို့ကို၎င်း၊ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အဝတ် သင်္ကန်းတို့ကို၎င်း လှူလျက် အမြဲလျှင် များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုပြီ၊ ယခုအခါ တရားရတနာအားလည်း များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုအံ့၊ ထိုတရားရတနာအား ပူဇော်သက္ကာရ ပြုသောငါသည် အသို့ပြုရအံ့နည်းဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသူကြွယ်သည် များစွာသော နံ့သာပန်း အစရှိသည်တို့ကိုယူ၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့ သွားပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုး၍ မေးလျှောက်၏။
အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် တရားရတနာအား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုလိုပါ၏။ ထိုတရားရတနာအား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုသော အကျွန်ုပ်သည် အသို့လျှင် ပြုရပါအံ့နည်းဟု မေးလျှောက်၏။ ထိုအခါ ထိုသူကြွယ်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် သူကြွယ် သင်သည် အကယ်၍ တရားရတနာအား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုလိုသည်ဖြစ်အံ့၊ တရားဘဏ္ဍာစိုးဖြစ်သော အာနန္ဒာအား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုလော့ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုသူကြွယ်သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ နက်ဖြန်နေ့၌ အရှင်
အာနန္ဒာမထေရ်ကို ပင့်ဘိတ်၍ များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရဖြင့် မိမိအိမ်သို့ ဆောင်ပြီး၍ အဘိုးများစွာ ထိုက်သော နေရာ၌ နေစေ၍ နံ့သာပန်းအစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်၍ အထူးထူးသော မြတ်သောအရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကိုလှူ၍ အဘိုးများစွာထိုက်သော သင်္ကန်းသုံးထည်လောက်သော ပုဆိုးတို့ကို လှူ၏။
အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်သည်လည်း ဤပူဇော်သက္ကာရကို တရားရတနာအားသာလျှင် လှူအပ်၏။ ငါ့အား မလျောက်ပတ်၊ အဂ္ဂသာဝက တရားစစ်သူကြီး ဖြစ်တော်မူသော အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်အား လျောက်ပတ်၏ဟု ကြံ၍ ဆွမ်းကို၎င်း, ဖျင်ပုဆိုးတို့ကို၎င်း ကျောင်းသို့ ဆောင်ယူ၍ အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်အား လှူ၏။ ထိုတရားစစ်သူကြီး ဖြစ်တော်မူသော အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်သည်လည်း ဤပူဇော်သက္ကာရကို တရားရတနာအားသာလျှင် လှူအပ်၏။ စင်စစ်လျှင် တရားအရှင်ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားအားသာလျှင် လျောက်ပတ်၏ဟု ကြံ၍ ဘုရားရှင်အား လှူ၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကိုယ်တော်ထက် လွန်မြတ်သောသူကို မြင်တော်မမူ၍ ဆွမ်းကို ဘုဉ်းပေးတော်မူ၏။ သင်္ကန်းလျာ ပုဆိုးတို့ကို ခံတော်မူ၏။ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။
ငါ့သျှင်တို့ ဤအမည်ရှိသော သူကြွယ်သည် တရားရတနာအား ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုအံ့ဟု တရားဘဏ္ဍာစိုးဖြစ်သော အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်အား လှူ၏။ အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်သည်လည်း ဤပစ္စည်းသည် ငါ့အား မလျောက်ပတ်ဟု ကြံ၍ တရားစစ်သူကြီးဖြစ်တော်မူသော အရှင်သာရိပုတ္တရာအား လှူ၏။ ထိုအရှင်သာရိပုတ္တရာသည်လည်း ဤပစ္စည်းသည် ငါ့အား မလျောက်ပတ်ဟု ကြံ၍ ဘုရားသခင်အား လှူ၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကိုယ်တော်မှတပါး ကိုယ်တော်ထက် လွန်မြတ်သောသူကို မြင်တော်မမူ၍ ကိုယ်တော်၏ တရားအရှင်ဖြစ်တော်မူသောကြောင့် ထိုတရားရတနာအား ရည်မှတ်၍ လှူအပ်သော ပစ္စည်းသည် ဘုရားအားသာလျှင် လျောက်ပတ်၏ဟု နှလုံးထားတော်မူ၍ ဆွမ်းကို ဘုဉ်းပေးတော်မူ၏။ သင်္ကန်းလျာ ပုဆိုးတို့ကိုလည်း ခံတော်မူ၏။ ဤသို့သောနည်းဖြင့် ထိုဆွမ်းသည် အဆင့်ဆင့် သင့်တင့်လျောက်ပတ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် တရားအရှင်ဖြစ်တော်မူသော ဘုရားသခင်၏ ခြေရင်းတော်သို့သာလျှင် ရောက်၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဆွမ်းသည် အဆင့်ဆင့် သင့်တင့်တော်လျော်သော အဖြစ်သို့ရောက်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဘုရားမဖြစ်မီ ရောက်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် အဂတိလေးပါးသို့ လိုက်ခြင်းကို စွန့်၍ မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးတို့ကို မပျက်စေမူ၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြု၏။ ဤသို့ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုသော်လည်း ထိုမင်းအား သင့်တင့်လျောက်ပတ်ခြင်းသည် မဖြစ်၊ ဆိတ်သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ မင်းသည် မိမိကျေးဇူးမဲ့ ကဲ့ရဲသောစကားကို ရှာသည်ဖြစ်၍ နန်းတော်၌ နေသောသူ အစရှိသည်တို့ကို စုံစမ်းလျက် နန်းတော်တွင်း၌၎င်း, မြို့တွင်း၌၎င်း တံခါးရွာတို့၌၎င်း မိမိ၏ ကျေးဇူးမဲ့ ကဲ့ရဲ့သောစကားကို ဆိုသူကို မမြင်၍ ဇနပုဒ်၌ ရှာအံ့ဟု တိုင်းပြည်ကို မှူးမတ်တို့အား အပ်နှင်းခဲ့၍ ပုရောဟိတ်နှင့်တကွ မထင်ရှားသော အသွင်ဖြင့်လျှင် ကာသိတိုင်းသို့ လှည့်လည်သည်ရှိသော် မိမိကျေးဇူးမဲ့ ကဲ့ရဲသောစကားကို ပြောဆိုသော တစုံတယောက်သောသူကို မမြင်၍ ပစ္စန္တရစ်၌ တခုသော ရွာနိဂုံးသို့ရောက်၍ တံခါးအပဖြစ်သော စရပ်၌နေ၏။
ထိုခဏ၌ နိဂုံး၌နေသော ကုဋေရှစ်ဆယ် စည်းစိမ်ရှိသော သူကြွယ်သည် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ရေချိုးဆိပ်သို့ သွားသည်ရှိသော် စရပ်၌နေသော ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော သိမ်မွေ့နူးညံ့သော ကိုယ်ရှိသော မင်းကိုမြင်လျှင် ဖြစ်သောချစ်ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၍ စရပ်သို့ဝင်ပြီးလျှင် စကားပြောခြင်း ပျူငှာလောကဝပ်ကို ပြု၍ ဤစရပ်၌သာလျှင် နေရစ်ကုန်ဦးလော့ဟု ဆို၍ အိမ်သို့သွားပြီးလျှင် အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကို ပြည့်စုံစေ၍ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ထမင်းချက်တို့ကို ယူခဲ့စေ၍ လာ၏။ ထိုခဏ၌ ဟိမဝန္တာ၌နေသော အဘိညာဉ် ငါးပါးနှင့်ပြည့်စုံသော ရသေ့သည် လာလတ်၍ ထိုစရပ်၌လျှင် နေ၏။ နန္ဒမူလိုဏ်မှ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည်လည်း ကြွလာတော်မူလတ်၍ ထိုစရပ်၌သာလျှင် နေ၏။ သူကြွယ်သည် မင်းအား လက်ဆေးရေကိုပေး၍ အထူးထူး မြတ်သောအရသာရှိသော လက်သုပ်ဟင်းလျာတို့နှင့်တကွ ထမင်းခွက်ကို စီရင်၍ မင်းအား ဆက်စေ၏။ မင်းသည် ထိုထမင်းကိုယူ၍ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားအား ပေး၏။ ပုဏ္ဏားသည် ထိုထမင်းကိုယူ၍ ရသေ့အား လှူ၏။ ရသေ့သည် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအထံသို့ သွား၍ လက်ဝဲလက်ဖြင့် ဆွမ်းခွက်ကိုကိုင်၍ လကျ်ာလက်ဖြင့် ကရားကိုကိုင်၍ အလှူ ရေစက် ချပြီးလျှင် သပိတ်၌ ဆွမ်းကိုထည့်၏။ ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် တစုံတယောက်သော သူကိုမျှလည်း မဘိတ်မပန်မူ၍ ဘုဉ်းပေးတော်မူ၏။
ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်း ကိစ္စအဆုံး၌ သူကြွယ်သည် ကြံ၏။ ငါသည် မင်းအား ထမင်းကိုပေးအပ်၏။ မင်းသည်။ ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားအား ပေးအပ်၏။ ပုဏ္ဏားသည် အရှင်ရသေ့အား လှူအပ်၏။ အရှင်ရသေ့သည် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား လှူအပ်၏။ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် တစုံတယောက်ကိုမျှ မပန်မူ၍ ဘုဉ်းပေးတော်မူ၏။ ဤမျှလောက်ကုန်သော မင်း, ပုဏ္ဏား, ရသေ့တို့၏ လှူခြင်း၏ အကြောင်းကား အသို့နည်း၊ ဤအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ တစုံတယောက်သော သူကိုမျှလည်း မမေး မပန်မူ၍လျှင် ဘုဉ်းပေးခြင်း၏ အကြောင်းကား အဘယ်နည်း၊ စသည်ဖြင့် ထိုလေးယောက်သော သူတို့ကို ငါမေးအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသူကြွယ်သည် တယောက် တယောက်စီသို့ ချဉ်းကပ်သဖြင့် ရှိခိုး၍ မေး၏။ ထိုလေးယောက်ကုန်သော သူတို့တွင်လည်း မင်းကို ရှေးဦးစွာ မေးလိုရကား-
ကူဋာဂါရ ဝရူပေတံ၊ မဟာသယန မုပေါစိတံ။
သာလီနံ ဝိစိတံ ဘတ္တံ၊ သုစိံ မံသူပသေစနံ။
အတ္တာနံ အနသိတွာန၊ ကော ယံ ဓမ္မော နမတ္ထု တေ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၇၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ရဋ္ဌာ၊ တိုင်းပြည်မှ။ ဝိဝနံ၊ ရေမရှိသော တောနှင့်တူသော ဤပစ္စန္တရစ်ရွာသို့။ အာဂတံ၊ ရောက်လာသော။ ကူဋာဂါရဝရူပေတံ၊ မြတ်သော စုလစ်မွန်းချွန် တပ်သော ပြာသာဒ်နှင့်ပြည့်စုံသော။ မဟာသယနမုပေါစိတံ၊ ကြက်သရေရှိသော မြတ်သောနေရာ၌ နေလေ့ရှိသော။ သုခုမာလရူပံ၊ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အသွင်ရှိသော အရှင်မင်းကြီးကို။ ဒိသွာန၊ မြင်ရ၍။
၂၇၁။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပေမကေန၊ ချစ်မြတ်နိုးသဖြင့်။ ဝဒ္ဓမောဒနံ၊ မြတ်သောထမင်းဟု ဆိုအပ်သော။ ဝိစိတံ၊ လက်ရွေးဆန်ကောင်းတို့ဖြင့် ချက်အပ်သော။ သုစိံ၊ စင်ကြယ်စွာသော။ မံသူပသေစနံ၊ သားဖြင့်ပြွမ်းသော။ သာလီနံ ဘတ္တံ၊ သလေးထမင်းကို။ တဿ-တေ၊ ထိုအရှင်မင်းကြီးအားသာလျှင်။ အဒါသိံ၊ ပေး၏။
၂၇၂။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ တံ ဘတ္တံ၊ ထိုထမင်းကို။ ပဋိဂ္ဂယှ၊ ခံယူ၍။ အတ္တာနံ-အတ္တနာ၊ မိမိသည်။ အနသိတွာန၊ မစားမူ၍။ ဗြဟ္မဏဿ၊ ပုဏ္ဏားအား။ အဒါသယိ၊ ပေးတော်မူ၏။ အယံ ဓမ္မော၊ ဤသဘောကား။ ကော၊ အသို့နည်း။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။
မင်းသည် သူကြွယ်အား ဖြေလိုရကား-
ဂရု စ အာမန္တနီယော၊ ဒါတု မရဟာမိ ဘောဇနံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၇၃။ ကုဋုမ္ဗိက၊ သူကြွယ်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားသည်။ မယှံ၊ ငါ၏။ အာစရိယော၊ ဆရာတည်း။ ကိစ္စာကိစ္စေသု၊ အမှုငယ်အမှုကြီးတို့၌။ ဝါဝဋော၊ လုံ့ လပြုပေ၏။ ဂရု စ၊ အလေးအမြတ်ပြုအပ်သော သူတည်း။ အာမန္တနီယော၊ စားလှည့် သောက်လှည့်ဟု ပင့်ခေါ်ထိုက်သောသူတည်း။ ဘောဇနံ၊ ထမင်းကို။ ဒါတုံ၊ ပေးခြင်းငှါ။ အရဟာမိ၊ ထိုက်၏။
ထို့နောင်မှ သူကြွယ်သည် ပုဏ္ဏားကို မေးလိုရကား-
ရာဇာ တေ ဘတ္တံ ပါဒါသိ၊ သုစိံ မံသူပသေစနံ။
အခေတ္တညူသိ ဒါနဿ၊ ကောယံ ဓမ္မော နမတ္ထု တေ
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၇၄။ ဒါနိ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ရာဇပူဇိတံ၊ မင်းသည် ပူဇော်အပ်သော။ ဂေါတမံ၊ ဂေါတမအနွယ်ဖြစ်သော။ ဗြာဟ္မဏံ၊ ပုဏ္ဏားကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးပါ၏။ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ တေ၊ သင်ပုဏ္ဏားအား။ သုစိံ၊ စင်ကြယ်သော။ မံသူပသေစနံ၊ သားဖြင့်ပြွမ်းသော။ ဘတ္တံ၊ ထမင်းကို။ ပါဒါသိ၊ ပေး၏။
၂၇၅။ တွံ၊ သင်ပုဏ္ဏားသည်။ တံ ဘတ္တံ၊ ထိုသလေးထမင်းကို။ ပဋိဂ္ဂယှ၊ ခံယူ၍။ ဣသိဿ၊ ရသေ့အား။ ဘောဇနံ၊ ဆွမ်းကို။ အဒါ၊ လှူ၏။ ဒါနဿ၊ အလှူဒါန၏။ အခေတ္တညူ၊ မိမိ၏ လယ်မြေကောင်းသဘွယ် မဟုတ်သော အဖြစ်ကို သိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သလော။ အယံ ဓမ္မော၊ ဤသဘောသည်။ ကော၊ အသို့နည်း။ တေ၊ သင်ပုဏ္ဏားအား။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။
ပုဏ္ဏားသည် သူကြွယ်အား ဖြေဆိုလိုရကား-
ဘုဉ္ဇေ မာနုသကေ ကာမေ၊ အနုသာသာမိ ရာဇိနော။
ဝုဍ္ဎဿ ဘာဝိတတ္တဿ၊ ဒါတု မရဟာမိ ဘောဇနံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၇၆။ ကုဋုမ္ဗိက၊ သူကြွယ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပုတ္တဒါရေ စ၊ သားမယားတို့ကိုလည်း။ ဘရာမိ၊ မွေးမြူ၏။ ဃရေသု၊ အိမ်တို့၌။ ဂဓိတော၊ တပ်မက်မော၏။ မာနုသကေ၊ လူ၌ဖြစ်ကုန်သော။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဘုဉ္ဇေ၊ ခံစား၏။ ရာဇိနော၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ အနုသာသာမိ၊ ဆုံးမ၏။
၂၇၇။ စိရရတ္တံ၊ အခါလေးမြင့်။ တပဿိနော၊ ခြိုးခြံသော အကျင့်ရှိသော။ ဝုဍ္ဎဿ၊ ပညာဂုဏ်ဖြင့် ကြီးထသော။ ဘာဝိတတ္တဿ၊ ပွားစေအပ်သော ကိုယ်စိတ်ရှိသော။ အာရညိကဿ၊ တော၌ နေသော။ ဣသိနော၊ ရသေ့အား။ ဘောဇနံ၊ သလေးဆွမ်းကို။ ဒါတုံ၊ လူခြင်းငှါ။ အရဟာမိ၊ ထိုက်၏။
ထို့နောင်မှ သူကြွယ်သည် ရသေ့ကို မေးလိုရကား-
ပရူဠှကစ္ဆံ နခလောမံ၊ ပင်္ကဒန္တံ ရဇဿိရံ။
ဘိက္ခု ကေန တယာ သေယျော၊ ယဿ တွံ ဘောဇနံ အဒါ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၇၈။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဒါနိ-ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ကိသံ၊ ကြုံသော ကိုယ်ရှိသော။ ဓမနိသန္ထတံ၊ အကြောပြိုင်းရရိုင်းထသော။ ပရူဠှကစ္ဆံ၊ ချုံကဲ့သို့ စည်ပင်သော လက်ကတီးမွေး ရှိသော။ နခလောမံ၊ ရှည်သော ခြေသည်း လက်သည်း ဆံ အမွေးရှိသော။ ပင်္ကဒန္တံ၊ သွားချေး အလိမ်းလိမ်း ကပ်သော။ ရဇဿိရံ၊ မြူဖြင့်ပြွမ်းသော ဦးခေါင်းရှိသော။ ဣသိံ၊ ရှင်ရသေ့ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးပါ၏။
၂၇၉။ ဧကော၊ တယောက်တည်း။ အရညေ၊ တော၌။ ဝိဟာသိ၊ နေ၏။ ဇီဝိတံ၊ မိမိအသက်ကို။ နာဝကင်္ခသိ၊ မငဲ့ကွက်။ ယဿ၊ အကွင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား။ တွံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ဘောဇနံ၊ ဆွမ်းကို။ အဒါသိ၊ လှူ၏။ အယံ ဘိက္ခု၊ ဤပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည်။ တယာ၊ ရှင်ရသေ့ထက်။ ကေန၊ အဘယ် ဂုဏ်ကျေးဇူးဖြင့်။ သေယျော၊ မြတ်သနည်း။
ရသေ့သည် သူကြွယ်အား ဖြေဆိုလိုရကား-
ဓုနံ သာမာကနီဝါရံ၊ သံသာရိယံ ပသာရိယံ။
တာနိ အာဟရိတွာ ဘုဉ္ဇာမိ၊ အတ္ထိ မေ သော ပရိဂ္ဂဟော။
အနာဒါနဿ သာဒါနော၊ ဒါတု မရဟာမိ ဘောဇနံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၈၀။ ကုဋုမ္ဗိက၊ သူကြွယ်။ အာလုကလမ္ဗာနိ၊ တံထွေးဥ တောထန်းဥတို့ကို၎င်း။ ဗိလာလိတက္ကလာနိ စ၊ ပိန်းဥ မျောက်ဥတို့ကို၎င်း။ ခဏန္တော၊ တူးသည်ဖြစ်၍။ ဘုဉ္ဇာမိ၊ စား၏။ သာမာကနီဝါရံ၊ မြက်စပါးကြိတ်ကို။ ဓာနံ-ဓုနန္တော၊ ခတ်၍။ သံသာရိယံ-ပသာရိယံ၊ နေပူ၌ ဖြန့်ကာ ဖြန့်ကာ လှန်းလျက်။ တဏ္ဍုလံ၊ ဆန်ကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ပစိတွာ၊ ချက်၍။ ဘုဉ္ဇာမိ၊ စား၏။
၂၈၁။ သာကံ၊ ချက်ကောင်းသော ဟင်းရွက်ကို၎င်း။ ဘိသံ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းကို၎င်း။ မဓုံ၊ မည်စည်သီးကို၎င်း။ မံသံ၊ ကျားခြင်္သေ့တို့၏ စားကြွင်းဖြစ်သော အမဲကို၎င်း။ ဗဒရာ မလကာနိ စ၊ ဇီးသီး ရှစ်ရှားသီးတို့ကို၎င်း။ တာနိ၊ ထိုအလုံးစုံတို့ကို။ အာဟရိတွာ၊ ဆောင်ယူ၍။ ဘုဉ္ဇာမိ၊ စား၏။ သော ပရိဂ္ဂဟော၊ ထိုသို့သိမ်းဆည်းခြင်းသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။
၂၈၂။ ပစန္တော၊ ထမင်းဟင်းချက်သော။ သာဒါနော၊ စွဲလမ်းခြင်းရှိသော ငါသည်။ အပစန္တဿ၊ ထမင်းဟင်း မချက်သော။ အ မမဿ၊ တဏှာ, ဒိဋ္ဌိတည်းဟူသော မြတ်နိုးခြင်းကင်းသော။ အကိဉ္စနော၊ ပလိဗောဓ ကြောင့်ကြမရှိသော။ အနာဒါနသာ၊ တဏှာ ဒိဋ္ဌိတည်းဟူသော စွဲလမ်းခြင်းမရှိသော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား။ ဘောဇနံ၊ သလေးဆွမ်းကို။ ဒါတုံ၊ လှူခြင်းငှါ။ အရဟာမိ၊ ထိုက်၏။
ထို့နောင်မှ သူကြွယ်သည် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို မေးလိုရကား-
ဣသိ တေ ဘတ္တံ ပါဒါသိ၊ သုစိံ မံသူပသေစနံ။
နာညံ ကိဉ္စိ နိမန္တေသိ၊ ကောယံ ဓမ္မော နမတ္ထု တေ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၈၃။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ဒါနိ-ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ တုဏှီမာသီနံ၊ စကားမဆို ဖိုလ်ဝင်စားသကဲ့သို့ ဆိတ်ဆိတ်နေသော။ သုဗ္ဗတံ၊ ကောင်းသော အကျင့်ရှိသော။ ဘိက္ခုဉ္စ၊ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကိုလည်း။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးလျှောက်ပါ၏။ ဣသိ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ သုစိံ၊ စင်ကြယ်သော။ မံသူပသေစနံ၊ သားဖြင့်ပြွမ်းသော။ ဘတ္တံ၊ သလေးဆွမ်းကို။ တေ၊ အရှင်ဘုရားအား။ ပါဒါသိ၊ လှူ၏။
၂၈၄။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ တံ ဘတ္တံ၊ ထိုဆွမ်းကို။ ပဋိဂ္ဂယှ၊ ခံယူ၍။ ဧကကော၊ တပါးတည်း။ တုဏှီ၊ ဆိတ်ဆိတ်။ ဘုဉ္ဇသိ၊ ဘုဉ်းပေးတော်မူ၏။ အညံ၊ တပါးသော။ ကိဉ္စိ၊ တစုံတယောက်သော သူကိုမျှ။ န နိမန္တေသိ၊ မပေး မဘိတ်။ အယံ ဓမ္မော၊ ဤသဘောသည်။ ကော၊ အသို့နည်း။ တေ၊ အရှင်ဘုရားအား။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။
အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် သူကြွယ်အား ဖြေဆိုလိုရကား-
တံ မံ အကိဉ္စနံ ဉတွာ၊ သဗ္ဗပါပေဟိ အာရကံ။
ဣသိ မေ ဘတ္တံ ပါဒါသိ၊ သုစိံ မံသူပသေစနံ။
ပစ္စနီကမဟံ မညေ၊ ယော ဒါတာရံ နိမန္တယေ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၈၅။ ကုဋုမ္ဗိက၊ သူကြွယ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ပစာမိ၊ ထမင်းဟင်းလည်း မချက်။ န ပါစေမိ၊ သူတပါးကိုလည်း မချက်စေ။ န ဆိန္ဒာမိ၊ ငါလည်းမဖြတ်။ န ဆေဒယေ၊ သူတပါးကိုလည်း မဖြတ်စေ။ အကိဉ္စနံ၊ ရာဂအစရှိသောကြောင့်ကြမရှိသော။ သဗ္ဗပါပေဟိ၊ အလုံးစုံသော မကောင်းမှုတို့မှ။ အာရကံ၊ ဝေးသော။ တံ မံ၊ ထိုငါ့ကို။ ဉတွာ၊ သိ၍။
၂၈၆။ ဣသိ၊ ရသေ့သည်။ ဝါမေန၊ လက်ဝဲ လက်ဖြင့်။ ဘိက္ခံ၊ ဆွမ်းခွက်ကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဒက္ခိဏေန၊ လကျ်ာလက်ဖြင့်။ ကမဏ္ဍလုံ၊ ကရားကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ သုစိံ၊ စင်ကြယ်သော။ မံသူပသေစနံ၊ သားဖြင့်ပြွမ်းသော။ ဘတ္တံ၊ သလေးဆွမ်းကို။ မေ၊ ငါ့အား။ ပါဒါသိ၊ လှူ၏။
၂၈၇။ သ မမာ၊ တဏှာ ဒိဋ္ဌိတည်းဟူသော မြတ်နိုးခြင်း ရှိကုန်သော။ သပရိဂ္ဂဟာ၊ ဥစ္စာသိမ်းဆည်းခြင်း ရှိကုန်သော။ ဧတေ၊ ထိုမင်း, ပုဏ္ဏား, ရသေ့တို့သည်။ ဟိ-သစ္စံ၊ အကယ်၍လျှင်။ မာဒိသဿ၊ ငါကဲ့သို့သောသူအား။ ဒါတုံ၊ လှူခြင်းငှါ။ အရဟန္တိ၊ ထိုက်ကုန်၏။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဒါတာရံ၊ ပေးလှူသောသူကို။ နမန္တယေ၊ ဘိတ်ပြန်၏။ တံ၊ ထိုပေးလှူသော သူကိုပင် တဖန်ပြန်၍ ဘိတ်ခြင်းကို။ ပစ္စနီကံ၊ ဆန့်ကျင်သော အကျင့်ဟူ၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ မညေ၊ အောက်မေ့၏။
ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ စကားကို ကြားရလျှင် သူကြွယ်သည် အလွန်နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား ချီးမွမ်းလိုရကား-
ယော ဟံ အဇ္ဇ ပဇာနာမိ၊ ယတ္ထ ဒိန္နံ မဟပ္ဖလံ။
ဣသီ မူလဖလေ ဂိဒ္ဓါ၊ ဝိပ္ပမုတ္တာ စ ဘိက္ခဝေါ။
ဟူသော ဤအဆုံး နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၈၈။ ဘော၊ အချင်းတို့။ ရထေသဘော၊ မင်းမြတ်သည်။ အဇ္ဇ၊ ဤအခါ၌။ မေ၊ ငါ၏။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှါ။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂစ္ဆိ ဝတ၊ လာပေစွတကား။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ တေ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ယော အဟံ၊ အကြင်ငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ ပဇာနာမိ၊ သိ၏။
၂၈၉။ ရာဇာနော၊ ပြည့်ရှင်မင်းတို့သည်။ ရဋ္ဌေသု၊ တိုင်းနိုင်ငံတို့၌။ ဂိဒ္ဓါ၊ တပ်မက်မောကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ကိစ္စာကိစ္စေသု၊ အမှုကြီးငယ်တို့၌။ ဂိဒ္ဓါ၊ တပ်မက်မောကုန်၏။ ဣသီ၊ ရသေ့တို့သည်။ မူလဖလေ၊ သစ်မြစ်သစ်သီး၌။ ဂိဒ္ဓါ၊ တပ်မက်မောကုန်၏။ ဘိက္ခဝေါ စ၊ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည်ကား။ ဝိပ္ပမုတ္တာ၊ တပ်မက်မောခြင်းမှ လွတ်ကုန်၏။
အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ထိုသူကြွယ်အား တရားဟောတော်မူပြီးလျှင် မိမိနေရာသို့လျှင် ကြွတော်မူ၏။ ရသေ့သည်လည်း အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအတူ သူကြွယ်အား တရားဟောပြီးလျှင် မိမိနေရာသို့ သွားလေ၏။ မင်းသည်ကား နှစ်ရက်သုံးရက် သူကြွယ်အထံ၌ နေပြီး၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့လျှင် သွားလေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဆွမ်းသည် သင့်တင့်လျောက်ပတ်ရာသို့ ရောက်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ရောက်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ တရားရတနာအား ပူဇော်သော သူကြွယ်သည် ထိုအခါ သူကြွယ်ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မင်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏား ဖြစ်ဘူးပြီ။ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဟိမဝန္တာ၌ ရသေ့ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကိုယ့်ထက်မြတ်သူ၊ ပေးလှူမှု၊ မှတ်ယူမင်္ဂလာ
တဆယ့်သုံးခုမြောက်သော ဘိက္ခာပရမ္ပရဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဝီသတိနိပါတ်
၁။ မာတင်္ဂဇာတ်
ရဟန်းများကို ညှဉ်းဆဲခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဝံသတိုင်းအရှင်ဖြစ်သော ဥတေနမင်းကို အကြောင်းပြု၍ ကုတော နု အာဂစ္ဆသိ ဒုမ္မဝါသီ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမာတင်္ဂဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားသည်မှန်၏။ တနည်းကား ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ ထိုအခါဝယ် ဘာရဒွါဇအနွယ်ဖြစ်သော ပိဏ္ဍောလ မထေရ်သည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်မှ ကောင်းကင်ဖြင့်သွား၍ များသောအားဖြင့် ကောသမ္ဗီပြည်၌ ဥတေနမင်းစော၏ ဥယျာဉ်သို့ နေ့သန့်ခြင်းငှာ သွား၏။ ပိဏ္ဍောလမထေရ်သည် ရှေးဘဝ၌ မင်းအဖြစ်ကို ပြုသည်ရှိသော် ရှည်မြင့်စွာသော ကာလအဓွန့်ပတ်လုံး ထိုဥတေနမင်းစော၏ ဥယျာဉ်၌ များစွာသော။ အခြံအရံရှိသော မင်းစည်းစိမ်ကို ခံစားဘူးသတတ်၊ ထိုပိဏ္ဍောလ မထေရ်သည် ထိုသို့ ရှေး၌ လေ့ကျက်ဘူးသောကြောင့် များသောအားဖြင့် ထိုဥတေနမင်းစော ဥယျာဉ်၌သာလျှင် နေ့သန့်ခြင်းကိုပြု၍ ဖလသမာပတ် ချမ်းသာဖြင့်နေ၍ နေ့အဘို့ကို လွန်စေ၏။
ထိုပိဏ္ဍောလမထေရ်သည် တနေ့သ၌ ထိုဥယျာဉ်သို့ သွား၍ ကောင်းစွာပွင့်သော အင်ကြင်းပင်ရင်း၌ နေသည်ရှိသော် ဥတေနမင်းစောသည် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး များစွာသော အရက်ကိုသောက်၍ ဥယျာဉ်ကစားခြင်းကို ငါပြုအံ့ဟု များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ဥယျာဉ်သို့သွား၍ မင်္ဂလာကျောက်ဖျာ၌ တယောက်သော မိန်းမ၏ရင်ခွင်၌ လျောင်းသည်ရှိသော် သုရာယစ်သည်ဖြစ်၍ အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ ကချေသည်ဖြစ်ကုန်သော မိန်းမတို့သည် တီးမှုတ်မျိုးဖြစ်သော တူရိယာ ငါးပါးတို့ကို စွန့်ကုန်၍ ဥယျာဉ်သို့ ဝင်ကုန်၍ ပန်းသစ်သီး အစရှိသည်တို့ကို ဆွတ်သီကုန်လျက် ပိဏ္ဍောလ မထေရ်ကို မြင်ကုန်သောကြောင့် သွားကုန်၍ ခြံရံကုန်လျက် နေကုန်၏။ မထေရ်သည် ထိုမိန်းမတို့အား တရားစကားကို ပြောဟောကုန်လျက် နေ၏။ ထိုမင်းကြီးသည် မှီ၍အိပ်သော မိန်းမသည်လည်း ကိုယ်အင်္ဂါကိုလှုပ်၍ မင်းကိုနှိုး၍ တီးမှုတ်ကသီ၍ နေကုန်သော ထိုမိန်းမတို့သည် အဘယ်အရပ်သို့ သွားကုန်သနည်းဟု ဆိုလတ်သော် ရဟန်းတယောက်ကို ခြံရံ၍ နေကုန်၏ဟု ဆို၏။ ဥတေနမင်းစောသည် အမျက်ထွက်သည်ဖြစ်၍ ပိဏ္ဍောလမထေရ်ကို ဆဲရေးရေရွတ်၍ ယခုအခါ၌ ဤရဟန်းအား ခါချဉ်နီတို့ကို တုပ်စေအံ့ဟု ကြံ၍ အမျက်၏အစွမ်းအားဖြင့် ကြံ၍ အမျက်၏အစွမ်းအားဖြင့် ပိဏ္ဍောလမထေရ်၏ ကိုယ်ပေါ်၌ ခါချဉ်ထုပ်ကို ပစ်စေ၏။ မထေရ်သည် ကောင်းကင်၌ရပ်တည်၍ ထိုဥတေနမင်းစောအား အဆုံးအမကိုပေး၍ ကောင်းကင်ဖြင့်သွား၍ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ ဂန္ဓကုဋိ တိုက်ခန်းတံခါးဝယ် သက်၏။ ဘုရားသခင်သည် အဘယ်အရပ်မှ လာသနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် မထေရ်သည် ထိုအကြောင်းကို ရွှေနားတော် လျှောက်ကြား၏။ ဘုရားသခင်သည် ဘာရဒွါဇ အမျိုးဖြစ်သော ချစ်သားပိဏ္ဍောလ ဥတေနမင်းစောသည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ရဟန်းတို့ကို ညှဉ်းဆဲသည်မဟုတ်၊ ရှေး၌လည်း ညှဉ်းဆဲဘူးသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ တောင်းပန်လတ်သော် လွန်လေပြီးသောအကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် မြို့အပဝယ် ဒွန်းစဏ္ဍားအမျိုး၌ ဖြစ်တော်မူ၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ အမည်ကို မာတင်္ဂဟု မှည့်ကုန်၏။ နောက်အဘို့၌ သိကြားလိမ်မာခြင်းသို့ ရောက်သည်ရှိသော် မာတင်္ဂသုခမိန် ပညာရှိဟု ကျော်စော ထင်ရှား၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ သူဌေးသမီးသည် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ အမည်ရှိ၏။ တလတကြိမ် နှစ်လတကြိမ် များစွာသော အခြံအရံရှိသည်ဖြစ်၍ ဥယျာဉ်သို့ ကစားခြင်းငှါ သွား၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ဘုရားလောင်းသည် တစုံတခုသော အမှုကြောင့်မြို့တွင်းသို့ ဝင်လတ်သော် တံခါးတွင်း၌ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို မြင်၍ တင့်အပ်သော အရပ်သို့ ဆုတ်ခွါဖဲကြဉ်၍ ပုန်းကွယ်လျက် ရပ်နေ၏။ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် တင်းတိမ်ပေါက်ဖြင့် ကြည့်လတ်သော် ထိုမာတင်္ဂဘုရားလောင်းကို မြင်၍ ဤသူကား အဘယ်သူနည်းဟု မေး၍ ရှင်မ ဒွန်းစဏ္ဍာတည်းဟု ဆိုလတ်သော် မမြင်အပ် မမြင်သင့် မမြင်ထိုက် မမြင်ကောင်းသော သူယုတ်မာကို မြင်မိလေစွတကားဟု နံ့သာရည်ဖြင့် မျက်စိကို ဆေးကြော၍ ထိုမြင်ရာအရပ်မှ ပြန်လေ၏။ ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ သူဌေးသမီးနှင့်တကွ ထွက်သော ပရိသတ်သည် ဟယ်- မကောင်း ယုတ်မာသော ဒွန်းစဏ္ဏားယုတ်- ယနေ့ သင့်ကို မှီ၍ ငါတို့အား အဘိုးအခမရှိသော အရက် ထမင်းသည် ပျက်ခဲ့လေပြီဟု အမျက်ဒေါသဖြင့် နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ မာတင်္ဂသုခမိန် ဘုရားလောင်းကို လက်တို့ဖြင့်၎င်း, ခြေတို့ဖြင့်၎င်း ပုတ်ခတ်ကျောက်ကန်သည်ကို ပြုသဖြင့် မိန်းမောစေ၍ ဖဲလေ၏။
ထိုမာတင်္ဂ ဘုရားလောင်းသည် အတန်ငယ်ကြာမှ ရအပ်သော အမှတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ကြံ၏။ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ၏ အခြံအရံ ပရိသတ်သည် အပြစ်မရှိသောငါ့ကို အကြောင်းမရှိဘဲလျက် ပုတ်ခတ်ဘိ၏။ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို ရသည်ရှိသော် ထအံ့၊ မရသည်ရှိသော် ငါ မထဟု အဓိဋ္ဌာန်၍ သွားပြီးသော် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ၏ အဖအိမ်တံခါး၌ အိပ်၏။ ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ၏ အဖသည် အဘယ်အကြောင်းကြောင့် အိပ်သနည်းဟု ဆိုလတ်သော် တပါးအကြောင်းမရှိ၊ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို အလိုရှိ၏ဟု ဆို၏။ တရက်သည် လွန်၏။ ထို့အတူ နှစ်ရက် သုံးရက် လေးရက် ငါးရက် ခြောက်ရက်သည် လွန်၏။ ဘုရားလောင်းတို့၏ အဓိဋ္ဌာန်တော်မူခြင်းသည်ကား ပြီးပြည့်စုံမြဲသာတည်း၊ ထို့ကြောင့် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို အိမ်မှထုတ်၍ ထိုမာတင်္ဂသုခမိန်အား ပေးရလေ၏။
ထိုအခါ မာတင်္ဂသုခမိန်ကို ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် အရှင့်သား ထတော်မူပါလော့၊ အရှင့်သား၏အိမ်သို့ သွားကြကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ နှမ-သေအရက်ကို သောက်သော သင်၏ အခြွေအရံသည် ငါ့ကို ပုတ်ခတ်သည်ဖြစ်၍ ငါသည် အားနည်းလှ၏။ ငါ့ကို ပွေ့ချီပိုက်ဖက်၍ ကျောက်ကုန်းထက်သို့ တင်ယူ၍ သွားလော့ဟု ဆို၏။ ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ သူဌေးသမီးသည် ထိုမာတင်္ဂသုခမိန်ဆိုတိုင်း ပြု၍ ပြည်သူတို့သည် မြင်ကုန်စဉ်လျှင် မြို့မှထွက်၍ ဇွန်းစဏ္ဍားရွာသို့ သွားလေ၏။ ထိုအခါ၌ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို ဘုရားလောင်းသည် အမျိုးကို ဖျက်တတ်သော လွန်ကျူးခြင်းကို မပြုမူ၍ နှစ်ရက် သုံးရက် နေစေ၍ ကြံ၏။
ငါသည် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို များမြတ်သော အခြံအရံသို့ ရောက်သည်ကို ပြုလိုသည်ရှိသော် ရဟန်းပြုမှသာလျှင် ပြုခြင်းငှါ တတ်နိုင်လတ္တံ့၊ ရဟန်းပြုသည်မှ တပါးသောအကြောင်းဖြင့် မတတ်နိုင်လတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ ထိုအခါ ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို ခေါ်၍ နှမ-ငါသည် တောမှ တစုံတခုတို့ကို မဆောင်ချေသည်ရှိသော် ငါတို့အား အသက်မတည်ကုန်လတ္တံ့၊ ငါမလာသမျှ ကာလပတ်လုံး မဆန့်ကျင်ရစ်လင့်၊ ငါသည် တောသို့သွားအံ့ဟုဆို၍ အိမ်၌နေသောသူတို့ကိုလည်း ဤဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို မမေ့ရစ်ကြပါကုန်လင့်ဟု ဆုံးမ၍ တောသို့သွား၍ သာသနာတော်တွင်း၌ ရဟန်းနှင့်တူစွာသော ပရိဗိုဇ်ရဟန်းပြု၍ ခုနစ်ရက်မရောက်မီ ရှစ်ပါးသော သမာပတ်တို့ကို၎င်း, အဘိညာဉ် ငါးပါးတို့ကို၎င်း ဖြစ်စေ၍ ယခုအခါ၌ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ၏ မှီခိုကိုးကွယ်ရာသည် ဖြစ်ခြင်းငှါ တတ်နိုင်လတ္တံ့ဟု ကြံတော်မူ၍ တန်ခိုးဖြင့်လာ၍ ဒွန်းစဏ္ဍာရွာအပါး၌ သက်ဆင်း၍ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ၏ အိမ်တံခါးသို့ သွား၏။
ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ဘုရားလောင်း၏ လာကြောင်းကိုသိ၍ အိမ်မှထွက်၍ အရှင့်သား- အဘယ့်ကြောင့် အကျွန်ုပ်ကို ကိုးကွယ်ရာမဲ့ပြု၍ ရဟန်းပြုသနည်းဟု မြည်တမ်းငိုကြွေး၏။ ထိုအခါ၌ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို နှမ- မစိုးရိမ်လင့်၊ သင့်အား ရှေးစည်းစိမ် အခြံအရံထက် အလွန် ကြီးမြတ်သော စည်းစိမ်အခြံအရံ ရှိသည်ကို ငါပြုအံ့ဟု ဆို၍ ငါ၏လင်သည် မာတင်္ဂသုခမိန်မဟုတ်၊ ငါ၏လင်ကား မဟာဗြဟ္မာတည်းဟု ဤမျှသောစကားဖြင့် ပရိသတ်အလယ်၌ ပြောဆိုခြင်းငှါညတတ်နိုင်မည်လောဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင့်သား- တတ်နိုင်ပါလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ တတ်နိုင်သော် ယခုအခါ၌ သင်၏လင်သည် အဘယ်အရပ်၌ ရှိသနည်းဟု မေးအပ်သည်ရှိသော် ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ သွား၏ဟုဆို၍ အဘယ်အခါ သင်၏လင် လာလိမ့်မည်နည်းဟု မေးသော် ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သော လပြည့်နေ့ဝယ် လဝန်းကိုခွဲဖောက်၍ လာလတ္တံ့ဟု ပြောဆိုရမည်ဟု မှာခဲ့၍ ဘုရားလောင်းသည် ဟိမဝန္တာသို့သာလျှင် ကြွတော်မူ၏။
ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ဗာရာဏသီပြည်၌ လူများအလယ်ဝယ် ထိုထိုသို့သောအရပ်တို့၌ ဘုရားလောင်း မှာခဲ့တိုင်း ပြောဆို၏။ လူများသည် ငါတို့၏ မဟာဗြဟ္မာသည် ဖြစ်ပါလျက် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို အဘယ့်ကြောင့် ရလေသနည်း၊ ဤစကားသည် ဤဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာဆိုတိုင်း ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ယုံကြည်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း လပြည့်နေ့၌ လ၏ ကောင်းကင်လယ်ဝယ် တည်သောအခါ၌ ဗြဟ္မာ၏ကိုယ်ကို ဖန်ဆင်း၍ အလုံးစုံသော ကာသိတိုင်း တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏသီပြည်ကို တပြိုင်နက် ထွန်းလင်းသည်ကိုပြု၍ လဝန်းကိုဖောက်လျက် သက်၍ ဗာရာဏသီပြည်၏ အလယ်၌ သုံးပတ်လှည့်လည်၍ လူအများသည် နံ့သာပန်း အစရှိသည်ဖြင့် ပူဇော်စဉ် ဒွန်းစဏ္ဍားရွာသို့ ရှေးရှုဖြစ်၏။ မင်းရိက္ခာစားဖြစ်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် စုဝေးကုန်၍ ဒွန်းစဏ္ဍားရွာသို့ သွားကုန်၍ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ၏ အိမ်ကို စင်ကြယ်သော အဝတ်ပုဆိုးတို့ဖြင့် မိုးကုန်၍ မြေကို နံ့သာမျိုးလေးပါးတို့ဖြင့် လိမ်းကျံကုန်၍ ပန်းတို့ကိုကြဲ၍ အခိုးအထုံကိုပေးလျက် ပုဆိုးဗိတာန်ကို ဖြန့်ကြက်၍ မြတ်သောအခင်းကို ခင်းပြီးလျှင် ဆီမွှေးဆီမီးကိုညှိ၍ အိမ်တံခါး၌ ငွေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော သဲကိုကြဲ၍ ပန်းတို့ကိုကြဲ၍ တံခွန်တို့ကို ဖွဲ့ကုန်၏။
ဤသို့ အိမ်ကို တန်ဆာဆင်ပြီးသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကောင်းကင်မှသက်၍ အိမ်တွင်းသို့ဝင်၍ အတန်ငယ် အိပ်ရာပြင်၌ နေ၏။ ထိုအခါ၌ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ဥတုလာ၏။ ထိုဥတုလာသောအခါ၌ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ၏ ချက်ကို လက်မဖြင့် သုံးသပ်၏။ ဝမ်း၌ ကိုယ်ဝန်သည် တည်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို ခေါ်၍ နှမ- သင်အား ကိုယ်ဝန်တည်ပြီ၊ သင်သည် သားယောက်ျားကို ဖွားမြင်လတ္တံ့၊ သင်သည်၎င်း, သားသည်၎င်း ထိုသင်တို့သားအမိ နှစ်ယောက်တို့သည် လာဘ်များခြင်း အခြံအရံများမြတ်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ သင်၏ခြေဆေးရေသည် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မင်းတို့၏ အဘိသိက်ရေ ဖြစ်လတ္တံ့၊ သင်၏ ချိုးရေသည် အမြိုက်ဆေးရေ ဖြစ်လတ္တံ့၊ အကြင်သူတို့သည် သင်၏ချိုးရေကို ဦးခေါင်း၌ သွန်းလောင်းကုန်အံ့၊ ထိုသူတို့သည် အလုံးစုံသော အနာတို့မှ ကင်းလွတ်ကုန်လတ္တံ့၊ ယုတ်သောအဖြစ်မှ ကြဉ်ကုန်လတ္တံ့၊ သင်၏ ခြေဖမိုး၌ ဦးခေါင်းကိုထား၍ ရှိခိုးရသော သူတို့သည် အသပြာတထောင်ကို ပေးကုန်လတ္တံ့၊ (ရှိခိုးသူ များလှသောကြောင့် ငွေအသပြာတထောင် ပေးနိုင်မှ သင်၏ခြေကို ဦးခေါင်းတိုက်၍ ရှိခိုးရလိမ့်ဟူလိုသည်) စကားသံကိုကြားရာ၌ ရပ်၍ ရှိခိုးရသောသူတို့သည် အသပြာတရာကို ပေးကုန်လတ္တံ့၊ မျက်စိဖြင့် မြင်ရာအရပ်၌ တည်၍ ရှိခိုးရသော သူတို့သည် တကျပ်ပေး၍ ရှိခိုးရကုန်လတ္တံ့၊ မမေ့မလျော့ ဖြစ်လော့ဟု ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကိုမှာဆိုဆုံးမခဲ့၍ အိပ်ရာမှထွက်၍ လူအပေါင်းတို့ မြင်စဉ်ပင်လျှင် ပျံတက်၍ လဝန်းသို့ ဝင်တော်မူ၏။
ပုဏ္ဏားအပေါင်းတို့ စုဝေး၍ ရပ်ကုန်လျက်လျှင် ညဉ့်ကို လွန်စေ၍ နံနက်ကလျှင် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို ရွှေထမ်းစင်ထက်သို့ တင်၍ ဦးခေါင်းဖြင့် ရွက်ကုန်၍ မြို့တွင်းသို့ ဝင်ကုန်၍ မဟာဗြဟ္မာမယား ဟူ၍လည်း ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသို့ ကပ်၍ လူများသည် နံ့သာ, ပန်း အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်၏။ ခြေဖမိုး၌ ဦးခေါင်းကိုထား၍ ရှိခိုးခြင်းငှာ ရသောသူတို့သည် အသပြာတထောင်ထုပ်ကို ပေးရကုန်၏။ အသံကြားရာအရပ်၌ တည်၍ ရှိခိုးရသောသူတို့သည် အသပြာတရာကို ပေးရကုန်၏။ မျက်စိမြင်ရာအရပ်၌ တည်၍ ရှိခိုးခြင်းကို ရကုန်သောသူတို့သည် တသပြာကို ပေးရကုန်၏။ ဤသို့ တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏသီပြည်ကို သိမ်းယူ၍ ချင့်သည်ရှိသော် တဆယ်ရှစ်ကုဋေသော ဥစ္စာကို ရကုန်၏။
ထိုအခါ ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို ပြည်သူတို့သည် ခြံရံလျက်ဆောင်၍ ပြည်လယ်၌ ကြီးစွာသော မဏ္ဍပ်ကို ဆောက်၍ တင်းတိမ်ရံ၍ မြတ်သောနေရာကို ခင်း၍ များစွာသော တင့်တယ်စံပယ်ခြင်းဖြင့် နေစေကုန်၏။ မဏ္ဍပ်၏ အလယ်၌သာလျှင် တံခါးမုတ် ခုနစ်တန်, ဘုံခုနစ်ဆင့်ရှိသော ပြာသာဒ် ပြုခြင်းငှါ အားထုတ်ကုန်၏။ ကြီးစွာသော အမှုသစ်ကိစ္စသည် ဖြစ်၏။ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ထိုမဏ္ဍပ်၌သာလျှင် သားကို ဖွားမြင်၏။ ထိုအခါ၌ သတို့သား၏ အမည်ကို မှည့်အံ့သောနေ့၌ ပုဏ္ဏားတို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ မဏ္ဍပ်၌ ဖွားမြင်သောကြောင့် မဏ္ဍဗျသတို့သားဟူ၍ ထိုသတို့သားအမည်ကို မှည့်သမုတ်ကြကုန်၏။ ပြာသာဒ်သည်လည်း ဆယ်လတို့ဖြင့် ပြီး၏။ ထိုမှစ၍ ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် များသော အခြံအရံဖြင့် ထိုပြာသာဒ်၌ နေ၏။ မဏ္ဍဗျ သတို့သားသည်လည်း များစွာသော အခြံအရံဖြင့်ကြီး၏။
ထို မဏ္ဍဗျသတို့သား၏ ခုနစ်နှစ် ရှစ်နှစ်ရှိသောအခါ၌ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်ဝယ် မြတ်သောဆရာတို့သည် စုဝေးကုန်၍ ထိုဆရာမြတ်တို့သည် ထိုမဏ္ဍဗျလုလင်ကို ဗေဒင်သုံးပုံကို သင်ကုန်၏။ ထိုမဏ္ဍဗျလုလင်သည် တဆယ့်ခြောက်နှစ် ရှိသောအခါမှစ၍ ပုဏ္ဏားတို့အား ဆွမ်းကျွေးဝတ်ကို ဖြစ်စေ၏။ မပြတ် တသောင်း ခြောက်ထောင်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် စားကုန်၏။ လေးခုမြောက်သော တံခါးမုတ်၌ ပုဏ္ဏားတို့အား အလှူကို လှုကုန်၏။ ထိုအခါဝယ် တခုသော များစွာသော ပုဏ္ဏားတို့ စုဝေးသောနေ့၌ အိမ်ဝယ် များစွာသော နို့ဃနာကို စီရင်ကုန်၏။ တသောင်း ခြောက်ထောင်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် လေးခုမြောက်သော တံခါးမုတ်၌ နေကုန်၍ ရွှေခွက်၌ ထောပတ်သစ်ဖြင့်၎င်း, ရင့်သော ပျားလဘို့ အစရှိသည်တို့ဖြင့်၎င်း စီရင်အပ်သော နို့ဃနာကို စားသောက်ကုန်၏။
သတို့သားသည်လည်း ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သည်ဖြစ်၍ ရွှေခြေနင်းတို့ကို စီးနင်း၍ လက်ဖြင့် ရွှေလှံကိုကိုင်၍ ဤခွက်၌ ထောပတ်ကို လှူကြကုန်၊ ဤခွက်၌ကား ပျားကိုလှူကြကုန်ဟု စီရင်လျက် သွား၏။ ထိုခဏ၌ မာတင်္ဂ သုခမိန်သည် ဟိမဝန္တာဝယ် အဿမပိုဒ် ကျောင်းသင်္ခမ်း၌ နေလျက် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ၏ သားအကြောင်းကား အသို့နည်းဟု ကြည့်လတ်သော် ထိုသား၏ အရာမဟုတ်သည်၌ ပြေးဝင်သောအဖြစ်ကို မြင်၍ ယနေ့ပင်လျှင် သွား၍ လုလင်ကိုဆုံးမ၍ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်အား လှူသည်ရှိသော် အကျိုးကြီး၏။ ထိုပုဂ္ဂိုလ်အား အလှူကို ပေးလှူစေ၍ ငါလာအံ့ဟု ကြံ၍ ကောင်းကင်ဖြင့် အနဝတတ်အိုင်သို့ သွား၍ မျက်နှာသစ်ခြင်း အစရှိသည်တို့ကို ပြု၍ ဆေးဒန်းမြင်းသီလာ ကျောက်ဖျာအပြင်၌ ရပ်တည်လျက် နှစ်ထပ်သင်းပိုင်ကို ပြင်ဝတ်တော်မူ၍ ခါးပန်းကို ဖွဲ့စည်း၍ ပံသုကူဒုကုဋ်ကို ရုံ၍ မြေသပိတ်ကို ယူ၍ ကောင်းကင်ဖြင့် လာ၍ လေးခုမြောက်သော တံခါးမုတ် အလှူဇရပ်၌သာလျှင် သက်၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ ရပ်၏။
မဏ္ဍဗျလုလင်သည် ထိုမှဤမှ ကြည့်လတ်သော် ထိုဘုရားလောင်းကို မြင်၍ ဤသို့ သဘောရှိသော မြေဘုတ်ဘီလူးနှင့် တူသော ဤရဟန်းသည် ဤအရပ်သို့ လာခြင်းသည်ကား အဘယ်အရပ်မှ လာသနည်းဟု ကြံ၍ ထိုဘုရားလောင်းနှင့်တကွ စကားပြောဟောလိုသော မဏ္ဍဗျသတို့သားသည်-
ဩတလ္လကော ပံသုပိသာစကောဝ။
သင်္ကာရစောဠံ ပဋိမုဉ္စ ကဏ္ဌေ၊
ကော ရေ တုဝံ ဟောသိ အဒက္ခိဏေယျော။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁။ ဘော ပဗ္ဗဇိတ၊ အို-ရဟန်း။ တွံ၊ သင်သည်။ ဒုမ္မဝါသီ၊ ညနွမ်းသော အဝတ်သင်္ကန်းကို ဝတ်သည်ဖြစ်၍။ ဩတလ္လကော၊ တွဲရယားချည်မျှင်ကျသော သင်္ကန်းကို ဝတ်သည်ဖြစ်၍။ ပံသုပိသာစကော ဣဝ၊ မြေဘုတ်ဘီလူးကဲ့သို့။ ကုတော၊ အဘယ်အရပ်မှ။ အာဂစ္ဆသိ နု၊ လာသနည်း။ သင်္ကာရစောဠံ၊ အမှိုက်တံမြက်ချေး စွန့်ရာအရပ်၌ ရအပ်သော ပုဆိုးနွမ်းကို။ ကဏ္ဌေ၊ လည်၌။ ပဋိမုဉ္စ၊ စွပ်၍။ အာဂတော၊ လာ၏။ ကော၊ အသူနည်း။ ရေ၊ အချင်း။ တုဝံ၊ သင်သည်။ အဒက္ခိဏေယျော၊ မြတ်သော အလှူခံမဟုတ် ယုတ်သောအလှူခံသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်၏။
ထိုမဏ္ဍဗျသတို့သား၏ စကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် နူးညံ့သော စိတ်ဖြင့်သာလျှင် ထိုမဏ္ဍဗျလုလင်နှင့် စကားပြောလိုရကား-
တံ ခဇ္ဇရေ ဘုဉ္ဇရေ ပိယျရေ စ။
ဇာနာသိ မံ တွံ ပရဒတ္တူပဇီဝိံ၊
ဉတ္တိဋ္ဌပိဏ္ဍံ လဘတံ သပါကော။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂။ ယသဿိ၊ များသော အခြံအရံရှိသော မဏ္ဍဗျ။ တဝ၊ သင်သည်။ ဣဒံ အန္နံ၊ ဤဆွမ်းကို။ ပကတံ၊ စီရင်အပ်၏။ တံ၊ ထို သင်စီရင်သော ဆွမ်းကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ခဇ္ဇရေ စ၊ ခဲလည်းခဲကုန်၏။ ဘုဉ္ဇရေ စ၊ စားလည်း စားကုန်၏။ ပိယျရေ စ၊ သောက်လည်း သောက်ကုန်၏။ တွံ၊ သင်သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ပရဒတ္တူပဇီဝိံ၊ သူတပါးအလှူကိုခံ၍ အသက်မွေးသော အဖြစ်ကို။ ဇာနာသိ၊ သိပါ၏တကား။ သ ပါကောပိ၊ ခွေးသားစားမျိုး ဒွန်းစဏ္ဏားသည်လည်း။ ဉတ္တိဋ္ဌပိဏ္ဍံ၊ အနီး၌ရပ်၍ ရအပ်သော ဆွမ်းကို။ ဝါ-၊ အထက်၌ရပ်၍ လှူသည်ကို အောက်၌ရပ်၍ ရအပ်သော ဆွမ်းကို။ လဘတံ - လဘတု၊ ရချင်ပါ၏။
ထို့နောင်မှ မဏ္ဍဗျလုလင်သည် ဘုရားလောင်းကို မောင်းမဲလိုရကား-
အတ္တတ္ထာယ သဒ္ဒဟတော မမေဒံ။
အပေဟိ ဧတ္တော ကိမိဓ ဌိတောသိ၊
န မာဒိသာ တုယှံ ဒဒန္တိ ဇမ္မ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃။ မမ၊ ငါသည်။ ဗြာဟ္မဏာနံ၊ ပုဏ္ဏားတို့အား။ ဣဒံ အန္နံ၊ ဤဆွမ်းကို။ ပကတံ၊ စီရင်အပ်၏။ သဒ္ဒဟတော၊ အကျိုးကိုယုံကြည်သော။ အတ္တတ္ထာယ၊ ကိုယ်အကျိုးစီးပွားအလို့ငှာ။ ဣဒံ၊ ဤဆွမ်းကို။ ပကတံ၊ စီရင်အပ်၏။ ဧတ္တော၊ ဤအရပ်မှ။ အပေဟိ၊ ဖဲလော့။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဌိတော၊ ရပ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ဇမ္မ၊ ဒွန်းစဏ္ဍာယုတ်။ မာဒိသာ၊ ငါကဲ့သို့သောသူတို့သည်။ တုယှံ၊ သင် ဒွန်းစဏ္ဍားအား။ န ဒဒန္တိ၊ မလှူကုန်။
ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် မဏ္ဍဗျသတို့သားအား ဖြားယောင်းလိုရကား-
အနူပခေတ္တေ ဖလ မာသိသမာနာ။
ဧတာယ သဒ္ဓါယ ဒဒါဟိ ဒါနံ၊
အပွေဝ အာရာဓယေ ဒက္ခိဏေယျေ။
ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄။ ကုမာရ၊ မဏ္ဍဗျသတို့သား။ ဖလံ၊ ကောက်စပါးသီးကို။ အာသီသမာနာ၊ အလိုရှိသောသူတို့သည်။ ထလေ စ၊ ကုန်း၌၎င်း။ နိန္နေ စ၊ အဝှမ်း၌၎င်း။ အနူပခေတ္တေ စ၊ တဘက်ဆည်ကန် ချောင်းကိုမှီသော လယ်၌၎င်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တီသု၊ သုံးပါးသောလယ်တို့၌။ ဗီဇံ၊ စပါးမျိုးကို။ ဝပန္တိ၊ စိုက်ပျိုးကုန်၏။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဧတာယ သဒ္ဓါယ၊ ထိုသဒ္ဓါဖွင့်။ တိဏ္ဏံ၊ အယုတ် အလတ် အမြတ်ဟု ဆိုအပ်သော အလှူခံပုဂ္ဂိုလ် သုံးပါးတို့အား။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒဒါဟိ၊ လှူလော့။ ဧဝံ၊ ဤသို့လှူသည်ရှိသော်။ ဒက္ခိဏေယျေ၊ အလှူခံတို့ကို။ အပ္ပေဝ အာရာဓယေ၊ နှစ်သက်စေငြားအံ့လည်း မသိ။
ထို့နောင်မှ မဏ္ဍဗျလုလင်သည် အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်တို့၏ မြတ်သည်၏အဖြစ်ကို ဆိုလိုရကား -
ယေသာ ဟံ ဗီဇာနိ ပတိဋ္ဌာပေမိ။
ယေ ဗြာဟ္မဏာ ဇာတိမန္တူပပန္နာ၊
တာနီဓ ခေတ္တာနိ သုပေသလာနိ။
ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅။ သမဏ၊ ရှင်ရဟန်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယေသု၊ အကြင် ပုဂ္ဂိုလ်တို့၌။ ဗီဇာနိ၊ မျိုးစေ့တို့ကို။ ပတိဋ္ဌာပေမိ၊ မြှုပ်ထား၏။ လောကေ၊ လောက၌။ ခေတ်တာနိ၊ လယ်ယာမြေကောင်းသဘွယ် ဖြစ်ကုန်သော။ တာနိ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ မယှံ၊ ငါသည်။ ဝိဒိတာနိ၊ သိအပ်ကုန်ပြီ။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင် ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဇာတိမန္တူပပန္နာ၊ အမျိုး ဗေဒင်နှင့် ပြည့်စုံကုန်၏။ တာနိ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ ခေတ္တာနိ၊ လယ်ယာမြေကောင်းနှင့် တူကုန်၏။ သုပေသလာနိ၊ သီလကို အလွန်ချစ်ကုန်၏။
ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်တို့၏ အယုတ်အမြတ်ကို ပြလိုရကား-
လောဘော စ ဒေါသောစ မဒေါ စ မောဟော။
ဧတေ အဂုဏာ ယေသု စ သန္တိ သဗ္ဗေ။
တာနီဓ ခေတ္တာနိ အပေသလာနိ။
လောဘော စ ဒေါသော စ မဒေါ စ မောဟော။
ဧတေ အဂုဏာ ယေသု န သန္တိ သဗ္ဗေ။
တာနီဓ ခေတ္တာနိ သုပေသလာနိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၆။ ကုမာရ၊ မဏ္ဍဗျသတို့သား။ ဇာတိမဒေါ စ၊ ဇာတိမာန်ယစ်ခြင်း၎င်း။ အတိမာနိတာ စ၊ အလွန်မာန်မူခြင်း၎င်း။ လောဘော စ၊ တပ်မက်မောခြင်း၎င်း။ ဒေါသော စ၊ ပြစ်မှားခြင်း၎င်း။ မဒေါ စ၊ မာန်ယစ်ခြင်း၎င်း။ မောဟော စ၊ တွေဝေခြင်း၎င်း။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ အဂုဏာ၊ ကျေးဇူးမဲ့ကို ပြုတတ်ကုန်သော။ ဧတေ၊ ထိုတရာတို့သည်။ ယေသု စ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့၌ကား။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ တာနိ၊ ထိုလောဘအစရှိသော မကောင်းသော တရားရှိသော သူတို့သည်။ အခေတ္တာနိ၊ လယ်ယာမြေကောင်းနှင့် မတူကုန်။ အပေသလာနိ၊ သီလကို မချစ်ကုန်။
၇။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ဇာတိမဒေါ စ၊ ဇာတိမာန် ယစ်ခြင်း၎င်း။ အတိမာနိတာ စ၊ ငါသာလျှင်မြတ်၏ဟု အလွန် မာန်မူခြင်း၎င်း။ လောဘော စ၊ တပ်မက်မောခြင်း၎င်း။ ဒေါသော စ၊ အမျက်ထွက်ခြင်း၎င်း။ မဒေါ စ၊ မာန်ယစ်ခြင်း၎င်း။ မောဟော စ၊ တွေဝေခြင်း၎င်း။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ အဂုဏာ၊ ကျေးဇူး မရှိကုန်သော။ ဧတေ၊ ထိုတရားတို့သည်။ ယေသု၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့၌။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ သုပေသလာနိ၊ သီလကိုချစ်ကုန်သော။ တာနိ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ ခေတ္တာနိ၊ လယ်ယာမြေကောင်းနှင့် တူကုန်၏။
ထိုမဏ္ဍဗျ သတို့သားသည် ဘုရားလောင်းသည် အဖန်တလဲလဲ တရားဟောသည်ရှိသော် အမျက်ထွက်၍ ဤရဟန်းသည် အလွန်စကားများစွာ အလွန်မြည်တမ်း၏။ ဤတံခါးစောင့်တို့သည် အဘယ်အရပ်သို့ သွားကုန်သနည်း၊ ဤဒွန်းစဏ္ဍားကို နှင်ထုတ်ကြကုန်ဟု ဆိုလိုရကား-
ဥပဇ္ဈာယော အထဝါ ဂဏ္ဍကုစ္ဆိ။
ဣမဿ ဒဏ္ဍဉ္စ ဝဓဉ္စ ဒတွာ၊
ဂလေ ဂဟေတွည ဂလယာထ ဇမ္မံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈။ ဧတ္ထ၊ ဤသုံးတံခါးတို့၌။ ဌပိတာ၊ အစောင့်ထားကုန်သော။ ဥပဇောတိယော စ၊ ဥပဇောတိယမည်သော တံခါးစောင့်၎င်း။ ဥပဇ္ဈာယော စ၊ ဥပဇ္ဈာယမည်သော တံခါးစောင့်၎င်း။ အထဝါ၊ ထိုမှတပါး။ ဂဏ္ဍကုစ္ဆိ စ၊ ဏ္ဍကုစ္ဆိ အမည်ရှိသော တံခါးစောင့်၎င်း။ ကွ၊ အဘယ်အရပ်သို့။ ဂတာ၊ သွားကြကုန်သနည်း။ ဣမဿ၊ ဤ သူယုတ်မာအား။ ဒဏ္ဍဉ္စ၊ ဒဏ်ကို၎င်း။ ဝဓဉ္စ၊ ပုတ်ခတ်ခြင်းကို၎င်း။ ဒတွာ၊ ပေး၍။ ဇမ္မံ၊ သူယုတ်ကို။ ဂလေ၊ လည်၌။ ဂဟေတွာ၊ ကိုင်၍။ ဂလယာထ၊ နှင်ထုတ်ကြကုန်။
ထိုတံခါးစောင့် သုံးယောက်တို့သည်လည်း ထိုမဏ္ဍဗျ သတို့သား၏ စကားကိုကြား၍ လျင်စွာလာကုန်၍ အရှင့်သား- အသို့ပြုရကုန်အံ့နည်းဟု ဆိုကုန်၏။ သင်တို့သည် ဒွန်းစဏ္ဍားဖြစ်သော ဤသူယုတ်မာကို မြင်၏လောဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင့်သား- မမြင်ပါကုန်ဟု ဆိုကုန်၍ အရှင့်သား- အဘယ်မှလာသော အဖြစ်ကို မသိကုန်ပါ၊ ဤသူသည် အဘယ်သူနည်း၊ လှည့်ပတ်တတ်သော မာယာသည်မူလည်း ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဝိဇ္ဇာဓိုရ်သည်မူလည်း ဖြစ်လတ္တံ့ ဟုဆိုကုန်၍ ယခုအခါ၌ အဘယ်ကို အလိုရှိသနည်း, အဘယ်သို့ ပြုရကုန်အံ့နည်း။ ဤသို့ မေးသည်ရှိသော် ဤသူယုတ်မာ၏ မျက်နှာကိုသာလျှင် ပုတ်ခတ်၍ ကွဲပေါက်စေကုန်လျက် လှံတံ ဝါးခြမ်းစိတ်တို့ဖြင့် ကျောက်ရေစုတ်အောင် ရိုက်ပုတ်၍ လည်၌ကိုင်၍ ဤသူယုတ်မာကို ဤအရပ်မှ နှင်ထုတ်လေကုန်ဟုဆိုလျှင် ဘုရားလောင်းလည်း ထိုသူတို့သည် အနီးသို့ မရောက်မီလျှင် ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်၍ ကောင်းကင်၌တည်လျက် ဆဲရေးခြင်း၌ အပြစ်ကို ထင်ရှားစွာ ပြလိုရကား-
အယော ဒန္တေဟိ ခါဒသိ။
ဇာတဝေဒံ ပဒဟသီ၊
ယော ဣသိံ ပရိဘသသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉။ မဏ္ဍဗျ၊ မဏ္ဍဗျလုလင်။ ယော တွံ၊ အကြင်သင်သည်။ ဣသိံ၊ ရသေ့ရဟန်းကို။ ပရိဘာသသိ၊ ဆဲရေး၏။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ ဂိရိံ၊ တောင်ကို။ နခေန၊ လက်သည်းဖြင့်။ ခဏသိ၊ တူးသည်နှင့် တူ၏။ အယော၊ သံကို။ ဒန္တေဟိ၊ သွားတို့ဖြင့်။ ခါဒသိ၊ ကိုက်ဝါးသည်နှင့်တူ၏။ ဇာတဝေဒံ၊ မီးကို။ ဂိလိတုံ၊ မျိုခြင်းငှါ။ ပဒဟသိ၊ အားထုတ်သည်နှင့် တူ၏။
ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူ၍ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုလုလင်၏ မြင်စဉ်၎င်း, ပုဏ္ဏားတို့သည် မြင်ကုန်စဉ်၎င်း ကောင်းကင်၌ ပျံ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားစွာ ပြလိုရကား-
အန္တလိက္ခသ္မိံ ပက္ကာမိ၊ ဗြာဟ္မဏာနံ ဥဒိက္ခတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သစ္စပရက္ကမော၊ သဘောမှန်သော လုံ့လရှိသော။ မာတင်္ဂေါ၊ မာတင်္ဂအမည်ရှိသော။ ဣသိ၊ ရသေ့သည်။ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ ဝတွာန၊ မိန့်တော်မူ၍။ ဗြာဟ္မဏာနံ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဥဒိက္ခတံ၊ မြင်ကုန်စဉ်။
အန္တလိက္ခသ္မိံ၊ ကောင်းကင်၌။ ပက္ကာမိ၊ သွားလေ၏။
ထိုဘုရားလောင်းသည် အရှေ့အရပ်သို့ ရှေးရှုသွား၍ ခရီးတကြောင်း၌ သက်ဆင်း၍ ခြေရာထင်စေသတည်းဟု ဓိဋ္ဌာန်တော်မူ၍ အရှေ့တံခါးအနီး၌ ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွတော်မူ၍ ရောသောဆွမ်းကို ရုံးစုတော်မူ၍ ဇရပ်တဆောင်၌ နေ၍ ရောသောဆွမ်းကို ဘုဉ်းပေးတော်မူ၏။ မြို့စောင့်နတ်တို့သည် ဤမဏ္ဍဗျသည် ငါတို့သခင် ရသေ့ကို ညှဉ်းဆဲနှိပ်စက်၍ ဆိုဘိ၏ဟု သည်းမခံနိုင်သည်ဖြစ်၍ လာကုန်၏။ ထိုအခါ၌ နတ်အကြီးသည် ထိုမဏ္ဍဗျ၏လည်ကို ကိုင်၍လှည့်၏။ ကြွင်းသော နတ်တို့သည် ကြွင်းသော ပုဏ္ဏားတို့၏ လည်ကိုကိုင်၍ တွန်းလှည့်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်း၌ နူးညံ့သော စိတ်ရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့်ကား ထိုသခင်ရသေ့၏ သားတော်တည်းဟု ထိုမဏ္ဍဗျကို မသတ်ကုန်၊ ပင်ပန်းစေရုံသာတည်း၊ မဏ္ဍဗျ၏ဦးခေါင်းသည် ပြန်၍ ကျောသို့ မျက်နှာရှေးရှုဖြစ်၏။ လက်ခြေတို့သည် ဖြောင့်တန်း ခိုင်မာကုန်သည်ဖြစ်၍ တည်၏။ မဏ္ဍဗျ၏ မျက်စိတို့သည် သူသေ၏မျက်စိကဲ့သို့ ဖြူကုန်၏။ မဏ္ဍဗျသည် ကိုယ်ခက်တရော်ရှိသည်ဖြစ်၍ အိပ်၏။ ကြွင်းသော ပုဏ္ဏားတို့သည် ခံတွင်းဖြင့် တံတွေးကို အန်ကုန်လျက် ထိုမှဤမှ တပြောင်းပြန်ပြန် လူးလဲကုန်၏။ လုလင်တို့သည် အရှင်မသားအား အသို့ဖြစ်လေသနည်းဟု ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာအား ကြားကုန်၏။ ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် လျင်စွာလာ၍ သားကို မြင်၍ ဤငါ့သား၏ ဖြစ်ခြင်းသည် အသို့နည်းဟု မေးလိုရကား-
ဗာဟုံ ပသာရေတိ အကမ္ပနေယျံ။
သေတာနိ အက္ခီနိ ယထာ မတဿ၊
ကော မေ ဣမံ ပုတ္တမကာသိ ဧဝံ။
ဟူသောဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁။ ဥတ္တမင်္ဂံ၊ ဦးခေါင်းသည်။ ပိဋ္ဌိတော၊ နောက်သို့။ အာဝေဠိတံ၊ ပြန်ခဲ့ပြီ။ ဗာဟုံ၊ လက်ရုံးကို။ အကမ္ပနေယျံ၊ မလှုပ်မရှားဘဲ။ ပသာရေတိ၊ ဆန့်၏။ အက္ခီနိ၊ မျက်စိတို့သည်။ မတဿ၊ သူသေ၏။ အက္ခီနိ ယထာ၊ မျက်စိကိုကဲ့သို့။ သေတာနိ၊ ဖြူကုန်၏။ ဝါ-၊ မျက်ဖြူဆိုက်ကုန်၏။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဣမံ ပုတ္တံ၊ ဤသားကို။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ အကာသိ၊ ပြုဘိသနည်း။
ထိုအခါ၌ ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာအား ထိုအရပ်၌တည်သော လူအပေါင်းသည် ကြားလိုရကား-
ဩတလ္လကော ပံသုပိသာစကောဝ။
သင်္ကာရစောဠံ ပဋိမုဉ္စ ကဏ္ဌေ၊
သော တေ ဣမံ ပုတ္တမကာသိ ဧဝံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂။ အယျ၊ အရှင်မ။ ဒုမ္မဝါသီ၊ ယုတ်နွမ်းသော အဝတ်သင်္ကန်းကိုဝတ်သော။ ဩတလ္လကော၊ ယုတ်သောသင်္ကန်းကို ဝတ်သော။ ပံသုပိသာစကော ဣဝ၊ မြေဘုတ်ဘီလူးနှင့်တူသော။ သမဏော၊ ရဟန်းသည်။ သင်္ကာရစောဠံ၊ အမှိုက်တံမြက်ချေးစွန့်ရာ၌ ရအပ်သော ပုဆိုးနွမ်းကို။ ကဏ္ဌေ၊ လည်၌။ ပဋိမုဉ္စ၊ စွပ်၍။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂမာ၊ လာ၏။ သော၊ ထိုရဟန်းသည်။ တေ၊ သင်ရှင်မ၏။ ဣမံ ပုတ္တံ၊ ဤသားကို။ ဧဝံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော အဖြစ်ကို။ အကာသိ၊ ပြု၏။
ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ထိုစကားကို ကြား၍ ကြံ၏။ ကြံဟန်ကား ဤမာတင်္ဂသုခမိန်မှ တပါးသောသူအား ဤသို့သော အစွမ်းသတို့သည်မရှိ၊ မချွတ်လျှင် မာတင်္ဂသုခမိန်၏ အတတ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ စင်စစ်မူကား ပြည့်စုံသော မေတ္တာ ဘာဝနာရှိသော ပညာရှိသည် ဤမျှလောက်သောလူကို ပင်ပန်းစေ၍ မကြွပေလတ္တံ့၊ အဘယ်မည်သော အရပ်သို့ သွားသည် ဖြစ်သနည်းဟု ကြံ၏။ ထို့နောင်မှ မေးလိုရကား-
အက္ခာထ မေ မာဏဝါ ဧတမတ္ထံ။
ဂန္တွာန တံ ပဋိကရေမု အစ္စယံ၊
အပွေဝ နံ ပုတ္တံ လဘေမု ဇီဝိတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၃။ မာဏဝါ၊ လုလင်တို့။ ဘူရိပညော၊ မြေကြီးအထုနှင့်တူသော ပညာရှိသော ရဟန်းသည်။ ကတမံ ဒိသံ၊ အဘယ်အရပ်သို့။ အဂမာ၊ ကြွတော်မူသနည်း။ ဧတမတ္ထံ၊ ဤအကြောင်းကို။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာထ၊ ကြားကုန်လော့။ ဂန္တွာန၊ သွား၍။ တံ အစ္စယံ၊ ထိုအပြစ်ကို။ ပဋိကရေမု၊ ကုစားပါကုန်အံ့။ ဝါ၊ ကန်တော့ပါကုန်အံ့။ ပုတ္တံ - ပုတ္တဿ၊ ငါ့သား၏။ နံ ဇီဝိတံ၊ ထိုအသက်ကို။ အပ္ပေဝ လဘေမု၊ ရကုန်ငြားအံ့လည်း မသိ။
ထိုအခါ၌ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာအား ထိုအရပ်၌လျှင် တည်ကုန်သော လုလင်တို့သည် ပြောကြားလိုကုန်ရကား-
ပထဒ္ဓုနော ပန္နရသေဝ စန္ဒော။
အပိ စ သော ပုရတ္ထိမဒိသံ အဂဉ္စိ၊
သစ္စပ္ပဋိညော ဣသိ သာဓုရူပေါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄။ အယျေ၊ အရှင်မ။ ပထဒ္ဓုနော၊ ကောင်းကင်ခရီး အဓွန့်၏။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ ပန္နရသေ၊ တဆယ့်ငါးရက်၌ တက်၍ထွန်းသော။ စန္ဒော ဣဝ၊ လကဲ့သို့။ ဘူရိပညော၊ မြေကြီးအထုနှင့်တူသော ပညာရှိသော ရှင်ရသေ့သည်။ ဝေဟာယသံ၊ ကောင်းကင်၌။ အဂမာ၊ ကြွလေ၏။ အပိ စ၊ စင်စစ်သော်ကား။ သစ္စပ္ပဋိညော၊ မှန်သော ပဋိညာဉ်ဝန်ခံခြင်းရှိသော။ သာဓုရူပေါ၊ ကောင်းသော သဘောရှိသော။ သော ဣသိ၊ ထိုရှင်ရသေ့သည်။ ပုရတ္ထိမဒိသံ၊ အရှေ့အရပ်သို့။ အဂဉ္စိ၊ ကြွတော်မူ၏။
ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ထိုသူတို့၏ စကားကိုကြား၍ ငါ၏လင်ကို ငါစူးစမ်းအံ့ဟု ရွှေခွက်ကြီး ရွှေခွက်ငယ်တို့ကို ယူစေ၍ ကျွန်မအပေါင်း ခြံရံလျက် ထိုမာတင်္ဂ ရှင်ရသေ့သည် ခြေရာဓိဋ္ဌာန်ရာ အရပ်သို့ရောက်၍ ထိုခြေရာကို အစဉ်မှီးသဖြင့် သွားသည်ရှိသော် ထိုမာတင်္ဂရှင်ရသေ့သည် အင်းပျဉ်၌နေ၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးစဉ် ထိုမာတင်္ဂရှင်ရသေ့၏ အထံသို့သွား၍ ရှိခိုး၍ ရပ်တည်၏။ ထိုမာတင်္ဂ ရှင်ရသေ့သည် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို မြင်၍ အတန်ငယ်ဆွမ်းကို သပိတ်၌ထား၏။ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ရွှေခွက်ဖြင့် ထိုမာတင်္ဂရှင်ရ သေ့အား ရေကိုပေး၏။ ထိုမာတင်္ဂ ရှင်ရသေ့သည် ထိုရွှေခွက်၌သာလျှင် လက်ကိုဆေး၍ ခံတွင်းကို ဆေး၏။ ထိုအခါ မာတင်္ဂရှင်ရသေ့ကို ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် အဘယ်သူသည် ငါ့သားအား ဖောက်ပြန်ခြင်းကို ပြုလေသနည်းဟု မေးလိုကား-
ဗာဟုံ ပသာရေတိ အကမ္ပနေယျံ။
သေတာနိ အက္ခီနိ ယထာ မတဿ၊
ကော မေ ဣမံ ပုတ္တမကာသိ ဧဝံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၅။ သာမိ၊ သခင်။ မေ၊ ငါ၏။ ပုတ္တဿ၊ သား၏။ ဥတ္တမင်္ဂံ၊ ဦးခေါင်းသည်။ ပိဋ္ဌိတော၊ ကျောက်သို့။ အာဝေဠိတံ၊ လည်ခဲ့ပြီ။ ဗာဟုံ၊ လက်ရုံးကို။ ကမ္ပနေယျံ၊ မလှုပ်ရှားသည် ဖြစ်၍။ ပသာရေတိ၊ ဆန့်တန်း၏။ အက္ခီနိ၊ မျက်စိတို့သည်။ မတဿ၊ သူသ၏။ အက္ခီနိ ယထာ၊ မျက်စိတို့ကဲ့သို့။ သေတာနိ၊ ဖြူကုန်၏။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဣမံ ပုတ္တံ၊ ဤသားကို။ ဧဝံ၊ ဤသို့ရှိအောင်။ အကာသိ၊ ပြုလေဘိသနည်း။
ထို့နောင်မှ ထိုသူနှစ်ယောက်တို့သည် စကားတုံ့လှယ် ပြောဆိုလိုကုန်ရကား-
အနွာဂတာ ဣသယော သာဓုရူပါ။
တေ ဒုဋ္ဌစိတ္တံ ကုပိတံ ဝိဒိတွာ၊
ယက္ခာ ဟိ တေ ပုတ္တ မကံသု ဧဝံ။
တွညေဝ မေ မာ ကုဒ္ဓေါ ဗြဟ္မစာရီ။
တုမှေဝ ပါဒေ သရဏံ ဂတာသ္မိ၊
အနွာဂတာ ပုတ္တသောကေန ဘိက္ခု။
မနောပဒေါသော န မမတ္ထိ ကောစိ။
ပုတ္တော စ တေ ဗေဒမဒေန မတ္တော၊
အတ္ထံ န ဇာနာတိ အဓိစ္စ ဗေဒေ။
သမ္မုယှတေဝ ပုရိသဿ သညာ။
ဧတံ ပရာဓံ ခမ ဘူရိပည။
န ပဏ္ဍိတာ ကောဓဗလာ ဘဝန္တိ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆိုကုန်၏။
၁၆။ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကေ၊ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ။ မဟာနုဘာဝါ၊ တန်ခိုးကြီးကုန်သော။ ယက္ခာ၊ မြို့စောင့်နတ်တို့သည်။ ဟဝေ၊ စင်စစ်သဖြင့်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ အနွာဂတာ၊ ငါနှင့်တကွ လာကုန်သော။ တေ၊ ထိုမြို့စောင့်နတ်တို့သည်။ ဣသယော၊ ရသေ့တို့သည်။ သာဓုရူပါ၊ ကောင်းသော ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံကုန်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဇာနမာနာ၊ သိကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဒုဋ္ဌစိတ္တံ၊ ပြစ်မှားသော စိတ်ရှိသော။ ကုပိတံ၊ အမျက်ထွက်သော။ တေ၊ သင်၏။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ ဝိဒိတွာ၊ သိ၍။ ယက္ခာဟိ၊ မြို့စောင့်နတ်တို့သာလျှင်။ တေ၊ သင်၏။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ အကံသု၊ ပြုကုန်၏။
၁၇။ ဗြဟ္မစာရီ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်တော်မူသော သခင်ရသေ့။ ယက္ခာ စ၊ မြို့စောင့်နတ်တို့သည်သာလျှင်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ အကံသု၊ ပြုစေကုန်။ တွညေဝ၊ သခင် ရသေ့သည်သာလျှင်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပုတ္တဿ၊ သားအား။ မာ ကုဒ္ဓေါ၊ အမျက်မထွက်ပါလင့်။ တုမှံဧဝ၊ ရှင်ရသေ့၏ သာလျှင်။ ပါဒေ၊ ခြေတော်တို့ကို။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာဟူ၍။ ဂတာ၊ ဆည်းကပ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ ဘိက္ခု၊ ရှင်ရဟန်း။ ပုတ္တသောကေန၊ သား၌ စိုးရိမ်သောကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အနွာဂတာ၊ လာပါသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။
၁၈။ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကေ၊ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ တဒေဝ၊ ထိုသင့်သား ပြစ်မှားသောအခါ၌၎င်း။ ဧတရဟိ စ၊ ယခု သင်တောင်းပန်သောအခါ၌၎င်း။ ကောစိ၊ အနည်းငယ်သော။ မယှံ၊ ငါသည်။ မနောပဒေါသော၊ စိတ်နှလုံး၏ ပြစ်မှားခြင်းသည်။ မမ၊ ငါ့အား။ နတ္ထိ ဧဝ၊ မရှိသည်သာတည်း။ တေ၊ သင်၏။ ပုတ္တော စ၊ သားသည်ကား။ ဗေဒမဒေန၊ ဗေဒင်အတတ်တည်းဟူသော မာန်ယစ်ခြင်းဖြင့်။ မတ္တော၊ ယစ်သည်ဖြစ်၍။ ဗေဒေ၊ ဗေဒင်အတတ်၌။ အဓိစ္စ၊ စွဲ၍။ အတ္ထံ၊ အကျိုးရှိသည် မရှိသည်ကို။ န ဇာနာတိ၊ မသိ။
၁၉။ ဘိက္ခု၊ ရှင်ရဟန်း။ ယံ ကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသောအတတ်ကို။ ဥဂ္ဂဟေတွာ၊ သင်၍။ မုဟုတ္တကေန၊ တမုဟုတ်မျှဖြင့်လျှင်။ အဒ္ဓါ ဟဝေ၊ မချွတ်လျှင်။ ပုရိသဿ၊ အမှတ်မမြဲသော ယောက်ျား၏။ သညာ၊ သညာသည်။ သမ္မုယှတေဝ၊ တွေဝေသည်သာတည်း။ ဘူရိပည၊ မြေကြီးအထုနှင့် တူပေသော ပညာရှိသော ရှင်ရသေ့။ ဧတံ အပရာဓံ၊ ထိုသို့ မိုက်မဲတွေဝေသဖြင့် ပြုမိသော အပြစ်ကို။ ခမ၊ သည်းခံတော်မူပါ။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ကောဓဗလာ၊ အမျက်ဒေါသ အားကြီးကုန်သည်။ န ဘဝန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်။
ဤသို့ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ကန်တော့ တောင်းပန်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုသို့တပြီးကား ထိုနတ်တို့ကို ပြေးစိမ့်သောငှာ အမြိုက်ကန့်လန့်ကာ ဆေးကို ငါပေးအံ့ဟု ဆိုလိုရကား-
တဝ မဏ္ဍဗျော ဘုဉ္ဇတု အပ္ပပညော။
ယက္ခာ စ တေ နံ န ဝိဟေဌယေယျုံ၊
ပုတ္တော စ တေ ဟေဿတိ သော အရောဂေါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀။ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကေ၊ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဣဒဉ္စ ဉတ္တိဋ္ဌပိဏ္ဍံ၊ ဤစားကြွင်းဆွမ်းကို။ အပ္ပပညော၊ ပညာနည်းသော။ တဝ၊ သင်၏။ ပုတ္တော၊ သားဖြစ်သော။ မဏ္ဍဗျော၊ မဏ္ဍဗျကို။ ဘုဉ္ဇတု၊ စားစေလော့။ တေ ယက္ခာ စ၊ ထိုနတ်တို့သည်လည်း။ နံ၊ ထိုသင့်သား မဏ္ဍဗျကို။ န ဝိဟေဌယေယျုံ၊ မညှဉ်းဆဲနိုင်ကုန်ရာ။ တေ၊ သင်၏။ သော ပုတ္တော စ၊ ထိုသားသည်လည်း။ အရောဂေါ၊ အနာကင်းသည်။ ဟေဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
ထို ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ဘုရားလောင်း၏ စကားကို ကြား၍ သခင် အမြိုက်ကန့်လန့်ကာဆေးကို သနားတော်မူပါဟု ဆို၍ ရွှေခွက်ငယ်ကို ကပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် စားကြွင်းဆွမ်းကို ထိုရွှေခွက်၌ သွန်းလောင်း၍ ရှေးဦးစွာ ဤစားကြွင်းဆွမ်းမှ ထက်ဝက်ကို သင့်သားခံတွင်း၌ သွန်းလောင်း၍ အကြွင်းကို အိုစံရည်းကြီး၌ ရေဖြင့်ရောနှော၍ ကြွင်းကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့၏ ခံတွင်း၌ သွန်းလောင်းစေလော့၊ အလုံးစုံသော သူတို့သည်လည်း အနာကင်းကုန်လတ္တံ့ဟု မိန့်တော်မူ၍ ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်၍ ဟိမဝန္တာသို့သာလျှင် ကြွတော်မူ၏။
ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ထိုရွှေခွက်ကို ဦးခေါင်းဖြင့် ယူဆောင်၍ အမြိုက်ကန့်လန့်ကာဆေးကို ရအပ်ပြီဟု ဆိုလျက် အိမ်သို့သွား၍ ရှေးဦးစွာ သား၏ခံတွင်း၌ ဆွမ်းကြွင်းကို သွန်းလောင်း၏။ နတ်သည် ပြေး၏။ မဏ္ဍဗျသည် မြေမှုန့်ကို သုတ်ခါလျက် ထ၍ မိခင် - ဤသည်ကား အဘယ်နည်းဟု ဆို၏။ သင်ပြုအပ်သော အမှုကို သင်သည်လျှင် သိလတ္တံ့၊ ချစ်သား- လာလှည့်၊ သင်၏ အလှူခံတို့၏ ထိုသို့ ဖောက်ပြန်သော အခြင်းအရာကို သင်ရှုလော့ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုမဏ္ဍဗျသည် ထိုဆရာ ပုဏ္ဏားတို့ကိုမြင်၍ နှလုံးမသာသည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ၌ သားကို ချစ်သား မဏ္ဍဗျ- မကြောက်လင့်၊ သင်သည် မိုက်၏။ အလှူ၏ အကျိုးကြီးအံ့သော အရာကိုမသိ၊ မြတ်သောအလှူခံ ပုဂ္ဂိုလ်တို့မည်သည်ကား ဤပုဏ္ဏားတို့နှင့်မတူကုန်၊ မြတ်သော အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်တို့မည်သည်ကား မာတင်္ဂသုခမိန်နှင့် တူသည်သာတည်း၊ မာတင်္ဂသုခမိန်နှင့် တူကုန်သော သူတို့သည် မြတ်သောအလှူခံ မည်ကုန်၏။ ဤနေ့မှစ၍ ထိုဒုဿီလ ပုဂ္ဂိုလ်တို့အား သင်မလှူလင့်၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့အားသာ လှူဟု ဆိုလိုရကား-
ယော ပုညက္ခေတ္တာနံ အကောဝိဒေါသိ။
မဟက္ကသာဝေသု ဒဒါသိ ဒါနံ၊
ကိလိဋ္ဌကမ္မေသု အသညတေသု။
ဧရူဒပါနံဝ မုခံ ပရူဠှံ။
ပဇံ ဣမံ ပဿထ ဒုမ္မရူပံ၊
န ဇဋာဇိနံ တာယတိ အပ္ပပညံ။
ခီဏာသဝါ အရဟန္တော၊ တေသု ဒိန္နံ မဟပ္ဖလံ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၁။ မဏ္ဍဗျ၊ မဏ္ဍဗျ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဗာလော၊ မိုက်သည်။ ပရိတ္တပညော၊ နည်းသော ပညာရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ယော တွံ၊ အကြင် သင်သည်။ ပုညက္ခေတ္တာနံ၊ အလှူခံတို့အား။ အကောဝိဒေါ၊ မလိမ္မာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မဟက္ကသာဝေသု၊ များစွာသော ကိလေသာဟူသော ဖန်ရည်စွန်းခြင်းရှိကုန်သော။ ကိလိဋ္ဌကမ္မေသု၊ ညစ်ညူးသော အမူအကျင့် ရှိကုန်သော။ အသညတေသု၊ ကိုယ် နှုတ် နှလုံးကို မစောင့်ကုန်သော သူတို့အား။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒဒါသိ၊ လှူဘိ၏။
၂၂။ ဇဋာ စ၊ ဆံကျစ်တို့သည်၎င်း။ ကေသာ စ၊ ဆံထုံးတို့သည်၎င်း။ အဇိနာနိဝတ္ထာ၊ ခွါနှင့်တကွ သစ်နက်ရေတို့ကို ဝတ်ခြင်းတို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဇရူဒပါနံ ဣဝ၊ မြက်ဖြင့်ဖုံးလွှမ်းသော ရေတွင်းအိုကဲ့သို့။ မုခံ၊ ခံတွင်းသည်။ ပရူဠှံ၊ ဖွားရယားတက်သော မုတ်ဆိတ်ဖြင့် ဖုံးလွှမ်း၏။ ဒုမ္မရူပံ၊ ရုန့်ကြမ်းသော အသွင်အပြင်ရှိသော။ ဣမံ၊ ဤပုဏ္ဏားများကို။ ပဿထ၊ ရှုပါကုန်လော့။ ဇဋာဇိနံ၊ ဆံကျစ်သစ်နက်ရေသည်။ အပ္ပပညံ၊ ပညာနည်းသောသူကို။ န တာယတိ၊ မစောင့်ရှောက်နိုင်။
၂၃။ ယေသံ၊ အကြင်ရဟန်းတို့အား။ ရာဂေါ စ၊ ရာဂသည်၎င်း။ ဒေါသော စ၊ ဒေါသသည်၎င်း။ အဝိဇ္ဇာ စ၊ မောဟသည်၎င်း။ ဝိရာဇိတာ၊ ကင်းကုန်၏။ ခီဏာသဝါ၊ ကုန်ပြီးသော အာသဝေါရှိကုန်၏။ အရဟန္တော၊ ရဟန္တာဖြစ်ကုန်၏။ တေသု၊ ထိုရဟန္တာတို့၌။ ဒိန္နံ၊ လှူခြင်းသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။
ရဟန္တာပုဂ္ဂိုလ်တို့၌ လှူခြင်းသည် အကျိုးကြီး၏။ ချစ်သား- ထို့ကြောင့် သင်သည် ဤနေ့မှစ၍ ဤသို့သဘောရှိသော ဒုဿီလပုဂ္ဂိုလ်တို့အား မလှူမူ၍ လောက၌ သမာပတ်ရှစ်ပါးကို ရကုန်သော အဘိညာဉ်ငါးပါးနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော တရားစောင့်ကုန်သော ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့သည်၎င်း, ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည်၎င်း ရှိကုန်၏။ ထိုသူတို့အား အလှူကို ပေးလော့ဟု ဆို၍ ချစ်သား- သင့်ဆရာတို့ကို အမြိုက်ဆေးတိုက်၍ အနာကင်းသည်ကို ပြုအံ့ဟူသော စကားကိုဆို၍ စားကြွင်းထမင်းကို ယူ၍ ရေအိုးစရည်းကြီး၌ ထည့်စေ၍ တသောင်းခြောက်ထောင်သော ပုဏ္ဏားတို့၏ ခံတွင်း၌ သွန်းစေ၏။ တယောက် တယောက်သော ပုဏ္ဏားသည် မြေမှုန့်ကိုသုတ်လျက် လျင်စွာထ၏။ ထိုအခါ၌ လဲသော ပုဏ္ဏားတို့ကို တပါးသော ပုဏ္ဏားတို့သည် ဤသူတို့သည် ဒွန်းစဏ္ဍာ စားကြွင်းကို စားကုန်၏ဟု ပုဏ္ဏားမဟုတ်သည်တို့ကို ပြုကုန်၏။ ထိုပုဏ္ဏားယောင်တို့သည် ရှက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ဗာရာဏသီပြည်မှ ထွက်ကုန်၍ မဇ္ဈတိုင်းသို့ သွားကုန်၍ မဇ္ဈမင်း၏ အထံ၌ နေကုန်၏။ မဏ္ဍဗျသည်ကား ထိုဗာရာဏသီပြည်၌သာလျှင် နေ၏။
ထိုအခါ၌ ဝေတ္တဝတီမြို့ကိုမှီ၍ ဝေတ္တမြစ်နား၌ ဇာတိမန္တအမည်ရှိသော ပုဏ္ဏားတယောက်သည် ရဟန်းပြု၏။ အမျိုးကိုမှီ၍ ကြီးစွာသော မာနကို ပြု၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုရသေ့၏ မာနကို ချိုးဖျက်အံ့ဟု ကြံ၍ ထိုအရပ်သို့ ကြွတော်မူ၍ မြစ်၌နေ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် တနေ့ သ၌ ဒန်ပူကိုခဲပြီး၍ ဒန်ပူသည် ဇာတိမန္တရသေ့၏ ဆံကျစ်၌ ငြိစေသတည်းဟု အဓိဋ္ဌာန်၍ မြစ်ညာ၌ချ၏။ ထိုဒန်ပူသည် ရေချိုးသော ဇာတိမန္တရသေ့၏ ဆံကျစ်၌ ငြိ၏။ ထိုရသေ့သည် ဒန်ပူယုတ်-နင်ပျက်လေဟု ဆို၍ အဘယ်အရပ်မှ ဤဒန်ပူယုတ်သည် လာသနည်းဟု မြစ်ညာ၌ ထိုအကြောင်းကို စူးစမ်းအံ့ဟု အညာသို့ သွားသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းကို မြင်၍ အဘယ်အမျိုးအမည် ရှိသနည်းဟု မေး၍ ဒွန်းစဏ္ဍားဖြစ်၏ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် သင်သည် မြစ်၌ ဒန်ပူချသလောဟု မေး၍ ဪ-ငါချ၏ဟု မိန့်တော်မူလျှင် အလွန်ယုတ်မာသော ဒွန်းစဏ္ဍား- ဤအရပ်၌ သင် မနေလင့်၊ အကြေ၌ နေလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အကြေ၌နေသော်လည်း ထိုဘုရားလောင်းသည် ချအပ်သော ဒန်ပူတို့သည် မြစ်ညာသို့ဆန်တက်၍ ထိုရသေ့၏ ဆံကျစ်၌ ငြိသည်ရှိသော် ထိုဇာတိမန္တ ရသေ့သည် သူယုတ် ပျက်လေ၊ အကယ်၍ ဤအရပ်၌ သင်နေအံ့၊ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ သင့်ဦးခေါင်းသည် ခုနစ်စိတ် ကွဲလတ္တံ့ဟု ဆို၏။
ဘုရားလောင်းသည် အကယ်၍ ငါသည် ဤရသေ့အား အမျက်ထွက်ချေအံ့၊ ငါသည် သီလကို မစောင့်ရှောက်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ အကြောင်းဥပါယ် တမျဉ်ဖြင့်သာလျှင် ထိုရသေ့၏ မာနကို ဖျက်အံ့ဟု ကြံတော်မူ၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ နေထွက်ခြင်းကို မြစ်တော်မူ၏။ လူတို့သည် ဇာတိမန္တရသေ့သို့ကပ်၍ အရှင်ဘုရား- အရှင်ဘုရားတို့သည် နေထွက်ခြင်းကို မပေးကုန်၊ တားမြစ်ကုန်သလောဟု မေးကုန်၏။ ဇာတိမန္တရသေ့သည် ဆို၏။ ဤနေကို တားမြစ်ခြင်းသည် ငါ၏အမှုမဟုတ်၊ စင်စစ်သော်ကား မြစ်နား၌ ဒွန်းစဏ္ဍားတယောက်သည် နေ၏။ ထိုဒွန်းစဏ္ဍာ၏ အမှုဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ လူတို့သည် ဘုရားလောင်းသို့ ကပ်ကုန်၍ အရှင်ဘုရား- အရှင်ဘုရားတို့သည် နေထွက်ခြင်းကို မပေး၊ တားမြစ်ကုန်သလောဟု မေးကုန်၏။ တကာတို့- ဪ ဟုတ်၏ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အဘယ့်ကြောင့် တားမြစ်တော်မူသနည်းဟု မေးလျှောက်ကုန်လျှင် တကာတို့၏ ဆရာရသေ့သည် အပြစ်မရှိသောငါ့ကို ကျိန်ဆဲ၏။ ထိုရသေ့သည်လာ၍ ကန်တော့အံ့သောငှါ ငါ၏ခြေတို့၌ ဝပ်သည်ရှိသော် နေကို ငါလွှတ်အံ့ဟု မိန့်တော်မူလျှင် ထိုလူတို့သည်သွား၍ ရသေ့ကို ဆွဲငင်ကုန်လျက် ဘုရားလောင်း၏ ခြေရင်း၌ဝပ်၍ ကန်တော့စေပြီးလျှင် လျှောက်ကုန်၏။
အရှင်ဘုရား- နေကို လွှတ်တော်မူကုန်လော့ဟု ဆိုကုန်သည်ရှိသော် လွှတ်ခြင်းငှါ မတတ်ကောင်းသေး၊ အကယ်၍ ငါသည် နေကိုလွှတ်အံ့၊ ဤဇာတိမန္တရသေ့၏ ဦးခေါင်းသည် ခုနစ်စိတ်ကွဲလတ္တံ့ဟု မိန့်တော်မူလျှင် အရှင်ဘုရား- ဤသို့ဖြစ်သည်ရှိသော် အဘယ်သို့ ပြုရအံ့နည်းဟု မေးအပ်သော် ဘုရားလောင်းသည် မြေစိုင်ခဲကို ဆောင်စေ၍ ဤမြေစိုင်ခဲကို သင်တို့ရသေ့၏ ဦးခေါင်း၌ထား၍ ရသေ့ကို ရေသို့သက်စေ၍ ရေ၌ထားလေကုန်ဟု ထားစေ၍ နေကို လွှတ်တော်မူ၏။ နေရောင်တို့ဖြင့် ခတ်မိ ထိမိကာမျှ၌ မြေစိုင်ခဲသည် ခုနစ်စိတ် ကွဲ၏။ ရသေ့သည် ရေ၌ငုပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုဇာတိမန္တရသေ့ကို ဆုံးမ၍ အဘယ်အရပ်၌ ယခုအခါဝယ် တသောင်းခြောက်ထောင်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် နေလေသနည်းဟု စူးစမ်းဆင်ခြင်တော် မူလတ်သော် မဇ္ဈမင်း၏ အထံ၌ နေကြကုန်သည်၏အဖြစ်ကို သိ၍ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို ငါဆုံးမအံ့ဟု တန်ခိုးဖြင့်သွား၍ မြို့၏အနီး၌ သက်ဆင်း၍ သပိတ်ကိုယူ၍ မြို့တွင်း၌ ဆွမ်းခံတော်မူ၏။
ပုဏ္ဏားတို့သည် ထိုဘုရားလောင်းကို မြင်၍ ဤရသေ့သည် ဤပြည်၌ တရက် နှစ်ရက်မျှလည်း နေလတ်သော် ငါတို့ကို တည်ရာမရသည်ကို ပြုလတ္တံ့ဟု မင်းကြီးထံ လျင်မြန်စွာသွား၍ အရှင်မင်းကြီး- မာယာအတတ်ဖြင့် လှည့်ပတ် ဖြားယောင်းတတ်သော ဝိဇ္ဇာဓိုရ် ခိုးသူတယောက်သည် လာ၏။ ထိုဝိဇ္ဇာဓိုရ် ခိုးသူကို ဖမ်းစေကုန်လော့ဟု မင်းအား ချောပစ်ဂုံးတိုက်သော စကားကို ကြားကြကုန်၏။ မင်းသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ပြောင်း, ပဲ, လူး, ဆပ် ရောသော ဆွမ်းကိုယူ၍ နံရံတခုကိုမှီ၍ အင်းပျဉ်ငယ်၌နေလျက် ဘုဉ်းပေး၏။ ထိုအခါ၌ တပါးကိုကြံ၍ အောက်မေ့၍စားသော ဘုရားလောင်းကို မင်းသည် စေခိုင်းအပ်သော မင်းချင်းတို့သည် သန်လျက်ဖြင့် ခုတ်ဖြတ်၍ အသက်၏ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် သေလွန်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်၌ ဖြစ်၏။
ဤမာတင်္ဂဇာတ်၌ ဘုရားလောင်းသည် ဆုံးမဩဝါဒ ပျက်သည် ကျိုးပေါက်သည် ဖြစ်သတတ်၊ ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုသို့ ဆုံးမဩဝါဒ ပျက်သဖြင့်သာလျှင် သေ၏။
ဤသို့ မသင့်သောအားဖြင့် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ရောက်၍ နတ်တို့သည် အမျက်ထွက်၍ အလုံးစုံသော မဇ္ဈတိုင်းကို ပြာပူမိုဃ်းကိုရွာစေ၍ တိုင်းပြည်ကို ဖျက်ဆီးကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤသို့သော ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဥတေနမင်းစောသည် ယခုမှသာလျှင် ရဟန်းတို့ကို ညှဉ်းဆဲသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ရဟန်းတို့ကို နှိပ်စက် ညှဉ်းဆဲဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ မဏ္ဍဗျလုလင်သည် ယခုအခါ ဥတေနမင်းစော ဖြစ်လာ၏။ မာတင်္ဂ သုခမိန်သည်ကား ငါဘုရား ဖြစ်တော်မူ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကျင့်မြတ်ရှိသူ၊ သတ်ဖြတ်ငြူ၊ ပြည်မူတိုင်းကားပျက်
ရှေးဦးစွာသော မာတင်္ဂဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဝီသတိနိပါတ်
၂။ စိတ္တသမ္ဘူတဇာတ်
သုံးလေးဘဝခြားသော်လည်း မြဲမြံစွာ ချစ်ကျွမ်းဝင်ခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူလျက် အရှင်မဟာကဿပ၏ ချစ်နှစ်သက်စွာ နေကုန်သော သဒ္ဓိဝိဟာရိက တပည့်နှစ်ယောက်တို့ကို အကြောင်းပြု၍ သဗ္ဗံ နရာနံ သဖလံ သုစိဏ္ဏံ ဤသို့ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤစိတ္တသမ္ဘူတဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။
ထိုစကားကို အကျယ်ချဲ့ဦးအံ့၊ ထိုရဟန်းနှစ်ယောက်တို့သည် အချင်းချင်းဝေဘန်၍သာ သုံးဆောင် စားသောက်ကုန်သည် အလွန် အကျွမ်းဝင်ကုန်သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ဆွမ်းအလို့ငှါ သွားသော်လည်း အတူတကွ သွားကုန်၏။ အတူတကွ လာကုန်၏။ ကင်းကွာ၍ ဖြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ တရားသဘင်၌ ရဟန်းတို့သည် ထိုရဟန်းငယ် နှစ်ယောက်တို့၏ အကျွမ်းဝင်ခြင်းကို ချီးမွမ်းကုန်လျက် နေကုန်၏။ ဘုရားသခင်သည် ကြွတော်မူလာ၍ ရဟန်းတို့ ယခု ငါလာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု ရွှေနားတော် လျှောက်လတ်သော် ရဟန်းတို့- ဤရဟန်းငယ် နှစ်ယောက်တို့၏ တခုသောကိုယ်အဖြစ်၌ တဘဝတည်းဝယ် အကျွမ်းဝင်သော အဖြစ်သည်အံ့ဘွယ်မရှိသေး၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် သုံးဘဝ လေးဘဝ ခြားခြင်းတို့သို့ ရောက်ကုန်သော်လည်း အဆွေခင်ပွန်းတို့၏ အဖြစ်ကို မစွန့်ကုန်သည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ လွန်လေပြီးသော အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့- လွန်လေပြီးသောအခါ အဝန္တိတိုင်း ဥဇ္ဇေနီပြည်ဝယ် အဝန္တိမည်သောမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုအခါ ဥဇ္ဇေနီပြည်အပ၌ ဒွန်းစဏ္ဍားရွာငယ်သည် ရှိ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုဒွန်းစဏ္ဍား ရွာငယ်၌ ဖြစ်၏။ တယောက်သော သတ္တဝါသည် ထိုဘုရားလောင်း၏ မိထွေးသားဖြစ်၏။ ထိုသူငယ်နှစ်ယောက်တို့တွင် တယောက်သည် စိတ္တမည်၏။ တယောက်သည် သမ္ဘူတမည်၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော သူငယ်တို့သည်လည်း အရွယ်သို့ ရောက်ကုန်သည်ရှိသော် ဒွန်းစဏ္ဍား အမျိုးအနွယ်ကို ဖွပ်ဆေးတတ်သော အတတ်ကို သင်ကုန်၍ တနေ့သ၌ နှစ်ယောက်သောသူတို့သည် ဥဇ္ဇေနီပြည်တံခါး၌ အတတ်ကို ပြကြကုန်အံ့ဟုဆို၍ တယောက်သည် မြောက်တံခါး၌ အတတ်ကိုပြ၏။ တယောက်သည် အရှေ့တံခါး၌ အတတ်ကိုပြ၏။ ထိုဥဇ္ဇေနီပြည်၌လည်း နှစ်ယောက်ကုန်သော ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာမည်သော မိန်းမတို့သည် ရှိကုန်၏။ တယောက်ကား သူဌေးသ္မီး၊ တယောက်ကား ပုရောဟိတ်သ္မီးတည်း။ များစွာသော ခဲဘွယ်ဘောဇဉ်တို့ကို၎င်း, ပန်း နံ့သာ အစရှိသည်တို့ကို၎င်း ယူစေ၍ ဥယျာဉ်ကစားခြင်းကို ကစားကုန်အံ့ဟု တယောက်သည် မြောက်တံခါးဖြင့် ထွက်၏။ တယောက်သည် အရှေ့တံခါးဖြင့် ထွက်၏။
ထိုသတို့သမီးတို့သည် ထိုအတတ်ကို ပြကုန်သော ဒွန်းစဏ္ဍားသားတို့ကို မြင်၍ ဤသူတို့ကား အဘယ်သူတို့နည်းဟု မေး၍ ဒွန်းစဏ္ဍားသားတို့ဟူ၍ ကြား၍ မမြင်အပ် မမြင်ကောင်း မမြင်သင့် မမြင်ထိုက်သည်နှင့် ယှဉ်သော သူတို့ကို မြင်ရလေစွတကားဟု နံ့သာရေဖြင့် မျက်စိတို့ကို ဆေး၍ ပြန်ကုန်၏။ လူများတို့သည် ဟယ်- မကောင်းစွာသော ဒွန်းစဏ္ဏားယုတ်တို့- သင်တို့ကိုမှီ၍ ငါတို့သည် အဘိုးမကျကုန်သော သေစာ ထမင်း အစရှိသည်တို့ကို မရကုန်ဟု ထိုညီနောင် နှစ်ယောက်တို့ကို ပုတ်ခတ်ကုန်၍ အကျိုးမဲ့သော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်စေကုန်၏။
ထိုညီနောင် နှစ်ယောက်တို့သည် အမှတ်သညာ သတိရကုန်သည်ရှိသော် ထကုန်၍ တယောက်သည် တယောက်၏ အထံသို့ သွား၍ နှစ်ယောက်သော ညီနောင်တို့သည် တခုသောအရပ်၌ တွေ့ကြကုန်၍ အချင်းချင်း ထိုဆင်းရဲ ငြိုငြင်ခြင်းကို ကြား၍ ငိုလျက် မြည်တမ်းကုန်၍ အဘယ်သို့ ပြုအံ့နည်းဟု ကြံ၍ ငါတို့အား အမျိုးကိုမှီ၍ ဤဆင်းရဲသည် ဖြစ်၏။ ဒွန်းစဏ္ဍားအမှုကို ပြုခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်အံ့ဟု အမျိုးကိုဖုံးလွှမ်း၍ ပုဏ္ဏားလုလင်၏ အသွင်ဖြင့် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ အတတ်ကိုသင်ကုန်အံ့ဟု ဆုံးဖြတ်ခြင်းကိုပြု၍ ထိုတက္ကသိုလ်ပြည်သို့ ရောက်၍ အတတ်သင် အတွင်းတပည့်တို့သည် ဖြစ်ကုန်၍ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာကြီးအထံ၌ အတတ်ကို သင်ကုန်၏။ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်၌ ကျော်ကြား၏။ နှစ်ယောက်သော သူတို့တွင် စိတ္တသုခမိန်အား အတတ်သည် အပြီးသို့ရောက်၏။
သမ္ဘူတသုခမိန်အား အတတ်သည် အပြီးသို့ မရောက်သေး။
ထိုအခါ တနေ့သ၌ ရွာသားတယောက်သည် ပုဏ္ဏားတို့ ဗေဒင်သင်ရွတ်သော အလှူကိုပြုအံ့ဟု ဆရာကို ပင့်ဘိတ်၏။ ထိုညဉ့်၌သာလျှင် မိုဃ်းကြီးသည်းထန်စွာ ရွာ၍ ခရီး၌ ချောင်းမြောင်း အစရှိသည်တို့ကို ပြည့်စေ၏။ ဆရာသည် နံနက်ကလျှင် စိတ္တသုခမိန်ကို ခေါ်စေ၍ အမောင်- ငါသည် သွားအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်၊ သင်သည် လုလင်နှင့်တကွသွား၍ မင်္ဂလာစီးပွား အကြောင်းကို ဟော၍ သင်တို့သည် ရအပ်သည်ကို သုံးစား၍ ငါတို့သည် ရအပ်သောအဘို့ကို ဆောင်ခဲ့လော့ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုစိတ္တသုခမိန်သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ လုလင်တို့ကိုယူ၍ သွား၏။ အကြင်မျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး လုလင်တို့သည် ရေလည်းချိုးကုန်၏။ မျက်နှာတို့ကိုလည်း သပ်ကုန်၏။ ထိုမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး လူတို့သည် နို့ဃနာကိုခူး၍ အေးစေသတည်းဟု ထားကုန်၏။
လုလင်တို့သည် ထို့နို့ဃနာသည် မအေးမီလျှင် လာကုန်၍ နေကုန်၏။ လူတို့သည် အလှူရေစက်ကို ချ၍ ထိုလုလင်တို့၏ရှေ့၌ နို့ဃနာခွက်တို့ကို ထားကုန်၏။ သမ္ဘူတသည် တပ်မက်မောသော သဘောရှိသကဲ့သို့ ဖြစ်၍ အေး၏ဟူသော အမှတ်ဖြင့် နို့ဃနာခဲကို ချီ၍ ခံတွင်း၌ထား၏။ ထိုနို့ဃနာသည် ထိုသမ္ဘူတ၏ ခံတွင်းကို ရဲရဲပြောင်ပြောင် လောင်လေ၏။ ထိုသမ္ဘူတသည် တုန်လှုပ်လျက် သတိကိုမထားနိုင်၍ စိတ္တပဏ္ဍိတသုခမိန်ကို ကြည့်၍ ဒွန်းစဏ္ဍား ဘာသာဖြင့်သာလျင် ခဠု ခဠု = လောင်ခဲ့ပြီ၊ လောင်ခဲ့ပြီဟု ဆို၏။ ထိုစိတ္တသုခမိန်သည်လည်း ထိုသမ္ဘူတအတူလျှင် သတိကိုမထားမူ၍ ဒွန်းစဏ္ဏား ဘာသာဖြင့်လျှင် နိဂ္ဂလ နိဂ္ဂလ = ထွေးလော့ ထွေးလော့ဟု ဆို၏။
လုလင်တို့သည် အချင်းချင်းကြည့်၍ ဤဘာသာကား အဘယ်မည်သော ဘာသာနည်းဟု ဆိုကုန်၏။ စိတ္တသုခမိန်သည် မင်္ဂလာကိုရွတ်၏။ ပုဏ္ဏားလုလင်တို့သည် အပသို့ထွက်၍ အစု အစု ပြုကုန်၍ ထိုထိုအရပ်၌နေ၍ ဘာသာကို သုတ်သင်သည်ရှိသော် ဒွန်းစဏ္ဍားဘာသာဟု သိ၍ ဟယ်- ယုတ်မာစွာသော ဒွန်းစဏ္ဍားတို့- ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး ပုဏ္ဏားဟူ၍ ဆိုပြီးလျှင် လှည့်ပတ် ဖျားယောင်းကုန်၏ဟု ထိုညီနောင် နှစ်ယောက်တို့ကိုလည်း ပုတ်ခတ် ထောင်းထုကုန်၏။ ထိုအခါ တယောက်သော သူတော်ကောင်းသည် ဖဲကြကုန် ဆုတ်ကြကုန်ဟု ပုတ်ခတ် ထောင်းထုသော သူတို့ကို တားမြစ်၍ ဤအပြစ်သည် သင်တို့၏အမျိုး အပြစ်တည်း၊ သွားကြကုန်လော့၊ တစုံတခုသောအရပ်၌ ရဟန်းပြု၍ အသက်မွေးကြလေကုန်ဟုဆို၍ ထိုနှစ်ယောက်တို့ကို လွှတ်လိုက်၏။ လုလင်တို့လည်း ထိုညီနောင်နှစ်ယောက်တို့၏ ဒွန်းစဏ္ဍားအဖြစ်ကို ဆရာအား ကြားကုန်၏။
ထိုညီနောင် နှစ်ယောက်တို့လည်း တောသို့ဝင်၍ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ မမြင့်မီလျှင် ထိုဘဝမှ စုတေကုန်၍ နေရဉ္ဇရာမြစ်နား၌ သမင်မဝမ်းဝယ် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုညီနောင် နှစ်ယောက်တို့သည် အမိဝမ်းမှ ဖွားမြင်သောအခါမှစ၍ အတူတကွသာလျှင် သွားကုန်၏။ ကင်းကွာခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ထိုသမင်နှစ်ခုတို့သည် တနေ့သ၌ အစာကိုယူ၍ တခုသော သစ်ပင်ရင်း၌ ဦးခေါင်းချင်းထိကာ။ ချိုချင်းယှက်ကာ နှုတ်သီးချင်းတင်ကာ ကပ်ငြိကုန်လျက် စားမြုံ့ပြန်ကုန်၍ တည်သည်တို့ကို မြင်၍ မုဆိုးတယောက်သည် လှံမကိုပစ်ချ၍ တပြိုင်နက်သာလျှင် သေစေ၏။ ထိုသမင်ဘဝမှ စုတေကုန်၍ နမ္မဒါမြစ်နား၌ ဝန်လိုငှက်အမျိုးဝယ် ဖြစ်ကုန်၏။ ထို ဝန်လိုငှက်ဘဝ၌လည်း ထိုညီနောင် နှစ်ခုတို့သည် ကြီးခြင်းသို့ ရောက်ကုန်သည်ရှိသော် အစာကိုယူ၍ ဦးခေါင်းချင်းယှက်ကာ နှုတ်သီးချင်းယှက်ကာ လည်ချင်းကပ်ငြိ၍ တည်သည်တို့ကိုမြင်၍ တယောက်သော ကုတ်ညွတ်ကွင်းထောင်သော မုဆိုးသည် တပြိုင်နက်သာလျှင် ဖွဲ့၍သတ်၏။ ထိုဝန်လိုငှက်အဖြစ်မှ စုတေကုန်၍ စိတ္တသုခမိန်သည် ကောသမ္ဗီပြည်၌ ပုရောဟိတ်၏သား ဖြစ်၏။ သမ္ဘူတသုခမိန်သည် ဥတ္တရာပဉ္စာလရာဇ်မင်း၏ သားဖြစ်၏။ ထိုသူနှစ်ယောက်တို့သည် အမည်မှည့်သော နေ့မှစ၍ မိမိတို့၏ဘဝကို အောက်မေ့နိုင်ကုန်၏။ သမ္ဘူတသုခမိန်သည် အခြားမဲ့ အောက်မေ့ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ လေးခုမြောက်သော ဒွန်းစဏ္ဍားဘဝကိုသာလျှင် အောက်မေ့နိုင်၏။ ထိုစိတ္တသုခမိန်သည် တဆယ့်ခြောက်နှစ်မြောက်သောအခါ၌ တောထွက်၍ ဟိမဝန္တာဝင်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုလျက် ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဈာန်ချမ်းသာဖြင့် ကာလကို လွန်စေလျက် နေ၏။
သမ္ဘူတသည်လည်း အဖလွန်သဖြင့် ထီကိုဆောင်းစေ၍ ရွှေထီးရွှေနန်း သိမ်းမြန်းသော မင်္ဂလာနေ့၌သာလျှင် လူများအလယ်၌ မင်္ဂလာသီချင်းကိုပြု၍ ဥဒါန်းကျူးသည်၏အစွမ်းဖြင့် နှစ်ဂါထာတို့ကို ရွတ်၏။ ထိုမင်းကြီး သီသော ဂါထာကို ကြား၍ ငါတို့သခင် မင်းကြီး၏ မင်္ဂလာသီချင်းတည်းဟု မောင်းမတို့သည်၎င်း, စောင်းသမားတို့သည်၎င်း ထိုသီချင်းကိုသာလျှင် သီကြကုန်၏။ အစဉ်သဖြင့် မင်း၏ချစ်အပ်သော သီချင်းတည်းဟု အလုံးစုံသော မြို့နေလူတို့သည် ထိုသီချင်းကိုသာလျှင် သီကြကုန်၏။ စိတ္တသုခမိန်သည်လည်း ဟိမဝန္တာအရပ်၌ နေလျက်လျှင် ငါ့ညီသမ္ဘူတသည် ထီးဆောင်းမင်းအဖြစ်ကို ရပြီလော, မရသေးလောဟု စုံစမ်းလတ်သော် မင်းပြုရသောအဖြစ်ကိုသိ၍ ငါ ယခုအခါ၌ သွားသော်လည်း မင်းသစ်ဖြစ်သော ငါ့ညီသမ္ဘူတကို သိစေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ရာချေဟု ကြံ၍ အနှစ်ငါးဆယ်တို့ပတ်လုံး မသွားဘဲ မင်းအား သားသမီးတို့ဖြင့် ပွားစီးသောအခါ၌ တန်ခိုးဖြင့် ကြွတော်မူ၍ ဥယျာဉ်၌ဆင်းသက်၍ မင်္ဂလာကျောက်ဖျာ၌ ရွှေဆင်းတုကဲ့သို့ နေတော်မူ၏။
ထိုခဏ၌ သူငယ်တယောက်သည် မင်း၏ ထိုသီချင်းကို သီလျက် ထင်းတို့ကိုခွေ၏။ စိတ္တသုခမိန်သည် ထိုသူငယ်ကို ခေါ်၏။ ထိုသူငယ်သည် လာ၍ ထိုရသေ့ကို ရှိခိုး၍ တည်၏။ ထိုအခါ ထိုသူငယ်ကို ဆို၏။ သင်သည် ထိုငါလာသောအခါမှစ၍ ဤသီချင်းကိုသာလျှင် သီ၏။ အသို့နည်း၊ တပါးသောသီချင်းကို မသိသလောဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား- တပါးသော သီချင်းကို သိပါ၏။ ထိုသို့ပင် သိသော်လည်း ဤသီချင်း နှစ်ဂါထာတို့သည် မင်း၏ နှစ်သက်တော်မူသော သီချင်းတို့တည်း၊ ထို့ကြောင့် ဤသီချင်းတို့ကိုသာလျှင် အကျွန်ုပ် သီပါ၏ဟု ဆို၏။ မင်း၏သီချင်းကို အတုလိုက်၍ သိနိုင်သောသူသည် ရှိ၏လောဟု မေးလတ်သော် အရှင်ဘုရား- မရှိပါဟု လျှောက်၏။ သင်သည် အတုလိုက်၍သီခြင်းငှါ တတ်နိုင်အံ့လောဟု မေးလျှင် အရှင်ဘုရား- သိပါသည်ရှိသော် သီခြင်းငှါ တတ်နိုင်ပါ၏ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ တတ်နိုင်လျှင် သင်သည် မင်းသည် သီချင်း နှစ်ဂါထာတို့ကို သီကုန်သည်ရှိသော် ဤသုံးခုမြောက်သော ဂါထာကိုဆို၍ သီလော့ဟု သီချင်းကိုပေး၍ မင်း၏အထံသို့ သွား၍ သီလေ၊ မင်းသည် သင့်အား ကြည်ညို၍ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ဥစ္စာကို ပေးလတ္တံ့ ဟု မိန့်တော်မူ၍ လွှတ်လိုက်၏။
ထိုသူငယ်သည်လည်း အမိထံသို့သွား၍ မိမိကိုယ်ကို တန်ဆာဆင်စေ၍ မင်းအိမ်တံခါးသို့သွား၍ သူငယ်တယောက်သည် မင်းတို့နှင့်တကွ အတုလိုက်၍ သီချင်းကို သီလိုပါသတတ်ဟု မင်းအား လျှောက်ကြားစေ၍ လာစေဟု ဆိုပေသော် သွား၍ ရှိခိုးလျက်နေ၏။ ချစ်သား- သင်သည် အတုလိုက်၍ သီချင်း သီလိမ့်သတတ်လောဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး- ဪ ဟုတ်မှန်ပါ၏။ အလုံးစုံသော မင်းပရိသတ်တို့ကို စုဝေးစေကုန်လော့ဟု ပရိသတ်ကို စုဝေးစေပြီး၍ မင်းကိုဆို၏။ အရှင်မင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီးတို့သည် ရှေးဦးစွာ အရှင်မင်းကြီးတို့၏ သီချင်းကို သီတော်မူလော့၊ အကျွန်ုပ်သည် နောက်မှ နောက်မှ အတုလိုက်၍ သီချင်းကို သီပါအံ့ဟု လျှောက်ဆိုလတ်သော် မင်းသည် ရှေးဦးစွာ သီချင်းကို သီလိုရကား-
န ကမ္မုနာ ကိဉ္စိ နု မောဃ မတ္ထိ။
ပဿာမိ သမ္ဘူတံ မဟာနုဘာဝံ၊
သကမ္မုနာ ပုညဖလူပပန္နံ။
န ကမ္မနာ ကိဉ္စိ နု မောဃ မတ္ထိ။
ကစ္စိ နု စိတ္တဿပိ ဧဝမေဝ၊
ဣဒ္ဓေါ မနော တဿ ယထာပိ မယှံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၄။ ဘော၊ အိုအချင်းတို့။ နရာနံ၊ လူတို့အား။ သုစိဏ္ဏံ၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော ကောင်းမှုသည်။ သဖလံ၊ အကျိုးရှိ၏။ ကမ္မုနာ၊ ကောင်းမှုကြောင့်။ ကိဉ္စိ နု၊ စိုးစဉ်းမျှ။ မောဃံ၊ အကျိုးမဲ့သည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ သ ကမ္မုနာ၊ မိမိအမှုဖြင့်။ ပုညဖလူပပန္နံ၊ ကောင်းမှု၏ အစွမ်းကြောင့် ဖြစ်သော။ မဟာနုဘာဝံ၊ ကြီးသော တန်ခိုးရှိသော။ သမ္ဘူတံ၊ သမ္ဗူတအမည်ရှိသော ငါ့ကို။ ပဿာမိ၊ ငါမြင်ရ၏။
၂၅။ နရာနံ၊ လူတို့အား။ သုစိဏ္ဏံ၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော ကောင်းမှုသည်။ သဖလံ၊ အကျိုးရှိ၏။ ကိဉ္စိ နု၊ စိုးစဉ်း အနည်းငယ်မျှ။ မယှံ၊ ငါ့အား။ မနော၊ စိတ်သည်။ ဣဒ္ဓေါ ယထာပိ၊ ပြည့်စုံသကဲ့သို့လည်း။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ တဿ စိတ္တသပိ၊ ထိုနောင်တော် စိတ္တအားလည်း။ မနော၊ နှလုံးသည်။ ဣဒ္ဓေါ နု၊ ပြည့်စုံပါလေ၏လော။
ထိုမင်း၏ သီချင်းအဆုံး၌ သူငယ်သည် သီချင်းကို သီလိုရကား-
န ကမ္မုနာ ကိဉ္စိ နု မောဃ မတ္ထိ။
စိတ္တံပိ ဇာနာဟိ တထေဝ ဒေဝ၊
ဣဒ္ဓေါ မနော တဿ ယထာပိ တုယှံ၊
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၉။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ နရာနံ၊ လူတို့အား။ သုစိဏ္ဏံ၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော ကောင်းမှုသည်။ သ ဖလံ၊ အကျိုးရှိ၏။ ကမ္မုနာ၊ ကောင်းသောအမှုဖြင့်။ ကိဉ္စိ နု၊ စိုးစဉ်းမျှ။ မောဃံ၊ အချည်းစည်း အကျိုးမဲ့သည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ တုယှံ၊ ရှင်မင်းကြီးအား။ မနော၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဣဒ္ဓေါ ယထာပိ၊ ပြည့်စုံသကဲ့သို့လည်း။ တထေဝ၊ ထို့အတူလျှင်။ တဿပိ၊ ထိုနောင်တော် စိတ္တအားလည်း။ မနော၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဣဒ္ဓေါ၊ ပြည့်စုံ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ စိတ္တံပိ၊ နောင်တော်စိတ္တကိုလည်း။ ဇာနာဟိ၊ သိတော်မူလော့။
ထိုသူငယ်သီသော သီချင်းသံကိုကြား၍ မင်းကြီးသည် လေးခုမြောက်သော သီချင်းကို သီလိုရကား-
ဥဒါဟု တေ ကောစိ နံ ဧတဒက္ခာ။
ဂါထာ သုဂီတာ န မမတ္ထိ ကင်္ခါ။
ဒဒါမိ တေ ဂါမဝရံ သတဉ္စ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၇။ ဒါရက၊ သူငယ်။ ဘဝံ၊ သင်သည်။ စိတ္တော နု၊ စိတ္တပင်လော။ ဥဒါဟု၊ ထိုသို့မဟုတ်။ တေ၊ သင်သည်။ အညတော၊ တပါးမှ။ သုတံ၊ ကြားသလော။ ဥဒါဟု၊ ထိုသို့မဟုတ်။ တေ၊ သင့်အား။ ကောစိ၊ တစုံတယောက်သော သူသည်။ နံ ဧတံ၊ ထို အကြောင်းကို။ အက္ခာ၊ ကြားသလော။ ဂါထာ၊ ဂါထာတို့ကို။ သုဂီတာ၊ ကောင်းစွာ သီအပ်၏။ မမ၊ ငါ့အား။ ကင်္ခါ၊ ယုံမှားခြင်းသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ တေ၊ သင့်အား။ သတံ၊ တရာသော။ ဂါမဝရဉ္စ၊ ရွာမြတ်ကိုလည်း။ ဒဒါမိ၊ ငါဆုပေး၏။
ထို့နောင်မှ သူငယ်သည် ထိုအကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
ဣသိ စ မေ ဧတမတ္ထံ အသံသိ။
ဂန္တွာန ရညော ပဋိဂါဟိ ဂါထံ၊
အပိ နု တေ ဝရံ အတ္တမနော ဒဒေယျ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၈။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န စိတ္တော၊ စိတ္တမဟုတ်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အညတော၊ သူတပါးမှ။ သုတံ၊ အဆင့်ကြား၏။ ဣသိ စ၊ ရသေ့သည်လျှင်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဧတမတ္ထံ၊ ဤအကြောင်းကို။ အသံသိ၊ ကြား၏။ ဂန္တွာန၊ သွား၍။ ရညော၊ မင်း၏။ ဂါထံ၊ ဂါထာကို။ ပဋိဂါဟိ၊ အတုလိုက်၍ သီချေ။ တေ၊ သင့်အား။ အပိ နု၊ စင်စစ်။ အတ္တမနော၊ နှစ်လို ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒဒေယျ၊ ပေးရာ၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းကြီးသည် ထိုရသေ့ကား ငါ၏ နောင်တော်ဖြစ်သော စိတ္တဖြစ်လတ္တံ့၊ ယခုအခါသွား၍ ထိုနောင်တော်စိတ္တကို ဖူးမြင်အံ့ဟု မင်းချင်းတို့ကို စေခိုင်းလိုရကား-
ကစ္ဆံ နာဂါနိ ဗန္ဓထ၊ ဂီဝေယျံ ပဋိမုဉ္စထ။
သီဃာနိ ယာနာနိ စ ယောဇယန္တု။
အဇ္ဇေဝ ဟံ အဿမံ တံ ဂမိဿံ၊
ယတ္ထေဝ ဒက္ခိဿ မိသိံ နိသိန္နံ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၂၉။ ဘောန္တော၊ အို အမတ်အပေါင်းတို့။ သုကတေ၊ ကောင်းစွာပြုအပ်ကုန်သော။ စိတ္တသိဗ္ဗနေ၊ ဆန်းကြယ်စွာ စပ်အပ်ကုန်သော။ ရာဇရထေ၊ မင်းစီးထိုက်သော မင်္ဂလာရထားတို့ကို။ ဝေ၊ ကောင်းမွန်စွာ။ ယောဇေန္တု၊ ကကြလေကုန်။ နာဂါနိ၊ မင်းစီးဆင်တို့ကို။ ကစ္ဆံ ဗန္ဓထ၊ မြဲမြံစွာ ရွှေကြိုး ရွှေကတင် ဖွဲ့ကြကုန်။ ဂီဝေယျံ၊ လည်ရွဲတန်ဆာကို။ ပဋိမုဉ္စထ၊ စွပ်ကြကုန်။
၃၀။ ဘေရီမုဒိင်္ဂသင်္ခေ စ၊ စည်ကြီး, မုရိုးစည် ခရုသင်းတို့ကိုလည်း။ အာဟညန္တု၊ တီးမှုတ်ကြလေကုန်။ သီဃာနိ၊ ပေါ့ပါးလျင်မြန် ထက်သန်ကုန်သော။ ယာနာနိ စ၊ ယာဉ်တို့ကိုလည်း။ ယောဇယန္တု၊ ကကြလေကုန်။ ယတ္ထေဝ၊ အကြင် အဿမပိုဒ်၌သာလျှင်။ နိသိန္နံ၊ နေသော။ ဣသိံ၊ ရသေ့ကို။ ဒက္ခိဿံ၊ ငါမြင်ရလတ္တံ့။ တံ အဿမံ၊ ထိုအဿမပိုဒ်ကို။ အဇ္ဇေဝ၊ ယခုသာလျှင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဂမိဿံ၊ သွားအံ့။
ထိုသမ္ဘူတမင်းသည် ဤသို့ဆို၍ ရထားကို တက်စီး၍ လျင်မြန်စွာ သွား၍ ဥယျာဉ်တံခါး၌ ရထားကိုထား၍ စိတ္တ သုခမိန်သို့ ကပ်၍ ရှိခိုးလျက် တင့်အပ်သောအရပ်၌ နေ၍ နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်၏ အဖြစ်ကို ဆိုလိုရကား-
ဂါထာ သုဂီတာ ပရိသာယမဇ္ဈေ။
သွာဟံ ဣသိံ သီလဝတူပပန္နံ၊
ဒိသွာ ပတီတော သုမနောဟမသ္မိ။
ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁။ မေ၊ ငါသည်။ ပရိသာယမဇ္ဈေ၊ ပရိသတ်၏ အလယ်၌။ ယာ ဂါထာ၊ အကြင်ဂါထာကို။ သုဂီတာ၊ ကောင်းစွာ သီအပ်၏။ အယံ၊ ဤကောင်းစွာ သီအပ်သော ဂါထာကို။ မေ၊ ငါသည်။ သုလဒ္ဓလာဘော၊ ကောင်းစွာရတော်သည်။ အဟောသိ ဝတ၊ ဖြစ်စွာ့တကား။ ယော အဟံ၊ အကြင်ငါသည်။ သီလဝတူပပန္နံ၊ သီလအကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသော။ ဣသိံ၊ ရသေ့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ပတီတော၊ အလွန်နှစ်သက်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ သုမနော၊ ဝမ်းမြောက်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။
ထိုသမ္ဘူတမင်းသည် စိတ္တသုခမိန်အား မြင်သောအခါမှ စ၍ နှစ်လိုဝမ်းမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ငါ့နောင်တော်အား ရာဇပလ္လင်ကို ခင်းကြကုန်ဟု ဤသို့စသော အစီအရင်တို့ကို စေခိုင်းလိုရကား-
အဂ္ဃေ ဘဝန္တံ ပုစ္ဆာမ၊ အဂ္ဃံ ကုရုတု နော ဘဝံ။
ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၂။ ဘန္တေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဘဝံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ အာသနံ၊ နေရာကို၎င်း။ ဥဒကံ၊ သောက်ရေ သုံးဆောင်ရေကို၎င်း။ ပဇ္ဇံ၊ ခြေနယ်ဆီကို၎င်း။ ပဋိဂ္ဂဏှာတု၊ ခံတော်မူလော့။ အဂ္ဃေ၊ ဧည့်သည်တို့အား လှူအပ်သည်နှင့်ယှဉ်သော အလှူ၌။ ဘဝန္တံ၊ ရှင်ရသေ့ကို။ ပုစ္ဆာမ၊ ပန်လျှောက်ပါကုန်၏။ ဘဝံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ အဂ္ဃံ၊ ဧည့်သည်တို့အား လှူအပ်သည်နှင့် ယှဉ်သော အလှူကို။ ကုရုတု၊ ခံတော်မူလော့။
ဤသို့ သာယာနာပျော်ဘွယ်ရှိသော စကား ပြောဟောခြင်းကိုပြု၍ မင်း၏အဖြစ်ကို အလယ်၌ ခွဲ၍ ပေးလိုရကား-
နာရီဂဏေဟိ ပ္ပရိစာရယဿု။
ကရောဟိ ဩကာသ မနုဂ္ဂဟာယ၊
ဥဘောပိ မံ ဣဿရိယံ ကရောမ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၃။ ဘောန္တော၊ အို ပြည်ကြီး၏စီးပွားကို များစွာပြုလေ့ရှိသော အမတ်တို့။ တေ၊ သင်အမတ်တို့သည်။ ရမ္မံ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော။ အာဝသထံ၊ ကျောင်းနေရာကို။ ကရောန္တု၊ ဆောက်လုပ်ကြလေကုန်။ တွံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။
နာရီဂဏေဟိ၊ မိန်းမအပေါင်းတို့ဖြင့်။ ပရိစာရယဿု၊ စံပယ် မွေ့လျော်လော့။ အနုဂ္ဂဟာယ၊ ကာမဂုဏ်ဖြင့် ချီးမြှောက်စိမ့်သောငှာ။ ဩကာသံ၊ အခွင့်ကို။ ကရောဟိ၊ ပြုတော်မူလော့။ ဥဘောပိ၊ နှစ်ယောက်သော ငါတို့သည်လည်း။ ဣမံ ဣဿရိယံ၊ ဤစည်းစိမ်ကို။ ကရောမ၊ ခံစားကုန်အံ့။
ထိုသမ္ဘူတ၏ စကားကိုကြား၍ စိတ္တသုခမိန်သည် တရားဟောလိုရကား-
အထော သုစိဏ္ဏဿ မဟာဝိပါကံ။
အတ္တာနမေဝ ပ္ပဋိသံယမိဿံ၊
န ပတ္ထယေ ပုတ္တပသုံ ဓနံ ဝါ။
အပ္ပတ္တညေဝ တံ ဩဓိံ၊ နဠော ဆိန္နောဝ သုဿတိ။
ကိံ မေ ပုတ္တေဟိ ဒါရေဟိ၊ ရာဇ မုတ္တောသ္မိ ဗန္ဓနာ။
အန္တကေနာဓိပန္နဿ၊ ကာ ရတိ ကာ ဓနေသိနာ။
စဏ္ဍာလယောနီ ဒွိပဒါ ကနိဋ္ဌာ။
သကေဟိ ကမ္မေဟိ သုပါပကေဟိ၊
စဏ္ဍာလဂဗ္ဘေ အဝသိမှ ပုဗ္ဗေ။
ဥက္ကုသာ နမ္မဒါ တီရေ၊ တျဇ္ဇ ဗြာဟ္မဏ ခတ္တိယာ။
ဟူသော ဤဘက်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၄။ ရာဇ၊ ရန်သူတို့ကို အောင်သောမင်းကြီး။ ဒုစ္စရိတဿ၊ မကောင်းသော အကျင့်၏။ ဖလံ၊ အကျိုးကို၎င်း။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ သုစိဏ္ဏဿ၊ ကောင်းသောအကျင့်၏။ မဟာဝိပါကံ၊ ကြီးမြတ်သော အကျိုးကို၎င်း။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ အတ္တာနမေဝ၊ မိမိကိုယ်ကိုသာလျှင်။ ပဋိသံယမိဿံ၊ သီလသံယမဖြင့် ငါစောင့်အံ့။ ပုတ္တံ ဝါ၊ သားကို၎င်း။ ပသုံ ဝါ၊ ကျွဲ, နွား, ဆင်, မြင်းကို၎င်း။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို၎င်း။ န ပတ္ထယေ၊ မတောင့်တ
၃၅။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဝဿဒသာ၊ ဆယ်နှစ် ဆယ်နှစ် ပိုင်းခြားအပ်သော ဒသကတို့သည်။ ဣမာဒသေဝ၊ ဤမန္ဒဒသကစသော ဆယ်ပါးတို့သည်သာတည်း။ ဣဓ၊ ဤလူ့ရွာ၌။ မစ္စာနံ၊ သတ္တဝါတို့၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်သည်။ တံ ဩဓိံ၊ ထိုမန္ဒာဒသကစသော အပိုင်းအခြားသို့။ အပ္ပတ္တညေဝ၊ မရောက်မီလျှင်။ ဆိန္နော၊ နှုတ်ဖြတ်အပ်သော။ နဠော၊ ကျူသည်။ သုဿတိ ဣဝ၊ ခြောက်သကဲ့သို့။ သုဿတိ၊ ခြောက်တပ်၏။
၃၆။ တတ္ထ တသ္မိံ ဧဝံ သုဿမာနေ ဇီဝိတေ၊ ထိုအသက်သည် ကျူကဲ့သို့ ခြောက်တပ်လွယ်သည် ဖြစ်ပါလျက်။ နန္ဒီ၊ ကာမဂုဏ်ငါးပါး၌ နှစ်သက်ခြင်းသည်။ ကာ၊ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။ ခိဍ္ဍာ၊ မြူးတူးခြင်းသည်။ ကာ၊ အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း။ ရတိ၊ ကာမဂုဏ်၌ မွေ့လျော်ခြင်းသည်။ ကာ၊ အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း။ ဓနေသိနာ၊ ဥစ္စာကို ရှာမှီးခြင်းသည်။ ကာ၊ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။ ပုတ္တေဟိ၊ သားသ္မီးတို့ဖြင့်၎င်း။ ဒါရေဟိ၊ မယားတို့ဖြင့်၎င်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ကိံ၊ အဘယ်ပြုအံ့နည်း။ ရာဇာ၊ မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဗန္ဓနာ၊ သားမယားဟူသော အနှောင်အဖွဲ့မှ။ မုတ္တော၊ လွတ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။
၃၇။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အန္တကေန၊ သေမင်းသည်။ အဓိပန္နဿ၊ နှိပ်စက်အပ်သော။ မေ၊ ငါ့အား။ မစ္စု၊ သေမင်းသည်။ နပ္ပမဇ္ဇတိ၊ မမေ့မလျော့။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဧတံ၊ ဤသေမင်း မမေ့မလျော့သော အကြောင်းကို။ ပဇာနာမိ၊ သိ၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ သိသောကြောင့်။ ရတိ၊ ကာမဂုဏ်၌ မွေ့လျော်ခြင်းသည်။ ကာ၊ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။ ဓနေသိနာ၊ ဥစ္စာကို ရှာမှီးခြင်းဖြင့်။ ကာ၊ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။
၃၈။ နရိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ နရာနံ၊ လူတို့အား။ ဇာတိ၊ အမျိုးသည်။ အဓမာ၊ ယုတ်မာ၏။ စဏ္ဍာလယောနိ၊ ဒွန်းစဏ္ဍာ အမျိုးသည်။ ဒွိပဒါကနိဋ္ဌာ၊ အခြေနှစ်ချောင်းရှိသော လူတို့တွင် အယုတ်ဆုံးတည်း။ သုပါပကေဟိ၊ အလွန်ယုတ်မာကုန်သော။ သကေဟိ ကမ္မေဟိ၊ မိမိတို့ ပြုအပ်သော မကောင်းမှုတို့ကြောင့်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ စဏ္ဍာလဂဗ္ဘေ၊ ဒွန်းစဏ္ဍားဝမ်း၌။ အဝသိမှ၊ ငါတို့နေရဘူးကုန်ပြီ။
၃၉။ နရိန္ဒ၊ လူတို့အရှင်သခင် မင်းမြတ်။ အဝန္တီသု၊ အဝန္တိတိုင်းတို့၌။ စဏ္ဍာလာ၊ ဒွန်းစဏ္ဏားတို့သည်။ အဟုမှ၊ ငါတို့ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ။ နေရဉ္ဇရံပတီ၊ နေရဉ္ဇရာ မြစ်ကမ်းနား၌။ မိဂါ၊ သမင်တို့သည်။ အဟုမှ၊ ငါတို့ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ။ နမ္မဒါတီရေ၊ နမ္မဒါမြစ်နား၌။ ဥက္ကုသာ၊ ဝန်လိုငှက်တို့သည်။ အဟုမှ၊ ငါတို့ ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ တေမယံ၊ ထိုငါတို့နှစ်ယောက်သည်။ ဗြာဟ္မဏခတ္တိယာ၊ ပုဏ္ဏားမျိုး မင်းမျိုးတို့သည်။ ဟောမ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
ဤသို့ ထိုသမ္ဘူတမင်းအား လွန်လေပြီးသော သူယုတ်ဘဝတို့ကိုပြ၍ ယခုအခါ၌ ဤမင်းအဖြစ်၏ အာယုသင်္ခါရနည်းသော တိုသောအဖြစ်ကို ပြ၍ ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့၌ အားထုတ်ခြင်းကို ဖြစ်စေလိုရကား-
ဇရူပနီတဿ န သန္တိ တာဏာ။
ကရောဟိ ပဉ္စာလ မမေဝ ဝါကျံ၊
မာကာသိ ကမ္မာနိ ဒုခုဒြယာနိ။
ဇရူပနီတဿ န သန္တိ တာဏာ။
ကရောဟိ ပဉ္စာလ မမေဝ ဝါကျံ၊
မာကာသိ ကမ္မာနိ ဒုခပ္ဖလာနိ။
ဇရူပနီတဿ န သန္တိ တာဏာ။
ကရောဟိ ပဉ္စာလ မမေဝ ဝါကျံ၊
မာကာသိ ကမ္မာနိ ရဇဿိရာနိ။
ဝဏ္ဏာ ဇရာ ဟန္တိ နရဿ ဇိယျတော။
ကရောဟိ ပဉ္စာလ မမေဝ ဝါကျံ။
မာကသိ ကမ္မာနိ နိရယူပပတ္တိယာ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၄၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဇီဝိတံ၊ ဇီဝိတိန္ဒြေသည်။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပနီယတိ၊ ကပ်တတ်၏။ အာယု၊ အသက်သည်။ အပ္ပံ၊ တိုလှစွာ၏။ ဇရူပနီတဿ၊ အိုခြင်းသည် သေမင်း၏အနီးသို့ ဆောင်အပ်သောသူအား။ ပုတ္တာဒယော၊ သားသမီး အစရှိသည်တို့သည်။ တာဏာ၊ စောင့်ရှောက်နိုင်ကုန်သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ ပဉ္စာလ၊ ပဉ္စာလမင်း။ မမေဝ၊ ငါ၏ သာလျှင်။ ဝါကျံ၊ ဆုံးမစကားကို။ ကရောဟိ၊ လိုက်နာလော့။ ဒုခုဒြယာနိ၊ ဆင်းရဲ၏ ပွားကြောင်းဖြစ်ကုန်သော။ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ မာ အကာသိ၊ မပြုလင့်။
၄၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဇီဝိတံ၊ ဇီဝိတိန္ဒြေသည်။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပနီယတိ၊ ကပ်တတ်၏။ အာယု၊ သတ္တဝါတို့၏ အသက်သည်။ အပ္ပံ၊ တိုလှ၏။ ဇရူပနီတဿ၊ အိုခြင်းသည် သေမင်း၏အနီးသို့ ဆောင်အပ်သော သူအား။ ပုတ္တာဒယော၊ သားသမီးအစရှိသော သူတို့သည်။ တာဏာ၊ စောင့်ရှောက်နိုင်ကုန်သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ ပဉ္စာလ၊ ပဉ္စာလမင်း။ မမေဝ၊ ငါသာလျှင်။ ဝါကျံ၊ စကားကို။ ကရောဟိ၊ လိုက်နာလော့။ ဒုခပ္ဖလာနိ၊ ဆင်းရဲသောအကျိုးကို ပေးတတ်ကုန်သော။ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ မာ အကာသိ၊ မပြုပါလင့်။
၄၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဇီဝိတံ၊ ဇီဝိတိန္ဒြေသည်။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပနီယတိ၊ ကပ်တတ်၏။ အာယု၊ သတ္တဝါတို့၏ အသက်သည်။ အပ္ပံ၊ နည်းလှစွာ၏။ ဇရူပနီတဿ၊ အိုခြင်းသည် သေမင်း၏အနီးသို့ ဆောင်အပ်သောသူအား။ ပုတ္တာဒယော၊ သားသမီး အစရှိသောသူတို့သည်။ တာဏာ၊ စောင့်ရှောက်နိုင်ကုန်သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ ပဉ္စာလ၊ ပဉ္စာလမင်း။ မမေဝ၊ ငါ၏သာလျှင်။ ဝါကျံ၊ စကားကို။ ကရောဟိ၊ လိုက်နာလော့။ ရဇဿိရာနိ၊ ကိလေသာမြူဖြင့် ပြည့်သော ဦးခေါင်းရှိကုန်သော။ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ မာ အကာသိ၊ မပြုပါလင့်။
၄၃။ မဟာရာဇ၊ မြက်သောမင်းကြီး။ ဇီဝိတံ၊ ဇီဝိတိန္ဒြေသည်။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပနီယတိ၊ ကပ်တတ်၏။ အာယု၊ သတ္တဝါတို့၏ အသက်သည်။ အပ္ပံ၊ နည်းလှစွာ၏။ ဇိယျတော၊ အိုသော။ နရဿ၊ လူ၏။ ဝဏ္ဏံ၊ ကိုယ်အဆင်းကို။ ဇရာ၊ အိုခြင်းသည်။ ဟန္တိ-ဟနတိ၊ သတ်တတ်၏။ ပဉ္စာလ၊ ပဉ္စာလမင်း။ မမေဝ၊ ငါ၏သာလျှင်။ ဝါကျံ၊ ဆုံးမစကားကို။ ကရောဟိ၊ နားထောင်လော့။ နိရယူပပတ္တိယာ၊ ငရဲ၌ ဖြစ်စေခြင်းငှါ။ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ မာ အကာသိ၊ မပြုပါလင့်။
ဘုရားလောင်းသည် တရားဟောတော်မူသည်ရှိသော် မင်းကြီးသည် နှစ်သက်ရကား-
ယထာ ဣသိ ဘာသတိ ဧဝမေတံ။
ကာမာ စ မေ သန္တိ အနပ္ပရူပါ၊
တေ ဒုစ္စဇာ မာဒိသကေန ဘိက္ခု။
အဟံ ထလံ နာဘိသမ္ဘောတိ ဂန္တုံ။
ဧဝံ ပဟံ ကာမပင်္ကေ ဗျသန္နော၊
န ဘိက္ခုနော မဂ္ဂမနုဗ္ဗဇာမိ။
အနုသာသရေ ကိန္တိ သုခီ ဘဝေယျ။
ဧဝံပိ မံ တွံ အနုသာသ ဘန္တေ၊
ယထာ စိရံ ပေစ္စ သုခီ ဘဝေယျ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၄၄။ ဣသိ၊ ရှင်ရသေ့။ တွံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ယံ ဝစနံ၊ အကြင်စကားကို။ ဘာသတိ၊ ဆို၏။ ဧဝံ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ တဝ၊ သင်၏။ ဧတံ ဝစနံ၊ ဤစကားသည်။ အဒ္ဓါ၊ မချွတ်။ သစ္စံဟိ-သစ္စံဧဝ၊ မှန်သည်သာတည်း။ ဘိက္ခု၊ ရှင်ရသေ့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အနပ္ပရူပါ၊ အတိုင်းမသိ များကုန်သော။ ကာမာ စ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်ကား။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ မာဒိသကေန၊ အကျွန်ုပ်ကဲ့သို့သော သူသည်။ တေ၊ ထိုကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဒုစ္စဇာ၊ စွန့်နိုင်ခဲကုန်၏။
၄၅။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ နာဂေါ၊ ဆင်ပြောင်သည်။ ပင်္ကမဇ္ဈေ၊ ညွန်အိုင်၏ အလယ်၌။ ဗျသန္နော ယထာ၊ နစ်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ အဟံပိ၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်း။ ကာမပင်္ကေ၊ ကာမဂုဏ်တည်းဟူသော ညွန်ပျောင်း၌။ ဗျသန္နော၊ နစ်၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ထလံ၊ ကာမဂုဏ်တည်းဟူသော ညွှန်ပျောင်းမှ ထွက်မြောက်ရာ ကြည်းကုန်းသို့။ ဂန္တုံ၊ သွားခြင်းငှါ။ နာဘိသမ္ဘောတိ၊ မစွမ်းနိုင်။ ဘိက္ခုနော၊ ရဟန်း၏။ မဂ္ဂံ၊ ဩဝါဒ အနုသာသနီ တည်းဟူသော ခရီးလမ်းမကို။ န အနုဗ္ဗဇာမိ၊ မလိုက်နိုင်ပါ။
၄၆။ မာတာ စ၊ အမိသည်၎င်း။ ပိတာ စ၊ အဖသည်၎င်း။ ပုတ္တံ၊ သားသ္မီးကို။ ကိံ၊ အသို့မူ၍။ သုခီ၊ ချမ်းသာနှင့် ပြည့်စုံသည်။ ဘဝေယျ၊ ဖြစ်ပါအံ့နည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အနုသာသရေ ယထာ၊ ဆုံးမကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝံ-တထာ၊ ထို့အတူ။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ တွံပိ၊ အရှင်ဘုရားသည်လည်း။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့် ဆုံးမသည်ရှိသော်။ ပေစ္စ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ စိရံ၊ ကြာမြင့်စွာ။ သုခီ၊ ချမ်းသာသည်။ ဘဝေယျ၊ ဖြစ်ရာ၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အနုသာသ၊ ဆုံးမပေ၏။
ဘုရားလောင်းသည် ထိုမင်းအား တရားဟောလိုရကား-
ကာမေ ဣမေ မာနုသကေ ပဟာတုံ။
ဓမ္မံ ဗလိံ ပဋ္ဌပယဿု ရာဇ။
အဓမ္မကာရော စ တေ မာဟု ရဋ္ဌေ။
နိမန္တကာ သမဏဗြာဟ္မဏာနံ။
တေ အန္နပါနေန ဥပဋ္ဌဟဿု။
ဝတ္ထေန သေနာသနပစ္စယေန စ။
သန္တပ္ပယ သမဏဗြာဟ္မဏေ စ။
ဒတွာ စ ဘုတွာ စ ယထာနုဘာဝံ၊
အနိန္ဒိတော သဂ္ဂမုပေတိ ဌာနံ။
နာရီဂဏေဟိံ ပ္ပရိစာရယန္တံ။
ဣမမေဝ ဂါထံ မနသိကရောဟိ၊
ဘာသေဟိ စေ နံ ပရိသာယ မဇ္ဈေ။
ပရိကိဏ္ဏော သုဝါနေဟိ၊ သွဇ္ဇ ရာဇာတိ ဝုစ္စတိ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၄၇။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မာနုသကေ၊ လူ၌ ဖြစ်ကုန်သော။ ဣမေ ကာမေ၊ ဤကာမဂုဏ်တို့ကို။ ပဟာတုံ၊ ပယ်ခြင်းငှါ။ နော စေ ဥဿာဟသေ၊ အကယ်၍ မစွမ်းနိုင်သည် ဖြစ်အံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ မစွမ်းနိုင်သည်ရှိသော်။ ဓမ္မံ၊ တရားနှင့်လျော်သော။ ဗလိံ၊ အခွန်အတုတ်ကို။ ပဋ္ဌပယဿု၊ ကောက်ခံတော်မူလော့။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းနိုင်ငံ၌။ အဓမ္မကာရော စ၊ မတရားသောအမှုကို ပြုခြင်းသည်လည်း။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီးအား။ မာ အဟု၊ မဖြစ်စေလင့်။
၄၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သမဏဗြာဟ္မဏာနံ၊ တရားစောင့်ကုန်သော ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့အား။ နိမန္တကာ၊ ပင့်ဘိတ်တတ်ကုန်သော။ ဒူတာ၊ တမန်တို့ကို။ စတဿောဒိသာ၊ အရပ်လေးမျက်နှာတို့သို့။ ဝိဓာဝန္တု၊ ဥဒဟို သွားစေကုန်လော့။ တေ၊ ထိုရဟန်းပုဏ္ဏားတို့ကို။ အန္နပါနေန၊ ထမင်းအဖျော်ဖြင့်၎င်း။ ဝတ္ထေန စ၊ အဝတ်သင်္ကန်းဖြင့်၎င်း။ သေနာသနပစ္စယေန စ၊ ကျောင်း ပစ္စည်းဖြင့်၎င်း။ ဥပဋ္ဌဟဿု၊ လုပ်ကျွေးလော့။
၄၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အန္နေန စ၊ ထမင်းဖြင့်၎င်း။ ပါနေနစ၊ အဖျော်ဖြင့်၎င်း။ ပသန္နစိတ္တော၊ ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သမဏဗြာဟ္မဏေ စ၊ တရားစောင့်သော ရဟန်း ပုဏ္ဏားတို့ကိုလည်း။ သန္တပ္ပယ၊ ရောင့်ရဲစေလော့။ ယထာနုဘာဝံ၊ အစွမ်းသတ္တိရှိသည်အား လျော်စွာ။ ဒတွာ စ၊ ပေးလှူ၍၎င်း။ ဘုတွာ စ၊ သုံးဆောင် စားသောက်၍၎င်း။ အနိန္ဒိတော၊ မကဲ့ရဲ့အပ်သည်ဖြစ်၍။ သဂ္ဂံ ဌာနံ၊ နတ်ရွာဌာနသို့။ ဥပေတိ၊ ကပ်ရလတ္တံ့။
၅၀။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နာရီဂဏေဟိ၊ မိန်းမအပေါင်းတို့သည်။ ပရိစာရယန္တံ၊ စမ္ပယ်ကွန့်မြူးသော။ တံ၊ ရှင်မင်းကြီးကို။ သစေ ဧဝ၊ အကယ်၍ သာလျှင်။ မဒေါ၊ မာန်ယစ်ခြင်းသည်။ သဟေယျ၊ နှိပ်စက်ငြားအံ့။ ဣမမေဝ ဂါထံ၊ ဤဆိုလတ္တံ့သော ဂါထာကိုသာလျှင်။ မနသိကရောဟိ၊ နှလုံးသွင်းလေလော့။ ဧနံ၊ ထိုဂါထာကို။ ပရိသာယ၊ ပရိသတ်၏။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ ဘာသေဟိ၊ ရွတ်လေလော့။
၅၁။ အဗ္ဘောကာသသယော၊ မြက်မိုးအိမ်မျှ မရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် လွင်တီးကောင်၌ အိပ်ရသော။ ယော ဇန္တု၊ အကြင်သတ္တဝါသည်။ ဝဇန္တျာ၊ အမိ ဒွန်းစဏ္ဍာမသည် ထင်းခွေ ဟင်းရွက်ခူး သွားသည်ရှိသော်။ သုနခိယာ၊ ခွေးမ၏။ ခီရပါယိတော၊ နို့ကိုရသည်ဖြစ်၍။ သုဝါနေဟိ၊ နို့စို့ဘက် ခွေးငယ်တို့ဖြင့်။ ပရိကိဏ္ဏော၊ ပြွမ်းလျက်နေရ၏။ ဝါ၊ ခြံရံလျက်နေရ၏။ သော ဇန္တု၊ ထိုသူကို။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ ရာဇာတိ၊ မင်းဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် ထိုသမ္ဘူတမင်းအား အဆုံးအမကိုပေး၍ ငါသည် သင့်အား အဆုံးအမကို ပေးအပ်ပြီ၊ ယခုအခါ၌ သင်သည် ရဟန်းပြုလိုလျှင် ပြုလေ၊ မပြုလိုလျှင် နေလေ၊ မိမိသည်သာလျှင် မိမိကံအကျိုးကို ခံရလတ္တံ့ဟု မိန့်တော်မူ၍ ကောင်းကင်၌ပျံ၍ ထိုမင်း၏ ဦးခေါင်းထက်၌ ခြေမှုန့်မြူကို ချသကဲ့သို့ ဟိမဝန္တာသို့သာလျှင် ကြွတော်မူ၏။ မင်းသည်လည်း ဦးခေါင်းထက်၌ မြေမှုန့်ချသော ထိုဘုရားလောင်းကိုမြင်၍ ထိတ်လန့်ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၍ သားကြီးအား တိုင်းပြည်ကိုပေးခဲ့၍ ဗိုလ်စုကို ပြန်စေပြီးလျှင် ဟိမဝန္တာသို့ ရှေ့ရှုသွားလေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုသမ္ဘူတမင်း၏ လာခြင်းကိုသိ၍ ရသေ့အပေါင်း ခြံရံလျက် ခရီးဦးကြိုဆို၍ ထိုသမ္ဘူတမင်းကို ခေါ်၍ သွားပြီးလျှင် ရဟန်းပြု၍ ကသိုဏ်းပရိကံကို ကြား၏။ ထိုသမ္ဘူတသည် ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၏။ ဤသို့လျှင် ထိုသူနှစ်ယောက်တို့သည် ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လဲလျောင်းကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... ဘုရားသခင်သည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ပညာရှိတို့သည် ဤသို့ သုံးဘဝ လေးဘဝ ခြားခြင်းတို့သို့ ရောက်ကုန်သော်လည်း မြဲမြံစွာ ချစ်နှစ်သက်၍ အကျွမ်းဝင်သည်သတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ သမ္ဘူတသုခမိန်သည် ရှင်အာနန္ဒာ ဖြစ်လာ၏။ စိတ္တသုခမိန်သည်ကား ငါဘုရားဖြစ်လာ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကောင်းကျိုးလိုလား၊ မိတ်ဆွေအား၊ စိတ်ထား မပြောင်းရာ
နှစ်ခုမြောက်သော စိတ္တသမ္ဘူတဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဝီသတိနိပါတ်
၃။ သိဝိဇာတ်
ဗာဟိရအလှူကို အားမရ တင်းမတိမ်သဖြင့် အဇ္ဈတ္တိကအလှူကို လှူခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် အသဒိသဒါနကို အကြောင်းပြု၍ ဒူရေ အပဿံ ထေရောဝ ဤသို့ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသိဝိဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ ထိုအသဒိသဒါနကို အဋ္ဌကနိပါတ် သိဝိရာဇဇာတ်၌ ချဲ့ဆိုအပ်ပြီးသည်သာလျှင်တည်း၊ အထူးကား ထိုအခါ ပသေနဒီ ကောသလမင်းသည် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ အလုံးစုံသော ပရိက္ခရာတို့ကိုလှူ၍ တရားအနုမောဒနာကို တောင်းပန်၏။ ဘုရားသခင်သည် မဟောမူ၍သာလျှင် ကြွတော်မူ၏။ ဓမ္မပဒ အဋ္ဌကထာ၌ကား အနည်းငယ်သော တဂါထာမျှကိုဟော၍ ကြွတော်မူသည်။ အလှူကား အားကြီးစွာသော အသဒိသဒါန ဖြစ်ပါသည်။ တရားတော်ကို အနည်းငယ် ဟောတော်မူသည်။ အကြောင်းရှိမည်ဟု ကျောင်းတော်သို့လိုက်၍ လျှောက်ရာတွင်မှ ပရိသတ် မစင်ကြယ်ကြောင်းကို မိန့်တော်မူ၍ နောက်မှ အကျယ်ချဲ့၍ ဟောတော်မူသည်ဟု လာသည်။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် နံနက်စာ ထမင်းစားပြီးသည်ရှိသော် ကျောင်းတော်သို့သွား၍ အရှင်ဘုရား- အဘယ့်ကြောင့် တရားအနုမောဒနာကို ပြုတော်မမူသနည်းဟု ရွှေနားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ဘုရားသခင်သည် မင်းကြီး- ပရိသတ်တို့သည် မစင်ကြယ်ဟု မိန့်တော်မူ၍-
ဗာလာ ဟဝေ နပ္ပသံသန္တိ ဒါနံ။
ဓီရော စ ဒါနံ အနုမောဒမာနော၊
တေနေဝ သော ဟောတိ သုခီ ပရတ္ထ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ပသေနဒီကောသလမင်းကြီး။ ကဒရိယာ၊ ဝန်တိုစဉ်းလဲ ပိတ်ပင်တတ်သောသူတို့သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဒေဝလောကံ၊ နတ်ရွာသို့။ န ဝဇန္တိ၊ မသွားရကုန်။ ဗာလာ၊ သူမိုက်တို့သည်။ ဟဝေ-ဧကန္တန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ နပ္ပသံသန္တိ၊ မချီးမွမ်းကုန်။ ဓီရော စ၊ ပညာရှိသည်ကား။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ အနုမောဒမာနော၊ ဝမ်းမြောက်၏။ သော၊ ထိုပညာရှိသည်။ တေနေဝ၊ ထိုသို့ အလှူဒါနကို ဝမ်းမြောက်သောကြောင့်သာလျှင်။ ဣဓ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်လောက၌၎င်း။ ပရတ္ထ၊ တမလွန် လောက၌၎င်း။ သုခီ၊ ချမ်းသာခြင်းနှင့် ပြည့်စုံသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
ပသေနဒီ ကောသလမင်းသည် ကြည်ညို၍ အသပြာတထောင်ထိုက်သော သိဝိရာဇ်တိုင်းမှဖြစ်သော ကိုယ်ဝတ်စုလျားတဘက်ဖြင့် ဘုရားသခင်ကို ပူဇော်၍ မြို့တွင်းသို့ဝင်၏။ မိုးသောက်သောနေ့၌ တရားသဘင်ဝယ် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့- ကောသလမင်းသည် ပြည်သူတို့မတုနိုင်သော အသဒိသဒါနကိုလှူ၍ ထိုအသဒိသဒါနဖြင့်လည်း မရောင့်ရဲသည်ဖြစ်၍ ဘုရားသခင်သည် တရားကို ဟောတော်မူသည်ရှိသော် တဖန် အသပြာတထောင်ထိုက်သော သိဝိရာဇ်တိုင်းဖြစ် ပုဆိုးကို လှူ၏။ ငါ့သျှင်တို့ အလွန်လျှင် မင်းသည် မရောင့်ရဲသည်သာတည်းဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူ ဘုရားသခင်သည် ကြွတော်မူလာ၍ ရဟန်းတို့- ယခု ငါလာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်မည်သောစကားဖြင့် စုဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စုဝေးကြပါကုန်သည်ဟု ရွှေနားတော် လျှောက်လေသော် ရဟန်းတို့- အပဥစ္စာ အလှူမည်သည်ကား ကောင်းမြတ်သောအလှူ မမည်၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းကို ထွန်မရှိသည်ကိုပြု၍ နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း ခြောက်သိန်း ခြောက်သိန်းသော ဥစ္စာတို့ကို စွန့်သဖြင့် အလှူကို ပေးကုန်သော်လည်း ဗာဟိရ= အပအလှူဖြင့် မရောင့်ရဲကုန်သည်ဖြစ်၍ ချစ်နှစ်သက်သော ပစ္စည်းဝတ္ထုကို ပေးလှူသောသူသည် ချစ်နှစ်သက်သော ပစ္စည်းဝတ္ထုကို ရ၏ဟု ကြံ၍ ရောက်လာသော အလှူခံတို့အား မျက်စိတို့ကို ထုတ်နုတ်၍ လှူဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ လွန်လေပြီးသော အကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့- လွန်လေပြီးသောအခါ သိဝိတိုင်း အရိဋ္ဌပုရပြည်၌ သိဝိမင်းကြီးသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုသိဝိမင်းကြီး၏ သားဖြစ်၏။ ဘုရားလောင်းအား သိဝိမင်းသား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် အရွယ်သို့ ရောက်သည်ရှိသော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ အတတ်သင်ပြီးသော် ပြန်ခဲ့၍ အဂတိသို့ မလိုက်မူ၍ မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးတို့ကို မပျက်စေမူ၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုသည်ရှိသော် မြို့တံခါး လေးမျက်နှာတို့၌၎င်း, မြို့လယ်၌၎င်း, နန်းတော်တံခါး၌၎င်း, ဤသို့ အလှူမဏ္ဍပ် တင်းကုပ်စရပ် ခြောက်ဆောင်တို့ကို ဆောက်လုပ်စေ၍ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း ခြောက်သိန်း ခြောက်သိန်း စွန့်လှူသဖြင့် အလှူကြီးကို ဖြစ်စေတော်မူ၏။ ရှစ်ရက်နေ့ တဆယ့်လေးရက်နေ့မှ တဆယ့်ငါးရက်နေ့တို့၌လည်း အမြဲ အလှူစရပ်သို့ ကြွတော်မူ၍ အလှူစရပ်ကို ကြည့်ရှု၏။
ထိုဘုရားလောင်းသည် တရံရောအခါ မိုးသောက်သောနေ့၌ နံနက်စောစောကလျှင် ဆောင်းအပ်သော ထီးဖြူရှိသော ရာဇပလ္လင်၌ နေလျက် ကိုယ်တော်၏အလှူကို ဆင်ခြင်တော်မူသည်ရှိသော် ဗာဟိရ အပဝတ္ထုကို ကိုယ်
တော်သည် မလှူမိသောမည်သည်ကို မမြင်၍ ငါသည် အပဝတ္ထုကို မလှူမိသော မည်သည်မရှိ၊ ငါ့ကို အပအလှူသည် မနှစ်သက်စေ၊ ငါသည် အဇ္ဈတို့က= အတွင်းအလှူကို လှူလို၏။ ယနေ့ ငါသည် အလှူစရပ်သို့ သွားသောအခါ၌ တစုံ
တယောက်သာလျှင်ဖြစ်သော အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်သည် အပဝတ္ထုကို မတောင်းမူ၍ အတွင်းဝတ္ထု၏ အမည်ဖြစ်သော နှလုံးသားကို တောင်းအံ့၊ ကတ်ကျေးဖြင့် ရင်ကိုခွဲ၍ ကြည်စွာသောရေမှ ကြာရိုးနှင့်တကွသော ပဒုမာကြာငုံကို ဆယ်တင်သကဲ့သို့ သွေးပေါက် တဖျင်းဖျင်းယိုစီးသော နှလုံးသည်းပွတ်ကို ထုတ်နုတ်၍ ပေးလှူအံ့၊ အကယ်၍ ကိုယ်၏အမည်ဖြစ်သော အသားကို အလှူခံငြားအံ့၊ သားလှီးဓားငယ်ဖြင့် ဆီကျည်သားချိုကို လှီးဖြတ်သကဲ့သို့ ကိုယ်သားကိုလှီးဖြတ်၍ လှူအံ့၊ အကယ်၍ သွေးကို ခံငြားအံ့၊ ယန္တရားအဝသို့ သွား၍ ဆောင်သကဲ့သို့ အိုးခွက်ကို ပြည့်စေလျက် သွေးကို ငါလှူအံ့၊ အကယ်၍ တစုံတယောက်သောသူသည် ငါ၏အိမ်၌ ကျွန်အမှုလုပ်သည် မရှိ၍ ငါ၏ကျွန်ဖြစ်ပါလောဟု ဆိုငြားအံ့၊ မင်း၏အသွင်ကိုပယ်၍ မိမိကိုယ်တိုင်သွား၍ ကျွန်အမှုကို ပြုအံ့၊ အကယ်၍ တစုံတယောက်သောသူသည် မျက်စိတို့ကို ခံငြားအံ့၊ ထန်းသီးဆန်ကို ထုတ်သကဲ့သို့ မျက်စိတို့ကို ထုတ်နုတ်၍ လှူအံ့ဟု ကြံတော်မူခြင်းကို ပြလိုရကား-
ယော ယာစေယျ မံ စက္ခုံ၊ ဒဒေယျံ အဝိကမ္ပိတော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
ယံကိဉ္စိ၊ အလုံးစုံသော။ မာနုသံ၊ လူတို့သည် လှူအပ်သည်နှင့် ယှဉ်သော။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒိန္နံ၊ ငါလှူအပ်ပြီ။ မေ၊ ငါ့အား။ အဒိန္နံ၊ မလှူမိသေးသော ဝတ္ထုမည်သည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ ယောပိ၊ အကြင်သူသည်လည်း။ မံ၊ ငါ့ကို။ စက္ခုံ၊ မျက်စိကို။ ယာစေယျ၊ တောင်းငြားအံ့။ အဝိကမ္ပိတော၊ မတုန်မလှုပ်သည်ဖြစ်၍။ တဿ၊ ထိုတောင်းသောသူအား။ စက္ခုံ၊ မျက်စိကို။ ဒဒေယျံ၊ ငါလှူအံ့။
ဤသို့ ကြံပြီး၍ နံ့သာရည်အိုး တဆယ့်ခြောက်လုံးတို့ဖြင့် ရေချိုး၍ ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သည်ဖြစ်၍ အထူးထူးသော ကောင်းမြတ်သော အရသာရှိသော ခဲဘွယ်ဘောဇဉ်တို့ကို သုံးဆောင် စားသောက်၍ တန်ဆာဆင်အပ်သော မြတ်သော ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်၌ တက်စီး၍ အလှူတင်းကုပ်စရပ်သို့ ကြွတော်မူ၏။ သိကြားမင်းသည် ထိုဘုရားလောင်း၏ အလိုတော်ကို သိ၍ သိဝိမင်းကြီးသည် ယနေ့ ရောက်လာသော အလှူခံတို့အား မျက်စိတို့ကို ထုတ်နုတ်၍ လှူအံ့ဟု ကြံ၏။ လှူခြင်းငှါ တတ်နိုင်အံ့လောဟု ထိုဘုရားလောင်းအား စုံစမ်းအံ့သောငှါ မျက်စိကန်းသော ပုဏ္ဏားအိုဟန် ဖန်ဆင်း၍ မင်း၏ အလှူမဏ္ဍပ်သို့ သွားသောအခါ၌ တခုသော မြင့်ရာအရပ်ဝယ် လက်ကိုဖြန့်၍ မင်းကို အောင်စေသတည်းဟု အောင်ဆုကြွေးကြော်၍ တည်၏။ မင်းသည် ထိုပုဏ္ဏားသို့ရှေးရှု ဆင်ကိုနှင်၍ ပုဏ္ဏား- အသို့ သင်ဆိုသနည်းဟု မေး၏။ ထိုအခါ မင်းကို သိကြားမင်းသည် အရှင်မင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီး၏အလှူ၌ အလိုဆန္ဒရှိသော အဖြစ်ကိုမှီ၍ ကောင်းစွာတက်သော ကျော်စောသံဖြင့် အလုံးစုံသော လူ့ပြည်၌နေသော လူအပေါင်းသည် မပြတ်ပြန့်နှံ၏။ ကျွန်ုပ်သည်လည်း မျက်စိကန်း၏။ အရှင်မင်းကြီး၌လည်း မျက်စိနှစ်လုံး ရှိ၏ဟု ဆို၍ မျက်စိကို တောင်းလိုရကား-
ဧကနေတ္တော ဘဝိဿာမ၊ စက္ခုံ မေ ဒေဟိ ယာစိတော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ထေရောဝ၊ အလွန်အိုသော မထေရ်ကြီးကဲ့သို့။ ဒူရေ၊ အဝေး၌။ အပဿံ၊ မမြင်သည်ဖြစ်၍။ စက္ခုံ၊ မျက်စိကို။ ယာစိတုံ၊ တောင်းခြင်းငှါ။ အာဂတော၊ လာခဲ့၏။ ယာစိတော၊ တောင်းအပ်သော မင်းကြီးသည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ စက္ခုံ၊ မျက်စိကို။ ဒေဟိ၊ ပေးလှူပါလော့။ မယံ၊ ငါတို့နှစ်ယောက်တို့သည်။ ဧကနေတ္တော၊ မျက်စိတဖက်စီသာ ရှိကုန်သည်။ ဘဝိဿာမ၊ ဖြစ်ကုန်အံ့။
ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါသည် ပြာသာဒ်၌နေလျက် ဤသို့ကြံ၍ လာ၏။ ငါ၏လာခြင်းသည်ကား ကောင်းမြတ်သော လာခြင်းတည်း၊ ယနေ့ ငါ၏ နှလုံးအလိုသည် အပြီးသို့ ရောက်ပေတော့မည်၊ မလှူဘူးသေးသောအလှူကို ငါ ယခု လှူရပေတော့မည်ဟု ကြံ၍ နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်သော အဖြစ်ကို ဆိုလိုရကား-
ဝနိဗ္ဗက စက္ခုပထာနိ စိတုံ။
သုဒုစ္စဇံ ယာစသိ ဥတ္တမင်္ဂံ၊
ယ မာဟု နေတ္တံ ပုရိသေန ဒုစ္စဇံ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော် ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၃။ ဝနိဗ္ဗက၊ အလှူခံပုဏ္ဏားအို။ တံ၊ သင့်ကို။ ကေန၊ အဘယ်သူသည်။ အနုသိဋ္ဌော၊ ဆုံးမသည်ဖြစ်၍။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ စက္ခုပထာနိ၊ မြင်ခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော မျက်စိတို့ကို။ ယာစိတုံ၊ တောင်းခြင်းငှါ။ အာဂတော၊ လာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ယံ နေတ္တံ၊ အကြင်မျက်စိကို။ ပုရိသေန၊ လူသာမန်သည်။ သုဒုစ္စဇံ၊ အလွန်စွန့်လှူနိုင်ခဲ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ တွံ၊ သင်ပုဏ္ဏားသည်။ ဒုစ္စဇံ၊ အလွန်စွန့်လှူနိုင်ခဲသော။ ဥတ္တမင်္ဂံ၊ မြတ်သောအင်္ဂါဖြစ်သော။ တံ နေတ္တံ၊ ထိုမျက်စိကို။ ယာစသိ၊ တောင်းဘိ၏တကား။
ပုဏ္ဏားအိုဟန် ဖန်ဆင်းသော သိကြားမင်းသည် လာခြင်း၏အကြောင်းကို ဆိုလိုရကား-
မဃဝါတိ နံ အာဟု မနုဿလောကေ။
တေနာ နုသိဋ္ဌော ဣဓ မာဂတောသ္မိ၊
ဝနိဗ္ဗကော စက္ခုပထာနိ ယာစိတုံ။
ဒဒါဟိ မေ စက္ခုပထာနိ ယာစိတော။
ဒဒါဟိ မေ စက္ခုပထံ အနုတ္တရံ။
ယ မာဟု နေတ္တံ ပုရိသေန ဒုစ္စဇံ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၅၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယံ၊ အကြင် သိကြားမင်းကို။ ဒေဝေသု၊ နတ်ပြည်တို့၌၎င်း။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌၎င်း။ သုဇမ္ပတီတိ၊ သုဇမ္မတိဟူ၍။ ဝါ-၊ သုဇာမိဖုယားလင်ဟူ၍၎င်း။ မဃဝတိ၊ မဃဝဟူ၍၎င်း။ နံ၊ ထိုသိကြားမင်းကို။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ တေန၊ ထိုသိကြားမင်းသည်။ အနုသိဋ္ဌော၊ ဆုံးမသည်ဖြစ်၍။ ဝါ-၊ နှိုးဆော်ချီးပင့်သည် ဖြစ်၍။ ဝနိဗ္ဗကော၊ အလှူခံဖြစ်သော ငါသည်။ စက္ခုပထာနိ၊ မြင်ခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော မျက်စိတို့ကို။ ယာစိတုံ၊ တောင်းခြင်းငှါ။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂတော၊ လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။
၅၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဝနိဗ္ဗကော၊ အလှူခံဖြစ်သော။ မယှံ၊ ငါ့အား။ ဝဏံ၊ တောင်းအပ်သော။ အနုတ္တရံ၊ မြတ်သောမျက်စိကို။ ဒဒါဟိ၊ လှူလော့။ ယာစိတော၊ တောင်းအပ်သော မင်းကြီးသည်။ စက္ခုပထာနိ၊ မြင်ခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော မျက်စိတို့ကို။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဒဒါဟိ၊ လှူလော့။ ယံ နေတ္တံ၊ အကြင်မျက်စိကို။ ပုရိသေန၊ သတ္တဝါသာမန်သည်။ ဒုစ္စဇံ၊ အလွန်စွန့်လှူနိုင်ခဲ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ စက္ခုပထံ၊ မြင်ခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော။ အနုတ္တရံ၊ မြတ်သော။ တံ နေတ္တံ၊ ထိုမျက်စိကို။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒဒါဟိ၊ လှူလော့။
ထို့နောင်မှ မင်းသည် မျက်စိတို့ကို လှူလိုရကား-
တေ တေ ဣဇ္ဈန္တု သင််ကပ္ပါ၊ လဘ စက္ခုနိ ဗြာဟ္မဏ။
သစက္ခုမာ ဂစ္ဆ ဇနဿ ပေက္ခတော၊
ယဒိစ္ဆသေ တွံ တဒတေ သမိဇ္ဈတု။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၅၆။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ယေန အတ္ထေန၊ အကြင်အလိုဖြင့်။ ယံ အတ္ထံ၊ အကြင် အလိုကို။ အဘိပတ္ထယံ၊ တောင့်တ သည်ဖြစ်၍။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂစ္ဆိ၊ လာ၏။ တေ၊ သင်၏။ တေ သင််ကပ္ပါ၊ ထိုအလိုတို့သည်။ ဣဇ္ဈန္တု၊ ပြည့်စေကုန်သတည်း။ စက္ခုနိ၊ မျက်စိတို့ကို။ လဘ၊ ရလေလော့။
၅၇။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ဧကံ၊ မျက်စိတလုံးကို။ ယာစမာနဿ၊ တောင်းသော။ တေ၊ သင့်အား။ ဥဘယာနိ၊ နှစ်လုံးသောမျက်စိတို့ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒဒါမိ၊ ပေးလှူအံ့။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ သစက္ခုမာ၊ မျက်စိနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍။ ဇနဿ၊ လူအပေါင်းသည်။ ပေက္ခတော၊ ကြည့်ရှုစဉ်။ ဂစ္ဆ၊ မျက်စိကို ရပြန်ပြီဟု မျက်စိကို ပြစားလျက် သွားလေလော့။ ယံ၊ အကြင်မျက်စိကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ၊ ထိုမျက်စိသည်။ တေ၊ သင့်အား။ သမိဇ္ဈတု၊ ပြည့်စုံစေသတည်း။
မင်းကြီးသည် ဤမျှသော စကားကို မိန့်ဆို၍ ဤအရပ်၌သာလျှင် မျက်စိတို့ကို ထုတ်နုတ်၍ ပေးခြင်းငှါ မလျောက်ပတ်ဟု ကြံ၍ ပုဏ္ဏားကိုခေါ်၍ နန်းတွင်းသို့သွား၍ နန်းတော်၌နေလျက် သိဝိကမည်သော ဆေးသမားကို ခေါ်စေ၍ ငါ၏မျက်စိကို သုတ်သင်လော့ဟု ဆို၏။ ငါတို့၏ မင်းသည် မျက်စိတို့ကို ထုတ်နုတ်၍ ပုဏ္ဏားအား လှူလိုသတတ်ဟု အလုံးစုံသောမြို့၌ တပြိုင်နက် အုတ်အုတ် ကျက်ကျက်သည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ စစ်သူကြီး အစရှိသော မင်းကျွမ်းဝင်သော သူတို့သည်၎င်း, မောင်းမတို့သည်၎င်း, အလုံးစုံသော သူတို့သည် စုဝေးကုန်၍ မင်းကို တားမြစ်လိုရကား-
ဓနံ ဒေဟိ မဟာရာဇ၊ မုတ္တာ ဝေဠုရိယာ ဗဟူ။
နာဂေ ဒေဟိ မဟာရာဇ၊ ဟေမကပ္ပနဝါသယေ။
သမန္တာ ပရိကိရေယျုံ၊ ဧဝံ ဒေဟိ ရထေသဘ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆိုကုန်၏။
၅၈။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ဝေါ၊ အရှင်မင်းကြီးတို့၏။ စက္ခုံ၊ မျက်စိကို။ မာ အဒါ၊ မလှူပါလင့်။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ နော၊ ငါတို့ကို။ မာ ပရာကရိ၊ စွန့်တော်မမူပါလင့်။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မုတ္တာ၊ ပုလဲတို့သည်၎င်း။ ဝေဠုရိယာ၊ ကျောက်မျက်ရွဲတို့သည်၎င်း။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်၏။ တံ ဓနံ၊ ထိုပုလဲကျောက်မျက်ရွဲ အစရှိသော ဥစ္စာကို။ ဒေဟိ၊ လှူတော်မူပါလော့။
၅၉။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ယုတ္တေ၊ က အပ်ကုန်သော။ ရထေ၊ ရထားတို့ကို၎င်း။ အလင်္ကတေ၊ တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်သော။ အာဇာနီယေ၊ အာဇာနည်မြင်းတို့ကို၎င်း။ ဒေဟိ၊ လှူတော်မူလော့။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဟေမကပ္ပနဝါသယေ၊ ရွှေကြိုး ရွှေကွန်ယက်တင်ကုန်သော။ နာဂေ၊ ဆင်တို့ကို။ ဒေဟိ၊ လှူတော်မူလော့။
၆၀။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်သောမင်းကြီး။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့် လှူသည်ရှိသော်။ သ ယောဂ္ဂါ၊ ဆင်ယာဉ်မြင်းယာဉ်နှင့် တကွကုန်သော။ သရထာ၊ ရထားနှင့်တကွကုန်သော။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ သိဝယော၊ သိဝိပြည်သူတို့သည်။ တံ၊ အရှင်မင်းကြီးကို။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ ပရိကိရေယျုံ၊ ခြံရံကုန်ရာ၏။ ဧဝံ-တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ဒေဟိ၊ လှူတော်မူလော့။
ထိုအခါ မင်းသည် အလုံးစုံသော ပရိသတ်တို့အား လှူအံ့သောအကြောင်းကိုသာ ဆိုလိုရကား -
ဘုမျံ သော ပတိတံ ပါသံ၊ ဂီဝါယံ ပဋိမုဉ္စတိ။
ပါပါ ပါပတရော ဟောတိ၊ သမ္ပတ္တော ယမသာဓနံ။
သွာဟံ တမေဝ ဒဿာမိ၊ ယံ မံ ယာစတိ ဗြာဟ္မဏော။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၆၁။ ဘောန္တော ပရိသာ၊ အို ပရိသတ်တို့။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဒဿံ၊ ငါပေးအံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာန၊ ဆိုပြီး၍။ အဒါနေ၊ မပေးခြင်း၌။ မနော၊ စိတ်နှလုံးကို။ ကုရုတေ၊ ပြုအံ့။ သော၊ ထိုသူသည်။ ဘုမျံ၊ မြေ၌။ ပတိတံ၊ ထောင်သော။ ပါသံ၊ ကျော့ကွင်းကို။ ဂီဝါယံ၊ လည်၌။ ပဋိမုဉ္ဇတိ၊ စွပ်သည်မည်၏။
၆၂။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဒဿံ၊ ငါပေးအံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာန၊ ဆိုပြီးလျက်။ အဒါနေ၊ မပေးခြင်း၌။ မနော၊ စိတ်နှလုံးကို။ ကုရုတေ၊ ပြုအံ့။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပါပါ၊ ယုတ်မာသောသူအောက်။ ပါပတရော၊ အထူးသဖြင့် ယုတ်မာသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ယမသာဓနံ၊ ယမမင်းနိုင်ငံသို့။ သမ္ပတ္တော၊ ရောက်ရ၏။
၆၃။ ယဉှိ-ယံ ဧဝ ဝတ္ထုံ၊ အကြင် ဝတ္ထုသည်သာလျှင်။ ယာစေ၊ တောင်း၏။ တဉှိ-တံ ဧဝ ဝတ္ထုံ၊ ထိုတောင်းသော ဝတ္ထုကိုသာလျှင်။ ဒဒေ၊ ပေးအံ့။ ယံ၊ အကြင်ဝတ္ထုကို။ န ယာစေ၊ မတောင်း။ တံ၊ ထိုမတောင်းသောဝတ္ထုကို။ န ဒဒေ၊ ငါမပေးအံ့။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ယံ၊ အကြင်မျက်စိကို။ ယာစတိ၊ တောင်း၏။ တမေဝ၊ တောင်းသော မျက်စိကိုပင်လျှင်။ သွာဟံ-သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဒဿာမိ၊ ပေးအံ့။
ထိုအခါ၌ ဘုရားလောင်းကို အမတ်တို့သည် အရှင်မင်းကြီး- အဘယ်ဝတ္ထုကို လိုချင်တောင့်တ၍ မျက်စိတို့ကို လှူတော်မူသနည်းဟု မေးလိုကုန်ရကား-
ကိံ ပတ္ထယာနော နု ဇနိန္ဒ ဒေသိ။
ကထဉှိ ရာဇာ သိဝီနံ အနုတ္တရော၊
စက္ခူနိ ဒဇ္ဇာ ပရလောကဟေတု။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။
၆၄။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ အာယုံ၊ အသက်ရှည်ခြင်းကို။ ပတ္တယာနော၊ တောင့်တ၍။ ဒေသိ နု၊ လှူတော်မူသလော။ ဝဏ္ဏံ၊ အဆင်းကို။ ပတ္ထယာနော၊ တောင့်တ၍။ ဒေသိ နု၊ လှူတော်မူသလော။ သုခံ၊ ချမ်းသာကို၎င်း။ ဗလံ၊ ခွန်အားကို၎င်း။ ပတ္ထယာနော၊ တောင့်တတော်မူ၍။ ဒေသိ နု၊ လှူတော်မူသလော။ ကိံ၊ အဘယ်ဝတ္ထုကို။ ပတ္ထယာနော၊ တောင့်တ၍။ ဒေသိ နု၊ လှူတော်မူသနည်း။ သိဝီနံ၊ သိဝိပြည်သူတို့ထက်။ အနုတ္တရော၊ မြတ်သော။ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ ကထံဟိ၊ အဘယ့်ကြောင့်လျှင်။ ပရလောကဟေတု၊ တမလွန်လောကဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ စက္ကူနိ၊ မျက်စိတို့ကို။ ဒဇ္ဇာ၊ လှူတော်မူသနည်း။
ထိုအခါ၌ မင်းကြီးသည် ထိုပြည်သူတို့အား တရားဟောတော် မူလိုရကား-
သတဉ္စ ဓမ္မော စရိတော ပုရာဏော၊ ဣစ္စေဝ ဒါနေ ရမတေ မနော မမ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၅။ ဘောန္တော ပရိသာ၊ အို ပရိသတ်တို့။ ဝေ၊ စင်စစ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဧတံ၊ ဤမျက်စိကို။ ယသသာ၊ စည်းစိမ် အခြံအရံကြောင့်။ န ဒဒါမိ၊ မလှူ။ ပုတ္တံ၊ သားသ္မီးကို။ န ဣစ္ဆေ၊ အလိုမရှိ။ ဓနံ၊ ရွှေငွေအစရှိသော ဥစ္စာကို။ န ဣစ္ဆေ၊ အလိုမရှိ။ ရဋ္ဌံ၊ ပြည်ရွာတိုင်းကားကို။ န ဣစ္ဆေ၊ ငါအလိုမရှိ။ ပုရာဏော၊ ရှေး၌ဖြစ်သော။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော စ၊ တရားကိုမူကား။ စရိတော၊ ကျင့်လို၏။ မမ၊ ငါ၏။ မနော၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဒါနေဝ၊ အလှူ၌သာလျှင်။ ရမတေ၊ မွေ့လျော်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝဒတိ၊ ဆို၏။
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း တရားစစ်သူကြီး ဖြစ်သော အရှင်သာရိပုတ္တရာအား စရိယာပိဋက ကျမ်းကို ဟောတော်မူသည်ရှိသော် ငါသည် မျက်စိနှစ်ဘက်တို့ထက်လည်း သဗ္ဗညုတ ဉာဏ်တော်ကိုသာလျှင် အလွန်ချစ်နှစ်သက်သည်ဟု ပြအံ့သောငှါ-
သဗ္ဗညုတံ ပိယံ မယှံ၊ တသ္မာ စက္ခုံ အဒါသ ဟံ။
ဟူ၍ ဟောတော်မူ၏။
သာရိပုတ္တ၊ ချစ်သား သာရိပုတ္တရာ။ မေ၊ ငါသည်။ ဥဘော စက္ခူ၊ မျက်စိနှစ်ဘက်တို့ကို။ န ဒေဿာ၊ မမုန်းကုန်။ ဝါ- ချစ်ကုန်၏။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ မေ မယာ၊ ငါဘုရားသည်။ န ဒေဿိယံ၊ မမုန်းကုန်။ ဝါ- ချစ်တော်မူ၏။ တတော၊ ထို့ထက်။ သဗ္ဗညုတံ၊ သဗ္ဗညုတဉာဏ်တော်ကို။ မယှံ၊ ငါဘုရားသည်။ ပိယံ၊ အလွန် ချစ်တော်မူ၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ ချစ်တော်မူသောကြောင့်။ အဟံ၊ ငါဘုရားသည်။ စက္ခုံ၊ မျက်စိကို။ အဒါသိ၊ လှူတော်မူ၏။ (စကားချပ်။ )
ဘုရားလောင်း၏ စကားကို ကြား၍ အမတ်တို့သည် စကားဆိုရာ မရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ တည်ကုန်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် သိဝိက အမည်ရှိသော ဆေးသမားကို ဆိုလိုရကား-
သုသိက္ခိတော သာဓု ကရောဟိ မေ ဝစော။
ဥဒ္ဓရိတွာ စက္ခုနိ မမ ဇိဂီသတော။
ဟတ္ထေသု ထပေဟိ ဝနိဗ္ဗကဿ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၆။ သိဝိက၊ သိဝိကဆေးဆရာ။ တွံ၊ သင်သည်။ မမ၊ ငါ၏။ သခါ စ၊ အဆွေခင်ပွန်းသည်၎င်း။ မိတ္တော စ၊ ချစ်သောသူသည်၎င်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သုသိက္ခိတော၊ ဆေးအတတ်၌ ကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီးသော ဆရာသည်။ မေ၊ ၏။ ဝစော၊ စကားကို။ သာဓု၊ ကောင်းစွာ။ ကရောဟိ၊ လိုက်နာ နားထောင်လော့။ ဇိဂီသတော၊ ထုတ်ဆောင်ခြင်းငှါ အလိုရှိသော။ မမ၊ ငါ၏။ စက္ခုနိ၊ မျက်စိတို့ကို။ ဥဒ္ဓရိတွာ၊ ထုတ်နုတ်၍။ ဝနိဗ္ဗကဿ၊ အလှူခံ၏။ ဟတ္တေသု၊ လက်တို့၌။ ထပေဟိ၊ ထားလော့။
ထိုအခါ၌ မင်းကြီးကို သိဝိကဆေးသမားသည် အရှင်မင်းကြီး - မျက်စိကိုလှူခြင်း မည်သည်ကား ခဲစွာ၏။ စုံစမ်း ဆင်ခြင်တော် မူဦးလော့ဟု ဆို၏။ သိဝိက- ငါသည် စုံစမ်းဆင်ခြင်ပြီ၊ သင်သည် ကာလကို မြင့်ရှည်စွာ မပြုလင့်၊ ငါနှင့်တကွ စကားများစွာ မပြောလင့်ဟု မိန့်ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသိဝိက ဆေးသမားသည် ငါကဲ့သို့သော ကောင်းစွာသင်အပ်ပြီးသော အတတ်ရှိသော ဆေးသမားအား မင်းမျက်စိတို့၌ ဓားဖြင့်ချခြင်းသည် မသင့်ဟု ကြံ၍ ထိုဆေးသမားသည် အထူးထူးသော ဆေးတို့ကို သွေး၍ ဆေးမှုန့်ဖြင့် ကြာညိုလက်ကို ထုံစေ၍ လကျ်ာမျက်စိကို သွတ်သွင်းစေ၏။ မျက်စိသည် လှည့်လည်၍ ဒုက္ခဝေဒနာ ဖြစ်၏။
မြတ်သောမင်းကြီး- ဆင်ခြင်တော်မူဦးလော့၊ တဖန် ပကတိပြုခြင်းသည် အကျွန်ုပ်၏ ဝန်တည်းဟု ဆို၏။ အမောင်- ထုတ်သာထုတ်လော့၊ ကြာမြင့်စွာ မပြုလင့်ဟု မိန့်တော်မူလျှင် ထိုဆေးသမားသည် ဆေးကိုဖျော်၍ တဖန် မျက်စဉ်းခတ်၏။ မျက်စိသည် မျက်ကွင်းမှ လွတ်၏။ ပြင်းစွာသော ဒုက္ခဝေဒနာ ဖြစ်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး- ဆင်ခြင်တော်မူဦးလော့၊ အကျွန်ုပ်သည် တဖန် ပြကတေ့ပြုခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်ပါ၏ဟု ဆို၏။ ကြာမြင့်စွာ သင်မပြုလင့်ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် ထိုဆေးသမားသည် သုံးကြိမ်မြောက်၌ အလွန်ထက်သော မျက်စဉ်းကိုဖျော်၍ ခတ်၏။ မျက်စိသည် ဆေးအာနုဘော်ဖြင့် ပတ်ပတ်လှည့်လည်၍ မျက်ကွင်းမှ ထွက်၏။ အကြောအမျှင်ဖြင့် တွဲလွဲဆွဲ၍ တည်၏။ မင်းမြတ်- ဆင်ခြင်တော်မူဦးလော့၊ တဖန် ပြကတေ့ပြုခြင်းသည် အကျွန်ုပ်၏ အစွမ်းတည်းဟု ဆို၏။ ဆေးဆရာ- သင်ကြာမြင့်စွာ မပြုလင့်ဟု ဆို၍ အလွန်ပြင်းစွာ ဒုက္ခဝေဒနာသည် ဖြစ်၏။ သွေးသည် ယိုစီး၏။ ဝတ်သော ပုဆိုးတို့သည် သွေးဖြင့် စွတ်ကုန်၏။
မောင်းမတို့သည်၎င်း, အမှူးအမတ်တို့သည်၎င်း မင်း၏ခြေရင်း၌ ဝပ်ကုန်၍ အရှင်မင်းကြီး- မျက်စိတို့ကို လှူတော်မမူပါလင့်ဟု များစွာသော ငိုကြွေးခြင်းကို ပြုကုန်၏။ မင်းသည် ဒုက္ခဝေဒနာကို သည်းခံတော်မူ၍ အမောင် ဆေးဆရာ- ကြာမြင့်စွာ သင်မပြုလင့်ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုဆေးသမားသည် အရှင်မင်းကြီး ကောင်းပြီဟု လျှောက်ဆို၍ လက်ဝဲလက်ဖြင့် မျက်စိကို ကိုင်၍ လက်ျာလက်ဖြင့် ဓားငယ်ကိုယူ၍ မျက်ကြောကိုဖြတ်ပြီး၍ မျက်စိကိုယူ၍ ဘုရားလောင်း၏လက်၌ထား၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် လက်ဝဲမျက်စိဖြင့် လကျ်ာမျက်စိကို ကြည့်၍ ဒုက္ခဝေဒနာကို သည်းခံတော်မူ၍ ပုဏ္ဏား- လာလှည့်ဟု ခေါ်၍ ငါ၏မျက်စိထက် အဆအရာ အဆအထောင် အဆအသိန်းဖြင့် သဗ္ဗညုတဉာဏ်တော်တည်းဟူသော မျက်စိကိုသာလျှင် အလွန် ချစ်ခင်နှစ်သက်တော်မူ၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤမျက်စိအလှူသည် ငါ့အား ထိုသဗ္ဗညုတဉာဏ်၏ အထောက်အပံ့ အကြောင်း ဖြစ်စေသတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ပုဏ္ဏားအား မျက်စိကို ပေးလှူတော်မူ၏။ ထိုပုဏ္ဏားသည် မျက်စိကိုချီ၍ မိမိ၏မျက်ကွင်း၌ထား၏။ ထိုမျက်စိသည် သိကြားမင်း၏ အာနုဘော်ဖြင့် ကြာညိုပွင့်ကဲ့သို့ဖြစ်၍ ထင်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် လက်ဝဲဘက် မျက်လုံးဖြင့် ထိုပုဏ္ဏား၏ မျက်စိကိုမြင်၍ ငါသည် မျက်စိအလှူကို လှူရ ပေပြီဟု ကိုယ်တွင်း၌ဖြစ်သော ပီတိဖြင့် မပြတ်နှံ့သည်ဖြစ်၍ မျက်စိတလုံးကိုလည်း ထုတ်နုတ်၍ လှူပြန်၏။ သိကြားမင်းသည် ထိုမျက်စိကိုလည်း မိမိ၏ မျက်ကွင်း၌ထား၍ မင်းအိမ်မှထွက်၍ လူများသည် ကြည့်စဉ်ပင်လျှင် မြို့မှထွက်ခဲ့၍ နတ်ရွာသို့သာလျှင် သွားလေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာ ပြတော်မူလိုသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-
ရညော စက္ခူနုဒ္ဓရိတွာ၊ ဗြာဟ္မဏဿူပနာမယိ။
သစက္ခု ဗြာဟ္မဏော အာသိ၊ အန္ဓော ရာဇာ ဥပါဝိသိ။
ဟူကုန်သော အခွဲနှင့်တကွသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၆၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သိဝိရာဇေန၊ သိဝိမင်းသည်။ စောဒိတော၊ တိုက်တွန်းအပ်သော။ ဝစနံကရော၊ မင်း၏စကားကို လိုက်နာတတ်သော။ သိဝိကော၊ သိဝိကဆေးသမားသည်။ ရညော၊ မင်း၏။ စက္ခူနိ၊ မျက်စိတို့ကို။ ဥဒ္ဓရိတွာ၊ ထုတ်နုတ်၍။ ဗြာဟ္မဏဿ၊ ပုဏ္ဏားအား။ ဥပနာမယိ၊ ကပ်၏။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားသည်။ သစက္ခု၊ မျက်စိရှိသည်။ အာသိ၊ ဖြစ်၏။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ အန္ဓော၊ မျက်စိကန်းသည်ဖြစ်၍။ ဥပါဝိသိ၊ နေရ၏။
မကြာမြင့်မီသာလျှင် မျက်စိ၏ မျက်သားတို့သည် အသားနု တက်ကုန်၏။ ထိုသို့ အသားနု တက်ကုန်သော်လည်း ထင်မြင်သောအဖြစ်သို့ မရောက်မူ၍ ကမ္ဗလာအိမ်ကျင် ဘောလုံးကဲ့သို့ တက်သော အသားစိုင်သည် ပြည့်၏။ ပန်းချီဆေးရေးသော အရုပ်ကဲ့သို့ မျက်စိတို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ပြင်းစွာသော ဒုက္ခဝေဒနာသည် ပြတ်၏။ ထိုအခါ၌ ဘုရားလောင်းသည် နှစ်ရက် သုံးရက် ပြာသာဒ်၌နေ၍ သူကန်းအား မင်းပြုသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု ကြံ၍ အမတ်တို့အား တိုင်းပြည်ကို ဆောင်နှင်း၍ ဥယျာဉ်သို့သွား၍ ရဟန်းပြု၍ ရဟန်းတရားကို အားထုတ်အံ့ဟု ကြံ၍ အမှူးအမတ်တို့ကို ခေါ်၍ အကြောင်းကိုကြား၍ မျက်သစ်ရေ အစရှိသည်တို့ကို ပေးတတ်သော တယောက်သော အမှုကြီးငယ်ကို ပြုတတ်သောသူကား ငါ၏အထံ၌ ဖြစ်လတ္တံ့၊ ကိုယ်လက်သုတ်သင်ရာ အရပ်တို့၌လည်း ငါ့အား ကြိုးငယ်တို့ ဖွဲကုံန်လော့ဟု မိန့်တော်မူ၍ ရထားထိန်းကိုခေါ်၍ ရထားကို ကလော့ဟု ဆို၏။
ထိုမင်း၏ အမတ်တို့သည်ကား ရထားဖြင့် သွားစိမ့်သောငှာ မပေးမူ၍ ရွှေထမ်းစင်ဖြင့် ထိုမင်းကို ဆောင်ယူ၍ ရေကန်နား၌ နေစေ၍ အစောင့်အရှောက်ကိုပေး၍ သွားကုန်၏။ မင်းသည် ထက်ဝယ်ဖွဲ့သဖြင့် နေလျှက် မိမိ၏ အလှူကိုသာလျှင် ဆင်ခြင်၏။ ထိုခဏ၌ သိကြား၏ နေရာသည် ပူသည်ဖြစ်၏။ ထိုသိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုအကြောင်းကိုမြင်၍ မင်းမြတ်အား ဆုကိုပေး၍ မျက်စိကို ပြကတေ့ ငါပြုအံ့ဟု ကြံ၍ ထိုဥယျာဉ်သို့လာ၍ ဘုရားလောင်း၏ မနီးမဝေး၌ ထိုမှဤမှ စင်္ကြံသွား၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
သုတံ အာမန္တယိ ရာဇာ၊ သိဝီနံ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနော။
ဥယျာနဘူမိံ ဂစ္ဆာမိ၊ ပေါက္ခရဉ္စ ဝနာနိ စ။
တဿ သက္ကော ပါတုရဟု၊ ဒေဝရာဇာ သုဇမ္ပတိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၆၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတော-တဒါ ကာလေ၊ ထိုအခါ၌။ သိဝီနံ၊ သိဝိတိုင်းသူတို့၏။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနော၊ တိုင်းသူတို့၏စီးပွားကို ဆောင်တတ်သော။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ စက္ခူသု၊ မျက်စိတို့သည်။ ဥပရူဠှေသု၊ အသားနု တက်ကုန်သည်ရှိသော်။ ကတိပါဟဿ၊ နှစ်ရက် သုံးရက်၏။ အစ္စယေန၊ လွန်သဖြင့်။ သုတံ၊ ရထားထိန်းကို။ အာမန္တယိ၊ ခေါ်၏။
၆၉။ သာရထိ၊ ရထားထိန်း။ ယာနံ၊ ရထားကို။ ယောဇေဟိ၊ ကလော့။ ယုတ္တဉ္စ၊ ကပြီးသော်လျှင်။ ပဋိဝေဒယ၊ ကြားလော့။ ဥယျာနဘူမိဉ္စ၊ ဥယျာဉ်မြေသို့၎င်း။ ပေါက္ခရဉ္စ၊ ရေကန်သို့၎င်း။ ဝနာနိ စ၊ တောတို့သို့၎င်း။ ဂစ္ဆာမိ၊ သွားအံ့။
၇၀။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ ပေါက္ခရဏီ တီရေ၊ ရေကန်နား၌။ ပလ္လင်္ကန၊ ထက်ဝယ်ဖြင့်။ ဥပါဝိသိ၊ စံနေတော်မူ၏။ တဿ ရညော၊ ထိုမင်းအား။ ဒေဝရာဇာ၊ နတ်တို့၏ မင်းဖြစ်သော။ သုဇမ္ပတိ၊ သူဇာနတ်သီး၏ လင်ဖြစ်သော။ သက္ကော၊ သိကြားမင်းသည်။ ပါတုရဟု၊ ထင်ရှားဖြစ်၏။
ထိုမင်းသည် ရေကန်နား၌ ထက်ဝယ်ဖွဲ့ခွေ၍ နေ၏။ နတ်တို့၏မင်း သူဇာ၏လင်ဖြစ်သော သိကြားမင်းသည် ထိုမင်း၏အနီး၌ ထင်ရှားဖြစ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် သိကြားမင်း၏ ခြေသံကို ကြား၍ ဤခြေသံကား အဘယ်သူနည်းဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော်-
ဝရံ ဝရဿု ရာဇီသိ၊ ယံ ကိဉ္စိ မနသိစ္ဆသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၁။ ရာဇီသိ၊ မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒေဝိန္ဒော၊ နတ်တို့ကို အစိုးရသော။ သက္ကော၊ သိကြားမင်းသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တဝန္တိကေ၊ သင် မင်းမြတ်၏ အထံသို့။ အာဂတော၊ လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တွံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ ကိဉ္စိ၊ တစုံတခုသော။ ယံ ဝရံ၊ အကြင်ဆုကို။ မနသိ၊ စိတ်၌။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ဝရဿု၊ ယူတော်မူလော့။
ဤသို့ သိကြားမင်း ဆိုသည်ရှိသော် မင်းကြီးသည်-
အန္ဓဿ မေ သတော ဒါနိ၊ မရဏညေဝ ရုစ္စတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၂။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ဓနံ၊ ဥစ္စာသည်။ ပဟူတံ၊ များ၏။ ဗလံ၊ ဗိုလ်ပါသည်။ ပဟူတံ၊ များ၏။ ကောသော၊ ကျီကြသည်။ အနပ္ပကော၊ အတိုင်းမသိ များ၏။ ဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ မေ၊ ငါသည်။ အဣ္ဓဿ သတော၊ မျက်စိကန်းသည်ဖြစ်၍။ မရဏညေဝ၊ သေခြင်းကိုသာလျှင်။ ရုစ္စတိ၊ နှစ်သက်၏။
ထိုအခါ၌ သိကြားမင်းသည် ထိုဘုရားလောင်းအား ဤသို့ဆို၏။ အရှင်မင်းကြီး- အသို့ဆိုသနည်း၊ အရှင်မင်းကြီးသည် သေလို၍ သေခြင်းကို နှစ်သက် တောင့်တသလော၊ ထိုသို့မဟုတ် မျက်စိကန်းခြင်းကြောင့် သေခြင်းကို နှစ်သက် တောင့်တသလောဟု ဆိုသော် ကန်းခြင်းကြောင့် တောင့်တ၏ဟု ဆို၏။ ရှင်မင်းကြီး- အလှူမည်သည်ကို တမလွန်အကျိုးငှာသာလျှင် ပေးလှူအပ်၏။ ထိုသို့ တမလွန်အကျိုးငှါ ပေးလှူငြားသော်လည်း ပစ္စုပ္ပန် မျက်မှောက်အကျိုးငှာလည်း အကြောင်းအထောက်အပံ့ ဖြစ်၏။ ရှင်မင်းကြီးသည်လည်း မျက်စိတလုံးကို တောင်းသည်ရှိသော် နှစ်လုံးသော မျက်စိတို့ကိုပင် လှူပေသည်။ ထိုသို့ မျက်စိတလုံးကိုတောင်းလျှက် မျက်စိနှစ်လုံးကို လှူသောကြောင့် သစ္စာပြုလော့ဟူသော စကားကို ဆိုလိုရကား-
သစ္စံ တေ ဘဏမာနဿ၊ ပုန စက္ခု ဘဝိဿတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၃။ ဒွိပဒိန္ဒ၊ အခြေနှစ်ချောင်းရှိသော လူအပေါင်းကို ကောင်းစွာ အစိုးရသော။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေ့သခင် ဘုရင်မင်းမြတ်။ ယာနိ သစ္စာနိ၊ အကြင် မဖောက်မပြန် မှန်သော သစ္စာတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာနိ သစ္စာနိ၊ ထိုသစ္စာတို့ကို။ ဘာသဿု၊ ဆိုတော်မူလော့။ သစ္စံ၊ မှန်သော သစ္စာကို။ ဘဏမာနဿ၊ ဆိုသော။ တေ၊ လူများသခင် ရှင်မင်းကြီးအား။ ပုန၊ တဖန်။ စက္ခု၊ မျက်စိသည်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အာဟ၊ ဆို၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် သိကြားမင်း အကယ်၍တည်း ငါ့အား မျက်စိကို ပေးလိုအံ့၊ တပါးသော ဥပါယ်တမျဉ်ကို မပြုလင့်၊ ငါ့အလှူ အကျိုးဆက်ဖြင့်သာလျှင် မျက်စိရှိသည် ဖြစ်စေလော့ဟု မိန့်ဆိုသည်ရှိသော် သိကြားမင်းသည် ရှင်မင်းကြီး- ငါသည် နတ်ဘုံတရိုး အစိုးရသော မိုးသိကြားမင်းပင် ဖြစ်ငြားသော်လည်း သူတပါးတို့အား မျက်စိကို ပေးခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်၊ ထို့ကြောင့် ရှင်မင်းကြီးသည် ပေးလှူအပ်သော ဒါနအစွမ်းဖြင့်သာလျှင် ရှင်မင်းကြီးအား မျက်စိသည် ဖြစ်စေလတ္တံ့ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုသို့ ပြီးကား ငါသည် အလှူကို ကောင်းစွာလှူအပ်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ သစ္စာအမှုကို ပြုလိုရကား-
ယောပိ မံ ယာစတေ တတ္ထ၊ သောပိ မေ မနသာ ပိယော။
ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ စက္ခုမေ ဥပပဇ္ဇထ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၄။ နာနာဂေါတ္တာ၊ အထူးထူးသော အမျိုးအနွယ်ရှိကုန်သော။ ယေ ဝနိဗ္ဗကာ၊ အကြင် အလှူခံတို့သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ယာစိတုံ၊ တောင်းခြင်းငှါ။ အာယန္တိ၊ လာကုန်၏။ တတ္ထ၊ ထိုအလှူခံတို့၌။ ယောပိ၊ အကြင်သူသည်လည်း။ မံ၊ ငါ့ကို။ ယာစတေ၊ တောင်း၏။ သောပိ၊ ထိုသူသည်လည်း။ မေ၊ ငါ့အား။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ပိယော၊ ချစ်၏။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤသို့ မှန်သောစကားကို ဆိုရခြင်းကြောင့်။ မေ၊ ငါ၏။ စက္ခု၊ မျက်စိသည်။ ဥပပဇ္ဇထ၊ ဖြစ်မြဲ ဖြစ်စေသတည်း။
ထိုအခါ၌ ဘုရားလောင်းမင်းကြီးအား သစ္စာစကား၏ အခြားမဲ့၌သာလျှင် ရှေးဦးစွာ မျက်စိတလုံးသည် ဖြစ်၏။ ထို့နောင် နှစ်ခုမြောက် မျက်စိကို ဖြစ်စိမ့်သောငှာ သစ္စာပြုလိုရကား-
တဿ စက္ခူနိ ပါဒါသိံ၊ ဗြာဟ္မဏဿ ဝနိဗ္ဗကော။
ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဒုတိယံ မေ ဥပပဇ္ဇထ။
ဟူသော ဤနှစ်ခုသော ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၇၅။ ယံ၊ အကြင်သူသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ယာစတိ၊ တောင်း၏။ သော ဗြာဟ္မဏော၊ ထိုပုဏ္ဏားသည်။ စက္ခုံ၊ မျက်စိကို။ ဒေဟိ၊ လှူပါလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ယာစိတုံ၊ တောင်းခြင်းငှါ။ အာဂါ၊ လာ၏။ ဝနိဗ္ဗကော၊ အလှူခံဖြစ်သော။ တဿ ဗြာဟ္မဏဿ၊ ထိုပုဏ္ဏားအား။ စက္ကူနိ၊ မျက်စိတို့ကို။ ပါဒါသိံ၊ ငါလှူတော်မူပြီ။
၇၆။ ပီတိ၊ နှစ်သက်ခြင်းပီတိသည်။ ဘိယျော၊ လွန်စွာ။ မံ၊ ငါ့သို့။ အာဝိသိ၊ ဝင်၏။ သောမနဿဉ္စ၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်းသည်လည်း။ အနပ္ပကံ၊ များ၏။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤသို့မှန်သော သစ္စာစကားကြောင့်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒုတိယံ၊ နှစ်ခုမြောက်သော မျက်စိသည်။ ဥပပဇ္ဇထ၊ ဖြစ်စေသတည်း။
ထိုသစ္စာပြုသော ခဏ၌ပင်လျှင် နှစ်ခုမြောက်သော မျက်စိသည် ထင်ရှားဖြစ်လာ၏။ ထိုဘုရားလောင်း မင်းကြီးအား လှူအပ်သော မျက်စိသည် ပကတိ တဖန် ဖြစ်ပြန်စေခြင်းငှါ မတတ်ကောင်း၊ မျက်စိကို ထုတ်ပြီးသော သူအားလည်း နတ်မျက်စိမည်သည် မဖြစ်၊ ထိုဘုရားလောင်း မင်းကြီးအား မျက်စိတို့သည်ကား သစ္စာပါရမီတော်ကြောင့် ဖြစ်သော မျက်စိတို့ မည်ကုန်၏။ သစ္စာကို ပြုခြင်း, ထိုမျက်စိတို့၏ ဖြစ်ခြင်းနှင့် မျှသောကာလ၌သာလျှင် သိကြားမင်း၏ အာနုဘော်ကြောင့် အလုံးစုံသော မင်းပရိသတ်တို့သည် စုဝေးကုန်၏။ ထိုအခါ၌ သိကြားမင်းသည် ထိုလူများအလယ်၌သာလျှင် ထိုဘုရားလောင်း မင်းကြီးအား ကောင်းချီးပေး၍ ချီးမွမ်းလိုရကား-
ဧတာနိ တဝ နေတ္တာနိ၊ ဒိဗ္ဗာနိ ပဋိဒိဿရေ။
သမန္တာ ယောဇနသတံ၊ ဒဿနံ အနုဘောန္တု တေ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၇၇။ သိဝီနံ၊ သိဝိတိုင်းသူတို့၏။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန၊ တိုင်းပြည်နေသူ ရှင်လူတို့၏ စီးပွားချမ်းသာ မင်္ဂလာကို ပြုတတ်သော အရှင်မင်းကြီး။ တယာ၊ ရှင်မင်းကြီးသည်။ ဓမ္မေန၊ တရားသဘောနှင့် လျော်စွာ။ ဂါထာ၊ ဂါထာတို့ကို။ ဘာသိတာ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ တဝ၊ ရှင်မင်းကြီး၏။ ဧတာနိ နေတ္တာနိ၊ ဤမျက်စိတို့သည်။ ဒိဗ္ဗာနိ၊ နတ်တို့၏ အာနုဘော်နှင့် ယှဉ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ပဋိဒိဿရေ၊ ထင်ကုန်၏။
၇၈။ တိရောကုဋ္ဋံ၊ နံရံ တဘက်ကို၎င်း။ တိရောသေလံ၊ ကျောက်တောင် တဘက်ကို၎င်း။ ပဗ္ဗတံ၊ မြေတောင်ကို၎င်း။ သမတဂ္ဂယှ၊ ဖောက်ထွင်း၍။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ ယောဇနသတံ၊ ယူဇနာ တရာတိုင်တိုင်။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီးအား။ ဒဿနံ၊ မြင်ခြင်းကို။ အနုဘောန္တု၊ ပြီးစေကုန်လော့။
ဤသို့ သိကြားမင်းသည် ကောင်းကင်၌ရပ်၍ လူများအလယ်၌ ဂါထာတို့ကို ဟော၍ မမေ့မလျော့ဖြစ်လော့ဟု ဘုရားလောင်းကို ဆုံးမ၍ နတ်ရွာသို့သာလျှင် သွားလေ၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း လူများအပေါင်း ခြံရံလျက် များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရဖြင့် မြို့တွင်းသို့ဝင်၍ စန္ဒကအမည်ရှိသော ပြာသာဒ်သို့ တက်လေ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် မျက်စိတို့၏ ရပြန်သောအဖြစ်ဖြင့် အလုံးစုံသော သိဝိတိုင်း၌ နေကုန်သော သူတို့သည် များစွာသော ပဏ္ဏာ လက်ဆောင်တို့ကို ယူ၍ လာကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ဤလူများအပေါင်း၌ ငါ၏အလှူကို ချီးမွမ်းအံ့ဟု ကြံတော်မူ၍ မင်းအိမ်တံခါး၌ မဟာမဏ္ဍပ်ကြီးကို ဆောက်လုပ်စေ၍ ဆောင်းအပ်သော ထီးဖြူရှိသော ရာဇပလ္လင်၌ နေလျက် မြို့၌ စည်လည်စေ၍ အလုံးစုံသော စစ်သည်တို့ကို စုဝေး၍ အို သိဝိတိုင်းနေ အပေါင်းတို့- ငါ၏ နတ်မျက်စိနှင့် တူကုန်သော မျက်စိတို့ကိုရှု၍ ဤနေ့မှစ၍ အလှူကို မလှူဘဲ မသုံးစားကုန်လင့်၊ ပေးလှူ၍ သာလျှင် သုံးစားကုန်ဟု တရားကို ဟောတော်မူလိုရကား-
အပိ ဝိသိဋ္ဌံ သုပိယမ္ပိ အတ္တနော။
တဒိင်္ဃ သဗ္ဗေ သိဝယော သမာဂတာ၊
ဒိဗ္ဗာနိ နေတ္တာနိ မမဇ္ဇ ပဿထ။
သမန္တာ ယောဇနသတံ၊ ဒဿနံ အနုဘောန္တိ မေ။
ဒတွာန မာနုသံ စက္ခုံ၊ လဒ္ဓံ မေ စက္ခုံ အမာနုသံ။
ဒတွာ စ ဘုတွာ စ ယထာနုဘာဝံ၊
အနိန္ဒိတော သဂ္ဂမုပေဟိ ဌာနံ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၇၉။ သိဝယော၊ သိဝိတိုင်းသူတို့။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ကေန၊ အဘယ်သူသည်။ ဝိတ္တံ၊ စည်းစိမ်ကို။ န ဒဒေယျ၊ မပေး မလှူအံ့နည်း။ အပိ၊ စင်စစ်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဝိသိဋ္ဌံ၊ ချီးမွမ်းအပ်သော။ သုပိယမ္ပိ၊ အလွန်ချစ်အပ်သော ဥစ္စာကိုသော်လည်း။ ယာစိတော၊ တောင်းအပ်သောသူသည်။ ဒဒေယျ၊ ပေးလှူရာ၏။ တံ၊ ထိုပေးလှူခြင်းကို။ ဣင်္ဃ၊ ငါတိုက်တွန်း၏။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ်လာကုန်သော။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ သိဝယော၊ သိဝိတိုင်းသူ ဖြစ်ကုန်သော။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ဒိဗ္ဗာနိ၊ နတ်မျက်စိနှင့်တူကုန်သော။ မေ၊ ငါ၏။ နေတ္တာနိ၊ မျက်စိတို့ကို။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ ပဿထ၊ ရှုကြကုန်လော။
၈၀။ တိရောကုဋ္ဋံ၊ နံရံတဘက်ကို၎င်း။ တိရောသေလံ၊ ကျောက်တောင် တဘက်ကို၎င်း။ ပဗ္ဗတံ၊ တောင်ကို၎င်း။ သမတိဂ္ဂယှ၊ လွန်၍။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ ယောဇနသတံ၊ ယူဇနာ တရာတိုင်တိုင်။ မေ၊ ငါ၏။ စက္ခူနိ၊ မျက်စိတို့သည်။ ဒဿနံ၊ အဆင်းကို မြင်ခြင်းသည်။ အနုဘောန္တိ၊ ပြီးစေကုန်၏။
၈၁။ ဣဓ ဇီဝိတေ၊ ဤသတ္တလောက၌။ မစ္စာနံ၊ သတ္တဝါတို့အား။ စာဂမတ္တာ၊ စွန့်ကြဲခြင်း အတိုင်းအရှည်ထက်။ ပရံ၊ လွန်မြက်သော။ ကိဉ္စိ၊ တစုံတခုသော တရားသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ မရှိသောကြောင့်။ မာနုသံ၊ လူ၌ဖြစ်သော။ စက္ခုံ၊ မျက်စိကို။ ဒတွာန၊ ပေးလှူ၍။ အမာနုသံ၊ နတ်၌ဖြစ်သော။ စက္ခု၊ မျက်စိကို။ မေ၊ ငါသည်။ လဒ္ဓံ၊ ရပြီ။
၈၂။ သိဝယော၊ သိဝိတိုင်းသူတို့။ ဧတမ္ပိ၊ ဤအကြောင်းကိုလည်း။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ဒါနာနိ၊ အလှူတို့ကို။ ဒေထ၊ လှူကြကုန်။ ဒတွာဝ၊ ပေးလှူပြီးမှသာလျှင်။ ဘုဉ္ဇထ၊ သုံးဆောင်စားသောက်ကြကုန်လော့။ ယထာနုဘာဝံ၊ အစွမ်းအားလျော်စွာ။ ဘုတွာ စ၊ သုံးဆောင်၍လျှင်။ အနိန္ဒိတော၊ မကဲ့ရဲ့အပ်သည်ဖြစ်၍။ သဂ္ဂဌာနံ၊ နတ်ရွာသို့။ ဥပေဟိ၊ ရောက်လေလော့။
ဤဂါထာတို့ဖြင့် တရားဟော၍ ထိုနေ့မှစ၍ လခွဲတကြိမ် ပန္နရသီဥပုသ်နေ့တို့၌ လူများကို စုဝေးစေ၍ အမြဲ ဤဂါထာတို့ဖြင့် တရားဟော၏။ ထိုတရားစကားကို ကြားနာရ၍ လူများသည် အလှူပေးခြင်း အစရှိကုန်သော ကောင်းမှုတို့ကို ပြု၍ နတ်ရွာကို ပြည့်စေ၍လျှင် သွား၏။
ဇာတ်ပေါင်း... ဘုရားသခင်သည် ဤဓမ္မဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ဤသို့ ရှေးပညာရှိတို့သည် အပအလှူဖြင့် မရောင့်ရဲကုန်သည် ဖြစ်၍ ရောက်လာသော အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်တို့အား ဘုရားလောင်းသည် မိမိ၏ မျက်စိတို့ကို ထုတ်နုတ်၍ လှူဘူးကုန်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ သိဝိက ဆေးသမားသည် အာနန္ဒာ ဖြစ်လာ၏။ သိကြားမင်းသည် အနုရုဒ္ဓါ ဖြစ်လာ၏။ ကြွင်းသော ပရိသတ်တို့သည် ဘုရားပရိသတ် ဖြစ်လာ၏။ သိဝိမင်းသည်ကား ငါဘုရားသာလျှင် ဖြစ်တော်မူ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကိုယ်အင်္ဂါများ၊ ပေးလှူငြား၊ ဘုရားပါရမီ
သုံးခုမြောက်ဖြစ်သော သိဝိဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဝီသတိနိပါတ်
၄။ သိရီမန္တဇာတ်
ပညာယုပေတံ သိရိယာ ဝိဟီနံ ဟူသော ဤသိရီမန္တပဉှာ ဇာတ်သည် မဟာဥမင်္ဂဇာတ်၌ ထင်ဖြစ်လတ္တံ့။
လေးခုမြောက်ဖြစ်သော သိရီမန္တဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဝီသတိနိပါတ်
၅။ ရောဟဏမိဂဇာတ်
ဘုရားရှင်အတွက် အရှင်အာနန္ဒာ အသက်စွန့်ခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူလျက် အရှင်အာနန္ဒာ၏ အသက်ကိုစွန့်ခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဧတေယူထာ ပတီယန္တိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤရောဟဏမိဂဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။
ထိုအရှင်အာနန္ဒာ၏ အသက်ကို စွန့်ခြင်းသည် အသီတိနိပါတ် စူဠဟံသဇာတ် ဓနပါလဆင်ကို ဆုံးမရာ၌ ထင်စွာ ဖြစ်လတ္တံ့၊ နာဠာဂိရိဆင်သည် ဘုရားသခင်ကို နင်းသတ်စိမ့်သောငှါ ဒေဝဒတ်, အဇာတသတ်တို့ လွှတ်ရာ၌ ဤဘုရားသခင်၏ ရွှေဘုန်းတော်ကြောင့် တုပ်၍ ဦးချရာတွင် အဝတ်ပုဆိုးများစွာ ပူဇော်သည်ကိုစွဲ၍ နောက်မှ ဓနပါလဆင် တွင်သည်။
ဤသို့ ထိုအရှင်အာနန္ဒာသည် ဘုရားသခင်၏ အကျိုးငှါ အသက်ကိုစွန့်သည်ရှိသော် တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေ၏။ ငါ့သျှင်တို့- အရှင်အာနန္ဒာသည် သေက္ခသာဖြစ်၍ ပဋိသမ္ဘိဒါသို့ ရောက်သည်ဖြစ်လျက် ဘုရားသခင်၏ အကျိုးငှါ အသက်ကို စွန့်၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ဘုရားသခင်သည် ကြွတော်မူလာ၍ ရဟန်းတို့- ယခု ငါလာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်မည်သော စကားကြောင့် စုဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားကြောင့် စုဝေးကြပါကုန်၏ဟု ရွှေနားတော် လျှောက်လတ်သော် ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌ သာလျှင် ငါဘုရား၏ အကျိုးငှ။ အသက်ကိုစွန့်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤအာနန္ဒာသည် ငါဘုရား၏အကျိုးငှါ အသက်ကို စွန့်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ လွန်လေပြီးသော အကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုမင်း၏ မိဖုယားကြီးသည် ခေမာအမည်ရှိ၏။ ထိုအခါ၌ ဘုရားလောင်းသည် ဟိမဝန္တာအရပ်၌ သမင်မျိုးဝယ်ဖြစ်၍ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိ၏။ အလွန်တင့်တယ်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ ဘုရားလောင်း၏ ညီတော်သည် စိတ္တသမင် မည်၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိ၏။ နှမငယ်သည်လည်း သုတနာအမည် ရှိ၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိ၏။ ဘုရားလောင်းသည်ကား ရောဟဏ အမည်ရှိသော သမင်မင်း ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ဟိမဝန္တာ၌ တောင်နှစ်လုံးကိုလွန်၍ သုံးလုံးမြောက်သော တောင်၏အကြား၌ ရောဟဏ အမည်ရှိသော ရေအိုင်ကိုမှီ၍ သမင်အပေါင်း ရှစ်သောင်း ခြံရံလျက် နေ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် မျက်စိ မမြင်ကုန်သော အိုမင်းကုန်သော အမိအဖတို့ကို လုပ်ကျွေးမွေးပြု၏။
ထိုအခါ၌ ဗာရာဏသီပြည်မှ မနီးမဝေးသောရွာ၌ မုဆိုးတယောက်သည် နေ၏။ ထိုမုဆိုးသားသည် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ဘုရားလောင်းကိုမြင်၍ မိမိရွာသို့ ပြန်လာ၍ သားအားကြား၏။ ချစ်သား- ငါတို့၏ သမင်ကိုသတ်၍ ဆောင်ရာအရပ်၌ ဤမည်သော အရပ်ဝယ် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော သမင်သည်နေ၏။ အကယ်၍ မင်းသည် မေးငြားအံ့၊ သင်သည် ကြားလျှောက်လေလော့ဟု မှာခဲ့၍ နောက်အဘို့၌ သေလွန်၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ဝယ် ခေမာမိဖုယားသည် မိုးသောက်ထ၌ အိပ်မက်မြင်မက်၏။ မက်ဟန်ကား ဤသို့တည်း၊ ရွှေသမင်သည်လာ၍ ရွှေအင်းပျဉ်၌နေလျက် ရွှေခြူ, ရွှေဆည်းလည်းတို့ကို ထိုးခတ်ဘိသကဲ့သို့ သာယာသော အသံဖြင့် မိဖုယားအား တရားဟော၏။ မိဖုယားသည် ကောင်းချီးပေး၍။ တရားနာ၏။ ရွှေသမင်သည်လည်း တရားဟော၍ မပြီးမီလျှင် ထ၍ သွား၏။ ထိုမိဖုယားသည်လည်း ရွှေသမင်ကို ဖမ်းကြကုန်ဟု ဆိုလျက် ယောင်ယမ်း မြည်တမ်းစဉ်ပင်လျှင် နိုးလေ၏။
ကိုယ်လုပ် မောင်းမတို့သည် ထိုမိဖုယားခေါင်ကြီး၏ အသံကိုကြား၍ အရှင်မ ပိတ်အပ်သော တံခါးကြီးငယ်ရှိသော နန်းတော်သည်လေ၏သော်လည်း ဝင်ရာအခွင့်မရ၊ ဤညဉ့်အခါဝယ် သမင်ကို ဖမ်းစေဘိ၏ဟု ပြက်ရယ်မှု ပြုကြကုန်၏။ ထိုခဏဝယ် ဤသည်ကား အိပ်မက်တည်းဟုသိ၍ ကြံ၏။ ငါသည် အိပ်မက်ကိုမြင်၏ဟု အကယ်၍ ဆိုငြားအံ့၊ မင်းသည် အလေးမပြု မရိုသေသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါ့အား ချင်ခြင်းတောင့်တခြင်းသည် ဖြစ်၏ဟု ဆိုလတ်သော် ရိုသေသဖြင့် ရှာလတ္တံ့၊ ရွှေသမင်၏ တရားစကားကို နာရလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ထိုမိဖုယားခေါင်ကြီးသည် ဖျားနာဟန်ပြု၍ အိပ်၏။ မင်းကြီးသည်လာ၍ မိဖုယားကြီး- သင့်အား မချမ်းသာခြင်းသည် အဘယ်နည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး- တပါးသော ရောဂါ မရှိ၊ အကျွန်ုပ်ကား ချင်ခြင်း တောင့်တခြင်းသည် ဖြစ်၏ဟု ဆိုလတ်သော် အဘယ်ကို အလိုရှိသနည်းဟု မေး၏။ ရွှေသမင်၏ တရားကို နာခြင်းငှာ အလိုရှိ၏ဟု ဆိုလတ်သော် ရှင်မိဖုယားသည် မရှိသောဝတ္ထုကို ချင်ခြင်း တောင့်တခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ရွှေသမင်မင်းသည် မရှိတကားဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုမိဖုယားကြီးသည် အကယ်၍ မရသည်ဖြစ်အံ့၊ ဤအိပ်ရာ၌ပင်လျှင် အကျွန်ုပ်၏ သေခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၍ မင်းကြီးအား ကျောကိုပေး၍ အိပ်၏။ မင်းကြီးသည် အကယ်၍ ရှိသည်ဖြစ်အံ့၊ သင်မိဖုယားကြီးသည် ရလတ္တံ့ဟု ပရိသတ်အလယ်၌နေ၍ (မောရဇာတ်၌ ဆိုအပ်ပြီးသော နည်းဖြင့်သာလျှင်) အမှူးအမတ်တို့ကို၎င်း, ပုဏ္ဏားတို့ကို၎င်း မေး၍ ရွှေသမင်သည်ရှိ၏ဟု မင်းသည် ထိုပုဏ္ဏားတို့၏ စကားကိုကြား၍ မုဆိုးတို့ကို စုဝေးစေ၍ အဘယ်သူသည် ဤသို့သဘောရှိသော ရွှေသမင်ကို မြင်ဘူးသနည်း၊ အဘယ်သူသည် ကြားဘူးနည်းဟု မေး၍ ထိုမုဆိုးသားသည် အဖ၏အထံမှ ကြားဘူးသော အမှတ်ဖြင့်သာလျှင် ကြားလျှောက်သည်ရှိသော် အဆွေ ထိုသမင်ကို ဆောင်သောအခါ၌ သင့်အား များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ငါပေးအံ့၊ သွားပါ၊ ထိုရွှေသမင်ကို ပင့်ဆောင်ခဲ့လော့ဟု ရိက္ခာစားနပ်ကို ပေး၍ ထိုမုဆိုးကိုပင် စေလိုက်၏။
ထိုမုဆိုးသည်လည်း အရှင်မင်းကြီး- အကျွန်ုပ်သည် ရွှေသမင်ကို ဆောင်ခြင်းငှာ အကယ်၍ မစွမ်းနိုင်အံ့၊ ထိုရွှေသမင်၏အရေကို ဆောင်ခဲ့ပါအံ့၊ အရေကို ဆောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ရှိသော် ထိုရွှေသမင်၏ အမွေးတို့ကိုသော်လည်း ဆောင်ခဲ့ပါအံ့၊ ထို့ကြောင့် အရှင်မင်းကြီးတို့သည် စိုးရိမ်တော်မမူကုန်လင့်ဟု မြဲမြံဝန်ခံ၍ အိမ်သို့သွား၍ သားမယားအား ဥစ္စာတို့ကို ပေးခဲ့၍ ထိုဟိမဝန္တာသို့သွား၍ ရွှေသမင်ကို မြင်လျှင် အဘယ်အရပ်က ကျော့ကွင်းကိုထောင်၍ ဤရွှေသမင်ကို ဖမ်းခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်ပါအံ့နည်းဟု စုံစမ်းသည်ရှိသော် ရေသောက်ဆိပ်၌ အခွင့်ကိုမြင်၍ ထိုမုဆိုးသည် မြဲမြံခိုင်ခံ့သော သားရေလွန်ကိုကျစ်၍ ဘုရားလောင်း၏ ရောက်ရာဆိပ်၌ လှံတံနှင့်တကွ ကျော့ကွင်းကို ထောင်၏။ တဖန် မိုးသောက်နေ့၌ ဘုရားလောင်းသည် ရှစ်သောင်းသော သမင်အပေါင်း အခြံအရံနှင့်တကွ စားကျက်သို့ လှည့်လည်ပြီး၍ ပြကတေ့သော ဆိပ်၌သာလျှင် ရေကိုသောက်အံ့ဟု ကြံ၍ ထိုဆိပ်သို့ သွား၍ သက်သည်ရှိသော် ကျော့ကွင်း၌ ဖွဲ့မိ၏။ ထိုဘုရားလောင်း ရွှေသမင်သည် အကယ်၍ ငါကား ယခုအခါ၌လျှင် ဖွဲ့မိသောမြည်ခြင်းကို မြည်အံ့၊ ငါ၏ဆွေမျိုးအပေါင်းတို့သည် ရေကို မသောက်မူ၍လျှင် ကြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ပြေးကုန်လတ္တံ့ဟု လှံတံကိုငင်၍ အလိုသို့လိုက်စေ၍ ရေကို သောက်သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။
ထိုအခါ၌ ရှစ်သောင်းသော သမင်အပေါင်းတို့သည် ရေကိုသောက်၍ တက်ပြီးလျှင် တည်သောအခါ၌ ကျော့ကွင်းကို ဖြတ်အံ့ဟု သုံးကြိမ်ငင်သည်ရှိသော် ပဌမအကြိမ်၌ အရေသည် ပြတ်၏။ ဒုတိယအကြိမ်၌ အသားသည်ပြတ်
၏။ တတိယအကြိမ်၌ အကြောကို ဖြတ်၍ ကျော့ကွင်းသည် အရိုးကိုထိ၍ တည်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ဖြတ်ခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်၍ ဖွဲ့မိသော မြည်ခြင်းကို ပြင်းစွာ မြည်၏။ သမင်တို့သည် ကြောက်၍ သုံးစုစု၍ ပြေးလေကုန်၏။ စိတ္တမိဂမည်သော ညီတော်သမင်သည် သုံးစုသော သမင်အပေါင်းတို့၏ အလယ်၌ ဘုရားလောင်းကို မမြင်၍ ဤဘေးသည် ဖြစ်သည်ရှိသော် ငါ့နောင်တော်အားသာလျှင် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ထိုဘုရားလောင်း၏ အထံသို့လာ၍ ဖွဲ့မိသော ဘုရားလောင်းကို မြင်၏။ ထိုအခါ၌ ညီတော်စိတ္တသမင်ကို ဘုရားလောင်းသည် မြင်၍ ငါ့ညီတော် ဤအရပ်၌ မတည်လင့်၊ ဤအရပ်သည် ဘေးရန်ရှိ၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ ညီတော် စိတ္တသမင်ကို နှင်လိုရကား-
ဂစ္ဆ တုဝမ္ပိ မာကင်္ခိ၊ ဇီဝိဿန္တိ တယာ သဟ။
ဟူသော ရှေးဦးအစ ပဌမ ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၄။ စိတ္တက၊ ညီတော်စိတ္တက။ ဧတေ ယူထာ၊ ဤသမင်အပေါင်းတို့သည်။ မရဏာ၊ သေဘေးမှ။ ဘီတာ၊ ကြောက်သည်ဖြစ်၍။ ပတီယန္တိ၊ ပြေးသွားကုန်၏။ တုဝမ္ပိ၊ ငါ့ညီတော်သည်လည်း။ ဂစ္ဆ၊ သွားလေလော့။ မာ ကင်္ခိ၊ နေခြင်းကို အလိုမရှိလင့်။ တယာ၊ သင်နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ ဧတေ၊ ထိုသမင်အပေါင်းတို့သည်။ ဇီဝိဿန္တိ၊ အသက်မွေးရကုန်လတ္တံ့။
ထို့နောင်မှ ညီတော် နောင်တော် နှစ်ဦးတို့သည် အချင်းချင်း စကားဆိုလိုရကား-
န တံ အဟံ ဇဟိဿာမိ၊ ဣဓ ဟိဿာမိ ဇီဝိတံ။
ဂစ္ဆ တုဝမ္ပိ မာကင်္ခိ၊ ဇီဝိဿန္တိ တယာ သဟ။
န တံ ဗဒ္ဓံ ဇဟိဿာမိ၊ ဣဓ ဟိဿာမိ ဇီဝိတံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆိုကုန်၏။
၁၀၅။ ရောဟဏ၊ နောင်တော်ရောဟဏ ရွှေသမင်မင်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဂစ္ဆာမိ၊ မသွားပါအံ့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဟဒယံ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ သောကေန၊ စိုးရိမ်ခြင်းဖြင့်။ အဝကဿတိ၊ ငင်၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တံ၊ သင်နောင်တော်ကို။ န ဇဟိဿာမိ၊ မစွန့်ပါအံ့။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဟိဿာမိ၊ စွန့်အံ့။
၁၀၆။ ကနိဋ္ဌ၊ ညီတော်။ အန္ဓာ၊ မျက်စိမမြင်ကုန်သော။ အပရိဏာယကာ၊ ဆောင်သူမရှိကုန်သော။ ဝါ၊ လုပ်ကျွေးသူ မရှိကုန်သော။ တေ၊ ထိုမိဘတို့သည်။ နူန၊ စင်စစ်။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ မရိဿန္တိ၊ သေကုန်လတ္တံ့။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဂစ္ဆ၊ သွားသာသွားလော့။ တုဝမ္ပိ၊ ငါ့ညီသည်လည်း။ မာကင်္ခိ၊ နေခြင်းကို အလိုမရှိလင့်။ တယာ၊ သင်နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ တေ၊ ထိုမိဘတို့သည်။ ဇီဝိဿန္တိ၊ အသက်မွေးရကုန်လတ္တံ့။
၁၀၇။ ရောဟဏ၊ နောင်တော်ရောဟဏ။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဂစ္ဆာမိ၊ မသွားပါအံ့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဟဒယံ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ သောကေန၊ စိုးရိမ်ခြင်းဖြင့်။ အဝကဿတိ၊ ငင်၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တံ ဗဒ္ဓံ၊ ထိုအနှောင်အဖွဲ့ဖြင့် နှောင်ဖွဲ့သော နောင်တော်ကို။ န ဇဟိဿာမိ၊ မစွန့်ပါအံ့။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဟိဿာမိ၊ စွန့်ပါအံ့။
ညီတော် စိတ္တသမင်သည် ဤသို့သောစကားကို ဆို၍ ဘုရားလောင်း၏ လကျ်ာနံပါးကိုမှီ၍ ဘုရားလောင်းကို ခိုင်ခံ့စေ၍ သက်သာရာကို ရစေလျက် ရပ်၏။ သုတနာအမည်ရှိသော နှမတော် သမင်မငယ်သည်လည်း ပြေး၍ သမင်တို့၏ အလယ်၌ မောင်တော် နှစ်ယောက်တို့ကို မမြင်သည်ဖြစ်၍ ဤဘေးသည် ငါ့မောင်တော်တို့အား ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ပြန်၍ ထိုမောင်တော်တို့၏ အနီးသို့လာ၏။ ထိုသို့လာသော နှမတော်ကိုမြင်၍ ဘုရားလောင်းသည် ထိုနှမတော်ကိုလည်း နှင်၍ ပြေးသွားစေလိုရကား-
ဂစ္ဆ တုဝမ္ပိ မာကင်္ခိ၊ ဇီဝိဿန္တိ တယာ သဟ။
ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၈။ ဘီရု၊ ကြောက်တတ်သော နှမတော်။ တုဝံ၊ သင်နှမတော်သည်။ ဂစ္ဆ၊ သွားလော့။ ပလာယဿု၊ ပြေးလေတော့။ အာယသေ၊ သံတိုင်၌ ဖွဲ့၍ မြဲမြံခိုင်ခံ့သော။ ကူဋေ၊ ကောက်ကျစ် စဉ်းလဲ လျှို့ဝှက်သော ကျော့ကွင်း၌။ ဗန္ဓော၊ ဖွဲ့မိသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တုဝမ္ပိ၊ သင်နှမသည်လည်း။ ဂစ္ဆ၊ လျင်မြန်စွာ ပြေးသွားလေလော့။ မာကင်္ခိ၊ နေခြင်း၌ အလိုမရှိလင့်။ တေ၊ ထို သမင်အပေါင်းတို့သည်။ တယာ၊ သင်နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ ဇီဝိဿန္တိ၊ အသက် ရှင်ကုန်လတ္တံ့။
ထို့နောင်မှ ရှေးနည်းဖြင့်သာလျှင် မောင်တော် နှမတော်တို့ အချင်းချင်း စကားတုံ့လှယ် ပြောဟောလိုရကား-
န တံ အဟံ ဇဟိဿာမိ၊ ဣဓ ဟိဿာမိ ဇီဝိတံ။
ဂစ္ဆ တုဝမ္ပိ မာ ကင်္ခိ၊ ဇီဝိဿန္တိ တယာ သဟ။
န တံ ဗဒ္ဓံ ဇဟိဿာမိ၊ ဣဓ ဟိဿာမိ ဇီဝိတံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၀၉။ ရောဟဏ၊ မောင်တော် ရောဟဏ။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဂစ္ဆာမိ၊ မသွားအံ့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဟဒယံ၊ နှလုံးသည်။ အဝကဿတိ၊ မောင်တော်၌ ငြိကပ်၍ဝင်၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တံ၊ သင်မောင်တော်ကို။ န ဇဟိဿာမိ၊ မစွန့်ပါအံ့။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဟိဿာမိ၊ စွန့်ပါအံ့။
၁၁၀။ ဘဂိနိ၊ နှမတော်။ အန္ဓာ၊ မျက်စိမမြင်ကုန်သော။ အပရိဏာယကာ၊ လုပ်ကျွေးသူ မရှိကုန်သော။ တေ၊ ထိုမိဘတို့သည်။ နူန၊ စင်စစ်လျှင်။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ မရိဿန္တိ၊ သေကုန်လတ္တံ့။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တုဝမ္ပိ၊ သင်နှမတော်သည်လည်း။ ဂစ္ဆ၊ သွားလေလော့။ မာ ကင်္ခိ၊ နေခြင်းကို အလိုမရှိလင့်။ တယာ၊ သင်နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ တေ၊ ထိုမိဘတို့သည်။ ဇီဝိဿန္တိ၊ အသက်ရှည်ကုန်လတ္တံ့။
၁၁၁။ ရောဟဏ၊ မောင်တော်ရောဟဏ။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ နဂစ္ဆာမိ၊ မသွားအံ့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဟဒယံ၊ နှလုံးသည်။ အဝကဿတိ၊ မောင်တော်၌ စိုးရိမ်ခြင်းဖြင့် ငင်၏။ ဗဒ္ဓံ၊ ကျော့ကွင်းဖွဲ့မိသော။ တံ၊ သင်မောင်တော်ကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဇဟိဿာမိ၊ မစွန့်ပါအံ့။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဟိဿာမိ၊ စွန့်တော့အံ့။
ထိုသုတနာ အမည်ရှိသော နှမတော်သည်လည်း ရှေးအတူလျှင် ပယ်၍ ဘုရားလောင်း၏ လက်ဝဲနံပါးကိုရံ၍ မောင်တော် ရောဟဏသမင်အား သက်သာရာကို ရစေ၍ ရပ်လျက်တည်၏။ မုဆိုးသည်လည်း ပြေးသော ထိုသမင်တို့ကို မြင်၍ မိသော မြည်သံကိုလည်း ကြား၍ သမင်မင်းကို ကျော့ကွင်း မိလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ မြဲမြံစွာ အောက်ပိုးကျိုက်၍ သမင်ထိုးလှံကိုယူ၍ လျင်မြန်စွာ လာ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမုဆိုးလာသည်ကိုမြင်၍ ထိုညီတော် နှမတော်တို့အား ကြားလိုရကား-
ယော နော ဝဓိဿတိ အဇ္ဇ၊ ဥသုနာ သတ္တိယာ မပိ။
ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၂။ ကနိဋ္ဌ၊ ညီတော် နှမတော်တို့။ လုဒ္ဒရူပေါ၊ ကြမ်းကြုတ်သော သဘောရှိသော။ သဟာဝုဓော၊ လက်နက်နှင့်တကွသော။ ယော လုဒ္ဒကော၊ အကြင်မုဆိုးသည်။ ဧတိ၊ လာချေပြီ။ သော အယံ လုဒ္ဒကော၊ ထိုမုဆိုးသည်။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ နော၊ ငါတို့ကို။ ဥသုနာ အပိ၊ မြှားဖြင့်သော်၎င်း။ သတ္တိယာ အပိ၊ လှံမဖြင့်သော်၎င်း။ ဝဓိဿတိ၊ သတ်လတ္တံ့တကား။
ထိုမုဆိုးကို မြင်သော်လည်း ညီတော် စိတ္တသမင်သည် မပြေး၊ နှမတော် သုတနာသည်ကား မိမိကိုယ်၏အဖြစ်ဖြင့် တည်တံ့ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၍ သေဘေးမှ ကြောက်ရကား အတန်ငယ်ပြေး၍ ငါသည် မောင်တော် နှစ်ယောက်တို့ကို
စွန့်ပစ်၍ အဘယ်အရပ်သို့ ပြေးရအံ့နည်းဟု ကြံဆင်ခြင်၍ မိမိ၏ အသက်ကိုစွန့်၍ နဖူး၌ သေစာကိုယူ၍ တဖန်လာပြန်၍ မောင်တော် ဘုရားလောင်း၏ လက်ဝဲနံပါး၌ ရပ်တည်၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
သုဒုက္ကရံ အကရာ ဘီရု၊ မရဏာယူပနိဝတ္တထ။
ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၁၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဘီရု၊ ကြောက်တတ်သော။ သာ၊ ထိုနှမတော် သမင်မသည်။ ဘယဋ္ဋာ၊ ကြောက်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍။ ဘယတဇ္ဇိတာ၊ သေဘေးမှ ကြောက်သည်ဖြစ်၍။ မုဟုတ္တံ၊ အတန်ငယ်။ ပလာယိတွာ၊ ပြေး၍။ သုဒုက္ကရံ၊ အလွန်ပြုနိုင်ခဲသော အမှုကို။ အကရာ၊ ပြုသည်ဖြစ်၍။ မရဏာယ၊ သေခြင်းငှါ။ ဥပနိဝတ္တထ၊ ပြန်လာ၏။
မုဆိုးသည်လည်းလာ၍ ထိုသုံးခုသော ရွှေသမင်တို့ကိုမြင်၍ မေတ္တာစိတ်ကို ဖြစ်စေ၍ တမိဝမ်း၌ဖြစ်သော ညီအစ်ကိုတို့ကဲ့သို့ ထိုရွှေသမင်တို့အား ထင်မှတ်၍ ကြံ၏။ ရွှေသမင်မင်းကို ကျော့ကွင်း၌ ဖွဲ့မိ၏။ ဤနှစ်ယောက်သော သူတို့သည်ကား ဟီရိဩတ္တပ္ပ ဖွဲ့ခြင်းဖြင့် ဖွဲ့မိ၏။ အဘယ့်ကြောင့် ဤသူတို့သည် ထိုရွှေသမင်အား စွန့်၍ မပြေးသနည်း၊ ရွှေသမင်မင်းနှင့် အဘယ်သို့တော်ကြသနည်း၊ ဤသို့ကြံ၍ ထိုအခါ၌ ရွှေသမင်ကို မေးလိုရကား-
န တံ ဇဟိတု မိစ္ဆန္တိ၊ ဇီဝိတဿာပိ ကာရဏာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၄။ မိဂရာဇ၊ ရွှေသမင်မင်း။ ဣမေ မိဂါ၊ ဤသမင်တို့သည်။ တေ၊ သင်နှင့်။ ကိံ နု ဟောန္တိ၊ အသို့တော်ကြကုန်သနည်း။ မုတ္တာ၊ လွတ်ကုန်လျက်။ ဗဒ္ဓံ၊ ကျော့ကွင်း ဖွဲ့မိသော သမင်ကို။ ဥပါသရေ၊ ကပ်ကုန်၏။ ဇီဝိတဿ၊ အသက်၏။ ကာရဏာပိ၊ အကြောင်းကြောင့်လည်း။ တံ၊ သင်ရွှေသမင်မင်းကို။ ဇဟိတုံ၊ စွန့်ခြင်းငှါ။ န ဣစ္ဆန္တိ၊ အလိုမရှိကုန်။
ထိုအခါ၌ မုဆိုးအား ဘုရားလောင်းသည် ကြားလိုရကား-
န မံ ဧဟိတု မိစ္ဆန္တိ၊ ဇီဝိတဿာပိ ကာရဏာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၅။ လုဒ္ဒ၊ အဆွေမုဆိုး။ သောဒရိယာ၊ တမိဝမ်းခေါင်း အောင်းကုန်သော။ ဧကမာတုကာ၊ အမိတူဖြစ်ကုန်သော။ မေ၊ ငါ၏။ ဘာတရော၊ ညီတော် နှမတော်တို့သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဇီဝိတဿ၊ အသက်၏။ ကာရဏာပိ၊ အကြောင်းကြောင့်လည်း။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဇဟိတုံ၊ စွန့်ခြင်းငှာ။ န ဣစ္ဆန္တိ၊ အလို မရှိကုန်။
ထိုမုဆိုးသည် ဘုရားလောင်း၏ စကားကို ကြား၍ အတိုင်းထက်အလွန် နူးညံ့သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၏။ ညီတော် စိတ္တ ရွှေသမင်မင်းသည် ထိုမုဆိုး၏ နူးညံ့သောစိတ်ရှိသည်၏ အဖြစ်ကို သိ၍ အဆွေမုဆိုး- သင်သည် ဤရွှေသမင်မင်းကို သမင်သာမညဟူ၍ မအောက်မေ့ပါလင့်၊ ဤရွှေသမင်မင်းသည် ရှစ်သောင်းသော သမင်တို့၏ မင်းတည်း၊ သီလအကျင့် ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံ၏။ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့၌ နူးညံ့သော စိတ်ရှိ၏။ ကြီးသောပညာရှိ၏။ အိုမင်းကုန်သော မျက်စိမမြင်ကုန်သော မိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးမွေးမြူ၏။ အကယ်၍ အဆွေသည် ဤသို့သော ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံသော တရားစောင့်သော ရွှေသမင်ကို သတ်အံ့။ ဤရွှေသမင်ကို သတ်သည်ရှိသော် မိဘတို့ကို၎င်း, အကျွန်ုပ်တို့ကို၎င်း, နှမငယ်ကို၎င်း ငါးယောက်ကုန်သော ငါတို့ကို သတ်သည် မည်၏။ အကျွန်ုပ် အစ်တို့၏ အသက်ကို ပေးလှူသည်ဖြစ်မူကား ငါးယောက်ကုန်သော သူတို့၏ အသက်အလှူကို ပေးလှူသည် မည်ကုန်၏ဟု ဆိုလိုရကား -
ပဉ္စန္နံ ဇီဝိတံ ဒေဟိ၊ ဘာတရံ မုဉ္စ လုဒ္ဒက။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၆။ လုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ အန္ဓာ၊ ကန်းကုန်သော။ အပရိဏာယိကာ၊ လုပ်ကျွေးသူ မရှိကုန်သော။ တေဟိ၊ ထိုမိဘတို့သည်။ နူန၊ စင်စစ်သဖြင့်လျှင်။ မရိဿန္တိ၊ သေကုန်လတ္တံ့။ ပဉ္စန္နံ၊ ငါးယောက်ကုန်သော သူတို့ကို။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဒေဟိ၊ ပေးတော်မူပါလော့။ ဘာတရံ၊ နောင်တော်ကို။ မုဉ္စ၊ လွှတ်တော်မူပါလော့။
ထိုမုဆိုးသည် ညီတော် စိတ္တရွှေသမင်၏ တရားနှင့် စပ်လျဉ်းသော စကားကိုကြား၍ ကြည်ညိုသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ အရှင်သမင်မင်း- ကြောက်တော်မမူလင့်ဟု ဆိုလိုရကား-
နန္ဒန္တု မာတာ ပိတရော၊ မုတ္တံ ဒိသွာ မဟာမိဂံ။
ဟူသော အခြားမဲ့သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၇။ သာမိ၊ အရှင်။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ မာတာပတ္တိဘရံ၊ မိဘကို မွေးကျွေးသော။ မိဂံ၊ သမင်ကို။ ပမောက္ခာမိ၊ လွှတ်အံ့။ မုတ္တံ၊ လွတ်သော။ မဟာမိဂံ၊ မြတ်သော ရွှေသမင်ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ဝေါ၊ သင်တို့၏။ မာတာပိတရော၊ အမိအဖတို့သည်။ နန္ဒန္တု၊ နှစ်သက်စေကုန်သတည်း။
ဤသို့သော စကားကို ဆိုပြီး၍ ကြံ၏။ မင်းသည် ပေးအပ်သော စည်းစိမ်သည် ငါ့အား အသို့ပြုလတ္တံ့နည်း၊ အကယ်၍ ငါသည် ရွှေသမင်မင်းကို သတ်အံ့၊ ဤမြေသည်လည်း ကွဲ၍ ငါ့အား ဟင်းလင်းကို ပေးလတ္တံ့၊ မိုဃ်းကြိုးသည်မူလည်း ငါ၏ ဦးခေါင်း၌ ကျလတ္တံ့၊ ထိုရွှေသမင်ကို ငါ လွှတ်အံ့ဟု ကြံ၍ ထိုမုဆိုးသည် ဘုရားလောင်းသို့ ကပ်၍ လှံတံကိုချ၍ သားရေလွန်ကိုဖြတ်၍ ရွှေသမင်မင်းကို လည်၌ဖက်၍ ရေအဆုံး၌ အိပ်စေ၍ နူးညံ့သော စိတ်ဖြင့် ဖြည်းဖြည်း ကျော့ကွင်းကိုဖြေ၍ အကြောတို့ဖြင့် အကြောကို။ အသားတို့ဖြင့် အသားကို။ အရေဖြင့် အရေကိုပေါင်း၍ ရေဖြင့်ဆေး၍ မေတ္တာဖြင့် အဖန်တလဲလဲ သုံးသပ်၏။ မုဆိုး၏ မေတ္တာပါရမီ အာနုဘော်ဖြင့်၎င်း, ဘုရားလောင်း၏ ပါရမီတော် အာနုဘော်ဖြင့်၎င်း, အလုံးစုံကုန်သော အကြော အသား အရေတို့သည် စပ်ဆက်မိကုန်၏။ ခြေသည် ကောင်းစွာ ဖုံးလွှမ်းသော အမွေးရှိသည်ဖြစ်၏။ ဤမည်သောအရပ်၌ ဖွဲ့သည်ဖြစ်၏ဟု မထင်၊ ဘုရားလောင်းသည် ချမ်းသာခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ တည်၏။ ထိုဘုရားလောင်းကိုမြင်၍ စိတ္တ ရွှေသမင်သည် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာဖြစ်၍ မုဆိုးအား သာဓုအနုမောဒနာကို ပြုလိုရကား-
ယထာဟမဇ္ဇ နန္ဒာမိ၊ မုတ္တံ ဒိသွာ မဟာမိဂံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၈။ လုဒ္ဒက၊ အဆွေ မုဆိုး။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ မုတ္တံ၊ လွတ်သော။ မဟာမိဂံ၊ မြတ်သော ရွှေသမင်ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ နန္ဒာမိ ယထာ၊ နှစ်သက်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ တွံ၊ သင် အဆွေသည်။ သဗ္ဗေဟိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဉာတိဘိ၊ အဆွေအမျိုးတို့နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ နန္ဒဿု၊ နှစ်သက်တော်မူလော့။
ထိုအခါ၌ ဘုရားလောင်းသည် အသို့နည်း၊ မုဆိုးသည် ငါ့ကို ဖမ်း၍ယူသည်ရှိသော် မိမိ၏အမှုကြောင့် ဖမ်းသလော၊ ထိုသို့မဟုတ် သူတပါးသည် စေခိုင်းခြင်းကြောင့် ဖမ်းသလောဟု ကြံ၍ ဖမ်းခြင်းအကြောင်းကို မေး၏။ မုဆိုးသည် ဆို၏။ အရှင်- အကျွန်ုပ်အား အရှင်တို့ဖြင့် အမှုကိစ္စ မရှိပါ၊ မင်း၏ ခေမာအမည်ရှိသော မိဖုယားကြီးသည် အရှင်တို့၏ တရားစကားကို ကြားနာလို၍ ထိုမိဖုယားကြီး၏ တရားနာခြင်း အကျိုးငှါ မင်းသည် စေသည်ဖြစ်၍ အရှင့်ကို အကျွန်ုပ်သည် ဖမ်းပေ၏ဟု ပြန်ဆိုလတ်သော် အဆွေ- ဤသို့ မင်းအလို့ငှာ ဖမ်းသည်ဖြစ်လျက်လည်း ငါ့ကို လွှတ်ခြင်းသည် အလွန် ပြုနိုင်ခဲ့သော အမှုကို သင် ပြုပေ၏။ လာလှည့် ငါ့ကို ဆောင်၍ မင်းအားပြလော့၊ မိဖုယားအား တရားကို ငါ ဟောအံ့၊ ဤသို့ မိန့်တော်မူလတ်သော် အရှင်- မင်းမည်သည်ကား ကြမ်းကြုတ်၏။ အဘယ်သူသည် သိနိုင်မည်နည်း၊ အဘယ်သို့ ဖြစ်လတ္တံ့နည်း၊ အကျွန်ုပ်အား မင်းသည် ပေးသော စည်းစိမ်အခြံအရံဖြင့် အလိုသည် မရှိ၊ အရှင်ရွှေသမင်မင်းသည် အလိုရှိတိုင်း ချမ်းသာရာသို့ ကြွတော်မူပါလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် တဖန် ဘုရားလောင်းသည် ငါ့ကိုလွှတ်သည်ရှိသော် အလွန်ပြုနိုင်ခဲသော အမှုကို ပြုပေ၏။ ထိုမုဆိုးအား စည်းစိမ်အခြွေအရံ ရခြင်း၏ အကြောင်းကို ငါပြုအံ့ဟု ကြံ၍ အဆွေ- ငါ၏ ကျောက်ကုန်းကို လက်ဖြင့် သုံးသပ်လော့ဟု ဆို၏။
ထိုမုဆိုးသည်လည်း ဘုရားလောင်း ရွှေသမင်ဆိုတိုင်း သုံးသပ်၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အမွေးတို့ဖြင့် ပြည့်၏။ အရှင်- ဤအမွေးတို့ဖြင့် အဘယ်သို့ ပြုအံ့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် အဆွေ- ဤအမွှေးတို့ကို ဆောင်၍ မင်းအား၎င်း၊ မိဖုယားကြီးအား၎င်း ပြ၍ ဤအမွေးတို့သည် ထိုရွှေသမင်၏ အမွေးတည်းဟုဆို၍ ငါ၏အရာ၌တည်၍ ဤဂါထာတို့ဖြင့် မိဖုယားကြီးအား တရားဟောလေလော့၊ ကြားနာ၍သာလျှင် ထိုမိဖုယားကြီးအား ချင်ခြင်းသည် ငြိမ်းလတ္တံ့ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဓမ္မဉ္စရ မဟာရာဇ အစရှိသော ဓမ္မစရိယ ဆယ်ဂါထာတို့ကို သင်စေ၍ ပဉ္စသီတို့ကို ပေး၍ အပ္ပမာဒတရားဖြင့် ဆုံးမ၍ လွှတ်လိုက်၏။ မုဆိုးသားသည် ဘုရားလောင်းကို ဆရာအရာ၌ထား၍ သုံးကြိမ်လက်ျာရစ် လှည့်သည်ကိုပြု၍ လေးပါးသော အရပ်တို့၌ ရှိခိုး၍ အမွှေးတို့ကို ပဒုမာကြာဖက်ဖြင့် ယူ၍ ပြန်သွား၏။ ထိုမင်းသုံးပါးတို့သည်လည်း အတန်ငယ် ပို့လိုက်၍ နှုတ်သီးဖြင့် ရေကို၎င်း, အစာကို၎င်း ယူ၍ မိဘတို့၏ အထံသို့ သွားကုန်၏။ မိဘတို့သည်လည်း ချစ်သားရောဟဏ- သင်သည် ကျော့ကွင်းဖြင့် ဖွဲ့မိသည်ဖြစ်လျက် အဘယ်သို့လျှင် လွတ်ခဲ့ပါသနည်းဟု မေးမြန်းလိုရကား-
ကထံ ပုတ္တ အမောစေသိ၊ ကူဋပါသမှ လုဒ္ဒကော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။
၁၁၉။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ ဇီဝိတေ၊ ချစ်သားအသက်သည်။ ဥပနီတသ္မိံ၊ သေမင်း၏ အနီးသို့ ရောက်ပြီးလျှက်။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ကထံ၊ အဘယ်သို့။ ပမောက္ခော၊ လွတ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ လုဒ္ဒကော၊ မုဆိုးသည်။ ကူဋပါသမှာ၊ စဉ်းလဲသော ကျော့ကွင်းမှ။ ကထံ၊ အဘယ်သို့။ အမောစေသိ၊ လွတ်စေပါသနည်း။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့အား အကြောင်းကို ဆိုလိုရကား-
သုဘာသိတာဟိ ဝါစာဟိ၊ စိတ္တကော မံ အမောစယိ။
သုဘာသိတာဟိ ဝါစာဟိ၊ သုတနာ မံ အမောစယိ။
သုဘာသိတာနိ သုတွာန၊ လုဒ္ဒကော မံ အမောစယိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၂၀။ စိတ္တကော၊ ညီတော် စိတ္တကသည်။ ကဏ္ဏသုခံ၊ နားချမ်းသာသော။ ဟဒယင်္ဂံ၊ နှလုံး၌ဝင်သော။ ဟဒယဿိတံ၊ နှလုံးကိုမှီသော။ ဝါစံ၊ စကားကို။ ဘဏံ ဘဏန္တော၊ ဆိုသည်ဖြစ်၍။ သုဘာသိတာဟိ၊ ကောင်းစွာ ဆိုအပ်ကုန်သော။ ဝါစာဟိ၊ စကားတို့ဖြင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အမောစယိ၊ လွတ်စေ၏။
၁၂၁။ သုတနာ၊ နှမတော် သုတနာသည်။ ကဏ္ဏသုခံ၊ နားချမ်းသာသော။ ဟဒယင်္ဂံ၊ နှလုံး၌ဝင်သော။ ဟဒယဿိတံ၊ နှလုံးကို မှီသော။ ဝါစံ၊ စကားကို။ ဘဏံ-ဘဏမာနာ၊ ဆိုသည်ဖြစ်၍။ သုဘာသိတာဟိ၊ ကောင်းစွာဆိုအပ်ကုန်သော။ ဝါစာဟိ၊ စကားတို့ဖြင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အမောစယိ၊ လွတ်စေ၏။
၁၂၂။ ကဏ္ဏသုခံ၊ နားချမ်းသာသော။ ဟဒယင်္ဂံ၊ နှလုံး၌ဝင်သော။ ဟဒယဿိတံ၊ နှလုံးကိုမှီသော။ ဝါစံ၊ စကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ သုဘာသိတာနိ၊ ကောင်းသောစကားတို့ကို။ သုတွာန၊ ကြား၍။ လုဒ္ဒကော၊ မုဆိုးသည်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အမောစယိ၊ လွှတ်ပေ၏။
ထိုအခါ၌ ထိုမုဆိုးအား မိဘတို့သည် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ စကားကို ဆိုလိုရကား-
ယထာ မယဇ္ဇ နန္ဒာမ၊ ဒိသွာ ရောဟဏ မာဂတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၃။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အာဂတံ၊ လာသော။ ရောဟဏံ၊ ငါတို့သား ရောဟဏကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ နန္ဒာမ ယထာ၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ လုဒ္ဒကော၊ မုဆိုးသည်။ ဒါရေဟိ၊ သားမယားတို့နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ အာနန္ဒိတော၊ အလွန် ဝမ်းမြောက်သည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်ပါစေသတည်း။
မုဆိုးသည်လည်း တောမှထွက်၍ မင်းအိမ် နန်းတော်သို့ သွား၍ မင်းကိုရှိခိုး၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ ရပ်တည်၏။ ထိုမုဆိုးကို မြင်၍ မင်းကြီးသည် ဆိုလိုရကား-
အထ ကေန နုဝဏ္ဏေန၊ မိဂစမ္မာနိ နာဟရိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၄။ လုဒ္ဒ၊ မုဆိုး။ မိဂစမ္မာနိ၊ သမင်, သမင်ရေတို့ကို။ အာဟရိံ၊ ဆောင်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တွံ၊ သင်သည်။ အဝစနနု၊ ဆိုသည်မဟုတ်လော။ အထ၊ ထိုသို့ဆိုလျက်။ ကေန ဝဏ္ဏေန၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ မိဂစမ္မာနိ၊ သမင်, သမင်ရေတို့ကို။ နာဟရိံ နု၊ မဆောင်ခဲ့သနည်း။
အိုမုဆိုး- သမင်ကို ဆောင်ခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်သည်ရှိသော် အရေကိုဆောင် ပါအံ့၊ အရေကို ဆောင်ခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်သည်ရှိသော် အမွှေးတို့ကို ဆောင်ပါအံ့ဟု သင်သည် ဝန်ခံ၍ ဆိုသည်မဟုတ်လော၊ သင်သည် အဘယ်အကြောင်းကြောင့် သမင်ကို မဆောင်ခဲ့သနည်း၊ သမင်ရေကို မဆောင်ခဲ့သနည်းဟု ဆို၏။
ထိုစကားကို ကြား၍ မုဆိုးသည် မင်းအား တင်လျှောက်လိုရကား-
အဗဇ္ဈိ တံ မိဂရာဇံ၊ တဉ္စ မုတ္တာ ဥပါသရေ။
ဣမဉ္စာဟံ မိဂံ ဟညေ၊ အဇ္ဇ ဟိဿာမိ ဇီဝိတံ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၂၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ သော မိဂေါ၊ ထိုရွှေသမင်သည်။ ဟတ္ထတ္ထဉ္စေဝ၊ အကျွန်ုပ်လက်တွင်းသို့လည်း။ အာဂမံ၊ ရောက်ပြီ။ ကူဋပါသဉ္စ၊ စဉ်းလဲသော ကျော့ကွင်းသို့လည်း။ အာဂမံ၊ ရောက်ပြီ။ တံ မိဂရာဇံ၊ ထိုရွှေသမင်ကိုလျှင်။ အဗဇ္ဈိ၊ ဖွဲ့မိပြီ။ တဉ္စ၊ ထိုဖွဲ့မိသော ရွှေသမင်ကိုလျှင်။ မုတ္တာ၊ လွတ်သော သမင်နှစ်စီးတို့သည်။ ဥပါသရေ၊ ကပ်၍တည်ကုန်၏။
၁၂၆။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဣမံ၊ ဤရွှေသမင်ကို။ ဟညေ စ၊ သတ်ချေသော်လျှင်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဟိဿာမိ၊ စွန့်ရအံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တဿ-မေ၊ ထိုအကျွန်ုပ်အား။ သံဝေဂေါ၊ ထိတ်လန့်ခြင်းသည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။ အဗ္ဘုတော၊ မဖြစ်ဘူးမြဲသော။ လောမဟံသနော၊ ကြက်သီးမွေးညှင်း ထခြင်းသည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းကြီးသည် မုဆိုးကို မေးလိုရကား-
ကထံ ဝဏ္ဏာ ကထံ သီလာ၊ ဗာဠှံ ခေါ နေ ပသံသသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၇။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ တေ မိဂါ၊ ထိုသမင်တို့သည်။ ကီဒိသာ၊ အဘယ်သို့ သဘောရှိကုန်သနည်း။ တေ မိဂါ၊ ထိုသမင်တို့သည်။ ကီဒိသာ ဓမ္မိကာ၊ အဘယ်သို့ တရားစောင့်ကုန်သနည်း။ ကထံ ဝဏ္ဏံ၊ အဘယ်သို့ အဆင်းရှိကုန်သနည်း။ ကထံ သီလာ၊ အဘယ်သို့ အလေ့အကျင့် သီလရှိကုန်သနည်း။ ဗာဠှံ ခေါ၊ ပြင်းစွာလျှင်။ နေ၊ ထိုသမင်တို့ကို။ ပသံသသိ၊ သင် ချီးမွမ်း၏။
ထိုမင်းသည် ဤသို့သောစကားကိုအံ့ဩဘွယ်ရှိသည်၏ အစွမ်းဖြင့် အဖန်တလဲလဲ မေး၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းကြီးအား တင်လျှောက်လိုရကား-
ပါဒ လောဟိတကာ တေသံ၊ အဉ္စိတက္ခာ မနောရမာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုရွှေသမင်တို့သည်။ ဩဒါတသိင်္ဂါ၊ ငွေပန်းဆိုင်းနှင့်တူသော ဖြူသော ဦးချိုရှိကုန်၏။ သုစိဝါလာ၊ စာမရီသားမြီးကဲ့သို့စင်ကြယ်သော အမြီးရှိကုန်၏။ ဇာတရူပတစူပမာ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အရေရှိကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုသမင်တို့၏။ ပါဒါ၊ ခွါတို့သည်။ လောဟိတကာ၊ ခြင်းခြင်းနီသော ချိပ်ရည်အဆင်းနှင့် တူကုန်၏။ အဉ္စိတက္ခာ၊ ငါးပါးသော ကြည်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံသော မျက်စိရှိကုန်၏။ မနောရမာ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ် တင့်တယ်ကုန်၏။
ဤသို့ မုဆိုးသည် လျှောက်ကြားပြီးသော် ဘုရားလောင်း၏ ရွှေအဆင်းနှင့် တူကုန်သော အမွေးတို့ကို မင်း၏ လက်၌ထား၍ ထိုရွှေသမင်တို့၏ ကိုယ်အဆင်း ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ကို ထင်ရှားစွာ ပြလိုရကား-
မာတာပေတ္တိဘရော ဒေဝ၊ န တေ သော အဘိဟာရယိံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၉။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ တေ မိဂါ၊ ထိုရွှေသမင်တို့သည်။ ဧဒိသာ၊ ဤသို့ သဘောရှိကုန်၏။ ဧဒိသာ၊ ဤသို့သဘောရှိကုန်သော။ မိဂါ၊ ရွှေသမင်တို့သည်။ ဓမ္မိကာ၊ တရားစောင့်ကုန်၏။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ တေ မိဂါ၊ ထိုရွှေသမင်တို့သည်။ မာတာပေတ္တိဘရာ၊ မိခင်ဖခင်တို့ကို လုပ်ကျွေးကုန်၏။ သော၊ ထိုရွှေသမင်ကို။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ န အဘိဟာရယိံ၊ မဆောင်ထိုက်ပေ။
ဤသို့ ထိုမုဆိုးသည် ဘုရားလောင်း၏၎င်း, ညီတော် စိတ္တရွှေသမင်၏၎င်း၊ နှမတော် သုတနာသမင်မ၏၎င်း ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ကြား၍ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်ကို ထိုရွှေသမင်မင်းသည် မိမိ၏ အမွေးတို့ကိုပြ၍ ငါ၏အရာ၌ တည်၍ မင်းတို့ တရားကျင့်အပ်သော ဆယ်ဂါထာတို့ဖြင့် မိဖုယားကြီးအား တရားကို သင်သည် ဟောပါလေဟု စေခိုင်းအပ်သည်ဖြစ်၍ ကျွန်ုပ်ကို မှာလိုက်ပါသည်ဟု တင်လျှောက်၏။ မင်းကြီးသည် ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းတို့ တရားကျင့်အပ်သော ဆယ်ဂါထာတို့ဖြင့် မိဖုယားကြီးအား တရားကို ဟောပါလော့ဟု ဆို၏။ ထိုမုဆိုးသည် တရားဟောပလ္လင်၌နေလျက် တရားကို ဟောလိုရကား-
ဣဓ ဓမ္မံ စရိတွာန၊ ရာဇာ သဂ္ဂံ ဂမိဿတိ။ ပ။
ဤသို့ အစရှိသော ဆယ်ဂါထာတို့ကို ဟော၏။
၁။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေကို အစိုးရသော။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မာတာပိတူသု၊ အမိအဖတို့၌။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ဣဓ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။
၂။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေကို အစိုးရသော။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ပုတ္တဒါရေသု၊ သား မယားတို့၌။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ဣဓ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။
၃။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေကို အစိုးရသော။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ မိတ္တာမစ္စေသု၊ ချစ်သော အဆွေခင်ပွန်းတို့၌။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ဣဓ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။
၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဝါဟနေသု စ၊ ဆင် မြင်း အစရှိသော ယာဉ်တို့၌၎င်း။ ဗလေသု စ၊ ဗိုလ်ပါတို့၌၎င်း။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ဣဓ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။
၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဂါမေသု စ၊ ရွာတို့၌၎င်း။ နိဂမေသု စ၊ နိဂုံးတို့၌၎င်း။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ဣဓ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။
၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ရဋ္ဌေသု စ၊ ပြည်တိုင်းကားတို့၌၎င်း။ ဇနပဒေသု စ၊ ဇနပုဒ်တို့၌၎င်း။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရားငါးပါးကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ဣဓ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။
၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သမဏေ စ၊ ရဟန်း၌၎င်း။ ဗြာဟ္မဏေသု စ၊ ပုဏ္ဏားတို့၌၎င်း။ ဓမ္မံ၊ ပစ္စည်းလေးပါး လှူခြင်းဟူသော အကျင့်ကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ဣဓ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ ဓမ္မံ၊ ပစ္စည်းလေးပါးလှူခြင်းတည်းဟူသော အကျင့်ကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။
၈။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေကို အစိုးရသော။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ မိဂပက္ခီသု၊ သားငှက်တို့၌။ ဓမ္မံ၊ ဘေးမဲ့ပေးခြင်း တည်းဟူသော တရားကို။ စရ။ ကျင့်တော်မူလော့။ ဣဓ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ ဓမ္မံ၊ ဘေးမဲ့ပေးခြင်း တည်းဟူသော တရားကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။
(ပါဠိတော်၌ ပေယျာလငုပ်သည်များကို ဖော်ထုတ်၍ အနက်သမ္ဗန်သည်)
၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ သုစိဏ္ဏော၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော။ ဓမ္မော၊ တရားသည်။ သုခံ၊ လူနတ်နိဗ္ဗာန် သုံးတန်သောချမ်းသာကို။ အာဝဟတိ၊ ရွက်ဆောင်တတ်၏။ ဣဓ၊ ဤလူ့ရွာ၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။
၁၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ သဗြဟ္မကာ၊ ဗြဟ္မာနှင့် တကွကုန်သော။ ဣန္ဒာဒေဝါ၊ သိကြားနတ်တို့သည်။ သုစိဏ္ဏေန၊ ကောင်းသောအကျင့်ဖြင့်။ ဒိဝံ၊ နတ်ပြည် ဗြဟ္မာပြည်သို့။ ပတ္တာ၊ ရောက်ကုန်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဓမ္မံ၊ မင်းကျင့်ဝတ်တရား ဆယ်ပါးကို။ မာ ပမာဒေါ၊ မမေ့မလျော့ပါနှင့်။
ဤသိုမုဆိုးသားသည် ဘုရားလောင်း ဟောတော်မူသောနည်းဖြင့် ကောင်းကင် မြစ်ကြီးကို စီးစေသကဲ့သို့ တရားဟော၏။ လူများသည် ကောင်းချီးပေးခြင်း အထောင်တို့ကို ဖြစ်စေကုန်၏။ တရားစကားကို ကြား၍လျှင် မိဖုယားကြီးအား ချင်ခြင်းသည် ငြိမ်း၏။ မင်းသည် နှစ်သက်၍ မုဆိုးသားကို များစွာသော စည်းစိမ်အခြံအရံဖြင့် ရောင့်ရဲစေလိုရကား-
စတုရဿဉ္စ ပလ္လင်္ကံ၊ ဥမ္မာပုပ္ဖ သိရိန္နိတံ။
ဓမ္မေန ရဇ္ဇံ ကာရေဿံ၊ ဗဟုကာရော မေသိ လုဒ္ဒက။
ဧတေန ဒါရံ ပေါသေဟိ၊ မာ ပါပံ အကရီ ပုန။
ဟူကုန်သော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃၀။ လုဒ္ဒ၊ အဆွေမုဆိုး။ ထုလ္လံ၊ များစွာအဘိုးထိုက်သော။ မဏိကုဏ္ဍလဉ္စ၊ ပတ္တမြားနားဍောင်းကို၎င်း။ စတုရဿံ၊ ခေါင်းအုံးလေးလုံးရှိသော။ ဥမ္မာပုပ္ဖသိရိန္နိတံ၊ အောင်မည်းညိုပွင့် အရောင်နှင့်တူသော ကြက်သရေရှိသော အရောင်ကို ဆောင်သော။ ပလ္လင်္ကံ စ၊ ပလ္လင်ကို၎င်း။ နိက္ခသတဉ္စ၊ ရွှေစင်နိက္ခတရာကို၎င်း။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။
၁၃၁။ သာဒိသိယော၊ အဆင်း စည်းစိမ်ဥစ္စာဖြင့် တူကုန်သော။ ဒွေ စ ဘရိယာ၊ မယားနှစ်ယောက်တို့ကို၎င်း။ ဥသဘံ၊ နွားလားဥသဘနှင့် တကွသော။ ဂဝံ သတံ၊ နို့ညှစ်နွားမ တရာကို၎င်း။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။ လုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ ရဇ္ဇံ၊ ပြည်ကို။ ကာရေဿံ၊ ငါ မင်းပြုအံ့။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဗဟုကာရော၊ များသောကျေးဇူးရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။
၁၃၂။ လုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ ကသိဝါဏိဇ္ဇ ဣဏဒါနံ၊ လယ်လုပ်ခြင်း, ကုန်သွယ်ခြင်း, ကြွေးမြီပေးခြင်းသည်၎င်း။ ဥဉ္ဆာစရိယာ စ၊ ကောင်းမြတ်သော အသက်မွေးခြင်းသည်၎င်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဧတေန၊ ထိုကောင်းသော အသက်မွေးခြင်းဖြင့်။ ဒါရံ၊ သားမယားကို။ ပေါသေဟိ၊ သင်ကျွေးမွေးလေလော့။ ပုန၊ တဖန်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ မာ အကရီ၊ သင် မပြုလေလင့်။
ထိုမုဆိုးသည် မင်း၏စကားကို ကြား၍ ငါသည် အိမ်ရာထောင်သော လူ၏ဘောင်၌ နေသဖြင့် အကျိုးမရှိပြီ၊ တောသို့ထွက်၍ ရဟန်းပြုတော့အံ့ဟု ကြံ၍ အရှင်မင်းကြီး- အကျွန်ုပ်အား ရဟန်း၏အဖြစ်ကို ခွင့်ပြုတော်မူပါဟု တောင်းပန်၍ မင်းကြီးသည် ပေးအပ်သော ဥစ္စာတို့ကို သားမယားအား ပေးခဲ့၍ ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ သမာပတ်ရှစ်ပါးတို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လဲလျောင်းရသည် ဖြစ်၏။ မင်းကြီးသည်လည်း ဘုရားလောင်း၏ အဆုံးအမ၌ တည်၍ နတ်ပြည်သို့ လားရ၏။ ဘုရားလောင်း ရွှေသမင်၏ အဆုံးအမ ဩဝါဒသည် အနှစ်တထောင်ပတ်လုံး တည်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... ဘုရားသခင်သည် ဤတရား ဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- အာနန္ဒာသည် ယခုမှသာလျှင် ငါ၏အကျိုးငှါ အသက်ကို စွန့်သည်မဟုတ်၊ ရှေး၌လည်း ငါ၏အကျိုးငှါ အသက်ကို စွန့်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ မုဆိုးသည် ယခုအခါ ဆန္နအမတ် ဖြစ်လာ၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာဖြစ်လာ၏။ ထိုအခါ ခေမာမိဖုယားကြီးသည် ယခုအခါ ခေမာဘိက္ခုနီမ ဖြစ်လာ၏။ ထိုအခါ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် မြတ်သော သာကီဝင်မင်းမျိုးတို့၌ ဖြစ်လာကုန်၏။ ထိုအခါ နှမတော် သုတနာသည် ယခုအခါ ဥပ္ပလဝဏ် ဖြစ်လာ၏။ ညီတော် စိတ္တရွှေသမင်သည် ညီတော် အာနန္ဒာဖြစ်လာ၏။ ရောဟဏ ရွှေသမင်သည်ကား သစ္စာလေးပါးတရားကို သိတော်မူသော ငါဘုရားသည်လျှင် ဖြစ်တော်မူ၏ဟု ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ဆွေမျိုးတို့၌၊ ဘေးရန်ဆိုက်၊ ပြုထိုက် ကူညီမှု
ငါးခုမြောက်သော ရောဟဏမိဂဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဝီသတိနိပါတ်
၆။ စူဠဟံသဇာတ်
သုမုခစစ်သူကြီး အဆွေခန်ပွန်းကောင်းပီသပုံ အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရာဇဂြိုဟ်ပြည် ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူသည်ရှိသော် အာနန္ဒာမထေရ်၏ အသက်ကို စွန့်ခြင်းကိုသာလျှင် အကြောင်းပြု၍ ဧတေ ဟံသာ ပက္ကမန္တိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤစူဠဟံသဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။
ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ ထိုအခါ၌လည်း တရားသဘင်ဝယ် အရှင်အာနန္ဒာ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူး စကားကို ရဟန်းတို့သည် ပြောဆိုကုန်သည်ရှိသော် ဘုရားသခင်သည် ကြွတော်မူလာ၍ ရဟန်းတို့- ယခု ငါလာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်မည်သော စကားကြောင့် စုဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သောစကားကြောင့် စုဝေးကြပါကုန်သည်ဟု ရွှေနားတော် လျှောက်ပေသော် ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌ သာလျှင် အာနန္ဒာသည် ငါ၏အကျိုးငှါ အသက်ကို စွန့်သည်မဟုတ်၊ ရှေး၌လည်း အာနန္ဒာသည် ငါဘုရား၏အကျိုးငှာ အသက်ကို စွန့်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ လွန်လေပြီးသောအကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗဟုပုတ္တက အမည်ရှိသောမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုမင်း၏ မိဖုယားကြီးသည် ခေမာ အမည်ရှိ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ရွှေဟင်္သာမျိုး၌ ဖြစ်၍ ကိုးသောင်း ခြောက်ထောင်သော ဟင်္သာ်အပေါင်း ခြံရံလျက် စိတ္တကုဋ်တောင်၌ နေတော်မူ၏။ ထိုအခါ၌လည်း မိဖုယားကြီးသည် ဆိုအပ်ပြီးသောနည်းဖြင့် အိပ်မက်ကိုမြင်၍ မင်းအား ရွှေဟင်္သာမင်း၏တရားကို နာလိုသည်၏အစွမ်းဖြင့် ချင်ခြင်းကို ကြားလျှောက်၏။ မင်းသည်လည်း အမတ်တို့ကိုမေး၍ ရွှေဟင်္သာမည်သည် ရှိကုန်၏။ စိတ္တကုဋ်တောင်၌ နေကုန်၏ဟု ကြားလျှောက်၍ ခေမာအမည်ရှိသော အိုင်ကို ပြုစေ၍ အထူးထူး အပြားပြား များစွာကုန်သော ဟင်္သာတို့၏ အစာဖြစ်ကုန်သော စပါးမျိုးတို့ကို စိုက်ပျိုးစေ၍ လေးထောင့်တို့၌ ဘေးမဲ့ကြွေးကြော်ခြင်းကို နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း ကြွေးကြော်စေ၏။ တယောက်သော မုဆိုးသားကိုလည်း ဟင်္သာကို ဖမ်းစိမ့်သောငှါ တိုက်တွန်း၏။
ထိုမုဆိုးကို တိုက်တွန်းသော အခြင်းအရာသည်၎င်း, ထိုမုဆိုးသည် ခေမာအိုင်၌ ငှက်တို့ကို စုံစမ်းဆင်ခြင်သော အဖြစ်သည်၎င်း, ရွှေဟင်္သာတို့၏ လာသောအခါ၌ မင်းအား ကြားလျာက်၍ ကျော့ကွင်းတို့ကို ထောင်သော အမှတ်အသားသည်၎င်း, ဘုရားလောင်း၏ ကျော့ကွင်း၌
ဖွဲ့မိသော အမှတ်သည်၎င်း သုမုခအမည်ရှိသော ဟင်္သာစစ်သူကြီး၏ သုံးစုသော ဟင်္သာအပေါင်းတို့၌ ထိုဘုရားလောင်းကို မမြင်၍ ပြန်ခြင်းသည်၎င်း အလုံးစုံသည် မဟာဟံသဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။
ဤဇာတ်၌လည်း ဘုရားလောင်းသည် လှံတံကျော့ကွင်း၌ ဖွဲ့မိ၍ လှံတံကျော့ကွင်း၌ တွဲလျားဆွဲလျက်လျှင် လည်ကိုဆန့်၍ ဟင်္သတို့၏ သွားသောခရီးကို ကြည့်လတ်သော် လာလတ်သော သုမုခစစ်သူကြီးကိုမြင်၍ လာသောအခါ၌ ထိုသုမုခကို စုံစမ်းအံ့ဟုကြံ၍ ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းသည် ထိုသုမုခကို ဆိုလိုရကား-
ဟရိတ္တစ ဟေမဝဏ္ဏ၊ ကာမံ သုမုခ ပက္ကမ။
နာပေက္ခမာနာ ဂစ္ဆန္တိ၊ ကိံ ဧကော အဝဟိယျသိ။
မာ အနီဃာယ ဟာပေသိ၊ ကာမံ သုမုခ ပက္ကမ။
ဟူသော ဤ သုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃၃။ ဟရိတ္တစ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အမွေး အတောင် ရှိသော။ ဟေမဝဏ္ဏ၊ ရွှေနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ ဝက္ကင်္ဂါ၊ ကောက်သော လည်ရှိကုန်သော။ ဘယမေရိတာ၊ သေဘေးဖြင့် ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်ကုန်သော။ ဧတေ ဟံသာ၊ ထိုဟင်္သာတို့သည်။ ပက္ကမန္တိ၊ ပျံလေကုန်ပြီ။ တွံ၊ သင်သည်။ ကာမံ-ဧကံသေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ပက္ကမ၊ သွားလေလော့။
၁၃၄။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ စစ်သူကြီး။ ပါသဝသံ၊ ကျော့ကွင်းနိုင်ငံသို့။ ဂတံ၊ လိုက်ရသော။ ဧကံ၊ တယောက်တည်းသာ။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဉာတိဂဏာ၊ ဆွေမျိုးအပေါင်းတို့သည်။ ဩဟာယ၊ စွန့်ပစ်၍။ နာပေက္ခမာနာ၊ ငဲ့ကွက်ခြင်း ကင်းကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဧကော၊ သင်တယောက်သည်။ အဝဟိယျသိ၊ ချန်ရစ်ဘိသနည်း။
၁၃၅။ သေဋ္ဌ၊ ဟင်္သာမြတ်။ တွံ၊ သင်သည်။ ပတတံ၊ ပျံချင်သောအရပ်သို့။ ပတေဝ-ပတ ဧဝ၊ ပျံသာပျံလော့။ ဗန္ဓေ၊ ဖွဲ့မိသောသူ၌။ သဟာယကာ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိကုန်။ အနီဃာယ၊ ဆင်းရဲမရှိခြင်းမှ။ မာ ဟာပေသိ၊ မယုတ်စေလင့်။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ တွံ၊ သင်သည်။ ကာမံ၊ ပျံချင်သောအရပ်သို့။ ပက္ကမ၊ ပျံသွားလေလော့။
ထို့နောင်မှ သုမုခ စစ်သူကြီးသည် ညွန်အပြင်၌နေ၍ ဆိုလိုရကား-
ဇီဝိတံ မရဏံ ဝါ မေ၊ တယာ သဒ္ဓိံ ဘဝိဿတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၃၆။ ဓတရဋ္ဌ၊ ဓတရဋ္ဌဟင်္သာမျိုးဖြစ်သော။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တွံ၊ ရှင်မင်းကြီးသည်။ ဒုက္ခပရေတော၊ မရဏဒုက္ခဖြင့် နှိပ်စက်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဧတ္တကေန၊ ဤမျှဖြင့်။ တုဝံ၊ ရှင်မင်းကြီးကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဇဟေ၊ မစွန့်အံ့။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဇီဝိတံ ဝါ၊ အသက်ရှင်ခြင်းသည်၎င်း။ မရဏံ ဝါ၊ သေခြင်းသည်၎င်း။ တယာ၊ ရှင်မင်းကြီးနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
ဤသို့ သုမုခသည် ရဲရင့်သောစကားကို ဆိုလတ်သော် ဓတရဋ္ဌ ဟင်္သာမင်းသည် သုမုခကို ဆိုလိုရကား-
တဉ္စ ဝီမံသမာနော ဟံ၊ ပတတေတံ အဝဿဇိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၃၇။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ တွံ၊ သင်သည်။ ယံ၊ အကြင် မင်းကြီးကို မစွန့်ဟူသော စကားကို။ ဘာသသိ၊ ဆို၏။ ဧတံ၊ ဤသင်ဆိုသော စကားသည်။ အရိယဿ၊ အကျင့်နှင့်ပြည့်စုံသော အရိယာ၏။ ကလျာဏံ၊ ကောင်းမြတ်သော စကားတည်း။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ တံ၊ သင့်ကို။ ဝီမံသမာနော၊ စုံစမ်းလိုသည်ဖြစ်၍။ ပတတေတံ၊ ပတတု-ဟူသော ဤစကားကို။ ဝါ-၊ သင်သွားပါလော့ ဟူသောစကားကို။ အဝဿဇိ၊ ဆို၏။
ဤသို့ ထိုမင်း စစ်သူကြီးတို့သည် ပြောဟောကုန်စဉ်ပင်လျှင် မုဆိုးသားသည် လှံတံကိုယူ၍ လျင်စွာလာ၏။ သုမုခစစ်သူကြီးသည် ဓတရဋ္ဌ ရွှေဟင်္သာမင်းကို နှစ်သိမ့်စေ၍ ထိုမုဆိုး၏ ရှေးရှုသွား၍ ရိုသေသော အခြင်းအရာကိုပြ၍ ဟင်္သာမင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ကို ကြား၏။ ထိုသို့ ကြားသော ခဏ၌လျှင် မုဆိုးသည် နူးညံ့သော စိတ်ရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုသုမုခစစ်သူကြီးသည် မုဆိုး၏ စိတ်နူးညံ့သော အဖြစ်ကိုသိ၍ တဖန်သွား၍ ထိုဟင်္သာမင်းကိုသာလျှင် နှစ်သိမ့်စေလျက် တည်၏။ မုဆိုးသည်လည်း ထိုဟင်္သာမင်းသို့ ကပ်၍ ဆိုလိုရကား-
အာရာ ပါသံ န ဗုဇ္ဈိ တွံ၊ ဟံသာနံ ပဝရုတ္တမ၊
ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၃၈။ ဟံသာနံ၊ ဟင်္သာတို့ထက်။ ပဝရုတ္တမ၊ အလွန်မြတ်သော ဟင်္သာမင်း။ အန္တလိက္ခစရော၊ ကောင်းကင်ပြင်၌ ကျက်စားတတ်သော။ ဒိဇော၊ သင် ဟင်္သာမင်းသို့သော ငှက်သည်။ အပဒေန၊ ကောင်းကင်ပြင်၌။ ပဒံ၊ ခြေပြု၍။ ယာတိ၊ သွား၏။ တွံ၊ သင် ဟင်္သာမင်းသည်။ အာရာ၊ အဝေးမှ။ ပါသံ၊ ကျော့ကွင်းကို။ န ဗုဇ္ဈိ၊ မသိသလော။
ထိုသို့ မုဆိုး မေးသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် မသိသောအကြောင်းကို ဆိုလိုရကား-
အထ ဇာလဉ္စ ပါသဉ္စ၊ အာသဇ္ဇာပိ န ဗုဇ္ဈတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၃၉။ သမ္မ၊ အဆွေမုဆိုး။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ ပေါသော၊ သတ္တဝါသည်။ ပရာဘဝေါ၊ ပျက်စီးလိုသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်အံ့။ အထ၊ ထိုသို့ ပျက်စီးလိုသောအခါ၌။ ပေါသော၊ သတ္တဝါသည်။ ဇီဝိတသင်္ခယေ၊ အသက်၏ ကုန်ခြင်းသို့။ ပတ္တေ၊ ရောက်လတ်သော်။ ဇာလဉ္စ၊ ပိုက်ကွန်သို့၎င်း။ ပါသဉ္စ၊ ကျော့ကွင်းသို့၎င်း။ အာသဇ္ဇာပိ၊ ရောက်၍လည်း။ န ဗုဇ္ဈတိ၊ မသိနိုင်။
မုဆိုးသည်လည်း ဟင်္သာမင်း၏ တရားစကားကို အလွန်နှစ်သက်၍ သုမုခနှင့်တကွ စကားပြောဆိုလိုရကား-
ဟရိတ္တစ ဟေမဝဏ္ဏ၊ တွညေဝ အဝဟိယျသိ။
နာပေက္ခမာနာ ဝက္ကင်္ဂါ၊ တွညေဝေကော ဥပါသသိ။
ဩဟာယ သကုဏာ ယန္တိ၊ ကိံ ဧကော အဝဟိယျသိ။
ဟူကုန်သော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၄၀။ ဟရိတ္တစ၊ ရွှေကဲ့သို့ အရေးရှိသော။ ဟေမဝဏ္ဏ၊ ရွှေကဲ့သို့ အဆင်းရှိသော။ သုမုခ၊ သုမုခ စစ်သူကြီး။ ဝက္ကင်္ဂါ၊ ကောက်သော လည်ရှိကုန်သော။ ဘယမေရိတာ၊ သေဘေးမှ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်ကုန်သော။ ဧတေ ဟံသာ၊ ထိုဟင်္သာတို့သည်။ ပက္ကမန္တိ၊ ပျံလေကုန်ပြီ။ တွညေဝ၊ သင်တယောက်တည်းသာလျှင်။ အဝဟိယျသိ၊ ချန်ရစ်၏။
၁၄၁။ ဝက္ကင်္ဂါ၊ ကောက်သော လည်ရှိကုန်သော။ ဧတေ ဝိဟင်္ဂမာ၊ ထိုဟင်္သာတို့သည်။ ဘုတွာ စ၊ စားကုန်၍၎င်း။ ပိဝိတွာ စ၊ သောက်ကုန်၍၎င်း။ နာပေက္ခမာနာ၊ ငဲ့ကွက်ခြင်းမရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ ပက္ကမန္တိ၊ ပျံကုန်၏။ တွညေဝ ဧကော၊ သင်တယောက်သာလျှင်။ ဥပါသသိ၊ ကပ်ဘိ၏။
၁၄၂။ သမ္မ၊ အဆွေသုမုခ စစ်သူကြီး။ အယံ ဒိဇော၊ ဤဟင်္သာမင်းသည်။ တေ၊ သင်နှင့်။ ကိံ ဟောတိ နု၊ အသို့တော်သနည်း။ မုတ္တော၊ လွတ်သော သင်သည်။ ဗန္ဓံ၊ ဖွဲ့မိရာသို့။ ဥပါသသိ၊ ကပ်ဘိ၏။ သကုဏာ၊ ငှက်တို့သည်။ ဩဟာယ၊ စွန့်၍။ ယန္တိ၊ သွားကြကုန်၏။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဧကော၊ သင် တယောက်သည်။ အဝဟိယျသိ၊ ချန်ရစ်ဘိသနည်း။
ထိုအခါ သုမုခ စစ်သူကြီးသည် မစွန့်နိုင်ကြောင်းကို ဆိုလိုရကား-
နေဝ နံ ဝိဇဟိဿာမိ၊ ယာဝ ကာလဿ ပရိယာယံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၃။ သမ္မ၊ အဆွေမုဆိုး။ ဧသော ဒိဇော၊ ဤဟင်္သာမင်းသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ရာဇာ စ၊ မင်းလည်းဖြစ်၏။ မေ၊ ငါ၏။ မိတ္တော၊ အဆွေခင်ပွန်းတည်း။ မေ၊ ငါ၏။ ပါဏသမော၊ အသက်နှင့်တူသော။ သခါ စ၊ အဆွေခင်ပွန်းလည်း ဖြစ်၏။ ယာဝ၊ အကြင်မျှလောက်။ ကာလဿ၊ သေခြင်း၏။ ပရိယာယံ၊ အဆုံးသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တာဝ၊ ထိုမျှလောက်။ အဟံ၊ ငါသည်။ နံ၊ ထို ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ နေဝ ဝိဇဟိဿာမိ၊ မစွန့်ပါအံ့။
ထိုစကားကိုကြား၍ မုဆိုးသည် ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အကယ်၍ ငါသည် ဤသို့ သီလနှင့်ပြည့်စုံသော ဤရွှေဟင်္သာတို့၌ ပြစ်မှားမိအံ့၊ ဤသို့ ပြစ်မှားမိချေသော် မြေသည်မူလည်း ငါ့အား ဟင်းလင်းဖွင့်၍ ပေးရာ၏။ မင်း၏အထံမှ ရသောဥစ္စာဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းကို ငါလွှတ်အံ့ဟု ကြံ၍ လွှတ်လိုရကား-
သောတေ သဟာယံ မုဉ္စာမိ၊ ဟောတု ရာဇာ တဝါနုဂေါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၄။ သမ္မသုမုခ၊ အဆွေသုမုခ စစ်သူကြီး။ ယောစ တွံ၊ အကြင်သင်သည်။ သခိနော၊ အဆွေခင်ပွန်း၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ ပါဏံ၊ အသက်ကို။ ဇဟိတုံ၊ စွန့်ခြင်းငှါ။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ သဟာယံ၊ အဆွေခင်ပွန်းကို။ မုဉ္စာမိ၊ လွှတ်အံ့။ ရာဇာ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ တဝ၊ သင်၏။ အနုဂေါ၊ အလိုသို့ လိုက်သည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။
ဤသို့သောစကားကို ဆို၍ ဓတရဋ္ဌ ရွှေဟင်္သာမင်းကို လှံတံကျော့ကွင်းမှချ၍ အိုင်နားသို့ဆောင်၍ ကျော့ကွင်းကို ဖြေ၍ နူးညံ့သောစိတ်ဖြင့် သွေးကိုဆေး၍ အကြောအစရှိသည်တို့ကို ပြကတေ့ဆက်၏။ ထိုမုဆိုး၏ နူးညံ့သောစိတ် ရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့်၎င်း, ဘုရားလောင်း၏ ပါရမီတော်၏ အာနုဘော်အားဖြင့်၎င်း ထိုခဏ၌လျှင် ခြေသည် အရေနှင့်တကွ ပြည့်စုံစွာဖြစ်၏။ ဖွဲ့မိရာကို မမြင်၊ သုမုခစစ်သူကြီးသည် ဘုရားလောင်းကိုကြည့်၍ နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ မုဆိုးအား ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုလိုရကား-
ယထာဟမဇ္ဇ နန္ဒာမိ၊ မုတ္တံ ဒိသွာ ဒိဇာဓိပံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၅။ လုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ မုတ္တံ၊ လွတ်ပြီးသော။ ဒိဇာဓိပံ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ဤအခါ၌။ နန္ဒာမိ ယထာ၊ နှစ်သက်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ တွံ၊ အဆွေမုဆိုးသည်။ သဗ္ဗေဟိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဉာတိဘိ၊ အဆွေအမျိုးတို့နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ နန္ဒဿု၊ နှစ်သက်စေသတည်း။
ထိုရွှေဟင်္သာမင်းကို မြင်၍ မုဆိုးသည် အရှင်- ကြွတော်မူလော့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုမုဆိုးကို ဘုရားလောင်းသည် အသို့နည်း၊ အဆွေသည် ငါ့ကို မိမိအကျိုးငှါ ထောင်သလော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား သူတပါးသည် စေခိုင်းအပ်သောကြောင့် ထောင်သလောဟု မေး၍ ထိုမုဆိုးသည် ထောင်ခြင်း၏အကြောင်းကို ကြားသည်ရှိသော် အသို့နည်း၊ ငါ့အား ဤအရပ်မှသာလျှင် စိတ္တကုဋ်တောင်သို့။ သွားခြင်းငှါ သင့်မြတ်မည်လော၊ ထိုသို့မဟုတ် မြို့သို့သွားခြင်းငှါ သင့်မြတ်မည်လောဟု စုံစမ်းဆင်ခြင်တော်မူသည်ရှိသော် ငါမြို့သို့ ကြွတော်မူလျှင် မုဆိုးသားသည် ဥစ္စာကို ရလတ္တံ့၊ မိဖုယား၏ ချင်ခြင်းသည် ငြိမ်းလတ္တံ့၊ သုမုခစစ်သူကြီး၏ အဆွေခင်ပွန်းကောင်း သဘောသည် ထင်ရှားလတ္တံ့၊ ထိုမှတပါး ငါ၏ဉာဏ်အစွမ်းဖြင့် ခေမာအိုင်ကို ဘေးမဲ့ပေးခြင်းကို ပြု၍ ငါသွားအံ့၊ ထို့ကြောင့် မြို့ကိုသာလျှင် သွားခြင်းငှါ သင့်မြတ်၏ဟု စိတ်နှလုံးကို ဆုံးဖြတ်ခြင်းကိုပြု၍ မုဆိုးကို သင်သည် ငါတို့ကို ထမ်းပိုးဖြင့်ယူ၍ မင်းအထံသို့ ဆောင်လော့၊ အကယ်၍ ငါတို့ကို မင်းသည် လွှတ်လိုသည်ဖြစ်အံ့၊ လွှတ်လိုက်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။
အရှင်- မင်းတို့မည်သည်ကား ကြမ်းကြုတ်ခက်ထန်၏။ အရှင်တို့သည် ကြွပါကုန်ဟု ဆိုလတ်သော် ငါတို့သည် သင်ကဲ့သို့ ကြမ်းကြုတ်သော သူကိုလျှက်လည်း နူးညံ့သည်ကို ပြုနိုင်ကုန်၏။ မင်းအား နှစ်သက်စေခြင်း၌ ငါတို့၏ ဝန်တည်း၊ အဆွေမုဆိုး- ငါတို့ကို ဆောင်သာဆောင်လော့ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် ထိုမုဆိုးသည် ထိုဘုရားလောင်းဆိုတိုင်း မြို့သို့ ဆောင်ပေ၏။ ရောက်သည်ရှိသော် နန်းတော်သို့ဝင်၍ မင်းအားဆက်၏။ မင်းသည် ရွှေဟင်္သာတို့ကို မြင်လတ်သော် နှစ်လိုဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍ ရွှေဟင်္သာနှစ်ပါးတို့ကိုလည်း ရွှေအင်းပျဉ်၌ နေစေ၍ ပျား ပေါက်ပေါက်တို့ကို ကျွေးမွေး၍ ကောင်းမြတ်သော ရေချိုကိုတိုက်၍ လက်အုပ်ချီ၍ တရားဟောစိမ့်သောငှါ တောင်းပန်၏။ ရွှေဟင်္သာမင်းသည် ထိုမင်းကြီး၏ တရားနာချင်သောအဖြစ်ကို သိ၍ ရှေးဦးစွာ စကားပြောဟောခြင်းကို ပြု၏။ ထိုစကား၌ ရွှေဟင်္သာမင်း၏၎င်း, ဗာရာဏသီမင်းကြီး၏၎င်း စကားတုံ့လှယ် ပြောဟောလိုရကား-
ကစ္စိ ရဋ္ဌ မိဒံ ဖီတံ၊ ဓမ္မေန မနုသာသသိ။
အထော ရဋ္ဌ မိဒံ ဖီတံ၊ ဓမ္မေန မနုသာသဟံ။
ကစ္စိ ပရာ အမိတ္တာ တေ၊ ဆာယာ ဒက္ခိဏတောရိဝ။
အထော ပရာ အမိတ္တာ မေ၊ ဆာယာ ဒက္ခိဏတောရိဝ။
ပုတ္တရူပယသူပေတာ၊ တဝ ဆန္ဒဝသာနုဂါ။
ပုတ္တရူပယသူပေတာ၊ မမ ဆန္ဒဝသာနုဂါ။
ပညာဇဝေန သမ္ပန္နာ၊ သမ္မောဒန္တိ တတော တတော။
တေသံ တွံ ကိစ္စ မက္ခာဟိ၊ နာဝရုဇ္ဈန္တိ တေ ဝစော။
ဟူသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဆိုကုန်၏။
၁၄၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဘောတော၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ ကုသလံ နု၊ အပြစ်ကင်းပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ အနာမယံ နု၊ အနာကင်းပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဣဒံ ရဋ္ဌံ၊ ဤကာသိတိုင်းသည်။ ဖီတံ၊ ဝပြောပါ၏လော။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ ဇနံ၊ လူကို။ အနုသာသသိ၊ ဆုံးမပါ၏လော။
၁၄၇။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ကုသလဉ္စေဝ၊ အပြစ်ကင်းသည်သာတည်း။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အနာမယံ၊ အနာကင်းပေ၏။ အထော၊ ထိုမြို့။ ဣဒံ ရဋ္ဌံ၊ ဤကာသိတိုင်းသည်။ ဖီတံ၊ ဝပြောပေ၏။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ ဇနံ၊ လူကို။ အနုသာသာမိ၊ ဆုံးမပါ၏။
၁၄၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဘောတော၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ အမစ္စေသု၊ အမတ်တို့၌။ ကောစိ၊ အနည်းငယ်သော။ ဒေါသော၊ အပြစ်သည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီးအား။ ဒက္ခိဏတော၊ တောင်အရပ်သို့ရှေးရှု။ ဆာယာ၊ အရိပ်သည်။ န ဝဍ္ဎတိ ဣဝ၊ မပွားသကဲ့သို့။ တေ၊ သင်မင်းကြီးအား။ ပရာ၊ ရန်သူဖြစ်ကုန်သော။ အမိတ္တာ၊ မချစ်သော သူတို့သည်။ န ဝဍ္ဎန္တိ၊ မပွားကုန်၏လော။
၁၄၉။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အမစ္စေသု၊ အမတ်တို့၌။ ကောစိ၊ အနည်းငယ်သော။ ဒေါသော၊ အပြစ်သည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ ဆာယာ၊ အရိပ်သည်။ ဒက္ခိဏတော၊ တောင်အရပ်သို့ ရှေးရှု။ န ဝဍ္ဎတိ ဣဝ၊ မပွားသကဲ့သို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ပရာ၊ ရန်သူဖြစ်ကုန်သော။ အမိတ္တာ၊ မချစ်သောသူတို့သည်။ န ဝဍ္ဎန္တိ၊ မပွားကုန်။
၁၅၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီး၏။ သာဒိသီ၊ ဇာတ် ဥစ္စာ အရွယ် အမျိုးညွှန်းခြင်းအားဖြင့် တူကုန်သော။ ဘရိယာ၊ မယားတို့သည်။ အဿဝါ၊ လင်၏အလိုသို့ လိုက်ပါကုန်၏လော။ ပိယဘာဏိနီ၊ ချစ်ဘွယ်သောစကားကို ဆိုကုန်၏လော။ ပုတ္တရူပယသူပေတာ၊ သားသ္မီး အရောင်အဆင်း အခြံအရံနှင့် ပြည့်စုံကုန်၏လော။ တဝ၊ ရှင်မင်းကြီး၏။ ဆန္ဒဝသာနုဂါ၊ အလိုသို့ လိုက်ပါကုန်၏လော။
၁၅၁။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ မေ၊ ငါ၏။ သာဒိသီ၊ ဇာတ် ဥစ္စာ အနွယ် အမျိုး ညွှန်းခြင်းအားဖြင့် တူကုန်သော။ ဘရိယာ၊ မယားတို့သည်။ အဿဝါ၊ လင်၏အလိုသို့ လိုက်ပေကုန်၏။ ပိယဘာဏိနီ၊ ချစ်ဘွယ်သော စကားကိုလည်း ဆိုတတ်ကုန်၏။ ပုတ္တရူပယသူပေတာ၊ သားသ္မီး အရောင်အဆင်း အခြံအရံနှင့် ပြည့်စုံကုန်၏။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဆန္ဒဝသာနုဂါ၊ အလိုဆန္ဒသို့လည်း လိုက်ကြကုန်၏။
၁၅၂။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန၊ ပြည်တိုင်းကား၏ အစီးအပွားကို ဆောင်တတ်သော ရှင်မင်းကြီး။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီးအား။ သုဇာတာ၊ ကောင်းစွာ ဖြစ်ကုန်သော။ ပုတ္တာ၊ သားတို့သည်။ ဗဟဝေါ၊ များကုန်၏လော။ တေ ပုတ္တာ၊ ထိုသားတို့သည်။ ပညာဇဝေန၊ ပညာလျင်ခြင်းနှင့်။ သမ္ပန္နာ၊ ပြည့်စုံကုန်၏လော။ တတော တတော၊ ထိုထို အမှုကိစ္စ၌။ သမ္မောဒန္တိ၊ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ဆောင်ရွက်ကြကုန်၏လော။
၁၅၃။ ဓတရဋ္ဌ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပုတ္တာ၊ သားတို့သည်။ သတဉ္စ၊ တရာသည်၎င်း။ ဧကော စ၊ တယောက်သည်၎င်း။ ဝါ၊ သတံဧကော၊ တရာ့တယောက်တို့သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သုတာ၊ သားများဖဟူ၍ ကျော်စောထင်ရှား၏။ တွံ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ တေသံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သားတို့အား။ ကိစ္စံ၊ ထိုထိုသို့သော ပြုဘွယ်ကိစ္စကို။ အက္ခာဟိ၊ ကြားပါလော့။ တေ၊ ထိုသားတို့သည်။ တေ၊ သင်ရွှေဟင်္သာမင်း၏။ ဝစော၊ စကားကို။ နာဝရုဇ္ဈန္တိ၊ မဆန့်ကျင်ကြကုန်လတ္တံ့။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမင်းသားတို့အား ဆုံးမခြင်းကို ပေးလိုရကား-
အထ ပစ္ဆာ ကုရုတေ ယောဂံ၊ ကိစ္စေ အာပဒါသု သီဒတိ။
ရတ္တိမန္ဒောဝ ရူပါနိ၊ ထူလာနိ မနုပဿတိ။
သရဘော ဂိရိဒုဂ္ဂသ္မိံ၊ အန္တရေယေဝ သီဒတိ။
အာစာရသီလသမ္ပန္နော၊ နိသေ အဂ္ဂီဝ ဘာသတိ။
သံဝိရူဠှေထ မေဓာဝီ၊ ခေတ္တေ ဗီဇံဝ ဝုဋ္ဌိယာ။
ဟူကုန်သော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၅၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဇာတိယာ၊ အမျိုးနှင့်၎င်း။ ဝိနယေန ဝါ၊ အကျင့်နှင့်၎င်း။ ဥပပန္နောပိ၊ ပြည့်စုံသည်လည်း။ စေ ဟောတိ၊ အကယ်၍ဖြစ်အံ့။ အထ-ဧဝံ၊ ဤသို့ပြည့်စုံသည်။ သတိပိ၊ ရှိသော်လည်း။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက် အိုသောအခါမှ။ ယောဂံ၊ သင်ကြား လေ့လာခြင်းလုံ့လကို။ ကုရုတေ၊ ပြုအံ့။ ကိစ္စေ၊ ပြုဘွယ်ကိစ္စသည်၎င်း။ အာပဒါသု ဝါ၊ ဘေးရန်တို့သည်၎င်း။ ဥပ္ပန္နေသု၊ ဖြစ်ကုန်သည်ရှိသော်။ သီဒတိ၊ နစ်၏။
၁၅၅။ သံဟိရပညဿ၊ မသင်အပ်သော ပညာရှိသော။ ဝါ၊ မရဲမတင်း တွန့်တို တုန်လှုပ်သော ပညာရှိသော။ တဿ၊ ထိုသူအား။ မဟာ၊ ကြီးစွာသော။ ဝိဝရော၊ အပေါက်သည်။ ဝါ-၊ ယုတ်ခြင်းသည်။ ဇာယတေ၊ ဖြစ်၏။ ရတ္တိမန္ဒော၊ ညဉ့်၌ နည်းသောအရောင်သည်။ ထူလာ၊ ကြီးကုန်သော။ ရူပါနိ၊ အရုပ်အဆင်းတို့ကို။ အနုပဿတိ ဣဝ၊ မြင်သကဲ့သို့။
၁၅၆။ အသာရေ၊ အနှစ်မရှိသော လောကာယတ ဗေဒင်အတတ်၌။ ဝါ၊ အနှစ်သာရမရှိ တိတ္ထိတို့ကျမ်းအတတ်၌။ ဝါ၊ အနှစ်သာရမရှိသော လူမိုက်တို့သင်သော အတတ်၌။ သာရယောဂညု၊ အနှစ်သာရနှင့်ယှဉ်၏ဟု အယူရှိသောသူသည်။ မတိံ၊ ပညာကို။ န တွေဝ ဝိန္ဒတိ၊ မရသည်သာတည်း။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သို့နည်း ဟူမူကား။ သရဘော၊ သမင်ဆီးဆောက်သည်။ ဂိရိဒုဂ္ဂသ္မိံ၊ တောင် မြောင် ချောက်ကြား၌။ ပတိတော၊ ကျသည်ဖြစ်၍။ အန္တရေယေဝ၊ အကြား၌သာလျှင်။ သီဒတိ၊ နစ်မြုပ်၏။
၁၅၇။ နရော၊ လူသည်။ ဟီနဇစ္စောပိ၊ ယုတ်ညံ့သော ဇာတ်ရှိသော်လည်း။ ဥဋ္ဌာတာ၊ ထကြွလုံ့လရှိသည်။ ဓိတိမာ၊ တည်ကြည်ခြင်း သမာဓိရှိသည်။ စေ ဟောတိ၊ အကယ်၍ ဖြစ်အံ့။ အာစာရသီလသမ္ပန္နော၊ အကျင့်သီလနှင့် ပြည့်စုံသည်။ စေ ဟောတိ၊ အကယ်၍ဖြစ်အံ့။ နိသေ၊ ညဉ့်၌။ အဂ္ဂိ၊ မီးသည်။ ဘာသတိ ဣဝ၊ ထွန်းပသကဲ့သို့။ ဘာသတိ၊ ထွန်းပ၏။
၁၅၈။ ဧတဉ္စ၊ ဤဆိုအပ်သော ညဉ့်၌ အနည်းငယ်သောအရောင် မီးရောင် နှစ်ပါးကိုလည်း။ ဥပမံ ကတွာ၊ ပုံဥပမာပြု၍။ ပုတ္တေ၊ သားတို့ကို။ ဝိဇ္ဇာသု၊ သင်အပ်သော အတတ်တို့၌။ ဝါစယ၊ သင်စေလော့။ ဝါ-၊ ယှဉ်စေလော့။ မေဓာဝီ၊ ပညာရှိသည်။ ခေတ္တေ၊ လယ်ကောင်း၌။ ဝုဋ္ဌိယာ၊ မိုဃ်းရွာသောအခါ၌။ ဗီဇံ၊ ချအပ်သောမျိုးစေ့သည်။ ရူဟတိ ဣဝ၊ ပွားရောက်သကဲ့သို့။ ယသေန စ၊ စည်းစိမ်အခြံအရံဖြင့်၎င်း။ လာဘေဟိ စ၊ လပ်သပ်ပကာတို့ဖြင့်၎င်း။ သံဝိရူဠှထ၊ ကောင်းစွာ ပွားများရာ၏။
ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် အလုံးစုံသော ညဉ့်သုံးယံပတ်လုံး မင်းကြီးအား တရားဟောတော်မူ၏။ မိဖုယားကြီး၏ ချင်ခြင်းသည် ငြိမ်း၏။ ဘုရားလောင်းသည် အရုဏ်တက်သောအခါ၌သာလျှင် မင်းမိဖုယားတို့ကို သီလတို့၌ တည်စေ၍ အပ္ပမာဒတရားဖြင့် ဆုံးမ၍ သုမုခစစ်သူကြီးနှင့်တကွ မြောက်လေသွန်တံခါးဖြင့် ထွက်၍ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့သာလျှင် ပျံကြွတော်မူ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူဘုရားသခင်သည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ရှေး၌လည်း ဤအာနန္ဒာသည် ငါ၏အကျိုးငှါ အသက်ကို စွန့်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ မုဆိုးသည် ဆန္နအမတ်ဖြစ်လာ၏။ မင်းကြီးသည် သာရိပုတ္တရာ ဖြစ်လာ၏။ ခေမာမိဖုယားကြီးသည် ခေမာရဟန်းမိန်းမ ဖြစ်လာ၏။ ရွှေဟင်္သာမင်း ပရိသတ်တို့သည် သာကီဝင် မင်းအပေါင်းတို့ ဖြစ်လာကုန်၏။ သုမုခစစ်သူကြီးသည် အာနန္ဒာဖြစ်လာ၏။ ဓတရဋ္ဌ ရွှေဟင်္သာမင်းသည်ကား ငါဘုရားသည်သာလျှင် ဖြစ်တော်မူ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကျေးဇူးရှင်တွက်၊ ကိုယ်အသက်၊ ငဲ့ကွက်မပြုရာ
ခြောက်ခုမြောက်သော စူဠဟံသဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဝီသတိနိပါတ်
၇။ သတ္တိဂုမ္ဗဇာတ်
ပတ်ဝန်းကျင်ခြားနားမှုကြောင့် ကျေးညီနောင် ခြားနားပုံ အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သားတို့ကိုဘေးမဲ့ပေးရာဖြစ်သော မဒ္ဒကုစ္ဆိမည်သော လိုဏ်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူလျက် ဒေဝဒတ်ကို အကြောင်းပြု၍ မိဂလုဒ္ဒေါ မဟာရာဇာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသတ္တိဂုမ္ဗဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။
ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ ဒေဝဒတ်သည် ကျောက်ကို ချသည်ရှိသော် ဘုရားသခင်၏ ခြေတော်၌ ကျောက်ဆက်သည် ကျလတ်သော် ပြင်းစွာ ဒုက္ခဝေဒနာသည် ဖြစ်၏။ ဘုရားသခင်ကို ဖူးမြင်အံ့သောငှါ များစွာကုန်သော ရဟန်းတို့သည် စုဝေးကုန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားသခင်သည် ပရိသတ်စုဝေးသည်ကို မြင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ဤကျောင်းသည် အလွန် ကျဉ်းမြောင်း၏။ အစုအဝေးသည် များလတ္တံ့၊ ငါဘုရားကို ညောင်စောင်းထမ်းစင်ဖြင့် မဒ္ဒကုစ္ဆိ အမည်ရှိသော လိုဏ်သို့ ဆောင်ကြကုန်ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုရဟန်းတို့သည် ဘုရားမိန့်တော်မူတိုင်း ပြုကုန်၏။ ဇီဝကဆေးသမားသည် ဘုရားသခင်၏ ခြေတော်ကို ချမ်းသာတော်မူအောင် ဆေးကု၏။ ရဟန်းတို့သည် ဘုရားသခင်၏ အထံတော်၌ နေကုန်လျက်လျှင် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။
ငါ့သျှင်တို့- ဒေဝဒတ်သည် မိမိလည်း အလွန်ယုတ်မာ၏။ ထိုဒေဝဒတ်၏ ပရိသတ်တို့သည်လည်း အလွန်ယုတ်မာကုန်၏။ ထိုဒေဝဒတ်သည် ယုတ်မာသည်ဖြစ်၍ ယုတ်မာသော အခြံအရံရှိသည်ကို ဖြစ်စေ၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ဘုရားသခင်သည် ရဟန်းတို့- အဘယ်သို့ ဆိုကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သောစကားကို ပြောဆိုပါကုန်၏ဟု ရွှေနားတော်လျှောက် လတ်သော် ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် မဟုတ်၊ ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်သည် မိမိလည်း ယုတ်မာသည်ဖြစ်၍ ယုတ်မာသော အခြံအရံ ရှိဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ လွန်လေပြီးသောအကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့- လွန်လေပြီးသောအခါ ဥတ္တရာပဉ္စာလမြို့၌ ပဉ္စာလမည်သော မင်းသည် ပြည်ကို မင်းပြု၏။ ဘုရားလောင်းသည် တောကြီး၌ တခုသော တောင်လျဉ်တောင်ဝှမ်း လက်ပံတောဝယ် တခုသောကျေးမင်း၏ သားဖြစ်၏။ ကျေးညီနောင် နှစ်ခုတို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုတောင်၏ လေညာ၌ ခိုးသူတို့၏ရွာသည် ရှိ၏။ ခိုးသူငါငါးရာတို့၏ နေရာဖြစ်၏။ လေကြေ၌ ရသေ့ငါးရာတို့၏ နေရာဖြစ်သော ကျောင်းသင်္ခမ်းသည်ဖြစ်၏။ ထိုကျေးငယ်တို့၏ အတောင်ပေါက်စ အခါ၌ လေဗွေသည် ဖြစ်၏။ ထိုလေဗွေသည် ပြင်းစွာလာလတ်သည်ဖြစ်၍ ကျေးငယ်တခုသည် ခိုးသူတို့ရွာ၌ ခိုးသူတို့၏ လက်နက်အလယ်ဝယ် ကျ၏။ ထိုလက်နက် အလယ်၌ ကျသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ထိုကျေးသားအား သတ္တိဂုမ္ဗ ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ကျေးငယ်တခုသည် ရသေ့တို့၏ ကျောင်းသဲပြင်၌ ပန်းအလယ်ဝယ် ကျ၏။ ထိုကျေးငယ်အား ထိုပန်းအလယ်၌ ကျသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ပုပ္ဖက ဟူသောအမည်ကိုသာလျှင် မှည့်ကုန်၏။ သတ္တိဂုမ္ဗ ကျေးသားသည် ခိုးသူတို့၏အလယ်၌ကြီး၏။ ပုပ္ဖကကျေးသားသည် ရသေ့တို့၏အလယ်၌ကြီး၏။
ထိုအခါ တနေ့သ၌ မင်းသည် အလုံးစုံသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သည်ဖြစ်၍ မြတ်သောရထားကို တက်စီး၍ များသော အခြံအရံဖြင့် သမင်သတ်ခြင်းငှါ မြို့မှ မနီးမဝေးသော အရပ်၌ ကောင်းသော အပွင့်အသီးရှိသည်ဖြစ်၍ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော အကွေ့ဖြစ်သော တောသို့သွား၍ အကြင်သူ၏ နံပါးဖြင့် သမင်သည်ပြေးအံ့၊ ထိုသူ၏သာ ဘဏ္ဍာစားတည်းဟု ဆို၍ ရထားမှသက်ဆင်း၍ ဖုံးလွှမ်း၍ နေအပ်သော အအုံ၌ လေးကိုယူ၍ တည်၏။ မင်းချင်းယောက်ျားတို့သည် သမင်တို့ကို ထစိမ့်သောငှာ ချုံတောအုပ်တို့ကို ပုတ်ခတ်ကုန်သည်ရှိသော် တခုသော ဧဏီမည်သော သားသည်ထလတ်၍ သွားရာခရီးကို ကြည့်လတ်သော် မင်း၏ တည်ရာအရပ်၌သာလျှင် ဆိတ်ငြိမ်သည်ကို မြင်၍ ထိုမင်းနေရာသို့ ရှေးရှုပြေးသွား၏။ အမှူးအမတ်တို့သည် အဘယ်သူ၏ နံပါးဖြင့် ဧဏီသားသည် ပြေးသနည်းဟု မေးကုန်သည်ရှိသော် မင်း၏နံပါးဖြင့် ပြေး၏ဟုသိ၍ စစ်သည် ဗိုလ်ပါတို့နှင့်တကွ အမှူးအမတ်တို့သည် ပြက်ရယ်ပြုကုန်၏။
မင်းသည် ငါဟူသောမာနဖြင့် ထိုအမှူးအမတ်၏ ပြက်ရယ်ပြုခြင်းကို သည်းမခံနိုင်သည်ဖြစ်၍ ယခုအခါ၌ ထိုဧဏီမည်သောသားကို ငါးဖမ်းအံ့ဟု ဆို၍ ရထားကိုစီး၍ လျင်မြန်စွာ နှင်လော့ဟု ရထားထိန်းကိုစေ၍ ဧဏီမည်သော သားသည် သွားသောခရီးကို လိုက်၏။ လျင်မြန်စွာသွားသော ရထားကို ဗိုလ်ပါပရိသတ်တို့သည် လိုက်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ မင်းသည် ရထားထိန်းသာ အဖော်ရှိသည်ဖြစ်၍ မွန်းတည့်သည်တိုင်အောင် လိုက်၍ ဧဏီသားကို မမြင်၍ ပြန်လတ်သော် ခိုးသူရွာအနီး၌ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော တောင် မြောင် ချောက်ကြားကို မြင်၍ ရထားမှ ဆင်းသက်၍ ရေချိုး၍၎င်း ရေသောက်၍၎င်း တက်၏။ ထိုအခါ မင်း၏ ရထားထိန်းသည် ရထားထက် ညောင်စောင်း၌ ခင်းသော အခင်းကိုချ၍ သစ်ပင်ရင်း၌ ခင်း၏။ ထိုမင်းသည် ထိုအခင်း၌ အိပ်၏။ ရထားထိန်းသည်လည်း ထိုမင်း၏ခြေကို ဆုပ်နယ်လျက် နေ၏။ အကြားအကြား၌လည်း ပျော်၏။ နိုးလည်း နိုး၏။ ခိုးသူရွာ၌ နေကုန်သော ခိုးသူတို့သည်လည်း မင်းကိုစောင့်အံ့သောငှါ တောသို့လျှင် ဝင်ကုန်၏။ ခိုးသူရွာ၌ သတ္တိဂုမ္ဗ ကျေးသားနှင့် ထမင်းချက်သော ပဋိကောဠုမ္ဗ အမည်ရှိသော လူတယောက်, ဤသူနှစ်ယောက်တို့သည်သာလျှင် ကျန်ရစ်ကုန်၏။ ထိုခဏ၌ သတ္တိဂုမ္ဗ ကျေးသားသည် ရွာမှထွက်၍ မင်းကိုမြင်၍ ဤမင်းကို အိပ်ပျော်စဉ်လျှင် သတ်၍ ဆင်ယင်သော တန်ဆာကို ယူအံ့ဟုကြံ၍ ပဋိကောဠုမ္ဗ၏ အထံသို့သွား၍ အကြောင်းကိုကြား၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော ဘုရားသခင်သည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-
နိက္ခန္တော သဟသေနာယ၊ ဩဂဏော ဝနမာဂမော။
တသ္မာ ကုဋိယာ နိက္ခမ္မ၊ သုဝေါ လုဒ္ဒါနိ ဘာသတိ။
ယုဝါ သမ္မဋ္ဌကုဏ္ဍလီ။
သောဘတိ လောဟိတုဏှီသော၊
ဒိဝါ သူရိယောဝ ဘာသတိ။
ဟန္ဒဿာဘရဏံ သဗ္ဗံ၊ ဂဏှာမှ သာဟသာ မယံ။
သုတ္တော ရာဇာ သသာရထိ။
အာဒါယ ဝတ္ထံ မဏိကုဏ္ဍလဉ္စ၊
ဟန္တွာန သာခါဟိ အဝတ္ထရာမ။
ဟူကုန်သော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၅၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ မိဂလုဒ္ဒေါ၊ သားမုဆိုးနှင့်တူသော။ ရထေသဘော၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်သော။ ပဉ္စာလာနံ၊ ပဉ္စာလတိုင်းသူတို့၏။ မဟာရာဇာ၊ မင်းကြီးသည်။ သေနာယ၊ စစ်သည်နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ နိက္ခန္တော၊ ထွက်သည်ရှိသော်။ ဩဂဏော၊ အပေါင်းအဘော်မှ ကျန်ရစ်သည်ဖြစ်၍။ ဝနံ၊ တောသို့။ အာဂမာ၊ ရောက်လေ၏။
၁၆၀။ တတ္ထ၊ ထိုတော၌။ တက္ကရာနံ၊ ထိုခိုးမှုကို ပြုသောသူတို့၏။ ကုဋီကတံ၊ အိမ်ရှိသော ရွာကို။ အဒ္ဒသ၊ မြင်လေ၏။ သုဝေါ၊ လူကဲ့သို့ လိမ်မာသော ကျေးသားသည်။ တသ္မာ၊ ထိုရွာမှ။ ကုဋိယာ၊ ကုဋိမှ။ နိက္ခမ္မ၊ ထွက်၍။ လုဒ္ဒါနိ၊ ကြမ်းကြုတ်သော စကားတို့ကို။ ဘာသတိ၊ ဆို၏။
၁၆၁။ သမ္ပန္နဝါဟနော၊ ပြည့်စုံသော မြင်းရထားရှိသော။ ယုဝါ၊ နုပျိုသော။ သမ္မဋ္ဌကုဏ္ဍလီ၊ အလွန်ပြေပြစ်သော နားဍောင်းဝတ်သော။ လောဟိတုဏှီသော၊ နီသော နဖူးသင်းကျပ်ရှိသော။ ပေါသော၊ လူမင်းသည်။ ဒိဝါ၊ နေ့၌။ သူရိယော၊ နေသည်။ ဘာသတိ ဣဝ၊ ထွန်းပသကဲ့သို့။ သောဘတိ၊ တင့်တယ်၏။
၁၆၂။ သမ္ပတိကေ၊ ရောက်သော။ မဇ္ဈနှိကေ၊ မွန်းတည့်အခါ၌။ သသာရထိ၊ ရထားထိန်းနှင့် တကွသော။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သုတ္တော၊ အိပ်ပျော်၏။ ဟန္ဒ၊ ယခုအခါ၌။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အဿ၊ ထိုမင်း၏။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ အာဘရဏံ၊ တန်ဆာကို။ သာဟသာ၊ အဆောတလျင် အနိုင်အထက်။ ဂဏှာမ၊ ယူကြကုန်အံ့။ ဝါ၊ လုကြကုန်အံ့။
၁၆၃။ ဒါနိ-ဣဒါနိပိ၊ ယခုအခါ၌လည်း။ နိသီထေ၊ ညဉ့်သန်းခေါင် အခါကဲ့သို့။ ရဟော၊ ဆိတ်ငြိမ်၏။ သသာရထိ၊ ရထားနှင့်တကွသော။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သုတ္တော၊ အိပ်ပျော်ပြီ။ ဝတ္ထံ၊ ဝတ်သော အဝတ်ကို၎င်း။ မဏိကုဏ္ဍလဉ္စ၊ ပတ္တမြားနားဍောင်းကို၎င်း။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဟန္တွာန၊ မင်းနှင့် တကွသော ရထားထိန်းကို သတ်၍။ သာခါဟိ၊ သစ်ခက်တို့ဖြင့်။ အဝတ္ထရာမ၊ ဖုံးဘိကုန်အံ့။
ဤသို့ ထိုသတ္တိဂုမ္ဗကျေးသားသည် တကြိမ် လျင်စွာ ထွက်၏။ တကြိမ် ပဋိကောဠုမ္ဗ၏ အနီးသို့ သွား၏။ ထို ကောဠုမ္ဗသည် ထိုသတ္တိဂုမ္ဗကျေးသား၏ စကားကို ကြား၍ ထွက်၍ ကြည့်လတ်သော် မင်းအဖြစ်ကိုသိ၍ ကြောက်ရွံ့သော စကားကို ဆိုလိုရကား-
ဒုရာသဒါ ဟိ ရာဇာနော၊ အဂ္ဂိ ပဇ္ဇလိတော ယထာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၆၄။ သတ္တိဂုမ္ဗ၊ သတ္တိဂုမ္ဗ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဥမ္မတ္တရူပေါဣဝ၊ ရူးသော သဘောရှိသော သူကဲ့သို့။ ကိံနု ပဘာသသိ၊ အဘယ်ကြောင့် ဆိုဘိသနည်း။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ ရာဇာနော၊ မင်းတို့ကို။ ဒုရာသဒါ၊ ချဉ်းကပ်ခြင်းငှါ ခဲယဉ်းကုန်၏။ အဂ္ဂိယထာ၊ ပြောင်ပြောင်တောက်သော မီးကဲ့သို့။ ပဇ္ဇလိတော၊ မင်း၏တန်ခိုးဖြင့် တောက်ပ၏။
ထိုအခါ၌ ပဋိကောဠုမ္ဗကို သတ္တိဂုမ္ဗ ကျေးသားသည် ဆိုလိုရကား-
မာတရိ မယှံ နဂ္ဂါယ၊ ကိံနု တွံ ဝိဇိဂုစ္ဆသေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၆၅။ ပဋိကောဠုမ္ဗ၊ ပဋိကောဠုမ္ဗ။ တွံ၊ သင်သည်။ မတ္တော၊ သေယစ်သည်ဖြစ်၍။ ထူလာနိ၊ ကြီးသော ကြုံးဝါးခြင်းတို့ကို။ နဂ္ဂါယ၊ အဝတ်မရှိ အချည်းစည်းသော။ မယှံ၊ ငါ၏။ မာတရိ၊ အမိ၌။ ဂဇ္ဇသိအထ၊ ကြုံးဝါးသည် မဟုတ်လော။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝိဇိဂုစ္ဆသေ နု၊ ခိုးမှုကို စက်ဆုပ်ဘိသနည်း။ ဝါ၊ ကြောက်တုံဘိသနည်း။
မင်းသည် နိုး၍ ပဋိကောဠုမ္ဗနှင့် တကွ လူ့ဘာသာဖြင့် စကားပြောဟောသော ထိုသတ္တိဂုမ္ဗကျေးသား၏ စကားကို ကြား၍ ဤအရပ်သည် ဘေးဘျမ်းနှင့်တကွ ဖြစ်အံ့ဟု ကြံ၍ ရထားထိန်းကို ထစေလိုရကား-
သကုဏော မေ န ရုစ္စတိ၊ အညံ ဂစ္ဆာမ အဿမံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၆၆။ သမ္မ သာရထိ၊ အချင်းရထားထိန်း။ တရမာနော၊ အဆောတလျင်။ ဥဋ္ဌေဟိ၊ ထလော့။ ရထံ၊ ရထားကို။ ယောဇေဟိ၊ ကလော့။ သကုဏော၊ ကျေးငှက်ကို။ မေ၊ ငါသည်။ န ရုစ္စတိ၊ မနှစ်သက်အပ်။ အညံ၊ တပါးသော။ အဿမံ၊ ရသေ့ကျောင်းသို့။ ဂစ္ဆာမ၊ သွားကုန်အံ့။
ထိုရထားထိန်းသည်လည်း လျင်စွာထ၍ ရထားကိုက၍ မင်းကြီးကို ဆိုလိုရကား-
အဓိတိဋ္ဌ မဟာရာဇ၊ အညံ ဂစ္ဆာမ အဿမံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၆၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ရထော၊ ရထားကို။ ယုတ္တော၊ က အပ်ပြီ။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဗလဝါဟနော၊ အားနှင့် ပြည့်စုံသော မြင်းကိုလည်း။ ယုတ္တော၊ က, အပ်ပြီ။ အဓိတိဋ္ဌ၊ တက်စီးတော်မူလော့။ အညံ၊ တပါးသော။ အဿမံ၊ ရသေ့ကျောင်းသို့။ ဂစ္ဆာမ၊ သွားကုန်အံ့။
သတ္တိဂုမ္ဗ ကျေးသားသည် လျင်မြန်စွာသွားသော ရထားကိုမြင်၍ ထိတ်လန့်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ဆိုလိုရကား-
ဧသ ဂစ္ဆတိ ပဉ္စာလော၊ မုတ္တော နေသံ အဒဿနာ။
ဧသ ဂစ္ဆတိ ပဉ္စာလော၊ မာဝေါ မုဉ္စိတ္ထ ဇီဝိတံ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၆၈။ အသ္မိံ၊ ဤရသေ့ကျောင်း၌။ ပရိစာရကာ၊ လုပ်ကျွေးကုန်သော။ ယေ၊ အကြင် သူခိုးတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသာလျှင် ဖြစ်ကုန်သော။ ဣမေ၊ ဤသူခိုးတို့သည်။ ကော၊ အဘယ်အရပ်သို့။ ဂတာ နု၊ သွားလေကုန်သနည်း။ ဧသ ပဉ္စာလော၊ ဤပဉ္စာလမင်းသည်။ ဂစ္ဆတိ၊ သွားလေ၏။ နေသံ၊ ထိုခိုးသူတို့၏။ အဒဿနာ၊ မမြင်ခြင်းကြောင့်။ မုတ္တော၊ လွတ်ရလေ၏တကား။
၁၆၉။ ဘောန္တော စောရာ၊ အို သူခိုးတို့။ ဧသ ပဉ္စာလော၊ ထိုပဉ္စာလမင်းသည်။ ဂစ္ဆတိ၊ သွားလေ၏။ ဝေါ၊ သင်တို့သည်။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ရှည်စဉ်။ နံ၊ ထိုမင်းကို။ မာ မုဉ္စိတ္ထ၊ မလွှတ်ကြကုန်လင့်။ ကောဒဏ္ဍကာနိ စ၊ လေးတို့ကို၎င်း။ သတ္တိယော စ၊ လှံတို့ကို၎င်း။ တောမရာနိ စ၊ ခက်ရင်းတို့ကို၎င်း။ ဂဟေတွာ၊ ကိုင်၍။ နံ၊ ထိုမင်းကို။ ဂဏှထ၊ ဖမ်းကြကုန်။
ဤသို့ ထိုသတ္တိဂုမ္ဗ ကျေးသားသည် ထိုမှဤမှ ပြေးစဉ်ပင်လျှင် မင်းသည် ရသေ့တို့၏ကျောင်းသို့ ရောက်၏။ ထိုခဏ၌ ရသေ့တို့သည် သစ်သီးကြီးငယ် အလို့ငှါ သွားကုန်၏။ တယောက်သော ပုပ္ဖကအမည်ရှိသော ကျေးသားသည် အဿမပိုဒ်ကျောင်း၌ တည်သည်ဖြစ်၏။ ထိုပုပ္ဖက ကျေးသားသည် မင်းကိုမြင်၍ ခရီးဦး ကြိုဆို၍ စကားစေ့စပ် ပဋိသန္ထာရကို ပြု၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြလိုသော ဘုရားသခင်သည်-
သွာဂတန္တေ မဟာရာဇ၊ အထော တေ အဒုရာဂတံ။
ဣဿရောသိ အနုပ္ပတ္တော၊ ယံ ဣဓတ္ထိ ပဝေဒယ။
ဖလာနိ ခုဒ္ဒကပ္ပါနိ၊ ဘုဉ္ဇ ရာဇ ဝရံဝရံ။
တတော ပိဝ မဟာရာဇ၊ သစေ တွံ အဘိကင်္ခသိ။
သယံ ဥဋ္ဌာယ ဂဏဝှေါ၊ ဟတ္ထာ မေ နတ္ထိ ဒါတဝေ။
ဟူကုန်သော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၇၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုမင်းကြီး ကျောင်းသို့ ရောက်သောအခါ၌။ လောဟိတတုဏ္ဍိကော၊ နီသော နှုတ်သီးရှိသော။ အပရော သုဝေါ၊ ပုပ္ဖက ကျေးသားသည်။ ပဋိနန္ဒိတ္ထ၊ နှစ်သက်လေ၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီး၏။ အာဂတံ၊ လာခြင်းကား။ သွာဂတံ-သုအာဂတံ၊ ကောင်းသောလာခြင်းတည်း။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီးအား။ အဒုရာဂတံ၊ အပြစ်ကင်းသော လာခြင်းတည်း။ ဣဿရော၊ ရှင်မင်းကြီးသည်။ အနုပ္ပတ္တော၊ ရောက်လာပေသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ယံ၊ အကြင် အလိုသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ၊ ထိုအလိုကို။ ပဝေဒယ၊ ကြားတော်မူလော့။
၁၇၁။ တိန္ဒုကာနိ၊ တည်သီးတို့သည်၎င်း။ ပိယာလာနိ၊ လွန်သီးတို့သည်၎င်း။ မဓုကေ-မဓုကဖလာနိ၊ သစ်မည်စည်သီးတို့သည်၎င်း။ ကာသုမာရိယော၊ သရက်ဖြူသီးတို့သည်၎င်း။ ဝါ-၊ သခွါးသီးတို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာနိ၊ ထိုသစ်သီးတို့သည်။ ခုဒ်ဒကပ္ပါနီ၊ ပျားမွဲအရသာနှင့် တူကုန်၏။ ဝါ-၊ ယင်ပျားအရသာနှင့် တူကုန်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဝရံဝရံ၊ ချိုနိုးရာရာကို။ ဘုဉ္ဇ၊ စားတော်ခေါ်ပါလော့။
၁၇၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဂိရိဂဗ္ဘရာ၊ တောင်မြောင် ချောက်ကြားမှ။ အာဘတံ၊ ဆောင်ယူအပ်သော။ ဣဒမ္ပိ ပါနီယံ၊ ဤရေသည်လည်း။ သီတံ၊ အေးလှစွာ၏။ တွံ၊ ရှင်မင်းကြီးသည်။ သစေ အဘိကင်္ခသိ၊ အကယ်၍ အလိုတော်ရှိအံ့။ တတော၊ ထိုရေအိုးစင်မှ သောက်ရေကို။ ပိဝ၊ သောက်တော်မူပါလော့။
၁၇၃။ အသ္မိံ၊ ဤကျောင်းသင်္ခမ်း၌။ ယေ ပရိစာရကာ၊ အကြင် ရသေ့တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုရသေ့တို့သည်။ အရညံ၊ တောသို့။ ဥဉ္ဆာယ၊ သစ်သီးကြီးငယ် ရှာမှီးအံ့သောငှါ။ ဂတာ၊ သွားကုန်၏။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဒါတဝေ၊ ပေးခြင်းငှာ။ ဟတ္ထာ၊ လက်တို့သည်။ နတ္ထိ- န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ သယံ၊ ကိုယ်တော်အလိုလို။ ဥဋ္ဌာယ၊ ထ၍။ ဂဏှဝေါ၊ ယူတော်မူကုန်လော့။
မင်းကြီးသည် ပုပ္ဖကကျေးသား၏ စကားစေ့စပ် ပြောဟောခြင်းကို ကြည်ညို၍ ယခင်တွေ့သော သတ္တိဂုမ္ဗကျေးသား၏ ကြမ်းကြုတ်ခြင်းကို ပြောဆိုလိုရကား-
အထေကော ဣတရော ပက္ခီ၊ သုဝေါ လုဒ္ဒါနိ ဘာသတိ။
ဣစ္စေဝံ ဝိလပန္တဿ၊ သောတ္ထိံ ပတ္တောသ္မိ အဿမံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၇၄။ ပက္ခီ၊ အတောင်ရှိသော။ အယံ ဒိဇော၊ ဤ ကျေးသားသည်။ ဘဒ္ဒကော ဝတ၊ လောကဝတ် ကောင်းပေစွတကား။ ပရမဓမ္မိကော၊ အလွန်တရားစောင့်ပေစွတကား။ အထ၊ ထိုမှတပါး။ ဧကော၊ တခုသော။ ဣတရော၊ ဤ ကျေးသားမှတပါးသော။ ပက္ခီ၊ အတောင်ရှိသော။ သုဝေါ၊ ကျေးသားသည်။ လုဒ္ဒါနိ၊ ကြမ်းကြုတ်သောစကားတို့ကို။ ဘာသတိ၊ ဆို၏။
၁၇၅။ ဧတံ၊ ဤမင်းကို။ ဟနထ၊ သတ်ကြကုန်။ ဗန္ဓထ၊ နှောင်ဖွဲ့ကြကုန်။ ဝေါ၊ သင်တို့သည်။ ဇီဝတံ-ဇီဝန္တာနံ၊ အသက်ရှည်ကုန်စဉ်။ ဧတံ၊ ထိုမင်းကို။ မာ မုဉ္စထ၊ မလွှတ်ကြကုန်လင့်။ ဣစ္စေဝံ၊ ဤသို့လျှင်။ ဝိလပန္တဿ၊ မြည်တမ်းစဉ်ပင်။ သောတ္ထိံ၊ ချမ်းသာစွာ။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဿမံ၊ ကျောင်းသို့။ ပတ္တော၊ ရောက်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။
မင်း၏ စကားကို ကြား၍ ပုပ္ဖက ကျေးသားသည် မင်းကြီးအား ဆိုလိုရကား-
ဧကရုက္ခသ္မိံ သံဝဍ္ဎာ၊ နာနာခေတ္တေ ဂတာ ဥဘော။
အသတံ သော သတံ အဟံ၊ တေန ဓမ္မေန နော ဝိနာ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၇၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မယံ၊ ထိုသတ္တိဂုမ္ဗနှင့် အကျွန်ုပ် နှစ်ယောက်တို့သည်။ ဘာတရော၊ ညီအစ်ကိုတို့သည်။ အသ္မ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ သောဒရိယာ၊ တမိဝမ်း၌ အတူအောင်းကုန်၏။ ဧကမာတုကာ၊ တူသောအမိ ရှိကုန်၏။ ဧကရုက္ခသ္မိံ၊ သစ်တပင်တည်း၌။ သံဝဍ္ဎာ၊ ကြီးကုန်၏။ ပစ္ဆာ၊ နောက်မှ။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်သော ငါတို့သည်။ နာနာခေတ္တေ၊ အထူးထူး အခြားခြားသော အရပ်တို့သို့။ ဂတာ၊ ရောက်ကုန်၏။
၁၇၇။ သတ္တိဂုမ္ဗော စ၊ သတ္တိဂုမ္မသည်ကား။ စောရာနံ၊ ခိုးသူတို့၏။ သန္တိကေ၊ အထံ၌။ သံဝဍ္ဎော၊ ကြီးပွား၏။ အဟဉ္စ၊ အကျွန်ုပ်သည်ကား။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဣသီနံ၊ ရသေ့တို့၏။ သန္တိကေ၊ အထံ၌။ သံဝဍ္ဎော၊ ကြီး၏။ သော၊ ထိုသတ္တိဂုမ္ဗကျေးသားသည်။ အသတံ၊ ခိုးသူတို့၏။ သန္တိကံ၊ အထံသို့။ ဥပဂတော၊ ကပ်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းဖြစ်သော ရသေ့တို့၏။ သန္တိကံ၊ အထံသို့။ ဥပဂတော၊ ကပ်၏။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ နော၊ ငါတို့အား။ ဓမ္မေန၊ အကျင့်ဖြင့်။ ဝိနာ၊ ကွဲပြားထူးခြားကုန်၏။
ယခုအခါ၌ ပုပ္ဖကကျေးသားသည် တရားကို ဝေဘန်လိုရကား-
အာလောပါ သာဟသာကာရာ၊ တာနိ သော တတ္ထ သိက္ခတိ။
အာသနူဒကဒါယီနံ၊ အင်္ကေ ဝုဍ္ဎောသ္မိ ဘာရဓ။
ဟူသော ဤဂါထာ နှစ်ခုတို့၏အပေါင်းကို ဆို၏။
၁၇၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တတ္ထ၊ ထိုခိုးသူရွာ၌။ ဝဓော စ၊ သတ်ခြင်း ဖြတ်ခြင်းသည်၎င်း။ ဗန္ဓော စ၊ နှောင်ဖွဲ့ခြင်းသည်၎င်း။ နိကတီ၊ အတုပြု၍ လှည့်ပတ်ခြင်းသည်၎င်း။ ဝဉ္စနာနိ စ၊ အဖြောင့်ပြု၍ လှည့်ပတ်ခြင်းသည်၎င်း။ အာလောပါ စ၊ နေ့အခါ၌ ရွာကိုဖျက်၍ လုယက်ခြင်းတို့သည်၎င်း။ သာဟသာကာရာ စ၊ အိမ်ကိုဝင်၍ သေဘေးဖြင့် ခြိမ်းချောက်လျက် အနိုင်အထက် လုယက်ခြင်းတို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ သော၊ ထိုသတ္တိဂုမ္ဗ ကျေးသားသည်။ တတ္ထ၊ ထိုခိုးသူနေရာရွာ၌။ တာနိ၊ ထိုမကောင်းသော အမူအကျင့်တို့ကို။ သိက္ခတိ၊ သင်၏။
၁၇၉။ ဣဓ၊ ဤကျောင်း၌။ သစ္စဉ္စ၊ သစ္စာသည်၎င်း။ ဓမ္မော စ၊ သုစရိုက်တရားသည်၎င်း။ အဟိံသာ၊ မညှဉ်းဆဲခြင်းသည်၎င်း။ သံယမော၊ စောင့်စည်းခြင်းသည်၎င်း။ ဒမော၊ ဣန္ဒြေကို ဆုံးမခြင်းသည်၎င်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဘာရဓ၊ ပြည်ကြီးဝန်ကို ရွက်ဆောင်သော မင်းမြတ်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အာသနူဒကဒါယီနံ၊ နေရာ, ရေ, ပေးလေ့ ရှိကုန်သော ရသေ့တို့၏။ အင်္ကေ၊ ရင်ခွင်၌။ ဝုဍ္ဎော၊ ကြီးသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။
ယခုအခါ၌ မင်းကြီးအား ပုပ္ဖက ကျေးသားသည် တရားဟောလိုရကား-
သီလဝန္တံ ဝိသီလံ ဝါ၊ ဝသံ တဿေဝ ဂစ္ဆတိ။
သောပိ တာဒိသကော ဟောတိ၊
သဟဝါသောပိ တာဒိသော။
သရော ဒိဒ္ဓေါ ကလာပံဝ၊ အလိတ္တံ ဥပလိမ္ပတိ။
ဥပလိမ္ပဘယာ ဓီရော၊ နေဝ ပါပသခေါ သိယာ။
ကုသာပိ ပူတိံ ဝါယန္တိ၊ ဧဝံ ဗာလူပသေဝနာ။
ပတ္တာပိ သုရဘိ ဝါယန္တိ၊ ဧဝံ ဓီရူပသေဝနာ။
အသန္တေ နုပသေဝေယျ၊ သန္တေ သေဝေယျ ပဏ္ဍိတော။
အသန္တော နိရယံ ယန္တိ၊ သန္တော ပါပေန္တိ သုဂ္ဂတိံ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၈၀။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ယံ သန္တံ ဝါ၊ အကြင်သူတော်ကောင်းကို၎င်း။ ယဒိ၊ ထိုမှတပါး။ ယံ အသန္တံ ဝါ၊ အကြင်သူတော်မဟုတ် သူယုတ်မာကို၎င်း။ ယံ သီလဝန္တံ ဝါ၊ အကြင် သီလရှိသော သူကို၎င်း။ ယံ ဝိသီလံ ဝါ၊ အကြင် သီလမရှိသော သူကို၎င်း။ ဘဇတိ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ တဿ၊ ထိုမှီဝဲဆည်းကပ်အပ်သော သူ၏။ ဝသံ ဧဝ၊ အလိုသို့သာလျှင်။ ဂစ္ဆတိ၊ လိုက်တတ်၏။
၁၈၁။ ယာဒိသံ၊ အကြင်သို့ သဘောရှိသော။ မိတ္တံ၊ အဆွေခင်ပွန်းကို။ ကုရုတေ၊ ဖွဲ့မိ၏။ ယာဒိသဉ္စ၊ အကြင်သို့ သဘောရှိသော သူကိုလည်း။ ဥပသေဝတိ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်မိ၏။ သောပိ၊ ထိုမှီဝဲဆည်းကပ်တတ်သော သူသည်လည်း။ တာဒိသကော၊ ထိုဆည်းကပ်အပ်သော သူနှင့်တူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သဟဝါသောပိ၊ တကွနေသော သူသည်လည်း။ တာဒိသော၊ ထိုသူနှင့်တူ၏။
၁၈၂။ သေဝမာနော၊ မှီဝဲ ဆည်းကပ်အပ်သော ဆရာသည်။ အလိတ္တံ၊ မကောင်းမှုဖြင့် မလိမ်းကျံသော။ သေဝမာနံ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်တတ်သော တပည့်ကို။ ဥပလိမ္ပတိ၊ မကောင်းမှုဖြင့် လိမ်းကျံစေ၏။ သံဖုဋ္ဌော၊ တပည့်သည် တွေထိအပ်သော ဆရာသည်။ ပရံ၊ တပါးသော။ အလိတ္တံ၊ မကောင်းမှုဖြင့် မလိမ်းကျံသော။ သံဖုဋ္ဌံ၊ တွေ့ထိတတ်သော တပည့်ကို။ ဥပလိမ္ပတိ၊ မကောင်းမှုဖြင့် လိမ်းကျံစေ၏။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သို့နည်း ဟူမူကား။ ဒိဒ္ဓေါ၊ အဆိပ်လိမ်းကျံအပ်သော။ သရော၊ မြားသည်။ ကလာပံ၊ မြားထည့်သော တောင့်ကို။ ဥပလိမ္ပတိ ဣဝ၊ အဆိပ်ဖြင့် လိမ်းကျံစေသကဲ့သို့တည်း။ ဥပလိမ္ပဘယာ၊ မကောင်းမှုဖြင့် လိမ်းကျံခြင်းဘေးမှ။ ဘီတော၊ ကြောက်သော။ နရော၊ ပညာရှိသည်။ ပါပသခါ၊ ယုတ်မာသော မကောင်းသော အဆွေခင်ပွန်းရှိသည်။ နေဝ သိယာ၊ မဖြစ်ရာ။
၁၈၃။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ ပူတိမစ္ဆံ၊ ငါးပုပ်ကို။ ကုသဂ္ဂေန၊ သမန်းမြက်ဖြင့်။ ဥပနယှတိ၊ ထုပ်ဖွဲ့၏။ ကုသာပိ၊ သမန်းမြက်တို့သည်လည်း။ ပူတိံ၊ အပုပ်နံ့ကို။ ဝါယန္တိ၊ လှိုင်စေကုန်၏။ ဗာလူပသေဝနာ၊ သူမိုက်ကို မှီဝဲဆည်းကပ်ကုန်သော။ တေ နရာ၊ ထိုသူတို့သည်။ ဧဝံ၊ ဤ ငါးပုပ်ထုပ်သော သမန်းမြက်နှင့် တူကုန်၏။
၁၈၄။ ယော နရော စ၊ အကြင်သူသည်ကား။ တဂ္ဂရံ၊ တောင်ဇလပ်ကို။ ပလာသေန၊ ပေါက်ဖက်ဖြင့်။ ဥပနယှတိ၊ ထုပ်ဖွဲ့အံ့။ ပတ္တာပိ၊ ပေါက်ဖက်တို့သည်လည်း။ သုရဘိံ၊ ကောင်းသောအနံ့ကို။ ဝါယန္တိ၊ လှိုင်စေကုန်၏။ ဓီရူပသေဝနာ၊ ပညာရှိကို မှီဝဲဆည်းကပ်ကုန်သော။ တေ နရာ၊ ထိုသူတို့သည်။ ဧဝံ၊ ဤတောင်ဇလပ်ကို ထုပ်သော ဖက်နှင့်တူကုန်၏။
၁၈၅။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ပလပုဋဿ ဣဝ၊ နံ့သာထုပ်သော ပေါက်ဖက်ကဲ့သို့။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ သမ္ပာကံ၊ ပါရမီရင့်သော အဖြစ်ကို။ ဉတွာ၊ သိ၍။ အသန္တေ၊ သူယုတ်တို့ကို။ န ဥပသေဝေယျ၊ မမှီဝဲ မဆည်းကပ်ရာ။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ သန္တေ၊ သူတော်ကောင်းတို့ကိုသာလျှင်။ သေဝေယျ၊ မှီဝဲ ဆည်းကပ်ရာ၏။ အသန္တော၊ သူယုတ်တို့သည်။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ ယန္တိ၊ ရောက်စေကုန်၏။ သန္တော၊ သူတော်ကောင်းတို့သည်။ သုဂတိံ၊ ကောင်းသော အလားသို့။ ပါပေန္တိ၊ ရောက်စေကုန်၏။
ပဉ္စာလရာဇ်မင်းသည် ထိုပုပ္ဖက ကျေးသား၏ တရားစကားကို ကြည်ညို၏။ ရသေ့ အပေါင်းတို့သည်လည်း လာ၏။ ပဉ္စာလရာဇ်မင်းသည် ရသေ့တို့ကို ရှိခိုး၍ အရှင်ဘုရားတို့ အကျွန်ုပ်ကို သနားတော်မူသည်ဖြစ်၍ အကျွန်ုပ်၏ နေရာအရပ်၌ နေတော်မူပါကုန်ဟု လျှောက်၍ ထိုရသေ့တို့၏ ဝန်ခံခြင်းကိုယူ၍ မြို့သို့သွား၍ ကျေးသားတို့အား ဘေးမဲ့ကို ပေး၏။ ရသေ့တို့သည်လည်း ထိုပဉ္စာလရာဇ်မြို့သို့ ကြွတော်မူကုန်၏။ ပဉ္စာလရာဇ်မင်းသည် ရသေ့အပေါင်းတို့ကို ဥယျာဉ်၌နေစေလျက် အသက်ထက်ဆုံး လုပ်ကျွေး၍ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေ၏။ ထိုအခါ မင်းကြီး၏ သားသည်လည်း ထီးဖြူကို ဆောက်စေ၍ ရသေ့အပေါင်းကို လုပ်ကျွေး၏။ ထိုအမျိုးအနွယ် အစဉ်၌ ခုနစ်ဆက်သောမင်းတို့သည် ရသေ့အပေါင်းအား အလှူကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် တော၌နေသည်ဖြစ်၍သာလျှင် ကံအားလျော်စွာ လားတော်မူ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ ဘုရားသခင်သည် ဤသို့သော တရားဟောတော်မူခြင်းကို ဆောင်တော်မူ၍ ဤသို့ ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်သည် မိမိယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသော အခြံအရံ ရှိသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ သတ္တိဂုမ္ဗကျေးသားသည် ဒေဝဒတ် ဖြစ်လာ၏။ ခိုးသူတို့သည် ဒေဝဒတ်၏ ပရိသတ်တို့ ဖြစ်လာကုန်၏။ ပဉ္စာလရာဇ်မင်းသည် အာနန္ဒာ ဖြစ်လာ၏။ ရသေ့အပေါင်းတို့သည် ဘုရားပရိသတ်တို့ ဖြစ်လာကုန်၏။ ပုပ္ဖကကျေးသားသည် ငါဘုရား ဖြစ်တော်မူ၏ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ။
လူမိုက်ကိုကြဉ်၊ သူတော်သူစင်၊ ပေါင်းလျှင် မင်္ဂလာ
ခုနစ်ခုမြောက်သော သတ္တိဂုမ္ဗဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဝီသတိနိပါတ်
၈။ ဘလ္လာတိယဇာတ်
တညဉ့်ကင်း၍ အနှစ်ခုနစ်ရာ ငိုကြွေးခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘလ္လာတိယော နာမ အဟောသိ ရာဇာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဘလ္လာတိယဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် မလ္လိကာမိဖုယားကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုမလ္လိကာ မိဖုယားသည် တနေ့သ၌ ကောသလမင်းကြီးနှင့်တကွ အိပ်ရာညောင်စောင်းကိုမှီ၍ ငြင်းခုံခြင်း ဖြစ်သတတ်၊ ကောသလမင်းကြီးသည် အမျက်ထွက်၍ ထိုမလ္လိကာမိဖုယားကို ကြည့်တော်မမူ၊ ထိုမလ္လိကာ မိဖုယားကြီးသည် ကြံ၏။ ဘုရားသခင်သည် ငါ၌ မင်းကြီး အမျက်ထွက်သော အဖြစ်ကို သိတော်မမူလေယောင် တကားဟု ကြံ၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူ၍ နက်ဖြန် မိုးသောက်သောနေ့၌ ရဟန်းသံဃာအပေါင်း ခြံရံလျက် သာဝတ္ထိမြို့သို့ ဆွမ်းခံဝင်တော်မူ၍ ကောသလမင်းကြီး နန်းတော်သို့ ကြွတော်မူ၏။ ကောသလ မင်းကြီးသည် ခရီးဦးကြိုဆိုသဖြင့် သပိတ်တော်ကိုယူ၍ ဘုရားသခင်ကို ပြာသာဒ်ထက်သို့ တင်ပြီးလျှင် အစဉ်အတိုင်း ရဟန်းသံဃာတို့ကို နေစေလျှက် အလှူရေစက်ကို သွန်းချ၍ မွန်မြတ်သော ဆွမ်းအာဟာရဖြင့် လုပ်ကျွေး၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်း ကိစ္စအဆုံး၌ တင့်အပ်လျှောက်ပတ်စွာ နေ၏။
သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် မြတ်သောမင်းကြီး- အဘယ့်ကြောင့် မလ္လိကာ မိဖုယားသည် မထင်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား- မိမိ၏ စည်းစိမ်ချမ်းသာဖြင့် ယစ်သောကြောင့် မထင်ဟု နားတော် လျှောက်လတ်သော် မြတ်သောမင်းကြီး- သင်မင်းကြီးသည် ရှေးသောအခါ ကိန္နရာအမျိုး၌ ဖြစ်၍ တညဉ့်မျှ ကိန္နရီမနှင့် ကင်းသည်ဖြစ်၍ အနှစ် ခုနစ်ရာတို့ပတ်လုံး ငိုကြွေးလျက်သာ သွားဘူးသည် မဟုတ်လောဟု မိန့်တော်မူ၍ ဆိတ်ဆိတ် နေတော်မူ၏။ ထိုကောသလမင်းသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... မြတ်သောမင်းကြီး- လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဘလ္လာတိယမည်သော မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် မီးကျီးဖြင့်ကင်သော သမင်သားကို စားအံ့ဟု ကြံ၍ တိုင်းပြည်ကို မှူးမတ်တို့ကို အပ်နှင်းခဲ့ပြီးလျှင် ကောင်းစွာဖွဲ့အပ်သော လက်နက်ငါးပါးကို ကိုင်စွဲလျက် ကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီးသော မင်းအိမ်၌ကြီးသော ခွေးအပေါင်းခြံရံလျက် မြို့နန်းမှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ဂင်္ဂါမြစ်အကြေသို့ သွားပြီးလျှင် တောင်ထက်သို့ တက်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ တခုသော ဂင်္ဂါမြစ်သို့ စီးဝင်သော မြစ်ကိုမြင်၍ ထိုမြစ်ကို အစဉ်လျှောက်သဖြင့် သွားလတ်သော် သမင်အပေါင်း, ဝက်အပေါင်း အစရှိသည်တို့ကိုသတ်၍ မီးကျီးဖြင့် ကျက်သောအသားကို စားလျက် မြင့်ရာအရပ်သို့ တက်၍ ထိုအရပ်၌ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော မြစ်ငယ်တခုသည် ရေပြည့်သောအခါ လည်အတိုင်းအရှည်ရှိသော ရေရှိသည်ဖြစ်၍ စီး၏။ ရေမပြည့်သောအခါ ပုဆစ်ဒူး အတိုင်းအရှည်ရှိ၏။ ထိုမြစ်ငယ်၌ အထူးထူး အပြားပြား ရှိကုန်သော ငါးလိပ်တို့သည် သွားလာကုန်၏။ ရေအဆုံး၌ ငွေပြားအဆင်းနှင့်တူသော သဲအပြင်သည် ရှိ၏။ ကမ်းနားနှစ်ဘက်တို့၌ အထူးထူးသော အပွင့်အသီးကို ဆောင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ညွတ်ကုန်သော သစ်ပင်တို့သည် အပွင့်ရည် အသီးရည်တို့ဖြင့် ယစ်ကုန်သော ငှက်အပေါင်း, ပိတုန်းအပေါင်းတို့ဖြင့် ထက်ဝန်းကျင် ပြွမ်းကုန်၏။ အထူးထူးသော သားအပေါင်းတို့၏ မှီဝဲရာဖြစ်၏။ ချမ်းအေးသော အရိပ်ရှိ၏။
ဤသို့ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော ဟိမဝန္တာ မြစ်ငယ်ကမ်းနား၌ နှစ်ခုကုန်သော ကိန္နရာဖို့မတို့သည် အချင်းချင်း လည်ဘက်နမ်းရှုပ်၍ အထူးထူးသော အခြင်းအရာတို့ဖြင့် မြည်တမ်းကုန်လျက် ငိုကြွေးကုန်၏။ ဘလ္လာတိယမင်းသည် ထိုမြစ်၏ကမ်းနား၌ ဂန္ဓမာဒနတောင်သို့ တက်လတ်သော် ထိုကိန္နရာတို့ကို မြင်၍ အဘယ့်ကြောင့် ဤကိန္နရာတို့သည် ဤသို့ ငိုကြွေးကုန်သနည်း၊ ထိုကိန္နရာတို့ကို ငါမေးအံ့ဟု ကြံလျက် ခွေးတို့ကိုကြည့်၍ လက်ဖျစ်တီး၏။ ကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီးသော မင်းအိမ်၌ ကြီးကုန်သော ခွေးတို့သည် ထိုလက်ဖျစ်တီးသော အမှတ်ဖြင့် ချုံထဲသို့ဝင်၍ ရင်ဖြင့်ဝပ်ကုန်၏။ ထိုဘလ္လာတိယ မင်းသည် ထိုခွေးတို့ ငြိမ်ဝပ်စွာ နေသောအဖြစ်ကို သိ၍ လေးတောင့်တို့ကို၎င်း, ကြွင်းသော လက်နက်တို့ကို၎င်း သစ်ပင်ကိုမှီ၍ ထားပြီးလျှင် ခြေသံကို မကြားစေမူ၍ အသာအယာ ထိုကိန္နရာတို့၏ အထံသို့သွား၍ အဘယ့်ကြောင့် သင်တို့သည် ငိုကြွေးကုန်သနည်း ဟု ကိန္နရာတို့ကိုမေး၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ရဋ္ဌံ ပဟာယ မိဂဝံ အစရိ သော။
အဂမာ ဂိရိဝရံ ဂန္ဓမာဒနံ၊
သုပုပ္ဖိတံ ကိံပုရိသာနုစိဏ္ဏံ။
ဓနုကလာပဉ္စ သော နိက္ခိပိတွာ။
ဥပါဂမိ ဝစနံ ဝတ္တုကာမော၊
ယတ္ထ ဌိတာ ကိံပုရိသာ အဟေသုံ။
ကိမိဓ ဌိတာ မန္တယဝှေါ အဘိဏှံ။
ပုစ္ဆာမိ ဝေါ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊
ကထံ ဝေါ ဇာနန္တိ မနုဿလောကေ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၈၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ပသေနဒီကောသလမင်းကြီး။ ဘလ္လာတိယော နာမ၊ ဘလ္လာတိယ အမည်ရှိသော။ ရာဇာ၊ ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ဘူးပြီ။ သော၊ ထိုဘလ္လာတိယမင်းသည်။ ရဋ္ဌံ၊ ပြည်တိုင်းကားကို။ ပဟာယ၊ စွန့်၍။ မိဂဝံ၊ ထိုသမင်တောသို့။ အစရိ၊ သွား၏။ သော၊ ထိုဘလ္လာတိယမင်းသည်။ သုပုပ္ဖိတံ၊ ကောင်းစွာပွင့်သော ပန်းကိုဆောင်သော။ ကိံပုရိသာနုစိဏ္ဏံ၊ ကိန္နရာတို့၏ မပြတ် ကျင်လည်ရာ ကျက်စားရာဖြစ်သော။ ဂန္ဓမာဒနံ၊ ဂန္ဓမာဒန အမည်ရှိသော။ ဂိရိဝရံ၊ တောင်မြတ်သို့။ အဂမာ၊ ရောက်ပြီ။
၁၈၇။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ သာဠူရသံဃဉ္စ၊ ခွေးအပေါင်းကိုလည်း။ နိသေဓယိတွာ၊ တားမြစ်၍။ ဓနုကလာပဉ္စ၊ လေးတောင့်ကိုလည်း။ နိက္ခိပိတွာ၊ ချ၍။ ယတ္ထ၊ အကြင်အရပ်၌။ ကိံပုရိသာ၊ ကိန္နရာတို့သည်။ ဌိတာ၊ တည်ကုန်သည်။ အဟေသုံ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်သို့။ ဝစနံ၊ စကားကို။ ဝတ္တုကာမော၊ ဆိုလိုသည်ဖြစ်၍။ ဥပါဂမိ၊ ကပ်လေ၏။
၁၈၈။ ဟိမစ္စယေ၊ ဆောင်းလေးလ လွန်သည်ရှိသော်။ ဟေမဝတာယ၊ ဟိမဝန္တာမြစ်၏။ တီရေ၊ ကမ်းနား၌။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဌိတာ၊ တည်ကုန်သော သင်တို့သည်။ ကိံ၊ အဘယ်စကားကို။ အဘိဏှံ၊ မပြတ်။ မန္တယဝှေါ၊ တိုင်ပင်ကြကုန်သနည်း။ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊ လူ၏ကိုယ်အဆင်းနှင့် တူကုန်သော။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ မနုဿာ၊ လူတို့သည်။ ဇာနန္တိ နု၊ သိကုန်သနည်း။
ဘလ္လာတိယမင်း၏ စကားကိုကြား၍ ကိန္နရာဖိုသည် ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။ ကိန္နရီမသည်လျှင် မင်းနှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-
သီတောဒကာ အနုဝိစရာမ နဇ္ဇော။
မိဂါ မနုဿာဝ နိဘာသဝဏ္ဏာ၊
ဇာနန္တိ နော ကိံ ပုရိသာတိ လုဒ္ဒ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၈၉။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ မလ္လံဂိရိံ၊ မလ္လဂိရိမြစ်ကို၎င်း။ ပဏ္ဍရကံ၊ ပဏ္ဍရက မြစ်ကို၎င်း။ တိကူဋံ၊ တိကူဋမြစ်ကို၎င်း။ သီတောဒကာ၊ ချမ်းအေးသော ရေရှိကုန်သော။ နဇ္ဇော၊ မြစ်တို့ကို။ အနုဝိစရာမ၊ ငါတို့ လှည့်လည်ကုန်၏။ မိဂါ၊ သားမျိုး ဖြစ်ကုန်သော။ မနုဿာဝ၊ လူတို့ကဲ့သို့။ နိဘာသဝဏ္ဏာ၊ တူစွာထင်သော ကိုယ်သဏ္ဌာန်ရှိကုန်သော။ နော၊ ငါတို့ကို။ ကိံ ပုရိသာတိ၊ ကိန္နရာတို့ဟူ၍။ မနုဿာ၊ လူတို့သည်။ ဇာနန္တိ၊ သိကုန်၏။
ထို့နောင်မှ ဘလ္လာတိယမင်းသည် ထိုကိန္နရာတို့ကို မေးလိုရကား-
အာလိင်္ဂိကော စာသိ ပိယော ပိယာယ။
ပုစ္ဆာမိ ဝေါ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊
ကိမိဓ ဝနေ ရောဒထ အပ္ပတီတာ။
အာလိင်္ဂိကော စာသိ ပိယော ပိယာယ။
ပုစ္ဆာမိ ဝေါ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊
ကိမိဓ ဝနေ ဝိလပထ အပ္ပတီတာ။
အလိင်္ဂိကော စာသိ ပိယော ပိယာယ။
ပုစ္ဆာမိ ဝေါ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊
ကိမိဓ ဝနေ သောစထ အပ္ပတီတာ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၉၀။ သုကိစ္စရူပံ၊ အလွန် ဆင်းရဲငြိုငြင်သော သဘောရှိသည် ဖြစ်၍။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ပရိဒေဝယဝှေါ၊ ငိုကြွေးကြကုန်၏။ ပိယာယ၊ မယားဖြစ်သော ကိန္နရီမသည်။ ပိယော၊ လင်ဖြစ်သော ကိန္နရာဖိုကို။ အာလိင်္ဂိကော စ၊ လည်ဘက်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊ လူ၏ ကိုယ်နှင့်တူကုန်သော။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဣဓဝနေ၊ ဤတော၌။ အပ္ပတီတာ၊ မရောင့်ရဲကုန်သည် ဖြစ်၍။ ရောဒထ၊ ငိုကြွေးကုန်သနည်း။
၁၉၁။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ သုကိစ္ဆရူပံ၊ အလွန် ဆင်းရဲ ငြင်သော သဘောရှိသည်ဖြစ်၍။ ပရိဒေဝယဝှေါ၊ ငိုကြွေးကြကုန်၏။ ပိယာယ၊ မယားဖြစ် ကိန္နရာမသည်။ ပိယော၊ လင်ဖြစ်သော ကိန္နရာဖိုကို။ အာလိင်္ဂိကော စ၊ လည်ဘက်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊ လူနှင့်တူသော ကိုယ်သဏ္ဌာန် ရှိကုန်သော။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဣဓဝနေ၊ ဤတော၌။ အပ္ပတီတာ၊ မရောင့်ရဲကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဝိလပထ၊ မြည်တမ်းကြကုန်သနည်း။
၁၉၂။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ သုကိစ္ဆရူပံ၊ အလွန်ဆင်းရဲငြိုငြင်သော သဘောရှိသည်ဖြစ်၍။ ပရိဒေဝယဝှေါ၊ ငိုကြွေးကြကုန်၏။ ပိယာယ၊ မယားဖြစ်သော ကိန္နရီမသည်။ ပိယော၊ လင်ဖြစ်သော ကိန္နရာဖိုကို။ အာလိင်္ဂိကော စ၊ လည်ဘက်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊ လူ၏ ကိုယ်သဏ္ဌာန်နှင့်တူသော။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဣဓဝနေ၊ ဤတော၌။ အပ္ပတီတာ၊ မရောင့်ရဲကုန်သည်ဖြစ်၍။ သောစထ၊ စိုးရိမ်ကြကုန်သနည်း။
ထို့နောင်မှ ကိန္နရီမသည် ဘလ္လာတိယမင်းအား ပြန်ကြားလိုရကား-
အကာမကာ အညမညံ သရန္တာ။
တမေကရတ္တံ အနုကပ္ပမာနာ။
သောစာမ သာရတ္တိ ပုန န ဟေဿတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၉၃။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ယံ ဧကရတ္တံ၊ အကြင်တညဉ့်မျှ။ အညမညံ၊ အချင်းချင်း။ အကာမကာ၊ အလိုမရှိကုန်ဘဲ။ သရန္တာ၊ စိုးရိမ်ကြကုန်လျက်။ ဝိပ္ပဝသိမှ၊ ကင်း၍ နေရကုန်၏။ တံ ဧကရတ္တံ၊ ထိုသို့ တညဉ့်မျှကင်း၍ နေရသည်ကို။ အနုကပ္ပမာနာ၊ အဖန်တလဲလဲ ကြံအောက်မေ့ကုန်လျှက်။ ဝါ၊ တအုံနွေးနွေး ပူဆွေးကုန်လျှက်။ သာ ရတ္တိ၊ ထိုကင်း၍နေရသော ညဉ့်သည်။ ပုန၊ တဖန်။ န ဟေဿတိ၊ မဖြစ်ဘဲ ရှိပါအံ့လော။ ဣတိ၊ ဤသို့ နှလုံးသွင်း၍။ သောစာမ၊ စိုးရိမ်ကြကုန်၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘလ္လာယတိမင်းသည် ကိန္နရီမကို မေးမြန်းလိုရကား-
ဓနံဝ နဋ္ဌံ ပိတရံဝ ပေတံ။
ပုစ္ဆာမိ ဝေါ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊
ကထံ ဝိနာ ဝါသမကပ္ပယိတ္ထ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၉၄။ ကိန္နရီ၊ ကိန္နရီမ။ ယံ ဧကရတ္တံ၊ အကြင် သင်တို့ကင်း၍ နေရသော တညဉ့်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဧတံ ဧကရတ္တံ၊ ထိုတညဉ့်ကို။ နဋ္ဌံ၊ ပျောက်လေပြီးသော။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ အနုကပ္ပထ ဣဝ၊ အဖန်တလဲလဲ နှမြောစုံမက်ကုန်သကဲ့သို့၎င်း။ ပေတံ၊ သေလွန်ပြီးသော။ ပိတရံ၊ မိဘကို။ အနုက ပ္ပထ ဣဝ၊ အဖန်တလဲလဲ အောက်မေ့ကုန်သကဲ့သို့၎င်း။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ အနုကပ္ပထ၊ အဖန်တလဲလဲ စိုးရိမ်ကြကုန်၏။ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊ လူ၏ကိုယ်အဆင်းနှင့် တူကုန်သော။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဝိနာ၊ ကင်း၍။ ဝါသံ၊ နေခြင်းကို။ အကပ္ပယိတ္ထ၊ ပြုကြကုန်သနည်း။
ထိုအမေးကို ဖြေလိုသော ကိန္နရီမသည်-
နာနာ ဒုမစ္ဆာဒနံ သေလကူလံ။
တံ မေ ပိယော ဥတ္တရိ ဝဿကာလေ၊
မမဉ္စ မညေ သော အနုဗန္ဓတိ။
အတိမုတ္တကံ သတ္တလိယောဓိကဉ္စ။
ပိယော စ မေ ဟေဟိတိ မာလဘာရီ၊
အဟဉ္စ နံ မာလိနီ အဇ္ဈုပေဿံ။
ဥဒ္ဒါလကာ ပါဋလိ သိန္ဒုဝါရိတာ။
ပိယော စ မေ ဟေဟိတိ မာလဘာရီ၊
အဟဉ္စ နံ မာလိနီ အဇ္ဈုပေဿံ။
ဩစေယျ ပုပ္ဖာနိ ကရောမိ မာလံ။
ပိယော စ မေ ဟေဟိတိ မာလဘာရီ။
အဟဉ္စ နံ မာလိနီ အဇ္ဈုပေဿံ။
ဩစေယျ ပုပ္ဖာနိ ကရောမိ ဘာရံ။
ဣဒဉ္စ နော ဟေဟိတိ သန္ထရတ္ထံ၊
ယတ္ထဇ္ဇိမံ ဝိဟရိဿာမ ရတ္တိံ။
သိလာယ ပိံသာမိ ပမတ္တရူပါ။
ပိယော စ မေ ဟေဟိတိ ရောသိတင်္ဂေါ၊
အဟဉ္စ နံ ရောသိတာ အဇ္ဈုပေဿံ။
နုဒံ သာလေ သဠလေ ကဏ္ဏိကာရေ။
အာပူရထ တေန မုဟုတ္တေန၊
သာယံ နဒီ အာသိ မယာ သုဒုတ္တရာ။
သမ္ပဿန္တာ ဥဘယော အညမညံ။
သကိံပိ ရောဒါယ သကိံ ဟသာမ၊
ကိစ္ဆေန နော အဂမာ သံဝရီသာ။
စတုက္ကံ နဒိံ ဥတ္တရိယာန လုဒ္ဒ။
အာလိင်္ဂိယာ အညမညံ မယံ ဥဘော၊
သကိံပိ ရောဒါမ သကိ့ ဟသာမ။
ယ မိဓ မယံ ဝိပ္ပဝသိမှ ပုဗ္ဗေ။
ဝဿေ ကိမံ ဇီဝိတံ ဘူမိပါလေ၊
ကောနီဓ ကန္တာယ ဝိနာ ဝသေယျ။
ဟူသော ဤဆယ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၉၅။ လုဒ္ဒက၊ အမောင်မုဆိုး။ သီဃသောတံ၊ လျင်သော အယဉ်ရှိသော။ နာနာဒုမစ္ဆာဒနံ၊ အထူးထူးသော သစ်ပင်တို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းသော။ သေလကူလံ၊ တောင်နှစ်လုံးတို့၏ အကြား၌ စီးသော။ ယံ ဣမံ နဒိံ၊ အကြင် ဤမြစ်ကို။ ပဿသိ၊ မြင်၏။ တံ နဒိံ၊ ထိုမြစ်ကို။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယော၊ လင်သည်။ မမဉ္စ၊ ငါ့ကိုလည်း။ အနုဗန္ဓတိ၊ နောက်၌ လိုက်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မညေ၊ ထင်မှတ်၍။ ဝဿကာလေ၊ မိုးရွာသောအခါ၌။ ဥတ္တရိ၊ ကူး၏။
၁၉၆။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်ကား။ အင်္ကောလကံ၊ မှန်ကူပွင့်ကို၎င်း။ အတိမုတ္တကံ၊ ကင်ပွန်းပွင့်ကို၎င်း။ သတ္တလိယောဓိကဉ္စ၊ မိုဃ်းဆွေပွင့် ရွှေစံပယ်ပွင့်ကို၎င်း။ ဩစိနာမိ၊ ငါဆွတ်၏။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယော စ၊ လင်သည်လည်း။ မာလဘာရီ၊ ပန်းပန်ရသည်။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ မာလိနီ၊ ပန်းပန်လျက်။ နံ၊ ထိုငါ့လင်သို့။ အဇ္ဈုပေဿံ၊ ချဉ်းကပ်ပါအံ့။ ဣမိနာ ကာရဏေန၊ ဤအကြောင်းကြောင့်။ ဩစိနာမိ၊ ငါဆွတ်၏။
၁၉၇။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ ဣဒံ ကုရဝကံ၊ ဤ ကုလားဇလပ်ပန်းကို၎င်း။ ဥဒ္ဒါလကံ၊ ငုရွှေပန်းကို၎င်း။ ပါဋလိသိန္ဒုဝါရိတာ၊ တောင်ကသစ်ပန်း ကြောင်ပန်းပွင့်တို့ကို၎င်း။ ဩစိနာမိ၊ ငါဆွတ်၏။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယော စ၊ ချစ်လင်သည်လည်း။ မာလဘာရီ၊ ပန်းပန်ရသည်။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ မာလိနီ၊ ပန်းပန်လျက်။ နံ၊ ထိုချစ်လင်သို့။ အဇ္ဈုပေဿံ၊ ချဉ်းကပ်အံ့။
၁၉၈။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်ပုဆိုး။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ သုပုပ္ဖိတဿ၊ ကောင်းစွာပွင့်သော။ သာလဿ၊ အင်ကြင်းပင်၏။ ပုပ္ဖာနိ၊ အပွင့်တို့ကို။ ဩစေယျ၊ ဆွတ်ယူ၍။ မာလံ၊ ပန်းကုံးကို။ ကရောမိ၊ ပြု၏။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယော စ၊ ချစ်လင်သည်လည်း။ မာလဘာရီ၊ ပန်းပန်ရသည်။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ မာလိနီ၊ ပန်းပန်လျက်။ နံ၊ ထိုချစ်လင်သို့။ အဇ္ဈုပေဿံ၊ ချဉ်းကပ်အံ့။
၁၉၉။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ သုပုပ္ဖိတဿ၊ ကောင်းပွင့်သော။ သာလဿ၊ အင်ကြင်းပင်၏။ ပုပ္ဖာနိ၊ အပွင့်တို့ကို။ ဩစေယျ၊ ဆွတ်ယူ၍။ ဘာရံ၊ ပန်းမွေ့ရာကို။ ကရောမိ၊ ပြု၏။ ယတ္ထ၊ အကြင် ပန်းမွေ့ရာ၌။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ဣမံ ရတ္တိံ၊ ဤညဉ့်ပတ်လုံး။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဝိဟရိဿာမ၊ နေကြကုန်အံ့။ နော၊ ငါတို့အား။ ဣဒဉ္စ၊ ဤပန်းမွေ့ရာသည်လည်း။ သန္ထရတ္ထံ၊ အခင်းအကျိုးငှါ။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
၂၀၀။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ အဂ္ဂလုကာဠာဂလု၊ အကျော်နက်ကို၎င်း။ စန္ဒန၊ ဂေါသီတစန္ဒကူးနီကို၎င်း။ ပမတ္တရူပါ၊ မေ့လျော့သော သဘောရှိသည်ဖြစ်၍။ သိလာယံ၊ ကျောက်ပျဉ်၌။ ပိံသာမိ၊ သွေး၏။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယော၊ ချစ်လင်သည်။ ရောသိတင်္ဂေါ၊ အကျော်ကရမက် ဂေါသီတစန္ဒကူး လိမ်းကျံသော ကိုယ်ရှိသည်။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ ရောသိတာ၊ နံ့သာကိုယ်လုံးဖုံးအောင် လိမ်းကျံအပ်သည်ဖြစ်၍။ နံ၊ ထို ချစ်လင်သို့။ အဇ္ဈုပေဿံ၊ ချဉ်းကပ်အံ့။
၂၀၁။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ အထ၊ ထိုမှတပါး။ သီဃသောတံ၊ လျင်သော အယဉ်ရှိသော။ သလိလံ၊ ရေသည်။ နဒိံ၊ မြစ်သို့။ အာဂမာ၊ လာ၏။ သာလေ၊ အင်ကြင်းပွင့်တို့ကို၎င်း။ သဠလေ၊ ထင်းရူးပွင့်တို့ကို၎င်း။ ကဏိကာရေ၊ မဟာလှေကားပွင့်တို့ကို၎င်း။ နုဒံ၊ ဆွတ်ယူစဉ်။ တေန မုဟုတ္တေန၊ ထိုခဏ၌။ အာပူရထ၊ မြစ်ရေပြည့်လင့်၏။ သာယံနဒီ၊ ထိုမြစ်ကို။ မယာ၊ ငါသည်။ သုဒုတ္တရာ၊ မကူးနိုင်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။
၂၀၂။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဥဘောသု တီရေသု၊ ကမ်းနားနှစ်ဘက်တို့၌။ ဥဘယာ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည်။ အညမညံ၊ တယောက်သည် တယောက်ကို။ သမ္ပဿန္တာ၊ လျှပ်စစ် ပြက်သည့်အခါ မြင်ကြကုန်လျက်။ ဌိတာ၊ တည်ကြကုန်၏။ သကိံပိ၊ ရံခါလည်း။ ရောဒါမ၊ ငိုကြကုန်၏။ သကိံပိ၊ ရံခါလည်း။ ဟသာမ၊ ရယ်ကြကုန်၏။ နော၊ ငါတို့အား။ သာ သံဝရီ၊ ထိုညဉ့်သည်။ ကိစ္ဆေန၊ ဆင်းရဲငြိုငြင်သဖြင့်။ အဂမာ၊ လွန်၏။
၂၀၃။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ ခေါ၊ စင်စစ်။ ပါတောဝ၊ နံနက်ကလျှင်။ သူရိယမှိ၊ နေသည်။ ဥဂ္ဂတေ၊ ထွက်လတ်သော်။ စတုက္ကံ၊ ရေနည်းသော။ နဒိံ၊ မြစ်ကို။ ဥတ္တရိယာန၊ ကူးကြ၍။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အညမညံ၊ အချင်းချင်း။ အာလိင်္ဂိယာ၊ လည်ဖက်ကုန်၍။ သကိံ ပိ၊ ရံခါလည်း။ ရောဒါမ၊ ငိုကြကုန်၏။ သကိံပိ၊ ရံခါလည်း။ ဟသာမ၊ ရယ်ရွှင်ကြကုန်၏။
၂၀၄။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ ယံ-ယသ္မိံ ကာလေ၊ အကြင်အခါ၌။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ဝိပ္ပဝသိမှ၊ ကင်း၍နေရကုန်၏။ သော ကာလော၊ ထိုအခါသည်။ ဣတော၊ ဤနေ့မှ။ တီဟူနကံ- တီဟိ ဦနကာနိ၊ သုံးရက်တို့ဖြင့် ယုတ်ကုန်သော။ သတ္တသတာနိ၊ အနှစ် ခုနစ်ရာရှိသည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဘူပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ တုမှာကံ၊ သင်တို့၏။ ဣမံ ဇီဝိတံ၊ ဤအသက်သည်။ ဧကံဝဿံ၊ အနှစ်တရာသာတည်း။ ကောနု ကိံနု၊ အဘယ့်ကြောင့်လျှင်။ ကန္တာယ၊ နှစ်သက်ဘွယ်သော မိဖုယားနှင့်။ ဝိနာ၊ ကွေကွင်း၍။ ဝသေယျာသိ၊ နေဘိသနည်း။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘလ္လာတိယမင်းသည် ကိန္နရာတို့၏ အသက်အပိုင်းအခြားကို မေးလိုရကား-
သစေပိ ဇာနာထ ဝဒထေ အာယုံ။
အနုဿ ဝါ ဝုဍ္ဎတော အာဂမာ ဝါ၊
အက္ခာထ မေတံ အဝိကမ္ပမာနာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀၅။ သမ္မ၊ အဆွေ ကိန္နရီမ။ ဝေါ၊ သင်တို့၏။ အာယုဉ္စ၊ အသက်သည်ကား။ ကိတ္တကော နု၊ အဘယ်မျှ ရှည်သနည်း။ သစေပိ၊ အကယ်၍လည်း။ အနုဿ ဝါ၊ အဆင့်ကြား၍၎င်း။ ဝုဍ္ဎတော၊ မိဘ အစရှိသော ကြီးသောသူတို့၏ အထံမှ။ အာဂမာ ဝါ၊ လာသော စကားဖြင့်၎င်း။ အာယုံ၊ သင်တို့အသက်ကို။ ဇာနာထ၊ သိကြကုန်အံ့။ အာယုံ၊ အသက်ကို။ ဝဒေထ၊ ဆိုကုန်လော့။ ဧတံ၊ ထို အသင်တို့ အသက်အပိုင်းအခြားကို။ အဝိကမ္ပမာနာ၊ မကြောက်မရွံဘဲ။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာထ၊ ကြားကြကုန်လော့။
ကိန္နရီမသည် အသက်အပိုင်းအခြားကို ကြားလိုရကား-
န စန္တရာ ပါပကော အတ္ထိ ရောဂေါ။
အပ္ပဉ္စ ဒုက္ခံ သုခမေဝ ဘိယျော၊
အဝီတရာဂါ ဇဟာမ ဇီဝိတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀၆။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မဆိုး။ နော၊ ငါတို့၏။ အာယုဉ္စ၊ အသက်သည်ကား။ ဝဿသဟဿံ၊ အနှစ်တထောင်တည်း။ အန္တရာ၊ အနှစ်တထောင် အကြား၌။ ပါပကော၊ မကောင်းစွာသော။ ရောဂေါ၊ အနာရောဂါသည်။ န စ အတ္ထိ၊ မရှိသလျှင်ကတည်း။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲသည်လည်း။ အပ္ပံ၊ နည်း၏။ သုခမေဝ၊ ချမ်းသာသည်သာလျှင်။ ဘိယျော၊ များစွာ၏။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အဝီတရာဂါ၊ ချစ်နှစ်သက်ခြင်း မပြတ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဇဟာမ၊ စွန့်ရကုန်အံ့။
ထိုကိန္နရီမ စကားကိုကြား၍ ဘလ္လာတိယမင်းသည် တိရစ္ဆာန် ဖြစ်ကုန်သော ဤကိန္နရာတို့ စဉ်လျက်လည်း တညဉ့်ကင်း၍ နေရသဖြင့် အနှစ်ခုနစ်ရာတို့ပတ်လုံး လည်ဖက်ကာ ငိုကြွေးလျက် သွားကြကုန်၏။ ငါသည်မူကား ယူဇနာသုံးရာရှိသော ကာသိတိုင်း၌ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ကို စွန့်ပစ်၍ တော၌ကျက်စားလျက် အလွန်ဆင်းရဲ ငြိုငြင်စွာသော အမှုကို ပြုမိစွတကားဟု ကြံ၍ ထိုအရပ်မှ ပြန်ခဲ့သဖြင့် ဗာရာဏသီ နေပြည်တော်သို့ ရောက်လျှင် မြတ်သောမင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီးသည် ဟိမဝန္တာအရပ်၌ အဘယ်မည်သောအံ့ဘွယ်သရဲကို မြင်တော်မူခဲ့သနည်းဟု မှူးတော်မတ်တော်တို့သည် မေးကုန်လတ်သော် အလုံးစုံသော အကြောင်းကို ကြားတော်မူပြီးလျှင် ထိုအခါမှစ၍ အလှူအစရှိသည်တို့ကို ပေးလှူလျှက်လျှင် မင်း၏စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ခံစားတော်မူ၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ဘလ္လာတိယော ဣတ္တရံ ဇီဝိတန္တိ။
နိဝတ္တထ န မိဂဝံ အစရိ၊
အဒါသိ ဒါနာနိ အဘုဉ္ဇိ ဘောဂေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၀၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဘလ္လာတိယော၊ ဘလ္လာတိယမင်းသည်။ အမာနုသာနံ၊ ကိန္နရာတို့၏။ ဣဒဉ္စ၊ ဤစကားကိုလျှင်။ သုတွာန၊ ကြား၍။ ဇီဝိတံ၊ လူတို့အသက်သည်။ ဣတ္တရံ၊ နည်းစွာ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့ နှလုံးသွင်း၍။ နိဝတ္တထ၊ ပြန်လေ၏။ မိဂဝံ၊ သမင်တောသို့။ န အစရိ၊ မသွားပြီ။ ဒါနာနိ၊ အလှူတို့ကို။ အဒါသိ၊ ပေးလေ၏။ ဘောဂေ၊ စည်းစိမ် ချမ်းသာတို့ကို။ အဘုဉ္ဇိ၊ ခံစား၏။
ဤဂါထာကို ဟောတော်မူပြီးလျှင် တဖန် အဆုံးအမ ပေးတော်မူပြန်လိုရကား-
သမ္မောဒထ မာ ကလဟံ အကတ္ထ။
မာ ဝေါ တပီ အတ္တကမ္မာ ပရာဓော၊
ယထာပိ တေ ကိံပုရိသေကရတ္တံ။
သမ္မောဒထ မာ ဝိဝါဒံ အကတ္ထ။
မာ ဝေါ တပီ အတ္တကမ္မာ ပရာဓော၊
ယထာပိ တေ ကိံပုရိသေကရတ္တံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၀၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တုမှေ၊ ရှင်မင်းကြီးရှိသည်။ အမာနုသာနံ၊ ကိန္နရာတို့၏။ ဣဒဉ္စ၊ ဤစကားကိုလျှင်။ သုတွာန၊ ကြားကုန်၍။ သမ္မောဒထ၊ ဝမ်းမြောက်ကြကုန်လော့။ ကလဟံ၊ ခိုက်ရန်ကို။ မာ အကတ္ထ၊ မပြုကြကုန်လင့်။ ဧကရတ္တံ၊ တညဉ့်မျှ။ ဝိပ္ပကတော၊ ကွေကွင်း၍ နေခြင်းဟူသော။ အတ္တကမ္မာပရာဓော၊ မိမိတို့အမှုအရာအပြစ်သည်။ တေ ကိံပုရိသေ၊ ထိုကိန္နရာတို့ကို။ တပီ ယထာ၊ ပူပန်စေသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ အတ္တကမ္မာပရာဓော၊ မိမိပြုခြင်းအပြစ်သည်။ ဝေါ၊ အရှင်မင်းကြီးတို့ကို။ မာ တပီ၊ မပူပန်စေလင့်။
၂၀၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တုမှေ၊ ရှင်မင်းကြီးတို့သည်။ အမာနုသာနံ၊ ကိန္နရာတို့၏။ ဣဒဉ္စ၊ ဤစကားကိုလျှင်။ သုတွာန၊ ကြားကုန်၍။ သမ္မောဒထ၊ ဝမ်းမြောက်ကြကုန်လော့။ ဝိဝါဒံ၊ ငြင်းခုံခြင်းကို။ မာ အကတ္ထ၊ မပြုကြကုန်လင့်။ ဧကရတ္တံ၊ တညဉ့်မျှ။ ဝိပ္ပကတော၊ ကွေကွင်း၍ နေရသော။ အတ္တကမ္မာပရာဓော၊ မိမိတို့ပြုခြင်းအပြစ်သည်။ တေ ကိံပုရိသေ၊ ထိုကိန္နရာတို့ကို။ တပီ ယထာ၊ ပူပန်စေသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ အတ္တကမ္မာပရာဓော၊ မိမိတို့ အမှုအရာ အပြစ်သည်။ ဝေါ၊ သင်မင်းကြီးတို့ကို။ မာ တပီ၊ မပူပန်စေလင့်။
မလ္လိကာမိဖုယားသည် မြတ်စွာဘုရား ဓမ္မဒေသနာတော်ကို နာရလျှင် နေရာမှထ၍ လက်အုပ်ချီလျက် မြတ်စွာဘုရားအား ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုလိုရကား-
ဝစနပထံ တဝ အတ္ထသဉှိတံ။
မုဉ္စံ ဂိရံ နုဒသေဝ မေ ဒရံ။
သမဏ သုခါဝဟ ဇီဝ မေ စိရံ။
ဟူသော ဤအဆုံးဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၀။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝိဝိဓံ၊ အထူးထူးအပြားပြားသော အကြောင်းတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်၍ ဟောတော်မူအပ်သော။ ပထံ၊ နာခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော။ အတ္ထသဉှိတံ၊ အကျိုးစီးပွားနှင့် စပ်သော။ တဝ၊ အရှင်ဘုရား၏။ ဝစနံ၊ စကားတော်ကို။ အဓိမနာ၊ အလွန်ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သုဏောမိ၊ နာပါ၏။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ ဂိရံ၊ သာယာနာပျော်ဘွယ်ရှိသော တရားကို။ မုဉ္စံ-မုဉ္စန္တော၊ မြွက်တော်မူလျက်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်။ ဒရံ၊ စိုးရိမ်ခြင်းကြောင့်ဖြစ်သော ပူပန်ခြင်းကို။ နုဒသေဝ၊ ဖျောက်တော်မူပေသလျှင်ကတည်း။ သုခါဝဟ၊ ချမ်းသာ သုံးပါးကို ဆောင်တော်မူတတ်သော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ သာမိ၊ အရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ သမဏ၊ ကိလေသာကို ငြိမ်းစေတော်မူတတ်သော အရှင်ဘုရား။ တွံ ဧဝ၊ အရှင်ဘုရားသည်လျှင်။ စိရံ၊ မြင့်ရှည်စွာ။ ဇီဝ၊ သက်တော် ရှည်ပါစေသတည်း။
ကောသလမင်းကြီးသည် ထိုအခါမှစ၍ မလ္လိကာ မိဖုယားနှင့်တကွ သင့်တင့်ညီညွတ်စွာ နေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး- ယခုအခါ သင်ကောသလမင်းကြီးသည်လျှင် ထိုအခါ ကိန္နရာဖိုဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မလ္လိကာမိဖုယားသည် ထိုအခါ ကိန္နရီမဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဘလ္လာတိယမင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
လင်နှင့် မယား၊ ချစ်ကြင်ငြား၊ စီးပွားတက်မည်သာ
ရှစ်ခုမြောက်သော ဘလ္လာတိယဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဝီသတိနိပါတ်
၉။ သောမနဿဇာတ်
သူတပါး မကောင်းကြံ၍ကိုယ်၌ဘေးရန် ရောက်ခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကော တံ ဟိံသတိ ဟေဌေတိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသောမနဿဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်၏ ဘုရားသခင်ကို သတ်ခြင်းငှါ လုံ့လပြုခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုအခါ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် ဤဒေဝဒတ်သည် ငါဘုရားအား သတ်ခြင်းငှါ လုံ့လပြုသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ပြုဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့- လွန်လေပြီးသောအခါ ကုရုတိုင်း ဥတ္တရပဉ္စာလမြို့၌ ရေဏုမည်သော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုအခါ မဟာရက္ခိတမည်သော ရသေ့သည် ရသေ့ငါးရာ ခြံရံလျှက် ဟိမဝန္တာ၌ ကြာမြင့်စွာနေ၍ ချဉ်ဆားမှီဝဲအံ့သောငှါ ဒေသစာရီ သွားသည်ရှိသော် ဥတ္တရ ပဉ္စာလမြို့သို့ ရောက်၍ မင်း၏ဥယျာဉ်၌ နေ၍ မိမိပရိသတ်နှင့်တကွ ဆွမ်းအလို့ငှါ သွားသည်ရှိသော် မင်းအိမ်တံခါးသို့ ရောက်၏။ မင်းသည် ရသေ့အပေါင်းတို့ကို မြင်လျှင် ဣရိယာပုထ်၌ ကြည်ညို၍ တန်ဆာဆင်အပ်သော ပြာသာဒ်အပြင်၌ နေစေပြီးလျှင် မွန်မြတ်သော ဆွမ်းအာဟာရဖြင့် လုပ်ကျွေး၍ အရှင်ဘုရားတို့- အရှင်ဘုရားတို့သည် ဤမိုးလပတ်လုံး အကျွန်ုပ် ဥယျာဉ်၌လျှင် နေတော်မူပါကုန်ဟု ပင့်လျှောက်၍ ထိုရသေ့တို့နှင့်တကွ ဥယျာဉ်တော်သို့ သွား၍ နေရာကျောင်းတို့ကို ဆောက်လုပ်စေပြီးလျှင် ရဟန်းပရိက္ခရာတို့ကို လှူ၍ ရသေ့အပေါင်းတို့ကို ရှိခိုးလျက် ဥယျာဉ်မှ ထွက်ခဲ့၏။
ထိုအခါမှစ၍ ထိုအလုံးစုံကုန်သော ရသေ့တို့သည်လည်း မင်းအိမ်၌သာလျှင် ဆွမ်းစားကုန်၏။ မင်းသည်ကား သားသ္မီးမရှိသည်ဖြစ်၍ သားကို တောင့်တ၏။ သားသ္မီးတို့သည် မဖြစ်ကုန်၊ မိုဃ်းလလွန်သဖြင့် မဟာရက္ခိတရသေ့သည် ယခုအခါ ဟိမဝန္တာအရပ်သည် မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသည်။ ထိုဟိမဝန္တာသို့လျှင် သွားကုန်အံ့ဟု မင်းကိုပန်ကြား၍ မင်းသည် ပြုအပ်ပြီးသော ပူဇော်သက္ကာရ မြတ်နိုးတနာ ရှိသည်ဖြစ်၍ မြို့မှထွက်ခဲ့သဖြင့် ခရီးအကြား၌ မွန်းတည့်သောအခါ ခရီးမှဖဲ၍ ချမ်းအေးသော အရိပ်ရှိသော တခုသော သစ်ပင်အောက်ဝယ် နုပျိုသော မြက်သစ်ပင် အပြင်၌ အခြံအရံနှင့်တကွ နေ၏။ အခြံအရံ ရသေ့တို့သည် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မင်းအိမ်၌ အမျိုးအနွယ်ကို စောင့်လတ္တံ့သော သားတယောက်မျှ မရှိ၊ မင်းသည် သားကို အကယ်၍ ရအံ့၊ ဤသို့ ရသည်ရှိသော် ကောင်းစွာသာလျှင် ဖြစ်ရာ၏။ မင်းစဉ်မင်းဆက်သည် စပ်မိရာ၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။
မဟာရက္ခိတ ရသေ့သည် ထိုရသေ့တို့၏ စကားကို ကြား၍ မင်းအား သားသည် ဖြစ်လတ္တံ့လော, မဖြစ်လတ္တံ့လော ဟု စုံစမ်း ဆင်ခြင်လတ်သော် သားသည် ဖြစ်လတ္တံ့သည်ကို သိ၍ ဤသို့ဆို၏။ အို ရသေ့အပေါင်းတို့- သင်တို့သည် မစိုးရိမ်ကြကုန်လင့်၊ ယနေ့ မိုးသောက်သောအခါ နတ်သားတယောက်သည် နတ်ပြည်မှ စုတေခဲ့၍ မင်း၏ မိဖုယားကြီးဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေယူလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထိုစကားကို ကြား၍ ရသေ့စဉ်းလဲတယောက်သည် ယခုအခါ ငါသည် မင်းဆရာဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ရသေ့တို့ သွားသောအခါ ဖျားနာဟန်ပြုသဖြင့် အိပ်၍ လာလှည့် သွားကြကုန်အံ့ဟု ဆိုလတ်သော် ငါလိုက်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။ မဟာရက္ခိတ ရသေ့သည် ထိုရသေ့စဉ်းလဲ၏ အိပ်ခြင်းအကြောင်းကို သိ၍ အကြင်အခါ တတ်နိုင်၏။ ထိုအခါ သင်လာခဲ့လော့ဟု ဆိုပြီးလျှင် ရသေ့အပေါင်းကို ယူ၍ ဟိမဝန္တသို့လျှင် သွား၏။ ရသေ့စဉ်းလဲသည်လည်း ပြန်၍ လျင်မြန်စွာ သွားပြီးလျှင် မင်းအိမ်တံခါး၌ ရပ်၏။ မဟာရက္ခိတ ရသေ့၏ အလုပ်အကျွေး တပည့်ရသေ့သည် လာ၏ဟု မင်းအား လျှောက်စေ၏။
မင်းသည် လျင်မြန်စွာ ပင့်ခေါ်သဖြင့် ပြာသာဒ်ထက်သို့ တက်၍ ခင်းအပ်သော နေရာ၌ နေ၏။ မင်းသည် ရသေ့စဉ်းလဲကို ရှိခိုးလျက် တင့်အပ်သော အရပ်၌နေ၍ ရသေ့အပေါင်းတို့၏ အနာမရှိသော အဖြစ်ကိုမေး၍ အရှင်ဘုရား -အလွန်လျင်မြန်စွာ ပြန်ခဲ့တော်မူ၏။ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ကြွလာတော်မူသနည်းဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး- လျင်မြန်စွာ ပြန်ခဲ့သည် မှန်၏။ ရသေ့အပေါင်းတို့သည် ချမ်းသာစွာ နေကြကုန်သည်ဖြစ်၍ ရှင်မင်းကြီး၏ အမျိုးအနွယ် အစဉ်အဆက်ကို စောင့်ရှောက်တတ်သော သားသည် ဖြစ်ပါမူကား ကောင်းလေစွဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါတို့သည် ထိုစကားကိုကြား၍ ရှင်မင်းကြီးအား သားသည် ဖြစ်လတ္တံ့လော, မဖြစ်လတ္တံ့လောဟု ဒိဗ္ဗစက္ခုဖြင့် ကြည့်လတ်သော် တန်ခိုးကြီးသော နတ်သားသည် နတ်ပြည်မှ စုတေ၍ သုဓမ္မာ မိဖုယားကြီးဝမ်း၌ ဖြစ်လတ္တံ့သည်ကိုမြင်၍ မင်းသည် မသိသည်ဖြစ်၍ ကိုယ်ဝန်ကို ဖျက်ဆီးရာ၏။ ထိုအကြောင်းကို မင်းအား ငါကြားအံ့ဟု အရှင်မင်းကြီးတို့အား ပြောဆိုအံ့သောငှါ ငါလာ၏။ ငါသည်လျှင် မင်းကြီးအား ပြောဆိုအပ်ပြီ၊ မြတ်သောမင်းကြီး - ငါသည် သွားအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား- သွားခြင်းငှါ မတတ်ကောင်းဟု နှစ်သက်သဖြင့် ကြည်ညိုသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုရသေ့စဉ်းလဲကို ဥယျာဉ်တော်သို့ ဆောင်ယူပြီးလျှင် နေရာအရပ်ကို စီရင်၍ ပေး၏။ ထိုရသေ့စဉ်းလဲသည် ထိုနေ့မှစ၍ မင်းအိမ်၌ သာလျှင် ဆွမ်းစား၍နေ၏။ ထိုရသေ့စဉ်းလဲ၏ အမည်သည် ဒိဗ္ဗစက္ခုရသေ့ဟူ၍လျှင် ထင်ရှား၏။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် တာဝတိံသာနတ်ပြည်မှ စုတေ၍ သုဓမ္မာ မိဖုယားကြီးဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေယူ၏။ ယူပြီး၍ ဆယ်လလွန်သဖြင့် ဖွား၏။ ထိုမင်းသားကို အမည် မှည့်သောနေ့၌ သောမနဿ သတို့သား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုမင်းသားသည် အခြံအရံဖြင့်ကြီး၏။ ရသေ့စဉ်းလဲသည်လည်း ဥယျာဉ်၏ တခုသောနံပါး၌ အထူးထူးသော ဟင်းချက်ကောင်းသော ဟင်းရွက်ကို၎င်း, နွယ်မှ ဖြစ်သော ဗူး, ဖရုံ သခွါး အစရှိသော သစ်သီးကို၎င်း စိုက်ပျိုး၍ ဟင်းရွက်သည်တို့၏ လက်၌ ရောင်း၍ ဥစ္စာကို ဖြစ်စေ၏။ ဘုရားလောင်း သောမနဿ မင်းသား ခုနစ်နှစ် မြောက်သောအခါ မင်း၏ ပစ္စန္တရစ်သည် ပုန်ကန်၏။ ထိုမင်းသည် ဒိဗ္ဗစက္ခုရသေ့ကို သင် မမေ့မလျော့လင့်ဟု မင်းသားကို အပ်နှင်းခဲ့ပြီးလျှင် ပစ္စန္တရစ်ကို ငြိမ်းအံ့ဟု သွား၏။
ထိုအခါ တနေ့သ၌ မင်းသားသည် ရသေ့ကို ဖူးမြင်အံ့ဟု ဥယျာဉ်တော်သို့ သွား၍ ရသေ့စဉ်းလဲသည် မည်းနက်သော သင်္ကန်းတထည်ကို ဝတ်၍ မည်းနက်သော သင်္ကန်းတထည်ကို ရုံလျက် လက်နှစ်ဘက်တို့ဖြင့် ရေအိုးနှစ်လုံးတို့ကိုကိုင်၍ ဟင်းရွက်ခင်း၌ ရေလောင်းသည်ကို မြင်၍ ရသေ့စဉ်းလဲသည် မိမိ၏ ရဟန်းတရားကို မပြုမူ၍ ဟင်းရွက်ရောင်းသော အမှုကို ပြု၏ဟု သိ၍ ဟင်းရွက်သည် သူကြွယ်- သင်သည် အဘယ်ကို ပြုသနည်းဟု ထိုရသေ့စဉ်းလဲကို ရှက်စေ၍ ရှိမခိုးဘဲလျှင် ဥယျာဉ်မှ ထွက်ခဲ့၍ မြို့သို့သွား၏။ ရသေ့စဉ်းလဲသည် ယခုကပင်လျှင် ဤမင်းသားငယ်သည် ဤသို့သဘောရှိသော ဆန့်ကျင်ဘက် ရန်သူဖြစ်၏။ အဘယ်သူသည် သိနိုင်အံ့နည်း၊ အသို့ပြုလတ္တံ့နည်း၊ ယခုအခါ၌လျင် ထိုမင်းသားကို ဖျက်ဆီးခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံ၍ မင်းလာသောအခါ၌ ကျောက်ပျဉ်ချပ်ကို တင့်အပ်သော အရပ်၌ချ၍ ရေသောက်အိုးကို ခွဲပြီးလျှင် ကျောင်း၌ မြက်သစ်ရွက်တို့ကိုကြဲ၍ ကိုယ်ကို ဆီနှင့်လိမ်းကျံ၍ ကျောင်းတွင်းသို့ ဝင်ပြီးလျှင် ဦးခေါင်းနှင့်တကွ ခြုံ၍ ကြီးစွာသော ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်သကဲ့သို့ ညောင်စောင်းငယ်၌ အိပ်၏။ မင်းသည် လာလတ်၍ မြို့ကို လက်ျာရစ်လှည့်သည်ကို ပြု၍ နန်းတော်သို့ မဝင်မူ၍လျှင် ငါ၏သခင် ဒိဗ္ဗစက္ခုရသေ့ကို ဖူးမြင်အံ့ဟု ကျောင်းတံခါးသို့ သွား၍ ထိုဖောက်ပြန်သော အခြင်းအရာကို မြင်လျှင် ဤဖောက်ပြန်ခြင်းသည်ကား အသို့နည်းဟု ကျောင်းတွင်းသို့ ဝင်၍ အိပ်လျက်နေသော ထိုရသေ့ကိုမြင်လျှင် ခြေတို့ကို ဆုပ်နယ်လျက် အကြောင်းကို မေးလိုရကား-
ကိံနု ဒုမ္မနော သောစသိ အပ္ပတီတော။
ကဿဇ္ဇ မာတာပိတရော ရုဒန္တု၊
ကောနွဇ္ဇ သေတိ နိဟတော ပထဗျာ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၁။ သာမိ ဒိဗ္ဗစက္ခု၊ အရှင်ဒိဗ္ဗစက္ခုရှင်ရသေ့။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ တံ၊ ထိုရှင်ရသေ့ကို။ ဟိံသတိ၊ ပုတ်ခတ်ညှဉ်းဆဲသနည်း။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ တံ၊ ရှင်ရသေ့ကို။ ဟေဌေတိ-အက္ကောသတိ၊ ဆဲရေးသနည်း။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဒုမ္မနော၊ နှလုံးမသာသည်ဖြစ်၍။ အပ္ပတီတော၊ မနှစ်သက်သည်ဖြစ်၍။ တွံ၊ သင် ရှင်ရသေ့သည်။ သောစသိ နု၊ စိုးရိမ်သနည်း။ အဇ္ဇ၊ ဤအခါ၌။ ကဿ၊ အဘယ်သူသည်။ မာတာပိတရော၊ အမိအဖတို့သည်။ ရောဒန္တု၊ ငိုစေကုန်သနည်း။ ကောနု၊ အဘယ်သူသည်။ အဇ္ဇ၊ ဤအခါ၌။ နိဟတော၊ ညှဉ်းဆဲသတ်ပုတ်သည်ဖြစ်၍။ ပထဗျာ၊ မြေ၌။ သေတိ၊ အိပ်စေသနည်း။
ထိုစကားကို ကြား၍ ရသေ့စဉ်းလဲသည် ကြည်းညည်းလျက် အိပ်ရာမှထ၍ မင်းအား အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
စိရဿံ ပဿာမိ တံ ဘူမိပါလ။
အဟိံသကော ရေဏု မနုပ္ပဝိဿ၊
ပုတ္တေန တေ ပေါထယိတော သ္မိ ဒေဝ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၂။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ တဝ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ ဒဿနေန၊ မြင်ရသဖြင့်။ တုဋ္ဌော၊ ငါနှစ်သက်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ ဘူမိပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ တံ၊ အရှင်မင်းကြီးကို။ စိရဿံ၊ ကြာမြင့်မှ။ ပဿာမိ၊ မြင်ရ၏။ ရေဏု၊ ရေဏုအမည်ရှိသော မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဟိံသကော၊ သူတပါးကို မညှဉ်းဆဲ။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ အထ၊ ထိုသို့ သူတပါးကို မညှဉ်းဆဲဘဲလျှက်။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ပုတ္တေန၊ သားတော်သည်။ အနုပ္ပဝိဿ၊ ဥယျာဉ်သို့ ဝင်လတ်၍။ အဟံ၊ ငါ့ကို။ ပေါထယိတာ၊ ညှဉ်းဆဲသတ်ပုတ်အပ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။
ထိုဆရာရသေ့စဉ်းလဲ ပြောဆိုသော စကားကို ကြား၍လျှင် ရေဏုမင်းကြီးသည် ပြင်းစွာ အမျက်ထွက်လတ်၍ သားတော်ကို သတ်စိမ့်သောငှာ သူသတ်တို့ကိုစေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ကာသာဝိယာ ဟန္တု အန္တပုရံ နံ။
ဟန္တွာန တံ သောမနဿံ ကုမာရံ၊
ဆေတွာန သီသံ ဝရ မာဟရန္တု။
ဣဿရေန ဝိတိဏ္ဏောသိ၊ ဝဓံ ပတ္တောသိ ခတ္တိယ။
ဒသင်္ဂုလိံ အဉ္ဇလိံ ပဂ္ဂဟေတွာ။
အဟံပိ ဣစ္ဆာမိ ဇနိန္ဒံ ဒဋ္ဌုံ၊
ဇီဝံ မံ နေတွာ ပဋိဒဿယေထ။
ပုတ္တော စ ပိတရံ ဒိသွာ၊ ဒူရတော ဝဇ္ဈဘာသထ။
ကာသာဝိယာ ဟန္တု မမံ ဇနိန္ဒ။
အက္ခာဟိ မေ ပုစ္ဆိတော ဧတမတ္ထံ၊
အပရာဓော ကောနီဓ မမဇ္ဇ အတ္ထိ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၁၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ရာဇာ၊ ရေဏု မင်းသည်။ အမစ္စေ၊ အမတ်တို့ကို။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ အာဏာပေသိ၊ စေ၏။ ဘောန္တော အမစ္စာ၊ အို-အမတ်တို့။ ခဂ္ဂဗန္ဓာ၊ သန်လျက် လက်စွဲကုန်သော။ ဒေါဝါရိကာ၊ တံခါးစောင့်တို့သည်၎င်း။ ကာသာဝိယာ၊ ခိုးသူသတ်သော အာဏာသားတို့သည်၎င်း။ အာယန္တု၊ လာစေကုန်။ အန္တေပုရံ၊ နန်းတွင်း၌။ နံ၊ ထိုမင်းသားကို။ ဟန္တု၊ သတ်စေကုန်။ တံ သောမနဿကုမာရံ၊ ထို သောမနဿမင်းသားကို။ ဟန္တွာန၊ သတ်ပြီး၍။ ဝရံ၊ မြတ်သော။ သီသံ၊ ဦးခေါင်းကို။ ဆေတွာန၊ ဖြတ်၍။ အာဟရန္တု၊ ဆောင်ခဲ့စေကုန်။
၂၁၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ရာဇိနော၊ မင်းသည်။ ပေသိတာ၊ စေအပ်ကုန်သော။ ဒူတာ၊ တမန်တို့သည်။ ကုမာရံ၊ မင်းသားကို။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝုံ၊ ဆိုကုန်၏။ ခတ္တိယ၊ အရှင်မင်းသား။ တွံ၊ အရှင်မင်းသားကို။ ဣဿရေန၊ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည်။ ဝိတိဏ္ဏော၊ စွန့်အပ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဝဓံ၊ သတ်အပ်သောအဖြစ်သို့။ ပတ္တော၊ ရောက်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝုံ၊ ဆိုကုန်၏။
၂၁၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သော ရာဇပုတ္တော၊ ထိုမင်းသားသည်။ ပရိဒေဝယန္တော၊ ငိုကြွေးလျှက်။ ဒသင်္ဂုလိံ၊ လက်ဆယ်ချောင်းဟု ဆိုအပ်သော။ အဉ္စလိံ၊ လက်အုပ်ကို။ ပဂ္ဂဟေတွာ၊ ချီ၍။ အဟံပိ၊ ငါသည်လည်း။ ဇနိန္ဒံ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်ကို။ ဒဋ္ဌုံ၊ ဖူးမြင်ခြင်းငှါ။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိပါ၏။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဇီဝံ၊ အရှင်။ နေတွာ၊ ဆောင်ယူ၍။ ပဋိဒဿယေထ၊ ပြပါကုန်ဦးလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဝေါစ၊ ဆို၏။
၂၁၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဿ၊ ထိုသောမနဿမင်းသား၏။ တံဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ သုတွာ၊ ကြားကုန်၍။ ဒူတာ၊ တမန်တို့သည်။ ရညော၊ ခမည်းတော်မင်းကြီးအား။ ပုတ္တံ၊ သားတော်ကို။ အဒဿယုံ၊ ပြကုန်၏။ ပုတ္တော စ၊ သားတော် သောမနဿမင်းသားသည်လည်း။ ပိတရံ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီးကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ဒူရတောဝ၊ အဝေးမှသာလျှင်။ အဇ္ဈဘာသထ၊ ဤသို့ဆိုလေ၏။
၂၁၇။ ဇနိန္ဒ၊ ခမည်းတော် မင်းမြတ်။ ဒေါဝါရိကာ၊ တံခါးစောင့်တို့သည်။ ခဂ္ဂဗန္ဓာ၊ သန်လျက် လက်စွဲကုန်လျှက်။ အာဂစ္ဆုံ၊ လာကုန်၏။ ကာသာဝိယာ၊ ခိုးသူသတ်သော အာဏာသားတို့သည်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဟန္တုံ၊ သတ်ခြင်းငှါ။ အာဂစ္ဆုံ၊ လာကုန်၏။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ မမ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ကော အပရာဓော၊ အဘယ်အပြစ်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိသနည်း။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီးသည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ တမတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ အက်ခာဟိ၊ ကြားတော်မူလော့။
မင်းသည် ဘဝဂ်ဘုံသည် အလွန် နိမ့်သေး၏။ သင်၏ အပြစ်သည်ကား အလွန်ကြီး၏ဟု ဆို၍ ထိုမင်းသား၏ အပြစ်ကို ပြလိုရကား-
အဂ္ဂိံ သဒါ ပါရိစရတိ ပ္ပမတ္တော။
တံ တာဒိသံ သံယတံ ဗြဟ္မစာရိံ၊
ကသ္မာ တုဝံ ဗြူသိ ဂဟပ္ပတီတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၈။ ဧသော၊ ဤငါ့ဆရာ ဒိဗ္ဗစက္ခု ရှင်ရသေ့သည်။ သာယဉ္စ၊ ညဉ့်အခါ၌၎င်း။ ပါတော စ၊ နံနက်အခါ၌၎င်း။ ဥဒကံ၊ ရေသို့။ သဇာတိ၊ ဆင်း၍ကျင့်၏။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ အပ္ပမတ္တာ၊ မမေ့မလျော့။ အဂ္ဂိံ၊ မီးကို။ ပါရိစရတိ၊ လုပ်ကျွေး၏။ သံယတံ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးကို စောင့်ပေသော။ ဗြဟ္မစာရိံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်ပေသော။ တံ တာဒိသံ၊ ထိုသို့သော ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံပေသော ဒိဗ္ဗစက္ခုရှင်ရသေ့ကို။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဂဟပ္ပတီတိ၊ ဟင်းရွက်သည် သူကြွယ်ဟူ၍။ ဗြူသိ၊ ဆိုဘိသနည်း။
ထို့နောင်မှ မင်းသားသည် အရှင်မင်းကြီး- သူကြွယ်ကိုလျှင် သူကြွယ်ဟူ၍ဆိုသော အကျွန်ုပ်အား အဘယ်အပြစ်ရှိသနည်းဟု ဆို၍ အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
ပရိဂ္ဂဟာ ဝိဝိဓာ သန္တိမဿ။
တေ ရက္ခတိ ဂေါပယတပ္ပမတ္တော၊
တသ္မာ အဟံ ဗြူမိ ဂဟပ္ပတီတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၉။ ဒေဝ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ တာလာ စ၊ ထန်းပင်ငယ်တို့သည်၎င်း။ မူလာ စ၊ အမြစ်အဥတို့သည်၎င်း။ ဖလာ စ၊ သစ်သီးတို့သည်၎င်း။ ဣမဿ၊ ဤရသေ့အား။ ဝိဝိဓာ၊ အထူးထူး အပြားပြားကုန်သော။ ပရိဂ္ဂဟာ၊ သိမ်းဆည်းအပ်သော ဥစ္စာတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသစ်မြစ်သစ်သီးတို့ကို။ သော၊ ဤရသေ့သည်။ ရက္ခတိ၊ ကိုယ်တိုင်စောင့်၏။ အပ္ပမတ္တာ၊ မမေ့မလျော့။ ဂေါပယတိ၊ စောင်ရန်းဖြင့် လုံခြုံစေ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဂဟပ္ပတီတိ၊ ဟင်းရွက်သည် သူကြွယ်ဟူ၍။ ဗြူမိ၊ ဆို၏။
ဤသို့ ထိုရသေ့ကို အကျွန်ုပ်သည်လည်း သူကြွယ်ဟူ၍ ဆိုပေ၏။ အကယ်၍ ယုံတော်မမူအံ့၊ မြို့တံခါး လေးမျက်နှာတို့၌ ဟင်းရွက်သည်တို့ကို မေးစေတော်မူလော့ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် မင်းသည် မေးစေ၏။ ထိုဟင်းရွက်သည်တို့သည် မှန်ပေ၏။ အကျွန်ုပ်တို့သည် ဤရသေ့လက်မှ ဟင်းရွက်ဟင်းသီးတို့ကို ဝယ်ရပါကုန်၏ဟု ဆိုကုန်၏။ ဟင်းရွက်ခင်းကိုလည်း စုံစမ်းကြည့်ရှု၍ မျက်မှောက်ပြု၍ မင်းသား၏ အချင်းတို့သည် ကျောင်းတွင်းသို့ဝင်၍ ဟင်းရွက် ဟင်းသီးရောင်း၍ရသော ကျပ် မတ် အစရှိသော အသပြာထုပ်ကို ကျောင်းမှထုတ်၍ မင်းအား ပြ၏။ မင်းသည် သားတော်ဘုရားလောင်း၏ အပြစ်မရှိသော အဖြစ်ကိုသိ၍ သားတော် တင်လျှောက်သော စကားကို ဝန်ခံလိုရကား-
ပရိဂ္ဂဟာ ဝိဝိ သန္တိမဿ။
တေ ရက္ခတိ ဂေါပယတပ္ပမတ္တော။
ဗြာဟ္မဏော ဂဟပတိ တေန ဟောတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၂၀။ ကုမာရ၊ မင်းသား။ တွံ၊ သင်သည်။ သစ္စံ ခေါ၊ မှန်သည်သာလျှင်ဖြစ်သော။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ ဝဒသိ၊ ဆိုပေ၏။ ဣမဿ၊ ဤ ရသေ့အား။ ဝိဝိဓာ၊ အထူးထူး အပြားပြား ရှိကုန်သော။ ပရိဂ္ဂဟယ၊ သိမ်းဆည်းအပ်ကုန်သော ဥစ္စာတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဧသော၊ ဤရသေ့သည်။ တေ၊ ထို ဥစ္စာတို့ကို။ ရက္ခတိ၊ ကိုယ်တိုင်စောင့်၏။ အပ္ပမတ္တော၊ မမေ့မလျော့။ ဂေါပယတိ၊ လုံခြုံစေ၏။ တေန၊ ထိုဥစ္စာကို သိမ်းဆည်း စောင့်ရှောက်သောကြောင့်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ရသေ့သည်။ ဂဟပတိ၊ ဟင်းရွက်သည် သူကြွယ်မည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် ကြံ၏။ ဤသို့ သဘောရှိသော မင်းမိုက်၏အထံ၌ နေသောထက် ဟိမဝန္တာဝင်၍ ရဟန်းပြုခြင်း မြတ်၏ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် ပရိသတ်အလယ်၌သာလျှင် ထိုရသေ့စဉ်းလဲ၏ အပြစ်ကို ထင်စွာပြုပြီးလျှင် ပန်ကြား၍ ယနေ့ပင်လျှင် အိမ်မှထွက်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုအံ့ဟု ထိုဘုရားလောင်းသည် ပရိသတ်အား ရှိခိုး၍ ခမည်းတော် မင်းကြီးကို ကဲ့ရဲ့လိုရကား-
သ နေဂမာ သ ဇနပဒါ စ သဗ္ဗေ။
ဗာလော ယံ ဗာလဿ ဝစော အနိသမ္မ၊
အဟေတုနာ မံ အဃာတယေ ဇနိန္ဒော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၂၁။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ် လာကုန်သော။ သနေဂမာ၊ နိဂုံးနှင့် တကွဖြစ်ကုန်သော။ သဇနပဒါ၊ ဇနပုဒ်နှင့်တကွ ဖြစ်ကုန်သော။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ပရိသာ၊ ပရိသတ်တို့သည်။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏန္တု၊ နာကြကုန်။ အယံ ဗာလော ဇနိန္ဒော၊ ဤ မင်းမိုက်သည်။ ဗာလဿ၊ ဆရာရသေ့မိုက်၏။ ဝစော၊ စကားကို။ သုတွာ၊ နာယူ၍။ အနိသမ္မ၊ မစုံစမ်းမူ၍။ အဟေတုနာ၊ အကြောင်းမရှိဘဲလျက်။ မံ၊ ငါ့ကို။ အဃာတယေ၊ သတ်စေဘိ၏။
ဤသို့သော စကားကိုဆိုပြီးလျှင် ခမည်းတော် မင်းကြီးကို ရှိခိုး၍ မိမိကိုယ်ကို ရသေ့ရဟန်းပြုခြင်းငှါ ခွင့်ပြုစေလိုရကား-
ဒုန္နိက္ကယော ဝေဠု ပသာခဇာတော။
ဝန္ဒာမိ ပါဒါနိ တဝ ဇနိန္ဒ၊
အနုဇာန မံ ပဗ္ဗဇိဿာမိ ဒေဝ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၂၂။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကိုအစိုးရတော်မူသော။ ဒေဝ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ပသာခဇာတော၊ ပေါက်ရောက်ပြီး၍ အကိုင်းအခက် စည်ပင်ပြီးသော။ ဝေဠု၊ ဝါးပင်ကို။ ဒုန္နိက္ကယော ဣဝ၊ ဆွဲငင်နုတ်ယူနိုင်ခဲ သကဲ့သို့။ ဒဠှသ္မိံ၊ မြဲမြံခိုင်ခံ့သော။ ဝိရူဠှေ၊ ရောက်သော။ မူလေ၊ တဏှာဟူသော အမြစ်သည်။ ဝိသဋေ၊ ပွားများစည်ပင်လတ်သော်။ ဒုန္နိက္ကယော၊ ဖယ်ရှား နုတ်ယူနိုင်ခဲ၏။ တဝ၊ ရှင်မင်းကြီး၏။ ပါဒါနိ၊ ခြေတော်တို့ကို။ ဝန္ဒာမိ၊ ရှိခိုး၏။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အနုဇာန၊ အခွင့်ပြုတော်မူပါလော့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုပါအံ့။
ထို နောင်မှ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် သားတော်အား မင်းအဖြစ်ကို ပေးသဖြင့် ရဟန်းပြုခြင်းကို မြစ်လိုရကား-
သဗ္ဗဉ္စ တေ ဣဿရိယံ ဒဒါမိ။
အဇ္ဇေဝ တွံ ကုရူနံ ဟောဟိ ရာဇာ၊
မာ ပဗ္ဗဇိ ပဗ္ဗဇ္ဇာ ဟိ ဒုက္ခာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုပေ၏။
၂၂၃။ ကုမာရ၊ ချစ်သား သောမနဿ။ ဝိပုလေ၊ ပြန့်ပြောစွာကုန်သော။ ဘောဂေ၊ စည်းစိမ် ချမ်းသာတို့ကို။ ဘုဉ္စဿု၊ ခံစားလော့။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ ဣဿရိယဉ္စ၊ မင်းအဖြစ်ကိုလည်း။ တေ၊ သင်ချစ်သားအား။ ဒဒါမိ၊ ငါပေး၏။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ အဇ္ဇေဝ၊ ယနေ့ပင်လျှင်။ ကုရူနံ၊ ကုရုတိုင်းသူတို့၏။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ဟောဟိ၊ ဖြစ်လော့။ တာတ၊ ချစ်သား။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ပဗ္ဗဇ္ဇာ၊ ရဟန်းအဖြစ် မည်သည်။ ဒုက္ခာ၊ ဆင်းရဲ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ မာ ပဗ္ဗဇိ၊ ရဟန်းမပြုလင့်။
ဘုရားလောင်းသည် ခမည်းတော် စကားကို ပယ်လိုရကား-
ပုဗ္ဗေ စ ဟံ ဒေဝလောကေ ရမိဿံ။
ရူပေဟိ သဒ္ဒေဟိ အထော ရသေဟိ၊
ဂန္ဓေဟိ ဖဿေဟိ မနောရမေဟိ။
ပရိဝါရိတာ အစ္ဆရာသင်္ဂဏေန။
တုဝဉ္စ ဗာလံ ပရနေယျံ ဝိဒိတွာ၊
န တာဒိသေ ရာဇကုလေ ဝသေယျံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၂၄။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ တဝ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ဘောဂါ၊ စည်းစိမ်တို့သည်။ ကိံနု အတ္ထိ၊ အဘယ်မည်သော သုံးဆောင် ခံစားချင်စဘွယ် ရှိကုန်အံ့နည်း။ အဟဉ္စ၊ ငါမူကား။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ဒေဝလောကေ၊ နတ်ပြည်၌။ မနာရမေဟိ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိကုန်သော။ ရူပေဟိ၊ ရူပါရုံတို့ဖြင့်၎င်း။ သဒ္ဒေဟိ၊ သဒ္ဒါရုံတို့ဖြင့်၎င်း။ အထော၊ ထိုမြို့။ ဂန္ဓေဟိ၊ ဂန္ဓာရုံတို့ဖြင့်၎င်း။ ရသေဟိ၊ ရသာရုံတို့ဖြင့်၎င်း။ ဖဿေဟိ၊ ဖောဋ္ဌဗ္ဗာရုံတို့ဖြင့်၎င်း။ ရမိဿံ၊ မွေ့လျော်ဘူးပြီ။
၂၂၅။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တိဒိမှိ၊ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌။ အစ္ဆရာသင်္ဂဏေန၊ နတ်သ္မီးအပေါင်းဖြင့်။ ပရိဝါရိတာ၊ ခြံရံအပ်သည် ဖြစ်၍။ ဘောဂါ စ၊ နတ်စည်းစိမ်တို့ကိုလည်း။ ဘုတ္တာ၊ ခံစားအပ်ကုန်ပြီ။ ဗာလံ၊ မိုက်စွာသော။ ပရနေယျံ၊ သူတပါးသည် ဆောင်ယူအပ်သော။ တုဝဉ္စ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီးကိုလည်း။ ဝိဒိတွာ၊ သိ၍။ တာဒိသေ၊ ခမည်းတော် မင်းကြီးကဲ့သို့ သဘောရှိသော။ ရာဇကုလေ၊ မင်းအိမ်၌။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဝသေယျံ၊ မနေလိုပြီ။
ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် မိမိအပြစ်ကို သည်းခံစေသဖြင့် တဖန် အနုသာသန ပြုစိမ့်သောငှါ ဝန်ခံလိုရကား-
ဧတာပရာဓံ ခမ ပုတ္တ မယှံ။
ပုနပိ စေ ဧဒိသကံ ဘဝေယျ၊
ယထာ မတိံ သောမနဿ ကရောဟိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၂၆။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ သစေ၊ အကယ်၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဗာလော၊ မိုက်သည်။ ပရနေယျော၊ သူတပါးတို့သည် ဆောင်ယူအပ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဧတာပရာဓံ၊ ဤအပြစ်ကို။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ခမ၊ သည်းခံပါလော့။ ပုနပိ၊ တဖန်လည်း။ ဧဒိသကံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော အပြစ်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ စေ ဘဝေယျ၊ အကယ်၍ဖြစ်ငြားအံ့။ သောမနဿ၊ ချစ်သား သောမနဿ။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ယထာမတိံ၊ အလိုရှိတိုင်း။ ကရောဟိ၊ ပြုလော့။
ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ခမည်းတော် မင်းကြီးကို ဆုံးမလိုရကား-
ဘေသဇ္ဇဿေဝ ဝေဘင်္ဂေါ၊
ဝိပါကော ဟောတိ ပါပကော။
ဘေသဇ္ဇဿေဝ သမ္ပတ္တိ၊
ဝိပါကော ဟောတိ ဘဒြကော။
အသညတော ပဗ္ဗဇိတော န သာဓု။
ရာဇာ န သာဓု အနိသမ္မကာရီ၊
ယော ပဏ္ဍိတော ကောဓနော တံ န သာဓု။
နိသမ္မကာရိနော ရာဇာ၊ ယသော ကိတ္တိ စ ဝဍ္ဎတိ။
ဝေဂါ ကတံ တပ္ပတိ ဘူမိပါလ။
သမ္မာ ပဏီဓိ စ နရဿ အတ္ထာ၊
အနာနုတပ္ပါ တေ ဘဝန္တိ ပစ္ဆာ။
ဝိဘဇ္ဇ ကမ္မာယတနာနိ လောကေ၊
ဝိညူပသတ္ထာနိ သုခုဒြယာနိ၊
ဘဝန္တိ ဗုဒ္ဓနုမတာန တာနိ။
ကသာဝိယာ ဟန္တ မမံ ဇနိန္ဒ။
မာတု စ အင်္ကသ္မိ အဟံ နိသိန္နော၊
အာကဍ္ဎိတော သာဟသာ တေဟိ ဒေဝ။
မဓုရံ ပိယံ ဇီဝိတံ လဒ္ဓံ ရာဇ။
ကိစ္ဆေနာဟံ အဇ္ဇ ဝဓာ ပမုတ္တော၊
ပဗ္ဗဇ္ဇမေဝါ ဘိမနော အသ္မိ။
ဟူသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဟော၏။
၂၂၇။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ အနိသမ္မ၊ မစုံမစမ်းမူ၍။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော။ ကမ္မဉ္စ၊ အမှုသည်၎င်း။ အနဝတ္ထာယ၊ မနှိုင်းချိန်မူ၍။ စိန္တိတဉ္စ၊ ကြံအပ်သော အကြံသည်၎င်း။ ဘေသဇ္ဇဿေဝ၊ ဆေးသမား၏သာလျှင်။ ဝေဘင်္ဂေါ ဣဝ၊ ပျက်စီးသကဲ့သို့။ ပါပကော၊ ယုတ်မာသော။ ဝိပါကော၊ အကျိုးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၂၂၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောညခမည်းတော်မင်းကြီး။ နိသမ္မ၊ စုံစမ်းဆင်ခြင်၍။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော။ ကမ္မဉ္စ၊ အမှုသည်၎င်း။ သမ္မာဝတ္ထာယ၊ ကောင်းစွာ နှိုင်းချိန်၍။ စိန္တိတဉ္စ၊ ကြံအပ်သော အကြံသည်၎င်း။ ဘေသဇ္ဇဿေဝ၊ ဆေးသမား၏ သာလျှင်။ သမ္ပတ္တိ ဣဝ၊ ပြည့်စုံသကဲ့သို့။ ဘဒြကော၊ ကောင်းသော။ ဝိပါကော၊ အကျိုးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၂၂၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကာမဘောဂီ၊ ကာမဂုဏ်စည်းစိမ်ကို ခံစားသော။ ဂိဟီ၊ လူသည်။ အလသာ၊ ပျင်းရိမူကား။ န သာဓု၊ မကောင်း။ အသညတော၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးကို မစောင့်သော။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်းသည်။ န သာဓု၊ မကောင်း။ အနိသမ္မကာရီ၊ မစုံစမ်းမူ၍ ပြုလေ့ရှိသော။ ရာဇာ၊ ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ န သာဓု၊ မကောင်း။ ယော ပဏ္ဍိတာ၊ အကြင် ပညာရှိသည်။ ကောဓနော၊ အမျက်ထွက်တတ်၏။ တဿ ပဏ္ဍိတဿ၊ ထိုပညာရှိ၏။ တံ ကောဓနံ၊ ထိုအမျက်ထွက်ခြင်းသည်။ န သာဓု၊ မကောင်း။
၂၃၀။ ဒိသမ္ပတိ၊ အရပ်မျက်နှာအရှင်ဖြစ်သော။ ရာဇ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ ခတ္တိယော၊ ရေမြေ့ရှင်သည်။ နိသမ္မ၊ စုံစမ်း ဆင်ခြင်၍။ ကယိရာ၊ ပြုရာ၏။ အနိသမ္မ၊ မစုံစမ်း မဆင်ခြင်မူ၍။ န ကယိရာ၊ မပြုရာ။ နိသမ္မ၊ စုံစမ်း ဆင်ခြင်၍။ ကာရိနော၊ ပြုလေ့ရှိသော ပြည့်ရှင်မင်းအား။ ယသော စ၊ စည်းစိမ်အခြံအရံသည်၎င်း။ ကိတ္တိ စ၊ ကျော်စောခြင်းသည်၎င်း။ ဝဍ္ဎတိ၊ ပွားများ၏။
၂၃၁။ ဘူမိပါလ၊ ရေမြေ့အရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဣဿရော၊ လူများသေဌ်နင်း ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ နိသမ္မ၊ စုံစမ်းစိစစ်၍။ ဒဏ္ဍံ၊ ဒဏ်ကို။ ပဏယေယျ၊ ပေးရာ၏။ ဝေဂါ၊ အဆောတလျင်။ ကတံ၊ ပြုအပ်သောအမှုသည်။ တပ္ပတိ၊ နောင်တပူပန် ရှိတတ်၏။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ယဿ နရဿ၊ အကြင်သူအား။ အတ္ထာ၊ အကျိုးစီးပွားရှိကုန်သော။ သမ္မာပဏီဓိ စ၊ ကောင်းစွာ ဆောက်တည်ခြင်းတို့သည်လည်း။ ဟောန္တိ၊ ရှိသည် ဖြစ်ကုန်၏။ တေနရာ၊ ထိုသူတို့သည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ အနာနုတပ္ပါ၊ နောင်တပူပန်ခြင်းမရှိကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
၂၃၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ယေ နရာ၊ အကြင်သူတို့သည်။ ဟိ သစ္စံ၊ အကယ်၍လျှင်။ အနာနုတပ္ပါနိ၊ နောင်တပူပန်ခြင်း မရှိသော အမှုတို့ကို။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်၏။ လောကေ၊ လောက၌။ ဝိဘဇ္ဇ၊ ဝေဘန်ခွဲခြမ်း၍။ ကမ္မာယတနာနိ၊ အမှုတို့ကို။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုသူတို့၏။ တာနိ၊ ထိုနောင်တ ပူပန်ခြင်းမရှိသော အမှုတို့သည်။ ဗုဒ္ဓါနုမတာနိ၊ ဘုရားအစရှိသော ပညာရှိတို့၏ အလိုသို့ လိုက်ကုန်သည်။ ဝိညူပသတ္ထာနိ၊ ပညာရှိတို့ ချီးမွမ်းအပ်ကုန်သည်။ သုခုဒြယာနိ၊ ကောင်းသော ချမ်းသာသော အကျိုးရှိကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
၂၃၃။ ဇနိန္ဒ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ခဂ္ဂဗန္ဓာ၊ သန်လျက် လက်စွဲကုန်သော။ ဒေါဝါရိကာ၊ တံခါးစောင့်တို့သည်၎င်း။ ကာသာဝိယာ၊ ခိုးသူသတ်သော အာဏာသားတို့သည်၎င်း။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဟန္တုံ၊ သတ်ခြင်းငှါ။ အာဂစ္ဆုံ၊ လာကုန်၏။ ဒေဝ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ တေဟိ၊ ထိုသူသတ်ယောက်ျားတို့သည်။ မာတု၊ မယ်တော်မိဖုယား၏။ အင်္ကသ္မိံ၊ ရင်ခွင်၌။ နိသိန္နော၊ နေသော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ သာဟသာ၊ အဆောတလျင်။ အာကဍ္ဎိတော၊ ဆွဲငင်၏။
၂၃၄။ ရာဇ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ ကဋုကံ၊ ခါးစပ် ကျင်နာသော။ သမ္ဗာဓံ၊ ကျဉ်းမြောင်းသော။ သုကိစ္ဆံ၊ အလွန်ဆင်းရဲငြိုငြင်သော သေဘေးသို့။ ပတ္တော၊ ရောက်၏။ မဓုရံ၊ ကောင်းမြတ်သော။ ပိယံ၊ ချစ်အပ်သော။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ လဒ္ဓံ၊ ရအပ်၏။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ကိစ္ဆေန၊ ဆင်းရဲငြိုငြင်သဖြင့်။ ဝဓာယ၊ သတ်ခြင်းမှ။ ပမုတ္တော၊ လွတ်၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇ္ဇံ ဧဝ၊ ရဟန်းအဖြစ်ကိုသာလျှင်။ အဘိမနော၊ ရှေးရှုညွတ်သော စိတ်ရှိသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။
ဤသို့ သားတော် ဘုရားလောင်းသည် တရားဟောသည်ရှိသော် ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် မိဖုယားကြီးကို ခေါ်၍ သားတော်ကို တောင်းပန်စေလိုရကား-
အနုကမ္ပကော သောမနဿော ကုမာရော။
တံ ယာစမာနော န လဘာမိ သွဇ္ဇ၊
အရဟသိ နံ ယာစိတဝေ တုဝမ္ပိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၃၅။ သုဓမ္မေ၊ သုဓမ္မာမိဖုယား။ တဝ၊ သင်မိဖုယား၏။ ပုတ္တော၊ သားတော်ဖြစ်သော။ အယံ သောမနဿ ကုမာရော၊ ဤသောမနဿ မင်းသားသည်။ တရုဏော၊ ပျိုနုသေး၏။ အနုကမ္ပကော၊ သနားဘွယ်ရှိ၏။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ တံ၊ ထိုသားတော်ကို။ ယာစမာနော၊ တောင်းပန်သော။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ န လဘာမိ၊ အခွင့်မရ။ တုဝမ္ပိ၊ ရှင်မိဖုယားသည်လည်း။ နံ၊ ထိုသားတော်ကို။ ယာစိတဝေ၊ တောင်းပန်ခြင်းငှါ။ အရဟသိ၊ ထိုက်ပါ၏။
ထိုမယ်တော် မိဖုယားသည်လည်း ရဟန်းအဖြစ်ကိုသာလျှင် တိုက်တွန်းလိုရကား-
နိသမ္မ ဓမ္မေသု ပရိဗ္ဗဇဿု။
သဗ္ဗေသု သတ္တေသု နိဓာယ ဒဏ္ဍံ၊
အနိန္ဒိတော ဗြဟ္မမုပေဟိ ဌာနံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၃၆။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ဘိက္ခာစရိယာယ၊ ဆွမ်းခံသဖြင့် အသက်မွေးခြင်း၌။ ရမဿု၊ မွေ့လျော်လော့။ ဓမ္မေသု၊ ရဟန်းပြုခြင်း၏ အကျင့်တို့၌။ နိသမ္မ၊ စုံစမ်းဆင်ခြင်၍။ ပရိဗ္ဗဇဿု၊ ရဟန်းပြုလေလော့။ သဗ္ဗေသု၊ အလုံးစုံကုန်သော။ သတ္တသု၊ သတ္တဝါတို့၌။ ဒဏ္ဍံ၊ ဒဏ်ကို။ နိဓာယ၊ ချ၍။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ အနိန္ဒိတော၊ မကဲ့ရဲ့အပ်သည်ဖြစ်၍။ ဗြဟ္မံ၊ မြတ်သော။ ဌာနံ၊ နိဗ္ဗာန်အရပ်သို့။ ဥပေဟိ၊ ကပ်လေလော့။
ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် မိဖုယားကို အပြစ်တင်လိုရကား-
ဒုက္ခိတံ မံ ဒုက္ခာပယသေ သုဓမ္မေ။
ယာစဿု ပုတ္တံ ဣတိ ဝုစ္စမာနာ၊
ဘိယျောဝ ဥဿာဟယသေ ကုမာရံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၃၇။ သုဓမ္မေ၊ သုဓမ္မာမိဖုယား။ ယာဒိသဉ္စ၊ အကြင်သို့ သဘောရှိသော စကားကိုသာလျှင်။ တွံ၊ သင်မိဖုယားသည်။ ဝဒေသိ၊ ဆို၏။ တဝ၊ သင်မိဖုယား၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားသည်။ အစ္ဆရိယရူပံ ဝတ၊ အံ့ဘွယ်သရဲ ရှိစွတကား။ ဒုက္ခိတံ၊ ဆင်းရဲသော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဒုက္ခာပယသေ၊ ဆင်းရဲစေဘိ၏။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ ယာစဿု၊ တောင်းပန်ပါလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝုစ္စမာနာ၊ ငါဆိုပါလျက်။ တွံ၊ သင်မိဖုယားသည်။ ဘိယျောဝ၊ လွန်စွာသာလျှင်။ ကုမာရံ၊ မင်းသားကို။ ဥဿာဟယသေ၊ ရဟန်းပြုစေခြင်းငှါ အားထုတ်စေဘိ၏။
ထိုစကားကို ကြား၍ မိဖုယားသည် သားတော်ကို တောင်းပန်ခြင်းငှာ မဝံ့ကြောင်းကို မင်းအား တဖန် ကြားပြန်လိုရကား-
ပရိနိဗ္ဗုတာ လောကမိမံ စရန္တိ။
တမရိယမဂ္ဂံ ပဋိပဇ္ဇမာနံ၊
န ဥဿဟေ ဝါရယိတုံ ကုမာရံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၃၈။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဝိပ္ပမုတ္တာ၊ ရာဂအစရှိသော ကိလေသာမှ လွတ်ကုန်သော။ အနဝဇ္ဇဘောဂိနော၊ အပြစ်မရှိသော သုံးဆောင်ခြင်း ရှိကုန်သော။ ယေ၊ အကြင် ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ ပရိနိဗ္ဗုတာ၊ ကိလေသာမှ ငြိမ်းကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဣမံ လောကံ၊ ဤလောကကို။ စရန္တိ၊ ကြွသွားတော်မူကုန်၏။ တေသံ၊ ထို ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့၏။ တံ အရိယမဂ္ဂံ၊ ထို မြတ်သောခရီးကို။ ပဋိပဇ္ဇမာနံ၊ သွားပေသော။ ကုမာရံ၊ မင်းသားကို။ ဝါရယိတုံ၊ မြစ်ခြင်းငှါ။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဥဿဟေ၊ မစွမ်းနိုင်။
ထိုမိဖုယား၏စကားကို ကြား၍ မင်းသည် မိဖုယားအား ချီးမွမ်းလိုရကား -
ဗဟုဿုတာ ယေ ဗဟုဋ္ဌာနစိန္တိနော။
တေသာယံ သုတွာန သုဘာသိတာနိ၊
အပ္ပေါဿုက္ကာ ဂီတသောကာ သုဓမ္မာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၃၉။ အဒ္ဓါ၊ မချွတ်။ ဟဝေ-ဧကန္တေန၊ စင်စစ်အားဖြင့်။ သေဝိတဗ္ဗာ၊ မှီဝဲဆည်းကပ် အပ်ကုန်သော။ သပညာ၊ ပညာရှိကုန်သော။ ဗဟုဿုတာ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ ဗဟုဋ္ဌာနစိန္တိနော၊ များစွာသော အကြောင်းကို ကြံနိုင်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့၏။ သုဘာသိတာနိ၊ ကောင်းစွာ ဆိုအပ်ကုန်သော စကားတို့ကို။ သုတွာန၊ ကြားရ၍။ အယံ သုဓမ္မာ၊ ဤသုဓမ္မာမိဖုယားသည်။ အပ္ပေါဿုက္ကာ၊ ကြောင့်ကြမရှိသည်။ ဝီတသောကာ၊ ကင်းသော စိုးရိမ်ခြင်း ရှိသည်။ ဇာတာ၊ ဖြစ်၏။
ဘုရားလောင်းသည် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ အကျွန်ုပ်အား အကယ်၍ အပြစ်ရှိအံ့၊ သည်းခံတော်မူပါကုန်ဟု ဆိုပြီးလျှင် လူအပေါင်းအား လက်အုပ်ချီခြင်းကို ပြု၍ ဟိမဝန္တာသို့ ရှေးရှုသွားသဖြင့် လူများအပေါင်းတို့သည် ပြန်ကုန်သည်ရှိသော် နတ်တို့သည် လူ၏အသွင်ဖြင့် လာလတ်ကုန်၍ တောင်ခုနစ်လုံးတို့ကို လွန်၍ ဟိမဝန္တာသို့ ဆောင်ယူသဖြင့် ဝိသုကြုံနတ်သားသည် ဖန်ဆင်းအပ်သောကျောင်း၌ ရသေ့ရဟန်းပြု၏။ ထိုဘုရားလောင်းကို ထိုကျောင်း၌ တဆယ့်ခြောက်နှစ်မြောက်သည့်တိုင်အောင် မင်းအိမ်၌ အလုပ်အကျွေး၏ အသွင်ဖြင့် နတ်တို့သည်သာလျှင် လုပ်ကျွေးကုန်၏။ ဒိဗ္ဗစက္ခုမည်သော ရသေ့စဉ်းလဲကိုလည်း လူများသည် ထောင်းခတ်သတ်ပုတ်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ဈာန်အဘိညာဉ်ကို ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ဤသို့လျှင် ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်သည် ငါဘုရားအား သတ်ခြင်းငှါ လုံ့လပြုဘူးသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ၌ ဒိဗ္ဗစက္ခုရသေ့ဟု ကျော်စောထင်ရှားသော ရသေ့စဉ်းလဲ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မဟာမာယာဒေဝီသည် ထိုအခါ သုဓမ္မာမည်သော မိဖုယားကြီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ မဟာရက္ခိတရသေ့ ဖြစ်ဘူးပြီ။ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သောမနဿမင်းသား ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
မစစ်မဆေး၊ အပြစ်ပေး၊ မင်းရေးမှားတတ်သည်
ကိုးခုမြောက်သော သောမနဿဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဝီသတိနိပါတ်
၁၀။ စမ္ပေယျဇာတ်
လက်ရှိစည်းစိမ်စွန့်၍ ဥပုသ်သုံးခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကာနု ဝိဇ္ဇုရိဝါ ဘာသိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ စမ္ပေယျဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုအခါ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဒါယကာတို့- ဥပုသ်သုံးခြင်းကို သုံးကုန်သော သင်ဒါယကာတို့သည် ပြုအပ်သောအမှုသည် ကောင်းစွာ၏။ ရှေးပညာရှိတို့သည် နဂါးမင်း စည်းစိမ်ကိုစွန့်၍ ဥပုသ်သုံးခြင်းကို သုံးဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုဒါယကာတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာတို့- လွန်လေပြီးသောအခါ အင်္ဂတိုင်း၌ အင်္ဂမင်းသည် မင်းပြုသည်ဖြစ်၍ မဂဓတိုင်း၌ မဂဓမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် အင်္ဂတိုင်း မဂဓတိုင်းတို့၏ အကြား၌ စမ္ပာမည်သော မြစ်သည် ရှိ၏။ ထိုစမ္ပာမြစ်၌ နဂါးပြည်သည် ရှိ၏။ စမ္ပေယျမည်သော နဂါးမင်းသည် မင်းပြု၏။ ရံခါ မဂဓမင်းသည် အင်္ဂတိုင်းကို သိမ်းယူ၏။ ရံခါ အင်္ဂမင်းသည် မဂဓတိုင်းကို သိမ်းယူ၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ မဂဓမင်းသည် အင်္ဂမင်းနှင့်တကွ စစ်ထိုးကြ၍ စစ်ရှုံးလျှင် မြင်းကိုစီး၍ ပြေးသည်ရှိသော် အင်္ဂမင်း၏ သူရဲတို့သည် လိုက်ကုန်လတ်သော် တဖန် စမ္ပာမြစ်သို့ရောက်၍ ရန်သူလက်၌ သေသောထက် မြစ်သို့ဆင်း၍ သေခြင်းသည် မြတ်၏ဟု ကြံပြီး၍ မြင်းနှင့်တကွသာလျှင် မြစ်သို့ဆင်း၏။ ထိုအခါ
စမ္ပေယျနဂါးမင်းသည် ရေ၏အတွင်း၌ ရတနာမဏ္ဍပ်ကို ဖန်ဆင်း၍ များစွာသော အခြံအရံရှိသည်ဖြစ်၍ များစွာသော အဖျော်ကို သောက်၏။ မင်းသည် မြင်းနှင့်တကွ ရေ၌ငုပ်၍ နဂါးမင်း၏ ရှေ့သို့ သက်၏။
နဂါးမင်းသည် တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့် စပ်သော မင်းကိုမြင်လျှင် ချစ်ခြင်းကိုဖြစ်စေ၍ နေရာမှထပြီးလျှင် မြတ်သောမင်းကြီး- မကြောက်လင့်ဟု ဆို၍ ထိုမင်းကို မိမိပလ္လင်၌ နေစေပြီးလျှင် ရေ၌ငုပ်ခြင်း၏ အကြောင်းကို မေး၏။ မဂဓမင်းသည် ဟုတ်မှန်သောအတိုင်း ပြောဆို၏။ ထိုအခါ ထိုမဂဓမင်းကို မြတ်သောမင်းကြီး- ရှင်မင်းကြီးသည် ကြောက်တော် မမူလင့်၊ ငါသည် ရှင်မင်းကြီးကို တိုင်းနှစ်တိုင်းတို့၏ အရှင်ပြုအံ့ဟု နှစ်သိမ့်စေပြီးလျှင် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ခံစား၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ မင်းနှင့်တကွ နဂါးပြည်မှ ထွက်၏။ မဂဓမင်းသည် နဂါးမင်း၏ အာနုဘော်ဖြင့် အင်္ဂမင်းကို ဖမ်း၍သတ်ပြီးလျှင် အင်္ဂတိုင်း, မဂဓတိုင်းဟူသော နှစ်တိုင်းတို့၌ မင်းပြု၏။ ထိုအခါမှစ၍ မဂဓမင်း၏၎င်း, နဂါးမင်း၏၎င်း အကျွမ်းဝင်ခြင်းသည် မြဲမြံ၏။ မဂဓမင်းသည် နှစ်တိုင်း နှစ်တိုင်း စမ္ပာမြစ်နား၌ ရတနာမဏ္ဍပ်ကို ဆောက်စေ၍ များစွာသော စွန့်ကြဲခြင်းဖြင့် နဂါးမင်းအား ပူဇော်ခြင်းအမှုကို ပြုစေ၏။ ထိုနဂါးမင်းသည်လည်း များစွာသော အခြံအရံဖြင့် နဂါးပြည်မှထွက်၍ အပူဇော်ခံ၏။ လူများသည် နဂါးမင်း စည်းစိမ်ကို ကြည့်ကြကုန်၏။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် သူဆင်းရဲအမျိုး၌ ဖြစ်၍ မင်းပရိသတ်နှင့်တကွ မြစ်နားသို့သွား၍ နဂါးမင်း၏ စည်းစိမ်ကိုမြင်လျှင် မက်မောခြင်း လောဘကို ဖြစ်စေ၍ ထိုနဂါးမင်းစည်းစိမ်ကို တောင့်တလျက် အလှူကိုပေး၍ သီလကို ဆောက်တည်၍ စမ္ပေယျနဂါးမင်း သေသည်မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သော နေ့၌ စုတေ၍ ထိုစမ္ပေယျ နဂါးမင်း၏ နေရာပြာသာဒ်ဝယ် ကြက်သရေရှိသော တိုက်ခန်း၌ အသရေရှိသော အိပ်ရာအပြင်ဝယ် ဖြစ်၏။ မုလေးပန်းဆိုင်း အဆင်းနှင့်တူသော ကြီးစွာသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုကိုယ်အဆင်းသဏ္ဌာန်ကို မြင်လျှင် နှလုံးမသာယာခြင်း ဖြစ်၍ ငါသည် ပြုအပ်သော ကုသိုလ်အကျိုးဆက်ကြောင့် ကာမာဝစရနတ်ပြည် ခြောက်ထပ်တို့၌ စည်းစိမ်ချမ်းသာသည် ကျီ၌ ထားအပ်သော စပါးကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ငါသည် ဤသို့ တိရစ္ဆာန်အမျိုး၌ ပဋိသန္ဓေကို ယူ၏။ ငါ့အား အသက်ရှည်ခြင်းဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်းဟု သေခြင်း၌ စိတ်ကိုဖြစ်စေ၏။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို သုမနာမည်သော နဂါးမသည် မြင်၍ ကြီးသော အာနုဘော်ရှိသော သတ္တဝါသည် ဖြစ်လာသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ကြွင်းကုန်သော နဂါးမတို့အား ကြား၍ အလုံးစုံကုန်သော နဂါးမတို့သည် အထူးထူးသော တီးမှုတ်မျိုးကို လက်စွဲကုန်လျက် လာလတ်ကုန်၍ ထိုဘုရားလောင်းအား များစွာသော တီးမှုတ်မျိုးတို့ဖြင့် ပူဇော်ကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းအား ထိုနဂါးပြည်သည် သိကြားမင်း နေပြည်ကဲ့သို့ ထင်၏။ သေလိုသောစိတ်သည် ငြိမ်း၏။ နဂါးမင်း၏ ကိုယ်ကိုစွန့်၍ ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သည်ဖြစ်၍ အိပ်ရာအပြင်၌ နေ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းအား ထိုအခါမှစ၍ စည်းစိမ် အခြံအရံသည် များ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် နဂါးမင်းပြုလျက် နောက်အဘို့၌ နှလုံးမသာခြင်းဖြစ်၍ ငါ့အား ဤတိရစ္ဆာန်အမျိုးဖြင့် အဘယ်
အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု နှလုံးသွင်းသဖြင့် ဥပုသ်သုံးခြင်းကို သုံး၍ ဤတိရစ္ဆာန်အမျိုးမှ လွတ်၍ လူ့ပြည်သို့ ရောက်လျှင် သစ္စာလေးပါးတရားတို့ကို သိသဖြင့် ဝဋ်ဆင်းရဲ၏အဆုံးကို ပြုအံ့ဟု ကြံပြီးလျှင် ထိုအခါမှစ၍ ထိုပြာသာဒ်၌သာလျှင် ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို ပြု၏။
တန်ဆာဆင်သော နဂါးမတို့သည် ဘုရားလောင်း နဂါးမင်းအထံသို့ သွားကုန်၏။ များသောအားဖြင့် ဘုရားလောင်း၏ ဥပုသ်သီလသည် ပျက်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုအခါမှစ၍ ပြာသာဒ်မှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် ဥယျာဉ်သို့သွား၏။ ထိုနဂါးမတို့သည်လည်း ထိုဥယျာဉ်သို့လျှင် သွားကုန်၏။ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းသည် ပျက်သည်သာလျှင်တည်း၊ ထို့နောင်မှ ဤသို့ ကြံ၏။ ငါသည် ဤနဂါးပြည်မှထွက်၍ လူ့ပြည်သို့သွားသဖြင့် ဥပုသ်ဆောက်တည်၍ နေခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုအခါမှစ၍ ဥပုသ်နေ့တို့၌ နဂါးပြည်မှထွက်၍ တခုသော ပစ္စန္တရစ်၏ မနီးမဝေးသောအရပ်ဝယ် ခရီးလမ်းမအနီးဖြစ်သော တောင်ပို့ထိပ်၌ ငါ၏အရေ အစရှိသည်တို့ကို အလိုရှိကုန်သော သူတို့သည် ယူစေကုန်သတည်း၊ ငါ့ကို မြွေကစားခြင်းကို ပြုလိုကုန်သော သူတို့သည် ပြုစေကုန်သတည်းဟု ကိုယ်ကို အလှူ၏အဝ၌ စွန့်၍ အခွေတို့ကိုဖွဲ့၍ အိပ်လျက် ဥပုသ်ဆောက်တည်၏။ ခရီးလမ်းမ၌ သွားကုန်သော သူတို့သည်၎င်း လာကုန်သောသူတို့သည်၎င်း မြင်ကုန်၍ နံ့သာ ပန်းအစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်၍ သွားကုန်၏။
ပစ္စန္တရစ်၌ နေကုန်သော သူတို့သည် လာလတ်ကုန်၍ နဂါးမင်းသည် ကြီးသော အာနုဘော်ရှိ၏ဟု ထိုဘုရားလောင်းအထက်၌ မဏ္ဍပ်ကို ဆောက်လုပ်ပြီးလျှင် ထက်ဝန်းကျင်မှ သဲကိုကြဲ၍ နံ့သာအစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်ကုန်၏။ ထိုအခါမှစ၍ လူတို့သည် ဘုရားလောင်း၌ ကြည်ညိုသဖြင့် ပူဇော်ခြင်းကိုပြု၍ သားဆုသ္မီးဆုကို တောင်းကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းအမှုကို ပြုလျက် တဆယ့်လေးရက် တဆယ့်ငါးရက်မြောက်ဖြစ်သော ဥပုသ်နေ့တို့၌ တောင်ပိုထိပ်၌နေ၍ အထွက်တရက်နေ့မှ နဂါးပြည်သို့သွား၏။ ဤဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကိုပြုသော ဘုရားလောင်းအား ရှည်မြင့်စွာသော ကာလသည် လွန်၏။
တနေ့သ၌ သုမနာအမည်ရှိသော မိဖုယားကြီးသည် ဤသို့ လျှောက်၏။ အရှင်မင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီးသည် လူ့ပြည်သို့သွား၍ ဥပုသ်ဆောက်တည်တော်မူ၏။ လူ့ပြည်မည်သည်ကား ရွံရှာဘွယ်ရှိ၏။ ဘေးဘျမ်းရှိ၏။ အရှင်မင်းကြီးအား အကယ်၍ ဘေးသည်ဖြစ်ငြားအံ့၊ ထိုသို့ဖြစ်သည်ရှိသော် အကျွန်ုပ်တို့သည် အဘယ်အကြောင်းဖြင့် သိရကုန်အံ့နည်း၊ ထိုအကြောင်းကို အကျွန်ုပ်တို့အား ကြားတော်မူပါလော့ဟု လျှောက်၏။ ထိုအခါ မိဖုယားကို ဘုရားလောင်းသည် မင်္ဂလာရေကန်နားသို့ ဆောင်၍ ရှင်မိဖုယား - အကယ်၍ ငါ့ကို တစုံတယောက်သောသူသည် ပုတ်ခတ်၍ ပင်ပန်းစေအံ့၊ ဤမင်္ဂလာရေကန်၌ ရေနောက်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ အကယ်၍ ဂဠုန်သည် ဖမ်းယူအံ့၊ ရေသည် ကျိုက်ကျိုက်ဆူသည်ဖြစ်၍ ထင်လတ္တံ့၊ အကယ်၍ မြွေသမားသည် ဖမ်းယူအံ့၊ ရေသည် သွေးအဆင်းရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုသုမနာမိဖုယားကြီးအား သုံးပါးသော အကြောင်းနိမိတ်တို့ကိုကြား၍ တဆယ့်လေးရက်မြောက် ဖြစ်သော ဥပုသ်နေ့၌ ဥပုသ်ဆောက်တည်လျက် နဂါးပြည်မှ ထွက်ခဲ့သဖြင့် လူ့ပြည်သို့သွား၍ တောင်ပို့ထိပ်၌ လျောင်း၏။ ကိုယ်ရောင်ဖြင့် တောင်ပို့ကို တင့်တယ်စေ၏။ ထိုစကားသည်မှန်၏။ ထိုဘုရားလောင်း နဂါးမင်း၏ ကိုယ်သည် ငွေပန်းဆိုင်းကဲ့သို့ ဖြူ၏။ ဦးခေါင်း၌ ကမ္ဗလာနီအိမ့်ကျင်ကဲ့သို့ ဖြစ်၏။
ဤစမ္ပေယျဇာတ်၌ကား ဘုရားလောင်း၏ ကိုယ်သည် ထွန်တုံးပမာဏရှိ၏။ ဘူရိဒတ်ဇာတ်၌ ကိုယ်သည် ပေါင်ပမာဏရှိ၏။ သင်္ခပါလဇာတ်၌ တခုသော လှေပိန်းကော ပမာဏရှိ၏။
ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌နေသော တယောက်သော လုလင်သည် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွား၍ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာ့အထံ၌ အလမ္ပာယ်အတတ်ကို သင်ပြီး၍ ထိုခရီးဖြင့် မိမိအိမ်သို့ သွားသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းကိုမြင်၍ ဤမြွေကို ဖမ်းယူ၍ ရွာ နိဂုံး မင်းနေပြည်တို့၌ ကစားစေလျက်လျှင် ဥစ္စာကို ဖြစ်စေအံ့ဟု ကြံ၍ နတ်ဆေးတို့ကိုယူ၍ နတ်၏မန္တရားနှင့် တူသော မန္တရားကိုရွတ်လျက် ဘုရားလောင်း နဂါးမင်းအထံသို့ သွား၏။ နတ်၏မန္တရားနှင့် တူသော မန္တရားကို ကြားသောအခါမှစ၍ ဘုရားလောင်း၏ နားတို့၌ သံတံကျင်ဖြင့် ထိုးသောအခါကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ဦးခေါင်း၌ သံမယ်နဖြင့် နှက်သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ဤအသံကား အသို့နည်းဟု အခွေကြားမှ ဦးခေါင်းကိုဖော်၍ ကြည့်လတ်သော် မြွေသမားကို မြင်၍ ကြံ၏။ ငါ၏အဆိပ်သည် များစွာ၏။ အကယ်၍ ငါသည် အမျက်ထွက်သဖြင့် နှာခေါင်းလေကို လွှတ်အံ့၊ ဖွဲပြာကဲ့သို့ ဖရိုဖရဲ ကြဲလတ္တံ့၊ ထိုဖွဲပြာကဲ့သို့ ဖရိုဖရဲကြဲသည်ရှိသော် ငါ၏သီလသည်လျှင် ကျိုးပျက်သည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုအလမ္ပာယ်ကို ငါမကြည့်အံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် မျက်စိတို့ကို မှိတ်၍ ဦးခေါင်းကို အခွေ၌ထား၏။
အလမ္ပာယ်ပုဏ္ဏားသည် ဆေးကိုစီရင်ပြီးလျှင် မန္တရားကိုရွတ်၍ ဘုရားလောင်းကိုယ်၌ တံတွေးကို ထွေး၏။ ဆေး၏၎င်း, မန္တရား၏၎င်း အာနုဘော်ကြောင့် တံတွေးထိရာအရပ်က ဖူးရရူးထသော ကာလကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း နဂါးမင်းကို ထိုအလမ္ပာယ်ပုဏ္ဏားသည် အမြီး၌ ကိုင်ပြီးလျှင် ငင်၍ အလျားဖြင့် အိပ်စေ၍ ဆိတ်ခြေသဏ္ဌာန်နှင့်တူသော လှံတံဖြင့် နှိပ်လျက် အားနည်းသည်ကို ပြုပြီးလျှင် ဦးခေါင်းကို မြဲမြံစွာကိုင်၍ နှိပ်၏။ ဘုရားလောင်း၏ ခံတွင်းသည် ပွင့်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းခံတွင်း၌ တံတွေးကို ထွေးသဖြင့် ဆေးကို၎င်း, မန္တရားကို၎င်း ပြု၍ အစွယ်တို့ကို ချိုး၏။ ခံတွင်း၌ သွေးဖြင့် ပြည့်၏။ ဘုရားလောင်းသည် မိမိသီလပျက်ခြင်းမှ ကြောက်သောကြောင့် ဤသို့သဘောရှိသော ပြင်းစွာသောဆင်းရဲကို သည်းခံလျက် မျက်စိကိုဖွင့်၍ ကြည့်ခြင်းကိုမျှလည်း မပြု၊ ထိုအလမ္ပာယ် ပုဏ္ဏားသည်လည်း နဂါးမင်းကို အားနည်းသည်ကို ပြုအံ့ဟု အမြီးမှစ၍ ဘုရားလောင်းနဂါးမင်း၏ အရိုးတို့ကို မှုန့်မှုန့်ညက်ညက် ချေသကဲ့သို့ အလုံးစုံသော ကိုယ်ကို နင်းနယ်၍ ရက်ပြားရစ်သော ရစ်ခြင်းကို ရစ်ပတ်စေ၏။ ရက်ကန်းသည်ကို ချည်စာနင်းသကဲ့သို့သော နင်းနယ်ခြင်းကို နင်းနယ်၏။ အမြီးကိုကိုင်၍ ခဝါသည်တို့ ပုဆိုးဖွပ်သကဲ့သို့ ပုတ်ခတ်၏။ ဘုရားလောင်း၏ ကိုယ်အလုံးသည် သွေးဖြင့်လိမ်းကျံသည် ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ကြီးစွာသော ဝေဒနာကို သည်းခံတော်မူ၏။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်း အားနည်းသော အဖြစ်ကိုသိ၍ နွယ်ပခြုပ်ကို ရက်ပြီးလျှင် ထိုပခြုပ်၌ ဘုရားလောင်း နဂါးမင်းကို ထည့်၍ ပစ္စန္တရစ်သို့ ဆောင်ယူပြီးလျှင် လူများအလယ်၌ ကစေ၏။ အညိုအစရှိကုန်သော အဆင်းတို့၌၎င်း, အလုံး လေးထောင့် အစရှိကုန်သော သဏ္ဌာန်တို့၌၎င်း, အငယ် အကြီး အစရှိကုန်သော ပမာဏတို့၌၎င်း အကြင်အကြင် အမှုကို အလမ္ပာယ် ပုဏ္ဏားသည် အလိုရှိ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုထိုအမှုကိုသာလျှင် ပြု၍ က, ၏။ ပါးပျဉ်းတရာကို၎င်း, ပါးပျဉ်းတထောင်တို့ကို၎င်း ပြုသည်သာလျှင်တည်း၊ လူများသည် ကြည်ညိုသည်ဖြစ်၍ များစွာ ဥစ္စာကို ပေး၏။ တနေ့တည်း၌ပင်လျှင် အသပြာတထောင်ကို၎င်း, အသပြာ တထောင်ထိုက်သော ဥစ္စာ ပရိက္ခရာတို့ကို၎င်း ရ၏။
အလမ္ပာယ် ပုဏ္ဏားသည် ဘုရားလောင်းကို ဖမ်းယူစကမူ အသပြာတထောင်ကို ရသည်ရှိလတ်သော် ငါလွှတ်အံ့ဟု ကြံ၏။ ထိုသို့ကြံသော်လည်း ထိုတထောင်သော ဥစ္စာကိုရလျှင် ပစ္စန္တရစ်ရွာ၌ပင် ငါသည် ဤမျှလောက် ဥစ္စာကို ရတုံသေး၏။ မင်း, မင်း၏အမတ်ကြီးတို့ အထံ၌လည်း များစွာသော ဥစ္စာကို ငါရလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ဝန်တင်လှည်းကို၎င်း, စီးစရာ ငြင်သာသော ယာဉ်ကို၎င်း ယူပြီးလျှင် လှည်း၌ ဥစ္စာတို့ကိုထား၍ ငြင်သာသောယာဉ်ငယ်၌ စီးလျက် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ဘုရားလောင်းကို ရွာ နိဂုံး အစရှိသည်တို့၌ ကစေလျက် ဗာရာဏသီပြည် ဥဂ္ဂသေနမင်း၏ အထံ၌ ကစေပြီးလျှင် ငါလွှတ်အံ့ဟုကြံ၍ သွား၏။ ထိုအလမ္ပာယ်ပုဏ္ဏားသည် ဖားတို့ကိုသတ်၍ နဂါးမင်းအား ပေး၏။ နဂါးမင်းသည် အဖန်တလဲလဲ ဤအလမ္ပာယ်သည် ငါ့ကိုမှီ၍ ဖားတို့ကို သတ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ဖားတို့ကို မစား၊ ထိုသို့ မစားသောအခါ ဘုရားလောင်းအား ပျားပေါက်ပေါက်တို့ကို ပေး၏။ ဘုရားလောင်းသည် ငါသည် ဤအစာကို အကယ်၍ ယူ၍စားငြားအံ့၊ ပခြုပ်တွင်း၌လျှင် သေလတ္တံ့ဟု ထိုပျားပေါက်ပေါက်တို့ကိုလည်း မစား၊ အလမ္ပာယ် ပုဏ္ဏားသည် တလမျှဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်၍ တံခါးရွာတို့၌ ကစေလျှင် များစွာသော ဥစ္စာကို ရ၏။
မင်းသည်လည်း ထိုအလမ္ပာယ်ကိုခေါ်စေ၍ ငါတို့အား က စေလော့ဟုဆို၏။ အရှင်မင်းကြီး- ကောင်းပြီ နက်ဖြန် ပန္နရသီ ဥပုသ်နေ့၌ အရှင်မင်းကြီးတို့အား ကပါစေအံ့ဟု လျှောက်၏။ မင်းသည် နက်ဖြန် နဂါးမင်းကို မင်းယင်ပြင်၌ ကစေလတ္တံ့ဟု လူများသည် စည်းဝေး၍ ကြည့်ရှုစေဟု စည်လည်စေ၍ နက်ဖြန်နေ့၌ မင်းယင်ပြင်ကို တန်ဆာဆင်စေ၍ အလမ္ပာယ် ပုဏ္ဏားကိုခေါ်စေ၏။ ထိုအလမ္ပာယ်ပုဏ္ဏားသည် ရတနာပခြုပ်ဖြင့် ဘုရားလောင်းကို ဆောင်ယူ၍ ဆန်းကြယ်သောအခင်း၌ ပခြုပ်ကိုထား၍ နေ၏။ မင်းသည်လည်း ပြာသာဒ်အထက်မှ ဆင်းသက်၍ လူများအပေါင်း ခြံရံလျက် မင်းနေရာ၌ နေ၏။ အလမ္ပာယ်ပုဏ္ဏားသည် ဘုရားလောင်းကို ပခြုပ်မှထုတ်၍ ကစေ၏။ လူများသည် မိမိကိုယ်အဖြစ်ဖြင့် တည်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ပုဆိုးတထောင် ကြဲမြှောက်ခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ ဘုရားလောင်း၏ အထက်၌ ရတနာခုနစ်ပါးမိုဃ်းသည် ရွာ၏။ ဖမ်းယူသော ဘုရားလောင်းအား တလသည် ပြည့်၏။ ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး အစာကင်းသည် ဖြစ်၏။
သုမနာမည်သော မိဖုယားကြီးသည် ငါ၏ ချစ်စွာသော လင်သည် ကြာလေစွ၊ ယခုအခါ ဤအရပ်သို့ မလာသော လင်အား တလပြည့်ပြီ။ အကြောင်းကား အသို့နည်းဟု သွား၍ မင်္ဂလာရေကန်ကို ကြည့်လတ်သော် သွေးအဆင်းရှိသော ရေကိုမြင်၍ ငါ့ချစ်လင်ကို မြွေသမား ဖမ်းယူသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟုသိ၍ နဂါးပြည်မှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် တောင်ပို့အနီးသို့သွား၍ ဘုရားလောင်းအား ဖမ်းယူရာ အရပ်ကို၎င်း, ညှဉ်းဆဲ၍ ပင်ပန်းရာ အရပ်ကို၎င်း မြင်သည်ရှိသော် ငိုကြွေး၍ ပစ္စန္တရစ်ရွာသို့ သွားသဖြင့် မေး၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားလျှင် ဗာရာဏသီပြည်သို့သွား၍ မင်းအိမ်တံခါး၌ ပရိသတ် အလယ်ဖြစ်သော ကောင်းကင်ဝယ် ငိုလျက် ရပ်၏။ ဘုရားလောင်း နဂါးမင်းသည် က, လျက်လျှင် ကောင်းကင်သို့ ကြည့်လတ်သော် ထိုသုမနာ မိဖုယားကြီးကိုမြင်၍ ရှက်နိုးသဖြင့် ပခြုပ်တွင်းသို့ဝင်၍ အိပ်၏။ မင်းသည် ထိုဘုရားလောင်း နဂါးမင်းကို ပခြုပ်တွင်းသို့ ဝင်သောအခါ၌ အကြောင်းကား အသို့နည်းဟု ထိုမှဤမှ ကြည့်လတ်သော် ကောင်းကင်၌တည်သော ထိုသုမနာ မည်သော နဂါးမိဖုယားကိုမြင်၍ အကြောင်းကို မေးလိုရကား-
ဒေဝတာ နု သိ ဂန္ဓဗ္ဗီ၊ န တံ မညာမိ မာနုသီ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၄၀။ ဘဒ္ဒေ၊ အဘယ်။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝိဇ္ဇုရိဝ၊ လျှပ်စစ်ကဲ့သို့၎င်း။ ဩသဓီတာရကာ ဝိယ၊ သောက်ရှူးကြယ်ကဲ့သို့၎င်း။ အာဘာ၊ အရောင်ရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ကာနု၊ အဘယ်သူနည်း။ ဒေဝတာ၊ နတ်သ္မီးသည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ ဂန္ဓဗ္ဗီ၊ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်သ္မီးသည်။ အသိနု၊ ဖြစ်သလော။ တံ၊ သင့်ကို။ မာနုသီ၊ လူမိန်းမဟူ၍။ န မညာမိ၊ ငါမထင်မှတ်။
ထို့နောင်မှ သုမနာမည်သော နဂါးမိဖုယားသည် ထိုမင်းအား အကြောင်းကို ပြန်ကြားလိုရကား-
နာဂကညာမှိ ဘဒ္ဒန္တေ၊ အတ္ထေနမှိ ဣဓာဂတာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၄၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဒေဝီ၊ နတ်သ္မီးသည်။ န အမှိ၊ မဖြစ်။ ဂန္ဓဗ္ဗီ၊ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်သ္မီးသည်။ န အမှိ၊ မဖြစ်။ န မာနုသီ၊ လူမိန်းမလည်းမဟုတ်။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ နာဂကညာ၊ နဂါးသ္မီးသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ အတ္ထေန၊ အကြောင်းရှိသောကြောင့်။ ဣဓ၊ ဤဗာရာဏသီပြည်တော်သို့။ အာဂတာ၊ လာသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် နဂါးမကို တဖန် မေးပြန်လိုရကား-
နေတ္တေဟိ တေ ဝါရိဂဏာ သဝန္တိ။
ကိန္တေ နဋ္ဌံ ကိံ ပန ပတ္ထယာနာ၊
ဣဓာ ဂတာ နာရိ တဒိင်္ဃ ဗြူဟိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၄၂။ နာရိ၊ နဂါးမ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝိဗ္ဘန္တစိတ္တာ၊ တုန်လှုပ်သောစိတ်ရှိသည်။ ကုပိတိန္ဒြိယာ၊ ပင်ပန်းညှိုးနွမ်းသော ဣန္ဒြေရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တေ၊ သင်၏။ နေတ္တေဟိ၊ မျက်စိတို့မှ။ ဝါရိဂဏာ၊ မျက်ရေပေါက်တို့သည်။ သဝန္တိ၊ ယိုစီးကုန်၏။ တေ၊ သင့်အား။ ကိံ၊ အဘယ်ဥစ္စာသည်။ နဋ္ဌံ၊ ပျောက်သနည်း။ ကိံ ပန၊ အဘယ်ဝတ္ထုကို။ ပတ္ထယာနာ၊ တောင့်တသည် ဖြစ်၍။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂတာ၊ လာသနည်း။ တံ၊ သင့်ကို။ ဣင်္ဃ၊ ငါတိုက်တွန်း၏။ တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ ဗြူဟိ၊ သင်ဆိုဦးလော့။
နဂါးမသည် မိမိလာသော အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
နာဂေါတိ နံ အာဟု ဇနော ဇနိန္ဒ။
တ မဂ္ဂဟီ ပုရိသော ဇီဝိကတ္ထော၊
တံ ဗန္ဓနာ မုဉ္စ ပတီ မမေသော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၄၃။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ ယံ၊ အကြင်နဂါးမင်းကို။ ဇနော၊ လူများသည်။ ဥဂ္ဂတေဇော၊ ထက်သောတန်ခိုးရှိသော။ ဥရဂေါတိ စ၊ မြွေဟူ၍လည်း။ အာဟု၊ ဆိုကြ၏။ နာဂေါတိ စ၊ နဂါးဟူ၍လည်း။ အာဟု၊ ဆိုကြ၏။ တံ၊ ထိုနဂါးမင်းကို။ ပုရိသော၊ မြွေသမားသည်။ ဇီဝိကတ္ထော၊ အသက်မွေးလိုသည်ဖြစ်၍။ အဂ္ဂဟိ၊ ဖမ်းယူ၏။ ဧသော၊ ဤမြွေသမား ဖမ်းယူသော နဂါးမင်းသည်။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပတိ၊ ချစ်လင်တည်း။ တံ၊ ထို အကျွန်ုပ်ခစြျလင် နဂါးမင်းကို။ ဗန္ဓနာ၊ အနှောင်အဖွဲ့မှ။ မုဉ္စ၊ လွှတ်တော်မူပါလော့။
မင်းသည် ဖမ်းယူသောအကြောင်းကို တဖန်မေးပြန်လိုရကား-
ဟတ္ထတ္တ မာဂစ္ဆိ ဝနိဗ္ဗကဿ။
အက္ခာဟိ မေ နာဂကညေ တမတ္ထံ။
ကထံ ဝိဇာနေမု ဂဟီတ နာဂံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၄၄။ နာဂကညေ၊ နဂါးသ္မီး။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဗလဝီရိယူပပန္နော၊ အားလုံ့လနှင့် ပြည့်စုံသော။ အယံ နာဂေါ၊ ဤနဂါးမင်းသည်။ ဝနိဗ္ဗကဿ၊ အထီးကျန်သော အလမ္ပာယ် ပုဏ္ဏား၏။ ဟတ္ထတ္ထံ၊ လက်တွင်းသို့။ အာဂစ္ဆိ နု၊ ရောက်လေသနည်း။ တမတ္တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ သင်ကြားလော့။ ဂဟိတံ နာဂံ၊ သင့်လင်သယ် နဂါးအား ဖမ်းယူခြင်းကို။ ကထံ၊ အသို့မူ၍လျှင်။ ဝိဇာနေမု၊ ငါတို့သိရကုန်အံ့နည်း။
နဂါးမသည် နဂါးမင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ပြောဆိုသဖြင့် အလမ္ပာယ်ပုဏ္ဏား အဖမ်းခံရကြောင်းကို မင်းအား ကြားလိုရကား-
တထာ ဟိ သော ဗလဝီရိယူပပန္နော။
ဓမ္မဉ္စ နာဂေါ အပစာယမာနော၊
တသ္မာ ပရက္ကမ္မ တပေါ ကရောတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၄၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ နာဂေါ၊ အကျွန်ုပ်လင် နဂါးမင်းသည်။ နဂရံပိ၊ မြို့အလုံးကိုလည်း။ ဘသ္မံ၊ ဖွဲပြာဖြစ်အောင်။ ကရေယျ၊ ပြုနိုင်ပါ၏။ တထာ-တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားသည်။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ သော၊ အကျွန်ုပ်လင် နဂါးမင်းသည်။ ဗလဝီရိယူပပန္နော၊ အားလုံ့လနှင့် ပြည့်စုံပါ၏။ နာဂေါ၊ ကျွန်ုပ်လင် နဂါးမင်းသည်။ ဓမ္မဉ္စ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်း အကျင့်ဟုဆိုအပ်သော သူတော်ကောင်းတို့၏ တရားကိုသာလျှင်။ အပစာယမာနော၊ အရိုအသေပြု၍။ ဝိဟရတိ၊ နေ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သီလဘေဒဘယာ၊ သီလပျက်အံ့သည်မှ ကြောက်သောကြောင့်။ ပရက္ကမ္မ၊ လုံ့လအားထုတ်၍။ တပေါ၊ ခြိုးခြံသောအကျင့်ကို။ ကရောတိ၊ ပြု၏။
မင်းသည် အဘယ်အကြောင်းဖြင့်လျှင် ဤအလမ္ပာယ်သည် ဤနဂါးမင်းကို ဖမ်းယူလေသနည်းဟု မေး၏။ ထိုသို့ မေးသောအခါ သုမနာမည်သော နဂါးမိဖုယားသည် ထိုမင်းအား ကြားလိုရကား-
စတုပ္ပထေ သမ္မတိ နာဂရာဇာ။
တမဂ္ဂဟီ ပုရိသော ဇီဝိကတ္ထော၊
တံ ဗန္ဓနာ မုဉ္စပတီ မမေသော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၄၆။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နာဂရာဇာ၊ ကျွန်ုပ်လင် နဂါးမင်းသည်။ စာတုဒ္ဒသိဉ္စ၊ တဆယ့်လေးရက် မြောက်သော ဥပုသ်နေ့၌၎င်း။ ပဉ္စဒ္ဒသိဉ္စ၊ တဆယ့်ငါးရက်မြောက်သော ဥပုသ်နေ့၌၎င်း။ စတုပ္ပထေ၊ ခရီးလေးဆုံအနီး၌။ သမ္မတိ၊ ဥပုသ် ဆောက်တည်၍နေ၏။ တံ၊ ထိုကျွန်ုပ်လင် နဂါးမင်းကို။ ပုရိသော၊ မြွေသမားသည်။ ဇီဝိကတ္ထော၊ အသက်မွေးလိုသည်ဖြစ်၍။ အဂ္ဂဟိ၊ ဖမ်းယူ၏။ ဧသော၊ ဤမြွေသမား ဖမ်းယူသော နဂါးမင်းသည်။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပတိ၊ ချစ်လင်တည်း။ တံ၊ ထိုချစ်လင် နဂါးမင်းကို။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ ဗန္ဓနာ၊ ပခြုပ်ဟူသော နှောင်အိမ်မှ။ မုဉ္စ၊ လွှတ်တော်မူပါလော့။
ဤသို့သော စကားကို ဆိုပြီး၍ တဖန်လည်း ထိုမင်းကိုတောင်းပန်ပြန်လိုရကား-
ဝါရိဂေဟသယာ နာရီ၊ တာပိ တံ သရဏံ ဂတာ။
ဂါမေန နိက္ခေန ဂဝံသတေန၊
ဩဿဋ္ဌကာယော ဥရဂေါ စရာတု၊
ပုညတ္ထိကော မုဉ္စတု ဗန္ဓနသ္မာ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၄၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အာမုက္ကမဏိကုဏ္ဍလာ၊ ပုလဲ ပတ္တမြား နားဍောင်း ဝတ်ကုန်သော။ ဝါရိဂေဟသယာ၊ ရေဟူသော အမိုးရှိသော နန်းအိမ်၌ နေကုန်သော။ နာရီ၊ နဂါးသမီးတို့သည်။ သောဠသိတ္ထိသဟဿာနိ၊ တသောင်း ခြောက်ထောင်သော နဂါးသမီးတို့သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တာပိ၊ ထို တသောင်း ခြောက်ထောင်သော နဂါးသမီးတို့သည်လည်း။ တံ၊ ထိုနဂါးမင်းကြီးကို။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာဟူ၍။ ဂတာ၊ ဆည်းကပ်ကုန်၏။
၂၄၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အသာဟသေန၊ နိုင်ထက်ကလူ မပြုဘဲ။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ ဂါမေန၊ ရွာပေးသဖြင့်၎င်း။ နိက္ခေန၊ ရွှေစင်နိက္ခ ပေးသဖြင့်၎င်း။ ဂဝံသတေန၊ နွားတရာပေးသဖြင့်၎င်း။ မောစေဟိ၊ လွှတ်စေတော်မူပါလော့။ ဥရဂေါ၊ နဂါးမင်းသည်။ ဩဿဋ္ဌကာယော၊ လွတ်သော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ စရာတု၊ သွားပါစေ။ ပုညတ္ထိကော၊ ကုသိုလ်ကို အလိုရှိသော နဂါးမင်းသည်။ ဗန္ဓနသ္မာ၊ ပခြုပ်ဟူသော နှောင်အိမ်မှ။ မုဉ္စတု၊ လွတ်ပါစေသတည်း။
ထိုအခါ မင်းသည် ထိုနဂါးမ တောင်းပန်သော စကားကို ဝန်ခံလိုရကား-
ဂါမေန နိက္ခေန ဂဝံသတေန။
ဩဿဋ္ဌကာယော ဥရဂေါ စရာတု၊
ပုညတ္ထိကော မုဉ္စတု ဗန္ဓနသ္မာ။
စတုရဿဉ္စ ပလ္လင်္ကံ၊ ဥမ္မာပုပ္ဖသိရိန္နိတံ။
ဥသဘဉ္စ ဂဝံသတံ။
ဩဿဋ္ဌကာယော ဥရဂေါ စရာတု၊
ပုညတ္ထိကော မုဉ္စတု ဗန္ဓနသ္မာ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၄၉။ သုမနေ၊ သုမနာမိဖုယား။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ အသာဟသေန၊ နိုင်ထက်ကလူမပြုဘဲ။ ဂါမေန၊ ရွာပေးသဖြင့်၎င်း။ နိက္ခေန၊ ရွှေစင်နိက္ခ ပေးသဖြင့်၎င်း။ ဂဝံသတေန၊ နွားတရာပေးသဖြင့်၎င်း။ မောစေမိ၊ ငါလွှတ်စေအံ့။ ဥရဂေါ၊ သင့်လင်နဂါးမင်းသည်။ ဩဿဋ္ဌကာယော၊ လွတ်သောကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ စရာတု၊ အလိုရှိရာ သွားစေသတည်း။ ပုညတ္ထိကော၊ ကောင်းမှုကိုအလိုရှိသော သင့်လင်နဂါးမင်းသည်။ ဗန္ဓနသ္မာ၊ ပခြုပ်ဟူသော နှောင်အိမ်မှ။ မုဉ္စတု၊ လွတ်ပါစေသတည်း။
၂၅၀။ လုဒ္ဒ၊ အလမ္ပာယ်မုဆိုး။ တေ၊ သင့်အား။ နိက္ခသတံ၊ ရွှေစင်နိက္ခ တရာကို၎င်း။ သုဘံ၊ ကောင်းမြတ်သော။ မဏိကုဏ္ဍလဉ္စ၊ ပတ္တမြားနားဍောင်းကို၎င်း။ စတုရဿ၊ ခေါင်းအုံးလေးခုရှိသော။ ဥမ္မာပုပ္ဖသိရိန္နိတံ၊ အောက်မည်းညိုပွင့် အဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော။ ပလ္လင်္ကဉ္စ၊ ပလ္လင်ကို၎င်း။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။
၂၅၁။ သာဒိသိယော၊ အရွယ်အဆင်း တူကုန်သော။ ဒွေ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော။ ဘရိယာ စ၊ မယားတို့ကို၎င်း။ ဂဝံသတံ၊ နို့ညှစ်နွားမတရာနှင့် တကွသော။ ဥသဘဉ္စ၊ နွားလား ဥသဘကို၎င်း။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။ ဩဿဋ္ဌကာယော၊ လွတ်သော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ဥရဂေါ၊ နဂါးမင်းသည်။ စရာတု၊ အလိုရှိရာ သွားစေသတည်း။ ပုညတ္ထိကော၊ ကုသိုလ်ကို အလိုရှိသော နဂါးမင်းသည်။ ဗန္ဓနသ္မာ၊ ပခြုပ်ဟူသော နှောင်အိမ်မှ။ မုဉ္စတု၊ လွတ်စေသတည်း။
ထိုအခါ မုဆိုးသည် မင်း၏စကားကို ဝန်ခံ၍ နဂါးမင်းကို လွှတ်လိုရကား-
မုဉ္စေမု နံ ဥရဂံ ဗန္ဓနသ္မာ။
ဩဿဋ္ဌကာယော ဥရဂေါ စရာတု၊
ပုညတ္ထိကော မုဉ္စတု ဗန္ဓနသ္မာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၅၂။ ဇနိန္ဒ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဒါနာ၊ ပေးခြင်းမှ။ ဝိနာပိ၊ ကင်း၍လည်း။ တဝ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ဝစနံ၊ စကားတော်ကို။ ဂရုံကတွာ၊ အလေးအမြတ်ပြု၍။ နံ ဥရဂံ၊ ထိုနဂါးမင်းကို။ ဗန္ဓနသ္မာ၊ ပခြုပ်ဟူသော နှောင်အိမ်မှ။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ မုဉ္စေမု၊ လွှတ်ပါကုန်အံ့။ ဩဿဋ္ဌကာယော၊ လွတ်သောကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ဥရဂေါ၊ နဂါးမင်းသည်။ စရာတု၊ အလိုရှိရာ သွားပါစေသတည်း။ ပုညတ္ထိကော၊ ကောင်းမှုကို အလိုရှိသော နဂါးမင်းသည်။ ဗန္ဓနသ္မာ၊ ပခြုပ်ဟူသော နှောင်အိမ်အဖွဲ့မှ။ မုဉ္စတု၊ လွတ်ပါစေသတည်း။
ဤသို့သော စကားကို ဆိုပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းကို ပခြုပ်မှ ထုတ်၏။ နဂါးမင်းသည် ပခြုပ်မှထွက်ပြီးလျှင် ပန်းအတွင်းသို့ဝင်၍ နဂါးမင်း၏အသွင်ကို စွန့်၍ လုလင်၏ အသွင်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ မြေကိုဖောက်၍ ထွက်သကဲ့သို့တည်၏။ သုမနာနဂါးမ မိဖုယားသည်လည်းကောင်းကင်မှသက်၍ ဘုရားလောင်း နဂါးမင်းအထံ၌ တည်၏။ နဂါးမင်းသည် လက်အုပ်ချီ၍ မင်းကိုရှိခိုးလျက် တည်၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
နမော တေ ကာသိရာဇတ္ထု၊ နမော တေ ကာသိဝဍ္ဎန။
အဉ္ဇလိံ တေ ပဂ္ဂဏှာမိ၊ ပဿယျ မေ နိဝေသနံ။
ယံ မာနုသော ဝိဿသေ အမာနုသမှိ။
သစေ မံ ယာစသိ ဧတမတ္ထံ။
ဒက္ခေမု တေ နာဂ နိဝေသနာနိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၅၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ စမ္ပေယျကော၊ စမ္ပေယျအမည်ရှိသော။ နာဂေါ၊ နဂါးမင်းသည်။ မုတ္တော၊ ပခြုပ်ဟူသော နှောင်အိမ်မှ လွတ်သည်ဖြစ်၍။ ရာဇာနံ၊ ဥဂ္ဂသေနမင်းကို။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ ကာသိရာဇ၊ ကာသိမင်းမြတ်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ကာသိဝဍ္ဎန၊ ကာသိတိုင်းသူတို့၏ အစီးအပွားကို ဆောင်တော်မူတတ်သော မင်းမြတ်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ အဉ္ဇလိံ၊ လက်အုပ်ကို။ ပဂ္ဂဏှာမိ၊ ချီပါ၏။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ နိဝေသနံ၊ နေရာ နန်းပြာသာဒ်ကို။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ ပဿေယျ၊ ပြချင်ပါ၏။
၂၅၄။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ မာနုသော၊ လူသည်။ အမာနုသမှိ၊ နတ်နဂါး၌။ ယံ ဝိဿသေ၊ အကြင်အကျွမ်းဝင်ရာ၏။ ဧတံ ဝိဿာသံ၊ ထိုသို့ အကျွမ်းဝင်ခြင်းကို။ အဒ္ဓါဟိ၊ စင်စစ်လျှင်။ ဒုဗ္ဗိဿာသံ၊ အကျွမ်းဝင်ခြင်းငှါ ခဲ၏ဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ သစေ၊ အကယ်၍။ တွံ၊ သင်နဂါးမင်းသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဧတမတ္ထံ၊ ဤအကြောင်းကို။ ယာစသိ၊ တောင်းပန်၏။ မယဉ္စ၊ ငါတို့သည်လည်း။ တေ၊ သင်နဂါးမင်း၏။ နာဂနိဝေသာနိ၊ နဂါးပြည် နန်းပြာသာဒ်တို့ကို။ ဒက္ခေမု၊ မြင်ချင်ကုန်၏။ အပိ စ၊ စင်စစ်သော်ကား။ တံ၊ သင်နဂါးမင်းကို။ န သဒ္ဒဟာမိ၊ မယုံကြည်။
ထိုအခါ ထိုမင်းကို ယုံကြည်စိမ့်သောငှါ ဘုရားလောင်းသည် ကျိန်ဆိုခြင်းကို ပြုလိုရကား-
စန္ဒော စ သူရိယော စ ဆမာ ပတေယျုံ။
သဗ္ဗာဝ နဇ္ဇော ပဋိသောတံ ဝဇေယျုံ၊
န တွေဝဟံ ရာဇ မုသာ ဘဏေယျံ။
သံဝဋ္ဋေယျ ဘူတဓရာ ဝသုန္ဓရာ။
သိလုစ္စယော မေရု သမူလမုပ္ပတေ၊
န တွေဝဟံ ရာဇ မုသာ ဘဏေယျံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၅၅။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သစေပိ၊ အကယ်၍လည်း။ ဝါတော၊ လေသည်။ ဂိရိံ၊ တောင်ကို။ အာဝဟေယျ၊ မှုတ်လွှင့်ရာ၏။ စန္ဒာ စ၊ လသည်၎င်း။ သူရိယော စ၊ နေသည်၎င်း။ ဆမာ၊ မြေ၌။ ပတေယျုံ၊ ကျကုန်ရာ၏။ သဗ္ဗာ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ နဇ္ဇော စ၊ မြစ်တို့သည်လည်း။ ပဋိသောတံ၊ အညာသို့။ ဝဇေယျုံ၊ စီးကုန်ရာ၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ န တွေဝ ဘဏေယျံ၊ မဆိုရာ။
၂၅၆။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နဘံ၊ ကောင်းကင်သည်။ ဖလေယျ၊ ကွဲရာ၏။ ဥဒဓီပိ၊ မဟာသမုဒြာသည်လည်း။ သုဿေ၊ ခြောက်ကပ်ရာ၏။ ဘူတဓရာ၊ သတ္တဝါအပေါင်းကို ဆောင်တတ်သောကြောင့် ဘူတဓရဟူ၍၎င်း။ ဝသုန္ဓရာ၊ ရွှေ ငွေ စသော ရတနာတို့ကို ဆောင်တတ်သောကြောင့် ဝသုန္ဓရဟူ၍၎င်း ခေါ်ဆိုအပ်သော။ အယံ မဟာပထဝီ၊ ဤမြေကြီးသည်။ သံဝဋ္ဋေယျ၊ ဖျာကဲ့သို့ လိပ်ခွေထု၏။ သိလုစ္စယော၊ တောင်တကာတို့ထက် မြင့်မြတ်သော။ မေရု၊ မြင်းမိုရ်တောင်သည်။ သမူလံ၊ အမြစ်နှင့်တကွ။ ဥဋ္ဌာယ၊ ထ၍။ ဥပ္ပတေ၊ ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်ရာ၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ နတွေဝ ဘဏေယျံ၊ မဆိုသည်သာတည်း။
ထိုဥဂ္ဂသေန မင်းအား ဘုရားလောင်းသည် ဤသို့ဆိုသော်လည်း မယုံကြည်ရကား-
ယံ မာနုသော ဝိဿသေ အမာနုသမှိ။
သစေ မံ ယာစသိ ဧတမတ္ထံ၊
ဒက္ခမု တေ နာဂနိဝေသနာနိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုပြန်၏။
၂၅၇။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ မာနုသော၊ လူသည်။ အမာနုသမှိ၊ နတ်နဂါး၌။ ယံ ဝိဿသေ၊ အကြင်အကျွမ်းဝင်ရာ၏။ ဧတံ ဝိဿာသံ၊ ထိုသို့အကျွမ်း ဝင်ခြင်းကို။ အဒ္ဓါဟိ၊ စင်စစ်လျှင်။ ဒုဗ္ဗိဿာသံ၊ အလွန်အကျွမ်းဝင်ခဲ၏ ဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ သစေ၊ အကယ်၍။ တွံ၊ သင်နဂါးမင်းသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဧတမတ္ထံ၊ ဤ နဂါးပြည်ကို ကြည့်ရှုစေလိုသော အကြောင်းကို။ ယာစသိ၊ တောင်းပန်၏။ မယဉ္စ၊ ငါတို့သည်လည်း။ တေ နာဂနိဝေသနာနိ၊ ထိုနဂါးပြည် နန်းပြာသာဒ်တို့ကို။ ဒက္ခမု၊ မြင်ချင်ကုန်၏။
တဖန်လည်း ထိုဂါထာတို့ပင်လျှင်ဆို၍ သင် နဂါးမင်းသည် ငါပြုအပ်သောကျေးဇူးကို သိခြင်းငှါ ထိုက်၏။ ယိုစိမ့်သောငှါမူကား သင့်သောအဖြစ်ကို၎င်း၊ မသင့်သောအဖြစ်ကို၎င်း ငါသည် သိအံ့ဟု ပြလိုရကား-
မဟာ တေဇာ ခိပ္ပ ကောပီ စ ဟောထ။
မမ ကာရဏာ ဗန္ဓနသ္မာ ပမုတ္တော၊
အရဟသိ နော ဇာနိတယေ ကတာနိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၅၈။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ တုမှေ၊ သင်နဂါးမင်းတို့သည်။ ခေါ၊ စင်စစ်။ ဃောရဝိသာ၊ ပြင်းသော အဆိပ်ရှိကုန်သည်။ ဥဠာရာ၊ များသော အဆိပ်ရှိကုန်သည်။ အတ္ထ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ မဟာတေဇာ၊ ကြီးသော တန်ခိုးရှိကုန်သည်။ ဟောထ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ ကောပီ စ၊ အမျက်ထွက်တတ် ကုန်သည်လည်း။ ဟောထ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ မမ၊ ငါ၏။ ကာရဏာ၊ အကြောင်းကြောင့်။ ဗန္ဓနသ္မာ၊ ပခြုပ်နှောင်အိမ်မှ။ ပမုတ္တော၊ လွတ်၏။ နော၊ ငါတို့သည်။ ကတာနိ၊ ပြုအပ်သောကျေးဇူးတို့ကို။ ဇာနိတယေ၊ သိခြင်းငှါ။ အရဟသိ၊ ထိုက်၏။
ထိုအခါ ဥဂ္ဂသေနမင်းကို ယုံစိမ့်သောငှါ ကျိန်ဆိုခြင်းကို တဖန်ပြုလိုသော ဘုရားလောင်းသည်-
မာ ကာယိကံ သာတ မလတ္ထ ကိဉ္စိ။
ပေဠာယ ဗန္ဓော မရဏံ ဥပေတု၊
ယော တာဒိသံ ကမ္မကတံ န ဇာနေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၅၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ကမ္မကတံ၊ ကျေးဇူးပြုသော။ တာဒိသံ၊ သင် မင်းကြီးကဲ့သို့သော ကျေးဇူးရှင်ကို။ န ဇာနေ၊ မသိ။ သော၊ ထိုသူသည်။ ဃောရရူပေ၊ ကြမ်းကြုတ်သော သဘောရှိသော။ နိရယေ၊ ငရဲ၌။ ပစ္စတံ၊ ကျက်စေသတည်း။ ကိဉ္စိ၊ တစုံတခုသော။ ကာယိကံ၊ ကိုယ်၌ဖြစ်သော။ သာတံ၊ ချမ်းသာခြင်းကို။ မာ အလတ္ထ၊ မရစေသတည်း။ ပေဠာယ၊ ပခြုပ်ဖြင့်။ ဗန္ဓော၊ နှောင်ဖွဲ့အပ်သည်ဖြစ်၍။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပေတု၊ ရောက်စေသတည်း။
ထိုသို့ ဘုရားလောင်း ကျိန်ဆိုသောအခါ ဥဂ္ဂသေနမင်းသည် ဘုရားလောင်းစကားကို ယုံကြည်၍ ဘုရားလောင်းအား ကောင်းချီးပေးခြင်းကို ပြုလိုရကား-
အက္ကောဓနော ဟောဟိ အနုပနာဟီ။
သဗ္ဗဉ္စ တေ နာဂကုလံ သုပဏ္ဏာ၊
အဂ္ဂိံဝ ဂိမှေသု ဝိဝဇ္ဇယန္တု။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၆၀။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ တဝ၊ သင်နဂါးမင်း၏။ ဧသ ပဋိညာ၊ ဤဝန်ခံခြင်းသည်။ သစ္စံ၊ မှန်သည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေလော့။ တွံ၊ သင်နဂါးမင်းသည်။ အက္ကောဓနော၊ အမျက်ဒေါသကြီးသည်။ အနုပနာဟီ၊ ရန်ငြိုးမဖွဲ့သည်။ ဟောဟိ၊ ဖြစ်လော့။ မနုဿာ၊ လူတို့သည်။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ တေ၊ သင်နဂါးမင်း၏။ နာဂကုလဉ္စ၊ နဂါးအဆွေ အမျိုးကိုလည်း။ သုပဏ္ဏာ၊ ဂဠုန်တို့သည်။ ဝိဝဇ္ဇယန္တု၊ ကြဉ်ရှောင်စေကုန်သတည်း။ ဂိမှေသု၊ နွေဥတုတို့၌။ အဂ္ဂိံ၊ မီးကို။ ဝိဝဇ္ဇယန္တိ ဣဝ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သကဲ့သို့တည်း။
ဘုရားလောင်းသည်လည်း မင်းအား ကောင်းချီးပေးခြင်းကို ပြုပြန်လိုရကား-
မာတာယထာ သုပ္ပိယံ ဧကပုတ္တံ။
အဟဉ္စ တေ နာဂကုလေန သဒ္ဓိံ၊
ကဟာမိ ဝေယျာဝဋိကံ ဥဠာရံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၆၁။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ မာတာ၊ အမိသည်။ သုပ္ပိယံ၊ အလွန်ချစ်အပ်သော။ ဧကပုတ္တံ၊ တယောက်တည်းသော သားကို။ အနုကမ္ပတိ ယထာ၊ အစဉ်ချစ်သနားသကဲ့သို့။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ နာဂကုလံ၊ နဂါးမျိုးကို။ အနုကမ္ပသိ၊ ချစ်သနားတော်မူပေ၏။ အဟဉ္စ၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်း။ နာဂကုလေန၊ နဂါးမျိုးနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ဥဠာရံ၊ များစွာသော။ ဝေယျာဝဋိကံ၊ အမှုကြီးငယ်ကို။ ကာဟာမိ၊ ပြုပါအံ့။
ထိုစကားကို ကြား၍ ဥဂ္ဂသေနမင်းသည် နဂါးပြည်သို့ သွားလိုသည်ဖြစ်၍ စစ်သည်ရဲမက်တို့ကို သွားအံ့သောငှါ အစီအရင်ကို ပြုစိမ့်သောငှါ စေလိုရကား-
ကမ္ဗောဇကေ အဿတရေ သုဒန္တေ။
နာဂေ စ ယောဇေန္တု သုဝဏ္ဏကပ္ပနေ၊
ဒက္ခေမု နာဂသ နိဝေသနာနိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၆၂။ ဘောန္တော အမစ္စာ၊ အို အမတ်အပေါင်းတို့။ သုစိတ္တေ၊ ကောင်းစွာ ဆန်းကြယ်ကုန်သော။ ရာဇရထေ၊ မင်းရထား၌။ ကမ္ဗောဇကေ၊ ကမ္ဘောဇတိုင်း၌ ဖြစ်ကုန်သော။ သုဒန္တေ၊ ကောင်းစွာ ယဉ်ကျေးကုန်သော။ အဿတရေ၊ အဿတိုရ်မြင်းတို့ကို။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ယောဇေန္တု၊ ကလေကုန်။ သုဝဏ္ဏကပ္ပနေ၊ ရွှေကြိုး ရွှေက တင်အပ်ကုန်သော။ နာဂေ စ၊ ဆင်တော်တို့ကိုလည်း။ ယောဇေန္တု၊ ကလေကုန်။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ နာဂဿ၊ စမ္ပေယျ နဂါးမင်း၏။ နိဝေသနာနိ၊ ရတနာ နန်းပြာသာဒ်တို့ကို။ ဒက္ခေမု၊ ရှုကြကုန်အံ့။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီးမှ-
အဝဇ္ဇယိံသု ဥဂ္ဂသေနဿ ရညော။
ပါယာသိ ရာဇာ ဗဟု သောဘမာနော၊
ပုရက္ခတော နာရိဂဏဿ မဇ္ဈေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၆၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဥဂ္ဂသေနဿ၊ ဥဂ္ဂသေနအမည်ရှိသော။ ရညော၊ မင်း၏။ ပုရိသာ၊ အချင်းတို့သည်။ ဘေရီ စ၊ စည်ကြီးတို့ကို၎င်း။ မုဒိင်္ဂါစ၊ မုရိုးစည်တို့ကို၎င်း။ ပဏဝါ စ၊ ထက်စည်တို့ကို၎င်း။ သင်္ခါစ၊ ခရုသင်းတို့ကို၎င်း။ အဝဇ္ဇယိံသု၊ တီးမှုတ်ကြကုန်၏။ ရာဇာ၊ ဥဂ္ဂသေနမင်းသည်။ ပုရက္ခတော၊ တသောင်း ခြောက်ထောင်သော ကိုယ်လုပ်မောင်းမအပေါင်း ခြံရံလျှက်။ နာရိဂဏဿ၊ ကိုယ်လုပ်မောင်းမ အပေါင်း၏။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ ဗဟု၊ ပြန့်ပြောစွာ။ သောဘမာနော၊ တင့်တယ်လျက်။ ပါယာသိ၊ သွား၏။
ထိုဥဂ္ဂသေနမင်းသည် ဗာရာဏသီမြို့မှ ထွက်သောအခါ၌လျှင် ဘုရားလောင်းသည် မိမိ အာနုဘော်ဖြင့်သာလျှင် နဂါးပြည်ကို အလုံးစုံသော ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့် ပြီးသော မြို့တံတိုင်းကို၎င်း တံခါး ပစ္စင် ရင်တား ပြအိုးတို့ကို၎င်း အလွန်တင့်တယ်သော အဆင်းရှိသည်တို့ကို ပြု၍ တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့် စပ်သော နဂါးပြည်ခရီးလမ်းကို ဖန်ဆင်း၏။ ဥဂ္ဂသေနမင်းသည် ပရိသတ်နှင့်တကွ ထိုခရီးဖြင့် နဂါးပြည်သို့ဝင်၍ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော မြေအဘို့ကို၎င်း, ရတနာ နန်းပြာသာဒ်တို့ကို၎င်း မြင်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
သောဝဏ္ဏမယေ စ ပါသာဒေ၊
ဝေဠုရိယဖလကတ္ထတေ။
အာဒိစ္စဝဏ္ဏသန္နိဘံ၊ ကံသဝိဇ္ဇု ပဘဿရံ။
သော ပါဝေက္ခိ ကာသိရာဇာ၊
စမ္ပေယျဿ နိဝေသနံ။
ဒိဗ္ဗာ တူရိယာ ဝဇ္ဇိံသု၊ နာဂကညာ စ နစ္စယုံ။
အနွာရုဟီ ကာသိရညာ ပသန္နော။
နိသီဒိ သောဝဏ္ဏမယမှီ ပီဌေ၊
သော ပသာဒေ စန္ဒနသာရလိတ္တေ။
ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၆၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကာသိဝဍ္ဎနော၊ ကာသိတိုင်းသူတို့၏ အစီးအပွားကို ဆောင်တတ်သော ဥဂ္ဂသေနမင်းသည်။ သုဝဏ္ဏစိတ္တကံ၊ ရွှေသဲတို့ဖြင့် ဆန်းကြယ်စွာ ကြဲအပ်သော။ ဘူမိံ၊ မြေကို၎င်း။ ဝေဠုရိယ ဖလကတ္ထတေ၊ ကျောက်မျက်ရွဲ ပျဉ်တို့ဖြင့် ခင်းအပ်ကုန်သော။ သောဝဏ္ဏမယေ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးကုန်သော။ ပါသာဒေ စ၊ ပြာသာဒ်တို့ကို၎င်း။ အဒက္ခိ၊ မြင်လေ၏။
၂၆၅။ သော ရာဇာ၊ ထိုဥဂ္ဂသေနမင်းသည်။ စမ္ပေယျဿ၊ စမ္ပေယျနဂါးမင်း၏။ နိဝေသနံ၊ နေရာဖြစ်သော။ အာဒိစ္စဝဏ္ဏသန္နိဘံ၊ နေရောင်အဆင်းနှင့်တူသော။ ကံသဝိဇ္ဇုပဘဿရံ၊ မိုဃ်းတိမ်ဝ၌ ပြိုးပြိုးပြက်ထွက်သော ရွှေလျှပ်ရောင်ကဲ့သို့ တောက်ပသော။ ဗျမှံ၊ ဗိမာန်သို့။ ပါဝိသိ၊ ဝင်လေ၏။
၂၆၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သော ကာသိရာဇာ၊ ထိုကာသိတိုင်းရှင်ဖြစ်သော ဥဂ္ဂသေနမင်းသည်။ နာနာရုက္ခေဟိ၊ အထူးထူးသော သစ်ပင်တို့ဖြင့်။ သဉ္ဆန္နံ၊ ကောင်းစွာ ဖုံးလွှမ်းအပ်သော။ နာနာဂန္ဓသမီရိတံ၊ အထူးထူးသော နံ့သာတို့ဖြင့် ပြည့်လှိုင်သော။ စမ္ပေယျဿ၊ စမ္ပေယျနဂါးမင်း၏။ နိဝေသနံ၊ နေရာဗိမာန်ကို။ ပါဝေက္ခိ၊ ဝင်လေ၏။
၂၆၇။ စမ္ပေယျဿ၊ စမ္ပေယျနဂါးမင်း၏။ နိဝေသနံ၊ နေရာဖြစ်သော ဗိမာန်သို့။ ကာသိရညေ၊ ကာသိတိုင်းသူတို့၏ အရှင်ဖြစ်သော ဥဂ္ဂသေနမင်းသည်။ ပဝိဋ္ဌသ္မိံ၊ ဝင်ပြီးသော်။ ဒိဗ္ဗာ၊ နတ်၌ ဖြစ်ကုန်သော။ တူရိယာ၊ တီးမှုတ်မျိုးတို့ကို။ ဝဇ္ဇိံသု၊ တီးမှုတ်ကြကုန်၏။ နာဂကညာ စ၊ နဂါးသမီးတို့သည်လည်း။ နစ္စယုံ၊ က, ကြကုန်၏။
၂၆၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ နာဂကညာ ဂဏေန၊ နဂါးသမီး အပေါင်းတို့သည်လည်း။ စရိတံ၊ လှည့်လည်အပ်သော။ တံ၊ ထိုစမ္ပေယျ နဂါးမင်းဗိမာန်သို့။ ကာသိရညာ၊ ကာသိတိုင်းရှင်ဖြစ်သော ဥဂ္ဂသေနမင်းသည်။ ပသန္နော၊ ကြည်ညိုသည်ဖြစ်၍။ အနွာရုဟိ၊ ဗိမာန်သို့ တက်လေ၏။ သော၊ ထိုဥဂ္ဂသေနမင်းသည်။ ပသာဒေ၊ ကြည်ညိုဘွယ်ရှိသော။ စန္ဒနသာရလိတ္တေ၊ နတ်ပြည်၌ဖြစ်သော စန္ဒကူးနံ့သာနှစ်ဖြင့် လိမ်းကျံအပ်သော။ သောဝဏ္ဏမယမှိ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော။ ပီဌေ၊ အင်းပျဉ်၌။ နိသီဒိ၊ နေ၏။
ထိုအင်းပျဉ်၌ နေကာမျှဖြစ်သော ထိုဥဂ္ဂသေနမင်းအား အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော နတ်ဘောဇဉ်တို့ကို ဆက်ကုန်၏။ ထို့အတူ တသောင်းခြောက်ထောင်ကုန်သော မောင်းမတို့အား၎င်း, ထိုမှကြွင်းကုန်သော မင်းပရိသတ်တို့အား၎င်း ကျွေးမွေးကုန်၏။ ထိုဥဂ္ဂသေနမင်းသည် ခုနစ်ရက်မျှ ပရိသတ်နှင့်တကွ နတ်၌ဖြစ်သော ထမင်းအဖျော် အစရှိသည်တို့ကို သုံးဆောင်၍ နတ်၌ဖြစ်ကုန်သော ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့် မွေ့လျော်၍ ချမ်းသာသောနေရာ၌နေလျက် ဘုရားလောင်း၏ စည်းစိမ်အခြံအရံကို ချီးမွမ်း၍ နဂါးမင်း- သင်နဂါးမင်းသည် ဤသို့သဘောရှိသော စည်းစိမ်ကိုစွန့်၍ လူ့ပြည်ဝယ် တောင်ပို့ထိပ်၌ အိပ်၍ အဘယ့်ကြောင့် ဥပုသ် ဆောက်တည်၍ နေဘိသနည်းဟု မေး၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုဥဂ္ဂသေနမင်းအား ပြောဆို၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
စမ္ပေယျကံ ကာသိရာဇာ အဝေါစ။
ဝိမာနသေဋ္ဌာနိ ဣမာနိ တုယှံ၊
အာဒိစ္စဝဏ္ဏာနိ ပဘဿရာနိ။
နေ တာဒိသံ အတ္ထိ မနုဿလောကေ၊
ကိံ ပတ္ထယံ နာဂ တပေါ ကရောသိ။
ဝဋ္ဋင်္ဂုလီ တမ္ဗတလူပပန္နာ။
ပဂ္ဂယှ ပါယေန္တိ အနောမဝဏ္ဏာ၊
နေ တာဒိသံ အတ္ထိ မနုဿကေ။
ကိံ ပတ္ထယံ နာဂ တပေါ ကရောသိ။
အာဋာသကုန္တာ ဘိရုဒါ သုတိတ္ထာ။
နေ တာဒိသံ အတ္ထိ မနုဿလောကေ၊
ကိံ ပတ္ထယံ နာဂ တပေါ ကရောသိ။
ဝဂ္ဂုဿရာ ကောကိလာ သမ္ပတန္တိ။
နေ တာဒိသံ အတ္ထိ မနုဿလောကေ၊
ကိံ ပတ္ထယံ နာဂ တပေါ ကရောသိ။
ဥဒ္ဒါလကာ ပါဋလိယော စ ဖုလ္လာ။
နေ တာဒိသံ အတ္ထိ မနုဿလောကေ၊
ကိံ ပတ္ထယံ နာဂ တပေါ ကရောသိ။
ဒိဗ္ဗာ ဂန္ဓာ စ သတတံ သမ္ပဝါယန္တိ။
နေ တာဒိသံ အတ္ထိ မနုဿကေ၊
ကိံ ပတ္ထယံ နာဂ တပေါ ကရောသိ။
န အာယုနော စာပိ ဇနိန္ဒ ဟေတု။
မနုဿယောနိံ အဘိပတ္ထယာနော၊
တသ္မာ ပရက္ကမ္မ တပေါ ကရောမိ။
ဟူသော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၆၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ သော ကာသိရာဇာ၊ ထိုကာသိမင်းသည်။ တတ္ထ၊ ထိုနဂါးပြည်၌။ ဘုတွာ စ၊ ခံစား၍၎င်း။ အဘိရမိတွာ စ၊ မွေ့လျော်၍၎င်း။ စမ္ပေယျကံ၊ စမ္ပေယျနဂါးကို။ အဝေါစ၊ ဆို၏။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ တုယှံ၊ သင်နဂါးမင်း၏။ ဣမာနိ ဝိမာနသေဋ္ဌာနိ၊ ဤမြတ်သော ဗိမာန်တို့သည်။ အာဒိစ္စဝဏ္ဏာနိ၊ နေရောင် အဆင်းနှင့် တူကုန်၏။ ပဘဿရာနိ၊ ပြိုးပြက်သော အရောင်ရှိကုန်၏။ ဧတာဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော ဗိမာန်သည်။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပတ္ထယံ-ပတ္ထယန္တော၊ တောင့်တသည်ဖြစ်၍။ တပေါ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို။ ကရောသိ၊ ပြုဘိသနည်း။
၂၇၀။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ ကမ္ဗုကာယူရဓရာ၊ ရွှေခြေကျင်းတန်ဆာဆင်ကုန်သော။ သုဝတ္ထာ၊ ကောင်းသောအဝတ်ကို ဆင်ဝတ်ကုန်သော။ ဝဋ္ဋင်္ဂုလီ၊ သန္တာညွန့်ကဲ့သို့ လုံးသော လက်ချောင်း ခြေချောင်းလည်း ရှိကုန်သော။ တမ္ဗတလူပပန္နာ၊ နိသော လက်ဘဝါး ခြေဘဝါး အပြင်လည်းရှိကုန်သော။ အနောမဝဏ္ဏာ၊ မယုတ်သော အရောင်အဆင်းလည်း ရှိကုန်သော။ တာ၊ ထို တသောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော နဂါးသ္မီးတို့သည်။ ဒိဗ္ဗပါနံ၊ နတ်၌ဖြစ်သော အဖျော်ကို။ ပဂ္ဂယှ၊ ချီ၍။ ပါယေန္တိ၊ တိုက်ကုန်၏။ ဧတာဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော မိန်းမသည်။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပတ္ထယံ-ပတ္ထယန္တော၊ တောင့်တသည်ဖြစ်၍။ တပေါ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို။ ကရောသိ၊ ပြသနည်း။
၂၇၁။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ တေ၊ သင်နဂါးမင်း၏။ ဣမာ နဇ္ဇော စ၊ ဤမြစ်တို့သည်လည်း။ ခေါ၊ စင်စစ်။ ပုထုလောမမစ္ဆာ၊ ကြီးစွာသော အတောင်ရှိကုန်သော အထူးထူးသော ငါးတို့နှင့် ပြည့်စုံကုန်၏။ အာဋာသကုန္တာဘိရုဒါ၊ ဝံလိုဟု ဆိုအပ်သော ငှက်တို့၏ တွန်မြူးရာဖြစ်ကုန်၏။ သုတိတ္ထာ၊ သာယာသော ဆိပ်ရှိကုန်၏။ ဧတာဒိသံ၊ ဤမြစ်နှင့်တူသော မြစ်သည်။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပတ္ထယံ-ပတ္ထယန္တော၊ တောင့်တသည်ဖြစ်၍။ တွံ၊ သင်နဂါးမင်းသည်။ တပေါ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို။ ကရောသိ၊ ပြုသနည်း။
၂၇၂။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ ဒိဝိယာ၊ နတ်၌ဖြစ်ကုန်သော။ ကောဉ္စာ စ၊ ကြိုးကြာတို့သည်၎င်း။ မယူရာ စ၊ ဥဒေါင်းတို့သည်၎င်း။ ဟံသာ စ၊ ဟင်္သာတို့သည်၎င်း။ ဝဂ္ဂုဿရာ၊ သာယာသော အသံရှိကုန်သော။ ကောကိလာ စ၊ ဥဩတို့သည်၎င်း။ သမ္ပတန္တိ၊ သာယာစွာမြည်လျက် တပင်မှတပင်သို့ ပျံကြကုန်၏။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ ဧတာဒိသံ၊ ဤငှက်တို့နှင့် တူသောငှက်သည်။ မနုဿလောက၊ လူ့ပြည်၌။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပတ္ထယံ-ပတ္ထယန္တော၊ တောင့်တသည် ဖြစ်၍။ တပေါ၊ ဥပုသ် ဆောက်တည်ခြင်းကို။ ကရောသိ၊ ပြုသနည်း။
၂၇၃။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ ဣဓ၊ ဤနဂါးပြည်၌။ အမ္ဗာ စ၊ သရက်ပင်တို့သည်၎င်း။ သာလာ စ၊ အင်ကြင်းပင်တို့သည်၎င်း။ တိလကာ စ၊ ပြည့်စင်ပင်တို့သည်၎င်း။ ဇမ္ဗုယော စ၊ ဇမ္ဗုသပြေပင်တို့သည်၎င်း။ ဥဒ္ဒါလကာ စ၊ ငုရွှေပင်တို့သည်၎င်း။ ပါဋလိယော စ၊ သံသတ်ပင်တို့သည်၎င်း။ ဖုလ္လာ၊ ကောင်းစွာပွင့်ကုန်၏။ ဧတာဒိသံ၊ ဤသစ်ပင်နှင့်တူသော သစ်ပင်သည်။ မနုသလောကေ၊ ငါတို့လူ့ပြည်၌။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပတ္ထယံ-ပတ္ထယန္တော၊ တောင့်တသည်ဖြစ်၍။ တပေါ၊ ဥပုသ် ဆောက်တည်ခြင်းကို။ ကရောသိ၊ ပြုသနည်း။
၂၇၄။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ တေ၊ သင် နဂါးမင်းအား။ ဣမာ စ၊ ဤသို့ဆိုအပ်ပြီးသော မြစ် ငှက် သစ်ပင်တို့သည်၎င်း။ ပေါက္ခရညော စ၊ ရေကန်တို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ သမန္တတော၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ ဒိဗ္ဗာ၊ နတ်၌ဖြစ်ကုန်သော။ ဂန္ဓာ စ၊ နံ့သာတို့သည်လည်း။ သတတံ၊ အခါခပ်သိမ်း။ သမ္ပဝါယန္တိ၊ အနံ့ကြိုင်ကြိုင် လှိုင်ကုန်၏။ ဧတာဒိသံ၊ ဤသို့ သဘောရှိသော မြစ် ငှက် သစ်ပင် ရေကန့ နတ်နံ့သာတို့သည်။ မနုသလောကေ၊ ငါတို့လူ့ပြည်၌။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပတ္ထယံ-ပတ္ထယန္တော၊ တောင့်တသည်ဖြစ်၍။ တပေါ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို။ ကရောသိ၊ ပြုသနည်း။
၂၇၅။ ဇနိန္ဒ၊ ပြည့်ရှင်မင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပုတ္တဟေတု၊ သားသ္မီးတို့ကို အလိုရှိသောကြောင့်။ တပေါ၊ ဥပုသ် ဆောက်တည်ခြင်းကို။ န ကရောမိ၊ မပြု။ ဓနဿ၊ ဥစ္စာ၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ တပေါ၊ ဥပုသ်ကို။ န ကရောမိ၊ မဆောက်တည်။ အာယုနော၊ အသက်၏။ ဟေတု စ၊ အကြောင်းကြောင့်လည်း။ တပေါ၊ ဥပုသ်ကို။ န ကရောမိ၊ မဆောက်တည်။ မနုဿယောနိံ၊ လူ၏အဖြစ်ကို။ အဘိပတ္ထယာနော၊ တောင့်တ၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ လူ့အဖြစ်ကို တောင့်တသောကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပရက္ကမ္မ၊ လုံ့လအားထုတ်၍။ တပေါ၊ ဥပုသ်ကို။ ကရောမိ၊ ဆောက်တည်၏။
ဤသို့ ဘုရားလောင်း ဆိုသည်ရှိသော် ဥဂ္ဂသေနမင်းသည် တဖန် မေးပြန်လိုရကား-
အလင်္ကတော ကပ္ပိတကေသမဿုံ။
သုရောသိတော လောဟိတစန္ဒနေန။
ဂန္ဓဗ္ဗရာဇာဝ ဒိသာ ပဘာသတိ။
သဗ္ဗေဟိ ကာမေဟိ သမင်္ဂိဘူတော။
ပုစ္ဆာမိ တံ နာဂရာဇေ တမတ္ထံ၊
သေယျော ဣတော ကေန မနုဿလောကော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၇၆။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ တွံ၊ သင်သည်။ လောဟိတက္ခော၊ နီသောမျက်စိရှိ၏။ ဝိဟကန္တရံသော၊ ပြည့်ဖြိုးသော ပခုံးရှိ၏။ အလင်္ကတော၊ တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ကပ္ပိတကေသမဿု၊ ပြုပြင်အပ်ပြီးသော ဆံမုတ်ဆိတ် ရှိ၏။ လောဟိတစန္ဒနေန၊ စန္ဒကူးနီဖြင့်။ သုရောသိတော၊ ကောင်းစွာ လိမ်းကျံခြင်းရှိ၏။ ဂန္ဓဗ္ဗရာဇာဝ၊ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်မင်းကဲ့သို့။ ဒိသာ၊ အရပ်မျက်နှာ၌။ ပဘာသတိ၊ ထွန်းပ၏။
၂၇၇။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ တွံ၊ သင် နဂါးမင်းသည်။ ဒေဝိဒ္ဓိပတ္တော၊ နတ်၏တန်ခိုးသို့ ရောက်သည်။ မဟာနုဘာဝေါ၊ ကြီးသော အာနုဘော်ရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သဗ္ဗေဟိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ကာမေဟိ၊ ကာမဂုဏ်တို့နှင့်။ သမင်္ဂီဘူတော၊ ပြည့်စုံ၏။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ တွံ၊ သင် နဂါးမင်းကို။ ဧတမတ္ထံ၊ ဤအကြောင်းကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးပါ၏။ ဣတော၊ ဤနဂါးပြည်ထက်။ ကေန၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ မနုဿလောကော၊ ငါတို့ လူ့ပြည်သည်။ ကော သေယျော နု၊ အသို့ မြတ်သနည်း။
ထိုအခါ ထိုမင်း၏ အမေးကို ဖြေလိုသော နဂါးမင်းသည်-
သုဒ္ဓိ န သံဝိဇ္ဇတိ သံယမော ဝါ။
အဟဉ္စ လဒ္ဓါန မနုဿယောနိံ၊
ကာဟာမိ ဇာတိမရဏဿ အန္တံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၇၈။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ မနုဿလောကာ၊ လူ့ပြည်ကို။ အညတြ၊ ကြဉ်ထား၍။ သုဒ္ဓိ၊ အမြိုက်နိဗ္ဗာန်ဟု ဆိုအပ်သော စင်ကြယ်ရာသည်၎င်း။ သံယမော ဝါ၊ သီလကိုစောင့်ခြင်းသည်၎င်း။ န သံဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ အဟဉ္စ၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်း။ မနုဿယောနိံ၊ လူ၏ အဖြစ်ကို။ လဒ္ဓါန၊ ရသည်ရှိသော်။ ဇာတိမရဏဿ၊ ပဋိသန္ဓေနေခြင်း သေခြင်း၏။ အန္တံ၊ အဆုံးကို။ ကာဟာမိ၊ ပြုအံ့။
ထိုစကားကို ကြား၍ ဥဂ္ဂသေနမင်းသည်-
ဗဟုဿုတာ ယေ ဗဟုဌာနစိန္တိနော။
နာရိယော စ ဒိသွာန တုဝဉ္စ နာဂ၊
ကာာမိ ပုညာနိ အနပ္ပကာနိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၇၉။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ အဒ္ဓ၊ မချွတ်။ ဟဝေ- ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ဗဟုဿုတာ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ ဗဟုဌာနစိန္တိနော၊ များသောအရာကို ကြံနိုင်ကုန်သော။ ယေ သပညာ၊ အကြင် ပညာရှိတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ သပညာ၊ ထိုပညာရှိတို့ကို။ သေဝိတဗ္ဗာ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်အပ်ကုန်၏။ နာရိယာ စ၊ နဂါးသမီးတို့ကို၎င်း။ တုဝဉ္စ၊ သင်နဂါးမင်းကို၎င်း။ ဒိသွာန၊ မြင်ရ၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ အနပ္ပကာနိ၊ များစွာကုန်သော။ ပုညာနိ၊ ကောင်းမှုတို့ကို။ ကာဟာမိ၊ ပြုအံ့။
ထိုအခါ ဥဂ္ဂသေနမင်းကို နဂါးမင်းသည်-
ဗဟုဿုတာ ယေ ဗဟုဌာနစိန္တိနော။
နာရိယော စ ဒိသွာန မမဉ္စ ရာဇ။
ကရောဟိ ပုညာနိ အနပ္ပကာနိ။
ဟူသော ဤဂါထာဖြင့် ဟော၏။
၂၈၀။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အဒ္ဓါ၊ မချွတ်။ ဟဝေ-ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ဗဟုဿုတာ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ ဗဟုဌာနစိန္တိနော၊ များသောအရာကို ကြံနိုင်ကုန်သော။ ယေ သပညာ၊ အကြင် ပညာရှိတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ သပညာ၊ ထိုပညာရှိတို့ကို။ သေဝိတဗ္ဗာ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်အပ်ကုန်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နာရိယော စ၊ နဂါးသမီးတို့ကို၎င်း။ မမဉ္စ၊ အကျွန်ုပ်ကို၎င်း။ ဒိသွာန၊ မြင်၍။ အနပ္ပကာနိ၊ များစွာကုန်သော။ ပုညာနိ၊ ကောင်းမှုတို့ကို။ တွံ၊ သင် မင်းမြတ်သည်။ ကရောဟိ၊ ပြုတော်မူလေလော့။
ဤသို့ နဂါးမင်းဆိုသည်ရှိသော် ဥဂ္ဂသေနမင်းသည် နေပြည်တော်သို့ ပြန်သွားလိုသည်ဖြစ်၍ နဂါးမင်း- ငါတို့နေရသည် ကြာမြင့်ပြီ။ သွားကုန်အံ့ဟု ပန်ကြား၏။ ထိုအခါ ထိုဥဂ္ဂသေနမင်းကို ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သောမင်းကြီး
ထိုသို့တပြီးကား အလိုတော်ရှိတိုင်း ရတနာဥစ္စာတို့ကို ယူတော်မူဟု ဆို၍ ဥစ္စာတို့ကို ပြလိုရကား-
ရာသီ သုဝဏ္ဏဿ စ တာလမတ္တာ။
ဣတော ဟရိတွာ သုဝဏ္ဏဃရာနိ၊
ကာရယ ရူပိယဿ စ ပါကာရံ ကရောန္တု။
ဝေဠုရိယ မိဿာနိ ဣတော ဟရိတွာ။
အန္တေ ပုရေ ဘူမိယံ သန္ထရန္တု၊
နိက္ကဒ္ဒမာ ဟေဟိတိ နိရဇာ စ။
ဝိမာနသေဋ္ဌံ ဗဟု သောဘမာနံ။
ဗာရာဏသိနဂရံ ဣဒ္ဓံ ဖီတံ၊
ရဇ္ဇဉ္စ ကာရေဟိ အနောမပည။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၈၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဣဒဉ္စ ဇာတရူပံ၊ ဤရွှေသည်လည်း။ ပဟူတံ၊ များစွာ၏။ သုဝဏ္ဏဿ၊ ရွှေ၏လျှင်။ ရာသီ၊ အစုတို့သည်။ တာလမတ္တာ၊ ထန်းတဖျား အတိုင်းအရှည် ရှိကုန်၏။ ဣတော၊ ဤရွှေစုမှ။ ဟရိတွာ၊ ဆောင်ယူတော်မူ၍။ သုဝဏ္ဏဃရာနိ၊ ရွှေအိမ်ရွှေနန်းတို့ကို။ ကာရယ၊ ပြုတော်မူလော့။ ရူပိယဿ၊ ငွေဖြင့်ပြီးသော။ ပါကာရဉ္စ၊ တံတိုင်းကိုလည်း။ ကရောန္တု၊ ပြုတော်မူကုန်လော့။
၂၈၂။ ဝေဠုရိယမိဿာနိ၊ ကျောက်မျက်ရွဲနှင့်ရောကုန်သော။ ပဉ္စဝါဟသဟဿာနိ၊ ဝါဟ ငါးထောင်ရှိကုန်သော။ မုတ္တာနိ စ၊ ပုလဲတို့ကိုလည်း။ ဣတော၊ ဤနဂါးပြည်မှ။ ဟရိတွာ၊ ဆောင်ယူ၍။ အန္တေ ပူရေ၊ နန်းတော် တွင်း၌။ ဘူမိယံ၊ မြေ၌။ သန္ထရန္တု၊ ခင်းစေကုန်လော့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ခင်းစေသည်ရှိသော်။ နိကဒ္ဒမာ စ၊ ညွန်မရှိသည်၎င်း။ နိရဇာ စ၊ မြူမရှိသည်၎င်း။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
၂၈၃။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်။ တွံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ ဧတာဒိသံ၊ ဤသို့ ရွှေနန်းရွှေအိမ် ငွေတံတိုင်း ပုလဲ ကျောက်မျက်ရွဲတို့ဖြင့် ခင်းအပ်သော သဘောရှိသည်ဖြစ်၍။ ဝိမာနသေဋ္ဌံ၊ မြတ်သော ဗိမာန်ရှိသော။ ဗဟု၊ များစွာ။ သောဘမာနံ၊ တင့်တယ်သော။ ဣဒ္ဓံ၊ ကြွယ်ဝကုံလုံ ပြည့်စုံသော။ ဖီတံ၊ ဝပြောသာယာသော။ ဗာရာဏသိနဂရံ၊ ဗာရာဏသီမြို့၌။ အာဝသ၊ နေတော်မူလော့။ အနောမပည၊ မယုတ်သော ပညာရှိတော်မူသော။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်။ ရဇ္ဇဉ္စ၊ မင်းအဖြစ်ကိုလည်း။ ကာရေဟိ၊ ပြုတော်မူလော့။
ဥဂ္ဂသေနမင်းသည် ဘုရားလောင်းနဂါးမင်း၏ စကားကို ကြား၍ ထိုစကားကို ဝန်ခံ၏။ ထိုသို့ဝန်ခံသောအခါ ဘုရားလောင်းသည် နဂါးပြည်၌ စည်လည်စေ၍ အလုံးစုံကုန်သော ဥဂ္ဂသေနမင်းပရိသတ်တို့သည် အလိုရှိတိုင်း ရွှေအစရှိသော ဥစ္စာကို ယူစေကုန်သတည်းဟု စည်လည်စေပြီးလျှင် ဥဂ္ဂသေနမင်းအားလည်း အရာမက များစွာကုန်သော လှည်းတို့ဖြင့် ရွှေငွေအစရှိသော ဥစ္စာတို့ကို ပို့စေ၏။ ဥဂ္ဂသေနမင်းသည် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် နဂါးပြည်မှ ထွက်ခဲ့၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့လျှင် သွား၏။ ထိုအခါမှစ၍ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်သည် ရွှေငွေပေါများသည်ဖြစ်သတတ်။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဒါယကာတို့- ဤသို့လျှင် ရှေးပညာရှိတို့သည် နဂါးမင်းစည်းစိမ်ကိုစွန့်၍ ဥပုသ်သုံးခြင်းကို သုံးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ အလမ္ပာယ်ပုဏ္ဏား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလ မယ်တော်သည် ထိုအခါ သုမနာမိဖုယား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ဥဂ္ဂသေနမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ စမ္ပေယျနဂါးမင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
အသက်စွန့်ငြား၊ သီလများ၊ ဘုရားပါရမီ
ဆယ်ခုမြောက်ဖြစ်သော စမ္ပေယျဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဝီသတိနိပါတ်
၁၁။ မဟာပလောဘနဇာတ်
မိန်းမတို့သည် စင်ကြယ်သော သတ္တဝါတို့ကို ညစ်ညူးစေခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်ဗြဟ္မလောကာ စဝိတွာန အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာပလောဘနဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် စင်ကြယ်သော သတ္တဝါအား ဖြစ်သော ညစ်ညူခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုကို အောက် စူဠပလောဘနဇာတ်၌ ချဲ့အပ်ပြီးသလျှင်ကတည်း။
ဤမဟာပလောဘနဇာတ်၌ကား သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့- မိန်းမတို့ မည်သည်ကား စင်ကြယ်သော သတ္တဝါတို့ကို ညစ်ညူးစေသည်တို့ကို ပြုတတ်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့-လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ (ဤသို့အစရှိသော အတိတ်ဝတ္ထုကိုလည်း စူဠပလောဘန ဇာတ်၌ ဆိုအပ်ပြီးသောနည်းဖြင့် ချဲ့အပ်၏။ ) ထိုအခါ၌ ဘုရားလောင်းသည် ဗြဟ္မာပြည်မှ စုတေခဲ့၍ ကာသိမင်း၏သား ဖြစ်၏။ အနိတ္ထိဂန္ဓသတို့သားဟူသော အမည်ရှိ၏။ မိန်းမတို့၏လက်၌ မတည်၊ ယောက်ျားအသွင်ဖြင့် ထိုမင်းသားကို နို့တိုက်ရကုန်၏။ ဈာန်အိမ်၌ နေ၏။ မိန်းမတို့ကို မကြည့်၊ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဒေဝပုတ္တော မဟိဒ္ဓိကော။
ရညော ပုတ္တော ဥဒပါဒိ၊ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိသု။
ဗြဟ္မလောကေ န ဝိဇ္ဇတိ။
သွဿု တာယေဝ သညာယ၊
ကာမေဟိ ဝိဇိဂုစ္ဆထ။
သော တတ္ထ ပဋိသလ္လာဏော၊
ဧကော ရဟသိ ဈာယထ။
ဧကပုတ္တော စ ယံ မယှံ၊ န စ ကာမာနိ ဘုဉ္ဇတိ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၈၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဗြဟ္မလောကာ၊ ဗြဟ္မာပြည်မှ။ စဝိတွာန၊ စုတေခဲ့၍။ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိသု၊ အလုံးစုံသော ကာမဂုဏ် ပြည့်စုံခြင်းတို့၌။ ဌိတဿ၊ တည်သော။ ရညော၊ ကာသိမင်း၏။ ပုတ္တော၊ သားတော်သည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ မဟိဒ္ဓိကော၊ တန်ခိုးကြီးသော။ ဒေဝပုတ္တော၊ နတ်သားသည်။ ဥဒပါဒိ၊ ဖြစ်၏။
၂၈၅။ ကာမာ ဝါ၊ ကာမဂုဏ် ငါးပါးတို့သည်၎င်း။ ကာမသညာ ဝါ၊ ကာမဂုဏ် ငါးပါးတို့၌ တပ်မက်မောခြင်းနှင့် ယှဉ်သော သညာသည်၎င်း။ ဗြဟ္မလောကေ၊ ဗြဟ္မာပြည်၌။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ သော၊ ထိုမင်းသားသည်။ တာယေဝ သညာယ၊ ထို ဗြဟ္မာပြည်၌ ဖြစ်သော ဈာန်သညာကြောင့်သာလျှင်။ ကာမေဟိ၊ ကာမဂုဏ်တိုမှ။ ဝိဇိဂုစ္ဆထ၊ အထူးသဖြင့် စက်ဆုပ်၏။
၂၈၆။ တဿ စ၊ ထိုမင်းသားအားကား။ အန္တေပူရေ၊ နန်းတော်တွင်း၌။ သုမာပိတံ၊ ကောင်းစွာ ဆောက်လုပ်အပ်သော။ ဈာနာဂရံ၊ ဈာန်အိမ်သည်။ အာသိ၊ ဖြစ်၏။ သော၊ ထိုမင်းသားသည်။ တတ္ထ၊ ထိုဈာန်အိမ်၌။ ပဋိသလ္လာဏေယ၊ ကိန်းလျှက်။ ဧကော၊ တယောက်တည်း။ ရဟသိ၊ ဆိတ်ငြိမ်ရာ၌။ ဈာယထ၊ မိန်းမတို့ကို မမြင်လိုသည်ဖြစ်၍ နေ၏။
၂၈၇။ သော ရာဇာ၊ ထိုကာသိမင်းကြီးသည်။ ပုတ္တသောကေန၊ သား၌စိုးရိမ်ခြင်းဖြင့်။ အဋ္ဋိတော၊ နှိပ်စက်အပ်သည် ဖြစ်၍။ အယံ၊ ဤမင်းသားသည်။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဧကပုတ္တော စ၊ တယောက်တည်းသော သားလည်း ဖြစ်၏။ ကာမာနိ စ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကိုလည်း။ န ဘုဉ္ဇတိ၊ မခံစား။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပရိဒေဝသိ၊ မြည်တမ်း၏။
ကာသိမင်းသည် သားတော်၌ စိုးရိမ်ခြင်း နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ မြည်တမ်းလိုရကား-
ကော ဝါ ဇာနာတိ ကိဉ္စနံ။
ယော မေ ပုတ္တံ ပလောဘေယျ၊
ယထာ ကာမာနိ ပတ္ထယေ။
ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၈၈။ ဧတ္ထ၊ ဤကာမဂုဏ် ချမ်းသာကို အလိုမရှိရာ၌။ ယံ ဥပါယံ၊ အကြင်အကြောင်းကို။ ကရိဿာမ၊ ပြုရာကုန်အံ့။ ကော နု ခေါ၊ အဘယ်မည်သော။ သော ဥပါယော၊ ထိုကာမဂုဏ်ချမ်းသာကို ခံစားလိုသော အကြောင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိပါအံ့နည်း။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ မေ ပုတ္တံ၊ ငါ့သားတော်ကို။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ကာမာနိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ပတ္ထယေ၊ တောင့်တရာ၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ပလောဘေယျ၊ ဖျားယောင်း နိုင်ငြားအံ့။ ကော၊ အဘယ်မည်သော။ သော၊ ထိုဖျားယောင်းနိုင်သောသူသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိပါအံ့နည်း။ ကော ဝါ၊ အဘယ်သူသည်လည်း။ ကိဉ္စနံ၊ ငါ့သား၏ ကာမဂုဏ်၌ ကြောင့်ကြခြင်း၏ အကြောင်းကို။ ဇာနာတိ၊ သိပါအံ့နည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပရိဒေဝသိ၊ မြည်တမ်း၏။
ထိုသို့ ခမည်းတော်မင်းကြီး မြည်တမ်းသောအခါ နန်းတော်တွင်း၌ ကချေသည် မိန်းမငယ်တို့ အလယ်၌ ကခြင်း, သီခြင်း၌ အလွန်လိမ်မာသော ပျိုရွယ်ငယ်နုသော အဆင်းနှင့်ပြည့်စုံသော မိန်းမငယ် တယောက်သည် ခမည်းတော် မင်းကြီးစကားကို ဝန်ခံလိုသဖြင့် တင်လျှောက်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားစွာ ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ကုသလာ နစ္စဂီတဿ၊ ဝါဒိတေ စ ပဒက္ခိဏာ။
သာ တတ္ထ ဥပသင်္ကမ္မ၊ ရာဇာနံ ဧတဒဗြဝိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၈၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတ္ထေဝ၊ ထိုကာသိမင်း နန်းတော်၌လျှင်။ ဝဏ္ဏရူပသမာဟိတာ၊ အဆင်း သဏ္ဌာန်နှင့် ပြည့်စုံသော။ နစ္စဂီတဿ၊ ကခြင်းသီခြင်း၌။ ကုသလာ၊ လိမ်မာသော။ ဝါဒိတေ စ၊ တီးမှုတ်ခြင်း၌လည်း။ ပဒက္ခိဏာ၊ ကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီးသော။ ကုမာရီ၊ သတို့သီးငယ်သည်။ အဟု၊ ရှိသည်ဖြစ်၏။ သာ၊ ထိုသတို့သ္မီးငယ်သည်။ တတ္ထ၊ ထိုမင်းရှိရာသို့။ ဥပသင်္ကမ္မ၊ ကပ်၍။ ရာဇာနံ၊ မင်းကို။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ တင်လျှောက်၏။
ထို့နောင်မှ ထိုမိန်းမငယ်သည် မင်းကို တင်လျှောက်လိုရကား-
သစေ ဘတ္တာ ဘဝိဿတိ။
ဟူသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၉၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောအရှင်မင်းကြီး။ ဧသော၊ ဤမင်းသားသည်။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဘတ္တာ၊ လင်သည်။ သစေ ဘဝိဿတိ၊ အကယ်၍ ဖြစ်အံ့။ အဟံ ခေါ၊ အကျွန်ုပ်သည်လျှင်။ နံ၊ ထိုမင်းသားကို။ ပလောဘေယျ၊ ဖြားယောင်းပါအံ့။
မင်းသည် ထိုမိန်းမငယ် တင်လျှောက်သော စကားကို ဝန်ခံသဖြင့် အခွင့်ပေးလိုရကား-
တွညေဝ နံ ပလောဘေဟိ၊
တဝ ဘတ္တာ ဘဝိဿတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၉၁။ တထာဝဒိနိံ၊ ထိုသို့တင်လျှောက်ဆိုသော။ တံ ကုမာရိံ၊ ထိုသတို့သ္မီးငယ်ကို။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ တွညေဝ၊ သင်သည်ပင်လျှင်။ နံ၊ ထိုမင်းသားကို။ ပလောဘေဟိ၊ ဖျားယောင်းလော့။ ဧသော၊ ဤမင်းသားသည်။ တဝ၊ သင်၏။ ဘတ္တာ၊ လင်သည်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။
ဤသို့ ဆိုပြီး၍ မင်းသည် ဤသတို့သ္မီးအား အခွင့်ကို ပြုကုန်လော့ဟု မင်းသား၏ အလုပ်အကျွေးတို့ကို စေလိုက်၏။ ထိုသတို့သ္မီးငယ်သည် မိုးသောက်သောအခါ စောင်းကိုယူ၍ သွားပြီးလျှင် မင်းသား၏ အိပ်ရာတိုက်ခန်းအပဖြစ်သော အနီး၌ရပ်၍ လက်သည်းဖျားတို့ဖြင့် စောင်းတီးလျက် သာယာစွာသော အသံဖြင့် သီချင်းသီ၍ ထိုမင်းသားကို ဖျားယောင်း၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဟဒယင်္ဂမာ ပေမနီယာ၊ စိတြာဂါထာ အဘာသထ။
။ လ။
ကာမရာဂံ ဝိရာဇေတွာ၊ ဗြဟ္မလောကူပဂေါ အဟု။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၉၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သာ စ၊ ထိုသတို့သမီးငယ်သည်လည်း။ အန္တေပုရံ၊ မင်းသားအိမ်တော်သို့။ ဂန္တွာ၊ သွားလေ၍။ ဗဟုံ၊ များစွာသော။ ကာမူပသံဟိတံ၊ ကာမဂုဏ်နှင့် စပ်သောသီချင်းကို။ ပဝတ္တယမာနာ၊ ဖြစ်စေလျှက်။ ဟဒယင်္ဂမာ၊ နှလုံးသို့ သက်ဝင်ကုန်သော။ ပေမနီယာ၊ ချစ်နှစ်လိုဘွယ်ရှိကုန်သော။ စိတြာ၊ ဆန်းကြယ်ကုန်ထသော။ ဂါထာ၊ သီချင်းဂါထာတို့ကို။ အဘာသထ၊ သီဆိုလေ၏။
၂၉၃။ ဂါယမာနာယ၊ သီဆိုသော။ တဿာ နာရိယာ၊ ထိုသတို့သမီးငယ်၏။ သဒ္ဒံ၊ အသံကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ အဿ၊ ထိုအနိတ္ထိဂန္ဓ မင်းသားအား။ ကာမစ္ဆန္ဒာ၊ ကာမစ္ဆန္ဒဟု ဆိုအပ်သော ကာမရာဂသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်၏။ သော၊ ထို အနိတ္ထိဂန္ဓ မင်းသားသည်။ ဇနံ၊ မိမိအပါး၌ရှိသော အလုပ်အကျွေး ဖြစ်သောလူကို။ ပရိပုစ္ဆထ၊ မေးလေ၏။
၂၉၄။ ဧသော၊ ဤအသံသည်။ ကဿ၊ အဘယ်သူ၏။ သဒ္ဒေါ၊ အသံနည်း။ သော၊ ထိုသူသည်။ ကော ဝါ၊ အဘယ်သူနည်း။ ဟဒယင်္ဂမံ၊ နှလုံးသို့ သက်ဝင်သော။ ပေမနီယံ၊ ချစ်နှစ်သက်ဘွယ်ရှိသော။ ဗဟုံ၊ များစွာသော။ ဥစ္စာဝစံ၊ အသံကြီး အသံငယ်ကို။ ဘဏတိ၊ ဆို၏။ မမ၊ ငါ့အား။ အဟော ကဏ္ဏသုခံ၊ နား၌ ဪ-ချမ်းသာစွတကား။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပုစ္ဆိ၊ မေး၏။
၂၉၅။ ဒေဝ၊ ရှင်မင်းသား။ ဧသာ၊ ဤသူသည်ကား။ ပမဒါ၊ မိန်းမတည်း။ ဧသာ၊ ဤမိန်းမသည်။ အနပ္ပကာ၊ များစွာ။ ခိဍ္ဍာ၊ မြူးတူးစံပယ်တတ်၏။ သစေ၊ အကယ်၍။ တွံ၊ အရှင်မင်းသားသည်။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဘုဉ္ဇေယျ၊ ခံစားတော်မူငြားအံ့။ ဧတေ ကာမာ၊ ထိုကာမဂုဏ်တို့သည်။ တံ၊ အရှင်မင်းသားကို။ ဘိယျော ဘိယျော၊ လွန်စွာ လွန်စွာ။ ဆန္ဒေယျုံ၊ နှစ်သက်စေကုန်ရာ၏။
၂၉၆။ ဘဏေ၊ အချင်းတို့။ တောရံ၊ လျင်မြန်စွာ။ အာဂစ္ဆထ၊ လာကြကုန်လော့။ ဣင်္ဃ၊ ငါတိုက်တွန်း၏။ နံ၊ ဤသာယာစွာ သီချင်းဆိုသသူကို။ အဝိဒူရမှိ၊ ငါ့အနီး၌။ ဂါယတု၊ သီစေ။ အဿမဿ၊ အိမ်ထောင်၏။ သမီပမှိ၊ အနီးဖြစ်သော။ မယှံ၊ ငါ၏။ သန္တိကေ၊ အနီး၌။ ဂါယတု၊ သီစေ။
၂၉၇။ သာ၊ ထိုသတို့သမီးသည်။ တိရောကုဋ္ဋမှိ၊ အိပ်ရာတိုက်ခန်း၏အပ၌။ ဂါယိတွာ၊ သီဦး၍။ ကုဉ္ဇရံ၊ ဆင်ပြောင်ကို။ ဗန္ဓိတုံ၊ နှောင်ဖွဲ့ခြင်းငှါ။ အရညံ၊ တောသို့။ ပါဝိသိ ဣဝ၊ ဆင်မဝင်သကဲ့သို့။ အနုပုဗ္ဗေန၊ အစဉ်သဖြင့်။ ဗန္ဓိတုံ၊ ကိလေသာဖြင့် နှောင်ဖွဲ့ခြင်းငှာ။ ဈာနာဂရမှိ၊ ဈာန်အိမ် အတွင်းသို့။ ပါဝိသိ၊ မိန်းမငယ် ဝင်လေ၏။
၂၉၈။ အဿ၊ ထိုအနိတ္ထိဂန္ဓ မင်းသားအား။ ကာမရသံ၊ ကာမဂုဏ်၏ အရသာကို။ ဉတွာ၊ သိ၍။ အဟမေဝ၊ ငါတယောက်တည်းသာ။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဘုဉ္ဇေယျံ၊ ခံစားအံ့။ အညာ၊ ငါမှတပါးသော။ ပုရိသော၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို ခံစားသော ယောက်ျားသည်။ မာ အဟု၊ မဖြစ်စေလင့်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဣဿာဓမ္မော၊ ကာမဂုဏ်၌ ငြူစူခြင်းသဘောသည်။ အဇာယထ၊ ဖြစ်လေ၏။
၂၉၉။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ အသိံ၊ သန်လျက်ကို။ ဂဟေတွာ၊ ကိုင်၍။ အဟမေဝ ဧကော၊ ငါတယောက်တည်းသာလျှင်။ ဘုဉ္ဇိဿံ၊ ကာမချမ်းသာကို ခံစားအံ့။ အညော၊ ငါမှတပါးသော။ ပုရိသော၊ ကာမချမ်းသာကို ခံစားသော ယောက်ျားသည်။ မာ သိယာ၊ မဖြစ်ရာ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ ပုရိသေ၊ ယောက်ျားတို့ကို။ ဟန္တုံ၊ သတ်ခြင်းငှါ။ ဥပက္ကမိ၊ အားထုတ်၏။
၃၀၀။ တတော၊ ထိုယောက်ျားတို့ကို သတ်သောကြောင့်။ ဇနပဒါ၊ ဇနပုဒ်၌ နေကုန်သော။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော သူတို့သည်။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ်လာကုန်၍။ ဝိကန္ဒိံသု၊ ကြွေးကြော်ကြကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ပုတ္တော၊ သားတော်ဖြစ်သော။ အယံ၊ ဤမင်းသားသည်။ အဒူသကံ၊ အပြစ်မရှိသော။ ဇနံ၊ လူအပေါင်းကို။ ဟေဌေတိ၊ ညှဉ်းဆဲသတ်ဖြတ်၏။
၃၀၁။ ခတ္တိယော၊ ရေမြေကို အစိုးရသော။ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ တဉ္စ၊ ထိုမင်းသားကိုလျှင်။ ယာဝတာ၊ အကြင်မျှလောက်။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဝိဇိတံ၊ နိုင်ငံသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တာဝဒေဝ၊ ထိုမျှလောက်သော ငါ၏နိုင်ငံ၌။ တေ၊ သင်သည်။ န ဝတ္ထဗ္ဗံ၊ မနေအပ်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ တမှာ ရဋ္ဌတော၊ ထိုတိုင်းနိုင်ငံမှ။ ဝိဝါဟေသိ၊ နှင်ထုတ်စေ၏။
၃၀၂။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ ယော၊ ထိုမင်းသားသည်။ ဘရိယံ၊ မယားကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ သမုဒ္ဒံ၊ သမုဒြာသို့။ ဥပသင်္ကမိ၊ ကပ်လေ၏။ ပဏ္ဏသာလံ၊ သစ်ရွက်မိုးသောအိမ်ကို။ ကရိတွာန၊ ဆောက်လုပ်၍။ ဥဉ္ဆာယ၊ သစ်မြစ် သစ်သီး ကြီးငယ် ရှာမှီးခြင်းငှာ။ ဝနံ၊ တောသို့။ ပါဝိသိ၊ ဝင်လေ၏။
၃၀၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ဣသိ၊ သမုဒြာအလယ် ကျွန်းငယ်၌နေသော ရသေ့တယောက်သည်။ သမုဒ္ဒံ-သမုဒ္ဒဿ၊ သမုဒြာ၏။ ဥပရူပရိ၊ အထက်အဘို့ဖြင့်။ ဧတ္ထ၊ ဤမင်းသားအိမ်သို့။ အာဂစ္ဆိ၊ လာလတ်၏။ သော၊ ထိုရသေ့သည်။ ဘတ္တကာလေ၊ ဆွမ်းစားအခါသည်။ ဥပဋ္ဌိတေ၊ နီးလတ်သော်။ တဿ၊ ထိုမင်းသား၏။ ဂေဟံ၊ အိမ်သို့။ ပါဝေက္ခိ၊ ဝင်လေ၏။
၃၀၄။ တဉ္စ၊ ထိုရသေ့ကိုလည်း။ ဘရိယာ၊ မင်းသား၏ မယားသည်။ ပလောဘေသိ၊ ဖြားယောင်း၏။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တာယ၊ ထိုမိန်းမသည်။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော။ ကမ္မံ၊ အမှုကို။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ပဿထ၊ ရှုကြကုန်လော့။ ယာဝ-အတိဝိယ၊ အလွန်လျှင်။ သုဒါရုဏံ၊ ကြမ်းကြုတ်၏။ သော၊ ထိုရသေ့သည်။ ဗြဟ္မစရိယမှာ၊ မြတ်သောအကျင့်မှ။ စုတော၊ ရွေ့လျောသည်ဖြစ်၍။ ဣဒ္ဓိယာ၊ ဈာန်အဘိညာဉ်တန်ခိုးမှ။ ပရိဟာယထ၊ ယုတ်ဘူးလေ၏။
၃၀၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ရာဇပုတ္တော စ၊ မင်းသားသည်လည်း။ ဥဉ္ဆာတော၊ သစ်မြစ်သစ်သီး ရှာမှီးရာမှ။ ဗဟုံ၊ များလှစွာသော။ ဝနမူလဖလံ၊ တောသစ်မြစ် သစ်သီးကို။ ကာဇေန၊ ထမ်းပိုးဖြင့်။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ သာယံ၊ ညအခါ၌။ အဿမံ၊ မိမိအိမ်သို့။ ဥပသင်္ကမိ၊ ကပ်လေ၏။
၃၀၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဣသိ စ၊ ရသေ့သည်လည်း။ ခတ္တိယံ၊ မင်းသားကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ သမုဒ္ဒံ၊ သမုဒြာသို့။ ဥပသင်္ကမိ၊ ကပ်လေ၏။ ဝေဟာယသံ၊ ကောင်းကင်သို့။ ဂမိဿံ၊ ငါသွားအံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့ကြံ၍။ သော၊ ထိုရသေ့သည်။ ဥပ္ပတနာကာရံ၊ ပျံအံ့သော အခြင်းအရာကို။ ကရောန္တော၊ ပြုသည်ရှိသော်။ ပတိတွာ၊ ကျ၍။ မဟဏ္ဏဝေ၊ သမုဒြာ၌။ သီဒတေ၊ နစ်၏။
၃၀၇။ ခတ္တိယော စ၊ မင်းသားသည်လည်း။ မဟဏ္ဏဝေ၊ သမုဒြာ၌။ သီဒမာနံ၊ နစ်သော။ ဣသိံ၊ ရသေ့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ တဿ၊ ထိုရသေ့အား။ အနုကမ္ပာယ ဧဝ၊ သနားသောကြောင့်လျှင်။ ဣမာ ဂါထာ၊ ဤဆိုလတ္တံ့သော ဂါထာတို့ကို။ အဘာသထ၊ ဆိုလေ၏။
၃၀၈။ ဘော ဣသိ၊ အို-ရှင်ရသေ့။ အဘိဇ္ဇမာနေ၊ မတုန်မလှုပ်သော။ ဝါရိသ္မိံ၊ ရေ၌။ ဥဒကံ၊ ရေကို။ အနာမသိတွာ၊ မသုံးသပ်မူ၍။ သယံ၊ အလိုလို။ ဣဒ္ဓိယာ၊ တန်ခိုးဖြင့်။ အာဂမ္မ၊ လာနိုင်ပါလျက်။ ဣတ္ထိယာ၊ မိန်းမနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ မိဿီဘာဝံ၊ ရောယှက်ခြင်းသို့။ ဂန္တာ၊ ရောက်သောကြောင့်။ မဟဏ္ဏဝေ၊ သမုဒြာ၌။ သံသီဒတိ၊ ကိုယ်တိုင်နစ်၏။
၃၀၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဣတ္ထိယော နာမ၊ မိန်းမတို့မည်သည်ကား။ အာဝဋ္နနီ၊ ကာမဂုဏ်ဖြင့် လည်စေတတ်သောကြောင့် ဝဲနှင့်တူကုန်၏။ မဟာမာယာ၊ များစွာ လှည့်ပတ်တတ်ကုန်၏။ ဗြဟ္မစရိယ ဝိကောပနာ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ဖျက်ဆီးတတ်ကုန်၏။ သီဒန္တိ၊ အပါယ်လေးပါး၌ နစ်စေတတ်ကုန်၏။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော ယောက်ျားသည်။ နံ၊ ထိုမိန်းမတို့၏ အကျင့်ကို။ ဝိဒိတွာန၊ သိ၍။ အာရကာ၊ ဝေးစွာ။ ပရိဝဇ္ဇယေ၊ ကြဉ်ရှောင်ရာ၏။
၃၁၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဧတော၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ မုဒုသမ္ဘာသာ၊ နူးညံ့သော စကားဖြင့်လည်း။ သင်္ဂဏှိတုံ၊ သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းငှာ။ အနလာ၊ မတတ်ကောင်းကုန်။ ဒုပ္ပူရတ္တာ၊ အလိုပြည့်နိုင်ခဲသောကြောင့်။ နဒီသမာ၊ မြစ်နှင့်တူကုန်၏။ သီဒန္တိ၊ ယောက်ျားတို့ကို အပါယ်လေးပါး၌ နစ်စေတတ်ကုန်၏။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော ယောက်ျားသည်။ နံ၊ ထိုမိန်းမတို့၏ အကြောင်းကို။ ဝိဒိတွာန၊ သိလတ်၍။ အာရကာ၊ ဝေးစွာ။ ပရိဝဇ္ဇယေ၊ ရှောင်ကြဉ်ရာ၏။
၃၁၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဧတာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ယံ၊ အကြင်ယောက်ျားသို့။ ဆန္ဒသာ ဝါ၊ အလိုဆန္ဒ တူမျှသောကြောင့်၎င်း။ ဓနေန ဝါ၊ ဥစ္စာကို လိုသောကြောင့်၎င်း။ ဥပသေဝန္တိ၊ မှီဝဲ ချဉ်းကပ်ကုန်၏။ ဇာတဝေဒေါ၊ မီးသည်။ သဏ္ဌာနံ၊ မိမိ၏တည်ရာကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ အနုဒဟတိ ဣဝ၊ လောင်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဧတာပိ၊ ဤမိန်းမတို့သည်လည်း။ တံ၊ ထိုမိမိသို့ မှီဝဲချဉ်းကပ်သော ယောက်ျားကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ အနုဒဟန္တိ၊ အကျိုးစီးပွားမဲ့ကို ပြုသဖြင့် လောင်တတ်ကုန်၏။
၃၁၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ခတ္တိယဿ၊ အနိတ္ထိဂန္ဓမင်းသား၏။ ဝစော၊ စကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ ဣသိဿ၊ ရသေ့အား။ နိဗ္ဗိဒေါ၊ ကာမဂုဏ်၌ ငြီးငွေ့ခြင်းသည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။ သော၊ ထိုရသေ့သည်။ ပေါရာဏကံ၊ ရှေး၌ရအပ်သော။ မဂ္ဂံ၊ ဈာန်ကို။ လဒ္ဓါ၊ ရ၍။ ဝိဟာယသံ၊ ကောင်းကင်သို့။ ဂစ္ဆတေ၊ ပျံသွားလေ၏။
၃၁၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ခတ္တိယော စ၊ အနိဗ္ဗာဂန္ဓ မင်းသားသည်လည်း။ ဝိဟာယသံ၊ ကောင်းကင်သို့။ ဂစ္ဆမာနံ၊ ပျံသွားလေသော။ ဣသိံ၊ ရသေ့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ သံဝေဂံ၊ ထိတ်လန့်ခြင်းကို။ အလဘိ၊ ရပြီ။ လဒ္ဓါ၊ ရသောကြောင့်။ ဓီရော၊ ပညာရှိသော မင်းသားသည်။ ပဗ္ဗဇ္ဇံ၊ ရဟန်းအဖြစ်ကို။ သမရောစယိ၊ နှစ်သက်၏။
၃၁၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သော၊ ထိုအနိတ္ထိဂန္ဓ မင်းသားသည်။ တတော၊ ထိုရဟန်းအဖြစ်ကို နှစ်သက်သည်မှ။ ပရံ၊ နောက်၌။ ပဗ္ဗဇိတွာန၊ ရဟန်းပြု၍။ ကာမရာဂံ၊ ကာမရာဂကို။ ဝိရာဇယိ၊ ဝိက္ခမ္ဘနပဟာန်ဖြင့် ပယ်ခွါ၏။ ဝိရာဇေတွာ၊ ဝိက္ခမ္ဘနပဟာန်ဖြင့် ပယ်ခွါသောကြောင့်။ ဗြဟ္မလောကူပဂေါ၊ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားရသည်။ အဟု၊ ဖြစ်ပြီ။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ဤသို့လျှင် မိန်းမကိုစွဲ၍ စင်ကြယ်သော သတ္တဝါတို့သည်လျက်လည်း ညစ်ညူးကုန်သေး၏ ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ ငြီးငွေ့သော ရဟန်းသည် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ အနိတ္ထိဂန္ဓမင်းသား ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
သီလရှိသူ၊ မိန်းမမြှူ၊ ကျင့်မူပျက်တတ်သည်
တဆယ့်တခုမြောက်သော မဟာပလောဘနဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဝီသတိနိပါတ်
၁၂။ ပဉ္စပဏ္ဍိတဇာတ်
ပဉ္စပဏ္ဍိတဇာတ်သည် မဟာဥမင်္ဂဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။
တဆယ့်နှစ်ခုမြောက်သော ပဉ္စပဏ္ဍိတဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဝီသတိနိပါတ်
၁၃။ ဟတ္တိပါလဇာတ်
မြတ်သော တောထွက်တော်မူခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် စိရဿံ ဝတ ပဿာမ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဟတ္ထိပါလဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် မြတ်သော တောထွက်တော်မူခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုအခါ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် မြတ်သော တောထွက်ခြင်းကို တောထွက်တော်မူသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း မြတ်သောတောထွက်ခြင်းကို ထွက်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့- လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဧသုကာရီမည်သော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုမင်း၏ ပုရောဟိတ်သည် ငယ်သောအခါမှ စ၍ ချစ်သော အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်၏။ ထိုမင်း, ပုဏ္ဏား နှစ်ယောက်တို့သည်လည်း သားသမီးမရှိသည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုမင်းနှင့်ပုဏ္ဏားတို့သည် တနေ့သ၌ ချမ်းသာသောနေရာ၌ နေကုန်လျက် ငါတို့အား စည်းစိမ်ဥစ္စာသည် များစွာ၏။ သားသမီးသည်ကား မရှိကြကုန်၊ အသို့ပြုရအံ့နည်းဟု တိုင်ပင်ကြကုန်၏။ ထို့နောင်မှ ဧသုကာရီမင်းကြီးသည် ပုရောဟိတ်ကို ဆို၏။ အဆွေ ပုရောဟိတ်- သင့်အိမ်၌ သားသည် အကယ်၍ဖြစ်အံ့၊ ငါ၏ပြည်၌ အရှင်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါ၏နန်းတော်၌ သားသည် အကယ်၍ ဖြစ်အံ့၊ သင့်အိမ်၌ ဥစ္စာတို့၏အရှင်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ဤသို့ ထိုနှစ်ယောက်သော မင်းနှင့် ပုဏ္ဏားတို့သည်လည်း အချင်းချင်း ကတိကဝတ်ကို ပြုကြကုန်၏။
ထိုအခါ တနေ့သ၌ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် မိမိစားသော ရွာသို့သွား၍ ပြန်လာသောအခါ တောင်တံခါးဖြင့် မြို့တွင်းသို့ ဝင်သည်ရှိသော် မြို့ပ၌ ဗဟုပုတ္တိကမည်သော ဆင်းရဲစွာသော မိန်းမတယောက်ကို မြင်၏။ ထိုဆင်းရဲမအား ခုနစ်ယောက်ကုန်သော သားတို့သည် ရှိကုန်၏။ အလုံးစုံသော သားတို့သည် အနာရောဂါ ကင်းကုန်၏။ သားတယောက်သည် ထမင်းအိုးခွက်ကို ကိုင်၏။ သားတယောက်သည် အိပ်ရာဖျာကို ကိုင်၏။ သားတယောက်သည် ရှေ့ကသွား၏။ သားတယောက်သည် နောက်ကလိုက်၏။ သားတယောက်သည် လက်ကိုဆွဲ၏။ သားတယောက်ကား ခါး၌လိုက်၏။ သားတယောက်ကား ပခုံးထက်၌ လိုက်၏။ ထိုအခါ ထိုဆင်းရဲမကို ပုရောဟိတ်သည် မေး၏။ နှမ- ဤသူငယ်တို့၏ အဖသည် အဘယ်မှာနည်းဟု မေး၏။ အရှင်- သူငယ်တို့၏ မြဲသောအဖမည်သည် မရှိပါဟုဆို၏။ ဤသို့သဘောရှိသော သားခုနစ်ယောက်တို့ကို အသို့ပြု၍လျှင် သင် ရသနည်းဟု မေး၏။ ထိုမိန်းမသည် တပါးသော စွဲလမ်းရာကို မရသည်ဖြစ်၍ မြို့တံခါးအနီး၌ တည်သော ပညောင်ပင်ကိုပြ၍ အရှင်- ပညောင်ပင်စောင့်နတ်၏ အထံ၌ တောင်း၍ ရ၏။ ဤနတ်မင်းသည် အကျွန်ုပ်အားသားကို ပေး၏ဟု ဆို၏။
ပုရောဟိတ်သည် ထိုသို့တပြီးကား နှမ သင်သွားလော့ဟုဆို၍ ရထားမှသက်ပြီးလျှင် ပညောင်ပင်ရင်းသို့ သွား၍ ပညောင်ခက်ကို ကိုင်၍လှုပ်လျက် ဟယ်- ပညောင်စောင့်နတ်- သင်သည် ငါတို့အရှင်မင်းကြီးအထံမှ အဘယ်မည်သော လိုဘွယ်ကိစ္စကို သင် မရသနည်း၊ ငါတို့အရှင်မင်းကြီးသည် သင့်အား တနှစ်တကြိမ် ဥစ္စတထောင်ကိုစွန့်၍ ပူဇော်သက္ကာရ ပြုတော်မူ၏။ ထိုအရှင်မင်းကြီးအား သားတို့ကို သင် မပေး၊ ဤဆင်းရဲစွာသော မိန်းမသည် သင့်အား အဘယ်ကျေးဇူးပြုသနည်း၊ အကြင့်ကြောင့် ထိုဆင်းရဲမအား သားခုနစ်ယောက်တို့ကို သင်ပေး၏။ ထို့ကြောင့် သင့်အား အဘယ်ကျေးဇူးကို ပြုသနည်း၊ အကယ်၍ ငါတို့အရှင်မင်းကြီးအား သားကိုမပေးအံ့၊ ဤနေ့မှစ၍ ခုနစ်ရက် မြောက်သောနေ့၌ သင့်ညောင်ပင်ကို အမြစ်နှင့်တကွ ဖြတ်၍ အပိုင်းပိုင်းပြုအံ့ဟု ပညောင်ပင်စောင့်နတ်ကို ခြိမ်းမောင်း၍ သွား၏။ ထိုပုရောဟိတ်သည် ဤနည်းဖြင့်လျှင် နက်ဖြန်နေ့၌လည်း အစဉ်အတိုင်း ခြောက်ရက်တို့ပတ်လုံး ဆို၏။ ခြောက်ရက်မြောက်သောနေ့၌ အခက်ကိုကိုင်၍ ဟယ်... ပညောင်စောင့်နတ်- ယခုကား တရက်မျှသာ ကြွင်း၏။ အကယ်၍ ငါတို့အရှင်မင်းကြီးအား သားကို သင်မပေးအံ့၊ နက်ဖြန် သင့်သစ်ပင်ကို ပြီးစေအံ့ဟု ဆို၏။
ပညောင်စောင့်နတ်သည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုအကြောင်းကို အမှန်အားဖြင့်သိ၍ ဤပုဏ္ဏားသည် သားကို မရသည်ရှိသော် ငါ့ဗိမာန်ကို ဖျက်ဆီးလတ္တံ့၊ အဘယ်အကြောင်းဖြင့် ထိုပုဏ္ဏားအား သားကိုပေးခြင်းငှါ သင့်အံ့နည်းဟု ကြံပြီးလျှင် စတုမဟာရာဇ် နတ်မင်းကြီးလေးယောက်တို့၏ အထံသို့သွား၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားလျှောက်၏။ ထိုနတ်မင်းကြီး လေးယောက်တို့သည် ထိုပုဏ္ဏားအား သားကိုပေးခြင်းငှါ ငါတို့ မတတ်နိုင်ကုန်ဟု ဆိုကြကုန်၏။ နှစ်ကျိပ်ရှစ်ယောက်ကုန်သော နတ်စစ်သူကြီးတို့၏ အထံသို့ သွားပြန်၏။ ထိုနှစ်ကျိပ်ရှစ်ယောက်ကုန်သော နတ်စစ်သူကြီးတို့သည်လည်း ထိုရှေးအတူသာလျှင် ဆိုကုန်၏။ နတ်တို့၏မင်းဖြစ်သော သိကြားမင်းအထံသို့သွား၍ လျှောက်ဆိုပြန်၏။ ထိုသိကြား နတ်မင်းကြီးသည် မင်းအား လျောက်ပတ်သော သားတို့ကို ရလတ္တံ့လော, မရလတ္တံ့လောဟု စုံစမ်းဆင်ခြင်လတ်သော် ဘုန်းရှိသော နတ်သားလေးယောက်တို့ကို မြင်၏။
ထိုနတ်သား လေးယောက်တို့သည် ရှေးဘဝ၌ ဤဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ရက်ကန်းသည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုရက်ကန်းသည် အမှုဖြင့် ရသောဥစ္စာကို ငါးစု စုပြီး၍ လေးစုတို့ကို သုံးဆောင်ကုန်၏။ တစုကိုမူကား အတူတကွ အလှူပေးကုန်၏။ ထိုသူလေးယောက်တို့သည် ရက်ကန်းသည်အဖြစ်မှ စုတေကုန်သည်ရှိသော် တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌ ဖြစ်ကုန်၏။ တာဝတိံသာနတ်ပြည်မှ စုတေကုန်သည်ရှိသော် ယာမာနတ်ပြည်၌၊ ဤသို့ အနုလောမ ပဋိလောမအားဖြင့် နတ်ပြည် ခြောက်ထပ်တို့၌ နတ်စည်းစိမ်ကို ခံစားကုန်လျက် ကျင်လည်ကုန်၏။ ထိုအခါ၌ကား ထိုလေးယောက်ကုန်သော နတ်သားတို့အား တာဝတိံသာ နတ်ပြည်မှ စုတေ၍ ယာမာနတ်ပြည်သို့ သွားလှည့်ဖြစ်၏။ သိကြားမင်းသည် ထိုနတ်သားတို့ အထံသို့ သွားပြီးလျှင် အမောင်နတ်သားတို့- သင်တို့သည် လူ့ပြည်သို့သွားခြင်းငှာ သင့်လှ၏။ ဧသုကာရီမင်း မိဖုယားကြီး၏ ဝမ်း၌ ဖြစ်လေကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုနတ်သား လေးယောက်တို့သည် သိကြားမင်း စကားကို ကြားကုန်၍ အရှင်နတ်မင်း- ကောင်းပြီ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည် သွားပါကုန်အံ့၊ ထိုသို့ သွားကုန်သော်လည်း အကျွန်ုပ်တို့အား မင်းမျိုး၌ ဖြစ်ခြင်းကို အလိုမရှိပါ၊ ပုရောဟိတ်၏ အိမ်၌ ဖြစ်ကုန်၍ ငယ်ရွယ်သောအခါကလျှင် ကာမဂုဏ်တို့ကိုစွန့်၍ ရဟန်း ပြုပါကုန်အံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ သိကြားနတ်မင်းသည် ကောင်းပြီဟု ထိုနတ်သားတို့၏ ဝန်ခံခြင်းကို ယူ၍ လာခဲ့ပြီးလျှင် ပညောင်စောင့်နတ်အား ထိုအကြောင်းကိုကြား၏။ ထိုပညောင်စောင့်နတ်သည် နှစ်သက်ရွှင်လန်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ သိကြားနတ်မင်းကို ရှိခိုးပြီးလျှင် မိမိဗိမာန်သို့လျှင် ပြန်သွား၏။
ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားသည်လည်း နက်ဖြန်နေ့၌ များစွာသောလူတို့ကို စည်းဝေးစေပြီးလျှင် ပဲခွပ် ပုဆိန် အစရှိသည်တို့ကို ယူခဲ့စေ၍ ပညောင်ပင်ရင်းသို့ သွား၍ ပညောင်ခက်ကို ကိုင်လျက် ဟယ် ပညောင်စောင့်နတ်- ယနေ့ သင့်ကို တောင်းပန်သော ငါ့အား ခုနစ်ရက်စေ့ပြီ၊ ယခုအခါ သင်၏ ပြီးစီးအပ်သောအခါတည်းဟု ဆို၏။ ထို့နောင်မှ ပညောင်စောင့်နတ်သည် ကြီးစွာသော နတ်၏ အာနုဘော်ဖြင့် ပင်စည်ကြားမှ ထွက်လာလတ်၍ သာယာစွာသော အသံဖြင့် ထိုပုဏ္ဏားကိုခေါ်၍ ပုဏ္ဏား- တယောက်သောသားကို ထားဘိဦး၊ သင့်အား လေးယောက်ကုန်သော သားတို့ကို ငါပေးအံ့ဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏားလည်း ငါ့အား သားကို အလိုမရှိ၊ ငါတို့ အရှင်ဧသုကာရီမင်းကြီးအား ပေးလော့ဟု ဆိုလတ်သော် သင့်ကိုသာလျှင် ငါပေးအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ တပြီးကား ငါ့အား နှစ်ယောက်သော သားတို့ကို ပေးလော့၊ အရှင်မင်းကြီးအား နှစ်ယောက်သော သားတို့ကို ပေးလော့ဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းကြီးအား ငါမပေး၊ လေးယောက်ကုန်သော သားတို့ကိုလည်း သင့်အားသာလျှင် ငါပေးအံ့၊ သင်သည်လည်း ရကာမျှသာလျှင် ဖြစ်လတ္တံ့၊ စင်စစ်သော်ကား အိမ်၌မနေမူ၍ ငယ်သောအခါကလျှင် ရဟန်းပြုကုန်လတ္တံ့ဟုဆို၏။ သင်သည် ငါ့အား သက်သက် သားတို့ကိုသာ ပေးလော့။ ရဟန်းမပြုခြင်း၏ အကြောင်းသည်ကား ငါတို့ တာဝန်တည်းဟု ဆို၏။
ထိုပညောင်စောင့် နတ်သည် သားဆုကို ပေးပြီး၍ မိမိဗိမာန်သို့လျှင် ဝင်လေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ပညောင်စောင့်နတ်အား ပူဇော်သက္ကာရသည် များ၏။ အကြီးဖြစ်သော နတ်သားသည် စုတေခဲ့၍ ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏေးမ၏ဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုသတို့သားအား အမည်မှည့်သောနေ့၌ ဟတ္ထိပါလ ဟူသော အမည်ကိုမှည့်၍ ရဟန်းမပြုစိမ့်သောငှါ ဆင်ထိန်းတို့ကို အပ်နှံကုန်၏။ ထိုဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် ဆင်ထိန်းတို့ အထံ၌ကြီး၏။ ထိုဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် ခြေဖြင့် သွားနိုင်သောအခါ၌ နှစ်ယောက်မြောက်ဖြစ်သော နတ်သားသည် နတ်ပြည်မှ စုတေခဲ့၍ ထိုပုဏ္ဏေးမဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုသတို့သားအား ဖွားသောကာလ၌ အဿပါလဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုအဿပါလ သတို့သားသည် မြင်းထိန်းတို့၏ အထံ၌ကြီး၏။ သုံးယောက်မြောက် ဖြစ်သော သတို့သား ဖွားသောကာလ၌ ဂေါပလဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုဂေါပါလ သတို့သားသည် နွားထိန်းတို့နှင့်တကွကြီး၏။ လေးယောက်မြောက်သော သတို့သား ဖွားသောကာလ၌ အဇပါလ ဟူသောအမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုအဇပါလ သတို့သားသည် ဆိတ်ထိန်းတို့နှင့်တကွကြီး၏။ ထိုလေးယောက်ကုန်သော သတို့သားတို့သည် ကြီးခြင်းကိုစွဲ၍ တင့်တယ်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၏။
ထိုအခါ သတို့သားတို့၏ ရဟန်းပြုမည်ကို စိုးရိမ်သောကြောင့် ဧသုကာရီ မင်းကြီးသည် တိုင်းနိုင်ငံတော် အတွင်း၌ ရှိကုန်သော ရဟန်းတို့ကို နှင်ထုတ်စေကုန်၏။ အလုံးစုံသော ကာသိတိုင်း၌ တယောက်သော ရဟန်းသည်မျှလည်း မရှိ၊ ထိုသတို့သားတို့သည် အလွန် ကြမ်းကြုတ်ကုန်၏။ အကြင် အရပ်မျက်နှာဖြင့် သွားကုန်၏။ ထိုအရပ်မျက်နှာ၌ ဆောင်ခဲ့သော လက်ဆောင်ပဏ္ဏာကို လုယက်ကုန်၏။ ဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် တဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိသောအခါ ကိုယ်အင်္ဂါ၏ ပြည့်စုံခြင်းကို မြင်ကုန်၍ မင်းနှင့် ပုရောဟိတ်သည် သတို့သားတို့သည် အလွန်တရာ ကြမ်းကြုတ်ကုန်၏။ ကြီးကုန်ပြီ၊ ထီးဖြူကို ဆောင်နှင်းချိန်တန်ပြီ၊ ထိုသတို့သားတို့အား အသို့ပြုအံ့နည်းဟု တိုင်ပင်၍ ထိုသတို့သားတို့သည် အဘိသိက်ခံသောအခါမှစ၍ အလွန် အစိုးရသည် ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့၊ ထိုထိုအရပ်မှ ရဟန်းတို့သည် လာကုန်လတ္တံ့၊ ထိုရဟန်းတို့ကို မြင်ကုန်သည်ရှိသော် ရဟန်းပြုကုန်လတ္တံ့၊ ထိုသတို့သားတို့ ရဟန်းပြုသောအခါ ဇနပုဒ်ပြည်ရွာသည် ချောက်ချားသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုသတို့သားတို့ကို စုံစမ်းကုန်ဦးအံ့၊ နောက်မှ အဘိသိက်သွန်းကုန်အံ့ဟု ကြံ၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော မင်း, ပုဏ္ဏားတို့သည်လည်း ရသေ့အသွင်ကိုယူ၍ ဟတ္ထိပါလသတို့သား၏ အိမ်တံခါးသို့ သွားကုန်၏။ ဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် ထိုရသေ့တို့ကိုမြင်လျှင် အလွန်နှစ်သက် ကြည်ညိုသဖြင့် ရသေ့တို့အထံသို့ ကပ်၍-
မဟာဇဋံ ခါရိဒ္ဓရံ၊ ပင်္ကဒန္တံ ရဇဿိရံ။
ကာသာယဝတ္ထဝသနံ၊ ဝါကစီရံ ပဋိစ္ဆဒံ။
အဂ္ဃေ ဘဝန္တံ ပုစ္ဆာမ၊ အဂ်ယံ ကုရုတု နော ဘဝံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၃၇။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ဒေဝဝဏ္ဏိနံ၊ ပြင်းသောအကျင့် အလွန်ထက်သော ဣန္ဒြေရှိသော ရဟန်းအဖြစ်သို့ကပ်၍ မြတ်သော အသွင်အပြင်ရှိသော။ ဇဋံ၊ မြတ်သော ဆံကျစ်လည်းရှိထသော။ ခါရိဒ္ဓရံ၊ ပရိက္ခရာဖြင့် ပြည့်သော ထမ်းပိုးကိုလည်း ဆောင်ထသော။ ပင်္ကဒန္တံ၊ အညစ်အကြေးကပ်သော သွားလည်းရှိထသော။ ရဇဿိရံ၊ မြူကပ်သော ဦးခေါင်းလည်း ရှိထသော။ ဗြာဟ္မဏံ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့ကို။ စိရဿံ၊ တဆယ့် ခြောက်နှစ်တိုင် ကြာမြင့်မှ။ ပဿာမ ဝတ၊ မြင်ရကုန်ဘိ၏တကား။
၃၃၈။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ဓမ္မဂုဏေ၊ သုစရိုက်သုံးပါးဟူသော အကျင့်အစု၌။ ရတံ၊ မွေ့လျော်ထသော။ ကာသာယဝတ္ထဝသနံ၊ ဖန်ရည်စွန်းသော သင်္ကန်းကိုလည်း ဝတ်ထသော။ ဝါကစိရံ၊ လျှော်တေသင်္ကန်းကို။ ပဋိစ္ဆဒံ၊ ဖုံးလွှမ်းအပ်ထသော။ ဣသိံ၊ သီလ, သမာဓိ ပညာဟူသော ကျေးဇူးတို့ကို ရှာမှီးလျက် တည်သော ရှင်ရသေ့ကို။ စိရဿံ၊ တဆယ့်ခြောက်နှစ်တိုင် ကြာမြင့်မှ။ ပဿာမ ဝတ၊ မြင်ရကုန်ဘိ၏တကား။
၃၃၉။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ဘဝံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ အာသနံ၊ နေရာကို၎င်း။ ပဇ္ဇံ၊ ခြေဆေးရန်ဖြစ်သော။ ဥဒကံ၊ နံ့သာရေကို၎င်း။ ပဋိဂ္ဂဏှာတု၊ ခံတော်မူပါလော့။ အဂ္ဃေ၊ အလုံးစုံသော ပူဇော်သက္ကာရဝတ္ထုတို့ကို။ ပဋိဂ္ဂဏှိတုံ၊ ခံစိမ့်သောငှါ။ ဘဝန္တံ၊ အရှင်ဘုရားကို။ ပုစ္ဆာမ၊ ပန်လျှောက်ပါကုန်၏။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ အဂ္ဃံ၊ အလုံးစုံသော ပူဇော်သက္ကာရဝတ္ထုကို။ ဘဝံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ ကုရုတု၊ ခံတော်မူပါလော့။
ဤသို့ ထိုဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် ထိုမင်း, ပုဏ္ဏားတို့တွင် တယောက် တယောက်စီ အလှည့်အလည်ဖြင့် ဆို၏။ ထိုသို့ဆိုသည်ရှိသော် ဟတ္ထိပါလ သတို့သားကို ခမည်းတော် ပုရောဟိတ်သည် ချစ်သား ဟတ္ထိပါလ- သင်ချစ်သားသည် ငါတို့ကို ဤသူတို့ကား အဘယ်သူတို့ အောက်မေ့၍ ဤသို့ ဆိုဘိသနည်းဟု ဆို၏။ ဟိမဝန္တာ၌ နေကုန်သော ရှင်ရသေ့တို့တည်းဟု အကျွန်ုပ် အောက်မေ့၍ ဤသို့ဆို၏ဟု ဆို၏။ ချစ်သားဟတ္ထိပါလ- ငါတို့သည် ရသေ့ မဟုတ်ကုန်၊ ဤသူကား ဧသုကာရီမင်းကြီးတည်း၊ ငါကား သင့်ခမည်းတော် ပုရောဟိတ်တည်းဟု ဆို၏။ ထိုသို့ မင်းနှင့် ပုရောဟိတ်ဖြစ်လျှက် အဘယ့်ကြောင့် ရသေ့အသွင်ကို ယူကြကုန်သနည်းဟု မေး၏။ သင်ချစ်သားအား စုံစမ်းအံ့သောငှါ ရသေ့အသွင်ကို ယူကြကုန်၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အဘယ့်ကြောင့် စုံစမ်းကြကုန်သနည်းဟု မေး၏။ ငါတို့ ရဟန်းအသွင်ကို မြင်လျှက် အကယ်၍ ရဟန်းမပြုသည် ဖြစ်အံ့၊ ထိုသို့ မပြုသည်ရှိသော် သင်ချစ်သားကို မင်းအဖြစ်၌ အဘိသိက်သွန်းခြင်းငှါ လာကုန်၏ဟု ဆို၏။ ဖခင်- အကျွန်ုပ်အား မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိ၊ အကျွန်ုပ်သည် ရဟန်းပြုအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ဆိုလတ်သော် သားတော် ဟတ္ထိပါလ သတို့သားကို ခမည်းတော် ပုရောဟိတ်သည် ချစ်သား ဟတ္ထိပါလ- ဤအခါသည် ရဟန်းပြုချိန် အရွယ်မဟုတ်သေးဟု ဆို၍ မိမိအလိုအားလျော်စွာ ဆုံးမလိုရကား-
ပုတ္တေ ဂေဟေ တာတ ပတိဋ္ဌပေတွာ။
ဂန္ဓေ ရသေ ပစ္စနုဘုယျ သဗ္ဗံ၊
အရညံ သာဓု မုနိ သော ပသတ္ထော။
ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၄၀။ တာတ၊ ချစ်သားဟတ္ထိပါလ။ ဗေဒေ၊ ဗေဒင်တို့ကို။ အဓိစ္စ၊ သင်ဦး၍။ ဝိတ္တံ၊ ဥစ္စာစည်းစိမ်ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာဦးလော့။ ဂေဟေ၊ အိမ်၌။ ပုတ္တေ၊ သားသ္မီးတို့ကို။ ပတိဋ္ဌပေတွာ၊ တည်စေဦး၍။ ဂန္ဓေ စ၊ ဂန္ဓာရုံတို့ကို၎င်း။ ရသေ စ၊ ရသာရုံတို့ကို၎င်း။ သဗ္ဗံ၊ ဂန္ဓာရုံ ရသာရုံတို့မှ ကြွင်းသော အလုံးစုံသော ဝတ္ထုကာမကို၎င်း။ ပစ္စနုဘုယျ၊ ခံစားပြီး၍။ ပစ္ဆာ၊ အိုသော နောက်ကာလ၌။ ပဗ္ဗဇိတဿ၊ ရဟန်းပြုသောသူ၏။ အရညံ၊ တော၌ နေခြင်းသည်။ သာဓု၊ ကောင်းစွာ၏။ သော၊ ထို အိုမှရဟန်းပြုသောသူကို။ မုနိ၊ ဘုရားအစရှိကုန်သော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ ပသတ္ထာ၊ ချီးမွမ်းအပ်၏။
ထို့နောင်မှ ဟတ္ထိပါလသည် ခမည်းတော် ပုရောဟိတ်ဆုံးမသော စကားကို ပယ်လိုရကား-
န ပုတ္တလာဘေန ဇရံ ဝိဇဟန္တိ။
ဂန္ဓေ ရသေ မုဉ္စန မာဟု သန္တော၊
သကမ္မုနာ ဟောတိ ဖလူပပတ္တိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၄၁။ တာတ၊ ဖခင်။ ဝေဒါ၊ ဗေဒင်တို့သည်။ န သစ္စာ၊ နတ်ရွာမဂ်ဖိုလ်တို့ကို ပေးတတ်၏ဟု ဆိုသောစကားသည် မမှန်ကုန်။ ဝိတ္တလာဘော၊ ဥစ္စာကို ရခြင်းသည်လည်း။ န ဟောတိ၊ ငါးပါးရန်သူနှင့် ဆက်ဆံသည်ဖြစ်၍ သဘောဧကန် မှန်သည်မဖြစ်။ ပုတ္တလာဘေန၊ သားသမီးကို ရခြင်းဖြင့်။ ဇရံ၊ အိုခြင်း နာခြင်း, သေခြင်းကို။ န ဝိဇဟန္တိ၊ တားမြစ်နိုင်သော သားသမီး တစုံတယောက်မျှ မရှိခဲ့။ ဂန္ဓေ စ၊ ဂန္ဓာရုံမှ၎င်း။ ရသေ စ၊ ရသာရုံမှ၎င်း။ သေသေသု အာရမ္မဏေသု စ၊ ကြွင်းကုန်သော အာရုံတို့မှ၎င်း။ မုဉ္စနံ၊ ကင်းလွတ်ခြင်းကိုသာလျှင်။ သန္တော၊ ဘုရား အစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ သကမ္မုနာ၊ မိမိပြုသော ကံဖြင့်သာလျှင်။ သတ္တာနံ၊ သတ္တဝါတို့အား။ ဖလူပပတ္တိ၊ အကျိုး၏ပြီးခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
ဟတ္ထိပါလ သတို့သား၏ စကားကိုကြား၍ ဧသုကရီမင်းကြီးသည်-
သ ကမ္မုနာ ဟောတိ ဖလူပပတ္တိ။
ဇိဏ္ဏာ စ မာတာပိတရော တဝိမေ၊
ပသေယျုတံ ဝဿသတံ အရောဂံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၄၂။ တာတ၊ ချစ်သား။ တဝ၊ သင်ချစ်သား၏။ ဧတံ ဝစနံ၊ ဤစကားသည်။ အဒ္ဓါ ဟိ၊ စင်စစ်လျှင်။ သစ္စံ၊ မှန်ပေ၏။ သကမ္မုနာ၊ မိမိပြုသော ကံကြောင့်။ ဖလူပပတ္တိ၊ အကျိုး၏ပြီးခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တဝ၊ သင်ချစ်သား၏။ မာတာပိတရော စ၊ အမိအဖတို့သည်လည်း။ ဇိဏ္ဏာ၊ အိုမင်းကုန်ပြီ။ ဣမေ၊ ဤအမိအဖတို့သည်။ ဝဿသတံ၊ အနှစ်တရာ ကာလပတ်လုံး။ အရောဂံ၊ အနာမရှိသော။ တံ၊ သင်ချစ်သားကို။ ပသေယျုံ၊ မြင်ချင်ကုန်၏။ တွံပိ၊ သင်ချစ်သားသည်လည်း။ ဝဿသတံ၊ အနှစ်တရာ ကာလပတ်လုံး။ ဇီဝန္တော၊ အသက်ရှည်သည်ဖြစ်၍။ မာတာပိတရော၊ အမိအဖတို့ကို။ ပေါသဿု၊ မွေးကျွေးပါလော့။
ထိုစကားကို ကြား၍ ဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် အရှင်မင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီးသည် ဤစကားကို အဘယ့်ကြောင့်ဆိုတော်မူသနည်းဟု ဆို၍ မင်းကြီးစကားကို ပယ်လိုရကား-
ဇရာယ မေတ္တီ နရဝီရသေဋ္ဌ။
ယောစာပိ ဇညာ န မရိဿံ ကဒါစိ၊
ပဿေယျ တံ ဝဿသတံ အရောဂံ။
ဧရေတိ စေ နံ ဥပနေတိ တီရံ။
ဧဝမ္ပိ ဗျာဓိ သတတံ ဇရာ စ၊
ဥပနေတိ မစ္စုဝသ မန္တကဿ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၄၃။ နရဝီရသေဋ္ဌ၊ လူတကာတို့ထက် လုံ့လအားဖြင့် မြတ်တော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယဿ၊ အကြင်သူအား။ မရဏေန၊ သမ္မုတိမရဏဟု ဆိုအပ်သော သေမင်းနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ သက္ခီ၊ အဆွေခင်ပွန်း၏ သဘောသည်။ အဿု၊ ဖြစ်ငြားအံ့။ ဇရာယ၊ အိုခြင်းနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ မေတ္တီ၊ အဆွေခင်ပွန်း၏အဖြစ်သည်။ အဿု၊ ဖြစ်ငြားအံ့။ ယော စာပိ၊ အကြင်သူသည်မူလည်း။ ကဒါစိ၊ တရံတဆစ်။ အဟံ၊ သည်။ န မရိဿံ၊ မသေလတ္တံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဇညာ၊ သိသည်ဖြစ်အံ့။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ ဝဿသတံ၊ အနှစ်တရာပတ်လုံး။ အရောဂံ၊ အနာမရှိသော။ တံ၊ အရှင်မင်းမြတ်ကို။ ပဿယျ၊ မြင်ရာ၏။
၃၄၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယထာပိ၊ ဥပမာမည်သည်ကား။ ပုရိသော၊ ကူးတို့သူကြီးသည်။ ဥဒကမှိ၊ မြစ်ဆိပ်၌။ နာဝံ၊ လှေကို။ ဌပေတွာ၊ ထား၍။ ပရတီရဂါမိဇနံ၊ ကမ်းတဘက်သို့ ကူးအံ့သော လူအပေါင်းကို။ အာရောပေတွာ၊ တင်၍။ စေ၊ အကယ်၍။ ဧရေတိ၊ ထိုးဝါး တက် လက်တို့ဖြင့် ထိုးလှော်လျက် စေ့ဆော်၏။ အထ၊ ထို့နောင်မှ။ နံ၊ ထိုလူအပေါင်းကို။ တီရံ၊ တဘက်ကမ်းသို့။ ဥပနေတိ ယထာ၊ ပို့ဆောင်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ဗျာဓိ စ၊ ဖျားနာခြင်းသည်၎င်း။ ဇရာ စ၊ အိုခြင်းသည်၎င်း။ သတတံ၊ အမြဲ။ အန္တကဿ၊ ဇီဝိတိန္ဒြေ၏ အဆုံးကို ပြုတတ်သော။ မစ္စု၊ သေမင်း၏။ ဝသံ၊ နိုင်ငံသို့။ ဥပနေတိ၊ ပို့ဆောင်တတ်၏။
ဤသို့ အိုခြင်း, နာခြင်း, သေခြင်း သဘော ရှိကုန်သော ဤသတ္တဝါတို့၏ ဇီဝိတိန္ဒြေဟူသော သင်္ခါရ၏ နည်းသောအဖြစ်ကို ပြပြီး၍ မြတ်သောမင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီးတို့သည် နေရစ်တော်မူကုန်လော့၊ အကြင်ကြောင့် အရှင်မင်းကြီးတို့နှင့် တကွ စကားပြောစဉ်ပင် အကျွန်ုပ်သို့ ဖျားနာခြင်း အိုခြင်း သေခြင်းတို့သည် ကပ်ရောက်လာကုန်၏။ ထို့ကြောင့် အရှင်မင်းကြီးတို့သည် မမေ့မလျော့ ဖြစ်ကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ အဆုံးအမကို ပေးပြီးလျှင် ဧသုကာရီမင်းကြီးကို၎င်း, ခမည်းတော် ပုရောဟိတ်ကြီးကို၎င်း ရှိခိုးပြီးလျှင် မိမိ၏ အလုပ်အကျွေးတို့ကို ယူ၍ ဗာရာဏသီပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကိုစွန့်၍ ရဟန်းပြုအံ့ဟု ဗာရာဏသီမြို့မှ ထွက်ခဲ့၏။ ဤရဟန်းအဖြစ်သည်ကား ကောင်းမြတ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဟတ္ထိပါလသတို့သားနှင့် တကွ လူများသည် ထွက်လတ်၍ တယူဇနာရှိသော ပရိသတ်တို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် ထိုပရိသတ်နှင့် တကွ ဂင်္ဂါမြစ်နားသို့ရောက်လျှင် ဂင်္ဂါမြစ်၌ ရေကို ကြည့်လျှက် အာပေါကသိုဏ်း ပရိကံကိုပြု၍ ဈာန်ကို ဖြစ်စေပြီးလျှင် ကြံ၏။ ဤအစည်းအဝေးသည် များသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါ၏ ညီတော် သုံးယောက်တို့သည်၎င်း မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည်၎င်း ဧသုကာရီမင်းကြီးသည်၎င်း, မိဖုယားကြီးသည်၎င်း ဤအလုံးစုံသော ပရိသတ်တို့သည် ရဟန်းပြုကုန်လတ္တံ့၊ အကြင်မျှလောက် ထိုသူတို့၏ လာခြင်းသည် ရှိ၏။ ထိုမျှလောက် ဤအရပ်၌လျှင် နေအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဟတ္ထိပါလသတို့သားသည် ထိုဂင်္ဂါမြစ်နား၌သာလျင် ပရိသတ်အား အဆုံးအမကို ပေးလျက်နေ၏။
တနေ့သ၌ ဧသုကာရီ မင်းကြီးသည်၎င်း, ခမည်းတော် ပုရောဟိတ်ကြီးသည်၎င်း ဤနှစ်ယောက်ကုန်သော မင်း ပုဏ္ဏားတို့သည် ကြံကြကုန်၏။ ဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် ရှေးဦးစွာ မင်းအဖြစ်ကို စွန့်ပြီးလျှင် လူများအပေါင်းကို ယူ၍ ရဟန်းပြုကုန်အံ့ဟု ဂင်္ဂါမြစ်နားသို့ သွား၍ နေလေပြီ၊ အဿပါလ သတို့သားကို စုံစမ်း၍ အဘိသိက် သွန်းကုန်အံ့ဟု ကြံကြကုန်၏။ ကြံကုန်ပြီး၍ ထိုမင်းပုဏ္ဏားတို့သည် ရသေ့အသွင်ဖြင့်လျှင် ထိုအဿပါလ သတို့သား၏ အိမ်တံခါးသို့ သွားကုန်၏။ ထိုအဿပါလ သတို့သားသည်လည်း ထိုမင်းပုဏ္ဏားတို့ကို မြင်လတ်သော် ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုမင်းပုဏ္ဏားတို့ အထံသို့ ချဉ်းကပ်ပြီးလျှင် စိရဿံ ဝတ ပဿာမ အစရှိသော ဂါထာတို့ကို ဆို၍ ထိုနောင်တော် ဟတ္ထိပါလအတူလျှင် ကျင့်၏။ ထိုမင်းပုဏ္ဏားတို့သည်လည်း ထိုအဿပါလ သတို့သားကို ရှေးအတူလျှင် ဆိုကုန်၍ မိမိတို့လာသော အကြောင်းကို ပြောဆိုကုန်၏။ ထိုအဿပါလ သတို့သားသည် အကျွန်ုပ်နောင်တော် ဟတ္ထိပါလရှိလျက် အဘယ့်ကြောင့် ရှေးဦးစွာ အကျွန်ုပ်အားလျှင် ထီးဖြူရောက်သနည်းဟု မေးလတ်သော် ချစ်သား အဿပါလ- သင်ချစ်သား၏ နောင်တော်သည် ငါ့အား မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိ၊ ရဟန်းပြုအံ့ဟုဆို၍ မြို့မှ ထွက်လေပြီဟု ဆိုကုန်လတ်သော် ထိုနောင်တော် ဟတ္ထိပါလသည် အဘယ်အရပ်၌ နေသနည်းဟု မေး၏။ ယခုအခါ ဟတ္ထိပါလသည် ဂင်္ဂါမြစ်နား၌ နေ၏ဟု ဆိုကုန်လတ်သော် ဖခင်တို့- အကျွန်ုပ်နောင်တော်သည် စွန့်အပ်သော တံတွေးဖြင့် ကျွန်ုပ်အား ပြုဘွယ်ကိစ္စမရှိ၊ မိုက်ကုန်သော ပညာနည်းကုန်သော သတ္တဝါတို့သည်သာလျှင် ဤကိလေသာကို စွန့်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ အကျွန်ုပ်သည်ကား စွန့်အံ့ဟု ဆို၍ ထိုမင်းပုဏ္ဏားတို့အား တရား ဟောလိုရကား-
မနောဟရာ ဒုတ္တရာ မစ္စုဓေယျာ။
ဧတသ္မိံ ပင်္ကေ ပလိပေ ဝိသန္နာ၊
ဟီနတ္တရူပါ န တရန္တိ ပါရံ။
သွာယံ ဂဟိတော န ဟိ မောက္ခိတော မေ။
ဩရုန္ဓိယာ နံ ပရိရက္ခိဿာမိ။
မာယံ ပုန လုဒ္ဒ မကာသိ ကမ္မံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၄၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ ပင်္ကော စ၊ ကပ်ငြိစေတတ်သောကြောင့် ညွန်ကြီးမည်၏။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ ပလိပေါ စ၊ ကျွံနစ်စေတတ်သောကြောင့် ညွန်ပျောင်းငယ် မည်၏။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ မနောဟရာ၊ သတ္တဝါတို့၏ စိတ်နှလုံးကို ဆောင်တတ်ကုန်၏။ ဒုတ္တရာ၊ လွန်နိုင်ခဲကုန်၏။ မစ္စုဓေယျာ၊ သေမင်း၏ တည်ရာဖြစ်ကုန်၏။ ဧတသ္မိံ ပင်္ကေ၊ ထိုကပ်ငြိစေတတ်သော ညွန်ကြီး၌၎င်း။ ဧတသ္မိံ ပလိပေ၊ ထိုသို့ ကျွံနစ်စေတတ်သော ညွှန်ပျောင်းငယ်၌၎င်း။ ဝိသန္နာ၊ နစ်ကုန်သော။ ဟီနတ္တရူပါ၊ ယုတ်မာသော စိတ်သဘောရှိကုန်သော သူတို့သည်။ ပါရံ၊ နိဗ္ဗာန်ဟူသော ကမ်းဘက်သို့။ န တရန္တိ၊ မကူးနိုင်ကုန်။
၃၄၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အယံ၊ အကျွန်ုပ်၏ ဤကိုယ်သည်။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ လုဒ္ဒံ၊ လုယက်ခြင်းစသည်ဖြင့် ကြမ်းကြုတ်သော။ ကမ္မံ၊ နိုင်ထက်ကလူပြုသော မကောင်းမှုကို။ အကာသိ၊ ပြုပြီ။ သော အယံ၊ ထိုမကောင်းမှု၏ အကျိုးကို။ မေ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဂဟိတော၊ ယူအပ်ပြီ။ ဣတော၊ ဤအကုသိုလ် အကျိုးမှ။ မောက္ခော၊ လွတ်ခြင်းသည်။ န ဟိ အတ္ထိ၊ မရှိသည်သာတည်း။ နံ၊ ထိုမိမိကိုယ်ကို။ ဩရုန္ဓိယ၊ ဒွါရသုံးပါးကို ပိတ်ဆို့၍။ ပရိရက္ခိဿာမိ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ ငါစောင့်အံ့။ အယံ၊ ဤအကျွန်ုပ်၏ ကိုယ်သည်။ ပုန၊ တဖန်။ လုဒ္ဒံ၊ ကြမ်းကြုတ်သော။ ကမ္မံ၊ မကောင်းမှုကို။ မာ အကာသိ၊ မပြုပြီ။
ဤသို့ ဟောပြီးလျှင် သင် ဖခင်တို့သည် နေရစ်ကြကုန်လော့၊ သင် ဖခင်တို့နှင့်တကွ စကားပြောဟောစဉ်ပင် အကျွန်ုပ်သို့ အိုခြင်း, နာခြင်း သေခြင်းတို့သည် ကပ်ရောက်လာကုန်၏ဟု ဆို၍ အဆုံးအမကို ပေးပြီးလျှင် တယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ကိုယူ၍ မြို့မှထွက်ခဲ့သဖြင့် နောင်တော် ဟတ္ထိပါလ အထံသို့လျှင် သွားလေ၏။ နောင်တော် ဟတ္ထိပါလရသေ့သည် ညီတော် အဿပါလ သတို့သားအား ကောင်းကင်၌ နေလျှက် တရားဟော၍ ညီချစ် အဿပါလ- ဤအစည်းအဝေးသည် များသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤအရပ်၌သာလျှင် ဖြစ်ကုန်ဦးအံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ညီတော် အဿပါလသည်လည်းကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။
တနေ့သ၌ ဧသုကာရီ မင်းကြီးသည်၎င်း ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားသည်၎င်း ထိုနည်းဖြင့်လျှင် ဂေါပါလ သတို့သားအိမ်သို့ သွား၍ ထိုဂေါပလ သတို့သားသည်လည်း ထိုနောင်တော်တို့နှင့်အတူ နှစ်သက်၍ မိမိတို့လာသော အကြောင်းကို ကြားကုန်၏။ ထိုဂေါပလ သတို့သားသည်လည်း နောင်တော် အဿပါလသည် ပယ်သကဲ့သို့ စွန့်ပယ်၍ အကျွန်ုပ်သည်လည်း ကြာမြင့်သောအခါမှ စ၍ ရဟန်းပြုလိုသည်ဖြစ်၍ တော၌ပျောက်သော နွားကို စုံစမ်းရှာဖွေသကဲ့သို့ ရဟန်းအဖြစ်ကို ရှာဖွေလျက် သွား၏။ ထို့ကြောင့် အကျွန်ုပ်အား ပျောက်သောနွား၏ ခြေရာကို မြင်သကဲ့သို့ နောင်တော်နှစ်ပါးတို့ ကြွသွားသော ခရီးကို မြင်ရပြီ၊ အကျွန်ုပ်သည် ထိုခရီးဖြင့်သာလျှင် သွားပါအံ့ဟုဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ပြောလိုရကား-
ပရိယေသတိ ရာဇ အပဿမာနော။
ဧဝံ နဋ္ဌော ဧသုကာရီ မမတ္ထော၊
သောဟံ ကထံ န ဂဝေသေယျ ရာဇ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၄၇။ ဧသုကာရီ၊ ဧသုကာရီ အမည်ရှိသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပုရိသော၊ နွားကျောင်းသားသည်။ ဝနေ၊ တော၌။ နဋ္ဌံ၊ ပျောက်သော။ ဂဝံ၊ နွားကို။ အပဿမာနော၊ မမြင်သည်ဖြစ်၍။ ပရိယေသတိ ယထာ၊ ရှာသကဲ့သို့။ ဧဝံ တထာ၊ ထို အတူ။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အတ္ထော၊ ရဟန်းအဖြစ်ဟု ဆိုအပ်သော အကျိုးစီးပွားသည်။ နဋ္ဌော၊ ပျောက်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ပဗ္ဗဇ္ဇံ၊ ရဟန်းအဖြစ်ကို။ န ဂဝေသေယျံ၊ မရှာဘဲ နေအံ့နည်း။
ထိုအခါ ဂေါပါလ သတို့သားကို မင်း, ပုဏ္ဏားတို့သည် ချစ်သား ဂေါပါလ တရက်နှစ်ရက်မျှ ငံ့ပါဦးလော့၊ ငါတို့ကို သက်သာရာရစေ၍ နောက်မှ ရဟန်းပြုရပါလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထိုဂေါပါလသတို့သားသည် မြတ်သောမင်းကြီး- ယနေ့ ပြုအပ်သောအမှုကို နက်ဖြန်မှ ပြုအံ့ဟု မဆိုအပ်၊ ကောင်းသော အမှုမည်သည်ကို ယနေ့ပင်လျှင် ပြုအပ်၏ ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကိုလည်း ကြားပြန်လိုရကား-
ပရေတိ ပရိဟာယတိ။
အနာဂတံ နေတ မတ္ထီတိ ဉတွာ၊
ဥပ္ပန္နဆန္ဒံ ကာ ပနူဒေယျ ဓီရော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၄၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယော ပေါသော၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ကတ္တဗ္ဗံ၊ ပြုအပ်သောအမှုကို။ ဟိယျော၊ နက်ဖြန်မှ။ ကရိဿာမိ၊ ငါပြုအံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဟိယျတိ၊ မပြုဘဲ စွန့်၏။ သွေ၊ နက်ဖြန်။ ကတ္တဗ္ဗံ၊ ပြုအပ်သောအမှုကို။ ပရေ၊ သံဘက်နေ့မှ။ ကရိဿာမိ၊ ငါပြုအံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဟိယျတိ၊ မပြုဘဲစွန့်၏။ သော ပေါသော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ တတော၊ ထိုအမှုမှ။ ပရိဟာယဟိ၊ ယုတ်၏။ ယံ၊ အကြင်အမှု၏ အကျိုးသည်။ အနာဂတံ၊ မလာလတ္တံ့။ ဧတံ၊ ထိုသို့ မလာလတ္တံ့သော အမှု၏ အကျိုးသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဉတွာ၊ သိ၍။ ဥပ္ပန္နဆန္ဒံ၊ ဖြစ်သော ကုသိုလ်ဆန္ဒကို။ ကော၊ အဘယ်မည်သော။ ဓီရော၊ ပညာရှိသည်။ ပနူဒေယျ၊ ပယ်ရာအံ့နည်း။
ဤသို့လျှင် ဂေါပါလသတို့သားသည် ဤနှစ်ဂါထာတို့ဖြင့် တရားဟောပြီး၍ သင်ခမည်းတော်တို့သည် နေရစ်ကြကုန်လော့၊ ခမည်းတော်တို့နှင့်တကွ စကားပြောဟောစဉ်ပင် အကျွန်ုပ်သို့ အိုခြင်း, နာခြင်း, သေခြင်းတို့သည် ကပ်ရောက်လာကုန်၏ဟု ဆိုပြီးလျှင် တယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ကို ယူသဖြင့် မြို့မှထွက်ခဲ့၍ နောင်တော်နှစ်ပါးတို့၏ အထံသို့ သွားလေ၏။ နောင်တော် ဟတ္ထိပါလ ရသေ့သည် ထိုညီတော် ဂေါပါလားလည်း တရားဟောတော်မူ၏။
တနေ့သ၌ ဧသုကာရီမင်းကြီးသည်၎င်း ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည်၎င်း ထိုနည်းဖြင့်လျှင် အဇပါလ သတို့သားအိမ်သို့ သွား၍ ထိုအဇပါလ သတို့သားသည်လည်း ထိုနောင်တော် သုံးပါးအတူ နှစ်သက်၍ မိမိတို့၏ လာသော အကြောင်းကို ကြားကုန်၍ သင်ချစ်သားအား ထီးဖြူကို ဆောင်နှင်းကုန်အံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ အဇပါလသသည် အကျွန်ုပ် နောင်တော် သုံးပါးတို့သည် အဘယ်သို့ သွားကုန်သနည်းဟု မေး၏။ သင်ချစ်သား၏ နောင်တော်သုံးပါးတို့သည် အကျွန်ုပ်တို့အား မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိဟု ဆိုကုန်၍ ထီဖြူကိုစွန့်သဖြင့် သုံးယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ကိုယူ၍ ဂင်္ဂါနား၌ နေကုန်၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အကျွန်ုပ် နောင်တော် သုံးပါးတို့သည် စွန့်အပ်သော တံတွေးတို့ကို ဦးခေါင်းဖြင့်ရွက်၍ မသွားအံ့၊ ထို့ကြောင့် အကျွန်ုပ်သည်လည်း ရဟန်းပြုအံ့ဟုဆို၏။ ချစ်သား အဇပါလ- သင်ချစ်သားသည် ငယ်သေး၏။ ငါတို့လက်၌ မွေးကျေးလောက်သေးသော သူတည်း၊ အရွယ်ရောက်သောအခါ သင်ချစ်သားသည် ရဟန်းပြုရပါလတ္တံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုသို့ ဆိုသောအခါ မင်း, ပုဏ္ဏားတို့ကို အဇပါလ သတို့သားသည် ဖခင်တို့သည် အသို့ ဆိုတော်မူကြကုန်သနည်း၊ ဤသတ္တဝါတို့သည် ငယ်သောအခါ၌၎င်း၊ ကြီးရင့်သောအခါ၌၎င်း သေရကုန်သည် မဟုတ်လော၊ ဤသူသည် ငယ်သောအခါ၌ သေရလတ္တံ့၊ ဤသူသည် ကြီးရင့်သောအခါ၌ သေရလတ္တံ့ဟု တစုံတယောက်သောသူ၏ လက်ခြေတို့၌ သေစာနိမိတ်သည် မရှိ၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်း အကျွန်ုပ်၏ သေရအံ့သောအခါကာလကို မသိပါ၊ ထို့ကြောင့် ယခုပင်လျှင် ရဟန်းပြုပါအံ့ဟုဆို၍ ထိုမင်းပုဏ္ဏားတို့အား တရားဟောသဖြင့်။ ရဟန်းပြုခွင့်ကို တောင်းပန်လိုရကား-
မတ္တူပမံ ကေတကပုပ္ဖနေတ္တံ။
အဘုတွာ ဘောဂေ ပဌမေ ဝယသ္မိံ၊
အာဒါယ မစ္စု ဝဇတေ ကုမာရိံ။
သာမော ကုသုမ္ဘ ပရိကိဏ္ဏ မဿု။
ဟိတွာန ကာမေ ပဋိဂစ္ဆ ဂေဟံ၊
အနုဇာန မံ ပဗ္ဗဇိဿာမိ ဒေဝ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၄၉။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ဒဟရိံ၊ ငယ်နုစွာသော။ မတ္တူပမံ၊ ပြုံးရယ် စံပယ်ခြင်းတို့ဖြင့် ယစ်သော ကိန္နရီမကဲ့သို့ သွားလေ့ရှိထသော။ ကေတကပုပ္ဖနေတ္တံ၊ ဆတ်သွားပွင့် အချပ်ကဲ့သို့ ကျယ်သောမျက်လုံး ကော့မြူးသော မျက်တောင်လည်း ရှိထသော။ ကုမာရိံ၊ မိန်းမငယ်ကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဿာမိ၊ မြင်ရ၏။ ဘောဂေ၊ စည်းစိမ်တို့ကို။ အဘုတွာ၊ မခံစားမီ။ ပဌမေ ဝယသ္မိံ၊ ပဌမအရွယ်၌။ ပဝတ္တမာနံ၊ ဖြစ်သော။ ကုမာရိံ၊ မိန်းမငယ်ကို။ မစ္စု၊ သေမင်းသည်။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဝဇတေ၊ သွားလေ၏။
၃၅၀။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ သုဇာတာ၊ တင့်တယ်သော သဏ္ဌာန်ရှိသော။ သုမုခေါ၊ ရွှေကြေးမုံဝ လပြည့်ဝန်းနှင့် တူသောမျက်နှာရှိထသော။ သုဒဿနော၊ ရှုချင်ဘွယ်ရှိသော။ သာမော၊ ရွှေအဆင်းရှိသော။ ကုသုမ္ဘပရိကိဏ္ဏမဿု၊ ဝတ်ပန်းပွင့် ဝတ်ဆံနှင့်တူသော သိမ်မွေ့သော ကောင်းစွာ ပေါက်သော မုတ်ဆိတ်လည်း ရှိထသော။ ယုဝါ၊ လုလင်ပျိုသည်။ မစ္စုဝသံ၊ သေမင်းနိုင်ငံသို့။ ဂစ္ဆတိ၊ သွားရ၏။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဋိဂစ္ဆ၊ သေမင်းမရောက်မီ ရှေးဦးကလျှင်။ ဂေဟံ၊ အိမ်၌မှီသော။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဟိတွာန၊ စွန့်၍။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုပါအံ့။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အနုဇာန၊ ခွင့်ပြုတော်မူပါလော့။
ဤသို့သော တရားစကားကို ဆိုပြီး၍ ရှင်မင်းကြီးတို့သည် နေတော်မူရစ်ကုန်လော့၊ ရှင်မင်းကြီးတို့နှင့်တကွ စကား ပြောဟောစဉ်လျှင် အကျွန်ုပ်သို့ အိုခြင်းနာခြင်း သေခြင်းတို့သည် ကပ်ရောက်လာကုန်၏ဟု ဆို၍ ထိုမင်း, ပုဏ္ဏားတို့ကို ရှိခိုးပြီးလျှင် တယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ကို ယူ၍ မြို့မှထွက်သဖြင့် ဂင်္ဂါမြစ်နားသို့လျှင် သွားလေ၏။ နောင်တော်အကြီး ဟတ္ထိပါလ ရသေ့သည် ကောင်းကင်ကနေလျှက် ထိုညီတော် အဇပါလ သတို့သားအား တရားဟော၍ ဤအစည်းအဝေးသည် များသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟုဆို၍ ထိုအရပ်၌သာလျှင် နေ၏။
တနေ့သ၌ ခမည်းတော် ပုရောဟိတ်သည် မြတ်သောပလ္လင် အလယ်၌နေလျက် ဤသို့ ကြံ၏။ ငါ့သားတော်တို့သည် ရဟန်းပြုကြကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါတယောက်တည်းသာလျှင် လူ့သစ်ငုတ် ဖြစ်ချေပြီ၊ ငါသည်လည်း ရဟန်းပြုအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုပုရောဟိတ်သည် ပုဏ္ဏေးမနှင့်တကွ တိုင်ပင်လိုရကား-
ပဟီနသာခံ ပန ခါဏု မာဟု။
ပဟီနပုတ္တဿ မမဇ္ဇ ဘောတိ၊
ဝါသေဋ္ဌိ ဘိက္ခာစရိယ ကာလော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၅၁။ ဝါသေဋ္ဌိ၊ ဝါသိဋ္ဌ အနွယ်ဖြစ်သော။ ဘောတိ၊ အို ပုဏ္ဏေးမ။ သာခါဟိ၊ အခက်တို့ကြောင့်။ ရုက္ခော၊ သစ်ပင်သည်။ သမညံ၊ သစ်ပင်ဟူသော ခေါ်ဝေါ်ခြင်းကို။ လဘတေ၊ ရ၏။ ပဟီနသာခံ ပန၊ အခက်မရှိသော သစ်ပင်ကိုကား။ ခါဏု၊ သစ်ငုတ်ဟူ၍။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ ပဟီနပုတ္တဿ၊ သားသ္မီးမရှိသော။ မမ၊ ငါ့အား။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ ဘိက္ခာစရိယာယ၊ ရဟန်းပြုခြင်းငှါ။ ကာလာ၊ အခါတန်ပြီ။
ထိုပုရောဟိတ်သည် ဤသို့ တိုင်ပင်ပြောဆိုပြီးလျှင် တပည့်ပုဏ္ဏားတို့ကို ခေါ်စေ၍ တပည့်ပုဏ္ဏား ခြောက်သောင်းတို့သည် စည်းဝေးလာကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုတပည့်ပုဏ္ဏား ခြောက်သောင်းတို့ကို သင်တို့သည် အသို့ပြုကုန်လတ္တံ့နည်းဟု ဆို၏။ ဆရာ- ဆရာတို့သည် အသို့ပြုကုန်အံ့နည်းဟု မေးကုန်၏။ အမောင်တို့- ငါသည် ငါ့သားတော် ဟတ္ထိပါလ အထံ၌ ရဟန်းပြုအံ့ဟု ဆိုလတ်သော် ဆရာတို့အားသာလျှင် ငရဲသည် ပူသည်မဟုတ်၊ အကျွန်ုပ်တို့အားလည်း ပူကုန်၏။ အကျွန်ုပ်တို့သည်လည်း ရဟန်းပြုပါကုန်အံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုပုရောဟိတ်သည် ကုဋေရှစ်ဆယ်သော ဥစ္စာတို့ကို ပုဏ္ဏေးမအား အပ်နှင်းခဲ့ပြီးလျှင် တယူဇနာရှိသော ပုဏ္ဏားပရိသတ်ကိုယူ၍ ပြည်မှ ထွက်ခဲ့သဖြင့် သားတော်တို့၏ အထံသို့လျှင် သွားလေ၏။ သားတော် ဟတ္ထိပါလရသေ့သည် ကောင်းကင်ကနေလျှက် ထိုပရိသတ်တို့အားလည်း တရားဟောတော်မူ၏။
တနေ့သ၌ မယ်တော် ပုဏ္ဏေးမသည် ဤသို့ကြံ၏။ ငါ့သားတော် လေးယောက်တို့သည် ထီးဖြူကိုစွန့်၍ ရဟန်းပြုကုန်အံ့ဟု သွားကြကုန်ပြီ၊ ငါ့လင် ပုရောဟိတ်သည်လည်း ပုရောဟိတ်အရာနှင့်တကွ ကုဋေရှစ်ဆယ်သော ဥစ္စာတို့ကို စွန့်၍ သားတော်တို့ အထံသို့လျှင် သွားလေပြီ၊ ငါတယောက်တည်းလျှင် အသို့ပြုအံ့နည်း၊ သားတော်တို့ သွားသောခရီးဖြင့်သာလျှင် ငါသွားအံ့ဟုကြံ၍ လွန်လေပြီးသော ပုံသက်သေကို ဆောင်လျက် ဥဒါန်း ကျူးလိုရကား-
ကတာနိ ဇာလာနိ ပဒါလိယ ဟံသာ။
ဂစ္ဆန္တိ ပုတ္တာ စ ပတီ စ မယှံ၊
သာ ဟံ ကထံ နာနုဝဇေ ပဇာနံ။
ဟူသော ဤ ဂါထာကို ဆို၏။
၃၅၂။ ကောဉ္စာ၊ ကြိုးကြာငှက်တို့သည်။ အဃသ္မိံ၊ ကောင်းကင်၌။ အသဇ္ဇမာနာ၊ မငြိကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဂစ္ဆန္တိ ယထာ၊ သွားကုန်သကဲ့သို့၎င်း။ ဟိမစ္စယေ၊ မိုဃ်းလေးလ လွန်လတ်သော်။ ကတာနိ၊ ပင့်ကူတို့သည် ဖွဲ့အပ်ကုန်သော။ ဇာလာနိ၊ ပင့်ကူမြှေး ကွန်ယက်တို့ကို။ ဟံသာ၊ ဟင်္သာပျိုနှစ်ခုတို့သည်။ ပဒါလိယ၊ ဖျက်ဆီး၍။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။ နေသံ၊ ထိုဟင်္သာပျိုနှစ်ခုတို့၏။ ဂတမဂ္ဂေန၊ သွားသောခရီးဖြင့်။ ဣတရာ၊ ဟင်္သာပျိုနှစ်ခုမှ တပါးကုန်သော
ဟင်္သာတို့သည်။ ဂစ္ဆန္တိ ယထာ စ၊ သွားကုန်သကဲ့သို့၎င်း။ တထာ၊ ထို့အတူ။ မယှံ၊ ငါ၏။ ပုတ္တာ စ၊ သားတို့သည်၎င်း။ ပတိ စ၊ လင်သည်၎င်း။ ကာမဇာလံ၊ ဝတ္ထုကာမ ကိလေသာကာမ တည်းဟူသော ကွန်ယက်ကို။ ဆိန္ဒိတွာ၊ ဖြတ်၍။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပဇာနံ-ပဇာနန္တီ၊ သိ၍။ သာအဟံ၊ ထိုငါသည်။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဂတမဂ္ဂေန၊ သားလင်တို့ သွားသောခရီးဖြင့်။ နာနု ဝဇေ၊ မလိုက်ဘဲနေအံ့နည်း။
ဤသို့ ဥဒါန်းကျူးရင့်ပြီးလျှင် ထိုပုဏ္ဏေးမသည် အဘယ့်ကြောင့်လျှင် ငါတယောက်တည်း သားလင်တို့အထံ၌ ရဟန်းမပြုဘဲ နေအံ့နည်း၊ ရဟန်းပြုအပ်သည်သာတည်းဟု ဆုံးဖြတ်ခြင်းကို ပြုပြီးလျှင် ပုဏ္ဏေးမတို့ကို ခေါ်၍ သင်တို့သည် အသို့ပြုကုန်လတ္တံ့နည်းဟု ဆို၍ အရှင်- အရှင်မတို့သည် အသို့ပြုကုန်လတ္တံ့နည်းဟု မေးကုန်၏။ ငါသည် ရဟန်းပြုအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အကျွန်ုပ်တို့သည်လည်း ရဟန်းပြုပါကုန်အံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုပုဏ္ဏေးမသည် ထိုကုဋေရှစ်ဆယ်သော ဥစ္စာကို စွန့်ခဲ့ပြီးလျှင် တယူဇနာရှိသော ပုဏ္ဏေးမ ပရိသတ်ကိုယူ၍ သားတော်တို့ အထံသို့လျှင် သွားလေ၏။ သားတော် ဟတ္ထိပါလ ရသေ့သည် ကောင်းကင်ကနေလျှက် ထိုပရိသတ်အားလည်း တရားဟောတော်မူ၏။
တနေ့သ၌ ဧသုကာရီမင်းကြီးသည် ပုရောဟိတ်ကား အဘယ်မှာနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး- ပုရောဟိတ်သည်၎င်း, ပုဏ္ဏေးမသည်၎င်း အလုံးစုံသော ဥစ္စာတို့ကို စွန့်ပစ်ခဲ့ပြီးလျှင် နှစ်ယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ကိုယူ၍ သားများအထံသို့ သွားကြကုန်ပြီဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ဧသုကာရီမင်းကြီးသည် အရှင်မရှိသော ဥစ္စာတို့သည် ငါတို့အား ရောက်၏ဟု ဆို၍ ထိုပုရောဟိတ်အိမ်မှ ဥစ္စာကို ဆောင်ယူစေ၏။ ထိုအခါ မင်း၏ မိဖုယားကြီးသည် အရှင်မင်းကြီး- အဘယ်ကို ပြုတော်မူသနည်းဟု မေး၍ ပုရောဟိတ်အိမ်မှ ဥစ္စာကို သိမ်းယူစေ၏ဟု ဆိုလတ်သော် ပုရောဟိတ်သည် အဘယ်မှာ ရှိသနည်းဟုမေး၍ မယားပုဏ္ဏေးမနှင့်တကွ ရဟန်းပြုအံ့သောငှါ ပြည်မှထွက်ပြီဟု ကြားလေလျင် ဤမင်းကြီးသည် ပုဏ္ဏားသည်၎င်း, ပုဏ္ဏေးမသည်၎င်း, သားလေးယောက်တို့သည်၎င်း စွန့်အပ်သော ကျင်ကြီးစုကို မိုက်မဲတွေဝေသောကြောင့် မိမိနန်းတော်သို့ ဆောင်ယူစေ၏။ ဥပမာဖြင့် ထိုမင်းကို စွန့်စေအံ့ဟု ကြံ၍ အိမ်ဈေးမှ အမဲကို ဆောင်စေပြီးလျှင် မင်းယင်ပြင်၌ အမဲစုအပုံကို ပြုစေ၍ ခရီးဖြောင့်ကို လွှတ်သဖြင့် ကွန်ကို ထက်ဝန်းကျင် ကာရံစေ၏။ လင်းတတို့သည် အဝေးမှလျှင် မြင်ကုန်၍ ထိုအမဲအလို့ငှာ ကျကုန်၏။ ထိုလင်းတအပေါင်းတို့တွင် ပညာရှိကုန်သော လင်းတတို့သည် ကွန်ကို ပြုအပ်သည်ဟု သိကုန်၍ အလွန် ဝမ်းလေးကုန်သည် ဖြစ်ကုန်လတ်သော် ဖြောင့်ဖြောင့်ပျံခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ မိမိတို့ စားပြီးသော အမဲကို အန်၍ ကွန်ကို မငြိစေမူ၍လျှင် ဖြောင့်ဖြောင့်ပျံ၍ သွားကုန်၏။ ပညာမရှိသော လင်းတတို့သည်ကား ထိုပညာရှိသော လင်းတတို့သည် အန်အပ်သော အန်ဖတ်ကို စားကုန်သောကြောင့် အလွန်လေးကုန်သည်ဖြစ်၍ ပျံခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ သွား၍ ကွန်၌ မိကုန်၏။ ထိုအခါ တခုသော လင်းတကို ဖမ်းယူ၍ မိဖုယားကြီးအား ပြကုန်၏။ မိဖုယားကြီးသည် ထိုလင်းတကိုယူ၍ မင်းကြီးအထံသို့ သွားပြီးလျှင် မြတ်သောမင်းကြီး- ကြွတော်မူလှည့်၊ မင်းယင်ပြင်၌ တခုသော အမူအရာကို ကြည့်ကြကုန်အံ့ဟု ဆို၍ မြတ်သော လေသွန်တံခါးကို ဖွင့်၍ မြတ်သောမင်းကြီး- ဤလင်းတကို ကြည့်တော်မူလော့ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို တင်လျှောက်လိုရကား-
ယေ စ ဘုတွာ န ဝမိံသု၊
တေ မေ ဟတ္တတ္ထ မာဂတာ။
သော တွံ ပစ္စာ ဝမိဿတိ။
ဝန္တာဒေါ ပုရိသော ရာဇ၊
န သော ဟောတိ ပသံသိယော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၅၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဧတေ ဝိဟင်္ဂမာ၊ ထိုလင်းတတို့သည်။ ဘုတွာ စ၊ စားပြီး၍လည်း။ ဝမိတွာ စ၊ အန်ပြီး၍လည်း။ ပက္ကမန္တိ၊ ပျံသွားလေကုန်၏။ ယေ စ၊ အကြင်လင်းတတို့သည်ကား။ ဘုတွာ၊ စားပြီး၍။ န ဝမိံသု၊ မအန်ကုန်။ တေ၊ ထိုစားပြီးမှ မအန်သော လင်းတတို့သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဟတ္ထတ္တံ၊ လက်တွင်းသို့။ အာဂတာ၊ ရောက်ကုန်၏။
၃၅၄။ ရာဇ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည်။ ကာမေ၊ ဝတ္ထုကာမဖြစ်သော ဥစ္စာတို့ကို။ အဝမိ၊ အန်လေပြီ။ သော တွံ၊ ထိုအရှင်မင်းကြီးသည်။ ပစ္စာဝမိဿတိ၊ တဖန် စားပြန်တော်မူဘိ၏။ ရာဇ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ယော ပုရိသော၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဝန္တာဒေါ၊ သူတပါး အန်ဖတ်ကိုစား၏။ သော ပုရိသော၊ ထိုသူတပါး အန်ဖတ်ကို စားသောပုဂ္ဂိုလ်သည်။ န ပသံသိယော၊ ဘုရားအစရှိသော ပညာရှိတို့ မချီးမွမ်းအပ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
ထိုမိဖုယားကြီး တင်လျှောက်သော စကားကို ကြားရလျှင် ဧသုကာရီ မင်းကြီးသည် နှလုံး မသာယာသည်ဖြစ်၍ ဘဝသုံးပါးတို့သည် ရဲရဲပြောင်ပြောင် တောက်လောင်သကဲ့သို့ ထင်ကုန်၏။ ထိုမင်းကြီးသည် ယနေ့ပင်လျှင် မင်းအဖြစ်ကို စွန့်၍ ငါ့အား ရဟန်းပြုခြင်းသည် သင့်၏ဟု ထိတ်လန့်ခြင်း သံဝေဂဖြစ်၍ မိဖုယားကြီးအား ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုလိုရကား-
ဗလီ ယထာ ဒုဗ္ဗလ မုဒ္ဓရေယျ။
ဧဝမ္ပိ တွံ မံ ဥဒတာရီ ဘောတိ၊
ပဉ္စာလိ ဂါထာဟီ သုဘာသိတာဟိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၅၅။ ပဉ္စာလိ၊ ပဉ္စာလမင်း၏ သ္မီးတော်ဖြစ်သော။ ဘောတိ၊ အရှင်မိဖုယား။ ပင်္ကေ စ၊ ကပ်ငြိသော ညွန်ကြီး၌၎င်း။ ပလိပေ စ၊ ကျွံနစ်စေတတ်သော ညွန်ငယ်၌၎င်း။ ဗျသန္နံ၊ ကျွံနစ်သော။ ဒုဗ္ဗလံ၊ အားနည်းသော။ ပေါသံ၊ ယောက်ျားကို။ ဗလီ၊ ခွန်အားရှိသောသူသည်။ ဥဒ္ဓရေယျ ယထာ၊ ကယ်တင်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ တွံပိ၊ ရှင်မိဖုယားကြီးသည်လည်း။ သုဘာသိတာဟိ၊ ကောင်းစွာ ဆိုအပ်ကုန်သော။ ဂါထာဟိ၊ ဂါထာတို့ဖြင့်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဥဒတာရီ၊ ကာမညွန်မှ ကယ်တင်ပေ၏။
ဤသို့သောစကားကို ပြောဆိုပြီးလျှင် ထိုခဏ၌လျင်ပင် ရဟန်းပြုလိုသည်ဖြစ်၍ မှူးတော် မတ်တော်တို့ကို ခေါ်စေပြီးလျှင် သင်အမတ်တို့သည် အသို့ပြုကုန်အံ့နည်းဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီးတို့သည် အသို့ပြုတော်မူကုန်အံ့နည်းဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ငါသည် ဟတ္ထိပါလအထံ၌ ရဟန်းပြုအံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး- အကျွန်ုပ်တို့သည်လည်း ရဟန်းပြုကုန်အံ့ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ဧသုကာရီမင်းကြီးသည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏသီမြို့၌ မင်းအဖြစ်ကို စွန့်၍ အလိုရှိကုန်သော သူတို့သည် ထီးဖြူကို ဆောင်းစေကုန်သတည်းဟု ဆိုပြီးလျှင် မှူးမတ်အပေါင်း ခြံရံလျက် သုံးယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ကိုယူ၍ ဟတ္တိပါလ အထံသို့သာလျှင် သွားလေ၏။ ဟတ္ထိပါလ ရသေ့သည် ကောင်းကင်က နေလျက် ထိုပရိသတ်အားလည်း တရားဟောတော်မူ၏။
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဧသုကာရီမင်းကြီး ရဟန်းပြုသောအဖြစ်ကို ထင်ရှားပြလိုသည်ဖြစ်၍-
ရဋ္ဌံ ဟိတွာန ပဗ္ဗဇိ၊ နာဂေါ ဆေတွာဝ ဗန္ဓနံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၃၅၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ နာဂေါ၊ ဆင်ပြောင်သည်။ ဗန္ဓနံ၊ အနှောင်အဖွဲ့ကို။ ဆေတွာဝ၊ ဖြတ်သကဲ့သို့။ ဒိသမ္ပတိ၊ အရပ်မျက်နှာအရှင်ဖြစ်သော။ ဧသုကာရီ၊ ဧသုကာရီအမည်ရှိသော။ မဟာရာဇာ၊ ပြည့်ရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ ဝတွာ၊ ဆိုပြီး၍။ ရဋ္ဌံ၊ ဗာရာဏသီပြည်ကြီးကို။ ဟိတွာန၊ စွန့်၍။ ပဗ္ဗဇိ၊ ရဟန်းပြု၏။
တနေ့သောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ကြွင်းကျန်သော လူအပေါင်းသည် စည်းဝေး၍ မင်းအိမ်တံခါးသို့ သွားပြီးလျှင် မိဖုယားကြီးအား ကြားသဖြင့် နန်းတော်သို့ဝင်၍ မိဖုယားကြီးကို ရှိခိုး၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်စွာ နေလျက်
မိဖုယားကြီးကို တောင်းပန်လိုရကား-
ပဟာယ ရဋ္ဌံ နရဝီရသေဋ္ဌော။
တုဝမ္ပိ နော ဟောဟိ ယထေဝ ရာဇာ၊
အမှေဟိ ဂုတ္တာ အနုသာသ ရဇ္ဇံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၅၇။ အယျေ၊ အရှင်မိဖုယားမြတ်။ နရဝီရသေဋ္ဌော၊ လူတကာတို့ထက် လုံ့လဖြင့် မြတ်တော်မူသော။ ရာဇာ စ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်လည်း။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ ပဟာယ၊ စွန့်တော်မူ၍။ ပဗ္ဗဇ္ဇံ၊ ရဟန်းအဖြစ်ကို။ အရောစယိတ္ထ၊ နှစ်သက်တော်မူလေပြီ။ ရာဇာ ယထာ ဧဝ၊ အရှင်မင်းကြီးကဲ့သို့လျှင်။ တုဝမ္ပိ၊ အရှင်မိဖုယားမြတ်သည်လည်း။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ဟောဟိ၊ ဖြစ်တော်မူလော့။ အမှေဟိ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဂုတ္တာ၊ စောင့်ရှောက်အပ်ကုန်သည် ဖြစ်၍။ တွံ၊ အရှင်မိဖုယားမြတ်သည်။ ရဇ္ဇံ၊ ပြည်ကို။ အနုသာသ၊ ဆုံးမတော်မူလော့။
ထိုမိဖုယားကြီးသည် လူများစကားကိုကြား၍ ထိုလူများအား တရားဟောလိုရကား-
ရဋ္ဌံ ပဟာယ နရဝီရသေဋ္ဌော
အဟမ္မိ ဧကာ စရိဿာမိ လောကေ၊
ဟိတွာန ကာမာနိ မနောရမာနိ။
ရဋ္ဌ ပဟာယ နရဝီရသေဋ္ဌော။
အဟမ္ပိ ဧကာ စရိဿာမိ လောကေ၊
ဟိတွာန ကာမာနိ ယထောဓိကာနိ။
ဝယော ဂုဏာ အနုပုဗ္ဗံ ဇဟန္တိ။
အဟမ္ပိ ဧကာ စရိဿာမိ လောကေ၊
ဟိတွာန ကာမာနိ မနောရမာနိ။
ဝယော ဂုဏာ အနုပုဗ္ဗံ ဇဟန္တိ။
အဟမ္ပိ ဧကာ စရိဿာမိ လောကေ၊
ဟိတွာန ကာမာနိ ယထောဓိကာနိ။
ဝယော ဂုဏာ အနုပုဗ္ဗံ ဇဟန္တိ။
အဟမ္ပိ ဧကာ စရိဿာမိ လောကေ၊
သီတိဘူတာ သဗ္ဗ မတိစ္စ သင်္ဂံ။
ဟူသော ကြွင်းသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၅၈။ ဘောန္တော နဂရဝါသိနော၊ အို ပြည်သူအပေါင်းတို့။ နရဝီရသေဋ္ဌော၊ လူတို့ထက် လုံ့လဖြင့်မြတ်တော်မူသော။ ရာဇာ စ၊ မင်းမြတ်သည်လည်း။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ ပဟာယ၊ စွန့်၍။ ပဗ္ဗဇ္ဇံ၊ ရဟန်းအဖြစ်ကို။ အရောစယိတ္ထ၊ နှစ်သက်တော်မူလေပြီ။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ လောကေ၊ ပစ္စုပ္ပန်လောက၌။ မနောရမာနိ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိကုန်သော။ ကာမာနိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဟိတွာန၊ စွန့်၍။ ဧကာ၊ သားသ္မီး ကိလေသာဟူသော ကျဉ်းမြောင်းခြင်းတို့မှ လွတ်လပ်၍ တယောက်အထီးတည်း။ စရိဿာမိ၊ ကျင့်အံ့။
၃၅၉။ ဘောန္တော နဂရဝါသိနော၊ အို ပြည်သူအပေါင်းတို။ နရဝီရသေဋ္ဌော၊ လူတို့ထက် လုံ့လအားဖြင့် မြတ်တော်မူသော။ ရာဇာ စ၊ မင်းမြတ်သည်လည်း။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ ပဟာယ၊ စွန့်၍။ ပဗ္ဗဇ္ဇံ၊ ရဟန်းအဖြစ်ကို။ အရောစယိတ္ထ၊ နှစ်သက်တော်မူလေပြီ။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ လောကေ၊ ပစ္စုပ္ပန်လောက၌။ ယထောဓိကာနိ၊ အကြင်အကြင်သို့သော အပိုင်းအခြား အတိုင်းအရှည်ဖြင့် တည်ကုန်သော။ ကာမာနိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဟိတွာန၊ စွန့်၍။ ဧကာ၊ တယောက်အထီးတည်း။ စရိဿာမိ၊ ကျင့်အံ့။
၃၆၀။ ဘောန္တော နဂရဝါသိနော၊ အို ပြည်သူအပေါင်းတို့။ ကာလာ၊ နံနက် အစရှိကုန်သောအခါတို့သည်။ အစ္စေန္တိ၊ လွန်ကုန်၏။ ရတ္တိယော၊ ညဉ့်တို့သည်။ တရယန္တိ၊ အသက်ကိုစား၍ သွားကုန်၏။ ဝယောဂုဏာ၊ ပဌမအရွယ် အစရှိကုန်သော သုံးပါးသောအစု, မန္ဒဒသက အစရှိကုန်သော ဆယ်ပါးသောအစုတို့သည်။ အနုပုဗ္ဗံ၊ အစဉ်အတိုင်း။ ဇဟန္တိ၊ စွန့်ကုန်၏။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ လောကေ၊ ပစ္စုပ္ပန်လောက၌။ မနောရမာနိ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိကုန်သော။ ကာမာနိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဟိတွာန၊ စွန့်၍။ ဧကာ၊ တယောက်အထီးတည်း။ စရိဿာမိ၊ ကျင့်အံ့။
၃၆၁။ ဘောန္တော နဂရဝါသိနော၊ အို ပြည်သူ အပေါင်းတို့။ ကာလာ၊ နံနက် အစရှိကုန်သောအခါတို့သည်။ အစ္စေန္တိ၊ လွန်ကုန်၏။ ရတ္တိယော၊ ညဉ့်တို့သည်။ တရယန္တိ၊ အသက်ကိုစား၍ သွားကုန်၏။ ဝယောဂုဏာ၊ ပဌမအရွယ် အစရှိကုန်သော သုံးပါးသောအစု, မန္ဒဒသက အစရှိသော ဆယ်ပါးသောအစုတို့သည်။ အနုပုဗ္ဗံ၊ အစဉ်အတိုင်း။ ဇဟန္တိ၊ စွန့်ကုန်၏။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ လောကေ၊ ပစ္စုပ္ပန်လောက၌။ ယထောဓိကာနိ၊ အကြင်အကြင်သို့သော အပိုင်းအခြား အတိုင်းအရှည်ဖြင့် တည်ကုန်သော။ ကာမာနိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဟိတွာန၊ စွန့်၍။ ဧကာ၊ တယောက်အထီးတည်း။ စရိဿာမိ၊ ကျင့်အံ့။
၃၆၂။ ဘောန္တော နဂရဝါသိနော၊ အို ပြည်သူအပေါင်းတို့။ ကာလာ၊ နံနက် အစရှိကုန်သောအခါတို့သည်။ အစ္စေန္တိ၊ လွန်ကုန်၏။ ရတ္တိယော၊ ညဉ့်တို့သည်။ တရယန္တိ၊ အသက်ကိုစား၍ သွားကုန်၏။ ဝယောဂုဏာ၊ ပဌမအရွယ် အစရှိကုန်သော သုံးပါးသော အစု, မန္ဒဒသက အစရှိကုန်သော ဆယ်ပါးသော အစုတို့သည်။ အနုပုဗ္ဗံ၊ အစဉ်အတိုင်း။ ဇဟန္တိ၊ စွန့်ကုန်၏။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ လောကေ၊ ပစ္စုပ္ပန်လောက၌။ သီတိဘူတာ၊ ကိလေသာတို့ကို စွန့်လျက် ငြိမ်းချမ်းသည်ဖြစ်၍။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ သင်္ဂံ၊ ရာဂ အစရှိသော ကပ်ငြိခြင်းကို။ အတိစ္စ၊ လွန်၍။ ဧကာ၊ တယောက်အထီးတည်း။ စရိဿာမိ၊ ကျင့်အံ့။
ဤသို့လျှင် မိဖုယားကြီးသည် ဤငါးဂါထာပါဌ်တို့ဖြင့် လူများအပေါင်းအား တရားဟောပြီးလျှင် မှူးမတ်တို့၏ မယားတို့ကို ခေါ်စေ၍ သင်တို့သည် အသို့ပြုကုန်အံ့နည်းဟု ဆို၏။ အရှင်မိဖုယား- အရှင်မိဖုယားတို့သည် အသို့ပြုတော်မူကုန်အံ့နည်းဟု မေးလျှောက်ကုန်၏။ ငါသည် ရဟန်းပြုအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အကျွန်ုပ်တို့သည်လည်း ရဟန်းပြုပါကုန်အံ့ဟု လျှောက်ကုန်၏။ ထိုမိဖုယားကြီးသည် ကောင်းပြီဟုဆို၍ နန်းတော်၌ ရွှေတိုက် ငွေတိုက် အစရှိသည်တို့ကို ဖွင့်စေပြီးလျှင် ဤမည်သောအရပ် ဤမည်သောအရပ်တို့၌ များစွာသော ရွှေတို့ကို မြှုပ်ထားအပ်ကုန်၏ဟု ရွှေပေ၌ ရေးစေပြီးလျှင် လှူအပ်သည်သာတည်း၊ အလိုရှိသောသူတို့သည် ဆောင်ယူစေကုန်သတည်းဟုဆို၍ ထိုရွှေပေကို နန်းတော်ပြာသာဒ်မတို့၌ ဆွဲစေပြီးလျှင် မြို့အလုံး၌ စည်လည်စေ၍ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ကို စွန့်ပစ်၍ မြို့နန်းမှ ထွက်ခဲ့၏။
ထိုသို့ ထွက်သောခဏ၌ မြိုအလုံးသည် ချောက်ချား၍ မင်းသည်၎င်း မိဖုယားကြီးသည်၎င်း တိုင်းပြည်ကိုစွန့်၍ ရဟန်းပြုအံ့ဟု ထွက်ကုန်သတတ်၊ ငါတို့သည် ဤအရပ်၌ အသို့ပြုကုန်အံ့နည်းဟု ချောက်ချား၏။ ထိုထိုအရပ်မှ လူတို့သည် ဥစ္စာဖြင့် ပြည့်မြဲတိုင်းလျှင် ဖြစ်ကုန်သော အိမ်တို့ကို စွန့်ခဲ့ပြီးလျှင် သားသ္မီးတို့ကို လက်ဆွဲ၍ ထွက်ကုန်၏။ အလုံးစုံသော အိမ်ဈေးတို့သည် ခင်းကျင်းမြဲတိုင်းသာလျှင် ရှိရစ်ကြကုန်၏။ ပြန်၍ ကြည့်သောသူမည်သည် မရှိ၊ အလုံးစုံသော ဗာရာဏသီပြည်သည် အချည်းနှီး ဖြစ်၏။ မိဖုယားကြီးသည်လည်း သုံးယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ကိုယူ၍ ထိုဟတ္ထိပါလ ရသေ့အထံသို့လျှင် သွား၏။ ဟတ္ထိပါလ ရသေ့သည် ကောင်းကင်ကနေလျက် ထိုပရိသတ်အားလည်း တရားဟောတော်မူပြီးလျှင် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ကိုယူ၍ ဟိမဝန္တာသို့ ရှေးရှုသွားတော်မူ၏။
ဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာ ရှိသော ဗာရာဏသီပြည်ကြီးကို အချည်းအနှီးပြု၍ ရဟန်းပြုအံ့ဟု လူများအပေါင်းကိုယူ၍ ဟိမဝန္တာသို့ သွားသတတ်၊ ငါတို့သည်ကား အဘယ်ဆိုဘွယ်ရှိအံ့နည်းဟု အလုံးစုံသော ကာသိတိုင်းသည် ချောက်ချားလျက် တဆယ်ရှစ်ယူဇနာရှိသော ပရိသတ်တို့သည်လည်း ဟတ္ထိပါလသတို့သား အထံသို့ လိုက်ကြလေကုန်၏။ နောက်အဘို့၌ ပရိသတ်တို့သည် ယူဇနာ သုံးဆယ်ရှိသည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုဟတ္ထိပါလ ရသေ့သည် ထိုယူဇနာ သုံးဆယ်ရှိသော ပရိသတ်နှင့်တကွ ဟိမဝန္တာသို့ ဝင်တော်မူ၏။
သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုအကြောင်းကို သိ၍ ဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် မြတ်သော တောထွက်ခြင်းကို တောထွက်၏။ အစည်းအဝေးသည် များလတ္တံ့၊ နေရာအရပ်ကို ရခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ဝိသုကြုံနတ်သားကိုခေါ်၍ အမောင် ဝိသုကြုံနတ်သား- သွားချေ၊ အလျား သုံးဆယ့် ခြောက်ယူဇနာ, အနံ တဆယ့်ငါးယူဇနာ ရှိသော ကျောင်းကို ဖန်ဆင်း၍ ရဟန်းပရိက္ခရာတို့ကို ပြည့်စုံစေလော့ဟု စေ၏။ ထိုဝိသုကြုံနတ်သားသည် ကောင်းပြီဟု သိကြားမင်းစကားကို ဝန်ခံပြီးလျှင် ဂင်္ဂါနား၌ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော မြေအဘို့ဝယ် ဆိုအပ်ပြီးသော ပမာဏရှိသော ကျောင်းကို ဖန်ဆင်း၍ ကျောင်းတို့၌ သစ်အခင်း, သစ်ရွက်အခင်း, နေရာ အစရှိသည်တို့ကို ခင်း၍ အလုံးစုံသော ရဟန်းပရိက္ခရာတို့ကို ဖန်ဆင်း၏။
တကျောင်း တကျောင်း၌ တံခါးတခုစီ စင်္ကြံတခုစီ ညဉ့်သန့်ရာ နေ့သန့်ရာ ပိုင်းခြား၍ အင်္ဂတေဖြင့် အပြေအဖြစ် ပြုအပ်၏။ နေရာ တံကဲပျဉ်ကိုလည်း ထားအပ်၏။ ထိုထိုအရပ်တို့၌ အထူးထူးသော အဆင်းရှိသော ကောင်းသော အနံ့ရှိသော ပန်းတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်သော ပန်းချုံတို့သည် ရှိကုန်၏။ တဆောင် တဆောင်သော စင်္ကြံဦး၌ တခုတခုသော ရေဖြင့်ပြည့်သော ရေတွင်းသည် ရှိ၏။ ထိုရေတွင်း၏ အနီး၌ တပင်တပင်စီသော အသီးသီးသော သစ်ပင်သည် ရှိ၏။ ထိုသစ်ပင်သည် တပင်တည်းဖြစ်လျက် အလုံးစုံသော အသီးတို့ကို သီး၏။ ဤအလုံးစုံသည် နတ်တို့ အာနုဘော်ကြောင့် ဖြစ်၏။ ဝိသုကြုံနတ်သားသည် ကျောင်းတို့ကို ဖန်ဆင်းပြီးလျှင် ကျောင်းတို့၌ ရဟန်းပရိက္ခရာတို့ကိုထား၍ အကြင်သူတို့သည် ရဟန်း ပြုလိုကုန်၏။ ထိုသူတို့သည် ဤပရိက္ခရာတို့ကို ယူစေကုန်သတည်းဟု ဟင်္သပြဒါးစစ်ဖြင့် ကျောင်းနံရံ၌ အက္ခရာရေး၍ မိမိအာနုဘော်ဖြင့် ကြောက်မက်ဘွယ် အသံရှိသော သားငှက်တို့ကို၎င်း, မကောင်းသော အဆင်းကို ပြတတ်ကုန်သော ဘီလူးတို့ကို၎င်း ဖဲစေပြီးလျှင် မိမိနေရာသို့ သွား၏။
ဟတ္ထိပါလ ရသေ့သည် တယောက်တည်း သွားလောက်သော ခရီးဖြင့် သိကြားမင်း ပေးအပ်သော ကျောင်းသို့ ဝင်၍ အက္ခရာတို့ကို မြင်လျှင် သိကြားနတ်မင်းသည် ငါ၏ မြတ်သော တောထွက်ခြင်းဖြင့် တောထွက်သည်၏ အဖြစ်ကို သိသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု နှလုံးသွင်း၍ တံခါးကိုဖွင့်၍ ကျောင်းတွင်းသို့ ဝင်ပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းအသွင်ကို ယူ၍ ကျောင်းမှထွက်၍ စင်္ကြံသို့သက်၍ နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ် ထိုမှ ဤမှ စင်္ကြံသွား၍ မိမိမှ ကြွင်းသော လူအပေါင်းကို ရဟန်းပြုစေ၍ ကျောင်းကို စီရင်သည်ရှိသော် နို့စိုသားငယ်ရှိကုန်သော မိန်းမတို့အား အလယ်၌ ကျောင်းကို ပေး၏။ ထိုကျောင်းမှ အခြားမဲ့ဖြစ်သော ကျောင်းကို အိုမင်းပြီးသော မိန်းမတို့အား ပေး၏။ ထိုကျောင်းမှ အခြားမဲ့ဖြစ်သော ကျောင်းကို အလတ်ဖြစ်သော မိန်းမတို့အား ပေး၏။ ထက်ဝန်းကျင်မှ ရံ၍ တည်ကုန်သော ကျောင်းကိုမူကား ယောက်ျားတို့အား ပေး၏။
ထိုအခါ တပါးသော ပြည်နီးချင်းမင်းသည် ဗာရာဏသီပြည်၌ မင်းမရှိသတတ်ဟု ကြား၍ လာလတ်ပြီးလျှင် တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့် စပ်သော ဗာရာဏသီမြို့ကို ကြည့်သဖြင့် နန်းတော်သို့ တက်၍ ထိုထိုအရပ်၌ ရွှေ ငွေ အစရှိသော ရတနာစုကို မြင်၍ ဤသို့သဘောရှိသော မြို့နန်းကို စွန့်၍ ရဟန်းပြုသောအခါမှစ၍ ဤအဖြစ် မည်သည်ကား အလွန်မြတ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံလျက် သေသောက်ကြူးတို့ကို လမ်းခရီးကိုမေး၍ ဟတ္ထိပါလရသေ့ထံသို့လျှင် သွားလေ၏။ ဟတ္ထိပါလရသေ့သည် ထိုမင်း ဝင်လာသော အဖြစ်ကိုသိ၍ ခရီးရင်ဆိုင် သွားပြီးလျှင် ကောင်းကင်က နေလျက် တရားဟောသဖြင့် ကျောင်းသို့ ဆောင်ယူ၍ အလုံးစုံသော ပရိသတ်ကို ရဟန်းပြုစေ၏။
ဤနည်းဖြင့်လျှင် တပါးကုန်သော ပြည်နီးချင်း မင်းခြောက်ယောက်တို့သည်လည်း ရဟန်းပြုကုန်၏။ မင်းခုနစ်ယောက်တို့သည် ဥစ္စာစည်းစိမ်တို့ကို စွန့်၍ ရဟန်းပြုသည်ရှိသော် သုံးဆယ့်ခြောက်ယူဇနာရှိသော ကျောင်း၌ အခြား မရှိသည်ဖြစ်၍ ပြည့်၏။ အကြင်သူသည် ကာမဝိတက် အစရှိသည်တို့တွင် တပါးပါးကို ကြံ၏။ ထိုသူအား ဘုရားလောင်း ဟတ္ထိပါလရသေ့သည် တရားဟော၍ ဗြဟ္မဝိဟာရ ဘာဝနာကို၎င်း, ကသိုဏ်းဘာဝနာကို၎င်း ကြား၏။
ထိုရသေ့တို့သည် များသောအားဖြင့် ဈာန်အဘိညာဉ်ကို ဖြစ်စေ၍ သုံးစုတို့တွင် နှစ်စုသော ရသေ့တို့သည် ဗြဟ္မာ့ပြည်၌ ဖြစ်ကုန်၏။ သုံးခုမြောက်ဖြစ်သော အစုကို သုံးစု စုပြန်၍ တစုသည် ဗြဟ္မာ့ပြည်၌ ဖြစ်၏။ တစုသည် ကာမာဝစရ နတ်ပြည်ခြောက်ထပ်တို့၌ ဖြစ်၏။ တစုသည် ရသေ့တို့အား လုပ်ကျွေးခြင်းကို ပြု၍ လူ့ပြည်၌ မင်းသူကြွယ်, ပုဏ္ဏားသူကြွယ်, သူဌေးသူကြွယ်ဟူသော သူကြွယ်မျိုး သုံးပါးတို့၌ ဖြစ်၏။ ဤသို့ ဟတ္ထိပါလရသေ့၏ အဆုံးအမသည် ငရဲ တိရစ္ဆာန် ပြိတ္တာ, အသုရကာယ် တည်းဟူသော အပါယ်လေးပါးတို့မှ ကင်း၏။
(ဤသိန်းသိုန်းဃိုဠ်ကျွန်း၌ ပထဝိစာလကဓမ္မဂုတ္တ မထေရ်၎င်း, ကဋကန္ဓကာရဝါသီ ဖုဿဒေဝ မထေရ်၎င်း, ဥပရိမဏ္ဍလဝါသီ မဟာသင်္ဃရက္ခိတမထေရ်၎င်း, မလယမဟာဒေဝမထေရ်၎င်း, အဘယဂိရိဝါသီ မဟာဒေဝမထေရ်၎င်း, ဂါမန္တပဗ္ဘာရဝါသီ မဟာသီဝ မထေရ်၎င်း, ကာဠဝလ္လိမဏ္ဍပဝါသီ မဟာနာဂ မထေရ်၎င်း, ဤမထေရ် ခုနစ်ပါးတို့သည် ကုဒါလပဏ္ဍိတ အစည်းအဝေး၌၎င်း, မူဂပက္ခဇာတ် အစည်းအဝေး၌၎င်း, စူဠသုတသောမ အစည်းအဝေး၌၎င်း, အယောသရပဏ္ဍိတဇာတ် အစည်းအဝေး၌၎င်း, ဟတ္ထိပါလ အစည်းအဝေး၌၎င်း, အလုံးစုံသော သူတို့၏ နောက်မှ တောထွက်သော ပရိသတ်တို့တည်း။ )
ထို့ကြောင့် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဒန္ဓဉှိ ကရောတော ပုညံ၊ ပါပသ္မိံ ရမတေ မနော။
ဟူ၍ ဟောတော်မူ၏။
ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကလျာဏေ၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို။ အဘိတ္ထရေထ၊ လျင်မြန်စွာ ပြုရာ၏။ ပါပါ၊ မကောင်းမှုမှ။ စိတ္တံ၊ စိတ်ကို။ နိဝါရယေ။ မြစ်ရာ၏။ ဟိ- သစ္စံ၊ မှန်၏။ ပုညံ၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို။ ဒန္ဓံ၊ နှေးနှေး။ ကရောတော၊ ပြုသောသူ၏။ မနော၊ စိတ်သည်။ ပါပသ္မိံ၊ မကောင်းမှု၌။ ရမတေ၊ မွေ့လျော်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ဤသို့လျှင် ရှေး၌လည်း သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် မြတ်သော တောထွက်ခြင်းကို တောထွက်တော် မူဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးသည် ထိုအခါ ဧသုကာရီမင်းကြီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မဟာမာယာသည် ထိုအခါ မိဖုယားကြီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မဟာကဿပသည် ထိုအခါ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ဘဒ္ဒါကာပိလာနီ ထေရီမသည် ထိုအခါ ပုဏ္ဏေးမ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ အဇပါလ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မဟာမောဂ္ဂလာန်သည် ထိုအခါ ဂေါပါလ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ အဿပါလ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခု
အခါ ငါဘုရား ပရိသက်တို့သည် ထိုအခါ ကြွင်းသောပရိသတ်တို့ ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ။ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဟတ္ထိပါလ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကာမညှီဟောက်၊ တံတွေးပေါက်၊ စွန့်မြောက် ပါရမီ
တဆယ့်သုံးခုမြောက်သော ဟတ္ထိပါလဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ဝီသတိနိပါတ်
၁၄။ အယောဃရဇာတ်
မြတ်သော တောထွက်တော်မူခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ယမေကရတ္တိံ ပဌမံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ အယောဇရဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် မြတ်သော တောထွက်ခြင်းကိုပင်လျှင် အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုအခါ၌လည်း သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါဘုရားသည် မြတ်သော ထွက်တော်မူခြင်းကို တောထွက်တော်မူသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း မြတ်သောထွက်ခြင်းကို တောထွက်တော် မူဘူးသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့- လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီး၏ မိဖုယားကြီးသည် ကိုယ်ဝန်ကိုရလျှင် ကိုယ်ဝန် အစောင့်အရှောက်ကို ပေး၍ ကိုယ်ဝန်ရင့်လတ်သော် မိုးသောက်ယံ၏ အခြားမဲ့၌ သားကိုဖွား၏။ ထိုမိဖုယားကြီးအား ရှေးဘဝ၌ တယောက်သော လင်တူမိန်းမသည် သင်၏ ဖွားတိုင်းဖွားတိုင်းသော သားတို့ကို စားရလို၏ဟု ဆုတောင်းခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုလင်တူမိန်းမသည် မိမိမြုံသည်ဖြစ်၍ သားဟူသော အကြောင်းကြောင့် အမျက်ထွက်သဖြင့် ထိုဆုတောင်းခြင်းကို ပြု၍ ဘီလူးအမျိုး၌ ဖြစ်သတတ်၊ တယောက်သော မိန်းမသည် မင်း၏ မိဖုယားကြီးဖြစ်၍ ဤသားကို ဖွား၏။ ဤဘီလူးမသည် ထိုအခါ၌ အခွင့်ရ၍ မိဖုယားမြင်စဉ်လျှင် ကြောက်မက်ဘွယ်သော အဆင်းရှိသည်ဖြစ်၍ လာလတ်ပြီးလျှင် သူငယ်ကို ယူ၍ ပြေး၏။ မိဖုယားသည် ဘီလူးမသည် ငါ့သားကိုယူ၍ ပြေးခဲ့ပြီဟု ကျယ်စွာသောအသံဖြင့် ဟစ်ကြွေး၏။ ဘီလူးမသည်လည်း သူငယ်ကို ကြာစွယ်ကြာရင်းကဲ့သို့ ကျွတ်ကျွတ်ဝါး၍ စားပြီးလျှင် မိဖုယားအား လက်၏ ဖောက်ပြန်ခြင်း အစရှိသည်တို့ဖြင့် ကြောက်မက်ဘွယ်သော အဆင်းကိုပြသဖြင့် ခြိမ်းချောက်၍ သွား၏။
မင်းသည် ထိုမိဖုယားစကားကို ကြား၍ ဘီလူးမအား အသို့ပြုခြင်းငှါ တတ်နိုင်အံ့နည်းဟု ဆို၍ ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။ တဖန် မိဖုယား သားဖွားသောအခါ မြဲမြံစွာ အစောင့်အရှောက်ကို ပြု၏။ မိဖုယားသည် တဖန် သားဖွားပြန်၏။ ဘီလူးမသည် လာလတ်၍ ထိုသားကိုလည်း စား၍သွားပြန်၏။ သုံးကြိမ်မြောက်၌ကား ထိုမိဖုယား၏ ဝမ်း၌ ဘုရားလောင်းသည် ပဋိသန္ဓေယူ၏။ မင်းသည် လူများကို စည်းဝေးစေ၍ မိဖုယားကြီး ဖွားတိုင်း ဖွားတိုင်းသော သားကို တယောက်သော ဘီလူးမသည် စား၏။ အသို့လျှင် ပြုအပ်သနည်းဟု မေး၏။
ထိုအခါ တယောက်သော အမတ်သည် ဘီလူးမသည်ကား ထန်းရွက်ကို ကြောက်ကုန်၏။ အရှင်မိဖုယား၏ လက်ခြေတို့၌ ထန်းရွက်ကို ဆွဲခြင်းငှါ သင့်၏ဟု တင်လျှောက်၏။ ထို့နောင်မှ အမတ်တယောက်သည် ဘီလူးမတို့မည်သည်ကား သံအိမ်ကို ကြောက်ကုန်၏။ သံအိမ်ကို ပြုခြင်းငှါ သင့်၏ဟု တင်လျှောက်၏။ မင်းသည် ကောင်းပြီဟု မိမိတိုင်းနိုင်ငံ၌ ပန်းပဲတို့ကို စည်းဝေးစေပြီးလျှင် သံအိမ်ကို ပြုကြကုန်လော့ဟုစေ၍ အမတ်တို့ကိုပေး၏။ မြို့တွင်း၌ သာလျှင် မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော မြေအဘို့၌ သံအိမ်ကို ဆောက်လုပ်ကုန်၏။ တိုင်ကိုအစ၍ အလုံးစုံကုန်သော အဆောက်အဦတို့သည် သံဖြင့်ပြီးသည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ ကိုးလတို့ဖြင့် သံဖြင့်ပြီးသော ကြီးစွာသော မုတ်ထွဋ်လေးခုရှိသော သံအိမ်သည် အပြီးသို့ရောက်၏။ ထိုသံအိမ်သည် အခါခပ်သိမ်း ထွန်းအပ်သော ဆီမီးရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်၏။ မင်းသည် မိဖုယားကြီး ကိုယ်ဝန်ရင့်သည်ကို သိ၍ သံအိမ်ကို တန်ဆာဆင်စေပြီးလျှင် ထိုမိဖုယားကိုယူ၍ သံအိမ်သို့ ဝင်၏။ မိဖုယားသည် ထိုသံအိမ်၌ ဘုန်းပညာလက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံသောသားကို ဖွား၏။ ထိုသားအား အယောဃရမင်းသား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။
ထိုမင်းသားကို အထိန်းတို့အား ပေးပြီးလျှင် များစွာသော အစောင့်အရှောက်ကို စီရင်၍ မင်းသည် မိဖုယားကြီးကို ယူ၍ မြို့ကို လကျ်ာရစ် လှည့်လည်သည်ကိုပြု၍ တန်ဆာဆင်အပ်သော ပြာသာဒ်အပြင်သို့ တက်၏။ ဘီလူးမသည် ရေခပ်အလှည့်ရောက်၍ ဝေဿဝဏ်နတ်မင်းအား ရေကိုဆောင်သည်ရှိသော် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ ဘုရားလောင်းသည် သံအိမ်၌ သာလျှင် ကြီး၍ သိကြားလိမ်မာသော အဖြစ်သို့ရောက်လျှင် ထိုသံအိမ်၌သာလျှင် အလုံးစုံသော အတတ်တို့ကို သင်၏။ မင်းသည် ငါ့သားတော် အရွယ် အဘယ်မျှရှိပြီနည်းဟု မှူးမတ်တို့ကို မေး၍ အရှင်မင်းကြီး- တဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိပြီ၊ တဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိသော သူသည် ရဲရင့်၏။ အားအစွမ်းနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ဘီလူးတထောင်ကိုသော်လည်း တားမြစ်ခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်၏ဟု ကြား၍ မင်းအဖြစ်ကို ငါပေးအံ့၊ အလုံးစုံသောမြို့ကို တန်ဆာဆင်၍ သံအိမ်မှ သားတော်ကိုထုတ်၍ ဆောင်ယူခဲ့ကုန်လော့ဟု ဆို၏။ မှူးမတ်တို့သည် အရှင်မင်းကြီး- ကောင်းပြီဟုဆိုကုန်၍ တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော မြို့ကို တန်ဆာဆင်ပြီးလျှင် ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော မင်္ဂလာဆင်တော်ကို ယူ၍ သံအိမ်သို့သွား၍ မင်းသားကို တန်ဆာဆင်ပြီးလျှင် မင်္ဂလာဆင်တော် ကျောက်ကုန်း၌ စီးစေ၍ အရှင်မင်းသား- အမျိုး၏ ဥစ္စာဖြစ်သော တန်ဆာဆင်အပ်သော မြို့တော်ကို လကျ်ာရစ်လှည့်သည်ကို ပြု၍ ခမည်းတော်ဖြစ်သော ကာသိမင်းကြီးကို အရှင်မင်းသားတို့သည် ရှိခိုးတော်မူကုန်လော့၊ ယနေ့ပင်လျှင် ထီးဖြူကို ရကုန်လတ္တံ့ဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။
ဘုရားလောင်းသည် မြို့ကို လကျ်ာရစ် လှည့်သည်ရှိသော် မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော အရံ ဥယျာဉ်တော် ရေကန် ရွှေနန်းပြာသာဒ် အစရှိသည်တို့ကိုမြင်၍ ကြံ၏။ ငါ၏ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် ငါ့ကို ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး နှောင်အိမ်၌ နေစေ၏။ ဤသို့သဘောရှိသော တန်ဆာဆင်သော မြို့ကို မြင်ခြင်းငှါ မပေး၊ ငါ့အား အဘယ်အပြစ် ရှိသနည်းဟု မှူးတော်မတ်တော်တို့ကို မေး၏။ အရှင်မင်းသား- အရှင်မင်းသားတို့အား အပြစ်သည် မရှိ၊ ထိုသို့ မရှိသော်လည်း အရှင်မင်းသား၏ နောင်တော် နှစ်ပါးတို့ကို ဘီလူးမတယောက်သည် စား၏။ ထိုသို့စားသောကြောင့် အရှင်မင်းသား၏ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် သံအိမ်၌ နေစေ၏။ သံအိမ်ကြောင့် အရှင်မင်းသား၏ အသက်ကို ရ၏ဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။
ဘုရားလောင်းသည် ထိုအမတ်ကြီးတို့၏ စကားကိုကြား၍ ကြံ၏။ ငါသည် ဆယ်လပတ်လုံး လောဟကုမ္ဘီငရဲနှင့်တူသော ဘင်ပုပ်ငရဲနှင့်တူသော အမိဝမ်း၌နေပြီး၍ အမိဝမ်းမှ ဖွားမြင်သောအခါမှစ၍ တဆယ့်ခြောက်နှစ်တို့ပတ်လုံး ထိုနှောင်အိမ်၌ နေရ၏။ အပသို့ ကြည့်ခြင်းငှာ မရ၊ ဥဿဒငရဲ၌ ပစ်ချသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ဘီလူးမလက်မှ လွတ်သော်လည်း ငါသည် မအိုမနာမသေသည် မဖြစ်ရာ၊ ငါ့အား မင်းအဖြစ်ဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း၊ မင်းအဖြစ်၌ တည်သောအခါမှစ၍ ထွက်နိုင်ခဲသည်ဖြစ်၏။ ယနေ့ပင်လျှင် ခမည်းတော်ကို ရဟန်းအဖြစ်ကို ခွင့်ပြုစေပြီးလျှင် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ရဟန်းပြုအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် မြို့ကို လက်ျာရစ် လှည့်သည်ကိုပြု၍ နန်းတော်သို့ ဝင်ပြီးလျှင် ခမည်းတော် မင်းကြီးကို ရှိခိုး၍ တည်၏။
ခမည်းတော် မင်းကြီးသည် သားတော်၏ ကိုယ်၏ တင့်တယ်ခြင်းကို ရှုကြည့်၍ အားကြီးစွာသော ချစ်ခြင်းဖြင့် အမတ်တို့ကို ကြည့်၏။ ထိုအမတ်တို့သည် အရှင်မင်းကြီး အသို့ပြုရကုန်အံ့နည်းဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။ အမတ်တို့- ငါ့သားတော်ကို ရတနာအစု၌ထား၍ ရွှေခရုသင်း, ငွေခရုသင်း, ပကတိ ခရုသင်းဟူသော သုံးပါးသော ခရုသင်းတို့ဖြင့် အဘိသိက်သွန်း၍ ရွှေပန်းကို၎င်း, ထီးဖြူကို၎င်း ဆောင်နှင်းကြကုန်လော့ဟု ဆို၏။
ဘုရားလောင်းသည် ခမည်းတော်မင်းကြီးကို ရှိခိုး၍ မြတ်သောမင်းကြီး- အကျွန်ုပ်အား မင်းအဖြစ်ဖြင့် အလိုမရှိ၊ အကျွန်ုပ်သည် ရဟန်းပြုပါအံ့၊ အကျွန်ုပ်အား ရဟန်းအဖြစ်ကို ခွင့်ပြုတော်မူပါကုန်ဟု တင်လျှောက်၏။ ချစ်သား- ချစ်သားသည် မင်းအဖြစ်ကိုပယ်၍ အဘယ့်ကြောင့် ရဟန်း ပြုလိုသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး- အကျွန်ုပ်သည် အမိဝမ်း၌ ဆယ်လပတ်လုံး မစင်ဘင်ပုပ် ငရဲ၌ကဲ့သို့နေ၍ အမိဝမ်းမှ ဖွားမြင်သည်ရှိသော် ဘီလူးမဘေးကြောင့် တဆယ့် ခြောက်နှစ်ပတ်လုံး နှောင်အိမ်၌ နေရသည်ဖြစ်၍ အပသို့ ကြည့်ခြင်းငှါလည်း မရ၊ ဥဿဒငရဲ၌ ပစ်ချသကဲ့သို့ ဖြစ်၍ ဘီလူးမလက်မှ လွတ်ရ၏။ ထိုသို့ လွတ်ပါသော်လည်း မအိုမနာ မသေသည် မဖြစ်ရ၊ သေမင်းစစ်သည်ကို တစုံတယောက်သော သူသည် အောင်ခြင်းငှါ၎င်း, လှည့်ပတ်ခြင်းငှါ၎င်း မတတ်နိုင်၊ ဘဝသုံးပါးတို့၌ ငြီးငွေ့သည် ဖြစ်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး- အကြင်မျှလောက် အကျွန်ုပ်အား အိုခြင်း, နာခြင်း သေခြင်းတို့သည် မရောက်ကုန်သေး၊ ထိုမျှလောက် မရောက်မီ ရဟန်းပြု၍ ရဟန်းတရားကို ကျင့်ပါအံ့၊ မင်းအဖြစ်ဖြင့် အလိုမရှိ၊ မြတ်သောမင်းကြီး- အကျွန်ုပ်ကို ခွင့်ပြုတော်မူပါလော့ဟု ဆို၍ ခမည်းတော်မင်းကြီးအား တရားဟောလိုရကား-
အဗ္ဘုဋ္ဌိတောဝ သော ယာတိ၊ သဂစ္ဆံ န နိဝတ္တတိ။
။ လ။
အဓမ္မော နိရယံ နေတိ၊ ဓမ္မော ပါပေတိ သုဂ္ဂတိံ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၃၆၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယံ - ယော မာဏဝေါ၊ အကြင်သတ္တဝါသည်။ ဧကရတ္တိံ၊ တညဉ့်၌။ ပဌမံ၊ ရှေးဦးစွာ။ ဂဗ္ဘေ၊ အမိဝမ်း၌။ ဝသတိ၊ နေရ၏။ သော မာဏဝေါ၊ ထိုသတ္တဝါသည်။ ဥဋ္ဌိတော၊ တက်သော။ အဗ္ဘော ဣဝ၊ တိမ်ကဲ့သို့။ ယာတိ၊ ရှေးရှုသွားရ၏။ သော မာဏဝေါ၊ ထိုသတ္တဝါသည်။ ဂစ္ဆံ-၈စ္ဆန္တော၊ သွားသည်ရှိသော်။ န နိဝတ္တတိ၊ မပြန်ရပြီ။
၃၆၄။ မဟာရာဇ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ယုဇ္ဈမာနာ၊ နှစ်ဘက်မှတက်သော စစ်မြေအရပ်၌ စစ်ထိုးကုန်သော။ ဗလေန၊ ကိုယ်အစွမ်း သူရဲ သူခက်အစွမ်းနှင့်။ ဝဿိတာ၊ ပြည့်စုံကုန်သော။ နရာ၊ လူတို့သည်။ န ဇီရန္တိ၊ မအိုကုန်သည်ကား။ န၊ မဟုတ်ကုန်။ ဇီရန္တိ ဧဝ၊ အိုကုန်သည်သာတည်း။ န စာပိ မီယရေ၊ မသေကုန်သည်ကား။ န၊ မဟုတ်ကုန်။ မီယန္တိ ဧဝ၊ သေကုန်သည်သာတည်း။ သဗ္ဗံဟိ၊ အလုံးစုံသာလျှင်ဖြစ်သော။ တံ၊ ထိုသတ္တဝါအပေါင်းကို။ ဇာတိဇရာယ၊ ပဋိသန္ဓေနေခြင်း အိုခြင်းသည်။ ဥပဒ္ဒုတံ၊ နှိပ်စက်အပ်၏။ တံ-တေန၊ ထိုအကြောင်းကြောင့်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၆၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ စတုရင်္ဂိနိံ၊ ဆင်, မြင်း, ရထား, ခြေသည်ဟူသော စစ်အင်္ဂါလေးပါးရှိသော။ သေနံ၊ စစ်သည်ကို၎င်း။ သုဘိံသရူပံ၊ အလွန်ကြောက်မက်ဘွယ် သဘောရှိသော။ ရဋ္ဌာဓိပတိံ၊ ပြည်တိုင်းကားကို အစိုးရသော ပြည့်ရှင်မင်းကို၎င်း။ ပသယှ၊ နှိပ်စက်၍။ ဧကစ္စေ၊ အချို့ကုန်သော မင်းတို့သည်။ ဇယန္တိ၊ အောင်ကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုသို့ အောင်ကုန်သော မင်းတို့သည်လည်း။ မစ္စုနော၊ သေမင်း၏။ သေနံ၊ စစ်သည်ကို။ ဇယိတုံ၊ အောင်ခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထိုအကြောင်းကြောင့်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၆၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဟတ္ထီဟိ၊ ဆင်တို့ဖြင့်၎င်း။ အဿေဟိ၊ မြင်းတို့ဖြင့်၎င်း။ ရထေဟိ၊ ရထားတို့ဖြင့်၎င်း။ ပတ္တီဟိ၊ ခြေသည်သူရဲတို့ဖြင့်၎င်း။ ပရိဝါရိတာ၊ ခြံရံအပ်ကုန်သော။ ဧကစ္စိယာ၊ အချို့ကုန်သော မင်းတို့သည်။ ပစ္စာမိတ္တာနံ၊ ရန်သူတို့၏။ ဟတ္ထတော၊ လက်မှ။ မုဉ္စရေ၊ လွတ်နိုင်ကုန်ရာ၏။ တေပိ၊ ထိုလွတ်ကုန်သော မင်းတို့သည်လည်း။ မစ္စုနော၊ သေမင်း၏။ ဟတ္ထတော၊ လက်မှ။ မုဉ္စိတုံ၊ လွတ်ခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ- တေန၊ ထိုသို့ သေမင်းလက်မှ လွတ်ခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်သောကြောင့်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၆၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဟတ္ထီဟိ၊ ဆင်တို့ဖြင့်၎င်း။ အဿေဟိ၊ မြင်းတို့ဖြင့်၎င်း။ ရထေဟိ၊ ရထားတို့ဖြင့်၎င်း။ ပတ္တီဟိ၊ ခြေသည်သူရဲတို့ဖြင့်၎င်း။ ပစ္စတ္ထိကရာဇူနံ၊ ရန်သူမင်းတို့၏။ ပုရာ၊ ပြည်တို့ကို။ ပဘဉ္ဇန္တိ၊ ဖျက်ဆီးနိုင်ကုန်၏။ ပဓံသယန္တိ၊ ဗိုလ်ထုကိုဖျက်ဆီးလျက် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုမင်းတို့သည်လည်း။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ ဘဉ္ဇိတုံ၊ ဖျက်ဆီးခြင်းငှါ။ န ဥသဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထိုသို့သော အကြောင်းကြောင့်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၆၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ပဘိန္နာ၊ ပါးစောင်နှစ်ဘက် သိုအိမ်ဟု ဆိုအပ်သော သုံးပါးသောအရပ်တို့၌ ပေါက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဘိန္နဂဠာ၊ ပေါက်ရာအရပ်မှ ယိုစီးသော မုန်ရှိကုန်သော။ မတ္တာ၊ အမုန်ယစ်ကုန်သော။ ဂဇာ၊ ဆင်တို့သည်။ နဂရာနိ၊ တဘက်ရန်သူမြို့တို့ကို။ မဒ္ဒန္တိ၊ နှိပ်နင်းနိုင်ကုန်၏။ ဇနံ၊ လူအပေါင်းကို။ ဟနန္တိ၊ သတ်နိုင်ကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုအမုန်ယစ်သော ဆင်တို့သည်လည်း။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ မဒ္ဒိတုံ၊ နှိပ်နင်းခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၆၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဓီရာ၊ ရဲရင့်ကုန်သော။ ကတဟတ္တာ၊ ကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီးသော လေးအတတ်ရှိကုန်သော။ ဒူရေပတီ၊ ဝေးသောအရပ်၌ မြားကို ကျစေခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်ကုန်သော။ ဣဿာသိနော၊ လေးသမားတို့သည်၎င်း။ အက္ခဏဝေဓိနော၊ မချွတ်မယွင်း ပစ်နိုင်ကုန်သော။ ဣဿာသိနောပိ၊ လေးသမားတို့သည်၎င်း။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ ဝိဇ္ဈိတုံ၊ ပစ်ခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၇၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ သရာနိ၊ အနဝတတ် အစရှိသော အိုင်ကြီးတို့သည်၎င်း။ ခီယန္တိ၊ ခန်းခြောက်ကုန်၏။ သသေလကာနနာ၊ တောင်တောနှင့် တကွသော မြေကြီးသည်၎င်း။ ခီယတိ၊ ကုန်တတ်၏။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ တံ၊ ထိုသင်္ခါရသည်။ ဒီဃမန္တရံ၊ ရှည်မြင့်စွာသော ကာလသို့။ ပတ္တာ၊ ရောက်၍။ ခီယတိ ဧဝ၊ ကုန်တတ်သည်သာတည်း။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ တံ၊ ထိုသင်္ခါရသည်။ ကာလပရိယာယံ၊ ပျက်ချိန် ကာလအလှည့်သို့။ ပတွာ၊ ရောက်သည်ရှိသော်။ ဘဉ္ဇရေဟိ-ဘဉ္ဇရေ ဧဝ၊ ပျက်တတ်သည်သာတည်း။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၇၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ပါဏဘူတာနံ၊ သတ္တဝါဖြစ်ကုန်သော။ နရနာရီနံ၊ ယောက်ျား မိန်းမတို့၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်သည်။ စလာစလံ၊ တုန်လှုပ်သည်သာတည်း။ ဓုတ္တဿ၊ သေသောက်ကြူး၏။ ပဋော၊ ပုဆိုးသည်။ စလော ဣဝ စ၊ တုန်လှုပ်သကဲ့သို့၎င်း။ ကူလဇော၊ မြစ်ကမ်းနား၌ရောက်သော။ ဒုမော၊ သစ်ပင်သည်။ စလော ဣဝ စ၊ တုန်လှုပ်သကဲ့သို့၎င်း။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ သတ္တာနံ၊ သတ္တဝါတို့၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်သည်။ စလံ၊ တုန်လှုပ်၏။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၇၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဒုမပ္ဖလာနိ၊ သစ်ရွက်သစ်သီးတို့သည်။ ပတန္တိ ဣဝ၊ ကြွေကျကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ဒဟရာ စ၊ ငယ်သည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ဝုဍ္ဎာ စ၊ ကြီးသည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ နာရိယော စ၊ မိန်းမတို့သည်၎င်း။ နရာ စ၊ ယောက်ျားတို့သည်၎င်း။ မဇ္ဈိမပေါရိသာ စ၊ ဥဘတောဗျည်း, နပုန်း ပဏ္ဍုက်တို့သည်၎င်း။ ဣမေ မာဏဝါ၊ ဤသတ္တဝါတို့သည်။ သရီရဘေဒါ၊ ခန္ဓာကိုယ် ပျက်ခြင်းကြောင့်။ ပတန္တိ၊ သေခြင်းတည်းဟူသော မြေ၌ ကျကုန်၏။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၇၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ အယံ ဝယော၊ ဤသတ္တဝါတို့၏ အရွယ်သည်။ တာရကရာဇသန္နိဘော၊ ကြယ်အပေါင်းတို့၏ မင်းဖြစ်သော လနှင့်တူသည်ဖြစ်၍ လဆုတ်ပက္ခ၌ ကုန်ပြီးလျှက် လဆန်းပက္ခ၌ ပြည့်ပြန်သည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ သတ္တာနံ၊ သတ္တဝါတို့၏။ ယံ၊ အကြင် အရွယ်သည်။ အဗ္ဘတီတံ၊ လွန်လေပြီ။ တံ၊ ထိုအရွယ်သည်။ ဂတမေဝ၊ လွန်သွားသည်သာတည်း။ ဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ တံ၊ ထိုလွန်သွားပြီးသော အရွယ်သည်။ တဿ၊ ထို သတ္တဝါအား။ ပုန၊ တဖန်။ အာဂမနံ၊ လာပြန်ခြင်းသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ ဇိဏ္ဏဿ၊ အိုမင်းပြီးသော သူအား။ ရတိပိ၊ ကာမဂုဏ်၌ မွေ့လျော်ခြင်းသည်လည်း။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ သုခံ၊ ကာမဂုဏ်ကိုစွဲ၍ ဖြစ်သော ချမ်းသာသည်။ ကုတော၊ အဘယ်မှာ ရှိအံ့နည်း။ တံ - တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၇၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ယက္ခာ စ၊ တန်ခိုးကြီးသော ဘီလူးတို့သည်၎င်း။ ပိသာ စ၊ မြေဘုတ် ဘီလူးတို့သည်၎င်း။ အထ ဝါ၊ ထိုမှတပါး။ ပေတာပိ၊ ပြိတ္တာတို့သည်၎င်း။ ကုပိတာ၊ အမျက်ထွက်ကုန်၍။ မနုဿေ၊ လူတို့ကို။ အဿာသန္တိ၊ ထွက်သက်လေဖြင့် ပုတ်ခတ်သတ်နိုင်ကုန်၏။ ဝါ၊ ဝင်နိုင်ကုန်၏။ တေ၊ ထို ဘီလူးပြိတ္တာတို့သည်။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ အဿာသိတုံ၊ ထွက်သက်လေဖြင့် ပုတ်ခတ်သတ်ခြင်းငှါ။ ဝါ၊ ဝင်ခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ- တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၇၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ကုပိတေ၊ အမျက်ထွက်တတ်ကုန်သော။ ယက္ခေပိ၊ တန်ခိုးကြီးသော ဘီလူးတို့ကို၎င်း။ ပိသာစေပိ၊ မြေဘုတ်ဘီလူးတို့ကို၎င်း။ အထ ဝါ၊ ထိုမှတပါး။ ပေတေပိ၊ ပြိတ္တာတို့ကို၎င်း။ ဘူတဝေဇ္ဇာ၊ ဘူတဝိဇ္ဇာကို တတ်ကုန်သော ဆေးသမားတို့သည်။ နိဇ္ဈာပနံ၊ ပူဇော်သောအမှုဖြင့် သည်းခံစေခြင်း, ကြည်ညိုစေခြင်းကို။ ကရောန္တိ၊ ပြုနိုင်ကုန်၏။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ နိဇ္ဈာပနံ၊ ပူဇော်သောအမှုဖြင့် သည်းခံစေခြင်း ကြည်ညိုစေခြင်းကို။ ကာတုံ၊ ပြုခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၇၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ အပရာဓကေ၊ မင်းအား ပြစ်မှားတတ်ကုန်သော သူတို့ကို၎င်း။ ဒူသကေ၊ ပြည်ရွာကို ဖျက်ဆီးတတ်ကုန်သော သူတို့ကို၎င်း။ ဟေဌကေ စ၊ အိမ်ခြံစပ်ကို ဖောက်ဖျက်ခြင်း စသည်တို့ဖြင့် လုယက်ညှဉ်းဆဲတတ်ကုန်သော သူတို့ကို၎င်း။ ရာဇာနာ၊ ပြည့်ရှင်မင်းတို့သည်။ ဒေါသံ၊ အပြစ်ကို။ ဝိဒိတွာန၊ သိကုန်၍။ ဒဏ္ဍန္တိ၊ အပြစ်အားလျော်စွာ ဒဏ်ထားနိုင်ကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုမင်းတို့စင်လျှက်လည်း။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ ဒဏ္ဍယိတုံ၊ ဒဏ်ပေးခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၇၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ အပရာဓကာ၊ မင်းအား ပြစ်မှားတတ်ကုန်သော သူတို့သည်၎င်း။ ဒူသကာ၊ ပြည်ရွာကို ဖျက်ဆီးတတ်ကုန်သော သူတို့သည်၎င်း။ ဟေဌကာ စ၊ အိမ်ခြံစပ်ကို ဖောက်ခြင်းစသည်တို့ဖြင့် လုယက်ညှဉ်းဆဲတတ်ကုန်သော သူတို့သည်၎င်း။ တေပိ၊ ထိုသူတို့သည်လည်း။ ရာဇိနော၊ မင်းအား။ နိဇ္ဈာပေတုံ၊ သက်သေတို့ဖြင့် အပြစ်မရှိသည်၏ အဖြစ်ကိုပြလျက် ကြည်ညိုစေ၍ သည်းခံစိမ့်သောငှါ။ လဘန္တိ၊ ရကုန်၏။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ နိဇ္ဈာပနံ၊ သက်သေတို့ဖြင့် အပြစ်မရှိသည်၏ အဖြစ်ကိုပြလျက် ကြည်ညိုစေခြင်းကို။ န ကရောန္တိ၊ မပြုနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝိဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ အယူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၇၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ အယံ၊ ဤသူသည်ကား။ ခတ္တိယော၊ မင်းတည်း။ ဧဝံပိ၊ ဤသို့လည်း။ မစ္စုရာဇဿ၊ သေမင်း၏။ အပေက္ခံ၊ ငဲ့ကွက်ခြင်းသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ အယံ၊ ဤသူသည်ကား။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားတည်း။ ဧဝံပိ၊ ဤသို့လည်း။ မစ္စုရာဇဿ၊ သေမင်း၏။ အပေက္ခံ၊ ငဲ့ကွက်ခြင်းသည်။ န စ အတ္ထိ၊ မရှိသည်သာတည်း။ အယံ၊ ဤသူသည်ကား။ အဍ္ဎကော၊ ကြွယ်ဝသောသူတည်း။ အယံ၊ ဤသူသည်ကား။ ဗလဝါ၊ ခွန်အားကြီးသောသူတည်း။ အယံ၊ ဤသူသည်ကား။ တေဇဝါ၊ ဘုန်းတန်ခိုးကြီးသောသူတည်း။ ဧဝံပိ၊ ဤသို့လည်း။ မစ္စုရာဇဿ၊ သေမင်း၏။ အပေက္ခံ၊ ငဲ့ကွက်ခြင်းသည်။ န စ အတ္ထိ၊ မရှိသည်သာတည်း။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ အယူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၇၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ သီဟာ စ၊ ခြင်္သေ့တို့သည်၎င်း။ ဗြဂ္ဃါ စ၊ ကျားတို့သည်၎င်း။ အထော၊ ထိုမြို့။ ဒီပိယော စ၊ သစ်တို့သည်၎င်း။ ဝိပ္ဖန္ဒမာနံ၊ တုန်လှုပ်သော သတ္တဝါကို။ ပသယှ၊ နှိပ်စက်၍။ ခါဒန္တိ၊ စားကုန်၏။ တေပိ၊ ဤခြင်္သေ့, ကျား, သစ်တို့သည်လည်း။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ ခါဒိတုံ၊ စားခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ အယူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၈၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ မာယာကာရာ၊ မျက်လှည့်သည်တို့သည်။ ရင်္ဂမဇ္ဈေ၊ ပွဲသဘင်အလယ်၌။ မာယံ၊ လှည့်ပတ်ခြင်းကို။ ကရောန္တာ၊ ပြုကုန်သည်ဖြစ်၍။ တာဝဒေ၊ ထိုသို့ လှည့်ပတ်သော ခဏ၌။ ဇနဿ၊ လူအပေါင်း၏။ စက္ခူနိ၊ မျက်စိတို့ကို။ မောဟေန္တိ၊ မဟုတ်သည်ကို အဟုတ်ပြုလျက် တွေဝေစေနိုင်ကုန်၏။ မစ္စုနော၊ သေမင်းအား။ မောဟယိတုံ၊ တွေဝေစိမ့်သောငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ အယူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၈၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဥဂ္ဂတေဇာ၊ ထက်သော အဆိပ်ဟူသော တန်ခိုးရှိကုန်သော။ အာသီဝိသာ၊ မြွေတို့သည်။ ကုပိတာ၊ အမျက်ထွက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ မနုဿေ၊ လူတို့ကို။ ဍံသန္တိ၊ ကိုက်နိုင်ကုန်၏။ မာရေန္တိ၊ သတ်နိုင်ကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုမြွေတို့သည်လည်း။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ ဍံသိတုံ၊ ကိုက်ခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထိုကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ နှလုံးအယူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၈၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ အာသီဝိသာ၊ မြွေတို့သည်။ ကုပိတာ၊ အမျက်ထွက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ယံ၊ အကြင်သူကို။ ဍံသန္တိ၊ ကိုက်ကုန်၏။ တံ၊ ထိုသူကို။ တိကိစ္ဆကာ၊ အဆိပ်ကိုနိုင်သော ဆေးသမားတို့သည်။ တေသံ၊ ထိုမြွေတို့၏။ ဝိသံ၊ အဆိပ်ကို။ ဟနန္တိ၊ ဖျောက်နိုင်ကုန်၏။ ဍဋ္ဌဿ၊ ကိုက်သော။ မစ္စုနော၊ သေမင်းဟူသော မြွေ၏။ ဝိသံ၊ အဆိပ်ကို။ န ဟနန္တိ၊ မဖျောက်နိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ နှလုံးအယူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၈၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဓမ္မန္တရီ စ၊ ဓမ္မန္တရီမည်သော ဆေးသမားသည်၎င်း။ ဝေတရဏီ စ၊ ဝေတရဏီမည်သော ဆေးသမားသည်၎င်း။ ဘောဇော စ၊ ဘောဇမည်သော ဆေးသမားသည်၎င်း။ ဘုဇင်္ဂမာနံ၊ မြွေတို့၏။ ဝိသာနိ၊ အဆိပ်တို့ကို။ ဟန္တွာန၊ ပယ်ဖျောက်၍။ သုယျန္တိ၊ ကောင်းစွာ သွားနိုင်ကုန်၏။ တေ၊ ထိုဓမ္မန္တရီ စသော ဆေးသမားတို့သည်။ တထေဝ၊ ထို့အတူလျှင်။ ဍဋ္ဌဿ၊ ကိုက်သော။ မစ္စုနော၊ သေမင်း၏။ ဝိသာနိ၊ အဆိပ်တို့ကို။ န ဟနန္တိ၊ မဖျောက်နိုင်ကုန်။ တေ၊ ထိုဆေးသမားတို့သည်။ ကာလင်္ကတာ၊ သေလေကုန်ပြီ။ တံ- တေန၊ ထိုကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ နှလုံး အယူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၈၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဝိဇ္ဇာဓရာ၊ ဝိဇ္ဇာဓိုရ်တို့သည်။ ဃောရံ၊ ဃောရမည်သော အတတ်, ဂန္ဓာရီမည်သော အတတ်ကို။ အဓီယမာနာ၊ သင်ကုန်၍။ မောစေန္တိ၊ ရန်သူလက်မှ လွတ်နိုင်ကုန်၏။ ဃောရံ၊ ဃောရမည်သောအတတ်, ဂန္ဓာရီမည်သောအတတ်ကို။ သာဓေတွာ၊ ပြီးစေ၍။ ဩသဓေဟိ၊ ဆေးတို့ဖြင့်။ အဒဿနံ၊ ရန်သူတို့မမြင်ရာသို့။ ဝဇန္တိ၊ ရောက်နိုင်ကုန်၏။ မစ္စုရာဇဿ၊ သေမင်း၏။ အဒဿနံ၊ မမြင်ရာသို့။ န ဝဇန္တိ၊ မရောက်နိုင်ကုန်။ တံ- တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ အယူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၃၈၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဓမ္မော၊ ကုသိုလ်တရားသည်။ ဓမ္မစာရိံ၊ ကုသိုလ်တရားကို ကျင့်သောသူကို။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ ရက္ခတိ၊ စောင့်တတ်၏။ သုစိဏ္ဏော၊ ကောင်းစွာ ကျင့်အပ်သော။ ဓမ္မော၊ ကုသိုလ်တရားသည်။ သုခံ၊ လူ, နတ်, နိဗ္ဗာန် ချမ်းသာကို။ အာဝဟတိ၊ ရွက်ဆောင်တတ်၏။ ဧသ- ဧသော၊ ဤသို့ ချမ်းသာကို ဆောင်ခြင်းသည်။ သုစိဏ္ဏေ-သုစိဏ္ဏဿ၊ ကောင်းစွာ ကျင့်အပ်သော။ ဓမ္မေ- ဓမ္မဿ၊ ကုသိုလ် တရား၏။ အာနိသံသော၊ အကျိုးတည်း။ ဓမ္မစာရီ၊ ကုသိုလ်တရားကို ကျင့်သောသူသည်။ ဒုဂ္ဂတိံ၊ အပါယ်လေးပါးသို့။ န ဂစ္ဆတိ၊ မလားရ။
၃၈၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဓမ္မော စ၊ ကုသိုလ်တရား၎င်း။ အဓမ္မော စ၊ အကုသိုလ်တရား၎င်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥဘော၊ နှစ်ပါးကုန်သော ကုသိုလ်တရား အကုသိုလ်တရားတို့သည်။ သမဝိပါကိနော၊ တူမျှသော အကျိုးကို ပေးခြင်းရှိကုန်သည်။ န ဟိ ဟောန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်။ အဓမ္မော၊ အကုသိုလ်တရားသည်။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ နေတိ၊ ဆောင်တတ်၏။ ဓမ္မော၊ ကုသိုလ်တရားသည်။ သုဂတိံ၊ သုဂတိဘဝသို့။ ပါပေတိ၊ ရောက်စေတတ်၏။
ဤသို့ ဘုရားအလောင်း အယောဃရမင်းသားသည် ဤနှစ်ဆယ့် လေးဂါထာတို့ဖြင့် ခမည်းတော်မင်းကြီးအား တရားဟော၍ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး- ခမည်းတော်မင်းကြီး တိုင်းပြည်သည် ခမည်းတော် မင်းကြီးတို့အားသာလျှင် ဖြစ်စေလော့၊ အကျွန်ုပ်အား ဤမင်းအဖြစ်ဖြင့် အလိုမရှိ၊ စင်စစ်သော်ကား ခမည်းတော် မင်းကြီးနှင့်တကွ စကားပြောဟောစဉ်လျှင် အကျွန်ုပ်သို့ အိုခြင်း, နာခြင်း သေခြင်းတို့သည် ကပ်ရောက်လာကုန်၏။ အရှင်မင်းကြီးတို့သည် နေတော်မူရစ်ကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ သံကြိုးကိုဖြတ်၍ ထွက်သွားသော အမုန်ယစ်သော ဆင်ပြောင်ကဲ့သို့၎င်း, ရွှေချိုင့်ကိုဖောက်၍ ထွက်သော ခြင်္သေ့ပျိုကဲ့သို့၎င်း ကာမတို့ကိုစွန့်၍ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ မြို့နန်းမှ ထွက်၏။
ထိုသို့ ဘုရားလောင်း ထွက်သည်ရှိသော် ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် ငါ့အားလည်း မင်းအဖြစ်ဖြင့် အလိုမရှိဟုကြံ၍ တိုင်းပြည်ကို စွန့်ခဲ့ပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းနှင့် တကွလျင် ထွက်၏။ ထိုမင်း ထွက်သည်ရှိသော် မယ်တော်မိဖုယားသည်၎င်း ပုဏ္ဏားသူကြွယ် အစရှိသော သူတို့သည်၎င်း အလုံးစုံသောမြို့၌ နေကုန်သော သူတို့သည် အိမ်တို့ကိုစွန့်ပစ်၍ ထွက်ခဲ့ကုန်၏။ အစည်းအဝေးသည် များ၏။ ပရိသတ်တို့သည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာ ရှိကုန်၏။ ထိုပရိသတ်တို့ကိုယူ၍ ဘုရားလောင်းသည် ဟိမဝန္တာသို့ သွား၏။
သိကြားမင်းသည် ဘုရားလောင်း တောထွက်သော အဖြစ်ကိုသိ၍ ဝိသုကြုံနတ်သားကိုစေ၍ အလျား တဆယ့်နှစ်ယူဇနာ အနံ ခုနစ်ယူဇနာရှိသော ကျောင်းကို ဖန်ဆင်း၍ ပြုစေ၏။ အလုံးစုံသော ရဟန်းပရိက္ခရာတို့ကို စီရင်စေ၏။
ဤဆိုခဲ့ပြီးသည်မှ နောက်၌ ဘုရားလောင်း ရဟန်းပြုခြင်းကို၎င်း၊ အဆုံးအမပေးခြင်းကို၎င်း, ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားရသည်၏ အဖြစ်ကို၎င်း, ပရိသတ်၏ အပါယ်မလားသည်၏ အဖြစ်ကို၎င်း အလုံးစုံသော စကားကို အောက် ဟတ္ထိပါလဇာတ်၌ ဆိုအပ်ပြီးသောနည်းဖြင့်လျှင် သိအပ်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ဤသို့လျှင် ရှေး၌လည်း ငါဘုရားသည် မြတ်သော တောထွက်ခြင်းကို ထွက်ဘူးသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ မြတ်သော သာကီဝင် မင်းမျိုးတို့သည် ထိုအခါ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ကြွင်းသော ပရိသတ်တို့ ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ အယောဃရ ပညာရှိ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
အို နာ သေရေး၊ ဘေးသုံးဘေး၊ ပြေး၍ မလွတ်ပြီ
တဆယ့်လေးခုမြောက်သော အယောဃရဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ငါးရာငါးဆယ်ဇာတ်ဝတ္ထု
မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်
နမော တဿ ဘဂဝတော အရဟတော သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓဿ။
ပဉ္စမတွဲ
တိံသနိပါတ်
၁။ ကိံဆန္ဒဇာတ်
နေ့စံ၍ ညဉ့်ခံရခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကိံဆန္ဒော ကိမဓိပ္ပါယော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကိံဆန္ဒဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ တနေ့သ၌ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် တရားနာအံ့သောငှါ လာလတ်ကုန်၍ တရားသဘင်၌ နေကုန်သော ဥပုသ်ဆောက်တည်ကုန်သော များစွာကုန်သော ဒါယကာယောက်ျား, ဒါယိကာမိန်းမတို့ကို သင်ဒါယကာ ဒါယိကာမတို့သည် ဥပုသ် ဆောက်တည်ကြသလောဟု မေးတော်မူ၍ ဘုန်းတော်ကြီးသောအရှင်ဘုရား- ဥပုသ်ဆောက်တည်သည် မှန်ပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်ကုန်လတ်သော် ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို ပြုကုန်သော သင်ဒါယကာ ဒါယိကာမတို့သည် ကောင်းသောအမှုကို ပြုအပ်ကုန်၏။ ရှေးသူဟောင်းတို့သည် ထက်ဝက်သော ဥပုသ်အကျိုးဆက်ကြောင့် များစွာသော စည်းစိမ်အခြံအရံကို ရဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုဒါယကာတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာတို့- လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သော မင်းသည် တရားနှင့်အညီ မင်းပြုသည်ရှိသော် သဒ္ဓါတရားနှင့်ပြည့်စုံ၏။ အလှူပေးခြင်း သီလဆောက်တည်ခြင်း၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းအမှု၌ မမေ့မလျော့ဖြစ်၏။ မင်းမှကြွင်းသော မှူးမတ်စသော သူတို့ကိုလည်း အလှူပေးခြင်း အစရှိသည်တို့၌ ဆောက်တည်စေ၏။ ထိုမင်း၏ ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားသည်ကား သူတပါးတို့၏ ကျောက်ကုန်းသားကို စားသည်နှင့်တူသော တံစိုးစားတတ်သော စဉ်းလဲသော တရားသူကြီး ဖြစ်၏။ မင်းသည် ဥပုသ်နေ့၌ မှူးမတ်အစရှိသော သူတို့ကိုခေါ်၍ သင်တို့သည် ဥပုသ်ဆောက်တည်ကြကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် ဥပုသ်ကို မဆောက်တည်၊ ထိုအခါ တနေ့သ၌ တံစိုးစား၍ စဉ်းလဲသောတရားကို စီရင်ပြီးလျှင် မင်းအား ခစားအံ့သောငှာ လာသော ထိုပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားကို မင်းသည် သင်တို့သည် ဥပုသ်ဆောက်တည်ကုန်၏လောဟု မှူးမတ်တို့ကိုမေးပြီးလျှင် ဆရာ- ဆရာသည်လည်း ဥပုသ် ဆောက်တည်၏လောဟု မေး၏။ ထိုပုရောဟိတ်သည် အရှင်မင်းကြီး ဆောက်တည်ပါ၏ဟု မုသာဝါဒကို ဆို၍ ပြာသာဒ်မှ သက်၏။
ထိုအခါ ပုရောဟိတ်ကို တယောက်သော အမတ်သည် ဆရာတို့သည် ဥပုသ် ဆောက်တည်သည် မဟုတ်လောဟု မေး၏။ ထိုပုရောဟိတ်သည် ငါကား နံနက်ခါ၌သာ စား၏။ အိမ်သို့ ရောက်လတ်သော် ခံတွင်းကိုဆေးပြီးလျှင် ဥပုသ်ဆောက်တည်၍ ညအခါ မစားမူ၍ ညဉ့်၌ သီလကိုစောင့်အံ့၊ ဤသို့ စောင့်သည်ရှိသော် ငါ့အား ထက်ဝက်သော ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟုဆို၏။ ဆရာ- ကောင်းပြီဟု ဆိုလတ်သော် ထိုပုရောဟိတ်သည် အိမ်သို့ သွား၍ ဆိုတိုင်း ပြု၏။
တဖန် တနေ့သ၌ ထိုပုရောဟိတ်သည် တရားဆုံးဖြတ်ရာ၌ နေသည်ရှိသော် တယောက်သော သီလရှိသော မိန်းမသည် တရားဆိုသည်ရှိသော် အိမ်သို့သွားခြင်းငှါ မရ၍ ငါသည် ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းအမှုကို မလွန်စေအံ့ဟု ကြံ၍ မွန်းတည့်အခါ နီးလတ်သော် ခံတွင်းကို ဆေးခြင်းငှါ အားထုတ်၏။ ထိုခဏ၌ ပုရောဟိတ်အား ကောင်းစွာမှည့်သော သရက်သီးခိုင်ကို ဆောင်ခဲ့၏။ ထိုပုရောဟိတ်သည် ထိုမိန်းမ ဥပုသ်ဆောက်တည်သော အဖြစ်ကိုသိ၍ သင်သည် ဤသရက်သီးတို့ကို စား၍ ဥပုသ် ဆောက်တည်လော့ဟု သရက်သီးကို ပေး၏။ ထိုမိန်းမသည် ပုဏ္ဏားဆိုတိုင်း ပြု၏။ ဤမျှ သရက်သီးပေးခြင်းသည် ပုဏ္ဏား၏ ကောင်းမှုတည်း၊ ထိုပုဏ္ဏားသည် နောက်အဘို့၌ သေ၍ ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် ကောသိကီမည်သော မြစ်ကမ်းနား၌ သုံးယူဇနာရှိသော သရက်ဥယျာဉ်၌ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသောမြေအဘို့၌ တင့်တယ်ခြင်းသို့ရောက်သော ရွှေဗိမာန်၌ တန်ဆာဆင်သော ကြက်သရေရှိသော အိပ်ရာ၌ အိပ်ပျော်သောသူသည် နိုးသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့် စပ်သော မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်သော တသောင်း ခြောက်ထောင်သော နတ်သ္မီးအခြံအရံ ရှိ၏။
ထိုပုဏ္ဏားသည် ညဉ့်၌သာလျှင် ထိုသို့သော ကြက်သရေနှင့် ပြည့်စုံသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ခံစားရ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုပုဏ္ဏားအား ဝေမာနိက ပြိတ္တာအဖြစ်ဖြင့် ကံနှင့်တူသော အကျိုးသည်ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် အရုဏ်တက်လတ်သော် သရက်ဥယျာဉ်သို့ ဝင်ရ၏။ ထိုသို့ ဝင်သောခဏ၌လျှင် ထိုပုဏ္ဏား၏ နတ်၌ဖြစ်သော ကိုယ်အဖြစ်သည် ကွယ်၍ အတောင်ရှစ်ဆယ် ထန်းပင်ပမာဏရှိသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၏။ အလုံးစုံသော ကိုယ်သည် လောင်၏။ ပင်လုံးကျွတ်ပွင့်သော ပေါက်ပင်ကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ လက်နှစ်ဘက်တို့၌ တချောင်းစီသာဖြစ်သော လက်ချောင်းတို့သည် ရှိကုန်၏။ ပေါက်တူးကြီး ပမာဏရှိသော လက်သည်းတို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုလက်သည်းဖြင့် မိမိကျောက်ကုန်းသားကို ခွဲနုတ်၍စားလျှက် ဆင်းရဲဝေဒနာသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ သည်းစွာသော အသံကို မြည်တမ်းလျှက် ဆင်းရဲကိုခံရ၏။ နေဝင်သည်ရှိသော် ထိုကိုယ်သည်ကွယ်၍ နတ်၌ဖြစ်သောကိုယ်သည် ဖြစ်၏။ တန်ဆာဆင်အပ်သော တသောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော နတ်သ္မီးတို့သည် အထူးထူးသော တီးမှုတ်မျိုးတို့ကိုကိုင်၍ ခြံရံကုန်၏။ ထိုပုဏ္ဏားသည် ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ကိုခံစား၍ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော သရက်ဥယျာဉ်၌ နတ်၏ ပြာသာဒ်သို့ တက်၏။
ထိုပုဏ္ဏားသည် ဥပုသ်ဆောက်တည်သော မိန်းမအား သရက်သီး ပေးခဲ့ဘူးသော အကျိုးဆက်ကြောင့် သုံးယူဇနာရှိသော သရက်ဥယျာဉ်ကို ရ၏။ တံစိုးစား၍ စဉ်းလဲသောတရားကို စီရင်သော အကျိုးဆက်ကြောင့်ကား မိမိ ကျောက်ကုန်းသားကို နုတ်၍စားရ၏။ ထက်ဝက်သော ဥပုသ်၏ အကျိုးဆက်ကြောင့် ညဉ့်အခါ၌ စည်းစိမ်ကို ခံစားရ၏။ တသောင်း ခြောက်ထောင်သော နတ်သ္မီးကချေသည်အပေါင်း ခြံရံလျက် ခံစားရ၏။
ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် ကာမတို့၌ အပြစ်ကိုမြင်၍ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ဂင်္ဂါအကြေ၌ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော မြေအရပ်ဝယ် ကျောင်းဆောက်၍ ဆွမ်းခံသော အကျင့်ဖြင့် မျှလျှက်နေ၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ထိုသရက်ဥယျာဉ်မှ အိုးစရည်းကြီး ပမာဏရှိသော သရက်သီးမှည့်သည် ဂင်္ဂါမြစ်၌ကျ၍ မြစ်ရေအယဉ်ဖြင့် မျောလာသော ထိုသရက်သီးသည် ထိုရသေ့ နေရာကျောင်းသို့ ရှေးရှုရောက်လေ၏။ ထိုရသေ့သည် မျက်နှာသစ်သည်ရှိသော် မြစ်လယ်၌ မျော၍ လာလတ်သော ထိုသရက်သီးကို မြင်လျှင် ရေ၌ကူးလျက် သွားသဖြင့် ယူ၍ ကျောင်းသို့ဆောင်ခဲ့ပြီးလျှင် မီးတင်းကုပ်၌ထား၍ ဓားငယ်ဖြင့်ခွဲ၍ မျှလောက်ရုံသာ စားပြီးလျှင် အကြွင်းကို ငှက်ပျောရွက်တို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်း၍ အဖန်တလဲလဲ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း ကုန်သည့်တိုင်အောင် စားရ၏။ ထိုသရက်သီး ကုန်လတ်သော် တပါးသော သစ်သီးကြီးငယ်ကို စားခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ ရသတဏှာဖြင့် နှောင်ဖွဲ့၍ ထိုသရက်သီးမှည့်ကိုသာလျှင် ငါစားအံ့ဟု ကြံလျက် မြစ်နားသို့သွား၍ မြစ်ကိုကြည့်လတ်၍ သရက်သီးကို မရလျှင် ငါမထအံ့ဟု ဆုံးဖြတ်ခြင်းကို ပြု၍ နေ၏။
ထိုရသေ့သည် ထိုမြစ်နား၌လျှင် အာဟာရကင်းလျက် ခြောက်ရက်ပတ်လုံး အစာအာဟာရ ကင်းသည်ဖြစ်၍ လေနေပူကြောင့် ခြောက်တပ်လျက် နေ၏။ ထိုအခါ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ မြစ်စောင့်နတ်သ္မီးသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ ဤရသေ့သည် တဏှာအလိုသို့လိုက်၍ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အစာကင်းသည်ဖြစ်၍ မြစ်ကိုကြည့်လျက်နေ၏။ ဤရသေ့အား သရက်သီးမှည့်ကို မပေးဘဲ နေခြင်းငှါ မသင့်၊ သရက်သီးကို မရသော် သေလတ္တံ့၊ ငါပေးအံ့ဟု ကြံပြီးလျှင် သွား၍ ဂင်္ဂါမြစ်၏အထက် ကောင်းကင်၌ ရပ်၍ ထိုရသေ့နှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-
ကိံပတ္ထယာနော ကိံဧသံ၊ ကေနအတ္ထေန ဗြာဟ္မဏ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့။ ကိံ ဆန္ဒော၊ အဘယ်ကို အလိုရှိသည်ဖြစ်၍။ ကိံ အဓိပ္ပါယော၊ အဘယ်စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ကိံပတ္ထယာနော၊ အဘယ်ကို တောင့်တသည်ဖြစ်၍။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ဧသံ-ဧသန္တော၊ ရှာသည်ဖြစ်၍။ ကေန အတ္ထေန၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ တွံ၊ သင်ရှင်ရသေ့သည်။ ဧကော၊ တယောက်အထီးတည်း။ ဃမ္မနိ၊ ပူစွာသော နေ့အခါ၌။ သမ္မသိ၊ နေဘိသနည်း။
ထိုနတ်သ္မီး စကားကိုကြား၍ ရသေ့သည် နတ်သ္မီးအား အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
တထူပမံ အမ္ဗပက္ကံ၊ ဝဏ္ဏ ဂန္ဓ ရသုတ္တမံ။
ပါဏိဘိ နံ ဂဟေတွာန၊ အဂျာယတန မာဟရိ။
သတ္ထေန နံ ဝိကပ္ပေတွာ၊ ခုပ္ပိပါသံ ပဟာသိ မေ။
ဗျန္တိဘူတော ဒုက္ခက္ခမော။
အဿာဒံ နာဓိဂစ္ဆာမိ၊ ဖလေသွညေသု ကေသုစိ။
အမ္ဗံ ယဿ ဖလံ သာဒု၊ ယ မုဒ္ဓရိ ဝုယှမာနံ။
ဥဒဓိသ္မာ မဟဏ္ဏဝေ။
ရမ္မံ ပဋိ နိသိန္နာသ္မိ၊ ပုထုလောမာယုတာ ပုထု။
ကာ ဝါ တွမသိ ကလျာဏေ၊
ကိဿ ဝါ တွံ သုမဇ္ဈိမေ။
ယာ သန္တိ နာရိယော ဒေဝေသု၊
ဒေဝါနံ ပရိစာရိကာ။
ရူပေန တေ သာဒိသီ နတ္ထိ၊
ဒေဝေသု ဂန္ဓဗ္ဗမနုဿလောကေ။
ပုဋ္ဌာသိ မေ စာရုပုဗ္ဗင်္ဂီ ဗြူဟိ၊
အက္ခာဟိ မေ နာမဉ္စ ဗန္ဓဝေ စ။
ဟူသော ဤကိုးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂။ အမလမဇ္ဈိမေ၊ အညစ်အကြေးကင်းသော ခါးရှိသော နတ်သ္မီး။ ဝါရိဓရော၊ ရေကိုဆောင်သော။ သုပရိဏာမဝ၊ ကောင်းသော သဏ္ဌာန်ရှိသော။ မဟာကုမ္ဘော ယထာ၊ အိုးကြီးကဲ့သို့။ တထူပမံ၊ ထိုအိုးကြီး ပမာဏရှိသော။ ဝဏ္ဏဂန္ဓရသုတ္တမံ၊ အဆင်း အနံ့ အရသာနှင့် ပြည့်စုံသော။ သောတေန၊ မြစ်ရေအယဉ်သည်။ ဝုယှမာနံ၊ မျှောအပ်သော။ အမ္ဗပက္ကံ၊ သရက်သီးမှည့်ကို။ ဒိသွာန၊ မြင်၍။ နံ၊ ထိုသရက်သီးမှည့်ကို။ ပါဏိဘိ၊ လက်တို့ဖြင့်။ ဂဟေတွာန၊ ယူ၍။ အဂျာယတနံ၊ မီးတင်းကုပ်သို့။ အာဟရိ၊ ဆောင်ပြီ။
၄။ ဒေဝဓီတေ၊ နတ်သ္မီး။ တတော၊ ထိုသို့ ဆောင်ယူပြီးမှ။ ကဒလိပတ္တေသု၊ ငှက်ပျောရွက်တို့၌။ နိက္ခိပိတွာ၊ ထား၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ သယံ၊ ကိုယ်တိုင်။ နံ၊ ထိုသရက်သီးကို။ သတ္ထေန၊ ဓားငယ်ဖြင့်။ ဝိကပ္ပေတွာ၊ လှီး၍။ ခါဒိ၊ စားပြီ။ အမ္ဗော၊ သရက်သီးသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ခုပ္ပိပါသံ၊ မွတ်သိပ်ခြင်းကို။ ပဟာသိ၊ ပယ်ပြီ။
၅။ ဒေဝဓီတေ၊ နတ်သ္မီး။ အပ္ပေတဒရထော၊ ကင်းသော ပူပန်ခြင်းရှိသော။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဗျန္တိဘူတော၊ ကုန်ပြီးသော သရက်သီး ရှိသည်ဖြစ်၍။ ဒုက္ခက္ခမော၊ ကောင်းသော အရသာကို မရခြင်းကြောင့် ကိုယ်၏ မခံ့ခြင်းရှိလျက်။ ကေသုစိ၊ အချို့ကုန်သော။ အညေသု၊ သရက်သီးကြီးမှ တပါးကုန်သော။ ဖလေသု၊ ငှက်ပျောသီး, ပိန္နဲသီးအစရှိသော သစ်သီးတို့၌။ အဿာဒံ၊ ကောင်းမြတ်သော အရသာကို။ နာဓိဂစ္ဆာမိ၊ မရ။
၆။ ဒေဝဓီတေ၊ နတ်သ္မီး။ ယံ ဖလံ၊ အကြင်သရက်သီးသည်။ မမ၊ ငါ၏။ သာဒု၊ ချိုမြန်ခြင်းသည်။ အဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။ မဟဏ္ဏဝေ၊ နက်ကျယ်သော များသော ရေရှိသော မြစ်ကြီး၌။ ဝုယှမာနံ၊ မျောသော။ ယံ အမ္ဗံ၊ အကြင်သရက်သီးကို။ ဥဒဓိသ္မာ၊ မြစ်မှ။ ဥဒ္ဓရိ၊ ဆယ်တင်၏။ တံ အမ္ဗံ၊ ထိုသရက်သီးသည်။ မမံ၊ ငါ့ကို။ သောသေတွာ၊ ခြောက်တပ်စေ၍။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ အာဝဟိဿတိ နူန၊ ဆောင်အံ့သည်တကား။
၇။ ဒေဝမီတေ၊ နတ်သ္မီး။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဥပဝသာမိ၊ မွတ်သိပ်ခြင်း ချင်ခြင်းတို့ကြောင့် မြစ်၏အနီးသို့ ကပ်၍ နေ၏။ တံ သဗ္ဗံ၊ ထိုအလုံးစုံသော အကြောင်းကို။ တေ၊ သင်နတ်သ္မီးအား။ မယာ၊ ငါသည်။ အက္ခာတံ၊ ကြားအပ်ပြီ။ အယံ နဒီ၊ ဤမြစ်သည်။ ပုထုလောမာယူတာ၊ ကြီးစွာသော နှုတ်သီးအမွေးရှိကုန်သော ငါးတို့နှင့်ယှဉ်၏။ ပုထု၊ အပြော ကျယ်၏။ ရမ္မံ၊ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော မြစ်ကို။ ပဋိ၊ စွဲ၍။ နိသိန္ဓော၊ နေသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။
၈။ အပလာယိနီ၊ မသွားမူ၍ ငါ၏ ရှေးရှူရပ်သော နတ်သမီး။ တွဉ္စ ခေါ၊ သင်သည်လျှင်။ မေ၊ ငါ့အား။ အတ္တာနံ ဧဝ၊ မိမိကိုယ်ကိုလျှင်။ အက္ခာဟိ၊ ကြားလော့။ တွံ၊ သင်သည်။ ကာ ဝါ၊ အဘယ်သူသည်မူလည်း။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ကလျာဏေ၊ ကောင်းခြင်း ငါးပါးနှင့် ပြည့်စုံသော။ သုမဇ္ဈိမေ၊ တင့်တယ်သော ခါးရှိသော နတ်သ္မီး။ တွံ၊ သင်သည်။ ကိဿ ဝါ၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂတာ၊ လာသနည်း။
၉။ ဒေဝဓီတေ၊ နတ်သ္မီး။ တွံ၊ သင်သည်။ ရူပပဋလမဋ္ဌီဝ၊ ကောင်းစွာ ချောမော ပြေပြစ်သော ရွှေပြားကဲ့သို့၎င်း။ ဂိရိသာနုဇာ၊ တောင်လျဉ် တောင်ဝှမ်း၌ ဖြစ်သော။ ဗျဂ္ဃီ ဣဝ၊ တင့်တယ် စံပယ်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံသော ကျားမကဲ့သို့၎င်း။ သောဘတိ၊ တင့်တယ်၏။ ဒေဝေသု၊ နတ်တို့တွင်။ ဒေဝါနံ၊ နတ်ပြည်ခြောက်ထပ် နတ်တို့၏။ ပရိစာရိကာ၊ အလုပ်အကျွေးဖြစ်ကုန်သော။ ယာ နာရိယော စ၊ အကြင် နတ်မိန်းမတို့သည်၎င်း။ မနုဿလောကသ္မိံ၊ လူ့ပြည်၌။ ယာ နာရိယော စ၊ အကြင် မိန်းမတို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဒေဝေသု စ၊ နတ်ပြည် ခြောက်ထပ်တို့၌၎င်း။ ဂန္ဓဗ္ဗေသု စ၊ အမြစ်နံ့သာ အရွက်နံ့သာ အခေါက်နံ့သာ အစရှိသည်တို့ကိုမှီကုန်သော ဂန္ဓဗ္ဗနတ်တို့၌၎င်း။ မနုဿလောကေ စ၊ လူ့ပြည်၌၎င်း။ ဇာတာသု၊ ဖြစ်ကုန်သော မိန်းမတို့တွင်။ တေ၊ သင်နှင့်။ ရူပေန၊ အဆင်းအားဖြင့်။ အနုဂတာ၊ တူသောအဖြစ်သို့ ရောက်ကုန်သော။ ဣတ္ထိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိကုန်။ တေ၊ သင်နှင့်။ ရူပေန၊ လုံးရပ်သဏ္ဌာန်အားဖြင့်။ သာဒိသီ၊ တူသော မိန်းမတို့သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိကုန်။ စာရုပုဗ္ဗင်္ဂီ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော ဦရုလက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံသော နတ်သ္မီး။ တံ၊ သင့်ကို။ မေ၊ ငါသည်။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားဘိလော့။ နာမဉ္စ၊ အမည်အနွယ်ကို၎င်း။ ဗန္ဓဝေ စ၊ အမျိုးကို၎င်း။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားဘိလော့။
ထို့နောင်မှ ရေစောင့်နတ်သမီးသည် ရသေ့အား အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
သာဟံ ဘုသာလယေ ဝုတ္ထာ၊ ဝရဝါရီဝဟောဃသာ။
မမေဝ ပမုခါ ဟောန္တိ၊ အဘိသန္ဒန္တိ ပါဝုသေ။
ဗဟုကာ နာဂဝိတ္တောဒါ၊ အဘိသန္ဒန္တိ ဝါရိနာ။
ဗဟူနိ ဖလဇာတာနိ၊ အာဝဟန္တိ အဘိဏှသော။
အသံသယန္တံ သော တဿ၊ ဖလံ ဟောတိ ဝသာနုဂံ။
မာ ရောစယ မဘိသင်္ဂံ၊ ပဋိသေဓ ဇနာဓိပ။
အာစေယမာနော ရာဇိသိ၊ မရဏံ အဘိကင်္ခသိ။
ယေပိ ဣသယော လောကေ၊ သညတတ္တာ တပဿိနော။
အသံသယံ တေပိ ဇာနန္တိ၊ သဏှဘူတာ ယသဿိနော။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၁။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့။ တွံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ရမ္မံ၊ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော။ ယံ ကောသိကိံ၊ အကြင်ကောသိကီမြစ်ကို။ ပဋိ၊ စွဲ၍။ နိသိန္နော၊ နေသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သာ အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ တတ္ထ၊ ထိုမြစ်၌။ ဘုသာလယေ၊ ပြင်းသော ရေအယဉ်ရှိသော မြစ်၌တည်သော ဗိမာန်၌။ အဝုတ္ထာ၊ အစိုးရသဖြင့် နေသော နတ်သ္မီးတည်း။ ဝရဝါရိဝဟောဃသာ၊ မြတ်သော ရေအယဉ်နှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ နာနာဒုမဂဏာကိဏ္ဏာ၊ အထူးထူးသော သစ်ပင်အပေါင်းတို့ဖြင့် ပြွမ်းထသော။ ဗဟုကာ၊ များစွာကုန်သော။ ဂိရိကန္ဒရာ၊ တောင်မြောင် ချောက်ကြားမှ စီးကုန်သော မြစ်တို့သည်။ ပါဝုသေ၊ မိုဃ်းလအခါ၌။ အဘိသန္ဒန္တိ၊ စီးဝင်လာကုန်၏။ တာ၊ ထိုမြစ်တို့သည်။ မမေဝ၊ ငါ့ကိုသာလျှင်။ ပမုခါ- ပမုခံ၊ အကြီးအမြတ်ကို။ ဟောန္တိ-ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်၏။
၁၃။ အထော၊ ထိုမြို့။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်သော။ ဝနတောဒါ၊ တော၌ဖြစ်ကုန်သော ရေတို့သည်လည်း။ မံ၊ ငါသို့။ အဘိသန္ဒန္တိ၊ စီးဝင်လာကုန်၏။ နီလဝါရိဝဟိဒ္ဓရာ၊ မြအဆင်းနှင့်တူသော စိမ်းညိုသော ရေနှင့်ယှဉ်သော ရေအစုဟု ဆိုအပ်သော အယဉ်ကို ဆောင်ကုန်သော။ နာဂဝိတ္တောဒါ၊ နဂါးတို့၏ နှစ်သက်ခြင်းကို ပြုတတ်သောရေနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ ဗဟုကာ၊ များစွာကုန်သော မြစ်တို့သည်။ မံ၊ ငါသို့။ ဝါရိနာ၊ ရေဖြင့်။ အဘိသန္ဒန္တိ၊ ပြည့်စေကုန်၏။
၁၄။ တာ၊ ထိုမြစ်တို့သည်။ အမ္ဗဇမ္ဗုလဗုဇာ၊ သရက်သီး သပြေသီး တောင်ပိန္နဲသီးတို့၎င်း။ နီပါ၊ ကျည်းသီးတို့၎င်း။ တလမုဒုမ္ဗရာ၊ ထန်းသီး ရေသဖန်းသီးတို့၎င်း။ ဗဟူနိ၊ များစွာကုန်သော။ ဖလဇာတာနိ၊ သစ်သီးမျိုးတို့ကို။ အဘိဏှသော၊ မပြတ်။ အာဝဟန္တိ၊ မျှောခဲ့ကုန်၏။
၁၅။ ဥဘတောတီရေ၊ ကမ်းနားနှစ်ဘက်၌။ ဇာတရုက္ခေဟိ၊ ရောက်ကုန်သော သစ်ပင်တို့မှ။ ယံ ကိဉ္စိ၊ အလုံးစုံသော။ ဖလံ၊ သစ်သီးသည်။ အမ္ဗုနိ၊ ငါ၏ရေ၌။ ပတတိ၊ ကျ၏။ တံ ဖလံ၊ ထိုအလုံးစုံသော သစ်သီးသည်။ အသံသယံ၊ ယုံမှားမဲ့။ သောတဿ၊ မြစ်ရေအယဉ်ဖြင့်။ ဝသာနုဂံ၊ ငါ့အလိုသို့ အစဉ်လိုက်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၁၆။ ပုထုပည၊ ကြီးသော ပညာရှိတော်မူသော။ ဇနာဓိပ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော မင်းမြတ်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏောဟိ၊ နာတော်မူလော့။ အဘိသင်္ဂံ၊ အလွန် တပ်မက်မောသဖြင့် ကပ်ငြိခြင်းကို။ မာ ရောစယ၊ နှစ်သက်တော်မမူလင့်။ မေဓာဝီ၊ ပညာရှိတော်မူသော မင်းမြတ်။ ဧတံ၊ ထို အကျွန်ုပ် စကားကို။ အညာယ၊ သိ၍။ တံ၊ ထို တပ်မက်မောသဖြင့် ကပ်ငြိခြင်းကို။ ပဋိသေဓ၊ မြစ်တော်မူလော့။
၁၇။ ရဋ္ဌာဘိဝဍ္ဎန၊ ပြည်တိုင်းကား၏ အစီးအပွားကို လွန်စွာ ပွားစေတတ်သော။ ရာဇိသိ၊ မင်းမြတ်။ တွံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ ယံ- ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ အာစေယမာနော၊ အသား, အသွေးတို့ဖြင့်ပွားသော ပျိုငယ်သော အရွယ်သည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်လျက်။ မရဏံ၊ သစ်သီးကို တပ်မက်မောသဖြင့် သေခြင်းကို။ အဘိကင်္ခသိ၊ အလိုရှိတော်မူ၏။ ဝေ၊ စင်စစ်။ တဝ၊ သင်မင်းမြတ်၏။ ဝဍ္ဎဝံ၊ ပညာရှိသော အဖြစ်ကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န မညေ၊ မအောက်မေ့နိုင်။
၁၈။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ယော၊ အကြင် ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ တဏှာဝသိကော၊ တဏှာအလိုသို့ လိုက်သည်။ ဟောတိ၊ ၏။ တဿ၊ ထို ပုဂ္ဂိုလ်၏။ တဏှာဝသိကဘာဝံ၊ တဏှာအလိုသို့ လိုက်သောအဖြစ်ကို။ ပိတရော စ၊ ဗြဟ္မာတို့သည်၎င်း။ သဒေဝကာ၊ ကာမာဝစရ နတ်နှင့်တကွ ဖြစ်ကုန်သော။ ဂန္ဓဗ္ဗာ စ၊ ဂဗ္ဗနတ်တို့သည်၎င်း။ လောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ သညတတ္တာ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးကို စောင့်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့်။ တပဿိနော၊ ခြိုးခြံသော အကျင့်ရှိကုန်သော။ ယေစာပိ ဣသယော၊ အကြင် ဒိဗ္ဗစက္ခုဉာဏ်နှင့် ပြည့်စုံကုန်သော ရသေ့တို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေပိ၊ ထို အလုံးစုံသော သူတို့သည်လည်း။ အသံသယံ၊ ယုံမှားမရှိ။ ဇာနန္တိ၊ သိကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုသူတို့၏။ ယသဿိနော၊ များသော အခြံအရံ ရှိကုန်သော။ သဏှဘူတာ၊ အလုပ်အကျွေး ဖြစ်ကုန်သော သူတို့သည်လည်း။ ဇာနန္တိ၊ သိကုန်၏။
ထို့နောင်မှ ရသေ့သည် မိမိအကြောင်းကို နတ်သမီးအား ကြားလိုရကား-
န စိယျတိ တဿ နရဿ ပါပံ၊
သစေ န စေတေတိ ဝဓာယ တဿ။
ဧဝံ လောကျာ ဝိဒိတာ ပတိ။
အနရိယ ပရိသမ္ဘာသေ၊ ပါပကမ္မံ ဇိဂီသသိ။
တီရေ တေ ပုထု သုသောဏိ။
အသံသယံ တံ အသိလောကော၊
မယိ မတေ အာဂမိဿတိ။
မာ တံ သဗ္ဗော ဇနော ပုစ္ဆာ၊ ပကွတ္တာသိ မယိ မတေ။
ဟူသော ဤ လေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၉။ ဒေဝဓီတေ၊ နတ်သမီး။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ သဗ္ဗဓမ္မံ၊ အလုံးစုံသော သုစရိုက်တရားကို၎င်း။ ဇီဝိတသ၊ အသက်၏။ ဝိဓံသနံ၊ ပျက်စီးခြင်းဟု ဆိုအပ်သော။ စဝနံ၊ စုတေခြင်းကို၎င်း။ ဇာနာမိ၊ သိ၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့သော အခြင်းအရာဖြင့်။ ဝိဒိတွာ၊ သိ၍။ ဌိတဿ၊ တည်သော။ ဝိဒု-ဝိဒုနော၊ ပညာရှိသော။ တဿ နရဿ၊ ထိုသူအား။ သစေ၊ အကယ်၍။ တဿ ပရပုဂ္ဂလဿ၊ ထိုတပါးသောပုဂ္ဂိုလ်အား။ ဝဓာယ၊ သတ်ခြင်းငှာ။ န စေတေတိ၊ လုံ့လမပြု။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုသည်။ န စိယျတိ၊ မပွား။
၂၀။ ဣသိပူဂသမညာတေ၊ ရသေ့အပေါင်းတို့သည် ကောင်း၏ဟု သမုတ်အပ်သော နတ်သမီး။ တံ၊ သင့်ကို။ လောကျာ၊ မကောင်းမှုကို ဝေးစွာပြုသဖြင့် လောက၏ အစီးအပွားတည်း။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဝိဒိတာ၊ ငါသိ၏။ အနရိယပရိသမ္ဘာသေ၊ မကောင်းသဖြင့် အပြစ်တင်သော စကားကို ဆိုသော။ ပတိ၊ တင့်တယ်သော နတ်သမီး။ တွံ၊ သင်သည်။ ပါပကမ္မံ၊ မကောင်းမှုကို။ ဇိဂီသသိ၊ ဖြစ်စေဘိ၏။
၂၁။ ပုထုသုသောဏိ၊ များသော ကောင်းသော အသွေးအရည်နှင့် ပြည့်စုံသော နတ်သမီး။ သစေ၊ အကယ်၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ တီရေ၊ မြစ်နား၌။ မရိဿာမိ၊ သေအံ့။ မယိ မတေ၊ သရက်သီးကို မရ၍ ငါသေသည်ရှိသော်။ အသံသယံ၊ ယုံမှားမဲ့။ တံ၊ သင်နတ်သမီးသို့။ အသိလောကာ၊ ကဲ့ရဲ့ခြင်းသည်။ အာဂမိဿတိ၊ ရောက်လတ္တံ့။
၂၂။ သုမဇ္ဈိမေ၊ ခါးစည်း တင်ကျယ် ငယ်သောဝမ်းရှိသော နတ်သမီး။ တသ္မာ ဟိ- တသ္မာ ဧဝ၊ ထို့ကြောင့်လျှင်။ ပါပကံ ကမ္မံ၊ မကောင်းသော ကဲ့ရဲ့အပ်သော အမှုကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ရက္ခဿေဝ၊ စောင့်ဘိလော့။ မယိ၊ ငါသည်။ မတေ၊ သေသည် ရှိသော်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ သဗ္ဗော၊ အလုံးစုံသော။ ဇနော၊ လူအပေါင်းသည်။ တံ၊ သင့်ကို။ မာ ပကွတ္တာသိ၊ မကဲ့ရဲ့စေလင့်။
ထိုစကားကို ကြား၍ နတ်သ္မီးသည်-
အတ္တာနံ အမ္ဗဉ္စ ဒဒါမိ တေ တံ။
ယော ဒုစ္စဇေ ကာမဂုဏေ ပဟာယ၊
သန္တိဉ္စ ဓမ္မဉ္စ အဓိဋ္ဌိတောသိ။
ပစ္ဆာ သံယောဇနေ ဌိတော။
အဓမ္မဉ္စေဝ စရတိ၊ ပါပဉ္စဿ ပဝဍ္ဎတိ
ဥပနယာမိ သီတသ္မိံ၊ ဝိဟရာဟိ အနုဿုကော။
ကောဉ္စာ မယူရာ ဒိဝိယာ၊ ကောယဋ္ဌိမဓုသာလိကာ။
ကူဇိကာ ဟံသ ပူဂေဟိ၊ ကောကိလေတ္ထ ပဗောဓရေ။
ကောသမ္ဗ သလဠာ နီပါ၊ ပက္ကတာလ ဝိလမ္ဗိနော။
ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၃။ အဝိသယှသာဟိ၊ သည်းခံနိုင်ခဲသည်ကို သည်းခံခြင်းရှိသော ရှင်ရသေ့။ ဧတံ၊ ထိုသရက်သီးမှည့်အလို့ငှာ ဆိုသောအကြောင်းကို။ မယာ၊ ငါသည်။ အညာတံ၊ သိအပ်ပြီ။ ယော တွံ၊ အကြင်ရှင်ရသေ့သည်။ ဒုစ္စဇေ၊ စွန့်နိုင်ခဲကုန်သော။ ကာမဂုဏေ၊ ရွှေပန်း ထီးဖြူ ရွှေနန်းဟု ဆိုအပ်သော ဝတ္ထုကာမတို့ကို။ ပဟာယ၊ စွန့်၍။ သန္တိဉ္စ၊ မကောင်းသော အကျင့်ကို ငြိမ်းစေတတ်သောကြောင့် သန္တိဟု ဆိုအပ်သော သီလကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ သုစရိုက်တရားကို၎င်း။ အဓိဋ္ဌိတော၊ ကပ်၍ ရောက်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တံ၊ ရှင်ရသေ့ကို။ အာလိင်္ဂေတွာ၊ ပိုက်ဖက်၍။ အမ္ဗဝနံ၊ သရက်ဥယျာဉ်တောသို့။ နယန္တီ၊ ဆောင်ယူသည်ဖြစ်၍။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို၎င်း။ တံ အမ္ဗံ၊ ထိုသရက်သီးကို၎င်း။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဒဒါမိ၊ ပေးပါအံ့။
၂၄။ ဘော တာပသ၊ အို ရှင်ရသေ့။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ပုဗ္ဗသညောဂံ၊ ရှေး၌ဖြစ်သော အနှောင်အဖွဲ့ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်ပြီး၍။ ပစ္ဆာသံယောဇနေ၊ နောက်ဖြစ်သော အနှောင်အဖွဲ့၌။ ဌိတော၊ တည်၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ အဓမ္မဉ္စေဝ၊ မကောင်းသော အကျင့်ကိုလည်း။ စရတိ၊ ကျင့်သည်မည်၏။ အဿ၊ ထိုသူအား။ ပါပဉ္စ၊ မကောင်းမှုသည်လည်း။ ပဝဍ္ဎတိ၊ ပွား၏။
၂၅။ တာပသ၊ ရှင်ရသေ့။ ဧဟိ၊ လာလှည့်။ တံ၊ သင် ရှင်ရသေ့ကို။ ပါပယိဿာမိ၊ ပို့အံ့။ ကာမံ၊ စင်စစ်သဖြင့်။ အပ္ပေါဿုကော၊ သရက်သီးမှည့်၌ ကြောင့်ကြခြင်း ကင်းသည်။ ဘဝ၊ ဖြစ်လော့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဥပါနယာမိ၊ ဆောင်အံ့။ သီတသ္မိံ၊ ချမ်းမြေ့သော သရက်တော၌။ အနုဿုကော၊ ကြောင့်ကြမရှိသည်ဖြစ်၍။ ဝိဟရာဟိ၊ နေတော်မူလော့။
၂၆။ အရိန္ဒမ၊ ရန်သူကို ဆုံးမတတ်သော မင်းမြတ်။ ပုပ္ဖရသမတ္တေဟိ၊ ပန်းရက်ဖြင့် ယစ်ကုန်သော။ ဝက္ကင်္ဂေဟိ၊ ငှက်တို့ကြောင့်။ အဘိနာဒိတံ၊ အလွန်ပဲ့တင်ထပ်သော။ တံ၊ ထိုနတ်တို့၏ သရက်ဥယျာဉ်ကို။ ပဿ၊ ရှုတော်မူလော့။ ကောဉ္စာ၊ ကြိုးကြာတို့သည်၎င်း။ မယူရာ၊ ဥဒေါင်းတို့သည်၎င်း။ ကောယဋ္ဌိမဓုသာလိကာ၊ ဝန်လိုငှက်, ရွှေဆက်ရက်ဖြစ်ကုန်သော ငှက်တို့သည်၎င်း။ ဧတေ ဒိဝိယာ၊ ထိုနတ်ငှက်တို့သည်။ ဧတ္ထ၊ ဤသရက်ဥယျာဉ်၌။ ဝသန္တိ၊ နေကုန်၏။ ဟံသပူဂေဟိ စ၊ ဟင်္သာအပေါင်းတို့သည်လည်း။ ကူဇိကာ၊ တွန်မြူးသော အသံတို့ဖြင့် ပဲ့တင်ထပ်စေကုန်၏။ ကောကိလာ၊ ဥဩတို့သည်။ ဝဿန္တိယော၊ တွန်မြူးကုန်သည်ဖြစ်၍။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ပဗောဓရေ၊ သိစေကုန်၏။
၂၇။ အရိန္ဒမ၊ ရန်သူကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော မင်းမြတ်။ ဧတ္ထ၊ ဤသရက်ဥယျာဉ်၌။ ဝိပ်ပသုနဂ္ဂါ၊ အသီးဝန်ကြောင့် ညွတ်သော အဖျားရှိကုန်သော။ အမ္ဗာ၊ သရက်ပင်တို့သည်၎င်း။ ပလာလခလသန္နိဘာ၊ အပွင့်အပေါင်းဖြင့် သလေးကောက်လှိုင်းထားရာ တလင်းနှင့်တူသော။ ပက္ကတာလဝိလမ္ဘိနော၊ ထန်းသီးမှည့်ကဲ့သို့ တွဲရရွဲဆွဲသော အသီးရှိကုန်သော။ ကောသမ္ဗသလဠာ၊ ကြို့ပင် ထင်းရူးပင်တို့သည်၎င်း။ နီပါ၊ ကျည်းပင်တို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။
ဤသို့ ထိုနတ်သမီးသည် သရက်ဥယျာဉ်ကို ချီးမွမ်းပြီးလျှင် ရသေ့ကို သရက်ဥယျာဉ်၌ ထားခဲ့၍ ဤသရက်ဥယျာဉ်၌ သရက်သီးတို့ကို စားလျက် မိမိ၏ တပ်မက်မောခြင်း တဏှာကို ပြည့်စေလော့ဟု ဆို၍ သွားလေ၏။ ရသေ့သည် သရက်သီးတို့ကို စားလျက် သရက်သီး၌ တပ်မက်မောခြင်း တဏှာကို ပြည့်စေပြီးလျှင် အပင်အပန်းဖြေ၍ သရက်ဥယျာဉ်၌ လှည့်လည်သည်ရှိသော် ဆင်းရဲဝေဒနာကို ခံရသော ထိုပြိတ္တာကိုမြင်၍ တစုံတခုသော စကားကို ဆိုခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ နေဝင်သည်ရှိသော် ကချေသည် မိန်းမအပေါင်း ခြံရံလျက် နတ်စည်းစိမ်ကို ခံစားသော ထိုပြိတ္တာအသုရကာယ်ကို မြင်၍ အကြောင်းကို မေးလိုရကား-
ရတ္တိ တွံ ပရိစာရေသိ၊ ဒိဝါ ဝေဒေသိ ဝေဒနံ။
ဧဝံ မဟာနုဘာဝေါသိ၊ အဗ္ဘုတော လောမဟံသနော။
ယံ ကရိတွာ မနုဿေသု၊ ပိဋ္ဌိမံသာနိ ခါဒသိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၈။ ဒေဝပုတ္တ၊ နတ်သား။ တွံ၊ သင်သည်။ မာလီ၊ နတ်ပန်းကို ပန်လျက်။ ကိရိဋိ၊ နတ်ဦးရစ်ကို ပေါင်းလျက်။ ကာယူရီ၊ နတ်တန်ဆာတို့ကို ဆင်ယင်လျက်။ အင်္ဂါရီ၊ နတ်တို့၏ အင်္ဂါကြီးငယ်နှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍။ စန္ဒနုဿဒေါ၊ နတ်၏ စန္ဒကူးနံ့သာကို လိမ်းကျံလျက်။ ရတ္တိံ၊ ညဉ့်၌။ ပရိစာရေသိ၊ နတ်စည်းစိမ်ကို ခံစားရ၏။ ဒိဝါ၊ နေ့၌ကား။ ဝေဒနံ၊ ကြီးစွာသော ဆင်းရဲ ဝေဒနာကို။ ဝေဒေသိ၊ ခံရ၏။
၂၉။ ယာ ဣမာ၊ အကြင် နတ်သမီးတို့သည်။ တေ၊ သင့်အား။ ပရိစာရိကာ၊ လုပ်ကျွေးကုန်၏။ တာနိ သောဠသိတ္ထိ သဟဿာနိ၊ ထိုတသောင်း ခြောက်ထောင်သော နတ်သမီးတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ အဗ္ဘုတော၊ မဖြစ်ဘူးမြဲသော။ လောမဟံသနော၊ ကြက်သီး မွေးညှင်း ထခြင်းကို ဖြစ်စေတတ်သော။ မဟာနုဘာဝေါ၊ ကြီးသော အာနုဘော်ရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။
၃၀။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးဘဝ၌။ ကိံ ကမ္မံ၊ အဘယ်ကံကို။ အကရိ၊ သင်ပြုခဲ့ဘူးသနည်း။ မနုဿေသု၊ လူ့ပြည်တို့၌။ အတ္တဒုက္ခာဝဟံ၊ မိမိ၏ ဆင်းရဲခြင်းကို ဆောင်တတ်သော။ ယံ ပါပံ၊ အကြင် မကောင်းမှုကို။ ကရိတွာ၊ ပြု၍။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ပိဋ္ဌိမံသာနိ၊ ကျောက်ကုန်းသားတို့ကို။ ခါဒသိ၊ သင်စားရ၏။ တံ ပါပံ၊ ထိုမကောင်းမှုကား။ ကိံ၊ အဘယ်နည်း။
ပြိတ္တာသည် ထိုရသေ့ကိုသိ၍ အရှင်မင်းကြီးတို့သည် အကျွန်ုပ်ကို မသိကုန်လော၊ အကျွန်ုပ်သည် အရှင်မင်းကြီးတို့၏ ပုရောဟိတ်တည်း၊ အကျွန်ုပ်အား ညဉ့်၌ ဤချမ်းသာကို ခံစားရခြင်းကို အရှင်မင်းကြီးတို့ကို မှီ၍ ပြုအပ်သော ထက်ဝက်သော ဥပုသ်၏ အကျိုးဆက်ကြောင့် ရပေ၏။ နေ့၌ ကြီးစွာသော ဆင်းရဲကို ခံရခြင်းကိုကား အကျွန်ုပ်သည် ပြုအပ်သော တံစိုးစားခြင်းဟူသော မကောင်းမှု၏ အကျိုးဆက်ကြောင့် ရ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အကျွန်ုပ်ကို အရှင်မင်းကြီးတို့သည် တရားဆုံးဖြတ်ရာ၌ထားတော်မူအပ်သည်ဖြစ်၍ စဉ်းလဲသော တရားကို တံစိုးစားသောကြောင့် သူတပါးတို့၏ ကျောက်ကုန်းသားကို စားသည်နှင့် တူသည်ဖြစ်၍ ထိုမကောင်းမှု၏ အကျိုးဆက်ကြောင့် နေ့အခါ၌ ဤဆင်းရဲကို ခံရ၏ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ရှင်ရသေ့အား ကြားလိုရကား-
အစရိ ဒီဃမဒ္ဓါနံ၊ ပရေသံ အဟိတာယ ဟံ။
ယထာဟမဇ္ဇ ခါဒါမိ၊ ပိဋ္ဌိမံသာနိ အတ္တနော။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၃၁။ ဘန္တေ၊ ရှင်ရသေ့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အဇ္ဈာနာနိ၊ ဗေဒင်တို့ကို။ ပဋိဂ္ဂယှ၊ သင်၍။ ကာမေသု၊ ဝတ္ထုကာမ ကိလေသာကာမတို့၌။ ဂိဒ္ဓိတော၊ တပ်မက်မော၏။ ဘန္တေ၊ ရှင်ရသေ့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဒီဃမဒ္ဓါနံ၊ ရှည်မြင့်စွာသော ကာလပတ်လုံး။ အဟိတာယ၊ မိမိကိုယ်ကို ဖျက်ဆီးခြင်းငှါ။ ပရေသံ၊ သူတပါးတို့အား။ အစရိ၊ ကျင့်မိပြီ။
၃၂။ ဘန္တေ၊ ရှင်ရသေ့။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ပိဋ္ဌိမံသိကော၊ သူတပါးတို့၏ ကျောက်ကုန်းသားကို စားတတ်သည်။ ဝါ၊ ချောပစ်သောစကားကို ဆိုတတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ပိဋ္ဌိမံသာနိ၊ ကျောက်ကုန်းသားတို့ကို။ ခါဒါမိ ယထာ၊ စားရသကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ပိဋ္ဌိမံသာနိ၊ ကျောက်ကုန်းသားတို့ကို။ ဥက္ကစ္စ၊ ခွါ၍။ ခါဒါမိ၊ စားရ၏။
ဤသို့သော စကားကို ဆိုပြီး၍ ထိုပြိတ္တာသည် ရသေ့ကို မေး၏။ အရှင်ဘုရားတို့သည် အဘယ့်ကြောင့် ဤအရပ်သို့ ကြွလာတော် မူကုန်သနည်းဟု မေး၏။ ရသေ့သည် အလုံးစုံသော အကြောင်းကို အကျယ်အားဖြင့် ပြောဆို၏။
အရှင်ဘုရား- ယခုအခါ ဤအရပ်၌ နေတော်မူကုန်လတ္တံ့လော၊ ကြွကုန်လတ္တံ့လောဟု မေး၏။ ဤအရပ်၌ ငါမနေအံ့၊ ကျောင်းသို့သာလျှင် သွားအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုစကားကို ကြား၍ ဝေမာနိက ပြိတ္တာသည် အရှင်ဘုရား- ကောင်းပြီ၊ အကျွန်ုပ်သည် အရှင်ဘုရားအား မပြတ်လျှင် သရက်သီးမှည့်ဖြင့် လုပ်ကျွေးပါအံ့ဟုဆို၍ မိမိအာနုဘော်ဖြင့် ကျောင်း၌ ထားခဲ့ပြီးလျှင် မငြီးငွေ့မူ၍ ဤကျောင်း၌ သာလျှင် နေတော်မူပါကုန်လော့ဟု ဝန်ခံခြင်းကို ယူပြီးလျှင် ထိုအခါမှစ၍ မပြတ်လျှင် သရက်သီးမှည့်ဖြင့် လုပ်ကျွေး၏။ ရသေ့သည် ထိုသရက်သီးမှည့်ကို စားလျက် ကသိုဏ်းပရိကံကိုပြု၍ ဈာန် အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေသဖြင့် ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုဒါယကာ ဒါယိကာမတို့အား ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ အချို့ကုန်သောသူတို့သည် သောတာပန် ဖြစ်ကုန်၏။ အချို့ကုန်သော သူတို့သည် သကဒါဂါမ် ဖြစ်ကုန်၏။ အချို့ကုန်သော သူတို့သည် အနာဂါမ် ဖြစ်ကုန်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ဒါယကာတို့- ယခုအခါ ဥပ္ပလဝဏ်သည် ထိုအခါ မြစ်စောင့်နတ်သမီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ရသေ့ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
လက်ဆောင်တံစိုး၊ စားသည့်ကျိုး၊ ဖြစ်ရိုး ပြိတ္တာပြည်
ရှေးဦးစွာသော ကိံဆန္ဒဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တိံသနိပါတ်
၂။ ကုမ္ဘဇာတ်
သေရည်သေရက် စတင်ဖြစ်ပေါ်လာခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကော ပါတုရာသိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကုမ္ဘဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဝိသာခါ ဒါယိကာမ၏ အဆွေခင်ပွန်း ဖြစ်ကုန်သော သေသောက်ကုန်သော ငါးရာကုန်သော မိန်းမတို့ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ သာဝတ္ထိပြည်၌ သေသောက်ပွဲသဘင် ကြွေးကြော်သည်ရှိသော် ထိုငါးရာကုန်သော မိန်းမတို့သည်လည်း မိမိတို့လင်အား ပွဲသဘင် ကစားပြီးသောအဆုံး၌ ထက်စွာသော သုရာကိုစီရင်၍ ပွဲသဘင်ကို ကစားကုန်အံ့ဟု ဆိုကုန်လတ်သော် ဤပွဲသဘင်သည် သောက်ပွဲသဘင်တည်း၊ ငါသည် သုရာကို မသောက်ဟု ဆိုလတ်သော် သင်တို့သည် ဘုရားသခင်အား အလှူပေးကုန်လော့၊ ငါတို့မူကား ပွဲသဘင်ကစားကုန်အံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုဝိသာခါသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ထိုအဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော မိန်းမငါးရာတို့ကို လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားကို ပင့်ဘိတ်၍ အလှူကြီးပေး၍ များစွာကုန်သော ပန်း, နံ့သာတို့ကို လက်စွဲလျက် ညချမ်းသောအခါ တရားတော်ကို နာခြင်းငှါ ထိုငါးရာသော မိန်းမအပေါင်း ခြံရံလျက် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ သွား၏။
ထိုမိန်းမတို့သည်ကား သုရာကို သောက်ကုန်လျက် ဝိသာခါနှင့်တကွ သွားကုန်၍ တံခါးမုတ်၌ ရပ်ကုန်လျှက် သုရာကို သောက်ကုန်လျှက်လျှင် ဝိသာခါနှင့်တကွ မြတ်စွာဘုရားအထံသို့ လာကုန်၏။ ဝိသာခါသည် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုး၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ နေ၏။ ငါးရာကုန်သော မိန်းမတို့တွင် အချို့ကုန်သော မိန်းမတို့သည် မြတ်စွာဘုရားရှေ့တော်၌ ကကုန်၏။ အချို့ကုန်သော မိန်းမတို့သည် သီချင်းကို သီကုန်၏။ အချို့ကုန်သော မိန်းမတို့သည် လက်ကို လှုပ်ကုန်၏။ အချို့ကုန်သော မိန်းမတို့သည် ခြေကိုလှုပ်ကုန်၏။ အချို့ကုန်သော မိန်းမတို့သည် ငြင်းခုံခြင်းကို ပြုကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ထိုသုရာယစ်ကုန်သော မိန်းမတို့အား ထိတ်လန့်ခြင်းကို ဖြစ်စိမ့်ငှာ မျက်မှောင်တော်အမွေးမှ ညိုသော ရောင်ခြည်တော်ကို လွှတ်တော်မူ၏။ အမိုက်သည် ဖြစ်၏။ ထိုမိန်းမတို့သည် အလွန်ထိတ်လန့်ကုန်၏။ သေဘေးမှ ကြောက်ကုန်၏။ ထို့ကြောင့် ထိုမိန်းမတို့အား သုရာယစ်ခြင်းသည် ပြေ၏။ သဗ္ဗညူမြတ်ဘုရားသည် နေတော်မူရာ ပလ္လင်မှ ကွယ်တော်မူခဲ့ပြီးလျှင် မြင်းမိုရ်တောင်ထိပ်၌ ရပ်တော်မူ၏။ ဥဏ္ဏလုံ မွေးရှင်တော်မှ ရောင်ခြည်တော်ကို လွှတ်တော်မူ၏။ လ- တထောင်, နေ- တထောင် ထွက်သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုမြင်းမိုရ်တောင်ထိပ်၌ ရပ်တော်မူလျက်လျှင် ထိုမိန်းမတို့အား ထိတ်လန့်ခြင်း ဖြစ်စိမ့်သောငှာ-
အန္ဓကာရေန သွနဒ္ဓါ၊ ပဒီပံ န ဂဝေသထ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
ဥပါသိကာယော၊ ဒါယိကာမတို့။ တုမှာကံ၊ သင်တို့အား။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ ပဇ္ဇလိတေ၊ ရာဂအစရှိသော မီးဖြင့် တောက်လောင်သည်။ သတိ၊ ရှိလျက်။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဟောသော နု၊ ရွှင်မြူးကြသနည်း။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ အာနန္ဒော နု၊ နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်ကြသနည်း။ အန္ဓကာရေန၊ မောဟတည်းဟူသော အမိုက်တိုက်ဖြင့်။ ဩနဒ္ဓါ၊ မြှေးယှက်အပ်ကုန်သော။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ပဒီပံ၊ ပညာတည်းဟူသော ဆီမီးကို။ န ဂဝေသထ၊ မရှာကြကုန်သနည်း။
ဤဂါထာကို ဟောတော်မူသော အဆုံး၌ ထိုငါးရာကုန်သော မိန်းမတို့သည်လည်း သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကြွလာတော်မူ၍ ဂန္ဓကုဋိအရိပ်ဝယ် ဘုရားနေရာတော်၌ နေတော်မူ၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားကို ဝိသာခါသည် ရှိခိုး၍ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား- အရှက်အကြောက်ကို ဖျက်ဆီးတတ်သော ဤသေသောက်ခြင်းသည် အဘယ်ကာလမှစ၍ ဖြစ်ပါသနည်းဟု မေးလျှောက်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဝိသာခါအား ထို အကြောင်းကို ဟောတော်မူလိုသည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ဝိသာခါ- လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ကာသိတိုင်း၌ နေသော သုရာမည်သော မုဆိုးတယောက်သည် ဆင်စွယ်, စာမရီမြီး အစရှိသော ဥစ္စာရှာခြင်းငှါ ဟိမဝန္တာသို့ သွား၏။ ထိုဟိမဝန္တာ၌ တခုသော သစ်ပင်သည် အထက်သို့ရောက်၍ တရပ်တသူရှိသော အရပ်၌ ခက်မသုံးခု ရှိ၏။ ထို သစ်ပင်၏ ခက်မသုံးခုတို့၏ အကြား၌ အိုးစရည်း ပမာဏရှိသော အခေါင်းသည် ရှိ၏။ ထိုအခေါင်းသည် မိုဃ်းရွာသည်
ရှိသော် ရေဖြင့် ပြည့်၏။ ထိုသစ်ပင်ကို ရံ၍ သဖန်းခါး ပင်သည်၎င်း၊ ရှစ်ရှားပင်သည်၎င်း၊ ငြုတ်ချိုပင်သည်၎င်း ရှိ၏။ ထိုသဖန်းခါး, ရှစ်ရှား, ငြုတ်တို့ အသီးအမှည့်တို့သည် ကြွေ၍ ထိုသစ်ပင်အခေါင်း၌ ကျကုန်၏။ ထိုသစ်ပင်၏ အနီး၌ အလိုလိုသာလျှင်ဖြစ်သော သလေးခင်းသည် ရှိ၏။ ထိုသလေးခင်းမှ ကျေးငှက်တို့သည် သလေးနှံတို့ကိုယူ၍ ထိုသစ်ပင်၌နေ၍ စားကုန်၏။ စားကုန်သော ထိုကျေးငှက်တို့၏ကျသော သလေးစပါးတို့သည်၎င်း, သလေးဆန်တို့သည်၎င်း ထိုသစ်ပင်အခေါင်း၌ ကျကုန်၏။ ဤသို့ ထိုရေသည် နေပူဖြင့်ကျက်၍ အရည်သည် နီသောအဆင်းရှိသည်ဖြစ်၍ နွေလအခါ၌လည်း ရေငတ်ကုန်သော ငှက်တို့သည် ထိုရေကို သောက်ကုန်သဖြင့် ယစ်ကုန်၍လျှင် အထက်သို့ပျံ၍ သစ်ပင်ရင်း၌ ကျကုန်၏။ အတန်ငယ် အိပ်ပျော်၍ တွန်မြူးကုန်လျက် သွားကုန်၏။ သစ်ပင်ထက်၌ ခွေး, မျောက် အစရှိသည်တို့လည်း ဤနည်းဖြင့်လျှင် ဖြစ်ကုန်၏။
မုဆိုးသည် ထိုအခြင်းအရာကို မြင်၍ ဤရေသည် အဆိပ်သည် အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့၊ ဤသတ္တဝါတို့သည် သေကုန်ရာ၏။ စင်စစ်သော်ကား ဤသတ္တဝါတို့သည် အတန်ငယ် အိပ်ပျော်၍ အလိုရှိရာသို့ သွားကုန်၏။ ဤရေသည် အဆိပ်မဟုတ်ဟု ကြံ၍ အတန်ငယ်ယူ၍ မိမိသည်လည်း သောက်၍ ယစ်သည်ဖြစ်၍ အမဲကို စားလိုသည်ဖြစ်၍ ထို့နောင်မှ မီးကိုညှိ၍ သုရာယစ်သဖြင့် သစ်ပင်ရင်း၌ ကျကုန်သော ခါ, ကြက် အစရှိသည်တို့ကို သတ်၍ အသားကို မီးကျီးတို့၌ကင်၍ လက်တဘက်ဖြင့် ကိုင်၍ အမဲကင်ကို စားလျက် လက်တဘက်ဖြင့် ထိုရေကို သောက်လျက် တရက်နှစ်ရက် ထိုအရပ်၌ သာလျှင် နေ၏။ ထိုသစ်ပင်မှ မနီးမဝေးသော အရပ်၌ ဝရုဏမည်သော ရသေ့တယောက်သည် နေ၏။ မုဆိုးသည် တပါးသောအခါ၌လည်း ထိုရသေ့၏ အထံသို့ ရောက်ဘူး၏။ ထိုသို့ ရောက်ဘူးသောကြောင့် ထိုမုဆိုးအား ဤသို့သော အကြံသည် ဖြစ်၏။ ဤအဖျော်ကို ရသေ့နှင့်တကွ ငါသောက်အံ့ဟု အကြံဖြစ်၏။ ဤသို့ အကြံဖြစ်ပြီး၍ ထိုမုဆိုးသည် တခုသော ဝါးကျည်တောက်ကို ပြည့်စေပြီးလျှင် အမဲကင်နှင့်တကွ ဆောင်ယူ၍ ကျောင်းသို့ဝင်၍ အရှင်ဘုရား- ဤအဖျော်ကို သောက်တော်မူကုန်လော့ဟု ဆို၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော မုဆိုး, ရသေ့တို့သည်လည်း အမဲကင်ကို စားလျက် သောက်ကုန်၏။ ဤသို့လျှင် သုရာမည်သော မုဆိုးသည်၎င်း, ဝရုဏမည်သော ရသေ့သည်၎င်း မြင်သည်ဖြစ်သောကြောင့် ထိုအဖျော်အား သုရာ ဟူ၍၎င်း၊ ဝရုဏ ဟူ၍၎င်း အမည်သည် ဖြစ်၏။
ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော သုရာမုဆိုး, ဝရုဏ ရသေ့တို့သည်လည်း တခုသော အကြောင်းသည် ရှိ၏ဟု ကြံ၍ ဝါးကျည်တောက်ကို ပြည့်စေပြီးလျှင် ထမ်းပိုးဖြင့်ထမ်း၍ ပစ္စန္တရစ်မြို့သို့ သွားကြလျက် သေကို ပြုတတ်ကုန်သော သူတို့သည် လာကုန်၏ဟု မင်းအား ကြားလေစေကုန်၏ မင်းသည် ခေါ်စေ၏။ ထိုသုရာမုဆိုး, ဝရုဏရသေ့တို့သည် ထိုမင်းအား သေကို ဆက်ကုန်၏။ မင်းသည် နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ်သောက်၍ ယစ်၏။ ထိုမင်းအား ထိုသေသည် တရက်နှစ်ရက် သောက်လောက်ရုံမျှသာ ရှိသည်ဖြစ်၏။ ထိုအခါ မုဆိုး, ရသေ့တို့ကို တပါးသော သေသည်လည်း ရှိသေး၏လောဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး- ရှိပါသေး၏ဟု ဆိုကုန်လတ်သော် အဘယ်အရပ်၌ ရှိသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး- ဟိမဝန္တာ၌ ရှိပါကုန်၏ဟု ဆိုကုန်လတ်သော် ထိုသို့တပြီးကား ဆောင်ကြကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုမုဆိုး-ရသေ့တို့သည် သွား၍ နှစ်ကြိမ်မြောက် ဆောင်ယူပြီးလျှင် မပြတ်သွား၍ ဆောင်ယူခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ သေ၏ အဆောက်အဦတို့ကို မှတ်ခဲ့ပြီးလျှင် ထိုသစ်ပင်၏ အခေါက်ကို အစပြု၍ အလုံးစုံသော သေ၏ အဆောက်အဦတို့ကို ထည့်၍ မြို့၌ သေကို ပြုကုန်၏။ မြို့သူတို့သည် သေကိုသောက်၍ မေ့လျော့ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်သဖြင့် ဆင်းရဲကုန်၏။ မြို့သည် သုဉ်းသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။
သေလုပ်တတ်သော မုဆိုး-ရသေ့တို့သည် ထိုမြို့မှ ပြေးကုန်၍ ဗာရာဏသီမြို့သို့ ရောက်ကုန်လျှင် သေလုပ်တတ်သော သူတို့သည် လာကုန်၏ဟု မင်းအား ကြားစေကုန်၏။ မင်းသည် ခေါ်စေ၍ စားနပ်ရိက္ခာကို ပေး၏။ ထိုဗာရာဏသီ
မြို့၌လည်း သုရာကို ပြုကုန်၏။ ထိုဗာရာဏသီမြို့၌လည်း ထိုရှေးအတူသာလျှင် ပျက်စီး၏။ ထိုဗာရာဇာသီပြည်မှ ပြေးလေ၍ သာကေတပြည်သို့ ရောက်ကုန်၏။ သာကေတပြည်မှ သာဝတ္ထိပြည်သို့ ရောက်ကုန်၏။ ထိုအခါ သာဝတ္ထိပြည်၌
သဗ္ဗမိတ္တမည်သော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုမင်းသည် ထိုမုဆိုး- ရသေ့တို့အား သင်္ဂြိုဟ်ထောက်ပံ့ခြင်းကို ပြုပြီးလျှင် သင်တို့သည် အဘယ်ကို အလိုရှိကုန်သနည်းဟု မေး၍ သေ၏ အဆောက်အဦဖြစ်သော အမြစ်အခေါက်ကို၎င်း, သလေးမုံ့ညက်ကို၎င်း, အိုးစရည်းကြီး ငါးရာတို့ကို၎င်း အလိုရှိ၏ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုအလုံးစုံကို ပေးစေ၏။
ထိုမုဆိုး-ရသေ့တို့သည် အိုးစရည်းကြီး ငါးရာတို့၌ သေကိုထည့်၍ ကြွက်တို့ သောက်မည်စိုးသောကြောင့် သေအိုးကို စောင့်စိမ့်သောငှါ တလုံးတလုံးသော အိုး၏အနီး၌ တခု တခုစီသော ကြောင်ကို ချည်ကုန်၏။ ထိုကြောင်တို့သည်
သုရာကျက်၍ အထက်သို့ ဝေသောအခါ အိုးနံပါး၌ ယိုစီးသောသေကို သောက်ကုန်သဖြင့် ယစ်ကုန်၍ အိပ်ပျော်ကုန်၏။ ကြွက်တို့သည် လာလတ်ကုန်၍ ထိုကြောင်တို့၏ နား, နှာခေါင်း, အစွယ် အမြီးတို့ကို စား၍ သွားကုန်၏။ ကြောင်တို့သည် သေကိုသောက်၍ သေကုန်၏ဟု မှူးမတ်တို့သည် မင်းအား ကြားလျှောက်ကုန်၏။ မင်းသည် ထိုမုဆိုး, ရသေ့တို့သည် အဆိပ်ကိုပြုသည် ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့ဟု နှစ်ယောက်သောသူတို့၏ ဦးခေါင်းကို ဖြတ်စေ၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော သူတို့သည် အရှင်မင်းကြီး အလွန်ချိုမြိန်၏ဟု ဆိုမြည်တမ်းကုန်လျက် သေကုန်၏။
မင်းသည် ထိုသူတို့ကို သတ်ပြီး၍ သေအိုးတို့ကို ခွဲလေကုန်ဟု စေ၏။ ကြောင်တို့သည် သုရာအယစ် ပြေကုန်သည်ရှိသော် ထ၍ ကစားမြူးတူးလျက် သွားကုန်၏။ ထိုသို့ သွားကုန်သော ကြောင်တို့ကိုမြင်၍ မင်းအား ကြားလျှောက်ကုန်၏။ မင်းသည် အကယ်၍ အဆိပ်ဖြစ်အံ့၊ ထိုကြောင်တို့သည် သေကုန်ရာ၏။ အလွန် ချိုမြိန်မြတ်သည်သာလျှင် ဖြစ်ရာ၏။ ထိုသေကို ငါသောက်အံ့ဟု ကြံ၍ မြို့ကို တန်ဆာဆင်စေပြီးလျှင် မင်းယင်ပြင်၌ မဏ္ဍပ်ကို ဆောက်လုပ်စေ၍ တန်ဆာဆင်အပ်သော မဏ္ဍပ်၌ ကောင်းစွာဆောက်အပ်သော ထီးဖြူရှိသော ရာဇပလ္လင်၌ နေ၍ မှူးမတ်အပေါင်း ခြံရံလျက် သေကို သောက်အံ့သောငှါ အားထုတ်၏။ ထိုအခါ သိကြားနတ်မင်းသည် အဘယ်သူသည် အမိအဘကို လုပ်ကျွေးခြင်း အစရှိသည်တို့၌ မမေ့မလျော့သနည်း၊ သုံးပါး အပြားရှိသော သုစရိုက်တရားတို့ကို ဖြည့်သနည်းဟု လူ့ပြည်ကို ကြည့်လတ်သော် သေသောက်အံ့သောငှာ နေသော ထိုမင်းကိုမြင်၍ ဤမင်းသည် သေကို အကယ်၍ သောက်အံ့၊ ဤသို့ သောက်သည်ရှိသော် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းကြီးသည် ပျက်စီးလတ္တံ့၊ အကြင်အခြင်းဖြင့် ပြုသည်ရှိသော် မင်းသည် သေကို မသောက်လတ္တံ့၊ ထိုအခြင်းဖြင့် ထိုမင်းကို ငါပြုအံ့ဟု ကြံ၍ သေဖြင့်ပြည့်သော အိုးတလုံးကို လက်ဝါးပြင်၌ထား၍ ပုဏ္ဏားအသွင်ဖြင့် လာလတ်ပြီးလျှင် မင်း၏ရှေးရှုဖြစ်သော။ ကောင်းကင်၌ရပ်၍ ဤအိုးကို ဝယ်ကြကုန်လော့ဟု ဆို၏။ သဗ္ဗမိတ္တမင်းသည် ထိုအခြင်းဖြင့်ဆိုလျက် ကောင်းကင်၌ တည်သော ထိုသိကြားမင်းကိုမြင်၍ ပုဏ္ဏား- အဘယ်အရပ်မှ လာသနည်းဟု မေး၍ ထိုသိကြားမင်းနှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-
ဩဘာသယံ သံဝရိ စန္ဒိမာဝ။
ဂတ္တေဟိ တေ ရသ္မိယော နိစ္ဆရန္တိ၊
သတေရိတာ ဝိဇ္ဇုရိဝန္တလိက္ခေ။
ဝေဟာယသံ ဂစ္ဆသိ တိဋ္ဌသိ စ။
ဣဒ္ဓိ နု တေ ဝတ္ထုကတာ သုဘာဝိတာ၊
အနဒ္ဓဂူန မပိ ဒေဝတာနံ။
ကုမ္ဘံ ကိဏာထာတိ ယမေတမတ္ထံ။
ကော ဝါ တုဝံ ကိဿ ဝတာယံ ကုမ္ဘော၊
အက္ခာဟိ မေ ဗြာဟ္မဏ ဧတမတ္ထံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၃။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တွံ၊ သင်သည်။ ကော၊ အဘယ်အရပ်မှ။ အာဂတော၊ လာသည်။ အာသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ကိံ၊ အသို့နည်း။ တိဒိဝါ၊ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်မှ။ အာဂန္တွာ၊ လာလတ်၍။ နဘမှိ၊ ကောင်းကင်၌။ ပါတု၊ ထင်ရှားဖြစ်သည်။ အာသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ သံဝရိ၊ ညဉ့်၌။ ဩဘာသယံ၊ ထွန်းပသော။ စန္ဒိမာဝ၊ လကဲ့သို့။ အန္တလိက္ခေ၊ ကောင်းကင်၌။ သတေရိတာ၊ သတေရိတမည်သော။ ဝိဇ္ဇုရိဝ၊ လျှပ်စစ်ကဲ့သို့။ တေ၊ သင်၏။ ဂတ္တေဟိ၊ ကိုယ်တို့မှ။ ရသ္မိယော၊ အရောင်တို့သည်။ နိစ္ဆရန္တိ၊ ထွက်ကုန်၏။
၃၄။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ အဃသ္မိံ၊ ကောင်းကင်၌။ ဆိန္နဝါတံ၊ ပြတ်သော လေရှိသည်ကို။ ကပ္ပသိ၊ ဖြစ်စေ၏။ ဝေဟာယသံ၊ ကောင်းကင်၌။ ဂစ္ဆသိ စ၊ သွားလည်း သွား၏။ တိဋ္ဌသိ စ၊ ရပ်လည်း ရပ်၏။ တတ္ထ၊ ထိုကောင်းကင်၌။ အနဒ္ဓဂူနံ၊ ခြေဖြင့် ခရီးကို မသွားကုန်သော။ ဒေဝတာနံ၊ နတ်တို့၏။ ယာ ဣဒ္ဓိ၊ အကြင်တန်ခိုးသည်၎င်း။ တေ၊ သင်၏။ သုဘာဝိတာ၊ ကောင်းစွာ ပွားစေအပ်သော။ ယာပိ ဣဒ္ဓိ၊ အကြင် တန်ခိုးသည်၎င်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တာယ၊ ထိုတန်ခိုးဖြင့်။ ဝတ္ထုကတာ နု၊ တည်ရာကဲ့သို့ပြုအပ်သလော။
၃၅။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ဝေဟာယသံ၊ ကောင်းကင်၌ ဖြစ်သော။ ဂမ္မံ၊ ခြေဖြင့် နင်းသွားခြင်းကို။ အာဂမ္မ၊ စွဲ၍။ တိဋ္ဌသိ-တိဋ္ဌမာနော၊ ရပ်သော။ တုဝံ၊ သင်ကား။ ကော ဝါ၊ အဘယ်သူနည်း။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားလော့။ ကုမ္ဘံ၊ အိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ယံ အတ္ထံ၊ အကြင်အကြောင်းကို။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝဒေသိ၊ သင်ဆို၏။ တံ အတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားလော့။ တေ၊ သင်၏။ အယံ၊ ဤအိုးသည်။ ကိဿ၊ အဘယ်ဝတ္ထု၏။ ကမ္ဘော၊ အိုးနည်း။
ထို့နောင်မှ သိကြားသည် မြတ်သောမင်းကြီး - ထိုသို့တပြီးကား နာလော့ဟုဆို၍ သုရာသောက်ခြင်း အပြစ်တို့ကို ပြလိုရကား-
ဖာဏိတဿ မဓုရဿ ကုမ္ဘော။
ကုမ္ဘဿ ဝဇ္ဇာနိ အနပ္ပကာနိ။
ဒေါသေ ဗဟူ ကုမ္ဘဂတေ သုဏာထ။
။ လ။
ဧဝံ အဘိညာယ ကိဏာဟိ ရာဇ။
ဧဝံ ဟိ မံ ကုမ္ဘဂတံ မယာ တေ၊
အက္ခာတရူပံ တဝ သဗ္ဗမိတ္တ။
ဟူသော ဤနှစ်ဆယ့်လေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အယံ၊ ဤအိုးသည်။ န သပ္ပိကုမ္ဘော၊ ထောပတ်အိုးလည်း မဟုတ်။ နာပိ တေလကုမ္ဘော၊ ဆီအိုးလည်း မဟုတ်။ ဖာဏိတဿ၊ တင်လဲ၏။ ကုမ္ဘော၊ အိုးသည်။ န၊ မဟုတ်။ မဓုရဿ၊ ပျား၏။ ကုမ္ဘော၊ အိုးသည်။ န၊ မဟုတ်။ ကုမ္ဘဿ၊ အိုး၏။ ဝဇ္ဇာနိ၊ အပြစ်တို့သည်။ အနပ္ပကာနိ၊ များကုန်၏။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်သော။ ကုမ္ဘဂတေ၊ အိုး၌ဖြစ်ကုန်သော။ ဒေါသေ၊ အပြစ်တို့ကို။ သုဏာထ၊ နာကုန်လော့။
၃၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယံ၊ အကြင်သေကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်၍။ ဂစ္ဆာ၊ သွားသည်ရှိသော်။ ဂလေယျ၊ ဘဝါးလှမ်းတိုင်းလှမ်းတိုင်း လဲရာ၏။ ပပတံ၊ ကမ်းပါးပြတ်သို့၎င်း။ သောဗ္ဘံ၊ တွင်းသို့၎င်း။ ဂုဟံ၊ လိုဏ်ခေါင်းသို့၎င်း။ စန္ဒနိယံ၊ ညွန်စေးရွံ့သို့၎င်း။ ဩဠိဂလ္လံ၊ ဆန်ဆေးရေ စသည်တို့ကို သွန်ရာခရီးသို့၎င်း။ ပတေ၊ ကျရာ၏။ အဘောဇနေယျံ၊ မစားသင့်သော ဝတ္ထုကို။ ဗဟုံပိ၊ များစွာလည်း။ ဘုဉ္ဇေယျ၊ စားမိရာ၏။ ယာ ကုမ္ဘိ၊ အကြင်အိုးသည်။ ဧဝရူပါ၊ ဤသို့သဘောရှိ၏။ တဿာ ကုမ္ဘိယာ၊ ထိုအိုး၏။ ဝဇ္ဇာနိ၊ အပြစ်တို့ကို။ သုဏာထ၊ နာကုန်လော့။ တဿာ၊ ထိုသေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်။
၃၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယံ၊ အကြင်သေကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်သောကြောင့်။ စိတ္တသ္မိံ၊ စိတ်၌။ အနေသမာနော၊ အစိုးမရသည်ဖြစ်၍။ ဘက္ခသာရီ၊ အဟောင်းဖြစ်သော မြက်ဖတ်ကို စားသော။ ဂေါရိဝ၊ နွားကဲ့သို့။ ဧဝရူပေါ၊ ဤသို့သဘောရှိ၏။ အနာထမာနောဝ၊ ကိုးကွယ်ရာမရှိသော သူကဲ့သို့။ အာဟိဏ္ဍတိ၊ လည်တတ်၏။ ဥပဂါယတိ စ၊ သီလည်း သီတတ်၏။ နစ္စတိ စ၊ ကလည်း ကတတ်၏။ ယာ သုရာ၊ အကြင်သေသည်။ ဧဝရူပါ၊ ဤသို့ သဘောရှိ၏။ တဿာ၊ ထိုသေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၃၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းကြီး။ ယံ၊ အကြင်သေကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်သောကြောင့်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ အစေလောဝ၊ တက္ကတွန်းကဲ့သို့။ နဂ္ဂေါ၊ အဝတ်မဝတ်ဘဲ။ ဂါမေ၊ ရွာ၌၎င်း။ ဝိသိခန္တရာနိ၊ လမ်းခရီးအလယ်သို့၎င်း။ စရေယျ၊ သွားမိရာ၏။ သံမူဠှစိတ္တော၊ တွေဝေသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ အတိဝေလသာယိ၊ အတိုင်းအရှည်ထက် လွန်စွာအိပ်ခြင်းသို့ ရောက်ရာ၏။ တဿာ၊ ထိုများသော အပြစ်ရှိသောသေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၄၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းကြီး။ ယံ၊ အကြင်သေကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်သောကြောင့်။ ဥဋ္ဌာယ၊ ထ၍။ ပဝေဓမာနော၊ တုန်လှုပ်လျက်။ သီသဉ္စ၊ ဦးခေါင်းကို၎င်း။ ဗာဟုံ စ၊ လက်ရုံးကို၎င်း။ ပစာလယန္တော၊ လှုပ်လျက်။ သော၊ ထိုသေသောက်သော သူသည်။ ဒါရုကဋလ္လကောဝ၊ သစ်သားဖြင့် လုပ်အပ်သော ယန္တရားရုပ်ကဲ့သို့။ နစ္စတိ၊ က၏။ တဿာ၊ ထိုသေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၄၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယံ၊ အကြင်သေကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်သောကြောင့်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ အဂ္ဂိဒဍ္ဎာ၊ မီးလောင်ကုန်လျက်။ သယန္တိ၊ အိပ်ရကုန်၏။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ သိင်္ဂါလေဟိ၊ မြေခွေးတို့သည်။ ခါဒိတာ၊ စားအပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ အာသေ-အာသေယျုံ၊ နေကုန်ရာ၏။ ဗန္ဓံ၊ နှောင်ဖွဲ့ခြင်းသို့၎င်း။ ဝဓံ၊ သတ်ပုတ် ညှဉ်းဆဲခြင်းသို့၎င်း။ ဘောဂဇာနိံ၊ စည်းစိမ် ယုတ်ခြင်းသို့၎င်း။ ဥပေန္တိ၊ ရောက်ကုန်၏။ တဿာ၊ ထိုသေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၄၂။ ယံ၊ အကြင်သေကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်သောကြောင့်။ သဘာယံ၊ သဘင်၌။ အဘာသနေယျံ၊ မဆိုအပ်သော စကားကို။ ဘာသေယျ၊ ဆိုမိရာ၏။ အပေတဝတ္ထော၊ အဝတ်မှကင်းသည်။ သမာနော၊ ဖြစ်လျက်။ ဝန္တဂတော၊ မိမိအန်ဖတ်၌ လဲသည်ဖြစ်၍။ သမက္ခိတော၊ အန်ဖတ်ဖြင့် လိမ်းကျံလျက်။ ဗျသန္နော၊ နစ်သောအဖြစ်သို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍။ သယတိ၊ အိပ်ရ၏။ တဿာ၊ ထိုသေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၄၃။ ယံ၊ အကြင်သေကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်သောကြောင့်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဥက္ကဋ္ဌော၊ ငါကား အလွန်မြတ်သော သူတည်း ငါနှင့်တူသောသူ မရှိဟု။ ဘာသေယျ၊ ကြုံးဝါး ပြောဆိုရာ၏။ အာဝိလကျခော၊ နီသောမျက်စိရှိသည်ဖြစ်၏။ သဗ္ဗပထဝီ၊ အလုံးစုံသော မြေသည်။ မမေဝ၊ ငါ၏သာလျှင်။ ပထဝီ၊ မြေတည်း။ မေ၊ ငါနှင့်။ သမော၊ တူသော။ စတုရန္တော၊ သမုဒြာလေးစင်း အပိုင်းအခြားရှိသောမြေ၌ အစိုးရသော။ ရာဇာပိ၊ မင်းသည်လည်း။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မညေ၊ ထင်မှတ်တတ်၏။ တဿာ၊ ထိုသို့သော သေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၄၄။ ယာ သုရာ၊ အကြင်သေသည်။ မာနာတိမာနာ၊ ပကတိသောမာန် အလွန်သော မာန်မူခြင်းတို့ကို ပြုတတ်၏။ ကလဟာနိ၊ ငြင်းခုံခြင်းတို့ကိုလည်း ပြုတတ်ကုန်၏။ ပေသုဏီ၊ ဂုံးတိုက် ချောပစ်ခြင်းကိုလည်း ပြုတတ်ကုန်၏။ ဒုဗ္ဗဏ္ဏိနီ၊ အဆင်းမလှခြင်းကိုလည်း ပြုတတ်၏။ နဂ္ဂိနီ၊ အဝတ်မရှိသည်ကိုလည်း ပြုတတ်၏။ ပလာယိနီ၊ ပြေးခြင်းကိုလည်း ပြုတတ်၏။ စောရာနံ၊ သူခိုးတို့၏၎င်း။ ဓုတ္တာနံ၊ သေသောက်ကြူးတို့၏၎င်း။ ဂတိ၊ ရောက်ရာလည်းဖြစ်၏။ နိကေဆတာ၊ နေရာလည်း ဖြစ်၏။ တဿာ၊ ထိုသို့သော အပြစ်ရှိသော သေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၄၅။ လောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ ဣဒ္ဓါနိ၊ ပြည့်စုံကုန်သော။ ဖီတာနိ၊ အဝတ်တန်ဆာ ထက်ဝန်းကျင် ဥစ္စာတို့ဖြင့် ပွင့်လန်းကုန်သော။ အနေကသဟဿဓနာနိ၊ အထောင်မက များစွာသော ဥစ္စာရှိကုန်သော။ ယာနိ ကုလာနိ၊ အကြင်အမျိုးတို့သည်။ အာသုံ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တာနိ ကုလာနိ၊ ထိုအမျိုးတို့ကို။ ဣမာယ၊ ဤသေသည်။ ဥစ္ဆိန္နဒါယဇ္ဇကတာနိ၊ ပြတ်သော အမွေခံရှိသည်တို့ကို ပြုတတ်ကုန်၏။ တဿာ၊ ထိုသို့သော အပြစ်ရှိသော သေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၄၆။ ယံ၊ အကြင်အမျိုးကို။ နိဿာယ၊ မှီ၍။ ယတ္ထ၊ အကြင်အမျိုး၌။ ဓညံ၊ စပါးသည်၎င်း။ ဓနံ၊ ဥစ္စာသည်၎င်း။ ရဇတံ၊ ငွေသည်၎င်း။ ဇာတရူပံ၊ ရွှေသည်၎င်း။ ခေတ္တံ၊ လယ်သည်၎င်း။ ဂဝံ၊ နွားသည်၎င်း။ ပတိဋ္ဌိတာ၊ တည်ကုန်၏။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်၌။ တဿ၊ ထိုအမျိုး၏။ ဗဟူနိ၊ များစွာကုန်သော ဥစ္စာတို့သည်။ ဣမာယ၊ ဤသေကြောင့်။ ဝိနာသယန္တိ၊ ပျက်စီးကုန်၏။ ကုလာနံ၊ အမျိုးတို့၏။ ဥစ္ဆေဒနိဝိတ္တဂတံ၊ ပြတ်ခြင်း ဥစ္စာမရှိခြင်းသို့ ရောက်ခြင်းကို။ ဣမာယ၊ ဤသေသည်။ ကတံ၊ ပြုအပ်၏။ တဿာ၊ ထိုသေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၄၇။ ယံ၊ အကြင်သေကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်သောကြောင့်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ပေါသော၊ ယောက်ျားသည်။ ဒိတ္တရူပေါဝ၊ မာန်ဆောင်တတ်သော သဘောရှိသည် ဖြစ်၍လျှင်။ မာတရဉ္စ၊ အမိကို၎င်း။ ပိတရဉ္စ၊ အဖကို၎င်း။ အက္ကောသတိ၊ ဆဲရေးမိတတ်၏။ သသူပိ၊ ယောက္ခမ မိန်းမသူကိုလည်း။ ဂဏှေယျ၊ ကိလေသာ၏ အစွမ်းဖြင့် ဆွဲငင်မိရာ၏။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ သုဏှမ္ပိ၊ ချွေးမကိုလည်း။ ဂဏှေယျ၊ ကိလေသာ၏ အစွမ်းဖြင့် ဖမ်းမိရာ၏။ တဿာ၊ ထိုသို့သော အပြစ်ရှိသော သေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၄၈။ ယံ၊ အကြင်သေကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်သောကြောင့်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ နာရီ၊ မိန်းမသည်။ ဒိတ္တရူပါဝ၊ စောင်းမာန်တက်သော သဘောရှိသည် ဖြစ်၍လျှင်။ သသုရဉ္စ၊ ယောက္ခမ ယောက်ျားသူကို၎င်း။ သာမိကဉ္စ၊ လင်ကို၎င်း။ အက္ကောသတိ၊ ဆဲရေးမိတတ်၏။ ဒါသံပိ၊ မိမိကျွန်ကိုသော်လည်း။ ဂဏှေယျ၊ ကိလေသာ၏ အစွမ်းဖြင့် လင်ထင်မှတ်၍ ဖမ်းငင်မိရာ၏။ ပရိစာရိကံပိ၊ အလုပ်အကျွေးဖြစ်သော သူကိုလည်း။ ဂဏှေယျ၊ ကိလေသာ၏ အစွမ်းဖြင့် ဆွဲငင်မိရာ၏။ တဿာ၊ ထိုသို့သော အပြစ်ရှိသော သေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၄၉။ ယံ၊ အကြင်သေကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်သောကြောင့်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ပေါသော၊ ယောက်ျားသည်။ ဓမ္မေ၊ မြတ်သော အကျင့်တရား၌။ ဌိတံ၊ တည်သော။ သမဏံ ဝါ၊ ရဟန်းကို၎င်း။ ဗြာဟ္မဏံ ဝါ၊ ပုဏ္ဏားကို၎င်း။ ဟနေယျ၊ သတ်ပုတ်ညှဉ်းဆဲရာ၏။ တတော နိဒါနံ၊ ထိုသို့ သတ်ပုတ် ညှဉ်းဆဲခြင်းဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ အပါယမှိ၊ အပါယ်လေးပါးသို့။ ဂစ္ဆေယျ၊ ရောက်ရာ၏။ တဿာ၊ ထိုသေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၅၀။ ယံ၊ အကြင်သေကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်သောကြောင့်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ကာယေန စ၊ ကိုယ်ဖြင့်၎င်း။ ဝါစာယ စ၊ နှုတ်ဖြင့်၎င်း။ စေတသာ စ၊ စိတ်ဖြင့်၎င်း။ ဒုစ္စရိတံ၊ မကောင်းသော အကျင့်ကို။ စရန္တိ၊ ကျင့်မိတတ်ကုန်၏။ ဒုစ္စရိတံ၊ မကောင်းသော အကျင့်ကို။ စရိတွာ၊ ကျင့်မိသောကြောင့်။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ ဝဇန္တိ၊ ရောက်ရကုန်၏။ တဿာ၊ ထိုသေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၅၁။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ သုရံ၊ သေကို။ အပိဝန္တံ၊ မသောက်သော။ ယံ ပုရိသံ၊ အကြင်ယောက်ျားကို။ ဗဟုံ၊ များစွာသော။ ဟိရညံ၊ ရွှေကို။ ပရိစ္စဇန္တော၊ ပေးကုန်လျက်။ အလီကံ၊ မဟုတ်မမှန်သောစကားကို။ ဘဏ၊ သင်ဆိုလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့ဆိုကုန်၍။ ယာစမာနာပိ၊ တောင်းပန်ကုန်သော်လည်း။ န လဘန္တိ၊ မရကုန်။ တံ၊ ထိုသေကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်ပြီး၍။ ဌိတာ၊ တည်သော။ သော၊ ထိုယောက်ျားသည်။ အလီကံ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ ဘဏတိ၊ ဆိုတတ်၏။ တဿာ၊ ထိုသေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၅၂။ ယံ၊ အကြင်သေကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်သောကြောင့်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ပေသနေ၊ စေပါးဘွယ်၌။ ပေသိယန္တော၊ စေသည်ရှိသော်။ အစ္စာယိကေ၊ အဆောတလျင် ပြုအပ်သော။ ကရဏီယမှိ၊ ပြုဘွယ်ကိစ္စသည်။ ဇာတေ၊ ဖြစ်လတ်သည်ရှိသော်။ ကေန၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ အာဂတော၊ လာသနည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝုတ္တေ၊ ဆိုအပ်သော်။ သော၊ ထိုသေသောက်သောသူသည်။ အတ္ထံပိ၊ မှာလိုက်သော စကားအနက်မျှကိုလည်း။ န ပဇာနာတိ၊ မသိ။ တဿာ၊ ထိုသေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၅၃။ ဟိရိမနာပိ၊ ရှက်ကြောက်တတ်ကုန်သော သူတို့သည်လည်း။ မဒနာယ၊ သေဖြင့်။ မတ္တာ၊ ယစ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ အဟိရိကဘာဝံ၊ အရှက်အကြောက်ကင်းသော အဖြစ်ကို။ ပါတုကရောန္တိ၊ ထင်ရှားပြုတတ်ကုန်၏။ ဓီရာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ သန္တာပိ၊ ရှိကုန်လျက်လည်း။ ဗဟုကံ၊ များစွာသော စကားကို။ ဘဏန္တိ၊ ဆိုမိတတ်ကုန်၏။ တဿာ၊ ထိုသေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၅၄။ ယံ၊ အကြင်သေကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်သောကြောင့်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဧကတူပါ၊ ဝက်သူငယ်တို့ကဲ့သို့ အမျိုးယုတ်သော သူနှင့်တကွ တပေါင်းတည်း ဖြစ်ကုန်၍။ သယန္တိ၊ အိပ်ကုန်၏။ အနာသကာ၊ ကင်းသော အာဟာရရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ တဏ္ဍိလဒုက္ခသေယဉ္စ၊ မြေ၌ ဆင်းရဲစွာသော အိပ်ခြင်းသို့၎င်း။ ဒုဗ္ဗဏ္ဏိယဉ္စ၊ အဆင်း မလှခြင်းသို့၎င်း။ အာယသတျဉ္စ၊ ကဲ့ရဲ့ခြင်းသို့၎င်း။ ဥပေန္တိ၊ ရောက်ကုန်၏။ တဿာ၊ ထိုသေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၅၅။ ယံ၊ အကြင်သေကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်သောကြောင့်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ပတ္တက္ခန္ဓာ၊ ငိုက်ဆိုက်ကျသော လည်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ကူဋဟတာ၊ လည်၌ဖွဲ့အပ်သော ယန္တရားဖြင့် ညှဉ်းဆဲအပ်ကုန်သော။ ဂါဝေါ ဣဝ၊ နွားတို့ကဲ့သို့။ သယန္တိ၊ အိပ်ကုန်၏။ ဝါရုဏိယာ၊ သေ၏။ ဝေဂေါ ဣဝ၊ အဟုန်ကဲ့သို့။ နရေ၊ လူတို့ကို။ သုသဟော၊ ပြင်းစွာ နှိပ်စက်တတ်သော။ ဝေဂေါ၊ အဟုန်သည်။ န ဟိ အတ္ထိ၊ မရှိသလျှင်ကတည်း။ တဿာ၊ ထိုသေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၅၆။ ယံ သုရံ၊ အကြင်သေကို။ ဃောရဝိသံ၊ ပြင်းသော အဆိပ်ရှိသော။ သပ္ပံ ဣဝ၊ မြွေကဲ့သို့။ မနုဿာ၊ လူတို့သည်။ ဝိဝဇ္ဇန္တိ၊ ရှောင်ကြဉ်ကုန်၏။ လောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ ဝိသသမာနံ၊ အဆိပ်နှင့်တူသော။ တံ သုရံ၊ ထိုသေကို။ ကော နရော၊ အဘယ်သူသည်။ ပါတုံ၊ သောက်ခြင်း။ အရဟတိ၊ ထိုက်အံ့နည်း။
၅၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ ယံ၊ အကြင်သေကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်သောကြောင့်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ အဏ္ဍကဝေဏ္ဍပုတ္တာ၊ အဏ္ဍကဝေဏ္ဍသား ဖြစ်ကုန်သော တကျိပ်ကုန်သော မင်းညီနောင်တို့သည်။ သမုဒ္ဒတီရေ၊ သမုဒြာကမ်းနား၌။ ပရိဝါရယန္တာ၊ ခြံရံကုန်လျှက်။ မုသလေဟိ၊ ကျည်ပွေ့တို့ဖြင့်။ အညမညံ၊ အချင်းချင်း။ ဥပက္ကမုံ၊ ရိုက်ပုတ်ကြကုန်၏။ တဿာ၊ ထိုသေဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ကုမ္ဘံ၊ ဤအိုးကို။ ကိဏာထ၊ ဝယ်ကြကုန်လော့။
၅၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယံ၊ အကြင်သေကို။ ပိဝိတွာ၊ သောက်သောကြောင့်။ သမာယာ၊ မယားနှင့်တကွကုန်သော။ ပုဗ္ဗဒေဝါ၊ အသုရာနတ်တို့သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ပမတ္တာ၊ သေယစ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ သဿတိယာ၊ နှစ်လ ရှည်လျားသောကြောင့် မြဲသည်ဟု သမုတ်အပ်သော။ တိဒိဝါ၊ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်မှ။ စုတာ၊ ရွေ့လျော့၍ ကျကုန်၏။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော။ ဣမံ မဇ္ဇံ၊ ဤသေကို။ တံ၊ ထိုသေသည်။ နိရတ္ထကံ၊ အကျိုးမရှိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဇာနံ-ဇာနန္တော၊ သိသော သင်မင်းကြီးသည်။ ကထံ၊ အဘယ်ကြောင့်။ ပိဝေယျ၊ သောက်အံ့နည်း။
၅၉။ သဗ္ဗမိတ္တ၊ သဗ္ဗမိတ္တ အမည်ရှိတော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဣမသ္မိံ၊ ဤသို့ သဘောရှိသော။ ကုမ္ဘသ္မိံ၊ အိုး၌။ ဒဓိ ဝါ၊ နိုခမ်းသည်၎င်း။ မဓုဝါ၊ ပျားသည်၎င်း။ န၊ မဟုတ်။ ဧဝံ၊ ဤသို့ အပြစ်များသော အဖြစ်ကို။ အဘိညာယ၊ သိ၍။ ကိဏာဟိ၊ ဝယ်လော့။ ဧဝံဟိ၊ ဤသို့လျှင်။ ကုမ္ဘဂတံ၊ အိုး၌တည်သော အဖြစ်ကို။ တဝ၊ ရှင်မင်းကြီးအား။ မယာ၊ ငါသည်။ အက္ခာတရူပံ၊ သဘောအားဖြင့် ကြားအပ်ပြီ။
ထိုစကားကိုကြား၍ သဗ္ဗမိတ္တမင်းကြီးသည် သုရာ၏အပြစ်ကို သိသဖြင့် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ သိကြားမင်းအား ချီးမွမ်းလိုရကား-
ဧတာဒိသာ ယာဒိသကော တုဝံသိ။
ဟိတာနုကမ္ပီ ပရမတ္ထကာမော၊
သောဟံ ကရိဿံ ဝစနံ တဝဇ္ဇ။
ဒါသီသတံ သတ္တဂဝံ သတာနိ။
အာဇညယုတ္တေ စ ရထေ ဒသိမေ။
အာစရိယော ဟောသိ မမတ္ထကာမော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၆၀။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ မေ၊ ငါ၏။ ပိတာ ဝါ၊ အဖသည်၎င်း။ အထ၊ ထို့မြို့။ မာတာပိ ဝါ၊ အမိသည်၎င်း။ ဧတာဒိသာ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သည်။ န ဟောန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်။ ယာဒိသကော၊ အကြင်သို့ သဘောရှိသော။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဟိတာနုကမ္ပီ၊ အစီးအပွားကို အလိုရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တာဒိသာ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ပရမတ္ထကာမော၊ မြတ်သောအကျိုးကို အလိုရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ တဝ၊ သင်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ ကရိဿံ၊ လိုက်နာပါအံ့။
၆၁။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ပဉ္စဂါမဝရာနိ၊ အခွန်တသိန်းထွက်သော ငါးရွာတို့ကို၎င်း။ ဒါသီသတံ၊ ကျွန်မတရာကို၎င်း။ သတ္တဂဝံ သတာနိ၊ ခုနစ်ရာသော နွားတို့ကို၎င်း။ အာဇညယုတ္တေ၊ အာဇာနည်မြင်း က, ကုန်သော။ ဣမေဒသ ရထေ စ၊ ဤဆယ်စီးကုန်သော ရထားတို့ကို၎င်း။ တေ၊ သင့်အား။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒဒါမိ၊ ပေး၏။ တွံ၊ သင်သည်။ မမ၊ ငါ၏။ အတ္ထကာမော၊ အကျိုးစီးပွားကို အလိုရှိသော။ အာစရိယော၊ ဆရာသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ပေ၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ သိကြားမင်းသည် နတ်၏ ကိုယ်အဖြစ်ကိုပြ၍ မိမိကိုယ်ကို သိစိမ့်သောငှါ ကောင်းကင်၌ ရပ်၍ မိမိအား ပေးသောဆုကို ပယ်သဖြင့် ထိုမင်းအား အဆုံးအမကို ပေးလိုရကား-
ဂါမာ စ ဂါဝေါ စ တဝေဝ ဟောန္တု။
အာဇညယုတ္တာ စ ရထာ တဝေဝ၊
သက္ကောဟမသ္မိ တိဒသာန မိန္ဒော။
ခါဒဿု စ တံ့ မဓုနာ သ ပူဝေ။
ဧဝံ တုဝံ ဓမ္မရတော ဇနိန္ဒ၊
အနိန္ဒိတော သဂ္ဂ မုပေဟိ ဌာနံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၆၂။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဒါသီသတံ၊ သင်မင်းမြတ်၏ ကျွန်မတရာသည်။ တဝေဝ၊ သင်မင်းမြတ်အားသာလျှင်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဂါမာ စ၊ ရွာငါးရွာတို့သည်၎င်း။ ဂါဝေါ စ၊ ခုနစ်ရာသော နွားတို့သည်၎င်း။ တဝေဝ၊ သင်မင်းမြတ်အားသာလျှင်။ ဟောန္တု၊ ဖြစ်စေကုန်လော့။ အာဇည ယုတ္တရထာ စ၊ အာဇာနည်မြင်းကသော ရထားတို့သည်လည်း။ တဝေဝ၊ သင်မင်းမြတ်အားသာလျှင်။ ဟောန္တု၊ ဖြစ်စေကုန်လော့။ အဟံ၊ ငါသည်။ တိဒသာနံ၊ တာဝတိ့သာနတ်တို့ကို။ ဣန္ဒော၊ အစိုးရသော။ သက္ကော၊ သိကြားမင်းသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။
၆၃။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော မင်းမြတ်။ တွံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ မံသောဒနံ၊ သားပြွမ်းထမင်းကို၎င်း။ သပ္ပိပါယာသံ၊ ဃနာထမင်းကို၎င်း။ ဘုဉ္ဇ၊ စားလော့။ မဓုနာ၊ ပျားနှင့်။ သဟ၊ တကွ။ ပူဝေ စ၊ မုံ့တို့ကို၎င်း။ ခါဒဿု၊ စားလော့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ အထူးထူးသော မြတ်သောအရသာရှိသော ခဲဘွယ် ဘောဇဉ်ကိုစား၍ သေသောက်ခြင်းမှ ကြဉ်ရှောင်လျက်။ ဓမ္မရတော၊ သုစရိုက်တရား၌ မွေ့လျော်သည်ဖြစ်၍။ အနိန္ဒိတော၊ မကဲ့ရဲ့အပ်သည်ဖြစ်၍။ တုဝံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ သဂ္ဂံ၊ ရူပါရုံစသည်ဖြင့် မြတ်သော။ ဌာနံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဥပေဟိ၊ ကပ်လော့။
ဤသို့လျှင် သိကြားနတ်မင်းသည် ထိုသဗ္ဗမိတ္တမင်းအား အဆုံးအမကို ပေးပြီးလျှင် မိမိနေရာ တာဝတိ့သာ နတ်ရွာသို့လျှင် သွားလေ၏။ ထိုသဗ္ဗမိတ္တ မင်းသည်လည်း သုရာကို မသောက်မူ၍ သုရာအိုးတို့ကို ခွဲစေပြီးလျှင် သီလကို ဆောက်တည်၍ အလှူပေးသဖြင့် နတ်ပြည်သို့ လား၏။ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း အလုံး၌လည်း အစဉ်သဖြင့် သေသောက်ခြင်းသည် ပြန့်ပွားခြင်းသို့ ရောက်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ ဝိသခါ- ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ သဗ္ဗမိတ္တမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သိကြားနတ်မင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
နှစ်ခုမြောက်ဖြစ်သောကုမ္ဘဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တိံသနိပါတ်
၃။ ဇယဒိသဇာတ်
မိဘကို လုပ်ကျွေးခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် စိရဿံ ဝတ မေ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဇယဒိသဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် အမိအဖကို လုပ်ကျွေးသော ရဟန်းတပါးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် သုဝဏ္ဏသာမဇာတ်၌ ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုနှင့် တူသလျှင်ကတည်း။
အထူးကား - ထိုအခါ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့- ရှေးပညာရှိတို့သည် ရွှေပန်းကို၎င်း, ထီးဖြူကို၎င်းစွန့်၍ မိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့-လွန်လေပြီးသောအခါ ကပိလတိုင်း ဥတ္တရ ပဉ္စာလမြို့၌ ပဉ္စာလမည်သောမင်းသည် မင်းပြုသတတ်၊ ထိုမင်း၏ မိဖုယားကြီးသည် ကိုယ်ဝန်ဆောင်၍ သားကို ဖွား၏။ ထိုမိဖုယားကြီးအား ရှေးဘဝ၌ တယောက်သော ရန်သူမိန်းမသည် အမျက်ထွက်၍ သင်၏ ဖွားတိုင်းဖွားတိုင်းသော သားကိုစားခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သည် ဖြစ်ရလို၏ဟု ဆုတောင်းခြင်းကို ဖြစ်စေ၍ ဘီလူးမဖြစ်၏။ ထိုဘီလူးမသည် ထိုအခါ အခွင့်ရ၍ ထိုမိဖုယားမြင်စဉ်လျှင် စိုသော အသားစိုင်နှင့်တူသော ထိုသားငယ်ကိုယူ၍ ကျွတ်ကျွတ်ဝါးလျက် စား၍ သွားလေ၏။ နှစ်ကြိမ်မြောက် သားဖွားရာ၌လည်း ထို့အတူသာလျှင် ပြု၏။ သုံးကြိမ်မြောက်၌ကား ထိုမိဖုယားကြီးအား သားဖွားအိမ်သို့ ဝင်သောအခါ အိမ်ကိုခြံရံ၍ မြဲမြံစွာ စောင့်ရှောက်ခြင်းကို ပြုကုန်၏။ သားဖွားသည့်နေ့၌ ဘီလူးမသည် လာလတ်၍ တဖန် သူငယ်ကိုယူ၏။ မိဖုယားသည် ဘီလူးမသည် ငါ့သားကိုယူခဲ့ပြီဟု ကျယ်စွာသော အသံကိုပြု၏။ လက်နက် စွဲကုန်သော သူတို့သည် လာလတ်ကုန်၍ မိဖုယားသည် ပေးအပ်သော အမှတ်ဖြင့် ဘီးလူးမကို လိုက်ကုန်၏။
ထိုဘီလူးမသည် စားခွင့်ကိုမရသဖြင့် ပြေး၍ ရေပြွန်ပေါက်သို့ဝင်၏။ သူငယ်သည် အမိအမှတ်ဖြင့် ထိုဘီလူးမ၏ နို့ကို စို့၏။ ထိုဘီလူးမသည် သားကဲ့သို့ ချစ်ခြင်းကို ဖြစ်စေ၍ သုသာန်သို့ သွားပြီးလျှင် သူငယ်ကို ကျောက်ဂူလိုဏ်ခေါင်း၌ထား၍ မွေးကျွေး၏။ ထိုအခါ အစဉ်သဖြင့် ကြီးသော ထိုသူငယ်အား လူသားကိုဆောင်၍ ပေး၏။ နှစ်ယောက်သော သူတို့သည်လည်း လူသားကိုစား၍ နေကုန်၏။ သူငယ်သည်လည်း မိမိ၏ လူ၏အဖြစ်ကို မသိ၊ ဘီလူးမသားဟူသော အမှတ်ရှိ၏။ ထိုမင်းသားသည် မိမိကိုယ်အဖြစ်ကိုစွန့်၍ ကွယ်ပျောက်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ ထိုအခါ မင်းသားအား ဘီလူးမသည် ကွယ်ပျောက်စိမ့်သောငှာ တခုသော ဆေးမြစ်ကိုပေး၏။ ထိုမင်းသားသည် ဆေးမြစ် အာနုဘော်ကြောင့် ကွယ်ပျောက်၏။ လူသားကို စားလျက် သွား၏။ ဘီလူးမသည် ဝေဿဝဏ်နတ်မင်းကြီး၏ အမှုကိစ္စကို ဆောင်အံ့သောငှါ သွား၍ ထိုဝေဿဝဏ်
နတ်မင်းကြီး အထံ၌လျှင် သေ၏။
မိဖုယားသည်လည်း လေးကြိမ်မြောက်သောအခါ၌ တယောက်သော သားကို ဖွားပြန်၏။ ထိုမင်းသားသည် ဘီလူးမမှ လွတ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ရောဂါမရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုမင်းသားအား ရန်သူဖြစ်သော ဘီလူးမကိုအောင်၍ ဖွားသောကြောင့် ဇယဒိသမင်းသား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုမင်းသားသည် အရွယ်ရောက်လတ်သော် အလုံးစုံသော အတတ်တို့၏ အပြီးသို့ရောက်၍ ထီးဖြူကိုဆောင်း၍ တိုင်းပြည်ကို ဆုံးမ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမင်း၏ မိဖုယားကြီးဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းအား အလီနသတ္တုမင်းသားဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် အရွယ်ရောက်လတ်သော် အလုံးစုံ သင်အပ်ပြီးသော အတတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အိမ်ရှေ့မင်းဖြစ်၏။ ဘီလူးမသားသည်လည်း နောက်အဘို့၌ မေ့လျော့သဖြင့် ထိုဆေးမြစ်ကို
ဖျောက်၍ ကွယ်ပျောက်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ကိုယ်ထင်ပြလျက်လျှင် သုသာန်၌ လူသားကို စား၏။ လူတို့သည် ထိုဘီလူးကိုမြင်လျှင် ကြောက်လန့်ကုန်သောကြောင့် လာလတ်ကုန်၍ မင်းအား ကြားလျှောက်ကုန်၏။
အရှင်မင်းကြီး- တယောက်သော ဘီလူးသည် ကိုယ်ထင်ပြ၍ သုသာန်၌ လူသားကို စား၏။ ထိုဘီလူးသည် အစဉ်သဖြင့် မြို့တွင်းသို့ဝင်၍ လူကိုသတ်၍ စားလတ္တံ့၊ ထိုဘီလူးကို ဖမ်းအံ့သောငှါ သင့်၏ဟု ကြားလျှောက်ကုန်၏။ မင်းသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံပြီးလျှင် ထိုဘီလူးကို ဖမ်းကြကုန်လော့ဟု စေ၏။ ဗိုလ်ပါအပေါင်းသည် သွားကုန်၍ သုသာန်ကို ဝန်းရံကုန်၏။ ဘီလူးမသားသည် အဝတ်မရှိဘဲ ထိတ်လန့်လျက် သေဘေးမှ ကြောက်သည်ဖြစ်၍ မြည်တမ်းလျက် လူတို့အကြားဖြင့် ပြေး၏။ လူတို့သည် ဤသူကား ဘီလူးတည်းဟု သေဘေးမှ ကြောက်လန့်ကုန်သည် ဖြစ်၍ နှစ်ဖြာကွဲကုန်၏။ ဘီလူးမသားသည်လည်း ထိုသုသာန်မှ ပြေး၍လျှင် တောသို့ဝင်၏။ တဖန် လူတို့ခရီးသို့ မသွားပြီ။ ထိုဘီလူးမသားသည် တခုသော မဟာဝဋ္ဋနီမည်သော တောအုပ်ကိုမှီ၍ သွားကုန်သော လူတို့တွင် တယောက် တယောက်စီ ဖမ်းယူပြီးလျှင် တောသို့ဝင်၍ သတ်စားလျက် တခုသော ပညောင်ပင်၌ နေ၏။
ထိုအခါ တယောက်သော လှည်းကုန်သည်မှူးဖြစ်သော ပုဏ္ဏားသည် တောအုပ်ကို စောင့်ကုန်သော လူတို့အား တထောင်သော ဥစ္စာကိုပေး၍ လှည်းငါးရာတို့ဖြင့် ထိုခရီးကို သွား၏။ လူဖြစ်သော ဘီလူးသည် ကြွေးကြော်လျက် ပြေးလာ၏။ ကြောက်ကုန်သော လူတို့သည် ရင်ဖြင့်ဝပ်ကုန်၏။ ထိုလူဖြစ်သော ဘီလူးသည် ပုဏ္ဏားကိုယူ၍ ပြေးသည်ရှိသော် ငုတ်ဖြင့် ခြေကိုတိုက်မိ၍ တောအုပ်စောင့်သော လူတို့သည် လိုက်ကုန်သည်ရှိသော် ထိုပုဏ္ဏားကိုစွန့်၍ သွားပြီးလျှင် မိမိနေရာ ပညောင်ပင်ရင်း၌ အိပ်၏။ ထိုပညောင်ပင်ရင်း၌ အိပ်သော ထိုဘီလူးအား ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ဇယဒိသမင်းသည်လည်း သမင်ကိုသတ်ခြင်းငှာ ဗိုလ်ပါ ခြံရံ၍ မြို့မှထွက်၏။ မြို့မှထွက်ကာမျှဖြစ်သော ထိုမင်းကို တက္ကသိုလ်ပြည်၌နေသော နန္ဒမည်သော အမိအဖကို လုပ်ကျွေးသော ပုဏ္ဏားသည် တဂါထာလျှင် တရာစီထိုက်သော သတာရဟ လေးဂါထာကိုယူ၍ လာလတ်ပြီးလျှင် ထိုမင်းကို ဖူးမြင်၏။ မင်းသည် ပြန်မှ ငါနာအံ့ဟုဆို၍ ထိုနန္ဒပုဏ္ဏားအား နေရာအိမ်ကို ပေးပြီးလျှင် သမင်တောသို့သွား၍ အကြင်သူ၏နံပါးဖြင့် သမင်သည် ပြေးအံ့၊ ထိုသူအားသာလျှင် အစားတည်းဟု ဆို၏။ ထိုအခါ တခုသော ချေဖြစ်သော သားသည် ထ၍ မင်း၏ ရှေးရှုပြေး၏။ မှူးမတ်တို့သည် ပြက်ရယ်ပြုကုန်၏။ ဇယဒိသမင်းသည် သန်လျက်ကို ကိုင်၍ ထိုချေကို လိုက်သည်ရှိသော် သုံးယူဇနာထက်၌ မှီ၍ သန်လျက်ဖြင့် နှစ်ပိုင်းဖြတ်ပြီးလျှင် ထမ်းပိုးဖြင့်ထမ်း၍ လာလတ်သော် လူဖြစ်သော ဘီလူးအရပ်သို့ ရောက်လျှင် နေဇာမြက်ပေါ်၌နေ၍ အတန်ငယ် အပန်းဖြေပြီးလျှင် သွားခြင်းငှါ အားထုတ်၏။ ထိုအခါ ဇယဒိသမင်းကို ဘီလူးသည် ထလတ်၍ ရပ်လော့၊ အဘယ်သို့ သွားအံနည်း၊ ငါ၏အစာ ဖြစ်ပြီဟုဆို၍ လက်၌ကိုင်၍ ထိုမင်းအား မေးလိုရကား-
ဘက္ခော မဟာ သတ္တမိ ဘတ္တကာလေ။
ကုတောသိ ကော ဝါသိ တဒိင်္ဃ ဗြူဟိ၊
အာစိက္ခ ဇာတိ ဝိဒိတော ယထာသိ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၄။ ဘော ပုရိသ၊ အို ယောက်ျား။ စိရဿံ ဝတ၊ ကြာမြင့်လေစွတကား။ မေ၊ ငါ့အား။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ သတ္တမီ၊ အစာမစားရသည် ခုနစ်ရက်ရှိပြီ။ ဘတ္တကာလေ၊ အစာစားချိန် ကာလ၌။ မဟာဘက္ခော၊ မြတ်သော အစာသည်။ ဥဒပါဒိ၊ ဖြစ်ပေ၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ကုတာ၊ အဘယ်အရပ်မှ။ အာဂတော၊ လာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ တွံ၊ သင်သည်။ ကော ဝါ၊ အဘယ်သူသည်မူလည်း။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ဣင်္ဃ၊ ငါတိုက်တွန်း၏။ တံ၊ ထိုငါမေးသော အကြောင်းကို။ ဗြူဟိ၊ သင်ဆိုလော့။ ယထာ၊ အကြင် အခြင်းဖြင့်။ တယာ၊ သင်သည်။ ဇာတိ၊ ဇာတ်ကို။ ဝိဒိတော၊ သိအပ်၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ အာစိက္ခ၊ ငါ့အား ကြားလော့။
ဇယဒိသမင်းသည် ဘီလူးကိုမြင်လျှင် အလွန်ကြောက်သည်ဖြစ်၍ ပေါင်တုန်လှုပ်ခြင်းသို့ ရောက်သဖြင့် ပြေးခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ ထိုသို့ ပေါင်တုန်လှုပ်သဖြင့် ပြေးသွားခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သော်လည်း သတိကိုဖြစ်စေ၍ ဘီလူးအား အကြောင်းကိုကြားသဖြင့် တောင်းပန်လိုရကား-
ဇယဒ္ဒိသော နာမ ယဒိဿုတော တေ။
စရာမိ ကစ္ဆာနိ ဝနာနိ စာဟံ၊
ပသဒံ ဣမံ ခါဒ မမဇ္ဇ မုဉ္စ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၅။ ယက္ခ၊ ဘီလူး။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဉ္စာလရာဇာ၊ ပဉ္စာလ မင်းသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ မိဂဝံ၊ သမင်တောသို့။ ပဝိဋ္ဌော၊ ဝင်လာ၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဇယဒ္ဒိသော နာမ၊ ဇယဒိသ အမည်ရှိ၏။ ယဒိ၊ အကယ်၍။ တေ၊ သင်သည်။ သုတော၊ ကြားဘူးအံ့သတည်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကစ္ဆာနိ စ၊ တောင်ခြေရင်းသို့၎င်း။ ဝနာနိ စ၊ တောသို့၎င်း။ စရာမိ၊ သွား၏။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ ဣမံ ပသဒံ၊ ဤချေကို။ ခါဒ၊ စားပါ။ မမ၊ ငါ့အား။ မုဉ္စ၊ လွှတ်ပါလော့။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘီလူးသည် မင်းအား စကားတုံ့ပြန်လိုရကား-
မမေသ ဘက္ခော ပသဒေါ ယံ ဝဒေသိ။
တံ ခါဒိယာန ပသဒံ ဇိဃညံ၊
ခါဒိဿံ ပစ္ဆာ န ဝိလာပကာလော။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၆။ ဇယဒိသ၊ ဇယဒိသမင်းမြတ်။ တွံ၊ သင်သည်။ သယှမာနော၊ ငါ့ကို နှိပ်စက်လိုသည်ဖြစ်၍။ သေနေဝ၊ ငါ့ဥစ္စာဖြင့်သာလျှင်။ ပလာသိ၊ မိမိကိုယ်ကို ဖလှယ်၏။ ဧသော ပသဒေါ၊ ဤချေသည်။ မမ၊ ငါ၏။ ဘက္ခော၊ အစာတည်း။ ယံ ပသဒံ၊ အကြင်ချေကို။ ခါဒ၊ စားပါလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝဒေသိ၊ ဆို၏။ တံ ပသဒံ၊ ထိုချေ။ ခါဒိယာန၊ စားဦး၍။ ဇိဃညံ၊ စားခြင်းငှါ အလိုရှိသောအခါ၌။ တံ၊ သင့်ကို။ ပစ္ဆာ၊ နောက်မှ။ ခါဒိဿံ၊ စားအံ့။ အယံ ကာလော၊ ဤအခါသည်။ န ဝိလာပကာလော၊ ငိုမြည်တမ်းရအံ့သောအခါမဟုတ်။
ထိုစကားကို ကြား၍ ဇယဒိသမင်းသည်- နန္ဒပုဏ္ဏားကို အောက်မေ့လျက် ဘီလူးကို တောင်းပန်ပြန်လိုရကား-
ဂန္တွာန ပစ္စာဂမနာယ ပဏှေ။
တံ သင်္ကရံ ဗြာဟ္မဏဿ သမ္ပဒါယ၊
သစ္စာနုရက္ခီ ပုနရာဝဇိဿံ။
ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၇။ ယက္ခ၊ ဘီလူး။ မမ၊ ငါ့အား။ နိက္ကယေန၊ ဝယ်သဖြင့်။ မောက္ခော၊ လွတ်ခြင်းသည်။ န စ အတ္ထိ၊ မရှိသလျှင်ကတည်း။ ဂန္တွာန၊ ပြည်သို့သွား၍။ ပဏှေ၊ နက်ဖြန်နံနက်စောစော၌။ ပစ္စာဂမနာယ၊ တဖန်ပြန်လာခြင်းငှါ။ ပဋိညံ၊ ဝန်ခံခြင်းကို။ ဂဏှာဟိ၊ ယူလော့။ ဗြာဟ္မဏဿ၊ နန္ဒပုဏ္ဏားအား။ ယံ သင်္ကရံ၊ အကြင်အချိန်းအချက်ကို။ မယာ၊ ငါသည်။ ကတံ၊ ပြုအပ်၏။ တံ သင်္ကရံ၊ ထိုအချိန်းအချက်ကို။ သမ္ပဒါယ၊ ပြည့်စုံစေ၍။ သစ္စာနုရက္ခီ၊ သစ္စာကိုစောင့်လျှက်။ ပုနရာဝဇိဿ၊ တဖန် လာအံ့။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘီလူးသည် အကြောင်းကို ပြောဆိုစေသဖြင့် တောင်းပန်ခြင်းကို ဝန်ခံလိုရကား-
ပတ္တံ သမီပံ မရဏဿ ရာဇာ။
အာစိက္ခ မေတံ အပိ သက္ကုဏေမု၊
အနုဇာနိတုံ အာဂမနာယ ပဏှေ။
ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၈။ ဇယဒိသ၊ ဇယဒိသမင်းမြတ်။ မရဏဿ၊ သေခြင်း၏။ သမီပံ၊ အနီးသို့။ ပတ္တံ၊ ရောက်ပြီးသော။ ရာဇာ၊ ပြည့်ရှင်မင်း ဖြစ်သော။ တွံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ ကမ္မဇာတံ၊ ကံသည်လျှင် ပြုပြင်အပ်သော အမှုကို။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ အနုတပ္ပသေ၊ စိုးရိမ်ဘိသနည်း။ ဧတံ၊ ထိုစိုးရိမ်ခြင်း၏အကြောင်းကို။ မေ၊ ငါ့အား။ အာစိက္ခ၊ ကြားလော့။ တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ သုတွာ၊ ကြားရ၍။ ပဏှေ၊ နက်ဖြန်နံနက်အခါ၌။ အဂမနာယ၊ လာခြင်းကို။ အနုဇာနိတုံ၊ ခွင့်ပြုခြင်းငှါ။ အပိ သက္ကုဏေမု၊ တတ်နိုင်ကုန်ငြားအံ့လည်း မသိ။
ဇယဒိယမင်းသည် ထိုအကြောင်းကို ဘီလူးအား ကြားလိုရကား-
တံ သင်္ကရံ ပဋိမုက္ကံ န မုတ္တံ။
တံ သင်္ကရံ ဗြာဟ္မဏဿ သမ္ပဒါယ၊
သစ္စာနုရက္ခီ ပုနရာဝဇိဿံ။
ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၉။ ယက္ခ၊ ဘီလူး။ မယာ၊ ငါသည်။ ဗြာဟ္မဏဿ၊ နန္ဒပုဏ္ဏားအား။ ဓနာသာ၊ ဥစ္စာ၌ တပ်မက်မောခြင်းကို။ ကတာ၊ ပြုအပ်၏။ သင်္ကရံ၊ ဥစ္စာပေးအံ့ဟု ဝန်ခံခြင်းကို။ ပဋိမုက္ကံ၊ ကိုယ်၌ စွပ်ထားအပ်၏။ တံ သင်္ကရံ၊ ထိုကိုယ်၌ စွပ်၍ ထားအပ်သော ဝန်ခံခြင်းမှ။ န မုတ္တံ၊ မလွတ်ပါသေး။ ဗြာဟ္မဏဿ၊ နန္ဒပုဏ္ဏားအား။ တံ သင်္ကရံ၊ ထိုဝန်ခံခြင်းကို။ သမ္ပဒါယ၊ ပြည့်စုံစေ၍။ သစ္စာနုရက္ခီ၊ သစ္စာကိုစောင့်လျက်။ ပုနရာဝဇိဿံ၊ တဖန် သင့်ထံသို့ လာအံ့။
ထိုစကားကို ကြား၍ ထိုမင်းကို လွှတ်လိုရကား-
တံ သင်္ကရံ ပဋိမုက္ကံ န မုတ္တံ။
တံ သင်္ကရံ ဗြာဟ္မဏဿ သမ္ပဒါယ၊
သစ္စာနုရက္ခီ ပုနရာဝဇဿု။
ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သောဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၀။ ဇယဒိသ၊ မင်းမြတ် ဇယဒိသ။ ဗြာဟ္မဏဿ၊ နန္ဒပုဏ္ဏားအား။ ယာ ဓနာသာ၊ အကြင်ဥစ္စာ၌ တပ်မက်မောခြင်းကို။ တေ၊ သင်သည်။ ကတာ၊ ပြုအပ်၏။ တံ သင်္ကရံ၊ ထိုဥစ္စာပေးအံ့ဟု ဝန်ခံခြင်းကို။ ပဋိမုက္ကံ၊ ကိုယ်၌စွပ်၍ ထားအပ်၏။ တံ၊ ထိုကိုယ်၌စွပ်၍ ထားအပ်သော ဝန်ခံခြင်းမှ။ န မုတ္တံ၊ သင်မလွတ်သေး။ ဗြာဟ္မဏဿ၊ နန္ဒပုဏ္ဏားအား။ သင်္ကရံ၊ ဝန်ခံခြင်းကို။ ကတံ၊ သင်ပြုအပ်၏။ တံ၊ ထိုဝန်ခံခြင်းကို။ သမ္ပဒါယ၊ ပြည့်စုံစေပြီး၍။ သစ္စာနုရက္ခီ၊ သစ္စာကို စောင့်လျက်။ ပုနရာဝဇဿု၊ တဖန် ပြန်၍ သင်လာခဲ့။
ဤသို့သော စကားကို ဆိုပြီးလျှင် ဇယဒိသမင်းကို လွှတ်လိုက်၏။ ဘီလူးသည် လွှတ်အပ်သည်ရှိသော် ထိုဇယဒိသမင်းသည် အဆွေဘီလူး- သင်သည် မစိုးရိမ်လင့်၊ နံနက်စောစောကလျှင် ငါလာအံ့ဟု ဆို၍ ခရီးနိမိတ်တို့ကို မှတ်လျက် မိမိဗိုလ်ပါ ရှိရာသို့ သွားပြီးလျှင် ဗိုလ်ပါအပေါင်း ခြံရံလျက် မြို့သို့ဝင်၍ နန္ဒပုဏ္ဏားကို ခေါ်စေပြီးလျှင် မြတ်သော အဘိုးများစွာထိုက်သော နေရာ၌ နေစေ၍ ထိုလေးဂါထာတို့ကို နာပြီးလျှင် လေးထောင်သော ဥစ္စာတို့ကိုပေး၍ ယာဉ်ထက်သို့တင်၍ ဤပုဏ္ဏားကို တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ ဆောင်ကြကုန်ဟု လူတို့ကိုစေ၍ ပုဏ္ဏားကို လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် နက်ဖြန်နေ့၌ ဘီလူးအထံသို့ သွားလိုရကား သားတော် အလီနသတ္တု မင်းသားကိုခေါ်၍ ဆုံးမတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ဂန္တွာ သကံ မန္ဒိရံ ကာမကာမိံ။
တံ သင်္ကရံ ဗြာဟ္မဏဿ သမ္ပဒါယ၊
အာမန္တယီ ပုတ္တမလီနသတ္တုံ။
ဓမ္မဉ္စရေ သေသေ ပရေသုစာပိ။
အဓမ္မကာရော စ တေ မာဟု ရဋ္ဌေ၊
ဂစ္ဆာမဟံ ပေါရိသာဒဿုပန္ထေ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၇၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ပေါရိသာဒဿ၊ ပေါရိသာဒ၏။ ဟတ္ထာ၊ လက်မှ။ မုတ္တော၊ လွတ်ပြီးသော။ သော စ၊ ထိုဇယဒိသ မင်းသည်ကား။ ကာမကာမိံ၊ ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့် မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော။ သကံမန္ဒိရံ၊ မိမိနန်းသို့။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ ဗြာဟ္မဏဿ၊ နန္ဒပုဏ္ဏားအား။ တံ သင်္ကရံ၊ ထိုအချိန်းအချက်ကို။ သမ္ပဒါယ၊ ပြည့်စုံစေ၍။ အလီနသတ္တုံ၊ အလီနသတ္တု အမည်ရှိသော။ ပုတ္တံ၊ သားတော်ကို။ အာမန္တယိ၊ ခေါ်၏။
၇၂။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ တေ၊ သင်ချစ်သားအား။ ရဇ္ဇံ၊ မင်းအဖြစ်ကို။ ဒဒါမိ၊ ငါပေး၏။ အဇ္ဇေဝ၊ ယနေ့ပင်လျှင်။ အဘိသိဉ္စယဿု၊ အဘိသိက် သွန်းစေလော့။ သေသေ စ၊ မိမိကိုယ်၌၎င်း။ ပရေသု စ၊ သူတပါးတို့၌၎င်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရေ၊ ကျင့်လော့။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းနိုင်ငံ၌။ အဓမ္မကာရော၊ မကောင်းသောအကျင့်ကို ကျင့်ခြင်းသည်။ တေ၊ သင်ချစ်သားအား။ မာ အဟု၊ မဖြစ်စေလင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပေါရိသာဒဿ၊ ပေါရိသာဒ၏။ ဥပန္ထေ၊ အထံသို့။ ဂစ္ဆာမိ၊ သွားရအံ့။
ထိုအကြောင်းကို ကြား၍ သားတော် အလီနသတ္တုမင်းသားသည် ခမည်းတော်မင်းကြီးကို မေးလျှောက်လိုရကား-
နာရာဓယိ တဒိစ္ဆာမိ သောတုံ။
ယ မဇ္ဇ ရဇ္ဇမှိ ဥဒဿယေ တုဝံ၊
ရဇ္ဇံပိ နိစ္ဆေယျ တယာ ဝိနာဟံ။
ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၃။ ဒေဝ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ တဝ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး၏။ ပါဒေ၊ ခြေရင်းတော်၌။ ကိံ ကမ္မံ၊ အဘယ်အမှုကို။ ကြုဗ္ဗံ၊ ပြုမိသည်ဖြစ်၍။ နာရာဓယိ၊ နှစ်သက်တော်မမူသနည်း။ ယံ-ယေန၊ အကြင် မနှစ်သက်ကြောင်းဖြစ်သောအမှုကြောင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ တုဝံ၊ ခမည်းတော် မင်းကြီးသည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ရဇ္ဇမှိ၊ မင်းအဖြစ်၌။ ဥဒဿယေ၊ တည်စေ၏။ တံ၊ ထိုမနှစ်သက်ကြောင်းဖြစ်သော အမှုကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သောတုံ၊ နာခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိပါ၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တယာ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီးနှင့်။ ဝိနာ၊ ကင်း၍။ ရဇ္ဇံပိ၊ မင်းအဖြစ်ကိုလည်း။ န ဣစ္ဆေယျံ၊ အလိုမရှိနိုင်။
ထိုစကားကိုကြား၍ ခမည်းတော် ဇယဒိသမင်းကြီးသည် မိမိအကြောင်းကို သားတော်အား ကြားလိုရကား-
အပရာဓိတော တုဝိယံ သရာမိ။
သဒ္ဓိဉ္စ ကတွာ ပေါရိသာဒကေန၊
သစ္စာနုရက္ခီ ပုနာဟံ ဂမိဿံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၄။ တာတ၊ ချစ်သား။ ကမ္မုနာ ဝါ၊ ကိုယ် အမူအရာမှ၎င်း။ ဝစသာ ဝါ၊ စကားမှ၎င်း။ ဣတော၊ ဤကိုယ်နှုတ် နှစ်ပါးမှ။ တုဝိယံ၊ သင့်အထံ၌ဖြစ်သော။ အပရာဓံ၊ အပြစ်ကို။ န သရာမိ၊ ရှိ၏ဟူ၍ ငါမအောက်မေ့။ ပေါရိသာဒကေန စ၊ ပေါရိသာဒနှင့်မူကား။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ သစ္စံ၊ သစ္စာကို။ ကတွာ၊ ပြု၍။ အာဂတော၊ လာ၏။ သစ္စာနုရက္ခီ၊ ပြုအပ်သော သစ္စာကို စောင့်လိုသည်ဖြစ်၍။ ပုန၊ တဖန်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဂမိဿံ၊ ပေါရိသာဒအထံသို့ သွားအံ့။
ထိုစကားကိုကြား၍ သားတော် အလီနသတ္တု မင်းသားသည် ခမည်းတော်ကိုထား၍ ပေါရိသာဒ အထံသို့ မိမိသွားလိုကြောင်းကို တင်လျှောက်လိုရကား-
နတ္ထိ တတော ဇီဝတော ဝိပ္ပမောက္ခော။
သစေ တုဝံ ဂစ္ဆသိယေဝ ရာဇာ၊
အဟံပိ ဂစ္ဆာမိ ဥဘော န ဟောမ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဂမိဿာမိ၊ ပေါရိသာဒ အထံသို့ သွားပါအံ့။ တုဝံ၊ သင်ခမည်းတော် မင်းကြီးသည်။ ဣဓေဝ၊ ဤနန်းတော်၌ သာလျှင်။ ဟောဟိ၊ ဖြစ်တော်မူလော့။ တုဝံ၊ သင်ခမည်းတော်မင်းကြီးသည်။ သစေ ဂစ္ဆသိ၊ အကယ်၍ သွားတော်မူအံ့။ တတော၊ ထိုပေါရိသာဒအထံမှ။ ဇီဝတော၊ အသက်ရှင်သော ခမည်းတော်မင်းကြီးအား။ ဝိပ္ပမောက္ခော၊ သေဘေးမှ လွတ်ခြင်းမည်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ရာဇ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ တုဝံ၊ သင်ခမည်းတော် မင်းမြတ်သည်။ သစေ ဂစ္ဆသိ၊ အကယ်၍ သွားတော်မူအံ့။ အဟံပိ၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်း။ ဂစ္ဆာမိ၊ သွားအံ့။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော သားအဖတို့သည်။ န ဟောမ၊ ဘီလူးစာ မဖြစ်ပါစေကုန်လင့်။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ ဧဝ၊ အကျွန်ုပ်သည်သာလျှင်။ ဂစ္ဆာမိ၊ သွားပါအံ့။
သားတော် တင်လျှောက်သော ထိုစကားကိုကြား၍ ခမည်းတော် ဇယဒိသ မင်းကြီးသည် သားတော်သွားခြင်း၌ အပြစ်ကို သားတော်အား ပြောလိုရကား-
မရဏာ စ မေ ဒုက္ခတရံ တဝဿ။
ကမ္မာသပါဒေါ တံ ယဒါ ပစိတွာ၊
ပသယှ ပါဒေ ဘိဒါ ရုက္ခသူလေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၆။ တာတ၊ ချစ်သား။ ဧသ-ဧသော၊ ဤသို့ အဖကိုယ်စား သွား၍ ဘီလူးအစားခံခြင်းသည်။ အဒ္ဓါဟိ၊ စင်စစ်လျှင်။ သန္တာနံ၊ ပညာရှိ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော၊ သဘောတည်း။ အပိ စ၊ ထိုသို့ ဖြစ်ငြားသော်လည်း။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ တံ၊ သင်ချစ်သားကို။ ကမ္မာသပါဒေါ၊ ကွဲသောခြေရှိသော ပေါရိသာဒသည်။ ရုက္ခသူလေ၊ ထက်စွာသော သစ်သားတံစို့၌။ ဘိဒါ၊ ထိုး၍။ ပစိတွာ၊ ကင်၍။ ပသယှ၊ နှိပ်စက်ညှဉ်းဆဲ၍။ ခါဒေ၊ စားရာ၏။ တဒါ၊ ထိုသို့ စားသောအခါ၌။ မေ၊ ငါ၏။ မရဏာ စ၊ သေသောထက်လည်း။ တဝ၊ သင်ချစ်သား၏။ မရဏံ၊ သေခြင်းသည်။ ဒုက္ခတရံ၊ အလွန်ဆင်းရဲစွာသည်။ အဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။
ထိုစကားကို ကြား၍ သားတော် အလီနသတ္တု မင်းသားသည် တဖန် မိမိသွားလိုသော အကြောင်းကို ခမည်းတော်မင်းကြီးအား တင်ပြန်လိုရကား-
မာ တွံ အဂါ ပေါရိသာဒဿုပန္ထေ။
ဧတဉ္စ တေ ပါဏမဟံ နိမိဿံ၊
တသ္မာ မဟံ ဇီဝိတဿ ဝဏ္ဏေမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပါဏေန၊ အကျွန်ုပ်အသက်ဖြင့်။ တေ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး၏။ ပါဏံ၊ အသက်ကို။ နိမိဿံ၊ ဖလှယ်ပါအံ့။ တွံ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည်။ ပေါရိသာဒဿ၊ ပေါရိသာဒ၏။ ဥပန္ထေ၊ အထံသို့။ မာ အဂါ၊ သွားတော်မမူပါလင့်။ ဧတံ ပါဏံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်အသကျကို။ တေ၊ ခမည်းတော် မင်းကြီး၏။ ပါဏေန၊ အသက်ဖြင့်။ နိမိဿံ၊ ဖလှယ်ပါအံ့။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တဝ၊ ခမည်းတော် မင်းမြတ်၏။ ဇီဝိတဿ၊ အသက်ရှင်ခြင်း၏။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှါ။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတံ၊ သေခြင်းကို။ ဝဏ္ဏေမိ၊ အလိုရှိပါ၏။
သားတော် တင်လျှောက်သော ထိုစကားကို ကြား၍ ခမည်းတော် ဇယဒိသမင်းကြီးသည် သားတော် အစွမ်းကို သိတော်မူသည်ဖြစ်၍ ချစ်သား- ကောင်းပြီ၊ သင် ချစ်သားသည် သွားလေလော့ဟု ဝန်ခံ၏။ ထိုသားတော် အလီနသတ္တု မင်းသားသည်လည်း မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ မြို့မှထွက်၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဝန္ဒိတွာ မာတု စ ပိတု စ ပါဒေ။
ဟူသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၇၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတော-တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဟဝေ၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ဓီတိမာ၊ ပညာရှိသာ။ ရာဇပုတ္တော၊ အလီနသတ္တုမင်းသားသည်။ မာတု စ၊ မယ်တော်၏၎င်း။ ပိတု စ၊ ခမည်းတော် မင်းကြီး၏၎င်း။ ပါဒေ၊ ခြေတော်တို့ကို။ ဝန္ဒိတွာ၊ ရှိခိုးပြီး၍။ နိက္ခန္တော၊ မြို့မှ ထွက်လေ၏။
ထိုသို့ အလီနသတ္တု မင်းသား မြို့မှထွက်သောအခါ မင်းသား၏ မယ်တော်မိဖုယား ခမည်းတော်မင်းကြီးတို့သည်၎င်း နှမတော်သည်၎င်း မယားသည်၎င်း မှူးမတ် အခြွေအရံအပေါင်းတို့သည်၎င်း အတူတကွ ထွက်ကြကုန်၏။ ထိုမင်းသားသည် မြို့မှထွက်၍ ခမည်းတော်ကို လမ်းခရီးကို မေးပြီးလျှင် လမ်းခရီးကို ကောင်းစွာမှတ်လျက် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့မှ ကြွင်းကုန်သော ပရိသတ်တို့အား အဆုံးအမကို ပေးပြီးလျှင် မကြောက်မရွံ ကေသရရာဇာ ခြင်္သေ့မင်းကဲ့သို့ ရဲရင့်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံစွာ ခရီးသို့သက်၍ ဘီလူးအထံသို့ သွားလေ၏။ ထိုသို့ သွားလေသော သားတော်ကိုမြင်ရလျှင် မယ်တော် မိဖုယားကြီးသည် မိမိကိုယ်အဖြစ်ဖြင့် တည်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ မြေ၌လဲ၏။ ခမည်းတော် မင်းကြီးသည်လည်း လက်နှစ်ဘက်တို့ကို မြှောက်၍ သည်းစွာသော အသံဖြင့် ငိုကြွေး၏။
ထိုအကြောင်းကိုလည်း ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ပိတုဿ ပဂ္ဂယှ ဘုဇာနိ ကန္ဒတိ။
ဟူသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ အဿ၊ ထိုအလီနသတ္တု မင်းသား၏။ မာတာ၊ မယ်တော် မိဖုယားကြီးသည်။ ဒုက္ခိနိ၊ စိတ်ပင်ပန်းခြင်း ဆင်းရဲနှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ပထဗျာ၊ မြေ၌။ နိပတာ၊ လဲ၏။ အဿ၊ ထိုအလီန သတ္တုမင်းသား
၏။ ပိတု၊ ခမည်းတော် ဇယဒိသ မင်းကြီးသည်လည်း။ ဘုဇာနိ၊ လက်နှစ်ဘက်တို့ကို။ ပဂ္ဂယှ၊ မြှောက်၍။ ကန္ဒတိ၊ ငိုကြွေး၏။
ဤထက်ဝက်သော ဂါထာကို ဟောတော်မူပြီး၍ ထိုအလီနသတ္တုမင်းသား၏ ခမည်းတော် ဇယဒိသမင်းကြီးသည် အားထုတ်အပ်သော တောင့်တခြင်းနှင့်ယှဉ်သော စကားကို၎င်း, မယ်တော် မိဖုယားကြီးသည်၎င်း, နှမတော်သည်၎င်း, မင်းသားမယားသည်၎င်း ပြုအပ်သော သစ္စာတို့ကို ထင်ရှားပြပြန်တော် မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ပရမ္မုခေါ ဝန္ဒတိ အဉ္ဇလီ သော။
သောမော စ ရာဇာ ဝရုဏော စ ရာဇာ၊
ပဇာပတိ စန္ဒိမာ သူရိယော စ။
ဧတေဟိ ဂုတ္တာ ပုရိသာဒကမှာ။
အနုညာတော သောတ္ထိမုဉ္စေဟိ တာတ။
ရာမဿ ကသိ သောတ္ထာနံ သုဂုတ္တာ။
တန္တေ အဟံ သောတ္ထာနံ ကရောမိ၊
ဧတေန သစ္စေန သရန္တု ဒေဝါ။
အနုညာတော သောတ္ထိ မုဉ္စေဟိ ပုတ္တ။
နာဟံ သရေ ဇာတု မလီနသတ္တေ။
တေန သစ္စေန သရန္တု ဒေဝါ၊
အနုညာတော သောတ္ထိ မုဉ္စေဟိ ဘာတု။
နစာပိ မေ မနသာ အပ္ပိယောသိ။
ဧတေန သစ္စေန သရန္တု ဒေဝါ၊
အနုညာတော သောတ်ထ မုဉ္စေဟိ သာမိ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၇၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တာဝ၊ ရှေးဦးစွာ။ ပိတာ၊ ခမည်းတော် ဇယဒိသမင်းကြီးသည်။ သော၊ ထိုငါ့သားတော်သည်။ ပရမ္မုခေါ၊ တပါးသို့ မျက်နှာမူလျက်။ ဂစ္ဆတိ၊ သွား၏။ ဂစ္ဆန္တံ၊ သွားလေသော။ တံ၊ ထိုသားတော်ကို။ ဝိဒိတွာ၊ သိ၍။ အဉ္ဇလီ၊ လက်အုပ်ချီလျက်။ ဒေဝတာ၊ သောမနတ်စသော နတ်တို့ကို။ ဝန္ဒတိ၊ ရှိခိုး၏။ သောမော၊ သောမအမည်ရှိသော။ ရာဇာ စ၊ နတ်မင်းသည်၎င်း။ ဝရုဏော၊ ဝရုဏအမည်ရှိသော။ ရာဇာ စ၊ နတ်မင်းသည်၎င်း။ ပဇာပတိ၊ ပဇာပတိအမည်ရှိသော။ ရာဇာ စ၊ နတ်မင်းသည်၎င်း။ စန္ဒိမာ စ၊ လနတ်သားသည်၎င်း။ သူရိယော စ၊ နေနတ်သားသည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဧတေ၊ ထိုနတ်တို့ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဝန္ဒာမိ၊ ရှိခိုး၏။ တာတ၊ ချစ်သား။ ဧတေဟိ၊ ထိုနတ်တို့သည်။ ဂုတ္တော၊ စောင့်ရှောက်သည်ဖြစ်၍။ အနုညာတော၊ ပေါရိသာဒသည် အနူးအညွတ် လွှတ်အပ်သည်ဖြစ်၍။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ သောတ္ထိ၊ ချမ်းသာစွာ။ ပုရိသာဒကမှာ၊ ပေါရိသာဒ အထံမှ။ မုဉ္စေဟိ၊ လွတ်စေသတည်း။
၈ဝ။ ဒဏ္ဍကိရညော၊ ဒဏ္ဍကီမင်း၏။ ဝိဇိတေ၊ နိုင်ငံ၌။ ကုမ္ဘဝတီနဂရံ၊ ကုမ္ဘဝတီပြည်သို့။ ဂတဿ၊ သွားသော။ ရာမဿ၊ အမိအဖကို လုပ်ကျွေးသော ရာမမင်း၏။ မာတာ၊ အမိသည်။ သုဂုတ္တာ၊ ကောင်းစွာ စောင့်ရှောက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ယံ၊ အကြင်သို့သဘောရှိသော။ သောတ္ထာနံ၊ ချမ်းသာသည်၏ အဖြစ်ကို။ အကာသိ၊ ပြုဘူးလေပြီ။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ တေ၊ သင်ချစ်သားအား။ တံ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော။ သောတ္ထာနံ၊ ချမ်းသာသည်၏ အဖြစ်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကရောမိ၊ ပြု၏။ ဧတေန သစ္စေန၊ ထိုမှန်သောစကားကြောင့်။ ဒေဝါ၊ နတ်တို့သည်။ သရန္တု၊ အောက်မေ့စေကုန်သတည်း။ အနုညာတော၊ ပေါရိသာဒသည် အနူးအညွတ် ခွင့်လွှတ်အပ်သည်ဖြစ်၍။ သောတ္ထိ၊ ချမ်းသာစွာ။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ မုဉ္စေဟိ၊ လွတ်စေသတည်း။
၈၁။ ဇာတု၊ စင်စစ်သဖြင့်။ အလီနသတ္တေ၊ ငါ့မောင်တော် အလီနသတ္တု မင်းသား၌။ အဟံ၊ ငါသည်။ အာဝီ ဝါ၊ မျက်မှောက်၌၎င်း။ ရဟော ဝါပိ၊ မျက်ကွယ်၌၎င်း။ မနောပဒေါသံပိ၊ စိတ်ဖြင့် ပြစ်မှားခြင်းကိုလည်း။ န သရေ၊ မအောက်မေ့။ ဘာတု၊ မောင်ကြီးနန်းလျာ ဥပရာ။ ဧတေန သစ္စေန၊ ဤသစ္စာကြောင့်။ ဒေဝါ၊ နတ်တို့သည်။ သရန္တု၊ အောက်မေ့စေကုန်သတည်း။ အနုညာတော၊ ပေါရိသာဒသည် ခွင့်ပြုအပ်သည်ဖြစ်၍။ သောတ္ထိ၊ ချမ်းသာစွာ။ တွံ၊ မောင်ကြီးနန်းလျာ ဥပရာသည်။ မုဉ္စေဟိ၊ လွတ်ပါစေသတည်း။
၈၂။ မေ၊ ငါ၏။ သာမိ၊ ချစ်လင်နန်းလျာ ဥပရာသည်။ ယသ္မာ စ၊ အကြင်ကြောင့်လည်း။ တွံ၊ သင်ချစ်လင်သည်။ အနဓိမာနောသိ၊ အကျွန်ုပ်ကိုလွှတ်၍ သူတပါးကို စိတ်နှလုံးဖြင့်လည်း မတောင့်တစဘူး။ ယသ္မာ စ၊ အကြင်ကြောင့်လည်း။ မေ၊ ငါ့အား။ မနသာပိ၊ စိတ်နှလုံးသည်လည်း။ အပ္ပိယော၊ မုန်းခြင်းသည်။ န စ အသိ၊ မဖြစ်ဘူးသည်သာတည်း။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဧတေန သစ္စေန၊ ဤသစ္စာကြောင့်။ ဒေဝါ၊ နတ်တို့သည်။ သရန္တု၊ အောက်မေ့စေ
ကုန်သတည်း။ သာမိ၊ ချစ်လင်နန်းလျာ ဥပရာ။ အနုညာတော၊ လူသားစားတတ်သော ပေါရိသာဒသည် ခွင့်ပြုအပ်သည် ဖြစ်၍။ သောတ္ထိ၊ ချမ်းသာစွာ။ တွံ၊ သင် ချစ်လင်နန်းလျာ ဥပရာသည်။ မုဉ္စေဟိ၊ လွတ်ပါစေသတည်း။
သားတော် အလီနသတ္တုမင်းသားသည်လည်း ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် ကြားအပ်သောနည်းဖြင့် ပေါရိသာဒဘီလူးနေရာ ခရီးသို့ သွား၏။ ဘီလူးသည်လည်း ဤသို့ကြံ၏။ မင်းတို့မည်သည်ကား များသော မာယာရှိကုန်၏။ အဘယ်သူသည် သိနိုင်အံ့နည်း၊ အသို့ဖြစ်လတ္တံ့နည်းဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် သစ်ပင်သို့တက်၍ မင်း၏လာခြင်းကို ကြည့်မျှော်လျက် နေ၏။ ထိုဘီလူးသည် မင်းသား လာလတ်သည်ကို မြင်လျှင် အဖကိုပြန်စေ၍ သားလာသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါ့အား ဘေးမရှိပြီဟု ကြံလျက် သစ်ပင်မှ ဆင်းသက်၍ ထိုမင်းသားအား ကျောကိုပြလျက် နေလင့်၏။ ထိုမင်းသားသည် လာလတ်၍ ဘီလူးရှေ့၌ ရပ်၏။ ထိုသို့ရပ်သောအခါ ဘီလူးသည် ထိုမင်းသားကို မေးလိုရကား-
န မံ ပဇာနာသိ ဝနေ ဝသန္တံ။
လုဒ္ဒံ မံ ဉတွာ ပုရိသာဒကောတိ၊
ကော သောတ္ထိ မာဇာနာမိဓာ ဝဇေယျ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၃။ မာဏဝ၊ လုလင်။ တွံ၊ သင်ကား။ ဗြဟာ၊ ကြီးသောကိုယ်လည်းရှိ၏။ ဥဇူ၊ ဖြောင့်မတ်သော ကိုယ်လည်း ရှိ၏။ စာရုမုခေါ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော မျက်နှာလည်း ရှိ၏။ ကုတော၊ အဘယ်အရပ်က။ အာဂတော၊ လာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ဝနေ၊ တောအရပ်၌။ ဝသန္တံ၊ နေသော။ မံ၊ ငါ့ကို။ န ပဇာနာသိ၊ သင်မသိသလော။ လုဒ္ဒံ၊ ကြမ်းကြုတ်စွာသော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ပုရိသာဒကောတိ၊ လူသားစားဟူ၍။ ဉတွာ၊ သိပြီးလျက်။ သောတ္ထိံ၊ ချမ်းသာသည်၏ အဖြစ်ကို။ အာဇာနံ-အာဇာနန္တော၊ သိသည်ဖြစ်၍။ ဣစ္ဆန္တော၊ ချမ်းသာကို အလိုရှိလတ်သော။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ ဣဓ၊ ဤငါ့နေရာအရပ်သို့။ အာဝဇေယျ၊ လာရာအံ့နည်း။
ထိုစကားကိုကြား၍ အလီနသတ္တု မင်းသားသည် မိမိလာသောအကြောင်းကို ကြား၍ ဘီလူးအား စားစိမ့်သောငှါ ခွင့်ပြုလိုရကား-
န နပ္ပဇာနာမိ ဝနေ ဝသန္တံ။
အဟဉ္စ ပုတ္တောသ္မိ ဇယဒိသဿ။
မမဇ္ဇ ခါဒ ပိတုနော ပမောက္ခာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၄။ လုဒ္ဒ၊ သွေးရှင် သောက်ထုတ် လွန်ကြမ်းကြုတ်သည့် တောအုပ်ပျော်မြူး နောင်ဘီလူး။ တံ၊ သင့်ကို။ ပေါရိသာဒကောတိ၊ လူသားစားဟူ၍။ ဇာနာမိ၊ ငါသိ၏။ ဝနေ၊ တော၌။ ဝသန္တံ၊ နေသော။ တံ၊ သင့်ကို။ နပ္ပဇာနာမိ၊ မသိသည်ကား။ န၊ မဟုတ်။ ဇာနာမိ ဧဝ၊ သိသည်သာလျှင်တည်း။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်ကား။ ဇယဒိသဿ၊ မင်းမြတ် ဇယဒိသ၏။ ပုတ္တော၊ ရွှေရင်တော်နှစ် သားတော်စစ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ ပိတုနော၊ ခမည်းတော် မင်းမြတ်၏။ ပမောက္ခာ၊ သင့်လက်မှ လွှတ်ခြင်းဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ အာဂတော၊ လာ၏။ မံ၊ ငါ့ကို။ ခါဒ၊ သင် စားပါလော့။
ထို့နောင်မှ ဘီလူးသည် မင်းသားကို ချီးမွမ်းလိုရကား-
တထာဟိ ဝေါ မုခဝဏ္ဏော ဥဘိန္နံ။
သုဒုက္ကရဉ္စေဝ ကတံ တဝေဒံ၊
ယော မတ မိစ္ဆေ ပိတုနော ပမောက္ခာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၅။ ရာဇပုတ္တ၊ ရှင်မင်းသား။ တံ၊ သင့်ကို။ ဇာနာမိ၊ ငါသိ၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ဇယဒိသဿ၊ ဇယဒိသမင်း၏။ ပုတ္တာ၊ သားတော်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဥဘိန္နံ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော။ ဝေါ၊ သင် သားအဖတို့၏။ မုခဝဏ္ဏော၊ မျက်နှာ အဆင်းသဏ္ဌာန်သည်။ တထာဟိ၊ တူကြသလျှင်ကတည်း။ ယော တွံ၊ အကြင်သင်သည်။ ပိတုနော၊ ခမည်းတော်၏။ ပမောက္ခာ၊ လွတ်ခြင်းဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ မတံ၊ သေခြင်းကို။ ဣစ္ဆေ၊ အလိုရှိ၏။ တဝ၊ ရှင်မင်းသား၏။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော။ ဣဒံ၊ ဤအမှုသည်။ သုဒုက္ကရဉ္စေဝ၊ အလွန်ပြုနိုင်ခဲသည် သာလျှင်တည်း။
ထို့နောင်မှ အလီနသတ္တု မင်းသားသည် ထိုဘီလူးချီးမွမ်းသော စကားကို ဖြေဆိုသဖြင့် အဖကိုယ်စား မိမိလာခြင်း၌ အကြောင်းကို ဘီလူးအား ကြားလိုရကား-
ယော မတ မိစ္ဆေ ပိတုနော ပမောက္ခာ။
မာတု စ ဟေတု ပရလောကံ ဂန္တွာ၊
သုခေန သဂ္ဂေန စ သမ္ပယုတ္တော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၆။ ပေါရိသာဒ၊ လူသားစားတတ်သော ပေါရိသာဒ။ ယော၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ပိတုနော၊ အဘ၏။ မတပမောက္ခာ စ၊ သေဘေးမှ လွတ်ခြင်းဟူသော အကြောင်းကြောင့်၎င်း။ မာတု၊ အမိ၏။ ဟေတု စ၊ အကြောင်းကြောင့်၎င်း။ ပရလောကံ၊ တမလွန်ဘဝသို့။ ဂန္တွာ၊ သွားရသည်ရှိသော်။ သဂ္ဂေန၊ နတ်ပြည်၌ဖြစ်သော။ သုခေန၊ ချမ်းသာနှင့်။ သမ္ပယုတ္တော၊ ယှဉ်သည်။ ဘဝိတုံ၊ ဖြစ်ခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆေ၊ အလိုရှိ၏။ တဿ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ကိဉ္စိ၊ တစုံတခုသောအမှုကို။ ဒုက္ကရံ၊ ပြုနိုင်ခဲ၏ဟူ၍။ န မညေ၊ မအောက်မေ့။ မယှံပိ၊ ငါသည်လည်း။ ဧတ္ထ၊ ဤအမိအဖတို့၏ အကျိုးငှါ အသက်ကို စွန့်ရာ၌။ ကိဉ္စိ၊ တစုံတခုကို။ ဒုက္ကရံ၊ ပြုနိုင်ခဲ၏ဟူ၍။ န မညေ၊ မအောက်မေ့။
ထိုစကားကို ကြား၍ ပေါရိသာဒ ဘီလူးသည် မင်းသား- သေခြင်းမှ မကြောက်သော သတ္တဝါမည်သည် မရှိ၊ သင်မင်းသားသည် အဘယ့်ကြောင့် သေခြင်းမှ မကြောက်သနည်းဟု မေး၏။ မင်းသားသည် ထိုဘီလူးအား သေခြင်းမှ မကြောက်သော အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
အာဝီ ဝါ ရဟောဝါပိ သရေ န ဇာတု။
သင်္ခါတဇာတိ မရဏော ဟမသ္မိ။
ယထေဝ မေ ဣဓ တထာ ပရတ္ထ။
ကရဿု ကိစ္စာနိ ဣမံ သရီရံ။
ရုက္ခဿ ဝါ တေ ပပတာမိ အဂ္ဂါ။
ဆာဒမာနော မယှံ တွ မဒေသိ မံသံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၈၇။ ယက္ခ၊ ဘီလူး။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်ကား။ အာဝီ ဝါ၊ မျက်မှောက်၌၎င်း။ ရဟာ ဝါပိ၊ မျက်ကွယ်၌၎င်း။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ပါပကိရိယံ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးဖြင့် မဖြောင့်စွာ ကျင့်ခြင်းကို။ ဇာတု၊ စင်စစ်သဖြင့်။ န သရေ၊ မအောက်မေ့။ အဟံ၊ ငါသည်။ သင်္ခတ ဇာတိမရဏော၊ ဉာဏ်ဖြင့် ကောင်းစွာ ပိုင်းခြားအပ်သော ဇာတိ မရဏ ရှိသောသူသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ မေ၊ ငါ့အား။ ဣဓ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်လောက၌။ မရဏတော၊ သေခြင်းမှ။ မုတ္တိ၊ လွတ်ခြင်းသည်။ နတ္ထိ ယထာ၊ မရှိသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ပရတ္ထ၊ တမလွန်လောက၌လည်း။ မရဏတော၊ သေခြင်းမှ။ မုတ္တိ နာမ၊ လွတ်ခြင်းမည်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။
၈၈။ မဟာနုဘာဝ၊ ကြီးသော အာနုဘော်ရှိသော။ ယက္ခ၊ ဘီလူး။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ မံ၊ ငါ့ကို။ ခါဒ၊ စားလော့။ ကိစ္စာနိ၊ ငါ၏ကိုယ်ဖြင့် ပြုအပ်သော အမှုတို့ကို။ ဒါနိ-ဣဒါနိ၊ ဤအခါ၌။ ကရဿု၊ သင်ပြုလော့။ ကေ၊ သင့်အား။ ဣမံ သရီရံ၊ ဤငါ၏ကိုယ်ကို။ နိဿဋ္ဌာ၊ ငါစွန့်၏။ ရုက္ခဿ၊ သစ်ပင်၏။ အဂ္ဂါ ဝါ၊ အဖျားမှမူလည်း။ ပပတာပိ၊ ငါခုန်၍ သေအံ့။ တွံ၊ သင်သည်။ ဆာဒမာနော၊ နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍။ မယှံ၊ ငါ၏။ မံသံ၊ အသားကို။ အဒေသိ၊ စားရာ၏။
ပါရိသာဒ ဘီလူးသည် ထိုအလီနသတ္တုမင်းသား ဆိုသောစကားကို ကြားရလျှင် အလွန်ကြောက်လန့်သည်ဖြစ်၍ ငါသည် ဤမင်းသား အသားကို စားခြင်းငှါ မတတ်ကောင်း၊ တစုံတခုသော ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် ထိုမင်းသားကို ပြေးစေအံ့ဟု ကြံ၍ ပြေးစေလိုရကား-
စဇသိ ပါဏံ ပိတုနော ပမောက္ခာ၊
တသ္မာ ဟိ သော တွံ တရမာနရူပေါ၊
သမ္ဘဉ္ဇိ ကဋ္ဌာနိ ဇလေဟိ အဂ္ဂိံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉။ ရာဇပုတ္တ၊ မင်းသား။ တေ၊ သင်၏။ ဣဒဉ္စ၊ ဤစကားသည်လျှင်။ ရုစ္စတိ၊ သင့်လျော်ပေ၏။ ပိတုနော၊ အဖ၏။ ပမောက္ခာ၊ သေဘေးမှ လွတ်ခြင်းဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ ပါဏံ၊ မိမိအသက်ကို။ စဇသိ၊ သင်စွန့်၏။ တသ္မာဟိ၊ ထို့ကြောင့်လျှင်။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ တရမာနရူပေါ၊ လျင်မြန်စွာ။ ကဋ္ဌာနိ၊ ထင်းတို့ကို။ သမ္ဘဉ္ဇိ၊ ချိုးလော့။ အဂ္ဂိံ၊ မီးကို။ ဇာလေဟိ၊ ညှိလော့။
အလီနသတ္တုမင်းသားသည် ဘီလူးဆိုတိုင်းပြု၍ ထိုဘီလူးအထံသို့ သွား၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဒါရုံ သမာဟရိတွာ မဟန္တ မဂ္ဂိံ။
သန္နိပယိတွာ ပဋိဝေဒယိတ္ထ၊
အာဒီပိတော ဒါနိ မယာ ယက္ခမဂ္ဂိံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၉၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ ဟဝေ၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ဓိတိမာ၊ ပညာရှိသော။ ရာဇပုတ္တော၊ မင်းသားသည်။ ဒါရုံ၊ ထင်းကို။ သမာဟရိတွာ၊ ဆောင်ယူ၍။ မဟန္တံ၊ ကြီးစွာသော။ အဂ္ဂိံ၊ မီးကို။ သန္နိပယိတွာ၊ ပြင်းစွာ ပွားစေပြီး၍။ ယက္ခ၊ ဘီလူးကြီး။ ဒါနိ-ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ မယာ၊ ငါသည်။ အဂ္ဂိံ၊ မီးကို။ အာဒီပိတော၊ ညှိအပ်ပြီ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပဋိဝေဒယိတ္ထ၊ ကြားလေ၏။
ပေါရိသာဒ ဘီလူးသည် မီးကိုညှိပြီး၍ လာလတ်သော မင်းသားကိုကြည့်လျက် ဤမင်းသားကား ကေသရရာဇာ ခြင်္သေ့မင်းကဲ့သို့ ရဲရင့်ခြင်းရှိသော ယောက်ျားတည်း၊ ထိုမင်းသားသည် သေခြင်းကိုလည်း ကြောက်ခြင်းမရှိ၊ ငါသည် ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး ဤကဲ့သို့ ရဲရင့်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံသောသူ မည်သည်ကို မမြင်စဘူးဟု ကြံမှိုင်လျက် ကြက်သီးမွေးညှင်း ထခြင်းဖြစ်သဖြင့် မင်းသားကို အဖန်တလဲလဲ ကြည့်လျက်နေ၏။ မင်းသားသည် ထိုဘီလူး၏ အမူအရာကို မြင်၍ ထိုဘီလူးကို စားစိမ့်သောငှါ တိုက်တွန်းပြန်ရကား-
ကိံ မံ မုဟုံ ပေက္ခသိ ဟဋ္ဌလောမော။
တထာ တထာ တုယှ မဟံ ကရောမိ၊
ယထာ ယထာ ဆာဒမာနော အဒေသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၁။ ပသယှကာရီ၊ နိုင်ထက်ကလူ မူတတ်သော ဘီလူး။ မံ၊ ငါ့ကို။ မုဟုံ၊ အဖန်တလဲလဲ။ ဟဋ္ဌလောမော၊ ကြက်သီးမွေးညှင်းထလျက်။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ တွံ၊ သင်သည်။ ပေက္ခသိ၊ ကြည့်ဘိသနည်း။ ဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဆာဒမာနာ၊ စားလိုသောသင်သည်။ ယထာ ယထာ၊ အကြင်အကြင်သို့သော အခြင်းအရာဖြင့်။ အဒေသိ၊ စားလို၏။ တထာ တထာ၊ ထိုထိုသို့သော သင်စားလိုသော အခြင်းအရာဖြင့်။ ဝဒေဟိ၊ ဆိုလော့။ တုယှံ၊ သင်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကရောမိ၊ လိုက်နာ၍ ပြုပါအံ့။
ထိုသို့ဆို၍ တိုက်တွန်းသော မင်းသား၏ စကားကို ကြား၍ ပေါရိသာဒဘီလူးသည် မိမိ မဝံ့သောအကြောင်းကို မင်းသားအား ပြောဆိုလိုရကား-
ဓမ္မေ ဌိတံ သစ္စဝါဒိံ ဝဒညုံ။
မုဒ္ဓါပိ တဿ ဖလေယျ သတ္တဓာ၊
ယော တာဒိသံ သစ္စဝါဒိံ အဒေယျ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၂။ ရာဇပုတ္တ၊ မင်းသား။ ဓမ္မေ၊ သူတော်ကောင်း တရား၌။ ဌိတံ၊ တည်သော။ သစ္စဝါဒိံ၊ မှန်သောစကားကို ဆိုလေ့ရှိသော။ ဝဒညုံ၊ သူတပါးပြောဆိုသော စကားကို သိလွယ်တတ်သော။ တာဒိသံ၊ သင်ကဲ့သို့သောသူကို။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ ခါဒိတာယေ၊ စားခြင်းငှါ။ အရဟတိ၊ ထိုက်အံ့နည်း။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တာဒိသံ၊ သင်ကဲ့သို့သော သဘောရှိသော။ သစ္စဝါဒိံ၊ မှန်သောစကားကို ဆိုလေ့ရှိသောသူကို။ အဒေယျ၊ စားငြားအံ့။ တဿ၊ ထိုသူ၏။ မုဒ္ဓါပိ၊ ဦးခေါင်းသည်လည်း။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလေယျ၊ ကွဲရာ၏။
ထိုစကားကို ကြား၍ အလီနသတ္တုမင်းသားသည် ဘီလူး - သင် အကယ်၍ ငါ့ကို မစားလိုသည်ဖြစ်အံ့၊ ထိုသို့ မစားလိုဘဲလျက် အဘယ့်ကြောင့် ထင်းတို့ကို ချိုးစေ၍ မီးကို ညှိစေဘိသနည်းဟု ဆိုလတ်သော် ဤသို့ ပြုစေသည်ရှိသော် သင်သည် ပြေးလိမ့်လတ္တံ့ဟု သင့်ကို စုံစမ်းအံ့သောငှါ မီးကို ညှိစေ၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် သင်သည် ယခုအခါ၌ အဘယ့်ကြောင့် စုံစမ်းဘိသနည်း၊ အကြင် ငါသည် တိရစ္ဆာန်အမျိုး၌ ဖြစ်သော်လည်း သိကြား နတ်မင်းအားစင်လျက် မိမိကိုယ်ကို စုံစမ်းအံ့သောငှာ မပေးစဘူးဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ပေါရိသာဒဘီလူးအား ပြောဆိုလိုရကား-
သသော အဝါသေသိ သကေ သရီရေ။
တေနေဝ သော စန္ဒိမာ ဒေဝပုတ္တော၊
သသတ္တကော ကာမရူဟဇ္ဇ ယက္ခ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၃။ ယက္ခ၊ ဘီလူး။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင်ကြောင့်။ သော သသော၊ ထိုယုန်ပညာရှိသည်။ ဗြာဟ္မဏံ၊ ပုဏ္ဏားဟူသော အမှတ်ကို။ မညမာနော၊ ထင်မှတ်၍။ ဣဒံ၊ ဤငါ၏ကိုယ်ကို။ ခါဒိတွာ၊ စား၍။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဝသာဟိ၊ နေလော့။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ သကေ သရီရေ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ခါဒေတွာ၊ စားစေ၍။ အဝါသေသိ၊ နေစေ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့် သက္ကော၊ သိကြားမင်းသည်။ ပဗ္ဗတရသံ၊ တောင်၏အရည်ကို။ ပီဠေတွာ၊ ညှစ်ယူ၍။ စန္ဒမဏ္ဍလေ၊ လဝန်း၌။ သသလက္ခဏံ၊ ယုန်ရေးတံဆိပ်ကို။ အကာသိ၊ ပြု၏။ တေနေဝ၊ ထိုယုန်ရေး တံဆိပ်ကြောင့်လျှင်။ သော စန္ဒိမာဒေဝပုတ္တော၊ ထိုလနတ်သားသည်။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ သသတ္တကော၊ ယုန်တံဆိပ် အမှတ်ရှိသည် ဖြစ်၍။ သသိ၊ သသိအမည်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ကာမရူဟော၊ လူအပေါင်း၏ ချစ်ခြင်းကို ပွားစေလျက်။ ဝိရောစသိ၊ ထွန်းပ၏။
ထိုစကားကို ကြား၍ ပေါရိသာဒဘီလူးသည် မင်းသားကို လွှတ်လိုရကား-
ဝိရောစတေ ပန္နရသေဝ ဘာဏုမာ။
ဧဝံ တုဝံ ပေါရိသာဒါ ပမုတ္တော၊
ဝိရောစ ကပိလေ မဟာနုဘာဝ။
ပမောဒယံ ပိတရံ မာတရဉ္စ၊
သဗ္ဗော စ တေ နန္ဒတု ဉာတိပက္ခော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၄။ မဟာနုဘာဝ၊ ကြီးသော အာနုဘော်ရှိသော မင်းသား။ ပန္ဒရသေ၊ တဆယ့်ငါးရက်မြောက်သောနေ့၌။ ရာဟုမုခါ၊ ရာဟုခံတွင်းမှ။ ပမုတ္တော၊ လွတ်သော။ စန္ဒော ဝါ၊ လသည်၎င်း။ ဘာဏုမာ ဝါ၊ နေသည်၎င်း။ ဝိရောစတိ ယထာ၊ တင့်တယ်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ပေါရိသာဒါ၊ လူသားစားသော ငါ၏အထံမှ။ မုတ္တော၊ လွတ်သည်ဖြစ်၍။ ကပိလေ၊ ကပိလတိုင်း၌။ ဝိရောစ၊ ထွန်းပလေလော့။ ပိတရဉ္စ၊ အဖကို၎င်း။ မာတရဉ္စ၊ အမိကို၎င်း။ ပမောဒယံ၊ ဝမ်းမြောက်စေလျက်။ တေ၊ သင်၏။ သဗ္ဗော၊ အလုံးစုံသော။ ဉာတိပက္ခော၊ အဆွေအမျိုး အဆွေခင်ပွန်း အပေါင်းသည်လည်း။ နန္ဒတု၊ နှစ်သက်စေသတည်း။
ဤသို့ဆိုပြီး၍ ပေါရိသာဒဘီလူးသည် ကြီးမြတ်သော ဝီရိယရှိသောမင်းသား - သွားလေလော့ဟုဆို၍ ဘုရားလောင်း အလီနသတ္တုမင်းသားကို လွှတ်လိုက်၏။ ထိုဘုရားလောင်း အလီနသတ္တုမင်းသားသည်လည်း ထိုဘီလူးကို ယဉ်ကျေးသည်ကို ပြု၍ ငါးပါးသောသီလတို့ကို ပေးပြီးလျှင် ဤပေါရိသာဒသည် ဘီလူးစစ်ပင်လောဟု စုံစမ်းသည်ရှိသော် ဘီလူးတို့၏ မျက်စိတို့သည် နီကုန်၏။ မမှိတ်ကုန်၊ အရိပ်သည် မထင်၊ မကြောက်မလန့်သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ဤပေါရိသာဒသည် ဘီလူးစစ်မဟုတ်၊ ဤပေါရိသာဒသည် လူသားစင်စစ်တည်း၊ ငါ့ခမည်းတော်၏ နောင်တော်သုံးယောက်တို့ကို ဘီလူးမသည် ယူသတတ်၊ ထိုနောင်တော်သုံးယောက်တို့တွင် နှစ်ယောက်သောသူတို့ကို စားသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ တယောက်ကိုမူကား သားကဲ့သို့ ချစ်သဖြင့် မွေးကျွေးသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤပေါရိသာဒသည် ထိုမွေးကျွေးသောသူပင် ဖြစ်ရာ၏။ ဤပေါရိသာဒကို ဆောင်ယူ၍ ငါ၏ ခမည်းတော်မင်းကြီးအား ကြားလျှောက်၍ မင်းအဖြစ်၌ တည်စေအံ့ဟုကြံ၍ အချင်းပေါရိသာဒ လာလှည့်၊ သင်သည် ဘီလူးစစ်မဟုတ်၊ သင်သည် ငါ့ခမည်းတော်မင်းကြီး၏ အစ်ကိုကြီးတည်း၊ လာလှည့် ငါနှင့်တကွ သွား၍ အမျိုးတို့၏ ဥစ္စာဖြစ်သော မင်း၏အဖြစ်၌ ထီးဖြူကို ဆောင်းလော့ဟုဆိုလျှင် ပေါရိသာဒသည် ငါသည်ကား လူမဟုတ်ဟု ဆိုလတ်သော် သင်သည် ငါ၏စကားကို မယုံသည်ဖြစ်အံ့၊ ထိုသို့ မယုံသည်ရှိသော် အကြင်သူအား သင်သည် ယုံ၏။ ထိုယုံသောသူသည် ရှိသလောဟု မေး၍ ဤမည်သောအရပ်၌ ဒိဗ္ဗစက္ခုရသေ့သည် ရှိ၏ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုပေါရိသာဒကို ခေါ်၍ ဒိဗ္ဗစက္ခု ရသေ့အထံသို့ သွား၏။
ဒိဗ္ဗစက္ခုရသေ့သည် ထိုသူနှစ်ယောက်တို့ကို မြင်လျှင် အဘယ်အမှုကို ပြုလိုကုန်သည်ဖြစ်၍ သား, ဘကြီးတို့သည် တော၌ လှည့်လည်ကြကုန်သနည်းဟု ဆို၍ ထိုနှစ်ယောက်တို့၏ ဆွေမျိုးအဖြစ်ကို ပြောဆို၏။ ပေါရိသာဒ ဘီလူးသည်
ဒိဗ္ဗစက္ခုရသေ့ ပြောဆိုသောစကားကို ယုံကြည်၍ ချစ်သား- သင်ချစ်သားသည် သွားလေလော့၊ ငါသည် တဘဝတည်း၌လျှင် နှစ်ပါးပြားသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၏။ ငါ့အား မင်းအဖြစ်ဖြင့် အလိုမရှိပြီ၊ ငါသည် ရဟန်းပြုအံ့ဟု ဆို၍ ဒိဗ္ဗစက္ခုရသေ့ အထံ၌လျှင် ရဟန်းပြု၏။ ထိုအခါ သားတော် အိမ်ရွှေမင်းဖြစ်သော အလီနသတ္တုမင်းသားသည် ဘကြီးတော် ပေါရိသာဒကို ရှိခိုး၍ နေပြည်တော်သို့ ပြန်ခဲ့၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ကတဉ္ဇလိံ ပဂ္ဂယှ ပေါရိသာဒံ။
အနုညာတော သောတ္ထိ သုခီ အရောဂေါ၊
ပစ္စာဂမာ ကပိလ မလီနသတ္တော၊
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၉၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတော တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဟဝေ၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ဓိတိမာ၊ ပညာနှင့်ပြည့်စုံသော။ အလီနသတ္တော၊ အလီနသတ္တု အမည်ရှိသော။ ရာဇပုတ္တော၊ မင်းသားသည်။ ပေါရိသာဒံ၊ ပေါရိသာဒကို။ ကတဉ္ဇလိံ၊ လက်အုပ်ကို။ ပဂ္ဂယှ၊ ချီ၍။ အနုညာတော၊ ပေါရိသာဒသည် အနူးအညွတ် လွှတ်အပ်သည်ဖြစ်၍။ သောတ္ထိ၊ ချမ်းသာစွာ။ သုခီ၊ ဆင်းရဲခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍။ အရောဂေါ၊ အနာမရှိသည်ဖြစ်၍။ ကပိလံ၊ ကပိလတိုင်းသို့။ ပစ္စာဂမာ၊ တဖန်ပြန်လာ၏။
ဤဂါထာကို ဟောတော်မူပြီး၍ နေပြည်တော်သို့ တဖန် ပြန်လာသော ထိုအလီနသတ္တု မင်းသားအား ရွာနိဂုံးသူအစရှိသော သူတို့သည် ပြုအပ်သော အခြင်းအရာကို ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ဟတ္ထာရောဟာ ရထိကာ ပတ္တိကာ စ။
နမဿမာနာ ပဉ္ဇလိကာ ဥပါဂမုံ၊
နမတ္ထု တေ ဒုက္ကရကာရကောသိ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၉၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သဗ္ဗေ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ နေဂမာ စ၊ ရွာနိဂုံးသူတို့သည်၎င်း။ ဇာနပဒါ စ၊ ဇနပုဒ်သူတို့သည်၎င်း။ ဟတ္ထာရောဟာ စ၊ ဆင်စီးသူရဲတို့သည်၎င်း။ ရထိကာ စ၊ ရထားစီး သူရဲတို့သည်၎င်း။ ပတ္တိကာ စ၊ ခြေသည် သူရဲတို့သည်၎င်း။ နမဿမာနာ၊ ရှိခိုးကုန်လျက်။ ပဉ္ဇလိကာ၊ လက်အုပ်ချီကုန်လျက်။ တေ၊ အရှင်မင်းသားအား။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ တွံ၊ အရှင်မင်းသားသည်။ ဒုက္ကရကာရကော၊ အလွန် ပြုနိုင်ခဲသော အမှုကိုပြုသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာ၊ ဆိုကုန်၍။ တံ၊ ထိုအလီနသတ္တုမင်းသားသို့။ ဥပါဂမုံ၊ ကပ်လာကုန်၏။
ခမည်းတော် ဇယဒိသ မင်းကြီးသည်လည်း သားတော် လာပြီဟုကြားလျှင် ခရီးဦး ကြိုဆိုခြင်းကို ပြုတော်မူ၏။ သားတော် အလီနသတ္တု မင်းသားသည် များစွာသော လူအပေါင်း ခြံရံလျက် လာလတ်ပြီးလျှင် ခမည်းတော် မင်းကြီးကို ရှိခိုး၏။ ထိုသို့ ရှိခိုးသောအခါ သားတော်ကို ခမည်းတော် ဇယဒိသမင်းကြီးသည် အမောင် - အမောင်သည် အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ထိုသို့ ကြမ်းကြုတ်စွာသော လူသားစားလက်မှ လွတ်သနည်းဟု မေး၏။ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး ဤပေါရိသာဒသည် ဘီလူးမဟုတ်၊ ခမည်းတော်ဘုရား၏ နောင်တော်တည်း၊ ဤပေါရိသာဒသည် အကျွန်ုပ် ဘကြီးတော်တည်းဟု အလုံးစုံသော အကြောင်းကို တင်လျှောက်၍ ခမည်းတော် မင်းကြီးတို့သည် အကျွန်ုပ် ဘကြီးတော်ကို ဖူးမြင်ခြင်းငှါ သင့်ပါ၏ဟု တင်လျှောက်၏။
ခမည်းတော် ဇယဒိသမင်းကြီးသည် ထိုခဏ၌လျှင် စည်လည်စေ၍ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ရသေ့တို့၏ အထံသို့သွား၏။ ဒိဗ္ဗစက္ခု ရသေ့ကြီးသည် ထိုပေါရိသာဒအား ဘီလူးမ ဆောင်ယူသဖြင့် မစားမူ၍ မွေးကျွေးထားသော အကြောင်းကို၎င်း, ဘီလူး၏အဖြစ်ကို ပြုခြင်းကို၎င်း, ထိုပေါရိသာဒနှင့် ဇယဒိသမင်းတို့၏ ဆွေမျိုးအဖြစ်ကို၎င်း အလုံးစုံကို အကျယ်အားဖြင့် ပြောဆို၏။ ဇယဒိသမင်းကြီးသည် နောင်တော်မင်းမြတ်- လာလှည့် တိုင်းပြည်ကို မင်းပြုလော့ဟု ဆို၏။ မြတ်သောမင်းကြီး- မသင့်ဟု ပယ်၏။ ထိုသို့တပြီးကား လာလှည့်ကုန်၊ အကျွန်ုပ်ဥယျာဉ်တော်၌ နေတော်မူကုန်လော့၊ အကျွန်ုပ်သည် နောင်တော်တို့အား ပစ္စည်းလေးပါးတို့ဖြင့် လုပ်ကျွေးပါအံ့ဟုဆို၏။ မြတ်သောမင်းကြီး- ငါ မလိုက်ပြီဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဇယဒိသမင်းကြီးသည် ထိုရသေ့တို့၏ကျောင်းမှ မနီးမဝေးသော အရပ်၌ တခုသော တောင်ကြားကို ဆည်၍ ကြီးစွာသော တဘက်ဆည်ကန်ကို ပြုစေပြီးလျှင် လယ်တို့ကို ပြည့်စေ၍ မြတ်သော အမျိုးတထောင်ကို ဆောင်ယူပြီးလျှင် ကြီးစွာသောရွာကို တည်ထောင်၍ ရသေ့တို့၏ ဆွမ်းဝတ်ကို ဖြစ်စေ၏။
ထိုရွာသည် စူဠကမ္မာသဒမ္မ နိဂုံးမည်၏။ သုတသောမ အမည်ရှိသော ဘုရားလောင်းသည် ပေါရိသာဒကို ဆုံးမသော အရပ်ကား မဟာကမ္မာသဒမ္မ နိဂုံးမည်၏ဟူ၍ သိအပ်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ အမိအဖကို လုပ်ကျွေးသော မထေရ်သည် သေယတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ မြတ်သော သာကီဝင် မင်းမျိုးတို့သည် ထိုအခါ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ။ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ဒိဗ္ဗစက္ခုရသေ့ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အင်္ဂုလိမာလ မထေရ်သည် ထိုအခါ ပေါရိသာဒ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ဥပ္ပလဝဏ်သည် ထိုအခါ နှမငယ် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလာ မယ်တော်သည် ထိုအခါ အိမ်ရှေ့ မိဖုယားကြီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ အလီနသတ္တုမင်းသား ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
မိဘတို့အား၊ လုပ်ကျွေးငြား၊ မှတ်သားမင်္ဂလာ
သုံးခုမြောက်သော ဇယဒိသဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တိံသနိပါတ်
၄။ ဆဒ္ဒန္တဇာတ်
နတ်နှင့်တကွသောလင်အပေါ် အထင်လွဲ၍ ရန်ငြိုးဖွဲ့ခြင်းအကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကိံနု သောစသိ အနုစ္စင်္ဂီ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဆဒ္ဒန္တဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ရဟန်းမိန်းမငယ် တယောက်ကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုရဟန်းမိန်းမငယ်သည် သာဝတ္ထိပြည်၌ အမျိုးသ္မီး ဖြစ်သတတ်၊ အိမ်ရာထောင်ခြင်း၏ အပြစ်ကို မြင်သဖြင့် ရဟန်းပြု၍ တနေ့သ၌ ရဟန်းမိန်းမတို့နှင့် တကွ တရားနာအံ့သောငှါ သွား၍ တန်ဆာဆင်အပ်သော တရားဟောပလ္လင်၌ နေ၍ တရားဟောတော်မူသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရား၏ အတိုင်းအရှည်မရှိသော ဘုန်းတော် ပါရမီတော်ကြောင့် ဖြစ်သော မြတ်သော အဆင်းတော်၏ ပြည့်စုံခြင်းနှင့်ယှဉ်သော ကိုယ်တော်ကိုကြည့်၍ သံသရာ၌ ကျင်လည်ရသောငါသည် ဤယောက်ျားမြတ်၏ မယားဖြစ်ဘူး၏လောဟု ကြံ၏။ ထိုသို့ ကြံသော ခဏ၌လျှင် ထိုရဟန်းမိန်းမငယ်အား ဇာတိဿရဉာဏ်သည် ဖြစ်၏။ ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်း ဖြစ်တော်မူသောအခါ ငါသည် ဤယောက်ျားမြတ်၏ မယားဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတိဿရဉာဏ်သည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ဇာတိဿရဉာဏ်ဖြင့် အောက်မေ့သော ထိုရဟန်းမိန်းမငယ်အား အားကြီးစွာသော နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်ခြင်းသည် ဖြစ်၏။
ထိုရဟန်းမိန်းမငယ်သည် ဖြစ်သောပီတိအဟုန်ဖြင့် ပြင်းစွာသော ရယ်ခြင်းကို ရယ်ပြီး၍ တဖန် ကြံပြန်၏။ မယားတို့မည်သည်ကား လင်တို့၏ အစီးအပွားကို အလိုရှိသည်ကား နည်းလှ၏။ အစီးအပွားကို အလိုမရှိသည်ကား အလွန်များလှစွာ၏။ ငါသည် ဤယောက်ျားမြတ်၏ အစီးအပွားကို အလိုရှိလေသလော၊ ပျက်စီးခြင်းကို အလိုရှိလေသလောဟု ဆင်ခြင်လတ်သော် အစီးအပွားကို အလိုမရှိသည်သာ ဖြစ်၏ဟု သိ၍ ထိုမိန်းမငယ်သည် အစဉ်အတိုင်း အောက်မေ့သည်ရှိသော် ငါသည် အနည်းငယ်မျှဖြစ်သော အပြစ်ကို စိတ်၌ အငြိုးထား၍ အတောင် တရာ့နှစ်ဆယ်ရှိသော ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းကိုစဉ်လျက် သောဏုတ္တရမည်သော မုဆိုးကို စေလွှတ်၍ အဆိပ်လူးသောမြှားဖြင့် ပစ်ခတ်စေ၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေမိ၏ဟု မြင်လေ၏။ ထိုသို့ မြင်သောအခါ ထိုရဟန်းမိန်းမငယ်အား စိုးရိမ်ခြင်းသည် ဖြစ်၏။ နှလုံးသည် ပူ၏။ ထိုရဟန်းမိန်းမငယ်သည်ကား စိုးရိမ်ခြင်းကို တည်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ထွက်သက်ကို ပြင်းစွာရှူ၍ သည်းစွာသောအသံဖြင့် ငို၏။ ထိုရဟန်းမိန်းမငယ်ကို မြင်တော်မူ၍ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ပြုံးတော်မူသည်ရှိသော် ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား- ပြုံးတော်မူခြင်း၏ အကြောင်းကား အသို့နည်းဟု ရဟန်းအပေါင်းသည် မေးလျှောက်လတ်သော် ရဟန်းတို့- ဤရဟန်းမိန်းမငယ်သည် ရှေးဘဝ၌လျှင် ငါ၌ပြုမိသော အပြစ်ကို အောက်မေ့၍ ငို၏ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့- လွန်လေပြီးသောအခါ ဟိမဝန္တာအရပ်၌ ဆဒ္ဒန်အိုင်ကို မှီ၍ ရှစ်ထောင်သော ဆဒ္ဒန်ဆင်မျိုးတို့သည် နေကုန်၏။ ထိုဆင်တို့သည် တန်ခိုးကြီးကုန်၏။ ကောင်းကင်သို့ ပျံသွားနိုင်ကုန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ထိုဆင်တို့၏ အကြီးဖြစ်သော ဆင်မင်း၏သား ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည်ကား ကိုယ်လုံးဖြူ၏။ နီသော လက်ခြေ ရှိ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် နောက်အဘို့၌ ကြီးခြင်းသို့ရောက်လျှင် ရှစ်ဆယ့်ရှစ်တောင် အစောက်မြင့်၏။ အလျား အတောင် တရာ့နှစ်ဆယ် ရှိ၏။ ငါးဆယ်ရှစ်တောင်ရှိသော ငွေပန်းဆိုင်းနှင့်တူသော နှာမောင်းနှင့်ပြည့်စုံ၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ အစွယ်တို့သည် လုံးပတ်အားဖြင့် တဆယ့်ငါးတောင်ရှိကုန်၏။ အလျားအားဖြင့် အတောင်သုံးဆယ် ရှိကုန်၏။ ခြောက်ပါးသော အဆင်းရှိသော ရောင်ခြည်တော်တို့နှင့် ပြည့်စုံ၏။ ရှစ်ထောင်သော ဆင်တို့၏အကြီး ဆင်မင်းဖြစ်၏။ ငါးရာကုန်သော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ကို ပူဇော်၏။ ထိုဘုရားလောင်း ဆင်မင်းအား စူဠသုဘဒ္ဒါ, မဟာသုဘဒ္ဒါဟူ၍ မိဖုယားကြီး နှစ်ယောက်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းသည် ရှစ်ထောင်သော ဆင်အပေါင်း ခြံရံလျက် ရွှေဂူ၌နေ၏။
ဆဒ္ဒန်အိုင်သည်ကား အလျားအားဖြင့်၎င်း, အနံအားဖြင့်၎င်း ယူဇနာငါးဆယ်စီ ရှိ၏။ ထိုဆဒ္ဒန်အိုင်၏ အလယ်၌ တဆယ့်နှစ်ယူဇနာ အတိုင်းအရှည်ရှိသော အရပ်၌ မှော်သည်၎င်း, ရေညှိသည်၎င်း မရှိ၊ မြအဆင်းနှင့် တူသော ရေသည်သာလျှင် တည်၏။ ထိုမြအဆင်းနှင့်တူသော ရေ၏အခြားမဲ့၌ တယူဇနာ အနံရှိသော သက်သက်သော ကြာသိမ်တောသည် ထိုမြအဆင်းနှင့် တူသောရေကို ခြံရံ၍ တည်၏။ ထိုကြာသိမ်တော၏ အခြားမဲ့၌ အနံတယူဇနာ ရှိသည်သာလျှင်ဖြစ်သော သက်သက်သော ကြာညိုတောသည် ထိုကြာသိမ်တောကို ရံ၍တည်၏။ အနံတယူဇနာစီ ရှိသည်သာလျှင်ဖြစ်သော ကြာနီတော, ကြာပုဏ္ဍရိက်တော ကြာပဒုမာနီတော, ကြာပဒုမာဖြူ ကုမုဒြာ ကြာတောတို့သည် ရှေးရှေးဖြစ်သော တောတို့ကို ခြံရံ၍ တည်ကုန်၏။ ခုနစ်ပါးကုန်သော ဤကြာတာတို့၏ အခြားမဲ့၌ကား အလုံးစုံသော ထိုကြာသိမ်တော အစရှိသော တောတို့၏ အစွမ်းအားဖြင့် အရောဖြစ်သော တောသည် အနံတယူဇနာ ရှိသည်သာဖြစ်သော ထိုခုနစ်ထပ်ကုန်သော ကြာတောတို့ကို ခြံရံ၍တည်၏။ ထိုအရောဖြစ်သော ကြာတော၏ အခြားမဲ့၌ ဆင်တို့၏ ခါးအတိုင်းအရှည်ရှိသော ရေ၌ အနံတယူဇနာ ရှိသည်သာလျှင်ဖြစ်သော သလေးနီသည် တည်၏။ ထိုသလေးနီတော၏ အခြားမဲ့ဖြစ်သော ရေအဆုံး၌ အညို အရှေ့ အနီ အဖြူ ဖြစ်ကုန်သော ကောင်းစွာပျံ့လှိုင်သော သိမ်မွေ့သော ပန်းတို့ဖြင့် ထက်ဝန်းကျင် ပြွမ်းသော ပန်းချူံငယ်တောသည် တည်၏။ ဤသို့ ဆိုအပ်ခဲ့ပြီးသော ဆယ်ထပ်ကုန်သော တောတို့သည် အနံ တယူဇနာစီ ရှိကုန်သည်သာလျှင်တည်း။
ထိုပန်းချုံငယ်တော၏ ပြင်မှကား ပဲလွန်းငယ် ပဲလွန်းကြီး ပဲနောက်တောသည် တည်၏။ ထိုပဲနောက်တော၏ အခြားမဲ့၌ သခွါးငပြုတ်, သခွါးငကြောင်, အိမ်ဗူး, ဖရုံနွယ်တော်တို့သည် တည်ကုန်၏။ ထိုသခွါး, ဗူး ဖရုံ၏ ပြင်မှကား ကွမ်းသီးပင် အတိုင်းအရှည်ရှိသော ကြံတောသည် တည်၏။ ထိုကြံတော၏ ပြင်မှကား ဆင်စွယ် အတိုင်းအရှည်ရှိသော အသီးရှိသော ငှက်ပျောတောသည် တည်၏။ ထိုငှက်ပျောတော၏ ပြင်မှကား အင်ကြင်းတောသည် တည်၏။ ထိုအင်ကြင်းတော၏ အခြားမဲ့၌ကား အိုးစရည်းကြီး အတိုင်းအရှည် အသီးရှိသော ပိန္နဲတောသည် တည်၏။ ထိုပိန္နဲတော၏ အခြားမဲ့၌ကား ချိုသော အသီးရှိသော မန်ကျည်းတောသည် တည်၏။ ထိုမန်ကျည်းတော၏ အခြားမဲ့၌ကား ချိုသော အသီးရှိသော သရက်တောသည် တည်၏။ ထိုသရက်တော၏ အခြားမဲ့၌ကား သီးတောသည် တည်၏။ ထိုသီးတော၏ ပြင်မှကား အရောဖြစ်သော ကြီးစွာသော တောအုပ်သည် တည်၏။ ထိုတောအုပ်ကြီး၏ ပြင်မှကား ဝါးတောသည် တည်၏။
ဤသို့ ဆိုအပ်ခဲ့ပြီးသော အလုံးစုံသည် ထိုဆဒ္ဒန်ဆင်မင်း ဖြစ်တော်မူသော ကာလ၌ ထိုဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းအား ပြည့်စုံခြင်းကို ဆိုအပ်ကုန်၏။ သံယုတ္တနိကာယ် အဋ္ဌကထာ၌ကား ယခုအခါ၌ဖြစ်သော ပြည့်စုံခြင်းကိုလျှင် ဆိုအပ်၏။
ထိုဝါးတောကိုကား ခုနစ်လုံးကုန်သော တောင်တို့သည် ခြံရံ၍ တည်ကုန်၏။ ထိုတောင် ခုနစ်လုံးတို့၏ အပအစွန်မှစ၍ကား ရှေးဦးစွာသော တောင်သည် စူဠကာဠတောင် မည်၏။ နှစ်ခုမြောက်သော တောင်သည် မဟာကာဠတောင် မည်၏။ သုံးခုမြောက်ဖြစ်သော တောင်သည် ဥဒက ပဗ္ဗတတောင် မည်၏။ ထိုဥဒကပဗ္ဗတတောင်မှ အတွင်းဖြစ်သော တောင်သည် စန္ဒပဿတောင် မည်၏။ ထိုစန္ဒပဿတောင်မှ အတွင်းဖြစ်သော တောင်သည် သူရိယပဿတောင် မည်၏။ ထိုသူရိယပဿတောင်မှ အတွင်းဖြစ်သောတောင်သည် မဏိပဿတောင် မည်၏။ ခုနစ်ခုမြောက်ဖြစ်သော တောင်သည် သုဝဏ္ဏပဿတောင် မည်၏။ ထိုသုဝဏ္ဏပဿ တောင်သည်ကား အစောက်အားဖြင့် ခုနစ်ယူဇနာရှိ၏။ ဆဒ္ဒန်အိုင်ကိုရံ၍ သပိတ်အနားရေးကဲ့သို့ တည်၏။ သုဝဏ္ဏပဿတောင်၏ အတွင်းဖြစ်သော နံပါးသည် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိ၏။ ထိုတောင်၏နံပါးမှ ထွက်သောအရောင်ဖြင့် ဆဒ္ဒန်အိုင်သည် ထွက်သစ်သော နေလုလင်ကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ သုဝဏ္ဏပဿတောင်မှ အပဖြစ်သော တောင်စဉ်ခြောက်ထပ်တို့တွင် တထပ်သောတောင်သည် အစောက် ခြောက်ယူဇနာရှိ၏။ တထပ်တောင်သည် အစောက် ငါးယူဇနာရှိ၏။ တထပ်ကား လေးယူဇနာရှိ၏။ တထပ်ကား သုံးယူဇနာရှိ၏။ တထပ်ကား နှစ်ယူဇနာရှိ၏။ တထပ်ကား တယူဇနာရှိ၏။ ဤသို့ တောင်စဉ် ခုနစ်ထပ်တို့ဖြင့် ခြံရံအပ်သော ဆဒ္ဒန်အိုင်၏ အရှေ့မြောက်ထောင့်၌ ရေမှတက်သော လေဖြင့် ခတ်ရာအရပ်၌ ပညောင်ပင်ကြီးသည် ရှိ၏။ ထိုပညောင်ပင်၏ ပင်စည်သည် လုံးပတ်အားဖြင့် ငါးယူဇနာရှိ၏။ အစောက်အားဖြင့် ခုနစ်ယူဇနာ ရှိ၏။ အရပ်လေးမျက်နှာတို့၌ လေးခုကုန်သော ခက်မတို့သည် ခြောက်ယူဇနာစီ ရှိကုန်၏။ အထက်သို့တက်သော ခက်မသည် ခြောက်ယူဇနာ ရှိသည်သာလျှင်တည်း၊ ထိုသို့ ပင်စည် ခုနစ်ယူဇနာ၊ အထက်သို့တက်သော ခက်မ ခြောက်ယူဇနာ ရှိသောကြောင့် ထိုပညောင်ပင်သည် အမြစ်ရင်းမှစ၍ အစောက်ယူဇနာ တဆယ့်သုံးယူဇနာရှိ၏။ ခက်မလေးဖြာတို့၏ ဤမှာဘက်အစွန်းမှ ထိုမှာဘက် အစွန်းတိုင်အောင် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိ၏။ ရှစ်ထောင်ကုန်သော ပါးပျဉ်းတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်၏။ ဦးပြည်းသော မြတောင်ကဲ့သို့ တင့်တယ်လျက် တည်၏။ ဆဒ္ဒန်အိုင် အနောက် အရပ်မျက်နှာ အဘို့ဖြစ်သော ရွှေတောင်၌ တဆယ့် နှစ်ယူဇနာရှိသော ရွှေဂူသည် ရှိ၏။ ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းသည် မိုဃ်းလအခါ၌ ရှစ်ထောင်သော ဆင်တို့ဖြင့် ခြံရံလျက် ရွှေဂူ၌နေ၏။ နွေကာလ၌ကား ရေမှတက်သော လေညှင်းကိုခံလျက် ပညောင်ပင်ကြီးရင်းဝယ် ပါးပျဉ်းကြား၌ နေ၏။
ထိုအခါ ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းအား တနေ့သ၌ များစွာသော အင်ကြင်းတောသည် ကောင်းစွာ ပွင့်အပ်ပြီဟု အခြံအရံဆင်ပျိုတို့သည် လာလတ်၍ လျှောက်ကုန်၏။ ထိုဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းသည် အခြံအရံနှင့်တကွ အင်ကြင်းပင်တော သဘင်ကစားခြင်းကို ကစားအံ့ဟု အင်ကြင်းတောသို့ သွား၍ ကောင်းစွာပွင့်သော တခုသော အင်ကြင်းပင်ကို ဦးကင်းဖြင့် ခိုက်၏။ ထိုအခါ စူဠသုဘဒ္ဒါ မည်သော မိဖုယားသည် လေညာနံပါး၌ နေ၏။ ထိုစူဠသုဘဒ္ဒါမိဖုယား ကိုယ်ပေါ်၌ ခြောက်သောသစ်ခက်နှင့် ရောကုန်သော သစ်ရွက်ရော်တို့သည်၎င်း, ခါချဉ်တို့သည်၎င်း ကျကုန်၏။ မဟာသုဘဒ္ဒါ မိဖုယားသည် လေကြေနံပါး၌ နေ၏။ ထိုမဟာသုဘဒ္ဒါမိဖုယား ကိုယ်ပေါ်၌ကား ပန်းဝတ်မှုံ ဝတ်ဆံ ပွင့်ချပ်တို့သည် ကျကုန်၏။ စူဠသုဘဒ္ဒါသည် မိမိချစ်သော မယားအပေါ်၌ ပန်းဝတ်မှုံ ဝတ်ဆံ ပွင့်ချပ်တို့ကို ကျစေ၏။ ငါ့ကိုယ်ပေါ်၌ကား သစ်ခက်ခြောက်နှင့် ရောသော သစ်ရွက်ရော်တို့ကို၎င်း, ခါချဉ်တို့ကို၎င်း ကျစေဘိ၏။ ထိုသို့ဖြစ်စေ, သိရလတ္တံ့ဟု ဘုရားလောင်း၌ ရန်ငြိုးဖွဲ့၏။
တပါးသော နေ့၌လည်း ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းသည် အခြံအရံနှင့်တကွ ရေချိုးခြင်းငှာ ဆဒ္ဒန်အိုင်သို့ သက်၏။ ထိုအခါ နှစ်စီးကုန်သော ဆင်ပျိုတို့သည် နှာမောင်းတို့ဖြင့် ပန်းရင်စည်းတို့ကို ကိုင်၍ ငွေတောင်ထွဋ်ကို သုတ်သင်သကဲ့သို့ သုတ်သင်လျက် ရေချိုးစေကုန်၏။ ထိုဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းသည် ရေချိုးပြီး၍ တက်လတ်သော် နှစ်ဦးကုန်သော စူဠသုဘဒ္ဒါ, မဟာသုဘဒ္ဒါ မိဖုယားတို့ကို ရေချိုးစေကုန်၏။ ထိုမိဖုယား ဆင်မတို့သည်လည်း ရေချိုးပြီးလျှင် တက်လတ်၍ ဘုရားလောင်းအထံ၌ နေကုန်၏။ ထို့နောင်မှ ရှစ်ထောင်ကုန်သော ဆင်တို့သည် ဆဒ္ဒန်အိုင်သို့သက်၍ ရေကစားပြီးလျှင် အိုင်မှ အထူးထူးသော ပန်းတို့ကိုဆောင်ခဲ့၍ ငွေစေတီကို တန်ဆာဆင်သကဲ့သို့ ဘုရားလောင်းကို တန်ဆာဆင်ကုန်၏။ နောက်မှ နှစ်ဦးကုန်သော စူဠသုဘဒ္ဒါ မဟာသုဘဒ္ဒါ မိဖုယားတို့ကို တန်ဆာဆင်ကုန်၏။ ထိုအခါ တစီးသောဆင်သည် ဆဒ္ဒန်အိုင်၌ လှည့်လည်သည်ရှိသော် ပွင့်ချပ်ခုနစ်ဆင့်ရှိသော သတ္တုဒ္ဒယ မည်သော ကြီးစွာသော ပဒုမာကြာပွင့်ကိုရလျှင် ဆောင်ယူခဲ့၍ ဘုရားလောင်းအား ဆက်၏။ ဘုရားလောင်း ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းသည် ထိုကြာပွင့်ကို နှာမောင်းဖြင့်ယူ၍ ဝတ်ဆံ ဝတ်မှုံကို ဦးကင်း၌ ကြဲပြီးလျှင် မိဖုယားကြီးဖြစ်သော မဟာသုဘဒ္ဒါအား ပေး၏။ ထိုသို့ ပေးသည်ကိုမြင်၍ စူဠသုဘဒ္ဒါသည် ပွင့်ချပ် ခုနစ်ဆင့်ရှိသော ဤပဒုမာ ကြာပွင့်ကြီးကိုလည်း မိမိ ချစ်မြတ်နိုးသော မယားအားသာလျှင် ပေး၏။ ငါ့အား မပေးဟု နှလုံး၌ထား၍ တဖန်လည်း ဘုရားလောင်းအား ရန်ငြိုးဖွဲ့၏။
ထိုအခါ တနေ့သ၌ ဘုရားလောင်းသည် ချိုစွာသော သစ်သီးတို့ကို၎င်း၊ ကြာစွယ် ကြာရင်းတို့ကို၎င်း ပျားရည်နှင့် ယှဉ်စေ၍ ငါးရာကုန်သော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ကို လုပ်ကျွေးသည်ရှိသော် စူဠသုဘဒ္ဒါသည် မိမိရအပ်သော သစ်သီးကြီးငယ်ကို အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့အား လှူ၍ အရှင်ဘုရားတို့- အကျွန်ုပ်သည် ဤဘဝမှစုတေသည်ရှိသော် မဒ္ဒရာဇ်မင်းမျိုး၌ ဖြစ်၍ သုဘဒ္ဒါအမည်ရှိသော မင်းသမီးဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် ဗာရာဏသီမင်း၏ မိဖုယားကြီးအဖြစ်သို့ ရောက်သဖြင့် ထိုဗာရာဏသီမင်း၏ အလွန်ချစ်မြတ်နိုးသော မိဖုယားကြီး ဖြစ်လို၏။ ထိုဗာရာဏသီမင်းကို မိမိနှစ်သက်သော အလိုကို ပြုစိမ့်သောငှါ စွမ်းနိုင်သည်ဖြစ်၍ ထိုဗာရာဏသီမင်းအား ကြားသဖြင့် တယောက်သောမုဆိုးကို စေလွှတ်၍ ဤဆင်မင်းကို အဆိပ်လူးသောမြှားဖြင့် ပစ်သတ်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေပြီးလျှင် အရောင်ခြောက်သွယ်တို့ဖြင့် ထွန်းတောက်ပသော အစုံဖြစ်သော အစွယ်တို့ကို ဆောင်ယူစိမ့်သောငှါ စွမ်းနိုင်သည် ဖြစ်ရလို၏ဟု ဆုတောင်းခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုစူဠသုဘဒ္ဒါသည် ထိုဆုတောင်းသောအခါမှစ၍ အစာကို မယူမူ၍လျှင် ခြောက်တပ်သဖြင့် မကြာမြင့်မီလျှင် သေ၍ မဒ္ဒရာဇ်တိုင်းဝယ် မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီး၏ မိဖုယားကြီး ဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုမင်းသ္မီးအား သုဘဒ္ဒါဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုအခါ အရွယ်ရောက်လတ်သော် ထိုသုဘဒ္ဒါမင်းသ်မီးကို ဗာရာဏသီမင်းအား ပေးကုန်၏။ ထိုသုဘဒ္ဒါ မင်းသ္မီးကို ဗာရာဏသီမင်းသည် အလွန် ချစ်မြတ်နိုး၏။ တသောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော မိန်းမတို့၏ အကြီးဖြစ်၍ ရှေးအဖြစ်ကို သိတတ်သော ဇာတိဿရ ဉာဏ်ကိုလည်း ရ၏။
ထိုသုဘဒ္ဒါ မိဖုယားသည် ငါ၏ ဆုတောင်းခြင်းသည် ပြည့်စုံပြီ၊ ယခုအခါ ထိုဆင်မင်း၏ အစုံဖြစ်သော အစွယ်တို့ကို ဆောင်ယူစေအံ့ဟု ကြံ၏။ ထိုသို့ ကြံပြီးလျှင် ကိုယ်ကို ဆီလိမ်းကျံ၍ ညစ်နွမ်းသော အဝတ်ကို ဝတ်လျက် ဖျားနာသော အခြင်းအရာကိုပြ၍ ကြက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းသို့ဝင်၍ ညောင်စောင်းငယ်၌ အိပ်၏။ မင်းသည် သုဘဒ္ဒါကား အဘယ်မှာနည်းဟု မေး၍ ဖျားနာသည်ဟု ကြားရလျှင် ကြက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းသို့ ဝင်ပြီးလျှင် ညောင်စောင်းငယ်၌ ထိုင်၍ ထိုသုဘဒ္ဒါမိဖုယား ကျောကို သုံးသပ်လျက် အကြောင်းကို မေးလိုရကား-
မိလာယသိ ဝိသာလက္ခိ၊ မာလာဝ ပရိမဒ္ဒိတာ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၇။ အနုစ္စင်္ဂီ၊ ရွှေအဆင်းကဲ့သို့ ဝင်းဝင်းညီးသော ကိုယ်ရှိသော သုဘဒ္ဒါမိဖုယား။ တွံ၊ ရှင်မိဖုယားသည်။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ သောစသိ နု၊ စိုးရိမ်ဘိသနည်း။ ဝရဝဏ္ဏိနီ၊ မြတ်သော အဆင်းရှိသော သုဘဒ္ဒါမိဖုယား။ တွံ၊ ရှင် မိဖုယားသည်။ ပဏ္ဍု၊ ဖက်ရွက်ကဲ့သို့ ဖြေဖျော့တော့သော ကိုယ်ရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်ဘိ၏။ ဝိသာလက္ခိ၊ တင့်တယ်သော မျက်နှာရှိသော သုဘဒ္ဒါမိဖုယား။ တွံ၊ ရှင်မိဖုယားသည်။ ပရိမဒ္ဒိတာ၊ လက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်အပ်သော။ မာလာဝ၊ ပဒုမာ ကြာပန်းကဲ့သို့။ မိလာယသိ၊ ညှိုးနွမ်းဘိ၏။
ထိုစကားကို ကြား၍ သုဘဒ္ဒါမိဖုယားသည် မင်းကြီးအား မိမိအကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
န သော သုလဘရူပေါဝ၊ ယာဒိသော မမ ဒေါဟဠော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဒေါဟဠော၊ ချင်ခြင်းသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်၏။ သုပိနန္တေန၊ အိပ်မက်၌။ ဥပဇ္ဈဂါ၊ မြင်မက်သော။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဒိဋ္ဌော၊ မြင်မက်သော။ အစ္ဆရိယော၊ အံ့ဘွယ်သရဲသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ယာဒိသော၊ အကြင်သို့ သဘောရှိသော။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဒေါဟဠော၊ ချင်ခြင်းသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်၏။ သော တာဒိသော၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော ချင်ခြင်းသည်။ သုလဘရူပေါဝ၊ ရလွယ်သော သဘောရှိသကဲ့သို့။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။
ထိုစကားကို ကြား၍ မင်းကြီးသည် မိဖုယား၏ ချင်ခြင်းကို ဝန်ခံလိုရကား-
သဗ္ဗေ တေ ပစုရာ မယှံ၊ အဟံ တေ ဒမ္မိ ဒေါဟဠံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၉။ သုဘဒ္ဒေ၊ သုဘဒ္ဒါမိဖုယား။ ဣဓ လောကမှိ၊ ဤလူ့ရွာ၌။ မာနုသာ၊ လူတို့သည်။ ကာမာ၊ တောင့်တ အပ်ကုန်သော။ ယေကေစိ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော ရတနာခုနစ်ပါး, ကာမဂုဏ်ငါးပါးတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ နန္ဒနေ၊ နှစ်သက်ဘွယ်ရှိသော သုဘဒ္ဒါမိဖုယား။ သဗ္ဗေ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ တေ၊ ထိုဝတ္ထုကာမဂုဏ်, ကိလေသာ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ မယှံ၊ ငါ့အား။ ပစုရာ၊ များစွာ ရလွယ်ကုန်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင့်အား။ ဒေါဟဠံ၊ ချင်ခြင်းဖြစ်သော ဝတ္ထုကို။ ဒမ္မိ၊ ပေးအံ့။
မင်းကြီးဆိုသော စကားကိုကြား၍ သုဘဒ္ဒါမိဖုယားသည် မြတ်သောမင်းကြီး- အကျွန်ုပ်၏ ချင်ခြင်းသည် အလွန်ရခဲ၏။ ထိုချင်ခြင်းကို ယခုအခါ၌ အကျွန်ုပ်သည် မပြောဆိုသေး၊ စင်စစ်သော်ကား အရှင်မင်းကြီး နိုင်ငံတော် အတွင်း၌ အကြင်မျှလောက်ကုန်သော မုဆိုးတို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုအလုံးစုံကုန်သော မုဆိုးတို့ကို အရှင်မင်းကြီးတို့သည် စည်းဝေးစေတော်မူကုန်လော့၊ ထိုမုဆိုးတို့၏ အလယ်၌ ပြောဆိုပါအံ့ဟု ပြလိုရကား-
ဧတေသံ အဟမက္ခိဿံ၊ ယာဒိသော မမ ဒေါဟဠော။
ဟူသော အခြားမဲ့ဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၀။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ တဝ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ဝိဇိတေ၊ နိုင်ငံတော်၌။ ယေကေစိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ လုဒ္ဒါ၊ မုဆိုးတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ သဗ္ဗေ၊ ထိုအလုံးစုံကုန်သော မုဆိုးတို့သည်။ သမာယန္တု၊ အညီအညွတ် လာစေကုန်သတည်း။ ဧတေသံ၊ ထိုမုဆိုးတို့အား။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ယာဒိသော၊ အကြင်သို့ သဘောရှိသော။ ဒေါဟဠော၊ ချင်ခြင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော ချင်ခြင်းကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အက္ခိဿံ၊ ကြားပါအံ့။
မင်းသည် ကောင်းပြီဟုဆို၍ ကြက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းမှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် အကြင်မျှလောက်ကုန်သော ယူဇနာ သုံးရာရှိသော ကာသိတိုင်း၌ မုဆိုးတို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုအလုံးစုံကုန်သော မုဆိုးတို့ကို စည်းဝေးစိမ့်သောငှါ စည်လည်စေကုန်လော့ဟု မှူးတော် မတ်တော်တို့ကို စေ၏။ မှူးတော် မတ်တော်တို့သည်လည်း မင်းကြီးဆိုတိုင်း ပြုကုန်၏။ မကြာမြင့်မီလျှင် ကာသိတိုင်း၌ နေကုန်သော မုဆိုးတို့သည် အစွမ်းအလျောက် လက်ဆောင် ပဏ္ဏာကို ယူ၍ လာလတ်ကုန်လျှင် လာသောအဖြစ်ကို မင်းအား တင်လျှောက်ကုန်၏။ ထိုအလုံးစုံကုန်သော မုဆိုးတို့သည် ခြောက်သောင်း အတိုင်းအရှည်ရှိသည် ဖြစ်ကုန်၏။ မင်းသည် မုဆိုးတို့ လာသောအဖြစ်ကို သိလျှင် လေသွန်တံခါး၌ ရပ်လျက် လက်ကိုဆန့်၍ ထိုမုဆိုးတို့ လာသောအဖြစ်ကို မိဖုယားအား ကြားလိုရကား-
ဝနညူ စ မိဂညူ စ၊ မမတ္ထေ စတ္တဇီဝိတာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၁။ ဒေဝိ၊ မိဖုယား။ ဣမေ တေ လုဒ္ဒကာ၊ ဤမုဆိုးတို့သည်။ ကတဟတ္ထာ၊ ထိုးပစ်ခြင်း သတ်ဖြတ်ခြင်းတို့၌ ကောင်းစွာသင်အပ်ပြီးသော အတတ်ရှိကုန်၏။ ဝိသာရဒါ၊ ကြောက်ရွံ့ခြင်း ကင်းကုန်သည်ဖြစ်၍ အလွန်ရဲရင့်ကုန်၏။ ဝနညူ စ၊ တောကိုလည်း သိကုန်၏။ မိဂညူ စ၊ သားကိုလည်း သိကုန်၏။ တေ၊ ထိုအလုံးစုံသော မုဆိုးတို့သည်။ မမ၊ ငါ၏။ အတ္ထေ၊ အကျိုးစီးပွားတော်၌။ စတ္တဇီဝိတာ၊ စွန့်အပ်ပြီးသော အသက်ရှိကုန်၏။
မင်းကြီးဆိုသော စကားကိုကြား၍ သုဘဒ္ဒါမိဖုယားသည် ထိုမုဆိုးတို့ကို ခေါ်စေ၍ မုဆိုးတို့အား မိမိချင်ခြင်းကို ကြားလိုရကား-
ဆဗ္ဗိသာဏံ ဂဇံ သေတံ၊ အဒ္ဒသံ သုပိနေ အဟံ။
တဿ ဒန္တေဟိ မေ အတ္ထော၊ အလာဘေ နတ္ထိ ဇီဝိတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၂။ ဘော လုဒ္ဒပုတ္တာ၊ အို-မုဆိုးသားတို့။ ဧတ္ထ၊ ဤအရပ်၌။ ယာဝ၊ အကြင်မျှလောက်ကုန်သော သင်တို့သည်။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ် စည်းဝေးကုန်၏။ တာဝန္တာ၊ ထိုမျှလောက်ကုန်သော သင်တို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ နိသာမေထ၊ နာကြကုန်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဆဗ္ဗိသာဏံ၊ ခြောက်ပါးသော အရောင်နှင့် ပြည့်စုံသော အစွယ်ရှိသော။ သေတံ၊ ကိုယ်လုံးဖြူသော။ ဂဇံ၊ ဆင်မင်းကို။ သုပိနေ၊ အိပ်မက်၌။ အဒ္ဒသံ၊ မြင်မက်၏။ တဿ၊ ထိုဆင်မင်း၏။ ဒန္တေဟိ၊ အစွယ်တို့ကို။ မေ၊ ငါသည်။ အတ္ထော၊ အလိုရှိ၏။ အလာဘေ၊ မရသည်ရှိသော်။ ဇီဝိတံ၊ ငါ၏ အသက်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိပြီ။
ထိုမိဖုယား စကားကို ကြား၍ မုဆိုးသားတို့သည် ထိုအကြောင်းကို မိဖုယားအား မေးလျှောက်လိုရကား-
ဒိဋ္ဌော သုတော ကုဉ္ဇရော ဆဗ္ဗိသာဏော။
ယ မဒ္ဒသံ သုပိနေ ရာဇပုတ္တိ၊
အက္ခာဟိ နော ယာဒိသော ဟတ္ထိနာဂေါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။ .
၁၀၃။ ရာဇပုတ္တိ၊ မင်းသ္မီး။ ယံ၊ အကြင်သို့ သဘောရှိသောဆင်ကို။ တွံ၊ ရှင်မိဖုယားသည်။ သုပိနေ၊ အိပ်မက်၌။ အဒ္ဒသံ၊ မြင်မက်၏။ သော၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ ဆဗ္ဗိသာဏော၊ ခြောက်ပါးသော အဆင်းအရောင်နှင့် ပြည့်စုံသော အစွယ်ရှိသော။ ကုဉ္ဇရော၊ ဆင်ကို။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ပိတူနံ၊ အဖတို့သည်၎င်း။ ပိတာမဟာနံ၊ အဘိုးတို့သည်၎င်း။ န ဒိဋ္ဌော၊ မြင်လည်း မမြင်စဘူး။ န သုတော၊ ကြားလည်း မကြားစဘူး။ ယာဒိသော၊ အကြင်သို့ သဘောရှိသော။ ဟတ္ထိနာဂေါ၊ ဆင်မင်းကို။ တယာ၊ အရှင်မိဖုယားသည်။ ဒိဋ္ဌော၊ မြင်အပ်၏။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ ဟတ္ထိနာဂံ၊ ဆင်မင်းကို။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားတော်မူလော့။
ဤဂါထာဖြင့် မေးလျှောက်ကုန်ပြီး၍ တဖန် ထိုဆင်ရှိရာ အရပ်ကို မေးလျှောက်ပြန်လိုရကား-
ဥဒ္ဓံ အဓော ဒသ ဒိသာ ဣမာယော။
ကတမံ ဒိသံ တိဋ္ဌသိ နာဂရာဇာ၊
ယ မဒ္ဒသ သုပိနေ ဆဗ္ဗိသာဏံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုပြန်ကုန်၏။
၁၀၄။ ဒေဝိ၊ မိဖုယား။ စတဿော၊ လေးပါးကုန်သော။ ဒိသာ၊ တူရူ အရပ်မျက်နှာတို့သည်၎င်း။ စတဿော၊ လေးပါးကုန်သော။ ဝိဒိသာ၊ အထောင့် အရပ်တို့သည်၎င်း။ ဥဒ္ဓံ၊ အထက်အရပ်၎င်း။ အဓော၊ အောက်အရပ်၎င်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဒသ၊ ဆယ်ပါးကုန်သော။ ဣမာယော ဒိသာ၊ ဤအရပ်မျက်နှာတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တွံ၊ အရှင်မိဖုယားသည်။ ယံ၊ အကြင်သို့ သဘောရှိသော။ ဆဗ္ဗိသာဏံ၊ အရောင်ခြောက်ပါးနှင့် ပြည့်စုံသော အစွယ်ရှိသော ဆင်မင်းကို။ သုပိနေ၊ အိပ်မက်၌။ အဒ္ဒသ၊ မြင်မက်တော်မူ၏။ သော နာဂရာဇာ၊ ထိုဆင်မင်းသည်။ တာသံ ဒိသာနံ၊ ထိုဆယ်ပါးသော အရပ်မျက်နှာတို့တွင်။ ကတမံ ဒိသံ၊ အဘယ်အရပ်၌။ တိဋ္ဌသိ၊ တည်သနည်း။
ဤသို့ မုဆိုးတို့ မေးလျှောက်ကုန်သည် ရှိသော် သုဘဒ္ဒါ မိဖုယားသည် အလုံးစုံသော မုဆိုးတို့ကိုကြည့်၍ ထိုမုဆိုးတို့၏ အလယ်၌ ကြီးသော ခြေဘဝါးရှိသော, ထမင်းထုပ်နှင့်တူသော သလုံးသားရှိသော, ကြီးစွာသော ပုဆစ်ဒူးရှိသော, ကြီးသော နံရိုးရှိသော, တခဲနက်ထူသော ဖွားရရားထသော မုတ်ဆိတ် ကျင်စွယ်ရှိသော, ထုတ်ချင်းလျှိုကြောင်သော မျက်စိရှိသော, မကောင်းသော အဆင်းသဏ္ဌာန်ရှိသော, ကြောက်မက်ဘွယ်သော အဆင်းရှိသော, အလုံးစုံသော မုဆိုးတို့၏ ဦးခေါင်းအထက်ဖြင့် ထင်ရှားသော, ရှေးဘဝ၌ ဘုရားလောင်း၏ ရန်သူဖြစ်ဘူးသော, သောဏုတ္တရ မည်သောမုဆိုးကို မြင်၍ ဤမုဆိုးသည် ငါ၏စကားကို လိုက်နာခြင်းငှါ တတ်နိုင်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ မင်းကို ခွင့်ပြုစေပြီးလျှင် ထိုသောဏုတ္တရ မုဆိုးကိုခေါ်၍ ဘုံခုနစ်ဆင့်ရှိသော ပြာသာဒ်၏ အထက်အပြင်သို့ တက်ပြီးလျှင် ခြင်္သေ့ခံသော မြောက်လေသွန်တံခါးကိုဖွင့်၍ မြောက်ဟိမဝန္တာသို့ ရှေးရှုလက်ဆန့်၍ ဆင်မင်းရှိရာ အရပ်ကို သောဏုတ္တရမုဆိုးအား ညွှန်ပြလိုရကား-
အတိက္ကမ္မ သော သတ္တဂိရီ ဗြဟန္တေ။
သုဝဏ္ဏပဿော နာမ ဂိရိ ဥဠာရော၊
သုပုပ္ဖိတော ကိံပုရိသာနုစိဏ္ဏော။
ဩလောကယ ပဗ္ဗတပါဒမူလံ။
အထ ဒက္ခသိ မောဃသမာနဝဏ္ဏံ၊
နိဂြောဓရာဇံ အဋ္ဌသဟဿပေါရံ။
သဗ္ဗသေတော ဒုပ္ပသဟော ပရေဘိ။
ရက္ခန္တိ နံ အဋ္ဌသဟဿေနာဂါ၊
ဤသာဒန္တာ ဝါတဇဝပ္ပဟာရိနော။
ကုပ္ပန္တိ ဝါတဿပိ ဧရိတဿ။
မနုဿဘူတံ ပန တတ္ထ ဒိသွာ၊
ဘသ္မံ ကရေယျုံ နာဿ ရဇောပိ တဿ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၀၅။ လုဒ္ဒ ပုတ္တ၊ အို-အမောင် မုဆိုးသား။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ ဣတော၊ ဤအရပ်မှ။ ဥတ္တရာယံ၊ မြောက်ဖြစ်သော။ ဒိသာယံ၊ အရပ်မျက်နှာသို့။ ဥဇုံ၊ ဖြောင့်ဖြောင့်။ ဂစ္ဆာဟိ၊ သွားလေလော့။ ဗြဟန္တေ၊ ကြီးကျယ်ကုန်သော။ သတ္တဂိရိ၊ တောင်စဉ် ခုနစ်ထပ်တို့ကို။ အတိက္ကမ္မ၊ လွန်၍။ သုဝဏ္ဏပဿော နာမ၊ သုဝဏ္ဏပဿမည်သော။ ဂိရိ၊ တောင်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သော၊ ထိုသုဝဏ္ဏပဿတောင်သည်။ ဥဠာရော၊ ခြောက်ထပ်သော တောင်တို့ထက် ကြီးမြင့်၏။ သုပုပ္ဖိတော၊ ကောင်းစွာပွင့်သော ပန်းရှိသော တောအုပ်လည်း ဖြစ်၏။ ကိံပုရိသာနုစိဏ္ဏော၊ ကိန္နရာတို့၏ မပြတ်ကျက်စားရာလည်း ဖြစ်၏။
၁၀၆။ ကိန္နရာနံ၊ ကိန္နရာတို့၏။ ဘဝနံ၊ နေရာဖြစ်သော။ သေလံ၊ သုဝဏ္ဏပဿ တောင်ထိပ်သို့။ အာရူယှ၊ တက်၍။ ပဗ္ဗတပါဒမူလံ၊ တောင်ခြေရင်းသို့။ ဩလောကယ၊ သင်ကြည့်လော့။ အထ၊ ထိုသို့ကြည့်သည်ရှိသော်။ မေဃသမာနဝဏ္ဏံ၊ တိမ်ညိုအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော။ အဋ္ဌသဟဿပေါရံ၊ ရှစ်ထောင်သော ပါးပျဉ်းရှိသော။ နိဂြောဓရာဇံ၊ ပညောင်ပင်မင်းကို။ ဒက္ခသိ၊ သင်မြင်ရလတ္တံ့။
၁၀၇။ တတ္ထ၊ ထိုပညောင်ပင်ရင်း၌။ ဆဗ္ဗိသာဏော၊ အရောင် ခြောက်ပါးနှင့် ပြည့်စုံသော အစွယ်ရှိသော။ သဗ္ဗသေတော၊ ကိုယ်လုံးဖြူသော။ ပရေဘိ၊ သူတပါးတို့သည်။ ဒုပ္ပသဟော၊ နှိပ်စက်ခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်ခဲသော။ ကုဉ္ဇရော၊ ဆင်မင်းသည်။ ဂိမှသမယေ၊ နွေကာလ၌။ ဥဒကဝါတံ၊ ရေမှတက်သော လေညှင်းကို။ သမ္ပဋိစ္ဆန္တော၊ ခံယူလျက်။ အစ္ဆတိ၊ နေ၏။ နံ၊ ထိုဆင်မင်းကို။ အဋ္ဌသဟဿေနာဂါ၊ ရှစ်ထောင်သော ဆင်တို့သည်။ ရက္ခန္တိ၊ စောင့်ရှောက်ကုန်၏။ တေ နာဂါ၊ ထိုရှစ်ထောင်သော ဆင်တို့သည်။ ဤသာဒန္တာ၊ ရထားလှည်းသန်နှင့်တူသော အစုံဖြစ်သော အစွယ်ရှိကုန်၏။ ဝါတဇဝပ္ပဟာနော၊ လေ၏ လျင်ခြင်းနှင့်တူသော လျင်ခြင်းဖြင့် လိုက်၍ ရန်သူတို့ကို သတ်တတ်သော သဘောရှိကုန်၏။
၁၀၈။ တေ၊ ထိုဆင်တို့သည်။ တုမူလံ၊ ကြောက်မက်ဘွယ်သော ပြင်းစွာသော အသံသို့ အစဉ်လိုက်သော ထွက်သက်ကို။ ပဿသန္တာ၊ လွှတ်ကုန်လျက်။ တိဋ္ဌန္တိ၊ တည်ကုန်၏။ ဧရိတဿ၊ လေခတ်သော မြက်သစ်ရွက် အစရှိသည်၏။ ယံ ဧရိတံ၊ အသံသို့ အစဉ်လိုက်သော အကြင် တုန်လှုပ်ခြင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တဿပိ ဝါ၊ ထိုမြက်သစ်ရွက် စသည်၏ အသံဖြင့် တုန်လှုပ်ခြင်းကိုလည်း။ ကုပ္ပန္တိ၊ အမျက်ထွက်ကုန်၏။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်သို့။ အာဂတံ၊ ရောက်လာသော။ မနုဿဘူတံ ပန၊ လူဖြစ်သော သူကိုကား။ ဒိသွာ၊ မြင်သည်ရှိသော်။ ဘသ္မံ၊ ပြာကို။ ကရေယျုံ၊ ပြုကုန်ရာ၏။ တဿ၊ ထိုနှာခေါင်းလေဖြင့် ဖျက်ဆီး၍ ပြာကိုပြုအပ်သော လူ၏။ ရဇောပိ၊ မြူသည်လည်း။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်၌၊ န အဿ၊ ရှိသည်မဖြစ်ရာ။
ထိုမိဖုယားစကားကို ကြားလျှင် သောဏုတ္တရ မုဆိုးသည် သေဘေးမှ ကြောက်သည်ဖြစ်၍ ထိုမိဖုယားအား ပြန်လျှောက်လိုရကား-
ပိလန္ဓနာ ဇာတရူပဿ ဒေဝိ။
မုတ္တာ မဏိ ဝေဠုရိယမယာ စ၊
ကိံ ကာဟသိ ဒန္တပိလန္ဓနေန။
မာရေတုကာမာ ကုဉ္ဇရံ ဆဗ္ဗိသာဏံ၊
ဥဒါဟု ဃာတေဿသိ လုဒ္ဒပုတ္တေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၉။ ဒေဝိ၊ အရှင်မိဖုယား။ ဟိ ယသ္မာ၊ အကြင်ကြောင့်။ ရာဇကုလမှိ၊ မင်း၏ နန်းတော်၌။ ဇာတရူပဿ၊ ရွှေငွေ၏။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်သော။ ပိလန္ဓနာ၊ တန်ဆာသည်၎င်း။ မုတ္တမဏိဝေဠုရိယမယာ စ၊ ပုလဲ ပတ္တမြား ကျောက်မျက်ရွဲဖြင့် ပြီးကုန်သော။ ပိလန္ဓနာ၊ တန်ဆာတို့သည်၎င်း။ ဣမေ၊ ဤအလုံးစုံသော ရတနာ တန်ဆာတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဒန္တပိလန္ဓနေန၊ ဆင်စွယ်တန်ဆာဖြင့်။ ကိံ ကာဟသိ၊ အသို့ပြုအံ့နည်း။ ဆဗ္ဗိသာဏံ၊ ရောင်ခြည်ခြောက်ပါးနှင့် ပြည့်စုံသော အစွယ်ရှိသော။ ကုဉ္ဇရံ၊ ဆင်မင်းကို။ မာရေတုကာမာ၊ သေစေလိုသည်ဖြစ်၍။ ဃာတေဿသိ၊ သတ်စေသလော။ ဥဒါဟု၊ ထိုသို့ မဟုတ်မူကား။ ပိလန္ဓနပဒေသေန၊ တန်ဆာကို အကြောင်းပြုသဖြင့်။ လုဒ္ဒပုတ္တေ၊ မုဆိုးသားတို့ကို။ ဃာတေဿသိ၊ သတ်စေလိုသလော။
ထို့နောင်မှ သုဘဒ္ဒါမိဖုယားသည် မိမိအလိုကို သောဏုတ္တရ မုဆိုးအား ကြားသဖြင့် တိုက်တွန်းပြန်လိုရကား-
ဥဒ္ဓစ္စ သုဿာမိ အနုဿရန္တီ။
ကရောဟိ မေ လုဒ္ဒက ဧတမတ္ထံ၊
ဒဿာမိ တေ ဂါမဝရာနိ ပဉ္စ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၀။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ သာ အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဣဿာသိကာ၊ ငြူစူခြင်းရှိသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ ဒုက္ခိတာ၊ စိတ်ဆင်းရဲခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တေန၊ ထိုဆင်မင်းသည်။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော။ ဝေရံ၊ ရန်ကို။ အနုသရန္တီ၊ အဖန်တလဲလဲ အောက်မေ့သော ငါသည်။ ဣဿာဝသေန၊ ငြူစူခြင်း၏ အစွမ်းဖြင့်။ ဥဒ္ဓစ္စ၊ ငါပျံလွင့်၍။ သုဿာမိ၊ ခြောက်တပ်၏။ လုဒ္ဒက၊ အမောင် မုဆိုး။ မေ၊ ငါ၏။ ဧတမတ္ထံ၊ ဤအကျိုးစီးပွားကို။ ကရောဟိ၊ သင်ပြုလော့။ တေ၊ သင့်အား။ ပဉ္စဂါမဝရာနိ၊ တနှစ်လျှင် အခွန်တသိန်းစီထွက်သော ငါးရွာတို့ကို။ ဒဿာမိ၊ ငါပေးအံ့။
ဤသို့သော စကားကို ဆိုပြီး၍ အမောင်မုဆိုး - ထိုဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းကို သတ်၍ အစုံဖြစ်သော အစွယ်တို့ကို ဆောင်ယူခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သည် ဖြစ်ရလို၏ဟု အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့အား အလှူပေး၍ ဆုတောင်းခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ ငါသည် အိပ်မက်ဖြင့် မြင်မက်သော မည်သည် မရှိ၊ ငါသည် တောင့်တအပ်သော ဆုတောင်းခြင်းသည် ပြည့်စုံလတ္တံ့၊ သင်သည် သွားလေလော့ဟု ထိုမုဆိုးကို နှစ်သိမ့်စေ၏။ ထိုသောဏုတ္တရ မုဆိုးသည် အရှင်မိဖုယား- ကောင်းပြီဟု ထိုသုဘဒ္ဒါ မိဖုယားစကားကို ဝန်ခံ၍ ထိုသို့တပြီးကား အကျွန်ုပ်အား ထင်စွာပြ၍ ထိုဆင်မင်း၏ နေရာအရပ်ကို ကြားတော်မူလော့ဟု ဆို၍ မေးလျှောက်လိုရကား-
ဝီထိဿ ကာ နှာနဂတဿ ဟောတိ။
ကထဉှိ သော နှာယတိ နာဂရာဇာ၊
ကထံ ဝိဇာနေမု ဂတိံ ဂဇဿ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၁။ ဒေဝိ၊ အရှင်မိဖုယား။ နာဂရာဇာ၊ ဆင်မင်းသည်။ ကတ္ထ၊ အဘယ်အရပ်၌။ အစ္ဆတိ၊ နေသနည်း။ ကတ္ထ၊ အဘယ်အရပ်၌။ ဌာနံ၊ တည်ရာသို့။ ဥပေတိ၊ ကပ်သနည်း။ နှာနဂတဿ၊ ရေချိုးသွားသော။ အဿ၊ ထိုဆင်မင်း၏။ ကာ ဝီထိ၊ အဘယ်ခရီးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ကထံ ဟိ၊ အသို့လျှင်။ သော နာဂရာဇာ၊ ထိုဆင်မင်းသည်။ နှာယတိ၊ ရေချိုးသနည်း။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ ဂဇဿ၊ ဆင်မင်း၏။ ဂတိံ၊ ရေချိုးသွားရာကို။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဝိဇာနေမု၊ သိရကုန်အံ့နည်း။
ထို့နောင်မှ သုဘဒ္ဒါမိဖုယားသည် ဇာတိဿရဉာဏ်၏ အာနုဘော်ဖြင့် မျက်မှောက်မြင်အပ်သော အရပ်ကို ထိုမုဆိုးအား ကြားလိုရကား-
ရမ္မာ သုတိတ္ထာ စ မဟောဒကာ စ။
သံပုပ္ဖိတာ ဘမရဂဏာနုစိဏ္ဏာ၊
ဧတ္ထ ဟိ သော နှာယတိ နာဂရာဇာ။
သဗ္ဗသေတော ပုဏ္ဍရီကတ္တစင်္ဂီ။
အာမောဒမာနော ဂစ္ဆတိ သန္နိကေတံ၊
ပုရေက္ခိတွာ မဟေသိံ သဗ္ဗဘဒ္ဒံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၁၂။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ တတ္ထေဝ၊ ထိုဆင်မင်းနေရာ အရပ်၌လျှင်။ အဝိဒူရေ၊ အနီး၌။ သာ ပေါက္ခရဏီ၊ ထိုဆဒ္ဒန်အိုင်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ရမ္မာ စ၊ မွေ့လျော်ဘွယ်လည်း ရှိ၏။ သုတိတ္ထာ စ၊ သာယာသော ဆိပ်လည်း ရှိ၏။ မဟောဒကာ စ၊ များသော ရေလည်း ရှိ၏။ သံပုပ္ဖိတာ၊ ကြာမျိုးငါးပါးတို့ဖြင့် ထက်ဝန်းကျင်မှ ကောင်းစွာ ပွင့်ခြင်းရှိ၏။ ဘမရဂဏာနုစိဏ္ဏာ၊ ပျား ပိတုန်းပေါင်းတို့၏ မပြတ်ကျက်စားရာ ဖြစ်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤဆဒ္ဒန်အိုင်၌။ သော နာဂရာဇာ၊ ထိုဆင်မင်းသည်။ နှာယတိ၊ ရေချိုး၏။
၁၁၃။ သီသံနှာတော၊ ဦးခေါင်းနှင့်တကွ ရေချိုးပြီး၍။ ဥပ္ပလမာလဘာရီ၊ ကြာအစရှိသော ရေပန်း ကြည်းပန်းတို့ကို ဆင်ယင်လျက်။ ပုဏ္ဍရီကတ္တစင်္ဂီ၊ ကြာဖြူအဆင်းနှင့်တူသော အရေဟု ဆိုအပ်သော ဖြူသောအင်္ဂါနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍။ သဗ္ဗသေတော၊ ကိုယ်လုံးဖြူသော ဆဒ္ဒန် ဆင်မင်းသည်။ အာမောဒမာနော၊ နှစ်လိုဝမ်းသာ။ သဗ္ဗဘဒ္ဒံ၊ သဗ်ဗဘဒ္ဒါ အမည်ရှိသော။ မဟေသိံ၊ မိဖုယားကြီးကို။ ပုရေက္ခိတွာ၊ ရှေ့ထား၍။ သကေတံ၊ မိမိနေရာအရပ်သို့။ ဂစ္ဆတိ၊ သွား၏။
ထိုစကားကို ကြား၍ သောဏုတ္တရ မုဆိုးသည် အရှင်မိဖုယား- ကောင်းပြီ၊ အကျွန်ုပ်သည် ထိုဆင်မင်းကို သတ်၍ ဆင်မင်း၏ အစွယ်တို့ကို ဆောင်ပါအံ့ဟု ဝန်ခံ၏။ ထိုအခါ မုဆိုးအား သုဘဒ္ဒါမိဖုယားသည် အလွန် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ အသပြာတထောင်ကို ပေး၍ အိမ်သို့ သွားချေဦးလော့၊ ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်လွန်သဖြင့် ထိုဆဒ္ဒန်အိုင်သို့ သွားရလတ္တံ့ဟု ဆို၍ ထိုမုဆိုးကို လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် ပန်းဘဲတို့ကို ခေါ်စေ၍ အမောင်တို့- ငါတို့အား ပဲခွပ်, ပုဆိန်, ပေါက်တူး, ဆောက်, ဆောက်ပုတ်, ဝါးရုံဖြတ်စရာ ဓားမ, မြက်ရိတ်စရာ တံစဉ်, သံမယ်န, လွှ, သံတံတင်း, သံကက္ကူဆူးတို့ဖြင့် အလိုရှိ၏။ ဤအလုံးစုံကို လျင်မြန်စွာလုပ်၍ ဆောင်ခဲ့လော့ဟုစေ၍ သားရေနယ် သမားတို့ကိုလည်း ခေါ်စေပြီးလျှင် အမောင်တို့- ငါတို့အား တကုမ္ဘသော ဝန်ကို ဆောင်နိုင်သော သားရေအိတ်ကို ပြုခြင်းငှါ သင့်၏။ သားရေလွန်ကြီး, သားရေလွန်ငယ်, ဆင်ခြေဘိနပ်, သားရေထီးတို့ကိုလည်း ငါတို့အား အလိုရှိ၏။ ဤအလုံးစုံကို လျင်စွာလုပ်၍ ဆောင်ခဲ့လော့ဟု စေ၏။ ထိုနှစ်ဦးကုန်သော ပန်းဘဲ, သားရေနယ်သမားတို့သည်လည်း အလုံးစုံသော အဆောက်အဦတို့ကို လျင်မြန်စွာ လုပ်၍ ဆက်ကုန်၏။
ထိုသုဘဒ္ဒါ မိဖုယားသည် မုဆိုးအား ရိက္ခာကို စီရင်၍ ပွတ်ခုံပွတ်ကျေကို အစပြု၍ အလုံးစုံသော အဆောက်အဦကို၎င်း, လှော်သောမုံ့လုံးကို အစပြု၍ ရိက္ခာကို၎င်း သားရေအိတ်၌ ထည့်၏။ ထိုအလုံးစုံသည် တကုမ္ဘ အတိုင်းအရှည်ရှိသည် ဖြစ်၏။ (**တကုမ္ဘကား နှစ်ဆယ့်ခုနစ်တင်း နှစ်စိတ်ရှိသည် ဟူ၏။ ) သောဏုတ္တရ မုဆိုးသည်လည်း မိမိ၏ ခရီးအဆောက်အဦကို ပြု၍ ခုနစ်ရက် မြောက်သောနေ့၌ လာလတ်ပြီးလျှင် မိဖုယားကို ရှိခိုး၍ တည်၏။ ထိုအခါ မုဆိုးကို သုဘဒ္ဒါမိဖုယားသည် အမောင် မုဆိုး- သင်၏ အလုံးစုံသော အဆောက်အဦသည် ပြီးပြီ၊ ဤသားရေအိတ်ကို သင်ယူလော့ဟု ဆို၏။ ထိုသောဏုတ္တရ မုဆိုးသည်ကား ကြီးသောခွန်အားရှိ၏။ ဆင်ပြောင်ငါးစီးအားကို ဆောင်နိုင်၏။ ထို့ကြောင့် ကွမ်းထုပ်ကိုကဲ့သို့ ကောက်ယူ၍ လက်ကတီးကြား၌ထား၍ လက်ချည်းကဲ့သို့ ထင်၏။ သုဘဒ္ဒါမိဖုယားသည် မုဆိုး၏ သားမယားတို့အား ရိက္ခာကိုပေး၍ မင်းအား ကြားလျှောက်ပြီးလျှင် သောဏုတ္တရ မုဆိုးကို လွှတ်လိုက်၏။
ထို သောဏုတ္တရ မုဆိုးသည်လည်း မင်းမိဖုယားနှစ်ပါးတို့ကို ရှိခိုး၍ နန်းတော်မှ ဆင်းသက်ခဲ့ပြီးလျှင် ရထားစီး၍ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် မြို့မှထွက်၍ ရွာ နိဂုံး အဆက်ဆက်ဖြင့် ပစ္စန္တရစ်သို့ရောက်လျှင် ဇနပုဒ်သားတို့ကို ပြန်လည်စေ၍ ပစ္စန္တရစ်ရွာသားတို့နှင့် တကွ တောသို့ဝင်၍ လူတို့၏ခရီးကို လွန်လျှင် ပစ္စန္တရစ် ရွာသားတို့ကိုလည်း ပြန်လည်စေ၍ မိမိတယောက်တည်း သွားသည်ရှိသော် ယူဇနာသုံးဆယ်သို့ ရောက်လေ၍ ရှေးဦးစွာ နေဇာမြက်တော, သမန်းမြက်တော, မြက်သာမညတော, ရုံးရိုင်းတော, ကုလားမြှားတော, တိရိဝစ္ဆ အမည်ရှိသော မြက်တောတို့၏ အစွမ်းအားဖြင့် ခြောက်ပါးသော တောတို့၎င်း, ကြခပ်ဝါးတောတို့၎င်း, ကြိမ်ပိုက်တော, အရောဖြစ်သောတော, ကျူတော, ကုလားမြှာတောနှင့် တူသော မြွေသည်လည်း ထွင်နိုင်ခဲသော မြက်တော, တခဲနက်သောတောအုပ် မထူလွန်းသော သစ်ပင်တော, ဝါးတော, ဝါးရုံချုံတော, ညွန်တော, ရေတော, တောင်ခုနစ်ထပ်ဟူသောတော, ဤသို့ တဆယ့်ရှစ်ထပ်ကုန်သော တောတို့သို့ အစဉ်အားဖြင့် ရောက်လျှင် ချဉ်းကပ်၍ နေဇာမြက် အစရှိသည်တို့ကို တံစဉ်ဖြင့်ရိတ်၍ ရုံးရိုင်း အစရှိသည်တို့ကို ဝါးရုံဖြတ်သော ဓားဖြင့်ဖြတ်၍ သစ်ပင်တို့ကို ပုဆိန်ဖြင့်ပေါက်၍ အလွန်ကြီးကုန်သော သစ်ပင်တို့ကို ဆောက်ဖြင့်ထွင်း၍ ခရီးလမ်းကိုပြုလျက် ဝါးတော၌ လှေကားကိုထောင်၍ ဝါးရုံချုံသို့ တက်ပြီးလျှင် ဝါးရုံချုံကိုဖြတ်၍ တပါးသော ဝါးရုံချုံ၏အပေါ်၌ ကျစေ၍ ဝါးရုံချုံတို့၏ အပေါ်ဖြင့် သွား၍လျှင် ညွန်တော၌ ခြောက်သော သစ်သားတို့ကို ဆက်သဖြင့် ခင်း၍ ထိုသစ်သားတို့၏ အပေါ်ဖြင့် သွားပြီးလျှင် တခုသောပျဉ်ကို ခင်းပြန်၍ နင်း၍လာခဲ့သော ပျဉ်ကိုယူ၍ တဖန် ရှေ့မှခင်းပြန်လျက် ထိုညွန်တောကိုလွန်၍ ရေတော၌ ထိုပျဉ်ကို စားကျင်းထွင်းပြီးလျှင် ထိုစားကျင်းဖြင့် ရေတောကိုကူး၍ တောင်ခြေရင်း၌ ရပ်လျက် သံကက္ကူဆူးကို လွန်ဖြင့် ချည်ပြီးလျှင် တောင်ထိပ်သို့ ပစ်လိုက်၍ တောင်၌ငြိစေ၍ ထိုလွန်ကိုဆွဲ၍ တောင်သို့တက်၍ ဝရဇိန်အဖျားနှင့်တူသော သံစို့ဖြင့် တောင်ကိုထွင်း၍ သံတံသင်းကို နှက်ပြီးလျှင် ထိုတံသတင်း၌ရပ်၍ သံကက္ကူဆူးကိုငင်ပြီးလျှင် တဖန် အထက်၌ ငြိပြန်စေ၍ ထိုသံတံသင်း၌ ရပ်လျက် သားရေလွန်ကို ဆွဲ၍ ထိုသားရေလွန်ကို ယူပြီးလျှင် သက်၍ အောက်တံသင်း၌ချည်၍ လက်ဝဲလက်ဖြင့် လွန်ကိုကိုင်၍ လကျ်ာလက်ဖြင့် ဆောက်ပုတ်ကိုယူ၍ လွန်ကိုခတ်သဖြင့် သံတံသင်းကို နုတ်၍ တဖန် တက်ပြန်၏။ ဤနည်းဖြင့် တောင်ထိပ်သို့ တက်၍ ထိုမှာဘက်သို့ သက်သည်ရှိသော် ဤမှ တပါးသော သံတံသင်းတို့ကို ရှေးနည်းဖြင့်လျှင် ရှေးဦးစွာ တောင်ထိပ်၌ သံတံသင်းကို နှက်၍ သားရေအိတ်၌ လွန်ကိုချည်၍ တံသင်းကိုရစ်၍ မိမိသည် အိတ်တွင်း၌နေ၍ ပင့်ကူတို့၏ ပင့်ကူချည်လွှတ်သော အခြင်းအရာဖြင့် လွန်ခွေကိုဖြေ၍သက်၏။ (**သားရေထီးဖြင့် လေကိုယူ၍ ငှက်ကဲ့သို့ သက်၏ဟူ၍လည်း ဆိုကုန်၏။ ) ဤသို့ ထိုသုဘဒ္ဒါ မိဖုယား၏ စကားကိုယူပြီး၍ မြို့မှထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် တဆယ့် ခုနစ်ထပ်ကုန်သော တောတို့ကို လွန်၍ တောင်တောသို့ ရောက်လျှင် ထိုတောင်တော၌လည်း တောခြောက်ထပ်တို့ကို လွန်၍ သုဝဏ္ဏပဿ တောင်ထိပ်သို့ တက်သောအဖြစ်ကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
အာဒါယ တုဏ္ဍိဉ္စ ဓနုဉ္စ လုဒ္ဒေါ။
ဝိတုရိယတိ သတ္တဂိရီ ဗြဟန္တေ၊
သုဝဏ္ဏပဿံ နာမ ဂိရိံ ဥဠာရံ။
ဩလောကယိ ပဗ္ဗတပါဒမူလံ။
တတ္ထဒ္ဒသ မေဃသမမာနဝဏ္ဏံ၊
နိဂြောဓရာဇံ အဋ္ဌသဟဿပေါရံ။
သဗ္ဗသေတံ ဒုပ္ပသဟံ ပရေဘိ။
ရက္ခန္တိ နံ အဋ္ဌသဟဿေနာဂါ။
ဤသာဒန္တာ ဝါတဇဝပ္ပဟာရိနော။
ရမ္မံ သုတိတ္ထဉ္စ မဟောဒကဉ္စ။
သံပုပ္ဖိတံ ဘမရဂဏာနုစိဏ္ဏံ၊
ယတ္ထ ဟိ သော နှာယတိ နာဂရာဇာ။
ဝီထိ ယဿ နှာနဂတဿ ဟောတိ။
ဩပါတ မာဂစ္ဆိ အနရိယရူပေါ၊
ပယောဇိတော စိတ္တ ဝသာနုဂါယ။
ဟူသော ဤ ငါးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၁၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သော လုဒ္ဒေါ၊ ထိုသောဏုတ္တရ မုဆိုးသည်။ တတ္ထေဝ၊ ထိုဘုံခုနစ်ဆင့်ရှိသော ပြာသာဒ် အပြင်၌လျှင်။ ဌိတာယ၊ တည်သော။ တဿာ၊ ထိုမိဖုယား၏။ ဝါကျံ၊ စကားကို။ ဥဂ္ဂဟေတွာန၊ ယူ၍။ တုဏ္ဍိဉ္စ၊ မြှားတောင့်ကို၎င်း။ ဓနုဉ္စ၊ ဗိုလ်တထောင် တင်အပ်သော လေးကြီးကို၎င်း။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ပဗ္ဗတဂဟနံ၊ တောင်တောသို့။ ပတွာ၊ ရောက်၍။ ဗြဟန္တေ၊ ကြီးမြင့်ကုန်သော။ သတ္တဂိရီ၊ တောင်စဉ် ခုနစ်ထပ်တို့ကို။ ဝိတုရိယတိ၊ စုံစမ်းသည်ရှိသော်။ သုဝဏ္ဏပဿံ နာမ၊ သုဝဏ္ဏပဿ အမည်ရှိသော။ ဥဠာရံ၊ ကြီးမြင့်သော။ ဂိရိံ၊ တောင်ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။
၁၁၅။ ကိန္နရာနံ၊ ကိန္နရာတို့၏။ ဘဝနံ၊ နေရာဖြစ်သော။ သေလံ၊ သုဝဏ္ဏပဿ တောင်ထိပ်သို့။ အာရူယှ၊ တက်၍။ ပဗ္ဗတပါဒမူလံ၊ တောင်ခြေရင်းသို့။ ဩလောကယိ၊ ကြည့်၏။ တတ္ထ၊ ထိုတောင်ခြေရင်း၌။ မေဃသမာနဝဏ္ဏံ၊ မိုဃ်းတိမ်ညို အဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော။ အဋ္ဌသဟဿပေါရံ၊ ရှစ်ထောင်သော ပါးပျဉ်းရှိသော။ နိဂြောဓရာဇံ၊ ပညောင်ပင်မင်းကို။ အဒ္ဒသ၊ မြင်လေ၏။
၁၁၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတ္ထ၊ ထိုပညောင်ပင်ရင်း၌။ ဌိတံ၊ တည်သော။ ဆဗ္ဗိသာဏံ၊ ရောင်ခြည် ခြောက်ပါးနှင့် ပြည့်စုံသော အစွယ်ရှိသော။ သဗ္ဗသေတံ၊ ကိုယ်လုံးဖြူသော။ ကုဉ္ဇရံ၊ ဆင်မင်းကို။ အဒ္ဒသ၊ မြင်လေ၏။ ပရေဘိ၊ သူတပါးတို့သည်။ ဒုပ္ပသဟံ၊ နှိပ်စက်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်းသော။ ဤသာဒန္တာ၊ ရထားလှည်းသန်နှင့်တူသော အစုံဖြစ်သော အစွယ်ရှိကုန်သော။ ဝါတဇဝပ္ပဟာရိနော၊ လေ၏ လျင်ခြင်းနှင့်တူသော လျင်ခြင်းဖြင့် လိုက်၍ ရန်သူတို့ကို သတ်တတ်သော သဘောရှိကုန်သော။ အဋ္ဌသဟဿေနာဂါ၊ ရှစ်ထောင်သော ဆင်တို့သည်။ နံ၊ ထိုဆင်မင်းကို။ ရက္ခန္တိ၊ စောင့်ကုန်၏။
၁၁၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတ္ထ၊ ထိုသုဝဏ္ဏပဿတောင်၏အတွင်း၌။ အဝိဒူရေ၊ ပညောင်ပင်မင်း၏ အနီးသို့။ ပတွာ၊ ရောက်၍။ ယတ္ထ၊ အကြင်ဆဒ္ဒန်အိုင်၌။ သော နာဂရာဇာ၊ ထိုဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းသည်။ နှာယတိ၊ ရေချိုး၏။ ရမ္မံ၊ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော။ သုတိတ္ထဉ္စ၊ ကောင်းသောဆိပ်လည်း ရှိထသော။ မဟောဒကဉ္စ၊ များသောရေလည်း ရှိထသော။ သံပုပ္ဖိတံ၊ ကောင်းစွာပွင့်သော ကြာမျိုးငါးပါးလည်း ရှိထသော။ ဘမရဂဏာနုစိဏ္ဏံ၊ ပျား ပိတုန်း အပေါင်းတို့ဖြင့် ထက်ဝန်းကျင်မှ ပြည့်ထသော။ တံ ပေါက္ခရဏိံ၊ ထိုဆဒ္ဒန်အိုင်ကို။ အဒ္ဒသ၊ မြင်လေ၏။
၁၁၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ နာဂဿ၊ ဆဒ္ဒန် ဆင်မင်း၏။ ဂတိဉ္စ၊ သွားရာကို၎င်း။ ဌိတဉ္စ၊ တည်ရာကို၎င်း။ ယာ ဝီထိ၊ အကြင်ခရီးသည်။ နှာနဂတဿ၊ ရေချိုးသွားသော။ အဿ၊ ထိုဆင်မင်း၏။ ဝီထိ၊ ခရီးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တဉ္စ၊ ထိုရေချိုးသွားရာ ခရီးကို၎င်း။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံကို။ ဒိသွာန၊ မြင်ပြီး၍။ အနရိယရူပေါ၊ မကောင်းမှုကို မရှက် မကြောက်တတ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ယုတ်မာသော သဘောရှိသော မုဆိုးသည်။ စိတ္တဝသာနုဂါယ၊ စိတ်၏အလိုသို့ လိုက်တတ်သော။ တာယ၊ ထိုသုဘဒ္ဒါမိဖုယားသည်။ ပယောဇိတော၊ စေခိုင်းအပ်သည် ဖြစ်သောကြောင့်။ ဩပါတံ၊ တွင်းကို။ အာဂစ္ဆိ၊ စီရင်၏။
ထိုသို့ သောဏုတ္တရမုဆိုးသည် တွင်းကိုစီရင်ရာ၌ ဤဆိုလတ္တံ့သည်ကား အစဉ်ဖြစ်သော စကားတည်း၊ ထိုသောဏုတ္တရ မုဆိုးသည် ဘုရားလောင်း ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်း နေရာအရပ်သို့ ခုနစ်နှစ် ခုနစ်လ ခုနစ်ရက်တို့ဖြင့် ရောက်၍ ဆိုအပ်ပြီးသောနည်းဖြင့် ထိုဘုရားလောင်းဆင်မင်း နေရာအရပ်ကိုမှတ်၍ ဤအရပ်၌ တွင်းကိုတူး၍ ထိုတွင်း၌နေလျက် ဆင်မင်းကို အဆိပ်လူးသော မြှားဖြင့်ပစ်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေအံ့ဟု မှတ်၍ တောသို့ ဝင်ပြီးလျှင် တိုင်အစရှိသည်တို့၏ အကျိုးငှါ သစ်ပင်ကို ခုတ်ဖြတ်၍ အဆောက် အဦတို့ကို စီရင်၍ ဆင်တို့သည် ရေချိုးပြီး၍ သွားကုန်လတ်သော် ထိုဆင်မင်း၏ နေရာအရပ်၌ ကြီးစွာသော ပေါက်တူးဖြင့် လေးထောင့်ရှိသော တွင်းကိုတူး၍ တူးအပ်သော တွင်းစာဖြစ်သော မြေမှုန့်ကို မျိုးစေ့ကို ကြဲသကဲ့သို့ ရေ၌ကြဲ၍ ကျောက်ဆုံတို့၏အပေါ်၌ တိုင်တို့ကို စိုက်၍ ထုပ်လျောက်တို့ကို တင်၍ ပျဉ်တို့ကို ခင်းပြီးလျှင် မြှားထွက်လောက်ရုံမျှသော အပေါက်ကိုဖောက်၍ အပေါ်၌ မြေမှုန့်ကို၎င်း, အမှိုက်ကို၎င်း ဖုံးလွှမ်း၍ နံပါးတဘက်ဖြင့် မိမိဝင်ရာ အရပ်ကိုပြု၍ တွင်းသည်ပြီးလတ်သော် မိုးသောက်ထ အခါ၌လျှင် ဦးစွပ်ကိုစွပ်ပြီးလျှင် ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်တို့ကိုဝတ်၍ အဆိပ်လူးသော မြားနှင့်တကွ လေးကိုယူ၍ တွင်းသို့ဆင်း၍ နေ၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
အတ္တာန မောဓာယ ဓနုဉ္စ လုဒ္ဒေါ။
ပဿာဂတံ၊ ပုထု သလ္လေန နာဂံ၊
သမပ္ပယိ ဒုက္ကဋ ကမ္မကာရီ။
သဗ္ဗေ စ နာဂါ နိန္နာဒံ ဃောရရူပံ။
တိဏဉ္စ ကဋ္ဌဉ္စ ရဏံ ကရောန္တော၊
ဓာဝိံသု တေ အဋ္ဌဒိသာ သမန္တတော။
ကာသာဝ မဒ္ဒက္ခိ ဓဇံ ဣသီနံ။
ဒုက္ခေန ဖုဋ္ဌဿုဒပါဒိ သညာ၊
အရဟဒ္ဓဇော သဗ္ဘိ အဝဇ္ဈရူပေါ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၁၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဒုက္ကဋကမ္မကာရီ၊ မကောင်းသော အမှုကို ပြုလေ့ရှိသော။ လုဒ္ဒေါ၊ သောဏုတ္တရ မုဆိုးသည်။ ကာသုံ၊ တွင်းကို။ ခဏိတွာန၊ တူးပြီး၍။ ဓနုဉ္စ၊ လေးကို၎င်း။ သရဉ္စ၊ မြားကို၎င်း။ အဗ္ဘန္တရေ၊ တွင်းထဲ၌။ ကတွာ၊ ထားသည်ကို ပြု၍။ ဖလကေဟိ၊ ပျဉ်တို့ဖြင့်။ ဆာဒယိ၊ မိုး၏။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ဩဓာယ၊ သွင်း၍။ ပဿာဂတံ၊ မိမိ၏ တွင်းအနီးသို့ လာသော။ နာဂံ၊ ဆင်မင်းကို။ ပုထုသလ္လေန၊ ကြီးစွာသော ဆိပ်လူးမြားဖြင့်။ သမပ္ပယိ၊ ပစ်၏။
၁၂၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဝိဒ္ဓေါ၊ သောဏုတ္တရ မုဆိုးသည် ပစ်အပ်သော။ နာဂေါစ၊ ဆင်မင်းသည်လည်း။ ဃောရံ၊ ပြင်းစွာသော။ ကောဉ္စံ၊ ကြိုးကြာသံကို။ တိက္ခတ္တုံ၊ သုံးကြိမ်။ အနာဒိ၊ ဟည်း၏။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ နာဂါ စ၊ ရှစ်ထောင်ကုန်သော ဆင်တို့သည်လည်း။ ဃောရရူပံ၊ ကြောက်မက်ဘွယ်သော သဘောရှိသော။ နိန္နာဒံ၊ ပဲ့တင်သံကို။ ကရိံသု၊ ပြုကုန်၏။ တေ၊ ထိုရှစ်ထောင်ကုန်သော ဆင်တို့သည်။ တိဏဉ္စ၊ မြက်ကို၎င်း။ ကဋ္ဌဉ္စ၊ သစ်ခက်သစ်ရွက်ကို၎င်း။ ရဏံ၊ မှုန့်မှုန့်ညက်ညက်။ ကရောန္တော၊ ပြုကုန်လျက်။ သမန္တတော၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ အဋ္ဌဒိသာ၊ အရပ်ရှစ်မျက်နှာတို့သို့။ ဓာဝိံသု၊ ပြေးကုန်၏။
၁၂၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သော၊ ထိုဆဒ္ဒန် ဆင်မင်းသည်။ နံ၊ ထိုသောဏုတ္တရ မုဆိုးကို။ ဝဓိူာမီတိ၊ သတ်အံ့ဟူ၍။ ပရာမသန္တော၊ သုံးသပ်သည်ရှိသော်။ ဣသီနံ၊ သီလက္ခန္ဓ အစရှိသော ကျေးဇူးအပေါင်းကို ရှာမှီးလေ့ရှိကုန်သော ဘုရား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ရဟန္တာတို့၏။ ဓဇံ၊ တံခွန်သဘွယ်ဖြစ်သော။ ကာသာဝံ၊ သင်္ကန်းကို။ အဒ္ဒက္ခိ၊ မြင်လေ၏။ အထ၊ ထိုသို့ မြင်သည်ရှိသော်။ ဒုက္ခေန၊ ဆင်းရဲသည်။ ဖုဋ္ဌဿ၊ နှိပ်စက်အပ်သော ဘုရားလောင်းအား။ အရဟဒ္ဓဇော၊ အရဟတ္တဖိုလ်၏ တံခွန်မည်သည်ကို။ သဗ္ဘိ၊ ပညာရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ အဝဇ္ဈရူပေါ၊ မသတ်အပ်သော သဘောရှိ၏။ အညဒတ္ထု၊ စင်စစ်သဖြင့်ကား။ သက္ကာတဗ္ဗောယေဝ၊ ပူဇော်အပ်သည် သာလျှင်တည်း။ ဣတိ အယံ သညာ၊ ဤသို့သော အမှတ်သည်။ ဥဒပါဒိ၊ ထင်ရှားဖြစ်၏။
ထို သောဏုတ္တရ မုဆိုး၏မြားသည် ဘုရားလောင်း ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းချက်မှ ဖောက်ထွင်း၍ အဖျဉ်းသရက်ရွက် စသည်တို့ကို မှုန့်မှုန့်ညက်ညက် ကြေစေလျက် အအူတို့ကိုဖြတ်၍ ပုဆိန်ဖြင့် ပေါက်သကဲ့သို့ ကျောက်ကုန်းအဘို့သို့ ဖောက်၍ ကောင်းကင်သို့ ထွက်ပြေး၏။ ပေါက်သော ဆိုးရည်အိုးမှ ဆိုးရည်သည် ယိုစီးသကဲ့သို့ မြှားမှန်သော အဝမှ သွေးတို့သည် ယိုစီး၏။ သည်းစွာသော ဆင်းရဲဝေဒနာသည် ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်း ဆင်မင်းသည် ဆင်းရဲဝေဒနာကို သည်းခံခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ဆင်းရဲခြင်းသို့ရောက်လျှင် အလုံးစုံသော တောင်ကို တပြိုင်နက် ပဲ့တင်ထပ်စေသော အသံကို ပြုလျက် သုံးကြိမ် ပြင်းစွာသော ကြိုးကြာသံနှင့် တူသော အသံကို ဟည်း၏။ အလုံးစုံ ရှစ်ထောင်ကုန်သော အခြံအရံ ဆင်အပေါင်းတို့သည် ထိုဘုရားလောင်း ဆင်မင်းအသံကို ကြားကုန်လျှင် သေဘေးမှ ကျောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ပြင်းထန်သော သဘောရှိသော ဘုရားလောင်းဆင်မင်း အသံသို့ အစဉ်လိုက်သော အသံကို ပြုကုန်၏။ ထိုအသံကြောင့် လာလတ်ကုန်၍ ဘုရားလောင်း ဆင်မင်းအား ဆင်းရဲဝေဒနာသို့ ရောက်ကုန်သည်ကို မြင်ကုန်လျှင် ရန်သူကို ဖမ်းကုန်အံ့ဟု ကြံ၍ မြက်သစ်ရွက် သစ်ခက်တို့ကို မှုန့်မှုန့်ညက်ညက် ကြေစေသည်တို့ကို ပြုကုန်လျက် ပြေးကုန်၏။
ဘုရားလောင်း ဆင်မင်းသည် ရှစ်ထောင်ကုန်သော အခြံအရံ ဆင်တို့သည် အရပ်တပါးသို့ ပြေးသွားကုန်သည်ရှိသော် သုဘဒ္ဒါ အမည်ရှိသော မိဖုယားကြီးသည် အပါးရင်း၌ရပ်လျက် မ, စ၍ သက်သာရာ ရစေသည်ရှိသော် ဆင်းရဲဝေဒနာကို သည်းခံလျက် မြှားလာရာအရပ်ကို မှတ်၍ အကယ်၍ ဤမြားသည် အရှေ့အရပ် အစရှိသည်တို့မှ လာသည် ဖြစ်ငြားအံ့၊ ဦးကင်း အစရှိသည်တို့မှ စူးဝင်၍ နောက်ဖြစ်သော ကိုယ်အစရှိသည်တို့မှ ထွက်ရာ၏။ ဤမြှားသည်တမူကား ချက်မှစူးဝင်၍ ကောင်းကင်သို့ ထွက်သွား၏။ ထို့ကြောင့် မြေထဲ၌ ရန်သူတည်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟုမှတ်၍ ရန်သူတည်ရာအရပ်ကို စုံစမ်းလိုသည်ဖြစ်၍ အဘယ်သူသည် သိနိုင်အံ့နည်း၊ အသို့ဖြစ်လတ္တံ့နည်း၊ သုဘဒ္ဒါကို ပြေးသွားစိမ့်သောငှါ သင့်၏ဟု ကြံ၍ ဤသို့ ဆို၏။
သုဘဒ္ဒါ- ရှစ်ထောင်ကုန်သော အခြံအရံဆင်တို့သည် ငါ၏ရန်သူကို ရှာခြင်းငှာ အရပ်မျက်နှာတို့သို့ ပြေးသွားကုန်ပြီ၊ သင်သည်ကား ငါ၏ အနီး၌ အဘယ်ကို ပြုသနည်းဟု မေး၏။ ထိုသုဘဒ္ဒါ မိဖုယားသည် အရှင်မင်းကြီး- အကျွန်ုပ်သည် အရှင်မင်းကြီးတို့ကို မ, စ၍ သက်သာစေလျက် နေပါ၏။ အကျွန်ုပ်အား သည်းခံတော် မူပါကုန်လော့ဟု တောင်းပန်၍ သုံးကြိမ် လကျ်ာရစ် လှည့်သည်ကိုပြုလျက် အရပ်လေးမျက်နှာတို့ကို ရှိခိုး၍ ထိုသုဘဒ္ဒါ မိဖုယားသည် ကောင်းကင်သို့ ပျံသွားသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်း ဆင်မင်းသည် မြေကြီး ခြေသည်းဖြင့်ခြစ်၍ တွင်းပေါ်၌ ခင်းသောပျဉ်ကို ကွာစေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုပျဉ်ကွာသော အပေါက်ဖြင့် ကြည့်လတ်သော် သောဏုတ္တရ မုဆိုးကိုမြင်၍ ထိုမုဆိုးကို သတ်အံ့ဟု စိတ်ကိုဖြစ်စေ၍ ငွေပန်းဆိုင်း အဆင်းနှင့်ကူသော နှာမောင်းကိုသွင်း၍ သုံးသပ်သည်ရှိသော် ဘုရား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ရဟန္တာတို့၏ တံခွန်သဘွယ်ဖြစ်သော သင်္ကန်းကိုမြင်၍ မုဆိုးသည် သင်္ကန်းကို ဘုရားလောင်း နှာမောင်း၌ထား၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုသင်္ကန်းကိုချီ၍ ရှေ့၌ထား၏။ ထိုသို့ ထားသောအခါ ဘုရားလောင်းအား ထိုသို့သဘောရှိသော ဆင်းရဲသည် တွေ့ငြားသော်လည်း ဘုရား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ရဟန္တာတို့၏ တံခွန်ဖြစ်သော သင်္ကန်းမည်သည်ကို ပညာရှိ သူတော်ကောင်းတို့သည် မသတ်အပ်သော သဘောရှိ၏။ စင်စစ်သော်ကား အလေးအမြတ် ပူဇော်မြတ်နိုးခြင်းကို ပြုအပ်၏ဟု အသင့်နှလုံးသွင်းခြင်း အမှတ်သည် ဖြစ်၏။ ဖြစ်ပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် ပုဆိုးနှင့်တကွ ပြောလိုရကား-
အပေတော ဒမသစ္စေန၊ န သော ကာသာဝ မရဟတိ။
ဥပေတော ဒမသစ္စေန၊ သဝေ ကာသာဝ မရဟတိ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၁၂၂။ သမ္မ လုဒ္ဒပုတ္တ၊ အချင်းမုဆိုးသား။ အနိက္ကသာဝေါ၊ မကင်းသော ရာဂရှိသော ကိလေသာဟူသော ဖန်ရည်လည်း ရှိထသော။ ဒမသစ္စေန၊ စက္ခုစသော ဣန္ဒြေကို ဆုံးမခြင်း သစ္စာစောင့်ခြင်းမှ။ အပေတော၊ ကင်းသော။ ယော၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ကာသာဝံ၊ ဖန်ရည်စွန်းသော။ ဝတ္ထံ၊ အဝတ်ကို။ ပရိဒဟတိ၊ ဝတ်ရုံ၏။ သော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ တံ ကာသာဝံ၊ ထိုသင်္ကန်းကို။ န အရဟတိ၊ မထိုက်။
၁၂၃။ သမ္မ လုဒ္ဒပုတ္တ၊ အချင်းမုဆိုးသား။ ယော စ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်ကား။ ဝန္တကသာဝေါ၊ အန်အပ်ပြီးသော ကိလေသာဟူသော ဖန်ရည်ရှိသည်။ အဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။ သီလေသု၊ စတုပါရိသုဒ္ဓိ သီလတို့၌။ သုသမာဟိတော၊ ပြည့်စုံသော သီလအကျင့်ရှိသည်။ အဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။ ဒမသစ္စေန၊ စက္ခုစသော ဣန္ဒြေကို ဆုံးမခြင်း သစ္စာစောင့်ခြင်းနှင့်။ ဥပေတော၊ ပြည့်စုံသည်လည်း။ အဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။ သ-သော၊ ထိုအန်အပ်ပြီးသော ကိလေသာဟူသော ဖန်ရည်ရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ကာသာဝံ၊ သင်္ကန်းကို။ အရဟတိ၊ ထိုက်၏။
ဤသို့ ဆိုပြီး၍ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမုဆိုး၌ဖြစ်သော ဒေါသစိတ်ကို ငြိမ်းစေ၍ အချင်းမုဆိုး - သင်သည် အဘယ်အကျိုးငှါ ငါ့ကို ပစ်သနည်း၊ အသို့နည်း၊ မိမိ၏ အစီးအပွားကို လို၍တည်း ပစ်သလော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ တပါးသောသူသည် စေအပ်သည်ဖြစ်၍တည်း ပစ်သလောဟု မေး၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်
အဒုဋ္ဌစိတ္တော လုဒ္ဒက အဇ္ဈဘာသိ။
ကိံ ပတ္ထယံ ကိဿ ဝါ သမ္မ ဟေတု၊
မမံ ဝဓိ ကဿဝါယံ ပယောဂေါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၂၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ပုထုသလ္လေန၊ ကြီးစွာသောမြှားဖြင့်။ သမပ္ပိတော၊ မုဆိုးသည် ပစ်အပ်သော။ နာဂေါ၊ ဆင်မင်းသည်။ အဒုဋ္ဌစိတ္တော၊ ပြစ်မှားခြင်းကင်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ လုဒ္ဒကံ၊ မုဆိုးကို။ အဇ္ဈဘာသိ၊ ဤသို့ဆို၏။ သမ္မ၊ အချင်းမုဆိုး။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပတ္ထယံ၊ တောင့်တသည် ဖြစ်၍။ မမံ၊ ငါ့ကို။ အဝဓိ၊ သတ်ဘိသနည်း။ ကိဿ ဝါ ဟေတု၊ အဘယ် အကြောင်းကြောင့်မူလည်း။ အဝဓိ၊ သတ်ဘိသနည်း။ အယံ၊ ဤ ပယောဂသည်။ ကဿ ဝါ၊ အဘယ်သူ၏လည်း။ ပယောဂေါ၊ ပယောဂနည်း။
ဤသို့ ဘုရားလောင်းဆင်မင်း မေးသောအခါ သောဏုတ္တရ မုဆိုးသည် မိမိသတ်သော အကြောင်းကို ဘုရားလောင်း ဆင်မင်းအား ပြောဆိုလိုသည်ဖြစ်၍-
သာ ပူဇိတာ ရာဇကုလေ သုဘဒ္ဒါ။
သာ တံ အဒ္ဒသ သာဝ မံ အသံသိ၊
ဒန္တေဟိ အတ္ထောတိ မမံ အဝေါစ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၅။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ အရှင်ဆင်မင်း။ ကာသိဿရညော၊ ကာသိမင်း၏။ မဟေသီ၊ မိဖုယားကြီးသည်။ သုဘဒ္ဒါ၊ သုဘဒ္ဒါအမည်ရှိ၏။ သာ၊ ထိုသုဘဒ္ဒါ မိဖုယားကြီးကို။ ရာဇကုလေ၊ မင်းအိမ်၌။ ပူဇိတာ၊ ပူဇော်အပ်၏။ သာ၊ ထိုမိဖုယားသည်။ တံ၊ အရှင်ဆင်မင်းကို။ အဒ္ဒသ၊ အိပ်မက်၌ မြင်မက်၏။ သာဝ၊ ထို သုဘဒ္ဒါမိ ဖုယားကြီးသည်လျှင်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အသံသိ၊ ပြောဆို၏။ ဒန္တေဟိ၊ အရောင်ခြောက်ပါးနှင့် ပြည့်စုံသော အစွယ်တို့ဖြင့်။ အတ္ထော၊ ငါ အလိုရှိ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အဝေါစ၊ ဆို၏။
ထို မုဆိုးပြောဆိုသော စကားကို ကြား၍ ဤအမှုသည် စူဠသုဘဒ္ဒါ၏ အမှုတည်းဟု သိ၍ ဘုရားလောင်းသည် ပြင်းစွာသော ဝေဒနာကို သည်းခံ၍ ထိုသုဘဒ္ဒါသည် ငါ၏အစွယ်တို့ကို အလိုရှိသည်မဟုတ်၊ စင်စစ်သော်ကား ငါ့ကို သတ်လိုသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် စေ၏ဟု မုဆိုးအား ပြောလိုရကား-
ယေ မေ ပိတူနဉ္စ ပိတာမဟာနံ။
ဇာနာတိသာ ကောဓနာ ရာဇပုတ္တီ၊
ဝဓတ္ထိကာ ဝေရမကာသိ ဗာလာ။
ဒန္တေ ဣမေ ဆိန္ဒ ပုရာမရာမိ။
ဝဇ္ဇာသိ နံ ကောဓနံ ရာဇပုတ္တိံ၊
နာဂေါ ဟတော ဟန္ဒ ဣမဿ ဒန္တာ။
ဟူသော ဤဂါထာ နှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၁၂၆။ သမ္မ လုဒ္ဒ၊ အချင်းမုဆိုး။ မေ၊ ငါ၏။ ပိတူနဉ္စ၊ အဖတို့၏၎င်း။ ပိတာမဟာနဉ္စ၊ အဘိုးတို့၏၎င်း။ ဥဠာရာ၊ မြတ်ကုန်သော။ ယေ ဣမေ ဒန္တယုဂါ၊ အကြင်ရွှေဂူ၌ ကောင်းစွာစု၍ ထားအပ်ကုန်သော အစွယ် အစုံတို့သည်။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်၏။ တေ၊ ထိုအစွယ်တို့ကို။ ကောဓနာ၊ အမျက် ဒေါသနိုင်ငံသို့ လိုက်တတ်သော။ သာ ရာဇပုတ္တီ၊ ထိုမင်းသ္မီး သုဘဒ္ဒါသည်။ ဇာနာတိ၊ သိသည်သာတည်း။ ဝဓတ်ထိကာ၊ သတ်ခြင်းငှါ အလိုရှိသည်ဖြစ်၍။ ဗာလာ၊ အမိုက်မသည်။ ဝေရံ၊ ရန်ငြိုးဖွဲ့ခြင်းကို။ အကာသိ၊ ပြု၏။
၁၂၇။ သမ္မ လုဒ္ဒ၊ အချင်းမဆိုး။ တွံ၊ သင်သည်။ ဥဋ္ဌေဟိ၊ ထလော့။ ခရံ၊ လွှကို။ ဂဟေတွာ၊ ယူ၍။ ပုရာမရာမိ၊ ငါမသေမီ။ ဣမေ ဒန္တေ၊ ဤ ငါ့အစွယ်တို့ကို။ ဆိန္ဒ၊ ဖြတ်လော့။ ကောဓနံ၊ အမျက်ဒေါသနိုင်ငံသို့ လိုက်တတ်သော။ နံ ရာဇပုတ္တိံ၊ ထို မင်းသ္မီး သုဘဒ္ဒါကို။ နာဂေါ၊ ဆင်မင်းကို။ ဟတော၊ ငါသတ်ခဲ့ပြီ။ ဟန္ဒ၊ ယခု။ ဣမေ၊ ဤ အစွယ်တို့သည်။ အဿ၊ ထို ဆင်မင်း၏။ ဒန္တာ၊ အစွယ်တို့တည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝဇ္ဇာသိ၊ ငါမှာလိုက်သည်ဟု သင်ပြောလေလော့။
ထို သောဏုတ္တရ မုဆိုးသည် ဘုရားလောင်းစကားကို ကြားလျှင် နေရာမှထ၍ လွှကိုယူလျက် အစွယ်တို့ကို ဖြတ်အံ့ဟုကြံ၍ ဘုရားလောင်း အထံသို့ ကပ်သည်ရှိသော် ထို ဘုရားလောင်း ဆင်မင်းသည်ကား အစောက်အားဖြင့် အတောင် ရှစ်ဆယ့် ရှစ်တောင်ရှိ၏။ ငွေတောင်ကြီးကဲ့သို့ တည်သည်ဖြစ်၍ မမှီနိုင်၊ ထို့ကြောင့် ထိုသောဏုတ္တရ မုဆိုးသည် အစွယ်ရှိရာသို့ မရောက်နိုင်၊ ထိုသို့ မရောက်နိုင်သောကြောင့် ဘုရားလောင်း ဆင်မင်းသည် ကိုယ်ကိုညွတ်စေလျက် ဦးစောက်ဝပ်သောအခါ သောဏုတ္တရ မုဆိုးသည် ဘုရားလောင်း၏ ပန်းဆိုင်းနှင့်တူသော နှာမောင်းကို နင်းလျက် တက်၍ ငွေတောင်ထွဋ်၌ ရပ်သကဲ့သို့ ဦးကင်းပေါ်၌ ရပ်၍ ခံတွင်းသားအစွန်းကို ပုဆစ်ဖြင့်ကန်၍ ခံတွင်းထဲသို့ ထည့်၍ ဦးကင်းပေါ်မှ သက်ပြီးလျှင် လွှကို ခံတွင်းထဲသို့သွင်း၏။ ဘုရားလောင်းအား ပြင်းစွာသော ဝေဒနာသည် ဖြစ်၏။ ခံတွင်းသည် သွေးဖြင့်ပြည့်၏။ မုဆိုးသည် ထိုမှဤမှ တိုက်သည်ရှိသော် လွှဖြင့်ဖြတ်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ ထိုအခါ မုဆိုးကို ဘုရားလောင်းသည် ခံတွင်းမှသွေးကိုထွေး၍ ဆင်းရဲဝေဒနာကို သည်းခံလျက် အချင်းမုဆိုး- အသို့နည်း၊ ဖြတ်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သလောဟု မေး၏။ အရှင်မတတ်နိုင်ပါဟု ဆိုလတ်သော် ဘုရားလောင်းသည် သတိကိုဖြစ်စေ၍ အချင်းမုဆိုး- ထိုသို့တပြီးကား ငါ၏ နှာမောင်းကို ချီ၍ လွှအစွန်းကို ကိုင်စေလော့၊ ငါ့အား မိမိအလိုလို နှာမောင်းကိုချီခြင်းငှါ အားမရှိပြီဟု ဆို၏။ မုဆိုးသည် ဘုရားလောင်းဆိုတိုင်း ပြု၏။ ဘုရားလောင်းသည် နှာမောင်းဖြင့် လွှကိုကိုင်၍ ထိုမှဤမှ လှုပ်၏။ အစွယ်တို့သည် သစ်မြစ်နုတို့ကဲ့သို့ ပြတ်ကုန်၏။
ထိုအခါ မုဆိုးကို ထိုအစွယ်တို့ကို ဆောင်စေပြီးလျှင် နှာမောင်းဖြင့်ကိုင်၍ အချင်းမုဆိုး - ဤအစွယ်တို့ကို သင့်အား ပေးလှူသောငါသည် မချစ်မနှစ်သက်အပ်သော အစွယ်တို့တည်းဟု နှလုံးသွင်း၍ ငါမပေး၊ သိကြားမင်း စည်းစိမ်ကို တောင့်တ၍လည်း ငါမပေး၊ မာရ်မင်းစည်းစိမ်ကို တောင့်တ၍လည်း ငါမပေး၊ ဗြဟ္မာမင်းစည်းစိမ်ကို တောင့်တ၍လည်း ငါမပေး၊ စင်စစ်သော်ကား ငါသည် ဤအစွယ်တို့ထက် အဆ အရာဖြင့်၎င်း, အဆ အထောင်ဖြင့်၎င်း, အဆ အသိန်းဖြင့်၎င်း သဗ္ဗညုတဉာဏ်တည်းဟူသော အစွယ်တို့ကိုသာလျှင် အလွန်ချစ်၏။ ငါ၏ ဤကောင်းမှုသည် သဗ္ဗညုတဉာဏ်ကို ထိုးထွင်း၍ သိခြင်း၏ အကြောင်း ဖြစ်စေသတည်းဟုဆို၍ အစွယ်တို့ကိုပေး၍ အချင်းမုဆိုး- သင်သည် ဤအရပ်သို့ အဘယ်မျှလောက်ကာလဖြင့် လာရသနည်းဟု မေး၍ ခုနစ်နှစ် ခုနစ်လ ခုနစ်ရက်တို့ဖြင့် လာရပါ၏ဟု ဆိုလတ်သော် သင် သွားလေလော့၊ ဤအစွယ်တို့၏ အာနုဘော်ကြောင့် ခုနစ်ရက် အတွင်း၌သာလျှင် ဗာရာဏသီသို့ ရောက်လတ္တံ့ဟု ဆို၍ ထိုမုဆိုးအား ပရိတ်အရံအတားကို ပြု၍ လွှတ်လိုက်၏။ လွှတ်လိုက်ပြီး၍ကား ရှစ်ထောင်သော အခြံအရံဆင်တို့သည်၎င်း, မဟာသုဘဒ္ဒါမိဖုယားကြီးသည်၎င်း မလာကုန်မီလျှင် သေ၏။
ဤအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ဆေတွာန ဒန္တာနိ ဂဇုတ္တမဿ။
ဝဂ္ဂူ သုဘေ အပ္ပဋိမေ ပထဗျာ၊
အာဒါယ ပက္ကမိ တတော ဟိ ခိပ္ပံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၂၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သော လုဒ္ဒေါ၊ ထိုသောဏုတ္တရ မုဆိုးသည်။ ဥဋ္ဌာယ၊ ထလတ်၍။ ခရံ၊ လွှကို။ ဂဟေတွာ၊ ယူ၍။ ဂဇုတ္တမဿ၊ ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်း၏။ ဒန္တာနိ၊ အစွယ်တို့ကို။ ဆေတွာန၊ ဖြတ်ပြီး၍။ ဝဂ္ဂူ၊ တင့်တယ် စံပယ်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ သုဘေ၊ ကောင်းမွန်စွာကုန်သော။ ပထဗျာ၊ မြေအပြင်၌။ အပ္ပဋိမေ၊ တပါးသော အစွယ်နှင့် မတူကုန်သော အစွယ်တို့ကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ တတော၊ ထိုဝိသာလမာလက အမည်ရှိသော အရပ်မှ။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ ပက္ကမိ၊ ဖဲသွားလေ၏။
ထိုသောဏုတ္တရမုဆိုး သွားသည်ရှိသော် ထိုရှစ်ထောင်ကုန်သော ဆင်တို့သည် ရန်သူကိုမမြင်၍ လာလတ်ကုန်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ယေ တေ နာဂါ အဋ္ဌဒိသာ ဝိဓာဝုံ။
အဒိသာန ပေါသံ ဂဇပစ္စာမိတ္တံ၊
ပစ္စာဂမုံ ယေန သော နာဂရာဇာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၂၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ နာဂဝဓေန၊ ဆင်သတ်မုဆိုးသည်။ ဘယဋ္ဋိတာ၊ သေဘေးဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ အဋ္ဋာ၊ ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်ကုန်သော။ ယေ နာဂါ၊ အကြင် ရှစ်ထောင်ကုန်သော ဆင်တို့သည်။ အဋ္ဌဒိသာ၊ အရပ်ရှစ်မျက်နှာတို့သို့။ ဝိဓာဝုံ၊ ပြေးလေကုန်၏။ တေ နာဂါ၊ ထိုရှစ်ထောင်ကုန်သော ဆင်တို့သည်။ ဂဇပစ္စာမိတ္တံ၊ ဆင်မင်းရန်သူဖြစ်သော။ ပေါသံ၊ လူကို။ အဒိသွာန၊ မမြင်သောကြောင့်။ ယေန၊ အကြင် ဝိသာလမာလက အမည်ရှိသော အရပ်၌။ သော နာဂေါ၊ ထိုဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ ဌာနံ၊ ထိုဆင်မင်းရှိရာအရပ်သို့။ ပစ္စာဂမုံ၊ ပြန်ခဲ့ကုန်၏။
ထိုရှစ်ထောင်ကုန်သော ဆင်တို့နှင့်တကွ မဟာသုဘဒ္ဒါ မိဖုယားကြီးသည်လည်း လာ၏။ ထိုအလုံးစုံကုန်သော ဆင်တို့သည်လည်း ထိုဝိသာလမာလက အရပ်၌ ငိုကြွေးမြည်တမ်းကုန်၍ ဘုရားလောင်းဆင်မင်း၏ ဆရာဖြစ်ကုန်သော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့၏ အထံသို့သွားကုန်၍ အရှင်ဘုရားတို့၏ ပစ္စည်းလေးပါး ဒါယကာ ဆင်မင်းသည် အဆိပ်လူးသော မြှားဖြင့်ပစ်၍ သေခဲ့ပြီ၊ ထိုဆင်မင်း၏ သင်္ချိုင်း၌ အသုဘရှုခြင်းကို ပြုခြင်းငှါ ကြွတော်မူပါကုန်လော့ဟု ပင့်လျှောက်ကုန်၏။ ငါးရာကုန်သော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည်လည်းကောင်းကင်ဖြင့် ကြွလာတော်မူလတ်ကုန်၍ ဝိသာလမာလက အရပ်၌ သက်တော်မူကုန်၏။ ထိုခဏ၌ ဆင်ပျိုနှစ်ခုတို့သည် ဆင်မင်းအလောင်းကို အစွယ်တို့ဖြင့် ချီ၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ကို ရှိခိုးစေပြီးလျှင် ထင်းပုံထက်သို့တင်၍ မီးသင်္ဂြိုဟ်ကုန်၏။ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ညဉ့်သုံးယံပတ်လုံး ဆင်မင်း သင်္ချိုင်း၌ တရားသရဇ္ဈာယ်ခြင်းကို ပြုကုန်၏။ ရှစ်ထောင်ကုန်သော ဆင်တို့သည် သင်္ချိုင်းမီးကို ငြိမ်းစေ၍ ရှိခိုး၍ ရေချိုးပြီးလျှင် မဟာသုဘဒ္ဒါ မိဖုယားကြီးကို ရှေ့ထား၍ မိမိတို့နေရာ အရပ်သို့လျှင် သွားကုန်၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
သီသေ သကေ ပံသုကံ ဩကိရိတွာ။
အာဂမံသု တေ သဗ္ဗေ သကံ နိကေတံ၊
ပုရေက္ခိတွာ မဟေသိံ သဗ္ဗဘဒ္ဒံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၃၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တေ နာဂါ၊ ထိုရှစ်ထောင်ကုန်သော ဆင်တို့သည်။ တတ္ထ၊ ထိုဝိသာလမာလက၌။ ကန္ဒိတွာ၊ မြည်တမ်းကုန်၍။ ရောဒိတွာ၊ ငိုကြွေးကုန်၍။ သကေ သီသေ၊ မိမိတို့ ဦးခေါင်း၌။ ပံသုကံ၊ သင်းချိုင်းပြာကို။ ဩကိရိတွာ၊ ကြဲမြှောက်ကုန်၍။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ တေ၊ ထိုရှစ်ထောင်ကုန်သော ဆင်တို့သည်။ သဗ်ဗဘဒ္ဒါ၊ သဗ်ဗဘဒ္ဒါ အမည်ရှိသော။ မဟေသိံ၊ မိဖုယားကြီးကို။ ပုရေက္ခိတွာ၊ ခြံရံကုန်၍။ သကံနိကေတံ၊ မိမိတို့နေရာသို့။ အာဂမံသု၊ လာလတ်ကုန်၏။
သောဏုတ္တရ မုဆိုးသည်လည်း ခုနစ်ရက်မရောက်မီလျှင် ဆင်မင်းအစွယ်တို့ကိုယူ၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်လေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဝဂ္ဂူ သုဘေ အပ္ပဋိမေ ပထဗျာ။
သုဝဏ္ဏရာဇီဟိ သမန္တမောဒရေ။
သော လုဒ္ဒကော ကာသိပုရံ ဥပါဂမိ။
ဥပနေသိ သော ရာဇကညာယ ဒန္တေ၊
နာဂေါ ဟတော ဟန္ဒ ဣမဿ ဒန္တာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၃၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သော လုဒ္ဒကော၊ ထိုမုဆိုးသည်။ ဂဇုတ္တမဿ၊ ဆင်မင်း၏။ ဝဂ္ဂူ၊ တင့်တယ် စံပယ်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ သုဘေ၊ ကောင်းမွန်စွာကုန်သော။ ပထဗျာ၊ မြေအပြင်၌။ အပ္ပဋိမေ၊ တပါးကုန်သော ဆင်စွယ်တို့နှင့် မတူကုန်သော။ သုဝဏ္ဏရာဇီဟိ၊ ရွှေအရေးတို့မှ ထွက်ကုန်သော ရောင်ခြည်တို့ဖြင့်။ သမန္တမောဒရေ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ ထွန်းတောက်ပကုန်လျက် အလုံးစုံသော တောအုပ်တို့ကို ရွှေအဆင်းကဲ့သို့ ပြုတတ်ကုန်သော။ ဒန္တာနိ၊ အစွယ်တို့ကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ကာသိပုရံ၊ ဗာရာဏသီပြည်သို့။ ဥပါဂမိ၊ ရောက်လေ၏။ သော၊ ထိုသောဏုတ္တရ မုဆိုးသည်။ အယျေ၊ အရှင်မိဖုယား။ နာဂေါ၊ ဆဒ္ဒန် ဆင်မင်းကို။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဟတော၊ သတ်ခဲ့ပြီ။ ဟန္ဒ၊ ယခု။ ဣမေ၊ ဤအစွယ်တို့သည်။ အဿ၊ ထိုဆင်မင်း၏။ ဒန္တာ၊ အစွယ်တို့တည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ ရာဇကညာယ၊ မင်းသ္မီး သုဘဒ္ဒါမိဖုယားအား။ ဥပနေသိ၊ ဆက်၏။
ထိုသုဘဒ္ဒါ မိဖုယားသည် ခြောက်ပါးသော ရောင်ခြည်တို့ဖြင့် ဆန်းကြယ်သော ဘုရားလောင်း ဆင်မင်း၏ အစွယ်တို့ကို ပတ္တမြားစီယပ်ဖြင့် ခံ၍ ပေါင်ပေါ်၌ ထားပြီးလျှင် ရှေး၌ဖြစ်သော ချစ်လှစွာသော မိမိလင် ဆင်မင်း၏ အစွယ်တို့ကို ကြည့်သည်ရှိသော် ဤသို့ သဘောရှိသော တင့်တယ်ခြင်းအစုသို့ ရောက်သော ချစ်လင် ဆင်မင်းကို အဆိပ်လူးမြားဖြင့် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေပြီးလျှင် ဤအစွယ်တို့ကို ဖြတ်ယူ၍ သောဏုတ္တရမုဆိုးသည် လာခဲ့ပြီတကားဟု ကြံမှိုင်လျက် ဘုရားလောင်းကို အောက်မေ့သဖြင့် စိုးရိမ်ပူဆွေးခြင်းကို ဖြစ်စေ၍ သည်းခံခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ရကား ထိုအရပ်၌သာလျှင် ထိုသုဘဒ္ဒါ မိဖုယား၏ နှလုံးသည် ကွဲ၍ ထိုနေ့၌ပင်လျှင် သေ၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဘတ္တု ပိယဿ ပုရိမာယ ဇာတိယာ။
တတ္ထေဝ တဿာ ဟဒယံ အဖာလိ၊
တေနေဝသာ ကာလမကာသိ ဗာလာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၃၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ပုရိမာယ ဇာတိယာ၊ ရှေးဘဝ၌။ ဘတ္တု၊ လင်ဖြစ်ဘူးသော။ ပိယဿ၊ ချစ်စွာသော။ ဂဇုတ္တမဿ၊ ဆင်မင်း၏။ ဒန္တာနိ၊ အစွယ်တို့ကို။ ဒိသွာန၊ မြင်၍။ တတ္ထေဝ၊ ထိုနေရာ၌လျှင်။ တဿာ၊ ထိုသုဘဒ္ဒါ မိဖုယား၏။ ဟဒယံ၊ နှလုံးသည်။ အဖာလိ၊ ကွဲ၏။ တေနေဝ၊ ထိုနှလုံးကွဲသောကြောင့်လျှင်။ သာ ဗာလာ၊ ထိုသူမိုက်မသည်။ ကာလမကာသိ၊ သေ၏။
သဗ္ဗညူ အဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူပြီးသော ကြီးသော အာနုဘော်ရှိတော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ပရိသတ်လေးပါး အလယ်၌ ပြုံးတော်မူ၏။ ဘုရားသခင်တို့မည်သည် အကြောင်း မရှိဘဲလျက် ပြုံးတော်မူခြင်းကို ပြုတော်မမူကုန်ဟု ကြံ၍ ကိလေသာမှ ကောင်းစွာ လွတ်ပြီးသော စိတ်ရှိကုန်သော ရဟန္တာကြီးတို့သည် အကြောင်းကို မေးလျှောက်ကုန်သဖြင့် ဤဆဒ္ဒန္တဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဤဓမ္မဒေသနာကို နာရကုန်သော များစွာကုန်သော သူတို့သည် သောတာပန် အစရှိသည်တို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုရဟန်းမိန်းမငယ်သည်ကား နောက်မှ ဝိပဿနာကို ပွားစေ၍ အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီး၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းပြန်တော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ကာသာယဝတ္ထံ အနဂါရိယံ စရန္တိံ။
သာ ခေါ တဒါ ရာဇကညာ အဟောသိ၊
အဟံ တဒါ နာဂရာဇာ အဟောသိ။
ဝဂ္ဂူ သုဘေ အပ္ပဋိမေ ပထဗျာ။
ယော လုဒ္ဒကော ကာသိပုရံ ဥပါဂမိ၊
သော ခေါ တဒါ ဒေဝဒတ္တော အဟောသိ။
ဥစ္စံ နီစံ စရိတမိဒံ ပုရာဏံ။
ဝီတဒ္ဒရော ဝီတသောကော ဝီတသလ္လော၊
သယံ အဘိညာယ အဘာသိ ဗုဒ္ဓေါ။
အဟောသိ တတ္ထ ဘိက္ခဝေါ။
နာဂရာဇာ တဒါ ဟောသိ၊
ဧဝံ ဓာရေထ ဇာတကံ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၃၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဧတရဟိ၊ ယခုအခါ၌။ ဒဟရိံ၊ အရွယ်သို့ ရောက်သော။ ကာသာယဝတ္ထံ၊ ဖန်ရည်စွန်းသော သင်္ကန်းကို ဝတ်သော။ အနဂါရိယံ၊ ရဟန်းအဖြစ်သို့ ကပ်သော။ စရန္တိံ၊ ငါဘုရားအဆုံးအမကို ကျင့်သော။ ယံ ကုမာရိံ၊ အကြင်ရဟန်းမိန်းမငယ်ကို။ အဒ္ဒသထ၊ မြင်ကြကုန်၏လော။ သာ၊ ထိုရဟန်းမိန်းမငယ်သည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ရာဇကညာ၊ မင်းသ္မီး သုဘဒ္ဒါသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ဘူးပြီ။ ဧတရဟိ၊ ယခုအခါ၌။ အဟံ၊ ငါဘုရားသည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ နာဂရာဇာ၊ ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ဘူးပြီ။
၁၃၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဝဂ္ဂူ၊ တင့်တယ်ခြင်း ရှိကုန်သော။ သုဘေ၊ ကောင်းမွန်စွာကုန်သော။ ပထဗျာ၊ မြေအပြင်၌။ အပ္ပဋိမေ၊ တပါးသောဆင်တို့၏ အစွယ်နှင့်မတူကုန်သော။ ဂဇုတ္တမဿ၊ ဆင်မင်း၏။ ဒန္တာနိ၊ အစွယ်တို့ကို။ ယော လုဒ္ဒကော၊ အကြင်သောဏုတ္တရ မုဆိုးသည်။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ကာသိပုရံ၊ ဗာရာဏသီပြည်သို့။ ဥပါဂမိ၊ သွားလေ၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌၊ သော လုဒ္ဒကော၊ ထိုသောဏုတ္တရမုဆိုးသည်လျှင်။ ဧတရဟိ၊ ယခုအခါ၌။ ဒေဝဒတ္တော၊ ဒေဝဒတ်သည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ဘူးပြီ။
၁၃၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ စိရရတ္တသံသိတံ၊ တပါးမက များစွာသော နှစ်ကုဋေထက်၌ ကျင်လည်လေ့ကျက်ဘူးသည်ကို။ ပုဗ္ဗဏှေ၊ နံနက်အခါ၌။ ကတံ၊ ပြုအပ်သည်ကို။ အနာဝသူရံ၊ နေမဝင်မီ။ သရတိ ဝိယ၊ အောက်မေ့နိုင်သကဲ့သို့။ ဝီတဒ္ဒရော၊ ရာဂအစရှိသော ပူပန်ခြင်းတို့၏ ကင်းခြင်းကြောင့် ဝိတဒ္ဒရ မည်တော်မူသော။ ဝီတသောကော၊ အဆွေအမျိုး စည်းစိမ် အစရှိသည်တို့ကြောင့် စိုးရိမ်ခြင်း၏ မရှိခြင်းကြောင့် ဝီတသောက မည်တော်မူသော။ ဝီတသလ္လော၊ ရာဂအစရှိသော မြားတို့၏ကင်းခြင်းကြောင့် ဝိတသလ္လမည်တော်မူသော။ ဗုဒ္ဓေါ၊ သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည်။ ပုရာဏံ၊ ရှေး၌ဖြစ်သော။ ဥစ္စံ နီစံ၊ မိမိ၏ အကျင့်ဖြင့် မြတ်သည်၏ အဖြစ်, သုဘဒ္ဒါမိဖုယား သောဏုတ္တရ မုဆိုးတို့၏ အကျင့်အားဖြင့် ယုတ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် အယုတ်အမြတ်ဖြစ်သော။ ဣမံ စရိတံ၊ ဤအကျင့်ကို။ သယံ၊ ကိုယ်တော်တိုင်။ အဘိညာယ၊ သိ၍။ အဘာသိ၊ ဟောတော်မူ၏။
၁၃၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တေန ကာလေန၊ ထိုအခါ၌။ တတ္ထ၊ ထိုဆဒ္ဒန်အိုင်၌။ အဟံ၊ ငါဘုရားသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်တော်မူပြီ။ ဟောန္တော စ ပန၊ ဖြစ်တော်မူသော်လည်း။ အညော၊ မထင်ရှားသော။ ကောစိ၊ အမှတ်မရှိသော ဆင်သည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ န အဟောသိ၊ မဖြစ်။ အထ၊ စင်စစ်သော်ကား။ နာဂရာဇာ၊ ဆင်မင်းသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်၏။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဝေါ-တုမှေ၊ သင်ရဟန်း အပေါင်းတို့သည်။ ဇာတကံ၊ ဇာတ်ပေါင်းခြင်းကို။ ဓာရေထ၊ မှတ်လေကုန်။
သည်းခံတတ်မှ၊ နိဗ္ဗာန်ရ၊ မုချမင်္ဂလာ
လေးခုမြောက်သော ဆဒ္ဒန္တဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တိံသနိပါတ်
၅။ သမ္ဘဝဇာတ်
ဓမ္မယာဂ ပြဿနာ အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဇ္ဇဉ္စ ပဋိပန္နာသ္မာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသမ္ဘဝဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ပညာပါရမီကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် မဟာဥမင်္ဂဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။
အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ကုရုတိုင်း ဣန္ဒပတ္တနဂိုရ်မြို့၌ ဓနဉ္စယ ကောရဗျမည်သော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုဓနဉ္စယကောရဗျမင်းအား သုစီရတမည်သော ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် အကျိုး အကြောင်းကို ဆုံးမ၏။ ဓနဉ္စယ ကောရဗျမင်းသည် ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြုလျက် ရာဇဓံဆယ်ပါးနှင့်အညီ တိုင်းပြည်ကို ဆုံးမ၏။ ထိုဓနဉ္စယ ကောရဗျမင်းသည် တနေ့သ၌ ဓမ္မယာဂမည်သော ပြဿနာကို စီရင်ပြီးလျှင် သုစီရတမည်သော ဆရာပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားကို နေရာ၌နေစေလျက် ပူဇော်သက္ကာရကိုပြု၍ ပြဿနာကို မေးလိုရကား-
မဟတ္တံ ပတ္တုမိစ္ဆာမိ၊ ဝိဇေတုံ ပထဝိံ ဣမံ။
ကိစ္စော စ ဓမ္မော စရိတော၊ ရညော ဟောတိ သုစီရတ။
ယသံ ဒေဝမနုဿေသု၊ ယေန ပပ္ပေမု ဗြာဟ္မဏ။
တံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ ဗြာဟ္မဏက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃၈။ သုစီရတ၊ ဆရာ သုစီရတ။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ရဇ္ဇဉ္စ၊ ခုနစ်ယူဇနာရှိသော ဣန္ဒပတ္တနဂိုရ်ပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကို၎င်း။ အာဓိပစ္စဉ္စ၊ ယူဇနာ သုံးရာရှိသော ကုရုတိုင်း၌ အစိုးရသော အဖြစ်ကို၎င်း။ ပဋိပန္နာ၊ ရကုန်သည်။ အသ္မာ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ မဟတ္တံ၊ မြတ်သောအဖြစ်သို့။ ပတ္တုံ၊ ရောက်ခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆာမိ၊ ငါအလိုရှိ၏။ ဣမံ ပထဝိံ၊ ဤမြေအပြင်ကို။ ဝိဇေတုံ၊ တရားနှင့်အညီ အောင်ခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆာမိ၊ ငါအလိုရှိ၏။
၁၃၉။ သုစီရတ၊ ဆရာ သုစီရတ။ ဓမ္မေန၊ တရားသဖြင့်။ ဝိဇေတုံ၊ အောင်ခြင်းငှါ။ ဣစ္ဆာမိ၊ ငါအလိုရှိ၏။ အဓမ္မေန၊ မတရားသဖြင့်။ ဝိဇေတုံ၊ အောင်ခြင်းငှာ။ နော ဣစ္ဆာမိ၊ ငါအလိုမရှိ။ အဓမ္မော၊ တရားမဟုတ်သည်ကို။ မေ၊ ငါသည်။ န ရုစ္စတိ၊ မနှစ်သက်။ စရိတော၊ ကျင့်အပ်သော။ ဓမ္မော၊ တရားသည်။ ရညော စ၊ မင်း၏လျှင်။ ကိစ္စော၊ ပြုအပ်သော အမှုသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၁၄၀။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယေန၊ အကြင်အကြောင်းဖြင့်။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဣဓ စ၊ ဤ ပစ္စုပ္ပန်လောက၌လည်း။ အနိန္ဒိတာ၊ သူတော်ကောင်းတို့သည် မကဲ့ရဲ့အပ်ကုန်။ ယေန၊ အကြင်အကြောင်းဖြင့်။ ပေစ္စ၊ တမလွန်လောက၌။ အနိန္ဒိတာ၊ မကဲ့ရဲ့အပ်ကုန်။ ယေန၊ အကြင်အကြောင်းဖြင့်။ ဒေဝမနုဿေသု၊ နတ်လူတို့၌။ ယသံ၊ အစိုးရခြင်း တင့်တယ်ခြင်းသို့။ ပပ္ပေမု၊ ရောက်ရကုန်၏။ တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ နော၊ ငါတို့အား။ ကထေဟိ၊ ဟောပါလော့။
၁၄၁။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော အဟံ၊ အကြင်ငါသည်။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ကတ္တုံ၊ ဆောက်တည်၍ ကျင့်ခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိ၏။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တံ အတ္ထဉ္စ၊ ထိုအကျိုးကို၎င်း။ တံ ဓမ္မဉ္စ၊ ထို အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော။ တွံ၊ သင်ဆရာပုဏ္ဏားသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားလော့။
ဤ ဓမ္မယာဂ ပြဿနာသည်ကား အလွန်နက်နဲ၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားရှင်တို့ အရာဖြစ်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားကိုသာလျှင် မေးခြင်းငှါသင့်၏။ ထိုသဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရား မရှိသော် သဗ္ဗညုတ ဉာဏ်တော်ကိုရှာသော ဘုရားလောင်းကို မေးခြင်းငှါ သင့်၏။ သုစီရတ ပုဏ္ဏားသည်ကား မိမိဘုရားလောင်း မဟုတ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ထိုပြဿနာကို ဖြေဆိုခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ မတတ်နိုင်သော်လည်း ငါပညာရှိဟူသော မာန်ကို မပြုမူ၍ မိမိ မစွမ်းနိုင်သည်၏ အဖြစ်ကို မင်းအား တင်လျှောက်လိုရကား-
ယံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ ကတ္တုမိစ္ဆသိ ခတ္တိယ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၂။ ရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ယံ အတ္ထဉ္စ၊ အကြင် အကျိုးကို၎င်း။ ယံ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြင် အကြောင်းကို၎င်း။ ကတ္တုံ၊ ဆောက်တည်၍ ကျင့်ခြင်းငှါ။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိတော်မူ၏။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေရှင် ဖြစ်တော်မူသော မင်းမြတ်။ ဧတံ၊ ထို အကျိုးအကြောင်းကို။ ဝိဓုရော၊ ဝိဓူရအမည်ရှိသော ပုဏ္ဏားကို။ အညတြ၊ ထား၍။ အညော၊ ဝိဓူရမှ တပါးသောသူသည်။ အက္ခာတုံ၊ ဖြေခြင်းငှာ။ န အရဟတိ၊ မထိုက်။
ကောရဗျမင်းသည် ထိုသုစီရတ ပုရောဟိတ် စကားကိုကြား၍ ဆရာ- ထိုသို့တပြီးကား လျင်စွာ ထိုဝိဓူရ အထံသို့ ဆရာသွားချေလော့ဟု ဆို၍ လက်ဆောင်ကိုပေး၍ ထို ပုရောဟိတ် သုစီရတပုဏ္ဏားကို စေလိုရကား-
နိက္ခဉ္စိမံ သုဝဏ္ဏဿ၊ ဟရံ ဂစ္ဆ သုစီရတ။
အဘိဟာရံ ဣမံ ဒဇ္ဇ၊ အတ္ထဓမ္မာနုသိဋ္ဌိယာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၃။ သုစီရတ၊ ဆရာသုစီရတ။ ဧဟိ၊ လာလှည့်။ ပဟိတော၊ စေအပ်သော သင်သည်။ ဝိဓုရဿ၊ ဝိဓူရပညာရှိ၏။ ဥပန္ထကံ၊ အထံသို့။ ဂစ္ဆ၊ သွားချေ။ သုဝဏ္ဏဿ၊ ရွှေ၏။ ဣမံ နိက္ခဉ္စ၊ ဤနိက္ခ တထောင်ကိုလည်း။ ဟရံ-ဟရန္တော၊ ဆောင်လျက်။ ဂစ္ဆ၊ သွားချေ။ အတ္ထဓမ္မာနုသိဋ္ဌိယာ၊ အကျိုးအကြောင်းဖြင့် ဆုံးမစိမ့်သောငှာ။ ဣမံ အဘိဟာရံ၊ ဤ ဆောင်သော ရွှေနိက္ခတထောင်ကို။ ဒဇ္ဇ၊ ပေးပါလေ။
**ဤဂါထာ၌ နိက္ခဖွဲ့နည်းကိုကား ဤသို့ သိအပ်၏။ လေးမုယောသည် တချင်ရွေးမည်၏။ နှစ်ချင်ရွေးသည် တပဲမည်၏။ ပဲတဆယ်သည် တအက္ခမည်၏။ ရှစ်အက္ခသည် ဓရဏတခု မည်၏။ ငါးဓရဏသည် သုဝဏ္ဏတခု မည်၏။ သုဝဏ္ဏ ငါးခုသည် တနိက္ခမည်၏ဟု အဘိဓာန်၌ ဖွဲ့ဆိုသည်။ ဤသို့ သိအပ်၏။
ဤဇာတ် အဋ္ဌကထာ၌ကား တဆယ့်ငါး သုဝဏ္ဏသည် တနိက္ခမည်သည် ဟူ၏။ ***
ဤသို့သော စကားကို ဆိုပြီး၍ ပြသာနာအဖြေကို ရေးစိမ့်သောငှါ အဘိုးတသိန်းထိုက်သော ရွှေပြားကို၎င်း၊ သွားစိမ့်သောငှါ ယာဉ်ကို၎င်း၊ အခြံအရံအလို့ငှာ ဗိုလ်ပါအပေါင်းကို၎င်း လက်ဆောင် ပဏ္ဏာကို၎င်း ပေး၍ ထိုခဏ၌လျှင် လွှတ်လိုက်၏။ ထိုသုစီရတ ပုဏ္ဏားသည်ကား ဣန္ဒပတ္တနဂိုရ်မြို့မှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် ဖြောင့်ဖြောင့်သာလျှင် ဗာရာဏသီပြည်သို့ မသွားမူ၍ အကြင်အကြင်အရပ်၌ ပညာရှိတို့သည် နေကုန်၏။ အလုံးစုံသော ထိုထိုအရပ်တို့သို့ ကပ်လေ၍ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ ပြဿနာ ဖြေရှင်းခြင်း၏ အကြောင်းကို မရသောကြောင့် အစဉ်သဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်လျှင် တခုသောအရပ်၌ နေရာကိုယူ၍ နှစ်ယောက် သုံးယောက်သော လူတို့နှင့်တကွ နံနက်စာ စားချိန်အခါ၌ ဝိဓူရအိမ်သို့သွား၍ လာသောအဖြစ်ကို ကြားစေသဖြင့် ထိုဝိဓူရသည် ခေါ်စေအပ်သော သုစီရတပုဏ္ဏားသည် အိမ်၌ နံနက်စာ စားသော ဝိဓူရကို မြင်လေ၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
တမဒ္ဒသ မဟာဗြဟ္မာ၊ အသမာနံ သကေ ဃရေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၄၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဘာရဒွါဇော၊ ဘာရဒွါဇ အနွယ်ဖြစ်သော။ သော၊ ထို သုစီရတပုဏ္ဏားသည်။ ဝိဓုရဿ၊ ဝိဓူရ၏။ ဥပန္ထကံ၊ အထံသို့။ အဓိပ္ပါဂါ၊ သွားလေ၏။ မဟာဗြဟ္မာ၊ မြတ်သောပုဏ္ဏားဖြစ်သော သုစီရတသည်။
သကေ ဃရေ၊ မိမိအိမ်၌။ အသမာနံ၊ နံနက်စာ စားသော။ တံ၊ ထို ဝိဓူရကို။ အဒ္ဒသ၊ မြင်လေ၏။
ထိုဝိဓူရသည်ကား ထိုသုစီရတပုဏ္ဏား၏ ငယ်သောအခါမှစ၍ အဆွေခင်ပွန်းတည်း၊ တဆရာတည်း အတူ အတတ်သင်ဘက်တည်း၊ ထို့ကြောင့် သုစီရတပုဏ္ဏားနှင့် အတူတကွ ထမင်းတပွဲတည်းစား၍ ထမင်းစားသောကိစ္စ အဆုံး၌ ချမ်းသာစွာနေလျက် အဆွေသုစီရတ- အဘယ်အကျိုးငှါ လာသနည်းဟု မေးလတ်သော် မိမိလာခြင်း၏ အကြောင်းကို ဝိဓူရအား ကြားလိုရကား-
ကောရဗျဿ ယသဿိနော။
အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆေသိ၊ ဣစ္စ ဗြဝိ ယုဓိဋ္ဌိလော။
တံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ ဝိဓုရက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၅။ သမ္မ ဝိဓုရ၊ အဆွေဝိဓူရ။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကောရဗျဿ၊ ကောရဗျအမည်ရှိသော။ ယသဿိနော၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ရညော၊ ငါတို့အရှင်မင်းသည်။ ပဟိတော၊ စေတော်မူအပ်သော။ ဒူတော၊ တမန်တည်း။ ယုဓိဋ္ဌိလော၊ ယုဓိဋ္ဌိလ အနွယ်ဖြစ်သော ဓနဉ္စယကောရဗျမင်းသည်။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆေသိ၊ မေးချေလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားပါလော့။
ထိုအခါ၌ကား ထိုဝိဓူရပုဏ္ဏားသည် လူများ၏စိတ်ကို ယူအံ့ဟု ကြံ၍ ဂင်္ဂါမြစ်ကို ပိတ်သကဲ့သို့ အဆုံးအဖြတ်ကို စီရင်၏။ ထိုအမေးကို ဖြေခြင်း၌ အခွင့်သည်မရှိ၊ ထိုဝိဓူရသည် ထိုအကြောင်းကို သုစီရတပုဏ္ဏားအား ကြားလိုသည်ဖြစ်၍-
အပိဓေတုံ မဟာသိန္ဓုံ၊ တံကထံ သော ဘဝိဿတိ။
န တေ သက္ကောမိ အက္ခာတုံ၊ အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၆။ ဗြာဟ္မဏ၊ သုစီရတပုဏ္ဏား။ ဂင်္ဂံ၊ လူအပေါင်း၏ အထူးထူးသော စိတ်အလိုဟု ဆိုအပ်သော မြစ်ကြီးကို။ ပိဒဟိဿံ၊ ငါပိတ်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ ငါ၏။ ဗျာပါရော၊ ကြောင့်ကြသည်။ ဥပ္ပန္နော၊ ဖြစ်၏။ တံ မဟာသိန္ဓုံ၊ ထိုလူများအပေါင်း၏ အထူးထူးသော စိတ်အလိုဟု ဆိုအပ်သော မြစ်ကြီးကို။ အပိဓေတုံ၊ ပိတ်ခြင်းငှါ။ န သက္ကောမိ၊ မတတ်နိုင်။ ယသ္မာ၊ အကြင်ကြောင့်။ အတ္ထဉ္စ၊ အနက်ကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ ပါဠိကို၎င်း။ တေ၊ သင်သည်။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော ငါသည်။ အက္ခာတုံ၊ ဖြေဆိုခြင်းငှါ။ န သက္ကောမိ၊ မတတ်နိုင်။ တံ-တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သော ဩကာသော၊ ထိုဖြေအံ့သော အခွင့်သည်။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့နည်း။
ဤသို့သော စကားကို ဆိုပြီး၍ ငါ၏သားသည် အလွန်ပညာရှိ၏။ ငါ့ထက် အထူးသဖြင့် ပညာရှိ၏။ ထိုငါ့သားသည် သင့်အား ဖြေဆိုလတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ငါ့သားအထံသို့ သင်သွားချေလော့ဟု ဆို၍ သွားစေလိုရကား-
ဩရသော မမ အတြဇော။
တံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ ဂန္တွာ ပုစ္ဆဿု ဗြာဟ္မဏ။
ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၇။ ဗြာဟ္မဏ၊ အဆွေ သုစီရတပုဏ္ဏား။ ဘဒြကာရော၊ ဘဒ္ဒကာရ အမည်ရှိသော။ မမ၊ ငါ၏။ ဩရသော၊ ရင်၌ဖြစ်သော။ အတြဇော၊ မိမိကိုယ်မှဖြစ်သော။ မေ ပုတ္တော၊ ငါ့သားသည် တမူကား။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိ၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ တံ၊ ထိုငါ့သားကို။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆဿု၊ မေးချေလော့။
ထိုစကားကို ကြား၍ သုစီရတ ပုဏ္ဏားသည်လည်း ဝိဓူရပုဏ္ဏားအိမ်မှ ထွက်ခဲ့၍ နံနက်စာ စားပြီးသော် ဘဒြကာရလုလင်၏ မိမိပရိသတ်အလယ်၌ နေသောအခါ၌ အိမ်သို့ သွားလေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားစွာ ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
တမဒ္ဒသ မဟာဗြဟ္မာ၊ နိသိန္နံ သမှိ ဝေသ္မနိ။
ဟူသော တဆယ့်တခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဘာရဒွါဇော၊ ဘာရဒွါဇ အနွယ်ဖြစ်သော။ သော၊ ထိုသုစီရတပုဏ္ဏားသည်။ ဘဒြကာရဿ၊ ဘဒြကာရလုလင်၏။ ဥပန္ထကံ၊ အထံသို့။ အဓိပ္ပါဂါ၊ သွားလေ၏။ မဟာဗြဟ္မာ၊ မြတ်သောပုဏ္ဏားဖြစ်သော သုစီရတသည်။ သမှိ ဝေသ္မနိ၊ မိမိအိမ်၌။ နိသိန္နံ၊ နေလင့်သော။ တံ၊ ထိုဘဒြကာရလုလင်ကို။ အဒ္ဒသ၊ မြင်လေ၏။
ထိုသုစီရတ ပုဏ္ဏားသည် ဘဒြကာရလုလင်အိမ်သို့ သွား၍ ဘဒြကာရလုလင်သည် ပြုအပ်သော နေရာခင်းခြင်း ပူဇော်သက္ကာရ ရှိသည်ဖြစ်၍ နေလျက် လာခြင်း၏ အကြောင်းကို မေးသည်ရှိသော် ထိုဘဒြကာရ လုလင်အား မိမိလာခြင်း၏အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
ကောရဗျဿ ယသဿိနော။
အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆေသိ၊ ဣစ္စဗြဝိ ယုဓိဋ္ဌိလော။
တံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ ဘဒြကာရ ပဗြူဟိ မေ။
ဟူသော တဆယ့်နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၉။ ဘဒြကာရ၊ အမောင် ဘဒြကာရ။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယသဿိနော၊ များသောအခြံအရံရှိသော။ ကောရဗျဿ၊ ကောရဗျ အမည်ရှိသော။ ရညော၊ မင်း၏။ ပဟိတော၊ စေအပ်သော။ ဒူတော၊ တမန်တည်း။ ယုဓိဋ္ဌိလော၊ ယုဓိဋ္ဌိလ အနွယ်ဖြစ်သော ကောရဗျမင်းသည်။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆေသိ၊ သင် မေးချေလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ ဘဒြကာရ၊ အမောင်ဘကာရ။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော။ တွံ၊ သင်သည်။ တံ အတ္ထဉ္စ၊ ထိုအကျိုးကို၎င်း။ တံ ဓမ္မဉ္စ၊ ထိုအကြောင်းကို၎င်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ပဗြူဟိ၊ ဟောပါလော့။
ထိုသို့ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသုစီရတ ပုဏ္ဏားကို ဘဒြကာရလုလင်သည် ဖခင်- အကျွန်ုပ်သည် ဤနေ့တို့၌ သူတပါးမယားကို ပြစ်မှားသောအမှု၌ နှလုံးသက်ဝင်သည်ဖြစ်၍ အကျွန်ုပ်၏ စိတ်သည် နှောက်ရှက်၏။ ထို့ကြောင့် ဖခင်အား အကျွန်ုပ်သည် ဖြေဆိုခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ပါ၊ သဉ္စယ အမည်ရှိသော အကျွန်ုပ်၏ ညီသည်ကား အကျွန်ုပ်ထကျ အလွန်လျှင် အထူးသဖြင့် ပညာရှိ၏။ ထိုသဉ္စယလုလင်ကို မေးလေလော့၊ ထိုသဉ္စယလုလင်သည် ဖခင်၏ ပြဿနာကို ဖြေဆိုပါလတ္တံ့ ဟုဆို၍ ထိုသဉ္စယလုလင် အထံသို့ စေလိုရကား-
န တေ သက္ကောမိ အက္ခာတုံ၊ အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆိတော။
ကနိဋ္ဌော မေ သုစီရတ။
တံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ ဂန္တွာ ပုစ္ဆဿု ဗြာဟ္မဏ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၅၀။ ဗြာဟ္မဏ၊ သုစီရတပုဏ္ဏား။ အဟံ၊ ငါသည်။ မံသကာဇံ၊ ဆူသောအမဲကို ထမ်းခဲ့သော ထမ်းပိုးကို။ အဝဟာယ၊ စွန့်၍။ ဂေါဓံ၊ ဖွတ်ငယ်ကို။ အနုပ္ပတာမိ၊ လိုက်မိချေ၏။ တေ၊ သင်သည်။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သောငါသည်။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ အက္ခာတုံ၊ ဖြေဆိုအံ့သောငှာ။ န သက္ကောမိ၊ မတတ်နိုင်။
၁၅၁။ သုစီရတ၊ သုစီရတ အမည်ရှိသော။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ မေ၊ ငါ၏။ ဘာတာ၊ ညီဖြစ်သော။ သဉ္စယော နာမ၊ သဉ္စယအမည်ရှိသော သတို့သားသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ကနိဋ္ဌော၊ ညီတည်း။ တွံ၊ သင်သည်။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ တံ၊ ထိုသဉ္စယလုလင်ကို။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆဿု၊ မေးလေလော့။
ထိုသုစီရတပုဏ္ဏားသည် ထိုခဏ၌လျှင် သဉ္စယလုလင်အထံသို့ သွား၍ ထိုသဉ္စယလုလင်သည် ပြုအပ်သော ပူဇော်သက္ကာရ ရှိသည်ဖြစ်၍ လာခြင်း၏အကြောင်းကို မေးလတ်သော် မိမိလာခြင်း၏ အကြောင်းကို ပြောဆို၏။ ထို
အကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည်-
တမဒ္ဒသ မဟာဗြဟ္မာ၊ နိသိန္နံ သမှိ ပရိသတိံ။
ကောရဗျဿ ယသဿိနော။
အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆေသိ၊ ဣစ္စဗြဝိ ယုဓိဋ္ဌိလော။
တံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ သဉ္စယက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၅၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဘာရဒွါဇော၊ ဘာရဒွါဇ အနွယ်ဖြစ်သော။ သော၊ ထို သုစီရတပုဏ္ဏားသည်။ သဉ္စယဿ၊ သဉ္စယ လုလင်၏။ ဥပန္ထကံ၊ အထံသို့။ အဓိပ္ပါဂါ၊ သွားလေ၏။ မဟာဗြဟ္မာ၊ မြတ်သော ပုဏ္ဏားဖြစ်သော သုစီရတသည်။ သမှိ ပရိသတိံ၊ မိမိပရိသတ် အလယ်၌။ နိသိန္နံ၊ နေသော။ တံ၊ ထိုသဉ္စယလုလင်ကို။ အဒ္ဒသ၊ မြင်လေ၏။
၁၅၃။ သဉ္စယ၊ သဉ္စယလုလင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယသဿိနော၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ကောရဗျဿ၊ ကောရဗျ အမည်ရှိသော။ ရညော၊ မင်း၏။ ပဟိတော၊ စေအပ်သော။ ဒူတော၊ တမန်တည်း။ ယုဓိဋ္ဌိလော၊ ယုဓိဋ္ဌိလအနွယ်ဖြစ်သော ငါတို့အရှင်ကောရဗျမင်းသည်။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆေသိ၊ သင်မေးချေလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော။ တွံ၊ သင်သည်။ တံ အတ္ထဉ္စ၊ ထိုအကျိုးကို၎င်း။ တံ ဓမ္မဉ္စ၊ ထိုအကြောင်းကို၎င်း။ အက္ခာဟိ၊ သင်ဖြေပါလော့။
သဉ္စယ လုလင်သည်လည်း ထိုအခါ သူတပါးမယားကိုလျှင် မှီဝဲမိ၏။ ထိုသို့ မှီဝဲမိသောကြောင့် ထိုသူစီရတ ပုဏ္ဏားအား ထိုသဉ္စယလုလင်သည် ဖခင်- အကျွန်ုပ်သည် သူတပါးမယားကို မှီဝဲမိ၏။ မှီဝဲမိသော အကျွန်ုပ်သည်ကား ဂင်္ဂါမြစ်ကိုကူး၍ ကမ်းတဘက်သို့ သွား၏။ ညချမ်းအခါ၌၎င်း, နံနက်အခါ၌၎င်း မြစ်ကိုကူးသော ထိုအကျွန်ုပ်ကို သေမင်းသည် မျိုသည်မည်၏။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်စိတ်သည် နှောက်ရှက်၏။ ကျွန်ုပ်သည် ဖခင်အား ဖြေဆိုခြင်းငှါ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ ကျွန်ုပ်ညီဖြစ်သော သမ္ဘဝ သတို့သားသည် ရှိ၏။ ထိုသတို့သားသည် ဖွားသည်မှ ခုနစ်နှစ်သာလျှင် ရှိသေး၏။ ကျွန်ုပ်ထကျ အဆ အရာဖြင့်၎င်း, အဆ အထောင်ဖြင့်၎င်း, အဆ အသိန်းဖြင့်၎င်း အထူးသဖြင့် သာလွန်သော ဉာဏ်ပညာရှိ၏။ ထိုသမ္ဘဝလုလင်သည် ဖခင်အား ဖြေဆိုပါလတ္တံ့၊ သွား၍ မေးပါလေလော့ဟု ဆို၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
န တေ သက္ကောမိ အက္ခာတုံ၊ အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆိတော။
ကနိဋ္ဌော မေ သုစီရတ။
တံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ ဂန္တွာ ပုစ္ဆဿု ဗြာဟ္မဏ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၅၄။ သုစီရတ၊ ဆရာသုစီရတ။ သာယံ၊ ညအခါ၌၎င်း။ ပါတော၊ နံနက်အခါ၌၎င်း။ မံ၊ ငါ့ကို။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ မစ္စု၊ သေမင်းသည်။ ဂိလတေ၊ မျို၏။ တေ၊ သင်သည်။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သောငါသည်။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ အက္ခာတုံ၊ ဖြေဆိုခြင်းငှာ။ န သက္ကောမိ၊ မတတ်နိုင်။
၁၅၅။ သုစီရတ၊ ဆရာ သုစီရတ။ သမ္ဘဝေါ နာမ၊ သမ္ဘဝအမည်ရှိသော။ မေ၊ ငါ၏။ ကနိဋ္ဌော၊ ညီငယ်ဖြစ်သော။ ဘာတာ၊ ညီသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တွံ၊ သင်သည်။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ တံ၊ ထိုငါ့ညီသမ္ဘဝကို။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆဿု၊ မေးလေလော့။
ထိုစကားကိုကြား၍ သုစီရတပုဏ္ဏားသည် ဤပြဿနာသည်ကား ဤလောက၌ မဖြစ်ဘူးသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤပြဿနာကို ဖြေဆိုခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သော သူမည်သည် မရှိယောင်တကားဟု ကြံ၍-
နာယံ အသ္မာက ရုစ္စတိ။
တယောဇနာ ပိတာ ပုတ္တာ၊
တေသု ပညာယ နော ဝိဒူ။
အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆိတော။
ကထံ နု ဒဟရော ဇညာ၊ အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာကို ဆို၏။
၁၅၆။ ဘော၊ အချင်းတို့။ အယံဓမ္မာ၊ ဤပြဿနာသည်။ အဗ္ဘုတော ဝတ၊ လူ၌ မဖြစ်ဘူးမြဲတကား။ အယံ၊ ဤသူငယ်ကို။ အသ္မာကံ၊ ငါတို့သည်။ န ရုစ္စတိ၊ မနှစ်သက်နိုင်။ ပိတာ၊ အဖဖြစ်သော ဝိဓူရ သုခမိန်၎င်း။ ပုတ္တာ၊ သားဖြစ်ကုန်သော ဘဒြကာရ, သဉ္စယတို့၎င်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တေသုပိ တယောဇနာ၊ ထိုသားအဖ သုံးယောက်တို့သည် လျက်လည်း။ ပညာယ၊ ပညာဖြင့်။ ဣမံ ဓမ္မံ၊ ဤပြဿနာကို။ နော ဝိဒူ၊ မသိကုန်။
၁၅၇။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆိတာ၊ မေးအပ်ကုန်သော သားအဖ သုံးယောက်တို့သည်။ တံ၊ ထိုပြဿနာကို။ အက္ခာတုံ၊ ဖြေဆိုခြင်းငှါ။ န သက္ကောထ၊ မတတ်နိုင်ကုန်။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော။ ဒဟရော၊ ခုနစ်နှစ်ရွယ်သာရှိသော သူငယ်သည်။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ ဇညာ နု၊ သိနိုင်ရာအံ့နည်း။
ထိုစကားကိုကြား၍ သဉ္စယ လုလင်သည် ဖခင်- သမ္ဘဝသတို့သားကို ငယ်သည်ဟူ၍ မအောက်မေ့လင့်၊ ပြဿနာ ဖြေခြင်းကို အကယ်၍ အလိုရှိအံ့၊ သွားချေ။ ထိုသမ္ဘဝ လုလင်ကို မေးချေလော့ဟု ဆို၍ အနက်ကို ပြတတ်ကုန်
သော ဥပမာတို့ဖြင့် သမ္ဘဝလုလင်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ထင်ရှားပြလိုရကား-
ပုစ္ဆိတွာ သမ္ဘဝံ ဇညာ၊ အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ဗြာဟ္မဏ။
။ လ။
မာ နံ ဒဟရောတိ ဥညာသိ၊ အပုစ္ဆိတွာန သမ္ဘဝံ။
ပုစ္ဆိတွာ သမ္ဘဝံ ဇညာ၊ အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ဗြာဟ္မဏ။
ဟူသော ဤတဆယ့်နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၅၈။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာသုစီရတပုဏ္ဏား။ နံ သမ္ဘဝံ၊ ထိုသမ္ဘဝ သတို့သားကို။ အပုစ္ဆိတွာန၊ မမေးမူ၍။ ဒဟရောတိ၊ ငယ်၏ဟူ၍။ မာ ဥညာသိ၊ မထီမဲ့မြင် မမှတ်လင့်။ အတ္ထဉ္စ၊ ကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ ကို၎င်း။ သမ္ဘဝံ၊ ငါ့ညီ သမ္ဘဝသတို့သားကို။ ပုစ္ဆိတွာ၊ မေး၍။ ဇညာ၊ သိပါလတ္တံ့။
၁၅၉။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာသုစီရတပုဏ္ဏား။ ယထာပိ၊ ဥပမာမည်သည်ကား။ အာကာသ ဓာတုယာ၊ ကောင်းကင်၌။ ဂစ္ဆံ-၈စ္ဆန္တော၊ သွားသော။ ဝိမလော၊ တိမ်တိုက် အစရှိသော အညစ်အကြေး ကင်းသော။ စန္ဒော၊ လပြည့်ဝန်းသည်။ လောကေ၊ လောက၌။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ တာရဂဏေ၊ ကြယ်အပေါင်းတို့ကို။ အာဘာယ၊ မိမိအရောင်ဖြင့်။ အတိရောစသိ ယထာ၊ လွန်၍ တင့်တယ်သကဲ့သို့။
၁၆၀။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူ၎င်းလျှင်။ သမ္ဘဝေါ၊ သမ္ဘဝ သတို့သားသည်။ ဒဟရူပေတော၊ ငယ်သောအဖြစ်နှင့် ယှဉ်လျက်။ ပညာယောဂေန၊ ပညာအထူးဖြင့်။ အတိရောစတိ၊ ပညာရှိအပေါင်းကို လွန်၍ တင့်တယ်၏။ နံ သမ္ဘဝံ၊ ထိုသမ္ဘဝ သတို့သားကို။ အပုစ္ဆိတွာန၊ မမေးမူ၍။ ဒဟရောတိ၊ ငယ်၏ဟူ၍။ မာ ဥညာသိ၊ မထီမဲ့မြင် မအောက်မေ့လင့်။ အတ္ထဉ္စ၊ ကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ ကို၎င်း။ သမ္ဘဝံ၊ ငါ့ညီ သမ္ဘဝကို။ ပုစ္ဆိတွာ၊ မေး၍။ ဇညာ၊ သိပါလတ္တံ့။
၁၆၁။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာသုစီရတပုဏ္ဏား။ ယထာပိ၊ ဥပမာတပါးလည်း။ ဂိမှာနံ၊ နွေလတို့၏။ ရမ္မကော မာသော၊ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော တန်ခူးလသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သော ရမ္မကော၊ ထိုမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော တန်ခူးလသည်။ အညေဟိ၊ တပါးကုန်သော။ မာသေဟိ၊ တဆယ့်တလတို့ထက်။ အတေဝ- အတိ ဧဝ၊ အလွန်လျှင်။ ဒုမပုပ္ဖေဟိ၊ သစ်ပင်တောပန်းတို့ဖြင့်။ သောဘတိ ယထာ၊ တင့်တယ်သကဲ့သို့။
၁၆၂။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူ၎င်းလျှင်။ သမ္ဘဝေါ၊ ငါ့ညီသမ္ဘဝသည်။ ဒဟရူပေတော၊ ငယ်သောအဖြစ်နှင့်ယှဉ်လျက်။ ပညာယောဂေန၊ ပညာအထူးဖြင့်။ သောဘတိ၊ တင့်တယ်၏။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင်သုစီရတ ပုဏ္ဏား။ တွံ၊ သင်ဖခင်သည်။ နံ သမ္ဘဝံ၊ ထိုသမ္ဘဝသတို့သားကို။ အပုစ္ဆိတွာန၊ မမေးမူ၍။ ဒုဟရောတိ၊ ငယ်၏ဟူ၍။ မာ ဥညာသိ၊ မထီမဲ့မြင် မအောက်မေ့လင့်။ အတ္ထဉ္စ၊ ကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ ကို၎င်း။ သမ္ဘဝံ၊ ငါ့ညီသမ္ဘဝကို။ ပုစ္ဆိတွာ၊ မေး၍။ ဇညာ၊ သိပါလတ္တံ့။
၁၆၃။ ဗြဟ္မေ၊ ဖခင်သုစီရတပုဏ္ဏား။ ယထာပိ၊ ဥပမာတပါးလည်း။ ဟိမဝါ၊ ဆီးနှင်းရှိသော။ တနည်းကား။ ဆောင်းလအခါ ဆီးနှင်းနှင့်ယှဉ်၍ နွေအခါ ဆီးနှင်းကိုအန်တတ်သော။ ပဗ္ဗတော၊ တောင်သည်၎င်း။ ဂန္ဓမာဒနော၊ ဂန္ဓမာဒန အမည်ရှိသော။ တနည်း။ ရောက်လာသော လူအပေါင်းကို နံ့သာဖြင့် ဝမ်းမြောက်စေတတ်သော။ ပဗ္ဗတော၊ တောင်သည်၎င်း။ နာနာရုက္ခေဟိ၊ အထူးထူးသော သစ်ပင်တို့ဖြင့်။ သဉ္ဆန္နော ယထာ၊ ကောင်းစွာ ဖုံးလွှမ်းသကဲ့သို့၎င်း။ မဟာဘူတ ဂဏာလယော ယထာ၊ များစွာသော နတ်အပေါင်းတို့၏ နေရာဖြစ်သကဲ့သို့၎င်း။ ဒိဗ္ဗေဟိ၊ နတ်၌ဖြစ်ကုန်သော။ ဩသဟိ၊ ဆေးတို့ဖြင့်။ သဉ္ဆန္နော ယထာ စ၊ ဖုံးလွှမ်းသကဲ့သို့၎င်း။ ဒိသာ၊ အရပ်မျက်နှာတို့ကို။ ဘာတိ ယထာ စ၊ ထွန်းပသကဲ့သို့၎င်း။ ပဝါတိ ယထာ စ၊ အနံ့တကြိုင်ကြိုင် လှိုင်သကဲ့သို့၎င်း။
၁၆၄။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူ၎င်းလျှင်။ သမ္ဘဝေါ၊ ငါ့ညီသမ္ဘဝသည်။ ဒဟရူပေတော၊ ငယ်သောအဖြစ်နှင့်ယှဉ်လျက်။ ပညာယောဂေန၊ ပညာအထူးဖြင့်။ ဘာတိ စ၊ ထွန်းလည်း ထွန်းပ၏။ ပဝါတိ စ၊ ဂုဏ်နံ့တကြိုင်ကြိုင် လှိုင်လည်း လှိုင်၏။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင်သုစီရတ ပုဏ္ဏား။ တွံ၊ သင်ဖခင်ပုဏ္ဏားသည်။ နံ သမ္ဘဝံ၊ ထို ငါ့ညီသမ္ဘဝကို။ အပုစ္ဆိတွာန၊ မမေးမူ၍။ ဒဟရောတိ၊ ငယ်၏ဟူ၍။ မာ ဥညာသိ၊ မထီမဲ့မြင် မအောက်မေ့လင့်။ အတ္ထဉ္စ၊ ကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ ကို၎င်း။ သမ္ဘဝံ၊ ငါ့ညီသမ္ဘဝကို။ ပုစ္ဆိတွာ၊ မေး၍။ ဇညာ၊ သိပါလတ္တံ့။
၁၆၅။ ဗြဟ္မေ၊ ဖခင် သုစီရတပုဏ္ဏား။ ယထာပိ၊ ဥပမာတနည်းလည်း။ အစ္စိမာလိ၊ မီးတောက် မီးလျှံတည်းဟူသော ပန်းရှိသော။ ယသဿိမာ၊ တန်ခိုးနှင့်ပြည့်စုံသော။ ဂစ္ဆေ၊ ဂစ္ဆဟုဆိုအပ်သော။ ဝနေ၊ တောကြီး၌။ ဇာလမာနော၊ ထွန်းတောက်ပသော။ အနလော၊ မီးစာ၌ ရောင့်ရဲခြင်းမရှိသော။ ကဏှဝတ္တနိ၊ သွားရာခရီး၏ မည်းခြင်းကို ဖြစ်စေတတ်သော။
၁၆၆။ ဃတာသနော၊ ယဇ်ပူဇော်သော ထောပတ်ကို စားတတ်သော။ ဓူမကေတု၊ အခိုးတည်းဟူသော မှန်ကင်းအထွဋ်ရှိသော။ ဥတ္တမာ ဟေဝနံ၊ မြတ်သော တောအုပ်ကို။ ဒဟော၊ လောင်တတ်သော။ ဗဟုတေဇော၊ များသော တန်ခိုးရှိသော။ ပါဝကော၊ မီးသည်။ နိသီထေ၊ ညဉ့်သန်းခေါင်အခါ၌။ ပဗ္ဗတဂ္ဂသ္မိံ၊ တောင်ထိပ်၌။ ဝိရောစတိ ယထာ၊ တင့်တယ်သကဲ့သို့။
၁၆၇။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူ၎င်းလျှင်။ သမ္ဘဝေါ၊ ငါ့ညီသမ္ဘဝသည်။ ဒဟရူပေတော၊ ငယ်သောအဖြစ်နှင့်ယှဉ်လျက်။ ပညာယောဂေန၊ ပညာအထူးဖြင့်။ ဝိရောစတိ၊ တင့်တယ်၏။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင်သုစီရတပုဏ္ဏား။ နံ သမ္ဘဝံ၊ ထို ငါ့ညီသမ္ဘဝကို။ အပုစ္ဆိတွာန၊ မမေးဦးဘဲ။ ဒဟရောတိ၊ ငယ်၏ဟူ၍။ မာ ဥညာသိ၊ မထီမဲ့မြင် မမှတ်ပါလင့်။ အတ္ထဉ္စ၊ ကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ ကို၎င်း။ သမ္ဘဝံ၊ ငါ့ညီသမ္ဘဝကို။ ပုစ္ဆိတွာ၊ မေး၍။ ဇညာ၊ သိပါလတ္တံ့။
၁၆၈။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင် သူစီရတပုဏ္ဏား။ ဇဝေန၊ လျင်မြန်ခြင်းဖြင့်။ ဘဒြံ၊ မြင်းကောင်းကို။ ဇာနန္တိ၊ သိရကုန်၏။ ဗလိဗဒ္ဓဉ္စ၊ နွားကောင်းကိုလည်း။ ဝါဟဏေ၊ ဝန်ကို ရွက်ဆောင်ရာ၌။ ဇာနန္တိ၊ သိရကုန်၏။ ဓေနုံ၊ နွားမကို။ ဒေါဟေန၊ နို့ညှစ်သဖြင့်။ ဇာနန္တိ၊ သိရကုန်၏။
၁၆၉။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူ၎င်းလျှင်။ သမ္ဘဝေါ၊ ငါ့ညီသမ္ဘဝသည်။ ဒဟရူပေတော၊ ငယ်များအဖြစ်နှင့် ယှဉ်သော်လည်း။ ပညာယောဂေန၊ ပညာ အထူးဖြင့်။ ဇာနာတိ၊ သိ၏။ နံ သမ္ဘဝံ၊ ထို ငါ့ညီသမ္ဘဝကို။ အပုစ္ဆိတွာန၊ မမေးဦးဘဲ။ ဒဟရောတိ၊ ငယ်၏ဟူ၍။ တွံ၊ သင်ဖခင်သည်။ မာ ဥညသိ၊ မထီမဲ့မြင် မမှတ်ပါလင့်။ ဗြာဟ္မဏ၊ သုစီရတပုဏ္ဏား။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ သမ္ဘဝံ၊ ငါ့ညီသမ္ဘဝကို။ ပုစ္ဆိတွာ၊ မေး၍။ ဇညာ၊ သိပါလတ္တံ့။
သုစီရတ ပုဏ္ဏားသည် ဤသို့ ထိုသဉ္စယ လုလင်သည် သမ္ဘဝသတို့သားကို ချီးမွမ်းသည်ရှိသော် ဤ ပြသာနာကို မေး၍ သိရလတ္တံ့ဟု သင်ဆို၏။ သင့်ညီငယ်ဖြစ်သော သမ္ဘဝသတို့သားသည် အဘယ်အရပ်၌ နေသနည်းဟု မေး၏။ ထိုသို့ မေးသည်ရှိသော် ထိုသူစီရတပုဏ္ဏားအား သဉ္စယလုလင်သည် ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်တံခါးကိုဖွင့်၍ လက်ကိုဆန့်လျက် ထို အကျွန်ုပ်ညီ သမ္ဘဝသတို့သားသည် ပြာသာဒ်တံခါးအပ ခရီးလမ်းမအလယ်၌ သူငယ်တို့နှင့်တကွ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသည်ဖြစ်၍ ကစား၏။ ဤကစားသော သူငယ်သည် အကျွန်ုပ် ညီငယ်တည်း၊ ထို ညီငယ်သမ္ဘဝသို့ ကပ်၍ မေးလေလော့၊ ဘုရားကဲ့သို့ တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် သင်ဖခင်၏ အမေးကို ဖြေဆိုပါလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ သုစီရတ ပုဏ္ဏားသည် ထိုသဉ္စယလုလင်၏ စကားကိုကြား၍ ပြာသာဒ်ထက်မှ သက်ခဲ့ပြီးလျှင် သမ္ဘဝသတို့သားအထံသို့ သွားလေ၏။ အဘယ်အခါ၌ သွားလေသနည်းဟူမူကား သမ္ဘဝသတို့သားသည် ဝတ်ပုဆိုးကို ချွတ်၍ ပခုံး၌တင်လျက် လက်နှစ်ဘက်တို့ဖြင့် မြေမှုန့်ကို ကိုင်၍ နေသောအခါ သွား၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
တမဒ္ဒသ မဟာဗြဟ္မာ၊ ကီဠမာနံ ဗဟိပုရေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၇၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဘာရဒွါဇော၊ ဘာရဒွါဇအနွယ် ဖြစ်သော။ သော၊ ထိုသူစီရတပုဏ္ဏားသည်။ သမ္ဘဝဿ၊ သမ္ဘဝ သတို့သား၏။ ဥပန္ထကံ၊ အထံသို့။ အဓိပ္ပါဂါ၊ သွားလေ၏။ မဟာဗြဟ္မာ၊ သုစီရတ အမည်ရှိသော ပုဏ္ဏားမြတ်သည်။ ဗဟိပုရေ၊ အိမ်အပ၌။ ကီဠမာနံ၊ မြေမှုန့်ကစား၍ နေသော။ တံ၊ ထိုသမ္ဘဝသတို့သားကို။ အဒ္ဒသ၊ မြင်လေ၏။
ဘုရားလောင်း သမ္ဘဝလုလင်သည်လည်း သုစီရတပုဏ္ဏား လာလတ်၍ ရှေ့၌တည်သည်ကို မြင်လျှင် ဖခင်- အဘယ် အကြောင်းကြောင့် ကြွလာတော်မူသနည်းဟု မေး၍ ချစ်သား သမ္ဘဝသတို့သား- ငါသည် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်၌။ လှည့်လည်ငြားသော်လည်း ငါသည် မေးအပ်သော ပြသနာကို ဖြေဆိုခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သောသူကို မရသောကြောင့် သင်ချစ်သား အထံသို့ လာ၏ဟု ဆိုလတ်သော် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ မဆုံးဖြတ်နိုင်သော ပြဿနာသည် ငါ့အထံသို့ ရောက်လာ၏။ ငါသည် ဉာဏ်ဖြင့် ကြီးမြတ်သည် ဖြစ်သတတ်ဟု ဟိရိဩတ္တပ္ပကိုရ၍ လက်၌ရှိသော မြေမှုန့်ကိုစွန့်ပြီးလျှင် ပခုံးမှ ပုဆိုးကိုယူ၍ဝတ်လျက် ဖခင် သုစီရတပုဏ္ဏား- မေးတော်မူလော့၊ ဘုရား၏ တင့်တယ်စမ္ပယ်ခြင်းဖြင့် ဖခင်၏ပြသနာကို ဖြေပါအံ့ဟု ဆို၍ သဗ္ဗညူဘုရား၏ ဘိတ်ခြင်းကို ဘိတ်၏။
ထို့နောင်မှ သုစီရတပုဏ္ဏားသည်-
ကောရဗျဿ ယသဿိနော။
အတ္ထံ ဓမ္မဉ္စ ပုစ္ဆေသိ၊ ဣစ္စဗြဝိ ယုဓိဋ္ဌိလော၊
တံ တွံ အတ္ထဉ္စ ဓမ္မဉ္စ၊ သမ္ဘဝက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ဤဂါထာဖြင့် ပြဿနာကို မေး၏။
၁၇၁။ ကုမာရ၊ သမ္ဘဝသတို့သား။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယသဿိနော၊ များစွာသော အခြံအရံရှိသော။ ကောရဗျဿ၊ ကောရဗျ အမည်ရှိသော။ ရညော၊ ပြည့်ရှင်မင်း၏။ ပဟိတော၊ စေအပ်သော။ ဒူတော၊ တမန်တည်း။ ယုဓိဋ္ဌိလော၊ ယုဓိဋ္ဌိလ အနွယ်ဖြစ်သော ငါတို့အရှင်ကောရဗျမင်းသည်။ အတ္ထဉ္စ၊ အကျိုးကို၎င်း။ ဓမ္မဉ္စ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ ပုစ္ဆေသိ၊ သင်မေးချေလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ သမ္ဘဝ၊ အမောင်သမ္ဘဝ။ ပုစ္ဆိတော၊ ငါမေးအပ်သော။ တွံ၊ သင်သည်။ တံ အတ္ထဉ္စ၊ ထိုအကျိုးကို၎င်း။ တံ ဓမ္မဉ္စ၊ ထိုအကြောင်းကို၎င်း။ အက္ခာဟိ၊ ဖြေပါလော့။
ထိုအခါ သုစီရတပုဏ္ဏားကို ဖခင်- ထိုသို့တပြီးကား နာလော့ဟု ဆို၍ ဓမ္မယာဂ ပြသနာကို ဖြေလိုရကား -
ယထာပိ ကုသလော တထာ။
ရာဇာ စ ဝေါ တံ ဇာနာတိ၊
ယဒိ ကာဟတိ ဝါ နဝါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၇၂။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင် သုစီရတ ပုဏ္ဏား။ ကုသလော၊ တရားဟောခြင်း၌ လိမ်မာတော်မူသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်။ အာစိက္ခတိ ယထာ၊ ဖြေသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ တဂ္ဃ၊ စင်စစ်သဖြင့်။ တေ၊ သင်ဖခင်အား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အက္ခိဿံ၊ ဖြေပါအံ့။ ဝေါ၊ သင် ဖခင်တို့၏။ ရာဇာ စ၊ မင်းသည်ကား။ တံ၊ ထိုအကျွန်ုပ် ဖြေဆိုသော တရားကို။ ယဒိ ဇာနာတိ၊ အကယ်၍ သိအံ့။ ကာဟတိ ဝါ၊ ဟောတိုင်း ပြုမူလည်း ပြုလတ္တံ့။ န ဝါ ကာဟတိ၊ ဟောတိုင်း မပြုမူလည်း မပြုလတ္တံ့။ ကရောန္တဿ ဝါ၊ ပြုသည်မူလည်း ဖြစ်စေ။ အကရောန္တဿ ဝါ၊ မပြုသည်မူလည်း ဖြစ်စေ။ တဿေဝ၊ ထိုမင်းအားသာလျှင်။ တံ၊ ထိုပြု မပြု နှစ်ပါးသည်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ မယှံ ပန၊ အကျွန်ုပ်အားကား။ ဒေါသော၊ အပြစ်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။
ခရီးလမ်းမ အလယ်၌ ရပ်၍ သာယာသော အသံဖြင့် တရားဟောသော ထိုဘုရားလောင်း၏ အသံသည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာ ရှိသော အလုံးစုံသော ဗာရာဏသီမြို့ကို လွှမ်းမိုး၏။ ထိုအခါ မင်းသည်၎င်း, အိမ်ရှေ့မင်း အစရှိသော သူတို့သည်၎င်း အလုံးစုံသော လူတို့သည် စည်းဝေးကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း လူများအလယ်၌ တရားဒေသနာကို ဖြစ်စေ၏။
ဤသို့ ဤဂါထာဖြင့် ပြဿနာဖြေခြင်းကို ဝန်ခံပြီး၍ ယခုအခါ ဓမ္မယာဂ ပြသာနာကို ဖြေလိုရကား-
မာ ကတွာ အဝသီ ရာဇာ၊
အတ္ထေ ဇ တေ ယုဓိဋ္ဌိလော။
ကုမ္မဂ္ဂံ န နိသေဝေယျ၊
ယထာ မူဠှော အစေတနော။
အတိတ္ထေ နပ္ပတာရေယျ၊
အနတ္ထေန ယုတ္တော သိယာ။
ကတ္တုံ ဇာနာတိ ခတ္တိယော။
သဒါ သော ဝဍ္ဎတေ ရာဇာ၊ သုက္ကပက္ခေဝ စန္ဒိမာ။
မိတ္တေသု စ ဝိရောစတိ။
ကာယဿ ဘေဒါ သပ္ပညော၊
သဂ္ဂံ သော ဥပပဇ္ဇတိ။
ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၇၃။ တာတ သုစီရတ၊ ဖခင် သုစီရတပုဏ္ဏား။ ရညာ၊ ဖခင်တို့၏ အရှင်မင်းသည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ကုသလံ၊ ကုသိုလ်ကို။ ကရိဿာမ၊ ပြုကုန်လတ္တံ့လော။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သည်ရှိသော်။ သုဝေ၊ နက်ဖြန်မှ ပြုကုန်အံ့ဟူ၍။ သံသေယျ၊ ဆိုရာ၏။ ယုဓိဋ္ဌိလော၊ ယုဓိဋ္ဌိလအနွယ်ဖြစ်သော။ ရာဇာ၊ ဘခင်တို့အရှင်မင်းသည်။ အတ္ထေ၊ အကျိုးစီးပွားသည်။ ဇာတေ၊ ဖြစ်သည်ရှိသော်။ တဿ၊ ထိုမေ့လျော့သောသူ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ ကတွာ၊ လိုက်နာ၍။ တံ ဒိဝသံ၊ ထိုနေ့ကို။ ပမာဒေန၊ မေ့လျော့ခြင်းဖြင့်။ မာ အဝသီ၊ မေ့လျော့သောသူ၏ အလိုသို့ မလိုက်ပါစေလင့်။
၁၇၄။ သုစီရတ၊ ဖခင် သုစီရတပုဏ္ဏား။ ရာဇာ၊ ဖခင်တို့အရှင်မင်းကို။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သော ဖခင်သည်။ အဇ္ဈတ္တညေဝ၊ ခန္ဓာငါးပါးတို့၏ အပေါင်းကိုလျှင်။ သံသေယျ၊ အနိစ္စဟူ၍ ဟောပါလေ။ မူဠှော၊ တွေဝေသော။ အစေတနော၊ ကောင်းသော အယူနှင့်ယှဉ်သော စိတ်မရှိသော ပုထုဇဉ်မိုက်သည်။ ကုမ္မဂ္ဂံ၊ ခြောက်ဆယ့်နှစ်ပါးသော မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိဟု ဆိုအပ်သော မကောင်းသောခရီးကို။ သေဝတိ ယထာ၊ မှီဝဲသကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ရာဇာ၊ ဖခင်တို့အရှင်မင်းသည်။ ကုမ္မဂ္ဂံ၊ ခြောက်ဆယ့်နှစ်ပါးသော မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိအယူဟု ဆိုအပ်သော မကောင်းသောခရီးကို။ န နိသေဝေယျ၊ မမှီဝဲရာ။
၁၇၅။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင် သုစီရတပုဏ္ဏား။ အတ္တာနံ၊ သုဂတိဘဝ၌တည်သော မိမိကိုယ်ကို။ နာတိဝတ္တေယျ၊ လူနတ်ချမ်းသာကိုလွန်၍ အပါယ်လေးပါး၌ ဖြစ်စေတတ်သောကံကို မပြုရာ။ အဓမ္မံ၊ ဒုစရိုက်တရား သုံးပါးဟု ဆိုအပ်သော မကောင်းသောအကျင့်ကို။ န သမာစရေ၊ မကျင့်ရာ။ အတိတ္ထေ၊ ခြောက်ဆယ့်နှစ်ပါးသော မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိအယူ ဟု ဆိုအပ်သော ဆိပ်မဟုတ်သည်၌။ နပ္ပတာရေယျ၊ မချရာ။ အနတ္ထေ၊ အကျိုးမရှိသည်၌။ ယုတ္တော၊ ယှဉ်သည်။ န သိယာ၊ မဖြစ်ရာ။
၁၇၆။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင် သုစီရတပုဏ္ဏား။ ယော ခတ္တိယော၊ အကြင်မင်းသည်။ ဧတာနိ ဌာနာနိ၊ ဤအကျွန်ုပ် ဟောအပ်ကုန်သော အကြောင်းတို့ကို။ ကတ္တုံ၊ ပြုခြင်းငှါ။ ဇာနာတိ၊ သိအံ့။ သော ခတ္တိယော၊ ထိုမင်းသည်။ သုက္က-ပက္ခေ၊ လဆန်းပက္ခ၌။ စန္ဒိမာဝ၊ လကဲ့သို့။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ ဝဍ္ဎတေ၊ အခြံအရံ စည်းစိမ် ပွားများရာ၏။
၁၇၇။ ဉာတီနဉ္စ၊ ဆွေမျိုးတို့သည်လည်း။ ပိယော၊ ချစ်အပ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ မိတ္တေသုစ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့အလယ်၌လည်း။ ဝိရောစတိ၊ တင့်တယ်၏။ ကာယသ ဘေဒါ၊ ကမ္မဇရုပ် ခန္ဓာကိုယ် ပျက်သည်မှ။ ပရံ၊ နောက်၌။ သပ္ပညော၊ ပညာရှိသော။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဥပပဇ္ဇတိ၊ ရောက်ရ၏။
ဤသို့ သမ္ဘဝသတို့သားသည် ကောင်းကင်ပြင်၌ လဝန်းကို တက်စေဘိသကဲ့သို့ သဗ္ဗညူဘုရား၏ တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် သုစီရတပုဏ္ဏား၏ ပြဿနာကို ဖြေဆိုလျှင် လူများသည် ဟစ်ကြွေးကြော်ငြာ လက်ပမ်းပေါက် ခတ်လျက် ကောင်းချီး တထောင်တို့ကို ပေး၏။ အဝတ်ပုဆိုးဖြင့် ပစ်လွှားခြင်းတို့ကို၎င်း၊ လက်ဖျစ်တီးခြင်းတို့ကို၎င်း ဖြစ်စေ၏။ လက်ကောက် လက်ကြပ် လက်စွပ် အစရှိသည်တို့ကိုလည်း ပစ်၏။ ဤသို့ ပစ်အပ်သောဥစ္စာသည် တကုဋေအတိုင်းအရှည်ရှိ၏။ ဗာရာဏသီမင်းသည်လည်း ထိုသမ္ဘဝ သတို့သားအား အလွန် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ များစွာသော စည်းစိမ်အခြံအရံကို ပေး၏။ သုစီရတ ပုဏ္ဏားသည်လည်း ရွှေစင်နိက္ခတထောင်ဖြင့် ပူဇော်၍ ရွှေပြား၌ ဟင်းသပြဒါးစစ်ဖြင့် ပြဿနာအဖြေကို ရေးပြီးလျှင် ဣန္ဒပတ္တနဂိုရ်ပြည်သို့ သွား၍ မိမိအရှင်ကောရဗျမင်း၏ ဓမ္မယာဂမည်သော ပြဿနာကို ဖြေဆို၏။ ကောရဗျမင်းသည်လည်း ထိုဓမ္မယာဂတရား၌ ကျင့်ဆောင်၍ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျင် သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် ကြီးသော ပညာရှိတော်မူသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ကြီးသော ပညာရှိသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဓနဉ္စယ ကောရဗျမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ သုစီရတပုဏ္ဏား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မဟာကဿပသည် ထိုအခါ ဝိဓူရ ပညာရှိ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မောဂ္ဂလာန်သည် ထိုအခါ ဘဒြကရလုလင် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ သဉ္စယလုလင် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သမ္ဘဝပညာရှိ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ပညာရဲရင့်၊ ပွဲလယ်တင့်၊ ကြီးမြင့်အသရေကြွ
ငါးခုမြောက်ဖြစ်သော သမ္ဘဝဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တိံသနိပါတ်
၆။ မဟာကပိဇာတ်
ကျေးဇူးရှင်ကို ပြစ်မှား၍ လူပြိတ္တာဖြစ်ခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဗာရာဏသျံ အဟု ရာဇာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာကပိဇာတ်ကို ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်၏ ကျောက်ဖြင့်လှိမ့်ခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုဒေဝဒတ်သည် လေးသမားတို့ကို စေလွှတ်ပြီး၍ နောက်အဘို့၌ ကျောက်ကိုလှိမ့်ခြင်းဖြင့် မြတ်စွာဘုရားအား သေကြောင်းလုံ့လကို ပြု၏ဟု ရဟန်းတို့သည် ဒေဝဒတ်၏ ကျေးဇူးမဲ့ ကဲ့ရဲ့စကားကို ပြောဆိုကုန်လတ်သော် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် ဒေဝဒတ်သည် ငါဘုရားအား ကျောက်ကို လှိမ့်ချသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း လှိမ့်ချဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ကာသိရွာ၌နေသော တယောက်သော လယ်ထွန်ပုဏ္ဏားသည် လယ်ထွန်ပြီးလျှင် နွားတို့ကိုလွှတ်၍ ပေါက်တူးပေါက်သော အမှုကို ပြုခြင်းငှါ အားထုတ်၍ နေ၏။ နွားတို့သည် တခုသောချုံ၌ သစ်ရွက်တို့ကို စားကုန်လျက် အစဉ်သဖြင့် တောအုပ်သို့ ဝင်၍ ပြေးကုန်၏။ ထိုလယ်ထွန်ပုဏ္ဏားသည် အခါကိုမှတ်၍ ပေါက်တူးကိုထား၍ နွားတို့ကို ကြည့်လတ်သော် မမြင်၍ နှလုံးမသာခြင်းသို့ ရောက်သဖြင့် ထိုနွားတို့ကို ရှာလျက် တောအုပ်အတွင်းသို့ ဝင်၍ လှည့်လည်သည်ရှိသော် ဟိမဝန္တာသို့ ဝင်လေ၏။ ထိုနွားရှာသော ပုဏ္ဏားသည် ထိုဟိမဝန္တာ တောအရပ်၌ မျက်စိလည်သည်ဖြစ်၍ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အစာကင်းလျက် သွားရသည်ရှိသော် တခုသော တည်ပင်ကိုမြင်လျှင် တည်ပင်သို့တက်၍ တည်သီးတို့ကိုစားလျက် တည်ပင်မှ လျှောကျ၍ အတောင်ခြောက်ဆယ်ရှိသော နရက်ချောက် ကမ်းပါးပြတ်၌ ကျ၏။ ထို့နောက် ကမ်းပါးပြတ်၌ကျသော ထိုပုဏ္ဏားအား ဆယ်ရက်တို့သည် လွန်ကုန်၏။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် မျောက်မျိုး၌ ဖြစ်၍ သစ်သီးကြီးငယ်ကို စားလျက် ထိုပုဏ္ဏားကိုမြင်လျှင် ကျောက်ခဲ အဆင့်ဆင့် ယှဉ်ခြင်းကိုပြု၍ ထိုပုဏ္ဏားကို နရက်ချောက်မှ ဆယ်တင်ပြီးလျှင် ကျောက်ဖျားငယ်၌ နေစေ၍ ဘုရားလောင်းသည် ဤသို့ ဆို၏။ အို ပုဏ္ဏား- ငါသည် အလွန်ပင်ပန်း၏။ တခဏမျှ အိပ်အံ့၊ ငါ့ကို သင်စောင့်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုပုဏ္ဏားသည် ဘုရားလောင်း အိပ်ပျော်စဉ် ကျောက်ခဲဖြင့် ဘုရားလောင်း ဦးခေါင်းကို ခွဲ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုပုဏ္ဏား၏ အမှုကိုသိလျှင် ခုန်တက်၍ သစ်ခက်၌နေလျက် အိုယောက်ျား- သင်သည် မြေဖြင့်သွားလော့၊ ငါမူကား သစ်ခက်ဖျားဖြင့် သင့်အား လမ်းခရီးကို ညွှန်ကြားလျက် သွားအံ့ဟုဆို၍ ထိုယောက်ျားကို တောအုပ်မှ ထုတ်ဆောင်၍ လူ့ပြည်ခရီး၌ ထားခဲ့ပြီးလျှင် တောင်ခြေရင်းသို့လျှင် ဝင်လေ၏။ ထိုပုဏ္ဏားသည် ဘုရားလောင်း၌ ပြစ်မှားမိသောကြောင့် နူသည်ဖြစ်၍ မျက်မှောက်သော ကိုယ်အဖြစ်၌လျှင် လူပြိတ္တာဖြစ်၏။ ထိုပုဏ္ဏားသည် ခုနစ်နှစ်တို့ပတ်လုံး ဆင်းရဲဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍ လှည့်လည်သည်ရှိသော် ဗာရာဏသီပြည်၌ မိဂါဇိန် ဥယျာဉ်သို့ ဝင်ပြီးလျှင် တံတိုင်းအကြား၌ ငှက်ပျောရွက်ကို ခင်း၍ ဆင်းရဲခြင်း ဝေဒနာသို့ရောက်၍ အိပ်၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် ဥယျာဉ်သို့သွား၍ ထိုဥယျာဉ်၌ လှည့်လည်သည်ရှိသော် ထိုလူပြိတ္တာကိုမြင်၍ သင်သည် အဘယ်သူနည်း၊ အဘယ်ကံကို ပြုသောကြောင့် ဤဆင်းရဲသို့ ရောက်သနည်းဟု မေး၍ ထိုလူပြိတ္တာသည်လည်း ဗာရာဏသီမင်းအား အလုံးစုံကို အကျယ်အားဖြင့် ကြား၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
မိတ္တာမစ္စ ပရိဗျူဠှော၊ အဂမာသိ မိဂါဇိနံ။
ဝိဒ္ဓသ္တံ ကောဝိဠာရံဝ၊ ကိသံ ဓမနိသန္ထတံ။
အဝစ ဗျမှိတော ရာဇာ၊ ယက္ခာနံ ကတမော နုသိ။
တတော သေတတရံ သိရော။
ဂတ္တံ ကမ္မာသဝဏ္ဏန္တေ၊ ကိလာသ ဗဟုလော စသိ။
ကာဠပဗ္ဗာ စ တေ အင်္ဂါ၊ နာညံ ပဿာမိ ဧဒိသံ။
ဆာတော အတိတ္တရူပေါသိ၊
ကုတောသိ ကတ္ထ ဂစ္ဆသိ။
ဇနေတ္တိယာပိ တေ မာတာ၊
န တံ ဣစ္ဆေယျ ပဿိတုံ။
ကိဗ္ဗိသံ ယံ ကရိတွာန၊ ဣဒံ ဒုက္ခံ ဥပါဂမိ။
ဟူသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၇၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဗာရာဏသျံ၊ ဗာရာဏသီပြည်၌။ ကာသီနံ၊ ကာသိတိုင်းသူတို့၏။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနော၊ တိုင်းကားပြည်ရွာကို ပွားစေတတ်သော။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ အဟု၊ ဖြစ်ပြီ။ သော၊ ထိုဗာရာဏသီမင်းသည်။ မိတ္တာမစ္စပရိဗျူဠှော၊ အဆွေခင်ပွန်း အမတ်အပေါင်း ခြံရံလျက်။ မိဂါဇိနံ၊ မိဂါဇိန် ဥယျာဉ်သို့။ အဂမာသိ၊ သွားလေ၏။
၁၇၉။ တတ္ထ၊ ထိုမိဂါဇိန် ဥယျာဉ်၌။ သေတံ၊ နူဖြူနာလည်း ရှိထသော။ စိတြံ၊ ပြောက်ကျားသော အနူအိုင်းနာလည်း ရှိထသော။ ကိလာသိနံ၊ ပေါက်ပြဲယားယံသော နူနာလည်းရှိထသော။ ဝိဒ္ဓသ္တံ ကောဝိဠာရံဝ၊ ပင်လယ်ကသစ်ပန်းနှင့်တူသော နူနာဝတို့မှ ယိုထွက်သော အသားလည်း ရှိထသော။ ကိသံ၊ အချို့သော အရပ်တို့၌ အရိုးအရေမျှသာရှိ၍ အလွန်ကြုံထသော။ ဓမနိသန္ထတံ၊ အကြောပြိုင်းရရိုင်းထသော ကိုယ်ရှိထသော။ ဗြာဟ္မဏံ၊ ပုဏ္ဏားကို။ အဒ္ဒက္ခိ၊ မြင်လေ၏။
၁၈၀။ ပရမကာရုညတံ၊ အလွန်သနားဘွယ်ရှိသော အဖြစ်သို့။ ပတ္တံ၊ ရောက်သော။ ကိစ္ဆဂတံ၊ ဆင်းရဲခြင်းသို့ရောက်သော။ နရံ၊ လူကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ရာဇာ၊ ဗာရာဏသီမင်းသည်။ ဗျမှိတော၊ ကြောက်သည်ဖြစ်၍။ တွံ၊ သင်သည်။ ယက္ခာနံ၊ ဘီလူးတို့၏။ အန္တရေ၊ အလယ်၌။ ကတမော၊ အဘယ်ဘီလူးသည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သနည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဝစ၊ ဆိုလေ၏။
၁၈၁။ တေ၊ သင်၏။ ဟတ္ထပါဒါ၊ လက်ခြေတို့သည်။ သေတာ၊ ဖြူကုန်၏။ တတော၊ ထိုလက်ခြေတို့ထက်။ သိရော၊ ဦးခေါင်းသည်။ သေတတရံ၊ အလွန်ဖြု၏။ တေ၊ သင်၏။ ဂတ္တံ၊ ကိုယ်သည်။ ကမ္မာသဝဏ္ဏံ၊ ပြောက်ကျားသော အဆင်းရှိ၏။ ကိလာသ ဗဟုလော စ၊ ပေါက်ပြဲယားယံသော နူနာများသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။
၁၈၂။ တေ၊ သင်၏။ ပိဋ္ဌိ၊ ကျောက်ကုန်းရိုးသည်။ နိန္နတုန္နတာ၊ နိမ့်တုံမြင့်တုံရှိ၏။ ဝဋ္ဋနာဝဠိသံကာသာ၊ သီ၍ထားအပ်သော ရွဲလုံးအစဉ်နှင့်တူ၏။ တေ၊ သင်၏။ အင်္ဂါ စ၊ အင်္ဂါကြီးငယ်တို့သည်လည်း။ ကာဠပဗ္ဗာ၊ မည်းသော အဆစ်ရှိသော နွယ်နှင့်တူကုန်၏။ ဧဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ အညံ၊ သင်မှ တပါးသောလူကို။ န ပဿာမိ၊ ငါ မမြင်စဘူး။
၁၈၃။ တွံ၊ သင်သည်။ ဥဂ္ဃဋ္ဌပါဒေါ၊ မြူဖြင့်ပြွမ်းသော ခြေလည်းရှိ၏။ တသိတော၊ ထိတ်လန့်၏။ ကိသော၊ ကြုံလှီ၏။ ဓမနိသန္ထတော၊ အကြောပြိုင်းရရိုင်းထသော ကိုယ်ရှိ၏။ ဆာတော၊ မွတ်သိပ်၏။ အတိတ္တရူပေါ၊ သွေ့ခြောက်သော ကိုယ်ရှိသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ကုတော၊ အဘယ်အရပ်မှ။ အာဂတော၊ လာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ကတ္ထ၊ အဘယ်အရပ်သို့။ ဂစ္ဆသိ၊ သွားအံ့နည်း။
၁၈၄။ သမ္မ၊ အချင်း။ တွံ၊ သင်သည်။ ဒုဒ္ဒသိ၊ မကောင်းသော အမြင်ရှိ၏။ အပ္ပကာရော၊ မကောင်းသော သဏ္ဌာန်ရှိသည်။ ဒုဗ္ဗဏ္ဏော၊ အဆင်းမလှသည်။ ဘိမ္မဒဿနော၊ ကြောက်မက်ဘွယ်သော အမြင်ရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တေ၊ သင်၏။ ဇနေတ္တိယာ၊ အမိရင်းဖြစ်သော။ မာတာ၊ အမိစင်လျက်လည်း။ တံ၊ သင့်ကို။ ပဿိတုံ၊ မြင်ခြင်းငှာ။ န ဣစ္ဆေယျ၊ အလိုမရှိရာ။
၁၈၅။ တွံ၊ သင်သည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ကိံ ကမ္မံ၊ အဘယ်ကံကို။ အကရံ၊ ပြုဘူးချေသနည်း။ ကံ၊ အဘယ်မည်သော။ အဝဇ္ဈံ၊ မသတ်အပ်သော သူကို။ အဃာတယိ၊ သတ်မိချေသနည်း။ ယံ၊ အကြင်အမှုသည်။ ကိဗ္ဗိသံ၊ ကြမ်းကြုတ်စွာ၏။ တံ၊ ထိုကြမ်းကြုတ်စွာသော အမှုကို။ ကရိတွာန၊ ပြုမိသောကြောင့်။ ဣဒံ ဒုက္ခံ၊ ဤဆင်းရဲသို့။ ဥပါဂမိ၊ ရောက်သနည်း။
ထို့နောင်မှ လူပြိတ္တာဖြစ်သော ပုဏ္ဏားသည် မိမိကိုမေးသော ဗာရာဏသီ ပြည့်ရှင်မင်းအား အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
ယထာပိ ကုသလော တထာ။
သစ္စဝါဒိံ ဟိ လောကသ္မိံ၊ ပသံသန္တိဓ ပဏ္ဍိတာ။
။ လ။
မာဿု မိတ္တာနံ ဒုဗ္ဘိတော၊
မိတ္တဒုဗ္ဘော ဟိ ပါပတော။
ဟူသော ဤသုံးဆယ့်ခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၈၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယထာ၊ အကြင် အခြင်းဖြင့်။ ကုသလော၊ လိမ်မာသောသူသည်။ ကထေသိ၊ ဟောကြား၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီးအား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တဂ္ဃ၊ စင်စစ်သဖြင့်။ အက္ခိဿံ၊ ကြားလျှောက်ပါအံ့။ သစ္စဝါဒိံ၊ မှန်သောစကားကို ဆိုလေ့ရှိသောသူကို။ ဣဓ လောကသ္မိံ၊ ဤလူ့ရွာ၌။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ပသံသန္တိ၊ ချီးမွမ်းကုန်၏။
၁၈၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဧကော၊ အဘော်မပါဘဲ။ ဂေါဂဝေသော၊ နွားတို့ကိုရှာလျက်။ စရံ-စရန္တော၊ သွားသည်ရှိသော်။ ဝနေ၊ တော၌။ မူဠှော၊ မျက်စိလည်သည်ဖြစ်၍။ အစ္စသရိံ၊ လူတို့၏ခရီးကိုလွန်၍ ဟိမဝန္တာသို့ ရောက်၏။ အရညေ၊ မင်းမရှိသည်ဖြစ်၍ ဆိတ်သော။ ဣရဏေ၊ ခြောက်သော ခရီးခဲလည်းရှိသော။ ဝိဝနေ၊ ဆိတ်ညံသော။ နာနာကုဉ္ဇရ သေဝိတေ၊ အထူးထူးသော ဆင်အပေါင်းတို့၏ မှီဝဲရာဖြစ်သော။ ဝါဠမိဂါနုစရိတေ၊ သားရဲတို့၏ ကျင်လည်ရာ ဖြစ်သော။ ကာနနေ၊ တော၌။ ဝိပ္ပန္နတ္ထော၊ မျက်စိလည်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တတ္ထကာနနေ၊ ထိုတော၌။ သတ္တာဟံ၊ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး။ ခုပ္ပိပါသသမပ္ပိတော၊ မွတ်သိပ်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ အစရိံ၊ လှည့်လည်ရ၏။
၁၈၉။ တတ္ထ၊ ထိုဟိမဝန္တာ၌။ ဝိသမဋ္ဌံ၊ မညီမညွတ်သောအရပ်၌ တည်သော။ ပပါတမဘိလမ္ဗန္တံ၊ ချောက်ကမ်းပါးပြတ်သို့ ရှေးရှုတွဲလျားဆွဲသော။ သမ္ပန္နဖလဓာရိနံ၊ ချိုသောအသီးကို ဆောင်သော။ တိန္ဒုကံ၊ တည်ပင်ကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အဒ္ဒက္ခိ၊ မြင်၏။ ဗုဘုက္ခိတော၊ ပြင်းစွာသော မွတ်သိပ်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ဝါတဿိတာနိ၊ လေခတ်၍ ကြွေကုန်သော တည်သီးတို့ကို။ ဘက္ခေသိ၊ စား၏။
၁၉၀။ တာနိ၊ ထိုတည်သီးတို့သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဘုသံ၊ ပြင်းစွာ။ ရုစိံသု၊ နှစ်သက်စေကုန်၏။ အတိတ္တော၊ မရောင့်ရဲသည်ဖြစ်၍။ တတ္ထ၊ ထိုတည်ပင်ထက်၌။ အာသိတော၊ များစွာစားရသည်။ ဟေဿာမိ၊ ဖြစ်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့ကြံ၍။ ရုက္ခံ၊ တည်ပင်သို့။ အာရူယှ၊ တက်၍။
၁၉၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဧကံ၊ တလုံးတည်းသော တည်သီးကို။ ဘက္ခိတံ၊ စားအပ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဒုတိယံ၊ နှစ်ခုမြောက်သော အသီးကို။ အဘိပတ္ထိတံ၊ အလွန်တောင့်တအပ်၏။ တတောတဿ၊ ထိုတောင့်တသော တည်သီး၏။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှါ။ ဟတ္ထေ၊ လက်ကို။ ပသာဂိတေ၊ ဆန့်သည်ရှိသော်။ သာ သာခါ၊ ထိုအကျွန်ုပ်တကျသော တည်ခက်သည်။ ဖရသုနာ၊ ပုဆိန်ဖြင့်။ ဆိန္ဒာ ဝိယ၊ ဖြတ်သကဲ့သို့။ ဘဉ္ဇထ၊ ပြတ်လေ၏။
၁၉၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ သာခါဟိ၊ သစ်ခက်တို့နှင့်။ သဟာဝ၊ တကွလျှင်။ ဥဒ္ဓံပါဒေါ၊ ခြေမိုးမျှော်။ အဝံသိရော၊ ဦးခေါင်းစောက်ထိုး။ အပ္ပတိဋ္ဌေ၊ တည်ရာ ကင်းသော။ အနာလမ္ဗေ၊ ဆွဲကိုင်ရာ မရှိသော။ ဂိရိဒုဂ္ဂသ္မိံ၊ မညီမညွတ်သော တောင်ကမ်းပါးပြတ်၌။ ပပတံ၊ ကျ၏။
၁၉၃။ ယသ္မာ စ၊ အကြင့်ကြောင့်ကား။ ဝါရိ၊ ရေသည်။ ဂမ္ဘီရံ၊ အတောင်ခြောက်ဆယ်နက်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သမံ၊ မြေညီရာသို့။ န ပဇ္ဇိသံ၊ မသွားနိုင်။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်၌။ နိရာနန္ဒော၊ နှလုံးနှစ်သက်ခြင်း ကင်းသည်ဖြစ်၍။ အနူနာ၊ မယုတ်ကုန်သော။ ဒသရတ္တိယော၊ ဆယ်ညဉ့်တို့ပတ်လုံး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သေသိ၊ အိပ်ရပြီ။
၁၉၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အထ၊ ထို့နောင်မှ။ ဂေါနင်္ဂုဋ္ဌော၊ နွားတို့၏ အမြီးနှင့်တူသော အမြီးရှိသော။ ဒရီစရော၊ ချောက် ကမ်းပါးပြတ်၌ ကျက်စားသော။ ကပိ၊ မျောက်မင်းသည်။ သာခါဟိ၊ သစ်ခက်တို့မှ။ သာခံ၊ သစ်တခက်သို့။ ဝိစရန္တော၊ သွားလျက်။ ဒုမပ္ဖလံ၊ သစ်သီးကို။ ခါဒမာနော၊ စားသည်ဖြစ်၍။ ဧတ္ထ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂစ္ဆိ၊ ရောက်လာ၏။
၁၉၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကပိရာဇာ၊ ထိုမျောက်မင်းသည်။ ကိသံ၊ ကြုံသော။ ပဏ္ဍုံ၊ ဖြေဖျော့တော့သော ကိုယ်ရှိသော။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ မယိ၊ အကျွန်ုပ်၌။ ကာရုညံ၊ သနားခြင်းကို။ အကရံ၊ ပြုပေ၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သော ကပိရာဇာ၊ ထိုမျောက်မင်းသည်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အမ္ဘော၊ အို လူ။ တွံ၊ သင်ကား။ ကော နာမ၊ အဘယ်မည်သော သူသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ဧတ္ထ၊ ဤအရပ်၌။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဒုက္ခေန၊ ဆင်းရဲဖြင့်။ အဋ္ဋိတော၊ နှိပ်စက်အပ်၏။
၁၉၆။ မနုဿော ဝါ၊ လူလော။ အမနုဿော ဝါ၊ ဘီလူးလော။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ မေ၊ ငါ့အား။ ပဝေဒယ၊ ကြားလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပုစ္ဆ၊ မေး၏။ တဿ၊ ထိုမျောက်မင်းအား။ အဉ္စလိံ၊ လက်ဆယ်ချောင်းကို။ ပဏာမေတွာ၊ ညွတ်၍။ ဣဒံ ဝစနံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။
၁၉၇။ ဝါနရိန္ဒ၊ မျောက်မင်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်ကား။ မနုဿော၊ လူပါတည်း။ ဝယံ၊ ပျက်စီးခြင်းသို့။ ပတ္တော၊ ရောက်၏။ ဣတော၊ ဤအရပ်မှ။ အညာ၊ တပါးသော။ ဂတိ၊ သွားစရာသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ တံ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တေ၊ သင် မျောက်မင်းကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝဒါမိ၊ ဆို၏။ ဝေါ၊ အရှင်မျောက်မင်းတို့အား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ တွဉ္စ၊ သင် မျောက်မင်းသည်လျှင်။ မေ- မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာသည်။ ဘဝ၊ ဖြစ်ပါလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝဒါမိ၊ ဆို၏။
၁၉၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကပိ၊ မျောက်မင်းသည်။ ပဗ္ဗတေ၊ တောင်၌။ ဝိစရိတွာ၊ သွား၍။ ဂရုံ၊ လေးသော။ သိလံ၊ ကျောက်ကို။ ဂဟေတွာန၊ ယူ၍။ သိလာယ၊ ကျောက်ဖြင့်။ ယောဂ္ဂံ၊ ယှဉ်ခြင်းကို။ ကတွာန၊ ပြုဦး၍။ နိသဘော၊ ယောက်ျားမြတ်ဖြစ်သော မျောက်မင်းသည်။ ဧတံ၊ ဤသို့သော စကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။
၁၉၉။ ဘောပုရိသ၊ အို-ယောက်ျား။ ဧဟိ၊ လာလှည့်။ မေ၊ ငါ၏။ ပိဋ္ဌိ၊ ကျောက်ကုန်း၌။ အာရူယှ၊ စီး၍။ ဂီဝံ၊ လည်ကို။ ဗာဟာဘိ၊ လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့်။ ဂဏှာဟိ၊ ဖက်လော့။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင့်ကို။ ဂိရိဒုဂ္ဂတော၊ တောင်ကမ်းပါးပြတ်မှ။ ဝေဂသာ၊ အဟုန်ဖြင့်။ ဥဒ္ဓရိဿာမိ၊ ထုတ်ဆောင်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။
၂၀၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တဿ၊ ထိုမျောက်မင်း၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ သိရီမတော၊ ဘုန်းကြက်သရေရှိသော။ ဓီရဿ၊ ပညာနှင့်ပြည့်စုံသော။ ဝါနရိန္ဒဿ၊ မျောက်မင်း၏။ ပိဋ္ဌိ၊ ကျောက်ကုန်း၌။ အာရုယှ၊ စီး၍။ ဗာဟာဘိ၊ လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့်။ ဂီဝံ၊ လည်ကို။ အဂ္ဂဟိ၊ ဖက်၏။
၂၀၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေဇသိ၊ တန်ခိုးရှိသော။ ဗလဝါ၊ ခွန်အားကြီးသော။ သော ကပိ၊ ထိုမျောက်မင်းသည်။ ဝိဟညမာနော၊ အပင်အပန်းခံလျက်။ ကိစ္ဆေန၊ ငြိုငြင်သဖြင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ တတော ဂိရိဒုဂ္ဂတော၊ ထိုတောင်ကမ်းပါးပြတ်မှ။ ဝေဂသာ၊ အဟုန်ဖြင့်။ သမုဋ္ဌာပေသိ၊ ကယ်တင်ပေ၏။
၂၀၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဥဒ္ဓရိတွာန၊ ကယ်တင်ပြီး၍။ သန္တော၊ ပညာရှိသော။ နိသဘော၊ ယောက်ျားမြတ်ဖြစ်သော မျောက်မင်းသည်။ ဧတံ၊ ဤသို့သော စကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ သမ္မ၊ အချင်း။ ဣင်္ဃ၊ ငါတိုက်တွန်း၏။ မံ၊ ငါ့ကို။ ရက္ခဿု၊ သင် စောင့်လော့။ မုဟုတ္တိကံ၊ တခဏမျှ။ ပသုပိဿံ၊ ငါအိပ်အံ့။
၂၀၃။ သီဟာ စ၊ ခြင်္သေ့တို့သည်၎င်း။ ဗြဂ္ဃါ စ၊ ကျားတို့သည်၎င်း။ ဒီပိ စ၊ သစ်တို့သည်၎င်း။ အစ္ဆကောကတရစ္ဆယော စ၊ ဝံ, သစ်ကြုတ် ကျားသစ်တို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသားရဲတို့သည်။ ပမတ္တံ၊ မေ့လျော့သော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟိံသေယျုံ၊ ညှဉ်းဆဲကုန်ရာ၏။ တေ၊ ထိုသားရဲတို့ကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ နိဝါရယ၊ မြစ်လော့။
၂၀၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ သော၊ ထိုမျောက်မင်းသည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ပရိတ္တာတုန၊ မိမိ၏ အစောင့် အရှောက်ကို ပြု၍။ မုဟုတ္တိကံ၊ တခဏမျှ။ ပသုပိ၊ အိပ်၏။ တဒါ၊ ထိုသို့ မျောက်မင်းအိပ်သောအခါ၌။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အယောနိသော၊ မသင့် နှလုံးသွင်းခြင်းဖြင့်။ ပါပိကံ၊ ယုတ်မာသော။ ဒိဋ္ဌိံ၊ အယူကို။ ပဋိလစ္ဆိံ၊ ရ၏။
၂၀၅။ ဝနေ၊ တော၌။ အညေ၊ တပါးကုန်သော။ မိဂါ၊ သားတို့သည်။ မနုဿာနံ၊ လူတို့၏။ ဘက္ခာ၊ အစာတို့သည်။ ဟောန္တိ ယထာ၊ ဖြစ်ကုန်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို အတူ။ အယံ၊ ဤမျောက်မင်းသည်။ ဘက္ခော၊ စားအပ်သည်နှင့်ယှဉ်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဆာတော၊ ဆာမွတ်၏။ ဣမံ ဝါနရံ၊ ဤမျောက်မင်းကို။ ဝဓိတွာန၊ သတ်၍။ ယံ နူန၊ အကယ်၍။ ခါဒေယျံ၊ စားအံ့။
၂၀၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အသိတော စ၊ ကောင်းစွာ ဝသည်ဖြစ်၍လျှင်။ သမ္ဗလံ၊ ရိက္ခာဖြစ်သော။ မံသံ၊ မျောက်သားကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဂမိဿာမိ၊ ငါသွားအံ့။ ကန္တာရံ၊ ခရီးခဲမှ။ နိတ္ထရိဿာမိ၊ ထွက်အံ့။ မေ၊ ငါ့အား။ ပါထေယျံ၊ ရိက္ခာသည်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့ ကြံမိ၏။
၂၀၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တတော၊ ထိုသို့ကြံပြီးသော နောင်မှ။ သိလံ၊ ကျောက်ကို။ ဂဟေတွာန၊ ယူ၍။ မတ္ထကံ၊ ဦးခေါင်းကို။ သန္နိတာဠယိ၊ ထု၏။ ဂတ္တကိလန္တဿ၊ ပင်ပန်းသော ကိုယ်ရှိသော။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပဟာရော၊ ထုခြင်းသည်။ ဒုဗ္ဗလော၊ အားနည်းသည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။
၂၀၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ သော စ ကပိ၊ ထိုမျောက်မင်းသည်လည်း။ ဝေဂေန၊ လျင်မြန်စွာ။ ဥဒပ္ပတ္တော၊ ထသည်ဖြစ်၍။ ရုဟိရမက္ခိတော၊ သွေးဖြင့် လိမ်းကျံလျက်။ အဿုပုဏ္ဏေဟိ၊ မျက်ရည်တို့ဖြင့် ပြည့်ကုန်သော။ နေတ္တေဟိ၊ မျက်စိတို့ဖြင့်။ ရောဒန္တာ၊ ငိုလျက်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဥဒိက္ခတိ၊ ကြည့်၏။
၂၀၉။ အယျ၊ အရှင်။ တေ၊ သင့်အား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေလော့။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ မာကရိ၊ မပြုသင့်။ တွဉ္စနာမ၊ ငါသည် ချောက်ကမ်းပါးပြတ်မှ ဆယ်တင်အပ်သော သင်စဉ်လျက်လည်း။ ဧဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော ကြမ်းကြုတ်စွာသော အမှုကို။ ကရိ၊ ပြုဘိ၏။ ဒီဃာဝု၊ အသက်ရှည်သော အရှင်။ တွဉ္စနာမ၊ သင်သို့သော သူမည်သည်ကား။ အညေ၊ တပါးကုန်သော ရန်သူတို့ကို။ ခေါ၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ဝါရေတုံ၊ တားမြစ်ခြင်းငှါ။ အရဟတိ၊ ထိုက်သေး၏။
၂၁၀။ ဒုက္ကရကာရက၊ အလွန် မကောင်းစွာသော အမှုကို ပြုတတ်သော။ ရေ ပုရိသ၊ အို ယောက်ျား။ အဟော ဝတ၊ ဪ-အံ့ဘွယ်ရှိစွတကား။ တဝ၊ သင့်အား။ ဧဒိသာ၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ ဝိသမာ၊ မညီမညွတ်သော။ ဒုဂ္ဂါ၊ တက်နိုင်ခဲသော။ ပပါတာ၊ ကမ်းပါးပြတ်မှ။ မယာ၊ ငါသည်။ ဥဒ္ဓတော၊ ထုတ်ဆယ်အပ်၏။
၂၁၁။ ဘော ပုရိသ၊ အို-ယောက်ျား။ တံ၊ သင့်ကို။ ပရလောကာ၊ တမလွန်ဘဝမှ။ အာနိတော ဣဝ၊ ဆောင်အပ်သကဲ့သို့။ မယာ၊ ငါသည်။ အာနီတော၊ ဆောင်အပ်လျက်။ ပါပေန၊ ယုတ်မာစွာသော သင်သည်။ တံ ပါပံ၊ ထိုမကောင်းသော အကြံကို။ စိန္တိတံ၊ ကြံဘိ၏။ တေန၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော။ ပါပကမ္မေန၊ ယုတ်မာသော အမူအရာဖြင့်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဒုဗ္ဘေယျံ၊ ပြစ်မှားအပ်၏ဟူ၍။ အမညထ၊ အောက်မေ့ဘိ၏။
၂၁၂။ အဓမ္မဋ္ဌ၊ အကျင့်မဟုတ်သည်၌ တည်သောသူ။ ဧဝံ သန္တေပိ၊ ဤသို့ ကျင့်မိသော်လည်း။ ကဋုကံ၊ ဆင်းရဲစွာသော။ ဝေဒနံ၊ ဝေဒနာကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဖုသိ ယထာ၊ တွေ့ရ၏သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ဧဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ ကဋုကံ၊ ဆင်းရဲစွာသော။ ဝေဒနံ၊ ဝေဒနာကို။ မာ ဖုသိ၊ မတွေ့စေလင့်။ ဖလံ၊ ဝါးသီးသည်။ ဝေဠုံ၊ ဝါးပင်ကို။ ဝဓိ ဣဝ၊ သတ်သကဲ့သို့။ တံ ပါပကမ္မံ၊ ထိုမကောင်းမှုသည်။ တံ ဧဝ၊ သင့်ကိုသာလျှင်။ မာ ဝဓိ၊ မသတ်စေလင့်။
၂၁၃။ ပါပဓမ္မ၊ ယုတ်မာသော သဘောရှိသော။ အသညတ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံး သုံးပါးကို မစောင့်သောသူ။ တယိ၊ သင်၌။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝိဿာသော၊ အကျွမ်းဝင်ခြင်းသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ဧဟိ၊ လာလှည့်။ မေ၊ ငါ၏။ သန္တိကေ၊ အနီး၌။ ဒိဿမာနောဝ၊ ထင်သော ကိုယ်ရှိသည် ဖြစ်၍လျင်။ မေ၊ ငါ၏။ ပိဋ္ဌိတော၊ နောက်က။ ဂစ္ဆ၊ လိုက်လော့။
၂၁၄။ အဓမ္မဋ္ဌ၊ တရားမဟုတ်သည်၌ တည်သောသူ။ ဝါဠာနံ၊ သားရဲတို့၏။ ဟတ္ထာ၊ လက်မှ။ မုတ္တော၊ လွတ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မာနုသိံ၊ လူတို့၏ အနီးဖြစ်သော။ ပဒံ၊ အရပ်သို့။ ပတ္တော၊ ရောက်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဧသ- ဧသော၊ ဤခရီးသည်ကား။ တေ၊ သင်၏။ မဂ္ဂေါ၊ သွားရာခရီးတည်း။ တေန၊ ထိုခရီးဖြင့်။ ယထာသုခံ၊ အလိုရှိတိုင်း။ ဂစ္ဆ၊ သင်သွားလေလော့။
၂၁၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဣဒံ၊ ဤသို့သော စကားကို။ ဝတွာ၊ ဆိုပြီး၍။ ဂိရိစရော၊ တောင်၌ ကျက်စားသော မျောက်မင်းသည်။ ရုဟိရံ၊ သွေးအလိမ်းလိမ်းကပ်သော။ မတ္ထကံ၊ ဦးခေါင်းကို။ ပက္ခလျ၊ ဆေး၍။ အဿူနိ၊ မျက်ရည်တို့ကို။ သမ္ပမဇ္ဇိတွာ၊ သုတ်၍။ တတော၊ ထိုအရပ်မှ။ နိဝတ္တေတွာ၊ ပြန်လည်၍။ ပဗ္ဗတံ၊ တောင်သို့။ အာရုဟိ၊ တက်လေ၏။
၂၁၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်ကို။ တေန၊ ထိုမျောက်မင်းသည်။ ဣမံ၊ ဤစကားကို။ အဘိသပထော၊ ကျိန်ဆဲအပ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ပရိဠာဟေန၊ ပူပန်သော။ ဍယှမာနေန၊ ဆင်းရဲဝေဒနာဟူသော မီးဖြင့် လောင်သော။ ဂတ္တေန၊ ကိုယ်ဖြင့်။ အဋ္ဋိတော၊ နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝါရိံ၊ ရေကို။ ပါတုံ၊ သောက်အံ့သောငှါ။ ဥပါဂမိ၊ တခုသော ရေအိုင်သို့ ကပ်၏။
၂၁၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ရုဟိရမက္ခိတော၊ သွေးဖြင့်လိမ်းကျံအပ်သော။ သဗ္ဗော၊ အလုံးစုံသော။ ရဟဒေါ၊ ရေအိုင်သည်။ အဂ္ဂိနာ၊ မီးဖြင့်။ သန္တတ္တော ဝိယ၊ လောင်သကဲ့သို့။ ပုဗ္ဗလောဟိတသံကာသော၊ သွေးပြည်နှင့်တူသည်။ သမပဇ္ဇထ၊ ဖြစ်လေ၏။
၂၁၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယာဝန္တော၊ အကြင်မျှလောက်ကုန်သော။ ဥဒကဗိန္ဒူနိ၊ ရေပေါက်တို့သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ကာယသ္မိံ၊ ကိုယ်၌။ နိပတိံသု၊ ကျကုန်၏။ တာဝန္တော၊ ထို ရေပေါက်နှင့် အမျှဖြစ်ကုန်သော။ အဍ္ဎဗေလုဝသာဒိသာ၊ ထက်ဝက်သော ဥသျှစ်သီး အတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သော။ ဂဏ္ဍာ၊ အိုင်းအမာတို့သည်။ ဇာယေထ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
၂၁၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ ဂဏ္ဍာ၊ ထို အိုင်းအမာတို့သည်။ ပဘိန္နာ၊ ကွဲကုန်သည် ဖြစ်၍။ ကုဏပါ၊ ပုပ်သောအနံ့ ရှိကုန်လျက်။ ပုဗ္ဗလောဟိတာ၊ သွေးပြည်တို့သည်။ ပဂ္ဃရိံသု၊ ယိုစီးကုန်၏။ ယေန ယေနော၊ အကြင် အကြင် ခရီးဖြင့်လျှင်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဂစ္ဆာမိ၊ သွား၏။ တတ္ထ တတ္ထ၊ ထိုထိုခရီး၌။ ဂါမေသု စ၊ ရွာတို့၌၎င်း။ နိဂမေသုစ၊ နိဂုံးတို့၌၎င်း။ ဣတ္ထိယော စ၊ မိန်းမတို့သည်၎င်း။ ပုရိသာ စ၊ ယောက်ျားတို့သည်၎င်း။ ဒဏ္ဍဟတ္ထာ၊ တုတ် လှံတံ လက်စွဲကုန်လျက်။ ပူတိဂန္ဓေန၊ ပုပ်သောအနံ့ဖြင့်။ ဩကိဏ္ဏာ၊ ခြံရံအပ်သောကြောင့်။ ဒုဋ္ဌသတ္တ၊ မကောင်းစွာသော သတ္တဝါ။ ဩရေန၊ ငါတို့အနီးသို့။ အာဂမာ၊ လာသည်။ မာ အဿု၊ မဖြစ်လင့်။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဝဒန္တာ၊ ဆိုကုန်လျက်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ နိဝါရေန္တိ၊ တားမြစ်ကုန်၏။
၂၂၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဧတာဒိသံ၊ ဤသို့ သဘောရှိသော။ ဣဒံ ဒုက္ခံ၊ ဤဆင်းရဲသည်။ ဣဒါနိ၊ ဤယခုအခါ၌။ သတ္တဝဿာနိ၊ ခုနစ်နှစ်တို့သည်။ ဟောန္တိ၊ ရှိသည်ဖြစ်ကုန်၏။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဒုက္ကဋံ၊ မကောင်းသော အမှုဖြင့် ပြုအပ်သော။ သကံ၊ မိမိဥစ္စာဖြစ်သော။ ကမ္မံ၊ ကံကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အနုဘောမိ၊ ခံစားရချေ၏။
၂၂၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တံ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဝေါ၊ အရှင်မင်းကြီးတို့အား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝဒါမိ၊ တင်လျှောက်ပါ၏။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဧတ္ထ၊ ဤအရပ်သို့။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ် လာကုန့သော။ ယာဝန္တော၊ အကြင်မျှလောက်ကုန်သော သူတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာဝန္တော၊ ထိုမျှလောက်ကုန်သော။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ မိတ္တာနံ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို။ ဒုဗ္ဘိတော၊ ပြစ်မှားသည်။ မာ အဿု၊ မဖြစ်ကြစေကုန်လင့်။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ မိတ္တဒုဗ္ဘော၊ အဆွေခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားသော သူသည်။ ပါပကော၊ အလွန် ယုတ်မာ၏။
ဤ အဆွေခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားခြင်း၌ အပြစ်ကို ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-
ကာယဘေဒါ မိတ္တဒုဗ္ဘီ၊ နိရယံ သောပပဇ္ဇတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၂၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ မိတ္တာနိ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို။ ဒုဗ္ဘတိ၊ ပြစ်မှား၏။ သော၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း ပြစ်မှားသောသူသည်။ ကုဋ္ဌီ၊ နူသည်။ ကိလာသီ၊ ခရုသင်း သမင်ရက်စွဲသည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်၏။ ကာယဘေဒါ၊ ခန္ဓာကိုယ်ပျက်သည်မှ။ ပရံ၊ နောက်၌။ မိတ္တဒုဗ္ဘီ၊ အဆွေ ခင်ပွန်းဖြစ်မှားသော လူပြိတ္တာသည်။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ ဥပပဇ္ဇတိ၊ ရောက်ရ၏။
ထိုလူပြိတ္တာအားလည်း ဗာရာဏသီ မင်းနှင့်တကွ စကား ပြောစဉ်ပင်လျှင် မြေကြီးသည် ဟင်းလင်း အပြင်ကိုပေး၏။ ထိုသို့ မြေကြီး ဟင်းလင်းပွင့်၍ ပေးသော ခဏ၌လျင် စုတေ၍ အဝီစိငရဲ၌ ဖြစ်လေ၏။ ဗာရာဏသီမင်းသည် ပြိတ္တာကို မြေမျိုသည်ရှိသော် မိဂါဇိန်ဥယျာဉ်မှထွက်ခဲ့၍ မြို့သို့ဝင်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် ဤမဟာကပိဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် ဤဒေဝဒတ်သည် ငါဘုရားအား ကျောက်ဖြင့် လှိမ့်ချဘူးသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ကျောက်ဖြင့် လှိမ့်ချဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ အဆွေခင်ပွန်း ပြစ်မှားတတ်သော လူပြိတ္တာဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မျောက်မင်း ဖြစ်ဘူးလေပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကျေးဇူးရှင်အား၊ ကျေးစွပ်ငြား၊ ပျက်ပြား ထိုသူမှာ
ခြောက်ခုမြောက်ဖြစ်သော မဟာကပိဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တိံသနိပါတ်
၇။ ဒကရက္ခသဇာတ်
သစေ ဝေါ ဝုယှမာနာနံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော အလုံးစုံသော ဒကရက္ခသဇာတ်သည် မဟာဥမင်္ဂဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။
ခုနစ်ခုမြောက်ဖြစ်သော ဒကရက္ခသဇာက်သည် ပြီး၏။
*****
တိံသနိပါတ်
၈။ ပဏ္ဍရကဇာတ်
မုသာဝါဒကြောင့် မြေမျိုခြင်အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဝိကိဏ္ဏဝါစံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤပဏ္ဍရကဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် မုသာဝါဒကိုဆိုသောကြောင့် ဒေဝဒတ်အား မြေမျိုခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားသည်မှန်၏။ ထိုအခါ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့သည် ဒေဝဒတ်၏ ကျေးဇူးမဲ့ ကဲ့ရဲသောစကားကို ပြောဆိုကုန်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် ဤဒေဝဒတ်သည် မဟုတ်မမှန် မုသာဝါဒ ပြောဆိုခြင်းကြောင့် မြေမျိုသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤဒေဝဒတ်သည် မုသာဝါဒကို ပြောဆိုသောကြောင့် မြေမျိုဘူးသည်သာတည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့- လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ငါးရာကုန်သော ကုန်သည်တို့သည် သင်္ဘောဖြင့် သမုဒြာသို့သွား၍ ခုနစ်ရက်မြောက်နေ့၌ ကမ်းကို မမြင်သည်ဖြစ်၍ သင်္ဘောသည် သမုဒြာအပြင်၌ ပျက်သည်ရှိသော် တယောက်သော လူကိုထား၍ ကြွင်းကုန်သော သင်္ဘောသားတို့သည် ငါးလိပ်တို့၏ အစာဖြစ်ကုန်၏။ တယောက်သောလူသည်လေ၏အဟုန်ဖြင့် ကရမ္ပိယမည်သော သင်္ဘောဆိပ်သို့ ရောက်လေ၏။ ထိုသူသည် သမုဒြာမှတက်၍ အဝတ်မဝတ်သော တက္ကတွန်း၏ အသုံးအဆောင်ရှိသည် ဖြစ်၍ ထိုသင်္ဘောဆိပ်၌ ထမင်းစားအံ့သောငှါ သွား၏။ ထိုသူကို လူတို့သည် ဤရဟန်းကား အလိုနည်း၏။ ရောင့်ရဲလွယ်၏ဟု ချီးမွမ်းကုန်၍ ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုကုန်၏။ ထိုသူသည် ငါသည် အသက်မွေးခြင်း၏ အကြောင်းကို ရပြီဟု ကြံ၍ ထိုလူတို့သည် ဝတ်ရုံစရာ ပုဆိုးတို့ကို ပေးကုန်သော်လည်း အလိုမရှိ၊ ထိုလူတို့သည် ဤရဟန်းထက် အလွန်အလိုနည်းသော ရဟန်းသည် မရှိဟုကြံ၍ လွန်ကြည်ညိုကုန်၏။ ထိုသူအား ကျောင်းဆောက်၍ ထိုကျောင်း၌ နေစေကုန်၏။ ထိုသူသည် ကရမ္ပိယတက္ကတွန်းဟူ၍ ထင်ရှား၏။ ထိုကရမ္ပိယ သင်္ဘောဆိပ်၌နေသော တက္ကတွန်းအား များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရ ရှိသည်ဖြစ်၏။
ထိုအခါ နဂါးမင်းသည်၎င်း, ဂဠုန်မင်းသည်၎င်း ထိုတက္ကတွန်းအား ခစားခြင်းငှါ လာကုန်၏။ ထိုနဂါးမင်း, ဂဠုန်မင်း နှစ်ဦးတို့တွင် နဂါးမင်းသည် အမည်အားဖြင့် ပဏ္ဍရက အမည်ရှိ၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ဂဠုန်မင်းသည် ထိုတက္ကတွန်းအထံသို့ သွားပြီးလျှင် ရှိခိုး၍ တင့်အပ်သော အရပ်၌နေလျက် ဤသို့ မေးလျှောက်၏။ အရှင်ဘုရား- အကျွန်ုပ်တို့၏ အမျိုးတို့သည် နဂါးတို့ကို ဖမ်းယူကုန်သည်ရှိသော် များစွာကုန်သော ဂဠုန်တို့သည် ပျက်စီးကုန်၏။ ထိုနဂါးတို့ကို ဖမ်းယူသောအမှတ်ကို အကျွန်ုပ်တို့သည် မသိပါကုန်၊ ထိုနဂါးတို့အား လျှို့ဝှက်အပ်သော အကြောင်းတို့သည် ရှိသတတ်၊ အရှင်ဘုရားတို့သည် ချစ်ကျွမ်းဝင်သကဲ့သို့ပြု၍ ထိုအကြောင်းကို မေးခြင်းငှါ တတ်နိုင်ပါကုန်
အံ့လောဟု မေး၏။ ထိုတက္ကတွန်းသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ဂဠုန်မင်းသည် ရှိခိုး၍ သွားသည်ရှိသော် နဂါးမင်းလာသောအခါ ရှိခိုး၍နေသော နဂါးမင်းကို မေး၏။
နဂါးမင်း- ဂဠုန်တို့သည် သင်တို့ကို ဖမ်းယူကုန်သည်ရှိသော် များစွာကုန်သော ဂဠုန်တို့သည် ပျက်စီးကုန်သတတ်၊ သင်တို့ကို ဖမ်းယူကုန်သော ဂဠုန်တို့သည် အဘယ့်ကြောင့် ဖမ်းယူခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်သနည်းဟု မေး၏။ အရှင်ဘုရား- ဤအကြောင်းသည် အကျွန်ုပ်တို့၏ လျှို့ဝှက်အပ်သော အကြောင်းတည်း၊ ဤအကြောင်းကို ပြောဆိုသော အကျွန်ုပ်သည် ဆွေမျိုးအပေါင်း၏ သေခြင်းကို ဆောင်အပ်သည် ဖြစ်ရာချေ၏ဟု ဆို၏။ နဂါးမင်း အသို့နည်း၊ ထိုအကြောင်းကိုကား ငါသည် သူတပါးတို့အား ပြောဆိုလတ္တံ့ဟု ထင်မှတ်သလော၊ ဤအကြောင်းကို ငါသည် သူတပါးတို့အား မပြောဆိုလတ္တံ့၊ စင်စစ်သော်ကား သိလိုသောကြောင့်သာလျှင် ငါမေး၏။ သင်သည် ငါ့အား ယုံကြည်သဖြင့် ကြောက်ခြင်း ကင်းသည်ဖြစ်၍ ပြောဆိုလော့ဟု ဆို၏။ နဂါးမင်းသည် အရှင်ဘုရား- အကျွန်ုပ်သည် မပြောဆိုအံ့ဟု ဆိုပြီးလျှင် ရှိခိုး၍ သွားလေ၏။ နက်ဖြန်နေ့၌လည်း တဖန် မေးပြန်၏။ ထိုနေ့၌လည်း ထိုတက္ကတွန်းအား မပြောဆို။
ထို့နောင် သုံးရက်မြောက်သောနေ့၌ လာလတ်၍နေသော နဂါးမင်းကို နဂါးမင်း- သင့်ကိုမေးသည်ကား ယနေ့ သုံးရက်ရှိပြီ၊ အဘယ့်ကြောင့် သင် မပြောဆိုသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်ဘုရား- အရှင်ဘုရားတို့သည် သူတပါးတို့အား ပြောဆိုကုန်လတ္တံ့ဟု ကြောက်သောကြောင့် မပြောပါဟု ဆို၏။ တစုံတယောက်သော သူအား ငါမပြောဆိုအံ့၊ ကြောက်ခြင်း ကင်းသည်ဖြစ်၍ ပြောဆိုလော့ဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်ဘုရား- ထိုသို့တပြီးကား သူတပါးအား ပြောတော်မမူပါကုန်လင့်ဟု ဝန်ခံခြင်းကိုယူ၍ အရှင်ဘုရား- အကျွန်ုပ်တို့သည် ကြီးကုန်သော ကျောက်ခဲတို့ကို ငုံ၍ ဝန်လေးကုန်သည်ဖြစ်၍ ဝပ်ကုန်လျက် ဂဠုန်တို့လာသောအခါ ခံတွင်းကိုဖွင့်၍ သွားတို့ကိုဖွင့်၍ ဂဠုန်တို့ကို ကိုက်အံ့သကဲ့သို့ နေကုန်၏။ ထိုဂဠုန်တို့သည် လာလတ်ကုန်၍ အကျွန်ုပ်တို့၏ ဦးခေါင်းကို ဖမ်းယူကုန်၏။ ထိုဂဠုန်တို့သည်လည်း အလွန်လေးသည်ဖြစ်၍ ဝပ်၍နေကုန်သော အကျွန်ုပ်တို့ကို ရေမှ ထုတ်ယူခြင်းငှါ အားထုတ်ကုန်စဉ်လျှင် ရေသည် လွှမ်းမိ၏။ ထိုဂဠုန်တို့သည် နစ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ရေထဲ၌သာလျှင် သေကုန်၏။ ဤသို့သော အကြောင်းကြောင့် များစွာကုန်သော ဂဠုန်တို့သည် ပျက်စီးကုန်၏။ အကျွန်ုပ်တို့ကို ဖမ်းယူလိုကုန်သော ဂဠုန်မိုက်တို့အား ဦးခေါင်း၌ ဖမ်းယူသဖြင့် အဘယ် အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ အကျွန်ုပ်တို့ကို အမြီး၌ကိုင်၍ ဦးခေါင်းအောက်သို့ တွဲလျားရှိသည်တို့ကို ပြုလျက် ယူအပ်သော အစာကို ခံတွင်းဖြင့် အန်စေ၍ ပေါ့သည်တို့ကို ပြု၍ သွားခြင်းငှါ တတ်နိုင်ကုန်၏ဟု ပဏ္ဍရက နဂါးမင်းသည် မိမိတို့၏ လျှို့ဝှက်အပ်သော အကြောင်းကို သီလမရှိသော ထိုတက္ကတွန်းအား ပြောဆို၏။
ထိုနဂါးမင်း သွားသည်ရှိသော် ဂဠုန်မင်းသည် လာလတ်၍ ကရမ္ပိယ တက္ကတွန်းကို ရှိခိုး၍ အရှင်ဘုရား- အသို့နည်း၊ အရှင်ဘုရားတို့သည် နဂါးမင်းအား လျှို့ဝှက်အပ်သော အကြောင်းကို မေးအပ်ပြီလောဟု မေးလျှောက်သည်ရှိသော် ဂဠုန်မင်းအား ငါမေးအပ်ပြီဟု ဆို၍ ထိုနဂါးမင်းသည် ဆိုအပ်သော အမှတ်ဖြင့်လျှင် အလုံးစုံကို ပြောဆို၏။ ထိုတက္ကတွန်း ပြောဆိုသော စကားကိုကြား၍ ဂဠုန်မင်းသည် နဂါးမင်းသည် မသင့်မလျော်သည်ကို ပြောဆိုဘိ၏။ အဆွေအမျိုးတို့၏ ပျက်စီးအံ့သော အကြောင်းကို သူတပါးတို့အား မပြောဆိုအပ်၊ ထိုသို့မူလည်းဖြစ်စေ၊ ယနေ့ပင်လျှင် ငါသည် ဂဠုန်တို့၏ လေအဟုန်ကို ပြု၍ ရှေးဦးစွာ ထိုနဂါးမင်းကိုလျှင် ဖမ်းခြင်းငှါသင့်၏ ဟု ကြံ၍ ထိုဂဠုန်မင်းသည် ဂဠုန်တို့၏ လေအဟုန်ကို ပြု၍ ပဏ္ဍရကနဂါးမင်းကို အမြီး၌ ကိုင်ယူ၍ ဦးခေါင်းစောက်ထိုး ပြုသဖြင့် ယူအပ်သောအစာကို စွန့်စေပြီးလျှင် ခုန်တက်၍ ကောင်းကင်သို့ ပျံလေ၏။ ပဏ္ဍရက နဂါးမင်းသည် ကောင်းကင်၌ ဦးခေါင်းစောက်ထိုး တွဲလျားဆွဲလျက် ငါသည်သာလျှင် ငါ၏ဆင်းရဲကို ဆောင်အပ်၏ဟု ဆို၍ ငိုကြွေး မြည်တမ်းလိုရကား-
အသညတံ အပရိစက္ခိတာယံ။
ဘယန္တ မနွေတိ သယံ အဗောဓံ၊
နာဂံ ယထာ ပဏ္ဍရကံ သုပဏ္ဏော။
မောဟာ နရော သံသတိ ဟာသမာနော။
တံ ဘိန္နမန္တံ ဘယမနွေတိ ခိပ္ပံ၊
နာဂံ ယထာ ပဏ္ဍရကံ သုပဏ္ဏော။
သုမိတ္တော စ အသမ္ဗုဒ္ဓံ၊ သမ္ဗုဒ္ဓံ ဝါ အနတ္ထံဝါ။
သမဏော အယံ သမ္မတော ဘာဝိတတ္တော။
တဿာဟ မက္ခိံ ဝိဝရိံ ဂုယှမတ္ထံ၊
အတီတမတ္ထော ကပဏံ ရုဒါမိ။
ဝါစဉှိ မံ နာသက္ခိ သံယမေတုံ။
တပ္ပက္ခတော ဟိ ဘယမာဂတံ မေ၊
အတီတမတ္ထော ကပဏံ ရုဒါမိ။
ဂုယှံ အတ္ထံ သံသတိ ဒုက္ကုလိနေ။
ဒေါသာ ဘယာ အထဝါယံ ရာဂရတ္တာ၊
ပလ္လိတ္ထိကော ဗာလော အသံသယံ သော။
ယော သင်္ဂီတီသု မုဒိရေတိ ဝါကျံ။
အာသီဝိသော ဒုမ္မုခေါ တျာဟု တံ နရံ၊
အာရာ အာရာ သံယမေ တာဒိသမှာ။
မနာပိတ္ထိယော မာလ မုစ္ဆာဒနဉ္စ။
ဩဟာယ ဂစ္ဆာမသေ သဗ္ဗကာမေ၊
သုပဏ္ဏ ပါဏူပဂတာဝ တျာမှာ။
ဟူသောဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၅၈။ ဝိကိဏ္ဏဝါစံ၊ နှုတ်မစောင့်သော စကားရှိသော။ အနိဂုယှမန္တံ၊ မဖုံးလွှမ်းအပ်သော အတိုင်အပင် ရှိသော။ အသညတံ၊ ကိုနှုတ်နှလုံးကို စောင့်ခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်သော။ အပရိစက္ခိတာယံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော အတိုင်အပင်ကို စောင့်နိုင်အံ့သောသူ မစောင့်နိုင်အံ့သောသူကို စုံစမ်းခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်သော။ တံ၊ ထိုဆိုအပ်ပြီးသော အင်္ဂါလေးပါးနှင့် ပြည့်စုံသော။ အဗောဓံ၊ ပညာမရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်ကို။ ပဏ္ဍရကံ၊ ပဏ္ဍရက အမည်ရှိသော။ နာဂံ၊ နဂါးမင်းကို။ သုပဏ္ဏော၊ ဂဠုန်မင်းသည်။ အနွာဂတောယထာ၊ မိမိနိုင်ငံသို့ လိုက်စေသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ သယံ၊ မိမိသည်။ ကတမေဝ၊ ပြုအပ်သော အမှုသည်လျှင်။ ဘယံ၊ ဘေးသို့။ အနွေတိ၊ အစဉ်လိုက်ရ၏။
၂၅၉။ ယော နရော၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ပရိရက္ခဏေယျ၊ စောင့်ရှောက်အပ်သော။ ဂုယှမန္တံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော အတိုင်အပင်ကို။ မောဟာ၊ မိုက်သောကြောင့်။ ဟာသမာနော၊ နှစ်လိုဝမ်းသာ ရွှင်လန်းစွာလျက်။ ပါပပုရိသဿ၊ စောင့်ရှောက်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သော ယောက်ျားယုတ်အား။ သံသတိ၊ ပြောဆိုအံ့။ ပဏ္ဍရကံ၊ ပဏ္ဍရက အမည်ရှိသော။ နာဂံ၊ နဂါးမင်းကို။ သုပဏ္ဏော၊ ဂဠုန်မင်းသည်။ အနွာဂတော ယထာ၊ မိမိနိုင်ငံသို့ လိုက်စေသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဘိန္နမန္တံ၊ ပျက်သော အတိုင်အပင်ရှိသော။ တံ နရံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်ကို။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ အနွေတိ၊ အစဉ်လိုက်၏။
၂၆၀။ ယော၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ အနုမိတ္တော၊ အဆွေခင်ပွန်းတုသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဟဒယေန၊ ချစ်သောစိတ်ဖြင့်။ န မိတ္တော၊ အဆွေခင်ပွန်းစစ်မဟုတ်။ သော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဂရုံ၊ ဝန်လေးသော။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ ဝေဒိတုံ၊ သိခြင်းငှါ။ န အရဟတိ၊ မထိုက်။ ယော၊ အကြင် ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ သုမိတ္တော စ၊ အဆွေခင်ပွန်းကောင်းသည်မူလည်း ဖြစ်အံ့။ အမိတ္တော စ၊ ရန်သူမူလည်း ဖြစ်အံ့။ အသမ္ဗုဒ္ဓံ၊ ပညာမရှိသည်မူလည်း ဖြစ်အံ့။ သမ္ဗုဒ္ဓံ၊ ပညာရှိသည်မူလည်း ဖြစ်အံ့။ အနတ္ထံ ဝါ၊ အစီးအပွားမဲ့ကိုလည်း ကျင့်တတ်အံ့။ သောပိ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်လည်း။ ဂရုံ၊ ဝန်လေးသော။ အတ္ထံ၊ အကျိုး စီးပွားကို။ ဝေဒိတုံ၊ သိခြင်းငှာ။ န အရဟတိ၊ မထိုက်။
၂၆၁။ အယံ၊ ဤသူသည်ကား။ သမဏော၊ ကိလေသာ ငြိမ်းပြီးသူဟူ၍၎င်း။ သမ္မတော၊ လောက၌ အမြတ်ဟူ၍ သမုတ်အပ်သော သူဟူ၍၎င်း။ ဘာဝိတတ္တော၊ ပွားစေအပ်သောသူဟူ၍၎င်း။ မညမာနော၊ ထင်မှတ်၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ အစေလံ၊ အစေလက တက္ကတွန်း၌။ ဝိဿာသံ၊ အကျွမ်းဝင်ခြင်းသို့။ အာပဇ္ဇိံ၊ ရောက်ပြီ။ အဟံ၊ ငါသည်။ တဿ၊ ထိုတက္ကတွန်းအား။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ အက္ခိံ၊ ပြောမိပြီ။ ဝိဝရိံ၊ ဖွင့်မိပြီ။ အတီတမတ္ထော၊ လွန်ပြီးသော အစီးအပွားရှိသော ငါသည်။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ကပဏံ၊ အထီးကျန်သည်ဖြစ်၍။ ရုဒါမိ၊ ငိုရ၏။
၂၆၂။ ဗြဟ္မေ၊ မြတ်သော ဂဠုန်မင်း။ တဿ၊ ထိုတက္ကတွန်းအား။ ပရမံ၊ မြတ်သော။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော။ ဣမံ ဝါစံ၊ ဤစကားကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင်ကြောင့်။ သံယမေတုံ၊ စောင့်ရှောက်ခြင်းငှါ။ နာသက္ခိ၊ မတတ်နိုင်။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ မမံ၊ ငါသို့။ တပ္ပက္ခတောဟိ၊ ထိုတက္ကတွန်း အထံမှလျှင်။ အာဂတံ၊ ရောက်လာ၏။ ဣတိ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အတီတမတ္ထော၊ လွန်ပြီးသော အစီးအပွားရှိသော ငါသည်။ ကပဏံ၊ အထီးကျန်သည်ဖြစ်၍။ ရုဒါမိ၊ ငိုရ၏။
၂၆၃။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ သုဟဒံ- သုဟဒေါ၊ ကောင်းသော စိတ်နှလုံးရှိသော သူဟူ၍။ မညမာနော၊ ထင်မှတ်လျက်။ ဒေါသာ၊ အမျက်ကြောင့်၎င်း။ ဘယာ၊ ကြောက်သောကြောင့်၎င်း။ အထ၊ ထို့မြို့။ ရာဂရတ္တာ ဝါ၊ ရာဂဖြင့် တပ်မက်မောသောကြောင့်၎င်း။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ ဒုက္ကုလိနေ၊ အမျိုးယုတ်သော သူတို့ကို။ သံသတိ၊ ပြောဆို၏။ ဗာလော၊ မလိမ်မာသော။ သော နရော၊ ထိုသူသည်။ အသံသယံ၊ ယုံမှားမဲ့။ ပလ္လိတ္ထိကော၊ မိမိကိုယ်ကို သတ်သည်မည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၂၆၄။ တိရောက္ခဝါစော၊ ဖီလာဟု ဆိုအပ်သော မဖုံးလွှမ်းအပ်သော စကားရှိသောသူသည်။ အသတံ၊ သူယုတ်မာတို့၏။ အန္တရံ၊ အတွင်းသို့။ ပဝိဋ္ဌော၊ ဝင်၏။ ဝါကျံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော စကားကို။ သင်္ဂတီသု၊ ပရိသတ်အလယ်တို့၌။ ဥဒိရေတိ၊ ဆိုတတ်၏။ တံ နရံ၊ ထိုသူကို။ အာသီဝိသော၊ လျင်သော အဆိပ်ရှိသော မြွေနှင့်တူသော။ ဒုမ္မုခေါတိ၊ ပုပ်သော ခံတွင်းရှိသော သူဟူ၍။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ တာဒိသမှာ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသောသူမှ။ အာရာ အာရာ၊ ဝေးစွာ ဝေးစွာ။ သံသမေ၊ ရှောင်ကြဉ်ရာ၏။
၂၆၅။ အန္နံ၊ ထမင်းကို၎င်း။ ပါနံ၊ အဖျော်ကို၎င်း။ ကာသိကစန္ဒနဉ္စ၊ ကာသိတိုင်း၌ ဖြစ်သော စန္ဒကူးကို၎င်း။ မနာပိတ္ထိယော၊ နှစ်လိုဘွယ် ရှိကုန်သော မိန်းမတို့ကို၎င်း။ မာလမုစ္ဆာဒနဉ္စ၊ နတ်၌ဖြစ်သောပန်း နတ်၌ဖြစ်သော နံ့သာမျိုးလေးပါး ကသယ်မှုန့်တို့ကို၎င်း။ ဧတေ သဗ္ဗကာမေ၊ ထိုအလုံးစုံသော နတ်၌ဖြစ်သော ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဩဟာယ၊ စွန့်၍။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဂစ္ဆာမသေ၊ သွားရကုန်အံ့သည်တကား။ သုပဏ္ဏ၊ ဂဠုန်မင်း။ တေ၊ သင် ဂဠုန်မင်းအား။ ပါဏူပဂတာဝ၊ အသက်တို့ဖြင့် ကိုးကွယ်ခြင်းသို့ ရောက်သည်လျှင်။ အမှာ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
ဤသို့ ပဏ္ဍရက နဂါးမင်းသည် ကောင်းကင်၌ ဦးခေါင်း စောက်ထိုး တွဲလျားဆွဲလျက် ရှစ်ဂါထာတို့ဖြင့် ငိုကြွေးလျှင် ဂဠုန်မင်းသည် ပဏ္ဍရက နဂါးမင်း ငိုကြွေးသံကို ကြား၍ နဂါးမင်း- မိမိလျှို့ဝှက်အပ်သော စကားကို အဝတ် မဝတ်သော တက္ကတွန်းအား ပြောဆိုပြီး၍ ယခုအခါ အဘယ့်ကြောင့် သင်သည် ငိုကြွေးဘိသနည်းဟုဆို၍ ထိုပဏ္ဍရက နဂါးမင်းကို ကဲ့ရဲ့လိုရကား-
အသ္မိံဓ လောကေ ပါဏဘူ နာဂရာဇ။
သမဏော သုပဏ္ဏော အထဝါ တဝေဝ၊
ကိံ ကာရဏာ ပဏ္ဍရက ဂဟိတော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၆၆။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ ဣဓ၊ ဤနဂါးမင်းကို ဖမ်းယူရာ၌။ တိဏ္ဏံ၊ ငါတို့သုံးယောက်တို့တွင်။ ကော၊ အဘယ်မည်သော။ ပါဏဘူ၊ သတ္တဝါသည်။ အသ္မီဓ လောကေ၊ ဤလောက၌။ ဂရဟံ၊ ကဲ့ရဲ့အပ်သော အဖြစ်သို့။ ဥပေတိ နု၊ ရောက်မည်နည်း။ သမဏော၊ တက္ကတွန်း ရဟန်းသည်တည်း။ ဂရဟံ၊ ကဲ့ရဲ့အပ်သောအဖြစ်သို့။ ဥပေတိ နု၊ ရောက်မည်လော။ အထဝါ၊ ထိုသို့ မဟုတ်မူကား။ သုပဏ္ဏော၊ ဂဠုန်မင်းသည်တည်း။ ဂရဟံ၊ ကဲ့ရဲ့အပ်သောအဖြစ်သို့။ ဥပေတိ နု၊ ရောက်မည်လော။ အထ၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား။ တဝေဝ၊ သင်သည်လျှင်။ ဂရဟံ၊ ကဲ့ရဲအပ်သော အဖြစ်သို့။ ဥပေတိ နု၊ ရောက်မည်လော။ ပဏ္ဍရက၊ ပဏ္ဍရက နဂါးမင်း။ ကိံ ကာရဏာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ မံ၊ ငါ့ကို။ သုပဏ္ဏော၊ ဂဠုန်မင်းသည်။ ဂဟိတော၊ ဖမ်းလေသနည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ စိန္တေတွာ၊ ကြံ၍။ အတ္တာနမေဝ၊ မိမိကိုယ်ကိုသာလျှင်။ ဂရဟ၊ သင်ကဲ့ရဲ့လော့။
ထိုစကားကိုကြား၍ ပဏ္ဍရက နဂါးမင်းသည် မိမိအကြောင်းကို ဂဠုန်မင်းအား ကြားလိုရကား -
ပိယော စ မေ မနသာ ဘာဝိတတ္တော။
တဿာဟ မက္ခိံ ဝိဝရိံ ဂုယှမတ္ထံ၊
အတီတမတ္ထော ကပဏံ ရုဒါမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၆၇။ ဘော သုပဏ္ဏ၊ အို-ဂဠုန်မင်း။ သော သမဏော၊ ထိုတက္ကတွန်းရဟန်းကို။ မေ၊ ငါသည်။ သမ္မတတ္တော၊ သူတော်ကောင်းဟူ၍ သမုတ်အပ်သည်၏ အဖြစ်သည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်၏။ မေ၊ ငါ့အား။ ပိယော စ၊ ချစ်အပ်သည်လည်း။ အဟောသိ၊ ဖြစ်၏။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဘာဝိတတ္တော စ၊ ပွားစေအပ်သော ကောင်းသော သဘောရှိသည်၏ အဖြစ်သည်လည်း။ အဟောသိ၊ ဖြစ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့ထင်မှတ်၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ တဿ၊ ထိုတက္ကတွန်းရဟန်းအား။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ အက္ခိံ၊ ပြောဆိုမိ၏။ ဝိဝရိံ၊ ဖွင့်မိ၏။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ အတီတမတ္ထော၊ လွန်လေပြီးသော အစီးအပွား ရှိသည်ဖြစ်၍။ ကပဏံ၊ အထီးကျန်လျက်။ ရုဒါမိ၊ ငိုရ၏။
ထို့နောင်မှ ဂဠုန်မင်းသည် သေခြင်း၌ မစိုးရိမ်ရာသော အဖြစ်ကို ပြသဖြင့် မကဲ့ရဲ့အပ်သည်ဖြစ်သော အစေလက တက္ကတွန်းကို သင် မကဲ့ရဲလင့်၊ သင့်ကိုယ်ကိုသာလျှင် သင် ကဲ့ရဲ့လော့ဟု ဆို၍ ထိုပဏ္ဍရက နဂါးမင်းအား တရားဟော
လိုရကား-
ပညာဝိမာ နတ္ထိ န နိန္ဒိတဗ္ဗာ။
သစ္စေန ဓမ္မေန ဓိတိယာ ဒမေန၊
အလဗ္ဘ မဗျာဟရတိ နရော ဣဓ။
နာဿ တတိယော အနုကမ္ပကတ္ထိ။
တေသမ္ပိ ဂုယှံ ပရမံ န သံသေ၊
မန္တဿ ဘေဒံ ပရိသင်္ကမာနော။
သဟာယော ဝါ ယဿ ဟောန္တိ သပက္ခာ။
တေသမ္ပိ ဂုယှံ ပရမံ န သံသေ၊
မန္တဿ ဘေဒံ ပရိသင်္ကမာနော။
ပုတ္တရူပယသူပေတာ၊ ဉာတိသင်္ဃ ပုရေက္ခတာ။
တသာပိ ဂုယှံ ပရမံ န သံသေ၊
မန္တဿ ဘေဒံ ပရိသင်္ကမာနော။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၆၈။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ ပထဗျာ၊ မြေအပြင်၌။ အမရော၊ မသေသော သဘောရှိသော။ သတ္တော၊ သတ္တဝါ မည်သည်။ န စ အတ္ထိ၊ မရှိသည်သာတည်း။ ပညာဝိမာ၊ ပညာနှင့်တူသော။ န နိန္ဒိတာ၊ မကဲ့ရဲ့အပ်သော တရားမည်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ နရော၊ သတ္တဝါသည်။ သစ္စေန၊ သစ္စာတရားဖြင့်၎င်း။ ဓမ္မေန၊ သုစရိုက်ဖြင့်၎င်း။ ဓိတိယာ၊ ပညာဖြင့်၎င်း။ ဒမေန၊ ဣန္ဒြေကို ဆုံးမခြင်းဖြင့်၎င်း။ အလဗ္ဘံ၊ ရခဲသော သမာပတ်ရှစ်ပါး မဂ်ဖိုလ် နိဗ္ဗာန်ဟု ဆိုအပ်သော တရားအထူးကို။ အဗျာဟရတိ၊ ပြီးစေနိုင်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အတ္တာနံဝ၊ မိမိကိုယ်ကိုသာလျှင်။ ဂရဟ၊ သင် ကဲ့ရဲ့လော့။
၂၆၉။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ ဗန္ဓဝါနံ၊ အဆွေအမျိုးတို့တွင်။ မာတာ၊ အမိသည်၎င်း။ ပိတာ၊ အဖသည်၎င်း။ ပရမာ၊ မြတ်သော အဆွေအမျိုးမည်၏။ အဿ၊ ထိုသားသ္မီးဖြစ်သော သတ္တဝါအား။ အနုကမ္ပကော၊ သနားတတ်သော။ တတိယော၊ အမိအဖတို့မှတပါး သုံးယောက်မြောက်သော သတ္တဝါ မည်သည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ မန္တဿ၊ အတိုင်အပင်၏။ ဘေဒံ၊ ပျက်အံ့သည်ကို။ ပရိသင်္ကမာနော၊ ရွံရှာသောပညာရှိသည်။ တေသမ္ပိ၊ ထိုအမိအဖတို့အားလည်း။ ပရမံ၊ မြတ်သော။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော စကားကို။ န သံသေ၊ မပြောဆိုရာ။
၂၇၀။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ ယဿ၊ အကြင်သူ၏။ မာတာ၊ အမိသည်၎င်း။ ပိတာ၊ အဖသည်၎င်း။ ဘဂိနိ၊ နှမသည်၎င်း။ ဘာတရော စ၊ ညီအစ်ကိုသည်၎င်း။ သဟာယော ဝါ၊ အဆွေခင်ပွန်းသည်၎င်း။ သပက္ခာ၊ ဘထွေးဘကြီး ဦးရီး အစရှိသော တူသော အပင်းအသင်း ဖြစ်ကုန်သော အဆွေအမျိုးတို့သည်၎င်း။ ဟောန္တိ၊ ရှိသည်ဖြစ်ကုန်၏။ မန္တဿ၊ အတိုင်အပင်၏။ ဘေဒံ၊ ပျက်အံ့သည်ကို။ ပရိသင်္ကမာနော၊ ရွံရှာသောပညာရှိသည်။ တေသမ္ပိ၊ ထိုသူတို့အားလည်း။ ပရမံ၊ မြတ်သော။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော စကားကို။ န သံသေ၊ မပြောဆိုရာ။
၂၇၁။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ ပုရိသံ၊ မိမိလင်မှ တပါးသောယောက်ျားကို။ ဝဇ္ဇာ၊ ဝေးစွာရှောင်ကြဉ်တတ်သော။ ကောမာရီ၊ ငယ်ရွယ်သောအခါ၌ ဆောင်ယူအပ်သော မယားလည်းဖြစ်သော။ ပိယဘာဏိနီ၊ ချစ်ဘွယ်သော စကားကိုလည်း ဆိုတတ်သော။ ပုတ္တရူပယသူပေတာ၊ သားသ္မီး အရောင်အဆင်း စည်းစိမ် အခြံအရံနှင့်လည်း ပြည့်စုံသော။ ဉာတိသင်္ဃပုရေက္ခတာ၊ ဆွေမျိုးအပေါင်းတို့သည် ခြံရံအပ်သော။ ဘရိယာ စ၊ မယားသည်မူလည်း။ အာစိက္ခာဟိ၊ ပြောပါလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ စေ ဝဒေယျ၊ အကယ်၍ ဆိုငြားအံ့။ တဿာပိ၊ ထိုမယားအားလည်း။ မန္တဿ၊ အတိုင်အပင်၏။ ဘေဒံ၊ ပျက်အံ့သည်ကို။ ပရိသင်္ကမာနော၊ ရွံရှာသော ပညာရှိသည်။ ပရမံ၊ မြတ်သော။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော စကားကို။ န သံသေ၊ မပြောဆိုရာ။
ဤဂါထာတို့ဖြင့် တရားဟောပြီး၍ တဖန် နဂါးမင်းအား အဆုံးအမပေးသဖြင့် တရားဟောပြန်လိုရကား-
န ဟိ ပါတုကတော သာဓု၊
ဂုယှော အတ္ထော ပဇာနတာ။
အမိတ္တဿ စ ပဏ္ဍိတော။
ယော စာမိသေန သံဟီရော၊
ဟဒယတ္ထေနော စ ယော နရော။
မန္တဘေဒဘယာ တဿ၊
ဒါသဘူတော တိတိက္ခတိ။
တာဝန္တော တဿ ဥဗ္ဗေဂါ၊
တသ္မာ ဂုယှံ န ဝိဿဇေ။
ရတ္တိဂိရံ နာတိဝေလံ ပမုဉ္စေ။
ဥပဿုတိကာ ဟိ သုဏန္တိ မန္တံ၊
တသ္မာ မန္တော ခိပ္ပမုပေတိ ဘေဒံ၊
အဒွါရကံ အာယသံ ဘဒ္ဒသာလံ။
သမန္တခါတာ ပရိခါ ဥပေတံ၊
ဧဝံပိ မေ တေ ဣဓ ဂုယှမန္တာ။
ဒဠှာ သဒတ္ထေသု နရာ ဒုဇိဝှ။
အာရာ အမိတ္တာ ဗျဝဇန္တိ တေဟိ၊
အာသီဝိသာ ဝါရိဝ သတ္တုသင်္ဃာ။
ဟူသော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၇၂။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ ဂုယှမတ္ထံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သောအကြောင်းကို။ နိဓိယထာ၊ ရွှေအိုးကိုကဲ့သို့။ ရက္ခေယျ၊ စောင့်ရှောက်ရာ၏။ န ဝိဝရေယျ၊ မဖွင့်ရာ။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဂုယှော၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော။ အတ္ထော၊ အကြောင်းကို။ ပါတုကတော၊ ထင်ရှားပြုခြင်းကို။ ပဇာနတာ၊ ပညာရှိသည်။ န သာဓု- နပ္ပသတ္ထော၊ မချီးမွမ်းအပ်။
၂၇၃။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသောသူသည်။ ထိယာ၊ မိန်းမအား၎င်း။ အမိတ္တဿ၊ ရန်သူအား၎င်း။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သောစကားကို။ န သံသေယျ၊ မပြောဆိုရာ။ ယော စ၊ အကြင်သူသည်ကား။ အာမိသေန၊ တစုံတခုသော အာမိသဖြင့်။ သံဟီရော၊ ဖြားယောင်းတတ်၏။ တဿပိ၊ ထိုသူ့အားလည်း။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော စကားကို။ န သံသေယျ၊ မပြောဆိုရာ။ ယော စ နရော၊ အကြင်သူသည်ကား။ ဟဒယတ္ထေနော၊ နှုတ်တပါး စိတ်တပါး အဆွေခင်ပွန်းတုဖြစ်၍ စိတ်နှလုံးကို ခိုးတတ်၏။ တဿပိ၊ ထိုသူ့အားလည်း။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော စကားကို။ န သံသေ၊ မပြောဆိုရာ။
၂၇၄။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ အသမ္ဗုဒ္ဓံ၊ မသိစေအပ်သော။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော။ အတ္ထံ၊ အကြောင်းကို။ သမ္ဗောဓယတိ၊ သိလေအံ့။ မန္တဘေဒဘယာ၊ အတိုင်အပင် ပျက်စီးအံ့သည်မှ ကြောက်သောသူသည်။ တဿ၊ ထိုသိလေသော သူ၏။ ဒါသဘူတော၊ ကျွန်ကဲ့သို့ဖြစ်၍။ တိတိက္ခတိ၊ သည်းခံအပ်၏။
၂၇၅။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ မန္တနံ၊ တိုင်ပင်အပ်သောသူတို့တွင်။ ယာဝန္တော၊ အကြင်မျှလောက်ကုန်သော သူတို့သည်။ ပုရိသဿ၊ ယောက်ျားပုဂ္ဂိုလ်၏။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော။ အတ္ထံ၊ အကြောင်းကို။ ဇာနန္တိ၊ သိလေကုန်၏။ တာဝန္တော၊ ထိုမျှလောက်သောသူတို့သည်။ တဿ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်အား။ ဥဗ္ဗေဂါ၊ ထိတ်လန့်ခြင်းကို ဖြစ်စေတတ်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သောစကားကို။ န ဝိဿဇေ၊ သူတပါးကို မသိစေရာ။
၂၇၆။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ ဒိဝါ၊ နေ့၌။ ဝိဝိစ္စ၊ ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ်သို့ သွား၍။ ရဟဿံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော စကားကို။ ဘာသေယျ၊ ပြောဆိုရာ၏။ ရတ္တိ၊ ညဉ့်၌။ အတိဝေလံ၊ အပိုင်းအခြားကို လွန်၍ ကျယ်စွာသောအသံကို။ ကရောန္တော၊ ပြုလျက်။ ဂိရံ၊ စကားကို။ န ပမုဉ္စေ၊ မလွှတ်ရာ။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဥပဿုတိကာ၊ တိုင်ပင်ရာသို့ ချဉ်း၍ တိုက်နံရံ၏အပ စသည်၌ရပ်၍ နားထောင်သော သူတို့သည်။ မန္တံ၊ အတိုင်အပင်ကို။ သုဏန္တိ၊ ကြားကုန်ရာ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မန္တော၊ အတိုင်အပင်သည်။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ ဘေဒံ၊ ပျက်စီးခြင်းသို့။ ဥပေတိ၊ ရောက်၏။
၂၇၇။ ဒုဇိဝှ၊ နဂါးမင်း။ အဒွါရကံ၊ တံခါးလည်း မရှိထသော။ အယသာ၊ သံဖြင့်။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော။ ဘဒ္ဒသာလံ၊ တင့်တယ်သော စရပ် တန်ဆောင်း အိမ်ဈေး အစရှိသည်တို့နှင့်လည်း ပြည့်စုံထသော။ သမန္တခါတာ၊ ထက်ဝန်းကျင် တူးအပ်ကုန်သော။ ပရိခါ၊ သုံးတန်သော ကျူးတို့နှင့်လည်း။ ဥပေတံ၊ ပြည့်စုံထသော။ မဟန္တံ၊ ကြီးကျယ်စွာသော။ အယနဂရံ ယထာ၊ သံဖြင့်ပြီးသော မြိုကဲ့သို့။ ဧဝမ္ပိ၊ ဤသံမြို့ အတူလျှင်။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ဂုယှမန္တာ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော အတိုင်အပင် ရှိကုန်သော။ ယေ နရာ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ နရာ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ခါယန္တိ၊ ထင်ကုန်၏။
၂၇၈။ ဒုဇိဝှ၊ နဂါးမင်း။ ဂုယှမန္တာ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော အတိုင်အပင် ရှိကုန်သော။ သဒတ္ထေသု၊ မိမိအကျိုးစီးပွားတို့၌။ ဒဠှာ၊ မြဲမြံကုန်သော သူတို့သည်။ အာရာ၊ အဝေးမှ။ ဗျဝဇန္တိ ဣဝ၊ ဖဲကုန်သကဲ့သို့။ အဝိကိဏ္ဏဝါစာ၊ ဖရိုဖရဲ မရှိသည်ဖြစ်၍ စောင့်ရှောက်အပ်သော စကားရှိကုန်သော။ အာသီဝိသာ၊ လျင်သော အဆိပ်ရှိသော မြွေဟုဆိုအပ်သော။ သတ္တုသင်္ဃာ၊ ရန်သူအပေါင်းမှ။ ဇီဝိတုကာမာ၊ အသက်ရှည်ခြင်းငှါ အလိုရှိကုန်သော သူတို့သည်။ အာရာ၊ အဝေးမှ။ ဗျဝဇန္တိ ဣဝ၊ ဖဲကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ တေဟိ၊ ထိုလျှို့ဝှက်အပ်သော အတိုင်အပင်ရှိကုန်သော သူတို့မှ။ အမိတ္တာ၊ ရန်သူတို့သည်။ အာရာ၊ အဝေးမှ။ ဗျဝဇန္တိ၊ ဖဲလေကုန်၏။
ဤသို့ ဂဠုန်မင်းသည် တရားဟောတော်မူသည်ရှိသော် ပဏ္ဍရက နဂါးမင်းသည် ထိုတက္ကတွန်း၏ သီလမရှိသော အဖြစ်ကိုသိ၍ ဂဠုန်မင်း- ငါသည် ထိုတက္ကတွန်းအား သီလရှိသောရဟန်း ထင်မှတ်၍ လျှို့ဝှက်အပ်သော စကားကို ပြောဆိုမိသောကြောင့် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ရပြီ၊ အဘယ်သို့သော အကျင့်ဝတ်နှင့် ပြည့်စုံသောသူသည် ရဟန်းကောင်း အစစ်ဖြစ်၍ နတ်ရွာသို့ ရောက်ရာသနည်းဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ဂဠုန်မင်းအား မေးလိုရကား-
နဂ္ဂေါ မုဏ္ဍော စရတိ ဃာသဟေတု။
တမှိ နုခေါ ဝိဝရိ ဂုယှမတ္ထံ၊
အတ္ထာ စ ဓမ္မာ စ အပဂတမှာ။
ကိံ သီလော ကေန ဝတေန ဝတန္တော။
သမဏော စရံ ဟိတွာ မမာယိတာနိ၊
ကထံ ကရော သဂ္ဂမုပေတိ ဌာနံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၇၉။ သုပဏ္ဏရာဇ၊ ဂဠုန်မင်း။ ဃရံ၊ အိမ်ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်းပြုသော။ အစေလော၊ အဝတ်မဝတ်။ နဂ္ဂေါ၊ အချည်းနှီးသော။ မုဏ္ဍော၊ ဦးပြည်းသည်။ ဃာသဟေတု၊ ခဲဘွယ်စားဘွယ်ကို ရှာလိုသောကြောင့်။ စရတိ၊ ကျင့်၏။ တမှိ နုခေါ၊ ထိုအဝတ် မဝတ်သော ရဟန်းဦးပြည်း၌လျှင်။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော။ အတ္ထံ၊ အကြောင်းကို။ ဝိဝရိ၊ ဖွင့်ဆိုမိ၏။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အတ္ထာ စ၊ အကျိုးစီးပွားမှ၎င်း။ ဓမ္မာ စ၊ အကြောင်းမှ၎င်း။ အပဂတာ၊ ကင်းကုန်သည်။ အမှာ၊ ဖြစ်ကုန်ပြီ။
၂၈၀။ သုပဏ္ဏရာဇ၊ ဂဠုန်မင်း။ ကိံ သီလော၊ အဘယ်သို့သော သီလနှင့်ပြည့်စုံသော။ ကေန ဝတေန၊ အဘယ်သို့သော အကျင့်ကို ဆောက်တည်ခြင်းဖြင့်။ ဝတန္တော၊ ကျင့်သော။ မမာယိတာနိ၊ တဏှာဟူသော ငါ၏ဥစ္စာဟူ၍ တပ်မက်မောတတ်သော အကုသိုလ်တို့ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ စရံ စရန္တော၊ ကျင့်သောသူသည်။ ကထံ၊ အဘယ်သို့။ ကရော၊ ပြုသည်ဖြစ်၍။ သမဏော၊ ရဟန်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ ရူပါရုံစသည်တို့ဖြင့် မြတ်သော။ ဌာနံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဥပေတိ၊ ရောက်သနည်း။
ဂဠုန်မင်းသည် ထိုပဏ္ဍရက နဂါးမင်း၏ အမေးကို ဖြေလိုရကား-
အက္ကောဓနော ပေသုဏိယံ ပဟာယ။
သမဏာ စရံ ဟိတွာ မမာယိတာနိ၊
ဧဝံ ကရော သဂ္ဂမုပေတိ ဌာနံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၈၁။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ ဟိရိယာ၊ အဇ္ဈတ္တကြောင့် ဖြစ်သော ဟိရီ, ဗဟိဒ္ဓကြောင့်ဖြစ်သော ဩတ္တပ္ပနှင့်၎င်း။ တိတိက္ခာယ၊ သည်းခံခြင်းနှင့်၎င်း။ ဒမေန၊ ဣန္ဒြေကို ဆုံးမခြင်းနှင့်၎င်း။ ဥပေတော၊ ပြည့်စုံသော။ အက္ကောဓနော၊ အမျက်မထွက်တတ်သော အလေ့ရှိသော။ ပေသုဏိယံ၊ ချောပစ်သော စကားကိုလည်း။ ပဟာယ၊ စွန့်၍။ မမာယိတာနိ၊ တပ်မက်မောတတ်သော တဏှာတို့ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ စရံ-စရန္တော၊ ကျင့်သောသူသည်။ သမဏော၊ ရဟန်းမည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ကရော၊ ပြုသော ရဟန်းသည်လျှင်။ သဂ္ဂံ၊ ရူပါရုံစသည်တို့ဖြင့် မြတ်သော။ ဌာနံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဥပေတိ၊ ရောက်ရ၏။
ဂဠုန်မင်း၏ ဤတရားစကားကို ကြားရလျှင် ပဏ္ဍရကနဂါးမင်းသည် မိမိအသက်ကို တောင်းလိုသည်ဖြစ်၍-
သမ္ဖဿတံ သဗ္ဗဂတ္တံ ဖရေတိ။
ဧဝံပိ မေ တွံ ပါတုရဟု ဒိဇိန္ဒ၊
မာတာဝ ပုတ္တံ အနုကမ္ပမာနော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၈၂။ ဒိဇိန္ဒ၊ ငှက်များသေဌ်နင်း ဂဠုန်မင်း။ မာတာ၊ အမိသည်။ တနုဇံ၊ ကိုယ်မှဖြစ်သော။ တရုဏံ၊ ငယ်စွာသော။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ သမ္ဖဿတံ၊ ကောင်းစွာ အတွေ့ရှိသည်၏ အဖြစ်ကိုသိ၍။ သဗ္ဗဂတ္တံ၊ အလုံးစုံသောကိုယ်ကို။ ဖရေတိ-ဣဝ၊ သား၏အတွေ့ဖြင့် နှံ့စေသကဲ့သို့။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူလည်း။ တွံ၊ သင်ဂဠုန်မင်းသည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ပါတုရဟု၊ ထင်ရှားဖြစ်ပါ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မာတာ၊ အမိသည်။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ အနုကမ္ပမာနော ဣဝ၊ သနားသကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ပဿ၊ ရှုတော်မူလော့။
ထိုသို့ နဂါးမင်း တောင်းပန်သောအခါ ဂဠုန်မင်းသည် နဂါးမင်း၏အသက်ကို ပေးလိုရကား-
တယော ဟိ ပုတ္တာ န ဟိ အညော အတ္ထိ။
အန္တေဝါသိ ဒိန္နကော အတြဇော စ၊
ရဇ္ဇဿု ပုတ္တညတရော မေ အဟောသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၈၃။ ဒုဇိဝှ၊ နဂါးမင်း။ ဟန္ဒ၊ ငါသနားလှစွ။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝဓာ၊ သတ်ခြင်းမှ။ မုဉ္စ၊ လွတ်လော့။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ အန္တဝါသိ စ၊ အတတ်သင်သော သား၎င်း။ ဒိန္နကော စ၊ သားပြုလော့ဟု သူတပါးပေးသော သား၎င်း။ အတြဇော စ၊ မိမိမှဖြစ်သော သား၎င်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပုတ္တာ၊ သားတို့သည်။ တယော ဟိ၊ သုံးယောက်တို့ သည်သာလျှင်တည်း။ အညော၊ သုံးယောက်မှ တပါးသော လေးယောက်မြောက်သော သားမည်သည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တွံ၊ သင် နဂါးမင်းသည်။ မေ၊ ငါ၏။ အညတရော၊ တယောက်ယောက်သော။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်၏။ ရဇ္ဇဿု၊ မွေ့လျော်လော့။
ဤသို့သော စကားကို ဆိုပြီးလျှင် ကောင်းကင်မှသက်၍ နဂါးမင်းကို မြေ၌ တည်စေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဘူမျံ ပတိဋ္ဌာယ ဒိဇော ဒုဇိဝှံ။
မုတ္တဇ္ဇ တွံ သဗ္ဗဘယာတိဝတ္တော။
ထလူဒကေ ဟောတိ မယာဘိဂုတ္တော။
ပိပါသိတာနံ ဥဒကရဟဒေါဝ သီတော။
ဝေသ္မံ ယထာ ဟိမသီတဋ္ဋိတာနံ၊
ဧဝံပိ တေ သရဏမဟံ ဘဝါမိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၈၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဣစ္စေဝ ဝါကျံ၊ ဤသို့သောစကားကို။ ဝတွာ၊ ဆိုပြီး၍။ သုပဏ္ဏော၊ ဂဠုန်မင်းသည်။ ဒုဇိဝှံ၊ နဂါးမင်းကို။ ဝိဿဇ္ဇိ၊ လွှတ်၏။ ဒိဇော၊ ဂဠုန်မင်းသည်။ ဘူမျံ၊ မြေ၌။ ပတိဋ္ဌာယ၊ ရပ်၍။ ဒုဇိဝှံ၊ နဂါးမင်းကို။ သမဿာသေန္တော၊ နှစ်သက်စေလျက်။ တွံ၊ သင် နဂါးမင်းကို။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ မုတ္တော၊ ငါလွှတ်၏။ သဗ္ဗဘယာ၊ အလုံးစုံသော ဘေးမှ။ အတိဝတ္တော၊ လွန်မြောက်ပြီ။ ထလေ၊ ကြည်း၌၎င်း။ ဥဒကေ၊ ရေ၌၎င်း။ မယာ၊ ငါသည်။ အဘိဂုတ္တော၊ စောင့်ရှောက်အပ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၂၈၅။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ ကုသလော၊ လိမ်မာသော။ ဘိသက္ကော၊ ဆေးသမားသည်။ အာတင်္ကိနံ၊ သူနာတို့၏။ သရဏံ ယထာ စ၊ ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်သကဲ့သို့၎င်း။ သီတော၊ ချမ်းမြေ့စွာသော။ ဥဒကရဟဒေါ၊ ရေအိုင်သည်။ ပိပါသိတာနံ၊ ရေမွတ်ကုန်သောသူတို့၏။ သရဏံ ဣဝ၊ ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်သကဲ့သို့၎င်း။ ဝေသ္မံ၊ အိမ်သည်။ ဟိမသီတဋ္ဋိတာနံ၊ ဆီးနှင်းအချမ်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်ကုန်သော သူတို့၏။ သရဏံ ယထာ စ၊ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သကဲ့သို့၎င်း။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူလျှင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာသည်။ ဘဝါမိ၊ ဖြစ်၏။
ထိုပဏ္ဍရက နဂါးမင်းသည် နဂါးပြည်သို့ သွား၏။ ဂဠုန်မင်းသည် ဂဠုန်ပြည်သို့သွား၍ ငါသည် ပဏ္ဍရက နဂါးမင်းကို သစ္စာပြု၍ ယုံကြည်စေသဖြင့် လွှတ်အပ်၏။ ငါ၌ ထိုနဂါးမင်း၏ စိတ်နှလုံးသည် အသို့သဘောရှိသနည်း၊ ထိုနဂါးမင်းကို စူးစမ်းအံ့ဟု ကြံ၍ နဂါးပြည်သို့ သွားပြီးလျှင် ဂဠုန်မင်းတို့၏ လေအဟုန်ကို ပြု၏။ ထိုသို့ပြုသော ဂဠုန်မင်းကို မြင်၍ နဂါးမင်းသည် ဖမ်းယူခြင်းငှါ လာသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ထင်မှတ်၍ အလံတထောင် အတိုင်းအရှည်ရှိသော ကိုယ်ကို ဖန်ဆင်း၍ ကျောက်ခဲတို့ကို၎င်း, သဲတို့ကို၎င်း မျို၍ ဝန်လေးသည်ကို ပြုလျက် အမြီးကို အောက်သို့ ထားသည်ကို ပြု၍ အခွေ၏ အထက်၌ ပါးပျဉ်းမိုးလျက် ဝပ်၍ ဂဠုန်မင်းကို ကိုက်သတ်အံ့သကဲ့သို့ ပြု၍ နေ၏။ ထိုသို့နေသော နဂါးမင်းကို မြင်၍ ဂဠုန်မင်းသည် အကြောင်းကို မေးလိုရကား-
ဝိဝရိယ ဒါဌံ သယသိ၊ ကုတော တံ ဘယမာဂတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၈၆။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ ဇလာဗုဇော၊ ဇလာဗုဇမျိုး ဖြစ်သော နဂါးမင်းသည်။ အဏ္ဍဇေန၊ အဏ္ဍဇမျိုးဖြစ်သော ဂဠုန်မင်းနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ကတွာ၊ မိတ်ဖွဲ့ခြင်း အချိန်းအချက်ကို ပြုပြီးလျက်။ ဒါဌံ၊ အစွယ်ကို။ ဝိဝရိယ၊ ဖွင့်၍။ သယသိ၊ အိပ်၏။ ကုတော၊ အဘယ်အရပ်မှ။ တံ၊ သင်သို့။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ အာဂတံ၊ လာရောက်သနည်း။
ထိုဂဠုန်မင်း စကားကို ကြား၍ ပဏ္ဍရက နဂါးမင်းသည် မိမိအကြောင်းကို ဂဠုန်မင်းအား ကြားလိုရကား-
အဘယာ ဘယမုပ္ပန္နံ၊ အပိ မူလာနိ ကန္ဒတိ။
ယေနာသိ ကလဟော ကတော။
နိစ္စယဋ္ဌေန ဌာတဗ္ဗံ၊ သောရီ သဗ္ဗိ န ရဇ္ဇတိ။
အသံကိတော စ သံကိတော ဘဝေယျ။
တထာတထာ ဝိညူ ပရက္ကမေယျ။
ယထာယထာ ဘာဝံ ပရော နာဇညာ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၈၇။ သုပဏ္ဏရာဇ၊ ဂဠုန်မင်း။ သံကေတေဝ၊ အချိန်းအချက် ပြုပြီးသည်လျှင် ဖြစ်သော။ အမိတ္တသ္မိံ၊ ရန်သူ၌၎င်း။ မိတ္တသ္မိံပိ၊ အဆွေ ခင်ပွန်း၌၎င်း။ န ဝိဿသေ၊ အကျမ်းမဝင်ရာ။ အဘယာ၊ ဘေးမရှိသော အဆွေခင်ပွန်းမှလည်း။ ယံ ဘယံ၊ အကြင်ဘေးသည်။ ဥပ္ပန္နံ၊ ဖြစ်၏။ တံ ဘယံ၊ ထိုဘေးသည်။ မူလာနိ၊ အမြစ်အရင်းဟု ဆိုအပ်သော အသက်တို့ကိုလျှင်။ အပိ၊ စင်စစ်။ ကန္ဒတိ၊ ဖြတ်တတ်၏။
၂၈၈။ ယေန၊ အကြင်သူနှင့်။ ကလဟော၊ ခိုက်ရန်ကို။ ကတော၊ ပြုအပ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်ဘူး၏။ တမှိ၊ ထိုခိုက်ရန်ပြုဘူးသော သူ၌။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဝိဿာသေနု၊ အကျွမ်းဝင်ရာအံ့နည်း။ နိစ္စယဋ္ဌေန၊ အမြဲလုံ့လပြုသဖြင့်။ ဌာတဗ္ဗံ၊ တည်အပ်၏။ သော၊ ထိုအမြဲလုံ့လပြု၍ တည်သောသူသည်။ အရီ-အရီဟိ၊ ရန်သူတို့နှင့်။ သဗ္ဗိ-သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ န ရဇ္ဇတိ၊ အကျွမ်းဝင်သည်၏ အစွမ်းဖြင့် မတပ်စွန်း။
၂၈၉။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဝိဿာသယေ၊ မိမိ၌ အကျွမ်းဝင်ငြားအံ့။ တဉ္စ၊ ထိုသူကိုလည်း။ သယံ၊ မိမိသည်။ န ဝိဿာသေယျ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ အသံကိတော၊ သူတပါးသည် မရွံရှာအပ်သည်။ ဘဝေယျ၊ ဖြစ်ငြားအံ့။ တဉ္စ၊ ထိုသူကိုလည်း။ အတ္တနာ၊ မိမိသည်။ သံကိတော၊ ရွံရှာအပ်သည်။ ဘဝေယျ၊ ဖြစ်ရာ၏။ ယထာ ယထာ၊ အကြင်အကြင်သို့သော အပြားအားဖြင့်။ ဝိညူ၊ ပညာရှိသည်။ ပရက္ကမေယျ၊ လုံ့လပြုရာ၏။ တထာ တထာ၊ ထိုထိုသို့သော အပြားအားဖြင့်။ အဿ၊ ထိုပညာရှိ၏။ ဘာဝံ၊ သဘောကို။ ပရော၊ သူတပါးသည်။ န ဇညာ၊ မသိရာ။
ထိုသို့ ဂဠုန်မင်း နဂါးမင်းတို့သည် အချင်းချင်း ပြောဟောကြ၍ ညီညွတ်သင့်တင့်သဖြင့် ဝမ်းမြောက်ကုန်လျက် နှစ်ယောက်ကုန်သော ဂဠုန်မင်း နဂါးမင်းတို့သည်လည်း အဝတ်မဝတ်သော တက္ကတွန်းကျောင်းသို့ သွားကြကုန်၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဥဘော သမာ သုဇ္ဈယာ ပုညက္ခန္ဓာ။
ဥပါဂမုံ ကရမ္ပိယံ အစေလံ၊
မိဿိဘူတာ အဿဝဟာဝ နာဂါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၉၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဒေဝဝဏ္ဏာ၊ နတ်၏ အဆင်းနှင့် တူသော အဆင်းရှိကုန်သော။ သုခုမာလရူပါ၊ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အဆင်းသဏ္ဌာန်လည်း ရှိကုန်သော။ သုဇ္ဈယာ၊ စင်ကြယ်ကုန်သော။ ပုညက္ခန္ဓာ၊ ကောင်းမှုအစုကဲ့သို့ ဖြစ်ကုန်သော။ တေ၊ ထိုဂဠုန်မင်း, နဂါးမင်းတို့သည်။ သမာ၊ တူမျှကုန်သော အဆင်းသဏ္ဌာန် ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ မိဿိဘူတာ၊ အချင်းချင်း မိတ်ဖွဲ့သဖြင့် ကိုယ်လက်နှီးနှောသော အဖြစ်သို့ ရောက်ကုန်လျက်။ အဿဝဟာဝ၊ ရထားဦး၌ က, အပ်သော မြင်းနှစ်စီးကဲ့သို့။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော။ တေ နာဂါ၊ ထိုယောက်ျားမြတ်တို့သည်။ ကရမ္ပိယံ၊ ကရမ္ပယ အမည်ရှိသော။ အစေလံ၊ အစေလက တက္ကတွန်းသို့။ ဥပါဂမုံ၊ ကပ်လေကုန်၏။
တက္ကတွန်းကျောင်းသို့ ရောက်ကြပြီးလျှင် ဂဠုန်မင်းသည် ဤသို့ ကြံ၏။ ဤနဂါးမင်းသည် တက္ကတွန်းအား အရိုအသေကို မပေးလတ္တံ့၊ ထိုဒုဿီလ တက္ကတွန်းကို ရှိမခိုးအံ့ ဤသိုကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဂဠုန်မင်းသည် အပ၌ရပ်၍ နဂါးမင်းကိုသာလျှင် တက္ကတွန်းအထံသို့ စေလိုက်၏။ ထိုသို့ စေလိုက်ကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
သယမေ ဝုပါဂမ္မ ဣဒံ အဝေါစ။
မုတ္တဇ္ဇာဟံ သဗ္ဗဘယာတိဝတ္တော၊
န ဟိ နူန တုယှံ မနသော ပိယမှာ။
ဟူသော အခြားမဲ့ဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၉၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတော-တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ပဏ္ဍရကော၊ ပဏ္ဍရကနဂါးမင်းသည်။ အစေလံ၊ အစေလက တက္ကတွန်းသို့။ သယမေဝ၊ မိမိချည်းသာလျှင်။ ဥပါဂမ္မ၊ ကပ်လေ၍။ ဟဝေ၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ အဝေါစ၊ ဆိုလေ၏။ ဒုဿီလ၊ သီလမရှိသော တက္ကတွန်း။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ အဟံ၊ ငါသည်။ သဗ္ဗဘယာ၊ အလုံးစုံသောဘေးမှ။ မုတ္တော၊ လွတ်သည်ဖြစ်၍။ အတိဝတ္တော၊ လွန်မြောက်ပြီ။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ တုယှံ၊ သင့်အား။ နူန၊ စင်စစ်လျှင်။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ န ဟိ ပိယာ၊ မချစ်ကုန်သည်။ အမှာ၊ ဖြစ်ကုန်ပြီ။
ထို့နောင်မှ အစေလကတက္ကတွန်းသည် မိမိပြုသောအကြောင်းကို နဂါးမင်းအား ကြားလိုသည်ဖြစ်၍-
အ သံသယံ ပဏ္ဍရကေန သစ္စံ။
သော ရာဂရတ္တောဝ အကာသိ ဧတံ၊
ပါပကမ္မံ သမ္ပဇာနော န မောဟာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၉၂။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ သုပဏ္ဏရာဇာ၊ ဂဠုန်မင်းကို။ မေ၊ ငါသည်။ အသံသယံ၊ ယုံမှားမရှိ။ ပဏ္ဍရကေန၊ ပဏ္ဍရက နဂါးမင်းထက်။ ပိယော၊ ချစ်အပ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုစကားသည်မှန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သော-အဟံ၊ ထိုငါသည်။ တသ္မိံ၊ ထိုဂဠုန်မင်း၌။ ရာဂရတ္တော၊ လောဘအားဖြင့် ချစ်ခင် တပ်မက်မောသည် ဖြစ်၍။ သမ္ပဇာနောဝ၊ သိလျက်လျှင်။ ဧတံ ပါပကမ္မံ၊ ထို မကောင်းမှုကို။ အကာသိ၊ ပြုမိ၏။ မောဟာ၊ မိုက်သောကြောင့်။ န အကာသိ၊ ငါမပြု။
ထိုစကားကိုကြား၍ ပဏ္ဍရက နဂါးမင်းသည် ထိုတက္ကတွန်းကို ကဲ့ရဲ့လိုရကား-
သမ္ပဿတော လောကမိမံ ပရဉ္စ။
သုသညတာနဉှိပိ ဗျဉ္ဇနေန၊
အသညတော လောကမိမံ စရာသိ။
အသညတော သညတသန္နိကာသော။
ကဏှာဘိ ဇာတိကောသိ အနရိယရူပေါ၊
ပါပံ ဗဟုံ ဒုစ္စရိတံ အစရိ။
ဟူသော ဤ နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၉၃။ နဂ္ဂ၊ အဝတ်မဝတ်သော တက္ကတွန်း။ ဣမဉ္စ လောကံ၊ ဤပစ္စုပ္ပန် လောကကို၎င်း။ ပရဉ္စလောကံ၊ တမလွန်လောကကို၎င်း။ သမ္ပဿတော၊ ကောင်းစွာမြင်သော ရဟန်းအား။ မေ၊ ငါသည်။ ပိယံ ဝါ၊ ချစ်အပ်သောသူဟူ၍၎င်း။ အပ္ပိယံ ဝါ၊ မချစ်အပ်သော သူဟူ၍၎င်း။ န ဟောတိ၊ မထင်။ တွံ ပန၊ သင်သည်ကား။ သုသညတာနံ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးကို ကောင်းစွာ စောင့်ရှောက်သော သူတို့၏။ ဗျဉ္ဇနေနပိ၊ အသွင်အပြင်ဖြင့်လည်း။ အသညတော၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးကို မစောင့်သည်ဖြစ်၍။ ဣမံ လောကံ၊ ဤလူအပေါင်းကို။ ဝဉ္စန္တော၊ လှည့်စားလျက်။ စရာသိ၊ ကျင့်၏။
၂၉၄။ အမ္ဘော ဒုဿီလ၊ အိုသီလမရှိသော တက္ကတွန်း။ တွံ၊ သင်သည်။ အနရိယော စ၊ သူတော်သူမြတ် မဟုတ်ဘဲလျက်လည်း။ အရိယာဝကာသော၊ သူတော် သူမြတ်တို့၏ အတုပြုသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ အသညတောပိ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးကို မစောင့်ဘဲလျက်လည်း။ သညတသန္နိကာသော၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးကို စောင့်စည်းသော သူတို့၏ အတုပြုသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ကဏှာဘိ ဇာတိကော၊ ကိုယ်တွင်း၌ ဖြစ်သော အကုသိုလ်ဟူသော မည်းညစ်သော သဘောရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ အနရိယရူပေါ၊ သူယုတ်မာတို့၏ သဘောရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ပါပံ၊ ယုတ်မာစွာသော။ ဒုစ္စရိတံ၊ မကောင်းသော အကျင့်ကို။ ဗဟုံ၊ များစွာ။ အစရိ၊ ကျင့်ဘိ၏။
ဤသို့ ထိုတက္ကတွန်းကို ကဲ့ရဲပြီး၍ ယခုအခါ ကျိန်ဆဲပြန်လိုသော နဂါးမင်းသည်-
ဧတေန သစ္စဝစေန၊ မုဒ္ဓါ တေ ဖလတု သတ္တဓာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၉၅။ အမ္ဘော ဒုဗ္ဘိ၊ အို-အဆွေခင်ပွန်းဖျက်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ အဒုဋ္ဌဿ၊ မပြစ်မှားအပ်သော အဆွေခင်ပွန်းအား။ ဒုဗ္ဘီ စ၊ ပြစ်မှားသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ပိသုဏော စ၊ ဂုံးချောတတ်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဧတေန၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ သစ္စဝစေန၊ မှန်သော စကားကြောင့်။ တေ၊ သင်၏။ မုဒ္ဓါ၊ ဦးခေါင်းသည်။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလတု၊ ကွဲစေသတည်း။
ဤသို့ ပဏ္ဍရက နဂါးမင်းသည် ကျိန်ဆဲစဉ်လျှင် ကရမ္ပိယမည်သော အစေလက တက္ကတွန်း ဦးခေါင်းသည် ခုနစ်စိတ်ကွဲ၏။ ထိုင်၍နေရာ အရပ်၌လျှင် မြေသည် ဟင်းလင်းအပြင်ကို ပေး၏။ ထိုအစေလက တက္ကတွန်းသည် မြေသို့ ဝင်ရလေ၍ အဝီစိငရဲ၌ ဖြစ်ရလေ၏။ နဂါးမင်း ဂဠုန်မင်းတို့သည်လည်း နေရာအရပ်သို့လျှင် သွားလေကုန်၏။
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုအစေလက တက္ကတွန်းကို မြေမျိုသောအဖြစ်ကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသည်ဖြစ်၍-
မိတ္တဒုဗ္ဘ ဟိ ပါပိယော နတ္ထိ အညော။
အာသိတ္တပတ္တော နိဟတော ပထဗျာ၊
ဣန္ဒဿ ဝါကျေန ဟိ သံဝရော ဟတော။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၉၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ မိတ္တာနံ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့အား။ န ဒုဗ္ဘိတဗ္ဗံ၊ မပြစ်မှားအပ်။ ဟိ-ယသ္နာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ မိတ္တဒုဗ္ဘာ၊ အဆွေခင်ပွန်း ပြစ်မှားသော မကောင်းမှုအောက်။ ပါပိယော၊ အထူးသဖြင့် ယုတ်မာသော။ အညော၊ တပါးသော မကောင်းမှုသည်။ န ဟိ အတ္ထိ၊ မရှိသည်သာတည်း။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အာသိတ္တပတ္တော၊ မိမိသည် သောက်အပ်သော အဆွေခင်ပွန်း ပြစ်မှားသော ကံဟူသော အဆိပ်သည် အပြီးသို့ ရောက်စေအပ်သည်ဖြစ်၍။ ပထဗျာ၊ မြေ၌။ နိဟတော၊ မြုပ်ရလေ၏။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဣန္ဒဿ၊ ပဏ္ဍရကနဂါးမင်း၏။ ဝါကျေန၊ သစ္စာစကားသည်။ သံဝရော၊ မစောင့်ဘဲလျက် စောင့်သကဲ့သို့ ဝန်ခံသော အစေလက တက္ကတွန်းကို။ ဟတော၊ သတ်အပ်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် ဤပဏ္ဍရကဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌ သာလျှင် ဤဒေဝဒတ်သည် မုသားဆို၍ မြေမျိုသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း မုသားဆိုသောကြောင့် မြေမျိုဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ၌ ဤဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ အစေလက တက္ကတွန်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တသည် ထိုအခါ ပဏ္ဍရက နဂါးမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဂဠုန်မင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
လျှို့ဝှက်ရာကို၊ ဖွင့်ဟဆို၊ ထိုသူ ပျက်စီးရာ
ရှစ်ခုမြောက်ဖြစ်သော ပဏ္ဍရကဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တိံသနိပါတ်
၉။ သမ္ဗုလာဇာတ်
အမျိုးကောင်းသ္မီးကျင့်ဝတ်နှင့် ပြည့်စုံလျက် လင်ကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကာ ဝေဓမာနာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသမ္ဗုလာဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် မလ္လိကာမိဖုယားကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုကို ကုမ္မာသပိဏ္ဍဇာတ်၌ ချဲ့အပ်ပြီးသလျှင်ကတည်း။
အထူးကား ထိုမလ္လိကာ မိဖုယားသည် မြတ်စွာဘုရားအား သုံးဆုပ်သော မုယောစိုင်အလှူ၏ အာနုဘော်ကြောင့် ထိုနေ့၌ပင်လျှင် ကောသလမင်းကြီး၏ မိဖုယားအဖြစ်သို့ ရောက်၍ လင်၏ရှေးဦးစွာ ထခြင်းအစရှိသော ငါးပါးကုန်သော ကောင်းသောအကျင့် ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ဉာဏ်ပညာနှင့် ပြည့်စုံသည်။ ဘုရားသခင်အား လုပ်ကျွေးသည်။ လင်ကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေသည် ဖြစ်၏။ ထိုမလ္လိကာ မိဖုယား၏ လင်ကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေသော အဖြစ်သည် အလုံးစုံသော သာဝတ္ထိပြည်၌ ကျော်စောထင်ရှား၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ တရားသဘင်ဝယ် ရဟန်းတို့သည် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့- မလ္လိကာ မိဖုယားသည် အကျင့်ဝတ်နှင့် ပြည့်စုံသတတ်၊ လင်ကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေသတတ်ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့- ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်ကုန်လတ်သော် ရဟန်းတို့- ဤမလ္လိကာသည် ယခုအခါ၌သာလျှင် အကျင့်ဝတ်နှင့် ပြည့်စုံသည်။ လင်ကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း လင်ကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား သောတ္ထိသေနမည်သော သားတော်သည် ရှိ၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အရွယ်သို့ရောက်သော ထိုသားတော် သောတ္ထိသေန မင်းသားကို အိမ်ရှေ့မင်းအဖြစ်၌ထားတော်မူ၏။ ထိုအိမ်ရှေ့မင်း၏ မိဖုယားကြီးသည် သမ္ဗုလာ အမည်ရှိ၏။ မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်၏။ ကိုယ်အရောင် အဆင်းနှင့် ပြည့်စုံ၏။ လေတိတ်ရာ၌ ထွန်းအပ်သော ဆီမီးအလျှံကဲ့သို့ ထင်၏။ နောက်အဘို့၌ သောတ္ထိသေနမင်း၏ ကိုယ်၌ နူနာသည် ဖြစ်၏။ ဆေးသမားတို့သည် ကုခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ထိုသောတ္ထိသေန မင်းသားသည် နူနာ ပေါက်ကွဲသည်ရှိသော် စက်ဆုပ် ရွံရှာသည်ဖြစ်၍ နှလုံးမသာခြင်းသို့ ရောက်၍ ငါ့အား မင်းအဖြစ်ဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း၊ တော၌ ကိုးကွယ်ရာမရှိသော သေခြင်းဖြင့် သေအံ့ဟု ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးအား ကြားလျှောက်စေ၍ အလွန်နှစ်သက်ဘွယ်ရှိသော ရွှေအိမ်ရွှေနန်းကို စွန့်၍ မြို့မှထွက်၏။ သမ္ဗုလာမိဖုယားသည် များစွာကုန်သော အကြောင်းတို့ဖြင့် ပြန်လည်စေသော်လည်း မပြန်မူ၍ သွားလျှင် ငါသည် အရှင်ဖြစ်သော ထိုမင်းသားကို တော၌ လုပ်ကျွေးအံ့ဟု ဆို၍ မင်းသားနှင့် အတူတကွလျှင် ပြည်မှ ထွက်၏။
ထိုသောတ္ထိသေနဘမင်းသားသည် တောသို့ဝင်၍ ရလွယ်သော သစ်သီးကြီးငယ်ရှိသော အရိပ်ရေနှင့် ပြည့်စုံသောအရပ်၌ ကျောင်းဆောက်၍ နေ၏။ သမ္ဗုလာမင်းသ္မီးသည် ထိုမင်းသားကို လုပ်ကျွေး၏။ အဘယ်သို့ လုပ်ကျွေးသနည်း ဟူမူကား ထိုသမ္ဗုလာ မင်းသ္မီးသည် နံနက်စောစောက ထပြီးလျှင် ကျောင်းကိုတံမျက်လှည်း၍ သောက်ရေ သုံးဆောင်ရေကို တည်ထား၍ ဒန်ပူ မျက်နှာသစ်ရေကို သဖြင့် ခံတွင်းဆေးပြီးသည်ရှိသော် အထူးထူးသော ဆေးတို့ကိုကြိတ်၍ ထိုလင်မင်းသား၏ နူနာ၌လိမ်းကျံ၍ ချိုနိုးရာရာကုန်သော သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို စားစေပြီးလျှင် ခံတွင်းကိုဆေး၍ မိမိလက်ကို ကောင်းစွာဆေးပြီးသော် အရှင့်သား- မမေ့မလျော့ ဖြစ်လော့ဟု ဆို၍ ရှိခိုးပြီးလျှင် တောင်း, တူးရွင်း ချိတ် တံချူတို့ကို ယူ၍ သစ်သီးကြီးငယ်အလို့ငှါ တောသို့ဝင်၍ သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို ဆောင်ယူခဲ့ပြီးလျှင် တင့်အပ်သော အရပ်၌ထား၍ အိုးဖြင့် ရေကိုဆောင်၍ အထူးထူးသော ကသယ်မှုန့်တို့ဖြင့်၎င်း မြေညက်တို့ဖြင့်၎င်း သောတ္ထိသေနမင်းသားကို ရေချိုးစေ၍ တဖန် ချိုစွာသော သစ်သီးတို့ကို ဆက်ကပ်၏။ သစ်သီး သုံးဆောင်ပြီးသော အဆုံး၌ နံ့သာဖြင့် ထုံအပ်သောရေကို ဆက်ကပ်၍ မိမိသည် သစ်သီးတို့ကို သုံးဆောင်သဖြင့် ပျဉ်အခင်းကို စီရင်၍ မင်းသားသည် ထိုပျဉ်အခင်း၌ လျောင်းသည်ရှိသော် ထိုမင်းသား၏ ခြေတို့ကိုရေဆေး၍ ဦးခေါင်းကို ဆုပ်နယ်ခြင်း၊ ကျောကိုဆုပ်နယ်ခြင်း၊ ခြေလက်ကို ဆုပ်နယ်ခြင်းတို့ကို ပြုလျက် အိပ်ရာနံပါးသို့ ကပ်၍ အိပ်၏။ ဤသို့သောနည်းဖြင့် လင်ကို လုပ်ကျွေး၏။
ထိုသမ္ဗုလာ မင်းသ္မီးသည် တနေ့သောအခါ တော၌ သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို ဆောင်သည်ရှိသော် တခုသော ချောင်းငယ်ကို မြင်၍ ဦးခေါင်းမှ တောင်းကို ချသဖြင့် ချောင်းနား၌ထား၍ ရေချိုးအံ့ဟု ရေသို့သက်၍ နနွင်းမှုန့်ဖြင့် ကိုယ်ကိုပွတ်၍ ရေချိုးသဖြင့် ကောင်းစွာ ဆေးအပ်ပြီးသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ရေမှတက်ပြီးလျှင် လျှော်တေသင်္ကန်းကို ဝတ်၍ ချောင်းနား၌ ရပ်၏။ ထိုသို့ ရပ်သောအခါ သမ္ဗုလာမင်းသ္မီး၏ ကိုယ်ရောင်ဖြင့် တောအလုံးသည် တပြိုင်နက်လင်း၏။ ထိုခဏ၌ တယောက်သော ဒါနောဘီလူးသည် အစာရှာအံ့သောငှါ သွားသည်ရှိသော် ထိုသမ္ဗုလာမင်းသ္မီးကို မြင်၍ တပ်စွန်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ အကြောင်းကို မေးလိုရကား-
ဧကာ တုဝံ တိဋ္ဌသိ သညတူရူ။
ပုဋ္ဌာသိ မေ ပါဏိပမေယျ မဇ္ဈေ၊
အက္ခာဟိ မေ နာမဉ္စ ဗန္ဓဝေ စ။
ကာဝါ တွမသိ ကလျာဏီ၊ ကဿဝါတွံ သုမဇ္ဈိမေ။
အဘိဝါဒေမိ တံ ဘဒ္ဒေ၊ ဒါနဝါဟံ နမတ္ထု တေ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၉၇။ သညတူရူ၊ ကောင်းစွာ ပေါင်းအပ်သော မြတ်သော ဦရုလက္ခဏာရှိသော မိန်းမ။ ဂိရိကန္ဒရာယံ၊ တောင်ကြား ချောင်းနား၌။ ဝေဓမာနာ၊ ချမ်းအေးသည်ဖြစ်၍ တုန်လှုပ်သည်ကား။ ကာ၊ အဘယ်သူနည်း။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဧကာ၊ တယောက်တည်း။ တိဋ္ဌသိ၊ တည်ဘိ၏။ ပါဏိပမေယျ မဇ္ဈေ၊ လက်ဖြင့် ညွတ်စေအပ်သော ခါးရှိသော မိန်းမ။ မေ၊ ငါသည်။ ပုဋ္ဌာ၊ မေးအပ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မေ၊ ငါ့အား။ နာမဉ္စ၊ အမည်ကို၎င်း ဗန္ဓဝေ စ၊ အဆွေအမျိုးတို့ကို၎င်း။ အက္ခာဟိ၊ ကြားလော့။
၂၉၈။ ကလျာဏိ၊ ကောင်းခြင်းငါးပါးနှင့် ပြည့်စုံသောမိန်းမ။ သီဟဗျဂ္ဃနိသေဝိတံ၊ ခြင်္သေ့ ကျားတို့၏ နေရာဖြစ်သော။ ရမ္မံ၊ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော။ ဝနံ၊ တောအလုံးသည်။ ဩဘာသယံ၊ ကိုယ်ရောင်ဖြင့် ထွန်းလင်း၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ကာ ဝါ၊ အဘယ်သူသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ သုမဇ္ဈိမေ၊ ခါးစည်းတင်ကျယ် ငယ်သော ဝမ်းရှိသော မိန်းမ။ တွံ၊ သင်သည်။ ကသဿ ဝါ၊ အဘယ်သူ၏မူလည်း။ ဓီတာ၊ သမီးနည်း။ ဘဒ္ဒေ၊ အဘယ်။ ဒါနဝါ၊ ဒါနော အမည်ရှိသော။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင့်ကို။ အဘိဝါဒေမိ၊ ရှိခိုး၏။ တေ၊ သင့်အား။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။
သမ္ဗုလာ မင်းသမီးသည် ထိုဒါနောဘီလူး၏ စကားကို ကြား၍ ထိုဒါနောဘီလူးအား အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
သောတ္ထိသေနောတိ တံ ဝိဒူ။
တဿာဟံ သမ္ဗုလာ ဘရိယာ၊ ဝံ ဇာနာဟိ ဒါနဝ။
ဝေဒေဟပုတ္တော ဘဒ္ဒန္တေ၊ ဝနေဝသတိ အာတုရော။
အဟဉ္စ ဝနမုဉ္ဆာယ၊ မဓုမံသံ မိဂါဗိလံ။
ယဒါ ဟရာမိ တံ ဘက္ခော၊ တဿ နူနဇ္ဇ နာဓသိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၉၉။ ဒါနဝ၊ ဒါနောဘီလူး။ ကာသိရာဇဿ၊ ညကာသိမင်း၏။ ယော ပုတ္တော၊ အကြင်သားသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ ပုတ္တံ၊ ထိုသားကို။ သောတ္ထိသေနောတိ၊ သောတ္ထိသေန ဟူ၍။ ဝိဒူ၊ သူခပ်သိမ်းတို့ သိကုန်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တဿ၊ ထိုသောတ္ထိသေန မင်းသား၏။ သမ္ဗုလာ၊ သမ္ဗုလာအမည်ရှိသော။ ဘရိယာ၊ မယားတည်း။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇာနာဟိ၊ သိလော့။
၃၀၀။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ အရှင်ဒါနောဘီလူး။ သမ္ဗုလာ၊ သမ္ဗုလာအမည်ရှိသော။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင့်ကို။ အဘိဝါဒေမိ၊ ရှိခိုး၏။ တေ၊ သင်အား။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ အရှင်ဒါနောဘီလူး။ ဝေဒေဟပုတ္တော၊ ဝိဒေဟမင်း၏သားဖြစ်သော သောတ္ထိသေနမင်းသည်။ အာတုရော၊ ကျင်နာသည်ဖြစ်၍။ ဝနေ၊ တော၌။ ဝသတိ၊ နေ၏။
၃၀၁။ ရောဂသမ္ပတ္တံ၊ ရောဂါဖြင့်နှိပ်စက်အပ်သော။ ဧကံ၊ တယောက်တည်းသော။ တံ၊ ထိုမင်းသားကို။ ဧကာ၊ တယောက်တည်းသာ။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဥပဋ္ဌဟံ၊ လုပ်ကျွေး၏။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်ကား။ ဝနံ၊ တော၌။ မိဂါဗိလံ၊ ခြင်္သေ့ ကျားတို့၏ စားကြွင်းဖြစ်သော။ မဓုမံသံ၊ ပျားအမဲကို။ ဥဉ္ဆာယ၊ ရှာမှီး၍။ ယံ၊ အကြင်အစာကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ အာဟရာမိ၊ ဆောင်ခဲ့၏။ တံ၊ ထိုအစာကို။ ဘက္ခော၊ စား၏။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့မူကား။ တဿ၊ ထိုလင်မင်းသား၏။ သရီရံ၊ ကိုယ်သည်။ နာဓသိ နူန၊ ပူလောင်လိမ့်သည်တကား။
ထို့နောင်မှ ဒါနောဘီလူးသည် မင်းသ္မီးကို ဖြားယောင်းလိုရကား-
သမ္ဗုလေ ပရိစိဏ္ဏေန၊ အဟံ ဘတ္တာ ဘဝါမိ တေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၀၂။ သမ္ဗုလေ၊ သမ္ဗုလာမင်းသ္မီး။ ပရိစိဏ္ဏေန၊ အနာ၌ ကျင်လည်ရသော။ အာတုရေန၊ အနာဖြင့် ကျင်နာသော။ ရာဇပုတ္တေန၊ မင်းသားဖြင့်။ ဝနေ၊ တော၌။ ကိံ ကရိဿသိ၊ အသို့ပြုအံ့နည်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘတ္တာ၊ လင်သည်။ ဘဝါမိ၊ ဖြစ်လို၏။
ထိုသို့ ဖြားယောင်းဆိုသော ဒါနောဘီလူး၏ စကားကို ပယ်လိုသော သမ္ဗုလာမင်းသ္မီးသည်-
အညံ ပရိယေသ ဘဒ္ဒန္တေ၊ အဘိရူပတရံ မယာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၀၃။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ အရှင်ဒါနောဘီလူး။ သောကဋ္ဋာယ၊ စိုးရိမ်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သော။ ဒုရတ္တာယ၊ ဆင်းရဲခြင်း အထီးကျန်ခြင်းသို့ ရောက်သော ကိုယ်ရှိသော။ မမ၊ ငါ့အား။ ရူပံ၊ အရောင်အဆင်းသည်။ ကိံ ဝိဇ္ဇတေ၊ အဘယ်မှာ ရှိအံ့နည်း။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ အရှင်ဒါနောဘီလူး။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်ထကျ။ အဘိရူပတရံ၊ အလွန် အဆင်းလှသော။ အညံ၊ တပါးသောမိန်းမကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလေလော့။
ဤသို့ သမ္ဗုလာမင်းသမီး ပယ်သည်ရှိသော် ဒါနောဘီလူးသည် တဖန် ခြိမ်းချောက်သဖြင့် ဖျားယောင်းလိုရကား-
တာသံ တွံ ပဝရာ ဟောဟိ၊ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိနီ။
သဗ္ဗန္တံ ပစုရံ မယှံ၊ ရမ္မဿွဇ္ဇ မယာ သဟ။
သမ္ဗုလေ ကာရယိဿသိ။
အလံ တွံ ပါတရာသာယ၊
ပနှေ ဘက္ခာ ဘဝိဿသိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၀၄။ သမ္ဗုလေ၊ သမ္ဗုလာမင်းသ္မီး။ ဧဟိ၊ လာလှည့်။ ဣမံဂိရိံ၊ ဤတောင်သို့။ အာရူယု၊ တက်လော့။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဘရိယာ၊ မယားတို့သည်။ စတုသတာ၊ လေးရာရှိကုန်၏။ တာသံ၊ ထိုလေးရာကုန်သော မယားတို့ထက်။ တွံ၊ သင်သည်။ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိနီ၊ အလုံးစုံသော အလိုဆန္ဒနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍။ ပဝရာ၊ မြတ်သည်။ ဟောဟိ၊ ဖြစ်လော့။
၃၀၅။ တာရကဝဏ္ဏာဘေ၊ ကြယ်ရောင်အဆင်းနှင့် တူသော အဆင်းရှိသော။ သမ္ဗုလေ၊ သမ္ဗလာမင်းသမီး။ ယံကိဉ္စိ၊ အလုံးစုံသော အသုံးအဆောင်ကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ တွံ၊ သင်သည်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ သဗ္ဗံ၊ ထိုအလုံးစုံသော ဥစ္စာအသုံးအဆောင်သည်။ မယှံ၊ ငါ့အား။ နနု၊ စင်စစ်။ ပစုရံ၊ များ၏။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ မယာ၊ ငါနှင့်။ သဟ၊ တကွ။ ရမ္မဿု၊ မွေ့လျော်လော့။
၃၀၆။ သဏှေ၊ နူးညံ့သောကိုယ်ရှိသော။ သမ္ဗုလေ၊ သမ္ဗုလာမင်းသ္မီး။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မဟေသေယျံ၊ မိဖုယားကြီး၏ အဖြစ်ကို။ နောစေ ကာရယိဿသိ၊ အကယ်၍ မပြုအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ မိဖုယားကြီး မပြုသည်ရှိသော်။ တွံ၊ သင်သည်။ ပါတရာသာယ၊ နံနက်အစာအလို့ငှာ။ အလံ၊ လောက်၏။ ပနှေ၊ နံနက်အခါ၌။ ဘက္ခာ၊ ငါ့အစာသည်။ ဘဝိဿသိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
ဤသို့ ဖျားယောင်းပြောဆို၍ သမ္ဗုလာမင်းသမီး လက်၌ ဆွဲကိုင်လျှင် သမ္ဗုလာမင်းသမီးသည် ပြင်းစွာသော စိုးရိမ်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ကဠာရော ပုရိသာဒကော။
ဝနေ နာထံ အပဿန္တီ၊ သမ္ဗုလံ အဂ္ဂဟိ ဘုဇေ။
သာ စ သတ္တု ဝသံ ပတ္တာ၊ ပတိမေ ဝါ နုသောစတိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၃၀၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သတ္တဇဋော၊ ဆံကျစ် ခုနစ်ထုံးရှိသော။ လုဒ္ဒေါ၊ ကြမ်းကြုတ်သော။ ကဠာရော၊ အစွယ်ခေါခေါ ထွက်သော။ ပုရိသာဒကော၊ လူသားစားတတ်သော။ ဒါနော၊ ဘီလူးသည်။ ဝနေ၊ တော၌။ နာထံ၊ ကိုးကွယ်ရာကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သော။ တဉ္စ သမ္ဗုလံ၊ ထိုသမ္ဗုလာမင်းသမီးကိုလျှင်။ ဘုဇေ၊ လက်၌။ အဂ္ဂဟိ၊ ဆွဲကိုင်၏။
၃၀၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ လုဒ္ဒေန၊ ကြမ်းကြုတ်စွာသော။ အာမိသစက္ခုနာ၊ ကိလေသာ မျက်စိဖြင့် ကြည့်တတ်သော။ ပိသာစေန၊ ဒါနောဘီလူးသည်။ အဓိပန္နာ၊ နှိပ်စက်အပ်သော။ သတ္တု၊ ရန်သူ၏။ ဝသံ၊ နိုင်ငံသို့။ ပတ္တာ၊ ရောက်ရသော။ သာ စ၊ ထိုသမ္ဗုလာ မင်းသမီးသည်ကား။ ပတိံဧဝ၊ မိမိလင်ကိုသာလျှင်။ အနုသောစတိ၊ စိုးရိမ်၏။
သမ္ဗုလာမင်းသ္မီးသည် စိုးရိမ်ထိတ်လန့်ခြင်း ပြင်းစွာ နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍ ငိုမြည်တမ်းလျက် နတ်တို့အား တိုင်တန်းလိုရကား-
ယဉ္စ မေ အယျပုတ္တဿ၊
မနော ဟေဿတိ အညထာ။
န ဟိ နူန သန္တိဓ လောကပါလာ။
သာဟသာ ကရောန္တာနံ အသညတာနံ၊
န ဟိ နူန သန္တိ ပဋိသေဓိတာရော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၀၉။ ဘောန္တော ဒေဝတာယော၊ အို- အရှင်နတ်မြတ်အပေါင်းတို့။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ရက္ခသောဒါနော၊ ရက္ခိုသ်ဘီလူးသည်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ယံ ခါဒေယျ၊ အကြင် စားရာ၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ဣဒံ၊ ဤသို့စားခြင်းသည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အယျပုတ္တဿ၊ အရှင့်သားအား။ အညထာ၊ တပါးသော အခြင်းအရာဖြင့်။ မနော၊ စိတ်သည်။ ယဉ္စ ဟေဿတိ၊ အကြင်တခြားဖြစ်လတ္တံ့။ ဣဒံ၊ ဤအရှင့်သားတော်၏ စိတ်တခြား ဖြစ်ခြင်းသည်လျှင်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဒုက္ခတရံ၊ အလွန်ဆင်းရဲစွာ၏။
၃၁၀။ ဒေဝါ၊ အရှင်နတ်မြတ်တို့သည်။ န သန္တိ နူန၊ မရှိလေကုန်ယောင်တကား။ ပဝသန္တိ နူန၊ ဤအရပ်မှ တပါး သွားလေကုန်ယောင်တကား။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ လောကပါလာ၊ လူတို့ကိုစောင့်တတ်ကုန်သော လောကပါလနတ်တို့သည်။ န ဟိ သန္တိ နူန၊ မရှိလေကုန်ယောင်တကား။ အသညတာနံ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးကို မစောင့်ကုန်သော။ သာဟသာကရောန္တာနံ၊ နိုင်ထက်ကလူ ပြုတတ်ကုန်သော သူတို့ကို။ ပဋိသေဓိတာရော၊ တားမြစ်တတ်ကုန်သော နတ်တို့သည်။ န ဟိ သန္တိ နူန၊ မရှိလေကုန်ယောင်တကား။
ထိုသို့ ငိုကြွေးမြည်တမ်းသောအခါ သမ္ဗုလာမင်းသမီး၏ သီလအာနုဘော်ကြောင့် သိကြားမင်း၏ ဘုံဗိမာန်သည် တုန်လှုပ်၏။ ပဏ္ဍုကမ္ဗလာ ကျောက်နေရာသည် ပူသော အခြင်းအရာကို ပြ၏။ သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ ဝရဇိန် လက်နက်ကိုယူ၍ လျင်မြန်စွာ လာလတ်ပြီးလျှင် ဘီလူးဦးခေါင်းထက်၌ ရပ်၍ ထိုဒါနောဘီလူးကို ခြိမ်းချောက်လိုရကား-
သန္တာ သမာ အဂ္ဂိရိဝုဂ္ဂတေဇာ။
တဉ္စ တုဝံ ရက္ခသာ ဒေသိ ကညံ။
မုဒ္ဓါ စ ဟိ သတ္တဓာ တေ ဖလေယျ၊
မာ တွံ ဒသိ မုဉ္စ ပတိဗ္ဗတာယ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၀၉။ ရက္ခသ၊ ရက္ခိုသ်ဘီလူး။ ဧသာ၊ ဤမိန်းမသည်။ ဣတ္ထီနံ၊ မိန်းမတကာတို့ထက်။ ပဝရာ၊ မြတ်၏။ ယသဿိနီ၊ များသော အခြံအရံရှိ၏။ သန္တာ၊ ငြိမ်သက်သော ဣန္ဒြေရှိ၏။ သမာ၊ ညီမျှသော အကျင့်ရှိ၏။ အဂ္ဂိရိဝ၊ မီးကဲ့သို့။ ဥဂ္ဂတေဇာ၊ ထက်သော တန်ခိုးရှိ၏။ တုဝံ၊ သင်သည်။ တံ ကညံ၊ ထိုမင်းသ္မီးကို။ စေ အဒေသိ၊ အကယ်၍ စားအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့စားသည်ရှိသော်။ တေ၊ သင်၏။ မုဒ္ဓါ စ၊ ဦးခေါင်းသည်လည်း။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလေယျ၊ ကွဲရာပေအံ့။ တွံ၊ သင်သည်။ ပတိဗ္ဗတာယ၊ လင့်ဝတ်နှင့် ပြည့်စုံပေသော မိန်းမကို။ မာ ဒသိ၊ မစားလင့်။ မုဉ္စ၊ လွှတ်လော့။
ထိုစကားကို ကြား၍ ဒါနောဘီလူးသည် သမ္ဗုလာမင်းသီးကို လွှတ်၏။ သိကြားမင်းသည် တဖန်လည်း ဤဒါနော ဘီလူးသည် ဤသို့သဘောရှိသော အမှုကို ပြုပြန်ရာ၏ဟု ကြံ၍ ဒါနောဘီလူးကို သံခြေကျဉ်းဖြင့် နှောင်ဖွဲ့၍ တဖန် မလာစိမ့်သောငှါ သုံးခုမြောက်ဖြစ်သော တောင်ကြား၌ လွှတ်၏။ မင်းသ္မီးကို အပ္ပမာဒတရားဖြင့် ဆုံးမပြီးလျှင် မိမိနေရာ တာဝတိံသာ နတ်ရွာသို့လျှင် သွား၏။ သမ္ဗုလာမင်းသ္မီးသည်လည်း နေဝင်သည်ရှိသော် လရောင်ဖြင့်လျှင် ကျောင်းသို့ရောက်၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
နီဠံ ပဠိနံ သကုဏီဝ ဂတသိင်္ဂံဝ အာလယံ။
သမ္ဗုလာ ဥတုမတ္တက္ခာ၊ ဝနေ နာထံ အပသန္တီ။
ရာဇပုတ္တံ အပသန္တီ၊ တုမှမှိ သရဏံ ဂတာ။
ရာဇပုတ္တံ အပဿန္တီ၊ တုမှမှိ သရဏံ ဂတာ။
ရာဇပုတ္တံ အပသန္တီ၊ တုမှမှိ သရဏံ ဂတာ။
ရာဇပုတ္တံ အပသန္တီ၊ တုမှမှိ သရဏံ ဂတာ။
ရာဇပုတ္တံ အပဿန္တီ၊ တုမှမှိ သရဏံ ဂတာ။
ရာဇပုတ္တံ အပဿန္တီ၊ တုမှမှိ သရဏံ ဂတာ။
ဟူသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၃၁၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ သကုဏီ၊ ယစ်မသည်။ ပဠိနံ၊ ပျံသွားသည်ဖြစ်၍ သားငယ်မရှိသော။ နီဠံ၊ အသိုက်ကို။ အာဂစ္ဆိ ဣဝ စ၊ လာသကဲ့သို့၎င်း။ ဂတသိင်္ဂံ၊ ဦးချိုမှ ကင်းသော နွားငယ်ကို။ အာလယံ-အာလယန္တော၊ တပ်မက်မောသော အမိဖြစ်သော နွားမသည်။ သုညံ၊ နွားငယ်မရှိသော နွားခြံသို့။ အာဂစ္ဆိ ဣဝ စ၊ လာသကဲ့သို့၎င်း။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ပုရိသာဒကာ၊ လူသားစား ဘီလူးလက်မှ။ ပမုတ္တာ၊ လွတ်သော။ သာ၊ ထိုသမ္ဗုလာ မင်းသ္မီးသည်။ သုညံ၊ မင်းသားမရှိသော။ အဿမံ၊ ကျောင်းသို့။ အာဂစ္ဆိ၊ လာ၏။
၃၁၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတ္ထ ဝနေ၊ ထိုဟိမဝန္တာတော၌။ နာထံ၊ ကိုးကွယ်ရာကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်ရသော။ ဥတုမတ္တက္ခာ၊ အပူဥတုကြောင့် အမြင်နည်းသော မျက်စိရှိသော။ သမ္ဗုလာ၊ သမ္ဗုလာ အမည်ရှိသော။ ယသဿိနီ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ သာ ရာဇပုတ္တီ၊ ထိုမင်းသ္မီးသည်။ ပရိဒေဝေသိ၊ ငိုကြွေး၏။
၃၁၂။ ရာဇပုတ္တံ၊ မင်းသားကို။ အပသန္တီ၊ မမြင်သော အကျွန်ုပ်သည်။ သမဏေ စ၊ မကောင်းမှုကို ငြိမ်းစေအပ်ပြီးသော ရဟန်းတို့ကို၎င်း။ ဗြာဟ္မဏေ စ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော သူတို့ကို၎င်း။ သမ္ပန္နစရဏေ စ၊ သီလနှင့် တကွ သမာပတ် ရှစ်ပါးနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ ဣသေ စ၊ ရသေ့တို့ကို၎င်း။ ဝန္ဒေ၊ ရှိခိုးပါ၏။ တုမှံ၊ အရှင်မြတ်တို့အား။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာဟူ၍။ ဂတာ၊ ဆည်းကပ်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ပါ၏။
၃၁၃။ ရာဇပုတ္တံ၊ လင် မင်းသားကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သော အကျွန်ုပ်သည်။ သီဟေ စ၊ ခြင်္သေ့တို့ကို၎င်း။ ဗျဂ္ဃ စ၊ ကျားတို့ကို၎င်း။ အညေ၊ ခြင်္သေ့ ကျားတို့မှ တပါးကုန်သော။ ဝနေ၊ တော၌။ ယေ မိဂါ၊ အကြင် သားရဲတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ မိဂေ စ၊ ထိုသားရဲတို့ကို၎င်း။ ဝန္ဒေ၊ ရှိခိုးပါ၏။ တုမှံ၊ အရှင်ခြင်္သေ့ ကျားတို့အား။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာဟူ၍။ ဂတာ၊ ဆည်းကပ်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ပါ၏။
၃၁၄။ ရာဇပုတ္တံ၊ လင် မင်းသားကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သော အကျွန်ုပ်သည်။ တိဏာ စ၊ မြက်ပင်စောင့်နတ်တို့ကို၎င်း။ လတာနိ စ၊ နွယ်ပင်စောင့် နတ်တို့ကို၎င်း။ ဩသဓျော စ၊ ဆေးဝင်သော သစ်ပင်စောင့်နတ်တို့ကို၎င်း။ ပဗ္ဗတာနိ စ၊ တောင်စောင့်နတ်တို့ကို၎င်း။ ဝနာနိ စ၊ တောစောင့်နတ်တို့ကို၎င်း။ ဝန္ဒေ၊ ရှိခိုးပါ၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တုမှံ၊ အရှင်နတ်တို့အား။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာဟူ၍။ ဂတာ၊ ဆည်းကပ်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ပါ၏။
၃၁၅။ ဣန္ဒီဝရိဿမံ၊ ကြာညိုပန်းနှင့် တူသော။ နက္ခတ္တမာလိနီ၊ ပန်းကုံးကဲ့သို့ နက္ခတ်ကြယ်အစဉ်နှင့် ယှဉ်သော။ ရတ္တိံ၊ ညဉ့်ကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝန္ဒေ၊ ရှိခိုးပါ၏။ ရာဇပုတ္တံ၊ လင် မင်းသားကို အပဿန္တီ၊ မမြင်သော အကျွန်ုပ်သည်။ တုမှံ၊ အရှင်ညဉ့်တို့အား။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာဟူ၍။ ဂတာ၊ ဆည်းကပ်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ပါ၏။
၃၁၆။ ဘင်္ဂီရသိံ၊ လှည့်လည်သည်ဖြစ်၍ ကွေးညွတ်သော။ သဝန္တီနံ၊ မြစ်အပေါင်းတို့ကို။ ပဋိဂ္ဂဟံ၊ ခံတတ်သော။ ဂင်္ဂါ၊ ဂင်္ဂါမြစ်စောင့်နတ်ကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝန္ဒေ၊ ရှိခိုးပါ၏။ ရာဇပုတ္တံ၊ လင် မင်းသားကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်ရသော အကျွန်ုပ်သည်။ တုမှံ၊ အရှင်ဂင်္ဂါမြစ်စောင့် နတ်မင်းတို့အား။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာဟူ၍။ ဂတာ၊ ဆည်းကပ်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ပါ၏။
၃၁၇။ ပဗ္ဗတရာဇသေဋ္ဌံ၊ တောင်တကာတို့ထက် မြတ်သော တောင်မင်းဖြစ်သော။ သိလုစ္စယံ၊ ကျောက်အတိပြီးသော ဟိမဝန္တာ တောင်စောင့်နတ်ကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝန္ဒေ၊ ရှိခိုးပါ၏။ ရာဇပုတ္တံ၊ လင် မင်းသားကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်ရသော အကျွန်ုပ်သည်။ တုမှံ၊ အရှင်တောင်စောင့်နတ်မင်းတို့အား။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာဟူ၍။ ဂတာ၊ ဆည်းကပ်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ပါ၏။
ဤသို့ငိုကြွေးသော ထိုသမ္ဗုလာမင်းသ္မီးကို မြင်၍ သောတ္ထိသေန မင်းသားသည် ကြံ၏။ ဤသမ္ဗုလာသည် အလွန်လျှင် ငိုကြွေး၏။ စင်စစ်သော်ကား ထိုသမ္ဗုလာ၏ စိတ်သဘောကို ငါမသိ၊ အကယ်၍ ငါ၌ ချစ်မြတ်နိုးသဖြင့် ဤသို့ပြုအံ့၊ သမ္ဗုလာ၏ နှလုံးသည် ကွဲရာ၏။ ထိုသမ္ဗုလာကို စုံစမ်းအံ့ဟု သွား၍ ကျောင်းတံခါး၌ နေ၏။ သမ္ဗုလာသည်လည်း ငိုကြွေးလျက် ကျောင်းတံခါးသို့သွား၍ သောတ္ထိသေန မင်းသား၏ ခြေတို့ကို ရှိခိုး၍ အရှင့်သား- အဘယ်အရပ်သို့ ကြွတော်မူသနည်းဟု မေး၏။ ထိုအခါ သောတ္ထိသေနမင်းသားသည် ထိုသမ္ဗုလာကို အဘယ်- သင်သည် တပါးကုန်သော နေ့တို့၌ ဤမျှသောအခါ၌ လာ၏။ ယနေ့ကား အလွန်မိုးချုပ်မှ လာ၏ဟုဆို၍ အကြောင်းကို မေးလိုရကား-
ကေန နွဇ္ဇ သမာဂစ္ဆိ၊ ကောတေ ပိယတရာ မယာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၁၈။ ယသဿိနီ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ရာဇပုတ္တီ၊ မင်းသ္မီး။ ဝတ၊ စင်စစ်။ အတိသာယံ၊ အလွန်မိုးချုပ်မှ။ အာဂစ္ဆိ၊ လာ၏။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ကေန၊ အဘယ်သူနှင့်။ သမာဂစ္ဆိ နု၊ တွေ့ကြသနည်း။ တေ၊ သင့်အား။ မယာ၊ ငါ့ထက်။ ပိယတရော၊ သာ၍ချစ်သောသူသည်။ ကော၊ အဘယ်သူနည်း။
ထိုအခါ သောတ္ထိသေနမင်းသားကို သမ္ဗုလာမင်းသ္မီးသည် ဤသို့ ဆို၏။ အရှင့်သား- အကျွန်ုပ်သည် သစ်သီး ကြီးငယ်တို့ကို ယူ၍ လာလတ်သည်ရှိသော် တယောက်သော ဒါနောဘီလူးကို မြင်၏။ ထိုဒါနော ဘီလူးသည် အကျွန်ုပ်၌ တပ်စွန်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အကျွန်ုပ်ကို လက်၌ ကိုင်၍ ငါ့စကားကို မလိုက်နာအံ့၊ သင့်ကို ငါစားအံ့ဟု ဆို၏။ အကျွန်ုပ်သည် ထိုအခါ၌ အရှင့်သားကိုသာလျှင် အဖန်တလဲလဲ စိုးရိမ်သည်ဖြစ်၍ ဤသို့ ငိုကြွေးပါ၏ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို မင်းသားအား ကြားလိုရကား-
န မေ ဣဒံ တယာ ဒုက္ခံ၊ ယံ မံ ခါဒေယျ ရက္ခသော။
ယဉ္စမေ အယျပုတ္တဿ၊
မနော ဟေဿတိ အညထာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၂၀။ အယျပုတ္တ၊ အရှင့်သား။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ တေန သတ္တုနာ၊ ထိုရန်သူသည်။ ဂဟိတာ၊ ဖမ်းယူအပ်သော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဣဒံ ခေါ၊ ဤစကားကိုသာလျှင်။ အဝေါစ၊ ဆိုပါ၏။ ရက္ခသော၊ ရက္ခိုသ်ဘီလူးသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ယံ ခါဒေယျ၊ အကြင်စားရာ၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ဣဒံ၊ ဤဘီလူး စားခြင်းသည်။ န ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲမဟုတ်။ အယျပုတ္တဿ၊ အရှင့်သား၏။ မနော၊ စိတ်နှလုံးသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အညထာ၊ တပါးသော အခြင်းအရာဖြင့်။ ယဉ္စ ဟေဿတိ၊ အကြင်ဖြစ်လတ္တံ့။ ဣဒံ ဒုက္ခံ၊ ဤအရှင့်သားသည် ငါ့အား မယုံသော ဆင်းရဲသည်သာလျှင်။ ဣတော၊ ဤဘီလူးစားသောထက်။ ဒုက္ခတရံ၊ အလွန် ဆင်းရဲ၏။
ထိုအခါ သမ္ဗုလာမင်းသ္မီးသည် ကြွင်းသော အကြောင်းအရာကိုလည်း ကြားလိုသည်ဖြစ်၍ အရှင့်သား- ထိုဒါနောဘီလူးသည် ဖမ်းယူအပ်သော အကျွန်ုပ်သည်ကား မိမိကိုယ်ကို လွှတ်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်သည် ဖြစ်၍ နတ်တို့ ကြည့်ရှုစိမ့်သောငှါ အမှုကိုပြု၏။ ထိုသို့ ပြုသောအခါ သိကြားနတ်မင်းသည် ဝရဇိန်လက်နက်စွဲလျက် လာလတ်၍ ကောင်းကင်၌ရပ်လျက် ဒါနောဘီလူးကို ခြိမ်းချောက်၍ အကျွန်ုပ်ကို လွှတ်စေပြီးလျှင် ထိုဒါနောဘီလူးကို နတ်၏သံခြေကျဉ်းဖြင့် ဖွဲ့ချည်ပြီး၍ ထိုဒါနောဘီလူးကိုကား သုံးခုမြောက်သော တောင်ကြား၌ ပစ်ချ၍ သွားလေ၏။ ဤသို့ အကျွန်ုပ်သည် သိကြားမင်းကိုမှီ၍ အသက်ကိုရ၏ဟု ဆို၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ သောတ္ထိသေနမင်းသည် အဘယ် - ထိုသို့ဖြစ်စေ၊ မိန်းမ၏အလယ်၌ မှန်သော စကားမည်သည်ကို အလွန်ရခဲ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဟိမဝန္တာ၌ များကုန်သော မုဆိုးတို့သည်၎င်း၊ ရသေ့တို့သည်၎င်း, ဝိဇ္ဇဓိုရ်အစရှိသော သူတို့သည်၎င်း ရှိကုန်၏။ အဘယ်သူသည် သင်၏စကားကို ယုံကြည်အံ့နည်းဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ပြဆိုလိုရကား-
ထီနံဘာဝေါ ဒုရာဇာနော၊ မစ္ဆဿေဝေါဒကေ ဂတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၂၁။ ဘဒ္ဒေ၊ အဘယ်။ စောရီနံ၊ ခိုး၍ကျင့်တတ်ကုန်သော။ ဗဟုဗုဒ္ဓီနံ၊ များသောမာယာရှိကုန်သော မိန်းမတို့အား။ ယာသု၊ အကြင်မိန်းမတို့၌။ သစ္စံ၊ မှန်သော စကားသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တာသု၊ ထိုမိန်းမတို့၌။ သစ္စံ၊ မှန်သောစကားကို။ သုဒုလ္လဘံ၊ အလွန်ရခဲ၏။ ထီနံ၊ မိန်းမတို့၏။ ဘာဝေါ၊ အလိုကို။ ဒုရာဇာနော၊ သိနိုင်ခဲ၏။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သို့နည်း ဟူမူကား။ ဥဒကေ၊ ရေ၌။ မစ္ဆဿ၊ ငါး၏။ ဂတံ၊ သွားရာကို။ ဒုရာဇာနံ ဣဝ၊ သိနိုင်ခဲသကဲ့သို့တည်း။
ထိုစကားကို ကြား၍ သမ္ဗုလာမင်းသ္မီးသည် အရှင့်သား- အကျွန်ုပ်သည် မယုံကြည်သော အရှင့်သားကို အကျွန်ုပ်၏ သစ္စာအစွမ်းဖြင့်သာလျှင် ကုစားပါအံ့ဟုဆို၍ အိုးကို ရေဖြင့် ပြည့်စေပြီးလျှင် သစ္စာပြုခြင်းကိုပြု၍ ထိုသောတ္ထိသေန မင်းသားအား ဦးခေါင်း၌ရေကို သွန်းလောင်းလိုရကား-
ယထာဟံ နာဘိဇာနာမိ၊ အညံ ပိယတရံ တယာ။
ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဗျာဓိ တေ ဝူပသမ္မတု။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၂၂။ သာမိ၊ အရှင်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အညံ၊ အရှင့်သားမှတပါးသော။ တယာ၊ အရှင့်သားထက်။ ပိယတရံ၊ သာလွန်၍ ချစ်သောသူကို။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ နာဘိဇာနာမိ၊ မသိစဘူး။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဝစနံ၊ စကားသည်။ စေ သစ္စံ၊ အကယ်၍ မှန်အံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့မှန်သည်။ သတိ၊ ရှိသော်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ သစ္စံ၊ သစ္စာတရားသည်။ ဣဒါနိပိ၊ ယခုအခါ၌လည်း။ ပါလေတု၊ စောင်မစေသတည်း။ အာယတိံပိ၊ နောင်အခါ၌လည်း။ ပါလယိဿတိ၊ စောင့်ပါလတ္တံ့။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤသို့မှန်သောစကားကို ဆိုခြင်းကြောင့်။ တေ၊ အရှင့်သား၏။ ဗျာဓိ၊ အနာသည်။ ဝူပသမ္မတု၊ ကင်းပျောက်စေသတည်း။
ဤသို့ ထိုသမ္ဗုလာမင်းသမီးသည် သစ္စာပြု၍ ရေသွန်းလောင်းကာမျှ၌သာလျှင် သောတ္ထိသေနမင်းသား၏ နူနာသည် ကြေးနီအညစ်အကြေးကို အချဉ်ရည်ဖြင့် ဆေးသကဲ့သို့ ထိုခဏ၌လျှင် ကင်းပျောက်၏။ မင်းသား မင်းသမီးတို့သည် နှစ်ရက်သုံးရက် ထိုအရပ်၌နေ၍ တောမှထွက်သွားသဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်သို့ရောက်လျှင် ဥယျာဉ်တော်၌ နေကြကုန်၏။ ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် ထိုမင်းသား မင်းသမီးတို့ လာသောအဖြစ်ကို သိလျှင် ဥယျာဉ်တော်သို့ သွား၍ ထိုဥယျာဉ်တော်၌သာလျှင် သားတော် သောတ္ထိသေန မင်းသားအား ထီးဖြူကို ဆောင်နှင်း၍ သမ္ဗုလာမင်းသမီးကို မိဖုယားကြီးအရာ၌ အဘိသိက် သွန်းစေပြီးလျှင် မြို့တွင်းသို့သွင်း၍ မိမိသည် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ဥယျာဉ်တော်၌သာလျှင် နေ၏။ သားတော်မင်း၏ နန်းတော်၌သာလျှင် အမြဲ ဆွမ်းဘုဉ်းပေး၏။
သောတ္ထိသေနမင်းသည် သမ္ဗုလာမင်းသမီးအား မိဖုယားကြီး အရာကိုသာလျှင် ပေး၏။ တစုံတခုသော ချီးမြှောက်ခြင်း, မြတ်နိုးတနာ ပြုခြင်းသည်ကား မရှိ၊ သမ္ဗုလာမင်းသမီးသည် ရှိပါသော်လည်း တပါးကုန်သော မိန်းမတို့နှင့်သာလျှင် အတူတကွ မွေ့လျော်ပျော်ပါး၏။ သမ္ဗုလာသည် လင်၏အပြစ်ကြောင့် ကြုံလှီသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဖျော့တော့သော အဆင်းရှိသည်ဖြစ်၏။ အကြော ပြိုင်းရရိုင်းထသော ကိုယ်ရှိ၏။ ထိုသမ္ဗုလာသည် တနေ့သ၌ သောကကို ဖျောက်အံ့သောငှါ ဆွမ်းစားကြွလာသော ယောက္ခမ ရှင်ရသေ့အထံသို့ သွား၍ ဆွမ်းစားခြင်းကိစ္စ ပြီးလတ်သော် ရှိခိုး၍ တင့်အပ် လျောက်ပတ်စွာ နေ၏။ ယောက္ခမ ရှင်ရသေ့သည် ညှိုးနွမ်းသော ဣန္ဒြေရှိသော ထိုသမ္ဗုလာကို မြင်၍ အကြောင်းကို မေးလိုရကား-
ရတ္တိန္ဒိဝံ ဥယျုတ္တာဝုဓာ။
ဓနုဂ္ဂဟာနဉ္စ သတာနိ သောဠသ၊
ကထံဝိဧေ ပဿသိ ဘဒ္ဒေ သတ္တဝေါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၂၄။ ဘဒ္ဒေ သမ္ဗုလေ၊ ရှင်မ သမ္ဗုလာ။ ဥယျုတ္တာဝုဓာ၊ လက်နက် လက်စွဲသော သူရဲစီးကုန်သော။ ဥဠာရာ၊ မြတ်ကုန်သော။ သတ္တသတာ၊ ခုနစ်ရာကုန်သော။ ယေ ကုဉ္ဇရာ၊ အကြင် ဆင်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ ကုဉ္ဇရာ၊ ထိုလက်နက် လက်စွဲကုန်သော သူရဲစီးကုန်သော ခုနစ်ရာကုန်သော ဆင်တို့သည်၎င်း။ ဓနုဂ္ဂဟာနံ၊ လေးသ္မားတို့၏။ သောဠသသတာနိ စ၊ တထောင့် ခြောက်ရာတို့သည်၎င်း။ ရတ္တိန္ဒိဝံ၊ နေ့ညဉ့်မပြတ်။ ဗာရာဏသိံ၊ ဗာရာဏသီ ပြည်ကို။ ရက္ခန္တိ၊ စောင့်ကုန်၏။ ကထံဝိဓေ၊ အဘယ်သို့ အပြားရှိကုန်သော။ သတ္တဝေါ၊ ရန်သူတို့ကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ပဿသိ၊ မြင်သနည်း။
ထိုသမ္ဗုလာသည် ထိုယောက္ခမရှင်ရသေ့ စကားကို ကြား၍ အရှင်မင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီး၏ သားတော်သည် အကျွန်ုပ်၌ ရှေးကနှင့် မတူပါဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ပြန်လျှောက်လိုရကား -
ဝိရာဂိတာ ပဿတီ ဟံသဝဂ္ဂရာ။
တာသံ သုဏိတွာ မိတဂီတဝါဒိတံ၊
န ဒါနိမေ တာတ တထာ ယထာ ပုရေ။
အလင်္ကတာ မာနုသိယာစ္ဆရူပမာ။
သေနော ပိယာ တာတ အနိန္ဒိတင်္ဂိယော၊
ခတ္တိယကညာ ပဋိလောဘယန္တိ နံ။
ပတိံ တ မုဉ္ဆာယ ပုန ဝနေ ဘရေ။
သမ္မာနယေ မံ န စ ဝိမာနယေ၊
ဣတောပိ မေ တာတ တတော ဝရံ သိယာ။
နာရီ ဝိမဋ္ဌာဘရဏာ အလင်္ကတာ။
ပဉ္စင်္ဂုပေတာ ပတိနောစ အပ္ပိယာ၊
အဗဇ္ဈ တဿာ မရဏံ တတော ဝရံ။
ကဋာ ဒုတိယာ ပတိနော စသာ ပိယာ။
သဗ္ဗင်္ဂုပေတာယပိ အပ္ပိယာယ၊
အယမေဝ သေယျော ကပဏာ ပိယာ။
ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၂၅။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ပုတ္တော၊ သားတော်သည်။ အလင်္ကတာယော၊ တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်သော။ ပဒုမုတ္တရတ္တစာ၊ ပဒုမာကြာပွင့်ချပ်နှင့်တူသော ကိုယ်ရေရှိကုန်သော။ ဝိရာဂိတာ၊ အထူးထူးသော ချစ်နှစ်လိုဘွယ် ရှိကုန်သော။ ဟံသဝဂ္ဂရာ၊ ဟင်္သာသံကဲ့သို့ သာယာသော အသံရှိကုန်သော။ နာရိယော၊ မိန်းမတို့ကို။ ပဿတိ၊ ကြည့်ရှုဘိ၏။ တာတ၊ ဖခင်။ တေ၊ သင်ဖခင်၏။ ပုတ္တော၊ သားတော်သည်။ တာသံ၊ ထိုမိန်းမတို့၏။ မိတဂီတဝါဒိတံ၊ ညှင်းညှင်းသာသာ သီခြင်း, တီးမှုတ်ခြင်းကို။ သုဏိတွာ၊ နာ၍။ ပုရေယထာ၊ ရှေးကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို အတူ။ ဒါနိ- ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ န ဝတ္တတိ၊ မကျင့်ပါခဲ့။
၃၂၆။ တာတ၊ ဖခင်။ သုဝဏ္ဏသံကစ္ဆဓရာ၊ ရွှေတဘက်လည်း ဆင်ဝတ်ကုန်ထသော။ သုဝိဂ္ဂဟာ၊ လွန်စွာကာမဂုဏ်ဖြင့် ဖမ်းယူ ဆွဲငင်တတ်ကုန်ထသော။ အလင်္ကတာ၊ ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာလည်း ဆင်ကုန်ထသော။ မာနုသိယာ၊ လူမိန်းမဖြစ်ကုန်လျက်။ အစ္ဆရူပမာ၊ နတ်သမီးနှင့် တူကုန်ထသော။ သေနော၊ သောတ္ထိသေန မင်းသားသည်။ ပိယာ၊ ချစ်အပ်ကုန်ထသော။ အနိန္ဒိတင်္ဂိယော၊ မကဲ့ရဲ့အပ်သော ကိုယ်အင်္ဂါ လက္ခဏာ ရှိကုန်ထသော။ ခတ္တိယကညာ၊ မင်းသမီးတို့သည်။ နံ၊ ထိုဖခင့်သားတော်ကို။ ပဋိလောဘယန္တိ၊ ဖျားယောင်းကုန်၏။
၃၂၇။ တာတ၊ ဖခင်။ သစေ၊ အကယ်၍။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ သမ္မာနယေ၊ အရိုအသေ မြတ်နိုးတနာ ပြုအံ့။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ န စ ဝိမာနယေ၊ မရိုမသေ မထေမဲ့မြင် မပြုအံ့။ ပုရေ ယထာ၊ ရှေးကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဝတ္တတိ၊ ကျင့်အံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ကျင့်သည်။ သတိ၊ ရှိသော်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပုန၊ တဖန်။ ဝနေ၊ တော၌။ တံ ပတိံ၊ ထိုလင်ကို။ ဥဉ္ဆာယ၊ သစ်သီး သစ်မြစ် ရှာမှီးခြင်းဖြင့်။ ဘရေ၊ မွေးကျွေးအံ့။ တာတ၊ ဖခင်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဣတောပိ၊ ဤ ဗာရာဏသီပြည်ထက်လည်း။ တတော- တံ ဝနံ၊ ထိုတောသည်။ ဝရံ၊ မြတ်သည်။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။
၃၂၈။ တာတ၊ ဖခင် ရှင်ရသေ့။ ယံ- ယာ နာရီ၊ အကြင် မိန်းမသည်။ ဩဟိတေ၊ စီရင်အပ်သော။ ဝိပုလသ္မိံ၊ များမြတ်သော။ အန္နပါနေ၊ ထမင်းအဖျော်ရှိသော အိမ်၌။ ဝိမဋ္ဌာဘရဏာ အလင်္ကတာ၊ ပြေပြစ်သော တန်ဆာဆင်ယင်လျက်။ ဝသတိ၊ နေရ၏။ ပဉ္စင်္ဂုပေတာ၊ အင်္ဂါငါးပါး ကျေးဇူးနှင့်ပြည့်စုံ၏။ သာ နာရီ၊ ထိုမိန်းမကို။ ပတိနော စ၊ လင်သည်ကား။ အပ္ပိယာ၊ မချစ်။ တဿာ၊ ထိုလင်မချစ်သော မယားအား။ တတော၊ ထိုလင့်အိမ်၌ နေသာထက်။ အဗဇ္ဈ၊ သေဆွဲမူ၍။ မရဏံ၊ သေခြင်းသည်။ ဝရံ၊ မြတ်သေး၏။
ဤဂါထာ၌ အင်္ဂါငါးပါး သရုပ်ကို ဤသို့ မှတ်အပ်၏။
၁။ လင်၏ ရှေးဦးစွာ ထလေ့ရှိသည်။
၂။ လင်၏ နောက်မှ အိပ်လေ့ရှိသည်။
၃။ အဘယ်ကို ပြုစေလိုသနည်းဟုမေး၍ အလိုသို့ လိုက်၍ ပြုလေ့ရှိသည်။
၄။ ချစ်နှစ်သက်ဘွယ် ကျင့်လေ့ရှိသည်။
၅။ ချစ်ခင်လေးမြတ်စွာ ပြောဆိုလေ့ရှိသည်။
ဤသို့ မှတ်အပ်၏။
၃၂၉။ အပိ၊ စင်စစ်။ စေ၊ အကယ်၍။ ယာ၊ အကြင်မိန်းမသည်။ ဒလိဒ္ဒါ၊ ဆင်းရဲ၏။ ကပဏာ၊ အထီးကျန်၏။ အနာဠိယာ၊ မှီခိုကိုးကွယ်ရာမရှိ။ ကဋာဒုတိယာ၊ ဖျာလျှင် နှစ်ခုမြောက်ရှိ၏။ သာ၊ ထိုမိန်းမကို။ ပတိနော၊ လင်သည်ကား။ ပိယာ၊ ချစ်မြတ်နိုး၏။ ကပဏာပိ၊ အထီးကျန်သော်လည်း။ အယမေဝ၊ ဤ လင်ချစ်မြတ်နိုးသော မယားသည်သာလျှင်။ သေယျာ၊ မြတ်၏။ အပ္ပိယာ၊ လင်မချစ်သော မယားသည်။ သဗ္ဗင်္ဂုပေတာယပိ၊ အလုံးစုံသော အင်္ဂါနှင့် ပြည့်စုံသော်လည်း။ န သေယျာ၊ မမြတ်။
ဤသို့ ထိုသမ္ဗုလာသည် မိမိညှိုးနွမ်းခြောက်တပ်ခြင်း၏ အကြောင်းကို ယောက္ခမ ရှင်ရသေ့အား ပြန်လျှောက်သည်ရှိသော် ယောက္ခမ ရှင်ရသေ့သည် သားတော် သောတ္ထိသေနမင်းကို ခေါ်စေ၍ ချစ်သား သောတ္ထိသေန- သင်ချစ်သားသည် နူနာနှိပ်စက်အပ်သည် ဖြစ်၍ တောသို့ ဝင်သည်ရှိသော် သင်ချစ်သားနှင့် အတူတကွ တောသို့ဝင်၍ သင်ချစ်သားကို ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးသဖြင့် မိမိသစ္စာ၏ အာနုဘော်ဖြင့် သင်ချစ်သား၏ နူနာကိုငြိမ်းစေ၍ အကြင်မိန်းမသည် သင်၏မင်းအဖြစ်၌ တည်ရခြင်း၏ အကြောင်းကို ပြုပေ၏။ ထိုမိန်းမအားစင်လျက်လည်း သင်သည် တည်ရာအရပ်ကို မသိ၊ နေရာအရပ်ကို မသိ၊ သင်ချစ်သားသည် မသင့်မလျော်သည်ကို ပြုဘိ၏။ ဤအဆွေခင်ပွန်း ပြစ်မှားသော အမှုမည်သည်ကား အလွန်ယုတ်မာ၏ဟု ဆို၍ သားတော်ကို ဆုံးမလိုရကား-
ဘတ္တိတ္ထိယာ ဒုလ္လဘော ယော ဟိတော စ။
ဟိတာ စ တေ သီလဝတီ စ ဘရိယာ၊
ဇနိန္ဒ ဓမ္မံ စရ သမ္ဗုလာယံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၃၀။ တာတ၊ ချစ်သား။ ယာ ဣတ္ထိ၊ အကြင်မိန်းမသည်။ ပုရိသဿ၊ ယောက်ျား၏။ ဟိတာ၊ အစီးအပွားကို အလိုရှိ၏။ သာ ဣတ္ထိ၊ ထိုယောက်ျား၏ အစီးအပွားကို အလိုရှိသော မိန်းမကို။ သုဒုလ္လဘာ၊ အလွန်ရခဲ၏။ ယော ဘတ္တာ၊ အကြင်လင်သည်။ ဣတ္တိယာ၊ မယား၏။ ဟိတော စ၊ အစီးအပွားကိုလည်းအလိုရှိ၏။ သော ဘတ္တာ၊ ထိုမယား အစီးအပွားကို အလိုရှိသောလင်ကို။ ဒုလ္လဘော၊ ရခဲ၏။ တေ၊ သင်ချစ်သား၏။ ဘရိယာ၊ မယားသည်ကား။ ဟိတာ စ၊ လင်၏အကျိုးစီးပွားကိုလည်း အလိုရှိ၏။ သီလဝတီ စ၊ သီလနှင့်လည်း ပြည့်စုံ၏။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ သမ္ဗုလာယံ၊ သမ္ဗုလာ၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်လော့။
ဤသို့ ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့သည် သားတော်ကို အဆုံးအမ ပေးခဲ့ပြီးလျှင် နေရာမှထ၍ ကြွတော်မူ၏။ သောတ္ထိသေန မင်းသည်လည်း ခမည်းတော်ရှင်ရသေ့ ကြွတော်မူသည်ရှိသော် သမ္ဗုလာမိဖုယားကြီးကို ခေါ်တော်မူ၍ အရှင်မိဖုယား- ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး ငါသည် ပြုမိသောအပြစ်ကို ရှင်မိဖုယားသည် သည်းခံလော့၊ ဤနေ့မှစ၍ အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ဥစ္စာကို ရှင်မိဖုယားအားသာလျှင် ငါပေး၏ဟု ဆို၍ အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ဖြင့် ဘိတ်လိုရကား-
ဣဿာဝ တိဏ္ဏာ မရဏံ ဥပေသိ။
အဟဉ္စ တေ ဘဒ္ဒေ ဣမာ ရာဇကညာ၊
သဗ္ဗေဝ တေ ဝစနကရာ ဘဝါမ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၃၁။ ဘဒ္ဒေ၊ အဘယ်မိဖုယား။ သစေ၊ အကယ်၍။ တုဝံ၊ အရှင်မိဖုယားသည်။ ဝိပုလေ၊ များမြတ်ကုန်သော။ ဘောဂေ၊ စည်းစိမ်ဥစ္စာတို့ကို။ အာလဒ္ဓ-အာလဘိတွာ၊ ရသော်လည်း။ ဣဿာဝတိဏ္ဏာ၊ ငြူစူခြင်းသို့ သက်သည်ဖြစ်၍။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပေသိ၊ ကပ်ရလတ္တံ့။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်၎င်း။ ဣမာ ရာဇကညာ စ၊ ဤမင်းသမီးအပေါင်းတို့သည်၎င်း။ တေ သဗ္ဗေဝ၊ ထိုအလုံးစုံသော ငါတို့သည်လျှင်။ တေ၊ သင်၏။ ဝစနကရာ၊ စကားကို လိုက်နာကုန်သည်။ ဘဝါမ၊ ဖြစ်ပါကုန်အံ့။
ထိုအခါမှစ၍ နှစ်ပါးကုန်သော မင်းမိဖုယားတို့သည် ညီညွတ်သင့်တင့်စွာ နေကြကုန်လျက် ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြု၍ ကံအားလျော်စွာ လားကုန်၏။ ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့သည်လည်း ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤသမ္ဗုလာဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် မလ္လိကာသည် လင်ကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေလေးမြတ်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း လင်ကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေလေးမြတ်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ မလ္လိကာမိဖုယားသည် ထိုအခါ သမ္ဗုလာမိဖုယား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ကောသလမင်းကြီးသည် ထိုအခါ သောတ္ထိသေနမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ အဖရသေ့ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
သစ္စာစောင့်တတ်၊ မိန်းမမြတ်၊ လူနတ်ချစ်သည်သာ
ကိုးခုမြောက်ဖြစ်သော သမ္ဗုလာဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
တိံသနိပါတ်
၁၀။ ဘဏ္ဍုတိန္ဒုကဇာတ်
ပြည့်ရှင်မင်းတို့ အဂတိလေးပါး မလိုက်စားသင့်ခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အပ္ပမာဒေါ အမတံ ပဒံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဘဏ္ဍုတိန္ဒုကဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ပသေနဒီ ကောသလမင်းကြီးအား ဆုံးမတော်မူခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုမင်းအား ဆုံးမတော်မူခြင်းကို အောက်၌ ချဲ့အပ်ပြီးသလျင်ကတည်း။ အထူးကား
အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ကပ္ပိလတိုင်း ဥတ္တရ ပဉ္စာလပြည်၌ ပဉ္စာလမည်သော မင်းသည် အဂတိလေးပါးသို့ လိုက်ခြင်း၌တည်လျက် အဓမ္မဖြင့် မေ့လျော့သည်ဖြစ်၍ မင်းပြု၏။ ထိုအခါ ထိုမင်း၏ မှူးမတ်အစရှိသော အလုံးစုံသော သူတို့သည် တရား မစောင့်ကုန်သည်လျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ အခွန်အတုတ်ဖြင့် နှိပ်စက်အပ်ကုန်သော တိုင်းပြည်၌နေသော သူတို့သည် သားမယားတို့ကို ယူ၍ တော၌ သမင်တို့ကဲ့သို့ သွားကုန်၏။ ရွာတည်ရာ၌ ရွာမည်သည် မဖြစ်၊ လူတို့သည် မင်းသံတမန်မှ ကြောက်ကုန်သောကြောင့် နေ့အခါ အိမ်၌နေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ အိမ်တို့ကို ဆူးခက်တို့ဖြင့် ခြံရံ၍ ညဉ့်၌နေ၍ အရုဏ်တက်သောအခါကလျှင် တောသို့ ပြေးဝင်ရကုန်၏။ နေ့၌ မင်းသံတမန်တို့သည် လုယက်ကုန်၏။ ညဉ့်၌ ခိုးသူတို့သည် လုယက်ကုန်၏။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် မြို့ပ၌ တည်ပင်စောင့်နတ် ဖြစ်၏။ နှစ်တိုင်းနှစ်တိုင်း မင်း၏အထံမှ အဘိုးတထောင်ထိုက်သော ပူဇော်သက္ကာရကို ရ၏။ ထိုဘုရားလောင်း တည်ပင်စောင့်နတ်သည် ဤသို့ကြံ၏။ ဤမင်းသည် မေ့လျော့သည်ဖြစ်၍ မင်းပြု၏။ အလုံးစုံသော တိုင်းပြည်ကို ဖျက်ဆီး၏။ ငါ့ကိုထား၍ ငါမှတပါးသော မင်းကို သင့်တင့်သော အကျင့်၌ ယှဉ်စေခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သော သူမည်သည် မရှိ၊ ငါ့အား ကျေးဇူးလည်း ရှိပေ၏။ နှစ်တိုင်း နှစ်တိုင်း အဘိုးတထောင်ထိုက်ဖြင့် ပူဇော်ပေ၏။ ထိုမင်းကို ဆုံးမအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုတည်ပင်စောင့်နတ်သည် ညဉ့်အဘို့၌ မင်း၏ ကြက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းသို့ ဝင်၍ ဦးခေါင်းရင်း နံပါး၌ ရပ်လျက် အရောင်ကိုလွှတ်၍ ကောင်းကင်၌ တည်၏။
မင်းသည် ထိုဘုရားလောင်းကို တက်သစ်သော နေလုလင်ကဲ့သို့ ထွန်းတောက်ပသည်ကို မြင်၍ သင်သည် အဘယ်သူနည်း၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ဤအရပ်သို့ လာသနည်းဟု မေး၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် မင်း၏စကားကို ကြား၍ မြတ်သောမင်းကြီး- ငါသည် တည်ပင်စောင့် နတ်တည်း၊ ရှင်မင်းကြီးအား အဆုံးအမကို ပေးအံ့ဟု ကြံ၍ လာ၏ဟု ဆိုလတ်သော် အဘယ်မည်သော အဆုံးအမကို ငါ့အား သင်ပေးအံ့နည်းဟု မေးသည် ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး- ရှင်မင်းကြီးသည် မေ့လျော့သည်ဖြစ်၍ မင်းပြု၏။ ထို့ကြောင့် ရှင်မင်းကြီး၏ အလုံးစုံသော တိုင်းပြည်သည် လုယက်ဖျက်ဆီးသည်ဖြစ်၍ ပျက်စီး၏။ ပြည့်ရှင်မင်း မည်သည်ကား မေ့လျော့သဖြင့် မင်းပြုသည်ရှိသော် အလုံးစုံသော တိုင်းပြည်၏အရှင်မဖြစ်ရာ၊ ပစ္စုပ္ပန် မျက်မှောက်၌လည်း ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်၍ တမလွန်၌မူကား ငရဲကြီး၌ ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုပြည့်ရှင်မင်းတို့သည် မမေ့မလျော့ကုန်သည်ရှိသော် ထိုမင်း၏ တိုင်းပြည်တွင်း၌ နေကုန်သော သူတို့သည်၎င်း, ပြည်ပ၌ နေကုန်သော သူတို့သည်၎င်း မမေ့မလျော့ကုန်သည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ ထို့ကြောင့် ပြည့်ရှင်မင်းသည် အတိုင်းထက်အလွန် မမေ့မလျော့သည် ဖြစ်ရာ၏ဟု ဆို၍ တရားဟော လိုရကား-
အပ္ပမတ္တာ န မိယီန္တိ၊ ယေ ပမတ္တာ ယထာ မတာ။
။ လ။
တတ္ထ ဒိသွာ စ သုတွာ စ၊ တတော တံ ပဋိပဇ္ဇသိ။
ဟူသော ဤတဆယ့်တဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၃၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အပ္ပမာဒေါ၊ မမေ့မလျော့ခြင်းသည်။ အမတံ-အမတဿ၊ သေခြင်းကင်းသော အမြိုက်နိဗ္ဗာန်၏။ ပဒံ၊ အကြောင်းတည်း။ ပမာဒေါ၊ မေ့လျော့ခြင်းသည်။ မစ္စုနော၊ အဖန်တလဲလဲ သေခြင်း၏။ ပဒံ၊ အကြောင်းတည်း။ အပ္ပမတ္တာ၊ မမေ့မလျော့ကုန်သော သူတို့သည်။ န မီယိန္တိ၊ မသေသည် မည်ကုန်၏။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ ပမတ်တာ၊ မေ့လျော့ကုန်၏။ တေ၊ ထိုမေ့လျော့သော သူတို့သည်။ မတာ ယထာ၊ သေသည်နှင့်တူကုန်၏။
၃၃၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မဒါ၊ အနာကင်းသောမာန်, အရွယ်ကောင်းသောမာန်, အသက်ရှည်မာန်ယစ်ခြင်းကြောင့်။ ပမာဒေါ၊ မေ့လျော့ခြင်းသည်။ ဇာယေထ၊ ဖြစ်ရာ၏။ ပမာဒါ၊ မေ့လျော့ခြင်းကြောင့်။ ခယော၊ အမျိုး, ဥစ္စာ, အသက်ကုန်ခြင်းသည်။ ဇာယတေ၊ ဖြစ်ရာ၏။ ခယာ၊ ဥစ္စာအခြံအရံ ကုန်ခြင်းကြောင့်။ ပဒေါသာ၊ အပြစ်တို့သည်။ ဇာယန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဘရတ၊ ဘရတ အမည်ရှိသော။ ဥသဘ၊ မင်းမြတ်။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မာ ပမာဒေါ၊ မမေ့မလျော့လင့်။
၃၃၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်သော။ ပမာဒိနော၊ မေ့လျော့ခြင်း ရှိကုန်သော။ ခတ္တိယာ၊ မင်းတို့သည်။ အတ္ထံ၊ အစီးအပွားကို၎င်း။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းပြည်ကို၎င်း။ ဇိဏ္ဏာ ဝိနဋ္ဌာ၊ ဖျက်ဆီးသည် မည်ကုန်၏။ အထော၊ ထိုမြို့။ ဂါမိနောပိ၊ ရွာစားတို့သည်၎င်း။ ဂါမာ၊ ရွာ၌နေသော သူတို့သည်၎င်း။ ဇိဏ္ဏာ၊ ယုတ်ကုန်၏။ ပမာဒိနော၊ မေ့လျော့ခြင်း ရှိကုန်သော။ အနာဂါရာ၊ ရဟန်းတို့သည်။ ဇိဏ္ဏာ၊ ရဟန်းအကျင့်မှ ယုတ်ကုန်၏။ အဂါရိနော၊ လူတို့သည်။ ဇိဏ္ဏာ၊ ဥစ္စာစည်းစိမ်မှ ယုတ်ကုန်၏။
၃၃၅။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန၊ ပြည်တိုင်းကား၏ အစီးအပွားကို ဆောင်တော်မူတတ်သော။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ပမတ္တဿ၊ မေ့လျော့သော။ ခတ္တိယဿ၊ ပြည့်ရှင်မင်း၏။ ရဋ္ဌသ္မိံ၊ တိုင်းပြည်၌။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဘောဂါ၊ စည်းစိမ်တို့သည်။ ဝိနဿန္တိ၊ ပျက်စီးကုန်၏။ တံ၊ ထိုမေ့လျော့ခြင်းကို။ ရညော၊ ပြည့်ရှင်မင်း၏။ အဃံ၊ ဆင်းရဲခြင်း၏ အကြောင်းဟူ၍။ ဝုစ္စတေ၊ ဆိုအပ်၏။
၃၃၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အတိဝေလံ၊ အပိုင်းအခြားကိုလွန်၍။ တွံ၊ ရှင်မင်းကြီးသည်။ ယံ ပမဇ္ဇသိ၊ အကြင်မေ့လျော့၏။ ဧသော၊ ဤသို့မေ့လျော့ခြင်းသည်။ န ဓမ္မော၊ ရှေးမင်းတို့၏ အကျင့်သဘော မဟုတ်။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ဣဒ္ဓံ၊ ထမင်းအဖျော်စသည်နှင့် ပြည့်စုံသော။ ဖီတံ၊ ရွှေငွေစသည်ဖြင့် ကြွယ်ဝသော။ နံ ဇနပဒံ၊ ထိုဇနပုဒ်ကို။ စောရာ၊ ခိုးသူတို့သည်။ ဝိဓံသယန္တိ၊ လုယက်ဖျက်ဆီးကုန်၏။
၃၃၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ပုတ္တာ၊ သားတို့သည်။ ပဝေဏိ ပါလကာ၊ အစဉ်အဆက်ကို စောင့်နိုင်ကုန်သည်။ န ဘဝိဿန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်လတ္တံ့။ ဟိရညနိဓာနိယာ၊ ရွှေတိုက်တို့သည်။ န ဘဝိဿန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်လတ္တံ့။ ရဋ္ဌံ ဝါ၊ တိုင်းပြည်၌မူလည်း။ ဝိလုပ္ပမာနမှိ၊ လုယက်ဖျက်ဆီးသည်ရှိသော်။ သဗ္ဗဘောဂေဟိ၊ အလုံးစုံသော စည်းစိမ် ဥစ္စာတို့မှ။ တွံ၊ ရှင်မင်းကြီးသည်။ ဇိယျသိ၊ ယုတ်၏။
၃၃၈။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေ့အရှင်။ သဗ္ဗဘောဂါ၊ အလုံးစုံသော စည်းစိမ်မှ။ ပရိဇိဏ္ဏံ၊ ယုတ်သောသူကို။ ရာဇာနံ ဝါပိ၊ မင်းပင် ဖြစ်ငြားသော်လည်း။ ဉာတိမိတ္တာ စ၊ အဆွေအမျိုး အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်၎င်း။ သုဟဇ္ဇာ စ၊ ချစ်သော သူတို့သည်၎င်း။ တံ၊ ထိုဥစ္စာစည်းစိမ် ပျက်စီးသောမင်းကို။ မန္နိယံ၊ သိအပ်၏ဟူ၍။ န မညန္တိ၊ မအောက်မေ့ကုန်။
၃၃၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တမေဝ၊ ထိုမင်းကိုလျှင်။ ဥပဇီဝန္တာ၊ မှီ၍ အသက်မွေးကုန်သော။ ဟတ္ထာရောဟာ၊ ဆင်စီး သူရဲတို့သည်၎င်း။ အနီကဋ္ဌာ၊ မင်းကြီး သက်တော် စောင့်တို့သည်၎င်း။ ရထိကာ၊ ရထားစီးသူရဲတို့သည်၎င်း။ ပတ္တိကာရကာ၊ ခြေသည်သူရဲတို့သည်၎င်း။ တံ၊ ထိုမင်းဆင်းရဲကို။ မန္နိယံ၊ သိအပ်၏ဟူ၍။ န မညန္တိ၊ မအောက်မေ့ကုန်။
၃၄၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အသံဝိဟိတကမ္မန္တံ၊ မစုံစမ်း မဆင်ခြင်ဘဲ အမှုကို ပြုတတ်သော။ ဗာလံ၊ မိုက်စွာသော။ ဒုမ္မတိမန္တိနံ၊ အလွန်မသိသော။ ဒုမ္မေဓံ၊ ပညာနည်းသော။ ရာဇာနံ၊ မင်းကို။ သိရီ၊ ဘုန်းကြက်သရေသည်။ ဇဟာတိ၊ စွန့်၏။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သို့နည်း ဟူမူကား။ ဥရဂေါ၊ မြွေသည်။ ဇိဏ္ဏံ၊ ဟောင်းလေပြီးသော။ တစံ၊ အရေကို။ ဇဟတိ ဣဝ၊ စွန့်သကဲ့သို့တည်း။
၃၄၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သုသံဝိဟိတကမ္မန္တံ၊ မကောင်းမှုကို မပြုသော။ ကာလုဋ္ဌာယီ၊ သင့်သောအခါ၌ လုံ့လပြုလေ့ရှိသော။ အတန္ဒိတံ၊ မပျင်းမရိသော။ ရာဇာနံ၊ မင်းတို့အား။ သ ဥသဘာ၊ ဥသဘနှင့် တကွကုန်သော။ ဂါဝေါ၊ နွားတို့သည်။ အဘိဝဍ္ဎန္တိ ဣဝ၊ ပွားကုန်သကဲ့သို့။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဘောဂါ၊ စည်းစိမ်ဥစ္စာတို့သည်။ ဝဍ္ဎန္တိ၊ ပွားများကုန်၏။
၃၄၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဥပဿုတိ၊ ပြည်သူတို့အနီးသို့ ကပ်၍ နားထောင်လျက်။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းပြည်၌၎င်း။ ဇနပဒေ၊ ဇနပုဒ်၌၎င်း။ စရ၊ ကြွတော်မူလော့။ တတ္ထ၊ ထိုပြည်ရွာဇနပုဒ်၌။ ဒိသွာ စ၊ မြင်၍၎င်း။ သုတွာ စ၊ ကြား၍၎င်း။ တတော၊ ထိုမြင်ရာ ကြားရာမှ။ တွံ၊ ရှင်မင်းကြီးသည်။ ပဋိပဇ္ဇသိ၊ ကျင့်ရပါလတ္တံ့။
ဤသို့ဘုရားလောင်းသည် တဆယ့်တဂါထာတို့ဖြင့် မင်းကို ဆုံးမ၍ မင်းကြီး- သွားချေ၊ ကြာမြင့်ခြင်းကို မပြုမူ၍ စုံစမ်းလော့၊ တိုင်းပြည်ကို မဖျက်ဆီးလင့်ဟု ဆို၍ မိမိနေရာ ဗိမာန်သို့လျှင် သွား၏။ ထိုမင်းသည်လည်း ဘုရားလောင်းစကားကို ကြားရလျှင် ထိတ်လန့်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ မိုးသောက်သောနေ့၌ တိုင်းပြည်ကို မှူးမတ်တို့အား အပ်နှင်းခဲ့၍ ပုရောဟိတ်နှင့်တကွ စောစောကလျှင် အရှေ့တံခါးမဖြင့် မြို့မှထွက်၍ တယူဇနာရှိသော အရပ်သို့ ရောက်၏။ ထိုအရပ်၌ တခုသောရွာဝယ် နေသော လူအိုသည် တောအုပ်မှ ဆူးခက်ကို ဆောင်ယူခဲ့၍ အိမ်တံခါးကို ဆို့ပိတ်ပြီးလျှင် သားမယားကို ယူ၍ တောသို့ဝင်၍ ညအခါ၌ မင်းချင်း တမန်တို့သည် သွားကုန်သည်ရှိသော် မိမိအိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့၍ အိမ်တံခါး၌ ဆူးစူးသည်ဖြစ်၍ ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်၍ ဆူးကို နုတ်လျက် မင်းကို ကျိန်ဆဲလိုရကား-
ယထာဟမဇ္ဇ ဝေဒေမိ၊ ကဏ္ဋကေန သမပ္ပိတော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၄၃။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကဏ္ဋကေန၊ ဆူးဖြင့်။ သမပ္ပိတော၊ နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ဝေဒေမိ ယထာ၊ ဆင်းရဲခံရသကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ သင်္ဂါမေ၊ စစ်မြေအရပ်၌။ သရမပ္ပိတော၊ မြှားစူးသည်ဖြစ်၍။ ပဉ္စာလော၊ ပဉ္စာလမင်းသည်။ ဝေဒေတု၊ ဆင်းရဲ ခံရပါစေသတည်း။
ထိုလူအို၏ ထိုဆဲရေးခြင်းသည် ဘုရားလောင်း အာနုဘော်ကြောင့် ဖြစ်၏။ (ဘုရားလောင်း တည်ပင်စောင့်နတ်သည် ပူးဝင်သည်ဖြစ်၍ ထိုလူအိုသည် ဆဲရေး၏ဟု သိအပ်၏။ ) ထိုအခါ၌ကား မင်းသည်၎င်း ပုရောဟိတ်သည်၎င်း မထင်ရှားသော အသွင်ဖြင့် ထိုလူအို၏ အနီး၌လျှင် ရပ်ကုန်၏။ ထိုလူအို၏ စကားကိုကြား၍ ပုရောဟိတ်သည်-
ကိံတတ္ထ ဗြဟ္မဒတ္တဿ၊ ယန္တံမဂ္ဂေယျ ကဏ္ဋကော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၄၄။ မဟလ္လက၊ လူအို။ တွံ၊ သင်သည်။ ဇိဏ္ဏော၊ အိုသည်ဖြစ်၍။ ဒုဗ္ဗလစက္ခု၊ မျက်စိအမြင်နည်းသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ရူပံ၊ ရူပါရုံကို။ သာဓု၊ ကောင်းစွာ။ န ပဿသိ၊ သင်မမြင်။ တေန၊ ထိုသို့ ကောင်းစွာ မမြင်သောကြောင့်။ တံ၊ သင့်ကို။ ကဏ္ဋကော၊ ဆူးသည်။ ယံ မဂ္ဂေယျ၊ အကြင်စူးရာ၏။ တတ္ထ၊ ထိုသို့ဆူးစူးရာ၌။ ဗြဟ္မဒတ္တဿ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား။ ကိံ၊ အဘယ်အပြစ်ရှိသနည်း။
လူအိုသည် ထိုပုဏ္ဏားအား မင်း၏အပြစ်ကို ကြားလို၍-
သောဟံ မဂ္ဂေသ္မိ ဗြာဟ္မဏ။
အရက္ခိတာ ဇနပဒါ၊ အဓမ္မဗလိနာ ဟတာ။
ရဋ္ဌသ္မိံ ကူဋရာဇဿ၊ ဗဟု အဓမ္မိကော ဇနော။
ဘယဋ္ဋာ တာတ မာဏဝါ။
နိလ္လေဏကာနိ ကြုဗ္ဗန္တိ၊
ဝနေ အာဟရိတွာ ကဏ္ဋကံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၄၅။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ မဂ္ဂေ၊ ဆူးရှိသောခရီး၌။ ပတိတော၊ လဲသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤငါ့ကို ဆူးစူးရာ၌။ ဗြဟ္မဒတ္တဿ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား။ ဗဟု၊ အပြစ်များစွာ၏။ ဇနပဒါ၊ ဇနပုဒ် ပြည်ရွာတို့ကို။ အရက္ခိတာ၊ မစောင့်ရှောက်ပါကုန်။ အဓမ္မဗလိနာ၊ မတရားသော အခွန်အတုတ်ဖြင့်။ ဟတာ၊ နှိပ်စက်ညှဉ်းဆဲ၏။
၃၄၆။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ရတ္တိံ၊ ညဉ့်၌။ စောရာ၊ ခိုးသူတို့သည်။ ခါဒန္တိ၊ လုယက်ကုန်၏။ ဒိဝါ၊ နေ့၌။ တုဏ္ဍိယာ၊ အခွန်တောင်းသော မင်းချင်းတို့သည်။ ခါဒန္တိ၊ လုယက်ဖျက်ဆီးကုန်၏။ ကူဋရာဇဿ၊ စဉ်းလဲစဉ်းစား ယုတ်မာသော မင်း၏။ ရဋ္ဌသ္မိံ၊ တိုင်းနိုင်ငံ၌။ အဓမ္မိကော၊ တရားမစောင့်သော။ ဇနော၊ လူသည်။ ဗဟု၊ များစွာ၏။
၃၄၇။ တာတ၊ ချစ်သား ပုဏ္ဏား။ ဧတာဒိသေ၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ ဘယေ၊ ဘေးသည်။ ဇာတေ၊ ဖြစ်လတ်သောကြောင့်။ ဘယဋ္ဋာ၊ ကြောက်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်ကုန်သော။ မာဏဝါ၊ လူတို့သည်။ ဝနေ၊ တော၌။ ကဏ္ဍကံ၊ ဆူးကို။ အာဟရိတွာ၊ ဆောင်ယူကုန်၍။ နိလ္လေဏကာနိ၊ ပုန်းအောင်းရာတို့ကို။ ကြုဗ္ဗန္တိ၊ ပြုကြရကုန်၏။
ထိုလူအိုစကားကို ကြား၍ မင်းသည် ပုရောဟိတ်ကို ခေါ်၍ ဆရာ- လူအိုသည် သင့်သောစကားကို ဆိုပေ၏။ ငါတို့၏ အပြစ်သာလျှင်တည်း၊ လာလှည့် ပြန်ကြကုန်အံ့၊ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုအံ့ဟု ဆို၏။ ဘုရားလောင်း တည်ပင်စောင့် နတ်သည် ပုရောဟိတ်ကိုယ်၌ ပူးဝင်၍ မြတ်သောမင်းကြီး- ရှေ့သို့သွား၍ စုံစမ်းကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ ထိုမင်းနှင့် ပုရောဟိတ်တို့သည် ထိုရွာမှ တပါးသောရွာသို့ သွားကုန်သည်ရှိသော် ခရီးအကြား၌ တယောက်သော မိန်းမအို၏ အသံကို ကြားကုန်၏။ ဆင်းရဲစွာသော ထိုမိန်းမအိုသည် အရွယ်ရောက်သော သမီးနှစ်ယောက်တို့ကို စောင့်ရှောက်လျက် ထိုသမီးတို့ကို တောသို့ မသွားစေမူ၍ မိမိသည် တောမှ ထင်းတို့ကို၎င်း, ဟင်းရွက်တို့ကို၎င်း ဆောင်ယူ၍ သမီးတို့ကို မွေးကျွေးသတတ်၊ ထိုမိန်းမအိုသည် ထိုနေ့၌ ချုံတခုသို့တက်၍ ဟင်းရွက်ကို ခူးသည်ရှိသော် လိမ့်လျက် မြေ၌ကျလျှင် မင်းကို သေခြင်းဖြင့် ဆဲရေးလိုရကား-
ယဿ ရဋ္ဌမှိ ဇိယျန္တိ၊ အပ္ပတိကာ ကုမာရိကာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၄၈။ ယဿ ရညော၊ အကြင် ဗြဟ္မဒတ်မင်း၏။ ရဋ္ဌမှိ၊ တိုင်းနိုင်ငံ၌။ ကုမာရိကာ၊ သတို့သမီးတို့သည်။ အပ္ပတိကာ၊ လင်မရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဇိယျန္တိ၊ အိုရကုန်၏။ တာ၊ ထို ငါ့သမီး နှစ်ယောက်တို့သည်။ သသာမိကာ၊ လင်ရှိကုန်သည်။ အဿု- ဘဝန္တိ၊ အကယ်၍ ဖြစ်ကုန်အံ့။ မံ၊ ငါ့ကို။ ပေါသေယျုံ၊ မွေးမြူကုန်ရာ၏။ ဗြဟ္မဒတ္တော၊ ဗြဟ္မဒတ် အမည်ရှိသော။ အယံ ရာဇာ၊ ဤမင်းသည်။ ကဒါ၊ အဘယ်အခါ၌။ မရိဿတိ နာမ၊ သေပါလတ္တံ့နည်း။
ဤသို့ ဘုရားလောင်း၏ အာနုဘော်ဖြင့် ထိုမိန်းမအိုသည် ဆဲရေး၏။ ထိုသို့ ဆဲရေးသောအခါ ထိုမိန်းမအိုကို ပုရောဟိတ်သည် တားမြစ်လိုရကား-
ကုဟိံ ရာဇာ ကုမာရီနံ၊ ဘတ္တာရံ ပရိယေသတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၄၉။ အနတ္ထပဒကောဝိဒေ၊ အကြောင်းအရာ မဟုတ်သည်၌ လိမ်မာသော။ ဇမ္မိ၊ သူယုတ်မ။ တေ၊ သင်သည်။ ဒုဗ္ဘာသိတံ၊ မကောင်းသော စကားကို။ ဝုတ္တံ၊ ဆိုဘိ၏။ ဟိ- သစ္စံ၊ မှန်၏။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ကုမာရီနံ၊ သတို့သမီးတို့၏။ ဘတ္တာရံ၊ လင်ကို။ ကုဟိံ၊ အဘယ်အရပ်၌။ ပရိယေသတိ၊ ရှာ၍ ပေးရမည်နည်း။
ထိုစကားကို ကြား၍ မိန်းမအိုသည် ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားအား အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
အရက္ခိတာ ဇနပဒါ၊ အဓမ္မဗလိနာ ဟတာ။
ရဋ္ဌသ္မိံ ကူဋရာဇဿ၊ ဗဟု အဓမ္မိကော ဇနော။
ဒုဇ္ဇီဝေ ဒုဗ္ဘရေ ဒါရေ၊
ကုတော ဘတ္တာ ကုမာရိယော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၅၁။ ဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ မေ၊ ငါသည်။ ဒုဗ္ဘာသိတံ၊ မကောင်းသောစကားကို။ န ဝုတ္တံ၊ မဆို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကောဝိဒတ္ထပဒေ၊ အကြောင်းအရာ၌ လိမ်မာ၏။ တဿ၊ ထိုမင်းသည်။ ဇနပဒါ၊ ဇနပုဒ်ပြည်ရွာတို့ကို။ အရက္ခိတာ၊ မစောင့်ရှောက်ပါကုန်။ အဓမ္မဗလိနာ၊ အဓမ္မဖြစ်သော အခွန်အတုတ်ဖြင့်။ ဟတာ၊ နှိပ်စက်ညှဉ်းဆဲ၏။
၃၅၁။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ရတ္တိံ၊ ညဉ့်အခါ၌။ စောရာ၊ ခိုးသူတို့သည်။ ခါဒန္တိ၊ လုယက်ဖျက်ဆီးကုန်၏။ ဒိဝါ၊ နေ့အခါ၌။ တုဏ္ဍိယာ၊ အခွန်တောင်းသော မင်းချင်းတို့သည်။ ခါဒန္တိ၊ လုယက် ဖျက်ဆီးကုန်၏။ ကူဋရာဇဿ၊ စဉ်းလဲစဉ်းစား ယုတ်မာသော မင်း၏။ ရဋ္ဌသ္မိံ၊ တိုင်းကား ပြည်ရွာ၌။ အဓမ္မိကော၊ တရားမစောင့်သော။ ဇနော၊ လူသည်။ ဗဟု၊ များစွာ၏။ ဒုဇ္ဇီဝေ၊ မကောင်းသဖြင့် အသက်မွေးခြင်းရှိသော တိုင်းကားပြည်ရွာ၌။ ဒါရေ၊ သားမယားတို့ကို။ ဒုဗ္ဘရေ၊ မွေးနိုင်ခဲသည်ရှိသော်။ ကုမာရိယော၊ သတို့သမီးတို့သည်။ ဘတ္တာ၊ လင်ကို။ ကုတော၊ အဘယ်မှာ။ လဘိဿန္တိ၊ ရနိုင်ကုန်အံ့နည်း။
ထိုမင်းပုဏ္ဏားတို့သည် မိန်းမအိုစကားကို ကြားကုန်လျှင် မိန်းမအိုသည် သင့်သောစကားကို ဆိုပေ၏ဟု ထိုအရပ်မှ တပါးသောအရပ်သို့ သွားကုန်သည်ရှိသော် တယောက်သော လယ်ထွန်သောသူ၏ အသံကို ကြားကုန်၏။ လယ်ထွန်သော ထိုသူ၏ သာလိယမည်သော နွားကြီးသည် ထွန်သွားဖြင့် ခတ်မိသည်ဖြစ်၍ လဲသတတ်၊ ထိုလယ်ထွန်ယောကျ်ားသည် မင်းကို ဆဲရေးလိုသည် ဖြစ်၍-
သင်္ဂါမေ သတ္တိယာ ဟတော။
ယထာယံ ကပဏော သေတိ၊
ဟတော ဖာလေန သာလိယော။
ဟူသော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၃၅၂။ သာလိယော၊ သာလိယ အမည်ရှိသော နွားသည်။ ဖာလေန၊ ထွန်သွားဖြင့်။ ဟတော၊ ခတ်မိသည်ဖြစ်၍။ ကပဏော၊ ဆင်းရဲစွာ။ သေတိ ယထာ၊ လဲသကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤငါ့အတူ။ ပဉ္စာလော၊ ပဉ္စာလမင်းသည်။ သင်္ဂါမေ၊ စစ်မြေ၌။ သတ္တိယာ၊ လှံမဖြင့်။ ဟတော၊ ထိုးမိသည်ဖြစ်၍။ သယတု၊ လဲပါစေသတည်း။
ထိုသို့ ကျိန်ဆဲသောအခါ ပုရောဟိတ်သည် ထိုလယ်ထွန်သော ယောက်ျားကို တားမြစ်လိုရကား-
ယောတွံ သပသိ ရာဇာနံ၊ အပရဇ္ဈိတွာ အတ္တနော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၅၃။ ဇမ္မ၊ လူယုတ်။ ယော တွံ၊ အကြင်သင်သည်။ အတ္တနော၊ မိမိအား။ အပရဇ္ဈိတွာ၊ မပြစ်မှားဘဲလျက်။ ရာဇာနံ၊ မင်းကို။ သပသိ၊ ကျိန်ဆဲ၏။ သော တုဝံ၊ ထိုသင်သည်။ အဓမ္မေန၊ အကြောင်းမဟုတ်သဖြင့်။ ဗြဟ္မဒတ္တဿ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား။ ကုဇ္ဈသိ၊ အမျက်ထွက်ဘိ၏။
ထိုပုရောဟိတ် စကားကို ကြား၍ လယ်ထွန်သော ယောက်ျားသည် ထိုပုရောဟိတ်အား မင်း၏ အပြစ်ကို ပြဆိုလိုရကား-
အရက္ခိတာ ဇနပဒ၊ အဓမ္မဗလိနာ ဟတာ။
ရဋ္ဌသ္မိံ ကူဋရာဇဿ၊ ဗဟု အဓမ္မိကော ဇနော။
ဘတ္တဟာရိံ အပေက္ခန္ဓော၊
ဟတော ဖာလေန သာလိယော။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၅၄။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဓမ္မေန၊ ဟုတ်မှန်သော သဘောဖြင့်။ ဗြဟ္မဒတ္တဿ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား။ ကုဇ္ဈာမိ၊ အမျက် ထွက်၏။ တဿ၊ ထိုမင်းသည်။ ဇနပဒါ၊ ဇနပုဒ်ရွာတို့ကို။ အရက္ခိတာ၊ မစောင့်ရှောက်ကုန်။ အဓမ္မဗလိနာ၊ အဓမ္မဖြစ်သော အခွန်အတုတ်ဖြင့်။ ဟတာ၊ နှိပ်စက် ညှဉ်းဆဲ၏။
၃၅၅။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုမင်း တရားမစောင့်ဟု ဆိုသောစကားသည် မှန်၏။ ရတ္တိံ၊ ညဉ့်၌။ စောရာ၊ ခိုးသူတို့သည်။ ခါဒန္တိ၊ လုယက်ဖျက်ဆီးကုန်၏။ ဒိဝါ၊ နေ့၌။ တုဏ္ဍိယာ၊ အခွန်တောင်းသော မင်းချင်းတို့သည်။ ခါဒန္တိ၊ လုယက်ဖျက်ဆီးကုန်၏။ ကူဋရာဇဿ၊ ယုတ်မာသော မင်း၏။ ရဋ္ဌသ္မိံ၊ တိုင်းနိုင်ငံ၌။ အဓမ္မိကော၊ တရားမစောင့်သော။ ဇနော၊ လူသည်။ ဗဟု၊ များစွာ၏။
၃၅၆။ ရေ၊ ဟယ် ပုဏ္ဏား။ သာ၊ ထိုထမင်းပို့သော မိန်းမသည်။ ပုန၊ တဖန်။ ပက္ကာ နူန၊ ထမင်းချက်ပြန်ရသည်ထင်၏။ ဝိကာလေ၊ အခါမဟုတ်သည်၌။ ဘတ္တံ၊ ထမင်းကို အာဟရိ၊ ပို့လာ၏။ ဘတ္တဟာရိံ၊ ထမင်းပို့လာသောသူကို။ အပေက္ခန္တော၊ ကြည့်မျှော်ရသည်ဖြစ်၍။ သာလိယော၊ ငါ့နွား သာလိယကို။ ဖာလေန၊ ထွန်သွားဖြင့်။ ဟတော၊ ခတ်မိ၏။
ထိုမင်းနှင့် ပုရောဟိတ်တို့သည် လယ်ထွန်သော ယောက်ျားစကားကို ကြားလျှင် သင့်သောစကားကို ဆိုပေသည်ဟု ဆို၍ ရှေ့သို့သွား၍ တခုသောရွာ၌ နေကုန်၏။ မိုးသောက်သောနေ့၌ စောစောကလျှင် တခုသော နွားမစဉ်းလဲသည် နို့ညှစ်သောသူကို ခြေဖြင့် ကျောက်ကန်၍ နို့ရည်အိုးနှင့်တကွ လိမ့်၍ လဲစေ၏။ ထို့နို့ညှစ်သောသူသည် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကို ကျိန်ဆဲလိုရကား-
သင်္ဂါမေ အသိနာ ဟတော။
ယထာဟမဇ္ဇ ပဟတော၊ ခီရဉ္စ မေ ပဝဋ္ဋိတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၅၇။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ အဟံ၊ ငါ့ကို။ ပဟတော ယထာ စ၊ နွားမကန်သကဲ့သို့၎င်း။ မေ၊ ငါ၏။ ခီရံ၊ နိုရည်အိုးသည်။ ပဝဋိတံ ယထာ စ၊ လိမ့်သကဲ့သို့၎င်း။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ သင်္ဂါမေ၊ စစ်မြေ၌။ အသိနာ၊ သန်လျက်ဖြင့်။ ဟတော၊ ခုတ်ဖြတ်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ပဉ္စာလော၊ ပဉ္စာလမင်းသည်။ ဟညတု၊ သေပါစေသတည်း။
ထိုစကားကို ကြား၍ ပုရောဟိတ်သည် နို့ညှစ်သော ယောက်ျားစကားကို တားမြစ်လိုရကား-
ကိံ တတ္ထ ဗြဟ္မဒတ္တဿ၊ ယံ နော ဂရဟတေ ဘဝံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၅၈။ ဘော ပုရိသ၊ အို ယောက်ျား။ ပသု၊ နွားမသည်။ ခီရံ၊ နို့ရည်ကို။ ယံ ဆဍ္ဍေသိ၊ အကြင်စွန့်၏။ ပသုပါလဉ္စ၊ နွားကျောင်းသားကိုလည်း။ ယံ ဟိံသတိ၊ အကြင် ကျောက်ကန်၏။ တတ္ထ၊ ထို့နိုရည်စွန့်ရာ နွားကန်ရာ၌။ ဗြဟ္မဒတ္တဿ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား။ ကိံ ဒေါသော၊ အဘယ်အပြစ်ရှိသနည်း။ ဘဝံ၊ သင်သည်။ ယံ ဂရဟတေ၊ အကြင်ကဲ့ရဲ၏။ ဧတံ ဂရဟံ၊ ထိုသို့ ကဲ့ရဲ့ခြင်းသည်။ နော ယုတ္တံ၊ မသင့်။
ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် ဤဂါထာဖြင့် ဆိုသည်ရှိသော် ထို့နိုညှစ်သော ယောက်ျားသည် ပုဏ္ဏားအား မင်း၏အပြစ်ကို ပြလိုရကား-
ဗြဟ္မဒတ္တဿ ရာဇိနော။
အရက္ခိတာ ဇနပဒါ၊ အဓမ္မဗလိနာ ဟတာ။
ရဋ္ဌသ္မိံ ကူဋရာဇဿ၊ ဗဟု အဓမ္မိကော ဇနော။
တံ ဒါနိ အဇ္ဇ ဒေါဟာမ၊ ခီရကာမေ ဟုပဒ္ဒုတာ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၅၉။ ဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ ပဉ္စာလော၊ ပဉ္စာလမင်းကို။ ဂါရယှော၊ ကဲ့ရဲ့အပ်၏။ ဗြဟ္မဒတ္တဿ၊ ဗြဟ္မဒတ်အမည်ရှိသော။ ရာဇိနော၊ ပဉ္စာလမင်းသည်။ ဇနပဒါ၊ ဇနပုဒ်ပြည်ရွာတို့ကို။ အရက္ခိတာ၊ မစောင့်ရှောက်အပ်ကုန်။ အဓမ္မဗလိနာ၊ မတရားသော အခွန်အတုတ်ဖြင့်။ ဟတာ၊ ညှဉ်းဆဲအပ်ကုန်၏။
၃၆၀။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ရတ္တိံ၊ ညဉ့်၌။ စောရာ၊ ခိုးသူတို့သည်။ ခါဒန္တိ၊ လုယက်ဖျက်ဆီးကုန်၏။ ဒိဝါ၊ နေ့၌။ တုဏ္ဍိယာ၊ အခွန်တောင်းသော မင်းချင်းတို့သည်။ ခါဒန္တိ၊ လုယက် ဖျက်ဆီးကုန်၏။ ကူဋရာဇဿ၊ ယုတ်မာစွာသောမင်း၏။ ရဋ္ဌသ္မိံ၊ တိုင်းကားပြည်ရွာ၌။ အဓမ္မိကော၊ တရားမစောင့်သော။ ဇနော၊ လူသည်။ ဗဟု၊ များ၏။
၃၆၁။ ယံ ဂါဝီ၊ အကြင်နွားမသည်။ စဏ္ဍာ၊ ကြမ်းကြုတ်၏။ အာကဋနာ၊ ပြေးတတ်သော အလေ့ရှိ၏။ တံ ဂါဝီ၊ ထိုနွားမကို။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ န ဒုဟာမသေ၊ နိုမညှစ်ကုန်။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌ကား။ ခီရကာမေဟိ၊ နို့ရည်ကို အလိုရှိကုန်သော အခွန်တောင်း မင်းချင်းတို့သည်။ ဥပဒ္ဒုတာ၊ နှိပ်စက်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဒေါဟာမ၊ နို့ညှစ်ရကုန်၏။
ထိုမင်းနှင့် ပုရောဟိတ်တို့သည် ဤနိုညှစ်ယောက်ျားသည် အသင့်ကိုသာလျှင် ဆိုပေ၏ဟု ထိုရွာမှထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် ခရီးသို့သက်၍ မြို့သို့ ရှေးရှုသွားကြကုန်၏။ တခုသောရွာ၌ အခွန်တောင်းသော မင်းသံတမန်တို့သည် သန်လျက်အိမ်အလို့ငှာ တခုသော ပြောက်ကျားသော အမွေးအရေရှိသော နွားငယ်ကိုသတ်၍ အရေကို ယူကုန်၏။ နွားငယ်၏ အမိဖြစ်သော နွားမသည် သား၌စိုးရိမ်သဖြင့် မြက်ရေတို့ကို မစားမသောက်၊ ငိုမြည်တမ်းလျက် လှည့်လည်၏။ ထိုနွားမကို မြင်၍ ရွာသူသားငယ်တို့သည် မင်းကို ကျိန်ဆဲလိုကုန်ရကား-
ယထာယံ ကပဏာ ဂါဝီ၊ ဝိပုတ္တာ ပရိဓာဝတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။
၃၆၂။ အယံ ဂါဝီ၊ ဤနွားမသည်။ ကပဏာ၊ ဆင်းရဲသည်ဖြစ်၍။ ဝိပုတ္တာ၊ သားငယ်မှ ကင်းသည်ဖြစ်၍။ ပရိဓာဝတိ ယထာ၊ ထိုမှဤမှ ငိုမြည်တမ်းလျက် ပြေးသွားရသကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ပဉ္စာလော၊ ပဉ္စာလမင်းသည်။ ဝိပုတ္တော၊ သားနှင့်ကင်းသည်ဖြစ်၍။ ကန္ဒတု၊ ငိုရပါစေသတည်း။ ဝိပ္ပသုက္ခတု၊ သားနှင့်ကင်းလျက် ခြောက်တပ်ပါစေသတည်း။
ထို့နောင်မှ ပုရောဟိတ်သည် သူငယ်တို့ ကျိန်ဆဲရာ၌ အကြောင်းကို မေးလိုရကား-
ကောနွီဓ အပရာဓတ္ထိ၊ ဗြဟ္မဒတ္တဿ ရာဇိနော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၆၃။ တာတာ၊ အမောင်တို့။ ပသု၊ နွားမသည်။ ပသုပါလဿ၊ နွားကျောင်းသားသည်။ ရက္ခန္တဿေဝ၊ ကျောင်းစဉ်ပင်လျှင်။ ယံ သမ္ဘမေယျ ဝါ၊ အကြင် ပြေးမူလည်း ပြေးရာ၏။ ယံ ရဝေယျ ဝါ၊ အကြင် မြည်တမ်းမူလည်း မြည်တမ်းရာ၏။ ဣဓ၊ ဤသို့ နွားမပြေးရာ မြည်တမ်းရာ၌။ ဗြဟ္မဒတ္တဿ၊ ဗြဟ္မဒတ် အမည်ရှိသော။ ရာဇိနော၊ ပဉ္စာလမင်းအား။ ကော အပရာဓော၊ အဘယ်အပြစ်သည်။ အတ္ထိ နု၊ ရှိမည်နည်း။
ထို့နောင်မှ ရွာသူသားငယ်တို့သည် ပုဏ္ဏားအား မင်း၏အပြစ်ကို ပြလိုကုန်ရကား-
အရက္ခိတာ ဇနပဒါ၊ အဓမ္မဗလိနာ ဟတာ။
ရဋ္ဌသ္မိံ ကူဠရာဇဿ၊ ဗဟု အဓမ္မိကော ဇနော။
ကထံနု အသိကောသတ္ထာ၊ ခီရပါ ဟညတေ ပဇာ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆိုကုန်၏။
၃၆၄။ မဟာဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏားကြီး။ ဗြဟ္မဒတ္တဿ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား။ အပရာဓော၊ အပြစ်သည်။ ဗဟု၊ များစွာ၏။ ရာဇိနော၊ မင်းသည်။ ဇနပဒါ၊ ပြည်ရွာဇနပုဒ်တို့ကို။ အရက္ခိတာ၊ မစောင့်ရှောက်အပ်ကုန်။ အဓမ္မဗလိနာ၊ မဟုတ်မမှန် အဓမ္မဖြစ်သော အခွန်အတုတ်ဖြင့်။ ဟတာ၊ နှိပ်စက်ညှဉ်းဆဲကုန်၏။
၃၆၅။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုမင်း တရားမစောင့်ဟု ငါတို့ဆိုသော စကားသည် မှန်၏။ ရတ္တိံ၊ ညဉ့်၌။ စောရာ၊ ခိုးသူတို့သည်။ ခါဒန္တိ၊ လုယက်ဖျက်ဆီးကုန်၏။ ဒိဝါ၊ နေ့၌။ တုဏ္ဍိယာ၊ အခွန်တောင်းသော မင်းချင်းတို့သည်။ ခါဒန္တိ၊ လုယက် ဖျက်ဆီးကုန်၏။ ကူဋရာဇဿ၊ စဉ်းလဲစဉ်းစား ယုတ်မာသောမင်း၏။ ရဋ္ဌသ္မိံ၊ တိုင်းပြည်၌။ အဓမ္မိကော၊ တရားမစောင့်သာ။ ဇနော၊ လူသည်။ ဗဟု၊ များစွာ၏။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ အသိကောသတ္ထာ၊ သန်လျက်အိမ် အလို့ငှါ။ ခီရပါ၊ နို့စို့သားဖြစ်သော။ ပဇာ၊ နွားသားငယ်ကို။ အဓမ္မသေဝကေဟိ၊ သူယုတ်တို့ အကျင့်ကို မှီဝဲလေ့ရှိကုန်သော မင်းချင်းတို့သည်။ ဟညတေ၊ သတ်အပ်လေသနည်း။
ထိုမင်းနှင့် ပုရောဟိတ်တို့သည် အမောင်တို့သည် ကောင်းစွာလျှင် အကြောင်းကို ဆိုပေကုန်၏ဟု ဆို၍ သွားကြကုန်၏။ ထိုသို့ သွားသောအခါ ခရီးအကြား၌ တခုသော ခြောက်တပ်သော ရေကန်၌ ကျီးတို့သည် နှုတ်သီးတို့ဖြင့် ထိုးဆိတ်ကုန်လျက် ဖားတို့ကို စားကုန်၏။ ဘုရားလောင်း တည်ပင်စောင့်နတ်သည် ထိုမင်းနှင့် ပုရောဟိတ်တို့သည် ထိုအရပ်သို့ ရောက်ကုန်သည်ရှိသော် မိမိအာနုဘော်ဖြင့် ဖားကို-
ဟတော ယုဒ္ဓေ သပုတ္တကော။
ယထာဟမဇ္ဇ ခဇ္ဇမှိ၊ ဂါမိကေဟိ အရညဇော။
ဟူသော ဤဂါထာဖြင့် မင်းကို ကျိန်ဆဲစေ၏။
၃၆၆။ ဂါမိကေဟိ၊ ရွာ၌နေကုန်သော ကျီးတို့သည်။ အရညဇော၊ တော၌ဖြစ်သော။ အဟံ၊ ငါ့ကို။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ ခဇ္ဇော၊ ခဲအပ်သည်။ အမှိ ယထာ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ယုဒ္ဓေ၊ စစ်ထိုးရာ၌။ ဟတော၊ သတ်အပ်သည်ဖြစ်၍။ သပုတ္တကော၊ သားနှင့်တကွသော။ ပဉ္စာလော၊ ပဉ္စာလမင်းကို။ ကာကဂိဇ္ဈေဟိ၊ ကျီး, လင်းတတို့သည်။ ခဇ္ဇတု၊ ခဲပါလေစေသတည်း။
ထိုဖား ကျိန်ဆဲသံကို ကြား၍ ပုရောဟိတ်သည် ထိုဖားနှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-
ရာဇာနော မဏ္ဍုက မနုဿလောကေ။
နေတ္တာဝတာ ရာဇာ အဓမ္မစာရီ၊
ယံ တာဒိသံ ဇီဝမဒေယျုံ ဓင်္ကာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၆၇။ ဘော မဏ္ဍုက၊ အို ဖား။ ရာဇာနော၊ မင်းတို့သည်။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ သဗ္ဗဘူတေသု၊ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့၌။ ရက်ခံ၊ အစောင့်အရှောက်ကို။ န ဝိဓေန္တိ၊ မစီရင်ကုန်။ ယံ တာဒိသံ၊ အကြင် သင်ကဲ့သို့သော ဖားကို။ ဇီဝံ၊ အရှင်ပင်လျှင်။ ဓင်္ကာ၊ ကျီးတို့သည်။ အဒေယျုံ၊ စားကုန်ရာ၏။ ဧတ္တာဝတာ၊ ဤသို့ သင်ကဲ့သို့သော ဖားကို ကျီးစားကာမျှဖြင့်။ ရာဇာ၊ မင်းကို။ န အဓမ္မစာရီ၊ တရားကိုမကျင့်ဟု မဆိုသာချေ။
ထိုပုရောဟိတ်စကားကို ကြား၍ ဖားသည် ပုရောဟိတ်အား ထိုအကြောင်းကို ပြဆိုလိုရကား-
အနပ္ပိယံ ဘာသတိ ခတ္တိယဿ။
ဝိလုပ္ပမာနာယ ပုထုပ္ပဇာယ၊
ပူဇေသိ ရာဇံ ပရမပ္ပမာဒံ။
ဖီတံ ရဋ္ဌံ ပူရိတံ ဝိပ္ပသန္နံ။
ဘုတွာ ဗလိံ အပိဏ္ဍဉ္စ ကာကာ၊
န မာဒိသံ ဇိဝ မဒေယျုံ ဓင်္ကာ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၆၈။ ဗြဟ္မစာရီ၊ မြတ်သော အကျင့်ရှိသော ပုဏ္ဏား။ တွံ၊ သင်သည်။ ခတ္တိယဿ၊ မင်းယုတ်၏။ အနပ္ပိယံ၊ ချစ်ဘွယ်သောစကားကို။ ဘာသသိ၊ ပြောဆိုဘိ၏။ အဓမ္မရူပေါဝတ၊ တရားမစောင့်သည်နှင့် တူစွတကား။ ပုထုပ္ပဇာယ၊ များစွာသော သတ္တဝါကို။ ဝိလုပ္ပမာနာယ၊ လုယက်ဖျက်ဆီးသည်ဖြစ်၍။ ပရမပ္ပမာဒံ၊ အလွန်မေ့လျော့သော။ ရာဇံ၊ မင်းကို။ ပူဇေသိ၊ ချီးမွမ်းဘိ၏။
၃၆၉။ ဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ ဣမံ၊ ဤတိုင်းပြည်သည်။ သုရဇ္ဇကံ၊ ဝပြောသာယာသော ပြည်သည်။ သစေ သိယာ၊ အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့။ ဣမံ ရဋ္ဌံ၊ ဤတိုင်းသည်။ ဖီတံ၊ ဝပြောစည်ပင်သည်။ ပူရိတံ၊ ပြည့်စုံသော ကောက်ရှိသည်။ ဝိပ္ပသန္နံ၊ အထူးသဖြင့် ကြည်ညိုဘွယ်ရှိသည်။ သစေ သိယာ၊ အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ဖြစ်သည်ရှိသော်။ ကာကာ၊ မနှစ်သက်ဘွယ်သော အသံကို ပြုတတ်ကုန်သော။ ဓင်္ကာ၊ ကျီးတို့သည်။ ဗလိံ၊ ပူဇော်ပသရာ၌။ အဂ္ဂပိဏ္ဍံ၊ မြတ်သောထမင်းဆိုင်ကို။ ဘုတွာ၊ စားရကုန်သည်ရှိသော်။ မာဒိသံ၊ ငါကဲ့သို့သော ဖားကို။ ဇီဝံ၊ အရှင်လတ်လတ်။ န အဒေယျုံ၊ မစားကုန်ရာ။
ဤသို့ ခြောက်ပါးသော ဌာနတို့၌ ကျိန်ဆို ဆဲရေးခြင်းသည် ဘုရားလောင်း အာနုဘော်ကြောင့်သာလျှင် ဖြစ်၏။ ထိုဖား၏ စကားကို ကြား၍ မင်းနှင့်ပုရောဟိတ်တို့သည် တော၌နေသော တိရစ္ဆာန်ဖြစ်သော ဖားကိုအစပြု၍ အလုံးစုံသော သူတို့သည် ငါတို့ကိုသာလျှင် ကျိန်ဆို ဆဲရေးကုန်၏ဟု ဆိုကုန်၍ ထိုအရပ်မှ မြို့နန်းသို့ လာလတ်ကုန်ပြီးလျှင် တရားနှင့်အညီ မင်းပြု၍ ဘုရားလောင်း အဆုံးအမ၌ တည်ကုန်လျက် ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြုကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကောသလမင်းကြီးအား ဤ ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး- ပြည့်ရှင်မင်းတို့ မည်သည်ကား အဂတိလေးပါးသို့ လိုက်ခြင်းကိုစွန့်၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုရာ၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး- ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ တည်ပင်စောင့်နတ် ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ဂတိလိုက်စား၊ အုပ်ချုပ်ငြား၊ ပျက် ထိုပြည်မှာ
"ဆယ်ခုမြောက်ဖြစ်သော ဘဏ္ဍုတိန္ဒုကဇာတ်သည် ပြီး၏။
စတ္တာလီသနိပါတ်
၁။ တေသကုဏဇာတ်
မင်းကျင့်တရား၊ ဟောမြွက်ကြား၊ သုံးပါးငှက်သူတော်
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဿန္တရံ တံ ပုစ္ဆာမိ အစရှိသော ဂါထာတစ်ပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤတေသကုဏဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ကောသလမင်းကြီးအား ဆုံးမတော်မူသည်၏ အစွမ်းအားဖြင့် ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားသည် မှန်၏။ တရားနာအံ့သောငှာ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့ လာသော ထိုကောသလမင်းကို သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ခေါ်တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီးမင်းမည်သည်ကား တရားနှင့်အညီ မင်းပြုရာ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အကြင်အခါ၌ မင်းတို့သည် တရားမစောင့်သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုသို့ မင်း တရားမစောင့်သောအခါ မင်း၏ သားတော် သမီးတော်တို့သည်လည်း တရားမစောင့်သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ဤသို့ အစရှိသော စတုက္ကနိပါတ်၌လာသော နည်းဖြင့်လျှင် ဆုံးမတော်မူ၍ လေးပါးသော အဂတိတို့ဖြင့် စီရင်ဆုံးဖြတ်ခြင်းသို့ ရောက်ခြင်း၌ အပြစ်ကိုလည်းကောင်း၊ မရောက်ခြင်း၌ အကျိုးကိုလည်းကောင်း ဟောတော်မူ၍ ကာမဂုဏ်တို့သည် အိပ်မက်နှင့် တူကုန်၏။ ဤသို့ အစရှိသောနည်းဖြင့် ကာမဂုဏ်တို့၌ အပြစ်ကို ချဲ့တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး အကြင့်ကြောင့် ဤသတ္တဝါတို့အား သေမင်းနှင့် အချိန်းအချက်သည် မရှိ၊ လက်ဆောင် တံစိုးယူခြင်းလည်း မရှိ၊ စစ်ထိုးခြင်းသည်လည်း မရှိ၊ သေမင်းကို အောင်သည်လည်း မရှိ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော သတ္တဝါတို့သည် သေမင်းနိုင်ငံသို့ သွားရကုန်သည်ချည်းတည်း၊ ထို့ကြောင့် ဘဝတစ်ပါးသို့ ပြောင်းသွားရကုန်သော ထိုသတ္တဝါတို့အား မိမိသည် ပြုအပ်သော ကောင်းမှုကံကိုထား၍ တစ်ပါးသော တည်ရာမည်သည် မရှိ၊ အကြင်အကြင် ဆိုအပ်ပြီးသောနည်းဖြင့် တစ်ခဏသာလျှင် တွေ့ကြုံဆုံဆည်းခြင်းရှိသော ဘဝတစ်ပါးသို့ ဆောင်ယူ၍ မသွားနိုင်ချေရကား စင်စစ် စွန့်ပစ်အပ်သော ဥစ္စာစည်းစိမ် အခြွေအရံ ပရိသတ် မှူးမတ် ဗိုလ်ပါအပေါင်းကို အမှီပြု၍ မေ့လျော့ခြင်းကို ပြုခြင်းငှာမသင့်၊ မမေ့မလျော့သည်ဖြစ်၍ တရားသဖြင့် မင်းပြုခြင်းငှာ သင့်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ရှေးမင်းတို့သည် ဘုရားပွင့်တော်မမူပဲလျက်လည်း ပညာရှိတို့ အဆုံးအမ၌တည်၍ တရားသဖြင့် မင်းပြုခြင်းကြောင့် နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေကုန်ဖူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုကောသလမင်းသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... မြတ်သောမင်းကြီး လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသည် သားသမီး မရှိသည်ဖြစ်၍ ဆုတောင်းသော်လည်း သားသမီးကိုမရ။ ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် တစ်နေ့သ၌ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ဥယျာဉ်တော်သို့ သွားပြီးလျှင် နေ့အဖို့ပတ်လုံး ဥယျာဉ်တော်၌ ကစားတော်မူ၍ မင်္ဂလာ အင်ကြင်းပင်အနီး၌ နေရာတော်ခင်းစေ၍ ထိုနေရာအထက်၌ စက်တော်ခေါ်၏။
ငှက်သိုက်ကို တွေ့ပြီ
အတန်ငယ် စက်တော်ခေါ်၍ နိုးတော်မူလျှင် အင်ကြင်းပင်ကို ကြည့်လတ်သော် ထိုအင်ကြင်းပင် အထက်၌ ငှက်သိုက်ကိုမြင်၏။ မြင်တော်မူသည်နှင့် တကွသာလျှင် ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ချစ်ခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းခစား ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို ခေါ်တော်မူ၍ အင်ကြင်းပင်ထက်သို့တက်၍ ထိုငှက်သိုက်၌ တစ်စုံတစ်ခု ရှိသည်၏ အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း၊ မရှိသည်၏ အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း သိချေလော့ဟု ဆို၏။ ထို မင်းခစား ယောက်ျားသည် အရှင်မင်းကြီး ကောင်းပြီဟု ဆို၍ တက်လေလျှင် ထိုငှက်သိုက်၌ ဥသုံးလုံးတို့ကိုမြင်၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား တင်လျှောက်၏။ မင်းသည် ထိုသို့တပြီးကား ထိုငှက်ဥတို့၏အပေါ်၌ နှာခေါင်းလေကို မလွှတ်လင့်ဟု ဆို၍။ ပန်းပုံတောင်း၌ ဝါဂွမ်းစုကိုခင်း၍ ထို ဝါဂွမ်းစု၌သာလျှင် သုံးလုံးကုန်သော ငှက်ဥတို့ကိုထား၍ ဖြည်းညင်းသာယာ ဆင်းခဲ့လော့ ဟုဆို၍ ဆင်းစေပြီးလျှင် ပန်းပုံတောင်းတို့ကို လက်ဖြင့်ကိုင်၍။ အို... အမတ်များတို့ ဤငှက်ဥတို့ကား အဘယ်ငှက်ဥတို့နည်းဟု မှူးမတ်တို့ကို ဗြဟ္မဒတ်မင်း မေးတော်မူသည်ရှိသော်၊ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်တို့သည် မသိပါကုန်၊ မုဆိုးတို့သည် သိပါကုန်လတ္တံ့ဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။
ငှက်ဥထိန်းကျောင်း မှူးမတ်ပေါင်း
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မုဆိုးတို့ကို ခေါ်တော်မူစေ၍ မေးတော်မူ၏။ မုဆိုးတို့သည် မြတ်သောမင်းကြီး ထိုသုံးလုံးကုန်သော ငှက်ဥတို့တွင် တစ်လုံးကား ခင်ပုပ်ဥ, တစ်လုံးကား ဆက်ရက်ဥ, တစ်လုံးအား ကျေးဥဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။ အမောင်တို့ တစ်ခုတည်းသော အသိုက်၌ ငှက်မသုံးကောင်တို့၏ အဥတို့သည် ဖြစ်ကုန်မည်လောဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး ဖြစ်ပါကုန်၏။ ဘေးရန်မရှိသော် ကောင်းစွာ ထားအပ်ကုန်သော အဥတို့သည် မပျက်စီးကုန်ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်လျှင် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် နှပ်သက်တော်မူ၍ ငှက်ဥတို့သည် သားတော်တို့သည် ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့ ဟု နှလုံးသွင်း၍ ထို ဥသုံးလုံးတို့ကို အမတ်သုံးယောက်တို့အား အပ်နှင်း၍ ဤ ငှက်ဥတို့သည် ငါ၏ သားတော်တို့သည် ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့၊ သင်တို့သည် ကောင်းစွာ စောင့်ရှောက်၍ ဥခွံမှ ပေါက်သောကာလ၌ ငါ့အား တင်လျှောက်ကြကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုအမတ်တို့သည် ငှက်ဥတို့ကို ကောင်းစွာ စောင့်ရှောက်ကုန်၏။
အမည်သညာ ဝေဿန္တရာ
ထိုသုံးလုံးသော ငှက်ဥတို့တွင် ခင်ပုပ်ဥသည် ရှေးဦးစွာပေါက်၏။ ထိုဥတော်ထိန်း အမတ်သည် မုဆိုးတစ်ယောက်ကို ခေါ်စေ၍ သင်သည် အမ၏အဖြစ်ကို လည်းကောင်း၊ အဖို၏ အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း သိအောင်ပြုလော့ဟု ဆို၏။ ထိုမုဆိုးသည် စုံစမ်းဆင်ခြင်၍ အဖိုဟူ၍ ဆိုလတ်သော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသို့ကပ်၍ အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီး၏ သားတော်သည် ဖွားတော်မူပြီ ဟု တင်လျှောက်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် နှစ်သက်တော်မူ၍ ထိုအမတ်အား များစွာသော ဥစ္စာတို့ ပေးတော်မူ၍ ငါ၏ သားငယ်ကို ကောင်းစွာ မွေးမြူလေလော့၊ ထိုသားငယ်အား ဝေဿန္တရာဟူသော အမည်ကိုလည်း မှည့်လော့ဟုဆို၍ လွှတ်လိုက်၏။ ထိုအမတ်သည် ဗြဟ္မဒတ်မင်းဆိုတိုင်း ပြု၏။
အမည်တွင်မည် ကုဏ္ဍလိနီ
ထိုနောက်မှ တစ်ရက် နှစ်ရက်လွန်သဖြင့် ဆက်ရက်ဥသည် ပေါက်ပြန်၏။ ထိုဆက်ရက် ဥတော်ထိန်း အမတ်သည်လည်း ထိုပေါက်သစ်စသော ဆက်ရက်ငယ်ကို မုဆိုးကို စုံစမ်းစေ၍ အမ တည်းဟု ကြား၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်း အထံသို့သွား၍ အရှင်မင်းကြီး၏ သမီးတော်သည် ဖွားတော်မူပြီဟု တင်လျှောက်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ ထိုအမတ်အားလည်း များစွာသော ဥစ္စာကိုပေး၍ ငါ၏ သမီးတော်ကို ကောင်းစွာ မွေးမြူလေလော့၊ ထိုသမီးတော်အား ကုဏ္ဍလိနီဟူသော အမည်ကိုလည်း မှည့်လေလော့ဟု ဆို၍ လွှတ်လိုက်၏။ ထိုအမဘ်သည်လည်း ဗြဟ္မဒတ်မင်းဆိုတိုင်း ပြု၏။
ဇမ္ဗုက
တဖန် တစ်ရက် နှစ်ရက်လွန်သဖြင့် ကျေးဥသည် ပေါက်၏။ ထိုကျေးဥတော်ထိန်း အမတ်သည်လည်း ထိုပေါက်သစ်စသော ကျေးငယ်ကို မုဆိုးအား စုံစမ်းစေ၍ အဖိုဟူ၍ ဆိုလတ်သော် ဗြဟ္မဒတ်မင်း အထံသို့သွား၍ အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီး၏ သားတော်သည် ဖွားတော်မူပြီဟု တင်လျှောက်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် နှစ်သက်တော်မူ၍ ထိုအမတ်အား များစွာသော ဥစ္စာကိုပေး၍ ငါ၏ သားတော်ကို ကောင်းစွာလုပ်ကျွေးလော့၊ ထို သားတော်အား များစွာသော အခြံအရံဖြင့် မင်္ဂလာပွဲခံ၍ ဇမ္ဗုကဟူသောအမည်ကို မှည့်လေလော့ဟု ဆို၍ လွှတ်လိုက်၏။ ထိုအမတ်သည်လည်း ဗြဟ္မဒတ်မင်းဆိုတိုင်း ပြု၏။
ဝေဿန္တရာ ပြဿနာဖြေခြင်း
ထိုငှက်သုံးကောင်တို့သည်လည်း အမတ်သုံးယောက်တို့၏ အိမ်တို့၌ မင်းသားတို့၏ အစောင့် အရှောက်ဖြင့်သာလျှင် ကြီးကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည်လည်း ငါ၏သားတော်၊ ငါ၏သမီးတော် ဟု ခေါ်တော်မူ၏။ ထိုအခါ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား မှူးတော်မတ်တော်တို့သည် အချင်းချင်း ပြက်ရယ်ပြုကုန်၏။ အဘယ်သို့ ပြက်ရယ်ပြုကုန်သနည်းဟူမူကား အချင်းတို့ ငါတို့ အရှင်မင်းကြီး၏ အမူအရာတော်ကို သင်တို့သည် ကြည့်ကြကုန်လော့၊ တိရစ္ဆာန်တို့ကိုလျက်လည်း ငါ၏သားတော် ငါ၏သမီးတော်ဟု ခေါ်တော်မူလျက် သွားတော်မူဘိ၏တကားဟု ပြက်ရယ်ပြုကြကုန်၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ကြံ၏။ ဤအမတ်တို့သည် သားတော် သမီးတော်တို့၏ ပညာနှင့်ပြည့်စုံခြင်းကို မသိကြလေကုန်၊ ထိုအမတ်တို့အား သိသာထင်ရှားအောင် ငါပြုအံ့ ဟု ကြံ၏။ ထိုသို့ကြံပြီးမှ အမတ်တစ်ယောက်ကို ဝေဿန္တရာ၏ အထံသို့ စေလိုက်၏။ အသို့စေလိုက်သနည်း ဟူမူကား အရှင့်သားတော် ဝေဿန္တရာ အရှင့်သားတော်တို့၏ ခမည်းတော်မင်းမြတ်သည် ပြဿနာကို မေးလို၏။ အဘယ်အခါ၌ လာလတ်၍ မေးစိမ့်သောငှာ အလိုရှိသနည်းဟု မေးချေလော့ဟု စေတော်မူလိုက်၏။ အမတ်သည် သွား၍ ဝေဿန္တရာကို ရှိခိုးလျက် ထိုစေတော်မူလိုက်သော အခြင်းအရာကို ကြား၏။ ထိုစကားကို ကြား၍ ဝေသဿန္တရာသည် မိမိအထိန်းတော် အမတ်ကို ခေါ်စေ၍ အချင်းအထိန်းတော် ကြားရသည်ကား ငါ၏ခမည်းတော် မင်းမြတ်သည် ငါ့အား ပြဿနာကို မေးတော်မူလို၏။ ဤငါတို့အိမ်သို့ ကြွတော်မူလာသောအခါ ထိုခမည်းတော် မင်းမြတ်အား ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုခြင်းငှာ သင့်၏။ ဘယ်အခါ၌ ကြွတော်မူလာစေရမည်နည်း ဟု မေး၏။ အထိန်းတော် အမတ်သည် အရှင့်သား ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သော နေ့၌ ကြွလာတော်မူပါစေ ဟု ပြန်လျှောက်၏။ ထိုအထိန်းတော်အမတ် ပြန်လျှောက်သော စကားကိုကြား၍ ဝေဿန္တရာသည် ငါ၏ခမည်းတော် မင်းမြတ်သည် ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ကြွတော်မူလာစေလော့ ဟု ဆို၍ လွှတ်လိုက်၏။
ထိုအမတ်သည် လာလတ်၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား တင်လျှောက်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ဗာရာဏသီမြို့တော်အလုံးဝယ် စည်လည်စေ၍ သားတော် ဝေဿန္တရာ၏ နေရာသို့ ကြွတော်မူ၏။ သားတော် ဝေဿန္တရာသည် ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုစေ၏။ အယုတ်သဖြင့် ကျေးတော်မျိုး ကျွန်တော်မျိုး အမှုထမ်းတို့အားသော်လည်း ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုစေ၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ဝေဿန္တရာ အမည်ရှိသော ခင်ပုပ်ငှက်၏ နေအိမ်၌ စားတော်ခေါ်၍ များစွာသော စည်းစိမ်ကို ခံစားတော်မူခဲ့ပြီးလျှင် မိမိနေရာ နန်းတော်သို့ လာလတ်၍ ညီလာခံရာ မင်းရင်ပြင်၌ ကြီးစွာသော မဏ္ဍပ်ကိုဆောက်၍ ဗာရာဏသီမြို့အလုံး၌ စည်လည်စေ၍ တန်ဆာ ဆင်အပ်ပြီးသော မဏ္ဍပ်အလယ်၌ လူများအပေါင်းကို ခြံရံလျက် နေတော်မူ၍ ဝေဿန္တရာကို ဆောင်ခဲ့လော့ ဟု အမတ်ထံသို့ စေတော် မူလိုက်၏။ အထိန်းတော်အမတ်သည် ဝေဿန္တရာကို ရွှေအင်းပျဉ်၌ နေစေ၍ ဆောင်ယူခဲ့၏။ ဝေဿန္တရာ အမည်ရှိသော ခင်ပုပ်ငှက်သည် ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ ရင်ခွင်တော်၌နေ၍ ခမည်းတော် မင်းမြတ်နှင့်တကွ ကစား၍, သွား၍ ရွှေအင်းပျဉ်၌သာလျှင် နေ၏။ ထိုသို့ နေသောအခါ သားတော် ဝေဿန္တရာကို ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် လူများအလယ်၌ မင်းကျင့်တရားကို မေးတော်မူလိုကား-
ရဇ္ဇံ ကာရေတုကာမေန၊ ကိံသု ကိစ္စံ ကတံ ဝရံ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁။ သကုဏ၊ ဝေဿန္တရာမည်ရ သားငှက်လှ။ တေ၊ သင် ချစ်သားအား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းမြတ်လှစွာ မင်္ဂလာသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဝေဿန္တရံ၊ ဆန်းကြယ် ပြောက်ကျားသော အရောင်တို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သောကြောင့် ဝေဿန္တရာ အမည်ရှိသော။ တံ၊ သင်ချစ်သားကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးပါအံ့။ ရဇ္ဇံ၊ မင်းအဖြစ်ကို။ ကရေတုကာမေန၊ ပြုလိုသောသူသည်။ ကိံသု ကိစ္စံ၊ အဘယ်အမှုကို။ ကတံ၊ ပြုရခြင်းသည်။ ဝရံ၊ မြတ်သနည်း။ တာတ၊ ချစ်သား ဝေဿန္တရာ။ တွံ၊ သင် ချစ်သားသည်။ ကထေဟိ၊ ဖြေပါလော့။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဝေဿန္တရာသည် ပြဿနာကို မဖြေသေးပဲ ရှေးဦးစွာ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကို မေ့လျော့ခြင်းဖြင့် အပြစ်တင်လိုရကား-
ကံသော ဗာရာဏသိဂ္ဂဟော။
ပမတ္တော အပ္ပမတ္တံ မံ၊ ပိတာ ပုတ္တံ အစောဒယိ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂။ ဗာရာဏသိဂ္ဂဟော၊ ဗာရာဏသီပြည်သား လူအများကို လေးပါးသော သင်္ဂဟဝတ္ထုဖြင့် ချီးမြှင့်တော်မူတတ်သော။ ကံသော၊ ကံသအမည်ရှိသော။ တာတော၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်သည်။ ဝတ၊ စင်စစ်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ သန္တိကေ၊ အထံ၌။ ဝသန္တော၊ နေတော်မူပါလျက်။ စိရဿံ၊ ကြာမြင့်စွာ။ ပမတ္တော၊ မေ့လျော့တော်မူလျက်။ အပ္ပမတ္တံ၊ မမေ့မလျော့သော။ ပုတ္တံ၊ သားတော်ဖြစ်သော။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ပိတာ၊ မွေးမြူပေသော ခမည်းတော်မင်းမြတ်သည်။ အဇ္ဇ၊ ယခုမှ။ အစောဒယိ၊ မေးတော်မူဘိ၏။
ဤသို့ ထိုဝေဿန္တရာသည် ဤဂါထာဖြင့် အပြစ်တင်၍ မြတ်သောမင်းကြီး မင်းမည်သည်ကား သုံးပါးကုန်သောတရားတို့၌ တည်၍ တရားသဖြင့် မင်းပြုရာ၏ဟု ဆို၍ မင်းကျင့်တရားကို ဟောလိုရကား.
တတော ကိစ္စာနိ ကာရေယျ၊
တံ ဝတံ အာဟု ခတ္တိယ။
ရတ္တော ဒုဋ္ဌော စယံ ကယိရာ၊
န တံ ကယိရာ တတော ပုန။
သဗ္ဗေ ဘောဂါ ဝိနဿန္တိ၊ ရညော တံ ဝုစ္စတေ အဃံ။
ဥဋ္ဌာနဝီရိယေ ပေါသေ၊ ရမာဟံ အနုသူယကေ။
ကာဠကဏ္ဏီ မဟာရာဇ၊ ရမတိ စက္ကဘဉ္ဇနီ။
သဗ္ဗေသံ ရက္ခိတော ဘဝ။
အလက္ခိံ နုဒ မဟာရာဇ၊ လက္ချာ ဘဝ နိဝေသနံ။
အမိတ္တာနံ ကာသိပတိ၊ မူလံ အဂ္ဂဉ္စ ဆန္ဒတိ။
သကလျာဏေ ဓိတိံ ကတွာ၊
ဥဋ္ဌာနေ ကုရုတေ မနော။
ဥဋ္ဌာဟတော အပ္ပမဇ္ဇတော၊ အနုတိဋ္ဌန္တိ ဒေဝတာ။
တာတ ကိစ္စာနိ ကာရယ။
ဝါယမဿု စ ကိစ္စေသု၊ နာလသော ဝိန္ဒတေ သုခံ။
အလံ မိတ္တေ သုခါပေတုံ၊ အမိတ္တာနံ ဒုခါယ စ။
ဟူသော တစ်ဆယ့်တစ်ဂါထာကို ဆို၏။
၃။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ် ဗြဟ္မဒတ်။ ရာဇာ နာမ၊ မင်းမည်သည်ကား။ ပဌမေနေဝ၊ ရှေးဦးမဆွက သာလျှင်။ ဝိတထံ၊ မမှန်စကား မုသားဆိုခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ကောဓံ၊ အမျက်ထွက်ခြင်းကို လည်းကောင်း။ ဟာသံ၊ ပေါ်လွင် ရွှင်မြူးခြင်းကို လည်းကောင်း။ နိဝါရယေ၊ ကြဉ်ရှောင်ရာ၏။ တတော၊ ထို နောင်မှ။ ကိစ္စာနိ၊ တိုင်းနိုင်ငံသူ ရှင်လူတို့၏ စီရင်ဖွယ် ကိစ္စတို့ကို။ ကာရေယျ၊ စီရင်ဆုံးဖြတ်ရာ၏။ ခတ္တိယ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ ယံ ဝစနံ၊ အကြင် မုသာဝါဒ အမျက်ဒေါသ ပေါ်လွင်ရှင်မြူခြင်းတို့ကို ကြဉ်ရှောင်၍ တိုင်းရေး ပြည်ရေးတို့ကို စီရင်ရာ၏ဟူသော စကားကို။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝုတ္တံ၊ ဆိုအပ်ပြီ။ တံ၊ ထို အကျွန်ုပ်ဆိုအပျပြီးသော ကျင့်ဝတ်တရားကို။ ဝတံ၊ မင်းကျင့်တရားဟူ၍။ ပေါရာဏပဏ္ဍိတာ၊ ရှေးပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဆိုတော်မူကုန်ပြီ။
၄။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ တွံ၊ ခမည်းတော်ဘုရား မင်းတရားသည်။ ရတ္တော၊ တပ်စွန်းတော်မူသည်ဖြစ်၍။ ဒုဋ္ဌော၊ မျက်တော်မူသည်ဖြစ်၍။ ယံ ကမ္မံ၊ အကြင် အမှုကို။ ကယိရာ၊ ပြုတော်မူရာ၏။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော။ ယံ ကမ္မံ၊ အကြင် အမှုကို။ တွံ၊ ခမည်းတော်ဘုရား မင်းတရားသည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ပြီးတစ်ဖန်။ အသံသယံ၊ မချွတ်။ တပေါ၊ စိုးရိမ်တော်မူရရာ၏။ တံ ကမ္မံ၊ ထို နောက်ပြီးတစ်ဖန် ပူပန်စေတတ်သော အမှုကို။ တတော၊ ထိုရှေး၌ ပြုပြီးသည်မှ။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ န ကယိရာ၊ ပြုတော်မမူလင့်။
၅။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန၊ နိုင်ငံတော်သား လူအများကို ပွားစေတတ်သောမင်းမြတ်ဖခင် ဘဝရှင်။ ပမတ္တဿ၊ မေ့လျော့သော။ ခတ္တိယဿ၊ ပြည့်ရှင်မင်း၏။ ရဋ္ဌသ္မိံ၊ တိုင်းနိုင်ငံ၌။ သဗ္ဗေ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ ဘောဂါ၊ စည်းစိမ်တို့သည်။ ဝိနဿန္တိ၊ ပျက်စီးကုန်၏။ တံ ဘောဂဝိနာသံ၊ ထိုတိုင်းနိုင်ငံ၌ စည်းစိမ်ဥစ္စာပျက်စီးခြင်းကို။ ရညော၊ ပြည့်ရှင်မင်း၏။ အဃံ၊ ဆင်းရဲဟူ၍။ ပေါရာဏပဏ္ဍိတာ၊ ရှေးပညာရှိတို့သည်။ ဝုစ္စတေ-ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုတော်မူကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထိုကြောင့်။ တွံ၊ ဖခင်မင်းမြတ် လောကနတ်သည်။ မာ ပမဇ္ဇ၊ မေ့လျော့တော်မမူလင့်။
၆။ တာတ၊ ရေမြေပိုင်သ လောကသေဌ်နင်း ခမည်းမင်း။ သိရီ စ၊ သိရီနတ်သမီး လည်းကောင်း။ အလက္ခီ စ၊ အလက္ခီနတ်သမီး လည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပုစ္ဆိတာ၊ ဗာရာဏသီပြည်၌ သုစိပရိဝါရ ရှင်သူဌေးသည် မေးအပ်သော။ ဧတာ ဒေဝဓီတာ၊ ထိုနတ်သမီးတို့သည်။ ဧတံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ အဗြဝုံ၊ ဆိုကြကုန်ပြီ။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ တာသု၊ ထို နှစ်ယောက်ကုန်သော် နတ်သမီးတို့တွင်။ သိရီ၊ သိရီနတ်သမီးသည်။ ဘော မဟာသေဋ္ဌိ၊ အိုသုစိပရိဝါရ ရှင်သူဌေးကြီး။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဥဋ္ဌာနေ၊ ထကြွခြင်းရှိသော။ ဝီရိယေ၊ လုံ့လရှိသော။ အနုသူယကေ၊ သူတစ်ပါးစည်းစိမ်ကို မငြူစူတတ်သော။ ပေါသေ၊ ယောက်ျား၌။ ရမာ၊ မွေ့လျော်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တာဝ၊ ရှေးဦးစွာ။ အာဟ၊ ဆိုဖူး၏။
၇။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ အလက္ခီ ပန၊ အလက္ခီနတ်သမီးသည်ကား။ ဘော မဟာသေဋ္ဌိ၊ အို- သုစိပရိဝါရ ရှင်သူဌေးကြီး။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဥသူယကေ၊ သူတစ်ပါးစည်းစိမ်ကို ငြူစူတတ်သော။ ဒုဟဒယေ၊ မကောင်းသော စိတ်ရှိသော။ ကမ္မဒုဿကေ၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို ဖျက်ဆီးတတ်သော။ ပုရိသေ၊ ယောက်ျား၌။ ရမာ၊ မွေ့လျော်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အာဟ၊ ဆိုဖူး၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဧဝံ၊ ဤဆိုအပ်ပြီးသောနည်းဖြင့်။ စက္ကဘဉ္ဇနီ၊ ကုသိုလ်စက်ကို ဖျက်ဆီးတတ်သော။ ကာဠကဏ္ဏီ၊ အလက္ခီ နတ်သမီးသည်။ ဥသူယကေ၊ သူတစ်ပါးစည်းစိမ်ကို ငြူစူတက်သော။ ဒုဟဒယေ၊ မကောင်းသောစိတ်ရှိသော။ ကမ္မ ဒုဿကေ၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို ဖျက်ဆီးတတ်သော။ ပုရိသေ၊ ယောက်ျားယုတ်၌။ ရမတိ၊ မွေ့လျော်ချေ၏။
၈။ မဟာရာဇ၊ ကာသိတိုင်းရှင် ဖခင်မင်းမြတ် လောကနတ်။ သော တွံ၊ ထိုရေမြေစိုးရ လောကသေဌ်နင်း တရားမင်းသည်။ သဗ္ဗေ-သဗ္ဗသ္မိံ၊ တိုင်းနိုင်ငံသူ ရှင်လူအလုံး၌။ သုဟဒယော၊ ကောင်းမြတ်သော ရွှေနှလုံးတော်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သဗ္ဗေသံ၊ အလုံးစုံကုန်သော တိုင်းပြည်သူတို့အား။ ရက္ခိတေ၊ စောင့်ရှောက် မစတော်မူသည်။ ဘဝ၊ ဖြစ်တော်မူလော့။ အလက္ခီ၊ အလက္ခီ နတ်သမီးကို။ နုဒ၊ နှင်ထုတ်တော်မူလော့။ လက္ချာ၊ သိရီနတ်သမီး၏။ နိဝေသနံ၊ တည်ရာသည်။ ဘဝ၊ ဖြစ်တော်မူလော့။
၉။ ကာသိပတိ၊ ကာသိတိုင်းရှင် ဖခင်မင်းမြတ်။ လက္ခီ ဓိပတိသမ္ပန္နော၊ ပညာလုံ့လနှင့် ပြည့်စုံသော။ မဟဂ္ဂတော၊ မြတ်သောဆန္ဒရှိသော။ သ-သော ပုရိသော၊ ထိုယောကျ်ားသည်။ အမိတ္တာနံ၊ ရန်သူတို့၏။ မူလဉ္စ၊ အရင်းကိုလည်းကောင်း။ အဂ္ဂဉ္စ၊ အဖျားကို လည်းကောင်း။ ဆိန္ဒတိ၊ ဖြတ်ရာ၏။
၁၀။ ဘူတပတိ၊ ကာသိတိုင်းသား လူများသခင် ဖနတ်ရှင်။ တွံ၊ ဖခင်မင်းမြတ် လောကနတ်သည်။ မမ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဝါယမဿုဿ၊ လုံ့လပြုတော်မူလော့။ ဓိတိသမ္ပန္နော၊ လုံ့လနှင့် ပြည့်စုံသောသူသည်။ အမိတ္တာနံ၊ ရန်သူတို့၏။ မူလံ၊ အမြစ်အညွန့်ကို။ ဆိန္ဒတိ၊ ဖြတ်ရာ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တွံ၊ သင်သားတော် ဝေဿန္တရာသည်။ ဩဝါဒေသိ၊ ဆုံးမတော်မူ၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ အမိတ္တာနံ၊ ရန်သူတို့၏။ မူလဂ္ဂဆေဒကော၊ အမြစ်အညွန့်ကို ဖြတ်တတ်သော။ ရာဇာ၊ ရေမြေစိုးရ ဘဝသေနင်း အရှင်မင်းသည်။ အမှီနနု၊ ဖြစ်သည်မဟုတ်တုံလော။ တဝ၊ သားတော်အမောင် ဝေသန္တရာ ငှက်လိမ္မာ၏။ ဩဝါဒဝစနံ၊ ဆုံးမတော်မူသော စကားသည်။ ကထံ ယုဇ္ဇတိ၊ အသို့ သင့်ပါမည်နည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝဒေယျ စေ၊ ဆိုတော်မူငြားအံ့။ ယံ ဩဝါဒဝစနံ၊ အကြင် ဆုံးမသောစကားကို။ မယာ၊ ငါသည်။ ဝုတ္တံ၊ ဆိုအပ်၏။ တံ ဩဝါဒ ဝစနံ၊ ထိုဆုံးသောစကားသည်။ ဟိ-ယုတ္တံ၊ သင့်၏။ သက္ကောပိ၊ သိကြားမင်းစင်လျက်လည်း။ ဥဋ္ဌာနေ၊ လုံ့လ ဝီရိယ၌။ နပ္ပမဇ္ဇတိ၊ မမေ့မလျော့ချေ။ သော သက္ကော၊ ထိုသိကြားမင်းသည်။ ကလျာဏေ၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှု၌သာလျှင်။ ဓိတိံကတွာ၊ လုံ့လဝါယမပြု၍။ ဥဋ္ဌာနေ၊ အားထုတ်ခြင်း၌။ မနော၊ စိတ်ကို။ ကုရုတေ၊ ပြုပါသေး၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ယုတ္တံ၊ သင့်၏။
၁၁။ ဂန္ဓဗ္ဗာ၊ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်တို့သည်လည်းကောင်း။ ပိတရော၊ ဗြဟ္မာတို့သည်လည်းကောင်း။ ဒေဝါ၊ ကာမာဝစရ နတ်ပြည်ခြောက်ထပ် နတ်တို့သည်လည်းကောင်း။ တာဒိနော၊ ထိုသို့သဘောရှိကုန်သော။ ဥဋ္ဌာဟတော၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှု၌ လုံ့လပြုထသော။ အပ္ပမဇ္ဇတော၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှု၌ မမေ့မလျော့သောသူနှင့်။ သာဇီဝါ၊ တူသော အသက်မွေးခြင်း ရှိကုန်သည်။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ယောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဒေဝတာ၊ ဗြဟ္မာတို့သည်။ တာဒိနော၊ ထိုသို့သဘောရှိသောသူအား။ အနုတိဋ္ဌန္တိ၊ စောင့်ရှောက်ကုန်၏။
၁၂။ တာတ၊ ဖခင်မင်းမြတ် ပြည်ကြီးနတ်။ သော တွံ၊ ထို ဖခင်မင်းမြတ် လောကနတ်သည်။ အပ္ပမတ္တော၊ မမေ့မလျော့။ အက္ကုဒ္ဓေါ၊ အမျက် ထွက်တော်မမူပဲ။ ကိစ္စာနိ၊ တိုင်းရေး ပြည်ရေးတို့ကို။ ကာရယ၊ ကိုယ်တော်တိုင် စီရင်ခန့်ထားတော်မူလော့။ ဝါယမဿု၊ လုံ့လပြုတင်မူလော့။ သကိစ္စေသု၊ မိမိအမှုတို့၌။ အလသော၊ ပျင်းရိသောသူသည်။ သုခံ၊ ချမ်းသာကို။ န ဝိန္ဒတေ၊ မရနိုင်ရာချေ။
၁၃။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ် ဗြဟ္မဒတ်။ တတ္ထေဝ၊ ဖခင်မင်းမြတ်၏ ကိံသု ကိစ္စံ ကတံ ဝရံ ဟူသော ပြဿနာ၌သာလျှင်။ ဝုတ္တာ၊ အကျွန်ုပ် ဖြေဆိုအပ်ကုန်သော။ ဧတေ၊ ထို ပဌမေနေဝ ဝိတထံ အစရှိသည်တို့သည်။ ဝတ္တပဒါ၊ မင်းကျင့်တရား အစုတို့တည်း။ ဧတ္ထ၊ ဤ မင်းကျင့်တရား အစု၌။ တွံ၊ ခမည်းတော် မင်းမြတ်သည်။ ဝတ္တဿု၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ဧသာဝ၊ ဤသည်သာလျှင်။ အနုသာသနီ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်အား အကျွန်ုပ်သည် ပေးအပ်သော အဆုံးအမတည်း။ ဧဝံ ဝတ္တမာနော၊ ဤသို့ အကျွန်ုပ်ဆုံးမတိုင်း ကျင့်သောမင်းသည်။ မိတ္တ၊ ချစ်ခင်လေးမြတ်ကုန်သော မိဖုရား သားတော် သမီးတော် အစရှိကုန်သော သူတို့ကို။ သုခါပေတုံ စ၊ ချမ်းသာစေတော်မူခြင်းငှာ လည်းကောင်း။ အမိတ္တာနံ၊ ရန်သူတို့ကို။ ဒုက္ခာယ စ၊ ဆင်းရဲစိမ့်သောငှာ လည်းကောင်း။ အလံ၊ စွမ်းနိုင်ပါ၏။
ဝေဿန္တရာအား စစ်ဗိုလ်ချုပ်ကြီးခန့်ပြီ
ဤသို့လျှင် ဝေသန္တရာ အမည်ရှိသော ခင်ပုပ်ငှက်သည် တစ်ဂါထာဖြင့် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကို မေ့လျော့ခြင်း၌ အပြစ်တင်ပြီး၍ တစ်ဆယ် တစ်ဂါထာတို့ဖြင့် မင်းကျင့်တရားကို ဟောသည်ရှိသော် ဘုရားကဲ့သို့ တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် ပြဿနာကို ဖြေဆို၏ ဟု လူများသည်အံ့ဖွယ်သရဲ မဖြစ်ဘူးမြဲသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ များစွာကုန်သော သာဓုခေါ်ခြင်းတို့ကို ဖြစ်စေ၏။
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ဝမ်းမြောက်ခြင်းကို ရသည်ဖြစ်၍ မှူးတော် မတ်တော်တို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ အမတ်တို့ ဤသို့ မင်းကျင့်တရားကို ဟောပေသော ငါ၏သားတော်ဖြစ်သော ဝဿန္တရာသည် အဘယ်သူသည် ပြုအပ်သောကိစ္စကို ပြုသင့်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး ဝေဿန္တရာအား စစ်ဗိုလ်ချုပ်ကြီးသည် ပြုအပ်သော ကိစ္စကို ပြုသင့်ပါ၏ ဟု တင်လျှောက်ကုန်လတ်သော် ထိုသို့ စစ်ဗိုလ်ချုပ်ကြီးအရာနှင့် သင့်မူကား ထိုငါ့သားတော် ဝေဿန္တရာအား စစ်ဗိုလ်ချုပ်ကြီးအရာကို ပေးတော်မူ၏ ဟု ဝေဿန္တရာကို အရာအထူး၌ထားတော်မူ၏။ ထို ဝေဿန္တရာသည် စစ်ဗိုလ်ချုပ်ကြီးအရာကို ရသောအခါမှစ၍ စစ်ဗိုလ်ချုပ်ကြီးအရာ၌ တည်လျက် ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ အမှုကြီးငယ်ကို စီရင်၏။
ဝေဿန္တရာငှက်သည် ဖြေဆိုအပ်သော ပြဿနာသည် ပြီး၏။
ကုဏ္ဍလိနီ တရားဟောခြင်း
တစ်ဖန် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် တစ်ရက်နှစ်ရက် လွန်သဖြင့် ရှေးနည်းဖြင့်သာလျှင် ကုဏ္ဍလိနီ၏ အထံသို့ တမန်စေ၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သော နေ့၌ ထိုကုဏ္ဍလိနီ၏ နေရာ အိမ်သို့သွား၍ တစ်ဖန် ပြန်လည်ခဲ့ပြီးလျှင် ရှေးမဏ္ဍပ်အလည်၌လျှင် နေ၍ ကုဏ္ဍလိနီကို ဆောင်ခဲ့စေပြီးလျှင် ရွှေအင်းပျဉ်၌နေသော ကုဏ္ဍလိနီကို မင်းကျင့်တရားကို မေးလိုရကား-
ရဇ္ဇံ ကာရေတုကာမေန၊ ကိံသု ကိစ္စံ ကတံ ဝရံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄။ ခတ္တဗန္ဓုနီ၊ စစ်ဗိုလ်ချုပ်ကြီး၏ နှမဖြစ်သော။ ကုဏ္ဍလိနီ၊ နားနှစ်ဖက်တို့၌ ထိန်လက်ရောင်မောင်း နားတောင်းသဏ္ဌာန် အလျှံစွေးစွေး နှစ်ခုသောအရေးကြောင့် မည်ပေးသညီ ရှင်မ ကုဏ္ဍလိနီ။ တွံ၊ သင် ရှင်မသည်။ သက္ခသိ၊ ဖြေစွမ်းနိုင်ပါမည်လော။ မညသိ၊ ငါ မေးတော်မူသော ပြဿနာ၏ အနက်ကို သိပါလတ္တံ့လော။ သက္ကောန္တီ၊ ဖြေစွမ်းနိုင်ပါမူကား။ တံ၊ ရှင်မကို။ ပုစ္ဆိဿာမိ၊ ငါ မေးတော်မူအံ့။ ရဇ္ဇံ၊ မင်း အဖြစ်ကို။ ကာရေတုကာမေန၊ ပြုလိုသောသူသည်။ ကိံသု ကိစ္စံ၊ အဘယ် အကျင့်ကို။ ကတံ၊ ကျင့်ခြင်းသည်။ ဝရံ၊ မြတ်သနည်း။
ထိုကုဏ္ဍလိနီသည် ဤ သက္ခိသိ အစရှိသော တစ်ဂါထာဖြင့် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းကျင့်တရားကို မေးသည်ရှိသော် ခမည်းတော်မင်းမြတ် သင်ခမည်းတော် မင်းမြတ်သည် မိန်းမငယ်မည်သည်ကား အဘယ်မှာ ဖြေဆိုနိုင်အံ့နည်းဟု စုံစမ်းတော်မူယောင်တကား၊ ဖခင် မင်းမြတ်အား အလုံးစုံသော မင်းကျင့်တရားကို နှစ်ခုသော အကြောင်းတို့၌သာလျှင် ထည့်သွင်း၍ ဟောပါအံ့ ဟု ဆို၍ ဟောလိုရကား-
အလဒ္ဓဿ စ ယော လာဘော၊ လဒ္ဓဿ စာနုရက္ခဏာ။
အနက္ခာ ကိတဝေ တာတ၊ အသောဏ္ဍေ အဝိနာသကေ။
သူတောဝ ရထံ သံဂဏှေ၊ သော တေ ကိစ္စာနိ ကာရယေ။
နိဓိဉ္စ ဣဏဒါနဉ္စ၊ န ကရေ ပရပတ္တိယာ။
နိဂ္ဂဏှေ နိဂ္ဂဟာရဟံ၊ ပဂ္ဂဏှေ ပဂ္ဂဟာရဟံ။
မာ တေ အဓမ္မိကာ ယုတ္တာ၊ ဓနံ ရဋ္ဌဉ္စ နာသယုံ။
ဝေဂသာ ဟိ ကတံ ကမ္မံ၊ မန္ဒော ပစ္ဆာနုတပ္ပတိ။
ကောဓသာ ဟိ ဗဟု ဖီတာ၊ ကုလာ အကုလတံ ဂတာ။
ဣတ္ထီနံ ပုရိသာနဉ္စ၊ မာ တေ အာသိ ဒုခုဒြယော။
သဗ္ဗေ ဘောဂါ ဝိနဿန္တိ၊ ရညော တံ ဝုစ္စတေ အဃံ။
ဒက္ခဿုဒါနိ ပုညကရော၊ အသောဏ္ဍော အဝိနာသကော။
သီလဝါဿု မဟာရာဇ၊ ဒုဿီလော ဝိနိပါတိကော။
ဟူသော တစ်ဆယ့်တစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၅။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ် ဗြဟ္မဒတ်။ အလဒ္ဓဿ၊ မရသေးသော စည်းစိမ်ကို။ ယော လာဘော စ၊ အကြင်ရအောင် ပြုခြင်းသည်လည်းကောင်း။ လဒ္ဓဿ၊ ရပြီးသောစည်းစိပ်ကို။ ယာ အနုရက္ခဏာ စ၊ အကြင် စောင့်ရှောက်ခြင်းသည်လည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပဒကာနိ၊ မင်းတို့ကျင့်ရာသော အကြောင်းတို့သည်။ ဒွေဝ၊ နှစ်ပါးတို့သည်သာတည်း။ ယတ္ထ၊ အကြင်နှစ်ပါးသော အကြောင်း၌။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံသော အကျိုးသည်။ ပတိဋ္ဌိတံ၊ တည်၏။ တတ္ထ၊ ထိုနှစ်ပါးသောအကြောင်း၌။ တွံ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်သည်။ ပတိဋ္ဌာဟိ၊ တည်တော်မူလော့။
၁၆။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ် ဗြဟ္မဒတ်။ ဓီရေ၊ တည်ကြည်ကုန်သော။ အတ္ထဿ၊ ဘဏ္ဍာစိုး အစရှိသော သူတို့သည် ပြုအပ်သော အမှုအရေး၌။ ကောဝိဒေ၊ လိမ္မာကုန်သော။ အမစ္စေ၊ အမတ်တို့ကို။ ဇာနာဟိ၊ စုံစမ်းတော်မူလော့။ တာတ၊ ခမည်းတော်ဘုရား မင်းတရား။ အနက္ခာ ကိတဝေ၊ ကြွေလောင်းအန်ခတ် လှည့်ပတ်စဉ်းလဲခြင်း ကင်းကုန်သော။ အသောဏ္ဍေ၊ မုန့်သုရာ နံ့သာပန်းတို့ကို စားသောက်လိမ်းကျံ ဆင်ပန်ကြူးခြင်း ကင်းကုန်သော။ အဝိနာသကေ၊ မင်း၏ဥစ္စာ ဘဏ္ဍာတော်တို့ကို မဖျက်ဆီးတတ်ကုန်သော။ အမစ္စေ၊ အမတ်တို့ကို။ ဇာနာဟိ၊ စူးစမ်းတော်မူလော့။
၁၇။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ သူတော၊ ရထားထိန်းသည်။ ရထံ၊ မိမိနှင်သော ရထားကို။ သံဂဏှေ ဣဝ၊ မညီမညွတ်သော ခရီးသို့ မရောက်စေရ မ, စ စောင့်ရှောက်သကဲ့သို့။ တေ၊ သင် ခမည်းတော်မင်းမြတ်၏။ ဃရေ၊ ရွှေနန်းတော်၌။ ယဉ္စေဝ ဓနံ၊ အကြင် ဘဏ္ဍာတော်သည်လျှင်။ သိယာ၊ ရှိသည်ဖြစ်ရာ၏။ တံ ဓနံ၊ ထို ဘဏ္ဍာတော်ကို။ ယော စ အမစ္စော၊ အကြင် အမတ်သည်လျှင်။ ရက္ခေယျ၊ စောင့်ရှောက်ရာ၏။ သော အမစ္စော၊ ထိုအမတ်သည်။ တေ၊ သင် ခမည်းတော်မင်းမြတ်၏။ အမစ္စော နာမ၊ ဘဏ္ဍာစိုးစသောအရာနှင့် သင့်လျော်သော အမတ်မည်၏။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော သူကို။ သင်္ဂဟေတွာ၊ ချီးမြှောက်တော်မူ၍။ ကိစ္စာနိ၊ ဘဏ္ဍာစိုးသော အရာတို့ကို။ ကာရယေ၊ ခန့်ထားတော်မူလော့။
၁၈။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ် လောကနတ်။ သုသင်္ဂဟိတန္တဇနော၊ ကိုယ်တော်မြတ်၏ အထံတော်၌ မြဲစွဲစေပါးသောသူကို ပေးကမ်းခြင်း အစရှိသည်ဖြင့် ကောင်းစွာ ချီးမြှင့်တော်မူ၍။ သယံ၊ ကိုယ်တိုင်။ ဝိတ္တံ၊ ဥစ္စာကို။ အဝေက္ခိယ၊ ရှုတော်မူ၍။ နိဓိဉ္စ၊ ဥစ္စာမြှုပ်ထားတော်မူခြင်းကို လည်းကောင်း။ ဣဏဒါနဉ္စ၊ ကြွေးမြီ ချပေးတော်မူခြင်းကို လည်းကောင်း။ အတ္တပစ္စက္ခမေဝ၊ ကိုယ်တော် မျက်မြင်သာလျှင်။ ကရေယျာသိ၊ ပြုတော်မူလော့။ ပရပတ္တိယာ၊ သူ့ကိုယုံကြည်သဖြင့်။ န ကရေ-မာ ကရိ၊ ပြုတော်မမူလင့်။
၁၉။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ အာယံ၊ ဆက်သ ဝင်ရောက်လာသော အခွန်အတုပ်ကို လည်းကောင်း။ ဝယံ၊ ပေးရသမျှသော မျိုးရိက္ခာကို လည်းကောင်း။ သယံဇညာ၊ ကိုယ်တော်တိုင် သိတော်မူရာ၏။ ကတာကတံ၊ ကျေးဇူးပြုဖူး မပြုဖူးသော သူကိုလည်း။ သယံဇညာ၊ ကိုယ်တော်တိုင် သိတော်မူရာ၏။ နိဂ္ဂဟာရဟံ၊ နှိပ်ကွပ်ထိုက်သောသူကို။ နိဂ္ဂဏှေ၊ နှိပ်ကွပ်ရာ၏။ ပဂ္ဂဟာရဟံ၊ ချီးမြှောက်လိုက်သောသူကို။ ပဂ္ဂဏှေ၊ ချီးမြှောက်ရာ၏။
၂၀။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော ခမည်းတော်ဘုရား မင်းတရား။ ဇနပဒံ-ဇနပဒဝါသီနံ၊ ဇနပုဒ်သူတို့၏။ အတ္ထံ၊ စီရင်ဖွယ်အရေးကို။ သယံ၊ ကိုယ်တော်တိုင်။ အနုသာသ၊ စီရင်တော်မူ။ အဓမ္မိကာ၊ မတရားသောအမှု၌ ယှဉ်တတ်ကုန်သော။ အာယုတ္တာ၊ တရားသူကြီးတို့သည်။ တေ၊ သင်ဖခင်မင်းမြတ်၏။ ဓနဉ္စ၊ ဥစ္စာကို လည်းကောင်း။ ရဋ္ဌဉ္စ၊ တိုင်းနိုင်ငံသူတို့လည်းကောင်း။ မာ နာသယုံ၊ မဖျက်ဆီးစေကုန်လင့်။
၂၁။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ မန္ဒော၊ မလိမ္မာသော သူသည်။ ဝေဂသာ၊ မဆင်မခြင် အဆောတလျင်။ ကတံ၊ ပြုမိသော။ ကမ္မံ၊ အမှုကို။ ပဋိစ္စ၊ စွဲ၍။ ပစ္ဆာနုတပ္ပတိ၊ နောက်ကာလ၌ ပူပန်ဆင်းရဲရ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့် တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ တွံ၊ သင်ခမည်းတော်မင်းမြတ်သည်။ ဝေဂေန၊ မဆင်မခြင် အဆော တလျင်။ ကိစ္စာနိ၊ အမှုတို့ကို။ မာ ကရောသိ၊ ပြုတော်မမူလင့်။ သိဝါ၊ ဆင်ဆင်ခြင်ခြင် ဖြည်းဖြည်း ညင်းညင်း။ ကာရယေ၊ ပြုတော်မူလော့။
၂၂။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ ကောဓသာ၊ အမျက်ထွက်ခြင်းကြောင့်။ ဖီတာ-ဖီတာနိ၊ ပွင့်လင်းစွာကုန်သော။ ဗဟု- ဗဟူနိ၊ များစွာကုန်သော။ ကုလာ-ကုလာနိ၊ မင်းမျိုးတို့သည်။ အကုလတံ၊ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဂတာ-ဂတာနိ၊ ရောက်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဓိသရေ၊ ကောင်းမှုကိုလွန်၍ဖြစ်သော သူတစ်ပါးတို့၏ မကောင်းမှု၌။ တေ၊ သင် ခမည်းတော်မင်းမြတ်၏။ ဟဒယံ၊ စိတ်တော်သည်။ သုဗာဠှံ၊ အလွန်ပြင်းစွာ။ အဓိကောပိတံ၊ အမျက်ကို ဖြစ်စေ၍။ မာ မုဉ္စ၊ လွှတ်တော် မမူလင့်။
၂၃။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ တွံ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်သည်။ ဣဿရောမှီတိ၊ ငါ အစိုးရသော မင်းမြတ်တကား ဟူ၍။ မဟာဇနကာယံ၊ တိုင်းနိုင်ငံသား လူအပေါင်းကို။ အနတ္တာယ၊ အကျိုးမရှိသော အကျင့်ကို ကျင့်စိမ့်သောငှာ။ မာ ပတာရယိ၊ ပြုတော်မမူလင့်။ တေ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်၏။ ဝိဇိတေ၊ နိုင်ငံတော်၌။ ဣတ္ထီနဉ္စ၊ မိန်းမတို့အားလည်းကောင်း။ ပုရိသာနဉ္စ၊ ယောက်ျားတို့အားလည်းကောင်း။ ဒုခုဒြယော၊ ဆင်းရဲခြင်း၏အဖြစ်သည်။ မာအာသိ၊ မဖြစ်စေလင့်။
၂၄။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ အပေတ လောမဟံသဿ၊ သံသရာ, ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သောဘေးမှ ကြောက်ခြင်း ကင်းထသော။ ကာမာနုသာရိနာ၊ မိမိအလိုသို့သာ လိုက်လေ့ရှိသော။ ရညော၊ မင်း၏။ သဗ္ဗေ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ ဘောဂါ၊ စည်းစိမ်တို့သည်။ ဝိနဿန္တိ၊ ပျက်စီးကုန်၏။ တံ ဘောဂဗျသနံ၊ ထို စည်းစိမ် ပျက်စီးခြင်းကို။ ရညော၊ မင်း၏။ အဃံ၊ ဆင်းရဲဟူ၍။ ဝုစ္စတေ၊ ဆိုအပ်၏။
၂၅။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ တတ္ထေဝ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်၏ ကိံသု ကိစ္စံ ကတံ ဝရံဟူသော ပြဿနာ၌သာလျှင်။ ဝုတ္တာ၊ အကျွန်ုပ်သည် ဖြေဆိုအပ်ကုန်သော။ ဧတေ၊ ထို ဒွေဝ တာတ ပဒကာနိအစရှိသည်တို့သည်။ ဝတ္တပဒါ၊ မင်းကျင့်တရားအစုတို့တည်း။ ဧတ္ထ၊ ဤ မင်းကျင့်တရားအစု၌။ တွံ၊ ဖခင်မင်းမြတ်သည်။ ဝတ္တဿု၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ဧသာဝ၊ ဤ စကားသည်သာလျှင်။ အနုသာသနီ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်အား အကျွန်ုပ်သည် ပေးအပ်သော အဆုံးအမတည်း။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ တွံ၊ ဖခင်မင်းမြတ်သည်။ ဣမံ အနုသာသနံ၊ ဤအဆုံးအမကို။ သုတွာ၊ နာတော်မူ၍။ ဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ဒက္ခော၊ မပျင်းမရိသည်။ ပုညကရော၊ ကောင်းမှုကို ပြုတတ်သည်။ အသောဏ္ဍော၊ သုရာသောက်ကြူးခြင်း အစရှိသည်မှ ကင်းသည်။ အဝိနာသကော၊ ပစ္စုပ္ပန်သံသရာ အကျိုးစီးပွားကို မဖျက်ဆီးတတ်သည်။ အဿု၊ ဖြစ်တော်မူလော့။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တွံ၊ သင် မင်းကြီးသည်။ သီလဝါ၊ အကျင့်သီလနှင့် ပြည့်စုံသည်။ အဿု၊ ဖြစ်တော်မူလော့။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဒုဿီလော၊ သီလမရှိသော သူသည်။ ဝိနိပါတိကော၊ ငရဲသို့ ကျသည်မည်၏။
ကုဏ္ဍလိနီအား ဘဏ္ဍာစိုးခန့်ပြီ
ဤသို့ ကုဏ္ဍလိနီမည်သော ဆက်ရက်မသည်လည်း တစ်ဆယ့်တစ်ဂါထာတို့ဖြင့် မင်းကျင့်တရားကို ဟော၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အလွန် နှစ်သက်တော်မူသည်ဖြစ်၍ မှူးတော် မတ်တော်တို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ မေးတော်မူ၏။ အို... အမတ်တို့။ အကြင်အကြင် ဆိုအပ်ပြီးသော နည်းဖြင့် မင်းကျင့်တရားကို ဟောပေသော ငါ့သမီးတော် ကုဏ္ဍလိနီသည် အဘယ်သူသည် ပြုအပ်သော ကိစ္စကို ပြုသင့်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး ဘဏ္ဍာစိုးသည် ပြုအပ်သောကိစ္စကို ပြုသင့်၏ဟု တင်လျှောက်ကုန်လတ်သော် ထိုသို့တပြီးကား ထိုငါ့သမီးတော် ကုဏ္ဍလိနီအား ဘဏ္ဍာစိုးအရာကို ငါပေးတော်မူ၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ ကုဏ္ဍလိနီမည်သော ဆက်ရက်မအား ဘဏ္ဍာစိုးအရာ၌ထားတော်မူ၏။ ထိုကုဏ္ဍလိနီမည်သော ဆက်ရက်မသည် ထိုအခါမှစ၍ ဘဏ္ဍာစိုးအရာ၌ တည်လျက် ခမည်းတော်
အမှုကို စီရင်၏။
ကုဏ္ဍလိနီမည်သော ဆက်ရက်မသည် ဖြေဆိုအပ်သော ပြဿနာသည် ပြီး၏။
ဇမ္ဗုက တရားဟောခြင်း
တစ်ဖန် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် တစ်ရက်နှစ်ရက် လွန်သဖြင့် ရှေးနည်းဖြင့်သာလျှင် သပြေသီးအဆင်းနှင့် တူသော နှုတ်သီးရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ဇမ္ဗုကအမည်ရသော ကျေးသား သုခမိန်အထံသို့ တမန်စေ၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ဇမ္ဗူကကျေးသား သုခမိန် နေရာအိမ်သို့ သွားပြီးလျှင် စည်းစိမ်ကိုခံစား၍ တစ်ဖန် ပြန်လည်ခဲ့သဖြင့် ထို ရှေးနည်း အတူသာလျှင် မဏ္ဍပ်အလယ်၌ နေ၏။ ငှက်တော်ထိန်း အမတ်သည် ဇမ္ဗုကပညာရှိကို ရွှေနေရာ၌ နေစေ၍ ရွှေနေရာကို ဦးခေါင်းဖြင့် ရွက်ဆောင်လျက် လာလတ်၏။ ဇမ္ဗူက သုခမိန်သည် ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်း ရင်ခွင်၌ နေ၍ ကစားပြီးလျှင်သွား၍ ရွှေနေရာ၌ သာလျှင် နေ၏။ ထိုသို့ နေသောအခါ ဇမ္ဗုကသုခမိန်ကို ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ပြဿနာ မေးလိုရကား-
တွံ ဒါနိ ဝဒေဟိ ဇမ္ဗုက၊ ဗလာနံ ဗလမုတ္တမံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၆။ တာတ ဇမ္ဗုက၊ အမောင် ဇမ္ဗုက။ ကောသိယဂေါတ္တံ၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော မောင့်အစ်ကို ဝေဿန္တရာကို လည်းကောင်း။ ကုက္ကလိနိံစ၊ ကုဏ္ဍလိနီ အမည်ရှိသော မောင်နှမ ဆက်ရက်မကို လည်းကောင်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ရာဇ ဓမ္မံ၊ မင်းကျင့်တရားကို။ အပုစ္ဆိမှ၊ မေးလေပြီ။ ဇမ္ဗုက၊ ဖခင်သားလှ ဇမ္ဗူက။ တထေဝ၊ ထို့အတူလျှင်။ တံ၊ သင်ချစ်သားကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးဦးအံ့။ ဒါနိ၊ ယခု။ တွံ၊ သင် ချစ်သားသည်။ ဗလာနံ၊ အားတို့တွင်။ ဥတ္တမံ၊ မြတ်သော။ ဗလဉ္စ၊ အားကို လည်းကောင်း။ ရာဇဓမ္မဉ္စ၊ မင်းကျင့်တရားကို လည်းကောင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝဒေဟိ၊ ဖြေဆိုလော့။
ဤဂါထာဖြင့် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ဘုရားလောင်း ဇမ္ဗုက ကျေးသားကို ပြဿနာ မေးသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းမှ တစ်ပါးကုန်သော ဝေဿန္တရာ, ကုဏ္ဍလိနီတို့အား မေးအပ်သောနည်းဖြင့် မမေးမူ၍လျှင် အထူးပြု၍ မေး၏။ ထိုသို့ မေးသောအခါ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ဇမ္ဗုကပညာရှိသည် မြတ်သောမင်းကြီး ထိုသို့တပြီးကား ချအပ်သော နားရှိသည်ဖြစ်၍ နားတော်မူလော့၊ ခမည်းတော် မင်းကြီးအား မေးတော်မူသမျှကို ဖြေဆိုပါအံ့ ဟု ဆို၍ ဖြန့်၍ ခံအပ်သော လက်ဝါးပြင်၌ ဥစ္စာထောင်ထုပ်ကို တင်ထားဘိသကဲ့သို့ တရားဟောလိုရကား-
တတ္ထ ဗာဟုဗလံ နာမ၊ စရိမံ ဝုစ္စတေ ဗလံ။
အမစ္စဗလဉ္စ ဒီဃာဝု၊ တတိယံ ဝုစ္စတေ ဗလံ။
ယာနိ စေတာနိ သဗ္ဗာနိ၊ အဓိဂဏှာတိ ပဏ္ဍိတော။
ပညာဗလေနုပတ္ထဒ္ဓေါ၊ အတ္ထံ ဝိန္ဒတိ ပဏ္ဍိတော။
အကာမဿ ပသယှံ ဝါ၊ အညော တံ ပဋိပဇ္ဇတိ။
ဒုပ္ပညော ဟိ ကာသိပတိ၊ သဗ္ဗေနပိ န ဇီဝတိ။
ပညာသဟိတော နရော ဣဓ၊ အပိ ဒုက္ခေ သုခါနိ ဝိန္ဒတိ။
ဗဟုဿုတံ အနာဂမ္မ၊ မ္မဋ္ဌံ အဝိနိဗ္ဘုဇံ။
အနုဋ္ဌဟတိ ကာလေန၊ ကမ္မဖလံ တဿိဇ္ဈတိ။
န နိဗ္ဗိန္ဒိယကာရိဿ၊ သမ္မဒတ္ထော ဝိပစ္စတိ။
အနိဗ္ဗိန္ဒိယ ကာရိဿ၊ သမ္မဒတ္ထော ဝိပစ္စတိ။
တာနိ တွံ တာတ သေဝဿု၊ မာ အကမ္မာယ ရန္ဓယိ။
အကမ္မုနာ ဟိ ဒုမ္မေဓော၊ နဠာဂါရံဝ သီဒတိ။
ဟူသော ဤ တစ်ဆယ့်နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ လောကေ၊ သတ္တလောက၌။ မဟဂ္ဂတေ၊ မြတ်သောဆန္ဒရှိသော။ ပုရိသသ္မိံ၊ ယောက်ျား၌။ ဗလံ၊ အားသည်။ ကာယ ဘောဂ အမစ္စ ဇာတိ ပညာဗလဝသေန၊ ကိုယ်အား, စည်းစိမ်အား, အမတ်အား, အမျိုးအား, ပညာအားတို့၏ အစွမ်းအားဖြင့်။ ပဉ္စဝိဓံ၊ ငါးအပြားရှိ၏။ တတ္ထ၊ ထိုငါးပါးသော အားတို့တွင်။ ဗာဟုဗလံ၊ ကြီးလင့်ကစား ကိုယ်ခွန်အားကို။ စရိမံ၊ ယုတ်သော။ ဗလံနာမ၊ အားမည်၏ဟူ၍။ ဝုစ္စတေ၊ ဆိုအပ်၏။
၂၈။ ဒီဃာဝု၊ မင်းမြတ် ဒီဃာဝု။ ဘောဂဗလဉ္စ၊ စည်းစိမ်အားကိုလည်း။ ဒုတိယံ၊ နှစ်ခုမြောက်ဖြစ်သာ။ ဗလံ၊ ကိုယ်အားထက် မြတ်၍ အမတ်အား စသည်တို့အောက် ယုတ်သောအားဟူ၍။ ဝုစ္စတေ၊ ဆိုအပ်၏။ ဒီဃာဝု၊ မင်းမြတ် ဒီဃာဝု။ အမစ္စဗလဉ္စ၊ အမတ်အားကိုလည်း။ တတိယံ၊ သုံးခုမြောက်ဖြစ်သော။ ဗလံ၊ ကိုယ်အား စည်းစိမ်ချမ်းသာအားတို့ထက် မြတ်၍ အမျိုးအား စသည်တို့အောက် ယုတ်သောအားဟူ၍။ ဝုစ္စတေ၊ ဆိုအပ်၏။
၂၉။ အဘိဇစ္စဗလံ၊ သုံးပါးသော အမျိုးတို့ထက် လွန်မြတ်သော မင်းမျိုးအားဟု ဆိုအပ်သော။ တံ ဗလဉ္စ၊ ထို အားကိုလည်း။ စတုတ္ထံ၊ လေးခုမြောက်ဖြစ်သော။ ဗလံ၊ ကိုယ်အား စည်းစိမ် အမတ်အားတို့ထက် မြတ်သော ပညာအားအောက် ယုတ်သောအားဟူ၍။ ဝုစ္စတေ၊ ဆိုအပ်၏။ သဗ္ဗာနိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ယာနိ စေတာနိ၊ အကြင် လေးပါးကုန် အားတို့ကို။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာအားရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ အသံသယံ၊ မချွတ်မယွင်း။ အဓိဂဏှာတိ၊ လွှမ်းမိုးနိုင်လေ၏။
၃၀။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တံ ဗလာနံ၊ ထို လေးပါးကုန်သော အားတို့ထက်။ ပညာဗလံ၊ ပညာအားကို။ သေဋ္ဌံဗလံ၊ အားမြတ်ဟူ၍။ အဂ္ဂဗလံ၊ အထွတ်အဖျားဖြစ်သော အားဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်သနည်း။ ပညာဗလေန၊ ပညာအားသည်။ ဥပတ္ထဒ္ဓေါ - ဥပတ္ထဒ္ဓတ္တာ၊ ထောက်ပံ့အပ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့်။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ အတ်ထံ၊ စီးပွားချမ်းသာခြင်းသို့။ ဝိန္ဒတိ၊ ရောက်လေ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ပညာဗလံ၊ ပညာအားကို။ သေဋ္ဌံဗလံ၊ မြတ်သောအားဟူ၍။ အဂ္ဂံဗလံ၊ အထွတ်အဖျား ဖြစ်သော အားဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
၃၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မန္ဒာ၊ ပညာနည်းသောသူသည်။ ဖီတံ၊ ရတနာခုနစ်ပါးနှင့် ပြည့်စုံထသော။ ဥတ္တမံ၊ မြတ်သော။ ဓရဏိံ၊ မြေအပြင်ကို။ အပိ စေ လဘတိ၊ ရလင့်ကစား။ တဿ၊ ထိုပညာမရှိသောသူအား။ အကာမဿ၊ အလိုမရှိဘဲလျက်။ ပသယှံဝါ၊ အနိုင်အထက် လုယက်ခြင်းကိုလည်း။ ကတွာ၊ ပြု၍။ အညော၊ ပညာရှိ တစ်ဦးသည်။ တံ ဓရဏိံ၊ ထို မြေအပြင်ကို။ ပဋိပဇ္ဇတိ၊ စီရင် စိုးအုပ်တတ်၏။
၃၂။ ကာသိပတိ၊ ကာသိတိုင်းရှင် ဖခင်မင်းမြတ် ဗြဟ္မဒတ်။ အဘိဇာတော၊ အမျိုး သုံးပါးတို့ထက် လွန်မြတ်သော။ ခတ္တိယောပိ၊ မင်းသားသည်မူလည်း။ ဟောတိ စေ၊ ဖြစ်လင့်ကစား။ ရဇ္ဇံ၊ မင်းအဖြစ်ကို။ လဒ္ဓါန၊ ရ၍။ ဒုပ္ပညော၊ ပညာနည်းချေက။ သဗ္ဗေနပိ၊ အလုံးစုံသော မင်းအဖြစ်ဖြင့်လည်း။ န ဇီဝတိ ဟိ-န ဇီဝတိ ဧဝ၊ အသက်မမွေးနိုင်ချေ သလျှင်ကတည်း။
၃၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ပညာ၊ ပညာသည်သာလျှင်။ သုတံ၊ အကြားအမြင် အသင်အတတ်နှင့် ပြည့်စုံသည်၏ အဖြစ်ကို။ ဝိနိစ္ဆိနီ၊ ပြုတတ်၏။ ပညာ၊ ပညာသည်။ ကိတ္တိ သိလောကဝဍ္ဎနီ၊ အကျော်အစေယ လာဘ်ပူဇော်သက္ကာရကို ပွားများစေတတ်၏။ ဣဓ လောကေ၊ ဤသတ္တလောက၌။ ပညာသဟိတော၊ ပညာရှိသော။ နရော၊ လူသည်။ ဒုက္ခေ အပိ၊ မတော်တဆ ဆင်းရဲခြင်းဘဝသို့ ရောက်၍သော်ပင်။ သုခါနိ၊ ချမ်းသာခြင်းတို့ကို။ ဝိန္ဒတိ၊ ရနိုင်ရာ၏။
၃၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ ဓမ္မဋ္ဌံ၊ အကြောင်း၌ တည်သော။ ဗဟုဿုတံ၊ များသော အကြားအမြင်ရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်အထံသို့။ အနာဂမ္မ၊ မဆည်းကပ်မူ၍။ အသုသူသံ- အသုသူသန္တော၊ နည်းနာနယကို မနာမခံရသော။ အဝိနိဗ္ဗုဇံ-အဝိနိဗ္ဗုဇန္တော၊ အကျိုးရှိသည်-မရှိသည် အကြောင်းဟုတ်သည်-မဟုတ်သည်ကို မဆင်ခြင်သော။ ကောစိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်ာသူသည်။ ပညဉ္စ၊ ပညာကိုလည်း။ န အဓိဂစ္ဆတိ ခေါ၊ မရချေသလျှင်ကတည်း။
၃၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ ဓမ္မဝိဘင်္ဂညူ၊ ကုသိုလ်ကမ္မပထ တရားဆယ်ပါးကို ခွဲခြမ်းဝေဖန်ခြင်း၌ လိမ္မာထသော။ ကာလုဋ္ဌာယီ၊ အခါ၌ လုံ့လပြုလေ့ရှိထသော။ အတန္ဒိတော၊ ပျင်းရိခြင်းကင်းထသော။ ယော စ ပဏ္ဍိတော၊ အကြင် ပညာရှိသည်လည်း။ ကာလေန၊ လုံ့လပြုသင့်သော ကာလ၌။ အနုဋ္ဌဟတိ၊ လုံ့လပြု၏။ တဿ ပဏ္ဍိတဿ၊ ထို ပညာရှိအား။ ဖလံ၊ ကံ၏ အကျိုးသည်။ သမိဇ္ဈတိ၊ ပြည့်စုံ၏။
၃၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အနာယတန သီလဿ၊ သီလမရှိသောသူတို့၏ အမှုကို ပြုလေ့ရှိထသော။ အနာယတန သေဝိနော၊ သီလမရှိသောသူကို မှီဝဲဆည်းကပ်တတ်ထသော။ နိဗ္ဗန္ဒိယကာရိဿ၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို ပြုသောကာလ၌ တဆန့်ကျင်ကျင် မရွှင်ငြီးငွေ့၍ ပြုလေ့ရှိသောသူအား။ သမ္မဒတ္ထော၊ လူ့ပြည် နတ်ရပ်၌ ဖြစ်သော မြတ်သောအကျိုးသည်။ န ဝိပစ္စတိ၊ မပြည့်စုံနိုင်ချေ။
၃၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အဇ္ဈတ္တဉ္စ၊ မိမိသန္တာန်၌လည်း။ ပယုတ္တဿ၊ အနိစ္စ အစရှိသော ဘာဝနာတို့၏ အစွမ်းအားဖြင့် ကုသိုလ်တရားကို အားထုတ်တတ်သော။ တထာယတနသေဝိနော၊ ထိုသို့ သဘောရှိသည်သာလျှင်ဖြစ်သော သီလဝန္တ ပုဂ္ဂိုလ်ကို မှီဝဲ ဆည်းကပ်လေ့ရှိထသော။ အနိဗ္ဗိန္ဒိယ ကာရိဿ၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို ပြုသောကာလ၌ တဆန့်ကျင်ကျင် မရွှင်ငြီးငွေ့ခြင်း ကင်းသည်ဖြစ်၍ ပြုလေ့ရှိသော ပညာရှိအား။ သမ္မဒတ္ထော၊ လူ့ပြည်နတ်ရပ်၌ ကောင်းမြတ်သော အကျိုးသည်။ ဝိပစ္စတိ၊ ပြည့်စုံ၏။
၃၈။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ သမ္ဘတဿ၊ အပုံအစု ပြုအပ်သော စည်းစိမ်ဥစ္စာကို။ အနုရက္ခဏံ၊ အစဉ် စောင့်ရှောက်ခြင်း။ ယောဂပ္ပယောဂ သင်္ခါတံ၊ ယှဉ်သင့်သည်၌ ယှဉ်ခြင်းဟု ဆိုအပ်သောပညာ။ တာနိ၊ ထို နှစ်ပါးကုန်သော အကြောင်းတို့ကိုလည်း။ တွံ၊ ခမည်းတော် မင်းမြတ်သည်။ သေဝဿု၊ မှီဝဲတော်မူလော့။ ဒုမ္မေဓော၊ ပညာမရှိသောသူသည်။ အကမ္မုနာ၊ မသင့်မလျော်သော အကြောင်းဖြင့်။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ နာသေတွာ၊ ပျက်စီးစေ၍။ နဠာဂရံ၊ ကျူအိမ်ဆွေးသည်။ သီဒတိ ဣဝ၊ ပျက်စီးပြိုကျ မြေ၌ခသကဲ့သို့။ ဟိ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ သီဒတိ၊ ပျက်စီးတတ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တွံ၊ ခမည်းတော် မင်းမြတ်သည်။ အကမ္မာယ၊ မသင့်မလျော်သော အကြောင်းဖြင့်။ မာ အာရန္ဓယိ၊ ဥစ္စာကို ကုန်ခန်းစိမ့်သောငှာ လုံ့လပြုတော်မမူလင့်။
ဇမ္ဗူက၏ အဆုံးအမ
ဤသို့လျှင် ဘုရားအလောင်း ဇမ္ဗုကမည်သော ကျေးသားသည် ဤမျှ အတိုင်းအရှည်ရှိသော အကြောင်းဖြင့် ငါးပါးကုန်သော အားတို့ကိုဟော၍ ပညာကို ချီးမြှောက်တော်မူသဖြင့် လပြည့်ဝန်းကို ဆောင်ယူဘိသကဲ့သို့ ဟောတော်မူပြီး၍ ယခုအခါ မင်းအား အဆုံးအမ ပေးပြန်လိုရကား-
ဣဓ ဓမ္မံ စရိတွာန၊ ရာဇ သဂ္ဂံ ဂမိဿသိ။
ဣဓ ဓမ္မံ စရိတွာန၊ ရာဇ သဂ္ဂံ ဂမိဿသိ။
ဣဓ ဓမ္မံ စရိတွာန၊ ရာဇ သဂ္ဂံ ဂမိဿသိ။
ဣဓ ဓမ္မံ စရိတွာန၊ ရာဇ သဂ္ဂံ ဂမိဿသိ။
ဣဓ ဓမ္မံ စရိတွာန၊ ရာဇ သဂ္ဂံ ဂမိဿသိ။
ဣဓ ဓမ္မံ စရိတွာန၊ ရာဇ သဂ္ဂံ ဂမိဿသိ။
ဣဓ ဓမ္မံ စရိတွာန၊ ရာဇ သဂ္ဂံ ဂမိဿသိ။
ဣဓ ဓမ္မံ စရိတွာန၊ ရာဇ သဂ္ဂံ ဂမိဿသိ။
ဣဓ ဓမ္မံ စရိတွာန၊ ရာဇ သဂ္ဂံ ဂမိဿသိ။
သုစိဏ္ဏေန ဒိဝံ ပတ္တာ၊ မာ ဓမ္မံ ရာဇ ပါမဒေါ။
ဟူသော ဤဆယ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မာတာ ပိတူသု၊ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ခတ္တိယ၊ ခတ္တိယအနွယ်ရှိတော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဣဓလာကေ၊ ဤလောက၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်သောကြောင့်။ တွံ၊ သင် ဖခင်မင်းမြတ်သည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿသိ၊ ရောက်တော်မူရလတ္တံ့။
၄၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ပုတ္တဒါရေသု၊ သားတော် သမီးတော် မိဖုရားတော်, မောင်းမမိဿံတို့၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ ရောက်တော်မူရလတ္တံ့။
၄၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မိတ္တာမစ္စေသု၊ ချစ်သော အဆွေခင်ပွန်း မှူးတော် မတ်တော်တို့၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ ရောက်တော်မူရလတ္တံ့။
၄၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဝါဟနေသူ စ၊ ဆင်မြင်းစသော ယာဉ်တို့၌လည်းကောင်း။ ဗလေသုစ၊ ရဲမက်ဗိုလ်ပါတို့၌လည်းကောင်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ ရောက်တော်မူရလတ္တံ့။
၄၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဂါမေသု စ၊ ရွာတို့၌လည်းကောင်း။ နိဂမေသု စ၊ နိဂုံးတို့၌လည်းကောင်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ ရောက်တော်မူရလတ္တံ့။
၄၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ရဋ္ဌေသုစ၊ တိုင်းနိုင်ငံသူတို့၌လည်းကောင်း။ ဇနပဒေသု စ၊ ဇနပုဒ်သူတို့၌လည်းကောင်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ ရောက်တော်မူရလတ္တံ့။
၄၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သမဏဗြာဟ္မဏေသု၊ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ ရောက်တော်မူရလတ္တံ့။
၄၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မိဂပက္ခီသု၊ သားငှက်တို့၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ ရောက်တော်မူရလတ္တံ့။
၄၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ သုစိဏ္ဏော၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော။ ဓမ္မော၊ တရားသည်။ သုခံ၊ ချမ်းသာခြင်းသို့။ အာဝဟတိ၊ ရောက်စေတတ်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဣဓလောကေ၊ ဤလောက၌၊ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်တော်မူသောကြောင့်။ တွံ၊ သင် ဖခင်မင်းမြတ်သည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿသိ၊ ရောက်တော်မူရလတ္တံ့။
၄၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ သဗြဟ္မကာ၊ ဗြဟ္မာနှင့် တကွကုန်သော။ ဣန္ဒာဒေဝါ၊ သိကြား, ကာမာဝစရ နတ်တို့သည်။ သုစိဏ္ဏေန၊ ကောင်းကျင့်အပ်သော သုစရိုက်ကြောင့်။ ဒီဝံ၊ နတ်ပြည် ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့။ ပတ္တာ၊ ရောက်ကြကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ရာဇ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ တွံ၊ သင် ဖခင်မင်းမြတ်သည်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ မာ ပါမာဒေါ၊ အသက်ကို စွန့်ပစ်ရသော်လည်း မေ့တော်မမူလင့်။
ဤသို့လျှင် မင်းတို့ကျင့်အပ်သော တရားကိုပြသော ဆယ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူပြီး၍ အလွန်လည်း ဆုံးမပြန်လိုရကား-
သပ္ပညသေဝီ ကလျာဏီ၊ သမတ္တံ သာမ တံ ဝိဒူ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၄၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တတ္ထေဝ၊ ထိုဖခင်မင်းမြတ်သည် မေးအပ်သော အပုစ္ဆိမှ ကောသိယဂေါတ္တံ အစရှိစသာ ပုစ္ဆာတော်၌ သာလျှင်။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝုတ္တာ၊ ဖြေဆိုအပ်ကုန်သော။ ဧတေ၊ ထိုဗလံ ပဉ္စဝိဓံ အစရှိသော စကားတို့သည်။ ဝတ္တပဒါ၊ မင်းကျင့်တရား အစုကို ပြသော စကားတို့တည်း။ ဧတ္ထ၊ ဤ မင်းကျင့်တရားအစု၌။ တွံ၊ သင် ဖခင်မင်းမြတ်သည်။ ဝတ္တဿု၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ဧသာဝ၊ ဤသည်လျှင်။ အနုသာသနီ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်အား အကျွန်ုပ်ပေးအပ်သော အဆုံးအမပေတည်း။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သမတ္တံ၊ အပြည့် အစုံဖြစ်သော။ တံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်ပေးအပ်သော အဆုံးအမကို။ သာမံ၊ ကိုယ်တော်တိုင်။ ဝိဒူ၊ သိတော်မူ၍။ သပ္ပညသေဝီ၊ ပညာရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်ကို မှီဝဲဆည်းကပ်တော်မူ၍။ ကလျာဏီ၊ ကောင်းမြတ်သော ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံတော်မူသည် ဖြစ်၍။ ယထာနုသိဋ္ဌံ၊ အကျွန်ုပ်ဆုံးမတိုင်း။ ပဋိပဇ္ဇ၊ ကျင့်တော်မူလော့။
ဇမ္ဗုကကို သေနာပတိခန့်ပြီ
ဤသို့လျှင် ဘုရားအလောင်း ဇမ္ဗုကကျေးသားသည် ကောင်းကင်ပြင်၌ စီးသောမြစ်ကို အောက်သို့ စီးစေဘိသကဲ့သို့ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရား၏ တင့်တယ်စံပယ်တော်မူခြင်းဖြင့် တရားဟောတော်မူ၏။ လူများသည် များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ပြု၏။ ကောင်းချီးအထောင် ပေးခြင်းတို့ကို ပေး၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အလွန် နှစ်သက်တော်မူသည်ဖြစ်၍ မှူးတော် မတ်တော်တို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ မေး၏။ အမတ်တို့ အကြင်အကြင် ဆိုအပ်ခဲ့ကုန်ပြီးသောနည်းဖြင့် တရားဟောပေသော သပြေသီးနှင့်တူသော နှုတ်သီးရှိသော ငါ့သားတော် ဇမ္ဗုကသုခမိန်သည် အဘယ်သူသည် ပြုအပ်သောကိစ္စကို ပြုအပ်သနည်း ဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး စစ်သူကြီးသည် ပြုအပ်သောအရာကို ပြုအပ်၏ ဟု တင်လျှောက်ကုန်လတ်သော် ထိုသို့တပြီးကား ငါ့သားတော် ဇမ္ဗုကအား စစ်သူကြီးအရာကို ငါပေးတော်မူ၏ဟု ဆို၍ ဇမ္ဗုကကို အရာအထူး၌ထားတော်မူ၏။
ငှက်သုံးပါးတို့အား များသော ပူဇော်သက္ကာရသည် ဖြစ်၏။
ငှက်ပညာရှိ သုံးပါးတို့သည်လည်း ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား အကျိုးအကြောင်းကို ဆုံးမကုန်၏။
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ဘုရားလောင်း ဇမ္ဗုကကျေးသား အဆုံးအမ၌တည်၍ ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ နတ်ပြည်သို့ လား၏။ မှူးတော် မတ်တော်တို့သည် ဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ အလောင်းကို သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကိစ္စကို ပြုပြီးလျှင် ငှက်ပညာရှိ သုံးပါးတို့အား အကြောင်းကိုကြား၍ အရှင်ဇမ္ဗုက အမည်တော်ရှိသော ငှက်မင်း အရှင်တို့အား ရွှေနန်းသိမ်း၍ ရွှေထီးဆောင်းအပ်သည်ကို လူများသည် ပြုပြီဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ငါ့အား မင်းအဖြစ်ဖြင့် အလိုမရှိ၊ သင်တို့သည် မလျော့ဖြစ်ကုန်၍ မင်းပြုကြကုန်လော့ ဟု ဆို၍ လူများကို သီလတို့၌ တည်စေပြီးလျှင် ဤသို့ အဆုံးအဖြတ်ကို ဖြစ်ရစ်စေကုန်လော့ဟု ဆို၍ အဆုံးအဖြတ်တရားကို ရွှေပြား၌ရေးစေ၍ တောသို့ဝင်လေ၏။ ထိုဇမ္ဗုက သုခမိန်၏ အဆုံးအမသည် အနှစ်လေးသောင်းတို့ပတ်လုံး တည်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ပဿနဒီ ကောသလမင်းကြီးအား ဆုံးမတော်မူသည်၏ အစွမ်းဖြင့် ဤတေသကုဏဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို ဟောတော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဗြဟ္မဒတ်မင်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ဥပ္ပလဝဏ်သည် ထိုအခါ ကုဏ္ဍလိနီ အမည်ရှိသော ဆက်ရက်မ ဖြစ်ဖူးပြီး၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ဝေဿန္တရာအမည်ရှိသော ခင်ပုပ်ငှက်ဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ ဇမ္ဗုကအမည်ရှိသော ကျေးသုခမိန် ဖြစ်ဖူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ရှေးဦးစွာသော တေသကုဏဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
စတ္တာလီသနိပါတ်
၂။ သရဘင်္ဂဇာတ်
ပညာသည်သာ၊ အရာရာ၊ လိုရာအောင်ကြောင်းမှတ်
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အလင်္ကတာ ကုဏ္ဍလိနော သုဝတ္ထာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသရဘင်္ဂဇာတ်ကို ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ် ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုတော်မူခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားသည် မှန်၏။ အရှင်သာရိပုတ္တာ မထေရ်သည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူသော မြတ်စွာဘုရားကို မိမိ၏ ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုအံ့သော အဖြစ်ကို လျှောက်ကြား၍ နာလကရွာသို့သွား၍ ဖွားရာတိုက်ခန်း၌ ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုတော်မူ၏။ ထို အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ် ပရိနိဗ္ဗာန် ပြုတော်မူသောအဖြစ်ကို ကြားတော်မူ၍ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့ ကြွတော်မူ၍ ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူ၏။
အရှင်မောဂ္ဂလာန် ပရိနိဗ္ဗာန်ဝင်စံပုံ
ထိုအခါ မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်သည် ဣသိဂိလိ တောင်၏နံပါး၌ ညိုသောအဆင်းရှိသော ကျောက်ဖျာအပြင်ဝယ် နေတော်မူ၏။ ထို မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်သည်ကား အထွတ်သို့ရောက်သော အာနုဘော်ရှိသော တန်ခိုးတော်အစွမ်းဖြင့် နတ်ပြည်သို့ ဒေသစာရီ ကြွတော်မူခြင်းကို လည်းကောင်း၊ ဥဿဒငရဲ အစရှိသည်သို့ ကြွသွားတော်မူခြင်းကို လည်းကောင်း ကြွသွားတော်မူ၏။ နတ်ပြည်၌ ဘုရားသဗ္ဗညူ တပည့်ဖြစ်ကုန်သော သူတို့၏ များစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို မြင်၍ ဥဿဒငရဲ အစရှိသည်တို့၌လည်း တိတ္ထိတို့၏ တပည့်ဖြစ်ကုန်သော သူတို့၏ များစွာသော ဆင်းရဲခြင်းကိုမြင်၍ လူ့ပြည်သို့ လာလတ်ပြီးလျှင် ဤအမည်ရှိသော ဒါယကာ ယောက်ျားသည်လည်းကောင်း၊ ဤအမည်ရှိသော ဒါယိကာမ မိန်းမသည်လည်းကောင်း ဤအမည်ရှိသော နတ်ပြည်၌ ဖြစ်၍ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ကို ခံရစံရကုန်၏။ တိတ္ထိတို့၏ တပည့်ဖြစ်ကုန်သော သူတို့တွင် ဤအမည်ရှိသော သူသည်လည်းကောင်း၊ ဤအမည်ရှိသော သူသည်လည်းကောင်း၊ ငရဲ အစရှိသည်တို့တွင် ဤအမည်ရှိသော အပါယ်ဘုံ၌ ဖြစ်၏ဟု လူတို့အား ဟောကြားတော်မူ၏။ လူတို့သည် သာသနာတော်၌ အလွန်ကြည်ညိုကုန်၏။ တိတ္ထိတို့ကို စွန့်ပစ်ကုန်၏။ ဘုရားတပည့်သားတို့အား များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရသည် ဖြစ်၏။ တိတ္ထိတို့အား လာဘ် ပူဇော် သက္ကာရသည် ဆုတ်ယုတ်၏။ ထိုတိတ္ထိတို့သည် အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်၌ ရန်ငြိုးဖွဲ့၍ ဤမောဂ္ဂလာန်မထေရ် အသက်ရှင်ချေသော် ငါတို့၏ ဒါယကာတို့သည် ပျက်စီးချေကုန်၏။ လာဘ် ပူဇော်သက္ကာရသည်လည်း ဆုတ်ယုတ်ချေ၏။ ထိုမောဂ္ဂလာန်ကို သတ်ကြကုန်အံ့ဟု ကြံကြကုန်၍ အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်အား သတ်စိမ့်သောငှာ သမဏဂုတို့ကအမည်ရှိသော ခိုးသူအား တံစိုးတစ်ထောင် ပေးကြကုန်၏။
ထိုသမဏဂုတို့ကအမည်ရှိသော ခိုးသူသည် အရှင်မောဂ္ဂလာန်မထေရ်ကို သတ်အံ့ဟု များစွာသော အခြံအရံနှင့်တကွ ညိုသောအဆင်းရှိသော ကျောက်တောင်သို့ သွားလေ၏။ အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်သည် ထိုသမဏဂုတို့ကအမည်ရှိသောခိုးသူ လာလတ်သည်ကို မြင်တော်မူလျှင် တန်ခိုးဖြင့်ပျံ၍ ကြွတော်မူလေ၏။ သမဏဂုတို့ကခိုးသူသည် ထိုနေ့၌ အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်ကို မမြင်သောကြောင့် ပြန်ခဲ့၍ နက်ဖြန်နေ့၌လည်းကောင်း၊ သန်ဘက်နေ့၌ လည်းကောင်း ဤသို့ ခြောက်ရက်တို့ပတ်လုံးလျှင် လာ၏။ အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်သည်လည်း ထိုရှေးအတူသာလျှင် တန်ခိုးဖြင့် ဖဲတော်မူ၏။ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်အား ရှေး၌ပြုတော်မူခဲ့ဖူးသော အပရာပရိယ ဝေဒနီယကံသည် အခွင့်ရ၏။
ဝိပါက်ကံကြမ္မာ
ထို အရှင်မဟာ မောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် ရှေးဘဝ၌ မယားစကားကိုယူ၍ အမိအဖတို့ကို သေစေလိုသည်ဖြစ်၍ လှည်းဖြင့် တောသို့ ဆောင်ယူပြီးလျှင် ခိုးသူတို့ ထ, လေဟန်ပြု၍ အမိ အဖတို့ကို ပုတ်ခတ် ရိုက်နှက်၏။ ထိုမိဘတို့သည် မျက်စိအားနည်းသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ရူပါရုံကိုမြင်ခြင်း ကင်းကုန်ရကား ထိုရိုက်ပုတ်သောသူကား ငါတို့သားတည်း ဟု မသိကုန်သည်ဖြစ်၍ ဤသို့ ရိုက်ပုတ်သောသူကား ခိုးသူပင်တည်းဟု အမှတ်ရှိ၍ ချစ်သား ဤမည်သော ခိုးသူတို့သည် ငါတို့ကို ရိုက်ပုတ်ကုန်၏။ သားမောင်၊ သင်ချစ်သားသည် ပြေးပါလော့ဟု ဆို၍ ထိုရိုက်ပုတ်သော သားအကျိုးငှာသာလျှင် ငိုကြွေးမြည်တမ်းကြကုန်၏။ ထိုလုလင်သည် ဤသို့ကြံ၏။ ဤသူအိုတို့သည် ငါသည် ပုတ်ခတ်ရိုက်နှက်သော်လည်း ငါ၏ အကျိုးငှာသာလျှင် မြည်တမ်းကြကုန်၏။ ငါသည် မလျောက်ပတ်သော အမှုကို ပြုမိ၏ဟု ကြံ၏။ ထိုအခါ မိအိုဖအိုတို့ကို သက်သာရာရစေ၍ ခိုးသူတို့ ပြေးလေဟန် ပြုပြီးလျှင် လက်ခြေတို့ကို ဆုပ်နယ်၍ အို မိခင်ဖခင်တို့ မကြောက်ကြကုန်လင့်၊ ခိုးသူတို့သည် ပြေးလေကုန်ပြီ ဟု ဆို၍ တစ်ဖန် မိမိအိမ်သို့လျှင် ဆောင်ယူလေ၏။
ခိုးသူတိုနှိပ်စက်ပုံ
ထို မကောင်းမှုကံသည် ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး အခွင့်မရလေသောကြောင့် ဖုံးအုပ်သော မီးကျီးစုကဲ့သို့ တည်၍ ဤ အဆုံးစွန်ဖြစ်သော ကိုယ်သို့ ပြေးလာ၍ ဖမ်းယူလေ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဥပမာမည်သည်ကား- ခွေးမုဆိုးသည် သားကိုမြင်၍ ခွေးကိုလွှတ်အပ်သည်ရှိသော် သားသို့အစဉ်လိုက်၍ အကြင်အရပ်၌ မီ၏။ ထိုမီသောအရပ်၌လျှင် ဖမ်းယူသကဲ့သို့ ထို့အတူ ကံသည် အကြင်အရပ်၌ အခွင့်ကိုရ၏။ ထိုအရပ်၌လျှင် ဖမ်းယူလေ၏။ ထိုကံမှ လွတ်သောသူ မည်သည် မရှိ။
အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်သည် မိမိသည် ပြုအပ်သော မကောင်းမှုသည် ငင်သောအဖြစ်ကိုသိ၍ ဖဲတော်မမူလေ။ အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်သည် ထိုမကောင်းမှုကံ၏ အကျိုးဆက်ကြောင့် ကောင်းကင်သို့ ပျံအံ့သောငှာ မစွမ်းနိုင်ပေ။ ထိုအရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်၏ နန္ဒောပနန္ဒနဂါးမင်းကို ဆုံးမခြင်း, ဝေဇယန္တာ ပြာသာဒ်ကို တုန်လှုပ်စေခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သည်သာလျှင်ဖြစ်သော တန်ခိုးတော်သည် မိဘတို့ကို ရိုက်နှက်ဖူးသော အကုသိုလ်ကံ၏ အစွမ်းကြောင့် အားနည်းသည်၏အဖြစ်သို့ ရောက်လေ၏။ သမဏဂုတို့ကခိုးသူသည် အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန်ကိုဖမ်း၍ မထေရ်၏ အရိုးတို့ကို ဆန်ကျိုးဆန်ကွဲ ပမာဏမျှ ရှိသည်တို့ကိုပြုလျက် ရိုက်နှက်၍ မှုန့်မှုန့်ညက်ညက် ကျေစေ၍ ကောက်ရိုးကဲ့သို့ ပြားချပ်သော အခြင်းအရာ မည်သည်ကိုပြု၍ ယခုသေလေပြီဟူသော အမှတ်ဖြင့် တစ်ခုသော ချုံအပေါ်၌ ပစ်ထားခဲ့၍ အခြံအရံနှင့်တကွ ဖဲလေ၏။
တန်ခိုးပြတော်မူခြင်း
အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်သည် သတိရ၍ မြတ်စွာဘုရားကို ဖူးမြင်လျက် ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုအံ့ ဟု ကြံ၍ ဈာန်တည်းဟူသောကြိုးဖြင့် ကိုယ်တော်ကို ရစ်စည်းပြီးလျှင် ခိုင်ခံ့သည်ကိုပြု၍ ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်လျက် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့သွား၍ မြတ်စွာဘုရားအား ရှိခိုးလျက် ဘုန်းတော်ကြီးလှသော အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် အာယုသင်္ခါရကို လွှတ်အပ်ပြီ၊ အကျွန်ုပ်သည် ပရိနိဗ္ဗာန် ပြုပါတော့အံ့ဟု လျှောက်၏။
ချစ်သား မောဂ္ဂလာန် ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုတော့အံ့လောဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် ပရိနိဗ္ဗာန် ပြုတော့အံ့သည် မှန်ကြောင်းကို လျှောက်ထား၍ အဘယ်အရပ်သို့သွား၍ ပရိနိဗ္ဗာန် ပြုလတ္တံ့နည်းဟု မေးတော်မူလျှင် ဣသိဂိလိတောင်၏ နံပါးဖြစ်သော ညိုသော ကျောက်ဖျာအပြင်ဝယ် ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုပါအံ့ဟု လျှောက်၍ ချစ်သား မောဂ္ဂလာန်၊ ထိုသို့တပြီးကား ငါ့အား တရားဟော၍ သွားပါလော့၊ သင်သို့သော သာဝကကို ယခုအခါမှနောက်၌ မြင်ရခြင်းသည် မရှိပြီဟု မိန့်တော်မူလျှင် ထိုအရှင်မောဂ္ဂလာန်လည်း အရှင်ဘုရား... မိန့်တော်မူတိုင်းပြုပါအံ့ဟု ဆို၍ မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုး၍ ကောင်းကင်သို့ပျံတက်၍ အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ် ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုသော နေ့၌ကဲ့သို့ အထူးထူး အပြားပြားသော အခြင်းအရာရှိသော တန်ခိုးပြာဋိဟာတို့ကိုပြ၍ တရားဟော၍ မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုး၍ ဣသိဂိလိတောင်၏ နံပါးဖြစ်သော ညိုသောအဆင်းရှိသော ကျောက်ဖျာအပြင်ဝယ် ပရိနိဗ္ဗာန် ပြုတော်မူ၏။
သာဓုကီဠနပွဲသဘင်
ထို ခဏသာလျှင် ကာမာဝစရ နတ်ပြည် ခြောက်ထပ်တို့သည် ငါတို့ဆရာ မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်သည် ပရိနိဗ္ဗာန် ပြုတော်မူသတတ် ဟု တစ်ပြိုင်နက် အုတ်အုတ် ကျက်ကျက် ဖြစ်ကုန်၏။ ဖြစ်ကုန်ပြီးလျှင် နံ့သာပန်း အခိုးအထုံတို့ကို လည်းကောင်း၊ အထူးထူးသော ထင်းတို့ကိုလည်းကောင်း ယူ၍လာကြကုန်၏။ ထို့အတူ လူတို့သည်လည်းကောင်း လာလတ်ကြကုန်၏။ ကိုးဆယ့် ကိုးတောင်မြင့်သော စန္ဒကူး ထင်းပုံတော်သည် ဖြစ်၏။
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်၏အနီး၌ ရပ်တော်မူ၍ အလောင်းတော်ကို စန္ဒကူးထင်းပုံ၌ ချခြင်းကို ပြုစေတော်မူ၏။ သင်္ချိုင်းတော် ထက်ဝန်းကျင်မှ တစ်ယူဇနာအတိုင်း အရှည်ရှိသော အရပ်တို့၌ ပန်းမိုးရွာ၏။ နတ်တို့၏အကြား၌ လူတို့သည်လည်းကောင်း၊ လူတို့၏အကြား၌ နတ်တို့သည်လည်းကောင်း ဖြစ်ကုန်၏။ အစဉ်အားဖြင့် နတ်တို့၏အကြား၌ ဘီလူးတို့သည် တည်ကုန်၏။ ဘီလူးတို့၏အကြား၌ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်တို့သည် တည်ကုန်၏။ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်တို့၏ အကြား၌ နဂါးတို့သည် တည်ကုန်၏။ နဂါးတို့၏အကြား၌ ဂဠုန်တို့သည် တည်ကုန်၏။ ဂဠုန်တို့၏အကြား၌ ကိန္နရာတို့သည် တည်ကုန်၏။ ထီးတို့၏အကြား၌ ရွှေစာမရီသားမြီးယပ်တို့သည် တည်ကုန်၏။ ထို ထီးရွှေစာမရီ သားမြီးယပ်တို့၏ အကြား၌ တံခွန်တို့သည် တည်ကုန်၏။ ခုနစ်ရက်တို့ပတ်လုံး သူတော်ကောင်းတို့၏ ကစားမြူးထူးခြင်း (သာဓုကီဠန) သဘင်ကို ကစားမြူးထူးကြကုန်၏။
စေတီတည်ထားပြီ
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အရှင်မောဂ္ဂလာန်မထေရ်၏ ဓာတ်တော်ကို ယူစေတော်မူ၍ ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော် တံခါးမုခ်ဦး၌ စေတီတည်စေတော်မူ၏။
ထိုအခါ တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့ရှင်တို့... အရှင်သာရိပုတ္တာ မထေရ်သည် မြတ်စွာဘုရား အထံတော်၌ ပရိနိဗ္ဗာန် မပြုသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် မြတ်စွာဘုရား အထံတော်မှ များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို မရ၊ အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်သည်ကား မြတ်စွာဘုရား အထံတော်၌ ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုတော်မူသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် များစွာသော ပူဇော် သက္ကာရကို ရ၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။
သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့... ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကုန်ကြသနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကုန်ကြ၏ဟု နားတော် လျှောက်ကုန်လတ်သော် ရဟန်းတို့... မာဂ္ဂလာန်သည် ယခုအခါ၌ သာလျှင် ငါဘုရားအထံတော်၌ များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ရသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ရဖူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏား၏ ပုဏ္ဏေးမဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေယူ၍ ဆယ်လလွန်သဖြင့် မိုးသောက်ထကာလ၌ အမိ ပုဏ္ဏေးမသည် ဖွား၏။ ထိုခဏ၌ တစ်ဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏသီမြို့ အလုံးဝယ် ခပ်သိမ်းကုန်သော လက်နက်တို့သည် ထွန်းတောက်ပကုန်၏။
ပုရောဟိတ်သည် သားဖွားစဉ်ခဏ၌ပင် အပသို့ထွက်၍ ကောင်းကင်သို့ ကြည့်လတ်သော် နက္ခတ်တာရာယှဉ်ခြင်းကို မြင်၍ ဤသတို့သားသည် ဤနက္ခတ်ဖြင့် ဖွားမြင်သည်၏အဖြစ်ကြောင့် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ လေးသမား တကာတို့ထက် မြတ်သော လေးသမားဖြစ်လတ္တံ့ဟု သိ၍ စောစောကလျှင် နန်းတော်တို့သွား၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကို ချမ်းသာစွာ စက်တော်ခေါ်ရသော အဖြစ်ကို မေးလျှောက်၍ ဆရာ... ယနေ့ ငါ့အား အဘယ်မှာ ချမ်းမြေ့သာယာစွာ ရှိပါအံ့နည်း၊ အလုံးစုံသော နန်းတော်၌ အလုံးစုံသော လက်နက်တို့သည် တောက်ပကုန်၏ဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းကြီး စိုးရိမ်တော်မမူလင့်၊ အရှင်မင်းကြီးတို့ နန်းတော်၌သာလျှင် လက်နက်တို့သည် တောက်ပကုန်သည် မဟုတ်သေး၊ အလုံးစုံသော မြို့၌လည်း လက်နက်တို့သည် တောက်ပကုန်သည် သာလျှင်တည်း၊ အရှင်မင်းကြီး... ယနေ့ အကျွန်ုပ်တို့အိမ်၌ သူငယ်ဖွားသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် လက်နက်တို့ ထွန်းတောက်ပခြင်းသည် ဖြစ်ကုန်၏ဟု တင်လျှောက်၏။
ဆရာ... ဤသို့ဖွားမြင်သော သတို့သားအားကား အဘယ်သို့သော အကျိုးဖြစ်လတ္တံ့နည်းဟု မေးတော်မူ၏။ မြတ်သောမင်းကြီး... ဤသို့ ဖွားသောသားသည် နည်းသော အာနုဘော်ရှိသောသူသည် မဖြစ်လတ္တံ့၊ စင်စစ်သော်ကား ထိုသတို့သားသည် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ လေးသမား တကာတို့ထက် မြတ်သော လေးသမား ဖြစ်လတ္တံ့ဟု တင်လျှောက်သည်ရှိသော် ဆရာ... ကောင်းပြီ၊ ထိုသို့တပြီးကား ထိုသူငယ်ကို လုပ်ကျွေး၍ အရွယ်ရောက်သောကာလ၌ ငါတို့အား ပြလှည့်ဟု ဆို၍ နို့ဖိုး အသပြာတစ်ထောင် ပေးတော်မူလိုက်၏။
ပုရောဟိတ်သည် ထိုနို့ဖိုး အသပြာတစ်ထောင်ကိုယူ၍ အိမ်သို့သွားပြီးလျှင် ပုဏ္ဏေးမအားပေး၍ သားအား အမည်မှည့်သောနေ့၌ ဖွားသောခဏ၌ လက်နက်တို့ တောက်ပသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ထိုသတို့သားအား ဇောတိပါလဟူသော အမည်ကိုမှည့်၏။
ဇောတိပါလ လေးတတ်ပညာ သင်ကြား
ထို ဇောတိပါလ လုလင်သည်ကား များစွာသော အခြံအရံဖြင့်ကြီး၏။ တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိသော ကာလ၌ မြတ်သောအဆင်းကိုဆောင်၏။ ထိုအခါ ဇောတိပါလ လုလင်၏ ခမည်းတော် ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားသည် အရွယ်ရောက်သော ကိုယ်နှင့် ပြည့်စုံသော သားကိုမြင်၍ အမောင်... တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ အရပ်မျက်နှာသူတို့၏ အကြီးအမှူးဖြစ်သော ဆရာ့အထံ၌ လေးအတတ်ကို သင်ချေလော့ဟု ဆို၏။ ထိုဇောတိပါလ လုလင်သည် ကောင်းပါပြီဟု ဝန်ခံ၏။ ဆရာစား ဥစ္စာတစ်ထောင်ကို ယူ၍ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို ရှိခိုးပြီးလျှင် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ တစ်ထောင်သော အသပြာကိုပေး၍ အတတ်ကိုသင်လျှင် ခုနစ်ရက်ဖြင့်သာ အပြီးသို့ရောက်၏။
ထိုအခါ ဇောတိပါလ လုလင်အား ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာသည် အလွန်နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ မိမိဥစ္စာဖြစ်သော သန်လျက်ရတနာကို လည်းကောင်း၊ စပ်၍လုပ်အပ်သော ဆိတ်ချိုလေးကို လည်းကောင်း၊ အစပ်နှင့်ယှဉ်သော တောင့်ကိုလည်းကောင်း၊ မိမိ၏ ချပ်ဝတ် တန်ဆာကိုလည်းကောင်း၊ သင်တိုင်းကို လည်းကောင်း၊ သင်းကျပ်ကိုလည်းကောင်းပေး၍ အမောင် ဇောတိပါလ... ငါသည် အိုမင်းပြီ၊ ယခုအခါ သင်သည် ဤတပည့်လုလင် ငယ်တို့ကို သင်စေလော့ဟုဆို၍ ငါးရာကုန်သော တပည့်လုလင်ငယ်တို့ကိုလည်း ထိုဇောတိပါလ လုလင်အားသာလျှင် အပ်နှင်း၏။
တစ်နေ့ တစ်ထောင်ရ ဇောတိပါလ
ဘုရားလောင်းသည် အတတ်သင်ပြီးလျှင် ဆရာကိုရှိခိုး၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့သာလျှင် ပြန်လည်ခဲ့၍ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ တည်၏။ ထိုအခါ ရှိခိုး၍တည်သော ဇောတိပါလလုလင်ကို ခမည်းတော် ပုရောဟိတ်သည် ချစ်သား... သင်ချစ်သားသည် အတတ်သင်ခဲ့ပြီလော ဟု မေး၏။ ဖခင်... သင်အပ်ပြီ ဟု ဆို၏။ ထို ပုရောဟိတ်သည် သားတော် ဇောတိပါလ လုလင်စကားကို ကြားရလျှင် နန်းတော်သို့သွား၍ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သားသည် အတတ်သင်၍ လာလတ်ပြီ၊ အသို့ ပြုစေရမည်နည်း ဟု မေးလျှောက်၏။ ဆရာ... ငါတို့ကို ခစားစေလော့ ဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းကြီး ထိုဇောတိပါလ လုလင်အား ရိက္ခာကို သိတော်မူလော့ ဟု တင်လျှောက်၏။ ထိုဇောတိပါလ လုလင်သည် နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို ရစေ ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် ထိုပုရောဟိတ်သည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံ၍ အိမ်သို့ သွားပြီးလျှင် သားတော် ဇောတိပါလ လုလင်ကို ခေါ်စေ၍ ချစ်သား... အရှင်မင်းကြီးကို ခစားလော့ ဟု ဆို၏။ ထို ဇောတိပါလ လုလင်သည် ထိုအခါမှစ၍ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကိုရ၍ မင်းကိုခစား၏။
ဇောတိပါလ လေးအတတ်
မင်း၏ခြေရင်း၌ အမြဲခစားကုန်သော သူတို့သည် ကဲ့ရဲ့ကြကုန်၏။ ငါတို့သည် ဇောတိပါလ လုလင်သည် ပြုအပ်သောအမှုကို မမြင်ရကုန်၊ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကိုယူ၍ ငါတို့သည် ထိုဇောတိပါလ လုလင်၏ အတတ်ကို မြင်လိုကုန်၏ ဟု ဆို၍ ကဲ့ရဲ့ကြကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ထိုမင်းခစား ယောကျ်ားတို့၏ စကားကို ကြား၍ ပုရောဟိတ်အား ဆိုတော်မူ၏။ ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားသည် အရှင်မင်းကြီး ကောင်းပြီ ဟု တင်လျှောက်၍ သားတော်အား ကြား၏။ ထိုဇောတိပါလ လုလင်သည် ဖခင် ကောင်းပြီ၊ ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက် မြောက်သောနေ့၌ ပြအံ့၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကို မိမိ တိုင်းနိုင်ငံတော် အတွင်း၌ရှိသော လေးသမားတို့ကို စည်းဝေးစေလော့ ဟု ဆို၏။ ပုရောဟိတ်သည် သွား၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ထိုအကြောင်းကို တင်လျှောက်၏။
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ဗာရာဏသီမြို့တော်၌ စည်လည်စေ၍ လေးသမားတို့ကို စည်းဝေးစေ၏။ ခြောက်သောင်းကုန်သော လေးသမားတို့သည် စည်းဝေးကြကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ထိုခြောက်သောင်းကုန်သော လေးသမားတို့ စည်းဝေးသည်၏ အဖြစ်ကိုသိ၍ မြို့၌နေကုန်သောသူတို့သည် ဇောတိပါလလုလင်၏ အတတ်ကို ကြည့်ကြကုန် ဟု စည်လည်စေပြီးလျှင် မင်းရင်ပြင်ကို ပြုပြင်စေ၍ လူများအပေါင်း ခြံရံလျက် မြတ်သောပလ္လင်၌ နေ၍ လေးသမားတို့ကို ခေါ်စေပြီးလျှင် ဇောတိပါလ လုလင်သည် လာစေ ဟု စေတော်မူ၏။ ထို ဇောတိပါလ လုလင်သည် ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာသည် ပေးအပ်သော ဆိတ်ချိုလေး, တောင့်, ချပ်ဝတ်တန်ဆာ, သင်တိုင်း, သင်းကျပ် အစရှိသည်တို့ကို ပုဆိုးကြား၌ထား၍ သန်လျက်ကို ယူခဲ့စေ၍ ပြကတော့အားဖြင့်သာလျှင် မင်း၏အထံသို့ သွား၍ လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ တည်၏။
ရဲရင့်စွာသာ ထွက်ပေါ်လာ
ခြောက်သောင်းကုန်သော လှေသမားတို့သည် ဇောတိပါလ လုလင်သည် လေးအတတ်ကိုပြခြင်းငှာ လာ၏။ လေးကို မယူဘဲ လာသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ငါတို့လက်မှ လေးကို ယူလိုသည် ဖြစ်လတ္တံ့။ ထိုဇောတိပါလအား မပေးကြကုန်လင့်ဟု ကတိကဝတ် ပြုကြကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ဇောတိပါလ လုလင်ကို ခေါ်တော်မူ၍ အတတ်ကို ပြလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုဇောတိပါလ လုလင်သည် တင်းတိမ် ကာရံစေပြီးလျှင် တင်းတိမ်တွင်း၌ နေလျက် ပုဆိုးတို့ကိုပယ်၍ ချပ်သင်တိုင်းကိုဝတ်၍ သင်းကျပ်ကို ဦးခေါင်း၌စွပ်လျက် ဆိတ်ချိုလေး၌ သန္တာအဆင်းနှင့်တူသော လေးညှို့ကိုတင်လျက် တောင့်ကို လွယ်၍ သန်လျက်ကို လက်ဝဲဘက်က စွဲကိုင်၍ ဝရဇိန်အဖျား စဉ်းသွားတပ်သော မြားကို လက်သည်းခွံအပြင်ဖြင့် ပွတ်၍ တင်းတိမ်ကိုဖွင့်လျက် မြေကိုခွဲ၍ ထွက်လတ်သော တန်ဆာဆင်အပ်သော နဂါးလုလင်ကဲ့သို့ ထွက်သွား၍ မင်းအား အရိုအသေပြုသော အမူအရာကိုပြ၍ တည်၏။
ထိုဇောတိပါလ လုလင်ကိုမြင်၍ လူအပေါင်းသည် လက်ပမ်းပေါက် ခတ်ကုန်၏။ ပဲ့တင်ထပ်စေကုန်၏။ အံ့ချီးကုန်၏။
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အမောင် ဇောတိပါလ... အတတ်ကို ပြလော့ ဟု ဆို၏။
ဇောတိပါလ၏ မြားတစ်စင်းဖြင့် အကာအကွယ်ပြု
အရှင်မင်းကြီး ခြောက်သောင်းကုန်သော အရှင်မင်းကြီးတို့၏ လေးသမားတော်တို့တွင် အက္ခဏ ဝေဓိ, ဝါလဝေဓိ, သရဝေဓိ, သဒ္ဒဝေဓိ ဖြစ်ကုန်သော လေးသမားတော် လေးယောက်တို့ကို ခေါ်စေတော်မူလော့ ဟု နားတော် လျှောက်လတ်သော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ခေါ်စေတော်မူ၏။ ဘုရားလောင်းသည် မင်း၏ ညီလာခံရာ အပြင်၌ လေးထောင့်ရှိသော အပိုင်းအခြား၏ အတွင်း၌ မဏ္ဍပ်ကိုပြု၏။ လေးထောင့်တို့၌ လေးသည်တော် လေးယောက်တို့ကိုထား၍ တစ်ယောက် တစ်ယောက်သော လေးသမားတော်အား သုံးသောင်း သုံးသောင်းကုန်သော မြားတို့ကိုပေးစေ၍ တစ်ယောက် တစ်ယောက်သော လေးသမားအထံ၌ မြားပေးသော ယောက်ျား တစ်ယောက် တစ်ယောက်စီကိုထား၍ မိမိသည် ဝရဇိန်အဖျား စဉ်းသွားတပ်သော မြားကိုကိုင်၍
မဏ္ဍပ်အလယ်၌ တည်လျက် မြတ်သောမင်းကြီး၏ ဤလေးသည်တော် လေးယောက်တို့ကို တစ်ပြိုင်နက်ခြင်းသာလျှင် မြားတို့ကိုလွှတ်၍ အကျွန်ုပ်ကို ပစ်စေလော့၊ အကျွန်ုပ်သည် ထိုလေးသည်တော် လေးယောက်တို့သည် ပစ်အပ်ကုန်သော မြားတို့ကို မြားတစ်စင်းတည်းဖြင့် တားပါအံ့ ဟု တင်လျှောက်၏။
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ဤသို့ဆိုတိုင်း ပြုကြကုန်လော့ ဟု မိမိလေးသည်ကျော် သူရဲတို့ကို စေတော်မူ၏။ လေးသည်တော်တို့သည် မြတ်သောမင်းကြီး... အကျွန်ုပ်တို့သည် အက္ခဏဝေဓိ, ဝါလဝေဓိ, သရဝေဓိ, သဒ္ဒဝေဓိ လေးသမားများ ဖြစ်ကုန်၏။ ဇောတိပါလသည် ပျိုနုသော သူငယ်ဖြစ်၏။ အကျွန်ုပ်တို့သည် မပစ်ကုန်အံ့ ဟု တင်လျှောက်ကုန်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်း ဇောတိပါလ လုလင်သည် သင်တို့သည် အကယ်၍ စွမ်းနိုင်ကုန်အံ့၊ ငါ့ကို ပစ်ကြကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ထို လေးသည်တော် လေးယောက်တို့သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ တစ်ပြိုင်နက်ခြင်းသာလျှင် မြားတို့ကို ပစ်ကြကုန်၏။ ဘုရားလောင်းတော်သည် ထိုမြားတို့ကို ဝရဇိန်အဖျား စဉ်းသွားတပ်သော မြားတစ်စင်းဖြင့်သာလျှင် ကွယ်ကာ၍ ကျလိုရာမှာ ကျစေ၏။ စင်စစ်သော်ကား ဗောဓိအိမ်ကို ပွတ်တိုင်ဖြင့် ခြံရံဘိသကဲ့သို့ မြားသွားတစ်ခုဖြင့် မြားသွားတစ်ခုကို မြားမြီးတစ်ခုဖြင့် မြားမြီးတစ်ခုကို မြားရိုးတစ်စင်းဖြင့် မြားရိုးတစ်စင်းကို မြားလွှတစ်ခုဖြင့် မြားလွှတစ်ခုကို မလွန်စေမူ၍ ပစ်သဖြင့် မြားတိုက်ကိုပြု၏။ လေးသည်တော်တို့၏ မြားတို့သည် ကုန်ကုန်၏။ ထိုဇောတိပါလ လုလင်သည် ထိုလေးသည်တော်တို့၏ မြားကုန်သည်၏ အဖြစ်ကို သိ၍ မြားတိုက်ကို မပျက်စီးစေဘဲလျက် ခုန်တက်လျက် ထွက်သွား၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ အထံ၌ တည်၏။ လူအများတို့သည် ပဲ့တင်ထပ်စေကုန်လျက် လက်ပမ်းပေါက် ခတ်ကုန်လျက်အံ့ချီးကုန်လျက် လက်ခုပ်တီးကုန်လျက် တစ်ပြိုင်နက် အုတ်အုတ် ကျက်ကျက် ပြုကုန်လျက် ဝတ်စားတန်ဆာတို့ကို ပစ်ကြကုန်၏။ ဤသို့ စုပေါင်းအပ်သော ဥစ္စာသည် တစ်ဆယ့်ရှစ်ကုဋေ အရေအတွက်ရှိ၏။
ထိုအခါ ဇောတိပါလလုလင်ကို ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အမောင် ဇောတိပါလ... ဤအတတ်သည် အဘယ်အတတ် မည်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီးမြားကို ကွယ်ကာ ဆီးတားသော အတတ်မည်၏ ဟု တင်လျှောက်၏။ ဤကဲ့သို့ တတ်သောသူသည် ရှိသေး၏လော ဟု မေးတော်မူလျှင် အရှင်မင်းကြီး... အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ အကျွန်ုပ်ကိုထား၍ ဤသို့တတ်သော တစ်ပါးသောသူသည် မရှိပါ ဟု တင်လျှောက်၏။
မြားစက်ဝန်းပစ် မြားအတတ်
အမောင် ဇောတိပါလ... ထိုမှတစ်ပါးသော အတတ်ကိုလည်း ပြဦးလော့ ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး... ထိုလေးယောက်သော လေးသည်တော်တို့ကို လေးထောင့်တို့၌ထား၍ လေးယောက်ကုန်သော လေးသည်တော်တို့သည်လည်း အကျွန်ုပ်ကို ပစ်အံ့သောငှာ ရှေးဦးစွာ မစွမ်းနိုင်ကြလေကုန်၊ အကျွန်ုပ်သည်တမူကား လေးထောင့်တို့၌ တည်ကုန်သော လေးယောက်ကုန်သော လေးသမားတော်တို့ကို တစ်စင်းတည်းသော မြားဖြင့်သာလျှင် ပစ်ပါအံ့ ဟု တင်လျှောက်သည်ရှိသော် လေးသည်တော် လေးယောက်တို့သည် တည်အံ့သောငှာ မဝံ့ကုန်။ ဘုရားအလောင်းသည် လေးထောင့်တို့၌ ငှက်ပျောလေးပင်တို့ကို ထားစေ၍ ဝရဇိန်အဖျား စဉ်းသွားတပ်သော မြား၌ နီသောအဆင်းရှိသော ပိုးချည်ကိုဖွဲ့၍ ငှက်ပျော်တစ်ပင်ကို ရွယ်၍ ပစ်၏။ ဝရဇိန်အဖျား စဉ်းသွားတပ်သော မြားသည် ထိုဌက်ပျောပင်ကို ထွင်းဖောက်၍ ထို့နောင်မှ နှစ်ခုမြောက်သော ငှက်ပျောပင်ကို, ထိုနောက်မှ သုံးခုမြောက်သော ငှက်ပျောပင်ကို, ထိုနောက်မှ လေးခုမြောက်သော ငှက်ပျောပင်ကို ထွင်းဖောက်၍ ထို့နောင်မှ ရှေးဦးစွာ ပစ်အပ်သော ငှက်ပျောပင်ပေါက်သို့သာလျှင် ဝင်၍ တစ်ဖန် ဘုရားအလောင်း လက်၌သာလျှင် တည်လာ၏။ ငှက်ပျောပင်တို့သည် နီးသောချည်ဖြင့် ရံကုန်လျက် တည်ကုန်၏။ လူအပေါင်းသည် များစွာသော ပဲ့တင်သံတို့ကို ဖြစ်စေ၏။
လေးအတတ်မျိုးစုံ ရှုမကုန်
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အမောင်ဇောတိပါလ ဤအတတ်သည်ကား အဘယ်အတတ် မည်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး... စက်ဝန်းပစ် အတတ်မည်၏ ဟု တင်လျှောက်၏။
အမောင် ဇောတိပါလ တစ်ပါးသော လေးအတတ်ကိုလည်း ပြပါဦးလော့ ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် မြားကို နွယ်သဏ္ဌာန်ထင်အောင် ပစ်သော အတတ်မည်သည်ကို လည်းကောင်း၊ မြားကို ကြိုးသဏ္ဌာန်ထင်အောင်ပစ်သော အတတ်မည်သည်ကို လည်းကောင်း၊ မြားကိုမြားချင်း ထွင်းအောင်ပစ်သော အတတ်မည်သည်ကိုလည်းကောင်း၊ မြားကို ပြာသာဒ်သဏ္ဌာန် ထင်အောင်ပစ်သော အတတ်မည်သည်ကိုလည်းကောင်း၊ မြားကို မဏ္ဍပ်သဏ္ဌာန် ထင်အောင်ပစ်သော အတတ်မည်သည်ကို လည်းကောင်း၊ မြားကို စောင်းတန်းသဏ္ဌာန် ထင်အောင်ပစ်သော အတတ်မည်သည်ကို လည်းကောင်း၊ မြားကို တံတိုင်းသဏ္ဌာန် ထင်အောင်ပစ်သော အတတ်မည်သည်ကို လည်းကောင်း၊ မြားကို ရေကန်သဏ္ဌာန် ထင်အောင်ပစ်သော အတတ်မည်သည်ကို လည်းကောင်း ပြ၏။ မြားကြာပွင့်မည်သည်ကို ပွင့်စေ၏။ မြားမိုးရွာခြင်းကိုလည်း ရွာစေ၏။ ဤသို့ တစ်ပါးကုန်သော လေးသမားတို့နှင့် မဆက်ဆံကုန်သော ဤတစ်ဆယ့်နှစ်ပါးကုန်သော လေးအတတ်တို့ကို ပြပြီး၍ တစ်ဖန် တစ်ပါးကုန်သော လေးသမားတို့နှင့် မဆက်ဆံသည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်သော ခုနစ်ပါးကုန်သော ကြီးစွာကုန်သော ပစ်ဖွယ်အပေါင်းတို့ကို ပစ်၍ ကွဲစေ၏။ အထူ လက်ရှစ်သစ်ရှိသော ရေသဖန်းပျဉ်ကို ပစ်၏။ အထူ လက်လေးသစ်ရှိသော ပိတောက်ပျဉ်ကို ပစ်၏။ အထူ လက်နှစ်သစ်ရှိသော ကြေးနီကို ပစ်၏။ အထူ လက်တစ်သစ်ရှိသော သံပြားကို ပစ်၏။ တစ်စပ်တည်းသော ပျဉ်ချပ်ရေ တစ်ရာကို ပစ်၏။ ကောက်ရိုးလှည်း, သဲလှည်း, ပျဉ်လှည်းတို့၏ ရှေ့အဖို့၌များကိုပစ်၍ နောက်အဖိုဖြင့် မြားကို ထွက်စေ၏။ နောက်အဖို့ဖြင့် မြားကိုပစ်၍ ရှေးအဖို့၌ မြားကို ထွက်စေ၏။ ရေ၌ပစ်သောအခါ လေး ဥသဘတိုင်တိုင်, ကြည်း၌ ပစ်သောအခါ ရှစ်ဥသဘတိုင်တိုင် မြားတို့ကို စေလွှတ်၏။ သားမြီးအဖျား၌ ဆွဲအပ်သော ခရမ်းသီးအမှတ်ဖြင့် တဥသဘ အတိုင်းအရှည်ရှိသော အရပ်၌ သားမြီးဖျားကို ပစ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် မြားတို့ကို ပစ်၍ ကောင်းကင်၌ ပြာသာဒ် စသည်တို့ကိုပြု၍ တစ်ဖန် တစ်ခုသောမြားဖြင့် ထိုမြားတို့ကို ကျစေလျက် ဖျက်ဆီးအပ်သည်တို့ကို ပြု၏။ ထို့ကြောင့် သရဘင်္ဂဟူ၍ အမည်ကို သိကြကုန်၏။
ဇောတိပါလလုလင် တောသို့ဝင်
ထိုဇောတိပါလ လုလင်၏ ဤမျှလောက်သော လေးအတတ်ကို ပြစဉ်ပင်လျှင် နေသည်ဝင်၏။ ထိုအခါ ဇောတိပါလ လုလင်အား ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် စစ်သူကြီး အရာကို အပ်နှင်းလိုသောကြောင့် အမောင် ဇောတိပါလ... ယနေ့ အခါမဟုတ်သေး၊ နက်ဖြန် စစ်သူကြီးအရာဖြစ်သော အချီးအမြှောက်ကို ရယူလတ္တံ့၊ ဆံမုတ်ဆိတ်ကို ပြုပြင်လျက် ရေချိုးခဲ့၍ လာလော့ဟု ဆို၍ ထိုနေ့၌ ရိက္ခာစားနပ်အလို့ငှာ တစ်သိန်းသော ဥစ္စာကို ပေးတော်မူ၏။ ဘုရားအလောင်းသည် ဤဥစ္စာဖြင့် ငါ့အား အလိုမရှိ ဟု နှလုံးသွင်း၍ တစ်ဆယ့်ရှစ်ကုဋေ အရေအတွက်ရှိသော ဥစ္စာကို ဥစ္စာရှင်တို့အားသာလျှင် ပေး၍ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ရေချိုအံ့သောငှာ မြစ်သို့သွားလေ၍ ဆံမုတ်ဆိတ်ကို ပြုပြင်စေပြီးလျှင် ရေချိုး၍ ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်လျက် နှိုင်းယှဉ်စရာ ဥပမာမရှိသော အသရေဖြင့် မိမိအိမ်သို့ဝင်၍ အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကိုစားပြီးလျှင် အသရေရှိသော အိမ်ရာသို့တက်၍ လျောင်းလျက် ညဉ့်နှစ်ယံတို့ပတ်လုံးအိပ်၍ မိုးသောက်ယံ၌နိုးလျှင် ထလတ်၍ ထက်ဝယ်ဖွဲ့ခွေသဖြင့် အိပ်ရာအပြင်၌ ထိုင်လျက် မိမိအတတ်၏ အစ, အလယ်, အဆုံးကို ကြည့်လတ်သော် ငါ့အတတ်၏ အစ, ၌သာလျှင် သူတစ်ပါးကို သတ်ရခြင်းသည် ထင်၏။ အလယ်၌ ကိလေသာ၏ အာရုံဖြစ်သော ဝတ္ထုတို့ကို သုံးဆောင်ရခြင်းသည် ထင်၏။ အဆုံး၌ အပါယ်ပဋိသန္ဓေကို ပေး၏။ အဆင့်ဆင့် ပါဏာတိပါတကို ပြုခြင်းသည်လည်းကောင်း၊ ကိလေသာ၏ အာရုံဖြစ်သော ဝတ္ထုတို့ကို သုံးဆောင်ခံစားခြင်းတို့ကြောင့် ကုသိုလ်ကောင်းမှု၌ အလွန်မေ့လျော့ခြင်းသည်လည်းကောင်း၊ ငရဲ၌ ပဋိသန္ဓေကို ပေးတတ်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ငါ့အား မြတ်သောစစ်သူကြီးအရာကို ပေးအပ်ပြီ၊ ငါ့အား များစွာသော စည်းစိမ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ မယားတို့သည်လည်းကောင်း၊ သားသမီးတို့သည်လည်းကောင်း များကုန်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ စင်စစ်သော်ကား များပြားပြန့်ပြောခြင်းသို့ ရောက်သော ကိလေသာ၏ အာရုံကို စွန့်နိုင်ခဲသည် ဖြစ်၏။ ယခုသာလျှင် အိမ်မှထွက်၍ တစ်ယောက်အထီးတည်းသာလျှင် တောသို့ဝင်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုခြင်းငှာ ငါ့အား သင့်၏ ဟု မြတ်သောအိပ်ရာမှ ထ၍ တစ်စုံတစ်ယောက်သူကိုမျှ မသိစေမူ၍ ပြာသာဒ်ထက်မှ ဆင်းသက်၍ မြတ်သောတံခါးဖြင့် ထွက်၍ တစ်ယောက်အထီးတည်းသာလျှင် တောသို့ဝင်၍ ဂေါဓာဝရီ မြစ်နား၌ သုံးယူဇနာရှိသော သီးတောကို ရည်၍ သွားလေ၏။
ရသေ့ဘဝ ဇောတိပါလ
ထိုဇောတိပါလလုလင်၏ တောထွက်သောအဖြစ်ကို သိ၍ သိကြားမင်းသည် ဝိသုကြုံနတ်သားကို ခေါ်၍ အမောင် ဝိသုကြုံနတ်သား... ဇောတိပါလ လုလင်သည် တောထွက်၏။ များစွာသော ရသေ့ရဟန်းတို့၏ အစည်းအဝေးသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဂေါဓာဝရီ မြစ်နားဝယ် သီးတော၌ ကျောင်းကိုဖန်ဆင်း၍ ရသေ့ရဟန်းတို့၏ ပရိက္ခရာတို့ကို စီရင်ချေလော့ ဟု ဆို၍ ထိုဝိသုကြုံနတ်သားသည် သိကြားမင်းဆိုတိုင်း ပြု၏။ ဘုရားအလောင်းသည် ထိုအရပ်သို့ရောက်၍ တစ်ဖဝါးလှမ်းလောက်ရုံသော ခရီးကိုမြင်လျှင် ရသေ့ရဟန်းတို့၏ နေရာအရပ်သည် ဖြစ်ရာ၏ ဟု လမ်းခရီးဖြင့် ထိုကျောင်းသို့သွား၍ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူကို မမြင်လျှင် သစ်ရွက်မိုးသော ကျောင်းသို့ဝင်၍ ရသေ့ရဟန်းတို့၏ ပရိက္ခရာတို့ကိုမြင်လျှင် သိကြားမင်းသည် ငါ၏ တောထွက်သောအဖြစ်ကို သိယောင်တကား ဟု ကြံ၍ လူဝတ်ပုဆိုးတို့ကို ပယ်ပြီးလျှင် နီသော လျှော်တေသင်္ကန်းကို ဝတ်ရုံ၍ သစ်နက်ရေကို ပခုံးတစ်ဖက်၌ တင်သည်ကိုပြု၍ ဆံကျစ်ပန်းကိုဖွဲ့၍ ပရိက္ခရာဖြင့်ပြည့်သော ထမ်းပိုးကိုလည်း ပခုံး၌ထမ်း၍ သူအိုတို့၏ စွဲကိုင်ရာဖြစ်သော တောင်ဝှေးကို စွဲကိုင်လျက် သစ်ရွက်မိုးသော ကျောင်းမှထွက်၍ စင်္ကြံထက်သို့ တက်ပြီးလျှင် နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ် ထိုမှဤမှ စင်္ကြံသွား၍ ရဟန်း၏ အသရေဖြင့် တောကို တင့်တယ်စေလျက် ကသိုဏ်းပရိကံကိုပြု၍ ရသေ့ရဟန်း ပြုသောနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ရှစ်ပါးသော သမာပတ်တို့ကိုလည်းကောင်း၊ ငါးပါးသော အဘိညာဉ်တို့ကိုလည်းကောင်း ဖြစ်စေ၍ ဆွမ်းခံဝတ်ဖြင့် တောသစ်မြစ် တောသစ်သီး တည်းဟူသော အာဟာရရှိသည်ဖြစ်၍ တစ်ယောက်အထီးတည်းသာလျှင် နေ၏။
လူအများ ရဟန်းပြုကြ
ထိုဇာတိပါလလုလင်၏ မိခင်ဖခင် ချစ်ခင်ကျွမ်းဝင်သော အဆွေခင်ပွန်း အဆွေအမျိုး အပေါင်းတို့သည်လည်း ထိုဇာတိပါလလုလင်ကို မမြင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ငိုကြွေးကုန်လျက် လှည့်လည်ကြကုန်၏။
ထိုအခါ တစ်ယောက်သောမုဆိုးသည် တောသို့ဝင်၍ သီးတောကျောင်း၌နေသော ဘုရားအလောင်း ဇောတိပါလကို မြင်လျှင် သိသဖြင့် သွား၍ ထိုဘုရားအလောင်း ဇောတိပါလနှင့်တကွ ပျူငှာသော လောကဝတ်ကို ပြုပြီးလျှင် မြို့သို့သွား၍ ထိုဇောတိပါလလုလင်၏ မိဘတို့အား ပြောကြား၏။ ထိုမိဘတို့သည်လည်း ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးအား ကြားလျှောက်ကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် လာလှည့်ကုန်၊ ထိုဇောတိပါလလုလင်ကို ဖူးမြင်ကြကုန်အံ့ဟု ဆို၍ ထိုဇောတိပါလလုလင်၏ မိဘတို့ကိုခေါ်၍ များစွာသော လူအပေါင်းတို့ဖြင့် ခြံရံလျက် မုဆိုးသည် ညွှန်အပ်သောလမ်းခရီးဖြင့် ဂေါဓာဝရီမြစ်သို့ ရောက်လေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် မြစ်နားသို့သွား၍ ကောင်းကင်၌နေလျက် တရားဟော၍ ထိုအလုံးစုံသောသူတို့ကို ကျောင်းသို့ဝင်စေ၏။ ထိုကျောင်း၌လည်း ထိုသူတို့အား ကောင်းကင်၌ နေလျက်သာလျှင် ကာမတို့၌ အပြစ်ကိုပြ၍ တရားဟောတော်မူ၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကို အစပြု၍ အလုံးစုံသောသူတို့သည် ထိုဘုရားအလောင်း ဇောတိပါလ ရှင်ရသေထံ၌သာလျှင် ရသေ့ရဟန်း ပြုကြကုန်၏။ ဘုရားအလောင်းသည် ရဟန်းအပေါင်း ခြံရံလျက် ထို ဂေါဓာဝရီမြစ်နား သီးတောကျောင်း၌သာလျှင် နေ၏။ ထိုအခါ ဘုရားအလောင်း ဇောတိပါလရှင်ရသေ့၏ ထိုဂေါဓာဝရီမြစ်နား သီးတောကျောင်း၌ နေသောအဖြစ်သည် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ ထင်ရှား၏။ တစ်ပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော မင်းတို့သည် တိုင်းနိုင်ငံသူတို့နှင့်တကွ လာလတ်ကုန်၍ ထိုဘုရားအလောင်း ဇောတိပါလ ရှင်ရသေ့အထံ၌ ရဟန်းပြုကုန်၏။ ရသေ့တို့၏ အစည်းအဝေးသည် များ၏။ အစဉ်သဖြင့် အသိန်းမကကုန်သော ပရိသတ်တို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုပရိသတ်တို့တွင် အကြင်သူသည် ကာမဝိတက်ကို လည်းကောင်း၊ ဗျာပါဒဝိတက်ကို လည်းကောင်း၊ ဝိဟိံသဝိတက်ကိုလည်းကောင်း ကြံ၏။ ဘုရားအလောင်းသည် သွား၍ ထိုသူ၏ရှေ့မှ ကောင်းကင်၌နေလျက် တရားဟော၏။ ကသိုဏ်းပရိကံကို ကြား၏။
တပည့်ရသေ့ကျော် ခုနစ်ဖော်
ထိုဘုရားလောင်း ဇောတိပါလရှင်ရသေ့၏ အဆုံးအမ၌ တည်၍ သမာပတ်ရှစ်ပါးတို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဈာန်၏အပြီးသို့ ရောက်ကုန်သော-
၂။ မေဏ္ဍိဿရရသေ့။
၃။ ပဗ္ဗတရသေ့။
၄။ ကာဠဒေဝီလရသေ့။
၅။ ကိသဝစ္ဆရသေ့။
၆။ အနုသိဿရသေ့။
၇။ နာရဒရသေ့။
ဤခုနစ်ပါးကုန်သော တပည့်ကြီးတို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။
နောက်အဖို့၌ သီးတောကျောင်းသည် ပြည့်၏။ ရသေ့အပေါင်းအား နေရာအရပ်သည် မလောက်။ ထိုအခါ ဘုရားအလောင်းသည် သာလိဿရ ရသေ့ကို ခေါ်တော်မူ၍ ငါ့ရှင် သာလိဿရ... ဤကျောင်းသည် ရသေ့အပေါင်း မနေလောက်၊ သင်သည် ဤ ရသေ့အပေါင်းကိုယူ၍ မဇ္ဈမင်း၏နိုင်ငံ၌ ကလပ္ပစုလ္လက နိဂုံးကိုမှီ၍ နေချေလော့ ဟု ဆို၏။ ထို သာလိဿရ ရသေ့သည် ကောင်းပြီဟု ထို ဆရာဇောတိပါလ ရှင်ရသေ့၏စကားကို ဝန်ခံပြီးလျှင် အထောင်မကသော ရသေ့အပေါင်းကိုယူ၍ ထိုကလပ္ပစုလ္လကနိဂုံးသို့ သွား၍နေ၏။ လူတို့သည် လာတတ်ကုန်၍ ရဟန်းပြုကြကုန်သည်ရှိသော် တစ်ဖန် ကျောင်းသည် ပြည့်ပြန်၏။
ဘုရားအလောင်းသည် မေဏ္ဍိဿရ ရသေ့ကိုခေါ်၍ ငါ့ရှင်မေဏ္ဍိဿရ သင်သည် ဤ ရသေ့အပေါင်းကိုယူ၍ သုရဋ္ဌဇနပုဒ်၏ သီမန္တရစ်၌ သာတောဒိကမည်သော မြစ်သည်ရှိ၏။ ထို သာတောဒိက မြစ်ကမ်းနား၌ နေချေလော့ဟု ဆို၍ လွှတ်လိုက်၏။
တစ်ဖန် သီးတောကျောင်းသည် ပြည့်ပြန်၏။ ဤနည်းဖြင့်သာလျှင် သုံးကြိမ်မြောက်၌ ပဗ္ဗတရသေ့ကိုခေါ်၍ ငါ့ရှင်ပဗ္ဗတ... သင်သည် တောအုပ်ကြီး၌ အဉ္ဇနမည်သောတောင်သည် ရှိ၏။ ထိုအဉ္ဇနတောင်ကို အမှီပြု၍ နေချေလော့ဟု ဆို၍ စေလိုက်၏။
လေးကြိမ်မြောက် ကာဠဒေဝိလ ရသေ့ကိုခေါ်၍ ငါ့ရှင်ကာဠဒေဝိလ... သင်သည် ဒက္ခိဏာပထဝယ် အဝန္တိတိုင်း၌ ဃနသေလမည်သော တောင်သည် ရှိ၏။ ထိုဃနသေလတောင်ကို အမှီပြု၍ နေချေလော့ဟု ဆို၍ စေလိုက်၏။
တစ်ဖန် သီးတောကျောင်းသည် ပြည့်ပြန်၏။ ငါးဌာနတို့၌ အထောင်မကသော ရသေ့တို့၏ အပေါင်းသည် ဖြစ်၏။ ကိသဝစ္ဆရသေ့သည်ကား ဘုရားအလောင်းကို ပန်ကြား၍ ဒဏ္ဍကီမင်း၏နိုင်ငံ ကုမ္ဘဝတီမြို့၌ စစ်သူကြီးကိုအမှီပြု၍ ဥယျာဉ်၌နေ၏။
နာရဒရသေ့သည် မဇ္ဈိမဒေသဝယ် အဉ္ဇနဂိရိမည်သော တောင်ကွန်ရက် အကြား၌နေ၏။
အနုသိဿရသေ့သည်ကား ဘုရားလောင်းအထံ၌ သာလျှင် နေ၏။
ရသေ့ရှင်အား ဒဏ္ဍကီမင်း ပြစ်မှားခြင်း
ထိုအခါ ဒဏ္ဍကီမင်းသည် တစ်ယောက်သော ရပြီးသော ပူဇော်သက္ကာရရှိသော ပြည်တန်ဆာမကို အရာမှချ၏။ ထိုပြည့်တန်ဆာမသည် မိမိသဘောအားဖြင့် သွားသည်ရှိသော် ဥယျာဉ်သို့ရောက်၍ ကိသဝစ္ဆေ ရှင်ရသေ့ကိုမြင်လျှင် ဤသူသည် သူယုတ်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤသူယုတ်၏ ကိုယ်၌ အညစ်အကြေးကို သွန်းလောင်းပြီးလျှင် ရေချိုး၍ သွားအံ့ဟု တံပူကိုစား၍ အလုံးစုံတို့၏ ရှေးဦးစွာ ထိုကိသဝစ္ဆ ရှင်ရသေ့၏ကိုယ်ပေါ်၌ ချွဲခန်းကိုဟတ်လျက် ကိသဝစ္ဆရှင်ရသေ့၏ ဆံကျစ်ကြား၌ထွေး၍ တံပူဖတ်ကိုလည်း ထိုရသေ့၏ ဦးခေါင်း၌သာလျှင် တင်ထားပြီးလျှင် မိမိသည် ဦးခေါင်းလျှော်၍ သွား၏။ ဒဏ္ဍကီမင်းသည်လည်း ထိုပြည့်တန်ဆာမကို အောက်မေ့၍ တစ်ဖန် ပကတိသောအရာ၌ ထားခြင်းကို ပြု၏။ ထိုပြည့်တန်ဆာမသည် အလွန် မိုက်မဲတွေဝသည်ဖြစ်၍ သူယုတ်၏ကိုယ်၌ အညစ်အကြေးကို သွန်းလောင်းခဲ့သောကြောင့် ငါသည် စည်းစိမ်ကိုရပြန်ပေ၏ဟု အမှတ်ပြု၏။ ထို့နောင်မှ မကြာမြင့်မီလျှင် ဒဏ္ဍကီမင်းသည် ပုရောဟိတ်ကို အရာမှချ၏။ ထိုပုရောဟိတ်သည် ထိုပြည့်တန်ဆာမအထံသို့သွား၍ သင်သည် အဘယ်အကြောင်းကြောင့် တစ်ဖန်အရာကို ရပြန်သနည်းဟု မေး၏။ ထိုအခါ ပုရောဟိတ်အား ပြည့်တန်ဆာမသည် ဆရာ... အကျွန်ုပ်သည် မင်း၏ ဥယျာဉ်တော်ဝယ် သူယုတ်၏ကိုယ်၌ အညစ်အကြေးကို သွန်းလောင်းသောကြောင့် ရပြန်ပေ၏ ဟု ပြောဆို၏။ ပုရောဟိတ်သည် သွား၍ ထိုပြည့်တန်ဆာမ ဆိုတိုင်းသာလျှင် ကိသဝစ္ဆ ရှင်ရသေ့၏ကိုယ်၌ အညစ်အကြေးကို သွန်းလောင်း၏။ ထိုပုရောဟိတ်ကိုလည်း ဒဏ္ဍကီမင်းသည် တစ်ဖန် ပုရောဟိတ်အရာ၌ ထားပြန်၏။ ထိုအခါ ဒဏ္ဍကီမင်းအား နောင်အဖို့၌ ပစ္စန္တရစ်သည် ပုန်ကန်၏။ ထို ဒဏ္ဍကီမင်းသည် စစ်အင်္ဂါလေးပါးဖြင့် ခြံရံလျှက် စစ်ထိုးအံ့သောငှာ ထွက်၏။
ထိုအခါ အလွန်မိုက်သော ပုရောဟိတ်သည် ထိုဒဏ္ဍကီမင်းကို မြတ်သောမင်းကြီး... အရှင်မင်းကြီးတို့သည် အောင်ခြင်းကို အလိုရှိတော်မူကုန်သလော၊ ရှုံးခြင်းကို အလိုရှိတော်မူကုန်သလော ဟု မေး၍ အောင်ခြင်းကို အလိုရှိကုန်၏ ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုသို့ အောင်ခြင်းကို အလိုရှိတော်မူအံ့၊ ဥယျာဉ်တော်၌ သူယုတ်၏ ကိုယ်၌ အညစ်အကြေးကို သွန်းလောင်း၍ စစ်ချီသွားတော်မူလော့ဟု တင်လျှောက်၏။ ထိုဒဏ္ဍကီမင်းသည် ပုရောဟိတ်၏ စကားကို ယူပြီးလျှင် အကြင်သူသည် ငါနှင့်တကွ စစ်ချီသွားကုန်၏။ ထိုသူတို့သည် ဥယျာဉ်တော်၌ သူယုတ်၏ကိုယ်၌ အညစ်အကြေးကို သွန်းလောင်းကြကုန်ဟု ဆို၍ ဥယျာဉ်တော်သို့ ဝင်ပြီးလျှင် တံပူစား၍ အလုံးစုံသော သူတို့၏ ရှေးဦးစွာ မင်းသည် ကိုယ်တိုင်သာလျှင် ထိုကိသဝစ္ဆ ရှင်ရသေ့၏ ဆံကျစ်၌ တံတွေးကိုလည်းကောင်း၊ တံပူကို လည်းကောင်း စွန့်ပစ်၍ ဦးခေါင်းလျှော်၏။ ဗိုလ်ပါအပေါင်းသည်လည်း ထိုကိသဝစ္ဆ ရှင်ရသေ့အား ထိုမင်းပြုတိုင်း ပြု၏။ ထိုမင်းသည် သွားသည်ရှိသော် စစ်သူကြီးသည် လာလတ်၍ ဆရာကိသဝစ္ဆ ရှင်ရသေ့ကို မြင်၍ တံပူဖတ်တို့ကို ပယ်ပြီးလျှင် ကောင်းစွာရေချိုးစေ၍ အရှင်ဘုရား မင်းအား အသို့ဖြစ်လတ္တံ့နည်း ဟု မေးလျှောက်လျှင် ဒါယကာ... ငါ့အား နှလုံးဖြင့် ပြစ်မှားခြင်းသည်မရှိ၊ နတ်တို့သည်ကား အမျက် ထွက်ကုန်၏။ ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ အလုံးစုံသော တိုင်းပြည်သည် ပျက်စီးလတ္တံ့၊ သင်သည် သားမယားကိုယူ၍ လျင်စွာပြေး၍ တစ်ပါးသော တိုင်းပြည်သို့ သွားလေလော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုစစ်သူကြီးသည် ကြောက်လန့်တကြား ပြေးသွား၍ မင်းအား ကြားလျှောက်၏။ ဒဏ္ဍကီမင်းသည် ထိုစစ်သူကြီးစကားကို ကြား၍လည်း မနာယူ။ ထိုစစ်သူကြီးသည် ပြန်လည်၍ မိမိအိမ်သို့သွားပြီးလျှင် သားမယားကိုယူ၍ တစ်ပါးသောတိုင်းပြည်သို့ ပြေးသွားလေ၏။
သရဘင်္ဂ ဆရာသည်လည်း ထိုအကြောင်းကို သိလျှင် ရသေ့ပျိုနှစ်ပါးတို့ကိုစေ၍ ကိသဝစ္ဆ ရှင်ရသေ့ကို ညောင်စောင်းထမ်းစင် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ဆောင်ယူချေလော့ ဟု စေလိုက်၏။
ကုမ္ဘဝတီနိုင်ငံ ပျက်စီးပြန်
ဒဏ္ဍကီမင်းသည် စစ်ထိုးသဖြင့် ခိုးသူတို့ကို ဖမ်းယူ၍ မြို့သို့သာလျှင် ပြန်ခဲ့၏။ ထိုဒဏ္ဍကီမင်း လာရောက်သည်ရှိသော် နတ်တို့သည် ရှေးဦးစွာ မိုးကို ရွာစေကုန်၏။ မိုးရေ အလျဉ်ဖြင့် အလုံးစုံသော အပုပ်အစပ်တို့သည် မျောကုန် သည်ရှိသော် သဲဖြူမိုးကို ရွာစေကုန်၏။ သဲဖြူအပေါ်၌ နတ်ပန်းမိုးသည် ရွာ၏။ နတ်ပန်းအပေါ်၌ ပဲမိုးသည် ရွာ၏။ ပဲအပေါ်၌ အသပြာမိုးသည် ရွာ၏။ အသပြာအပေါ်၌ နတ်ဝတ်တန်ဆာ မိုးသည် ရွာ၏။ လူတို့သည် ဝမ်းမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ သုံးဆောင်ပြီးသော ရွှေ၊ မသုံးဆောင်သေးသော ရွှေဖြင့် ပြီးကုန်သော တန်ဆာတို့ကို ယူအံ့သောငှာ အားထုတ်ကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုသူတို့၏ ကိုယ်၌ ပြောင်ပြောင်တောက်သော အထူးထူး အပြားပြားရှိသော လက်နက်မိုးသည် ရွာ၏။ လူတို့သည် အပိုင်းပိုင်း ပြတ်ကုန်၏။ ထိုသို့ ပြတ်သောအခါ ထိုသူတို့၏ အပေါ်၌ ကြီးကုန်သော အလွန်ကြီးကုန်သော မီးကျီးတို့သည် ကျကုန်၏။ ထိုမီးကျီးတို့၏ အပေါ်၌ ကြီးစွာကုန်သော ပြောင်ပြောင်တောက်သော တောင်ထွတ်တို့သည် ကျကုန်၏။ ထိုတောင်ထွဋ်တို့၏ အပေါ်၌ အတောင်ခြောက်ဆယ်မြင့်သော အရပ်ကို ပြည့်စေလျက် သိမ်မွေ့စွာသော သဲမိုး ရွာ၏။ ဤသို့လျှင် ယူဇနာ ခြောက်ဆယ်ရှိသော အရပ်သည် ပျက်စီး၏။ ဤသို့ ထိုတိုင်းပြည်၏ ပျက်စီးသော အဖြစ်သည် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်၌ ထင်ရှား၏။
မင်းကြီး၃-ပါး ရသေ့ကျောင်းသွား
ထိုအခါ ထိုတိုင်း၏ အခြားမဲ့ဖြစ်သော တိုင်း၌ တိုင်းနေသူတို့၏ အရှင်ဖြစ်ကုန်သော ကာလိင်္ဂမင်း, အဋ္ဌကမင်း, ဘိမရထမင်း, ဤမင်းသုံးပါးတို့သည် ကြံကြကုန်၏။ အဘယ်သို့ ကြံသနည်း ဟူမူကား ရှေး၌ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ကလာဗု အမည်ရှိသော ကာသိမင်းသည် ခန္တီဝါဒီ ရှင်ရသေ့ကို ပြစ်မှား၍ နှစ်ဖြာကွဲသော မြေထဲသို့ ကျဝင်လေ၏။ ဤသို့သော စကားကို ကြားရဖူး၏။ ထို့အတူ နာဠိကေရမင်းသည် ရှင်ရသေ့တို့ကို ခွေးတို့ကိုကိုက်စေ၍ နှစ်ဖြာကွဲသော မြေထဲသို့ ဝင်လေ၏။ သဟဿဗာဟု အဇ္ဇုနမင်းသည်လည်း အင်္ဂီရသ ရသေ့ကို ပြစ်မှား၍ နှစ်ဖြာကွဲသော မြေထဲသို့ ကျဝင်လေ၏။ ယခုအခါ၌လည်း ဒဏ္ဍကီမင်းသည် ကိသဝစ္ဆ ရှင်ရသေ့ကို ပြစ်မှား၍ တိုင်းပြည်နှင့်တကွ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်၏။ ဤသို့ စကားကို ကြားရ၏။ ဤ မင်းလေးပါးတို့၏ ဖြစ်ရာအရပ်ကိုကား ငါတို့သည် မသိကုန်၊ ထိုမင်းလေးယောက်တို့၏ ဖြစ်ရာအရပ်ကို ငါတို့ဆရာ သရဘင်္ဂ ရှင်ရသေ့ကိုထား၍ တစ်ပါးသော ဖြေဆိုခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သောသူမည်သည် မရှိ၊ ထိုသရဘင်္ဂ ဆရာသို့ ကပ်၍ ဤပြဿနာကို မေးကုန်အံ့ ဟု ကြံကြကုန်၏။ ကြံကုန်ပြီး၍ ထိုမင်းသုံးပါးတို့သည်လည်း များစွာသော အခြံအရံနှင့်တကွ မေးအံ့သောငှာ ထွက်ကြကုန်၏။ ထိုမင်းသုံးပါးတို့သည်ကား ဤအမည်ရှိသော မင်းသည်လည်း ထွက်၏ဟု မသိကြကုန်၊ ငါတစ်ယောက်တည်းသာ သွား၏ ဟု အောက်မေ့ကြကုန်၏။ ထိုမင်းသုံးပါးတို့သည် ဂေါဓာဝရီမြစ်၏ အနီး၌ ပေါင်းဆုံမိကြကုန်၏။ ထိုမင်းသုံးပါးတို့သည် ရထားမှ ဆင်းသက်ကုန်၍ သုံးပါးသော မင်းတို့သည်လည်း တစ်ခုတည်းသော ရထားကိုသာလျှင် စီးကုန်၍ ဂေါဓာဝရီ မြစ်ကမ်းနားသို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။
ရသေထံမှောက် သိကြားရောက်
ထိုအခါ သိကြားနက်မင်းသည် ပဏ္ဍုကမ္ဗလာ ကျောက်နေရာ၌ နေလျက် ခုနစ်ပါးသော ပြဿနာတို့ကို ကြံ၍ ဤပြဿနာတို့ကို သရဘင်္ဂဆရာကိုထား၍ တစ်ပါးသော နတ်နှင့်တကွသော လောက၌ ဖြေဆိုအံ့သောငှာ စွမ်းနိုင်သောသူမည်သည် မရှိ၊ ထိုသရဘင်္ဂ ဆရာအား ဤပြဿနာတို့ကို ငါမေးအံ့၊ ဤလူမင်း သုံးပါးတို့သည်လည်း သရဘင်္ဂဆရာကို ပြသနာမေးအံ့သောငှာ ဂေါဓာဝရီ မြစ်သို့ ရောက်ကုန်၏။ ထိုမင်းသုံးပါးတို့၏ ပြဿနာကိုလည်း ငါသည်သာလျှင် မေးအံ့ ဟု နတ်ပြည်နှစ်ထပ်ရှိ နတ်တို့ဖြင့် ခြံရံလျက် နတ်ပြည်မှ ဆင်းသက်၏။
ကိသဝစ္ဆ ရှင်ရသေ့ ပျံလွန်လျှင်
ထိုနေ့၌ပင်လျှင် ကိသဝစ္ဆ ရှင်ရသေ့သည် သေလွန်၏။ ထိုကိသဝစ္ဆ ရှင်ရသေ့၏ အလောင်းကို သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကိစ္စကို ပြုအံ့သောငှာ ငါးဌာနတို့၌ အထောင်မကကုန်သော ရသေ့တို့သည် ထိုအရပ်သို့သာလျှင် လာလတ်ကုန်၍ ငါးဌာနတို့၌ မဏ္ဍပ်ကို ဆောက်စေ၍ အထောင်မကကုန်သော
ရသေ့အပေါင်းတို့သည် ကိသဝစ္ဆ ရှင်ရသေ့၏ အလောင်းကို သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းအကျိုးငှာ စန္ဒကူးထင်းပုံကိုပြု၍ အလောင်းကို သင်္ဂြိုဟ်ကုန်၏။ သင်္ချိုင်းထက်ဝန်းကျင်မှ ယူဇနာခွဲသော အရပ်၌ နတ်ပန်းမိုးသည် ရွာ၏။ ဘုရားလောင်း သရဘင်္ဂ ရသေ့သည် ထိုကိသဝစ္ဆ ရှင်ရသေ့၏ အလောင်းချခြင်းကို ပြုစေပြီးလျှင် ကျောင်းတွင်းသို့ဝင်၍ ထိုရသေ့အပေါင်းတို့ဖြင့် ခြံရံလျက် နေ၏။ ထိုမင်း သုံးပါးတို့သည်လည်း ဂေါဓာဝရီ မြစ်နားသို့ ရောက်သောအခါ၌ များစွာသော စစ်သည်ဗိုလ်ပါ ဆင်မြင်း စသော ယာဉ်၊ တီးမှုတ်မျိုးတို့၏ အသံတို့သည်လည်းဖြစ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုအသံကိုကြားလျှင် အနုသိဿမည်သော တပည့်ရသေ့ကိုခေါ်၍ အမောင် အနုသိဿ... သွား၍ ရှေးဦးစွာ သိအောင်ပြုလော့၊ ဤအသံသည် အဘယ်အသံနည်း ဟု ဆို၏။
သိလိုအရေး အနုသိဿရသေ့မေး
ထိုအနုသိဿ ရသေ့သည် သောက်ရေအိုးကို ယူ၍ ထိုအရပ်သို့သွားသဖြင့် ထိုမင်းသုံးပါးတို့ကို မြင်၍ မေးလိုရကား-
ပေဠုရိယမုတ္တာထရုခဂ္ဂဗန္ဓာ။
ရထေသဘာ တိဋ္ဌထ ကေ နု တုမှေ၊
ကထံ ဝေါ ဇာနန္တိ မနုဿလောကေ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၀။ ရထေသဘာ၊ ရထားစီးအပေါင်းတို့ထက် မြတ်ကုန်သော ဒါယကာတို့။ အလင်္ကတာ၊ တန်ဆာလည်းဆင် ဝတ်ကုန်ထာသော။ ကုဏ္ဍလိနော၊ ပတ္တမြားနားတောင်းလည်း ဝတ်ကုန်ထသော။ သုဝတ္ထာ၊ ကောင်းသောအဝတ်လည်း ဝတ်ကုန်ထသော။ ဝေဠရိယမုတ္တာထရုခဂ္ဂဗန္ဓာ၊ ကျောက်မျက်ရွဲ ပတ္တမြား ပုလဲတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော အရိုးရှိကုန်သော သန်လျက်ရတနာတို့ကို လွယ်ကုန်ထသော။ တုမှေ၊ သင် ဒါယကာတို့သည်။ ဧကသ္မိံရထေ၊ တစ်ခုတည်းသော ရထား၌။ တိဋ္ဌထ၊ စီးကြကုန်၏။ ကေနု၊ အဘယ်သူတို့ မည်ကုန်သနည်း။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ ဇာနန္တိ၊ သိကြကုန်သနည်း။
ရသေ့အရှင်ဖူးတွေ့ချင်
ထိုမင်းသုံးပါးတို့သည် အနုသိဿ ရှင်ရသေ့၏ စကားကို ကြားကြကုန်၍ ရထားမှ ဆင်းသက်ကုန်ပြီးလျှင် ရှိခိုး၍ တည်ကုန်၏။ ထိုမင်းသုံးပါးတို့တွင် အဋ္ဌကမင်းသည် ထိုအနုသိဿ ရှင်ရသေ့နှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-
ကာလိင်္ဂရာဇာ ပန ဥဂ္ဂတောယံ။
သုသညတာနံ ဣသီနံ ဒဿနာယ၊
ဣဓာဂတာ ပုစ္ဆိတာယေမှ ပဉှေ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၁။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အဋ္ဌကော၊ အဋ္ဌကမင်းတည်း။ အယံပန၊ ဤမင်းသည်ကား။ ဘီမရထော၊ ဘီမရထမင်းတည်း။ ဥဂ္ဂတော၊ နေလကဲ့သို့ ကျော်စောထင်ရှားသော။ အယံပန၊ ဤမင်းသည်ကား။ ကလိင်္ဂရာဇာ၊ ကာလိင်္ဂမင်းပေတည်း။ သုသညတာနံ၊ ကာယဒွါရ အစရှိသည်တို့ကို ကောင်းစွာ စောင့်ရှောက်ကုန်သော။ ဣသီနံ၊ အရှင်ရသေ့တို့ကို။ ဒဿနာယ၊ ဖူးမြင်ခြင်းငှာ။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂတာ၊ လာကြကုန်၏။ သရဘင်္ဂသတ္ထာရံ၊ သရဘင်္ဂ ဆရာကို။ ပဉှေ၊ ပြဿနာတို့ကို။ ပုစ္ဆိတာယ၊ မေးလိုကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဧမှ၊ လာကြကုန်၏။
ထိုအခါ ထိုမင်းသုံးပါးတို့ကို အနုသိဿ ရှင်ရသေ့သည် မင်းမြတ်တို့... ကောင်းပြီ၊ သင်မင်းမြတ်တို့သည် လာသင့်သော အရပ်သို့သာလျှင် လာကြကုန်၏။ သင်မင်းမြတ်တို့ကို ငါတိုက်တွန်း၏။ ရေချိုးတော်မူကုန်၍ အပင်အပန်း ဖြေကုန်ပြီးလျှင် ကျောင်းတွင်းသို့ဝင်ကုန်၍ ရသေ့အပေါင်းကို ရှိခိုးကုန်လျက် သဘင်္ဂဆရာကို ပြဿနာ မေးကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ ထိုမင်းတို့နှင့်တကွ ပျူငှာသော လောကဝတ်ကို ပြုပြီးလျှင်...
မည်သူမည်ဝါ မသဲမကွဲ သင် ဘယ်သူလဲ
သောက်ရေအိုးကိုထမ်း၍ ရေပေါက်တို့ကိုသုတ်လျက် ကောင်းကင်ကို ကြည့်သည်ရှိသော် နတ်အပေါင်းခြံရံလျက် ဧရာဝဏ်ဆင်မြတ်၏ ကျောက်ကုန်းထက်၌ စီးလျက် နတ်ပြည်မှ ဆင်းသက်လာသော သိကြားနတ်မင်းကို မြင်၍ ထိုအနုသိဿ ရှင်ရသေ့သည် ထိုသိကြား နတ်မင်းနှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-
ပထဒ္ဓုနော ပန္နရသေဝ စန္ဒော။
ပုစ္ဆာမိ တံ ယက္ခ မဟာနုဘာဝ၊
ကထံ တံ ဇာနန္တိ မနုဿလောကေ။
ဟူသော သုံးခုမြောက် ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၂။ မဟာနုဘာဝ၊ ကြီးသော အာနုဘော်ရှိသော။ ယက္ခ၊ နတ်မင်း။ တွံ၊ ရှင်နတ်မင်းသည်။ ပန္ဒရသေ၊ တစ်ဆယ့်ငါးရက်တို့၏ ပြည့်ကြောင်း ဖြစ်သောနေ့၌။ ပထဒ္ဓုနော၊ ကောင်းကင်လယ်၌ တည်သော။ စန္ဒော ဣဝ၊ လကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဝေဟာယသံ၊ တည်ရာမရှိသော။ အန္တလိက္ခေ၊ ကောင်းကင်၌။ တိဋ္ဌသိ၊ တည်၏။ တံ၊ ရှင်နတ်မင်းကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးပါ၏။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ တံ၊ ရှင်နတ်မင်းကို။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ ဇာနန္တိ၊ သိကြကုန်သနည်း။
နတ်သေဌ်နင်း သိကြားမင်း
ထိုစကားကိုကြား၍ သိကြားနတ်မင်းသည် ထိုအနုသိဿ ရသေ့အား မိမိအမည်ကို ပြောဆိုသဖြင့် လာသောအကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
မဃဝါတိ တံ အာဟု မနုဿလောက။
သဒေဝရာဇာ ဣဒမဇ္ဇ ပတ္တော၊
သုသညတာနံ ဣသီနံ ဒဿနာယ။
ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၃။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ယံ ဒေဝရာဇာနံ၊ အကြင် သိကြားမင်းကို။ ဒေဝေသု၊ နတ်ပြည်တို့၌။ သုဇမ္ပတီတိ၊ သူဇာ၏လင်ဟူ၍။ အာဟု၊ ဆိုကြကုန်၏။ တံ ဒေဝရာဇာနံ၊ ထိုသိကြားနတ်မင်းကို။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ မဃ ဝါတိ၊ မဃဝဟူ၍။ အာဟု၊ ဆိုကြကုန်၏။ ဒေဝရာဇာ၊ နတ်တို့၏ မင်းဖြစ်သော။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ သုသညတာနံ၊ ကာယဒွါရ အစရှိသည်တို့ကို ကောင်းစွာ စောင့်ရှောက်ကုန်သော။ ဣသီနံ၊ ရသေ့အပေါင်းတို့အား။ ဒဿနာယ၊ ဖူးမြင်အံ့သောငှာ။ ဣဒံ ဌာနံ၊ ဤအရပ်သို့။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ပတ္တော၊ ရောက်လာ၏။
သရဘင်္ဂ ရသေကြီးထံ လမ်းညွှန်ပြန်
ထိုအခါ သိကြားနတ်မင်းကို အနုသိဿရသေ့သည် သိကြားမင်း... ကောင်းပြီ၊ သင် သိကြားနတ်မင်းတို့သည် နောက်မှ လာကြကုန်လော့ ဟုဆိုပြီးလျှင် သောက်ရေအိုးကို ယူလျက် ကျောင်းတွင်းသို့ဝင်၍ သောက်ရေအိုးကို သိုမှီးပြီးလျှင် လူမင်းသုံးပါးတို့၏ လည်းကောင်း၊ သိကြားနတ်မင်း၏ လည်းကောင်း ပြဿနာကို မေးအံ့သောငှာ လာသည်၏အဖြစ်ကို ဘုရားလောင်း ဆရာ သရဘင်္ဂရသေ့အား ကြားလျှောက်၏။ ဘုရားအလောင်း သရဘင်္ဂရသေ့သည် ရသေ့အပေါင်းခြံရံလျက် မြတ်သော ကျယ်သော တစ်ခုသော အထွတ်ရှိသော မဏ္ဍပ်၌ နေ၏။ မင်းသုံးပါးတို့သည် လာလတ်ကုန်ပြီးလျှင် ရသေ့အပေါင်းကို ရှိခိုးကုန်၍ လျှောက်ပတ်သောအရပ်၌ နေကြကုန်၏။
သိကြားမင်းက ရှိခိုးရ
သိကြားမင်းသည်လည်း သက်လတ်၍ ရသေ့အပေါင်းသို့ ကပ်ပြီးလျှင် လက်အုပ်ချီ၍ ရပ်ပြီးလျက် ရသေ့အပေါင်းကို ရှိခိုး၍ ရသေ့အပေါင်းတို့အား ချီးမွမ်းလိုရကား...
မဟိဒ္ဓိကာ ဣဒ္ဓိဂုဏူပပန္နာ။
ဝန္ဒာမိ တေ အယိရေ ပသန္နစိတ္တော၊
ယေ ဇီဝလောကေတ္ထမနုဿသေဋ္ဌာ။
ဟူသော ငါးခုမြောက်သာ ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၄။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရားတို့။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ် စည်းဝေး ကုန်ထသော။ မဟိဒ္ဓိကာ၊ ကြီးသော တန်ခိုးရှိကုန်ထသော။ ဣဒ္ဓိဂုဏူပပန္နာ၊ ငါးပါးသော တန်ခိုးကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံကုန်ထသော။ ဣသယော၊ အရှင်ရသေကောင်းတို့ကို။ ဒူရေ၊ ဝေးသော နတ်ပြည်၌။ ဌိတေဟိ ဧဝ၊ တည်သည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်သော။ နော အမှေဟိ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ သုတာ၊ ကြားအပ်ကုန်၏။ ယေ အယိရေ၊ အကြင် အရှင်ကောင်းတို့သည်။ ဇီဝလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ မနုဿသေဋ္ဌာ၊ လူတို့၌ မြတ်ကုန်သည်။ အတ္ထ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တေ အယိရေ၊ ထို အရှင်ကောင်းတို့ကို။ ပသန္နစိတ္တော၊ ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝန္ဒာမိ၊ ရှိခိုးပါ၏။
လေကြေအရပ် မနေအပ်
ဤသို့ ရသေ့အပေါင်းကို ချီးမွမ်း၍ သိကြားမင်းသည် နေရာ၏ အပြစ်ခြောက်ပါးတို့ကို ကြဉ်သည်ဖြစ်၍ တင့်အပ် လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ နေ၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းကို ရသေ့တို့၏ လေကြေ၌ နေသည်ကိုမြင်၍ အနုသိဿ ရသေ့သည် သိကြားမင်းကို မြစ်လိုရကား-
ကာယာ စုတော ဂစ္ဆတိ မာလုတေန။
ဣတောပဋိက္ကမ္မ သဟဿေနေတ္တ၊
ဂန္ဓော ဣသီနံ အသုစိ ဒေဝရာဇာ။
ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၅။ သဟဿေနတ္တ၊ မျက်စိတစ်ထောင် အမြင်ဆောင်သော သိကြားနတ်မင်း။ စိရဒိက္ခိတာနံ၊ ရဟန်းပြု၍ ကြာမြင့် ကုန်ပြီးသော။ ဣသီနံ၊ ရသေ့တို့၏။ ဂန္ဓော၊ အနံ့သည်။ ကာယာ၊ ကိုယ်မှ။ မာလုတေန၊ လေကြောင့်။ စုတော၊ ရွေ့သည်ဖြစ်၍။ ဂစ္ဆတိ၊ လွင့်၏။ ဣတော၊ ဤလေကြေအရပ်မှ။ ပဋိက္ကမ္မ၊ ဖဲလော့။ ဒေဝရာဇ၊ သိကြားနတ်မင်း။ ဣသီနံ၊ ရသေ့ရှိ၏။ ဂန္ဓော၊ အနံ့သည်။ အသုစိ၊ မစင်ကဲ့သို့ စက်ဆုပ်ဖွယ် ရှိ၏။
သီလရှိသူအနံ့ သင်းတပျံ့ပျံ့
ထိုစကားကိုကြား၍ သိကြားနတ်မင်းသည် ထိုလေကြေအရပ်မှ မဖဲလိုသောအကြောင်းကို အနုသိဿရသေ့အား ကြားလျှောက်ရလိုကား...
ကာလာ စုတော ဂစ္ဆတု မာလုတေန။
ဝိစိတ္တပုပ္ဖံ သုရဘိံဝ မာလံ၊
ဂန္ဓဉ္စ ဧတံ ပါဋိကင်္ခမ ဘန္တေ။
န ဟေတ္ထ ဒေဝါ ပဋိက္ကူလသညိနော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၆။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရားတို့။ စိရဒိက္ခတာနံ၊ ရဟန်းပြု၍ ကြာမြင့်ကုန်ပြီးသော။ ဣသီနံ၊ အရှင်ကောင်းရသေ့တို့၏။ ဂန္ဓော၊ အနံ့သည်။ ကာယာ၊ ကိုယ်တော်မှ။ မာလုတန၊ လေကြောင့်။ စုတော၊ ရွေ့သည်ဖြစ်၍။ ဂစ္ဆတု၊ လွင့်လာပါစေ။ ဧတံ ဂန္ဓံ၊ ထို အရှင်ကောင်း ရသေ့တို့၏ အနံ့တော်ကို။ ဝိစိတ္တပုပ္ဖံ၊ ဆန်းကြယ်စွာ သီကုံးအပ်သောအပွင့်ရှိသော။ သုရဘိံ မာလံ ဣဝ၊ ကြိုင်ကြိုင်မွှေးသော ပန်းဆိုင်းကိုကဲ့သို့။ ပါဋိကင်္ခါမ၊ အလိုရှိပါကုန်၏။ ဟိ သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤသီလရှိသော သူတို့၏အနံ့၌။ ဒေဝါ၊ နတ်တို့သည်။ ပဋိက္ကူလသညိနော၊ စက်ဆုပ် ရွံရှာဖွယ်ဟု အမှတ်ရှိကုန်သည်။ န ဟောန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်။
သိလိုရေးကြောင်း မေးခွင့်တောင်း
ဤသို့သောစကားကို ဆိုပြီး၍ အရှင်အနုသိဿ... အကျွန်ုပ်သည် ကြီးစွာသောအားထုတ်ခြင်းဖြင့် ပြဿနာမေးအံ့သောငှာ လာ၏။ အကျွန်ုပ်အား အခွင့်ပြုတော်မူလော့ဟု ဆို၏။ အနုသိဿ ရသေ့သည် သိကြားမင်းစကားကို ကြားလျှင် နေရာမှထ၍ ရသေ့အပေါင်းတို့ကို အခွင့်ပြုစေလိုရကား
ဒေဝိနမိန္ဒော သက္ကော မဃဝါ သုဇမ္ပတိ။
သဒေဝရာဇာ အသုရာဂဏပမဒ္ဒနော၊
ဩကာသ မာကင်္ခတိ ပဉှ ပုစ္ဆိတုံ။
ပဉှေ ပုဋ္ဌော နိပုဏေ ဗျာကရိဿတိ။
တိဏ္ဏဉ္စ ရညံ မနုဇာဓိပါနံ၊
ဒေဝါနမိန္ဒဿ စ ဝါသဝဿ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၅၇။ ဘောန္တော၊ အရှင်ကောင်းတို့။ ပုရိန္ဒဒေါ၊ အလှူလက်ဦး ပေးဖူးသော။ ဘူတပ္ပတီ၊ သတ္တဝါတို့၏ အကြီးအမှူးဖြစ်သော။ ယသဿီ၊ များသော အခြံအရံရှိသော ဒေဝါနံ၊ နတ်တို့ကို။ ဣန္ဒော၊ အစိုးရသော။ မဃဝါ၊ မဃအနွယ်ဖြစ်သော။ သုဇမ္ပတိ၊ သုဇာ၏ လင်ဖြစ်သော။ အသုရာဂဏံ၊ အသုရာအပေါင်းကို။ ပမဒ္ဒနော၊ နှိမ်နင်းနိုင်သော။ သက္ကော ဒေဝရာဇာ၊ သိကြားမင်းသည်။ ပဉှံ၊ ပြဿနာကို။ ပုစ္ဆိတုံ၊ မေးအံ့သောငှာ။ ဩကာသံ၊ အခွင့်ကို။ အာကင်္ခတိ၊ အလိုရှိ၏။
၅၈။ မနုဇာဓိပါနံ၊ လူတို့၏ အကြီးဖြစ်ကုန်သော။ တိဏ္ဏံ၊ သုံးပါးကုန်သော။ ရညဉ္စ၊ မင်းတို့၏လည်းကောင်း။ ဒေဝါနမိန္ဒဿ၊ နတ်တို့ကို အစိုးရသော။ ဝါသဝဿ စ၊ သိကြားမင်း၏ လည်းကောင်း။ နိပုဏေ၊ နူးညံ့သိမ်မွေ့ကုန်သော။ ပဉှေ၊ ပြဿနာတို့ကို။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ တေသံ ပဏ္ဍိတာနံ၊ ထိုပညာရှိ ရသေ့တို့တွင်။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သော။ ကောနေဝ- ကောနု ဧဝ၊ အဘယ်ရသေ့သည်လျှင်။ ဗျာကရိဿတိ၊ ဖြေနိုင်ပါလတ္တံ့နည်း။
သိကြားမေးက မည်သူဖြေပ
ထိုစကားကိုကြား၍ ရသေ့အပေါင်းတို့သည် ငါတို့နှင့်တူသော အရှင်အနုသိဿ... သင်သည် မြေ၌ရပ်လျက် မြေကိုမမြင်သကဲ့သို့ ဆိုဘိ၏။ သရဘင်္ဂ ဆရာကိုထား၍ ထိုမင်းလေးပါးတို့၏ ပြဿနာကို ဖြေဆိုခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သော တစ်ပါးသော အဘယ်မည်သောသူသည် ရှိအံ့နည်း ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို အနုသိဿရသေ့အား ကြားလိုရကား-
ယတော ဇာတော ဝိရတော မေထုနသ္မာ။
အာစေရပုတ္တော သုဝိနီတရူပေါ၊
သာ နေသံ ပဉှာနိ ဝိယာကရိဿတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၉။ ဘန္တေ အနုသိဿ၊ အရှင်အနုသိဿ။ သရဘင်္ဂေါ၊ ကောင်းကင်း၌ပြုအပ်သော မြားပြာသာဒ် အစရှိသည်တို့ကို တစ်စင်းတည်းသော မြားဖြင့် ကျစေ၍ ဖျက်ဆီးတတ်ထသော။ တပဿီ၊ ခြိုးခြံသောအကျင့်ရှိထသော။ ယတော၊ အကြင်အခါမှ။ ဇာတော၊ ဖွား၏။ တတော၊ အခါမှ။ ပဋ္ဌာယ၊ စ၍။ မေထုနသ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတော၊ ကြဉ်ထသော။ အာစေရ ပုတ္တော၊ ဆရာပုရောဟိတ်၏ သားဖြစ်သော။ သုဝိနီတရူပေါ၊ ကောင်းစွာ ဆုံးမအပ်သော သဘောရှိထသော။ အယံ ဣသိ၊ ဤရသေ့သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သော၊ ထိုရသေ့သည်။ နေသံ၊ ထိုမင်းလေးပါးတို့၏။ ပဉှာနိ၊ ပြသနာတို့ကို။ ဝိယာကရိဿတိ၊ ဖြေလတ္တံ့။
သရဘင်္ဂ ဖြေမည်ပ
ဤသို့သောစကားကို ဆိုပြီးလျှင် ရသေ့အပေါင်းသည် အနုသိဿ ရသေ့ကို ဆို၏။ ငါတို့နှင့်တူသော အနုသိဿ ရှင်ရသေ့... ရှင်ရသေ့သည်သာလျှင် သရဘင်္ဂဆရာကို ရှိခိုး၍ ရသေ့အပေါင်း၏ စကားဖြင့် သိကြားမင်းသည် မေးအပ်သော ပြဿနာကို ဖြေစိမ့်သောငှာ အခွင့်ပြုပါစေလော့ဟု ဆို၏။ ထိုအနုသိဿ ရသေ့သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံပြီးလျှင် သရဘင်္ဂ ဆရာကိုရှိခိုး၍ အခွင့်ပြုစေလိုရကား-
ယာစန္တိ တံ ဣသယော သာဓုရူပါ။
ကောဏ္ဍည ဧသော မနုဇေသု ဓမ္မော၊
ယံ ဝုဒ္ဓမာဂစ္ဆတိ ဧသ ဘာရော။
ဟူသော အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၀။ ကောဏ္ဍည၊ ကောဏ္ဍည အနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ သာဓုရူပါ၊ ကောင်းသော သဘော ရှိကုန်သော။ ဣသယော၊ ရသေ့တို့သည်။ တံ၊ ရှင်ရသေ့ကို။ ယာစန္တိ၊ တောင်းပန်ကုန်၏။ ပဉှာနိ၊ ပြဿနာတို့ကို။ ဝိယာကရောဟိ၊ ဖြေတော်မူလော့။ ကောဏ္ဍည၊ ကောဏ္ဍညအနွယ် ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ ယံ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဝုဒ္ဓံ၊ ပညာဖြင့် ကြီးသောသူသို့။ ဧသ ဧသော ဘာရော၊ ဤပြဿနာကို ဖြေခြင်းတည်းဟူသော ဝန်သည်။ အာဂစ္ဆတိ၊ ရောက်၏။ ဧသော၊ ဤသို့ ပြဿနာကို ဖြေခြင်းတည်းဟူသော တာဝန်၏ ရောက်ခြင်းသည်။ မနုဇေသု၊ လူတို့၌။ ဓမ္မော၊ ဓမ္မတာ သဘောတည်း။
မေးခွင့်ပြုပြီး မေးနိုင်ပြီ
ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် အခွင့်ပြုလိုရကား-
ယံကိဉ္စိ ပဉှံ မနသာဘိပတ္ထိတံ။
အဟဉှိ တံ တံ ဝေါ ဝိယာကရိဿံ၊
ဉတွာ သယံ လောကမိမံ ပရဉ္စ။
ဟူသော အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၁။ အနုသိဿ၊ ငါ့ရှင် အနုသိဿ။ ဟိယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဣမံ လောကံ၊ ဤ ပစ္စုပ္ပန်လောကကို လည်းကောင်း။ ပရဉ္စ၊ တမလွန်လောကကို လည်းကောင်း။ သယံ၊ ကိုယ်တိုင်။ ဉတွာ၊ သိ၍။ တံ တံ၊ ထိုထိုသို့သော ပြဿနာကို။ ဝေါ၊ သင်တို့အား။ ဝိယာကရိဿံ၊ ဖြေဆိုအံ့။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ကတာဝကာသာ၊ ပြုအပ်ပြီးသော အခွင့်ရှိကုန်သော။ ဘောတ္တော၊ သူတော်ကောင်း ဖြစ်ကြကုန်သော အရှင်တို့သည်။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ အဘိပတ္တိတံ၊ တောင့်တအပ်သော။ ယံ ကိဉ္စိ၊ အလုံးစုံသော။ ပဉှံ၊ ပြဿနာကို။ ပုစ္ဆန္တု၊ မေးစေကုန်။
မာဃသိကြား မေးခွန်းများ
ဤဂါထာဖြင့် ထိုသရဘင်္ဂ ဆရာသည် အခွင့်ပြုပြီးသည် ရှိသော် သိကြားနတ်မင်းသည် မိမိစီရင်အပ်သော ပြဿနာတို့ကို မေးလျှောက်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
အပုစ္ဆိ ပဌမံ ပဉှံ၊ ယဉ္စာသိ အဘိပတ္ထိတံ။
ကိဿပ္ပဟာနံ ဣသယော ဝဏ္ဏယန္တိ။
ကဿီဓ ဝုတ္တံ ဖရုသံ ခမေထ။
အက္ခာဟိ မေ ကောဏ္ဍည ဧတမတ္ထံ။
ဟူသော ဤ နှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၆၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတော၊ ထိုခွင့်ပြုပြီးသောနောင်မှ။ မဃဝါ၊ မဃအနွယ်ဖြစ်သော။ အတ္ထဒဿီ၊ အကျိုးတို့ကို မြင်လေ့ရှိသော။ ပုရိန္ဒဒေါ၊ အလှူလက်ဦး ပေးခဲ့ဖူးသော။ သက္ကော၊ သိကြားမင်းသည်။ ယံ ပဉှံ၊ အကြင်ပြဿနာကို။ အဘိပတ္ထိတံ၊ တောင့်တအပ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တံ ပဉှံ၊ ထိုပြဿနာကို။ ပဌမံ၊ ရှေးဦးစွာ။ အပုစ္ဆိ၊ မေးလျှောက်၏။
၆၃။ ကောဏ္ဍည၊ ကောဏ္ဍည အနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ ကိံသု၊ အဘယ်တရားကို။ ဝဓိတွာ၊ ပယ်၍။ ကဒါစိ၊ တစ်ရံတခါမျှ။ န သောစတိ၊ မစိုးရိမ်ရသနည်း။ ကိဿ၊ အဘယ်တရားကို။ ပဟာနံ၊ ပယ်ခြင်းကို။ ဣသယော၊ အရှင်ရသေ့ကောင်းတို့သည်။ ဝဏ္ဏယန္တိ၊ ချီးမွမ်းကုန်သနည်း။ ဣဓ လောကေ၊ ဤလောက၌။ ကဿ၊ အဘယ်သူ၏။ ဝုတ္တံ၊ ဆိုအပ်သော။ ဖရုသံ၊ ကြမ်းကြုတ်သော စကားကို။ ခမေထ၊ သည်းခံရာသနည်း။ ကောဏ္ဍည၊ ကောဏ္ဍည အနွယ် ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ ဧတမတ္တံ၊ ထိုမေးအပ်သော အနက်ကို။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အက္ခာဟိ၊ ဖြေတော်မူလော့။
ရသေ့ပညာကျော် အဖြေတော်
ထို့နောင်မှ သရဘင်္ဂဆရာသည် ဖြေလိုရကား-
မက္ခပ္ပဟာနံ ဣသယော ဝဏ္ဏယန္တိ။
သဗ္ဗေသံ ဝုတ္တံ ဖရုသံ ခမေထ၊
ဧတံ ခန္တိ့ ဥတ္တမမာဟု သန္တော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၄။ ဒေဝါနမိန္ဒ၊ နတ်တို့ကို အစိုးရသော သိကြားမင်း။ ကောဓံ၊ အမျက်ကို။ ဝဓိတွာ၊ ပယ်၍။ ကဒါစိ၊ တစ်ရံတစ်ခါမျှ။ န သောစတိ၊ မစိုးရိမ်ရ။ မက္ခပ္ပဟာနံ၊ ကျေးဇူးချေခြင်းတည်းဟူသော အကုသိုလ်ကို ပယ်ခြင်းကို။ ဣသယော၊ ရသေ့တို့သည်။ ဝဏ္ဏယန္တိ၊ ချီးမွမ်းကုန်၏။ သဗ္ဗေသံ၊ အယုတ်အလတ် အမြတ် ဖြစ်ကုန်သော ခပ်သိမ်းကုန်သော သူတို့၏။ ဖရုသံ၊ ကြမ်းကြုတ်စွာသော။ ဝုတ္တံ၊ ဆိုအပ်သော စကားကို။ ခမေထ၊ သည်းခံရာ၏။ ဧတံ ခန္တိံ၊ ထို အယုတ် အလတ်အမြတ် ဖြစ်ကုန်သော သူတို့၏ ကြမ်းကြုတ်စွာ ဆိုအပ်သော စကားကို သည်းခံခြင်းကို။ ဥတ္တမံ၊ မြတ်သော သည်းခံခြင်းဟူ၍။ သန္တော၊ ရှေးသူတော်ကောင်း ဖြစ်ကုန်သော ပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဆိုတော်မူ၏။
ထိုသရဘင်္ဂ ဆရာ ဖြေဆိုသော စကားကိုကြား၍ သိကြားနတ်မင်းသည် တစ်ဖန် မေးပြန်လိုရကား-
သဒိသဿ ဝါ သေဋ္ဌတရဿ ဝါပိ။
ကထံ နု ဟီနဿ ဝစော ခမေထ။
အက္ခာဟိ မေ ကောဏ္ဍည ဧတမတ္ထံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၅။ ကောဏ္ဍည၊ ကောဏ္ဍညအနွယ် ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ သဒိသဿ ဝါ၊ ကိုယ်နှင့်တူသော သူ၏ လည်းကောင်း။ သေဋ္ဌတရဿ ဝါပိ၊ ကိုယ့်ထက် မြတ်သောသူ၏ လည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥဘိန္နံ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ တိတိက္ခိတုံ၊ သည်းခံခြင်းငှာ။ သက္ကာ၊ တတ်နိုင်၏။ ဟီနဿ၊ ယုတ်သောသူ၏။ ဝစော၊ စကားကို။ ကထံနု-ကေန ကာရဏေန၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ ခမေထ၊ သည်းခံနိုင်ရာသနည်း။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုမေးအပ်သော အနက်ကို။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အက္ခာဟိ၊ ဖြေတော်မူလော့။
ထိုသိကြားမင်း၏ အမေးကို ဖြေဆိုလိုသော သရဘင်္ဂ ဆရာသည်-
သာရမ္ဘဟေတု ပန သာဒိသဿ။
ယော စီဓ ဟီနဿ ဝစော ခမေထ၊
ဧတံ ခန္တိံ ဥတ္တမ မာဟု သန္တော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၆။ ဒေဝါနမိန္ဒ၊ နတ်တို့ကို အစိုးရသော သိကြားမင်း။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ သေဋ္ဌဿ၊ ကိုယ့်ထက်မြတ်သော သူ၏။ ဝစော၊ စကားကို။ ဘယာဟိ၊ ကြောက်ခြင်းကြောင့်လျှင်။ ခမေထ၊ သည်းခံရာ၏။ သာဒိသဿ၊ ကိုယ်နှင့်တူသောသူ၏။ ဝစော၊ စကားကို။ သာရမ္ဘဟေတု၊ ချုပ်ချယ်ခြင်း၌ အပြစ်ကို မြင်ခြင်းကြောင့်။ ခမေထ၊ သည်းခံလေရာ၏။ ဟီနဿ၊ ယုတ်သောသူ၏။ ဝစော၊ စကားကို။ ယောကောစိ၊ အမှတ်မရှိသော သူသည်။ ခမေထ၊ သည်းခံရာ၏။ ဧတံ ခန္တိံ၊ ထိုသို့ ယုတ်မာသောသူ၏ စကားကို သည်းခံခြင်းကို။ ဥတ္တမံ၊ မြတ်သော သည်းခံခြင်းမည်၏ ဟူ၍။ သန္တော၊ ရှေးပညာရှိ ဖြစ်ကုန်သော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ အာဟု၊ ဆိုတော်မူကုန်၏။
ဤသို့ ဖြေဆိုသည်ရှိသော် သိကြားမင်းသည် ဘုရားလောင်းကို မေးလျှောက်ပြန်၏။ အရှင်ဘုရားတို့... ရှေးဦးစွာ အရှင်ဘုရားတို့သည် ခပ်သိမ်းသော သူတို့၏ ကြမ်းကြုတ်စွာဆိုသော စကားကို သည်းခံရာ၏။ ထိုသို့ သည်းခံခြင်းကို မြတ်သော သည်းခံခြင်းဟူ၍ သူတော်ကောင်း ဖြစ်ကုန်သော ရှေးပညာရှိတို့သည် ဆိုတော်မူကုန်၏ ဟု ဆိုပြီး၍ ယခုအခါ ယုတ်သောသူ၏ စကားကို အမှတ်မရှိသောသူသည် သည်းခံရာ၏။ ထိုသို့ သည်းခံခြင်းကို မြတ်သော သည်းခံခြင်း ဟူ၍ ဆိုတော်မူပြန်၏ ဆိုကုန်၏။ အရှင်ဘုရားတို့၏ ရှေးစကားနှင့် နောက်စကားသည် မညီပါ ဟု လျှောက်၏။ ထိုသို့ မေးလျှောက်သောအခါ သိကြားမင်းကို ဘုရားအလောင်းသည် သိကြားမင်း၏ နောက်စကားကို ငါသည် ဤသူသည် ယုတ်၏ ဟု သိ၍ ကြမ်းကြုတ်သောစကားကို သည်းခံသောသူ၏ အစွမ်းအားဖြင့် ဆိုအပ်၏။ အကျင့်ကြောင့်ကား အဆင်းကို မြင်ကာမျှဖြင့် သတ္တဝါတို့၏ အမြတ်အစရှိသော အဖြစ်ကို သိအံ့သောငှာ မတတ်ကောင်း၊ ထို့ကြောင့် ရှေးစကားကို ဆိုအပ်၏ ဟု ဆို၍ သတ္တဝါတို့၏ ပေါင်းဖော်ရခြင်းကိုထား၍ အဆင်းကို မြင်ကာမျှဖြင့် အမြတ်အစရှိသော အဖြစ်၏ သိနိုင်ခဲသည်၏ အဖြစ်ကို ထင်ရှားပြလိုရကား-
သေဋ္ဌံ သရိက်ခံ အထဝါပိ ဟီနံ။
ဝိရူပရူပေန စရန္တိ သန္တော၊
တသ္မာ ဟိ သဗ္ဗေသံ ဝစော ခမေထ။
ဟူသော ဤဂါထာ ဆို၏။
၆၇။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ စတုပတ္ထရူပံ၊ လေးပါးသော ဣရိယာပုတ်တို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော သဘောရှိသာ။ သေဋ္ဌံ ဝါ၊ ကိုယ့်ထက်မြတ်သော သူကိုလည်းကောင်း။ သရိက်ခံ ဝါ၊ ကိုယ်နှင့် တူသောသူကိုလည်းကောင်း။ အထ၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ဟီနံ ဝါပိ၊ ကိုယ့်အောက် ယုတ်သောသူကို လည်းကောင်း။ ကထံ ဝိဇညာ၊ အဘယ်သို့ သိနိုင်ရာအံ့နည်း။ ဝိရူပရူပေန၊ ယုတ်မာသော သူတို့၏ အသွင်ဖြင့်။ သန္တော၊ သူတော်ကောင်းတို့သည်။ စရန္တိ၊ သွားတတ်ကုန်၏။ တသ္မာ ဟိ၊ ထို့ကြောင့်သာလျှင်။ သဗ္ဗေသံ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော သူတို့၏။ ဝစော၊ စကားကို။ ခမေထ၊ သည်းခံရာ၏။
သည်းခံကုန်ငြား အကျိုးတရား
ထိုသို့ ဖြေဆိုသော ဘုရားအလောင်း၏ စကားကို ကြား၍ သိကြားမင်းသည် ယုံမှားကင်းသည်ဖြစ်၍ အရှင်ဘုရား... အကျွန်ုပ်တို့ကို ထိုသည်းခံခြင်းအကျိုးကို ဟောတော်မူပါလော့ ဟု တောင်းပန်၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းအား ဘုရားလောင်းသည် သည်းခံခြင်း၏ အကျိုးကို ဟောလိုရကား -
သရာဇိကာ ယုဇ္ဈမာနာ လဘေထ။
ယံ ခန္တိမာ သပ္ပုရိသော လဘေထ၊
ခန္တီဗလဿူပသမန္တိ ဝေရာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၈။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ခန္တီဗလဿ- ခန္တိဗလေန၊ သည်းခံခြင်း အာနုဘော်ကြောင့်။ ဝေရာ၊ ရန်တို့သည်။ ဥပသမန္တိ၊ ငြိမ်းကုန်၏။ ယံ၊ အကြင် ရန်ငြိမ်းခြင်းတည်းဟူသော အကျိုးကို။ ခန္တိမာ၊ သည်းခံခြင်းရှိသော။ သပ္ပုရိသော၊ သူတော်ကောင်း သည်သာလျှင်။ လဘေထ-လဘေယျ၊ ရရာ၏။ ဧတံအတ္ထံ၊ ထိုရန်ငြိမ်းခြင်းတည်းဟူသော အကျိုးကို။ သရာဇိကာ၊ မင်းနှင့်တကွကုန်သော။ ယုဇ္ဈမာနာ၊ စစ်ထိုးကုန်သော။ မဟတီ၊ များစွာကုန်သော။ သေနာပိ၊ စစ်သည်တို့သည်လည်း။ န လဘေထ- န လဘန္တိ၊ မရကုန်။
ရသေ့ညှဉ်းဆဲ ပါယ်ငရဲ
ဤဂါထာဖြင့် ဘုရားအလောင်းသည် သည်းခံခြင်း ကျေးဇူးကို ဟောသည်ရှိသော် ထိုလူမင်းသုံးပါးတို့သည် ကြံကြကုန်၏။ သိကြားမင်းသည် မိမိပြဿနာကိုသာလျှင် မေး၏။ ငါတို့မေးခွင့်ကို မပေးလတ္တံ့ဟု ကြံကြကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုလူမင်းသုံးပါးတို့၏ အလိုကိုသိ၍ သိကြားမင်းသည် မိမိစီရင်အပ်သော လေးပါးကုန်သော ပြဿနာတို့ကိုထား၍လျှင် လူမင်းသုံးပါးတို့ လိုအပ်သောပြဿနာကို မေးလိုရကား-
အညံ တံ ပုစ္ဆာမိ တဒိင်္ဃ ဗြူဟိ။
ယထာ အဟုံ ဒဏ္ဍကီ နာဠိကေရော၊
အထဇ္ဇုနော ကလာဗုစာပိ ရာဇာ။
တေသံ ဂတိံ ဗြူဟိ သုပါပကမ္မိနံ၊
ကတ္ထူပပန္နာ ဣသိနံ ဝိဟေဌကာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၉။ ကောဏ္ဍည၊ ကောဏ္ဍညအနွယယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ-တဝ၊ အရှင်ဘုရား၏။ သုဘာသိတံ၊ ကောင်းစွာ ဖြေဆိုအပ်သော စကားတော်ကို။ အနုမောဒိယာန၊ ဝမ်းမြောက်ပြီး၍။ အညံ၊ တစ်ပါးသော ပြဿနာကို။ အဟံ၊ အကျန်ုပ်ကို။ တံ၊ အရှင်ဘုရားကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးပါအံ့။ တံ၊ အရှင်ဘုရားကို။ ဣင်္ဃ၊ တိုက်တွန်းပါ၏။ ဗြူဟိ၊ ဖြေဆိုတော် မူပါလော့။ ဒဏ္ဍကီ၊ ဒဏ္ဍကီမင်း လည်းကောင်း။ နာဠိကေရော၊ နာဠိကေရမင်းလည်းကောင်း။ အထ၊ ထိုမှ တစ်ပါး။ အဇ္ဇုနောစ၊ အဇ္ဇုနမင်း လည်းကောင်း။ ကလာဗုရာဇာ စ၊ ကလာဗုမင်း လည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ယထာ- ယေ စတ္တာရော ရာဇာ၊ အကြင် မင်းလေးပါးတို့သည်။ အဟုံ၊ ဖြစ်ကုန်ပြီ။ သုပါပကကမ္မိနံ၊ အလွန်ကြီးမားသော မကောင်းမှုရှိကုန်သော။ တေသံ စတုန္နံ ရာဇာနံ၊ ထိုမင်းလေးပါးတို့၏။ ဂတိံ၊ လားရာကို။ ဗြူဟိ၊ ဖြေမူလော့။ ဣသီနံ၊ ရသေ့တို့ကို။ ဝိဟေဌကာ၊ နှိပ်စက်ညှဉ်းဆဲ တတ်ကုန်သော မင်းလေးပါးတို့သည်။ ကတ္ထ၊ အဘယ်အရပ်၌။ ဥပပန္နာ၊ ဖြစ်ကုန်သနည်း။
ထိုအခါ သိကြားမင်းအား ဖြေဆိုတော်မူလိုသော ဘုရားအလောင်းသည်-
ဥစ္ဆိန္နမူလော သဇနော သရဋ္ဌော။
ကုက္ကုဠနာမေ နိရယမှိ ပစ္စတိ၊
တဿ ဖုလိင်္ဂါနိ ပတန္တိ ကာယေ။
ဓမ္မံ ဘဏန္တေ သမဏေ အဒူသကေ။
တံ နာဠိကေရံ သုနခါ ပရတ္ထ၊
သင်္ဂမ္မ ခါဒန္တိ ဝိဖန္ဒမာနံ။
အဝံသိရော ပတိတော ဥဒ္ဓံပါဒေါ။
အင်္ဂီရသံ ဂေါတမံ ဟေဌယိတွာ၊
ခန္တိံ တပဿိံ စိရဗြဟ္မစာရိံ။
ခန္တိံ ဝဒန္တံ သမဏံ အဒူသကံ။
ကလာဗု ဝီစိံ ဥပပဇ္ဇ ပစ္စတိ၊
မဟာပတာပံ ကဋုကံ ဘယာနကံ။
အညာနိ ပါပိဋ္ဌတရာနိ စေတ္ထ။
ဓမ္မံ စရေ သမဏဗြာဟ္မဏေသု၊
ဧဝံ ကရော သဂ္ဂမုပေတိ ဌာနံ။
ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၇၀။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ဒဏ္ဍကီ၊ ဒဏ္ဍကီမင်းသည်။ ကိသံ၊ ကြုံလှီသော ကိုယ်ရှိသော။ ဝစ္ဆံ၊ ဝစ္ဆရှင်ရသေ့ကို။ အဝကိရိယ၊ တံတွေး, တံပူဖတ်တို့ဖြင့် သွန်းလောင်း၍။ သဇနော၊ အခြံအရံနှင့်တကွ။ သရဋ္ဌော၊ တိုင်းပြည်နှင့်တကွ။ ဥစ္ဆိန္နမူလော၊ ပြတ်သော အမြစ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ကုက္ကုဠနာမေ နိရယမှိ၊ ပြာပူရှိသောကြောင့် ကုက္ကုဠ အမည်ရှိသော ငရဲ၌။ ပစ္စတိ၊ ခံရ၏။ တဿ၊ ထိုဒဏ္ဍကီမင်း၏။ ကာယေ၊ ကိုယ်ပေါ်၌။ ဖုလိင်္ဂါနိ၊ မီးပေါက်မီးဖွားတို့သည်။ ပတန္တိ၊ ကျကုန်၏။
၇၁။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ယော နာဠိကေရော၊ အကြင် နာဠိကေရမင်းသည်။ သညတေ၊ ကာယဒွါရ အစရှိသည်ကို ကောင်းစွာ စောင့်ရှောက်တတ်ကုန်သော။ ဓမ္မံ၊ ကုသိုလ်ကမ္မပထ တရားဆယ်ပါးကို။ ဘဏန္တေ၊ ဟောတတ်ကုန်သော။ သမဏေ၊ ကိလေသာတို့ကို ငြိမ်းစေတတ်ကုန်သော။ အဒူသကေ၊ အပြစ်မရှိကုန်သော။ ပဗ္ဗဇိတေ၊ ရဟန်းတို့ကို။ အဟေဌယိ၊ သတ်ဖြတ်ညှဉ်းဆဲ၏။ တံ နာဠိကေရံ၊ ထိုနာဠိကေရမင်းကို။ ပရတ္ထ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ သုနခါ၊ ငရဲခွေးတို့သည်။ သင်္ဂမ္မ၊ အညီအညွတ် လာလတ်၍။ ဝိဖန္ဒမာနံ၊ လွန့်လျက် တုန်ယင်စဉ်။ ခါဒန္တိ၊ ခဲကုန်၏။
၇၂။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ အထ၊ ထိုမှတစ်ပါး။ အဇ္ဇုနော၊ အဇ္ဇုနမင်းသည်။ ဂေါတမံ၊ ဂေါတမအနွယ် ဖြစ်သော။ ခန္တိံ၊ သည်းခံခြင်းရှိသော။ တပဿိံ၊ ခြိုးခြံသော အကျင့်ရှိသော။ စိရဗြဟ္မစာရိံ၊ ကြာမြင့်စွာ မြတ်သော အကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိသော။ အင်္ဂီရသံ၊ အရသ ရှင်ရသေ့ကို။ ဟေဌယိတွာ၊ ညှဉ်းဆဲနှိပ်စက်ခြင်းကြောင့်။ သတ္တိသူလေ၊ လှံတံကျင်ရှိသော။ နိရယေ၊ ငရဲ၌။ ဥဒ္ဓံပါဒေါ၊ ခြေကားမိုးမျှော်။ အဝံသိရော၊ ဦးခေါင်းစောက်ထိုး။ ပတိတော၊ ကျ၏။
၇၃။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ယော ရာဇာ၊ အကြင် ကလာဗုမင်းသည်။ သမဏံ၊ ကိလေသာကို ငြိမ်းစေတတ်သော။ အဒူသကံ၊ အပြစ်မရှိသော။ ခန္တိံ ဝဒန္တံ၊ ခန္တီဟု ဆိုလေ့ရှိသော။ ပဗ္ဗဇိတံ၊ ရသေ့ရဟန်းကို။ ခဏ္ဍသော၊ အပိုင်းအပိုင်း။ အဆေဒယိ၊ ဖြတ်၏။ သော ကလာဗု၊ ထိုကလာဗုမင်းသည်။ မဟာပတာပံ၊ ပြင်းစွာသော ပူပန်ခြင်းရှိသော။ ကဋုကံ၊ ပြင်းထန်သော ဝေဒနာရှိသာ။ ဘယာနကံ၊ ကြောက်မက်ဖွယ်သော။ အဝီစိံ၊ အဝီစိငရဲ၌။ ဥပပဇ္ဇ၊ ဖြစ်၍။ ပစ္စတိ၊ ခံရ၏။
၇၄။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ဧတာနိ နိရယာနိ၊ ထိုငရဲတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဧတ္ထ ဧတေဟိ နိရယေဟိ၊ ထိုငရဲတို့ထက်။ ပါပိဋ္ဌတရာနိ၊ အလွန် ယုတ်မာကုန်သော။ အညာနိစ၊ တစ်ပါးကုန်သော ငရဲတို့ကို လည်းကောင်း။ သုတွာ၊ ကြား၍။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော သူသည်။ သမဏဗြာဟ္မဏေသု၊ ရဟန်း ပုဏ္ဏားတို့၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရေ၊ ကျင့်ရာ၏။ ဧဝံကရော၊ ဤသို့ တရားကို ကျင့်သောသူသည်။ သဂ္ဂံ ဌာနံ၊ နတ်ပြည် အရပ်သို့။ ဥပေတိ၊ ရောက်၏။
သိအပ်လှစွာ ကြောင်းလေးဖြာ
ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် မင်းလေးပါးတို့၏ ဖြစ်ရာအရပ်ကို ပြသည်ရှိသော် မင်းသုံးပါးတို့သည် ယုံမှားခြင်းကင်းကုန်၏။ ထိုနောက်မှ သိကြားမင်းသည် ကြွင်းကုန်သော လေးပါးကုန်သော ပြဿနာတို့ကို မေးလိုရကား-
အညံ တံ ပုစ္ဆာမိ တဒိင်္ဃ ဗြူဟိ၊
ကတံဝိဓံ သီလဝန္တံ ဝဒန္တိ၊
ကထံဝိဓံ ပညဝန္တံ ဝဒန္တိ။
ကထံဝိဓံ သပ္ပုရိသံ ဝဒန္တိ၊
ကထံဝိဓံ နော သိရိ နော ဇဟာတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၅။ ကောဏ္ဍည၊ ကောဏ္ဍည အနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ အရှင်ဘုရား၏။ သုဘာသိတံ၊ ကောင်းစွာ ဖြေဆိုတော်မူအပ်သော စကားကို။ အနုမောဒိယာန၊ ဝမ်းမြောက်ပြီး၍။ အညံ၊ တစ်ပါးသော ပြဿနာကို။ တံ၊ အရှင်ဘုရားကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးလျှောက်ပါအံ့။ တံ၊ အရှင်ဘုရားကို။ ဣင်္ဃ၊ တိုက်တွန်းပါ၏။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ ဗြူဟိ၊ ဟောတော်မူပါလော့။ ကထံဝိဓံ၊ အဘယ်သို့ သဘောရှိသော သူကို။ သီလဝန္တံ၊ သီလရှိသောသူဟူ၍။ ဝဒန်တိ နု၊ ဆိုကုန်သနည်း။ ကထံဝိဓံ၊ အဘယ်သို့ သဘောရှိသော သူကို။ ပညဝန္တံ၊ ပညာရှိသောသူဟူ၍။ ဝဒန္တိ နု၊ ဆိုကုန်သနည်း။ ကထံဝိဓံ၊ အဘယ်သို့ သဘောရှိသော သူကို။ သပ္ပုရိသံ၊ သူတော်ကောင်းဟူ၍။ ဝဒန္တိ နု၊ ဆိုကုန်သနည်း။ ကထံဝိဓံ၊ အဘယ်သို့ သဘောရှိသောသူကို။ သိရိ၊ အသရေသည်။ နော ဇဟာတိ နု၊ မစွန့်သနည်း။
ထိုသို့ မေးလျှောက်သောအခါ ထိုသိကြားမင်းအား ဖြေတော်မူလိုသော ဘုရားလောင်းသည်-
မနသာ စ ကိဉ္စိ န ကရောတိ ပါပံ။
န အတ္တဟေတု အလိကံ ဘဏေတိ၊
တထာဝိဓံ သီလဝန္တံ ဝဒန္တိ။
နာစ္စာဟိတံ ကမ္မ ကရောတိ လုဒ္ဒံ။
ကာလာဂတံ အတ္ထပဒံ န ရိဉ္စတိ၊
တထာဝိဓံ ပညဝန္တံ ဝဒန္တိ။
ကလျာဏမိတ္တော ဒဠှဘတ္တိစ ဟောတိ။
ဒုခိတဿ သက္ကစ္စ ကရောတိ ကိစ္စံ၊
တထာဝိဓံ သပ္ပုရိသံ ဝဒန္တိ။
သဒ္ဓေါ မုဒူ သံဝိဘာဂီ ဝဒညူ။
သင်္ဂါဟကံ သခိလံ သဏှဝါစံ၊
တထာဝိဓံ နော သိရိ နော ဇဟာဟိ။
ဟူသော ဤ လေးဂါထာကို ဆို၏။
၇၆။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ဣဓလောကေ၊ ဤလောက၌။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ကာယန၊ ကိုယ်ဖြင့် လည်းကောင်း။ ဝါစာယ၊ နှုတ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ မနသာ စ၊ စိတ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ သညတော၊ ကောင်းစွာ စောင့်ရှောက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ကိဉ္စိ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ န ကရာတိ၊ မပြု။ အတ္တဟေတု၊ မိမိကိုယ်အစရှိသော အကြောင်းကြောင့်။ အလိကံ၊ မုသားကို။ န ဘဏေတိ၊ မဆို။ တထာဝိဓံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော သူကို။ သီလဝန္တံ၊ သီလရှိသောသူဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ဘုရားအစရှိသော ပညာရှိတို့သည်။ ဝဒန္တိ၊ ဆိုကုန်၏။
၇၇။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဂမ္ဘီရပဉှံ၊ နက်နဲသောပြဿနာကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ အဘိစိန္တယံ- အဘိစိန္တယန္တော၊ ကြံသည်ရှိသော်။ ကထေတုံ၊ ဖြေဆိုအံ့သောငှာ။ သက္ကောတိ၊ စွမ်းနိုင်၏။ အစ္စာဟိတံ၊ အစီးအပွားကိုလွန်သော။ လုဒ္ဒံ၊ ရုန့်ရင်းကြမ်းကြုတ်သော။ ကမ္မံ၊ အမှုကို။ န ကရောတိ၊ မပြု။ ကာလာဂတံ၊ အခါသို့ရောက်သော။ အတ္ထပဒံ၊ စီးပွားခြင်း၏ အကြောင်းကို။ န ရိဉ္စတိ၊ မယိုယွင်းစေ။ တထာဝိဓံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော သူကို။ ပညာန္တံ၊ ပညာရှိသောသူဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ဘုရားအစရှိသော ပညာရှိတို့သည်။ ဝဒန္တိ၊ ဆိုကုန်၏။
၇၈။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ကတညူ၊ သူ့ကျေးဇူးကို သိလေ့ရှိ၏။ ကတဝေဒီ၊ သိသည် အားလျော်စွာ သူ့ကျေးဇူးကို ဆပ်လေ့ရှိ၏။ ဓီရော၊ မြဲမြံတည်ကြည်၏။ ကလျာဏမိတ္တော၊ အဆွေခင်ပွန်းကောင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဒဠှဘတ္တိ စ၊ မြဲမြံသော အဆွေခင်ပွန်းကောင်းသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဒုခိတဿ၊ ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်သော အဆွေခင်ပွန်း၏။ ကိစ္စံ၊ အမှုကို။ သက္ကစ္စံ၊ ရိုသေစွာ။ ကရောတိ၊ ပြု၏။ တထာဝိဓံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော သူကို။ သပ္ပုရိသံ၊ သူတော်ကောင်းဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ ဝဒန္တိ၊ ဆိုတော်မူကုန်၏။
၇၉။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ယော ပုဂ္ဂလော၊ အကြင် ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ သဗ္ဗေဟိ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ ဧတေဟိ ဂုဏေဟိ၊ ထိုကျေးဇူးတို့နှင့်။ ဥပတော၊ ပြည့်စုံ၏။ သဒ္ဓေါ၊ သက်ဝင်၍ သဒ္ဓါခြင်းရှိ၏။ မုဒူ၊ ချစ်ဖွယ်သောစကားကို ဆိုတက်သည်ဖြစ်၍ နူးညံ့သော စကားရှိ၏။ သံဝိဘာဂီ၊ ဒါန, သီလ အစရှိသည်တို့ကို ခွဲခြမ်းဝေဖန်လေ့ရှိ၏။ ဝဒညူ၊ ပေးကမ်းစွန့်ကြဲသည်၏ အစွမ်းအားဖြင့် တောင်းလာကုန်သော သူတို့၏အသံကို သိတတ်သော အလေ့ရှိ၏။ သင်္ဂါဟကံ၊ ပေးကမ်းခြင်း အစရှိသည်၏ အစွမ်းအားဖြင့် သူတစ်ပါးအို့အား ချီးမြှောက်လေ့ရှိသော။ သခိလံ၊ သာယာသော စကားရှိသော။ သဏှဝါစံ၊ နူးညံ့သော စကားရှိသော။ တထာဝိဓံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်ကို။ သိရိ၊ ဘုန်း ကျက်သရေသည်။ နော ဇဟာတိ၊ မစွန့်။
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် ကောင်းကင်ပြင်၌ လကို ပေါ်စေဘိသကဲ့သို့ လေးပါးကုန်သော ပြဿနာတို့ကို ဖြေတော်မူ၏။
ပညာနှင့်အသရေ ဤနှစ်ထွေ
ဤသို့ ခုနစ်ပါးသော ပြဿနာတို့ကို ဖြေဆိုသည်ရှိသော် သိကြားမင်းသည် တစ်ဖန် မေးပြန်လိုရကား...
အညံ တံ ပုစ္ဆာမိ တဒိင်္ဃ ဗြူဟိ။
သီလံ သိရိဉ္စာပိ သတဉ္စ ဓမ္မံ၊
ပညဉ္စ ကံ သေဋ္ဌတရံ ဝဒန်တိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၀။ ကောဏ္ဍည၊ ကောဏ္ဍည အနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ အရှင်ဘုရား၏။ သုဘာသိတံ၊ ကောင်းစွာ ဖြေဆိုတော် မူအပ်သောစကားကို။ အနုမောဒိယာန၊ ဝမ်းမြောက်ပြီး၍။ အညံ၊ တစ်ပါးသော ပြဿနာကို။ တံ၊ အရှင်ဘုရားကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးလျှောက်ပါအံ့။ တံ၊ အရှင်ဘုရားကို။ ဣင်္ဃ၊ တိုက်တွန်းပါ၏။ ဗြူဟိ၊ ဖြေဆိုတော်မူပါလော့။ သီလဉ္စ၊ သီလလည်းကောင်း။ သိရိဉ္စ၊ အသရေလည်းကောင်း။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မဉ္စ၊ တရားလည်းကောင်း။ ပညဉ္စ၊ ပညာလည်းကောင်း။ တေသု၊ ထိုတရားတို့တွင်။ ကံ၊ အဘယ် တရားကို။ သေဋ္ဌတရံ၊ အထူးသဖြင့် မြတ်သော တရားဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ဘုရားအစရှိသော ပညာရှိတို့သည်။ ဝဒန္တိ၊ ဆိုတော်မူကုန်သနည်း။
ဘုရားလောင်းသည် ထိုသိကြားမင်းအမေးကို ဖြေလိုရကား-
မြတ်သည့်အရာ ပညာ
နက္ခတ္တရာဇာရိဝ တာရကာနံ။
သီလံ သိရီစာပိ သတဉ္စ ဓမ္မော၊
အနွာယိကာ ပညဝတော ဘဝန္တိ-
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၁။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ သီလဉ္စ၊ သီလသည်လည်းကောင်း။ သိရိဉ္စာပိ၊ အသရေသည်လည်းကောင်း။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော စ၊ တရားသည်လည်းကောင်း။ ပညဝတော ပညဝန္တံ၊ ပညာရှိသောသူသို့။ အနွာယိကာ၊ အစဉ်တစိုက် လိုက်ကုန်သည်။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တာရကာနံ၊ ကြယ်တို့၏။ နက္ခတ္တရာဇာရိဝ၊ နက္ခတ်တို့၏ မင်းဖြစ်သော လကဲ့သို့။ ပညာဟိ ပညာ ဧဝ၊ ပညာကိုသာလျှင်။ သေဋ္ဌော၊ အမြတ်ဟူ၍။ ကုသလာ၊ ဘုရား အစရှိကုန်သော ပညာရှိတို့သည်။ ဝဒန္တိ၊ ဆိုကုန်၏။
ပညာရှိကြောင်းနှင့် ဗြဟ္မာ့ပြည်ရောက်ကြောင်း
ဤသို့ ဖြေဆိုသည်ရှိသော် တစ်ဖန် တစ်ပါးသော ပြဿနာကို မေးပြန်လိုရကား-
အညံ တံ ပုစ္ဆာမိ တဒိင်္ဃ ဗြူဟိ။
ကထံကရော ကိန္တိကရော ကိမာစရံ၊
ကိံ သေဝမာနော လဘတီဓ ပညံ။
ပညာယ ဒါနိပ္ပဋိပဒံ ဝဒေဟိ၊
ကထံကရော ပညဝါ ဟောတိ မစ္စော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၂။ ကောဏ္ဍည၊ ကောဏ္ဍည အနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ အရှင်ဘုရား၏။ သုဘာသိတံ၊ ကောင်းစွာ ဆိုတော်မူအပ်သော စကားကို။ အနုမာဒိယာန၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်ပြီး၍။ အညံ၊ တစ်ပါးသော ပြဿနာကို။ တံ၊ အရှင်ဘုရားကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးပါအံ့။ တံ၊ အရှင်ဘုရားကို။ ဣင်္ဃ၊ တိုက်တွန်းပါ၏။ ဗြူဟိ၊ ဖြေဆိုတော်မူပါလော့။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ကထံကရော၊ အဘယ်မည်သောအမှုကို ပြုသောသူသည်။ ကိန္တိကရော၊ အဘယ်သို့ ပြုသောသူသည်။ ကိမာစရံ၊ အဘယ်ကို ကျင့်သောသူသည်။ ကိံသေဝမာနော၊ အဘယ်ကို မှီဝဲသောသူသည်။ ပညံ၊ ပညာကို။ လဘတိ၊ ရသနည်း။ ဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ပညာယ၊ ပညာ၏။ ပဋိပဒံ၊ ရခြင်းအကြောင်း ဖြစ်သောအကျင့်ကို။ ဝဒေဟိ၊ ဖြေဆိုတော်မူလော့။ ကထံကရော၊ အဘယ်သို့ပြုသော။ မစ္စော၊ သတ္တဝါသည်။ ပညဝါ၊ ပညာရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်သနည်း။
ထိုသိကြားမင်း အမေးကို ဖြေတော်မူလိုသော ဘုရားလောင်းသည်
ဥဂ္ဂါဟကော စ ပရိပုစ္ဆကော သိယာ။
သုဏေယျ၊ သက္ကစ္စ သုဘာသိတာနိ၊
ဧဝံ ကရော ပညဝါ ဟောတိ မစ္စော။
အနိစ္စတော ဒုက္ခတော ရောဂတော စ။
ဧဝံ ဝိပဿီ ပဇာဟတိ ဆန္ဒံ၊
ဒုက္ခေသု ကာမေသု မဟဗ္ဘယေသု။
မေတ္တံ စိတ္တံ ဘာဝယေ အပ္ပမာဏံ။
သဗ္ဗေသု ဘူတေသု နိဓာယ ဒဏ္ဍံ၊
အနိန္ဒိတော ဗြဟ္မမုပေတိ ဌာနံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၈၃။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ယော မစ္စော၊ အကြင်သတ္တဝါသည်။ နိပုဏေ၊ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အကြောင်းကို သိခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်ကုန်သော။ ဗဟုဿုတေ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ ဝုဒ္ဓေ၊ ပညာကြီးကုန်သော သူတို့ကို။ သေဝေထ- သေဝေယျ၊ မှီဝဲရာ၏။ ဥဂ္ဂါဟကော စ၊ ပါဠိကို သင်သည်လည်း။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။ ပရိပုစ္ဆကော စ၊ ပါဠိတော်၏အနက်ကို အဖန် တလဲလဲ မေးမြန်းသည်လည်း။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။ သုဘာသိတာနိ၊ ကောင်းစွာ ဟောတော်မူအပ်ကုန်သော တရားတို့ကို။ သက္ကစ္စံ၊ ရိုသေစွာ။ သုဏေယျ၊ နာခံရာ၏။ ဧဝံကရော၊ ဤသို့ကျင့်သော။ မစ္စော၊ သတ္တဝါသည်။ ပညဝါ၊ ပညာရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၈၄။ ပညဝါ၊ ပညာရှိသော။ သ-သော၊ ထိုသူသည်။ ကာမဂုဏေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ အနိစ္စတော စ၊ အနိစ္စအားဖြင့်လည်းကောင်း။ ဒုက္ခတော စ၊ ဒုက္ခအားဖြင့်လည်းကောင်း။ ရောဂတော စ၊ ရောဂါအားဖြင့်လည်းကောင်း။ အဝေက္ခတိ၊ ရှု၏။ ဧဝံ ဝိပဿီ၊ ဤသို့ ရှုလေ့ရှိသော ပညာရှိသည်။ ဒုက္ခေသု၊ ဆင်းရဲခြင်း၏ တည်ရာ ဖြစ်ကုန်သော။ မဟဗ္ဘယေသု၊ များစွာသော ဘေးရှိကုန်သော။ ကာမေသု၊ ကာမဂုဏ်တို့၌။ ဆန္ဒံ၊ တပ်စွန်းခြင်းဟု ဆိုအပ်သော ဆန္ဒကို။ ပဇာဟတိ၊ စွန့်နိုင်၏။
၈၅။ ဝီတရာဂေါ၊ ကာမဂုဏ်တို့၌ တပ်စွန်းခြင်း ကင်းသော။ သ-သော၊ ထိုသူသည်။ ဒေါသံ၊ ဒေါသကို။ ပဝိနေယျ၊ ပယ်ဖျောက်၍။ အပ္ပမာဏံ၊ အတိုင်းအရှည်မရှိသာ။ မေတ္တံ စိတ္တံ၊ မေတ္တာနှင့် ယှဉ်သောစိတ်ကို။ ဘာဝယေ၊ ပွားစေရာ၏။ သဗ္ဗေသု၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ ဘူတေသု၊ သတ္တဝါတို့၌။ ဒဏ္ဍံ၊ နှိပ်စက်ညှဉ်းဆဲခြင်း ဟူသော ဒဏ်ကို။ နိဓာယ၊ ချ၍။ သော၊ ထိုသူသည်။ အနိန္ဒိတော၊ မကဲ့ရဲ့အပ်သည်ဖြစ်၍။ ဗြဟ္မဋ္ဌာနံ၊ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့။ ဥပေတိ၊ ရောက်၏။
ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် ကာမဂုဏ်တို့၏အပြစ်ကို ဟောစဉ်ပင်လျှင် ဗိုလ်ပါအပေါင်းနှင့်တကွ ဖြစ်ကုန်သော ထိုမင်းသုံးပါးတို့သည် တဒင်္ဂပဟာန်ဖြင့် ငါးပါးသော ကာမဂုဏ်၌ တပ်စွန်းသော ရာဂကို ပယ်ဖျောက်အပ်၏။
မင်း၃-ပါး တရားမြင်
ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမင်းသုံးပါးတို့အား ရွှင်စေသည်၏ အစွမ်းအားဖြင့် ချီးမွမ်းလိုရကား-
တဝမဋ္ဌကာ ဘိမရထဿ စာပိ။
ကာလိင်္ဂရာဇဿ စ ဥဂ္ဂတဿ၊
သဗ္ဗေသ ဝေါ ကာမရာဂေါ ပဟီနော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၆။ အဋ္ဌက၊ အဋ္ဌကမင်း။ တဝ စ၊ သင်၏လည်းကောင်း။ ဘိမရထဿစာပိ၊ ဘိမရထမင်းလည်းကောင်း။ ဥဂ္ဂတဿ၊ နေလကဲ့သို့ ကျော်စော ထင်ရှားသော။ ကာလိင်္ဂရာဇဿစ၊ ကာလိင်္ဂမင်း၏ လည်းကောင်း။ အာဂမနံ၊ ဤအရပ်သို့ လာခြင်းသည်။ မဟတ္ထိယံ၊ များသော အကျိုးရှိသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်၏။ သဗ္ဗေသံ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ ဝေါ၊ သင်တို့သည်။ ကာမရာဂေါ၊ ကာမဂုဏ်တို့၌ တပ်စွန်းသော ရာဂကို။ ပဟီနာ၊ ပယ်ဖျောက်အပ်၏။
ရသေ့ပြုကြပြီ
ထိုစကားကို ကြားကုန်၍ မင်းသုံးပါးတို့သည် ဘုရားလောင်းအား ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုလိုကုန်ရကား-
သဗ္ဗေသ နော ကာမရာဂေါ ပဟီနော။
ကရောဟိ ဩကာသ မနုဂ္ဂဟာယ၊
ယထာ ဂတိံ တေ အဘိသမ္ဘဝေမ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၇။ ပရစိတ္တဝေဒိ၊ သူတစ်ပါးတို့၏ စိတ်ကိုသိတတ်သော ရှင်ရသေ့။ သဗ္ဗေသံ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့အား။ ကာမရာဂေါ၊ ငါးပါးသော ကာမဂုဏ်တို့၌ တပ်စွန်းအပ်သော ရာဂကို။ ပဟီနော၊ ပယ်ဖျောက်အပ်၏။ တံ၊ ထိုသို့ ပယ်ဖျောက်ခြင်းသည်။ ဧဝမေဝ၊ အရှင်ဘုရားသိတိုင်း ဟုတ်သည်သာလျှင်တည်း။ ယထာ- ယေန အာကာရေန၊ အကြင်အကြင်သို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ တေ၊ အရှင်ဘုရား၏။ ဂတိံ၊ ဖြစ်ရာအရပ်သို့။ အဘိသမ္ဘဝေမ၊ ရောက်လိုကုန်၏။ တထာ-တေန အာကာရေန၊ ထိုထိုသို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ အနုဂ္ဂဟာယ၊ ရဟန်းပြုစိမ့်သောငှာ။ ဩကာသံ၊ အခွင့်ကို။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ ကရောဟိ၊ ပြုတော်မူလော့။
ထိုအခါ ထိုမင်းတို့အား အခွင့်ပြုတော်မူလိုသော ဘုရားလောင်းသည်-
တထာ ဟိ ဝေါ ကာမရာဂေါ ပဟီနော။
ဖရာထ ကာယံ ဝိပုလာယ ပီတိယာ၊
ယထာ ဂတိံ အဘိသမ္ဘဝေထ။
၈၈။ ဘောန္တိ ရာဇာနော၊ အိုမင်းများတို့။ ဝေါ၊ သင်တို့သည်။ ကာမရာဂေါ၊ ငါးပါးသောဂုဏ်၌ တပ်စွန်းသော ရာဂကို။ ပဟီနော၊ ပယ်ဖျောက်အပ်၏။ တထာဟိ- တတော ဧဝ၊ ထို့ကြောင့်လျှင်။ ဝေါ၊ သင်တို့အား။ အနုဂ္ဂဟာယ၊ ရဟန်းပြုစိမ့်သောငှာ။ ဩကာသံ၊ အခွင့်ကို။ ကရောမိ၊ ပြု၏။ ယထာ- ယေန အာကာရေန၊ အကြင်အကြင်သို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ မေ၊ ငါ၏။ ဂတိံ၊ လားရာအရပ်သို့။ အဘိသမ္ဘဝေထ၊ ရောက်ကုန်ရာ၏။ တထာ- တေန အာကာရေန၊ ထိုထိုသို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ ဝိပ္ပလာယ၊ ပြန့်ပြောစွာသော။ ပီတိယာ၊ ဈာန်နှင့်ယှဉ်သော ပီတိဖြင့်။ ကာယံ၊ ကိုယ်ကို။ ဖရာထ၊ နှံ့ကြစေကုန်လော့။
ထိုစကားကို ကြား၍ မင်းသုံးပါးတို့သည် ဝန်ခံလိုရကား-
ယံ ယံ တုဝံ ဝက္ခသိ ဘူရိပည။
ဖရာမ ကာယံ ဝိပုလာယ ပီတိယာ၊
ယထာ ဂတိံ တေ အဘိသမ္ဘဝေမ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။
၈၉။ ဘူရိပည၊ မြေကြီးအထုနှင့်တူသော ကြီးကျယ်သော ပညာရှိတော်မူသော ရှင်ရသေ့။ တုဝံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ အနုသာသနိံ၊ အဆုံးအမဖြစ်သော။ ယံ ယံ၊ အကြင် အကြင် စကားကို။ ဝက္ခသိ၊ ဆိုတော်မူ၏။ တဝ၊ အရှင်ဘုရား၏။ တံ တံ သဗ္ဗံ၊ ထိုထိုအဆုံးအမ စကားတော်အလုံးစုံကို။ ကရိဿာမ၊ လိုက်နာကြကုန်အံ့။ ယထာ- ယေန အာကာရေန၊ အကြင် အကြင်သို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ တေ၊ အရှင်ဘုရား၏။ ဂတိံ၊ လားရာအရပ်သို့။ အဘိသမ္ဘဝေမ၊ ရောက်ကြကုန်ရာ၏။ တထာ- တေန အာကာရေန၊ ထိုထိုသို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ ဝိပုလာယ၊ ပြန့်ပြောစွာသော။ ပီတိယာ၊ ဈာန်နှင့်ယှဉ်သော ပီတိဖြင့်။ ကာယံ၊ ကိုယ်ကို။ ဖရာမ၊ နှံ့ပါစေကုန်အံ့။
ရသေပြုကြပြီး ဈာန်ရကြကြောင်း
ထိုအခါ ဗိုလ်ပါအပေါင်းနှင့် တကွကုန်သော ထိုမင်းသုံးပါးတို့အား ဘုရားလောင်းသည် ရဟန်းအဖြစ်ကို ပေးတော်မူ၍ ရသေ့အပေါင်းကို လွှတ်တော်မူလိုသည်ဖြစ်၍-
ဂစ္ဆန္တု ဘောန္တော ဣသယော သာဓုရူပါ။
ဈာနေ ရတာ ဟောထ သဒါ သမာဟိတာ၊
ဧသာ ရတီ ပဗ္ဗဇိတဿ သေဋ္ဌာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၀။ ဘောန္တော၊ အရှင်ကောင်း ဖြစ်ကုန်သော ရသေ အပေါင်းတို့။ ကိသဿ ဝစ္ဆဿ၊ ကိသဝစ္ဆ ရှင်ရသေ့အား။ အယံပူဇာ၊ ဤပူဇော်ခြင်းကို။ ကတာ၊ ပြုအပ်ပြီ။ သာဓုရူပါ၊ ကောင်းသော သဘောရှိကုန်သော။ ဣသယော၊ အရှင်ရသေ့ကောင်းတို့သည်။ ဂစ္ဆန္တု၊ မိမိ မိမိတို့၏ နေရာတို့သို့ သွားကြကုန်လော့။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ သမာဟိတာ၊ တည်ကြည်သော စိတ်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဈာနေ၊ ဈာန်၌။ ရတာ၊ မွေ့လျော်ကုန်သည်။ ဟောထ၊ ဖြစ်ကြကုန်လော့။ ဧသာ ရတီ၊ ဤသို့ ဈာန်၌ မွေ့လျော်ခြင်းသည်။ ပဗ္ဗဇိတဿ၊ ရသေ့ရဟန်းအား။ သေဋ္ဌာ၊ မြတ်၏။
ရသေ့အပေါင်းတို့သည် ထိုသရဘင်္ဂဆရာ၏ စကားကို ဦးဖြင့်ဝန်ခံ၍ ရှိခိုးကုန်လျက် ကောင်းကင်သို့ တက်ပြီးလျှင် မိမိ မိမိတို့၏ နေရာအရပ်တို့သို့ သွားကြကုန်၏။ သိကြားမင်းသည်လည်း နေရာမှထပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းအား ချီးမွမ်းခြင်းကိုပြု၍ လက်အုပ်ချီလျက် နေကိုရှိခိုးဘိသကဲ့သို့ ဘုရားလောင်းကို ရှိခိုးလျက် ပရိသတ်နှင့်တကွ ဖဲလေ၏။
ဈာန်ရတရားများ
ထိုအကြောင်းကို သိစေတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
သုဘာသိတာ ဣသိနာ ပဏ္ဍိတေန။
တေ ဝေဒဇာတာ အနုမောဒမာနာ။
ပက္ကာမု ဒေဝါ ဒေဝပုရံ ယသဿိနော။
သုဘာသိတာ ဣသိနာ ပဏ္ဍိတေန။
ယော ကောစိမာ အဋ္ဌိကတွာ သုဏေယျ၊
လဘေထ ပုဗ္ဗာပရိယံ ဝိသေသံ။
လဒ္ဓါန ပုဗ္ဗာပရိယံ ဝိသေသံ၊
အဒဿနံ မစ္စုရာဇဿ ဂစ္ဆေ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၉၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ပဏ္ဍိတေန၊ ပညာရှိသော။ ဣသိနာ၊ သရဘင်္ဂ ရသေ့သည်။ ဘုဘာသိတာ၊ ကောင်းစွာဆိုအပ်သော။ ပရမတ္ထသံဟိတာ၊ နိဗ္ဗာန်ကိုမှီသော။ ဂါထာ၊ ဂါထာတို့ကို။ သုတွာန၊ နာရ၍။ ယသဿိနော၊ များသော အခြံအရံရှိကုန်သော။ တေ ဒေဝါ၊ ထိုနတ်တို့သည်။ ဝေဒဇာတာ၊ ဖြစ်သော နှစ်သက်ခြင်း ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ အနုမောဒမာနာ၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်း ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဒေဝပုရံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ပက္ကာမုံ၊ ဖဲကြလေကုန်၏။
၉၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ပဏ္ဍိတေန၊ ပညာရှိသော။ ဣသိနာ၊ သရဘင်္ဂရသေ့သည်။ သုဘာသိတာ၊ ကောင်းစွာ အပ်ကုန်သော။ အတ္ထဝတီ၊ မြတ်သော အနက်ရှိကုန်ထသော။ သုဗျဉ္ဇနာ၊ သန့်ရှင်းစင်သော သဒ္ဒါရှိကုန်ထသော။ ဣမာဂါထာ၊ ဤဂါထာတို့ကို။ ယောကောစိ၊ အမှတ်မရှိ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည်။ အဋ္ဌိကတွာ၊ အရိုအသေပြု၍။ သုဏေယျ၊ နာရာ၏။ သော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ပုဗ္ဗာပရိယံ၊ ရှေ့နောက်ဖြစ်သော။ ဝိသေသံ၊ ဈာန်အစရှိသော တရားထူးကို။ လဘေထ-လဘေယျ၊ ရရာ၏။ ပုဗ္ဗာပရိယံ ဝိသေသံ၊ ရှေ့နောက်ဖြစ်ကုန်သော ဈာန်အစရှိသော တရားအထူးကို။ လဒ္ဓါန၊ ရ၍။ မစ္စုရာဇဿ၊ သေမင်း၏။ အဒဿနံ၊ မမြင်ရာသို့။ ဂစ္ဆေ၊ ရောက်ရာ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... ဤသို့လျှင် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အရဟတ္တဖိုလ်ဖြင့် ဒေသနာတော်၏ အထွတ်ကိုယူတော်မူ၍ ရဟန်းတို့... ယခုသာလျှင် မောဂ္ဂလာန်၏ သင်္ချိုင်း၌ ပန်းမိုးရွာသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း မောဂ္ဂလာန်၏ သင်္ချိုင်း၌ ပန်းမိုးရွာဖူးသည်လျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူလိုရကား-
ပဗ္ဗတော အနုရုဒ္ဓေါ စ၊ ကစ္စာယနော စ ဒေဝလော။
နာရဒေါ ဥဒါယိတ္ထေရော၊ ပရိသာ ဗုဒ္ဓပရိသာ။
သရဘင်္ဂေါ လောကနာထော၊ ဧဝံ ဓာရေထ ဇာတကံ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၉၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သာရိပုတ္တော၊ သာရိပုတ္တရာသည်။ သာလိဿရော၊ သာလိဿရ ရသေ့ဖြစ်ဖူးလေပြီ။ ကဿပေါ စ၊ ကဿပသည်ကား။ မေဏ္ဍိဿရော၊ မေဏ္ဍိဿရ ရသေ့ ဖြစ်ဖူးလေပြီ။ အနုရုဒ္ဓေါ စ၊ အနုရုဒ္ဓါသည်ကား။ ပဗ္ဗတော၊ ပဗ္ဗတရသေ့ ဖြစ်ဖူးလေပြီ။ ကစ္စာယနော စ၊ ကစ္စည်းမထေရ်သည်ကား။ ဒေဝလော၊ ဒေဝိလရသေ့ ဖြစ်ဖူးလေပြီ။
၉၄။ အာနန္ဒော စ၊ အာနန္ဒာသည်ကား။ အနုသိဿော၊ အနုသိဿရသေ့ ဖြစ်ဖူးလေပြီ။ ကောလိတော စ၊ မောဂ္ဂလာန်သည်ကား။ ကိသဝစ္ဆော၊ ကိသဝစ္ဆရသေ့ ဖြစ်ဖူးလေပြီ။ ဥဒါယိတ္ထေရော၊ ဥဒါယီ မထေရ်သည်ကား။ နာရဒေါ၊ နာရဒရသေ့ ဖြစ်ဖူးလေပြီ။ ဗုဒ္ဓပရိသာ၊ ယခုအခါ ငါဘုရား ပရိသတ်တို့သည်။ ပရိသာ၊ ထိုအခါ သရဘင်္ဂ ဆရာရသေ့၏ ပရိသတ်ရသေ့တို့ ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ။ လောကနာထော၊ လူသုံးပါးတို့၏ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်တော်မူသော ငါဘုရားသည်။ သရဘင်္ဂေါ၊ သရဘင်္ဂဆရာ ဖြစ်ဖူးလေပြီ။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇာတကံ၊ ဇာတ်ပေါင်းခြင်းကို။ ဓာရေထ၊ မှတ်ကြကုန်လော့။
ပညာသည်သာ၊ အရာရာ၊ လိုရာအောင်ကြောင်းမှတ်
နှစ်ခုမြောက်ဖြစ်သော သရဘင်္ဂဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
စတ္တာလီသနိပါတ်
၃။ အလမ္ဗုသာဇာတ်
အမှတ်သညာကင်းမဲ့၍ သောကကြီးစွာ တွေ့ရခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အထဗြဝိ ဗြဟာ ဣန္ဒော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ အလမ္ဗုသာဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် မယားဟောင်း ဖြားယောင်းသော ရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုကို ဣန္ဒြိယဇာတ်၌ ချဲ့အပ်ပြီးသလျှင်ကတည်း။
မိန်းမကြောင့် ဈာန်လျှောခြင်း
အထူးကား- သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းကို ရဟန်း... သင်သည် ငြီးငွေ့သတတ်ဟူသည် မှန်သလောဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် အဘယ်သူသည် ငြီးငွေ့စေအပ်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား... မယားဟောင်းသည် ငြီးငွေ့စေအပ်၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း... ဤမိန်းမသည် သင်၏အကျိုးမဲ့ကို ပြုတတ်၏။ သင်သည် ဤမိန်းမကိုအမှီပြု၍ ဈာန်ကိုပျက်စီးစေ၍ သုံးနှစ်တို့ပတ်လုံး တွေဝေလျက် သညာကင်းသဖြင့် အိပ်၍ဖြစ်သော သညာဖြင့် သည်းစွာသော ငိုကြွေးခြင်းကို ငိုကြွေးရဖူးပြီ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်း လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကာသိတိုင်းဝယ် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လျှင် ခပ်သိမ်းသော အတတ်တို့၌ အပြီးသို့ရောက်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုပြီးလျှင် တောကျောင်း၌ တောသစ်သီး တောသစ်မြစ်ဟူသော အာဟာရ ရှိသည်ဖြစ်၍ မျှ၏။
သမင်မ၏သား
ထိုအခါ တစ်ခုသော သမင်မသည် ထိုရှင်ရသေ့ ကျင်ငယ်စွန့်ရာအရပ်၌ သုက်နှင့်ရောသော မြက်ကိုစား၍ ရေကိုသောက်၏။ ဤမျှဖြင့်သာလျှင် ထိုရှင်ရသေ့၌ တပ်စွန်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ကိုယ်ဝန်ရလျှင် ထိုအခါမှစ၍ တစ်စုံတစ်ခုသော အရပ်သို့ မသွားမူ၍ ထိုအရပ်၌သာလျှင် မြက်ကိုစား၏။ ရှင်ရသေ့ကျောင်း၏ အနီး၌လျှင် ကျက်စား၏။ ဘုရားအလောင်းသည် စုံစမ်းသည်ရှိသော် ထိုအကြောင်းကို သိလေ၏။ ထိုသမင်မသည် နောက်အဖို့၌ သူငယ်ကိုဖွား၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုသူငယ်ကို သားဟူသော ချစ်ခြင်းဖြင့် မွေးမြူ၏။ ထိုသူငယ်အား ဣသိသိင်္ဂ ဟူသော အမည်ကိုမှည့်၏။ ထိုမှ နောက်၌ လိမ္မာသောအဖြစ်သို့ ရောက်သော ထိုဣသိသိင်္ဂကို ဘုရားလောင်းသည် ရဟန်းပြု၍ မိမိအိုမင်းသောကာလ၌ ထိုဣသိသိင်္ဂ ရှင်ရသေ့ကိုခေါ်၍ မိန်းမသဏ္ဌာန် ပွင့်သော ပန်းရှိသောကြောင့် နာရီအမည်ရှိသော နွယ်ပန်းတောသို့သွား၍ ချစ်သား ဤဟိမဝန္တာတော၌ ဤပန်းတို့နှင့် တူကုန်သော မိန်းမတို့မည်သည် ရှိကုန်၏။ ထိုမိန်းမတို့သည် မိမိတို့အလိုသို့ လိုက်ကုန်သော သူတို့ကို ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်စေတတ်ကုန်၏။ ထိုမိန်းမတို့ အလိုမည်သည်ကို လိုက်ခြင်းငှာမအပ် ဟု ဆိုပြီးလျှင် နောက်အဖို့၌ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။
ရှင်ရသေ့၏ သီလတော်
ဣသိသိင်္ဂရသေ့သည် ဈာန်ကစားခြင်းကို ကစားရွှင်မြူးလျက် ဟိမဝန္တာအရပ်၌ နေ၏။ ပြင်းထန်သော အကျင့်ရှိ၏။ ချုပ်တည်း စောင့်စည်းသော ဣန္ဒြေရှိ၏။
သိကြားမင်း ကြောက်ရွံ့ပြီ
ထိုအခါ ဣသိသိင်္ဂရှင်ရသေ့၏ သီလတန်ခိုးကြောင့် သိကြားမင်း၏ နေရာသည် တုန်လှုပ်၏။ သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုအကြောင်းကို သိ၍ ဤရသေ့သည် ငါ့ကို သိကြားအဖြစ်မှ ရွေ့စေလို၏ ဟု နှလုံးသွင်းပြီးလျှင် တစ်ယောက်သော နတ်သမီးကိုစေ၍ ထိုဣသိသိင်္ဂရသေ့၏ သီလကို ဖျက်ဆီးစေအံ့ ဟု အလုံးစုံသော နတ်ပြည်ကို စုံစမ်းသည်ရှိသော် မိမိ၏ နှစ်ဆယ့်ငါးကုဋေ အရေအတွက် ရှိကုန်သော အလုပ်အကျွေးတို့၏ အလယ်၌ တစ်ယောက်သော အလမ္ဗုသာ အမည်ရှိသော နတ်သမီးကိုထား၍ ထိုဣသိသိင်္ဂရသေ့၏ သီလကို ဖျက်ဆီးအံ့သောငှာ စွမ်းနိုင်သော တစ်ပါးသော နတ်သမီးကိုမမြင်၍ ထိုအလမ္ဗုသာ နတ်သမီးကို ခေါ်စေပြီးလျှင် ထိုဣသိသိင်္ဂရသေ့၏ သီလကို ဖျက်ဆီးစိမ့်သောငှာ စေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ဒေဝကညံ ပရာဘေတွာ၊ သုဓမ္မာယံ အလမ္ဗုသံ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၉၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ အထ တဒါကာလေ၊ ထိုအခါ၌။ ဇယတံ၊ ရန်ကိုအောင်ကုန်သော သုံးကျိပ်သုံးယောက်ကုန်သော နတ်သားတို့၏။ ပိတာ၊ အဖဖြစ်သော။ ဝတြဘူ၊ ဝတြဘူအမည်ရှိသော အသုရာကို လွှမ်းမိုးသော။ ဗြဟာ၊ မြတ်သော။ ဣန္ဒော၊ သိကြားမင်းသည်။ သုဓမ္မာယံ၊ သုဓမ္မာအမည်ရှိသော နတ်သဘင်၌။ နိသိန္နော၊ နေလျက်။ အလမ္ဗုသံ၊ အလမ္ဗုသာ အမည်ရှိသော။ ဒေဝကညံ၊ နတ်သမီးကို။ ပရာဘေတွာ၊ စွမ်းနိုင်၏ဟု ကောင်းစွာသိ၍။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။
နတ်သမီးကို ဖျက်ဆီးခိုင်းခြင်း
သိကြားမင်းသည် သုဓမ္မာအမည်ရှိသော နတ်သဘင်ဝယ် ပဏ္ဍုကမ္ဗလာ ကျောက်နေရာ၌ နေလျက် ထိုအလမ္ဗုသာ နတ်သမီးကိုခေါ်၍ တောင်းပန်လိုရကား-
ဣသိပ္ပလောဘနေ ဂစ္ဆ၊ ဣသိသိင်္ဂံ အလမ္ဗုသေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၆။ မိဿေ၊ ယောက်ျားတို့ကို ကိလေသာတည်းဟူသော အာမိသဖြင့် ရောနှောတတ်သော။ ဣသိပ္ပလောဘနေ၊ ရသေ့တို့ကို ဖြားယောင်းခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သော။ အလမ္ဗုသေ၊ ရှင်မအလမ္ဗုသာ။ တံ၊ ရှင်မကို။ သဣန္ဒကာ၊ သိကြားမင်းနှင့် တကွကုန်သော။ တာဝတိံသာ ဒေဝါ၊ တာတိံသာ နတ်တို့သည်။ ယာစန္တိ၊ တောင်းပန်ကုန်၏။ ဣသိသိင်္ဂံ၊ ဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ထံသို့။ ဂစ္ဆေ၊ သွားချေလော့။
ဤသို့သောနည်းဖြင့် သိကြားနတ်မင်းသည် ရှင်မ... သွားချေ၊ ဣသိသိင်္ဂရသေ့သို့ ချဉ်းကပ်၍ မိမိအလိုသို့ ဆောင်ယူသဖြင့် ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့၏ သီလကို ဖျက်ဆီးချေလော့ ဟုဆို၍ အလမ္ဗုသာ နတ်သမီးကို စေလိုရကား...
နိဗ္ဗာနာဘိရတော ဝုဒ္ဓေါ၊ တဿ မဂ္ဂါနိ အာဝရ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၇။ အလမ္ဗုသေ၊ ရှင်မ အလမ္ဗုသာ။ ဝတ္တဝါ၊ ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ်ကို လည်းကောင်း။ ဗြဟ္မစရိယ ဝါ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို လည်းကောင်း။ ပူရေန္တော၊ ဖြည့်ကျင့်ထသော။ နိဗ္ဗာနာဘိရတော၊ နိဗ္ဗာန်ဟုဆိုအပ်သော နတ်ပြည်၌ အလွန်မွေ့လျော်ထသော။ ဝုဒ္ဓေါ၊ ဂုဏ်အားဖြင့် ကြီးသော။ အယံ တာပသော၊ ဤဣသိသိင်္ဂ ရသေ့သည်။ အမှေ၊ ငါတို့ကို။ ပုရေ န အစ္စေတိ၊ မလွှမ်းမိုးမီ။ တဿ၊ ထိုဣသိသိင်္ဂရသေ့၏။ မဂ္ဂါနိ၊ နတ်ပြည်ခရီးတို့ကို။ အာဝရ၊ ပိတ်ပင် တားမြစ်ချေလော့။
ထိုစကားကိုကြား၍ အလမ္ဗုသာနတ်သမီးသည် မိမိအရှင်သိကြားမင်းအား အကြောင်းကို ပြန်လျှောက်လိုရကား...
ဣသိပ္ပလောဘနေ ဂစ္ဆ၊ သန္တိ အညာပိ အစ္ဆရာ။
တာသမ္ပိ ဟောတု ပရိယာယော၊ တာပိ ယန္တု ပလောဘနာ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၉၈။ ဒေဝရာဇ၊ အရှင်နတ်မင်း။ တွံ၊ အရှင်နတ်မင်းသည်။ ဧတံ၊ ထိုအမှုကို။ ကိနာမ ကရောသိ၊ အသို့ ပြုတော်မူဘိသနည်း။ မမေဝ၊ အကျွန်ုပ်ကိုသာလျှင်။ တုဝံ၊ အရှင်သိကြားမင်းသည်။ သိက္ခသိ၊ မြင်တော်မူဘိ၏။ ဣသိပ္ပလောဘနေ၊ ရသေ့ရဟန်းတို့ကို ဖျားယောင်းလှည့်ပတ်ခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သော ရှင်မ အလမ္ဗုသာ။ ဂစ္ဆ၊ သွားချေလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မမညေဝ၊ အကျွန်ုပ်ကိုသာလျှင်။ ဝဒသိ၊ ဆိုတော်မူဘိ၏။
၉၉။ အသောကေ၊ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြ ဗျာပါရတို့၏ ကင်းရာ ဖြစ်ထသော။ နန္ဒနေ၊ နှစ်သက်ခြင်းကိုဖြစ်စေတတ်ထသော။ ဝနေ၊ ဥယျာဉ်တော်၌။ မာဒိသိယော စေဝ၊ အကျွန်ုပ်နှင့် တူသည်သာလျှင်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ပဝရာ စေဝ၊ အကျွန်ုပ်ထကျ သာလွန်သည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ အညာ၊ တစ်ပါးကုန်သော။ အစ္ဆရာပိ၊ နတ်သမီးတို့သည်လည်း။ သန္တိ၊ ရှိပါကုန်၏ တကား။ တာသံပိ၊ ထိုနတ်သမီးတို့၏လည်း။ ပရိယာယော၊ အလှည့်သည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်ပါစေလော့။ ပလောဘနာ၊ ရသေ့ရဟန်းကို ဖြားယောင်းစိမ့်သောငှာ။ တညပိ၊ ထိုနတ်သမီးတို့ကိုလည်း။ ယန္တု၊ သွားပါစေကုန်လော့။
ထို့နောင်မှ သိကြားမင်းသည် ထိုနတ်သမီး ပြန်လျှောက်သော စကားကို ပယ်သဖြင့် ထိုအလမ္ဗုသာ နတ်သမီးကိုပင်လျှင် အကြောင်းနှင့်တကွ တိုက်တွန်းပြန်လိုရကား-
တာဒိသိယော ပဝရာစေဝ၊ အသောကေ နန္ဒနေ ဝနေ။
ယာဒိသံ တွံ ပဇာနာသိ၊ နာရိ သဗ္ဗင်္ဂသောဘနေ။
တဝေဝ ဝဏ္ဏရူပေနေ၊ သဝသ မာနယိဿသိ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၀၀။ အလမ္ဗုသေ၊ ရှင်မ အလမ္ဗုသာ။ ဟိ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ အသောကေ၊ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြ ဗျာပါရတို့၏ ကင်းရာ ဖြစ်ထသော။ နန္ဒနေ၊ နှစ်သက်ခြင်းကို ဖြစ်စေတတ်သော။ ဝနေ၊ ဥယျာဉ်တော်၌။ တာဒိသိယော စေဝ၊ ရှင်မနှင့် တူသည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ပဝရာ စေဝ၊ ရှင်မထက် သာလွန်သည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ အညာ၊ တစ်ပါးကုန်သော။ အစ္ဆရာပိ၊ နတ်သမီးတို့သည်လည်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တွံ၊ သင်ရှင်မသည်။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ သစ္စံ၊ မှန်သောစကားကို။ ဘဏသိ၊ ဆိုပေ၏။
၁၁၁။ သဗ္ဗင်္ဂသောဘနေ၊ အလုံးစုံသော အင်္ဂါကြီးငယ်၏ တင့်တယ်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံသော။ နာရီ၊ ရှင်မ အလမ္ဗုသာ။ ယာဒိသံ၊ အကြင်သို့သဘောရှိသော။ ပါရိစရိယံ၊ လုပ်ကျွေးခြင်းကို။ တွံ၊ သင်ရှင်မသည်။ ပဇာနာသိ၊ သိ၏။ ပုမံ၊ ယောက်ျားသို့။ ဂတာ၊ ဆည်းကပ်ကုန်သည်ရှိသော်။ တာ၊ ထိုနတ်သမီးတို့သည်။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ပါရိစရိယံ၊ လုပ်ကျွေးခြင်းကို။ န ပဇာနန္တိ၊ မသိကုန်။
၁၀၂။ ကလျာဏိ၊ ကောင်းသောအင်္ဂါနှင့် ပြည့်စုံသော ရှင်မ အလမ္ဗုသာ။ တွမေဝ၊ သင် ရှင်မသည်သာလျှင်။ ဂစ္ဆ၊ သွားချေလော့။ တွမေဝ၊ သင် ရှင်မသည်သာလျှင်။ ဣတ္ထီနံ၊ မိန်းမတို့ထက်။ ပဝရာ စ၊ မြတ်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တဝေဝ၊ ရှင်မ၏သာလျှင်။ ဝဏ္ဏရူပေန၊ အဆင်းသဏ္ဌာန်ဖြင့်။ တံ၊ ထို ဣသိသိင်္ဂရသေ့ကို။ သဝသံ၊ ရှင်မ၏အလို့သို့။ အာနယိဿသိ၊ ဆောင်နိုင်လတ္တံ့။
နတ်သမီး ငြင်းဆိုပုံ
ထိုစကားကို ကြားရလျှင် အလမ္ဗုသာ နတ်သမီးသည် အလွန် ထိတ်လန့်သည်ဖြစ်၍ သိကြားမင်းအား မိမိအကြောင်းကို ကြားလျှောက်လိုရကား-
ဝိဘေမိ စေတံ အဿာဒုံ၊ ဥဂ္ဂတေဇော ဟိ ဗြာဟ္မဏော။
အာပန္နာ မောဟသံသာရံ၊ တသ္မာ လောမာနိ ဟံသယေ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၀၃။ ဒေဝရာဇေန၊ အရှင်သိကြားနတ်မင်းသည်။ ပေသိတာ၊ ခန့်တော်မူအပ်သော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဂမိဿာမိ၊ မသွားအံ့သည်ကား။ န၊ မဟုတ်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဂမိဿာမိ ဧဝ၊ သွားအံ့သည်သာလျှင်တည်း။ စ၊ ထိုသို့မူကား။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ဣသိသိင်္ဂရသေ့သည်။ ဥဂ္ဂတေဇော၊ ပြင်းထန်သော တန်ခိုးရှိ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သီလဘေဒနတ္ထာယ၊ သီလကိုဖျက်ဆီးအံ့သောငှာ။ ဧတံ၊ ထို့ဣသိသိင်္ဂရသေ့ကို။ အဿာဒုံ၊ သာယာကပ်ငြိစေသောငှာ။ ဝိဘေမိ၊ ကြောက်ပါ၏။
၁၀၄။ မောဟာ- မောဟေန၊ မိုက်မဲ တွေဝေသောအားဖြင့်။ ဣသိံ၊ ရှင်ရသေ့ကို။ အာသာဒိယ၊ ဖြားယောင်းဖျက်ဆီး၍။ သံသာရံ၊ သံသရာ၌။ အာပန္နာ၊ ကျင်လည်ခြင်း ရောက်ကုန်သော။ နိရယံ၊ ငရဲ၌။ ပတ္တာ၊ ဖြစ်ကုန်သော။ ဇနာ၊ သတ္တဝါတို့သည်။ အနေကာ၊ များစွာကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ စိန္တိယမာနာယမေဝ၊ သီလကို ဖျက်ဆီးအံ့ဟု ကြံစဉ်ပင်လျှင်။ လောမာနိ၊ အမွေးတို့သည်။ ဟံသယေ- ဟံသန္တိ၊ ရွှင်ကုန်၏။ ဝါ၊ ကြက်သီးထကုန်၏။
ဖျက်ဆီးရန်သွားပြီ
ဤသို့သော စကားကိုဆိုပြီး၍ အလမ္ဗုသာ နတ်သမီးသည် ဣသိသိင်္ဂ ရှင်ရသေ့အထံသို့ သွားလေသတတ်။ ထိုကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်...
မိဿာ မိဿိတုမိစ္ဆန္တိ၊ ဣသိသိင်္ဂံ အလမ္ဗုသာ။
ဗိမ္ဗိဇာလကသဉ္ဆန္နံ၊ သမန္တာ အဍ္ဎယောဇနံ။
အဂ္ဂိဋ္ဌံ ပရိမဇ္ဇန္တံ၊ ဣသိသိင်္ဂံ ဥပါဂမိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၀၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကာဝမဏ္ဏိနီ၊ နှစ်လိုဖွယ်သော အဆင်းရှိထသော။ မိဿာ၊ ယောက်ျားတို့ကို ကိလေသာဖြင့် ရောနှောတတ်သော။ အလမ္ဗုသာ၊ အလမ္ဗုသာအမည်ရှိသော။ အစ္ဆရာ၊ နတ်သမီးသည်။ ဣဒံဝစနံ၊ ဤသို့သော စကားကို။ ဝတွာန၊ ဆို၍။ မိဿိတုံ၊ ကိလေသာဖြင့် ရောနှောခြင်းငှာ အလိုရှိသည်ဖြစ်၍။ ဣသိသိင်္ဂံ၊ ဣသိသိသိင်္ဂ ရှင်ရသေ့အထံသို့။ ပက္ကာမိ၊ သွားလေ၏။
၁၀၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သာ စ၊ ထိုအလမ္ဗုသာ နတ်သမီးသည်လည်း။ ဣသိသိင်္ဂေန၊ ဣသိသိင်္ဂ ရှင်ရသေ့သည်။ ရက္ခိတံ၊ စောင့်ရှောက်အပ်သော။ ဗိမ္ဗိဇာလကသဉ္ဆန္နံ၊ နီသော အညွန့်ရှိသော သစ်ပင်တို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော။ (တစ်နည်းကား) ကြက်မောက်ပင်တို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်ထသော။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ အဍ္ဎယောဇနံ၊ ယူဇနာခွဲရှိသော။ တံ ဝနံ၊ ထိုတောသို့။ ဩဂယှ၊ သက်ဝင်၍။
၁၀၇။ ပါတရာသမှိ၊ နံနက်စာစားချိန်၌။ ပါတောဝ၊ စောသည်သာလျှင် ဖြစ်သော။ ဥဒဏှသမယံပတိ၊ နေဝန်းထွက်ပြူစအချိန်၌။ အဂ္ဂိဋ္ဌံ၊ မီးတင်းကုပ်ကို။ ပရိမဇ္ဇန္တံ၊ တံမြက်လှည်း၍ နေသော။ ဣသိသိင်္ဂံ၊ ဣသိသိင်္ဂ ရှင်ရသေ့မျက်နှာစာသို့။ ဥပါဂမိ၊ မိန်းမတို့၏ တင့်တယ်ခြင်းအမူအရာကို ပြလျက် ချဉ်းကပ်လေ၏။
ရှင်ရသေ့၏ ချီးမွမ်းချက်
ထိုအခါ အလမ္ဗုသာနတ်သမီးကို ဣသိသိင်္ဂရှင်ရသေ့သည် မေးလိုရကား...
ဝိစိတ္တဟတ္ထာဘရဏာ၊ အာမုက္ကမဏိကုဏ္ဍလာ။
သညတူရူ မဟာမာယာ၊ ကုမာရီ စာရုဒဿနာ။
ဂမနာ ကာမနီယာ တေ၊ ဟရန္တိယေဝ မေ မနော။
ဝိမဋ္ဌာ တုယှံ သုဿောဏီ၊ အက္ခဿ ဖလကံ ယထာ။
ပုရာ ကဏှဉ္ဇနဿေဝ၊ ဒူရတော ပတိဒိဿတိ။
ပယောဓရာ အပတိတာ၊ အဍ္ဎလာဗုသမာ ထနာ။
ပဏ္ဍရာဝရဏာ ဝဂ္ဂု၊ စတုတ္ထမနသန္နိဘာ။
ဒုဝိဇာ နေလသမ္ဘူတာ၊ ဒန္တာ တဝ သုဒဿနာ။
အာယတာ စ ဝိသာလာ စ၊ နေတ္တာ တဝ သုဒဿနာ။
ဥတ္တမင်္ဂရုဟာ တုယှံ၊ ကေသာ စန္ဒနဂန္ဓိကာ။
ဣသီနဉ္စ ပရက္ကန္တံ၊ သညတာနံ တပဿိနံ။
ကော ဝါ တွံ ကဿ ဝါ ပုတ္တော၊ ကထံ ဇာနေမု တံ မယံ။
ဟူသော ဤတစ်ဆယ့်နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၀၇။ ဝိစိတ္တဟတ္ထာဘရာ၊ ဆန်းကြယ်သော လက်ဝတ်တန်ဆာ ဆင်ယင်ထသော။ အာမုက္ကမဏိကုဏ္ဍလာ၊ ပုလဲသွယ်လည်ရွဲ ပတ္တမြားနားတောင်းလည်း ဆင်ယင်ထသော။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝိဇ္ဇုရိဝ၊ လျှပ်စစ်နွယ်ကဲ့သို့ လည်းကောင်း။ ဩသဓီတာရကာ ဝိယ၊ သောက်ရှူးကြယ်ကဲ့သို့ လည်းကောင်း။ အာဘာသိ၊ ထွန်းပ၏။ ကာ နု၊ အဘယ်သူနည်း။
၁၀၉။ တွံ၊ သင်သည်။ အာဒိစ္စဝဏ္ဏသင်္ကာသာ၊ နေမင်းကဲ့သို့ ထွန်းလင်းသော အရောင်လည်း ရှိ၏။ ဟေမစန္ဒနဂန္ဓိနီ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော စန္ဒကူးနံ့သာလည်း လိမ်းကျံ၏။ သညတူရူ၊ လုံးသော တစ်ခဲနက်သော ပေါင်လုံး ပေါင်တံလည်းရှိ၏။ မဟာမာယာ၊ များသော မာယာလည်း ရှိ၏။ ကုမာရီ၊ ပျိုနု၏။ စာရုဒဿနာ၊ ရှုချင်စဖွယ် ရှိ၏။
၁၁၀။ ဝိလဂ္ဂါ၊ သေးသေး သွယ်သွယ် တင့်တယ်သော ခါးလည်းရှိ၏။ မုဒုကာ၊ နူးညံ့၏။ သုဒ္ဓါ၊ ညစ်ကြေးမတင် သန့်ရှင်းစင်၏။ တေ တဝ၊ သင်၏။ ပါဒါ၊ ခြေတို့သည်။ သုပ္ပတိဋ္ဌိတာ၊ ကောင်းစွာ မြေ၌ အညီအညွတ် တည်ကုန်၏။ တေ-တဝ၊ သင်၏။ ကာမနီယာ၊ နှစ်သက်ဖွယ်သော ဂုဏ်နှင့် ယှဉ်ကုန်သော။ ဂမနာ၊ ယဉ်ကျေးစွာသော သွားပုံသွားဟန်တို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ မနော၊ စိတ်ကို။ ဟရန္တိယော၊ ဆောင်နိုင်ကုန်သည်သာလျှင်ကတည်း။
၁၁၁။ တေ တဝ၊ သင်၏။ ဦရူစ၊ ပေါင်တို့သည်လည်း။ အနုပုဗ္ဗာ၊ အစဉ်အတိုင်း အရင်းကြီး၍ အဖျား သေးသွယ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ နာဂနာသသမူပမာ၊ ဆင်နှာမောင်းနှင့် တူကုန်၏။ အက္ခဿဖလကံ ယထာ၊ ကြွေအန်ကစားသော ပျဉ်ကဲ့သို့။ တုယှံ၊ သင်၏။ သုဿောဏီ၊ ကောင်းသော ခါးသည်။ ဝိမဋ္ဌာ၊ တင့်တယ် ပြေပြစ်ပေစွ။
၁၁၂။ တေ-တဝ၊ သင်၏။ နာဘိ၊ ချက်သည်။ သာဓုသဏ္ဌိတာ၊ ကောင်းသောသဏ္ဌာန်ရှိ၏။ ဥပ္ပလဿ၊ ကြာညို၏။ ကိဉ္ဇက္ခာ ဣဝ၊ အချက်ကဲ့သို့ လည်းကောင်း။ ကဏှာဇိနဿ၊ သစ်နက်ရေဖြင့်။ ပူရာ ဣဝ၊ ပြည့်ဘိသကဲ့သို့ လည်းကောင်း။ ဒူရတော၊ အဝေးမှ။ ပတိဒိဿတိ၊ စိမ့်စိမ့်ညို့ညို့ ထင်၏။
၁၁၃။ တေ-တဝ၊ သင်၏။ ဒုဝိဓာ ဇာတာ၊ နှစ်ခုအစုံ ဖြစ်သော။ ဥရဇာ၊ ရင်၌ ရောက်ကုန်သော။ ပယောဓရာ၊ နို့ရည်ကို ဆောင်ကုန်သော။ ထနာ၊ သားမြတ်တို့သည်။ အဝဏ္ဋာ၊ အညှာလည်း မရှိကုန်။ သာဓုပစ္စုဒါ၊ ကောင်းစွာ ရင်မှ ထွက်ပြူကုန်၏။ အပ္ပတိကာ၊ တွဲလျားမကျ မတွန့်မရှုံ့ကုန်။ အဍ္ဎလာဗုသမာ၊ ရွှေအင်ပျဉ်ဝယ် တင်၍ထားအပ်သော ကောင်းစွာလုံးသော ရွှေဘူးသီး၏ ထက်ဝက်နှင့်တူကုန်၏။
၁၁၄။ တေ-တဝ၊ သင်၏။ ဂီဝါ၊ လည်သည်။ ဧဏေယျကာ ယထာ၊ ဧဏီမည်သောသား၏ လည်ကဲ့သို့။ ဒီဃာ၊ အတန်ငယ်ရှည်၏။ ကမ္ဗုတလာဘာသာ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော မုရိုးစည်ငယ်နှင့် တူ၏။ ပဏ္ဍရာဝရဏာ၊ နှုတ်ခမ်းတို့သည်။ စတုတ္ထမနသန္နိဘာ၊ လျှာအဆင်းကဲ့သို့ နီဝင်းကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဝဂ္ဂူ၊ တင့်တယ်ကုန်၏။
၁၁၅။ တဝ၊ သင်၏။ ဥဒ်ဓဂ္ဂါ စ၊ အထက်သို့ အဖျားရှိသည်လည်း ဖြစ်ကုန်ထသော။ အဓဂ္ဂါ စ၊ အောက်သို့ အဖျားရှိသည်လည်း ဖြစ်ကုန်ထသော။ ဒုမဂ္ဂပရိမဇ္ဇိတာ၊ တံပူဖြင့် ပွတ်တိုက်အပ်သည်ဖြစ်၍ စင်ကြယ်ကုန်သော။ နေလသမ္ဘူတာ၊ အပြစ်မရှိကုန်သော သွားဖုံးသားတို့၏ အဆုံး၌ ရောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဒုဝိဓာ၊ နှစ်ဖို့သောအရပ်၌ တည်ကုန်သော။ ဒန္တာ၊ သွားတို့သည်။ သုဒဿနာ၊ ရှုချင်စဖွယ် ရှိကုန်၏။
၁၁၆။ အပဏ္ဍရာ၊ ညိုသင့်ရာဝယ် စိမ်းစိမ်းညိုကုန်ထသော။ လောဟိတန္တာ၊ အနီလျှင် အဆုံးရှိကုန်ထသော။ ဇိဉ္ဇူကဖလသန္နိဘာ၊ နီသင့်ရာ၌ ချင်ရွေးရောင် အဆင်းကဲ့သို့ နီဝင်းကုန်ထသော။ အာယတာ စ၊ ရှည်လည်း ရှည်ကုန်ထသော။ ဝိသာလာ စ၊ ကျယ်လည်း ကျယ်ကုန်ထသော။ တဝ၊ သင်၏။ နေတ္တာ၊ မျက်စိတို့သည်။ သုဒဿနာ၊ အလွန် ရှုချင်စဖွယ် ရှိကုန်၏။
၁၁၇။ တုယှံ၊ သင်၏။ နာတိဒီဃာ၊ မရှည်လွန်းကုန်ထသော။ သုသမ္မဋ္ဌာ၊ ကောင်းစွာ ပြေပြစ်ကုန်ထသော။ ကနကဗျာသမောစိတာ၊ ရွှေခွက်၌ ထည့်အပ်သောဆီမွှေးကို လိမ်းဆွတ်၍ ကောင်းစွာ ဖြီးလိမ်းကုန်ထသော။ ဥတ္တမင်္ဂရုဟာ၊ မြတ်သော အင်္ဂါဟုဆိုအပ်သော ဦးခေါင်း၌ ရောက်ကုန်ထသော။ ကေသာ၊ ဆံပင်တို့သည်။ စန္ဒနဂန္ဓိကာ၊ စန္ဒကူးနံ့ တကြိုင်ကြိုင် လှိုင်ကုန်၏။
၁၁၇။ ယာဝတာ-ယတ္တကာ၊ အကြင်မျှလောက်ကုန်သော။ ကသိဂေါရက္ခာ၊ လယ်ယာထွန်၍ အသက်မွေးသောသူ, နွားကျောင်း၍ အသက်မွေးသော သူတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေသံ- တတ္တကာနဉ္စ၊ ထိုမျှလောက်ကုန်သော သူတို့၏ လည်းကောင်း။ ဝါဏိဇာနံ၊ ကုန်သည်တို့၏ လည်းကောင်း။ ယာ ဂတိ စ၊ အကြင်ဖြစ်ရာ အရပ်သည်လည်းကောင်း။ သညတာနံ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံး သုံးပါးကို စောင့်ရှောက်ကုန်ထသော။ တပဿီနံ၊ ခြိုးခြံသော အကျင့်ရှိကုန်ထသော။ ဣသီနံ၊ ရသေ့တို့၏။ ပရက္ကန္တဉ္စ၊ သွားလာရာ အရပ်သည်လည်းကောင်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။
၁၁၉။ အသ္မိံ တာဒိသေ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ ပထဝိမဏ္ဍလေ၊ မြေအပြင်၌။ ဝသန္တေသု၊ နေကုန်သော။ သဗ္ဗေသု၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ တေသု၊ ထိုသူတို့တွင်။ တေ-တယာ၊ သင်နှင့်။ သမသမံ၊ ထပ်တူထပ်မျှ တူသောသူကို။ န ပဿေ၊ ငါ မမြင်စဖူး။ တွံ၊ သင်သည်။ ကောဝါ၊ အဘယ်သူနည်း။ ကဿဝါ၊ အဘယ်သူ၏မူလည်း။ ပုတ္တော၊ သားပေနည်း။ ကထံ၊ အဘယ်သို့လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဇာနေမု၊ သိရကုန်အံ့နည်း။
နတ်သမီး ချစ်ခွင့်ပေးခြင်း
ဤတစ်ဆယ့်နှစ်ဂါထာဖြင့် ခြေဖျားမှစ၍ ဆံဖျားတိုင်အောင် မိမိဂုဏ်အထူးကို ဣသိသိင်္ဂ ရှင်ရသေ့ ချီးမွမ်း ပြောဆိုသည်ရှိသော် အလမ္ဗုသာ နတ်သမီးသည် ဆိတ်ဆိတ်နေလျက် ထိုဂါထာ၏ အနုသန္ဓေသို့ လျှောက်သဖြင့် ထိုဣသိသိင်္ဂရသေ့ မိန်းမောတွေဝေသည်၏ အဖြစ်ကိုသိ၍ ဣသိသိင်္ဂရှင်ရသေ့အား အခွင့်ကို ပေးလိုရကား-
ဧဟိ သမ္မ ရမိဿာမ၊ ဥဘော အသ္မာကမဿမေ။
ဧဟိ တံ ဥပဂူဟိဿံ၊ ရတီနံ ကုသလော ဘဝ။
ဟူသော ဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၀။ ကဿပ၊ ကဿပအနွယ် ဖြစ်တော်မူသော။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ မျက်နှာရောင်ဆင်း ကြေးညှင်းမတင် လှတံကျင်သည် သခင်ဘုန်းဟေ့ ရှင်ရသေ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ တဝ၊ အရှင်ဘုရား၏။ စိတ္တေ၊ ကြင်နာယိုဖိတ်သော မေတ္တာစိတ်သည်။ ဂတေ၊ အကျွန်ုပ်ဆီသို့ ရောက်သည်။ သတိ၊ ရှိသော်။ န ပဉှကာလော၊ မေးမြန်းသင့်သောကာလ မဟုတ်ကုန်ပြီ။ သမ္မ၊ အရှင်ကောင်း။ ဧဟိ၊ ကြွတော်မူလှည့်လော့။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော။ အသ္မာကံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ အဿမေ၊ ကျောင်းတွင်း၌။ ရမိဿာမ၊ မွေ့လျော်ရွှင်ပျော်ကြကုန်အံ့။ ဧဟိ၊ ကြွတော်မူလှည့်လော့။ တံ၊ အရှင်ဘုရားကို။ ဥပဂူဟိဿံ၊ ပိုက်ဖက်ပါအံ့။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ ရတီနံ၊ ငါးပါးသော ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့် မွေ့လျော်ရွှင်ပျော်သော သူတို့ထက်။ ကုသလော၊ လိမ္မာမွန်မြတ်သောသူသည်။ ဘဝ၊ ဖြစ်တော်မူပါလော့။
ဤဂါထာဖြင့် ခွင့်ပေးပြောဆို၍ အလမ္ဗုသာ နတ်သမီးသည် ငါသည် ရပ်လျက်နေသည်ရှိသော် ရသေ့သည် ငါ၏အနီးသို့ မလာလတ္တံ့၊ သွားတော့မည်ကဲ့သို့ သွားဟန်ပြုအံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုအလမ္ဗုသာ နတ်သမီးသည် မိန်းမတို့၏ မာယာ၌ လိမ္မာသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ဣသိသိင်္ဂ ရှင်ရသေ့ကို တုန်လှုပ်စေ၍ လာခဲ့သော ခရီးသို့ ရှေးရှုဟန် ပြု၏။
ရသေလေး လိုက်၍ဆွဲပြီ
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည်-
မိဿာ မိဿိတုမိစ္ဆန္တီ၊ ဣသိသိင်္ဂ့ အလမ္ဗုသာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၂၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကာမဝဏ္ဏနီ၊ နှစ်သက်ဖွယ်သော အဆင်းရှိသော။ မိဿာ၊ ယောက်ျားတို့ကို ကိလေသာဖြင့် ရောနှောတတ်သော။ အလမ္ဗုသာ၊ အလမ္ဗုသာ အမည်ရှိသော။ အစ္ဆရာ၊ နတ်သမီးသည်။ မိဿိတုံ၊ ကိလေသာဖြင့် ရောနှောခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆန္တီ၊ အလိုရှိသည်ဖြစ်၍။ ဣသိသိင်္ဂံ၊ ဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ကို။ ဣဒံဝစနံ၊ ဤသို့ လာလှည့်ဟူသော စကားကို။ ဝတွာန၊ ဆိုပြီး၍။ ပက္ကာမိ၊ သွားဟန် ပြု၏။
ထိုအခါ ဣသိသိင်္ဂ ရသေ့သည် အလမ္ဗုသာ နတ်သမီး သွားသည်ကို မြင်၍ ဤသူသည် သွားခဲ့ပြီ ဟု မိမိ၏ ညံ့သောအားထုတ်ခြင်းဟု ဆိုအပ်သော ဖြည်းဖြည်းညင်းညင်း သွားခြင်းကို ဖြတ်၍ လျင်မြန်စွာပြေးလျက် ဆံထုံးတို့၌ လက်ဖြင့် သုံးသပ်ဆွဲငင်၏။
ဈာန်လျှောရခြင်း
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
တမုတ္တမာသု ဝေဏီသု၊ အဇ္ဈပ္ပတ္တော ပရာမသိ။
စဝိ တမှိ ဗြဟ္မစရိယာ၊ ယထာ တံ အထ တောသိတာ။
တဿာ သင်္ကပ္ပမညာယ၊ မဃဝါ ဒေဝကုဉ္ဇရော။
သဥတ္တရစ္ဆဒပညာသံ၊ သဟဿ ပဋိဃတ္ထတံ။
ယထာ ဧကမုဟုတ္တံဝ၊ တီဏိ ဝဿာနိ ဓာရယိ။
အဒ္ဒသာသိ ဟရိတရုက္ခေ, သမန္တာ အဂ္ဂိယာယနံ။
သမန္တာ ပဝိလောကေတွာ၊ ရုဒံ အဿူနိ ဝတ္တယိ။
ကောနုမေ ပါရိစရိယာယ၊ ပုဗ္ဗေစိတ္တံ ပလောဘယိ။
နာနာရတနပရိပူရံ၊ နာဝံဝ ဂဏှိ အဏ္ဏဝေ။
ဟူသော ဤကိုးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၂၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သော၊ ထိုဣသိသိင်္ဂရသေ့သည်။ ဒန္ဓပရက္ကမံ၊ ညံ့သောအားထုတ်ခြင်းဟု ဆိုအပ်သော ဖြည်းဖြည်း ညင်းညင်း သွားခြင်းကို။ ဆေတွာ၊ ဖြတ်၍။ ဝေဂေန၊ လျင်မြန်စွာ။ နိက္ခမ္မ၊ ပြေးလာ၍။ အဇ္ဈပ္ပတ္တော၊ မှီတည့်လေလျှင်။ တံ၊ ထိုအလမ္ဗုသာ နတ်သမီးကို။ ဥတ္တမာသု၊ မြတ်ကုန်သော။ ဝေဏီသု၊ ဆံထုံးတို့၌။ ပရာမသိ၊ သုံးသပ်ဆွဲငင်လေ၏။
၁၂၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကလျာဏီ၊ ကောင်းသော ကိုယ်အင်္ဂါနှင့် ပြည့်စုံသော။ သုသောဘနာ၊ အလွန်တင့်တယ်သော အလမ္ဗုသာ နတ်သမီးသည်။ တံ၊ ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ကို။ ဥဒါဝတ္တ၊ ပြန်လည်၍။ ပလိဿဇိ၊ ပိုက်ဖက်၏။ တာပသော၊ ဣသိသိင်္ဂရသေ့သည်။ တမှိ ဗြဟ္မစရိယာ၊ ထိုမြတ်သော အကျင့်မှ။ စဝိ၊ ရွေ့လျားလေ၏။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ တံ၊ ထိုသိကြားမင်းသည် တောင့်တအပ်သော အလိုဆန္ဒသည်။ တထေဝ၊ ထိုတောင့်တတိုင်းသာလျှင်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်လေ၏။ အထ၊ ထိုအလိုဆန္ဒ တောင့်တတိုင်း ပြည်စုံသည်ရှိသော်။ သက္ကဿ၊ သိကြားမင်းသည်။ ဒေဝကညာ၊ အလမ္ဗုသာ နတ်သမီးကို။ တောသိတာ၊ နှစ်သက်လေ၏။
၁၂၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သာ၊ ထိုအလမ္ဗုသာ နတ်သမီးသည်။ နန္ဒနေဝနေ၊ နှစ်သက်ခြင်းကို ဖြစ်စေခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် နန္ဒဝန်ဟု ဆိုအပ်သော တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌။ ဝသန္တံ၊ နေသော။ ဣန္ဒံ၊ သိကြားမင်းကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ အဂမာ၊ အောက်မေ့တခေါ် မျှော်လင့်လေ၏။ ဒေဝကုဉ္ဇရော၊ နတ်တို့ထက် မြတ်ထသော။ မဃဝါ၊ သိကြားမင်းသည်။ တဿာ၊ ထိုအလမ္ဗုသာ နတ်သမီး၏။ သင်္ကပ္ပံ၊ အကြံကို။ အညာယ၊ သိ၍။
၁၂၅။ သောဝဏ္ဏံ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးထသော။ သောပဝါဟနံ၊ အခြံအရံနှင့်တကွသော။ သဥတ္တရစ္ဆဒပညာသံ၊ ငါးဆယ်သော အပေါ်လွှမ်းဗိတာန်နှင့် တကွသော။ သဟဿပဋိဃတ္ထတံ၊ တစ်ထောင်သော နတ်ကော်ဇောလည်း ခင်းထသော။ ပလ္လင်္ကံ၊ ပလ္လင်ကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ ပါဟိဏိ၊ ပို့စေ၏။
ရသေ့လေး ၃-နှစ် မေ့နေခြင်း
၁၂၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သောဘနာ၊ တင့်တယ်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံထသော အလမ္ဗုသာနတ်သမီးသည်။ တတ္ထ၊ ထိုနတ်ပလ္လင်၌။ နိသိန္နာ၊ နေလျက်။ တမေနံ၊ ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ကို။ ဥရေကတွာန၊ ရင်၌ပိုက်၍။ ဓာရေသိ၊ ဆောင်၏။ ဧကမုဟုတ္တံဝ၊ တစ်ခဏမျှသာလျှင်။ ဓာရေတိ ယထာ၊ ဆောင်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ တီဏိဝဿာနိ၊ သုံးနှစ်တိုပတ်လုံး။ ဓာရယိ၊ ဆောင်၏။
သတိရ၍ ငိုရပြီ
၁၂၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဗြာဟ္မဏော၊ ဣသိသိင်္ဂရသေ့သည်။ တီဟိဝဿေဟိ၊ သုံးနှစ်တိုင်မှ။ ဝိမဒေါ၊ မိန်းမောတွေဝေခြင်း ပြေသည်ဖြစ်၍။ ပဗုဇ္ဈိတွာန၊ နိုး၍။ အဂ္ဂိယာယနံ၊ မီးတင်းကုပ်ကို။ ပရိဝါရေတွာ၊ ခြံရံ၍။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ ဌိတေ၊ တည်ကုန်သော။ ဟရိတရုက္ခ၊ စိမ်းညိုသော အရွက်ရှိကုန်သော သစ်ပင်တို့ကို။ အဒ္ဒသာသိ၊ မြင်လေ၏။
၁၂၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဗြာဟ္မဏော၊ ဣသိသိင်္ဂ ရသေ့သည်။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ ဌိတံ၊ တည်သော။ ကောကိလဂ္ဂဏဃောသိတံ၊ ဥဩအပေါင်းတို့၏ တွန်မြူးရာဖြစ်သော။ ဖုလ္လံ၊ ပွင့်လင်းစည်ပင်ထသာ။ နဝပတ္တဝနံ၊ ပေါက်သစ်စဖြစ်သော ရွက်နုရှိသောတောကို။ ပဝိလောကေတွာ၊ ကြည့်၍။ ရုဒံ- ရုဒန္တော၊ ငိုကြွေးလျက်။ အဿူနိ၊ မျက်ရည်တို့ကို။ ဝတ္တယိ၊ ယိုစီးစေ၏။
၁၂၉။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ဇုဟေ၊ မီးမပူဇော်မိ။ မန္တေ၊ ဗေဒင်တို့ကို။ န ဇပေ၊ မသရဇ္ဈာယ်မိ။ အဂ္ဂိဟုတ္တံ၊ မီးပူဇော်ခြင်းကို။ ပဟာပိတံ၊ စွန့်ပစ်မိ၏။ ကော နု၊ အဘယ်သူသည်လျှင်။ ပါရိစရိယာယ၊ ကိလေသာဖြင့် လုပ်ကျွေးခြင်းဖြင့်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးကာလက။ မေ၊ ငါ၏။ စိတ္တံ၊ စိတ်ကို။ ပလောဘယိ၊ ဖျားယောင်းစေဘိသနည်း။
၁၃၀။ နာနာရတနပရိပူရံ၊ အထူးထူးသော ရတနာတို့ဖြင့် ပြည့်သော။ နာဝံ၊ လှေကို။ အဏ္ဏဝေ၊ သမုဒ္ဒရာ၌။ ဂဏှိဣဝ၊ နှစ်ဘိသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ အရညေ၊ တော၌။ ဝိဟရတော၊ နေသော။ မေ၊ ငါ၏။ တေဇာဟသမ္ဘူတံ၊ ရဟန်းတို့၏ အစွမ်းကြောင့်ဖြစ်သော ဈာန်တည်းဟူသော ကျေးဇူးကို။ ဝိနာသံ၊ ပျက်စီးခြင်းသို့။ ပါပေသိ၊ ရောက်စေ၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ ကောနာမ၊ အဘယ်မည်သောသူ ဖြစ်လေသနည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ရုဒံ-ရုဒန္တော၊ ငိုမြည်တမ်းလျက်။ အဿူနိ၊ မျက်ရည်တို့ကို။ ဝတ္တယိ၊ ယိုစီးစေ၏။
နတ်သမီးတောင်းပန်ခြင်း
အလမ္ဗုသာ နတ်သမီးသည် ထိုဣသိသိင်္ဂရသေ့ ငိုကြွေးမြည်တမ်းသံကို ကြား၍ ကြ့၏။ ငါသည် အကယ်၍ မပြောဆိုချေအံ့၊ ဤရှင်ရသေ့သည် ငါ့ကို ကျိန်ဆဲလတ္တံ့၊ ယခုအခါ ထိုရသေ့အား ပြောဆိုအံ့ဟု ကြံ၍ ထိုအလမ္ဗုသာ နတ်သမီးသည် ထင်ရှားသောကိုယ်ဖြင့် တည်၍ ပြောဆိုလိုရကား-
အဝဓိံ စိတ္တံ စိတ္တေန၊ ပမာဒေါ တွံ န ဗုဇ္ဈသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၃၁။ ဘော တာပသ၊ အိုရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ပါရိစရိယာယ၊ ကာမဂုဏ်ဖြင့် လုပ်ကျွေးစိမ့်သောငှာ။ ဒေဝရာဇေန၊ သိကြားမင်းသည်။ ပေသိတာ၊ စေအပ်သော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ စိတ္တေန၊ အကျွန်ုပ်စိတ်ဖြင့်။ စိတ္တံ၊ ရှင်ရသေ့ စိတ်ကို။ အဝဓိံ၊ ညှဉ်းဆဲမိပေ၏။ တွံ၊ သင်ရှင်ရသေ့သည်။ ပမာဒေါ၊ မေ့လျော့သည် ဖြစ်၍။ န ဗုဇ္ဈသိ၊ သိတော်မမူလေ။
ရသေ့လေး နောင်တရခြင်း
ဣသိသိင်္ဂ ရသေ့သည် ထိုအလမ္ဗုသာ နတ်သမီး၏ စကားကိုကြား၍ ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့ကြီးသည် ပေးအပ်သော အဆုံးအမကိုအောက်မေ့၍ ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့၏ စကားကို မလိုက်နာမိချေ၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ရောက်ရ၏ဟု ဆို၍ ငိုကြွေးမြည်တမ်းလိုရကား-
ကမလာသဒိသိတ္ထိယော၊ တာယော ဗုဇ္ဈေသိ မာဏဝ။
ဣစ္စာနုသာသိ မံ တာတော၊ ယထာ မံ အနုကမ္ပကော။
အရညေ နိမ္မနုဿမှိ၊ သွဇ္ဇ ဈာယာမိ ဧကကော။
ပုန ဝါ တာဒိသော ဟေဿံ၊ မရဏံ မေ ဘဝိဿတိ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာကို ဆို၏။
၁၃၂။ ကသပေါ၊ ကဿပ အနွယ်တော်ဖြစ်သော။ တာတော၊ ခမည်းတော်သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဣမာနိ၊ ဤစကားတို့ကို။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ အနုသာသတိ ကိရ၊ ဆုံးမတော်မူဖူးသတတ်။ မာဏဝ၊ လုလင်ပျို။ ကမလာသဒိသိတ္ထိယော၊ မိန်းမသဏ္ဌာန်နှင့်တူသော နွယ်ပန်းပွင့်ဖြစ်ကုန်သော မိန်းမတို့သည်။ ဣမသ္မိံ ဟိမဝန္တေ၊ ဤဟိမဝန္တာ အရပ်၌။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာယော၊ ထိုမိန်းမတို့ကို။ ဗုဇ္ဈေသိ၊ အမောင် သိလော့။
၁၃၃။ မာဏဝ၊ လုလင်ပျို။ ဥရေ၊ ရင်၌။ ဂဏ္ဍာယော၊ နှစ်ခုအစုံ အသားငုံရှိသော မိန်းမတို့ကို။ ဗုဇ္ဈေသိ၊ အမောင် သိလော့။ တာယော၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဝသံ၊ အလိုသို့။ ဂတေ၊ လိုက်ကုန်သော သူတို့ကို။ ဝိနာသံ၊ ပျက်စီးခြင်းသို့။ ပါပေန္တိ၊ ရောက်စေတတ်ကုန်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဗုဇ္ဈေသိ၊ အမောင်သိလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ယထာ ယေန အာကာရေန၊ အကြင် အကြင်သို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ မံ၊ ငါ့ကို။ အနုကမ္ပကော၊ သနားကရုဏာ ရှိပေသော။ တာတော၊ ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ အနုသာသိ၊ ဆုံးမတော်မူဖူးလေ၏။
၁၃၄။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဝုဒ္ဓဿ၊ ပညာအမြော်အမြင်နှင့် ပြည့်စုံသော။ တဿ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ ပိတု၊ ခမည်းတော်၏။ သာသနံ၊ အဆုံးအမဖြစ်သော။ ဝစနံ၊ စကားကို။ နာကံ၊ မလိုက်နာမိချေ။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ သွာဟံ- သောအဟံ၊ ထိုငါသည်။ နိမ္မနုဿမှိ၊ လူမရှိသော။ အရညေ၊ တော၌။ ဧကကော၊ တစ်ယောက်အထီးတည်း။ ဈာယာမိ၊ ကျူကျူငိုကြွေးရ၏။
၁၃၅။ မေ၊ ငါ့အား။ ဇီဝိတန၊ အသက်ရှင်ခြင်းဖြင့်။ ဓိရတ္ထု၊ အကျိုးလည်းမရှိ စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်ရှိစွ။ မေ၊ ငါ့အား။ မရဏံ ဝါ၊ သေခြင်းသည်လည်း။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ ယထာ၊ အကြင်သို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ ကယိရမာနေ၊ ပြုသည်ရှိသော်။ ပုန ဝါ၊ တစ်ဖန်လည်း။ တာဒိသော၊ ထိုသို့ ရှေးနှင့်တူသော သဘောရှိသော ဈာန်ရယောက်ျားသည်။ ဟေဿံ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ တထာ၊ ထိုသို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ သောအဟံ၊ ထိုငါသည်။ ကရိဿာမိ၊ ပြုဦးအံ့။
နတ်သမီး ကန်တော့ခြင်း
ဤသို့ ဣသိသိင်္ဂ ရသေ့သည် ကာမရာဂကိုပယ်၍ တစ်ဖန် ဈာန်ကိုဖြစ်စေ၏။ ထိုအခါ ဣသိသိင်္ဂရသေ့၏ တန်ခိုးအစွမ်းကိုမြင်၍ ဈာန်ကို ဖြစ်စေသည်၏ အဖြစ်ကိုလည်း သိ၍ အလမ္ဗုသာ နတ်သမီးသည် ကြောက်လေရကား ကန်တော့၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှား တတ်မူလိုသာ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
သိရသာ အဂ္ဂဟိ ပါဒေ၊ ဣသိသိင်္ဂံ အလမ္ဗုသာ။
မဟာအတ္ထော မယာ စိဏ္ဏော၊ တိဒသာနံ ယသဿိနံ။
တယာ ပကမ္ပိတံ အာသိ၊ သဗ္ဗံ ဒေဝပုရံ တဒါ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၃၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ အလမ္ဗုသာ၊ အလမ္ဗုသာနတ်သမီးသည်။ တဿ၊ ထိုဣသိသိင်္ဂရသေ့၏။ အဝဋ္ဌိတံ၊ ဖြစ်စေအပ်ပြီးသော။ တေဇဉ္စ၊ တန်ခိုးအစွမ်းကိုလည်းကောင်း။ ဝီရိယဉ္စ၊ လုံ့ လကိုလည်းကောင်း။ ဓိတိဉ္စ၊ ပညာကိုလည်းကောင်း။ ဉတွာ၊ သိ၍။ ဣသိသိင်္ဂံ- ဣသိသိင်္ဂဿ၊ ဣသိသိင်္ဂရသေ့၏။ ပါဒေ၊ ခြေတို့ကို။ သိရသာ၊ ဦးဖြင့်။ အဂ္ဂဟိ၊ တိုက်၏။
၁၃၇။ မဟာဝီရ၊ ကြီးသော လုံ့လရှိသော ရှင်ရသေ့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ မာ ကုဇ္ဈ၊ အမျက် ထွက်တော်မမူပါလင့်။ မဟာဣသေ၊ မြတ်သော ရှင်ရသေ့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ မာ ကုဇ္ဈ၊ အမျက် ထွက်တော်မမူပါလင့်။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ တယာ၊ ရှင်ရသေ့ကြောင့်။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ ဒေဝပုရံ၊ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်သည်။ ပကမ္ပိတံ၊ တုန်လှုပ်သည်။ အာသိ၊ ဖြစ်၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ယသသိနံ၊ များသော အခြံအရံရှိကုန်သော။ တိဒသာနံ၊ တာဝတိံသာနတ်တို့၏။ မဟာအတ္ထော၊ များမြတ်သော အလိုကို။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ စိဏ္ဏော၊ ကျင့်အပ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ ဣသိသိင်္ဂံ- ဣသိသိင်္ဂဿ၊ ဣသိသိင်္ဂရသေ့၏။ ပါဒေ၊ ခြေတို့ကို။ အလမ္ဗုသာ၊ အလမ္ဗုသာ နတ်သမီးသည်။ သိရသာ၊ ဦးဖြင့်။ အဂ္ဂဟိ၊ တိုက်၏။
သွားခွင့် ပြုလိုက်ပြီ
ထိုအခါ ဣသိသိင်္ဂရသေ့သည် အလမ္ဗုသာနတ်သမီး ကန်တော့သည်ရှိသော် ကောင်းသောလက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံသော နတ်သမီး... သင်သည် အလိုရှိတိုင်း သွားလော့ ဟုဆို၍ အလမ္ဗုသာ နတ်သမီးကို လွှတ်လိုရကား
တွဉ္စ ဘဒ္ဒေ သုခီ ဟောဟိ၊ ဂစ္ဆ ကည ယထာသုခံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၃၈။ ဘဒ္ဒေ၊ ကောင်းသောလက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံသော နတ်သမီး။ တာဝတိံသာ၊ တာဝတိံသာဘုံ၌ နေကုန်သော။ ယေ ဒေဝါ၊ အကြင်နတ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ ဒေဝါ စ၊ ထို နတ်တို့သည်လည်းကောင်း။ တိဒသာနံ၊ တာဝတိံသာ နတ်တို့၏။ ဝါသဝေါစ၊ အရှင်ဖြစ်သော သိကြားမင်းသည်လည်းကောင်း။ သုခီ၊ ချမ်းသာခြင်းရှိကုန်သည်။ ဟောန္တု၊ ဖြစ်စေကုန်သတည်း။ တွဉ္စ၊ သင်သည်လည်း။ သုခီ၊ ချမ်းသာခြင်းရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်စေလော့။ ကည၊ နတ်သမီး။ တွံ၊ သင်သည်။ ယထာသုခံ၊ အလိုရှိတိုင်း။ ဂစ္ဆ၊ သွားလေလော့။
သိကြားမင်း ဆုပေးခြင်း
ထိုအလမ္ဗုသာ နတ်သမီးသည် ဣသိသိင်္ဂရသေ့ကို ရှိခိုး၍ ရွှေပလ္လင်ဖြင့်သာလျှင် တာဝတိံသာ နတ်ပြည်သို့ သွားလေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
အဉ္ဇလိံ ပဂ္ဂဟေတွာန၊ တမှာ ဌာနာ အပက္ကမိ။
သောဝဏ္ဏော သောပဝါဟနော။
သဥတ္တရစ္ဆဒပညာသော၊ သဟဿပဋိဃတ္ထတော။
တမေဝပလ္လင်္ကမာရုယှ၊ အဂါ ဒေဝါန သန္တီကေ။
ပတီတော သုမနော ဝိတ္တော၊ ဒေဝိန္ဒော အဒဒါဝရံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၃၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ အလမ္ဗုသာ၊ အလမ္ဗုသာ နတ်သမီးသည်။ တဿ၊ ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့၏။ ပါဒေ၊ ခြေတို့ကို။ ဂဟေတွာန၊ ဦးဖြင့်တိုက်၍။ နံ၊ ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ကို။ ပက္ခိဏဉ္စ၊ လက်ယာရစ် လှည့်သည်ကိုလည်း။ ကတွာ၊ ပြု၍။ အဉ္ဇလိံ၊ လက်အုပ်ကို။ ပဂ္ဂဟေတွာန၊ မြှောက်ချီ၍။ တမှာ ဌာနာ၊ ထိုအရပ်မှ။ အပက္ကမိ၊ ဖဲလေ၏။
၁၄၀။ တဿာ၊ ထိုအလမ္ဗုသာ နတ်သမီး၏။ သောဝဏ္ဏော၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော။ သောပဝါဟဝနော၊ အခြံအရံနှင့်တကွသော။ သဥတ္တရစ္ဆဒပညာသော၊ ငါးဆယ်သောအပေါ် လွှမ်းဗိတန်နှင့် တကွသော။ သဟဿပဋိဃတ္ထတော၊ တစ်ထောင်သော နတ်ကော်ဇောအခင်း ရှိထသော။ ယော စ ပလ္လင်္ကော၊ အကြင် ပလ္လင်သည်လည်း။ အသိ၊ ရှိသည်ဖြစ်၏။ တမေဝ ပလ္လင်္ကံ၊ ထို ရွှေပလ္လင်ကိုလျှင်။ အာရုယှ၊ စီးလေ၍။ ဒေဝါနံ၊ တာဝတိံသာ နတ်တို့၏။ သန္တိကေ၊ အထံသို့။ အဂါ၊ သွားလေ၏။
၁၄၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဥက္ကမိဝ၊ ဝင်းဝင်းပြောင်သော တန်ဆောင် မီးရှူးးကဲ့သို့လည်းကောင်း။ ဇလန္တိံ၊ ထိန်ထိန်လက်လက် ဝင်းဝင်းပြောင်သော။ ဝိဇ္ဇုယထာ၊ လျှပ်စစ်ကဲ့သို့ လည်းကောင်း။ အာယန္တိံ၊ လာသော။ တံ၊ ထိုအလမ္ဗုသာ နတ်သမီးကို။ ဒေဝိန္ဒော၊ စတုမဟာရာဇ် တာဝတိံသာ နတ်တို့ကို အစိုးရသော သိကြားမင်းသည်။ ပတီတော၊ နှစ်သက်သည် ဖြစ်၍။ သုမနော စိတ္တော၊ ဝမ်းမြောက်သော စိတ်ရှိသည် ဖြစ်၍။ ဝရံ၊ ဆုကို။ အဒဒါ၊ ပေးလေ၏။
နတ်သမီးယူသောဆု
ထိုအလမ္ဗုသာ နတ်သမီးသည် သိကြားမင်းအထံ၌ ဆုကို ယူလိုရကား-
နိသိပ္ပလောဘိကာ ဂစ္ဆေ၊ ဧတံ သက္က ဝရံ ဝရေ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၂။ သဗ္ဗဘူတာနံ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော သတ္တဝါတို့ကို။ ဣဿရ၊ အစိုးရသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ အဒေါ စေ၊ ပေးတော်မူလိုငြားအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ပေးလိုသည်။ သတိ၊ ရှိသော်။ ဣသိပ္ပလောဘိကာ-ဣသိပ္ပလောဘိကာယ၊ ရသေ့ရဟန်းတို့ကို ဖျားယောင်းအံ့ငှာ။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဂစ္ဆေ၊ မသွားလို။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဧတံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ဝရေ-ဝရာမိ၊ တောင့်တ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုသာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ဆန့်ကျင် မပျော်ရွှင်သော ရဟန်းအား ဤအလမ္ဗုသာဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ ထိုသာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ဆန့်ကျင် မပျော်ရွှင်သော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား ယခုအခါ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ဆန့်ကျင် မပျော်ရွှင်သော ရဟန်း၏ မယားဟောင်းသည် ထိုအခါ အလမ္ဗုသာ နတ်သမီး ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ဆန့်ကျင် မပျော်ရွှင်သော ရဟန်းသည် ထိုအခါ ဣသိသိင်္ဂရသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဣသိသိင်္ဂရသေ့၏ ခမည်းတော် ရသေ့ကြီး ဖြစ်ဖူးပြီ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
မဘက်လိုက်ပါ၊ မိုက်တတ်စွာ၊ ချမ်းသာကင်းရတတ်
သုံးခုမြောက်ဖြစ်သော အလမ္ဗုသာဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
စတ္တာလီသနိပါတ်
၄။ သင်္ခပါလဇာတ်
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အရိယာဝကာသောသိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ သင်္ခပါလဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ဥပုသ်ဆောက်တည်သော အမှုကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ ထိုအခါ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဥပုသ်ဆောက်တည်ကုန်သော ဒါယကာတို့ကို ရွှင်စေ၍ ရှေးပညာရှိတို့သည် ကြီးစွာသော နဂါးမင်းစည်းစိမ်ကို စွန့်၍ ဥပုသ်သုံးခြင်းကို သုံးဖူးကုန်သည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုဒါယကာတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတတ်ကို ဆောင်တော်၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ မဂဓမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမဂဓမင်း၏ မိဖုယားကြီးဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းအား ဒုယျောဓနဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ အရွယ် ရောက်လတ်သော် ထိုဘုရားလောင်းသည် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အလုံးစုံသောအတတ်တို့ကို သင်ပြီးလျှင် လာလတ်၍ ခမည်းတော်ကို ဖူးမြင်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို ခမည်းတော် မဂဓမင်းသည် မင်းအဖြစ်၌ အဘိသိက်သွန်းပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ဥယျာဉ်တော်၌ နေ၏။
မဂဓမင်း ရသေ့ကြီး
ဘုရားလောင်းသည် တစ်နေ့တစ်နေ့၌ သုံးကြိမ် ခမည်းတော်အထံသို့ သွား၏။ များစွာသော လာဘ်ပူဇော်သက္ကာရသည် ထင်ရှားဖြစ်၏။ ရသေ့သည် ထိုပလိဗောဓကြောင့် ကသိုဏ်းပရိကံကိုလည်း ပြုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ကြံ၏။ ငါအား လာဘ်ပူဇော်သက္ကာရသည် များ၏။ ဤဥယျာဉ်၌ နေသောငါသည် ဤအနှောင်အဖွဲ့ကို ဖြတ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ သားအား မကြားမူ၍လျှင် တစ်ပါးသောအရပ်သို့ သွားအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုရသေ့သည် တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူကို မသိစေမူ၍ ဥယျာဉ်တော်မှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် မဂဓတိုင်းကိုလွန်၍ မဟိံသကတိုင်းဝယ် သင်္ခပါလ အမည်ရှိသော ရေအိုင်မှထွက်သော ကဏ္ဏဝေဏ္ဏ အမည်ရှိသောမြစ်၏ အကွေ့၌ စန္ဒကတောင်ကို အမှီပြု၍ သစ်ရွက်မိုးသော ကျောင်းကိုပြု၍ ထိုကျောင်း၌ နေလျက် ကသိုဏ်းပရိကံကိုပြု၍ ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဆွမ်းခံဝတ်ဖြင့် မျှ၏။
နဂါးမင်း တရားနာလာခြင်း
ထိုအရှင်ရသေ့ကို သင်္ခပါလအမည်ရှိသော နဂါးမင်းသည် များစွာသောအခြံအရံဖြင့် ကဏ္ဏဝေဏ္ဏမြစ်မှထွက်၍ ကြိုကြား ကြိုကြား ဆည်းကပ်ခစား၏။ ရှင်ရသေ့သည် ထိုသင်္ခပါလနဂါးမင်းအား တရားဟော၏။ ထိုအခါ ရှင်ရသေ့၏ သားတော်မင်းသည် ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့ကို ဖူးမြင်လို၍ ကြွသွားရာအရပ်ကို မသိရကား စုံစမ်းရှာဖွေ၍ ဤအမည်ရှိသောအရပ်၌ နေ၏ဟု သိ၍ ထိုခမည်းတော် ရှင်ရသေ့အား ဖူးမြင်အံ့သောငှာ များစွာသာအခြံအရံဖြင့် ထိုအရပ်သို့ သွားလေ၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ သစ်တပ်ကိုပြုပြီးလျှင် သစ်တပ်၌ ပရိသတ်ကိုနေစေ၍ နှစ်ယောက်သုံးယောက်သော အမတ်နှင့်တကွ ခမည်းတော် ရသေ့ကျောင်းသို့ ရှေးရှုသွားလေ၏။ ထိုခဏ၌ သင်္ခပါလနဂါးမင်းသည် များစွာသော အခြံအရံနှင့်တကွ တရားနာလျက်နေ၏။ ထိုသင်္ခပါလ နဂါးမင်းသည် မဂဓမင်းလာသည်ကိုမြင်လျှင် ရှင်ရသေ့ကိုရှိခိုး၍ နေရာမှထ၍ သွားလေ၏။
မဂဓမင်းသားဘုရင် နဂါးဖြစ်ခြင်း
မဂဓမင်းသည်လည်း ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့ကို ရှိခိုး၍ ပျူငှာသော လောကဝတ်ကိုပြုလျက် နေ၍ အရှင်ဘုရားတို့၏ အထံတော်သို့လာသော ဤမင်းသည် အဘယ်မည်သော မင်းပါနည်းဟု မေး၏။ ချစ်သား ဤမင်းသည် သင်္ခပါလနဂါးမင်းတည်းဟု ပြောဆိုလတ်သော် ထိုမဂဓမင်းသည် ထိုသင်္ခပါလ နဂါးမင်းစည်းစိမ်ကိုမှီ၍ နဂါးပြည်၌ တပ်စွမ်းခြင်းကိုပြု၍ နှစ်ရက်သုံးရက် နေပြီးလျှင် ခမည်းတော်ရှင်ရသေ့အား ဆွမ်းအာဟာရကို မပြတ်လှူစေ၍ မိမိမြို့သို့သွားပြီးလျှင် တံခါးလေးမျက်နှာတို့၌ အလှူတင်းကုပ်တို့ကို ဆောက်စေ၍ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံးကို ချောက်ချားစေလျက် အလှူပေးခြင်း သီလဆောက်တည်ခြင်း, ဥပုသ်သုံးခြင်း အမှုတို့ကိုပြုသဖြင့် နဂါးပြည်ကို ဆုယူ၍ အသက်၏ အဆုံးဝယ် နဂါးပြည်၌ဖြစ်၍ သင်္ခပါလနဂါးမင်းဖြစ်၏။ ထိုသင်္ခပါလနဂါးမင်းသည် ကာလလွန်သည်ရှိသော် ထိုနဂါးမင်း၏စည်းစိမ်ချမ်းသာဖြင့် နှလုံးမသာမရွှင်ဖြစ်၍ ထိုအခါမှစ၍ လူအဖြစ်ကို ဆုတောင်းဆုယူပြုလျက် ဥပုသ်သုံးခြင်းကို သုံး၏။ ထိုအခါ နဂါးပြည်၌နေသော သင်္ခပါလနဂါးမင်းအား ဥပုသ်သုံးခြင်းသည် မပြည့်စုံ၊ သီလ၏ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်၏။ ထိုသင်္ခပါလနဂါးမင်းသည် ထိုနေ့မှစ၍ နဂါးပြည်မှထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် ကဏ္ဏဝေဏ္ဏအမည်ရှိသော မြစ်၏အနီး၌ ခရီးလမ်းမ၏ လည်းကောင်း, တစ်ဖဝါးလှမ်းလောက်ရုံသော လမ်းခရီး၏ လည်းကောင်း, အကြား၌ တစ်ခုသောတောင်ပို့ကို ရစ်ပတ်၍ ဥပုသ်ကို အဓိဋ္ဌာန်လျက် ဆောက်တည်အပ်သော သီလရှိသည်ဖြစ်၍ ငါ၏ အရေအသား အစရှိသည်တို့ဖြင့် အလိုရှိကုန်သောသူတို့သည် အရေအသား အစရှိသည်တို့ကို ဆောင်စေကုန်သတည်း ဟု ကိုယ်ကို အလှူဝ၌စွန့်၍ တောင်ပို့ထိပ်၌ လျောင်းလျက် ရဟန်းတရားကို ပြုသည်ဖြစ်၍ တစ်ဆယ့်လေးရက်တို့ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သောနေ့၌ လည်းကောင်း၊ တစ်ဆယ့်ငါးရက်တို့ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သောနေ့၌ လည်းကောင်း နေ၍ အထွက်တစ်ရက်နေ့၌ နဂါးပြည်သို့သွား၏။
ထိုသင်္ခပါလနဂါးမင်းသည် တစ်နေ့သ၌ ဤသို့ သီလကို ဆောက်တည်၍ နေသည်ရှိသော် ပစ္စန္တရစ်ဝ၌ နေကုန်သော တစ်ကျိပ်ခြောက်ယောက်ကုန်သော မုဆိုးတို့သည် အသားကို ဆောင်ကုန်အံ့ ဟု လက်နက်စွဲကုန်လျက် တော၌ လှည့်လည်ကုန်သည်ရှိသော် တစ်စုံတစ်ခုကို မရ၍ ထွက်ခဲ့ကုန်လတ်သော် တောင်ပိုထိပ်၌ ကျောင်းလျက်နေသော ထိုသင်္ခပါလ နဂါးမင်းကိုမြင်၍ ငါတို့သည် ယခု ဖွတ်ငယ် တစ်ခုကိုမျှလည်း မရကုန်၊ ဤနဂါးကိုသတ်၍ စားကုန်အံ့ ဟု ကြံ၍ ဤနဂါးမင်းသည် ကြီးသလျှင်ကတည်း၊ ဖမ်းယူသည်ရှိသော် ပြေးလေရာ၏။ ထို့ကြောင့် လျောင်းမြဲတိုင်းသာလျှင် ထိုနဂါးမင်းကို အခွေတို့၌ တံကျင်တို့ဖြင့် ထိုး၍ အားနည်းသည်ကိုပြု၍ ဖမ်းယူကုန်အံ့ ဟု တံကျင်တို့ကို ယူ၍ ချဉ်းကပ်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်း၏ ကိုယ်သည်လည်းကြီး၏။ တစ်ခုတည်းသော စကျင်းရှိသော လှေပိန်းကော အတိုင်းအရှည်ရှိ၏။ ခွေ၍ထားအပ်သော မြတ်လေးပန်းဆိုင်းနှင့် တူ၏။ ချင်ရွေးသီးအဆင်းနှင့် တူကုန်သော မျက်စိတို့နှင့်လည်းကောင်း၊ လယ်ခေါင်ရမ်းပန်း အဆင်းနှင့်တူသော ဦးခေါင်းနှင့် လည်းကောင်း ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍ အလွန်လျှင် တင့်တယ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် တစ်ကျိပ် ခြောက်ယောက်ကုန်သော ထိုမုဆိုးတို့၏ ခြေသံကြောင့် အခွေကြားမှ ဦးခေါင်းကိုထုတ်၍ နီသော မျက်လုံးတို့ကိုဖွင့်၍ တံကျင်လက်စွဲကုန်လျက် လာကုန်သော မုဆိုးတို့ကိုမြင်၍ ယနေ့ ငါ၏ နှလုံးအလိုသည် အပြီးသို့ ရောက်လတ္တံ့၊ ငါသည် ကိုယ်ကို အလှူဝ၌ ဆောင်နှင်း၍ သီလကို အဓိဋ္ဌာန်လျက် လျောင်းအံ့၊ ငါ၏ကိုယ်ကို လှံတို့ဖြင့်ထိုး၍ အပေါက်ကြီး အပေါက်ငယ်ကို ပြုကုန်သည်ရှိသော် ဤသူတို့ကို အမျက်၏အစွမ်းအားဖြင့် မျက်စိတို့ကိုဖွင့်၍ မကြည့်အံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် မိမိ သီလပျက်အံ့သည်မှ ကြောက်သောကြောင့် မြဲမြံစွာအဓိဋ္ဌာန်လျက် ဦးခေါင်းကို အခွေကြား၌ သွင်း၍လျှင် လျောင်း၏။
မုဆိုးတို့ အနှိပ်စက်ခံရပုံ
ထိုအခါ သင်္ခပါလ နဂါးမင်းအထံသို့ မုဆိုးတို့သည် ကပ်ကုန်ပြီးလျှင် မြီးထူး၌ကိုင်ကုန်လျက် ငင်၍ မြေ၌ ရိုက်ပုတ်ပြီးလျှင် ထက်စွာကုန်သော တံကျင်တို့ဖြင့် ရှစ်ဌာနတို့၌ ထိုး၍ အဆူးရှိကုန်သော နက်သောအဆင်းရှိကုန်သော ကြိမ်လုံးတို့ကို တံကျင်ထိုးရာ အပေါက်တို့ဖြင့်သွင်း၍ ရှစ်ဌာနတို့၌ ထမ်းပိုးဖြင့်ထမ်းယူ၍ ခရီးမသို့ သွားကြကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် လှံထိုးရာအရပ်မှစ၍ တစ်ခုသော အရပ်၌လည်း အမျက်၏အစွမ်းအားဖြင့် မျက်စိတို့ကို ဖွင့်၍ ထိုမုဆိုးတို့ကို မကြည့်။ ထမ်းပိုးရှစ်စင်းတို့ဖြင့် ထမ်း၍ ဆောင်ယူအပ်သော ထိုသင်္ခပါလ နဂါးမင်း၏ ဦးခေါင်းသည် တွဲလျားကျ၍ မြေ၌ခတ်မိ၏။ ထိုအခါ နဂါးမင်း၏ ဦးခေါင်းသည် တွဲလျားကျ၏ ဟု ထိုသင်္ခပါလ နဂါးမင်းကို ခရီးမ၌အိပ်စေ၍ သေးသွယ်သော တံကျင်ဖြင့် နှာခေါင်းဖု၌ ဖောက်ပြီးလျှင် ကြိုးငယ်ကိုသွင်း၍ ဦးခေါင်းကိုမြှောက်လျက် ထမ်းပိုး၌ဆွဲ၍ တစ်ဖန်ထမ်း၍ ခရီးမသို့ သွားကြကုန်၏။
အာဠာရကုန်သည် ကယ်မခြင်း
ထိုခဏ၌ ဝိဒေဟတိုင်းဝယ် မိထိလာမြို့၌နေသော အာဠာရမည်သော သူကြွယ်သည် လှည်းငါးရာတို့ကိုယူ၍ ညင်သာသောလှည်း၌ စီး၍လာသည်ရှိသော် ထိုမုဆိုးသားတို့သည် ဘုရားလောင်းကို ထိုအခြင်းအရာဖြင့် ဖမ်းယူ၍ လာကုန်သည်တို့ကို မြင်လျှင် တစ်ကျိပ် ခြောက်ယောက်ကုန်သော ထိုမုဆိုးတို့အား တစ်ဆယ့်ခြောက်ခုကုန်သော လှည်းတိုက် နွားတို့နှင့်တကွ တလက်ဆွမ်းစီ တလက်ဆွမ်းစီ ရွှေပဲတို့ကို လည်းကောင်း, ခပ်သိမ်းကုန်သော မုဆိုးတို့အား အဝတ်အာရုံတို့ကို လည်းကောင်း, ထိုမုဆိုးတို့၏ မယားတို့အားလည်း အဝတ်တန်ဆာတို့ကို လည်းကောင်း ပေး၍ လွှတ်စေ၏။
အာဠာရ ရသေ့ပြုပြီ
ထိုသင်္ခပါလ နဂါးမင်းသည် နဂါးပြည်သို့သွား၍ ထိုနဂါးပြည်၌ ကြာမြင့်ခြင်းကို မပြုမူ၍ များစွာသော အခြံအရံနှင့်တကွ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် အာဠာရ ကုန်သည်အထံသို့ ချဉ်းကပ်၍ နဂါးပြည်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ပြောဆိုပြီးလျှင် ထိုအာဠာရ ကုန်သည်ကိုယူ၍ နဂါးပြည်သို့သွား၍ သုံးရာကုန်သော နဂါးကညာတို့နှင့်တကွ များစွာသော စည်းစိမ်ကို ထိုအာဠာရ ကုန်သည်အား ပေး၍ နတ်ပြည်၌ ဖြစ်ကုန်သော ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့် ရောင့်ရဲစေ၏။ အာဠာရ ကုန်သည်သည် နဂါးပြည်၌ တစ်နှစ်ပတ်လုံးနေ၍ နတ်၌ ဖြစ်ကုန်သော ကာမဂုဏ်တို့ကို ခံစား၍ အဆွေ နဂါးမင်း ငါသည် ရဟန်းပြုခြင်းငှာ အလိုရှိ၏ ဟု နဂါးမင်းအား ပြောဆိုပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းတို့၏ ရိက္ခရာတို့ကိုယူ၍ နဂါးပြည်မှ ဟိမဝန္တာအရပ်သို့ သွား၍ ရဟန်းပြုသဖြင့် ထိုဟိမဝန္တာ၌ ကြာမြင့်စွာနေပြီးလျှင် နောက်အဖို့၌ ဒေသစာရီ သွားသည်ရှိသော် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်၍ မင်း၏ဥယျာဉ်၌ နေသဖြင့် မိုးသောက်သောနေ့၌ ဆွမ်းအလို့ငှာ မြို့သို့ဝင်၍ မင်းအိမ်တံခါးသို့ သွားလေ၏။
အာဠာရ ရသေ့နှင့် ဗာရာဏသီမင်း
ထိုအခါ ထိုအာဠာရရသေ့ကို ဗာရာဏသီမင်းသည် မြင်လျှင် ဣရိယာပုထ်၌ ကြည်ညိုသဖြင့် ခေါ်စေ၍ ခင်းအပ်သော နေရာ၌ နေစေပြီးလျှင် အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကိုကျွေး၍ တစ်ခုသော နိမ့်သောနေရာ၌ နေလျက် ရှိခိုး၍ အာဠာရ ရသေ့နှင့်တကွ စကားဆွေးနွေး မေးမြန်းလိုရကား-
မညေ ဘဝံ ပဗ္ဗဇိတော ကုလမှာ။
ကထံ နု ဝိတ္တာနိ ပဟာယ ဘောဂေ၊
ပဗ္ဗဇိ နိက္ခမ္မ ဃရာ သပည။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၃။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ အရိယာဝကာသော၊ အပြစ်ကင်းသော ကောင်းသော ကိုယ်ရောင်ကိုယ်ဝါရှိသည်။ ဝါ၊ လှပတင့်တယ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ပသန္နနေတ္တော၊ ကြည်လင်သော မျက်စိရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဘဝံ၊ အရှင်သည်။ ကုလမှာ၊ မြတ်သော အမျိုးမှ။ ပဗ္ဗဇိတော မညေ၊ ရဟန်းပြုသည် ထင်၏။ ကထံနု-ကေန ကာရဏေန၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ ဝိတ္တာနိ၊ ဥစ္စာတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဘောဂေ စ၊ အသုံးအဆောင်တို့ကိုလည်းကောင်း။ ပဟာယ၊ စွန့်၍။ သပညာ၊ ပညာနှင့် ပြည့်စုံသော။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ ဃရာ၊ အိမ်မှ။ နိက္ခမ္မ၊ တောထွက်၍။ ပဗ္ဗဇိ၊ ရဟန်းပြုသနည်း။
အာဠာရ ရသေ့သည် ထိုဗာရာဏသီမင်း၏ အမေးကို ဖြေလိုရကား-
မဟာနုဘာဝဿ မဟောရဂဿ။
ဒိသွာန ပုညာနံ မဟာဝိပါကံ၊
သဒ္ဓါယဟံ ပဗ္ဗဇိတောမှိ ရာဇ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၄။ နရဒေဝ၊ လူတို့အထွတ် လောကနတ်ဖြစ်တော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ မဟာနုဘာဝဿ၊ ကြီးသောအာနုဘော်ရှိသော။ မဟောရဂဿ၊ သင်္ခပါလ နဂါးမင်း၏။ ဝိမာနံ၊ အရာမကသော ကချေသည် စည်းစိမ်ချမ်းသာတို့ဖြင့် ပြည့်စုံသာ ရွှေဗိမာန်ကို။ သယံ၊ ကိုယ်တိုင်။ ဒိသွာန စ၊ မြင်၍လည်းကောင်း။ ပုညာနံ၊ ကောင်းမှုတို့၏။ မဟာဝိပါကံ၊ ကြီးမြတ်သောအကျိုးကို။ ဒိသွာ စ၊ မြင်၍လည်းကောင်း။ သဒ္ဓါယ၊ ကံ ကံ၏အကျိုး တမလွန်ဘဝကို ယုံကြည်သောကြောင့်။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်းပြုသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဗာရာဏသီမင်းသည် ရှင်ရသေ့အား ရဟန်း၏အကျိုးကို မေးလိုရကား-
ဝါစံ မုသာ ပဗ္ဗဇိတာ ဘဏန္တိ။
အက္ခာဟိ မေ ပုစ္ဆိတော ဧတမတ္ထံ၊
သုတွာန မေ ဇာယိဟိတိပ္ပသာဒေါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၄၅။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ပဗ္ဗဇိတာ၊ ရဟန်းတို့သည်။ ကာမကာမာ၊ ဝတ္ထုကာမတို့၌ တပ်စွန်းသောအားဖြင့်။ မုသာဝါစံ၊ ချွတ်ယွင်းသာ စကားကို။ န ဘဏန္တိ၊ မဆိုကုန်။ ဘယာ-ဘယေန၊ ကြောက်သောအားဖြင့်။ မုသာဝါစံ၊ ချွတ်ယွင်းသော စကားကို။ န ဘဏန္တိ၊ မဆိုကုန်။ ဒေါသာ- ဒေါသေန၊ အမျက်အားဖြင့်။ မုသာဝါစံ၊ ချွတ်ယွင်းသော စကားကို။ န ဘဏန္တိ၊ မဆိုကုန်။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ အက္ခာဟိ၊ ဖြေတော်မူလော့။ သုတွာန၊ ကြားနာရ၍။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ပသာဒေါ၊ ကြည်ညိုခြင်းသည်။ ဇာယိဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
ဤသို့ မေးလျှောက်သည်ရှိသော် အာဠာရ ရသေ့သည် ထိုမင်းအား အလုံးစုံသောအကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
ပထေ အဒ္ဒသာသိမှိ ဘောဇပုတ္တေ။
ပဝဍ္ဎကာယံ ဥရဂံ မဟန္တံ၊
အာဒါယ ဂစ္ဆန္တေ ပမာဒမာနေ။
ပဟဋ္ဌလောမော အဝစမှိ ဘီတော။
ကုဟိံ အယံ နီယတိ ဘီမကာယော
နာဂေန ကိံ ကာဟထ ဘောဇပုတ္တာ။
ပဝဍ္ဎကာယော ဥရဂေါ မဟန္တော။
သာဒုံစ ထူလဉ္စ မုဒုဉ္စ မံသံ၊
န တွံ ရသညာသိ ဝိဒေဟပုတ္တ။
အာဒါယ သတ္ထာနိ ဝိကောပယိတွာ။
မံသာနိ ဘောက္ခာမ ပမောဒမာနာ၊
မယံ ဟိ ဝေ သတ္တဝေါ ပန္နဂါနံ။
ပဝဍ္ဎကာယော ဥရဂေါ မဟန္တော။
ဒဒါမိ ဝေါ ဗလိဗဒ္ဓါနိ သောဠသ၊
နာဂံ ဣမံ မုဉ္စထ ဗန္ဓနသ္မာ။
ဗဟူ စ နော ဥရဂါ ဘုတ္တပုဗ္ဗာ။
ကရောမ တေ တံ ဝစနံ အာဠာရ၊
မိတ္တဉ္စ နော ဟောဟိ ဝိဒေဟပုတ္တ။
ယံ နတ္ထုဘော ပဋိမောက္ကဿ ပါသေ။
မုတ္တော စ သော ဗန္ဓနာ နာဂရာဇာ၊
ပက္ကာမိ ပါစီနမှခေါ မုဟုတ္တံ။
ပုဏ္ဏေဟိ နေတ္တေဟိ ပလောကယီ မံ။
တဒါဿဟံ ပိဋ္ဌိတော အနွဂစ္ဆိံ၊
ဒသင်္ဂုလိံ အဉ္ဇလိံ ပဂ္ဂဟေတွာ။
မာ တံ အမိတ္တာ ပုနရဂ္ဂဟေသုံ။
ဒုက္ခော ဟိ လုဒ္ဒေဟိ ပုန သမာဂမော။
အဒဿနံ ဘောဇပုတ္တာန ဂစ္ဆ။
နီလောဘာသံ ရမဏီယံ သုတိတ္တံ။
သမောတတံ ဇမ္ဗုဟိ ဝေတသာဟိ၊
ပါဝေက္ခိ နိတ္တိဏ္ဏဘယော ပတီတော။
ဒိဗ္ဗေန မေ ပါတုရဟု ဇနိန္ဒ။
ဥပဋ္ဌဟိ မံ ပိတရံဝ ပုတ္တော၊
ဟဒယင်္ဂမံ ကဏ္ဏသုခံ ဘဏန္တော။
အဗ္ဘန္တရော ပါဏဒဒေါ သဟာယော။
သကဉ္စ ဣဒ္ဓိံ ပဋိလာဘကောသ္မိ၊
အဠာရ ပဿ မေ နိဝေသနာနိ။
ပဟူတဘက်ခံ ဗဟုအန္နပါနံ၊
မသက္ကသာရံ ဝိယ ဝါသဝဿ။
ဟူသော ဤတစ်ဆယ့်နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၄၆။ ရဋ္ဌာဓိပ၊ တိုင်းသူ့သခင် ပြည့်ရှင်မင်းမြတ် လောကနတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဝါဏိဇ္ဇံ၊ ကုန်သွယ်ခြင်းအမှုကို။ ကရိဿာမီတိ၊ ပြုအံ့ဟူ၍။ ဂစ္ဆမာနော၊ သွားသည်ရှိသော်။ ပထေ၊ ခရီးမ၌။ ပဝဍ္ဎကာယံ၊ ကြီးပွားသော ကိုယ်ရှိသော။ မဟန္တံ၊ မြတ်သော။ ဥရဂံ၊ သင်္ခပါလ နဂါးမင်းကို။ အာဒါယ၊ ဖမ်းယူ၍။ ပမောဒမာနော၊ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ။ အာဂစ္ဆန္တေ၊ လာကြကုန်သော။ ဘောဇပုတ္တေ၊ မုဆိုးတို့ကို။ အဒ္ဒသံ၊ မြင်သည်။ အသိမှိ၊ ဖြစ်၏။
၁၄၇။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော မင်းမြတ်။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ သမာဂမ္မ၊ မုဆိုးတို့သို့ ချဉ်းကပ်၍။ တေဟိ၊ ထိုနဂါးမင်းကို ဖမ်း၍လာကုန်သော မုဆိုးတို့ကြောင့်။ ပဟဋ္ဌလောမော၊ ကြက်သီးမွေးညင်းထလျက်။ ဘီတော၊ ကြောက်သည်ဖြစ်၍။ အဝစမှိ၊ မေး၏။ ဘောဇပုတ္တာ၊ မုဆိုးသားတို့။ ဘီမကာယော၊ ကြောက်မက်ဖွယ်သော ကိုယ်ရှိသော။ အယံ နာဂေါ၊ ဤနဂါးကို။ ကုဟိံ၊ အဘယ်အရပ်သို့။ နီယတိ၊ ဆောင်အပ်သနည်း။ နာဂေန၊ နဂါးဖြင့်။ ကိံ ကာဟထ၊ အဘယ်ပြုကြကုန်မည်နည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဝစမှိ၊ မေး၏။
၁၄၈။ ဝိဒေဟပုတ္တ၊ ဝိဒေဟတိုင်းသား။ ပဝဍ္ဎကာယော၊ ကြီးပွားသောကိုယ်ရှိသော။ မဟန္တော၊ မြတ်သော။ ဥရဂေါ၊ ရင်ဖြင့်သွားတတ်သော။ အယံနာဂေါ၊ ဤနဂါးကို။ ဘောဇနတ္ထာ-ဘောဇနတ္ထာယ၊ စားအံ့သောငှာ။ နီယတိ၊ ဆောင်အပ်၏။ အဿ၊ ထိုနဂါး၏။ မံသံ၊ အသားသည်။ သာဒုဉ္စ၊ ချိုမြိန်သည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ထူလဉ္စ၊ ဆူသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ မုဒုဉ္စ၊ နူးညံ့သည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ရသံ၊ နဂါးသားအရသာကို။ န အညာသိ၊ မသိလေယောင်တကား။
၁၄၉။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဣတော၊ ဤအရပ်မှ။ အာဒါယ၊ ထမ်းပိုးရွက်ဆောင်၍။ သကံ နိကေတံ၊ မိမိအိမ်သို့။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ သတ္ထာနံ-သတ္ထေဟိ၊ ဓားတို့ဖြင့်။ ဝိကောပယိတွာ၊ လှီးဖြတ်၍။ မံသာနိ၊ အသားတို့ကို။ ပမောဒမာနာ၊ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာဖြစ်၍။ ဘောက္ခာမ၊ စားကြကုန်အံ့။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ပန္နဂါနံ၊ နဂါးတို့၏။ သတ္တဝေါ၊ ရန်သူတို့သည်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အာဟံသု၊ ဆိုကြကုန်၏။
၁၅၀။ ဘောဇပုတ္တာ၊ မုဆိုးသားတို့။ ပဝဍ္ဎကာယော၊ ကြီးပွားသော ကိုယ်ရှိသော။ မဟန္တော၊ မြတ်သော။ အယံ ဥရဂေါ၊ ဤနဂါးကို။ ဘောဇနတ္ထာ- ဘောဇနတ္ထာယ၊ စားအံ့သောငှာ။ သစေ နီယတိ၊ အကယ်၍ ဆောင်အပ်သည်ဖြစ်အံ့။ ဝေါ၊ သင်တို့အား။ သောဠသဗလိဗဒ္ဒါနီ၊ လှည်းတိုက်နွားလား တစ်ဆယ့်ခြောက်ကောင်တို့ကို။ ဒဒါမိ၊ ပေးအံ့။ ဣမံ နာဂံ၊ ဤနဂါးကို။ ဗန္ဓနသ္မာ၊ အနှောင်အဖွဲ့မှ။ မုဉ္စထ၊ လွှတ်ကြကုန်လော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဝစ၊ ဆို၏။
၁၅၁။ ဝိဒေဟပုတ္တ၊ ဝိဒေဟတိုင်းသားဖြစ်သော။ အဠာရ၊ အဠာရ။ မနာပေါ၊ နှစ်လိုဖွယ်ရှိသော။ အယံ နာဂေါ၊ ဤနဂါးသည်။ နော အမှာကံ၊ ငါတို့၏။ အဒ္ဓါ ဟိ-အဒ္ဓါ ဧဝ၊ စင်စစ်လျှင်။ ဘက္ခော၊ အစာတည်း။ ဥရဂေါ၊ နဂါးကို။ နော၊ ငါတို့သည်။ ဗဟူ စ၊ များစွာလည်း။ ဘုတ္တပုဗ္ဗာ၊ စားဖူးကုန်ပြီ။ တေ၊ သင်၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ ကရောမ၊ လိုက်နာကုန်အံ့။ တွံ၊ သင်သည်။ နော၊ ငါတို့၏။ မိတ္တဉ္စ၊ အဆွေခင်ပွန်းသည်လည်း။ ဟောဟိ၊ ဖြစ်လော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အာဟံသု၊ ဆိုကြကုန်၏။
၁၅၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ တေ၊ ထိုမုဆိုးသည်။ တဿ၊ ထိုနဂါးမင်း။ ဗန္ဓနာ၊ အနှောင်အဖွဲ့မှ။ မောစယိံသု၊ လွတ်စေကုန်၏။ အဿ၊ ထို နဂါးမင်း၏။ နတ္ထုတော၊ နှာခေါင်းပေါက်မှ။ ပဝေသေတွာ၊ သွင်း၍။ ပါသေ၊ ကျော့ကွင်း၌။ ယံပဋိမောက္ကံ၊ အကြင် စွပ်အပ်သော အနှောင်အဖွဲ့သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တသ္မာ ဗန္ဓနာ စ၊ ထို အနှောင်အဖွဲ့မှလည်း။ ဥရဂံ၊ နဂါးမင်းကို။ မောစယိံသု၊ လွှတ်စေကုန်၏။ သော နာဂရာဇာ၊ ထိုသင်္ခပါလ နဂါးမင်းသည်။ ဗန္ဓနာ၊ အနှောင်အဖွဲ့မှ။ မုတ္တော စ၊ လွှတ်စေသည်ဖြစ်၍လည်း။ မုဟုတ္တံ၊ တစ်ခဏမျှ။ ပါစီနမုခေါ၊ အရှေ့မျက်နှာသို့ ရှေးရှု။ ပက္ကာမိ၊ သွား၏။
၁၅၃။ မုဟုတ္တံ၊ တစ်ခဏမျှ။ ပါစီနမုခေါ၊ အရှေ့မျက်နှာသို့ရှေးရှု။ ဂန္တွာန၊ သွားပြီး၍။ ပုဏ္ဏေဟိ၊ မျက်ရည်တို့ဖြင့် ပြည့်ကုန်သော။ နေတ္တေဟိ၊ မျက်စိတို့ဖြင့်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ပလောကယိ၊ ကြည့်၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဿ၊ ထိုနဂါးမင်း၏။ ပိဋ္ဌိတာ၊ နောက်မှ။ ဒသင်္ဂုလိံ၊ လက်ဆယ်ချောင်းကို ပေါင်း၍ယှက်သော။ အဉ္ဇလိံ၊ လက်အုပ်ကို။ ပဂ္ဂဟေတွာ၊ ချီ၍။ အနွဂစ္ဆိံ၊ လိုက်၏။
၁၅၄။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ တွံ၊ သင်သည်။ တရမာနရူပေါ၊ ရှောင်တခင်။ ဂစ္ဆေဝ၊ ကြွတော်မူလေလော့။ တံ၊ အရှင်နဂါးမင်းကို။ အမိတ္တာ၊ ရန်သူတို့သည်။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ မာ အဂ္ဂဟေသုံ၊ မဖမ်းစေလင့်။ လုဒ္ဒေဟိ၊ ရုန့်ရင်းကြမ်းကြုတ်ကုန်သော သူတို့နှင့်။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ သမာဂမော၊ ပေါင်းဖော်ရခြင်းသည်။ ဟိ-ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ဒုက္ခော၊ ဆင်းရဲ၏။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်းသည်။ တွံ၊ သင်သည်။ ဘောဇပုတ္တာနံ၊ မုဆိုးသားတို့၏။ အဒဿနံ၊ မမြင်ရာသို့။ ဂစ္ဆ၊ ကြွတော်မူလေလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အာဟ၊ ဆို၏။
၁၅၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သော နာဂရာဇာ၊ ထိုနဂါးမင်းသည်။ ဝိပ္ပသန္နံ၊ ကြည်သောရေ ရှိထသော။ နီလောဘာသံ၊ ညိုသော အရောင်ရှိထသော။ ရမဏီယံ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ် ရှိထသော။ သုတိတ္ထံ၊ ကောင်းသောဆိပ် ရှိထသော။ ဇမ္ဗူဟိစ၊ သပြေပင်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဝေတသာဟိစ၊ ရင်းရဲပင်တို့ဖြင့် လည်းကောင်း။ သမောတတံ၊ ကမ်းနှစ်ဖက်တို့၌ ထိုမှဤမှ ထက်ဝန်းကျင် ညွတ်လုဘနန်း ပြည့်ထသော။ ရဟဒံ၊ ကဏ္ဏဝေဏ္ဏမြစ်သို့။ အဂမာသိ၊ သွားလေ၏။ နိတ္တိဏ္ဏဘယော၊ ကင်းသောဘေးရှိသည်ဖြစ်၍။ ပတီတော၊ ဝမ်းမြောက် ဝမ်းသာ။ ပါဝေက္ခိ၊ ဝင်လေ၏။
၁၅၆။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့သခင်ပြည်ရှင်မင်းမြတ်။ သော နာဂေါ၊ ထိုသင်္ခပါလ နဂါးမင်းသည်။ တံ၊ ထိုကဏ္ဏဝေဏ္ဏမြစ်သို့။ ပဝိဿ၊ ဝင်လေ၍။ နစိရဿံ၊ မကြာမြင့်မီ။ ဒိဗ္ဗေန၊ နတ်၌ဖြစ်သော အခြံအရံဖြင့်။ ပရိဝါရိတော၊ ခြံရံလျက်။ မေ၊ ငါ၍။ ပုရာ၊ ရှေ့မှ။ ပါတုရဟု၊ ထင်ရှားဖြစ်လာ၏။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ ပိတရံ၊ အဖကို။ ဥပဋ္ဌဟိ ဣဝ၊ ဆည်းကပ်ခစား သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ သော နာဂရာဇာ၊ ထိုနဂါးမင်းသည်။ ဟဒယင်္ဂမံ၊ နှလုံးသို့ဝင်သော။ ကဏ္ဏသုခံ၊ နား၌ချမ်းသာသော စကားကို။ ဘဏန္တော၊ ဆိုလျက်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဥပဋ္ဌဟိ၊ ဆည်းကပ်၏။
၁၅၇။ အဠာရ၊ အဠာရ။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ မာတာ စ၊ အမိသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ပိတာ စ၊ အဖသည်လည်း။ အသိ၊ ၏။ အဗ္ဘန္တရော၊ နှလုံးခွံသားနှင့်တူသော။ ပါဏဒဒေါ၊ အသက်ကို ပေးတတ်သော။ သဟာယော စ၊ ခင်ပွန်းအစစ် အဆွေချစ်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ အဠာရ၊ အဠာရ။ တေ၊ သင့်အား။ အဟံ၊ ငါသည်။ သက္ကဉ္စ၊ ပူဇော် ချီးမြှောက်ခြင်းကိုလည်း။ ကရိဿာမိ၊ ပြုအံ့။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဣဒ္ဓိပဋိလာဘကော၊ တန်ခိုးကို တစ်ဖန်ရပြန်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ အဠာရ၊ အဠာရ။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ နိဝေသနာနိ စ၊ နေရာ ဗိမာန်တို့ကိုလည်း။ ပဿ၊ လိုက်၍ ရှုကြည့်ပါလော့။ ဝါသဝဿ၊ သိကြားမင်း၏။ မသက္ကသာရံဝိယ၊ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်နှင့်တူသော။ ပဟူတဘက်ခံ၊ များသော ဘောဇဉ်ရှိသော။ ဗဟုအန္နပါနံ၊ များသော ထမင်းအဖျော်ရှိသော နဂါးပြည်ကိုလည်း။ ပဿ၊ ရှုကြည့်ပါလော့။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဣတိ၊ ဤသို့။ သော၊ ထိုသင်္ခလ နဂါးမင်းသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။
မြတ်သောမင်းကြီး ထိုသင်္ခပါလနဂါးမင်းသည် ဤဂါထာတို့ဖြင့် ကျေးဇူးစကားကို ဆိုပြီး၍ မိမိနဂါးပြည်ကို အလွန်ချီးမွမ်းလိုရကား-
အသက္ခရာ စေဝ မုဒူ သုဘာ စ။
နီစတ္တိဏာ အပ္ပရဇာ စ ဘူမိ၊
ပါသာဒိကာ ယတ္ထ ဇဟန္တိ သောကံ။
စတုဒ္ဒိသံ အမ္ဗဝနံ သုရမ္မံ။
ပက္ကာ စ ပေသီ စ ဖလာ သုဖုလ္လာ၊
နိစ္စောတုကာ ဓာရယန္တိ ဖလာနိ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၁၅၈။ အဠာရ၊ အာဠာရ။ ယတ္ထ၊ အကြင်နဂါးပြည်အရပ်၌။ ပဝိဋ္ဌမတ္တာဝ၊ ဝင်တည့်ကာမျှပင်လျှင်။ သတ္တာ၊ သတ္တဝါတို့သည်။ သောကံ၊ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြ ဗျာပါရကို။ ဇဟန္တိ၊ စွန့်ကုန်၏။ တံ နာဂဘဝနံ၊ ထိုငါတို့နဂါးပြည်အရပ်သည်။ ဘူမိဘာဂေဟိ၊ ညီညွတ်သော မြေအဖို့တို့နှင့်။ ဥပေတရူပံ၊ ပြည့်စုံသော သဘောရှိ၏။ ဘူမိ၊ ငါတို့နဂါးပြည်၌ မြေအပြင်သည်။ အသက္ခရာ စေဝ၊ ကျောက်ခဲ ကျောက်စရစ် ကင်းသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ မုဒုသုဘာစ၊ နူးညံ့သိမ်မွေ့စွာ ရတနာခုနစ်ပါးတို့၏ အရောင်ဖြင့် ပြောင်ပြောင်ထွန်းဝင်းသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ နီစတ္တိဏာစ၊ ပိုးပရန်၏ ကျောက်ကုန်းအဆင်းနှင့်တူသော ခြင်းခြင်းနီသော နိမ့်သောမြက်နှင့် ပြည့်စုံသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အပ္ပရဇာ စ၊ မြူကင်းသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ပါသာဒိကာ စ၊ ကြည်ညိုဖွယ်ရှိသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၁၅၉။ အနာဝကုလာ၊ မယုတ်သော ကမ်းရှိသော။ ဝေဠုရိယူပနီလာ၊ ကျောက်မျက်ရွဲဖြင့်ပြီးသော စိမ်းညိုကြည်လင်သော ရေ၏တည်ရာ ရေကန်ရှိသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ စတုဒ္ဒိသံ-စတုဒ္ဒိသာသု၊ ရေကန် လေးမျက်နှာတို့၌။ သုရမ္မံ၊ အလွန် မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော။ အမ္ဗဝနံ၊ သရက်ဥယျာဉ်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တသ္မိံ၊ ထိုသရက်ဥယျာဉ်၌။ အမ္ဗာ၊ သရက်ပင်တို့သည်။ ပက္ကာ စ၊ မှည့်ကုန်သည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ပေသီ စ၊ အစိမ်းအရွမ်းလည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ဖလာ၊ အသီးရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ သုဖုလ္လာ၊ အလွန်ပွင့်လင်း စည်ပင်ကုန်၏။ နိစ္စောတုကာ၊ ဥတုခြောက်ပါးတို့နှင့် လျော်သော အပွင့်အသီးနှင့် ပြည့်စုံကုန်၏။ ဖလာနိ၊ အသီးတို့ကို။ ဓာရယန္တိ၊ ဆာင်ကုန်၏။
ဤဂါထာတို့ဖြင့် ပြောဆိုပြီး၍ တစ်ဖန် မင်းအား ကြားပြန်လိုရကား-
နိဝေသနံ ဘဿရသန္နိကာသံ။
ရဇတဂ္ဂဠံ သောဝဏ္ဏမယံ ဥဠာရံ၊
ဩဘာသတိ ဝိဇ္ဇုရိဝန္တလိက္ခေ။
အနေကစိတ္တာ သတတံ သုနိမ္မိတာ။
ပရိပူရာ ကညာဟိ အလင်္ကတာဟိ၊
သုဝဏ္ဏကာယူရဓရာဟိ ရာဇ။
ပါသာဒမာရုယှ အနောမဝဏ္ဏော။
သဟဿထမ္ဘံ အတုလာနုဘာဝံ၊
ယတ္ထဿ ဘရိယာ မဟေသီ အဟောသိ။
အာဒါယ ဝေဠုရိယမယံ မဟဂ္ဃံ။
သုဘံ မဏိံ ဇာတိမန္တူပပန္နံ၊
အစောဒိတာ အာသနမဗ္ဘိဟာသိ။
နိသီဒယိ ပါမုခအာသနသ္မိံ။
ဣဒမာသနံ အတြ ဘဝံ နိသီဒတု၊
ဘဝံ ဟိ မေ အညတရော ဂရူနံ။
အာဒါယ ဝါရိံ ဥပသင်္ကမိတွာ။
ပါဒါနိ ပက္ခာလယိ မေ ဇနိန္ဒ၊
ဘရိယာဝ ဘတ္ထု ပတိနော ပိယဿ။
ပဂ္ဂယှ သောဝဏ္ဏမယာယ ပါတိယာ။
အနေကသူပံ ဝိဝိဓံ ဝိယဉ္စနံ၊
ဥပနာမယိ ဘတ္တ မနုညရူပံ။
ဥပဋ္ဌဟုံ ဘတ္တု မနော ဝိဒိတွာ။
တတုတ္တရိံ မံ နိပတီ မဟန္တံ၊
ဒိဗ္ဗေဟိ ကာမေဟိ အနပ္ပကေဟိ။
ဟူသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၆၀။ နရဒေဝ၊ လူတို့အထွတ် လောကနတ်။ တေသံ ဝနာနံ၊ ထိုသရက်ဥယျာဉ်တော်တို့၏။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ ဘဿရသန္နိကာသံ၊ ပြိုးပြိုးပြက်ထွက်သော အရောင်အဆင်းရှိထသော။ ရဇတဂ္ဂဠံ၊ ငွေဖြင့်ပြီးသော တံခါးရွက်ရှိထသော။ ဥဠာရံ၊ မြတ်သော။ သောဝဏ္ဏမယံ နိဝေသနံ၊ ရွှေပြာသာဒ်သည်။ အန္တလိက္ခေ၊ ကောင်းကင်ပြင်၌။ ဝိဇ္ဇုရိဝ၊ လျှပ်စစ်ကဲ့သို့။ ဩဘာသတိ၊ ထွန်းတောက်ပ၏။
၁၆၁။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တတ္ထ၊ ထိုပြာသာဒ်၌။ သုနိမ္မိတာ၊ ကောင်းစွာ ဖန်ဆင်းအပ်ကုန်သော။ အနေကစိတ္တာ၊ တစ်ပါးမက များသော ဆန်းကြယ်ခြင်း ရှိကုန်ထသော။ မဏိမယာ၊ ပတ္တမြားဖြင့် ပြီးသည်လည်း ဖြစ်ကုန်ထသော။ သောဝဏ္ဏမာ၊ ရွှေဖြင့် ပြီးသည်လည်း ဖြစ်ကုန်ထသော။ ဥဠာရာ၊ မွန်မြတ်သော စုလစ်မွန်းချွန်တပ်သော အဆောင်တိုက်ခန်းတို့သည်။ အလင်္ကတာဟိ၊ တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်ထသော။ သုဝဏ္ဏကာယူရဓရာဟိ၊ ရွှေခြေကျင်းဝတ်ကုန်သော။ ကညာဟိ၊ သတို့သမီးတို့ဖြင့်။ သတတံ၊ အခါခပ်သိမ်း။ ပရိပူရာ၊ ပြည့်ကုန်၏။
၁၆၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သဟဿထမ္ဘံ၊ အရာမက များစွာသော တိုင်ရှိထသော။ အတုလာနုဘာဝံ၊ အတုမဲ့လျဉ်း ပမာကင်းသော အာနုဘော်ရှိထသော။ တံ ပါသာဒံ၊ ထိုပြာသာဒ်သို့။ အနောမဝဏ္ဏော၊ မယုတ်မမာ မွန်မြတ်စွာသော အဆင်းရှိထသော။ သော သင်္ခပါလော၊ ထိုသင်္ခပါလ နဂါးမင်းသည်။ တရမာနရူပေါ၊ အဆောတလျင်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟတ္တေ၊ လက်၌။ ဂဟေတွာ၊ ကိုင်၍။ အာရုယှ၊ တက်၍။ ယတ္ထ၊ အကြင်အရပ်၌။ အဿ၊ ထိုသင်္ခပါလ နဂါးမင်း၏။ ဘရိယာ၊ မယားဖြစ်သော။ မဟေသီ၊ မိဖုရားသည်။ အဟောသိ၊ နေ၏။ တံ ဌာနံ၊ ထိုအရပ်သို့။ နေတိ၊ ဆောင်၏။
၁၆၃။ ဧကော၊ တစ်ယောက်သော။ နာရီ စ၊ မိန်းမသည်လည်း။ ဝေဠုရိယမယံ၊ ကျောက်မျက်ရွဲဖြင့်ပြီးသော။ မဟဂ္ဃံ၊ အဖိုးများစွာထိုက်သော။ သုဘံ၊ တင့်တယ်စွာသော။ မဏိဇာတိမန္တူပပန္နံ၊ အမျိုးကောင်းသော ပတ္တမြားတို့နှင့် ပြည့်စုံထသော။ အာသနံ၊ နေရာကို။ တရမာနရူပါ၊ အဆောတလျင်။ အာဒါယ၊ ယူတည့်၍။ အစောဒိတာ၊ မနှိုးဆော် မတိုက်တွန်းဘဲ။ အဗ္ဘိဟာသိ၊ ခင်း၏။
၁၆၄။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ ဥရဂေါ၊ သင်္ခပါလနဂါးမင်းသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟတ္ထ၊ လက်၌။ ဂဟေတွာ၊ ကိုင်၍။ ပါမုခအာသနသ္မိံ၊ မြတ်သော နေရာ၌။ နိသီဒယိ၊ နေစေ၏။ ဟိ- ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဘဝံ၊ အရှင်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဂရူနံ၊ အလေးအမြတ် ပြုအပ်ကုန်သော သူတို့တွင်။ အညတရော၊ တစ်ယောက်သော သူပေတည်း။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဣဒံ အာသနံ၊ ဤမြတ်သော နေရာသည်။ ဘဝတော၊ အရှင်၏။ အသနံ၊ နေရာတည်း။ အတြ၊ ဤမြတ်သောနေရာ၌။ ဘဝံ၊ အရှင်သည်။ နိသီဒတု၊ နေတော်မူလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ ပါမုခအာသနသ္မိံ၊ မြတ်သောနေရာ၌။ နိသီဒယိ၊ နေစေ၏။
၁၆၅။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော မင်းမြတ်။ ပိယဿ၊ ချစ်အပ်သော။ ဘတ္တု၊ လုပ်ကျွေးတမူ မွေးမြူအပ်သော။ ပတိနော၊ လင်၏။ ပါဒါနိ၊ ခြေတို့ကို။ ဘရိယာ၊ မယားသည်။ ပက္ခာလယိ ဣဝ၊ ဆေးသကဲ့သို့။ အညာ၊ တစ်ယောက်သော။ နာရီ စ၊ မိန်းမသည်လည်း။ တရမာနရူပါ၊ အဆောတလျင်။ ဝါရိံ၊ ရေကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဥပသင်္ကမိတွာ၊ ကပ်လာ၍။ မေ၊ ငါ၏။ ပါဒါနိ၊ ခြေတို့ကို။ ပက္ခာလယိ၊ ဆေး၏။
၁၆၆။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ အပရာ၊ တစ်ယောက်သော။ နာရီ စ၊ မိန်းမသည်လည်း။ သောဝဏ္ဏမယာယ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော။ ပါတိယာ၊ ခွက်ဖြင့်။ အနေကသူပံ စ၊ များစွာသော ဟင်းကိုလည်းကောင်း။ ဝိဝိဓံ၊ အထူးထူးအပြားပြား များသော။ ဝိယဉ္စနံ စ၊ ဟင်းလျာကိုလည်းကောင်း။ မနုညရူပံ၊ နှစ်သက်ဖွယ်သော သဘောရှိသော။ ဘတ္တံ စ၊ ထမင်းကို လည်းကောင်း။ တရာနုရူပါ၊ အာတလျင်။ ပဂ္ဂယှ၊ ယူတည့်၍။ ဥပနာမယိ၊ တည်ထား ဆည်းကပ်လာ၏။
၁၆၇။ ဘာရတ၊ မင်းမြတ် ဘာရတ။ နာရိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ ဘတ္တု၊ မိမိတို့လင်ဖြစ်သော သင်္ခပါလနဂါးမင်း၏။ မနော၊ စိတ်ကို။ ဝိဒိတွာ၊ သိ၍။ ဘုတ္တဝန္တံ၊ စား၍ပြီးသော။ မံ၊ ငါ့ကို။ တူရိယေဟိ၊ တီးမှုတ်မျိုးတို့ဖြင့်။ ဥပဋ္ဌဟုံ၊ လုပ်ကျွေးကြကုန်၏။ တတုတ္တရိံ၊ ထိုထက်အလွန်။ သော၊ ထိုသင်္ခပါလ နဂါးမင်းသည်။ မံ၊ ကို။ နိပတိ၊ တုပ်ဝပ်ဆည်းကပ်၏။ အနပ္ပကေဟိ၊ များစွာကုန်သော။ မဟန္တံ ဒိဗ္ဗေဟိ၊ မြတ်သော နတ်၌ဖြစ်ကုန်သော။ ကာမေဟိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့်။ ဥပဋ္ဌဟိ၊ လုပ်ကျွေးစေ၏။
သင်္ခပါလနဂါးမင်းသည် ဤသို့ ဆည်းကပ်လုပ်ကျွေးသဖြင့် မိမိအား ကာမဂုဏ်ဖြင့် ဖိတ်သောအကြောင်းကို မင်းအား ကြားပြန်လိုရကား-
သဗ္ဗတ္တမဇ္ဈာ ပဒုမုတ္တရာဘာ။
အဠာရ ဧတာဿုတေ ကာမံ ကရော၊
ဒဒါမိ တေ တာ ပရိစာရယဿု။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၆၈။ အာဠာရ၊ အာဠာရ။ သဗ္ဗတ္ထမဇ္ဈာ၊ အလုံးစုံသော လက်တစ်ဆုပ်မျှ ပမာဏရှိသည်ဖြစ်၍ သွယ်သွယ် သေးသေး ယဉ်ကျေးသော ခါးလည်းရှိကုန်ထသော။ ပဒုမုတ္တရာဘာ၊ ပဒုမ္မာကြာပန်းနှင့်တူသော မွန်မြတ်သော အရောင်အဆင်း ရှိကုန်ထသော။ တိသတာ၊ သုံးရာကုန်သော။ ဧတာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ မမ၊ ငါ၏။ ဘရိယာ၊ မယားတို့တည်း။ အဠာရ၊ အာဠာရ။ ဧတာသု၊ ထိုမိန်းမတို့၌။ တွံ၊ သင်သည်။ ကာမံ၊ အလိုကို။ ကရော၊ ပြုလော့။ တေ၊ သင့်အား။ ဒါမိ၊ ပေး၏။ တွံ၊ သင်သည်။ တာ၊ ထိုသုံးရာကုန်သော မိန်းမတို့ကို။ ပရိစာရယဿု၊ အလုပ် အကျွေးပြုစေလော့။
ဤသို့ ပြောဆိုပြီး၍ တစ်နှစ်ပတ်လုံး နဂါးပြည်၌ ကာမဂုဏ်ချမ်းသာကို ခံစားစဉ် သင်္ခပါလနဂါးမင်းအား မိမိ မေးသော အကြောင်းကို ဗာရာဏသီမင်းအား တစ်ဖန် ကြားပြန်လိုရကား-
တဒါဿုဟံ ဥတ္တရိမဇ္ဈဘာသိံ။
နာဂဿိဒံ ကိန္တိ ကထဉ္စ လဒ္ဓံ၊
ကထဇ္ဈဂမာသိ ဝိမာနသေဋ္ဌံ။
သယံ ကတံ ဥဒါဟု ဒေဝေဟိ ဒိန္နံ။
ပုစ္ဆာမိ တံ နာဂရာဇေတမတ္ထံ၊
ကထဇ္ဈဂမာသိ ဝိမာနသေဋ္ဌံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၆၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ သံဝစ္ဆရံ၊ တစ်နှစ်ပတ်လုံး။ တံ ဒိဗ္ဗရသံ၊ ထိုနတ်၌ဖြစ်သော ကာမဂုဏ်အရသာကို။ အနုဘုတွာ၊ ခံစား၍။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဥတ္တရိ၊ အလွန်။ နာဂဿ၊ သင်္ခပါလနဂါးမင်းအား။ အဇ္ဈဘာသိံ၊ မေးလျှောက်၏။ နာဂဿ၊ သင်္ခပါလနဂါးမင်းအား။ ဣဒံ၊ ဤစည်းစိမ် ချမ်းသာသည်။ ဇာတံ၊ ဖြစ်၏။ ကိန္တိ၊ အဘယ်ကောင်းမှုကို။ ကထဉ္စ၊ အဘယ်သို့သော အကြောင်းကို။ ကတွာ၊ ပြု၍။ ဣဒံ၊ ဤစည်းစိမ်ကို။ တယာ၊ သင်သည်။ လဒ္ဓံ၊ ရအပ်သနည်း။ ကထံ- ကေန ကာရဏေန၊ အဘယ်သို့သော အကြောင်းဖြင့်။ ကတွာ၊ ပြု၍။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝိမာနသေဋ္ဌံ၊ မြတ်သော ရွှေဗိမာန်ကို။ အဇ္ဈဂမာသိ၊ ရသနည်း။
၁၇၀။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ တေ- တယာ၊ သင်သည်။ ဣဒံ ဝိမာနသေဋ္ဌံ၊ ဤမြတ်သော ရွှေဗိမာန်ကို။ အဓိစ္စလဒ္ဓံ၊ အကြောင်းကင်းလျက် အလိုလိုပင် ရသလော။ ဥဒါဟု၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား။ တေ၊ သင်၏။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှာတည်း။ ကေနစိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူသည်။ ပရိဏာမဇံ၊ ညွတ်ခြင်းကြောင့် ဖြစ်သလော။ သယံ၊ မိမိအလိုလိုတည်း။ ကတံ၊ ဆောက်လုပ်စေသလော။ ဥဒါဟု၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား။ ဒေဝေဟိ၊ နတ်တို့သည်တည်း။ ဒိန္နံ၊ ပေးသလော။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ တံ၊ အရှင်နဂါးမင်းကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ ဝိမာနသေဋ္ဌံ၊ မြတ်သောရွှေဗိမာန်ကို။ ကထံ၊ အသို့။ ကတွာ၊ ပြု၍။ အဇ္ဈဂမာသိ၊ ရသနည်း။
ဘုရားအလောင်း သင်္ခပါလ နဂါးမင်းသည် ထိုအာဠာရ၏ အမေးကို ဖြေလိုရကား-
န သယံ ကတံ နာပိ ဒေဝေဟိ ဒိန္နံ။
သကေဟိ ကမ္မေဟိ အပါပကေဟိ၊
ပုညေဟိ မေ လဒ္ဓမိဒံ ဝိမာနံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၇၁။ အဠာရ၊ အာဠာရ။ ဣဒံ ဝိမာနံ၊ ဤမြတ်သော ရွှေဗိမာန်ကို။ မေ-မယာ၊ ငါသည်။ နာဓိစ္စလဒ္ဓံ၊ အကြောင်း ကင်းသဖြင့် မရအပ်။ န ပရိဏာမဇံ၊ ငါ၏အကျိုးငှာ တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူသည် ညွတ်ခြင်းကြောင့်လည်း မဖြစ်။ သယံ၊ မိမိ အလိုလို။ န ကတံ၊ မဆောက်လုပ်စေအပ်။ ဒေဝေဟိ၊ နတ်တို့သည်လည်း။ န ဒိန္နံ၊ မပေးအပ်။ အပါပကေဟိ၊ မယုတ်မာကုန်သော။ ပုညေဟိ၊ စိတ်သန္တာန်ကို ဖြူစင်စေတတ်ကုန်သော။ သကေဟိ ကမ္မေဟိ၊ မိမိ ကုသိုက်ကံတို့ကြောင့်။ ဣဒံ ဝိမာနံ၊ ဤရွှေဗိမာန်ကို။ မေ- မယာ၊ ငါသည်။ လဒ္ဓံ၊ ရအပ်၏။
ထိုသို့ ဖြေဆိုသည်ရှိသော် အာဠာရသည် ဘုရားအလောင်း သင်္ခပါလနဂါးမင်းအား စည်းစိမ်ရခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော အကျင့်ကို မေးပြန် လိုရကား-
ကိဿ သုစိဏ္ဏဿ အယံ ဝိပါကော။
အက္ခာဟိ မေ နာဂရာဇေတမတ္ထံ၊
ကထံ နု တေ လဒ္ဓမိဒံ ဝိမာနံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၇၂။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ တေ-တဝ၊ သင်နဂါးမင်း၏။ ဝတံ၊ မြတ်သောဗိမာန်ကို ရစိမ့်သောငှာ ကောင်းစွာဆောက်တည်အပ်သော ကျင့်ဝတ်သည်။ ကိံ၊ အဘယ်ကျင့်ဝတ်နည်း။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ ရွှေဗိမာန်ကို ရခြင်း၏အကြောင်း ကောင်းမြတ်သော အကျင့်သည်။ ကိံ ပန၊ အဘယ်အကျင့်နည်း။ အယံ ဝိပါကော၊ ဤစည်းစိမ်ချမ်းသာကို ရခြင်းတည်းဟူသော အကျိုးသည်။ ကိဿ၊ အဘယ်မည်သာ။ သုစိဏ္ဏဿ၊ ကောင်းမှု၏။ ဝိပါကော၊ အကျိုးနည်း။ ကထံ၊ အသို့မူ၍။ တေ-တယာ၊ သင်နဂါးမင်းသည်။ ဣဒံ ဝိမာနံ၊ ဤဗိမာန်ကို။ လဒ္ဓံနု၊ ရသနည်း။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ပြောကြားပါလော့။
ဘုရားလောင်း သင်္ခပါလနဂါးမင်းသည် ထိုအမေးကို ဖြေလိုရကား-
ဒုယျောဓနော နာမ မဟာနုဘာဝေါ။
သော ဣတ္တရံ ဇီဝိတံ သံဝိဒိတွာ၊
အသဿတံ ဝိပရိဏာမဓမ္မံ။
သက္ကစ္စံ ဒါနံ ဝိပုလံ အဒါသိံ။
ဩပါနဘူတံ မေ ဃရံ တဒါသိ၊
သန္တပ္ပိတာ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ။
ပဒီပိယံ ယာနမုပဿယဉ္စ။
အစ္ဆာဒနံ သယန မထန္နပါနံ၊
သက္ကစ္စ ဒါနာနိ အဒမှ တတ္ထ။
တဿ သုစိဏ္ဏဿ အယံ ဝိပါကော။
တေနေဝ မေ လဒ္ဓမိဒံ ဝိမာနံ၊
ပဟူတဘက်ခံ ဗဟုအန္နပါနံ။
နစ္စေဟိ ဂီတေဟိ စုပေတရူပံ၊
စိရဋ္ဌိတိကံ န စ သဿတာယံ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၇၃။ အဠာရ၊ အာဠာရ။ မဂဓာနံ၊ မဂဓရာဇ်တိုင်းသူတို့ကို။ ဣသရော၊ အစိုးရသော။ မဟာနုဘာဝေါ၊ ကြီးသော အာနုဘော်ရှိသော။ ဒုယျောဓနော နာမ၊ ဒုယျောဓနမည်သော။ ရာဇာ၊ မင်းမြတ်သည်။ အဟောသိံ၊ ဖြစ်ဖူးပြီ။ သောရာဇာ၊ ထိုဒုယျောဓနမင်းသည်။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဣတ္တရံ၊ တိုတောင်း၏ဟူ၍။ အသဿတံ၊ မမြဲချေဟူ၍။ ဝိပရိဏာမဓမ္မံ၊ ဖောက်ပြန်သော သဘောရှိ၏ဟူ၍။ သံဝိဒိတွာ၊ ကောင်းစွာသိ၍။
၁၇၄။ ပသန္နစိတ္တော၊ ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ဝိပုလံ၊ ပြန့်ပြောစွာသော။ အန္နဉ္စ၊ ဆွမ်းအလှူကို လည်းကောင်း။ ပါနဉ္စ၊ ဟင်း အဖျော် အလှူကိုလည်းကောင်း။ သက္ကစ္စံ၊ ရိုသေစွာ။ အဒါသိံ၊ လှူခဲ့ဖူးပြီ။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ မေ၊ ငါ၏။ ဃရံ၊ အိမ်သည်။ ဩပါနဘူတံ၊ ခရီးလေးခုတို့၏ အဆုံ၌ တူးအပ်သော ရေကန်သဖွယ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သမဏာ စ၊ ရဟန်းတို့သည်လည်းကောင်း။ ဗြာဟ္မဏာ စ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်လည်းကောင်း။ သန္တပ္ပိတာ၊ ပစ္စည်းလေးပါးတို့ဖြင့် ရောင့်ရဲကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
အလှူဝတ္ထု ၁၀-ပါး
၁၇၅။ တတ္ထ၊ ထိုလူ့ပြည်၌။ မာလဉ္စ၊ ပန်းကိုလည်းကောင်း။ ဂန္ဓဉ္စ၊ နံ့သာကိုလည်းကောင်း။ ဝိလေပနဉ္စ၊ နံ့သာပျောင်းကိုလည်းကောင်း။ ပဒီပိယဉ္စ၊ ဆီမီးကိုလည်းကောင်း။ ယာနဉ္စ၊ ယာဉ်ကိုလည်းကောင်း။ ဥပဿယဉ္စ၊ ကျောင်းကိုလည်းကောင်း။ အစ္ဆာဒနဉ္စ၊ အဝတ် သင်္ကန်းကိုလည်းကောင်း။ သယနဉ္စ၊ အိပ်ရာနေရာကို လည်းကောင်း။ အထ၊ ထိုမှတစ်ပါး။ အန္နပါနဉ္စ၊ ထမင်း အဖျော်ကို လည်းကောင်း။ ဣမာနိ ဒါနာနိ၊ ဤဆယ်ပါးကုန်သော ဒါနဝတ္ထုတို့ကို။ သက္ကစ္စံ၊ ရိုသေစွာ။ အဒမှ၊ လှူခဲ့ဖူး၏။
၁၇၆။ အဠာရ၊ အာဠာရ။ တံ ဝတံ၊ ထိုဆယ်ပါးသော ဒါနဝတ္ထုတို့ကို လှူဒါန်းခြင်းတည်းဟူသော ကျင့်ဝတ်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဝတံ၊ မြတ်သော ရွှေဗိမာန်ကြီးကို ရခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော ကျင့်ဝတ်တည်း။ တံ ဗြဟ္မစရိယံ ပန၊ ထိုဆိုအပ်ပြီးသော အကျင့်သည်ကား။ မေ၊ ငါ၏။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ ရွှေဗိမာန်ကို ရခြင်း၏အကြောင်း ကောင်းမြတ်သော အကျင့်တည်း။ အယံ ဝိပါကော၊ ဤကောင်းကျိုးသည်။ တဿ တာဒိသဿ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ သုစိဏ္ဏဿ၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော ဒါနကုသိုလ်၏။ ဝိပါကော၊ ကောင်းကျိုးတည်း။ အဠာရ၊ အာဠာရ။ တေနေဝ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော လှူဒါန်းပူဇော်သော ကောင်းမှုကြောင့်သာလျှင်။ ဣဒံ ဝိမာနဉ္စ၊ ဤရွှေဗိမာန်ကို လည်းကောင်း။ ပဟူတဘက္ခဉ္စ၊ များသော ဘောဇဉ်ကို လည်းကောင်း။ ဗဟုအန္နပါနဉ္စ၊ များစွာသော ထမင်းအဖျော်ကို လည်းကောင်း။ မယာ၊ ငါသည်။ လဒ္ဓံ၊ ရအပ်၏။ နစ္စေဟိ စ၊ ကချေသည်တို့နှင့် လည်းကောင်း။ ဂီတေဟိ စ၊ သီချင်းသည်တို့နှင့်လည်းကောင်း။ ဥပေတရူပံ၊ ပြည့်စုံသော သဘောရှိထသော။ အယံ ဣမံ ဝိမာနံ၊ ဤငါ၏ ရွှေဗိမာန်သည်။ စိရဋ္ဌိတိကံ၊ အဓွန့်မြင့်ရှည် တည်လင့်ကစား။ န စ သဿတံ၊ မြဲသောသဘော မရှိချေ။
ဤသို့ ဖြေဆိုသည်ရှိသော် နဂါးမင်း ဤကဲ့သို့သော ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ပြည့်စုံပါလျက် အဘယ့်ကြောင့် ဘုန်းကံနည်းသော သူဆင်းရဲမျိုး မုဆိုးတို့၏ အနှိပ်အစက်ကို ခံရဘိသနည်းဟု ဘုရားလောင်းကို မေးမြန်းလိုရကား-
တေဇဿိနံ ဟန္တိ အတေဇဝန္တော။
ကိမေဝ ဒါဌာဝုဓ ကိံ ပဋိစ္စ၊
ဟတ္ထတ္တ မာဂစ္ဆိ ဝနိဗ္ဗကာနံ။
တေဇော နု တေ နာနွဂံ ဒန္တမူလံ။
ကိမေဝ ဒါဌာဝုဓ ကိံ ပဋိစ္စ၊
ကိလေသ မာပဇ္ဇိ ဝနိဗ္ဗကာနံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၇၇။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ အတေဇဝန္တော၊ အရှိန်အစော် မရှိကုန်ထသော။ အပ္ပါနုဘာဝါ၊ နည်းသော အာနုဘော် ရှိကုန်သော မုဆိုးတို့သည်။ တေဇဿိနံ၊ အရှိန်အစော်နှင့် ပြည့်စုံထသော။ မဟာနုဘာဝေါ၊ ကြီးသော အာနုဘော်ရှိသော။ တံ၊ အရှင်နဂါးမင်းကို။ ကိံ ကာရဏာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဟန္တိ၊ ရှစ်ဌာနတို့၌ တံကျင်ဖြင့် ထိုးလျှိုဘိ၍ ညှဉ်းဆဲလေကုန်သနည်း။ ဒါဌာဝုဓ၊ အစွယ်လက်နက်ရှိသော နဂါးမင်း။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပဋိစ္စ၊ အစွဲပြု၍။ ကိမေဝ၊ အဘယ့်ကြောင့်သာလျှင်။ တွံ၊ အရှင်နဂါးမင်းသည်။ ဝနိဗ္ဗကာနံ၊ မုဆိုးတို့၏။ ဟတ္ထတ္တံ၊ လက်၌ ပျက်စီးခြင်းသို့။ အာဂစ္ဆိ၊ ရောက်သနည်း။
၁၇၈။ ဒါဌာဝုဓ၊ အစွယ်လက်နက်ရှိသော နဂါးမင်း။ တေ၊ သင် နဂါးမင်း၏။ တေဇော၊ အစွမ်းတော်သည်။ တဒါ၊ ထို မုဆိုးတို့ကို မြင်သောအခါ၌။ မဟန္တံ၊ ကြီးစွာသော။ ဘယံ၊ ကြောက်ခြင်းသို့။ အနွာဂတံ နု၊ ရောက်လေသလော။ ဥဒါဟု၊ ထိုသို့ မဟုတ်မူကား။ တေ၊ သင် နဂါးမင်း၏။ တေဇော၊ အဆိပ်သည်။ ဒန္တမူလံ၊ အစွယ်ရင်းသို့။ နာနွဂံ နု၊ မရောက်လာလေသလော။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပဋိစ္စ၊ စွဲ၍။ ကိမေဝ၊ အဘယ်ကြောင့်လျှင်။ ဝနိဗ္ဗကာနံ၊ မုဆိုးတို့၏။ သန္တိကေ၊ အထံ၌။ ကိလေသံ၊ ဆင်းရဲပင်ပန်းခြင်းသို့။ အာပဇ္ဇိ၊ ရောက်တော်မူရလေသနည်း။
ဘုရားအလောင်း သင်္ခပါလ နဂါးမင်းသည် ထိုအာဠာရ အမေးကို ဖြေလိုရကား-
တေဇော န သက္ကာ မမ တေဟိ ဟန္တုံ။
သတဉ္စ ဓမ္မာနိ သုကိတ္တိတာနိ၊
သမုဒ္ဒဝေလာဝ ဒုရစ္စယာနိ။
ဥပေါသထံ နိစ္စမုပါဝသာမိ။
အထာဂမုံ သောဠသ ဘောဇပုတ္တာ၊
ရဇ္ဇုံ ဂဟေတွာန ဒဠှဉ္စ ပါသံ။
နယိံသု မံ သမ္ပရိဂယှ လုဒ္ဒါ။
ဧတာဒိသံ ဒုက္ခမဟံ တိတိက်ခံ၊
ဥပေါသထံ အပ္ပဋိကောပယန္တော။
ဟူသော ဤ သုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၇၉။ အဠာရ၊ အာဠာရ။ တဒါ၊ ထိုမုဆိုးတို့ကို မြင်သောအခါ၌။ မေ၊ ငါ၏။ တေဇော၊ အစွမ်းသည်။ မဟန္တံ၊ ကြီးစွာသော။ ဘယံ၊ ကြောက်ခြင်းသို့။ နနွဂတံ၊ မရောက်။ မမ၊ ငါ့အား။ တေဟိ၊ ထိုမုဆိုးတို့သည်။ ဟန္တုံ၊ ဖျောက်အံ့သောငှာ။ န သက္ကာ၊ မတတ်နိုင်။ စ၊ ထိုသို့ပင် မတတ်နိုင်စေကာမူ။ သမုဒ္ဒဝေလာဝ၊ သမုဒ္ဒရာ ကမ်းကိုကဲ့သို့။ သတံ၊ ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့၏။ သုကိတ္တိတာနိ၊ ကောင်းစွာ ဟောတော်မူအပ်ကုန်သော။ ဒုရစ္စယာနိ၊ ကျူးလွန်ခြင်းငှာ ခဲကုန်သော။ ဓမ္မာနိ၊ သီလ အစရှိကုန်သော တရားတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့် ဝနိဗ္ဗကာနံ၊ မုဆိုးတို့၏။ သန္တိကေ၊ အထံ၌။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကိလေသံ၊ ဆင်းရဲ ပင်ပန်းခြင်းသို့။ အာပဇ္ဇာမိ၊ ရောက်၏။
၁၈၀။ အဠာရ၊ အာဠာရ။ အဟံ၊ ငါသည်။ စာတုဒ္ဒသိံ၊ တစ်ဆယ့်လေးရက်တို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော နေ့၌ လည်းကောင်း။ ပဉ္စဒသိံ၊ တစ်ဆယ့်ငါးရက်တို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော နေ့၌လည်းကောင်း။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ ဥပေါသထံ၊ ဥပုသ်ကို။ ဥပဝသာမိ၊ သုံး၏။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ သောဠသ၊ တစ်ကျိပ်ခြောက်ယောက်ကုန်သော။ ဘောဇပုတ္တာ၊ မုဆိုးသားတို့သည်။ ရဇ္ဇုံ စ၊ ကြိုးကိုလည်းကောင်း။ ဒဠှံ၊ မြဲမြံသော။ ပါသဉ္စ၊ ကျော့ကွင်းကိုလည်းကောင်း။ ဂဟေတွာန၊ ယူ၍။ မမ၊ ငါ၏။ သန္တိကံ၊ အထံသို့။ အာဂမုံ၊ လာကြကုန်၏။
၁၈၁။ အဠာရ၊ အာဠာရ။ လုဒ္ဒါ၊ မုဆိုးတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ သရီရေ၊ ကိုယ်၌။ ဘေတွာန၊ ရှစ်ဌာနတို့၌ဖောက်၍။ နာသံ၊ နှာခေါင်းကို။ ဝိဝဋ္ဋ၊ ဖောက်၍။ ရဇ္ဇုံ၊ နှာခေါင်း၌ သီသောကြိုးကို။ အတိကဿ၊ ထမ်းပိုးစွန်း၌ ဆွဲ၍။ သမ္ပရိဂယှ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ သိမ်းဆည်း၍။ မံ၊ ငါ့ကို။ နယိံသု၊ ဆောင်ကြကုန်၏။ အဟံ၊ သည်။ ဥပေါသထံ၊ ဥပုသ်ကို။ အပ္ပဋိကောပယန္တော၊ မပျက်စီးစေလိုသောကြောင့်။ ဧတာဒိသံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲကို။ တိတိက်ခံ၊ သည်းခံ၏။
ဤသို့ ဆိုသည်ရှိသော် အာဠာရသည် နဂါးမင်း ထိုသို့ စည်းစိမ်ချမ်းသာ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ပြည့်စုံလျက် အဘယ့်ကြောင့် ကြီးစွာသောဆင်းရဲကို သည်းခံလျက် ဥပုသ်ဆောက်တည်ဘိသနည်းဟု အကြောင်းကို မေးလိုရကား-
ဗလေန ဝဏ္ဏေန စုပေတရူပံ။
သိရိယာ ပညာယ စ ဘာဝိတောသိ။
ကိံ ပတ္ထယံ နာဂ တပေါ ကရောသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၈၂။ နာဂ၊ အဆွေ သင်္ခပါလ နဂါးမင်း။ ဧကာယနေ၊ တစ်ဖဝါးလှမ်းလောက်ရုံမျှသော။ ပထေ၊ ခြေကြောင်းခရီး၌။ ဗလေန၊ ခွန်အားနှင့်လည်းကောင်း။ ဝဏ္ဏေန၊ အဆင်းနှင့်လည်းကောင်း။ ဥပေတရူပံ၊ ပြည့်စုံသော သဘောရှိသော။ တံ၊ အဆွေ နဂါးမင်းကို။ ဘောဇပုတ္တာ၊ မုဆိုးတို့သည်။ အဒ္ဒသံသု၊ မြင်ကြကုန်၏။ တွံ၊ သင် အဆွေနဂါးမင်းသည်။ သိရိယာ စ၊ ဘုန်းကျက်သရေအားဖြင့်လည်းကောင်း။ ပညာယ စ၊ ပညာအားဖြင့် လည်းကောင်း။ ဘာဝိတော၊ ကြီးပွားသောသူသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သည်မဟုတ်တုံလော။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပတ္ထယံ- ပတ္ထယန္တော၊ တောင့်တလျက်။ တပေါ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းအကျင့်ကို။ တွံ၊ သင် အဆွေ နဂါးမင်းသည်။ ကရောသိ၊ ပြုတော်မူသနည်း။
သင်္ခပါလနဂါးမင်းသည် ထိုအာဠာရအမေးကို ဖြေလိုရကား-
န အာယုနော စာပိ အဠာရ ဟေတု။
မနုဿယောနိံ အဘိပတ္ထယာနော၊
တသ္မာ ပရက္ကမ တပေ့ ကရောမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
လူဘဝ မွန်မြတ်ပုံ
၁၈၃။ အဠာရ၊ အာဠာရ။ ပုတ္တဟေတု၊ သားကို အလိုရှိသောကြောင့်။ တပေါ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်း အကျင့်ကို။ န ကရောမိ၊ ငါမပြု။ ဓနဿ၊ ဥစ္စာ၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ တပေါ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်း၏ အကျင့်ကို။ န ကရောမိ၊ ငါမပြု။ အာယုနော စာပိ၊ အသက်၏လည်း။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ တပေါ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်း အကျင့်ကို။ န ကရောမိ၊ ငါမပြု။ အဟံ၊ ငါသည်။ မနုဿယောနိံ၊ လူ၏အဖြစ်ကို။ အဘိပတ္ထယာနော၊ တောင့်တ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ပရက္ကမ၊ အားထုတ်၍။ တပေါ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်း အကျင့်ကို။ ကရောမိ၊ ပြု၏။
ဤသို့ ဖြေဆိုသည်ရှိသော် လူ၏အဖြစ်ကို တောင့်တသော အကြောင်းကို မေးမြန်းလိုရကား-
အလင်္ကတော ကပ္ပိတကေသမဿု။
သုရောသိတော လောဟိတစန္ဒနေန၊
ဂန္ဓဗ္ဗရာဇာဝ ဒိသာ ပဘာသတိ။
သဗ္ဗေဟိ ကာမေဟိ သမင်္ဂီဘူတော။
ပုစ္ဆာမိ တံ နာဂရာဇေတမတ္ထံ၊
သေယျော ဣတော ကေန မနုဿလောကော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၈၄။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း၏။ တွံ၊ သင်နဂါးမင်းသည်။ လောဟိတက္ခော၊ နီသော မျက်လုံးရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဝိဟတန္တရံသော၊ ပခုံးနှစ်ဖက်တို့၏ အကြား၌ ပြေပြစ်ချောမောသော အသားရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ အလင်္ကတော၊ တန်ဆာဆင်အပ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ကပ္ပိတကေသမဿု၊ ကောင်းစွာ ပြုပြင်အပ်သော ဆံမုတ်ဆိတ်ရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ လောဟိတစန္ဒနေန၊ စန္ဒကူးနီဖြင့်။ သုရောသိတော၊ ကောင်းစွာ လိမ်းကျံအပ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဒိသာ၊ အရပ်မျက်နှာ၌။ တွံ၊ သင် အဆွေနဂါးမင်းသည်။ ဂန္ဓဗ္ဗရာဇာဝ၊ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်မင်းကဲ့သို့။ ပဘာသတိ၊ ထွန်းပသည်တကား။
၁၈၅။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ တွံ၊ သင်နဂါးမင်းသည်။ ဒေဝိဒ္ဓိပတ္တော၊ နတ်တို့၏ တန်ခိုးကိုရသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မဟာနုဘာဝေါ၊ ကြီးသော အာနုဘော်ရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သဗ္ဗေဟိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ကာမေဟိ၊ ကာမဂုဏ်တို့နှင့်။ သမင်္ဂီဘူတော၊ ပြည့်စုံစွာဖြစ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဣတော၊ ဤနဂါးပြည်ထက်။ မနုသာလောကော၊ လူ့ပြည်သည်။ ကေန၊ အဘယ်အကြောင်းအရာဖြင့်။ သေယျော၊ သာယာကဲလွန်၍ မြတ်လိမ့်မည်နည်း။ တံ၊ သင် နဂါးမင်းကို။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။
သင်္ခပါလ နဂါးမင်းသည် အာဠာရ၏အမေးကို ဖြေလိုရကား-
သုဒ္ဓိ ဝါ သံဝိဇ္ဇတိ သံယမော ဝါ။
အဟဉ္စ လဒ္ဓါန မနုဿယောနိ၊
ကာဟာမိ ဇာတိမရဏဿ အန္တံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၈၆။ အဠာရ၊ အာဠာရ။ မနုဿလောကာ၊ လူ့ပြည်ကို။ အညတြ-ဌပေတွာ၊ ထား၍။ သုဒ္ဓိ ဝါ၊ မဂ်ဖိုလ်နိဗ္ဗာန်ဟု ဆိုအပ်သော စင်ကြယ်ခြင်းသည်လည်းကောင်း။ သံယမော ဝါ၊ သီလကို ဆောက်တည်ရခြင်းသည်လည်းကောင်း။ န သံဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်တစ်မူကား။ မနုဿယောနိံ၊ လူ၏အဖြစ်ကို။ လဒ္ဓါန၊ ရ၍။ ဇာတိမရဏသဿ၊ ပဋိသန္ဓေနေခြင်း သေခြင်း၏ အန္တံ၊ အဆုံးကို။ ကာယာမိ၊ ပြုအံ့။
ဤသို့ ဘုရားလောင်း သင်္ခပါလနဂါးမင်း ဖြေဆိုသည်ရှိသော် အာဠာရသည် လူ့ပြည်သို့ ပြန်လိုသော အကြောင်းကို သင်္ခပါလနဂါးမင်းအား ပန်ကြားလိုရကား-
အန္နေန ပါနေန ဥပဋ္ဌိတောသ္မိ။
အာမန္တယိတွာန ပလေမိ နာဂ၊
စိရပ္ပဝုတ္ထောသ္မိ အဟံ ဇနိန္ဒ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၈၇။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ တဝန္တိကေ၊ သင်နဂါးမင်း၏ အထံတော်၌။ ဝသတောထ၊ နေသော။ မေ၊ ငါ့အား။ သံဝစ္ဆရော၊ တစ်နှစ်လည်ပြီ။ အဟံ၊ ငါ့ကို။ တယာ၊ သင် နဂါးမင်းသည်။ အန္နေန၊ ထမင်းဖြင့်လည်းကောင်း။ ပါနေန၊ အဖျော်ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဥပဋ္ဌိတော၊ လုပ်ကျွေး ပူဇော်အပ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တံ၊ သင်နဂါးမင်းကို။ အာမန္တယိတွာန၊ ပန်ကြား၍။ ပလေမိ၊ သွားတော့အံ့။ ဇနိန္ဒ၊ နဂါးမင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ စိရပ္ပဝုတ္ထော၊ လူ့ပြည်မှ ကင်းကွာ၍ ကြာမြင့်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။
ဤသို့ ပန်ကြားသည်ရှိသော် သင်္ခပါလ နဂါးမင်းသည် မိမိချစ်မြတ်နိုးသော အကြောင်းအား အာဠာရအား ကြားလိုရကား-
နိစ္စာနုသိဋ္ဌာ ဥပတိဋ္ဌထေတံ။
ကစ္စိန္နု တံ နာဘိသပိတ္ထ ကောစိ၊
ပိယံ ဟိ မေ ဒဿနံ တုယှ့ အဠာရ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၈၈။ အဠာရ၊ အာဠာရ။ ပုတ္တာ စ၊ သားသမီးတို့သည်လည်းကောင်း။ ဒါရာ စ၊ မယားတို့သည်လည်းကောင်း။ အနုဇီဝိနော စ၊ မှီ၍ အသက်မွေးကုန်သော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ အနုသိဋ္ဌာ၊ ဆုံးမတိုင်း ခံရကုန်သည်ဖြစ်၍။ တံ၊ သင့်ကို။ ဥပတိဋ္ဌထေ၊ လုပ်ကျွေးကြကုန်၏။ ကောစိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူသည်။ တေ၊ သင့်အား။ နာဘိသပိတ္ထ ကစ္စိနု၊ မဆဲရေး မမြည်တမ်းသည် မဟုတ်လော။ တုယှံ၊ အင့်အား။ ဒဿနံ၊ မြင်ခြင်းကို။ မေ၊ ငါသည်။ ပီယံ ဟိ- ပိယံ ဧဝ၊ ချစ်ခင် လေးမြတ်သည်သာလျှင်တည်း။
ထိုသို့ သင်္ခပါလနဂါးမင်း ပြောဆိုသည်ရှိသော် အာဠာရသည် နဂါးမင်းထံ၌ ချမ်းသာစွာ နေရခြင်းကို ချီးမွမ်းလိုရကား-
ပုတ္တော ပိယော ပဋိဝိဟိတော ဝသေယျံ၊
တတောပိ မယှံ ဣဓမေဝ သေယျော၊
စိတ္တံ ဟိ တေ နာဂ မယိ ပသန္နံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၈၉။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ တေ၊ သင် နဂါးမင်း၏။ စိတ္တံ၊ စိတ်တော်သည်။ မယိ၊ ငါ့၌။ ပသန္နံ၊ ကြည်လင်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မာတု စ၊ အမိသည်လည်းကောင်း။ ပိတု စ၊ အဖသည်လည်းကောင်း။ ပဋိဝိဟိတော၊ လုပ်ကျွေးအပ်သော။ ပိယော၊ ချစ်စွာသော။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ အဂါရေ၊ အိမ်၌။ ဝသေယျ ယထာပိ၊ နေရသကဲ့သို့လည်း။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဝသေယျံ၊ နေရ၏။ တတောပိ၊ ထိုမိဘအိမ်၌ နေရသည်ထက်လည်း။ မယှံ၊ ငါ့အား။ ဣဓမေဝ၊ ဤနဂါးပြည်၌သာလျှင်။ ဝါသော၊ နေရခြင်းသည်။ သေယျော၊ ကောင်းမြတ်ပေ၏။
ဤသို့ ချီးမွမ်းပြောဆိုသည်ရှိသော် သင်္ခပါလနဂါးမင်းသည် ထိုအာဠာရအား ပေးကမ်းဖွယ်ကို ပေးကမ်းမှာထားလိုရကား-
ဓနာဟရော မဏိရတနံ ဥဠာရံ။
အာဒါယ တွံ ဂစ္ဆ သကံ နိကေတံ၊
လဒ္ဓါ ဓနံ တံ မဏိ မောဿဇ္ဇဿု
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၉၀။ အဠာရ၊ အာဠာရ။ မမံ၊ ငါ့အား။ လောဟိတင်္ဂေါ၊ နီသောအင်္ဂါရှိသော။ ဓနာဟရော၊ ဥစ္စာကို ဆောင်ယူ၍ ပေးတတ်သော။ မဏိ၊ ပတ္တမြားသည်။ ဝိဇ္ဇတိ၊ ရှိ၏။ ဥဠာရံ၊ မြတ်ဘော။ မဏိရတနံ၊ ပတ္တမြားရတနာကို။ တွံ၊ သင်သည်။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ သကံ နိကေတံ၊ မိမိအိမ်သို့။ ဂစ္ဆ၊ သွားလေလော့။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ လဒ္ဓါ၊ ရပြီးမှ။ တံ မဏိံ၊ ထိုပတ္တမြားကို။ ဩသဇ္ဇဿု၊ ရေအိုးထဲ၌ ထားလေလော့။
အာဠာရ ရသေ့သည် ဤသို့ ပြန်ကြားပြောဆိုပြီးလျှင် မြတ်သောမင်းကြီး ငါသည် ထိုအခါ သင်္ခပါလနဂါးမင်းကို ဤသို့သော စကားကိုဆို၏။ အဆွေနဂါးမင်း... ငါသည် ဥစ္စာဖြင့် အလိုမရှိ၊ ရဟန်းပြုခြင်းငှာ အလိုရှိ၏ဟု ဆို၍ ရသေ့ရဟန်းတို့၏ ပရိက္ခရာကိုဆောင်ယူခဲ့၍ ထိုနဂါးမင်းနှင့်တကွ နဂါးပြည်မှထွက်ခဲ့၍ ထိုနဂါးမင်းကို ပြန်လည်စေပြီးလျှင် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ရဟန်းပြု၏ဟု ပြောဆို၍ မင်းအား တရား ဟောလိုရကား-
အသဿတာ ဝိပရိဏာမဓမ္မာ။
အာဒီနဝံ ကာမဂုဏေသု ဒိသွာ၊
သဒ္ဓါယဟံ ပဗ္ဗဇိတောမှိ ရာဇ။
ဒဟရာ စ ဝုဒ္ဓါ စ သရီရဘေဒါ။
ဧတမ္ပိ ဒိသွာ ပဗ္ဗတောမှိ ရာဇ၊
အပဏ္ဏကံ သာမညမေဝ သေယျော။
ဟူသော ဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကိုဆို၏။
၁၉၁။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ မာနုသကာ၊ လူ၌ဖြစ်ကုန်သော။ ကာမာပိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကိုလည်း။ မယာ၊ ငါသည်။ ဒိဋ္ဌာ၊ မြင်အပ်ကုန်ပြီ။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ အသဿတာ၊ မမြဲသော သဘောရှိကုန်၏။ ဝိပရိဏာမဓမ္မာ၊ ဖောက်ပြန်သော သဘောရှိကုန်၏။ ကာမဂုဏေသု၊ ကာမဂုဏ်တို့၌၊ အာဒီနဝံ၊ အပြစ်ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ သဒ္ဓါယ၊ ကံ ကံ၏အကျိုး နိဗ္ဗာန်ကို ယုံကြည်၍။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်းပြုသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။
၁၉၂။ ဒုမပ္ဖလာနိ၊ အမှည့် အစိမ်းဖြစ်ကုန်သော သစ်သီးတို့သည်။ ပတန္တိ ဣဝ၊ ကြွေကျကုန်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်နုနယ်ကုန်သော။ မာဏဝါ စ၊ သတ္တဝါတို့သည်လည်းကောင်း။ ဝုဒ္ဓါ၊ ကြီးမားအိုမင်းကုန်ပြီးသော။ မာဏဝါ စ၊ သတ္တဝါတို့သည်လည်းကောင်း။ သရီရဘေဒါ၊ ကိုယ်ခန္ဓာ ပျက်စီးကုန်သည်ဖြစ်၍။ ပတန္တိ၊ ကြွေကျကုန်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဧတမ္ပိ၊ ထိုသေကျေ ပျက်စီးခြင်း သဘောကိုလည်း။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ အပဏ္ဏကံ၊ ပျက်မယွင်း သံသရာဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်ကြောင်းဖြစ်သော။ သာမညမေဝ၊ ရဟန်းအဖြစ်သည်သာလျှင်။ သေယျော၊ မြတ်၏ဟု နှလုံးပိုက်၍။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်းပြုသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။
မင်းသည် ထိုအာဠာရ ရသေ့၏ တရားစကားကို ကြားနာ၍ ဝမ်းမြောက်ရကား...
ဗဟုဿုတာ ယေ ဗဟုဌာနစိန္တိနော။
နဂဉ္စ သုတွာန တဝဉ္စဠာရ၊
ကာဟာမိ ပုညာနိ အနပ္ပကာနိ။
ဟူသော အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၉၃။ အဠာရ၊ အရှင်အာဠာရ။ ယေ သန္တာ၊ အကြင်သူတော်ကောင်းတို့သည်။ သပညာ၊ ပညာရှိကုန်၏။ ဗဟုဿုတာ၊ များသော အကြားအမြင်ရှိကုန်၏။ ဗဟုဌာနစိန္တိနော၊ များသော အကြောင်းအရာတို့ကို သိကုန်၏။ တေ သန္တာ၊ ထိုသူတော်ကောင်းတို့ကို။ ပုညတ္ထိကေဟိ၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို အလိုရှိကုန်သော သူတို့သည်။ အဒ္ဓါဟဝေ၊ စင်စစ်ဧကန်။ သေဝိတဗ္ဗာ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်အပ်ကုန်၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ နာဂဉ္စ၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့၌ မမေ့မလျော့ နေလေ့ရှိသော နဂါးမင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူး စကားကိုလည်းကောင်း။ တဝ၊ အရှင်အာဠာရသေ့၏။ ဝစနဉ္စ၊ တရားစကားကိုလည်းကောင်း။ သုတွာန၊ ကြားနာရပေ၍။ အနပ္ပကာနိ၊ များစွာကုန်သော။ ပုညာနိ၊ ကောင်းမှုတို့ကို။ ကာဟာမိ၊ ပြုရပေအံ့။
ထိုစကားကိုကြား၍ အာဠာရ ရသေ့သည် ဗာရာဏသီမင်းအား ကောင်းမှု၌ အားထုတ်ခြင်းကို ဖြစ်စေလိုရကား...
ဗဟုဿုတာ ယေ ဗဟုဋ္ဌာနစိန္တိနော။
နာဂဉ္စ သုတွာန မမဉ္စ ရာဇ။
ကရောဟိ ပုညာနိ အနပ္ပကာနိ။
ဟူသော အဆုံးဂါထာကို ဆို၏။
၁၉၄။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယေ သန္တာ၊ အကြင်သူတော်ကောင်းတို့သည်။ သပညာ၊ ပညာရှိကုန်၏။ ဗဟုဿုတာ၊ များသော အကြားအမြင်ရှိကုန်၏။ ဗဟုဌာနစိန္တိနော၊ များသောအကြောင်းအရာကို သိတတ်ကုန်၏။ တေ သန္တာ၊ ထိုသူတင်ကောင်းတို့ကို။ ပုညတ္ထိကေဟိ၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို အလိုရှိကုန်သော သူတို့သည်။ အဒ္ဓါဟဝေ၊ စင်စစ်ကန်။ သေဝိတဗ္ဗာ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်အပ်ကုန်၏။ တွံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ နာဂဉ္စ၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့၌ မမေ့မလျော့ နေလေ့ရှိသော နဂါးမင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူး စကားကိုလည်းကောင်း။ မမ၊ ငါ၏။ ဝစနဉ္စ၊ တရားစကားကိုလည်းကောင်း။ သုတွာန၊ ကြားနာရ၍။ အနပ္ပကာနိ၊ များစွာကုန်သော။ ပုညာနိ၊ ကောင်းမှုတို့ကို။ ကရောဟိ၊ ပြုတော်မူလော့။
ထိုအာဠာရ ရသေ့သည် အကြင်အကြင် ဆိုအပ်ပြီးသောနည်းဖြင့် ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား တရားဟော၍ ထိုဗာရာဏသီ ပြည်၌သာလျှင် မိုးလေးလတို့ပတ်လုံး နေ၍ တစ်ဖန် ဟိမဝန္တာသို့သွား၍ အသက်ထက်ဆုံး ဗြဟ္မဝိဟာရ တရားလေးပါးကို ပွားစေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။
သင်္ခပါလ နဂါးမင်းသည်လည်း အသက်ထက်ဆုံး ဥပုသ် သုံးခြင်းကိုသုံး၍, ဗာရာဏသီမင်းသည်လည်း ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ ကံအားလျော်စွာ လားကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဒါယကာတို့... ယခုအခါ ကဿပသည် ထိုအခါ ခမည်းတော်ဖြစ်သော ရသေ့ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ အာဠာရရသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သင်္ခပါလနဂါးမင်း ဖြစ်ဖူးပြီ ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
လူ့ဘုံနတ်ဘုံ၊ ဗြဟ္မာဘုံ၊ လူဘုံမွန်မြတ်သည်
လေးခုမြောက်ဖြစ်သော သင်္ခပါလဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
စတ္တာလီသနိပါတ်
၅။ စူဠသုတသောမဇာတ်
လူ့ဘောင်၌ ငြီးငွေ့၍ ရဟန်းပြုခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အာမန္တယာမိ နိဂမံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤစူဠသုတသောမဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် နိက္ခမပါရမီကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် မဟာနာရဒ ကဿပဇာတ်နှင့် တူသလျှင်ကတည်း။ အထူးကား
အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်သည် သုဒဿန အမည်ရှိသော မြို့ဖြစ်၏။ ထိုသုဒဿနမြို့၌ ဗြဟ္မဒတ်အမည်ရှိသော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ဘုရားလောင်းသည် ဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ မိဖုရားကြီးဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းအား လပြည့်ဝန်းကဲ့သို့ တင့်တယ်ခြင်းရှိသော မျက်နှာရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် သောမသတို့သား ဟူသောအမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ သိကြားလိမ္မာသော အဖြစ်သို့ရောက်သော ထိုသောမသတို့သားသည် အကြားအမြင်ကို နှစ်သက်တတ်၏။ စကားကောင်းကို နာခံလေ့ရှိ၏။ ထို့ကြောင့် ထိုသောမ သတို့သားကို သုတသောမဟူ၍ သိကုန်၏။ ထိုသုတသောမ မင်းသားသည် အရွယ်ရောက်လျှင် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အလုံးစုံသော အတတ်တို့ကိုသင်၍ ပြန်လာခဲ့ပြီးလျှင် ခမည်းတော်၏ ဥစ္စာဖြစ်သော ထီးဖြူကိုရ၍ တရားသဖြင့် မင်းပြု၏။ စည်းစိမ်ချမ်းသာသည် များ၏။ ထိုသုတသောမမင်းအား စန္ဒာဒေဝီ အမှူးရှိကုန်သော တစ်သောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော မိဖုရားတို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုသုတသောမမင်းသည် နောက်အဖို့၌ သားသမီးတို့ဖြင့် ပွားများလျှင် အိမ်ရာထောင်သော လူ၏ဘောင်၌ မမွေ့လျော်သဖြင့် တောသို့ဝင်၍ ရဟန်းပြုလို၏။
ဆံဖြူတစ်ပင် တောထွက်ချင်
ထိုသုတသောမမင်းသည် တစ်နေ့သ၌ ဆေတ္တာသည်ကို ခေါ်တော်မူ၍ အမောင် ဆေတ္တာသည်... အကြင်အခါ၌ ငါ၏ ဦးခေါင်းတော်၌ ဆံဖြူမြင်ငြားအံ့၊ ထိုအခါ ငါ့အား တင်လျှောက်လော့ ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ဆေတ္တာသည်သည် ထိုသုတသောမမင်း၏ စကားကိုဝန်ခံ၍ နောက်အဖို့၌ ဆံဖြူကိုမြင်လျှင် တင်လျှောက်၍ အမောင် ဆေတ္တသည်... ထိုသို့မြင်သော်ကား ထိုဆံဖြူကိုနုတ်၍။ ငါ၏လက်တော်၌ တင်ထားလော့ ဟု ဆိုလတ်သော် ရွှေမွေးညှပ်ဖြင့်နုတ်၍ လက်တော်၌ တင်ထား၏။ ထိုဆံဖြူကိုမြင်၍ ဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းသည် ငါ၏ကိုယ်ကို အိုခြင်းသည် နှိပ်စက်အပ်၏ ဟု ထိတ်လန့်ရကား ထိုဆံဖြူကိုယူ၍ ပြာသာဒ်မှ ဆင်းသက်ပြီးလျှင် လူများမြင်ရာအရပ်ဝယ် ခင်းအပ်သော ရာဇပလ္လင်၌ နေတော်မူ၍ စစ်သူကြီး အမှူးရှိကုန်သော အမတ်ရှစ်သောင်းတို့ကို လည်းကောင်း၊ ပုရောဟိတ် အမှူးရှိကုန်သော ပုဏ္ဏားခြောက်သောင်းတို့ကို လည်းကောင်း၊ တစ်ပါးကုန်သော တိုင်းပြည်၌ နေကုန်သောသူတို့ကို လည်းကောင်း၊ ဇနပုဒ်သူတို့ကို လည်းကောင်း၊ နိဂုံးသူ အစရှိသည်တို့ကို လည်းကောင်း များစွာကုန်သောသူတို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ ငါ၏ဦးခေါင်း၌ ဆံဖြူသည် ရောက်၏။ ငါသည် ကြီးရင့်အိုမင်းပြီ၊ ရဟန်းပြုလိုသည်၏အဖြစ်ကို သိကြကုန်လော့ ဟု ဆို၍ ကြားတော်မူလိုရကား-
သိရသ္မိံ ပလိတံ ဇာတံ၊ ပဗ္ဗဇ္ဇံ ဒါနိ ရောစဟံ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၉၅။ ဘောန္တော၊ အို... ပရိသတ် အပေါင်းတို့။ နိဂမံ၊ နိဂုံးသူတို့ကို လည်းကောင်း။ မိတ္တာမစ္စေ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို လည်းကောင်း။ ပရိဿဇေ၊ အမှုလုပ်တို့ကိုလည်းကောင်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ အာမန္တယာမိ၊ သိစေတော်မူ၏။ မမ၊ ငါ၏။ သိရသ္မိံ၊ ဦးခေါင်း၌။ ပလိတံ၊ ဆံဖြူသည်။ ဇာတံ၊ ရောက်၏။ ဒါနိ၊ ယခု။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဗ္ဗဇ္ဇံ၊ ရဟန်းအဖြစ်ကို။ ရောစ- ရောစေမိ၊ နှစ်သက်၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ ထိုပရိသတ်တို့တွင် တစ်ယောက်သောသူသည် အလွန်ပင်ပန်းခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ တင်လျှောက်လိုရကား...
သလ္လံ မေ ဒေဝ ဥရသိ ကပွေသိ။
သတ္တသတာ တေ ဘရိယာ၊
ကထံ နု တေ တာ ဘဝိဿန္တိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၉၆။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အဘုံ၊ အစီးအပွားမဲ့ဖြစ်သော စကားကို။ ကထံ-ကေန ကာရဏေန၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ ဘဏသိ နု၊ မိန့်ဆိုတော်မူဘိသနည်း။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဥရသိ၊ ရင်၌။ သလ္လံ၊ ထက်စွာသောလှံကို။ ကထံ ကပ္ပေသိ၊ အဘယ့်ကြောင့် ထိုးတော်မူဘိသနည်း။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ သတ္တသတာ၊ ခုနစ်ရာကုန်သော။ ဘရိယာ၊ မိဖုရားတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ တာ၊ ထို ခုနစ်ရာကုန်သော မိဖုရားတို့သည်။ ကထံ ဘဝိဿန္တိ နု၊ အသို့ ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့နည်း။
ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် ထိုသူတင်လျှောက်သော စကားကို ပယ်တော်မူလိုရကား-
အညမ္ပိ တာ ဂမိဿန္တိ။
သဂ္ဂဉ္စ ပတ္ထယာနော၊ တေန အဟံ ပဗ္ဗဇိဿာမိ။
ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၉၇။ ဧတာ၊ ထိုမိဖုရားတို့သည်။ ဒဟရာ၊ ပျိုနုကြကုန်သေးသည်။ ပညာယိဟိန္တိ၊ ထင်ကုန်၏။ အညမ္ပိ၊ မင်းတစ်ပါးသို့လည်း။ တာ၊ ထိုမိဖုရားတို့သည်။ ဂမိဿန္တိ၊ ဆည်းကပ်ကုန်လတ္တံ့။ သဂ္ဂဉ္စ၊ နတ်ပြည်ကိုလည်း။ ပတ္ထယာနော၊ တောင့်တသည်။ အဿ၊ ဖြစ်၏။ တေန၊ ထိုကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုအံ့။
မယ်တော်ကြီး ငိုကြွေးရပြီ
မှူးမတ်အစရှိကုန်သော သူတို့သည် ဘုရားလောင်းအား စကားတုံ့ပေးခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မယ်တော်မိဖုရားအထံသို့ သွားကုန်ပြီးလျှင် ထိုအကြောင်းကို တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ မယ်တော်မိဖုရားသည် အဆောတလျင် လာတော်မူလတ်၍ ချစ်သား... သင် ချစ်သားသည် ရဟန်းပြုလို၏ဟူသည် မှန်သလောဟု ဆို၍ သားတော်မင်းကို အပြစ်တင်သဖြင့် ငိုကြွေးမြည်တမ်းလိုရကား-
ယဿ တေ ဟေမဟံ မာတာ။
ယံ မေ ဝိလပန္တိယာ၊ အနပေက္ခော ပဗ္ဗဇသိ ဒေဝ။
ယံ တံ အဟံ ဝိဇာယိဿံ။
ယံ မေ ဝိလပန္တိယာ၊ အနပေက္ခော ပဗ္ဗဇသိ ဒေဝ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာကို ဆို၏။
၁၉၈။ သုတသောမ၊ သုတသောမ အမည်ရှိတော်မူသော။ ဒေဝ၊ သားတော်မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယဿ၊ အကြင်သို့သဘောရှိသော။ တေ၊ သင်ချစ်သား၏။ မာတာ၊ မယ်တော်သည်။ ဟောမိ၊ ဖြစ်ရ၏။ ယံ-ယေန ကာရဏေန၊ အကြင့်ကြောင့်။ မေ၊ ငါ၏။ ဝိလပန္တိယာ၊ ငိုကြွေးမြည်တမ်းစဉ်ပင်။ အနပေက္ခော၊ ငဲ့ကွက်ခြင်းမရှိဘဲ။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ပဗ္ဗဇသိ၊ ရဟန်းပြုလိုဘိ၏။ တေန ကာရဏေန၊ ထိုကြောင့်။ မေ၊ ငါ၏။ လဘနံ၊ သားကို ရခြင်းသည်။ ဒုလ္လဒ္ဓံ၊ မကောင်းဖြင့် ရခြင်းမည်သည်။ အာသိ၊ ဖြစ်ခဲ့ပြီတကား။
၁၉၉။ သုတသောမ၊ သုတသောမ အမည်ရှိသော။ ဒေဝ၊ သားတော်မင်းမြတ်။ ယံ- ယေန ကာရဏေန၊ အကြင့်ကြောင့်။ တံ၊ သင်ချစ်သားကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဝိဇာယိဿံ၊ ဖွားမြင်ရ၏။ ယံ-ယေန ကာရဏေန၊ အကြင့်ကြောင့်။ မေ၊ ငါ၏။ ဝိလပန္တိယာ၊ ငိုကြွေးမြည်တမ်းစဉ်ပင်။ အနပေက္ခော၊ ငဲ့ကွက်ခြင်း မရှိဘဲ။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ပဗ္ဗဇသိ၊ ရဟန်းပြုလိုဘိ၏။ တေန ကာရဏေန၊ ထိုသို့သော အကြောင်းကြောင့်။ မေ၊ ငါ၏။ လဘနံ၊ သားကိုရခြင်းသည်။ ဒုလ္လဒ္ဓံ၊ မကောင်းသော ရခြင်းမည်သည်။ အာသိ၊ ဖြစ်ရချေ၏တကား။
ခမည်းတော် တားမြစ်ပုံ
ဤသို့ နှစ်ဂါထာတို့ဖြင့် ငိုကြွေးမြည်တမ်းသော်လည်း ဘုရားလောင်းသည် မယ်တော်နှင့်တကွ တစ်စုံတစ်ခုသော စကားကိုမျှ ပြောဆိုတော်မမူ၊ မယ်တော်သည် ငိုကြွေးမြည်တမ်းလျက် အလိုလိုသာလျှင် တင့်အပ်လျောက်ပတ်စွာ နေ၏။ ထို့နောင်မှ ထိုသုတသောမမင်း၏ ခမည်းတော်အား ကြားလျှောက်ကြကုန်၏။ ခမည်းတော်သည် လာလတ်၍ သားတော်မင်းကို မေးလိုရကား-
သုတသောမ ကာ စ နာမ ပဗ္ဗဇ္ဇာ။
ယံ နော အမှေ ဇိဏ္ဏေ၊
အနပေက္ခော ပဗ္ဗဇသိ ဒေဝ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀၀။ သုတသောမ၊ သုတသောမ အမည်ရှိသော။ ဒေဝ၊ သားတော် မင်းမြတ်။ ယံ-ယေန ကာရဏေန၊ အကြင်အကြောင်းကြောင့်။ နော၊ ငါတို့၏။ ပုတ္တော၊ သားဖြစ်သော။ တွံ၊ သင် ချစ်သားသည်။ ဇိဏ္ဏေ၊ အိုမင်းကုန်သော။ အမှေ၊ ငါတို့ကို။ အနပေက္ခော၊ ငဲ့ကွက်ခြင်းမရှိဘဲ။ ပဟာယ၊ စွန့်၍။ ပဗ္ဗဇသိ၊ ရဟန်းပြုလိုဘိ၏။ တေန ကာရဏေန၊ ထိုအကြောင်းကြောင့်။ တံ၊ သင်ချစ်သားကို။ ဝဒါမိ၊ ဆိုအံ့။ တဝ၊ သင် ချစ်သား၏။ ဧသော ဓမ္မာ၊ ဤအိုမင်းသည်ဖြစ်၍ မွေးမြူတုံ့ မွေးမြူသင့်ကုန်သော မိဘတို့ကို မငဲ့မကွက် တောထွက်လိုခြင်း အကျင့်သည်။ ကော နာမ၊ အဘယ်အကျင့် မည်သနည်း။ ပဗ္ဗဇ္ဇာ၊ ရဟန်းပြုခြင်းသည်။ ကာ စ နာမ၊ အဘယ်မည်သော အကျိုးရှိသနည်း။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ဆိတ်ဆိတ် နေတော်မူ၏။ ထိုအခါ သားတော်မင်းကို ခမည်းတော် မင်းကြီးသည် ချစ်သား သုတသောမ... မယ်တော် ခမည်းတော်တို့၌ ချစ်သား၏ ချစ်မြတ်နိုးခြင်းသည် အကယ်၍ မရှိသည် ဖြစ်စေဦး၊ သင်ချစ်သား၏ ပျိုနုကုန်သော သားတော် သမီးတော်တို့သည် သင်ချစ်သားနှင့် ကင်း၍ လူဖြစ်အံ့သောငှာ မစွမ်းနိုင်ကုန်လတ္တံ့၊ ထိုသားတော် သမီးတော်တို့ ကြီးခြင်းသို့ ရောက်သောအခါ ရဟန်းပြုရပါလတ္တံ့ ဟု ဆို၍ အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
မဉ္ဇူ တေပိ တံ အပဿန္တာ၊ မညေ ဒုက္ခံ နိဂစ္ဆန္တိ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀၁။ တာတ သုတသောမ၊ ချစ်သား သုတသောမ။ မဉ္ဇူ၊ သာယာချေငံသော အသံရှိကုန်ထသော။ အပတ္တယောဗ္ဗနာ၊ အရွယ်သို့ မရောက်ကုန်သေးသော။ ဒဟရာ၊ ပျိုနုကုန်သော။ ဗဟဝေါ၊ များကုန်သော။ ပုတ္တာပိ၊ သားသမီးတို့သည်လည်း။ တုယှံ၊ သင်ချစ်သားအား။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုသားတော် သမီးတော်တို့သည်လည်း။ တံ၊ သင် ချစ်သားကို။ အပဿန္တာ၊ မမြင်ရကုန်သည်ရှိသော်။ ဒုက္ခ၊ ကိုယ်စိတ်၏ ဆင်းရဲခြင်းသို့။ နိဂစ္ဆန္တိ မညေ၊ ရောက်ကုန်လတ္တံ့သည်ဟု ငါထင်မိ၏။
သုတသောမ တရားပြ
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ခမည်းတော်အား တရားဟောတော်မူလိုရကား-
ဒဟရေဟိ အပတ္တယောဗ္ဗနေဟိ။
မဉ္ဇူဟိ သဗ္ဗေဟိပိ တုမှေဟိ၊
စိရမ္ပိ ဌတွာ ဝိနာသဘာဝေါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀၂။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ ဒဟရေဟိ၊ ပျိုနုကုန်ထသော။ အပတ္တယောဗ္ဗနေဟိ၊ အရွယ်သို့ မရောက်ကုန်သော။ မဉ္ဇူဟိ၊ သာယာချေငံသော ပြောဆိုသံရှိကုန်သော။ သဗ္ဗေဟိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဧတေဟိ ပုတ္တေဟိ စ၊ ထို သားတော် သမီးတော်တို့နှင့် လည်းကောင်း။ တုမေဟိ စ၊ ခမည်းတော်တို့နှင့် လည်းကောင်း။ စိရံ၊ မြင့်ရှည်စွာ။ ဌတွာပိ၊ အတူတကွ နေရသော်လည်း။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဝိနာသဘာဝေါ၊ ပျက်စီးခြင်းသဘောရှိသည်သာလျှင်တကား။
မောင်းမများ ငိုကြွေးကြပုံ
ဤ ပုတ္တဟိ အစရှိသော ဂါထာဖြင့် ဘုရားအလောင်းသည် ခမည်းတော်အား တရားဟောတော်မူ၏။ ခမည်းတော်သည် သားတော်၏ တရားစကားကို ကြားရလျှင် ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။ ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်း၏ ခုနစ်ရာကုန်သော မိဖုရားတို့အား ကြားကြလေကုန်၏။ ထိုမိဖုရားတို့သည်လည်း ပြာသာဒ်ထက်မှ ဆင်းသက်ကုန်ပြီးလျှင် ဘုရားလောင်း အထံတော်သို့ လာလတ်၍ ဖမျက်တော်တို့၌ ကိုင်ကုန်လျက် ငိုကြွေးလိုကုန်ရကား-
အဒု တေ ကရုဏာ စ နတ္ထိ အမှေသု။
ယံ နော ဝိကန္ဒန္တိယော၊
အနပေက္ခော ပဗ္ဗဇသိ ဒေဝ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀၃။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ယံ-ယေန ကာရဏေန၊ အကြင်အကြောင်းကြောင့်။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ဝိကန္ဒန္တိယော၊ ငိုကြွေးကုန်စဉ်။ အနပေက္ခော၊ ငဲ့ကွက်ခြင်း ရှိတော်မမူဘဲ။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ပဗ္ဗဇသိ၊ ရဟန်းပြုတော်မူလိုဘိ၏။ တေန ကာရဏေန၊ ထိုအကြောင်းကြောင့်။ တံ၊ အရှင်မင်းမြတ်ကို။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဝဒါမ၊ တင်လျှောက်ပါကုန်အံ့။ အမှေသု၊ အကျွန်ုပ်တို့၌။ တုယှံ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ဟဒယံ၊ မေတ္တာနှင့်ယှဉ်သော စိတ်တော်သည်။ ဆိန္နံ နု၊ ပြတ်တော်မူသလော။ အဒု၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား။ ကရုဏာ စ၊ စုံမက် သနားတော်မူခြင်းသည်လည်း။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ နတ္ထိ၊ မရှိအလျှင်း ကင်းတော်မူပြီလော။
သုတသောမ တရားပြ
ဘုရားအလောင်းတော်သည် ခြေရင်း၌ လူးလဲငိုကြွေးကုန်သော ထိုမိဖုရားတို့၏ ငိုကြွေးသံကိုကြား၍ ထိုမိဖုရားတို့အား တရားစကားဖြင့် နှစ်သိမ့်စေလိုရကား-
အတ္ထိ ကရုဏာပိ မယှံ တုမှေသု။
သဂ္ဂဉ္စ ပတ္ထယာနော၊ တေန အဟံ ပဗ္ဗဇိဿာမိ။
ဟူသော အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀၄။ ဘဂိနိယော၊ နှမတို့။ တုမေဟိ၊ သင်တို့၌။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဟဒယဉ္စ၊ မေတ္တာနှင့်ယှဉ်သော စိတ်သည်လည်း။ န ဆိုန္နံ၊ မပြတ်မကင်း မရှင်းပါ။ မယှံ၊ ငါ့အား။ တုမှေသု၊ သင်တို့၌။ ကရုဏာပိ၊ သနားစုံမက်ခြင်းသည်လည်း။ အတ္ထိ၊ ရှိပါ၏။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ သဂ္ဂဉ္စ၊ နတ် ပြည်ကိုလည်း။ ပတ္ထယာနော၊ တောင့်တသည်။ အဿ၊ ဖြစ်၏။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုပေအံ့။
မိဖုရားကြီး တားမြစ်ခြင်း
ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်း၏ မိဖုရားကြီးအား တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ထိုမိဖုရားကြီးသည် လေးသော ကိုယ်ဝန်ရှိသည်ဖြစ်၍ ပြည့်သော ကိုယ်ဝန်ရှိလျက်လည်း လာလတ်သဖြင့် ဘုရားအလောင်းကို ရှိခိုး၍ တင့်အပ် လျောက်ပတ်စွာ ရပ်လျက် ငိုကြွေးမြည်တမ်းသဖြင့် တားမြစ်လိုရကား-
ယဿ တေ အဟံ ဘရိယာ။
ယံ မေ ဝိလပန္တိယာ၊ အနပေက္ခော ပဗ္ဗဇသိ ဒေဝ။
ယဿ တေ အဟံ ဘရိယာ။
ယံ မေ ကုစ္ဆိ ပဋိသန္ဓိံ၊ အနပေက္ခော ပဗ္ဗဇသိ ဒေဝ။
ကုစ္ဆိဂတော ယာဝ နံ ဝိဇာယာမိ။
မာဟံ ဧကာ ဝိဓဝါ၊ ပစ္ဆာ ဒုက္ခာနိ အဒ္ဒက္ခိံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၀၅။ သုတသောမ၊ သုတသောမ အမည်တော်ရှိသော။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ယဿ၊ အကြင်သို့ သဘောရှိသော။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ဘရိယာ၊ မိဖုရားကြီးသည်။ ဟောမိ၊ ဖြစ်ရ၏။ ယံ-ယသ္မာ ကာရဏာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဝိလပန္တိယာ၊ ငိုကြွေးမြည်တမ်းသော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အနပေက္ခော၊ ငဲ့ကွက်တော်မမူဘဲ။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ပဗ္ဗဇသိ၊ ရဟန်းပြုလိုဘိ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မေ-မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ လဒ္ဓံ၊ မိဖုရားကြီးအရာကို ရခြင်းသည်။ ဒုလ္လဒ္ဓံ၊ မကောင်းသော ရခြင်းသည်။ အာသိ၊ ဖြစ်ပေစွတကား။
၂၀၆။ သုတသောမ၊ သုဘာမ အမည်ရှိတော်မူသော။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ယံ-ယသ္မာ ကာရဏာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ကုစ္ဆိပဋိသန္ဓိံ၊ ဝမ်း၌တည်သော ပဋိသန္ဓေကို။ အနပေက္ခော၊ ငဲ့ကွက်ခြင်း ကင်းတော်မူသည်ဖြစ်၍။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ပဗ္ဗဇသိ၊ ရဟန်းပြုတော်မူလိုဘိ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ယဿ၊ အကြင်သို့သဘောရှိသော။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ဘရိယာ၊ မိဖုရားကြီးဖြစ်သော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တံ၊ အရှင်မင်းမြတ်ကို။ ဝဒါမိ၊ တင်လျှောက်ပါအံ့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ယံ အဂ္ဂမဟေသိဋ္ဌာနံ၊ အကြင်မိဖုရားကြီး အရာကို။ လဒ္ဓံ၊ ရအပ်၏။ တံ၊ ထိုမိဖုရားကြီးအရာကို ရခြင်းသည်။ ဒုလ္လဒ္ဓံ၊ မကောင်းသော ရခြင်းသည်။ အာသိ၊ ဖြစ်ရချေ၏တကား။
၂၀၇။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ကုစ္ဆိဂတော၊ ဝမ်း၌တည်သော။ ဂဗ္ဘော၊ ကိုယ်ဝန်သည်။ ပရိပက္ကော၊ ရင့်ပါပြီ။ ယာဝ၊ အကြင်မျှလောက်။ နံ၊ ထိုသူငယ်ကို ဝိဇာယာမိ၊ ဖွားမြင်ပါလတ္တံ့။ တာဝ၊ ထိုသူငယ်ဖွားမြင်ရုံ။ အဓိဝါသေဟိ၊ သည်းခံတော်မူပါလော့။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝိဓဝါ၊ မုဆိုးမဖြစ်၍။ ဧကာ၊ တစ်ယောက်အထီးတည်း။ ဒုက္ခာနိ၊ ဆင်းရဲတို့ကို။ မာ အဒ္ဒက္ခိံ၊ မမြင်ပါရစေလင့်။
ထိုနောက်မှ ဘုရားလောင်းသည် မိဖုရားကြီးစကားကို ပယ်လိုရကား-
ကုစ္ဆိဂတော ဣင်္ဃ တွံ ဝိဇာယဿု။
ပုတ္တံ အနောမဝဏ္ဏံ၊ တံ ဟိတွာ ပဗ္ဗဇိဿာမိ။
ဟူသောဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀၈။ ဒေဝိ၊ မိဖုရား။ တေ၊ ရှင်မိဖုရား၏။ ကုစ္ဆိဂတော၊ ဝမ်း၌တည်သော။ ဂဗ္ဘော၊ ကိုယ်ဝန်သည်။ ပရိပက္ကော စ၊ ရင့်သည်သာလျှင်တည်း။ ဣင်္ဃ၊ ငါ တိုက်တွန်းအံ့။ တွံ၊ သင်မိဖုယားကြီးသည်။ အနောမဝဏ္ဏံ၊ မယုတ်မမာ လှပစွာသော အဆင်းရှိသော။ ပုတ္တံ၊ သားတော်ကို။ ဝိဇာယဿု၊ ဖွားမြင် ရစ်လော့။ တံ ပုတ္တံ၊ ထိုရှင်မိဖုရားနှင့် တကွသော သားတော်တို့ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုတော့အံ့။
ထိုမိဖုရားကြီးသည် ဘုရားအလောင်း၏ စကားကို ကြားလျှင် စိုးရိမ်ခြင်းကို ချုပ်တည်းအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ အရှင်မင်းမြတ် ယခုအခါ ဤနေ့မှစ၍ အကျွန်ုပ်တို့အား ဘုန်းကျက်သရေမည်သည် မရှိပြီ ဟု ဆို၍ လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့် ရင်ကိုမလျက် မျက်ရည်တို့ကို ယိုစီးစေလျက် သည်းထန်စွာသော အသံဖြင့် ငိုကြွေး၏။ ထိုသို့ ငိုကြွေးသောအခါ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမိဖုရားကြီးကို နှစ်သိမ့်စေလိုရကား-
အာရောဟ ဝရပါသာဒံ၊
အနပေက္ခော အဟံ ဂမိဿာမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀၉။ ဝနတိမိရမတ္တက္ခိ၊ ညိုသင့်ရာဝယ် အောက်မည်းညိုပွင့်လို စိမ်းလဲ့ညိုသော မျက်လုံးရှိထသော။ စန္ဒေ၊ ရှင်မစန္ဒာ တောင်ညာတင်ထား မိဖုရား။ တွံ၊ ရှင်မိဖုရားသည်။ မာ ရုဒိ၊ မငိုကြွေးပါလင့်။ မာ သောစိ၊ မစိုးရိမ်ပါလင့်။ ဝရပါသာဒံ၊ ရွှေပြာသာဒ်တော်သို့။ အာရောဟ၊ တက်ပါလော့။ အဟံ၊ ငါသည်။ အနပေက္ခော၊ ငဲ့ကွက်ခြင်းမရှိ။ ဂမိဿာမိ၊ သွားတော့အံ့။
ထိုမိဖုရားကြီးသည် ဘုရားလောင်း၏ စကားကို ကြား၍ တည်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်ရကား ရွှေနန်းပြာသာဒ်တော်သို့ တက်၍ ငိုကြွေးလျက်နေ၏။ ထိုအခါ မိဖုရားကြီးကို ဘုရားလောင်း၏ သားတော်အကြီးသည် မြင်လေ၍ အဘယ့်ကြောင့်လျှင် ငါ၏ မယ်တော်မိဖုရားကြီးသည် ငိုကြွေးလျက် နေတော်မူသနည်းဟု ထိုမယ်တော်မိဖုရားကြီးကို မေးလိုရကား-
ကိံ ရောဒသိ ပေက္ခသိ စ မံ ဗာဠှံ။
ကံ အဝဇ္ဈံ ဃာတေမိ၊ ဉာတီနံ ဥဒိက္ခမာနာနံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၀။ အမ္မ၊ မယ်တော်ဖုရား။ တံ၊ မယ်တော်ဖုရားကို။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ ကောပေသိ၊ မျက်လိုခြင်းကို ပြုဘိသနည်း။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ရောဒသိ၊ ငိုတော်မူဘိသနည်း။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဗာဠှံ၊ စိန်းစိန်း။ ကိံ ပေက္ခသိ စ၊ အဘယ့်ကြောင့် ကြည့်တော်မူဘိသနည်း။ က့ အဝဇ္ဈံ၊ သတ်ဖြတ်သင့်သော အပြစ်ရှိသော အဘယ်သူကို။ ဉာတီနံ၊ ဆွေမျိုးတို့၏။ ဥဒိက္ခမာနာနံ၊ မြင်စဉ်ဆဲဆဲ။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဃာတေမိ၊ သတ်ရအံ့နည်း။
ထိုနောက်မှ မယ်တော် မိဖုရားကြီးသည် သားတော်အား အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
ဝိဇိတာဝီ ယော မံ တာတ ကောပေသိ။
ပိတာ တေ မံ တောတ အဝစ၊
အနပေက္ခော အဟံ ဂမိဿာမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၁။ တာတ၊ ချစ်သား။ ဝိဇိတာဝီ၊ မြေအပြင်၌ အောင်မြင်ပြီးသော ရန်ရှိသော။ ယော ပိတာ၊ အကြင်မောင်၏ ခမည်းတော်ဘုရားသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ကောပေသိ၊ မချစ်စိမ်းကား မုန်းထားမျက်လိုတော်မူဘိ၏။ တာတ၊ ချစ်သား။ တေ၊ သင် ချစ်သား၏။ ပိတာ၊ ခမည်းတော်ဘုရားသည်။ အနပေက္ခော၊ ငဲ့ကွက်ခြင်းမရှိ။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဂမိဿာမိ၊ သွားတော့အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မံ၊ ငါ့ကို။ အဝစ၊ မိန့်တော်မူဘိ၏။ သော ပိတာ၊ ထိုမောင်၏ ခမည်းဘော်ဘုရားကို။ ဟန္တုံ၊ သတ်ဖြတ်စီရင်အံ့သောငှာ။ န ဟိ သက္ကာ၊ မတတ်ကောင်းသည်သာတကား။
သားတော်များ ငိုကြွေးကြပုံ
ထိုသားတော်ကြီးသည် မယ်တော်ဖုရား စကားကို ကြားရလျှင် မယ်တော်ဖုရား... မယ်တော်ဖုရားသည် အသို့ မိန့်တော်မူသနည်း၊ ဤသို့ ခမည်းတော်ဘုရား ရဟန်းပြုတော်မူသည် ဖြစ်လတ်သော် အကျွန်ုပ်တို့သည် ကိုးကွယ်ရာမရှိသော မည်သည် ဖြစ်ရကုန်လတ္တံ့ မဟုတ်လောဟု ဆို၍ ငိုကြွေးရလိုကား-
ဥယျာနံ မတ္တကုဉ္ဇရေ စ ယောဓေမိ။
သုတသောမေ ပဗ္ဗဇိတေ၊ ကထံ နု ဒါနိ ကရိဿာမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၂။ အမ္မ၊ မယ်တော်ဖုရား။ ယော အဟံ၊ အကွင်အကျွန်ုပ်သည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ စတုအာဇညယုတ္တံ၊ အာဇာနည် မြင်းလေးစီး က, သော။ သဗ္ဗာလင်္ကာရပဋိမဏ္ဍိတံ၊ အလုံးစုံသော တန်ဆာဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော။ ရထံ၊ ရထားကို။ အဘိရုယှ၊ စီး၍။ ဥယျာနံ၊ ဥယျာဉ်သို့။ နိယျာမိ၊ ထွက်သွားရ၏။ မတ္တကုဉ္ဇရေ စ၊ အမုန်ယစ်သော
ဆင်ပြောင်တို့ကိုလည်း။ ယောဓေမိ၊ တိုက်စေ ထိုးစေရ၏။ သုတသောမေ။ ခမည်းတော် သုတသောမ မင်းမြတ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတေ၊ ရဟန်းပြုတော်မူချေသော်။ ဣဒါနိ၊ ယခု။ ကထံ ကရိဿာမိ နု၊ အသို့ ပြုရပါမည်နည်း။
ထိုအခါ ခုနစ်နှစ်သာရှိသော ထိုသားတော်ကြီး၏ ညီတော် မင်းသားသည် ထိုနောင်တော်, မယ်တော် နှစ်ပါးတို့ ငို၍နေကုန်သည်တို့ကို မြင်လေ၍ မယ်တော် မိဖုရားကြီးအထံသို့ ချဉ်းကပ်၍ အဘယ်ကြောင့် မယ်တော်ဘုရားတို့သည် ငိုကြွေးတော် မူကုန်သနည်း ဟု မေး၍ အကြောင်းကို ကြားတည့်ရလျှင် ထိုသို့ဖြစ်သော်ကား ငိုတော်မမူလင့်၊ အကျွန်ုပ်သည် ရှေးဦးစွာ ခမည်းတော်ဘုရားအား ရဟန်းပြုစိမ့်သောငှာ ခွင့်မပေး ဟု ဆို၍ နှစ်ပါးကုန်သော နောင်တော် မယ်တော်တို့ကို နှစ်သိမ့်စေပြီးလျှင် အချီတော်မိန်းမနှင့်တကွ ရွှေနန်းပြာသာဒ်ထက်မှ ဆင်းသက်၍ ခမည်းတော်ဘုရား ခမည်းတော်မင်းမြတ်သည် မကွေကွင်းလိုပါကုန်သော အကျွန်ုပ်တို့ကို စွန့်ပစ်တော်မူ၍ ရဟန်းပြုအံ့ဟု ဆိုတော်မူသတတ်၊ အကျွန်ုပ်သည် ခမည်းတော်ဘုရားအား ရဟန်းပြုစိမ့်သောငှာ ခွင့်မပေးအံ့ ဟု ခမည်းတော်ကို လည်၌ မြဲစွာဖက်၍ တားမြစ်လိုရကား-
ဇေဋ္ဌဿ စ ဘာတုနော အကာမဿ၊
ဟတ္ထေပိ တေ ဂဟေဿံ၊
န ဟိ ဂစ္ဆသိ နော အကာမာနံ၊
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၃။ တာတ၊ ခမည်းတော်ဘုရား။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ရုဒန္တျာ၊ ငိုကြွေးသော။ မာတု စ၊ မယ်တော်ဘုရားအားလည်းကောင်း။ အကာမဿ၊ မကွေကွင်းလိုသော။ ဇေဋ္ဌဿ ဘာတုနော စ၊ အစ်ကိုကြီးအားလည်းကောင်း။ အကာမာနံ၊ ကွေကွင်းခြင်းကို အလိုမရှိကုန်သော။ နော အမှာကံ၊ အကျွန်တို့အား။ ပဟာယ၊ စွန့်ပစ်၍။ ပဗ္ဗဇိတုံ၊ ရဟန်းပြုအံ့သောငှာ။ တွံ၊ ခမည်းတော် မင်းမြတ်သည်။ န ဟိ ဂစ္ဆသိ၊ မသွားရသည်သာတည်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တေ၊ ခမည်းတော် မင်းမြတ်၏။ ဟတ္ထေပိ၊ လက်တော်၌လည်း။ တံ၊ ခမည်းတော်ဘုရားကို။ ဂဟေဿံ၊ ဆွဲ၍ထားအံ့။
ဘုရားလောင်း သုတသောမသည် ဤသူငယ်သည် ငါ၏ဘေးရန်ကို ပြုချေ၏။ အဘယ်သို့သော အကြောင်းဖြင့် ထိုသူငယ်ကို ဖဲစေရပါမည်နည်း ဟု ကြံတော်မူ၏။ ထို့နောင်မှ အထိန်းတော်အား ကြည့်တော်မူ၍ အို အထိန်းတော်... ယခု ဤပတ္တမြားတုံး တန်ဆာကို ယူလော့၊ ဤပတ္တမြားတုံးသည် သင့်ဖိုဖြစ်လော့၊ ငါ့သားတော်ကို ချီယူဆောင်ပလေလော့။ ငါ၏ အန္တရာယ်ကို မပြုပါစေလင့် ဟု ဆို၍ မိမိသည် သားတော်ကို လက်၌ကိုင်၍ ပယ်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ အထိန်းတော်အား တံစိုးပေး၍ တစ်ပါးသောအရပ်သို့ ဆောင်ယူစိမ့်သောငှာ တိုက်တွန်းလိုရကား-
ဣမံ ကုမာရံ ရမေဟိ အညတ္ထ။
မာ မေ ပရိပန္ထမကာသိ။
သဂ္ဂံ မမ ပတ္ထယာနဿ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၄။ ဓာတိ၊ အချီတော်မ။ တွံ၊ ရှင်မသည်။ ဥဋ္ဌေဟိ၊ ထလော့။ ဣမံကုမာရံ၊ ဤမင်းသားငယ်ကို။ အညတ္ထ၊ တစ်ပါးသော အရပ်၌။ ရမေဟိ၊ မွေ့လျော်စေလော့။ မေ၊ ငါ၏။ ပုတ္တော၊ သားငယ်သည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်ကို။ ပတ္ထယာနဿ၊ တောင့်တသော။ မမ၊ ငါ၏။ ပရိပန္ထံ၊ ဘေးရန်ကို။ မာ အကာသိ၊ မပြုပါစေလင့်။
ထိုအထိန်းတော် မိန်းမသည် တံစိုးကိုယူ၍ မင်းသားငယ်ကို နှစ်သိမ့်စေ၍ ဆောင်ယူပြီးလျှင် တစ်ပါးသော အရပ်သို့သွား၍ ငိုကြွေးလိုရကား-
ကော နု မေ ဣမိနာတ္ထော။
သုတသောမေ ပဗ္ဗဇိတေ၊
ကိံနု မေ နံ ကရိဿာမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၅။ ပဘင်္ကရံ၊ ပြိုးပြိုးပြက်ထွက်သော အရောင်ကို ပြုစေတတ်သော။ ဒဒေယျံ၊ လက်ဆောင်အဖြစ်ဖြင့် ပေးတော် မူအပ်သော။ ဣမံ မဏိံ၊ ဤပတ္တမြားတုံးကို။ ယ့နူန ဂဟိတံ၊ အကယ်၍ ယူအပ်၏။ သုတသောမေ၊ မင်းမြတ် သုတသောမသည်။ ပဗ္ဗဇိတေ၊ ရဟန်းပြုတော်မူချေသော်။ ဣမိနာ၊ ဤပတ္တမြားတုံးဖြင့်။ မေ၊ ငါ့အား။ ကော အတ္ထော နု၊ အဘယ်အကျိုး ရှိမည်နည်း။ နံ၊ ပတ္တမြားတုံးကို။ မေ၊ ငါသည်။ ကိံ ကရိဿာမိ နု၊ အသို့ပြုရပါမည်နည်း။
စစ်သူကြီး တားမြစ်ခြင်း
ထို့နောင်မှ စစ်သူကြီးသည် ဤမင်းသည် ငါ၏နန်းတော်၌ ဥစ္စာသည် နည်းပါး၏ဟူသော အမှတ်ကို ပြုသည်ထင်၏။ ထိုမင်းအား ဥစ္စာစပါးဖြင့် ပေါများသည်၏အဖြစ်ကို တင်လျှောက်ဦးအံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ စစ်သူကြီးသည် နေရာမှထ၍ ရှိခိုးလျက် တင်လျှောက်လိုရကား-
ကောဋ္ဌာဂါရဉ္စ တုယှံ ပရိပူရံ။
ပထဝီ စ တုယှံ ဝိဇိတာ၊
ရမဿု မာ ပဗ္ဗဇိ ဒေဝ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၆။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တုယှံ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ကောသော စ၊ ရွှေတိုက် ငွေတိုက်တော်သည်လည်း။ ဝိပုလော၊ ပြန့်ပြောပြည့်စုံ၏။ တုယှံ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ကောဋ္ဌာဂါရဉ္စ၊ ကျီကြသည်လည်း။ ပရိပူရံ၊ ပြည့်ဖြိုး၏။ တုယှံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ပထဝီ စ၊ မြေနေ လူအပေါင်းကိုလည်း။ ဝိဇိတာ၊ အောင်မြင်လွှမ်းမိုး အစိုးရတော်မူ၏။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ရမဿု၊ မွေ့လျော်တော်မူလော့။ မာ ပဗ္ဗဇိ၊ ရဟန်းပြုတော်မမူလင့်။
ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ပယ်တော်မူလိုရကား-
ကောဋ္ဌာဂါရဉ္စ မယှံ ပရိပူရံ။
ပထဝီ စ မယှံ ဝိဇိတာ၊
တံ ဟိတွာ ပဗ္ဗဇိဿာမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၇။ မဟာသေနဂုတ္တ၊ စစ်သူကြီး။ မယှံ၊ ငါ၏။ ကောသော စ၊ ရွှေတိုက် ငွေတိုက်တော်သည်လည်း။ ဝိပုလော၊ ပြန့်ပြောပြည့်စုံ၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ ကောဋ္ဌာဂါရဉ္စ၊ ကျီကြသည်လည်း။ ပရိပူရံ၊ ပြည့်စုံ၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ ပထဝီ စ၊ မြေနေ လူအများကိုလည်း။ ဝိဇိတာ၊ အောင်မြင်တော်မူ၏။ တံ၊ ထို ရွှေတိုက် ငွေတိုက် အစရှိသည်ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုအံ့။
သူဌေးကြီး တားမြစ်ခြင်း
ထိုစကားကိုကြား၍ စစ်သူကြီးဖဲသည်ရှိသော် ကုလဝဍ္ဎန အမည်ရှိသော သူဌေးသည် နေရာမှထ၍ ရှိခိုးလျက် တင်လျှောက် တောင်းပန်လိုရကား-
သင်္ခါတုံ နောပိ ဒေဝ သက္ကောမိ။
တံ တေ ဒဒါမိ သဗ္ဗမ္ပိ၊
ရမဿု မာ ပဗ္ဗဇိ ဒေဝ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၈။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ မယှံပိ၊ အကျွန်ုပ်အားလည်း။ ပဟူတံ၊ များစွာသော။ ဓနံ၊ ဥစ္စာသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သင်္ခါတုံပိ၊ ရေတွက်အံ့သောငှာလည်း။ နော သက္ကောမိ၊ မတတ်နိုင်။ တံ သဗ္ဗမ္ပိ၊ ထိုအလုံးစုံသော ဥစ္စာကိုလည်း။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ဒဒါမိ၊ ဆက်သပါ၏။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ရမဿု၊ မွေ့လျော်တော်မူပါလော့။ မာ ပဗ္ဗဇိ၊ ရဟန်းပြုတော်မမူပါလင့်။
ဘုရားလောင်းသည် ထိုကုလဝဍ္ဎနသူဌေး တင်လျှောက်သောစကားကို ကြား၍ ပယ်တော်မူလိုရကား-
ကုလဝဍ္ဎန ပူဇိတော တယာ စသ္မိ။
သဂ္ဂဉ္စ မေ ပတ္ထယာနော၊
တေန အဟံ ပဗ္ဗဇိဿာမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၉။ ကုလဝဍ္ဎန၊ ကုလဝဍ္ဎန အမည်ရှိသော။ မဟာ သေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ အဟံ၊ ငါသည်။ တဝ၊ သင့်အား။ ပဟူတံ ဓနံ၊ များစွာသော ဥစ္စာရှိသည်၏ အဖြစ်ကို။ ဇာနာမိ၊ သိပါ၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တယာ ပူဇိတော၊ သင် ပူဇော်ထိုက်သောသူသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ သဂ္ဂဉ္စ၊ နတ်ပြည်ကိုလည်း။ မေ၊ ငါသည်။ ပတ္ထယာနော၊ တောင့်တော်မူ၏။ တေန၊ ထိုကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုအံ့။
ညီတော်ကို နန်းအပ်ပြီ
ထိုစကားကိုကြား၍ ကုလဝဍ္ဎနသူဌေး ဖဲသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် သောမဒတ္တ အမည်ရှိသော ညီတော်ကို ခေါ်တော်မူ၍ ညီချစ် သောမဒတ်... ငါသည် ဆောင်းလှောင်သော တောကြက်ကဲ့သို့ ငြီးငွေ့၏။ လူတို့ဘောင်၌နေသော ငါ့ကို ငြီးငွေ့ဆန့်ကျင် မပျော်ရွှင်ခြင်းသည် နှိပ်စက်၏။ ယနေ့ပင်လျှင် ရဟန်းပြုတော့အံ့၊ သင် ချစ်ညီသည် ဤမင်းအဖြစ်ကို ခံယူလော့ ဟု ဆို၍ မင်းအဖြစ်ကို ဆောင်နှင်းလိုရကား-
အရတိ မံ သောမဒတ္တ အာဝိသတိ။
ဗဟုကာပိ မေ အန္တရာယာ၊
အဇ္ဇေဝါဟံ ပဗ္ဗဇိဿာမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၂၀။ သောမဒတ္တ၊ ညီချစ် သောမဒတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဥက္ကဏ္ဌိတော၊ ဆောင်းလှောင်မိသော တောကြက်ကဲ့သို့ ငြီးငွေ့သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ မံ၊ ငါ့ကို။ အရတိ၊ ငြီးငွေ့ဆန့်ကျင် မပျော်ရွှင်ခြင်းသည်။ ဗာဠှံ အဝိသတိ၊ ပြင်းထန်စွာ နှိပ်စက်ဘိ၏။ မေ၊ ငါ့အား။ ဗဟုကာ၊ များစွာကုန်သော။ အန္တရာယာ၊ အန္တရာယ်တို့သည်။ ပညာယန္တိ၊ ထင်ကုန်၏။ အဇ္ဇေဝ၊ ယနေ့ပင်လျှင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုတော့အံ့။
ထိုစကားကိုကြား၍ ညီတော် သောမဒတ်သည်လည်း ရဟန်းပြုလို၍ ထိုအကြောင်းကို နောင်တော်မင်းအား ထင်ရှား တင်လျှောက်လိုရကား-
သုတသောမ အဇ္ဇေဝ ဒါနိ တွံ ပဗ္ဗဇ။
အဟမ္ပိ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊
န ဥဿဟေ တယာ ဝိနာ အဟံ ဌာတုံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၂၁။ သုတသောမ၊ မင်းမြတ် သုတသောမ။ ဣဒံ စ ပဗ္ဗဇိတဘာဝံ၊ ဤရသေ့ရဟန်း အဖြစ်ကိုလည်း။ တုယှံ တယာ၊ နောင်တော် မင်းမြတ်သည်။ ရုစိတံ၊ နှစ်သက်တော်မူ၏။ ဒါနိ၊ ယခု။ တွံ၊ နောင်တော် မင်းမြတ်သည်။ အဇ္ဇေဝ၊ ယနေ့ပင်လျှင်။ ပဗ္ဗဇ၊ ရဟန်းပြုတော်မူပါလော့။ အဟမ္ပိ၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်း။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုပါအံ့။ တယာ၊ နောင်တော်မင်းမြတ်နှင့်။ ဝိနာ၊ ကင်း၍။ ဌာတုံ၊ တည်အံ့သောငှာ။ န ဥဿဟေ၊ မစွမ်းနိုင်ပါ။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ညီတော် သောမဒတ် တင်လျှောက်သော စကားကို ပယ်တော်မူလိုရကား-
နဂရေ န ဟိ ပစ္စတိ ဇနပဒေ စ။
ဟူသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၂၂။ တာတ၊ ညီချစ် သောမဒတ်။ မမ၊ ငါ၏။ ပဗ်ဗဇ်ဇာဓိပ္ပါယံ၊ ရဟန်းပြုလိုသောအဖြစ်ကို။ သုတွာဝ၊ ကြား၍လျှင်။ နဂရေ စ၊ သုဒဿနမြို့၌လည်းကောင်း။ ဇနပဒေ စ၊ ဇနပုဒ်၌ လည်းကောင်း။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဥဒ္ဓနေ၊ ခုံလောက်၌။ ကောစိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူသည်။ အဂ္ဂိံ၊ မီးကို။ န ပစ္စတိ၊ မညှိ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တယာ၊ သင် ညီချစ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတုံ၊ ရဟန်းပြုအံ့သောငှာ။ န ဟိ သက္ကာ၊ မသင့်သည်သာတည်း။
ပြည်သူတို့ ငိုကြွေးကြပြီ
ထိုစကားကိုကြား၍ လူအများသည် ဘုရားအလောင်း ခြေတော်ရင်း၌ လူးလဲ၍ ငိုကြွေးလိုရား
သုတသောမေ ပဗ္ဗဇိတေ၊ ကထံ နု ဒါနိ ကရိဿာမ။
ဟူသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
သုတသောမေ၊ သုတသောမ မင်းမြတ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတေ၊ ရဟန်းပြုသည်ရှိသော်။ ဒါနိ၊ ယခု။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ကထံ ကရိဿာမ နု၊ အသို့ပြုရပါကုန်အံ့နည်း။
သုတသောမ တရားပြ
ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် အို လူများတို့... သင်တို့ မစိုးရိမ်ကြကုန်လင့်၊ ငါသည် ကြာမြင့်စွာ တည်သော်လည်း သင်တို့နှင့် ကွေကွင်းရသည် ဖြစ်လတ္တံ့။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဖြစ်ပြီးသော သင်္ခါရသည် မြဲသောမည်သည် မရှိ ဟု ဆို၍ လူအများအား တရားဟောတော်မူလိုရကား-
ပရိတ္တံ ဥဒကံဝ စင်္ကဝါရမှိ။
ဧဝံ သုပရိတ္တကေ ဇီဝိတေ၊
န စ ပမဇ္ဇိတုံ ကာလော။
ပရိတ္တံ ဥဒကံ စင်္ကဝါရမှိ။
ဧဝံ သုပရိတ္တကေ ဇီဝိတေ၊
အန္ဓဗာလာ ပမဇ္ဇန္တိ။
တိရစ္ဆာနယောနိဉ္စ ပေတ္တိဝိသယဉ္စ။
တဏှာယ ဗန္ဓနဗဒ္ဓါ၊
ဝဍ္ဎေန္တိ အသုရကာယံ။
ဟူသော ဤ သုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၂၃။ တာတာ၊ အမောင်တို့။ စင်္ကဝါရမှိ၊ ခဝါသည်တို့၏ ပေါင်းအိုး၌။ ပက္ခိတ္တံ၊ ထည့်အပ်သော။ ပရိတ္တံ၊ အနည်းငယ်သော။ ဥဒကံ၊ ရေသည်။ ဥပနိယျတိ ဣဝ၊ လျင်စွာ ကုန်ခန်းသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ သတ္တာနံ၊ သတ္တဝါတို့၏။ ဣဒံ ဇီဝိတံ၊ ဤအသက်သည်။ ဥပနိယျတိ၊ ကုန်လွယ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မညေ၊ ငါ အောက်မေ့၏။ ဧဝံ- ယထာ ဝုတ္တနယေန၊ အကြင်အကြင် ဆိုအပ်ခဲ့ပြီးသော နည်းဖြင့်။ သုပရိတ္တကေ ဇီဝိတေ- သုပရိတ္တကာနံ ဇီဝိတာနံ၊ အလွန်တိုသော အသက်ရှိကုန်သော သတ္တဝါတို့အား။ ပမဇ္ဇိတုံ၊ မေ့လျော့အံ့သောငှာ။ န ကာလော၊ အခွင့်မရှိ။
၂၂၄။ တာတ၊ အမောင်တို့။ စင်္ကဝါရမှိ၊ ခဝါသည်တို့၏ ပေါင်းအိုး၌။ ပက္ခိတ္တံ၊ ထည့်အပ်သော။ ပရိတ္တံ၊ အနည်းငယ်သော။ ဥဒကံ၊ ရေသည်။ ဥပနိယျတိ ဣဝ၊ လျင်စွာ ကုန်ခန်းသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို အတူ။ သတ္တာနံ၊ သတ္တဝါတို့၏။ ဣဒံ ဇီဝိတံ၊ ဤ အသက်သည်။ ဥပနိယျတိ၊ ကုန်ခန်းလွယ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မညေ၊ ငါ အောက်မေ့၏။ ဧဝံ- ယထာ ဝုတ္တနယေန၊ အကြင်အကြင် ဆိုအပ်ခဲ့ပြီးသော နည်းဖြင့်။ ဇီဝိတေ၊ အသက်သည်။ သုပရိတ္တကေ၊ အလွန်နည်းသည်။ အထ သန္တေ၊ ဖြစ်ပါလျက်။ ဗာလာ၊ သူမိုက်တို့သည်။ ပမဇ္ဇန္တိ၊ မေ့လျော့ကြကုန်၏။
၂၂၅။ တဏှာယ ဗန်ဓနဗဒ္ဓါ၊ တဏှာဟုဆိုအပ်သော အနှောင်အဖွဲ့သည် နှောင်ဖွဲ့အပ်ကုန်သော။ တေ ဗာလာ၊ ထို သူမိုက်တို့သည်။ နိရယဉ္စ၊ ငရဲပြည်ကိုလည်းကောင်း။ တိရစ္ဆာနယောနိဉ္စ၊ တိရစ္ဆာန်အမျိုးကို လည်းကောင်း။ ပေတ္တိဝိသယဉ္စ၊ ပြိတ္တာတို့၏ ဘုံကိုလည်းကောင်း။ ဝဍ္ဎယန္တိ၊ ပွားစေကုန်၏။ အသုရကာယဉ္စ၊ ကာလကဉ္စိက အသုရာမျိုးကိုလည်း။ ဝဍ္ဎေန္တိ၊ ပွားများစေကုန်၏။
ဆံတော်ကိုပယ်ပြီ
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် လူများအား တရားဟောတော်မူပြီးလျှင် ပုဗ္ဗက အမည်ရှိသော ပြာသာဒ်သို့တက်၍ ခုနစ်ဆင့်မြောက်သော ဘုံ၌တည်လျက် သန်လျက်ဖြင့် ဦးသျှောင်တော်ကို ဖြတ်တော်မူ၍ ငါသည် သင်တို့နှင့် စိုးစဉ်းမျှတော်စပ်သည်မဖြစ်၊ မိမိတို့မင်းကို ဆောင်ယူကြကုန်လော့ ဟု ဆို၍ ဦးပေါင်းတော်နှင့်တကွ ဦးသျှောင်တော်ကို လူများအလယ်သို့ ပစ်လိုက်၏။ ထိုဦးသျှောင်တော်ကို ယူ၍ လူအများသည် မြေ၌လူးလဲ၍ ငိုကြွေး၏။ ထိုအရပ်၌ များစွာသော မြူအစုသည် ထောင်းထောင်းထ၏။ နောက်သို့ဆုတ်၍ တည်သော လူများသည် ထောင်းထောင်းထသော မြူကိုကြည့်၍ မင်း၏ ဦးသျှောင်တော်ကိုဖြတ်၍ မင်းသည် ဦးပေါင်းတော်နှင့်တကွ ဦးသျှောင်တော်ကို ပစ်လိုက်အပ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့။ ထို့ကြောင့် ပုဗ္ဗကအမည်ရှိသော ပြာသာဒ်တော်၏ အနီး၌ ဤမြူအစုသည် ထောင်းထောင်းထ၏ ဟု ဆို၍ ငိုကြွေးလိုရကား-
ပုဗ္ဗကမှိ စ ပါပသာဒေ။
မညေ နော ကေသာ ဆိန္နာ၊
ယသဿိနော ဓမ္မရာဇဿ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၂၇။ ဘောန္တော ပရိသာ၊ အို ပရိသတ်အများတို့။ အဝိဒူရေ၊ ဤမှ မဝေးလွန်းသော။ ပုဗ္ဗကမှိ ပါသာဒေ၊ ပုဗ္ဗကအမည်ရှိသော ပြာသာဒ်တော်၏ အနီး၌။ ရဇဂ္ဂံ၊ မြူအစုသည်။ ဥဟညတေ၊ ထောင်းထောင်းထ၏။ နော၊ ငါတို့၏။ ယသဿိနော၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ဓမ္မရာဇဿ၊ တရားမင်းမြတ်သည်။ ကေသာ၊ ဆံတော်တို့ကို။ ဆိန္နာ မညေ၊ ဖြတ်တော်မူချေကုန်ပြီ ထင်၏။
ဘုရားလောင်းသည် အလုပ်အကျွေးတော်ကို စေတော်မူ၍ ရဟန်းတို့၏ ပရိက္ခရာတို့ကို ဆောင်ယူစေပြီးလျှင် ဆံမုတ်ဆိတ်တော်ကို ဆေတ္တာသည်ကို ရိတ်စေ၍ တန်ဆာဆင်အပ်သော အိပ်ရာအပြင်၌ ချစေပြီးလျှင် ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်တို့၏ အဆာတို့ကိုဖြတ်၍ ထိုဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်ကိုဝတ်လျက် မြေသပိတ်ကို လက်ဝဲပခုံးစွန်း၌ လွယ်ပြီးလျှင် သူအိုတို့၏ စွဲကိုင်ရာ တောင်ဝှေးကိုယူ၍ မြတ်သော ရွှေနန်းပြင်၌ တုံ့ပြန်လူးလာ စင်္ကြံသွားတော်မူ၍ ရွှေနန်းပြာသာဒ်တော်မှ သက်ခဲ့ပြီးလျှင် ခရီးလမ်းမ အလယ်သို့ ကြွသွားတော်မူ၏။ ကြွသွားတော်မူသော ထိုဘုရားလောင်းကိုကား တစ်စုံ တစ်ယောက်သော သူသည် မသိ။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း၏ ခုနစ်ရာကုန်သော မင်းသမီးဖြစ်ကုန်သော မိဖုရားတို့သည် ပြာသာဒ်ထက်သို့ တက်လတ်ကုန်၍ ထိုဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းကို မမြင်ကုန်၍ ဝတ်ဆင်ကုန်သော တန်ဆာတော်ကိုသာလျှင် မြင်ကုန်၍ ဆင်းခဲ့ကုန်ပြီးလျှင် ကြွင်းကုန်သော တစ်သောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော မိန်းမတို့၏အထံသို့ သွားကုန်၍ အို အချင်းတို့... ရှင်မတို့၏ ချစ်လှစွာသော အရှင်ဖြစ်သော သုတသောမ အမည်ရှိသော မင်းမြတ်သည် ရဟန်းပြုတော်မူလေပြီ ဟု သည်းစွာသော အသံဖြင့် ငိုကြွေးကုန်လျက် အပသို့ထွက်ကြကုန်၏။ ထိုခဏ၌ လူအများသည် ဘုရားလောင်း သုတသောမမင်း ရဟန်းပြုသည်၏အဖြစ်ကို သိကြလေ၏။ အလုံးစုံသောမြို့၌ တို့အရှင်မင်းမြတ်သည် ရဟန်းပြုတော် မူသတတ် ဟု ချောက်ချားသည်ဖြစ်၍ ထိုအခါ မင်းအိမ်တံခါးတော်၌ စည်းဝေးကြ၏။ လူများသည် ငါတို့အရှင်မင်းမြတ်သည် ဤအရပ်၌ ရှိသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုအရပ်၌ ရှိသည်ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု ပြာသာဒ် အစရှိကုန်သော မင်းသုံးဆောင် စံနေတော်မူရာ အရပ်တို့သို့သွား၍ မင်းကိုမမြင်သဖြင့် လှည့်လည်လျက် ငိုကြွေးလိုရကား-
သောဝဏ္ဏပုပ္ဖမာလျဝီတိကိဏ္ဏော။
ယဟိမနုဝိစရိ ရာဇာ။
ပရိကိဏ္ဏော ဣတ္ထာဂါရေဟိ။
သောဝဏ္ဏပုပ္ဖမာလျဝီတိကိဏ္ဏော။
ယဟိမနုဝိစရိ ရာဇာ၊
ပရိကိဏ္ဏော ဉာတိသံဃေန။
သောဝဏ္ဏပုပ္ဖမာလျဝီတိကိဏ္ဏော။
ယဟိမနုဝိစရိ ရာဇာ၊
ပရိကိဏ္ဏော ဣတ္တာဂါရေဟိ။
သောဝဏ္ဏပုပ္ဖမာလျဝီတိကိဏ္ဏော။
ယဟိမနုဝိစရိ ရာဇာ၊
ပရိကိဏ္ဏော ဉာတိသံဃေန။
သုပုပ္ဖိတာ သဗ္ဗကာလိကာ ရမ္မာ။
ယဟိမနုဝိစရိ ရာဇာ၊
ပရိကိဏ္ဏော ဣတ္ထာဂါရေဟိ။
သုပုပ္ဖိတာ သဗ္ဗကာလိကာ ရမ္မာ။
ယဟိ မနုဝိစရိ ရာဇာ၊
ပရိကိဏ္ဏော ဉာတိသံဃေန။
သုပုပ္ဖိတံ သဗ္ဗကာလိကံ ရမ္မံ။
ယဟိ မနုဝိစရိ ရာဇာ၊
ပရိကိဏ္ဏော ဣတ္တာဂါရေဟိ။
သုပုပ္ဖိတံ သဗ္ဗကာလိကံ ရမ္မံ။
ယဟိ မနုဝိစရိ ရာဇာ၊
ပရိကိဏ္ဏော ဉာတိသံဃေန။
သုပုပ္ဖိတံ သဗ္ဗကာလိကံ ရမ္မံ။
ယဟိမနုဝိစရိ ရာဇာ၊
ပရိကိဏ္ဏော ဣတ္တာဂါရေဟိ။
သုပုပ္ဖိတံ သဗ္ဗကာလိကံ ရမ္မံ။
ယဟိမနုဝိစရိ ရာဇာ၊
ပရိကိဏ္ဏော ဉာတိသံဃေန။
သုပုပ္ဖိတံ သဗ္ဗကာလိကံ ရမ္မံ။
ယဟိ မနုဝိစရိ ရာဇာ၊
ပရိကိဏ္ဏော ဣတ္တာဂါရေဟိ။
သုပုပ္ဖိတံ သဗ္ဗကာလိကံ ရမ္မံ။
ယဟိမနုဝိစရိ ရာဇာ၊
ပရိကိဏ္ဏော ဉာတိသံဃေန။
သုပုပ္ဖိတံ သဗ္ဗကာလိကံ ရမ္မံ။
ယဟိမနုဝိစရိ ရာဇာ၊
ပရိကိဏ္ဏော ဣတ္ထာဂါရေဟိ။
သုပုပ္ဖိတံ သဗ္ဗကာလိကံ ရမ္မံ။
ယဟိမနုဝိစရိ ရာဇာ၊
ပရိကိဏ္ဏော ဉာတိသံဃေန။
သဉ္ဆန္နာ အဏ္ဍဇေဟိ ဝီတိကိဏ္ဏာ။
ယဟိ မနုဝိစရိ ရာဇာ၊
ပရိကိဏ္ဏော ဣတ္တာဂါရေဟိ။
သဉ္ဆန္နာ အဏ္ဍဇေဟိ ဝီတိကိဏ္ဏာ။
ယဟိ မနုဝိစရိ ရာဇာ၊
ပကိဏ္ဏော ဉာတိသံဃေန။
ဟူသော ဤတစ်ဆယ့်ခြောက်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၂၇။ သောဝဏ္ဏပုပ္ဖမာလျဝီတိကိဏ္ဏော၊ ရွှေပန်း အထူးထူးသော ပန်းကုံးပန်းဆိုင်းတို့ဖြင့် ပြည့်သော။ အယံပါသာဒေ၊ ဤ ရွှေပြာသာဒ်တော်သည်။ အဿ၊ ထိုသုတသောမ မင်းမြတ်၏။ ပါသာဒေါ၊ စံတော်မူရာ ပြာသာဒ်တော်တည်း။ ယဟိံ၊ အကြင် ပြာသာဒ်တော်၌။ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်သည်။ ဣတ္တာဂ့ရေဟိ၊ မင်းမောင်းမတို့ဖြင့်။ ပရိကိဏ္ဏော၊ ဝန်းပတ်ခြံရံလျက်။ အနုဝိစရိ၊ စံပယ်တော်မူလှလေပြီ။
၂၂၈။ သောဝဏ္ဏပုပ္ဖမာလျဝီတိကိဏ္ဏော၊ ရွှေပန်း အထူးထူးသော ပန်းကုံးပန်းဆိုင်းတို့ဖြင့် ပြည့်သော။ အယံ ပါသာဒေါ၊ ဤရွှေပြာသာဒ်တော်သည်။ အဿ၊ ထိုသုတသောမ မင်းမြတ်၏။ ပါသာဒေါ၊ စံတော်မူရာ ပြာသာဒ်တော်တည်း။ ယဟိံ၊ အကြင်ရွှေပြာသာဒ်တော်၌။ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်သည်။ ဉာတိသံဃေန၊ ဆွေတော်မျိုးတော် အပေါင်းဖြင့်။ ပရိကိဏ္ဏော၊ ဝန်းပတ်ခြံရံ ညီလာခံ၍။ အနူဝိစရိ၊ စံတော်မူလှလေပြီ။
၂၂၉။ သောဝဏ္ဏပုပ္ဖမာလျဝီတိကိဏ္ဏော၊ ရွှေပန်း အထူးထူးသော ပန်းကုံးပန်းဆိုင်းတို့ဖြင့် ပြည့်ထသော။ ဣဒံ ကူဋာဂါရံ၊ ဤရတနာခုနစ်ပါးတို့ဖြင့် ဆန်းကြယ်သော နေရာရှိသော စုလစ်မွန်းချွန်တပ်သော ရွှေနန်းတော် တိုက်ခန်းသည်။ အဿ၊ ထို ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်၏။ ကူဋာဂါရံ၊ စုလစ်မွန်းချွန်တပ်သော ရွှေနန်းဆောင် တိုက်ခန်းတော်တည်း။ ယဟိံ၊ အကြင် အဆောင်တော် တိုက်ခန်း၌။ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်သည်။ ဣတ်ထာဂါရေဟိ၊ မိဖုရားအပေါင်း မောင်းမ ကိုယ်လုပ်တော်တို့ဖြင့်။ ပရိကိဏ္ဏော၊ ဝန်းပတ်ခြံရံညီလာခံလျက်။ အနုဝိစရိ၊ စံတော်မူလှလေပြီ။
၂၃၀။ သောဝဏ္ဏပုပ္ဖမာလျဝီတိကိဏ္ဏော၊ ရွှေပန်း အထူးထူးသော ပန်းကုံးပန်းဆိုင်းတို့ဖြင့် ပြည့်သော။ ဣဒံကူဋာဂါရံ၊ ဤ ရတနာခုနှစ်ပါးတို့ဖြင့် ဆန်းကြယ်သော နေရာရှိသော စုလစ်မွန်းချွန်တပ်သော ဤရွှေနန်းဆောင် တိုက်ခန်းသည်။ အဿ၊ ထို ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမမင်း၏။ ကူဋာဂါရံ၊ စုလစ်မွန်းချွန်တပ်သော ရွှေနန်းဆောင် ပြာသာဒ်တော်တည်း။ ယဟိံ၊ အကြင် အဆောင်တော်တိုက်ခန်း၌။ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်သည်။ ဉာတိသံဃေန၊ ဆွေတော်မျိုးတော် အပေါင်းဖြင့်။ ပရိကိဏ္ဏော၊ ပတ်လည်ဝန်းရံ ညီလာခံလျက်။ အနုဝိစရိ၊ စံတော်မူလှလေပြီ။
၂၃၁။ သုပုပ္ဖိတာ၊ ကောင်းစွာ ပွင့်ထသော။ သဗ္ဗကာလိကာ၊ ဆယ့်နှစ်ရာသီ အညီမလပ် မပြတ်ပွင့်ထသော။ ရမ္မာ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ် ရှိထသော။ အယံ အသောကဝနိကာ၊ ဤပန်းသုဉ်းတော ဥယျာဉ်တော် မြေအရပ်သည်။ အဿ၊ ထို ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်၏။ အသောက ဝနိကာ၊ ပန်းသုဉ်းတော ဥယျာဉ်တော် မြေအရပ်တည်း။ ယဟိံ၊ အကြင် ပန်းသုဉ်းတော ဥယျာဉ်တော် မြေအရပ်၌။ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်သည်။ ဣတ္တာဂါရေဟိ၊ မိဖုရားအပေါင်း မောင်းမ ကိုယ်လုပ်တော်တို့ဖြင့်။ ပရိကိဏ္ဏော၊ ဝန်းပတ်ခြံရံညီလာခံလျက်။ အနုဝိစရိ၊ စံတော်မူလှလေပြီ။
၂၃၂။ သုပုပ္ဖိတာ၊ ကောင်းစွာပွင့်ထသော။ သဗ္ဗကာလိကာ၊ ဆယ့်နှစ်ရာသီ အညီမလပ် မပြတ်ပွင့်ထသော။ ရမ္မာ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ် ရှိထသော။ အယံ အသောကဝနိကာ၊ ဤပန်းသုဉ်းတော ဥယျာဉ်တော် မြေအရပ်သည်။ အဿ၊ ထိုငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်၏။ အသောကဝနိကာ၊ ပန်းသုဉ်းတော ဥယျာဉ်တော် မြေအရပ်တည်း။ ယဟိံ၊ အကြင် ပန်းသုဉ်းတော ဥယျာဉ်တော် မြေအရပ်၌။ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်သည်။ ဉာတိသံဃေန၊ ဆွေတော်မျိုးတော် အပေါင်းဖြင့်။ ပရိကိဏ္ဏော၊ ဝန်းပတ်ခြံရံ ညီလာခံလျက်။ အနုဝိစရိ၊ စံတော်မူလှလေပြီ။
၂၃၃။ သုပုပ္ဖိတံ၊ ကောင်းစွာပွင့်ထသော။ သဗ္ဗကာလိကံ၊ ဆယ့်နှစ်ရာသီ အညီမလပ် မပြတ်ပွင့်ထသော။ ရမ္မံ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်ရှိထသော။ ဣဒံ ဥယျာနံ၊ ဤ ဥယျာဉ်တော်သည်။ အဿ၊ ထို ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမမင်းမြတ်၏။ ဥယျာနံ၊ ဥယျဉ်တော်တည်း။ ယဟိံ၊ အကြင် ဥယျာဉ်တော်၌။ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမမင်းမြတ်သည်။ ဣတ္ထာဂါရေဟိ၊ မိဖုရားအလောင်း မောင်းမ ကိုယ်လုပ်တော်တို့ဖြင့်။ ပရိကိဏ္ဏော၊ ဝန်းပတ်ခြံရံ ညီလာခံလျက်။ အနုဝိစရိ၊ စံတော်မူလှလေပြီ။
၂၃၄။ သုပုပ္ဖိတံ၊ ကောင်းစွာ ပွင့်ထသော။ သဗ္ဗကာလိကံ၊ ဆယ့်နှစ်ရာသီ အညီမလပ် မပြတ်သီးပွင့်ထသော။ ရမ္မံ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ် ရှိထသော။ ဣဒံ ဥယျာနံ၊ ဤ ဥယျာဉ်တော်သည်။ အဿ၊ ထို ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်၏။ ဥယျာနံ၊ ဥယျာဉ်တော်တည်း။ ယဟိံ၊ အကြင် ဥယျာဉ်တော်၌၊ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်သည်။ ဉာတိသံဃေန၊ ဆွေတော် မျိုးတော်အပေါင်းဖြင့်။ ပရိကိဏ္ဏော၊ ဝန်းပတ်ခြံရံ ညီလာခံလျက်။ အနုဝိစရိ၊ စံတော်မူလှလေပြီ။
၂၃၅။ သုပုပ္ဖိတံ၊ ကောင်းစွာ ပွင့်ထသော။ သဗ္ဗကာလိကံ၊ အစဉ်မပြတ် သီးပွင့်ထသော။ ရမ္မံ၊ နှလုံးမွေ့လျော် ပျော်ဖွယ် ရှိထသာ။ ဣဒံ ကဏိကာရဝနံ၊ ဤမဟာလှေကား ပန်းတောသည်။ အဿ၊ ထိုငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်၏။ ကဏိကာရဝနံ၊ မဟာလှေကား ပန်းတောတည်း။ ယဟိံ၊ အကြင် မဟာလှေကား ပန်းတော၌။ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမမင်းမြတ်သည်။ ဣတ္ထာဂါရေဟိ၊ မိဖုရားအပေါင်း မောင်းမ ကိုယ်လုပ်တော်တို့ဖြင့်။ ပရိကိဏ္ဏော၊ ဝန်းပတ်ခြွေရံ ညီလာခံလျက်။ အနုဝိစရိ၊ စံတော်မူလှလေပြီ။
၂၃၆။ သုပုပ္ဖိတံ၊ ကောင်းစွာ ပွင့်ထသော။ သဗ္ဗကာလိကံ၊ အစဉ်မပြတ် သီးပွင့်ထသော။ ရမ္မံ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ် ရှိထသော။ ဣဒံ ကဏိကာရဝနံ၊ ဤ မဟာလှေကား ပန်းတောသည်။ အဿ၊ ထို ငါတို့သခင် အရှင်သုတတောမ မင်းမြတ်၏။ ကဏိကာရဝနံ၊ မဟာလှေကား ပန်းတောတည်း။ ယဟိံ၊ အကြင် မဟာလှေကား ပန်းတော၌။ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမမင်းမြတ်သည်။ ဉာတိသံဃေန၊ ဆွေတော်မျိုးတော် အပေါင်းဖြင့်။ ပရိကိဏ္ဏော၊ ဝန်းပတ်ခြွေရံ ညီလာခံလျက်။ အနုဝိစရိ၊ စံတော်မူလှလေပြီ။
၂၃၇။ သုပုပ္ဖိတံ၊ ကောင်းစွာ ပွင့်ထသော။ သဗ္ဗကာလိကံ၊ အစဉ်မပြတ် သီးပွင့်ထသော။ ရမ္မံ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ် ရှိထသော။ ဣဒံ ပါဋလိဝနံ၊ ဤ သခွတ်တောသည်။ အဿ၊ ထို ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမမင်းမြတ်၏။ ပါဋလိဝနံ၊ သခွတ်တောတည်း။ ယဟိံ၊ အကြင်သခွတ်တော၌။ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်သည်။ ဣတ္တာဂါရေဟိ၊ မိဖုရားအပေါင်း မောင်းမ ကိုယ်လုပ်တော်တို့ဖြင့်။ ပရိကိဏ္ဏော၊ ဝန်းပတ်ခြံရံ ညီလာခံလျက်။ အနုဝိစရိ၊ စံတော်မူလှလေပြီ။
၂၃၈။ သုပုပ္ဖိတံ၊ ကောင်းစွာ ပွင့်ထသော။ သဗ္ဗကာလိကံ၊ အစဉ်မပြတ် သီးပွင့်ထသော။ ရမ္မံ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ် ရှိထသော။ ဣဒံ ပါဋလိဝနံ၊ ဤ သခွတ်တောသည်။ အဿ၊ ထို ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်၏။ ပါဋလိဝနံ၊ သခွတ်တောတည်း။ ယဟိံ၊ အကြင် သခွတ်တော၌။ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမမင်းမြတ်သည်။ ဉာတိသံဃေန၊ ဆွေတော်မျိုးတော် အပေါင်းဖြင့်။ ပရိကိဏ္ဏော၊ ဝန်းပတ်ခြံရံ ညီလာခံလျက်။ အနုဝိစရိ၊ စံတော်မူလှလေပြီ။
၂၃၉။ သုပုပ္ဖိတံ၊ ကောင်းစွာပွင့်ထသော။ သဗ္ဗကာလိကံ၊ အစဉ်မပြတ် သီးပွင့်ထသော။ ရမ္မံ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်ရှိထသော။ ဣဒံ အမ္ဗဝနံ၊ ဤ သရက်တောသည်။ အဿ၊ ထို ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်၏။ အမ္ဗဝနံ၊ သရက်တောတည်း။ ယဟိံ၊ အကြင်သရက်တော၌။ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမမင်းမြတ်သည်။ ဣတ္တာဂါရေဟိ၊ မိဖုရားအပေါင်း မောင်းမ ကိုယ်လုပ်တော်တို့ဖြင့်။ ပရိကိဏ္ဏော၊ ဝန်းပတ်ခြံရံ ညီလာခံလျက်။ အနုဝိစရိ၊ စံတော်မူလှလေပြီ။
၂၄၀။ သုပုပ္ဖိတံ၊ ကောင်းစွာ ပွင့်ထသော။ ကဗ္ဗကာလိကံ၊ အစဉ်မပြတ် သီးပွင့်ထသော။ ရမ္မံ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်ရှိထသော။ ဣဒံ အမ္မဝနံ၊ ဤ သရက်တောသည်။ အဿ၊ ထို ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်၏။ အမ္ဗဝနံ၊ သရက်တောတည်း။ ယဟိံ၊ အကြင်သရက်တော၌။ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်သည်။ ဉာတိသံ ဃေန၊ ဆွေတော်မျိုးတော် အပေါင်းဖြင့်။ ပရိကဏ္ဏော၊ ဝန်းပတ်ခြံရံ ညီလာခံလျက်။ အနုစရိ၊ စံတော်မူလှလေပြီ။
၂၄၁။ သဉ္ဆန္နာ၊ အထူးထူးသော ရေပန်း ကြည်းပန်းတို့ဖြင့် ကောင်းစွာ ဖုံးလွှမ်းထား။ အဏ္ဍဇေဟိ၊ ငှက်အပေါင်း တို့ဖြင့်။ ဝိကိဏ္ဏာ၊ ပြည့်ထသော။ အယံ ပေါက္ခရဏီ၊ ဤ မင်္ဂလာ ရေကန်တော်သည်။ အဿ၊ ထို ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်၏။ ပေါက္ခရဏီ၊ မင်္ဂလာ ရေကန်တော်တည်း။ ယဟိံ၊ အကြင် မင်္ဂလာရေကန်တော်၌ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်သည်။ ဣတ္ထာဂါရေဟိ၊ မိဖုရားအပေါင်း မောင်းမ ကိုယ်လုပ်တော်တို့ဖြင့်။ ပရိကိဏ္ဏော၊ ဝန်းပတ်ခြံရံ ညီလာခံလျက်။ အနုဝိစရိ၊ စံတော်မူလှလေပြီ။
၂၄၂။ သဉ္ဆန္နာ၊ အထူးထူးသော ရေပန်း ကြည်းပန်းတို့ဖြင့် ကောင်းစွာ ဖုံးလွှမ်းအပ်ထသော။ အဏ္ဍဇေဟိ၊ ငှက်အပေါင်းတို့ဖြင့်။ ဝိကိဏ္ဏာ၊ ပြည့်ထသော။ အယံ ပေါက္ခရဏီ၊ ဤ မင်္ဂလာ ရေကန်တော်သည်။ အဿ၊ ထို ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်၏။ ပေါက္ခရဏီ၊ မင်္ဂလာ ရေကန်တော်တည်း။ ယဟိံ၊ အကြင် မင်္ဂလာရေကန်တော်၌။ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်သုတသောမ မင်းမြတ်သည်။ ဉာတိသံဃေန၊ ဆွေတော်မျိုးတော် အပေါင်းတို့ဖြင့်။ ပရိကိဏ္ဏော၊ ဝန်းပတ်ခြံရံ ညီလာခံလျက်။ အနုဝိစရိ၊ စံတော်မူလှလေပြီ။
ဤသို့လျှင် ထိုထိုအရပ်တို့၌ ငိုကြွေးပြီးလျှင် လူအများသည် တစ်ဖန် မင်း၏ ညီလာခံတော်မူရာ အပြင်သို့ လာလတ်၍ ငိုကြွေးမြည်တမ်းလိုရကား-
သုတသောမော ရဇ္ဇံ ဣမံ ပဟန္တွာန။
ကာသာယဝတ္ထဝသနော၊
နာဂေါဝ ဧကကော စရတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၄၃။ ဝေါ၊ သင်တို့၏။ သုတသောမော၊ သုတသောမ အမည်ရှိသော။ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဣမံ ရဇ္ဇံ၊ ဤ မင်းအဖြစ်ကို။ ပဟန္တွာန၊ စွန့်တော်မူ၍။ ကာသာယဝတ္ထဝသနော၊ ဖန်ရည်စွန်းသောအဝတ်ကို ဝတ်လျက်။ ပဗ္ဗဇိတာ၊ ရဟန်းပြုတော်မူ၍။ နာဂေါဝ၊ ဆင်ပြောင်ကြီးကဲ့သို့။ ဧကကော၊ ကိုယ်တော် တစ်ပါးတည်း။ စရတိ၊ ကြွသွားတော်မူ၏။
လူအများ ရဟန်းပြုကြခြင်း
ဤဂါထာဖြင့် ငိုမြည်တမ်းပြီးလျှင် မိမိတို့အိမ်၌ စည်းစိမ်ဥစ္စာကို စွန့်ခဲ့သဖြင့် သားသမီးတို့ကို လက်ဆွဲ၍ အိမ်မှထွက်သဖြင့် ဘုရားအလောင်း အထံသို့လျှင် သွားကြလေ၏။ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည်လည်းကောင်း၊ သားတော်သမီးတော် ကိုယ်လုပ်တော် မောင်းမတို့သည်လည်းကောင်း။ တစ်သောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော ကချေသည် မိန်းမတို့သည်လည်းကောင်း ထို့အတူလျှင် သွားကြကုန်၏။ ထို့ကြောင့် မြို့အလုံးသည် အချည်းနှီးကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ဇနပုဒ်၌နေသော သူတို့သည်လည်း မြို့သူတို့ နောက်မှ နောက်မှ သွားကြကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် တစ်ဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ကိုယူ၍ ဟိမဝန္တာသို့ရှေးရှု သွားတော်မူ၏။ ထိုအခါ ဘုရားအလောင်း တောထွက်တော်မူခြင်းကို သိ၍ သိကြားမင်းသည် ဝိသုကြုံ နတ်သားကို ခေါ်၍ အမောင် ဝိသုကြုံနတ်သား... သုတသောမ မင်းမြတ်သည် တောထွက်တော်မူလေပြီ၊ နေရာ အရပ်ကို ရခြင်းငှာ သင့်၏။ အစည်းအဝေးသည် များလတ္တံ့၊ သွားချေ၊ ဟိမဝန္တာအရပ်၌ ဂင်္ဂါနားဝယ် အလျား သုံးဆယ့်ခြောက်ယူဇနာ အနံ တစ်ဆယ့်ငါးယူဇနာရှိသော ကျောင်းသင်္ခမ်းကို ဖန်ဆင်းချေလော့ ဟု စေလိုက်၏။
ထိုဝိသုကြုံနတ်သားသည် သိကြားမင်း မိန့်ဆိုတိုင်းပြု၍ ကျောင်းတွင်း၌ ရသေ့ရဟန်းတို့၏ ပရိက္ခရာတို့ကို စီရင်ပြီးလျှင် တစ်ဖဝါးလှမ်းလောက်ရုံသော လမ်းကို သ့ယ်ခဲ့၍ နတ်ပြည်သို့လျှင် သွားလေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထို လမ်းဖြင့် သွားလေ၍ ထိုကျောင်းတွင်းသို့ ဝင်ပြီးလျှင် ရှေးဦးစွာ မိမိသည် ရဟန်းပြု၍ နောက်မှ ကြွင်းကုန်သော သူတို့ကို ရဟန်းပြုစေ၏။ နောက်၌ များစွာသော သူတို့သည် ရဟန်းပြုကုန်၏။ သုံးဆယ့် ခြောက်ယူဇနာရှိသော အရပ်သည် ပြည့်၏။ ဝိသုကြုံနတ်သား ကျောင်းသင်္ခမ်းကို ဖန်ဆင်းသော နည်းကိုလည်းကောင်း၊ များစွာသောသူတို့ ရဟန်းပြုသော နည်းကိုလည်းကောင်း၊ ဘုရားလောင်း ကျောင်း၌စီရင်သော နည်းကိုလည်းကောင်း ဟတ္ထိပါလဇာတ်၌ လာသော နည်းဖြင့်လျှင် သိအပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုကျောင်း၌ အကြင်အကြင် ရသေ့ရဟန်းအားလျှင် ကာမဝိတက် အစရှိသော မိစ္ဆာဝိတက်သည်ဖြစ်၏။ ထိုထိုရသေ့ရဟန်းတို့ အထံသို့ ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ကပ်တော်မူ၍ ကောင်းကင်၌ ထက်ဝယ်ဖွဲ့ခွေ နေတော်မူလျက် အဆုံးအမပေးတော်မူလိုရကား-
ဟသိတာနိ စ အနုဿရိတ္ထ။
မာ ဝေါ ကာမာ ဟနိံသု၊ ရမ္မံ ဟိ သုဒဿနံ နဂရံ။
အပ္ပမာဏံ ဒိဝါ စ ရတ္တော စ။
အဂစ္ဆိတ္ထ ဒေဝပုရံ၊ အာဝါသံ ပုညကမ္မိနံ။
ဟူသော ဤဂါထာ နှစ်ခုတို့၏အပေါင်းကို ဟောတော်မူ၏။
၂၄၄။ ဘောန္တော သဇ္ဇနာ၊ အိုသူတော်ကောင်း အပေါင်းတို့။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးကာလ၌။ ရတိ ကီဠိတာနိ စ၊ ကာမ၌ မွေ့လျော်ခြင်းဖြင့်လည်းကောင်း, ကိုယ်နှုတ်တို့ဖြင့် ရွှင်မြူးခြင်း၏ အစွမ်းအားဖြင့် လည်းကောင်း, ဖြစ်ဖူးကုန်သော မွေ့လျော်ခြင်းတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဟသိတာနိစ၊ ပျော်ရွှင်ခြင်းတို့ကိုလည်းကောင်း။ မာ အနုဿရိတ္ထ၊ မအောက်မေ့ကြကုန်လင့်။ ဝေါ၊ သင်တို့အား။ ကာမာ၊ ကာမတို့သည်။ မာ ဟနိံသု၊ မညှဉ်းဆဲစေကုန်လင့်။ သုဒဿနံ၊ သုဒဿန အမည်ရှိသော။ ရမ္မံ ဟိ- ရမ္မံ ဧဝ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ် ရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်သော။ နဂရံ၊ နေပြည်တော်ကို။ မာ အနုဿရိတ္ထ၊ မအောက်မေ့ကြကုန်လင့်။
၂၄၅။ ဘောန္တော သဇ္ဇနာ၊ အိုသူတော်ကောင်း အပေါင်းတို့။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ဒိဝါစ၊ နေ့၌ လည်းကောင်း။ ရတ္တောစ၊ ညဉ့်၌လည်းကောင်း။ အပ္ပမာဏံ၊ အတိုင်းအရှည် မရှိသော။ မေတ္တစိတ္တဉ္စ၊ မေတ္တာ, ကရုဏာ, မုဒိတာ, ဥပေက္ခာနှင့်ယှဉ်သော စိတ်ကိုလည်း။ ဘာဝေထ၊ ပွားစေကုန်လော့။ အထ၊ ထိုသို့ ပွားစေကုန်သည်ရှိသော်။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ပုညကမ္မိနံ၊ ဘုန်းကံရှိကုန်သော သူတို့၏။ အာဝါသံ၊ နေရာဖြစ်သော။ ဒေဝပူရံ၊ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့။ အဂစ္ဆိတ္ထ၊ ရောက်ကြကုန်လတ္တံ့။
ထိုရသေ့အပေါင်းသည်လည်း ဘုရားအလောင်း၏ အဆုံးအမ၌တည်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။ ဤသို့အစရှိသော အလုံးစုံသော စကားကို ဟတ္ထိပါလဇာတ်၌ လာသော နည်းဖြင့်သာလျှင် သိအပ်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့... ယခုအခါ၌သာလျှင် မြတ်သော တောထွက်ခြင်းဖြင့် တောထွက်တော်မူသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း မြတ်သော တောထွက်ခြင်းကို တောထွက်တော် မူဖူးသည်သာလျှင်တည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို... ယခုအခါ မြတ်သော သာကီဝင်မင်းမျိုး ဖြစ်ကုန်သော သိရိမဟာမာယာ, သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးတို့သည် ထိုအခါ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလာ့ မယ်တော်သည် ထိုအခါ စန္ဒာဒေဝီမိဖုရားကြီး ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ သားတော်အကြီး ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလာသည် ထိုအခါ သားတော်အငယ် ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ခုဇ္ဇုတ္တရာသည် ထိုအခါ အထိန်းတော်မ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ကဿပသည် ထိုအခါ ကုလဝဍ္ဎနသူဌေးကြီး ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ မောဂ္ဂလာန်သည် ထိုအခါ စစ်သူကြီး ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ညီတော်သောမဒတ်မင်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သုတသောမမင်းမြတ် ဖြစ်ဖူးပြီ ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ဆံတစ်ပင်ဖြူ၊ သံဝေယူ၊ သူတော်ကောင်းများ၊ တောထွက်သွား
ငါးခုမြောက်ဖြစ်သော စူဠသုတသောမဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ပဏ္ဏာသနိပါတ်
၁။ နိလိနိကာဇာတ်
ကာမရမ္မက်နှင့် အကျင့်သီလ ပျက်စီးရခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဥဒ္ဒယှတေ ဇနပဒေါ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤနိလိနိကာဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် မယားဟောင်း ဖြားယောင်းသော ရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ဟောတော်မူသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ထိုရဟန်းကို ရဟန်း... သင့်ကို အဘယ်သူသည် ငြီးငွေ့စေအပ်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား... မယားဟောင်းသည် ငြီးငွေ့စေအပ်၏ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း... ယခုအခါ၌သာလျှင် ဤမိန်းမသည် သင်၏အကျိုးမဲ့ကို ပြုတတ်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း သင်၏အကျိုးမဲ့ကို ပြုဖူးသည်သာလျှင်တည်း၊ ထိုမိန်းမကိုမှီ၍ ဈာန်မှရွေ့လျောသည်၏ အဖြစ်ဖြင့် ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ သင် ရောက်ဖူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်း... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကျော်စောထင်ရှားသော ပုဏ္ဏားသူကြွယ်မျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်သဖြင့် အတတ်သင်ပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းအဖြစ်သို့ကပ်၍ ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေလျက် ဟိမဝန္တာအရပ်၌ နေ၏။
ဣသိသိင်္ဂ ရှင်ရသေ့
အလမ္ဗုသာဇာတ်၌ ဆိုအပ်ပြီးသော နည်းဖြင့်လျှင် ထို ဘုရားလောင်း ရှင်ရသေ့ကိုစွဲ၍ သမင်မတစ်ကောင်သည် ကိုယ်ဝန်ရ၍ သူငယ်ကိုဖွား၏။ ထိုသူငယ်အား ဣသိသိင်္ဂ ဟူသော အမည်သည်လျှင် ဖြစ်၏။ ထို့နောင်မှ အရွယ်သို့ရောက်သော ထိုဣသိသိင်္ဂကို ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့ကြီးသည် ရသေ့ရဟန်းပြုပြီးလျှင် ကသိုဏ်းပရိကံကို ဟော၍ သင်စေ၏။ ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ငယ်သည် မကြာမြင့်မီလျှင် ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဈာန်ချမ်းသာဖြင့် ကစားရွှင်မြူး၏။ ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ငယ်သည် ပြင်းထန်သော အကျင့်ရှိ၏။ ချုပ်တည်း စောင့်စည်းသော ဣန္ဒြေရှိ၏။
သိကြားမင်း လန့်ခြင်း
ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ငယ်၏ သီလတန်ခိုးကြောင့် သိကြားမင်း၏နေရာသည် တုန်လှုပ်၏။ သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုအကြောင်းကို သိ၍ ထိုရသေ့၏ သီလကို ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် ဖျက်ဆီးအံ့ဟု ကြံ၍ သုံးနှစ်တို့ပတ်လုံး ကာသိတိုင်းအလုံး၌ မိုးမရွာခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ ကာသိတိုင်းအလုံးသည် မီးလောင်သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ကောက်သည် မပြည့်စုံသည်ရှိသော် ငတ်မွတ်ခြင်း နှိပ်စက်ရကား လူတို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ မင်းရင်ပြင်၌ ကြွေးကြော်ကုန်၏။
ထိုအခါ လူတို့ကို ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် လေသာနန်း တံခါးဝ၌ ရပ်လျက် ထိုကြွေးခြင်းသည် အကြောင်း အသို့နည်း ဟု မေးတော်မူ၏။ မြတ်သောမင်းကြီး သုံးနှစ်ပတ်လုံး မိုးမရွာသည်၏အဖြစ်ကြောင့် အလုံးစုံသော တိုင်းပြည်သည် ပူလောင်၏။ လူတို့သည် ငတ်မွတ်ကုန်၏။
အရှင်မင်းကြီး... မိုးကို ရွာစေတော်မူလော့ ဟု တင်လျှောက်ကုန်သောကြောင့် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ငါးပါးသော သီလကိုဆောက်တည်၍ ဥပုသ်သုံးပါးသော်လည်း မိုးကို ရွာစိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်။ ထိုကာလ၌ သိကြားမင်းသည် သန်းခေါင်ယံအခါဝယ် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ အသရေရှိသော တိုက်ခန်းသို့ ဝင်ပြီးလျှင် တစ်ပြိုက်နက်သော အလင်းကိုပြု၍ ကောင်းကင်ပြင်၌ တည်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ထိုသိကြားမင်းကို မြင်၍ သင်ကား အဘယ်သူနည်း ဟု မေး၏။ ငါကား သိကြားနတ်မင်းတည်း ဟု ပြောဆိုလတ်သော် အဘယ်အကြောင်းကြောင့် လာသနည်း ဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး... သင်မင်းကြီး၏ တိုင်းနိုင်ငံတော်၌ သုံးနှစ်ပတ်လုံး မိုးရွာပါ၏လော ဟု သိကြားမင်း ဆိုလတ်သော် မရွာ ဟု ဗြဟ္မဒတ်မင်း ဆို၏။ သင်မင်းကြီးသည် မိုးမရွာခြင်း၏ အကြောင်းကို သိ၏လော ဟု သိကြားမင်း မေးသည်ရှိသော် သိကြားနတ်မင်း မသိပါ ဟု ဆို၏။
ရသေ့ကို ဖျက်ဆီးခြင်း
မြတ်သောမင်းကြီး... ဤဟိမဝန္တာအရပ်၌ ဣသိသိင်္ဂအမည်ရှိသော ရသေ့ငယ်သည် နေ၏။ ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ငယ်သည် ပြင်းထန်သောအကျင့် ရှိ၏။ ချုပ်တည်း စောင့်စည်းသော ဣန္ဒြေရှိ၏။ ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ငယ်သည် မပြတ်လျှင် မိုးရွာသည်ရှိသော် အမျက်ထွက်၍ ကောင်းကင်ကို ကြည့်၏။ ထို့ကြောင့် မိုးမရွာ ဟု သိကြားမင်းဆိုလတ်သော် ယခုအခါ ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ငယ်အား အသို့ပြုအပ်သနည်း ဟု မေး၏။ ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ငယ်၏သီလကို ဖျက်ဆီးသည်ရှိသော် မိုးရွာလတ္တံ့ ဟု သိကြားမင်း ပြောဆိုလတ်သော် ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ ၏သီလကို ဖျက်ဆီးအံ့သောငှာ အဘယ်သူသည် စွမ်းနိုင်ပါမည်နည်း မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး... သင်မင်းကြီး၏ သမီးတော် နိလိနိကာသည် စွမ်းနိုင်၏။ ထိုနိလိနိကာကို ခေါ်စေတော်မူ၍ ဤမည်သော အရပ်သို့သွား၍ ဣသိသိင်္ဂရသေ့ငယ်၏ သီလကိုဖျက်ဆီးချေဟု စေတော်မူလော့ ဟု ဗြဟ္မဒတ်မင်းကို ဆုံးမခဲ့ပြီးလျှင် မိမိနေရာ တာတိံသာ နတ်ရွာသို့လျှင် သွားလေ၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် နက်ဖြန်နေ့၌ မှူးမတ်တော်တို့နှင့်တကွ တိုင်ပင်ပြီးလျှင် သမီးတော် နိလိနိကာကို ခေါ်စေ၍ စေတော်မူလိုရကား-
ဧဟိ နိလိနိကေ ဂစ္ဆ၊ တံ မေ ဗြာဟ္မဏမာနယ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသာ ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁။ နိလိနိကေ၊ ရှင်မ နိလိနိကာ။ ဧဟိ၊ လာလှည့်။ ဇနပဒေါ၊ ဇနပုဒ်သည်။ ဥဒ္ဒယှတေ၊ ဆင်းရဲပူလောင်၏။ ရဋ္ဌဉ္စာပိ၊ တိုင်းနိုင်ငံတော်သည်လည်း။ ဝိနဿတိ၊ ပျက်စီး၏။ တွံ၊ သင်ရှင်မသည်။ ဂစ္ဆ၊ သွားတည့်ချေ။ မေ၊ ငါ၏။ တံ ဗြာဟ္မဏံ၊ ထို အကျိုးမဲ့ကိုပြုကျင့်သော ရသေ့ငယ်ကို။ အာနယ၊ ရှင်မ အလိုသို့ ဆောင်တည့်ချေ။
ထိုစကားကိုကြား၍ သမီးတော် နိလိနိကာသည် ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား အကြောင်းကို ပြန်လျှောက်လိုရကား-
ကထံ အဟံ ဂမိဿာမိ၊ ဝနံ ကုဉ္ဇရသေဝိတံ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂။ ရာဇ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဒုက္ခက္ခမာ၊ ဆင်းရဲခြင်းကို သည်းမခံနိုင်ပါ။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န အဒ္ဓါနကောဝိဒါ၊ လမ်းခရီး၌ မလိမ္မာပါ။ ကုဉ္ဇရသေဝိတံ၊ တောဆင်ရိုင်းတို့၏ မှီဝဲကျက်စားရာဖြစ်သော။ ဝနံ၊ တောကြီးထဲသို့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ကထံ ဂမိဿာမိ၊ အဘယ်သို့ သွားရပါမည်နည်း။
ထို့နောင်မှ ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် သွားနိုင်အံ့သော အကြောင်းကို သမီးတော်အား ကြားလိုရကား-
ဒါရုသံဃာဋယာနေန၊ ဧဝံ ဂစ္ဆ နိလိနိကေ။
တဝေဝ ဝဏ္ဏရူပေန၊ ဝသံ တမာနယိဿသိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာကို ဆို၏။
၃။ နိလိနိကေ၊ ရှင်မ နိလိနိကာ။ တွံ၊ သင်ရှင်မသည်။ ဖီတံ၊ ဝပြောသာယာ ပွင့်လင်းစေသော။ ဇနပဒံ၊ ဇနပုဒ်ကို။ ဟတ္ထိနာ စ၊ ဆင်စီးလိုလျှင်လည်း ဆင်စီး၍။ ရထေန စ၊ ရထားစီးလိုလျှင်လည်း ရထားစီး၍။ ဂန္တာ၊ သွားပြီးမှ။ ဒါရုသံဃာဋယာနေန၊ ရေသို့ရောက်သောအခါ လှေယာဉ်ဖြင့်။ ဂမိဿသိ၊ သွားရလတ္တံ့သည်တကား။ ဧဝံ- ယထာ ဝုတ္တနယေန၊ အကြင် အကြင် ဆိုအပ်ပြီးသော နည်းဖြင့်။ ဂစ္ဆ၊ သွားတည့်ချေ။
၄။ ခတ္တိယေ၊ မင်းသမီး နိလိနိကာ။ တဝေဝ၊ သင်ရှင်မ၏သာလျှင်။ ဝဏ္ဏရူပေန၊ အသွင်အဆင်းဖြင့်။ တံ၊ ထို ဣသိသိင်္ဂရသေ့ငယ်ကို။ ဝသံ၊ ကိလေသာနိုင်ငံသို့။ အာနသိဿသိ၊ ဆောင်နိုင်လတ္တံ့သည်တကား။ ဟတ္ထိအဿ ရထေ စ၊ ဆင်, မြင်း, ရထားတို့ကိုလည်းကောင်း။ ပတ္တီစ၊ ခြေသည်သူရဲတို့ကိုလည်းကောင်း။ အာဒါယ၊ ဆောင်ယူ၍။ ဂစ္ဆေဝ၊ သွားလျှင်တည့်ချေလော့။
မင်းသမီး တောထဲသွားပြီ
ဤသို့လျှင် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် သမီးတော် နိလိနိကာနှင့်တကွ မအပ်သောစကားကို စင်လျက်လည်း တိုင်းပြည်ကိုစောင့်ရှောက်ခြင်းကို အမှီပြု၍ ဆိုတော်မူ၏။ ထိုမင်းသမီးတော် နိလိနိကာသည်လည်းကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံ၏။ ထိုအခါ သမီးတော်အား အလုံးစုံသော ပေးကောင်းဖွယ်ဟူသမျှကို ပေးလိုက်၍ အမတ်တို့နှင့်တကွ လွှတ်လိုက်၏။
အမတ်တို့သည် ပစ္စန္တရစ်သို့ရောက်လျှင် ထိုပစ္စန္တရစ်ဝယ် သစ်ခက်တပ်၌ နေစေပြီးလျှင် မင်းသမီး နီလိနိကာကို ထမ်းစေလျက် မုဆိုးကို ခရီးညွှန်ပြု၍ ဟိမဝန္တာသို့ ဝင်သဖြင့် နံနက်အခါ၌ ရသေ့၏ ကျောင်းအနီးသို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။ ထိုခဏ၌ ဘုရားလောင်းသည် သားတော်ရသေ့ငယ်ကို ကျောင်း၌နေစေ၍ မိမိသည် သစ်သီးကြီးငယ် ဆွတ်ယူအံ့သောငှာ တောထဲသို့ ဝင်လေ၏။ မုဆိုးသည် မိမိသည်ကား ကျောင်းတိုင်အောင် မလိုက်မူ၍ ထိုကျောင်းကို မြင်ကောင်းရာ အရပ်၌သာလျှင်ရပ်၍ မင်းသမီး နိလိနိကာအား ထိုရှင်ရသေ့ကျောင်းကို ညွှန်ပြလိုရကား-
ဧသော ပဒိဿတိ ရမ္မော၊ ဣသိသိင်္ဂဿ အဿမော။
မညေ နော အဂ္ဂိံ ဟာပေတိ၊ ဣသိသိင်္ဂေါ မဟိဒ္ဓိကော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာကို ဆို၏။
၅။ ခတ္တိယေ၊ အရှင်မင်းသမီးတော်။ ကဒလီဓဇပညာဏော၊ ငှက်ပျောတံခွန်ဖြင့် ထင်ရှားစွာသော။ အာဘုဇိပရိဝါရိတော၊ ဘုဇပတ်ပင်ဖြင့် ခြံရံအပ်ထသော။ ရမ္မော၊ မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိထသော။ ဣသိသိင်္ဂဿ၊ ဣသိသိင်္ဂ ရှင်ရသေ့၏။ ဧသော အဿမော၊ ဤကျောင်းတော်သည်။ ပဒိဿတိ၊ ထင်ရှား၏။
၆။ အဿ ဣသိသိင်္ဂဿ၊ ထိုဣသိသိင်္ဂ ရှင်ရသေ့သည်။ ဧသော အဂ္ဂိ၊ ထိုမီးကို။ သင်္ခါတော၊ ညှိအပ်သည်ဖြစ်၍။ ဧသော ဓူမော၊ ထိုမီးခိုးသည်။ ပဒိဿတိ၊ တလူလူ ထင်၏။ မဟိဒ္ဓိကော၊ တန်ခိုးကြီးသော။ ဣသိသိင်္ဂေါ၊ ဣသိသိင်္ဂရသေ့သည်။ အဂ္ဂိံ၊ မီးကို။ နော ဟာပေတိ မညေ၊ မယုတ်စေသည် ထင်၏။
အမတ်တို့သည်လည်း ဘုရားလောင်း တောသို့ဝင်သောအခါ ကျောင်းကိုခြံရံ၍ အစောင့်အရှောက်ကို ထားပြီးလျှင် မင်းသမီးနိလိနိကာကို ရသေ့အသွင်ကို ယူစေ၍ ရွှေအဝတ်ဖြင့် ဝတ်ရုံခြင်းကိုပြုစေ၍ ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်စေပြီးလျှင် ချည်ကြိုးဖြင့်ရစ်ဖွဲ့သော ဆန်းကြယ်သော ဂျင် (ဘောလုံး)ကို ကိုင်စေလျက် ကျောင်းတွင်းသို့ ဝင်စေ၍ မိမိတို့သည်ကား အပ၌ စောင့်ရှောက်ကုန်လျက် တည်ကြကုန်၏။ ထိုမင်းသမီး နိလိနိကာသည် ထိုဂျင်ဖြင့် ကစားလျက် စင်္ကြံဦးသို့ ဝင်လေ၏။ ထိုခဏ၌ ဣသိသိင်္ဂရသေ့သည် ကျောင်းတံခါးဝဝယ် ကျောက်ဖျာ၌ နေ၏။
ကျောင်းတံခါး၌ ကစားနေခြင်း
ထိုဣသိသိင်္ဂရသေ့သည် လာလတ်သော မင်းသမီး နိလိနိကာကိုမြင်လျှင် ကြောက်လန့်တကြား ထတည့်၍ ကျောင်းတွင်းသို့ ဝင်၍နေ၏။ ထိုမင်းသမီး နိလိနိကာသည်လည်း ထိုဣသိသိင်္ဂရသေ့ငယ်၏ ကျောင်းတံခါးဝသို့သွား၍ ကစားသလျှင်ကတည်း။
သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ထိုအကြောင်းကိုလည်းကောင်း၊ ထို့ထက်အလွန်ဖြစ်သော အကြောင်းကိုလည်းကောင်း ထင်ရှားပြတော်မူလိုရကား-
ဣသိသိင်္ဂေါ ပါဝိသိ ဘီတော၊ အဿမံ ပဏ္ဏဆာဒနံ။
ဝိဒံသယန္တီ အင်္ဂါနိ၊ ဂုယှံ ပကာသိတာနိ စ။
အဿမာ နိက္ခမိတွာန၊ ဣဒံ ဝစနမဗြဝိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ အာမုက္ကမဏိကုဏ္ဍလိံ၊ ပတ္တမြားနားတောင်းဝတ်၍။ အာယန္တိံ၊ လာလတ်သော။ တဉ္စ ရာဇဓီတရံ၊ ထိုမင်းသမီး နိလိနိကာကိုလျှင်။ ဒိသွာန၊ မြင်၍။ ဘီတော၊ ကြောက်လေရကား။ ဣသိသိင်္ဂေါ၊ ဣသိသိင်္ဂရသေ့ငယ်သည်။ ပဏ္ဏဆာဒနံ၊ သစ်ရွက်မိုးသော။ အဿမံ၊ ကျောင်းတွင်းသို့။ ပါဝိသိ၊ ဝင်လေ၏။
၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သာ၊ ထိုမင်းသမီး နိလိနိကာသည်။ ဂုယှဉ္စ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော အင်္ဂါကိုလည်းကောင်း။ ပကာသိတာနိ၊ ထင်ရှားပြအပ်ကုန်သော။ အင်္ဂါနိစ၊ မျက်နှာ ခြေ, လက် အစရှိသော အင်္ဂါတို့ကို လည်းကောင်း။ ဝိဒံသံသယန္တီ၊ ထင်စွာပြလျက်။ အဿ၊ ထိုဣသိသိင်္ဂရှင်ရသေ့၏။ အဿမဿ၊ သင်္ခမ်းကျောင်း၏။ ဒွါရေ၊ တံခါးဝ၌။ ဂေဏ္ဍုကေန၊ ဆန်းကြယ်သာဂျင်ဖြင့်။ ကီဠတိ၊ ကစား၏။
၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ပဏ္ဏသာလဂတော၊ ကျောင်းတွင်း၌နေသော။ ဇဋီ၊ ဣသိသိင်္ဂရသေ့သည်။ ကီဠန္တိံ၊ ကစားသော။ တဉ္စ ရာဇဓီတရံ၊ ထိုမင်းသမီး နိလိနိကာကိုလျှင်။ ဒိသွာန၊ မြင်လေ၍။ အဿမာ၊ ကျောင်းတွင်းမှ။ နိက္ခမိတွာန၊ ထွက်တည့်၍။ ဣဒံ ဝစနံ၊ ဤသို့သောစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆိုလေ၏။
ရသေ့လေး မေးပြီ
ထိုဣသိသိင်္ဂ ရှင်ရသေ့သည် ကျောင်းတွင်း၌ ရပ်၍ ဤသူသည် အကယ်၍ ဘီလူးဖြစ်ငြားအံ့၊ ကျောင်းတွင်းသို့ ဝင်၍ တည်သောငါ့ကို ကျွတ်ကျွတ်မြည်စေ၍ စားလေရာ၏။ ဤသူသည် ဘီလူးမဟုတ်၊ ရသေ့ ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် ကျောင်းတွင်းမှ ထွက်လတ်၍ ထိုမင်းသမီး နိလိနိကာကို မေးလိုရကား-
ယဿ တေဝံဂတံ ဖလံ။
ဒူရေပိ ခိတ္တံ ပစ္စေတိ၊ န တံ ဩဟာယ ဂစ္ဆတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀။ အမ္ဘော၊ အို ရှင်ရသေ့။ တေ၊ သင် ရှင်ရသေ့၏။ ယဿ ရုက္ခဿ၊ အကြင်သစ်ပင်၏။ ဧဝံဂတံ၊ ဤသဘောရှိသော။ ဖလံ၊ သစ်သီးသည်။ ဒူရေ၊ အဝေးသို့။ ခိတ္တံပိ၊ ပစ်လိုက်သော်လည်း။ ပစ္စေတိ၊ ပြန်၍လာ၏။ တံ၊ သင် ရှင်ရသေ့ကို။ ဩဟာယ၊ စွန့်၍။ န ဂစ္ဆတိ၊ မသွား။ သော ရုက္ခော၊ ထို သစ်ပင်သည်။ ကော နာမ၊ အဘယ်သစ်ပင်မည်သနည်း။
မင်းသမီး၏ အဖြေ
ထိုသို့မေးသောအခါ မင်းသမီး နိလိနိကာသည် ဣသိသိင်္ဂရသေ့အား ကြားလိုရကား -
ဗဟဝေါ တာဒိသာ ရုက္ခာ၊ ယဿ တေဝံဂတံ ဖလံ။
ဒူရေပိ ခိတ္တံ ပစ္စေတိ၊ န မံ ဩဟာယ ဂစ္ဆတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁။ ဗြဟ္မေ၊ ရှင်ရသေ့။ မမ အဿမဿ၊ ငါ့ကျောင်း၏။ သမီပေ၊ အနီးဖြစ်သော။ ဂန္ဓမာဒနေ၊ ဂန္ဓမာဒနတောင်၌။ ယဿ ရုက္ခဿ၊ အကြင်သစ်ပင်၏။ ဧဝံဂတံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ ဖလံ၊ အသီးသည်။ ဒူရေ၊ အဝေးသို့။ ခိတ္တံပိ၊ ပစ်လိုက်သော်လည်း။ ပစ္စေတိ၊ ပြန်၍လာ၏။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဩဟာယ၊ စွန့်၍။ န ဂစ္ဆတိ၊ မသွား။ တာဒိသာ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော။ ရုက္ခာ၊ သစ်ပင်တို့သည်။ ဗဟဝေါ၊ များစွာရှိကုန်၏။
ဧည့်ခံကျွေးမွေးခြင်း
ဤသို့လျှင် ထိုမင်းသမီး နိလိနိကာသည် ချွတ်ယွင်းသော စကားကို ပြောဆို၏။ ဣသိသိင်္ဂရသေ့ငယ်သည်လည်း ယုံကြည်၍ ဤသူသည် ရသေ့ပင်တည်းဟူသောအမှတ်ဖြင့် ပျူငှာလောကဝတ်ကို ပြုလိုရကား-
ပဇ္ဇဉ္စ ဘက္ခဉ္စ ပဋိစ္ဆ ဒမ္မိ။
ဣဒမာသနံ အတြ ဘဝံ နိသီဒတု၊
ဣတော ဘဝံ မူလဖလာနိ ဘုဉ္ဇတု။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂။ တာပသ၊ ရှင်ရသေ့။ ဘဝံ၊ အရှင်ရသေ့သည်။ ဣမံအဿမံ၊ ဤကျောင်းတွင်းသို့။ ဧတု၊ ဝင်တော်မူပါလှည့်။ အာဟာရံ၊ ဘုန်းပေးဖွယ်သော အာဟာရကို။ အဒေတု၊ ဘုန်းပေးတော်မူပါလှည့်။ ပဇ္ဇဉ္စ၊ ခြေသုတ်ပုဆိုးကိုလည်းကောင်း။ ဘက္ခဉ္စ၊ ချိုမြိန်မြတ်သော သစ်သီးကြီးငယ်ကို လည်းကောင်း။ ပဋိစ္ဆ၊ ခံတော်မူလှည့်။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။ ဣဒံ၊ ဤသည်ကား။ အာသနံ၊ နေရာတည်း။ အတြ၊ ဤနေရာ၌။ ဘဝံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ နိသီဒတု၊ နေတော်မူလော့။ ဣတော မူလဖလာနိ၊ ဤသစ်မြစ် သစ်သီးတို့ကို။ ဘဝံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ဘုဉ္ဇတု၊ ဘုဉ်းပေးတော်မူပါလော့။
အံ့ဩ၍ မေးရပြီ
ကျောင်းတွင်းသို့ဝင်၍ သစ်ပျဉ်ပြားတည်းဟူသော နေရာအထူး၌နေသော ထိုမင်းသမီး နိလိနိကာ၏ ရွှေပြားစီသောအဝတ်ကို လှစ်ဖွင့်လိုက်သည်ရှိသော် ရှေ့ကိုယ်သည် မဖုံးလွှမ်းမိသည် ဖြစ်၏။ ဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ငယ်သည် မိန်းမကိုယ်ကို မမြင်ဘူးသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ထိုလျှို့ဝှက် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော အင်္ဂါကို မြင်လေလျှင် ဤသည်ကား အနာတည်းဟူသော အမှတ်ဖြင့် နိလိနိကာကို မေးလိုရကား-
သုပိစ္ဆိတံ ကဏှရိဝပ္ပကာသတိ။
အက္ခာဟိ မေ ပုစ္ဆိတော ဧတမတ္ထံ၊
ကောသေ နု တေ ဥတ္တမင်္ဂံ ပဝိဋ္ဌံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၃။ တာပသ၊ ရှင်ရသေ့။ တေ-တဝ၊ ရှင်ရသေ့၏။ ဦရူနံ၊ ပေါင်နှစ်ဖက်တို့၏။ အန္တရသ္မိံ၊ အကြား၌။ သုပိစ္ဆိတံ၊ ကောင်းစွာစေ့သော။ ဣဒံ၊ ဤအနာသည်ကား။ ကိံ၊ အဘယ်အနာနည်း။ ကဏှရိဝ၊ အနားနှစ်ဖက်၌ မှဲ့မည်းကဲ့သို့။ ပကာသတိ၊ ထင်၏။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော ရှင်ရသေ့သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ အက္ခာဟိ၊ ပြောလော့။ တေ-တဝ၊ ရှင်ရသေ့၏။ ဥတ္တမင်္ဂံ၊ မြတ်သောအင်္ဂါသည်။ ကောသေ၊ သိုအိမ်တွင်းသို့။ ပဝိဋ္ဌံ နု၊ ဝင်ရှာလေတော့သလော။
ဝံကိုက်နာကို ဆေးကုပါ
ထိုသို့ မေးသောအခါ မင်းသမီး နိလိနီကာသည် ဣသိသိင်္ဂရသေ့ငယ်ကို လှည့်စားလိုရကား-
အာသာဒယိံ အစ္ဆံ သုဃောရရူပံ။
သော မံ ပတိတွာ သဟသာဇ္ဈပ္ပတ္တော၊
ပနုဇ္ဇ မံ အဗ္ဘဟိ ဥတ္တမင်္ဂံ။
သဗ္ဗဉ္စ ကာလံ န လဘာမိ သာတံ။
ပဟော ဘဝံ ကဏ္ဍုမိမံ ဝိနေတုံ၊
ကုရုတံ ဘဝံ ယာစိတော ဗြာဟ္မဏတ္ထံ။
ဟူသော ဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၁၄။ တာပသ၊ ရှင်ရသေ့။ မူလဖလေသနံ၊ သစ်မြစ်သစ်သီး ရှာအံ့သောငှာ။ ဝနေ၊ တော၌။ စရံ- စရန္တော၊ သွားသော။ အဟံ၊ ငါသည်။ သုဃောရရူပံ၊ အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ်သော သဘောရှိသော။ အစ္ဆံ၊ ဝံကို။ အာသာဒယိံ၊ ခဲဖြင့် ပစ်လိုက်မိ၏။ သော အစ္ဆော၊ ထိုဝံသည်။ မံ၊ ငါ့ဆီသို့။ ပတိတွာ၊ ပြေးလာတည့်၍။ သဟသာ၊ အဆောတလျင်။ အဇ္ဈပ္ပတ္တာ၊ မီလာ၍။ မံ၊ ငါ့ကို။ ပနုဇ္ဇ၊ ပက်လက်လန်အောင် တွန်းလှဲ၍။ ဥတ္တမင်္ဂံ၊ မြတ်သော အင်္ဂါကို။ အဗ္ဘဟိ၊ နုတ်၍ ပြေးလေ၏။
၁၅။ သွာယံ- သော အယံ ဝဏော၊ ထိုဝံနုတ်ရာ အနာသည်။ ခဇ္ဇတိ စ၊ ကိုက်လည်း ကိုက်ခဲ၏။ ကဏ္ဍုဝါယတိစ၊ ယားလည်း ယား၏။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ သဗ္ဗဉ္စကာလံ၊ အခါခပ်သိမ်း။ သာတံ၊ ကိုယ်စိတ်၏ ချမ်းသာခြင်းကို။ န လဘာမိ၊ မရပါ။ ဘဝံ၊ အရှင်သည်။ ဣမံ ကဏ္ဍုံ၊ ဤဝံကိုက်နာကို။ ဝိနေတုံ၊ ဖျောက်အံ့သောငှာ။ ပဟော၊ စွမ်းနိုင်တော်မူပါ၏။ ယာစိတော၊ တောင်းပန်အပ်သော။ ဘဝံ၊ အရှင်သည်။ ဗြာဟ္မဏတ္ထံ၊ ရသေ့ဖြစ်သော ငါ့အား ဆေးကုခြင်းအမှုကို။ ကုရုတံ၊ ပြုတော်မူပါလော့။
အနာကို စစ်ဆေးကြည့်ခြင်း
ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ငယ်သည် မင်းသမီးနိလိနီကာ လှည့်စားသော မုသားစကားကို မှန်သောစကားဟူ၍ ယုံကြည်သဖြင့် အရှင်သည် ချမ်းသာသည် အကယ်၍ ဖြစ်အံ့၊ ဆေးကုအံ့ ဟု ဆို၍ ထိုအရပ်ကိုကြည့်လျက် ကုစားလိုရကား-
အာပူတိကော ဝဏဂန္ဓော မဟာ စ။
ကရောမိ တေ ကိဉ္စိ ကသာယယောဂံ၊
ယထာ ဘဝံ ပရမသုခီ ဘဝေယျ။
ဟူသော အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၆။ အမ္ဘော၊ အို... အရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့၏။ ဝဏော၊ ဝံကိုက်နာသည်။ ဂမ္ဘီရရူပေါ၊ နက်သော သဘောရှိ၏။ သလောဟိတော၊ နီသောအရောင်ရှိ၏။ အပူတိကော၊ အသားဆွေးလည်း မရှိ။ ဝဏဂန္ဓော၊ စဉ်းငယ် မကောင်းနံ့ နံ၏။ မဟာ စ၊ ကျယ်လည်း ကျယ်၏။ ယထာ၊ အကြင်သို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ ကယိရမာနေ၊ ဖန်ဆေးခြင်းကို ပြုသည်ရှိသော်။ ဘဝံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ပရမသုခီ၊ မြတ်သော ချမ်းသာကိုရသည်။ ဘဝေယျ၊ ဖြစ်ရာ၏။ တထာ၊ ထိုသို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့၏။ ဝဏံ၊ ဝံကိုက်နာကို။ ကိဉ္စိကသာယယောဂံ၊ စဉ်းငယ် ဖန်ဆေးသောအားဖြင့် ဆေးကုခြင်းကို။ ကရောမိ၊ ပြုရတော့အံ့။
ထို့နောင်မှ မင်းသမီးနိလိနိကာသည် ဣသိသိင်္ဂရသေ့ငယ်စကားကို ပယ်သဖြင့် မိမိအလိုအားလျော်စွာ ကုစားစေလိုရကား-
ကိုယ်ဖိရင်ဖိ ဆေးကုစေခြင်း
န ဩသဓာ ဗြဟ္မစရိ ကမန္တိ၊
ဃဋ္ဋေန မုဒုကေန ဝိနေဟိ ကဏ္ဍုံ၊
ယထာ အဟံ ပရမသုခံ ဘဝေယျ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၇။ ဘော ဗြဟ္မစာရိ၊ အို... ရှင်ရသေ့။ မမ၊ ငါ၏။ ဣမသ္မိံ ဝဏေ၊ ဤ ဝံကိုက်နာ၌။ မန္တယောဂါ၊ မန္တရား မန်းသဖြင့်လည်း။ ဝေဒနာ၊ ကိုက်ခဲယားယံကုန်သော ဝေဒနာတို့သည်။ န ကမန္တိ၊ မငြိမ်းကုန်။ ကသာယယောဂါ၊ ဖန်ဆေးသဖြင့်လည်း။ ဝေဒနာ၊ ကိုက်ခဲယားယံသော ဝေဒနာတို့သည်။ န ကမန္တိ၊ မငြိမ်းကုန်။ ဩသဓာ၊ ဆေးလိမ်းကျံသဖြင့်လည်း။ ဝေဒနာ၊ ကိုက်ခဲယားယံသော ဝေဒနာတို့သည်။ န ကမန္တိ၊ မငြိမ်းကုန်။ ယထာ၊ အကြင်သို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ ကယိရမာနေ၊ ပြုသည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပရမသုခီ ဘဝေယျံ၊ မြတ်သော ချမ်းသာကို ရသည် ဖြစ်လေရာ၏။ တထာ၊ ထိုသို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ မုဒုကေန၊ နူးညံ့သော။ အင်္ဂေန၊ ရှင်ရသေ့၏ အင်္ဂါဇာတ်ဖြင့်။ ဃဋ္ဋေန- ဃဋ္ဋံ ကတွာ၊ ထိုးသည်ကိုပြု၍။ ကဏ္ဍုံ၊ ဝံကိုက်နာကို။ ဝိနေဟိ၊ ကုစားတော်မူပါလော့။
ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ငယ်သည် ဤရှင်ရသေ့ကား မှန်သောစကားကိုလျှင် ဆို၏ ဟု မှတ်၍ မေထုန် ပေါင်းဖော်ခြင်းကြောင့် သီလပျက်တတ်၏။ ဈာန် ကွယ်ပျောက်တတ်၏ ဟု အပြစ်ကို မသိသည်ဖြစ်၍ မိန်းမကို မမြင်ဘူးသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် မေထုန် အကျင့်ကိုလည်း မသိသည်၏အဖြစ်ကြောင့်သာလျှင် ဆေးကုစားခြင်း ဟူ၍ မုသားစကားကိုဆိုသော ထိုမင်းသမီး နလိနိကာ၌ မေထုန်မှီဝဲလေ၏။ ထိုခဏ၌သာလျှင် ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ငယ်၏ သီလသည် ပျက်စီးလေ၏။ ဈာန်သည် ကွယ်ပျောက်၏။
နေရပ်ကိုမေးခြင်း
ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ငယ်သည် နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ် မေထုန်စပ်ယှက်ခြင်းကို ပြုခြင်းကြောင့် ပင်ပန်းရကား ကျောင်းမှထွက်ပြီးလျှင် ရေအိုင်သို့ဆင်းသက်၍ ရေချိုးသဖြင့် အပင်ပန်းငြိမ်းလျှင် လာလတ်၍ ကျောင်းတွင်း၌နေလျက် တစ်ဖန်လည်း ထိုမင်းသမီး နိလိနိကာကို ရသေ့ဟုမှတ်၍ နေရာအရပ်ကို မေးလိုရကား-
ကစ္စိ ဘဝံ အဘိရမသိ အရညေ။
ကစ္စိ နု တေ မူလဖလံ ပဟူတံ၊
ကစ္စိ ဘဝန္တံ န ဝိဟိံသန္တိ ဝါဠာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၈။ ဘော တာပသ၊ အိုရှင်ရသေ့။ ဘောဘော၊ ရှင်ရသေ့၏။ အဿမော၊ ကျောင်းသင်္ခမ်းသည်။ ဣတော၊ ဤကျောင်းမှ။ ကတမေန၊ အဘယ်အရပ်၌။ အတ္ထိ၊ ရှိလေသနည်း။ ဘဝံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ အရညေ၊ နေတော်မူရာ တောမြိုင်သာ၌။ အဘိရမသိ ကစ္စိ၊ ပျော်တော်မူပါ၏လော။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ မူလဖလံ၊ သစ်မြစ်သစ်သီးသည်။ ပဟူတံ ကစ္စိနု၊ ပေါများပါ၏လော။ ဘဝန္တံ၊ ရှင်ရသေ့ကို။ ဝါဠာ၊ သားရဲတို့သည်။ န ဝိဟိံသန္တိ ကိစ္စ၊ မညှဉ်းဆဲဘဲ ရှောင်လွှဲပါကုန်၏လော။
လိုက်ခဲ့ပါရန်
ထို့နောင်မှ မင်းသမီး နိလိနီကာသည် လှည့်စားပျက်ပြယ်သဖြင့် ဣသိသိင်္ဂရသေ့ငယ်အား မိမိနေရာအရပ်ကို ပြောဆိုလိုရကား-
ခေမာ နဒီ ဟိမဝတော ပဘာဝီ။
တဿာ တီရေ အဿမော မယှ ရမ္မော၊
အဟော ဘဝံ အဿမံ မယှံ ပဿေ။
ဥဒ္ဒါလကာ ပါဋလိယော စ ဖုလ္လာ။
သမန္တတော ကိမ္ပုရိသာဘိဂီတံ၊
အဟော ဘဝံ အဿမံ မယှံ ပဿေ။
ဝဏ္ဏေန ဂန္ဓေန ဥပေတရူပံ။
တံ ဘူမိဘာဂေဟိ ဥပေတရူပံ၊
အဟော ဘဝံ အဿမံ မယှံ ပဿေ။
ဝဏ္ဏေန ဂန္ဓေန ရသေနုပေတာ။
အာယန္တိ စ လုဒ္ဒကာ တံ ပဒေသံ၊
မာ မေ တတော မူလဖလံ အဟောသုံ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၉။ ဘော တာပသ၊ အိုရှင်ရသေ့။ ဘောတော၊ ရှင်ရသေ့၏။ ဣတော၊ ဤကျောင်းမှ။ ဥဇုံ ဥတ္တရာယံ ဒိသာယံ၊ မြောက်ဘက်တူရူအရပ်၌။ ခေမာနဒီ၊ ခေမာအမည်ရှိသော မြစ်သည်။ ဟိမဝတော၊ ဟိမဝန္တာမှ။ ပဘာဝီ၊ စီးလာ၏။ တဿာ တီရေ၊ ထိုခေမာ မြစ်ကမ်းထိပ်၌။ ရမ္မော၊ မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော။ မယှံ၊ ငါ၏။ အဿမော၊ ကျောင်းသည်။ ဝိဇ္ဇတိ၊ ရှိပါ၏။ အဟော၊ မြင်စေချင်လှ၏။ ဘဝံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ မယှံ၊ ငါ၏။ အဿမံ၊ ကျောင်းကို။ ပဿေ၊ လိုက်၍ရှုပါလှည့်။
၂၀။ ဘော တာပသ၊ အိုရှင်ရသေ့။ တသ္မိံ အဿမေ၊ ထိုကျောင်း၌။ အမ္ဗာ စ၊ သရက်ပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ သာလာ စ၊ အင်ကြင်းပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ တိလကာ စ၊ ပြည့်စင်ပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဇမ္ဗုယော စ၊ သပြေပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဥဒ္ဒါလကာ စ၊ ငုရွှေပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ပါဋလိယော စ၊ သခွက်ပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဖုလ္လာ၊ စည်ပင်လှကုန်၏။ သမန္တတော၊ ကျောင်းထက်ဝန်းကျင်မှ။ ကိမ္ပုရိသာဘိဂီတံ၊ ကိန္နရာတို့သည် သာယာစွာ သီချင်းသီကြကုန်၏။ အဟော၊ မြင်စေချင်လှ၏။ ဘဝံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ မယှံ၊ ငါ၏။ အဿမံ၊ ကျောင်းကို။ ပဿေ၊ ရှုပါလှည့်။
၂၁။ မေ၊ ငါ၏။ ဧတ္ထ အဿမေ၊ ထိုကျောင်း၌။ တာလာ စ၊ ထန်းပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ မူလာ စ၊ သစ်မြစ်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဖလာ စ၊ သစ်သီးတို့သည်လည်းကောင်း။ ဝဏ္ဏေန စ၊ အဆင်းနှင့်လည်းကောင်း။ ဂန္ဓေန စ၊ အနံ့နှင့်လည်းကောင်း။ ဥပေတရူပံ၊ ပြည့်စုံသော သဘောရှိကုန်၏။ တံ အဿမံ၊ ထိုငါ၏ ကျောင်းသည်။ ဘူမိဘာဂေဟိ၊ သာယာညီညွတ်ကုန်သော မြေအဖို့တို့နှင့်။ ဥပေတရူပံ၊ ပြည့်စုံသောသဘောရှိ၏။ အဟော၊ မြင်စေချင်လှ၏။ ဘဝံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ မယှံ၊ ငါ၏။ အဿမံ၊ ကျောင်းကို။ ပဿေ၊ ရှုပါလှည့်။
၂၂။ ဘော တာပသ၊ အိုရှင်ရသေ့။ ဝဏ္ဏေန စ၊ အဆင်းနှင့်လည်းကောင်း။ ဂန္ဓေန စ၊ အနံ့နှင့်လည်းကောင်း။ ရသေန စ၊ အရသာနှင့်လည်းကောင်း။ ဥပေတာ၊ ပြည့်စုံကုန်သော။ ပဟူတာ၊ များစွာကုန်သော။ ဖလာ စ၊ သစ်သီးတို့သည်လည်းကောင်း။ မူလာ စ၊ သစ်မြစ် သစ်နွယ်တို့သည်လည်းကောင်း။ မေ၊ ငါ၏။ ဧတ္ထ၊ ထိုကျောင်း၌။ သံဝိဇ္ဇန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တံပဒေသံ၊ ထိုငါ၏ကျောင်းသို့။ လုဒ္ဒကာ စ၊ များစွာကုန်သော မုဆိုးတို့သည်လည်း။ အာယန္တိ၊ လာကြကုန်၏။ တေ၊ ထိုမုဆိုးတို့သည်။ တတော၊ ထိုငါ၏ ကျောင်းမှ။ မေ၊ ငါ၏။ မူလဖလံ၊ သစ်မြစ်သစ်သီးကို။ မာ အဟာရေယုံ၊ မခိုးမယူကြကုန်။
ဖခင်ရသေ့လာအောင် စောင့်ပါ
ထိုနိလိနိကာမင်းသမီး စကားကိုကြား၍ ဣသိသိင်္ဂသည် အကြင်မျှလောက် ခမည်းတော်ရှင်ရသေ့ ရောက်လာအံ့သော ကာလသည် ရှိ၏။ ထိုခမည်းတော် ရှင်ရသေ့ ရောက်ရုံ ဆိုင့းငံ့စေလိုရကား-
ဣဒါနိ အာဂစ္ဆတိ သာယကာလေ။
ဥဘောဝ ဂစ္ဆာမသေ အဿမံ တံ၊
ယာဝ ပိတာ မူလဖလတော ဧတု။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၃။ ဘော တာပသ၊ အို-ရှင်ရသေ့။ မမ၊ ငါ၏။ ပိတာ၊ ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့သည်။ မူလဖလေသနံ- မူလဖလေသနတ္ထာယ၊ သစ်မြစ်သစ်သီး ရှာအံ့သောငှာ။ ဂတော၊ တောသို့သွားလေ၏။ ဣဒါနိ၊ ယခုပင်။ အာဂစ္ဆတိ၊ ရောက်လာလတ္တံ့။ ပိတော၊ ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့သည်။
မူလဖလတော၊ သစ်သီး သစ်မြစ်တောမှ။ ယာဝ ဧတု၊ လာပါစေဦး။ သာယာလေ၊ ညချမ်းအခါ၌။ တံ အဿမံ၊ ထိုရှင်ရသေ့ ကျောင်းတော်သို့။ ဥဘောဝ ဂစ္ဆာမသေ၊ နှစ်ဦးတူစုံ သွားကြကုန်အံ့။
မင်းသမီးရသေ့ ပြန်ခဲ့ပြီ
ထို့နောင်မှ မင်းသမီးနိလိနိကာသည် ဣသိသိင်္ဂရသေ့ငယ်သည် တောထဲ၌သာလျှင်ကြီးသည်၏အဖြစ်နှင့် ငါ၏ မိန်းမ၏အဖြစ်ကို မသိသည်ဖြစ်စေဦး၊ ထိုရသေ့ငယ်၏ အဖရသေ့ကြီးသည်ကား ငါ့ကိုမြင်လျှင်ပင် မိန်းမမှန်းသိ၍ နင်ကား ဤငါ၏ကျောင်း၌လျှင် အသို့ပြုရန် လာသနည်းဟု ဆို၍ ထမ်းပိုးကောက်စွန်းဖြင့် ရိုက်ပုတ်၍ ငါ၏ဦးခေါင်းကိုသော်လည်း ပေါက်ခွဲရာချေ၏။ ထိုရသေ့ကြီး မလာခင်လျှင် ငါသွားခြင်းငှာ သင့်၏။ ဗာရာဏသီပြည်ကြီးမှ လာခဲ့၍ ဆောင်အပ်သော ငါ၏အမှုသည်လည်း ပြီးလေပြီ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုမင်းသမီး နိလိနိကာသည် ထိုဣသိသိင်္ဂရသေ့ငယ်အား လာခြင်း၏အကြောင်းကို ပြောကြားခဲ့လိုရကား-
ရာဇီသယော အနုမဂ္ဂေ ဝသန္တိ။
တေ ယေဝ ပုစ္ဆေသိ မမဿမံ တံ၊
တေ တံ နယိဿန္တိ မမံ သကာသေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၄။ သမ္မ၊ အရွယ်တူဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ ရာဇီသယော၊ မင်းမျိုး ပုဏ္ဏားမျိုးတို့မှ တောထွက်ကုန်သော ရသေ့ဖြစ်ကုန်သော။ သာဓုရူပါ၊ ကောင်းသော သဘောရှိကုန်သော။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်သော။ အညေ ဣသယော၊ တစ်ပါးကုန်သော ရသေ့တို့သည်။ မမ၊ ငါ၏။ အနုမဂ္ဂေ၊ ကျောင်းသို့သွားသော ခရီး၌။ ဝသန္တိ၊ နေကြကုန်၏။ မမ၊ ငါ၏။ တံ အဿမံ၊ ထိုကျောင်းကို။ တေယေဝ၊ ထိုရသေ့တို့ကိုသာလျှင်။ ပုစ္ဆေသိ၊ မေးတော်မူပါလော့။ တေ၊ ထိုရှင်ရသေ့တို့သည်။ တံ၊ သင့်ကို။ မမ သကာသေ၊ ငါ့အထံသို့။ နယိဿန္တိ၊ ဆောင်ပို့ကုန်လတ္တံ့။
ဤသို့လျှင် ထိုမင်းသမီး နိလိနိကာသည် မိမိသွားဖို့ရာ ဥပါယ်တံမျဉ်ကို ပြောဆို၍ ကျောင်းမှထွက်ခဲ့၍ ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ငယ်ကို စိန်းစိန်းကြည့်လျှက်သာလျှင် အရွယ်တူ ရှင်ရသေ့... ရှင်ရသေ့သည် လိုက်လာရစ်လော့ဟု ဆို၍ လာခဲ့သောခရီးဖြင့်လျှင် အမတ်တို့၏အထံသို့ သွားလေ၏။
ထိုအမတ်တို့သည် မင်းသမီး နိလိနိကာကို ဆောင်ယူ၍ သစ်ခက်တပ်သို့ သွားပြီးလျှင် အစဉ်သဖြင့် ဗာရာဏသနနေပြည်တော်သို့ ရောက်ကြကုန်၏။ သိကြားမင်းသည်လည်း အလွန်နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ ထိုနေ့၌လျှင် အလုံးစုံသောတိုင်း၌ မိုးကိုရွာစေ၏။ ထိုမိုးရွာခြင်းတို့ကြောင့် တိုင်းဇနပုဒ်သည် သာယာဝပြောခြင်း ဖြစ်၏။
ရသေ့ကြီး မေးပြီ
ဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ငယ်သည်လည်း ထိုမင်းသမီး နိလိနိကာသွားလျှင်ပင် ကိုယ်အလုံး၌ ပူပန်ခြင်းဖြစ်၏။ ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ငယ်သည် စိတ်တုန်လှုပ်သည်ဖြစ်၍ ကျောင်းတွင်းသို့ ဝင်ပြီးလျှင် လျှော်တေသင်္ကန်းကိုခြုံ၍ စိုးရိမ်ပူပန်လျက် အိပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ညချမ်းအခါ ပြန်လာလတ်၍ သားကိုမမြင်ရကား အဘယ်အရပ်သို့ သွားလေသနည်း ဟု ထမ်းပိုးကိုချ၍ ကျောင်းတွင်းသို့ဝင်လျှင် ထိုဣသိသိင်္ဂရသေ့ငယ် အိပ်၍နေသည်ကိုမြင်၍ ချစ်သား အသို့ဖြစ်သနည်းဟု ဆို၍ ကျောကိုဆုပ်နယ်လျက် အကြောင်းကို မေးလိုရကား-
အဂ္ဂီပိ တေ န ဟာပိတော၊ ကိံနု မန္ဒောဝ ဈာယသိ။
တပနီပိ တေ သမိတာ ဗြဟ္မစာရီ။
ပီဌဉ္စ မယှံ ဥဒကဉ္စ ဟောတိ၊
ရမသိ တုဝံ ဗြဟ္မဘူတော ပုရတ္ထာ။
အဟာပိကဂ္ဂီသိ အသိဒ္ဓဘောဇနော။
န မေ တုဝံ အာလပသီ မမဇ္ဇ၊
နဋ္ဌံ နု ကိံ စေတသိကဉ္စ ဒုက္ခံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၅။ တာတ၊ ချစ်သား။ တေ-တယာ၊ သင်သည်။ ကဋ္ဌာနိ၊ ထင်းတို့ကို။ န ဘိန္နာနိ၊ မခွဲအပ်ကုန်။ တေ-တယာ၊ သင်သည်။ ဥဒကံ၊ ရေကို။ န အာဘတံ၊ မခပ်အပ်။ အဂ္ဂီပိ၊ မီးကိုလည်း။ တေ တယာ၊ သင်သည်။ န ဟာပိတော၊ မညှိအပ်။ မန္ဒောဝ၊ တွေမှိုင်၍သာလျှင်။ ကိံ ဈာယသိ နု၊ အဘယ်ကိုကြံသနည်း။
၂၆။ ဗြဟ္မစာရိ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိသော သားရသေ့။ ပုရတ္ထာ၊ ရှေးကာလက။ တေ-တယာ၊ သင်သည်။ ဘိန္နာနိကဋ္ဌာနိ၊ ငါမလာမီက ထင်းခွဲလင့်အပ်ကုန်၏။ အဂ္ဂိဟုတော စ၊ မီးလည်းပူဇော်နှင့်၏။ တပနီပိသမိတာ၊ လှုံစရာမီးတို့ကိုလည်း စီရင်အပ်ကုန်၏။ မယှံ၊ ငါ့ကို။ ပီဌဉ္စ ဟောတိ၊ နေရာလည်း ခင်းနှင့်၏။ ဥဒကဉ္စ ဟောဟိ၊ ခြေဆေးရေလည်း တည်နှင့်၏။ ဗြဟ္မဘူတော၊ မြတ်သည်ဖြစ်၍။ ရမသိ၊ မွေ့လျော် ပျော်ရွှင်၏။
၂၇။ ဗြဟ္မစာရိ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိသော သားရသေ့။ ဣဒါနိ၊ ယခုတမူကား။ တုဝံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ အဘိန္နကဋ္ဌောသိ၊ ထင်းလည်း မခွဲနှင့်ပါတကား။ အနာဘတောဒကော၊ ရေလည်း မခပ်နှင့်ပါတကား။ အဟာပိတဂ္ဂီသိ၊ မီးလည်း မညှိနှင့်ပါတကား။ အသိဒ္ဓဘောဇနော၊ ဖိုစားစရာ သစ်မြစ် သစ်ရွက်လည်း မပြုတ် ဖြောနှင့်ပါတကား။ မမပုတ္တ၊ ငါ့သားချစ်။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ မေ၊ ငါ့အား။ န အာလပသိ၊ စကားမပြောပါတကား။ တေ၊ သင်အား။ ကိံ၊ အဘယ်ဥစ္စာသည်လည်း။ နဋ္ဌံ နု၊ ပျောက်သနည်း။ စေတသိကံ ဒုက္ခဉ္စ ကိံ၊ ငါ့ကိုတည်း စိတ်ဆိုးသလော။
ရသေလေးထံ လိုက်ပို့စေခြင်း
ထိုဣသိသိင်္ဂ ရသေ့သည် ခမည်းတော် ရသေ့ကြီးစကားကိုကြား၍ ထိုအိပ်ခြင်း၏အကြောင်းကို ခမည်းတော်အား ပြောလိုရကား-
သုဒဿနေယျာ သုတနူ ဝိနေတိ။
နေဝါတိဒီဃော န ပနာတိရဿော၊
သုကဏှကဏှစ္ဆဒနေဟိ ဘောတော။
။ လ။
ဒိဇာဘိဃုဋ္ဌံ ဒိဇသံဃသေဝိတံ။
တံ မံ ဝနံ ပါပယ တာတ ခိပ္ပံ။
ပုရာ တေ ပါဏံ ဝိဇဟာမိ အဿမေ။
ဟူသော ဤနှစ်ဆယ့်သုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၈။ တတ၊ ခမည်းတော်။ ဇဋိလော၊ ဆံကျစ်ထုံးသော။ ဗြဟ္မစာရီ၊ ရသေ့ပျို တစ်ယောက်သည်။ ဣဓ၊ ဤကျောင်းသို့။ အာဂမာ၊ လာ၏။ သော၊ ထိုငါတို့ကျောင်းသို့ လာသော ရသေ့ပျိုသည်။ သုဒဿနေယျာ၊ အလွန် ရှုစဖွယ်ရှိ၏။ သုတနူ၊ တင့်တယ်သော ကိုယ်ရှိ၏။ ဝိနေတိ၊ မိမိကိုယ်ရောင်ဖြင့် ဤကျောင်းတွင်းကို တစ်ပြိုင်နက်သော အရောင်ကဲ့သို့ပြု၍ ပြည့်စေ၏။ နေဝါတိဒီဃော၊ ရှည်လည်း မရှည်လွန်း။
(တစ်နည်း) နေဝါတိဒီဃော၊ မြင့်လည်း မမြင့်လွန်း။ နပနာတိရဿော၊ နိမ့်လည်း မနိမ့်လွန်း။ (တစ်နည်းကား) နပနာတိရဿော၊ ပုလည်း မပုလွန်း။ ဘောတော၊ ငါတို့ကျောင်းသို့လာသော ရှင်ရသေ့၏။ သုကဏှကဏှစ္ဆဒနေဟိ၊ အလွန် ညိုကုန်သည်ဖြစ်၍ ပိတုံးရောင်ကဲ့သို့ ပြောင်ပြောင်လက်လက် ဖိတ်ဖိတ်နက်ကုန်သော ဆံတို့ဖြင့်။ သုကဏှသီသံ၊ ကောင်းစွာ ညိုနက်သော ဦးခေါင်းသည်။ သုမဇ္ဇိတမဏိမယံ ဝိယ၊ ကောင်းစွာပွတ်အပ်သော ပတ္တမြားညိုဖြင့် ပြီးသကဲ့သို့။ ခါယတိ၊ ထင်၏။
၂၉။ အမဿုဇာတော၊ မုတ်ဆိတ်ကျင်စွယ်လည်း မပေါက်သေး။ အပုရာဏဝဏ္ဏီ၊ ရသေ့ပြုသစ်စနှင့် တူ၏။ အဿ၊ ထိုရှင်ရသေ့၏။ ကဏ္ဌေ ပန၊ လည်ပင်း၌ကား။ အဓာရရူပဉ္စ၊ ကရွတ်ခွေနှင့်တူသော တန်ဆာသည်လည်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဥရေ၊ ရင်၌။ သုဇာတာ၊ ကောင်းစွာဖြစ်ကုန်သော။ သုဝဏ္ဏတိန္ဒုကနိဘာ၊ ရွှေတည်သီးနှင့်တူကုန်သော။ ပဘဿရာ၊ ပြိုးပြိုးပြက် ထွက်လတ်သော အရောင်ရှိကုန်သော။ ဒွေယမာဂဏ္ဍာ၊ နှစ်ခုအစုံဖြစ်ကုန်သော အသားငုံတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။
၃၀။ တဿ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျို၏။ မုခဉ္စ၊ မျက်နှာသည်လည်း။ ဘုသဒဿနေယျံ၊ အလွန် ရှုချင်ဖွယ်ရှိ၏။ ကဏ္ဏေသု၊ နားနှစ်ဖက်တို့၌။ ကုဉ္ဇိတဂ္ဂါ၊ ကော့သော အဖျားရှိသောတန်ဆာတို့ကိုလည်း။ လမ္ဗန္တိ၊ ဝတ်ကုန်၏။ စရတော၊ သွားသော။ မာဏဝဿ၊ ရသေ့ပျို၏။ တေ၊ ထိုနားနှစ်ဖက်တို့၌ ဝတ်ကုန်သော တန်ဆာတို့သည်။ ဇောတရေ၊ ဖိတ်ဖိတ်လက်လက် ပြိုးပြိုးပြက်လျှင် ထွန်းပကုန်၏။ အဿ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျို၏။ သံယမနံ၊ ထုံးအပ်ကုန်သော။ ဇဋာနံ၊ ဆံကျစ်တို့ကို။ သုတ္တဉ္စ၊ စည်းသော ကြိုးသည်လည်း။ ဇောတတိ၊ ထွန်းပ၏။
၃၁။ တဿ၊ ထိုရသေ့ပျို၏။ အညာ-အညာနိ၊ တစ်ပါးကုန်သော။ နီလာ-နီလာနိ စ၊ ညိုသော အဆင်းရှိသည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ပီတာ-ပီတာနိ စ၊ ရွှေသော အဆင်း ရှိသည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ လောဟိတကာ-လောဟိတကာနိ စ၊ နီသော အဆင်းရှိသည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ သေတာ-သေတာနိ စ၊ ဖြူသော အဆင်းရှိသည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ စတဿော-စတ္တာရိ၊ လေးပါးကုန်သော အဆင်းရှိကုန်သော။ သံယမာနိ စ၊ တန်ဆာတို့သည်လည်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ စရတော၊ သွားသော။ မာဏဝသ၊ ရှင်ရသေ့ပျို၏။ တာ-တာနိ ပိလန္ဓနာနိ၊ ထိုတန်ဆာတို့သည်။ ဝါဝုသမှိ၊ မိုးတွင်းကာလ၌။ တိရိဋိသင်္ဃာရိဝ၊ ပုစဉ်းအပေါင်းတို့ကဲ့သို့။ ပိသရေ-ပိသိတွာ ရဝန္တိ၊ ထိသည်ဖြစ်၍ မြည်ကြကုန်၏။
၃၂။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ သော မာဏဝေါ၊ ထိုရသေ့ပျိုသည်။ မုဉ္ဇမယံ၊ ဖြူဆံမြက်ဖြင့် ရက်သော။ မိခလံ၊ ခါးကြိုးကို။ န ဓာရေတိ၊ မစည်းမဆောင်။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ သန္ထရေ၊ လျှော်တေသင်္ကန်းတို့ကိုလည်းကောင်း။ ပဗ္ဗဇဿ၊ ပြိတ်မြက်ဖြင့်။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော သင်္ကန်းကိုလည်းကောင်း။ ဓာရေတိ ယထာ၊ ဝတ်ကြကုန်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ သော မာဏဝေါ၊ ထိုရသေ့ပျိုသည်ကား။ သန္ထရေ၊ လျှော်တေသင်္ကန်းတို့ကို။ န ဓာရေတိ၊ မဝတ်မဆောင်။ ပဗ္ဗဇဿ၊ ပြိတ်မြက်ဖြင့်။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော သင်္ကန်းကို။ နော ပန ဓာရေတိ၊ မဝတ်သည်သာတည်း။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ အန္တလိက္ခေ၊ ကောင်းကင်၌။ သတေရတာနိစ္စံစရိတာ၊ အစဉ်မပြတ် တလျှပ်လျှပ်ရှိကုန်သော။ ဝိဇ္ဇုရိဝ၊ လျှပ်စစ်နွယ်ကဲ့သို့။ တဿ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျို၏။ ဇဃနန်တရဝေိလဂ္ဂါ၊ ခါးတွင်စည်းအပ်ကုန်သော။ တာ၊ ထိုခါးကြိုးတို့သည်။ ဇောတရေ၊ ထိန်ထိန်လက်လက် ထွန်းပကုန်၏။
၃၃။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ တဿ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျို၏။ ကဋိသမောဟိတာနိ၊ ခါး၌စည်းအပ်ကုန်သော။ ဟေဋ္ဌာ၊ အောက်သို့။ နဘျာနဝယာနိ၊ မလျှောမကျကုန်သော။ အခိလကာနိ၊ အခွံလည်း မရှိကုန်သော။ အဝဏ္ဋကာနိ စ၊ အညှာလည်း မရှိကုန်သော သစ်သီးတို့သည်။ အဃဋိတာနိ၊ အချင်းချင်း မထိပါးကုန်သည် ဖြစ်၍။ နိစ္စကီဠံ၊ အစဉ်ရွှင်မြူးခြင်းကို။ ကရောန္တိ၊ ပြုကြကုန်၏။ တာနိ၊ ထိုချည်ဖြင့်သီ၍ ခါး၌စည်းအပ်ကုန်သော သစ်သီးလုံးတို့သည်။ ကိံ ရုက္ခဖလာနိ၊ အဘယ်သစ်သီးတို့ မည်ကုန်သနည်း။
၃၄။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ အဿ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျို၏။ ဇဋိလာ စ၊ ဆံကျစ်တို့သည်လည်း။ ဘုသဒဿနေယျာ၊ အလွန် ရှုချင်စဖွယ် ရှိကုန်၏။ ပရောသတံ၊ အရာမက။ ဝလ္လိတဂ္ဂါ၊ သားလှီးဓားကဲ့သို့ ကော့သော အဖျားရှိသော ဆံတို့သည်။ သုဂန္ဓာ၊ ကြိုင်ကြိုင် မွှေးကုန်၏။ တဿ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျိုအား။ ဒွေဓာသိရော၊ ဦးခေါင်းကို နှစ်စုံဝေ၍။ သာဓုဝိဘတ္တရူပေါ၊ ထုံးအပ်သော ဆံကျစ်တို့၏ အစွမ်းအားဖြင့် ကောင်းစွာ ဝေဖန်အပ်သော သဘောရှိ၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဇဋာ၊ ဆံကျစ်တို့သည်။ တထာ၊ ထိုရှင်ရသေ့ ဆံကျစ်အတူ။ အဟော နု ခေါ အဿု၊ ဖြစ်ပါကုန်ဘိတော့လော။ ဝါ၊ ဖြစ်ပါမူကား ကောင်းလေစွ။
၃၅။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ ယဒါ စ၊ အကြင်အခါ၌လည်း။ သော မာဏဝေါ၊ ထိုရသေ့ပျိုသည်။ ဝဏ္ဏေန၊ အဆင်းနှင့်လည်းကောင်း။ ဂန္ဓေန၊ အနံ့နှင့်လည်းကောင်း။ ဥပေတရူပံ၊ ပြည့်စုံသော သဘောရှိကုန်သော။ တာ ဇဋာယော၊ ထိုဆံကျစ်တို့ကို။ ပကိရတိ၊ ဖြေလိုက်၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ နီလုပ္ပလံ ဝါတသမေရိတံဝ၊ ကြာညိုနံ့ကို လေသည် ဆောင်လာသကဲ့သို့။ တထေဝ၊ ထို့အတူလျှင်။ အယံ အဿမော သံဝါယတိ၊ ဤတစ်ကျောင်းလုံး ကြိုင်ကြိုင်မွှေး၏။
၃၆။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ တဿ၊ ထိုရသေ့ပျို၏။ ကာယေ၊ ကိုယ်၌။ ပင်္ကော စ၊ လူးသောညွန်သည်လည်း။ ဘုသဒဿနေယျော၊ အလွန်ရှုချင်စဖွယ်ရှိ၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ ကာယေ၊ ကိုယ်၌။ ပင်္ကော၊ လူးသောညွန်သည်။ ယာဒိသော၊ အကြင်သို့ ရွံဖွယ်လိလိ သဘောရှိ၏။ တဿ၊ ထိုရှင်ရသေ့ ပျို၏။ ကာယေ ပန၊ ကိုယ်၌ သော်ကား။ ပင်္ကော၊ လူးသောညွန်သည်။ တာဒိသော၊ ထိုသို့ ရွံဖွယ်လိလိသဘော ရှိသည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။ အဂ္ဂဂိမှေ၊ နွေလ၏ အထွတ်ဖြစ်သော မိုးဦးကာလ၌။ သုဖုလ္လံ၊ ကောင်းစွာပွင့်သော။ ဝနံ ယထာ၊ ပန်းတောကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ မာလုတေန၊ လေညင်းသည်။ ဧရိတော၊ သွေးဆောင်တိုက်လွှင့်အပ်သော။ သော ပင်္ကော၊ ထိုရသေ့ပျို၏ကိုယ်၌ လူးခဲ့သော ညွန်ပျောင်းသည်။ ဝါယတိ၊ ကြိုင်ကြိုင်မွှေး၏။
၃၇။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ သုစိတ္တရူပံ၊ အလွန်ထူးဆန်းသော အဆင်းရှိသော။ ရုစိရံ၊ နှစ်သက်ဖွယ်ရှိသော။ ဒဿနေယျံ၊ ရှုချင်စဖွယ်ရှိသော။ ရုက္ခဖလံ၊ သစ်သီးကို။ သော မာဏဝေါ၊ ထိုရသေ့ပြိုသည်။ ပထဗျာ၊ မြေပေါ်၌။ နဟန္တိ နိဟနတိ၊ ပစ်၏။ ခိတ္တဉ္စ၊ ပစ်သော်လည်း။ ယံ ရုက္ခဖလံ၊ အကြင်သစ်သီးသည်။ တဿ၊ ထိုရသေ့ပျို၏။ ဟတ္ထံ၊ လက်တွင်းသို့။ ပုနရေတိ၊ လာပြန်၏။ တာတ၊ အို ခမည်းတော်။ တံ ရုက္ခဖလံ၊ ထိုသစ်သီးသည်။ ကိံ ရုက္ခဖလံ နု ခေါ၊ အဘယ် သစ်သီးမျိုးနည်း။
၃၈။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ တဿ၊ ထိုရသေ့ပျို၏။ ဒန္တာ စ၊ သွားတို့သည်လည်း။ ဘုသဒဿနေယျာ၊ အလွန်ရှုချင်စဖွယ် ရှိကုန်၏။ သမာသင်္ခဝရူပပန္နာ၊ ကောင်းစွာ ပွတ်အပ်သော ခရုသင်းအဆင်းနှင့် တူကုန်၏။ သုဒ္ဓါ၊ စင်ကြယ်ကုန်၏။ ဝိဝရိယမာနာ၊ ဖွင့်လိုက်သည်ရှိသော်။ မနော၊ ငါ၏စိတ်ကို။ ပသာဒေန္တိ၊ ရွှင်စေကုန်၏။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ သော တာပသော၊ ထို ရှင်ရသေ့ပျို၏။ တေဟိ၊ ထိုသွားတို့ဖြင့်။ သာကံ၊ ဟင်းရွက် သစ်မြစ်သစ်သီးကို။ န ဟိ နူန အခါဒိ၊ မစားလေသည် ထင်၏။
၃၉။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ တဿ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျို၏။ ဘာသိတံ၊ ပြောဆိုသော စကားသည်။ အကက္ကသံ၊ ပြေပြစ်ချောမြေ့၏။ အခလိတံ၊ အဖန်တလဲလဲ ပြောဆိုသော်လည်း မချွတ်ယွင်း။ မုဟုံ၊ လျင်မြန်၏။ မုဒုံ၊ နူးညံ့၏။ ဥဇုံ၊ ဖြောင့်မတ်၏။ အနုဒ္ဓတံ၊ မပျံလွင့်။ အစပလံ၊ မလျှပ်ပေါ်။ ရုဒံ၊ ပြောဆိုစဉ် ရင့်ကျူးသော အသံသည်လည်း။ မနူညံ၊ နှစ်သက်ဖွယ်ရှိ၏။ ကရဝီကသုဿရံ၊ ကရဝိက်ငှက်မင်း၏ သာယာသော အသံနှင့်တူ၏။ ဟဒယင်္ဂမံ၊ နှလုံးသို့ သက်ဝင်၏။ တဿ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျို၏။ တံ ဘာသိတံ၊ ထိုပြောဆိုသံကို။ မေ၊ ငါ၏။ မနော၊ စိတ်သည်။ ရဉ္ဇယတေဝ၊ ကြိုက်နှစ်သက်သည်သာတည်း။
၄၀။ တာဝ၊ ခမည်းတော်။ သော တာပသော၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျိုသည်။ ဗိန္ဒုဿရော၊ လုံးသော အသံရှိ၏။ နာတိဝိဿဋ္ဌဝါကျော၊ တိုးတိုးသာသာ ပြောဆိုတတ်၏။ သဇ္ဈာယံ-သဇ္ဈာယနကာလေ၊ ကမ္မဋ္ဌာန်းဗေဒင် သင်အံခြင်းကို ပြုသောကာလ၌။ န နူန အတိပ္ပယုတ္တော၊ အားမထုတ်လွန်းလေသည် ထင်၏။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ သော မာဏဝေါ၊ ထို ရှင်ရသေ့ပျိုသည်။ ပုရတ္ထာ၊ ရှေးကာလက။ မေ၊ ငါ၏။ မိတ္တော၊ အဆွေခင်ပွန်းသည်။ အဟု၊ ဖြစ်ပြီ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တံ မာဏဝံ၊ ထိုရသေ့ပျိုကို။ ပုနဒေဝ၊ နောက်ကိုတစ်ဖန်လျှင်။ ဒဋ္ဌုံ ဣစ္ဆာမိ၊ မြင်ရလိုသေး၏။
၄၁။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ တဿ မာဏဝဿ၊ ထို ရှင်ရသေ့ပျို၏။ ဦရူနံ၊ ပေါင်နှစ်သက်တို့၏။ အန္တရေ၊ အကြား၌။ ဧကံ ဝဏံ၊ ဝံကိုက်နာ တစ်ခုသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဣမံ ဝဏံ၊ ဤဝံကိုက်နာသည်။ သုသန္ဓိ၊ ယောက်သွားခုံး မျက်နှာဝကဲ့သို့ ကောင်းစွာစေ့စပ်၏။ သဗ္ဗတ္ထဝိမဋ္ဌံ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ ကောင်းစွာပြေပြစ် ချောမော၏။ ပုထူ၊ ကြီးလည်းကြီး၏။ သုဇာတံ၊ ကောင်းသော သဏ္ဌာန်လည်းရှိ၏။ ခရပတ္တသန္နိဘံ၊ ပွင့်လုခါနီးဖြစ်သော ပဒုမ္မာကြာငုံဖူးနှင့်တူသော မျက်နှာရှိ၏။ တေနေဝ၊ ထိုသို့ အနာရှိသောကြောင့်လျှင်။ မာဏဝေါ၊ ရှင်ရသေ့ပျိုသည်။ ဝိဝရိယ၊ ကိုယ်ဝတ်ကို ဖွင့်လှစ်တည့်၍။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဥတ္တာရိယာန၊ ဖိထည့်၍။ ဦရုံဇဃနေန၊ ပေါင်ခါးစောင်ဖြင့်။ ပီဠယိ၊ ညှပ်၏။
၄၂။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ တဿ မာဏဝဿ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျို၏။ သရီရတော၊ ကိုယ်မှ။ နိစ္ဆရန္တာ၊ ပြိုးပြိုး ပြက်ပြက် ထွက်လတ်ကုန်သော။ သုဝဏ္ဏဝဏ္ဏာ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိကုန်သော။ ရသ္မိယော၊ အရောင်တို့သည်။ အန္တလိက္ခေ၊ ကောင်းကင်၌။ သတေရတာ၊ အစဉ်မပြတ် တလျှပ်လျှပ်ရှိကုန်သော။ ဝိဇ္ဇုရိဝ၊ လျှပ်စစ်နွယ်တို့ကဲ့သို့။ တပန္တိ ဧဝ၊ ထိန်ထိန် ဝင်းကုန်သလျှင်ကတည်း။ အာဘန္တိ ဧဝ၊ အလွန် ထွန်းပကုန်သလျှင်ကတည်း။ ဝိရောစရေဝ၊ အထူးသဖြင့် ထွန်းလင်းကုန်သလျှင်ကတည်း။ တဿ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျို၏။ အဉ္ဇနလောမ သဒိသာ၊ မျက်စဉ်းညို အဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိကုန်သော အမွေးတို့နှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ ဗာဟာ၊ မောင်းနှစ်ဖက်တို့သည်။ မုဒူ၊ နူးညံလှကုန်၏။ တဿ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျို၏။ ဟတ်ထာ၊ လက်တို့သည်။ ဝိစိတြဝဋင်္ဂုလိကာ၊ ဆန်းကြယ်လှစွာ သန္တာညွန့်နှင့်တူကုန်သော လုံးသော လက်ချောင်းရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ သောဘရေ၊ တင့်တယ်ကုန်၏။
၄၃။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ သော မာဏဝေါ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျိုသည်။ အကက္ကသင်္ဂေါ၊ ပွေးဝဲမစွဲ ရှုမရဲသော ကိုယ်ရှိ၏။ အဿ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျို၏။ န စ ဒီဃလောမော၊ အမွေးတို့သည် ရှည်လည်း မရှည်ကုန်။ အဿ၊ ထိုရသေ့ပျို၏။ နခါ၊ လက်သည်းတို့သည်။ ဒီဃာ၊ ရှည်ကုန်၏။ အပိစ၊ ရှည်ကာသာလည်း မဟုတ်သေး။ လောဟိတင်္ဂါ၊ ကျေးနှုတ်သီးကဲ့သို့ တွေးတွေးနီသော အဆင်းလည်း ရှိကုန်၏။ ကလျာဏရူပေါ၊ ကောင်းသော သဘောရှိသော ရှင်ရသေ့ပျိုသည်။ မုဒူဟိ၊ နူးညံ့ကုန်သော။ ဗာဟာဟိ၊ မောင်းနှစ်ဖက်တို့ဖြင့်။ ပလိဿဇန္တော၊ ငါ့ကိုပိုက်ဖက်၍။ ရမယံ-ရမယန္တော၊ မွေ့လျော်စေလျက်။ ဥပဋ္ဌဟိ၊ ငါ့အား လုပ်ကျွေးပေ၏။
၄၄။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ အဿ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျို၏။ ဟတ္ထာ၊ လက်တို့သည်။ တူလူပနိဘာ၊ ဝါဂွမ်းစုကဲ့သို့။ မုဒူ၊ နူးညံ့ကုန်၏။ ပဘဿရာ၊ ပြိုးပြိုးပြက်ပြက် ထွက်လတ်သော အရောင်ရှိကုန်၏။ သုဝဏ္ဏကမ္ဗုတလဝဋ္ဋာ၊ ရွှေကြေးမုံကဲ့သို့ ညီညွတ်သော လက်ဝါးပြင်, ပွတ်တင်သကဲ့သို့ လုံးသော လက်ချောင်း ရှိကုန်၏။ သုစ္ဆဝီ၊ ကောင်းသော အရေအသား ရှိကုန်၏။ သော၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျိုသည်။ တေဟိ၊ ထိုသို့သဘောရှိကုန်သော။ မုဒုကေဟိ၊ နူးညံ့လှကုန်သောလက်တို့ဖြင့်။ မံ၊ ကို။ သံဖုသိတွာ၊ ကောင်းစွာတို့၍။ ဣတော၊ ဤကျောင်းမှ။ ဂတော၊ ငါမျှော်လိုက်စဉ်ပင် သွားရှာလေ၏။ တေန၊ ထိုသိုနူးညံ့လှကုန်သော လက်တို့ဖြင့် ငါ့ကိုတို့၍ သွားရှာလေသောကြောင့်။ မံ-မမ၊ ငါ၏။ စိတ္တံ၊ စိတ်သည်။ ဒဟတိ၊ ပူလှချေ၏။
၄၅။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ သော ဣသိ၊ ထို ရှင်ရသေ့ပျိုသည်။ ခါရိဝိဓံ၊ ပရိက္ခရာဖြင့်ပြည့်သော ဝန်ကို။ န ဝဟတိ နူန၊ မထမ်းလေသည် ထင်၏။ သော ဣသိ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျိုသည်။ သယံ၊ ကိုယ်တိုင်။ ကဋ္ဌာနိ၊ မီးပူဇော်စရာထင်းတို့ကို။ န အဘဉ္ဇိ နူန၊ ခွဲဘူးဟန်မရှိ။ သော ဣသိ၊ ထို ရှင်ရသေ့ပျိုသည်။ ဒုမေ၊ သစ်ပင်တို့ကို။ ကုဒါရိယာ၊ ပုဆိန်ဖြင့်။ န ဟန္တိ နူန၊ ပေါက်ဘူးဟန်မရှိ။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ အဿ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျို၏။ ဟတ္တေသု၊ လက်တို့၌။ ခိလာနိ၊ ပွန်းရာ ပေါက်ရာတို့သည်။ န အတ္ထိ- နသန္တိ၊ မရှိကုန်။
၄၆။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ အစ္ဆော စ ခေါ၊ ဝံတစ်ခုသည်လျှင်။ အဿ၊ ထိုရသေ့ပျို၏။ ဦရုန္တရေ၊ ပေါင်ကြား၌။ ဝဏံ၊ အနာကို။ အကာသိ၊ ပြုလေ၏။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ သော၊ ထိုရှင်ရသေ့သည်။ ဗြဟ္မေ၊ ဣသိသိင်္ဂရသေ့မြတ်။ တွံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ သုခိတံ၊ ချမ်းသာအောင်။ ကရောဟိ၊ ပြုပါလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မံ၊ ငါ့ကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ တေန၊ ထို့ရှင်ရသေ့ပျိုသည်။ မမ၊ ငါ့အား။ သုခိတံ၊ ချမ်းသာအောင်။ ကရောဟိ၊ ပြုပါလော့။ ဝုတ္တော၊ ဆိုအပ်သော။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ တဿ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျိုအား။ သောချံ၊ ချမ်းသာအောင်။ ကရိံ၊ ပြုလိုက်၏။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ ကာရိတေ၊ ချမ်းသာအောင်ပြုသည်ရှိသော်။ သော တာပသော၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျိုသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဗြဟ္မေ၊ ဣသိသိင်္ဂ ရှင်ရသေ့မြတ်။ သုခိတောသ္မိ၊ ငါ ချမ်းသာပြီ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝိ၊ ပြောဆိုခဲ့၏။
၄၇။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ တေ-တဝ၊ ခမည်းတော်၏။ မာလုဝပဏ္ဏသန္ထတာ၊ မာလောရွက်ဖြင့် မိုးအပ်သော။ အယဉ္စ၊ ဤကျောင်းတော်သည်လည်း။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ မယာ စ၊ ငါသည်လည်းကောင်း။ တေနေ စ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျိုသည်လည်းကောင်း။ အညမညပရာမသနာလိင်္ဂနဝသေန၊ အချင်းချင်း သုံးသပ်ဖက်ရမ်းကြသည်၏ အစွမ်းအားဖြင့်။ ပရိဝတ္တေန္တေဟိ၊ ထိုမှဤမှ လွင့်၍ ကျကုန်သောကြောင့်။ ဝိကိဏ္ဏရူပါဝ၊ ဖရိုဖရဲ ဤသို့သောသဘောရှိ၏။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်းကောင်း။ သော စ၊ ထို ရှင်ရသေ့ပျိုသည်လည်းကောင်း။ ရမိတွာ၊ မွေ့လျော်ကြ၍။ ကိလန္တရူပါ၊ ပင်ပန်းကြလျှင်။ ဥဒကေ၊ ရေအိုင်၌။ ရမိတွ၊ ရေချိုးကြ၍။ ပုနပ္ပုနံ၊ အဖန်တလဲလဲ။ ပဏ္ဏကုဋိံ၊ ကျောင်းတွင်းသို့။ ဝဇာမ၊ ဝင်ကြကုန်၏။
၄၈။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ မမ၊ ငါ့အား။ မန္တာ၊ ဗေဒင်တို့သည်။ နပ္ပဋိဘန္တိ၊ မထင်ကုန်။ အဂ္ဂိဟုတ္တမ္ပိ၊ မီးပူဇော်ခြင်းသည်လည်း။ နပ္ပဋိဘာတိ၊ မထင်။ ယညန္တံပိ၊ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းသည်လည်း။ နပ္ပဋိဘာတိ၊ မထင်။ တတြ- တသ္မိံ၊ ထိုအရပ်၌။ တံ ဗြဟ္မာစာရိံ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျိုကို။ ယာဝ၊ အကြင်မျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး။ န ပဿမိ၊ မမြင်ရသေး။ တာဝ၊ ထို မမြင်ရသေးသမျှ ကာလပတ်လုံး။ တေ၊ သင်ခမည်းတော်၏။ မူလဖလာနိ၊ သစ်မြစ်သစ်သီးတို့ကို။ န စာပိ ဘုဉ္ဇ၊ ငါမစား။
၄၉။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ ယဿ ဒိသံ၊ အကြင် အရပ်မျက်နှာ၌။ သော ဗြဟ္မစာရီ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျိုသည်။ ဝသ၊ နေ၏။ တံ ဒိတံ၊ ထိုအရပ်မျက်နှာကို။ တုဝမ္ပိ၊ သင် ခမည်းတော်သည်လည်း။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ ပဇာနာသိ၊ သိတော်မူအံ့။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တေ၊ သင်ခမည်းတော်၏။ အဿမမှိ၊ ကျောင်းတော်၌။ မာ အမရိ၊ မသေခင်။ တံ ဒိသံ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျိုနေသော အရပ်သို့။ မံ၊ ငါ့ကို။ ခိပ္ပံ ပါပယ၊ လျင်စွာ ပို့ပါလော့။
၅၀။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ ဝနံ၊ ရှင်ရသေပျို၏ ကျောင်းကိုလည်၍ တည်သောတောသည်။ ဝိစိတြဖုလ္လံ၊ အဖြူ အနီ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ဆန်းကြယ်သော အဆင်း ရှိသော ပန်းပွင့်တို့ဖြင့် ပွင့်လင်းသာယာ၏။ ဒိဇာဘိဃုဋ္ဌံ၊ ငှက်အပေါင်းတို့၏ သာယာစွာ တွန်မြူးရာဖြစ်၏။ ဒိဇသံဃသေဝိတံ၊ ငှက်အပေါင်းတို့ မှီဝဲရာဖြစ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မယာ၊ ငါသည်။ သုတံ၊ ရှင်ရသေ့ပျိုပြော၍ ကြားလိုက်ရ၏။ တာတ၊ ခမည်းတော်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တေ၊ ခမည်းတော်ရှင်ရသေ့၏။ အဿမေ၊ ကျောင်းတော်၌။ ပါဏံ၊ အသက်ကို ပုရာ ဝိဇဟာမိ၊ မစွန့်ရခင်။ တံ ဝနံ၊ ထိုရှင်ရသေ့ပျိုနေရာ တောမြိုင်သာသို့။ မံ၊ ငါ့ကို။ ခိပ္ပံ ပါပယ၊ လျင်စွာ ပို့တော်မူပါလော့။
ရသေ့ကြီး၏ ဆုံးမစကား
ဤသို့ တ, သ မြည်တမ်းသော သားတော် ဣသိသိင်္ဂရသေင့ယ်၏ ထိုတ, သ မြည်တမ်းသံကိုကြား၍ ဘုရားအလောင်းသည် တစ်ယောက်သော မိန်းမသည် ဤဣသိသိင်္ဂရသေ့ငယ်၏ သီလကို ဖျက်ဆီးသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု သိ၍ သားတော် ဣသိသိင်္ဂရသေ့ငယ်ကို ဆုံးမတော်မူလိုရကား-
ဂန္ဓဗ္ဗဒေဝစ္ဆရ သံဃသေဝိတေ။
ဣသီနမာဝါသေ သနန္တနမှိ၊
နေတာဒိသံ အရတိံ ပါပုဏေထ။
ဉာတီသု မိတ္တေသု ကရောန္တိ ပေမံ။
အယဉ္စ ဇမ္မော ကိဿ ဝါ နိဝိဋ္ဌော၊
ယော နေဝ ဇာနာတိ ကုတောမှိ အာဂတော။
သွေဝ မိတ္တော အသံဂန္တု၊ အသံဝါသေန ဇီရတိ။
သစေ တုဝံ သလ္လပေ ဗြဟ္မစာရိနာ။
သမ္ပန္နသဿံဝ မဟောဒကေန၊
တပေါ ဂုဏံ ခိပ္ပမိမံ ပဟိဿသိ။
ပုနပိ စေ သလ္လပေ ဗြဟ္မစာရိနာ။
သမ္ပန္နသဿံဝ မဟောဒကေန၊
ဥသ္မာဂတံ ခိပ္ပမိမံ ပဟိဿသိ။
ဝိရူပရူပေန မနုဿလောကေ။
န တာနိ သေဝေထ နရော သပညော၊
အာသဇ္ဇ နံ နဿတိ ဗြဟ္မစာရီ။
ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၅၁။ တာတ၊ ချစ်သား ဣသိသိင်္ဂ။ ဂန္ဓဗ္ဗဒေဝစ္ဆရသံဃသေဝိတေ၊ ဂန္ဓဗ္ဗ နတ်သမီးအပေါင်းတို့၏ မှီဝဲရာဖြစ်ထသော။ ဣသီနံ၊ ရသေ့သူမြတ်တို့၏။ အာဝါသေ၊ နေရာဖြစ်ထသော။ သနန္တနမှိ၊ ရှည်ကြာ ဟောင်းမြင်းလေပြီးထသော။ ဇောတိရသေ၊ ပူဇော်သော မီးအရောင်ဖြင့် တပြောင်ပြောင် ထွန်းပထသော။ ဣမသ္မာ-ဣမသ္မိံ၊ ဤသို့ သဘောရှိသော။ ဝနမှိ၊ ဟိမဝန္တာတော၌။ ဝသန္တော၊ နေသော။ တွံ၊ သင် ချစ်သားသည်။ ယံ အနဘိရတိံ၊ အကြင်ပညာရှိတို့အား မထိုက်မလျော်သော ငြီးငွေ့ခြင်းသို့။ ပတ္တော၊ ရောက်ချေပြီ။ ဧတာဒိသံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ အရတိံ၊ ငြီးငွေ့ခြင်းသို့။ န ပါပုဏေထ၊ မရောက်သင့်ပါတကား။
၅၂။ တာတ၊ ချစ်သား ဣသိသိင်္ဂ။ လောကေ၊ လောက၌။ သတ္တာနံ၊ သတ္တဝါတို့အား။ မိတ္တာနိ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့မည်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ရှိသည်လည်း ဖြစ်ကုန်၏။ အထော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ နဟောန္တိ၊ မရှိသည်လည်း ဖြစ်ကုန်၏။ တတ္ထ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း ရှိ, မရှိ ဖြစ်ကုန်သောသူ နှစ်ဦးတို့တွင်။ ယေသံ၊ အကြင်သူတို့အား။ ဟောန္တိ၊ အဆွေခင်ပွန်းရှိသည် ဖြစ်ကုန်၏။ တေ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း ရှိကုန်သော သူတို့သည်။ ဉာတီသု၊ အဆွေအမျိုးတော်ကုန်သော။ မိတ္တေသု၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၌သာလျှင်။ ပေမံ၊ ချစ်ခြင်းကို။ ကရောန္တိ၊ ပြုကြကုန်သည်တကား။ ယော၊ အကြင်ဣသိသိင်္ဂသည်။ အဟံ၊ ငါကား။ ကုတော၊ အဘယ်အရပ်မှ။ အာဂတော၊ လာသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ဣတိ၊ သို့။ ဧတ္တကမ္ပိ၊ ဤမျှကိုလည်း။ နေဝ ဇာနာတိ၊ မသိသည်သာတည်း။ အထ၊ ထိုသို့ မသိဘဲလျက်။ အယဉ္စ ဇမ္မော၊ ဤဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ယုတ်သည်လျှင်။ ကိဿ ဝါ၊ အဘယ် မည်သော အကြောင်းကြောင့်လျှင်။ နိဝိဋ္ဌော၊ မိန်းမ၌ အဆွေခင်ပွန်းဟူသော အမှတ်ဖြင့် ချစ်ကျွမ်းဝင်ရလေသနည်း။
၅၃။ တာတ၊ ချစ်သား ဣသိသိင်္ဂ။ ပုနပ္ပနံ၊ အဖန်တလဲလဲ။ သံဝါသေနဟိ၊ ပေါင်းဖော်ခြင်းဖြင့်လျှင်။ မိတ္တာနိ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်။ သန္ဓိယန္တိ၊ တပေါင်းတည်း ဖြစ်ကုန်၏။ အသံဂန္တု၊ မပေါင်းဖော်သောသူအားကား။ သွေဝ မိတ္တော၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းသည်လျှင်။ အသံဝါသေန၊ မပေါင်းဖော်ခြင်းကြောင့်။ ဇီရတိ၊ ပျက်စီး၏။
၅၄။ တာတ၊ ချစ်သား။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဗြဟ္မစာရိံ၊ ဤကျောင်းသို့လာသော ရှင်ရသေ့ကို။ သစေ ဒက္ခသိ၊ အကယ်၍ မြင်ရပြန်အံ့။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဗြဟ္မစာရိနာ၊ ဤကျောင်းသို့ လာသော ရှင်ရသေ့နှင့်။ သစေ သလ္လပေ၊ အကယ်၍ ပြောဟောပြန်အံ့။ အထ၊ ထိုသို့ မြင်ပြန် ပြောပြန် ဟောပြန်သည်ရှိသော်။ သမ္မန္နသဿံ၊ ပြည့်စုံသော ကောက်ပင်ကို။ မဟောဒကေန၊ ပြင်းထန်စွာသော ရေသည်။ နီဟရိယတိ ဣဝ၊ မျှောလေအပ်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဣမံ တပါဂုဏံ၊ ဤမြတ်သော အကျင့်တည်းဟူသော ဂုဏ်ကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ တွံ၊ သင်သည်။ ပဟိဿသိ၊ ဖျောက်ပေလတ္တံ့။
၅၅။ တာတ၊ ချစ်သား ဣသိသိင်္ဂ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဗြဟ္မစာရိံ၊ ဤကျောင်းသို့ လာသော ရသေ့ကို။ ပုနပိ၊ တစ်ဖန်လည်း။ န ဒက္ခသိ စေ၊ မတွေ့ပြန်သည်ဖြစ်အံ့။ တွံ၊ သင်သည်။ ဗြဟ္မစရိနာ၊ ဤကျောင်းသို့ လာသော ရသေ့နှင့်။ ပုနပိ၊ တစ်ဖန်လည်း။ န သလ္လပေ စေ၊ မပြောဆိုပြန်သည် ဖြစ်အံ့။ သမ္ပန္နသဿံ၊ ပြည့်စုံသော ကောက်ပင်ကို။ မဟောဒကေန၊ များစွာသော ရေသည်။ ပဟိဿသိ ဣဝ၊ ရွှင်စေဘိသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဣမံ ဥသ္မာဂတံ၊ ဤရသေ့ ရဟန်းတို့၏ တန်ခိုးအရှိန်ကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ ပဟိဿသိ၊ ရွှင်စေလတ္တံ့။
၅၆။ တာတ၊ ချစ်သား ဣသိသိင်္ဂ။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ ဝိရူပရူပေန၊ အထူးထူးသော အဆင်းဖြင့်။ ဧတာနိ ဘူတာနိ စ၊ ထိုဘီလူးမတို့သည်လည်း။ စရန္တိ၊ လှည့်ပတ်သွားလာတတ်ကုန်။ တာနိ၊ ထိုဘီလူးမတို့ကို။ သပညော၊ ပညာရှိသော။ နရော၊ ယောကျ်ားသည်။ န သေဝေထ- န သေဝေယျ၊ မမှီဝဲရာ။ ဗြဟ္မစာရီ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်သော ရသေ့ရဟန်းသည်။ အာသဇ္ဇနံ၊ မှီဝဲခြင်းသို့။ ပတွာ၊ ရောက်၍။ နဿတိ၊ ပျက်စီးတတ်၏။
ဈာန်များ ပြန်ရလေပြီ
ထိုဣသိသိင်္ဂရသေ့ငယ်သည် ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့ကြီး၏စကားကို ကြားရလျှင် ထိုမိန်းမသည် ဘီလူးမဖြစ်သတတ်ဟု ကြောက်လန့်ရကား မင်းသမီးသို့ ပြေးသွားသောစိတ်ကို ပြန်လည်စေ၍ ဖခင် ဤကျောင်းမှ မသွားပါအံ့၊ အကျွန်ုပ်အား သင်ဖခင်တို့သည် သည်းခံတော် မူပါကုန်ဟု ဆို၍ ကန်တော့၏။
ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့ကြီးသည်လည်း ထိုသားတော် ဣသိသိင်္ဂ ရသေ့ငယ်ကို သက်သာရာရစေ၍ လုလင်... အမောင်သည် လာလှည့်၊ မေတ္တာကို ပွားစေလော့, ကရုဏာကို ပွားစေလော့, မုဒိတာကို ပွားစေလော့, ဥပေက္ခာကို ပွားစေလော့ဟု ဆို၍ ဗြဟ္မဝိဟာရဘာဝနာကို ကြားတော်မူ၏။ သားတော် ဣသိသိင်္ဂရသေ့ငယ်သည်လည်း ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့ကြီးကြားတိုင်း ကျင့်၏။ တစ်ဖန် ဈာန် အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤနိလိနိကာဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ဆန့်ကျင် မပျော်ရွှင်သည်ဖြစ်၍ လူထွက်ချင်သော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား၊ ယခုအခါ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ဆန့်ကျင် မပျော်ရွှင်သည်ဖြစ်၍ လူထွက်ချင်သောရဟန်း၏ မယားဟောင်းသည် ထိုအခါ နိလိနိကာအမည်ရှိသော မင်းသမီး ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ဆန့်ကျင် မပျော်ရွှင်သည်ဖြစ်၍ လူထွက်ချင်သော ရဟန်းသည် ထိုအခါ ဣသိသိင်္ဂရသေ့ငယ် ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ခမည်းတော်ရသေ့ကြီး ဖြစ်ဖူးပြီ ဤသို့ ဇာတ်ပေါင်းတော်မူ၏။
မဘက်လိုက်ရာ၊ မိုက်ဘက်ပါ၊ ပညာပျက်တတ်သည်
ရှေးဦးစွာ နိလိနိကာဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ပဏ္ဏာသနိပါတ်
၂။ ဥမ္မာဒန္တီဇာတ်
ပညာရှိပုဂ္ဂိုလ်သည် ကိလေသာ၏အလိုသို့ မလိုက်
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် နိဝေသနံ ကဿ နုဒံ သုနန္ဒ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဥမ္မာဒန္တီဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးတော်မူနေစဉ် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့သောရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ကာမရောဂါ
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုရဟန်းသည် တစ်နေ့သ၌ သာဝတ္ထိမြို့သို့ ဆွမ်းခံအံ့သောငှာ သွားသည်ရှိသော် တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့်စပ်သော မြတ်သောအဆင်းနှင့် ပြည့်စုံသော မိန်းမတစ်ယောက်ကို မြင်လေလျှင် တပ်စွန်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုမိန်းမသို့ပြေးသွားသောစိတ်ကို ပြန်လည်စိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်ရကား ကျောင်းသို့သာလျှင် ပြန်ခဲ့သဖြင့် ထိုအခါမှစ၍ မြားစူးခြင်းကြောင့် တုန်လှုပ်သော သမင်ကဲ့သို့ ရာဂနှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ ကြုံကြုံလှီလှီ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဖက်ရွက်ရော်ကဲ့သို့ ဖျော့တော့သော အဆင်းရှိသည်ဖြစ်၍ မပျော်မရွှင် တစ်ခုသော ဣရိယာပုထ်၌မျှလည်း စိတ်၏ချမ်းသာခြင်းကို မရလျှင် ဆရာ အားပြုသော ဝတ်အစရှိသည်တို့ကို စွန့်ပစ်လျက် ပါဠိသင်ခြင်း, အဋ္ဌကထာသင်ခြင်း, ကမ္မဋ္ဌာန်း စီးဖြန်းခြင်း၌ အားထုတ်ခြင်းမှ ကင်းသည်ဖြစ်၍ နေ၏။
ထိုရဟန်းကို အဆွေခင်ပွန်း အကျွမ်းဝင်ကုန်သော ရဟန်းတို့သည် ငါ့ရှင်... သင်သည် ရှေး၌ ငြိမ်သက်သော ဣန္ဒြေရှိ၏။ ကြည်လင်သော မျက်နှာအဆင်းရှိ၏။ ယခုတစ်မူကား ရှေးနှင့်မတူ၊ အကြောင်းကား အသို့နည်း ဟု မေးအပ်သော ထိုငြီးငွေ့သောရဟန်းသည် ငါ့ရှင်တို့... မမွေ့လျော်ခြင်း ဖြစ်၏ဟု ဆို၏။
ကာမဂုဏ်၏ အပြစ်များ
ထိုအခါ ထိုရဟန်းကို အဆွေခင်ပွန်း အကျွမ်းဝင်ကုန်သော ရဟန်းတို့သည် ဆိုကြကုန်၏။ ငါ့ရှင်... မွေ့လျော်လော့၊ ဘုရားဖြစ်ခြင်းမည်သည်ကို အလွန်ရခဲ၏။ သူတော်ကောင်းတို့၏ တရားကို နာရခြင်းကိုလည်း ထို့အတူ အလွန်ရခဲ၏။ လူ့အဖြစ်ကို ရခြင်းကိုလည်း အလွန်ရခဲ၏။ သင်သည် လူ၏အဖြစ်ကိုရပြီး၍ ဝဋ်ဆင်းရဲ၏အဆုံးကို ပြုခြင်းကို တောင့်တသည်ဖြစ်၍ မျက်ရည်ယိုသော မျက်နှာရှိသော ဆွေမျိုးဖြစ်သော သူတို့ကိုစွန့်၍ သဒ္ဓါသဖြင့် ရဟန်းပြုလျက် အဘယ့်ကြောင့် ကိလေသာ၏နိုင်ငံသို့ လိုက်ရဘိသနည်း။ ထိုကိလေသာတို့မည်သည်ကား တီဖြစ်သောသတ္တဝါကို အစပြု၍ အလုံးစုံသော သူမိုက်တို့အား ဆက်ဆံကုန်၏။ အကြင် ငါးပါးသော ကာမဂုဏ်တို့သည် ထိုကိလေသာတို့၏ တည်ရာဖြစ်ကုန်၏။ ထိုငါးပါးသော ကာမဂုဏ်တို့သည်လည်း ကြည်ညိုဖွယ်မရှိကုန်၊ ဤငါးပါးကုန်သော ကာမဂုဏ်တို့၌ များစွာကုန်သော ဆင်းရဲခြင်းတို့သည်, များစွာကုန်သော ပင်ပန်းခြင်းတို့သည်, များစွာကုန်သော အပြစ်တို့သည် ရှိကုန်၏။ လွန်စွာလျှင် ကာမဂုဏ်တို့သည် အရိုးသက်သက်နှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် သားတစ်နှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် မြက်မီးရှူးနှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် မီးကျီးတွင်းနှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် များလှည့်သည်နှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် အိပ်မက်နှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် ချေးငှား၍ သုံးဆောင်အပ်သောဥစ္စာနှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် အဆိပ်သီးနှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် သန်လျက်နှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် လှံတံကျင်နှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် မြွေဟောက်ဦးခေါင်းနှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် မီးပုံကြီးနှင့် တူကုန်၏။ သို့စင်လျက် ဤသို့သဘောရှိသာ ဘုရားသခင်သာသာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုပြီး၍ ဤသို့ အကျိုးမဲ့ကိုသာ ပြုတတ်ကုန်သော ဏိလေသာတို့၏အလိုသို့ လိုက်တော့အံ့လောဟု ဆိုကြကုန်၏။
ထိုသို့ ဆိုဆုံးမကုန်၍ မိမိတို့၏စကားကို ယူစိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်ကုန်ရကား သဗ္ဗညူ ဘုရားသခင်အထံတော်ဖြစ်သော တရားသဘင်သို့ ဆောင်ယူကုန်၍ ရဟန်းတို့... အလိုမရှိသော ရဟန်းကို အဘယ့်ကြောင့် ဆောင်ယူခဲ့ကြ ကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား... ဤရဟန်းသည် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့သတတ်ဟု နားတော်လျှောက်ကြကုန်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်း မှန်ပေသလော ဟု မေးတော်မူ၍ ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော အရှင်ဘုရား... မှန်ပေ၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း... ရှေးပညာရှိတို့သည် တိုင်းနိုင်ငံကို စီရင်ဆုံးမကုန်လျက်လည်း ကိလေသာဖြစ်သည်ရှိသော် ထိုကိုလေသာ၏အလိုသို့ မလိုက်မူ၍ စိတ်ကိုမြစ်သဖြင့် မသင့်လျော်သောအမှုကို မပြုကုန်ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့... လွန်လေပြီးသောအခါ သိဝိတိုင်း အရိဋ္ဌပုရမြို့၌ သိဝိအမည်ရှိသောမင်းသည် မင်းပြု၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုသိဝိမင်း၏ မိဖုရားကြီးဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထို ဘုရားလောင်းအား သိဝိသတို့သားဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ စစ်သူကြီးလည်း သားသည်ဖွား၏။ ထိုစစ်သူကြီးသားအားကား အဘိပါရကဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုမင်း၏သား စစ်သူကြီး၏သား နှစ်ပါးတို့သည်လည်း အပေါင်းအဖော်ဖြစ်သဖြင့် ကြီးကြကုန်၏။ တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိကုန်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွားကုန်ပြီးလျှင် အတတ်ကိုသင်၍ လာခဲ့ကြကုန်၏။ ခမည်းတော် သိဝိမင်းကြီးသည် သားတော်အား မင်းအဖြစ်ကို ပေးတော်မူ၏။ ထိုသားတော် သိဝိမင်းသည်လည်း အဘိပါရကကို စစ်သူကြီးအရာ၌ထား၍ တရားသဖြင့် မင်းပြု၏။
ဥမ္မာဒန္တီ
ထိုအရိဋ္ဌပုရမြို့၌လျှင် ကုဋေရှစ်ဆယ်ကြွယ်ဝသော တိရိဋိဝစ္ဆ အမည်ရှိသောသူဌေးအား သမီးသည်ဖြစ်၏။ မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်၏။ တင့်တယ်ခြင်း အထွတ်သို့ရောက်၏။ တင့်တယ်သော လက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ထို သတို့သမီးအား အမည်မှည့်သောနေ့၌ ဥမ္မာဒန္တီ ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။
ထို ဥမ္မာဒန္တီ သတို့သမီးသည် တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ် မြောက်သောအခါ လူတို့၏အဆင်းကိုလွန်၍ နတ်သမီးကဲ့သို့ အလွန် အဆင်းလှ၏။ ရှုချင်ဖွယ် ရှိ၏။ ကြည်ညိုဖွယ် ရှိ၏။ မြတ်သောအဆင်းနှင့် ပြည့်စုံ၏။ အကြင် အကြင် ပုထုဇဉ်တို့သည် ထိုဥမ္မာဒန္တီ သတို့သမီးကို မြင်ကုန်၏။ ထိုထိုပုထုဇဉ်တို့သည် မိမိတို့သဘောအားဖြင့် ကိုယ်ကိုဆောင်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ သုရာယစ်သော သူတို့ကဲ့သို့ ကိလေသာဟူသော ယစ်ခြင်းဖြင့် ယစ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ သတိကိုဖြစ်စိမ့်သောငှာ စွမ်းနိုင်သူမည်သည် မရှိကုန်။
ပုဏ္ဏားများ နှင်ထုတ်ခံကြရ
ထိုအခါ ဥမ္မာဒန္တီ သတို့သမီး၏ အဖဖြစ်သော တိရိဋိဝစ္ဆသူဌေးသည် သိဝိမင်းသို့ကပ်၍ အရှင်မင်းမြတ်... အကျွန်ုပ်အိမ်၌ အရှင်မင်းမြတ်အားထိုက်သော မိန်းမရတနာ ဖြစ်၏။ လက္ခဏာဖတ်တတ်ကုန်သော ပုရောဟိတ်တို့ကို စေတော်မူ၍ ထိုမိန်းမရတနာကို စုံစမ်းစေ၍ အလိုတော်မြတ်ရှိတိုင်း မိန့်တော်မူပါလော့ ဟု တင်လျှောက်၏။ သိဝိမင်းသည် ကောင်းပြီ ဟု ဆို၍ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားတို့ကို စေတော်မူ၏။ ထိုပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားတို့သည် တိရိဋိဝစ္ဆ သူဌေးအိမ်သို့ သွားကြကုန်သဖြင့် ပြုအပ်သော ပူဇော်သက္ကာရ မြတ်နိုးတနာ ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ နို့ဃနာထမင်းကို စားကြကုန်၏။ ထိုခဏ၌ ဥမ္မာဒန္တီသည် အလုံးစုံသော တန်ဆာဖြင့် တန်ဆာဆလျက် ထိုပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားတို့၏အထံသို့ သွား၏။ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည် ဥမ္မာဒန္တီကိုမြင်လျှင် သတိကို ဖြစ်စိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ကိလေသာဟူသော ယစ်ခြင်းဖြင့် ယစ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မိမိတို့သည် ထမင်းစား၍ မပြီးသေးသည်၏အဖြစ်ကို မသိကြကုန်။ အချို့ကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် ထမင်းလုပ်ကိုယူ၍ စားကုန်အံ့ဟူသော အမှတ်ဖြင့် ဦးခေါင်း၌ထားကုန်၏။ အချို့ကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် လက်ကတီး ကြား၌ ချကုန်၏။ အချို့ကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် နံရံကိုတိုးဝှေ့ကြကုန်၏။ အလုံးစုံကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် ရူးကုန်သည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။
ဥမ္မာဒန္တီသည် ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို မြင်လျှင် ဤအရူးတို့သည် ငါ၏လက္ခဏာကို စုံစမ်းကြကုန်လတ္တံ့သတတ် ဟု နှလုံးသွင်း၍ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို လည်၌ကိုင်၍ နှင်ထုတ်လိုက်ကြကုန် ဟု ဆို၍ နှင်ထုတ်စေ၏။
အပြစ်လျှောက်တင်
ထိုပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားတော်တို့သည် မျက်နှာမသာကုန်သည်ဖြစ်၍ မင်း၏နေရာ နန်းတော်သို့ သွားကြကုန်ပြီးလျှင် အရှင်မင်းမြတ်... ဥမ္မာဒန္တီအမည်ရှိသော အကြင်မိန်းမသည် အမျက်ဟူးဟူးထွက်၏။ ထိုဥမ္မာဒန္တီ အမည်ရှိသော မိန်းမသည် သူယုတ်မတည်း၊ အရှင်မင်းမြတ်တို့အား မထိုက်မလျော်ပါ ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ သိဝိမင်းသည် သူယုတ်မ ဖြစ်သတတ် ဟု ထိုဥမ္မာဒန္တီကို ဆောင်ယူတော် မမူစေ။
မင်းကို ရန်ငြိုးဖွဲ့
ဥမ္မာဒန္တီသည် ထိုသတင်းစကားကိုကြား၍ မင်းကြီးသည် ငါ့အား မိန်းမယုတ်ဟူ၍ မဆောင်ယူသတတ်။ သူယုတ်တို့သည်ကား ဤသို့ သဘောရှိသည် မဖြစ်ကုန်ဟုဆို၍ သူယုတ်မဟု ထင်မှတ်တော်မူ၍ မယူသည်ဖြစ်စေ။ ထိုမင်းကို အကယ်၍ မြင်မှမြင်ရစေ၊ သိအံ့ ဟု ထိုသိဝိမင်း၌ ရန်ငြိုးဖွဲ့၏။ ထို့နောင်မှ ဥမ္မာဒန္တီကို အဖသူဌေးသည် စစ်သူကြီး အဘိပါရကအား ပေး၏။ ထိုဥမ္မာဒန္တီသည် ထိုစစ်သူကြီး အဘိပါရက၏ နှလုံးကို ပွားစေတတ်သော မယား ဖြစ်၏။
ဥမ္မာဒန္တီ၏ ရှေးကုသိုလ်
အဘယ်ကောင်းမှုကံ၏ အကျိုးကြောင့် ထိုဥမ္မာဒန္တီသည် ဤသို့ အဆင်းလှသည် ဖြစ်လေသနည်း ဟူမူကား... ဝတ်ပန်းဆိုးသော အဝတ်အလှူ၏ အကျိုးဆက်ကြောင့် ဤသို့ လှသည် ဖြစ်သတတ်။
ထိုဥမ္မာဒန္တီသည် လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် သူဆင်းရဲအမျိုး၌ ဖြစ်၍ ပွဲသဘင်ခံသောနေ့၌ ကောင်းမှုကံ၏ ပြည့်စုံကုန်သော မိန်းမတို့သည် ဝတ်ပန်းဆိုးအဝတ်ကို ဝတ်ကုန်၍ တန်ဆာဆင်ကုန်လျက် ကစားရွှင်မြူးကြကုန်သည်တို့ကို မြင်လေလျှင် ထိုသို့သဘောရှိသော အဝတ်ကိုဝတ်၍ ကစားမြူးရွှင်လိုရာ မိဘတို့အား အကြောင်းကြား၏။ ထိုမိဘတို့သည် ချစ်သမီး... ငါတို့သည် အလွန် ဆင်းရဲကုန်၏။ ငါတို့အား ဤသို့ သဘောရှိသော အဝတ်သည် အဘယ်မှာရှိအံ့နည်း ဟု ထို မိဘတို့ ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသို့ဖြစ်လျှင် ငါ့ကို သူကြွယ်မျိုး တစ်ဦး၌ အခစားလုပ်စိမ့်သောငှာ အခွင့်ပြုကြကုန်လော့၊ ထိုသူကြွယ်တို့သည် ငါ့အား ကျေးဇူးကိုသိ၍ ပေးလတ္တံ့ ဟု ဆို၍ ထိုမိတို့သည် ခွင့်ပြုအပ်သည်ရှိသော် သူကြွယ်မျိုး တစ်ဦးသို့ ကပ်၍ ဝတ်ပန်းဆိုးအဝတ်ဖြင့် အခစားလုပ်လိုပါ၏ ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုအမျိုးသမီးကို သူကြွယ်တို့သည် သုံးနှစ်တို့ပတ်လုံး အမှုကို လုပ်ဆောင်သည်ရှိသော် ရှင်မအား ကျေးဇူးကိုသိ၍ ပေးကုန်အံ့ ဟု ဆိုကြကုန်၏။ ထိုအမျိုးသမီးသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ အမှုကို လုပ်ဆောင်၏။
ထိုသူကြွယ်တို့သည် ထိုအမျိုးသမီး၏ ကျေးဇူးကိုသိ၍ သုံးနှစ်မပြည့်မီပင်လျှင် ထိုအမျိုးသမီးအား ခိုင်ခံ့ထူထဲသော ဝတ်ပန်းဆိုး အဝတ်နှင့်တကွ တစ်ပါးလည်းဖြစ်သာ အဝတ်ကိုပေး၍ ရှင်မ၏ သူငယ်ချင်းအဖော်တို့နှင့် အတူသွား၍ ရေချိုး၍ ဆင်ဝတ်လေလော့ ဟု ဆို၍ ထိုအမျိုးသမီးကို စေကုန်၏။ ထိုအမျိုးသမီးသည် သူငယ်ချင်း အဖော်တို့ကို ခေါ်၍ သွားသဖြင့် ဝတ်ပန်းဆိုးအဝတ်ကို ကမ်းနား၌ထား၍ ရေချိုး၏။
ထိုခဏ၌ ကဿပ ဘုရားသခင်၏ တပည့်ဖြစ်သော ရဟန်းတစ်ပါးသည် သင်္ကန်းကို ခိုးသူလုယူသဖြင့် သစ်ခက် သစ်ရွက်ကိုချိုးလျက် ဝတ်ရုံ၍ ထိုအရပ်သို့ ရောက်လာ၏။ ထိုအမျိုးသမီးသည် ထိုသစ်ရွက်သစ်ခက်တို့ကို ဝတ်ရုံ၍ လာသော ရဟန်းကိုမြင်လျှင် အရှင်ကောင်းသည် သင်္ကန်းကို ခိုးသူ လုယူသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု နှလုံးသွင်း၍ ငါသည် ရှေး၌လည်း မလှူဖူးသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် အဝတ်ကို ရခဲသည်ဖြစ်၏ ဟု ကြံ၍ ထို ဝတ်ပန်းဆိုးအဝတ်ကို နှစ်ပိုင်းဖြတ်ပြီးလျှင် တစ်ပိုင်းကို အရှင်ကောင်းအား လှူအံ့ဟုကြံ၍ ရေမှတက်ပြီးလျှင် မိမိအဝတ် တစ်ထည်ကိုဝတ်လျက် တစ်ထည်ကိုခြုံ၍ အရှင်ဘုရား... ရပ်တော်မူပါလော့ဟု တင်လျှောက်ပြီးလျှင် မထေရ်ကိုရှိခိုး၍ ဝတ်ပန်းဆိုးအဝတ်ကို ဖြတ်၍ ထိုမထေရ်မြတ်အား တစ်ပိုင်းကို လှူ၏။ ထိုမထေရ်သည် တင့်တယ်လျောက်ပတ်သော ဖုံးကွယ်ရာအရပ်၌ ရပ်ပြီးလျှင် ချိုး၍ဝတ်အပ်သော သစ်ခက်သစ်ရွက်ကိုစွန့်၍ တစ်ပိုင်းသော ဝတ်ပန်းဆိုးသင်္ကန်း၏ အစွန်းတစ်ဖက်ကိုဝတ်၍ တစ်စွန်းကိုရုံ၍ ထွက်၏။ ထိုသို့ထွက်သောအခါ ဝတ်ပန်းပုဆိုး သင်္ကန်းရောင်ကြောင့် ထိုမထေရ်မြတ်၏ ကိုယ်အလုံးသည် တက်သစ်သော နေလုလင်ကဲ့သို့ တစ်ခဲနက်နီသော အရောင်ထွက်၏။ အမျိုးသမီးသည် ထိုမထေရ်မြတ်ကိုမြင်လျှင် ငါ့အရှင်ကောင်းသည် ရှေးကမူ တင့်တယ်တော် မမူသေး၊ ယခုကား တက်သစ်သော နေလုလင်ကဲ့သို့ တင့်တယ်တော်မူ၏။ ဤဝတ်ပန်းထည် တစ်ပိုင်းကိုလည်း ထိုအရှင်မြတ်အားသာလျှင် လှူဦးအံ့ ဟု နှစ်ခုမြောက်ဖြစ်သော ဝတ်ပန်းထည်ပိုင်းကို လှူပြန်၍ အရှင်ဘုရား... အကျွန်ုပ်သည် ဘဝတိုင်းဘဝတိုင်း မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်နိုင်သည် ဖြစ်ရပါလို၏။ အကျွန်ုပ်ကိုမြင်၍ တစ်စုံတစ်ယောက်သော ယောက်ျားသည် မိမိသဘောအားဖြင့် ကိုယ်ကိုဆောင်အံ့သောငှာ မစွမ်းနိုင်သည် ဖြစ်စေသော၊ တစ်ပါးသောမိန်းမသည် အကျွန်ုပ်ထက်လွန်ကဲ၍ လှသည် မဖြစ်စေသတည်းဟု ဆုတောင်း၏။ မထေရ်မြတ်သည်လည်း တောင်းတိုင်း ပြည့်စုံစေ ဟူသော အနုမောဒနာကိုပြု၍ ကြွတော်မူ၏။ ထိုအမျိုးသမီးသည် နတ်ပြည်၌ကျင်လည်၍ ထိုအခါ အရိဋ္ဌပုရပြည်၌ဖြစ်၍ ထိုသို့ သဘောရှိသည်ဖြစ်၏။
နက္ခတ်သဘင် ကြွေးကြော်ပြီ
ထိုအခါ ထိုအရိဋ္ဌပုရမြို့၌ တန်ဆောင်မုန်းလ နက္ခတ်သဘင်ခံခြင်းကို ကြွေးကြော်ကုန်၏။ တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်နေ့၌ အရိဋ္ဌပုရမြို့ကို ပြုပြင်ဆင်ယင်ကြကုန်၏။
စစ်သူကြီး၏ မှာထားချက်
စစ်သူကြီး အဘိပါရကသည် စောင့်ရှောက်လုံခြုံစေအပ်သော အရပ်ဟုဆိုအပ်သော မိမိအိမ်သို့သွားပြီးလျှင် ထိုဥမ္မာဒန္တီကိုခေါ်၍ ရှင်မဥမ္မာဒန္တီ... ယနေ့ တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်နေ့ည၌ ပွဲသဘင်ခံသော အလှည့်ရောက်၏။ အရှင်မင်းမြတ်သည် မြို့တော်ကို လက်ယာရစ် လှည့်လည်သည်ကို ပြုတော်မူသည်ရှိသော် ရှေးဦးစွာ ဤအိမ်တံခါးလမ်းသို့ ရောက်တော်မူလတ္တံ့၊ ထိုအရှင်မင်းမြတ်အား ရှင်မကိုယ်ကို မပြပါလင့်၊ ထိုအရှင်မင်းမြတ်သည်လည်း ရှင်မကို မြင်တော်မူလျှင် သတိကိုထင်စိမ့်သောငှာ မစွမ်းနိုင်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထို ဥမ္မာဒန္တီသည် အရှင်အရှင်သည် ကြွတော်မူလေလော့၊ အကျွန်ုပ်သည် သိပါအံ့ဟု ဆို၍ ထိုစစ်သူကြီး အဘိပါရက သွားသည်ရှိသော် ကျွန်မကိုခေါ်၍ ရှင်မ... ဤအိမ်တံခါးသို့ သိဝိမင်း ရောက်လာသောအခါ ငါ့အား ကြားလာလှည့်လော့ဟု စေဆိုမှာထား၏။
မင်းကြီး မြို့တွင်းလှည့်
နေသည် ဝင်လတ်သည်ရှိသော် လပြည့်ဝန်းသည် ထွက်ပြူလတ်သဖြင့် နတ်ပြည်ကဲ့သို့ တန်ဆာဆင်အပ်သော အရိဋ္ဌပုရမြို့အလုံးဝယ် ခပ်သိမ်းသော အရပ်မျက်နှာတို့၌ ဆီမီးတို့သည် တောင်ပြောင် ထွန်းတောက်ကုန်လတ်သော် သိဝိမင်းသည် အလုံးစုံသောတန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော အာဇာနည်မြင်းက, သော မြတ်သောရထားကိုစီး၍ မှူးတော်မတ်တော်အပေါင်း ခြံရံလျက် များစွာသော စည်းစိမ်ဖြင့် အရိဋ္ဌပုရမြို့ကို လက်ယာရစ် လှည့်သည်ကို ပြုလတ်သော် ရှေးဦးစွာလျှင် အဘိပါရကစစ်သူကြီး အိမ်တံခါးသို့ ရောက်လေ၏။
ဥမ္မာဒန္တီ ပန်းမြှောက်ကြဲ
ထိုအဘိပါရက စစ်သူကြီးအိမ်သည်ကား ဆေးဒန်းမြင်းသီလာ အဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော တံတိုင်းဖြင့် ခြံရံအပ်၏။ တန်ဆာဆင်အပ်သော တံခါးပစ္စင်ရှိ၏။ တင့်တယ်ခြင်းအစုသို့ ရောက်၏။ ကြည်ညိုဖွယ်ရှိ၏။ ထိုခဏ၌ စေဆိုမှာထားအပ်သော ကျွန်မသည် ဥမ္မာဒန္တီအား လျှောက်၏။ ထိုဥမ္မာဒန္တီသည် ပန်းပုံတောင်းကိုကိုင်စေ၍ တင့်တယ်လှသော ကိန္နရီမကဲ့သို့ လေသွန်းတံခါးဝကိုမှီ၍ ရပ်လျက် သိဝိမင်းကို ပန်းတို့ဖြင့် ပစ်၏။
ရထားထိန်းကို မေးကြည့်ပုံ
သိဝိမင်းသည် ထိုဥမ္မာဒန္တီကိုမြင်လျှင် မော်ကြည့်၍ ကိလေသာတည်းဟူသော ယစ်ခြင်းဖြင့်ယစ်၍ သတိကိုထင်စိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်ရကား ဤအိမ်သည် စစ်သူကြီး အဘိပါရက၏အိမ်တည်းဟု သိအံ့သောငှာလည်း မတတ်နိုင်။ ထိုအခါ ရထားထိန်းကိုခေါ်၍ မေးလိုရကား-
ပါကာရေန ပဏ္ဍုမယေန ဂုတ္တံ။
ကာ ဒိသတိ အဂ္ဂိသိခါဝ ဒူရေ။
ဝေဟာယသံ ပဗ္ဗတဂ္ဂေဝ အစ္စိ။
သုဏိသာ နွယံ ကဿ အထောပိ ဘရိယာ။
အက္ခာဟိ မေ ခိပ္ပမိဓေဝ ပုဋ္ဌော၊
အဝါဝဋာ ယဒိ ဝါ အတ္ထိ ဘတ္တာ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၅၇။ သုနန္ဒ၊ ရထားထိန် သုနန္ဒ။ ပဏ္ဍုမယေန၊ နီသော အုတ်ဖြင့် ပြီးသော။ ပါကာရေန၊ တံတိုင်းဖြင့်။ ဂုတ္တံ၊ ခြံရံလုံခြုံစေအပ်သော။ ဣဒံ နိဝေသနံ၊ ဤအိမ်သည်ကား။ ကဿ၊ အဘယ်သူ၏။ နိဝေသနံ နု၊ အိမ်ပေနည်း။ တတ္ထ၊ ထိုအိမ်ထက်၌။ ဝါတပါနေ၊ လေသွန်ပြတင်းဝ၌။ ဌိတာ၊ ရပ်လျက်တည်နေသော။ ယာ၊ အကြင်အမျိုးသမီးသည်။ ဒူရေ၊ ဝေးသော။ ဝေဟာယသံ- ဝေဟာယသေ၊ ကောင်းကင်ပြင်၌။ အဂ္ဂိသိခါဝ၊ မီးလျှံကဲ့သို့။ ဒီဿတိ၊ ဝင်းဝင်းထင်၏။ သာ၊ ထိုအမျိုးသမီးသည်။ ကာ၊ အဘယ်မည်သော မိန်းမနည်း။ သုနန္ဒ၊ ရထားထိန်း သုနန္ဒ။ ယာ ဓီတာ၊ အကြင် ပြတင်းပေါက်ဝ၌ ရပ်လျက်နေသော အမျိုးသမီးသည်။ ပဗ္ဗတတဂ္ဂေ၊ တောင်ထိပ်၌။ အစ္စိ ဣဝ၊ မီးလျှံစုကဲ့သို့။ ဇောတလတိ၊ ထိန်ထိန်ဝင်း၏။
၅၈။ သုနန္ဒ၊ ရထားထိန်း သုနန္ဒ။ အယံ၊ ဤပြတင်းပေါက်ဝ၌ ရပ်လျက်နေသော အမျိုးသမီးသည်။ ကဿ၊ အဘယ်သူ၏။ ဓီတာ၊ သမီးသည်။ ဟောတိ နု၊ ဖြစ်လေသနည်း။ အယံ၊ ဤမိန်းမသည်။ ကဿ၊ အဘယ်သူ၏။ သုဏိသာ၊ ချွေးမသည်။ ဟောတိ နု၊ ဖြစ်သနည်း။ အထောပိ၊ ထိုမှတပါးလည်း။ ကဿ၊ အဘယ်သူ၏။ ဘရိယာ၊ မယားသည်။ ဟောတိ နု၊ ဖြစ်သနည်း။ အယံ၊ ဤမီးတမျှ ထိန်ဝင်းပသော မိန်းမသည်။ အဝါဝဋာ၊ သိမ်းဆည်းသောသူ မရှိသေးသော မိန်းမလော။ ယဒိ၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား။ ဘတ္တဝါ၊ သိမ်းဆည်းအပ်သောသူသည်တည်း။ အတ္ထိ၊ ရှိပြီလော။ ဣဓေဝ၊ ဤအရပ်၌သာလျှင်။ ဧတံ ကာရဏံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ မယာ၊ ငါသည်။ ပုဋ္ဌော၊ မေးတော်မူအပ်သော အမောင်ရထားထိန်းသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ အက္ခာဟိ၊ တင်လျှောက်လော့။
ရထားထိန်း၏ လျှောက်ထားချက်
ထိုသို့ မေးတော်မူသောအခါ ရထားထိန်း သုနန္ဒသည် မိမိအရှင်သိဝိမင်းအား တင်လျှောက်လိုရကား-
မတျာစ ပေတျာ စ အထောပိ အဿာ။
တဝေဝ သော ပုရိသော ဘူမိပါလ၊
ရတ္တိံဒိဝံ အပ္ပမတ္တော တဝတ္ထေ။
အမစ္စော စ တေ အညတရော ဇနိန္ဒ။
တဿေဝသာ ဘရိယာ ဘိပါရကဿ၊
ဥမ္မာဒန္တီ နာမဓေယျေန ရာဇ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၅၉။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကိုအစိုးရတော်မူသော မင်းမြတ်။ မတျာ စ၊ အမိမှသော်လည်းကောင်း။ ပေတျာ စ၊ အဖမှသော်လည်းကောင်း။ ဧတံ ဣတ္ထိံ၊ ထိုမိန်းမကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဇာနာမိ၊ သိပါ၏။ အထော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ အဿာ၊ ထိုမိန်းမ၏။ သာမိကံပိ၊ လင်ကိုလည်း။ ဇာနာမိ၊ သိပါ၏။ ဘူမိပါလ၊ မြေအပြင်သူ ရှင်လူတို့ကို စောင့်တော်မူတတ်သော မင်းမြတ်။ အဿာ ဣတ္ထိယာ၊ ထိုမိန်းမ၏။ သာမိကော၊ လင်ဖြစ်သော။ ယောပုရိသော၊ အကြင်ယောက်ျားသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သော ပုရိသော၊ ထိုယောက်ျားသည်။ ရတ္တိံဒိဝံ၊ နေ့ညဉ့်မပြတ်။ တဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ အတ္ထေ၊ အမှုတော်တို့ကို။ အပ္ပမတ္တော၊ မမေ့မလျော့ ထမ်းပိုးရွက်ဆောင်သော။ တဝေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏လျှင်။ ပုရိသော၊ ကျွန်တော်ရင်း အဘိပါရကမည်သော ယောကျ်ားပင်တည်း။
၆၀။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နာမဓေယျေန၊ အမည်အားဖြင့်။ ဥမ္မာဒန္တီတိ၊ ဥမ္မာဒန္တီ အမည်ရှိသော။ ယာ ဣတ္ထိ၊ အကြင်ပြတင်းပေါက်ဝ၌ ရပ်လျက်နေသော မိန်းမသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သာ ဣတ္ထိ၊ ထိုပြတင်းပေါက်ဝ၌ ရပ်လျက်နေသော မိန်းမသည်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ အမစ္စော စ၊ အမတ်တော်လည်း ဖြစ်သော။ ဣဒ္ဓေါ စ၊ ပြည့်စုံသည်လည်းဖြစ်သော။ ဖီတော စ၊ ပွင့်လင်းသည်လည်းဖြစ်သော။ သုဝဍ္ဎိတော စ၊ ကောင်းစွာ ကြီးပွားသည်လည်း ဖြစ်သော။ အညတရော၊ ထင်ရှားသော။ ယော အဘိပါရကော၊ အကြင် အဘိပါရကသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တဿ အဘိပါရကဿ၊ ထိုအဘိပါရက၏လျှင်။ ဘရိယာ၊ မယားပင်တည်း။
ဪ... ဥမ္မာဒန္တီ
ထိုရထားထိန်း သုနန္ဒ တင်လျှောက်သော စကားကိုကြား၍ သိဝိမင်းသည် ထိုမိန်းမ၏ အမည်ကို ချီးမွမ်းလိုရကား-
မတျာ စ ပေတျာ စ ကတံ သုသာဓု။
တဒါ ဟိ မယှံ အဝလောကယန္တီ၊
ဥမ္မတ္တကံ ဥမ္မာဒန္တီ အကာသိ။
ဟူသော အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၁။ အမ္ဘော အမ္ဘော၊ အို... အို... အမတ်တို့။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ အဝလောကယန္တီ၊ ငါနှင့်သူနှင့် အချင်းချင်း ရှုမျှော်ကြသော။ ဥမ္မာဒန္တီ၊ ဥမ္မာဒန္တီသည်။ တဒါ၊ ထိုသို့မျှော်ကြည့်စဉ်ကပင်။ မယှံ၊ ငါ့ကို။ ဥမ္မတ္တကံ၊ ရူးခြင်းကို။ အကာသိ၊ ပြု၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မတျာ စ၊ သူ့မိခင်သည်လည်းကောင်း။ ပေတျာ စ၊ သူ့ဖခင်သည်လည်းကောင်း။ ကတံ၊ မှည့်ခေါ်အပ်သော။ ဣမိဿာ၊ ဤမိန်းမ၏။ ဣဒံ နာမံ၊ ဤဥမ္မာဒန္တီဟူသော အမည်သည်။ သုသာဓု၊ အလွန်လျော်ကန်ပေစွ။
သိဝိမင်းကြီး ရူးရလေပြီ
ထိုဥမ္မာဒန္တီသည် သိဝိမင်း တုန်လှုပ်သောအဖြစ်ကိုသိလျှင် လေသွန်တံခါးကိုပိတ်၍ ကျက်သရရှိသော အိပ်ရာတိုက်ခန်းသို့လျှင် သွားလေ၏။ သိဝိမင်းအားလည်း ထိုဥမ္မာဒန္တီကို မြင်ရသော ကာလမှစ၍ မြို့ကို လက်ယာရစ် လှည့်ခြင်းကို ပြုခြင်း၌ စိတ်မျှမဖြစ်လေ။ ထိုသိဝိမင်းသည် ရထားထိန်း သုနန္ဒကို ခေါ်တော်မူ၍ အမောင် သုနန္ဒ... ရထားကို ပြန်လည်စေလော့၊ ဤပွဲသဘင်သည် ငါတို့အား မလျော်ချေတကား၊ အဘိပါရက အမည်ရှိသော စစ်သူကြီးအားသာလျှင် သင့်လျော်ပေ၏။ ထိုမင်းအဖြစ်သည်လည်း ထိုအဘိပါရကအားသာလျှင် သင့်လျော်ပေ၏ ဟု ဆို၍ ရထားထိန်းကို ပြန်လည်စေပြီးလျှင် ရွှေနန်းပြာသာဒ်ထက်သို့ တက်တော်မူ၍ ကျက်သရေရှိသော အိပ်ရာတိုက်ခန်း၌ လျောင်းလျက် မြည်တမ်းလိုရကား-
ဥပါဝိသိ ပုဏ္ဍရီကတ္တစင်္ဂီ။
ဒွေ ပုဏ္ဏမာယော တဒဟု အမညဟံ၊
ဒိသွာန ပါရာဝတရတ္တဝါသိနိံ။
။ လ။
သော စ လဘေထ မေ ဝရော။
ဧကရတ္တံ ဒိရတ္တံ ဝါ ဘဝေယျံ အဘိပါရကော။
ဥမ္မာဒန္တျာ ရမိတွာန၊ သိဝိရာဇာ တတော သိယံ။
ဟူသော ဤကိုးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
မျက်လုံးကလေးတွေ အလှ
၆၂။ ပုဏ္ဍရီကတ္တစင်္ဂီ၊ ကြာနီပွင့်နှင့်တူသော အရေဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော ကိုယ်ရှိထသော။ မိဂမန္ဒလောစနာ၊ ယနေ့ မွေးဖွားစဖြစ်သော သမင်မငယ်၏ မျက်စိနှင့်တူသော ပြုံးရွှင်ခြင်းကို ပြုလေ့ရှိသော မျက်စိရှိထသော။ ယာ ဣတ္ထိ၊ အကြင်မိန်းမသည်။ ပုဏ္ဏမာသေ၊ လပြည့်နေ့ညဉ့်၌။ ပဒုမဝဏ္ဏေန၊ ပဒုမ္မာကြာပန်း အဆင်းနှင့်တူသော။ ကရတလေန၊ လက်ဝါးပြင်ဖြင့်။ ပုပ္ဖာနိ၊ ပန်းတို့ကို။ ခိပိတွာ၊ ပစ်လိုက်၍။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဩလောကေန္တီ၊ စိန်းစိန်ကြည့်လျက်။ ဝါတပါနေ၊ လေသွန် ပြတင်းဝ၌။ ဥပါဝိသိ၊ ရပ်လျက်နေ၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပါရာဝတရတ္တဝါသိနိံ၊ ခိုခြေ အဆင်းနှင့်တူသော နီသောအဝတ်ကို ဝတ်ထသော။ တံ ဣတ္ထိံ၊ ထိုမိန်းမကို။ ဒိသွာန၊ မြင်ရ၍။ တဒဟု၊ ထိုပွဲသဘင်ခံသော လပြည့်နေ့၌။ ဒွေ ပုဏ္ဏမာယော၊ လပြည့်ဝန်းနှစ်ခုတို့သည်။ ဥဂ္ဂန္တာ၊ ထွက်လာကုန်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အမညိ၊ အောက်မေ့မိ၏။
၆၃။ ပဗ္ဗတေ၊ ဟိမဝန္တာတောင်၌။ ဌိတေ၊ တည်သော။ ဇာတိဝနေ၊ ကောင်းစွာပွင့်သော မြတ်လေးပန်းတော၌။ ဝီဏံ၊ စောင်းကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ တန္တိဿရေန၊ စောင်းသံနှင့်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ သရံ၊ သီချင်းသံကို။ သံသန္ဒန္တီ၊ နှီးနှော ညီညွတ်စေသော။ ကိံပုရိသီ၊ ကိန္နရီမသည်။ ကိံပုရိသဿ၊ ကိန္နရာဖို၏။ မနံ၊ ချစ်စိတ်ကို။ ဟရတိ ယထာ၊ ဆောင်ယူဘိသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဝဂ္ဂူဘိ၊ ကောင်းသော အခြင်းအရာနှင့် ပြည့်စုံကုန်ထသော။ သုဘေဟိ၊ တင့်တယ်ကုန်သော။ အဠာရပမေဟိ၊ စုတ်နှင့်ငင်၍ မင်နှင့်ရေးသို့ ညွတ်ကွေးရှုဖွယ် တင့်တယ်သော မျက်မှေးရှိကုန်သော မျက်လုံးတို့ဖြင့်။ ဝိဇမ္ဘမာနာ၊ တင့်တယ် စံပယ်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံသော ဥမ္မာဒန္တီသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ပလောဘယန္တီ၊ ကြိုက်နှစ်သက်ခြင်းကို ဖြစ်စေလျက်။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ ဥဒိက္ခတိ၊ ကြည့်ဘိ၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ မေ၊ ငါ၏။ မနော၊ စိတ်ကို။ ဟရတေဝ၊ ဆောင်ယူနိုင်လေသလျှင်ကတည်း။
၆၄။ တဒါဟိ-တဒါဧဝ၊ ထိုအဘိပါရက၏ အိမ်နားသို့ ရောက်သောအခါ၌သာလျှင်။ ဗြဟတီ ဥဠာရာ၊ မွန်မြတ်စွာထသော။ သာမာ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိထသော။ အာမုက္ကပဏိကုဏ္ဍလာ၊ ပတ္တမြားနားတောင်း ဝတ်ထသော။ ဧကစ္စဝသနာ၊ တစ်လွှာတည်းသော အဝတ်ကို ဝတ်ထသော။ နာရီ၊ ရှင်မဥမ္မာဒန္တီသည်။ ဘန္တာ၊ တုန်လှုပ်သော။ မိဂီဝ၊ သမင်မကဲ့သို့။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဥဒိက္ခတိ၊ ကြည့်လိုက်၏။
ခြေလက်အင်္ဂါ အလှ
၆၅။ တမ္ဗနခါ၊ တွေးတွေးနီသော လက်သည်း ရှိထသော။ သုလောမာ၊ မျက်စဉ်းညို အဆင်းနှင့်တူသော ကောင်းမြတ် တင့်တယ်သော အမွေးရှိထသော။ မုဒုဗာဟာ၊ နူးညံ့သော လက်မောင်းရှိထသော။ စန္ဒနသာရလိတ္တာ၊ ဂေါသီတစန္ဒကူးဖြင့် လိမ်းကျံသော ကိုယ်ရှိထသော။ ဝဋ္ဋင်္ဂုလီ၊ ရင်းကြီးဖျားငယ် ရှည်သွယ်ညံ့ပျောင်း လုံးလျောင်းသော လက်ချောင်းလည်း ရှိထသော။ သုဘာ၊ တင့်တယ်စွာသော။ နာရီ၊ ရှင်မဥမ္မာဒန္တီသည်။ ကဒါ၊ အဘယ်နံခါမှ။ မံ၊ ငါ့ကို။ သီသတော၊ ဦးခေါင်းမှ။ ပဋ္ဌာယ၊ စ၍။ မန္ဒမန္ဒီ၊ နူးနူးညံ့ညံ့။ သန္နတဓီရကုတ္တိယာ၊ ကောင်းစွာ တွေ့စေခြင်းဟူသော လိမ္မာသော အမူအရာဖြင့်။ ဥပညိဿတိ၊ နှစ်သက်စေလတ္တံ့နည်း။
နှုတ်ခမ်း၊ ရင်၊ ခါးအလှ
၆၆။ ဗြဟာဝနေ၊ ကျယ်သော တော၌။ ဇာတိဒုမံ၊ မြတ်လေးပင်ကို။ မာလုဝါ၊ မာလာနွယ်သည်။ ပလိဿဇိဿတိ ဣဝ၊ ရစ်ပတ်၍ နွယ်ဘိသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို အတူ။ ကဉ္စနဇာလုရစ္ဆဒါ၊ ရွှေကွန်ရက်နှင့်တူသော ရင်လွှမ်းတန်ဆာရှိသော။ ဝိလဂ္ဂမဇ္ဈာ၊ သေးသေးသွယ်သွယ် ငယ်သော ခါးလည်းရှိထသော။ တိရိဋိဿ၊ တိရိဋိ ရှင်သူဌေး၏။ ဓီတာ၊ သမီးတော် ရှင်မ ဥမ္မာဒန္တီသည်။ မုဒူဟိ၊ နူးညံ့ကုန်သော။ ဗာဟာဟိ၊ လက်မောင်းတို့ဖြင့်။ ကဒါ၊ အဘယ်နံခါမှ။ မံ၊ ငါ့ကို။ ပလိဿဇိဿတိ၊ ပိုက်ဖက်ပါမည်နည်း။
၆၇။ သောဏ္ဍော၊ သေသောက်ကြူး တစ်ယောက်သည်။ သောဏ္ဍဿ၊ သေသောက်ကြူး တစ်ယောက်အား။ သုရာယ၊ သေဖြင့်။ ပုရိတံ၊ ပြည့်သော။ ထာလံ၊ ခွက်ကို။ ဥပနာမေသိ ဣဝ၊ ကပ်လေဘိသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ လာခါရသရတ္တသုစ္ဆဝီ၊ လက်ဖဝါး, ခြေဖဝါး, လက်သည်းဖျား, ခြေသည်းဖျား, နှုတ်ခမ်းသားတို့၌ ချိပ်ရည်ဆိုးသကဲ့သို့ တွေးတွေးနီသော ကောင်းသော အရေအဆင်းရှိထသော။ ဗိန္ဒုတ္ထနီ၊ ရေပွက်ကဲ့သို့ လုံးဝန်းသော သားမြတ်လည်း ရှိထသော။ ပုဏ္ဍရီကတ္တစင်္ဂီ၊ ကြာနီအဆင်းနှင့်တူသော အရေတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းသော ကိုယ်ရှိသော ရှင်မ ဥမ္မာဒန္တီသည်။ ကဒါ၊ အဘယ်နံခါမှ။ မံ၊ ငါ့ကို။ မုခေန မုခံ၊ မျက်နှာချင်းချင်း။ ဥပနာမယိဿတိ၊ အပ်လာ ကပ်လာပါမည်နည်း။
၆၈။ သဗ္ဗဘဒ္ဒံ၊ အလုံးစုံသော အင်္ဂါကြီးငယ်နှင့် ပြည့်စုံထသော။ မနောရမံ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ် ရှိထသော။ တိဋ္ဌန္တိံ၊ လေသွန်ပြတင်းဝ၌ ရပ်လျက်နေသော။ ယံ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ အကြင် ရှင်မ ဥမ္မာဒန္တီကို။ အဒ္ဒသံ၊ ငါ မြင်ခဲ့မိ၏။ တတော ပစ္ဆာ၊ ထိုသို့မြင်သည်မှ နောက်၌။ သကဿ စိတ္တဿ၊ မိမိစိတ်ကို။ ကိဉ္စိနံ၊ တစ်ရံတစ်ခါမျှ။ နာဝဗောဓာမိ၊ မသိနိုင်။
၆၉။ သဟသံ ပရာဇိတော ဣဝ၊ ဥစ္စာတစ်ထောင်ရှုံးသော သူကဲ့သို့။ မယာ၊ ငါသည်။ အာမုက္ကမဏိကုဏ္ဍလာ၊ ပတ္တမြား နားတောင်း ဝတ်သော။ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ ရှင်မ ဥမ္မာဒန္တီကို။ ဒိဋ္ဌာ၊ မြင်ရသောကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒီဝါရတ္တိံ၊ နေ့ညပတ်လုံး။ န သုပါမိ၊ မကျိန်းစက်နိုင်။
လိုချင်သောဆု
၇၀။ ဧကရတ္တံ ဝါ၊ တစ်ညဉ့်မျှပင် ဖြစ်သော်လည်းကောင်း။ ဒိရတ္တံ ဝါ၊ နှစ်ညဉ့်မျှပင် ဖြစ်သော်လည်းကောင်း။ ဥမ္မာဒန္တီ၊ ရှင်မ ဥမ္မာဒန္တီသည်။ မမ၊ ငါ၏။ ဂေဟေ၊ ရွှေနန်းတော်၌။ ဘဝေယျ-ဘဝတု၊ စံနေလာသည် ဖြစ်ပါလေလော့။ ဥမ္မာဒန္တျာ၊ ရှင်မ ဥမ္မာဒန္တီနှင့်။ ရမိတွာန၊ မွေ့လျော်ပျော်ရွှင်၍။ အဘိပါရကော၊ အဘိပါရက စစ်သူကြီးသည်။ ဘဝ၊ ဖြစ်ဦးလော့။ တတော ပစ္ဆာ၊ ထို နောင်မှ။ သိဝိရာဇာ၊ သိဝိမင်းသည်။ သိယ-ဘဝါဟိ၊ ဖြစ်ဦးတော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ သက္ကော၊ သိကြားနတ်မင်းသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ယံ ဝရံ၊ အကြင်ဆုကို။ စေ ဒဇ္ဇေ၊ ပေးလာငြားအံ့။ သောစ ဝရော- တဉ္စ ဝရံ၊ ထိုဆုကိုပင်လည်း။ မေ၊ ငါသည်။ လဘေထ- လဘေယျ၊ ရချင်လှပါ၏။
စစ်သူကြီး သိလေပြီ
ထိုသိဝိမင်း မြည်တမ်းသောအခါ မှူးတော်မတ်တို့သည် အဘိပါရက စစ်သူကြီးအား ထိုအကြောင်းကို ကြားကြကုန်၏။ အရှင်စစ်သူကြီး... အရှင်မင်းမြတ်သည် မြို့တော်ကို လက်ယာရစ် လှည့်လည်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်စစ်သူကြီး အိမ်တံခါးသို့ ရောက်တော်မူလျှင် ပြန်လည်တော်မူခဲ့၍ ရွှေနန်းသို့ တက်တော်မူ၏ ဟု အဘိပါရက စစ်သူကြီးအား ကြားကြကုန်၏။ ထိုအခါ အဘိပါရက စစ်သူကြီးလည်း မိမိအိမ်သို့သွားပြီးလျှင် မယားဥမ္မာဒန္တီကို ခေါ်၍ ရှင်မ ဥမ္မာဒန္တီ.အရှင်မင်းမြတ်အား ရှင်မကိုယ်ကို ပြသလော ဟု မေး၏။ အရှင်ရထားစီး၍လာသော ကြီးသော ဝမ်းဗိုက်ရှိသော၊ ကြီးစွာသော အစွယ်ရှိသောယောက်ျားတစ်ယောက်သည် ရှိ၏။ အကျွန်ုပ်သည် ထိုဝမ်းဗိုက်ကြီးနှင့် ရထားစီး၍လာသော ယောက်ျားကို မင်းဟူ၍လည်းကောင်း၊ မင်းခစားယောက်ျား ဟူ၍လည်းကောင်း မသိပါ၊ အရှင်တစ်ပါးဟူ၍ ပြောဆိုကြလျှင်ကား လေသာပြတင်းဝ၌ ရပ်လျက်နေ၍ ပန်းတို့ဖြင့် ထိုအရှင်ကို ပစ်လိုက်မိပေ၏။ ထိုအရှင်သည် ထိုပစ်စဉ်ခဏ၌ပင်လျှင် ပြန်လည်၍ သွားလေ၏ဟု ပြောဆိုလေ၏။
နတ်ပူဇော်ခြင်း
ထိုအဘိပါရကသည် မယားဥမ္မာဒန္တီ ပြောဆိုသောစကားကို ကြားရလျှင် ရှင်မသည် ငါ့ကို ဖျက်ဆီးအပ်၏ ဟု ဆို၍ နက်ဖြန်နေ့၌ စောစောကလျှင် နန်းတော်သို့တက်၍ ကျက်သရေရှိသော အိပ်ရာတိုက်ခန်းတံခါးဝ၌ ရပ်၍ ဥမ္မာဒန္တီကို အမှီပြု၍ ယောင်ယမ်းမြည်တမ်းသော သိဝိမင်း၏ အသံကို ကြား၍ ဤမင်းသည် ဥမ္မာဒန္တီ၌ တပ်စွန်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၏။ ဥမ္မာဒန္တီကို မရသည်ရှိသော် သေလတ္တံ့၊ မင်းအားလည်းကောင်း ငါ့အားလည်းကောင်း အကျိုးမရှိခြင်းမှ လွတ်စေ၍ ဤမင်းအား ငါသည် အသက်ကိုပေးခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု နှလုံးသွင်း၍ မိမိအိမ်သို့ သွားပြီးလျှင် မြဲမြံလုံခြုံစွာသော အတိုင်အပင်ရှိသော အလုပ်အကျွေး တစ်ယောက်ကိုခေါ်စေ၍ အမောင်... ဤမည်သောအရပ်၌ အခေါင်းရှိသော လူတို့၏ ပူဇော်ရာ သစ်ပင်သည် ရှိ၏။ အမောင်သည် တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူကို မသိစေမူ၍ နေဝင်သည်ရှိသော် ထိုအရပ်သို့သွား၍ သစ်ခေါင်းတွင်း၌ နေနှင့်လော့၊ ငါသည် ထိုလူတို့ပူဇော်ရာ သစ်ပင်၌ ပူဇော်ပသသောအမှုကို ပြုလျက် ထိုအရပ်သို့ ရောက်လျှင် နတ်အား ရှိခိုးလျက် အရှင်နတ်မင်းတို့ အရှင်မင်းမြတ်သည် မြို့တော်ပွဲသဘင် ခံသည်ရှိသော် ကြည့်ရှု ရွှင်မြူးတော်မမူဘဲလျှင် ကျက်သရေရှိသော အိပ်ရာတိုက်ခန်းသို့ဝင်၍ ယောင်ယမ်းမြည်တမ်းတော်မူလျက် လျောင်းတော်မူ၏။ ငါတို့သည် ထိုအရှင်မင်းကြီး အမူအရာတော်၌ အကြောင်းကို မသိပါကုန်၊ အရှင်မင်းမြတ်သည် နတ်တို့အား များစွာ ကျေးဇူးပြုတော်မူ၏။ နှစ်စဉ်မပြတ် တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကိုစွန့်၍ ပူဇော်ပသသော အမှုကို ပြုတော်မူ၏။ ဤမည်သောသူကို အမှီပြု၍ မြည်တမ်းယောင်ယမ်းတော်မူ၏ ဟု ကြားကုန်၏။ ငါတို့ အရှင်မင်းမြတ်အား ဇီဝိတဒါနကို ပေးပါကုန်လော့ ဟု ဆို၍ တောင်းပန်လာအံ့၊ အမောင်သည် ထိုခဏ၌ အသံကို ဖောက်ပြန်စေ၍ စစ်သူကြီး... သင်တို့အရှင်သိဝိမင်းအား အနာမည်သည်ကား မရှိ။ ထိုသိဝိမင်းကြီးသည်ကား သင့်မယားဖြစ်သော ဥမ္မာဒန္တီ၌ တပ်စွန်းသောစိတ် ရှိ၏။ ထိုဥမ္မာဒန္တီကို အကယ်၍ ရအံ့၊ အသက်ရှင်လတ္တံ့၊ မရအံ့ သေလတ္တံ့။ ထိုသိဝိမင်း အသက်ရှင်ခြင်းကို အကယ်၍ အလိုရှိအံ့၊ ဥမ္မာဒန္တီကို ထိုမင်းအား ပေးလော့ ဟု ဆိုလော့ ဟု ထိုအလုပ်အကျွေးကို သင်၍ လွှတ်လိုက်၏။ ထိုအလုပ်အကျွေးလည်း သွားလေ၍ ထိုသစ်ပင်ခေါင်း၌ ဝင်အောင်းနေနှင့်၍ နက်ဖြန် မိုးသောက်သောနေ့၌ စစ်သူကြီးသည် အမတ်အပေါင်း ခြံရံလျက် ထိုအရပ်သို့သွား၍ ခစားတောင်းပန်သည်ရှိသော် ထိုစစ်သူကြီးမှာ လိုက်တိုင်းဆို၏။
အခစားဝင်ပြီ
စစ်သူကြီး အဘိပါရကသည် ကောင်းပြီ ဟု ဆို၍ နတ်ကို ရှိခိုးလျက် အမတ်တို့ကို ကြားသိစေပြီးလျှင် မြို့သို့ ဝင်သဖြင့် နန်းတော်သို့တက်၍ ကျက်သရေရှိသော အိပ်ရာတိုက်ခန်း တံခါးကို ခေါက်၏။ သိဝိမင်းသည် သတိကိုဖြစ်စေ၍ ဤသူသည် အဘယ်သူနည်း ဟု မေး၏။ အရှင်မင်းမြတ်... အကျွန်ုပ် အဘိပါရကပါတည်း ဟု တင်လျှောက်၏။ ထိုသို့ တင်လျှောက်သောအခါ သိဝိမင်းသည် ထိုအိပ်ရာတိုက်ခန်း တံခါးကို ဖွင့်တော်မူ၏။
မယားကို လှူခြင်း
ထိုအဘိပါရကသည် အိပ်ရာတိုက်ခန်းသို့ဝင်၍ သိဝိမင်းကို ရှိခိုးလျက် အကြောင်းကို တင်လျှောက်လိုရကား-
အာဂမ္မ ယက္ခော ဣဒမေတဒဗြဝိ။
ရညော မနော ဥမ္မာဒန္တျာ နိဝိဋ္ဌော၊
ဒဒါမိ တေ တံ ပရိစာရယဿု။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၁။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဘူတာနိ၊ နတ်တို့ကို။ နမဿတော၊ ရှိခိုးသော။ မေ-မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ သန္တိကံ၊ အထံသို့။ ဘူတပတီ၊ နတ်တကာတို့၏ အရှင်ဖြစ်သော။ ယက္ခော၊ နတ်မင်းသည်။ အာဂမ္မ၊ လာလတ်၍။ ရညော၊ သင်တို့အရှင်သိဝိမင်း၏။ မနော၊ စိတ်တော်သည်။ ဥမ္မဒန္တျာ၊ ဥမ္မာဒန္တီ အမည်ရှိသော မိန်းမ၌။ နိဝိဋ္ဌော၊ သက်ဝင်တော်မူ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဧတံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ တံ၊ ထိုဥမ္မာဒန္တီကို။ တုမှာကံ၊ အရှင်မင်းမြတ်တို့၏။ ပရိစာရိကံ၊ အလုပ်အကျွေးတော်ကို။ ကတွာ၊ ပြု၍။ ဒဒါမိ၊ ဆက်ပါ၏။ တာယ၊ ထို ဥမ္မာဒန္တီအမည်ရှိသော မိန်းမနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ပရိစာရယဿု၊ မွေ့လျော် စံပျော်တော်မူပါလော့။
ရှက်၍ အလှူမခံ
ထိုသို့ တင်လျှောက်သောအခါ အဘိပါရက စစ်သူကြီးကို သိဝိမင်းသည် အရွယ်တူ အဘိပါရက၊ ဥမ္မာဒန္တီ၌ တပ်စွန်းတော်မူသော စိတ်ရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ယောင်ယမ်း မြည်တမ်းတော်မူသည်၏အဖြစ်ကို နတ်တို့သည်လည်း သိကြချေကုန်ပြီလော ဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းမြတ်... သိကြလေကုန်ပြီ ဟု တင်လျှောက်၏။ ခပ်သိမ်းသော လောကသည် ငါယုတ်မာသည်၏ အဖြစ်ကို သိကြချေကုန်သတတ် ဟု ထိုသိဝိမင်းသည် သူတော်ကောင်းသဘော၌ တည်၍ စစ်သူကြီး အဘိပါရကအား အကြောင်းကို ပြန်ကြားတော်မူလိုရကား-
ဇနော စ မေ ပါပမိဒဉ္စ ဇညာ။
ဘုသော စ တျဿ မနသော ဝိဃာတာ၊
ဒတွာ ပိယံ ဥမ္မာဒန္တိံ အဒဋ္ဌာ။
ဟူသော အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၂။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အရွယ်တူ အဘိပါရက။ အဟံ၊ ငါသည်။ တာယ၊ ထိုဥမ္မာဒန္တီနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ကိလေသဝသေန၊ ကိလေသာ၏ အစွမ်းအားဖြင့်။ ပရိစာရော၊ စံစားမွေ့လျော် ပျော်ရွှင်တော်မူချေက။ ပုညာ စ၊ ကောင်းမှုမှလည်း။ ဓံသေ၊ ရွေ့လျောရာ၏။ အမရော စ၊ မသေမကျေ နေရသည်လည်း။ န အမှိ၊ မဖြစ်ချေ။ ဇနော စ၊ လူအပေါင်းသည်လည်း။ မေ၊ ငါ၏။ ဣဒံ ပါပဉ္စ၊ ဤ ယုတ်မာသည်၏ အဖြစ်ကိုလည်း။ ဇညာ၊ သိရာချေ၏။ တဝ၊ သင်၏။ ပိယံ၊ မယားဖြစ်သော။ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ မမ၊ ငါ့အား။ ဒတွာ၊ ဆက်သ၍။ အဒဋ္ဌာ၊ မမြင်ရသောကြောင့်။ ဘုသော- ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ တေ-တဝ၊ သင့်အား။ မနသော၊ စိတ်၏။ ဝိဃာတော စ၊ ပင်ပန်းခြင်းသည်လည်း။ အဿ၊ ဖြစ်လေရာ၏။
ထပ်ကာလှူ၍ ငြင်းဆန်ပုံများ
ထို့နောင်မှ အဘိပါရက စစ်သူကြီးသည် အကြောင်းနှင့်တကွ တင်လျှောက်၍ ဥမ္မာဒန္တီကို ဆက်သပြန်လိုရကား-
သဗ္ဗာပိ ကမ္မဿ ကတဿ ဇညာ။
ယံ တေ မယာ ဥမ္မာဒန္တီ ပဒိန္နာ၊
ဘုသေဟိ ရာဇာ ဝနထံ သဇာဟိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၃။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသောမင်းမြတ်။ တယာ ဝါ၊ အရှင်မင်းမြတ်ကို လည်းကောင်း။ မယာ ဝါ၊ အကျွန်ုပ်ကို လည်းကောင်း။ အညတြ၊ ထား၍။ သဗ္ဗာပိ ပဇာ၊ အလုံးစုံသော လူတို့သည်လည်း။ ကတဿ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို ဆက်သခြင်းကို ပြုအပ်သော။ ကမ္မဿ၊ အမှုကို။ န ဇည- န ဇာနိဿန္တိ၊ မသိကုန်လတ္တံ့။ ယံ ယေန ကာရဏေန၊ အကြင့်ကြောင့်။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ဥမ္မာဒန္တီ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ ပဒိန္နာ၊ ဆက်သအပ်ပြီ။ တေန ကာရဏေန၊ ထို့ကြောင့်။ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဝနထံ၊ အလိုတော်ကို။ ဘုသေဟိ၊ ဖြည့်တော်မူလော့။ သဇာဟိ၊ အလိုတော်ပြည့်မှ အကျွန်ုပ်အား သနားတော်မူဦးလော့။
သိဝိမင်းသည် ထိုအဘိပါရက စစ်သူကြီး ဆက်သ တင်လျှောက်သော စကားကို တရားသဖြင့် ပယ်တော်မူလိုရကား-
သော မညတိ မာယိဒ မညိံသု အညေ။
ပဿန္တိ ဘူတာနိ ကရောန္တမေတံ၊
ယုတ္တာ စ ယေ ဟောန္တိ နရာ ပထဗျာ။
သဒ္ဓေယျ လောကသ္မိံ န မေ ပိယာတိ။
ဘုသော စ တျဿ မနသော ဝိဃာတော။
ဒတွာ ပိယံ ဥမ္မဒန္တိံ အဒဋ္ဌာ။
ဟူသော ဤ နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၇၄။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အရွယ်တူ အဘိပါရက။ ယော မနုဿော၊ အကြင်လူသည်။ ပါပကံ၊ ယုတ်မာသော။ ကမ္မံ၊ အမှုကို။ ကရံ၊ ပြုသည်ရှိသော်။ သော မနုဿော၊ ထိုလူသည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ အညေ၊ တစ်ပါးကုန်သော သူတို့သည်။ မမ၊ ငါ၏။ ဣဒံ ပါပကမ္မံ၊ ဤ ယုတ်မာသော အမှုကို။ မာ မညိံသု၊ မသိကုန်သတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မညတိ၊ အောက်မေ့၏။ ကရောန္တံ၊ ပြုစဉ်ကပင်။ တဿ၊ ထိုသူ၏။ တံ ပါပကမ္မံ၊ ထို ယုတ်မာသော အမှုကို။ ဘူတာနိ၊ ဘုရား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရိယာ အရှင်မြတ်တို့သည်။ (တစ်နည်းကား) ဘူတာနိ၊ နတ်တို့သည်။ ပဿန္တိ၊ မြင်ကုန်၏။ ပထဗျာ၊ မြေအပြင်၌။ ယေ နရာ စ၊ အကြင် လူတို့သည်လည်း။ ယုတ္တာ၊ တန်ခိုးနှင့်ပြည့်စုံကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တေ စ၊ ထိုလူတို့သည်လည်း။ ပဿန္တိ၊ မြင်ကုန်၏။
၇၅။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အရွယ်တူ အဘိပါရက။ လောကသ္မိံ၊ လောက၌။ ပထဗျာ၊ အလုံးစုံသော မြေအပြင်၌။ အညော၊ တစ်ပါးသော။ ကောစိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သာ။ နရော၊ လူသည်။ တေ- တဝ၊ သင်၏။ သာ ပိယာ၊ ထိုမယား ဥမ္မာဒန္တီကို။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယာတိ၊ မိဖုရားဟူ၍။ နု၊ စင်စင်။ န သဒ္ဓေယျ၊ မယုံကြည်လေရာ။ ပိယံ၊ ချစ်လှစွာသော။ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ မယား ဥမ္မာဒန္တီကို။ မမ၊ ငါ့အား။ ဒတွာ၊ ဆက်သ၍။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ အဒဋ္ဌာ၊ မမြင်ရ၍။ ဘုသော စ၊ လွန်စွာလည်း။ တေ-တဝ၊ သင့်အား။ မနော၊ စိတ်၏။ ဝိဃာတော၊ ပင်ပန်းခြင်းသည်။ အဿ၊ ဖြစ်လေရာ၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ အဘိပါရက စစ်သူကြီးသည် တစ်ဖန် ဆက်ခံစိမ့်သောငှာ အကြောင်းနှင့်တကွ တိုက်တွန်း တင်လျှောက်ပြန်လိုရကား-
နသာ မမံ အပ္ပိယာ ဘူမိပါလ။
ဂစ္ဆေဝ တွံ ဥမ္မာဒန္တိံ ဘဒန္တေ၊
သီဟောဝ သေလဿ ဂုဟံ ဥပေတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၆။ ဇနိန္ဒ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဧသာ၊ ဤဥမ္မာဒန္တီသည်။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အဒ္ဓါ ပိယာ၊ စင်စစ် ချစ်မြတ်နိုးအပ်သော မယားပင်တည်း။ ဘူမိပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ သာ၊ ထိုဥမ္မာဒန္တီသည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အပ္ပိယာ၊ မယားမဟုတ်သည်ကား။ န၊ မဟုတ်ပေ။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သီဟော၊ ကိလေသာဖြင့် ပူပန်ခြင်းရှိသော သားများသေဌ်နင်း ခြင်္သေ့မင်းသည်။ သေလဿ ဂုဟံ- သေလေန နိပ္ဖန္နဂုဟံ၊ ခြင်္သေ့မငယ်၏နေရာ ပတ္တမြားဖြင့်ပြီးသော ဂူသို့။ ဥပေတိ ဣဝ၊ ကပ်လေသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ ဥမ္မာဒန္တီနေရာသို့။ ဂစ္ဆေဝ၊ ကြွသွားတော်မူပါလော့။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။
ထိုစကားကို ကြား၍ သိဝိမင်းသည် အဘိပါရကအား တရားစကားဖြင့် ပြောဆိုတော်မူလိုရကား-
သုခပ္ဖလံ ကမ္မပရိစ္စဇန္တိ။
သမ္မောဟိတာ ဝါပိ သုခေန မတ္တာ၊
န ပါပကမ္မဉ္စ သမာစရန္တိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၇။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အရွယ်တူ အဘိပါရက။ ဓီရာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အတ္တဒုခေန၊ မိမိအား ဆင်းရဲခြင်းသည်။ ပီဠိတာ၊ နှိပ်စက်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ သုခပ္ဖလံ၊ ချမ်းသာသော အကျိုးကို ပေးတတ်သော။ ကမ္မံ၊ ကောင်းမှုကံကို။ နပရိစ္စဇန္တိ၊ မစွန့်ကုန်။ သုခေန၊ ကာယသုခ စိတ္တသုခဖြင့်။ မတ္တာ၊ မေ့လျော့ယစ်မူးကုန်သည်ဖြစ်၍။ သမ္မောဟိတာ ဝါပိ၊ ပြင်းစွာ တွေဝေကုန်သည် ဖြစ်၍လည်း။ ပါပကမ္မဉ္စ၊ ယုတ်မာသောအမှုကိုလည်း။ န သမာစရန္တိ၊ မကျင့်ကုန်။
ထိုစကားကိုကြား၍ အဘိပါရကသည် မိမိအရှင်သိဝိမင်းအား အကြောင်းနှင့်တကွ တင်လျှောက်ပြန်လိုရကား-
ဘတ္တာ ပတီ ပေါသကော ဒေဝတာ စ။
ဒါသော အဟံ တုယှ သပုတ္တဒါရော၊
ယထာသုခံ သာမိ ကရောဟိ ကာမံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တုဝံဟိ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်သာလျှင်။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မာတာ စ၊ အမိသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ပိတာ စ၊ အဖသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ဘတ္တာ စ၊ အရှင်သည်လည်း အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ပတီ စ၊ ကိုးကွယ်ရာသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ပေါသကော စ၊ သားမယားနှင့်တကွ ကျွေးမွေးပေတတ်သော အရှင်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ဒေဝတာ စ၊ နတ်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ သပုတ္တဒါရော၊ သားမယားနှင့်တကွ။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တုယှံ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ဒါသော၊ ကျွန်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ သာမိ၊ အရှင်သိဝိမင်းမြတ်။ ယထာသုခံ၊ ချမ်းသာတော်မူတိုင်း။ ကာမံ၊ အလိုတော်ကို။ ကရောဟိ၊ ဖြည့်တော်မူလော့။
သိဝိမင်းသည် ထိုအဘိပါရကစကားကို အကြောင်းနှင့်တကွ ပယ်တော်မူလိုရကား-
ကတွာ စ သော နုတ္တသတေ ပရေသံ။
န တေန သော ဇီဝတိ ဒီဃမာယု၊
ဒေဝါပိ ပါပေန သမေက္ခရေ နံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၉။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဣဿရောမှီတိ၊ ငါ အစိုးရသော သူတကားဟူ၍။ ပါပံ၊ ယုတ်မာသောအမှုကို။ ကရောတိ၊ ပြု၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ ကတွာ စ၊ ယုတ်မာသော အမှုကို ပြုပြီး၍လည်း။ ပရေသံ၊ တစ်ပါးကုန်သောသူတို့အား။ အနုတ္တသတေ၊ မထိတ်လန့်။ သော၊ ထိုသူသည်။ တေန၊ ထိုယုတ်မာသော အမှုကြောင့်။ ဒီဃံ၊ ကြာမြင့်စွာ။ န ဇီဝတိ၊ အသက်မရှည်။ အာယု၊ အသက်သည်။ အပ္ပမေဝ၊ တို့သည်သာလျှင်တည်း။ ဒေဝါပိ၊ သူတစ်ပါးတို့၏စိတ်ကို သိကုန်သော နတ်တို့သည်လည်း။ နံ ပုဂ္ဂလံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်ကို။ ပါပေန၊ ယုတ်မာသော ရှုခြင်းဖြင့်။ သမေက္ခရေ၊ ရှုကုန်၏။
အဘိပါရကသည် ထိုသိဝိမင်း၏ စကားကို ပြန်လျှောက်လိုရကား-
ဓမ္မေ ဌိတာ ယေ ပဋိစ္ဆန္တိ ဒါနံ။
ပဋိစ္ဆကာ ဒါယကာ စာပိ တတ္ထ၊
သုခပ္ဖလညေဝ ကရောန္တိ ကမ္မံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ သာမိကေဟိ၊ ဥစ္စာရှင်တို့သည်။ ပဒိန္နံ၊ ဆက်သအပ်သော။ အညာတကံ၊ သူတစ်ပါး၏ဥစ္စာဖြစ်သော။ ဒါနံ၊ ဒါနဝတ္ထုကို။ ဓမ္မေ၊ မိမိသဘော၌။ ဌိတာ၊ တည်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ ပဋိစ္ဆန္တိ၊ ခံယူကုန်၏။ တတ္ထ၊ ထိုနှစ်ဦးသော သူတို့တွင်။ ပဋီစ္ဆကာ စ၊ အလှူခံတို့သည်လည်းကောင်း။ ဒါယကာစာပိ၊ အလှူပေးတို့သည်လည်းကောင်း။ သုခပ္ဖလညေဝ၊ ချမ်းသာသော အကျိုးကို ပေးတတ်သည်သာလျှင် ဖြစ်သော။ ကမ္မံ၊ အမှုကို။ ကရောန္တိ၊ ပြုသည်မည်ကုန်၏။
သိဝိမင်းသည် ဤသို့ချစ်လှစွာသော မယားကို အရှင်မင်းအား ဆက်သခြင်း၌ အပြစ်ကို အဘိပါရကအား ကြားတော်မူလိုရကား-
သဒ္ဓေယျ လောကသ္မိံ န မေ ပိယာတိ။
ဘုသော စ တျဿ မနသော ဝိဃာတော၊
ဒတွာ ပိယံ ဥမ္မဒန္တိံ အဒဋ္ဌာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၁။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ လောကသ္မိံ၊ လောက၌။ ပထဗျာ၊ အလုံးစုံသော မြေအပြင်၌။ အညော၊ တစ်ပါးသော။ ကောစိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သော။ နရော၊ လူသည်။ တေ-တဝ၊ သင်၏။ သာ ပိယာ၊ ထိုမယား ဥမ္မာဒန္တီကို။ မယှံ၊ ငါ၏။ ပိယာတိ၊ မယားဟူ၍။ နု၊ စင်စစ်။ န သဒ္ဓေယျ၊ မယုံကြည်ရာ။ ပိယံ၊ ချစ်မြတ်နိုးလှသော။ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ မမ၊ ငါ့အား။ ဒတွာ၊ ဆက်သ၍။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ အဒဋ္ဌာ၊ မမြင်ရ၍။ ဘုသော စ၊ လွန်စွာလည်း။ တေ- တဝ၊ သင့်အား။ မနသော၊ စိတ်၏။ ဝိဃာတော၊ ဆင်ရဲပင်ပန်းခြင်းသည်။ အဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။
အဘိပါရကသည် တစ်ဖန် အဆက်ခံစိမ့်သောငှာ တင်လျှောက်ပြန်လိုရကား-
နသာ မမံ အပ္ပိယာ ဘူမိပါလ။
ယံ တေ မယာ ဥမ္မာဒန္တီ ပဒိန္နာ၊
ဘုသေဟိ ရာဇ ဝနထံ သဇာဟိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၂။ ဇနိန္ဒ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဧသာ၊ ဤဥမ္မာဒန္တီသည်။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အဒ္ဓါ ပိယာ၊ စင်စစ် ချစ်မြတ်နိုးအပ်သော မယားပင် မှန်ပေ၏။ ဘူမိပါလ၊ ရေမြေ့အရှင်။ သာ၊ ထိုဥမ္မာဒန္တီသည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အပ္ပိယာ၊ မယားမဟုတ်သည်ကား။ န၊ မဟုတ်ပေ။ ရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ယံ ယေန ကာရဏေန၊ အကြင်သို့သော အကြောင်းကြောင့်။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဥမ္မာဒန္တီ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ ပဒိန္နာ၊ ဆက်သအပ်ပြီ။ တေန ကာရဏေန၊ ထိုသို့သော အကြောင်းကြောင့်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဝနထံ၊ အလိုတော်ကို။ ဘုသေဟိ၊ ဖြည့်တော်မူဦးလော့။ သဇာဟိ၊ တပ်စွန်းခြင်း ပြေမှ အကျွန်ုပ်အား သနားတော်မူလော့။
သိဝိမင်းသည် ထိုအဘိပါရက တင်လျှောက်သော စကားကို တရားသဖြင့် ပယ်တော်မူလိုရကား -
သုခေန ဝါ အတ္တသုခံ ဒဟာတိ။
ယထေဝိဒံ မယှ တထာ ပရေသံ၊
ယော ဧဝံ ဇာနာတိ သ ဝေဒိ ဓမ္မံ။
သဒ္ဓေယျ လောကသ္မိံ န မေ ပိယာတိ။
ဘုသော စ တျဿ မနသော ဝိဃာတော၊
ဒတွာ ပိယံ ဥမ္မာဒန္တိံ အဒဋ္ဌာ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၈၃။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ အတ္ထဒုခေန၊ မိမိအား ဆင်းရဲခြင်းသည်။ ပီဠိတော၊ နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ဒုက္ခံ၊ မိမိကိုယ်၌ရှိသော ဆင်းရဲခြင်းကို။ အပနေတွာ၊ မိမိကိုယ်မှခွာ၍။ ပရဿ၊ သူတစ်ပါး၏။ သရီရေ၊ ကိုယ်ပေါ်၌။ ဒဟာတိ၊ တင်တတ်၏။ သုခေနဝါ- ပရဿသုခံ ဂဟေတွာဝါ၊ သူတစ်ပါး၏ ချမ်းသာခြင်းကို ယူ၍မူလည်း။ အတ္တသုခံ၊ မိမိကိုယ်၌ ချမ်းသာခြင်းကို။ ဒဟတိ၊ တင်တတ်၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ န ဇာနာတိ၊ မသိ။ ယောပန၊ အကြင်သူသည်ကား။ မယှံ၊ ငါ့အား။ ဣဒံ၊ ဤချမ်းသာ ဆင်းရဲသည်။ ဟောတိ ယထေဝ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို အတူ။ ပရေသံ၊ သူတစ်ပါးတို့အား။ ဣဒံ၊ ဤချမ်းသာဆင်းရဲသည်။ ဘဝေယျ၊ ဖြစ်လေရာ၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇာနာတိ၊ သိ၏။ သော ပုဂ္ဂလော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ ဝေဒိ၊ သိသည်မည်၏။
၈၄။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အရွယ်တူအဘိပါရက။ လောကသ္မိံ၊ လောက၌။ ပထဗျာ၊ အလုံးစုံသော မြေအပြင်၌။ အညော၊ တစ်ပါးသော။ ကောစိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သော။ နရော၊ လူသည်။ တေ တဝ၊ သင်၏။ သာ ပိယာ၊ ထိုမယား ဥမ္မာဒန္တီကို။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယာတိ၊ မယားဟူ၍။ နု၊ စင်စစ်။ န သဒ္ဓေယျ၊ မယုံကြည်ရာ။ ပိယံ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ မယား ဥမ္မာဒန္တီကို။ မမ၊ ငါ့အား။ ဒတွာ၊ ဆက်သ၍။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ အဒဋ္ဌာ၊ မမြင်ရ၍။ ဘုသော စ၊ လွန်စွာလည်း။ တေ-တဝ၊ သင့်အား။ မနသော၊ စိတ်၏။ ဝိဃာတော၊ ဆင်းရဲ ပင်ပန်းခြင်းသည်။ အဿ၊ ဖြစ်လေရာ၏။
အဘိပါရက စစ်သူကြီးသည် အကြောင်းနှင့်တကွ တင်လျှောက်ပြန်လိုရကား-
နသာ မမံ အပ္ပိယာ ဘူမိပါလ။
ပိယေန တေ ဒမ္မိ ပိယံ ဇနိန္ဒ၊
ပိယဒါယိနော ဒေဝ ပိယံ လဘန္တိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၅။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဇာနာသိ၊ သိတော်မူရာ၏။ ဧသာ၊ ဤဥမ္မာဒန္တီသည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပိယာ၊ ချစ်လှစွာသော မယားပင်မှန်ပေ၏။ ဘူမိပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ သာ၊ ထိုဥမ္မာဒန္တီသည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အပ္ပိယာ၊ မယားမဟုတ်သည်ကား။ န၊ မဟုတ်ပေ။ ဇနိန္ဒ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပိယေန၊ ချစ်မြတ်နိုးသော ကောင်းကျိုးကို လိုသောကြောင့်။ ပိယံ၊ ချစ်မြတ်နိုးသော မယား ဥမ္မာသန္တီကို။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ ဒမ္မိ၊ ဆက်သပါ၏။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ပိယုါယိနော၊ ချစ်မြတ်နိုးအပ်သော ဝတ္ထုကို လှူလေ့ရှိကုန်သောသူတို့သည်။ သံသာရေ၊ သံသရာ၌။ သံသရန္တော၊ ကျင်လည်သည်ရှိသော်။ ပိယံ၊ ချစ်မြတ်နိုးသော ဝတ္ထုကို။ လဘန္တိ၊ ရကုန်၏။
ထိုသို့ အဘိပါရက တင်လျှောက်သောစကားကို ကြား၍ မိမိ မဝံ့သော အကြောင်းကို ကြားတော်မူလိုရကား-
အတ္တာနံ ကာမဟေတုကံ။
န ဟိ ဓမ္မံ အဓမ္မေန၊ အဟံ ဝဓိတု မုဿဟေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၆။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ကာမဟေတုကံ၊ ကာမဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ဝဓိဿာမိ နူန၊ ဖျက်ဆီးရတော့မည်လော။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ အဓမ္မေန၊ တရား၏ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြင့်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ ဝဓိတုံ၊ ဖျက်ဆီးအံ့သောငှာ။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ဥဿဟေ၊ မဝံ့ချေ။
အဘိပါရကသည် လက်ခံခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်ရာသော အကြောင်းကို တစ်ဖန် မင်းအား တင်လျှောက်ပြန်လိုရကား-
န ကာမယာသိ နရဝီရသေဋ္ဌ။
စဇာမိ နံ သဗ္ဗဇနဿ သိဗျာ၊
မယာ ပမုတ္တံ တတော အဝှယေသိနံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၇။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ နရဝီရ၊ လူတို့ထက် ကြီးမြတ်သော လုံ့လရှိတော်မူသော။ သေဋ္ဌ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ သတိံ၊ ဥစ္စာဟူ၍။ သစေ န ကာမယာသိ၊ အကယ်၍ အလိုတော် မရှိအံ့။ သဗ္ဗဇနဿ၊ လူအပေါင်း၏။ သိဗျာ၊ အလယ်၌။ နံ၊ ထိုဥမ္မာဒန္တီကို။ စဇာမိ၊ အကျိုးစီးပွားမဲ့ကို ပြုကျင့်သော မိန်းမဟူ၍ ကွာရှင်းပါတော့အံ့။ တတော၊ ထိုသို့ ကွာရှင်းကြပြီးသော နောင်မှ။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပမုတ္တံ၊ ကွာရှင်း စွန့်ပစ်အပ်ပြီးသော။ နံ၊ ထိုဥမ္မာဒန္တီကို။ အဝှယေသိ၊ ခေါ်ယူတော်မူလော့။
သိဝိမင်းသည် ထိုစကားကိုလည်း ပယ်တော်မူလိုရကား-
စဇာသိ ကတ္တေ အဟိတာယ တျသ။
မဟာ စ တေ ဥပဝါဒေါပိ အဿ၊
န စာပိ တျဿ နဂရမှိ ပက္ခော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၈။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ တွံ၊ သင်သည်။ အဒူသိယံ၊ အပြစ်မရှိပေသော ဥမ္မာဒန္တီကို။ စေ စဇာသိ၊ အကယ်၍ ကွာရှင်းစွန့်ပစ်ငြားအံ့။ ကတ္တေ၊ အလုံးစုံသော မင်းမှုရပ်ကို ဆောင်ရွက်ပေတတ်သော အမတ်ကောင်း။ တေ၊ သင့်အား။ အဟိတာယ၊ စီးပွားမရှိခြင်းငှာ။ အဿ၊ ဖြစ်လေရာ၏။ တေ၊ သင့်အား။ မဟာ ဥပဝါဒေါပိစ၊ ကြီးစွာသော ကဲ့ရဲ့စွပ်စွဲဖွယ်သည်လည်း။ အဿ၊ ဖြစ်လေရာ၏။ တေ၊ သင့်အား။ နဂရမှိ၊ မြို့၌။ ပက္ခောပိ စ၊ အပေါင်းအဖော်သည်လည်း။ န အဿ၊ မရှိသည်ဖြစ်လေရာ၏။
အဘိပါရကသည် ထိုသို့သောအပြစ်တို့ကို မိမိသည်းခံနိုင်သော အကြောင်းကိုလည်း အရှင်မင်းအား တင်လျှောက်ပြန်လိုရကား-
နိန္ဒံ ပသံသံ ဂရဟဉ္စ သဗ္ဗံ။
မမေတမာဂစ္ဆတု ဘူမိပါလ၊
ယထာသုခံ သိဝိ ကရောဟိ ကာမံ-
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၉။ ဘူမိပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ ဥပဝါဒဉ္စ၊ စွပ်စွဲခြင်းကို လည်းကောင်း။ နိန္ဒဉ္စ၊ မျက်မှောက်ရှုတ်ချခြင်းကို လည်းကောင်း။ ပသံသဉ္စ၊ ချီးမွမ်းခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဂရဟဉ္စ၊ အပြစ်တင်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဧတံ သဗ္ဗံ၊ ထိုအလုံးစုံကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သဟိဿံ၊ သည်းခံ
နိုင်ပါ၏။ ဧတံ၊ ထို အလုံးစုံသော အပြစ်သည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်ဆီသို့။ အာဂစ္ဆတု၊ လာပါစေ။ သိဝိ၊ အရှင်သိဝိမင်းမြတ်။ ယထာသုခံ၊ ချမ်းသာတော်မူတိုင်း။ ကာမံ၊ အလိုတော်ကို။ ကရောဟိ၊ ဖြည့်တော်မူပါလော။
သိဝိမင်းသည် ထိုစကားကိုလည်း နှစ်သက်တော်မမူသည်ဖြစ်၍ ပယ်တော်မူရကား-
အာဒိယတိ ဂရဟံ နောပိ ပူဇံ။
သိရီစ လက္ခီစ အပေတိ တမှာ၊
အာပေါ သုဝုဋ္ဌီဝ ယထာ ထလမှာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၀။ အဘိပါရက၊ အမောင်အဘိပါရက။ ထလမှာ၊ မြင့်သောကုန်းကြည်းအရပ်မှ။ သုဝုဋ္ဌီ၊ အလျင်ထန်စွာ ရွာသော။ အာပေါ၊ မိုးရေသည်။ အပေတိ ယထာ၊ နိမ့်ရာအရပ်သို့ စီးသွားလေသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ နိန္ဒံ၊ ရှုတ်ချခြင်းကို။ နေဝ အာဒိယတိ၊ မစိုးရိမ်သည်သာတည်း။ ပသံသံ၊ ချီးမွမ်းခြင်းကို။ န အာဒိယတိ၊ မခံချင်သည်သာတည်း။ ဂရဟံပိ၊ အပြစ်တင်ခြင်းကိုလည်း။ နော အာဒိယတိ၊ မကြောင့်ကြသည်သာတည်း။ ပူဇာပိ၊ ပူဇော်ခြင်းကိုလည်း။ နော အာဒိယတိ၊ မယူ မခံချင်သည်သာတည်း။ တမှာ၊ ထိုသူမှ။ သိရီစ၊ ဘုန်း ကျက်သရေသည်လည်းကောင်း။ လက္ခီ စ၊ ပညာသည်လည်းကောင်း။ အပေတိ၊ ဖဲခွာရှောင်ကွငါးလေ၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ အဘိပါရကသည် ထိုထိုအပြစ်ကို ခံလိုရကား-
ဓမ္မာတိသာရဉ္စ မနော ဝိဃာတံ။
ဥရသာ အဟံ ပစ္စုတ္တရိဿာမိ သဗ္ဗံ၊
ပထဝီ ယထာ ထာဝရာနံ တသာနံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၁။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ပထဝီ၊ မြေကြီးသည်။ ထာဝရာနံ၊ အာသဝေါကုန်ပြီးသော အရှင်မင်းမြတ်တို့တွင် လည်းကောင်း။ တသာနဉ္စ၊ ပုထုဇဉ်တို့တွင်လည်းကောင်း။ ကိဉ္စိ၊ အချို့သော သူကိုသာ။ န သမ္ပဋိစ္ဆိ၊ ခံသည်မဟုတ်။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံကို။ သမ္ပဋိစ္ဆိ ယထာ၊ ခံသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ယံကိဉ္စိ၊ အလုံးစုံသော။ ဒုက္ခဉ္စ၊ ဆင်းရဲကိုလည်းကောင်း။ သုခဉ္စ၊ ချမ်းသာကိုလည်းကောင်း။ ဧတ္တော၊ ဤဥမ္မာဒန္တီကို ကွာရှင်းခြင်းကြောင့်။ ပဝတ္တံ၊ ဖြစ်သော။ ဓမ္မာတိသာရဉ္စ၊ ကုသိုလ်တရားကို လွန်၍ဖြစ်သော အကုသိုလ်တရားကို လည်းကောင်း။ မနော ဝိဃာတဉ္စ၊ စိတ်၏ ပင်ပန်းဆင်းရဲခြင်းကို လည်းကောင်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဥရသာ၊ ရင်ဖြင့်။ ပစ္စုတ္တရိဿာမိ၊ ခံယူပါအံ့။
သိဝိမင်းသည် ထိုအဘိပါရက၏ ဝန်ခံခြင်းကို ပယ်တော်မူလိုရကား
ဒုက္ခဉ္စ နိစ္ဆာမိ အလံ ပရေသံ။
ဧကောဝိမံ ဟာရယိဿာမိ ဘာရံ၊
ဓမ္မေ ဌိတော ကိဉ္စိ အဟာပယန္တော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၂။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပရေသံ၊ သူတစ်ပါးတို့၏။ ဓမ္မာတိသာရဉ္စ၊ ကုသိုလ်ကို လွန်၍ဖြစ်သော အကုသိုလ်ကိုလည်းကောင်း။ မနောဝိဃာတဉ္စ၊ စိတ်၏ ပင်ပန်းခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဒုက္ခဉ္စ၊ ဆင်းရဲခြင်းကိုလည်းကောင်း။ နိစ္ဆာမိ၊ အလိုမရှိ။ ဓမ္မေ၊ ကုသိုလ်တရား၌။ (တစ်နည်း ) ဓမ္မေ၊ ဝိနိစ္ဆယဓမ္မ ပဝေဏီဓမ္မ တိဝိဓသုစရိတဓမ္မ၌။ ဌိတော၊ တည်သော။ ကိဉ္စိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူကို။ အဟာပယန္တော၊ မပူပန် မဆင်းရဲစေမူ၍။ ဧကောဝ၊ တစ်ယောက်အထီးတည်းသာလျှင်။ ဣမံဘာရံ၊ ဤဆင်းရဲခြင်းတည်းဟူသော ဝန်ကို။ ဟာရယိဿာမိ၊ ထမ်းပိုးရွက်ဆောင်တော့အံ့။
ထိုစကားကိုကြား၍ အဘိပါရကသည် တစ်ဖန် တောင်းပန်ပြန်လိုရကား-
မာ မေ တုဝံ အန္တရာယံ အကာသိ။
ဒဒါမိ တေ ဥမ္မာဒန္တိံ ပသန္နော၊
ရာဇာဝ ယညေ ဓနံ ဗြာဟ္မဏာနံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၃။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကိုအစိုးရတော်မူသော မင်းမြတ်။ တုံဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ သဂ္ဂူပဂံ၊ နတ်ရွာလားကြောင်းခရီးဖြစ်သော။ ပုညကမ္မံ၊ ကောင်းမှုကံကို။ အန္တရာယံ၊ ဖျက်ဆီးခြင်းကို။ မာ အကာသိ၊ ပြုတော်မမူပါလင့်။ ရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဗြာဟ္မဏာနံ၊ ပုဏ္ဏားတို့အား။ ယညေ ဓနံ၊ ယဇ်ပူဇော်သော ဥစ္စာကို။ ဒေတိ ဣဝ၊ ပေးသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ပသန္နော၊ ကြည်ညိုသည်ဖြစ်၍။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ ဒဒါမိ၊ ဆက်သပါ၏။
သိဝိမင်းသည် ထိုသို့ဆက်သခြင်း၌ အပြစ်ကို အဘိပါရအား ပြတော်မူပြန်လိုရကား-
သခါ မမံ ဥမ္မာဒန္တီ တုဝဉ္စ။
နိန္ဒေယျု ဒေဝါ ပိတရော စ သဗ္ဗေ၊
ပါပဉ္စ ပဿံ အဘိ သမ္ပရာယံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၄။ ကတ္တေ၊ ငါ၏ အမှုတော်ကို ဆောင်ရွက်ပေတတ်သော အမောင်အဘိပါရက။ တုဝံ၊ သင်သည်။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဟိတေ၊ အစီးအပွားတော်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဥမ္မာဒန္တိံ စ၊ ဥမ္မာဒန္တီသည်လည်းကောင်း။ တုဝဉ္စ၊ သင်သည်လည်းကောင်း။ မမ၊ ငါ၏။ သခါ၊ အဆွေခင်ပွန်းချည်းတည်း။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဥမ္မာဒန္တိယာ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ ပရိဂ္ဂဟိတာယ၊ သိမ်းဆည်းအပ်သည်ရှိသော်။ ဒေဝါ စ၊ နတ်တို့သည်လည်းကောင်း။ ပိတရော စ၊ ဗြဟ္မာတို့သည်လည်းကောင်း။ သဗ္ဗေ စ၊ အလုံးစုံကုန်သော တိုင်းနိုင်ငံသူ အပေါင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ နိန္ဒေယျုံ၊ အဆွေခင်ပွန်းအား ပြစ်မှားသောမင်းဟု ကဲ့ရဲကုန်ရာ၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဘိသမ္ပရာယံ- အဘိသမ္ပရာယေ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ ပါပဉ္စ၊ ယုတ်မာသော အဖြစ်သို့လည်း။ ပဿ၊ ရောက်ရာ၏။
အဘိပါရကသည် ထိုသိဝိမင်းပြောဆိုသော စကားကို ပယ်သဖြင့် တစ်ဖန် ဆက်သပြန်လိုရကား-
သ နေဂမာ ဇာနပဒါ စ သဗ္ဗေ။
ယံ တေ မယာ ဥမ္မာဒန္တီ ပဒိန္နာ၊
ဘုသေဟိ ရာဇာ ဝနထံ သဇာဟိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၅။ သိဝိရာဇ၊ သိဝိမင်းမြတ်။ ယံ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဥမ္မာဒန္တီ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ပဒိန္နာ၊ ဆက်သအပ်ပြီ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သနေဂမာ၊ နိဂုံး၌နေသူနှင့် တကွကုန်သော။ ဇာနပဒါ စ၊ ဇနပုဒ်သူတို့သည်လည်းကောင်း။ သဗ္ဗေ စ၊ အလုံးစုံသော နတ်ဗြဟ္မာတို့သည်လည်းကောင်း။ ဧတံ၊ ထိုဥမ္မာဒန္တီကို သိမ်းဆည်းခြင်းကို။ အဓမ္မံ၊ တရားနှင့်မလျော်သော အကျင့်ဟူ၍။ န ဟိ ဝဇ္ဇုံ၊ မဆိုအပ်ကုန်ရာ။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဝနထံ၊ အလိုတော်ကို။ ဘုသေဟိ၊ ဖြည့်တော်မူလော့။ သဇာဟိ၊ တပ်စွန်းခြင်းပြေမှ အကျွန်ုပ်အား သနားတော်မူလော့။
သိဝိမင်းသည် ထိုစကားကိုလည်း ပယ်တော်မူလိုရကား-
သခါ မမံ ဥမ္မာဒန္တီ တုဝဉ္စ။
သတဉ္စ ဓမ္မာနိ သုကိတ္တိတာနိ၊
သမုဒ္ဒဝေလာဝ ဒုရစ္စယာနိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၆။ ကတ္တေ၊ ငါ၏ အမှုတော်ကို ဆောင်ရွက်ပေတတ်သော အမောင် အဘိပါရက။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဟိတေ၊ အစီးအပွားတော်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဥမ္မာဒန္တီ စ၊ ဥမ္မာဒန္တီသည်လည်းကောင်း။ တုဝဉ္စ၊ သင်သည်လည်းကောင်း။ မမ၊ ငါ၏။ သခါ၊ အဆွေခင်ပွန်းချည်းတကား။ ဒုရစ္စယာ၊ လှန်နိုင်ခဲကုန်သော။ သမုဒ္ဒဝေလာဝ၊ သမုဒ္ဒရာကမ်းကိုကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဒုရစ္စယာနိ၊ လွန်နိုင်ခဲကုန်သော။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ သုကိတ္တိတာနိ၊ ကောင်းစွာ ဟောတော်မူအပ်ကုန်သော။ ဓမ္မာနိ စ၊ ခန္တီ, မေတ္တာ, ဘာဝနာ, သီလ, အာစာရဟု ဆိုအပ်ကုန်သော တရားတို့သည်လည်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ န ဂဏှိဿာမိ၊ မယူအံ့။
ထိုစကားကိုကြား၍ အဘိပါရကသည် တစ်ဖန် အကြောင်းနှင့်တကွ တင်လျှောက်လိုရကား-
ဓာတာ ဝိဓာတာ စာသိ ကာမပါလော။
တယီ ဟုတာ ရာဇ မဟပ္ဖလာဟိ၊
ကာမေန မေ ဥမ္မာဒန္တိံ ပဋိစ္စ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၇။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အာဟုနေယျော စ၊ အဝေးမှဆောင်ယူ၍ ပြုအပ်သော အလှူဝတ္ထု, ဧည့်သည်တို့အားရည်၍ အလှူဝတ္ထုတို့ဖြင့် ပူဇော်သက္ကာရကို ခံထိုက်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ဟိကာနုကမ္ပီ စ၊ အကျွန်ုပ်အား စီးပွားကိုလိုသည်။ ဝါ၊ အကျွန်ုပ်အား သနားတော်မူလတ်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ဓာတာ စ၊ အကျွန်ုပ်အား ဆောင်ရွက်ပေတတ်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ဝိဓာတာ စ၊ စည်းစိမ်ချမ်းသာကို စီရင်ပေတတ်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ကာမပါလော စ၊ အလိုရှိတိုင်း အလိုရှိတိုင်းကုန်သော ကာမတို့ကို စောင့်ရှောက်ပေတတ်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ တယိ-တုယှံ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ဟုတာ၊ ပူဇော်အပ်သည်ရှိသော်။ မဟပ္ဖလာဟိ၊ အကျိုးကြီးမြတ်သည်သာတည်း။ မေ-မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ကာမေန၊ အလိုအားဖြင့်။ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ ပဋိစ္ဆ၊ ခံတော်မူပါလော့။
သိဝိမင်းကြီး စိတ်တိုလာပြီ
ဤသို့ တင်လျှောက်သည်ရှိသော် သိဝိမင်းသည် အဘိပါရက... သင်သည် ရှေးကာလ၌ ငါ၏ အလုံးစုံသော အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်ဆောင်ပါလျက် ယခုမူ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်၍ များစွာ တင်လျှောက်ဘိသည်။ မတင်မလျှောက်လင့် ဟု ခြိမ်းခြောက်သဖြင့် ပယ်တော်မူလိုရကား-
ဓမ္မံ အစာရီ မမ ကတ္တု ပုတ္တ။
အညော နု တေ ကော ဣဓ သောတ္ထိကတ္တာ၊
ဒွိပဒေါ နရော အရုဏေ ဇီဝလောကေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၈။ ကတ္တု၊ အမှုကြီးငယ်ကို ရွက်ဆောင်ပေတတ်သော။ အဘိပါရက၊ အဘိပါရက အမည်ရှိသော။ ပုတ္တ၊ ငါ့ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးကာလက။ မမ၊ ငါ၏။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ ဓမ္မံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ အစာရီ၊ ဆောင်ရွက်ကျင့်ဘူးပြီ။ ဣဓ ဇီဝလောကေ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ အရုဏေ၊ အရုဏ်သည်။ ဥဂ္ဂစ္ဆန္တေ၊ တက်လတ်သော်။ အညော၊ ငါမှတစ်ပါးသော။ တေ၊ သင့်အား။ သောတ္ထိကတ္တာ၊ ချမ်းသာခြင်းကိုပြုတတ်သော။ ဒွိပဒေါ၊ အခြေ နှစ်ချောင်းရှိသော။ ကော နရော၊ အဘယ်မင်းသည်။ အတ္ထိ နု၊ ရှိပါသေးသလော။
တရားဟောရန် တောင်းပန်ခြင်း
အဘိပါရကသည် ထိုစကားကိုကြားလျှင် တစ်ဖန် တစ်စုံတစ်ခုသောစကားကို တင်လျှောက်ခြင်းငှာ မဝံ့သည်ဖြစ်၍ မင်းအား ချီးမွမ်းသည်၏ အစွမ်းအားဖြင့် တရားဟောစိမ့်သောငှာ တောင်းပန်လိုရကား-
တွံ ဓမ္မဂုတ္တော ဓမ္မဝိဒူ သုမေဓော။
သော ဓမ္မဂုတ္တော စီရမေဝ ဇီဝ၊
ဓမ္မဉ္စ မေ ဒေသယ ဓမ္မပါလ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၉။ နရိန္ဒ၊ လူများသေဌ်နင်း ပြည့်ရှင်မင်း တုဝံနု၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်လျှင်။ သေဋ္ဌော၊ မင်းတကာတို့ထက် မြတ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်လျှင်။ အနုတ္တရော၊ ပြိုင်ဖက်ကင်းလတ် မြတ်သော မင်းသည်။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်လျှင်။ ဓမ္မဂုတ္တော၊ အဆုံးအဖြတ်တရား အစဉ်အဆက်တရား သုစရိုက်တရားတို့ကို လုံခြုံစေတော်မူ၏။ (တစ်နည်းကား) ဓမ္မဂုတ္တော၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရား၌ အားထုတ်တော်မူပေတတ်၏။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်လျှင်။ ဓမ္မဝိဒူ၊ တရားကို သိတော်မူပေ၏။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်လျှင်။ သုမေဓော၊ ကောင်းသောပညာရှိတော်မူ၏။ သော တွံ၊ ထိုအရှင်မင်းမြတ်သည်လျှင်။ ဓမ္မဂုတ္တော၊ တရားကို စောင့်ရှောက်တော်မူတတ်၏။ ဓမ္မပါလ၊ တရားစောင့်တော်မူသော အရှင်မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ စိရမေဝ ဇီဝ၊ သက်တော်ရှည်သည်သာလျှင် ဖြစ်စေလော့။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဓမ္မဉ္စ၊ တရားကိုလည်း။ ဒေသယ၊ ဟောတော်မူပါလော့။
သိဝိမင်း၏ တရားတော်
ထိုသို့ အဘိပါရက ချီးမွှမ်းတင်လျှောက် တောင်းပန်သည်ရှိသော် သိဝိမင်းသည် အဘိပါရကအား တရားဟောတော်မူလိုရကား-
သုဏောဟိ ဝစနံ မမ။
ဓမ္မံ တေ ဒေသယိဿာမိ၊
သတံ အာသေဝိတံ အဟံ။
။ လ။
ဓမ္မံ သိဝီနံ အပစာယမာနော။
သော ဓမ္မမေဝါနုဝိစိန္တယန္တော၊
တသ္မာ သကေ စိတ္တဝသေ န ဝတ္တော။
ဟူသော ဤတစ်ဆယ့်နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၀၀။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ မံ၊ ငါ့ကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ဣင်္ဃ၊ တောင်းပန်တိုက်တွန်း၏။ တံ-တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တေ၊ သင့်အား။ သတံ-သန္တေဟိ၊ ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ အာသေဝိတံ၊ မှီဝဲတော်မူအပ်သော။ ဓမ္မံ၊ တရားတော်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒေသယိဿာမိ၊ ဟောအံ့။ တွံ၊ သင်သည်။ မမ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏောဟိ၊ နာလော့။
၁၀၁။ အဘိပါရက၊ အမောင်အဘိပါရက။ ဓမ္မရုစိ၊ ဝိနိစ္ဆယဓမ္မ, ပဝေဏီဓမ္မ, သုစရိတဓမ္မကို နှစ်သက်တတ်သော။ ရာဇာ၊ ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ သာဓု၊ ကောင်း၏။ (တစ်နည်း) ဓမ္မရုစိ၊ အကုသိုလ်တရားကို ပယ်၍ ကုသိုလ်တရားကို နှစ်သက်တတ်သော။ ရာဇာ၊ ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ သာဓု၊ ကောင်းပါ၏။ ပညာဏဝါ၊ ပညာရှိသော။ နရော၊ လူပုဂ္ဂိုလ်သည်။ သာဓု၊ ကောင်း၏။ မိတ္တာနံ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို။ အဒုဗ္ဘော၊ မပြစ်မှားသည်၏ အဖြစ်သည်။ သာဓု၊ ကောင်း၏။ ပါပဿ၊ မကောင်းမှုကို။ အကရံ၊ မပြုခြင်းသည်။ သုခံ၊ နောက်ခါ ချမ်းသာ ခံစံရာသော အကြောင်းတည်း။
၁၀၂။ အဘိပါရက၊ အမောင်အဘိပါရက။ အကောဓဿ၊ အမျက်ထွက်ခြင်း ကင်းထသော။ ဌိတဓမ္မဿ၊ သုံးပါးသောတရား၌ တည်ထသော။ ရာဇိနော၊ ပြည့်ရှင်မင်း၏။ ဝိဇိတေ၊ တိုင်းနိုင်ငံ၌။ ဝသန္တာ၊ နေကုန်သော။ မနုဿာ၊ လူတို့သည်။ သီတစ္ဆာယာယ၊ သားသမီး မယား ဆွေမျိုးသားချင်း မိတ်ဆွေ ခင်ပွန်း၏ ချမ်းမြေ့သာယာသော အရိပ်ဖြင့်။ သံဃရေ၊ မိမိတို့အိမ်၌။ သုခံ၊ ချမ်းသာစွာ။ အာသေထ၊ နေရကုန်၏။
၁၀၃။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အရွယ်တူ အဘိပါရက။ အမေက္ခ၊ မဆင်ခြင်မူ၍။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော။ ယံ ကမ္မံ၊ အကြင်အမှုသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ အသာဓု၊ မကောင်းသော။ ဧတံ ကမ္မံ၊ ထိုအမှုကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ နေဝ အဘိရောစယာမိ၊ မနှစ်သက်သည်သာတည်း။ ယေ ဝါ ပိ ရာဇာနော၊ အကြင် ပြည့်ရှင်မင်းတို့သည်ကား။ ဉတွာန၊ သိကုန်၍။ သယံ၊ ကိုယ်တိုင်။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုမင်းတို့၏။ ကမ္မံ၊ အမှုကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ရောစေမိ၊ နှစ်သက်တော်မူ၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဣမာ ဥပမာ၊ ဤနှစ်ပါးသော ဥပမာတို့ကို။ တုဝံ၊ သင်သည်။ သုဏောဟိ၊ နာလော့။
၁၀၄။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ တရမာနာနံ- ဂစ္ဆန္တာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဂဝံ၊ နွားတို့တွင်။ ပုင်္ဂဝေါ၊ ရှေ့ဆောင် နွားမင်းဥသဘသည်။ ဇိမှံ၊ ကောက်တကျစ်။ စေ ဂစ္ဆတိ၊ သွားငြားအံ့။ နေတ္တေ၊ ရှေ့ဆောင် နွားမင်းဥသဘသည်။ ဇိမှံ၊ ကောက်တကျစ်။ ဂတေ၊ သွားသည်။ သတိ၊ ရှိသော်။ သဗ္ဗာ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ တာ ဂါဝီ၊ ထို့နောက်လိုက် နွားအပေါင်းတို့သည်။ ဇိမှံ၊ ကောက်ကောက် ကွေ့ကွေ့။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။
၁၀၅။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူသာလျှင်။ မနုဿေသု၊ လူတို့တွင်။ ယော ရာဇာ၊ အကြင် ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ သေဋ္ဌသမ္မတော၊ အမြတ်ဟူ၍ သမုတ်အပ်သော သူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သော ရာဇာ၊ ထိုအမြတ်ဟူ၍ သမုတ်အပ်သော ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ အဓမ္မံ၊ မတရားသောအကျင့်ကို။ စေ စရတိ၊ ကျင့်ငြားအံ့။ ဣတရာ၊ မင်းမှတစ်ပါးသော။ ပဇာ၊ သတ္တဝါသည်ကား။ ပဂေဝ၊ အဘယ်ဆိုဖွယ်ရာ ရှိအံ့နည်း။ အဓမ္မံ၊ မတရားသော အကျင့်ကို။ အတိဝိယ၊ အလွန်လျှင်။ စရတိ ယေဝ၊ ကျင့်လေသည်သာတည်း။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ရာဇာ၊ ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ အဓမ္မိကော၊ တရား မကျင့်သည်။ စေ ဟောတိ၊ ဖြစ်ငြားအံ့။ ဧဝံသတိ၊ ဤသို့ ပြည့်ရှင်မင်း တရားမကျင့်သည် ရှိသော်။ သဗ္ဗရဋ္ဌံ၊ အလုံးစုံသော တိုင်းနိုင်ငံသည်။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲစွာ။ သေတိ- ဝသတိ၊ နေရ၏။
၁၀၆။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ တရမာနာနံ- ဂစ္ဆန္တာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဂဝံ၊ နွားတို့တွင်။ ပုင်္ဂဝေါ၊ ရှေ့ဆောင် နွားမင်းဥသဘသည်။ ဥဇုံ၊ ဖြောင့်စွာ။ ဂတေ၊ သွားသည်။ သတိ၊ ရှိသော်။ သဗ္ဗာ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သာ။ တာ ဂါဝီ၊ ထို နောက်လိုက် နွားအပေါင်းတို့သည်။ ဥဇုံ၊ ဖြောင့်စွာ။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။
၁၀၇။ အဘိပါရက၊ အမောင်အဘိပါရက။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ မနုဿေသု၊ လူတို့တွင်။ ယော ရာဇာ၊ အကြင်မင်းသည်။ သေဋ္ဌသမ္မတော၊ အမြတ်ဟူ၍ သမုတ်အပ်သော သူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သော ရာဇာပိ၊ ထိုမင်းသည်လည်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စေညစရတိ၊ ကျင့်ငြားအံ့။ ဣတရာ၊ မင်းမှတစ်ပါး။ ပဇာ၊ သတ္တဝါသည်။ ပဂေဝ၊ အဘယ်ဆိုဖွယ်ရာ ရှိအံ့နည်း။ စရတိ ဧဝ၊ ကျင့်သည်သာလျှင်တည်း။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ဓမ္မိကော၊ တရားစောင့်သည်။ စေ ဟောတိ၊ ဖြစ်ငြားအံ့။ ဧဝံ သတိ၊ ဤသို့ မင်းတရားစောင့်သည်ရှိသော်။ သဗ္ဗရဋ္ဌံ၊ အလုံးစုံသော တိုင်းနိုင်ငံသူလူအပေါင်းသည်။ သုခံ၊ ချမ်းသာစွာ။ သေတိ- ဝသတိ၊ နေရ၏။
၁၀၈။ အဘိပါရက၊ အမောင်အဘိပါရက။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဓမ္မေန၊ တရားမကျင့်သဖြင့်။ အမရတ္တံ၊ နိဗ္ဗာန်ကို။ န စာပိ အဘိပတ္ထယေ၊ ဆုမပန်ဆင်။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ ဣမံ ဝါ ပထဝိံ၊ ဤမြေအပြင်ကိုလည်း။ ဝိဇေတုံ၊ တိုင်းနိုင်ငံပြုအံ့သောငှာ။ န ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုမရှိ။
၁၀၉။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ဣဓ- ဣမသ္မိံ လောကေ၊ ဤလောက၌။ မနုဿေသု၊ လူတို့၌။ ယံကိဉ္စိ၊ အလုံးစုံသော။ ရတနံ၊ သဝိညာဏက အဝိညာဏကဖြစ်သော ရတနာသည်။ ဝိဇ္ဇတိ၊ ရှိ၏။ ဂါဝေါ၊ နွားတို့သည်လည်းကောင်း။ ဒါသော၊ ကျွန်လည်းကောင်း။ ဟိရညဉ္စ၊ ရွှေလည်းကောင်း။ ဝတ္ထိယံ၊ ကာသိတိုင်း၌ဖြစ်သော အဝတ် လည်းကောင်း။ ဟရိစန္ဒနံ၊ စန္ဒကူးရွှေလည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဣမာနိ ရတနာနိ၊ ဤရတနာတို့သည်။ ဝိဇ္ဇန္တိ၊ ရှိကုန်၏။
၁၁၀။ အဿိတ္ထိယောပိ၊ လှေနှင့်တူသော လျင်မြန်ခြင်း ရှိကုန်သောမြင်း, မြတ်သောအဆင်းကိုဆောင်သော မိန်းမတို့ကိုလည်းကောင်း။ ယဉ္စာပိ ရတနံ၊ အကြင် ခုနစ်ပါး အပြားရှိသော ရတနာကို လည်းကောင်း။ ယဉ္စေပိ မဏိကံ၊ အကြင်အဖိုးများစွာထိုက်သော ပတ္တမြားတုံးကိုလည်းကောင်း။ ဣမေ စန္ဒိမသူရိယာ၊ ဤလနေတို့သည်။ အဘိပါလယန္တိ၊ စောင့်ကုန်၏။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ အဟံ၊ င့သည်။ သိဝီနံ၊ သိဝိတိုင်းသူတို့၏။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ ဥသဘော၊ မြတ်သောမင်းသည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ ဇာတော၊ ဖြစ်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တဿဟေတု၊ ထိုဆိုအပ်ပြီးသော ရတနာအပေါင်းဖြစ်သော စကြဝတေးမင်း၏ စည်းစိမ်ဟူသော အကြောင်းကြောင့်လည်း။ ဝိသမံ၊ မညီညွတ်သော အကျင့်ကို။ န စရေယျံ၊ မကျင့်အံ့။
၁၁၁။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ နေတာ၊ လူအများကို နတ်ပြည်သို့ ပို့ဆောင်တတ်ထသော။ ဟိတာ၊ လူအများ၏ စီးပွားကို ဆောင်တတ်ထသော။ ဥဂ္ဂတော၊ တရားကျင့်သော မင်းဟူ၍ ဇမ္ဗူကျွန်းအလုံး၌ ကျော်စောထသော။ ရဋ္ဌပါလော၊ တိုင်းနိုင်ငံသူ လူအပေါင်းကို စောင့်ရှောက်တတ်ထသော။ သိဝီနံ၊ သိဝိတိုင်းကို အစိုးရကုန်သော ရှေးမင်းမြတ်တို့၏။ ဓမ္မံ၊ အစဉ်အဆက်ဖြစ်သော တရားကို။ အပစာယမာနော၊ ပူဇော်ထသော။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဓမ္မမေဝ၊ တရားကိုသာလျှင်။ အနုဝိစိန္တယန္တော၊ ကြံဆင်ခြင်တော်မူ၏။ တတော၊ ထို့ကြောင့်။ သကစိတ္တဝသေ၊ မိမိစိတ်၏ အလိုအားဖြင့်။ န ဝတ္တော၊ မကျင့်အံ့။
စစ်သူကြီး၏ မင်းကျင့်တရားများ
ဤဂါထာတို့ဖြင့် ဘုရားအလောင်း သိဝိမင်းကြီး၏ တရားစကားကိုကြား၍ အဘိပါရက စစ်သူကြီးသည် မိမိအရှင်သိဝိမင်းအား ချီးမွမ်းခြင်းကိုပြုလိုရကား-
ကရိဿသိ စိရံ ရဇ္ဇံ၊ ပညာ ဟိ တဝ တာဒိသီ။
ဓမ္မံ ပမဇ္ဇ ခတ္တိယော၊ ရဋ္ဌာ စဝတိ ဣဿရော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၁၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ တဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ပညာ၊ ပညာတော်သည်။ တာဒိသီ၊ ထိုအရှင်မင်းမြတ်၏ အကျင့်နှင့်တူသော သဘောရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ စိရံ၊ မြင့်ရှည်စွာ။ ရဇ္ဇံ၊ မင်းအဖြစ်ကို။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ အဗျသနံ၊ ပျက်စီးခြင်း ကင်းသည်ကို။ သိဝံ၊ ငြိမ်းချမ်းသည်ကို။ ကရိဿသိ၊ ပြုတော်မူလတ္တံ့။
၁၁၃။ မဟာရာဇာ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ယံ ဓမ္မံ၊ အကျင့်တရားတော်ကို။ နပ္ပမဇ္ဇသိ၊ မေ့လျော့တော် မမူပေ။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ တံ၊ ဤတရားတော်ကို မမေ့ခြင်းကို။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အနုမောဒါမ၊ ဝမ်းမြောက်ပါကုန်၏။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ ပမဇ္ဇ၊ မေ့လျော့၍။ ဣဿရော၊ အစိုးရသော။ ခတ္တိယော၊ ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ ရဋ္ဌာ၊ တိုင်းနိုင်ငံမှ။ စဝတိ၊ ရွေ့လျောရ၏။
ဤနှစ်ဂါထာတို့ဖြင့် အဘိပါရကသည် မိမိအရှင်သိဝိမင်းအား ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုပြီး၍ တစ်ဖန်လည်း အရှင်မင်းမြတ် တရားကို ကျင့်တော်မူလော့ဟု ထိုသိဝိမင်းအား တရားကျင့်စိမ့်သောငှာ အလွန်လျှင် တိုက်တွန်း တင်လျှောက်ပြန်လိုရကား-
ဣဓ ဓမ္မံ စရိတွာန၊ ရာဇာ သဂ္ဂံ ဂမိဿတိ။
။ လ။
သုစိဏ္ဏေန ဒိဝံ ပတ္တာ၊ မာ ဓမ္မံ ရာဇ ပါမဒေါ။
ဟူသောအဆုံး ဤဆယ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၁၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မာတာပိတူသု၊ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ခတ္ထိယ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဣဓ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်ဘဝ၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရိတွာနု၊ ကျင့်၍။ တွံ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၁၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ပုတ္တဒါရေသု၊ သားတော် သမီးတော် အရှင်မိဖုရားတို့၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၁၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ မိတ်တာမစ္စေသု၊ ချစ်ကုန်သော အဆွေခင်ပွန်းတို့၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၁၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဝါဟနေသုစ၊ ဆင် မြင်း အစရှိသော ယာဉ်တော်တို့ကို လည်းကောင်း။ ဗလေသုစ၊ ဗိုလ်ပါတို့၌လည်းကောင်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၁၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဂါမေသုစ၊ ရွာသူတို့၌လည်းကောင်း။ နိဂမေသု စ၊ နိဂုံးသူတို့၌လည်းကောင်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၁၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ရဋ္ဌေသု၊ တိုင်းနိုင်ငံ့သူတို့၌လည်းကောင်း။ ဇနပဒေသု စ၊ ဇနပုဒ်သူတို့၌လည်းကောင်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၂၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ သမဏေသု စ၊ ရဟန်းတို့၌လည်းကောင်း။ ဗြာဟ္မဏေသု စ၊ ပုဏ္ဏားတို့၌လည်းကောင်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၂၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ မိဂပက္ခီသု၊ သားငှက်တို့၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၂၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ သုစိဏ္ဏော၊ ကောင်းစွာ ကျင့်အပ်သော။ ဓမ္မော၊ တရားတော်သည်။ သုခံ၊ ချမ်းသာခြင်းကို။ အာဝဟတိ၊ ဆောင်တတ်၏။ တွံ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဣဓ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်ဘဝ၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်တော်မူ၍။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၂၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ သဗြဟ္မကာ၊ ဗြဟ္မာနှင့်တကွကုန်သော။ ဣန္ဒာဒေဝါ၊ သိကြား ကာမာဝစရနတ်တို့သည်။ သုစိဏ္ဏေန၊ ကောင်းစွာ ကျင့်အပ်သော သုစရိုက်တရားကြောင့်။ ဒိဝံ၊ နတ်ပြည် ဗြဟ္မာပြည်သို့။ ပတ္တာ၊ ရောက်ကုန်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ မာ ပါမဒေါ၊ မေ့လျော့တော်မမူလင့်။
ဤ ဂါထာတို့ဖြင့် စစ်သူကြီး အဘိပါရကသည် သိဝိမင်းအား တရားစကားတို့ကို တင်လျှောက်သည်ရှိသော် သိဝိမင်းသည် ဥမ္မာဒန္တီ၌ တပ်စွန်းသောစိတ်ကို ပယ်ဖျောက်တော်မူ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် ဤဥမ္မာဒန္တီဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ သာသနာတော်ဝယ် ငြီးငွေ့ဆန့်ကျင် မပျော်ရွှင်သည်ဖြစ်၍ လူထွက်ချင်သော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ သုနန္ဒ ရထားထိန်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ စစ်သူကြီး အဘိပါရက ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ဥပ္ပလဝဏ်သည် ထိုအခါ ဥမ္မာဒန္တီ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရား ပရိသတ်တော်တို့သည် ထိုအခါ ကြွင်းကုန်သော ပရိသတ်တို့သည် ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သိဝိမင်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကိုယ်တိုင်တရား ကျင့်မူကား အများတရား ကျင့်ပေမည်
နှစ်ခုမြောက်ဖြစ်သော ဥမ္မာဒန္တီဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
ပဏ္ဏာသနိပါတ်
၃။ မဟာဗောဓိဇာတ်
ပညာရှိဖြစ်၍ သူတစ်ပါးတို့၏အယူဝါဒကို ဖျက်ဆီးနိုင်ခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကိံ နု ဒဏ္ဍံ ကိမဇိနံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ မဟာဗောဓိပရိဗ္ဗာဇကဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ပညာပါရမီကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် မဟာဥမင်္ဂဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။ အထူးကား - ထိုအခါ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့... ယခုအခါ၌သာလျှင် သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် ပညာရှိတော်မူသည် သူတစ်ပါးတို့၏ အယူဝါဒကို ချိုးဖဲ့ဖျက်ဆီးနိုင်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် ပညာရှိတော် မူသည်သာလျှင်တည်း၊ သူတစ်ပါးတို့၏ အယူဝါဒကို ချိုးဖဲ့ ဖျက်ဆီးတော် မူနိုင်သည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
ဗောဓိပရိဗိုဇ်ရဟန်း
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကာသိတိုင်း၌ ကုဋေရှစ်ဆယ်ကြွယ်ဝသော ဥဒိစ္စ ဗြာဟ္မဏ မဟာသာလ ပုဏ္ဏားမျိုး၌ ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းအား ဗောဓိ သတို့သား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုဗောဓိသတို့သားသည် အရွယ်ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အတတ်သင်ပြီးလျှင် တစ်ဖန် ပြန်လည်ခဲ့၍ အိမ်ရာထောင်သော လူ၏ဘောင်၌နေလျက် နောက်အဖို့၌ ကမတို့ကို စွန့်၍ ဟိမဝန္တာသို့ဝင်ပြီးလျှင် ပရိဗိုဇ်ရဟန်းအဖြစ်ဖြင့် ရဟန်းပြု၍ ထိုဟိမဝန္တာ တောအရပ်၌သာလျှင် တောသစ်မြစ် တောသစ်သီးဟူသော အစာအာဟာရ ရှိသည်ဖြစ်၍ ကြာမြင့်စွာနေလျက် မိုးလလွန်သောအခါ ဟိမဝန္တာမှ သက်ခဲ့၍ ဒေသစာရီသွားသည်ရှိသော် အစဉ်သဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်သို့ရောက်လျှင် မင်း၏ဥယျာဉ်တော်၌ နေလျက် နက်ဖြန်နေ့၌ ပရိဗိုဇ်ရဟန်း၏ တင့်တယ်လျောက်ပတ်သော အသွင်အပြင်ဖြင့် မြို့၌ ဆွမ်းခံအံ့သောငှာ သွားသည်ရှိသော် မင်းအိမ်တံခါးသို့ ရောက်၏။
ဗာရာဏသီမင်း ကိုးကွယ်ခြင်း
ထိုသို့ ဆွမ်းခံဝင်သော ဗောဓိပရိဗိုဇ်ကို ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်ပြတင်းပေါက်၌ ရပ်သော ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မြင်လေလျှင် ထိုဗောဓိပရိဗိုင်၏ ဣန္ဒြေတော်၏ ငြိမ်သက်ခြင်း၌ ကြည်ညို၍ ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်ကို မိမိနန်းတော်သို့ ဝင်စေတော်မူ၍ ရာဇပလ္လင်၌ နေစေပြီးလျှင် ပြုအပ်သော ပျူငှာသော လောကဝတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အတန်ငယ် တရားစကားကို နာပြီးလျှင် အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကို လှူစေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ဆွမ်းကို ခံယူတော်မူ၍ ဤမင်းမျိုးသည်ကား အပြစ်များ၏။ ရန်သူတို့သည် များကုန်၏။ ငါ့အား ဖြစ်လာသောဘေးကို အဘယ်သူသည်လျှင် ထုတ်ဆောင်နိုင်လတ္တံ့နည်း ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ဗောဓိပရိဗိုဇ်သည် အနီး၌တည်သော မင်းနှင့်အကျွမ်းဝင်သော ပိင်္ဂလမည်သော ခွေးတစ်ကောင်ကိုမြင်၍ ကြီးစွာသော ထမင်းစိုင်ကိုကိုင်၍ ထိုပိင်္ဂလအမည်ရှိသော ခွေးအား ပေးလိုသောအခြင်းအရာကို ပြ၏။
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် သိလတ်၍ ခွေးစားခွက်ကို ဆောင်ယူစေပြီးလျှင် ထမင်းခဲကိုယူစေ၍ ပေးစေ၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုခွေးအားပေး၍ ဆွမ်းစားခြင်း ကိစ္စကို ပြီးစေ၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည်လည်း ထိုဘုရားလောင်း၏ ဝန်ခံခြင်းကို ယူစေပြီးလျှင် မြို့တွင်းဝယ် မင်းဥယျာဉ်တော်၌ သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်းကို ဆောက်စေ၍ ရဟန်းတို့၏ ပရိက္ခရာတို့ကိုလှူ၍ ထိုကျောင်း၌ နေစေ၏။ နေ့တိုင်း နေ့တိုင်းလည်း နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ် ဘုရားလောင်းအား ဆည်းကပ်ခစားအံ့သောငှာ သွား၏။ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးသော ကာလ၌ကား ဘုရားလောင်းသည် အမြဲ ရာဇပလ္လင်၌သာလျှင် နေ၍ မင်း၏ဘောဇဉ်ကိုသာလျှင် ဘုဉ်းပေးတော်မူ၏။ ဤသို့လျှင် တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ်တို့သည် လွန်ကုန်၏။
မိစ္ဆာဝါဒ ၅-ပါး
ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းအားကား ငါးယောက်ကုန်သော အမတ်တို့သည် အကျိုးအကြောင်းကိုပြ၍ ဆုံးမကုန်၏။ ထိုငါးယောက်ကုန်သော အမတ်တို့တွင် တစ်ယောက်သော အမတ်သည် အဟေတုကဝါဒ ရှိ၏။ တစ်ယောက်သောအမတ်သည် ဣဿရကတဝါဒ ရှိ၏။ တစ်ယောက်သော
အမတ်သည် ပုဗ္ဗေကတဝါဒ ရှိ၏။ တစ်ယောက်သော အမတ်သည် ဥစ္ဆေဒဝါဒ ရှိ၏။ တစ်ယောက်သောအမတ်သည် ခတ္တဝိဇ္ဇဝါဒရှိ၏။
ထိုအမတ်တို့တွင် အဟေတုကဝါဒရှိသော အမတ်သည် ဤသတ္တဝါတို့သည် အကြောင်းမရှိ၊ သံသရာဖြင့် စင်ကြယ်ကုန်၏ ဟု လူများကို ယူစေ၏။ ဣသရကတ ဝါဒရှိသော အမတ်သည် လူများကို ဗြဟ္မဗိသာနိုး အစိုးရသောသူသည် ဖန်ဆင်းအပ်၏ ဟု လူအများကို ယူစေ၏။ ပုဗ္ဗေကတဝါဒရှိသော အမတ်သည် ဤသတ္တဝါတို့အား ချမ်းသာဆင်းရဲ ဖြစ်သည်ရှိသော် ရှေး၌ပြုအပ်သော ကံကြောင့်သာလျှင် ဖြစ်၏ ဟု လူအများကို ယူစေ၏။ ဥစ္ဆေဒဝါဒရှိသော အမတ်သည် ဤပစ္စုပ္ပန်ဘဝမှ တမလွန်ဘဝသို့ သွားသောသူ မည်သည်ကား မရှိ၊ ဤလောကသည် ပြတ်၏ ဟု လူများကို ယူစေ၏။ ခတ္တဝိဇ္ဇဝါဒရှိသော အမတ်သည် မိမိအတွက် အကျိုးရှိမည်ဆိုလျှင် မိဘတို့ကိုလည်း သတ်၍ မိမိအလိုဆန္ဒအတိုင်း ပြုအပ်၏ ဟု လူများကို ယူစေ၏။
ရဟန်းတရားသူကြီး
ထိုအမတ်တို့သည် ဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ တရားသူကြီးအရာ၌ တည်နေကုန်လျက် တံစိုးစားကုန်သည်ဖြစ်၍ ဥစ္စာရှင် မဟုတ်သောသူကို ဥစ္စာရှင်ပြုကုန်၏။ ဥစ္စာရှင်ဖြစ်သောသူကို ဥစ္စာရှင် မဟုတ်သည်ကို ပြုကုန်၏။
ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ လိမ်လည် ကောက်ကျစ်၍ တရားတွေ့တတ်သောသူမှ တရားရှုံးသော ယောက်ျားတစ်ယောက်သည် ဆွမ်းခံကြွတော်မူလျက် မင်း၏ နန်းတော်သို့ ဝင်သော ဘုရားလောင်းကို မြင်လေလျှင် ရှိခိုး၍ အရှင်ဘုရား... အရှင်ဘုရားတို့သည် အရှင်မင်းကြီးနန်းတော်၌ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးတော်မူဘိ၏တကား၊ တံစိုးယူ၍ လူကို ဖျက်ဆီးကုန်သော တရားစီရင် ဆုံးဖြတ်ကုန်သော အမတ်တို့ကို အဘယ့်ကြောင့် လျစ်လျူရှုတော်မူကုန်ဘိသနည်း၊ ယခုအခါ ငါးယောက်ကုန်သော အမတ်တို့သည် ကောက်တကျစ်ပြု၍ တရားတွေ့တတ်သောသူ၏ လက်မှ တံစိုးကိုယူ၍ ဥစ္စာရှင်ဖြစ်ပါလျက်လျှင် ဥစ္စာရှင်မဟုတ်သည်ကို ပြုအပ်၏ ဟု လျှောက်ထား၍ ငိုကြွေး၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုတရားရှုံးသော ယောက်ျား၌ သနားတော်မူသည်၏ အစွမ်းအားဖြင့် တရားဆုံးဖြတ်ရာသို့ သွား၍ တရားသဖြင့် ဆုံးဖြတ်စီရင်လျှင် ဥစ္စာရှင်ဖြစ်သောသူကိုသာလျှင် ဥစ္စာရှင် ပြုတော်မူ၏။ လူများသည် တစ်ပြိုင်နက်သာလျှင် ဖြစ်သော သည်းစွာသောအသံဖြင့် ကောင်းချီးကြွေးကြော်သော အခြင်းအရာကို ပေး၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ထိုအသံကိုကြားလျှင် ဤအသံသည် အဘယ်အသံနည်း ဟု မေး၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားသိရလျှင် ဘုရားလောင်းအထံ၌နေ၍ ပြုအပ်ပြီးသော ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်း ကိစ္စရှိသော ဘုရားလောင်းကို အရှင်ဘုရား... ယနေ့ အရှင်ဘုရားသည် တရားဆုံးဖြတ်တော်မူသလော ဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ဆုံးဖြတ်သည် မှန်၏ ဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်ဘုရား... အရှင်ဘုရားတို့သည် စီရင်ဆုံးဖြတ်တော်မူသည်ရှိသော် လူများ၏ စီးပွားချမ်းသာသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤနေ့မှစ၍ အရှင်ဘုရားတို့သည်သာလျှင် စီရင်ဆုံးဖြတ်တော်မူပါကုန်လော့ ဟု လျှောက်၏။
မြတ်သောမင်းကြီး... ငါတို့သည် ရဟန်းမည်ကုန်၏။ ငါတို့အား ထိုတရားကိုစီရင်သော အမှုသည် မအပ် ဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်ဘုရား... လူများ၌ သနားတော်မူသဖြင့် စီရင်ဆုံးဖြတ်တော်မူအံ့သောငှာ အပ်ပါ၏။ အရှင်ဘုရားတို့သည် အလုံးစုံသော နေ့တို့ပတ်လုံး ဆုံးဖြတ်တော်မမူလင့်၊ ဥယျာဉ်တော်မှ ဤ နန်းတော်သို့ ကြွလာတော်မူကုန်သည်ရှိသော် တရားစီရင်ရာအရပ်သို့ ကြွတော်မူ၍ စောစောကသာလျှင် တရားစီရင်မှု လေးခုတို့ကို ဆုံးဖြတ်တော်မူကုန်လော့၊ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးတော်မူပြီးလျှင် ဥယျာဉ်တော်သို့ ကြွတော်မူလိုသည်ရှိသော် တရားစီရင်မှု လေးခုတို့ကို ဆုံးဖြတ်တော်မူကုန်လော့၊ ဤသို့ ဆုံးဖြတ်စီရင်တော်မူသည်ရှိသော် လူများအား စီးပွားချမ်းသာ ဖြစ်ပါလတ္တံ့ ဟု လျှောက်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်သည်ရှိသော် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံတော်မူပြီးလျှင် ထိုနေ့မှစ၍ ထို ဗြဟ္မဒတ်မင်း လျှောက်တောင်းပန်တိုင်း စီရင်ဆုံးဖြတ်တော်မူ၏။ တံစိုးထိုး၍ တရားတွေ့တတ်ကုန်သော သူတို့သည် အခွင့်မရကုန်၊ ထိုအမတ်တို့သည်လည်း တံစိုးကို မရကုန်သည်ဖြစ်၍ ဆင်းရဲကုန်သဖြင့် ကြံကြကုန်၏။
အမတ်တို့ ကုန်းတိုက်ပြီ
ဗောဓိပရိဗိုဇ် တရားဆုံးဖြတ်သော ကာလမှစ၍ ငါတို့သည် တစ်စုံတစ်ခုကိုမျှ မရကုန်၊ ယခု ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်ကို အရှင်မင်းမြတ်၏ ရန်သူဟု တင်လျှောက်၍ ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်ကို အရှင်မင်းကြီးနှလုံးတော်၌ ချစ်ခြင်းကိုဖျက်၍ သတ်စေကုန်အံ့ ဟု ကြံကြကုန်၏။ ကြံကုန်ပြီး၍ ထို အမတ်တို့သည် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသို့ကပ်ကုန်၍ အရှင်မင်းမြတ်... ဗောဓိပရိဗိုဇ်သည် အရှင်မင်းမြတ်တို့၏ အကျိုးမဲ့ကို အလိုရှိ၏ ဟု တင်လျှောက်ကုန်လတ်သော် မယုံကြည်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ဤဗောဓိပရိဗိုဇ်သည် သီလရှိ၏။ ဉာဏ်နှင့် ပြည့်စုံ၏။ ဤသို့ မပြုကုန်လတ္တံ့ ဟု ဗြဟ္မဒတ်မင်း ဆိုသည်ရှိသော် အရှင်မင်းမြတ်... နာတော်မူဦးလော့၊ မြိုအလုံး၌ နေကုန်သောသူတို့ကို မိမိလက်နက်, မိမိဘက်သာအဖြစ် ပြု၏။ စင်စစ်သော်ကား ငါးယောက်ကုန်သော အကျွန်ုပ်တို့ကိုသာလျှင် လက်နက် ပြုအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်၊ အကျွန်ုပ်တို့၏စကားကို အကယ်၍ ယုံတော်မမူကုန်အံ့၊ ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ် ဤနန်းတော်သို့ လာသောအခါ ပရိသတ်တို့ကို ကြည့်တော်မူပါကုန်လော့ ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ကောင်းပြီ ဟု ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်ပြတင်းပေါက်၌ ရပ်လျက် လာလတ်သော ဗောဓိပရိဗိုဇ်ကို ကြည့်သည်ရှိသော် အခြံအရံနှင့်တကွ လာသည်ကိုမြင်၍ မိမိကိုယ်တိုင် တရားဥပဒေနားလည်မှုမရှိပဲ တရားတွေ့ကုန်သော လူတို့ကို ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်၏ အခြံအရံဟု အောက်မေ့၍ အချစ်ပျက်လေလျှင် ထိုအမတ်တို့ကိုခေါ်စေ၍ အသို့ ပြုရကုန်အံ့နည်း ဟု မေး၏။ အရှင်မင်းမြတ်... ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်ကို ဖမ်းစေတော်မူလော့ ဟု တင်လျှောက်ကုန်လတ်သော် ရုန့်ရင်း ကြမ်းကြုတ်သောအပြစ်ကို မမြင်ဘဲလျက် အသို့ဖမ်းရအံ့နည်း ဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းမြတ်... ထိုသို့ဖြစ်လျှင် ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်အား ပြုမြဲတိုင်းသော ပူဇော်သက္ကာရကို ယုတ်စေတော်မူကုန်လော့၊ ထိုသို့ ပူဇော်သက္ကာရကို ဆုတ်ယုတ်စေသည်ကိုမြင်လျှင် ပညာရှိသော ဗောဓိပရိဗိုဇ်သည် တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူအား မကြားမူ၍ မိမိအလိုလိုသာလျှင် ပြေးလတ္တံ့ ဟု တင်လျှောက် ကုန်လတ်သော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ကောင်းပြီ ဟု ဆို၍ အစဉ်သဖြင့် ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်အား ပူဇော်သက္ကာရကို ယုတ်စေ၏။ အစစွာသောနေ့၌ ရှေးဦးစွာ ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်အား အခင်းမရှိ၊ အချည်းနှီးသော ပလ္လင်၌သာလျှင် နေစေကုန်၏။ ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်သည် အချည်းနှီးသော ပလ္လင်ကိုမြင်လျှင် မင်းအချစ်ပျက်သည်၏ အဖြစ်ကိုသိ၍ ဥယျာဉ်သို့သွား၍ ထိုနေ့ပင်လျှင် ဖဲလိုသည်ဖြစ်လျက် စင်စစ်သဖြင့် သိမှ ဖဲအံ့ ဟု ကြံပြီးလျှင် မဖဲဘဲ နေ၏။
ထို့နောင် နက်ဖြန်နေ့၌ အချည်းနှီးသော ပလ္လင်၌နေသော ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်အား ဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ လှုမြဲတိုင်းသော ဆွမ်းကိုလည်းကောင်း၊ တစ်ပါးသော ဆွမ်းကိုလည်းကောင်း ယူ၍ ရောနှောသောဆွမ်းကို ပေးကြကုန်၏။ သုံးရက်မြောက်သောနေ့၌ မြတ်သော နန်းတော်အပြင်သို့ ဝင်စိမ့်သောငှာ မပေးမူ၍ လှေကားဦး၌သာလျှင်ထား၍ ရောနှောသောဆွမ်းကို ပေးကြကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုရောနှောသောဆွမ်းကိုယူ၍ ဥယျာဉ်တော်သို့သွား၍ ဆွမ်းစားခြင်းကိစ္စကို ပြုတော်မူ၏။ လေးရက်မြောက်သောနေ့၌ နန်းတော်ပြာသာဒ်အောက်၌ထား၍ ဆန်ကွဲထမင်းကို ပေးကြကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုဆန်ကွဲထမင်းကိုလည်း ယူ၍ ဥယျာဉ်တော်သို့ သွားပြီးလျှင် ဆွမ်းစားခြင်းကိစ္စကို ပြုတော်မူ၏။
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အမတ်တို့ကို မေးတော်မူ၏။ ဗောဓိပရိဗိုဇ်သည် ပူဇော်သက္ကာရကို ဆုတ်ယုတ်စေသော်လည်း မပြေးသွား၊ ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်ကို အသို့လျင် ပြုရကုန်အံ့နည်း ဟု မေး၏။ အရှင်မင်းမြတ်... ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်သည် ဆွမ်းအလိုငှာ မကျင့်၊ ထီးနန်းအကျိုးငှာသာ ကျင့်၏။ ဆွမ်းအကျိုးငှာ အကယ်၍ ကျင့်အံ့၊ ရှေးဦးစွာသော နေ့ကပင်လျှင် ပြေးလေရာ၏ ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ယခု အသို့ပြုရကုန်အံ့နည်း ဟု ဗြဟ္မဒတ်မင်း မေးသည်ရှိသော် အရှင်မင်းမြတ်... နက်ဖြန် ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်ကို သတ်စေတော်မူကုန်လော့ ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။
ပရိဗိုဇ်ကို သတ်စေခြင်း
ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ကောင်းပြီ ဟု ထိုအမတ်တို့၏ လက်၌သာလျှင် သန်လျက်ကိုထား၍ နက်ဖြန် တံခါးမ တံခါးငယ်တို့၏ အကြား၌ရပ်၍ ဝင်လာစဉ်လျှင် ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်၏ ဦးခေါင်းကိုဖြတ်၍ အပိုင်းပိုင်းပြုပြီးလျှင် တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူကို မသိစေမူ၍ ရေအိမ်တွင်း၌ ချပြီးလျှင် ရေချိုး၍ လာခဲ့ကြကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ထိုအမတ်တို့သည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံ၍ နက်ဖြန် လာလတ်ကြကုန်ပြီးလျှင် ဤသို့ ပြုကုန်အံ့ ဟု အချင်းချင်း စီရင်ကုန်၍ မိမိတို့အိမ်သို့ သွားကြကုန်၏။
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည်လည်း ညအခါ ဘောဇဉ်ကိုစားပြီးလျှင် အသရေရှိသော အိပ်ရာ၌လျောင်းလျက် ဘုရားလောင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို အောက်မေ့၏။ ထိုအခါ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ထိုသို့ အောက်မေ့စဉ်လျှင် စိုးရိမ်ခြင်းဖြစ်၏။ ကိုယ်မှချွေးတို့သည် ယိုကုန်၏။ အိပ်ရာ၌ သက်သာရာမရသည်ဖြစ်၍ ထိုမှဤမှ တလွန့်လွန့် ပြု၏။
ထိုအခါ မိဖုရားကြီးသည် မင်း၏အနီး၌ အိပ်၏။ ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ထိုမိဖုရားကြီးနှင့်တကွ စကား ပြောဟောခြင်းကိုမျှလည်း မပြု။ ထိုအခါ မင်းကို မိဖုရားကြီးသည် အရှင်မင်းကြီး. အဘယ့်ကြောင့် စကားပြောဟောခြင်းကိုမျှလည်း ပြုတော်မမူကုန်သနည်း၊ အကျွန်ုပ်အား တစ်စုံတစ်ခုသော အပြစ်သည် ရှိသလော ဟု လျှောက်၏။ ရှင်မိဖုရား... မရှိ၊ စင်စစ်သော်ကား ဗောဓိပရိဗိုဇ်သည် ငါတို့ရန်သူ ဖြစ်သတတ်၊ ထို့ကြောင့် ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်အား နက်ဖြန် သတ်စိမ့်သောငှာ အမတ်ငါးယောက်တို့ကို စေ၏။ ထို အမတ်ငါးယောက်တို့သည်ကား ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်ကို သတ်ပြီးလျှင် အပိုင်းအပိုင်းပြု၍ ကျင်ကြီးတွင်း၌ ချကုန်လတ္တံ့၊ ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်သည်ကား ငါတို့အား တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ်တို့ပတ်လုံး များစွာသောတရားကို ဟောပေ၏။ ငါသည် ထိုဗောဓိပရိဗိုင်၏ တစ်စုံတခုသော အပြစ်ကိုလည်း မျက်မှောက်အားဖြင့် မမြင်စဖူး၊ သူတစ်ပါးစကားကိုကား ယုံကြည်သည်ဖြစ်၍ ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်ကို ငါသည် သတ်လေဟူ၍ စေမိ၏။ ထိုအကြောင်းကြောင့် စိုးရိမ်၏ ဟု ဆို၏။
ထိုသို့ ပြောဆိုသောအခါ မင်းကို မိဖုရားကြီးသည် တင်လျှောက်၏။ အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီး၏ ရန်သူတော်သည် အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့၊ ထို ဗောဓိပရိဗိုဇ်ကို သတ်စေကာမူ အဘယ်မူ၍ စိုးရိမ်တော်မူသနည်း၊ ရန်သူမည်သည်ကို သားပင် ဖြစ်လှည့်ငြားသော်လည်း သတ်၍ မိမိ၏ ချမ်းသာသောအဖြစ်ကို ပြုအပ်၏။ စိုးရိမ်တော်မမူလင့် ဟု သက်သာရာ ရစေ၏။ ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ထိုမိဖုရားကြီးစကားဖြင့် သက်သာရာရ၍ အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ရောက်၏။
ခွေး၏ ကယ်တင်ခြင်း
ထိုခဏ နန်းတော်၌မွေးသော ပိင်္ဂလအမည်ရှိသော ခွေးသည် ထိုစကားကိုကြား၍ နက်ဖြန် ငါသည် ငါ၏အစွမ်းဖြင့် ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်အား အသက်ကိုပေးခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု ကြံ၍ မိုးသောက်သောနေ့၌ စောစောကလျှင် နန်းတော်ပြသာဒ်ထက်မှ ဆင်းသက်၍ တံခါးမသို့သွားပြီးလျှင် တံခါးခုံပေါ်၌ မေးတင်၍ ဘုရားလောင်း လာလတ္တံ့သော လမ်းကို ကြည့်မျှော်လျက်သာလျှင် ဝပ်၍နေ၏။ ထိုအမတ်တို့သည်လည်း စောစောကလျှင် သန်လျက်စွဲကုန်လျက် လာလဘ်ကုန်၍ တံခါးမ တံခါးငယ်တို့၏ အကြား၌ တည်ကုန်ကြ၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း အခါကိုမှတ်၍ ဥယျာဉ်တော်မှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် မင်းအိမ်တံခါးသို့ သွားလေ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို ပိင်္ဂလအမည်ရှိသောခွေးသည် မြင်လျှင် ခံတွင်းကိုဖွင့်၍ အစွယ်လေးချောင်းတို့ကို ပြလျက် အရှင်ဘုရား... အရှင်ဘုရားသည် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်ဝယ် တစ်ပါးသောအရပ်၌ ဆွမ်းကို မရသလော၊ အကျွန်ုပ်တို့ အရှင်မင်းကြီးသည် အရှင်ဘုရားအား သတ်စိမ့်သောငှာ သန်လျက်လက်စွဲကုန်သော အမတ်ငါးယောက်တို့ကို တံခါးနှစ်ခုတို့၏အကြား၌ထားတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရားသည် နဖူးပြင်ဖြင့် သေမင်းကိုဆောင်ယူခဲ့၍ မလာလင့်၊ လျင်စွာ ဖဲပလေလော့ဟု ပြင်းထန်စွာသောအသံဖြင့် ဟောင်၏။ ထိုဘုရားလောင်း ဗောဓိပရိဗိုဇ်သည် အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့၏အသံကို သိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ ထိုအရပ်မှလျှင် ပြန်လည်၍ ဥယျာဉ်တော်သို့ သွားပြီးလျှင် တစ်ပါးသောအရပ်သို့ သွားအံ့သောငှာ ပရိက္ခရာတို့ကို ယူ၏။
မင်းကြီးတောင်းပန်ခြင်း
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်တံခါးဝ၌ရပ်လျက် ထိုဘုရားလောင်း လာလတ်သည်ကိုလည်းကောင်း၊ ပြန်လည်၍ သွားသည်ကိုလည်းကောင်း မြင်၍ ဤဗောဓိပရိဗိုဇ်သည် ငါ၏ရန်သူ အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့၊ ဥယျာဉ်တော်သို့ရောက်လျှင် ဗိုလ်ပါကိုစုရုံး၍ စစ်ထိုးမှုကိုစီရင်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ အကယ်၍ ငါ၏ရန်သူ မဖြစ်ငြားအံ့၊ မိမိပရိက္ခရာတို့ကိုယူ၍ ပြေးသွားအံ့သောအမှုကို စီရင်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်၏ အမူအရာကို သိအောင်ပြုအံ့ ဟု ဥယျာဉ်သို့သွား၍ မိမိပရိက္ခရာတို့ကို ယူ၍ သွားအံ့ဟု သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်းမှ ထွက်သောဘုရားလောင်းကို စင်္ကြံဦးကမြင်လျှင် ရှိခိုး၍ တင့်အပ် လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ ရပ်လျက် မေးလျှောက်လိုရကား-
ကိမင်္ကုသဉ္စ ပတ္တဉ္စ၊ သံဃဋိဉ္စာပိ ဗြာဟ္မဏ။
တရမာနရူပေါ ဂဏှာသိ၊ ကိံ နု ပတ္ထယသေ ဒိသံ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၄။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရဟန်း။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ တရမာနရူပေါ၊ လျင်မြန်သော သဘောရှိလျက်။ ဒဏ္ဍံ၊ တောင်ဝှေးကို။ ကိံနု ဂဏှာသိ၊ အဘယ့်ကြောင့် ယူဘိသနည်း။ အဇိနံ၊ သစ်နက်ရေကို။ ကိံ ဂဏှာသိ၊ အဘယ့်ကြောင့် ယူဘိသနည်း။ ဆတ္တံ၊ ထီးကို။ ကိံ ဂဏှာသိ၊ အဘယ့်ကြောင့် ယူဘိသနည်း။ ဥပ ဟနံ၊ ဖိနပ်ကို။ ကိံ ဂဏှာသိ၊ အဘယ့်ကြောင့် ယူဘိသနည်း။ အင်္ကုသဉ္စ၊ သပိတ်အိတ်ဆွဲသော ချွန်းကောက်ကိုလည်း။ ကိံ ဂဏှာသိ၊ အဘယ့်ကြောင့် ယူဘိသနည်း။ ပတ္တဉ္စ၊ သပိတ်ကိုလည်း။ ကိံ ဂဏှာသိ၊ အဘယ့်ကြောင့် ယူဘိသနည်း။ သံဃဋိဉ္စာပိ၊ ဒုကုဋ်ကိုလည်း။ ကိံ ဂဏှာသိ၊ အဘယ့်ကြောင့် ယူဘိသနည်း။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ ကိံနု ဒိသံ၊ အဘယ်အရပ်မျက်နှာကိုလျှင်။ ပတ္ထယသေ၊ သွားခြင်းငှာ တောင့်တတော်မူသနည်း။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ဤမင်းသည် မိမိပြုသောအမှုကို ငါ့ကိုမသိဟု မှတ်ထင်လေ၏။ ထိုကြောင့် ထိုမင်းကို သိစေအံ့ဟု သိစေတော် မူလိုရကား-
နာဘိဇာနာမိ သောဏေန၊ ပိင်္ဂလေနာဘိကူဇိတံ။
တဝ သုတွာ သဘရိယဿ၊ ဝီတသဒ္ဓဿ မံ ပတိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၂၅။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တဝန္တိကေ၊ ဒါယကာ မင်းမြတ်အထံ၌။ ဝုသိတာနိ၊ မင်းမြတ်ကို အမှီပြု၍ နေအပ်ကုန်သော။ ယာနိ ဒွါဒသဝဿာနိ၊ အကြင် တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဧတာနိ ဒွါဒသဝဿာနိ၊ ထို တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ်တို့ပတ်လုံး။ ပိင်္ဂလေန၊ ပိင်္ဂလအမည်ရှိသော။ သောဏေန၊ အရှင်မင်းမြတ်၏ ခွေးတော်သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ အဘိကူဇိတံ၊ ပြင်းထန်စွာ ဟောင်ဘူးသည်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ နာဘိဇာနာမိ၊ မသိစဘူး။
၁၂၆။ မံ ပတိ၊ ငါ၏ကိုယ်တွင်း၌။ သဘရိယသ၊ မိဖုရားနှင့်တကွ။ ဝီတသဒ္ဓဿ၊ သဒ္ဓါကြည်ညိုခြင်းကင်းထသော။ တဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ သွာယံ- သော အယံ သုနခေါ၊ ထိုခွေးတော် ပိင်္ဂလသည်။ သုက္ကံဒါဌံ၊ ဖြူသော အစွယ်လေးချောင်းကို။ ဝိဒံသယံ၊ ဖော်ပြလျက်။ ဒိတ္တောဝ၊ ဆုံးမဘိသကဲ့သို့။ မံ၊ ငါ့ကို။ နဒတိ၊ ပြင်းစွာဟောင်၏။
ထို့နောင်မှ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မိမိအပြစ်ကို ဝန်ခံ၍ ကန်တော့လိုရကား-
ယထာ ဘာသသိ ဗြာဟ္မဏ။
ဧသ ဘိယျော ပသီဒါမိ၊ ဝသ ဗြာဟ္မဏ မာဂမာ။
ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
ဗောဓိပရိဗိုဇ် သွားခွင့်တောင်းခြင်း
၁၂၇။ ဗြဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော အရှင်မြတ်။ တွံ၊ အရှင်မြတ်သည်။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဒေါသံ၊ အပြစ်ကို။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဘာသသိ၊ ဆိုတော်မူ၏။ တထာ၊ ထိုအရှင်ဘုရား ဆိုတော်မူတိုင်း။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဧသ- ဧသော ဒေါသော၊ သတ်ပေတော့ဟူ၍ စေခြင်းဟူသော အပြစ်ကို။ ကတော၊ ပြုအပ်သည်။ အဟု၊ ဖြစ်ချေ၏။ ဧသ-ဧသော အဟံပန၊ ဤသို့ ဗောဓိပရိဗိုင်ကို သတ်ပေတော့ဟူ၍ စေမိသော အပြစ်ရှိသော အကျွန်ုပ်သည်ကား။ ဘိယျာ၊ အတိုင်းထက်အလွန်။ ပသီဒါမိ၊ ယခု ကြည်ညို လှပါပြီ။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော အရှင်မြတ်။ ဝသ၊ ဤတွင်သာ နေတော်မူပါလော့။ မာဂမာ၊ တစ်ပါးသောအရပ်သို့ ကြွတော်မမူပါလင့်။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သောမင်းကြီး... ပညာရှိတို့မည်သည်ကား ထိုသို့သဘောရှိသော သူတစ်ပါးတို့၏ စကားကို ယုံကြည်တတ်သော မျက်မြင်ပြုလေ့မရှိသော သူတို့နှင့်တကွ မနေကုန်ဟု ဆို၍ ထိုမင်း မရိုမသေပြုခြင်းကို ပြတော်မူလိုရကား-
တတောပိ သဗလော အဟု။
သဗ္ဗလောဟိတကော ဒါနိ၊
ကာလော ပက္ကမိတုံ မမ။
။ လ။
အာမန္တခေါ တံ ဂစ္ဆာမ၊ ပုရာတေ ဟောမ အပ္ပိယာ။
ဟူသော ဤကိုးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၂၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပုရေ၊ ရှေးက။ တယာ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ မမ၊ ငါ့အား။ ဒိန္နော၊ လှူအပ်သော။ ဩဒနော၊ ဆွမ်းသည်။ သဗ္ဗသေတော၊ အလုံးစုံဖြူသည်။ အာသိ၊ ဖြစ်၏။ တတောပိ၊ ထို့နောင်မှလည်း။ သဗလော၊ ကြောင်ကျားသည်။ အဟု၊ ဖြစ်ပြီ။ ဣဒါနိ၊ ယခုတမူကား။ သဗ္ဗလောဟိတကော၊ အလုံးစုံနီသည်။ ဇာတော၊ ဖြစ်၏။ ဣဒါနိ၊ ယခု။ မေ၊ ငါ့အား။ ပက္ကမိတုံ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားအံ့သောငှာ။ ကာလော၊ အခါသင့်ပြီ။
၁၂၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပုရေ၊ ရှေးက။ မမ၊ ငါ၏။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှာ။ ပညတ္တိ၊ ခင်းအပ်သော။ အာသနံ၊ နေရာသည်။ အဗ္ဘန္တရံ၊ ထီးဖြူဆောက်သော ရာဇပလ္လင်ဟုဆိုအပ်သော အတွင်းတော်၌။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တတော၊ ထို နောင်မှ။ မဇ္ဈေ၊ လှေကားတော်ဦးဟု ဆိုအပ်သောအလယ်၌။ အာသိ၊ ဖြစ်၏။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ ဗဟိ၊ အပ၌။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ နိဒ္ဓမနာ၊ လည်ဆစ်ကိုကိုင်၍ နှင်ထုတ်ခြင်းသည်။ ပုရာ ဟောတိ၊ မဖြစ်မီခင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ သယမေဝ၊ အလိုလိုသာလျှင်။ ဝဇာမိ၊ သွားတော့အံ့။
၁၃၀။ နောဒကံ၊ ရေမရှိသော။ ဥဒပါနံ၊ ရေတွင်းကို။ န သေဝေယျ ဣဝ၊ မမှီဝဲရာသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဝီတသဒ္ဓံ၊ ကြည်ညိုခြင်းကင်းသော သူကို။ န သေဝေယျ၊ မမှီဝဲရာ။ နံ၊ ထို ရေမရှိသောရေတွင်းကို။ သစေပိ အနုခဏေ၊ အကယ်၍မူလည်း ယက်ရာ တူးရာသေး၏။ တထာပိ၊ ထိုသို့ တူးငြား ယက်ငြားသော်လည်း။ ဝါရိ၊ ရေသည်။ ကဒ္ဒမဂန္ဓိကံ၊ ညွန်စော်နံသည်။ ဘဝေယျ၊ ဖြစ်ရာ၏။
၁၃၁။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဥဒကတ္ထိကော၊ ရေကို အလိုရှိသောသူသည်။ ရဟဒံ၊ နက်စွာသာရေအိုင်ကြီးသို့။ ပတွာ၊ ရောက်၍။ ပသန္နံ၊ ကြည်လင်သောရေကို။ ပယိရုပါသေယျ ဣဝ၊ မှီဝဲသုံးဆောင်ရာသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော သူသည်။ ပသန္နမေဝ၊ မိမိအား ကြည်ညိုသောသူကိုသာလျှင်။ သေဝေယျ၊ ပေါင်းဖော်မှီဝဲရာ၏။ အပ္ပသန္နံ၊ မိမိအား မသဒ္ဓါ မကြည်ညိုသောသူကို။ ဝိဝဇ္ဇယေ၊ ရှောင်လွှဲခွာရှဲရာ၏။
၁၃၂။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဘဇန္တံ၊ မိမိကို မှီဝဲဆည်းကပ်သော။ ပုရိသံ၊ မိမိ စီးပွားချမ်းသာကို အလိုရှိသော ယောက်ျားကို။ ဘဇေ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်ရာ၏။ အဘဇန္တံ၊ မိမိကို မမှီဝဲ မဆည်းကပ်သော ရန်သူကို။ န ဘဇ္ဇယေ၊ မမှီဝဲ မဆည်းကပ်ရာ။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဘဇန္တံ၊ မိမိကို မဆည်းကပ်သော မိတ်ဆွေ ခင်ပွန်းဖြစ်သောသူကို။ န ဘဇ္ဇတိ၊ မမှီဝဲ မဆည်းကပ်။ သော၊ ထိုသူသည်။ အသပ်ပုရိသဓမ္မော၊ သူယုတ်မာတို့၏ အကျင့်ရှိသောသူ မည်၏။
၁၃၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သာခဿိတော၊ သစ်ခက်ကိုမှီသော။ မိဂေါ ယထာ၊ မျောက်ကဲ့သို့။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဘဇန္တံ၊ မိမိကို ဆည်းကပ်သောသူကို။ န ဘဇ္ဇတိ၊ မဆည်းကပ်။ သေဝမာနံ၊ မိမိကို မှီဝဲသောသူကို။ န သေဝတိ၊ မမှီဝဲ။ သော၊ ထိုသူသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ မနုဿပါပိဋ္ဌော၊ အလွန်ယုတ်သောသူ မည်၏။
မိတ်ဆွေပျက်ကြောင်း ၃-ပါး
၁၃၄။ မဟာရာဇာ၊ မင်းမြတ်။ သစ္စာဘိက္ခဏသံသဂ္ဂါ၊ မပြတ် ပေါင်းဖော်လွန်ခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း။ အသမော သရဏေန စ၊ မပေါင်းဖော်ခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း။ အကာလေ၊ မလျောက်ပတ်သောကာလ၌။ ယာစနာယစ၊ ချစ်မြတ်နိုးသောဥစ္စာကို တောင်းခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း။ တေန ကာရဏေန၊ ထိုဆိုအပ်ပြီးသော အကြောင်းကြောင့်။ မိတ္တာ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်။ ဇိရန္တိ၊ ဆွေးမြည့်ပျက်စီးကုန်၏။
၁၃၅။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဘိက္ခဏံ၊ အစဉ်မပြတ်။ န ဂစ္ဆေ၊ မဆည်းကပ်ရာ။ စိရာ စိရံ စ ဂစ္ဆေ၊ အလွန် မြင့်ရှည်စွာလည်း မဆည်းကပ်ဘဲ မနေရာ။ ကာလေန၊ လျောက်ပတ်သောအခါကာလ၌။ ယာစံ၊ တောင်းအပ်သော ဥစ္စာကို။ ယာစေယျ၊ တောင်းရာ၏။ ဧဝံ- ဣမိနာ ပကာရေန၊ ဤသို့သောအပြားအားဖြင့်။ စရမာနေ၊ ကျင့်သည်ရှိသော်။ မိတ္တာ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်။ န ဇီယရေ၊ မဆွေးမြည့် မပျက်စီးကုန်။
၁၃၆။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အတိစိရံ၊ အလွန်ကြာမြင့်စွာ။ နိဝါသေန၊ နေခြင်းကြောင့်။ ပိယော၊ ချစ်မြတ်နိုးသော သူသည်။ အပ္ပိယော ဘဝတိ၊ မုန်းသောသူ ဖြစ်တတ်ချေ၏။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ တေ၊ သင်မင်းမြတ်၏။ အပ္ပိယာ ပုရာ ဟောမ၊ မုန်းတော်မမူကုန်မီ။ တံ၊ သင်မင်းမြတ်ကို။ အာမန္တခေါ၊ ပန်ကြား၍သာလျှင်။ ဂစ္ဆာမ၊ သွားပါကုန်ပါအံ့။
မင်းကြီးပြန်ကြွလာရန် ဖိတ်ကြား
ထိုစကားကိုကြား၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မိမိပြည်သို့ တစ်ဖန်ပြန်လည်စိမ့်သောငှာ တောင်းပန်လိုရကား-
ပရိစာရကာနံ သတ္တာနံ၊ ဝစနံ န ကရောသိ နော။
ဧဝံ တံ အဘိယာစာမ၊ ပုန ကယိရာသိ ပရိယာယံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၃၇။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ဧဝံ- ဣမိနာ ပကာရေန၊ ဤသို့သော အပြားအားဖြင့်။ တေ၊ အရှင်ဘုရားအား။ ယာစမနာနံ၊ တောင်းပန်အပ်ကုန်သော အကျွန်ုပ်တို့၏။ အဉ္စလိံ၊ လက်အုပ်ချီခြင်းကို။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ နာဝ ဗုဇ္ဈသိ၊ သိတော်မမူအံ့။ ပရိစာရကာနံ သတ္တာနံ၊ အလုပ် အကျွေး ပစ္စည်းဒါယကာဖြစ်ကုန်သော။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ဝစနံ၊ လျှောက်ထားတောင်းပန်သောစကားကို။ န ကရောသိ၊ နာယူတော်မမူသည် ဖြစ်ငြားအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့နာယူတော် မမူသည်ရှိသော်။ တံ၊ အရှင်ဘုရားကို။ အဘိယာစာမ၊ အထူးတောင်းပန်ပါကုန်ဦးအံ့။ ပုန ပရိယာယံ၊ ဤနေပြည်တော်သို့ တစ်ဖန်ပြန်လည်တော်မူခြင်းငှာ အလှည့်ကို။ ကယိရာသိ၊ ပြုတော်မူပါဦးလော့။
ဘုရားလောင်းသည် ဝန်ခံတော်မူလိုရကား-
အန္တရာယော န ဟေဿတိ။
တုယှံ ဝါပိ မဟာရာဇ၊
မယှံ ဝါ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန။
အပ္ပေဝ နာမ ပဿေမ၊
အဟောရတ္တာနမစ္စယေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၃၈။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန၊ တိုင်းနိုင်ငံသူ ရှင်လူများကို ပွားစေတော်မူတတ်သော။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တုယှံ ဝါပိ၊ သင်မင်းမြတ်အားလည်းကောင်း။ မယှံ ဝါပိ၊ ငါ့အားလည်းကောင်း။ ဧဝံ ဝိဟရတံ၊ ဤသို့ကွေကွင်း၍ နေကြကုန်လတ္တံ့သော။ နော အမှာကံ၊ ငါတို့အား။ အန္တရာယော၊ အန္တရာယ်သည်။ စေ န ဟေဿတိ၊ မဖြစ်ငြားအံ့။ ဧဝံသတိ၊ ဤသို့ အန္တရာယ် မဖြစ်ကြပါသော်။ အဟောရတ္တာနံ၊ နေ့ညဉ့်တို့၏။ အစ္စယေ၊ လွန်ခြင်းသည်။ သတိ၊ ရှိသော်။ အပ္ပေဝ နာမ ပဿမ၊ မြင်ရကုန်ငြားအံ့လည်း မသိ။ ဝါ၊ ပြန်လည် ဆုံဆည်းကောင်း ဆုံဆည်းနိုင်ရာ၏။
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား တရားဟောတော်မူ၍ မင်းမြတ်... မမေ့မလျော့ ဖြစ်တော်မူလော့ဟု ဆို၍ ဥယျာဉ်တော်မှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော အရပ်တစ်ခု၌ ဆွမ်းခံ၍ ဗာရာဏသီပြည်မှ ထွက်သွားလေ၍ အစဉ်သဖြင့် ဟိမဝန္တာသို့သာလျှင်သွား၍ အတန်ငယ်သော ကာလပတ်လုံးနေပြီးလျှင် တစ်ဖန် ဟိမဝန္တာမှသက်ခဲ့၍ တစ်ခုသော ပစ္စန္တရစ်ရွာကို အမှီပြုလျက် တော၌နေ၏။
မင်းကြီး ဘေးတွေ့ပြီ
ဘုရားလောင်း ဗောဓိပရိဗိုဇ်သွားသော ကာလမှစ၍ ထိုအမတ်တို့သည် တစ်ဖန် တရားဆုံးဖြတ်ရာ၌ နေကုန်၍ ဖျက်ဆီးခြင်းကိုပြုကုန်လျက် မဟာဗောဓိပရိဗိုဇ်သည် တစ်ဖန် အကယ်၍ လာငြားအံ့၊ ငါတို့ အသက်ရှိတော့မည် မဟုတ်၊ စင်စစ်သော်ကား ထိုဗောဓိပရိဗိုင်၏ မလာလတ္တံ့သော အကြောင်းကို အသို့ ပြုကြကုန်အံ့နည်းဟု ကြံကြကုန်၏။
ထိုအခါ ထိုအမတ်တို့အား ဤသို့သောအကြံသည် ဖြစ်၏။ ဤသတ္တဝါတို့သည် တပ်စွန်းသူရှိရာ အရပ်မည်သည်ကို စွန့်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ဤမြို့၌ ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်၏ တပ်စွန်းနှစ်သက်ရာ ဌာနသည်ကား အဘယ်နည်းဟု စုံစမ်းရှာဖွေ၍ ထို့နောင်မှ မင်း၏ မိဖုရားကြီးတည်းဟု သိလျှင် အကြင်အကြောင်းကြောင့် ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်သည် ဤမိဖုရားကြီးကို အမှီပြု၍ လာပြန်ရာ၏။ ထိုအကြောင်းသည် ရှိချေသလျှင်ကတည်း၊ ဗောဓိပရိဗိုဇ် မလာမီကလျှင် ထိုမိဖုရားကြီးကို သတ်စေကုန်အံ့ဟု ကြံကြကုန်ပြီးလျှင် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကို ဤသို့သောစကားကို တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ အရှင်မင်းမြတ်... ဤမည်သောနေ့၌ မြို့တော်ဝယ် တစ်ခုသောစကားကို အကျွန်ုပ်တို့သည် ကြားအပ်၏ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ အဘယ်မည်သော စကားနည်းဟု မေးတော်မူလတ်သော် အရှင်မင်းမြတ်... မဟာဗောဓိပရိဗိုဇ်သည်လည်းကောင်း၊ အရှင်မိဖုရားကြီးသည်လည်းကောင်း၊ အချင်းချင်း သတင်းစကား တုံ့ပြန်သော သတင်းစကားကို မှာကြားပို့ သ စေဆိုကြကုန်၏ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ အသို့ပြု၍ မှာကြားပို့သ စေဆိုကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် ရှင်မိဖုရား ရှင်မိဖုရားအစွမ်းဖြင့် မင်းကိုသေစေ၍ ငါ့အား ထီးဖြူကိုပေးခြင်းငှာ တတ်နိုင်ပါမည်လောဟု ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်သည် အရှင်မိဖုရားအား စကားပို့ဆောင် စေဆို မှာကြားသတတ်။ မင်းအား သေအောင်သတ်ခြင်း မည်သည်ကား အကျွန်ုပ်၏ ဝန်ဖြစ်စေ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည် လျင်မြန်စွာ ကြွလာလှည့်ဟု ထိုမိဖုရားကြီးကလည်း ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်အား စေဆိုမှာထားလိုက်ပါသည်ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အဖန်တလဲလဲ တင်ကြကုန်သော ထိုအမတ်တို့၏စကားကို ယုံကြည်၍ ယခု အသို့ပြုအပ်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်မင်းမြတ်... အရှင်မိဖုရားကို သတ်ခြင်းငှာ ထိုက်ပါ၏ ဟု တင်လျှောက်ကုန်လတ်သော် မစုံစမ်း မဆင်ခြင်မူ၍ ထိုသို့ဖြစ်လျှင် သင်တို့သည်ပင်လျှင် ထိုမိဖုရားကြီးကို သတ်၍ အပိုင်းပိုင်းဖြတ်ပြီးလျှင် ကျင်ကြီးတွင်း၌ ပစ်ချကုန်လော့ဟု ဆို၏။
ထိုအမတ်တို့သည် ထိုသို့စီရင်တိုင်း ပြုကြကုန်၏။ ထိုမိဖုရားကို သတ်စေသော အဖြစ်သည် မြို့အလုံး ကျော်စောထင်ရှား၏။ ထိုအခါ ဤမင်းသည် အပြစ်မရှိသော ငါတို့ မယ်တော်မိဖုရားကြီးကို သတ်အပ်၏ဟု ထိုမိဖုရားကြီး၏ သားတော်လေးယောက်တို့သည် မင်း၏ရန်သူ ဖြစကြကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ကြီးစွာသောဘေးသို့ ရောက်၏။
ဗောဓိပရိဗိုင် ပြန်ကြွလာ
ဘုရားလောင်းသည် အဆင့်ဆင့်အားဖြင့် ထိုသတင်းစကားကို ကြား၍ ငါ့ကိုထား၍ ငါမှတစ်ပါးသော ထိုမင်းသားလေးယောက်တို့ကို နှစ်သက်စေ၍ ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကို ကန်တော့စိမ့်သောငှာ စွမ်းနိုင်သူမည်သည် မရှိ၊ မင်းအားလည်း အသက်ကိုပေးအံ့၊ မင်းသားတို့ကိုလည်း မကောင်းမှုမှ လွတ်စေအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် မိုးသောက်သောနေ့၌ ပစ္စန္တရစ်ရွာသို့ဝင်၍ လူတို့သည် လှူအပ်သော မျောက်သားကို ဘုဉ်းပေးတော်မူပြီးလျှင် ထိုမျောက်ရေကို တောင်း၍ယူသဖြင့် ကျောင်း၌ ခြောက်စေပြီးလျှင် အနံ့မရှိအောင်ပြု၍ ဝတ်လည်းဝတ်၏။ ရုံလည်းရုံ၏။ ပခုံး၌လည်း တင်၏။ အဘယ့်ကြောင့် ဤသို့ပြုသနည်းဟူမူကား မျောက်သည် ငါ့အား များစွာ ကျေးဇူးပြု၏ဟု ပြောရအောင် ပြုတော်မူ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမျောက်ရေကိုယူ၍ အစဉ်သဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်လေလျှင် မင်းသားတို့သို့ ကပ်တော်မူ၍ အရှင်မင်းသားတို့... အဖကိုသတ်သော မကောင်းမှုကံမည်သည်ကား ကြမ်းကြုတ်လှစွာသော မကောင်းကျိုးရှိ၏။ ထိုပိတုဃာတကကံကို သင်မင်းသားတို့သည် မပြုအပ်၊ မအိုမသေ နေရသော သတ္တဝါမည်သည် မရှိ၊ ငါသည် သင်မင်းသားတို့ကို အချင်းချင်း သင့်တင့်ညီညွတ်သည်တို့ကိုပြုအံ့ ဟူ၍သာလျှင် လာ၏။ သင်မင်းသားတို့သည် ငါသည် သတင်းစကားကို စေသည်ရှိသော် လာလတ်ကြကုန်လော့ဟု မင်းသားတို့ကို ဆုံးမမှာထားခဲ့ပြီးလျှင် မြို့တွင်း၌ ဥယျာဉ်တော်သို့ဝင်၍ မျောက်ရေကိုခင်းလျက် ကျောက်ဖျာ၌ နေ၏။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို ဥယျာဉ်စောင့်မြင်၍ လျင်မြန်စွာ သွားပြီးလျှင် ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ကြားလျှောက်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ကြား၍လျှင်ဖြစ်သော ဝမ်းမြောက်ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုအမတ်တို့ကိုခေါ်၍ ထိုဥယျာဉ်သို့ သွားပြီးလျှင် ဘုရားအလောင်းကို ရှိခိုးလျက်နေ၍ ပျူငှာလောကဝတ်ကို ပြုအံ့သောငှာ အားထုတ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမင်းနှင့်တကွ မပြောဆိုမူ၍ မျောက်ရေကိုသာလျှင် သုံးသပ်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို ဤသို့ ဆို၏။ အရှင်ဘုရား... အရှင်ဘုရားတို့သည် အကျွန်ုပ်နှင့်မဆိုမူ၍ မျောက်ရေကိုသာလျှင် သုံးသပ်တော်မူဘိကုန်၏။ အရှင်ဘုရားတို့အား ဤမျောက်ရေသည် အကျွန်ုပ်ထကျ ကျေးဇူးကြီးမြတ်လေသလောဟု မေးလျှောက်၏။ ဒါယကာမင်းမြတ် ဤမျောက်သည် ငါ့အားကျေးဇူးများသည် ဟုတ်၏။ ငါသည် ထိုမျောက်၏ ကျောက်ကုန်း၌ စီး၍သွားရပေ၏။ ဤမျောက်သည် ငါ၏ သောက်ရေအိုးကို ဆောင်ပေ၏။ နေရာအရပ်ကို တံမြက်လှည်းပေ၏။ ငါ့အား အာဘိသမာစာရိက သီလဖြစ်သော ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ်ကို ပြုပေ၏။ ငါသည်တစ်မူကား မိမိ၏ အားနည်းသောစိတ် ရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ထိုမျောက်သားကိုစား၍ အရေကို ခြောက်စေပြီးလျှင် ခင်း၍ ထိုင်လည်း ထိုင်၏။ အိပ်လည်း အိပ်၏။ အကြင်အကြင် ဆိုအပ်ပြီးသောနည်းဖြင့် ဤမျောက်သည် ငါ့အား များစွာ ကျေးဇူးပြုဖူးပေ၏ ဟု ဘုရားလောင်းသည် အမတ်တို့၏ အယူတို့ကို ဖျက်ဆီးအံ့သောငှာ မျောက်ရေ၌ မျောက်ပညတ်ကိုတင်လျက် ထိုထို အကြောင်းပရိယာယ်ကိုရည်၍ ဤစကားကို ဆိုတော်မူ၏။
ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမျောက်ရေပေါ်၌ နေဖူးသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ကျောက်ကုန်း၌ စီး၍ သွားရပေ၏ဟူ၍ စကားကို ဆိုတော်မူ၏။ ထိုမျောက်ရေကို ပခုံး၌တင်၍ သောက်ရေအိုးကို ထမ်းပိုးရွက်ဆောင်ဖူးသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် သောက်ရေအိုးကို ထမ်းပိုး ရွက်ဆောင်ဖူးပေ၏ဟု ဤသို့သော စကားကို ဆိုတော်မူ၏။ ထိုမျောက်ရေဖြင့် မြေ၌ တံမြက် လှည်းဖူးသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် နေရာအရပ်ကို တံမြက်လှည်းဖူးပေ၏ဟု ဤသို့သောစကားကို ဆိုတော်မူ၏။ လျောင်းသောကာလ၌ ထိုမျောက်ရေနှင့် ဘုရားလောင်း ကျောတော်၏, နင်းသောကာလ ခြေတို့၏ ထိဖူးသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ငါအား ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ်ကို ပြုဖူးပေ၏ဟု ဤသို့သောစကားကို ဆိုတော်မူ၏။ ဆာမွတ်သော ကာလ၌ကား ထိုမျောက်အသားကိုရ၍ စားတော်မူဖူးသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ငါသည်တမူကား မိမိ၏ အားနည်းသော စိတ်ရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ထိုမျောက်အသားကို စား၏ဟု ဤသို့သောစကားကို ဆိုတော်မူ၏။
ထိုအမတ်တို့သည် ထိုစကားကိုကြား၍ ထိုဗောဓိပရိဗိုဇ်သည် ပါဏာတိပါတကို ပြုအပ်၏ဟူသော အမှတ်ဖြင့် အို ပရိသတ်အပေါင်းတို့... ရဟန်း၏အမှုကို သင်တို့သည် ရှုကြပါကုန်လော၊ မျောက်ကိုသတ်၍ မျောက်သားကိုစားပြီးလျှင် အရေကိုယူ၍ လှည့်လာသတတ်ဟု လက်ခုပ်တီး၍ ပြက်ရယ်ပြုကြကုန်၏။
အဟတုကဝါဒကို ဖျက်ဆီးပုံ
ဘုရားလောင်းသည် ထိုအမတ်တို့ ထိုသို့ ပြက်ရယ်ပြုကုန်သည်တို့ကို မြင်တော်မူလျှင် ဤအမတ်တို့သည် မိမိ မိမိတို့၏အယူကို ဖျက်ဆီးအံ့သောငှာ မျောက်ရေကိုယူ၍ လာသောအဖြစ်ကို မသိကြလေကုန်၊ ထိုအမတ်တို့ကို သိစေအံ့ဟု နှလုံးသွင်းတော်မူပြီးလျှင် အဟေတုကဝါဒီ အမတ်ကို ရှေးဦးစွာခေါ်၍ မေးတော်မူ၏။ ဒါယက... သင်သည် အဘယ့်ကြောင့် ငါ့ကို ပြက်ရယ်ပြုဘိသည် ဟု မေးတော်မူ၏။ ရဟန်း... အဆွေခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားသော အမှုကိုလည်းကောင်း ပါဏာတိပါတကိုလည်းကောင်း ပြုသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ပြက်ရယ်ပြု၏ဟု ဆိုလတ်သော် ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် ဒါယကာ... အကြင်သူသည် သင့်အားလည်းကောင်း သင့်၏ အယူဝါဒအားလည်းကောင်း ယုံကြည်၍ ဤသို့ အဆွေခင်ပွန်းပြစ်မှားခြင်းအမှု, ပါဏ်ကတိပါတအမှုကို ပြုလေရာ၏။ ထိုသူနှင့်တကွ မည်သည့်သူ၏အမှုသည် မကောင်းသနည်း ဟု ဆို၍ ထိုအဟတုကဝါဒီ အမတ်၏ အယူဝါဒကို ဖျက်ဆီးတော်မူလိုရကား
အကာမအကရဏီယံ ဝါ၊ ကရဏီယံ ဝါပိ ကုဗ္ဗတိ။
အကာမကရဏီယမှိ၊ ကွိဓ ပါပေန လိပ္ပတိ။
ကလျာဏော န စ ပါပကာ။
ဘောတော စေ ဝစနံ သစ္စံ၊
သုဟတော ဝါနရော မယာ။
န မံ တွံ ဂရဟေယျာသိ။
ဘောတော ဝါဒေါ ဟိ တာဒိသော။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃၉။ အာဝုသော၊ ဒါယကာ။ လောကော၊ လောကသည်။ သံဂတျာ စ၊ ခြောက်ပါးကုန်သော အမျိုးများတို့တွင် တစ်ပါးကုန်သောအမျိုးသို့ ရောက်သဖြင့်လည်းကောင်း။ ဘာဝါယ၊ သဘောအားဖြင့်လည်းကောင်း။ အနုဝတ္တတိ၊ ချမ်းသာခြင်း ဆင်းရဲခြင်းသို့ရောက်၏။ အကာမာ၊ အလိုမရှိသဖြင့်။ အကရဏီယံ ဝါ၊ မကောင်းမှုကို လည်းကောင်း။ ကရဏီယံ ဝါ၊ ကောင်းမှုကိုလည်းကောင်း။ ကုဗ္ဗတိ၊ ပြု၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တွံ၊ သင် ဒါယကာသည်။ ဝဒသိ၊ ဆို၏။ အယံ၊ ဤစကားသည်။ တဝ၊ သင်၏။ ဥဒီရဏာ စေ၊ စကားဖြစ်ငြားအံ့။ ဧဝံ သန္တေ၊ ဤသို့ သင့်စကားဖြစ်သည်ရှိသော်။ ဣဓ လောကေ၊ ဤလောက၌။ အကာမာ၊ အလိုမရှိသဖြင့်။ ကရဏီယမှိ၊ ပြုသည်ရှိသော်။ ကော နာမ၊ အဘယ်မည်သော သတ္တဝါသည်။ ပါပေန၊ မကောင်းမှုဖြင့်။ လိပ္ပတိ၊ လိမ်းကျံမည်နည်း။
၁၄၀။ အာဝုသော၊ ဒါယကာ။ တဝ၊ သင်၏။ သော အတ္ထော စ၊ ထိုအဟေတုကဝါဒဟု ဆိုအပ်သော အနက်သည်လည်းကောင်း။ သော ဓမ္မော စ၊ ထိုအနက်ကို ပြတတ်သော သဒ္ဒါသည်လည်းကောင်း။ ကလျာဏော၊ ကောင်းမြတ်သည်။ ဟောတိ စေ၊ ဖြစ်ငြားအံ့။ ပါပကော၊ ယုတ်မာသည်။ န စဟောတိ စေ၊ မဖြစ်ငြားအံ့။ ဘောတော၊ သင်ဒါယကာ၏။ ဝစနံ၊ အကြောင်းမရှိဘဲ သတ္တဝါတို့သည် ဆင်းရဲချမ်းသာကို ခံရကုန်၏ဟူသော စကားသည်။ သစ္စံ စေ၊ မှန်ငြားအံ့။ ဧဝံ သတိ၊ ဤသို့ မှန်သည်ရှိသော်။ မယာ၊ ငါသည်။ ဝါနရော၊ မျောက်ကို။ သုဟတော၊ သတ်အပ်ကောင်းပါသည်တကား။
၁၄၁။ ဟိ-သစ္စံ၊ မျောက်ကိုသတ်အပ်သည်ကား ကောင်းဟူ၍ ဆိုအပ်သော ငါ့စကားသည် မှန်၏။ အာဝုသော၊ ဒါယကာ။ ဟိ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဘောတော၊ ဒါယကာ၏။ ဝါဒေါ၊ အယူဝါဒသည်။ တာဒိသော၊ ထိုငါပြုသော အမှုနှင့်တူသော သဘောရှိ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မမ၊ ငါ့အား။ ဂရဟမာနေ၊ ကဲ့ရဲ့သည်ရှိသော်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဝါဒဿ၊ အယူဝါဒအား။ အပရာဓံ၊ ကဲ့ရဲအံ့သော အပြစ်ကို။ ဝိဇာနိယာ စေ၊ သိသည်ဖြစ်အံ့။ ဧဝံသတိ၊ ဤသို့ သိသည်ရှိသော်။ မံ၊ ငါ့ကို။ တွံ၊ သင် ဒါယကာသည်။ နံ ဂရဟောသိ၊ မကဲ့ရဲရာ။
ပထမဂါထာ၌ ဆိုအပ်သော အမျိုးခြောက်ပါး၏ သရုပ်ကို ဤသို့မှတ်အပ်၏။
ကဏှာဘိဇာတိ၊ နီလာဘိဇာတိ၊ လောဟိတာဘိဇာတိ၊ ဟလိဒ္ဒါဘိဇာတိ၊ သုက္ကာဘိဇာတိ၊ ပရမသုက္ကာဘိဇာတိဟူသော ခြောက်ပါးတည်း။
*ထိုခြောက်ပါးတို့တွင် တံငါ, မုဆိုး, သူခိုး, သူသတ်တို့မှတစ်ပါး ကြမ်းကြုတ်သောအမှုကို ပြုသောသူတို့သည် ကဏှာဘိဇာတိမည်၏။
*ရဟန်းသည် နီလာဘိဇာတိ မည်၏။
*တက္ကတွန်းတို့သည် လောဟိတာဘိဇာတိ မည်၏။
*လူ, အစေလက, သာဝကတို့သည် ဟလိဒ္ဒါဘိဇာတိ မည်၏။
*နန္ဒ, ဝစ္ဆ သံကိစ္စအမျိုးသည် သုက္ကာဘိဇာတိ မည်၏။
*အာဇီဝကတို့သည် ပရမသုက္ကာဘိဇာတိ မည်၏။ ဤသို့ မှတ်အပ်၏။
ဤဂါထာတို့ဖြင့် ဘုရားလောင်းသည် ထိုအဟေတုကဝါဒီ အမတ်ကို နှိပ်တော်မူ၍ ပညာကင်းသည်ကို ပြုတော်မူ၏။ ထိုအဟေတုကဝါဒီ အမတ်သည်လည်း မင်းပရိသတ်ဘောင်၌ မျက်နှာမသာသည်ဖြစ်၍ ဦးခေါင်းငိုက်စိုက်နေ၏။
ဣဿရကတဝါဒကို ဖျက်ဆီးပုံ
ဘုရားလောင်းသည်လည်း ထို အဟေတုကဝါဒီ အမတ်၏ အယူဝါဒကို ဖျက်ဆီးတော်မူပြီး၍ ဗြဟ္မာ, ဗိဿနိုး, အစိုးရသောသူ ဖန်ဆင်းသည်ဟု အယူရှိသော ဣဿရကတဝါဒီ အမတ်ကို ခေါ်တော်မူ၍ ဒါယကာ... သင်သည် ဗြဟ္မာ, ဗိဿနိုး, အစိုးရသောသူ ဖန်ဆင်းသည်ဟူသော အယူဝါဒကို အကယ်၍ အနှစ်သာရအားဖြင့် ယုံကြည်အံ့၊ ဤသို့ယုံကြည်သော် အဘယ့်ကြောင့် ငါ့ကို ပြက်ရယ်ပြုရဘိသနည်း ဟု ဆို၍ ထိုအယူဝါဒကို ဖျက်ဆီးတော်မူလိုရကား-
သစေ ကပ္ပေတိ ဇီဝိတံ။
ဣဒ္ဓိံ ဗျသနဘာဝဉ္စ၊
ကမ္မံ ကလျာဏပါပကံ။
နိဒ္ဒေသကာရီ ပုရိသော၊
ဣဿရော တေန လိပ္ပတိ။
ကလျာဏော န စ ပါပကော။
ဘောတော စေ ဝစနံ သစ္စံ၊
သုဟတော ဝါနရော မယာ။
န မံ တွံ ဂရဟေယျာသိ၊
ဘောတော ဝါဒေါ ဟိ တာဒိသော။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆိုတော်မူ၏။
၁၄၂။ အာဝုသော၊ ဒါယကာ။ သဗ္ဗလောကဿ၊ အလုံးစုံသော သတ္တဝါ၏။ ဇီဝိကဉ္စ၊ အသက်မွေးခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဣဒ္ဓိ ဗျသန ဘာဝဉ္စ၊ တန်ခိုးပြည့်စုံခြင်း ပျက်စီးခြင်းအဖြစ်ကိုလည်းကောင်း။ ကလျာဏပါပကံ၊ ကောင်း-မကောင်းသော။ ကမ္မဉ္စ၊ ကုသိုလ် အကုသိုလ်ကို လည်းကောင်း။ ဣဿရော၊ ဗြဟ္မာ ဗိဿနိုး အစိုးရသောသူသည်။ သစေ ကပ္ပေတိ၊ အကယ်၍ စီရင်သည် ဖြစ်အံ့။ ဧဝံ သန္တေ၊ ဤသို့ ဗြဟ္မာ ဗိဿနိုး အစိုးရသောသူ စီရင်သည် ရှိသော်။ ပုရိသော၊ သတ္တဝါသည်။ နိဒ္ဒေသကာရီ၊ ညွှန်ပြ စီရင်သည်ကိုသာ ပြုလေ့ရှိသည်ဖြစ်၍။ ပါပေန၊ မကောင်းမှုဖြင့်။ နလိမ္ပတိ၊ မလိမ်းကျံပါတကား။ ဣဿရော၊ ဗြဟ္မာ ဗိဿနိုး အစိုးရသော သူသည်သာ။ တေန၊ ထို မကောင်းမှုဖြင့်။ လိပ္ပတိ၊ လိမ်းကျံ လူးကပ်ပါလေသည် တကား။
၁၄၃။ အာဝုသော၊ ဒါယကာ။ တဝ၊ သင်၏။ သော တာဒိသော၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ အတ္ထော စ၊ ဗြဟ္မာ ဗိဿနိုး အစိုးရသောသူ ဖန်ဆင်းစီရင်၏ဟူသော အနက်သည်လည်းကောင်း။ ဓမ္မော စ၊ အနက်ကိုပြတတ်သော သဒ္ဒါသည်လည်းကောင်း။ ကလျာဏော၊ ကောင်းမြတ်သည်။ ဟောတိ စေ၊ ဖြစ်ငြားအံ့။ ပါပကော၊ ယုတ်မာသည်။ န စ ဟောတိ စေ၊ မဖြစ်ငြားအံ့။ ဘောတော၊ သင်ဒါယကာ၏။ ဝစနံ၊ ဗြဟ္မာ ဗိဿနိုး အစိုးရသောသူ ဖန်ဆင်းစီရင်၏ ဟူသော စကားသည်။ သစ္စံ စေ၊ မှန်ငြားအံ့။ ဧဝံ သတိ၊ ဤသို့ မှန်သည်ရှိသော်။ မယာ၊ ငါသည်။ ဝါနရော၊ မျောက်ကို။ သုဟတော၊ သတ်အပ်သည် ကောင်းစွတကား။
၁၄၄။ ဟိ-သစ္စံ၊ မျောက်ကို သတ်အပ်သည် ကောင်းစွတကားဟူ၍ ဆိုအပ်သော စကားသည် မှန်၏။ အာဝုသော၊ ဒါယကာ။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဘောတော၊ သင်ဒါယကာ၏။ ဝါဒေါ၊ အယူဝါဒသည်။ တာဒိသော၊ ထို ငါပြုသောအမှုနှင့် တူသောသဘောရှိ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မမ၊ ငါ့အား။ စောဒိယမာနေ၊ ကဲ့ရဲ့သည်ရှိသော်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဝါဒသ၊ အယူဝါဒအား။ အပရာဓံ၊ ကဲ့ရဲ့အံ့သော အပြစ်ကို။ ဝိဇာနိယာ စေ၊ သိငြားအံ့။ ဧဝံ-သတိ၊ ဤသို့ သိသည်ရှိသော်။ မံ၊ ငါ့ကို။ တွံ၊ သင်သည်။ န ဂရဟေယျာသိ၊ မကဲ့ရဲ့ရာ။
ပုဗ္ဗေကတဝါဒကို ဖျက်ဆီးပုံ
ဤသို့လျှင် ထိုဘုရားလောင်းသည် သရက်ပင်မှလျှင် တုတ်ချောင်းကိုယူ၍ သရက်သီးကို ကြွေစေသကဲ့သို့ ဗြဟ္မာ ဗိဿနိုး အစိုးရသောသူ ဖန်ဆင်းသည်ဟူသော အယူဝါဒဖြင့်လျှင် ဗြဟ္မာ ဗိဿနိုး အစိုးရသောသူ ဖန်ဆင်းသည်ဟူသော ဝါဒကို ဖျက်ဆီးတော်မူပြီး၍ ပုဗ္ဗေကတဝါဒီအမတ်ကို ခေါ်တော်မူ၍ ဒါယကာ သင်သည် ပုဗ္ဗေကတဝါဒကို မှန်၏ဟူ၍ အကယ်၍ အောက်မေ့အံ့၊ ဤသို့ အောက်မေ့သည်ရှိသော် ငါ့ကို အဘယ့်ကြောင့် ရယ်သွမ်း သွေးရဘိသနည်း ဟု ဆို၍ ထိုအယူဝါဒကိုလည်း ဖျက်ဆီးတော်မူလိုရကား-
ပေါရာဏကံ ကတံ ပါပံ၊
တမေသော မုစ္စတေ ဣဏံ။
ပေါရာဏကဣဏမောက္ခော၊ ကွီဓ ပါပေ လိပ္ပတိ။
ကလျာဏော န စ ပါပကော။
ဘောတော စေ ဝစနံ သစ္စံ၊
သုဟတော ဝနရော မယာ။
အပရာဓံ ဝိဇာနိယာ။
န မံ တွံ ဂရဟေယျာသိ၊
ဘောတော ဝါဒေါ ဟိ တာဒိသော။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆိုတော်မူ၏။
၁၄၅။ အာဝုသော၊ ဒါယကာ။ ပုဗ္ဗေကတဟေတု၊ ရှေးဘဝ၌ပြုအပ်သော ကံကြောင့်သာလျှင်။ လောကော၊ သတ္တဝါသည်။ သုခဒုက္ခံ၊ ချမ်းသာ ဆင်းရဲခြင်းသို့။ သစေ နိဂစ္ဆတိ၊ အကယ်၍ ရောက်အံ့။ တေန၊ ထိုသတ္တဝါသည်။ ပေါရာဏကံ၊ ရှေး၌ဖြစ်သော။ ယံ ပါပံ၊ အကြင်မကောင်းမှုကို။ ကတံ၊ ပြုအပ်ပြီ။ ဧသော၊ ဤသတ္တဝါသည်။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ တံ ဣဏံ-တမှာ ဣဏမှာ၊ ထိုမြီဟောင်းမှ။ သစေ မုစ္စတေ၊ အကယ်၍ လွတ်သည်ဖြစ်အံ့။ ဧဝံ-သန္တေ၊ ဤသို့ လွတ်သည်ရှိသော်။ သော သတ္တော၊ ထိုသတ္တဝါသည်။ ပေါရာဏကံ-ပေါရာဏကာ၊ ရှေးမကောင်းမှုတည်းဟူသော မြို့ဟောင်းမှ။ မုစ္စတိ ယထာ၊ လွတ်သကဲ့သို့။ ဧဝံ-တထာ၊ ထို့အတူ။ မမပိ၊ ငါ့အားလည်း။ ဣဏမောက္ခော၊ မြီမှလွတ်ခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ကောနာမ၊ အဘယ်မည်သော သူသည်။ ပါပေန၊ မကောင်းမှုဖြင့်။ လိပ္ပတိ၊ လိမ်းကျံမည်နည်း။
၁၄၆။ အာဝုသော၊ ဒါယကာ။ သော တာဒိသော၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော။ အတ္ထော စ၊ ရှေးဘဝက ပြုအပ်သော ကံနှင့်သာလျှင် ချမ်းသာဆင်းရဲဖြစ်၏ဟူသော အနက်သည်လည်းကောင်း။ ဓမ္မော စ၊ အနက်ကိုပြတတ်သော သဒ္ဒါသည်လည်းကောင်း။ ကလျာဏော စေ၊ မှန်ကန် ကောင်းမြတ်ငြားအံ့။ ပါပကော၊ ယုတ်မာသည်။ န စ ဟောတိ စေ၊ မဖြစ်ငြားအံ့။ ဘောတော၊ ဒါယကာ၏။ ဝစနံ၊ ရှေးဘဝက ပြုအပ်သောကံကြောင့် ချမ်းသာဆင်းရဲဖြစ်၏ ဟူသော စကားသည်။ သစ္စံ စေ၊ မှန်ငြားအံ့။ ဧဝံ-သတိ၊ ဤသို့ မှန်ကန်သည်ရှိသော်။ မယာ၊ ငါသည်။ ဝါနရော၊ မျောက်ကို။ သုဟတော၊ သတ်အပ်ကောင်းစွတကား။
၁၄၇။ ဟိ-သစ္စံ၊ မျောက်ကိုသတ်သည်ကား ကောင်းစွဟူ၍ ဆိုသောစကားသည် မှန်၏။ အာဝုသော၊ ဒါယကာ။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဘောတော၊ ဒါယကာ၏။ ဝါဒေါ၊ အယူဝါဒသည်။ တာဒိသော၊ ထို ငါပြုအပ်သောအမှုနှင့် တူသောသဘောရှိ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မမ၊ ငါ့အား။ စောဒိယမာနေ၊ အပြစ်တင်သည်ရှိသော်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဝါဒဿ၊ အယူဝါဒအား။ အပရာဓံ၊ တင်အပ်သောအပြစ်ကို။ တွံ၊ သည်။ ဝိဇာနိယာ စေ၊ သိငြားအံ့။ ဧဝံ- သတိ၊ ဤသို့ သိသည်ရှိသော်။ မံ၊ ငါ့ကို။ န ဂရဟေယျာသိ၊ မကဲ့ရဲ့လေရာ။
ဥစ္ဆေဒဝါဒကို ဖျက်ဆီးပုံ
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် ထိုပုဗ္ဗေကတဝါဒီအမတ်၏ အယူဝါဒကိုလည်း ဖျက်ဆီးတော်မူပြီး၍ ဥစ္ဆေဒဝါဒီအမတ်သို့ ရှေးရှုပြု၍ ဒါယကာ... သင်သည် အလှူ၏ အကျိုးမရှိ၊ ဤသို့ အစရှိသည်တို့ကိုဆို၍ ဤပစ္စုပ္ပန်ဘဝ၌သာလျှင် သတ္တဝါတို့သည် ပြတ်ကုန်၏။ တမလွန်ဘဝသို့ သွားကုန်သောသူတို့မည်သည် မရှိကုန်ဟု ထင်မှတ်လျက် အဘယ့်ကြောင့် ငါ့ကို ပြက်ရယ်ပြုဘိသနည်းဟု ခြိမ်းခြောက်၍ ထိုအမတ်၏ အယူကိုလည်း ဖျက်ဆီးတော်မူလိုရကား-
ယတော စ ရူပံ သမ္ဘောတိ၊ တတ္ထေဝါနုပဂစ္ဆတိ။
ဣဓေဝ ဇီဝတိ ဇီဝါ၊ ပေစ္စ ပေစ္စ ဝိနဿတိ။
ယေ ဗာလာ ယေ စ ပဏ္ဍိတာ။
ဥစ္ဆိဇ္ဇမာန လောကမှိ၊ ကွီဓ ပါပေန လိပ္ပတိ။
ကလျာဏော န စ ပါပကော။
ဘောတော စေ ဝစနံ သစ္စံ၊
သုဟတော ဝါနရော မယာ။
မမံ တွံ ဂရဟေယျာသိ၊
ဘောတော ဝါဒေါ ဟိ တာဒိသော။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆိုတော်မူ၏။
၁၄၈။ အာဝုသော၊ ဒါယကာ။ ပါဏိနံ၊ သတ္တဝါတို့၏။ ရူပံ၊ ရူပက္ခန္ဓာသည်။ စတုန္နံယေဝ၊ ပထဝီ အစရှိကုန်သော လေးပါးသော မဟာဘုတ်တို့ကိုသာလျှင်။ ဥဒပါယ၊ စွဲ၍။ သမ္ဘောတိ၊ ဖြစ်၏။ ယတော စ၊ အကြင် ပထဝီအစရှိသော မဟာဘုတ်ကြောင့်သာလျှင်။ ရူပံ၊ ရူပက္ခန္ဓာသည်။ သမ္ဘောတိ၊ ဖြစ်၏။ မရဏကာလေ၊ သေသောကာလ၌။ တတ္ထေဝ၊ ထို ပထဝီအစရှိသော ဘုတ်အပေါင်းသို့သာလျှင်။ ရူပံ၊ ရူပက္ခန္ဓာသည်။ အနုပဂစ္ဆတိ၊ ဆည်းကပ်သက်ဝင်လေ၏။ ဣဓေဝ၊ ဤပစ္စုပ္ပန် လောက၌သာလျှင်။ ဇီဝေါ၊ သတ္တဝါသည်။ ဇီဝတိ၊ အသက်ရှင်၏။ ပေစ္စ၊ ဘဝတစ်ပါး၌။ နိဗ္ဗတ္တော၊ ဖြစ်သောသတ္တဝါသည်။ ဣဓ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်လောကသို့။ အနာဂန္တာ၊ မရောက်လာမူ၍။ ပစ္စ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ ဝိနဿတိ၊ ပျက်စီးလေ၏။
၁၄၉။ ယေ ဗာလာ စ၊ အကြင် ပညာမရှိကုန်သော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ ပဏ္ဍိတာ စ၊ အကြင် ပညာရှိကုန်သော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ အယံ- ဤဒိသော၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ လောကော၊ ပညာရှိမဲ့ဖြစ်သော လူအပေါင်းသည်။ ဥစ္ဆိဇ္ဇတိ၊ ဘဝတစ်ပါးသို့ ပြောင်းမသွား, ပစ္စုပ္ပန်ဘဝတွင်သာ ပြတ်လေတော့သည်တည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝဒသိ၊ ဆို၏။ ဧဝံ- ယထာ ဝုတ္တနယေန၊ အကြင် အကြင် သင်ဆိုအပ်သောနည်းဖြင့်။ လောကသ္မိံ၊ သတ္တဝါအပေါင်းသည်။ ဥစ္ဆိဇ္ဇမာနေ၊ ပြတ်သည်ရှိသော်။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ ပါပေန၊ မကောင်းမှုဖြင့်။ လိပ္ပတိ၊ လိမ်းကျံလိမ့်မည်နည်း။
၁၅၀။ အာဝုသော၊ ဒါယကာ။ သော တာဒိသော၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ အတ္ထော စ၊ ဥစ္ဆေဒဝါဒဟူသော အနက်သည်လည်းကောင်း။ ဓမ္မော စ၊ အနက်ကိုပြတတ်သော သဒ္ဒါသည်လည်းကောင်း။ ကလျာဏော စေ၊ ကောင်းငြားအံ့။ ပါပကော၊ ယုတ်မာသည်။ န စ ဟောတိ စေ၊ မဖြစ်ငြားအံ့။ ဘောတော၊ ဒါယကာ၏။ ဝစနံ၊ သတ္တဝါသည် သေလွန်သည်မှနောက်၌ ပြတ်လေတော့သည်ဟူသော စကားသည်။ သစ္စံ စေ၊ မှန်ငြားအံ့။ မယာ၊ ငါသည်။ ဝါနရော၊ မျောက်ကို။ သုဟတော၊ သတ်အပ်သည်ကား ကောင်း၏။
၁၅၁။ ဟိ-သစ္စံ၊ မျောက်ကို သတ်အပ်သည်ကား ကောင်း၏ဟူသော စကားသည် မှန်၏။ အာဝုသော၊ ဒါယကာ။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဘောတော၊ ဒါယကာ၏။ ဝါဒေါ၊ အယူဝါဒသည်။ တာဒိသော၊ ထို ငါပြုသောအမှုနှင့် တူသောသဘောရှိ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မမ၊ ငါ့အား။ ဂါရယှမာနေ၊ ကဲ့ရဲသည်ရှိသော်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဝါဒဿ၊ အယူဝါဒအား။ အပရာဓံ၊ ကဲ့ရဲ့အံ့သောအပြစ်ကို။ ဝိဇာနိယာ စေ၊ သိငြားအံ့။ ဧဝံ သတိ၊ ဤသို့ သိသည်ရှိသော်။ တွံ၊ သင်သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ န ဂရဟေယျာသိ၊ မကဲ့ရဲ့လေရာ။
ခတ္တဝိဇ္ဇဝါဒကို ဖျက်ဆီးပုံ
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် ဥစ္ဆေဒဝါဒီအမတ်၏ အယူကိုလည်း ဖျက်ဆီးတော်မူပြီး၍ ခတ္တဝိဇ္ဇဝါဒီအမတ်ကို ခေါ်တော်မူ၍ ဒါယကာ သင်သည် မိဘတို့ကိုလည်းသတ်၍ မိမိအလိုဆန္ဒကို ပြုအပ်၏ဟူသော ဤအယူကို ရွက်ဆောင်စွဲယူ၍ သွားလျက် အဘယ့်ကြောင့် ငါ့ကို ပြက်ရယ် ပြုဘိသနည်း ဟု ဆို၍ ထိုအမတ်၏ အယူဝါဒကိုလည်း ဖျက်ဆီးတော် မူလိုရကား-
ဗာလာ ပဏ္ဍိတမာနိနော။
မာတရံ ပိတရံ ဟန္တွာ၊
အထော ဇေဋ္ဌမ္ပိ ဘာတရံ။
ဟနေယျ ပုတ္တဒါရေ စ၊
အတ္ထော စေ တာဒိသော သိယာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုတော်မူ၏။
၁၅၂။ အာဝုသော၊ ဒါယကာ။ လောကေ၊ လောက၌။ ဗာလာ၊ ပညာမရှိဘဲလျက်။ ပဏ္ဍိတမာနိနော၊ မိမိကိုယ်ကို ပညာရှိဟု ထင်မှတ်ကုန်သော။ ခတ္တဝိဒါ၊ မိဘဟူသော မျိုးစေ့ကို ဖျက်ဆီးအပ်၏ဟု အယူရှိကုန်သော သူတို့သည်။ တာဒိသော၊ ထိုသို့ မိဘစသည်တို့ကို သတ်သင့်သော သဘောရှိသော။ အတ္ထော၊ မိမိအလိုသည်။ သိယာ စေ၊ ဖြစ်ငြားအံ့။ ဧဝံ သတိ၊ ဤသို့ ရှိသည်ဖြစ်သော်။ မာတရံပိ၊ အမိကိုလည်းကောင်း။ ပိတရမ္ပိ၊ အဖကိုလည်းကောင်း။ ဟညေ၊ သတ်ရာ၏။ အထော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ဇေဋ္ဌမ္ပိပိ၊ အစ်ကိုကိုလည်းကောင်း။ ဘာတရမ္ပိ၊ ညီကိုလည်းကောင်း။ ပုတ္တဒါရေစ၊ သားမယားတို့ကို လည်းကောင်း။ ဟနေယျ၊ သတ်ရာ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ နေသံ၊ ထို ခတ္တဝိဇ္ဇာ ဆရာတို့တွင်။ တွမ္ပိ၊ သင်သည်လည်း။ အညတရော၊ တစ်ယောက်ပင် တကား။
ဘုရားအလောင်းသည် ဤဂါထာဖြင့် ထိုအမတ်၏ အယူကို တည်စေပြီးလျှင် မိမိအယူကို ပြတော်မူလိုရကား-
နိသီဒေယျ သယေယျ ဝါ။
န တဿ သာခံ ဘဉ္ဇေယျ၊
မိတ္တဒုဗ္ဘော ဟိ ပါပကော။
အတ္ထော မေ သမ္ဗလေနာပိ၊
သုဟတော ဝါနရော မယာ။
ကလျာဏော န စ ပါပကော။
ဘောတော စေ ဝစနံ သစ္စံ၊
သုဟတော ဝါနရော မယာ။
န မံ တွံ ဂရဟေယျာသိ။
ဘောတော ဝါဒေါ ဟိ တာဒိသော။
၁၅၃။ အာဝုသော၊ ဒါယကာ။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ မိတ္တဒုဗ္ဘော၊ အဆွေခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားသောသူသည်။ ပါပကော၊ ယုတ်မာသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ယသ ရုက္ခဿ၊ အကြင်သစ်ပင်၏။ ဆာယာယ၊ အရိပ်၌။ နိသီဒေယျ ဝါ၊ နေမူလည်း နေဖူးငြားအံ့။ သယေယျ ဝါ၊ အိပ်မူလည်း အိပ်ဖူးငြားအံ့။ တဿ၊ ထိုသစ်ပင်၏။ သာခံ၊ သစ်ခက်သစ်ရွက်ကို။ နဘဉ္ဇေယျ၊ မချိုးမဖျက်ရာ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အမှာကံ၊ ငါတို့၏။ အာစရိယာ၊ ဆရာတို့သည်။ ဝဏ္ဏယန္တိ၊ ချီးမွမ်းတော် မူကုန်၏။
၁၅၄။ တွံ ပန၊ သင်သည်တမူကား။ အတ္ထေ၊ အလိုသည်။ သမုပ္ပန္နေ၊ ဖြစ်သည်ရှိသော်။ သမူလမ္ပိ၊ အမြစ်နှင့် တကွပင်သော်လည်း။ အဗ္ဗဟေ၊ နုတ်ရာ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝဒေသိ၊ ဆို၏။ အထ၊ ထိုသို့ သင်ဆိုတိုင်း ပြုသင့်သည်ရှိသော်။ မေ၊ ငါ့အား။ သမ္ဗလေနာပိ၊ ရိက္ခာဖြင့်လည်း။ အတ္ထော၊ အလိုရှိရကား။ မယာ၊ ငါသည်။ ဝါနရော၊ မျောက်ကို။ သုဟတော၊ သတ်အပ်သည် ကောင်းစွတကား။
၁၅၅။ အာဝုသော၊ ဒါယကာ။ သော တာဒိသော၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ အတ္ထော စ၊ အလိုရှိသော် မိဘကိုပင်သော်လည်း သတ်အပ်၏ ဟူသော အနက်သည်လည်းကောင်း။ ဓမ္မော စ၊ အနက်ကိုပြတတ်သော သဒ္ဒါသည်လည်းကောင်း။ ကလျာဏော စေ၊ ကောင်းငြားအံ့။ ပါပကော၊ ယုတ်မာသည်။ နစ ဟောတိ စေ၊ မဖြစ်ငြားအံ့။ ဘောတော၊ ဒါယကာ၏။ ဝစနံ၊ စကားသည်။ သစ္စံ စေ၊ မှန်ငြားအံ့။ မယာ၊ ငါသည်။ ဝါနရော၊ မျောက်ကို။ သုဟတော၊ သတ်အပ်သည် ကောင်းစွ တကား။
၁၅၆။ အာဝုသော၊ ဒါယကာ။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဘောတော၊ ဒါယကာ၏။ ဝါဒေါ၊ အယူဝါဒသည်။ တာဒိသော၊ ထိုငါပြုသောအမှုနှင့် အလားတူသည်။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တွံ၊ သင်သည်။ မမ၊ ငါ့အား။ စောဒိယာနေ၊ ကဲ့ရဲ့သည်ရှိသော်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဝါဒဿ၊ အယူဝါဒအား။ အပရာဓံ၊ ကဲ့ရဲအံ့သောအပြစ်ကို။ ဝိဇာနိယာ စေ၊ သိငြားအံ့။ မံ၊ ငါ့ကို။ န ဂရဟေယျာသိ၊ မကဲ့ရဲ့ရာ။
မင်းကြီးအား တရားဟောခြင်း
ဤသို့လျှင် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုခတ္တဝိဇ္ဇဝါဒီအမတ်၏ အယူကိုလည်း ဖျက်ဆီး၍ ငါးယောက်ကုန်သော ထိုအမတ်တို့သည်လည်း ပညာကင်းကုန်လျက် နေကုန်သည်ရှိသော် မင်းကို ခေါ်တော်မူ၍ မင်းမြတ် သင်မင်းမြတ်သည် တိုင်းနိုင်ငံကို ဖျက်တတ်ကုန်သော ခိုးသူကြီးငါးယောက်တို့ကို သိမ်းပိုက်၍ လှည့်လည်တော်မူဘိ၏။ အလွန်မိုက်စွတကား။ ဤသို့သဘော ရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်သောသူတို့ကို ပေါင်းဖော်မှီဝဲခြင်းကြောင့် ပုဂ္ဂိုလ်များသည် မလိမ္မာသည်ဖြစ်၍ ပစ္စုပ္ပန်ဘဝ၌ဖြစ်သော ကြီးစွာသော ဆင်းရဲခြင်းကို လည်းကောင်း, တမလွန်ဘဝ၌ဖြစ်သော ကြီးစွာသော ဆင်းရဲခြင်းသို့လည်းကောင်း ရောက်ရာချေသည်တကား ဟု ဆို၍ မင်းအား တရားဟောတော်မူလိုရကား-
ယော စ ဣဿရကုတ္တိကော။
ပုဗ္ဗေကတီ စ ဥစ္ဆေဒီ၊
ယော စ ခတ္တဝိဒေါ နရော။
ဗာလာ ပဏ္ဍိတမာနိနော။
ကရေယျ တာဒိသော ပါပံ၊
အထော အညမ္ပိ ကာရယေ။
အသပ္ပုရိသသံသဂ္ဂေါ၊
ဒုက္ခန္တော ကဋုကုဒြယော။
ဟူသော ဤဂါထာ နှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆိုတော်မူ၏။
၁၅၇။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အဟေတုဝါဒေါ၊ အကြောင်းမရှိဟု အယူရှိသော။ ယော ပုရိသော စ၊ အကြင် ပုဂ္ဂိုလ်သည်လည်းကောင်း။ ဣဿရကုတ္တိကော၊ ဗြဟ္မာ ဗိဿနိုး အစိုးရသောသူ ဖန်ဆင်းစီရင်သည်ဟု အယူရှိသော။ ယော ပုရိသော စ၊ အကြင် ပုဂ္ဂိုလ်သည်လည်းကောင်း။ ပုဗ္ဗေကတီ၊ ရှေးဘဝ၌ ပြုအပ်သော ကံကြောင့်သာ ချမ်းသာဆင်းရဲဖြစ်သည်ဟု အယူရှိသော။ ယော ပုရိသော စ၊ အကြင် ပုဂ္ဂိုလ်သည်လည်းကောင်း။ ဥစ္ဆေဒီ၊ သေသည်မှနောက်၌ သတ္တဝါသည် မဖြစ်ပြီ ပြတ်လေတော့သည်ဟု အယူဝါဒရှိသော။ ယော ပုရိသော စ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်လည်းကောင်း။ ခတ္တဝိဒေါ၊ ခတ္ထဝိဒ အယူရှိသော။ ယော နရော စ၊ အကြင် ပုဂ္ဂိုလ်သည်လည်းကောင်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။
၁၅၈။ လောကေ၊ လောက၌။ ဧတေ-ဧတာဒိယာ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော။ အသပ္ပုရိသာ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့သည်။ ဗာလာ၊ ပညာမရှိကုန်ဘဲလျက်။ ပဏ္ဍိတမာနိနော၊ မိမိတို့ကိုယ်ကို ငါ ပညာရှိဟု ထင်မှတ်ကြကုန်၏။ တာဒိသော၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော သူယုတ်မာသည်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ ကရေယျ၊ မိမိလည်း ပြုရာ၏။ အထော၊ ထိုမြို့။ အညမ္ပိ၊ သူတစ်ပါးကိုလည်း။ ကာရယေ၊ ပြုစေရာ၏။ အသပ္ပုရိသသံသဂ္ဂေါ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်မာနှင့် ပေါင်းဖော်သောသူသည်။ ဒုက္ခန္တော၊ ဆင်းရဲအစုကို ခံရ၏။ ကဋုကုဒြယော၊ ပြင်းထန်ပူပန်သော မကောင်းကျိုးကို ရ၏။
ဤသို့ တရားဟောပြီး၍ ယခုအခါ ဥပမာပြသည်၏ အစွမ်းအားဖြင့် ဓမ္မဒေသနာကို ပွားစေတော်မူပြန်လိုရကား-
အသံကိတော အဇယူထံ ဥပေတိ။
ဟန္တာ ဥရဏိံ အဇိကံ အဇဉ္စ၊
ဥတြာသယိတွာ ယေန ကာမံ ပလေတိ။
။ လ။
ရဋ္ဌပါလော အကောဓနော။
သပတ္တေ သမ္ပကမ္ပေတိ၊
ဣန္ဒောဝ အသုရာဓိပေါ။
ဟူသော ဤနှစ်ဆယ့်ငါးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၅၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးကာလ၌။ ဝကော၊ ကျားရဲသည်။ ဥရဗ္ဘရူပေန၊ ဆိတ်အသွင်ဖြင့်။ အသံကိတော၊ ရွံရှာခြင်း ကင်းသည်ဖြစ်၏။ အဇယူထံ၊ ဆိတ်အပေါင်းသို့။ ဥပေတိ၊ ကပ်၏။ ဥရဏိံ၊ သတ်ပုတ်ညှဉ်းဆဲသော်လည်း မမြည်တတ်သောကြောင့် ဥရဏီအမည်ရှိသော။ အဇိကဉ္စ၊ ဆိတ်မကို လည်းကောင်း။ အဇဉ္စ၊ ဆိတ်ဖိုကိုလည်းကောင်း။ ဟန္တာ၊ သတ်၍။ ဥတြာသယိတွာ၊ ဆိတ်အပေါင်းကို ထိတ်လန့်စေ၍။ ယေန၊ အကြင် အရပ်သို့။ ကာမံ၊ ပြေးသွားလို၏။ တေန၊ ထိုသွားလိုရာ အရပ်သို့။ ပလေတိ၊ ပြေးသွားလေ၏။
၁၆၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တထာဝိဓေ၊ ထိုသို့ ဆိတ်ယောင်ဆောင်သဖြင့် ဆိတ်အပေါင်းကိုသတ်၍ စားတတ်သော ကျားရဲနှင့်တူသော သဘောရှိကုန်သာ။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သော။ သမဏဗြာဟ္မဏာ၊ ရဟန်း ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဆဒနံ ကတွာ၊ ရဟန်းယောင်ဆောင်၍။ မနုဿေ၊ လူတို့ကို။ ဝိဉ္စယန္တိ၊ လှည့်စားတတ်ကုန်၏။ ကိံ ဆဒနံ ကရောတိ၊ အဘယ်သို့ ရဟန်းယောင် ဆောင်ကြကုန်သနည်း ဟူမူကား။ အနာသကာ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော အစာအာဟာရကို မစားဟန်ပြုကြကုန်၏။ ထဏ္ဍိလသေယျကာ စ၊ မြေ၌ အိပ်ဟန်လည်း ပြုကြကုန်၏။ ရဇောဇလ္လံ၊ မြူအညစ်အကြေးကို။ ဓာရယန္တိ၊ ဆောင်ကြကုန်၏။ ဥက္ကုဋိကပ္ပဓာနံ၊ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၍ အားထုတ်ခြင်း လုံ့လကို။ ကရောန္တိ၊ ပြုကြကုန်၏။ ပရိယာယဘတ္တဉ္စ၊ ခုနစ်ရက်တစ်ကြိမ် ဆယ်ရက်တစ်ကြိမ် တင်လဲကိုစားခြင်းဟု ဆိုအပ်သော အလှည့်အားဖြင့် စားဟန်ကိုလည်း။ ကရောန္တိ၊ ပြုကြကုန်၏။ အပါနကတ္တာ၊ ရေမသောက်ဟန် ပြုကြကုန်၏။ ပါပါစာရာ၊ ယုတ်မာသောအကျင့်ရှိကုန်လျက်။ အရဟန္တော၊ ငါတို့ ရဟန္တာတည်းဟူ၍။ ဝဒါနာ၊ ပြောဆိုကြကုန်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဆဒနံ ကရောန္တိ၊ ရဟန်းယောင်ဆောင်ကြကုန်၏။
၁၆၁။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ လောကေ၊ လောက၌။ ဗာလာ၊ မလိမ္မာဘဲကုန်လျက်။ ပဏ္ဍိတာနိနော၊ မိမိကိုယ်ကို ပညာရှိဟု ထင်မှတ်ကြကုန်သော။ ဧတေ ပုဂ္ဂလာ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ အသပ္ပုရိသာ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်နှင်နှင်တို့တည်း။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တာဒိသော၊ ထိုသို့သဘောရှိသော သူယုတ်မာသည်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ ကရေယျ၊ မိမိသော်လည်း ပြုရာ၏။ အထော၊ ထိုမြို့။ အညမ္ပိ၊ တစ်ပါးသောသူကိုလည်း။ ကာရယေ၊ ပြုစေရာ၏။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အသပ္ပုရိသသံသဂ္ဂေါ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့နှင့် ပေါင်းဖော်သောသူသည်။ ဒုက္ခန္တော၊ ဆင်းရဲအစုကို ခံရသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ကဋုကုဒြယော၊ စပ်ခါးပြင်းထန် ပူပန်သော မကောင်းကျိုးကို ခံရသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၁၆၂။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယေ သတ္တာ၊ အကြင် သတ္တဝါတို့သည်။ ဝီရိယံ၊ ဉာဏသမ္ပယုတ်ဖြစ်သော ဝီရိယအကျိုးသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ဣတိ- ဣဒံ ဝစနံ၊ ဤသို့သောစကားကို။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ ယေ သတ္တာ၊ အကြင် သတ္တဝါတို့သည်။ အဟေတုဉ္စ၊ အကြောင်းကင်း၍ ဖြစ်၏ဟူသော အယူကိုလည်း။ ပဋိစ္စ၊ စွဲ၍။ ပဝဒန္တိ၊ ဆိုကုန်၏။ ယေ သတ္တာ၊ အကြင် သတ္တဝါတို့သည်။ ပရကာရဉ္စ၊ သူတစ်ပါးတို့အား ကျေးဇူးပြုခြင်းကို လည်းကောင်း။ အတ္တကာရဉ္စ၊ မိမိအား သူတစ်ပါးတို့၏ ကျေးဇူးပြုခြင်းကိုလည်းကောင်း။ တုစ္ဆံ၊ အချည်းနှီးဟူ၍။ သမဝဏ္ဏယုံ၊ အမျှပြု၍ ဆိုကြကုန်၏။
၁၆၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ လောကေ၊ လောက၌။ ဗာလာ၊ ပညာမရှိဘဲကုန်လျက်။ ပဏ္ဍိတမာနိနော၊ မိမိကိုယ်ကို ပညာရှိဟု ထင်မှတ်ကုန်သော။ ဧတေ သတ္တာ၊ ထိုသတ္တဝါတို့သည်။ အသပ္ပုရိသာ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်နှင်နှင်တို့တည်း။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တာဒိသော၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော သူယုတ်မာသည်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ ကရေယျ၊ မိမိသော်လည်း ပြုရာ၏။ အထော၊ ထိုမြို့။ အညမ္ပိ၊ တစ်ပါးသောသူကိုလည်း။ ကာရယေ၊ ပြုစေရာ၏။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အသပ္ပုရိသသံသဂ္ဂေါ၊ သူယုတ်မာနှင့် ပေါင်းဖော်သောသူသည်။ ဒုက္ခန္တော၊ ဆင်းရဲအစုကို ခံရ၏။ ကဋုကုဒြယော၊ သာယာခြင်းကင်းသော အကျိုးကို ရ၏။
၁၆၄။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဝီရိယံ၊ ဉာဏသမ္ပယုတ်ဖြစ်သော ကာယိကစေတသိက ဝီရိယအကျိုးသည်။ သစေ န အဿ၊ အကယ်၍ မရှိသည် ဖြစ်ငြားအံ့။ ကလျာဏပါပကံ ကမ္မံ၊ ကောင်းမှုကံ, မကောင်းမှုကံ၏ အကျိုးသည်။ သစေ န အဿ၊ အကယ်၍ မရှိသည် ဖြစ်ငြားအံ့။ ဧဝံ သန္တေ၊ ဤသို့ ဖြစ်သည်ရှိသော်။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ဝဍ္ဎကိံ၊ လက်သမားစသည်ကို။ န ဘရေ၊ မမွေးမြူရာ။ ယန္တာနိပိ၊ ဘုံခုနစ်ဆင့်ရှိသော ပြာသာဒ် အစရှိသည်တို့ကိုလည်း။ န ကာရယေ၊ မပြုစေရာ။
၁၆၅။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယသ္မာ စ၊ အကြင့်ကြောင့်လည်း။ ဝီရိယံ၊ ဝီရိယ၏ အကျိုးသည်လည်းကောင်း။ ကလျာဏပါပကံ ကမ္မံ၊ ကောင်းမှုကံ, မကောင်းမှုကံ၏ အကျိုးသည်လည်းကောင်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ယန္တာနိ၊ ဘုံခုနစ်ဆင့်ရှိသော ပြာသာဒ်စသည်တို့ကို။ ကရေသိ၊ ပြုစေ၏။ ဝဍ္ဎကိံ၊ လက်သမား အစရှိသောသူကို။ ဘရတိ၊ မွေး၏။
၁၆၆။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဝဿသတံ၊ အနှစ်တစ်ရာပတ်လုံး။ ဒေဝေါ၊ မိုးသည်။ ယဒိ န ဝဿေ၊ အကယ်၍ မရွာငြားအံ့။ ဟိမံ၊ ဆီးနှင်းသည်။ ယဒိ န ပတေ၊ အကယ်၍ မကျငြားအံ့။ ဧဝံ-သတိ၊ ဤသို့ အနှစ်တစ်ရာပတ်လုံး မိုးမရွာ ဆီးနှင်းမကျသည်ရှိသော်။ အယံ လောကော၊ ဤလောကသည်။ ဥစ္ဆိဇ္ဇေယျ၊ ပြတ်ရာ၏။ အယံ ပဇာ၊ ဤသတ္တဝါအပေါင်းသည်။ ဝိနဿေယျ၊ ပျက်စဆုံးရှုံးရာ၏။
၁၆၇။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဒေဝေါစ၊ မိုးသည်လည်း။ ဝသတိ၊ ရွာ၏။ ဟိမဉ္စ၊ ဆီးနှင်းသည်လည်း။ အနုဖုသာယဟိ၊ မိုး၏နောက်၌ ကျ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သသာနိ၊ ကောက်စပါးတို့သည်။ ပစ္စန္တိ၊ မှည့်ကုန်၏။ စိရံ၊ မြင့်ရှည်စွာ။ ရဋ္ဌဉ္စ၊ တိုင်းနိုင်ငံသူကိုလည်း။ ပါလိတေ၊ စောင့်ရှောက်၏။
၁၆၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တရမာနာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဂဝံ၊ နွားတို့တွင်။ ပုင်္ဂဝေါ၊ ရှေ့ဆောင်နွားမင်း ဥသဘသည်။ ဇိမှံ၊ ကောက်တကျစ်။ ဂစ္ဆတိ စေ၊ သွားငြားအံ့။ နေတ္တေ၊ ရှေ့ဆောင်နွားမင်း ဥသဘသည်။ ဇိမှံ၊ ကောက်တကျစ်။ ဂတေ၊ သွားသည်။ သတိ၊ ရှိသော်။ သဗ္ဗာ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ တာ၊ ထို နောက်လိုက်နွားတို့သည်။ ဇိမှံ၊ ကောက်တကျစ်။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။
၁၆၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူသာလျှင်။ မနုဿေသု၊ လူတို့တွင်။ ယောရာဇာ၊ အကြင်မင်းသည်။ သေဋ္ဌသမ္မတော၊ အထွတ်အမြတ်ဟု သမုတ်အပ်သောသူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ အဓမ္မံ၊ မတရားသော အကျင့်ကို။ စရတိ စေ၊ ကျင့်ငြားအံ့။ ဧဝံ၊ ဤမင်းသည် မတရားသောအကျင့်ကို ကျင့်သည်ရှိသော်။ ဣတရာ၊ မင်းမှတစ်ပါးသော။ ပဇာ၊ ပြည်သူပြည်သားသည်ကား။ ပဂေဝ၊ အဘယ်သို့ ဆိုဖွယ်ရာ ရှိအံ့နည်း။ အဓမ္မံ၊ မတရားသောအကျင့်ကို။ အတိဝိယ၊ အလွန်လျှင်။ စရတိ ဧဝ၊ ကျင့်သည်သာလျှင်တည်း။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ အဓမ္မိကော၊ မတရားသောအကျင့်ကို ကျင့်သည်။ ဟောတိ စေ၊ ဖြစ်ငြားအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ မင်းသည် မတရားသောအကျင့်ကို ကျင့်သည်ရှနသော်။ သဗ္ဗရဋ္ဌံ၊ အလုံးစုံသော တိုင်းနိုင်ငံသူသည်။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲငြိုငြင်စွာ။ သေတိ-ဝသတိ၊ နေရ၏။
၁၇၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တရမာနာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဂဝံ၊ နွားတို့တွင်။ ပုင်္ဂဝေါ၊ ရှေ့ဆောင်နွားမင်း ဥသဘသည်။ ဥဇုံ၊ ဖြောင့်စွာ။ ဂစ္ဆတိ စေ၊ သွားငြားအံ့။ နေတ္တေ၊ ရှေ့ဆောင်နွားမင်းသည်။ ဥဇုံ၊ ဖြောင့်စွာ။ ဂတေ၊ သွားသည်။ သတိ၊ ရှိသော်။ သဗ္ဗာ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ တာ၊ ထို့နောက်လိုက်နွားတို့သည်။ ဥဇုံ၊ ဖြောင့်စွာ။ ယန္တိ၊ သွားကုန်၏။
၁၇၁။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ မနုဿေသု၊ လူတို့တွင်။ ယော ရာဇာ၊ အကြင်မင်းသည်။ သေဋ္ဌသမ္မတော၊ အထွတ်အမြတ်ဟု သမုတ်အပ်သော သူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရတိ စေ၊ ကျင့်ငြားအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ မင်းတရားကျင့်သည်။ သတိ၊ ရှိသော်။ ဣတရာ၊ မင်းမှ တစ်ပါးသော။ ပဇာ၊ ပြည်သူ ပြည်သားသည်။ ပဂေဝ၊ အဘယ် ဆိုဖွယ်ရာ ရှိအံ့နည်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရတိ ဧဝ၊ ကျင့်သည်သာလျှင်တည်း။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ရာဇာ၊ ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ ဓမ္မိကော၊ တရားကျင့်သည်။ ဟောတိ စေ၊ ဖြစ်ငြားအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ မင်းတရားကျင့်သည်။ သတိ၊ ရှိသော်။ သဗ္ဗရဋ္ဌံ၊ အလုံးစုံသော တိုင်းနိုင်ငံသူသည်။ သုခံ၊ ချမ်းမြေ့သာယာစွာ။ သေတိ-ဝသတိ၊ နေရ၏။
၁၇၂။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယော ဇနော၊ အကြင်သူသည်။ ဖလိနော၊ ချိုမြိန်မြတ်သော အရသာရှိသော အသီးကိုဆောင်သော။ မဟာရုက္ခဿ၊ သရက်ပင်မြတ်၏။ အာမံ ဖလံ၊ အသီးစိမ်းကို။ ဆိန္ဒတိ၊ ဆွတ်၏။ သော ဇနော၊ ထိုသူသည်။ အဿ၊ ထိုသရက်သီး၏။ ရသဉ္စ၊ အရသာကိုလည်း။ န ဇာနာတိ၊ မခံစားရ။ အဿ၊ ထို သရက်သီး၏။ ဗီဇဉ္စ၊ မျိုးစေ့သည်လည်း။ ဝိနဿတိ၊ ပျက်စီး၏။
၁၇၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယော ရာဇာ၊ အကြင်မင်းသည်။ မဟာရုက္ခူပမံ၊ ချိုမြိန်မြတ်သော အရသာရှိသော အသီးကိုဆောင်သော သရက်ပင်မြတ်နှင့်တူသော။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းနိုင်ငံကို။ အဓမ္မေန၊ အဂတိသို့လားသဖြင့်။ ပသာသတိ၊ ဆုံးမစီရင်၏။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ အဿ၊ ထိုတိုင်းနိုင်ငံ၏။ ရသဉ္စ၊ အရသာကိုလည်း။ န ဇာနာတိ၊ မခံစားရ။ အဿ၊ ထိုမင်း၏။ ရဋ္ဌဉ္စ၊ တိုင်းနိုင်ငံသည်လည်း။ ဝိနဿတိ၊ ပျက်စီး၏။
၁၇၄။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယော ဇနော၊ အကြင်သူသည်။ ဖလိနော၊ ချိုမြိန်မြတ်သော အရသာနှင့်ပြည့်စုံသောအသီးကိုဆောင်သော။ မဟာရုက္ခဿ၊ သရက်ပင်မြတ်၏။ ပက္ကဖလံ၊ သရက်သီးမှည့်ကို။ ဆန္ဒတိ၊ ဆွတ်ယူ၏။ သော ဇနော၊ ထိုသူသည်။ အဿ၊ ထိုသရက်သီး၏။ ရသဉ္စ၊ အရသာကိုလည်း။ ဝိဇာနာတိ၊ ခံစားရ၏။ အဿ၊ ထိုသရက်သီး၏။ ဗီဇဉ္စ၊ မျိုးစေ့သည်လည်း။ န နဿတိ၊ မပျက်စီး။
၁၇၅။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယော ရာဇာ၊ အကြင်မင်းသည်။ မဟာရုက္ခူပမံ၊ ချိုမြိန်မြတ်သော အရသာရှိသော အသီးကိုဆောင်သော သရက်ပင်မြတ်နှင့်တူသော။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းနိုင်ငံကို။ ဓမ္မေန၊ တရားသဖြင့်။ ပသာသတိ၊ ဆုံးမစီရင်၏။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ အဿ၊ ထိုပြည်တိုင်းကား၏။ ရသဉ္စ၊ အရသာကိုလည်း။ ဝိဇာနာတိ၊ ခံစားရ၏။ အဿ၊ ထိုမင်း၏။ ရဋ္ဌဉ္စ၊ တိုင်းနိုင်ငံသည်လည်း။ န နဿတိ၊ မပျက်စီး။
၁၂၆။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယော စ ရာဇာ၊ အကြင် မင်းသည်လျှင်။ ဇနပဒံ၊ ဇနပုဒ်သူကို။ အဓမ္မေန၊ အဂတိလေးပါးသို့ လားရောက်သောအားဖြင့်။ ပသာသတိ၊ ဆုံးမစီရင်၏။ ခတ္တိယော၊ ရေမြေကို အစိုးရသော။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ သဗ္ဗောသဓီဟိ၊ အလုံးစုံကုန်သော အမြစ် အခွံ အရွက် အပွင့် အသီး ထောပတ် ဆီဦး အစရှိကုန်သော ဆေးတို့နှင့်။ ဝိရုဒ္ဓေါ၊ ဆန့်ကျင်ဘက်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၁၇၇။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တထေဝ၊ ထို့အတူလျှင်။ ယော ရာဇာ၊ အကြင်မင်းသည်။ နေဂမေ စ၊ နိဂုံး၌နေကုန်သော သူကြွယ်တို့ကိုလည်းကောင်း။ ယေ ဝါဏိဇာ၊ အကြင်ကုန်သည်တို့သည်။ ကယဝိက္ကယေ၊ ရောင်းဝယ်ခြင်း၌။ ယုတ္တာ၊ လုံ့လပြုကုန်၏။ ဩဇဒါနဗလီကာရေ၊ ထိုထိုအရပ်မှ ဥစ္စာကိုဆောင်ယူခဲ့ခြင်း အခွန်အတုတ်ပေးခြင်း အစွမ်းအားဖြင့် ဩဇာကိုပေးခြင်း ခြောက်စုတစ်စု ဆယ်စုတစ်စု အစရှိသော အခွန်အတုတ်ပေးခြင်းကို ပြုတတ်ကုန်သော။ တေ ဝါဏိဇေ၊ ထိုကုန်သည်တို့ကိုလည်းကောင်း။ ဟိံသံ ဟိသန္တော၊ ညှဉ်းဆဲတတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သ- သောရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ ကောသေန၊ ကျီကြနှင့်။ ဝိရုဇ္ဈတိ၊ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်၏။
၁၇၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယော ရာဇာ၊ အကြင်မင်းသည်။ ပဟာရဝရခေတ္တညူ၊ ဤနေရာ၌နေ၍ စစ်ထိုးခြင်းငှာ သင့်၏ဟု ခေတ်ကိုသိကုန်သော လေးသမားတို့ကိုလည်းကောင်း။ သင်္ဂါမေ၊ စစ်ထိုးခြင်း၌။ ကတနိဿမေ၊ ကောင်းစွာ သင်အပ်ကျင့်အပ်သော အမှုရှိကုန်သော သူရဲကောင်းဖြစ်ကုန်သော။ ဥဿိတေ၊ ကျော်စောထင်ရှားကုန်သော အမတ်ကြီးတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဟိံသယံ-ဟိံသယန္တော၊ ညှဉ်းဆဲတတ်, ညှဉ်းဆဲစေတတ်၏။ သ- သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ ဗလေန၊ ဗိုလ်ပါနှင့်။ ဝိရုဇ္ဈတိ၊ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်၏။
၁၇၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အဓမ္မစာရီ၊ တရားမကျင့်သော။ ခတ္တိယော၊ ရေမြေကို အစိုးရသော။ ယော ရာဇာ၊ အကြင်မင်းသည်။ နေဂမာဒယော၊ နိဂုံးသူ အစရှိသည်တို့ကို။ ဟိံသတိ ယထာ၊ ညှဉ်းဆဲသကဲ့သို့။ တထေဝ၊ ထို အတူလျှင်။ သံယမေ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးကို စောင့်ရှောက်ကုန်ထသော။ ဗြဟ္မစာရိနော၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်ကုန်ထသော။ ဣသယော၊ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ရှာတတ်ကုန်သော ရသေ့ရဟန်းတို့ကို။ ဟိံသံ-ဟိံသန္တော၊ ညှဉ်းဆဲတတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သောရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ သဂ္ဂေန၊ နတ်ပြည်နှင့်။ ဝိရုဇ္ဈတိ၊ ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်၏။
၁၈၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အဓမ္မဋ္ဌော၊ တရား၌မတည်သော။ ယောစ ရာဇာ၊ အကြင်မင်းသည်လျှင်။ အဒူသိကံ၊ အပြစ်မရှိသော။ ဘရိယံ၊ မိဖုရားကို။ ဟန္တိ-ဟနတိ၊ သတ်၏။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ လဒ္ဓံဌာနံ၊ ရုန့်ရင်းကြမ်းကြုတ်သော ငရဲ၌ ဖြစ်ခြင်း၏အကြောင်း မကောင်းမှုကို။ ပသဝတေ၊ ပွားစေ၏။ ပုတ္တေဟိ စ၊ သားတို့နှင့်လည်း။ ဝိရုဇ္ဈတိ၊ ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်၏။
၁၈၁။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ဇနပဒေစ၊ ဇနပုဒ်သူ၌ လည်းကောင်း။ နေဂမေသု စ၊ နိဂုံးသူတို့၌လည်းကောင်း။ ဗလေသု စ၊ ဗိုလ်ပါတို့၌လည်းကောင်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရေ၊ ကျင့်ရာ၏။ ဣသယော စ၊ ရသေ့ရဟန်းတို့ကိုလည်း။ န စ ဟိံသေယျ၊ မညှဉ်းဆဲရာ။ ပုတ္တဒါရေ၊ သားမယား၌။ သမံ စရေ၊ အညီအမျှ ကျင့်ရာ၏။
၁၈၂။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အသုရာဓိပေါ၊ အသူရာတို့ကို နှိပ်စက်လွှမ်းမိုး အစိုးရသော။ ဣန္ဒော၊ သိကြားမင်းသည်။ သပတ္တေ၊ မိမိရန်သူတို့ကို။ သမ္ပကမ္ပေတိ ဣဝ၊ ထိတ်လန့် တုန်လှုပ်စေသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဘူမိပတိ၊ မြေကိုအစိုးရသော။ ရဋ္ဌပါလော၊ တိုင်းနိုင်ငံသူတို့ကို စောင့်ရှောက်တတ်သော။ အကောဓနော၊ အမျက်မထွက်သော။ တာဒိသော၊ ထိုတရားစောင့်သော ရှေးမင်းတို့နှင့်တူသော သဘောရှိသော။ သ-သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ သပတ္တေ၊ မိမိရန်သူတို့ကို။ ရာဇတေဇေန၊ မင်း၏တန်ခိုးအရှိန်ဖြင့်။ သမ္ပကမ္ပေတိ၊ ထိတ်လန့် တုန်လှုပ်စေနိုင်၏။
မင်းသားတို့ကို ကန်တော့စေခြင်း
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား တရားဟောတော်မူ၍ မင်းသား လေးယောက်တို့ကိုလည်း ခေါ်ပြီးလျှင် ဆုံးမတော်မူ၍ မင်း၏အမှုကို ထင်ရှားပြတော်မူသဖြင့် ခမည်းတော် မင်းကြီးကို ကန်တော့ကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ ကန်တော့စေပြီးလျှင် မင်းမြတ်... ဤနေ့မှစ၍ မဆင်ခြင်ဘဲ ကုန်းချောတတ်ကုန်သော သူတို့၏စကားကို ယူလျက် ဤသို့သဘောရှိသော နိုင်ထက်ကလူမူသော အမှုကိုမပြုလင့်၊ ရှင်မင်းသားတို့... သင်တို့သည်လည်း ခမည်းတော် မင်းကြီးအား မပြစ်မှားကြကုန်လင့် ဟု အလုံးစုံသော သူတို့အား အဆုံးအမကို ပေးတော်မူ၏။
အမတ်တို့ အနှင်ခံကြရ
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် လျှောက်၏။ အရှင်ဘုရား... အကျွန်ုပ်သည် အရှင်ဘုရားတို့၌လည်းကောင်း၊ မိဖုရားကြီး၌လည်းကောင်း၊ ပြစ်မှားလျက် ဤသူယုတ်မာတို့ကို မှီ၍ ထိုသူယုတ်မာတို့၏ စကားကိုယူသဖြင့် ထိုမကောင်းမှုကို ပြုမိ၏။ ငါးယောက်ကုန်သော ဤသူတို့ကိုလည်း သတ်အံ့ ဟု လျှောက်၏။ မင်းမြတ် ဤသို့ ပြုအံ့သောငှာ မသင့်ဟု မိန့်တော်မူလတ်သော် ထိုသို့တပြီးကား ထိုသူယုတ်တို့၏ လက်ခြေတို့ကို ဖြတ်အံ့ ဟု လျှောက်ပြန်၏။ မင်းမြတ် ဤလက်ခြေဖြတ်ခြင်းကိုလည်း ပြုခြင်းငှာ မသင့် ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ထိုအမတ်ငါးယောက်တို့ကို အလုံးစုံသောသူ၏ ဥစ္စာတို့ကို ဆောင်ယူတတ်သော သူခိုးတို့ကဲ့သို့ပြု၍ ဦးစွန်းငါးခု ပြုခြင်း၊ တောင်းဆွဲခြင်း၊ နွားချေးတို့ဖြင့် သွန်းလောင်းခြင်းတို့ဖြင့် မရိုမသေပြု၍ တိုင်းနိုင်ငံမှ နှင်ထုတ်စေ၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုဗာရာဏသီပြည်၌ နှစ်ရက် သုံးရက် နေတော်မူ၍ မမေ့မလျော့ ဖြစ်လော့ဟု ဗြဟ္မဒတ်မင်းကို ဆုံးမတော်မူလျက် ဟိမာသို့လျှင် ကြွတော်မူ၍ ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ အသက်ထက်ဆုံး ဗြဟ္မဝိဟာရတရားတို့ကို ပွားစေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားတော်မူ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့... ငါဘုရားသည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ပညာရှိသည်။ သူတစ်ပါးတို့၏ အယူဝါဒကို နှိမ်နင်းဖျက်ဆီးနိုင်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ငါဘုရားသည် ပညာရှိသည်သာတည်း၊ သူတစ်ပါးတို့၏ အယူဝါဒကို နှိမ်နင်း ဖျက်ဆီးနိုင်သည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့... ယခုအခါ ပူရဏကဿပ၊ မက္ခလိဂေါသာလ၊ ပကုဓကစ္စာယန၊ အဇိတကေသကမ္ဗလ၊ နိဂဏ္ဌနာဋပုတ္တတို့သည် ထိုအခါ ငါးယောက်ကုန်သော မိစ္ဆာအယူ ရှိကုန်သော အမတ်တို့သည် ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ပိင်္ဂလအမည်ရှိသော ဗြဟ္မဒတ်မင်းခွေးတော်ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မဟာဗောဓိပရိဗိုဇ် ဖြစ်ဖူးပြီဟု ဇာတ်တော်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
တိတ္ထိဝါဒ၊ ဤငါးဝ၊ ရှေးကပယ်ခဲ့ပြီ
သုံးခုမြောက်ဖြစ်သော မဟာဗောဓိဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
သဋ္ဌိနိပါတ်
၁။ သောဏကဇာတ်
သူတော်ကောင်းတို့၏ စကားကို နာယူအပ်ကြောင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် တဿ သုတွာ သတံ ဒမ္မိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသောဏကဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် နေက္ခမ္မပါရမီကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုအခါ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် တရားသဘင်၌ နေက္ခမ္မပါရမီကို ချီးမွမ်းကုန်သော ရဟန်းတို့၏ အလယ်၌ နေတော်မူ၍ ရဟန်းတို့... ယခုအခါ၌သာလျှင် သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် မြတ်သောတောထွက်ခြင်းဖြင့် တောထွက်တော်မူသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် မြတ်သောတောထွက်ခြင်းကို တောထွက်တော်မူဖူးသည်သာလျှင်တည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူလေ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ မဂဓမင်းသည် မင်းပြု၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမဂဓမင်း၏ မိဖုရားကြီးဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုမင်းသားအား အမည်မှည့်အံ့သောနေ့၌ အရိန္ဒမသတို့သား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုအရိန္ဒမသတို့သား ဖွားတော်မူသော နေ့၌ပင်လျှင် ပုရောဟိတ်အားလည်း သားဖွား၏။ ထို
ပုရောဟိတ်သားအား သောဏက သတို့သား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုမင်းသား, ပုရောဟိတ်သားတို့သည်လည်း အတူတကွ ကြီးကြကုန်သည်ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်ကုန်သည်ရှိသော် မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်ကုန်၏။ အဆင်းအားဖြင့် အထူးမရှိကြကုန်သည်ဖြစ်၍ တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွားသဖြင့် အတတ်သင်ကုန်ပြီးသော် ထိုတက္ကသိုလ်ပြည်မှထွက်ခဲ့၍ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့၏ အယူအတတ်ကို လည်းကောင်း, အရပ်သူတို့၏ စရိုက်ကိုလည်းကောင်း သိကုန်အံ့ ဟူ၍ အစဉ်သဖြင့် ဒေသစာရီ သွားကုန်သည်ရှိသော် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်လေ၍ မင်း၏ဥယျာဉ်၌ နေပြီးလျှင် မိုးသောက်သောနေ့၌ မြို့သို့ဝင်ကုန်၏။
အရိန္ဒမမင်းသား မင်းဖြစ်ပြီ
ထိုနေ့၌လည်း အချို့ကုန်သောသူတို့သည် ပုဏ္ဏားတို့၏အထံ၌ ဗေဒင်သင်ခြင်းကို ပြုကုန်အံ့ဟု ဃနာထမင်းကို စီရင်ပြီးလျှင် နေရာတို့ကိုခင်း၍ လာလတ်ကုန်သော ထိုသတို့သားတို့ကိုမြင်လျှင် အိမ်သို့သွင်း၍ ခင်းအပ်သောနေရာ၌ နေစေကုန်၏။ ထိုအိမ်ဝယ် ဘုရားလောင်း နေရာ၌ ပုဆိုးဖြူကို ခင်း၏။ သောဏကသတို့သား နေရာ၌ ကမ္ဗလာနီကို ခင်း၏။ သောဏက သတို့သားသည် ထိုနိမိတ်ကိုမြင်၍ ယနေ့ ငါ၏ ချစ်စွာသော အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော အရိန္ဒမမင်းသားသည် ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါအားကား စစ်သူကြီးအရာကို ပေးလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော သူတို့သည်လည်း ထမင်းစားခြင်းကိစ္စပြီးလတ်သော် ဥယျာဉ်သို့သာလျှင် ပြန်ခဲ့ကုန်၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသေ၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့ ဖြစ်၏။ မင်းမျိုးသည်ကား သားမရှိ။ မှူးတော်မတ်တော် အစရှိသောသူတို့သည် ဦးခေါင်းနှင့်တကွ ရေချိုးကုန်ပြီးသော် စည်းဝေး၍ မင်းပြုထိုက်သောသူ၏ အထံသို့ သွားလတ္တံ့ ဟု ဖုဿရထားကို တပ်ဆင်၍ လွှတ်ကုန်၏။ ထိုဖုဿရထားသည် မြို့မှထွက်၍ အစဉ်သဖြင့် မင်း၏ဥယျာဉ်တော်သို့ သွားပြီးလျှင် ဥယျာဉ်တော်တံခါး၌ ပြန်လည်၍ တက်စီးစေအံ့သော အစီအရင်ရှိသည်ဖြစ်၍ ရပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် မင်္ဂလာကျောက်ဖျာပေါ်၌ ဦးခေါင်းနှင့်တကွ ခြုံ၍အိပ်၏။ သောဏက သတို့သားသည် ထိုဘုရားလောင်းအနီး၌ နေ၏။ ထိုသောဏက သတို့သားသည် တီးမှုတ်မျိုး အသံကိုကြား၍လျှင် အရိန္ဒမမင်းသားအား ဖုဿရထားရောက်လာပြီ၊ ယနေ့ ဤအရိန္ဒမမင်းသားသည် မင်းဖြစ်၍ ငါ့အား စစ်သူကြီးအရာကို ပေးလတ္တံ့၊ ထိုသို့ပေးသော်လည်း ငါ့အား စည်းစိမ်ချမ်းသာဖြင့် အလိုမရှိပြီ၊ ထိုအရိန္ဒမမင်းသား သွားသည်ရှိသော် တောထွက်၍ ရဟန်းပြုအံ့ဟု ကြံ၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော ပုန်းကွယ်ရာအရပ်၌ နေ၏။ ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားသည် ဥယျာဉ်ဝင်လေ၍ လျောင်းလျက်နေသော ဘုရားလောင်းကိုမြင်လျှင် တီးမှုတ်မျိုးတို့ကို တီးမှုတ်စေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် နိုးလတ်လျှင် ပြန်၍ အတန်ငယ်အိပ်ပြီးမှ ထ၍ မင်္ဂလာကျောက်ဖျာအပြင်၌ ထက်ဝယ်ပလ္လင်တော်ဖြင့် နေတော်မူ၏။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် လက်အုပ်ချီ၍ အလောင်းမင်းမြတ်... အလောင်းမင်းမြတ်အား မင်းအဖြစ်သည် ရောက်ပါ၏ဟု တင်လျှောက်၏။ သင်တို့မင်းသည် မရှိသလောဟု မေးတော်မူ၏။ အလောင်းမင်းမြတ် မရှိပါတင်လျှောက်လတ်သော် ထိုသို့ဖြစ်သော် ကောင်း၏ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းအား ထိုဥယျာဉ်တော်၌ပင်လျှင် အဘိသိက်သွန်း၍ ရထားသို့ တင်ပြီးလျှင် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် မြို့သို့သွင်းကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် မြို့ကို လက်ယာရစ် လှည့်သည်ကိုပြု၍ ရွှေနန်းပြာသာဒ် အထက်သို့ တက်တော်မူ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် စည်းစိမ်ချမ်းသာ ကြီးမြတ်သောကြောင့်ကား သောဏက သတို့သားကို မအောက်မေ့မိ။
သောဏကသတို့သား ဘုရားငယ်ဖြစ်ပြီ
ထိုသောဏက သတို့သားသည်လည်း အရိန္ဒမမင်း မြို့သို့ဝင်သည်ရှိသော် လာလတ်၍ မင်္ဂလာကျောက်ဖျာပေါ်၌ နေ၏။ ထိုအခါ သောဏကသတို့သားရှေ့၌ အညှာမှလွတ်သော ဖက်ရွက်ရော်သည် အင်ကြင်းပင်မှ ကြွေကျ၏။ သောဏကသတို့သားသည် ဖက်ရွက်ရော်ကိုမြင်၍လျှင် ဤဖက်ရွက်ရော်သည် ကြွေကျသကဲ့သို့ ထို့အတူ ငါ၏ ကိုယ်သည်လည်း အိုခြင်းသို့ရောက်၍ ကြွေကျလတ္တံ့ဟု အနိစ္စစသော အစွမ်းအားဖြင့် ဝိပဿနာကိုဖြစ်စေ၍ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်သို့ ရောက်၍ နေ၏။ ထိုသောဏက သတို့သားအား ထိုခဏ၌ပင်လျှင် လူ၏အသွင်သည် ကွယ်ပျောက်၏။ ရဟန်းအသွင်သည် ထင်ရှားဖြစ်၏။ ထို အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ယခုအခါ ငါ့အား တစ်ဖန် ဘဝသစ်၌ ဖြစ်ခြင်းသည် မရှိပြီဟု ဥဒါန်းကျူးလျက် နန္ဒမူလိုဏ်ဂူသို့ ကြွတော်မူ၏။
မင်းကြီး မိတ်ဆွေကို သတိရပြီ
ဘုရားလောင်းသည်လည်း အနှစ်လေးဆယ်လွန်လျှင် အောက်မေ့မိ၍ ငါ့အဆွေချစ်ဖြစ်သော သောဏကသတို့သားသည် အဘယ်မှာနည်းဟု သောဏကသတို့သားကို အဖန်တလဲလဲ အောက်မေ့သော်လည်း အကျွန်ုပ်ကွားပါ၏ ဟူ၍လည်းကောင်း၊ အကျွန်ုပ် မြင်ပါ၏ ဟူ၍လည်းကောင်း ပြောဆိုအံ့သောသူကို မရသောကြောင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော မြတ်သော ရွှေနန်းပြသာဒ်အပြင်ဝယ် ရာဇပလ္လင်၌ နေတော်မူလျက် စောင်းသမား၊ ကချေသမား၊ သီချင်းသည်တို့ဖြင့် ခြံရံလျက် မင်း၏စည်းစိမ်ကို ခံစားလျက် အကြင်သူသည် တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူ၏အထံမှကြား၍ ဤမည်သောအရပ်၌ အဆွေသောဏက နေ၏ဟု ငါ့အား ကြားလာအံ့၊ ထိုသူ့အား ရွှေတစ်ရာပေးအံ့၊ အကြင်သူသည် ကိုယ်တိုင်မြင်၍ ငါ့အား ကြားလာအံ့၊ ထိုသူ့အား ရွှေတစ်ထောင်ပေးဟု တစ်ခုသော ဥဒါန်းဂါထာကို စီရင်၍ သီချင်း၏အစွမ်းဖြင့် ဥဒါန်းကျူးလိုရကား-
ကော မေ သောဏကမက္ခာတိ၊ သဟာယံ ပံသုကီဠိတံ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသောဂါထာကို ဆိုတော်မူ၏။
၁။ ဘောန္တော၊ အချင်းတို့။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ပံသုကီဠိတံ၊ မြေမှုန့် ကစားဖက်ဖြစ်သော။ သဟာယံ သောဏကံ၊ ငါ့အဆွေ သောဏကကို။ အက္ခာတိ၊ ကြားလာပါအံ့နည်း။ တဿ၊ ထိုငါ့အဆွေ သောဏက၏။ ဝသနဋ္ဌာနံ၊ နေရာအရပ်ကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ အာရောစေန္တဿ၊ ငါ့အား ပြောလာသောသူအား။ သတံ၊ ရွှေတစ်ရာကို။ ဒမ္မိ၊ ငါပေးအံ့။ သောဏကံ၊ ငါ့အဆွေ သောဏကကို။ ဒိဋ္ဌံ-ဒိဋ္ဌောတိ၊ မြင်၏ဟူ၍။ အာရောစေန္တဿ၊ ငါ့အား ပြောလာသောသူအား။ သဟဿံ၊ ရွှေတစ်ထောင်ကို။ ဒမ္မိ၊ ငါပေးအံ့။
ထိုအခါ အရိန္ဒမမင်းကြီး၏ ခံတွင်းမှ နုတ်ယူဘိသကဲ့သို့ တစ်ယောက်သော မောင်းမငယ်သည် ထိုဥဒါန်းသီချင်းကို သီ၏။ ထို့နောင်မှ တစ်ပါးသော မောင်းမတို့သည် ဤသီချင်းသည်ကား ငါတို့ အရှင်မင်းကြီး ချစ်မြတ်နိုးသော သီချင်းတည်းဟု အလုံးစုံသော မောင်းမတို့သည် သီကြကုန်၏။ အစဉ်သဖြင့် မြို့၌နေသော သူအပေါင်းတို့သည်လည်းကောင်း၊ ဇနပုဒ်၌နေသော သူအပေါင်းတို့သည်လည်းကောင်း ထိုသီချင်းကိုသာလျှင် သီကြကုန်၏။ အရိန္ဒမင်းသည်လည်း အဖန်တလဲလဲ ထိုသီချင်းကိုသာလျှင် သီတော်မူ၏။
အရှင်သောဏက ကြွလာခြင်း
အနှစ်ငါးဆယ် လွန်သဖြင့်ကား ထိုအရိန္ဒမမင်းကြီးအား များသော သားသမီးတို့သည် ရှိကုန်၏။ သားတော်အကြီးသည် ဒီဃာဝုမင်းသား မည်၏။ ထိုအခါ အရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် အရိန္ဒမမင်းကြီးသည် ငါ့ကို ဖူးမြင်လို၏။ ငါသည် ထိုအရိန္ဒမမင်းကြီးထံသို့ သွား၍ ကာမတို့၌ အပြစ်ကိုလည်းကောင်း၊ တောထွက်ခြင်း၌ အကျိုးကိုလည်းကောင်း ပြောဆို၍ ရဟန်းပြုအံ့သော အခြင်းအရာကို ငါပြုအံ့ဟု ကြံတော်မူပြီးလျှင် တန်ခိုးဖြင့် ကောင်းကင်ခရီးသို့ ကြွလာတော်မူလတ်၍ ဥယျာဉ်တော်၌ နေတော်မူ၏။
ထင်းခွေသူငယ် ဆုရပြီ
ထိုအခါ တစ်ယောက်သော အသက်ခုနစ်နှစ်အရွယ် ရှိပြီးသော ပဉ္စစူဠက အမည်ရှိသော သတို့သားသည် အမိသည် စေခိုင်းအပ်သဖြင့် သွား၍ ဥယျာဉ်တော်အနီးဖြစ်သော တော၌ ထင်းတို့ကို ခွေသည်ရှိသော် အဖန်တလဲလဲ ထိုသီချင်းကိုသာလျှင် သီ၏။ ထိုအခါ အရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ပဉ္စစူဠက သတို့သားကို ခေါ်တော်မူ၍ သူငယ်... သင်သည် တစ်ပါးသောသီချင်းကို မသိမူ၍ တစ်ခုတည်းသော သီချင်းကိုသာသီဘိ၏။ တစ်ပါးသော သီချင်းကို မတတ်သလောဟု မေးတော်မူ၏။
အရှင်ဘုရား... တစ်ပါးသော သီချင်းကို မတတ်သည်မဟုတ် တတ်ပါ၏။ ထိုသို့တတ်သော်လည်း အကျွန်ုပ်တို့ အရှင်မင်းကြီးသည် ဤသီချင်းကိုသာလျှင် ချစ်မြတ်နိုးတော်မူ၏။ ထို့ကြောင့် ထိုသီချင်းကို အကျွန်ုပ်သည် အဖန်တလဲလဲ သီပါ၏ဟု လျှောက်၏။ သင်သည် ထိုသီချင်း၏ အတုံ့ကိုသိသော တစ်စုံ တစ်ယောက်သောသူကို မြင်ဖူး၏လောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား... မမြင်ဖူပါဟု လျှောက်၏။ ငါသည် ထိုသီချင်း၏ အတုံ့ကိုသင်စေအံ့၊ သင်သည် အရိန္ဒမမင်းကြီးထံသို့သွား၍ သီချင်းတုံ့ကို သီအံ့သောငှာ တတ်နိုင်အံ့လော ဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား တတ်နိုင်ပါ၏ဟု လျှောက်၏။ ထိုအခါ ပဉ္စစူဠက သတို့သားအား အရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် သီချင်းတုံ့ကို ကြားတော်မူလိုသည်ဖြစ်၍ မယှံ သုတွာ အစရှိသည်ကို မိန့်တော်မူ၏။ သီချင်းတုံ့ကို သင်ပြီး၍ကား ထိုပဉ္စစူဠကကို လွှတ်တော်မူလိုက်၏။ သူငယ်သွားချေ၊ ဤသီချင်းတုံ့ကို အရိန္ဒမမင်းကြီးနှင့်တကွ သီချေ၊ အရိန္ဒမမင်းကြီးသည် သင့်အား များစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ပေးလတ္တံ့၊ သင့်အား ထင်းတို့ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ လျင်စွာ သွားချေလော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။
ထိုပဉ္စစူဠက သတို့သားသည် ကောင်းပြီဟု ထိုသီချင်းတုံကို သင်ပြီးလျှင် ရှိခိုး၍ အရှင်ဘုရား... အကျွန်ုပ်သည် အကြင်မျှလောက် အရှင်မင်းကြီးကို ဆောင်ပါချေဦးအံ့၊ ထိုမျှလောက် အရှင်ဘုရားတို့သည် ဤအရပ်၌ နေတော်မူပါကုန်လော့ ဟု ဆို၍ လျင်မြန်စွာ အမိထံသို့သွားပြီးလျှင် မိခင် အကျွန်ုပ်ကို လျင်မြန်စွာ ရေချိုး၍ တန်ဆာဆင်လော့၊ ယနေ့ သင်မိခင်ကို ဆင်းရဲသောအဖြစ်မှ လွတ်စေအံ့ဟု ဆို၍ ရေချိုး၍ တန်ဆာဆင်ပြီးသော် မင်းအိမ်တံခါးသို့ သွား၍ အရှင်တံခါးစောင့် သူငယ်တစ်ယောက်သည် အရှင်မင်းကြီးနှင့်တကွ သီချင်းကိုသီအံ့ဟု လာလတ်၍ တံခါး၌ရပ်၏ဟု မင်းအား တင်လျှောက်ပါ ဟု ဆို၏။ ထို တံခါးစောင့်သည် လျင်မြန်စွာသွား၍ မင်းကြီးအား တင်လျှောက်၏။ အရိန္ဒမမင်းကြီးသည် လာစေလော့ဟု ခေါ်စေတော်မူပြီးလျှင်အမောင်... သင်သည် ငါနှင့်တကွ သီချင်းတုံ့ကို သီလတ္တံ့လော ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး... သီပါအံ့ဟု တင်လျှောက်၏။ ထိုသို့တပြီးကား သီလော့ဟု မိန့်တော်မူလတ်သော် အရှင်မင်းကြီး. ဤအရပ်၌ မသီပေအံ့၊ စင်စစ်သော်ကား မြို့တော်၌ စည်လည်စေတော်မူ၍ လူများကို စည်းဝေးစေပါကုန်လော့၊ လူများအလယ်၌ သီပါအံ့ ဟု တင်လျှောက်၏။ အရိန္ဒမမင်းကြီးသည် ထိုသူငယ်ဆိုတိုင်း ပြုစေပြီးလျှင် တန်ဆာဆင်သော မဏ္ဍပ်အလယ်ဝယ် ပလ္လင်၌ နေတော်မူ၍ ထိုသူငယ်အား လျောက်ပတ်သောနေရာကို ပေးစေပြီးလျှင်အခု... သင်၏ သီချင်းကို သီလော့ ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး. အရှင်မင်းကြီးတို့သည် ရှေးဦးစွာ သီတော်မူကုန်လော့၊ နောက်မှ အကျွန်ုပ်သည် သီချင်းတုံ့ကို သီပါအံ့ ဟု တင်လျှောက်၏။ ထိုနောက်မှ အရိန္ဒမမင်းကြီးသည် ရှေးဦးစွာ သီတော်မူ၍ကား-
ကော မေသောဏက မက္ခာတိ၊ သဟာယံ ပံသုကီဠိတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုတော်မူ၏။
၁။ ဘော ကုမာရ၊ အို... သတို့သား။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ပံသုကီဠိတံ၊ မြေမှုန့်ကစားဖက် ဖြစ်သော။ သဟာယံ သောဏကံ၊ ငါ့အဆွေ သောဏကကို။ အက္ခာတိ၊ ပြောကြားပါလတ္တံ့နည်း။ တဿ၊ ထိုငါ့အဆွေ သောဏက၏။ ဝသနဋ်ဌာနံ၊ နေရာအရပ်ကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ အာရောစေန္တဿ၊ ငါ့အား ပြောလာသောသူအား။ သတံ၊ ရွှေတစ်ရာကို။ ဒမ္မိ၊ ငါပေးအံ့။ သောဏကံ၊ ငါ့အဆွေ သောဏကကို။ ဒိဋ္ဌံ-ဒိဋ္ဌောတိ၊ မြင်၏ဟူ၍။ အာရောစေန္တဿ၊ ငါ့အား ပြောလာသောသူအား။ သဟဿံ၊ ရွှေထစ်ထောင်ကို။ ဒမ္မိ၊ ငါပေးအံ့။
ဤသို့ အရိန္ဒမမင်းကြီးသည် ရှေးဦးစွာ ဥဒါန်းဂါထာဖြင့် သီချင်းကိုသီပြီးသော် ပဉ္စစူဠက သတို့သားသည် ထိုသီချင်းတုံ့ကို သီဆိုလိုရကား-
အဟံ တေ သောဏကမက္ခိဿံ၊ သဟာယံ ပံသုကီဠိတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောအရှင်မင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ပံသုကီဠိတံ၊ မြေမှုန့် ကစားဖက်ဖြစ်သော။ သဟာယံ သောဏကံ၊ အဆွေ သောဏကကို။ အက္ခဿံ၊ ကြားလျှောက်ပါအံ့။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ သန္တိကာ၊ အထံမှ။ သုတွာ၊ ကြား၍။ အာရောစေန္တဿ၊ ပြောသော အကျွန်ုပ်အား။ သတံ၊ ရွှေတစ်ရာကို။ ဒေဟိ၊ ပေးတော်မူလော့။ သောဏကံ၊ အဆွေ သောဏကကို။ ဒိဋ္ဌံ-ဒိဋ္ဌောတိ၊ မြင်၏ဟူ၍။ အာရောစေန္တဿ၊ ပြောသော အကျွန်ုပ်အား။ သဟဿံ၊ ရွှေတစ်ထောင်ကို။ ဒေဟိ၊ ပေးတော်မူလော့။
ဤသို့ ပဉ္စစူဠက သတို့သားသည် သီချင်းတုံ့ကို သီသောအဖြစ်ကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍ -
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဒဟရော၊ သူငယ်ဖြစ်သော။ ပဉ္စစူဠကော၊ ပဉ္စစူဠက အမည်ရှိသော။ မာဏဝကော၊ လုလင်ငယ်သည်။ ပစ္ဆာ၊ ထိုမင်းကြီး သီဆိုပြီးသော နောင်မှ။ အဗြဝိ၊ ဆိုလေ၏။
ထိုနောက်မှ အရိန္ဒမင်းကြီးသည် ပဉ္စစူဠက သတို့သားကို မေးတော်မူလိုရကား-
ကတ္ထ တေ သောဏကော ဒိဋ္ဌော၊
တံ မေ အက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုတော်မူ၏။
၃။ ဘော မာဏဝ၊ အိုလုလင်ငယ်။ သော သောဏကော၊ ထိုငါ့အဆွေ သောဏကကို။ တေ၊ သင်သည်။ ကတမသ္မိံ ဇနပဒေ စ၊ အဘယ်ဇနပုဒ်၌ လည်းကောင်း။ ကတမေသု ရဋ္ဌေသုစ၊ အဘယ်တိုင်းတို့၌လည်းကောင်း။ ကတမေသု နိဂမေသု စ၊ အဘယ်နိဂုံးတို့၌လည်းကောင်း။ ကတ္ထ၊ အဘယ်အရပ်၌။ ဒိဋ္ဌော၊ မြင်ပါသနည်း။ တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ် အမောင်လုလင်ငယ်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ တင်လျှောက်လော့။
ပဉ္စစူဠက သတို့သားသည် အရိန္ဒမ မင်းကြီးအား တင်လျှောက်လိုရကား-
ဥဇုဝံသာ မဟာသာလာ၊ နီလောဘာသာ မနောရမာ။
တေသံ မူလမှိ သောဏကော၊ ဈာယတိ အနုပါဒနော။
ဥပါဒါနေသု လေကေသု၊ ဍယှမာနေသု နိဗ္ဗုတော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၄။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တဝေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏လျှင်။ ဝိဇိတေ၊ နိုင်ငံတော်၌။ တဝေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏သာလျှင်။ ဥယျာနဘူမိယံ၊ ဥယျာဉ်တော်၌။ ဥဇုဝ့သာ၊ ဖြောင့်မတ်သော ပင်စည်လည်းရှိကုန်ထသော။ နီလောဘာသာ၊ စိမ်းညိုသော အဆင်းလည်း ရှိကုန်ထသော။ မနောရမာ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်လည်း ရှိကုန်ထသော။
၅။ မေဃသမာနာ၊ တိမ်ညို အဆင်းနှင့်လည်း တူကုန်ထသော။ ရမ္မာ၊ မွေ့လျော်ဖွယ်လည်း ရှိကုန်ထသော။ အညောညနိဿိတာ၊ အခက်အရွက် အမြစ်တို့ဖြင့် အချင်းချင်း ရောပြွမ်းယှက်တင်၍လည်း တည်ကုန်ထသော။ မဟာသာလာ၊ သစ်ပင်ကြီးတို့သည်။ တိဋ္ဌန္တိ၊ တည်ကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုသစ်ပင်ကြီးတို့၏။ မူလမှိ၊ အရင်း၌။ သောဏကော၊ အရှင်မင်းမြတ်၏ အဆွေတော်ဖြစ်သော သောဏကသည်။ ဥပါဒါနေသု၊ ဥပါဒါန်တရားတို့၏ အာရုံဖြစ်ကုန်သော တဏှာ, ဒိဋ္ဌိသည် စွဲလမ်းအပ်ကုန်သော။ လောကေသု၊ သတ္တဝါတို့တွင်။ အနုပါဒနာ၊ ဥပါဒါန်တရားတို့၏ အာရုံဖြစ်သော တဏှာ ဒိဋ္ဌိတို့သည် မစွဲလမ်းအပ်သည်ဖြစ်၍။ ဍယှမာနေသု၊ ရာဂအစရှိသော တစ်ဆယ့်တစ်ပါးသော မီးတို့ဖြင့် လောင်ကုန်သောသတ္တဝါတို့၌။ နိဗ္ဗုတော၊ ရာဂအစရှိသော မီးတို့ကို ငြိမ်းစေသည်ဖြစ်၍။ ဈာယတိ၊ နှစ်ပါးသာ ဈာန်တို့ဖြင့် နေ၏။
မင်းကြီး ဥယျာဉ်တော်ထွက်
အရိန္ဒမမင်းသည် ထိုလုလင်ငယ် တင်လျှောက်သော စကားကိုကြားရလျှင် အရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို ဖူးမြင်အံ့ဟု အင်္ဂါလေးပါးရှိသော စစ်သည်နှင့် ဥယျာဉ်တော်သို့ ထွက်တော်မူ၍ အရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို ဖူးမြင်တော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည်-
ကာရာပေတွာ သမံ မဂ္ဂံ၊ အဂမာ ယေန သောဏကော။
အာသီနံ သောဏကံ ဒက္ခိ၊ ဍယှမာနေသု နိဗ္ဗုတံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတော စ၊ ထို့နောင်မှလျှင်။ ရာဇာ၊ အရိန္ဒမမင်းကြီးသည်။ မဂ္ဂံ၊ ခရီးကို။ သမံ၊ ညီညွတ်စွာ။ ကာရာပေတွာ၊ ပြုပြင်စေ၍။ စတုရင််ဂိယာ၊ လေးပါးသော အင်္ဂါရှိသော။ သေနာယ၊ စစ်သည်ဖြင့်။ ပါယာသိ၊ သွားလေ၏။ ယေန၊ အကြင်အရပ်၌။ သောဏကော၊ အရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ ဌာနံ၊ ထိုအရပ်သို့။ အဂမာ၊ သွားလေ၏။
၇။ ဥယျာနဘူမိံ၊ ဥယျာဉ်တော်သို့။ ဂန္တွာန၊ သွားပြီး၍။ ဗြဟာဝနေ၊ ကျယ်သောဥယျာဉ်တော် တော၌။ ဝိစရန္တော၊ လှည့်လည်သည်ရှိသော်။ ဍယှမာနေသု၊ ရာဂ အစရှိသော တစ်ဆယ့်တစ်ပါးသော မီးတို့ဖြင့် လောင်ကုန်သော သတ္တဝါတို့၌။ နိဗ္ဗုတံ၊ ရာဂ အစရှိသော တစ်ဆယ့်တစ်ပါးသောမီးတို့မှ ငြိမ်းပြီးထသော။ အာသီနံ၊ သီလက္ခန္ဓ အစရှိသော ကျေးဇူးအပေါင်းတို့ကိုလည်း ရှာမှီးပြီးထသော။ သောဏကံ၊ သောဏကမည်သာ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို။ ဒက္ခိ၊ မြင်လေ၏။
အရှင်သောဏကကို တွေ့ရပြီ
ထိုအရိန္ဒမမင်းကြီးသည် အရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို ရှိခိုး၍ တင့်အပ် လျောက်ပတ်သောအရပ်၌ နေလျက် မိမိသည် ကိလေသာ၌ အလွန်မွေ့လျော်သည်၏အဖြစ်ကြောင့် ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို အထီးကျန်သော သူတည်းဟု ထင်မှတ်ရကား
အမာတိကော အပိတိကော၊ ရုက္ခမူလသ္မိံ ဈာယတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈။ ဘောန္တော အမစ္စာ၊ အို... အမတ်အပေါင်းတို့။ မုဏ္ဍော၊ ဦးပြည်းသော။ သံဃဋိပတော၊ ဒုကုဋ်ကိုရုံသော။ အယံဘိက္ခု၊ ဤရဟန်းသည်။ အမာတိကော၊ အမိမရှိသည်ဖြစ်၍။ အပိတိကော၊ အဖမရှိသည်ဖြစ်၍။ ကပဏော ဝတ၊ အထီးကျန်စွတကား။ ရုက္ခမူလသ္မိံ၊ သစ်ပင်ရင်း၌။ ဈာယတိ၊ သနားဖွယ် မှိုင်တွေဘိ၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် မင်းအား စကားဆိုတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
န ရာဇ ကပဏော ဟောတိ၊ ဓမ္မံ ကာယေန ဖဿယံ။
သ ရာဇ ကပဏော ဟောတိ၊ ပါပေါ ပါပပရာယဏော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သောဏကော၊ သောဏက အမည်ရှိသော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည်။ ဣဒံ ဝါကျံ၊ ဤမင်းကြီးစကားကို။ နိသာမေတွာ၊ မှတ်၍။ ဧတံဝစနံ၊ ဤသို့သောစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆိုလေ၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ မေ-မယာ၊ ငါသည်။ ဓမ္မံ၊ ကိုးပါးသော လောကုတ္တရာတရားကို။ ကာယေန၊ နာမကာယဖြင့် ဖဿယံ-ဖဿယန္တော၊ သုံးသပ်သည်ဖြစ်၍။ ကပဏော၊ အထီးကျန်သောသူသည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။
၁၀။ ယော စ ရာဇာ၊ အကြင်မင်းသည်ကား။ ဓမ္မ၊ သုစရိုက်တရား သုံးပါးကို။ နိရံကတွာ၊ စွန့်၍။ အဓမ္မံ၊ ဒုစရိုက်သုံးပါးကို။ အနုဝတ္တတိ၊ ကျင့်၏။ သ-သော ရာဇာ၊ ထိုစရိုက်ကိုကျင့်သောမင်းသည်။ ကပဏော၊ အထီးကျန်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ပါပေါ၊ ယုတ်မာသော မင်းတည်း။ ပါပပရာယဏာ၊ ယုတ်မာသောအရပ်သို့ လားရအံ့သော မင်းတည်း။
ထိုသို့ ထိုအရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဘုရားလောင်း အရိန္ဒမမင်းကြီးကို ကဲ့ရဲ့တော်မူ၏။ ထိုအရိန္ဒမ မင်းကြီးသည် မိမိအား ကဲ့ရဲသောအဖြစ်ကို မသိသကဲ့သို့ဖြစ်၍ အမည်အမျိုးမျိုးကို ပြောဆို၍ ထိုအရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါနှင့်တကွ စကားပြောဟောခြင်းကိုပြုလိုရကား-
ကစ္စိ ဘောတော သုခဿေယျာ၊ ဣဓ ပတ္တဿ သောဏက။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁။ သောဏက၊ အရှင်သောဏက။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ နာမံ၊ အမည်ကို။ အရိန္ဒမာတိ၊ အရိန္ဒမဟူ၍ လည်းကောင်း။ ကာသိရာဇာတိ၊ ကာသိမင်းဟူ၍လည်းကောင်း။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဝိဒူ၊ သိကြကုန်၏။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဣဓ၊ အကျွန်ုပ်တို့၏ ဥယျာဉ်တော်သို့။ ပတ္တဿ၊ ရောက်လာသော။ ဘောတော၊ အရှင်ဘုရားအား။ သုခဿေယျာ၊ ချမ်းသာစွာ အိပ်ရပါ၏လော။
ရဟန်းတို့၏ ကောင်းခြင်း ဂ-ခု
ထိုအခါ အရိန္ဒမင်းကြီးကို အရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် မြတ်သောမင်းကြီး... စင်စစ်လျှင် ဤအရပ်၌လည်းကောင်း တစ်ပါးသော အရပ်၌လည်းကောင်း နေသော ငါ့အား မချမ်းသာသော မည်သည် မရှိ။ ချမ်းသာသည်သာလျှင်တည်းဟု ဆိုတော်မူ၍ ထိုမင်းအား ရဟန်းတို့အား ကောင်းခြင်းမည်သည်တို့ကို ထုတ်ဆောင်၍ ပြတော်မူလိုရကား-
န တေသံ ကောဋ္ဌေ ဩပေန္တိ၊ န ကုမ္ဘိံ န ကဠောပိယံ။
ပရနိဋ္ဌိတမေသာနာ၊ တေန ယာပေန္တိ သုဗ္ဗတာ။
။ လ။
ယံ ယံဒိသံ ပက္ကမတိ၊ အနပေက္ခောဝ ဂစ္ဆတိ။
ဟူသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၂။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အနာဂါရဿ၊ အိမ်လည်း မရှိထသော။ အဓနဿ၊ ဥစ္စာစပါးလည်း မရှိထသော။ ဘိက္ခုနော၊ ရဟန်းအား။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း ဘဒြံ၊ ကောင်းသည် သာလျှင်တည်း။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေသံ၊ ထိုဥစ္စာစပါး မရှိကုန်သော ရဟန်းတို့အား။ ကောဋ္ဌေ၊ ကျီကြ၌။ ဓနဓညာနိ၊ ဥစ္စာစပါးတို့ကို။ န ဩပေန္တိ၊ မထားကုန်။ ကုမ္ဘိံ၊ အိုးစရည်း၌။ န ဩပေန္တိ၊ မထားကုန်။ ကဠောပိယံ၊ ခြင်းတောင်း၌။ န ဩပေန္တိ၊ မထားကုန်။ သုဗ္ဗတာ၊ ပေါ့သော အသက်မွေးခြင်းရှိကုန်သော ရဟန်းကောင်းတို့သည်။ ပရနိဋ္ဌိတံ၊ သူတစ်ပါးအိမ်၌ ကျက်လေပြီးသောအစာကို။ ဧသနာ၊ ရှာကုန်၍။ တေန၊ ထိုအစာဖြင့်။ ယာပေန္တိ၊ မျှကုန်၏။
၁၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယေန ဘိက္ခုနာ၊ အကြင် ရဟန်းသည်။ အနဝဇ္ဇပိဏ္ဍော၊ အပြစ်မရှိသောဆွမ်းကို။ ဘောတ္တဗ္ဗော၊ စားအပ်၏။ ဧတံ ဘိက္ခုံ၊ ထိုရဟန်းကို။ ကောစိ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော ကိလေသာသည်။ န စ ဥပရောဓတိ၊ မနှိပ်စက်။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အနာဂါရဿ၊ အိမ်လည်း မရှိထသော။ အဓနဿ၊ ဥစ္စာစပါးလည်း မရှိထသော။ အဿ ဘိက္ခုနော၊ ထိုရဟန်းအား။ ဒုတိယမ္ပိ၊ နှစ်ကြိမ်မြောက်လည်း။ ဘဒြံ၊ ကောင်းသည်သာလျှင်တည်း။
၁၄။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယေန ဘိက္ခုနာ၊ အကြင် ရဟန်းသည်။ နိဗ္ဗုတော၊ အေးပြီးသော။ ပိဏ္ဍော၊ ဆွမ်းကို။ ဘောတ္တဗ္ဗော၊ စားအပ်၏။ ဧတံ ဘိက္ခုံ၊ ထိုရဟန်းကို။ ကောစိ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော ကိလေသာသည်။ န စ ဥပရောဓတိ၊ မနှိပ်စက်။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အနာဂါရဿ၊ အိမ်လည်း မရှိထသော။ အဓနဿ၊ ဥစ္စာစပါးလည်း မရှိထသော။ အဿ ဘိက္ခုနော၊ ထိုရဟန်းအား။ တတိယမ္ပိ၊ သုံးကြိမ်မြောက်လည်း။ ဘဒြံ၊ ကောင်းသည်သာလျှင်တည်း။
၁၅။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ မုတ္တဿ၊ ကိလေသာမှ လွတ်ပြီးထသော။ ရဋ္ဌေ၊ ရွာ နိဂုံး တိုင်း နိုင်ငံ စသည်တို့၌။ စရတော၊ သွားထသော။ ယဿ ဘိက္ခုနော၊ အကြင်ရဟန်းအား။ သင်္ဂေါ၊ ရာဂ အစရှိသော ငြိတွယ်ခြင်းသည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အနာဂါရဿ၊ အိမ်လည်း မရှိထသော။ အဓနဿ၊ ဥစ္စာစပါးလည်း မရှိထသော။ အဿ ဘိက္ခုနော၊ ထိုရဟန်းအား။ စတုတ္ထမ္ပိ၊ လေးကြိမ်မြောက်လည်း။ ဘဒြံ၊ ကောင်းသည်သာလျှင်တည်း။
၁၆။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နဂရမှိ၊ မြို့ကို။ ဍယှမာနမှိ၊ မီးလောင်သည်ရှိသော်။ အဿ ဘိက္ခုနော၊ ထိုရဟန်း၏။ ကိဉ္စိ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော ပရိက္ခရာကို။ အဍယှထ၊ မီးမလောင်။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အနာဂါရဿ၊ အိပ်လည်းမရှိထသော။ အဓနဿ၊ ဥစ္စာစပါးလည်း မရှိထသော။ အဿ ဘိက္ခုနော၊ ထိုရဟန်းအား။ ပဉ္စမမ္ပိ၊ ငါးကြိမ်မြောက်လည်း။ ဘဒြံ၊ ကောင်းသည်သာလျှင်တည်း။
၁၇။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းပြည်တို့ကို။ ဝိလုပ္ပမာနမှိ၊ ခိုးသူ လုယက်ဖျက်ဆီးသည်ရှိသော်။ အဿ ဘိက္ခုနော၊ ထို ပေါ့သော အသက်မွေးခြင်းရှိသော ရဟန်း၏။ ကိဉ္စိ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော ပရိက္ခရာကို။ န အဟီရထ၊ ခိုးသူ မလုယက်။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အနာဂါရဿ၊ အိမ်လည်း မရှိထသော။ အဓနဿ၊ ဥစ္စာစပါးလည်း မရှိထသော။ အဿ ဘိက္ခုနော၊ ထိုရဟန်းအား။ ဆဋ္ဌမ္ပိ၊ ခြောက်ကြိမ်မြောက်လည်း။ ဘဒြံ၊ ကောင်းသည်သာလျှင်တည်း။
၁၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ စောရေဟိ၊ ခိုးသူတို့သည်။ ရက္ခိတံ၊ စောင့်အပ်သော။ မဂ္ဂဉ္စ၊ ခရီးကိုလည်းကောင်း။ အညေ၊ ခိုးသူမှ တစ်ပါးကုန်သော။ ယေ စ ပရိပန္ထိကာ၊ အကြင် ကင်းစောင့်တို့သည်လည်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေဟိ စ၊ ထိုကင်းစောင့်တို့သည်လည်း။ ရက္ခိတံ၊ စောင့်အပ်သော။ မဂ္ဂဉ္စ၊ ခရီးကိုလည်းကောင်း။ သုဗ္ဗတော၊ ပေါ့သော အသက်မွေးခြင်းရှိသော ရဟန်းသည်။ ပတ္တစီဝရံ၊ သပိတ် သင်္ကန်းကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ သောတ္ထိံ၊ ချမ်းသာစွာ။ ဂစ္ဆတိ၊ သွားရ၏။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အနာဂါရဿ၊ အိမ်လည်း မရှိထသော။ အဓနဿ၊ ဥစ္စာ စပါးလည်း မရှိထသော။ အဿ ဘိက္ခုနော၊ ထိုရဟန်းအား။ သတ္တမမ္ပိ၊ ခုနစ်ကြိမ်မြောက်လည်း။ ဘဒြံ၊ ကောင်းသည်သာလျှင်တည်း။
၁၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သုဗ္ဗတော၊ ပေါ့သော အသက်မွေးခြင်းရှိသော ရဟန်းကောင်းသည်။ ယံ ယံ ဒိသံ၊ အကြင် အကြင် အရပ်မျက်နှာသို့။ ပက္ကမတိ၊ သွားလို၏။ တံ တံ ဒိသံ၊ ထိုထို အရပ်မျက်နှာသို့။ အနပေက္ခောဝ၊ ငဲ့ကွက်ခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍လျှင်။ ဂစ္ဆတိ၊ သွားရ၏။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အနာဂါရဿ၊ အိမ်လည်း မရှိထသော။ အဓနဿ၊ ဥစ္စာစပါးလည်း မရှိထသော။ အဿ ဘိက္ခုနော၊ ထိုရဟန်းအား။ အဋ္ဌမမ္ပိ၊ ရှစ်ကြိမ်မြောက်လည်း။ ဘဒြံ၊ ကောင်းသည်သာလျှင်တည်း။
မင်းကြီး ရဟန်းမပြုလို
ဤသို့လျှင် အရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ရှစ်ပါးကုန်သော ရဟန်းတို့၏ ကောင်းခြင်းတို့ကို ဟောတော်မူ၏။ ထိုရှစ်ပါးထက် အလွန်ကား အရာလည်းကောင်း၊ အထောင်လည်းကောင်း၊ မရေတွက်နိုင်သော ရဟန်းတို့၏ ကောင်းခြင်းတို့ကို ဤအရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဟောခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်တော်မူသည်သာတည်း။ ထိုသို့ စွမ်းနိုင်တော်မူသော်လည်း အရိန္ဒမ မင်းကြီးသည် ကာမဂုဏ်၌ အလွန် မွေ့လျော်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ထို အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ စကားကိုဖြတ်၍ အကျွန်ုပ်အား ရဟန်းတို့၏ ကောင်းခြင်းတို့ဖြင့် အလိုမရှိ ဟု မိမိ၏ ကာမဂုဏ်၌ အလိုရှိသောအဖြစ်ကို အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား ပြလိုရကား-
ယော တွံ ဘိက္ခုပသံသသိ။
အဟဉ္စ ဂိဒ္ဓေါ ကာမေသု၊
ကထံ ကာဟာမိ သောဏက။
အထော ဒိဗျာပိ မေ ပိယာ။
အထ ကေန နု ဝဏ္ဏေန။
ဥဘော လောကေ လဘာမသေ-
ဟူသော ဤ နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၀။ သောဏက၊ သောဏက အမည်ရှိသော။ ဘိက္ခု၊ ရဟန်း။ ယော တွံ၊ အကြင်သင်သည်။ ဗဟူနိ၊ များစွာကုန်သော။ သမဏဘဒြာနိ၊ ရဟန်းတို့အား ကောင်းခြင်းတို့ကို။ ပသံသသိ၊ ချီးမွမ်း၏။ အဟဉ္စ၊ အကျွန်ုပ်သည်ကား။ ကာမေသု၊ ကာမဂုဏ်တို့၌။ ဂိဒ္ဓေါ၊ အလွန်တပ်မက်မော၏။ ကထံ၊ အဘယ်သို့သော အကြောင်းဖြင့်။ ကာာမိ၊ စွန့်နိုင်ပါအံ့နည်း။
၂၁။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ မာနုသာ၊ လူ၌ ဖြစ်ကုန်သော။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ပိယာ၊ ချစ်အပ်ကုန်၏။ အထော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဒိဗျာ၊ နတ်၌ ဖြစ်ကုန်သော။ ကာမာပိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကိုလည်း။ ပိယာ၊ ချစ်အပ်ကုန်၏။ အထ၊ ထိုသို့လျက်။ ကေန ဝဏ္ဏေန၊ အဘယ်သို့သော အကြောင်းဖြင့်။ ဥဘော လောကေ၊ နှစ်ပါးသော လောကတို့ကို။ လဘာမသေ၊ ရပါအံ့နည်း။
တရားဟောတော်မူခြင်း
ထိုအခါ အရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ထိုအရိန္ဒမ မင်းကြီးအား တရားဟောတော်မူလိုရကား-
ကာမေသု အဓိမုစ္ဆိတာ။
နရာ ပါပါနိ ကတွာန၊
ဥပပဇ္ဇန္တိ ဒုဂ္ဂတိံ။
။ လ။
အတ္ထသန္ဒဿနီ ကတာ။
တွဉ္စ ပညာယသေ တေန၊
ယဒိ ကာဟသိ ဝါ န ဝါ။
ဟူသော ဤတစ်ဆယ့်နှစ်ဂါထာတို့ကို မိန့်တော်မူ၏။
၂၂။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယေ နရာ၊ အကြင်သူတို့သည်။ ကာမေ၊ ကာမ ဂုဏ်ငါးပါး၌။ ဂိဒ္ဓါ၊ တပ်မက်မောကုန်၏။ ကာမရတာ၊ ကာမဂုဏ်၌ မွေ့လျော်ကုန်၏။ ကာမေသု၊ ကာမဂုဏ် ငါးပါးတို့၌။ အဓိမုစ္ဆိတာ၊ လွန်စွာ တွေဝေကုန်၏။ တေ နရာ၊ ထိုသူတို့သည်။ ပါပါနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ ကတွာန၊ ပြု၍။ ဒုဂ္ဂတိံ၊ မကောင်းမှုကို ပြုသောသူတို့၏ လားရာဖြစ်သော ငရဲသို့။ ဥပပဇ္ဇန္တိ၊ ဖြစ်လေကုန်၏။
၂၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယေ စ နရာ၊ အကြင် သူတို့သည်ကား။ ကာမေ၊ ငါးပါးသော ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ပဟန္တွာန၊ တံတွေးပေါက်ကဲ့သို့စွန့်၍။ နိက္ခန္တာ၊ တောထွက်ကုန်၏။ တေ နရာ၊ ထိုသူတို့သည်။ အကုတောဘယာ၊ ဘေးမှ ကင်းကုန်၏။ ဧကောဒိဘာဝံ၊ တစ်ယောက် အထီးတည်း နေခြင်းသို့။ အဓိဂတာ၊ ရောက်ကုန်၏။ ဒုဂ္ဂတိံ၊ မကောင်းမှုကို ပြုသောသူတို့၏ လားရာဖြစ်သော ငရဲသို့။ န ဂစ္ဆန္တိ၊ မလားရကုန်။
၂၄။ အရိန္ဒမ၊ မင်းမြတ် အရိန္ဒမ။ တေ၊ သင် မင်းမြတ်အား။ ဥပမံ၊ ဥပမာကို။ ကရိဿာမိ၊ ပြုအံ့။ တံ၊ ထို ဥပမာကို။ သုဏောဟိ၊ နာတော်မူလော့။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဣဓ လောကေ၊ ဤလောက၌။ ဧကစ္ဆေ၊ အချို့ကုန်သော။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ဥပမာယပိ၊ ဥပမာဖြင့်လည်း။ အတ္ထံ၊ အနက်ကို။ ဇာနန္တိ၊ သိကုန်၏။
ဆင်သေကောင်နှင့် ကျီးကန်း
၂၅။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အပ္ပပညော၊ နည်းသော ပညာရှိသော။ အစေတသော၊ ပညာနှင့်ယှဉ်သော စိတ်မရှိသော။ ဝါယသော၊ ကျီးတစ်ကောင်သည်။ မဟဏ္ဏဝေ၊ နက်ကျယ်သော ရေရှိသော။ ဂင်္ဂါယံ၊ ဂင်္ဂါ၌။ ဝုယှမာနံ၊ မျောသော။ ကုဏပံ၊ ဆင်ကောင်ပုပ်ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ သမစိန္တေသိ၊ မိမိအစွမ်းဖြင့်ကြံ၏။
၂၆။ မယာ၊ ငါသည်။ ဣဒံ ယာနဉ္စ၊ ဤယာဉ်ကိုလည်း။ လဒ္ဓံ ဝတ၊ ရပေစွတကား။ အယံ ဘက္ခော စ၊ ဤအစာသည်လည်း။ အနပ္ပကော၊ များပေစွတကား။ ဣတိ၊ ဤသို့။ စိန္တေသိ၊ ကြံ၏။ ဧဝံ စိန္တေတွာ၊ ဤသို့ကြံပြီး၍။ တတ္ထ၊ ထိုဆင်ကောင်ပုပ်၌။ ရတ္တိံ၊ ညဉ့်၌လည်းကောင်း။ တတ္ထ၊ ထိုဆင်သေကောင်ပုပ်၌။ ဒိဝါ၊ နေ့၌လည်းကောင်း။ တတ္ထေဝ၊ ထို ဆင်သေကောင်ပုပ်၌သာလျှင်။ မနော၊ စိတ်၏။ နိရတော၊ အမြဲ မွေ့လျော်ခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၂၇။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဝိဟင်္ဂမော၊ ကျီးမိုက်သည်။ နာဂဿ၊ ဆင်၏။ မံသာနိ၊ အသားတို့ကို။ ခါဒံ-ခါဒန္တော၊ စားလျက်။ ဂင်္ဂါဘာဂီရထောဒကံ၊ ဂင်္ဂါရေကို။ ပိတံ-ပိဝန္တော၊ သောက်လျက်။ ဧတာနိ စ၊ ဤသို့ ဆိုပြီးသည်တို့ကိုလည်း။ သမ္မဿံ၊ ကောင်းစွာ မြင်နိုင်သည်ဖြစ်၍။ ဝနံ၊ မိမိနေရတောသို့။ န ပလေတ္ထ၊ မပြန်ပြီ။
၂၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တဉ္စ၊ ထိုဆင်သေကောင်သည်လည်း။ ဂင်္ဂါ၊ ဂင်္ဂါမြစ်မှ။ ဩတရဏီ၊ သမုဒ္ဒရာသို့ သက်လေသည် ရှိသော်။ ပမတ္တံ၊ မေ့လျော့သော။ ကုဏပေ၊ ဆင်သေကောင်ပုပ်၌။ ရတံ၊ မွေ့လျော်သော ကျီးသည်။ ယတ္ထ၊ အကြင်သမုဒ္ဒရာ၌။ ပက္ခီနံ၊ ငှက်တို့၏။ အဂတီ-ပတိဋ္ဌာနရဟိတံ၊ တည်ရာမရှိသော။ တံ သမုဒ္ဒံ၊ ထိုသမုဒ္ဒရာသို့။ အဇ္ဈဂါဟာသိ၊ ဝင်လေ၏။
၂၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သော စ ဝိဟင်္ဂမော၊ ထိုကျီးမိုက်သည်။ ဘက္ခပရိက္ခီဏော၊ အစာကုန်ပြီးသော်။ ဥဒပတွာ၊ ရေအပေါ် ပျံ၍။ ပစ္ဆတော၊ အနောက်အရပ်မှ။ ပတိဋ္ဌံ၊ တည်ရာကို။ န လဘတိ၊ မရ။ ပုရတော၊ အရှေ့အရပ်မှ။ ပတိဋ္ဌံ၊ တည်ရာကို။ န လဘတိ၊ မရ။ ဥတ္တရံ၊ မြောက်အရပ်မှ။ ပတိဋ္ဌံ၊ တည်ရာကို။ န လဘတိ၊ မရ။ ဒက္ခိဏံ၊ တောင်အရပ်မှ။ ပတိဋ္ဌံ၊ တည်ရာကို။ နောပိ လဘတိ၊ မရ။
၃၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သော ဝိဟင်္ဂမော၊ ထိုကျီးမိုက်သည်။ ယတ္ထ၊ အကြင် သမုဒ္ဒရာအပြင်၌။ ပက္ခီနံ၊ ငှက်တို့အား။ အဂတီ၊ တည်ရာမရှိ။ တတ္ထ၊ ထို တည်ရာမရှိသော သမုဒ္ဒရာအပြင်၌။ အဂစ္ဆိ၊ ပျံသွား၏။ ဒိသံ၊ တည်ရာအရပ်ကိုကား။ နာဇ္ဈဂါ၊ မရနိုင်း။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သော စ ဝိဟင်္ဂမော၊ ထိုကျီးမိုက်သည်။ ယထာ၊ အကြင် အခြင်းဖြင့် ပျံသွားဖန် များသည်ရှိသော်။ ဒုဗ္ဗလကော၊ အားနည်း၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့် ပျံသွားသည်ရှိသော်။ တတ္ထေဝ၊ ထိုသမုဒ္ဒရာ အပြင်၌ပင်လျှင်။ ပါပတ္ထ- ပပတိတော၊ ကျလေ၏။
၃၁။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဝိပက္ခကံ၊ အတောင်လည်း ပျက်စီးထသော။ ဖန္ဒမာနံ၊ တုန်လှုပ်ထသော။ တဉ္စ၊ ထိုကျီးကိုလည်း။ သာမုဒ္ဒကာ၊ သမုဒ္ဒရာ၌ ဖြစ်ကုန်သော။ မစ္ဆာ စ၊ ငါးတို့သည်လည်းကောင်း။ ကုမ္ဘီလာ စ၊ လင်းပိုင်တို့သည်လည်းကောင်း။ မကရာ စ၊ မကရ်းတို့သည်လည်းကောင်း။ သုသူ စ၊ မိကျောင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ ပသယှကာရာ၊ နှိပ်စက်ခြင်းကို ပြုကုန်လျက်။ ခါဒိံသု၊ စားကြကုန်၏။
၃၂။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ တုဝံ စ၊ သင်မင်းမြတ်သည်လည်းကောင်း။ အညေ၊ သင်မင်းကြီးမှ တစ်ပါးကုန်သော။ ကာမဘောဂိနော၊ ကာမဂုဏ်ချမ်းသာကို ခံစားကြကုန်သော။ ဂိဒ္ဓါ၊ ကာမဂုဏ်၌ တပ်မက်မာကုန်သော။ ယေ ပုဂ္ဂလာ၊ အကြင် ပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်လည်းကောင်း။ စေ န ဝမိဿန္တိ၊ အကယ်၍ မစွန့်ကုန်အံ့။ တေ ပုဂ္ဂလာ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ကာကပညာဝ၊ ကျီးမိုက်၏ အသိဉာဏ်နှင့်တူသော အသိဉာဏ်ရှိသူဟူ၍။ တေ၊ ထို ဘုရားအစရှိသော ပညာရှိ သူတော်ကောင်းတို့သည်။ ဝိဒူ၊ သိုကုန်၏။
၃၃။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေ၊ သင်မင်းမြတ်အား။ အတ္ထသန္ဒဿနီ၊ အကျိုးကို ကောင်းပြတတ်သော။ ဧသာ ဥပမာ၊ ဤဥပမာကို။ ကတာ၊ ပြုအပ်ပြီ။ တွဉ္စ၊ သင်မင်းမြတ်သည်လည်း။ တေန၊ ထိုအကြောင်းဖြင့်။ ပညာယသေ၊ ထင်လတ္တံ့။ ယဒိ၊ အကယ်၍။ ကာဟသိ ဝါ၊ လိုက်နာလိုလည်း လိုက်နာတော်မူလော့။ န ဝါ ကာဟသိ၊ မလိုက်နာလိုလျှင်လည်း နေတော်မူလော့။
နန္ဒမူလိုဏ်သို့ ကြွ
ဤသို့လျှင် ထိုအရိန္ဒမ မင်းကြီးအား အရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဤဥပမာဖြင့် အဆုံးအမကိုပေးတော်မူပြီး၍ ယခုအခါ ထိုအဆုံးအမကိုပင်လျှင် မြဲစွာပြု၍ တည်စိမ့်သော အဆုံးအမကို ပေးပြန်တော် မူလိုရကား-
တတုတ္တရိံ န ဘာသေယျ၊ ဒါသောဝယျဿ သန္တိကေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဘော်မူ၏။
၃၄။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အနုကမ္ပကော၊ အစဉ်သနားခြင်းရှိသောသူသည်။ ဧကဝါစံ၊ တစ်ခွန်းသောစကားကို လည်းကောင်း။ ဒွိပိဝါစံ၊ နှစ်ခွန်းသောစကားကိုလည်းကောင်း။ ဘဏေယျ၊ ဆိုဆုံးမရာ၏။ တတုတ္တရိံ၊ ထိုတစ်ခွန်း နှစ်ခွန်းထက်အလွန်။ န ဘာသေယျ၊ မဆိုဆုံးမရာ။ အယျဿ၊ အရှင်၏။ သန္တိကေ၊ အထံ၌။ ဒါသော ဣဝ၊ ကျွန်ကဲ့သို့။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
ဤသို့ ဟောပြောဆုံးမပြီးလျှင် အရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်၍ နန္ဒမူလိုဏ်သို့သာလျှင် ကြွတော်မူလေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-
ဝေဟာသေ အန္တလိက္ခသ္မိံ၊ အနုသာသိတွာန ခတ္ထိယံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၃၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ အမိတဗုဒ္ဓိမာ၊ မနှိုင်းယှဉ်အပ်သော လောကုတ္တရာ ပညာရှိသော။ သောဏကော၊ သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည်။ ဣဒံ၊ ဤသို့သော စကားကို။ ဝတွာန၊ မိန့်တော်မူပြီး၍။ ခတ္တိယံ၊ ရေမြေကို အစိုးရသော အရိန္ဒမမင်းကြီးကို။ အနုသာသိတွာန၊ ဆုံးမတော်မူပြီး၍။ ဝေဟာသေ၊ ဝေဟာသဟု ဆိုအပ်သော။ အန္တလိက္ခသ္မိံ၊ ကောင်းကင်၌။ ပက္ကာမိ၊ ပျံကြွလေ၏။
သားတော်ကို နန်းအပ်ပုံ
ဘုရားလောင်း အရိန္ဒမမင်းသည်လည်းကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ကြွသွားတော်မူသော ထိုအရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို မျက်စိမြင်ကောင်းသော ခရီးတိုင်အောင်ရပ်၍ ကြည့်မျှော်လျက် ထိုအရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် မျက်စိမြင်ကောင်းသောခရီးကို လွန်သည်ရှိသော် ထိတ်လန့်ခြင်းကိုရ၍ ဤ ပုဏ္ဏားသည် ယုတ်သောဇာတ် ရှိသည်ဖြစ်လျက် အသမ္ဘိန္နခတ္တိယ အမျိုး၌ဖြစ်သော ငါ၏ ဦးခေါင်းထက်၌ မိမိ၏ ခြေမှုန့်မြူတို့ကို ကြဲချလျက် ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်ကြွသွားတော်မူ၏။ ငါသည်လည်း ယနေ့ပင်လျှင် တောထွက်၍ ရဟန်းပြုခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုအရိန္ဒမမင်းကြီးသည် တိုင်းပြည်ကို အပ်နှင်း၍ ရဟန်းပြုတော်မူလိုရကား-
ရဇ္ဇံ နိယျာဒယိဿာမိ၊ နာဟံ ရဇ္ဇေန မတ္ထိကော။
နာဟံ ကာကောဝ ဒုမ္မေဓော၊ ကာမာနံ ဝသမနွဂံ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆိုတော်မူ၏။
၃၆။ ဘောန္တော အမစ္စာ၊ အို... အမတ်အပေါင်းတို့။ သုဒ္ဒါ စ၊ သူဆင်းရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ ဝေယျတ္တမာဂတာ၊ ထင်ရှားသောအဖြစ်သို့ ရောက်ကုန်သာ နှုတ်မင်္ဂလာရှိသော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ ရာဇကတ္တာရော၊ မင်း၏အာဏာကို ပြုခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်ကုန်၏။ ဣမေထ၊ ဤသူတို့သည်။ ကာ နု၊ အဘယ်မှာနည်း။ ရဇ္ဇံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ နိယျာဒယိဿာမိ၊ အပ်နှင်းပါအံ့။ အဟံ၊ ငါသည်။ ရဇ္ဇေန၊ မင်းအဖြစ်ဖြင့်။ န အတ္ထိကော၊ အလိုမရှိ။
၃၇။ ဘောန္တော အမစ္စာ၊ အို... အမတ်အပေါင်းတို့။ အဇ္ဇေဝ၊ ယနေ့ပင်လျှင်။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုအံ့။ သုဝေ၊ နက်ဖြန်။ မရဏံ၊ သေရအံ့သည်ကို။ ကော၊ အဘယ်သူသည်း။ ဇညာ၊ သိနိုင်ရာအံ့နည်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒုမ္မေဓော၊ ပညာမရှိသော။ ကာကာဝ၊ ဆင်သေကောင်ပုပ်၌ တပ်စွန်းသဖြင့် မွေ့လျော်ပျော်ပါးသော ကျီးကဲ့သို့။ ကာမာနံ၊ ကာမဂုဏ်တို့၏။ ဝသံ၊ အလိုသို့။ န အနွဂံ၊ မလိုက်ပြီ။
ဤသို့ တိုင်းပြည်ကိုအပ်နှင်းသော အရိန္ဒမမင်းကြီးစကားကို ကြားကုန်၍ မှူးတော် မတ်တော်တို့သည် အရှင်မင်းမြတ်အား အကြောင်းကို တင်လျှောက်လိုကုန်ရကား-
တံ ရဇ္ဇေ အဘိသိဉ္စဿု၊ သော နော ရာဇာ ဘဝိဿတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ပုတ္တော၊ သားတော်ဖြစ်သော။ ဒဟရော၊ ငယ်နုစွာသော။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနော၊ ပြည်သူတို့၏နှလုံးကို ပွားစေတတ်သော။ ဒီဃာဝု၊ ဒီဃာဝု အမည်ရှိသော သတို့သားသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ၊ ထိုသားတော် ဒီဃာဝုကို။ ရဇ္ဇေ၊ မင်းအဖြစ်၌။ အဘိသိဉ္စဿု၊ အဘိသိက် သွန်းတော်မူပါ။ သော၊ ထိုဒီဃာဝု မင်းသားသည်။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
ထိုသို့ တင်လျှောက်သောအခါ အရိန္ဒမမင်းကြီးသည် သားတော်ကို ခေါ်စေတော်မူလိုရကား-
တံ ရဇ္ဇေ အဘိသိဉ္စိဿံ၊ သော ဝေ ရာဇာ ဘဝိဿတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကိုဆို၏။
၃၉။ ဘောန္တော၊ အိုအမတ်များတို့။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနံ၊ ပြည်သူအပေါင်းတို့၏ နှလုံးကို ပွားစေတတ်သော။ ဒီဃာဝုံ၊ ဒီဃာဝု အမည်ရှိသော။ ကုမာရံ၊ မင်းသားကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ အာနေထ၊ ဆောင်ခဲ့ကြကုန်လော့။ တံ၊ ထိုဒီဃာဝု မင်းသားကို။ ရဇ္ဇေ၊ မင်းအဖြစ်၌။ အဘိသိဉ္စဿံ၊ အဘိသိက်သွန်းအံ့။ သော၊ ထိုဒီဃာဝု မင်းသားသည်။ ဝေါ၊ သင်တို့၏။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
ထို့နောင်မှ သားတော်ကို ဆောင်ယူခဲ့သော အကြောင်းကို ပြလိုရကား-
တံ ဒိသွာ အာလပိ ရာဇာ၊ ဧကပုတ္တံ မနောရမံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၀။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနံ၊ ပြည်သူအပေါင်းတို့၏နှလုံးကို ပွားစေတတ်သော ဒီဃာဝုံ၊ ဒီဃာဝု အမည်ရှိသော။ ကုမာရံ၊ မင်းသားကို။ အာနေသုံ၊ ဆောင်ခဲ့ကုန်ရာ၏။ ရာဇာ၊ ခမည်းတော် အရိန္ဒမမင်းကြီးသည်။ မနာရမံ၊ နှစ်လိုဖွယ်ရှိသော။ တံ ဧကပုတ္တံ၊ ထိုတစ်ယောက်တည်းသော သားတော်ကို။ ဒိသွာ၊ ၍။ အာလပိ၊ ခေါ်တော်မူ၏။
ခမည်းတော် အရိန္ဒမ မင်းကြီးသည် သားတော်အား မှာထားတော်မူသဖြင့် တိုင်းပြည်ကို ဆောက်နှင်းတော်မူလိုရကား-
တေ ပုတ္တ ပဋိပဇ္ဇဿု၊ ရဇ္ဇံ နိယျဒယာမိ တေ။
။ လ။
နာဟံ ကာကောဝ ဒုမ္မေဓော၊ ကာမာနံ ဝသ မနွဂံ။
ဟူသော ဤ တစ်ဆယ့်နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆိုတော်မူ၏။
၄၁။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား ဒီဃာဝု။ သဗ္ဗသော၊ ခပ်သိမ်းသော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ ပရိပုဏ္ဏာနိ၊ ကောင်းစွာ ပြည့်ကုန်သော။ သဋ္ဌိဂါမသဟဿာနိ၊ ခြောက်သောင်းသော ရွာတို့ကို။ တေ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ပဋိပဇ္ဇဿု၊ စီရင်ပါလော့။ တေ၊ သင်ချစ်သားအား။ ရဇ္ဇံ၊ ပြည်စည်းစိမ်ကို။ နိယျာဒယာမိ၊ ငါ ဆောင်နှင်း၏။
၄၂။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား ဒီဃာဝု။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဇ္ဇေဝ၊ ယနေ့ပင်လျှင်။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုတော့အံ့။ သုဝေ၊ နက်ဖြန်။ မရဏံ၊ သေအံ့သည်ကို။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ ဇညာ၊ သိပါချေအံ့နည်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒုမ္မေဓော၊ ပညာမရှိသော။ ကကောဝ၊ ဆင်သေကောင်ပုပ်၌ မွေ့လျော်သော ကျီးမိုက်ကဲ့သို့။ ကမာနံ၊ ကာမဂုဏ်တို့၏။ ဝသံ၊ အလိုသို့။ န အနွဂံ၊ မလိုက်ပြီ။
၄၃။ ပုတ္တ၊ ဖခင်ရင်နှစ် သားချစ်မျက်ရှု ဒီဃာဝု။ သဗ္ဗာလင်္ကာရဘူသိတာ၊ ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်ထသော။ သုဝဏ္ဏကစ္ဆာ၊ ရွှေကြိမ်တို့ဖြင့်လည်း ခက်အပ်ကုန်ထသော။ မာတင်္ဂါ၊ မာတင်မျိုးလည်း ဖြစ်ကုန်ထသော။ ဟေမကပ္ပနိဝါသသာ၊ ရွှေကြိုး ရွှေကလည်း တင်ကုန်ထသော။ တောမရင်္ကုသပါဏိဘိ၊ လှံမ ချွန်းတောင်းလည်း လက်စွဲကုန်ထသော။ ဂါမဏိယေဘိ၊ ဆင်စီးသူရဲတို့သည်။ အာရုဠှာ၊ တက်စီးကုန်ထသော။ သဋ္ဌိနာဂသဟဿာနိ၊ ခြောက်သောင်းသော ဆင်တော်အပေါင်းတို့ကို။ တေ၊ သင် ချစ်သားသည်။ ပဋိပဇ္ဇဿု၊ စီရင်ပါလော့။ တေ၊ သင်ချစ်သားအား။ ရဇ္ဇံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ နိယျာဒယိဿာမိ၊ ငါဆောင်နှင်း၏။
၄၅။ ပုတ္တ၊ ဖခင်ရင်နှစ် သားချစ်မျက်ရှု ဒီဃာဝု။ အဇ္ဇေဝ၊ ယနေ့ပင်လျှင်။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုတော့အံ့။ သုဝေ၊ နက်ဖြန်။ မရဏံ၊ သေအံ့သည်ကို။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ ဇညာ၊ သိနိုင်အံ့နည်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒုမ္မေဓော၊ ပညာမရှိသော။ ကာကောဝ၊ ကျီးမိုက်ကဲ့သို့။ ကာမာနံ၊ ကာမဂုဏ်တို့၏။ ဝသံ၊ အလိုသို့။ န အနွဂံ၊ မလိုက်ပြီ။
၄၆။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား ဒီဃာဝု။ သဗ္ဗာလင်္ကာရဘူသိတာ၊ ခပ်သိမ်းသောတန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်ထသော။ ဇာတိယာ၊ အမျိုးအားဖြင့်။ အာဇာနီယာ စ၊ အာဇာနည်မျိုး၌လည်း ဖြစ်ကုန်ထသော။ သိန္ဓဓဝါ၊ သိန္ဓောမျိုး၌လည်း ဖြစ်ကုန်ထသော။ သီဃဝါဟိနော၊ လျင်ခြင်းအားနှင့်လည်း ပြည့်စုံကုန်ထသော။ ဣလ္လိယာစာပဓာရိဘိ၊ သိကြားမင်း လေးတောင့်လည်း လွယ်ကုန်ထသော။ ဂါမဏီယေဘိ၊ မြင်းစီးသူရဲတို့သည်။ အာရုဠှာ၊ တက်စီးကုန်ထသော။ သဋ္ဌိအဿသဟဿာနိ၊ ခြောက်သောင်းကုန်သော မြင်းအပေါင်းတို့ကို။ တေ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ပဋိပဇ္ဇဿု၊ စီရင်ပါလော့။ တေ၊ သင်ချစ်သားအား။ ရဇ္ဇံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ နိယျာဒယိသာမိ၊ အပ်နှင်း၏။
၄၈။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား ဒီဃာဝု။ အဇ္ဇေဝ၊ ယနေ့ပင်လျှင်။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုတော့အံ့။ သုဝေ၊ နက်ဖြန်။ မရဏံ၊ သေအံ့သည်ကို။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ ဇညာ၊ သိနိုင်ရာအံ့နည်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒုမ္မေဓော၊ ပညာမရှိသော။ ကာကောဝ၊ ကျီးမိုက်ကဲ့သို့။ ကာမာနံ၊ ကာမဂုဏ်တို့၏။ ဝသံ၊ အလိုသို့။ န အနွဂံ၊ မလိုက်ပြီ။
၄၉။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား ဒီဃာဝု။ သန္နဒ္ဓါ၊ မြဲမြံစွာ ဖွဲ့အပ်ကုန်ထသော။ ဥဿီတဒ္ဓဇာ၊ ရထားဦး၌ ဆောက်အပ်သော တံခွန်လည်း ရှိကုန်ထသော။ ဒီပါ၊ သစ်ရေလည်း ရံအပ်ကုန်ထသာ။ အထောပိ၊ ထိုမှ တစ်ပါးလည်း။ ဝယြေဂ်ဃါ၊ ကျားရေလည်း ရံအပ်ကုန်ထသော။ သဗ္ဗာလင်္ကာရဘူသိတာ၊ ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့်လည်း တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်ထသော။ စာပဟတ္ထေဟိ၊ လေးလည်း လက်စွဲကုန်ထသော။ ဝမ္မိဘိ၊ ချပ်မိန်ညိုလည်း ဝတ်ကုန်ထသော။ ဂါမဏီယေဘိ၊ ရထားစီး သူရဲတို့သည်။ အာရုဠှာ၊ တက်စီးအပ်ကုန်ထသော။ သဋ္ဌိရထသဟဿာနိ၊ ခြောက်သောင်းကုန်သော ရထားတော် အပေါင်းတို့ကို။ တေ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ပဋိပဇ္ဇဿု၊ စီရင်ပါလော့။ တေ၊ သင်ချစ်သားအား။ ရဇ္ဇံ၊ မင်းအဖြစ်ကို။ နိယျာဒယိဿာမိ၊ ဆောင်နှင်း၏။
၅၁။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား ဒီဃာဝု။ အဇ္ဇေဝ၊ ယနေ့ပင်လျှင်။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုတော့အံ့။ သုဝေ၊ နက်ဖြန်။ မရဏံ၊ သေအံ့သည်ကို။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ ဇညာ၊ သိနိုင်ရာအံ့နည်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒုမ္မေဓော၊ ပညာမရှိသော။ ကာကောဝ၊ ကျီးကဲ့သို့။ ကာမာနံ၊ ကာမဂုဏ်တို့၏။ ဝသံ၊ အလိုသို့။ နု အနွဂံ၊ မလိုက်ပြီ။
၅၂။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား ဒီဃာဝု။ ရောဟညာ၊ နီသောအဆင်းလည်းရှိကုန်ထသော။ ပုင်္ဂဝူသဘာ၊ နွားလား ဥသဘဟု ဆိုအပ်သော အကြီးဖြစ်သော နွားနှင့်တကွ ဖြစ်ကုန်ထသော။ သဋ္ဌိဓေနုသဟဿာနိ၊ ခြောက်သောင်းကုန်သော နို့ညှစ်နွားမတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာ၊ ထိုနွားမအပေါင်းတို့ကို။ တေ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ပဋိပဇ္ဇဿု၊ စီရင်ပါလော။ တေ၊ သင်ချစ်သားအား။ ရဇ္ဇံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ နိယျာဒယိဿာမိ၊ ဆောင်နှင်း၏။
၅၃။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား ဒီဃာဝု။ အဇ္ဇေဝ၊ ယနေ့ပင်လျှင်။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုအံ့။ သုဝေ၊ နက်ဖြန်။ မရဏံ၊ သေအံ့သည်ကို။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ ဇညာ၊ သိနိုင်ရာအံ့နည်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒုမ္မေဓော၊ ပညာမရှိသော။ ကာကောဝ၊ ကျီးမိုက်ကဲ့သို့။ ကာမာနံ၊ ကာမဂုဏ်တို့၏။ ဝသံ၊ အလိုသို့။ န အနွဂံ၊ မလိုက်ပြီ။
၅၄။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား ဒီဃာဝု။ သဗ္ဗာလင်္ကာရဘူသိတာ၊ ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်ထသော။ ဝိစိတြဝတ္ထာဘရဏာ၊ ဆန်းကြယ်သော အဝတ်တန်ဆာလည်း ဆင်ဝတ်ကုန်ထသော။ အာမုက္ကမဏိကုဏ္ဍလာ၊ ပုလဲပတ္တမြားနားတောင်းလည်း ဆင်ဝတ်ကုန်ထသော။ သောဠသိတ္ထိသဟဿာနိ၊ တစ်သောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော မောင်းမတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာ၊ ထိုမောင်းမတို့ကို။ တေ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ပဋိပဇ္ဇဿု၊ စီရင်ပါလော့။ တေ၊ သင်ချစ်သားအား။ ရဇ္ဇံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ နိယျာဒယိဿာမိ၊ ဆောက်နှင်း၏။
၅၅။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား ဒီဃာဝု။ အဇ္ဇေဝ၊ ယနေ့ပင်လျှင်။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုအံ့။ သုဝေ၊ နက်ဖြန်။ မရဏံ၊ သေအံ့သည်ကို။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ ဇညာ၊ သိနိုင်ရာအံ့နည်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒုမ္မေဓော၊ ပညာမရှိသော။ ကာကောဝ၊ ကျီးမိုက်ကဲ့သို့။ ကာမာနံ၊ ကာမဂုဏ်တို့၏။ ဝသံ၊ အလိုသို့။ န အနွဂံ၊ မလိုက်ပြီ။
သားတော်ပါ လိုက်ပါလို
ဤသို့ မိန့်ဆိုမှာထားတော်မူသော စကားကိုကြား၍ သားတော် ဒီဃာဝုမင်းသားသည် ခမည်းတော် အရိန္ဒမမင်းကြီးအား အကြောင်းကို တင်လျှောက်လိုရကား-
တယာ ဝိနာ အဟံ တာတ၊ ဇီဝိတုမ္ပိ န ဥဿဟေ။
ဇေဿန္တံ ဂိရိဒုဂ္ဂေသု၊ သမေသု ဝိသမေသု စ။
သုဘရော တေ ဘဝိဿာမိ၊ န တေ ဟေဿာမိ ဒုဗ္ဘရော။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၅၆။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ ဒဟရဿေဝ၊ ငယ်စဉ်ကသာလျှင်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မာတာ၊ မယ်တော်သည်။ မတာတိ၊ သေပြီဟူ၍။ မေ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သုတံ၊ ကြားဖူးပါ၏။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တယာ၊ သင် ဖခင်မင်းမြတ်နှင့်။ ဝိနာ၊ ကင်း၍။ ဇီဝိတုမ္ပိ၊ အသက်ရှည်ခြင်းငှာလည်း။ န ဥဿဟေ၊ မစွမ်းနိုင်ပါ။
၅၇။ တာတ၊ ခမည်းတော် မင်းမြတ်။ ယထာ၊ ဥပမာ မည်သည်ကား။ သမေသု စ၊ ညီညွတ်သည်လည်း ဖြစ်ကုန်ထသော။ ဝိသမေသု စ၊ မညီညွတ်သည်လည်း ဖြစ်ကုန်ထသော။ ဂိရိဒုဂ္ဂေသု၊ တောင် မြောင် ချောက်ကြားတို့၌။ ဇေဿန္တံ၊ သွားသော။ အာရညကံ၊ တော၌နေသော။ နာဂံ၊ ဆင်မင်းကို။ ပေါတော၊ ဆင်သူငယ်သည်။ ပစ္ဆတော၊ နောက်က။ အနွေတိ ယထာ၊ အစဉ်လိုက်သကဲ့သို့။
၅၈။ ဧဝံ တထာ၊ ထို့အတူ။ ပုတ္တံ၊ သားငယ်ကို။ အာဒါယ၊ ခေါ်ယူ၍။ ဂစ္ဆ၊ သွားတော်မူပါလော့။ ပစ္ဆတာ၊ နောက်မှ။ တံ၊ သင်ဖခင်မင်းမြတ်သို့။ အနုဂစ္ဆာမိ၊ အစဉ်တစိုက်လိုက်ပါအံ့။ တေ၊ သင်ဖခင် မင်းမြတ်အား။ သုဘရော၊ အသက်မွေးလွယ်သည်။ ဘဝိဿာမိ၊ ဖြစ်ပါလတ္တံ့။ တေ၊ သင် ဖခင်မင်းမြတ်အား။ ဒုဗ္ဘရော၊ အသက်မွေးခက်သည်။ န ဟေဿာမိ၊ မဖြစ်ရပါလတ္တံ့။
အတင်းနန်းအပ်ခဲ့
ထိုသို့ သားတော် တင်လျှောက်သောအခါ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် မှူးတော် မတ်တော်တို့ကို စေတော်မူလိုရကား-
ဝေါဟာရော တတ္ထ ဂဏှေယျ၊ ဝါဏိဇာ ဗျသနီ သိယာ။
ဣမံ ကုမာရံ ပါပေထ၊ ပါသာဒံ ရတိဝဍ္ဎနံ။
တာနံ တတ္ထ ရမေဿန္တိ၊ တာဟိ စေသော ရမိဿတိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာကို ဆိုတော်မူ၏။
၅၉။ ဘောန္တော၊ အမတ်တို့။ ယထာ၊ ဥပမာ မည်သည်ကား။ ဓနေသိနံ၊ ဥစ္စာကိုရှာကုန်သော။ ဝါဏိဇာနံ၊ ကုန်သည်တို့၏။ သာမုဒ္ဒိကံ၊ သမုဒ္ဒရာ၌သွားသော။ နာဝံ၊ လှေကို။ တတ္ထ၊ သမုဒ္ဒရာ၌။ ဝေါဟာရော၊ အထူးထူးသော ဘေးရန်သည်။ ယဒိ ဂဏှေယျ၊ အကယ်၍ ကိုင်ငင်ငြားအံ့။ ဝါဏိဇာဗျသနီ၊ ကုန်သည်တို့၏ ပျက်စီးခြင်းသည်။ သိယာ ယထာ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူသာလျှင်။ အယံပုတ္တကလိ၊ ဤ သားယုတ်သည်။ မမ၊ ငါ၏။ အန္တရာယံ၊ ရဟန်းပြုခြင်း အန္တရာယ်ကို။ ကရော၊ ပြုဘိ၏။ ဣမံ ကုမာရံ၊ ဤမင်းသားကို။ ရတိဝဍ္ဎနံ၊ မွေ့လျော်ခြင်းကို ပွားစေတတ်သော။ ပါသာဒံ၊ ရွှေနန်းပြာသာဒ်ထက်သို့။ ပါပေထ၊ ပို့ကြစေကုန်။
၆၁။ ဘောန္တော၊ အို... အမတ်အပေါင်းတို့။ တတ္ထ၊ ထိုမွေ့လျော်ခြင်းကို ပွားစေတတ်သော ရွှေနန်းပြာသာဒ်ထက်၌။ ကမ္ဗုသဟတ္ထာယော၊ ရွှေတန်ဆာဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော လက်ရှိကုန်သော။ တာ၊ ထိုမောင်းမတို့သည်။ နံ၊ ထို ဒီဃာဝုမင်းသားကို။ အစ္ဆရာ၊ နတ်သမီးအပေါင်းသည်။ သက္ကံ၊ သိကြားနတ်မင်းကို။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဣစ္ဆန္တိ၊ အလိုရှိကုန်၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ရမေတိ ဣဝ၊ မွေ့လျော် ပျော်ပါးစေသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ တတ္ထ၊ ထိုမွေ့လျော်ခြင်းကို ပွားစေတတ်သော ရွှေနန်းပြာသာဒ်၌။ ရမေဿန္တိ၊ မွေ့လျော်စေကုန်လတ္တံ့။ ဧသော စ၊ ဤမင်းသားသည်လည်း။ တာဟိ၊ ထိုမောင်းမတို့နှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ရမိဿတိ၊ မွေ့လျော်ပျော်ပါးလတ္တံ့။
ဤသို့ မိန့်ဆိုတော်မူပြီးလျှင် ဘုရားလောင်း အရိန္ဒမမင်းကြီးသည် သားတော် ဒီဃာဝုမင်းသားကို ထိုဥယျာဉ်၌ပင်လျှင် အဘိသိက်သွန်းစေ၍ နန်းမြို့သို့ ပို့ဆောင်စေတော်မူ၏။
တောထွက်လေပြီ
မိမိသည်ကား ကိုယ်တော်တစ်ပါးတည်း ဥယျာဉ်တော်မှထွက်သွားပြီးလျှင် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော မြေအဖို့၌ ကျောင်းဆောက်ပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ တောသစ်မြစ် တောသစ်သီးဟူသော အာဟာရရှိသည်ဖြစ်၍ မျှတော်မူ၏။ မှူးတော်မတ်တော်စသော လူအပေါင်းတို့သည်လည်း သားတော် ဒီဃာဝုမင်းသားကို ဗာရာဏသီ နေပြည်တော်သို့ ပို့ဆောင်ကုန်၏။
သားတော်မင်းပြုရပြီ
ထိုဒီဃာဝုမင်းသားသည် မြို့တော်ကို လက်ယာရစ်လှည့်သည်ကိုပြု၍ ရွှေနန်းပြာသာဒ်ထက်သို့ တက်တော်မူ၏။ ထိုအခါ မင်းသားကို မင်းသမီးအပေါင်းတို့သည် မေးလျှောက်ကြကုန်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
တံ ဒိသွာ အဝစုံ ကညာ၊ ဒီဃာဝုံ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနံ။
ကော ဝါ တွံ ကဿ ဝါ ပုတ္တော၊ ကထံ ဇာနေမု တံ မယံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၆၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ ကုမာရံ၊ ဒီဃာဝုမင်းသားကို။ ရတိဝဍ္ဎနံ၊ မွေ့လျော်ခြင်းကို ပွားစေတတ်သော။ ပါသာဒံ၊ ရွှေနန်းပြာသာဒ်ထက်သို့။ ပါပေသုံ၊ ပို့လေကုန်၏။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနံ၊ တိုင်းပြည်သူအပေါင်းကို ပွားစေတတ်သော။ ဒီဃာဝုံ၊ ဒီဃာဝု အမည်ရှိသော။ တံ၊ ထိုမင်းသားကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ကညာ၊ နန်းတွင်းသူ အပေါင်းတို့သည်။ အဝစုံ၊ မေးလျှောက်ကြကုန်၏။
၆၃။ ကထံ အဝစုံ၊ အဘယ်သို့ မေးလျှောက်ကြကုန်သနည်းဟူမူကား။ သာမိ၊ အရှင်။ တွံ၊ သင်သည်။ ဒေဝတာ၊ စတုမဟာရာဇ် နတ်သည်တည်း။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ ဂန္ဓဗ္ဗော၊ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်သည်တည်း။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ အဒု၊ ထိုသို့ မဟုတ်မူကား။ ပုရိန္ဒဒေါ၊ အလှူလက်ဦး ပေးဖူးသော။ သက္ကော၊ သိကြား နတ်မင်းသည်တည်း။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ တွံ၊ သင်သည်။ ကော၊ အဘယ်သူနည်း။ ကဿ ဝါ၊ အဘယ်သူ၏မူလည်း။ ပုတ္တော၊ သားနည်း။ ကထံ၊ အဘယ်သို့သော အကြောင်းဖြင့်။ တံ၊ သင့်ကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဇာနေမု၊ သိရကုန်အံ့နည်း။
ထိုသို့ နန်းတွင်းသူ အပေါင်းတို့ မေးလျှောက်သောအခါ ဒီဃာဝုမင်းသားသည် အကြောင်းကို ကြားတော်မူလိုရကား-
ကာသိရညော အဟံ ပုတ္တော၊ ဒီဃာဝုံ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနော။
မမံ ဘရထ ဘဒ္ဒံ ဝေါ၊ အဟံ ဘတ္တာ ဘဝါမိ ဝေါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူ၏။
၆၄။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ ရှင်မတို့။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒေဝေါ၊ စတုမဟာရာဇ်နတ်သည်။ န အမှိ၊ မဖြစ်။ ဂန္ဓဗ္ဗော၊ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်သည်။ န အမှိ၊ မဖြစ်။ ပုရိန္ဒဒေါ၊ အလှူလက်ဦး ပေးဖူးသော။ သက္ကော၊ သိကြား နတ်မင်းသည်။ န အမှိ၊ မဖြစ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနော၊ တိုင်းပြည်သူအပေါင်းကို ပွားစေတတ်သော။ ဒီဃာဝု၊ ဒီဃာဝု အမည်ရှိသော။ ကသိရညော၊ ကာသိမင်းမြတ်၏။ ပုတ္တော၊ သားတော်တည်း။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းစွာ။ မမံ၊ ငါ့ကို။ ဝေါ၊ ရှင်မတို့သည်။ ဘရထ၊ လုပ်ကျွေးကြကုန်လော့။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဝေါ၊ ရှင်မတို့၏။ ဘတ္တာ၊ ချစ်လင်သည်။ ဘဝါမိ၊ ဖြစ်အံ့။
ထိုသို့ မိန့်တော်မူလတ်သော် နန်းတွင်းသူ အပေါင်းတို့သည် ခမည်းတော် အရိန္ဒမမင်းကြီးအကြောင်းကို မေးလျှောက်ကြပြန်ကုန်၏။ ဒီဃာဝု မင်းသားသည်လည်း အကြောင်းကို ပြန်ကြားတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ကုဟိံ ရာဇာ အနုပ္ပတ္တော၊ ဣတော ရာဇာ ကုဟိံ ဂတော။
အကဏ္ဋကံ အဂဟဏံ၊ ပဋိပန္နော မဟာပထံ။
သကဏ္ဋကံ သဂဟဏံ၊ ယေန ဂစ္ဆန္တိ ဒုဂ္ဂတိံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၆၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတ္ထ၊ ထိုမွေ့လျော်ခြင်းကို ဖြစ်စေတတ်သော ရွှေနန်းပြာသာဒ်၌။ ကညာ၊ မင်းသမီး အပေါင်းတို့သည်။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနံ၊ ပြည်သူအပေါင်းကို ပွားစေတတ်သော။ ဒီဃာဝုံ၊ ဒီဃာဝုအမည်ရှိသော။ တံ၊ ထိုမင်းသားကို။ အဝစုံ၊ မေးလျှောက်ကြကုန်၏။ သာမိ၊ အရှင်။ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်အရိန္ဒမ မင်းမြတ်သည်။ ကုဟိံ၊ အဘယ်အရပ်သို့။ အနုပ္ပတ္တော၊ ရောက်တော်မူလေသနည်း။ ရာဇာ၊ ငါတို့သခင် အရှင်အရိန္ဒမ မင်းမြတ်သည်။ ဣတော၊ ဤ ငါတို့တိုင်းပြည်မှ။ ကုဟိံ၊ အဘယ်အရပ်သို့။ ဂတော၊ သွားလေသနည်း။
၆၆။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ ရှင်မတို့။ ရာဇာ၊ သင်တို့သခင် အရှင်အရိန္ဒမ မင်းမြတ်သည်။ ပင်္ကံ၊ ရာဂအစရှိသော ကိလေသာတည်းဟူသော ညွန်ကို။ အတိက္ကန္တော၊ လွန်လေပြီ။ ရာဇာ၊ သင်တို့သခင် အရှင်အရိန္ဒမမင်းမြတ်သည်။ ထလေ၊ ရဟန်းအဖြစ်တည်းဟူသော ကုန်းကြည်းထက်၌။ ပတိဋ္ဌိတော၊ တည်လေပြီ။ အကဏ္ဋကံ၊ ရာဂအစရှိသော ဆူးငြောင့်မှ ကင်းထသော။ အဂဟဏံ၊ ရာဂအစရှိသည်တို့သည် မစွဲလမ်းအပ်ထသော။ မဟာပထံ၊ နတ်ရွာနိဗ္ဗာန်သို့ သွားသောသူတို့၏ ခရီးမသို့။ ပဋိပန္နော၊ သွားလေပြီ။
၆၇။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ ရှင်မတို့။ ယေန မိစ္ဆာမဂ္ဂေန၊ အကြင်မှားသောခရီးဖြင့်။ ဒုဂ္ဂတိံ၊ မကောင်းမှုကို ပြုသောသူတို့၏ လားရာဘုံဘဝသို့။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားရကုန်၏။ သကဏ္ဋကံ၊ ရာဂအစရှိသော ဆူးငြောင့်လည်းရှိထသော။ သဂဟဏံ၊ ရာဂအစရှိသည်တို့သည် စွဲလမ်းအပ်ထသော။ ဒုဂ္ဂတိဂါမိနံ၊ မကောင်းမှုကို ပြုသောသူတို့၏ သွားရာဖြစ်သော။ တံ မဂ္ဂံ၊ ထိုခရီးကို။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်သာလျှင်။ ပဋိပန္နော၊ သွားသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်ချေ၏။
ထို့နောင်မှ မင်းသမီးအပေါင်း မောင်းမတို့သည် အရိန္ဒမ မင်းကြီးသည် ရှေးဦးစွာ ငါတို့ကိုစွန့်၍ ရဟန်းပြုတော်မူလေပြီ၊ ဤဒီဃာဝု မင်းသားသည်လည်း ကာမဂုဏ်တို့၌ တပ်စွန်းခြင်းကင်းသော စိတ်သဘောရှိ၏။ အကယ်၍ ထိုမင်းသားကို ကာမဂုဏ်၌ မမွေ့လျော်စေကုန်အံ့၊ တောထွက်၍ ရဟန်းပြုခဲ့ရာ၏။ ကာမဂုဏ်ချမ်းသာ၌ အလွန် မွေ့လျော်ကြောင်းဖြစ်သော အခြင်းအရာကို ပြုကြကုန်အံ့ဟု ကြံကြကုန်၏။ ကြံကုန်ပြီး၍ ထိုဒီဃာဝုမင်းသားကို အလွန် နှစ်သက်စေလိုကုန်ရကား...
အနုသာသ မဟာရာဇ၊ တွံ နော သဗ္ဗာသမိဿရော။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၈။ ရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဂိရိဗ္ဗဇံ၊ ခြင်္သေ့မငယ်နေရာ ရွှေဂူသို့။ သီဟဿ၊ သားများသေဌ်နင်း ခြင်္သေ့မင်း၏။ အာဂတံဝ၊ လာခြင်းကဲ့သို့။ တဿ-တေ၊ ထိုအရှင်မင်းမြတ်၏။ အာဂတံ၊ လာတော်မူခြင်းသည်ကား။ သွာဂတံ၊ ကောင်းသော လာတော်မူခြင်းတည်း။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အနုသာသ၊ ဆုံးမတော်မူပါလော့။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ သဗ္ဗာသံ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ နော-အမှာကံ၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ဣဿရော၊ အစိုးရသော ချစ်လင်တည်း။
ဤသို့သောစကားကို ဆိုကုန်၍ အလုံးစုံသော တီးမှုတ်မျိုးတို့ကို တီးမှုတ်ကြကုန်၏။ အထူးထူး အပြားပြားသော ကခြင်း သီခြင်းတို့ကို ဖြစ်စေကုန်၏။ စည်းစိမ်ချမ်းသာ အခြံအရံသည် အလွန်များ၏။ ထိုဒီဃာဝုမင်းသားသည် များမြတ်သော စည်းစိမ်အခြံအရံဖြင့် ယစ်သည်ဖြစ်၍ ခမည်းတော်ကို မအောက်မေ့ပြီ။ တရားနှင့်အညီ မင်းပြု၍ ကံအားလျော်စွာ လား၏။ ဘုရားအလောင်းသည်လည်း ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ အသက်၏အဆုံး၌ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားတော်မူ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် မြတ်သောတောထွက်ခြင်းကို တောထွက်တော်မူသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း မြတ်သော တောထွက်ခြင်းကို တောထွက်တော် မူဖူးသည်လျှင်တည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုအခါ အရှင်သောဏက ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ပရိနိဗ္ဗာန် ပြုတော်မူပြီ။ ယခုအခါ ရာဟုလာသည် ထိုအခါ ဒီဃာဝုမင်းသား ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ကြွင်းသောပရိသတ်သည် ယခုအခါ ဘုရားရှင်၏ ပရိသတ်တို့ ဖြစ်ကုန်ပြီ။ ယခုအခါ ငါဘုရားသည် ထိုအခါ အရိန္ဒမမင်း ဖြစ်ဖူးပြီ ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ဆင်သေကောင်ပုပ်၊ ကျီးကန်းယုတ်၊ အဟုတ်မက်ကာ သေရရှာ
ရှေးဦးစွာသော သောဏကဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
သဋ္ဌိနိပါတ်
၂။ သံကိစ္စဇာတ်
သူတော်ကောင်းတရား နာရ၍ သောကကင်းဝေးရခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဒိသွာ နိသိန္နံ ရာဇာနံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသံကိစ္စဇာတ်ကို ဇီဝက၏ သရက်ဥယျာဉ်တော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် အဇာတသတ်မင်း၏ ပိတုဃာတကကံကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားသည် မှန်၏။ အဇာတသတ်မင်းကြီးသည် ဒေဝဒတ်ကိုအမှီပြု၍ ထိုဒေဝဒတ်၏ စကားဖြင့် ခမည်းတော် ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးကိုသတ်စေ၍ သံဃဘေဒကကံကို ပြုသောအဆုံး၌ ပျက်စီးသော ပရိသတ်ရှိသော ဒေဝဒတ်အား အနာဖြစ်လတ်သော် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားကို ကန်တော့အံ့ ဟု ညောင်စောင်းထမ်းစင်ဖြင့် သာဝတ္ထိပြည်သို့သွားသော ဒေဝဒတ်၏ ဇေတဝန် ကျောင်းတော် တံခါးအနီး၌ မြေမျိုသောအဖြစ်ကိုကြား၍ ရှင်ဒေဝဒတ်သည် ဘုရားသခင်၏ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်၍ မြေသို့ဝင်ရသဖြင့် အဝီစိ၌ဖြစ်၏။ ငါသည်လည်း ထိုဒေဝဒတ်ကိုအမှီပြု၍ တရားစောင့်သော မင်းတရားဖြစ်သော ခမည်းတော်ကို သတ်မိ၏။ ငါသည်လည်း မြေသို့ဝင်ရအံ့လော့ ဟု ကြောက်သည်ဖြစ်၍ မင်းစည်းစိမ်၌ စိတ်၏ သာယာခြင်းကို မရ၊ အတန်ငယ် အိပ်အံ့ဟု အိပ်ခြင်းသို့ ကပ်ကာမျှဖြင့်လျှင် အထုကိုးယူဇနာရှိသော သံမြေ၌ကျ၍ သံတံကျင်တို့ဖြင့် လျှိုဘိသကဲ့သို့လည်းကောင်း၊ ခွေးတို့သည် နှုတ်ဖြင့် ကိုက်ခဲကုန်ဘိသကဲ့သို့လည်းကောင်း ကြောက်မက်ဖွယ်သောအသံဖြင့် မြည်တမ်းလျက် ထ၏။
အဇာတသတ် ဘုရားရှင်ထံ ခစားဝင်ပုံ
ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ မိုးလေးလတို့၏ အဆုံးဖြစ်သော ကြာခေါင်းလောင်း (ကုမုဒြာကြ) ပွင့်တုန်း တန်ဆောင်မုန်း လပြည့်နေ့၌ မှူးတော် မတ်တော်အပေါင်း ခြံရံလျက် မိမိစည်းစိမ်ကိုကြည့်၍ ငါ့ခမည်းတော်စည်းစိမ်သည် ဤငါ့စည်းစိမ်ထက် ကြီးမြတ်၏။ ငါသည် ထိုသို့သဘောရှိသော တရားစောင့်ပေသော မင်းတရားကို ဒေဝဒတ်ကိုအမှီပြု၍ သတ်မိ၏ဟု ကြံ၏။ ထိုသို့ ကြံစည်သည်သာလျှင်ဖြစ်သော အဇာတသတ်မင်း၏ ကိုယ်၌ ပူလောင်ခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ကိုယ်အလုံးကို ချွေးဖြင့်စွတ်၏။ ထို နောက်မှ အဘယ်သူသည်သာလျှင် ငါ၏ဘေးကို ဖျောက်အံ့သောငှာ တတ်နိုင်ပါလတ္တံ့နည်း ဟု ကြံ၍ အားဆယ်ပါးနှင့် ပြည့်စုံတော်မူသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားကိုထား၍ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားမှ တစ်ပါးသောသူမည်သည် မရှိဟု သိ၍ ငါသည် မြတ်စွာဘုရားအား ကြီးစွာ ပြစ်မှားမိ၏။ အဘယ်သူသည် ငါ့ကိုဆောင်ယူ၍ ပြပါလတ္တံ့နည်း ဟု ကြံသည်ရှိသော် ဇီဝကကိုထား၍ ဇီဝကမှတစ်ပါးသော တစ်စုံ တစ်ယောက်သောသူသည် ငါ့ကိုဆောင်ယူ၍ မပြနိုင်လတ္တံ့ဟု ကောင်းစွာမှတ်ပြီးလျှင် ထိုဇီဝကကိုခေါ်တော်မူ၍ သွားရခြင်း၏အကြောင်းကို ပြုလိုရကား -
ရမဏီယာ ဝတ ဘော ဒေါသိနာ ရတ္တိ ဟူသော ဥဒါန်းကိုကျူး၍ ယနေ့ အဘယ်မည်သော ရဟန်းပုဏ္ဏားသို့ ဆည်းအပ်ရကုန်အံ့နည်းဟု မိန့်တော်မူလျှင် ပူရဏကဿပတို့၏ တပည့်အစရှိသော မှူးတော်မတ်တော်တို့သည် ပူရဏကဿပ အစရှိသော ဒိဋ္ဌိတို့၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ကို ပြောဆိုတင်လျှောက်လတ်သော် ထိုသူတို့၏စကားကို မယူမူ၍ ဇီဝကကိုမေးတော်မူပြန်လျှင် ထိုဇီဝကသည် သဗ္ဗညူဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးတော်ကို ပြောဆို၍ အရှင်မင်းမြတ်... အရှင်မင်းမြတ်သည် သဗ္ဗညူဘုရားသခင်ထံ ဆည်းကပ်ပါလော့ဟု တင်လျှောက်လတ်သော် ဆင်ယာဉ် စသည်တို့ကို က, စေ၍ ဇီဝက၏ သရက်ဥယျာဉ်တောသို့ ထွက်တော်မူပြီးလျှင် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသို့ကပ်၍ ရှိခိုးလျက် မြတ်စွာဘုရားနှင့်တကွ ပျူငှာလောကဝတ်ကို ပြုပြီးသော် မျက်မှောက်၌ဖြစ်သော ရဟန်း၏အကျိုးကို မေးလျှောက်၍ မြတ်စွာဘုရား၏ သာယာသော သာမညဖလသုတ် ဓမ္မဒေသနာကိုနာရ၍ သာမညဖလသုတ်ကို ဟောတော်မူသော အဆုံး၌ ရတနာသုံးပါးသို့ ဆည်းကပ်တတ်သော ဥပါသကာ၏ အဖြစ်ကို ကြားလျှောက်ပြီးလျှင် မြတ်ဘုရားကိုကန်တော့ သည်းခံတော်မူစေ၍ ပြန်သွားလေ၏။
စိတ်ချမ်းသာမှုရပြီ
ထိုအဇာတသတ်မင်းသည် ထိုအခါမှစ၍ အလှူပေးလျက် သီလစောင့်လျက်လျှင် မြတ်စွာဘုရားနှင့်တကွ ပေါင်းဖော်ခြင်းကိုပြု၍ သာယာသော တရားစကားကို ကြားနာလျက် ကလျာဏမိတ္တနှင့် ပေါင်းဖော်ရသဖြင့် ကြောက်ခြင်းကင်းသည်ဖြစ်၍ ကင်းသော ကြက်သီးမွေးညှင်း ထခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ စိတ်၏ချမ်းသာခြင်းကိုရလျှင် ချမ်းသာသဖြင့် ဣရိယာပုထ်လေးပါးတို့ကို ပြုရ၏။
ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ တရားသဘင်ဝယ် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့ရှင်တို့... အဇာတသတ်မင်းကြီးသည် ပိတုဃာတကကံကို ပြုမိသောကြောင့် ကြောက်ခြင်းသို့ရောက်၏။ မင်းစည်းစိမ်ကိုမှီ၍ စိတ်ချမ်းသာခြင်းကို မရရကား အလုံးစုံသော ဣရိယာပုထ်တို့၌ ဆင်းရဲကိုသာလျှင် ခံရ၏။ ထိုအဇာတသတ်မင်းသည် ယခုမူကား သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားကိုစွဲ၍ ကလျာဏမိတ္တနှင့် ပေါင်းဖော်ရသဖြင့် ကြောက်လန့်ခြင်းကင်းလျက် အစိုးရခြင်း မင်း၏ချမ်းသာကို ခံစားရ၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့... ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်ကုန်လတ်သော် ရဟန်းတို့... အခုအခါ၌သာလျှင် ဤအဇာတသတ်မင်းသည် အဖကိုသတ်သောကြောင့် စိတ်မချမ်းသာခြင်းသို့ ရောက်ရ၍ ငါ့ကိုမှီ၍ ချမ်းသာစွာ အိပ်ရသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤအဇာတသတ်သည် အဖကိုသတ်ပြီး၍ ငါ့ကိုမှီ၍ ချမ်းသာစွာအိပ်ရဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဗြဟ္မဒတ်မည်သော သားကို ရ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ ပုရောဟိတ်အိမ်၌ ပဋိသန္ဓေယူတော်မူ၍ ဖွားမြင်ပြီးသော် ထိုဘုရားလောင်းအား သံကိစ္စ ဟူသောအမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော မင်းသား, ပုဏ္ဏားသာတို့သည် မင်းအိမ်၌သာလျှင် အတူတကွ ကြီးကြကုန်၏။ အချင်းချင်း ချစ်မြတ်နိုးသော အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်ကြကုန်၏။ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွားကုန်ပြီးလျှင် အလုံးစုံသောအတတ်တို့ကိုသင်၍ တစ်ဖန် ပြန်လည်ခဲ့ကြကုန်၏။ ထိုအခါ ခမည်းတော်ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် သားတော်အား အိမ်ရှေ့မင်းအဖြစ်ကို ပေးတော်မူ၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း အိမ်ရှေ့မင်းအထံ၌သာလျှင် နေ၏။
ဖခင်ကိုသတ်ရန်ကြံ
ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ အိမ်ရှေ့မင်းသည် ဥယျာဉ်ကစားအံ့သောငှာသွားသော ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီး၏ များစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကိုမြင်လျှင် ထိုစည်းစိမ်၌ လောဘကိုဖြစ်စေ၍ ငါ၏ ခမည်းတော်သည် အစ်တို့နှင့်တူ၏။ အကယ်၍ ထိုခမည်းတော်၏ သေလွန်ခြင်းကို ငံ့လင့်အံ့၊ ကြီးရင့်သောအခါမှ မင်းအဖြစ်ကိုရလတ္တံ့၊ ထိုသို့ကြီးရင့်သောအခါမှ မင်းအဖြစ်ကို ရသည်ရှိသော် မင်းအဖြစ်ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ ခမည်းတော်ကိုသတ်၍ မင်းအဖြစ်ကိုယူအံ့ဟု ကြံပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းအား ထိုအကြောင်းကို ကြား၏။
မိတ်ဆွေ တားမြစ်
ဘုရားလောင်းသည် အရှင့်သား... ပိတုဃာတကကံ မည်သည်ကား အလွန် ဝန်လေး၏။ ငရဲသို့ လားရအံ့သော အကြောင်းတည်း၊ အဖကိုသတ်ခြင်းကို ပြုအံ့သောငှာ မတတ်ကောင်း၊ မပြုလင့်ဟု တားမြစ်၏။
သံကိစ္စ တောထွက်သွား
ထိုအိမ်ရှေ့မင်းသည် အဖန်တလဲလဲ ပြောဆို၍ သုံးကြိမ်မြောက်အောင် ထိုဘုရားလောင်းသည် တားမြစ်လျှင် ခြေရင်း၌ ခစားကုန်သောသူတို့နှင့် တိုင်ပင်၏။ ထိုခြေရင်း၌ ခစားသော သူတို့သည်လည်း ဝန်ခံ၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီး၏ သေခြင်းအကြောင်းကို စုံစမ်းကြကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ ငါသည် ထိုသူတို့နှင့်တကွ တစ်ပေါင်းတည်း မဖြစ်အံ့ဟု နှလုံးသွင်း၍ မိဘတို့ကို မပန်မူ၍လျှင် မြတ်သောတံခါးဖြင့် ထွက်ခဲ့၍ ဟိမဝန္တာသို့ဝင်ပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းကို ပြုသဖြင့် ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ သစ်မြစ်သစ်သီးဟူသော အစာရှိသည်ဖြစ်၍ နေ၏။
အိမ်ရှေ့မင်းသည်လည်း ဘုရားလောင်း သွားသည်ရှိသော် ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးကိုသတ်၍ များစွာသော မင်း၏စည်းစိမ်ကို ခံစား၏။ သံကိုစ္စသတို့သားသည် ရဟန်းပြုသတတ်ဟု ကြား၍ များစွာကုန်သော အမျိုးသားတို့သည် အိမ်မှထွက်၍ ထိုသံကိစ္စ သတို့သား၏ အထံ၌ ရဟန်းပြုကြကုန်၏။ ထိုသံကိစ္စရသေ့သည် များစွာသော ရသေ့အပေါင်းခြံရံလျက် ထိုဟိမဝန္တ၌သာလျှင် နေ၏။ အလုံးစုံသော ရသေ့တို့သည်လည်း ဈာန်သမာပတ်ကို ရကုန်သလျှင်ကတည်း။ မင်းသည်လည်း ခမည်းတော်ကို သတ်ပြီးလျှင် အနည်းငယ်မျှသော ကာလပတ်လုံး မင်းစည်းစိမ်ကိုခံစားရသဖြင့် ထိုအခါမှစ၍ ကြောက်လန့်လျက် စိတ်၏ ချမ်းသာခြင်းကို မရသည်ဖြစ်၍ ငရဲ၌ ညှင်းဆဲခံရခြင်းသို့ ရောက်သကဲ့သို့ ထင်၏။
မင်းကြီး မိတ်ဆွေကိုအောက်မေ့နေ
ထိုမင်းသည် ဘုရားလောင်းကို အောက်မေ့၏။ ငါ့အဆွေဖြစ်သော သံကိုစ္စသတို့သားသည် အဖကိုသတ်သော ကံမည်သည်ကား အလွန်ဝန်လေး၏။ မပြုလင့်ဟု တားမြစ်၍ ငါ့ကို မိမိစကားကိုယူစိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ မိမိကိုယ်ကို အပြစ်မရှိသည်ကိုပြုလျက် ထွက်ပြေးလေ၏။ ထိုသံကိစ္စသည် ဤအရပ်၌ အကယ်၍ရှိအံ့၊ ငါ့အား ပိတုဃာတကကံကို ပြုခြင်းငှာ မပေးလေရာ၊ ငါ၏ ဤကြောက်ရွံ့ ထိတ်လန့်ခြင်းဘေးကိုလည်း ပယ်ဖျောက်လေရာ၏။ ထိုသံကိစ္စသည် ယခုအခါ အဘယ်မှာ နေလေသနည်း၊ ထိုသံကိစ္စနေရာအရပ်ကို အကယ်၍ ငါသည် သိပါအံ့၊ ထိုသံကိစ္စကို ခေါ်စေရလေ၏။ အဘယ်သူသည် ထိုသံကိစ္စနေရာအရပ်ကို ငါ့အား ကြားလာပါအံ့နည်းဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ထိုအခါမှစ၍ နန်းတော်တွင်း၌ လည်းကောင်း၊ မင်းပွဲသဘင်၌ လည်းကောင်း ထိုဘုရားလောင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကိုသာလျှင် ပြောဆို၏။
သံကိစ္စရသေ့ ကြွလာ
ဤသို့လျှင် ရှည်သောကာလသို့ ရောက်လတ်သော် ဘုရားလောင်းသည် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ငါ့ကိုအောက်မေ့၏။ ငါသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ နန်းတော်သို့သွား၍ ထိုမင်းအား တရားဟောသဖြင့် ထိုမင်းကို ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်ခြင်း ကင်းသည်ကိုပြု၍ လာခြင်းငှာ သင့်၏ဟု အနှစ်ငါးဆယ်တိုပတ်လုံး ဟိမဝန္တာ၌နေ၍ ရသေ့ငါးရာခြံရံလျက် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့်လာလတ်ပြီးလျှင် ဒါယပဿအမည်ရှိသော ဥယျာဉ်၌သက်၍ ရသေ့အပေါင်းခြံရံလျက် မင်္ဂလာကျောက်ဖျာအပြင်၌ နေတော်မူ၏။ ဥယျာဉ်စောင့်သည် ထိုဘုရားလောင်းကိုမြင်၍ ဂိုဏ်းဆရာဖြစ်တော်မူသော အရှင်ဘုရား... အရှင်ဘုရားကား အဘယ်အမည်တော် ရှိသနည်းဟု မေးလျှောက်၏။ သံကိစ္စသုခမိန် မည်၏ဟု ကြား၍ ဥယျာဉ်စောင့်သည်လည်း သိလျှင် အရှင်ဘုရား... အကြင်မျှလောက် အကျွန်ုပ်သည် အရှင်မင်းကြီးကို ဆောင်ပါချေဦးအံ့၊ ထိုမျှလောက် အရှင်ဘုရားတို့သည် ဤအရပ်၌ နေတော်မူပါဦးလော့၊ အကျွန်ုပ်တို့ အရှင်မင်းကြီးသည် အရှင်ဘုရားတို့ကို ဖူးမြင်လိုပါ၏ဟု ပန်လျှောက်သဖြင့် ရှိခိုး၍ လျင်မြန်စွာ မင်း၏ နန်းတော်သို့သွားပြီးလျှင် သံကိစ္စရှင်ရသေ့ ရောက်လာသောအကြောင်းကို မင်းအား တင်လျှောက်၏။
မင်းကြီး ဆည်းကပ်၍မေးပြီ
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ထိုရသေ့အထံသို့သွား၍ ပြုအပ်သည်နှင့်ယှဉ်သော အဆောက်အဦကိုပြု၍ ပြဿနာမေးလျှောက်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
အထဿ ပဋိဝေဒေသိ၊ ယဿာသိ အနုကမ္ပကော။
။ လ။
အတိစိဏ္ဏော မယာ ဓမ္မော၊ တံ မေ အက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။
ဟူသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၆၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သောဥယျာနပါလော၊ ထိုဥယျာဉ်စောင့်သည်။ ရာဇာနံ- ရာဇသဘာယံ၊ မင်းကွန်း၌။ နိသိန္နံ၊ နေသော သံကိစ္စရသေ့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ အထ၊ ထိုသို့ မြင်ပြီးသောနောင်မှ။ ယဿ၊ အကြင် သံကိစ္စရသေ့အား။ အနုကမ္ပကော၊ အစဉ်အောက်မေ့သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ အဿ၊ ထိုသံကိစ္စရသေ့အား။ အနုကမ္ပံ၊ အစဉ်အောက်မေ့ထသော။ ရထေသဘံ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်ထသော။ ဗြဟ္မဒတ္တံ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးကို။ ပဋိဝေဒေသိ၊ ကြားလျှောက်၏။
၇၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဣသီနံ၊ ရသေ့တကာတို့ထက်။ သာဓုသမ္မတော၊ ကောင်းမြတ်၏ဟု သမုတ်အပ်သော။ အယံ သံကိစ္စော၊ ဤသံကိစ္စရှင်ရသေ့သည်။ အနုပ္ပတ္တော၊ ရောက်လာတော်မူ၏။ တရမာနရူပေါ၊ အဆောတလျင်။ နိယျာဟိ၊ ကြွတော်မူပါလော့။ မဟေသိနံ၊ သီလက္ခန္ဓ အစရှိသော ကျေးဇူးအပေါင်းကို ရှာမှီးလေ့ရှိသော ရှင်ရသေ့ကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ ပဿ၊ ဖူးမြင်တော်မူပါလော့။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတော၊ ထိုသို့ ကြားလျှောက်ပြီး နောင်မှ။ ရထေသဘော၊ ရထားစီးချင်း မင်းတာတို့ထက် မြတ်သော။ ရာဇာ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည်။ တရမာနရူပေါ၊ အဆောတလျင်။ ယုတ္တံ၊ က, အပ်သော။ သန္ဒနံ၊ ရထားထက်သို့။ အာရုယှ၊ တက်စီး၍။ မိတ္တာမစ္စပရိဗျူဠှော၊ ချစ်ကျွမ်းဝင်သော မှူးတော်မတ်တော်အပေါင်း ခြံရံလျက်။ အဂမာသိ၊ သွားလေ၏။
၇၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကာသီနံ၊ ကာသိတိုင်းသူတို့၏။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနော၊ တိုင်းပြည်သူအပေါင်းတို့ကို ပွားစေတတ်သော။ ရာဇာ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည်။ ဝါဠဗီဇနီ၊ သားမြီးယပ်လည်းကောင်း။ ဥဏှီသဉ္စ၊ ရွှေသင်းကျစ်လည်းကောင်း။ ခဂ္ဂဉ္စ၊ သန်လျက်လည်းကောင်း။ ဆတ္တဉ္စ၊ ထီးဖြူလည်းကောင်း။ ဥပါဟနဉ္စ၊ ရွှေခြေနင်းလည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပဉ္စကကုဓာနိ၊ ငါးပါးကုန်သော မင်းမြောက်တန်ဆာတို့ကို။ နိက္ခပ၊ ထားခဲ့၍။
၇၃။ ယာနမှာ၊ ရထားထက်မှ။ ဩရုယှ၊ သက်၍။ ပဋိစ္ဆဒံ၊ မင်းမြောက်တန်ဆာ ငါးပါးကို။ ဌပယိတွာ၊ ဘဏ္ဍာစိုးလက်၌ ထားခဲ့၍။ ဒါယပဿသ္မိံ၊ ဒါယပဿ အမည်ရှိသော ဥယျာဉ်တော်၌။ အာသီနံ၊ နေလင့်သော။ သံကိစ္စံ၊ သံကိစ္စရှင်ရသေ့သို့။ ဥပသင်္ကမိ၊ ကပ်လေ၏။
၇၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သော ရာဇာ၊ ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည်။ ဥပသင်္ကမိတွာ၊ ကပ်လေပြီး၍။ ဣသိနာ၊ သံကိစ္စရှင်ရသေနှင့်။ သဟ၊ အတူတကွ။ သမ္မာဒိ၊ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ပြောဟော၏။ တံ ကထံ၊ ထိုဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ပြောဟောသော စကားကို။ ဝီတိသာရေတွာ၊ ပြီးဆုံးစေပြီး၍။ ဧကမန္တံ၊ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌။ ဥပါဝိသိ၊ ကပ်၏။
၇၅။ ဧကမန္တံ၊ တင့်အပ်လျှောက်အပတ်သော အရပ်၌။ နိသိန္နောဝ၊ နေပြီး၍သာလျှင်။ အထပစ္ဆာ၊ ထို့နောင်မှ။ ကာလံ၊ ပြသနာမေးအံ့သော ကာလကို။ အမညထ၊ သိ၏။ တတော၊ ထိုသို့ သိပြီးသောနောင်မှ။ ပါပါနိ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုကံတို့ကို။ ပုစ္ဆိတုံ၊ မေးအံ့သောငှာ။ ပဋိပဇ္ဇထ၊ ဆည်းကပ်လေ၏။
၇၆။ ဣသီနံ၊ ရသေ့အပေါင်းတို့တွင်။ သာဓုသမ္မတံ၊ သူတော်ကောင်းဟု သမုတ်အပ်သော။ ဣသိသံဃပုရက္ခတံ၊ ရသေ့အပေါင်းသည် ခြံရံအပ်သော။ ဒါယပဿသ္မိံ၊ ဒါယပဿ အမည်ရှိသော ဥယျာဉ်တော်၌။ အာသီနံ၊ နေသော။ သံကိစ္စံ၊ သံကိစ္စအမည်ရှိသော။ ဣသိံ၊ ရှင်ရသေ့ကို။ ပုစ္ဆာမ၊ မေးလျှောက်ပါကုန်၏။
၇၇။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ဓမ္မာတိစာရိနော၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရားကိုလွန်၍ ကျင့်ကုန်သော။ နရာ၊ လူတို့သည်။ ပေစ္စ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ ကံ ဂတိံ၊ အဘယ်မည်သောဂတိသို့။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားရကုန်အံ့နည်း။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဓမ္မော၊ သုစရိုက်တရားကို။ အတိစိဏ္ဏော၊ လွန်၍ကျင့်မိ၏။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော အရှင်ဘုရားသည်။ တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အက္ခာဟိ၊ ဖြေကြားတော်မူပါလော့။
ရသေ့ကြီး တရားဟောခြင်း
ထိုသို့မေးလျှောက်သော စကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သောမင်းကြီး... ထိုသို့တပြီးကား နာတော်မူလော့ဟု ဆို၍ ရှေးဦးစွာ အဆုံးအမကို ပေးတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
အာသီနံ ဒါယပဿသ္မိံ၊ မဟာရာဇ သုဏောဟိ မေ။
တဿ စေ ဝစနံ ကယိရာ၊ နာဿ မဂ္ဂေယျ ကဏ္ဋကော။
တဿ စေ ဝစနံ ကယိရာ၊ န သော ဂစ္ဆေယျ ဒုဂ္ဂတိံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၇၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ အာသီနံ၊ ရသေ့တို့၏။ ဒါယပဿသ္မိံ၊ နေရာဖြစ်သော ဒါယပဿအမည်ရှိသော ဥယျာဉ်၌။ ကာသီနံ၊ ကာသိတိုင်းသူတို့၏။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနံ၊ တိုင်းပြည်သူအပေါင်းကို ပွားစေတတ်သော ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးကို။ သံကိစ္စော၊ သံကိစ္စအမည်ရှိသော။ ဣသိ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ မေ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏောဟိ၊ နာလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဝစ၊ ဆိုလေ၏။
၇၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယော ဣသိ၊ အကြင်ရသေ့သည်။ ဥပ္ပထေန၊ ခိုးသူရှိသောခရီးဖြင့်။ ဝဇန္တဿ၊ သွားသော ယောကျ်ားအား။ မဂ္ဂံ၊ ဘေးမရှိသောခရီးကို။ အနုသာသတိ၊ ကြား၏။ ဣသိနော၊ ထိုဘေးမရှိသော ခရီးကိုကြားသော ရှင်ရသေ့၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ စေ ကယိရာ၊ အကယ်၍ လိုက်နာငြားအံ့။ အဿ ပုရိသဿ၊ ထိုသို့လိုက်နာသော ယောက်ျား၏။ မုခံ၊ မျက်နှာကို။ ကဏ္ဋကော၊ ခိုးသူသည်။ န မဂ္ဂေယျ၊ မမြင်ရာ။
၈၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယော ဣသိ၊ အကြင်ရသေ့သည်။ အဓမ္မံ၊ ဒုစရိုက်တရားကို။ ပဋိပန္နဿ၊ ကျင့်သော ယောက်ျားအား။ ဓမ္မံ-ဓမ္မေန၊ သုစရိုက်တရားဖြင့်။ အနုသာသတိ၊ ဆုံးမ၏။ တဿ ဣသိနော၊ ထိုရှင်ရသေ့၏။ ဝစနံ၊ စကားကို စေ ကယိရာ၊ အကယ်၍ လိုက်နာငြားအံ့။ သော ပုရိသော၊ ထိုလိုက်နာသော ယောကျ်ားသည်။ ဒုဂ္ဂတိံ၊ ဒုဂ္ဂတိသို့။ န ဂစ္ဆေယျ၊ မလားရာ။
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းအား အဆုံးအမကို ပေးတော်မူပြီး၍ အလွန်လည်း ငရဲကြီးရှစ်ထပ် အစရှိသည်တို့ကို ဖွင့်လှစ်၍ ပြတော်မူသဖြင့် ထိုမင်းအား တရားဟောပြန်လိုရကား-
အဓမ္မော နိရယံ နေတိ၊ ဓမ္မော ပါပေတိ သုဂ္ဂတိံ။
။ လ။
အသန္တော ရဇသာ ဆန္နော၊ ဂန္တာ တေ နိရယုဿဒံ။
ဟူသော ဤငါးဆယ့်သုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၈၁။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဓမ္မော၊ ကုသိုလ် ကမ္မပထ တရား ဆယ်ပါးသည်။ ပထော၊ ကောင်းမှုကို ပြုသောသူတို့၏ သွားရာဖြစ်သော ဘေးမရှိသော မြတ်သောခရီးမတည်း။ အဓမ္မော ပန၊ အကုသိုလ် ကမ္မပထတရား ဆယ်ပါးသည်ကား။ ဥပ္ပထော၊ မကောင်းမှုကို ပြုသောသူတို့၏ သွားရာဖြစ်သော ဘေးနှင့်တကွသော ခရီးတည်း။ အဓမ္မော၊ အကုသိုလ်တရားသည်။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ နေတိ၊ ဆောင်တတ်၏။ ဓမ္မော၊ ကုသိုလ်တရားသည်။ သုဂ္ဂတိံ၊ သုဂတိဘဝသို့။ ပါပေတိ၊ ရောက်စေတတ်၏။
၈၂။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အဓမ္မစာရိနော၊ မကောင်းသော အကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိကုန်သော။ ဝိသမဇီဝိနော၊ မကောင်းသော အသက်မွေးခြင်း ရှိကုန်သော။ ယေ နရာ၊ အကြင်သတ္တဝါတို့သည်။ ပေစ္စ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ ယံ ဂတိံ၊ အကြင်ငရဲသို့။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားရကုန်၏ တေသံ နရာနံ၊ ထိုသတ္တဝါတို့၏။ တေ နိရယေ၊ ထိုငရဲတို့ကို။ မေ၊ ငါ၏။ သန္တိကာ၊ အထံမှ၊ သုဏောဟိ၊ နာလော့။
ငရဲကြီးရှစ်ထပ်
၈၃။ ဟောရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သဉ္ဇီဝေါ၊ သဉ္စိငရဲလည်းကောင်း။ ကာဠသုတ္တော စ၊ ကာဠသုတ် ငရဲလည်းကောင်း။ သံဃာတော စ၊ သံဃာတ ငရဲ လည်းကောင်း။ ဒွေစ ရောရုဝါ၊ ဇာလရောရုဝ, ဓူမရောရုဝ ငရဲနှစ်ပါးတို့ လည်းကောင်း။ အထာပရော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ မဟာအဝီစိ စ၊ မဟာအဝီစိငရဲ လည်းကောင်း။ တာပနော စ၊ တာပနငရဲလည်းကောင်း။ မဟာတာပနော စ၊ မဟာတာပန ငရဲ လည်းကောင်း။
၈၄။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဋ္ဌ၊ ရှစ်ပါးကုန်သော။ ဧတေ နိရယာ၊ ထိုငရဲကြီးတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ ဟောတော်မူအပ်ကုန်၏။ ဒုရတိက္ကမာ၊ လွန်နိုင်ခဲကုန်၏။ လုဒ္ဒကမ္မေဟိ၊ ကြမ်းကြုတ်သောအမှုကို ပြုတတ်ကုန်သော ငရဲထိန်းတို့ဖြင့်။ အာကိဏ္ဏာ၊ ပြွမ်းကုန်၏။ ပစ္စေကာ၊ တစ်ခုတစ်ခုသော ငရဲကြီးကိုစွဲ၍။ သောဠသုဿဒါ၊ တစ်ဆယ့်ခြောက်ပါးကုန်သော ဥဿဒငရဲတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။
ဝန်တိုသူတို့ ငရဲ
၈၅။ ကဒရိယာ၊ ဝန်တိုစဉ်းလဲသော သူတို့သည်။ တာပနာ၊ ကျရာခံရာ ဖြစ်ကုန်၏။ ဃောရာ၊ ကြမ်းကြုတ်ကုန်၏။ အစ္စိမန္တော၊ အရောင်ရှိကုန်၏။ မဟဗ္ဘယာ၊ ကြီးသောဘေးရှိကုန်၏။ လောမဟံသနရူပါ၊ ကြက်သီး မွေးညင်းထဖွယ် ရှိကုန်၏။ ဘေဟ္မာ၊ အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ် ရှိကုန်၏။ ပဋိဘယာ၊ ဘေးကိုဖြစ်စေတတ်ကုန်၏။ ဒုက္ခာ၊ ဆင်းရဲကုန်၏။
၈၆။ စတုကဏ္ဏာ၊ လေးထောင့် ရှိကုန်၏။ စတုဒွါရာ၊ တံခါးလေးမျက်နှာ ရှိကုန်၏။ ဝိဘတ္တာ၊ လေးတံခါးစီ ဝေဖန်အပ်ကုန်၏။ ဘာဂသော၊ တံခါးခရီးမအားဖြင့်။ မိတာ၊ နှိုင်းယှဉ်အပ်ကုန်၏။ အယောပါကာရပရိယန္တာ၊ သံတံတိုင်းလျှင် အဆုံးရှိကုန်၏။ အယသာ၊ ကိုးယူဇနာရှိသော သံအိုးကင်းဖြင့်။ ပဋိကုဇ္ဇိတာ၊ ဖုံးအုပ်ကုန်၏။
၈၇။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေသံ နိရယာနံ၊ ထိုငရဲတို့၏။ ဘူမိ၊ မြေတို့သည်။ အယောမယာ၊ သံဖြင့် ပြီးကုန်၏။ ဇလိတာ၊ အလျှံပြောင်ပြောင်တောက်သော။ တေဇသာ၊ မီးနှင့်။ ယုတာ၊ ယှဉ်ကုန်၏။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ ယာဇနသတံ၊ ယူဇနာ တစ်ရာတိုင်အောင်။ ဖုဋာ၊ ထိကုန်လျက်။ သဗ္ဗဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ တိဋ္ဌန္တိ၊ တည်ကုန်၏။
ရသေ့ရဟန်းကို ဆဲသူတို့ငရဲ
၈၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ တပသီနံ၊ ခြိုးခြံသော အကျင့်ရှိကုန်သော။ သညတာနံ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးကို စောင့်ရှောက် တတ်ကုန်သော။ ဣသီနံ၊ ရသေ့တို့အား။ အတိဝတ္တာရော၊ ကြမ်းကြုတ်သော စကားတို့ဖြင့် လွန်ကျူး၍ ဆိုတတ်ကုန်၏။ ဧတေ၊ ထိုသူတို့သည်။ ဥဒ္ဓံပါဒါ၊ ခြေကားမိုးမျှော်။ အဝံသိရာ၊ ဦးခေါင်းစောက်ထိုး။ နိရယေ၊ ငရဲ၌။ ပတန္တိ၊ ကျကုန်၏။
၈၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဘူနဟုနော၊ မိမိ အစီးအပွားကို ဖျက်ဆီးတတ်ကုန်သော။ တေ၊ ထိုရသေ့တို့အား ကြမ်းကြုတ်သောစကားဖြင့် လွန်ကျူး၍ ဆိုတတ်ကုန်သောသူတို့သည်။ ဗိလကတာ၊ အပိုင်းအပိုင်းပြု၍ ချက်အပ်ကုန်သော။ မစ္ဆာ ယထာ၊ ငါးတို့ကဲ့သို့။ ပစ္စန္တိ၊ ကျက်ကုန်၏။ ကိဗ္ဗိသကာရိနော၊ ကြမ်းကြုတ်သောအမှုကို ပြုလေ့ ရှိကုန်သော။ နရာ၊ လူတို့သည်။ သံဝစ္ဆရေ၊ နှစ်တို့ကို။ အသင်္ခေယျေ၊ မရေမတွက်နိုင်ကုန်။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ အန္တရဗာဟိရံ၊ ကိုယ်တွင်း ကိုယ်ပကို။ ဍယှမာနေန၊ လောင်သော။ ဂတ္တေန၊ ကိုယ်ဖြင့်။ နိရယာ၊ ငရဲမှ။ နိက္ခမနံ၊ ထွက်ခြင်းကို။ ဧသိနော၊ ရှာကုန်သောငရဲသူတို့သည်။ ဒွါရံ၊ တံခါးကို။ နာဓိဂစ္ဆန္တိ၊ မရကုန်။
၉၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေ၊ ထိုငရဲသူ သတ္တဝါတို့သည်။ ပုရတ္ထိမေန၊ အရှေ့မျက်နှာဖြင့်။ ဓာဝန္တိ၊ ပြေးလေကုန်၏။ တတော၊ ထိုအရှေ့မျက်နှာမှ။ ပစ္ဆတော၊ အနောက်မျက်နှာဖြင့်။ ဓာဝန္တိ၊ ပြေးလေကုန်၏။ တတော၊ ထိုအနောက်မျက်နှာမှ။ ဥတ္တရေန၊ မြောက်မျက်နှာဖြင့်။ ဓာဝန္တိ၊ ပြေးလေကုန်၏။ တတော၊ ထိုမြောက်မျက်နှာမှ။ ဒက္ခိဏံ၊ တောင်မျက်နှာသို့။ ဓာဝန္တိ၊ ပြေးလေကုန်၏။ ယံ ယဉှိ ဒွါရံ၊ အကြင်အကြင် အမှတ်မရှိသော တံခါးသို့။ ဓာဝန္တိ၊ ပြေးလေကုန်၏။ တံ တဒေဝ၊ ထိုသို့ အမှတ်မရှိသော တံခါးသည်လျှင်။ ပိဓိယျရေ၊ ပိတ်နှင့်လေ၏။
၉၁။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နိရယဂါမိနော၊ ငရဲသို့ လားရကုန်သော။ ဇနာ၊ ငရဲသူသတ္တဝါတို့သည်။ ဗဟူနိ၊ များစွာကုန်သော။ သတသဟဿာနိ၊ အနှစ်တစ်သိန်းတို့ပတ်လုံး။ အနပ္ပကံ၊ အတိုင်းအရှည် မရှိသော။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲသို့။ ပတ္တာ၊ ရောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဗာဟာ၊ လက်နှစ်ဖက်တို့ကို။ ပဂ္ဂယှ၊ မြှောက်ချီ၍။ ကန္ဒန္တိ၊ ငိုကြွေးကုန်၏။
၉၂။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေဇသာ၊ တန်ခိုးဖြင့်။ ဒုရတိက္ကမေ၊ လွန်နိုင်ခဲကုန်သော။ သာဓုရူပေ၊ ကောင်းသောသဘောရှိကုန်သော ရသေ့တို့ကို ကုပ္ပိတံ၊ အမျက်ထွက်သော။ အာသီဝိသံ၊ မြွေဟောက်ကို။ ဃဋေတိ ဣဝ၊ ပုတ်ခတ်သကဲ့သို့။ အာဒေသိ၊ ပုတ်ခတ်၏။ သညတာနံ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံး သုံးပါးကို စောင့်တတ်ကုန်သော။ တပဿီနံ၊ ကိလေသာကို ပူပန်စေတတ်သော အကျင့်ရှိကုန်သော ရသေ့တို့ကို။ အာဒိဒေါ-ဃဋ္ဋန္တော၊ သတ်ပုတ်သော။ နရော၊ လူသည်။ အဋ္ဌသု နိရယေသု၊ ငရဲကြီးရှစ်ထပ်တို့၌။ ဥပဂစ္ဆေယျ၊ ကပ်လေရာ၏။
ငရဲကျသူများနှင့် အပြစ်
၉၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အတိကာယော၊ ခွန်အားနှင့်ပြည့်စုံသော ကြီးသောကိုယ်လည်း ရှိထသော။ မဟိဿာသော၊ လေးသမားကြီးလည်း ဖြစ်ထသာ။ ကေကကာဓိပေါ၊ ကေကကတိုင်းသူတို့၏ အကြီးလည်း ဖြစ်ထသော။ အဇ္ဇာနော၊ အဇ္ဇုနမင်းသည်လည်းကောင်း။ သဟဿဗာဟု၊ လေးသမားငါးရာတို့သည် လက်ရုံးတစ်ထောင်တို့ဖြင့် တင်အပ်သောလေးကို တင်ခြင်းငှာစွမ်းနိုင်သော လက်ရုံးရှိသောကြောင့် သဟဿဗာဟုအမည်ရှိသော မင်းသည်လည်းကောင်း။ ဂေါတမံ၊ ဂေါတမအနွယ်ဖြစ်သော။ ဣသိံ၊ ရှင်ရသေ့ကို။ အာသဇ္ဇ၊ သတ်၍။ ဥစ္ဆိန္နော၊ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်၏။
၉၄။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဒဏ္ဍကီ၊ ဒဏ္ဍကီမင်းသည်။ ရဇသာ၊ ကိလေသာဟူသော မြူအားဖြင့်။ အရဇံ၊ မြူမရှိသော။ ကိသဝစ္ဆံ၊ ကိသဝစ္ဆအမည်ရှိသော ရှင်ရသေ့ကို။ တာလော၊ ထန်းပင်ကို။ သမူလော၊ အမြစ်နှင့်တကွ။ ဆိန္နောဝ၊ ဖြတ်သကဲ့သို့။ အဝကိရိယ၊ လွန်ကျူး၍။ ဆိန္နော၊ ဖြတ်အပ်၏။ သ-သော ရာဇာ၊ ထို ဒဏ္ဍကီမင်းသည်။ ဝိဘဝံ၊ ပျက်စီးခြင်းသို့။ ဂတော၊ ရောက်၏။
၉၅။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ မဇ္ဈော၊ မဇ္ဈအမည်ရှိသောမင်းသည်။ ယသဿိနေ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ မာတင်္ဂသ္မိံ၊ မာတင်္ဂသုခမိန်၌။ ဥပဟစ္စမနံ၊ ပြစ်မှားသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သပါရိသဇ္ဇော၊ ပရိသတ်နှင့်တကွ။ ဥစ္ဆိန္နော၊ ပျက်စီး၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ မဇ္ဈရညံ၊ မမင်း၏ တိုင်းပြည်သည်။ နဋ္ဌံ၊ ပျက်စီးသည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။
၉၆။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အန္ဓကဝေဏ္ဍယော၊ အန္ဓကဝေဏ္ဍတိုင်း၌နေသော သူတို့သည်။ ကဏှဒီပါယနံ၊ ကဏှဒီပါယန အမည်ရှိသော။ ဣသိံ၊ ရှင်ရသေ့ကို။ အာသဇ္ဇ၊ သတ်ကုန်၍။ အညမညံ၊ အချင်းချင်း။ မုသလာ- မုသလေန၊ ကျည်ပွေ့ဖြင့်။ ဟန္တာ၊ သတ်ကုန်၍။ ယမသာဓနံ၊ ငရဲသို့။ သမ္ပတ္တာ၊ ရောက်ရကုန်၏။
၉၇။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဣသိနာ၊ ကပိလ ရှင်ရသေ့သည်။ သတ္ထော၊ ဆုံးမအပ်သော။ ပုရေ၊ ရှေးကာလ၌။ အန္တလိက္ခစရော၊ ကောင်းကင်၌ သွားသော။ စေစ္စော၊ စေတိယမင်းသည်။ ပတ္တပရိယာယံ၊ သေခါနီးသို့ရောက်၍။ ဟီနတ္တော၊ ယုတ်မာသောကိုယ် ရှိသည်ဖြစ်၍။ ပထဝိံ၊ မြေထဲသို့။ ပါဝေက္ခိ၊ ဝင်လေ၏။
၉၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တသ္မာဟိ၊ ထို့ကြောင့်လျှင်။ ဆန္ဒာဂမနံ၊ ဆန္ဒ စသော လေးပါးသော မလားအပ်သည်သို့ လားခြင်းကို။ ပဏ္ဍိတာ၊ ဘုရား အစရှိကုန်သော သူတော်ကောင်း အပေါင်းတို့သည်။ နပ္ပသံသန္တိ၊ မချီးမွမ်းကုန်။ အဒုဋ္ဌစိတ္တော၊ မပြစ်မှားသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သစ္စူပသံဟိတံ၊ မှန်သည်နှင့်စပ်သော။ ဂိရံ၊ စကားကို။ ဘာသေယျ၊ ပြောဆိုရာ၏။
၉၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နရော၊ အကြင်သူသည်။ ပဒုဋ္ဌေန၊ ပြစ်မှားလိုသော။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဝိဇ္ဇာစရဏသမ္ပန္နံ၊ ဝိဇ္ဇာသုံးပါး, ဝိဇ္ဇာရှစ်ပါး, စရဏ တစ်ဆယ့်ငါးပါးနှင့် ပြည့်စုံတော်မူသော။ မုနိံ၊ မြတ်စွာဘုရားကို။ စေ ပေက္ခတေ၊ အကယ်၍ ကြည့်ငြားအံ့။ သော နရော၊ ထိုသူသည်။ အဓော နိရယံ၊ အောက်ငရဲသို့။ ဂတော၊ သွားရလေ၏။
၁၀၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယေ ဇနာ၊ အကြင်သူတို့သည်။ ဖရုသံ၊ ရုန့်ရင်းကြမ်းကြုတ်စွာ။ ဥပက္ကမာ၊ လုံ့လပြုကုန်၍။ ဝုဍ္ဎေ၊ ဂုဏဝုဍ္ဎိ ဝယဝုဍ္ဎိဖြစ်သော သူတို့ကို။ ပရိဘာသန္တိ၊ ဆဲရေးစွပ်စွဲကုန်၏။ တေ ဇနာ၊ ထိုသူတို့သည်။ အနပစ္စာ၊ သားသမီး မရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ အဒါယာဒါ၊ မယားလည်း မရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ တာလဝတ္ထူဝ၊ ထန်းပင်ငုတ်ကဲ့သို့။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
ကာဠသုတ် ငရဲ
၁၀၁။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ မဟေသိနံ၊ သီလက္ခန္ဓအစရှိသော ကျေးဇူးအပေါင်းကို ရှာမှီးလေ့ရှိထသော။ ကတကိစ္စံ၊ ပြုအပ်ပြီးသော ကိစ္စလည်း ရှိထသော။ ပဗ္ဗဇိတံ၊ ရသေ့ရဟန်းကို။ ဟန္တိ၊ သတ်၏။ သော နရော၊ ထိုသူသည်။ ကာဠသုတ္တေ၊ ကာဠသုတ် အမည်ရှိသော။ နိရယေ၊ ငရဲ၌။ စိရရတ္တာယ၊ ကြာမြင့်စွာသော နေ့ညဉ့်ပတ်လုံး။ ပစ္စတိ၊ ခံရ၏။
တာပနငရဲ
၁၀၂။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယော စ ရာဇာ၊ အကြင် မင်းသည်ကား။ အဓမ္မဋ္ဌော၊ မင်းကျင့်တရား၌မတည်။ မိဂေါ ယထာ၊ သားမိုက်ကဲ့သို့။ ရဋ္ဌဝိဒ္ဓံသနော၊ ဆန္ဒအစရှိသည်တို့၏ အစွမ်းဖြင့် အဂတိသို့ရောက်၍ တိုင်းပြည်ကို ဖျက်ဆီးတတ်၏။ သော စ ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်ကား။ ဇနပဒံ၊ ဇနပုဒ်သူ ရှင်လူအပေါင်းကို။ တာပယိတွာ၊ ပူပန်စေတတ်သောကြောင့်။ ပေစ္စ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ တာပနေ၊ တာပန အမည်ရှိသော ငရဲ၌။ ပစ္စတိ၊ ခံရ၏။
၁၀၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယော စ ရာဇာ၊ အကြင် ဇနပုဒ်သူ ရှင်လူအပေါင်းကို ဖျက်ဆီးတတ်သော မင်းသည်ကား။ ဒိဗ္ဗာနိ၊ နတ်တို့၏ အရေအတွက် ဖြစ်ကုန်သော။ သတဝဿ သဟဿာနိ၊ အနှစ်တစ်သိန်း ကာလပတ်လုံး။ နိရယေ၊ ငရဲ၌။ ပစ္စတိ၊ ခံရ၏။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ အစ္စိသံဃပရေတော၊ မီးလျှံအပေါင်းတို့ဖြင့် ခြံရံလျက်။ ဒုက္ခဝေဒနံ၊ ဆင်းရဲဝေဒနာကို။ ဝေဒေတိ၊ ခံရလေ၏။
၁၀၄။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တဿ နေရယိကဿ၊ ထို ငရဲသူ သတ္တဝါ၏။ ကာယာ၊ ကိုယ်မှ။ အဂ္ဂိသိခါ၊ မီးလျှံတို့သည်။ ပဘဿရာ၊ ပြိုးပြိုးပြက်။ နိစ္ဆရန္တိ၊ ထွက်ကုန်၏။ တေဇောဘက္ခဿ၊ မီးကို စားရသော ငရဲသူ၏။ ဂတ္တာနိ၊ ကိုယ်တို့သည်။ လောမေဟိ စ၊ မွေးတွင်းတို့နှင့်လည်းကောင်း။ နခေဟိ စ၊ ခြေသည်း လက်သည်းတို့နှင့် လည်းကောင်း။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ပဘဿရာ၊ ပြိုးပြိုးပြက်။ နိစ္ဆရန္တိ၊ ထွက်ကုန်၏။
၁၀၅။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သော နေရယိကော၊ ထိုငရဲသူသည်။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ အန္တရဗာဟိရံ၊ ကိုယ်တွင်းကိုယ်ပကို။ ဍယှမာနေန၊ လောင်သော။ ဂတ္တေန၊ ကိုယ်ဖြင့်။ ဒုက္ခာ ဘိတုန္နော၊ ဆင်းရဲဖြင့် အလွန် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၏။ တုတ္တဋ္ဋိတော၊ လှံချွန်းတောင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သော။ နာဂေါ ယထာ၊ ဆင်ပြောင်ကဲ့သို့။ နဒတိ၊ ဟစ်ကြွေးငိုမြည်ရ၏။
ကာဠသုတ်ငရဲ
၁၀၆။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယော ပုဂ္ဂလော၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ လောဘဝါ၊ ပြည်တိုင်းကားကို လိုချင်သဖြင့် လည်းကောင်း။ ဒေါသာဝါ၊ ပြစ်မှားလိုသော စိတ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ ပုရိသမဒါဝါ၊ ပုရိသမာန် ယစ်သဖြင့်လည်းကောင်း။ ပိုတရံ၊ အဖကို။ ဟန္တိ၊ သတ်၏။ သော ပုဂ္ဂလော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ကာဠသုတ္တေ၊ ကာဠသုတ် အမည်ရှိသော။ နိရယေ၊ ငရဲ၌။ စိရရတ္တံ၊ ရှည်မြင့်စွာသော နေ့ညဉ့်ပတ်လုံး။ ပစ္စတိ၊ ခံရ၏။
အဖသတ်သူ
၁၀၇။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တာဒိသော၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ သော ပုဂ္ဂလော၊ ထိုအဖကိုသတ်ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ လောဟကုမ္ဘီယံ၊ ကြေးအိုး၌။ ပစ္စတိ၊ ခံရ၏။ ပက္ကဉ္စ၊ ကျက်သော ငရဲသူကိုလည်း။ သတ္တီဟိ၊ လှံတို့ဖြင့်။ ဟနန္တိ၊ ထိုးကုန်၏။ နိတ္တစံ၊ အရေမရှိသည်ကို။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်၏။ တထာဝိဓံ၊ ထိုသို့ အပြားရှိသော။ နရံ၊ အဖသတ်ငရဲသူကို။ အန္ဓံ၊ မျက်စိကန်းသည်ကို။ ကရိတွာ၊ ပြု၍။ မုတ္တကရီသံ၊ ကျင်ကြီးကျင်ငယ်ကို။ ဘက်ခံ ခါဒါပေန္တိ၊ စားစေကုန်၏။ ခါရေ၊ ကြေးနီရေ၌။ နိမုဇ္ဇန္တိ၊ ငုပ်စေကုန်၏။
၁၀၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ရက္ခသာ၊ ငရဲထိန်းတို့သည်။ တတ္တံ၊ ရဲရဲပြောင်ပြောင် တောက်လောင်သော။ ပက္ကုထိတံ၊ ကျိုက်ကျိုက်ဆူသော။ အယောဂုဠဉ္စ၊ ကြေးနီစိုင်ကိုလည်းကောင်း။ စိရရတ္တာပိတေ၊ ကြာမြင့်စွာ ပူစေအပ်ကုန်ပြီးသော။ ဒီဃေ၊ ရှည်ကုန်သော။ ဗလီသေ စ၊ သံမျှားချိတ်တို့ကို လည်းကောင်း။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ရဇ္ဇူဘိ၊ ကြိုးတို့ဖြင့်။ ဝိဗန္ဓ၊ ဖွဲ့၍။ ဝိက္ခမ္ဘံ၊ ခံတွင်းကိုဖွင့်၍။ ဝိဝဋေ၊ ဟင်းလင်းပွင့်သော။ မုခေ၊ ခံတွင်း၌။ သမ္ပဝိသန္တိ၊ ထည့်ကုန်၏။
၁၀၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တဿ ပိတုဃာတကဿ၊ ထိုအဖသတ်သော ငရဲသူ၏။ ဇိဝှံ၊ လျှာကို။ ဝိဘဇ္ဇ၊ ဖြတ်၍။ သာမာ၊ ရွှေသော အဆင်းရှိကုန်သော။ သောဏာ စ၊ ဆင် အတိုင်းအရှည် ရှိကုန်သော ခွေးတို့သည်လည်းကောင်း။ သဗလာ၊ ပြောက်ကျားသော အဆင်းရှိကုန်သော။ သောဏာ စ၊ ဆင်အတိုင်းအရှည် ရှိကုန်သော ခွေးတို့သည်လည်းကောင်း။ အယောမုခါ၊ သံနှုတ်သီးရှိကုန်သော။ ဂိဇ္ဈာ စ၊ ဝန်တင်လှည်း အတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သော လင်းတတို့သည်လည်းကောင်း။ ကာကောလသံဃာ စ၊ တောကျီးအပေါင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ ဒိဇာ စ၊ ငှက်အပေါင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ သင်္ဂမ္မ၊ စည်းဝေးကြ၍။ ဝိဃာသံ၊ ပင်ပန်းလှသော နွားကျွဲစသည်ကို။ သလောဟိတံ၊ သွေးနှင့်တကွ။ ခါဒန္တော ဝိယ၊ စားကုန်သကဲ့သို့။ ဝိပ္ဖန္ဒမာနံ၊ တုန်လှုပ်သော ငရဲသူကို။ မုရုံ၊ ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ် မြည်အောင်ဝါး၍။ ခါဒန္တိ၊ စားကုန်၏။
၁၁၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဍဍ္ဎတာလံ၊ မီးလောင်သော ထန်းပင်ကဲ့သို့သော ကိုယ်ရှိသော။ ပရိဘိန္နဂတ္တံ၊ တစ်ကိုယ်လုံး အပေါက်ပေါက် ခုတ်ထွင်းအပ်သော ကိုယ်ရှိသော။ တံ၊ ထိုအဖကိုသတ်သောသူကို။ ရက္ခသာ၊ ငရဲထိန်းတို့သည်။ နိပေါထယန္တာ၊ ပုတ်ခတ်ကုန့လျက်။ အနုဝိစရန္တိ၊ သွားကြကုန်၏။
၁၁၁။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေသံ၊ ထိုငရဲထိန်းတို့အား။ ရတီ၊ မွေ့လျော်ခြင်းတို့သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဣတရေ ပန၊ ငရဲသူ သတ္တဝါတို့သည်ကား။ ဒုခိနော၊ ဆင်းရဲကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဣဓ လောကေ၊ ဤလူ့ရွာ၌။ ယေ ကေစိ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ ပေတ္တိဃာတိနော၊ အဖကို သတ်သောသူတို့သည်။ ဧတာဒိသသ္မိံ၊ ဤသို့ သဘောရှိသော။ နိရယေ၊ ကြေးနီအိုးငရဲ၌။ ဝသန္တိ၊ နေရကုန်၏။
အမိသတ်သူ
၁၁၂။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပုတ္တော စ၊ သားသည်လည်း။ မာတရံ၊ အမိကို။ ဟန္တွာ၊ သတ်မိသောကြောင့်။ ဣတော၊ ဤလူ့ပြည်မှ။ ဂန္တွာ၊ သွားလေ၍။ ယမက္ခယံ၊ ယမမင်း၏ နေရာ၌။ ဘုသံ၊ ပြင်းစွာသော။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲသို့။ အာပဇ္ဇတေ၊ ရောက်၏။ အတ္တကမ္မဖလူပဂေါ၊ မိမိပြုသော မကောင်းမှုကံ၏ အကျိုးဖြင့် ကပ်ရလေ၏။
၁၁၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဇနယန္တိယာ၊ အမိကို။ ဟန္တရံ၊ သတ်မိသောကြောင့်။ အဝိဗလာ၊ ခွန်အားဗလကြီးမားကုန်သော။ အမနုဿာ၊ ငရဲထိန်းတို့သည်။ အယောမယေဟိ၊ သံဖြင့်ပြီးကုန်သော။ ဝါဠေဟိ၊ လျှော်တို့ဖြင့်။ ပုနပ္ပုနံ၊ အထပ်ထပ်။ ဝေဌေတွာ၊ ရစ်ပတ်၏။ အယယန္တေ၊ သံယန္တရား၌။ ပီဠေန္တိ၊ ကြိတ်ခြေကုန်၏။
၁၁၄။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တံ မာတုဃံ၊ ထိုအမိကို သတ်သော ငရဲသူကို။ သကာဂတ္တာ၊ မိမိကိုယ်မှ။ ဥဿဝံ၊ ယိုသောသွေးကို။ ပဿန္တံ၊ မြင်စဉ်ပင်လျှင်။ အဿ၊ ထိုငရဲသူသတ္တဝါ၏။ အတ္တသမ္ဘဝံ၊ ကိုယ်ကောင်ပကတိ ဖြစ်ပြန်သောအခါ၌။ တမ္ဗလောဟဝိလီနံဝ၊ မြည့်မြည့်ကြေသော ကြေးနီရေနှင့်တူသော။ တတ္တံ၊ ရဲရဲပြောင်ပြောင်တောက်သော။ ရုဓိရံ၊ သွေးကို ပါယေန္တိ၊ သောက်စေကုန်၏။
၁၁၅။ ဇိဂုစ္ဆံ၊ စက်ဆုပ်ဖွယ်သော။ ကုဏပံ၊ အကောင်ပုပ်လည်းဖြစ်ထသော။ ပူတိံ၊ ပုပ်သောအဖြစ်သို့လည်း ရောက်ထသော။ ဒုဂ္ဂန္ဓံ၊ အလွန်မကောင်းသော အနံ့လည်းရှိထသော။ ဂူထကဒ္ဒမံ၊ မစင်ဟုဆိုအပ်သော ညွန်လည်းဖြစ်ထသော။ ပုဗ္ဗလောဟိတသံကာသံ၊ သွေးပြည်နှင့်လည်းတူသော။ ရဟဒံ၊ အိုင်သို့။ ခိပေန္တိ၊ ပစ်ချကုန်၏။ သော၊ ထိုအမိကိုသတ်သော ငရဲသူသည်။ တံ ရဟဒံ၊ ထိုအိုင်သို့။ ဩဂ္ဂယှ၊ သက်၍။ တိဋ္ဌတိ၊ နေရ၏။
၁၁၆။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တတ္ထ၊ ထိုမစင်ငရဲ၌။ တမေနံ၊ ထိုအမိကိုသတ်သော ငရဲသူကို။ အဘိကာယာ၊ ပိန်းကောလှေ အတိုင်းအရှည်ရှိသော ကိုယ်ရှိကုန်သော။ အယောမုခါ၊ သံအပ်နှင့်တူသော ထက်စွာသော နှုတ်သီးရှိကုန်သော။ ကိမိယော၊ ပိုးလောက်တို့သည်။ ဆဝံ၊ အရေကို။ ဘေတွာန၊ ဖြတ်၍။ မံသလောဟိတေ၊ အသားအသွေးတို့ကို။ သံဂိဒ္ဓါ၊ ပြင်းစွာ ဆာလောင် မွတ်သိပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ခါဒန္တိ၊ စားကုန်၏။
၁၁၇။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သော စ၊ ထိုအမိကိုသတ်သော ငရဲသူသည်လည်း။ သတပေါရိသံ၊ အသူတရာနက်သော။ တံ နိရယံ၊ ထိုငရဲသို့။ ပတ္တော၊ ရောက်၍။ နိမုဂ္ဂေါ၊ နစ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ကုဏပံ၊ ဘင်ပုပ်အနံ့သည်။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ သတယောဇနံ၊ ယူဇနာတစ်ရာတိုင်တိုင်။ ပူတိကံ၊ အပုပ်အတိ။ ဝါတိ၊ လှိုင်၏။
၁၁၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ စက္ခုမာပိ၊ မျက်စိရှိသော သူတို့၏လည်း။ စက္ခူနိ၊ မျက်စိတို့သည်။ တေန ဂန္ဓေန၊ ထိုအပုပ်နံ့ဖြင့်။ ဇိယတိ၊ ကြေမွ၏။ ဗြဟ္မဒတ္တ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်းမြတ်။ မာတုဃော၊ အမိကိုသတ်သော ငရဲသူသည်။ ဧတာဒိသံ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲကို။ လဘတေ၊ ရ၏။
ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချသူ
၁၁၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဂဗ္ဗပါတိယော၊ ကိုယ်ဝန်ကိုချသော မိန်းမတို့သည်။ ဒုရဘိသမ္ဘဝံ၊ အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ်ကို ဖြစ်စေတတ်သော။ တိက်ခံ၊ ထက်လှစွာသော။ ခုရဓာရံ၊ သင်တုန်းသွားကို။ အနုက္ကမ္မ၊ လွန်၍။ ဒုဂ္ဂံ၊ ကူးနိုင်ခဲသော။ ဝေတ္တရဏိံ၊ ဝေတ္တရဏီ အမည်ရှိသော။ နဒိံ၊ ကြိမ်ပိုက်ချောင်းသို့။ ပတန္တိ၊ ကျကုန်၏။
၁၂၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အယောမယာ၊ သံဖြင့်ပြီးကုန်သော။ သောဠသင်္ဂုလိကဏ္ဋကာ၊ တစ်ဆယ့်ခြောက်လက်သစ် ပမာဏ အဆူးရှိကုန်သော။ သိမ္ဗလိယော၊ လက်ပံပင်၏ အခက်တို့သည်။ ဥဘတော- ဒွီသု တီရေသု၊ ကမ်းနားနှစ်ဖက်တို့၌။ ဒုဂ္ဂံ၊ ကူးနိုင်ခဲသော။ ဝေတ္တရဏိံ၊ ဝေတ္တရဏီ အမည်ရှိသော။ နဒိံ၊ ကြိမ်ပိုက်ချောင်းသို့။ အဘိလမ္ဗန္တိ၊ တွဲရရွဲကျကုန်၏။
၁၂၁။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေ ရုက္ခာ၊ ထိုလက်ပံပင်တို့သည်။ အစ္စိမန္တော၊ အလျှံပြောင်ပြောင် တောက်ကုန်လျက်။ ဒါရုနာ၊ ကြောက်မက်ဖွယ် ရှိကုန်သော။ အဂ္ဂိက္ခန္ဓာဝ၊ မီးပုံကြီးတို့ကဲ့သို့။ တိဋ္ဌန္တိ၊ တည်ကုန်၏။ အာဒိတ္တာ၊ ပြောင်ပြောင်တောက်သော အလျှံတို့သည်။ ဇာတဝေဒေန၊ မီးအဟုန်ဖြင့်။ ဥဒ္ဓံ၊ အထက်သို့။ ယောဇနမုဂ္ဂတာ၊ တစ်ယူဇနာတိုင်တိုင် တက်ကုန်၏။
လင်ငယ် မယားငယ်နေသူ
၁၂၂။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အတိစာရာ၊ မိမိလင်ကို လွန်ကျူး၍ ကျင့်ကုန်သော။ နာရိယော စ၊ မိန်းမတို့သည်လည်းကောင်း။ ပရဒါရဂူ၊ သူတစ်ပါးမယားကို လွန်ကျူး၍ ကျင့်ကုန်သော။ နရာ စ၊ ယောက်ျားတို့သည်လည်းကောင်း။ ဧတာ၊ ထိုသူတို့သည်။ တတ္တေ၊ အလျှံတပြောင်ပြောင် ပူလောင်၍နေသော။ တိခိဏကဏ္ဋကေ၊ ထက်စွာသော အဆူးရှိသော။ တတ္ထ နိရယေ၊ ထိုလက်ပံပင်ငရဲ၌။ ဝဇန္တိ၊ တက်ရကုန်၏။
၁၂၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေ၊ ထို မိမိလင်ကို လွန်ကျူး၍ကျင့်သော မိန်းမ, သူတစ်ပါးမယားကို လွန်ကျူး၍ကျင့်သော ယောက်ျားတို့သည်။ အဓောက္ခန္ဓာ၊ ဦးခေါင်းစောက်ထိုး။ ပတန္တိ၊ လက်ပံပင်မှ ကျကုန်၏။ ပုထူ၊ အသီးသီး။ ဝိဟတာ၊ စုတ်ပြတ်သောကိုယ် ရှိကုန်သည်။ ဝိဝတ္တာ၊ ပျက်စီးသောကိုယ် ရှိကုန်သည်။ ဝိနိဝိဒ္ဓင်္ဂါ၊ ထိုးကျင့်သော ကိုယ်ရှိကုန်သည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်ကုန်၍။ သယန္တိ၊ အိပ်ရကုန်၏။ ဒီဃံ၊ မြင့်ရှည်စွာသော နေ့ညဉ့်ပတ်လုံး။ သဗ္ဗဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ ဇဂ္ဂန္တိ- နိဒ္ဒံ န ဩက္ကမန္တိ၊ မအိပ်ရကုန်။
၁၂၄။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ ရတျာဝိဝသာနေ၊ များစွာသော ညဉ့်တို့၏အဆုံး၌။ မဟတီ၊ ကြီးမားသာ။ ပဗ္ဗတူပမံ၊ တောင်အတိုင်းအရှည်သာ။ တတ္တံ၊ ပြောင်ပြောင်တောက်သော။ အဂ္ဂိသမူဒကံ၊ မီးနှင့်တူသော ရေရှိသော။ လောဟကုမ္ဘိံ၊ ကြေးနီအိုး၌။ ပဝဇ္ဇန္တိ၊ ဝင်လျက် ငုပ်ရကုန်၏။
၁၂၅။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ဆိုအပ်ခဲ့ပြီးသောနည်းဖြင့်။ ဒိဝါ စ၊ နေ့၌ လည်းကောင်း။ ရတ္တော စ၊ ညဉ့်၌လည်းကောင်း။ မောဟပါရုတာ၊ မောဟဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်သော။ ဒုဿီလာ၊ သူတစ်ပါးမယားကို ပြစ်မှားတတ်ကုန်သော သူတို့သည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဒုက္ကဋံ၊ မကောင်းသဖြင့် ပြုအပ်သောကံကို။ ပဋိစ္စ၊ စွဲ၍။ သကံ ကမ္မံ၊ မိမိပြုသော မကောင်းမှုကံ့ကို။ အနုဘောန္တိ၊ ခံရကုန်၏။
၁၂၆။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဓနက္ကိတာ၊ ဥစ္စာဖြင့် ဝယ်အပ်ကုန်သော။ ယာ စ ဘရိယာ၊ အကြင်မယားသည်။ သာမိကံ၊ မိမိလင်ကို။ အတိမညတိ၊ မထီမဲ့မြင်ပြု၏။ သဿုဝါ၊ ယောက္ခမ ယောက်ျားသူကိုလည်းကောင်း။ သဿုရံ ဝါ၊ ယောက္ခမ မိန်းမသူကို လည်းကောင်း။ ဇေဋ္ဌံဝါပိ၊ ခဲအိုကိုလည်းကောင်း။ နနန္ဒနံ ဝါ၊ ယောက်မကို လည်းကောင်း။ အတိမညတိ၊ မထီမဲ့မြင်ပြု၏။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တဿာ၊ ထိုငရဲသူမ၏။ မုခံ၊ ခံတွင်းကို။ အယသင်္ကုနာ၊ သံချွန်းတောင်းဖြင့်။ ဝိဝရိတွာ၊ ဖွင့်၍။ ဝင်္ကေန၊ သံမျှားချိတ်ဖြင့်။ ဇိဝှဂ္ဂံ၊ လျှာဖျားကို။ နိဗ္ဗဟန္တိ၊ ငင်ထုတ်ကုန်၏။ သဗန္ဓနံ၊ ကြိုးဖြင့်ဖွဲ့လျက်။ ကဍ္ဎန္တိ၊ ဝင်ကုန်၏။
၁၂၇။ ကိမိနံ၊ ပိန်းကြီးမျှလောက်သော ပိုးလောက်တို့ဖြင့်ပြည့်သော။ သဗျာမမတ္တံ၊ မိမိတစ်လံ အတိုင်းအရှည်ရှိသော။ အတ္တနိ-အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဇိဝှံ၊ လျှာကို။ ပဿတိ၊ မြင်ရ၏။ ဝိညာပေတုံ၊ ငရဲထိန်းတို့ကို တောင်းပန်ခြင်းငှာလည်း။ န သက္ကောတိ၊ မတတ်နိုင်။ ပေစ္စ၊ တစ်ဖန်လည်း။ တာပနေ၊ တာပန်ငရဲ၌။ ပစ္စတိ၊ ကျက်ရ၏။
တံငါမုဆိုး
၁၂၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဩရဗ္ဘိကာ စ၊ ဆိတ်ကိုသတ်၍ အသက်မွေးသော သူတို့ကိုလည်းကောင်း။ သူကရိကာ စ၊ ဝက်ကိုသတ်၍ အသက်မွေးသောသူတို့ကိုလည်းကောင်း။ မစ္ဆိကာ စ၊ တံငါတို့ကိုလည်းကောင်း။ မိဂဗန္ဓကာ စ၊ သားမုဆိုးတို့ကိုလည်းကောင်း။ စောရာ စ၊ ခိုးသူတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဂေါဃာတကာ စ၊ နွားသတ် ယောက်ျားတို့ကိုလည်းကောင်း။ လုဒ္ဒါ စ၊ ရုန့်ရင်းကြမ်းကြုတ်သော သူတို့ကိုလည်းကောင်း။ အဝဏ္ဏေ၊ မချီးမွမ်းအပ်သောသူတို့ကို။ ဝဏ္ဏကာရကာ စ၊ ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုတတ်သော သူတို့ကိုလည်းကောင်း။
၁၂၉။ သတ္တီဟိ စ၊ လှံတို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ လောဟကူဋေဟိစ၊ သံဆောက်ပုတ်တို့နှင့်လည်းကောင်း။ နေတ္တိံသေဟိ စ၊ သန်လျက်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဥသူဟိ စ၊ မြားတို့ဖြင့် လည်းကောင်း။ ဟညမာနာ၊ ညှဉ်းဆဲသတ်ပုတ်ကုန်လျက်။ အဝံသိရာ၊ ဦးခေါင်းစောက်ထိုး။ ခါရနဒိံ၊ ကြိမ်ပိုက်ချောင်းသို့။ နိရယပါလာ၊ ငရဲထိန်းတို့သည်။ သံပတန္တိ၊ ပစ်ချကုန်၏။
လာဘ်စားသူ
၁၃၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ကူဋကာရီ၊ စဉ်းလဲစဉ်းစားတတ်ကုန်သော တရားသူကြီးစသော သူတို့ကို။ သာယံပါတော၊ ည, နံနက်။ အယောကူဋေဟိ၊ ပြောင်ပြောင်တောက်သော သံတူကြီးတို့ဖြင့်။ ဟညတိ၊ ညှဉ်းဆဲ၏။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ ဒုရတ္တာနံ၊ ကူးခပ်နိုင်ခဲသော ကိုယ်ရှိသော တရားသူကြီးစသော ငရဲသူသတ္တဝါတို့သည်။ ပရေသံ၊ သူတစ်ပါးတို့၏။ ဝန္တံ၊ အန်ဖတ်ကို။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ ဘုဉ္ဇရေ၊ စားရကုန်၏။
၁၃၁။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ကိဗ္ဗိသကာရကံ၊ ကြမ်းကြုတ်သောအမှုကို ပြုတတ်ထသော။ ဝိပ္ဖန္ဒမာနံ၊ တပြောင်းပြန်ပြန် တုန်လှုပ်ထသော။ နရံ၊ ငရဲသူသတ္တဝါကို။ အယာမုခါ၊ သံဖြင့်ပြီးသော နှုတ်သီးရှိကုန်သော။ ဓင်္ကာ စ၊ စွန်ရဲတို့သည်လည်းကောင်း ဘေရဏ္ဍကာ စ၊ မြေခွေးတို့သည်လည်းကောင်း။ ဂိဇ္ဈာ စ၊ ဝန်တင်လှည်းအတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သော လင်းတတို့သည်လည်းကောင်း။ ကာကောာလာ စ၊ တောကျီးအပေါင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ ခါဒန္တိ၊ ခဲကုန်၏။
မုဆိုးများ
၁၃၂။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ရဇသာဆန္နာ၊ ကိလေသာတည်းဟူသောမြူဖြင့် မြှေးယှက်ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်သော။ အသန္တော၊ သူတော်ကောင်း မဟုတ်ကုန်သော။ ယေ ပုဂ္ဂလာ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ မိဂေန၊ သမင်တိန်ညင်ဖြင့်။ မိဂံ၊ သားအပေါင်းကို။ ဟန္တိ၊ သတ်ကုန်၏။ ပက္ခိနာ ဝါ ပန၊ ငှက်တိန်ညင်ဖြင့်လည်း။ ပက္ခိံ၊ ငှက်အပေါင်းကို။ ဟန္တိ၊ သတ်ကုန်၏။ တေ ပုဂ္ဂလာ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ နိရယုဿဒံ၊ ဥဿဒငရဲသို့။ ဂန္တွာ၊ လားရကုန်၏။
နတ်ပြည်ချမ်းသာ
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်း သံကိစ္စရှင်ရသေ့သည် ဤမျှ အတိုင်းအရှည်ရှိသော ငရဲတို့ကို ဖွင့်လှစ်ဖော်ပြတော်မူပြီး၍ ယခုအခါ နတ်ပြည်ကိုဖွင့်လှစ်၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ပြတော်မူပြန်လိုရကား-
သုစိဏ္ဏဿ ဖလံ ပဿ၊ သဣန္ဒာ ဒေဝ သဗြဟ္မကာ။
တထာ ရာဇ စရာဟိ ဓမ္မံ၊
ယထာ တံ သုစိဏ္ဏံ နာနုတပ္ပေယျ ပစ္ဆာ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာကို ဆိုတော်မူ၏။
၁၃၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သန္တော၊ ကိုယ်အစရှိသည်ဖြင့် ငြိမ်သက်ကုန်သော။ သဣန္ဒာ၊ သိကြားနတ်မင်းနှင့် တကွကုန်သော။ သဗြဟ္မကာ၊ ဗြဟ္မာနှင့်တကွကုန်သော။ ဒေဝါ၊ နတ်ဗြဟ္မာတို့သည်။ ဣဓ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ သုစိဏ္ဏေန၊ ကောင်းစွာ ကျင့်အပ်သော။ ကမ္မုနာ၊ ကံကြောင့်။ ဥဒ္ဓံ၊ နတ်ပြည် ဗြဟ္မာပြည်သို့။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားရကုန်၏။ သုစိဏ္ဏဿ၊ ကောင်းစွာကျင့်ခြင်း၏။ ဖလံ၊ အကျိုးကို။ ပဿ၊ ရှုပါလော့။
၁၃၄။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တံ-တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တံ၊ သင်မင်းကြီးကို။ ဗြူမိ၊ ငါဆိုအံ့။ ရဋ္ဌပတိ၊ တိုင်းပြည်သူ၏ အရှင်ဖြစ်သော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်လော့။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ယံ ဓမ္မံ၊ အကြင်တရားကို။ သုစိဏ္ဏံ၊ ကောင်းစွာ ကျင့်သည်ရှိသော်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ နာနုတပ္ပေယျ၊ မပူပန်ရာ။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ သုစိဏ္ဏံ၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော။ တံ ဓမ္မံ၊ ထိုတရားကို။ စရာဟိ၊ ကျင့်တော်မူလော့။
ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ဘုရားလောင်း သံကိစ္စရှင်ရသေ့၏ တရားစကားကို ကြားနာရသဖြင့် ထိုနေ့မှစ၍ သက်သာရာကို ရ၏။ ဘုရားလောင်း သံကိစ္စရှင်ရသေ့သည်ကား အတန်ငယ် ထိုဥယျာဉ်၌နေ၍ မိမိနေရာ ဟိမဝန္တာသို့သာလျှင် ကြွတော်မူ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤသံကိစ္စဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့... ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါဘုရားသည် အဇာတသတ်မင်းကို သက်သာရာ ရစေတော်မူသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေးဗြဟ္မဒတ်မင်း ဖြစ်သောအခါ၌လည်း ဤအဇာတသတ်မင်းကို ငါဘုရားသည် သက်သာရာကို ရစေတော်မူဖူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ အဇာတသတ်မင်းသည် ထိုအခါ ဗြဟ္မဒတ်မင်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ တပည့်ရသေ့အပေါင်းတို့ ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သံကိစ္စရသေ့ဖြစ်ဖူးပြီဟု ဇာတ်ပေါင်းတော်မူ၏။
ငရဲဖုံဖုံ၊ နတ်ပြည်ဘုံ၊ သိကုန် ကျင့်ကောင်းစွာ
နှစ်ခုမြောက်သော သံကိစ္စဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
သတ္တတိနိပါတ်
၁။ ကုသဇာတ်
ကိလေသာအလိုသို့ မလိုက်သင့်ကြောင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဣဒံ တေ ရဋ္ဌံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကုသဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ဆန့်ကျင် မပျော်ရွှင်သည်ဖြစ်၍ လူထွက်ချင်သော ရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... သာဝတ္ထိပြည်၌နေသော အမျိုးသားဖြစ်သော ထိုရဟန်းသည် သာသနာတော်၌ အသက်ကိုစွန့်၍ ရဟန်းပြုသတတ်၊ တစ်နေ့သ၌ သာဝတ္ထိပြည်သို့ ဆွမ်းခံသွားသည်ရှိသော် တန်ဆာဆင်အပ်သော မိန်းမတစ်ယောက်ကို လက် ခြေ ဆံပင် အစရှိသော အလုံးစုံသော ကိုယ်အင်္ဂါသည် လွန်စွာ တင့်တယ်ပေစွတကား ဟူသောအယူကို ယူသောအားဖြင့် ကြည့်လေလျှင် ကိလေသာသည် လွန်စွာနှိပ်စက်လျက် သာသနာတော်၌ မမွေ့လျော်သည်ဖြစ်၍ နေ၏။ ရှည်သော ဆံ, လက်သည်းရှိသည်။ ညစ်နွမ်းသော အဝတ်သင်္ကန်းရှိသည်။ ဖက်ရွက်ရော်ကဲ့သို့ ဖျော့တော့သော အဆင်းရှိသည်ဖြစ်၍ နေ၏။
နတ်တို့သေခါနီး
ဥပမာမည်သည်ကား နတ်ပြည်မှ စုတော့အံ့သော သဘောရှိကုန်သော နတ်တို့အား ငါးပါးသာ ပုဗ္ဗနိမိတ်တို့သည် ထင်ကုန်၏။ ပန်ဆင်သော ပန်းတို့သည် ညှိုးကုန်၏။ ဆင်ဝတ်သော အဝတ်တို့သည် ညစ်နွမ်းကုန်၏။ ကိုယ်၌ အဆင်းမလှခြင်းသို့ရောက်၏။ လက်ကတီးကြားနှစ်ဖက်တို့မှ ချွေးတို့သည် ထွက်ကုန်၏။ နတ်တို့၏ နေရာ၌ မမွေ့လျော်ကုန်သကဲ့သို့။
ရဟန်းတို့လူထွက်ခါနီး
ထို့အတူ သာသနာတော်မှ ရွေ့လျောလိုသော သဘော ရှိကုန်သော ငြီးငွေ့ဆန့်ကျင်ကုန်သော ရဟန်းတို့အား ငါးပါးသော နိမိတ်တို့သည် ထင်ကုန်၏။ သဒ္ဓါတရားတည်းဟူသော ပန်းတို့သည် ညှိုးနွမ်းကုန်၏။ သီလတည်းဟူသော အဝတ်တို့သည် ညစ်နွမ်းကုန်၏။ မျက်မှောင်ကြုတ်သော အဖြစ်ဖြင့်လည်းကောင်း၊ အရှိန်အစော်မရှိသောအားဖြင့်လည်းကောင်း အဆင်းမလှခြင်းသို့ ရောက်၏။ ကိလေသာတည်းဟူသော ချွေးတို့သည် ယိုထွက်ကုန်၏။ တောကျောင်း၌ လည်းကောင်း၊ သစ်ပင်ရင်း၌လည်းကောင်း၊ ဆိတ်ငြိမ်ရာအရပ်၌ လည်းကောင်း မမွေ့လျော်၊ ထိုရဟန်းအားလည်း ထိုနိမိတ်ငါးပါးတို့သည် ထင်ကုန်၏။
ထိုအခါ ထိုရဟန်းကို သဗ္ဗညူဘုရားသခင် အထံတော်သို့ ဆောင်ယူ၍ ဘုန်းတော်ကြီးလှသော အရှင်ဘုရား... ဤရဟန်းသည် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့၏ဟု ပြကြကုန်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်း... မှန်ပေသလော ဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား... မှန်ပေ၏ဟု နားတော် လျှောက်လတ်သော် ရဟန်း... ကိလေသာအလိုသို့ မလိုက်သင့်၊ မိန်းမမည်သည်ကား အလွန်ယုတ်မာ၏။ ထိုမိန်းမ၌ တပ်စွန်းသောစိတ်ကို ဖျောက်ဘိလော့၊ ငါဘုရား သာသနာတော်၌ မွေ့လျော်လော့၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ မိန်းမ၌ တပ်စွန်းသောစိတ် ရှိသောကြောင့် ဘုန်းတန်ခိုး အာနုဘော်ရှိကုန်သော ရှေးပညာရှိတို့သည်လည်း ဘုန်းတန်ခိုး အရှိန်အစော်မရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ အကျိုးမဲ့ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဖူးကုန်ပြီ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်း... လွန်လေပြီးသောအခါ မလ္လတိုင်း ကုသဝတီအမည်ရှိသော မင်းနေပြည်ကြီး၌ ဩက္ကာကရာဇ် အမည်ရှိသောမင်းသည် ရာဇဓံဆယ်ပါးနှင့်အညီ မင်းပြု၏။ ထိုဩက္ကာကရာဇ်မင်း၏ တစ်သောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော မောင်းမတို့၏ အကြီးဖြစ်သော မိဖုရားကြီးသည် သီလဝတီအမည်ရှိ၏။ ထိုသီလံဝတီ မိဖုရားကြီးသည် သားသမီးမရ။ ထိုအခါ ဩက္ကာကရာဇ်မင်း၏ မြို့၌နေသော လူအပေါင်းတို့သည်လည်းကောင်း၊ မလ္လတိုင်း၌နေသော လူအပေါင်းတို့သည်လည်းကောင်း၊ မင်းအိမ်တံခါး၌ စည်းဝေးကုန်၍ အရှင်မင်းကြီး၏ တိုင်းပြည်သည် ပျက်စီးလတ္တံ့ဟု ကြွေးကြော်ကုန်၏။ ဩက္ကာကရာဇ်မင်းကြီးသည် ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်တံခါးကိုဖွင့်၍ ငါသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် မတရားသဖြင့် ပြုသောမည်သည်မရှိ၊ အဘယ့်ကြောင့် ကြွေးကြော်ကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းမြတ်... မတရားသဖြင့် ပြုသောမည်သည် မရှိဟု မိန့်တော်မူသည်ကား မှန်ပေ၏။ ထိုသို့ မှန်သော်လည်း အရှင်မင်းမြတ်အား အမျိုးအနွယ်ကို စောက်ရှောက်တတ်သော သားတော်သည် မရှိပါ။ တစ်ပါးမင်းသည် တိုင်းပြည်ကိုယူ၍ အရှင်မင်းကြီး၏ တိုင်းပြည်ကို ပျက်စီးစေလတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် တရားနှင့်အညီ မင်းပြုခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သာသားကို တောင့်တတော် မူပါကုန်လော့ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ သားဆုတောင်းသည်ရှိသော် အသို့ပြုရအံ့နည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းမြတ်... ရှေးဦးစွာ တစ်ခုသော ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး မောင်းမငယ်ကို တရားစောင့်သော မောင်းမငယ်ဟုပြု၍ လွှတ်တော်မူလော့၊ ထိုမောင်းမငယ်သည် သားကို အကယ်၍ ရအံ့၊ ကောင်း၏။ အကယ်၍ မရအံ့၊ ထိုသို့မရသည်ရှိသော် အလတ်ဖြစ်သော မောင်းမကို တရားစောင့်သော မောင်းမဟုပြု၍ လွှတ်တော်မူကုန်လော့၊ ထို့နောင်မှ မောင်းမကြီးကို တရားစောင့်သော မောင်းမဟုပြု၍ လွှတ်တော်မူကုန်လော့၊ ဤမျှလောက်ကုန်သော မောင်းမတို့တွင် တစ်ယောက်ယောက်သည် ဘုန်းကံရှိအံ့၊ မချွတ်လျှင် သားကိုရပါလတ္တံ့ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။
မောင်းမမိဿံ သားဆုပန်
ဩက္ကာကရာဇ် မင်းကြီးသည် ထိုသူတို့၏ စကားကိုကြားလျှင် ထိုသူတို့တင်လျှောက်တိုင်း ပြုတော်မူ၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ အလိုရှိတိုင်း မွေ့လျော်ပျော်ပါး၍ လာကုန်သော မောင်းမတို့အား ရှင်မတို့ အသို့နည်း၊ သင်တို့အား သား ရပါ၏လောဟု မေးတော်မူ၏။ အလုံးစုံသော မောင်းမတို့သည် အရှင်မင်းကြီး... မရပါကုန်ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ဩက္ကာကရာဇ် မင်းကြီးသည် ငါ့အား သားသည် မဖြစ်လတ္တံ့ဟု နှလုံးသာယာတော်မမူ။
ပြည်သူတို့သည် တစ်ဖန် ထိုရှေးအတူလျှင် ကြွေးကြော်ကြပြန်ကုန်၏။ ဩက္ကာကရာဇ် မင်းကြီးသည် အဘယ့်ကြောင့် ကြွေးကြော်ကုန်သနည်း၊ ငါသည် သင်တို့စကားဖြင့် မောင်းမတို့ကို စေလွှတ်အပ်ကုန်ပြီ၊ တစ်ယောက်သော မောင်းမမျှလည်း သားကိုမရ၊ ယခု အသို့ပြုကုန်အံ့နည်းဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်မင်းမြတ်... ထိုမောင်းမတို့သည် သီလမရှိကုန်သည်, ဘုန်းကံမရှိကုန်သည် ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့၊ ထိုမောင်းမတို့အား သားရခြင်းငှာ ကောင်းမှုမရှိ၊ အရှင်မင်းမြတ်တို့သည် ထိုမောင်းမတို့၌ သားမရကုန်သည်ရှိသော် ကြောင့်ကြမဲ့ ဖြစ်တော်မမူပါကုန်လင့်၊ အရှင်မင်းမြတ်၏ သီလဝတီအမည်ရှိသော မိဖုရားကြီးသည် သီလနှင့် ပြည့်စုံပါ၏။ ထိုမိဖုရားကို လွှတ်တော်မူပါကုန်လော့၊ ထိုမိဖုရားကြီးအား သားရပါလတ္တံ့ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ဩက္ကာကရာဇ်မင်းကြီးသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံတော်မူ၍ ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ဩက္ကာကရာဇ် မင်းကြီးသည် သီလဝတီ မိဖုရားကြီးကို တရားစောင့်သော မိဖုရားကြီးဟုပြုတော်မူ၍ လွှတ်တော်မူလတ္တံ့ သတတ်၊ ယောက်ျား အပေါင်းတို့သည် စည်းဝေးစေကုန်သတည်းဟု စည်လည်စေတော်မူ၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ သီလဝတီ မိဖုရားကြီးကို တန်ဆာဆင်ပြီးလျှင် နန်းတော်မှသက်စေ၍ လွှတ်တော်မူ၏။
သိကြားမင်း သားဆုပေးပုံ
ထိုသီလဝတီ မိဖုရားကြီး၏ သီလတန်ခိုးကြောင့် သိကြားမင်း၏နေရာသည် ပူသောအခြင်းအရာကို ပြ၏။ သိကြားမင်းသည် အကြောင်း အသို့နည်းဟု ဆင်ခြင်လတ်သော် သီလဝတီ မိဖုရားအား ငါသည် သားဆုကို ပေးခြင်းငှာ သင့်၏။ ထိုမိဖုရားအား လျောက်ပတ်သောသားသည် နတ်ပြည်၌ ရှိပါအံ့လောဟု စူးစမ်းလတ်သော် ဘုရားလောင်း နတ်သားကို မြင်၏။ ထိုဘုရားလောင်း နတ်သားသည် ထိုအခါ တာဝတိံသာနတ်ပြည်၌ အသက်ကိုကုန်စေ၍ အထက်နတ်ပြည်၌ ဖြစ်လိုသတတ်။ သိကြားမင်းသည် ထိုနတ်သား၏ ဗိမာန်တံခါးသို့သွား၍ ထိုနတ်သားကို ခေါ်စေပြီးလျှင် အမောင်နတ်သား... အမောင်သည် လူ့ပြည်သို့သွား၍ ဩက္ကာကရာဇ်မင်း၏ မိဖုရားကြီးဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေယူအံ့သောငှာ သင့်၏ဟုဆို၍ ထိုနတ်သားအား ဝန်ခံစေပြီးလျှင် ထိုနတ်သားမှ တစ်ပါးသောနတ်သားကို အမောင်နတ်သားသည်လည်း ထိုသီလဝတီ မိဖုရားကြီး၏ သားဖြစ်လတ္တံ့ ဟုဆို၍ စင်စစ် ထိုသီလဝတီ မိဖုရားကြီး၏သီလကို တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် မဖျက်ဆီးစေသတည်းဟု နှလုံးသွင်း၍ ပုဏ္ဏားအိုအသွင်ဖြင့် ဩက္ကာကရာဇ်မင်းကြီး၏ နန်းတော်တံခါးသို့ သွားလေ၏။ လူများသည်လည်း ရေချိုးပြီး၍ တန်ဆာဆင်ပြီးသော် ငါသည် မိဖုရားကြီးကိုယူအံ့၊ ငါသည် မိဖုရားကြီးကိုယူအံ့ဟု မင်းအိမ်တံခါးဝ၌ စည်းဝေး၏။ သိကြားမင်းကိုမြင်လျှင်ကား သင်သည် အဘယ့်ကြောင့် လာသနည်း ဟု ပြက်ရယ်ပြု၏။ သိကြားမင်းသည် ငါ့ကို သင်တို့ အဘယ့်ကြောင့် ကဲ့ရဲ့ကြကုန်သနည်း၊ ငါ၏ကိုယ်သည် အကယ်၍ကား အို၏။ ထိုသို့အိုသော်လည်း ရာဂမအို၊ သီလဝတီ မိဖုရားကြီးကို အကယ်၍ ရအံ့၊ ယူ၍သွားအံ့ဟု လာ၏ဟု ဆို၍ မိမိအာနုဘော်ဖြင့် အလုံးစုံသောသူတို့၏ ရှေ့မှလျှင် ရပ်၏။
တစ်ပါးသောသူသည် သိကြားမင်းတန်ခိုးကြောင့် ရှေ့မှဖြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ ထိုသို့ သိကြားမင်းသည် ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော နန်းတော်မှထွက်လတ်သော ထိုမိဖုရားကြီးကိုလျှင် လက်၌ကိုင်၍ ဆောင်ယူသွားလေ၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းကို ထိုထိုအရပ်၌ တည်ကုန်သောသူတို့သည် ကဲ့ရဲ့ကြကုန်၏။ အို အချင်းတို့... ကြည့်ကြပါကုန်လော့၊ ပုဏ္ဏားအိုသည် ဤသို့သဘောရှိသော မြတ်သောအဆင်းကိုဆောင်သော မိဖုရားကြီးကိုယူ၍ သွားဘိ၏။ မိမိအား မလျှောက်ပတ်သည်ကို မသိဟု ကဲ့ရဲ့ကြကုန်၏။ မိဖုရားကြီးသည်လည်း ပုဏ္ဏားအိုသည် ငါ့ကို ယူ၍သွားဘိ၏ ဟူ၍လည်း ဆင်းရဲခြင်းမဖြစ်၊ မစက်ဆုပ်။ ဩက္ကာကရာဇ်မင်းကြီးသည်လည်း နန်းတော်လေသွန်တံခါး၌ ရပ်တော်မူ၍ အဘယ်သူသည် မိဖုရားကြီးကိုယူ၍ သွားလေသနည်းဟု ကြည့်လတ်သော် ထိုပုဏ္ဏားအိုကိုမြင်၍ နှလုံးမသာယာခြင်း ဖြစ်တော်မူ၏။ သိကြားမင်းသည် ထိုမိဖုရားကြီးကိုယူ၍ မြို့တံခါးဖြင့် ထွက်သွားပြီးလျှင် မြို့တံခါးအနီး၌ ဟင်းလင်းသော တံခါးရှိသော ခင်းအပ်သော ပျဉ်အခင်းရှိသော အိမ်တစ်ဆောင်ကို ဖန်ဆင်း၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းကို သီလဝတီမိဖုရားကြီးသည် အရှင်... ဤအိမ်သည် သင့်အိမ်လောဟု မေး၏။ သိကြားမင်းသည် ရှင်မိဖုရား... ဟုတ်၏။ ရှေး၌မူကား ငါတစ်ယောက်တည်းသာ၊ ယခု ငါတို့နှစ်ယောက် ဖြစ်ကြကုန်၏။ ငါသည် ဆွမ်းခံသွား၍ ဆန်အစရှိသည်တို့ကို ယူစေအံ့၊ ရှင်မိဖုရားသည် ဤပျဉ်အခင်း၌ အိပ်လော့ ဟုဆို၍ သိကြားမင်းသည် ထိုမိဖုရားကြီးကို နူးညံ့သောလက်ဖြင့် သုံးသပ်လျက် နတ်၏အတွေ့ကို နှံစေ၍ ထိုပျဉ်အိပ်ရာခင်း၌ အိပ်စေ၏။ ထိုမိဖုရားသည် နတ်၏အတွေ့ နှံ့သည်ဖြစ်၍ အမှတ်သညာကို လွတ်စေ၏။ ထိုအခါ မိဖုရားကြီးကို မိမိအာနုဘော်ဖြင့် တာဝတိံသာနတ်ပြည်သို့ ဆောင်ယူပြီးလျှင် တန်ဆာဆင်အပ်သောဗိမာန်ဝယ် နတ်၏အိပ်ရာ၌ အိပ်စေ၏။
ထိုမိဖုရားကြီးသည် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌နိုး၍ ထိုသို့သော စည်းစိမ်ချမ်းသာ၏ပြည့်စုံခြင်းကို မြင်ရလျှင် ထိုပုဏ္ဏားသည် လူမဟုတ်၊ သိကြားမင်း ဖြစ်လတ္တံ့ဟု သိ၏။ သိကြားမင်းသည်လည်း ထိုအခါ ပင်လယ်ကသစ်ပင်ရင်း၌ နတ်သမီး ကချေသည်အပေါင်း ခြံရံလျက်နေ၏။ သီလဝတီ မိဖုရားသည် အိပ်ရာမှထ၍ ထိုသိကြားအထံသို့ သွားပြီးလျှင် ရှိခိုး၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ နေ၏။ ထိုအခါ သီလဝတီ မိဖုရားကို သိကြားမင်းသည် ရှင်မိဖုရား... ရှင်မိဖုရားအား ငါ ဆုပေး၊ ယူအံ့လောဟုဆို၍ အရှင်နတ်မင်း... ထိုသို့ ပေးတော်မူလိုလျှင်ကား အကျွန်ုပ်အား သားဆုကို ပေးတော်မူလော့ဟု ဆို၏။ ရှင်မိဖုရား... သားတစ်ယောက်ကို ထားဘိဦး၊ ရှင်မိဖုရားအား သားနှစ်ယောက်တို့ကို ငါ ပေးအံ့။ ထိုသားနှစ်ယောက်တို့တွင်ကား တစ်ယောက်သည် ပညာရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ အဆင်းမှုကား မလှအံ့၊ တစ်ယောက်သည် အလွန် အဆင်းလှလတ္တံ့၊ ပညာမရှိအံ့၊ ထိုသားနှစ်ယောက်တို့တွင် အဘယ်သားကို ရှေးဦးစွာ အလိုရှိသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်နတ်မင်း ပညာရှိသောသားကို အလိုရှိပါ၏ဟု ဆို၏။ ထိုသိကြားမင်းသည် ကောင်းပြီဟု ဆို၍ ထိုသီလဝတီ မိဖုရားအား သမန်းမြက်ကိုလည်းကောင်း၊ နတ်ပုဆိုးကို လည်းကောင်း၊ နတ်၌ဖြစ်သော စန္ဒကူးနံ့သာကိုလည်းကောင်း၊ ပင်လယ်ကသစ်ပွင့်ကိုလည်းကောင်း၊ ကောကနဒအမည်ရှိသော စောင်းကိုလည်းကောင်း ပေးပြီးလျှင် ထိုသီလဝတီ မိဖုရားကြီးကိုယူခဲ့၍ ဩက္ကာကရာဇ်မင်းကြီး၏ အိပ်ရာတိုက်ခန်းသို့ မင်းနှင့်တကွ တစ်အိပ်ရာတည်း၌ အိပ်စေပြီးလျှင် လက်မဖြင့် ထိုသီလဝတီမိဖုရားကြီး၏ ချက်ကို သုံးသပ်၏။ ထိုခဏ၌ ဘုရားလောင်းသည် ထိုသီလဝတီမိဖုရားကြီး ဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေယူတော်မူ၏။ သိကြားမင်းသည်လည်း မိမိနေရာ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်သို့သာလျှင် သွားလေ၏။ ပညာရှိတို့သည် သီလဝတီမိဖုရားကြီး ကိုယ်ဝန်တည်သောအဖြစ်ကို သိကုန်၏။
မင်းကြီး ချီးမြှောက်ပြီ
ထိုအခါ သီလဝတီမိဖုရားကြီး နိုးလတ်သည်ကိုမြင်၍ ဩက္ကာကရာဇ်မင်းကြီးသည် ရှင်မိဖုရား... ရှင်မိဖုရားကို အဘယ်သူ ဆောင်ယူသနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး... သိကြားမင်းသည် ဆောင်ယူပါ၏ ဟု တင်လျှောက်၏။ ငါသည် မျက်မှောက်အားဖြင့် သင့်ကို ပုဏ္ဏားအိုတစ်ယောက် ယူ၍သွားသည်ကို မြင်၏။ အဘယ့်ကြောင့် ငါ့ကို လှည့်စားဘိသနည်း၊ ငါမယုံဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး... ယုံတော်မူကုန်လော့၊ သိကြားမင်းသည် အကျွန်ုပ်ကိုယူ၍ နတ်ပြည်သို့ဆောင်ပါ၏ဟု တင်လျှောက်၏။ ရှင်မိဖုရား... ငါမယုံဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးအား မိဖုရားကြီးသည် သိကြားမင်းပေးအပ်သော သမန်းမြက် စသည်တို့ကိုပြ၍ ယုံတော်မူပါကုန်လော့ဟု တင်လျှောက်ပြန်၏။ ဩက္ကာကရာဇ်
မင်းကြီးသည် ရှင်မိဖုရား... သမန်းမြက်သည်ကိုကား အကြင်အမှတ်မရှိသော အရပ်၌ ရရာ၏။ ထို့ကြောင့် ငါယုံတော်မမူဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုအခါ ဩက္ကာကရာဇ်မင်းကြီးအား မိဖုရားကြီးသည် နတ်ပုဆိုးစသည်တို့ကို ပြပြန်၏။ ဩက္ကာကရာဇ် မင်းကြီးသည် ထိုသမန်းမြက် နတ်ပုဆိုး စသည်တို့ကို မြင်လျှင် ယုံတော်မူ၍ ရှင်မိဖုရား... သိကြားမင်းသည် သင့်ကိုဆောင်စေကာမူ ရှင်မိဖုရားအား သားရပါသလောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး... ရအပ်ပြီ၊ အကျွန်ုပ်အား ကိုယ်ဝန်တည်ပြီ ဟု တင်လျှောက်လတ်သော် ဩက္ကာကရာဇ်မင်းကြီးသည် အလွန်နှစ်သက်တော် မူသည်ဖြစ်၍ ထိုမိဖုရားကြီးအား ကိုယ်ဝန်အစောင့်အရှောက်ကို ပေးတော်မူ၏။
ကုသနှင့် ဇယမ္ပတိ
ထိုသီလဝတီ မိဖုရားကြီးသည် ဆယ်လလွန်သဖြင့် သားကို ဖွားတော်မူ၏။ ထိုသားအား တစ်ပါးသောအမည်ကို မမှည့်မူ၍ သမန်းမြက်ကိုစွဲသဖြင့် ကုသ သတို့သား ဟူသော အမည်ကိုသာလျှင် မှည့်ကုန်၏။ ကုသမင်းသား ခြေဖြင့်သွားနိုင်သော ကာလ၌ တစ်ယောက်သော နတ်သားသည် နတ်ပြည်မှစုတေခဲ့၍ ထိုသီလဝတီ မိဖုရားကြီး ဝမ်း၌သာလျှင် ပဋိသန္ဓေ ယူလာပြန်၏။ ထိုသားအား ဇယမ္ပတိ ဟူသော အမည်ကိုမှည့်ကုန်၏။ ထိုမင်းသား ညီနောင်နှစ်ပါးတို့သည် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ကြီးကြကုန်၏။ ဘုရားအလောင်းဖြစ်သော နောင်တော် ကုသမင်းသားသည် အလွန် ပညာရှိတော်မူ၏။ ဆရာ၏အထံ၌ တစ်စုံတစ်ခုသော အတတ်ပညာကို မသင်မူ၍ မိမိပညာဖြင့်သာလျှင် အလုံးစုံသောအတတ်တို့၌ အပြီးသို့ရောက်၏။ ထိုအခါ သားတော်ကုသမင်းသား တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ် ရှိလတ်သော် ခမည်းတော် ဩက္ကာကရာဇ် မင်းကြီးသည် သားတော်အား မင်းအဖြစ်ကို ပေးတော်မူလိုသည်ဖြစ်၍ မယ်တော် မိဖုရားကြီးကို ခေါ်တော်မူပြီးလျှင် ရှင်မိဖုရား... ရှင်မိဖုရားသားအား မင်းအဖြစ်ကိုပေး၍ ကိုယ်လုပ်မောင်းမတို့ကို လုပ်ကျွေးစေကုန်အံ့၊ ငါတို့အသက်ရှိစဉ်လျှင် ငါတို့သားတော်ကို မင်းအဖြစ်၌တည်သည်ကို ရှုကုန်အံ့၊ စင်စစ်သော်ကား အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်ဝယ် အကြင်ပြည့်ရှင်မင်း၏သမီးကို ငါ့တို့သားတော် အလိုရှိ၏။ ထိုမင်းသမီးကို ငါတို့သားဖို့ ဆောင်ယူ၍ မိဖုရားကြီးပြုစေကုန်အံ့၊ သားတော်စိတ်ကို သိအောင်ပြုလော့၊ အဘယ်မင်းသမီးကို ငါတို့သားတော် နှစ်သက်သနည်း ဟု မိန့်တော်မူ၏။
ကုသမင်းသားကိုမေးကြည့်ခြင်း
မယ်တော် သီလဝတီ မိဖုရားကြီးသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ သားတော်အား ဤအကြောင်းကို ကြားလျှောက်၍ သားတော်စိတ်ကို သိအောင်ပြုလော့ ဟု မှာထား၍ တစ်ယောက်သော အလုပ်အကျွေးမိန်းမကို စေတော်မူလိုက်၏။ ထိုအလုပ်အကျွေး မိန်းမသည်သွား၍ သားတော်အား ထိုအကြောင်းကို တင်လျှောက်၏။ ထိုသို့ တင်လျှောက်သော စကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ငါသည် အဆင်းမလှ၊ အဆင်းနှင့်ပြည့်စုံသော မင်းသမီးတို့ကို ဆောင်ယူခဲ့ကုန်သော်လည်း ငါ့ကိုမြင်ရလျှင် ငါ့အား အဆင်းမလှသော မင်းသားဖြင့် အဘယ်မူအံ့နည်းဟု ပြေးလေကုန်ရာ၏။ ဤသို့ ထွက်ပြေးသည်ရှိသော် ငါတို့အား ရှက်ဖွယ်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါ့အား အိမ်ရာထောင်ခြင်းဖြင့် အဘယ်မူအံ့နည်း၊ ထင်ရှားရှိသော မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို လုပ်ကျွေး၍ ထိုမယ်တော် ခမည်းတော်တို့ ကွယ်လွန်သဖြင့် တောထွက်၍ ရဟန်းပြုဟု ကြံ၍ ထိုဘုရားလောင်း ကုသမင်းသားသည် ငါ့အား မင်းအဖြစ်ဖြင့် အလိုမရှိ၊ ကိုယ်လုပ်မောင်းမတို့ဖြင့် အလိုမရှိ၊ စင်စစ်သော်ကား ငါသည် မယ်တော်ခမည်းတော်တို့ ကွယ်လွန်သဖြင့် ရဟန်းသာလျှင် ပြုအံ့ ဟု မှာတော်မူလိုက်၏။
ထိုအလုပ်အကျွေး မိန်းမသည် သွားလေ၍ သားတော် မှာလိုက်သော စကားကို မယ်တော် မိဖုရားကြီးအား တင်လျှောက်၏။ မယ်တော် မိဖုရားကြီးသည်လည်း ခမည်းတော် ဩက္ကာကရာဇ် မင်းကြီးအား တင်လျှောက်၏။ ခမည်းတော် ဩက္ကာကရာဇ် မင်းကြီးသည် သားတော် တင်လျှောက်လိုက်သော စကားကိုကြားတော်မူလျှင် နှလုံးမသာသည်ဖြစ်၍ တစ်ဖန် နှစ်ရက်သုံးရက်လွန်လျှင် သတင်းစကားကို စေတော်မူပြန်၏။ သားတော် ကုသမင်းသားသည်လည်း ပယ်တော်မူသည်သာလျှင်တည်း။
ဤသို့ သုံးကြိမ်မြောက်အောင် ပယ်တော်မူ၍ လေးကြိမ်မြောက်၌ ငါသည် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့နှင့်တကွ စင်စစ်သဖြင့် ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်ခြင်းမည်သည်ကား မသင့်လျော်၊ ထို့ကြောင့် တစ်ခုသော ဥပါယ်တံမျဉ်ကို ပြုအံ့ ဟု ကြံတော်မူ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုကုသမင်းသားသည် ရွှေပန်းထိမ်သည်ကြီးကို ခေါ်စေတော်မူ၍ များစွာသော ရွှေကိုပေးပြီးလျှင် တစ်ခုသောမိန်းမရုပ်ကို ပြုလော့ ဟု စေတော်မူ၍ ထိုရွှေပန်းထိမ်သည်ကြီး သွားသည်ရှိသော် တစ်ပါးသောရွှေကိုယူ၍ မိမိကိုယ်တိုင်လည်း မိန်းမရုပ်ကို ပြု၏။
ရွှေရုပ်ပုံနှင့်တူမှယူမည်
ဘုရားအလောင်းတို့ အလိုတော်မည်သည်ကား ပြည့်စုံသည်သာလျှင်တည်း။ ထိုဘုရားအလောင်း ပြုသော ရွှေရုပ်ကို အသက်ရှင်သောမိန်းမသည် အဆင်း၏ တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် မမှီနိုင်ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ထိုရွှေရုပ်ကို ခေါမတိုင်း၌ဖြစ်သော အဝတ်ကိုဝတ်၍ ကျက်သရေရှိသော တိုက်ခန်း၌ ထားစေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ရွှေပန်းထိမ်သည်ကြီးသည် ဆောင်ယူခဲ့သော ရွှေရုပ်ကို မြင်တော်မူလျှင် ထိုရွှေရုပ်ကို ကဲ့ရုံတော်မူ၍ အမောင်သွားချေ၊ ကျက်သရေရှိသော ငါတို့တိုက်ခန်း၌ ထားအပ်သော ရွှေရုပ်ကို ဆောင်ယူခဲ့ချေလော့ ဟု စေတော်မူ၏။ ထိုရွှေပန်းထိမ်သည်ကြီးသည် ကျက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းသို့ ဝင်သည်ရှိသော် ထိုရွှေရုပ်ကိုမြင်၍ အရှင်မင်းသားနှင့်တကွ မွေ့လျော်ခြင်းငှာ တစ်ယောက်သော နတ်သမီးသည် လာသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု နှလုံးသွင်း၍ လက်ဆန့်ခြင်းငှာ မဝံရကား ထွက်ခဲ့၍ အရှင့်သား... ကျက်သရေရှိသော တိုက်ခန်း၌ တစ်ယောက်သော နတ်သမီးသည် ရှိပါ၏။ ကပ်အံ့သောငှာ မဝံ့ပါ ဟု တင်လျှောက်၏။ အမောင်... သွားချေ။ ဤသည်ကား ရွှေရုပ်တည်း၊ ဆောင်ယူခဲ့လော့ ဟု တစ်ဖန် စေတော်မူပြန်မှ ရွှေပန်းထိမ်သည်ကြီးသည် ဆောင်ယူ၏။ ကုသမင်းသားသည် ရွှေပန်းထိမ်သည်ကြီး ပြုအပ်သော ရွှေရုပ်ကို ရွှေတိုက်၌ထားပြီးလျှင် မိမိပြုလုပ်အပ်သော ရွှေရုပ်ကို တန်ဆာဆင်စေ၍ ယာဉ်၌ထားစေပြီးလျှင် ဤသို့ သဘောရှိသော မင်းသမီးကိုရသော် ယူအံ့ ဟု မယ်တော် အရှင်မိဖုရားကြီးထံသို့ ပို့စေ၏။
မယ်တော် မိဖုရားကြီးသည် မှူးတော် မတ်တော်တို့ကို ခေါ်စေတော်မူ၍ အမောင်တို့ သားတော်သည် ပညာကြီး၏။ သိကြားမင်းပေး၍ ရသောသားတည်း၊ လျောက်ပတ်သော မင်းသမီးကို ရပါလတ္တံ့၊ အမောင်တို့သည် ဤရွှေရုပ်နှင့်တူသော မင်းသမီးကို ရကုန်သည်ရှိသော် ယူခဲ့ကြကုန်၊ ဤရွှေရုပ်ကို ဖုံးလွှမ်းသောယာဉ်၌ထား၍ အလုံးစုံသောဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းကို လှည့်လည်သည်ရှိသော် အကြင်မင်းကြီးအထံ၌ ဤရွှေရုပ်နှင့်တူသော မင်းသမီးကို မြင်ရ၏။ ထိုမင်းအား ဤရွှေရုပ်ကိုပေးခဲ့၍ အကျွန်ုပ်တို့အရှင်ဩက္ကာကရာဇ် မင်းကြီးသည် အရှင်မင်းကြီးတို့နှင့်တကွ အိမ်ရာထိမ်းမြားခြင်းကို ပြုတော်မူလတ္တံ့ ဟု နေ့ရက်အချိန်းအချက်ကို မှတ်သား၍ လာခဲ့ကြကုန်လော့ ဟု မှာတော်မူလိုက်၏။
ရွှေရုပ်ဖြင့် လှည့်လည်ရှာဖွေခြင်း
မှူးတော်မတ်တော်တို့သည် ကောင်းပြီဟု ထိုရွှေရုပ်ကိုယူ၍ များစွာသော အခြံအရံဖြင့်ထွက်သွား၍ လှည့်လည်ကုန်သည်ရှိသော် အကြင်မင်းနေပြည်တော်သို့ ရောက်ကုန်၏။ ထိုမင်းနေပြည်တော်၌ ညချမ်းအခါ လူများစည်းဝေးရာအရပ်၌ ထိုရွှေရုပ်ကို အဝတ်တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်ကုန်ပြီးလျှင် ရွှေထမ်းစင်သို့တင်၍ ထိုလူများ စည်းဝေးရာအရပ်သို့ သွားသောခရီး၌ ချထား၍ မှူးတော် မတ်တော်တို့သည် ဖဲသွားကုန်၍ လာတိုင်းလာတိုင်းကုန်သော လူတို့၏ စကားကို နားထောင်အံ့သောငှာ တင့်အပ်သောအရပ်၌ နေကုန်၏။ လူများသည် ထိုရွှေရုပ်ကိုကြည့်၍ ရွှေရုပ်ဟူသောအမှတ်ကို မပြု၍ ဤသူသည် လူမိန်းမဖြစ်လျက် နတ်သမီးတမျှ လှပဘိ၏။ အလွန်လျှင် တင့်တယ်၏။ အဘယ့်ကြောင့် ဤအရပ်၌ နေလာသနည်း၊ အဘယ်အရပ်မှမူလည်း လာသနည်း၊ ငါတို့ပြည်၌ ဤသို့သဘောရှိသော မိန်းမသည် မရှိ ဟု ချီးမွမ်း၍ သွားကြလေ၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ နားထောင်သော မှူးတော် မတ်တော်တို့သည် ဤပြည်၌ ဤသို့သဘောရှိသော သတို့သမီးသည် အကယ်၍ရှိငြားအံ့၊ ဤမည်သော မင်းသမီးကဲ့သို့တကား၊ ဤမည်သော အမတ်သမီးကဲ့သို့ တကားဟု ဆိုကုန်ရာ၏။ မချွတ်လျှင် ဤပြည်၌ ရွှေရုပ်နှင့် တူသောမိန်းမသည် မရှိ ဟု ထိုရွှေရုပ်ကိုယူ၍ တစ်ပါးသောပြည်သို့ သွားကြကုန်၏။ ထိုအခါ အမတ်တို့သည် ဤသို့ သွားကြလေကုန်သည်ရှိသော် မဒ္ဒရာဇ်တိုင်း သာဂလမြို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။ ထိုသာဂလမြို့၌ မဒ္ဒရာဇ်မင်း၏ သမီးတော် ရှစ်ယောက်တို့သည် မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်ကုန်၏။ နတ်သမီးနှင့်တူကုန်၏။ ထိုရှစ်ယောက်သော မင်းသမီးတို့တွင် အလုံးစုံသော မင်းသမီးတို့ထက် အကြီးသည် ပဘာဝတီ အမည်ရှိ၏။ ထိုပဘာဝတီမင်းသမီး ကိုယ်မှ တက်သစ်သော နေလုလင်ကဲ့သို့ အရောင်တို့သည် ပြိုးပြိုးပြက် ထွက်ကုန်၏။
ထိုအရောင်သည် အမိုက်၌လည်း လေးတောင်ရှိသော တိုက်ခန်း၌ ဆီမီးထွန်းခြင်းကိစ္စသည်မရှိ။ အလုံးစုံသော တိုက်ခန်းသည် တစ်ခဲနက် အရောင်ဖြင့် ထွန်းလင်းသည်သာလျှင်ဖြစ်၏။ ထိုပဘာဝတီမင်းသမီး အထိန်းသည်ကား ခုဇ္ဇာ အမည်ရှိ၏။ ထိုအထိန်းတော် ခုဇ္ဇာသည် ပဘာဝတီ မင်းသမီးကို ထမင်းစားစေပြီးလျှင် ထိုမင်းသမီး ပဘာဝတီအား ဦးခေါင်းနှင့်တကွ ရေချိုအံ့သောငှာ ရှစ်ယောက်ကုန်သော အဆင်းလှသော ကျွန်မတို့ကို ရေအိုးရှစ်လုံးတို့ကို ယူခဲ့စေ၍ ညချမ်းအခါ ရေခပ်အံ့သောငှာ သွားကုန်သည်ရှိသော် ရေဆိပ်ခရီး၌ တည်လင့်သော ထိုရွှေရုပ်ကို မြင်ကုန်လျှင် မင်းသမီး ပဘာဝတီဟူသော အမှတ်ဖြင့် ဤဆုံးမခက်သော သူမယ်မသည် ဦးခေါင်းနှင့်တကွ ရေချိုအံ့ ဟု ငါတို့ကို ရေခပ်စိမ့်သောငှာ စေလိုက်ပြီးလျက် ရှေးဦးစွာ လာ၍ ရေခပ်ဆိပ်၌ နေလင့်ဘိ၏ ဟု အမျက်ထွက်လတ်ကုန်ရကား အမျိုးကို ရှက်စေတတ်သော ဟယ် သူငယ်မ ငါတို့၏ရှေးဦးစွာ လာလတ်၍ အဘယ့်ကြောင့် ရေဆိပ်၌ နေလင့်ဘိသနည်း၊ ခမည်းတော် မင်းကြီးသည် အကယ်၍ သိဘော်မူအံ့၊ ငါတို့ ပျက်စီးရကုန်လတ္တံ့တကား ဟု ဆို၍ လက်ဖြင့် တင်ပါးကိုပုတ်လျှင် လက်ဝါးပြင် ကွဲအံ့သကဲ့သို့ဖြစ်၏။ ထို့နောင်မှ ရွှေရုပ်မှန်းသိ၍ ရယ်လျက် ထိုအဆင်းလှသော ကျွန်မတို့၏အထံသို့ သွားလေ၍ အချင်းတို့... ငါ၏ ဤအမှုကို ကြည့်ကြကုန်လော့၊ ငါ၏သမီးဟူသော အမှတ်ဖြင့် ငါသည် ပုတ်ခတ်မိ၏။ ဤရွှေရုပ်သည် သမီးနှင့်ယှဉ်လျှင် အဘယ်မျှထိုက်အံ့နည်း၊ သက်သက် ငါလက်ကို ဆင်းရဲဖြင့် နှိပ်စက်အပ်၏ ဟု ဆို၏။
ပဘာဝတီကို ရခဲ့ပြီ
ထိုအခါ အထိန်းတော် ခုဇ္ဇာကို ဩက္ကာကရာဇ်မင်း၏ တမန်တို့သည် လက်ကိုဆွဲ၍ သင်သည် ငါ့သမီးသည် ဤရွှေရုပ်ထက် အလွန် အဆင်းလှ၏ ဟုဆို၏။ အဘယ်မည်သောသူကို ဆိုသနည်း ဟု မေးကုန်၏။ မဒ္ဒရာဇ်မင်း၏ သမီးဖြစ်သော ပဘာဝတီကိုဆို၏။ ထိုပဘာဝတီကို တစ်ဆယ့်ခြောက်စိတ် စိတ်၍ တစ်စိတ်ကိုမျှလည်း ဤရွှေရုပ်သည် မထိုက် ဟု ဆို၏။ ထိုဩက္ကာကရာဇ်မင်း၏ တမန်တို့သည် အလွန် ဝမ်းမြောက်သော စိတ်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ မင်းအိမ်တံခါးသို့ သွားကုန်ပြီးလျှင် ဩက္ကာကရာဇ်မင်း၏ တမန်တော်တို့သည် တံခါး၌ ရပ်လာပါကုန်၏ ဟု လျှောက်စေကုန်၏။ မဒ္ဒရာဇ်မင်းသည် နေရာမှထ၍ ရပ်လျက်လျှင် ခေါ်ခဲ့ကြကုန်လော့ ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုတမန်တို့သည်ဝင်၍ မဒ္ဒရာဇ်မင်းကိုရှိခိုးလျက် အရှင်မင်းမြတ်... အကျွန်ုပ်တို့အရှင်ဩက္ကာကရာဇ် မင်းကြီးသည် အရှင်မင်းမြတ်တို့ အနာကင်းသော အဖြစ်ကို မေးတော်မူပါ၏ ဟု တင်လျှောက်၍ ပြုအပ်ပြီးသော ပူဇော်သက္ကာရ မြတ်နိုးတနာ ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ အဘယ်အကျိုးငှာ အမောင်တို့ လာရောက်ကြကုန်သနည်း ဟု မိန့်တော်မူလတ်သော် အကျွန်ုပ်တို့အရှင်ဩက္ကာကရာဇ် မင်းကြီးအား ခြင်္သေ့မင်း၏ အသံနှင့်တူသော အသံရှိသော ကုသအမည်ရှိသော သားတော်သည် ရှိပါ၏။ ထိုသားတော်အား ခမည်းတော် ဩက္ကာကရာဇ် မင်းကြီးသည် တိုင်းပြည်ကို ဆောင်နှင်းတော်မူလို၍ အရှင်မင်းမြတ် အထံတော်သို့ စေတော်မူလိုက်၏။ အရှင်မင်းမြတ်တို့အား ပဘာဝတီ အမည်ရှိသော သမီးတော်သည် ရှိသတတ်၊ ထိုသမီးတော်ဖြစ်သော ပဘာဝတီကို အရှင့်သားတော် ကုသမင်းအား ပေးတော်မူပါကုန်၊ ရွှေရုပ်ကိုလည်း ဆက်သအပ်သော လက်ဆောင်ပြု၍ ယူတော်မူပါ ဟု တင်လျှောက်၍ ထိုရွှေရုပ်ကို မဒ္ဒရာဇ်မင်းအား ဆက်သကုန်၏။ မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည်လည်း ဤသို့ သဘောရှိသော မင်းမြတ်နှင့်တကွ သမီးတော်ပေးခြင်း မင်္ဂလာသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု ဝမ်းမြောက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဝန်ခံတော်မူ၏။
ထိုအခါ မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးကို ဩက္ကာကရာဇ်မင်းကြီး၏ တမန်တို့သည် တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ အရှင်မင်းမြတ်... အကျွန်ုပ်တို့သည် ကြာမြင့်ခြင်းကို ပြုအံ့သောငှာ မတတ်ကောင်း၊ မင်းသမီးရသော အဖြစ်ကိုသိ၍ အကျွန်ုပ်တို့အရှင်ဩက္ကာကရာဇ်မင်းကြီးအား တင်လျှောက်ပါကုန်အံ့၊ ထိုသို့ လျှောက်သောအခါ အကျွန်ုပ်တို့အရှင်ဩက္ကာကရာဇ် မင်းကြီးသည်လာ၍ ထိုသမီးတော်ကိုယူ၍ သွားလတ္တံ့ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ထိုမဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည် ကောင်းပြီ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုတမန်တို့အား ပေးကမ်းဖွယ်ကို ပေးကမ်း၍ လွှတ်တော်မူလိုက်၏။
ချွေးမတော်ကို လိုက်ကြည့်ကြပုံ
ထိုတမန်တို့သည် သွား၍ ဩက္ကာကရာဇ် မင်းကြီးအားလည်းကောင်း၊ သီလဝတီ မိဖုရားအားလည်းကောင်း အကြောင်းကို တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ဩက္ကာကရာဇ် မင်းကြီးသည် များစွာသောအခြံအရံဖြင့် ကုသဝတီနေပြည်တော်မှ ထွက်၍ အစဉ်သဖြင့် သာဂလမြို့သို့ ရောက်တော်မူ၏။
မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည် ခရီးဦးကြိုဆို၍ ထိုဩက္ကာကရာဇ်မင်းကြီးကို မြို့တွင်းသို့ဝင်စေ၍ များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုတော်မူ၏။ သီလဝတီ မိဖုရားကြီးသည် ပညာရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် အဘယ်သူသည် သိနိုင်ရာအံ့နည်း၊ အသို့ဖြစ်လတ္တံ့နည်း ဟု နှလုံးသွင်း၍ တစ်ရက်နှစ်ရက် လွန်သဖြင့် မဒ္ဒရာဇ်မင်းကို ဆို၏။ အရှင်မင်းကြီး... အကျွန်ုပ်ခြှေးမကို မြင်လိုပါ၏ ဟု ဆို၏။ မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည် ကောင်းပြီ ဝန်ခံ၍ သမီးတော်ကို ခေါ်စေတော်မူ၏။ သမီးတော် ပဘာဝတီသည်လည်း ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်ပြီးလျှင် အထိန်းအချီအပေါင်း ခြံရံလျက် လာလတ်၍ ယောက္ခမဖြစ်သော သီလဝတီ မိဖုရားကြီးကို ရှိခိုး၏။
သီလဝတီ မိဖုရားကြီးသည် မင်းသမီး ပဘာဝတီကိုမြင်လျှင် ဤသတို့သမီးငယ်သည် အလွန် အဆင်းလှပေ၏။ သားတော်သည်ကား အဆင်းမလှချေ၊ ဤသတို့သမီးငယ်သည် သားတော်ကို အကယ်၍ မြင်ရအံ့၊ တစ်ရက်မျှလည်း မနေမူ၍ ထွက်ပြေးခဲ့ရာ၏။ ဥပါယ်တမျဉ်ကို ပြုအံ့ ဟု ကြံတော်မူ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသီလဝတီမိဖုရားကြီးသည် မဒ္ဒရာဇ်မင်းကို ပင့်ခေါ်တော်မူ၍ အရှင်မင်းကြီး... ချွေးမတော်သည် အကျွန်ုပ်သားတော်အား လျောက်ပတ်၏။ ထိုသို့ လျောက်ပတ်သော်လည်း အနည်းငယ်ဆိုဖွယ်ရှိသေး၏။ အကျွန်ုပ်တို့ အမျိုးအနွယ်အစဉ်အဆက်မှ အကျင့်ရှိပါ၏။ ဤသတို့သမီးငယ်သည် ထိုအကျင့်၌ အကယ်၍ ကျင့်ပါအံ့၊ ထိုသတို့သမီးငယ်ကို ဆောင်ယူပါအံ့ဟု ဆို၏။ ရှင်မိဖုရားတို့၏ အမျိုးအကျင့်သည် အဘယ်နည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အကျွန်ုပ်တို့အမြိုး၌ အကြင်မျှလောက်သော တစ်ကြိမ်သော ကိုယ်ဝန်တည်ခြင်းသည် ရှိ၏။ ထိုမျှလောက် လင်ကိုမြင်ခြင်းငှာ မရ။ အကယ်၍ ဤသတို့သမီးငယ်သည် အကျွန်ုပ်ဆိုတိုင်း လိုက်နာအံ့၊ ထိုသတို့သမီးငယ်ကို ဆောင်ယူပါအံ့ဟု ဆို၏။
အဘိသိက်ခံ နန်းစံရပြီ
ခမည်းတော် မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည် သမီးတော်ပဘာဝတီကို အသို့နည်း၊ ချစ်သမီး... ဤသို့ သီလဝတီမိဖုရားကြီးဆိုတိုင်း ချစ်သမီး ကျင့်ခြင်းငှာ တတ်နိုင်ပါအံ့လောဟု မေးတော်မူ၏။ သမီးတော် ပဘာဝတီသည် ဖခင်မင်းမြတ်... တတ်နိုင်ပါလတ္တံ့ဟု တင်လျှောက်၏။ ထိုသို့ ပဘာဝတီ ဝန်ခံတင်လျောက်ပြီးမှ ဩက္ကာကရာဇ်မင်းကြီးသည် မဒ္ဒရာဇ်မင်းအား များစွာသော ဥစ္စာဘဏ္ဍာကို ပေးပြီးလျှင် မင်းသမီးပဘာဝတီကို ဆောင်ယူ၍ ကုသဝတီ နေပြည်တော်ကြီးသို့ ပြန်တော်မူ၏။ မဒ္ဒရာဇ်မင်းသည်လည်း များစွာသောအခြံအရံဖြင့် သမီးတော်ပဘာဝတီကို ထည့်တော်မူလိုက်၏။ ဩက္ကာကရာဇ်မင်းကြီးသည် ကုသဝတီနေပြည်တော်သို့ သွား၍ မြို့တော်ကို တန်ဆာဆင်စေတော်မူပြီးလျှင် အလုံးစုံသော အနှောင်အဖွဲ့တို့ကို လွှတ်စေတော်မူ၍ သားတော်အား ရာဇာဘိသိက်ကိုပြု၍ တိုင်းပြည်ကို ပေးတော်မူ၍ မင်းသမီးပဘာဝတီကို မိဖုရားကြီးပြုစေ၍ မြို့တော်၌ ကုသမင်း၏ အာဏာတော်တည်းဟု စည်လည်စေတော်မူ၏။ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်၌ မင်းတို့တွင် အကြင်မင်းတို့အား သမီးသည်ရှိ၏။ ထိုမင်းတို့သည် ကုသမင်းအား သမီးကိုဆက်စေကုန်၏။ အကြင်မင်းတို့အား သားသည်ရှိ၏။ ထိုမင်းတို့သည် ထိုကုသမင်းနှင့်တကွ မိတ်ခင်ပွန်းအဖြစ်ကို အလိုရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ သားတို့ကို အလုပ်အကျွေးပြု၍ စေလိုက်ကြကုန်၏။ ဘုရားလောင်း ကုသမင်းအား ကိုယ်လုပ်မောင်းမ အခြံအရံသည် အလွန်များသည် ဖြစ်၏။ မြတ်သောအခြံအရံဖြင့် မင်းပြုတော်မူ၏။
ပဘာဝတီကို ကြည့်လိုခြင်း
ထိုကုသမင်းသည် နေ့အခါ၌ ပဘာဝတီကို မြင်ခြင်းငှာမရ။ ထိုမင်းသမီး ပဘာဝတီသည်လည်း ကုသမင်းကို နေ့အခါ မြင်ခြင်းငှာ မရ။ နှစ်ပါးကုန်သော မင်းမိဖုရားတို့အား ညဉ့်အခါ၌သာလျှင် တွေ့မြင်ကြရ၏။ ထိုမင်းမိဖုရား နှစ်ပါးတို့တွင် ပဘာဝတီ၏ ကိုယ်ရောင်သည်လည်း မထင်ရှားသည်။ မခေါ်ဝေါ်လောက်သည်သာလျှင် ဖြစ်၏။ ဘုရားလောင်း ကုသမင်းသည် ညဉ့်၌သာလျှင် ကျက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းမှ ထွက်ခဲ့ရ၏။
ထိုမင်းသည် တစ်ရက်နှစ်ရက်လွန်လျှင် ပဘာဝတီကို နေ့အခါ၌ မြင်လိုသည်ဖြစ်၍ မယ်တော်အား ကြားလျှောက်၏။ မယ်တော်မိဖုရားကြီးသည် ချစ်သား... သင်ချစ်သားသည် နေ့အခါ၌ ပဘာဝတီကို မြင်ခြင်းငှာ အလိုမရှိလင့်၊ အကြင်မျှလောက်သော တစ်ယောက်သောသားကို ရအံ့၊ ထိုမျှလောက် ငံ့လင့်ပါဦးဟု ပယ်တော်မူ၏။ သားတော်ကုသမင်းသည်ကား အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်တင်လျှောက် သည်သာတည်း။
ဆင်ချေးတုံးဖြင့် ပစ်ပြီ
ထိုသို့ အဖန်တလဲလဲ တင်လျှောက်သောအခါ သားတော်မင်းသားကို မယ်တော်မိဖုရားကြီးသည် ဤသို့ မိန့်တော်မူ၏။ ချစ်သား... ထိုသို့ မြင်လိုလျှင်ကား ဆင်တင်းကုပ်သို့သွား၍ ဆင်ထိန်းအသွင်ဖြင့်နေနှင့်လော့၊ ငါသည် ပဘာဝတီကို ဆင်တင်းကုပ်သို့ ဆောင်ခဲ့အံ့၊ ထိုသို့ ဆောင်ခဲ့သောအခါ ပဘာဝတီကို မျက်စိပြည့်အောင် ကြည့်လော့၊ သင်ချစ်သားကိုလည်း လင်အဖြစ်ကို မသိစေလင့်ဟု မိန့်တော်မူ၏။ သားတော်ကုသမင်းသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ဆင်တင်းကုပ်သို့ သွားနှင့်လေ၏။ မယ်တော်မိဖုရားကြီးသည် မင်္ဂလာဆင်တော်တင်းကုပ်ကို တန်ဆာဆင်စေတော်မူပြီးလျှင် မင်းသမီး ပဘာဝတီကို ချစ်သမီး... လာလှည့်၊ ချစ်သမီးလင်၏ ဆင်တော်တို့ကို ကြည့်ရှုကုန်အံ့ဟုဆို၍ ဆင်တင်းကုပ်သို့ ခေါ်ဆောင်ခဲ့ပြီးလျှင် ဤဆင်သည်ကား ဤအမည်ရှိသော ဆင်တည်း၊ ဤဆင်သည်ကား ဤအမည်ရှိသောဆင်တည်းဟုဆို၍ ပြ၏။
ကုသမင်းသည် ဆင်တင်းကုပ်၌ မယ်တော်နောက်မှ လိုက်လာသော ပဘာဝတီကိုမြင်လျှင် ဆင်ထိန်းအသွင်ဖြင့် ပဘာဝတီကျောကို ဆင်ချေးတုံးဖြင့်ပစ်၏။ ပဘာဝတီသည် အမျက်ထွက်ရကား အရှင်မင်းကြီးအား တင်လျှောက်၍ သင့်လက်ကို ဖြတ်စေအံ့ဟု ဆို၍ မယ်တော် သီလဝတီမိဖုရားကြီးကို ကဲ့ရဲ့ပြစ်တင်စေ၏။ ထိုမယ်တော်မိဖုရားကြီးသည် ချစ်သမီး စိတ်မဆိုးလင့်ဟု ဆို၍ ပဘာဝတီကို ချော့မော့စေ၍ ကျောကို ဆုပ်နယ်တော်မူ၏။
မြင်ချေးတုံးဖြင့် ပစ်ပြီ
တစ်ဖန်လည်း ကုသမင်းသည် မြင်လိုပြန်သည်ဖြစ်၍ မြင်းတင်းကုပ်၌ မြင်းထိန်းအသွင်ဖြင့် ထိုပဘာဝတီကိုမြင်၍ ထိုရှေးအတူသာလျှင် မြင်းချေးတုံးဖြင့် ပစ်၏။ ထိုအခါ၌လည်း အမျက်ထွက်သော ပဘာဝတီကို ယောက္ခမတော် သီလဝတီမိဖုရားသည် ချော့မော့၍ သည်းခံစေ၏။
ညီတော်ကို ပြခြင်း
တစ်ဖန်လည်း တစ်နေ့သ၌ ပဘာဝတီသည် ကုသမင်းကို မြင်လိုသည်ဖြစ်၍ ယောက္ခမတော် သီလဝတီမိဖုရားအား ကြားလျှောက်လျှင် ချစ်သမီး... မသင့်၊ ချစ်သမီးအား ကုသမင်းကို မြင်ခြင်းငှာ မနှစ်သက်လင့်ဟု ပယ်တော်မူ၏။ ပဘာဝတီသည်လည်း အဖန်တလဲလဲ တင်လျှောက်တောင်းပန်၏။ ထိုအခါ ပဘာဝတီကို မယ်တော်မိဖုရားကြီးသည် မိန့်တော်မူ၏။ ချစ်သမီး... ထိုသို့ မြင်လိုလျှင်ကား နက်ဖြန် သားတော်သည် မြို့ကိုလက်ယာရစ် လှည့်လည်သည်ကို ပြုလတ္တံ့၊ ချစ်သမီးသည် ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်နန်းတံခါးကိုဖွင့်၍ ထိုကုသမင်းကို ကြည့်လော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ဤစကားကို မိန့်ဆိုတော်မူပြီးလျှင် နက်ဖြန်နေ့၌ တန်ဆာဆင်စေတော်မူ၍ ညီတော် ဇယမ္ပတိမင်းသားကို မင်း၏ အသွင်ကိုယူစေ၍ ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်၌ စီးစေလျက် မြို့တော်ကို လက်ယာရစ် လှည့်သည်ကို ပြုစေတော်မူ၏။
မယ်တော်မိဖုရားကြီးသည် ပဘာဝတီကိုခေါ်၍ ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်နန်းတံခါး၌ရပ်လျက် ချစ်သမီး... ချစ်သမီးလင်၏ တင့်တယ်စံပယ်ခြင်း အသရေအစုံသို့ ရောက်သည်ကို ကြည့်ပါလော့ဟုဆို၏။ ထိုမင်းသမီး ပဘာဝတီသည် ငါသည် တင့်တယ်လျောက်ပတ်သော လင်ကို ရပေ၏ဟု အလွန်ဝမ်းမြောက်၏။ ထိုနေ့၌ကား ကုသမင်းသည် ဆင်ထိန်းအသွင်ဖြင့် ညီတော် ဇယမ္ပတိမင်းသား၏ နောက်နေရာ၌ နေတော်မူ၍ အလိုရှိတိုင်း ပဘာဝတီကိုကြည့်လျက် လက်ဖောက်ပြန်ခြင်း အစရှိသော အခြင်းအရာဖြင့် စိတ်အလိုအတိုင်း ပြက်ရယ်မှုကို ပြု၏။ ဆင်တော် လွန်သည်ရှိသော် မယ်တော်မိဖုရားကြီးသည် ပဘာဝတီကို မေးတော်မူ၏။ ချစ်သမီး... ချစ်သမီးလင်ကို မြင်ပြီလောဟုမေးတတ်၏။ မိခင် မြင်ရပေပြီ၊ ထိုမင်းကြီး နောက်နေရာ၌နေသော ဆင်ထိန်းသည်ကား အလွန်လျင် ဆိုနိုင်ခက်၏။ ကျွန်ုပ်အား လက်ဖောက်ပြန်ခြင်း အစရှိသည်တို့ကို ပြဘိ၏။ အဘယ့်ကြောင့် ဤသို့သဘောရှိသော အရှက်မရှိသောသူကို မင်း၏နောက်နေရာ၌ နေစေကုန်ဘိနည်း၊ ထိုဆင်ထိန်းကို နှင်ထုတ်စေဘိလော့ဟု ဆို၏။ ချစ်သမီး... မင်းကြီးနောက်တော်၌ အစောင့်အရှောက်မည်သည်တို့ကို အလိုရှိအပ်ကုန်၏ဟု ဆို၏။
ပဘာဝတီ စုံစမ်းခြင်း
ပဘာဝတီသည် ကြံ၏။ ဤဆင်ထိန်းသည် အလွန်လျှင် ကြောက်ခြင်းမရှိ၊ မင်းကို မင်းဟူ၍လည်း မမှတ်၊ ဤသူသည်ပင်လျှင် ကုသမင်းလေလော၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ မချွတ်လျှင် ထိုကုသမင်းသည် အဆင်းမလှသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုကြောင့်လျှင် ငါ့ကိုမပြဟုကြံ၍ ထိုပဘာဝတီသည် ခုဇ္ဇာအမည်ရှိသော အထိန်းတော်၏ နားရင်း၌အပ်၍ မှာဆို၏။ မိခင်... သွားချေ၊ သိအောင် ပြုချေလော့၊ ရှေ့ နေရာ၌ နေသောသူသည်တည်း မင်းလော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ နောက်နေရာ၌ နေသောသူသည်တည်း မင်းလော၊ သိအောင် ပြုချေလော့ဟု ဆို၏။
အကျွန်ုပ်သည် အသို့လျှင် သိနိုင်အံ့နည်းဟု မေးလျှောက်၏။ မိခင်... အသို့ဆိုသနည်း၊ အကြင်သူသည် အကယ်၍ မင်းဖြစ်အံ့၊ ထိုသူသည် ရှေးဦးစွာ ဆင်ထက်မှ ဆင်းလတ္တံ့၊ ဤအမှတ်ဖြင့် သိအောင်ပြုလော့ဟု ဆို၏။ ထိုအထိန်းတော် ခုဇ္ဇာသည် သွား၍ တင့်အပ်လျှောက်ပတ်သော အရပ်၌ရပ်လျက် ရှေးဦးစွာ ကုသမင်းသည် ဆင်းသည်ကို မြင်လေ၏။ နောက်မှ ညီတော် ဇယမ္ပတိမင်းသား ဆင်းသက်သည်ကိုမြင်၏။ ကုသမင်းသည်လည်း ထိုမှဤမှ ကြည့်လတ်သော် အထိန်းတော် ခုဇ္ဇာကိုမြင်၍ ဤမည်သော အကြောင်းကြောင့် ဤခုဇ္ဇာသည် လာသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု သိတော်မူလျှင် ထိုအထိန်းတော်ခုဇ္ဇာကို ခေါ်စေတော်မူ၍ ဤအကြောင်းအထူးကို ပဘာဝတီအား မပြောပါလင့်ဟု မြဲမြံစွာ မှာဆို၍ လွှတ်လိုက်၏။ ထိုအထိန်းတော် ခုဇ္ဇာသည် သွားလေ၍ အရှင့်သမီး... ရှေ့ နေရာ၌နေသောသူသည် ရှေးဦးစွာ ဆင်းပါ၏ဟု ကြားလျှောက်၏။ ပဘာဝတီသည် ထိုအထိန်းတော် ခုဇ္ဇာပြောသည့် စကားကိုကြား၍ ယုံကြည်၏။
ရေကန်ထဲ ရွှေလက်ဆွဲ
ဘုရားလောင်းသည်လည်း တစ်ဖန် မြင်လိုပြန်သည်ဖြစ်၍ မယ်တော်မိဖုရားကို လျှောက်ထားတောင်းပန်ပြန်၏။ မယ်တော် မိဖုရားကြီးသည် ပယ်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ချစ်သား ထိုသို့တပြီးကား မထင်ရှားသောအသွင်ဖြင့် ဥယျာဉ်တော်သို့ သွားနှင့်လော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ သားတော် ကုသမင်းသားသည် ဥယျာဉ်တော်သို့သွားလေ၍ မင်္ဂလာရေကန်တော်၌ လည်တိုင်အောင် ရေထဲသို့ဆင်းပြီးလျှင် ပဒုမ္မာကြာဖက်ဖြင့် ဦးခေါင်းကိုဆောင်း၍ ပဒုမ္မာကြာပွင့်ကို မျက်နှာကိုဖုံးကာလျက် နေနှင့်၏။
ကုသမင်း၏မယ်တော် မိဖုရားကြီးသည်လည်း ပဘာဝတီအား ဥယျာဉ်တော်သို့ ညချမ်းအခါ ခေါ်ဆောင်ခဲ့၍ ဤသစ်ပင်တို့ကို ရှုလော့၊ ဤငှက်တို့ကို ရှုလော့၊ ဤသမင်တို့ကို ရှုလော့ ဟု ဖျားယောင်းလျက် မင်္ဂလာရေကန်နားသို့ သွားလေ၏။ ထို ပဘာဝတီ မင်းသမီးသည် ငါးပါး အပြားရှိသော ကြာပဒုမ္မာတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော မင်္ဂလာရေကန်တော်ကိုမြင်လျှင် ရေချိုးလိုသည်ဖြစ်၍ အလုပ်အကျွေး ကိုယ်လုပ်မောင်းမတို့နှင့်တကွ ရေကန်သို့ဆင်းသက်၍ ကစားသည်ရှိသော် ထိုပဒုမ္မာကြာပွင့်ကိုမြင်လျှင် ဆွတ်ယူလိုသည်ဖြစ်၍ လက်ကိုဆန့်၏။ ထိုသို့ လက်ကိုဆန့်သောအခါ ကုသမင်းသည် ပဒုမ္မာကြာရွက်ကိုပယ်၍ ငါ ကုသမင်းတည်းဟု ဆို၍ ပဘာဝတီကို လက်၌ဆွဲ၏။ ပဘာဝတီသည် ထိုသမင်းမျက်နှာကို မြင်လျှင် ငါ့ကို ဘီလူးဖမ်းခဲ့ပြီဟု ငိုမြည်တမ်း၍ ထိုအရပ်၌ပင်လျှင် မိန်းမောခြင်းသို့ ရောက်၏။ ထိုအခါ ကုသမင်းသည် ပဘာဝတီလက်ကိုလွှတ်၏။
ပဘာဝတီ ပြန်သွားပြီ
ထိုပဘာဝတီသည် သတိရပြန်လိုရကား ကုသမင်းသည် ငါ့လက်ကို ကိုင်ဆွဲသတတ်၊ ဤကုသမင်းသည်ပင်လျှင် ငါ့ကို ဆင်တင်းကုပ်၌ ဆင်ချေးဖြင့် ပစ်၏။ မြင်းတင်းကုပ်၌လည်း မြင်းချေးဖြင့် ပစ်ဘိ၏။ ဤကုသမင်းသည်ပင်လျှင် ဆင်ပေါ်၌ နောက်ကနေ၍ ငါ့အား ပြက်ရယ်မှုကို ပြုဘိ၏။ ငါ့အား ဤသို့သဘောရှိသော အဆင်းမလှသောလင်ဖြင့် အဘယ်မူအံ့နည်း၊ ငါသည် အသက်ရှည်သည်ရှိသော် တစ်ပါးသောလင်ကို ရပါလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ မိမိနှင့် အတူတကွပါလာသော အမတ်တို့ကို ခေါ်စေ၍ ငါ၏ ယာဉ်ကိုလည်းကောင်း၊ ဆင်ယာဉ် မြင်းယာဉ်ကို လည်းကောင်း က, ကုန်၊ စီရင်ကြကုန်လော့၊ ယနေ့ပင် ငါ သွားအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုအမတ်တို့သည် ထိုအကြောင်းကို ကုသမင်းကြီးအား တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ကုသမင်းကြီးသည် ပဘာဝတီသည် အကယ်၍ ပြန်သွားခြင်းငှာ အခွင့်မရအံ့၊ ထိုပဘာဝတီနှလုံးသည် ကွဲလတ္တံ့၊ သွားစေကာမူ ထိုပဘာဝတီကို တစ်ဖန် ငါ၏အစွမ်းဖြင့် ဆောင်ယူအံ့ဟု ကြံတော်မူ၍ ထိုပဘာဝတီအား မိမိပြည်သို့ ပြန်သွားစိမ့်သောငှာ ခွင့်ပေးတော်မူ၏။ ပဘာဝတီသည် ခမည်းတော်၏ မြို့သို့သာလျှင် ပြန်သွားလေ၏။ ဘုရားလောင်း ကုသမင်းကြီးသည်လည်း ဥယျာဉ်တော်မှ မြို့တော်သို့ ဝင်တော်မူ၍ တန်ဆာဆင်အပ်သော ရွှေနန်းပြာသာဒ်ထက်သို့ တက်တော်မူ၏။
ရှေးအကြောင်းဖန် ကံစီမံ
ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုပဘာဝတီသည် ရှေးဆုတောင်း၏အစွမ်းဖြင့် ဘုရားလောင်းကုသမင်းကို အလိုမရှိ။ ထိုဘုရားလောင်း ကုသမင်းကြီးသည်လည်း ရှေးမကောင်းကံ၏ အစွမ်းဖြင့်လျှင် အဆင်းမလှသည် ဖြစ်၏။ အကြောင်းကား...
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည် တံခါးအနီး ရွာ၌ အရှေ့ခရီး၌လည်းကောင်း အနောက်ခရီး၌လည်းကောင်း နှစ်ဦးကုန်သော အမျိုးတို့သည် နေကုန်သတတ်၊ အမျိုးတစ်ယောက်အား သားနှစ်ယောက်တို့သည် ရှိကုန်သတတ်၊ အမျိုးတစ်ယောက်အား သမီးတစ်ယောက်သာ ရှိသတတ်၊ သားနှစ်ယောက်တို့တွင် ဘုရားလောင်းသည် ညီငယ် ဖြစ်သတတ်၊ ထိုတစ်ယောက်သော သတို့သမီးကို အစ်ကိုကြီးအား ပေးကြကုန်၏။ ညီငယ်သည် သားမယားမမွေးမြူဘဲ အစ်ကို့အထံ၌သာ နေ၏။
ပဘာဝတီ ဆုတောင်းပြီ
ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ထိုအိမ်ဝယ် အလွန်အရသာရှိသော မုန့်တို့ကို ကြော်ကုန်၏။ ညီငယ် ဘုရားလောင်းသည် တောသို့သွား၏။ ထိုညီငယ်ဘုရားလောင်း၏ အစုမုန့်ကိုထား၍ ကြွင်းသောမုန့်တို့ကို ဝေဖန်၍ စားကြကုန်၏။ ထိုခဏ၌ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဆွမ်းအလို့ငှာ အိမ်တံခါးဝသို့ ကြွရောက်တော်မူလာ၏။ ဘုရားလောင်း၏ အစ်ကို့မယားသည် မတ်အား တစ်ပါးသောမုန့်ကို ကြော်အံ့ဟု ထိုမတ်၏ အစုမုန့်ကိုယူ၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား လှူ၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုခဏလျှင် တောမှရောက်လာ၏။ ထိုသို့ ရောက်လာသောအခါ မတ်ကို မရီးသည် အမောင်... စိတ်ကိုကြည်ညိုပါစေလော့၊ အမောင်၏ အဖို့အစုမုန့်ကို အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား လှူအပ်ပြီဟု ပြောဆို၏။ ထိုမတ်သည် သင့်အစုကိုစား၍ ငါ့အစုကို လှူဘိ၏။ တစ်ပါးသောမုန့်ကို အဘယ်ပြုအံ့နည်းဟု အမျက်ထွက်ရကား သွား၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ သပိတ်မှ မုန့်ကိုယူ၏။ ထိုမရီးသည် အမိအိမ်သို့သွား၍ ဆွတ်သစ်စဖြစ်သော စကားပွင့်အဆင်းနှင့်တူသော ထောပတ်ကို ဆောင်ယူခဲ့၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ သပိတ်ကိုပြည့်စေ၍ ထိုထောပတ်သည် အရောင်ကိုလွှတ်၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ မရီးသည် ထိုအရောင်ကိုမြင်၍ ဆုတောင်းခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ အရှင်ဘုရား... ဤထောပတ်အလှူ၏ အစွမ်းကြောင့် ဖြစ်တိုင်းဖြစ်တိုင်းသောဘဝ၌ အကျွန်ုပ်ကိုယျမှ အရောင်ထွက်ပါစေသတည်း၊ မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်သည် ဖြစ်ပါစေသတည်း။ အကျွန်ုပ်အား ဤသူယုတ်နှင့်အတူတကွ တစ်ခုသောအရပ်၌ နေခြင်းသည် မဖြစ်ပါစေသတည်း ဟု ဆုတောင်းခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုပဘာဝတီသည် ဤရှေးဆုတောင်း၏ အစွမ်းကြောင့် ထိုကုသမင်းကို အလိုမရှိ။
မင်းကုသ၏ ဆုတောင်း
ဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုမုန့်ကို ထိုထောပတ်ထက်၌ ဖုံးလိုက်၍ ဆုတောင်းခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ ဤအကျွန်ုပ်မရီးကို ယူဇနာတစ်ရာ ခြားသောအရပ်၌ နေသော်လည်း ဆောင်ယူ၍ အကျွန်ုပ်ခွရေင်း၌ အလုပ် အကျွေးပြုခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သည် ဖြစ်ရပါလို၏ဟု ဆုတောင်းခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။
အခု တွေ့ကြပြီ
ထိုသူနှစ်ယောက်တို့တွင် ထိုကုတမင်းသည် အမျက်ထွက်သဖြင့်သွား၍ အကြင်မုန့်ကို လုယူ၏။ ထိုရှေးမကောင်းမှု၏ အစွမ်းကြောင့် အဆင်းမလှသည် ဖြစ်၏။ ထိုပဘာဝတီသည်လည်း ထိုရှေးဆုတောင်း၏ အစွမ်းကြောင့် ကုသမင်းကို အလိုမရှိ။ ဤသည်လျှင် ရှေးအကြောင်းတည်း။
မင်းကုသ လိုက်လာပြီ
ထိုကုသမင်းသည် ပဘာဝတီ ပြန်သွားသည်ရှိသော် ပြင်းစွာသော စိုးရိမ်ပူပန်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ ကြွင်းကုန်သော ကိုယ်လုပ် မောင်းမအပေါင်းတို့သည် ထိုကုသမင်းကို အထူးထူးသော အခြင်းအရာတို့ဖြင့် လုပ်ကျွေးပါကုန်သော်လည်း ကြည်စိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်ကုန်။ ထိုကုသမင်းအား ပဘာဝတီနှင့်ကင်းသော အလုံးစုံသောနန်းတော်ကို အချည်းနှီးကဲ့သို့ ထင်တော်မူ၏။ ထိုကုသမင်းသည် ယခုပင် သာဂလမြို့သို့ ရောက်လတ္တံ့ဟု နှလုံးသွင်းတော်မူ၍ မိုးသောက်သောအခါ မယ်တော်ထံသို့သွား၍ မိခင်... အကျွန်ုပ်သည် ပဘာဝတီကို ဆောင်ယူပါချေအံ့၊ မိခင်တို့သည် တိုင်းပြည်ကို ဆုံးမတော်မူရစ်ပါကုန်လော့ ဟု ဆို၍ မယ်တော်အား တိုင်းပြည်ကို အပ်နှင်းလိုရကား-
သကာယုရံ သဗ္ဗကာမူပပန္နံ။
ဣဒံ တေ ရဋ္ဌံ အနုသာသ အမ္မ၊
ဂစ္ဆာမဟံ ယတ္ထ ပိယာ ပဘာဝတီ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁။ အမ္မ၊ မိခင်။ ဣဒံ ရဋ္ဌံ၊ ဤတိုင်းသည်။ တေ၊ သင် မိခင်၏။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းတည်း။ အမ္မ၊ မိခင်။ သဓနံ၊ ဥစ္စာဘဏ္ဍာနှင့် တကွဖြစ်သော။ သယောဂ္ဂံ၊ ဆင်ယာဉ် မြင်းယာဉ်နှင့်တကွ ဖြစ်ထသော။ သကာယုရံ၊ မင်းမြှောက်တန်ဆာ ငါးပါးနှင့်တကွ ဖြစ်ထသော။ သဗ္ဗကာမူပပန္နံ၊ ခပ်သိမ်းသော အလိုဆန္ဒနှင့် ပြည့်စုံထသော။ ဣဒံ ရဋ္ဌံ၊ ဤတိုင်းကို။ တေ၊ သင် မိခင်သည်။ အနုသာသ၊ ဆုံးမတော်မူရစ်လော့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ယတ္ထ၊ အကြင်အရပ်၌။ ပိယာ၊ ချစ်အပ်သော။ ပဘာဝတီ၊ ပဘာဝတီသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တတ္ထ၊ ထို ပဘာဝတီရှိရာအရပ်သို့။ ဂစ္ဆာမိ၊ သွားပါချေအံ့။
မယ်တော် သီလဝတီ မိဖုရားကြီးသည် သားတော် ကုသမင်းစကားကိုကြား၍ ချစ်သား... ထိုသို့ သွားလိုလျှင်ကား မမေ့မလျော့ ဖြစ်လေလော့၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ မိန်းမတို့မည်သည်ကား မစင်ကြယ်သော စိတ်နှလုံး ရှိတတ်၏ ဟု မှာဆိုတော်မူပြီးလျှင် အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ဖြင့် ရွှေပခြုပ်ကိုပြည့်စေ၍ ဤဘောဇဉ်ကို ခရီးအကြား၌ စားလေလော့ ဟု ဆို၍ လွှတ်လိုက်၏။ သားတော် ကုသမင်းသည် မယ်တော် ပေးလိုက်သော ထမင်းပခြုပ်ကိုယူ၍ မယ်တော်ကို ရှိခိုးလျက် သုံးကြိမ် လက်ယာရစ်လှည့်သည်ကို ပြု၍ အသက်ရှင်ပါသည်ရှိသော် တစ်ဖန် ဖူးမြင်ပါအံ့ ဟု တင်လျှောက်ခဲ့ပြီးလျှင် ကျက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းသို့ဝင်၍ ငါးပါးသော လက်နက်ကို မြဲမြံစွာဖွဲ့ပြီးလျှင် ထမင်းပခြုပ်နှင့်တကွ အသပြာတစ်ထောင်ကို လွယ်အိတ်၌ထည့်၍ ကောကနဒ အမည်ရှိသော စောင်းတော်ကိုလည်းယူ၍ မြို့တော်မှ ထွက်ခဲ့သဖြင့် ခရီးသို့သွားလျှင် အလွန် စွမ်းပကား ခွန်အားနှင့် ပြည့်စုံတော်မူရကား မွန်းတည့်တိုင်ရုံဖြင့် ယူဇနာငါးဆယ်ရှိသော ခရီးကိုသွားပြီးလျှင် ထမင်းစား၍ ကြွင်းသော နေ့အဖို့ဖြင့် တစ်ဖန် ယူဇနာငါးဆယ်ရှိသော ခရီးကိုသွား၍ တစ်နေ့ချင်းဖြင့်လျှင် ယူဇနာ တစ်ရာရှိသောခရီးကို ကုန်စေ၍ ညအခါရောက်တော်မူလျှင် သာဂလမြို့သို့ ဝင်တော်မူ၏။ ထိုကုသမင်း သာဂလမြို့သို့ ဝင်တော်မူကာမျှဖြင့်လျှင် ကုသမင်း၏တန်ခိုးကြောင့် ပဘာဝတီသည် အိပ်ရာအပြင်၌ တည်ခြင်းငှာမတတ်နိုင်ရကား ဆင်းသက်၍ မြေ၌ အိပ်၏။
စောင်းသံပေးပြီ
ညစ်နွမ်းသော ဣန္ဒြေရှိသော ခရီးသွားသော ဘုရားလောင်း ကုသမင်းကိုလည်း မိန်းမတစ်ယောက်သည် မြင်လေလျှင် ခေါ်စေ၍ ခြေတို့ကိုဆေး၍ အိပ်ရာကိုပေး၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ပင်ပန်းသောကြောင့် အိပ်လျှင် အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ ထိုအခါ မိန်းမသည် ဘုရားလောင်း အိပ်ပျော်သည်ရှိသော် ထမင်းကိုပြည့်စုံစေ၍ နိုးလျှင် ထမင်းကျွေး၏။ ဘုရားလောင်းသည် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ ထိုမိန်းမအား ထမင်းပခြုပ်နှင့်တကွ အသပြာတစ်ထောင်ကို ပေးတော်မူ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် လက်နက်ငါးပါးကို ထိုအိမ်၌လျှင်ထား၍ ငါ့အား စောင်းတီးရာ အရပ်သည် ရှိ၏ ဟု ဆို၍ စောင်းကိုယူလျက် ဆင်တင်းကုပ်သွား၍ ယနေ့တစ်ရက်မျှ နေခြင်းငှာ ပေးပါကုန်လော့၊ သင်တို့အား စောင်းသီချင်းကို ပြုပါအံ့ ဟု ဆို၍ ဆင်ထိန်းတို့ ခွင့်ပေးရကား တစ်ခုသောအရပ်၌ အိပ်လျှင် အနည်းငယ်အိပ်ပျော်၍ ပူပန် ပင်ပန်းခြင်း ငြိမ်းလတ်သော် အိပ်ရာမှထ၍ စောင်းကိုဖြေပြီးလျှင် သာဂလမြို့နေသူ အလုံးတို့သည် ဤစောင်းသံကို ကြားစေကုန်သတည်း ဟု စောင်းကိုတီးလျက် သီ၏။ ပဘာဝတီသည် မြေ၌လျောင်းလျက် ထိုစောင်းသံကိုကြား၍လျှင် ကြံ၏။ ဤစောင်းသံသည် တစ်ပါးသောသူ၏ စောင်းသံမဟုတ်၊ မချွတ်လျှင် ကုသမင်းသည် ငါ၏အလို့ငှာ လာ၏ဟု သိ၏။ မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည်လည်း ထိုစောင်းသံကို ကြားတော်မူလျှင် အလွန်လျှင် သာယာစွာ တီးပေ၏။ နက်ဖြန် ထိုစောင်းသမားကိုခေါ်၍ ငါ့အား စောင်းသီချင်းကို ပြုစေအံ့ ဟု ကြံ၏။
အိုးတော်ဆက်ပြန်ပြီ
ဘုရားလောင်းသည် ဤဆင်တင်းကုပ်၌ နေသဖြင့် ပဘာဝတီကို မြင်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်းသေး၊ ဤဆင်းတင်းကုပ်သည် နေရာမဟုတ်သေးဟု နှလုံးသွင်း၍ နံနက်စောစောကလျှင်ထွက်ခဲ့၍ ညဦးက ထမင်းစားသော အိမ်၌သာလျှင် နံနက်စာစားသဖြင့် စောင်းကိုထားခဲ့၍ မင်း၏အိုးထိန်းသည်အထံသို့ သွား၍ ထိုအိုးထိန်းသည်၏ တပည့်အဖြစ်သို့ကပ်၍ တစ်နေ့ချင်းဖြင့်သာလျှင် အိမ်ကို မြေစိုင်ခဲဖြင့်ပြည့်စေ၍ ဆရာ... အိုးတို့ကို လုပ်ပါအံ့ ဟု ဆို၍ လုပ်လော့ ဟု ဆိုလတ်သော် တစ်ခုသောမြေစိုင်ကို အိုးထိန်းစက်၌ထား၍ စက်ကိုလှည့်၏။ တစ်ကြိမ်လှည့်လျှင် မွန်းလွဲတိုင်အောင် လည်သလျှင်ကတည်း။ ဘုရားလောင်းသည် အထူးထူးသော အဆင်းရှိကုန်သော ငယ်ငယ်ကြီးကြီးဖြစ်ကုန်သော အိုးတို့ကိုလုပ်၍ ပဘာဝတီ အလို့ငှာ အိုးကိုလုပ်သည်ရှိသော် အထူးထူးသောအရုပ်တို့ကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဘုရားလောင်းတို့ အလိုတော်မည်သည်ကား ပြည့်စုံသည်သာလျှင်တည်း။ ထိုအထူးထူးသောအရုပ်တို့ကို ပဘာဝတီသာလျှင် မြင်စေသတည်း ဟု ဓိဋ္ဌာန်တော်မူ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် အလုံးစုံသောအိုးတို့ကို ခြောက်စေပြီးလျှင် ဖုတ်၍ အိမ်ကိုပြည့်စေ၏။
အိုးထိန်းသည်သည် အထူးထူးသော အိုးတို့ကိုယူ၍ မင်း၏တော်သို့ သွားလေ၏။ မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည် မြင်တော်မူလျှင် ဤအိုးတို့ကို အဘယ်သူ လုပ်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး... အကျွန်ုပ် လုပ်ပါ၏ ဟု တင်လျှောက်လတ်သော် ငါသည် သင်လုပ်သောအိုးတို့ကို သိ၏။ ဟုတ်တိုင်း တင်လျှောက်လော့၊ အဘယ်သူ လုပ်သနည်းဟု မေးတော်မူပြန်၏။ အရှင်မင်းကြီး... အကျွန်ုပ်၏ တပည့်သည် လုပ်အပ်၏ ဟု တင်လျှောက်ရလေ၏။ ထိုသူသည် သင့်တပည့်မဟုတ်၊ သင့်ဆရာပေတည်း၊ သင်သည် ထိုသူ့အထံ၌ သင်လေလော့၊ ဤနေ့မှစ၍ ထိုသူသည် ငါ့သမီးတော်တို့ဖို့ အိုးတို့ကို လုပ်စေ၊ ဤ အသပြာတစ်ထောင်ကိုလည်း ပေးလေလော့ဟု မိန့်တော်မူ၍ အသပြာတစ်ထောင် ပေးစေပြီးလျှင် အထူးထူးသော အဆင်းရှိကုန်သော ဤအိုးငယ်တို့ကို သမီးတော်တို့ကို ပေးချေလော့ ဟု ဆိုတော်မူ၏။
အိုးထိန်းသည်သည် ထိုအိုးတို့ကို သမီးတော်တို့အထံသို့ ဆောင်ယူ၍ ဤအိုးငယ်တို့သည် အရှင့်သမီးတော်တို့ ကစားဖို့ အိုးငယ်တို့တည်းဟု ဆက်သ၍ လျှောက်၏။ အလုံးစုံသော သမီးတော်တို့သည် လာလတ်ကုန်၏။ အိုးထိန်းသည်သည် ဘုရားလောင်းသည် မင်းသမီး ပဘာဝတီအလို့ငှာလုပ်သော အိုးကိုသာလျှင် ထိုမင်းသမီး ပဘာဝတီအား ဆက်မိ၏။ ထိုမင်းသမီး ပဘာဝတီသည်လည်း အိုးကိုယူ၍ ထိုအိုး၌ မိမိအရုပ် ကုသမင်းအရုပ် အထိန်းတော် ခုဇ္ဇာအရုပ်တို့ကို မြင်လျှင် ဤအိုးကို တစ်ပါးသောသူ မလုပ်ပေရာ၊ ကုသမင်းသာလျှင်လုပ်၏ ဟုသိ၍ အမျက်ထွက်သဖြင့် ငါအား ဤအိုးဖြင့် အလိုမရှိ၊ အလိုရှိသောသူတို့အား ပေးဘိလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ညီမတော်တို့သည် အစ်မတော် ပဘာဝတီ အမျက်ထွက်သော အဖြစ်ကို သိကုန်၍ ကုသမင်းလုပ်သည်ဟု ထင်မှတ်သလော၊ ဤအိုးကို ကုသမင်း မလုပ်ပေရာ၊ အိုးထိန်းသည်သည် လုပ်အပ်၏။ ထိုအိုးကို ယူလော့ ဟု ပြက်ရယ်ပြုကြကုန်၏။
ထိုပဘာဝတီသည် ကုသမင်းလုပ်သော အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း ကုသမင်းလာသော အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း ညီမတော်တို့အား မပြောဆို။ အိုးထိန်းသည်သည် ဘုရားလောင်းအား အသပြာတစ်ထောင်ကိုပေး၍ အမောင်... အမောင့်အား အရှင်မင်းကြီး နှစ်သက်တော်မူ၏။ ဤနေ့မှစ၍ သမီးတော်တို့ဖို့ အိုးကို လုပ်ရအံ့သတတ်၊ ငါသည် ထိုသမီးတော်တို့အား ဆောင်ယူ၍ ဆက်ရအံ့သတတ် ဟု ဆို၏။
ဖျာတော်ဆက်ပြန်ပြီ
ဘုရားလောင်းသည် ဤအရပ်၌လည်း နေသဖြင့် ပဘာဝတီကိုမြင်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်းသေး ဟု ထိုအသပြာ တစ်ထောင်ကိုလည်း အိုးထိန်းသည်သာလျှင် ပေးခဲ့ပြီးလျှင် မင်းကိုခစားသော ကျူးထရံသည်အထံသို့ သွား၍ ကျူထရံသည်၏ တပည့်လုပ်ပြီးလျှင် ပဘာဝတီအလို့ငှာ ထန်းရွက်ကိုရက်၍ ထိုထန်းရွက်ဖျာ၌လျှင် ထီးဖြူရုပ်ကိုလည်းကောင်း ပုဆိုးစသည်ကိုရောင်းရာ အိမ်ဈေးကိုလည်းကောင်း အဝတ်ကိုကိုင်လျက် တည်သော ပဘာဝတီ အရုပ်ကိုလည်းကောင်း ဤအထူးထူးသော အရုပ်တို့ကို ထင်စေ၏။ ကျူထရံသည်သည် ထိုကုသမင်း ပြုအပ်သော ထန်းရွက်ဖျာကိုလည်းကောင်း မိမိပြုအပ်သော ဘဏ္ဍာတော်ဖြစ်သော တစ်ပါးသောဖျာကိုလည်းကောင်း ယူ၍ မင်း၏နန်းတော်သို့ သွားလေ၏။ မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည် မြင်တော်မူလျှင် ဤ ဖျာတို့ကို အဘယ်သူပြုအပ်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ရှေးနည်းဖြင့်သာလျှင် အသပြာတစ်ထောင်ကိုပေးတော်မူ၍ ကျူထရံသည်ကို ဤဖျာတို့ကို ငါ့သမီးတော်တို့အား ပေးချေလော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထို ကျူထရံသည်သည်လည်း ဘုရားလောင်းသည် ပဘာဝတီအလို့ငှာ ပြုအပ်သော ထန်းရွက်ဖျာကို မင်းသမီးပဘာဝတီအားသာလျှင် ဆက်မိ၏။ ဖျာ၌လည်း အထူးထူးသော အရုပ်တို့ကို တစ်ပါးသောသူသည် မမြင်၊ ပဘာဝတီသည်ကားမြင်၍ ကုသမင်းပြုသောအဖြစ်ကို သိလျှင် ယူလိုကုန်သော သူတို့သည် ယူပါကုန်ဟု အမျက်ထွက်သဖြင့် မြေ၌ပစ်လိုက်၏။ ထိုသို့ပစ်လိုက်သောအခါ ကြွင်းကုန်သော ညီမတို့သည် ရှေးအတူ ပြက်ရယ်ပြုကြကုန်၏။ ကျူထရံသည်သည် အသပြာတစ်ထောင်ကို ဆောင်ယူခဲ့ပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းအား ပေး၏။
ပန်းကုံးဆက်ပြန်ပြီ
ဘုရားလောင်းသည် ဤအရပ်၌လည်း ငါ့အား နေရာမဟုတ်သေးဟု အသပြာတစ်ထောင်ကို ထိုကျူထရံသည်အားသာလျှင် ပေးခဲ့၍ မင်း၏ ပန်းကုံးသည်အထံသို့ သွားပြီးလျှင် ပန်းကုံးသည်တပည့်လုပ်၍ အထူးထူးအပြားပြားသော ပန်းမျိုးတို့ဖြင့် သီကုံး၍ ပဘာဝတီအလို့ငှာ အထူးထူးသောအရုပ်တို့ဖြင့် ဆန်းကြယ်သော တစ်ခုသောပန်းကုံးကို ကုံး၏။ ပန်းကုံးသည်သည် ထိုအလုံးစုံကိုယူ၍ မင်း၏နန်းတော်သို့သွား၏။ မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည် မြင်တော်မူ၍ ဤပန်းကုံးတို့ကို အဘယ်သူ ကုံးသနည်းဟု
မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး... အကျွန်ုပ် ကုံးပါ၏ဟု တင်လျှောက်လတ်သော် ငါသည် သင်ကုံးသော ပန်းကုံးကိုသိ၏။ ဟုတ်မှန်တိုင်း တင်လျှောက်လော့၊ အဘယ်သူ ကုံးအပ်သနည်း ဟု မေးတော်မူပြန်၏။ အရှင်မင်းကြီး... အကျွန်ုပ်တပည့် ကုံးပါ၏ဟု လျှောက်တင်လေသော် ထိုသူသည် သင့်တပည့်မဟုတ်၊ သင့်ဆရာပေတည်း၊ သင်သည် ထိုသူ့အထံ၌ အတတ်ကိုသင်လော့၊ ဤနေ့မှစ၍ ထိုသူသည် သမီးတော်တို့ဖို ပန်းတို့ကို သီကုံးစေလော့၊ ဤ အသပြာတစ်ထောင်ကိုလည်း ထိုသူအား ပေးလေလော့ ဟု အသပြာတစ်ထောင်ကို ပေးတော်မူလိုက်၍ ဤပန်းတို့ကို ငါသမီးတော်တို့အား ပေးချေလော့ဟု ဆိုတော်မူ၏။ ထိုပန်းကုံးသည်လည်း ဘုရားလောင်းသည် ပဘဝတီအလို့ငှာ ကုံးအပ်သောပန်းကုံးတို့ကို ပဘာဝတီမင်းသမီးအားသာလျှင် ဆက်မိ၏။ ပဘာဝတီသည် ထိုပန်းကုံး၌ မိမိအရုပ် ကုသမင်းအရုပ်နှင့်တကွ အထူးထူးသောအရုပ်တို့ကိုမြင်၍ ကုသမင်းကုံးသော အဖြစ်ကိုသိလျှင် အမျက်ထွက်၍ မြေ၌ ပစ်လိုက်၏။ ကြွင်းကုန်သော ညီမတော်တို့သည် အစ်မတော်ပဘာဝတီကို ထို့အတူသာလျှင် ပြက်ရယ်ပြုကုန်၏။ ပန်းကုံးသည်သည်လည်း အသပြာတစ်ထောင်ကို ဆောင်ယူခဲ့ပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းအားပေး၍ ထိုအကြောင်းကို ကြား၏။
စားတော်ဆက် သွားပြီ
ထိုဘုရားလောင်းသည် ဤအရပ်သည်လည်း ငါ့အား နေရာမဟုတ်ချေသေး ဟု အသပြာတစ်ထောင်ကို ထို ပန်းကုံးသည်အားသာလျှင် ပေးခဲ့ပြီးလျှင် မင်းစားတော်ချက်အထံသို့သွား၍ တပည့်လုပ်ပြန်၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ စားတော်ချက်သည် မင်းအား ဘောဇဉ်အထူးကို ပို့ဆောင်လေသော် မိမိအတွက် ချက်စိမ့်သောငှာ ဘုရားလောင်းအား အရိုးသားကို ပေး၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုအရိုးများကို စားတော်ချက်ဆိုတိုင်း ပြီးစေ၏။ ထိုအခါ ဟင်းနံ့သည် မြို့အလုံးကို နှံ့၏။ မဒ္ဒရာဇ်မင်းသည် ထိုအနံ့ကို နံ၍ သင် စားဖိုသည်အိမ်၌ တစ်ပါးသော ဟင်းမျိုးကို ချက်သလောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းမြတ်... မချက်ပါ၊ စင်စစ်သော်ကား အကျွန်ုပ်တပည့်အား အကျွန်ုပ်ဖို့ ထမင်းကိုလည်းကောင်း၊ အရိုးသားကိုလည်းကောင်း ချက်စိမ့်သောငှာ ပေးခဲ့၏။ ထိုအနံ့သည် ထိုဟင်း၏အနံ့ ဖြစ်လတ္တံ့ဟု တင်လျှောက်လျှင် မဒ္ဒရာဇ်မင်းသည် ထိုဟင်းကိုဆောင်ယူစေ၍ ထိုဟင်းမှ အတန်ငယ် လျာဖျား၌ထားတော်မူ၏။ ထိုခဏ၌ အရသာကိုဆောင်တတ်သော အကြောနှစ်ထောင်ကို ချောက်ချားစေလျက် နှံ့လေ၏။ မဒ္ဒရာဇ်မင်းသည် ရသတဏှာဖြင့် နှောင်ဖွဲ့လျှင် အသပြာတစ်ထောင်ကိုပေး၍ ဤနေ့မှစ၍ သင့်တပည့်သည် ငါ၏လည်းကောင်း၊ သမီးတော်တို့၏လည်းကောင်း ထမင်းကိုချက်စေ၍ သင်သည် ငါ့ဖို့ ဆောင်ခဲ့လော့၊ သင့်တပည့်ကို သမီးတော်တို့ဖို့ ဆောင်ခဲ့စေလော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ စားဆော်ချက်သည်လည်း သွား၍ ထိုဘုရားလောင်းအား ပြောကြား၏။
ဘုရားလောင်းသည် စားတော်ချက်စကားကို ကြားရလျှင် ယခုအခါ ငါ၏နှလုံးအလိုသည် အပြီးသို့ရောက်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါသည် ပဘာဝတီကို မြင်ရလတ္တံ့ဟု အလွန်နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ ထိုအသပြာတစ်ထောင်ကို စားတော်ဆက်အားသာလျှင်ပေး၍ နက်ဖြန်နေ့၌ စားတော်ထမင်းကို ပြည့်စုံစေပြီးလျှင် မင်း၏ထမင်းချက်တို့ကို ပို့စေ၍ မင်းသမီး၏ ထမင်းခွက်နှင့်တကွသော ထမ်းပိုးကို မိမိထမ်း၍ ပဘာဝတီနေရာ နန်းပြာသာဒ်ထက်သို့ တက်လေ၏။
ပဘာဝတီနှင်ပြီ
ပဘာဝတီသည် ထိုထမ်းပိုးကိုထမ်း၍ နန်းပြာသာဒ်ထက်သို့ တက်လာသော ဘုရားလောင်းကိုမြင်လျှင် ဤကုသမင်းသည် မိမိအား မလျောက်ပတ်သော ကျွန်အမှုကို ပြုဘိ၏။ မပြုအပ်သည်ကို ပြုဘိ၏။ အကယ်၍ ငါသည် နှစ်ရက်သုံးရက် ဆိတ်ဆိတ်နေချေအံ့၊ ယခုအခါ ဤပဘာဝတီသည် ငါ့ကိုနှစ်သက်လေပြီဟု ထင်မှတ်၍ တစ်စုံတစ်ခုသောအရပ်သို့လည်း မသွားမူ၍ ငါ့ကိုကြည့်လျက် ဤအရပ်၌သာလျှင် နေလတ္တံ့၊ ယခုသာလျှင် ထိုကုသမင်းကို ပြေးစေအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုပဘာဝတီသည် တံခါး
ရွက် ထက်ဝက်ကိုဖွင့်၍ လက်တစ်ဖက်ကို တံခါးရွက်ဆွဲ၍ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် တံခါးကျည်ကိုနှိပ်၍ ဆဲရေးမြည်တမ်းလိုရကား-
ဒိဝါ စ ရတ္တော စ နိသီထကာလေ။
ပဋိဂစ္ဆ တွံ ခိပ္ပံ ကုသာဝတိံ ကုသေ၊
နိစ္ဆာမိ ဒုဗ္ဗဏ္ဏမဟံ ဝသန္တံ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂။ ကုသေ၊ ကုသမင်းမြတ်။ အနုဇ္ဇုဘူတေန၊ ကောက်သောရာဂစိတ်ဖြင့်။ မဟန္တံ၊ ကြီးစွာသော ထမ်းပိုးကို။ ဟရံ-ဟရန္တော၊ ထမ်းလျက်။ ဒိဝါ စ၊ နေ့၌ လည်းကောင်း။ ရတ္တော စ၊ ညဉ့်၌ လည်းကောင်း။ နိသီထကာလေ စ၊ ထိုင်သောအခါ၌ လည်းကောင်း။ မဟန္တံ၊ ကြီးစွာသော ဆင်းရဲကို။ အနုဘဝိဿသိ၊ အစဉ်ခံစားဘိ၏ တကား။ တွံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ ကုသာဝတိံ၊ ကုသဝတီပြည်ကြီးသို့။ ပဋိဂစ္ဆေ၊ ပြန်လေလော့။ ဣဓ၊ ဤငါတို့ပြည်၌။ ဝသန္တံ၊ နေလာသော။ တံ၊ သင့်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ နိစ္ဆာမိ၊ အလိုမရှိ။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်နည်းဟူမူကား။ ဒုဗ္ဗဏ္ဏံ-ဒုဗ္ဗဏ္ဏတ္တာ၊ အဆင်းမလှသောကြောင့်တည်း။
မချစ်ရ ငါမပြန်
ထိုကုသမင်းသည် ငါသည် ပဘာဝတီအထံမှ စကားရပြီဟု အလွန် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ ပဘာဝတီအား စကားတုံ့ပြန်လိုရကား-
ပဘာဝတီ ပဏ္ဏပလောဘိတော တဝ။
ရမာမိ မဒ္ဒဿ နိကေတရမ္မေ၊
ဟိတွာန ရဋ္ဌံ တဝ ဒဿနေ ရတော။
သမ္မူဠှရူပေါ ဝိစရာမိ မေဒိနိံ။
ဒိသံ နဇာနာမိ ကုတောမှိ အာဂတော၊
တယမှိ မတ္တော မိဂမန္ဒလောစနေ။
သုသောဏိ တဝ ကာမာဟိ၊
နာဟံ ရဇ္ဇေန မတ္တိကော။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃။ ပဘာပတီ၊ ရှင်မ ပဘာဝတီ။ တဝ၊ သင်၏။ ဝဏ္ဏပလောဘိတော၊ လှပတင့်တယ်ခြင်းဟူသော အဆင်းဖြင့် ဖျားယောင်းအပ်သည်ဖြစ်၍။ ဣတော၊ ဤသင်တို့ပျော်ရာ သာဂလပြည်တော်မှ။ ကုသာဝတိံ၊ ငါတို့နေရာ ကုသဝတီ ပြည်ကြီးသို့။ နာဟံ ဂမိဿာမိ၊ ငါမသွားအံ့။ မဒ္ဒဿ၊ ရှင့်ခမည်းတော် မဒ္ဒရာဇ်မင်း၏။ ရမ္မေ၊ မွေ့လျော်တော်မူရာဖြစ်သော။ နိကေတေ၊ ရွှေနန်းတော်၌။ ရမာမိ၊ ငါမွေ့လျော်၏။ တဝဒဿနေ၊ သင့်ကိုမြင်ရခြင်း၌။ ရတော၊ ချစ်ခင်တပ်စွန်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍။ ရမာမိ၊ မွေ့လျော်၏။ ရဋ္ဌံ၊ သင့်တို့ပျော်ရာ သာဂလမည်သော ဤရွှေပြည်ကို။ ဟိတွာန၊ စွန့်ပစ်၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ဂမိဿာမိ၊ မသွားနိုင်။
၄။ ပဘာဝတီ၊ ရှင်မ ပဘာဝတီ။ တဝ၊ သင်၏။ ဝဏ္ဏပလောဘိတော၊ ရူပါရုံတည်းဟူသော အဆင်းဖြင့် ဖျားယောင်းရကား။ သမ္မူဠှရူပေါ၊ ချစ်ခင်လေးမြတ် တပ်စွန်းခြင်းဟူသော ကိလေသာဖြင့် တွေဝေသော သဘောရှိသည်ဖြစ်၍။ မေဒိနိံ၊ မြေအပြင်၌။ ဝိစရာမိ၊ ငါသွားလာ၏။ ကုတော၊ အဘယ်အရပ်မှ။ အာဂတော၊ လာသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏ဟူ၍။ ဒိသံ၊ အရပ်မျက်နှာကို။ န ဇာနာမိ၊ ငါ မမှတ်မိပြီ။ တယိ၊ သင်၌။ မတ္တော၊ ချစ်ခင်လေးမြတ် တပ်စွန်းသောအားဖြင့် မေ့လျော့သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ခဲ့ပြီ။ (တစ်နည်းကား) တယိ-တယာ၊ သင်သည်။ မတ္တော၊ ငါ့ကိုမေ့သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ခဲ့ပြီ။
၅။ မိဂမန္ဒလောစနေ၊ ယနေ့မွေးစဖြစ်သော သမင်ငယ်၏ မျက်စိနှင့်တူသော စိမ်းညိုသော မျက်စိရှိထသော။ သုဝဏ္ဏစီရဝသနေ၊ ရွှေချည်တို့ဖြင့် ရက်အပ်သော အဝတ်အထည်ကိုလည်း ဝတ်ထသော။ ဇာတရူပသုမေခလေ၊ ရွှေပြားခါးကြိုးကိုလည်း ဆင်ထသော။ သုဿောဏိ၊ လျပါးသေးသွယ် ငယ်သောခါးရှိသော ရှင်မ ပဘာဝတီ။ တဝ၊ သင့်အား။ ကာမေဟိ၊ ချစ်ခင်တပ်စွန်းခြင်းတို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ရဇ္ဇေန၊ ပြည်ကြီးစည်းစိမ်ဖြင့်။ နအတ္ထိကော၊ အလိုမရှိပြီ။
ပဘာဝတီ ထွက်မလာပြီ
ဤသို့ ကုသမင်း ပြောဆိုလတ်သော် ထိုပဘာဝတီသည် ကြံ၏။ ငါသည် ဤကုသမင်းကို နှလုံးမသာမာသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ပြက်ရယ် ပြု၏။ ဤကုသမင်းသည်ကား ငါ့ကို တပ်စွန်း၍ သာလျှင် ပြောဆိုဘိ၏။ စင်စစ်သော်ကား ငါ့ကို ငါ ကုသမင်းတကားဟု ကြုံးဝါးလျက် အကယ်၍ လက်ကို ဆွဲကိုင်ငြားအံ့၊ ဤသိုဆွဲကိုင်ခဲ့သော် ထိုကုသမင်းကို အဘယ်သူသည် တားမြစ်နိုင်ချေအံ့နည်း။ ငါ့ကို ပြောကြားသော ဤစကားကိုလည်း တစ်စုံ တစ်ယောက်သောသူသည် ကြားခဲ့ရာ၏ဟု နှလုံးသွင်း၍ တံခါးကိုပိတ်ပြီးလျှင် တံခါးကျင်ကိုလျှို၍ တိုက်ခန်းတွင်း၌ တည်၏။
မင်းကုသ မှောက်လျက်လဲပြီ
ထိုကုသမင်းသည်လည်း ထမင်းနှင့်တကွသော ထမ်းပိုးကို ထမ်းယူ၍ မင်းသမီးတို့ကို လုပ်ကျွေး၏။ ပဘာဝတီသည် သွားချေ၊ ကုသမင်းချက်သော ထမင်းကို ဆောင်ချေလော့ဟု အထိန်းတော် ခုဇ္ဇာကို စေလိုက်၏။ ထိုအထိန်းတော် ခုဇ္ဇာသည် ဆောင်ယူ၍ စားတော်မူပါလော့ဟု ဆို၏။ ငါသည် ကုသမင်းချက်သော ထမင်းကို မစားအံ့၊ သင်သည်လျှင်စား၍ သင့်အားရအပ်သော ရိက္ခာကိုယူ၍ ထမင်းချက်ပြီးလျှင် ဆောင်ယူခဲ့ပါလော့၊ ကုသမင်းလာသော အဖြစ်ကိုလည်း တစ်စုံ တစ်ယောက်သောသူအား မကြားလေလင့်ဟု မှာဆို၏။
အထိန်းတော် ခုဇ္ဇာသည် ထိုနေ့မှစ၍ ပဘာဝတီအစုကိုယူ၍ မိမိစား၏။ မိမိအစုကို ပဘာဝတီအားပေး၏။ ကုသမင်းသည်လည်း ထိုနေ့မှစ၍ ပဘာဝတီကိုမမြင်ရကား ကြံတော်မူပြန်၏။ ပဘာဝတီသည် ငါ့၌ ချစ်ခြင်း မရှိပြီ၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ ချစ်ခြင်း ရှိဦးမည်လော၊ ပဘာဝတီကို စုံစမ်းအံ့ဟု ကြံတော်မူ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုကုသမင်းသည် မင်းသမီးကိုကျွေးပြီးလျှင် ထမင်းထမ်းပိုးကိုထမ်း၍ ထွက်ခဲ့သည်ရှိသော် ပဘာဝတီ တိုက်ခန်းတံခါးအနီး ပြာသာဒ်အပြင်၌ ခြေတို့ဖြင့်ခတ်လိုက်၍ အိုးခွက်တို့ကို လိမ့်စေပြီးလျှင် ကျည်းဟီးလျက် မိန်းမောဟန်ပြု၍ မှောက်ခုံလဲ၏။
ပဘာဝတီ တံတွေးထွေးခံရ
ပဘာဝတီသည် ကုသမင်း ကျည်းဟီးသံကြောင့် တံခါးကိုဖွင့်လျှင် ထိုကုသမင်း ထမ်းပိုးနှင့်တကွ ဖိမိသည်ကိုမြင်၍ ဤ ကုသမင်းသည် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်ဝယ် မြတ်သော မင်းပေတည်း၊ ငါ့ကိုမှီ၍ နေ့ညဉ့်ပတ်လုံး ဆင်းရဲကြီးစွာခံရ၏။ နူးညံ့သောကြောင့် ထမင်းထမ်းပိုးဖြင့် ဖိလျက်အိပ်ရ၏။ အသက်ရှင်ပါသေးသလော၊ မရှင်ပြီလောဟုကြံ၍ ပဘာဝတီသည် တိုက်ခန်းမှထွက်လတ်၍ ထိုကုသမင်း၏ နှာခေါင်းလေကို စုံစမ်းအံ့သောငှာ လည်ကိုဆန့်၍ မျက်နှာကိုကြည့်၏။ ကုသမင်းသည် ခံတွင်းပြည့်အောင် တံတွေးကိုငုံ၍ ထွေး၏။ ပဘာဝတီကိုယ်၌လည်း ကျစေ၏။ ပဘာဝတီသည် ထိုကုသမင်းကို ဆဲရေး၍ တိုက်ခန်းသို့ဝင်ပြီးလျှင် တံခါးရွက်တစ်ဖက်ကိုပိတ်၍ရပ်လျက် မြည်တမ်း ရေရွတ်လိုရကား-
ယော အနိစ္ဆန္တမိစ္ဆတိ။
အကာမံ ရာဇ ကာမေသိ၊ အကန္တံ ကန္တုမိစ္ဆသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆။ ရာဇ၊ ကုသမင်း။ ယောကောစိ၊ အကြင် အမှတ်မရှိသောသူသည်။ အနိစ္ဆန္တံ၊ အလိုမရှိအပ်သည်ကို။ ဣစ္ဆတိ၊ အလိုရှိ၏။ အကာမံ၊ မနှစ်သက်အပ်သည်ကို။ ကာမေသိ၊ နှစ်သက်၏။ အကန္တံ၊ မနှစ်လိုအပ်သည်ကို။ ကန္တုံ၊ နှစ်လိုအံ့သောငှာ။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တဿ၊ ထိုသူ၏။ သော၊ ထိုအလိုရှိခြင်း နှစ်သက်ခြင်း နှစ်လိုခြင်းသည်။ အဗ္ဘူတီ၊ အစီးအပွားမရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
မကြိုက်ကြိုက် ရဖို့သာ ပဓာန
ထိုကုသမင်းသည်ကား တပ်စွန်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်သောကြောင့် ထိုသို့ ဆဲရေးရေရွတ်သော်လည်း နှလုံးမသာခြင်းကို မဖြစ်စေမူ၍လျှင် ပဘာဝတီအား စကားပြန်ပြောလိုရကား-
ယောနရော လဘတေ ပိယံ။
လာဘမေတ္ထ ပသံသာမ၊
အလာဘော တတ္ထ ပါပကော။
ဟူသော အခြားမရှိသောဂါထာကို ဆို၏။
၇။ အယျေ၊ ရှင်မ ပဘာဝတီ။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ အကာမံ ဝါ၊ အလိုမရှိသည်လည်းဖြစ်သော။ သကာမံ ဝါ၊ အလိုရှိသည်လည်းဖြစ်သော။ လာဘံ၊ ရအပ်သော။ ပိယံ၊ မိမိချစ်အပ်သော သူကို။ လဘတေ၊ ရ၏။ ဧတ္ထ၊ ဤသို့ ချစ်သောသူကို ရရာ၌။ ပသံသာမ၊ ချီးမွမ်းကုန်လတ္တံ့။ တတ္ထ၊ ထိုချစ်အပ်သောသူ၌။ အလာဘော၊ မရခြင်းသည်။ ပါပကော၊ ယုတ်မာ၏။
အပြန်အလှန်ကြပြီ
ပဘာဝတီသည်လည်း ထိုကုသမင်းသည် ဤသို့မနှစ်သက်ဖွယ်သော်လည်း နောက်မဆုတ်လေလျှင် ပို၍ကြမ်းသော စကားကိုဆို၍ ပြေးစေလိုရကား-
ဝါတံ ဇာလေန ဗာဓေသိ၊ ယော အနိစ္ဆန္တမိစ္ဆသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈။ ဘောရာဇ၊ အို... ကုသမင်း။ ယော ရာဇာ၊ အကြင်မင်းသည်။ ကဏိကာရဿ ဒါရုနာ၊ မဟာလှေကားသားဖြင့်။ ပါသာဏသာရံ၊ အနှစ်ပြည့်သော ကျောက်ကို။ ခဏသိ ယထာ၊ တူးသကဲ့သို့လည်းကောင်း။ ဝါတံ၊ လေကို။ ဇာလေန၊ ကွန်ဖြင့်။ ဗာဓေသိ ယထာ၊ ဖွဲ့ထောင်သကဲ့သို့လည်းကောင်း။ ဝထာ၊ ထို့အတူ။ အနိစ္ဆန္တံ၊ အလိုမတူသော ငါ့ကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိဘိ၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ ကုသမင်းသည် စကားတုံ့ ချေလိုရကား-
ဩဟိတော မုဒုလက္ခဏေ။
ယော တေ သာတံ န ဝိန္ဒာမိ၊
တိရောဇနပဒါဂတော။
အဠာရိကော တဒါ ဟောမိ၊
ရညော မဒ္ဒဿန္တေပူရေ။
နာဠရိကော တဒါ ဟောမိ၊
ရာဇာ ဟောမိ တဒါ ကုသော။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာကို ဆို၏။
၉။ မုဒုလက္ခဏေ၊ နူးညံ့လှစွာသော မိန်းတို့၏လက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံသော ရှင်မပဘာဝတီ။ တေ၊ သင်၏။ ဟဒယေ၊ နှလုံး၌။ ပါသာဏော၊ ကျောက်ဖျာကို။ ဩဟိတော နူန၊ ထားလေသလော။ တိရောဇနပဒါ၊ ဇနပုဒ်တစ်ပါးမှ။ အာဂတော၊ ရောက်လာသော။ ယော အဟံ၊ အကြင်ငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ သန္တိကေ၊ အထံ၌။ သာတံ၊ ချမ်းသာရာကို။ န ဝိန္ဒာမိ၊ မရပါ။
၁၀။ မုဒုလက္ခဏေ၊ နူးညံ့လှစွာသော မိန်းမတို့၏လက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံသော ရှင်မပဘာဝတီ။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ ရာဇပုတ္တီ၊ မင်းသမီးဖြစ်သာ ရှင်မပဘာဝတီသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဘကုဋိံ ကတွာ၊ မျက်မှောင် တကြုတ်ကြုတ်ပြု၍။ ဥဒိက္ခတိ၊ ကြည့်၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ အဟံ၊ ငါသည်။ မဒ္ဒဿရညော၊ မဒ္ဒရာဇ်မင်း၏။ အန္တေပုရေ၊ နန်းတော်တွင်း၌။ အာဠာရိကော ဝိယ၊ စားတော်ချက်၏ ကျွန်ကဲ့သို့။ ဟောမိ၊ ဖြစ်ရချေ၏။
၁၁။ မုဒုလက္ခဏေ၊ နူးညံ့လှစွာသော မိန်းမတို့၏လက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံသော ရှင်မပဘာဝတီ။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ ရာဇပုတ္တီ၊ မင်းသမီးဖြစ်သော ရှင်မပဘာဝတီသည်။ မံ၊ ကို။ ဥမှယမာနာ၊ ရယ်မြူးလျက်။ ဥဒိက္ခတိ၊ ကြည့်၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ အာဠကော ဝိယ၊ စားတော်ချက်၏ ကျွန်ကဲ့သို့။ န ဟောမိ၊ ငါ မဖြစ်ရပေ။ တဒါ၊ ထိုသို့ ရယ်မြူးလျက် ကြည့်သောအခါ၌။ ကုသရာဇာ ဝိယ၊ ကုသမင်းကဲ့သို့။ ဟောမိ၊ ဖြစ်ရပေ၏။
ပဘာဝတီသည် ထိုကုသမင်းစကားကို ကြားရလျှင် ဤကုသမင်းသည် အလွန်လျှင် ကပ်ငြိစွဲလမ်း၍ ဆို၏။ ငါသည် မုသာဝါဒကိုပြု၍ တစ်ခုသော ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် ထိုကုသမင်းကို ငါတို့နေပြည်တော်မှ ပြေးစေအံ့ ဟု ကြံ၍ ပြေးစေလိုရကား...
နေဝ မေ တွံ ပတိ အဿ၊ ကမံ ဆန္ဒန္တု သတ္တဓာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂။ ရာဇ၊ ကုသမင်း။ နေမိတ္တာနံ၊ နိမိတ်ကိုသိသော သူတို့၏။ ဝစနံ၊ စကားသည်။ သစ္စံ၊ မှန်သည်။ သစေ ဘဝိဿတိ၊ အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့။ ကာမံ၊ စင်စစ်။ မေ၊ ငါ၏။ ကာယံ၊ ကိုယ်ကို။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်ပိုင်း။ ဆိန္ဒန္တု၊ ဖြတ်စေကာမူ။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ပတိ၊ လင်သည်။ နေဝ အဿ၊ မဖြစ်ရာ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝဒိံသု၊ ဖတ်ဆိုကြကုန်၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ ကုသမင်းသည် တစ်ဖန် ပယ်ပြန်လိုသည်ဖြစ်၍ ရှင်မပဘာဝတီ... ငါသည်လည်း ငါတို့ ကုသဝတီပြည်ကြီး၌ နိမိတ်ဖတ်တတ်သောသူတို့ကို မေးခဲ့အပ်သည်ရှိသော် ထိုနိမိတ်ဖတ်တတ်သော သူတို့သည် ခြင်္သေ့မင်းအသံနှင့်တူသော အသံရှိသော ကုသမင်းကိုထား၍ ကုသမင်းမှတစ်ပါး သင့်အား လင်မည်သည် မရှိဟု ဖတ်ဆိုကြကုန်၏။ ငါသည်လည်း ငါ့ဉာဏ်စွမ်းဖြင့် နိမိတ်တို့ကို ဤအတူလျှင် ဖတ်ဆိုပြီ ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ပြန်ကြားလိုရကား-
နေဝ တုယှံ ပတိ အတ္ထိ၊
အညော သီဟဿရာ ကုသာ။
ဟူသော အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၃။ အယျေ၊ ရှင်မ ပဘာဝတီ။ အညေသံ ဝစနံ၊ ငါမှတစ်ပါးသော နိမိတ်ဖတ်တတ်သော သူတို့၏ စကားသည်လည်းကောင်း။ ယဒိ ဝါ၊ ထိုမှတပါးလည်း။ မမဝစနံ၊ ငါ့စကားသည်လည်းကောင်း။ သစ္စံ၊ မှန်သည်။ သစေ သိယာ၊ အကယ်၍ ဖြစ်အံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ဖြစ်သည်ရှိသော်။ သီဟဿရာ၊ ခြင်္သေ့မင်း အသံနှင့်တူသော အသံရှိသော။ အညော ကုသာ၊ ကုသမင်းမှတစ်ပါး။ တုယှံ၊ သင့်အား။ ပတိ၊ လင်သည်။ နေဝ အတ္ထိ၊ မရှိသလျှင်ကတည်း။
ပဘာဝတီသည် ထိုကုသမင်းစကားကို ကြားလျှင် ဤမင်းကို ရှက်စိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်၊ ပြေးလိုမူလည်း ပြေးပစေ၊ မပြေးလိုမူလည်း နေပစေ၊ ငါ့အား ဤကုသမင်းဖြင့် အဘယ်မူအံ့နည်း ဟု တံခါးကိုပိတ်၍ မိမိကိုယ်တို့ မပြပြီ။
ကုသမင်းသည်လည်း ထမ်းပိုးကိုထမ်း၍ ဆင်းသွားရ၏။ ထိုနေ့မှစ၍ ပဘာဝတီကို မမြင်ရပြီ။ စဖိုသည်အမှုကို ပြုလျက် အလွန်ပင်ပန်း၏။ နံနက်စာ စားပြီးသော် ထင်းတို့ကို ခွဲရ၏။ အိုးခွက်တို့ကို ဆေးရ၏။ ထမ်းပိုးဖြင့် ရေထမ်းရ၏။ အိပ်သည်ရှိသော် ထမင်းတင်သော အင်းပျဉ်၌ အိပ်ရ၏။ နံနက်စောစောကလျှင် ထ၍ ယာဂုအစရှိသည်တို့ကို ချက်ရ၏။ ထမ်းယူ ပို့ဆောင်ရ၏။ ကျွေးမွေးရ၏။ မိန်းမ၌ ချစ်ကြိုက် နှစ်သက်ခြင်းတည်းဟူသော ရာဂကိုမှီ၍ လွန်ကဲသော ဆင်းရဲကို ခံရ၏။
ခုဇ္ဇာကို ကပ်၍ပြောသည်
ထိုကုသမင်းသည် တစ်နေ့သ၌ စဖိုအိမ်တံခါးဖြင့် သွားသော အထိန်းတော် ခုဇ္ဇာကိုမြင်လျှင် ခေါ်၏။ ထိုအထိန်းတော်ခုဇ္ဇာသည် ပဘာဝတီကို ကြောက်သောကြောင့် ထိုကုသမင်းအထံသို့ သွားအံ့သောငှာ မဝံ့ရကား အလျင်လိုသကဲ့သို့ သွား၏။ ထိုအခါ ခုဇ္ဇာသို့ လျင်မြန်စွာချဉ်းကပ်၍ ခုဇ္ဇာဟုခေါ်၏။ ထိုခုဇ္ဇာသည် ပြန်လည်၍ရပ်လျက် အဘယ်သူနည်းဟု ဆို၍ အရှင်မင်းကြီးတို့၏ စကားကို မကြားဝံ့ကုန်ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ခုဇ္ဇာကို ခုဇ္ဇာ... သင်သည်လည်းကောင်း သင့် သခင်မ ပဘာဝတီသည်လည်းကောင်း သင်တို့နှစ်ယောက်စလုံးပင် အလွန်လျှင် မာကျော၏။ ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး သင်တို့အထံ၌ နေပါလျက် အနာကင်းပါ၏လော ဟူသော စကားကိုမျှလည်း မရပါ၊ ပေးကမ်းအပ်သော လက်ဆောင်ကိုကား အဘယ်မှာ ရပါကုန်အံ့နည်း၊ သင်တို့၏ ဤအမှုကို ထားဘိဦး၊ စင်စစ်သော်ကား ငါ့အား ပဘာဝတီကို နူးညံ့အောင်ပြု၍ပြခြင်းငှာ တတ်နိုင်ပါမည်လောဟုဆို၏။ ထိုအခါ အထိန်းတော်ခုဇ္ဇာသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ ထို့နောက် ခုဇ္ဇာအား သင်သည် ငါ့အား ပြအံ့သောငှာ အကယ်၍ တတ်နိုင်အံ့၊ ဤသို့တတ်နိုင်သည်ရှိသော် သင့်အား ကျွန်အဖြစ်ကို ဖြောင့်ဖြောင့်တော်လှန်သည်ကိုပြု၍ လည်ရွဲတန်ဆာကို ငါပေးအံ့ဟုဆို၍ အထိန်းတော်ခုဇ္ဇာကို ဖြားယောင်းလိုရကား-
ပတွာ ခုဇ္ဇေ ကုသာဝတိံ။
သစေ မံ နာဂနာသူရူ၊ ဩလောကေယျ ပဘာဝတီ။
ပတွာ ခုဇ္ဇေ ကုသာဝတိံ။
သစေ မ နာဂနာသူရူ၊ အာလပေယျ ပဘာဝတီ။
ပတွာ ခုဇ္ဇေ ကုသာဝတိံ။
သစေ မံ နာဂနာသူရူ၊ ဥမှာယေယျ ပဘာဝတီ။
ပတွာ ခုဇ္ဇေ ကုသာဝတိံ။
သစေ မံ နာဂနာသူရူ၊ ပမှာယေယျ၊ ပဘာဝတီ။
ပတွာ ခုဇ္ဇေ ကုသာဝတိံ။
သစေ မံ နာဂနာသူရူ၊ ပါဏီဟိ ဥပသမ္ဖုသေ။
ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၄။ ခုဇ္ဇေ၊ မိခင် ခုဇ္ဇာ။ နာဂနာသူရူ၊ ဆင်နှာမောင်းနှင့်တူသော ဦရုလက္ခဏာရှိသော။ ပဘာဝတီ၊ ပဘာဂတီကို။ မံ၊ ငါ့ကို။ သစေ ဩလောကေယျ၊ အကယ်၍ ကြည့်နိုင်စေငြားအံ့။ ကုသာဝတိံ၊ ကုသဝတီပြည်သို့။ ပတွာ၊ ရောက်၍။ တေ၊ သင့်အား။ နေက္ခံ၊ ရွှေစင်ဖြင့်ပြီးသော။ ဂီဝံ၊ လည်ရွဲတန်ဆာကို။ ကာရေဿံ၊ ပြုစေအံ့။
၁၅။ ခုဇ္ဇေ၊ အထိန်းတော် ခုဇ္ဇာ။ နာဂနာသူရူ၊ ဆင်နှာမောင်းနှင့်တူသော ပေါင်ရှိသော။ ပဘာဝတီ၊ ပဘာဝတီ အမည်ရှိသော မင်းသမီးကို။ မံ၊ ဆို။ သစေ အာလပေယျ၊ အကယ်၍ခေါ်စေနိုင်ငြားအံ့။ ကုသဝတိံ၊ ငါတို့နေရာ ကုသဝတီပြည်ကြီးသို့။ ပတွာ၊ ရောက်၍။ တေ၊ သင့်အား။ နေက္ခံ၊ ရွှေစင်ဖြင့်ပြီးသော။ ဂီဝံ၊ လည်ရွဲတန်ဆာကို။ ကာရေဿံ၊ ပြုစေအံ့။
၁၆။ ခုဇ္ဇေ၊ မိခင် ခုဇ္ဇာ။ နာဂနာသူရူ၊ ဆင်နှာမောင်းနှင့်တူသော ပေါင်ရှိသော။ ပဘာဝတီ၊ ပဘာဝတီ အမည်ရှိသော မင်းသမီးကို။ မံ၊ ငါ့ကို။ သစေ ဥမှာယေယျ၊ အကယ်၍ ဖြည်းညင်းသာယာစွာ ရယ်စေနိုင်ငြားအံ့။ ကုသာတိံ၊ ကုသဝတီ အမည်ရှိသော မင်းနေပြည်တော်ကြီးသို့။ ပတွာ၊ ရောက်၍။ တေ၊ သင်မိခင်အား။ နေက္ခံ၊ ရွှေစင်ဖြင့်ပြီးသော။ ဂီဝံ၊ လည်ရွဲတန်ဆာကို။ ကာရေဿံ၊ ပြုစေအံ့။
၁၇။ ခုဇ္ဇေ၊ ခုဇ္ဇာမည်ခေါ်သော အထိန်းတော်။ နာဂနာသူရူ၊ ရင်းကြီးဖျားငယ် တင့်တယ်လှစွာ ဆင်နှာမောင်းနှင့်တူသော ဥရုလက္ခဏာရှိသော။ ပဘာဝတီ၊ ပဘာဝတီ အမည်ရှိသော မင်းသမီးကို။ မံ၊ ငါ့ကို။ သစေ ပမှာယေယျ၊ အကယ်၍ ပြင်းစွာ ရယ်ရွှင်စေနိုင်ငြားအံ့။ ကုသာဝတိံ၊ ကုသဝတီ အမည်ရှိသော မင်းနေပြည်တော်ကြီးသို့။ ပတွာ၊ ရောက်၍။ တေ၊ သင့်အား။ နေက္ခံ၊ ရွှေစင်ဖြင့်ပြီးသော။ ဂီဝံ၊ လည်ရွဲတန်ဆာကို။ ကရေဿံ၊ ပြုစေအံ့။
၁၈။ ခုဇ္ဇေ၊ အထိန်းတော် ခုဇ္ဇာ။ နာဂနာသူရူ၊ ဆင်နှာမောင်းနှင့်တူသော ရင်းကြီးဖျားငယ် တင့်တယ်သော ပေါင်ရှိသော။ ပဘာဝတီ၊ မင်းသမီး ပဘာဝတီကို။ မံ၊ ငါ့ကို။ ပါဏီဟိ၊ လက်တို့ဖြင့်။ သစေ ဥပသမ္ဖုသေ၊ အကယ်၍ သုံးသပ်စေနိုင်ငြားအံ့။ ကုသာဝတိံ၊ ငါ့ကိုနေရာ ကုသဝတီပြည်ကြီးသို့။ ပတွာ၊ ရောက်၍။ တေ၊ သင့်အား။ နေက္ခံ၊ ရွှေစင်ဖြင့်ပြီးသော။ ဂီဝံ၊ လည်ရွဲတန်ဆာ ကို။ ကရေဿံ၊ ပြုစေအံ့။
ခုဇ္ဇာ၏ ကြိုးပမ်းချက်
ထိုအထိန်းတော် ခုဇ္ဇာသည် ကုသမင်းစကားကို ကြား၍ အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးတို့သည် ကြွတော်မူပါလော့၊ နှစ်ရက်သုံးရက်လွန်သဖြင့် ထိုမင်းသမီး ပဘာဝတီကို အရှင်မင်းကြီးအလိုတော်သို့ လိုက်သည်ကို ပြုပါအံ့၊ အကျွန်ုပ် လုံ့လကို ကြည့်တော်မူဦးလော့ ဟု ဆို၍ ပြုဖွယ်ကိစ္စကို ပြုပြီးလျှင် ပဘာဝတီအထံသို့သွား၍ ထိုပဘာဝတီနေရာ တိုက်ခန်းကို သုတ်သင်သကဲ့သို့ ယူအပ်သည်နှင့်ယှဉ်သော တီကျစ်စာတို့ကိုလည်း မကြွင်းစေမူ၍ အယုတ်သဖြင့် ခြေနင်းတို့ကိုလည်း ထုတ်၍ အလုံးစုံသော တိုက်ခန်းကို တံမြက်လှည်း၍ တိုက်ခန်းတံခါးခုံကို အခြားပြု၍ မြင့်သောနေရာကို ခင်းပြီးလျှင် ပဘာဝတီအား တစ်ခုသော နိမ့်သောအင်းပျဉ်ကိုခင်း၍ ချစ်သမီး... လာလှည့်၊ သင့်ဦးခေါင်း၌ သန်းရှာအံ့ဟု ဆို၍ ထိုပဘာဝတီကို နိမ့်သောအင်းပျဉ်၌ နေစေ၍ မိမိပေါင်ပေါ်၌ ပဘာဝတီဦးခေါင်းကိုထား၍ အတန်ငယ် ယားစေပြီးလျှင် ဤမင်းသမီးဦးခေါင်း၌ သန်းတို့သည် များစွတကား ဟု ဆို၍ မိမိခေါင်းမှ သန်းတို့ကိုယူ၍ ပဘာဝတီလက်၌ ထားစေပြီးလျှင် ချစ်သမီး... ဦးခေါင်းမှ အညစ်အကြေးဖြစ်ကုန်သော သန်းတို့ကို ရှုပါလော့ ဟု ချစ်ဖွယ်သောစကားကို ပြောဆို၍ ကုသမင်း ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ပြောဆိုလိုရကား-
အာဠာရိကေ ဘတေ ပေါသေ၊
ဝေတနေန အနတ္ထိကေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၆။ ရာဇပုတ္တိ၊ ရှင်မင်းသမီး။ တွံ၊ အရှင်သမီးတော်သည်။ ကုသေ၊ ကုသဝတီပြည်၌။ သာတမ္ပိ၊ စိုးစဉ်းမျှသော ချမ်းသာကိုလည်း။ န ဟိ နူန ဝိန္ဒတိ၊ မရပါသလော။ အယံ ရာဇာ၊ ဤကုသမင်းသည်။ အာဠာရိကေ၊ စဖိုသည်အဖြစ်၌။ ဝေတနေန၊ အခဖြင့်။ အနတ္ထိကေ၊ အလိုမရှိဘဲ။ ဘတေ၊ အခစားယောက်ျား ဖြစ်လျက်။ တုမှေ၊ အရှင့်သမီးတော်တို့ကို။ ပေါသေ၊ မွေးကျွေးပေ၏။
ခုဇ္ဇာကို ကြိမ်းမောင်းပုံ
ထိုပဘာဝတီသည် အထိန်းတော်ခုဇ္ဇာ၌ အမျက်ထွက်၏။ ထိုသို့ အမျက်ထွက်သောအခါ ပဘာဝတီကို အထိန်းတော် ခုဇ္ဇာသည် လည်၌ ကိုင်၍ တိုက်ခန်းတွင်းသို့ ပစ်လိုက်ပြီးလျှင် အဝ၌နေလျက် တံခါးလှည့်ကြိုး၌ ဆွဲလျက်ရပ်၏။ ပဘာဝတီသည် ထိုခုဇ္ဇာကို ဖမ်းအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ တံခါးဝ၌ရပ်လျက် ဆဲရေးလိုကား -
သုနိသိတေန သတ္ထေန၊ ဧဝံ ဒုဗ္ဘာသိတံ ဘဏံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀။ ဧဝံ၊ ဤသို့ န ဟိနူနာယံ ရာဇပုတ္တီ အစရှိသော အပြားအားဖြင့်။ ဒုဗ္ဘာသိတံ၊ မကောင်းသဖြင့် ဆိုအပ်သော စကားကို။ ဘဏံ-ဘဏန္တီ၊ ဆိုသော။ အယံသာ ခုဇ္ဇာ၊ ဤ ခုဇ္ဇာသည်။ အတ္ထိ၊ ၏။ ဧတာယ၊ ဤခုဇ္ဇာ၏။ ဇိဝှာယ၊ လျှာကို။ သုနိသိတေန၊ ကောင်းသွားအပ်သော။ သတ္ထေန၊ ဓားဖြင့်။ ဆေဒနံ၊ ဖြတ်ခြင်းကို။ န ဟိ နူန လဘဘိ၊ မရလတ္တံ့လော။ လဘိဿတိ ဧဝ၊ ရလတ္တံ့သည်သာလျှင်တည်း။
ခုဇ္ဇာ ကြုံးဝါးသံ
ထိုသို့ ပဘာဝတီ ဆဲရေးသောအခါ အထိန်းတော် ခုဇ္ဇာသည် တံခါးလှည့်ကြိုးကိုဆွဲ၍ ရပ်လျက်လျှင် ပညာမရှိသော ဆုံးမခက်သော သူငယ်မ... သင့်အား သင့်အဆင်းသည် အသို့ပြုလတ္တံ့နည်း၊ ငါတို့သည် သင့်အဆင်းကို စား၍မျှ ရကုန်အံ့လော ဟု ဆိုမြည်လျက် တစ်ဆယ့်သုံးဂါထာတို့ဖြင့် ကုသမင်း ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ထင်ရှားပြလျက် ခုဇ္ဇာ၏ ကြုံးဝါးခြင်းမည်သည်ကို ကြုံးဝါးလိုရကား-
မဟာယသောတိ ကတွာန၊ ကရဿု ရုစိရေ ပိယံ။
။ လ။
ကုသရာဇာတိ ကတွာန၊ ကရဿု ရုစိရေ ပိယံ။
ဟူသော ဤ တစ်ဆယ့်သုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၁။ ပဘာဝတီ၊ ရှင်မ ပဘာဝတီ။ တွံ၊ ရှင်မသည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ရူပေန စ၊ အဆင်းအားဖြင့်လည်းကောင်း။ အာရောဟေန စ၊ လုံးရပ်သဏ္ဌာန် ကြန်အင်လက္ခဏာအားဖြင့် လည်းကောင်း။ နံ၊ ထိုကုသမင်းမြတ်ကို။ မာ ပါမေသိ၊ မာန်မမူလင့်လော့။ မဟာယသောတိ၊ ကြီးမြတ်သော အာနုဘော်ရှိသော မင်းပေတည်းဟု။ ဟဒယေ၊ နှလုံး၌။ ကတွာန၊ ပြုဦး၍။ ရုစိရေ၊ ချစ်အပ်သော ကုသမင်းမြတ်ကို မြင်ရာ၌။ ပိယံ၊ ချစ်ခြင်းကို။ ကရဿု၊ ပြုဘိလော့။
၂၂။ ပဘာဝတီ၊ ရှင်မ ပဘာဝတီ။ တွံ၊ ရှင်မသည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ရူပေန စ၊ အဆင်းအားဖြင့်လည်းကောင်း။ အာရောဟေန စ၊ လုံးရပ်သဏ္ဌာန် ကြန်အင်လက္ခဏာအားဖြင့် လည်းကောင်း။ နံ၊ ထိုကုသမင်းမြတ်ကို။ မာ ပါမေသိ၊ မာန်မမူလင့်လော့။ မဟဒ္ဓနောတိ၊ များသော ဥစ္စာနှစ်ရှိသော မင်းပေတည်းဟု။ ဟဒယေ၊ နှလုံး၌။ ကတွာန၊ ပြုဦး၍။ ရုစိရေ၊ ချစ်အပ်သော ကုသမင်းမြတ်ကို မြင်ရာ၌။ ပိယံ၊ ချစ်ခြင်းကို။ ကရဿု၊ ပြုဘိလော့။
၂၃။ ပဘာဝတီ၊ ရှင်မ ပဘာဝတီ။ တွံ၊ ရှင်မသည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ရူပေန စ၊ အဆင်းအားဖြင့် လည်းကောင်း အာရောဟေန စ၊ လုံးရပ်သဏ္ဌာန် ကြန်အင်လက္ခဏာအားဖြင့် လည်းကောင်း။ နံ၊ ထိုကုသမင်းမြတ်ကို။ မာ ပါမေသိ၊ မာန်မမူလင့်လော့။ မဟဗ္ဗလောတိ၊ ခွန်အားကြီးသောမင်းပေတည်းဟု။ ဟဒယေ၊ နှလုံး၌၊ ကတွာန၊ ပြုဦး၍။ ရုစိရေ၊ ချစ်အပ်သော ကုသမင်းမြတ်ကို မြင်ရာ၌။ ပိယံ၊ ချစ်ခြင်းကို။ ကရဿု၊ ပြုဘိလော့။
၂၄။ ပဘာဝတီ၊ ရှင်မ ပဘာဝတီ။ တွံ၊ ရှင်မသည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ရူပေန စ၊ အဆင်းအားဖြင့် လည်းကောင်း။ အာရာဟေန စ၊ လုံးရပ်သဏ္ဌာန် ကြန်အင်လက္ခဏာအားဖြင့် လည်းကောင်း။ နံ၊ ထိုကုသမင်းမြတ်ကို။ မာ ပါမေသိ၊ မာန်မမူလင့်လော့။ မဟာရဋ္ဌောတိ၊ ပြန့်ပြောသော တိုင်းနိုင်ငံရှိသော မင်းပေတည်းဟု။ ဟဒယေ၊ နှလုံး၌။ ကတွာန၊ ပြုဦး၍။ ရုစိရေ၊ ချစ်အပ်သော ကုသမင်းမြတ်ကို မြင်ရာ၌။ ပိယံ၊ ချစ်ခြင်းကို။ ကရဿု၊ ပြုဘိလော့။
၂၅။ ပဘာဝတီ၊ ရှင်မ ပဘာဝတီ။ တွံ၊ ရှင်မသည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ရူပေန စ၊ အဆင်းအားဖြင့် လည်းကောင်း။ အာရောဟေန စ၊ လုံးရပ်သဏ္ဌာန် ကြန်အင်လက္ခဏာအားဖြင့် လည်းကောင်း။ နံ၊ ထိုကုသမင်းမြတ်ကို။ မာ ပါမေသိ၊ မာန်မမူလင့်လော့။ မဟာရာဇာတိ၊ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ မြတ်သောမင်းပေတည်းဟု။ ဟဒယေ၊ နှလုံး၌။ ကတွာန၊ ပြုဦး၍။ ရုစိရေ၊ ချစ်အပ်သော ကုသမင်းမြတ်ကို မြင်ရာ၌။ ပိယံ၊ ချစ်မြတ်နိုးခြင်းကို။ ကရဿု၊ ပြုဘိလော့။
၂၆။ ပဘာဝတီ၊ ရှင်မ ပဘာဝတီ။ တွံ၊ ရှင်မသည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ရူပေန စ၊ အဆင်းအားဖြင့်လည်းကောင်း။ အာရောဟေန စ၊ လုံးရပ်သဏ္ဌာန် ကြန်အင်လက္ခဏာအားဖြင့် လည်းကောင်း။ နံ၊ ထိုကုသမင်းမြတ်ကို။ မာ ပါမေသိ၊ မာန်မမူလင့်လော့။ သီဟဿရောတိ၊ ခြင်္သေ့မင်း၏ အသံနှင့်တူသော အသံရှိသောမင်းပေတည်းဟု။ ဟဒယေ၊ နှလုံး၌။ ကတွာန၊ ပြုဦး၍။ ရုစိရေ၊ ချစ်အပ်သော ကုသမင်းမြတ်ကို မြင်ရာ၌။ ပိယံ၊ ချစ်ခြင်းကို။ ကရဿု၊ ပြုဘိလော့။
၂၇။ ပဘာဝတီ၊ ရှင်မ ပဘာဝတီ။ တွံ၊ ရှင်မသည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ရူပေန စ၊ အဆင်းအားဖြင့်လည်းကောင်း။ အာရောဟေန စ၊ လုံးရပ်သဏ္ဌာန် ကြန်အင်လက္ခဏာအားဖြင့် လည်းကောင်း။ နံ၊ ထိုကုသမင်းမြတ်ကို။ မာ ပါမေသိ၊ မာန်မလင့်လော။ ဝဂ္ဂုဿရောတိ၊ တင့်တယ် စံပယ်သော အသံရှိသော မင်းပေတည်း။ ဟဒယေ၊ နှလုံး၌။ ကတွာန၊ ပြုဦး၍။ ရုစိရေ၊ ချစ်အပ်သော ကုသမင်းမြတ်ကိုမြင်ရာ၌။ ပိယံ၊ ချစ်ခြင်းကို။ ကရဿု၊ ပြုဘိလော့။
၂၈။ ပဘာဝတိ၊ ရှင်မ ပဘာဝတီ။ တွံ၊ ရှင်မသည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ရူပေန စ၊ အဆင်းအားဖြင့်လည်းကောင်း။ အာရောဟေန စ၊ လုံးရပ်သဏ္ဌာန် ကြန်အင်လက္ခဏာအားဖြင့် လည်းကောင်း။ နံ၊ ထိုကုသမင်းမြတ်ကို။ မာ ပါမေသိ၊ မာန်မမူလင့်လော့။ ဗိန္ဒုဿရောတိ၊ တစ်ခဲနက်သော အသံရှိသော မင်းပေတည်းဟု။ ဟဒယေ၊ နှလုံး၌။ ကတွညန၊ ပြုဦး၍။ ရုစိရေ၊ ချစ်အပ်သော ကုသမင်းမြတ်ကို မြင်ရာ၌။ ပိယံ၊ ချစ်ခြင်းကို။ ကရဿု၊ ပြုဘိလော့။
၂၉။ ပဘာဝတိ၊ ရှင်မ ပဘာဝတီ။ တွံ၊ ရှင်မသည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ရူပေန စ၊ အဆင်းအားဖြင့် လည်းကောင်း။ အာရောဟေန စ၊ လုံးယပ်သဏ္ဌာန် ကြန်အင်လက္ခာအားဖြင့် လည်းကောင်း။ နံ၊ ထိုကုသမင်းမြတ်ကို။ မာ ပါမေသိ၊ မာန်မမူလင့်လော့။ မဉ္ဇုဿရောတိ၊ ကောင်းသောအသံရှိသော မင်းပေတည်း။ ဟဒယေ၊ နှလုံး၌။ ကတွာန၊ ပြုဦး၍။ ရုစိရေ၊ ချစ်အပ်သော ကုသမင်းမြတ်ကို မြင်ရာ၌။ ပိယံ၊ ချစ်ခြင်းကို။ ကရဿု၊ ပြုဘိလော့။
၃၀။ ပဘာဝတိ၊ ရှင်မ ပဘာဝတီ။ တွံ၊ ရှင်မသည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ရူပေန စ၊ အဆင်းအားဖြင့်လည်းကောင်း။ အာရောဟေန စ၊ လုံးရပ်သဏ္ဌာန် ကြန်အင်လက္ခဏာအားဖြင့် လည်းကောင်း။ နံ၊ ထိုကုသမင်းမြတ်ကို။ မာ ပါမေသိ၊ မာန်မမူလင့်လော့။ မဓုဿရောတိ၊ သာယာသော အသံရှိသော မင်းပေတည်းဟု။ ဟဒယေ၊ နှလုံး၌။ ကတွာန၊ ပြုဦး၍။ ရုစိရေ၊ ချစ်အပ်သော ကုသမင်းမြတ်ကို မြင်ရာ၌။ ပိယံ၊ ချစ်ခြင်းကို။ ကရဿု၊ ပြုဘိလော့။
၃၁။ ပဘာဝတိ၊ ရှင်မ ပဘာဝတီ။ တွံ၊ ရှင်မသည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ရူပေန စ၊ အဆင်းအားဖြင့်လည်းကောင်း။ အာရောဟေန စ၊ လုံးရပ်သဏ္ဌာန် ကြန်အင်လက္ခဏာအားဖြင့် လည်းကောင်း။ နံ၊ ထိုကုသမင်းမြတ်ကို။ မာ ပါမေသိ၊ မာန်မလင့်လော့။ ကတသိပ္ပေါတိ၊ သင်အပ်ပြီးသော အရာမကသော အတတ်ရှိသော မင်းပေတည်းဟု။ ဟဒယေ၊ နှလုံး၌၊ ကတွာန၊ ပြဦး၍။ ရုစိရေ၊ ချစ်အပ်သော ကုသမင်းမြတ်ကို မြင်ရာ၌။ ပိယံ၊ ချစ်ခြင်းကို။ ကရဿု၊ ပြုဘိလော့။
၃၂။ ပဘာဝတိ၊ ရှင်မှ ပဘာဝတီ။ တွံ၊ ရှင်မသည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ရူပေန စ၊ အဆင်းအားဖြင့်လည်းကောင်း။ အာရောဟေန စ၊ လုံးရပ်သဏ္ဌာန် ကြန်အင် လက္ခဏာအားဖြင့် လည်းကောင်း။ နံ၊ ထိုကုသမင်းမြတ်ကို။ မာ ပါမေသိ၊ မာန်မမူလင့်။ ခတ္တိယောတိပိ၊ မပြတ်သော ဩက္ကာကရာဇ် မင်းမျိုးမှဖြစ်သော မင်းပေတည်းဟု။ ဟဒယေ၊ နှလုံး၌။ ကတွာန၊ ပြုဦး၍။ ရုစိရေ၊ ချစ်အပ်သော ကုသမင်းမြတ်ကို မြင်ရာ၌။ ပိယံ၊ ချစ်ခြင်းကို။ ကရဿု၊ ပြုဘိလော့။
၃၃။ ပဘာဝတိ၊ ရှင်မပဘာဝတီ။ တွံ၊ ရှင်မသည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ရူပေန စ၊ အဆင်းအားဖြင့်လည်းကောင်း။ အာရောဟေန စ၊ လုံးရပ်သဏ္ဌာန် ကြန်အင်လက္ခဏာအားဖြင့် လည်းကောင်း။ နံ၊ ထိုကုသမင်းမြတ်ကို။ မာ ပါမေသိ၊ မာန်မမူလင့်။ ကုသရာဇာတိ၊ သိကြားနတ်မင်းပေးသော သမန်းမြက်၏အမည်နှင့်တူသော အမည်ရှိသော ကုသမင်းမြတ်ပေတည်းဟု။ ဟဒယေ၊ နှလုံး၌။ ကတွာန၊ ပြုဦး၍။ ရုစိရေ၊ ချစ်အပ်သော ကုသမင်းမြတ်ကို မြင်ရာ၌။ ပိယံ၊ ချစ်မြတ်နိုးခြင်းကို။ ကရဿု၊ ပြုဘိလော့။
ပဘာဝတီ တောင်းပန်ပြီ
ပဘာဝတီသည် ထိုစကားကိုကြား၍ ခုဇ္ဇာ... သင်သည် အလွန်လျှင် ကြုံးဝါးဘိ၏တကား၊ ငါ့လက်သို့ ရောက်သည်ရှိသော် အရှင်ရှိသောအဖြစ်ကို သင့်အား သိအံ့ဟု ခုဇ္ဇာကို ခြိမ်းခြောက်၏။ ထိုခုဇ္ဇာသည်လည်း ငါသည် သင့်ကိုစောင့်ထိန်းသည်ရှိသော် သင့်ခမည်းတော်အား ကုသမင်းလာသောအဖြစ်ကို ငါ မကြားသိစေ၊ ထိုသို့ဖြစ်စေ၊ ယနေ့ အရှင်မင်းကြီးအား တင်လျှောက်အံ့ဟု ကျယ်စွာသော အသံဖြင့် ကြောက်စေ၏။ ထိုပဘာဝတီသည်လည်း တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် ကြားခဲ့ရာ၏ဟု ခုဇ္ဇာကို တောင်းပန်၏။
ခုနစ်ပြည်ထောင်မင်းတို့ လာတောင်းခြင်း
ကုသမင်းသည်လည်း ပဘာဝတီကိုမြင်ခြင်းငှာ မရသည်ဖြစ်၍ ခုနစ်လပတ်လုံး မကောင်းသောအစာ, မကောင်းသောအိပ်ရာဖြင့် ပင်ပန်းရကား ကြံတော်မူ၏။ အဘယ်သို့ ကြံတော်မူသနည်းဟူမူကား ငါ့အား ထိုပဘာဝတီဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ ခုနစ်လပတ်လုံး နေပါလျက် ပဘာဝတီကို မြင်ခြင်းငှာ မရ၊ အလွန်လျှင် ခက်ထန်၏။ အလွန်လျှင် ညှဉ်းဆဲစွ၊ ငါတို့ ကုသဝတီပြည်ကြီးသို့ ပြန်လည်၍ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကိုသာ ဖူးမြင်အံ့ဟု ဤသို့ ကြံတော်မူ၏။
ထိုခဏ၌ သိကြားနတ်မင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုကုသမင်းမြတ် ငြီးငွေ့သောအဖြစ်ကိုသိ၍ ကုသမင်းမြတ်သည် ခုနစ်လပတ်လုံး ပဘာဝတီကို မြင်ရုံမျှလည်း မရ၊ ထိုကုသမင်းအား ပဘာဝတီကို ရခြင်း၏အကြောင်းကို ငါ ပြုအံ့ ဟု ကြံ၍ မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီး၏ တမန်ပြုလုပ်၍ ခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့အား စေသည်ရှိသော် ပဘာဝတီသည် ကုသမင်းကို စွန့်ပစ်၍လာ၏။ သင်တို့လာလှည့်ကုန်၊ ပဘာဝတီကို ယူလှည့်ကြကုန်ဟု တစ်ယောက် တစ်ယောက်သောမင်းအား အသီးအသီး သတင်းစကားတို့ကို စေလိုက်၏။ ထိုခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့သည် များစွာသောအခြံအရံဖြင့် လာလတ်ကြကုန်၍ သာဂလမြို့သို့ ရောက်ကုန်လျှင် အချင်းချင်း လာသောအကြောင်းကို မသိကြကုန်။ ထိုခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့သည် သင်သည် အဘယ့်ကြောင့် လာသနည်း၊ သင်သည် အဘယ်ကြောင့် လာသနည်း ဟု အချင်းချင်း မေးကြကုန်၍ ထိုအကြောင်းကို သိကြကုန်လျှင် အမျက်ထွက်ကြကုန်၍ သမီးတစ်ယောက်ကိုစင်လျက် ခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့အား ပေးလတ္တံ့သတတ်၊ ထိုမဒ္ဒရာဇ်မင်း၏ မသင့်သောအကျင့်ကို ကြည့်ကြကုန်လော့၊ ငါတို့ကို ချုပ်ချယ်ဘိ၏။ ထိုမဒ္ဒရာဇ်မင်းကို ဖမ်းကြကုန်အံ့ဟု အလုံးစုံသော မင်းတို့သည်လည်း ငါတို့အား သမီးတော် ပဘာဝတီကိုတည်းပေးမည်လော၊ စစ်ကိုတည်း ထိုးမည်လောဟု သတင်းစကားတို့ကို စေလိုက်၍ မြို့ကို ဝန်းရံကုန်၏။
ခု ပေးမှ ဖြစ်တော့မယ်
မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည် ထိုသတင်းစကားကို ကြားရလျှင် အလွန်ကြောက်လန့်ရကား မှူးတော်မတ်တော်တို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ အသို့ ပြုရကုန်အံ့နည်းဟု မေးတော်မူ၏။ ထိုသို့ မေးတော်မူသောအခါ မှူးတော်မတ်တော်တို့သည် အရှင်မင်းမြတ်... ခုနစ်ပြည်ထောင် မင်းတို့သည်လည်း ဤပဘာဝတီကိုမှီ၍ လာရောက်ကြကုန်၏။ အကယ်၍ ပေးတော်မမူအံ့၊ မြိုတော်တံတိုင်းကို ဖြိုဖျက်ပြီးလျှင် မြို့တွင်းသို့ဝင်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေ၍ တိုင်းပြည်ကို ယူကုန်အံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ မြို့တော်ကို မဖျက်ဆီးကုန်မီလျှင် ထိုမင်းတို့အား ပဘာဝတီကို စေလိုက်ကုန်အံ့ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို တင်လျှောက်လိုကုန်ရကား-
ပုရာမဒ္ဒန္တိ ပါကာရံ၊ အာနေန္တေတံ ပဘာဝတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။
၃၄။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဧတေ နာဂါ၊ ထိုခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့၏ဆင်တို့သည်။ ဥပတ်ထဒ္ဓါ၊ အလွန် ခက်ထန်ကုန်၏။ ဝမ္မိတာ၊ ချပ်မန်ညိုကို ဝတ်ဆင်ကုန်သော။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံ ခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့သည်။ တိဋ္ဌန္တိ၊ မြို့တွင်းသို့ ချဉ်းကပ်၍ တည်ကုန်၏။ ပါကာရံ၊ မြို့တော်တံတိုင်းကို။ ပုရာ မဒ္ဒန္တိ၊ မဖျက်ဆီးကုန်မီ။ ဧတံ ပဘာဝတိံ၊ ဤပဘာဝတီကို။ အာနေန္တု၊ ဆောင်စေကုန်။
ခုနစ်ပိုင်း ပိုင်းစေ
ထိုသို့ မှူးတော်မတ်တော်တို့ တင်လျှောက်သောစကားကို ကြားတော်မူ၍ မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည် အမတ်တို့ ငါသည် တစ်ယောက်သော မင်းအားသာ ပဘာဝတီကို အကယ်၍ စေငြားအံ့၊ ကြွင်းကုန်သော မင်းတို့သည် စစ်ထိုးခြင်းကို ပြုကုန်လတ္တံ့၊ တစ်ယောက်သော မင်းအားသာ ပေးခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်၌ မြတ်သော ကုသမင်းကိုစင်လျက် စွန့်ပစ်၍လာ၏။ ထိုလာခြင်း၏ အကျိုးကိုရခြင်းငှာ ထိုပဘာဝတီကို သတ်ပြီးလျှင် ခုနစ်ပိုင်းပိုင်း၍ ခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့အား ပို့စေအံ့ ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို အမိန့်တော် ရှိလိုရကား-
ခတ္တိယာနံ ပဒဿာမိ၊ ယေ မံ ဟန္တုံ ဣဓာဂတာ။
ဟူသော အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူ၏။
၃၅။ ဘောန္တော အမစ္စာယော၊ အို... အမတ်အပေါင်းတို့။ ယေ၊ အကြင် ခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟန္တုံ၊ သတ်အံ့သောငှာ။ ဣဓ၊ ဤငါတို့ မဒ္ဒရာဇ်ပြည်သို့။ အာဂတာ၊ လာရောက်ကြကုန်၏။ တေသံ ခတ္တိယာနံ၊ ထိုခုနှစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့အား။ ဧတံ ပဘာဝတိံ၊ ဤ ပဘာဝတီကို။ သတ္တဗိလေ၊ ခုနစ်ပိုင်း ပိုင်းသည်ကို။ ကတွာန၊ ပြု၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဒဿာမိ၊ ပေးလိုက်တော့အံ့။
မယ်တော်ထံ အသနားခံငိုကြွေးပြီ
ထိုမဒ္ဒရာဇ်မင်း မိန့်ဆိုတော်မူသော ထိုစကားသည် အလုံးစုံသောနန်းတော်၌ ထင်ရှား၏။ အလုပ်အကျွေးတို့သည်သွား၍ ခမည်းတော်မင်းသည် အရှင်သမီးတော်ကို ခုနစ်ပိုင်း ပိုင်းသည်ကိုပြု၍ ခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့အား ပို့စေတော်မူလတ္တံ့ သတတ် ဟု ပဘာဝတီအား ကြားလျှောက်ကြကုန်၏။ ထိုပဘာဝတီသည် သေဘေးမှ ကြောက်လန့်ရကား နေရာမှထ၍ ညီမတော်အပေါင်း ခြံရံလျက် မယ်တော်ဘုရား တိုက်ခန်းဆောင်သို့ သွားလေ၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
အဿုပုဏ္ဏေဟိ နေတ္တေဟိ၊ ဒါသီဂဏပုရက္ခတာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၃၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သာမာ၊ ရွှေအဆင်းနှင့် တူသောအဆင်းရှိသော။ ကောသေယျဝါသိနီ၊ ရွှေချည်တို့ဖြင့် စီရင်အပ်သော ပိုးချည်ပုဆိုးကိုလည်း ဝတ်ထသော။ ရာဇပုတ္တီ၊ မင်းသမီး ပဘာဝတီသည်။ ဒါသီဂဏပုရက္ခတာ၊ ကျွန်မအပေါင်း ခြံရံလျက်။ အဿုပုဏ္ဏေဟိ၊ မျက်ရည်တို့ဖြင့် ပြည့်ကုန်ထသော။ နေတ္တေဟိ၊ မျက်စိတို့ဖြင့်။ ရောဒမာနာ၊ ငိုလျက်။ အဝုဋ္ဌဟိ၊ ထလတ်၏။
ထိုပဘာဝတီသည် မယ်တော်အထံသို့သွား၍ မယ်တော်ကို ရှိခိုးလျက် ငိုကြွေးမြည်တမ်းလိုရကား-
အာဒါသဒန္တာထရုပစ္စဝေက္ခိတံ။
သုဘံ သုနေတ္တံ ဝိရဇံ အနင်္ဂဏံ၊
ဆုဒ္ဓံ ဝနေ ဌဿတိ ခတ္တိယေဟိ။
။ လ။
ကဏိကာရေတ္ထ ရောပယ။
ယဒါ တေ ပုပ္ဖိတာ အဿု၊
ဟေမန္တာနံ ဟိမစ္စယေ။
သရေယျာထ မမ အမ္မ၊
ဧဝံ ဝဏ္ဏာ ပဘာဝတီ။
ဟူသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၇။ အမ္မ၊ မိခင်။ အာဒါသဒန္တာထရုပစ္စဝေက္ခိတံ၊ ဆင်စွယ်ဖြင့်ပြီးသော အရိုး၌ ထည့်အပ်သော ကြေးမုံပြင်၌ ကြည့်အပ်ထသော။ သုဘံ၊ တင့်တယ်စွာထသော။ သုနေတ္တံ၊ ကောင်းသော မျက်စိလည်း ရှိထသော။ ဝိရဇံ၊ အညစ်အကြေးလည်း ကင်းထသော။ အနင်္ဂဏံ၊ အမာရွတ် မှဲ့မည်းအစရှိသော အပြစ်လည်း ကင်းထသော။ ကက္ကူပနိသေဝိတံ၊ ငါးပါးသော ကသယ်မှုန့်တို့ဖြင့်လည်း အမြဲလိမ်းကျံအပ်ထသော။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ တံ မုခံ၊ ထိုမျက်နှာကို။ နူန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ခတ္တိယေဟိ၊ ခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့သည်။ ဝနေ၊ တော၌။ ဆုဒ္ဓံ၊ စွန့်ပစ်လေအံ့သည်တကား။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တဿတိ၊ ငိုကြွေး၏။
၃၈။ အမ္မ၊ မိခင်။ အသိတေ၊ ကောင်းစွာ မည်းကုန်သော။ ဝေလ္လိတဂ္ဂေ၊ ကော့သော အဖျားလည်း ရှိကုန်ထသော။ မုဒူ၊ နူးညံ့ကုန်ထသော။ စန္ဒနသာရလိတ္တေ၊ စန္ဒကူးနံ့သာနှစ်တို့ဖြင့် လိမ်းကျံအပ်ကုန်ထသော။ သမ္မာ၊ ကောင်းစွာ။ သမာကုလေ၊ ညီညွတ်ကုန်ထသော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ယေ ကေလေ၊ အကြင်ဆံတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ ကေသေ၊ ထိုဆံတို့ကို။ သီဝထိကာယ၊ သုသာန်၏။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ ဂိဇ္ဈာ၊ လင်းတတို့သည်။ ပါဒေဟိ၊ ခြေတို့ဖြင့်။ ပရိကဍ္ဎိဿန္တိ နူန၊ ဆွဲငင်လေကုန်အံ့သည် တကား။
၃၉။ အမ္မ၊ မိခင်။ မုဒူ၊ နူးညံ့ကုန်ထသော။ စန္ဒနသာရလိတ္တာ၊ စန္ဒကူးနှစ်တို့ဖြင့် လိမ်းကျံအပ်ကုန်ထသော။ သုလောမာ၊ ကောင်းသောအမွေးလည်း ရှိကုန်ထသော။ တမ္ဗနခါ၊ နီသော လက်သည်းလည်း ရှိကုန်ထသော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ယေ ဗာဟာ၊ အကြင် လက်နှစ်ဖက်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ ဗာဟာ၊ ထို လက်နှစ်ဖက်တို့ကို။ ခတ္တိယေဟိ၊ ခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့သည်။ ဆိန္ဒာ၊ ဖြတ်ကုန်၍။ ဝနေ၊ တော၌။ ဥဇ္ဈိတာ၊ ပစ်လေကုန်သည်ရှိသော်။ ဓင်္ကော၊ ကျီးသည်။ ဂယှ၊ ချီ၍။ လုဉ္စိတွာ၊ နုတ်၍။ ခါဒန္တော၊ ခဲစားလျက်။ ယေန ကာမံ၊ အလိုရှိရာ အရပ်သို့။ ဂစ္ဆတိ နူန၊ သွားလေအံ့သည်တကား။
၄၀။ အမ္မ၊ မိခင်။ တာလူပနိတေ၊ ရွှေထန်းသီးမှည့်နှင့် တူကုန်သော။ အလမ္ဗေ၊ ရင်၌ တွဲရရွဲ ဆွဲအပ်ကုန်သော။ ကာသိကစန္ဒနေန၊ နူးညံ့သော စန္ဒကူးနံ့သာဖြင့်။ နိသေဝိတေ၊ အမြဲထုံအပ်ကုန်သော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ယေ ထနာ၊ အကြင် သားမြတ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ ထနေ၊ ထို သားမြတ်တို့ကို။ တရုဏော တနုဇော၊ ငယ်သော။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ မာတု၊ အမိ၏။ ထနေသု၊ သားမြတ်တို့၌။ လမ္ဗတ ဣဝ၊ စို့သကဲ့သို့။ သိင်္ဂါလော၊ သင်္ချိုင်းပြင်၌နေသော မြေခွေးအိုသည်။ လမ္ဗိဿတိ နူန၊ စို့လေအံ့သည်တကား။
၄၁။ အမ္မ၊ မိခင်။ သုကောဋ္ဋိတံ၊ နွားမရိုးဖြင့် ခတ်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ပုထုလံ၊ ကောင်းစွာ ကြီးစေအပ်သော။ ကဉ္စနမေခလေဟိ၊ ရွှေခါးကြိုးတို့ဖြင့်။ နိသေဝိတံ၊ အမြဲ တန်ဆာဆင်အပ်သော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ယာ သောဏိ၊ အကြင် ခါးအရပ်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ သောဏိံ၊ ထိုခါးအရပ်ကို။ ခတ္တိယေဟိ၊ ခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့သည်။ ဝနေ၊ တော၌။ အဝတ္ထံ၊ အဝတ်မဆည်း အချည်းစည်း။ ဆဋ္ဋံ၊ စွန့်ပစ်အပ်လေသည် ဖြစ်၍။ သိင်္ဂါလသံဃာ၊ တောခွေးအပေါင်းတို့သည်။ ပရိကဍ္ဎိဿန္တိ၊ ဆွဲငင်ကြကုန်လိမ့်တကား။
၄၂။ အမ္မ၊ မိခင်။ သောဏာ စ၊ ခွေးတို့သည်လည်းကောင်း။ ဓင်္ကာ စ၊ ကျီးတို့သည်လည်းကောင်း။ သိင်္ဂါလာ စ၊ မြေခွေးတို့သည်လည်းကောင်း။ အညေ၊ ခွေး, ကျီး, မြေခွေးတို့မှ တစ်ပါးကုန်သော။ ဒါဌိနော၊ အစွယ်ရှိကုန်သော။ ယေ စ သတ္တာ၊ အကြင်သတ္တဝါတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ စ သတ္တာ၊ ထိုသတ္တဝါတို့သည်လည်းကောင်း။ ပဘာဝတိံ၊ ပဘာဝတီ၏ အသားကို။ ဘက္ခယိတွာ၊ စားရသောကြောင့်။ အဇရာ၊ မအိုကုန်သည်။ ဟေဿန္တိ နူန၊ ဖြစ်လေကုန်အံ့သည်တကား။
၄၃။ အမ္မ၊ မိခင်။ ဒူရဂါမိနော၊ အဝေးသို့ သွားကုန်သော။ ခတ္တိယာ၊ မင်းတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ မံသာနိ၊ အသားတို့ကို။ သစေ ဟရိံသု၊ အကယ်၍ ဆောင်ယူကုန်ငြားအံ့။ အဋ္ဌီနိ၊ အရိုးတို့ကို။ ယာစိတွာ၊ တောင်းလိုက်၍။ နံ၊ ထို အရိုးကို။ အနုပထေ၊ လမ်းမအနီး၌။ ဒဟာထ၊ သင်္ဂြိုဟ်တော်မူရစ်ပါကုန်။
၄၄။ အမ္မ၊ မိခင်။ မမ ဈာပိတဋ္ဌာနေ၊ အကျွန်ုပ်ကို သင်္ဂြိုဟ်ရာ အရပ်၌။ ခေတ္တာနိ၊ ပန်းခင်းတို့ကို။ ကရေတွာ၊ ပြုစေတော်မူ၍။ ဧတ္ထ၊ ဤပန်းခင်း၌။ ကဏိကာရေ၊ မဟာလှေကားပင်တို့ကို။ ရောပယ၊ စိုက်တော်မူရစ်ပါလော့။ ဟေမန္တာနံ ဟိမစ္စယေ၊ ဆောင်းလ လွန်လတ်သော်။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ တေ၊ ထို မဟာလှေကားပင်တို့သည်။ ပုပ္ဖိတာ၊ ပွင့်ကုန်သည်။ အဿု-ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ အမ္မ၊ မိခင်။ တဒါ၊ ထိုမဟာလှေကားပင်တို့ ပွင့်သောအခါ၌။ မမ ဓီတာ၊ ငါ့သမီးတော်ဖြစ်သော။ ပဘာဝတီ၊ ပဘာဝတီသည်။ ဧဝံဝဏ္ဏာ၊ ဤမဟာလှေကားပွင့်နှင့်တူသော အဆင်းရှိ၏ဟူ၍။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ သရေယျာထ၊ အောက်မေ့တော်မူရစ်ပါကုန်။
မယ်တော်ပါ ငိုရပြီ
ဤသို့လျှင် ထိုပဘာဝတီသည် သေဘေးဖြင့် ကြောက်လန့်သည်ဖြစ်၍ မယ်တော်အထံ၌ ငိုမြည်တမ်း၍နေစဉ် ခမည်းတော် မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည်လည်း ပုဆိန်ကိုလည်းကောင်း, သားလှီးဓားကိုလည်းကောင်းယူ၍ ခိုးသူသတ်ယောက်ျားသည် ဤသို့လျှင် လာစေသတည်း ဟု စေလိုက်၏။ ထိုခိုးသူသတ်ယောကျ်ား လာသောအဖြစ်ကို ကြား၍ ပဘာဝတီ၏ မယ်တော်သည် နေရာမှထ၍ စိုးရိမ်ခြင်းနှိပ်စက်ရကား မင်းကြီးအထံသို့ လာလတ်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ဒိသွာ အသိဉ္စ သူနဉ္စ၊ ရညော မဒ္ဒဿန္တေပုရေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၄၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ခတ္တိယာ၊ မင်းမျိုး၌လည်း ဖြစ်ထသော။ ဒေဝဝဏ္ဏနီ၊ နတ်သမီးအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိထသော။ တဿာ၊ ထိုပဘာဝတီ၏။ မာတာ၊ မယ်တော်သည်။ ရညော မဒ္ဒဿ၊ မဒ္ဒရာဇ်မင်း၏။ အန္တေပုရေ၊ နန်းတော်တွင်း၌။ အသိဉ္စ၊ ပုဆိန်ကိုလည်းကောင်း။ သူနဉ္စ၊ သားလှီးဓားကိုလည်းကောင်း။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ဥဒဋ္ဌသိ၊ နေရာမှ ထလတ်၏။
မယ်တော်မိဖုရားကြီးသည် မင်းကြီးအထံသို့သွား၍ ငိုမြည်တမ်းလျက် အကြောင်းကို မေးလျှောက်လိုကား-
ဓီတရံ မဒ္ဒ ဟန္တွာန၊ ခတ္ထိယာနံ ပဒဿသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၆။ မဒ္ဒ၊ မဒ္ဒရာဇ်မင်းမြတ်။ သုသညံ၊ ကောင်းသော အမှတ်လည်း ရှိထသော။ တနုမဇ္ဈိမံ၊ ငယ်သောခါးလည်း ရှိထသော။ ဓီတရံ၊ သမီးတော် ပဘာဝတီကို။ ဣမိနာ အသိနာ၊ ဤပုဆိန်ဖြင့်။ ဟန္တွာန၊ သတ်လတ်၍။ ခတ္တိယာနံ၊ ခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့အား။ ပဒဿသိ နူန၊ ပေးတော်မူလတ္တံ့လော။
ထိုသို့ မယ်တော်မိဖုရားကြီး မေးလျှောက်သောအခါ မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည် မိဖုရားကြီးကို သိစေတော်မူလိုရကား ဤသို့ မိန့်ဆိုတော်မူ၏။ ရှင်မိဖုရား... အသို့ဆိုဘိသနည်း၊ ရှင်မိဖုရားသမီးသည် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်၌ မြတ်သောမင်းကိုစင်လျက် အဆင်းမလှဟု စွန့်ပစ်၍လာသောခရီး၌ ခြေရာသည်မပျက်လျှင် သေမင်းကို နဖူးဖြင့်ဆောင်ယူ၍ လာပြန်၏။ ယခု မိမိအဆင်းကိုမှီ၍ ဤသို့သဘောရှိသော အကျိုးကို ရ၏ဟု မိန့်တော်မူ၏။
ကုသမင်းရှိလျှင် ကောင်းမယ်
ထိုမယ်မိဖုရားကြီးသည် ခမည်းတော်မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီး စကားကိုကြားလျှင် သမီးတော် ပဘာဝတီအထံသို့သွား၍ ငိုမြည်တမ်းလျက် သမီးတော်နှင့်တကွ ပြောလိုရကား-
သာဇ္ဇ လောဟိတသဉ္ဆန္နာ၊ ဂစ္ဆသိ ယမသာဓနံ။
။ လ။
ခတ္တိယာနံ ကုလေ ဘဒ္ဒေ၊ ကိန္နု သုခတရံ တတော။
ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၄၇။ ပုတ္တိကေ၊ ချစ်သမီးပဘာဝတီ။ တဝ၊ သင်၏။ အတ္ထကမာယ၊ အကျိုးစီးပွားကိုလိုသဖြင့်။ ယာစန္တိယာ၊ တောင်းပန်သော။ မေ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ န အကာသိ၊ မလိုက်နာပါလေ။ သာ၊ ထိုငါ့သမီးတော် ပဘာဝတီသည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ လောဟိတသဉ္ဆန္နာ၊ သွေးဖြင့်လိမ်းကျံလျက်။ ယမသာဓနံ၊ ယမမင်း၏အိမ်သို့။ ဂစ္ဆသိ၊ လိုက်ရအံ့သည်တကား။
၄၈။ ပုတ္တိကေ၊ ချစ်သမီးပဘာဝတီ။ ယော ပေါသော၊ အကြင်သတ္တဝါသည်။ အတ္ထဒဿီနံ၊ ရှည်မြင့်စွာသော အကျိုးစီးပွားကို မြင်လေ့ရှိကုန်သော။ ဟိတာနံ၊ အစီးအပွားကို အလိုရှိကုန်သော သူတို့၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ စေ န ကရောတိ၊ အကယ်မလိုက်နာအံ့။ သော ပေါသော၊ ထိုသတ္တဝါသည်။ ဧဝံ-ဣမိနာ ပကာရေန၊ ဤသို့သော အများအားဖြင့်။ အာပဇ္ဇတိ၊ ရောက်ရ၏။ အာပဇ္ဇန္တော စ၊ ရောက်ရသည် ရှိသော်ကား။ ပါပိယဉ္စ၊ ယုတ်မာသောအဖြစ်သို့သာလျှင်။ နိဂစ္ဆတိ၊ ရောက်ရ၏။
၄၉။ ပုတ္တိကေ၊ ချစ်သမီး ပဘာဝတီ။ သစေ၊ အကယ်၍လည်း။ တွံ၊ သင်သည်။ စိတ္တဿ၊ စိတ်၏။ ဝသံ၊ အလိုသို့။ အဂန္တာ၊ မလိုက်မူ၍။ ကုသေန၊ ကုသအမည်ရှိသော။ ခတ္တိယံ၊ မင်းမျိုး၌၊ ဇာတံ၊ ဖြစ်သော။ စာရုဒဿနံ၊ နှစ်လိုဖွယ်သော အမြင်လည်းရှိထသော။ သုဝဏ္ဏမဏိမေခလံ၊ ရွှေပတ္တမြားဖြင့် ခါးကြိုးတန်ဆာကိုလည်း ဆင်ထသော။ ဉာတိသင်္ဃေဟိ၊ ဆွေမျိုးအပေါင်းတို့သည်။ ပူဇိတံ၊ ပူဇော်အပ်သော။ ကုမာရံ၊ သတို့သားကို။ ဓာရေသိ၊ ဆောင်ခဲ့ငြားအံ့။ ဧဝံသတိ၊ ဤသို့ ဆောင်ခဲ့သည်ရှိသော်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ယမက္ခယံ၊ ယမမင်းအိမ်သို့။ န ဂစ္ဆသိ၊ မလိုက်ရလေရာ။
၅၀။ ဘဒ္ဒေ၊ ချစ်သမီး ပဘာဝတီ။ ခတ္တိယာနံ၊ ကုသဝတီမင်းတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ယတ္ထ၊ အကြင်အရပ်၌။ ဘေရိံ၊ စည်ကြီးကို။ နဒတိ၊ တီး၏။ ကုဉ္ဇရော စ၊ ဆင်ပြောင်သည်လည်း။ နိကူဇတိ၊ ကြိုးကြာသံနှင့်တူသော အသံကို ပြု၏။ တတော၊ ထိုကုသဝတီမင်းမျိုးထက်။ ကိန္နု၊ အဘယ်မှာလျှင်။ သုခတရံ၊ လွန်မြက်သော ချမ်းသာကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂတာ၊ ပြေးလာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။
၅၁။ ဘဒ္ဒေ၊ ချစ်သမီး ပဘာဝတီ။ ခတ္တိယာနံ၊ ကုသဝတီ မင်းတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ အဿော စ၊ အထင်မကသော မြင်းတို့ဖြင့်ခြံရံအပ်သော မင်္ဂလာမြင်းသည်လည်း။ ဟသတိ၊ မြူးရွှင်၏။ ကုမာရော၊ စောင်းတတ်သော သူငယ်သည်။ ဒွါရေ၊ နန်းတော်တံခါး၌။ ဥပရောဒတိ၊ သီချင်းသီ၍ တီး၏။ တတော၊ ထိုကုသဝတီမင်းထက်။ ကိန္နု၊ အဘယ်မှာလျှင်။ သုခတရံ၊ လွန်မြတ်သော ချမ်းသာကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂတာ၊ ပြေးလာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။
၅၂။ ဘဒ္ဒေ၊ ချစ်သမီး ပဘာဝတီ။ ခတ္တိယာနံ၊ ကုသဝတီ မင်းမျိုးတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ မယူရကောဉ္စာဘိရုဒေ၊ ဥဒေါင်း ကြိုးကြာတို့ တွန်မြူးရာလည်း ဖြစ်၏။ ကောကိလာဘိနိကူဇိတေ၊ ဥဩတို့ မပြတ်တွန်မြူးရာလည်းဖြစ်၏။ တတော၊ ထို ကုသဝတီမင်းမျိုးထက်။ ကိန္နု၊ အဘယ်မှာလျှင်။ သုခတရံ၊ လွန်မြတ်သော ချမ်းသာကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အဂတာ၊ ထွက်ပြေးလာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။
ဤသို့လျှင် ထိုမယ်တော် မိဖုရားကြီးသည် ဤမျှလောက် အတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သော ဂါထာတို့ဖြင့် သမီးတော် ပဘာဝတီနှင့်တကွ ပြောဟောတော်မူ၍ ယခုအခါ ကုသမင်းမြတ်သည် ဤငါတို့ပြည်၌ အကယ်၍ ရှိသည်ဖြစ်ပါမူ ဤခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့ကို ပြေးစေ၍ ငါ့သမီးတော် ပဘာဝတီကို ဆင်းရဲမှလွတ်စေသဖြင့် ခေါ်ယူသွားရာ၏ ဟု ကြံ၍ တမ်းတ မြည်တမ်းတော်မူလိုရကား-
ကုသော သောဠာရပညာဏော၊
ယော နော ဒုက္ခာ ပမောစယ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၃။ သတ္တုမဒ္ဒနော၊ ရန်သူတို့ကို နှိမ်နင်းနိုင်ထသော။ ပရရဋ္ဌပ္ပမဒ္ဒနော၊ တိုင်းတစ်ပါးကိုလည်း နှိမ်နင်းနိုင်ထသော။ သောဠာရပညာဏော၊ များမြတ်သော ပညာလည်းရှိထသော။ သော ကုသော၊ ထိုကုသမင်းမြတ်သည်။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ နော၊ ငါတို့ကို။ ဒုက္ခာ၊ ဆင်းရဲမှ။ ပမောစယ နုခေါ၊ လွတ်ပါစေအံ့နည်း။
ကုသမင်း ဒီမှာရှိနေတယ်
ထို့နောင်မှ ပဘာဝတီသည် ကုသမင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကိုဆိုသော မယ်တော်၏ခံတွင်းသည် မဆံ့ပြီ၊ ထိုငါ့မယ်တော်အား ထိုကုသမင်း ဤငါတို့ပြည်၌လျှင် စဖိုသည်အမှုကိုပြု၍ နေသောအဖြစ်ကို ကြားလျှောက်အံ့ ဟု ကြံ၍ ကြားလျှောက်လိုရကား...
ကုသော သောဠာရပညာဏော၊
ယော တေ သဗ္ဗေ ဝဓိဿတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၄။ အမ္မ၊ မိခင်။ သတ္တုမဒ္ဒနနော၊ ရန်သူတို့ကို နှိမ်နင်း နိုင်ထသော။ ပရရဋ္ဌပ္ပမဒ္ဒနော၊ တစ်ပါးသော တိုင်းပြည်ကိုလည်း နှိမ်နင်းနိုင်ထသော။ သောဠာရပညာဏော၊ များမြတ်သော ပညာလည်းရှိထသော။ ယော ကုသော၊ အကြင် ကုသမင်းမြတ်သည်။ ဣဓေဝ၊ ဤငါတို့ပြည်၌ပင်လျှင်။ အတ္ထိ၊ ရှိပါ၏။ သော ကုသော၊ ထိုကုသမင်းမြတ်သည်။ သဗ္ဗေ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ တေ၊ ထိုရန်သူမင်းတို့ကို။ ဝဓိဿတိ၊ သတ်လတ္တံ့သတည်း။
နင် ရူးနေသလား
ထိုသို့ ကြားလျှောက်သောအခါ ပဘာဝတီမယ်တော် မိဖုရားကြီးသည် ဤ ပဘာဝတီသည် သေဘေးမှ ကြောက်သည်ဖြစ်၍ ငိုမြည်တမ်းယောင်တကား ဟု ကြံ၍ ထိုပဘာဝတီကို မေးတော်မူလိုရကား...
ကုသော စေ အာဂတော အဿ၊
ကိန္နု ဇာနေမှ တံ မယံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၅။ ပုတ္တိကေ၊ ချစ်သမီး။ ဥမ္မတ္တိကာ၊ ပျံ့လွင့်သောစိတ်ရှိသည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ ဘဏသိ နု၊ ဆိုမြည်တမ်းသလော။ အန္ဓဗာလာ၊ အလွန်မိုက်မဲ တွေဝေသည်ဖြစ်၍။ ပဘာသသိ နု၊ ဤစကားကို ဆိုမြည်တမ်းသလော။ ကုသော၊ ကုသမင်းသည်။ အာဂတော၊ လာသည်။ သစေ အဿ၊ အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့။ ဧဝံ သတိ၊ ဤသို့ လာရောက်သည်ရှိသော်။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ တံ၊ ထိုကုသမင်းကို။ ကိန္နု၊ အသို့လျှင်။ နေမှ၊ သိရကုန်အံ့နည်း။
ဟိုမှာကြည့်ပါမယ်၌
ထိုပဘာဝတီသည် ဤသို့ မယ်တော်မိဖုရားကြီး မေးတော် မူလတ်သော် မယ်တော်သည် ငါလျှောက်ထား ပြောဆိုသောစကားကို ယုံတော်မမူ၊ ထိုကုသမင်း ဤငါတို့၏ပြည်သို့ လာလတ်၍ ခုနစ်လပတ်လုံးနေသော အဖြစ်ကို သိတော်မမူ၊ ငါ့ မယ်တော်ကို ပြအံ့ ဟု ကြံ၍ မယ်တော်လက်ကို ဆွဲပြီးလျှင် ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်နန်းတံခါးကို ဖွင့်၍ လက်ကိုဆန့်လျက် ပြလိုရကား
ကုမာရီပုရမန္တရေ။
ဒဠှံ ကတွာန သံဝေလ္လိံ၊
ကုမ္ဘိံ ဓောဝတိ ဩဏတော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၆။ အမ္မ၊ မိခင်။ ဒဠှံ၊ မြဲစွာ။ သံဝေလ္လိံ၊ အောက်ပိုး ကျိုက်သည်ကို။ ကတွာန၊ ပြု၍။ ဩဏတော၊ အောက်သို့ညွတ်သော ဦးခေါင်းရှိသည်ဖြစ်၍။ ကုမ္ဘိံ၊ အိုးခွက်ကို။ ဓောဝတိ၊ ဆေး၏။ ဧသော အာဠာရိကော၊ ထိုစဖိုသည်သည်။ ပေါသော၊ ထို ကုသမင်းတည်း။ တွံ၊ သင်မိခင်သည်။ ကုမာရိပုရမန္တရေ၊ သမီးတော်တို့နေရာ လေသာနန်းတံခါးကြား၌။ ဩလောကေဟိ၊ ကြည့်တော်မူလော့။
နင် တယ်မိုက်ပါလား
ထိုအခါ ကုသမင်းသည် ယနေ့ ငါ၏နှလုံးအလိုသည် အပြီးသို့ရောက်လတ္တံ့ သတတ်၊ မချွတ်လျှင် ပဘာဝတီသည် သေဘေးမှ ကြောက်သည်ဖြစ်၍ ငါလာသောအဖြစ်ကို ပြောဆိုလတ္တံ့၊ အိုးခွက်တို့ကိုဆေး၍ သိုမှီးအံ့ဟု နှလုံးသွင်း၍ ရေခပ်ပြီးလျှင် အိုးခွက်တို့ကို ဆေးအံ့သောငှာ အားထုတ်၏။ ထိုသို့ မြင်ရသောအခါ သမီးတော် ပဘာဝတီကို မယ်တော်မိဖုရားကြီးသည် ဆဲရေးမြည်တမ်းတော်မူလိုရကား-
ကထံ မဒ္ဒကုလေ ဇာတာ၊
ဒါသံ ကယိရာသိ ကာမုကံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၇။ ပုတ္တိကေ၊ ချစ်သမီး။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝေဏီ၊ ဒေါင်းရွေသည်သမီးသည်။ အသိ၊ ဖြစ်လေသလော။ စဏ္ဍာလီ၊ ဒွန်းစဏ္ဏား သမီးသည်။ အသိ၊ ဖြစ်လေသလော။ အဒု၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ။ ကုလဂန္ဓိနီ၊ အမျိုးကို ဖျက်ဆီးတတ်သော မိန်းမသည်။ အသိ၊ ဖြစ်လေသလား။ ကထံ၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ မဒ္ဒကုလေ၊ မဒ္ဒရာဇ်မင်းမျိုး၌။ ဇာတာ၊ ဖြစ်ပါလျက်။ ကာမုကံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ သာမိကံ၊ လင်ကို။ ဒါသံ၊ ကျွန်အဖြစ်ကို။ ကယိရာသိ၊ ပြုဘိသနည်း။
ကျွန်လို့ ထင်လို့ လား
ထို့နောင်မှ ပဘာဝတီသည် မယ်တော်သည် ကုသမင်း၏ ငါ့ကိုမှီ၍ ဤသို့ စဖိုသည်ပြု၍ နေလာသာအဖြစ်ကို သိတော်မမူယောင်တကားဟု ကြံ၍ မယ်တော်ကို သိစေလိုရကား-
ဩက္ကာကပုတ္တော ဘဒ္ဒန္တေ၊
တွံ နု ဒါသောတိ မညသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၅၈။ အမ္မ၊ မိခင်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝေဏီ၊ ဒေါင်းရွေသည်သမီးသည်။ န အမှိ၊ မဖြစ်ပါ။ စဏ္ဍာလီ၊ ဒွန်းစဏ္ဍား သမီးသည်။ န အမှိ၊ မဖြစ်ပါ။ ကုလဂန္ဓိနီ၊ အမျိုးကိုဖျက်ဆီးတတ်သော မိန်းမသည်။ န အမှိ၊ မဖြစ်ပါ။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ ချစ်မိခင်။ တွံ၊ သင်မိခင်သည်။ ဩက္ကာကပုတ္တော၊ ဩက္ကာကရာဇ်မင်း၏ သားတော်ဖြစ်သော ကုသမင်းမြတ်ကို။ ဒါသောတိ၊ ကျွန်ဟူ၍။ မညသိ နု၊ အောက်မေ့တော်မူဘိ၏တကား။
ယခုအခါ ပဘာဝတီသည် ကုသမင်း ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ချီးမွမ်းပြောဆိုလိုရကား -
သဒါ ဘောဇေတိ ဝီသတိံ။
ဩက္ကာကပုတ္တော ဘဒ္ဒန္တေ၊
တွံ နု ဒါသောတိ မညသိ။
သဒါ ယောဇေန္တိ ဝီသတိံ။
ဩက္ကာကပုတ္တော ဘဒ္ဒန္တေ၊
တွံ နု ဒါသောတိ မညသိ။
သဒါ ယောဇေန္တိ ဝီသတိံ။
ဩက္ကကပုတ္တော ဘဒ္ဒန္တေ၊
တွံ နု ဒါသောတိ မညသိ။
သဒါ ယောဇေန္တိ ဝီသတိံ။
ဩက္ကာကပုတ္တော ဘဒ္ဒန္တေ၊
တွံ နု ဒါသောတိ မညသိ။
သဒါ ဒုဟန္တိ ဝီသတိံ။
ဩက္ကာကပုတ္တော ဘဒ္ဒန္တေ၊
တွံ နု ဒါသောတိ မညသိ။
ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၅၉။ အမ္မ၊ မိခင်။ ဩက္ကာကပုတ္တော၊ ဩက္ကာကရာဇ်မင်း၏သားတော်ဖြစ်သော။ ယော ရာဇာ၊ အကြင်ကုသမင်းသည်။ ဝီသတိ ဗြာဟ္မဏသဟဿာနိ၊ နှစ်သောင်းသော ပုဏ္ဏားတို့ကို။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ ဘောဇေတိ၊ ဆွမ်းကျွေး၏။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ ချစ်မိခင်။ သော ဩကပုတ္တော၊ ထိုဩက္ကာကရာဇ်မင်း၏ သားတော်ဖြစ်သော ကုသမင်းကို။ တွံ၊ သင်မိခင်သည်။ ဒါသောတိ၊ ကျွန်ဟူ၍။ မညသိ နု၊ ထင်တော်မူဘိသလော။
၆၀။ အမ္မ၊ မိခင်။ ဩက္ကာကပုတ္တဿ၊ ဩက္ကာကရာဇ်မင်း၏သားတော်ဖြစ်သော။ ယဿ၊ အကြင်ကုသမင်းအား။ ဝီသတိနာဂသဟာနိ၊ နှစ်သောင်းသောဆင်တို့ကို။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ ယောဇေန္တိ၊ က-စေကုန်၏။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ ချစ်မိခင်။ တွံ၊ သင်မိခင်သည်။ သော ဩက္ကာကပုတ္တော၊ ထိုဩက္ကာကရာဇ်မင်း၏ သားတော်ဖြစ်သော ကုသမင်းကို။ ဒါသောတိ၊ ကျွန်ဟူ၍။ မညသိ နု၊ အောက်မေ့တော်မူဘိသလော။
၆၁။ အမ္မ၊ မိခင်။ ဩက္ကာကပုတ္တဿ၊ ဩက္ကာကရာဇ်မင်း၏ သားတော်ဖြစ်သော။ ယဿ၊ အကြင်ကုသမင်းမြတ်အား။ ဝီသတိ အဿသဟဿာနိ၊ နှစ်သောင်းသောမြင်းတို့ကို။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ ယောဇေန္တိ၊ က-စေကုန်၏။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ ချစ်မိခင်။ တွံ၊ သင်မိခင်သည်။ သော ဩက်ကာကပုတ္တော၊ ထိုဩက္ကာကရာဇ်မင်း၏ သားတော်ဖြစ်သော ကုသမင်းမြတ်ကို။ ဒါသောတိ၊ ကျွန်ဟူ၍။ မညသိ နု၊ ထင်မှတ်တော်မူဘိသလော။
၆၂။ အမ္မ၊ မိခင်။ ဩက္ကာကပုတ္တဿ၊ ဩက္ကာကရာဇ်မင်း၏ သားတော်ဖြစ်သော။ ယဿ၊ အကြင်ကုသမင်းမြတ်အား။ ဝီသတိရထသဟဿာနိ၊ နှစ်သောင်းသော ရထားတို့ကို။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ ယောဇေန္တိ၊ ကစေကုန်၏။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ ချစ်မိခင်။ တွံ၊ သင်မိခင်သည်။ သော ဩက္ကာကပုတ္တော၊ ထိုဩက္ကာကရာဇ်မင်း၏ သားတော်ဖြစ်သော ကုသမင်းမြတ်ကို။ ဒါသောတိ၊ ကျွန်ဟူ၍။ မည်သိ နု၊ အောက်မေ့တော်မူဘိသလော။
၆၃။ အမ္မ၊ မိခင်။ ဩက္ကာကပုတ္တဿ၊ ဩက္ကာကရာဇ်မင်း၏ သားတော်ဖြစ်သော။ ယဿ၊ အကြင် ကုသမင်းမြတ်အား။ ဝီသတိ ဓေနုသဟဿာနိ၊ နှစ်သောင်းသော နို့ညှစ်နွားမတို့ကို။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ ဒုဟန္တိ၊ နို့ညှစ်ကုန်၏။ ဘဒ္ဒန္တေ၊ ချစ်မိခင်။ တွံ၊ သင်မိခင်သည်။ သော ဩက္ကာကပုတ္တော၊ ထိုဩက္ကကရာဇ်မင်း၏ သားတော်ဖြစ်သော ကုသမင်းမြတ်ကို။ ဒါသောတိ၊ ကျွန်ဟူ၍။ မညသိ နု၊ ထင်မှတ်တော်မူဘိသလော။
မယ်တော် မင်းကြီးကို လျှောက်ပြီ
ဤသို့ ထိုပဘာဝတီသည် ငါးဂါထာတို့ဖြင့် ဘုရားလောင်း ကုသမင်း၏ စည်းစိမ်အခြံအရံကို ချီးမွမ်းလတ်သော် ထိုအခါ ပဘာဝတီ၏ မယ်တော်သည် ဤပဘာဝတီသည် မကြောက်မရွံ ပြောဆိုဘိ၏။ မချွတ်လျှင် ထိုစဖိုအိမ်၌ ရှိသောသူသည် ဤပဘာဝတီဆိုတိုင်း ကုသမင်း ဟုတ်၏ဟု ယုံကြည်သဖြင့် မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးအထံသို့ သွား၍ ထိုအကြောင်းကို တင်လျှောက်၏။
သမီးတော်ကို ကဲ့ရဲ့၍
မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည် လျင်မြန်စွာ သမီးတော်ပဘာဝတီအထံသို့ လာလတ်၍ ချစ်သမီး... ကုသမင်းသည် ဤငါတို့ပြည်သို့ ရောက်လာသတတ်ဟူသည် မှန်သလောဟု မေးတော်မူ၏။ ဖခင်မင်းမြတ်... မှန်၏။ ထိုကုသမင်းသည် ဖခင်မင်းမြတ် သမီးတော်တို့၏ စဖိုသည်အဖြစ်ကိုပြု၍ နေသည်ကား ယနေ့ ခုနစ်လ ရှိပြီဟု လျှောက်၏။ ခမည်းတော် မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည် သမီးတော် ပဘာဝတီစကားကို ယုံတော်မမူသည်ဖြစ်၍ အထိန်းတော် ခုဇ္ဇာကိုမေးတော်မူလျှင် ဟုတ်မှန်သောအတိုင်း ကြားသိတော်မူ၍ သမီးတော် ပဘာဝတီကို ကဲ့ရဲ့တော်မူလိုရကား-
နာဂံ မဏ္ဍူကဝဏ္ဏေန၊ န တံ အက္ခာသိဓာဂတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုတော်မူ၏။
၆၄။ ဗာလေ၊ ဟယ်... အမိုက်မ။ မဟဗ္ဗလံ၊ ကြီးမားသော ခွန်အားရှိသော။ နာဂံ၊ ပြည့်ရှင်မင်းမြတ် ဖြစ်တော်မူသော။ ယံ ခတ္တိယံ၊ အကြင်ကုသမင်းမြတ်ကို။ မဏ္ဍူကဝဏ္ဏေန၊ ဖား၏အသွင်ဖြင့်။ တေ-တယာ၊ သင်သည်။ ကတံ၊ ပြုကျင့်ခြင်းသည်။ တဂ္ဃ၊ စင်စစ်။ ဒုက္ကဋံ၊ မကောင်းသဖြင့် ပြုခြင်းတည်း။ ဣဓ၊ ဤငါတို့ပြည်သို့။ အာဂတံ၊ ရောက်လာသော။ တံ၊ ထိုကုသမင်းမြတ်ကို။ န အက္ခာသိ၊ သင် မပြောဆို။ တံပိ၊ ထိုသို့ မပြောဆိုခြင်းသည်လည်း။ ဒုက္ကဋံ၊ မသင့်သော ပြုခြင်းတည်း။
ကုသမင်းကို ကန်တော့ပြီ
ဤသို့ မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည် သမီးတော်ပဘာဝတီကို ကဲ့ရဲ့တော်မူပြီးလျှင် ထိုကုသမင်းအထံသို့ လျင်စွာသွား၍ ပြုအပ်သော ပျူငှာလောကဝတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ လက်အုပ်ချီလျက် မိမိအပြစ်ကို ပြလိုရကား-
ယံ တံ အညာတဝေသေန၊ နညာသိမှာ ဣဓာဂတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၅။ မဟာရာဇ၊ ကုသမင်းမြတ်။ တွံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ နော၊ ငါတို့၏။ အပရာဓံ၊ အပြစ်ကို။ ခမ၊ သည်းခံတော်မူပါလော့။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ ရာဇ၊ ကုသမင်းမြတ်။ အညာတဝေသေန၊ မထင်ရှားသောအသွင်ဖြင့်။ ဣဓ၊ ဤသာဂလမြို့သို့။ တဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ယံ အာဂတံ၊ အကြင် ရောက်လာတော်မူခြင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ အာဂတံ၊ ထိုသို့ရောက်လာတော်မူခြင်းကို။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ န အညာသိမှာ၊ မသိကြရပါကုန်း၊
ကုသမင်း တောင်းပန်ခြင်း
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ငါသည် ကြမ်းကြုတ်စွာသော စကားကို အကယ်၍ ဆိုအံ့၊ ဤသို့ဆိုသည်ရှိသော် ထိုအရပ်၌ပင်လျှင် ထိုမဒ္ဒရာဇ်မင်း၏နှလုံးသည် ကွဲလတ္တံ့၊ ထိုမဒ္ဒရာဇ်မင်းကို သက်သာစေအံ့ဟုကြံ၍ အိုးခွက်ကြား၌ရပ်လျက် ထိုမဒ္ဒရာဇ်မင်းအား သိစေတော်မူလိုရကား-
ယောဟံ အာဠာရိကော ဘဝေ။
တွညေဝ မေ ပသီဒဿု၊ နတ္ထိ တေ ဒေဝ ဒုက္ကဋံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၆။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ယော အဟံ၊ အကြင်ငါသည်။ အာဠာရိကော၊ စဖိုသည်သည်။ ဘဝေ၊ ဖြစ်၏။ တံ၊ ထိုသို့ဖြစ်ရခြင်းသည်။ မာဒိသဿ၊ ငါကဲ့သို့သောသူအား။ ဆန္နံ၊ လျောက်ပတ်သည်။ န ဘဝတိ၊ မဖြစ်။ တွညေဝ၊ အရှင်မင်းသည်သာလျှင်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ပသီဒဿု၊ ကြည်ညိုတော်မူလော့။ တေ၊ သင်မင်းကြီးအား။ ဒုက္ကဋံ၊ မကောင်းသဖြင့် ပြုအပ်သော အပြစ်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိပေ။
သမီးတော်ကို ကန်တော့စေပြီ
ကုသမင်းအထံမှ အစေ့အစပ် စကားကိုရလျှင် ပြာသာဒ်ထက်သို့ တက်တော်မူ၍ သမီးတော် ပဘာဝတီကို ခေါ်တော်မူပြီးလျှင် ကန်တော့စိမ့်သောငှာ စေတော်မူလိုရကား-
ခမာပိတော ကုသရာဇာ၊
သော တေ ဒဿတိ ဇီဝိတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူ၏။
၆၇။ ဗာလေ၊ အမိုက်မ။ ဂစ္ဆ၊ သွားချေ။ မဟဗ္ဗလံ၊ ကြီးသောခွန်အားရှိသော။ ကုသရာဇံ၊ ကုသမင်းမြတ်ကို။ ခမာပေဟိ၊ ကန်တော့ချေလော့။ တုမှေဟိ၊ သင်တို့သည်။ ခမာပိတော၊ ကန်တော့အပ်သည်ရှိသော်။ သော ကုသရာဇာ၊ ထိုကုသမင်းမြတ်သည်။ တေ၊ သင်အား။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဒဿတိ၊ ပေးလတ္တံ့။
ပဘာဝတီ ကန်တော့ရပြီ
ထိုပဘာဝတီသည် ခမည်းတော် မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီး အမိန့်တော်ကိုနာရလျှင် ညီမတော်အပေါင်းတို့ဖြင့်လည်းကောင်း, အလုပ်အကျွေး ကိုယ်လုပ်မောင်းမ အပေါင်းတို့ဖြင့်လည်းကောင်း ခြံရံလျက် ကုသမင်းအထံသို့ သွားလေ၏။ ကုသမင်းသည်လည်း အမှုလုပ်သော အသွင်ဖြင့် ရပ်လျက်သာလျှင် ထိုပဘာဝတီ မိမိထံသို့လာသည်ကိုသိ၍ ယနေ့ ထိုပဘာဝတီ၏မာနကို ချိုးဖျက်၍ ခြေရင်းညွန်၌ ဝပ်စေအံ့ဟု မိမိခပ်ဆောင်အပ်သော ရေအလုံးစုံကို သွန်၍ တလင်းရာမျှလောက်သော အရပ်ကိုနင်းနယ်၍ တပေါင်တည်းသော ညွန်ကို ပြုတော်မူ၏။ ထိုပဘာဝတီသည် ကုသမင်းအထံသို့ သွားပြီးလျှင် ကုသမင်းခြေရင်း၌ဝပ်၍ ညွန်ပျောင်းအပြင်၌ လျောင်းလျက် ကုသမင်းကို ကန်တော့၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
သိရသာ အဂ္ဂဟိ ပါဒေ၊ ကုသရာဇံ မဟဗ္ဗလံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၆၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဒေဝဝဏ္ဏီ၊ နတ်သမီးအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော။ ပဘာဝတီ၊ မင်းသမီး ပဘာဝတီသည်။ ပိတုဿ၊ ခမည်းတော် မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီး၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ မဟဗ္ဗလံ၊ ကြီးသော ခွန်အားရှိသော။ ကုသရာဇံ၊ ကုသမင်းကို။ ပါဒ၊ ခြေ၌။ သိရသာ၊ ဦးခေါင်းဖြင့်။ ပတိတွာ၊ ဝပ်၍။ အဂ္ဂဟိ၊ ဦးတိုက်ရ၏။
ထိုသို့ ခြေတို့၌ ဦးခေါင်းဖြင့် ဦးတိုက်လျက် ကန်တော့လိုရကား -
တာမာ ဒေဝ တယာ ဝိနာ။
ဝန္ဒေ တေ သိရသာ ပါဒေ၊
မာ မေ ကုဇ္ဈ ရထေသဘ။
န စာပိ အပ္ပိယံ တုယှံ၊ ကရေယျာမိ အဟံ ပုန။
ဣဒါနိ မံ တတော ဟန္တွာ၊ ခတ္တိယာနံ ပဒဿတိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၆၉။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တယာ၊ အရှင်မင်းမြတ်နှင့်။ ဝိနာ၊ ကင်း၍။ ယာမာ ရတျော၊ အကြင် ညဉ့်တို့သည်။ အတိက္ကန္တာ၊ လွန်ကုန်၏။ တမာရတ္တိယော၊ ထိုညဉ့်တို့သည်။ သတ္တမာသာ၊ ခုနစ်လရှိကုန်ပြီ။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးခြင်း မင်းဘကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော အရှင်မင်းမြတ်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ပါဒေ၊ ခြေတော်တို့ကို။ သိရသာ၊ ဦးဖြင့်။ ဝန္ဒေ၊ ရှိခိုးပါ၏။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ မာ ကုဇ္ဈ၊ အမျက်ထွက်တော်မမူပါလင့်။
၇၀။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ အပ္ပိယံ၊ မနှစ်သက်အပ်သည်ကို။ ကတံ၊ ပြုမိပေ၏။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသောအပြစ်ကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဋိဇာနာမိ၊ ဝန်ခံပါ၏။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏောဟိ၊ နာတော်မူပါလော့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ တုယှံ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ အပ္ပိယံ၊ မနှစ်သက်အပ်သည်ကို။ န စာပိ ကရေယျာမိ၊ မပြုဝံ့ပါပြီ။
၇၁။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ယာစမာနာယ၊ တောင်းပန်ပါသော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ စေ န ကာဟသိ၊ အကယ်၍ လိုက်နာတော်မမူအံ့။ ဧဝံသတိ၊ ဤသို့ လိုက်နာတော်မမူသည်ရှိသော်။ တတော၊ ထိုသို့ မလိုက်နာခြင်းကြောင့်။ ဣဒါနိ၊ ယခု။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဟန္တွာ၊ သတ်၍။ ခတ္တိယာနံ၊ ခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့အား။ ပဒဿတိ၊ ပေးလိုက်ပါလတ္တံ့။
မင်းကုသ ကျေနပ်၍
ဤသို့ ပဘာဝတီ ကန်တော့တောင်းပန်သော စကားကို ကြား၍ ကုသမင်းသည် ငါသည် ဤပဘာဝတီကို သင်သည်သာလျှင် သိရလိမ့်သတည်းဟု အကယ်၍ ဆိုအံ့၊ ထိုပဘာဝတီ၏နှလုံးသည် ကွဲလတ္တံ့၊ ထိုပဘာဝတီကို သက်သာစေအံ့ဟု ကြံ၍ တောင်းပန်ခြင်းကို ဝန်ခံတော်မူလိုရကား-
ကိံ န ကာဟာမိ တေ ဝစော။
ဝိကုဒ္ဓေါ တျသ္မိ ကလျာဏိ၊
မာ တွံ ဘာယိ ပဘာဝတိ။
နစာပိ အပ္ပိယံ တုယှံ၊ ကရေယျာမိ အဟံ ပုန။
ပဟုဒုက္ခံ တိတိက္ခိသံ။
ဗဟုံ မဒ္ဒကုလံ ဟန္တွာ၊ နယိတုံ တံ ပဘာဝတိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆိုတော်မူ၏။
၇၂။ ကလျာဏိ၊ ကောင်းခြင်း ငါးပါးနှင့် ပြည့်စုံသော။ ပဘာဝတိ၊ ရှင်မပဘာဝတီ။ တွံ၊ သင်သည်။ မာ ဘာယိ၊ မကြောက်လင့်။ တေ၊ ရှင်မအား။ ဝိကုဒ္ဓေါ၊ အမျက်မထွက်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ တေ၊ ရှင်မပဘာဝတီသည်။ ယာစမာနာယ၊ တောင်းပန်ပါလျက်။ တေ၊ ရှင်မ၏။ ဝစော၊ စကားကို။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ န ကာဟာမိ၊ မလိုက်နာတုံအံ့နည်း။ ကာဟာမိ ဧဝ၊ လိုက်နာအံ့သည်သာတည်း။
၇၃။ ရာဇပုတ္တီ၊ မင်းသမီးဖြစ်သော ရှင်မ ပဘာဝတီ။ တေ၊ ရှင်မ၏။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသောအပြစ်ကို။ ပဋိဇာနနမိ၊ ငါ သည်းခံ၏။ မေ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏောဟိ၊ နာဦးလော့။ အဟံ၊ သည်။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ တုယှံ၊ ရှင်မအား။ အပ္ပိယံ၊ မနှစ်သက်အပ်သည်ကို။ န စာပိ ကရောမိ၊ မပြုပြီ။
၇၄။ သုဿောဏိ၊ လျပါးသေးသွယ် တင့်တယ်သော ခါးရှိသော။ ပဘာဝတီ၊ ရှင်ပဘာဝတီ။ ပဟု၊ များစွာသော။ မဒ္ဒကုလံ၊ မဒ္ဒရာဇ်မင်းမျိုးကို။ ဟန္တွာ၊ အကုန်သတ်၍။ တံ၊ ရှင်မကို။ နယိတုံ၊ ဆောင်ယူခြင်းငှာ။ သမတ္ထော၊ စွမ်းနိုင်လျက်။ တဝ ကာမာဟိ၊ ရှင်မကို အလိုရှိသောကြောင့်သာလျှင်။ ဗဟုံ၊ များသာ။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲကို။ တိတိက္ခိသံ၊ ငါ သည်းခံ၏။
ကြုံးဝါးပြီး စစ်တပ်ကို ပြင်စေခြင်း
ထိုအခါ ကုသမင်းသည် သိကြားနတ်မင်း၏ အခြံအရံနှင့်တူသော မိမိအခြံအရံကိုမြင်လျှင် မင်း၏မာန်ကို ဖြစ်စေလျက် ငါထင်ရှားရှိစဉ်လျှင် ငါ့မယားကို တစ်ပါးသောမင်းတို့သည် ယူ၍သွားကုန်လတ္တံ့သတတ်ဟု ခြင်္သေ့မင်းကဲ့သို့ မင်းရင်ပြင်၌ တင့်တယ်စံပယ်တော်မူလျက် မြို့အလုံး၌ နေသောသူတို့သည် ငါလာသောအဖြစ်ကို သိစေကုန်သတည်း ဟု ဟစ်ကြွေးကြော်ငြာ လက်ပမ်းပေါက်ခတ်၍ ယခု ထိုခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့ကို အရှင်ဖမ်းအံ့၊ ငါ့အား ရထားစသည်တို့ကို က, လေကုန် ဟုဆို၍ စေတော်မူလိုရကား-
နာနာစိတ္တေ သမာဟိတေ။
အထ ဒက္ခထ မေ ဝေဂံ၊ ဝိဓမန္တဿ သတ္တဝေါ။
ဟူသော အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဆိုတော်မူ၏။
၇၅။ ဘော၊ အို... အချင်းတို့။ နာနာစိတ္တေ၊ အထူးထူးသော တန်ဆာတို့ဖြင့် ဆန်းကြယ်ကုန်သော။ သမာဟိတေ၊ ရဲရင့် တည်ကြည်ကုန်သော။ အဿေ၊ မြင်းတို့ကို။ ရထေ၊ ရထား၌။ ယောဇယန္တု၊ က-လေကုန်။ အထ-ပစ္ဆာ၊ ထို့နောင်မှ။ သတ္တဝေါ၊ ရန်သူမင်းတို့ကို။ ဝိဓမန္တဿ၊ နှိမ်နင်းသော။ မေ၊ ငါ၏။ ဝေဂံ၊ လုံ့လကို။ ဒက္ခထ၊ မြင်ရကုန်လတ္တံ့။
ဤသို့ ကြုံးဝါးတော်မူ၍ ရန်သူမင်းတို့ကို ဖမ်းယူခြင်း မည်သည်ကား ငါ၏တာဝန်တည်း၊ သွားချေ၊ သင် ရေချိုးပြီးလျှင် တန်ဆာဆင်၍ ပြာသာဒ်ထက်သို့ တက်နှင့်လေလော့ဟု ဆို၍ ထိုပဘာဝတီကို လွှတ်လိုက်၏။
စစ်ဝတ်တန်ဆာ ဝတ်ဆင်ကာ
မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည်လည်း ထိုကုသမင်းအား ပြုပြင်စိမ့်သောငှါ မှူးတော်မတ်တော်တို့ကို စေတော်မူလိုက်၏။ ထိုမှူးတော် မတ်တော်တို့သည် ကုသမင်းအား စားဖိုအိမ်တံခါးဝ၌ပင်လျှင် တင်းထိမ်ကာရံ၍ ဆေတ္တာသည်တို့ကို ပြုပြင်စေကုန်၏။ ထိုကုသမင်းသည် ပြုပြင်အပ်ပြီးသော မုတ်ဆိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဦးခေါင်းနှင့်တကွ ရေချိုးပြီးလျှင် ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်ယင်တော်မူပြီးသော် မှူးတော်မတ်တော် အပေါင်းတို့ဖြင့်ခြံရံလျက် ပြာသာဒ်ထက်သို့ တက်အံ့ဟု အရပ် မျက်နှာတို့ကိုကြည့်၍ လက်ပမ်းပေါက်ခတ်၏။ ကြည့်တိုင်းကြည့်တိုင်းသော အရပ်သည် တုန်လှုပ်၏။ ထိုကုသမင်းသည် ယခု ငါ၏လုံ့လကို ကြည့်ကြကုန်လော့ဟု ဆိုတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ဝိဇမ္ဘမာနံ သီဟံဝ၊ ဖောဋေန္တံ ဒိဂုဏံ ဘုဇံ။
ဟူသော အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၇၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဒိဂုဏံ၊ အဆင့်ဆင့်။ ဘုဇံ၊ ဟစ်ကြွေးထသော။ ဝိဇမ္ဘမာနံ၊ တင့်တယ်စွာထသော။ သီဟံဝ၊ ခြင်္သေ့မင်းကိုကဲ့သို့။ ရညော မဒ္ဒဿ၊ မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီး၏။ တတ္တ- တသ္မိံ အန္တေပုရေ၊ ထိုနန်းတော်တွင်း၌။ ဖောဋေန္တံ၊ လက်ပမ်းပေါက်ခတ်ထသော။ တဉ္စ၊ ထိုကုသမင်းကိုလျှင်။ ဥဒိက္ခိံသု၊ ကြည့်ကြကုန်၏။
ခြင်္သေ့မင်းအသံ ဟစ်ကြွေးသံ
ထိုအခါ ထိုကုသမင်းအား မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည် ဆောင်းအပ်ပြီးသော ထီးဖြူရှိသော တန်ဆာဆင်အပ်သော မြတ်သောဆင်ကို ပို့စေတော်မူ၏။ ထိုကုသမင်းသည် ကောင်းစွာ ဆောင်းအပ်ပြီးသော ထီးဖြူရှိသော ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်သို့ တက်တော်မူပြီးလျှင် ပဘာဝတီကို ဆောင်ခဲ့ကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ ထိုပဘာဝတီကိုလည်း နောက်ကနေစေ၍ လေးပါးသော အင်္ဂါရှိသော စစ်သည်အပေါင်းခြံရံလျက် အရှေ့တံခါးဖြင့် ထွက်တော်မူလတ်၍ သူတစ်ပါးစစ်သည်ကို ကြည့်တော်မူပြီးလျှင် ငါ ကုသမင်းတည်း၊ အသက်ကို အလိုရှိသောသူတို့သည် ရင်ဖြင့်ဝပ်လေကုန်ဟု သုံးကြိမ် ခြင်္သေ့မင်းအသံနှင့်တူသော အသံကို ဟစ်ကြွေးတော်မူ၍ ရန်သူကို နှိမ်နင်းခြင်းကို ပြုတော်မူ၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည်-
သင်္ဂါမံ ဩတရိတွာန၊ သီဟနာဒံ နဒိ ကုသော။
။ လ။
ကာမံ ကရောဟိ တေ တယာ၊
မုဉ္စ ဝါ တေ ဟနဿု ဝါ။
ဟူသော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၇၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကုသော၊ ကုသမင်းမြတ်သည်။ ဟတ္ထိက္ခန္ဓဉ္စ၊ ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်သို့လည်း။ အာရုယှ၊ တက်စီး၍။ ပဘာဝတိံ၊ မင်းသမီး ပဘာဝတီကို။ အာရောပေတွာ၊ တင်ပြီး၍။ သင်္ဂါမံ၊ စစ်မြေအရပ်သို့။ ဩတရိတွာန၊ သက်၍။ သီဟနာဒံ၊ ခြင်္သေ့မင်းအသံနှင့်တူသော အသံကို။ နဒိ၊ ဟစ်ကြွေး၏။
၇၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ နဒတော၊ ဟောက်သော။ သီဟဿ၊ ခြင်္သေ့မင်း၏။ သဒ္ဒံ၊ အသံကို။ သုတွာ၊ ကြားကုန်၍။ ဣတရေ၊ ခြင်္သေ့မင်းမှ တစ်ပါးကုန်သော။ မိဂါ၊ သားအပေါင်းတို့သည်။ ပလာယိံသု ဣဝ၊ ပြေးကုန်သကဲ့သို့။ နဒတော၊ ဟစ်ကြွေးသော။ တဿ ရညော၊ ထိုကုသမင်းမြတ်၏။ တံ သဒ္ဒံ၊ ထိုအသံကို။ သုတွာ၊ ကြားကုန်၏။ ခတ္တိယာ၊ ခုနှစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့သည်။ ကုသသဒ္ဒဘယဋ္ဋိတာ၊ ကုသမင်း၏ အသံတည်းဟူသော ဘေးဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ဝိပလာယိံသု၊ ပြေးလေကုန်၏။
၇၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကုသသဒ္ဒဘယဋ္ဋိတာ၊ ကုသမင်း၏ အသံတည်းဟူသောဘေးဖြင့် နှိပ်စက်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဟတ္ထာရောဟာ၊ ဆင်စီးသူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ အနီကဋ္ဌာ၊ မြင်းစီသူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ ရထိကာ၊ ရထားစီးသူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ ပတ္တိကာရကာ၊ ခြေသည်သူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ အညမညဿ၊ အချင်းချင်းအား။ ဆိန္ဒန္တိ၊ ခုတ်ဖြတ်ကြကုန်၏။
ဝေရောစန ပတ္တမြား
၈၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဒေဝိန္ဒော၊ သိကြားနတ်မင်းသည်။ တသ္မိံ သင်္ဂါမသီသသ္မိံ၊ ထိုစစ်မြေဦး၌။ ပဿိတွာ၊ မြင်ရ၍။ တုဋ္ဌမာနသော၊ နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ကုသဿ ရညော၊ ကုသမင်းမြတ်အား။ ဝေရောစနံ၊ ဝေရောစန အမည်ရှိသော။ မဏိံ၊ ပတ္တမြားကို။ အဒါသိ၊ ပေး၏။
၈၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သောရာဇာ၊ ထိုကုသမင်းမြတ်သည်။ တံ သင်္ဂါမံ၊ ထိုစစ်မြေအရပ်ကို။ ဇိနိတွာန၊ အောင်မြင်ပြီး၍။ ဝေရောစနံ၊ ဝေရောစန အမည်ရှိသော။ မဏိံ၊ ပတ္တမြားကို။ လဒ္ဓါ၊ ရပြီး၍။ ဟတ္ထိက္ခန္ဓဂတော၊ မြတ်သော ဆင်ကျောက်ကုန်းထက် စီးလျက်။ နဂရံ ပုရံ၊ သာဂလမြို့သို့။ ပါဝေက္ခိ၊ ဝင်လေ၏။
၇-ပြည်ထောင်မင်းတို့ကိုဖမ်း၍
၈၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သတ္တခတ္တိယေ၊ ခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့ကို။ ဇီဝဂ္ဂါဟံ၊ အရှင်ဖမ်းခြင်းကို။ ဂဟေတွာန၊ ဖမ်းယူပြီး၍။ ဗန္ဓိတွာ၊ နှောင်ဖွဲ့၍။ ဒေဝ၊ ဖခင်မင်းမြတ်။ ဣမေ၊ ဤမင်းတို့သည်။ တေ၊ သင် ဖခင်မင်းမြတ်၏။ သတ္တဝေါ၊ ရန်သူတော်တို့တည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ သဿုရဿ၊ ယောက္ခမဖြစ်သော မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးအား။ ဥပနာမေသိ၊ ဆက်၏။
မင်းကြီးလက်သို့ အပ်
၈၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေ၊ သင် ဖခင်မင်းမြတ်၏။ ဝသံ၊ အလိုသို့လိုက်သည်ကို။ ကတွာ၊ ပြုတော်မူ၍။ သဗ္ဗေပိ၊ အလုံးစုံသာလျှင် ဖြစ်ကုန်သော။ တဝ၊ သင် ဖခင်မင်းမြတ်၏။ အမိတ္တာ၊ ရန်သူတို့ကို။ ဝိဟတာ၊ နှိပ်စက်အပ်ကုန်ပြီ။ တေ-တယာ၊ သင် ဖခင်မင်းမြတ်သည်။ ကာမံ၊ အလိုတော်ရှိတိုင်း။ ကရောဟိ၊ ပြုတော်မူလော့။ တေ၊ သင် ဖခင်မင်းမြတ်သည်။ မုဉ္စ ဝါ၊ လွှတ်လိုလျှင်လည်း လွှတ်တော်မူလော့။ ဟနဿု ဝါ၊ သတ်လိုလျှင်မူလည်း သတ်တော်မူလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥပနာမေသိ၊ ဆက်လေ၏။
မင်းကုသအား ပြန်အပ်၍
ထို့နောင်မှ မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည် ထိုအလုံးစုံကို ကုသမင်းအားသာလျှင် အပ်နှင်းတော်မူလိုရကား-
န ဟိ တေ မယှ သတ္တဝေါ။
တွညေဝ နော မဟာရာဇ၊ မုဉ္စ ဝါ တေ ဟနဿု ဝါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၄။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဧတေ၊ ဤခုနစ်ယောက်သော မင်းတို့သည်။ တုယှေဝ၊ သင် မင်းမြတ်၏သာလျှင်။ သတ္တဝေါ၊ ရန်သူတို့တည်း။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ တေ၊ ထိုခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့သည်။ မယှံ၊ ငါ၏။ န သတ္တဝေါ၊ ရန်သူမဟုတ်ကုန်။ တွညေဝ၊ သင် မင်းမြတ်သာလျှင်။ နော၊ ငါတို့ကို။ မဟာရာဇာ၊ အစိုးရသော မင်းပေတည်း။ တေ၊ ထို ခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့ကို။ မုဉ္စ ဝါ၊ လွှတ်လိုမူလည်း လွှတ်လော့။ ဟနဿု ဝါ၊ သတ်လိုမူလည်း သတ်လော့။
ညီမ ၇-ဖော်နှင့်လက်ဆက်ပြီ
ဤသို့ မဒ္ဒရာဇ်မင်း မိန့်ဆိုလတ်သော် ဘုရားလောင်း ကုသမင်းသည် ဤခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့ကို သတ်သဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ ထိုမင်းတို့ လာခြင်းသည် အကျိုးမဲ့ မဖြစ်စေသတည်း၊ ပဘာဝတီ၏ ညီမဖြစ်ကုန်သော မင်းသမီး ခုနစ်ယောက်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ထို မင်းသမီးခုနစ်ယောက်တို့ကို ခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့အား ပေးစေအံ့ ဟုကြံ၍ ပေးစေတော်မူလိုရကား-
ဒေဝကညူပမာ သုဘာ။
ဒဒါဟိ နေသံ ဧကေကံ၊
ဟောန္တု ဇာမာတရော တဝ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုတော်မူ၏။
၈၅။ မဟာရာဇ၊ ဖခင် မင်းမြတ်။ တေ၊ သင် ဖခင်မင်းမြတ်၏။ သတ္တ၊ ခုနစ်ယောက်ကုန်သော။ ဣမာ ဓီတရော၊ ဤသမီးတော်တို့သည်။ ဒေဝကညူပမာ၊ နတ်သမီးလျှင် ဥပမာရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ သုဘာ၊ တင့်တယ်ကုန်၏။ နေသံ၊ ထိုခုနစ်ယောက်သော သမီးတော်တို့တွင်။ ဧကေကံ၊ တစ်ယောက် တစ်ယောက်သော သမီးတော်ကို။ ဧကေကဿ၊ တစ်ယောက် တစ်ယောက်သော မင်းသား။ ဒဒါဟိ၊ ပေးတော်မူလော့။ တဝ၊ သင်ဖခင်မင်းမြတ်၏။ ဇာမာတရော၊ သားမက်တော်တို့သည်။ ဟောန္တု၊ ဖြစ်ပါစေကုန်လော့။
ထိုအခါ မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီးသည် ကုသမင်းကိုပင် သမီးတော်တို့ကို အပ်နှင်းလိုရကား-
တွံ နော သဗ္ဗေသမိဿရော။
တွညေဝ နော မဟာရာဇ၊ ဒေဟိ နေသံ ယဒိစ္ဆသ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၆။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အမှာကဉ္စေ၊ ငါတို့ကို လည်းကောင်း။ တာသဉ္စ၊ ထိုသမီးတော်တို့ကို လည်းကောင်း။ သဗ္ဗေသံ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ နော၊ ငါတို့ကို။ တွံ၊ သင် မင်းမြတ်သည်။ ဣဿရော၊ အစိုးရတော်မူ၏။ တွညေဝ၊ သင် မင်းမြတ်သည်သာလျှင်။ နော၊ ငါတို့ကို။ မဟာရာဇာ၊ အစိုးရတော်မူသော မင်းပေတည်း။ နေသံ၊ ထိုခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့အား။ ယဒိစ္ဆသိ၊ အကယ်၍ ပေးတော်မူလိုအံ့။ ဒေဟိ၊ ပေးလော့။
ဤသို့ မဒ္ဒရာဇ်မင်းကြီး မိန့်ဆိုတော်မူလတ်သော် ကုသမင်းသည် ထိုခုနှစ်ယောက်သော မင်းသမီးတို့ကို တန်ဆာဆင်စေပြီးလျှင် တစ်ယောက်တစ်ယောက်သော မင်းအား တစ်ယောက် တစ်ယောက်စီ ပေးတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
အဒါ သီဟဿရော ကုသာ။
ခတ္တိယာနံ တဒါ တေသံ၊ ရညော မဒ္ဒဿ ဓီတရော။
တုဋ္ဌာ သီဟဿရေ ကုသေ။
သကရဋ္ဌာနိ ပါယိံသု၊ ခတ္တိယာ သတ္တ တာဝဒေ။
ကုသာဝတိံ ကုသော ရာဇာ၊
အဂမာသိ မဟဗ္ဗလော။
သမာနာဝဏ္ဏရူပေန၊ အညမညာတိ ရောစိသုံ။
သမဂ္ဂါ တေ တဒါ အာသုံ၊ ဖီတံ ဓရဏိမာဝသုံ။
ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဟောကြားတော်မူ၏။
၈၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုမဒ္ဒရာဇ်မင်း ခွင့်ပြုသောအခါ၌။ သီဟဿရော၊ ခြင်္သေ့မင်းအသံနှင့်တူသော အသံရှိသော။ ကုသော၊ ကုသမင်းမြတ်သည်။ ရညော မဒ္ဒဿ၊ မဒ္ဒရာဇ်မင်း၏။ ဓီတရော၊ သမီးတော်တို့ကို။ တေသံ ခတ္တိယာနံ၊ ထိုခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့တွင်။ ဧကမေကဿ၊ တစ်ယောက် တစ်ယောက်သာမင်းအား။ ဧကေကံ၊ တစ်ယောက် တစ်ယောက်သော မင်းသမီးကို။ အဒါ၊ ပေး၏။
၈၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သတ္တခတ္တိယာ၊ ခုနစ်ပြည်ထောင်သော မင်းတို့သည်။ တာဝဒေ၊ ထိုခဏ၌။ တေန လာဘန၊ ထိုသမီးကညာကိုရသဖြင့်။ ပီဏိတာ၊ ရောင့်ရဲကုန်သည်ဖြစ်၍။ သီဟဿရေ၊ ခြင်္သေ့မင်းအသံနှင့်တူသော အသံရှိသော။ ကုသေ၊ ကုသမင်းမြတ်၌။ တုဋ္ဌာ၊ နှစ်သက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ သကရဋ္ဌာနိ၊ မိမိတို့၏ တိုင်းပြည်တို့သို့။ ပါယိံသု၊ သွားလေကုန်၏။
ကုသဝတီ ပြည်ည်တော်ပြန်
၈၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ မဟဗ္ဗလော၊ ကြီးသော ခွန်အားရှိသော။ ကုသော ရာဇာ၊ ကုသမင်းမြတ်သည်။ ပဘာဝတိဉ္စ၊ မင်းသမီး ပဘာဝတီကိုလည်းကောင်း။ သုဘံ၊ တင့်တယ်သော။ ဝေရောစနံ၊ ဝေရောစန အမည်ရှိသော။ မဏိဉ္စ၊ ပတ္တမြားကိုလည်းကောင်း။ အာဒါယ၊ ယူခဲ့၍။ ကုသာဝတိံ၊ ကုသာဝတီပြည်ကြီးသို့။ အဂမာသိ၊ သွားလေ၏။
၉၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တေ၊ ထိုမင်းမိဖုရား နှစ်ပါးတို့သည်။ ဧကရထေ၊ တစ်ခုတည်းသောရထား၌။ အာရုယှ၊ စီး၍။ ယန္တာ၊ သွားကြကုန်သည်ရှိသော်။ ကုသာဝတိံ၊ ကုသဝတီပြည်ကြီးသို့။ ပဝိသန္တာ၊ ဝင်လေကုန်၍။ မဏိရတနာနုဘာဝေန၊ ဝေရောစန ပတ္တမြားရတနာ၏ အာနုဘော်ကြောင့်။ သမာနာဝဏ္ဏရူပေန၊ တူမျှသော အဆင်းအသွင်ရှိသဖြင့်။ အညမညံ၊ အချင်းချင်း။ အတိရောစိံသု၊ အလွန်နှစ်သက်ကြကုန်၏။
၉၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ မာတာ၊ မယ်တော် သီလဝတီ မိဖုရားကြီးသည်။ ပုတ္တေန၊ သားတော်မင်းမြတ်နှင့်။ သံဂစ္ဆိ၊ ပေါင်းမိ၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဇယမ္ပတီ၊ လင်မယားဖြစ်ကုန်သော။ တေ ဥဘယော စ၊ ထိုမင်းမိဖုရားနှစ်ပါးတို့သည်လည်း။ သမဂ္ဂါ၊ ညီညွတ် သင့်တင့်ကြကုန်သည်။ အာသုံ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဓရဏိံ၊ မြေအပြင်ထက်၌။ ဖီတံ၊ အဝတ်တန်ဆာ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပွင့်လင်းစွာလျက်။ အာဝသုံ၊ နေကြကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤကုသဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ဆန့်ကျင် မပျော်ရွှင်သည်ဖြစ်၍ လူထွက်ချင်သော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား ယခုအခါ မြတ်သော သာကီဝင်မင်းမျိုး ဖြစ်ကုန်သော မယ်တော် ခမည်းတော်သည် ထိုအခါ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ သိကြားနတ်မင်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ညီတော် ဇယမ္ပတိမင်းသား ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ခုဇ္ဇုတ္တရာသည် ထိုအခါ အထိန်းတော် ခုဇ္ဇာဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလာမယ်တော်သည် ထိုအခါ ပဘာဝတီ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရား ပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ပရိသတ်တို့ဖြင့် ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ကုသမင်း ဖြစ်ဖူးပြီဟု ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ခက်ခက်ခဲခဲ၊ ဉာဏ်ဖြင့်ခွဲ၊ ဇွဲဖြင့် အောင်စေရာ
ရှေးဦးစွာသော ကုသဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
သတ္တတိနိပါတ်
၂။ သောဏနန္ဒဇာတ်
အသက်စည်းစိမ် မငဲ့မူ၍ မိဘလုပ်ကျွေးသင့်ကြောင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဒေဝတာ နုသိ ဂန္ဓဗ္ဗော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ သောဏနန္ဒဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် အမိအဘကိုလုပ်ကျွေးသော ရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပွန်ဝတ္ထုသည် သုဝဏ္ဏသာမဇာတ်၌ ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုနှင့် တူသလျှင်ကတည်း။
အထူးကား- ထိုအခါ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့... ဤရဟန်းကို မကဲ့ရဲ့ကြကုန်လင့်၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်၌ မင်းအဖြစ်ကို ရကုန်သော်လည်း ထိုမင်းအဖြစ်ကို မရေတွက်မူ၍ မိဘတို့ကိုသာလျှင် လုပ်ကျွေးဖူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်သည် ဗြဟ္မဝဍ္ဎနမြို့ အမည်ရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုဗြဟ္မဝဍ္ဎနမြို့၌ မနောဇ အမည်ရှိသောမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုဗြဟ္မဝဍ္ဎနမြို့၌ ကုဋေရှစ်ဆယ်ကြွယ်ဝသော ဗြာဟ္မဏမဟာသာလ အမျိုးဖြစ်သော ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်သည် သားသမီး မရှိသည်ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားသည် ပုဏ္ဏေးမကို အချင်းပုဏ္ဏေးမ... ငါတိုက်တွန်း၏။ ရှင်မသည် သားဆုကို တောင်းလော့ဟု ဆိုလတ်သော် ပုဏ္ဏေးမသည် သားဆုကိုတောင်း၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ဗြဟ္မာ့ပြည်မှ စုတေခဲ့၍ ထိုပုဏ္ဏေးမဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေယူတော်မူ၏။ ဖွားမြင်ပြီးသော ထိုသူငယ်အား သောဏသတို့သား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုသောဏသတို့သားသည် ခြေဖြင့်သွားနိုင်သော ကာလ၌ တစ်ယောက်သော သတ္တဝါသည်လည်း ဗြဟ္မာ့ပြည်မှစုတေခဲ့၍ ထိုပုဏ္ဏေးမ ဝမ်း၌သာလျှင် ပဋိသန္ဓေယူပြန်၏။ ဖွားမြင်ပြီးသော ထိုသူငယ်အား နန္ဒသတို့သားဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။
ရသေ့ ပြုကြပြီ
သင်အပ်ပြီးသော ဗေဒင်ရှိကုန်သော ခပ်သိမ်းသော အတတ်တို့၌ အပြီးသို့ရောက်ပြီးသော အရွယ်သို့ရောက်ကုန်သော ထိုသားနှစ်ယောက်တို့၏ အဆင်း၏ပြည့်စုံခြင်းကိုမြင်၍ ပုဏ္ဏားကြီးသည် ပုဏ္ဏေးမကိုခေါ်၍ အိုပုဏ္ဏေးမ... သားဖြစ်သော သောဏသတို့သားကို အိမ်ထောင်ခြင်းဟူသော အနှောင်အဖွဲ့ဖြင့် နှောင်ဖွဲ့ကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏေးမသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ သားအား ထိုအကြောင်းကို ကြား၏။ ထိုသောဏသတို့သားသည် မိခင်... အကျွန်ုပ်ကား အိမ်ရာထောင်ခြင်းဖြင့် အလိုမရှိပါ၊ အကျွန်ုပ်သည် အသက်ရှည်သမျှကာလပတ်လုံး မိခင်ဖခင်တို့ကို လုပ်ကျွေး၍ မိခင်ဖခင်တို့ ကွယ်လွန်လျှင် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ရဟန်းပြုပါအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုပုဏ္ဏေးမသည် အဖပုဏ္ဏားကြီးအား ထိုအကြောင်းကိုကြား၏။
ထိုမိဘတို့သည် အဖန်တလဲလဲ ပြောဆိုပါသော်လည်း ထိုသောဏသတို့သား စိတ်ကိုမရလျှင် ညီ နန္ဒသတို့သားကိုခေါ်၍ အမောင်နန္ဒ... အမောင်သည် ဤဥစ္စာနှစ်ကို စီရင်လော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် မိခင်ဖခင်တို့... အကျွန်ုပ်သည် နောင်တော် ထွေးအပ်သော တံတွေးကို ဦးခေါင်းဖြင့် မရွက်လိုပါပြီ၊ အကျွန်ုပ်သည် မိခင်ဖခင်တို့လွန်သဖြင့် နောင်တော်နှင့်တကွသာလျှင် ရဟန်းပြုပါအံ့ဟု ဆိုလတ်သော် ဤသူငယ်တို့သည် ဤသို့ ငယ်စဉ်ကာလကပင် ကာမဂုဏ်တို့ကို စွန့်ကုန်သေး၏။ ငါတို့သည်ကား အဘယ်ဆိုဖွယ်ရာ ရှိအံ့နည်း၊ အလုံးစုံသာလျှင် ဖြစ်ကုန်သော ငါတို့လေးယောက်တို့သည် ရဟန်းပြုကြအံ့ဟု ကြံ၍ အမောင်တို့... ငါတို့သေလွန်သဖြင့် ရဟန်းပြုခြင်းငှာ အမောင်တို့အား အဘယ်မူအံ့နည်း၊ ယခုပင်လျှင် အလုံးစုံသောငါတို့သည် ရဟန်းပြုကြအံ့ဟု ဆို၍ မင်းအား ပန်ပြီးလျှင် အလုံးစုံသောဥစ္စာကို အလှူဝ၌စွန့်၍ ကျွန်အပေါင်းကိုတော်လှန်သည်ကိုပြုပြီးလျှင် ဆွေမျိုးအပေါင်းတို့အား ပေးအပ်သည်နှင့်ယှဉ်သည်ကို ပေး၍ လေးယောက်ကုန်သော မိသားတစ်စုသည် ဗြဟ္မဝဍ္ဎနမြို့မှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် ဟိမဝန္တအရပ်၌ ငါးပါးသော ကြာမျိုးတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သောအိုင်ကို အမှီပြု၍ မွေ့လျော်ဖွယ်သော တောအုပ်၌ ကျောင်းဆောက်ပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းပြုသဖြင့် ထိုကျောင်း၌ နေကြကုန်၏။ ညီနောင် နှစ်ယောက်တို့သည်လည်း မိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးကုန်၏။
ထိုမိဘတို့အား နံနက်စောစောကသာလျှင် တံပူ မျက်သစ်ရေကိုပေး၍ ကျောင်းကိုလည်းကောင်း၊ ပရိဝုဏ်ကိုလည်းကောင်း တံမြက်လှည်း၍ သောက်ရေကို ဖြစ်စေပြီးလျှင် တောမှ ချိုမြိန်ကောင်းမြတ်ကုန်သော သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို ဆောင်ယူ၍ မိဘတို့ကိုစားစေကုန်၏။ ရေနွေးဖြင့်လည်းကောင်း ရေအေးဖြင့်လည်းကောင်း ရေချိုးစေကုန်၏။ ဆံကျစ်တို့ကို သုတ်သင်ကုန်၏။ ထိုမိဘတို့အား ခြေလက်ဆုပ်နယ်ခြင်း စသည်တို့ကို ပြုကုန်၏။
ညီရသေ့ လု၍ ပြုစုခြင်း
ဤသို့ရှည်မြင့်သော ကာလရောက်လတ်သော် နန္ဒပညာရှိသည် ငါဆောင်ယူအပ်သော သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကိုသာလျှင် မိဘတို့ကို စားစေအံ့ဟု ရှေးဦးစွာ လာလတ်၍ ယမန်နေ့ကလည်းကောင်း, တမြန်နေ့ကလည်းကောင်း ဆွတ်ယူရာအရပ်မှ အကောင်းအဆိုးမရွေး ရတတ်သမျှသော သစ်သီးတို့ကို နံနက်စောစောကလျှင် ဆောင်ယူခဲ့၍ မိဘတို့ကို စားစေ၏။ ထိုမိဘတို့သည်လည်း ထိုသစ်သီးတို့ကို စားပြီးလျှင် ခံတွင်းကိုဆေး၍ ဥပုသ် ဆောက်တည်ကြကုန်၏။ နောင်တော် သောဏပညာရှိသည်ကား ဝေးသောအရပ်သို့သွား၍ ချိုနိုးရာရာကုန်သော မှည့်နိုးရာရာကုန်သော သစ်သီးတို့ကို ဆောင်ယူခဲ့၍ ကပ်၏။ ထိုအခါ သောဏပညာရှိကို မိဘတို့သည် ချစ်သားသောဏ... ချစ်သား၏ညီတော် နန္ဒပညာရှိသည် ဆောင်ယူခဲ့ကုန်သော သစ်သီးတို့ကို ငါတို့သည် နံနက်စောစောကလျှင် စား၍ ဥပုသ်ဆောက်တည်အပ်သည် ဖြစ်ကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါတို့အား အလိုမရှိဟု ဆိုကုန်၏။ ထို့ကြောင့် ထိုသောဏပညာရှိ၏ သစ်သီးတို့သည် သုံးဆောင်ခြင်းကို မခံရကုန်သည်ဖြစ်၍ ပျက်စီးကုန်၏။ နက်ဖြန်နေ့ စသည်တို့၌လည်း ထို့အတူသာလျှင် ပျက်စီးကုန်၏။ ဤသို့ ပျက်စီးကုန်သော်လည်း တိုသောဏပညာရှိသည် ငါးပါးသော အဘိညာဉ်ရှင် ဖြစ်သောကြောင့် ဝေးသောအရပ်သို့ သွား၍သာလျှင် ဆောင်ယူ၏။ ထိုမိဘတို့သည် တစ်ဖန် မစားကုန်ပြီ။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ကြံတော်မူ၏။ ငါ့မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် နူးညံ့ကုန်၏။ ညီနန္ဒသည်ကား အကောင်းအဆိုးမရွေး ရတတ်သမျှလည်းဖြစ်ကုန်သော မမှည့်ကုန်သော အကြင်သစ်သီးတို့ကို ဆောင်ယူ၍ စားစေ၏။ ဤသို့ စားစေသည်ရှိသော် ဤမိဘတို့သည် ရှည်မြင့်စွာ မတည်ကုန်လတ္တံ့၊ ညီနန္ဒကို တားမြစ်အံ့ဟု ကြံတော်မူ၏။ ထိုနောက်မှ ညီတော်နန္ဒကို ခေါ်တော်မူ၍ အမောင်နန္ဒ ဤနေ့မှစ၍ သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို ဆောင်ယူ၍ ငါရောက်သည့်တိုင်အောင် ငံ့လင့်လော့၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည် တပါင်းတည်းသာလျှင် မိဘတို့ကို စားစေကုန်အံ့ ဟုဆို၏။ ထိုညီနန္ဒသည် ဤသို့ နောင်တော်ဆိုပါသော်လည်း မိမိကောင်းမှုကို တောင့်တသည်ဖြစ်၍ ထိုနောင်တော်စကားကို မလိုက်နာ။
ညီရသေ့ အနှင်ခံရ
ဘုရားလောင်းသည် ငါ့ညီ နန္ဒသည် နားမထောင်၊ မသင့်သည်ကို ပြုဘိ၏။ ထိုနန္ဒကို ပြေးစေအံ့၊ ထို့နောင်မှ ငါချည်းသာလျှင် မယ်တော်ခမည်းတော်တို့ကို လုပ်ကျွေးအံ့ဟု ကြံတော်မူ၍ အမောင်နန္ဒ... သင်သည် အဆုံးအမကိုမခံ၊ ပညာရှိတို့စကားကို နားမထောင်၊ ငါသည် အစ်ကိုကြီးတည်း၊ မိဘတို့သည် ငါ၏သာလျှင် ဝန်တည်း၊ ငါသည်သာလျှင် ထိုမိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးအံ့၊ သင်သည် ဤအရပ်၌နေခြင်းငှာ မရလတ္တံ့၊ တစ်ပါးသောအရပ်သို့ သွားလေလော့ ဟုဆို၍ ထိုနန္ဒအား လက်ဖျစ်တီး၏။
အစ်ကိုရသေ့အား ကန်တော့မည်
ထိုနန္ဒသည် နောင်တော်သည် ပြေးစေရဘိရကား ထိုနောင်တော် သောဏအထံ၌ တည်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ နောင်တော်ကို ရှိခိုးပြီးလျှင် မိဘတို့ကိုကပ်သဖြင့် ထိုအကြောင်းကိုကြား၍ မိမိကျောင်းတွင်းသို့ ဝင်ပြီးလျှင် ကသိုဏ်းတို့ကိုကြည့်၍ ထိုနေ့ပင်လျှင် ငါးပါးသော အဘိညာဉ်တို့ကို လည်းကောင်း ရှစ်ပါးသော သမာပတ်တို့ကို လည်းကောင်း ဖြစ်စေ၍ ကြံ၏။ ငါသည် မြင်းမိုရ်တောင်ခြေရင်းမှ ရတနာသဲကို ထုတ်ဆောင်၍ ငါ့နောင်တော် ကျောင်း၌လည်းကောင်း ပရိဝုဏ်၌ လည်းကောင်း ကြဲ၍ နောင်တော်ကို ကန်တော့ခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်၏။ ဤသို့ စွမ်းနိုင်သော်လည်း မတင့်တယ်လတ္တံ့၊ အနောတတ်အိုင်မှရေကို ဆောင်ယူ၍ ကန်တော့အံ့၊ ဤသို့ ကန်တော့သော်လည်း မတင့်တယ်လတ္တံ့။ နောင်တော်ကို နတ်တို့၏အစွမ်းဖြင့် အကယ်၍ ကန်တော့လိုငြား၍ မဟာရာဇ်နတ်မင်းကြီး လေးယောက်တို့ကို လည်းကောင်း၊ သိကြားမင်းကိုလည်းကောင်း ဆောင်ယူသဖြင့် ကန်တော့နိုင်ရာ၏။ ဤသို့ ကန်တော့သော်လည်း မတင့်တယ်လတ္တံ့။ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မနောဇအမည်ရှိသော မြတ်သောမင်းကိုအစပြု၍ မင်းတို့ကို ဆောင်ယူသဖြင့် ကန်တော့အံ့၊ ထိုသို့ ကန်တော့သည်ရှိသော် ငါနောင်တော် ဂုဏ်ကျေးဇူးသည် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ လွှမ်းမိုး၍ သွားလတ္တံ့၊ နေလကဲ့သို့ ထင်ရှားလတ္တံ့ဟု ကြံ၏။
မင်းတို့အား စည်းရုံးခြင်း
ကြံပြီး၍ ထိုညီတော်နန္ဒသည် ထိုခဏ၌ပင်လျှင် တန်ခိုးဖြင့်သွား၍ ဗြဟ္မဝဍ္ဎနမြို့၌ မနောဇမင်း၏ နန်းတော်တံခါး၌ သက်၍ရပ်လျက် ရသေ့တစ်ယောက်သည် အရှင်မင်းကြီးတို့ကို မြင်လိုသတတ်ဟု မနောဇမင်းအား လျှောက်စေ၏။ မနာဇာမင်းသည် ရသေ့ရဟန်းအား ငါသည် မြင်ခြင်းဖြင့် အဘယ်မူအံ့နည်း၊ အာဟာရအလို့ငှာ လာသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု နှလုံးသွင်း၍ ထမင်းကို ပို့စေ၏။ ထိုနန္ဒပညာရှိသည် ထမင်းကို အလိုမရှိ၊ ဆန်ကို ပို့ပြန်စေ၏။ ဆန်ကိုလည်း အလိုမရှိ၊ အဝတ်ကို ပို့ပြန်စေ၏။ အဝတ်တို့ကိုလည်း အလိုမရှိ၊ ကွမ်းကို ပို့ပြန်စေ၏။ ကွမ်းကိုလည်း အလိုမရှိ။ ထိုအခါ နန္ဒရသေ့အထံသို့ အဘယ်အကျိုးငှာ ကြွလာတော်မူသနည်းဟု တမန်စေလိုက်၏။ ထိုနန္ဒရသေ့သည် တမန်သည် မေးအပ်သည်ရှိ မင်းကို လုပ်ကျွေးအံ့သောငှာ လာ၏ဟု ဆို၏။
မနာဇမင်းကိုရပြီ
မနောဇမင်းသည် ထိုစကားကိုကြားလျှင် ငါအား အလုပ်အကျွေးသည် များကုန်၏။ မိမိ၏ ရသေ့ရဟန်းတရားကိုသာ ပြုလေလော့ဟု စေလိုက်၏။ ထိုနန္ဒရသေ့သည် ထိုမင်းစကားကိုကြား၍ ငါသည် ရှင်မင်းကြီးတို့အား ငါ့အစွမ်းဖြင့် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မင်းအဖြစ်ကိုယူ၍ ပေးအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုစကားကိုကြားလျှင် မနောဇမင်းသည် ရသေ့ရဟန်းတို့မည်သည်ကား ပညာရှိကုန်၏။ တစ်စုံတစ်ခုသော အကြောင်းကို သိကုန်လတ္တံ့ဟုကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် ထိုနန္ဒရသေ့ကို ခေါ်စေတော်မူပြီးလျှင် နေရာကိုပေးစေ၍ ရှိခိုးလျက် အရှင်ဘုရား အရှင်တို့သည် အကျွန်ုပ်အား ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မင်းအဖြစ်ကိုယူ၍ ပေးတော်မူလတ္တံ့သတတ် ဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး... ဟုတ်၏ဟု ဆို၏။ အသို့ ယူနိုင်ပါကုန်အံ့နည်းဟု မေးလျောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး အယုတ်သဖြင့် ယင်ငယ် သောက်လောက်ရုံမျှသော သွေးကို တစ်စုံ တစ်ယောက်သောသူအား မဖြစ်စေမူ၍ ရှင်မင်းကြီးအား ဥစ္စာပျက်စီးခြင်းကို မပြုမူ၍ ငါ၏တန်ခိုးဖြင့်သာလျှင်ယူ၍ ပေးအံ့။ သက်သက်ကား အနည်းငယ် ဆိုဖွယ်ရာရှိသေး၏။ ကြာမြင့်ခြင်းကို မပြုမူ၍ ယနေ့ပင်လျှင် ထွက်ခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု ဆို၏။
ကောသလမင်းကိုရပြီ
ထိုမနာဇမင်းသည် ထိုနန္ဒပညာရှိစကားကို ယုံကြည်သည်ဖြစ်၍ စစ်သည်အပေါင်း ခြံရံလျက် ထွက်၏။ စစ်သည်အပေါင်းအား အပူသည် အကယ်၍ဖြစ်အံ့၊ နန္ဒ ပညာရှိရသေ့သည် မိမိတန်ခိုးဖြင့် အရိပ်အာဝါသကို ပြုသဖြင့် ချမ်းအေးခြင်းကို ပြု၏။ မိုးရွာသည်ရှိသော် စစ်သည်အပေါင်းတို့အပေါ်၌ ရွာစိမ့်သောငှာ မပေး၊ လေအေးကို လည်းကောင်း လေပူကိုလည်းကောင်း တားမြစ်၏။ လမ်းခရီး၌။ ကြမ်းတမ်းကုန်သော ဆူးငြောင့်အစရှိကုန်သော ခပ်သိမ်းသော ဘေးရန်တို့ကို ကွယ်စေ၏။ လမ်းခရီးကို ကသိုဏ်းဝန်းကဲ့သို့ ညီညွတ်စွာပြု၍ မိမိသည် ကောင်းကင်၌ စမ္မခဏ်ကိုဖြန့်၍ ထက်ဝယ်ပလ္လင်ဖြင့်နေလျက် စစ်သည်အပေါင်းခြံရံသဖြင့် သွား၏။ ဤသို့လျှင် စစ်သည်အပေါင်းကိုယူ၍ ရှေးဦးစွာ ကောသလတိုင်းသို့ သွားပြီးလျှင် မြို့မှမနီးမဝေးသောအရပ်၌ သစ်တပ်တည်၍ ငါတို့အား စစ်ကိုတည်းထိုးအံ့လော၊ ထီးဖြူကိုတည်း ပေးအံ့လော ဟု ကောသလမင်းအား တမန်စေလိုက်၏။ ထိုကောသလမင်းသည် အမျက်ထွက်သဖြင့် ငါသည် မင်းမဟုတ်ပါလောဟု နှလုံးသွင်း၍ စစ်ထိုးခြင်းကိုသာ ပေးအံ့ ဟု စစ်သည်အပေါင်းကို စုရုံး၍ မြို့မှထွက်၍ စစ်သည် နှစ်ဦးတို့သည် စစ်ထိုးအံ့သောငှာ အားထုတ်ကုန်၏။ နန္ဒ ပညာရှိရသေ့သည် စစ်သည်နှစ်ဦးတို့၏ အကြား၌ မိမိ နေရာဖြစ်သော သစ်နက်ရေကို ကြီးစွာဖန်ဆင်းပြီးလျှင် ဖြန့်၍ နှစ်ဦးသော စစ်သည်တို့သည်ပစ်အပ်သော မြားတို့ကို သားရေဖြင့်သာလျှင် ခံ၏။ တစ်ယောက်သော စစ်သည်အားလည်း တစ်စုံတစ်ခုသော မြားဖြင့် စူးသောမည်သည် မရှိ။ လက်၌ရှိကုန်သော မြားတို့ကုန်သဖြင့် နှစ်ဦးသော စစ်သည်တို့သည်လည်း အားထုတ်ခြင်းကင်းကုန်သည်ဖြစ်၍ ရပ်ကုန်၏။ နန္ဒပညာရှိသည် မနာဇမင်းထံသွား၍ မြတ်သောမင်းကြီး ကြောက်တော်မမူလင့် ဟု နှစ်သိမ့်စေပြီးလျှင် ကောသလမင်းအထံသို့သွား၍ မြတ်သောမင်းကြီး... ကြောက်တော်မမူလင့်၊ သင်မင်းကြီးအား ဆန့်ကျင်ဘက် ရန်သူမရှိ၊ ရှင်မင်းကြီး တိုင်းပြည်သည် ရှင်မင်းကြီးအားသာလျှင် ဖြစ်လတ္တံ့၊ စင်စစ်သော်ကား မနောဇမင်းအလိုသို့ လိုက်ခြင်းကို ဖြစ်စေတော်မူလော့ ဟု ဆို၏။
ထိုကောသလမင်းသည် နန္ဒပညာရှိစကားကို ယုံကြည်၍ ကောင်းပြီ ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ ဝန်ခံသောအခါ ကောသလမင်းကို မနာဇာမင်းအထံသို့ ဆောင်ယူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး... ကောသလမင်းသည် ရှင်မင်းကြီးအလိုသို့ လိုက်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ဤကောသလံမင်း၏ တိုင်းပြည်သည် ဤကောသလမင်းအားသာလျှင် ဖြစ်ပါစေလော့ ဟု ဆို၏။
မင်းအားလုံးကိုရပြီ
ထိုမနောဇမင်းသည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံ၍ ထိုကောသလမင်းကို မိမိအလိုသို့ လိုက်စေပြီးလျှင် နှစ်ဦးသော စစ်သည်တို့ကိုသိမ်းယူ၍ အင်္ဂတိုင်းသို့သွား၍ အင်္ဂတိုင်းကို သိမ်းယူပြီးလျှင် ထို့နောင်မှ မဂဓတိုင်းသို့သွား၍ မဂဓတိုင်းကို သိမ်းယူ၍။ ဤသို့သောနည်းဖြင့် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မင်းတို့ကို မိမိအလိုသို့လိုက်စေပြီးလျှင် ထိုမင်းအပေါင်းကို ခြံရံလျက် ဗြဟ္မဝဍ္ဎနမြို့သို့သာလျှင် သွားလေ၏။ ဤနန္ဒပညာရှိ ရသေ့သည်ကား ပြည်ထောင်အပေါင်းကို သိမ်းယူသည်ရှိသော် ခုနစ်နှစ်၊ ခုနစ်လ၊ ခုနစ်ရက်တို့ဖြင့်လျှင် သိမ်းယူ၏။
မင်းကြီး ကျေးဇူးတင်ခြင်း
ထိုမနေဇမင်းသည် တစ်ဦးတစ်ဦးသော မင်းနေပြည်မှ အထူးထူးသော ခဲဖွယ်ဘောဇဉ်ကို ဆောင်ယူစေပြီးလျှင် တစ်ရာ့ တစ်ယောက်သော မင်းတို့ကိုခေါ်၍ ထိုမင်းတို့နှင့်တကွ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး မြတ်သောအဖျော်ကို သောက်၏။ နန္ဒပညာရှိရသေ့သည် အကြင်မျှလောက် မနောဇမင်းသည် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အစိုးရခြင်း မင်း၏စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ခံစားသေး၏။ ထိုမျှလောက် ထိုမနာဇမင်းအား မိမိကိုယ်ကိုမပြ ဟု မြောက်ကျွန်းသို့ ဆွမ်းခံသွားပြီးလျှင် ဟိမဝန္တဝယ် ရွှေဂူတံခါး၌ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး နေ၏။
မနာဇာမင်းသည်လည်း ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ မိမိ၏ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာ အသရေ၏တင့်တယ်ခြင်းကို ကြည့်၍ ဤစည်းစိမ်ကို ငါ၏မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည်လည်း မပေးအပ်၊ တစ်ပါးသူသည်လည်း မပေးအပ်၊ နန္ဒရသေ့ကိုမှီ၍ ဖြစ်၏။ စင်စစ်သော်ကား ထိုနန္ဒ ပညာရှိကို မမြင်ရသော ငါအား ယနေ့ ခုနစ်ရက်ရှိပြီ၊ ငါ့အား စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ပေးပေသော ရှင်ရသေ့သည် အဘယ်မှာနည်း ဟု နန္ဒပညာရှိကို အောက်မေ့၏။ ထိုနန္ဒပညာရှိ ရသေ့သည် မနာဇမင်း အောက်မေ့သောအဖြစ်ကိုသိလျှင် လာလတ်၍ ရှေ့မှကောင်းကင်၌ ရပ်၏။ ထိုမနောဇမင်းသည် ကြံ၏။ ငါသည် ဤရသေ့၏ နတ်အဖြစ်ကို လည်းကောင်း လူအဖြစ်ကို လည်းကောင်း မသိ၊ ဤရသေ့သည် အကယ်၍ လူဖြစ်အံ့၊ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မင်းအဖြစ်ကို ထိုရသေ့အားသာလျှင် ပေးအံ့၊ ထိုသို့ လူမဟုတ် နတ်သည် အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့၊ ပူဇော်သက္ကာရကိုပေးအံ့ဟု ကြံ၍ ထိုမနာဇာမင်းသည် ထိုနန္ဒရသေ့ကို စုံစမ်းလိုရကား-
မနုဿဘူတော ဣဒ္ဓိမာ၊ ကထံ ဇာနေမု တံ မယံ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၂။ ဘော တာပသ၊ အိုရှင်ရသေ့။ တွံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။
ဒေဝတာ၊ စတုမဟာရာဇ်နတ်သည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ ဂန္ဓဗ္ဗော၊ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်သည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ အဒု၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ။ ပုရိန္ဒဒေါ၊ အလှူလက်ဦး ပေးဘူးစွာသော။ သက္ကော၊ သိကြားမင်းသည်လည်း။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ ဣဒ္ဓိမာ၊ တန်ခိုးကြီးသော။ မနုဿဘူတော၊ လူဖြစ်သောသူတည်း။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ တံ၊ ရှင်ရသေ့ကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဇာနေမု၊ သိရကုန်အံ့နည်း။
ထိုနန္ဒပညာရှိရသေ့သည် မနာဇမင်း၏ စကားကိုကြား၍ ဟုတ်မှန်တိုင်းသာလျှင် ပြောဆိုရကား-
မနုဿဘူတော ဣဒ္ဓိမာ၊ ဧဝံ ဇာနာဟိ ဘာရဓ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၃။ ဘာရဓ၊ ပြည်ကြီးဝန်ကို ရွက်ဆောင်တတ်သော မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒေဝေါ၊ စတုမဟာရာဇ်နတ်သည်။ နာပိ-အမှိ၊ မဖြစ်။ ဂန္ဓဗ္ဗော၊ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်သည်။ နာပိ အမှိ၊ မဖြစ်။ ပုရိန္ဒဒေါ၊ အလှူလက်ဦး ပေးဘူးစွာသော။ သက္ကော၊ သိကြားနတ်မင်းသည်။ နာပိ-အမှိ၊ မဖြစ်။ ဣဒ္ဓိမာ၊ တန်ခိုးကြီးသော။ မနုဿဘူဘော၊ လူစင်စစ်ဖြစ်သောသူတည်း။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇာနာဟိ၊ သိတော်မူလော့။
ထိုစကားကိုကြား၍ မနာဇမင်းသည် ဤရသေ့သည် လူစင်စစ်ဖြစ်လျက် ငါ့အား ဤသို့ ကျေးဇူးများစွာ ပြုပေသတတ်၊ များမြတ်သော စည်းစိမ်ချမ်းသာဖြင့် ရောင့်ရဲစေအံ့ဟု ကြံ၍ ကျေးဇူးကို ထုတ်ဖော်ပြလျက် အလိုရှိကုန်သော ဝတ္ထုဖြင့် ဖိတ်လိုရကား-
ဒေဝမှိ ဝဿမာနမှိ၊ အနောဝဿံ ဘဝံ အကာ။
သီတစ္ဆာယံ ဘဝံ အကာ။
တတော အမိတ္တမဇ္ဈေသု၊ သရတာဏံ ဘဝံ အကာ။
တတော ဧကသတံခတျေ၊ အနုယန္တေ ဘဝ အကာ။
ဟတ္ထိယာနံ အဿရထံ၊ နာရိယော စ အလင်္ကဝာ။
နိဝေသနာနိ ရမ္မာနိ၊ မယံ ဘောတော ဒဒါမသေ။
အထဝါ အဿကာဝန္တီ၊ သုမနာ ဒမ္မ တေ မယံ။
သစေ တေ အတ္ထော ရဇ္ဇေန၊ အနုသာသ ယဒိစ္ဆသိ။
ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာတို့ဖြင့် ဆို၏။
၉၄။ ဘော တာပသ၊ အို... ရှင်ရသေ့။ ဘောတော၊ အရှင်၏။ ကတရူပံ၊ ပြုအပ်သောသဘောဟု ဆိုအပ်သော။ ဣဒံ ဝေယျာဝစ္စံ၊ ဤ ကာယဝေယျာဝစ္စသည်။ အနပ္ပကံ၊ များစွာ၏။ ဒေဝမှိ၊ မိုးသည်။ ဝဿမာနမှိ၊ ရွာလတ်သော်။ အနောဝဿံ၊ မိုးမစွတ်အောင်။ ဘဝံ၊ အရှင်သည်။ အကာ၊ ပြုတော်မူပေ၏။
၉၅။ ဘော တာပသ၊ အို.ရှင်ရသေ့။ ဘဝံ၊ အရှင်ကောင်းသည်။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ ဃောရေ၊ ကြမ်းကြုတ်စွာသော။ ဝါတာတပေ၊ လေနေပူ၌။ သီတစ္ဆာယံ၊ ချမ်းမြေ့သောအရိပ်ကို။ အကာ၊ ပြုတော်မူပေ၏။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ အမိတ္တမဇ္ဈေသု၊ ရန်သူတို့၏အလယ်၌။ သရတာဏံ၊ မြားအရံအတားကို။ ဘဝံ၊ အရှင်ကောင်းသည်။ အကာ၊ ပြုတော်မူ၏။
၉၆။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ ဘဝံ၊ အရှင်ကောင်းသည်။ ဖီတာနိ၊ ပွင့်လင်းစည်ပင်ကုန်သော။ ရဋ္ဌာနိ၊ တိုင်းကြီးပြည်ကြီးတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ ရဋ္ဌဝါသိနော၊ ထိုတိုင်းကြီး ပြည်ကြီးတို့၌နေကုန်သော မင်းတို့ကို။ အမှာကံ၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ဝသိနော၊ အလိုသို့လိုက်သည်ကို။ အကာ၊ ပြုတော်မူပေ၏။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ ဘဝံ၊ အရှင်ကောင်းသည်။ ဧကသတံခတျေ၊ တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့ကို။ အနုယန္တေ၊ အကျွန်ုပ်နှင့်တကွ သွားသည်ကို။ အကာ၊ ပြုတော်မူပေ၏။
၉၇။ ဘော တာပသ၊ အို ရှင်ရသေ့။ ဘောတော၊ အရှင်မြတ်အား။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ပတီတဿု၊ နှစ်သက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒဒါမိ၊ ပေးအံ့။ ယံ ဘဉ္ဇံ၊ အကြင်ရတနာကို။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ ဘဉ္ဇံ၊ ထိုအလိုတော်ရှိသော ရတနာကို။ ဝဒ၊ မိန့်တော်မူပါလော့။ ဘောတော၊ အရှင်ဘုရားအား။ ဟတ္ထိယာနဉ္စ၊ ဆင်ယာဉ်ကို လည်းကောင်း။ အသရထဉ္စ၊ မြင်း က, သော ရထားယာဉ်ကိုလည်းကောင်း။ အလင်္ကတာ၊ တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်သော။ နာရိယော စ၊ သတို့သမီးငယ်တို့ကိုလည်းကောင်း။ ရမ္မာနိ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ် ရှိကုန်ထသော။ နိဝေသနာနိ စ၊ အိမ်တို့ကိုလည်းကောင်း။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဒဒါမသေ၊ ပေးပါကုန်အံ့။
၉၈။ အထ၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ဝင်္ဂေ ဝါ၊ ဝင်္ဂတိုင်းကိုလည်းကောင်း။ မဂဓေ ဝါ၊ မဂဓတိုင်းကိုလည်းကောင်း။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဘောတော၊ အရှင်ဘုရားအား။ ဒဒါမသေ၊ ပေးပါကုန်အံ့။ အထဝါ၊ ထိုမှတစ်ပါးလည်း။ သုမနာ၊ နှစ်သက်ဖွယ်ရှိကုန်သော။ အဿကာဝန္တီ၊ အဿကတိုင်း အဝန္တိတိုင်းတို့ကို။ တေ၊ အရှင်ဘုရား။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဒမ္မ၊ ပေးပါကုန်အံ့။
၉၉။ ဘော တာပသ၊ အို ရှင်ရသေ့။ ဘောတော၊ အရှင်ဘုရားအား။ ဥပဍ္ဎံ ဝါပိ ရဇ္ဇဿ၊ ထက်ဝက်သော ပြည်ကိုမူလည်း။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဒဒါမသေ၊ ပေးပါကုန်အံ့။ တေ၊ အရှင်ဘုရားအား။ ရဇ္ဇေန၊ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မင်းအဖြစ်ဖြင့်။ သစေ အတ္ထော၊ အကယ်၍ အလိုတော်ရှိအံ့။ ဒဒါမသေ၊ ပေးပါအုန်အံ့။ ယံ၊ အကြင်အလိုကို။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ၊ ထိုအလိုကို။ အနုသာသ၊ စေခိုင်းတော်မူပါလော့။
အစ်ကိုရသေ့အား ကန်တော့ရန်
ထိုစကားကို ကြား၍ နန္ဒပညာရှိသည် မိမိအလိုကို မနောဇာမင်းအား ထင်ရှားပြလိုရကား-
အထောပိ ဇနပဒေန၊ အတ္ထော မယှံ န ဝိဇ္ဇတိ။
သစေ တေ မယိ သိနေဟော အတ္ထိ။
ဧကံ မေ ဝစနံ ကရောဟီတိ ဝတွာ-
အရညေ အတ္ထိ အဿမော၊
ပိတာ မယှံ ဇနေတ္တိ စ၊ ဥဘော သမ္မန္တိ အဿမေ။
ပုညံ န လဘာမိ ကာတဝေ။
ဘဝန္တံ အဇ္ဈာစာရံ ကတွာ၊
သောဏံ ယာစေမု သံဝရံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၀၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ ငါ့အား။ ရဇ္ဇေနပိ၊ ဇမ္ဗူဒိပ်မင်း အဖြစ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ နာဂရေန ဝါ၊ မြို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဓနေန ဝါ၊ ဥစ္စာဖြင့်လည်းကောင်း။ န အတ္ထော၊ အလိုမရှိ။ အထောပိ၊ ထိုမှတစ်ပါးလည်း။ ဇနပဒေန၊ ဇနပုဒ်ဖြင့်။ မယှံ၊ ငါ့အား။ အတ္ထော၊ အလိုရှိသည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ မယိ၊ ငါ၌။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ သိနေဟော၊ ချစ်ခြင်းသည်။ သစေ အတ္ထိ၊ အကယ်၍ရှိပါအံ့။ မေ၊ ငါ၏။ ဧကံ ဝစနံ၊ တစ်ခွန်းသော စကားကို။ ကရောဟိ၊ လိုက်နာပါလော့။ ဣတိ-ဣဒံ ဝစနံ၊ ဤသို့သောစကားကို။ ဝတွာ၊ ဆို၏။
၁၀၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဘောတောဝ၊ အရှင်မင်းကြီး၏သာလျှင်။ ဝိဇိတေ၊ အာဏာတော်နှံ့ရာဖြစ်သော။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းနိုင်ငံတော်၌။ အရညေ၊ တောအရပ်၌။ အဿမော၊ တစ်ခုသောကျောင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ ပိတာ စ၊ အဖသည်လည်းကောင်း။ ဇနေတ္တိ စ၊ အမိသည်လည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော မိဘတို့သည်။ တသ္မိံ အဿမေ၊ ထိုကျောင်း၌။ သမ္မန္တိ၊ နေကုန်၏။
၁၀၂။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေသု ပုဗ္ဗာစရိယေသု၊ ထိုလက်ဦးဆရာဖြစ်ကုန်သော မိဘတို့၌။ ပုညံ၊ ကောင်းမှုကို။ ကတေဝ၊ ပြုခြင်းငှာ။ န လဘာမိ၊ မရပါ။ ဘဝန္တံ၊ အရှင်မင်းကြီးသို့။ ကတွာ၊ အခြံအရံပြုပြီး၍။ သောဏံ၊ နောင်တော် သောဏပညာရှိကို။ အဇ္ဈာစာရံ၊ လွန်ကျူးမိသော အပြစ်ကို။ အာယတိံ၊ နောင်အခါ၌။ သံဝရံ၊ စောင့်ရှောက်ခြင်းကို။ ယာစေမု၊ တောင်းပန်ပါကုန်အံ့။
ထိုသို့ အလိုကို ပြဆိုသောအခါ နန္ဒပညာရှိကို မနောဇမင်းသည် မေးလျှောက်ပြန်လိုရကား-
ဧတဉ္စ ခေါ နော အက္ခာဟိ၊
ကီဝန္တော ဟောန္တု ယာစကာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၃။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ ယံ ဝစနံ၊ အကြင်စကားကို။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဘဏသိ၊ ဆိုတော်မူ၏။ တေ၊ အရှင်ဘုရား၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ကရောမိ၊ လိုက်နာပါအံ့။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့အား။ ဧတဉ္စ ခေါ၊ ထိုအကြောင်းကိုသာလျှင်။ အက္ခာဟိ၊ ပြောကြားတော်မူပါလော့။ ယာစကာ၊ တောင်းပန်တတ်သော သူတို့သည်။ ကီဝန္တော၊ အဘယ်မျှရှိကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်အံ့နည်း။
ထို့နောင်မှ နန္ဒရသေ့သည် မိမိအလိုကို မင်းအား ကြားလိုရကား-
ဣမေ စ ခတ္တိယာ သဗ္ဗေ၊
အဘိဇာတာ ယသဿိနော။
ဘဝဉ္စ ရာဇာ မနောဇော၊
အလံ ဟေဿန္တိ ယာစကာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၄။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပရောသတံ၊ အရာထက်မက လွန်ကုန်သော။ ဇာနပဒါ၊ ဇနပုဒ်၌နေကုန်သော။ မဟာသာလာ စ၊ ဂဟပတိ မဟာသာလတို့သည်လည်းကောင်း။ ဗြာဟ္မဏာ စ၊ ဗြာဟ္မဏ မဟာသာလအဖြစ်သို့ ရောက်ကုန်ပြီးသော ပုဏ္ဏားတို့သည်လည်းကောင်း။ အဘိဇာတာ၊ မြတ်သောအမျိုး၌ ဖြစ်ကုန်သော။ ယသဿိနာ၊ များသော အခြံအရံရှိကုန်သော။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဣမေ စ ခတ္တိယာ၊ ဤမင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ မနာဇော ရာဇာ၊ မနာဇာမင်း အမည်ရှိသော။ ဘဝဉ္စ၊ မင်းကြီးသည်လည်းကောင်း။ ယာစကာ၊ ငါ၏အကျိုးငှာ နောင်တော် သောဏပညာရှိအား တောင်းပန်တတ်သော သူတို့သည်။ အလံ၊ စွမ်းနိုင်ကုန်သည်။ ဟေဿန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့။
မင်းပေါင်းစုံ သွားကြပုံ
ထိုအခါ မနာဇမင်းသည် ရှင်ရသေ့ကျောင်းသို့ သွားအံ့သော အစီအရင်ကို စေတော်မူလိုရကား-
အာဗန္ဓနာနိ ဂဏှာထ၊ ပါဒါသုဿာရယဒ္ဓဇေ။
အဿမံ တံ ဂမိဿာမိ၊
ယတ္ထ သမ္မတိ ကောသိယော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၅။ ဘောန္တော အမစ္စာ၊ အို... အမတ်အပေါင်းတို့။ ဟတ္ထိအဿေ စ၊ ဆင်မြင်းတို့ကိုလည်းကောင်း။ ယောဇေန္တု၊ က-လေကုန်။ သာရထိ၊ ရထားထိန်း။ ရထံ၊ ရထားကို။ သန္နယှ၊ က-လေလော့။ အာဗန္ဓနာနိ၊ ဆင် မြင်း ရထားတို့၌ ဖွဲ့ချည်သော ကြိုး စသည်တို့ကို။ ဂဏှာထ၊ ယူခဲ့ကုန်။ ပါဒါသု၊ ရထားဦးတို့၌။ ဓဇေ၊ ခွန်တို့ကို။ ဥဿာရယ၊ စိုက်ဆောက်ကြလေကုန်။ ယတ္ထ၊ အကြင်ကျောင်း၌။ ကောသိယော၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့သည်။ သမ္မတိ၊ နေ၏။ တံ အဿမံ၊ ထိုကျောင်းတော်သို့။ ဂမိဿာမ၊ သွားကြကုန်အံ့။
ဤသို့ မိန့်ဆိုတော်မူပြီးလျှင် တစ်ရာ့တစ်ယောက်သော မင်းတို့ကိုခေါ်၍ နှစ်ဆယ့်လေးခေါဘိဏီ အရေအတွက်ရှိသော စစ်သည်ဗိုလ်ပါအပေါင်း ခြံရံလျက် နန္ဒပညာရှိရသေ့ကို ရှေ့ထားသဖြင့် မြို့မှထွက်၍ သောဏရှင်ရသေ့နေရာကျောင်းသို့ သွားလေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-
အဂမာ အဿမံရမ္မံ၊ ယတ္ထ သမ္မတိ ကောသိယော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၀၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတော၊ ထိုသို့စေပြီးသောနောက်မှ။ ရာဇာ၊ မာနောဇမင်းသည်။ စတုရင်္ဂိနိယ၊ လေးပါးသော အင်္ဂါရှိသော။ သေနာယ၊ စစ်သည်ဖြင့်။ ပရိဝုတော၊ ခြံရံလျက်။ ပါယာသိ၊ သွားလေ၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ကျောင်း၌။ ကောသိယော၊ ကောသိယအနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့သည်။ သမ္မတိ၊ နေ၏။ ရမ္မံ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော။ တံ အဿမံ၊ ထိုကျောင်းသို့။ အဂမာ၊ သွားလေ၏။
ထိုအခါ ထိုနန္ဒရှင်ရသေ့ကျောင်းသို့ ရောက်အံ့သောနေ့၌ နောင်တော် သောဏပညာရှိသည် ဤအရပ်မှထွက်သွားလေသော ညီနန္ဒအား ခုနစ်နှစ် ခုနစ်လ ခုနစ်ရက်တို့သည် ရှိကုန်ပြီဟု ဆင်ခြင်တော်မူ၍ ယခုအခါ အဘယ်မှာနည်းဟု ဒိဗ္ဗစက္ခုဖြင့် ကြည့်တော်မူလတ်သော် နှစ်ဆယ်လေးခေါဘိဏီ အခြံအရံရှိသော စစ်သည်နှင့်တကွ တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့ကိုခေါ်ယူခဲ့၍ ငါ့ကို ကန်တော့အံ့သာလျှင် လာ၏ဟုမြင်၍ ကြံတော်မူ၏။ ဤတစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့သည်လည်းကောင်း၊ ဤနှစ်ဆယ့်လေးခေါ်ဘိဏီ အရေအတွက်ရှိသော ပရိသတ်တို့သည်လည်းကောင်း ညီနန္ဒ၏ များစွာသော တန်ခိုးပြာဋိဟာတို့ကို မြင်ရကုန်ပြီ၊ ငါ၏ အာနုဘော်ကို မသိသောကြောင့် ဤရသေ့စဉ်းလဲသည် မိမိပမာဏကိုမသိ၊ တို့အရှင်နှင့်ထပ်တူ ယှဉ်ဘိ၏တကား ဟု ငါ့ကို ကဲ့ရဲ့စကားဖြင့် ပြောဆို၍ အဝီစိသို့ လားကုန်ရာ၏။ ထိုသူတို့အား တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ငါပြအံ့ဟု ကြံတော်မူ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသောဏပညာရှိသည် လက်လေးသစ်မျှ အတိုင်းအရှည်ရှိသော ပခုံးကို မထိစေဘဲ ကောင်းကင်၌ ထမ်းပိုးကိုထား၍ အနဝတတ်အိုင်မှရေကို ခပ်အံ့သောငှာ မနောဇမင်း၏ မနီးမဝေးအရပ်၌ ကောင်းကင်ဖြင့် သွား၏။ နန္ဒပညာရှိသည် နောင်တော် သောဏပညာရှိ လာလတ်သည်ကိုမြင်၍ မိမိကိုယ်ကို ပြအံ့သောငှာ မဝံ့ရကား နေရာအရပ်၌ပင်လျှင် ကွယ်လေ၍ ပြေးသွားသဖြင့် ဟိမဝန္တာသို့ ဝင်လေ၏။
မနောဇမင်းအံ့ဩခြင်း
မနာဇမင်းသည်ကား ထိုသောဏပညာရှိကိုအံ့ဖွယ်သရဲသော ရသေ့အသွင်ဖြင့် လာလတ်သည်ကိုမြင်၍ အကြောင်းကို မေးလျှောက်လိုရကား-
ဝေဟာသံ စတုရင်္ဂုလံ။
အံသံ အသမ္ဖုသံ ဧတိ၊ ဥဒဟာရာယ ဂစ္ဆတော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၇။ ဘော တာပသ၊ အို... အရှင်ရသေ့။ စတုရင်္ဂုလံ၊ လက်လေးသစ် အတိုင်းအရှည်ရှိသော။ အံသံ၊ ပခုံးစွန်းကို။ အသမ္ဖုသံ၊ မထိစေဘဲ။ ဝေဟာသံ၊ ကောင်းကင်သို့။ ဧတိ၊ သွား၏။ ဥဒဟာရာယ၊ ရေခပ်အံ့သောငှာ။ ဂစ္ဆတော၊ သွားသော အရှင်ဘုရား၏။ ကဒမ္ဗယော၊ ထိန်သားဖြင့်ပြီးသော။ ကာဇော၊ ထမ်းပိုးသည်။ ကဿ ကာဇော၊ အဘယ်သူ၏ ထမ်းပိုးပေနည်း။
ဤသို့ မေးလျှောက်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်း သောဏပညာရှိ ရသေ့သည် အကြောင်းကို ပြန်ပြောတော်မူလိုရကား-
တာပသော သဟိတဗ္ဗတော။
ဘရာမိ မာတာပိတရော၊ ရတ္တိံဒိဝ မတန္ဒိတော။
ပေါသေမိ မာတာပိတရော၊ ပုဗ္ဗေကတ မနုဿရံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆိုတော်မူ၏။
၁၀၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ သဟိတဗ္ဗတော၊ သီလကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံသော။ သောဏော၊ သောဏ အမည်ရှိသော။ တာပသော၊ ရသေတည်း။ အတန္ဒိတော၊ မပျင်းမရိသည်ဖြစ်၍။ ရတ္တိံဒိဝံ၊ နေ့ညဉ့်ပတ်လုံး။ မာတာပိတရော၊ အမိအဖတို့ကို။ ဘရာမိ၊ မွေးမြူ၏။
၁၀၉။ ဒိသမ္ပတိ၊ အရပ်မျက်နှာအရှင်ဖြစ်တော်မူသောမင်းမြတ်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးငယ်စဉ်ကာလ၌။ ကတံ၊ ပြုဖူးသော ကျေးဇူးကို။ အနုဿရံ - အနုဿရန္တော၊ အစဉ်အောက်မေ့လျက်။ ဝနေ၊ တော၌။ ဖလဉ္စ၊ သစ်သီးကြီးငယ်ကို လည်းကောင်း။ မူလဉ္စ၊ သစ်မြစ်သစ်ဥကိုလည်းကောင်း။ အာဟရိတွာ၊ ဆောင်ယူ၍။ မာတာပိတရော၊ အမိအဖတို့ကို။ ပေါသေမိ၊ ကျွေးမွေး၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ မနာဇမင်းသည် ထိုသောဏပညာရှိနှင့်တကွ အကျွမ်းဝင်ခြင်းကို ပြုလိုရကား...
ယတ္ထ သမ္မတိ ကောသိယော။
မဂ္ဂံ နော သောဏ အက္ခာဟိ၊
ယေန ဂစ္ဆေမု အဿမံ။
ဟူသော အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၀။ သောဏ၊ သောဏ အမည်ရှိသော အရှင်ဘုရား။ ယတ္ထ၊ အကြင်ကျောင်း၌။ ဧကာသိယော၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော အရှင်ဘုရားသည်။ သမ္မတိ၊ နေတော်မူ၏။ တံ အဿမံ၊ ထိုကျောင်းသို့။ ဂန္တုံ၊ သွားခြင်းငှာ။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဣစ္ဆာမ၊ အလိုရှိပါကုန်၏။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့အား။ မဂ္ဂံ၊ ခရီးကို။ အက်ခာဟိ၊ ကြားတော်မူပါလော့။ ယေန၊ အကြင် အရပ်၌။ အဿမော၊ အရှင်ဘုရား ကျောင်းတော်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ အသမံ၊ ထိုအရှင်ဘုရား၏ ကျောင်းတော်သို့။ ဂစ္ဆေမု၊ သွားပါကုန်အံ့။
သောဏရသေ့ လမ်းညွှန်၍
ထိုအခါ ဘုရားလောင်း သောဏရှင်ရသေ့သည် မိမိတန်ခိုးဖြင့် ကျောင်းသို့သွားသော လမ်းခရီးကို ဖန်ဆင်း၍ ထိုမနောဇမင်းအား ကျောင်းသို့သွားရာ လမ်းခရီးကို ကြားတော်မူလိုကား-
ကောဝိဠာရေဟိ သဉ္ဆန္နံ၊
ဧတ္ထ သမ္မတိ ကောသိယော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုတော်မူ၏။
၁၁၁။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးခြင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဧကပဒီ၊ တစ်ယောက် သွားလောက်ရုံမျှ ဖြစ်သော။ အယံ၊ ဤခြေကြောင်းခရီးသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဣမိနာ၊ ဤခြေကြောင်းခရီးဖြင့်။ ဂစ္ဆထ၊ သွားလေကုန်။ ယေန၊ အကြင် အရပ်မျက်နှာ အဖို့ဖြင့်။ မေဃသန္နိဘံ၊ တိမ်အဆင်းနှင့်တူသော။ ကောဝိဠာရေဟိ၊ ပင်လယ်ကသစ်ပန်းတို့ဖြင့်။ သဉ္ဆန္နံ၊ ကောင်းစွာ ဖုံးလွှမ်းအပ်သော။ တံ ဝနံ၊ ထိုတောသည်။ ဒိဿတိ၊ ထင်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤအရပ်၌။ ကောသိယော၊ ကောသိယအမျိုးသည်။ သမ္မတိ၊ နေ၏။
ဖခင်ရသေ့အား အကြောင်းကြား
ဤသို့ လမ်းခရီးကို ညွှန်ကြားတော်မူခဲ့ပြီးလျှင် လျင်မြန်စွာ အနဝတတ်အိုင်သို့သွား၍ သောက်ရေကို ခပ်ယူခဲ့သဖြင့် ထိုတစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့သည် ကျောင်းသို့ မရောက်ကုန်မီလျှင် လာလတ်၍ သောက်ရေအိုးတို့ကို ရေအိုးစင်၌ထား၍ လူများသည် သောက်ကြလတ္တံ့ဟု တောပန်းတို့ဖြင့် ဖုံးပြီးလျှင် တံမြက်ဆုပ်ကိုယူ၍ ကျောင်းကို တံမြက်လှည်းသဖြင့် ကျောင်းတံခါးဝ၌ ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့ကြီးနေရာကို ခင်းပြီးလျှင် ကျောင်းတွင်းဝင်၍ ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့ကြီးကို သိစေတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-
ဝေဟာသေ အန္တလိက္ခသ္မိံ၊
အနုသာသေတွာန ခတ္တိယေ။
ပဏ္ဏသာလံ ပဝိသိတွာ၊ ပိတရံ ပတိဗောဓယိ။
အဘိဇာတာ ယသဿိနော။
အဿမာ နိက္ခမိတွာန၊ နိသီဒ တွံ မဟာဣသေ။
အဿမာ နိက္ခမိတွာန၊ သဒွါရမှိ ဥပါဝိသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၁၂။ ဘိက္ခဝ၊ ရဟန်းတို့။ မဟာဣသိ၊ ရသေ့မြတ်သည်။ ဝေဟာသေ အန္တလိက္ခသ္မိံ၊ ကောင်းကင်၌။ ဌတွာ၊ ရပ်၍။ ခတ္တိယေ၊ မင်းတို့ကို။ အနုသာသေတွာန၊ ဆုံးမပြီး၍။ ဣဒံဝစနံ၊ ဤစကားကို။ ဝတွာ၊ ဆိုပြီး၍။ တရမာနော၊ အဆောတလျင်။ ပက္ကာမိ၊ သွားလေ၏။
၁၁၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ မဟာဣသိ၊ ရသေ့မြတ်သည်။ အဿမံ၊ ကျောင်းကို။ ပရိမဇ္ဇိတွာ၊ တံမြက်လှည်းပြီး၍။ အာသနံ၊ ခမည်းတော် ရသေ့ကြီး နေရာကို။ ပညာပေတွာန၊ ခင်းပြီး၍။ ပဏ္ဏသာလံ၊ သစ်ရွက်မိုး ကျောင်းတွင်းသို့။ ပဝိသိတွာ၊ ဝင်လေ၍။ ပိတရံ၊ အဖ ရသေ့ကြီးကို။ ပတိဗောဓယိ၊ သိစေ၏။
၁၁၄။ မဟာဣသေ၊ ဖခင် ရသေ့ကြီး။ အဘိဇာတာ၊ မြတ်သောအမျိုး၌ ဖြစ်ကုန်သော။ ယသဿိနော၊ များသော အခြံအရံရှိကုန်သော။ ဣမေ ရာဇာနော၊ ဤတစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့သည်။ အာယန္တိ၊ လာကုန်၏။ တွံ၊ ဖခင် ရသေ့မြတ်သည်။ အဿမာ၊ ကျောင်းမှ။ နိက္ခမိတွာန၊ ထွက်လတ်၍။ နိသီဒ၊ နေတော်မူပါလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပတိဗောဓယိ၊ သိစေ၏။
၁၁၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဿ၊ ထိုသားတော် သောဏပညာရှိ၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ မဟာဣသိ၊ ခမည်းတော် ရသေ့ကြီးသည်။ တရမာနော၊ အဆောတလျင်။ အဿမာ၊ ကျောင်းတွင်းမှ။ နိက္ခမိတွာန၊ ထွက်လတ်၍။ သဒွရမှိ၊ မိမိ ကျောင်းတံခါးဝ၌။ ဥပါဝိသိ၊ မြင့်သောနေရာ၌နေ၏။
ဖခင်ရသေ့ကြီးနှင့် တွေ့ကြပြီ
ဘုရားလောင်း မယ်တော်သည် ထိုရသေ့ကြီးနောက်မှ နိမ့်သောအရပ်၌ တင့်အပ်လျောက်ပတ်စွာ နေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် နိမ့်သောနေရာ၌ နေတော်မူ၏။ ညီတော် နန္ဒရသေ့သည်လည်း နောင်တော် သောဏရသေ့ အနဝတတ်အိုင်မှရေခပ်၍ ကျောင်းသို့လာသောအခါ၌ မနောဇမင်းအထံသို့ လာ၍ ကျောင်းမှမနီးမဝေးသော သစ်တပ်၌ နေ၏။
ထိုအခါ မနာဇာမင်းသည် ရေချိုး၍ ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်ယင်ပြီးလျှင် တစ်ရာ့တစ်ယောက်သော မင်းအပေါင်းခြံရံလျက် နန္ဒရသေ့ကိုခေါ်၍ များစွာသော အသရေ၏တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် ဘုရားလောင်းကို ကန်တော့အံ့သောငှာ ကျောင်းသို့ ဝင်၏။
ထိုအခါ ထိုသို့သော အခြင်းအရာဖြင့် လာလတ်သော မနောဇမင်းကို ဘုရားလောင်းခမည်းတော် ရသေ့ကြီးသည် မြင်၍ သားတော်ဘုရားလောင်းကို မေး၏။ သားတော် ဘုရားလောင်းသည်လည်း ခမည်းတော် ရသေ့ကြီးအား ကြားလျှောက်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ခတျသံဃပရိဗျူဠှံ၊ ကောသိယော ဧတဒဗြဝိ။
။ လ။
ပိဋ္ဌိတော အနုဝတ္တတိ။
အက္ခောဘိဏီ အပရိယန္တာ၊
သာဂရဿေဝ ဦးမိယော။
ဟူသော ဤတစ်ဆယ့်နှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၁၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တေဇသာ၊ မိမိတန်ခိုးဖြင့်။ ဇလန္တံရိဝ၊ တောက်ပသကဲ့သို့သော။ ခတျသံဃပရိဗျူဠှံ၊ တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းအပေါင်းခြံရံလျက်။ အာယန္တံ၊ လာလတ်သော။ တဉ္စ၊ ထိုမနောဇမင်းကိုလျှင်။ ဒိသွာန၊ မြင်လတ်၍။ ကောသိယော၊ ကောသိယအနွယ်ဖြစ်သော ရသေ့ကြီးသည်။ ဧတံ၊ ဤသို့သောစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆိုလေ၏။
၁၁၇။ ပုတ္တ၊ ချစ်သားသောဏ။ ဘေရီမုဒိင်္ဂါစ၊ စည်ကြီးမုရိုးစည်တို့သည်လည်းကောင်း။ သင်္ခါ စ၊ ခရုသင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ ပဏဝဒိန္ဒိမာ စ၊ ထက်စည် ပတ်သာတို့သည်လည်းကောင်း။ ပုရတော၊ ရှေ့မှ။ ရထေသဘံ၊ ရထားစီးခြင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်သောမင်းကို။ ဟာသယန္တာ၊ ရွှင်စေကုန်လျက်။ ပဋိပန္နာနိ၊ လာလတ်ကုန်၏။
၁၁၈။ တာတ၊ ချစ်သောဏ။ ပုထုနာ၊ များမြတ်သော။ ဝိဇ္ဇုဝဏ္ဏိနာ၊ လျှပ်စစ်နွယ်အဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော။ ကဉ္စနပတ္တေန၊ ရွှေသင်းကျစ်ပြားဖြင့်။ ပရိက္ခိတော၊ နဖူးပြင်အဆုံး၌ ခြံရံဆင်ယင်အပ်သော မင်းသည်။ ကော၊ အဘယ်မည်သော မင်းနည်း။ ကလာပသန္နဒ္ဓေါ၊ ကောင်းစွာဖွဲ့အပ်သော လေးမြားတောင့်ရှိသော။ ယုဝါ၊ လုလင်ပျိုသည်။ သိရိယာ၊ မိမိအသရေဖြင့်။ ဇလံ-ဇလန္တော၊ တောက်ပလျက်။ ဧတိ၊ လာလတ်သည်ကား။ ကော၊ အဘယ်လုလင်နည်း။
၁၁၉။ တာတ၊ အမောင်သောဏ။ ဥက္ကာမုခပဟဋ္ဌံဝ၊ ဦးသစ်သော ရွှေကဲ့သို့လည်းကောင်း။ ခဒိရင်္ဂါရသန္နိဘံဝ၊ ဖုတ်အပ်သော မီးလျှံကင်းသော ရှားမီးကျီးအဆင်းကဲ့သို့ လည်းကောင်း။ အဿ၊ ထိုလုလင်၏။ မုခဉ္စ၊ မျက်နှာသည်လည်း။ ရုစိယာ၊ ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်။ ဘာတိ၊ တောက်ပ၏။ သိရိယာ၊ မိမိအသရေဖြင့်။ ဇလံ-ဇလန္တော၊ တောက်ပလျက်။ ဧတိ၊ လာလတ်သည်ကား။ ကော၊ အဘယ်မင်းပေနည်း။
၁၂၀။ တာတ၊ ချစ်သားသာဏ။ အာဒိစ္စရံသာဝရဏံ၊ နေမင်း၏အရောင်ကို ဟန့်ဆီးနိုင်သော။ မနောရမံ၊ နှလုံး မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော။ သ သလာကံ၊ အရိုးနှင့်တကွ။ ပဂ္ဂဟိတံ၊ ကိုင်စွဲအပ်သော။ ဆတ္တံ၊ ထီးသည်။ ကဿ ဆတ္တံ၊ အဘယ်မည်သာမင်း၏ ထီးပေနည်း။ သိရိယာ၊ မိမိအသရေဖြင့်။ ဇလံ-ဇလန္တော၊ ထွန်းတောက်ပလျက်။ ဧတိ၊ လာလတ်သည်ကား။ ကော၊ အဘယ်မည်သော မင်းပေနည်း။
၁၂၁။ တာတ၊ ချစ်သားသာဏ။ အင်္ဂံ၊ ပရိသတ်ကို ပရိဂ္ဂယှ၊ ခြံရံ၍။ ဥတ္တမံ၊ မြတ်သော။ ဝါလဗီဇနိံ၊ သားမြီးယပ်ကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ စရန္တိ၊ ကောင်းစွာ လာလတ်ကုန်၏။ ဟတ္ထိက္ခန္ဓေန၊ ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်၌ စီးလျက်။ အာယတော၊ လာလတ်သော။ ဝရပုညူ၊ မြတ်သော ဘုန်းရှိသောမင်း၏။ နာမံ၊ အမည်ကား။ ကံ၊ အဘယ်အမည် ရှိသနည်း။
၁၂၂။ တာတ၊ ချစ်သား သောဏ။ အာဇာနိယာ၊ အာဇာနည် မြင်းကျောက်ကုန်းထက်၌။ သေတာနိ၊ ဖြူကုန်သော။ ဆတ္တာနိ၊ ဆောင်းအပ်သော ထီးရှိကုန်သော မင်းတို့ကို။ ဝမ္မိကာ၊ ချပ်မိန်ညို ဝတ်ဆင်ကုန်သော သူရဲတို့သည်။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ ပရိကီရေန္တိ၊ ခြံရံကုန်၏။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ ကော နာမော၊ အဘယ်အမည်ရှိသနည်း။ သိရိယာ၊ မိမိအသရေဖြင့်။ ဇလံ-ဇလန္တော၊ ထွန်းတောက်ပလျက်။ ဧတိ၊ လာလတ်သည်ကား။ ကော၊ အဘယ်မင်းပေနည်း။
၁၂၃။ တာတ၊ ချစ်သားသောဏ။ ယသဿိနော၊ များသော အခြံအရံရှိကုန်သော။ ဧကသတံခတျာ၊ တစ်ရာ့ယောက်သော မင်းတို့သည်။ အနုယန္တာ၊ အစဉ်လိုက်ကုန်လျက်။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ အနုပရိယန္တိ၊ ခြံရံကုန်၏။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ ကော၊ အဘယ်မင်းပေနည်း။ သိရိယာ၊ မိမိအသရေဖြင့်။ ဇလံ-ဇလန္တော၊ ထွန်းတောက်ပလျက်။ ဧတိ၊ လာသည်ကား။ ကော၊ အဘယ်အမည်ရှိသော မင်းပေနည်း။
၁၂၄။ တာတ၊ ချစ်သားသောဏ။ စတုရင်္ဂိနိယာ၊ လေးပါးသော အင်္ဂါရှိသော။ ဟတ္ထိအဿရထပတ္တိသေနာယ၊ ဆင် မြင်း ရထား ခြေသည်ဟုဆိုအပ်သော စစ်သည်ဖြင့်။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်း ကျင်မှ။ အနုပရိယန္တိ၊ ခြံရံကုန်၏။ သိရိယာ၊ မိမိအသရေဖြင့်။ ဇလံ-ဇလန္တော၊ ထွန်းတောက်ပလျက်။ ဧတိ၊ လာလတ်သည်ကား။ ကော၊ အဘယ်မည်သော မင်းပေနည်း။
၁၂၅။ တာတ၊ ချစ်သားသောဏ။ သာဂရဿ၊ သမုဒ္ဒရာ၏။ ဦမိယော ဣဝ၊ လှိုင်းတံပိုးကဲ့သို့။ အက္ခောဘိဏီအပရိယန္တာ၊ အက္ခောဘဏီလျှင် အဆုံးမရှိသော။ မဟတီ၊ များစွာသော။ သေနာ၊ စစ်သည်အပေါင်းသည်။ ပိဋ္ဌိတော၊ နောက်မှ။ အနုဝတ္တတိ၊ အစဉ်တစိုက်လိုက်၏။ ဧသာ၊ ဤစစ်သည်အပေါင်းသည်။ ကဿ သေနာ၊ အဘယ်မင်း၏ စစ်သည်ပေနည်း။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုသို့ အဘရသေ့ကြီး မေးသောအခါ၌။ သောဏပဏ္ဍိတော၊ သောဏပညာရှိသည်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အာဟ၊ ဖြေဆိုတော်မူ၏။
သောဏပညာရှိ လျှောက်ကြားချက်
၁၂၆။ တာတ၊ ဖခင်သူမြတ်။ မနာဇော၊ မနောဇ အမည်ရှိသော။ ရာဇာဓိရာဇာ၊ မင်းတကာတို့သည် ပူဇော်ထိုက်သော မင်းကြီးသည်။ ဇယတံ၊ ရန်အပေါင်းကို အောင်မြင်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်သော တာဝတိံသာနတ်တို့၏။ ပတိ၊ အရှင်ဖြစ်သော။ ဣန္ဒောဝ၊ သိကြားနတ်မင်းကဲ့သို့။ နန္ဒဿ၊ ငါ့ညီနန္ဒ၏။ အဇ္ဈာစာရံ၊ လွန်ကျူးမိသော အပြစ်ကို။ ခမာပနတ္ထာယ၊ ကန်တော့အံ့သောငှာ။ ဗြဟ္မစာရိနံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိကုန်သော ဖခင်ရသေ့တို့၏။ အဿမံ၊ ကျောင်းသို့။ ဧတိ၊ လာ၏။
၁၂၇။ တာတ၊ ဖခင်သူမြတ်။ သာဂရဿ၊ သမုဒ္ဒရာ၏။ ဦးမိယော ဣဝ၊ လှိုင်းတံပိုးတို့ကဲ့သို့။ အက္ခောဘိဏိအပရိယန္တာ၊ အက္ခောဘဏီလျှင် အဆုံးမရှိသော။ မဟတီ၊ များစွာသော။ သေနာ၊ စစ်သည်အပေါင်းသည်။ ပိဋ္ဌိတော၊ နောက်မှ။ အနုဝတ္တတိ၊ အစဉ်တစိုက်လိုက်၏။ ဧသာ၊ ဤစစ်သည်အပေါင်းသည်။ တဿ၊ ထိုမနာဇာမင်းမြတ်၏။ သေနာ၊ စစ်သည်တော် အပေါင်းတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ သောဏပဏ္ဍိတော၊ သောဏပညာရှိသည်။ အာဟ၊ ဖြေဆို၏။
မင်းတစ်ရာ့တစ်ပါးတို့ ကန်တော့ပြီ
ထိုတစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့သည် ဆည်းကပ်ခစားအံ့သောငှာ ရောက်လာသောအကြောင်းကို ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
သဗ္ဗေ ပဉ္ဇလိကာ ဟုတွာ၊ ဣသီနံ အဇ္ဈုပါဂမုံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၂၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ စန္ဒနေန၊ ကောင်းသောအနံ့ ရှိသော စန္ဒကူးနံ့သာဖြင့်။ အနုလိတ္တာ၊ လိမ်းကျံကုန်ပြီး၍။ ကာသိကုတ္တမမဓာရိနော၊ ကာသိတိုင်း၌ဖြစ်သော မြတ်သော ပုဆိုးကို ဝတ်ကုန်ပြီးသော။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံ တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့သည်။ ပဉ္ဇလိကာ၊ လက်အုပ်ချီကုန်သည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်ကုန်၍။ ဣသီနံ၊ ရသေ့တို့၏။ သန္တိကံ၊ အထံသို့။ အဇ္ဈုပါဂမုံ၊ ရိုသေစွာ ဆည်းကပ်လာကုန်၏။
ထိုသို့ဆည်းကပ်ပြီးသော နောက်မှ မနာဇမင်းကြီးသည် ထိုသောဏရှင်ရသေ့ကို ရှိခိုး၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌နေလျက် ပျူငါကဝတ်ကို ပြုလိုရကား-
ကစ္စိ ဘောတော အနာမယံ။
ကစ္စိ ဥဉ္ဆေန ယာပေထ၊ ကစ္စိ မူလဖလာ ဗဟူ။
ဝနေ ဝါဠမိဂါကိဏ္ဏေ၊ ကစ္စိ ဟိံသာ န ဝိဇ္ဇတိ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၁၂၉။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဘောတော၊ အရှင်ဘုရားအား။ ကုသလံ နု၊ အပြစ်ကင်းပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဘောတော၊ အရှင်ဘုရားအား။ အနာမယံ၊ အနာကင်းပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဥဉ္ဆေန၊ သပိတ်လက်စွဲ၍ ဆွမ်းခံသဖြင့်။ ယာပေထ၊ မျှပါကုန်၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ မူလဖလာ၊ တောသစ်မြစ် သစ်သီးတို့သည်။ ဗဟူ၊ များပါကုန်၏လော။
၁၃၀။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဝါဠမိဂကိဏ္ဏေ၊ သားရဲတို့ဖြင့် ပြွမ်းသော။ ဝနေ၊ တော၌။ သရီသပါ စ၊ မြွေ ကင်း သန်းတို့သည်လည်းကောင်း။ ဍံသမကသာ စ၊ မှတ်ခြင်တို့သည်လည်းကောင်း။ အပ္ပမေဝ၊ နည်းပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဟိံသာ၊ ညှဉ်းဆဲခြင်းသည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ ကင်းပါ၏လော။
ထို့နောင်မှ သောဏပညာရှိသည် ထိုမနောဇမင်း၏ ပျူငှာလောကဝတ်ဖြင့် မေးလျှောက်သောအမေးကို ဖြေတော်မူသဖြင့် ပျူငှာလောကဝတ်ကို ပြုတော်မူလိုရကား-
အထောဥဉ္ဆေန ယာပေမ၊ အထောမူလဖလာ ဗဟူ။
ဝနေ ဝါဠမိဂါကိဏ္ဏေ ဟိံသာ မယှံ န ဝိဇ္ဇတိ။
နာဘိဇာနာမိ ဥပ္ပန္နံ၊ အာဗာဓံ အမနောရမံ။
အထော တေ အဒုရာဂတံ။
ဣဿရောသိ အနုပ္ပတ္တော၊ ယံ ဣဓတ္ထိ ပဝေဒယ။
မဓုကေ ကာသုမာရိယော။
ဖလာနိ ခုဒ်ဒကပ္ပါနိ၊ ဘုဉ္ဇ ရာဇ ဝရံ ဝရံ။
တတော ပိဝ မဟာရာဇ၊ သစေ တွံ အဘိကင်္ခသိ။
ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃၁။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နော၊ ငါတို့အား။ ကုသလဉ္စေဝ၊ အပြစ်မရှိသည်သာလျှင်တည်း။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အထော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ အနာမယံ၊ အနာကင်းသည်သာတည်း။ အထော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ဥဉ္ဆေန၊ သပိတ်လက်စွဲ၍ ဆွမ်းခံသဖြင့်။ ယာပေမ၊ မျှလောက်ပါကုန်၏။ အထော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ မူလဖလာ၊ တောသစ်မြစ် သစ်သီးတို့သည်။ ဗဟူ၊ များပေကုန်၏။
၁၃၂။ အထော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ဝါဠမိဂါကိဏ္ဏေ၊ သားရဲတို့ဖြင့်ပြွမ်းသာ။ ဝနေ၊ တော၌။ သရီသပါစ၊ မြွေကင်းသန်းတို့သည်လည်းကောင်း။ ဍသမကသာ၊ မှက် ခြင်တို့သည်လည်းကောင်း။ အပ္ပမေဝ၊ နည်းပေကုန်သလျှင်ကတည်း။ မယှံ၊ ငါတို့အား။ ဟိံသာ၊ ညှဉ်းဆဲခြင်းသည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိပေ။
၁၃၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဣဓ အဿမေ၊ ဤကျောင်း၌။ သမ္မတံ၊ နေကုန်သော ငါတို့အား။ ဝဿပူဂါနိ၊ နှစ်အပေါင်းတို့သည်။ ဗဟူနိ၊ များစွာကုန်ပြီ။ ဥပ္ပန္နံ၊ ဖြစ်ထသော။ အာဗာဓံ၊ ဖျားနာခြင်းကိုလည်းကောင်း။ အမနောရမံ၊ မနှစ်သက်ဖွယ်ကို လည်းကောင်း။ နာဘိဇာနာမိ၊ မသိစဘူး။
၁၃၄။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေ၊ သင်မင်းမြတ်၏။ အာဂတံ၊ လာခြင်းသည်။ သွာဂတံ၊ ကောင်းသောလာခြင်းတည်း။ အထော၊ ထိုမှ တစ်ပါး။ တေ၊ သင် မင်းမြတ်၏။ အာဂတံ၊ လာခြင်းသည်။ အဒုရာဂတံ၊ အပြစ်မရှိသော လာခြင်းတည်း။ ဣဿရော၊ လူတို့ကို အစိုးရသောမင်းမြတ်သည်။ အနုပ္ပတ္တော၊ ရောက်တော်မူလာပေသလျှင်ကတည်း။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌၊ ယံ၊ အကြင်အလိုသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ၊ ထိုအလိုကို။ ပဝေဒယ၊ ကြားတော်မူလော့။
၁၃၅။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တိန္ဒုကာနိ၊ တည်သီးတို့သည်လည်းကောင်း။ ပိယာလာနိ စ၊ လွန်သီးတို့သည်လည်းကောင်း။ မဓုကေ စ၊ သစ်မြည်စည်သီး ထောက်ရှာသီးတို့သည်လည်းကောင်း။ ကာသုမာရိယော စ၊ သရက်ဖြူသီးတို့သည်လည်းကောင်း။ ဧတာနိ ဖလာနိ၊ ထိုသစ်သီးတို့သည်။ ခုဒ်ဒကပ္ပါနိ၊ ပျားမွဲအရသာရှိကုန်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဝရံ ဝရံ၊ ချိုနိုးရာကို။ ဘုဉ္စ၊ သုံးဆောင်တော်မူလော့။
၁၃၆။ မဟာရာဇ၊ မော်မြတ်။ ဣဒမ္ပိ ပါနိယံ၊ ဤသောက်ရေသည်လည်း။ သီတံ၊ အေးစွာ၏။ ဂိရိဂဗ္ဘရာ၊ အနဝတတ်အိုင်မှ။ အာဘတံ၊ ဆောင်အပ်၏။ တွံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ သစေ အဘိကင်္ခသိ၊ အကယ်၍အလိုရှိအံ့။ တတော၊ ထိုရေအိုးစင်မှ။ ဂဟေတွာ၊ ယူ၍။ ပိဝ၊ သောက်တော်မူလော့။
ထို့နောင်မှ မနောဇမင်းသည် ဘုရားလောင်းစကားကို ဝန်ခံသဖြင့် ထိုဘုရားလောင်းအား ကန်တော့ခံစိမ့်သောငှါ တောင်းပန်လိုရကား -
နန္ဒဿာပိ နိသာမေထ၊ ဝစနံ သော ပဝက္ခတိ။
ဘောတော သန္တကမာဂတာ။
သုဏာတု ဘဝံ ဝစနံ။ နန္ဒဿ ပရိသာယ စ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃၇။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ယံဝစနံ၊ အကြင် ယံ ဣဓတ္ထိ ပဝေဒယဟူသော စကားဖြင့်။ ဒိန္နံ၊ ပေးတော်မူအပ်၏။ တံ ဝစန၊ ထို ယံ ဣဓတ္ထိ ပဝေဒယ ဟူသောစကားကို။ အမှေဟိ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ပဋိဂ္ဂဟိတံ၊ ခံပါ၏။ သဗ္ဗာသံ၊ အလုံးစုံသော အကျွန်ုပ်တဈစုတို့အား။ အဂ္ဃိယံ၊ ဧည့်ဝတ်ကို။ ကတံ၊ ပြုသည်မည်ပေ၏။ နန္ဒဿ၊ နန္ဒပညာရှိအားလည်း။ နိသာမေထ၊ သည်းခံတော်မူပါကုန်။ သော၊ ထိုနန္ဒပညာရှိသည်။ ဝစနံ၊ စကားကို။ ပဝက္ခတိ၊ ကြားလျှောက်ပါလတ္တံ့။
၁၃၈။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ နန္ဒဿ၊ နန္ဒပညာရှိ၏။ အဇ္ဈာစာရမှာ၊ ပြစ်မှားမိသော အပြစ်ကြောင့်။ ဘောတော၊ အရှင်ဘုရား၏။ သန္တိကံ၊ အထံသို့။ အာဂတာ၊ ရောက်လာကုန်၏။ နန္ဒဿ စ၊ နန္ဒပညာရှိ၏ လည်းကောင်း။ ပရိသာယ စ၊ ပရိသတ်၏ လည်းကောင်း။ ဝစနံ၊ စကားကို။ ဘဝံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ သုဏာတု၊ နာတော်မူလော့။
နန္ဒရသေ့ တောင်းပန်ခြင်း
ဤသို့ မနောဇမင်း တောင်းပန်ပြီးသော် နန္ဒရသေ့သည် နေရာမှထ၍ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကိုလည်းကောင်း နောင်တော် သောဏရသေ့ကို လည်းကောင်း ရှိခိုး၍ မိမိပရိသတ်နှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-
ဣမေ စ ခတ္တိယာ သဗ္ဗေ၊
အဘိဇာတာ ယသဿိနော။
ဘဝံ စ ရာဇာ မနောဇော၊ အနုမညန္တု မေ ဝစော။
။ လ။
တံ မံ ပုညာ နိဝါရေတိ၊ အရိယမဂ္ဂါဝရော နရော။
ဟူသော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃၉။ ပရောသတံ၊ တစ်ရာမက လွန်ကုန်သော။ ဇာနပ္ပဒါ၊ ဇနပုဒ်၌နေကုန်သော။ မဟာသာ စ၊ ဂဟပတိ မဟာလတို့သည်လည်းကောင်း။ ဗြာဟ္မဏာ စ၊ အထွတ်သို့ ရောက်ကုန်ပြီးသော ပုဏ္ဏားတို့သည်လည်းကောင်း။ အဘိဇာတာ၊ မြတ်သောအမျိုး၌ ဖြစ်ကုန်သော။ ယသဿိနော၊ များသော အခြံအရံရှိကုန်သော။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဣမေ စ ခတ္တိယာ၊ ဤတစ်ရာသော မင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ မနောဇော၊ မနောဇ အမည်ရှိသော။ ဘဝံ စ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်လည်းကောင်း။ မေ၊ ငါ၏။ ဝစော၊ စကားကို။ အနုမညန္တု၊ သိစေကုန်သတည်း။
၁၄၀။ သမိတာရော၊ အညီအညွတ် စည်းဝေးလာကုန်သော။ ယေ စ ဒေဝါ၊ အကြင်နတ်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဣဓ အဿမေ၊ ဤကျောင်းအရပ်၌။ ဝသန္တာ၊ စောင့်နေကုန်သော။ ယေ စ ယက္ခာနိ၊ အကြင်နတ်တို့သည်လည်းကောင်း။ အရညေ၊ ဟိမဝန္တာ တောအရပ်၌။ ဝသန္တာ၊ နေကုန်သော။ ယာနိ စ ဘူတာဘဗျာနိ၊ အကြင် အသက်အရွယ်ကြီးခြင်းသို့ ရောက်ကုန်ပြီးသော နတ်, ငယ်နုကုန်သော နတ်တို့သည်လည်းကောင်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ ဒေဝါ၊ ထို နတ်တို့သည်။ မမ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏန္တု၊ နာစေကုန်သတည်း။
၁၄၁။ ဘူတာနံ၊ နတ်တို့အား။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းကို။ ကတွာန၊ ပြုပြီး၍။ ကောသိယ၊ ကောသိယအနွယ်ဖြစ်တော်မူသော နောင်တော်သူမြတ်။ သုဗ္ဗတံ၊ ကောင်းသောအကျင့်ရှိသော။ ဣသိ၊ သီလက္ခန္ဓအစရှိသော ကျေးဇူးအပေါင်းကို ရှာမှီးလေ့ရှိသော။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ တေ၊ သင်နောင်တော်သူမြတ်အား။ ဒက္ခိဏာဗာဟု၊ လက်ယာ လက်ရုံးကဲ့သို့။ သမ္မတော၊ အမှတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ တဝ၊ နောင်တော်သူမြတ်အား။ ဝက္ခာမိ၊ ကြားလျှောက်ပါအံ့။
၁၄၂။ ဝီရ၊ ကြီးသောလုံ့လ ရှိတော်မူသော။ ကောသိယ၊ ကောသိယအနွယ်ဖြစ်သော နောင်တော်သူမြတ်။ ပိတရဉ္စ၊ အဖကိုလည်းကောင်း။ ဇနေတ္တိဉ္စ၊ အမိကိုလည်းကောင်း။ ဘတ္တုကာမဿ၊ လုပ်ကျွေးလိုသည်ဖြစ်၍။ ဧသတော၊ ရှာထသော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဣဒံ ဌာနံ၊ ဤ အမိအဖတို့အား လုပ်ကျွေးခြင်းတည်းဟူသော။ ပုညံ၊ ကောင်းမှုကို။ ကရောန္တံ၊ ပြုသော။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ မာ ဝါရယ၊ တားမြစ်စ်တော်မမူလင့်။
၁၄၃။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဧတံ၊ ဤအမိအဖတို့အား လုပ်ကျွေးခြင်းကို။ သဗ္ဘိ၊ ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်း အပေါင်းတို့သည်။ ဥပညာတံ၊ ကပ်၍ သိအပ်ချီးမွမ်းအပ်၏။ ဧတံ၊ ဤအမိအဖတို့အား လုပ်ကျွေးခြင်း တည်းဟူသော ကောင်းမှုကို။ မမ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဥပနိဿဇ၊ ပေးတော်မူပါလော့။ ဥဋ္ဌာနပါရိစရိယာယ၊ ထကြွလုံ့လ လုပ်ကျွေးခြင်းဖြင့်။ ဒီဃရတ္တံ၊ ရှည်မြင့်စွာသော နေ့ညဉ့်ပတ်လုံး။ တယာ၊ သင်နောင်တော်သူမြတ်သည်။ ကုသလံ၊ မိဘတို့အား လုပ်ကျွေးခြင်းတည်းဟူသော ကောင်းမှုကို။ ကတံ၊ ပြုတော်မူပြီ။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ မာတာပိတူသု၊ မိဘတို့၌။ ပုညာနိ၊ ကောင်းမှုတို့ကို။ ကတ္တုကာမော၊ ပြုလိုပါ၏။ မမ၊ အကျွန်ုပ်အား။ လောကဒဒေါ၊ နတ်ရွာကိုပေးသည်။ ဘဝ၊ ဖြစ်တော်မူပါလော့။
၁၄၄။ ဣသေ၊ သီလက္ခန္ဓ အစရှိသော ကျေးဇူးအပေါင်းကို ရှာလေ့ရှိတော်မူသော နောင်တော်သူမြတ်။ တွံ၊ သင် နောင်တော်သူမြတ်သည်။ ဇာနာသိ ယထာ၊ သိတော်မူသကဲ့သို့။ တထေဝ၊ ထို အတူသာလျှင်။ ဓမ္မေ၊ ကြီးသောသူတို့အား အရိုအသေပြုခြင်းအဖြစ်ဟု ဆိုအပ်သောတရားအစု၌။ ဓမ္မပဒံ၊ ကြီးသောသူအား အရိုအသေပြုခြင်း အဖြစ်ဟုဆိုအပ်သော တရားအစု၏ အကြောင်းကို။ ဝိဒူ၊ သိကုန်သော။ မနုဇာ၊ တစ်ပါးသော မင်းတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ကိန္တိ၊ အသို့ သိကုန်သနည်းဟူမူကား။ သဂ္ဂဿ လောကဿ၊ နတ်ရွာကို ရခြင်း၏။ မဂ္ဂေါ၊ အကြောင်းဟူ၍။ ဝိဒူ၊ သိပါကုန်၏။
၁၄၅။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ ဥဋ္ဌာနပါရိစရိယာယ၊ ထကြွလုံ့လ လုပ်ကျွေးခြင်းဖြင့်။ မာတာပိတုသုခါဝဟံ၊ အမိအဘတို့ ချမ်းသာကိုဆောင်တတ်သော။ တံမံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်ကို။ ပုညာ၊ ကောင်းမှုမှ။ နိဝါရေတိ၊ တားမြစ်၏။ သောနရော၊ ထိုသူသည်။ အရိယမဂ္ဂါဝရော၊ ချစ်မြတ်နိုးအပ်သော နတ်ရွာခရီးကို ပိတ်ဆီးတတ်သောသူမည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
သောဏပညာရှိ၏ မိန့်ခွန်း
ဤသို့ နန္ဒပညာရှိဆိုလတ်သော် နောင်တော် သောဏရသေ့သည် ဤနန္ဒစကားကို ရှင်မင်းကြီးတို့သည် ရှေးဦးစွာ ကြားတော်မူပြီ၊ ယခုအခါ ငါ၏စကားကိုလည်း နာတော်မူကုန်လော့ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ကြားလိုရကား-
ကုလဝံသံ မဟာရာဇ၊ ပေါရာဏံ ပရိဟာပယံ။
အမမ္မစာရီ ဇေဋ္ဌေသု၊ နိရယံ သောပပဇ္ဇတိ။
စာရိတ္တေန စ သမ္ပန္နာ၊ န တေ ဂစ္ဆန္တိ ဒုဂ္ဂတိံ။
သဗ္ဗေ ဇေဋ္ဌဿ တေဘာရာ၊ ဧဝံဇာနာဟိ ဘာရဓ။
ဓမ္မဉ္စ နပ္ပမဇ္ဇာမိ၊ ဇောဋ္ဌော စသ္မိ ရထေသဘ။
ဟူသော ဤလေးဂထာတို့ကို ဆိုတော်မူ၏။
၁၄၆။ မမ၊ ငါ၏။ ဘာတုရဇ္ဈာဝရာ၊ ညီတော်နန္ဒ ပရိသတ်ဖြစ်၍။ အာဂတာ၊ ရောက်လာကြကုန်သော။ ဘောန္တော ရာဇာနော၊ အိုမင်းများတို့။ မမ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏန္တု၊ နာကြကုန်။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မနောဇမင်းမြတ်။ ယော ပုဂ္ဂလော၊ အကြင် ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ပေါရာဏံ၊ ရှေး၌ဖြစ်သော။ ကုလဝံသံ၊ အမျိုးအနွယ်ကို။ ပရိဟာပယံ-ပရိဟာပယန္တော၊ ယုတ်စေလျက်။ ဇေဋ္ဌေသု၊ ဂုဏ်ဖြင့် ကြီးသောသူ, အရွယ်ဖြင့် ကြီးသောသူတို့၌။ အဓမ္မစာရီ၊ မရိုမသေပြုခြင်းရှိသော ဒုစရိုက်တရားကို ကျင့်လေ့ရှိ၏။ သော ပုဂ္ဂလော၊ ထိုဂုဏ်ဖြင့် ကြီးသောသူ အရွယ်ဖြင့်ကြီးသောသူတို့၌ မရိုမသေပြုခြင်း အစရှိသော ဒုစရိုက်တရားကို ကျင့်လေ့ရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ နိရယံ၊ ငရဲ၌။ ဥပပဇ္ဇတိ၊ ဖြစ်ရ၏။
၁၄၇။ ဒိသမ္ပတိ၊ အရပ်မျက်နှာအရှင်ဖြစ်တော်မူသော မင်းမြတ်။ ယေ စ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်ကား။ ပေါရာဏဿ၊ ရှေး၌ ဖြစ်သော။ ဓမ္မဿ၊ ကြီးသောသူတို့အား အရိုအသေပြုခြင်း အစရှိသော ကုသိုလ်တရားကို ကျင့်ခြင်း၌။ ကုသလာ၊ လိမ္မာကုန်၏။ စာရိတ္တေန၊ အကျင့်သီလနှင့်။ သမ္ပန္နာ၊ ပြည့်စုံကုန်၏။ တေ ပုဂ္ဂလာ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ ဒုဂ္ဂတိံ၊ ဒုဂ္ဂတိသို့။ န ဂစ္ဆန္တိ၊ မရောက်ကုန်။
၁၄၈။ ဘာရဓ၊ ပြည်ကြီးဝန်ကို ရွက်ဆောင်တော် မူတတ်သော မင်းမြတ်။ မာတာ စ၊ အမိသည်လည်းကောင်း။ ပိတာ စ၊ အဖသည်လည်းကောင်း။ ဘာတာ စ၊ ညီတို့သည်လည်းကောင်း။ ဘဂိနီ စ၊ နှမတို့သည်လည်းကောင်း။ ဉာတိ စ၊ အဆွေအမျိုးတို့သည်လည်းကောင်း။ ဗန္ဓဝါ စ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်လည်းကောင်း။ တေ သဗ္ဗေ၊ ထိုအလုံးစုံကုန်သော သူတို့သည်။ ဇေဋ္ဌဿ၊ သားကြီး၏။ ဘာရာ၊ တာဝန်တို့တည်း။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇာနာဟိ၊ သိတော်မူလော့။
၁၄၉။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးခြင်း မင်းတာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော မင်းမြတ်။ နာဝိကော၊ လှေမှူးသည်။ ဂရုံ၊ လေးစွာသော။ ဘာရံ၊ ဝန်ကို။ အာဒိယိတွာ၊ တင်၍။ ဥဿဟေ ဝိယ၊ လုံ့လပြုရာသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ တေ၊ ထိုမိဘတို့ကို။ ဥဿဟာမိ၊ လုံ့လပြုရ၏။ ဓမ္မဉ္စ၊ ကြီးသောသူတို့သည် ကျင့်ရာသော တရားကိုလည်း။ နပ္ပမဇ္ဇာမိ၊ ငါမမေ့။ ဇေဋ္ဌော စ၊ အကြီးသည်လည်း။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။
မင်းများ ကြည်ညိုသွားကြပြီ
ထိုစကားကို ကြား၍ အလုံးစုံသော မင်းတို့သည် အလွန် ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ကြွင်းသော သားချင်းတို့သည် အစ်ကိုကြီး၏ ဝန်ဖြစ်သတတ်ဟူ၍ ယနေ့ ငါတို့သည် သိရပေပြီဟု နန္ဒရသေ့ကိုစွန့်၍ ဘုရားလောင်းကို ခြံရံကုန်လျက် ဘုရားလောင်းအား ကောင်းချီးပေးခြင်းပြုလိုရကား-
ဧဝမေဝ နော ဘဝံ ဓမ္မံ၊ ကာသိယော ပဝိဒံသယိ။
ပါဏိနံ ပဝိဒံသေတိ၊ ရူပံ ကလျာဏပါပကံ။
ဧဝမေဝ နော ဘဝံ ဓမ္မံ၊ ကောသိယော ပဝိဒံသယို။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆိုကုန်၏။
၁၅၀။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဣတော၊ ဤအခါမှ။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးကာလ၌။ တမေ၊ ကြီးသောသူတို့ ကျင့်ရာသောတရားတို့ကို ဖုံးလွှမ်းတတ်ကုန်သော မောဟတို့ကို။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ဇလံ၊ တောက်ပသော။ ဉာဏံ၊ သိခြင်းဉာဏ်ကို။ အဓိဂမာ၊ ရပေကုန်ပြီ။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ယထာ၊ ဥပမာမည်သည်ကား။ ဇလံ-ဇလန္တော၊ တောက်ပသော။ ဇာတဝေဒတောဝ၊ မိုက်သောအခါ တောင်ထိပ်၌ တောက်ပသော တောမီးကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူသာလျှင်။ ကောသိယော၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော။ ဘဝံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့အား။ ဓမ္မံ၊ ကြီးသောသူတို့ပြုသော ကျင့်ဝတ်တရားကို။ ပဝိဒံသယိ။ ပြတော်မူပေ၏။
၁၅၁။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ပဘင်္ကရော၊ အရောင်ကို ပြုတတ်သော။ ဝါသုဒေါ၊ ဒြဗ်ကိုပြတတ်သော။ ဥဒယံ-ဥဒယန္တော၊ တက်ထွန်းသော။ အာဒိစ္စော၊ နေမင်းသည်။ ပါဏိနံ၊ သတ္တဝါတို့အား။ ကလျာဏပါပကံ၊ ကောင်း, မကောင်းဖြစ်သော။ ရူပံ၊ ရူပါရုံကို။ ပဝိဒံသေတိ ယထာ၊ ပြသကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူသာလျှင်။ ကောသိယော၊ ကာသိယအနွယ် ဖြစ်တော်မူသော။ ဘဝံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့အား။ ဓမ္မံ၊ ကြီးသောသူတို့သည် ပြုရာသော ကျင့်ဝတ်တရားကို။ ပဝိဒံသယိ၊ အပြားအားဖြင့် ပြတော်မူပေ၏။
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်း သောဏရှင်ရသေ့သည် ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး နန္ဒပညာရှိ၏ တန်ခိုးပြာဋိဟာကို မြင်ရကုန်၍ ထိုနန္ဒပညာရှိ၌ ကြည်ညိုသောစိတ် ရှိကုန်သော ထိုမင်းတို့ကို မိမိဉာဏ်အစွမ်းဖြင့် ထိုနန္ဒပညာရှိ၌ ကြည်ညိုခြင်းကို ဖျက်ဆီး၍ မိမိစကားကို ယူစေသဖြင့် အလုံးစုံသောပရိသတ်တို့ကို မိမိသို့ ရှေးရှုကြည့်စေသည်တို့ကို ပြုတော်မူလေ၏။
ညီတော် တောင်းပန်ခြင်း
ထိုအခါ ညီတော် နန္ဒရသေ့သည် ငါ၏ နောင်တော်သည် ပညာရှိ၏။ ဥပယ်တံမျဉ်၌ လိမ္မာတော်မူ၏။ တရားဟော ပုဂ္ဂိုလ်တည်း၊ ငါ၏ အလုံးစုံသော ပရိသတ်တို့ကိုလည်း ဖျက်ဆီး၍ မိမိအသင်းအပင်းကို ပြုနိုင်၏။ ဤနောင်တော်ကိုထား၍ နောင်တော်မှတစ်ပါး ငါ့အား ကိုးကွယ်ရာမရှိပြီ၊ ဤငါ့နောင်တော်ကိုသာ တောင်းပန်အံ့ဟု ကြံ၍ တောင်းပန်လိုရကား-
တဝ ဗဒ္ဓစရော ဟေဿံ၊ ဝုဋ္ဌိတော ပရိစာရကော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၅၂။ ဘာတိက၊ နောင်တော်သူမြတ်။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ခမနာယ၊ သည်းခံစိမ့်သောငှာ။ ယာစမာနဿ၊ တောင်းပန်ပါသော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အဉ္ဇလိံ၊ လက်အုပ်ကို။ တုမှေ၊ နောင်တော်သူမြတ်တို့သည်။ သစေ နာဝ ဗုဇ္ဈထ၊ အကယ်၍ ခံတော်မမူကုန်အံ့။ တုမှေဝ၊ နောင်တော်တို့သည်သာလျှင်။ မာတာပိတရော၊ အမိအဘတို့ကို။ ဥပဋ္ဌဟထ၊ လုပ်ကျွေးတော်မူကုန်လော့။ အဟံပန၊ ကျွန်ုပ်သည်ကား။ တဝ၊ နောင်တော်သူမြတ်၏။ ဗဒ္ဓစရော၊ အမှုလုပ်ဖြစ်သော။ ဝုဋ္ဌိတော၊ မပျင်းမရိသော။ ပရိစာရကော၊ အလုပ်အကျွေးသည်။ ဟေဿံ၊ ဖြစ်ပါအံ့။
မိဘလုပ်ကျွေးခွင့်ရပြီ
ဘုရားလောင်းအား ပကတိအားဖြင့်လည်း ညီတော်နန္ဒပညာရှိ၌ အမျက်ထွက်ခြင်းသည်လည်းကောင်း, ရန်ငြိုးဖွဲ့ခြင်းသည်လည်းကောင်း ရှိတော်မမူ၊ အလွန် ခိုင်မာသောစကားကို ပြောဆိုသော ထိုညီတော်နန္ဒပညာရှိ၏ မာနကို ပယ်ခြင်းငှာ နှိပ်သည်၏အစွမ်းဖြင့် ထိုသို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့် ပြုတော်မူပြီး၍ ယခုအခါ၌ ထိုညီတော် လျှောက်ထားတောင်းပန်သော စကားကို ကြားတော်မူရလျှင် နှစ်သက်သောစိတ် ရှိတော်မူရကား ထိုညီတော်နန္ဒ၌ ကြည်ညိုခြင်းကို ဖြစ်စေလျက် ယခုအခါ သင့်အား ငါသည်းခံ၏။ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကိုလည်း လုပ်ကျွေးအံ့သောငှာ ရလတ္တံ့ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုညီတော်နန္ဒ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုရကား-
အရိယော အရိယသမာစာရော၊
ဗာဠှံ တွံ မမ ရုစ္စသိ။
နာယံ ဘာရော ဘာရမတော၊
အဟု မယှံ ကုဒါစနံ။
နန္ဒော အဇ္ဈာဝရံ ကတွာ၊ ဥပဋ္ဌာနာယ ယာစတိ။
နန္ဒံ ဝေါ ဝရထ ဧကော၊ ကံ နန္ဒော ဥပတိဋ္ဌတု။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆိုတော်မူ၏။
၁၅၃။ နန္ဒ၊ ညီချစ်နန္ဒ။ တွံ၊ သင်ညီချစ်သည်။ အဒ္ဓါ၊ မချွတ်။ သဗ္ဘိဒေသိတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့သည် ဟောတော်မူအပ်သော။ သဒ္ဓမ္မံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏ တရားကို။ ဝိဇာနာသိ၊ အထူးသဖြင့် သိပေ၏။ အရိယော၊ ကောင်းပေစွ။ အရိယသမာစာရော၊ ကောင်းသောအကျင့် ရှိပေ၏။ တွံ၊ သင်ညီချစ်သည်။ မမ၊ ငါ့အား။ ဗာဠှံ၊ လွန်စွာ။ ရုစ္စသိ၊ နှစ်သက်စေ၏။
၁၅၄။ ဘဝန္တဉ္စ၊ ဖခင်ကိုလည်းကောင်း။ ဘောတိဉ္စ၊ မိခင်ကိုလည်းကောင်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဝဒါမိ၊ ကြားလျှောက်အံ့။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏာထ၊ နာတော်မူပါကုန်။ အယံ ဘာရော၊ ဤမိခင် ဖခင်တို့အား လုပ်ကျွေးခြင်း တည်းဟူသော ဝန်ကို။ ကုဒါစနံ၊ တရံတဆစ်မျှ။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဘာရမတော၊ ဝန်ဟု အမှတ်ရှိသည်။ န အဟု၊ မဖြစ်။
၁၅၅။ တံ၊ ထိုဝန်ကို။ ဘာရောတိ၊ ဝန်ဟူ၍။ အမညိတွာဝ၊ မအောက်မေ့မူ၍လျှင်။ မာတာပိတုသုခါဝဟံ၊ အမိအဖတို့အား ချမ်းသာကို ရွက်ဆောင်တတ်သော။ သန္တံ၊ မြတ်နိုးတနာ။ ဥပဋ္ဌိတံ၊ လုပ်ကျွေးသော။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ နန္ဒော၊ ကျွန်ုပ်ညီနန်ဒသည်။ အဇ္ဈာစာရံ၊ လွန်ကျူးခြင်းကို။ ကတွာ၊ ပြုပြီး၍။ ဥပဋ္ဌာနာယ၊ လုပ်ကျွေးခြင်းငှာ။ ယာစတိ၊ တောင်းပန်ပြန်၏။
၁၅၆။ သန္တာနံ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးဖြင့် ငြိမ်သက်ပေကုန်သော။ ဗြဟ္မစာရိနံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိကုန်သော မိခင်ဖခင်တို့တွင်။ ယော ဧကော၊ အကြင်တစ်ယောက်ယောက်သည်။ တံ နန္ဒံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်ညီနန်ဒကို။ စေ ဣစ္ဆသိ၊ အကယ်၍ လုပ်ကျွေးခြင်းငှာ အလိုရှိပါအံ့။ ဧဝံ သတိ၊ ဤသို့ အလိုရှိသည်ရှိသော်။ သော ဧကော၊ ထို တစ်ယောက်ယောက်သည်။ ကာမေန၊ လုပ်ကျွေးစေလိုသောအားဖြင့်။ ဝေါ၊ သင် မိခင်ဖခင်တို့သည်။ နန္ဒံ၊ ကျွန်ုပ်ညီနန်ဒကို။ ဝဒထ၊ ဆိုတော်မူပါကုန်။ နန္ဒော၊ ကျွန်ုပ်ညီနန်ဒသည်။ ကံ၊ အဘယ်သူကို။ ဥပတိဋ္ဌတု၊ ကပ်၍ နေစေရအံ့နည်း။
မယ်တော်ကို လုပ်ကျွေးခြင်း
ထိုအခါ နန္ဒရသေ့၏ မယ်တော်သည် နေရာမှထ၍ ချစ်သား သောဏပညာရှိ... သင့်ညီတော်နန္ဒသည် ကြာမြင့်စွာ ကွေကွင်းရလေပြီ၊ ဤသို့ ကြာမြင့်စွာကွေကွင်းရသော်လည်း သင်ချစ်သားကို တောင်းပန်အံ့သောငှာ ငါတို့မဝံ့ပါကုန်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ငါတို့သည် သင်ချစ်သားကိုမှီ၍ နေရပေကုန်၏။ ယခုတမူ သင်ချစ်သားသည် ခွင့်ပြုအပ်ပြီ၊ ငါသည် မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိသော ဤသားနန္ဒကို လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့် ပိုက်ဖက်၍ ဦးခေါင်း၌ ကပ်ငြိ၍ နမ်းခြင်းငှာ ရချင်ပါ၏ဟု ဆို၍ ဤအကြောင်းကို သောဏပညာရှိအား ထင်ရှားပြလိုရကား-
သောဏ တံ နိဿိတာ မယံ။
ဥပဃာတုံ လဘေ နန္ဒံ၊ မုဒ္ဓနိ ဗြဟ္မစာရိနံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၅၇။ တာတ သောဏ၊ ချစ်သားသောဏ။ တံ၊ သင်ချစ်သားကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ နိဿိတာ၊ မှီ၍နေကုန်၏။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ တယာ၊ သင်ချစ်သားသည်။ အနုညာတာ၊ အခွင့်ပြုတော်မူအပ်ပြီ။ ဗြဟ္မစာရိနံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိသော။ နန္ဒံ၊ ငါ့သား နန္ဒကို။ မုဒ္ဓနိ၊ ဦးထိပ်၌။ ဥပဃာတုံ၊ ကပ်၍နမ်းခြင်းငှာ။ လဘေ၊ ရချင်ပါ၏။
ထိုအခါ မယ်တော်ကို ဘုရားအလောင်းသည် မိခင်... ထိုသို့ဖြစ်သော်ကား အကျွန်ုပ်ခွင့်ပြု၏။ မိခင်သည် ကြွတော်မူလေလော့၊ သားနန္ဒကို လည်ဖက်၍ ဦးခေါင်းကိုကပ်၍ နမ်းသဖြင့် မိခင်နှလုံး၌ စိုးရိမ်ခြင်းကို ငြိမ်းစေတော်မူလော့ဟု ဆို၏။ ထိုမယ်တော်သည် သားတော် နန္ဒပညာရှိအထံသို့သွား၍ သားနန္ဒကို ပရိသတ်အလယ်၌ပင်လျှင် လည်ဖက်၍ ဦးခေါင်းကိုကပ်၍ အဖန်တလဲလဲ နမ်းသဖြင့် နှလုံး၌ စိုးရိမ်ခြင်းကို ငြိမ်းစေပြီး၍ သားတော်ဘုရားလောင်းနှင့်တကွ စကားပြောဟောလိုရကား-
စိရဿံ နန္ဒံ ဒိသွာန၊ ဟဒယံ မေ ပဝေဓတိ။
ဥဒဂ္ဂါ သုမနာ ဟောမိ၊
နန္ဒော နော အာဂတော အယံ။
ဘိယျော အာဝိသတိ သောကော၊
ဒေါမနဿဉ္စ နပ္ပကံ။
ဘတ္တုစ္စ မယှဉ္စ ပိယော၊ နန္ဒော နော ပါဝိသိ ဃရံ။
ယံ နန္ဒော နပ္ပဝသေ ဃရာ။
လဘတု တာတ နန္ဒော တံ၊ မံ နန္ဒော ဥပတိဋ္ဌတု။
ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၅၈။ တာတ သောဏ၊ ချစ်သားသောဏ။ အဿတ္ထဿ၊ ညောင်ဗုဒ္ဓဟေပင်၏။ မာလုတေရိတံ၊ လေခပ်အပ်သော။ ပဝါဠံ၊ သန္တာအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော။ တရုဏံ၊ ရွက်နုသည်။ ကမ္ပတိ ယထာ၊ တုန်လှုပ်သကဲ့သို့။ ဧဝံ တထာ၊ ထို့အတူ။ စိရဿံ၊ ကြာမြင့်မှ။ အာဂတံ၊ ရောက်လာသော။ နန္ဒံ၊ ငါ့သားနန္ဒကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ မေ၊ ငါ၏။ ဟဒယံ၊ နှလုံးသည်။ ပဝေဓတိ၊ တုန်လှုပ်၏။
၁၅၉။ တာတ သောဏ၊ ချစ်သား သောဏ။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ အဟံ၊ ငါသည်။ သုတ္တာပိ၊ အိပ်ပျော်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ သုပိနေ၊ အိပ်မက်၌။ နန္ဒံ၊ ငါသားနန္ဒကို။ အာဂတံ၊ လာလတ်သည်ကို။ ပဿာမိ၊ မြင်မက်၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ နော၊ ငါတို့၏။ ပုတ္တော၊ သားဖြစ်သော။ အယံ နန္ဒော၊ ဤနန္ဒသည်။ အာဂတော၊ လာပြီဟု။ ဥဒဂ္ဂါ၊ ဝမ်းမြောက်သည်။ သုမနာ၊ နှစ်သက်သည်။ ဟောမိ၊ ဖြစ်၏။
၁၆၀။ တာတ၊ ချစ်သောဏ။ ယဒါ စ၊ အကြင် အခါ၌ကား။ ပဋိဗုဇ္ဈိတွာ၊ နိုးလတ်၍။ နန္ဒံ၊ ငါ့သား နန္ဒကို။ အာဂတံ၊ လာသည်ကို။ န ပဿာမိ၊ မမြင်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဘိယျော၊ လွန်စွာသော။ သောကော၊ စိုးရိမ်ခြင်းသည်။ အာဝိသတိ၊ ဖြစ်၏။ အနပ္ပကံ၊ များစွာသော။ ဒေါမနဿဉ္စ၊ နှလုံးမသာယာခြင်းသည်လည်း။ အာဝိသတိ၊ ဖြစ်၏။
၁၆၁။ တာတ၊ ချစ်သား သောဏ။ သာ အဟံ၊ ထို ငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ စိရဿမ္ပိ၊ ကြာမြင့်မှလျှင်။ နန္ဒံ၊ ငါ့သား နန္ဒကို။ အာဂတံ၊ လာလတ်သည်ကို။ ပဿာမိ၊ မြင်ရ၏။ ဘတ္တုစ္စ၊ လင်အားလည်းကောင်း။ မယှဉ္စ၊ ငါ့အားလည်းကောင်း။ နန္ဒော၊ ငါ့သား နန္ဒကို။ ပိယော၊ ချစ်အပ်၏။ နော၊ ငါတို့၏။ ပုတ္တော၊ သားဖြစ်သော။ နန္ဒော၊ နန္ဒသည်။ ဃရံ၊ ငါတို့ကျောင်းသို့။ ပါဝိသိ၊ ဝင်လာ၏။
၁၆၂။ တာတ၊ ချစ်သား သောဏ။ ယံ-ယ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ နန္ဒော၊ ငါ့သား နန္ဒကို။ ပိတုပိ၊ အဖအားလည်း။ သုပ္ပိယော၊ အလွန် ချစ်မြတ်နိုးအပ်၏။ တံ-တသ္မာ၊ ထိုကြောင့်။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ဣမမှာ ဃရာ၊ ဤကျောင်းမှ။ နပ္ပဝသေ၊ မစွန့်ပါလင့်။ တာတ၊ ချစ်သား သောဏ။ နန္ဒော၊ ငါ့သား နန္ဒသည်။ ယံ၊ အကြင်သူကို။ ဣစ္ဆသိ၊ လုပ်ကျွေးခြင်းငှာ အလိုရှိ၏။ တံ၊ ထို လုပ်ကျွေးလိုသော သူကို။ လဘတု၊ ရပါစေ။ မံ၊ ငါ့ကို။ နန္ဒော၊ ငါ့သား နန္ဒသည်။ ဥပတိဋ္ဌတု၊ လုပ်ကျွေးပါစေ။
မိခင်တို့ ကျေးဇူး
ဘုရားလောင်းသည် ဤသို့ ဖြစ်စေဟု မယ်တော် စကားကို ဝန်ခံ၍ ညီထွေး နန္ဒ၌ သင်သည် ကြီးသောအစုကို ရအပ်၏။ အမိမည်သည်ကား အလွန် ကျေးဇူးပြုပေ၏။ မမေ့မလျော့ဖြစ်၍ လုပ်ကျွေးလော့ ဟု ညီတော် နန္ဒကို ဆုံးမတော်မူ၍ အမိဂုဏ်ကျေးဇူးကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုရကား-
မဂ္ဂေါ သဂ္ဂဿ လောကဿ၊
မာတာ တွံ ဝရတေ ဣသေ။
မဂ္ဂေါ သဂ္ဂဿ လောကဿ၊
မာတာ တေ ဝရတေ ဣသေ။
ဟူသော ဤ နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၆၃။ ဣသေ၊ ညီထွေး နန္ဒရသေ့။ မာတာ နာမ၊ အမိ မည်သည်ကား။ ပုတ္တေ၊ သား၌။ အနုကမ္ပိကာ၊ နူးညံ့သောစိတ် ရှိ၏။ ပတိဋ္ဌာ စ၊ တည်ရာလည်း ဖြစ်၏။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးငယ်စဉ်ကာလ၌။ နော၊ ငါတို့အား။ ရသဒဒီ စ၊ နို့ရည်ဟူသော အရသာကိုလည်း ပေးပေတတ်၏။ သဂ္ဂဿ လောကဿ၊ နတ်ရွာကိုရခြင်း၏။ မဂ္ဂေါ၊ အကြောင်းပေတည်း။ မာတာ၊ မယ်တော်သည်။ ယံ၊ အကြင် သင်ညီထွေးကို။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိအပ်၏။ တံ၊ ထို သင်ညီထွေးကို။ ဝရတေ၊ တောင့်တ၏။
၁၆၄။ ဣသေ၊ ညီထွေး နန္ဒရသေ့။ မာတာ၊ မယ်တော်သည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးငယ်စဉ်ကာလ၌။ ရသဒဒီ၊ နို့ရည်တည်းဟူသော အရသာကိုလည်း ပေးပေတတ်၏။ ဂေါတ္တီ၊ စောင့်ရှောက်ပေတတ်၏။ မာတာ၊ အမိသည်။ ပုညူပသံဟိတာ၊ ကောင်းမှု ပြုအပ်သည်နှင့် ယှဉ်၏။ သဂ္ဂဿ လောကဿ၊ နတ်ရွာကိုရခြင်း၏။ မဂ္ဂေါ၊ အကြောင်းပေတည်း။ မာတာ၊ မယ်တော်သည်။ ယံ၊ အကြင် သင်ညီထွေးကို။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ၊ ထို သင်ညီထွေးကို။ ဝရတေ၊ တောင့်တ၏။
မိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးသင့်ကြောင်း
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် နှစ်ဂါထာတို့ဖြင့် အမိ ကျေးဇူးကို ပြဆို၍ တစ်ဖန် လာလတ်၍ ထိုအမိနေရာ၌ နေသောအခါ၌ ညီထွေးနန္ဒ သင်သည် လုပ်ကျွေးရခဲသော အမိကို လုပ်ကျွေးခြင်းငှာ ရ၏။ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့ကို မယ်တော်သည် ဆင်းရဲငြိုငြင်သဖြင့် ကောင်းစွာ ကြီးစေအပ်၏။ ထိုမယ်တော်ကို ယခုအခါ သင်သည် မမေ့မလျော့ လုပ်ကျွေးလော့၊ မချိုမကောင်းသော သစ်သီးတို့ကို မစားစေလင့် ဟုဆို၍ ပရိသတ်အလယ်၌ပင်လျှင် အမိအား လုပ်ကျွေးရခဲသောအဖြစ်ကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုရကား-
နက္ခတ္တာနိ စ ပုစ္ဆတိ၊ ဥတု သံဝစ္ဆရာနိစ။
။ လ။
ဣဓေဝ နံ ပသံသန္တိ၊ ပေစ္စ သဂ္ဂေ ပမောဒတိ။
ဟူသော ဤတစ်ဆယ့်ကိုးဂါထာတို့ကို မိန့်ဆိုတော်မူ၏။
၁၆၅။ တာတ၊ ညီထွေး နန္ဒ။ မာတာနာမ၊ အမိမည်သည်ကား။ ပုတ္တဖလံ၊ သားဆုဟုဆိုအပ်သော အကျိုးကို။ အာကင်္ခမာနာ၊ အလိုရှိသည်ဖြစ်၍။ ဒေဝတာယ၊ နတ်အား။ နမဿတိ၊ ရှိခိုး၏။ နက္ခတ္တာနိ စ၊ နက္ခတ်တို့ကိုလည်းကောင်း။ ဥတုသံဝစ္ဆရာနိ စ၊ ဥတုနှစ်တို့ကို လည်းကောင်း။ ပုစ္ဆတိ၊ မေး၏။
၁၆၆။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ တဿာ၊ ထိုအမိအား။ ဥတုမှိ၊ ရှေးဖြစ်သော ဥတုသည်။ နှာတာယ၊ သန့်ရှင်းပြီးသော်။ ဂဗ္ဘဿ၊ ကိုယ်ဝန်၏။ ဝေါက္ကမာ၊ တည်ခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တေန၊ ထိုသို့ ကိုယ်ဝန်တည်သောကြောင့်။ ဒေါဟဠိနီ၊ ချင်ခြင်းရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တေန ကာရဏေန၊ ထိုသို့ ချင်ခြင်းရှိသောကြောင့်။ သာ မာတာ၊ ထိုအမိကို။ သုဟဒ၊ သုဟဒ အမည်ရှိ၏ဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
၁၆၇။ နန္ဒ၊ ညီချစ်နန္ဒ။ သံဝစ္ဆရံ၊ တစ်နှစ်သည်လည်းကောင်း။ ဦနံ ဝါ၊ ခုနစ်လသည်လည်းကောင်း။ ပရိဟရိတွာ၊ လွယ်၍။ ဝိဇာယတိ၊ ဖွား၏။ တေန ကာရဏေန၊ ထိုသို့ ဖွားသောကြောင့်။ သာ မာတာ၊ ထိုအမိကို။ ဇနယန္တီတိ စ၊ ဇနယန္တီဟူ၍လည်းကောင်း။ ဇနေတ္တိ စ၊ ဇနေတ္တိဟူ၍လည်းကောင်း။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
၁၆၈။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ ယာ မာတာ၊ အကြင်အမိသည်။ ထနခီရေန စ၊ နို့ရည်ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဂီတေန စ၊ သီချင်းဖြင့်လည်းကောင်း။ အင်္ဂပါဝုရဏေန စ၊ သားမြတ်၌ အိပ်စေ၍ ကိုယ်အတွေ့ကို နှံ့စေလျက် ကြီးပွားစေသဖြင့် လည်းကောင်း။ ရောဒန္တံ၊ ငိုသော။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ တောသေတိ၊ နှစ်သက်စေတတ်၏။ တေန ကာရဏေန၊ ထိုအကြောင်းကြောင့်။ သာ မာတာ၊ ထိုအမိကို။ တောသေန္တီ၊ တောသေန္တီဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
၁၆၉။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ တတော ပစ္ဆာ၊ ထို့နောင်မှ။ ယာ မာတာ၊ အကြင်အမိသည်။ ဃောရေ၊ ပြင်းစွာသော။ ဝါတာတပေ၊ လေ နေပူသည်။ ဇာတေ၊ ဖြစ်လတ်သော်။ မမံကတွာ၊ မြတ်နိုးတနာပြု၍။ ဥဒိက္ခတိ၊ ကြည့်ပေတတ်၏။ အပ္ပဇာနန္တံ၊ မသိမကြား မလိမ္မာသေးသော။ ဒါရကံ၊ မိမိသားငယ်ကို။ ပေါသေတိ၊ မွေးပေတတ်၏။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ သာ မာတာ၊ ထိုအမိကို။ ပေါသေန္တီ၊ ပေါသေန္တီဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
၁၇၀။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ မာတု၊ အမိ၏။ ယဉ္စ ဓနံ၊ အကြင်ဥစ္စာသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ရှိ၏။ ပိတု၊ အဖ၏။ ယဉ္စ ဓနံ၊ အကြင်ဥစ္စာသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ရှိ၏။ ဥဘယံပိ၊ နှစ်ပါးသော ဥစ္စာကိုလည်း။ နော၊ ငါတို့၏။ ပုတ္တဿ၊ သားအား။ အပိ သိယာ၊ ဖြစ်ငြားအံ့လည်းမသိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဧတဿ၊ ထိုသား၏။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှာ။ မာတာ၊ အမိသည်။ ဂေါပေတိ၊ စောင့်ရှောက်ပေတတ်၏။
၁၇၁။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ ပုတ္တ၊ သားမိုက်။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ပြုပါလော့။ ပုတ္တ၊ သားမိုက်။ အဒုံ၊ ဤအမှုကိုပြုလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မာတာ၊ အမိသည်။ ဝိညာယတိ-သိက္ခာပေတိ၊ သွန်သင်ပေ၏။ ပရဒါရေသု၊ သူတစ်ပါး မယားတို့၌။ ပမတ္တံ၊ မေ့လျော့သော။ အနာသန္တံ၊ မရောက်လာသော။ ပုတ္တံ၊ သားကိုလည်းကောင်း။ နိသိထေ၊ ညဉ့်အခါ၌။ အနာယန္တံ၊ မရောက်လာသော။ ပုတ္တံ၊ သားကိုလည်းကောင်း။ ပတ္တယောဗ္ဗနေ၊ အရွယ်သို့ရောက်ပြီးသော။ အနာယန္တံ၊ မရောက်လာသော။ ပုတ္တံ၊ သားကိုလည်းကောင်း။ သာယံ၊ ညဉ့်အခါ၌။ အနာယန္တံ၊ မရောက်လာသော။ ပုတ္တံ၊ သားကိုလည်းကောင်း။ ဣတိ ဣမေဟိ ကာရဏေဟိ၊ ဤသို့သောအကြောင်းတို့ဖြင့်။ မာတာ၊ အမိသည်။ ဝိဟညတိ၊ ပင်ပန်းတတ်၏။
အမိ မလုပ်ကျွေးပြစ်
၁၇၂။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ ဧဝံ-ဣမိနာ ဝုတ္တပ္ပကာရေန၊ ဤသို့ ဆိုအပ်ခဲ့ပြီးသော အပြားအားဖြင့်။ ကိစ္ဆာဘတော၊ ဆင်းရဲငြိုငြင်သဖြင့် သုတ်သင်မွေးကျွေးအပ်သော။ ယော ပေါသော၊ အကြင်သားသည်။ မာတု၊ အမိအား။ အပရိစာရကော၊ မလုပ်ကျွေး။ သော ပေါသော၊ ထိုသားသည်။ မာတရိ၊ အမိ၌။ မိစ္ဆာစရိတွာန၊ မလုပ်ကျွေးသောကြောင့်။ နိရယံ၊ ငရဲ၌။ ဥပပဇ္ဇတိ၊ ခံရ၏။
အဖ မလုပ်ကျွေးပြစ်
၁၇၃။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ ဧဝံ-ဣမိနာဝုတ္တပ္ပကာရေန၊ ဤသို့ ဆိုအပ်ခဲ့ပြီးသော အပြားအားဖြင့်။ ကိစ္ဆာဘတော၊ ဆင်းရဲငြင်သဖြင့် သုတ်သင်ကျွေးမွေးအပ်သော။ ယော ပေါသော၊ အကြင်သားသည်။ ပိတု၊ အဖအား။ အပရိစာရကော၊ မလုပ်မကျွေး။ သော ပေါသော၊ ထိုသားသည်။ ပိတရိ၊ အဖ၌။ မိစ္ဆာစရိတွာန၊ မလုပ်မကျွေးသောကြောင့်။ နိရယံ၊ ငရဲ၌။ ဥပပဇ္ဇတိ၊ ဖြစ်၏။
၁၇၄။ တာတ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ ဓနကာမာနံ၊ ဥစ္စာကိုအလိုရှိကုန်သော သူတို့၏။ ဓနမ္ပိ၊ ရပြီးသော ဥစ္စာသည်လည်း။ မာတရံ၊ အမိကို။ အပရိစရိတွာန၊ မလုပ်မကျွေးသောကြောင့်။ နဿတိ၊ ပျက်စီးတတ်၏။ သော ပေါသော၊ ထိုအမိကို မလုပ်ကျွေးသော သားသည်။ ကိစ္ဆံ ဝါ၊ ဆင်းရဲ ငြိုငြင်ခြင်းသို့လည်း။ နိဂစ္ဆတိ၊ ရောက်တတ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ-မယာ၊ ငါသည်။ သုတံ၊ ကြားဖူး၏။
၁၇၅။ တာတ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ ဓနကာမာနံ၊ ဥစ္စာကို အလိုရှိကုန်သော သူတို့၏။ ဓနမ္ပိ၊ ဖြစ်ပြီးသော ဥစ္စာသည်လည်း။ ပိတရံ၊ အဖကို။ အပရိစရိတွာန၊ မလုပ်မကျွေးသောကြောင့်။ နဿတိ၊ ပျက်စီးတတ်၏။ သော ပေါသော၊ ထိုအဖကို မလုပ်မကျွေးသော သားသည်။ ကိစ္ဆံ ဝါ၊ ဆင်းရဲ ငြိုငြင်ခြင်းသို့လည်း။ နိဂစ္ဆတိ၊ ရောက်တတ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ မယာ၊ ငါသည်။ သုတံ၊ ကြားဖူး၏။
၁၇၆။ တာတ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ အာနန္ဒော စ၊ နှစ်သက်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ပမောဒေါ စ၊ လွန်နှစ်သက်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဟသိတဉ္စ၊ ရယ်ရွှင်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ကီဠိတဉ္စ၊ မြူးထူးပျော်ပါး ကစားခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဧတံ သဗ္ဗံ၊ ဤအလုံးစုံကို။ မာတရံ၊ အမိကို။ ပရိစရိတွာန၊ ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးသောကြောင့်။ ဝိဇာနတော၊ ပညာရှိသော သားအား။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ လဗ္ဘံ၊ ရအပ်၏။
၁၇၇။ တာတ၊ ညီထွေး နန္ဒ။ အာနန္ဒော စ၊ နှစ်သက်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ပမောဒေါ စ၊ အလွန်နှစ်သက်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဟသိတဉ္စ၊ ရယ်ရွှင်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ကီဠိတဉ္စ၊ မြူးထူးပျော်ပါး ကစားခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဧတံ သဗ္ဗံ၊ ဤအလုံးစုံကို။ ပိတရံ၊ အဖကို။ ပရိစရိတွာန၊ ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးသောကြောင့်။ ဝိဇာနတော၊ ပညာရှိသောသားအား။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ လဗ္ဘံ၊ ရအပ်၏။
သင်္ဂဟတရား ၄-ပါး
၁၇၈။ တာတ၊ အမောင်နန္ဒ။ ဣဓ လောကေ၊ ဤလူ့ရွာ၌။ မာတာပိတူနံ၊ အမိအဖတို့အား။ ယံ ဒါနဉ္စ၊ အကြင်ပေးအပ်သော ဝတ္ထုသည်လည်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ ဒါနဉ္စ၊ ထိုပေးအပ်သောဝတ္ထုကိုလည်း။ ဒါတဗ္ဗံ၊ ပေးအပ်၏။ ယံ ပိယဝါစဉ္စ၊ အကြင်ချစ်ဖွယ်သော စကားသည်လည်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ ပိယဝါစဉ္စ၊ ထိုချစ်ဖွယ်သော စကားကိုလည်း။ ဘဏိတံ၊ ပြောဆိုအပ်၏။ ယာ အတ္ထစရိယာ စ၊ အကြင်ဖြစ်သောကိစ္စကို ပြီးစေသောအားဖြင့် အကျိုးကိုကျင့်ခြင်းသည်လည်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သာ အတ္ထစရိယာ စ၊ ထိုဖြစ်သောကိစ္စကို ပြီးစေသောအားဖြင့် အကျိုးကိုကျင့်ခြင်းကိုလည်း။ စရိတံ၊ ကျင့်အပ်၏။ တတ္ထ တတ္ထ၊ ထိုထိုအရပ်၌။ ယထာရဟံ၊ ထိုက်သည် အားလျော်စွာ။ ဓမ္မေသု၊ ကြီးသောသူတို့အား အရိုအသေပြုအပ်သော ကုသိုလ်တရားတို့၌။ ယာ သမာနတ္တတာ စ၊ အကြင် ကိုယ်နှင့်ထပ်တူ ကျင့်အပ်သော အဖြစ်သည်လည်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သာ သမာနတ္တတာ စ၊ ထိုကိုယ်နှင့်ထပ်တူ ကျင့်အပ်သော အဖြစ်ကိုလည်း။ ကာတဗ္ဗာ၊ ပြုအပ်၏။
၁၇၉။ တာတ၊ အမောင်နန္ဒ။ လောကေ၊ လောက၌။ ဧတေ သင်္ဂဟာ၊ ဤလေးပါးသော သင်္ဂဟဝတ္ထုတို့သည်။ ယာယတော၊ သွားသော။ ရထဿ၊ ရထား၏။ အာဏီဝ၊ နားစောင့်ကဲ့သို့တည်း။ ဧတေ စ သင်္ဂဟာ၊ ဤလေးပါးသော အင်္ဂဟဝတ္ထုတို့ကိုလည်း။ နာဿု၊ မဖြစ်စေကုန်ငြားအံ့။ ပုတ္တကာရဏာ၊ သားဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ မာတာ၊ အမိသည်။ န ဘဝေယျ၊ မဖြစ်ရာ။
၁၈၀။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ ပုတ္တကာရဏာ၊ သားကိုစွဲ၍။ ပိတာ ဝါ၊ အဖသည်မူလည်း။ ပူဇံ ဝါ၊ ပူဇော်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ မာနံ ဝါ၊ မြတ်နိုးခြင်းကိုလည်းကောင်း။ လဘေထ၊ ရရာ၏။ ယသ္မာ စ၊ အကြင့်ကြောင့်လည်း။ ဧတေ၊ ဤလေးပါးတို့သည်။ သင်္ဂဟာ၊ သင်္ဂဟဝတ္ထုမည်ကုန်၏။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ သမ္မဝေက္ခန္တိ၊ ကောင်းစွာရှုကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တေ၊ ထိုလေးပါးသော သင်္ဂဟဝတ္ထုတို့သည်။ မဟတ္တံ၊ မြတ်သော အဖြစ်သို့။ ပပ္ပေါန္တိ၊ ရောက်ကုန်၏။ ပသံသာ စ၊ ချီးမွမ်းခြင်းငှာ ထိုက်ကုန်သည်လည်း။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
၁၈၁။ မာတာပိတရော၊ အမိအဖတို့ကို။ ပုတ္တာနံ၊ သားတို့၏။ ဗြဟ္မာတိ၊ ဗြဟ္မာဟူ၍ လည်းကောင်း။ ပုဗ္ဗာစရိယာတိ၊ လက်ဦးဆရာဟူ၍လည်းကောင်း။ ဝုစ္စရေ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မာတာပိတရော၊ အမိအဖတို့သည်။ ပုတ္တာနံ၊ သားတို့၏။ အာဟုနေယျာ စ၊ ဆောင်၍ပူဇော်အပ်သော ဝတ္ထုကိုလည်း ခံထျုက်၏။ ပဇာယ၊ သား၌။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ အနုကမ္ပကာ၊ အစဉ်သနားခြင်း ရှိကုန်၏။
မိဘကို ရှိခိုးသင့်ကြောင်း
၁၈၂။ တသ္မာဟိ၊ ထို့ကြောင့်သာလျှင်။ နေ၊ ထိုမိဘတို့ကို။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသောသားသည်။ အန္နေန စ၊ ထမင်းဖြင့်လည်းကောင်း။ အထော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ပါနေန စ၊ အဖျော်ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဝတ္ထေန စ၊ အဝတ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ သယနေန စ၊ အိပ်ရာနေရာဖြင့်လည်းကောင်း။ ဥစ္ဆာဒနေန စ၊ ခြေလက် ဆုပ်နယ်ခြင်းဖြင့် လည်းကောင်း။ နှာပနေန စ၊ ရေနွေးရေအေးတို့ဖြင့် ရေချိုးစေခြင်းဖြင့် လည်းကောင်း။ ပါဒါနံ၊ ခြေတို့ကို။ ဓောဝနေန စ၊ ဆေးသဖြင့်လည်းကောင်း။ နံမဿေယျ စ၊ ရှိလည်းခိုးရာ၏။ သက္ကရေယျ စ၊ အရိုအသေကိုလည်း ပြုရာ၏။
၁၈၃။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ မာတာပိတူသု၊ အမိအဖတို့၌။ တာယ ပါရိစရိယာယ၊ ထိုသို့ လုပ်ကျွေးခြင်းကြောင့်။ နံ၊ ထိုသားကို။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။ ဣဓေဝ၊ ဤလူ့ပြည်၌ပင်လျှင်။ နံ၊ ထိုမိဘတို့၌ လုပ်ကျွေးသောသားကို။ ပသံသန္တိ၊ ချီးမွမ်းကုန်၏။ ပေစ္စ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ သဂ္ဂေ၊ နတ်ပြည်၌။ ပမောဒတိ၊ မွေ့လျော်ရ၏။
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် မြင်းမိုရ် တောင်မင်းကို လိမ့်စေဘိသကဲ့သို့ ဓမ္မဒေသနာကို ပြီးစေတော်မူ၏။ ထိုဓမ္မဒေသနာတော်ကို နာရ၍ အလုံးစုံလည်း ဖြစ်ကုန်သော တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့သည် မိမိတို့ဗိုလ်ပါအပေါင်းနှင့်တကွ ကြည်ညိုကုန်၏။ ထိုအခါ တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့ကို ငါးပါးသောသီလတို့၌ တည်စေတော်မူပြီးလျှင် အလှူပေးခြင်း အစရှိသည်တို့၌ မမေ့မလျော့ ဖြစ်ကြကုန်လော့ဟု ဆုံးမတော်မူ၍ လွှတ်လိုက်၏။ အလုံးစုံသော မင်းတို့သည်လည်း တရားနှင့်အညီ မင်းပြု၍ အသက်၏ အဆုံး၌ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေကုန်၏။ နောင်တော် သောဏပညာရှိရသေ့, ညီတော်နန္ဒပညာရှိ ရသေ့တို့သည်လည်း အသက်ထက်ဆုံး မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကိုလုပ်ကျွေး၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၏အဆုံး၌ မိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးသော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား... ယခုအခါ မြတ်သော သာကီဝင်မင်းမျိုးဖြစ်ကုန်သော မယ်တော် မဟာမာယာ, ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးတို့သည် ထိုအခါ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ညီတော်အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ နန္ဒပညာရှိရသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ မနောဇမင်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ရှစ်ကျိပ်ကုန်သော မထေရ်တို့သည်လည်းကောင်း တစ်ပါးကုန်သော မထေရ်တို့သည်လည်းကောင်း ထိုအခါ တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့ ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ နှစ်ဆယ့်လေးခေါဘိဏီ အရေအတွက်ရှိသော စစ်သည်တို့ ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သောဏပညာရှိရသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီး၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
သောဏ, နန္ဒ၊ နည်းအရ၊ နှစ်ပါးမိဘ လုပ်ကျွေးကြ
နှစ်ခုမြောက်ဖြစ်သော သောဏနန္ဒဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
အသီတိနိပါတ်
၁။ စူဠဟံသဇာတ်
တပည့်လိမ္မာကြောင့် ဆရာသေဘေးမှလွတ်ခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် သုမုခအစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤစူဠဟံသဇာတ်ကို ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်မြတ်၏ မြတ်စွာဘုရားကိုယ်တော်အား အသက်ကိုစွန့်ခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဒေဝဒတ်သည် ဘုရားသခင်ကို သတ်စိမ့်သောငှာ စေလွှတ်ကုန်သော လေးသမားတို့တွင် အလုံးစုံသော လေးသမားတို့၏ရှေးဦးစွာ လွှတ်အပ်သော လေးသမားသည်လာလတ်၍ အရှင်ဒေဝဒတ်... အကျွန်ုပ်သည် ဘုရားသခင်ကိုသတ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ပါ၊ ဘုရားသခင်သည် ကြီးသောတန်ခိုးရှိ၏။ ကြီးသော အာနုဘော်ရှိ၏ဟု ဆိုလတ်သော် ဒေဝဒတ်သည် ဤသို့ဆို၏။ ဒါယကာမသင့်၊ သင်သည် ရဟန်းဂေါတမကို မသတ်လင့်လော့၊ ငါသည်ပင်လျှင် ရဟန်းဂေါတမကို သတ်အံ့ဟုဆို၍ သဗ္ဗညူ ဘုရားသခင်သည် ဂိဇ္ဈကုဋ်တောင်၏ အနောက်အရပ်ဝယ် စင်္ကြံကြွမူသည်ရှိသော် ဂိဇ္ဈကုဋ်တောင်သို့ တက်လတ်၍ ယန္တရားအဟုန်ဖြင့် ကြီးစွာသောကျောက်ကိုယူ၍ ဤကျောက်ဖြင့် ရဟန်းဂေါတမကို သတ်အံ့ဟုကြံ၍ လှိမ့်၏။ တောင်ထွတ်နှစ်ခုတို့သည် တကွလာလတ်ကုန်၍ ထိုကျောက်ကို ခံလင့်ကုန်၏။ ထိုကျောက်မှ ကျောက်ချပ်လွှာသည် ကွာ၍ ဘုရားသခင့် ခြေမတော်ကိုခတ်မိ၍ သွေးကိုဖြစ်စေ၏။ ကြီးစွာသော ဝေဒနာတို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ဇီဝကသည် ဘုရားသခင်ခြေတော်ကို ဓားငယ်ဖြင့်ခွဲ၍ မကောင်းသောသွေးကို ထုတ်ပြီးလျှင် ပုပ်သော အသားတော်ကိုပယ်၍ ဖန်ဆေးသဖြင့် ဆေးလိမ်းကျံ၍ အနာမရှိသည်ကိုပြု၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် ရှေ့နေ့ကဲ့သို့လျှင် ရဟန်းအပေါင်း ခြံရံလျက် တင့်တယ်လှစွာသော ဘုရား၏စံပယ်ခြင်းဖြင့် ကြွတော်မူ၏။
နာဠာဂီရိဆင်နှင့်တိုက်
ထိုအခါ ဘုရားသခင်ကိုမြင်၍ ဒေဝဒတ်သည် ကြံ၏။ ဂေါတမ၏ အဆင်း၏ တင့်တယ်ခြင်းအစုသို့ ရောက်သောကိုယ်ကို မြင်သည်ရှိသော် တစ်စုံတစ်ယောက်သော လူဖြစ်သောသူသည် ချဉ်းကပ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ အဇာတသတ်မင်းကြီး၏ နာဠာဂိရိအမည်ရှိသော ဆင်တော်သည် အလွန်ကြမ်းကြုတ်၏။ ခက်ထန်၏။ လူကို သတ်တတ်၏။ ဘုရားဂုဏ်ကျေးဇူး, တရားဂုဏ်ကျေးဇူး, သံဃာဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ကိုမသိ၊ ထိုနာဠာဂိရိ ဆင်တော်သည် ဂေါတမကို အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ထိုဒေဝဒတ်သည် သွား၍ အဇာတသတ်မင်းကြီးအား ထိုအကြောင်းကို ကြား၏။ အဇာတသတ်မင်းသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ဆင်ထိန်းကိုခေါ်စေပြီးလျှင် အချင်းဆင်ထိန်း... နက်ဖြန် နာဠာဂိရိ ဆင်တော်ကို ယစ်အောင်ပြု၍ နံနက်စောစောကလျှင် ရှင်ဂေါတမနှင့် ခရီးရင်ဆိုင် လွှတ်လော့ဟု ဆို၏။ ဒေဝဒတ်သည်လည်း ထိုဆင်ထိန်းကို ဒါယကာ... သင်သည် တစ်ပါးသောနေ့၌ ထိုဆင်တော်ကို အဘယ်မျှလောက်သော သုရာကို တိုက်သနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား... ရှစ်ဖောင်းအိုးကို တိုက်ပါ၏ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုသို့တိုက်ပြီးကား နက်ဖြန် သင်သည် ထိုနာဠာဂိရိ ဆင်တော်ကို တစ်ဆယ့်ခြောက်ဖောင်းအိုးကိုတိုက်၍ ရဟန်းဂေါတမ ဆွမ်းခံသွားသောခရီးသို့ ရှေးရှုလွှတ်လော့ ဟု ဆို၏။
ထိုဆင်ထိန်းသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ အဇာတသတ်မင်းကြီးသည် နက်ဖြန် နာဠာဂိရိ ဆင်တော်ကို သုရာယစ်သည်ကိုပြု၍ မြို့၌ လွှတ်ကုန်လတ္တံ့၊ မြို့သူအပေါင်းတို့သည် နံနက်စောစောကလျှင် အလုံးစုံသော ပြုဖွယ်ကိစ္စတို့ကို ပြုကုန်၍ ခရီးလမ်းမသို့ မသွားကြကုန်လင့်ဟု မြို့၌ စည်လည်စေတော်မူ၏။ ဒေဝဒတ်သည်လည်း နန်းတော်မှဆင်းခဲ့၍ ဆင်တင်းကုပ်သို့သွားပြီးလျှင် ဆင်ထိန်းတို့ကိုခေါ်၍ အချင်းတို့... ငါတို့သည် မြင့်သောအရာ၌ ရှိသောသူကို နိမ့်သောအရာ၌လည်းကောင်း, နိမ့်သောအရာရှိသောသူကို မြင့်သောအရာ၌လည်းကောင်း တည်စေခြင်းငှာ တတ်နိုင်ကုန်၏။ သင်တို့သည် စည်းစိမ်ချမ်းသာကို အကယ်၍ အလိုရှိကုန်အံ့၊ နက်ဖြန် နံနက်စောစောကလျှင် နာဠာဂိရိဆင်တော်ကို ထက်လှစွာသော တစ်ဆယ့်ခြောက်လုံးသော အရက်ကိုတိုက်၍ ဂေါတမလာသောအခါ လှံမချွန်းတောင်းတို့ဖြင့် ထိုးဖောက်ကုန်လျက် အမျက်ထွက်စေပြီးလျှင် ဆင်တင်းကုပ်ကို ချိုးဖျက်စေ၍ ရဟန်းဂေါတမ သွားသောခရီးကို ရှေ့ရှုလွှတ်၍ ဂေါတမကို အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုဆင်ထိန်းတို့သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံကုန်၏။ ထိုအကြောင်းသည် အလုံးစုံသော ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ နှံ့၏။
ဘုရား, တရား, သံဃာ၌ မြတ်နိုးကုန်သော ဒါယကာတို့သည် ထိုစကားကို ကြားကုန်၍ ဘုရားသခင်သို့ ကပ်ကုန်ပြီးလျှင် အရှင်ဘုရား... ဒေဝဒတ်သည် အဇာတသတ်မင်းကြီးနှင့်တကွ တပေါင်းတည်းဖြစ်၍ နက်ဖြန် အရှင်ဘုရားတို့ ကြွရောက်တော်မူသောခရီး၌ နာဠာဂိရိဆင်တော်ကို လွှတ်ပါလတ္တံ့၊ နက်ဖြန် ဆွမ်းခံကြွတော် မမူပါလင့်၊ ဤဝေဠုဝန် ကျောင်းတော်၌သာလျှင် နေတော်မူပါကုန်၊ အကျွန်ုပ်တို့သည် ကျောင်းတော်၌သာလျှင် ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာအား ဆွမ်းလုပ်ကျွေးပါကုန်အံ့ဟု လျှောက်ကုန်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည်လည်း နက်ဖြန် ဆွမ်းခံမသွားအံ့ဟု မိန့်တော်မမူဘဲ ငါဘုရားသည် နက်ဖြန် နာဠာဂိရိဆင်ကြမ်းကို ဆုံးမတော်မူသဖြင့် တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ပြတော်မူ၍ တိတ္ထိတို့ကိုနှိမ်နင်းလျက် ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ ဆွမ်းအလို့ငှာ မသွားမူ၍လျှင် ရဟန်းအပေါင်းခြံရံလျက် မြို့မှထွက်၍ ဝေဠုဝန်ကျောင်းသို့သာလျှင် ငါလာအံ့၊ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌နေကုန်သော လူအပေါင်းတို့သည်လည်း များစွာကုန်သော ဆွမ်းခွက်တို့ကို ယူခဲ့ကုန်၍ ဝေဠုဝန်ကျောင်းသို့လျှင် လာလတ်ကြကုန်လတ္တံ့၊ နက်ဖြန် ကျောင်းတော်၌သာလျှင် ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်း ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဤအကြောင်းဖြင့် ထိုသူတို့အား သည်းခံတော်မူ၏။ ထိုပြည်သူတို့သည် ဘုရားသခင်သည်းခံတော်မူခြင်းကို သိကုန်လျှင် ဆွမ်းခွက်တို့ကို ဆောင်ယူခဲ့ကုန်၍ ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌သာလျှင် အလှူပေးကြကုန်အံ့ဟု ဖဲကြလေကုန်၏။
သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ပထမယာမ်၌ တရားဟောတော်မူ၍ မဇ္ဈိမယာမ်၌ ပြဿနာကို ဖြေတော်မူ၍ ပစ္ဆိမယာမ်ပထမအစု၌ ကေသရာဇာ ခြင်္သေ့မင်းကဲ့သို့ ကျိန်းအိပ်တော်မူခြင်းကို ကျိန်းအိပ်တော်မူပြီးလျှင် ဒုတိယအစု၌ ဖလသမာပတ်ဖြင့် လွန်စေတော်မူ၍ တတိယအစု၌ မဟာကရုဏာသမာပတ်ကို ဝင်စားတော်မူ၍ ကျွတ်ထိုက်ကုန်သော သတ္တဝါတို့ကို ကြည့်တော်မူသည်ရှိသော် နာဠာဂီရိဆင်ကြမ်းကို ဆုံးမတော်မူသဖြင့် ရှစ်သောင်းလေးထောင်ကုန်သော သတ္တဝါတို့ အကျွတ်တရားရမည်ကို မြင်တော်မူ၍ ထိုညဉ့်သည် လင်းလတ်သော် ပြုအပ်ပြီးသော ကိုယ် လက်သုတ်သင်ခြင်း ကိစ္စရှိတော်မူသည်ဖြစ်၍ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်ကို ခေါ်တော်မူ၍ အာနန္ဒာ... ယနေ့ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၏ ထက်ဝန်းကျင်ဖြစ်ကုန်သော တစ်ဆယ့်ရှစ်ရပ်ကုန်သော ကျောင်းတိုက်ကြီးတို့၌ အလုံးစုံကုန်သော ရဟန်းတို့အား ဘုရားနှင့်တကွ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့ ဝင်စိမ့်သောငှာ ကြားချေလော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။
အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် ဘုရားသခင် မိန့်တော်မူတိုင်း ပြု၏။ အလုံးစုံကုန်သော ရဟန်းတို့သည်လည်း ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ စည်းဝေးကြကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းသံဃာအပေါင်း ခြံရံလျက် ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့ ဝင်တော်မူ၏။ ဆင်ထိန်းတို့သည် ဒေဝဒတ်ဆုံးမတိုင်း ကျင့်ကုန်၏။ များစွာသော အစည်းအဝေးသည် ဖြစ်၏။
သဒ္ဓါတရားနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော လူတို့သည် ယနေ့ ဘုရားတည်းဟူသော ဆင်မြတ်အား တိရစ္ဆာန်ဖြစ်သောဆင်နှင့် စစ်ထိုးခြင်း ဖြစ်လတ္တံ့သတတ်၊ နှိုင်းယှဉ်စရာ ဥပမာမရှိသော ဘုရား၏ တင့်တယ်စံပယ်ခြင်းဖြင့် နာဠာဂိရိဆင်ကြမ်းကို ဆုံးမတော်မူသည်ကို ကြည့်ကြကုန်အံ့ဟု ကြံ၍ ပြာသာဒ်ရှည်, ပြာသာဒ်ဦးပြည်း အိမ်အမိုး အစရှိသည်တို့ကို တက်၍တည်ကုန်၏။
မသဒ္ဓါ မကြည်ညိုကုန်သော မိစ္ဆာအယူရှိကုန်သော သူတို့သည်ကား နာဠာဂိရှိဆင်တော်သည် အလွန်ကြမ်းကြုတ်၏။ ခက်ထန်၏။ လူကိုသတ်တတ်၏။ ဘုရားအစရှိသည်တို့၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို မသိ၊ ထိုနာဠာဂိရိဆင်တော်သည် ယနေ့ ရွှေအဆင်းတူသော အဆင်းရှိသော ရဟန်းဂေါတမကို ဖျက်ဆီး၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေလတ္တံ့၊ ယနေ့ ငါတို့ရန်သူ၏ပျက်စီးခြင်းကို မြင်ရကုန်လတ္တံ့ဟုကြံ၍ ပြာသာဒ်ထက် အစရှိသည်တို့၌ တည်ကုန်၏။
နာဠာဂီရိ ဆင်သည်လည်း ဘုရားသခင် ကြွတော်မူလတ်သည်ကိုမြင်လျှင် လူတို့ကိုခြိမ်းခြောက်လျက် အိမ်တို့ကို ဖျက်ဆီးပြီး၍ လှည်းတို့ကို မှုန့်မှုန့်ညက်ညက်ကျေစေလျက် နှာမောင်းကိုမြှောက်၍ နားရွက်အမြီးတို့ကို ထောင်လျက် တောင်ကြီးကဲ့သို့လွှမ်းမိုး၍ အကြင်အရပ်၌ ဘုရားသခင် ရှိတော်မူ၏။ ထိုအရပ်သို့ ရှေးရှုပြေးလာ၏။ ထိုနာဠာဂိရိဆင် လာလတ်သည်ကိုမြင်၍ ရဟန်းတို့သည် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားကို ဤသို့သောစကားကို နားတော်လျှောက်ကုန်၏။ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား... နာဠာဂိရိဆင်သည် ကြမ်းတမ်း၏။ ခက်ထန်၏။ လူကို သတ်တတ်၏။ ဤအရပ်သို့ ကြွတော်မမူပါလင့်။ စင်စစ်သော်ကား ဤနာဠာဂိရိဆင်သည် ဘုရားအစရှိသည်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကိုမသိပါ၊ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား... အရှင်ဘုရားသည် နောက်သို့ ဆုတ်တော်မူပါ၊ ကောင်းသောစကားကို ဆိုတော်မူတတ်သော အရှင်ဘုရား... အရှင်ဘုရားသည် နောက်သို့ ဆုတ်တော်မူပါလော့ဟု နားတော် လျှောက်ကြကုန်၏။
သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့... သင်တို့သည် မကြောက်ကြကုန်လင့်၊ ငါဘုရားသည် နာဠာဂီရိဆင်ကြမ်းကို ဆုံးမခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်တော်မူ၏ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုသို့မိန့်တော်မူသောအခါ အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်သည် ဘုရားသခင်ကို တောင်းပန်၏ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား အဖအားဖြစ်သော ကိစ္စမည်သည်ကား သားကြီး၏ ဝန်တည်း၊ အကျွန်ုပ်သည်လျှင် ထိုနာဠာဂီရိဆင်ကြမ်းကို ဆုံးမပါအံ့ဟု တောင်းပန်၏။ ထိုအခါ အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်ကို သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသခင်သည်
သာရိပုတ္တရာ... ဘုရားအားတော်မည်သည်ကား တစ်ပါးတည်း၊ သာဝကတို့အားလည်း တစ်ပါးတည်း၊ သင်သည် ရပ်လေဟု တားမြစ်တော်မူ၏။
အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်အတူ များသောအားဖြင့် ရှစ်ကျိပ်ကုန်သော သာဝကတို့သည်လည်း တောင်းပန်ကြကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်ဘုရားသည် အလုံးစုံသော သာဝကတို့ကို တားမြစ်တော်မူ၏။ ထိုအခါ အရှင်အာနန္ဒာ
မထေရ်သည် သဗ္ဗညူမြတ်ဘုရားသခင်၌ အားကြီးစွာသော ချစ်ခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ သည်းခံခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ဆင်သည် ငါ့ကို ရှေးဦးစွာ သတ်ပါစေဟု ဘုရားသခင့်အကျိုးငှာ မိမိအသက်ကိုစွန့်သဖြင့် သွား၍ ဘုရားသခင့်ရှေ့တော်၌ ရပ်၏။ ထိုအခါ အရှင်အာနန္ဒာကို ဘုရားသခင်သည် အာနန္ဒာ. ဖဲလေလော့၊ ငါဘုရားရှေ့တော်၌ သင် မရပ်လင့်ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုအခါ အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်သည် ဘုရားသခင်ကို ဤသို့ နားတော်လျှောက်ပြန်၏။ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား... ဤနာဠာဂိရိဆင်သည် ကြမ်းတမ်း၏။ ခက်ထန်၏။ လူကို သတ်တတ်၏။ ကမ္ဘာလောင်မီးနှင့်တူ၏။ ရှေးဦးစွာ အကျွန်ုပ်ကိုသတ်စေ၍ နောက်မှ အရှင်ဘုရားထံတော်သို့ လာပစေလော့ဟု အရှင်အာနန္ဒာသည် နားတော်လျှောက်၏။ သုံးကြိမ်မြောက်အောင် မြစ်တော်မူသော်လည်း ထိုရှေ့တော်၌သာလျှင် ရပ်၏။ နောက်သိုမဆုတ်။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်ကို တန်ခိုးတော်၏အစွမ်းဖြင့် နောက်သို့ ဆုတ်စေတော်မူ၍ ရဟန်းတို့၏အလယ်၌ ချထားတော်မူ၏။
ဆင်ကို ဆုံးမတော်မူခြင်း
ထိုခဏ၌ မိန်းမတစ်ယောက်သည် နာဠာဂိရိဆင်ကိုမြင်လျှင် သေဘေးမှကြောက်သည်ဖြစ်၍ ခါးပိုက်ဖြင့်ချီခဲ့သော သားငယ်ကို နာဠာဂိရိဆင်၏လည်းကောင်း၊ ဘုရားသခင်၏ လည်းကောင်း အလယ်ကြား၌စွန့်၍ ပြေးလေ၏။ နာဠာဂိရိဆင်သည် ထိုမိန်းမကိုလိုက်ပြီးလျှင် ပြန်လည်၍ သူငယ်အထံသို့ သွား၏။ ထိုအခါ သူငယ်သည် သည်းစွာသောအသံဖြင့် ငိုမြည်တမ်း၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသခင်သည် နာဂီရိဆင်ကို ရည်မှတ်တော်မူ၍ ထိုနာဠာဂီရိဆင်ကိုပင်လျှင် မေတ္တာဖြင့်နှံ့စေ၍ သာယာသော ဗြဟ္မာမင်း၏အသံနှင့်တူသော အသံတော်ကို မြှောက်တော်မူ၍ အို... နာဠာဂီရိဆင်... သင့်ကို တစ်ဆယ့်ခြောက်လုံးသော သုရာတို့ကိုသောက်စေ၍ ယစ်ခြင်းကိုပြုကုန်သည်ရှိသော် တစ်ပါးသောသူကို ဤဆင်သည် ဖမ်းလတ္တံ့ဟုကြံ၍ မပြုကုန်၊ စင်စစ်သော်ကား ငါဘုရားကို ဖမ်းယူလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ပြုကုန်၏။ အကြောင်းမဟုတ်သည်၌ သလုံးမြင်းခေါင်း အစရှိသည်တို့ကို ပင်ပန်းစေလျက် သင်မသွားလင့်၊ ဤ ငါဘုရားအထံသို့ လာလှည့်ဟု ခေါ်တော်မူ၏။
ထိုနာဠာဂိရိဆင်သည် ဘုရားသခင့်စကားတော်ကို ကြားလျှင် မျက်စိတို့ကိုဖွင့်၍ ဘုရားသခင့် အဆင်းတော်၏ တင့်တယ်ခြင်း အသရေကိုကြည့်၍ ထိတ်လန့်ခြင်းကို ရရကား ဘုရားသခင့်တန်ခိုးတော်ကြောင့် သုရာယစ်ခြင်း ပြေသည်ဖြစ်၍ နှာမောင်းကိုချသဖြင့် နားရွက်တို့ကို တွဲလျားချလျက်သွား၍ ဘုရားသခင့်ခြေတော်ရင်း၌ ဝပ်၏။ ထိုအခါ နာဠာဂိရိဆင်ကို ဘုရားသခင်သည် နာဠာဂိရိ... သင်သည် တိရစ္ဆာန်ဖြစ်သော ဆင်တည်း၊ ငါကား ဘုရားတည်းဟူသော ဆင်တည်း၊ ဤနေ့မှစ၍ မကြမ်းတမ်းလင့်၊ မခက်ထန်လင့်၊ လူတို့ကိုမသတ်လင့်၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့၌ မေတ္တာစိတ်ကို အဖန်တလဲလဲ ပွားစေလော့ ဟု မိန့်တော်မူလျက် လက်ယာလက်ကို ဆန့်တော်မူ၍ ဦးကင်း၌ သုံးသပ်တော်မူလျက် ဆုံးမတော်မူလိုရကား -
ဒုက္ခော ဟိ ကုဉ္ဇရ နာဂမာသဒေါ။
န ဟိ နာဂဟတဿ ကုဉ္ဇရ၊
သုဂတိ ဟောတိ ဣတော ပရံ ယတော။
မာ စ မဒေါ မာ စ ပမာဒေါ၊
န ဟိ ပမတ္တာ သုဂတိံ ဝဇန္တိ တေ။
တွညေဝ တထာ ကရိဿသိ။
ယေန တွံ သုဂတိံ ဂမိဿသိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
နာဂ၊ တောင်နှင့်တူသော။ ကုဉ္ဇရ၊ ဆင်မင်း။ မာ မာသဒေါ၊ သူတစ်ပါးကို မညှဉ်းဆဲ မနှိပ်စက်လင့်။ ကုဉ္ဇရ၊ နှာမောင်းရှိသော။ နာဂ၊ ဆင်မင်း။ မာသဒေါ၊ သူတစ်ပါးကို နှိပ်စက်ညှဉ်းဆဲခြင်းသည်။ ဒုကျခော ဟိ၊ ဆင်းရဲခြင်း၏ အကြောင်းသာလျှင်တည်း။ နာဂ၊ တောင်ကဲ့သို့ ကြီးမြင့်သော။ ကုဉ္ဇရ၊ ဆင်မင်း။ ဟိ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဟတဿ၊ သူတစ်ပါးကို နှိပ်စက် ညှဉ်းဆဲသောသူအား။ ဣတော၊ ဤပစ္စုပ္ပန်ဘဝမှ။ ပရံ၊ ဘဝတစ်ပါးသို့။ ယတော၊ ပြောင်းသွားသည် ရှိသော်။ သုဂတိံ၊ သုဂတိဘဝသို့ လားရသည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။
နာဂ၊ နာဠာဂိရိဆင်မင်း။ တွံ၊ သင်သည်။ မာစ မဒေါ၊ မာန်လည်း မယစ်လင့်။ မာ စ ပမာဒေါ၊ မေ့လည်း မမေ့မလျော့သင့်။ ဟိ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ပမတ္တာ၊ မေ့လျော့ကုန်သော။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ သုဂတိံ၊ နတ်ရွာသို့။ နညဝဇန္တိ၊ မသွားကုန်။ ယေန၊ အကြင်ကောင်းမှုဖြင့်။ တွံ၊ သင်သည်။ သုဂတိံ၊ နတ်ရွာသို့။ ဂမိဿသိ၊ သွားရလတ္တံ့။ တေန၊ ထိုကောင်းမှုကို။ တွညေဝ၊ သင်သည်သာလျှင်။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ကရိဿသိ၊ ပြုလော့။
ဤသို့ မိန့်တော်မူ၍ တရားဟောတော်မူလျှင် ထိုနာဠာဂိရိဆင်၏ ကိုယ်အလုံးသည် ပီတိဖြင့် မပြတ်တွေ့၏။ ထိုနာဠာဂိရိဆင်သည် အကယ်၍ တိရစ္ဆာန်မဖြစ်အံ့၊ သောတာပတ္တိဖိုလ်ကို ရလတ္တံ့သတတ်၊ လူတို့သည် ထိုတန်ခိုးပြာဋိဟာကို မြင်ရကုန်၍ ပဲ့တင်ထပ်စေကုန်၏။ လက်ပန်းပေါက်ခတ်ကုန်၏။ ကောင်းစွာဖြစ်သော ဝမ်းမြောက်ခြင်း ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ အထူးထူးသော တန်ဆာတို့ကို ပစ်ကြကုန်၏။ ထိုရွှေငွေအစရှိသော ရတနာတန်ဆာတို့သည် နာဠာဂီရိဆင်ကို ဖုံးအုပ်မိကုန်၏။ ထိုအခါမှစ၍ နာဠာဂိရိဆင်သည် ဓနပါလဆင်ဟူ၍ တွင်၏။ ထိုဓနပါလဆင်ကြမ်းကို ဆုံးမတော်မူသော အစည်းအဝေး၌ကား ရှစ်သောင်းလေးထောင်ကုန်သော သတ္တဝါတို့သည် အမြိုက်နိဗ္ဗာန်တည်းဟူသော အဖျော်ကို သောက်ရကုန်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်နာဘုရားသခင်သည် ဓနပါလဆင်ကို ငါးပါးသီလတို့၌ တည်စေတော်မူ၏။ ထိုဓနပါလဆင်သည် နှာမောင်းဖြင့် ဘုရားသခင့်ခြေတော်၌ မြေမှုန့်တို့ကိုယူ၍ ဦးခေါင်းထက်၌ ကြဲမြှောက်သဖြင့် ရိုသေတုပ်ဝပ်လျက် နောက်ဆုတ်သွားသဖြင့် မြင်ကောင်းသောအရပ်၌ တည်လျက် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုး၍ ပြန်လာသဖြင့် ဆင်တင်းကုပ်သို့ ဝင်၏။ ထိုအခါမှစ၍ ယဉ်ကျေးသော ဆင်တကာတို့ထက် အထူးသဖြင့် ယဉ်ကျေးသည်ဖြစ်၍ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူကို မညှဉ်းဆဲပြီ။
ဘုရားသခင်သည် နှလုံးတော်အလိုပြီးခြင်းသို့ ရောက်တော်မူသည်ဖြစ်၍ အကြင်သူတို့သည် အကြင်ဥစ္စာကို ပစ်ကြဲအပ်၏။ ထိုဥစ္စာသည် ထိုသူတို့အားသာလျှင် ဖြစ်စေသတည်းဟု အဓိဋ္ဌာန်တော်မူ၍ ယနေ့ ငါဘုရားသည် ကြီးစွာသော တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ပြုတော်မူအပ်ပြီ၊ ဤ
ရာဇဂြိုဟ်မြို့၌ ဆွမ်းအလို့ငှာ သွားခြင်းသည် မသင့်လျော်ပြီဟု နှလုံးသွင်းတော်မူ၍ တိတ္ထိတို့ကိုနှိမ်နင်းတော်မူသဖြင့် ရဟန်းအပေါင်းခြံရံလျက် ရန်ကိုအောင်မြင်ခြင်းသို့ရောက်သော မင်းကဲ့သို့ ရာဇဂြိုဟ်မှထွက်တော်မူခဲ့ပြီးလျှင် ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်သို့သာလျှင် ကြွတော်မူ၏။
ရာဇဂြိုဟ်မြို့သူ အပေါင်းတို့သည် များစွာသော ဆွမ်း အဖျော် ခဲဖွယ် ဘောဇဉ် စားဖွယ် သောက်ဖွယ်တို့ကိုယူခဲ့၍ ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်သို့ သွားကုန်၍ ကြီးစွာသောအလှူကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ထိုဓနပါလဆင်ကို ဆုံးမတော်မူသောနေ့ ညချမ်းအခါ၌ တရားသဘင်ကိုပြည့်စေ၍ နေကုန်သော ရဟန်းတို့သည် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ အဘယ်သို့ ဖြစ်စေကုန်သနည်းဟူမူကား ငါ့ရှင်တို့ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသခင့်အကျိုးငှာ မိမိအသက်ကိုစွန့်သဖြင့် ပြုနိုင်ခဲသောအမှုကို ပြုပေ၏။ နာဠာဂီရိဆင်ကိုမြင်၍ ဘုရားသခင်သည် သုံးကြိမ်မြစ်တော်မူသော်လည်း မဆုတ်နစ်၊ ငါ့ရှင်တို့ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည်အံ့ဖွယ်ရှိစွ၊ ပြုနိုင်ခဲ့သော အမှုကို ပြုပေ၏ဟု အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်အား ချီးမွမ်းပြောပခြင်းစကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အာနန္ဒာ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးစကားသည် ဖြစ်၏ဟု သိတော်မူလျှင် ထိုအရပ်သို့ ငါဘုရားသည် သွားအပ်၏ဟု ကြံတော်မူ၍ ဂန္ဓကုဋိတော်မှ ထွက်ကြတော်မူခဲ့သဖြင့် ကြွလာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်ကုန်လတ်သော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် အာနန္ဒာသည် ငါဘုရား၏အကျိုးငှာ မိမိအသက်ကို စွန့်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း အာနန္ဒာသည် တိရစ္ဆာန်အမျိုး၌ပင် ဖြစ်သော်လည်း ငါဘုရား၏အကျိုးငှာ မိမိအသက်ကို စွန့်ဖူးပြီဟု မိန့်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ မဟိံသကတိုင်း သာဂလမြို့၌ သာဂလအမည်ရှိသော မင်းသည် တရားနှင့်အညီ မင်းပြု၏။ ထိုအခါ မြို့မှမနီးမဝေးသော တစ်ခုသောမုဆိုးရွာ၌ တစ်ယောက်သောမုဆိုးသည် ကျော့ကွင်းတို့ဖြင့် ငှက်တို့ကိုထောင်ပြီးလျှင် မြို့၌ရောင်းချ၍ အသက်မွေး၏။ သာဂလမြို့မှလည်း မနီးမဝေးသောအရပ်၌ အဝန်း တစ်ဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ငါးပါးသာအဆင်းရှိသော ပဒုမ္မာကြာဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော မာနုဿိယအမည်ရှိသော အိုင်သည် ရှိ၏။ ထိုမာနုဿိယ ပဒုမ္မာအိုင်၌ အထူးထူး အပြားပြားရှိကုန်သော များစွာကုန်သော ငှက်အပေါင်းတို့သည် သက်ကုန်၏။ ထိုငှက်မုဆိုးသည် ထိုမာနုဿိယ ပဒုမ္မာအိုင်၌ အဘယ်ငှက်ဟူ၍ မမှတ်ဘဲ ကျော့ကွင်းကိုထောင်၏။ ထိုအခါ၌ ဓတရဋ္ဌ ဟင်္သာမင်းသည် ကိုးသောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော ဟင်္သာအပေါင်း ခြံရံလျက် စိတ္တကုဋ်တောင်ဝယ် ရွှေဂူ၌ နေတော်မူ၏။ ထိုဟင်္သာမင်းအား သုမုခ အမည်ရှိသော ဟင်္သာစစ်သူကြီးသည် ရှိ၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ထိုဟင်္သာအပေါင်းမှ နှစ်ကောင် သုံးကောင်ကုန်သော ရွှေဟင်္သာတို့သည် မာနုဿိယအမည်ရှိသော ပဒုမ္မာအိုင်သို့ သွားကုန်သော် များစွာသောအစာရှိသော ထိုမာနုဿိယ ပဒုမ္မာအိုင်၌ အလိုရှိတိုင်း ကျက်စားကုန်၍ ဝ, ကုန်လတ်သော် စိတ္တကုဋ်တောင်သို့သွား၍ ဓတရဋ္ဌ ရွှေဟင်္သာမင်းအား ကြားလျှောက်ကုန်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး... လူ့ပြည်ခရီး၌ မာနုဿိယအမည်ရှိသော ပဒုမ္မာအိုင်သည် ပြည့်စုံသော ကျက်စားရာရှိ၏။ ထိုအိုင်၌ အစာကိုယူခြင်းငှာ သွားကြကုန်အံ့ ဟု လျှောက်ကြကုန်၏။
ဟင်္သာမင်း ကျော့ကွင်းမိပြီ
ထိုဘုရားလောင်း ဓတရဋ္ဌ ဟင်္သာမင်းသည် လူ့ပြည် မည်သည်ကား ဘေးဘျမ်းနှင့်တကွ ဖြစ်၏။ ရွံရှာဖွယ်ရှိ၏။ သင်တို့သည် မနှစ်သက်ကြကုန်လင့်ဟု ပယ်တော်မူသော်လည်း ထိုဟင်္သာတို့သည် အဖန်တလဲလဲ လျှေက်ဆိုအပ်သည်ဖြစ်၍ သင်တို့သည် အကယ်၍ နှစ်သက်ကုန်အံ့၊ သွားကြကုန်အံ့ ဟု အခြံအရံနှင့်တကွ ထိုအိုင်သို့ သွားတော်မူ၏။ ထိုဘုရားလောင်း ဓတရဋ္ဌ ဟင်္သာမင်းသည် ကောင်းကင်မှ သက်သည်ရှိသော် ခြေကို ကျော့ကွင်း၌ သွင်းလျက်သာလျှင် သက်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်းခြေကို ကျော့ကွင်းသည် သံပြားဖြင့်ငင်သကဲ့သို့ ဖွဲ့၍ယူ၏။ ထိုအခါ ကျော့ကွင်းကို ဖြတ်အံ့ ဟု ကြံ၍ ငင်သော ဘုရားလောင်း၏ ရှေးဦးစွာအကြိမ်၌ အရေသည်ပြတ်၏။ နှစ်ကြိမ်မြောက်ငင်ရာ၌ အသားသည်ပြတ်၏။ သုံးကြိမ်မြောက်ငင်ရာ၌ အကြောသည်ပြတ်၏။ ကျော့ကွင်းသည် အရိုးကိုထိ၍ တည်၏။ သွေးသည် ယိုစီး၏။ သည်းစွာသော ဝေဒနာတို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။
ထိုဘုရားလောင်းသည် ငါသည် ကျော့ကွင်းမိသော မြည်သံကို အကယ်၍ မြည်ငြားအံ့၊ ငါ၏ ဆွေမျိုးတို့သည် ထိတ်လန့်ကုန်သည်ဖြစ်၍ အစာကိုမယူကုန်မူ၍ ဆာမွတ်သော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ပြေးလွှားကုန်လတ်သော် အားနည်းသည်၏အဖြစ်ကြောင့် မဟာသမုဒ္ဒရာ၌ ကျကုန်လတ္တံ့ ဟု ကြံတော်မူ၏။ ကြံပြီး၍ ဘုရားလောင်းသည် သည်းစွာသောဝေဒနာကို သည်းခံတော်မူ၍ ဆွေမျိုးဖြစ်ကုန်သော ဟင်္သာတို့၏ အလိုရှိတိုင်းစားပြီး၍ ကစားသောအခါ၌ သည်းစွာသောအသံဖြင့် ကျော့ကွင်းမိသော
အသံကို မြည်တော်မူ၏။ ထိုမြည်သံကို ကြားကုန်လျှင် ဟင်္သာတို့သည် သေဘေးမှကြောက်ကုန်သဖြင့် အစုအစုဖြစ်၍ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့ရှေးရှု ပျံသွားကြလေကုန်၏။
စစ်သူကြီးသုမုခ ပြန်လာခြင်း
ထိုဟင်္သာတို့ ပျံသွားကုန်သည်ရှိသော် သုမုခအမည်ရှိသော ဟင်္သာစစ်သူကြီးသည် အသို့နည်း၊ စင်စစ်လျှင် ဤဘေးသည် ငါတို့သခင် အရှင်မင်းမြတ်အား ဖြစ်လေသလော့၊ ထိုဘေးကို သိအောင်ပြုအံ့ ဟု ကြံ၍ လျင်မြန်စွာ ပျံသွားသဖြင့် ရှေ့ကသွားသော ဟင်္သာအပေါင်း၌ ဘုရားလောင်းကို မမြင်လျှင် အလယ်ကသွားသော ဟင်္သာအပေါင်း၌ စုံစမ်းရှာဖွေ၏။ ထိုအလယ် ဟင်္သာအပေါင်း၌လည်း ထိုဘုရားလောင်းကို မမြင်၍ နောက်ကသွားသော ဟင်္သာအပေါင်း၌ စုံစမ်းရှာဖွေပြန်၏။ ထိုဟင်္သာအပေါင်း၌လည်း မမြင်၍ မချွတ်လျှင် ထိုဘေးသည် ငါတို့သခင် အရှင်မင်းမြတ်အားသာလျှင် ဖြစ်၏ ဟု ပြန်လည်ခဲ့သဖြင့် လာလတ်သော် ကျော့ကွင်း၌မိသော သွေးအလိမ်း အလိမ်းကပ်လျက် ဆင်းရဲနာကျင်စွာ ညွန်ပျောင်းအပြင်၌နေသော ဘုရားလောင်းကို မြင်၍ အရှင်မင်းမြတ် ကြောက်တော်မမူလင့်၊ အကျွန်ုပ်သည် အသက်ကိုစွန့်၍ အရှင်မင်းမြတ်တို့ကို ကျော့ကွင်းမှ လွတ်ပါစေအံ့ ဟု ဆိုလျက်လျှင် ကောင်းကင်မှသက်လတ်၍ ဘုရားလောင်းကို နှစ်သိမ့်စေလျက် ညွန်ပျောင်း အပြင်၌နေ၏။
ဟင်္သာမင်း နှင်လွှတ်
ထိုသို့ နေသာအခါ ဘုရားလောင်းသည် စစ်သူကြီး သုမုခကို စုံစမ်းတော်မူလိုရကား-
ဂစ္ဆ တုဝမ္ပိ မာ ကင်္ခိ၊ နတ္ထိ ဗဒ္ဓေ သဟာယတာ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆိုတော်မူ၏။
၁။ သုမုခ၊ အမောင် သုခ။ အနုပစိနန္တာ၊ ချစ်ခင်သဖြင့် မကြည့်ကုန်မူ၍။ ဝိဟင်္ဂမာ၊ ဆွေမျိုးဖြစ်ကုန်သော ကိုးသောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော ဟင်္သာတို့သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဆဍ္ဍေတွာ၊ စွန့်ခဲ့ကုန်၍။ ပက္ကမန္တိ၊ ပျံသွားလေကုန်၏။ ဗဒ္ဓေ၊ ကျော့ကွင်းမိသော ငါ၌။ သဟာယတာ၊ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော အပေါင်းအဖော်မည်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ တုဝမ္ပိ၊ သင်သည်လည်း။ ဂစ္ဆ၊ သွားလော့။ မာ ကင်္ခိ၊ ငါ့ထံ၌နေခြင်းကို အလိုမရှိလင့်။
စစ်သူကြီး ငြင်းဆန်ပုံ
ထိုစကားကိုကြား၍ စစ်သူကြီးသုမုခသည် ဟင်္သာမင်းကိုစွန့်၍ မိမိမသွားလိုသောအကြောင်းကို ဟင်္သာမင်းအား ပြန်တင်လျှောက်လိုရကား-
သုခိတံ တံ ဥပါသိတွာ၊ ဒုက္ခိတံ တံ ကထံ ဇဟေ။
တဒေဝ မရဏံ သေယျော၊ ယဉ္စေဇီဝေ တယာ ဝိနာ။
ယာ ဂတိ တုယှံသာ မယှံ၊ ရုစ္စတေ ဝိဟဂါဓိပ။
ဟူသော ဤ သုံးဂါတာတို့ကို ဆို၏။
၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဂစ္ဆေဝါ၊ သားမူလည်း သွားအံ့။ န ဂစ္ဆေ ဝါ၊ မသွားဘဲမူလည်းနေအံ့။ တေန၊ ထိုအရှင်မင်းကြီးကိုစွန့်၍ သွားသဖြင့်။ အမရောပိ၊ မသေပဲ နေရသည်လည်း။ န သိယံ၊ မဖြစ်လတ္တံ့။ သုခိတံ၊ ချမ်းသာသော။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးကို။ ဥပါသိတွာ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်ပြီး၍။ ဒုက္ခိတံ၊ ဆင်းရဲသော။ တံ၊ အရှင်မင်းကြီးကို။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဇဟေ၊ စွန့်ရအံ့နည်း။
၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တယာ၊ အရှင်မင်းကြီးနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ မဏံ ဝါ၊ သေခြင်းသည်လည်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တယာ၊ အရှင်မင်းကြီးနှင့်။ ဝိနာ၊ ကင်း၍။ ဇီဝိတံ၊ သက်ရှည်ခြင်းသည်လည်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဣမေသု ဒွီသု၊ ဤနှစ်ပါးတို့တွင်။ တယာ၊ အရှင်မင်းကြီးနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ ကွ။ တဒေဝမရဏံ၊ ထိုသေခြင်းသည်လျှင်။ သေယျော၊ အထူးသဖြင့် မြတ်၏။ တယာ၊ အရှင်မင်းကြီးနှင့်။ ဝိနာ၊ ကင်း၍။ ယံ ဇီဝေ၊ အကြင် အသက်ရှည်ခြင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ ဇီဝိတံ၊ ထိုအရှင်မင်းကြီးနှင့်ကင်း၍ အသက်ရှည်ခြင်းသည်။ န သေယျော၊ မမြတ်။
၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယံ- ယေန၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဂတံ၊ ကျေးဇူးပြုအပ်သော။ တံ၊ အရှင်မင်းကြီးကို။ ဇဟေ၊ စွန့်ငြားအံ့။ ဧသ-ဧသော၊ ဤသို့ ချမ်းသာသောအခါ မှီဝဲ၍ ဆင်းရဲသောအခါ စွန့်ခြင်းသည်။ န ဓမ္မော၊ သူတော်ကောင်း သဘောမဟုတ်။ ဝိဟဂါဓိပ၊ ဟင်္သာမင်း။ တုယှံ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ယာ ဂတိ၊ အကြင်ဖြစ်ခြင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သာ ဂတိ၊ ထိုဖြစ်ခြင်းကို။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ရုစ္စတေ၊ နှစ်သက်အပ်၏။
အဘယ်ကြောင့် သေလိုသနည်း
ထိုသို့ သုမုခစစ်သူကြီး တင်လျှောက်သောစကားကို ကြား၍ ရွှေဟင်္သာမင်းသည် အမောင် သုမုခ... သင့်အသက်ကိုစွန့်၍ ငါ့အသက်ကိုရှင်ခြင်းသည် အကြောင်းမရှိ၊ ကန်းလေပြီးသောသူသည် လင်းစေလို၍ ဆီမီးတန်ဆောင် အထောင်မက ထွန်းငြားပါသော်လည်း အလင်းမဖြစ်နိုင်သကဲ့သို့ သင့်အသက်ကို စွန့်ခြင်း၏ အကျိုးအထူးကို ငါမမြင်ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုအကြောင်းကို သုမုခအား ကြားတော်မူလိုရကား-
သာ ကထံ စေတယာနဿ၊ မုတ္တဿ တဝ ရုစ္စတိ။
ဉာတီနံ ဝါ ဝသိဋ္ဌာနံ၊ ဥဘိန္နံ ဇီဝိတက္ခယေ။
တာဒိသေ သဉ္စဇံ ပါဏံ၊ ကမတ္ထ မဘိဇောတယေ။
ဟူသော ဤ သုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၅။ သုမုခ၊ အမောင် သုမုခ။ ပါသေန၊ ကျော့ကွင်းဖြင့်။ ဗဒ္ဓဿ၊ ဖွဲ့မိသောငါ့အား။ မဟာနသာ၊ စဖိုအိမ်မှ။ အညာ၊ တစ်ပါးသော။ ဂတိ၊ လားရာသည်။ ကာ နု အတ္ထိ၊ အတီမှာရှိအံ့နည်း။ စေတယာနဿ၊ ကျော့ကွင်းမိသည်ကို သိသောစိတ်ရှိသော။ မုတ္တဿ၊ ကျော့ကွင်းမှ လွတ်သော။ တဝ၊ သင်သည်။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ သာ၊ ထိုစဖိုအိမ်သို့ ငါသွားရသည်ကို။ ရုစ္စတိ၊ နှစ်သက်ဘိသနည်း။
၆။ ပက္ခိမ၊ အတောင်ရှိသော။ သုမုခ၊ အမောင်သုခ။ ဥဘိန္နံ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည်။ ဇီဝိတက္ခယေ၊ အသက်ကုန်ခြင်း၌။ မမဉ္စ၊ ငါ၏လည်းကောင်း။ တုယှဉ္စ၊ သင်၏ လည်းကောင်း။ အဝသိဋ္ဌာနံ၊ ငါတို့မှ ကြွင်းကုန်သော။ ဉာတီနံ၊ ဆွေမျိုးတို့သည်လည်းကောင်း။ ကံ ဝါ အတ္ထံ၊ အဘယ်အကျိုးကိုလျှင်။ တွံ၊ သင်သည်။ ပဿသေ၊ မြင်ဘိသနည်း။
၇။ ကဉ္စနဒေပိဉ္ဆ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အတောင်နှစ်ဖက်ရှိသော။ သုမုခ၊ အမောင် သုမုခ။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော လုံ့လပြု၍ အကျိုးမရှိသောအရာ၌။ ပါဏံ၊ မိမိအသက်ကို။ သဉ္စဇံ၊ စွန့်သောသင်သည်။ ကံ အတ္ထံ၊ အဘယ်အကျိုးကို။ အဘိဇောတယေ၊ ပြနိုင်အံ့နည်း။ ယံ- ယေန၊ အကြင့်ကြောင့်။ အန္ဓေန၊ သူကန်းသည်။ တမသာ၊ အမိုက်တိုက်၌။ နဂတံ၊ ဆီမီးထွန်းသော်လည်း မထွန်းသည်နှင့် တူ၏။
တရားရှိသူ တရားကစောင့်
ထို့နောင်မှ သုမုခသည် မိမိအသက်ကိုစွန့်ရာ၌ အကျိုးကို ဘုရားလောင်းအား ပြလိုရကား-
ဓမ္မော အပစိတော သန္တော၊ အတ္ထံ ဒဿေတိ ပါဏိနံ။
ဘတ္တိဉ္စ တယိ သမ္ပဿံ၊ နာဝ ကင်္ခါမိ ဇီဝိတံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၈။ ပတတံ၊ ပျံတတ်သော ငှက်အပေါင်းတို့ထက်။ သေဋ္ဌ၊ အထူးသဖြင့် မြတ်တော်မူသော ဟင်္သာမင်း။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ ဓမ္မေ၊ ကျင့်အပ်သော တရား၌။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ အတ္ထံ၊ အကျိုးကို။ န ဗုဇ္ဈသိ နု၊ မသိသနည်း။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သန္တော၊ ထင်ရှားရှိသော။ ဓမ္မော၊ ကျင့်အပ်သော တရားကို။ အပစိတော၊ ပူဇော်အပ်၏။ ဓမ္မော၊ ကျင့်အပ်သော ကုသိုလ်တရားသည်။ ပါဏိနံ၊ သတ္တဝါတို့၏။ အတ္ထံ၊ အစီးအပွားကို။ ဒဿေတိ၊ ပေးတတ်၏။
၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်အပ်သော တရားကို။ အပေက္ခာနော၊ ရှုသည်ဖြစ်၍။ ဓမ္မာ၊ ကျင့်အပ်သော ကုသိုလ်တရားကြောင့်။ သမုဋ္ဌိတံ၊ ဖြစ်သော။ ယံ အတ္ထဉ္စ၊ အကြင် အကျိုးစီးပွားသည်လည်းကောင်း။ တယိ၊ အရှင်မင်းကြီး၌။ ယံ ဘတ္တိံ စ၊ အကြင်ချစ်ခြင်းသည်လည်းကောင်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ၊ ထိုအကျိုးကို။ သမ္ပဿံ-သမ္မဿန္တော၊ ရှုသည်ဖြစ်၍။ ဇီဝိတံ၊ အကျွန်ုပ်အသကျကို။ နာဝကင်္ခါမိ၊ အလိုမရှိ။
မိတ်ဆွေအစစ်
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းသည် သဘောအားဖြင့် ချီးမွမ်းတော်မူသဖြင့် သုမုခကို မှာထား၍ တစ်ပါးသောအရပ်သို့ သွားစေလိုရကား-
ယော မိတ္တော မိတ္တမာပဒေ။
န စဇေ ဇီဝိတဿာပိ၊ ဟေတုဓမ္မမအနုဿရံ။
ဘတ္တိ စ ဝိဒိတာ မယိ။
ကာမံ ကရဿု မယှေတံ၊ ဂစ္ဆေဝါနုမတော မယာ။
ယံ ခဏ္ဍံ ဉာတိနံ မယာ။
တယာ တံ ဗုဒ္ဓိသမ္ပန္နံ၊ အဿ ပရမသံဝုတံ။
ဟူသော ဤ သုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၀။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ ယော မိတ္တော၊ အကြင် အဆွေခင်ပွန်းသည်။ ဓမ္မံ၊ အဆွေခင်ပွန်း ကျင့်ဝတ်တရားကို။ အနုဿရံ- အနုဿရန္တော၊ အောက်မေ့သည်ဖြစ်၍။ ဇီဝိတဿာပိ၊ အသက်၏လည်း။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ အာပဒေ၊ ဘေးရန်ရှိလတ်သော်။ မိတ္တံ၊ အဆွေ ခင်ပွန်းကို။ န စဇေ၊ မစွန့်။ တဿ မိတ္တဿ၊ ထိုအဆွေ ခင်ပွန်း၏။ ဧသော၊ ဤသို့ ဘေးရန်ရှိသောအခါ အဆွေ ခင်ပွန်းကို မစွန့်ခြင်းသည်။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော၊ သဘောပေတည်း။
၁၁။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ တေ၊ သင်သည်။ သွာယံ ဓမ္မော စ၊ ထို အဆွေခင်ပွန်းကျင့်ဝတ် တရားကိုလျှင်။ စိဏ္ဏော၊ ကျင့်လိုအံ့။ မယိ၊ ငါ၌၊ ဘတ္တိ စ၊ ချစ်ခြင်းကိုလည်း။ ဝိဒိတာ၊ သိအံ့။ မယှံ၊ ငါ၏။ ကာမံ၊ အလိုရှိအပ်သော။ ဧတံ၊ ဤငါ့စကားကို။ ကရဿု၊ လိုက်နာလော့။ မယာ၊ ငါသည်။ အနုမတော ဧဝ၊ ခွင့်ပြုသည်သာလျှင်တည်း။ တွံ၊ သင်သည်။ ဂစ္ဆ၊ သွားလေလော့။
၁၂။ သုမုခ၊ အမောင် သုမုခ။ အပိတု၊ စင်စစ်သဖြင့်ကား။ ဧဝံ ဂတေ၊ ဤသို့ဖြစ်သော။ ကာလေ၊ အခါ၌။ မယာ၊ ငါသည်။ ဉာတီနံ၊ အဆွေ အမျိုးတို့အား။ ယံ ခဏ္ဍံ၊ အကြင် အပိုင်းအခြားကို။ ကတံ၊ ပြုအပ်ပြီ။ တံ ခဏ္ဍ၊ ထို အပိုင်းအခြားကို။ တယာ၊ သင်သည်။ ဗုဒ္ဓိသမ္ပန္နံ၊ ပညာနှင့်ပြည့်စုံသည် ဖြစ်၍။ ပရမသံဝုတံ၊ လွန်စွာ စောင့်ရှောက်သည်။ အဿု၊ ဖြစ်လော့။
ဤသို့ ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းနှင့် စစ်သူကြီး သုမုခတို့ မှာထားပြောဆိုကြစဉ် ငှက်ဆိုးသည် မြင်လေ၏။ ရွှေဟင်္သာမင်းတို့သည်လည်း ရန်သူဖြစ်သောမုဆိုးကို ကြည့်ကြကုန်၍ ဆိတ်ဆိတ်နေသဖြင့် မတုန်လှုပ်ကြကုန်။
ဘာကြောင့် မပျံသနည်း
ငှက်မုဆိုးသည် ဟင်္သာမင်းတို့အထံသို့ လျင်မြန်စွာ လာလတ်သဖြင့် ချဉ်းကပ်၍ နှစ်ကောင်လုံးကိုပင် မိသလော ဟု ကြံစည် တွေးတောလျက် ရွှေဟင်္သာတို့ကို မေးလေ၏။
ထိုအကြောင်းကို ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ပစ္စဒိဿထ နေသာဒေါ၊ အာတုရာနမိဝန္တကော။
။ လ။
ဩဟာယ သကုဏာ ယန္တိ၊ ကိံဧကော အဝဟီယသိ။
ဟူသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဣစ္စေဝံ၊ ဤသို့လျှင်။ အရိယဝုတ္တီနံ၊ မြတ်သော အကျင့်ရှိကုန်သော။ အရိယာနံ၊ မြတ်သော ငှက်မင်းနှစ်ပါးတို့၏။ မန္တယန္တာနံ၊ တိုင်ပင် ပြောဟောကုန်စဉ်။ အာတုရာနံ၊ ရောဂါနှိပ်စက်ကုန်သော သူတို့အား။ အန္တကော၊ သေမင်းသည်။ ပစ္စဒိဿတိ ဣဝ၊ ထင်လာသကဲ့သို့။ နေသာဒေါ၊ ငှက်မုဆိုးသည်။ ပစ္စဒိဿထ၊ ထင်လာ၏။
၁၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဒီဃရတ္တံ၊ ရှည်မြင့်သော နေ့ညဉ့်ပတ်လုံး။ ဟိတာ၊ အချင်းချင်း အကျိုးစီးပွားကို ဆောင်ကုန်သော။ တေ ဒိဇာ၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်း နှစ်ပါးတို့သည်။ သတ္တုံ၊ ရန်သူဖြစ်သောမုဆိုးကို။ အဘိသဉ္စိက္ခ၊ ကြည့်ကုန်၍။ တုဏှီမာသိတ္ထ၊ ဆိတ်ဆိတ်နေကုန်၏။ ဥဘယော၊ ဟင်္သာ နှစ်ပါးတို့သည်။ အာသနာ၊ နေရာမှ။ န စ ပစ္စေသုံ၊ မတုန်မလှုပ်ကုန်။
၁၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတော တတော၊ ထိုထို အရပ်မှ။ သမုဍ္ဍေန္တ၊ ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်ကုန်သော။ ဓတရဋ္ဌေ စ၊ ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာတို့ကိုလျှင်။ ဒိသွာန၊ မြင်လတ်၍။ ဒိဇသတ္တု၊ ငှက်မုဆိုးသည်။ ဒိဇာဓိပေ၊ ဟင်္သာမင်းတို့သို့။ ဝေဖဂန၊ လျင်စွာ။ အဘိက္ကမထ၊ ရောက်လေ၏။
၁၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သော စ နေသာဒေါ၊ ထို ငှက်မုဆိုးသည်လည်း။ ဝေဂေန၊ လျင်စွာ။ အဘိက္ကမ္မ၊ ရောက်တည့်လာ၍။ ပရမေ၊ မြတ်ကုန်သော။ ဒိဇေ၊ ဟင်္သာမင်းတို့သို့။ အာသဇ္ဇ၊ ချဉ်းကပ်၍။ ဗဒ္ဓါ၊ နှစ်ကောင်ကိုပင် မိလေသလော။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝိစိန္တယံ-ဝိစိန္တယန္တော၊ စုံစမ်းလျက်။ ပစ္စကမိတ္ထ၊ ဖြည်းဖြည်းသာသာ သွားလေ၏။
၁၇။ ဧကံ ဝါ၊ တစ်ကောင်ကိုသာလျှင်။ ဗဒ္ဓံ၊ ကျော့ကွင်းမိသည်ဖြစ်၍။ အာသီနံ၊ နေ၏။ ပုနာပရံ၊ ဟင်္သာမင်း တစ်ကောင်ကို။ အဗဒ္ဓဉ္စ၊ ကျော့ကွင်းလည်း မမိ။ ဗဒ္ဓံ၊ ကျော့ကွင်းမိသော ဟင်္သာမင်းသို့။ အာသဇ္ဇ၊ ကပ်၍။ အာဒီနဝံ၊ အပြစ်ကို။ ပေက္ခာနံ၊ ရှုကြည့်လျက်။ အာသီနံ၊ နေ၏။
၁၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ သော၊ ထိုငှက်မုဆိုးသည်။ ဝိမတောယေဝ၊ နှစ်ကောင်ကိုပင် မိလေသလောဟု တွေးတောယုံမှားရှိသည်ဖြစ်၍လျှင်။ ပဏ္ဍရေ၊ ရွှေအဆင်းနှင့် တူကုန်သော။ ပဝဍ္ဎကာယေ၊ ကြီးသောကိုယ် ရှိကုန်သော။ အာသီနေ၊ ညွန်ပျောင်း၌ နေကုန်သော။ ဒိဇသင်္ဃဂဏာဓိပေ၊ ငှက်အပေါင်းတို့၏ အရှင်ဖြစ်ကုန်သော ဟင်္သာမင်းတို့ကို။ အဇ္ဈဘာသထ၊ ဤသို့ မေးလေ၏။
၁၉။ ပက္ခိ၊ ဟင်္သာမင်း။ ယံ ယေန၊ အကြင့်ကြောင့်။ မဟတာ၊ ကြီးစွာသော။ ပါသေန၊ ကျော့ကွင်းဖြင့်။ ဗဒ္ဓေါ၊ မိသော ဟင်္သာမင်းသည်ကား။ ဒိသံ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့။ ဂန္တုံ၊ သွားခြင်းငှာ။ န ကုရုတေ၊ မပြုနိုင်မူကား သင့်တန်စေ။ အဗဒ္ဓေါ၊ ကျော့ကွင်းမမိသော ဟင်္သာမင်းသည်ကား။ ဒိသံ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့။ ဂန္တုံ၊ သွားခြင်းငှာ။ ကုရုတေ နု၊ ပြုနိုင်၏ မဟုတ်လော။ အထ၊ ထိုသို့ဖြစ်လျက်။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ အဗဒ္ဓေါ၊ ကျော့ကွင်းမမိသော။ ဗလီ၊ ကြီးသော ခွန်အားရှိသော။ တွံ၊ သင်သည်။ န ဂစ္ဆသိ၊ မသွားဘိသနည်း။
၂၀။ အယံ ဒိဇော၊ ဤရွှေဟင်္သာသည်။ တေ၊ သင်နှင့်။ ကိန္နု ဟောဟိ၊ အသို့တော်ကြသနည်း မုတ္တော၊ ကျော့ကွင်းမမိသော သင်သည်။ ဗဒ္ဓံ၊ ကျော့ကွင်းမိသော ရွှေဟင်္သာသို့။ ဥပါသသိ၊ ဆည်းကပ်၏။ သကုဏာ၊ သင်မှ တစ်ပါးသော ဟင်္သာတို့သည်။ ဩဟာယ၊ စွန့်၍။ ယန္တိ၊ ပျံသွားကုန်၏။ ကိံ၊ အဘယ်ကြောင့်။ ဧကော၊ သင်တစ်ယောက်တည်း။ အဝဟီယသိ၊ ကျန်ရစ်ဘိသနည်း။
မိတ်ဆွေကို မစွန့်ကောင်း
ထိုသို့ မေးသောအခါ သုမုခသည် ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်းကိုစွန့်၍ မိမိ မသွားသောအကြောင်းကို မုဆိုးအား ကြားလိုရကား-
နေဝ နံ ဝိဇဟိဿာမိ၊ ယာဝ ကာလဿ ပရိယာယံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁။ ဒိဇာမိတ္တ၊ အဆွေမုဆိုး။ ဧသော၊ ဤရွှေဟင်္သာသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းတည်း။ မေ၊ ငါ၏။ ပါဏသမော၊ အသက်နှင့်တူသော။ သခါ၊ အဆွေခင်ပွန်းတည်း။ ယာဝ၊ အကြင်မျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး။ ကာလဿ၊ သေခြင်း၏။ ပရိယာယံ၊ အလှည့်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တာဝ၊ ထိုမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး။ နံ၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းကို။ နေဝ ဝိဇဟိဿာမိ၊ ငါ မစွန့်အံ့။
ကျော့ကွင်းကို မမြင်သလော
ထိုစကားကိုကြား၍ မုဆိုးသည် ငှက်တို့၏အရှင်ဟင်္သာမင်းဖြစ်လျက် မိမိအလို့ငှာ ထောင်အပ်သော ကျော့ကွင်းကို အဘယ့်ကြောင့် မသိသနည်းဟု ဆို၍ ထိုသုမုခအား မေးလိုရကား-
ပဒံ ဟေတံ မဟန္တာနံ၊ ဗောဒ္ဓုမရဟန္တိ အာပဒံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၂။ သမ္မဟံသ၊ အဆွေဟင်္သာမင်း။ အယံ ဝိဟင်္ဂေါ၊ ဤဟင်္သာမင်းသည်။ မဟန္တာနံ၊ အခြံအရံများသာသူ ပညာကြီးသော သူတို့တွင်။ ဧကော၊ တစ်ယောက်ဖြစ်ပါလျက်။ ကထံ ပန၊ အဘယ့်ကြောင့်လျှင်။ ဩဍ္ဍိတံ၊ မိမိအလို့ငှာ ထောင်အပ်သော။ ပါသံ၊ ကျော့ကွင်းကို။ နာဒ္ဒသ၊ မမြင်လေသနည်း။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ တေ၊ သင်၏။ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းသည်။ အာပဒံ၊ ဘေးရန်ဖြစ်ခြင်း၏ အကြောင်းဟူ၍။ ဗောဒ္ဓုံ၊ သိခြင်းငှာ။ အရဟတိ၊ ထိုက်ပါ၏။
ပျက်စီးချင်က မမြင်ကြ
သုမုခသည် ထိုမုဆိုးစကားကို ဖြေလိုရကား-
ပေါသော ဇီဝိတသင်္ခယေ။
အထ ဇာလဉ္စ ပါသဉ္စ၊ အာသဇ္ဇာပိ န ဗုဇ္ဈတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၃။ သမ္မ၊ အဆွေမုဆိုး။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ ယော ပေါသော၊ အကြင်သတ္တဝါသည်။ ဇီဝိတသင်္ခယေ၊ အသက်ကုန်ခြင်းကြောင့်။ ပရာဘဝေါ၊ ပျက်စီးလိုသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်အံ့။ အထ၊ ထိုသို့ ပျက်စီးလိုသောအခါ၌။ သော ပေါသော၊ ထိုသတ္တဝါသည်။ ဇာလဉ္စ၊ ပိုက်ကွန်သို့လည်းကောင်း။ ပါသဉ္စ၊ ကျော့ကွင်းသို့ လည်းကောင်း။ အာသဇ္ဇာပိ၊ ရောက်၍လည်း။ န ဗုဇ္ဈတိ၊ မသိပြီ။
မုဆိုးသည် ထိုသူမုခဖြေဆိုသော စကားကို ဝန်ခံလိုရကား-
ဂုယှမာသဇ္ဇ ဗဇ္ဈန္တိ၊ အထေဝံ ဇီဝိတက္ခယေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၄။ မဟာပည၊ ကြီးသောပညာရှိသော ဟင်္သာမင်း။ အပိတွေဝ၊ စင်စစ်လျှင်။ ဗဟုဝိဓာ၊ များသော အပြားရှိကုန်သော။ ပါသာ၊ ကျော့ကွင်းတို့ကို။ မယာ၊ ငါသည်။ တထာ၊ ထို့အတူ ထောင်အပ်၏။ အထ၊ ထိုသို့ ငါထောင်သော ကျော့ကွင်း၌။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇီဝိတက္ခယေ၊ အသက်သေလိုသည်ရှိသော်။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော ကျော့ကွင်းသို့။ အာသဇ္ဇ၊ ရောက်လာကုန်၍။ ဗဇ္ဈန္တိ၊ ဖွဲ့မိကုန်၏။
ချမ်းသာပေးပါ
ဤသို့ ထိုသုမုခသည် စကားပြောဟောသဖြင့် မုဆိုးကို စိတ်နူးညံ့သည်ကိုပြု၍ ဘုရားလောင်း၏အသက်ကို တောင်းလိုရကား-
အပိနော အနုမညာသိ၊ အပိနော ဇီဝိတံ ဒဒေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၅။ သမ္မလုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ အယံ၊ ဤရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ တယာ၊ သင်နှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ သံဝါသဿ၊ ပေါင်းဖော်သဖြင့်။ သုခုဒြယော၊ ချမ်းသာသော အကျိုးရှိသည်။ အပိ နု၊ စင်စစ်လျှင်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ နော၊ ငါတို့အား။ အပိနုမညာသိ၊ အခွင့်ပြုပါလော့။ နော၊ ငါတို့၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ အပိ ဒဒေ၊ ပေးပါလော့။
စစ်သူကြီးကိုလွှတ်ပြီ
မုဆိုးသည် ထိုသုမုခ၏ သာယာာသော တရားစကားဖြင့် ဖွဲ့သည်ဖြစ်၍ သုမုခကို လွှတ်လိုရကား-
ကာမံ ခိပ္ပမိတော ဂန္တာ၊ ဇီဝ တွံ အနိဃော စိရံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၆။ သမ္မဟံသ၊ အဆွေဟင်္သာ။ တွံ၊ သင်သည်။ ပါသေ၊ ကျော့ကွင်း၌။ ဗဒ္ဓေါ၊ ဖွဲ့မိသည်။ န စေဝ အသိ၊ မဖြစ်သလျှင်ကတည်း။ တေ၊ သင်အား။ ဝဓံ၊ သတ်ခြင်းကို။ နပိ ဣစ္ဆာမိ၊ ငါ အလိုမရှိ။ ဣတော၊ ဤအရပ်မှ။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ ကာမံ၊ အလိုရှိရာသို့။ ဂန္တာ၊ သွား၍။ တွံ၊ သင်သည်။ အနီဃော၊ ဆင်းရဲမရှိသည်ဖြစ်၍။ စိရံ၊ မြင့်ရှည်စွာ။ ဇီဝ၊ အသက်ရှင်လေလော့။
ဟင်္သာမင်းကို လွှတ်ပါ
ထို့နောင်မှ သုမုခသည် မိမိအား လွှတ်သည်ကို အလိုမရှိ၊ ဘုရားလောင်းကိုသာလျှင် လွှတ်စိမ့်သောငှာ သာယာစွာသောစကားကို ပြောဆိုသဖြင့် အကြောင်းနှင့်တကွ တောင်းပန်ပြန်လိုရကား-
သစေ ဧကေန တုဋ္ဌောသိ၊ မုဉ္စေတံ မံ စ ဘက္ခယ။
တုလျာသ္မာ ဝယသာ ဥဘော။
န တေ လာဘေန ဇီဝတ္ထိ၊ ဧတေန နိမိနာ တုဝံ။
မံ ပုဗ္ဗေ ဗဒ္ဓ ပါသေန၊ ပစ္ဆာ မုဉ္စ ဒိဇာဓိပံ။
ကတဿ ယာစနာယ စ။
မိတ္တိ စ ဓတရဋ္ဌေဟိ၊ ယာဝ ဇီဝါယ တေ သိယာ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၇။ သမ္မလုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဧတေဿ၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်း၏။ ဇီဝိတာ၊ အသက်ရှင်ခြင်းကို။ အညတြ၊ ထား၍။ ဧတံ၊ ဤ ငါ၏အသက်ရှင်ခြင်းကို။ နေဝ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုမရှိသည်သာတည်း။ သစေ၊ အကယ်၍။ တွံ၊ သင်သည်။ ဧကေန၊ ဟင်္သာတစ်ကောင်ဖြင့်။ တုဋ္ဌော၊ ရောင့်ရဲသည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပါအံ့။ ဧတံ၊ ထိုဟင်္သာမင်းကို။ မုဉ္စ၊ လွှတ်ပါ။ မံ စ၊ ငါ့ကိုသာလျှင်။ ဘက္ခယ၊ စားတော်မူလော့။
၂၈။ တာတ၊ ဖခင်မုဆိုး။ အာရောဟပရိဏာဟေန၊ လုံးရပ်သဏ္ဌာန်အားဖြင့် လည်းကောင်း။ ဝယသာ၊ အရွယ်အားဖြင့် လည်းကောင်း။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည်။ တုလျာသ္မာ၊ တူကုန်၏။ တေ၊ သင် ဖခင်မုဆိုးအား။ ဟံသရာဇဿ၊ ဟင်္သာမင်း၏။ ဇီဝံ၊ အသက်ကို။ လာဘေန၊ ရခြင်းကို။ န အတ္ထိ၊ အလိုမရှိအံ့။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဧတေန၊ ထို ဟင်္သာမင်းနှင့်။ မံ၊ ငါ့ကို။ နိမိနာဟိ၊ ဖလှယ်ပါလော့။
၂၉။ သမ္မလုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ တံ၊ သင့်ကို။ ဣင်္ဃ၊ တိုက်တွန်းပါ၏။ အမှေ၊ အကျွန်ုပ်တို့ကို။ သမပေက္ခဿု၊ အမျှရှုပါလော့။ အမှေသု၊ အကျွန်ုပ်တို့၌။ တဝ၊ သင့်အား။ ဂိဒ္ဓိ၊ တပ်မက်မောခြင်းသည်။ ဟောဟု၊ ဖြစ်အံ့။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးဦးစွာ။ ပါသေန၊ ကျော့ကွင်းဖြင့်။ ဗန္ဓ၊ ဖွဲ့ပါလော့။ ဒီဇာဓိပံ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ ပစ္ဆာ၊ နောက်မှ။ မုဉ္စ၊ လွှတ်တော်မူပါလော့။
၃၀။ သမ္မလုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ ယာ ယာစနာ စ၊ အကြင်ငါ၏ တောင်းပန်ခြင်းသည်လည်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သာ ယာစနာ၊ ထို တောင်းပန်ခြင်းကို။ ကတာ၊ ပြုအပ်သည်။ အဿ၊ ဖြစ်၏။ ဓတရဋ္ဌေဟိ၊ ဓတရဋ္ဌ ရွှေဟင်္သာမင်းတို့နှင့်။ မိတ္တိ စ၊ အဆွေခင်ပွန်းသည်လည်း။ အဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။ ယာဝ၊ အကြင်မျှလောက်။ တေ၊ သင့်အား။ ဇီဝါယ၊ အသက်ရှည်ခြင်းငှာ။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။ တာဝဒေဝ၊ ထိုမျှလောက်။ တေ၊ သင်၏။ ဇီဝံ၊ အသက်ကို။ လာဘော၊ ရပါစေလော့။
ဟင်္သာမင်းကိုပါ လွှတ်ပြီ
ဤသို့ဆိုလျှင် မုဆိုးသည် စစ်သူကြီးသုမုခတရားစကားဖြင့် ဆီ၌ချအပ်သော ဝါဂွမ်းစိုင်ကဲ့သို့ နူးညံ့သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းကို ထိုစစ်သူကြီး သုမုခအား မြတ်သောပေးခြင်းကို ပေးလိုရကား-
တယာ မုတ္တံ ဣတော ဂတံ။
မိတ္တာမစ္စာ စ ဘစ္စာ စ၊ ပုတ္တဒါရာ စ ဗန္ဓဝါ။
တထာ တွံ ဓတရဋ္ဌဿ၊ ပါဏသာဓာရဏော သခါ။
ဟောတု ရာဇာ တဝါနုဂေါ။
ကာမံ ခိပ္ပမိတော ဂန္တာ၊ ဉာတိမဇ္ဈေ ဝိရောစထ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာကို ဆို၏။
၃၁။ သမ္မဟံသ၊ အဆွေဟင်္သာမင်း။ တယာ၊ သင်သည်။ မုတ္တံ၊ လွတ်စေအပ်သည်ဖြစ်၍။ ဣတော၊ ဤအရပ်မှ။ ဂတံ၊ သွားလေ၍။ မဟာသံဃာ စ၊ များစွာသော ဆွေမျိုး ဟင်္သာ အပေါင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ မိတ္တာ စ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်လည်းကောင်း။ အမစ္စာ စ၊ အမတ်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဘစ္စာ စ၊ ကျွန်တို့သည်လည်းကောင်း။ ပုတ္တဒါရာစ၊ သားမယားတို့သည်လည်းကောင်း။ ဗန္ဓဝါ စ၊ အဆွေခင်ပွန်း မည်ကာမျှဖြစ်သော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ ပဿန္တု၊ ဖူးမြင်စေကုန်လော့။
၃၂။ သမ္မဟံသ၊ အဆွေဟင်္သာမင်း။ တွံ၊ သင်သည်။ ဓတရဋ္ဌဿ၊ ဓတရဋ္ဌ ရွှေဟင်္သာမင်း၏။ ပါဏသာဓာရဏော၊ အသက်နှင့် ဆက်ဆံသော။ သခါ၊ အဆွေခင်ပွန်းသည်။ အသိ ယထာ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ဗဟူနံ၊ များစွာကုန်သော သူတို့အား။ ဧတာဒိသာ၊ ထိုသင်နှင့်တူကုန်သော။ မိတ္တာ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်။ န စ ဝိဇ္ဇတိ- န စ ဝိဇ္ဇန္တိ၊ မရှိကုန်သလျှင်ကတည်း။
၃၃။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ သဟာယံ၊ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော ဟင်္သာမင်းကို။ မုဉ္စာမိ၊ လွှတ်အံ့။ ရာဇာ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ တဝ၊ သင်၏။ အနုဂေါ၊ အလိုသို့လိုက်သည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်လေလော့။ ဣတာ၊ ဤအရပ်မှ။ ကာမံ၊ အလိုရှိရာသို့။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ ဂန္တာ၊ သွား၍။ တုမှေ၊ သင်ဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့သည်။ ဉာတိမဇ္ဈေ၊ ဆွေမျိုးတို့၏အလယ်၌။ ဝိရောစထ၊ တင့်တယ်ကြလေကုန်လော့။
ဤသို့သော စကားကိုဆို၍ မုဆိုးသားသည် မေတ္တာစိတ်ဖြင့် ဘုရားလောင်းသို့ကပ်ပြီးလျှင် ကျော့ကွင်းကိုဖြတ်၍ ပိုက်ဖက်သဖြင့် အိုင်မှထုတ်ဆောင်၍ အိုင်နား၌ နုပျိုသော နေဇာမြက်အပြင်ဝယ် နေစေ၍ ဘုရားလောင်းခြေဝယ် မိသောကျော့ကွင်းကို နူးညံ့သောစိတ်ဖြင့် အသာဖြည်၍ အဝေးသို့ ပစ်လိုက်ပြီးလျှင် ဘုရားလောင်း၌ အားကြီးစွာသော ချစ်ခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ မေတ္တာစိတ်ဖြင့် ရေကိုဆောင်ယူ၍ သွေးကိုဆေးသဖြင့် အဖန်တလဲလဲ ဆုပ်နယ်၏။ ထိုမုဆိုးသား၏ မေတ္တာစိတ် အာနုဘော်ဖြင့် ဘုရားလောင်းခြေ၌ အကြောသည် အကြောချင်း, အသားသည် အသားချင်း, အရေသည် အရေချင်း ဆက်မိကြ၏။ ထိုခဏ၌လျှင် ဘုရားလောင်းခြေသည် အသားနုတက်သည်။ ကောင်းသော အရေရှိသည်။ ကောင်းစွာပေါက်ရောက်သော အမွေးရှိသည် ဖြစ်၏။ ကျော့ကွင်းမမိသောခြေနှင့် အထူးမရှိသည်သာလျှင်တည်း။ ဘုရားလောင်းသည် ချမ်းသာသည်ဖြစ်၍ ပြကတော့အားဖြင့်လျှင် နေတော်မူ၏။
မုဆိုးကို ဆုပေး၍
ထိုသို့နေသော စစ်သူကြီးသုမုခသည် မိမိကိုယ်ကိုမှီ၍ ဘုရားလောင်းရွှေဟင်္သာမင်း ချမ်းသာသာအဖြစ်ကို မြင်ရလျှင် ကောင်းစွာဖြစ်သော ဝမ်းမြောက်ခြင်းဖြစ်ရကား မုဆိုးအား ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြု၏။ ထိုအကြောင်းကို ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည်-
အဇ္ဈာဘာသထ ဝက္ကင်္ဂေါ၊ ဝါစံ ကဏ္ဏသုခံ ဘဏံ။
ယထာဟမဇ္ဇ နန္ဒာမိ၊ မုတ္တံ ဒိသွာ ဒိဇာဓိပံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၃၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဘတ္တုနာ၊ မိမိအရှင်ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ ပမုတ္တေန၊ ကျော့ကွင်းမှ လွတ်သောကြောင့်။ ဝက္ကင်္ဂေါ၊ ကောက်သောလည်ရှိသော။ ဘတ္တုဂါရဝေါ၊ အရှင်ကို ရိုသေလေ့ရှိသော။ သော၊ ထိုစစ်သူကြီး သုမုခသည်။ ပတီတော၊ ဝမ်းမြောက်သည် ဖြစ်၍။ ကဏ္ဏသုခံ၊ နားချမ်းသာသော။ ဝါစံ၊ စကားကို။ ဘဏံ-ဘုဏန္တော၊ ပြောဟောလျက်။ အဇ္ဈဘာသထ၊ ဤသို့ဆိုလေ၏။
၃၅။ လုဒ္ဒက၊ အဆွေဆိုး။ အဇ္ဇ၊ ဤအခါ၌။ အဟံ၊ ငါသည်။ မုတ္တံ၊ ကျော့ကွင်းမှလွတ်သော။ ဒိဇာဓိပံ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ ဒိသွာ၊ မြင်ရ၍။ နန္ဒာမိ ယထာ၊ နှစ်သက်သကဲ့သို့။ ဧဝံ-တထာ၊ ထို့အတူ။ တွံ၊ သင်အဆွေမုဆိုးသည်။ သဗ္ဗေဟိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဉာတိဘိ၊ အဆွေအမျိုးတို့နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ နန္ဒဿု၊ နှစ်သက်ပါစေသတည်း။
မင်းကြီးထံ ပို့စေခြင်း
ဤသို့ ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုပြီး၍ စစ်သူကြီး သုမုခသည် မိမိရွှေဟင်္သာမင်းအား ဤသို့ လျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ဤမုဆိုးသည် အကျွန်ုပ်တို့အား ကျေးဇူးပြုပေ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဤမုဆိုးသည် အကျွန်ုပ်တို့စကားကို မလိုက်နာမူ၍ ဟင်္သာဖြစ်ကုန်သော အကျွန်ုပ်တို့ကို ပင်ပန်းစေသည်တို့ကိုပြု၍ ပြည့်ရှင်မင်းတို့အား ဆက်သည်ရှိသော် များစွာသောဥစ္စာကို ရပေရာ၏။ သတ်၍ အသားကိုရောင်းချသည်ရှိသော် အဖိုးကိုလည်း ရပေရာ၏။ စင်စစ်သဖြင့် မိမိအသက်ကို မကြည့်မူ၍ အကျွန်ုပ်တို့စကားကို နာယူပေ၏။ ဤမုဆိုးကို မင်း၏အထံသို့ ဆောင်ယူ၍ ချမ်းသာစွာ အသက်မွေးရသည်ကို ပြုကြကုန်အံ့ဟု ကြားလျှောက်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ဝန်ခံတော်မူ၏။ သုမုခသည် မိမိတို့ဘာသာဖြင့် ဘုရားလောင်းနှင့်တကွ တိုင်ပင်ပြောဆိုပြီး၍ တစ်ဖန် လူ့ဘာသာဖြင့် မုဆိုးကိုခေါ်၍ အဆွေမုဆိုး... သင်သည် အဘယ်အကျိုးငှာ ကျော့ကွင်းကိုထောင်ဘိသနည်းဟု မေး၍ ဥစ္စာအကျိုးငှာ ထောင်၏ ဟု ပြောဆိုလတ်သော် ဤသို့ ဥစ္စာအလို့ငှာ ထောင်သည်ရှိသော် ငါတို့ကိုဆောင်ယူ၍ မြို့သို့ဝင်ပြီးလျှင် မင်းအား ပြလော့၊ သင့်အား များစွာသောဥစ္စာကို ပေးအံ့ဟု ဆို၍ မုဆိုးအား အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
လာဘံ တဝါယံ ဓတရဋ္ဌော၊ ပါပံ ကိဉ္စိ န ဒက္ခတိ။
ရညော ဒဿေဟိ နော ဥဘော။
အဗဒ္ဓေ ပကတိဘူတေ၊
ကာဇေ ဥဘယတော ဌိတေ။
အယံဟိ ရာဇာ ဟံသာနံ၊ အယံ သေနာပတီတရော။
ပတီတော သုမနော စိတ္တော၊
ဗဟုံ ဒဿတိ တေ ဓနံ။
ဟူသော လေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၆။ သမ္မ လုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ ဧဟိ၊ လာလှည့်။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့် ငါ ဆုံးမသည်ရှိသော်။ တွံ၊ သင်သည်။ အပိ၊ စင်စစ်။ လာဘံ၊ လာဘ်ကို။ လစ္ဆသေ၊ ရလတ္တံ့။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ တံ၊ သင့်ကို။ အနုသိက္ခာမိ၊ ငါဆုံးမအံ့။ အယံ ဓတရဋ္ဌော၊ ဤ ဓတရဋ္ဌ ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ တဝ၊ သင့်အား။ ကိဉ္စိ၊ အနည်းငယ်သော။ ပါပံ၊ ယုတ်မာခြင်းကို။ န ဒက္ခတိ၊ မရှု။
၃၇။ သမ္မ၊ အဆွေမုဆိုး။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ အန္တေပုရံ၊ မင်း၏နန်းတော်သို့။ ဂန္တာ၊ သွား၍။ အဗဒ္ဓေ၊ မဖွဲ့အပ်ကုန်သော။ ပကတိဘူတေ၊ ပကတိဖြစ်၍ ဖြစ်ကုန်သော။ ကာဇေ၊ ထမ်းပိုး၌။ ဥဘယတော၊ အစွန်းနှစ်ဖက်မှ။ ဌိတေ၊ တည်ကုန်သော။ ဥဘော၊ နှစ်ပါးကုန်သော။ နော၊ ငါတို့ကို။ ရညော၊ မင်းအား။ ဒဿေဟိ၊ ပြလော့။
၃၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဣမေ၊ ဤရွှေဟင်္သာတို့သည်။ ဓတရဋ္ဌာ၊ ဓတရဋ္ဌမျိုးဖြစ်ကုန်သော။ ဟံသာဓိပတိနော၊ ဟင်္သာမင်းတို့တည်း။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ အယံ၊ ဤရွှေဟင်္သာသည်။ ဟံသာနံ၊ ဟင်္သာတို့၏။ ရာဇာ၊ မင်းတည်း။ ဣတရော၊ ဤရွှေဟင်္သာမှတစ်ပါးသော။ အယံ၊ ဤရွှေဟင်္သာသည်။ သေနာပတိ၊ စစ်သူကြီးတည်း။
၃၉။ သမ္မ၊ အဆွေမုဆိုး။ နရာဓိပေါ၊ သင်တို့၏ အရှင်မင်းသည်။ ဣမံ ဟံသရာဇံ၊ ဤ ငါတို့အရှင်ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ ဒိသွာ၊ မြင်ရသည်ရှိသော်။ အသံသယံ၊ ယုံမှားမဲ့။ ပတီတော၊ နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍။ သုမနော၊ ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍။ စိတ္တော၊ ပီတိဖြင့်ပြည့်သော ရွှင်သောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ တေ၊ သင့်အား ဗဟုံ၊ များစွာသော။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ ဒဿတိ၊ ပေးလတ္တံ့။
ငါတို့ကိုဆောင်ယူ၍ မင်းအားပြလော့ ဟု သုမုခဆိုသည်ကား ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်း၏ ပညာအစွမ်းကို ပြခြင်းငှာလည်းကောင်း, မိမိ၏ အဆွေခင်ပွန်းသဘောကို ထင်ရှားပြခြင်းငှာလည်းကောင်း, မုဆိုးအား ဥစ္စာရခြင်းငှာလည်းကောင်း, သာဂလမင်းအား သီလတို့၌ တည်စိမ့်သောငှာ လည်းကောင်း, ဤလေးပါးသော အကြောင်းတို့ကြောင့် ဤသို့ ဆို၏။
မင်းကြီးထံ ပြလေသော်
ဤသို့ စစ်သူကြီးသုမုခ ဆိုလတ်သော် မုဆိုးသည် အရှင်အရှင်တို့သည် မင်းအားပြခြင်းကို နှစ်သက်တော်မမူပါလင့်၊ မင်းတို့မည်သည်ကား တုန်လှုပ်သော စိတ်ရှိကုန်၏။ အရှင်တို့ကို ပင်ပန်းစေသည်တို့ကိုမူလည်း ပြုကုန်ရာ၏။ သတ်မူလည်း သတ်ကုန်ရာ၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အဆွေမုဆိုး... သင် မကြောက်လင့်၊ ငါသည် သင်ကဲ့သို့ ခက်ထန်ကြမ်းတမ်းသော သတ္တဝါတို့၏သွေးကို သောက်တတ်သော မုဆိုးကိုစင်လျက် တရားစကားဖြင့် နူးညံ့သည်ကိုပြု၍ ငါ၏ခြေသို့ ဝပ်စေနိုင်သေး၏။ မင်းတို့မည်သည်ကား ဘုန်းကံနှင့် ပြည့်စုံကုန်၏။ ပညာလည်း ကြီးကုန်၏။ ကောင်းသောစကား မကောင်းသော စကားတို့ကို သိတတ်ကုန်၏။ ငါတို့ကို မင်းအား လျင်စွာပြလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသို့ဖြစ်သော်ကား အကျွန်ုပ်အား အမျက် မထွက်ပါကုန်လင့်၊ အကျွန်ုပ်သည် မချွတ်လျှင် အရှင်တို့အလိုအားဖြင့် ဆောင်ယူပါအံ့ဟု ဆို၍ ရွှေဟင်္သာနှစ်ကောင်တို့ကိုလည်း ထမ်းပိုးသို့တင်၍ မင်းအိမ်သို့သွား၍ မင်းအား ပြသဖြင့် မင်းသည် မေးအပ်သည်ရှိသော် ဟုတ်မှန်တိုင်း တင်လျှောက်၏။
ထိုအကြောင်းကို ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ခိပ္ပမန္တေပုရံ ဂန္တွာ၊ ရညော ဟံသေ အဒဿယိ။
အဗဒ္ဓေ ပကတီဘူတေ၊
ကာဇေ ဥဘယတော ဌိတေ။
။ လ။
သဗ္ဗသာကုဏိကာ ဂါမေ၊ တွံ ပဿ မနုဇာဓိပ။
ဟူသော ဤတစ်ဆယ့်ခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၄၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဿ၊ ထိုသုမုခ၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ လုဒ္ဒေါ၊ မုဆိုးသည်။ ကမ္မုနာ၊ ကိုယ်မှုဖြင့်။ ဥပပါဒယိ၊ ပြည့်စုံစေ၏။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ အန္တေပုရံ၊ မင်း၏ နန်းတော်သို့။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ ရညော၊ သာဂလမင်းအား။ အဗဒ္ဓေ၊ မဖွဲ့မချည်ကုန်သော။ ပကတိဘူတေ၊ ပကတိဖြစ်၍ ဖြစ်ကုန်သော။ ကာဇေ၊ ထမ်းပိုး၌။ ဥဘယတော၊ အစွန်းနှစ်ဖက်မှ။ ဌိတေ၊ တည်ကုန်သော။ ဟံသေ၊ ဟင်္သာမင်း နှစ်ကောင်တို့ကို။ အဒဿယိ၊ ပြလေ၏။
၄၁။ ရညာ၊ သာဂလမင်းသည်။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သော မုဆိုးသည်။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဣမေ၊ ဤရွှေဟင်္သာတို့သည်။ ဓတရဋ္ဌာ၊ ဓတရဋ္ဌမျိုး ဖြစ်ကုန်သော။ ဟံသာဓိပတိနော၊ ဟင်္သာမင်းတို့တည်း။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်ပါ၏။ အယံ၊ ဤ ရွှေဟင်္သာသည်။ ဟံသာနံ၊ ဟင်္သာတို့၏။ ရာဇာ၊ မင်းတည်း။ ဣတရော၊ ဤဟင်္သာမင်းမှ တစ်ပါးသော။ အယံ၊ ဤရွှေဟင်္သာသည်။ သေနာပတိ၊ စစ်သူကြီးတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အာဟ၊ တင်လျှောက်၏။
၄၂။ လုဒ္ဒက၊ မုဆိုး။ ကထံ ပန၊ အသို့မူ၍လျှင်။ ဣမေ ဝိဟင်္ဂါ၊ ဤရွှေဟင်္သာတို့သည်။ တဝ၊ သင်၏။ ဟတ္ထတ္တံ၊ လက်သို့။ အာဂတာ၊ ရောက်ကုန်သနည်း။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ တွံ၊ သင်သည်။ မဟန္တာနံ၊ များစွာကုန်သော ဟင်္သာတို့၏။ ဣဿရေ၊ အစိုးရသော မင်းတို့ကို။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ အဇ္ဈဂါ၊ ရသနည်း။
၄၃။ ဇနာဓိပ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ယံယံ၊ အကြင် အကြင်သို့ သဘောရှိသော။ အာယတနံ၊ ငှက်အပေါင်းတို့၏ စုဝေးရာသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိပါ၏။ ဒိဇာနံ၊ ငှက်တို့၏။ ပါဏရောဓနံ၊ အသက်သေခြင်းကို ပြုတတ်သော။ ပါသံ၊ ကျော့ကွင်းကို။ မညေ၊ အကျွန်ုပ်ကွံမိ၏။ တေသု တေသု၊ ထိုထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော။ ပလ္လလေသု၊ ညွန်ပျောင်းတို့၌။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဝိဟိတာ၊ ထောင်အပ်ကုန်သော။ ပါသာ၊ ကျော့ကွင်းတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။
၄၄။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ ပါသံ၊ ကျော့ကွင်းသို့။ အာသဇ္ဇ၊ ရောက်၍။ ဟံသရာဇာ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ အဗဇ္ဈထ၊ မိလေ၏။ တံ၊ ထို ကျော့ကွင်းမိသော ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ အဗဒ္ဓေါ၊ ကျော့ကွင်းမမိသော စစ်သူကြီးသည်။ ဥပါသိနော၊ ကပ်လျက်နေ၏။ အယံ၊ ဤရွှေဟင်္သာ စစ်သူကြီးသည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အဇ္ဈဘာသထ၊ တောင်းပန်စကားဆို၏။
၄၅။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဘတ္တုရတ္ထေ၊ အရှင့် အကျိုးတော်၌။ ပရက္ကမန္တော၊ လုံ့လပြုလျက်။ ဓမ္မယုတ္တော၊ ကျင့်ဝတ်တရားနှင့်ယှဉ်သော။ ဝိဟင်္ဂမော၊ ဟင်္သာစစ်သူကြီးသည်။ အနရိယေဟိ၊ သူယုတ်တို့သည်။ သုဒုက္ကရံ၊ အလွန် ပြုနိုင်ခဲသော။ ဥတ္တမံ၊ မြတ်သော။ ဘာဝံ၊ မိမိအလိုကို။ ဒဟတေ၊ ပြပေတတ်၏။
၄၆။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဇီဝိတာရဟော၊ အသက်ရှည်ခြင်းငှာထိုက်သော။ အယံ၊ ဤဟင်္သာစစ်သူကြီးသည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ စဇိတွာန၊ စွန့်၍။ အနုတ္ထုနန္တော၊ အရှင့်ကျေးဇူးကို ချီးမွမ်းလျက်။ အာသိနော၊ မိမိအရှင်ဟင်္သာမင်းထံ၌ နေလာ၍။ ဘတ္တု၊ မိမိအရှင်၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ယာစိတ္ထ၊ တောင်းပန်၏။
၄၇။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တဿ၊ ထိုရွှေဟင်္သာ စစ်သူကြီး၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ သုတွာ၊ ကြားရ၍။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပသာဒံ၊ ကြည်ညိုခြင်းကို။ အဇ္ဈဂါ၊ ရ၏။ တတော၊ ထိုသို့ ကြည်ညိုသောကြောင့်။ နံ၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းကို။ ပါသာ၊ ကျော့ကွင်းမှ။ ပမုဉ္စိ၊ လွှတ်၏။ သုခေန စ၊ ချမ်းသာသဖြင့် လည်း။ အနုညာသိံ၊ အကျွန်ုပ် ခွင့်ပြုခဲ့ပါပြီ။
၄၈။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဘတ္တုနာ၊ မိမိအရှင်ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ ပမုတ္တေန၊ ကျော့ကွင်းမှ လွတ်သည်ရှိသော်။ ဘတ္တုဂါရဝေါ၊ အရှင်ကို ရိုသေတတ်သော။ သော ဝက္ကင်္ဂေါ၊ ထိုရွှေဟင်္သာစစ်သူကြီးသည်။ ပတီတော၊ နှစ်သက် ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍။ ကဏ္ဏသုခံ၊ နား၌ ချမ်းသာသော။ ဝါစံ၊ စကားကို။ ဘဏံ-ဘဏန္တော၊ ပြောဟောလျက်။ အဇ္ဈဘာသထ၊ ဤသို့ ဆို၏။
၄၉။ သမ္မလုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ အဇ္ဇ၊ ဤအခါ၌။ အဟံ၊ ငါသည်။ မုတ္တံ၊ ကျော့ကွင်းမှလွတ်သော။ ဒိဇာဓိပံ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ ဒိသွာ၊ မြင်ရ၍။ နန္ဒာမိ ယထာ၊ နှစ်သက်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ တွံ၊ သင်သည်။ သဗ္ဗေဟိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဉာတိဘိ၊ အဆွေအမျိုးတို့နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ နန္ဒဿု၊ နှစ်သက်ပါလေလော့။
၅၀။ သမ္မလုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ ဧဟိ၊ လာလှည့်။ တံ၊ သင့်ကို။ အနုသိက္ခာမိ၊ ငါဆုံးမအံ့။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့် ဆုံးမသည်ရှိသော်။ တွံ၊ သင်သည်။ အပိ၊ စင်စစ်။ လာဘံ၊ လာဘ်ကို။ လစ္ဆသေ၊ ရလတ္တံ့။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ အနုသိက္ခာမိ၊ ငါဆုံးမအံ့။ အယံ ဓတရဋ္ဌော၊ ဤဓတရဋ္ဌ ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ ကိဉ္စိ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော။ တဝ၊ သင်၏။ ပါပ၊ မကောင်းခြင်းကို။ န ဒက္ခသိ၊ မရှု။
၅၁။ သမ္မလုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ အန္တေပုရံ၊ မင်း၏ နန်းတော်သို့။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ အဗဒ္ဓေ၊ မဖွဲ့မချည်အပ်ကုန်သော။ ပကတိဘူတေ၊ ပကတိသဘော၌ တည်သည်ဖြစ်၍ ဖြစ်ကုန်သော။ ကာဇေ၊ ထမ်းပိုး၌။ ဥဘယတော၊ အစွန်းနှစ်ဖက်မှ။ ဌိတေ၊ တည်ကုန်သော။ ဥဘော၊ နှစ်ပါးကုန်သော။ နော၊ ငါတို့ကို။ ရညော၊ မင်းအား။ ဒဿေဟိ၊ သင်ပြလော့။
၅၂။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဣမေ၊ ဤရွှေဟင်္သာတို့သည်။ ဓတရဋ္ဌာ၊ ဓတရဋ္ဌမျိုးဖြစ်ကုန်သော။ ဟံသာဓိပတိနော၊ ဟင်္သာမင်းတို့တည်း။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ အယံ၊ ဤရွှေဟင်္သာသည်။ ဟံသာနံ၊ ကိုးသောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော ဟင်္သာတို့၏။ ရာဇာ၊ မင်းတည်း။ ဣတရော၊ ဤဟင်္သာမင်းမှ တစ်ပါးသော။ အယံ၊ ဤရွှေဟင်္သာသည်။ သေနာပတိ၊ စစ်သူကြီးတည်း။
၅၃။ နရာဓိပေါ၊ လူတို့အရှင်ဖြစ်သော။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ဣမံ ဟံသရာဇံ၊ ဤရွှေဟင်္သာမင်းကို။ ဒိသွာ၊ မြင်ရသည်ရှိသော်။ ပတီတော၊ နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍။ သုမနော၊ ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍။ စိတ္တော၊ ရွှင်လန်းသောစိတ် ဖြစ်သည်ဖြစ်၍။ အသံသယံ၊ ယုံမှားမဲ့။ တေ၊ သင့်အား။ ဗဟုံ၊ များစွာသော။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ ဒဿတိ၊ ပေးလတ္တံ့။
၅၄။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဧဝံ၊ ဤသို့ဆိုသော။ ဧတဿ၊ ထိုစစ်သူကြီး သုမုခ၏။ ဝစနာ၊ စကားကြောင့်။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဣမေ ဥဘော၊ ဤရွှေဟင်္သာနှစ်ကောင်တို့ကို။ အာနီတာ၊ ဆောင်အပ်၏။ ဧတ္ထေဝ၊ ဤမာနုဿိယအိုင်၌ပင်လျှင်။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဟိ-သစ္စံ၊ အကယ်၍လျှင်။ ဣမေ ဥဘော၊ ဤရွှေဟင်္သာနှစ်ကောင်တို့ကို။ အနုမတာ၊ ခွင့်ပြုအပ်ကုန်သည်။ အာသုံ၊ ဖြစ်ကုန်ပြီ။
၅၅။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဂတော၊ ရောက်လာသော။ ပက္ခီ၊ အတောင်ရှိသော။ သော အယံ ဒိဇော၊ ထိုရွှေဟင်္သာစစ်သူကြီးသည်။ ပရမဓမ္မိကော၊ လွန်မြတ်သော တရားကိုစောင့်ပေ၏။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ သော၊ ထိုရွှေဟင်္သာစစ်သူကြီးသည်။ မာဒိသဿ၊ အကျွန်ုပ်ကဲ့သို့သော။ လုဒ္ဒဿ၊ မုဆိုးအား။ မဒ္ဒဝံ၊ နူးညံ့သည်၏အဖြစ်ကို။ ဇနယေယျာထ၊ ဖြစ်စေနိုင်၏။
၅၆။ မနုဇာဓိပ၊ လူတို့အရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ဧဒိသံ၊ ဤရွှေဟင်္သာမင်း နှစ်ပါးနှင့်တူသော။ အညံ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးမှ တစ်ပါးသော။ ဥပါယနဉ္စ၊ ပဏ္ဏာလက်ဆောင်ကိုလည်း။ န ပဿာမိ၊ မမြင်ဖူးပါ။ သဗ္ဗသာကုဏိကဂါမေပိ၊ အလုံးစုံသော ငှက်မုဆိုးတို့ရွာ၌လည်း။ အညံ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးမှ တစ်ပါးသော ပဏ္ဏာလက်ဆောင်ကို။ န ပဿာမိ၊ အကျွန်ုပ်မမြင်ဖူးပါ။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ပဿ၊ ရှုတော်မူပါလော့။
ဟင်္သာမင်းနှင့် မင်းကြီးတို့ စာဆိုကြပုံ
ဤသို့ ထိုမုဆိုးသည် ရပ်လျက်သာလျှင် စစ်သူကြီးသုခ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို မင်းအား တင်လျှောက်၏။ ထို့နောင်မှ မင်းသည် ရွှေဟင်္သာမင်းအား မြတ်သောသူတို့အားသာလျှင် ထိုက်သောနေရာကို, စစ်သူကြီးသုမုခအား ရွှေအင်းပျဉ်ကို ပေးစေပြီးလျှင် ထိုနေရာ၌နေကုန်သော ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့ကို ရွှေခွက်တို့ဖြင့် ပေါက်ပေါက် တင်လဲ အစရှိသည်တို့ကို ကျွေးမွေးစေ၍ စားသောက်ခြင်းကိစ္စပြီးလတ်သော် လက်အုပ်ချီ၍ ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းကို တရားဟောစိမ့်သောငှာ တောင်းပန်၍ ရွှေနေရာ၌ နေတော်မူ၏။ ထိုမင်းသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းသည် ရှေးဦးစွာ အစေ့အစပ်စကား ပြောဟောခြင်းကို ပြုတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
အဇ္ဈဘာသထ ဝက္ကင်္ဂေါ၊ ဝါစံ ကဏ္ဏသုခံ ဘဏံ။
။ လ။
အဿဝါ ပိယဘာဏီနီ။
ပုတ္တရူပယသူပေတာ၊ မမ ဆန္ဒဝသာနုဂါ။
ဟူသော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၅၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သောဝဏ္ဏယေ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော။ သုဘေ၊ တင့်တယ်စွာသော။ ပီဌေ၊ အင်းပျဉ်၌။ နိသိန္နံ၊ နေသော။ ရာဇာနံ၊ သာဂလမင်းကို။ ဒိသွာန၊ မြင်၍။ ဝက္ကင်္ဂေါ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ ကဏ္ဏသုခံ၊ နား၌ ချမ်းသာသော။ ဝါစံ၊ စကားကို။ ဘဏံ- ဘဏန္တော၊ ပြောဟောလို၍။ အဇ္ဈဘာသထ၊ ဤသို့ဆို၏။
၅၈။ နရသေဋ္ဌ၊ လူတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ မန္ဒိရိဿရ၊ ရွှေနန်းရှင်။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဘောတော၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ ကုသလံ နု၊ အနာကင်းပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဘောတော၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ အနာမယံ၊ ဆင်းရဲကင်းပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဣဒံ ရဋ္ဌံ၊ ဤမဟိံသက တိုင်းပြည်တော်သည်။ ဖီတံ၊ ဝပြောသာယာပါ၏လော။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ အနုသာသသိ၊ ဆုံးမတော်မူပါ၏လော။
၅၉။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ မေ၊ ငါအား။ ကုသလဉ္စေဝ၊ အနာလည်း ကင်းပေ၏။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ အနာမယံ၊ ဆင်းရဲလည်းကင်းပေ၏။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ ဣဒံ ရဋ္ဌံ၊ ဤငါတို့မဟိံသကတိုင်းသည်။ ဖီတံ၊ ဝပြောသာယာပေ၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ အနုသာသိ၊ ဆုံးမပါ၏။
၆၀။ ဘူနာထ၊ သတ္တဝါတို့၏ ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်တော်မူထသော။ ဘူပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ ကစ္စိ၊ အသိနည်း။ ဘောတော၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ အမစ္စေသု၊ မှူးတော် မတ်တော်တို့၌။ ကောစိ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော။ ဒေါသော၊ အပြစ်သည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ ကင်းပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ တေ အမစ္စာ၊ ထိုမှူးမတ်တို့သည်။ တဝ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ အတ္ထေသု၊ အကျိုးစီးပွားတော်တို့၌။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ နာဝကင်္ခန္တိ နု၊ အလိုမရှိပါကုန်၏လော။ (မှူးမတ်တို့သည် အသက်ကိုစွန့်၍ အရှင်မင်းကြီးအမှုတော်ကို ထမ်းပါကုန်၏လော ဟု ဆိုလိုသည်။)
၆၁။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ အထောပိ၊ ထိုမှတပါးလည်း။ မေ၊ ငါ့အား။ အမစ္စေသု၊ မှူးတော် မတ်တော်တို့၌။ ကောစိ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော။ ဒေါသော၊ အပြစ်သည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိပေ။ အထောပိ၊ ထို့မှတပါးလည်း။ မေ၊ ငါ၏။ တေ၊ ထိုမှူးမတ်တို့သည်။ မမ၊ ငါ၏။ အတ္ထေသု၊ အကျိုးစီးပွား အမှုကိစ္စတို့၌။ ဇီဝိတံ၊ မိမိတို့အသက်ကို။ နာဝကင်္ခန္တိ၊ အလိုမရှိကြပေကုန်။
(မိမိတို့အသက်ကိုစွန့်၍ ငါ၏အမှုတော်ကို ထမ်းရွက်ကြပေ၏ဟု ဆိုလိုသည်။)
၆၂။ ဘာရဓ၊ ပြည်ကြီးဝန်ကို ရွက်ဆောင်တော် မူတတ်သော။ ဘူပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ သာဒိသီ၊ ဇာတ်အမျိုး အနွယ် တူကုန်သော။ ဘရိယာ၊ မိဖုရားတို့သည်။ အဿဝါ၊ လင်ဖြစ်သော အရှင်မင်းကြီး စကားတော်ကို နားထောင်ပါကုန်၏လော။ ပိယာဘာဏိနီ၊ ချစ်ဖွယ်သောစကားကို ပြောဆိုပါကုန်၏လော။ ပုတ္တရူပယသူပေတာ၊ သားသမီး အရောင် အဆင်း အခြံအရံနှင့် ပြည့်စုံကြပါကုန်၏လော။ တဝ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ဆန္ဒဝသာနုဂါ၊ အလိုဆန္ဒသို့ လိုက်ကြပါကုန်၏လော။
၆၃။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ မေ၊ ငါ၏။ သာဒိသီ၊ ဇာတ်အမျိုးအနွယ် တူကုန်သော။ ဘရိယာ၊ မိဖုရားတို့သည်။ အဿဝါ၊ လင်ဖြစ်သော ငါ၏စကားကို နားထောင်ကြပေကုန်၏။ ပိယဘာဏိနီ၊ ချစ်ဖွယ်သောစကားကိုလည်း ပြောဆိုကြပေကုန်၏။ ပုတ္တရူပယသူပေတာ၊ သားသမီး အရောင်အဆင်း အခြံအရံနှင့်လည်း ပြည့်စုံကြပေကုန်၏။ မမ၊ ငါ၏။ ဆန္ဒဝသာနုဂါ၊ အလိုဆန္ဒသို့လည်း လိုက်ကြပေကုန်၏။
ဤသို့ ဘုရားအလောင်းဟင်္သာမင်းသည် စကားပြောဟောခြင်းကိုပြုတော်မူသည်ရှိသော် တစ်ဖန် သာဂလမင်းသည် ထိုဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းနှင့်တကွ စကားပြောခြင်းကို ပြုလိုရကား-
ဒုက္ခမာပဇ္ဇိ ဝိပုလံ၊ တသ္မိံ ပဌမမပဒေ။
။ လ။
ဧသော စာပိ ဗဟုံ ဝိတ္တံ၊ လဘတံ ယာဝဒိစ္ဆတိ။
ဟူသော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၆၄။ ဒိဇာဓိပ၊ ငှက်တို့အရှင်ဖြစ်သော။ ဟံသရာဇ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဘဝန္တံ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ မဟာသတ္တု၊ ကြီးစွာသောရန်သူ၏။ ဟတ္ထတ္တတံ၊ လက်သို့။ အာဂတော နု၊ ရောက်သည်မဟုတ်လော။ တသ္မိံ အာပဒေ၊ ထိုဘေးရန်ကြောင့်။ ပဌမံ၊ ရှေးဦးစွာ။ ဝိပုလံ၊ ကြီးစွာသော။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲသို့။ အာပဇ္ဇိ နု၊ ရောက်သည် မဟုတ်လော။
၆၅။ ဟံသရာဇ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ အာယန္တော၊ ယန္တရားထောင်တတ်သော မုဆိုးသည်။ အပတိတွာန၊ ပြေးလာတည့်၍။ ဒဏ္ဍေန၊ ငှက်ခတ်လှင်ကန်ဖြင့်။ သမပေါထယိ၊ ပုတ်ခတ်၏။ တာဝဒေ၊ ထိုသို့မိသောခဏ၌လျှင်။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ပုတ်ခတ်ခြင်းသည်။ ဇမ္မာနံ၊ ယုတ်မာကုန်သော။ ဧတေသံ၊ ထိုငှက်ခတ်မုဆိုးတို့၏။ ပါကတိကံ၊ သဘောအလေ့သည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်၏။
၆၆။ ဘူပါလ၊ ရေမြေ့ရှင် ဖြစ်တော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဧဝံ၊ ဤသို့မိန့်တော်မူတိုင်း။ အာပဒိယာ၊ ဘေးရန်သည်။ သတိပိ၊ ရှိသော်လည်း။ ခေမံ၊ ဘေးမရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပေ၏။ သတ္တူဝ၊ ရန်သူနှင့်တူသော မုဆိုးလက်သို့။ သမပဇ္ဇထ၊ ရောက်ရ၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ရောက်ရသော်လည်း။ အယံ၊ ဤမုဆိုးသည်။ အသ္မာသု၊ အကျွန်ုပ်တို့၌။ ကိဉ္စိ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော ဆင်းရဲကိုမျှ။ န စ အကာသိ၊ မပြုစေသည်သာတည်း။
၆၇။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နေသာဒေါ၊ မုဆိုးသည်။ ပစ္စဂမိတ္ထ၊ စုံစမ်း၍ ကပ်လာ၏။ ပုဗ္ဗေဝ၊ ရှေးဦးစွာကလျှင်။ အဇ္ဈဘာသထ၊ နူးညံ့သောစကားကို ဆိုပေ၏။ တဒါ၊ ထိုသို့ နူးညံ့သောစကားကို ဆိုသောအခါ၌။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ အယံ သုမုခေါယေဝ၊ ဤ စစ်သူကြီးသုမုခသည်လျှင်။ ပစ္စဘာသထ၊ စကားတုံ့ပြောဆို၏။
၆၇။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ တဿ၊ ထိုစစ်သူကြီး သုမုခ၏။ တံ ဝါစံ၊ ထိုစကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ အယံ နေသာဒေါ၊ ဤမုဆိုးသည်။ ပသာဒံ၊ ကြည်ညိုခြင်းသို့။ အဇ္ဈဂါ၊ ရောက်ပေ၏။ တတော၊ ထိုသို့ ကြည်ညိုခြင်းသို့ ရောက်သောကြောင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ပါသာ၊ ကျော့ကွင်းမှ။ ပါမုစိ၊ လွှတ်ပေ၏။ သုခေန စ၊ ချမ်းသာစွာလည်း။ အနုညာသိ၊ ခွင့်ပြုပေ၏။
၆၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဧတဿ၊ ဤမုဆိုးအား။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ ဣစ္ဆတာ၊ ရခြင်းငှာ အလိုရှိသောကြောင့်။ သုမုခေနေဝ၊ သုမုခသည်ပင်လျှင်။ ဣဒဉ္စ၊ ဤအကြံကိုလည်း။ ဧတဒတ္ထာယ၊ ထိုမုဆိုးအား ဥအလို့ငှာ။ စိန္တိတံ၊ ကြံအပ်၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ကြံ၍။ ဘောတော၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ သကာသေ၊ အထံတော်သို့။ အာဂမနံ၊ လာပါကုန်၏။
၇၀။ ဟံသရာဇ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ ဘဝတံ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းတို့၏။ ဣဒံ၊ ဤလာခြင်းသည်။ သွာဂတဉ္စေဝ၊ ကောင်းသော လာခြင်းသည်သာတည်း။ တေ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းအား။ ဒဿနာ၊ ဖူးမြင်ရခြင်းကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပတီတော၊ ဝမ်းမြောက်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်ပါ၏။ ဧသော စာပိ၊ ဤမုဆိုးသည်လည်း။ ယာဝ၊ အကြင်မျှလောက်သော ဥစ္စာကို။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တာဝ၊ ထိုမျှလောက်။ ဗဟုံ၊ များစွာသော။ ဝိတ္တံ၊ ဥစ္စာကို။ လဘတံ-လဘတု၊ ရပါစေအံ့။
မုဆိုးအား ဆုချီးမြှင့်ခြင်း
ဤသို့သောစကားကို ပြောဆိုပြီးလျှင် သာဂလမင်းသည် အမတ်တစ်ယောက်ကို ကြည့်၍ အရှင်မင်းမြတ်... အဘယ်ကို ပြုရအံ့နည်းဟု တင်လျှောက်လတ်သော် ဤမုဆိုးကို ဆံမုတ်ဆိတ်တို့ကို ပြုပြင်ပြီးလျှင် ရေချိုး၍ နံ့သာလိမ်းသဖြင့် ခပ်သိမ်းသောတန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်၍ ဆောင်ယူခဲ့လော့ ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုအမတ်သည် သာဂလမင်း မိန့်ဆိုတော်မူတိုင်းပြု၍ ဆောင်ယူခဲ့သောထိုမုဆိုးအား တစ်နှစ်တစ်နှစ်၌ အခွန်တစ်သိန်းထွက်သော ရွာကို လည်းကောင်း, လမ်းနှစ်ခုရှိသော ကြီးစွာသောအိမ်ကိုလည်းကောင်း မြတ်သောရထားကိုလည်းကောင်း တစ်ပါးသော များစွာသော ရွှေငွေတို့ကိုလည်းကောင်း ပေးစေတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည်-
အဇ္ဈဘာသထ ဝက္ကင်္ဂေါ၊ ဝါစံ ကဏ္ဏသုခံ ဘဏံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၇၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ မနုဇာဓိပေါ၊ လူတို့အရှင်ဖြစ်သော။ ရာဇာ၊ သာဂလမင်းမြတ်သည်။ ဘောဂေဟိ၊ စည်းစိမ်ချမ်းသာတို့ဖြင့်။ နေသာဒံ၊ မုဆိုးကို။ သန္တပ္ပယိတွာ၊ ရောင့်ရဲစေပြီး၍။ ဟံသရာဇာနံ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ အဇ္ဈဘာသထ၊ ဆိုလေ၏။ ဝက္ကင်္ဂေါ စ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းသည်လည်း။ ကဏ္ဏသုခံ၊ နား၌ ချမ်းသာသော။ ဝါစံ၊ စကားကို။ ဘဏံ-ဘဏန္တော၊ ပြောဟောလျက်။ အဇ္ဈဘာသထ၊ ဆိုလေ၏။
ဟင်္သာမင်းအား နန်းအပ်ပြီး
ထိုအခါ ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းသည် သာဂလမင်းအား တရားဟောတော်မူ၏။ ထိုသာဂလမင်းသည် ဘုရားလောင်း၏ တရားစကားကို ကြားရလျှင် အလွန်နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ တရားဟောပေတတ်သော ထိုရွှေဟင်္သာမင်းအား ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုအံ့ဟုကြံ၍ ထီးဖြူကိုပေးသဖြင့် မင်းအဖြစ်ကို ဆောင်နှင်းလိုရကား-
သဗ္ဗတ္ထိဿရိယံ ဘဝတံ၊ ပသာသထ ယဒိစ္ဆထ။
ဧတံ ဒဒမိ ဝေါ ဝိတ္တံ၊ ဣဿရိယံ ဝိဿဇာမိ ဝေါ။
ဟူသော ဤ နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၇၂။ ဟံသရာဇ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ ခလု၊ စင်စစ်။ ယံ-ယတ္ထ၊ အကြင်အရပ်၌။ ဓမ္မံ၊ ရာဇဓံဆယ်ပါးသည်။ အာဓီနံ၊ တည်၏။ မမ၊ ငါ၏။ ဝသော၊ အာဏာသည်။ ဝတ္တတိ၊ တည်၏။ နံ ဌာနံ၊ ထိုအာဏာတည်ရာအရပ်သည်။ ကိဉ္စိနံ၊ အနည်းငယ်သာတည်း။ သဗ္ဗတ္ထိဿရိယံ၊ အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ချမ်းသာသည်။ ဘဝတံ၊ အရှင်ရွှေဟင်္သာမင်းတို့အားသာလျှင်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ယံ၊ အကြင်အမှုကို။ ဣစ္ဆထ၊ အလိုရှိတော်မူကုန်၏။ တံ၊ ထိုအလိုတော်ကို။ ပသာသထ၊ ဆုံးမတော်မူပါလော့။
၇၃။ ဟံသရာဇ၊ ဟင်္သာမင်း။ ဒါနတ္ထံ ဝါ၊ အလှူအလို့ငှာ လည်းကောင်း။ ဥပဘောတ္တုံ ဝါ၊ သုံးဆောင်ခြင်းငှာလည်းကောင်း။ အညံ၊ တစ်ပါးသော။ ယံ ဝိတ္တဉ္စ၊ အကြင်ဥစ္စာကိုလည်းကောင်း။ တုမှာကံ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းတို့အား။ ဥပကပ္ပဟိ-ရုစ္စတိ၊ နှစ်သက်တော်မူ၏။ ဧတံ ဝိတ္တံ၊ ထိုဥစ္စာကို။ ဝေါ၊ သင် ရွှေဟင်္သာမင်းတို့အား။ ဒဒါမိ၊ ပေး၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဝေါ၊ သင် ရွှေဟင်္သာမင်းတို့အား။ ဣဿရိယံ၊ အလုံးစုံသောစည်းစိမ်ကို။ ဝိဿဇာမိ၊ စွန့်လွှတ်ပါ၏။
စစ်သူကြီး စကားဆိုခြင်း
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းရွှေဟင်္သာသည် သာဂလမင်းသည်ပေးအပ်သော ထီးဖြူကို ထိုသာဂလမင်းအားသာလျှင် တစ်ဖန် ပေးတော်မူပြန်၏။ သာဂလမင်းသည်လည်း ရှေးဦးစွာ ရွှေဟင်္သာမင်းတရားစကားကို ငါသည် ကြားနာရပေပြီ၊ မုဆိုးသည်ကား ဤစစ်သူကြီးသုမုခသည် တရားစကားရှိ၏ဟု အလွန်လျှင် ချီးမွမ်းပြောဆို၏။ ဤစစ်သူကြီး သုမုခ၏ တရားကိုလည်း နာခံအံ့ဟု ကြံ၍ သာဂလမင်းသည် ထိုစစ်သူကြီးသုမုခနှင့်တကွ စကားပြောလိုကား-
အဇ္ဈဘာသေယျ ပဏ္ဍိတော။
ကာမသာ ဗုဒ္ဓိသမ္ပန္နော၊ တံ မျာဿ ပရမပ္ပိယံ။
ဟူသော အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၄။ ယထာ စ- ယဒိ၊ အကယ်၍လည်း။ ကာမသာ၊ မိမိ အလိုအားဖြင့်။ ဗုဒ္ဓိသမ္ပန္နော၊ ဉာဏ်ပညာနှင့်ပြည့်စုံသော။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ အယံ သုမုခေါ၊ ဤစစ်သူကြီး သုခသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ယံ၊ အကြင်စကားကို။ အဇ္ဈဘာသေယျ၊ ပြောဆိုရာ၏။ တံ၊ ထိုပြောဆိုသော စကားကို။ မေ၊ ငါသည်။ ပရမပ္ပိယံ၊ အလွန်နှစ်သက်သည်။ အဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။
ထို့နောင်မှ စစ်သူကြီး သုခသည် ထိုမင်းအား ပြောဆိုလိုရကား-
ပဋိဝတ္တုံ န သက္ကောမိ၊
န မေ သော ဝိနယော သိယာ။
ဘူမိပါလော မနုဿိန္ဒော၊ ပူဇာ ဗဟူဟိ ဟေတုဘိ။
နန္တရံ ပတိဝတ္တဗ္ဗံ၊ ပေဿေန မနုဇာဓိပ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၇၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ခလု၊ စင်စစ်သဖြင့်။ အန္တရံ၊ ပချုပ်တွင်းသို့။ ပဝိဋ္ဌော၊ ဝင်သော။ နာဂရာဇာဝ၊ နဂါးမင်းကဲ့သို့။ ပဋိဝတ္တုံ၊ စကား တုံ့ပြန်ဆိုခြင်းငှာ။ န သက္ကောမိ၊ မဝံ့ပါ။ ဧဝံ၊ ဤသို့ စကားတုံ့ ပြာချေသည်ရှိသော်။ သော၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝိနယော၊ ဆုံးမသည်။ န သိယာ၊ မဖြစ်ရာ။
၇၆။ ဘာရဓ၊ ပြည်ကြီးဝန်ကို ရွက်ဆောင်တော်မူတတ်သော။ ဘူပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ သော၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ အမှာကဉ္စေ၊ အကျွန်ုပ်တိုထကျလည်း။ သေဋ္ဌော၊ မြတ်တော်မူပေ၏။ မနုဿိန္ဒော၊ လူတို့ကိုအစိုးရတော်မူသော။ ဘူမိပါလော၊ ရေမြေ့ရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ တွဉ္စ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်လည်း။ ဥတ္တမသတ္တဝေါ၊ မြတ်သော ပုဂ္ဂိုလ်ပေတည်း။ ဗဟူဟိ ဟေတူဘိ၊ များစွာသော အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ပူဇာ၊ ပူဇော်ထိုက်ပေကုန်၏။
၇၇။ မနုဇာဓိပ၊ လူတို့အရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ ရာဇိန္ဒ၊ မင်းများနတ်။ ဘဏတံ-ဘဏန္တာနံ၊ ပြောဆိုတော်မူကြကုန်သော။ တေသံ ဥဘိန္နံ၊ ထိုမင်းနှစ်ပါးတို့၏။ ဝိနိစ္ဆယေ၊ အဆုံးအဖြတ်သည်။ ဝတ္တမာနေ၊ ဖြစ်သည်ရှိသော်။ အန္တရံ၊ မင်းနှစ်ပါးတို့၏ အကြား၌။ ပေဿေန၊ အမှုကြီးငယ်ကို ရွက်ဆောင်ရသောသူသည်။ န ပတိဝတ္တဗ္ဗံ၊ စကားတုံ့ မဆိုရာ။
မင်းကြီး ကျေနပ်ပြီ
သာဂလမင်းသည် ထိုစစ်သူကြီး သုမုခစကားကိုကြားရလျှင် အလွန် နှစ်သက်တော်မူ၏။ မုဆိုးကိုလည်း ချီးမွမ်းတော်မူ၏။ စစ်သူကြီးသုမုမုခမှ တစ်ပါးသော သင်ကဲ့သို့သော သာာသောတရားစကားကို ဟောတော်မူတတ်သော ပုဂ္ဂိုလ်မည်သည် မဖြစ်ရာဟုဆို၍ ထိုသုမုခစစ်သူကြီးအား ချီးမွမ်းလိုရကား-
ပဏ္ဍိတော အဏ္ဍဇော ဣတိ။
နဟေဝ အကတတ္တဿ၊
နရော ဧတာဒိသော သိယာ။
ယာဝတတ္ထိ မယာ ဒိဋ္ဌာ၊ နာညံ ပဿာမိ ဧဒိသံ။
ဧသော စာပိ မမစ္ဆန္ဒော၊ စိရံ ပဿေယျ ဝေါ ဥဘော။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၇၇။ သမ္မဟံသ၊ အဆွေဟင်္သာ။ အဏ္ဍဇော၊ ရွှေဟင်္သာသည်။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိပေ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ နေသာဒေါ၊ မုဆိုးသည်။ ဓမ္မေန၊ ဟုတ်မှန်သောအကြောင်းဖြင့်။ ဝဒတိ ကိရ၊ ဆိုပေသတတ်။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ အကတတ္တဿ၊ သူ့ကျေးဇူးကို မသိသောသူအား။ ဧတာဒိသော၊ ဤသုခစစ်သူကြီးနှင့်တူသော။ နရော၊ ပညာရှိသည်။ န သိယာ၊ မဖြစ်ရာသလျှင်ကတည်း။
၇၉။ ဧဝံ၊ ဤသို့သောအပြားအားဖြင့်။ သုမုခေါ၊ သုမုခသည်။ အဂ္ဂပကတိမာ၊ မြတ်သောသဘော ရှိပေ၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့သောအပြားအားဖြင့်။ ဥတ္တမသတ္တဝေါ၊ ပုဂ္ဂိုလ်မြတ်ပေတည်း။ မယာ၊ ငါသည်။ ဒိဋ္ဌာ၊ မြင်ရဖူးကုန်သော။ ယာဝတာ၊ အကြင်မျှလောက်ကုန်သော သတ္တဝါတို့သည်။ အတ္ထိ- သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာဝတာ-တတ္တကေသု၊ ထိုမျှလောက်ကုန်သော သတ္တဝါတို့တွင်။ ဧဒိသံ၊ ဤစစ်သူကြီးသုမုခနှင့်တူသော။ အညံ၊ တစ်ပါးသောသူကို။ နပဿာမိ၊ မမြင်စဖူး။
၈၀။ သမ္မဟံသ၊ အဆွေဟင်္သာမင်း။ ဝေါ၊ သင်တို့၏။ ပါကတိယာ စ၊ ပြကတေ့ သဘောကြောင့်လည်းကောင်း။ မဓုရေန၊ သာယာစွာသော။ ဝါကျေန စ၊ တရားစကားကြောင့် လည်းကောင်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ တုဋ္ဌော၊ နှစ်သက်လှသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ စီရံ၊ မြင့်ရှည်စွာသော ကာလပတ်လုံး။ ဥဘော၊ နှစ်ခုကုန်သော။ ဝေါ၊ သင်ရွှေဟင်္သာမင်းတို့ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဿေယျ၊ မြင်ချင်ပါ၏။ ဧသော စာပိ၊ ဤသို့ ရှည်မြင့်စွာသော ကာလပတ်လုံး မြင်ချင်ခြင်းသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဆန္ဒော၊ အလိုတည်း။
ဟင်္သာမင်း ပြန်ခွင့်တောင်းခြင်း
ထိုနောက်မှ ဘုရားလောင်းသည် သာဂလမင်းကို ချီးမွမ်းတော်မူလိုရကား -
ပတ္တာ နိဿံသယံ တျာမှာ၊ ဘတ္တိရသ္မာသု ယာ တဝ။
အဒသနေန အသ္မာကံ၊ ဒုက္ခံ ဗဟူသု ပက္ခီသု။
တယာ အနုမတာ မယံ။
တံ ပဒက္ခိဏတော ကတွာ၊ ဉာတိံ ပဿေမုရိန္ဒမ။
ဧသော စာပိ မဟာ အတ္ထော၊
ဉာတိဝိသာသနာ သိယာ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၈၁။ အရိန္ဒမ၊ ရန်သူကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော။ ရာဇိန္ဒ၊ မင်းများနတ်။ ယံ ကိစ္စံ၊ အကြင်အမှုကို။ ပရမေ၊ မြတ်သော။ မိတ္တေ၊ အဆွေ ခင်ပွန်း၌။ ကတံ၊ ပြုအပ်၏။ တံကိစ္စံ၊ ထိုမြတ်သောအဆွေခင်ပွန်း၌ ပြုအပ်သော အမှုကို။ တယာ၊ သင်သည်။ အသ္မာသု၊ ငါတို့၌။ ကတံ၊ ပြုပေ၏။ တဝ၊ သင်မင်းကြီးအား။ အသ္မာသု၊ ငါတို့၌။ ယာ ဘတ္တိ၊ အကြင် အဆွေခင်ပွန်းအဖြစ်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တာယ ဘတ္တိယာ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း၏အဖြစ်သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးနှင့်။ နိဿံသယံ၊ မချွတ်။ ပတ္တာ၊ ရောက်ကုန်သည်။ အမှာ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
၈၂။ အရိန္ဒမ၊ ရန်သူတို့ကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော။ ဘူပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ နူနစ၊ စင်စစ်သော်ကား။ သုမဟာ ဉာတိသံဃဿ၊ အလွန်များစွာသော ဆွေမျိုးအပေါင်း၏။ အဒုံ၊ ဤအမည်ရှိသော။ အန္တရံ၊ ပျက်စီးခြင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ အသ္မာကံ၊ ငါတို့ကို။ အဒဿနေန၊ မမြင်ရသောကြောင့်။ ဗဟူသု၊ မြားစွာကုန်သော။ ပက္ခီသု၊ ဟင်္သာတို့၌။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲခြင်းသည်။ ဥပ္ပန္နံ၊ ဖြစ်လေ၏။
၈၃။ အရိန္ဒမ၊ ရန်သူကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေသံ၊ ထိုဆွေမျိုးဖြစ်ကုန်သော ရွှေဟင်္သာတို့၏။ သောကဝိဃာတာယ၊ စိုးရိမ်ခြင်းကို ဖျောက်အံ့သောငှာ။ တယာ၊ သင်မင်းကြီးသည်။ အနုမတာ၊ ခွင့်ပြုအပ်ကုန်သော။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ တံ၊ အရှင်မင်းကြီးကို။ ပဒက္ခိဏတော၊ လက်ယာရစ်လည်သောအားဖြင့်။ ကတွာ၊ ပြု၍။ ဉာတိံ၊ ဆွေမျိုးအပေါင်းကို။ ပဿေမု၊ မြင်ချင်ပါကုန်၏။
၈၄။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ နရာသဘ၊ လူများသေဌ်နင်း ပြည့်ရှင်မင်း။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်လျှင်။ ဘဝတံ၊ သင်မင်းမြတ်ကို။ ဒဿနာ၊ မြင်ရခြင်းကြောင့်။ ဝိပုလံ၊ များစွာသော။ ပီတိံ၊ နှစ်သက်ခြင်းကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဝိန္ဒာမိ၊ ရပေ၏။ ယာ ဉာတိဝိဿာသနာ၊ အကြင်ဆွေမျိုးကို ဆုံးမခြင်းသည်။ သိယာ၊ ရှိသည်ဖြစ်ရာ၏။ ဧသောစာပိ၊ ဤဆွေမျိုးတို့ကို ဆုံးမခြင်းသည်လည်း။ မဟာအတ္ထော၊ အကျိုးစီးပွား များပါ၏။
ဤသို့ ချီးမွှမ်းပြောဆိုသည်ရှိသော် သာဂလမင်းသည် ထိုရွှေဟင်္သာတို့၏ သွားခြင်းကို ခွင့်ပြုတော်မူ၏။
ဟင်္သာမင်းတို့ ပြန်ကြပြီ
ဘုရားအလောင်းသည်လည်း သာဂလမင်းအား ငါးပါးအပြားရှိသော ဒုဿီလအမှု၌ အပြစ်ကိုလည်းကောင်း, သီလ၏ အကျိုးအာနိသင်ကိုလည်းကောင်း ဟောတော်မူ၍ ဤသီလကို စောင့်ရှောက်တော်မူ၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုတော်မူလော့၊ လေးပါးသော သင်္ဂဟဝတ္ထုတို့ဖြင့် လူအပေါင်းကို သင်္ဂြိုဟ်တော်မူလော့ ဟု ဆုံးမတော်မူခဲ့ပြီးလျှင် စိတ္တကုဋ်တောင်သို့သာလျှင် ကြွတော်မူလေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဥတ္တမံ ဇဝမနွယ၊ ဉာတိသံဃံ ဥပါဂမုံ။
ကေကာတိ မကရုံ ဟံသာ၊ ပုထုသဒ္ဒေါ အဇာယထ။
သမန္တာ ပရိကိရိံသု၊ အဏ္ဍဇာ လဒ္ဓပစ္စယာ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၈၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဓတရဋ္ဌော၊ ဓတရဋ္ဌအမျိုး ဖြစ်သော။ ဟံသရာဇာ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ နရာဓိပံ၊ လူတို့သခင်ဖြစ်သော ပြည့်ရှင်မင်းကို။ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ ဥတ္တမံ၊ မြတ်သော။ ဇဝံ၊ လျင်မြန်ခြင်းကို။ အနွာယ၊ စွဲ၍။ ဒွေ ဟံသရာဇာနော၊ ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့သည်။ ဉာတိသံဃံ၊ ဆွေမျိုးအပေါင်းသို့။ ဥပါဂမုံ၊ ကပ်လေကုန်၏။
၈၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ပရမေ၊ မြတ်ကုန်သော။ အရောဂေ၊ အနာကင်းသည်ဖြစ်၍။ အနုပ္ပတ္တေ၊ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့ ရောက်တော်မူကုန်သော။ တေ ဒိဇေ၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်း နှစ်ပါးတို့ကို။ ဒိသွာန၊ မြင်ကုန်သောကြောင့်။ ဟံသာ၊ ဆွေမျိုးဖြစ်သော ကိုးသောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော ဟင်္သာတို့သည်။ ကေကာတိ၊ ကေကာ-ဟူသော အသံကို။ အကရုံ၊ မြည်ကြကုန်၏။ ပုထုသဒ္ဒေါ၊ များစွာသော အသံသည်။ အဇာယထ၊ ဖြစ်လေ၏။
၈၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဘတ္တုနာ၊ အရှင်ဖြစ်သော ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ ပမုတ္တေန၊ ရန်သူလက်မှ လွတ်သည်ရှိသော်။ ပတီတာ၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဘတ္တုဂါရဝါ၊ အရှင်ကို ရိုသေတတ်ကုန်သော။ တေ အဏ္ဍဇာ၊ ထို ဆွေမျိုးဖြစ်ကုန်သော ကိုးသောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော ဟင်္သာတို့သည်။ လဒ္ဓပစ္စယာ၊ ရအပ်သော ကိုးကွယ်ရာ ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ ပရိကိရိံသု၊ ခြံရံကုန်၏။
ဟင်္သာတို့ ဆုတောင်း
ဤသို့ ခြံရံကုန်ပြီး၍ကား ထိုဟင်္သာတို့သည် အရှင်မင်းကြီး အဘယ်သို့သော အကြောင်းဖြင့် လွတ်တော်မူသနည်းဟု လျှောက်ကြကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် သုမုခစစ်သူကြီးကိုမှီ၍ လွတ်သာအဖြစ်ကိုလည်းကောင်း၊ သာဂလမင်း, မုဆိုးတို့သည် ပြုအပ်သောအမှုကိုလည်းကောင်း ပြောဆိုတော်မူ၏။ ထိုသို့ ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်း ပြောဆိုသောစကားကို ကြားရလျှင် ဟင်္သာအပေါင်းသည် အလွန်နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ သုမုခ စစ်သူကြီးသည်လည်းကောင်း သာဂလမင်းသည်လည်းကောင်း မုဆိုးသားသည်လည်းကောင်း ချမ်းသာစွာ ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ မြင့်ရှည်စွာ အသက်ရှည်ကြပါစေကုန်သတည်း ဟု ဆုတောင်းဆုယူမှု ပြုကြကုန်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် -
ဟံသာ ယထာ ဓတရဋ္ဌာ၊ ဉာတိသံဃံ ဥပါဂမုံ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၈၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဓတရဋ္ဌာ၊ ဓတရဋ္ဌမျိုး ဖြစ်ကုန်သော။ ဟံသာ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့သည်။ ဉာတိသံဃံ၊ ဆွေမျိုးအပေါင်းသို့။ ဥပါဂမုံ ယထာ၊ ချမ်းသာစွာ ကပ်ရကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝံ တထာ၊ ထို့အတူ။ မိတ္တဝတံ၊ အဆွေခင်ပွန်းကောင်းရှိသော သူတို့အား။ ပဒက္ခိဏာ၊ ချမ်းသာကို ဖြစ်စေတတ်ကုန်သော ကြီးပွားခြင်းနှင့် ယှဉ်ကုန်သော။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ အတ္ထာ၊ အကျိုးစီးပွားတို့သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် ဤစူဠဟံသဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့... ယခုသာလျှင် အာနန္ဒာသည် ငါဘုရားအကျိုးငှာ မိမိအသက်ကို စွန့်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေးအခါ၌လည်း အာနန္ဒာသည် ဘုရား၏ အကျိုးငှာ မိမိအသက်ကို စွန့်ဖူးပြီ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဆန္နမထေရ်သည် ထိုအခါ မုဆိုးဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတြာသည် ထိုအခါ သာဂလမင်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ရွှေဟင်္သာစစ်သူကြီး သုမုခ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ကိုးသောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော ဟင်္သာအပေါင်းတို့ ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ကိုးသောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော ဟင်္သားအပေါင်းတို့၏အရှင်ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်း ဖြစ်ဖူးပြီဟု ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။
ကျေးဇူးရှင်တွက်၊ စွန့်အသက်၊ တိုးတက်ချမ်းသာရာ
ရှေးဦးစွာသော စူဠဟံသဇာတ် ပြီး၏။
*****
အသီတိနိပါတ်
၂။ မဟာဟံသဇာတ်
တပည့်လိမ္မာ၍ ဆရာအသက်ချမ်းသာခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသခင်သည် ဧတေ ဟံသာ ပက္ကမန္တိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာဟံသဇာတ်ကို ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်၏ အသက်ကိုစွန့်ခြင်းကိုပင်လျှင် အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် အောက်စူဠဟံသဇာတ်၌ ဆိုအပ်ပြီးသည်နှင့် တူသလျှင်ကတည်း။ အထူးကား- ဤမဟာဟံသဇာတ်၌ သဗ္ဗညူဘုရားသခင်သည် အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူသည်ရှိသော် ဤအကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ သံယမအမည်ရှိသော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုမင်းအား ခေမာအမည်ရှိသော မိဖုရားကြီးသည် ရှိ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းသည် ကိုးသောင်းသော ဟင်္သာအပေါင်းခြံရံလျက် စိတ္တကုဋ်တောင်၌ နေတော်မူ၏။
အိပ်မက်ထဲမှာ ရွှေဟင်္သာ
ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ခေမာမိဖုရားကြီးသည် မိုးသောက်ထအခါ၌ အိပ်မက်မြင်မက်၏။ ရွှေဟင်္သာတို့သည် လာလတ်ကုန်၍ ရာဇပလ္လင်၌နေကုန်လျက် သာယာသောအသံဖြင့် တရားဟောကုန်၏။ ခေမာမိဖုရားကြီးသည် ကောင်းချီးပေးလျက် တရားတော်ကိုနာစဉ် တရားနာခြင်းဖြင့် မရောင့်ရဲမီသာလျှင် ညဉ့်သည်လင်းလတ်၏။ ဟင်္သာတို့သည် တရားဟောပြီးကုန်ပြီးလျှင် ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်နန်းတံခါးဖြင့်ထွက်၍ သွားကုန်၏။ ထိုမိဖုရားသည် လျင်မြန်စွာထလတ်၍ ပြေးသွားကုန်သော ဟင်္သာတို့ကို ဖမ်းကြပါကုန်လော့၊ ဖမ်းကြပါကုန်လော့ဟု ဆို၍ လက်ကိုဆန့်စဉ်ပင်လျှင် နိုး၏။ ထိုမိဖုရားကြီးစကားကို ကြားကုန်၍ ကိုယ်လုပ်မောင်းမတို့လည်း ဟင်္သာတို့သည် အဘယ်မှာနည်းဟု အတန်ငယ် ပြက်ရယ်ပြုကြကုန်၏။
မိဖုရားကြီး ချင်ခြင်းဖြစ်
ခေမာ မိဖုရားကြီးသည် ထိုခဏ၌ အိပ်မက်အဖြစ်ကိုသိ၍ ငါသည် မဟုတ်မမှန်သည်ကို မမြင်မက်ရာ၊ မချွတ်လျှင် ဤလောက၌ ရွှေဟင်္သတို့သည် ရှိကုန်လတ္တံ့၊ စင်စစ်သော်ကား အကယ်၍ ရွှေဟင်္သာတို့၏တရားကို နာလိုပါ၏ဟု အရှင်မင်းကြီးကို တင်လျှောက်အံ့၊ ငါတို့သည် ရွှေဟင်္သာမည်သည်ကို မမြင်ဖူးပါကုန်၊ ဟင်္သာတို့ တရားစကားမည်သည်လည်း မဖြစ်ဖူးသည်သာလျှင်တည်းဟုဆို၍ အားမထုတ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့။ ချင်ခြင်းဖြစ်ပါ၏ဟု တင်လျှောက်သည်ရှိသော်ကား အမှတ်မရှိသောအကြောင်းဖြင့် ရှာတော်မူလတ္တံ့၊ ဤသို့ ရှာတော်မူသည်ရှိသော် ငါ၏စိတ်အလိုသည် ပြည့်စုံလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ထိုမိဖုရားကြီးသည် ဖျားနာဟန်ပြုသဖြင့် ကိုယ်လုပ်မောင်းမတို့အား အမှတ်သညာကိုပေး၍ အိပ်၏။
မင်းသည် မင်း၏နေရာ၌ နေသည်ရှိသော် ထိုမိဖုရားကြီးအား မြင်သင့်သောအခါ၌ ထိုမိဖုရားကြီးကိုမမြင်၍ ခေမာ မိဖုရားကြီးသည် အဘယ်မှာနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဖျားနာပါ၏ဟု တင်လျှောက်ကုန်လတ်သော် ထိုမိဖုရားကြီးအထံသို့ သွားပြီးလျှင် အိပ်ရာတစ်ပိုင်းက ထိုင်တော်မူ၍ ကျောကိုသုံးသပ်လျက် ရှင်မိဖုရားအား အဘယ် မချမ်းသာသနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး... အကျွန်ုပ်အား တစ်ပါးသော မချမ်းသာခြင်းမည်သည် မရှိပါ၊ ချင်ခြင်းသည်ကား ဖြစ်ပါ၏ဟု တင်လျှောက်၏။ ရှင်မိဖုရား... ထိုသို့ဖြစ်လျှင် ငါအားပြောဆိုလော့၊ အကြင်ဝတ္ထုကို ရှင်မိဖုရား အလိုရှိ၏။ ထိုဝတ္ထုကိုလျှင် ရှင်မိဖုရားအား လျင်စွာ ဆက်စေအံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး... အကျွန်ုပ်သည် ဆောက်အပ်သောထီးဖြူရှိသော ရာဇပလ္လင်၌နေသော တစ်ခုသောရွှေဟင်္သာမင်းအား ပန်းနံ့သာအစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်ခြင်းကိုပြု၍ ကောင်းချီးပေးလျက် တရားစကားကိုနာခြင်းငှာ အလိုရှိပါ၏။ အကယ်၍ ရအံ့၊ ဤသို့ ရပါသည်ရှိသော် ကောင်း၏။ အကယ်၍ မရအံ့၊ အကျွန်ုပ်အသက်သည် မရှိပြီဟု တင်လျှောက်၏။
မင်းကြီး ရွှေဟင်္သာရှာခြင်း
ထိုအခါ မိဖုရားကြီးကို မင်းသည် လူ့ပြည်၌ အကယ်၍ ရှိအံ့၊ ရပါလတ္တံ့၊ မစိုးရိမ်လင့်ဟု ထိုမိဖုရားကြီးကို နှစ်သိမ့်စေပြီးလျှင် ကျက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းမှ ထွက်တော်မူခဲ့၍ မှူးတော်မတ်တော်တို့နှင့်တကွ တိုင်ပင်တော်မူ၏။ အို... အမတ်တို့... ခေမာမိဖုရားကြီးသည် ရွှေဟင်္သာမင်း၏ တရားစကားကိုနာခြင်းငှာ ရသည်ရှိသော် အသက်ရှင်အံ့၊ မရသည်ရှိသော် အကျွန်ုပ်အသကျ မရှိပြီဟု ငါ့အား တင်လျှောက်၏။ ရွှေဟင်္သာတို့မည်သည် ရှိပါကုန်မည်လော ဟု မေးတော်မူလတ်သော် အရှင်မင်းမြတ်... အကျွန်ုပ်တို့သည် မမြင်ဖူး ကြားဖူးပါကုန် ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ အဘယ်သူတို့သည် သိပါကုန်အံ့နည်းဟု မေးတော်မူပြန်သော် အရှင်မင်းမြတ်... ပုဏ္ဏားတို့သည် သိကုန်ရာ၏ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။
မင်းသည် ပုဏ္ဏားတို့ကို ခေါ်တော်မူပြီးလျှင် ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုတော်မူ၍ ဆရာတို့... ရွှေဟင်္သာတို့သည် ရှိကုန်မည်လောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းမြတ်... ရှိပါကုန်၏။ အကျွန်ုပ်တို့ ဗေဒင်ကျမ်းတို့၌ ငါးတို့သည်လည်းကောင်း၊ ပုစွန်တို့သည်လည်းကောင်း၊ လိပ်တို့သည်လည်းကောင်း၊ သမင်တို့သည်လည်းကောင်း၊ ဥဒေါင်းတို့သည်လည်းကောင်း၊ ဟင်္သာတို့သည်လည်းကောင်း တိရစ္ဆာန်ဖြစ်ကုန်သော ဤသတ္တဝါတို့သည် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိကုန်၏ဟု လာပါကုန်၏။ ထိုတိရစ္ဆာန်တို့တွင် ဓတရဋ္ဌမျိုးဖြစ်ကုန်သော ရွှေဟင်္သာတို့မည်သည်ကား ပညာရှိကုန်၏။ ဉာဏ်နှင့်ပြည့်စုံကုန်၏။ ဤသို့လျှင် လူတို့နှင့်တကွ ခုနစ်ယောက်သောသူတို့သည် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိကုန်၏ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။
ထိုသို့ တင်လျှောက်သောစကားကို ကြား၍ မင်းသည် ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍ ဆရာတို့... ဓတရဋ္ဌမျိုး ဖြစ်ကုန်သော ရွှေဟင်္သာတို့သည် အဘယ်အရပ်၌ နေကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းမြတ်... အကျွန်ုပ်တို့သည် မသိပါကုန်ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ဆရာတို့မသိကုန်သည်ရှိသော် အဘယ်သူတို့သည် သိပါကုန်အံ့နည်းဟု မေးတော်မူပြန်၏။ အရှင်မင်းကြီး... မုဆိုးသားတို့သည် သိပါကုန်လတ္တံ့ဟု တင်လျှောက်ကုန်လတ်သော် မိမိနိုင်ငံအတွင်း၌ရှိကုန်သော အလုံးစုံကုန်သောမုဆိုးတို့ကို စည်းဝေးစေ၍ မေးတော်မူ၏။ အမောင်တို့... ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိကုန်သော ဓတရဋ္ဌမျိုးဖြစ်ကုန်သော ဟင်္သာတို့သည် အဘယ်အရပ်၌ နေကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ ထိုအခါ တစ်ယောက်သောမုဆိုးသည် အရှင်မင်းမြတ် ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် စိတ္တကုဋ်တောင်၌ နေကုန်သတတ်ဟု အကျွန်ုပ်တို့ အမျိုးအဆက်ဆက်မှ ပြောဆိုကြပါကုန်၏ဟု တင်လျောက်၏။
ထို ရွှေဟင်္သာတို့ကို ဖမ်းယူအံ့သောအကြောင်းကို သင်သိ၏လောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းမြတ်... အကျွန်ုပ် မသိပါဟု တင်လျှောက်လတ်သော် အဘယ်သူတို့သည် သိကုန်အံ့နည်းဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်မင်းမြတ်... ပုဏ္ဏားတို့သည် သိပါကုန်လတ္တံ့ဟု တင်လျှောက်၏။
ရေကန်တူးစေခြင်း
ထိုမင်းသည် ပုဏ္ဏားပညာရှိတို့ကို ခေါ်စေတော်မူ၍ စိတ္တကုဋ်တောင်၌ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဟင်္သာတို့ရှိသောအဖြစ်ကို ကြား၍ ထိုရွှေဟင်္သာတို့ကို ဖမ်းယူအံ့သောအကြောင်းကို သိကြကုန်၏လောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းမြတ်... ထိုရွှေဟင်္သာတို့ကိုသွား၍ဖမ်းယူသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် ထိုရွှေဟင်္သာတို့ကို မြို့တော်အနီးသို့သွေးဆောင်၍ ဖမ်းယူပါကုန်အံ့ဟု တင်လျှောက်ကုန်လတ်သော် ဥပါယ်တမျဉ်သည် အဘယ်နည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းမြတ်... မြို့တော်မှမနီးမဝေး သုံးဂါဝုတ်ရှိသောမြောက်အရပ်၌ သုံးဂါဝုတ်အတိုင်းအရှည်ရှိသော ခေမာမည်သောအိုင်ကို တူးစေ၍ ရေဖြင့်ပြည့်စေပြီးလျှင် အထူးထူးသော စပါးမျိုးတို့ကို စိုက်ပျိုးစေ၍ ငါးပါးသောအဆင်းရှိသော ကြာပဒုမ္မာတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းသည်ကို ပြုစေတော်မူပြီးလျှင် ပညာရှိသော မုဆိုးတစ်ယောက်ကိုအပ်နှင်း၍ လူတို့အား ချဉ်းကပ်စိမ့်သောငှာ မပေးမူ၍ အိုင်လေးထောင့်တို့၌ တည်သူတို့ကို ဘေးမဲ့ပေးခြင်းကို ကြွေးကြော်စေတော်မူကုန်လော့၊ ထို ဘေးမဲ့ကြွေးကြော်သံကို ကြားကုန်လျှင် အထူးထူးသောငှက်တို့သည် အရပ်ဆယ်မျက်နှာမှ သက်ကြကုန်လတ္တံ့၊ ထိုသို့ အထူးထူးသောငှက်တို့သည် သက်ကြကုန်သည်ရှိသော် ထိုရွှေဟင်္သတို့သည်လည်း အဆင့်ဆင့်ဖြင့် ထိုအိုင်၏ ဘေးမရှိသောအဖြစ်ကိုကြား၍ လာကုန်လတ္တံ့၊ ထိုသို့ လာကုန်သည်ရှိသော် ထိုရွှေဟင်္သာတို့ကို သားမြီးကွင်းတို့ဖြင့်ထောင်စေ၍ ဖမ်းယူတော်မူကုန်လော့ဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။
ထိုသို့တင်လျှောက်သော စကားကိုကြား၍ မင်းသည် ထိုပုဏ္ဏားတို့ တင်လျှောက်သောအရပ်၌ ဆိုအပ်ပြီးသော အခြင်းအရာရှိသောအိုင်ကို တူးစေပြီးလျှင် လိမ္မာသောမုဆိုးတစ်ယောက်ကို ခေါ်စေတော်မူ၍ ထိုမုဆိုးအား အသပြာတစ်ထောင်ပေး၍ သင်သည် ဤနေ့မှစ၍ မိမိအမှုကို မပြုလင့်၊ ငါသည် သင်၏သားမယားတို့ကို မွေးကျွေးအံ့၊ သင်သည် မမေ့မလျော့ ခေမာအိုင်ကိုစောင့်လျက် လူတို့ကိုဖဲစေ၍ အိုင်လေးထောင့်တို့၌ ဘေးမဲ့ကိုကြွေးကြော်၍ လာတိုင်းလာတိုင်းကုန်သော ငှက်တို့ကို ငါ့အား ကြားလာလှည့်၊ ရွှေဟင်္သာတို့သည် လာကုန်သည်ရှိသော် များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ရလတ္တံ့ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုမုဆိုးကို နှစ်သိမ့်စေသဖြင့် ခေမာအိုင်ကို အပ်နှင်းတော်မူ၏။ ထိုမုဆိုးသည် ထိုအခါမှစ၍ မင်းမိန့်မှာတော်မူသည့် နည်းဖြင့်လျှင် ထိုအိုင်၌ကျင့်၏။ ခေမာအိုင်ကို စောင့်ရှောက်၏။ ထိုသို့ ခေမာအိုင်ကို စောင့်ရှောက်သောကြောင့် ထိုမုဆိုးအား ခေမာမုဆိုးဟူ၍သာလျှင် ထင်ရှားလေ၏။
ဟင်္သာတို့လာကြပြီ
ထိုအခါမှစ၍ အထူးထူးအပြားပြားကုန်သော ငှက်တို့သည် သက်ကုန်၏။ ခေမာအိုင်သည် ဘေးမရှိ၊ ငြိမ်းချမ်းသာယာ၏ဟု အဆင့်ဆင့်ကြွေးကြော်သဖြင့် အထူးထူးသောဟင်္သာတို့သည် လာလတ်ကုန်၏။ ရှေးဦးစွာ တိဏဟင်္သာမျိုးတို့သည် လာလတ်ကုန်၏။ ထိုတိဏဟင်္သာတို့၏ ကြွေးကြော်သံကြောင့် ပဏ္ဍုဟင်္သာမျိုးတို့သည် လာလတ်ကုန်၏။ ထိုပဏ္ဍုဟင်္သာတို့၏ ကြွေးကြော်သံကြောင့် မနောသိလာမျိုးဖြစ်ကုန်သော ဟင်္သာတို့သည် လာလတ်ကုန်၏။ ထိုမနောသိလာမျိုးဖြစ်ကုန်သော ဟင်္သာတို့၏ ကြွေးကြော်သံကြောင့် သေတဟင်္သာမျိုးတို့သည် လာလတ်ကုန်၏။ ထိုသေတဟင်္သာမျိုး ဖြစ်ကုန်သော ဟင်္သာတို့၏ကြွေးကြော်သံကြောင့် ပါကဟင်္သာမျိုးတို့သည် လာလတ်ကုန်၏။
ထိုပါကဟင်္သာမျိုးတို့သည် လာလတ်ကုန်သည်ရှိသော် ခေမာမုဆိုးသည်သွား၍ မင်းအားလျှောက်၏။ အရှင်မင်းမြတ်... အမျိုးငါးပါးရှိကုန်သော ဟင်္သာတို့သည် လာလတ်ကုန်၍ အိုင်၌ကျက်စားကုန်ပြီ၊ ပါကဟင်္သာမျိုးတို့ လာသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ယခုအခါ နှစ်ရက်သုံးရက်ဖြင့် ရွှေဟင်္သာတို့သည် လာပါကုန်လတ္တံ့၊ အရှင်မင်းမြတ် စိုးရိမ်တော်မမူလင့်ဟု တင်လျှောက်၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် ခေမာမုဆိုးမှ တစ်ပါးသောသူသည် ထိုခေမာအိုင်သို့မသွားအပ်၊ အကြင်သူသည်သွားအံ့၊ ထိုသူသည် လက်ခြေဖြတ်ခြင်းသို့လည်းကောင်း၊ အိမ်ဖျက်ဆီးခြင်းသို့ လည်းကောင်း ရောက်လတ္တံ့ ဟု မြို့တော်အလုံး၌ စည်လည်စေတော်မူ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ထိုအိုင်သို့ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် မသွားဝံ့ပြီ။ စိတ္တကုဋ်တောင်၏ မနီးမဝေး၌ကား ရွှေဂူဝယ် ပါကဟင်္သာမျိုးတို့သည် နေကုန်၏။ ထိုပါကဟင်္သာမျိုးတို့သည် ကြီးသော ခွန်အားရှိကုန်၏။ ဓတရဋ္ဌဟင်္သားမျိုးနှင့်သာလျှင် တကွနေကုန်၏။ ထိုပါကဟင်္သာမျိုးတို့၏ ကိုယ်အဆင်းသည်သာလျှင်ထူး၏။ ပါကဟင်္သာမင်း၏ သမီးသည်ကား ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိ၏။ ထိုပါကဟင်္သာမင်းသည် ထိုသမီးကို ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းအား လျောက်ပတ်၏ဟု ကြံ၍ ထိုဓတရဋ္ဌ ရွှေဟင်္သာမင်းအား မိဖုရားကြီးပြု၍ ဆက်စေ၏။ ထိုပါကဟင်္သာမင်း၏ သမီးတော်ကို ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းသည် အလွန်ချစ်နှစ်သက်တော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကြောင့်လျှင် ထိုဟင်္သာမျိုးနှစ်ပါးတို့သည် အချင်းချင်း အကျွမ်းဝင်ကုန်သည် ဖြစ်၏။
ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်း၏ အခြံအရံဟင်္သာတို့သည် ပါကဟင်္သာတို့ကို မေးကုန်၏။ ဤနေ့တို့၌ သင်တို့သည် အဘယ်အရပ်၌ ကျက်စားကြကုန်သနည်းဟု မေးကုန်၏။ ငါတို့သည် ဗာရာဏသီပြည်မှ မနီးမဝေးသောအရပ်၌ ခေမာအမည်ရှိသောအိုင်ဝယ် ကျက်စားကြကုန်၏။ သင်တို့သည်ကား အဘယ်အရပ်သို့ လှည့်လည်ကုန်သနည်းဟု မေးကုန်၏။ ငါတို့သည် ဤမည်သောအရပ်သို့ လှည့်လည်ကြကုန်၏ဟု ပြောဆိုလတ်သော် အဘယ်ကြောင့် ခေမာအိုင်သို့ သင်တို့မသွားကြကုန်သနည်း၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုခေမာအိုင်သည် နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်ရှိ၏။ အထူးထူးသော ငှက်မျိုးတို့ဖြင့် ပြွမ်း၏။ ကြာမျိုးငါးပါးတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်၏။ အထူးထူးသော စပါးတို့ဖြင့်ပြည့်စုံ၏။ အထူးထူးသော ပျားပိတုန်းတို့ဖြင့် ရင့်ရူရွှင်မြူးရာလည်း ဖြစ်၏။ အိုင်လေးထောင့်တို့၌ အမြဲလျှင်ဖြစ်သော ဘေးမဲ့ကြွေးကြော်သံသည် ဖြစ်၏။ ထိုခေမာအိုင်သို့ ချဉ်းကပ်အံ့သောငှာဝံ့သော တစုံစ်တစ်ယောက်သော သူမည်သည်မရှိ၊ တစ်ပါးသောဘေးရန်ကို ပြုခြင်းကား အဘယ်ဆိုဖွယ်ရှိအံ့နည်း၊ ဘေးရန်မရှိသည်သာတည်း၊ ခေမာအိုင်သည် ဤသို့သဘောရှိ၏ဟု ထိုခေမာအိုင်ကို ချီးမွမ်းကြကုန်၏။
ဟင်္သာမင်း တားမြစ်ခြင်း
ထိုဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်း၏ အခြံအရံတို့သည် ထိုပါကဟင်္သာတို့၏စကားကို ကြားကုန်၍ ဗာရာဏသီပြည်၏အနီး၌ ဤသို့သဘောရှိသော ခေမာအမည်ရှိသောအိုင်သည် ရှိပါသတတ်၊ ပါကဟင်္သာတို့သည် ထိုခေမာအိုင်သို့သွားကုန်၍ အစာကိုယူကုန်၏။ အရှင်တို့သည်လည်း ဓတရဋ္ဌဟင်္သာမင်းအား တင်လျှောက်ကုန်လော့။ အကယ်၍ ခွင့်ပြုတော်မူကုန်အံ့၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်လည်း ထိုခေမာအိုင်သို့သွား၍ အစာကိုယူပါကုန်အံ့ဟု စစ်သူကြီး သုမုခအား ကြားလျှောက်ကြကုန်၏။ စစ်သူကြီးသုမုခသည် မိမိအရှင်ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းအား ထိုအကြောင်းကို တင်လျှောက်၏။ ဘုရားလောင်း ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာသည် လူတို့မည်သည်ကား များသောမာယာရှိကုန်၏။ ကြမ်းတမ်းသော အတိုင်အပင်ရှိကုန်၏။ ဥပါယ်တံမျဉ်၌ လိမ္မာကုန်၏။ ထိုခေမာအိုင်၌ အကြောင်းရှိသည် ဖြစ်ရာ၏။ ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး ဤအိုင်သည်မရှိ၊ ယခုအခါ၌ ပြုအပ်၏။ ငါတို့ကို ဖမ်းယူခြင်းငှာ ပြုသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံတော်မူ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းသည် စစ်သူကြီးသုမုခအား မိန့်တော်မူ၏။ သုမုခ... သင်သည် ထိုခေမာအိုင်သို့ သွားခြင်းကို မနှစ်သက်လင့်၊ ထိုခေမာအိုင်ကို လူတို့သည် ကုသိုလ်ကောင်းမှုအလို့ငှာ မပြုအပ်၊ ငါတို့ကို ဖမ်းယူခြင်းငှာသာ ပြုအပ်၏။ လူတို့မည်သည်ကား များသောမာယာရှိကုန်၏။ ကြမ်းတမ်းသော အတိုင်အပင် ရှိကုန်၏။ ဥပါယ်တံမျဉ်၌ လိမ္မာကုန်၏။ သင်တို့သည် မိမိတို့ဥစ္စာဖြစ်သော ကျက်စားရာ၌သာလျှင် ကျက်စားကြကုန်လော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။
ရွှေဟင်္သာတို့ လာကြပြီ
ရွှေဟင်္သာတို့သည် ခေမာအိုင်သို့ သွားလိုကုန်သည်သာလျှင် ဖြစ်ပါကုန်၏ဟု နှစ်ကြိမ်မြောက်လည်းကောင်း၊ သုံးကြိမ်မြောက်လည်းကောင်း စစ်သူကြီးသုမုခအား ကြားလျှောက်ကြကုန်၏။ ထိုစစ်သူကြီးသုမုခသည် ထိုအခြံအရံ ရွှေဟင်္သာတို့ ခေမာအိုင်သို့ သွားလိုကြကြောင်းကို ဘုရားလောင်း ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းအား တင်လျှောက်ပြန်၏။ ထိုသို့ စစ်သူကြီးသုမုခ တင်လျှောက်သောအခါ ဘုရားလောင်းသည် ငါ၏ဆွေမျိုးတို့သည် ငါ့ကိုမှီ၍ မပင်ပန်းစေကုန်လင့်ဟု နှလုံးသွင်းတော်မူ၍ ထိုသို့ဖြစ်လျှင်ကား သွားကုန်အံ့ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ရွှေဟင်္သာအပေါင်း ကိုးသောင်းခြံရံလျက် ထိုခေမာအိုင်သို့ ကြွသွားတော်မူ၍ အစာကိုယူလျက် ဟင်္သာတို့၏ ကစားပြုံးရွှင်ခြင်းကို ကစားပြုံးရွှင်တော်မူပြီး၍ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့သာလျှင် တစ်ဖန် ပြန်လည်တော်မူခဲ့၏။ ခေမာမုဆိုးသည် ထိုရွှေဟင်္သာတို့ကျက်စား၍ ပြန်လည်သောအခါ သွား၍ ထိုရွှေဟင်္သာတို့လာကြောင်းကို မင်းအား လျှောက်၏။ မင်းသည် အလွန်နှစ်သက်တော်မူသည်ဖြစ်၍ အချင်း ခေမာမုဆိုး... တစ်ကောင်သော ရွှေဟင်္သာကိုလည်းကောင်း၊ နှစ်ကောင်သော ရွှေဟင်္သာကိုလည်းကောင်း ဖမ်းယူခြင်းငှာ သင်သည် လုံ့လပြုလော့၊ သင့်အား များစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ငါပေးအံ့ဟု ဆို၍ စားနပ်ရိက္ခာပေး၍ ထိုမုဆိုးကို လွှတ်တော်မူလိုက်၏။ ထိုမုဆိုးသည် ခေမာအိုင်သို့သွား အိုးစရည်းနှင့်တူသော ချိုင့်၌နေ၍ ဟင်္သာတို့ ကျက်စားရာအရပ်ကို စုံစမ်း၏။ ဘုရားအလောင်းတို့ မည်သည်ကား လျှပ်ပေါ်သော ကျက်စားခြင်းသည် မဖြစ်ကုန်၊ ထို့ကြောင့် ဘုရားလောင်းသည် ဆင်းသက်ရာအရပ်မှစ၍ အစဉ်အတိုင်း ကျက်စားသဖြင့် သလေးကိုစားလျက် သွား၏။ ဘုရားလောင်းမှ ကြွင်းကုန်သော ဟင်္သာတို့သည် ထိုမှဤမှ စားကုန်လျက်လျှင် သွားကုန်၏။ ထိုအခါ ခေမာမုဆိုးသည် ဤရွှေဟင်္သာသည်ကား လျှပ်ပေါ်သော ကျက်စားခြင်းမရှိ၊ ဤရွှေဟင်္သာကို ထောင်ခြင်းငှာသင့်၏ဟု ကြံ၍ နက်ဖြန်နေ့၌ ရွှေဟင်္သာတို့သည် အိုင်သို့မသက်ကုန်မီလျှင် အိုးစရည်းနှင့်တူသော ချိုင့်၌နေလျက် ထိုအရပ်သို့သွား၍ မနီးမဝေး၌ မိမိကိုယ်ကို ချိုင့်ဖြင့်ဖုံးလွှမ်း၍ အပေါက်ဖြင့် ကြည့်လျက်နေ၏။ ထိုခဏ၌ ဘုရားလောင်း ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းသည် ဟင်္သာကိုးသောင်းခြံရံလျက် ယမန်နေ့ ဆင်းသက်ရာအရပ်၌သာလျှင် ဆင်းသက်တော်မူ၍ အပိုင်းအခြားအတွင်း၌နေလျက် ကျက်စားပြီးသော် သွားလေ၏။
ရွှေဟင်္သာမင်း
ခေမာမုဆိုးသည် ချိုင့်ပေါက်ဖြင့်ကြည့်လတ်သော် အဆင်း၏ မြတ်သောတင့်တယ်ခြင်း အစုသို့ရောက်သော ဘုရားလောင်း ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်း၏ ကိုယ်ကိုမြင်ရလျှင် ဤရွှေဟင်္သာသည် လှည်းပုံတောင်း အတိုင်းအရှည်ရှိသော ကိုယ်ရှိ၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိ၏။ သုံးကြောင်းကုန်သော နီသောအရေးတို့ဖြင့်လည်၍ ခြံရံအပ်၏။ သုံးကြောင်းကုန်သော အရေးတို့သည် လည်မှဆင်းသက်၍ ရင်၏ဘယ်ညာအရပ်မှ လျှောက်၍သွားကုန်၏။ အရေးသုံးကြောင်းတို့သည် နောက်အဖို့ဖြင့် ထုတ်ချင်းလျှို သွားလေကုန်၏။ ကမ္ဗလာနီချည်ဖြင့် ဖွဲ့အပ်သော ဆိုင်း၌ထားအပ်သော ရွှေတုံးကဲ့သို့ အလွန်တင့်တယ်၏။ ဤရွှေဟင်္သာသည် ထိုဟင်္သာတို့၏ မင်းဖြစ်ရာ၏။ ဤရွှေဟင်္သာကိုသာလျှင် ငါဖမ်းအံ့ဟု ကြံ၏။ ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းသည်လည်း များစွာသောအစာကို စားပြီးလျှင် ရေကစားခြင်းကိုကစား၍ ဟင်္သာအပေါင်းခြံရံလျက် စိတ္တကုဋ်တောင်သို့သာလျှင် ကြွတော်မူ၏။ ဤနည်းဖြင့်လျှင် ငါးရက်တိုပတ်လုံး အစာကိုယူတော်မူ၏။
ဖမ်းမိလေပြီ
ခြောက်ရက်မြောက်သောနေ့၌ကား ခေမာမုဆိုးသည် မည်းနက်သော မြင်းမြီးဖြင့်ပြီးသော မြဲမြံခိုင်ခံသောကြိုးကို ကျစ်ပြီးလျှင် လှံတံ၌ ကျော့ကွင်းကိုဖွဲ့၍ နက်ဖြန် ဟင်္သာမင်းသည် ဤအရပ်၌ သက်လတ္တံ့ဟု ဟုတ်မှန်သောအားဖြင့်သိ၍ ရေထဲ၌ လှံတံကျော့ကွင်းကိုထောင်၏။ နက်ဖြန်နေ့၌ ရွှေဟင်္သာမင်း သက်သည်ရှိသော် ခြေကိုကျော့ကွင်း၌ သွတ်သွင်းလျက် သက်မိ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း၏ခြေကို ကျော့ကွင်းသည် သံပြားဖြင့်ငင်သကဲ့သို့ ဖွဲ့၍ယူ၏။ ရွှေဟင်္သာမင်းသည် ကျော့ကွင်းကို ဖြတ်အံ့ဟု ကြံ၍ အဟုန်ကိုဖြစ်စေလျက် ငင်၍ချီ၏။ ရှေးဦးစွာငင်သောအကြိမ်၌ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော အရေသည် ပြတ်၏။ နှစ်ကြိမ်မြောက်ငင်ရာ၌ ကမ္ဗလာနီအဆင်းနှင့်တူသော အသားသည် ပြတ်၏။ သုံးကြိမ်မြောက်ငင်ရာ၌ အကြောသည် ပြတ်၏။ လေးကြိမ်မြောက်ငင်သော်ကား ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်း၏ခြေသည် ပြတ်ရာ၏။ မင်းအား အင်္ဂါချို့တဲ့ခြင်း မည်သည်ကား မလျှောက်ပတ်၊ ထို့ကြောင့် အားထုတ်ခြင်းလုံ့လကို ပြုတော်မမူပြီ။ အားကြီးသော ဝေဒနာတို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းသည် ငါသည် ကျော့ကွင်းမိသော မြည်သံကို အကယ်၍မြည်အံ့၊ ငါ၏ ဆွေမျိုးတို့သည် စိတ်နှလုံး ထိတ်လန့်ကုန်သည်ဖြစ်၍ အစာကိုမယူဘဲလျှင် ဆာမွတ်သော ကိုယ်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ပြေးသွားကုန်သော် မဟာသမုဒ္ဒရာ၌ ကျကုန်လတ္တံ့ဟု ကြံတော်မူ၏။
ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားအလောင်းသည် ကြီးသောဝေဒနာကို သည်းခံတော်မူလျက် ကျော့ကွင်း၌ အမိခံရသည်ဖြစ်ပါလျက် သလေးစပါးကို စားသကဲ့သို့ဖြစ်၍ ထိုဟင်္သာအပေါင်းတို့၏ အလိုရှိတိုင်းစားပြီး၍ ဟင်္သာတို့၏ကစားခြင်းကို ကစားသောအခါ၌လျှင် သည်းစွာသောအသံဖြင့် ကျော့ကွင်းမိသောအသံကို မြည်၏။ ထိုအသံကိုကြား၍ ဟင်္သာတို့သည် သေဘေးမှ ကြောက်ကုန်ရကား အစုအစု စိတ္တကုဋ်တောင်သို့ရှေးရှု၍ ဆိုအပ်ပြီးသောနည်းဖြင့်လျှင် ပြန်သွားကြကုန်လေ၏။
သုမုခစစ်သူကြီး ပြန်လာခြင်း
သုမုခစစ်သူကြီးသည်လည်း အောက်၌ဆိုအပ်ပြီးသောနည်းဖြင့်လျှင် စုံစမ်းရှာဖွေ၍ သုံးခုသောအစုတို့၌လည်း မိမိအရှင်ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းကို မမြင်၍ မချွတ်လျှင် ဤဘေးသည် ငါတို့၏ အရှင်မင်းကြီးအားသာလျှင် ဖြစ်၏ဟု ကြံ၍ ပြန်လည်ခဲ့သဖြင့် လာလတ်သည်ရှိသော် သွေးလိမ်းကျံလျက် ဆင်းရဲကြင်နာစွာ ညွန်ပျောင်းအပြင်၌ ကျော့ကွင်းမိသဖြင့် လျောင်းလျက်နေသာ ဘုရားလောင်းကိုမြင်၍ အရှင်မင်းကြီး ကြောက်တော်မမူလင့်၊ အကျွန်ုပ်သည် မိမိအသက်ကိုစွန့်၍ အရှင်မင်းကြီးတို့ကို လွှတ်ပါစေအံ့ဟု ဆိုလျက် ကောင်းကင်မှသက်လတ်၍ ဘုရားလောင်းကို နှစ်သိမ့်စေလျက် ညွန်ပျောင်းအပြင်၌ နေလာ၏။
ဟင်္သာမင်းက ပြန်လွှတ်ခြင်း
ဘုရားလောင်းသည် ကိုးသောင်းကုန်သော ဟင်္သာအပေါင်းတို့သည် ငါ့ကိုစွန့်၍ ပြေးသွားကုန်သည်ရှိသော် ဤသုမုခသည် တစ်ယောက်တည်းသာလျှင် လာ၏။ အသို့နည်း၊ မုဆိုးလာသောအခါ ငါ့ကိုစွန့်၍ ပြေးသွားလတ္တံ့လော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ မပြေးလတ္တံ့လောဟု စုံစမ်းသည့်အစွမ်းဖြင့် သွေးလိမ်းကျံလျက် ကျော့ကွင်းတံ၌ တွဲလျားဆွဲလျက်ပင် စစ်သူကြီးသုမုခကို စုံစမ်းတော်မူလိုရကား-
ဟရိတ္တစ ဟေမဝဏ္ဏ၊ ကာမံ သုမုခ ပက္ကမ၊
အနပေက္ခမာနာ ဂစ္ဆန္တိ၊ ကိံ ဧကော အဝဟီယသိ။
မာ အနီဃာယ ဟာပေသိ၊ ကာမံ သုမုခ ပက္ကမ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆိုတော်မူ၏။
၈၉။ ဟရိတ္တစ၊ ရွှေသောအရေရှိသော။ သုမုခ၊ ကောင်းသောမျက်နှာရှိသော အမောင်သုမုခ။ ဝက္ကင်္ဂါ၊ ကောက်သောလည်ရှိကုန်သော။ ဧတေ ဟံသာ၊ ထိုကိုးသောင်းကုန်သော ဟင်္သာအပေါင်းတို့သည်။ ဘယမေရိတာ၊ ကြောက်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ပက္ကမန္တိ၊ ပျံသွားကြလေကုန်ပြီ။ ဟေမဝဏ္ဏ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ ကာမံ၊ အလိုရှိရာသို့။ ပက္ကမ၊ ပျံသွားလေလော့။
၉၀။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ ဧကံ၊ တစ်ယောက်အထီးတည်း။ ပါသဝသံ၊ ကျော့ကွင်းအလိုသို့။ ဂတံ၊ လိုက်ရသော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဉာတိဂဏာ၊ ကိုးသောင်းကုန်သော ဆွေမျိုးဟင်္သာအပေါင်းတို့သည်။ ဩဟာယ၊ စွန့်၍။ အနပေက္ခမာနာ၊ ငဲ့ကွက်ခြင်း ကင်းကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဂစ္ဆန္တိ၊ ပျံသွားလေကုန်ပြီ။ ဟေမဝဏ္ဏ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ ဧကော၊ အမောင်တစ်ယောက်တည်း။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ အဝဟီယသိ၊ ကျန်ရစ်ဘိသနည်း။
၉၁။ ပတတံ၊ ပျံသွားတက်သော ဟင်္သာအပေါင်းတို့ထက်။ သေဋ္ဌ၊ အထူးသဖြင့်မြတ်သော။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ ပတေဝ၊ ပျံသွားလေလော့။ ဗဒ္ဓေ၊ ကျော့ကွင်းမိသော ငါ၌။ သဟာယတာ၊ အပေါင်းအဖော် အဆွေခင်ပွန်း၏ အဖြစ်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိပြီ။ ပတတံ၊ ပျံတက်သွားသော ဟင်္သာအပေါင်းတို့ထက်။ သေဋ္ဌ၊ အထူးသဖြင့်မြတ်သော။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ အနီဃာယ၊ ဆင်းရဲခြင်းမရှိသောငှာ။ ကတ္တဗ္ဗံ၊ ပြုအပ်သော။ ဝီရိယံ၊ လုံ့လကို။ မာ ဟာပေသိ၊ မယုတ်စေလင့်။ ကာမံ၊ အလိုအလျောက်။ ပက္ကမ၊ ပျံသွားပါလေလော့။
မိတ်ဆွေအစစ်ပါ
ထိုစကားကိုကြား၍ စစ်သူကြီးသုမုခသည် ဤဟင်္သာမင်းကား ငါ၏ အဆွေခင်ပွန်းအဖြစ်ကို မသိ၊ ငါ့ကို အဆွေခင်ပွန်းတုဟူ၍ ထင်မှတ်ဘိ၏။ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းအား အဆွေခင်ပွန်းစစ်အဖြစ်ဖြင့် ချစ်ခင်လေးမြတ်သောအဖြစ်ကို ငါပြအံ့ဟု ကြံ၍ ပြလိုရကား-
ဇီဝိတံ မရဏံ ဝါ မေ၊ တယာ သဒ္ဓိံ ဘဝိဿတိ။
န မံ အနရိယသံယုတ္တေ၊
ကမ္မေ ယောဇေတုမရဟသိ။
သစိတ္တေ စသ္မိ တေ ဌိတော။
ဉာတော သေနာပတီ တျာဟံ၊ ဟံသာနံ ပဝရုတ္တမ။
ဉာတိမဇ္ဈေ ဣတော ဂတော။
တံ ဟိတွာ ပတတံ သေဋ္ဌ၊
ကိံ တေ ဝက္ခာမိတော ဂတော။
ဣဓ ပါဏံ စဇိဿာမိ၊ နာနရိယံ ကတ္တုမုဿဟေ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၉၂။ ဓတရဋ္ဌ၊ ဓတရဋ္ဌအနွယ်တော်ဖြစ်သော။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဒုက္ခပရေတောပိ၊ ဆင်းရဲနှိပ်စက်အပ်သော်လည်း။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်ကို။ န ဇဟေ၊ မစွန့်ရာ။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဇီဝိတံ ဝါ၊ အသက်ရှင်ခြင်းသည်လည်းကောင်း။ မရဏံ ဝါ၊ သေခြင်းသည်လည်းကောင်း။ တယာ၊ သင်မင်းကြီးနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ အတူတကွသာလျှင်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
၉၃။ ဓတရဋ္ဌ၊ ဓတရဋ္ဌအမည်တော်ရသော။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဒုက္ခပရေတောပိ၊ ဆင်းရဲခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သော်လည်း။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်ကို။ န ဇဟေ၊ မစွန့်ရာ။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ အနရိယသံယုတ္တေ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏သဘောနှင့် ယှဉ်သော။ ကမ္မေ၊ အမှု၌။ ယောဇေတုံ၊ ယှဉ်စေခြင်းငှာ။ န အရဟသိ၊ မထိုက်။
၉၄။ ဟံသာနံ၊ ဟင်္သာအပေါင်းတို့ထက်။ ပဝရုတ္တမ၊ လွန်မြတ်တော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ သကုမာရော၊ တပြိုင်နက် ပဋိသန္ဓေယူဘက် ဖွားဘက် ကြီးပွားဘက်ဖြစ်သော။ သခါ၊ လက်ယာမျက်စိနှင့်တူသော ချစ်မြတ်နိုးသော အဆွေခင်ပွန်းစစ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ သစိတ္တေ၊ စိတ်တော်၌။ ဌိတော စ၊ တည်သည်လည်း။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ သေနာပတိ၊ စစ်သူကြီးဟူ၍။ ဉာတော၊ ထင်ရှားသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။
၉၅။ ဓတရဋ္ဌ၊ ဓတရဋ္ဌအမည်တော်ရသော။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဣတော၊ ဤအရပ်မှ။ ဂတော၊ သွားသော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ ဉာတိမဇ္ဈေ၊ ဆွေမျိုးတို့၏ အလယ်၌။ ဝိကတ္တိဿံ၊ ပြေရပါအံ့နည်း။ တံ၊ အရှင်မင်းမြတ်ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်ပစ်၍။ ဣတော၊ ဤအရှင်မင်းမြတ်ခြေတော်ရင်းမှ။ ဂတော၊ သွားသော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ပဝတ္တိံ၊ အကြောင်းကို။ ကိံ ဝက္ခာမိ၊ အသို့ပြောဆိုရပါအံ့နည်း။ ပတတံ၊ ဟင်္သာအပေါင်းတို့ထက်။ သေဋ္ဌ၊ အထူးသဖြင့်မြတ်တော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဣဓ၊ ဤအရှင်မင်းမြတ်ခြေတော်ရင်း၌။ ပါဏံ၊ အသက်ကို။ စဇိဿာမိ၊ စွန့်ပါအံ့။ အနရိယံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏ အကျင့်ကို။ ကတ္တုံ၊ ပြုခြင်းငှာ။ န ဥဿဟေ၊ မဝံ့ပါ။
တော်ပါပေတယ်
ဤသို့ စစ်သူကြီးသုမုခသည် လေးဂါထာတို့ဖြင့် ရဲရင့်သောစကားကို ပြောဆိုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုစစ်သူကြီးသုမုခ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို သဘောအားဖြင့် ထင်ရှားပြလိုရကား-
ယံ တွံ အရိယပထေ ဌိတော။
ယော ဘတ္တာရံ သခါရံ မံ၊ န ပရိစ္စတ္တုမုဿဟေ။
အဓိဂစ္ဆသိ တွံ မှယှံ၊ ဧတံ ဘူတဿ ဇီဝိတံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၉၆။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ ယော တွံ၊ အကြင်သင်သည်။ အရိယပထေ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏ သွားရာလမ်းခရိး၌။ ဌိတော၊ တည်သည်ဖြစ်၍။ ဘတ္တာရဉ္စ၊ အရှင်လည်းဖြစ်ထသော။ သခါရဉ္စ၊ အဆွေခင်ပွန်းလည်းဖြစ်ထသော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ပရိစ္စတ္တုံ၊ စွန့်ခြင်းငှာ။ ယံ န ဥဿဟေ၊ အကြင် မဝံ့။ တဿ တေ၊ ထိုသင်၏။ ဧသော ဟိ၊ ဤသို့မဝံ့ခြင်းသည်လျှင်။ ဓမ္မော၊ သူတော်ကောင်းတို့၏ သဘောတည်း။
၉၇။ ဟိ- သစ္စံ၊ မှန်၏။ တံ၊ သင့်ကို။ ပေက္ခမာနဿ၊ မြင်ရသော။ မေ၊ ငါ့အား။ ဘယံ၊ ကြောက်ခြင်းသည်။ နတွေဝ ဇာယတိ၊ မဖြစ်သလျှင်ကတည်း။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ဆင်းရဲကြီးစွာ။ ဘူတဿ၊ ဖြစ်သော။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ တွံ၊ သင်သည်။ အဓိဂစ္ဆတိ၊ ရစေလတ္တံ့။
ခေမာမုဆိုးလာပြီ
ဤသို့ ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့ ပြောဟောကြစဉ်ပင်လျှင် မုဆိုးသားသည် အိုင်နား၌ရပ်လျက် သုံးစုကွဲ၍ပြေးသွားကြကုန်သော ဟင်္သာတို့ကိုမြင်၍ အသို့နည်းဟု ကျော့ကွင်းထောင်ရာသို့ ကြည့်လတ်သော် ကျော့ကွင်းတံဖျား၌ တွဲလျားဆွဲလျက်မိသော ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းကိုမြင်၍ အလွန်ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍ ခါးတောင်းကို မြဲမြံစွာကျိုက်လျက် တုတ်ကိုကိုင်၍ ကမ္ဘာမီးလောင်သကဲ့သို့ လွှမ်းမိုးလျက် ဖနောင့်ဖြင့်နင်းအပ်သောညွန်ကို အထက်သို့တက်စေလျက် ဦးခေါင်းကိုကျော်၍ ရှေ့၌ကျစေလျက် လျင်မြန်စွာ ချဉ်းကပ်လေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ဒဏ္ဍမာဒါယ နေသာဒေါ၊
အာပတီ တုရိတော ဘုသံ။
အဋ္ဌာသိ ပုရတော ရညော၊
ဟံသော ဝိဿာသယံ ဗျထံ။
အဟံ ယောဂံ ပယုဉ္ဇိဿံ၊ ယုတ္တံ ဓမ္မူပသဉှိတံ။
တေန ပရိယာဒါနေန၊ ခိပ္ပံ ပါသာ ပမောက္ခသိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၉၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဣစ္စေဝံ၊ ဤသို့လျှင်။ အရိယဝုတ္တိနံ၊ မြတ်သောအကျင့် ရှိကုန်သော။ အရိယာနံ၊ မြတ်ကုန်သော ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့၏။ မန္တယန္တာနံ၊ တိုင်ပင် ပြောဟောကုန်စဉ်။ နေသာဒေါ၊ ခေမာမုဆိုးသည်။ ဒဏ္ဍံ၊ တုတ်လှံတံကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ တုရိတော၊ အဆောတလျင်။ ဘုသံ၊ ပြင်းစွာ။ အာပတိ၊ လာလတ်၏။
၉၉။ အာပတန္တံ၊ လာလတ်သော။ တံ၊ ထိုခေမာမုဆိုးကို။ ဒိသွာန၊ မြင်၍။ သုမုခေါ၊ သုမုခအမည်ရှိသော။ ဟံသော၊ ရွှေဟင်္သာစစ်သူကြီးသည်။ ဗျထံ၊ ကြောက်ထိတ်လန့်သော ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ ဝိဿာသယံ-ဝိဿာသယန္တော၊ သက်သာရာရစေလျက်။ ရညော၊ ရွှေဟင်္သာမင်း၏။ ပုရတော၊ ရှေ့မှ။ အဋ္ဌာသိ၊ ရပ်၏။ အတိဗြူဟယိ၊ ပြင်းစွာသောအသံကို မြွက်၏။
၁၀၀။ ပတတံ၊ ဟင်္သာအပေါင်းတို့ထက်။ သေဋ္ဌ၊ မြတ်တော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ မာ ဘာယိ၊ ကြက်တော်မမူလင့်။ တာဒိသာ၊ အရှင်မင်းမြတ်နှင့်တူကုန်သော သူတို့သည်။ န ဟိ ဘာယန္တိ၊ မကြောက်ကုန်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ယုတ္တံ၊ သင့်လျော်သော။ ဓမ္မူပသဉှိတံ၊ အကြောင်းကိုမှီသော။ ယောဂံ၊ ဉာဏ်ဝီရိယနှင့်ယှဉ်သောလုံ့လကို။ ပယုဉ္ဇိဿံ၊ အားထုတ်ပါအံ့။ တေန ပရိယာဒါနေန၊ ထိုသို့ အကျွန်ုပ်သည် ယှဉ်စေအပ်သော စင်ကြယ်သော လုံ့လကြောင့်။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ပါသာ၊ ကျော့ကွင်းမှ။ ပမောက္ခသိ၊ လွတ်ပါလတ္တံ့။
စစ်သူကြီးတောင်းပန်ပုံ
ဤသို့ စစ်သူကြီးသုမုခသည် မိမိအရှင်ဖြစ်သော ဘုရားလောင်း ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းကို နှစ်သိမ့်စေလျက် မုဆိုးအထံသို့သွား၍ သာယာစွာသော လူ့ဘာသာကိုမြွက်ဆိုလျက် အဆွေမုဆိုး... သင်သည် အဘယ်အမည်ရှိသနည်းဟု မေး၍ ဟင်္သာမင်း... ငါသည် ခေမာမုဆိုးမည်၏ ဟု ပြောဆိုလတ်သော် အဘယ်အကျိုးငှာ လာသနည်းဟု မေး၏။ ရွှေဟင်္သာမင်းကို ဖမ်းယူခြင်းငှာ လာ၏ဟု ဆိုလတ်သော် အဆွေခေမာမုဆိုး... သင်သည် ထောင်အပ်သော ကျော့ကွင်း၌ မိသောဟင်္သာသည် ဟင်္သာမည်ကာမျှတည်းဟု သင်မမှတ်လင့်၊ ကိုးသောင်းကုန်သော ဟင်္သာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော ဓတရဋ္ဌအမည်တော်ရသော ရွှေဟင်္သာမင်းသည် သင်၏ကျော့ကွင်း၌ မိ၏။ ဉာဏ် ပညာ သီလအကျင့်နှင့် ပြည့်စုံတော်မူ၏။ သင်္ဂဟတရား လေးပါး၌ တည်တော်မူ၏။ ဤရွှေဟင်္သာမင်းကို သတ်ခြင်းငှာ မသင့်၊ ငါသည်လည်း ဤကိုယ်ဖြင့် သင်၏အမှုကြီးငယ်ကို ပြုပါအံ့၊ ဤဟင်္သာမင်းသည်လည်း ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိ၏။ ငါသည်လည်း ဤရွှေဟင်္သာမင်းအတူ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိ၏။ ငါသည် ဤရွှေဟင်္သာမင်းအကျိုးငှာ အသက်ကိုစွန့်ပါအံ့၊ အကယ်၍ အသင်မုဆိုးသည် ဤရွှေဟင်္သာမင်း၏အတောင်တို့ကို ယူလိုသည် ဖြစ်အံ့၊ ငါ၏အတောင်တို့ကို ယူပါလော့။ ထိုမှတစ်ပါး အရေ အသား အကြော အရိုးတို့တွင် တစ်ခုခုကို ယူလိုသည်ဖြစ်အံ့၊ ငါ၏ကိုယ်မှလျှင် ယူပါလော့၊ အကယ်၍ အရပ်တစ်ပါးသိုသွား၍ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းကို ဟင်္သာဖြင့်ကစားခြင်းကို ကစားလိုသည်ဖြစ်အံ့၊ ငါ့ကိုသာလျှင် ကစားပါလော့၊ အရှင်ပင်လျှင်ရောင်းချ၍ ဥစ္စာကို အကယ်၍ ဖြစ်စေလိုအံ့၊ ငါ့ကိုရောင်းချ၍ ဥစ္စာကို ဖြစ်စေလော့၊ ဉာဏ်ပညာအစရှိသော ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့နှင့် ပြည့်စုံသော ရွှေဟင်္သာမင်းကို မသတ်ပါလင့်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းကို အကယ်၍ သတ်အံ့၊ ငရဲအစရှိသည်တို့မှ သင် မလွတ်လတ္တံ့ဟု ထိုခေမာမုဆိုးကို ငရဲ အစရှိသောဘေးဖြင့် ခြိမ်းခြောက်၍ မိမိ၏ သာယာသော တရားစကားကို ယူစေပြီးလျှင် တစ်ဖန် ဘုရားလောင်းအထံသို့သွား၍ ဘုရားလောင်းကို နှစ်သိမ့်စေလျက် တည်၏။
မုဆိုးက ရှိခိုးရပြီ
ခေမာမုဆိုးသည် ထိုစစ်သူကြီးသုမုခစကားကို ကြား၍ ဤရွှေဟင်္သာမင်းသည် တိရစ္ဆာန်ဖြစ်လျက် လူတို့သည်လည်း ပြုခြင်းငှာမတတ်နိုင်သော ဤသို့သဘောရှိသောအမှုကို ပြုဘိ၏။ လူတို့သည်လည်း ဤသို့ အဆွေခင်ပွန်းသဘောကို ပြုခြင်းငှာမတတ်နိုင်ကုန်၊ ဤရွှေဟင်္သာသည် အံ့ဖွယ်ရှိစွ၊ ဉာဏ်ပညာနှင့် ပြည့်စုံပေ၏။ သာယာသော တရားစကားကို ပြောတတ်၏။ တရားစောင့်ပေစွတကား ဟု ကြံ၍ ကိုယ်အလုံးကို ပီတိသောမနဿဖြင့် ပြည့်သည်ကိုပြု၍ ကြက်သီးမွေးညင်းထသဖြင့် လှံတံကိုစွန့်ပစ်၍ ဦးခေါင်း၌ လက်အုပ်ကိုတင်ထားလျက် နေမင်းကို ရှိခိုးသကဲ့သို့ရှိခိုး၍ စစ်သူကြီးသုမုခ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ပြောဆိုလျက် တည်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည်-
ပဟဋ္ဌလောမော နေသာဒေါ၊
အဉ္စလိဿ ပဏာမယိ။
အရိယံ ဗြုဝါနော ဝက်ကင််ဂေါ၊ ဝဇန်တော မာနုသိံ ဂိရံ။
မုတ္တော ဗဒ္ဓံ ဥပါသသိ။
ဩဟာယ သကုဏာ ယန္တိ၊
ကိံ ဧကော အဝဟီယျသိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၀၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ နေသာဒေါ၊ ခေမာမုဆိုးသည်။ တဿ သုမုခဿ၊ ထိုစစ်သူကြီးသုမုခ၏။ သုဘာသိတံ၊ ကောင်းစွာပြောဆိုအပ်သော။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ ပဟဋ္ဌလောမော၊ ရွှင်သော ကြက်သီးမွေးညင်း ရှိသည်ဖြစ်၍။ အဿ၊ ထိုသုမုခအား။ အဉ္စလီ၊ လက်အုပ်ချီလျက်။ ပဏာမယိ၊ ရှိခိုး၏။
၁၀၂။ သမ္မ၊ အဆွေရွှေဟင်္သာ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝက္ကင်္ဂေါ၊ ကောက်သောလည်ရှိသော။ ဒိဇော၊ ငှက်သည်။ သမာနော၊ ဖြစ်လျက်။ အဟော၊ အံ့ဖွယ်ရှိစွတကား။ အရိယံ၊ အာစာရအရိယာဖြစ်သော။ ဒိဇာဓိပံ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ ဗြုဝါနော၊ နှစ်သိမ့်စေလျက်။ မာနုသိံ၊ လူ၏ ဘာသာဖြစ်သော။ ဂိရံ၊ စကားကို။ ဝဇန္တော၊ မြွက်ဟပြောဆိုသော။ တေ၊ သင့်အား။ ဒါနိ၊ ယခု။ မယာ၊ ငါသည်။ ဒိဋ္ဌော၊ မြင်ရ၏။ ဣတော၊ ဤအခါမှ။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ဒိဇော၊ ငှက်ဖြစ်လျက်။ မာနုသိံ၊ လူ၏ ဘာသာစကားကို။ ဘာသန္တော၊ ပြောဆိုသည်ကို။ မေ၊ ငါသည်။ န သုတံ ဝါ၊ ကြားလည်းမကြားစဖူး။ န ဒိဋ္ဌံ ဝါ၊ မြင်လည်းမမြင်စဖူး၊
၁၀၃။ သမ္မ၊ အဆွေရွှေဟင်္သာ။ မုတ္တော၊ ကျော့ကွင်းမှလွတ်သော သင်သည်။ ဗဒ္ဓံ၊ ကျော့ကွင်းမိသော။ ယံ ဒိဇံ၊ အကြင် ရွှေဟင်္သာမင်းသို့။ ဥပါသသိ၊ ချဉ်းကပ်၏။ အယံ ဒိဇော၊ ဤရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ တေ၊ သင်နှင့်။ ကိန္နု ဟောတိ၊ အသို့တော်ကြသနည်း။ သကုဏာ၊ သင်မှတစ်ပါးသော ဟင်္သာတို့သည်။ ဩဟာယ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းကိုစွန့်၍။ ယန္တိ၊ သွားကြကုန်၏။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဧကော၊ သင်တစ်ယောက်တည်း။ အဝဟိယျသိ၊ ကျန်ရစ်ဘိသနည်း။
စစ်သူကြီးလိမ္မာပုံ
ဤသို့လျှင် နှစ်သက်သောစိတ်ဖြင့် ခေမာမုဆိုးသည် မေးအပ်သော ထိုစစ်သူကြီးသုမုခသည် ဤမာဆိုးကား စိတ်နူးညံ့ပြီ၊ ယခုအခါ ထိုမုဆိုးအား အတိုင်းထက်အလွန် နူးညံ့စိမ့်သောငှာ ငါ၏ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ပြဆိုအံ့ဟု ကြံ၍ ပြလိုရကား-
သေနာပစ္စဿ ကာရိယံ။
တမာပဒေ ပရိစ္စတ္တုံ၊ နုဿဟေ ဝိဟဂါဓိပံ။
မာ ဧကော ဗျသနံ အဂါ။
တထာ တံ သမ္မ နေသာဒ၊
ဘတ္တာယံ အဘိတော ရမေ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၀၄။ ဒိဇာမိတ္တ၊ အဆွေမုဆိုး။ ဧသော ဒိဇော၊ ဤရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ရာဇာ၊ မင်းတည်း။ ဧသော၊ ဤရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ အဿ-မေ၊ ထိုငါ့အား။ သေနာပစ္စံ၊ စစ်သူကြီး၏ အဖြစ်ကို။ ကာရယိံ၊ ပြုပေ၏။ ဒိဇာဓိပံ၊ ရွှေဟင်္သာတို့၏ မင်းဖြစ်သော။ တံ၊ ထိုငါတို့အရှင်ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ အာပဒေ၊ ဘေးရန်ရလတ်သော်။ ပရိစ္စတ္တုံ၊ စွန့်ခြင်းငှာ။ န ဥဿဟေ၊ ငါ မဝံ့။
၁၀၅။ သမ္မ၊ အဆွေမုဆိုး။ မေ၊ ငါ၏။ ဘတ္တာ၊ အရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ အယံ၊ ဤ ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ မဟာဂဏော၊ များသော အပေါင်းအဖော် ရှိတော်မူ၏။ သမ္မ နေသာဒ၊ အဆွေမုဆိုး။ ဧကော၊ ကိုယ်တော်တစ်ပါးတည်း။ ဗျသနံ၊ ပျက်စီးခြင်းသို့။ မာ အဂါ၊ မရောက်စေသတည်း။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဝဒါမိ၊ ဆိုအံ့။ တထေဝ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်သာလျှင်တည်း။ အယံ ဘတ္တာ၊ ဤ အရှင်ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ မမ၊ ငါ၏။ အဘိတော၊ အထံ၌။ ရမေ၊ မွေ့လျော်၏။
ရွှေဟင်္သာတို့ကို လွှတ်လိုက်ပြီ
မုဆိုးသည် ထိုသုမုခ၏ အကြောင်းကိုမှီသော သာယာသော တရားစကားကို ကြားရလျှင် နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ရွှင်သော ကြက်သီးမွေးညင်းရှိသဖြင့် အကယ်၍ ငါသည် သီလအစရှိသော ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့်ပြည့်စုံသော ဤရွှေဟင်္သာမင်းကို သတ်ချေအံ့ အပါယ်လေးပါးတို့မှ မလွတ်လတ္တံ့၊ အရှင်မင်းမြတ်သည် ငါ့ကို အကြင်အမှုကို ပြုလို၏။ ထိုအမှုကို ပြုပစေ၊ ငါသည် ဤရွှေဟင်္သာမင်းကို စစ်သူကြီးသုမုခအား မြတ်သောပေးခြင်းကိုပြု၍ လွှတ်အံ့ ဟုကြံ၍ လွှတ်လိုရကား-
စဇာမိ တေ တံ ဘတ္တာရံ၊ ဂစ္ဆန္တူဘော ယထာသုခံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၆။ ဝက္ကင်္ဂ၊ ရွှေဟင်္သာမြတ်။ ယာ တွံ၊ အကြင် သင်သည်။ ပိဏ္ဍံ၊ ထမင်းသခင်ဖြစ်သော ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ အပစာယသိ၊ အရိုအသေပြုပေ၏။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ အရိယဝတ္တော၊ သူတော်ကောင်းတို့၏ကျင့်ဝတ်နှင့် ပြည့်စုံသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တေ၊ သင်၏။ ဘတ္တာရံ၊ အရှင်
ဖြစ်သော။ တံ၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းကို။ စဇာမိ၊ ငါ လွှတ်အံ့။ ဥဘော၊ ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့သည်။ ယထာသုခံ၊ အလိုတော်ရှိတိုင်း၊ ဂစ္ဆန္တု၊ ကြွတော်မူကုန်လော့။
ဤသို့ဆိုပြီးလျှင် ခေမာမုဆိုးသည် နူးညံ့သောစိတ်ဖြင့် ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းသို့ကပ်၍ လှံတံကိုညွတ်စေ၍ ညွှန်ပျောင်းအပြင်၌ နေစေပြီးလျှင် ကျော့ကွင်းကို လှံတံမှဖြေ၍ ဘုရားလောင်းကိုချီ၍ အိုင်မှဆယ်တင်ပြီးလျှင် နုပျိုသော နေဇာမြက်အပြင်၌ အားကြီးသောချစ်ခြင်းကို ဖြစ်စေ၍ မေတ္တာစိတ်ဖြင့် ရေကိုယူ၍ သွေးကို ဆေးပြီလျှင် အဖန်တလဲလဲ သုံးသပ်၏။ ထိုအခါ ထိုမုဆိုး၏ မေတ္တာအာနုဘော်ကြောင့် အကြောသည် အကြောချင်း, အသားသည် အသားချင်း အရေသည် အရေချင်း ဆက်မိ၏။ ဘုရားလောင်းခြေသည် ပကတိဖြစ်၏။ ကျော့ကွင်းမမိသောခြေနှင့် အထူးမရှိ။ ဘုရားလောင်းသည် ချမ်းသာခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍လျှင် ပကတိအားဖြင့် နေတော်မူ၏။
အဘယ့်ကြောင့် ဖမ်းသနည်း
စစ်သူကြီးသုမုခသည် မိမိကိုမှီ၍ ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်း၏ ချမ်းသာသောအဖြစ်ကိုမြင်လျှင် ကောင်းစွာဖြစ်သော ဝမ်းမြောက်ခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ ဤသို့ကြံ၏။ ဤမုဆိုးသည် ငါတို့အား များစွာကျေးဇူးပြုပေ၏။ ငါတို့သည် ဤမုဆိုးအား ကျေးဇူးပြုအပ်သည် မည်သည်မရှိ၊ အကယ်၍ ဤမုဆိုးသည် မင်း၏အမတ်ကြီး အစရှိသည်တို့၏အကျိုးငှာ ငါတို့ကို ဖမ်းယူအံ့၊ ထိုမင်း၏ အမတ်ကြီး အစရှိသည်တို့၏အထံသို့ ဆောင်ယူ၍ များစွာသော ဥစ္စာကို ရလတ္တံ့၊ အကယ်၍ မိမိအကျိုးငှာ ငါတို့ကိုဖမ်းယူအံ့၊ ငါတို့ကို ရောင်းချ၍ ဥစ္စာကို ရပေလတ္တံ့၊ ထိုမုဆိုးကို ရှေးဦးစွာမေးအံ့ဟု ကြံ၏။ ထိုသို့ကြံပြီး၍ ထိုမုဆိုးကို ကျေးဇူးတုံ့ ပြုလိုသည်၏အဖြစ်ကြောင့် မေးလိုရကား-
ဩဟိတော ဟံသပက္ခိနံ။
ပဋိဂ္ဂဏှာမ တေ သမ္မ၊ ဧတံ အဘယဒက္ခိဏံ။
ဩဟိတော ဟံသပက္ခိနံ။
အနိဿရော ပဉ္စမမှေ၊
ထေယျံ ကယိရာသိ လုဒ္ဒက။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၀၇။ သမ္မလုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ သစေ၊ အကယ်၍။ အတ္တပ္ပယောဂေန၊ မိမိ၏အကျိုးငှာ။ ဟံသပက္ခိနံ၊ ဟင်္သာနှင့်တကွ တစ်ပါးသောငှက်တို့အား။ ပါသော၊ ကျော့ကွင်းကို။ ဩဟိတော၊ ထောင်အံ့။ တေ၊ သင်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ ပဋိဂ္ဂဏှာမ၊ ခံယူကုန်အံ့။ ဧတံ၊ ဤခေမာအိုင်သည်။ အဘယဒက္ခိဏံ၊ ဘေးမဲ့ပေးရာဖြစ်၍ မြတ်သောအိုင်တည်း။
၁၀၈။ လုဒ္ဒက၊ မုဆိုး။ စေ၊ အကယ်၍။ အတ္တပ္ပယောဂေန၊ မိမိ၏အကျိုးငှာ။ ဟံသပက္ခိနံ၊ ဟင်္သာနှင့်တကွ တစ်ပါးသောငှက်တို့အား။ ပါသော၊ ကျော့ကွင်းကို။ ဩဟိတော၊ သင်ထောင်အပ်သည်။ နော၊ မဟုတ်ငြားအံ့။ အမှေ၊ ငါတို့ကို။ အနိဿရော၊ အစိုးမရဘဲ။ မုဉ္စ၊ လွှတ်သည်ဖြစ်၍။ ထေယျံ၊ ခိုးယူ၍ လွှတ်သည်ကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ကယိရာသိ၊ ပြုသည် မည်ရာ၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ ခေမာမုဆိုးသည် အကျွန်ုပ်သည် အကျွန်ုပ်အကြိုးငှာ အရှင်ရွှေဟင်္သာမင်းတို့ကို မဖမ်းပါ၊ စင်စစ်သော်ကား သံယမမင်း အမည်တော်ရှိသော အကျွန်ုပ်တို့အရှင်ဗာရာဏသီမင်းမြတ်သည် ဖမ်းစေတော်မူအပ်၏ ဟု ပြောဆို၍ ခေမာမိဖုရားကြီး အိပ်မက်မြင်သောအခါမှစ၍ အကြင်မျှလောက် သံယမမင်းအား ထိုရွှေဟင်္သာလာသော အဖြစ်ကိုကြား၍ အချင်းခေမာမုဆိုး... တစ်ကောင်သော ဟင်္သာကိုလည်းကောင်း၊ နှစ်ကောင်သော ဟင်္သာတို့ကိုလည်းကောင်း ဖမ်းယူခြင်းငှာ သင်သည် လုံ့လပြုပါလော့၊ သင့်အား ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ငါပေးအံ့ ဟု ဆို၍ စားနပ်ရိက္ခာကိုပေး၍ လွှတ်သည့်တိုင်အောင်သော အဖြစ်သည်ရှိ၏။ ထိုမျှလောက် အလုံးစုံသော အကြောင်းကို သုမုခစစ်သူကြီးအား လျှောက်၏။
မင်းကြီးထံ ပို့ပါလေ
ထိုသို့ ခေမာမုဆိုး လျှောက်သောစကားကို ကြား၍ စစ်သူကြီးသုမုခသည် ဤမုဆိုးသည် မိမိ၏အသက်ကို မရေတွက်မူ၍ ငါတို့ကိုလွှတ်သဖြင့် ပြုနိုင်ခဲသောအမှုကို ပြုပေ၏။ ငါတို့သည် ဤအရပ်မှ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့သာလျှင် အကယ်၍ သွားကုန်ငြားအံ့၊ ငါတို့အရှင်ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်း၏ ပညာဉ်အစွမ်းသည်လည်း ထင်ရှားသည် မဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါ၏ အဆွေခင်ပွန်း သဘောသည်လည်း ထင်ရှားသည်မဖြစ်လတ္တံ့၊ မုဆိုးသားသည်လည်း ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို မရလတ္တံ့၊ သံယမမင်းကြီးသည်လည်း ငါးပါးသောသီလ၌ မတည်လတ္တံ့၊ ခေမာမိဖုရားကြီး၏ နှလုံးအလိုသည်လည်း အပြီးသို့မရောက်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ အဆွေ ခေမာမုဆိုး... ဤသို့ဖြစ်သည်ရှိသော် ငါတို့ကို လွှတ်ခြင်းငှာ မရလတ္တံ့၊ ငါတို့ကို သံယမမင်းကြီးအား ပြလော့၊ ထိုသံယမမင်းကြီးသည် ငါတို့ကို အလိုတော်ရှိတိုင်းပြုပစေ ဟု ဆို၍ ဤအကြောင်းကို ခေမာမုဆိုးအား ထင်ရှားပြလိုရကား-
ကာမံ တဿေဝ ပါပယ။
တတ္ထ သံယမနော ရာဇာ၊
ယထာဘိညံ ကရိဿတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၉။ သမ္မလုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ တွံ၊ သင်သည်။ ယဿ ရညာ၊ အကြင်မင်း၏။ ဘတကော၊ ကျွန်တည်း။ ကာမံ၊ စင်စစ်။ တဿေဝ ရညော၊ ထိုသင်တို့အရှင်မင်း၏သာလျှင်။ သန္တိကံ၊ အထံသို့။ အမှေ၊ ငါတို့ကို။ ပါပယ၊ ပို့လော့။ တတ္ထ၊ ထိုမင်း၏နန်းတော်၌။ သံယမနော၊ သံယမအမည်ရှိသော (တစ်နည်းကား) သံယမနော၊ စောင့်စည်းသော စိတ်နှလုံးရှိသော။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ယထာဘိညံ၊ အလိုရှိတိုင်း။ ကရိဿတိ၊ ပြုလတ္တံ့။
ထိုစကားကိုကြား၍ ခေမာမုဆိုးသည် အရှင်တို့သည် မင်းအားပြခြင်းကို နှစ်သက်တော်မမူပါကုန်လင့်၊ မင်းတို့ မည်သည်ကား ဘေးဘျမ်းနှင့်တကွ ဖြစ်ကုန်၏။ ဟင်္သာ ကစားခြင်းကိုမူလည်း ကစားကုန်ရာ၏။ သတ်မူလည်း သတ်ကုန်ရာ၏ ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ ဆိုသောအခါ ခေမာမုဆိုးကို စစ်သူကြီးသုမုခသည် အဆွေမဆိုး... ငါတို့ကို သင် မစိုးရိမ်လင့်၊ ငါသည် သင်ကဲ့သို့သော ကြမ်းကြုတ်ရုန့်ရင်းသော သူကိုပင်လျှင် တရားစကားဖြင့် နူးညံ့သောအဖြစ်ကို ဖြစ်စေနိုင်သေး၏။ မင်းအား အဘယ့်ကြောင့် နူးညံ့သောအဖြစ်ကို မဖြစ်စေနိုင်ရှိအံ့နည်း၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ မင်းတို့မည်သည် ပညာရှိကုန်၏။ ကောင်းသောစကား၊ မကောင်းသောစကားကို သိတတ်ကုန်၏။ ငါတို့ကို မင်းအထံသို့ လျင်စွာလျှင် ဆောင်ယူလော့၊ ဆောင်ယူသည်ရှိသော် နှောင်ဖွဲ့သဖြင့် မဆောင်ယူလင့်၊ ပန်းချိုင့်၌နေစေ၍ ဆောင်ယူလော့၊ ပန်းချိုင့်ကို လုပ်သည်ရှိသော် ငါတို့အရှင်ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းဖို့ ကြီးစွာသော ကြာပဒုမ္မာဖြူတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော ချိုင့်ကိုလုပ်၍ ငါ့ဖို့မူ ငယ်သော ကြာပဒုမ္မာနီဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သောချိုင့်ကို လုပ်ပြီးလျှင် ငါတို့အရှင်ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းကို ရှေ့က, ငါ့ကိုနောက်က နိမ့်သည်ကိုပြုသဖြင့် ဆောင်ယူ၍ လျင်မြန်စွာ မင်းအားပြလော့ ဟု ဆို၏။
ထိုခေမာမုဆိုးသည် သုမုခစစ်သူကြီးဆိုသော စကားကို ကြား၍ သုမုခသည် မင်းကို မြင်ရသည်ရှိသော် ငါ့အား များစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ပေးစေလိုသည်ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု ကောင်းစွာဖြစ်သော ဝမ်းမြောက်ခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ နူးညံ့ကုန်သော နွယ်တို့ဖြင့် ချိုင့်တို့ကိုလုပ်ပြီးလျှင် ကြာပဒုမ္မာတို့ဖြင့် ကောင်းစွာဖုံးလွှမ်း၍ ဆိုအပ်ခဲ့ပြီးသော နည်းဖြင့်လျှင် ထိုရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့ကို ဆောင်ယူ၍ သွားလေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဟေမဝဏ္ဏေ ဟရိတ္တစေ။
ဥဘော ဟတ္ထေဟိ သံဂယှ၊ ပဉ္ဇရေ အဇ္ဈဝေါဒဟိ။
သုမုခံ ဓတရဋ္ဌဉ္စ၊ လုဒ္ဒေါ အာဒါယ ပက္ကမိ။
ဟူသော ဤ နှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၁၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဣစ္စေဝံ၊ ဤသို့လျှင်။ ဝုတ္တော၊ စစ်သူကြီးသုမုခသည် ဆိုအပ်သော။ နေသာဒေါ၊ ခေမာမုဆိုးသည်။ ဟေမဝဏ္ဏေ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိကုန်သော။ ဟရိတ္တစေ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အရေရှိကုန်သော။ ဥဘော၊ ရွှေဟင်္သာမင်း နှစ်ပါးတို့ကို။ ဟတ္ထေဟိ၊ လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့်။ သံဂယှ၊ ချီ၍။ ပဉ္ဇရေ၊ ချိုင့်၌။ အဇ္ဈဝေါဒဟိ၊ ထား၏။
၁၁၁။ ပဉ္ဇရဂတေ၊ ချိုင့်၌တည်ကုန်သော။ ဘဿရဝဏ္ဏိနေ၊ အရောင်အဆင်းနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ သုမုခဉ္စ၊ စစ်သူကြီးသုမုခကိုလည်းကောင်း။ ဓတရဋ္ဌဉ္စ၊ ဓတရဋ္ဌ ရွှေဟင်္သာမင်းကိုလည်းကောင်း။ တေ ဥဘောပက္ခီ၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့ကို။ လုဒ္ဒေါ၊ ခေမာမုဆိုးသည်။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ပက္ကမိ၊ သွားလေ၏။
ဟင်္သာမကို အောက်မေ့ခြင်း
ဤသို့ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့ကို ခေမာမုဆိုး ဆောင်ယူသွားသောအခါ၌ ဓတရဋ္ဌ ရွှေဟင်္သာမင်းသည် ပါကဟင်္သာမင်း၏ သမီးတော်ဖြစ်သော မိဖုရားကြီးကို အောက်မေ့၍ စစ်သူကြီးသုမုခကိုခေါ်၍ မိမိ၏ ကိလေသာ၏ အစွမ်းအားဖြင့် မြည်တမ်းတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ဗာဠှံ ဘာယာမိ သုခ၊ သာမာယ လက္ခဏူရုယာ။
အသ္မာကံ ဝဓမညာယ၊ အထတ္တာနံ ဝဓိဿတိ။
ကောဉ္စီ သမုဒ္ဒတီရေဝ၊ ကပဏာ နူ န ရုစ္ဆတိ။
ဟူသော ဤ နှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၁၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဟရီယမာနော၊ ခေမာ မုဆိုးသည် ဆောင်ယူသွားအပ်သော။ ဓတရဋ္ဌော၊ ဓတရဋ္ဌ ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ သုမုခံ၊ စစ်သူကြီးသုမုခကို။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ လက္ခဏူရုယာ၊ မြတ်သော ဦရုလက္ခဏာနှင့်ပြည့်စုံသော။ သာမာယ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဟင်္သာမ၏။ မရဏတော၊ သေခြင်းမှ။ ဗာဠှံ၊ လွန်စွာ။ ဘာယာမိ၊ ငါကြောက်၏။ အသ္မာကံ၊ ငါတို့ကို။ ဝဓမညာယ၊ သေချေပြီဟု အမှတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယသာမိကေ၊ ချစ်လင်ဖြစ်သော ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ မတေ၊ သေသည်ရှိသော်။ မေ၊ အား။ ဇီဝိတေန၊ အသက်ရှင်သဖြင့်။ ကိံ၊ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ဝဓိူတိ၊ သတ်လိမ့်သည်တကား။
၁၁၃။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ ပါကဟံသာ စ၊ ပါကဟင်္သာမင်း၏ သမီးတော်လည်းဖြစ်ထသော။ ဟေမသုတ္တစာ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အလွန်တင့်တယ်သော အရေလည်းရှိထသော။ သုဟေမာ၊ သုဟေမာအမည်ရှိသော မိဖုရားကြီးသည်။ ကောဉ္စီ၊ ကြိုးကြာငှက်မသည်။ သမုဒ္ဒတီရေ၊ သမုဒ္ဒရာနား၌။ ကပဏာ၊ အထီးကျန်သည် ဖြစ်၍။ ရုစ္ဆတိ ဣဝ၊ ငိုကြွေးသကဲ့သို့။ နူန၊ စင်စစ်။ ရုစ္ဆတိ၊ ငိုကြွေးလိမ့်သည်တကား။
မိန်းမတို့ အပြစ်များ
ထိုသို့ရွှေဟင်္သာမင်း မြည်တမ်းသောစကားကို ကြား၍ စစ်သူကြီးသုမုခသည် ဤရွှေဟင်္သာမင်းသည် တစ်ပါးသောသူကို ဆုံးမခြင်းငှာသင့်ပါလျက် မိန်းမကိုမှီ၍ ကိလေသာ၏အစွမ်းဖြင့် မြည်တမ်းဘိ၏။ ရေကို မီးလောင်သောအခါကဲ့သို့ လည်းကောင်း, စည်းစောင်းရန်းသည် (စပါးကိုကာကွယ်ရမည့်အစား သူကိုယ်တိုင်) ထလတ်၍ လယ်၌ရှိသောစပါးကို စားသောအခါကဲ့သို့လည်းကောင်း ဖြစ်ခဲ့ပြီ၊ စင်စစ်သဖြင့် ငါသည် ငါ၏အစွမ်းဖြင့်မိန်းမ၏အပြစ်ကိုပြ၍ ဤရွှေဟင်္သာမင်းကို သိစေအံ့ ဟု ကြံ၍ ရွှေဟင်္သာမင်းအားပြလိုရကား-
အပ္ပမေယျော မဟာဂဏီ။
ဧကိတ္ထိ မနုသောစေယျ၊ နယိဒံ ပညဝတာမိဝ။
ဗာလော အာမကပက္ကံဝ၊
လောလော အန္ဓောဝ အာမိသံ။
ကိစ္စာကိစ္စံ န ဇာနာသိ၊
သမ္ပတ္တော ကာလပရိယာယံ။
ယော သေယျာ မညသိတ္ထိယော။
ဗဟုသာဓာရဏာ ဟေတာ၊
သောဏ္ဍာနံဝ သုရာဃရံ။
ခရာ စ ဗန္ဓနာ စေတာ၊ မစ္စုပါသာ ဂုဟာသယာ။
တာသု ယော ဝိဿသေ ပေါသော၊
သော နရေသု နရာဓမော။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၁၄။ ဓတရဋ္ဌ၊ ဓတရဋ္ဌအမည်တော်ရှိသော။ မာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ လောကဿ၊ သတ္တလောကထက်။ မဟန္တော၊ ကြီးမြတ်ပါလျက်။ အပ္ပမေယျော၊ နှိုင်းယှဉ်စရာ ဥပမာမရှိသော ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်ပါလျက်။ မဟာဂဏီ၊ များစွာသောအပေါင်း၏ ဆရာဖြစ်ပါလျက်။ ဧကိတ္ထိံ၊ မိန်းမတစ်ယောက်ကို။ ယံ အနုသောစေယျ၊ အကြင်စိုးရိမ်ခြင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဣဒံ သောစနံ၊ ဤသို့ စိုးရိမ်ခြင်းသည်။ န ပညဝတော ဣဝ၊ ပညာရှိမဟုတ်သကဲ့သို့ ထင်၏။
၁၁၅။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဝါတော၊ လေသည်။ ဆေကပါပကံ၊ ကောင်း မကောင်းဖြစ်သော။ ဥဘယံ၊ နှစ်ပါးသော။ ဂန္ဓံ၊ အနံ့ကို။ အာဒေတိ ဣဝ၊ ယူဆောင်လေသကဲ့သို့လည်းကောင်း။ လောလော၊ အစာ၌လျှပ်ပေါ်သော။ ဗာလော၊ သူမိုက်သည်။ အာမကပက္ကံ၊ အစိမ်း, အမှည့်ဖြစ်သော သစ်သီးကို။ ခါဒတိ ဣဝ၊ စားသကဲ့သို့လည်းကောင်း။ လောလော၊ အစာ၌ လျှပ်ပေါ်သော။ အန္ဓော၊ သူကန်းသည်။ အာမိသံ၊ အစာအာဟာရကို။ ခါဒတိ ဣဝ၊ စားသကဲ့သို့လည်းကောင်း။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ဣတ္ထိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံ အယုတ်အမြတ်ဖြစ်သော ယောက်ျားသို့။ ဘဇန္တိ၊ ချဉ်းကပ်တတ်ကုန်၏။
၁၁၆။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အတ္ထေသု၊ အကြောင်းဟုတ်သည် မဟုတ်သည်တို့၌။ အဝိနိစ္ဆယညူ၊ အဆုံးအဖြတ်ကိုမသိသော။ မန္ဒောဝ၊ ပညာနုံ့သော သူကဲ့သို့။ မံ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပဋိဘာသိ၊ ဉာဏ်၌ထင်ရှား၏။ ကာလပရိယာယံ၊ သေရအံ့သောအလှည့်သို့။ သမ္ပတ္တော၊ ရောက်ပြီးလျက်။ ကိစ္စာကိစ္စံ၊ ပြုသင့် မပြုသင့်ကို။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ န ဇာနာသိ၊ သိတော်မမူ။
၁၁၇။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဣတ္ထိယော၊ မိန်းမတို့ကို။ သေယျာ၊ မြတ်ကုန်၏ဟူ၍။ မညသိ၊ ထင်မှတ်အံ့။ သော၊ ထိုမိန်းမတို့ကို အမြတ်ဟုထင်မှဘ်သောသူသည်။ အဍ္ဎုမ္မတ္တော၊ သေသောက်ကြူး၍ တစ်ပိုင်းရူးသောသူသည်။ ဥဒိရေတိ ဣဝ၊ မြည်တမ်းသကဲ့သို့တည်း။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဧတာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ သောဏ္ဍာနံ၊ သေသောက်ကြူးတို့၏။ သုရာဃရံ ဣဝ၊ သေတင်းကုပ်ကဲ့သို့။ ဗဟုသာဓာရဏာ၊ ယောက်ျားအများနှင့် ဆက်ဆံတတ်ကုန်၏။
၁၁၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဧတာ၊ ဤမိန်းမတို့သည်။ မာယာ ဣဝ၊ လှည့်ပတ်တတ်သောကြောင့် မျက်လှည့်သည်နှင့် တူ၏။ မရီစိ ဣဝ၊ စိတ်နှလုံးကို ယူကျုံး၍မရတတ်သောကြောင့် တံလျှပ်နှင့်တူ၏။ သောကာ၊ စိုးရိမ်ခြင်းကိုပြုတတ်၏။ ရောဂါ၊ အနာရောဂါကို ပြုတတ်၏။ ဥပဒ္ဒဝါ စ၊ ဘေးရန်လည်း များ၏။ ဧတော၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ခရာ စ၊ ဒေါသကြီးသောကြောင့် ခက်ထန်ခိုင်မာ ကြမ်းတမ်းကုန်၏။ ဗန္ဓနာ စ၊ နှောင်ဖွဲ့ခြင်း၏အကြောင်းလည်း ဖြစ်ကုန်၏။ မစ္စုပါသာ၊ သေမင်း၏ ကျော့ကွင်းလည်းဖြစ်ကုန်၏။ ဂုဟာသယာ၊ ကိုယ်တည်းဟူသောလိုဏ်၌ နေတတ်ကုန်၏။ ယော ပေါသော၊ အကြင်ယောက်ျားသည်။ တာသု၊ ထိုမိန်းမတို့၌။ ဝိဿာသေ၊ အကျွမ်းဝင်အံ့။ သော ပေါသော၊ ထိုယောက်ျားသည်။ နရေသု၊ ယောကျ်ားတကာတို့တွင်။ နရာဓမော၊ ယောက်ျားယုတ်တည်း။
မိန်းမတို့ ဂုဏ်ကျေးဇူးများ
ထို့နောင်မှ ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းသည် မိန်းမ၌တပ်စွန်းသော စိတ်ရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် သင်သည် မိန်းမတို့၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို မသိ၊ ပညာရှိတို့သည်သာလျှင် သိကုန်၏။ ထိုမိန်းမတို့ကို မကဲ့ရဲ့အပ်ကုန်ဟု ဆို၍ မိန်းမတို့၏ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ပြလိုရကား-
မဟာဘူတိတ္ထိယော နာမ၊ လောကသ္မိံ ဥဒပဇ္ဇိသုံ။
။ လ။
သောပဇ္ဇ သံသယံ ပတ္တော၊ အတ္ထံ ပဏှာဟိ မာမုခံ။
ဟူသော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၁၉။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ ယံ၊ အကြင် မိန်းမတို့၏အကြောင်းကို။ ဝုဒ္ဓေဟိ၊ ကြီးကုန်သော သူတို့သည်။ ဥပညာတံ၊ ကပ်၍သိအပ်၏။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ တံ၊ ထိုမိန်းမကို။ နိန္ဒိတုံ၊ ကဲ့ရဲ့ခြင်းငှာ။ အရဟတိ၊ ထိုက်အံ့နည်း။ လောကသ္မိံ၊ လောက၌။ ဣတ္ထိယော နာမ၊ မိန်းမတို့မည်သည်လား။ မဟာဘူတာ၊ များမြတ်သော ဂုဏ်ကျေးဇူးရှိကုန်၏။ ပဌမံ၊ ကမ္ဘာဦးအစကာလ၌ ပထမရှေးဦးစွာ။ ဥဒပဇ္ဇိသုံ၊ ထင်ရှားဖြစ်ကုန်၏။
၁၂၀။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ တျာသု၊ ထိုမိန်းမတို့၌။ ခိဍ္ဍာ၊ ကိုယ်နှုတ်တို့၏ မြူးထူးခြင်းတို့သည်။ ပဏိဟိတာ၊ တည်ကုန်၏။ တျာသု၊ ထိုမိန်းမတို့၌။ ရတိ၊ ကာမဂုဏ်ဖြင့် မွေ့လျော်ခြင်းသည်လည်း။ ပတိဋ္ဌိတာ၊ တည်၏။ တျာသု၊ ထိုမိန်းမတို့၌။ ဗီဇာနိ၊ ဘုရား, ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရိယာသာဝက စကြဝတေး, မန္ဓာတ် အစရှိကုန်သော မျိုးစေ့တို့သည်။ ရူဟန္တိ၊ ရောက်ကုန်၏။ ယဒိဒံ ယေ ဣမေ သတ္တာ၊ အကြင်သတ္တဝါတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ သတ္တာ၊ ထိုသတ္တဝါတို့သည်။ တာသု၊ ထိုမိန်းမတို့၏ဝမ်းတို့၌။ ပဇာယရေ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ပါဏိဘိ၊ မိမိအသက်တို့ဖြင့်။ ပါဏံ၊ မိန်းမတို့၏ အသက်ကို။ အာသဇ္ဇ၊ ကပ်၍။ ကော ပေါသော၊ အဘယ်ယောက်ျားသည်။ တာသု၊ ထို မိန်းမှုတို့၌။ နိဗ္ဗိဒေ၊ ငြီးငွေ့နိုင်အံ့နည်း။
၁၂၁။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ တွမေဝ၊ သင်သည်သာလျှင်။ ထီနံ၊ မိန်းမတို့၏။ အတ္ထေသု၊ အကြောင်းတို့၌။ ယုဉ္ဇသိ၊ ယှဉ်ဘိ၏။ အညော၊ သင်မှ တစ်ပါးသောသူသည်။ န ယုဉ္ဇသိ၊ မယှဉ်။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ တဿ တေ၊ ထိုသင့်အား။ ဘယေ၊ ဘေးသည်။ ဇာတေ၊ ဖြစ်လတ်သော်။ ဘီတေန၊ ကြောက်လျက်။ မတိ၊ သိခြင်းပညာသည်။ ဇာယတေ၊ ဖြစ်ပေ၏။
၁၂၂။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ သဗ္ဗော၊ အလုံးစုံသောသူသည်။ သံသယံ၊ တွေးတော ယုံမှားခြင်းသို့။ ပတ္တော၊ ရောက်၏။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ ဘီရုံဟုတွာ၊ သေဘေးသို့ ရောက်သည်ဖြစ်လျက်။ ဘယံ၊ ဘေးကို။ တိတိက္ခတိ၊ သည်းခံတတ်၏။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိကုန်သော။ မဟန္တာနော စ၊ သူမြတ်တို့သည်သာလျှင်။ ဒုယျုဇေ၊ ယှဉ်နိုင်ခဲသော။ အတ္ထေ၊ ကိစ္စ၌။ ယုဉ္ဇန္တိ၊ ယှဉ်ကုန်၏။
၁၂၃။ ဧတဒတ္တာယ၊ ထိုဆိုခဲ့ပြီးသောအမှုကို ပြုစိမ့်သောငှာ။ ရာဇာနော၊ မင်းတို့သည်။ မန္တီနံ၊ အတိုင်အပင် ပညာရှိသော။ သူရံ၊ ရဲရင့်သောသူကို။ ဣစ္ဆန္တိ၊ အလိုရှိကုန်၏။ ယံ အာပဒံ၊ အကြင်ဘေးရန်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ အာပဒံ၊ ထိုဘေးရန်ကို သူရော၊ ရဲရင့်သောသူသည်။ ပဋိဗာဟတံ၊ တားမြစ်နိုင်၏။ အတ္တပရိယာယံ၊ ကိုယ်ကိုစောင့်ရှောက်ခြင်းငှာ။ ကရောတိ၊ ပြုနိုင်၏။
၁၂၄။ သုမုခ၊ အမောင် သုမုခ။ ရညော၊ မင်း၏။ သူဒါ၊ စဖိုသည်တို့သည်။ မဟာနသေ၊ စဖိုအိမ်၌၊ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ နော၊ ငါတို့ကို။ မာ ဝိကန္တိံသု၊ မသတ်ဖြတ်စေကုန်သတည်း။ ဝေဠုံ၊ ဝါးပင်ကို။ နိဿာယ၊ မှီ၍။ ပဝတ္တံ၊ ဖြစ်သော။ ဖလံ၊ ဝါးသီးသည်။ တံ ဝေဠုံ၊ ထိုဝါးပင်ကို။ ဝဓိ ဣဝ၊ သတ်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ပတ္တာနံ၊ အတောင်တို့၏။ ဝဏ္ဏောဟိ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းသည်လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ မာ ဝဓိ၊ မသတ်စေလင့်။
၁၂၅။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ တွံ၊ သင်သည်။ မုတ္တောပိ၊ ကျော့ကွင်းမှ လွတ်ပါလျက်လည်း။ ဥဍ္ဍေတုံ၊ ပျံသွားခြင်းငှာ။ န ဣစ္ဆိ၊ အလိုမရှိ။ သယံ၊ မိမိသည်။ ဗန္ဓံ၊ မိခြင်းသို့။ ဥပါဂမိ၊ ကပ်လာ၏။ သောပိ အဟံ၊ ထိုငါသည်လည်း။ အဇ္ဇ၊ ဤအခါ၌။ သံသယံ၊ အသက်ရှည်ခြင်း၌ ယုံမှားခြင်းသို့။ ပတ္တော၊ ရောက်ရ၏။ အတ္ထံ၊ ငါ၏ အစီးအပွားကို။ ဂဏှာဟိ၊ သင်ယူလော့။ မုခံ၊ မိန်းမတို့အား ကဲ့ရဲ့အပ်သောအကြောင်းကို။ မာ စိန္တေသိ၊ သင်မကြံလင့်။
ငါ့ကို အသက်ပေးပါ
ဤသို့ ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းသည် မိန်းမတို့၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ချီးမွမ်းတော်မူသဖြင့် စစ်သူကြီးသုမုခကို စကားဆိုရာ မရှိသည်ကိုပြုတော်မူ၍ ထိုသုမုခ၏ နှလုံးမသာယာသောအဖြစ်ကို သိတော်မူသဖြင့် ယခုအခါ သုခကို ချီးမြှောက်တော်မူပြန်လိုရကား -
တဝ ပရိယာပဒါနေန၊ မမ ပါဏေသနံ စရ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၆။ သုမုခ၊ အမောင် သုမုခ။ သောတွံ၊ ထိုသင်သည်။ ယုတ္တံ၊ သင့်လျော်သော။ ဓမ္မူပသံဟိတံ၊ အကြောင်းနှင့်ယှဉ်သော။ တံ ယောဂံ၊ ထိုလုံ့လကို။ ပယုဉ္ဇဿု၊ အားထုတ်ပါလော့။ တဝ၊ သင်၏။ ပရိယာပဒါနေန၊ စင်ကြယ်သော လုံ့လဖြင့်။ မမ၊ ၏။ ပါဏေသနံ၊ အသက်ကိုရှာခြင်းကို။ စရ၊ ကျင့်ပါလော့။
အေးအေးသာနေပါ
ထိုအခါ စစ်သူကြီးသုခသည် ဤရွှေဟင်္သာမင်းကား အလွန်လျှင် သေဘေးမှကြောက်၏။ ငါ၏ ဉာဏ်အစွမ်းကို မသိ၊ ဗာရာဏသီမင်းကို မြင်၍လျှင် အတန်ငယ်သော စကားပြောခြင်းကိုရသည်ရှိသော် သိရလတ္တံ့၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းကို ရှေးဦးစွာ နှစ်သိမ့်စေအံ့ဟု ကြံ၍ နှစ်သိမ့်စေလိုရကား-
န ဟိ ဘာယန္တိ တာဒိသာ။
အဟံ ယောဂံ ပယုဉ္ဇိဿံ၊ ယုတ္တံ ဓမ္မူပသံဟိတံ။
မမ ပရိယာပဒါနေန၊ ခိပ္ပံ ပါသာ ပမောက္ခသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၇။ ပတတံ၊ ကောင်းကင်သို့ ပျံသွားတတ်သော ဟင်္သာအပေါင်းတို့ထက်။ သေဋ္ဌ၊ အထူးသဖြင့် မြတ်သော။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ မာ ဘာယိ၊ ကြောက်တော်မမူလင့်။ တာဒိသာ၊ အရှင်မင်းမြတ်နှင့်တူကုန်သော သူတို့သည်။ န ဟိ ဘာယန္တိ၊ မကြောက်ကုန်သလျှင်ကတည်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ယုတ္တံ၊ သင့်လျော်သော။ ဓမ္မူပသံဟိတံ၊ အကြောင်းနှင့်ယှဉ်သော။ ယောဂံ၊ လုံ့လကို။ ပယုဉ္ဇိဿံ၊ အားထုတ်ပါအံ့။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပရိယာပဒါနေန၊ စင်ကြယ်သော လုံ့လဖြင့်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ ပါသာ၊ ဆင်းရဲခြင်းတည်းဟူသော ကျော့ကွင်းမှ။ ပမောက္ခသိ၊ လွတ်တော်မူပါလတ္တံ့။
နန်းတော်သို့ ရောက်ကြပြီ
ဤသို့ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့ အချင်းချင်း ဟင်္သာတို့ဘာသာဖြင့် စကားပြောဟောကြကုန်သည်တို့ကို ခေမာမုဆိုးတို့သည် တစ်စုံတစ်ခုကိုမျှ မသိ၊ သက်သက်သော်ကား ထိုရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့ကို ထမ်းပိုးဖြင့်ဆောင်ယူ၍ ဗာရာဏသီမြို့သို့သာလျှင် ဝင်လေ၏။ အံ့ဖွယ်သူရဲ မဖြစ်စဖူးဖြစ်သဖြင့် လူများသည် လက်အုပ်ချီလျက် ပို့လိုက်ကြသည်ဖြစ်၍ ထိုခေမာမုဆိုးသည် မင်း၏ နန်းတော်တံခါးသို့ရောက်လျှင် မိမိလာရောက်သောအကြောင်းကို မင်းကြီးအား လျှောက်စေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ပဋိဝေဒေထ မံ ရညော၊ ဓတရဋ္ဌာယမာဂတော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၂၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သော လုဒ္ဒေါ၊ ထိုခေမာမုဆိုးသည်။ ဟံသကာဇေန၊ ဟင်္သာထမ်းသော ထမ်းပိုးဖြင့်။ ရာဇဒွါရံ၊ နန်းတော်တံခါးသို့။ ဥပါဂမိ၊ ကပ်လေ၏။ ဘော၊ အိုအချင်းတို့။ မံ၊ ငါ့ကို။ ရညော၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ အယံ ဓတရဋ္ဌော၊ ဤရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ အာဂတော၊ ရောက်လာပြီ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပဋိဝေဒေထ၊ တင်လျှောက်ကြကုန်လော့။
မင်းကြီး ဆုတော်သနားခြင်း
တံခါးစောင့်သည်သွား၍ မင်းအား ထိုအကြောင်းကို တင်လျှောက်၏။ မင်းသည် ကောင်းစွာဖြစ်သော ဝမ်းမြောက်ခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ လျင်မြန်စွာ လာစေလော့ ဟု မိန့်တော်မူ၍ မှူးတော်မတ်တော်အပေါင်း ခြံရံပြီးလျှင် ကောင်းစွာဆောက်အပ်သော ထီးဖြူရှိသော ရာဇပလ္လင်၌ နေတော်မူလျက် ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့ကို ထမ်းပိုးဖြင့်ထမ်းယူ၍ ရွှေနန်းတော်ပြာသာဒ်မအပြင်သို့ တက်လာသော ခေမာမုဆိုးကိုမြင်လျှင် ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့ကို ကြည့်တော်မူလျက် ငါ၏စိတ်အလိုတော်သည် ပြည့်စုံပေပြီဟု ကြံ၍ ထိုခေမာမုဆိုးအား ပြုအပ်သောကိစ္စကို မှူးမတ်တော်တို့အား စေတော်မူလိုက်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်လိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဥဘော လက္ခဏသမ္မတေ။
ခလု သံယမနော ရာဇာ၊ အမစ္စေ အဇ္ဈဘာသထ။
ကာမံကရော ဟိရညဿ၊ ယာဝန္တော ဧသဣစ္ဆတိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၂၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ပုညသင်္ကာသေ၊ မိမိဘုန်းကံနှင့်တူသော ဘုန်းကံပါရမီရှိသာ။ လက္ခဏသမ္မတေ၊ အမြတ်ဟူ၍ သမုတ်အပ်သော။ တေ ဥဘော၊ ထိုဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့ကို။ သံယမနော၊ သံယမအမည်တော်ရှိသော။ ရာဇာ၊ ဗာရာဏသီပြည့်ရှင်မင်းမြတ်သည်။ ခလု၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ အမစ္စေ၊ မှူးတော် မတ်တော်တို့ကို။ အဇ္ဈဘာသထ၊ ဤသို့ဆိုလေ၏။
၁၃၀။ ဘောန္တော အမစ္စာ၊ အို အမတ်တို့။ လုဒ္ဒဿ၊ ခေမာမုဆိုးအား။ ဝတ္ထာနိ၊ အဝတ်ပုဆိုး အထည်မျိုးတို့ကိုလည်းကောင်း။ အန္နပါနဉ္စ၊ ထမင်းအဖျော်ကိုလည်းကောင်း။ ဘောဇနဉ္စ၊ ခဲဖွယ်ဘောဇဉ်ကိုလည်းကောင်း။ ဒေထ၊ ပေးကြကုန်လော့။ ဧသ- ဧသော၊ ဤမုဆိုးသည်။ ယာဝန္တော၊ အကြင်မျှလောက်။ ဣစ္ဆတိ၊ အလိုရှိ၏။ တာဝ တတ္တကံ၊ ထိုမျှလောက်သော။ ဟိရညံ၊ ရွှေကို။ အဿ၊ ထိုမုဆိုးအား။ ကာမံ၊ အလိုရှိတိုင်း။ ကရော-ကရောထ၊ ပေးကြကုန်လော့
ဤသို့လျှင် ကြည်ညိုသောအခြင်းအရာကိုပြု၍ နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ သွားကြကုန်၊ ထိုမုဆိုးကို တန်ဆာဆင်၍ ဆောင်ခဲ့ကြကုန်လော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုအခါ မုဆိုးကို မှူးတော်မတ်တော်တို့သည် နန်းတော်မှ ဆင်းသက်စေပြီးလျှင် ဆံမုတ်ဆိတ်တို့ကိုပြုပြင်၍ ရေချိုးသဖြင့် နံ့သာလိမ်းပြီးသော် ခပ်သိမ်းသောတန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်ယင်၍ မင်းအား ပြကုန်၏။ ထိုအခါ မင်းသည် တစ်နှစ်တစ်နှစ်လျှင် အခွန်တစ်သိန်းတစ်သိန်းထွက်သောရွာ တစ်ဆယ့်နှစ်ရွာတို့ကိုလည်းကောင်း၊ အာဇာနည်မြင်းက, သော ရထားကိုလည်းကောင်း၊ တန်ဆာဆင်အပ်သော ကြီးစွာသောအိမ်ကိုလည်းကောင်း၊ ဤသို့အစရှိသော များစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ပေးတော်မူ၏။ ထိုခေမာမုဆိုးသည် များစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကိုရပြီး၍ မိမိဆောင်ရွက်ရသောအမှုကို မင်းအား ထင်ရှားပြလိုရကား အရှင်မင်းမြတ်... အကျွန်ုပ်သည် ဟူးဟူးငြားငြား (ဟင်္သာမည်ကာမျှ) သော ဟင်္သာကို မဆောင်ယူအပ်၊ စင်စစ်သော်ကား ဤရွှေဟင်္သာမင်းသည် ကိုးသောင်းကုန်သော ဟင်္သာအပေါင်းတို့၏ မင်းဖြစ်သော ဓတရဋ္ဌအမည်တော်ရသော ရွှေဟင်္သာမင်းတည်း၊ ဤရွှေဟင်္သာမင်းသည် သုမုခအမည်ရှိသော ဟင်္သာစစ်သူကြီးတည်းဟု တင်လျှောက်၏။
ဘယ်လိုမိခဲ့သလဲ
ထိုအခါ မုဆိုးကို မင်းသည် အမောင်မုဆိုး... အမောင်သည် ဤဟင်္သာတို့ကို အသို့ဖမ်းယူအပ်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ယဒျာယံ သမ္မ ခေမက၊ ပုဏ္ဏာ ဟံသေဟိ တိဋ္ဌတိ။
ဩကိဏ္ဏံ ဉာတိသံဃေဟိ၊ နိမ္မဇ္ဈိမံ ကထံ ဂဟိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၃၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကာသိရာဇာ၊ ကာသိတိုင်းရှင်ဖြစ်သော ဗာရာဏသီမင်းသည်။ ပသန္နတ္တံ၊ ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ လုဒ္ဒံ၊ ခေမာမုဆိုးကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍လျှင်။ ဧတံ ဝစနံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ သမ္မခေမက၊ အမောင်ခေမာမုဆိုး။ အယံ၊ ဤငါတို့ခေမာအိုင်သည်။ ဟံသေဟိ၊ ဟင်္သာတို့ဖြင့်။ ပုဏ္ဏာ၊ ပြည့်သည်ဖြစ်၍။ ယဒိ တိဋ္ဌတိ၊ အကယ်၍ တည်၏။
၁၃၂။ မဇ္ဈဂတံ၊ ဟင်္သာအပေါင်းတို့၏ အလယ်၌ဖြစ်သော။ ရုစိံ၊ နှစ်သက်ဖွယ်ရှိသော ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ ပါသဟတ္ထော၊ ကျော့ကွင်းလက်စွဲသော သင်သည်။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ ဥပါဂမိ၊ ချဉ်းကပ်သနည်း။ ဉာတိသံဃေဟိ၊ ဆွေမျိုးအပေါင်းတို့ဖြင့်။ ဩကိဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ နိမ္မဇ္ဈိမံ၊ ကြီးမြတ်သော ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ ဂဟိ၊ သင်ဖမ်းယူသနည်း။
ခေမာမုဆိုးသည် ထိုမင်းအား ရွှေဟင်္သာမင်းတို့ကို မိမိဖမ်းယူသောအကြောင်းကို ပြန်လျှောက်လိုရကား-
ပဒမေတဿ အနွေသံ၊
အပ္ပမတ္တော ဃဋဿိတော။
တတ္ထာဟံ ဩဒဟိံ ပါသံ၊ ဧဝံ တံ ဒိဇမဂ္ဂဟိံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အဒနာနိ၊ ကျက်စားရာ အရပ်တို့သို့။ ဥပါသတော၊ ကပ်ရောက်လာသော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ သတ္တမာရတ္တိ၊ ခုနစ်ညဉ့်ရှိပြီ။ ဧတဿ၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်း၏။ ပဒံ၊ ကျက်စားရာ၌ နင်းသောခြေရာကို။ အနွေသံ-အနွေသန္တော၊ ရှာသောအကျွန်ုပ်သည်။ အပ္ပမတ္တော၊ မမေ့မလျော့။ ဃဋဿိတော၊ အိုးစရည်းကြီးဟူသော ချိုင့်ကိုမှီ၏။
၁၃၄။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ အဒနေသနံ၊ အစာကိုရှာလျက်။ စရတော၊ ကျက်စားသော။ အဿ၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်း၏။ ပဒံ၊ ခြေရာကို။ အက္ခိံ၊ အကျွန်ုပ် မြင်ရ၏။ တတ္ထ၊ ထိုနင်းသောခြေရာကို မြင်ရာ၌။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပါသံ၊ ကျော့ကွင်းကို။ ဩဒဟိံ၊ ထောင်ပါ၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ထောင်သဖြင့်။ တံ ဒိဇံ၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းကို။ အဂ္ဂဟိံ၊ ဖမ်းယူပါ၏။
တစ်ကောင်တည်းဆို
ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် ဤမုဆိုးကား တံခါး၌ရပ်လျက် ကြားလျှောက်သော်လည်း ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်း၏ လာခြင်းကိုသာလျှင် ကြားလျှောက်၏။ ယခုအခါ၌လည်း တစ်ခုသော ဤရွှေဟင်္သာမင်းကိုသာလျှင်မိ၏ဟု ဆို၏။ ဤအရာ၌ အကြောင်းကား အသို့နည်းဟု ကြံ၍ မုဆိုးကို မေးလိုရကား-
အထ ဧကာတိ ဘာသသိ။
စိတ္တံ နု တေ ဝိပရိယတ္တံ၊ အဒု ကိန္နု ဇိဂီသသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၃၅။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ ဣမေ သကုဏာ၊ ဤရွှေဟင်္သာတို့သည်။ ဒွေ၊ နှစ်ကောင်တည်း။ အထ၊ ထိုသို့ နှစ်ကောင်ဖြစ်လျက်။ ဧကောတိ၊ တစ်ကောင်ဟူ၍သာလျှင်။ ဘာသသိ၊ သင်ပြောဆိုဘိ၏။ တေ၊ သင်၏။ စိတ္တံ၊ စိတ်သည်။ ဝိပရိယတ္တံ နု၊ ဖောက်ပြန်သလော။ အဒု၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ။ တွံ၊ သင်သည်။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ဇိဂီသသိ နု၊ ကြံသနည်း။
တစ်ကောင်က အဖမ်းခံ
ထို့နောင်မှ ခေမာမုဆိုးသည် အရှင်မင်းမြတ် အကျွန်ုပ်၏စိတ်သည် မဖောက်ပြန်ပါ။ အကျွန်ုပ်သည် တစ်ကောင်သောရွှေဟင်္သာကို အရှင်မင်းမြတ်မှတစ်ပါးသောသူအား ပေးလိုသည်လည်း မဟုတ်ပါ၊ စင်စစ်သော်ကား အကျွန်ုပ်သည် ထောင်အပ်သောကျော့ကွင်း၌ ရွှေဟင်္သာ တစ်ကောင်ကိုသာလျှင် မိပါ၏ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားစွာပြ၍ မင်းအား တင်လျှောက်လိုရကား-
တပနီယနိဘာ သုဘာ။
ဥရံ သံဟစ္စ တိဋ္ဌန္တိ၊ သော မေ ဗန္ဓံ ဥပါဂမိ။
အရိယံ ဗြုဝါနေည အဋ္ဌာသိ၊ စဇန္တော မာနုသိံ ဂိရံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃၆။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ယဿ၊ အကြင်ရွှေဟင်္သာမင်းအား။ လောဟိတကာ၊ နီကုန်သော။ တာလာ၊ သုံးကြောင်းကုန်သော အရေးတို့သည်။ တပနီယနိဘာသုဘာ၊ နေရောင်နှင့်တူသော အဆင်းရှိကုန်၏။ ဥရံ၊ ရင်ကို။ သံဟစ္စ၊ ဆိုက်၍။ တိဋ္ဌန္တိ၊ တည်ကုန်၏။ သော၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဗန္ဓံ၊ ကျော့ကွင်းသို့။ ဥပါဂမိ၊ ကပ်လာ၏။
၁၃၇။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ အဗဒ္ဓေါ၊ ကျော့ကွင်းမမိသော။ ဘဿရော၊ ပြိုးပြိုးပြက်သော အရောင်ရှိသော။ အယံ ပက္ခီ၊ ဤရွှေဟင်္သာစစ်သူကြီးသည်။ အရိယံ၊ အာစာရအရိယာဖြစ်သော။ အာတုရံ၊ ကျင်နာသော။ ဗန္ဓံ၊ ကျော့ကွင်းမိသော ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ ဗြုဝါနော၊ နှစ်သိမ့်စေလျက်။ မာနုသိံ၊ လူ၏ ဘာသာဖြစ်သော။ ဂိရံ၊ စကားကို။ စဇန္တော၊ စွန့်လျက်။ အဋ္ဌာသိ၊ တည်၏။
အရှင်မင်းမြတ် ထိုအခါ ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းအား ကျော့ကွင်းမိသောအဖြစ်ကိုသိ၍ ပြန်လည်သဖြင့် ဤရွှေဟင်္သာမင်းကို နှစ်သိမ့်စေ၍ အကျွန်ုပ်လာသောအခါ၌လည်း ခရီးဦးကြိုဆိုခြင်းကိုပြု၍ ကောင်းကင်၌သာလျှင် အကျွန်ုပ်နှင့်တကွ သာယာစွာသော ပျူငှာစကားကိုဆို၍ လူ၏ဘာသာစကားဖြင့် မိမိအရှင်ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကိုပြောဆိုလျက် တည်၏။ အကျွန်ုပ်စိတ်ကို နူးညံ့အောင်ပြု၍ တစ်ဖန် ရွှေဟင်္သာမင်း၏ ရှေ့၌သာလျှင် တည်လာ၏။ အရှင်မင်းမြတ်... အကျွန်ုပ်သည် ထိုသို့ကောင်းစွာ ပြောဆိုအပ်သော စစ်သူကြီးသုမုခ၏ တရားစကားကိုကြားရလျှင် ကြည်ညိုသောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းကို လွှတ်၏။ ဤသို့ ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်း၏ ကျော့ကွင်းမှလွှတ်ခြင်းကိုလည်းကောင်း ဤရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့ကိုယူ၍ အကျွန်ုပ်ဤရွှေနန်းတော်သို့ လာခြင်းကိုလည်းကောင်း စစ်သူကြီးသုမုခသည်သာလျှင် ပြုပါ၏ဟုဆို၍ ထိုခေမာမုဆိုးသည် စစ်သူကြီးသုမုခ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးစကးကို တင်လျှောက်၏။
သုမုခ ကြောက်သလော
ထိုသို့ တင်လျှောက်သော စကားကိုကြား၍ မင်းသည် စစ်သူကြီးသုမုခ၏ တရားစကားကို နာလိုသည်ဖြစ်၏။ မုဆိုးအား ပူဇော်သက္ကာရကိုပြုစဉ်ပင်လျှင် နေသည်ဝင်၏။ ဆီမီးတို့ကို ညှိထွန်းကုန်၏။ များစွာကုန်သော မင်းအစရှိကုန်သောသူတို့သည် စည်းဝေးကုန်၏။ ခေမာမိဖုရားကြီးသည်လည်း အထူးထူးသော ကချေသည် ကိုယ်လုပ်မောင်းမ အပေါင်းခြံရံလျက် မင်း၏ လက်ယာနံပါး၌ နေ၏။ ထိုခဏ၌ မင်းသည် စစ်သူကြီးသုခကို စကားပြောစေလိုရကား-
အဒု မေ ပရိသံ ပတ္တော၊
ဘယာ ဘီတော န ဘာသသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၃၈။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ မဓုကထော၊ သာယာစွာသော တရားစကားကို ပြောဟောတတ်၏။ အထ၊ ထိုသို့ဖြစ်ပါလျက်။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ တွံ၊ သင်သည်။ ဟနုံ သံဟစ္စ၊ ခံတွင်းကိုပိတ်၍။ တိဋ္ဌသိ၊ တည်ဘိသနည်း။ အဒု၊ အသို့နည်း။ မေ၊ ငါ၏။ ပရိသံ၊ ပရိသတ်သို့။ ပတ္တော၊ ရောက်သည်ဖြစ်၍။ ဘယာ၊ ဘေးမှ။ ဘီတော၊ ကြောက်သည်ဖြစ်၍။ န ဘာသသိ၊ မပြောဆိုသလော။
မကြောက်ပါဘုရား
ထိုစကားကိုကြား၍ စစ်သူကြီးသုမုခသည် မိမိမကြောက်သောအဖြစ်ကို ထိုမင်းအား ပြလိုရကား-
နာဟံ ဘယာ န ဘာသိဿံ၊
ဝါကျံ အတ္ထသ္မိ တာဒိသေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၃၉။ ကာသိပတိ၊ ကာသိတိုင်းရှင် ဖြစ်တော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တဝ၊ သင် မင်းမြတ်၏။ ပရိသံ၊ ပရိသတ်သို့။ ဩဂယှ၊ ရောက်၍။ န ဘီတော၊ မကြောက်။ အဟံ၊ ကျွန်ုပ်သည်။ ဘယာ၊ ပရိသတ်မှ ကြောက်သောကြောင့်။ န ဘာသိဿံ၊ စကားမဆိုသည်ကား။ န၊ မဟုတ်။ တာဒိသေ၊ ထိုသိုသဘောရှိသော။ အတ္ထသ္မိံ၊ အကျိုးစီးပွားသည်။ ဥပ္ပန္နေ၊ ဖြစ်လတ်သော်။ ဝါကျံ၊ စကားကို။ ဘာသိဿံ၊ ပြောဆိုအံ့။
အဘယ့်ကြောင့် မကြောက်သနည်း
ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် ထိုသုမုခစကားကို ပွားစေလိုသောကြောင့် ပြက်ရယ်ပြုပြန်လိုရကား-
နာဿ စမ္မံဝ ကီဋံ ဝါ၊ ဝမ္မိတေ စ ဓနုဂ္ဂဟေ။
ဩကိဏ္ဏပရိခံ ဒုဂ္ဂံ၊ ဒဠှမဋ္ဋာလကောဋ္ဌကံ။
ယတ္ထ ပဝိဋ္ဌော သုမုခ၊ ဘာယိတဗ္ဗံ န ဘာယသိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၄၀။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ တေ၊ သင်၏။ အဘိသရံ၊ လက်နက်စွဲကိုင်သော သူရဲကို။ န ပဿေ၊ ငါ မမြင်။ ရထေ၊ ရထားစီးသူရဲတို့ကို လည်းကောင်း။ န ပဿေ၊ ငါမမြင်။ ပတ္တိကေ၊ ခြေသည်သူရဲတို့ကိုလည်းကောင်း။ နပိ ပဿေ၊ ငါ မမြင်။ စမ္မံ ဝါ၊ မြားတား သားရေကိုလည်းကောင်း။ ကီဋံ ဝါ၊ အိုးခြမ်းလက်စွဲသော သူရဲကိုလည်းကောင်း။ ဝမ္မိတေ၊ ချပ်မိန်ညိုဝတ်ကုန်သော။ ဓနုဂ္ဂဟေ စ၊ လေးသမားတို့ကိုလည်းကောင်း။ န ပဿေ၊ ငါမမြင်။
၁၄၁။ ဟိရညံ ဝါ၊ သုံးဆောင်ပြီးသော ရွှေကိုလည်းကောင်း။ သုဝဏ္ဏံ ဝါ၊ မသုံးဆောင်ရသေးသော ရွှေကိုလည်းကောင်း။ သုမာပိတံ၊ ကောင်းစွာတည်အပ်သော။ နဂရံ ဝါ၊ မြို့ကိုလည်းကောင်း။ ဒုဂ္ဂံ၊ ကူးနိုင်ခဲသော။ ဩကိဏ္ဏပရိခံ ဝါ၊ ရေဖြင့်ပြည့်သော ကျုံးကိုလည်းကောင်း။ ဒဠှံ၊ မြဲမြံခိုင်ခံ့သော။ အဋ္ဋာလကောဋ္ဌကံ၊ ပြအိုး, ပစ္စင်, တံခါးမုခ်ကိုလည်းကောင်း။ န ပဿေ၊ ငါ မမြင်။ ယတ္ထ၊ အကြင်အရပ်သို့။ ပဝိဋ္ဌော၊ ဝင်သောသင်သည်။ ဘာယိတဗ္ဗံ၊ ကြောက်အပ်သောအရာကို။ န ဘာယသိ၊ သင် မကြောက်။ တံ၊ ထိုသင်မကြောက်ရာသော အကြောင်းကို။ န ပဿေ၊ ငါမမြင်။
မကြောက်သည့် အရင်းခံတရား
ဤသို့ မင်းသည် သင့်အား မကြောက်ခြင်း၏ အကြောင်းကား အဘယ်နည်း ဟု မေးသည်ရှိသော် မင်းအား ထိုမကြောက်ခြင်း၏ အကြောင်းကို ပြောဆိုလိုရကား-
အပထေန ပထံ ယာမ၊ အန္တလိက္ခေစရာ မယံ။
ဘာသေမတ္ထဝတိံ ဝါစံ၊ သစ္စေ စဿ ပတိဋ္ဌိတော။
မုသာဝါဒိဿ လုဒ္ဒဿ၊ ဘဏိတမ္ပိ သုဘာသိတံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၄၂။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အဘိသရေန၊ အခြံအရံပရိသတ်ဖြင့်။ အတ္ထော၊ အလိုကိစ္စသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ နဂရေန ဝါ၊ မြို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဓနေန ဝါ၊ ဥစ္စာဖြင့်လည်းကောင်း။ အတ္ထော၊ အလိုသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ အပထေန၊ ခြေကြောင်းခရီးမဟုတ်သဖြင့်။ ပထံ၊ ကောင်းကင်ခရီးသို့။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ယာမ၊ သွားကုန်၏။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ အန္တလိက္ခေစရာ၊ ကောင်းကင်၌ သွားကုန်သူတို့တည်း။
၁၄၃။ တေ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့ကို။ ပဏ်ဍိတာ၊ ပညာရှိကုန်၏ဟူ၍။ သုတာ စ၊ ကြားအပ်ကုန်သည်လည်း။ အမှာ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ နိပုဏာ၊ သိမ်မွေ့ကုန်သော။ အတ္ထစိန္တကာ စ၊ အနက်ကိုလည်း ကြံနိုင်ကုန်၏။ သစ္စေ စ၊ သစ္စာ၌သာလျှင်။ ပတိဋ္ဌိတော၊ တည်သည်။ အဿ၊ ဖြစ်အံ့။ အတ္ထဝတိံ၊ အကျိုးရှိသော။ ဝါစံ၊ စကားကို။ ဘာသေမ၊ ပြောဆိုကုန်အံ့။
၁၄၄။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အသစ္စဿ၊ သစ္စာမစောင့်သော။ အနရိယဿ၊ သူတော်မဟုတ်သော။ မုသာဝါဒိဿ၊ မဟုတ်မမှန်သောစကားကို ဆိုတတ်သော။ လုဒ္ဒဿ၊ ကြမ်းကြုတ်စွာသော။ တုယှံ၊ သင်မင်းမြတ်အား။ သုဘာသိတံ၊ ကောင်းစွာဆိုအပ်သော စကားကို။ ဘဏိတမ္ပိ၊ ဆိုငြားသော်လည်း။ ကိံ ကရိဿတိ၊ အသို့ပြုလတ္တံ့နည်း။
မင်းယုတ် ဖြစ်ပုံ
ထိုသို့ သုမုခစကားကိုကြား၍ မင်းသည် အဘယ့်ကြောင့် ငါ့ကို မုသားဆိုတတ်သော သူယုတ်ဟူ၍ သင်ဆိုသနည်း၊ ငါသည် အဘယ်ကိုပြုသနည်းဟု ဆို၏။ ထိုအခါ မင်းကို သုမုခသည် အရှင်မင်းမြတ် ထိုသို့ဖြစ်လျှင်ကား နာတော်မူလော့ဟု ဆို၍ ထိုမင်း၏မုသာဝါဒကို ပြလိုရကား -
အဘယဉ္စ တယာဃုဋ္ဌံ၊ ဣမာယော ဒသဓာ ဒိသာ။
ပဟူတံ စာဒနံ တတ္ထ၊ အဟိံသာ စေတ္ထ ပက္ခိနံ။
တေ တေ ဗဒ္ဓသ္မ ပါသေန၊
ဧတံ တေ ဘာသိတံ မုသာ။
ဥဘောသန္ဓိမတိက္ကမ္မ၊ အသာတံ ဥပပဇ္ဇတိ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၄၅။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တံ-တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဗြာဟ္မဏာနံ၊ ဆရာပုဏ္ဏားတို့၏။ ဝစနာ၊ စကားကြောင့်။ ဣမံ ခေမံ၊ ဤခေမာအိုင်ကို။ အကာရယိ၊ တူးစေတော်မူ၏။ တယာ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ အဘယဉ္စ၊ ဘေးမဲ့ပေးခြင်းကိုလည်း။ ဣမာယော ဒသဓာ ဒိသာ၊ ဤအရပ်ဆယ်မျက်နှာတို့၌။ ဃုဋ္ဌံ၊ ကြွေးကြော်စေတော်မူ၏။
၁၄၆။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ပေါက္ခရဏိံ၊ ခေမာအိုင်သို့။ ဩဂ္ဂယှ၊ သက်၍။ အာဂတာနံ၊ လာကုန်သော ဟင်္သာတို့၏။ သန္တိကာ၊ အထံမှ။ အယံ၊ ဤခေမာအိုင်သည်။ ဝိပ္ပသ န္နောဒကံ၊ အလွန် ချမ်းအေးကြည်လင်သော ရေရှိ၏။ သုစိံ၊ စင်ကြယ်၏။ တတ္ထ၊ ထိုခေမာအိုင်၌။ အဒနံ၊ ခဲဖွယ်စားဖွယ်သည်။ ပဟူတံ၊ များစွာ၏။ ဧတ္ထ၊ ဤခေမာအိုင်၌။ ပက္ခီနံ၊ ငှက်တို့အား။ အဟိံသာစ၊ ညှင်းဆဲသတ်ဖြတ်ခြင်းလည်း မရှိ။
၁၄၇။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဣဒါနိဂ္ဃေါသံ၊ ဤဘေးမဲ့ ကြွေးကြော်သံကို။ သုတွာန၊ ကြား၍။ တဝန္တိတေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏ အထံသို့။ အာဂတာ၊ လာကုန်သည်။ အမှ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တေ-မယံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်တို့သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ပါသေန၊ ကျော့ကွင်းကြောင့်။ ဗဒ္ဓသ္မာ၊ ဖွဲ့မိကုန်၏။ ဧတံ မုသာ၊ ဤမုသာဝါဒကို။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဘာသိတံ၊ ဆိုတော်မူ၏။
၁၄၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ မုသာဝါဒံ စ၊ မုသားဆိုခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ပါပကံ၊ ယုတ်မာသော။ ဣစ္ဆာလောဘဉ္စ၊ မကောင်းသော အလိုဟုဆိုအပ်သော လောဘကိုလည်းကောင်း။ ပုရက္ခတွာ၊ ရှေ့တည်ပြုသည်ရှိသော်။ ဥဘောသန္ဓိံ၊ လူ့ပြည်နတ်ပြည်ဟုဆိုအပ်သော နှစ်ပါးသောပဋိသန္ဓေကို။ အတိက္ကမ္မ၊ လွန်၍။ အသာတံ၊ ငရဲ၌။ ဥပပဇ္ဇတိ၊ ဖြစ်ရ၏။
တရားနာလိုကြပါသည်
ဤသို့ ပရိသတ်အလယ်၌ မင်းကို ရှက်စေ၏။ ထိုအခါ သုမုခကို မင်းသည် အမောင်သုမုခ ငါသည် အမောင်တို့ကိုသတ်၍ အသားကိုစားလိုသောကြောင့် မဖမ်းစေ၊ စင်စစ်သော်ကား ပညာရှိသောအဖြစ်ကိုကြား၍ ကောင်းစွာဟောအပ်သော တရားစကားကိုနာလို၍ ဖမ်းစေတော်မူ၏ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ပြလိုရကား-
သုတာစ ပဏ္ဍိတာ တျာတ္ထ၊ နိပုဏာ အတ္ထစိန္တကာ။
တထာ တံ သမ္မ နေသာဒေါ၊ ဝုတ္တော သုမုခ မဂ္ဂဟိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၄၉။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ တုမှာကံ၊ သင်တို့ကို။ နာပရဇ္ဈာမ၊ မသတ်ကုန်အံ့။ လောဘာဝ၊ လောဘဖြင့်သာလျှင်။ တုမှေ၊ သင်တို့ကို။ နာပိ အဂ္ဂဟိံ၊ ငါ မဖမ်း။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ပဏ္ဍိတာတိ၊ ပညာရှိကုန်၏ဟူ၍လည်း။ သုတာ၊ ကျော်စောထင်ရှားကုန်သည်။ အတ္ထ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ နိပုဏာ၊ သိမ်မွေ့ကုန်သော။ အတ္ထစိန္တကာတိ စ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော အနက်အဓိပ္ပာယ်ကို ကြံနိုင်ကုန်ဟူ၍လည်း။ သုတာ၊ ကျော်စောထင်ရှားကုန်သည်။ အတ္ထ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
၁၅၀။ သုမုခ၊ အမောင် သုမုခ။ အတ္ထဝတိံ၊ အကြောင်းကိုမှီသော။ ဝါစံ၊ တရားစကားကို။ ဣဓ၊ ဤငါတို့နန်းတော်သို့။ အာဂတာ၊ ရောက်လာကုန်သော ပညာရှိတို့သည်။ အပ္ပေဝ ဗျာကရေယျုံ၊ ဟောပါကုန်ငြားအံ့လည်းမသိ။ တံ ဝါစံ၊ ထိုသို့အကြောင်းကိုမှီသော တရားစကားကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ သုဏာမ၊ နာလိုပါကုန်၏။ သမ္မသုမုခ၊ အချင်းသုမုခ။ တထာ၊ ထိုအကြောင်းကိုမှီသော တရားစကားကို နာလိုသောကြောင့်။ တံ၊ သင့်ကို။ ဝုတ္တော၊ ပြောဆိုအပ်သာ။ နေသာဒေါ၊ မုဆိုးသည်။ အဂ္ဂဟိ၊ ဖမ်းယူ၏။
စစ်သူကြီး၏ တရားတော်
ထိုသို့ သံယမမင်းသည် ပြောဆိုသောစကားကို ကြား၍ စစ်သူကြီးသုမုခသည် မြတ်သောမင်းကြီး... ကောင်းသော တရားစကားကို နာလိုသော သင်မင်းကြီးသည် မသင့်သည်ကို ပြုတော်မူဘိ၏ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို မင်းအား ပြောပြလိုရကား-
ဘာသေမတ္ထဝတိံဝါစံ၊ သမ္ပတ္တာ ကာလပရိယာယံ။
သုတေန ဝါ သုတံ ကိဏျာ၊
ကိံ အနရိယတရံ တတော။
အနရိယဓမ္မဝဿိတော။
ဥဘော သော ဓံသတေ လောကာ၊
ဣဓ စေဝ ပရတ္ထ စ။
ဝါယမေထေဝ ကိစ္စေသု၊ သံဝရေ ဝိဝရာနိ စ။
သမ္ပတ္တာ ကာလပရိယာယံ။
ဣဓ ဓမ္မံ စရိတွာန၊ ဧဝံ တေ တိဒိဝံ ဂတာ။
ဓတရဋ္ဌဉ္စ မုဉ္စာဟိ၊ ဟံသာနံ ပဝရုတ္တမံ။
ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၅၁။ ကာသိပတိ၊ ကာသိတိုင်းရှင် ဖြစ်တော်မူသော။ သံယမ၊ မင်းမြတ်သံယမ။ ဘူတာ၊ သတ္တဝါတို့သည်။ ကာလပရိယာယံ၊ သေရအံ့သောအလှည့်သို့။ သမ္ပတ္တာ၊ ရောက်ကုန်သည်ရှိသော်။ ဇီဝိတေ၊ မိမိအသက်သည်။ ဥပနီတသ္မိံ၊ သေမင်းနိုင်ငံသို့ လိုက်ရသည်ရှိသော်။ အတ္တဝတိံ၊ အကြောင်းနှင့်ယှဉ်သော။ ဝါစံ၊ စကားကို။ နေဝ ဘာသေမ၊ မဟောကြကုန်။
၁၅၂။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ မိဂေန၊ သမင်တိန်ညင်ဖြင့်။ မိဂံ၊ တောသမင်ကို။ ဟန္တိ၊ သတ်တတ်၏။ ပက္ခိနာ၊ ငှက်တိန်ညင်ဖြင့်။ ပက္ခိံ ဝါပန၊ တောငှက်ကိုမူလည်း။ ဟန္တိ၊ သတ်တတ်၏။ တယာ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ သုတေန၊ ကျော်စောထင်ရှားသော ခေမာအိုင်ဖြင့်။ သုတံ၊ ပညာရှိဖြစ်သော တရားဟောတတ်သော ပုဂ္ဂိုလ်ကို။ ကိဏျာ၊ ဝယ်အပ်၏။ တတော၊ ထိုအရှင်မင်းကြီး အမှုထက်။ အနရိယတရံ၊ အလွန်ယုတ်မာသော အမှုသည်။ ကိံ၊ အတီမှာရှိအံ့နည်း။
၁၅၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယော စ၊ အကြင်သူသည်ကား။ အရိယရုဒံ၊ ကောင်းမြတ်သော တရားစကားသံကို။ ဘာသေ၊ နှုတ်ဖြင့်သာပြောဆို၏။ ကာယေန၊ ကိုယ်ဖြင့်။ အနရိယဓမ္မဝဿိတော၊ ယုတ်မာသောအကျင့်ကို ကျင့်၏။ သော၊ ထိုနှုတ်ဖြင့်သာပြောဆို၍ ကိုယ်ဖြင့် ယုတ်မာစွာကျင့်သောသူသည်။ ဣဓ စေဝ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်လောက၌ လည်းကောင်း။ ပရတ္ထ စ၊ တမလွန်လောက၌ လည်းကောင်း။ ဥဘော လောကာ၊ လောကနှစ်ပါးမှ။ ဓံသတေ၊ ပျက်စီး၏။
၁၅၄။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယသံ၊ စည်းစိမ်ချမ်းသာ အခြံအရံသို့။ ပတ္တော၊ ရောက်သောသူသည်။ န မဇ္ဇေထ၊ မမေ့မလျော့ရာ။ ပတ္တသံသယံ၊ အသက်သေအံ့သော ယုံမှားခြင်းသို့ ရောက်သည်ရှိသော်။ န ဗျာဓေ၊ မပင်ပန်းစေရာ။ ကိစ္စေသု ဧဝ၊ အမှုကိစ္စတို့၌သာလျှင်။ ဝါယမေထ၊ လုံ့လပြုရာ၏။ ဝိဝရာနိ စ၊ တံခါးပေါက်တို့ကိုလည်း။ သံဝရေ၊ ပိတ်ရာ၏။
၁၅၅။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယေ ဝုဒ္ဓါ၊ အကြင်ပညာဂုဏ်ကြီးသော သူတို့သည်။ အဗ္ဘတိက္ကန္တာ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်လောကကို လွန်ကုန်၏။ ကာလပရိယာယံ၊ သေခြင်းအလှည့်သို့။ သမ္ပတ္တာ၊ ရောက်ကုန်သော်လည်း။ ဣဓ၊ ဤ ပစ္စုပ္ပန်ဘဝမှ။ ဓမ္မံ၊ ကုသိုလ်တရားကို။ စရိတွာ၊ ကျင့်သောကြောင့်။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ တေ၊ ထိုပညာဂုဏ်ကြီးသော သူတို့သည်။ ဒိဝံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂတာ၊ ရောက်ရကုန်၏။
၁၅၆။ ကာသိပတိ၊ ကာသိတိုင်းရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဣဒံ၊ ဤအကျွန်ုပ်ဟောသော တရားစကားကို။ သုတွာန၊ နာရ၍။ အတ္တနိ၊ မိမိ၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ ပါလယ၊ စောင့်တော်မူလော့။ ဟံသာနံ၊ ဟင်္သာအပေါင်းတို့ထက်။ ပဝရုတ္တမံ၊ အလွန်မြတ်တော်မူသော။ ဓတရဋ္ဌဉ္စ၊ ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းကိုလည်း။ မုဉ္စာဟိ၊ လွှတ်တော်မူလော့။
ဟင်္သာတို့ကိုလွှတ်ရန်
ထိုစစ်သူကြီး သုမုခစကားကိုကြား၍ သံယမမင်းသည် ထိုရွှေဟင်္သာမင်းတို့ကို လွှတ်လိုသည်ဖြစ်၍ မှူးမတ်အစရှိသောသူတို့အား စစ်သူကြီးသုမုခ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ထင်ရှားပြလိုရကား.
ပဉ္စရတော ပမောက္ခာမိ၊ ဓတရဋ္ဌံ ယသဿိနံ။
ယော သုခေ သုခိတော ရညော၊
ဒုက္ခိတေ ဟောတိ ဒုက္ခိတော။
ယထာယံ သုမုခေါ ရညော၊
ပါဏသာဓာရဏော သခါ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကိုဆို၏။
၁၅၇။ ဘောန္တော အမစ္စာ၊ အို... အမတ်ပေါင်းတို့။ ဒကဉ္စ၊ ခြေဆေးရေကို လည်းကောင်း။ ပဇ္ဇဉ္စ၊ ခြေနယ်ဆီကိုလည်းကောင်း။ မဟာရဟံ၊ မြတ်သောသူတို့အားသာ ထိုက်သော။ အာသနဉ္စ၊ နေရာကိုလည်းကောင်း။ အာဟရန္တု၊ ဆောင်ခဲ့ကုန်။ ယသဿိနံ၊ များစွာသောအခြံအရံရှိသော။ ဓတရဋ္ဌံ၊ ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းကို။ ပဉ္ဇရတော၊ လှောင်ချိုင့်မှ။ ပမောက္ခာမိ၊ ငါ လွှတ်အံ့။
၁၅၈။ သုမုခေါ၊ သုမုခ အမည်ရှိသော။ ယော သေနာပတိ၊ အကြင်စစ်သူကြီးသည်။ ရညော၊ မိမိအရှင်ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ သုခေ၊ ချမ်းသာသည်ရှိသော်။ သုခိတော၊ မိမိချမ်းသာသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဒုက္ခိတေ၊ မိမိအရှင်ရွှေဟင်္သာမင်း ဆင်းရဲသည်ရှိသော်။ ဒုက္ခိတော၊ မိမိဆင်းရဲသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဓီရံ၊ ပညာရှိသော။ နိပုဏံ၊ သိမ်မွေ့သော။ အတ္ထစိန္တကံ၊ လျှို့ဝှက်ခဲခက်သောအနက်ကို ကြံနိုင်သော။ တဉ္စ သေနာပတိံ၊ ထိုစစ်သူကြီး သုမုခကိုလည်း။ ပ မောက္ခာမိ၊ ငါလွှတ်အံ့။
၁၅၉။ ဘောန္တော အမစ္စာ၊ အိုအမတ်တို့။ အယံ သုမုခေါ၊ ဤစစ်သူကြီး သုမုခသည်။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ရညော၊ မိမိအရှင်ရွှေဟင်္သာမင်းအား။ ပါဏသာဓာရဏော၊ ဆက်ဆံသော အသက်ရှင်ခြင်းရှိသော။ ဝါ၊ အသက်နှင့်ထပ်တူ မြတ်နိုးခြင်းရှိသော။ သခေါ၊ အဆွေခင်ပွန်းစစ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ဧဒိသော၊ ထိုသုမုခနှင့်တူသောသူသည်။ ဘတ္တုနော၊ အရှင်၏။ ပိဏ္ဍံ၊ ထမင်းကို။ အသ္နာတုံ၊ စားခြင်းငှာ။ အရဟတိ၊ ထိုက်တန်လှ၏။
ဟင်္သာတို့ကို ပြုစုစေပြီ
သံယမမင်းစကားကိုကြား၍ အမတ်တို့သည် ထိုရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့အား နေရာခင်း၍ ထိုနေရာ၌နေကုန်သော ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့၏ ခြေတို့ကို နံ့သာရေဖြင့်ဆေး၍ အကြိမ်တစ်ရာချက်သောဆီဖြင့် ဆုပ်နယ်ကုန်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ
မြတ်စွာဘုရားသည်-
မဋ္ဌံ ကာသိကမတ္ထန္နံ၊ ဓတရဋ္ဌော ဥပါဝိသိ။
သုမြခေါ အဇ္ဈုပါဝေက္ခိ၊ ဓတရဋ္ဌဿ နန္တရာ။
ပုထူ အာဒါယ ကာသိယော။
ဟံသာနံ အဘိဟာရေသုံ၊ အဂ္ဂရညော ပဝါသိတံ။
ဟူသော ဤ သုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၆၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သဗ္ဗသောဝဏ္ဏံ၊ အလုံးစုံ ရွှေဖြင့်ပြီးသော။ အဋ္ဌပါဒံ၊ အခြေရှစ်ချောင်းရှိသော။ မနောရမံ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော။ မဋ္ဌံ၊ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော။ ကာသိကမထန္နံ၊ ကာသိကရာဇ်တိုင်း၌ဖြစ်သော ပုဆိုးခင်းသော။ ပီဌဉ္စ၊ အင်းပျဉ်သို့လျှင်။ ဓတရဋ္ဌော၊ ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ ဥပါဝိသိ၊ ကပ်လေ၏။
၁၆၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဝေယျဂ္ဃပရိသိဗ္ဗိတံ၊ ကျားရေဖြင့်ချုပ်အပ်သော။ သဗ္ဗသောဝဏ္ဏံ၊ အလုံးစုံရွှေဖြင့်ပြီးသော။ ကောစ္ဆဉ္စ၊ မြတ်သောထိုင်စရာ အင်းပျဉ်၌လျှင်။ သုမုခေါ၊ စစ်သူကြီးသုမုခသည်။ ဓတရဋ္ဌဿ၊ ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်း၏။ အနန္တရာ၊ အခြားမဲ့၌။ အဇ္ဈုပါဝေက္ခိ၊ ကပ်လေ၏။
၁၆၂။ တေသံ ဟံသာနံ၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့အား။ ကဉ္စနပတ္တေဟိ၊ ရွှေခွက်တို့ဖြင့်။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ပုထူ၊ များစွာကုန်သော။ ကာသိယော၊ ကာသိတိုင်းသူတို့သည်။ ရညော၊ သံယမမင်းသည်။ ပဝါသိတံ၊ စေအပ်သော။ အဂ္ဂံ၊ အထူးထူးသော မြတ်သောအရသာရှိသော ခဲယ်ဘောဇဉ်ကို။ အဘိဟာရေသုံ၊ ကုန်၏။
မင်းကြီးနှင့် ရွှေဟင်္သာမင်း
ထိုဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့သည် ထိုရွှေခွက်၌ ပေါက်ပေါက်တို့ကို စား၍ ချိုမြိန်မြတ်သောရေကို သောက်ကုန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းသည် သံယမမင်းကြီးသည် ဆောင်အပ်သော ခဲဖွယ်ဘောဇဉ်ကို လည်းကောင်း၊ ကြည်ညိုခြင်းကိုလည်းကောင်း မြင်၍ ပျူငှာလောကဝတ်ကို ပြုတော်မူသဖြင့် အလုံးစုံသော အကြောင်းကို မေးတော်မူ၏။ သံယမမင်းသည် ထိုရွှေဟင်္သာမင်းသည် မေးအပ်သော အလုံးစုံသောအကြောင်းကို ဖြေဆို၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ကုသလော ခတ္တဓမ္မာနံ၊ တတော ပုစ္ဆိ အနန္တရာ။
။ လ။
နိစ္ဆာရေသိ အယောနိသော။
ယာနာသ္မေသု န ဝိဇ္ဇန္တိ၊ န ယိဒံ ပညဝတာမိဝ။
ဟူသော တစ်ဆယ့်ခုနစ်ဂါတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၆၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကသိရာဇေန၊ ကာသိတိုင်းရှင်ဖြစ်သော သံယမမင်းသည်။ ပေသိတံ၊ စေအပ်သော။ အဘိဟဋံ၊ ရှေးရှုဆောင်အပ်သော။ အဂ္ဂံ၊ မြတ်သောခဲဖွယ်ဘောဇဉ်ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ခတ္တဓမ္မာနံ၊ မင်းကျင့်ဝတ်တို့၌။ ကုသလော၊ လိမ္မာသော ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ အနန္တရာ၊ အခြားမဲ့သော။ တတော- တသ္မိံ ကာလေ၊ ထိုအခါ၌။ ပုစ္ဆိ၊ မေး၏။
၁၆၄။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဘောတော၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ ကုသလံ နု၊ အနာကင်းပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဘောတော၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ အနာမယံ၊ ဆင်းရဲကင်းပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဣဒံ ရဋ္ဌံ၊ ဤကာသိတိုင်းသည်။ ဖီတံ၊ ဝပြောသာယာပါ၏လော။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ အနုသာသသိ၊ ဆုံးမပါ၏လော။
၁၆၅။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ကုသလော၊ အနာလည်းကင်းပေ၏။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ အနာမယံ၊ ဆင်းရဲလည်းကင်းပါ၏။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ ဣဒံ ရဋ္ဌံ၊ ဤကာသိတိုင်းသည်။ ဖီတံ၊ ဝပြော သာယာပါ၏။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ အနုသာသာမိ၊ ဆုံးမပါ၏။
၁၆၆။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဘောတော၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ အမစ္စေသု၊ မှူးတော်မတ်တော်တို့၌။ ကောစိ၊ အနည်းငယ်သော။ ဒေါသော၊ အပြစ်သည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ ကင်းပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ တေ၊ ထိုမှူးတော်မတ်တော်တို့သည်။ တဝ၊ သင်မင်းမြတ်၏။ အတ္ထေသု၊ အမှုကိစ္စတို့သည်။ ဥပ္ပန္နေသု၊ ဖြစ်ကုန်သည်ရှိသော်။ ဇီဝိတံ၊ မိမိ၏ အသက်ကို။ နာဝကင်္ခန္တိ၊ အလိုမရှိပါကုန်၏လော။ ဝါ၊ ဇီဝိတံ နာဝကင်္ခန္တိ၊ အသက်ကိုစွန့်၍ ဆောင်ရွက်ပါကုန်၏လော။
၁၆၇။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ အထောပိ၊ ထိုမှတပါးလည်း မေ၊ ငါ၏။ အမစ္စေသု၊ မှူးတော် မတ်တော်တို့၌။ ကောစိ၊ အနည်းငယ်သော။ ဒေါသော၊ အပြစ်သည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ ကင်းပါ၏။ အထာပိ၊ ထိုမှတပါးလည်း။ တေ၊ ထိုမှူးမတ်တိုဘသည်။ မမ၊ ငါ၏။ အတ္ထေသု၊ အမှုကိစ္စတို့သည်။ ဥပ္ပန္နေသု၊ ဖြစ်ကုန်သည်ရှိသော်။ ဇီဝိတံ၊ မိမိတို့အသက်ကို။ နာဝကင်္ခန္တိ၊ အလိုမရှိပေကုန်။
၁၆၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ တေ၊ သင်မင်းမြတ်အား။ သာဒိသီ၊ ဇာတ်အမျိုးအနွယ် တူကုန်သော။ ဘရိယာ၊ မယားတို့သည်။ အဿဝါ၊ လင်ဖြစ်သော သင်မင်းကြီး၏အလိုသို့ လိုက်ပါကုန်၏လော။ ပိယဘာဏိနီ၊ ချစ်ဖွယ်သောစကားကို ဆိုပါကုန်၏လော။ ပုတ္တရူပယသူပေတာ၊ သားသမီး အရောင်အဆင်း စည်းစိမ်အခြံအရံနှင့် ပြည့်စုံပါကုန်၏လော။ တဝ၊ သင်မင်းမြတ်၏။ ဆန္ဒဝသာနုဂါ၊ အလိုသို့လိုက်ကြပါကုန်၏လော။
၁၆၉။ ဟံသရာဇ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း မေ၊ ငါ၏။ သာဒိသီ၊ ဇာတ်အမျိုးအနွယ် တူကုန်သော။ ဘရိယာ၊ မယားတို့သည်။ အဿဝါ၊ လင်ဖြစ်သော ငါ၏စကားကို နားထောင်ကုန်၏။ ပိယဘာဏိနီ၊ ချစ်ဖွယ်သော စကားကို ဆိုတတ်ကုန်၏။ ပုတ္တရူပယသူပေတာ၊ သားသမီး အရောင် အဆင်း အခြံအရံ စည်းစိမ်ချမ်းသာနှင့် ပြည့်စုံကုန်၏။ မမ၊ ငါ၏။ ဆန္ဒဝသာနုဂါ၊ အလိုဆန္ဒသို့ လိုက်ကုန်၏။
၁၇၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ အနုပ္ပီဠိ၊ မညှဉ်းဆဲပါ၏လော။ အကုတောစိ ဥပဒ္ဒဝံ၊ တစ်စုံတစ်ခုမျှ ဘေးမရှိပါ၏လော။ အသာဟသေန၊ နိုင်ထက်ကလူ မမူဘဲ။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်။ သမေန၊ ညီညွတ်စွာ။ အနုသာသသိ၊ ဆုံးမပါ၏လော။
၁၇၁။ ဟံသရာဇ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ အထောပိ၊ ထိုမှတပါးလည်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ အနုပ္ပီဠံ၊ မညှဉ်းဆဲပါ။ အကုတောစိ ဥပဒ္ဒဝံ၊ တစ်စုံတစ်ခုမျှသော ဘေးမရှိ။ အဟံ၊ ငါသည်။ အသာဟသေန၊ နိုင်ထက်ကလူ မမူဘဲ။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်။ သမေန၊ ညီညွတ်စွာ။ အနုသာသာမိ၊ ဆုံးမပါ၏။
၁၇၂။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ တုမှေဟိ၊ သင်မင်းမြတ်တို့သည်။ သန္တော၊ သူတော်ကောင်းတို့သို့။ အပစိတာ၊ ရိုသေစွာ ဆည်းကပ်ပါကုန်၏လော။ အသန္တော၊ သူယုတ်တို့ကို။ ပရိဝဇ္ဇိတာ၊ ကြဉ်ရှောင်ပါကုန်၏လော။ စေ၊ အကယ်၍။ ဓမ္မံ၊ ကုသိုလ်တရားကို။ နိရံကတွာ၊ စွန့်၍။ အဓမ္မံ၊ အကုသိုလ်တရားကို။ နာ အနုဝတ္တသိ၊ မကျင့်ပဲရှိပါ၏လော။
၁၇၃။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ မေ၊ ငါသည်။ သန္တော စ၊ သူတော်ကောင်းတို့ကိုသာလျှင်။ အပစိတာ၊ ရိုသေစွာဆည်းကပ်ပါ၏။ အသန္တော၊ သူယုတ်တို့ကို။ ပရိဝဇ္ဇိတာ၊ ကြဉ်ရှောင်ပါ၏။ ဓမ္မေဝ၊ ကုသိုလ်တရားကိုသာလျှင်။ အနုဝတ္တာမိ၊ အစဉ်ကျင့်ပါ၏။ မေ၊ ငါသည်။ အဓမ္မော၊ အကုသိုလ်တရားကို။ နီရံကတော၊ စွန့်ပါ၏။
၁၇၄။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေအရှင်။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ အနာဂတံ၊ နောင်ဖြစ်လတ္တံ့သည်ကို။ ဒီဃံ၊ ရှည်စွာ။ သမပေက္ခသိ နု၊ ရှူပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ မဒနိယေ၊ မေ့လျော့ခြင်း၏ အကြောင်း၌။ မတ္တော၊ မေ့လျော့သလော။ ပရလောကံ၊ တမလွန်လောကကို။ တွံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ န သန္တသိ၊ မကြောက်လန့်ပါသလော။
၁၇၅။ ပက္ခိမ၊ ရွှေဟင်္သာမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ အနာဂတံ၊ အနာဂတ်ဘေးကို။ ဒီဃံ၊ ရှည်ရွာ။ သမပေက္ခာမိ၊ ရှုပါ၏။ ဒသသု ဓမ္မေသု၊ ရာဇဓဆယ်ပါးတို့၌။ ဌိတော၊ တည်ပါ၏။ တေန၊ ထိုသို့ ရာဇဓံဆယ်ပါး၌ တည်သောကြောင့်။ ပရလောကံ၊ တမလွန်လောကကို။ န သန္တသေ၊ ငါမကြောက်လန့်ပါ။
မင်းကျင့်တရား ၁၀-ပါး
၁၇၆။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ ဒါနံ၊ အလှူပေးခြင်း လည်းကောင်း။ သီလံ၊ သီလဆောက်တည်ခြင်းလည်းကောင်း။ ပရိစ္စာဂံ၊ ပေးကမ်းစွန့်ကြဲခြင်း လည်းကောင်း။ အဇ္ဇဝံ၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်းလည်းကောင်း။ မဒ္ဒဝံ၊ နူးညံ့ခြင်းလည်းကောင်း။ တပံ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်း လည်းကောင်း။ အက္ကောခံ၊ အမျက်မထွက်ခြင်းလည်းကောင်း။ အဝိဟိံသဉ္စ၊ သူတစ်ပါးကို မညှဉ်းဆဲခြင်း လည်းကောင်း။ ခန္တီ စ၊ သည်းခံခြင်းလည်းကောင်း။ အဝိရောဓနဉ္စ၊ ပြည်သူတို့နှင့် မဆန့်ကျင်ခြင်းလည်းကောင်း။
၁၇၇။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဧတေ ကုသလေ ဓမ္မေ၊ ဤ ကုသိုလ်တရားတို့ကို။ အတ္တနိ၊ မိမိ၌။ ဌိတေ၊ တည်သည်တို့ကို။ ပဿာမိ၊ ငါမြင်၏။ တတော၊ ထိုသိုမြင်သောကြောင့်။ မေ၊ ငါ့အား။ ပီတိ၊ နှစ်သက်ခြင်းသည်လည်းကောင်း။ အနပ္ပကံ၊ များစွာသော။ သောမနဿဉ္စ၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်းသည်လည်းကောင်း။ ဇာယတေ၊ ဖြစ်၏။
၁၇၈။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ ဝိဟင်္ဂမော၊ ကောင်းကင်သို့သွားတတ်သော။ အယံ သုမုခေါ၊ ဤသုမုခသည်။ အစိန္တေတွာ၊ မကြံမူ၍။ အသ္မာကံ၊ ငါတို့၏။ ဘာဝဒေါသံ၊ စိတ်၌ဖြစ်သော ဒေါသကို။ အနညာယ၊ မသိဘဲလျက်။ ဖရုသံ၊ ကြမ်းကြုတ်စွာသော။ ဂိရံ၊ စကားကို။ ဝိဿဇိ၊ လွှတ်၏။
၁၇၉။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ သော၊ ထိုသုမုခသည်။ ကုဒ္ဓေါ၊ အမျက်ထွက်သည်ဖြစ်၍။ အယောနိသော၊ မသင့်သောအားဖြင့်။ ဖရုသံ၊ ကြမ်းကြုတ်စွာသော။ ဝါစံ၊ စကားကို။ နိစ္ဆာရေသိ၊ မြွက်ဆို၏။ အသ္မာသု၊ ငါတို့၌။ ယာနိ၊ အကြင် အပြစ်ရှိသည်။ နု ဝိဇ္ဇန္တိ၊ မရှိကုန်။ တာနိ၊ ထိုအပြစ်တို့ကို။ ဝဒသိ၊ ဆိုဘိ၏။ ဣဒံ၊ ဤ သုမုခ၏စကားသည်။ ပညဝတော၊ ပညာရှိသောသူတို့၏။ ဝစနံ ဣဝ၊ စကားကဲ့သို့။ န ပညာယတိ၊ ငါမထင့။
စစ်သူကြီး ကန်တော့ခြင်း
ထိုစကားကိုကြား၍ စစ်သူကြီးသုမုခသည် ငါသည် ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့်ပြည့်စုံသော မင်းကိုလျှင် ကဲ့ရဲ့မိ၏။ ဤမင်းသည် ငါ့အား အမျက်ထွက်၏။ ထိုမင်းကို သည်းခံစေအံ့ဟု ကြံ၍ သည်းခံစေလိုရကား-
ဓတရဋ္ဌေ စ ဗဒ္ဓသ္မိံ၊ ဒုက္ခံ မေ ဝိပုလံ အဟု။
အသ္မာကံ အဓိပန္နာနံ၊ ခမဿု ရာဇကုဉ္ဇရ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၈၀။ မနုဇာဓိပ၊ လူတို့အရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဓတရဋ္ဌေ၊ အကျွန်ုပ်အရှင်ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ ဗဒ္ဓသ္မိံ၊ ကျော့ကွင်းမိသည်ရှိသော်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဝိပုလံ၊ များစွာသော။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲခြင်းသည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ဆင်းရဲသောကြောင့်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဝေဂေန၊ လျင်စွာ။ တံ အဘိသာရံ၊ ထိုသို့ ချွတ်ယွင်းသောစကားသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။
၁၈၁။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တွံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ ပုတ္တာနံ၊ သားသမီးတို့အား။ ပိတာ ဝိယ၊ အဖကဲ့သို့။ ဘူတာနံ၊ သတ္တဝါမြက်သစ်ပင်တို့၏။ ပတိဋ္ဌာ၊ တည်ရာဖြစ်သော။ ဓရဏီရိဝ၊ မြေကြီးကဲ့သို့။ အဓိပန္နာနံ၊ အမျက်ဒေါသဖြင့် နှိပ်စက်လွှမ်းမိုးအပ်ကုန်သော။ အသ္မာကံ၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ အဝဿယော၊ ကိုးကွယ်ရာသည်။ ဟောဟိ၊ ဖြစ်တော်မူပါလော့။ ကုဉ္ဇရ၊ မင်းတာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အမှာကံ၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ဒေါသံ၊ အပြစ်ကို။ ခမဿု၊ သည်းခံတော်မူပါလော့။
မင်းကြီး ကျေနပ်ခြင်း
ဤစကားကို ထိုစစ်သူကြီးသုခသည် နေရာမှဆင်းသက်၍ အတောင်တို့ကိုယှက်သဖြင့် လက်အုပ်ချီခြင်းကို ပြု၍ဆို၏။ ထိုအခါ သုမုခကို သံယမမင်းသည် ပိုက်ဖက်သဖြင့်ယူ၍ ရွှေအင်းပျဉ်၌နေစေပြီးလျှင် အပြစ်ကို ကြားခြင်းကို ဝန်ခံလိုရကား-
ခိလံ ပဘိန္ဒသိ ပက္ခိ၊ ဥဇုကောသိ ဝိဟင်္ဂမ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၈၂။ ပက္ခိ၊ အတောင်ရှိသော။ ဝိဟင်္ဂမ၊ ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်သွားတတ်သော။ သုမုခ၊ အမောင် သုမုခ။ ယံ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ တွံ၊ သင်သည်။ အတ္တနာ၊ မိမိ၏။ ဘာဝံ၊ စိတ်၌ ဖုံးလွှမ်းအပ်သော အပြစ်ကို။ န နိဂူဟသိ၊ သင် မဖုံးလွှမ်း။ တေ၊ သင်၏။ ဧတံ၊ ထိုသို့ မဖုံးလွှမ်းခြင်းကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အနုမောဒါမ၊ ဝမ်းမြောက်ပါကုန်၏။ ခိလံ၊ စိတ်နှလုံး၌ ငြောင့်တံသင်းကို။ ပဘိန္ဒသိ၊ သင်ဖျက်၏။ ဥဇုကော၊ ဖြောင့်မှန်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပေ၏။ ဧတံ၊ ဤစိတ်နှလုံး၌ဖြစ်သော ငြောင့်တံသင်းကို နုတ်ခြင်း ဖြောင့်မှန်းခြင်းကိုလည်း။ အနုမောဒါမ၊ ဝမ်းမြောက်ပါကုန်၏။
နိုင်ငံကို နှင်းအပ်ပြီ
သံယမမင်းသည် စကားကိုဆိုပြီး၍ ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်း၏ တရားစကား၌လည်းကောင်း စစ်သူကြီး သုမုခ၏ ဖြောင့်မှန်သော အဖြစ်၌လည်းကောင်း ကြည်ညိုသည်ဖြစ်၍ ကြည်ညိုသောသူမည်သည် ကြည်ညိုသောအခြင်းအရာကို ပြုအပ်၏ဟု ကြံ၍ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့အား မိမိ၏ မင်းစည်းစိမ်နှင့်တကွသော ဗာရာဏသီမြို့ကြီးကို ဆောင်နှင်းလိုရကား-
ရဇတံ ဇာတရူပဉ္စ၊ မုတ္တာ ဝေဠုရိယာ ဗဟူ။
အဇိနံ ဒန္တဘဏ္ဍဉ္စ၊ လောဟံ ကဠာယသံ ဗဟုံ။
ဧတံ ဒဒါမိ ဝေါ ဝိတ္တံ၊ ဣဿရံ ဝိဿဇာမိ ဝေါ။
ဟူသော ဤ နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၈၃။ ဟံသရာဇာ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းတို့။ ကာသိရာဇနိဝေသနေ၊ ကာသိမင်း၏ နန်းတော်၌။ ယံကိဉ္စိ၊ အလုံးစုံသော။ ရတနံ၊ ရတနာသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ရဇတံ၊ ငွေသည်လည်းကောင်း။ ဇာတရူပဉ္စ၊ ရွှေသည်လည်းကောင်း။ မုတ္တာ၊ ပုလဲသွယ်သည်လည်းကောင်း။ ဝေဠုရိယာ၊ ကျောက်မျက်ရွဲသည်လည်းကောင်း။ ဗဟူ၊ များစွာ။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။
၁၈၄။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်သော။ မဏယော၊ ပတ္တမြား ဘဏ္ဍာတို့သည်လည်းကောင်း။ သင်္ခမုတ္တာ စ၊ လက်ယာရစ် ခရုသင်းရတနာ, ပုလဲရတနာတို့သည်လည်းကောင်း။ ဝတ္ထကံ၊ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော ကာသိကရာဇ်တိုင်းဖြစ် ပုဆိုးသည်လည်းကောင်း။ ဟရိစန္ဒနံ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော စန္ဒကူးနီသည်လည်းကောင်း။ အဇိနံ၊ သစ်နက်ရေသည်လည်းကောင်း။ ဒန္တဘဏ္ဍဉ္စ၊ ဆင်စွယ်ဘဏ္ဍာသည်လည်းကောင်း။ ဗဟုံ၊ များစွာသော။ လောဟဉ္စ၊ ကြေးနီသည်လည်းကောင်း။ ကာဠာယသဉ္စ၊ ကြေးပုပ်သည်လည်းကောင်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ တံ ဝိတ္တံ၊ ဤဥစ္စာကို။ ဝေါ၊ သင် ရွှေဟင်္သာ မင်းနှစ်ပါးတို့အား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဒဒါမိ၊ ပေး၏။ ဣဿရံ၊ မင်းအဖြစ်ကို။ ဝေါ၊ သင် ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့အား။ ဝိဿဇာမိ၊ စွန့်လွှတ်ပါ၏။
ဟင်္သာတို့ ပြန်ခွင့်တောင်းခြင်း
ဤသို့သော စကားကိုဆိုပြီးလျှင် ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့ကို ထီးဖြူဖြင့်ပူဇော်၍ ဗာရာဏသီမင်းအဖြစ်ကို ဆောင်နှင်း၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းသည် မင်းနှင့်တကွ စကားပြောဟောလိုရကား-
ဓမ္မေသု ဝတ္တမာနာနံ၊ တွံ နော အာစရိယော ဘဝ။
တံ ပဒက္ခိဏတော ကတွာ၊ ညတိံ ပဿမုရိန္ဒမ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၈၅။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ ရာဇိန္ဒ၊ မင်းများနတ်။ တေ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့ကို။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ အပစိတာ၊ အရိုအသေ ပူဇော်အပ်ကုန်သည်။ အမှာ၊ ဖြစ်ကုန်ပြီ။ သက္ကတာ စ၊ အရိုအသေ ပြုအပ်ကုန်သည်လည်း။ အမှာ၊ ဖြစ်ကုန်ပြီ။ တွံ၊ သင် မင်းမြတ်သည်။ ဓမ္မေသု၊ ကုသိုလ်ကမ္မပထတရားတို့၌။ ဝတ္တမာနာနံ၊ ကျင့်ကုန်သော။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ အာစရိယော၊ ဆရာသည်။ ဘဝ၊ ဖြစ်တော်မူလော့။
၁၈၆။ အာစရိယ၊ ဆရာအရာ၌တည်ပေသော။ အရိန္ဒမ၊ ရန်သူတို့ကို ဆုံးမပေတတ်သော။ မန္ဒိရိဿရ၊ ရွှေနန်းရှင်။ တယာ၊ သင် မင်းမြတ်သည်။ အနုညာတာ၊ ခွင့်ပြုအပ်ကုန်သော။ အနုမတာ၊ အလိုတော်ကိုသိကုန်သော။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ တံ၊ သင်မင်းမြတ်ကို။ ပဒက္ခိဏတော၊ လက်ယာရစ်လှည့်သည်ကို။ ကတွာ၊ ပြု၍။ ဉာတိံ၊ ဆွေမျိုးအပေါင်းကို။ ပဿေမု၊ မြင်လိုပါကုန်၏။
ရွှေဟင်္သာတို့ လွတ်ကြပြီ
ထိုသံယမမင်းသည် ရွှေဟင်္သာမင်းတို့အား သွားခြင်းကို ခွင့်ပြုတော်မူ၏။ ဘုရားလောင်း ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်း တရားဟောစဉ်ပင်လျှင် အရုဏ်သည်တက်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ကာသိရာဇာ အနုညာသိ၊ ဟံသာနံ ပဝရုတ္တမံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၈၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌ ကာသိရာဇာ၊ ကာသိမင်းသည်။ တေဟိ၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့နှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ယထာကထံ၊ အလိုရှိတိုင်းသောစကားကို။ သဗ္ဗရတ္တိံ၊ ညဉ့်သုံးယံပတ်လုံး။ စိန္တယိတွာ၊ ကြံစည်ပြီး၍။ မန္တယိတွာ၊ တိုင်ပင်ပြီး၍။ ဟံသာနံ၊ ဟင်္သာအပေါင်းတို့ထက်။ ပဝရုတ္တမံ၊ အလွန်မြတ်သော ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ အနုညာသိ၊ အခွင့်ပြု၏။
ဤသို့ ထိုဗာရာဏသီပြည့်ရှင် သံယမမင်း ခွင့်ပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်သည် ဗာရာဏသီမင်းကို မမေ့မလျော့ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုလော့ဟု ဆုံးမ၍ ငါးပါးသီလတို့၌ တည်စေ၏။ ဗာရာဏသီမင်းသည်လည်း ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့အား ရွှေခွက်တို့ဖြင့် ပေါက်ပေါက်တို့ကိုလည်းကောင်း၊ ချိုမြိန်မြတ်သော ရေကိုလည်းကောင်း စေ၍ စားသောက်ခြင်းကိစ္စ ပြီးလတ်သော် ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့ကို ပန်းနံ့သာအစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်၍ ဘုရားလောင်းကို ရွှေပန်းတောင်းဖြင့် မင်းကြီးကိုယ်တိုင်ချီ၍ ခေမာမိဖုရားကြီးသည် စစ်သူကြီးသုမုခကိုချီပြီးလျှင် ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့ကို မြတ်သော လေသွန်တံခါးကိုဖွင့်၍ နေထွက်သောအခါ၌ အရှင်ကောင်းတို့ ကြွတော်မူကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ လွှတ်တော်မူကြကုန်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ပေက္ခတော ကာသိရာဇဿ၊
ဘဝနာ တေ ဝိဂါဟိသုံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၈၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတော တဒါကာလေ၊ ထိုအခါ၌၊ ရတျာဝိဝသာနေ၊ ညဉ့်၏ အဆုံး၌။ သူရိယုဂ္ဂမနံ၊ နေထွက်ခြင်းကို။ ပတိ၊ စွဲ၍။ ကာသိရာဇဿ၊ ကာသိမင်း၏။ ပေက္ခတော၊ ရှုကြည့်လျက်။ ဘဝနာ၊ ရွှေနန်းတော်မှ။ တေ သုဝဏ္ဏဟံသာ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့သည်။ အာကာသံ၊ ကောင်းကင်သို့။ ဝိဂါဟိသုံ၊ ပျံသွားလေကုန်၏။
စိတ္တကုဋ်တော်သို့ ရောက်ကြခြင်း
ထိုရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့တွင် ဘုရားလောင်းသည် ရွှေပန်းတောင်းမှ ပျံတက်၍ ကောင်းကင်၌ရပ်လျက် မြတ်သောမင်းကြီး စိုးရိမ်တော်မမူလင့်၊ မမေ့မလျော့ ငါတို့အဆုံးအမ၌ ကျင့်တော်မူလော့ဟု ဗာရာဏသီပြည့်ရှင် သံယမမင်းမြတ်ကို နှစ်သိမ့်စေပြီးလျှင် စစ်သူကြီးသုမုခကိုခေါ်၍ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့သာလျှင် ကြွတော်မူ၏။ ထိုအခါ ကိုးသောင်းကုန်သော ဟင်္သာတို့သည်လည်း ရွှေဂူမှထွက်လတ်၍ စိတ္တကုဋ်တောင်အပြင်၌ နေကုန်လျက် ထိုရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့ လာလတ်သည်တို့ကို မြင်ကုန်လျှင် ခရီးဦးကြိုဆို၍ ခြံရံကုန်၏။ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့သည် ဆွေမျိုးအပေါင်းခြံရံလျက် စိတ္တကုဋ်တောင်အပြင်သို့ ဝင်ကုန်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည်
ဒိသွာန ပရမေ ဒိဇေ။
ကေကာတိ မကရုံ ဟံသာ၊
ပုထုသဒ္ဒေါ အဇာယထ။
သမန္တာ ပရိကိရိံသု၊ အဏ္ဍဇာ လဒ္ဓပစ္စယော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၈၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဟံသာ၊ ဟင်္သာအပေါင်းတို့သည်။ အရောဂေ၊ အနာကင်းသည်ဖြစ်၍။ အနုပ္ပတ္တေ၊ ရောက်လာကုန်သော။ ပရမေ၊ မြတ်ကုန်သော။ တေ ဒိဇေ၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်ကုန်၍။ ကေကာတိ၊ မိမိတို့ဘာသာဖြစ်သော ကေကာဟူသော အသံကို။ အကရုံ၊ မြည်ကုန်၏။ ပုထုသဒ္ဒေါ၊ များစွာသော အသံသည်။ အဇာယထ၊ ဖြစ်လေ၏။
၁၉၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဘတ္တုနာ၊ မိမိတို့အရှင်ဖြစ်သော ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ ပမုတ္တေန၊ ရန်သူလက်မှ လွတ်သည်ရှိသော်။ ဘတ္တုဂါရဝါ၊ အရှင်ကိုရိုသေတတ်ကုန်သော။ တေ အဏ္ဍဇာ၊ ထိုရွှေဟင်္သတို့သည်။ ပတီတာ၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ လဒ္ဓပစ္စယာ၊ ရအပ်သော တည်ရာရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ ပရိကိရိံသု၊ ခြံရံအပ်ကုန်၏။
ဟင်္သာတို့ မေတ္တာပို့ကြခြင်း
ဤသို့ ခြံရံကုန်ပြီး၍ ထိုဟင်္သာတို့သည် အရှင်မင်းမြတ်... အဘယ်သို့သော အကြောင်းကြောင့် လွတ်တော်မူကုန်သနည်းဟု မေးလျှောက်ကြကုန်၏။ ဘုရားလောင်း ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာမင်းသည် စစ်သူကြီးသုခကိုမှီ၍ လွတ်သောအကြောင်းကိုလည်းကောင်း၊ သံယမမင်း, မုဆိုးတို့သည် ပြုအပ်သောအမှုကိုလည်းကောင်း ပြောဆိုတော်မူ၏။ ထိုသို့ ပြောဆိုသောစကားကို ကြားကုန်၍ ဟင်္သာအပေါင်းတို့သည် နှစ်သက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ စစ်သူကြီးသုမုခသည်လည်းကောင်း, သံယမမင်းသည်လည်းကောင်း မုဆိုးသားသည်လည်းကောင်း ချမ်းသာသဖြင့် ဆင်းရဲကင်းကုန်သည် ဖြစ်၍ မြင့်ရှည်စွာ အသက်ရှည်ပါစေကုန်သတည်းဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်
ဟံသာ ယထာ ဓတရဋ္ဌာ၊ ဉာတိသံဃမုပါဂမုံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၉၁။ ဘိက္ခဝ၊ ရဟန်းတို့။ မိတ္တဝန္တာ၊ အဆွေခင်ပွန်းကောင်းဖြစ်ကုန်သော။ ဓတရဋ္ဌာ၊ ဓတရဋ္ဌမျိုးဖြစ်ကုန်သော။ ဟံသာ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းနှစ်ပါးတို့သည်။ ပဒက္ခိဏာ၊ အစီးအပွားနှင့် ယှဉ်ကုန်သည် ဖြစ်၍။ ဉာတိသံဃံ၊ ဆွေမျိုးအပေါင်းသို့။ ဥပါဂမုံ ယထာ၊ ကပ်ရကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ မိတ္တဝတံ၊ အဆွေခင်ပွန်းကောင်းရှိသော သူတို့အား။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ အတ္ထာ၊ အကျိုးတို့သည်။ ပဒက္ခိဏာ၊ စီးပွားခြင်းနှင့်ယှဉ်ကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့... ယခုအခါ၌သာလျှင် အာနန္ဒာသည် ငါဘုရားအကျိုးငှာ မိမိအသက်ကို စွန့်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း အာနန္ဒာသည် ငါဘုရားအကျိုးငှာ မိမိအသက်ကို စွန့်ဖူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဆန္နမထေရ်သည် ထိုအခါ ခေမာမုဆိုးဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ခေမာဘိက္ခုနီမသည် ထိုအခါ ခေမာမိဖုရားကြီးဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ်တရာသည် ထိုအခါ သံယမမင်းကြီး ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ရွှေဟင်္သာစစ်သူကြီး သုမုခဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ကြွင်းသောပရိသတ်တို့သည် ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဓတရဋ္ဌရွှေဟင်္သာ ဖြစ်ဖူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကျေးဇူးထောက်ထား သက်စွန့်ငြား ကြီးပွားချမ်းသာမည်
နှစ်ခုမြောက်ဖြစ်သော မဟာဟံသဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
အသီတိနိပါတ်
၃။ သုဓာဘောဇနဇာတ်
ဝန်တိုမစ္ဆရိယ ကင်းဝေးကြောင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် နေဝ ကိဏာမိအစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသုဓာဘောဇနဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် အလှူဒါနကိုအလိုရှိသော ရဟန်းတစ်ပါးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုရဟန်းသည် သာဝတ္ထိပြည်၌ တစ်ယောက်သော အမျိုးသားဖြစ်၍ ဘုရားသခင်တရားတော်ကို ကြားနာရလျှင် ကြည်ညိုသောစိတ်ရှိသဖြင့် ရဟန်းပြု၍ သီလတို့၌ ဖြည့်လေ့ရှိသည်။ ဓုတင်ကျေးဇူးနှင့်ပြည့်စုံသည်။ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိသည်။ ကောင်းစွာဖြစ်စေအပ်သော မေတ္တာစိတ်ရှိသည်။ နေ့၌သုံးကြိမ် ဘုရား, တရား, သံဃာကို လုပ်ကျွေးခစားခြင်း၌ မမေ့မလျော့သည်။ အကျင့်သီလနှင့် ပြည့်စုံသည်။ အလှူဒါနကို အလိုရှိသည်ဖြစ်၏။ သာရဏီယဝတ်ကို ဖြည့်၏။ မိမိသည်ရအပ်သောပစ္စည်းကို အလှူခံတို့သည် ရှိကုန်လတ်သော် မိမိအတွက် ပြတ်သောဆွမ်းရှိသည် ဖြစ်သော်လည်း လှူသည်သာလျှင်တည်း။ ထို့ကြောင့် ထိုရဟန်း၏ အလှူဒါန၌ အလိုရှိသောအဖြစ်၊ အလှူဒါန၌ မွေ့လျော်သောအဖြစ်သည် ရဟန်းသံဃာအပေါင်း၌ ထင်ရှား၏။
အလှူရှင်ရဟန်း
ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့ရှင်တို့... ဤအမည်ရှိသော ရဟန်းသည် အလှူဒါနကို အလိုရှိ၏။ အလှူ၌မွေ့လျော်၏။ မိမိသည်ရအပ်သော တစ်လက်ဖက်မျှလောက်သော ရေကိုသော်လည်း လောဘကိုဖြတ်၍ သီတင်းသုံးဖော်တို့အား ပေးလှူ၏။ ထိုရဟန်း၏အလိုသည် ဘုရားလောင်း၏ အလိုဆန္ဒကဲ့သို့ ဖြစ်၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ထိုစကားကို နတ်တို့နားနှင့်တူသော ဒိဗ္ဗသောတအဘိညာဉ်ဖြင့် ကြားတော်မူလျှင် ဂန္ဓကုဋိတော်မှ ထွက်တော်မူခဲ့သဖြင့် ကြွလာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့... ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်ကုန်လတ်သော် ရဟန်းတို့... ဤရဟန်းသည် ရှေး၌ကား ပေးလှူလေ့မရှိသည် ဝန်တိုမစ္ဆရိယရှိသည် ဖြစ်၏။ မြက်ဖျားဖြင့် ဆီပေါက်မျှလောက်ကိုသော်လည်း မပေးမလှူ၊ ထိုအခါ ထိုရဟန်းကို ငါဘုရားသည် ဆုံးမတော်မူသဖြင့် ယဉ်ကျေးသည်ကိုပြု၍ အလှူဒါန၏အကျိုးကို ချီးမွမ်းလျက် အလှူပေးခြင်း၌ တည်စေတော်မူ၏။ ထိုရဟန်းသည် တစ်လက်ဖက်မျှလောက်သော ရေကိုသော်လည်း ရသည်ရှိသော် မလှူမူ၍ မသောက်ပါပြီဟု ငါဘုရားအထံ၌ ဆုကိုယူ၏။ ထိုသို့ယူဖူးသော ဆု၏အစွမ်းကြောင့် အလှူဒါန၌ အလိုရှိသည်။ အလှူဒါန၌ မွေ့လျော်သည်ဖြစ်၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဆိတ်ဆိတ်နေတော်မူလျှင် ထိုရဟန်းတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် တစ်ယောက်သော သူကြွယ်သည် များသော ဥစ္စာနှစ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ကုဋေရှစ်ဆယ် ကြွယ်ဝ၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် ထို သူကြွယ်အား သူဌေးအရာကို ပေးတော်မူ၏။ ထိုသူကြွယ်သည် မင်း, ပြည်သူ, ဇနပုဒ်သူတို့သည် ပူဇော်အပ်သည်ဖြစ်၍ တစ်နေ့သ၌ မိမိစည်းစိမ်ကိုကြည့်၍ ဤ စည်းစိမ် ချမ်းသာကို ငါသည် ရှေးဘဝ၌ အိပ်သဖြင့်လည်းမရ၊ ကာယဒုစရိုက် အစရှိသည်တို့ကို ပြုသဖြင့်လည်းမရ၊ စင်စစ်သော်ကား သုစရိုက်တရားကိုဖြည့်၍ ရအပ်၏။ နောင်အခါ၌လည်း ငါသည် ငါ၏တည်ရာကို ပြုခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသူကြွယ်သည် မင်း၏အထံသို့သွား၍ အရှင်မင်းမြတ်... အကျွန်ုပ်အိမ်၌ ဥစ္စာကုဋေရှစ်ဆယ်ရှိပါ၏။ ထိုဥစ္စာကို အရှင်မင်းမြတ်သည် ယူတော်မူပါလော့ ဟု တင်လျှောက်လတ်သော် သူဌေး... ငါသည် သင့်ဥစ္စာဖြင့်အလိုမရှိ၊ ငါ့အား ဥစ္စာသည် များစွာ၏။ ဤငါ၏နန်းတော်မှသည် အကြင်ဥစ္စာကို သင် အလိုရှိ၏။ ထိုဥစ္စာကို သင်ယူလော့ ဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းမြတ်... အသို့နည်း၊ အကျွန်ုပ်ဥစ်စာကို အကျွန်ုပ်သည် လှူခြင်းငှာ ရပါမည်လော ဟု တင်လျှောက်ပြန်၏။ ထိုအခါ သူဌေးကို ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် သင့်ဥစ္စာကို သင်အလိုရှိတိုင်းပြုပါလော့ ဟု ဆိုလတ်သော် မြို့တံခါးလေးမျက်နှာတို့၌လည်းကောင်း၊ မြို့လယ်၌ လည်းကောင်း၊ နေအိမ်တံခါး၌ လည်းကောင်း ဤသို့ ခြောက်ဌနတို့၌ ခြောက်ဆောင်သော အလှူတင်းကုပ်တို့ကို ဆောက်စေ၍ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း ခြောက်သိန်းသော ဥစ္စာတို့ကို စွန့်ကြဲလျက် ကြီးစွာသောအလှူကို ဖြစ်စေ၏။
မစ္ဆရိယသူဌေး
ထိုသူဌေးသည် အသက်ထက်ဆုံး အလှူပေး၍ ငါ၏ ဤအလှူအစဉ်အဆက်ကို မဖြတ်ကြကုန်လင့် ဟု သားတို့ကို ဆုံးမ၍ အသက်၏အဆုံး၌ နတ်သိကြားဖြစ်၏။ ထို ပထမသူဌေး၏ သားသည်လည်း ထို့အတူလျှင် အလှူပေး၍ စန္ဒနတ်သား ဖြစ်၏။ ထိုဒုတိယသူဌေး၏ သားသည်လည်း ထို့အတူ အလှူပေး၍ သူရိယနတ်သား ဖြစ်၏။ ထိုတတိယသူဌေး၏ သားသည်လည်း ထို့အတူ အလှူပေး၍ မာတလိနတ်သားဖြစ်၏။ ထိုစတုတ္ထသူဌေး၏ သားသည်လည်း ထို့အတူ အလှူပေး၍ ပဉ္စသီခနတ်သား ဖြစ်၏။ ထိုပဉ္စမသူဌေး၏သားဖြစ်သော ခြောက်ယောက်မြောက်သော သူဌေးသားသည်ကား သူဌေးအရာကိုရသည်ရှိသော် မစ္ဆရိယကောသိယ အမည်ရှိသော သူဌေးဖြစ်၏။ ကုဋေရှစ်ဆယ် ကြွယ်ဝသည်သာလျှင်တည်း။
ခြိုးခြံလွန်းလှသူ
ထိုမစ္ဆရိယကောသိယ သူဌေးသည် ငါ၏ အဘ အဘိုးတို့သည် မိုက်သည်ဖြစ်ကုန်၏။ ဆင်းရဲငြိုငြင်စွာ ဆည်းပူးအပ်သောဥစ္စာကို စွန့်ကုန်၏။ ငါမူကား ဤဥစ္စာကို စောင့်ရှောက်အံ့၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူအား အနည်းငယ်မျှသော ဥစ္စာကို ငါမပေးအံ့ ဟု ကြံ၍ အလှူ တင်းကုပ်တို့ကိုဖျက်ဆီး၍ မီးတိုက်ပြီးလျှင် ခက်ထန်ဝန်တို့သည်ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ထိုမစ္ဆရိယကောသိယ သူဌေးအိမ်တံခါး၌ အလှူခံ ဖုန်းတောင်းယာစကာတို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ လက်နှစ်ဖက်တို့ကို ချီးမြှောက်ကြကုန်လျက် သူဌေးကြီး... မိမိ၏အဘအဘိုး အဆက်ဆက်တို့၏ အလှူဝတ်အစဉ်ကို မဖျက်ဆီးပါလင့်၊ အလှူပေးပါလော့ ဟု ဆို၍ များစွာသောအသံဖြင့် ငိုကြွေးကုန်၏။ ထိုငိုကြွေးသံကိုကြား၍ လူများသည် မစ္ဆရိယကောသိယ သူဌေးသည် မိမိ အလှူဝတ်အစဉ်ကို ဖြတ်၏ ဟု ထိုသူဌေးကို ကဲ့ရဲ့ကြကုန်၏။ ထိုမစ္ဆရိယကောသိယ သူဌေးသည် ရှက်သည်ဖြစ်၍ အိမ်တံခါးသို့ လာကုန်လာကုန်သော အလှူခံတို့ကို တားမြစ်စိမ့်သောငှာ အစောင့်အရှောက်ကိုထား၏။ ထိုအလှူခံ ဖုန်းတောင်းယာစကာတို့သည် အထောက်အပံ့ မရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ တစ်ဖန် ထိုသူဋ္ဌေးအိမ်တံခါးကို မကြည့်ကုန်ပြီ။ ထိုသူဌေးသည် ထိုအခါမှစ၍ ဥစ္စာကိုသာလျှင် ဆည်းပူး၏။ ထိုဥစ္စာကို မိမိလည်း မသုံးဆောင်၊ သားမယားအစရှိသော သူတို့အားလည်း မပေး၊ ပအုံးရည်လျှင် နှစ်ခုမြောက်သော ဆန်ကွဲထမင်းကိုသာလျှင် စား၏။ ဝါချည်ဖြင့် ရက်အပ်ကုန်သော ရုန့်ကြမ်းသော ပုဆိုးတို့ကိုသလျှင်ဝတ်၏။ သစ်ရွက်ထီးကို ဦးခေါင်းထက်၌ဆောင်း၍ နွားအိုက, သော ဆွေးမြည့်ဟောင်းနွမ်းသော ရထားအိုကိုသာလျှင် စီး၍သွား၏။ ဤသို့လျှင် သူဌေးယုတ်၏ဥစ္စာသည် ခွေးသည်ရအပ်သော အုန်းသီးကဲ့သို့ ဖြစ်၏။
အာဟာရချို့ပြီ
ထိုသူဌေးသည် တစ်နေ့သ၌ မင်းခစားအံ့သောငှာ သွားသည်ရှိသော် သူဌေးငယ်ကိုခေါ်၍ သွားအံ့ ဟု ထိုသူဌေးငယ်အိမ်သို့သွား၏။ ထိုခဏ၌ သူဌေးငယ်သည် သားသမီးတို့ဖြင့်ခြံရံလျက် ထောပတ်သစ်, ပျားလဖို့, သကာမှုန့်တို့ဖြင့် စီရင်အပ်သော နို့ဃနာကို စားလျက်နေ၏။ ထိုသူဌေးငယ်သည် မစ္ဆရိကောသိယ သူဌေးကြီးကိုမြင်လျှင် နေရာမှထ၍ အရှင်သူဌေးကြီး... ကြွတော်မူလှည့်၊ ဤပလ္လင်၌နေ၍ နို့ဃနာကို စားကြကုန်အံ့ ဟု ဆို၏။ ထိုဃနာကိုမြင်လျှင် ထိုမစ္ဆရိယကောသိယသူဌေး အာခံတွင်း၌ တံတွေးသည်ဖြစ်၏။ စားလို၏။ ဤသို့ စားလိုသော်လည်း တစ်ဖန်ကြံပြန်၏။ အကယ်၍ ငါသည် ဤဃနာကို စားအံ့၊ ဤသို့ စားသည်ရှိသော် သူဌေးငယ်သည် အိမ်သို့လာသောအခါ ပူဇော်သက္ကာရ အတုံ့ပြုရလတ္တံ့၊ ဤသို့ ပြုတုံ့ပြုရသည်ရှိသော် ငါ၏ဥစ္စာသည် ပျက်စီးလတ္တံ့ ဟု ကြံ၍ မစားအံ့ ဟု ဆို၏။ အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်သော်လည်း ယခုအခါ ငါ ထမင်းဝသည်ဖြစ်၏ ဟု ဆို၍ အလိုမရှိ။ သူဌေးငယ် စားသည်ရှိသော်ကား ကြည့်လျက် ခံတွင်း၌ များစွာသော တံတွေးရှိလျက်နေ၍ ထိုသူဌေးငယ် စားခြင်းကိစ္စအဆုံး၌ ထိုသူဌေးငယ်နှင့်တကွ မင်း၏နန်းတော်သို့သွား၍ မင်းကိုဖူးမြင်ပြီးလျှင် မင်းအိမ်မှသက်ခဲ့၍ မိမိအိမ်သို့ ရောက်လတ်သော် နို့ဃနာကို စားချင်ခြင်းတဏှာဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍ ကြံ၏။ အကယ်၍ ငါသည် နို့ဃနာကို စားလို၏ဟု ဆိုအံ့၊ လူများသည်လည်း စားလိုသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ များစွာကုန်သော ဆန်အစရှိသည်တို့သည် ပျက်စီးကုန်လတ္တံ့၊ တစ်စုံ တစ်ယောက်သော သူကိုမျှ မပြောမဆို ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသူဌေးသည် နေ့ညဉ့်မပြတ် နို့ခနာကိုသာလျှင် ကြံလျက် လွန်စေသော်လည်း ဥစ္စာပျက်စီးခြင်းမှ ကြောက်သောကြောင့် တစ်စုံ တစ်ယောက်သောသူအား မပြောမဆိုမူ၍လျှင် ငတ်မွတ်ခြင်းကိုသည်းခံ၏။ အစဉ်သဖြင့် သည်းခံခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ရကား ဖက်ရွက်ရော်ကဲ့သို့ ဖျော့တော့သော အဆင်းရှိသည်ဖြစ်၏။ ဤသို့ ဖျော့တော့သော အဆင်းရှိသည် ဖြစ်သော်လည်း ဥစ္စာပျက်စီးခြင်းမှ ကြောက်သောကြောင့် မပြောဆို။ နောက်အဖို့၌ အားနည်းသည်ဖြစ်၍ အိပ်ရာညောင်စောင်းကိုဖက်၍ အိပ်၏။
ပုန်း၍ နို့ဃနာချက်ပုံ
ထိုအခါ ထိုမစ္ဆရိယကောသိယ သူဌေးကို မယားသည် ချဉ်းကပ်၍ လက်ဖြင့် ကျောကိုသုံးသပ်လျက် အရှင်... အရှင့်အား အဘယ်မချမ်းသာသနည်းဟု မေး၏။ ရှင်မ... သင်၏ကိုယ်၌သာလျှင် မချမ်းသာခြင်းကို ပြုလော့၊ ငါ့အား မချမ်းသာခြင်းသည် မရှိဟု ဆို၏။ အရှင်... အရှင်သည် ဖက်ရွက်ရော်ကဲ့သို့ ဖျော့တော့သော အဆင်းရှိ၏။ အရှင့်အား တစ်စုံတစ်ခုသော အကြံသည် ရှိသလော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ အရှင်၏မင်းမြတ်သည် အမျက်ထွက်တော် မူသလော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ သားသမီးတို့သည် မထီမဲ့မြင်ပြုသလော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ တစ်စုံတစ်ခုသော ချင်ခြင်းတဏှာသည် ဖြစ်သလောဟု မေး၏။ ရှင်မ... ငါ့အား ချင်ခြင်းတဏှာသည် ဖြစ်၏ဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်... ဖြစ်သောချင်ခြင်းကို ဆိုပါလော့ဟု ဆို၏။ ရှင်မ... ထိုချင်ခြင်းကို ငါ မဆိုအံ့ဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်... ထိုချင်ခြင်းတဏှာကို စောင့်ခြင်းငှာ တတ်နိုင်လတ္တံ့လောဟု မေး၏။ စောင့်အပ်သည်နှင့် လျော်သောအခါသည် အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့၊ ငါ စောင့်အံ့ဟုဆို၍ ဤသို့ဖြစ်သော်လည်း ဥစ္စာပျက်စီးအံ့သည်မှ ကြောက်သောကြောင့် ပြောဆိုခြင်းငှာမဝံ့၊ ထိုမယားသည် အဖန်တလဲလဲနှိပ်စက်၍ မေးသည်ရှိသော် ပြောဆို၏။ ရှင်မ... ငါသည် တစ်နေ့သ၌ ထောပတ်သစ် ပျား သကာတို့ဖြင့် ကောင်းစွာ စီရင်အပ်သော နွားနို့ဃနာထမင်းကို သူဌေးငယ်စားသည်ကို မြင်ရလျှင် ထိုအခါမှစ၍ ထိုနို့ဃနာနှင့်တူသော ဃနာထမင်းကို စားလိုသည်ဖြစ်၏ ဟု ပြောဆိုလတ်သော် အိုသူယုတ်... အသို့နည်း၊ သင်သည် ဆင်းရဲပါသလော၊ ဗာရာဏသီမြို့လုံးလောက်အောင် နို့ဃနာထမင်းကို ချက်အံ့ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ဆိုသောအခါ ထိုသူဌေးအား ဦးခေါင်း၌ လှင်တံဖြင့် ပုတ်ခတ်သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။
ထိုသူဌေးသည် မယားအား အမျက်ထွက်၍ ငါသည် သင်ဥစ္စာများသောအဖြစ်ကို သိပါ၏။ သင့်အား မိဘအိမ်မှ ဆောင်ယူခဲ့သောဥစ္စာသည် အကယ်၍ ရှိအံ့၊ ထိုဥစ္စာဖြင့် နို့ဃနာချက်၍ အလုံးစုံသော မြို့နေသူတို့အား ပေးလော့ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား တစ်ခုသော လမ်းခရီး၌နေသော သူတို့အား စားလောက်သည်ကို ပြု၍ ချက်အံ့ ဆိုလတ်သော် သင့်အား ထိုသူတို့ကို မိမိဥစ္စာကို စားစေသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား ထိုမှ ဤမှ ခုနစ်အိမ် ခုနစ်အိမ်၌ နေကုန်သောသူတို့အား စားလောက်သည်ကိုပြု၍ ချက်အံ့ဟု ဆို၏။ ထိုသူတို့ဖြင့် သင့်အား အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု ဆိုလတ်သော် ဤ ငါတို့အိမ်၌နေသော ပရိသတ်အပေါင်းအား စားလောက်ရုံချက်အံ့ဟု ဆို၏။ သင့်အား ထိုသူတို့ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား ငါတို့သားသမီး အဆွေအမျိုးတစ်စုအားသာလျှင် စားလောက်ရုံ ချက်အံ့ဟု ဆို၏။ သင့်အား ဤသားသမီးဆွေမျိုးတို့ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟုဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား ငါတို့လင်မယား စားလောက်ရုံချက်အံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် သင့်အား အဘယ်ပြုအံ့နည်း၊ သင့်အား မသင့်ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ဖြစ်လျှင် အရှင်တစ်ယောက်တည်း စားလောက်ရုံသာ ချက်အံ့ဟု ဆိုလတ်သော် ငါ့ဖို့ကိုလည်း သင် မချက်ပါလင့်၊ စင်စစ်သော်ကား ဤဃနာကို ဤအိမ်၌ ချက်သည်ရှိသော် များစွာသော လူတို့သည် တောင့်တကုန်လတ္တံ့၊ ငါ့အား တစ်ခွက်သောဆန်ကိုလည်းကောင်း၊ ဆန်၏လေးစုတစ်စုသော နို့ရည်ကိုလည်းကောင်း၊ နို့ရည်အားလျော်သော သကာခွက်ကိုလည်းကောင်း ထောပတ်ခွက်ကိုလည်းကောင်း ပျားခွက်ကိုလည်းကောင်း ဃနာချက်စရာ အိုးတစ်လုံးကိုလည်းကောင်း ပေးလော့၊ တောသို့ဝင်၍ ထိုတော၌ချက်၍ စားချေအံ့ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုမယားသည် သူဌေးဆိုတိုင်းပြု၏။
ထိုသူဌေးသည် အလုံးစုံကို အစေအပါးတစ်ယောက်ကို ယူခဲ့စေ၍ ထိုသူဌေးသည် အစေအပါးကို သွားချေ၊ ဤမည်သောအရပ်၌ သင်နေနှင့်လော့ဟု မှာထားပြီးလျှင် ထိုအလုပ်အကျွေးကို ရှေ့ကသွားစေ၍ တစ်ယောက်တည်းသာလျှင် လျှို့ဝှက်သည်ကိုပြု၍ မထင်ရှားသောအသွင်ဖြင့် ထိုမှာထားလိုက်ရာအရပ်သို့ သွား၍ မြစ်နားဝယ် တစ်ခုသောတွင်း၌ ခုံလောက်လုပ်ပြီးလျှင် ထင်းရေကိုဆောင်ယူစေ၍ သင်သည် သွား၍ တစ်ခုသော လမ်းခရီး၌နေ၍ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူကိုမြင်လျှင် ငါ့အား အမှတ်ပေးလှည့်လော့၊ ငါခေါ်မှသာလျှင် သင်လာခဲ့လော့ဟု ဆို၍ ထိုအလုပ်အကျွေးကို စေလိုက်ပြီးလျှင် မီးညှိ၍ နို့ဃနာချက်၏။
သိကြားမင်း အလှူခံလာခြင်း
ထိုခဏ၌ သိကြားနတ်မင်းသည် ယူဇနာတစ်ထောင်ရှိသော တန်ဆာဆင်အပ်သော သုဒဿနနတ်မြို့ကိုလည်းကောင်း, ယူဇနာခြောက်ဆယ်ရှိသော ရွှေဖြင့်ပြီးသော နတ်လမ်းကိုလည်းကောင်း ယူဇနာ တစ်ထောင်မြင့်သော ဝေဇယန္တာပြာသာဒ်ကို လည်းကောင်း ယူဇနာငါးရာရှိသော သုဓမ္မာနတ်သဘင်ကို လည်းကောင်း ယူဇနာ ခြောက်ဆယ်ရှိသော ပဏ္ဍုကမ္ဗလာ ကျောက်ဖျာနေရာကို လည်းကောင်း အဝန်း ငါးယူဇနာရှိသော ရွှေပန်းကိုလည်းကောင်း ထီးဖြူကိုလည်းကောင်း နှစ်ကုဋေငါးသန်း အရေအတွက်ရှိသော နတ်သမီးအပေါင်းတို့ကိုလည်းကောင်း တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့်စပ်သော မိမိကိုယ်အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း၊ ဤသို့ မိမိ၏ ဘုန်းကျက်သရေအစုကို ကြည့်၍ အဘယ်ကောင်းမှုကိုပြု၍ ငါသည် ဤကဲ့သို့သော နတ်မင်းစည်းစိမ်ချမ်းသာကို ရလေသနည်းဟု ကြံဆင်ခြင်လတ်သော် ဗာရာဏသီပြည်၌ သူဌေးဖြစ်စဉ် မိမိသည် ဖြစ်စေအပ်သော အလှူဒါနကို မြင်၏။
ထို နောင်မှ ငါ၏သား အစရှိကုန်သောသူတို့သည် အဘယ်အရပ်၌ ဖြစ်လေသနည်းဟု ကြည့်ပြန်လတ်သော် မိမိသားသည် စန္ဒနတ်သားဖြစ်၏။ စန္ဒနတ်သား၏သားသည် သူရိယနတ်သား ဖြစ်၏။ ထိုသူရိယနတ်သား၏ သားသည် မာတလိနတ်သား ဖြစ်၏။ ထိုမာတလိနတ်သား၏သားသည် ပဉ္စသိခနတ်သားဖြစ်၏။ ဤသို့ အလုံးစုံသော ဖြစ်ခြင်းကိုမြင်၍ ပဉ္စသီခနတ်သား၏ သားသည် အဘယ်သို့ သဘောရှိအံ့သနည်း ဟု ကြည့်ပြန်လတ်သော် မိမိအနွယ်ကိုဖြတ်သောအဖြစ်ကို မြင်၏။ ထိုအခါ ထိုသိကြားနတ်မင်းအား ဤသို့ အကြံသည် ဖြစ်၏။ ဤသူယုတ်သည် ဝန်တိုပိတ်ပင်သည်ဖြစ်၍ မိမိလည်း မသုံးဆောင်၊ သူတစ်ပါးတို့အားလည်း မပေး၊ ငါ၏အနွယ်အဆက်ကို ထိုသူယုတ်သည်ဖြတ်၏။ သေလျှင် ငရဲ၌ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုသူယုတ်အား ဆုံးမသဖြင့် ငါ၏အနွယ်အဆက်ကို တည်စေ၍ သူယုတ်၏ ဤငါတို့နတ်ပြည်၌ဖြစ်အံ့သော အကြောင်းကို ပြုအံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသိကြားနတ်မင်းသည် စန္ဒနတ်သား အစရှိသောသူတို့ကို ခေါ်စေ၍ အမောင်တို့... လာကြကုန်၊ လူ့ပြည်သို့သွားကုန်အံ့၊ မစ္ဆရိယကောသိယသူဌေးသည် ငါတို့အနွယ်အဆက်ကို ဖြတ်၏။ အလှူတင်းကုပ်တို့ကို ဖျက်ဆီး၍ မီးတိုက်အပ်ကုန်၏။ ဥစ္စာပစ္စည်းတို့ကို မိမိလည်း မသုံးဆောင်၊ သူတစ်ပါးတို့အားလည်း မပေး၊ ယခုအခါ နို့ဃနာကို စာလိုသည်ဖြစ်၍ အိမ်၌ ချက်သည်ရှိသော် တစ်ပါးသောသူအားလည်း နို့ဃနာကို ပေးရလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ တောသို့ဝင်ပြီးလျှင် တစ်ယောက်တည်းသာလျှင် ချက်၏။ ထိုသူယုတ်ကို ဆုံးမသဖြင့် အလှူ၏အကျိုးကို သိစေ၍ လာကြကုန်အံ့၊ စင်စစ်သော်ကား အလုံးစုံသောငါတို့သည် တစ်ပေါင်းတည်း တောင်းကြကုန်သည်ရှိသော် ထိုအရပ်၌ပင်လျှင် သေရာ၏။
ငါသည် ရှေးဦးစွာသွား၍ ဃနာကိုတောင်း၍ နေသောကာလ၌ သင်တို့သည် ပုဏ္ဏားအသွင်ဖြင့် အစဉ်အတိုင်း လာကုန်၍ တောင်းကြကုန်လော့ ဟု မှာထားခဲ့ပြီးလျှင် မိမိသည်ကား ရှေးဦးစွာ ပုဏ္ဏားအသွင်ဖြင့် ထိုမစ္ဆရိယကောသိယ သူဌေးအထံသို့ချဉ်းကပ်၍ အို ရှင်သူဌ... ဗာရာဏသီသို့ သွားရာလမ်းခရီးသည် အဘယ်နည်းဟု မေး၏။ ထိုအခါ သိကြားနတ်မင်းကို မစ္ဆရိယသိယသူဌေးသည် သင်သည် ရူးသလော၊ ဗာရာဏသီပြည် လမ်းခရီးကိုမျှ မသိ၊ အဘယ့်ကြောင့် ဤအရပ်သို့ လာသနည်း၊ ဤအရပ်မှသွားလော့ဟု ဆို၏။
သိကြားမင်းသည် ထိုသူဌေးဆိုသောစကားကို ကြားလျက်လည်း မကြားဤကဲ့သို့ အသို့ဆိုသနည်းဟု ဆို၍ ထိုသူဌေးသို့ ချဉ်းကပ်သည်သာတည်း။ ထိုသူဌေးသည်လည်း ဟယ်ပုဏ္ဏားနားပင်း... အဘယ့်ကြောင့် ဤအရပ်သို့လာသနည်း၊ ရှေ့သို့သွားလော့ဟု ဆိုမြည်ရေရွတ်၏။ ထိုအခါ သူဌေးကို သိကြားမင်းသည် အိုသူဌေး... အဘယ့်ကြောင့် သင်မြည်တမ်းသနည်း၊ မီးခိုးသည် ထင်၏။ မီးသည် ထင်၏။ နို့ဃနာချက်သလော၊ ပုဏ္ဏားတို့အား ပင့်ဖိတ်ရာအရပ်သည် ဖြစ်ရာ၏။ ငါသည်လည်း ပုဏ္ဏားတို့အား ဆွမ်းကျွေးသောအခါ အတန်ငယ်ရလတ္တံ့၊ အဘယ့်ကြောင့် ငါ့ကို နှင်ထုတ်သနည်းဟု ဆိုလတ်သော် ဤအရပ်၌ ပုဏ္ဏားတို့အား ပင့်ဖိတ်ခြင်းသည် မရှိ၊ ရှေ့သို့ အသင်သွားလေလော့ဟု ဆိုသဖြင့် ထိုသို့ဖြစ်လျှင် အဘယ့်ကြောင့် သင်အမျက်ထွက်သနည်း၊ သင်စားသောကာလ၌ အတန်ငယ် ငါရလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းကို သူဌေးသည် ပုဏ္ဏား... ငါသည် ထမင်းတစ်လုတ်ကိုလည်း သင့်အားမပေးလတ္တံ့၊ ဤဃနာသည် အနည်းငယ်သာတည်း၊ ငါတစ်ယောက်မျှ လောက်ရုံသာ ချက်၏။ တောင်း၍သာလျှင် ငါသည် ရအပ်၏။ အသို့နည်း၊ သင်သည် တစ်ပါးသောအစာကို ရှာလေလော့ ဟု ဆို၍ မယားကိုတောင်း၍ ရသောအဖြစ်ကို ရည်၍သာလျှင် ပြောဆိုသဖြင့် ထိုအကြောင်းကို ပုဏ္ဏားအား ကြားလိုရကား-
န စာ ပိ မေ သန္နိစယော စ အတ္ထိ။
သုကိစ္ဆရူပံ ဝတိဒံ ပရိတ္တံ၊
ပတ္တောဒနာ နာလမယံ ဒုဝိန္နံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၉၂။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပါယာသံ၊ နို့ဃနာကို။ နေဝ ကိဏာမိ၊ ဝယ်လည်းမဝယ်။ နပိ ဝိက္ကိဏာမိ၊ ရောင်းလည်းမရောင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ သန္နိစယော စာပိ၊ စု၍ထားသော နို့ဃနာသည်လည်း။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ ဣဒံ၊ ဤနို့ဃနာကို။ သုကိစ္ဆရူပံ၊ အလွန်ငြိုငြင်စွာ ရှာမှီးရ၏။ ပရိတ္တံ၊ အနည်းငယ်သာတည်း။ အယံ၊ ဤ နိုဃနာသည်။ ပတ္တောဒနော၊ တစ်ကွမ်းစားချက်သာတည်း။ ဒုဝိန္နံ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့အား။ နာလံ၊ မစားလောက်။
ထိုစကားကိုကြား၍ သိကြားမင်းသည် ငါသည်လည်း သင့်အား သာယာသော အသံဖြင့် တစ်ခုသောဂါထာကို ဟောအံ့၊ ထိုဂါထာကိုနာလော့ဟု ဆို၍ ငါသည် သင့်ဂါထာဖြင့် အလိုမရှိဟု သူဌေးမြစ်စဉ်ပင်လျှင်-
ဗဟုမှာ ဗဟုကံ ဒဇ္ဇာ၊ အဒါနံ နူပပဇ္ဇတိ။
အရိယမဂ္ဂံ သမာရုဟ၊ နေကာသီ လဘတေ သုခံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၁၉၃။ ကောသိယ၊ ကောသိယသူဌေး။ အပ္ပမှာ၊ အနည်းငယ်သောဝတ္ထုမှ။ အပ္ပကံ၊ အနည်းငယ်သော ဝတ္ထုကို။ ဒဇ္ဇာ၊ ပေးလှူအံ့။ အနုမဇ္ဈတာ၊ အနည်းငယ်သော ဝတ္ထု ထက်ဝက်မှ။ မဇ္ဈကံ၊ အနည်းငယ်ထက်ဝက်သော အဖို့ကို။ ဒဇ္ဇာ၊ ပေးလှူရာ၏။ ဗဟုမှာ၊ များသောဝတ္ထုမှ။ ဗဟုကံ၊ များသောဝတ္ထုကို။ ဒဇ္ဇာ၊ ပေးလှူအပ်၏။ အဒါနံ၊ မပေးမလှူသည်။ န ဥပပဇ္ဇတိ၊ မဖြစ်ရာ။
၁၉၄။ ကောသိယ၊ ကောသိယသူဌေး။ တံ-တသ္မာ၊ ထိုကြောင့်။ တံ၊ သင့်ကို။ ဝဒါမိ၊ ငါဆို၏။ အရိယမဂ္ဂံ၊ မြတ်သောပုဂ္ဂိုလ်တို့ သွားရာလမ်းခရီးကို။ သမာရုဟ၊ ကောင်းစွာတက်၍။ ဒါနာနိ၊ အလှူတို့ကို။ ဒေဟိ၊ ပေးလှူလော့။ ဘုဉ္ဇ စ၊ မိမိလည်း သုံးဆောင်လော့။ ဧကောပိ၊ မိမိတစ်ယောက်တည်း။ ဘုဉ္ဇန္တော၊ သုံးဆောင်စားသောက်သောသူသည်။ သုခံ၊ ချမ်းသာသုံးပါးကို။ န လဘတေ၊ မရရာ။
ထိုသူဌေးသည် သိကြားမင်း စကားကိုကြား၍ ပုဏ္ဏား... သင်သည် နှစ်သက်ဖွယ်သော စကားကို ဆိုပေ၏။ နို့ဃနာ ကျက်လတ်သော် အတန်ငယ်ရလတ္တံ့၊ နေလော့ဟု ဆို၏။ သိကြားမင်းသည် သင်တင့်သောအရပ်၌ နေ၏။
စန္ဒနတ်သား အလှူခံလာခြင်း
သိကြားမင်းနေပြီးသော် စန္ဒနတ်သားသည် ထိုရှေးနည်းဖြင့်သာလျှင် သူဌေးအထံသို့ကပ်၍ ထိုရှေးအတူလျှင် စကားကို ဖြစ်စေ၍ ထိုသူဌေး တားမြစ်စဉ်မှာပင်လျှင်-
မောဃဉ္စာပိ သမီဟိတံ။
အတိထိသ္မိံ ယော နိသိန္နသ္မိံ၊
ဧကော ဘုဉ္ဇတိ ဘောဇနံ။
အရိယမဂ္ဂံ သမာရုဟ၊ နေကာသီ လဘတေ သုခံ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၁၉၅။ ကောသိယ၊ ကောသိယသူဌေး။ ယော၊ အကြင် သူသည်။ အတိထိသ္မိံ၊ ဧည့်သည်သည်။ နိသိန္နသ္မိံ၊ ရှိပါလျက်။ ဧကော၊ တစ်ယောက်တည်း။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇတိ၊ စား၏။ အဿ၊ ထိုသူအား။ ဟုတံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မောဃဉ္စ၊ အကျိုးမရှိသည်သာလျှင်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သမီဟိတံပိ၊ ဥစ္စာကို ဆည်းပူးအပ်သော လုံ့လသည်လည်း။ မောဃဉ္စ၊ အကျိုးမရှိသည်သာလျှင်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၁၉၆။ ကောသိယ၊ ကောသိယသူဌေး။ တံ-တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တံ၊ သင့်ကို။ ဝဒါမိ၊ ငါဆို၏။ အရိယမဂ္ဂံ၊ အရိယာတို့ သွားရာလမ်းခရီးကို။ သမာရုဟ၊ ကောင်းစွာတက်၍။ ဒါနာနိ၊ အလှူတို့ကို။ ဒေဟိ၊ ပေးလှူလော့။ ဘုဉ္ဇ စ၊ မိမိလည်းသုံးဆောင်လော့။ ဧကော၊ တစ်ယောက်တည်း။ ဘုဉ္ဇာပိ၊ သုံးဆောင်သောသူသည်လည်း။ သုခံ၊ ချမ်းသာသုံးပါးကို။ န လဘတေ၊ မရရာ။
ထိုသူသည် ထိုစန္ဒနတ်သား စကားကိုကြား၍ ထို ရှေးနည်းအတူသာလျှင် စကားကိုဖြစ်စေ၍ ဆင်းရဲငြိုငြင်သဖြင့် ထိုသို့ဖြစ်လျှင်ကား နေလော့၊ အတန်ငယ် သင်ရလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထိုစန္ဒနတ်သားသည်သွား၍ သိကြားမင်း အထံ၌ နေ၏။
သူရိယနတ်သား အလှူခံလာခြင်း
ထို့နောင်မှ သူရိယနတ်သားသည် ထိုရှေးနည်းဖြင့်သာလျှင် သူဌေးသို့ကပ်၍ ရှေးနည်းအတူသာလျှင် စကားကိုဖြစ်စေ၍ ထိုသူဌေးသည် တားမြစ်စဉ်ပင်လျှင်-
အတိထိသ္မိံ ယော နိသိန္နသ္မိံ၊
နေကော ဘုဉ္ဇတိ ဘောဇနံ။
အရိယမဂ္ဂံ သမာရုဟ၊ နေကာသီ လဘတေ သုခံ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၁၉၇။ ကောသိယ၊ ကာသိယသူဌေး။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ အတိထိသ္မိံ၊ ဧည့်သည်သည်။ နိသိန္နသ္မိံ၊ နေပါသည်ရှိသော်။ ဧကော၊ တစ်ယောက်တည်း။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ န ဘုဉ္ဇတိ၊ မစား။ အဿ၊ ထိုသူအား။ ဟုတံ၊ အလှူသည်။ သစ္စဉ္စ၊ မှန်သည်သာလျှင်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သမီဟိတံပိ၊ ဥစ္စာကိုဖြစ်စေသော လုံ့လသည်လည်း။ သစ္စဉ္စ၊ မှန်သည်သာလျှင်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၁၉၈။ ကာသိယ၊ ကောသိယသူဌေး။ တံ-တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တံ၊ သင့်ကို။ ဝဒါမိ၊ ငါဆို၏။ အရိယမဂ္ဂံ၊ သူတော်ကောင်းတို့ သွားရာလမ်းခရီးသို့။ သမာရုဟ၊ ကောင်းစွာတက်၍။ ဒါနာနိ၊ အလှူတို့ကို။ ဒေဟိ၊ ပေးလှူလော့။ ဘုဉ္ဇ စ၊ မိမိလည်း သုံးဆောင်လော့။ ဧကော၊ တစ်ယောက်တည်း။ ဘုဉ္ဇန္တော၊ စားသောက်သောသူသည်။ သုခံ၊ ချမ်းသာသုံးပါးကို။ န လဘတေ၊ မရရာ။
ထိုသူရိယနတ်သားစကားကို ကြား၍လည်း ဆင်းရဲငြိုငြင်သဖြင့် ထိုသို့ဖြစ်လျှင် နေလော့၊ အတန်ငယ် သင်ရလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထိုသူရိယနတ်သားသည် သွား၍ စန္ဒနတ်သားအထံ၌ နေ၏။
မာတလိ အလှူခံလာခြင်း
ထိုအခါ ထိုသူဌေးကို မာတလိနတ်သားသည် ထိုရှေးနည်းဖြင့်လျှင်ချဉ်းကပ်၍ ရှေးအတူ စကားကိုဖြစ်စေ၍ ထိုသူဌေးသည် တားမြစ်စဉ်ပင်လျှင်-
ဒေါဏေ တိမ္ဗရုတိတ္ထသ္မိံ၊
သီဃသောတေ မဟာဝဟေ။
အတြ စဿ သမီဟိတံ။
အတိထိသ္မိံ ယော နိသိန္နသ္မိံ၊
နေကော ဘုဉ္ဇတိ ဘောဇနံ။
အရိယမဂ္ဂံ သမာရုဟ၊ နေကာသီ လဘတေ သုခံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၉၉။ ကောသိယ၊ ကောသိယသူဌေး။ ပေါသော၊ သတ္တဝါသည်။ သရဉ္စ၊ ရေအိုင်သို့လည်း။ ဥပသင်္ကမိတွာ၊ ကပ်၍။ ဇုဟတိ၊ ပူဇော်၏။ ဗဟုကာယ စ၊ ဗဟုကာအမည်ရှိသော မြစ်၌လည်းကောင်း။ ဂယာယ စ၊ ဂယာအမည်ရှိသော ရေကန်၌လည်းကောင်း။ ဒေါဏေ၊ ဒေါဏမည်သော မြစ်ဆိပ်၌လည်းကောင်း။ တိမ္ဗရုတိတ္ထသ္မိံ၊ တိမ္ဗရုမည်သော မြစ်ဆိပ်၌လည်းကောင်း။ သီဃသောတေ၊ လျင်သော အလျဉ်ရှိသော။ မဟာဝဟေ၊ ကြီးစွာသောရေအလျဉ်၌ လည်းကောင်း။ ဇုဟတိ၊ ပူဇော်၏။
၂၀၀။ ကောသိယ၊ ကောသိယသူဌေး။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ အတိထိသ္မိံ၊ ဧည့်သည်သည်။ နိသိန္နသ္မိံ၊ ရှိလတ်သော်။ ဧကော၊ တစ်ယောက်တည်း။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ န ဘုဉ္ဇတိ၊ မစား။ အဿ၊ ထိုသူအား။ အတြ၊ ဤမြစ်အစရှိသည်တို့၌။ ဟုတဉ္စ၊ ပူဇော်အပ်သည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အဿ၊ ထိုသူအား။ အတြ၊ ဤမြစ်အစရှိသည်တို့၌။ သမီဟိတဉ္စ၊ ဥစ္စာကိုဖြစ်စေသော လုံ့လသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၂၁၁။ တံ-တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တံ၊ သင့်ကို။ ဝဒါမိ၊ ငါဆို၏။ ကောသိယ၊ ကောသိယသူဌေး။ အရိယမဂ္ဂံ၊ ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့ သွားရာလမ်းခရီးသို့။ သမာရုဟ၊ ကောင်းစွာတက်၍။ ဒါနာနိ၊ အလှူတို့ကို။ ဒေဟိ၊ ပေးလှူလော့။ ဘုဉ္ဇ စ၊ မိမိလည်း သုံးဆောင်လော့။ ဧကော၊ တစ်ယောက်တည်း။ ဘုဉ္ဇမာနောပိ၊ စားသောသူသည်လည်း။ သုခံ၊ ချမ်းသာသုံးပါးကို။ န လဘတေ၊ မရရာ။
ထိုသူဌေးသည် မာတလိနတ်သားစကားကို ကြားရှိသော် တောင်ထွတ်ဖြင့်ဖိသကဲ့သို့ ဆင်းရဲငြိုငြင်စွာဖြင့် ထိုသို့ဖြစ်လျှင်ကား နေလော့၊ အတန်ငယ် သင်ရလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ မာတလိနတ်သားသည် သွား၍ သူရိယနတ်သားအထံ၌နေ၏။
ပဉ္စသိခ အလှူခံလာခြင်း
ထိုနောက်မှ ပဉ္စသိခနတ်သားသည် ထိုရှေးနည်းဖြင့်လျှင်ကပ်၍ ထိုရှေးအတူ စကားကိုဖြစ်စေ၍ ထိုသူဌေးသည် တားမြစ်စဉ်ပင်လျှင်-
အတိထိသ္မိံ ယော နိသိန္နသ္မိံ၊
ဧကော ဘုဉ္ဇတိ ဘောဇနံ။
အရိယမဂ္ဂံ သမာရုဟ၊ နေကာသီ လဘတေ သုခံ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကိုဆို၏။
၂၀၂။ ကောသိယ၊ ကောသိယသူဌေး။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ အတိထိသ္မိံ၊ ဧည့်သည်သည်။ နိသိန္နသ္မိံ၊ နေပါလျက်။ ဧကော၊ တစ်ယောက်တည်း။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇတိ၊ စား၏။ သော၊ ထိုဧည့်သည်သည် ရှိလျက် တစ်ယောက်တည်း စားသောသူသည်။ ဒီဃသုတ္တံ၊ ရှည်သောကြိုးရှိသော။ သဗန္ဓနံ၊ ချိတ်နှင့်တကွသော။ ဗလိသံ၊ သံမြားကောက်ကို။ နိဂိလတိ၊ မျိုသည်နှင့်တူ၏။
၂၀၃။ ကောသိယ၊ ကောသိယသူဌေး။ တံ တသ်မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တံ၊ သင့်ကို။ ဝဒါမိ၊ ငါဆို၏။ အရိယမဂ္ဂံ၊ ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့ သွားရာလမ်းခရီးသို့။ သမာရုဟ၊ ကောင်းစွာတက်၍။ ဒါနာနိ၊ အလှူတို့ကို။ ဒေဟိ၊ ပေးလှူလော့။ ဘုဉ္ဇ စ၊ မိမိလည်းသုံးဆောင်လေလော့။ ဧကော၊ တစ်ယောက်တည်း။ ဘုဉ္ဇမာနော၊ စားသောသူသည်။ သုခံ၊ လူနတ်နိဗ္ဗာန်ဟူသော ချမ်းသာသုံးပါးကို။ နလဘတေ၊ မရရာ။
နို့ဃနာများ လှူခြင်း
မစ္ဆရိယကောသိယသူဌေးသည် ထိုစကားကိုကြား၍ စိတ်ဆင်းရဲလျက် ညည်းတွားကာ ထိုသို့ဖြစ်လျှင်ကား နေလော့၊ အတန်ငယ် ရလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ပဉ္စသိခနတ်သားသည်သွား၍ မာတလိနတ်သားအထံ၌ နေ၏။
ဤသို့ ထိုပုဏ္ဏားငါးယောက်တို့ နေကာမျှ၌လျှင် နို့ဃနာသည်ကျက်၏။ ထိုအခါ နို့ဃနာကို ကောသိယသူဌေးသည် ခုံလောက်မှချ၍ သင်တို့ခွက်တို့ကို ဆောင်ခဲ့ကြကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ထိုပုဏ္ဏားငါးယောက်တို့သည် မထကုန်ဘဲ ထိုင်ကုန်လျက်လျှင် လက်တို့ကိုဆန့်၍ ဟိမဝန္တာမှ အင်ရွက်တို့ကို ဆောင်ကုန်၏။ ကောသိယသူဌေးသည် အင်ရွက်တို့ကိုမြင်၍ သင်တို့အား ဤသစ်ရွက်တို့၌ ထည့်၍ပေးအပ်သော နို့ဃနာသည် မရှိ၊ ရှားပင်အစရှိသည်တို့၏ အရွက်တို့ကို ဆောင်ခဲ့ကြကုန်လော့ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုပုဏ္ဏားတို့သည် ထိုရှားရွက် အစရှိသည်တို့ကိုလည်း ဆောင်ခဲ့ကြကုန်၏။ တစ်ရွက် တစ်ရွက်သော ရှားရွက်သည် ရထားပျဉ်ချပ် အတိုင်းအရှည်ရှိ၏။ ထိုသူဌေးသည် အလုံးစုံသောပုဏ္ဏားတို့ကို ယောက်မဖြင့်ယူ၍ နို့ဃနာကိုပေး၏။ အလုံးသောပုဏ္ဏားတို့အား ပေးပြီးလျက်လည်း ချက်သောအိုး၏ လျော့ခြင်းသည် မရှိ။ ငါးယောက်ကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့အား ပေးပြီး၍ မိမိသည် ချက်သောအိုးကို ကိုင်၍နေ၏။ ထိုခဏ၌ ပဉ္စသိခနတ်သားသည်ထ၍ ပုဏ္ဏားအသွင်ကိုစွန့်ပြီးလျှင် ခွေးယောင်ဖန်ဆင်း၍ ထိုသူ၏ရှေ့မှ ကျင်ငယ်ကိုစွန့်လျက် သွား၏။ ပုဏ္ဏားတို့သည် မိမိတို့နို့ဃနာထမင်းကို သစ်ရွက်ဖြင့်ပိတ်ကုန်၏။ ကောသိယသူဌေးလက်ဖမိုး၌ ကျင်ငယ်ပေါက်သည် ကျ၏။
ခွေးလိုက်ခံရခြင်း
ပုဏ္ဏားတို့သည် ကရားတို့မှရေဖြင့် လက်ဆေး၍ နို့ဃနာကို စားသကဲ့သို့ ဖြစ်ကုန်၏။ ကောသိယသူဌေးသည် ငါအားလည်း ရေကိုပေးကြပါကုန်၊ လက်ဆေး၍ စားပါအံ့ဟု ဆို၏။ သင်သည် ရေကိုဆောင်၍ လက်ကိုဆေးလော့ ဟု ဆိုကုန်၏။ ငါသည် သင်တို့အား နို့ဃနာကိုပေးအပ်ပြီ၊ ငါ့အား အတန်ငယ်သောရေကို ပေးကြကုန်လော့ ဟု ဆိုသဖြင့် ငါတို့သည် အတုံ့ပေးသော အမှုမည်သည်ကို မပြုကုန်ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသို့ဖြစ်လျှင်ကား ဤနို့ဃနာကို ကြည့်ရစ်ကြပါကုန်၊ လက်ဆေး၍ ငါလာပါအံ့ဟု ဆို၍ မြစ်သို့ဆင်း၏။ ထိုခဏ၌ ခွေးသည် နို့ဃနာကို ကျင်ငယ်ဖြင့် ပြည့်စေ၏။ ထိုသူဌေးသည် ကျင်ငယ်စွန့်သော ထိုခွေးကိုမြင်လျှင် ကြီးစွာသော လှံတံကိုယူ၍ ထိုခွေးကိုခြိမ်းခြောက်လျက် လာ၏။ ထိုခွေးသည် အာဇာနည်မြင်း အတိုင်းအရှည်ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုသူဌေးကို လိုက်သည်ရှိသော် အတူးထူးသော အဆင်းရှိသည်ဖြစ်၏။ မည်းနက်သော အဆင်းရှိသည်လည်း ဖြစ်၏။ ဖြူလည်း ဖြူ၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသည်လည်း ဖြစ်၏။ ပြောက်ကျားသော အဆင်းရှိသည်လည်း ဖြစ်၏။ မြင့်လည်း မြင့်၏။ နိမ့်လည်း နိမ့်၏။ ဤသို့လျှင် အထူးထူးသော အဆင်းရှိသည်ဖြစ်၍ မစ္ဆရိယကောသိယ သူဌေးကိုလိုက်၏။ ထိုသူဌေးသည် သေဘေးမှကြောက်သည်ဖြစ်၍ ပုဏ္ဏားတို့သို့ ကပ်၏။ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်လည်း ပျံတက်၍ ကောင်းကင်၌ တည်ကုန်၏။
နတ်များဟု သိလေပြီ
ထိုသူဌေးသည် ထိုပုဏ္ဏားတို့၏တန်ခိုးကိုမြင်၍ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကိုမေးလိုရကား-
အယဉ္စ ဝေါ သုနခေါ ကိဿ ဟေတု။
ဥစ္စာဝစံ ဝဏ္ဏနိဘံ ဝိကုဗ္ဗတိ၊
အက္ခာထ နော ဗြာဟ္မဏာ ကေ နု တုမှေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀၄။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့။ ဣမေ ဗြာဟ္မဏာ၊ ဤ ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဥဠာရဝဏ္ဏာ ဝတ၊ အလွန် တင့်တယ်သော အဆင်းရှိကုန်စွာ့တကား။ ဝေါ၊ အရှင်ပုဏ္ဏားတို့၏။ အယဉ္စ သုနခေါ၊ ဤခွေးသည်လည်း။ ကိဿဟေတု၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ ဥစ္စာဝစံ၊ ယုတ်ယုတ်မြတ်မြတ်သော။ ဝဏ္ဏနိဘံ၊ အရောင်အဆင်းကို။ ဝိကုဗ္ဗတိ၊ ဖန်ဆင်းသနည်း။ နော၊ ငါတို့အား။ အက္ခာထ၊ ကြားကြကုန်လော့။ တုမှေ၊ သင်သည်။ ကေ နု၊ အဘယ်မည်သော သူတို့နည်း။
ထိုသူဌေးစကားကိုကြား၍ သိကြားနတ်မင်းသည် ထိုသူဌေးအား ပြောကြားလိုရကား-
အယံ ပန မာတလိ ဒေဝသာရထိ။
သက္ကောဟမသ္မိ တိဒသာနမိန္ဒော၊
ဧသော စ ခေါ ပဉ္စသိခေါတိ ဝုစ္စတိ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၀၅။ မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး စန္ဒော စ၊ စန္ဒနတ်သား လည်းကောင်း။ သူရိယော စ၊ သူရိယနတ်သားလည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော နတ်သားတို့သည်။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂတာ၊ လာကုန်၏။ အယံ ပန၊ ဤသူသည်ကား။ ဒေဝသာရထိ၊ နတ်၏ ရထားထိန်းဖြစ်သော။ မာတလိ၊ မာတလိနတ်သားတည်း။ အဟံ၊ ငါသည်ကား။ တိဒသာနံ၊ တာဝတိံသာနတ်တို့ကို။ ဣန္ဒော၊ အစိုးရသော။ သက္ကော၊ သိကြားနတ်မင်းသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ ဧသော စ၊ ဤသူကိုကား။ ပဉ္စသိခေါတိ၊ ပဉ္စသိခနတ်သားဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
သိကြားနတ်မင်းသည် ဤဂါထာဖြင့်ပြောဆိုပြီး၍ တစ်ဖန် ထိုနတ်တို့၏ စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ချီးမွမ်းပြောဆိုလိုရကား-
သုတ္တမေနံ ပဗောဓေန္တိ၊ ပဋိဗုဒ္ဓေါ စ နန္ဒတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀၆။ မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ ပါဏိဿရာ စ၊ ခွက်ခွင်းသံတို့သည်လည်းကောင်း။ မုဒိင်္ဂါ စ၊ မုရိုးစည်တို့သည်လည်းကောင်း။ မုရဇာ စ၊ မုရဇမည်သော စည်တို့သည်လည်းကောင်း။ အာလမ္ဗရာနိ စ၊ ထက်စည်တို့သည်လည်းကောင်း။ သုတ္တံ၊ အိပ်ပျော်သော။ ဧနံ မံ၊ ထိုငါ့ကို။ ပဗောဓေန္တိ၊ နိုးစေကုန်၏။ ပဋိဗုဒ္ဓေါစ၊ နိုးသောငါသည်လည်း။ နန္ဒတိ၊ နှစ်သက်၏။
စဉ်းလဲသူများ ငရဲလား
ထိုသူဌေးသည် သိကြားမင်းစကားကိုကြား၍ အရှင်နတ်မင်း... ဤသို့သဘောရှိသော နတ်စည်းစိမ်ကို အဘယ်အမှုပြု၍ ရသနည်း ဟု မေး၏။ သိကြားမင်းသည် ပေးကမ်းလှူဒါန်းလေ့ မရှိကုန်သော, ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိကုန်သော ဝန်တိုစဉ်းလဲ ပိတ်ပင်တတ်ကုန်သော သူတို့သည် နတ်ပြည်သို့ မရောက်ရကုန်၊ ငရဲ၌သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏ဟုဆို၍ ထိုအကြောင်းကို သူဌေးအား ပြလိုရကား-
ပရိဘာသကာ သမဏဗြာဟ္မဏာနံ။
ဣဓေဝ နိက္ခိပ္ပ သရီရဒေဟံ၊
ကာယဿ ဘေဒါ နိရယံ ဝဇန္တိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀၇။ မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ မစ္ဆရိနော၊ ဝန်တိုပိတ်ပင်တတ်ကုန်သော။ ကဒရိယာ၊ စဉ်းလဲခက်ထန်ကုန်သော။ ယေကေစိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဣမေ၊ ဤသူတို့သည်လည်းကောင်း။ သမဏဗြာဟ္မဏာနံ၊ မကောင်းမှုကို ငြိမ်းစေပြီးသောသူ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသောသူတို့ကို။ ပရိဘာသကာ၊ ဆဲရေးရေရွတ်တတ်ကုန်သော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ ဣဓေဝ၊ ဤလူ့ပြည်၌သာလျှင်။ သရီရဒေဟံ၊ သရီရဟူ၍ဆိုအပ်သော ကိုယ်ကို။ နိက္ခိပ္ပ၊ စွန့်၍။ ကာယသ၊ ကရဇကာယ၏။ ဘေဒါ၊ ပျက်သည်မှ။ ပရံ၊ နောက်၌။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ ဝဇန္တိ၊ သွားရကုန်၏။
ကုသိုလ်ပြုကံ နတ်ပြည်စံ
ဤဂါထာဖြင့် ဝန်တိုစဉ်းလဲသောသူသည် ငရဲသို့ လားရခြင်းကိုဆိုပြီး၍ ဝန်တိုခြင်းကင်းသဖြင့် ကုသိုလ်ကမ္မပထတရားဆယ်ပါး၌ တည်ကုန်သောသူတို့၏ နတ်ပြည်သို့ ရောက်ခြင်းကို ပြလိုရကား-
ဓမ္မေ ဋ္ဌိတာ သံယမေ သံဝိဘာဂေ။
ဣမေ နိက္ခိပ္ပ သရီဒေဟံ၊
ကာယဿ ဘေဒါ သုဂတိံ ဝဇန္တိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀၈။ မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ သုဂတိံ၊ သုဂတိဘဝကို။ အာသမာနာ၊ တောင့်တကုန်သော။ ဓမ္မေ စ၊ ကုသိုလ်ကမ္မပထတရား ဆယ်ပါး၌လည်းကောင်း။ သံယမေ စ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံး စောင့်စည်းခြင်း၌လည်းကောင်း။ သံဝိဘာဂေ စ၊ ခွဲခြမ်းဝေဖန်၍ သုံးဆောင်ခြင်း၌လည်းကောင်း။ ဌိတာ၊ တည်ကုန်သော။ ယေကေစိ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ ဣမေ၊ ဤသူတို့သည်။ ဣဓေဝ၊ ဤလူ့ပြည်၌သာလျှင်။ သရီရဒေဟံ၊ သရီရဟုဆိုအပ်သော ကိုယ်ကို။ နိက္ခိပ္ပ၊ စွန့်၍။ ကာယဿ ဘေဒါ၊ ကိုယ်ခန္ဓာ ပျက်သည်မှ။ ပရံ၊ နောက်၌။ သုဂတိံ၊ သုဂတိဘဝသို့။ ဝဇန္တိ၊ လားကုန်၏။
အမှန်ကို ပြောပြခြင်း
ဤသို့ ပြဆိုပြီး၍ ကောသိယသူဌေး... ငါတို့သည် သင့်အထံသို့ နို့ဃနာအလိုငှာ မလာကုန်၊ စင်စစ်သော်ကား သနားသောကြောင့် သင့်ကို စောင့်ရှောက်လိုသည်ဖြစ်၍ လာကုန်၏ဟုဆို၍ ထိုသူဌေးအား အကြောင်းကို ကြားလို
ရကား-
သော မစ္ဆရီ ရောသကော ပါပဓမ္မော။
တဝေဝ အတ္ထာယ ဣဓာဂတမှာ၊
မာ ပါပဓမ္မော နိရယံ ဂမိတ္ထ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀၉။ မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ တွံ၊ သင်သည်။ ပုရိမာသု ဇာတိသု၊ ရှေးဘဝတို့၌။ နော၊ ငါတို့၏။ ဉာတိ၊ အဆွေအမျိုးသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ရောသကော၊ ချုပ်ချယ်တတ်သော။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ မစ္ဆရီ၊ ဝန်တိုပိတ်ပင်တတ်၏။ ပါပဓမ္မော၊ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိ၏။ တဝေဝ၊ သင်၏သာလျှင်။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှာ။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂတာ၊ လာကုန်သည်။ အမှာ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ပါပဓမ္မော၊ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသောသင်သည်။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ မာ ဂမိတ္ထ၊ မရောက်စေသတည်း။
ဆုံးမတော်မူကြပါ
ထိုစကားကိုကြား၍ ကောသိယသူဌေးသည် ဤသူတို့သည် ငါ၏အကျိုးစီးပွားကို အလိုရှိကုန်သတတ်၊ ငါ့ကို အပါယ်ငရဲမှ ထုတ်ဆောင်၍ နတ်ပြည်၌ တည်စေလိုကုန်သတတ်ဟု နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ မိမိကိုဆုံးမစိမ့်သောငှာ သိကြားမင်းအား တိုက်တွန်းလိုရကား-
သောဟံ တထာ ကရိဿာမိ၊
သဗ္ဗံ ဝုတ္တံ ဟိတေသိဘိ။
န စာဟံ ကိဉ္စိ ကရေယျ ပါပံ။
န စာပိ မေ ကိဉ္စိ အဒေယျ မတ္ထိ၊
န စာပိ ဒတွာ ဥဒကံ ပိဝါမိ။
ဘောဂါ ဣမေ ဝါသဝ ခီယိဿန္တိ။
တတော အဟံ ပဗ္ဗဇိဿာမိ သက္က၊
ဟိတွာန ကာမာနိ ယထောဓိကာနိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၁၀။ သက္က၊ သိကြားနတ်မင်း။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ ဝေါ၊ အရှင်နတ်မင်းတို့သည်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ယံ-ယေန၊ အကြင့်ကြောင့်။ သမနုသာသထ၊ ဆုံးမတော်မူကုန်၏။ တေန၊ ထိုသို့ ဆုံးမတော်မူသောကြောင့်လျှင်။ မံ-မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဟိတကာမာ၊ အစီးအပွားကို အလိုရှိတော်၏။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဝဒထ၊ ဆိုတော်မူပါကုန်။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ဟိတေသီဘိ၊ စီးပွားကို အလိုရှိကုန်သော အရှင်နတ်မင်းတို့သည်။ ဝုတ္တံ၊ မိန့်တော်မူအပ်သော။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံကို။ အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ ကရိဿာမိ၊ လိုက်နာပါအံ့။
၂၁၁။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ အဇ္ဇေဝ၊ ယနေ့ပင်လျှင်။ မစ္ဆရိယဘာဝတော၊ ဝန်တိုပိတ်ပင်သည်၏အဖြစ်မှ။ ဥပရမာမိ၊ ရှောင်ကြဉ်ပါအံ့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ကိဉ္စိ၊ အနည်းငယ်သော။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ န ကရေယျုံ၊ မပြုပါပြီ။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အဒေယျံ၊ မပေးမလှူသော။ ကိဉ္စိပိ၊ အနည်းငယ်သော ဝတ္ထုသည်လည်း။ န စ အတ္ထိ၊ မရှိရပါပြီ။ ဥဒကံပိ၊ တလက်ဖက်မျှသော ရေကိုလည်း။ အဒတွာ၊ မပေးမလှူမူ၍။ န စ ပိဝါမိ၊ မသောက်ပါအံ့။
၂၁၂။ ဝါသဝ၊ သိကြားမင်း။ ဧဝဉ္စ၊ ဤဆိုအပ်ပြီးသော အပြားအားဖြင့်။ သဗ္ဗကာလေ၊ ခပ်သိမ်းသောကာလ၌။ ဒဒတော၊ ပေးလှူသော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဣမေ ဘောဂါ၊ ဤဥစ္စာတို့သည်။ ခီယိဿန္တိ၊ ကုန်ကုန်လတ္တံ့။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ တတော၊ ထိုသို့ကုန်သောအခါမှ။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ယထာဓိကာနိ၊ အကြင်အကြင် အဖို့ဖြစ်ကုန်သော။ ကာမာနိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဟိတွာန၊ စွန့်၍။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုပါအံ့။
သိကြားနတ်မင်းသည် မစ္ဆရိယကောသိယသူဌေးကို ဆုံးမသဖြင့် ယဉ်ကျေးသည်ကိုပြု၍ တရားဟောသဖြင့် အလှူဒါန၏အကျိုးကို သိစေပြီးလျှင် ငါးပါးသောသီလတို့၌ တည်စေ၍ ထိုနတ်သား လေးယောက်တို့နှင့်တကွ နတ်ပြည်သို့သာလျှင် ကြွတော်မူ၏။
ရသေ့ဝတ်လေပြီ
မစ္ဆရိယကောသိယ သူဌေးသည်လည်း မြို့သို့ဝင်ပြီးလျှင် မင်းကိုခွင့်ပြုစေ၍ ယူခဲ့တိုင်း ယူခဲ့တိုင်းသော ခွက်တို့ကိုပြည့်စေ၍ အလိုရှိတိုင်း ယူစေကုန်သတည်းဟု ဆို၍ အလှူခံဖုန်းတောင်း ယာစကာတို့အား ဥစ္စာကိုပေးစွန့်၍ ထိုဥစ္စာကုန်ပြီးသော် တောထွက်၍ ဟိမဝန္တာမှ တောင်ဘက်နံပါး၌ ဂင်္ဂါ၏လည်းကောင်း၊ တစ်ခုသာ ဇာတသရအိုင်၏ လည်းကောင်း၊ အလယ်ကြား၌ သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်းကို ဆောက်ပြီးလျှင် ရဟန်းပြု၍ တောသစ်မြစ်သစ်သီးဟု ဆိုအပ်သော အစာရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုဟိမဝန္တာ၌ ကြာမြင့်စွာနေ၍ အိုခြင်းသို့ ရောက်၏။
နာရဒရသေ့ ပြဿနာပြုခြင်း
ထိုအခါ သိကြားမင်းအား အာသာ, သဒ္ဓါ, သိရီ, ဟိရီ ဟူသော သမီးတော်လေးယောက်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ထို နတ်သမီးလေးယောက်တို့သည် များစွာကုန်သော နတ်ပန်းတို့ကိုယူခဲ့၍ ရေကစားအံ့သောငှာ အနဝတတ်အိုင်သို့ သွားကုန်၍ ထိုအနဝတတ်အိုင်၌ ရေကစားပြီးလျှင် ဆေးဒန်းမြင်းသီလာ ကျောက်အပြင်၌ နေကုန်၏။ ထိုခဏ၌ နာရဒအမည်ရှိသော ပုဏ္ဏားရသေ့သည် တာဝတိံသာနတ်ပြည်သို့ နေ့သန့်ခြင်းငှာသွား၍ နန္ဒဝန်ဥယျာဉ် စိတ္တလတာဥယျာဉ်တို့၌ နေ့သန့်ခြင်းကိုပြုပြီးလျှင် ပင်လယ်ကသစ်ပွင့်ကို ထီးကဲ့သို့ အရိပ်အလို့ငှာဆောင်းလျက် နတ်သမီးတို့နေသော ကျောက်ဖျာအပြင်၏ အထက်အဖို့ဖြင့် မိမိနေရာဖြစ်သော ရွှေဂူသို့သွား၏။ ထိုအခါ ထိုနတ်သမီး လေးယောက်တို့သည် နာရဒရသေ့လက်၌ ထိုပင်လယ်ကသစ်ပွင့်ကိုမြင်၍ တောင်းကြကုန်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
မောဒန္တိ တာ ဒေဝဝရာဘိပါလိတာ။
အထာဂမာ ဣသိဝရော သဗ္ဗလောကဂူ၊
သုပုပ္ဖိတံ ဒုမဝရသာခမာဒိယ၊
ပုပ္ဖုတ္တမံ အမရဝရေဟိ သေဝိတံ။
အလဒ္ဓ မစ္စေဟိ ဝ ဒါနဝေဟိ ဝါ။
အညတြ ဒေဝေဟိ တဒါရဟံ ဟိဒံ။
ဥဋ္ဌာယ နာရိယော ပမဒါဓိပါ မုနိံ။
အာသာ စ သဒ္ဓါ စ သိရီ တတော ဟိရီ၊
ဣစ္စဗြဝုံ နာရဒ ဒေဝ ဗြာဟ္မဏံ။
ပုပ္ဖံ ဣမံ ပါရိစ္ဆတ္တသ ဗြာဟ္မေ။
ဒဒါဟိ နော သဗ္ဗာ ဂတိ တေ ဣဇ္ဈတု၊
တုဝမ္ပိ နော ဟောတိ ယထေဝ ဝါသဝေါ။
ဣစ္စဗြဝီ သံကလဟံ ဥဒီရယိ။
န မယှမတ္ထတ္ထိ ဣမေဟိ ကောစိ နံ၊
ယာယေဝ ဝေါ သေယျသိသာ ပိဠန္ဓထ။
ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၁၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဂိရိဝရေ၊ ဂိရိဝရဟုဆိုအပ်သော။ ဂန္ဓမာဒနေ၊ ဂန္ဓမာဒနအမည်ရှိသော။ နဂုတ္တမေ၊ မြတ်သောတောင်၌။ ဒေဝဝရာဘိပါလိတာ၊ သိကြားမင်းသည် စောင့်အပ်သာ။ တာ၊ ထိုနတ်သမီးလေးယောက်တို့သည်။ မောဒန္တိ၊ ဝမ်းမြောက်စွာ ရေကစားကုန်၏။ သဗ္ဗလောကဂူ၊ အလုံးစုံသော လူ့ပြည်နတ်ပြည်သို့ သွားခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သော။ ဣသိဝရော၊ နာရဒရသေ့မြတ်သည်။ သုပုပ္ဖိတံ၊ ကောင်းစွာပွင့်သော။ ဒုမဝရသာခံ၊ ပင်လယ်ကသစ်ခက်ကို။ အဒိယ၊ ယူ၍။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂမာ၊ ကြွလာ၏။
၂၁၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သုစိံ၊ စင်ကြယ်သော။ သုဂန္ဓံ၊ ကောင်းသော အနံ့ရှိသော။ တိဒသေဟိ၊ တာဝတိံသာ နတ်တို့သည်။ သက္ကတံ၊ အရိုအသေပြုအပ်သော။ အမရဝရေဟိ၊ နတ်မြတ်တို့သည်။ သေဝိတံ၊ မှီဝဲအပ်သော။ ဥတ္တမံ၊ မြတ်သော။ ပုပ္ဖံ၊ ပင်လယ်ကသစ်ပန်းကို။ ဒေဝေဟိ၊ နတ်တို့ကို။ အညတြ၊ ထား၍ မစ္စေဟိ ဝါ၊ နတ်တို့မှတစ်ပါးသော လူတို့သည်လည်းကောင်း။ ဒါနဝေဟိ ဝါ၊ ဒါနောဘီလူးတို့သည်လည်း။ အလဒ္ဓံ၊ မရအပ်။ ဣဒံ၊ ဤပင်လယ်ကသစ်ပန်းသည်။ တဒါရဟံ၊ ထိုနတ်တို့အားသာလျှင် ထိုက်၏။
၂၁၅။ ဘိက္ခဝ၊ ရဟန်းတို့။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ ကနကတ္တစူပမာ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အရေရှိကုန်သော။ ပမဒါဓိပါ၊ မိန်းမတကာတို့ထက် မြတ်ကုန်သော။ အာသာ စ၊ အာသာလည်းကောင်း။ သဒ္ဓါ စ၊ သဒ္ဓါလည်းကောင်း။ သိရီစ၊ သိရီလည်းကောင်း။ တတော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ဟိရီ စ၊ ဟိရီလည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ စတဿော၊ လေးယောက်ကုန်သာ။ နာရိယော၊ နတ်တမီးတို့သည်။ ဥဋ္ဌာယ၊ နေရာမှထကုန်၍။ မုနိံ၊ ရသေ့ဖြစ်သော။ ဗြာဟ္မဏံ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော။ နာရဒံ ဧဝ၊ နာရဒကိုသာလျှင်။ ဣတိ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝုံ၊ ဆိုကုန်၏။
၂၁၆။ ဗြာဟ္မေ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုတော်မူပြီးသော။ မဟာမုနိ၊ မြတ်သောရှင်ရသေ့။ တယာ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ သစေ၊ အကယ်၍။ အနုဒ္ဒိဋ္ဌံ၊ မရည်သေးသည် ဖြစ်အံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ မရည်သေးသည်ရှိသော်။ ပါရိစ္ဆတ္တဿ၊ ပင်လယ်ကသစ်ပင်၏။ ဣမံ ပုပ္ဖံ၊ ဤအပွင့်ကို။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့အား။ ဒဒါဟိ၊ ပေးတော်မူလော့။ တေ၊ အရှင်ဘုရားအား။ သဗ္ဗာ၊ အလုံးစုံသော။ ဂတိ၊ စိတ်အလိုရှိတိုင်းသည်။ ဣဇ္ဈတု၊ ပြည့်စုံပါစေသတည်း။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ဝါသဝေါ ယထေဝ၊ အဖသိကြားမင်းကဲ့သို့လျှင်။ တုဝမ္ပိ၊ အရှင်ဘုရားသည်လည်း။ ဟောဟိ၊ ဖြစ်တော်မူပါလော့။
၂၁၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တံ၊ ထိုပင်လယ်ကသစ်ပွင့်ကို။ ယာစမာနာ၊ တောင်းကုန်သောနတ်သမီးတို့ကို။ နာရဒေါ၊ နာရဒရသေ့သည်။ အဘိသမေက္ခ၊ စုံစမ်းဆင်ခြင်၍။ ဣတိ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆိုလေ၏။ သင်္ကလဟံ၊ ငြင်းခုံခြင်းနှင့်တကွသော စကားကို။ ဥဒီရယိ၊ မြွက်ဆို၏။ ဒေဝဓီတာယော၊ နတ်သမီးတို့။ မယှံ၊ ငါ့အား။ ဣမေဟိ၊ ဤပင်လယ်ကသစ်ပန်းတို့ဖြင့်။ ကောစိနံ၊ အနည်းငယ်သော။ အတ္ထိ၊ အလိုသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ ဝေါ၊ သင်တို့ လေးယောက်တို့တွင်။ ယာယေဝ၊ အကြင်နတ်သမီးသည်လျှင်။ သေယျာ၊ အထူးသဖြင့်မြတ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သာယေဝ၊ ထိုအထူးသဖြင့်မြတ်သော နတ်သမီးသည်သာလျှင်။ ဣမံ ပုပ္ဖံ၊ ဤကသစ်ပန်းတို့ကို။ ပိဠန္ဓထ၊ ပန်ဆင်လေကုန်။
ထိုလေးယောက်ကုန်သော နတ်သမီးတို့သည် ထိုနာရဒစကားကိုကြားကုန်၍ ထိုအယုတ်အမြတ်ကို ထိုရသေ့ကိုပင်လျှင် စုံစမ်းစိစစ်စိမ့်သောငှာ ပြန်လျှောက်ကြပြန်လိုရကား-
ယဿိစ္ဆသိ တဿာ အနုပ္ပဝေစ္ဆသု။
ယဿာ ဟိ နော နာရဒ တွံ ပဒဿသိ၊
သာ ယေဝ နော ဟေဟိတိ သေဋ္ဌသမ္မတာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၈။ နာရဒ၊ နာရဒရှင်ရသေ။ တွံ ဧဝ၊ အရှင်ဘုရားသည်သာလျှင်။ ဥတ္တမံ၊ မြတ်သောသူကို။ အဘိသမေက္ခ၊ ရှုတော်မူလော့။ ယဿာ၊ အကြင်နတ်သမီးအား။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ ဣစ္ဆသိ၊ ပေးခြင်းငှာ အလိုရှိတော်မူ၏။ တဿာ၊ ထိုနတ်သမီးအား။ အနုပ္ပဝေစ္ဆသု၊ ပေးတော်မူလော့။ နာရဒ၊ နာရဒရှင်ရသေ့။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ အန္တရေ၊ အလယ်၌။ ယဿာ၊ အကြင်နတ်သမီးအား။ ပဒဿသိ၊ ပေးတော်မူလတ္တံ့။ သာယေဝ၊ ထိုနတ်သမီးသည်သာလျှင်။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ အန္တရေ၊ အလယ်၌၊ သေဋ္ဌသမ္မတာ၊ အမြတ်ဟူ၍ သမုတ်အပ်သည်။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
သိကြားမင်းထံ မေးကြ
ထိုနတ်သမီးတို့၏ စကားကိုကြား၍ နာရဒရှင်ရသေ့သည် ထိုနတ်သမီးတို့ကိုခေါ်၍ သိကြားမင်းကို မေးစေလိုကား-
ကော ဗြာဟ္မဏော ကလဟံ ဥဒိရယေ။
ဂန္တွာန ဘူတာဓိပမေဝ ပုစ္ဆထ၊
သစေ န ဇာနာထ ဣဓုတ္တမာဓမံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၉။ သုဂတ္တေ၊ ကောင်းသောကိုယ်ရှိသော နတ်သမီးတို့။ ဧတံဝစနံ၊ ဤသင်တို့စကားသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အကလ္လံ၊ မသင့်။ ကော ဗြာဟ္မဏော၊ အဘယ်ရသေ့ရဟန်းသည်။ ကလဟံ၊ ငြင်းခုံခြင်းကို။ ဥဒီရယေ၊ ပွားစေအံ့နည်း။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ တုမှ၊ သင်တို့သည်။ ဥတ္တမာဓမံ၊ အမြတ်အယုတ်ကို။ သစေ န ဇာနာထ၊ အကယ်၍ မသိကြကုန်အံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ မသိကြကုန်သည်ရှိသော်။ ဣတော၊ ဤအရပ်မှ။ ဂန္တွာန၊ သွားကုန်၍။ ဘူတာဓိပမေဝ၊ အဖသိကြားမင်းကိုသာလျှင်။ ပုစ္ဆထ၊ မေးကြကုန်လော့။
ထို့နောင်မှ နတ်သမီးတို့သည်သွား၍ အဖသိကြားမင်းကို မေးလျှောက်ကြကုန်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ဥဒီရိတာ ဝဏ္ဏမဒေန မတ္တာ။
သံကာသံ ဂန္တွာန သဟဿစက္ခုနော၊
ပုစ္ဆိံသု ဘူတာဓိပံ ကာ နု သေယျသိ-
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၂၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ နာရဒေန၊ နာရဒရသေ့သည်။ ဥဒီရိတာ၊ ဆိုအပ်ကုန်သော။ တာ၊ ထိုနတ်သမီးတို့သည်။ ပရမပ္ပကောပိတာ၊ လွန်စွာ အမျက်ထွက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဝဏ္ဏမဒေန၊ အဆင်းမာန်ယစ်ခြင်းဖြင့်။ မတ္တာ၊ ယစ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ သဟသစက္ခုနော၊ သိကြားနတ်မင်း၏။ သံကာသံ၊ အထံသို့။ ဂန္တွာန၊ သွားကုန်၍။ တာတ၊ ဖခင်။ အမှေသု၊ အကျွန်ုပ်တို့တွင်။ ကာ၊ အဘယ်သူသည်။ သေယျာ၊ အထူးသဖြင့် မြတ်သည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သနည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဘူတာဓိပံ၊ အဖသိကြားမင်းကို။ ပုစ္ဆိံသု၊ မေးလျှောက်ကြ၏။
သိကြားမင်းသည် သမီးတော်တို့ကိုမြင်၍ ချစ်သမီးတို့၏ အငြင်းအခုံကို အဘယ်သူပြုသနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်
ဣစ္စဗြဝိ ဒေဝဝရော ကတဉ္ဇလီ။
သဗ္ဗာ စ ဝေါ ဟောထ သုဂတ္တေ သာဒိသီ၊
ကောနေဝ ဘဒ္ဒေ ကလဟံ ဥဒီရယိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၂၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တာ၊ ထိုနတ်သမီးတို့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ အာယတ္တမနာ၊ ကြောင့်ကြသော စိတ်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဒေဝဝရော၊ နတ်မြတ်ဖြစ်သော။ ကတဉ္ဇလီ၊ နတ်တို့သည် လက်အုပ်ချီအပ်သော။ ပုရိန္ဒဒေါ၊ အဖသိကြားမင်းသည်။ ဣတိ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆိုလေ၏။ သုဂတ္တေ၊ ကောင်းသောကိုယ်ရှိသော ချစ်သမီးတို့။ သဗ္ဗာ စ၊ အလုံးစုံလည်းဖြစ်ကုန်သာ။ ဝေါ၊ သင်တို့သည်။ သာဒိသီ၊ တူမျှကုန်သည်။ ဟောထ၊ ဖြစ်ကုန်လော့။ ဘဒ္ဒေ၊ ချစ်သမီးတို့။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ကောနေဝ၊ အဘယ်သူသည်လျှင်။ ကလဟံ၊ ငြင်းခုံခြင်းကို။ ဥဒီရယိ၊ ပွားစေသနည်း။
ထိုအခါ သမီးတော်တို့သည် အဖသိကြားမင်းအား ထင်ရှားစွာ တင်လျှောက်ကုန်လိုရကား-
ဓမ္မေ ဌိတော နာရဒေါ သစ္စနိက္ကမော။
သော နောဗြဝိ ဂိရိဝရေ ဂန္ဓမာဒနေ၊
ဂန္တွာန ဘူတာဓိပမေဝ ပုစ္ဆထ။
သစေ န ဇာနာထ ဣဓုတ္တမာဓမံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၂၂။ ဘူတာဓိပ၊ နတ်တို့၏အရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ တာတ၊ ဖခင်နတ်မြတ်။ သဗ္ဗလောကစ္စရိတော၊ အလုံးစုံသော လူ့ပြည်နတ်ပြည်သို့ ကြွသွားနိုင်သော။ ဓမ္မေ၊ ကျင့်ဝတ်တရား၌။ ဌိတော၊ တည်သော။ နာရဒေါ၊ နာရဒအမည်ရှိသော။ သစ္စနိက္ကမော၊ မချွတ်သော လုံ့လရှိသော။ ယော မဟာမုနိ၊ အကြင်ရသေ့မြတ်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သော မဟာမုနိ၊ ထိုရသေ့မြတ်သည်။ ဂန္ဓမာဒနေ၊ ဂန္ဓမာဒန အမည်ရှိသော။ ဂီရိဝရေ၊ တောင်မြတ်၌။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့ကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဥတ္တမာဓမံ၊ မြတ်သည် ယုတ်သည်ကို။ သစေ န ဇာနာထ၊ အကယ်၍ မသိကြကုန်အံ့ ဂန္တွာန၊ သွားကုန်၍။ ဘူတာဓိပမေဝ၊ သင်တို့အဖသိကြားမင်းကိုသာလျှင်။ ပုစ္ဆထ၊ မေးကြလေကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့ကို။ နာရဒေါ၊ နာရဒရသေ့သည်။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။
ကောသိယရှင်ရသေ့ထံ သွားမေးကြ
ထိုသို့သမီးတော်တို့ တင်လျှောက်သောစကားကို ကြား၍ အဖသိကြားမင်းသည် ဤလေးယောက်သော နတ်သမီးတို့သည်လည်း ငါ့သမီးတော်ချည်းတည်း၊ အကယ်၍ ငါသည် ဤငါ့သမီးတော် လေးယောက်တို့တွင် တစ်ယောက်သောသမီးသည် ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံ၏။ မြတ်၏ဟု အကယ်၍ ဆိုငြားအံ့၊ ကြွင်းကုန်သော သမီးတို့သည် ငါ့ကို အမျက်ထွက်ကုန်လတ္တံ့၊ ဤတရားကို ငါသည် ဆုံးဖြတ်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ ဤငါ့သမီးတော်တို့ကို ဟိမဝန္တာ၌ ကောသိယ ရသေ့အထံသို့ စေလိုက်အံ့၊
ထိုကောသိယရသေ့သည် ထိုနတ်သမီးတို့၏ တရားကို ဆုံးဖြတ်စီရင်လတ္တံ့ ဟုကြံ၍ ငါသည် ချစ်သမီးတို့ အငြင်းအခုံတရားကို မဆုံးဖြတ်အံ့၊ ဟိမဝန္တာ၌ ကောသိယ အမည်ရှိသော ရသေ့သည်ရှိ၏။ ထိုကောသိယရသေ့အား ငါသည် နတ်သုဓာဘုတ်ကို ပို့စေအံ့၊ ထိုကောသိယရသေ့သည် သူတစ်ပါးအား မပေးလှူမူ၍ မစား၊ ပေးလှူ၍သာလျှင် စား၏။ ထိုသို့ ပေးလှူသော်လည်း ရွေးချယ်စိစစ်၍ ဂုဏ်ရှိသောသူတို့အားသာလျှင် ပေးလှူ၏။ သင်တို့လေးယောက်တို့တွင် အကြင်နတ်သမီးသည် ထိုကောသိယရသေ့လက်မှ နတ်သုဓာဘုတ်ကိုရအံ့၊ ထိုနတ်သမီးသည် မြတ်သည် ဖြစ်ပါလတ္တံ့ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို သမီးတော်တို့အား ကြားလိုရကား-
နာဒတွာ ဘတ္တံ ဝရဂတ္တေ ဘုဉ္ဇတိ။
ဝိစေယျ ဒါနာနိ ဒဒါတိ ကောသိယော။
ယဿာ ဟိ သော ဒဿတိ သာဝ သေယျသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၂၃။ ဝရဂတ်တ၊ မြတ်သောကိုယ်ရှိသော ချစ်သမီးတို့။ ဗြဟာရညစရော၊ တောကြီး၌ နေလေ့ရှိသော။ အသု၊ ဤအမည်ရှိသော။ မဟာမုနိ၊ ကောသိယရသေ့မြတ်သည်။ အဒတွာ၊ သူတစ်ပါးအား မပေးလှူမူ၍။ ဘတ္တံ၊ ထမင်းကို။ န ဘုဉ္ဇတိ၊ မစား။ ဒတွာဝ၊ ပေးလှူ၍သာလျှင်။ ဘုဉ္ဇတိ၊ စား၏။ ကောသိယော၊ ကောသိယ ရှင်ရသေ့သည်။ ဝိစေယျ၊ ရွေးချယ်စိစစ်၍။ ဒါနာနိ၊ အလှူတို့ကို။ ဒဒါတိ၊ ပေးလှူ၏။ ဟိ သစ္စံ၊ မှန်၏။ သော၊ ထိုကောသိယရသေ့သည်။ ယဿာ၊ အကြင်နတ်သမီးအား။ ဒဿတိ၊ ပေးအံ့။ သာဧဝ၊ ထိုနတ်သမီးသည်သာလျှင်။ သေယျာ၊ အထူးသဖြင့် မြတ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။
သိကြားမင်းထံ မေးကြ
ထိုနတ်သမီးတို့၏ စကားကိုကြား၍ နာရဒရှင်ရသေ့သည် ထိုနတ်သမီးတို့ကိုခေါ်၍ သိကြားမင်းကို မေးစေလိုကား-
ကော ဗြာဟ္မဏော ကလဟံ ဥဒိရယေ။
ဂန္တွာန ဘူတာဓိပမေဝ ပုစ္ဆထ၊
သစေ န ဇာနာထ ဣဓုတ္တမာဓမံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၉။ သုဂတ္တေ၊ ကောင်းသောကိုယ်ရှိသော နတ်သမီးတို့။ ဧတံဝစနံ၊ ဤသင်တို့စကားသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အကလ္လံ၊ မသင့်။ ကော ဗြာဟ္မဏော၊ အဘယ်ရသေ့ရဟန်းသည်။ ကလဟံ၊ ငြင်းခုံခြင်းကို။ ဥဒီရယေ၊ ပွားစေအံ့နည်း။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ တုမှ၊ သင်တို့သည်။ ဥတ္တမာဓမံ၊ အမြတ်အယုတ်ကို။ သစေ န ဇာနာထ၊ အကယ်၍ မသိကြကုန်အံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ မသိကြကုန်သည်ရှိသော်။ ဣတော၊ ဤအရပ်မှ။ ဂန္တွာန၊ သွားကုန်၍။ ဘူတာဓိပမေဝ၊ အဖသိကြားမင်းကိုသာလျှင်။ ပုစ္ဆထ၊ မေးကြကုန်လော့။
ထို့နောင်မှ နတ်သမီးတို့သည်သွား၍ အဖသိကြားမင်းကို မေးလျှောက်ကြကုန်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ဥဒီရိတာ ဝဏ္ဏမဒေန မတ္တာ။
သံကာသံ ဂန္တွာန သဟဿစက္ခုနော၊
ပုစ္ဆိံသု ဘူတာဓိပံ ကာ နု သေယျသိ-
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၂၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ နာရဒေန၊ နာရဒရသေ့သည်။ ဥဒီရိတာ၊ ဆိုအပ်ကုန်သော။ တာ၊ ထိုနတ်သမီးတို့သည်။ ပရမပ္ပကောပိတာ၊ လွန်စွာ အမျက်ထွက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဝဏ္ဏမဒေန၊ အဆင်းမာန်ယစ်ခြင်းဖြင့်။ မတ္တာ၊ ယစ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ သဟသစက္ခုနော၊ သိကြားနတ်မင်း၏။ သံကာသံ၊ အထံသို့။ ဂန္တွာန၊ သွားကုန်၍။ တာတ၊ ဖခင်။ အမှေသု၊ အကျွန်ုပ်တို့တွင်။ ကာ၊ အဘယ်သူသည်။ သေယျာ၊ အထူးသဖြင့် မြတ်သည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သနည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဘူတာဓိပံ၊ အဖသိကြားမင်းကို။ ပုစ္ဆိံသု၊ မေးလျှောက်ကြ၏။
သိကြားမင်းသည် သမီးတော်တို့ကိုမြင်၍ ချစ်သမီးတို့၏ အငြင်းအခုံကို အဘယ်သူပြုသနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်
ဣစ္စဗြဝိ ဒေဝဝရော ကတဉ္ဇလီ။
သဗ္ဗာ စ ဝေါ ဟောထ သုဂတ္တေ သာဒိသီ၊
ကောနေဝ ဘဒ္ဒေ ကလဟံ ဥဒီရယိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
ထိုအခါ သမီးတော်တို့သည် အဖသိကြားမင်းအား ထင်ရှားစွာ တင်လျှောက်ကုန်လိုရကား-
ဓမ္မေ ဌိတော နာရဒေါ သစ္စနိက္ကမော။
သော နောဗြဝိ ဂိရိဝရေ ဂန္ဓမာဒနေ၊
ဂန္တွာန ဘူတာဓိပမေဝ ပုစ္ဆထ။
သစေ န ဇာနာထ ဣဓုတ္တမာဓမံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၂၂။ ဘူတာဓိပ၊ နတ်တို့၏အရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ တာတ၊ ဖခင်နတ်မြတ်။ သဗ္ဗလောကစ္စရိတော၊ အလုံးစုံသော လူ့ပြည်နတ်ပြည်သို့ ကြွသွားနိုင်သော။ ဓမ္မေ၊ ကျင့်ဝတ်တရား၌။ ဌိတော၊ တည်သော။ နာရဒေါ၊ နာရဒအမည်ရှိသော။ သစ္စနိက္ကမော၊ မချွတ်သော လုံ့လရှိသော။ ယော မဟာမုနိ၊ အကြင်ရသေ့မြတ်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သော မဟာမုနိ၊ ထိုရသေ့မြတ်သည်။ ဂန္ဓမာဒနေ၊ ဂန္ဓမာဒန အမည်ရှိသော။ ဂီရိဝရေ၊ တောင်မြတ်၌။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့ကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဥတ္တမာဓမံ၊ မြတ်သည် ယုတ်သည်ကို။ သစေ န ဇာနာထ၊ အကယ်၍ မသိကြကုန်အံ့ ဂန္တွာန၊ သွားကုန်၍။ ဘူတာဓိပမေဝ၊ သင်တို့အဖသိကြားမင်းကိုသာလျှင်။ ပုစ္ဆထ၊ မေးကြလေကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့ကို။ နာရဒေါ၊ နာရဒရသေ့သည်။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။
ကောသိယရှင်ရသေ့ထံ သွားမေးကြ
ထိုသို့သမီးတော်တို့ တင်လျှောက်သောစကားကို ကြား၍ အဖသိကြားမင်းသည် ဤလေးယောက်သော နတ်သမီးတို့သည်လည်း ငါ့သမီးတော်ချည်းတည်း၊ အကယ်၍ ငါသည် ဤငါ့သမီးတော် လေးယောက်တို့တွင် တစ်ယောက်သောသမီးသည် ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံ၏။ မြတ်၏ဟု အကယ်၍ ဆိုငြားအံ့၊ ကြွင်းကုန်သော သမီးတို့သည် ငါ့ကို အမျက်ထွက်ကုန်လတ္တံ့၊ ဤတရားကို ငါသည် ဆုံးဖြတ်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ ဤငါ့သမီးတော်တို့ကို ဟိမဝန္တာ၌ ကောသိယ ရသေ့အထံသို့ စေလိုက်အံ့၊
ထိုကောသိယရသေ့သည် ထိုနတ်သမီးတို့၏ တရားကို ဆုံးဖြတ်စီရင်လတ္တံ့ ဟုကြံ၍ ငါသည် ချစ်သမီးတို့ အငြင်းအခုံတရားကို မဆုံးဖြတ်အံ့၊ ဟိမဝန္တာ၌ ကောသိယ အမည်ရှိသော ရသေ့သည်ရှိ၏။ ထိုကောသိယရသေ့အား ငါသည် နတ်သုဓာဘုတ်ကို ပို့စေအံ့၊ ထိုကောသိယရသေ့သည် သူတစ်ပါးအား မပေးလှူမူ၍ မစား၊ ပေးလှူ၍သာလျှင် စား၏။ ထိုသို့ ပေးလှူသော်လည်း ရွေးချယ်စိစစ်၍ ဂုဏ်ရှိသောသူတို့အားသာလျှင် ပေးလှူ၏။ သင်တို့လေးယောက်တို့တွင် အကြင်နတ်သမီးသည် ထိုကောသိယရသေ့လက်မှ နတ်သုဓာဘုတ်ကိုရအံ့၊ ထိုနတ်သမီးသည် မြတ်သည် ဖြစ်ပါလတ္တံ့ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို သမီးတော်တို့အား ကြားလိုရကား-
နာဒတွာ ဘတ္တံ ဝရဂတ္တေ ဘုဉ္ဇတိ။
ဝိစေယျ ဒါနာနိ ဒဒါတိ ကောသိယော။
ယဿာ ဟိ သော ဒဿတိ သာဝ သေယျသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၂၃။ ဝရဂတ္တ၊ မြတ်သောကိုယ်ရှိသော ချစ်သမီးတို့။ ဗြဟာရညစရော၊ တောကြီး၌ နေလေ့ရှိသော။ အသု၊ ဤအမည်ရှိသော။ မဟာမုနိ၊ ကောသိယရသေ့မြတ်သည်။ အဒတွာ၊ သူတစ်ပါးအား မပေးလှူမူ၍။ ဘတ္တံ၊ ထမင်းကို။ န ဘုဉ္ဇတိ၊ မစား။ ဒတွာဝ၊ ပေးလှူ၍သာလျှင်။ ဘုဉ္ဇတိ၊ စား၏။ ကောသိယော၊ ကောသိယ ရှင်ရသေ့သည်။ ဝိစေယျ၊ ရွေးချယ်စိစစ်၍။ ဒါနာနိ၊ အလှူတို့ကို။ ဒဒါတိ၊ ပေးလှူ၏။ ဟိ သစ္စံ၊ မှန်၏။ သော၊ ထိုကောသိယရသေ့သည်။ ယဿာ၊ အကြင်နတ်သမီးအား။ ဒဿတိ၊ ပေးအံ့။ သာဧဝ၊ ထိုနတ်သမီးသည်သာလျှင်။ သေယျာ၊ အထူးသဖြင့် မြတ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။
ဤသို့ ထိုသိကြားမင်းသည် ကောသိယ ရသေ့အထံသို့ သမီးတော်တို့ကို စေလိုက်ပြီးလျှင် မာတလိနတ်သားကိုခေါ်၍ ထိုရသေ့အထံသို့ စေလိုက်ပြန်လိုရကား-
ဂင်္ဂါယ တီရေ ဟိမဝန္တပဿနိ။
သ ကောသိယော ဒုလ္လဘပါနဘောဇနော၊
တဿ သုဓံ ပါပယ ဒေဝသာရထိ။
ဟူသော အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၂၄။ ဒေဝသာရထိ၊ နတ်၏ရထားထိန်းဖြစ်သော။ မာတလိ၊ အမောင်မာတလိ နတ်သား။ အသု၊ ဤအမည်ရှိသော။ ယော ကာသိယော၊ အကြင်ကောသိယ ရသေ့သည်။ ဂင်္ဂါယ၊ ဂင်္ဂါမြစ်၏။ တီရေ၊ ကမ်းနား၌။ ဟိမဝန္တပဿနိ၊ ဟိမဝန္တာ၏နံပါး၌။ ဒက္ခိဏဒိသံ၊ တောင်အရပ်မျက်နှာ၌။ သမ္မတိ၊ နေ၏။ သော ကောသိယော၊ ထိုကောသိယ ရသေ့သည်။ ဒုလ္လဘပါနဘောဇနော၊ ရခဲသော ဘောဇဉ် အဖျာ်ရှိ၏။ မာတလိ၊ အမောင်မာတလိနတ်သား။ တွံ၊ သင်သည်။ တဿ၊ ထိုကောသိယ ရသေ့အား။ သုဓံ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ ပါပယ၊ ပို့လှူပါချေလော့။
နတ်သုဓာဘုတ် အလှူခံရပြီ
မာတလိနတ်သားသည် နတ်သုဓာဘုတ်ကို ဆောင်ယူ၍ ကောသိယရသေ့အား ကပ်လှူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
သဟဿယုတ္တံ အဘိရုယှ သန္ဒနံ။
သုခိပ္ပမေဝ ဥပဂမ္မ အဿမံ၊
အဒိဿမာနော မုနိနော သုဓံ အဒါသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၂၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဒေဝဝရေန၊ သိကြားနတ်မင်းသည်။ ပေသိတော၊ စေအပ်သော။ သော မာတလိ၊ ထိုမာတလိနတ်သားသည်။ သဟဿယုတ္တံ၊ သိန္ဓောမြင်း တစ်ထောင်ကသော။ သန္ဒနံ၊ ရထားကို။ အဘိရုယှ၊ တက်စီး၍။ သုခိပ္ပံမေဝ၊ အလွန်လျင်မြန်စွာလျှင်။ အဿမံ၊ ကောသိယရသေ့ ကျောင်းသို့။ ဥပဂမ္မ၊ ကပ်ရောက်၍။ အဒိဿမာနော၊ မထင်ရှားသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ မုနိနော၊ ကောသိယရသေ့အား။ သုဓံ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ အဒါသိ၊ လှူလေ၏။
ကောသိယရသေ့သည် ထိုနတ်သုဓာဘုတ်ခွက်ကို ကိုင်၍ ရပ်လျက်လျှင် ထိုမာတလိနတ်သားအား အကြောင်းကို မေးလိုရကား-
ပဘင်္ကရံ လောကတမောနုဒုတ္တမံ။
သဗ္ဗာနိ ဘူတာနိ အဓိစ္စ ဝါသဝေါ။
ကော နေဝ မေ ပါဏိသု ကိံ သုဓောဒဟိ။
သုစိံ သုဂန္ဓံ ပိယရူပမဗ္ဘုတံ။
အဒိဋ္ဌပုဗ္ဗံ မမ ဇာတု စက္ခုဘိ၊
ကာ ဒေဝတာ ပါဏိသု ကိံ သုဓောဒဟိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့၏အပေါင်းကို ဆို၏။
၂၂၆။ ဘော၊ အချင်းတို့။ ဥဒဂ္ဂိ၊ ရေမီးကို။ ဟုတ္တံ၊ ပူဇော်အပ်သည်ဖြစ်၍။ လောကတမောနုဒံ၊ လောက၌ အမိုက်ကို ဖျောက်တတ်သော။ ဥတ္တမံ၊ မြတ်သော။ ပဘင်္ကရံ၊ နေမင်းကို။ ဟိ-သစ္စံ၊ အကယ်လျှင်။ မေ၊ ငါသည်။ ဥပတိဋ္ဌတော၊ ရှိခိုးစဉ်။ သဗ္ဗာနိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဘူတာနိ၊ သတ္တဝါတို့ကို။ အဓိစ္စ၊ လွန်၍။ ဝတ္တမာနော၊ ဖြစ်သောသူသည်။ ဝါသဝေါ၊ သိကြားလော။ ကော ဧဝ၊ အဘယ်သူသည်သာလျှင်။ မေ၊ ငါ၏။ ပါဏိသု၊ လက်တို့၌။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ သုဓံ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ ဩဒဟိ နု၊ ထားဘိသနည်း။
၂၂၇။ သင်္ခူပမံ၊ ခရုသင်းနှင့်တူသော။ သေတံ၊ ဖွေးဖွေးဖြူသော။ အတုလျဒဿနံ၊ အတုမရှိသော အဆင်းရှိသော။ သုစိံ၊ စင်ကြယ်စွာသော။ သုဂန္ဓံ၊ ကောင်းသောအနံ့ရှိသော။ ပိယရူပံ၊ နှစ်သက်ဖွယ်သော အဆင်းရှိသော။ အဗ္ဘုတံ၊ မဖြစ်ဘူးမြဲသော။ ဇာတု၊ စင်စစ်သဖြင့်။ မမ၊ ငါ၏။ စက္ခုဘိ၊ မျက်စိတို့ဖြင့်။ အဒိဋ္ဌပုဗ္ဗံ၊ ဤဘဝတွင် မမြင်ဖူးသော။ သုဓံ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ ကာ ဒေဝတာ၊ အဘယ်နတ်သားသည်။ ပါဏိသု၊ ငါ၏လက်တို့၌။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဩဒဟိ၊ ထားဘိသနည်း။
ထို့နောင်မှ မာတလိနတ်သားသည် ကောသိယရသေ့အား အကြောင်းကို လျှောက်လိုရကား -
သုဓာဘိဟာသိံ တုရိတော မဟာမုနိ။
ဇာနာသိ မံ မာတလိ ဒေဝသာရထိ၊
ဘုဉ္ဇဿု ဘတ္တုတ္တမ မာဘိဝါရယိ။
ခုဒ္ဒံ ပိပါသံ အရတိံ ဒရက္လမံ။
ကောဓူပနာဟဉ္စ ဝိဝါဒပေသုဏံ၊
သိတုဏှ တန္ဒိဉ္စ ရသုတ္တမံ ဣဒံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၂၈။ မဟေသိ၊ မြတ်သော ကျေးဇူးတရားကို ရှာလေ့ရှိသော။ မဟာမုနိ၊ မြတ်သော ရှင်ရသေ့။ မဟိန္ဒေန၊ သိကြား နတ်မင်းသည်။ ပေသိတော၊ စေတော်မူအပ်သော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တုရိတော၊ အဆောတလျင်။ သုဓာ၊ နတ်သုဓာဘုတ်တို့ကို။ အဘိဟာသိံ၊ ရှေးရှုဆောင်၏။ ဒေဝသာရထိ၊ နတ်၏ ရထားထိန်းဖြစ်သော။ မာတလိ၊ မာတလိနတ်သားဟူ၍။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဇာနာသိ၊ သိတော်မူလော့။ ဥတ္တမံ၊ မြတ်သော။ ဘတ္တံ၊ သုဓာဘုတ်ကို။ ဘုဉ္ဇဿု၊ ဘုဉ်းပေးတော်မူပါလော့။ မာဘိဝါရယိ၊ တားမြစ်တော်မမူပါလင့်။
နတ်ဩဇာ၏စွမ်းအင်
၂၂၉။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ဘုတ္တာ၊ သုံးဆောင် အပ်သော။ သာ စ၊ ထိုနတ်သုဓာဘုတ်သည်ကား။ ခုဒ္ဒံ၊ ထမင်းမွတ်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ပိပါသံ၊ ရေမွတ်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ အရတိံ၊ မမွေ့လျော်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဒရက္လမံ၊ ပူပန်ခြင်း ပင်ပန်းခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ကောဓံ၊ အမျက်ထွက်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဥပနာဟဉ္စ၊ ရန်ငြိုးဖွဲ့ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဝိဝါဒံ၊ ငြင်းခုံခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ပေသုဏံ၊ ကုန်းတိုက်ချောပစ်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ သီတံ၊ အေးခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဥဏှံ၊ အပူကိုလည်းကောင်း။ တန္ဒိဉ္စ၊ ပျင်းရိခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပါပကေ ဒွါဒသ၊ တစ်ဆယ့်နှစ်ပါးကုန်သော ယုတ်မာကုန်သော မကောင်းကျိုးတို့ကို။ ဟန္တိ-ဟနတိ၊ ပယ်ဖျောက်တတ်၏။ ဣဒံ၊ ဤနတ်သုဓာဘုတ်သည်။ ရသုတ္တမံ၊ မြတ်သောအရသာတည်း။
ထိုစကားကိုကြား၍ ကောသိယရသေ့သည် မိမိဆောက်တည်သော အကျင့်ဝတ်ကို ထင်ရှားပြလိုရကား-
ပုဗ္ဗေ အဒတွာ ဣတိ မေ ဝတုတ္တမံ။
နစာပိ ဧကာသ္နမရိယပူဇိတံ၊
အသံဝိဘာဂီ စ သုခံ န ဝိန္ဒတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၃၀။ မာတလိ၊ မာတလိနတ်သား။ ပုဗ္ဗေ၊ မစားမီ ရှေ့အဖို့၌။ အဒတွာ၊ မပေးလှူဘဲ။ မယှံ၊ ငါ့အား။ ဘုဉ္ဇိတုံ၊ စားခြင်းငှာ။ န ကပ္ပတိ၊ မသင့်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ ငါသည်။ ဥတ္တမံ၊ မြတ်သော။ ဝတံ၊ ကျင့်ဝတ်ကို။ သမာဒိန္နံ၊ ဆောက်တည်အပ်၏။ ဧကာသ္နံပိ၊ တစ်ယောက်တည်း စားခြင်းကိုလည်း။ န စ အရိယပူဇိတံ၊ ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည် မချီးမွမ်း။ အသံဝိဘာဂီ စ၊ ဝေဖန်ခွဲခြမ်းလေ့ မရှိသောသူသည်လည်း။ သုခံ၊ လူနတ်နိဗ္ဗာန်ချမ်းသာကို။ န ဝိန္ဒတိ၊ မရ။
ဤဂါထာကိုဆိုပြီး၍ အရှင်ဘုရား... အရှင်ဘုရားတို့သည် သူတစ်ပါးတို့အား မပေးလှူမူ၍ စားခြင်း၌ အဘယ်အပြစ်ကိုမြင်၍ ဤကျင့်ဝတ်ကို ဆောက်တည်တော် မူသနည်းဟု မာတလိနတ်သား မေးအပ်သည်ရှိသော် ထိုမာတလိနတ်သားအား ထိုအကြောင်းကို ကြားပြန်လိုရကား-
မိတ္တဒ္ဒုနော ယေစ သပန္တိ သုဗ္ဗတေ။
သဗ္ဗေ စ တေ မစ္ဆရိယပဉ္စမာဓမာ၊
တသ္မာ အဒတွာ ဥဒကံပိ နာသ္နိယေ။
ဒဿာမိ ဒါနံ ဝိဒုသမ္ပဝဏ္ဏိတံ။
သဒ္ဓါ ဝဒညု ဣဓ ဝီတမစ္ဆရာ၊
ဘဝန္တိ ဟေတေ သုစိသစ္စသမ္မတာ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၃၀။ မာတလိ၊ မာတလိနတ်သား။ ယေ ဣမေ စ၊ အကြင်သူတို့သည်ကား။ ထီဃာတကာ၊ မိန်းမတို့ကို ညှဉ်းဆဲတတ်ကုန်၏။ ယေစ၊ အကြင်သူတို့သည်ကား။ ပါရဒါရိကာ၊ သူတစ်ပါးမယားကို ပြစ်မှားတတ်ကုန်၏။ ယေစ၊ အကြင်သူတို့သည်ကား။ မိတ္တဒ္ဒုနော၊ အဆွေ ခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားတတ်ကုန်၏။ ယေစ၊ အကြင်သူတို့သည်ကား။ သုဗ္ဗတေ၊ ကောင်းသောအကျင့်ရှိကုန်သော ရသေ့ရဟန်းတို့ကို။ သပန္တိ၊ ကျိန်ဆဲရေရွတ်တတ်ကုန်၏။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ မစ္ဆရိယပဉ္စမာ၊ ဝန်တိုခြင်းလျှင် ငါးယောက်မြောက် ရှိကုန်၏။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသာလျှင်ဖြစ်ကုန်သာ။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ အဓမာ၊ သူယုတ်မည်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဥဒကံပိ၊ ရေမျှကိုသော်လည်း။ အဒတွာ၊ သူတစ်ပါးအား မပေးလှူမူ၍။ နာသ္နိယေ၊ ငါမသုံးဆောင်။
၂၃၂။ မာတလိ၊ မာတလိနတ်သား။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဣတ္ထိယာ ဝါ၊ မိန်းမအားလည်းကောင်း။ ပုရိသဿ ဝါ၊ ယောက်ျားအားလည်းကောင်း။ ပန၊ စင်စစ်။ ဝိဒူသမ္ပဝဏ္ဏိတံ၊ ဘုရားအစရှိသော ပညာရှိသူတော်ကောင်းတို့သည် ချီးမွမ်းအပ်သော။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမိ၊ ပေးလှူအံ့။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ သဒ္ဓါ၊ သဒ္ဓါတရားနှင့်ပြည့်စုံသော။ ဝဒညူ၊ ကောင်းသောစကားကို သိတတ်ကုန်သော။ ဝီတမစ္ဆရာ၊ ဝန်တိုခြင်းကင်းကုန်သော။ ဧတေ၊ ဤသူတို့သည်။ သုစီ၊ စင်ကြယ်ကုန်သည်လည်းကောင်း။ သစ္စသမ္မတာ၊ သူမြတ်ဟူ၍ သမုတ်အပ်ကုန်သည်လည်းကောင်း။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
ရှင်ရသေ့နှင့် နတ်သမီးများ
ထိုစကားကိုကြား၍ မာတလိနတ်သားသည် ထင်ရှားသောကိုယ်ဖြင့် တည်၏။ ထိုခဏ၌ လေးယောက်ကုန်သော နတ်သမီးတို့သည် အရပ်လေးမျက်နှာတို့၌ ရပ်လာကုန်၏။ သိရီနတ်သမီးသည် အရှေ့အရပ်၌ ရပ်၏။ အာသာနတ်သမီးသည် တောင်အရပ်၌ ရပ်၏။ သဒ္ဓါနတ်သမီးသည် အနောက်အရပ်၌ ရပ်၏။ ဟိရီနတ်သမီးသည် မြောက်အရပ်၌ ရပ်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ကညာ စတဿော ကနကတ္တစူပမာ။
အာသာ စ သဒ္ဓါ စ သိရီ တတော ဟိရီ၊
တံ အဿမံ အာဂမု ယတ္ထ ကောသိယော။
။ လ။
သော သဗ္ဗကာမေဟိ နရော ပမောဒတိ။
သိရီတိ မံ ဇာနာတိ ဇုဟတုတ္တမ၊
တံ မံ သုဓာယ ဝရပည ဘာဇယ။
ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၃၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ အထော၊ ထို့နောင်မှ။ ဒေဝဝရေန၊ သိကြားနတ်မင်းသည်။ မတာ၊ ခွင့်ပြုအပ်ကုန်သော။ ပေသိတာ၊ စေအပ်ကုန်သော။ ကနကတ္တစူပမာ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အရေရှိကုန်သော။ အာသာ စ၊ အာသာ လည်းကောင်း။ သဒ္ဓါ စ၊ သဒ္ဓါလည်းကောင်း။ သိရီ စ၊ သိရီလည်းကောင်း။ တတော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ဟိရီ စ၊ ဟိရီလည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ စတဿော၊ လေးယောက်ကုန်သော။ ကညာ၊ နတ်သမီးတို့သည်။ ယတ္ထ၊ အကြင်ကျောင်း၌။ ကောသိယော၊ ကောသိယရှင်ရသေ့သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ အဿမံ၊ ထိုကျောင်းသို့။ အာဂမုံ၊ လာကြကုန်၏။
၂၃၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သုဘေန၊ တင့်တယ်စံပယ်သော။ ဝဏ္ဏေန၊ အဆင်းဖြင့်။ အဂ္ဂိနော၊ မီး၏။ သိခါရိဝ၊ အလျှံကဲ့သို့။ စတုဒ္ဒိသာ၊ အရပ်လေးမျက်နှာတို့၌။ စာတုရော၊ တင့်တယ်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ စတဿော၊ လေးယောက်ကုန်သော။ တာ ကညာ၊ ထိုနတ်သမီးတို့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ကောသိယော၊ ကောသိယရှင်ရသေ့သည်။ သဗ္ဗော ပရမပ္ပမောဒိတော၊ အလုံးစုံ အကြွင်းမရှိ ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍။ မာတလိနော၊ မာတလိနတ်သား၏။ သမ္မုခါဝ၊ မျက်မှောက်၌လျှင်။ ဣတိ-ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ အဗြပိ၊ ဆိုလေ၏။
၂၃၅။ ဒေဝတေ၊ နတ်သမီး။ တွံ၊ သင်သည်။ ပုရိမံဒိသံ၊ အရှေ့မျက်နှာ၌။ ပဘာသိ၊ ထွန်းတောက်ပ၏။ ကာ၊ အဘယ်သူနည်း။ အလင်္ကတာ၊ တန်ဆာဆင်သည်ဖြစ်၍။ တာရဝရာ၊ ကြယ်တကာတို့ထက် မြတ်သော။ ဩသဓီဝ၊ သောက်ရှူးကြယ်နှင့် တူ၏။ ကဉ္စနဝေလ္လဝိဂ္ဂဟေ၊ ရွှေရုပ်ကဲ့သို့ ကိုယ်ရှိသော။ ဒေဝတေ၊ နတ်သမီး။ တံ၊ သင့်ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ကတမာ၊ အဘယ်မည်သော။ ဒေဝတာ၊ နတ်သ္မီးသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါအား။ အာစိက္ခ၊ ပြောကြားလာ။
သိရီနတ်သမီး
၂၃၆။ ဝရပည၊ မြတ်သော ပညာရှိတော်မူသော ရှင်ရသေ့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သိရီ၊ သိရီအမည်ရှိသော။ ဒေဝီ၊ နတ်သမီးတည်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ မနုဇေဟိ၊ လူတို့သည်။ ပူဇိတာ၊ ပူဇော်အပ်ကုန်၏။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ အပါပသတ္တူပနိသေဝိနီ၊ မြတ်သော သတ္တဝါတို့သည်သာ မှီဝဲဆည်းကပ်အပ်ကုန်၏။ သုဓာဝိဝါဒေန၊ သုဓာဘုတ် အငြင်းအခုံကြောင့်။ တဝန္တိံ၊ အရှင်ဘုရား အထံတော်သို့။ အာဂတာ၊ လာရောက်ပါကုန်၏။ တံ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ သုဓာယံ၊ သုဓာဘုတ်ကို။ ဘာဇယ၊ ပေးတော်မူပါလော့။
၂၃၇။ မဟာမုနိ၊ မြတ်သောရှင်ရသေ့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ယဿနရဿ၊ အကြင်သူ၏။ သုခံ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိ၏။ သော နရော၊ ထိုသူသည်။ သဗ္ဗကာမေဟိ၊ အလုံးစုံသော အလိုဆန္ဒတို့ဖြင့်။ ပမောဒတိ၊ မွေ့လျော်၏။ ဇုဟတံ၊ မီးပူဇော်သောသူတို့ထက်။ ဥတ္တမ၊ မြတ်တော်မူသော အရှင်ရသေ့။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ သိရီတိ၊ သိရီနတ်သမီးဟူ၍။ ဇာနာဟိ၊ သိတော်မူလော့။ ဝရပည၊ မြတ်သော ပညာရှိတော်မူသော ရှင်ရသေ့။ တံ တသ္မာ၊ ထိုကြောင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ သုဓာယံ၊ သုဓာဘုတ်ကို။ ဘာဇယ၊ ပေးတော်မူပါလော့။
ထိုစကားကိုကြား၍ ကောသိယရသေ့သည် ထိုသိရီ နတ်သမီး၏စကားကို ပယ်လိုရကား-
နရာ ဥပေတာ ပဂုဏာ သကမ္မုနာ။
တယာ ဝိဟီနာ နလဘန္တိ ကိဉ္စနံ၊
တယိဒံ န သာဓု ယဒိဒံ တယာ ကတံ။
သုဒုက္ကုလီနမ္ပိ အရူပိမံ နရံ။
တယာနုဂုတ္တော သိရိ ဇာတိမာမပိ၊
ပေသေတိ ဒါသံ ဝိယ ဘောဂဝါ သုခီ။
ဇာနာမိ မူဠှံ ဝိဒုရာနုပါတိနိံ။
န တာဒိသီ အရဟတိ အာသနူဒကံ၊
ကုတော သုဓာ ဂစ္ဆ န မယှ ရုစ္စသိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၃၈။ ဒေဝတေ၊ နတ်သမီး။ သိပ္ပေန၊ ဆင် မြင်း အစရှိသော အတတ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဝိဇ္ဇာစရဏေန၊ ဗေဒင် သုံးပုံဟုဆိုအပ်သော အတတ်သီလနှင့်လည်းကောင်း။ ဗုဒ္ဓိယာ၊ ပညာနှင့်လည်းကောင်း။ ပဂုဏာ သကမ္မုနာ၊ အားထုတ်အပ်သော မိမိအမှုနှင့်လည်းကောင်း။ ဥပေတာ၊ ပြည့်စုံကုန်သော။ နရာ၊ သတ္တဝါတို့သည်။ သုခံ၊ ချမ်းသာကို။ လဘန္တိ၊ ရကုန်၏။ တယာ၊ သင်သည်ကား။ ဧတေဟိ၊ ထိုအတတ်အစရှိသည်တို့မှ။ ဝိဟီနာ၊ ကင်း၍။ ကိဉ္စနံ၊ စိုးစဉ်းမျှသောဥစ္စာကို။ န လဘန္တိ၊ မရကုန်။ တယာ၊ သင်သည်။ ယံ ဣဒံ၊ အကြင်အမှုကို။ ကတံ၊ ပြုအပ်၏။ တယာ၊ သင်သည်။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော။ တံ ဣဒံ၊ ထိုအမှုသည်။ န သာဓု၊ မကောင်း။
၂၃၉။ ပေါသံ၊ ပေါသဟုဆိုအပ်သော။ အလသံ၊ ပျင်းရိသော။ မဟဂ္ဃသံ၊ အစားကြီးသော။ သုဒုက္ကုလိနမ္ပိ၊ အမျိုးယုတ်သည်လည်း ဖြစ်သော။ အရူပိယံ၊ အဆင်းမလှသည်ဖြစ်သော။ နရံ၊ သတ္တဝါကို။ ပဿာမိ၊ ငါမြင်၏။ တယာ၊ သင်သည်။ အနုဂုတ္တော၊ စောင့်ရှောက်အပ်သော။ သိရီ၊ ဘုန်းကျက်သရေရှိသော။ ဇာတိမာအပိ၊ အမျိုးမြတ်သည်လည်းဖြစ်သော။ ဘောဂဝါ၊ ဥစ္စာရှိသော။ သုခီ၊ ချမ်းသာခြင်းရှိသော။ နရော၊ သတ္တဝါကို။ ဒါသံ ဝိယ၊ ကျွန်ကိုကဲ့သို့။ ပေသေတိ၊ စေ၏။
၂၄၀။ တံ-တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အသစ္စံ၊ သစ္စာမစောင့်သော။ အဝိဘဇ္ဇသေဝိနိံ၊ ဝေဖန်ခွဲခြမ်း၍ ဆည်းကပ်လေ့မရှိသော။ မူဠှံ၊ မိုက်မဲတွေဝေသော။ ဝိဒုရာနုပါတိနိံ၊ ပညာရှိကို မဆည်းကပ်တတ်သော။ တံ၊ သင့်ကို။ ဇာနာမိ၊ ငါသိ၏။ တာဒိသီ၊ သင်ကဲ့သို့သောသူသည်။ အာသနူဒကံ၊ နေရာရေကိုမျှလည်း။ န အရဟတိ၊ မထိုက်။ သုဓာ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ ကုတော အရဟတိ၊ အတီမှာထိုက်အံ့နည်း။ မယှံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင့်ကို။ န ရုစ္စတိ၊ မနှစ်သက်။ ဂစ္ဆ၊ သွားလေလော့။
အာသာနတ်သမီး
ထိုသိရီနတ်သမီးသည် ထိုအရပ်၌သာလျှင် ကွယ်လေ၏။ ထို့နောင်မှ အာသာနတ်သမီးနှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-
စိတ္တင်္ဂဒါ ကမ္ဗုဝိမဋ္ဌဓာရိနီ။
ဩသိတ္တဝဏ္ဏံ ပရိဒယှ သောဘသိ။
ကုသဂ္ဂိရတ္တံ အပိဠယှ မဉ္ဇရိံ။
ဝိရာဓိတာ မန္ဒမိဝ ဥဒိက္ခသိ။
ကော တေ ဒုတိယော ဣဓ မန္ဒလောစနေ၊
န ဘာယသိ ဧကိကာ ကာနနေ ဝနေ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၄၁။ ဒေဝတေ၊ နတ်သမီး။ သုက္ကဒါဌာ၊ ဖြူစင်စွာသော သွားရှိသော။ ပဋိမုက္ကကုဏ္ဍလာ၊ ပတ္တမြားနားတောင်းဝတ်သော။ စိတ္တင်္ဂဒါ၊ ဆန်းကြယ်သော ရတနာခုနစ်ပါးတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်ထသော။ ကမ္ဗုဝိမဋ္ဌဓာရိနီ၊ အလွန်ပြေပြစ်သော ရွှေတန်ဆာလည်း ဆင်ထသော။ တွံ၊ သင်ကား။ ကာ၊ အဘယ်သူနည်း။ ဩသိတ္တဝဏ္ဏံ၊ သွန်းလောင်းအပ်သော ရေအယဉ်အဆင်းနှင့်တူသော နတ်ဘွဲ့ဖြူပုဆိုးကို။ ပရိဒယှ၊ ဝတ်ရုံ၍။ ကုသဂ္ဂိ၊ သမန်းမြက်မီးလျံကဲ့သို့။ ရတ္တံ၊ နီသော။ မဉ္ဇရိံ၊ အငုံနှင့်တကွသော အသောကပန်းကုံးကို။ အပိဠယှ၊ ပန်ဆင်၍။ သောဘသိ၊ တင့်တယ်၏။
၂၄၂။ မန္ဒလောစနေ၊ ညှင်းညှင်းသာယာ ပြုံးရယ်၍ ကြည့်တတ်သော။ ဒေဝတေ၊ နတ်သမီး။ သရစာပဓာရိနာ၊ မုဆိုးသည်။ ဝိရာဓိတာ၊ မြားဖြင့်ပစ်၍ ချွတ်ယွင်းသော။ မိဂီ၊ သခင်မသည်။ ဘန္တာ၊ တုန်လှုပ်လျက်။ ဥဒိက္ခသိ ဣဝ၊ ကြည့်သကဲ့သို့။ တွံ၊ သင်သည်။ မန္ဒမိဝ၊ ပြုံးရယ်သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ဥဒိက္ခသိ၊ ကြည့်၏။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ တေ၊ သင်၏။ ဒုတိယာ၊ အဖော်ကား။ ကာ၊ အဘယ်သူနည်း။ ကာနနေ ဝနေ၊ တောကြီး၌။ ဧကိကာ၊ တစ်ယောက်အထီးတည်း။ န ဘာယသိ၊ သင် မကြောက်သလော။
ထို့နောင်မှု အာသာနတ်သမီးသည် မိမိလာသောအကြောင်းကို ရသေ့အား လျှောက်လိုရကား-
မသက္ကသာရပ္ပဘဝမှိ ဒေဝတာ။
အာသာ သုဓာသာယ တဝန္တိမာဂတာ၊
တံ မံ သုဓာယ ဝရပည ဘာဇယ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၄၃။ ကောသိယ၊ ကောသိယရှင်ရသေ့။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဒုတိယော၊ အဖော်သည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ မသက္ကသာရပ္ပဘဝါ၊ တာပတိံသာ နတ်ရွာ၌ဖြစ်သော။ ဒေဝတာ၊ နတ်သမီးသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ အာသာ၊ အာသာအမည်ရှိသော အကျွန်ုပ်သည်။ သုဓာသာယ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို အလိုရှိသောကြောင့်။ တဝန္တိံ၊ အရှင်ဘုရားအထံသို့။ အာဂတာ၊ လာရောက်ပါ၏။ ဝရပည၊ မြတ်သော ပညာရှိတော်မူသော ရှင်ရသေ့။ တံ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မံ မမ၊ အကျွန်ုပ်အား။ သုဓာယ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ ဘာဇယ၊ သနားတော်မူလော့။
ထိုအာသာနတ်သမီးစကားကို ကြား၍ ကောသိယရသေ့သည် သင်သည် အကြင်သူကို နှစ်သက်၏။ ထိုနှစ်သက်သော သူအားသာလျှင် တောင့်တခြင်းအကျိုးကို ပြီးစေသဖြင့် အလိုအသာကို ပေးသတတ်၊ အကြင်သူကို သင်သည် မနှစ်သက်၊ ထိုမနှစ်သက်သောသူအား အလို
အာသာကို မပေး၊ သင်သည် အညီအမျှဖြစ်ခြင်းမရှိ၊ အညီအမျှကို ဖျက်ဆီးတတ်၏ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ပြလိုရကား-
နာဝံ သမာရုယှ ပရေန္တိ အဏ္ဏဝေ။
တေ တတ္ထ သီဒန္တိ အထောပိ ဧကဒါ၊
ဇိနာဓနာ ဧန္တိ ဝိနဋ္ဌမာဂတာ။
။ လ။
အာသေ သုဓာသံ ဝိနယဿု အတ္တနိ။
န တာဒိသီ အရဟတိ အာသနူဒကံ၊
ကုတော သုဓာ ဂစ္ဆ န မယှံ ရုစ္စသိ။
ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၄၄။ ဒေဝတေ၊ နတ်သမီး။ ဓနေသိနော၊ ဥစ္စာကိုရှာကုန်သော။ ဝါဏိဇာ၊ ကုန်သည်တို့သည်။ အာသာယ၊ အလိုအာသာကြောင့်။ ယန္တိ၊ သွားကုန်၏။ အဏ္ဏဝေ၊ သမုဒ္ဒရာ၌။ နာဝံ၊ လှေသင်္ဘောကို။ သမာရုယှ၊ စီးကုန်၍။ ပရေန္တိ၊ သွားကုန်၏။ တေ၊ ထိုကုန်သည်တို့သည်။ တတ္ထ၊ ထိုသမုဒ္ဒရာ၌။ သီဒန္တိ၊ နစ်ကုန်၏။ အထောပိ၊ ထိုမှတပါးလည်း။ ဧကဒါ၊ တစ်ရံတစ်ခါ၌။ ဇီနာဓနာ၊ ဥစ္စာရှုံးကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဧန္တိ၊ လာရကုန်၏။ ဝိနဋ္ဌံ၊ ပျက်စီးခြင်းသို့။ အာဂတာ၊ ရောက်ကုန်၏။
၂၄၅။ ဒေဝတေ၊ နတ်သမီး။ ကဿကာ၊ လယ်လုပ်သော သူတို့သည်။ အာသာယ၊ အလိုအာသာကြောင့်။ ခေတ္တာနိ၊ လယ်တို့ကို။ ကသန္တိ၊ ထွန်ကုန်၏။ ဗီဇာနိ၊ မျိုးစေ့တို့ကို။ ဝပန္တိ၊ စိုက်ပျိုးကုန်၏။ ဥပါယသော၊ အကြောင်းဖြင့်။ ကိစ္စံ၊ အမှုကိစ္စကို။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်၏။ ဤတိနိပါတေန ဝါ၊ လေဆိုးဖျက်ခြင်း ကြွက်ခဲခြင်း နှံကျခြင်း ကျေးကိုက်ခြင်း, ငမြောင်တောင်ကျခြင်း, ပိုးကျခြင်းဖြင့်လည်းကောင်း။ အဝုဋ္ဌိတာယ ဝါ၊ မိုးခေါင်သဖြင့်လည်းကောင်း။ တေ၊ ထိုလယ်လုပ်သော သူတို့သည်။ တတော၊ ထိုကောက်စပါးမှ။ ကိဉ္စိ၊ အနည်းငယ်သော။ ဖလာဂမံ၊ စပါးသီးကို။ န ဝိန္ဒန္တိ၊ မရကုန်။
၂၄၆။ အထ၊ ထိုမှတစ်ပါး။ အတ္တကာရာနိ၊ မိမိသည် ပြုအပ်သော ယောကျ်ားအမှုတို့ကို။ ကတွာ၊ ပြု၍။ ဘတ္တူသု၊ အရှင်သခင်တို့၏။ ကရောန္တိ၊ အမှုထမ်းကုန်၏။ သုခေသိနော၊ စီးပွားချမ်းသာကို ရှာလေ့ရှိကုန်သော။ နရာ၊ လူတို့သည်။ အာသံ၊ အလိုအာသာကို။ ပုရက္ခတွာ၊ ရှေ့သွားပြု၍။ ကရောန္တိ၊ မင်းမှုထမ်းကုန်၏။ တေ နရာ၊ ထိုသူတို့သည်။ ဘတ္တုရတ္ထာယ၊ အရှင်သခင်အကျိုးငှာ။ အတိဂါဠှိတာ၊ ရန်သူတို့သည် နှိပ်စက်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ကိဉ္စနံ၊ အနည်းငယ်သော ဥစ္စာကိုမျှ။ အလဒ္ဓ၊ မရမူ၍။ ဒိသာ၊ အရပ်ထက်ဝန်းကျင်တို့သို့။ ပနဿန္တိ၊ ထိုမှ ဤမှ ပြေးဝင်ကုန်၏။
၂၄၇။ ဒေဝတေ၊ နတ်သမီး။ သုခေသိနော၊ ချမ်းသာကို ရှာလေ့ရှိကုန်သော သူတို့သည်။ ဓညဉ္စ၊ စပါးကိုလည်းကောင်း။ ဓနဉ္စ၊ ဥစ္စာကိုလည်းကောင်း။ ဉာတကေ စ၊ အဆွေအမျိုးတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဇဟိတွာ၊ စွန့်၍။ အာသာယ၊ တဏှာအာသာကြောင့်။ သဂ္ဂါဓိဂမနာ၊ နတ်ရွာကို ရလိုသည်ဖြစ်၍။ လူခံ၊ ဆင်းရဲငြိုငြင်သော။ တပမ္ပိ၊ ပဉ္စာတပအစရှိသော အကျင့်ကိုလည်း။ စိရတရံ၊ အလွန်ကြာမြင့်စွာ။ တပန္တိ၊ ကျင့်ကုန်၏။ တေ၊ ထိုပဉ္စာတပ အစရှိသောအကျင့် ကျင့်ကုန်သောသူတို့သည်။ ကုမဂ္ဂံ၊ မကောင်းသော ခရီးသို့။ အာရုယု၊ တက်၍။ ဒုဂ္ဂတိံ၊ အပါယ်
လေးပါးကို။ ပူရေန္တိ၊ ပြည့်စေကုန်၏။
၂၄၈။ ဒေဝတေ၊ နတ်သမီး။ ဣမေ၊ ဤသတ္တဝါတို့သည်။ အာသာယ၊ တဏှာအာသာကြောင့်။ ဒုဂ္ဂတိံ၊ အပါယ်လေးပါးသို့။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားရကုန်၏။ အာသာ၊ အာသာအမည်ရှိသော သင့်ကို။ ဝိသံဝါဒိကသမ္မတာ၊ ချတ်ယွင်းသောစကားကို ဆိုတတ်၏ဟု သမုတ်အပ်၏။ အာသေ၊ အာသာနတ်သမီး။ အတ္တနိ၊ မိမိ၌။ သုဓာယ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ ဝိနယဿု၊ စွန့်လော့။ တာဒိသီ၊ သင်ကဲ့သို့သောသူသည်။ အသနူဒကံပိ၊ နေရာရေကိုမျှလည်း။ န အရဟတိ၊ မထိုက်။ သုဓာ၊ နတ်သုဓာဘုတ်သည်ကား။ ကုတော အရဟသိ၊ အတီမှာထိုက်အံ့နည်း။ မယှံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင့်ကို။ န ရုစ္စတိ၊ မနှစ်သက်။ ဂစ္ဆ၊ သင်သွားလေလော့။
သဒ္ဓါ နတ်သမီး
ထိုအာသာ နတ်သမီးသည်လည်း ထိုကောသိယရသေ့သည် ပယ်အပ်သည်ဖြစ်၍ ထိုအရပ်၌ပင်လျှင် ကွယ်လေ၏။ ထို့နောင်မှ သဒ္ဓါနတ်သမီးနှင့်တကွ စကားပြောပြန်လိုရကား -
ဇိဃညနာမဝှယနံ ဒိသမ္ပတိ။
ပုစ္ဆာမိ တံ ကဉ္စနဝေလ္လိဝိဂ္ဂဟေ၊
အာစိက္ခ မေ တွံ ကတမာသိ ဒေဝတေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၄၉။ ကဉ္စနဝိဂ္ဂဟေ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော ကိုယ်ရှိသောနတ်သမီး။ ဒဒ္ဒလ္လမာနာ၊ ထွန်းတောက်ပသည်ဖြစ်၍။ ယသသာ၊ အခြံအရံဖြင့်။ ယသဿိနီ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ဇိဃညနာမဝှယနံ၊ အနောက်ဟူ၍ ယုတ်သောအမည်ဖြင့် ခေါ်ဝေအပ်သော။ ဒိသမ္ပတိ၊ အရပ်မျက်နှာ၏ အကြီးအကဲဖြစ်သော။ ဒေဝဘေ၊ နတ်သမီး။ တွံ၊ သင်သည်ကား။ ကာ၊ အဘယ်မည်သော သူနည်း။ တံ၊ သင့်ကို ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ကတမာ၊ အဘယ်မည်သော နတ်သမီးသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ မေ၊ ငါ့အား။ အာစိက္ခ၊ ကြားလော့။
ထို့နောင်မှ ထိုသဒ္ဓါနတ်သမီးသည် ထိုကောသိယရသေ့အား အကြောင်းကို ကြားလျှောက်လိုရကား-
အပါပသတ္တူပနိသေဝိနီ သဒါ။
သုဓာဝိဝါဒေန တဝန္တိမာဂတာ၊
တံ မံ သုဓာယ ဝရပည ဘာဇယ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၅၀။ ဝရပည၊ မြတ်သော ပညာရှိတော်မူသော ရှင်ရသေ့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သဒ္ဓါ၊ သဒ္ဓါအမည်ရှိ၏။ ဒေဝမနုဇေဟိ၊ နတ်လူတို့သည်။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ ပူဇိတာ၊ ပူဇော်အပ်သော။ ဒေဝီ၊ နတ်သမီးပါတည်း။ အပါပသတ္တူပနိသေဝိနီ၊ မြတ်သောသတ္တဝါတို့သည် ဆည်းကပ်အပ်၏။ ဝရပည၊ မြတ်သော ပညာရှိတော်မူသော အရှင်ရသေ့။ သုဝိဝါဒေန၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို ရသင့် မရသင့် အငြင်းအခုံကြောင့်။ တဝန္တိံ၊ အရှင်ဘုရား၏ အထံသို့။ အာဂတာ၊ လာရောက်ပါ၏။ တံ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ သုဓာယ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ ဘာဇယ၊ ပေးတော်မူပါလော့။
ထိုအခါ ကောသိယရသေ့သည် ထိုသဒ္ဓါနတ်သမီးကို ပယ်လိုရကား...
အာဒါယ သဒ္ဓါယ ကရောန္တိ ဟေကဒါ။
ထေယျံ မုသာ ကူဋမထောပိ ပေသုဏံ၊
ကရောန္တိ ဟေကေ ပုန ဝိစ္စုတာ တယာ။
သီလူပပန္နာသု ပတိဗ္ဗတာသုပိ။
ဝိနေတွာန ဆန္ဒံ ကုလိတ္ထိယာသုပိ၊
ကရောတိ သဒ္ဓံ ပုန ကုမ္ဘဒါသိယာ။
ပါပံ ကရောသိ ကုသလမ္ပိ ရိဉ္စသိ။
န တာဒိသီ အရဟတိ အာသနူဒကံ၊
ကုတော သုဓာ ဂစ္ဆ န မယှံ ရုစ္စသိ။
ဟူသော သုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၅၁။ ဒေဝတေ၊ နတ်သမီး။ ဒါနံ၊ ပေးလှူခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဒမံ၊ ဣန္ဒြေကို ဆုံးမခြင်းကိုလည်းကောင်း။ စာဂံ၊ စွန့်ကြဲခြင်းကိုလည်းကောင်း။ အထောပိ၊ ထိုမှတပါးလည်း။ သံယမံ၊ သီလကို စောင့်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ အာဒါယ၊ အကြောင်းပြု၍။ သဒ္ဓါယ၊ ယုံကြည်သဖြင့်။ ဧကေ၊ အချို့သောသူတို့သည်။ ဧကဒါ၊ တစ်ရံတစ်ခါ၌။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်၏။ တယာ၊ သင်သည်။ ဝိစ္စုတာ၊ ရွေ့လျားစေအပ်ကုန်သော။ ဧက၊ အချို့သောသူတို့သည်။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ထေယျံ၊ ခိုးဝှက်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ မုသာ၊ ချွတ်လွဲသာစားကိုလည်းကောင်း။ ကူဋံ၊ ချိန်စဉ်းလဲ အသပြာစဉ်းလဲကိုလည်းကောင်း။ အထောပိ၊ ထိုမှတပါးလည်း။ ပေသုဏံ၊ ချောပစ်သော စကားကိုလည်းကောင်း။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်၏။
၂၅၂။ ဒေဝတေ၊ နတ်သမီး။ ပေက္ခဝါ၊ ဝဏှာနှင့်တကွသော။ ပေါသော၊ ယောကျ်ားသည်။ သဒိသီသု၊ အမျိုးအနွယ် စသည်ဖြင့်တူကုန်သော။ သီလူပပန္နာသု၊ သီလနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ ပတိဗ္ဗဘာသု၊ လင်ဝတ်နှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ ဘရိယာသုပိ၊ မိမိမယားတို့၌လည်းကောင်း။ ကုလိတ္ထိယာသုပိ၊ အမျိုးနှင့်ပြည့်စုံသော မိန်းမတို့၌လည်းကောင်း။ ဆန္ဒံ၊ တပ်စွန်းခြင်းဆန္ဒကို။ ဝိနေတွာန၊ စွန့်၍။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ကုမ္ဘဒါသိယာ၊ ကျွန်မ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သဒ္ဓံ၊ ယုံကြည်ခြင်းကို။ ကရောသိ၊ ပြု၏။
၂၅၃။ သဒ္ဓေ၊ သဒ္ဓါနတ်သမီး။ တွမေဝ၊ သင်သည်သာလျှင်။ ပရဒါရသေဝိနီ၊ သူတစ်ပါးမယားကို သွားလာစေတတ်၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ ကရောတိ၊ ပြု၏။ ကုသလံ၊ ကုသိုလ်ကို။ ရိဉ္စသိ၊ အလိုမရှိ။ တာဒိသီ၊ သင်ကဲ့သို့သောသူသည်။ အာသနူဒကံ၊ နေရာရေကိုမျှလည်း။ န အရဟတိ၊ မထိုက်။ သုဓ၊ နတ်သုဓာဘုတ်သည်ကား။ ကုတော အရဟသိ၊ အဘယ်မှာ ထိုက်အံ့နည်း။ မယှံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင့်ကို။ န ရုစ္စတိ၊ မနှစ်သက်။ ဂစ္ဆ၊ သွားလော့။
ဟိရီနတ်သမီး
ကောသိယရသေ့သည် ထိုသဒ္ဓါနတ်သမီးကို ဤသတ္တဝါတို့သည် တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူ၏ စကားကိုယုံကြည်၍ ထိုသို့သောအမှုကို ပြုသည်ရှိသော် ပြုအပ်သောအမှုထက် မပြုအပ်သောအမှုကိုလျှင် အလွန်များစွာ ပြုကုန်၏။ ထိုထိုအလုံးစုံကို သင်သည် ပြုစေအပ်သည်မည်၏ ဟု ဆိုလတ်သော် ထို သဒ္ဓါနတ်သမီးသည် ထို အရပ်၌သာလျှင် ကွယ်လေ၏။ ကောသိယရသေ့သည်လည်း မြောက်အရပ်၌တည်သော ဟိရီနတ်သမီးနှင့်တကွ စကားပြောပြန်လိုရကား-
ယာ ဒိဿတိ ဥတ္တမရူပဝဏ္ဏိနီ။
တထူပမာ မံ ပဋိဘာတိ ဒေဝတေ၊
အာစိက္ခ မေ တွံ ကတမာသိ အစ္ဆရာ။
အနိလေရိတာ လောဟိတပတ္တမာလိနီ။
ကာ တိဋ္ဌသိ မန္ဒ မိဂါဝလောကယံ။
ဘာသေသမာနာဝ ဂိရံ န မုဉ္စသိ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၂၅၄။ ဒေဝတေ၊ နတ်သမီး။ ဇိဃညရတ္တိံ၊ မိုးသောက်ယံ၌။ အရုဏသ္မိံ၊ နေအရုဏ်သည်။ ဥဟတေ၊ တက်လတ်သော်။ ဥတ္တမရူပဝဏ္ဏိနီ၊ မြတ်သော ကိုယ်အဆင်းကိုဆောင်သော ယာ၊ အကြင် အရှေ့အရပ်၌တည်သော နတ်သမီးနှင့်တူသော နတ်သမီးသည်။ ဒိဿတိ၊ ထင်၏။ အယံ၊ ဤအရပ်၌တည်သော နတ်သမီးသည်။ တထူပမာ၊ ထိုအရှေ့အရပ်၌တည်သော နတ်သမီးနှင့်တူသည်ဖြစ်၍။ ပဋိဘာသိ၊ ထင်၏။ မေ၊ ငါအား။ အာစိက္ခ၊ ကြားလော့။ တွံ၊ သင်သည်။ ကတမာ၊ အဘယ်မည်သော။ အစ္ဆရာ၊ နတ်သမီးသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။
၂၅၅။ ဒေဝတေ၊ နတ်သမီး။ နိဒါဃေ၊ နွေကာလ၌။ ကာဠာရိဝ၊ ညိုသောနွယ်ကဲ့သို့လည်းကောင်း။ အနိလေရိတာ၊ လေညင်းခတ်အပ်သော။ အဂ္ဂိဇာလာရိဝ၊ မီးလျှံကဲ့သို့လည်းကောင်း။ လောဟိတပတ္တမာလိနီ၊ နီသော အရွက်ရှိသော ပန်းကို ပန်ဆင်သည်ဖြစ်၍။ မန္ဒမိဂါ ဣဝ၊ သမင်ငယ်ကဲ့သို့။ လောကယံ၊ ကြည့်လျက်။ တိဋ္ဌသိ၊ တည်သည်ကား။ ကာ၊ အဘယ်သူနည်း။ ဘာသေသမာနာဝ၊ ငါနှင့်စကားပြောလိုသည် ဖြစ်လျက်လျှင်။ ဂိရံ၊ စကားကို။ န မုဉ္စသိ၊ မလွှတ်။
ထို့နောင်မှ ဟိရီနတ်သမီးသည် ထိုကောသိယရသေ့အား အကြောင်းကို ကြားလျှောက်လိုရကား-
အပါပသတ္တူပနိသေဝိနီ သဒါ။
သုဓာဝိဝါဒေန တဝန္တိမာဂတာ၊
သာဟံ န သက္ကောမိ သုဓမ္ပိ ယာစိတုံ။
ကောပီနရူပါ ဝိယ ယာစနိတ္ထိယာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၅၆။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဟိရီ၊ ဟိရီအမည်ရှိသော နတ်သမီးတည်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဒေဝနုဇေဟိ၊ နတ်လူတို့သည်။ ပူဇိတာ၊ ပူဇော်အပ်ကုန်၏။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ အပါပသတ္တူပနိသေဝိနီ၊ မြတ်သောသတ္တဝါတို့ကိုသာ ဆည်းကပ်လေ့ရှိ၏။ သုဓာဝိဝါဒေန၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို ရသင့် မရသင့် အငြင်းအခုံရှိသောကြောင့်။ တဝန္တိံ၊ အရှင်ဘုရား၏အထံသို့။ အာဂတာ၊ လာရောက်ပါ၏။ သာ အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ သုဓမ္ပိ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကိုလည်း။ ယာစိတုံ၊ တောင်းခြင်းငှာ။ န သက္ကောမိ၊ မဝံ့ပါ။ ဣတ္ထိယာ၊ မိန်းမ၏။ ယာစနာ၊ တောင်းခြင်းသည်။ ကောပီနရူပါ ဝိယ၊ အရှက်မရှိသည်နှင့်တူ၏။
ထိုဟိရီနတ်သမီး ကြားလျှောက်သောစကားကို ကြား၍ ကောသိယရသေ့သည် ထိုဟိရီနတ်သမီးအား ချီးမွမ်းသဖြင့် နတ်သုဓာဘုတ်ကိုပေးလိုရကား-
ဧသော ဟိ ဓမ္မော န ဟိ ယာစနာ သုဓာ။
တံ တံ အာယာစန္တိမဟံ နိမန္တယေဖ
သုဓာယ ယဉ္စိစ္ဆသိ တမ္ပိ ဒမ္မိ တေ။
နိမန္တိတာ ကဉ္စနဝေလ္လဝိဂ္ဂဟေ။
တုဝံ ဟိ မေ သဗ္ဗရသေဟိ ပူဇိယာ၊
တံ ပူဇယိတွာန သုဓမ္ပိ အသ္နိယေ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၅၇။ သုဂတ္တေ၊ ကောင်းသောကိုယ်ရှိသော နတ်သမီး။ တွံ၊ သင်သည်။ ဓမ္မေန၊ သဘောအားဖြင့်။ ဉာယေန၊ အကြောင်းအားဖြင့်။ လစ္ဆသိ၊ ရပေ၏။ ဧသော ဟိ၊ ဤသို့ ရခြင်းသည်လျှင်။ ဓမ္မော၊ ကောင်းသော သဘောတည်း။ ယာစနာ၊ တောင်းသဖြင့်။ သုဓာ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ ဟိ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ န လဘိဘဗ္ဗာ၊ မရအပ်။ တံ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အယာစန္တိံ၊ မတောင်းသော။ တံ၊ သင့်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ နိမန္တယေ၊ ဖိတ်အံ့။ ယဉ္စ သုဓာယ၊ အကြင်နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ ဣစ္ဆတိ၊ သင်အလိုရှိ၏။ တံ သုဓံ၊ ထိုနတ်သုဓာဘုတ်ကို။ တေ၊ သင့်အား။ ဒမ္မိ၊ ငါပေးအံ့။
၂၅၈။ ကဉ္စနဝေလ္လိဝိဂ္ဂဟေ၊ ရွှေအဆင်းနှင့် တူသော အဆင်းရှိသော။ ဟိရီ၊ ဟိရီနတ်သမီး။ သာ တွံ၊ ထိုသင့်ကို။ မာ၊ ငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ သကမှိ အဿမေ၊ မိမိကျောင်း၌။ နိမန္တိတာ၊ ပင့်ဖိတ်အပ်၏။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ မေ၊ ငါသည်။ တုဝံ၊ သင့်ကို။ သဗ္ဗရသေဟိ၊ အလုံးစုံသော အရသာတို့ဖြင့်။ ပူဇိယာ၊ ပူဇော်ထိုက်၏။ တံ၊ သင့်ကို။ ပူဇယိတွာ၊ ပူဇော်ပြီး၍။ သုဓမ္ပိ၊ ကြွင်းသော သုဓာဘုတ်ကိုလည်း။ အသ္နိယေ၊ ငါစားအံ့။
ရှင်ရသေ၏ သင်္ခမ်းကျောင်း
ထို့နောင်မှ ကောသိယရှင်ရသေ့သည် ခွင့်ပြုအပ်သော ဘုန်းတန်ခိုးအာနုဘော်နှင့် ပြည့်စုံသော ထိုဟိရီနတ်သမီးသည် နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော ရေ အစာ, သစ်သီးနှင့် ပြည့်စုံသော သူတော်ကောင်းတို့သည် ပူဇော်အပ်သောအခါခပ်သိမ်းမြတ်သော သတ္တဝါတို့သည် မပြတ်မှီဝဲဆည်းကပ်အပ်သော ကောသိယရှင်ရသေ့ကျောင်းသို့ ဝင်လေ၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကောသိယရှင်ရသေ့ကျောင်းကို ချီးမွမ်းခြင်းနှင့်တကွ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုရကား ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-
အဒ္ဓါ ဟိရီ ရမ္မံ ပါဝိသိ ယဿမံ။
ဥဒကဝန္တံ ဖလမရိယပူဇိတံ၊
အပါပသတ္တူပနိသေဝိတံ သဒါ။
။ လ။
ဆမာ ဂိရိ ပုဗ္ဗဝိစိတြသန္ထတာ၊
ဒီဇာဘိဃုဋ္ဌာ ဒိဇသံဃသေဝိတာ
ဟူသော ဤဆယ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၅၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကောသိယေန၊ ကောသိယ ရှင်ရသေ့သည်။ အနုမတာ၊ အခွင့်ပြုအပ်သော။ ဇုတိမတာ၊ အရောင်အဝါနှင့် ပြည့်စုံသော။ သာ ဟိရီ၊ ထိုဟိရီနတ်သမီးသည်။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ ရမ္မံ၊ နှလုံး မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော။ ဥဒကဝန္တံ၊ ရေနှင့်ပြည့်စုံသော။ ဖလံ၊ သစ်သီးနှင့် ပြည့်စုံသော။ အရိယပူဇိတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့သည် ပူဇော်အပ်သော။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ အပါပသတ္တူပနိသေဝိတံ၊ မြတ်သော သတ္တဝါတို့သည် မှီဝဲအပ်သော။ အဿမံ၊ ကောသိယ ရှင်ရသေ့ကျောင်းသို့။ ပါဝိသိ၊ ဝင်လေ၏။
၂၆၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဧတ္ထ၊ ဤကောသိယ ရှင်ရသေ့ကျောင်း၌။ ဗဟုကာ၊ များစွာကုန်သော။ ပုပ္ဖိတာ၊ ကောင်းစွာပွင့်ကုန်သော။ ရုက္ခဂ္ဂဟဏာ၊ အပွင့်အသီးကို ဆောင်ကုန်သော သစ်ပင်တောတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ အမ္ဗာ စ၊ သရက်ပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ပိယာလာ စ၊ လွန်ပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ပနသာ စ၊ ပိန္နဲပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ကိံသုကာ စ၊ ပေါက်ပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ သောဘဉ္ဇနာ စ၊ အိမ်ဒန့်သလွန်ပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ လောဒ္ဓံ၊ တောက်ရပ်ပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ ပဒ္ဓမာပိ၊ ပဒုမ္မာကြာပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ကေကာ၊ ထောက်ရှာပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဘင်္ဂါ စ၊ အင်ပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ တိလကာ စ၊ ပြည့်စင်ပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ သုပုပ္ဖိတာ၊ ကောင်းစွာပွင့်ကုန်၏။
၂၆၁။ ဧတ္ထ၊ ဤကောသိယရှင်ရသေ့ကျောင်း ထက်ဝန်းကျင်၌။ ဗဟုကာ၊ များစွာကုန်သော။ သာလာ စ၊ အင်ကြင်းပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ကရေရီ စ၊ ရေခံတတ်ပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဇမ္ဗုယော စ၊ သပြေပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ အဿတ္ထနိဂြောဓမဓုကာစ၊ ညောင်ဗုဒ္ဓဟေပင် ပညောင်ပင် သစ်မြည်စည်ပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဝေဒိသာ၊ ရင်းရဲပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဥဒ္ဒါလကာ စ၊ ငုရွှေပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ပါဋလိ၊ သံသတ်ပင်လည်းကောင်း။ သိန္ဒုဝါရိကာ၊ ကြောင်ပန်းပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ မနုညဂန္ဓာ၊ နှစ်သက်ဖွယ်သော အနံ့ရှိကုန်သော။ မုစလိန္ဒကေတကာ၊ ကျည်းပင် ဆတ်သွားပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။
၂၆၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဧတ္ထ၊ ဤကျောင်းထက်ဝန်းကျင်၌။ ဟရေဏုကာ၊ ပဲမျိုးတို့သည်လည်းကောင်း။ ဝေဠုကာ၊ ဝါးမျိုးတို့သည်လည်းကောင်း။ ကေနု၊ တောပဲတို့သည်လည်းကောင်း။ တိန္ဒုကာ၊ တည်ပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ သာမာကနီဝါရော၊ ကျိတ်လမန်းပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ အထောပိ၊ ထိုမှတပါးလည်း။ စိနကာ၊ မင်းပဲငယ်တို့သည်လည်းကောင်း။ မောစာ၊ တောငှက်ပျောပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ကဒလီ၊ အိမ်ငှက်ပျောပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဗဟုကာ၊ များစွာကုန်သော။ သာလိယော စ၊ သလေးတို့သည်လည်းကောင်း။ ဝီဟယော စ၊ ကောက်တို့သည်လည်းကောင်း။ အာဘူဇိနောစ၊ ဘူဇပတ်ပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ တဏ္ဍုလာ စ၊ ဖွဲ့မရှိသောဆန်နှံတို့သည်လည်းကောင်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။
၂၆၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဿ စ၊ ထိုကျောင်း၏လည်း။ ဥတ္တရပဿေ၊ မြောက်ဘက်နံပါး၌။ ဇာတာ၊ အလိုလိုဖြစ်သော အကက္ကသာ၊ ငါးပုပ် ယောက်သွားပုပ် မှော်ညှိ စသည်ကင်းသော ရေရှိသော။ အပဗ္ဘာရာ၊ ချိုင့်ဝှမ်းခြင်းမရှိသော။ သာဓု၊ ကောင်းသော။ အပ္ပဋိဂန္ဓိကာ၊ မစက်ဆုပ်ဖွယ်သော အနံ့ရှိသော ရေရှိသော။ ပေါက္ခရဏီဝါပိ၊ ကြာမျိုးငါးပါးတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော ရေကန်သည်လည်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။
၂၆၄။ တတ္ထ၊ ထိုရေကန်၌။ သန္နိရတာ၊ အလွန် မွေ့လျော်ကုန်သော။ ခေမိနော၊ ဘေးမရှိကုန်သော။ ဗဟုဘောဇနာ၊ များသောအစာရှိကုန်သော။ မစ္ဆာ၊ ငါးတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ သိင်္ဂူ၊ သိင်္ဂုမည်သော ငါးတို့သည်လည်းကောင်း။ သဝင်္ကာ၊ သဝင်္ကမည်သော ငါးတို့သည်လည်းကောင်း။ သင်္ကုလာ၊ သင်္ကုလာ မည်သောငါးတို့သည်လည်းကောင်း။ သတဝင်္ကာ စ၊ သတဝင်္ကဝာမည်သော ငါးတို့သည်လည်းကောင်း။ ရောဟိတာ စ၊ ရောဟိတမည်သော ငါးတို့သည်လည်းကောင်း။ အာဠိဝဂ္ဂရကာကိဏ္ဏာ၊ အာဠဝဂ္ဂရမည်သောငါး, ကာကိဏ္ဏမည်သော ငါးတို့သည်လည်းကောင်း။ ပါဌီနာ၊ ပါဌီန မည်သော ငါးတို့သည်လည်းကောင်း။ ကာကမစ္ဆကာ၊ ကာကမစ္ဆကမည်သော ငါးတို့သည်လည်းကောင်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။
၂၆၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတ္ထ၊ ထိုဇာတဿရ ရေကန်၌။ သန္နိရတာ၊ အလွန်မွေ့လျော်ကုန်သော။ ခေမိနော၊ ဘေးမရှိကုန်သော။ ဗဟုဘောဇနာ၊ များစွာသော အစာရှိကုန်သော။ ပက္ခီ၊ ငှက်မျိုးအပေါင်းဝို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဟံသာ၊ ဟင်္သာတို့သည်လည်းကောင်း။ ကောဉ္စာ၊ ကြိုးကြာတို့သည်လည်းကောင်း။ မယူရာ စ၊ ဥဒေါင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ စက္ကဝါကာ စ၊ စက္ကဝါက်ငှက်တို့သည်လည်းကောင်း။ ကုက္ကုဟာ၊ ဘုတ်ငှက်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်သော။ ကုဏာလကာ၊ ဥဩတို့သည်လည်းကောင်း။ စိတြာ၊ ဆန်းကြယ်ကုန်သော။ သိခဏ္ဍိဇီဝဇီဝကာ၊ ဦးစွန်းရှိသောငှက်, ဇီဝဇိုးငှက်တို့သည်လည်းကောင်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။
၂၆၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့ တတ္ထ၊ ထိုဇာတဿရရေကန်၌။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်သော။ နာနာမိဂဂဏာ၊ အထူးထူးအပြားပြား ရှိကုန်သော သားအပေါင်းတို့သည်။ ပါနာယ၊ ရေသောက်အံ့သောငှာ။ အာယန္တိ၊ လာကုန်၏။ သီဟာစ၊ ခြင်္သေ့တို့သည်လည်းကောင်း။ ဗြဂ္ဃါ၊ ကျားတို့သည်လည်းကောင်း။ ဝရာဟာစ၊ ဝက်တို့သည်လည်းကောင်း။ အစ္ဆကောကတရစ္ဆယော၊ ဝံ သစ်ကျုတ် အောင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ ပါနာယ၊ ရေသောက်အံ့သောငှာ။ အာယန္တိ၊ လာကုန်၏။
၂၆၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ပလာသာဒါ စ၊ ကြံ့တို့သည်လည်းကောင်း။ ဂဝဇာ စ၊ နွားနောက်တို့သည်လည်းကောင်း။ မဟိံသာ စ၊ ကျွဲတို့သည်လည်းကောင်း။ ရောဟိတာ၊ သမင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ရုရူ၊ ဆတ်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဧဏေယျာ စ၊ ဧဏီမြည်သော သားတို့သည်လည်းကောင်း။ ဝရာဟာ စေဝ၊ ဝက်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဂဏိနော စ၊ စိုင်တို့သည်လည်းကောင်း။ နီကသူကရာ၊ သိုး ဝက်ဝံတို့သည်လည်းကောင်း။ တတ္ထ၊ ထိုဇာတဿရရေအိုင်၌။ ပါနာယ၊ ရေသောက်အံ့သောငှာ။ အာယန္တိ၊ လာကုန်၏။
၂၆၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဧတ္ထ၊ ထိုကောသိယရသေ့ ကျောင်းထက်ဝန်းကျင်၌။ ကဒလိမိဂါ၊ ဝံပိုင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဗိဠာရာ၊ ကြောင်တို့သည်လည်းကောင်း။ သသကဏ္ဏိကာ၊ ယုန်ငယ်, ဒရယ်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဗဟုကာ၊ များစွာကုန်၏။ ဆမာဂိရီ၊ မြေပြင်ကဲ့သို့ ညီညွတ်သော ကျောက်ဖျာရှိ၏။ ပုပ္ဖဝိစိတြသန္ထတာ၊ ဆန်းကြယ်သောပန်းတို့ဖြင့် ကောင်းစွာခင်းအပ်၏။ ဒိဇာဘိဃုဋ္ဌာ၊ ငှက်အပေါင်းတို့၏ အလွန်တွန်ကျူးမြူးထူးရာဖြစ်၏။ ဒိဇသံဃသေဝိသာ၊ ငှက်အပေါင်းတို့၏ မှီဝဲရာ ဖြစ်၏။
ဤဆိုအပ်ခဲ့ပြီးသော ဂါထာတို့ဖြင့် သဗ္ဗညူဘုရားသခင်သည် ကောသိယရသေ့၏ ကျောင်းကို ချီးမွမ်းတော်မူ၏။ ယခုအခါ ဟိရီနတ်သမီး၏ ထိုကျောင်းသို့ဝင်ခြင်း အစရှိသည်တို့ကို ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်
ဝိဇ္ဇူ မဟာမေဃရိဝါနုပဇ္ဇထ။
တဿာ သုသမ္ဗန္ဓသိရံ ကုသာမယံ၊
သုစိံ သုဂန္ဓံ အဇိနူပသေဝိတံ။
အတြိစ္စ ကောစ္ဆံ ဟိရိမေတဒဗြဝိ၊
နိသီဒ ကလျာဏီ သုခယိဒ မာသနံ။
။ လ။
သဟိန္ဒဒေဝါ သုရကညမုတ္တမံ။
သာ ပဉ္ဇလီ ဒေဝမနုဿပူဇိတာ၊
နဝမှိ ကောစ္ဆမှီ ယဒါ ဥပါဝိသိ။
ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၆၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သုတ္တစာ၊ ကောင်းသော အရေရှိသော။ သာ၊ ထိုဟိရီနတ်သမီးသည်။ နီလဒုမာဘိလမ္ဗိတာ၊ စိမ်းညိုသော သစ်ပင်သစ်ခက်၌ ဆွဲသကဲ့သို့ တင့်တယ်၏။ မဟာမေဃံ၊ မိုးကြီးစွာ ရွာသောအခါ၌။ ဝိဇ္ဇူ ဣဝ၊ လျှပ်စစ်ရောင်ကဲ့သို့။ အနုပဇ္ဖထ၊ ကျောင်းသို့ဝင်လေ၏။ တဿာ၊ ထိုဟိရီနတ်သမီး။ သုသမ္ဗန္ဓသိရံ၊ ကောင်းစွာဖွဲ့အပ်သော ဦးခေါင်းရှိသော။ ကုသာမယံ၊ ပန်းရင်း အစရှိသည်နှင့်ရောသော သမန်းမြက်ဖြင့်ပြီးသော။ သုစိံ၊ စင်ကြယ်စွာသော။ သုဂန္ဓံ၊ ကောင်းသောအနံ့ရှိသော။ အဇိနူပသေဝိတံ၊ သစ်နက်ရေဖြင့် တင့်တယ်စွာပြုအပ်သော။ အတြိစ္ဆကောစ္ဆံ၊ အလွန် အလိုရှိအပ်သော ကောင်းမြတ်သော ထိုင်စရာအင်းပျဉ်ကို။ ပဏသာလဒွါရေ၊ ကျောင်းတံခါးဝ၌။ အတ္ထရိတွာ၊ ခင်း၍။ ကလျာဏိ၊ ကောင်းခြင်းငါးပါးနှင့် ပြည့်စုံသော နတ်သမီး။ သုခံ၊ ကောင်းမြတ်သော။ ဣဒံ အာသနံ၊ ဤနေရာ၌၊ နိသီဒ၊ နေလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဟိရိ၊ ဟိရီနတ်သမီးကို။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆိုလေ၏။
၂၇၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကောသိယော၊ ကောသိယ အမည်ရှိသော။ ဇဋာ၊ ဆံကျစ်ထုံးသော။ ဇုတိန္ဓရော၊ တန်ခိုးအရောင်ကို ဆောင်သော။ မဟာမုနိ၊ ရသေ့မြတ်သည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကောစ္ဆဂတာယ၊ မြတ်သော အင်းပျဉ်အခင်းနေရာ၌ နေပြီးသော။ ယံ-ယာဝဒတ္တံ၊ အကြင်အကြင် ပေးတိုင်းသော နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ ဣစ္ဆမာနာယ၊ အလိုရှိသော။ တဿာ၊ ထိုဟိရီနတ်သမီးအား။ နဝေဟိ ပတ္တေဟိ၊ ကြာပဒုမ္မာအိုင်မှ ခူးယူစဖြစ်၍ စိမ်းစိုသော ပဒုမ္မာရွက်တို့ဖြင့်။ သယံ၊ မိမိလက်ဖြင့်။ ပဟုဒကံ၊ ရေနှင့်တကွသော။ သုဓံ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ တုရိတော၊ အဆောတလျင်။ အဘိဟာသိ၊ ရှေးရှုဆောင်၏။
၂၇၁။ သာ၊ ထိုဟိရီနတ်သမီးသည်။ တံ၊ ထိုနတ်သုဓာဘုတ်ကို။ ဥဘောဟိ ပါဏိဘိ၊ လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့်။ ပဋိဂ္ဂယှ၊ ခံယူပြီး၍။ အတ္တမနာ၊ နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်သည် ဖြစ်၍။ ဇဋာဓရံ၊ ကောသိယ ရှင်ရသေ့ကို။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝိ၊ ဆိုလေ၏။ ဗြဟ္မေ၊ ရှင်ရသေ့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဧတရဟိ၊ ယခုအခါ၌။ တယာ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ပူဇိတာ၊ ပူဇော်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ဇိတာဝိနီ၊ အောင်အပ်သည်ဖြစ်၍။ တိဒိဝံ၊ တာဝတိံသာ နတ်ရွာသို့။ ဂစ္ဆေယျံ၊ ပြန်သွားတော့အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝိ၊ ဆိုလေ၏။
၂၇၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကောသိယေန၊ ကောသိယရှင်ရသေ့သည်။ အနုမတာ၊ ခွင့်ပြုအပ်သော။ ဇုတိမတာ၊ အရောင်အဆင်းနှင့်ပြည့်စုံသော။ သာ၊ ထိုဟိုရီနတ်သမီးသည်။ ဝဏ္ဏမဒေန၊ အဆင်းမာန်ယစ်ခြင်းဖြင့်။ မတ္တာ၊ ယစ်သည်ဖြစ်၍။ သဟဿစက္ခုနော၊ သိကြားနတ်၏။ သံကာသေ၊ အထံသို့။ ဂန္တွာန၊ သွား၍။ ဥဒီရယိ၊ ဆိုလေ၏။ ဝါသဝ၊ ဖခင်သိကြားမင်း။ အယံ သုဓာ၊ ဤနတ်သုဓာဘုတ်သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဇယံ၊ အောင်ခြင်းကို။ ဒေဟိ၊ ပေးတော်မူလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥဒီရယိ၊ ဆိုလေ၏။
၂၇၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ သက္ကောပိ၊ သိကြားမင်းသည်လည်း။ တမေနံ၊ ထိုဟိရီနတ်သမီးကို အပူဇယိ၊ ပူဇော်လေ၏။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ နဝမှိ၊ အသစ်ဖြစ်သော။ ကောစ္ဆမှိ၊ မြတ်သော အင်းပျဉ်အခင်း နေရာ၌။ ပဉ္ဇလီ၊ လက်အုပ်ချီလျက်။ ဒေဝမနုဿပူဇိတာ၊ နတ်လူတို့သည် ပူဇော်အပ်သော။ သာ၊ ထိုဟိရီနတ်သမီးသည်။ ဥပါဝိသိ၊ ဝင်၍နေ၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ သဟိန္ဒဒေဝါ၊ သိကြားနတ်မင်းနှင့်တကွသော နတ်တို့သည်။ ပါရိစ္ဆတ္တကပုပ္ဖာဒီဟိ၊ ပင်လယ်ကသစ်ပန်း အစရှိသည်တို့ဖြင့်။ ဥတ္တမံ၊ မြတ်သော။ သုရကညံ၊ ဟိရီနတ်သမီးကို။ အပူဇယိ-ပူဇယိံသု၊ ပူဇော်ကုန်၏။
ဟိရီနတ်သမီး၏ဂုဏ်ပုဒ်များ
ဤသို့လျှင် သိကြားနတ်မင်းသည် ထိုဟိရီနတ်သမီးကို ပူဇော်ပြီး၍ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ကောသိယရသေ့သည် ဟိရီနတ်သမီးမှကြွင်းသော နတ်သမီးတို့အား မပေးမူ၍ ဤဟိရီနတ်သမီးအားသာလျှင် နတ်သုဓာဘုတ်ကို ပေးလေသနည်းဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသိကြားနတ်မင်းသည် ထိုအကြောင်းကို သိစိမ့်သောငှာ တစ်ဖန် မာတလိနတ်သားကို စေလိုက်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်
သဟူနတျေတော တိဒသာနမိန္ဒော။
ဂန္တွာန ဝါကျံ မမ ဗြူဟိ ကောသိယံ၊
အာသာယ သဒ္ဓါ သိရိယာ စ ကောသိယ၊
ဟိရီ သုဓံ ကေန မလတ္ထ ဟေတုနာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၇၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သဟဿေနေတ္ဆော၊ မျက်စိတစ်ထောင် အမြင်ဆောင်သော။ တိဒသာနံ၊ တာဝတိံသာနတ်တို့ကို။ ဣန္ဒော၊ အစိုးရသော သိကြားနတ်မင်းသည်။ ပုနဒဝ၊ တစ်ဖန်။ တမေဝ မာတလိံ၊ ထိုမာတလိနတ်သားကိုလျှင်။ သံသိ၊ ဆိုလေ၏။ မာတလိ၊ အမောင်မာတလိ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဂန္တွာန၊ သွား၍။ မမ၊ ငါ၏။ ဝါကျံ၊ စကားကို။ ကောသိယံ၊ ကောသိယ ရှင်ရသေ့ကို။ ဗြူဟိ၊ မေးလျှောက်ပါချေလော့။ ကောသိယ၊ ကောသိယ ရှင်ရသေ့။ အာသာယစ၊ အာသာနတ်သမီးမှ လည်းကောင်း။ သဒ္ဓါစ၊ သဒ္ဓါနတ်သမီးမှ လည်းကောင်း။ သိရိယာစ၊ သိရီနတ်သမီးမှလည်းကောင်း။ ကေန ဟေတုနာ၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ ဟိရီ၊ ဟိရီနတ်သမီးသည်။ သုဓံ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ အလတ္ထ၊ ရလေသနည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ သံသိ၊ လျှောက်လေလော့။
ထိုမာတလိနတ်သားသည် မိမိအရှင်သိကြားနတ်မင်း စကားကို ဝန်ခံပြီးလျှင် ဝေဇယန္တာရထားကိုစီး၍ ကောသိယ ရှင်ရသေ့အထံသို့ သွားလေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ဒဒ္ဒလ္လမာနံ ဥပကာရိယသာဒိသံ။
ဇမ္မောနဒီသံ တပနေယျသန္နိဘံ၊
အလင်္ကတံ ကဉ္စနစိတ္တသန္နိဘံ။
။ လ။
ဒူတော အဟံ ပုစ္ဆတိ တံ ပုရိန္ဒဒေါ။
အာသာယ သဒ္ဓါ သိရိယာ စ ကောသိယ၊
ဟိရီ သုဓံ ကေန မလတ္ထ ဟေတုနာ။
ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၇၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သုပ္လဝတ္တံ၊ အလွန်လျင်မြန်သော။ ဒဒ္ဒလ္လမာနံ၊ ထွန်းတောက်ပသော။ ဥပကာရိယသာဒိသံ၊ အဆောက်အဦဘဏ္ဍာနှင့်တူသော။ ဇမ္ဗောနဒီသံ၊ ဇမ္ဗူရာဇ်ရွှေဖြင့်ပြီးသော ဝက်စွယ်ရှိထသော။ တပနေယျသန္နိဘံ၊ နှစ်သက်အပ်သော ရွှေနှင့်တူသော အရောင်ရှိထသော။ အလင်္ကတံ၊ တန်ဆာဆင်အပ်သော။ ကဉ္စနစိတ္တသန္နိဘံ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော ဆန်းကြယ်သော ရတနာခုနစ်ပါးနှင့် ပြည့်စုံသော။ တံ ရထံ၊ ထိုဝေဇယန္တရထားကို။ ဥဒတာရယိ၊ သွားအံ့သော အစီအရင်ကိုပြု၏။
ဝေဇယန္တာရထား
၂၇၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဧတ္ထ၊ ဤဝေဇယန္တာရထား၌။ ဗဟူနိ၊ များစွာကုန်သော။ သုဝဏ္ဏစန္ဒကာ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော ဒေါင်းမြီးကွက်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဟတ္ထိဂဝဿာကိံပုရိသဗျဂ္ဃဒီပိယော၊ ရွှေငွေပတ္တမြားဖြင့်ပြီးသော ဆင်ရုပ်, နွားရုပ်မြင်းရုပ် ကိန္နရာရုပ် ကျားရုပ်သစ်ရုပ်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဧဏေယျကာ၊ ဧဏီမည်သော သားရုပ်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဧတ္ထ၊ ဤဝေဇယန္တာရထား၌၊ လင်္ဃမယာ၊ ပျံအံ့သကဲ့သို့ ထင်ကုန်သော။ ပက္ခိနော၊ အထူးထူးသော ရတနာတို့ဖြင့် ပြီးကုန်သော ငှက်ရုပ်အပေါင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ ပဋိပါဋိယာ၊ အစဉ်အတိုင်း။ ဌိတာ၊ တည်ကုန်။ ဧတ္ထ၊ ဤဝေဇယန္တာရထား၌။ ဝေဠုရိယမယာ၊ ကျောက်မျက်ရွဲဖြင့် ပြီးကုန်သော။ မိဂါ၊ သမင်အစရှိသော သားရဲရုပ်တို့သည်။ ယုဓာ၊ တိုက်ကြကုန်သကဲ့သို့။ ယုတ္တာ၊ ယှဉ်ကုန်၏။
၂၇၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတ္ထ၊ ထိုဝေဇယန္တာရထား၌။ သုသုနာဂသာဒိသေ၊ ဆင်ပျို ဆင်ပေါက်ငယ်နှင့် တူကုန်သော။ အလင်္ကတေ၊ တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်သော။ ကဉ္စနဖာလုရစ္ဆဒေ၊ ရွှေကွန်ရက်ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်သော ရင်လွှမ်းတန်ဆာ ရှိကုန်သော။ အာဝေဠိနေ၊ နားတန်ဆာနှင့် ယှဉ်ကုန်သော။ သဒ္ဒဂမေ၊ နှင်တံမကိုင်ဘဲ အသံဖြင့်သာ သွားကုန်သော။ အသင်္ဂိတေ၊ ငြိတွယ်ခြင်း မရှိကုန်သော။ ဒသသတာနိ၊ တစ်ထောင်ကုန်သော။ အဿရာဇဟရယော၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော မနောမယသိန္ဓောမြင်းမင်းတို့ကို။ အယောဇယုံ၊ ကကုန်၏။
၂၇၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ မာတလိ၊ မာတလိနတ်သားသည်။ သေဋ္ဌံ၊ အထူးသဖြင့် မြတ်သော။ တံ ယာနံ၊ ထိုဝေဇယန္တာရထားကို။ အဘိရုယှ၊ တက်စီး၍။ ဣမာ ဒသဒိသာ၊ ဤအရပ် ဆယ်မျက်နှာတို့ကို။ အဘိနာဒယိတ္ထ၊ ပဲ့တင်ထပ်စေ၏။ နဘဉ္စ၊ ကောင်းကင်ကိုလည်းကောင်း။ သေလဉ္စ၊ တောင်ကိုလည်းကောင်း။ ဝနပ္ပတီနဉ္စ၊ တောစိုးသစ်ပင်တို့ကို လည်းကောင်း။ ဝနသဏ္ဍဉ္စ၊ တောအုပ်ကိုလည်းကောင်း။ သသာဂရံ၊ သမုဒ္ဒရာနှင့်တကွသော။ မေဒနိံ စ၊ မြေကြီးကိုလည်းကောင်း။ ပဗျထယိတ္ထ၊ တုန်လှုပ်စေ၏။
၂၇၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သော မာတလိ၊ ထိုမာတလိနတ်သားသည်။ အဿမံ၊ ကောသိယ ရှင်ရသေ့ကျောင်းသို့။ ခိပ္ပမေဝ၊ လျင်စွာလျှင်။ ဥပဂမ္မ၊ ကပ်၍။ ပါဝါရံ၊ စုလျားတဘက်ကို။ ဧကံသကတော၊ ပခုံးတစ်ဖက်၌ တင်၍။ ကတဉ္ဇလီ၊ လက်အုပ်ချီလျက်။ ဗဟုဿုတံ၊ များသော အကြားအမြင်ရှိသော။ ဝုဒ္ဓံ၊ ဂုဏ်ဖြင့် ကြီးမြတ်သော။ ဝိနီတဝန္တံ၊ ကောင်းစွာ ဆုံးမအပ်သော အကျင့်ရှိသော။ ဗြာဟ္မဏံ၊ ကောသိယရသေ့မြတ်ကို။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝိ၊ မေး လျှောက်၏။
၂၈၀။ ကောသိယ၊ ကောသိယ ရသေ့။ ဣန္ဒဿ၊ သိကြားနတ်မင်း၏။ ဝါကျံ၊ စကားကို။ နိသာမေဟိ၊ နာတော်မူလေ။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တဿ၊ ထိုသိကြားနတ်မင်း၏။ ဒူတော၊ တစ်မန်တည်း။ ပုရိန္ဒဒေါ၊ သိကြားနတ်မင်းသည်။ တံ၊ အရှင်ဘုရားကို။ ပုစ္ဆတိ၊ မေးလျှောက်၏။ ကောသိယ၊ ကောသိယ ရသေ့။ အာသာယ စ၊ အာသာမှလည်းကောင်း။ သဒ္ဓါ စ၊ သဒ္ဓါမှလည်းကောင်း။ သိရိယာ စ၊ သိရီမှလည်းကောင်း။ ကေန ဟေတုနာ၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ ဟိရီ၊ ဟိရီနတ်သမီးသည်။ သုဓံ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ အလတ္ထ၊ ရလေသနည်း။
ကောသိယ ရှင်ရသေ့သည် ထိုမာတလိနတ်သား မေးလျှောက်သော စကားကိုကြား၍ ထိုမာတလိနတ်သားအား အကြောင်းကို ပြန်ကြားလိုရကား-
သဒ္ဓါ အနိစ္စာ ပန ဒေဝသာရထိ။
အာသာ ဝိသံဝါဒိကသမ္မတာ ဟိ မေ၊
ဟိရီစ အရိယမှိ ဂုဏေ ပတိဋ္ဌိတာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၈၁။ ဒေဝသာရထိ၊ နတ်၏ ရထားထိန်းဖြစ်သော။ မာတလိ၊ မာတလိနတ်သား။ သိရီ၊ သိရီနတ်သမီးသည်။ အန္ဓာ၊ မိုက်၏ဟူ၍။ မံ၊ ငါ၏။ ပဋိဘာတိ၊ ဉာဏ်၌ထင်၏။ သဒ္ဓါ ပန၊ သဒ္ဓါနတ်သမီးသည်ကား။ အနိစ္စာ၊ အဖြစ်မမြဲ။ အာသာ ပန၊ အာသာနတ်သမီးကား။ မေ၊ ငါသည်။ ဝိသံဝါဒိကသမ္မတာတိ၊ ချွတ်ယွင်းသောစကားကို ဆိုတတ်၏ဟူ၍ သမုတ်အပ်၏။ ဟိရီ စ၊ ဟိရီနတ်သမီးသည်ကား။ အရိယမှိ၊ မြတ်သော။ ဂုဏေ၊ ဂုဏ်ကျေးဇူး၌။ ပတိဋ္ဌိတာ၊ အမြဲတည်၏။
ယခုအခါ၌လည်း ထိုဟိရီနတ်သမီး၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ချီးမွမ်းပြန်လိုရကား-
ဇိဏ္ဏာ စ ယာယာ စ သဘတ္တုဣတ္ထိယော။
တာ ဆန္ဒရာဂံ ပုရိသေသု ဥဂ္ဂတံ၊
ဟိရိယာ နိဝါရေန္တိ စိတ္တမတ္တနော။
ပရာဇိတာနံ ပတတံ ပလာယိနံ။
ဟိရိယာ နိဝတ္တန္တိ ဇဟိတွာ ဇီဝိတံ၊
တေ သမ္ပဋိစ္ဆန္တိ ပုန ဟိရီမနာ။
ဟိရာယတိ ပါပဇနံ နိဝါရိနီ။
တံ သဗ္ဗလောကေ ဟိရိမရိယပူဇိတံ၊
ဣန္ဒဿ တံ ဝေဒယ ဒေဝသာရထိ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၈၂။ မာတလိ၊ မာတလိနတ်သား။ ဂေါတ္တရက္ခိတာ၊ အမျိုးအနွယ်ကို စောင့်တတ်သော။ ယာ စ ဣမာ ကုမာရိယော၊ အကြင် အပျိုအရွယ်ဖြစ်ကုန်သော မိန်းမတို့သည်လည်းကောင်း။ ဇိဏ္ဏာ၊ အိုမင်းကုန်သော။ ယာ စ ဣတ္ထိယော၊ အကြင် လင်ကွာ မိန်းမတို့သည်လည်းကောင်း။ သဘတ္တု၊ လင်ရှိမယား ဖြစ်ကုန်သော။ ယာ စ ဣတ္ထိယော၊ အကြင် မိန်းမတို့သည်လည်းကောင်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာ၊ ထိုအလုံးစုံကုန်သော မိန်းမတို့သည်။ ပုရိသေသု၊ တစ်ပါးသော ယောက်ျားတို့၌။ ဥဂ္ဂတံ၊ လွန်စွာသော။ ဆန္ဒရာဂံ၊ အားကြီးစွာသော တပ်စွန်းခြင်းကို။ ဝိဒိတွာ၊ သိ၍။ အတ္တနောစိတ္တံ၊ မိမိစိတ်ကို။ ဟိရိယာ၊ အရှက်ဖြင့်။ နိဝါရေန္တိ၊ တားမြစ်ကုန်၏။
၂၈၃။ မာတလိ၊ မာတလိနတ်သား။ သရသတ္တိသံယုတေ၊ မြားဖျားချင်း ဓားလှံချင်းယှက်သော။ သင်္ဂါမသီသေ၊ စစ်မြေဦး၌။ ပတတံ၊ ဆုတ်နစ်ခဲ့ကုန်သော။ ပလာယိနံ၊ ပြေးကုန်သော။ ပရာဇိတာနံ၊ စစ်ရှုံးကုန်သော သူတို့အား။ ဟိရိယာ၊ အရှက်ဖြင့်။ ဇီဝိတံ၊ မိမိတို့အသက်ကို။ ဇဟိတွာ၊ စွန့်ကုန်၏။ နိဝတ္တန္တိ၊ ပြန်၍ခံကုန်၏။ တေ၊ ထိုစစ်ရှုံး၍ ပြေးသောသူတို့သည်။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ဟိရိမနာ၊ ရှက်သော စိတ်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ သမ္ပဋိစ္ဆန္တိ၊ ခံကုန်၏။
၂၈၄။ ဒေဝသာရထိ၊ နတ်၏ ရထားထိန်းဖြစ်သော။ မာတလိ၊ မာတလိနတ်သား။ ဝေလာ၊ သမုဒ္ဒရာကမ်းသည်။ သာဂရဝေဂံ၊ သမုဒ္ဒရာ လှိုင်းတံပိုးအဟုန်ကို။ ဝါရိနီ ယထာ၊ တားမြစ်သကဲ့သို့။ အယံ ဟိရီ၊ ဤဟိရီနတ်သမီးသည်။ ဇနံ၊ သတ္တဝါအပေါင်းကို။ ပါပါ၊ မကောင်းမှုမှ။ နိဝါရိနီ၊ တားမြစ်တတ်၏။ သဗ္ဗလောကေ၊ အလုံးစုံသော လူ့ပြည် နတ်ပြည်၌။ တံ ဟိရိံ၊ ထိုဟိရိနတ်သမီးကို။ အရိယပူဇိတံ၊ ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည် ချီးမွမ်းအပ်၏။ တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ ဣန္ဒဿ၊ သိကြားနတ်မင်းအား။ ဝေဒယ၊ သင်ကြားလျှောက်လေလော့။
ထိုစကားကိုကြား၍ မာတလိနတ်သားသည် ကောသိယ ရှင်ရသေ့မိန့်ဆိုတိုင်း ဝန်ခံလိုရကား-
ဗြဟ္မာ မဟိန္ဒော အထဝါ ပဇာပတိ။
ဟိရာယ ဒေဝေသု ဟိ သေဋ္ဌသမ္မတာ။
ဓီတာ မဟိန္ဒဿ မဟေသိ ဇာယထ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၈၅။ ကောသိယ၊ ကောသိယ ရှင်ရသေ့။ တေ၊ အရှင်ဘုရားအား။ ကော၊ အဘယ်ကြောင့်။ ဣမံဒိဋ္ဌိံ၊ ဤအယူကို။ ဩဒဟိ၊ ယူတော်မူသနည်း။ မဟိန္ဒော၊ သိကြားနတ်မင်းသည်။ ဗြဟ္မာ၊ မြတ်စွာ၏။ အထဝါ၊ ထိုမှတစ်ပါးလည်း။ ပဇာပတိ၊ သတ္တဝါတို့၏ အရှင်ဖြစ်၏။ မဟိန္ဒဿ၊ မြတ်သော သိကြားနတ်မင်း၏။ ဓီတာ၊ သမီးတော်ဖြစ်သော။ မဟေသီ၊ မြတ်သောကျေးဇူးကို ရှာလေ့ရှိသော။ အယံ ဟိရီ၊ ဤဟိရီနတ်သမီးသည်။ ဒေဝေသု၊ နတ်ပြည်တို့၌။ သေဋ္ဌသမ္မတာ၊ အထူးသဖြင့် မြတ်သည်ဟု သမုတ်အပ်သည်။ ဇာယထ၊ ဖြစ်လေ၏။
ကောသိယရှင်ရသေ့ နတ်သားဖြစ်ပြီ
ဤသို့ ထိုမာတလိနတ်သား စကားပြောဆိုစဉ်ပင်လျှင် ကောသိယရသေ့အား ကွယ်လွန် ပျက်စီးခြင်းသဘောသည် ဖြစ်လာ၏။ ထိုအခါ မာတလိနတ်သားသည် ထိုကောသိယရသေ့ကို အရှင်ဘုရား... အာယုသင်္ခါရသည် စွန့်လွှတ်ပြီ၊ အရှင်ဘုရားအား စုတေရအံ့သော သဘောသည်လည်း ရောက်လာပြီ၊ အရှင်ဘုရားအား လူ့ပြည်ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ နတ်ပြည်သို့ သွားကုန်အံ့ ဟု ဆို၍ ထိုနတ်ပြည်သို့ ယူဆောင်လိုရကား -
ရထံ သမာရုယှ မမာယိတံ ဣမံ။
ဣန္ဒော စ တံ ဣန္ဒသဂေါတ္တ ကင်္ခတိ၊
အဇ္ဇေဝ တွံ ဣန္ဒသဟဗျတံ ဝဇ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၈၆။ ဣန္ဒသဂေါတ္တ၊ သိကြားနတ်မင်းနှင့်တူသော အမျိုးအနွယ်ရှိသော ရှင်ရသေ့။ ဟန္ဒ၊ အကျွန်ုပ် တိုက်တွန်းပါ၏။ ဧဟိ၊ လာလှည့်။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ တီဒိဝံ၊ တာဝတိ့သာ နတ်ရွာသို့။ အက္ကမ၊ ကြွတော်မူလော့။ မမာယိတံ၊ မြတ်နိုးအပ်သော။ ဣမံ ရထံ၊ ဤဝေဇယန္တာရထားကို။ သမာရုယှ၊ တက်စီပါလော့။ ဣန္ဒော စ၊ သိကြားနတ်မင်းသည်လည်း။ တံ၊ အရှင်ဘုရားကို။ ကင်္ခတိ၊ အလိုရှိတော်မူ၏။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ အဇ္ဇေဝ၊ ယနေ့ပင်လျှင်။ ဣန္ဒသဟဗျတံ၊ သိကြားနတ်မင်း၏ အပေါင်းအဖော်အဖြစ်သို့။ ဝဇ၊ ကြွတော်မူလော့။
ဤသို့ ထိုမာတလိနတ်သားသည် ကောသိယရသေ့နှင့်တကွ စကားပြောစဉ်လျှင် ကောသိယရသေ့သည် စုတေ၍ ဥပပါတ် ပဋိသန္ဓေဖြစ်သော နတ်သားဖြစ်၍ တက်စီးသဖြင့် ဝေဇယန္တာနတ်ရထား၌ တည်၏။
ဟိရီနတ်သမီးနှင့် ထိမ်းမြားခြင်း
ထိုအခါ ထိုကောသိယရသေ့ကို မာတလိနတ်သားသည် သိကြားမင်းအထံသို့ ဆောင်ယူလေ၏။ သိကြားနတ်မင်းသည် ထိုကောသိယနတ်သားကိုမြင်လျှင် အလွန်နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ မိမိသမီးတော်ဖြစ်သော ဟိရီနတ်သမီးကို ထိုကောသိယနတ်သားအား မိဖုရားကြီးပြု၍ ပေးတော်မူ၏။ ထိုကောသိယနတ်သားအား အတိုင်းအရှည်မရှိသော များစွာသော စည်းစိမ်အခြံအရံ ရှိသည်ဖြစ်၍ သဗ္ဗညူဘုရားသခင်သည် ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူ၍ မြတ်ကုန်သော သတ္တဝါတို့၏ ကံမည်သည်ကား ဤသို့လျှင် စင်ကြယ်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုရကား-
အထော သုစိဏ္ဏဿ ဖလံ န နဿတိ။
ယေကေစိ မဒ္ဒက္ခု သုဓာယ ဘောဇနံ၊
သဗ္ဗေဝ တေ ဣန္ဒသဟဗျတံ ဂတာ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၈၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဧဝံ၊ ဤဆိုအပ်ပြီးသော အပြားအားဖြင့်။ အပါပကမ္မိနော၊ မကောင်းမှုကို မပြုကုန်သော။ သတ္တာ၊ သတ္တဝါတို့သည်။ ဝိသုဇ္ဈန္တိ၊ အထူးသဖြင့် စင်ကြယ်ကုန်၏။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ သုစိဏ္ဏဿ၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော အမှု၏။ ဖလံ၊ အကျိုးသည်။ န နဿတိ၊ မပျက်။ ယေကေစိ၊ အလုံးစုံကုန်သော သူတို့သည်။ သုဓာယဘောဇနံ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ ဟိရိ၊ ဟိရီနတ်သမီးအား။ ဒိယျာနံ၊ ပေးလှူသည်ကို။ အဒ္ဒက္ခု၊ မြင်ရကုန်၏။ တေသဗ္ဗေစ၊ ထိုအလုံးစုံကုန်သော သူတို့သည်လည်း။ တံ ဒါနံ၊ ထိုအလှူကို။ အနုမောဒိတွာ၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သောကြောင့်။ ဣန္ဒသဟဗျတံ၊ သိကြားနတ်မင်း၏ အပေါင်းအဖော်အဖြစ်သို့။ ဂတာ၊ ရောက်ကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤသုဓာဘောဇနဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့... ယခုအခါ၌သာလျှင် အလှူဒါန၌ မမွေ့လျော်သော ဝန်တို ခက်ထန်သည်လျှင်ဖြစ်သော ဤရဟန်းကို ဆုံးမတော်မူသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤရဟန်းကို ငါဘုရားသည် ဆုံးမတော် မူဖူးသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဥပ္ပလဝဏ်သည် ထိုအခါ ဟိရီနတ်သမီး ဖြစ်ဖူးပြီ။ ယခုအခါ အလှူဒါန၌ မွေ့လျော်သော အလှူရှင်ဖြစ်သော ဤရဟန်းသည် ထိုအခါ ကောသိယရသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီ။ ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ ပဉ္စသိခနတ်သား ဖြစ်ဖူးပြီ။ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မာတလိနတ်သား ဖြစ်ဖူးပြီ။ ယခုအခါ မဟာကဿပသည် ထိုအခါ သူရိယနတ်သားဖြစ်ဖူးပြီ။ ယခုအခါ မဟာမောဂ္ဂလာန်သည် ထိုအခါ စန္ဒနတ်သားဖြစ်ဖူးပြီ။ ယခုအခါသာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ နာရဒရသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သိကြားနတ်မင်း ဖြစ်ဖူးပြီဟု ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။
ဝန်တိုသသူ၊ ငရဲယူ၊ အလှူရှင်မှ နတ်ပြည်ကြွ
သုံးခုမြောက်ဖြစ်သော သုဓာဘောဇနဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****
အသီတိနိပါတ်
၄။ မဟာကုဏာလဇာတ်
ငြင်းခုံခိုက်ရန် မပြုသင့်ခြင်းအကြောင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဧဝမက္ခာယတိ အစရှိသောဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာကုဏာလဇာတ်ကို ကုဏာလအိုင်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် မမွေ့လျော်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်ကုန်သော ရဟန်းငါးရာတို့ကိုအကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကား၌ ဤဆိုလတ္တံ့ သည်ကား အစဉ်ဖြစ်သော စကားတည်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... သာကီဝင်မင်း၊ ကောလိယမင်းတို့သည် ကပိလဝတ်ပြည်၏လည်းကောင်း၊ ကောလိယပြည်၏လည်းကောင်း အကြား၌ ရောဟိနီမည်သောမြစ်ကို တခုသောဆည်ဖြင့်ဆည်၍ ကောက်တို့ကိုလုပ်ကုန်၏။
အစည်းအဝေးပဋိပက္ခ
ထိုအခါ၌ နယုန်လအခါဝယ် ကောက်ပင်တို့သည် ညှိုးကုန်လတ်သော် နှစ်ပြည်သားတို့၏ လယ်လုပ်သားတို့သည် စည်းဝေးကြကုန်၏။ ထိုနှစ်ပြည်သားတို့တွင် ကောလိယပြည်သားတို့သည် ဤသို့ဆိုကုန်၏။ ဤရေကို ငါတို့နှစ်ဦးသား ဆောင်ယူသည်ရှိသော် သင်တို့အားလည်းမလောက်၊ ငါတို့အားလည်းမလောက်၊ ငါတို့ ကောက်သည်ကား ရေတစ်ကြိမ်သွင်းသဖြင့် အောင်ပါလတ္တံ့၊ ဤရေကို ငါတို့အား ပေးကုန်လော့ ဟု ဆိုကုန်၏။ ကပိလဝတ်ပြည်သားတို့သည် ဤသို့ ဆိုကုန်၏။ သင်တို့သည် ကျီတို့ကိုပြည့်စေ၍ တည်ကုန်သည်ရှိသော် ငါတို့သည် ရွှေ ငွေ နီလာ ပတ္တမြား သလွဲမည်း အသပြာတို့ကိုယူ၍ တောင်းပခြုပ်စသည် လက်စွဲကုန်လျက် သင်တို့အိမ်တံခါးသို့ သွားအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ငါတို့ကောက်သည်လည်း ရေတစ်ကြိမ်သွင်းသဖြင့်လျှင် အောင်လတ္တံ့၊ ဤရေကို ငါတို့အားသာလျှင် ပေးကုန်လော့ ဟု ဆိုကုန်၏။ ငါတို့သည် မပေးကုန်အံ့။ ငါတို့သည် မပေးကုန်အံ့ဟု ဆို၍ ခိုက်ရန်ကိုပွားစေသဖြင့် တစ်ယောက်သောသူသည် ထ၍ တစ်ယောက်သောသူကို ပုတ်ခတ်၏။ ထိုသူသည်လည်း တစ်ယောက်သောသူကို ပုတ်ခတ်၏။ ဤသို့ အချင်းချင်း ပုတ်ခတ်ကုန်သဖြင့် မင်းမျိုးတို့ ဇာတ်အနွယ်ကို ထိခိုက်၍ တိုက်ခိုက်၍ ခိုက်ရန်ကို ဖြစ်စေကုန်၏။
ကောလိယပြည် လယ်လုပ်သားတို့သည် ဤသို့ ဆိုကုန်၏။ သင်တို့သည် ကပိလဝတ်မြို့၌နေကုန်သော သာကီဝင်မင်းသားတို့ကိုယူ၍ ကြုံးဝါးကြကုန်၏။ အကြင် ကပိလဝတ်မြို့နေ သာကီဝင်မင်းသားတို့သည် ခွေး၊ မြေခွေး အစရှိသည်တို့ကဲ့သို့ မိမိတို့၏နှမတို့နှင့်တကွ ပေါင်းဖော်ကြကုန်၏။ ထိုသာကီဝင်မင်းသားတို့၏ ဆင်၊ မြင်း အစရှိသည်တို့သည်လည်းကောင်း၊ ဗိုလ်ပါ လက်နက်တို့သည်လည်းကောင်း ငါတို့အား အဘယ်ပြုကုန်လတ္တံ့နည်းဟု ဆိုကုန်၏။ ကပိလဝတ်ပြည် လယ်လုပ်သားတို့သည် ဤသို့ ဆိုကုန်၏။ သင်တို့သည် ယခုအခါ၌ အနူမျိုးဖြစ်ကုန်သော မင်းသားတို့ကိုယူ၍ ကြုံးဝါးကြကုန်၏။ အကြင် ကောလိယမင်းသားတို့သည် နှင်ထုတ်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ကိုးကွယ်ရာမရှိကုန်သဖြင့် တိရစ္ဆာန်ကဲ့သို့ ကလောပင်အောက်၌ နေရကုန်၏။ ထိုကောလိယမင်းတို့၏ ဆင်၊ မြင်း အစရှိသည်တို့သည်လည်းကောင်း၊ ဗိုလ်ပါ လက်နက်သည်လည်းကောင်း ငါတို့အား အဘယ်ပြုကုန်အံ့ည်း ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုနှစ်ဦးသော လယ်လုပ်သားတို့သည် သွားကုန်၍ ထိုအမှု၌ယှဉ်သော အမတ်တို့အား လျှောက်ကုန်၏။ ထိုအမတ်တို့သည် မင်းမျိုးတို့အား ကြားလျှောက်ကုန်၏။ ထို့နောင်မှ သာကီဝင်မင်းသားတို့သည် နှမနှင့် ပေါင်းဖော်သောသူတို့၏ အစွမ်းကိုလည်းကောင်း၊ ခွန်အားကိုလည်းကောင်း ပြကုန်အံ့ဟု စစ်ထိုးအံ့သော အစီအရင်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ထွက်ကြကုန်၏။ ကောလိယမင်းတို့သည်လည်း ကလောပင်အောက်၌ နေကုန်သောသူတို့၏ အစွမ်းကိုလည်းကောင်း၊ ခွန်အားကို လည်းကောင်း ပြကုန်အံ့ဟု စစ်ထိုးအံ့သော အစီအရင်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ထွက်ကြကုန်၏။
မှာထားချက်
တစ်ပါးကုန်သော ဆရာတို့သည်ကား သာကီဝင်မင်း, ကောလိယမင်းတို့၏ ကျွန်မတို့သည် ရေခပ်အံ့သောငှာ မြစ်သို့သွား၍ ခေါင်းခုတို့ကို မြေ၌ချထား၍ ချမ်းသာသောစကားဖြင့် နေကုန်သည်ရှိသော် တစ်ယောက်သောမိန်းမ၏ ခေါင်းခုကို တစ်ယောက်သောမိန်းမသည် မိမိခေါင်းခုအမှတ်ဖြင့် ယူမိ၏။ ထိုခေါင်းခုကိုမှီ၍ ငါ့ခေါင်းခု သင့်ခေါင်းခုဟုငြင်းခုံ၍ ခိုက်ရန်ဖြစ်ကြသည်ရှိသော် အစဉ်သဖြင့် ထိုနှစ်ပြည်၌နေကုန်သော ကျွန်အမှုလုပ်တို့သည်လည်းကောင်း၊ ရွာစားတို့သည်လည်းကောင်း၊ အမတ်တို့သည်လည်းကောင်း၊ အိမ်ရှေ့မင်းတို့သည်လည်းကောင်း၊ ဤသို့ အလုံးစုံသောသူတို့သည် စစ်ထိုးအံ့သော အစီအရင်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ထွက်ကြကုန်၏ဟု ဆိုကုန်၏။ ဤနောက်နည်းထက် ရှေးနည်းသာလျှင် များစွာကုန်သော မဟာအဋ္ဌကထာတို့၌ လာ၏။ သင့်လည်းသင့်၏။ ထို့ကြောင့် ထိုရှေးနည်းကိုသာလျှင် ယူအပ်၏။
ထိုသာကီဝင်မင်း, ကောလိယမင်းတို့သည် ညချမ်းအခါ၌ စစ်ထိုးအံ့သော အစီအရင်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ထွက်ကြကုန်၏။
မြတ်စွာဘုရား ငြိမ်းစေခြင်း
ထိုအခါ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသခင်သည် သာဝတ္ထိပြည်၌ နေတော်မူလျက် မိုးသောက်ထသောအခါ၌ သတ္တလောကကို ကြည့်တော်မူလတ်သော် ဤသို့ စစ်ထိုးအံ့သော အစီအရင်ရှိသည်ဖြစ်၍ ထွက်ကုန်သော ဤသာကီဝင်မင်းတို့ကို မြင်တော်မူ၏။ မြင်တော်မူပြီးလျှင် ငါကြွသွားတော်မူသည်ရှိသော် ဤခိုက်ရန်သည် ငြိမ်းလတ္တံ့လော၊ မငြိမ်းလတ္တံ့လောဟု စုံစမ်းဆင်ခြင်တော်မူသည်ရှိသော် ငါသည်လျှင် ထိုအရပ်သို့သွား၍ ထိုခိုက်ရန်ကို ငြိမ်းစေသောငှာ ဇာတ်သုံးဇာတ်တို့ကို ဟောအံ့၊ ထိုသို့ဟောသောကြောင့် ခိုက်ရန်သည် ငြိမ်းလတ္တံ့၊ ထိုသို့ ငြိမ်းသောအခါ ညီညွတ်ခြင်းကို ပြအံ့သောငှာ နှစ်ဇာတ်တို့ကိုဟော၍ အတ္တဒဏ္ဍသုတ်ကို ဟောအံ့၊ ဓမ္မဒေသနာကို ကြားနာရ၍ နှစ်ပြည်သားတို့သည် နှစ်ရာ့ငါးဆယ်, နှစ်ရာ့ငါးဆယ်စီသော မင်းသားတို့ကို ပေးကုန်လတ္တံ့၊ ငါသည် ထိုငါးရာသော မင်းသားတို့ကို ရဟန်းပြုအံ့၊ များစွာသော အစည်းအဝေးသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆုံးဖြတ်ခြင်းကို ပြုတော်မူ၍ နံနက်ကလျှင် ကိုယ်လက်သုတ်သင်ခြင်းကို ပြုတော်မူပြီးလျှင် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ဆွမ်းခံကြွတော်မူ၍ ဆွမ်းခံရွာမှ ဖဲခဲ့ပြီးသည်ရှိသော် ညချမ်းအခါ ဂန္ဓကုဋိတိုက်မှ ထွက်တော်မူခဲ့၍ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူအား ကြားတော်မမူဘဲ ကိုယ်တော်တိုင်သာလျှင် သပိတ်သင်္ကန်းတော်ကိုယူ၍ နှစ်ဦးသောစစ်သည်တို့၏ အကြားဖြစ်သော ကောင်းကင်၌ ထက်ဝယ်ဖွဲ့ခွေ နေတော်မူလျှင် နှစ်ဦးသော စစ်သည်တို့အား ထိတ်လန့်စိမ့်သောငှာ နေ့အခါ၌ အမိုက်တိုက်ပြုအံ့သောငှာ ဆံတော်မှ ညိုသောရောင်ခြည်တော်ကို လွှတ်တော်မူလျက် နေတော်မူ၏။
ထိုအခါ ထိတ်လန့်သော စိတ်ရှိကုန်သော ထိုနှစ်ဦးသော စစ်သည်တို့အား ကိုယ်တော်ကိုပြလျက် ခြောက်ပါးသောအဆင်းရှိသော ဘုရားရောင်ခြည်တော်တို့ကို လွှတ်တော်မူ၏။ ကပိလဝတ် ပြည်သားတို့သည်လည်း မြတ်စွာဘုရားကို မြင်ကုန်လျှင် ငါတို့အမျိုးမြတ်ဖြစ်သော မြတ်စွာဘုရားသည် ကြွတော်မူလာ၏။ ထိုမြတ်စွာဘုရားသည် ငါတို့ကို ခိုက်ရန်ပြုသောအဖြစ်ကို မြင်တော်မူလေသလော ဟု ကြံ၍ စင်စစ်သော်ကား မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူသည်ရှိသော် ငါတို့သည် သူတစ်ပါးတို့၌ လက်နက်ဖြင့် တိုက်ခိုက်အံ့သောငှာ မတတ်ကောင်း၊ ကောလိယပြည်သားတို့သည် ငါတို့ကို သတ်မူလည်း သတ်ပစေကုန်၊ နှောင်ဖွဲ့မှုလည်း နှောင်ဖွဲ့ပစေကုန်ဟု လက်နက်တို့ကို စွန့်ကုန်၏။ ကောလိယ ပြည်သားတို့သည်လည်း ထို့အတူလျှင် ပြုကုန်၏။
ထိုအခါ သဗ္ဗညူဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်မှ သက်တော်မူ၍ မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော သဲစု၌ခင်းအပ်သော မြတ်သော ဘုရားနေရာ၌ နှိုင်းယှဉ်စရာ ဥပမာမရှိသော ဘုရားအသရေတော်ဖြင့် တင့်တယ်လျက် နေတော်မူ၏။ ထိုနှစ်ဦးသော မင်းတို့သည်လည်း သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးလျက် နေကုန်၏။ ထိုသို့နေကုန်သောအခါ ထိုနှစ်ဦးသောမင်းတို့ကို သဗ္ဗညူဘုရားသခင်သည် သိတော်မူလျက်လျှင် မြတ်သောမင်းမျိုးတို့ အဘယ်ကြောင့် သင်မင်းမြတ်တို့သည် လာကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား မြစ်ကိုရှုအံ့သောငှာ မလာပါကုန်၊ မြစ်၌ ကစားအံ့သောငှာလည်း မလာပါကုန်၊ စင်စစ်သော်ကား ဤအရပ်၌ စစ်ထိုးခြင်းကို ဖြစ်စေလိုသောကြောင့် လာပါကုန်၏ဟု ကြားလျှောက်ကြကုန်၏။ “မြတ်သောမင်းမျိုးတို့... သင်တို့သည် အဘယ်ကိုမှီ၍ ခိုက်ရန်ဖြစ်ကြကုန်သနည်း” ဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား ရေကိုအမှီပြု၍ ဖြစ်ပါကုန်၏ဟု လျှောက်ကြကုန်၏။ မြတ်သောမင်းမျိုးတို့... ရေသည် အဘယ်မျှ အဖိုးထိုက်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား... ရေသည် နည်းသောအဖိုးကို ထိုက်ပါ၏ဟု လျှောက်ကုန်၏။ မြတ်သောမင်းမျိုးတို့... မြေသည်ကား အဖိုး အဘယ်မျှထိုက်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား... မြေသည် အဖိုးအတိုင်းမသိ ထိုက်ပါဟု လျှောက်ကုန်၏။ မြတ်သော မင်းမျိုးတို့... မင်းတို့သည် အဖိုးအဘယ်မျှ ထိုက်ကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား... မင်းတို့မည်သည်ကား အဖိုးအတိုင်းမသိ ထိုက်ကုန်၏ဟု လျှောက်ကုန်၏။ မြတ်သောမင်းမျိုးတို့... အဘယ့်ကြောင့် အဖိုးမထိုက်သောရေကို အမှီပြု၍ အဖိုးများစွာထိုက်သော မင်းတို့ကို ဖျက်ဆီးကုန်ဘိသနည်း၊ ခိုက်ရန်ပြုခြင်း၌ စိတ်ချမ်းသာခြင်းမည်သည် မရှိ၊ မြတ်သောမင်းမျိုးတို့... ထိုစကားသည် မှန်၏။ ခိုက်ရန်ပြုခြင်း၏ အစွမ်းအားဖြင့် တစ်ယောက်သော ကြိုပင်စောင့်နတ်သည် ဝံနှင့်တကွ ရန်ငြိုးဖွဲ့၍ အလုံးစုံသော ဤကမ္ဘာလုံးလည်း ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်သည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဖန္ဒနဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ (ဤဖန္ဒနဇာတ်ကိုကား တေရသကနိပါတ်၌ ဟောတော်မူ၏။ )
ထို့နောင်မှ မြတ်သောမင်းမျိုးတို့ သူတစ်ပါးစကားကို ယုံကြည်လိုက်နာခြင်းမည်သည် မဖြစ်ရာ။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ သူတစ်ပါးစကားကို ယုံကြည်လိုက်နာသည်ဖြစ်၍ ယုန်ငယ်တစ်ကောင်၏ စကားကြောင့် ယူဇနာသုံးထောင် အပြောကျယ်သော ဟိမဝန္တာတော၌ အခြေလေးချောင်းရှိသော သားအပေါင်းတို့သည် မဟာသမုဒ္ဒရာသို့ချည်း ပြေးဆင်း၍ ဝင်ရကုန်၏။ ထို့ကြောင့် သူတစ်ပါးစကားကို လိုက်နာသည် မဖြစ်ရာဟု မိန့်တော်မူ၍ ဒုဒ္ဒရဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ (ဤ ဒုဒ္ဒရဇာတ်ကိုကား စတုက္ကနိပါတ်၌ ဟောတော်မူ၏။ )
ထို့နောင်မှ မြတ်သောမင်းမျိုးတို့... ရံခါ အားနည်းသော သူသည်လည်း အားကြီးသောသူ၏ အကျိုးမဲ့ကို ပြုနိုင်၏။ ထိုစကားသည်မှန်၏။ နှံစုတ်ငှက်ငယ်စင်လျက် ဆင်ပြောင်ကြီးကို သတ်နိုင်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ လဋုကိက ဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ (ဤလဋုကိကဇာတ်ကိုကား ပဉ္စကနိပါတ်၌ ဟောတော်မူ၏။ )
ဤသို့လျှင် ခိုက်ရန်ငြိမ်းစိမ့်သောငှာ သုံးဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၍ ထိုမှတစ်ပါး သင့်တင့်ညီညွတ်ခြင်းကို ပြအံ့သောငှာ နှစ်ဇာတ်ကိုဟောတော်မူ၏။ မြတ်သောမင်းမျိုးတို့... ထိုစကားသည် မှန်၏။ သင့်တင့် ညီညွတ်ကုန်သောသူတို့အား တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် အပေါက်အကြားမည်သည်ကို မြင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ဟု မိန့်တော်မူ၍ ရုက္ခဓမ္မဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ (ဤရုက္ခဓမ္မဇာတ်ကိုကား ဧကကနိပါတ်၌ ဟောတော်မူ၏။ )
ထိုမှတစ်ပါးလည်း မြတ်သောမင်းမျိုးတို့... သင့်တင့်ညီညွတ်သောသူတို့အား တစ်စုံ တစ်ယောက်သောသူသည် ကွဲပြားသည်ကို မြင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ အကြင်အခါ၌ကား အချင်းချင်း ငြင်းခုံခြင်း ခိုက်ရန်ကို ပြုကုန်၏။ ထိုအခါ၌ ထိုငုံးတို့ကို တစ်ယောက်သောမုဆိုးသည် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေပြီးလျှင် ယူ၍သွားလေ၏။ ခိုက်ရန်ပြုခြင်း၌ ချမ်းသာခြင်းမည်သည် မရှိဟု မိန့်တော်မူ၍ ဝဋ္ဋကဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ (ဤဝဋ္ဋကဇာတ်ကို သမ္မာဒမာနဇာတ် ဟူသောအမည်ဖြင့် ဧကကနိပါတ်၌ ဟောတော်မူ၏။ )
ရဟန်းငါးရာရ
ဤသို့လျှင် ငါးဇာတ်တို့ကို ဟောတော်မူပြီး၍အဆုံး၌ အတ္တဒဏ္ဍသုတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ ထိုအခါ သာကီဝင်မင်းတို့သည် ကြည်ညိုကုန်သည်ဖြစ်၍ မြတ်စွာဘုရားသည် အကယ်၍ ကြွတော်မမူလာသည်ဖြစ်အံ့၊ ငါတို့သည် အချင်းချင်းသတ်၍ သွေးချောင်းစီးသည်ကို ဖြစ်စေကုန်လတ္တံ့၊ ဘုရားသခင်ကိုမှီ၍ ငါတို့သည် အသက်ကိုရအပ်၏။ ဘုရားသခင်သည် အိမ်ရာထောင်သော လူ၏ဘောင်၌ အကယ်၍ နေတော်မူအံ့၊ ကျွန်းငယ်နှစ်ထောင် အရံရှိသော ကျွန်းကြီးလေးကျွန်း၌ဖြစ်သော မင်းစည်းစိမ်သည် လက်တော်သို့ ရောက်သည်ဖြစ်ရာ၏။ စင်စစ်သော်ကား ထိုမြတ်စွာဘုရားအား တစ်ထောင်အလွန်ရှိကုန်သော သားတို့သည် ဖြစ်ကုန်ရာ၏။ ထိုကျွန်းကြီးလေးကျွန်းကို အစိုးရသောကြောင့် မင်းအပေါင်း အခြံအရံရှိသည်ဖြစ်၍လျှင် သွားရာ၏။ မြတ်ဘုရားသည် ထိုသဘောရှိသော စကြာမင်းစည်းစိမ်ကိုစွန့်၍ တောထွက်တော်မူသဖြင့် သဗ္ဗညူဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူ၏။ ယခုခါ၌လည်း မင်းမျိုးအပေါင်း အခြံအရံရှိသည်ဖြစ်၍လျှင် ကြွတော်မူစသတည်း ဟု နှစ်ပြည်ထောင်သားတို့ နှစ်ရာ့ငါးဆယ် နှစ်ရာ့ငါးဆယ်စီသော မင်းသားတို့ကို လှူကြကုန်၏။
သဗ္ဗညူ ဘုရားသခင်သည် ထိုငါးရာသော မင်းသားတို့ကို ရဟန်းပြုတော်မူ၍ မဟာဝုန်သို့ ကြွတော်မူ၏။ မိုးသောက်သောနေ့မှစ၍ ထိုငါးရာသော သာကီဝင်မင်းသား ရဟန်းတို့ဖြင့်ခြံရံလျက် ရံခါ ကပိလဝတ် ပြည်တော်၌၊ ရံခါ ကောလိယပြည်တော်၌၊ ဤသို့ နှစ်ပြည်တို့၌ ဆွမ်းခံကြွတော်မူ၏။ နှစ်ပြည်ထောင်သားတို့သည် ကြီးစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုကြကုန်၏။ အလွန် ရိုသေလေးမြတ်ကြသည်ဖြစ်၍ မိမိတို့အလိုအားဖြင့် ရဟန်းပြုကြသည် မဟုတ်ကုန်သော ထိုငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့အား မမွေ့လျော်ခြင်းတို့သည်ဖြစ်၏။ မယားဟောင်းတို့သည် ထိုရဟန်းတို့အား မမွေ့လျော်ခြင်း ဖြစ်စိမ့်သောငှာ ထိုထိုသို့သောအကြောင်းကို ပြောဆို၍ သတင်းစကား စေလိုက်ကြကုန်၏။ ထိုရဟန်းတို့သည် လွန်စွာ ငြီးငွေ့ကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဆင်ခြင်တော်မူလတ်သော် ထိုငါးရာသော သာကီဝင်မင်းသား ရဟန်းတို့ မမွေ့လျော်သောအဖြစ်ကို သိတော်မူ၍ ဤရဟန်းတို့သည် ငါကဲ့သို့သော ဘုရားသဗ္ဗညူနှင့် အတူတကွနေကုန်လျက် ငြီးငွေ့ကုန်ဘိ၏။ ထိုရဟန်းတို့အား အဘယ်သို့သော တရားစကားသည် သင့်လျော်ပါအံ့နည်း၊ လျောက်ပတ်ပါအံ့နည်းဟု စုံစမ်းဆင်ခြင်တော်မူလတ်သော် ကုဏာလဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို မြင်တော်မူ၏။ ထိုအခါ ဘုရားသခင်အား ဤသို့သောအကြံသည် ဖြစ်တော်မူ၏။ ငါသည် ဤငါးရာသော ရဟန်းတို့ကို ဟိမဝန္တာသို့ ဆောင်ယူ၍ ကုဏာလဇာတ် ဓမ္မဒေသနာဖြင့် ထိုရဟန်းတို့အား မိန်းမတို့၏ အပြစ်ကို ပြသဖြင့် မမွေ့လျော်ခြင်းကိုဖျောက်၍ သောတာပတ္တိဖိုလ်ကို ပေးအံ့ဟု အကြံဖြစ်တော်မူ၏။ အကြံဖြစ်တော်မူပြီး၍ ထိုဘုရားသခင်သည် နံနက်အခါ၌ သင်းပိုင်ကို ပြင်ဝတ်တော်မူပြီးလျှင် သပိတ်သင်္ကန်းကို ယူတော်မူ၍ ကပိလဝတ်ပြည်သို့ ဆွမ်းခံကြွတော်မူ၍ ဆါမ်းဘုဉ်းပေးပြီးသော် ဆွမ်းခံရွာမှ ဖဲခဲ့ပြီးသော် ဆွမ်းဘုဉ်းပေးသောကာလ (နံနက်ချိန်) ၌လျှင် ငါးရာကုန်သော ထိုရဟန်းတို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့... သင်တို့သည် မွေ့လျော်ဖွယ်သော ဟိမဝန္တာအရပ်ကို မြင်ဖူးကုန်၏လော ဟု မေးတော်မူ၏။
ဟိမဝန္တာသို့ ကြွခြင်း
အရှင်ဘုရား... ထိုဟိမဝန္တာကို အကျွန်ုပ်တို့ မမြင်ဖူးပါကုန်ဟု နားတော် လျှောက်ကုန်၏။ ဟိမဝန္တာ၌ လှည့်လည်ခြင်းကို လှည့်လည်ကုန်အံ့လောဟု မေးတော်မူလတ်သော် အရှင်ဘုရား... ဘုန်းတန်ခိုးမရှိကုန်သော အကျွန်ုပ်တို့သည် အသို့လျှင် သွားနိုင်ကုန်အံ့နည်းဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။ အကယ်၍ သင်တို့ကို တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် ခေါ်၍ သွားငြားအံ့၊ လိုက်ကြကုန်အံ့လောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား... လိုက်ပါကုန်အံ့ဟု နားတော်လျောက်ကြကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ထိုအလုံးစုံသော ရဟန်းငါးရာတို့ကိုလည်း ကိုယ်တော်မြတ် တန်ခိုးတော်ဖြင့် ဆောင်ယူ၍ ကောင်းကင်သို့တက်၍ ဟိမဝန္တာသို့သွား၍ ကောင်းကင်ပြင်၌ ရပ်တော်မူလျက်လျှင် မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော ဟိမဝန္တာအရပ်၌ ရွှေတောင်၊ ငွေတောင်၊ မြတောင်၊ ဟင်္သာပြဒါးတောင်၊ မျက်စဉ်းတောင်ထ ဖလ်တောင်၊ တောင်လျဉ်တောင်ဝှမ်း၊ ဤသို့ အထူးထူး အပြားပြားရှိသော တောင်တို့ကိုလည်းကောင်း, ဂင်္ဂါ ယမုနာ အစိရဝတီ မဟီ သရဘူဟူကုန်သော မြစ်ကြီးငါးစင်းတို့ကိုလည်းကောင်း, ကဏ္ဏမုဏ္ဍအိုင် ရထကာရအိုင် သီဟပပါတအိုင် ဆဒ္ဒန္တအိုင် တိယင်္ဂလအိုင် အနဝတတ်အိုင် ကုဏာလအိုင်ဟူသော အိုင်ကြီးခုနစ်အိုင်တို့ကိုလည်းကောင်း ပြတော်မူ၏။ ဟိမဝန္တာမည်သည်ကား ကြီးကျယ်စွာ၏။ ယူဇနာငါးရာ အစောက်မြင့်၏။ ယူဇနာသုံးထောင် အပြောကျယ်၏။ ထိုဟိမဝန္တာ၏ မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော ဤတစ်စိတ်သောအရပ်ကို ကိုယ်တော်၏ အာနုဘော်ဖြင့် ပြတော်မူ၏။
ထိုဟိမဝန္တာ၌ ပြုအပ်သော နေခြင်းရှိကုန်သော ခြင်္သေ့မျိုး ကျားမျိုး ဆင်မျိုး အစရှိကုန်သော အခြေလေးချောင်းရှိသော သားတို့ကိုလည်း တစ်စိတ်အားဖြင့် ပြတော်မူ၏။ ထိုဟိမဝန္တာ၌ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော အရံအစရှိသည်တို့ကိုလည်းကောင်း, အပွင့်အသီးကို ဆောင်ကုန်သော သစ်ပင်တို့ကိုလည်းကောင်း၊ အထူးထူး အပြားပြားရှိကုန်သော ငှက်အပေါင်းတို့ကိုလည်းကောင်း ရေပန်း ကြည်းပန်းတို့ကိုလည်းကောင်း ဟိမဝန္တာတောင်၏ အရှေ့နံပါး၌ ရွှေအပြင်ကိုလည်းကောင်း အနောက်နံပါး၌ ဟင်္သာပြဒါး အပြင်ကိုလည်းကောင်း ပြတော်မူ၏။ ဤသို့သဘောရှိကုန်သော မွေ့လျော်ဖွယ်တို့ကို မြင်ရသောအခါမှစ၍ ထိုငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့အား မယားဟောင်းတို့၌ အားကြီးစွာသော တပ်ခြင်းရာဂကို ပယ်အပ်ကုန်၏။
ဥဩငှက်မင်း
ထိုအခါ သဗ္ဗညူ ဘုရားသခင်သည် ထိုငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့ကိုယူ၍ ကောင်းကင်မှ သက်တော်မူပြီးလျှင် ဟိမဝန္တာ အနောက်နံပါး၌ ယူဇနာခြောက်ဆယ်ရှိသော မြင်းသီလာ ကျောက်ဖျာအပြင်၌ ခုနှစ်ယူဇနာရှိသော တစ်ကမ္ဘာလုံးတည်သော အင်ကြင်းပင်အောက်၌ သုံးယူဇနာရှိသော မြင်းသီလာ ကျောက်ဖျာအပြင်၌ ထိုငါးရာသော ရဟန်းအပေါင်းခြံရံလျက် ခြောက်ပါးသော အဆင်းရှိသော ဘုရား၏ ရောင်ခြည်တော်တို့ကို လွှတ်တော်မူလျက် သမုဒ္ဒရာအဝှမ်းကို ချောက်ချားစေ၍ ထွန်းပသော နေလုလင်ကဲ့သို့ နေတော်မူ၍ သာယာစွာသော အသံတော်ကို မြွက်တော်မူလျက် ထိုရဟန်းတို့ကို ခေါ်တော်မူ၏။ ရဟန်းတို့... ဤဟိမဝန္တာအရပ်၌ သင်တို့မမြင်ဖူးသည်ကို မေးကြကုန်လော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။
ထိုခဏ၌ ဆန်းကြယ်သော ဥဩမ နှစ်ကောင်တို့သည် လှံတံကို အစွန်းနှစ်ဖက်တို့၌ နှုတ်သီးဖြင့်ကိုက်ယူလျက် အလယ်၌ မိမိတို့လင်ဖြစ်သော ဥဩမင်းကိုနေစေ၍ ဆန်းကြယ်ကုန်သော ဥဩတို့ကို ရှေ့ကရှစ်ကောင်၊ နောက်က ရှစ်ကောင်၊ လက်ဝဲက ရှစ်ကောင်၊ လက်ယာက ရှစ်ကောင်၊ အောက်က ရှစ်ကောင်၊ အထက်က ရှစ်ကောင်၊ အရိပ်ပြု၍ ဤသို့ဆန်းကြယ်သော ဥဩမင်းကိုခြံရံလျက် ကောင်းကင်ဖြင့် လာလတ်ကုန်၏။
ထိုရဟန်းတို့သည် ထိုငှက်အပေါင်းကိုမြင်၍ ဘုရားသခင်ကို မေးလျှောက်ကြကုန်၏။ အရှင်ဘုရား ဤငှက်တို့ကား အဘယ်မည်သော ငှက်တို့နည်းဟု မေးလျှောက်ကြကုန်၏။ ရဟန်းတို့... ဤငှက်အပေါင်းတို့သည် ငါဘုရား၏ အနွယ်တည်း၊ ငါသည် ထားအပ်သော အစဉ်အဆက်တည်း၊ ငါ့ကို ရှေးဦးစွာ ရှေး၌ ဤသို့ လုပ်ကျွေးဖူးကုန်၏။ ထိုအခါ၌ ဤငှက်အပေါင်းသည် အလွန်များ၏။ သုံးထောင့်ငါးရာသော ငှက်မတို့သည် ငါ့ကို လုပ်ကျွေးကုန်၏။ အစဉ်သဖြင့် ဆုတ်ယုတ်၍ ယခုအခါ၌ ဤမျှသာလျှင် ဖြစ်၏ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား ဤသို့သဘောရှိသော တောအုပ်၌ ထိုငှက်မတို့သည် အရှင်ဘုရားတို့ကို အသို့လုပ်ကျွေးကြကုန်သနည်းဟု မေးလျှောက်ကြကုန်၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ထိုအခါ ထိုရဟန်းတို့အား သဗ္ဗညူ ဘုရားသခင်သည် ရဟန်းတို့... ထိုတပြီးကား နာကြကုန်လော့ဟု သတိကို ဖြစ်စေတော်မူ၍ လွန်လေပြီးသောအကြောင်းကို ထုတ်ဆောင်၍ ပြတော်မူလိုရကား
ဧဝ မက္ခာယတိ၊ ဧဝ မနုသူယတိ... အစရှိသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
ဟိမဝန္တ သားကောင်များ
ထိုဂါထာတို့၏ အနက်ကား-
ဘောန္တော၊ အို ရဟန်းအပေါင်းတို့။ ခလု၊ စင်စစ်သဖြင့်။ သဗ္ဗော သဓဓရဏိဓရေ၊ အလုံးစုံသော ဆေးကို ဆောင်သော မြေနှင့်ပြည့်စုံသော။ အနေကပုပ္ဖမာလျဝိတတေ၊ မြားစွာသော အသီးအလို့ငှာ ပွင့်သောပန်း, ပန်စရာမရှိသော ပန်းတို့ဖြင့် ပြည့်စုံထသော။ ဂဇ၊ ဆင်။ ဂဝဇ၊ နွားနောက်။ မဟိံသ၊ ကျွဲ။ ရုရု၊ ဆတ်။ စာမရ၊ စာမရီမည်သောသား။ ပသဒ၊ ချေ။ ခဂ္ဂ၊ ကြံ့။ ဂေါကဏ္ဏ၊ စိုင်။ သီဟ၊ ခြင်္သေ့။ ဗျဂ္ဃ၊ ကျား။ ဒီပိ၊ ကျားသစ်။ အစ္ဆ၊ ဝံ။ ကောက၊ သစ်ကြုတ်။ တရစ္ဆ၊ အောင်း။ ဥဒ္ဒါရ၊ ဖျံ။ ကဒလီမိဂ၊ ဝံပိုင့်။ ဗိဠာရ၊ ကြောင်။ သသ၊ ယုန်။ ကဏ္ဏိကာနုစရိတေ၊ ဒရယ်တို့၏ ကျင်လည်ရာလည်း ဖြစ်ထသော။ အာကိဏ္ဏ နေလ မဏ္ဍလ မဟာဝရာဟ နာဂကုလ ကရေဏု သင်္ဃာဓိဝုဋ္ဌေ၊ ပြည့်သော ဆင်ငယ်-ဆင်ကြီးအပေါင်း ဆယ်ပါးသော ဆင်မျိုးအပေါင်းတို့၏ နေရာလည်း ဖြစ်ထသော။
ဣဿမိဂ၊ ဝံ။ သာခမိဂ၊ မျောက်။ သရဘမိဂ၊ သမင်ဆီးဆောက်။ ဧဏီမိဂ၊ ဧဏီမည်သောသား။ ဝါတမိဂ၊ သမင်ပျံ။ ပသဒမိဂ၊ ချေ။ ပုရိသာလု၊ ဝါလဝါမည်သော ဘီလူး။ ကိံပုရိသ၊ ဒေဝကိန္နရာ, စန္ဒကိန္နရာ, ဒုမကိန္နရာ စသည်ပြားသော ကိန္နရာမျိုး။ ယက္ခ၊ ဘီလူး။ ရက္ခသနိသေဝိတေ၊ ရက္ခိုသ်ဘီလူးတို့၏ မှီဝဲရာလည်း ဖြစ်သသော။ အမဇ္ဇဝ မဉ္ဇရီ ဓရ ပဟဋ္ဌ ပုပ္ဖ ဖုသိတဂ္ဂါ နေကပါဒပ ဂဏဝိကတေ၊ ပန်းငုံ ပန်းတံတို့နှင့်ပြည့်စုံသော ထိသော အပွင့်အဖျားရှိသော များစွာသော ပန်းပင်အပေါင်းဖြင့် ဆန်းကြယ်ထသော။
ကုရရ၊ ဝန်လိုငှက်။ စကောရ၊ စင်ရော်။ ဝါရဏ၊ ငှက်ဆင်။ မယူရ၊ ဥဒေါင်း။ ပရဘတ၊ ဥဩ။ ဇီဝဇီဝက၊ ဇီဝဇိုးငှက်။ စေလာဝက၊ ထီးလိုင်ကာငှက်။ ဘိင်္ကာရ၊ ဘိင်္ကရာဇ်ငှက်။ ကရဝိကမတ္တ ဝိဟင်္ဂဂဏ သတသမ္ပဃုဋ္ဌေ၊ ယစ်ကုန်သော ကရဝိက်ငှက်အပေါင်းတို့၏ မပြတ်ကောင်းစွာ တွန်မြူရာလည်း ဖြစ်ထသော။
ဓာတ်သတ္တု ရတနာများ
အဉ္ဇန၊ မျက်စဉ်း။ မနောသိလာ၊ မြင်းသီလာ။ ဟရီတာလ၊ ဆေးဒန်း။ ဟိင်္ဂုလက၊ ဟင်္သာပြဒါး။ ဟေမ၊ ရွှေ။ ရဇတ၊ ငွေ။ ကနကာနေက ဓာတုသတဝိနဒ္ဓပဋိမဏ္ဍိတပ္ပဒေသေ၊ ရွှေဟူသော များစွာသောဓာတ်တို့ဖြင့် မပြတ် မြှေးယှက်အပ်သည်ဖြစ်၍ တန်ဆာဆင်အပ်သော အရပ်လည်းရှိထသော။ ဧဝရူပေ၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ ရမ္မေ၊ မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော။ ဝနသဏ္ဍေ၊ တောအုပ်၌။ အတိဝိယစိတ္တော၊ အထူးသဖြင့်ဆန်းကြယ်သော အဆင်းလည်းရှိထသော။ အတိဝိယစိတ္တပတ္တစ္ဆေဒနော၊ အလွန်အထူးသဖြင့် ဆန်းကြယ်သော အတောင်ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော။ ကုနာလော နာမ၊ ကုဏာလအမည်ရှိသော။ သကုဏော၊ ငှက်မင်းသည်။ ပဋိဝသတိ၊ နေ၏။ သော ဝနသဏ္ဍော၊ ထိုကုဏာလငှက်မင်း နေရာတောအုပ်ကို။ ဧဝံ၊ ဤဆိုအပ်ခဲ့ပြီးသော အခြင်းအရာဖြင့်။ အက်ခာယတိ၊ ဆိုအပ်၏။ ဧဝံ၊ ဤဆိုအပ်ခဲ့ပြီးသော အခြင်းအရာဖြင့်။ အနုသူယတိ၊ ကြားအပ်၏။
ဘောန္တော၊ အို ရဟန်းအပေါင်းတို့။ ခလု-ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ကုဏာလဿ၊ ကုဏာလအမည်ရှိသော။ တဿေဝ သကုဏဿ၊ ထိုဥဩငှက်မင်း၏လျှင်။ ပါရိစာရိကာ၊ အလုပ် အကျွေး ဖြစ်ကုန်သော။ ဒိဇကညာယော၊ ငှက်မဖြစ်ကုန်သော။ အဍ္ဎုဍ္ဎာနိ ဣတ္ထိသဟဿာနိ၊ သုံးထောင့်ငါးရာကုန်သော ဥဩမတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။
ဘောန္တော၊ အို ရဟန်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ခလု-ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ဒွေ ဒိဇကညာယော၊ နှစ်ကောင်ကုန်သော ဥဩမတို့သည်။ ကဋ္ဌံ၊ လှံတံကို။ မုခေန၊ နှုတ်သီဖြင့်။ ဍံသိတွာ၊ ကိုက်၍။ ကုဏာလံ၊ ကုဏာလအမည်ရှိသော။ တံ သကုဏံ၊ ထိုဥဩငှက်မင်းကို။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ နီသီဒါပေတွာ၊ နေစေ၍။ ကုဏာလံ၊ ကုဏာလအမည်ရှိသော။ သကုဏံ၊ ထိုငှက်မင်းကို။ အဒ္ဓါနပရိယာယပထေ၊ အဓွန့်ရှည်သောခရီးကို သွားခြင်း၌။ ကိလမထော၊ ပင်ပန်းခြင်းသည်။ မာ ဥဗ္ဗာဟေတ္ထ၊ မဖြစ်စေသတည်း။ ဣတိ မနသိကတွာ၊ ဤသို့ နှလုံးပိုက်၍။ ဥဍ္ဍေန္တိ၊ ပျံသွားကုန်၏။
ပဉ္စသတာ၊ ငါးရာကုန်သော။ ဒိဇကညာယော၊ ငှက်မတို့သည်။ သစေ၊ အကယ်၍။ ကုဏာလော၊ ကုဏာလ အမည်ရှိသော။ အယံ သကုဏော၊ ဤငှက်မင်းသည်။ အာသနာ၊ နေရာမှ။ ပရိပတိဿတိ၊ လျှောကျသည်ဖြစ်အံ့။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ တံ၊ ထိုငှက်မင်းကို။ ပက္ခေဟိ၊ အတောင်တို့ဖြင့်။ ပဋိဂ္ဂဟေဿာမ၊ ခံကုန်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့ နှလုံးသွင်း၍။ ဟေဋ္ဌတော ဟေဋ္ဌတော၊ အောက်မှ အောက်မှ။ ဍေန္တိ၊ သွားကုန်၏။
ပဉ္စသတာ၊ ငါးရာကုန်သော။ ဒီဇယညာယော၊ ငှက်မတို့သည်။ ကုဏာလံ၊ ကုဏာလအမည်ရှိ။ နံ သကုဏံ၊ ထိုငှက်မင်းကို။ အာတပေါ၊ နေပူသည်။ မာ ပရိယာပေသိ၊ မပူစေသနည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့နှလုံးသွင်း၍။ ဥပရူပရိ၊ အဆင့်ဆင့်။ ဍေန္တိ၊ ပျံကုန်၏။
ပဉ္စသတာ၊ ငါးရာကုန်သော။ ဒိဇကညာယော၊ ငှက်မတို့သည်။ ကုဏာလံ၊ ကုဏာလ အမည်ရှိသော။ နံ သကုဏံ၊ ထိုငှက်မင်းကို။ သီတံ ဝါ၊ အချမ်းသည်လည်းကောင်း။ ဥဏှံ ဝါ၊ အပူသည်လည်းကောင်း။ တိဏံ ဝါ၊ မြက်သည်လည်းကောင်း။ ရဇော ဝါ၊ မြူသည်လည်းကောင်း။ ဝါတော ဝါ၊ လေသည်လည်းကောင်း။ ဥဿာဝေါ ဝါ၊ ဆီးနှင်းသည်လည်းကောင်း။ မာ ဥပပ္ဖုသိ၊ မထိစေသတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့နှလုံးသွင်း၍။ ဥဘတော ပဿေန၊ နံပါးနှစ်ဖက်ဖြင့်။ ဍေန္တိ၊ ပျံသွားကုန်၏။
ပဉ္စသတာ၊ ငါးရာကုန်သော။ ဒီဇကညာယော၊ ငှက်မတို့သည်။ ကုဏာလံ၊ ကုဏာလအမည်ရှိသော။ နံ သကုဏံ၊ ထိုငှက်မင်းကို။ ဂေါပါလကာ ဝါ၊ နွားကျောင်းသားတို့သည်လည်းကောင်း။ ပသုပါလကာ ဝါ၊ ဆိတ်ကျောင်းသားတို့သည်လည်းကောင်း။ တိဏဘာရကာ ဝါ၊ မြက်ရိတ်သော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ ကဋ္ဌဟာရကာ ဝါ၊ ထင်းခွေသော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ ဝနကမ္မိကာ ဝါ၊ တောကို လုပ်သောသူတို့သည်လည်းကောင်း။ ကဋ္ဌေန ဝါ၊ သစ်သားဖြင့်လည်းကောင်း။ ကဌလေန ဝါ၊ အိုးခြမ်းကွဲဖြင့်လည်းကောင်း။ ပါဏိနာ ဝါ၊ လက်ဖြင့်လည်းကောင်း။ လေဍ္ဍုနာ ဝါ၊ ခဲဖြင့်လည်းကောင်း။ ဒဏ္ဍေန ဝါ၊ တုတ်လှံတံဖြင့်လည်းကောင်း။ သတ္တေန ဝါ၊ လက်နက်ဖြင့်လည်းကောင်း။ သက္ခရာဟိ ဝါ၊ ကျောက်စရစ်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ပဟာရံ၊ ပုတ်ခက်ခြင်းကို။ မာ အဒံသု၊ မပေးစေကုန်သတည်း။
ကုဏာလော၊ ကုဏာလအမည်ရှိသော။ အယံ သကုဏော၊ ဤငှက်မင်းသည်။ ဂစ္ဆေဟိ ဝါ၊ ချုံတို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ လတာဟိ ဝါ၊ နွယ်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ရုက္ခေဟိ ဝါ၊ သစ်ပင်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ သာခါဟိ ဝါ၊ သစ်ခက်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ထမ္ဘေဟိ ဝါ၊ တိုင်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ပါသာဏေဟိ ဝါ၊ ကျောက်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဗလဝန္တေဟိ၊ အားကြီးကုန်သော။ ပက္ခီဟိ၊ ငှက်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ မာ သင်္ဂမေသိ၊ မထိစေသတည်း။ ဣတိ၊ ဤသိုနှလုံးသွင်း၍။ ပုရော ပုရတော၊ ရှေ့မှ ရှေ့မှ။ ဍေန္တိ၊ ပျံသွားကုန်၏။
ပဉ္စသတာ၊ ငါးရာကုန်သော။ ဒိဇကညာယော၊ ငှက်မတို့သည်။ သဏှာဟိ၊ ပြေပြစ်ကုန်သော။ သခိလာဟိ၊ ချစ်ဖွယ်ရှိကုန်သော။ မဉ္ဇူဟိ၊ သာယာကုန်သော။ မဓုရာဟိ၊ ချိုသာကုန်သော။ ဝါစာဟိ၊ စကားတို့ဖြင့်။ သမုဒါစရန္တိယော၊ ပြောဟောကုန်လျက်။ ကုဏာလော၊ ကုဏာလ အမည်ရှိသော။ အယံ သကုဏောထ၊ ဤငှက်မင်းသည်။ အာသနေ၊ နေရာ၌။ မာပရိယုက္ကဏ္ဌိ၊ မငြီးငွေ့စေသတည်း။ ဣတိ၊ ဤသိုနှလုံးသွင်း၍။ ပစ္ဆတော ပစ္ဆတော၊ နောက်မှ နောက်မှ။ ဍေန္တိ၊ ပျံသွားကုန်၏။
ပဉ္စသတာ၊ ငါးရာကုန်သော။ ဒိဇကညာယော၊ ဥဩမတို့သည်။ ကုဏာလော၊ ကုဏာလ အမည်ရှိသော။ အယံ သကုဏော၊ ဤငှက်မင်းသည်။ ခုဒါယ၊ မွတ်သိပ်ခြင်းဖြင့်။ မာ ပရိကိလမိတ္ထ၊ မပင်ပန်းစေသတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့နှလုံးသွင်း၍။ ဒိသောဒိသံ၊ အရပ်ထက်ဝန်းကျင်။ အနေက ရုက္ခဝိဝိဓဝိကတိဖလံ၊ များစွာသောသစ်ပင်တို့မှ အထူးထူးသော သစ်သီးကို။ အာဟရန္တိယော၊ ဆောင်ယူကုန်၍။ ဍေန္တိ၊ ပျံသွားကုန်၏။
ဘောန္တော၊ အို ရဟန်းအပေါင်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ခလု-ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ တာ ဒိဇကညာယော၊ ထို ငှက်မတို့သည်။ ကုဏာလံ၊ ကုဏာလ အမည်ရှိသော။ တံ သကုဏံ၊ ထိုငှက်မင်းကို။ အာရာမေနေဝ၊ အရံတစ်ခုမှလျှင်။ အာရာမံ၊ အရံတစ်ခုသို့။ ဥယျာနေနေဝ၊ ဥယျာဉ်တစ်ခုမှလျှင်။ ဥယျာနံ၊ ဥယျာဉ်တစ်ခုသို့။ နဒီတိတ္ထေနေဝ၊ မြစ်ဆိပ်တစ်ခုမှလျှင်။ နဒီတိတ္ထံ၊ မြစ်ဆိပ်တစ်ခုသို့။ ပဗ္ဗတသိခရေနေဝ၊ ဧတောင်ထွဋ်တစ်ခုမှလျှင်။ ပဗ္ဗတသိခရံ၊ တောင်ထွဋ်တစ်ခုသို့။ အမ္ဗဝနေနေဝ၊ သရက်တော တစ်ခုမှလျှင်။ အမ္ဗဝနံ၊ သရက်တောတစ်ခုသို့။ ဇမ္ဗုဝနေနေဝ၊ သပြေတောတစ်ခုမှလျှင်။ ဇမ္ဗုဝနံ၊ သပြေတောတစ်ခုသို့။ လဗုဇဝနေနေဝ၊ တောင်ပိန္နဲတော တစ်ခုမှလျှင်။ လဗုဇဝနံ၊ တောင်ပိန္နဲတော တစ်ခုသို့။ နာဠိကေရသဉ္စာရိယေနေဝ၊ အုန်းတောတစ်ခုမှလျှင်။ နာဠိကေရသဉ္စာရိယံ၊ အုန်းတောတစ်ခုသို့။ ခိပ္ပမေဝ၊ လျင်စွာလျှင်။ ရတိတ္ထာယ၊ ကာမဂုဏ်၌ မွေ့လျော်စိမ့်သောငှာ။ အဘိသမ္ဘောန္တိ၊ ရောက်စေကုန်၏။
ဘော၊ အို... ရဟန်းအပေါင်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ခလု-ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ကုဏာလော၊ ကုဏာလအမည်ရှိသော။ သကုဏော၊ ငှက်မင်းသည်။ တာဟိ ဒိဇ ကညာဟိ၊ ထို သုံးထောင့်ငါးရာကုန်သော ငှက်မတို့ဖြင့်။ ဒိဝသံ၊ တစ်နေ့ပတ်လုံး။ ပရိဗျူဠှော၊ ထက်ဝန်းကျင် ခြံရံအပ်သည် ဖြစ်၍။ ဝသလိယော၊ ယုတ်မာကုန်သော။ စောရိယော၊ ခိုးသူနှင့်တူကုန်သော။ ဓုတ္တိယော၊ များသော မာယာရှိကုန်သော။ အသတိယော၊ ပျက်သော သတိရှိကုန်သော။ လဟုစိတ္တာယော၊ မတည်ကြည်သည်ဖြစ်၍ လျင်သောစိတ်ရှိကုန်သော။ ကတဿ၊ ပြုအပ်သော ကျေးဇူးကို။ အပ္ပဋိကာရိယော၊ ပြုတုံ့ မပြုတတ်ကုန်သော။ အနိလော ဝိယ၊ လေကဲ့သို့။ ယေန၊ အကြင်အရပ်၌။ ကာမံ၊ အလိုသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တေန၊ ထိုအရပ်သို့။ ဂမာယော၊ သွားတတ်ကုန်သော။ တုမှေဝ၊ သင်တို့သည်သာလျှင်။ နဿထ၊ ပျက်ကြလေကုန်။ ဝသလိယော၊ ယုတ်မာကုန်သော။ တုမှေဝ၊ သင်တို့သည်သာလျှင်။ ဝိနဿထ၊ ပျက်လေကုန်။ ဣတိ ဧဝံ၊ ဤသို့။ အပသာဒတိ၊ ကြိမ်းမောင်း၏။
ဤသို့သောစကားကို မိန့်တော်မူပြီး၍ ရဟန်းတို့... ဤသို့လျှင် ငါဘုရားသည် တိရစ္ဆာန်မျိုး၌ ဖြစ်သော်လည်း မိန်းမတို့၏ သူ့ကျေးဇူးကို မသိတတ်သော အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း၊ မာယာများသောအဖြစ်ကို လည်းကောင်း၊ အကျင့်မကောင်းသောအဖြစ်ကို လည်းကောင်း၊ သီလမရှိသော အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း သိတော်မူ၏။ ထိုအခါ၌လည်း ငါဘုရားသည် ထိုမိန်းမတို့၏ အလိုသို့မလိုက်မူ၍ ထိုမိန်းမတို့ကိုသာလျှင် ငါ၏အလိုသို့ လိုက်စေ၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာတို့ဖြင့် ထိုရဟန်းတို့၏ မမွေ့လျော်ခြင်းကို ပယ်ဖျောက်တော်မူ၍ ဆိတ်ဆိတ်နေတော်မူ၏။
ဖုဿဥဩမင်း
ထိုခဏ၌ မည်းသော ဥဩမနှစ်ကောင်တို့သည် မိမိတို့လင်ကို လှံတံဖြင့်ချီ၍ အောက်အဖို့ အစရှိသည်တို့၌ လေးကောင် လေးကောင်ကုန်သော ဥဩမတို့သည်ဖြစ်ကုန်၍ ထိုအရပ်သို့ လာလတ်ကုန်၏။ ထိုရဟန်းတို့သည် ထိုငှက်မတို့ကိုလည်း မြင်ကုန်၍ သဗ္ဗညူဘုရားသခင်ကို မေးလျှောက်ကြကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို... ရှေး၌ ငါ၏ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော ပုဏ္ဏေးမုခ အမည်ရှိသော ဖုဿဥဩသည် ရှိ၏။ ဤအနွယ်သည် ပုဏ္ဏမုခဥဩ၏ အနွယ်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ရှေးနည်းဖြင့်လျှင် ထိုရဟန်းတို့သည် မေးလျှောက်အပ်သည်ဖြစ်၍ ဖြေဆိုတော်မူလိုရကား-
တဿေဝ ခလု ဘော ဟိမဝတော ပဗ္ဗတရာဇဿ ပုရတ္ထိမေ ဒိသာဘာဂေ သုသုခုမ သုနိပုဏာ ဂီရိပ္ပဘဝဟရိတုပယန္တိယော- ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
ဘော၊ အို... ရဟန်းအပေါင်းတို့။ တဿဝ ဟိမဝတော ပဗ္ဗတရာဇဿ၊ ထိုဟိမဝန္တာတောင်မင်း၏လျှင်။ ပုရတ္ထိမေ ဒိသာဘာဂေ၊ အရှေ့အရပ်မျက်နှာအဖို့၌။ သုသုခုမ သုနိပုဏာ၊ အလွန်သိမ်မွေ့သော ကြည်လင်သော ရေရှိကုန်သော။ ဂိရိပ္ပဘဝါ၊ တောင်မှစီးကုန်သော။ ဟရိတုပယန္တိယော၊ စိမ်းသောမြက်နှင့် ရောသော ရေအလျဉ်ရှိသော မြစ်တို့သည်။ သန္ဒန္တိ၊ စီးကုန်၏။
ယခုအခါ၌ အကြင်ကုဏာလအိုင်ကိုလည်၍ သွားကုန်သော မြစ်တို့ကို ချီးမွမ်းတော်မူပြီး၍ ထိုကုဏလအိုင်၌ ရောက်ကုန်သော ပန်းတို့ကို ချီးမွမ်းတော်မူလိုရကား-
ဥပ္ပလ ပဒုမ ကုမုဒ နဠိန သတပတ္တ သောဂန္ဓိက မန္ဒာလက သမ္ပတိဝိရူဠှ သုစိဂန္ဓ မနုညမာဝကပ္ပဒေသေ- ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
ဘော၊ အိုရဟန်းအပေါင်းတို့။ သမ္ပတိဝိရူဠှ သုစိဂန္ဓမနုညာဝကပ္ပဒေသေ၊ ကောင်းစွာရောက်ကုန်သော စင်ကြယ်သောအနံ့တို့ဖြင့် နှလုံးကိုဖွဲ့တတ်သောအရပ်နှင့် ပြည့်စုံသောအိုင်၌။ ဥပ္ပလ ပဒုမ နဠိန၊ ကြာညို, ပဒုမ္မာကြာနီ, ကုမုဒြာကြာ, ပဒုမ္မာကြာဖြူသည်လည်းကောင်း။ သတ္တပတ္တ သောဂန္ဓိက မန္ဒာလက၊ သတပတ်ကြာ, ကြာသိမ်, ကြာခေါင်းလောင်းသည်လည်းကောင်း။ သမ္ပတိ၊ ပွင့်၏။
ထိုကုဏာလအိုင်၌ ရောက်ကုန်သော အထူးထူးသော ကြာပန်းမျိုးတို့ကို ချီးမွမ်းတော်မူပြီး၍ ယခုအခါ ထိုကုဏာလအိုင်၏ ထက်ဝန်းကျင်၌ ရောက်ကုန်သော သစ်ပင်အစရှိသည်တို့ကို ချီးမွမ်းခြင်းနှင့်တကွ ဖုဿဥဩ၏ စည်းစိမ်အခြံအရံ အခြင်းအရာတို့ကို ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ပုန္နာဂ ဗကုလ တိလက ပိယက အသန
သာလသလဠစမ္ပက အသောက နာဂရုက္ခ။
တိရီဋိဘုဇပတ္တ လောဒ္ဒ စန္ဒနောဃဝနေ
။ လ။
အထ ခလု ဘော ကုဏာလော သကုဏော
တံ ပုဏ္ဏမုခံ ဖုဿကောကိလံ ပက္ခေဟိ စ မုခတုဏ္ဍကေန စ ပရိဂ္ဂဟေတွာ ဝုဋ္ဌာပေတွာ နာနာဘေသဇ္ဇာနိ ပါယာပေသိ။
အထ ခလု ဘော ပုဏ္ဏမုခဿ ဖုဿ ကောကိလဿ သော အာဗာဓော ပဋိပ္ပဿမ္ဘိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဆယ့်ခြောက်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
သစ်ပင်မျိုးစုံ
ကုရဝက၊ ကုရဝကမည်သော သစ်ပင်။ မုစလိန္ဒ၊ ကျည်းပင်။ ကေတက၊ ဆတ်သွားပင်။ ဝေဒိသ၊ ဝေဒိသမည်သော သစ်ပင်။ ဝဉ္ဇုလ၊ ရင်းရဲပင်။ ပုန္နာဂ၊ ပုန်းညက်ပင်။ ဗကုလ၊ ချယားပင်။ တိလက၊ ပြည့်စင်ပင်။ ပိယက၊ မအူပင်။ အသန၊ ပိတောက်ပင်။ သလဠ၊ ထင်းရှူးပင်။ စမ္ပက၊ စကားပင်။ အသောက၊ ပန်းသုဉ်းပင်။ နာဂရုက္ခ၊ ကံကော်ပင်။ တိရိဋိ၊ တိရိဋိ အမည်ရှိသောသစ်ပင်။ ဘုဇပတ္တ၊ ဘုဇပတ်ပင်။ လောဒ္ဓ၊ တောက်ရပ်ပင်။ စန္ဒနောဃဝနေ၊ စန္ဒကူးနီပင် အပေါင်းဟူသော တောရှိထသော။
ကာဠာဂရု၊ ကြဇုပင်။ ပဒ္ဓက၊ ကြက်မောက်ပင်။ ပိယင်္ဂု၊ ဥပါသကာပင်။ ဒေဝဒါရုကာ၊ နတ်သစ်ပင်။ စောစဂဟနေ၊ ငှက်ပျောတောလည်း ရှိထသော။ ကကုဓ၊ ရေခံတက်ပင်။ ကုဋဇ၊ လက်ထုပ်ကြီးပင်။ အင်္ကောလ၊ မှန်ကူပင်။ ကစ္စိကာရ၊ စွန်လက်သည်းပင်။ ကဏိကာရ၊ မဟာလှေကားပင်။ ကဏ္ဏိကာရ၊ ကုလားဇလပ်ပင်။ ကောရဏ္ဍကာ၊ လိပ်ဆူးသို့ပင်။ ကောဝိဠာရ၊ ပင်လယ် ကသစ်ပင်။ ကိံသုက၊ ပေါက်ပင်။ ယောဓိက၊ စမ္ပယ်ပင်။ ဝနမလ္လိက၊ တောကြက်ရုံးပင်။ အနင်္ဂဏာ၊ အနင်္ဂဏအမည်ရှိသော သစ်ပင်။ အနဝဇ္ဇ၊ အနဝဇ္ဇမည်သော သစ်ပင်။ ဘဏ္ဍိ၊ ဇီဇဝါပင်။ သုရုစိရ ဘဂိနိမာလာ မာလျဓရေ၊ အလွန်နှစ်သက်ဖွယ်ရှိသော ဘဂိနီမည်သော ပန်းကိုလည်း ဆောင်ထသော။
ဇာတိသုမန၊ မြတ်လေး။ မဓုဂန္ဓိက၊ သင်းခွေ။ ဓနု၊ ဆူးကျင့်။ တက္ကာရီ၊ ရာသကျဉ်း။ တာလီသ၊ ပစ္စည်းပင်။ တဂရ၊ တောင်ဇလပ်။ မုသိရ၊ ပန်းရင်း။ ကောဋ္ဌ ကစ္ဆ ဝိဘတေ၊ ပန်းချုံတို့ဖြင့် တင့်တယ်ထသော။ အဓိမုတ္တက သံကုသုမိတ လတာ ဝိတတ ပဋိမဏ္ဍိတပ္ပဒေသေ၊ အပွင့်ကိုဆောင်သော အထူးထူးသော ပန်းနွယ်တို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော အရပ်လည်းရှိထသော။
ငှက်မျိုးစုံ
ဟံသ၊ ဟင်္သာ။ ပိလဝ၊ ငှက်ဘီလူး။ ကာဒမ္ဗ၊ ဒီးဒုတ်။ ကာရဏ္ဍဝါ ဘိနာဒိတေ၊ ဝမ်းဘဲ ဟင်္သာတို့၏ အလွန်တွန်မြူးရာလည်း ဖြစ်ထသော။ ဝိဇ္ဇာဓရ သိဒ္ဓိသမဏ တာပသဂဏာဓိဝုဋ္ဌေ၊ ဝိဇ္ဇာဓိုရ်အတတ်ဖြင့် ပြီးသောသူ, ရဟန်းရသေ့အပေါင်းတို့၏ နေရာလည်းဖြစ်ထသော။ ဝရဒေဝယက္ခ ရက္ခသဒနဝဂန္ဓဗ္ဗကိန္နရ မဟောရဂါနုစိဏ္ဏပ္ပဒေသေ၊ မြတ်ကုန်သောနတ် ရက္ခိုသ် ဒါနောဘီလူး ဂန္ဓဗ္ဗနတ် ကိန္နရာ နဂါးတို့၏ မပြတ်ကျင်လည်ရာ အရပ်လည်းဖြစ်ထသော။
ဧဝရူပေ၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ ရမ္မေ၊ မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော။ ဝနသဏ္ဍေ၊ တောအုပ်၌။ ဘော၊ အို... ရဟန်းအပေါင်းတို့။ ခလု-ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ အတိဝိယ မဓုရဂိရော၊ အလွန် သာယာသော အသံရှိသော။ ဝိလာသိတ နယန မတ္တက္ခော၊ တင့်တယ်စံပယ်သောမျက်စိ သုရာယစ်သောသူကဲ့သို့ နီသောမျက်စိရှိသော။ ပုဏ္ဏမုခေါ နာမ၊ ပုဏ္ဏမုခအမည်ရှိသော။ ဖုဿ ကောကိလော၊ ဖုဿဥဩသည်။ ပဋိဝသတိ၊ နေ၏။
ငှက်မတို့ လုပ်ကျွေးကြပုံ
ဘော၊ အို... ရဟန်းအပေါင်းတို့။ ခလု-ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ပုဏ္ဏမုခဿ၊ ပုဏ္ဏမုခအမည်ရှိသော။ တဿေဝ ဖုဿ ကောကိလဿ၊ ထိုဖုဿဥဩမင်း၏လျှင်။ ပရိစာရိကာ၊ အလုပ် အကျွေး ဖြစ်ကုန်သော။ ဒိဇကညာယော၊ ငှက်မဖြစ်ကုန်သော။ အဍ္ဎုဍ္ဎာနိ ဣတ္ထိသတနိ၊ သုံးရာ့ငါးဆယ်ကုန်သော မိန်းမတို့သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
ဘော၊ အိုရဟန်းအပေါင်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ခလု- ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ဒွေ၊ နှစ်ကောင်ကုန်သော။ ဒိဇကညာယော၊ ငှက်မတို့သည်။ ကဋ္ဌံ၊ သစ်သားလှံတံကို။ မုခေန၊ နှုတ်သီးဖြင့်။ ဍံသိတွာ၊ ကိုက်၍။ ပုဏ္ဏမုခံ၊ ပုဏ္ဏမုခ အမည်ရှိသော။ တံ ဖုဿ ကောကိလံ၊ ထိုဖုဿဥဩမင်းကို။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ နိသီဒါပေတွာ၊ နေစေ၍။ ပုဏ္ဏမုခံ၊ ပုဏ္ဏမုခအမည်ရှိသော။ နံ ဖုဿ ကောကိလံ၊ ထိုဖုဿဥဩကို။ အဒ္ဓါနပရိယာယပထေ၊ အဓွန့်ရှည်သော ခရီးကို သွားခြင်း၌။ ကိလမထော၊ ပင်ပန်းခြင်းသည်။ မာ ဥဗ္ဗာဟေတ္ထ၊ မဖြစ်စေသတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့နှလုံးသွင်း၍။ ဍေန္တိ၊ ပျံသွားကုန်၏။
ပညာသ ဒီဇကညာယော၊ ငါးဆယ်ကုန်သော ငှက်မတို့သည်။ ပုဏ္ဏမုခေါ၊ ပုဏ္ဏမုခမည်သော။ အယံ ဖုဿ ကောကိလော၊ ဤဖုဿဥဩသည်။ အာသနာ၊ နေရာမှ။ သစေ ပရိပတိဿတိ၊ အကယ်၍ လျှောကျငြားအံ့။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ တံ၊ ထိုပုဏ္ဏမုခဥဩမင်းကို။ ပက္ခေဟိ၊ အတောင်တို့ဖြင့်။ ပဋိဂ္ဂဟေသာမ၊ ခံကုန်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့ နှလုံးသွင်းကုန်၍။ ဟေဋ္ဌတော ဟေဋ္ဌတော၊ အောက်မှ အောက်မှ။ ဍေန္တိ၊ ပျံသွားကုန်၏။
ပညာသ ဒိဇကညာယော၊ ငါးဆယ်ကုန်သော ငှက်မတို့သည်။ ပုဏ္ဏမုခံ၊ ပုဏ္ဏမုခ အမည်ရှိသော။ နံ ဖုဿ ကောကိလံ၊ ထို ဖုဿဥဩမင်းကို။ အာတပေါ၊ နေပူသည်။ မာ ပရိတာပေသိ၊ မပူစေသတည်း။ ဣတိ၊ ဤနှလုံးသွင်း၍။ ဥပရူပရိ၊ အဆင့်ဆင့်။ ဍေန္တိ၊ ပျံသွားကုန်၏။
ပညာသ ဒိဇကညာယော၊ ငါးဆယ်ကုန်သော ငှက်မတို့သည်။ ပုဏ္ဏမုခံ၊ ပုဏ္ဏမုခအမည်ရှိသော။ ဖုဿ ကောကိလံ၊ ဖုဿဥဩမင်းကို။ သီတံ၊ အချမ်းသည်လည်းကောင်း။ ဥဏှံ၊ အပူသည်လည်းကောင်း။ တိဏံ ဝါ၊ မြက်သည်လည်းကောင်း။ ရဇော ဝါ၊ မြူသည်လည်းကောင်း။ ဝါတော ဝါ၊ လေသည်လည်းကောင်း။ ဥဿာဝေါ ဝါ၊ ဆီးနှင်းပေါက်သည်လည်းကောင်း။ မာ ဥပပ္ဖုသိ၊ မထိစေသတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့နှလုံးသွင်း၍။ ဥဘတာ ပဿေ၊ နံပါးနှစ်ဖက်၌။ ဍေန္တိ၊ ပျံသွားကုန်၏။
ပညာသ ဒိဇကညာယော၊ ငါးဆယ်ကုန်သော ငှက်မတို့သည်။ ပုဏ္ဏမုခံ၊ ပုဏ္ဏမုခ အမည်ရှိသော။ နံ ဖုဿ ကောကိလံ၊ ထို ဖုဿဥဩမင်းကို။ ဂေါပါလကာ ဝါ၊ နွားကျောင်းသားတို့သည်လည်းကောင်း။ ပသုပါလကာ ဝါ၊ ဆိတ်ကျောင်းသားတို့သည်လည်းကောင်း။ တိဏဟာရကာ ဝါ၊ မြက်ရိတ်သောသူတို့သည်လည်းကောင်း။ ကဋ္ဌဟာရကာ ဝါ၊ ထင်းခွေသောသူတို့သည်လည်းကောင်း။ ဝနကမ္မိကာ ဝါ၊ တောလုပ်သော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ ကဋ္ဌေန ဝါ၊ သစ်သားဖြင့်လည်းကောင်း။ ကဌလာယ ဝါ၊ အိုးခြမ်းကွဲဖြင့်လည်းကောင်း။ ပါဏီနာ ဝါ၊ လက်ဖြင့်လည်းကောင်း။ လေဍ္ဍုနာ ဝါ၊ ခဲဖြင့်လည်းကောင်း။ ဒဏ္ဍေန ဝါ၊ တုတ် လှံတံဖြင့်လည်းကောင်း။ သတ္ထေန ဝါ၊ လက်နက်ဖြင့်လည်းကောင်း။ သက္ခရာဟိ ဝါ၊ ကျောက်ဆစ်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ပဟာရံ၊ ပုတ်ခတ်ခြင်းကို။ မာ အဒံသု၊ မပေးစေကုန်သတည်း။
ပုဏ္ဏမုခေါ၊ ပုဏ္ဏမုခ အမည်ရှိသော။ အယံ ဖုဿ ကောကိလော၊ ဤ ဖုသဥဩမင်းသည်။ ဂစ္ဆေဟိ ဝါ၊ ချုံတို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ လတာဟိ ဝါ၊ နွယ်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ရုက္ခေဟိ ဝါ၊ သစ်ပင်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ သာခါဟိ ဝါ၊ သစ်ခက်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ထမ္ဘေဟိ ဝါ၊ တိုင်တို့ဖြင့် လည်းကောင်း။ ပါသာဏေဟိ ဝါ၊ ကျောက်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဗလဝန္တေဟိ၊ အားကြီးကုန်သော။ ပက္ခီဟိဝါ၊ ငှက်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ မာ သင်္ဂမေသိ၊ မထိစေသတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့နှလုံးသွင်း၍။ ပုရတော ပုရတော၊ ရှေ့မှ ရှေ့မှ။ ဍေန္တိ၊ ပျံသွားကုန်၏။
ပညာသ ဒီဇကညာယော၊ ငါးဆယ်ကုန်သော ငှက်မတို့သည်။ သဏှာဟိ၊ ပြေပြစ်ကုန်သော။ သခိလာဟိ၊ ချစ်ဖွယ်ကုန်သော။ မဉ္ဇူဟိ၊ သာယာကုန်သော။ မဓုရာဟိ၊ ချို သာကုန်သော။ ဝါစာဟိ၊ စကားတို့ဖြင့်။ သမုဒါစရန္တိယော၊ ပြောဟောကုန်လျက်။ ပုဏ္ဏမုခေါ၊ ပုဏ္ဏမုခ အမည်ရှိသော အယံ ဖုဿ ကောကိလော၊ ဤဖုဿဥဩမင်းသည်။ အာသနေ၊ နေရာ၌။ မာ ပရိယုက္ကဏ္ဌိ၊ မငြီးငွေ့စေသတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့ နှလုံးသွင်းကုန်၍။ ပစ္ဆတော ပဏ္ဏတော၊ နောက်မှနောက်မှ။ ဍေန္တိ၊ ပျံသွားကုန်၏။
ပညာသ ဒိဇကညာယော၊ ငါးဆယ်ကုန်သော ငှက်မတို့သည်။ ပုဏ္ဏမှခေါ၊ ပုဏ္ဏမုခ အမည်ရှိသော။ အယံ ဖုဿကောကိလော၊ ဤ ဖုသဥဩမင်းသည်။ ခုဒါယ၊ မွတ်သိပ်ခြင်းဖြင့်။ မာပရိကိလမိတ္ထ၊ မပင်ပန်းစေသတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့ နှလုံးသွင်းကုန်၍။ ဒိသောဒိသံ၊ အရပ်ထက်ဝန်းကျင်မှ။ အနေကရုက္ခဝိဝိဓဝိကတိဖလံ၊ များစွာသောသစ်ပင်တို့မှ အထူးထူး အပြားပြား ထူးဆန်းသော သစ်သီးကို။ အာဟရန္တိယော၊ ဆောင်ယူကုန်လျက်။ ဍေန္တိ၊ ပျံသွားကုန်၏။
ဘော၊ အို ရဟန်းအပေါင်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ခလု- ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ဒီဇကညာယော၊ ထိုငှက်မတို့သည်။ ပုဏ္ဏမုခံ၊ ပုဏ္ဏမုခအမည်ရှိသော။ တံ ဖုဿ ကောကိလံ၊ ထိုဖုဿဥဩမင်းကို။ အာရာမေနေဝ၊ အရန်တစ်ခုမှလျှင်။ အာရာမံ၊ အရန်တစ်ခုသို့။ ဥယျာနေနေဝ၊ ဥယျာဉ်တစ်ခုမှလျှင်။ ဥယျာနံ၊ ဥယျာဉ်တစ်ခုသို့။ နဒီတိတ္ထေနေဝ၊ မြစ်ဆိပ်တစ်ခုမှလျှင်။ နဒီတိတ္ထံ၊ မြစ်ဆိပ်တစ်ခုသို့။ ပဗ္ဗတ သိခရေနေဝ၊ တောင်ထွတ်တစ်ခုမှသာလျှင်။ ပဗ္ဗတသိခရံ၊ တောင်ထွတ်တစ်ခုသို့။ အမ္ဗဝနေနေဝ၊ သရက်တော တစ်ခုမှလျှင်။ အမ္ဗဝနံ၊ သရက်တောတစ်ခုသို့။ ဇမ္ဗုဝနေနေဝ၊ သပြေတော တစ်ခုမှလျှင်။ ဇမ္ဗုဝနံ၊ သပြေတောတစ်ခုသို့။ လဗုဇဝနေနေဝ၊ တောင်ပိန္နဲတော တစ်ခုမှလျှင်။ လဗုဇဝနံ၊ တောင်ပိန်တော တစ်ခုသို့။ နာဠိကေရ သဉ္စရိယေနေဝ၊ အုန်းတော တစ်ခုမှလျှင်။ နာဠိကေရသဉ္စာရိယံ၊ အုန်းတောတစ်ခုသို့။ ခိပ္ပမေဝ၊ လျင်စွာလျှင်။ ရတိတ္ထာယ၊ ကာမဂုဏ်၌ မွေ့လျော်စိမ့်သောငှာ။ အဘိသမ္ဘောန္တိ၊ ရောက်စေကုန်၏။
ဘော၊ အိုရဟန်းအပေါင်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ခလု- ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ပုဏ္ဏမုခေါ၊ ပုဏ္ဏမုခမည်သော။ ဖုဿ ကောကိလော၊ ဖုသ ဥဩမင်းသည်။ တာဟိ ဒီဇ ကညာဟိ၊ ထိုငှက်မအပေါင်းတို့ဖြင့်။ ဒိဝသံ၊ နေ့ပတ်လုံး။ ပရိဗျူဠှော၊ ထက်ဝန်းကျင် ခြံရံအပ်သည်ဖြစ်၍။ ဘဂိနိ၊ နှမတို့။ သာဓု သာဓု၊ ကောင်းစွ ကောင်းစွ။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ဘတ္တာရံ၊ လင်ကို။ ယံ ပရိစရေယျာထ၊ အကြင်လုပ်ကျွေးကုန်၏။ ဧတံ၊ ဤသို့ လုပ်ကျွေးခြင်းသည်။ ကုလဓီတာနံ၊ အမျိုးကောင်းသမီး ဖြစ်ကုန်သော။ တုမှာကံ၊ သင်တို့အား။ ပတိရူပံ၊ လျောက်ပတ်ပေ၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ပသံသတိ၊ ချီးမွမ်း၏။
ကုဏာလငှက်မင်းထံ သွားခြင်း
ဘော၊ အိုရဟန်းအပေါင်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ခလု- ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ပုဏ္ဏမုခေါ၊ ပုဏ္ဏမုခ အမည်ရှိသော။ ဖုဿ ကောကိလော၊ ဖုဿ ဥဩမင်းသည်။ ယေန၊ အကြင်အရပ်၌။ ကုဏာလော၊ ကုဏာလ အမည်ရှိသော။ သကုဏော၊ ငှက်မင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တေန၊ ထိုအရပ်သို့။ ဥပသင်္ကမိ၊ ကပ်လေ၏။ ကုဏာလဿ၊ ကုဏာလအမည်ရှိသော။ သကုဏဿ၊ ငှက်မင်း၏။ ပရိစာရိကာ၊ အလုပ် အကျွေးဖြစ်ကုန်သော။ ဒိဇကညာယော၊ ငှက်မတို့သည်။ ပုဏ္ဏမုခံ၊ ပုဏ္ဏမုခ မည်သော။ တံ ဖုဿ ကောကိလံ၊ ထိုဖုဿ ဥဩမင်းကို။ ဒူရတောဝ၊ အဝေးမှလျှင်။ အာဂစ္ဆန္တံ၊ လာလတ်သည်ကို။ အဒ္ဒသံသုခေါ၊ မြင်ကုန်သလျှင်ကတည်း။ ဒိသွာန၊ မြင်ကုန်ပြီး၍။ ယေန၊ အကြင်အရပ်၌။ ပုဏ္ဏမုခေါ၊ ပုဏ္ဏမုခ အမည်ရှိသာ။ ဖုဿ ကောကိလော၊ ဖုဿ ဥဩသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တေန၊ ထိုအရပ်သို့။ ဥပသင်္ကမိံသု၊ ကပ်ကုန်၏။ ဥပသင်္ကမိတွာ၊ ကပ်ကုန်ပြီး၍။ ပုဏ္ဏမုခံ၊ ပုဏ္ဏမုခ အမည်ရှိသော။ တံ ဖုဿ ကောကိလံ၊ ထို ဖုဿဥဩကို။ ဧတံ ဝစနံ၊ ဤစကားကို။ အဝေါစုံ၊ ဆိုကုန်၏။
သမ္မ ပုဏ္ဏမုခ၊ အမောင်ပုဏ္ဏမုခ။ ကုဏာလော၊ ကုဏာလအမည်ရှိသော။ အယံ သကုဏော၊ ဤငှက်မင်းသည်။ အတိဝိယ ဖရုသော၊ အလွန်ကြမ်းကြုတ်၏။ အတိဝိယ ဖရုသဝါစော၊ အလွန်ကြမ်းကြုတ်သော စကားရှိ၏။ တုဝမ္ပိ၊ သင့်ကိုလည်း။ အာဂမ္မ၊ စွဲ၍။ ပိယဝါစံ၊ ချစ်ဖွယ်သော စကားကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အပ္ပေ နာမ လဘာနာ၊ ရပါကုန်ငြားအံ့လည်း မသိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဝေါစုံ၊ ဆိုကုန်၏။
ဘဂိနိယော၊ နှမတို့။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ အပ္ပေဝ နာမ လဘာမ၊ ရပါကုန်အံ့လည်း မသိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ ယေန၊ အကြင်အရပ်၌။ ကုဏာလော၊ ကုာလ အမည်ရှိသော။ သကုဏော၊ ငှက်မင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တေန၊ ထိုအရပ်၌။ ဥပသင်္ကမိ၊ ကပ်လေ၏။ ဥပသင်္ကမိတွာ၊ ကပ်လေပြီး၍။ ကုဏာလေန၊ ကုဏာလအမည်ရှိသော။ သကုဏေန၊ ငှက်မင်းနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ပဋိသမ္မောဒိတွာ၊ နှစ်သက်ဝမ်းသာ ပြောဟော၍။ ဧကမန္တံ၊ တင့်အပ်သော အရပ်၌။ နိသီဒိ၊ နေ၏။ ဧကမန္တံ၊ တင့်အပ်သောအရပ်၌။ နိသိန္နော၊ နေပြီးသော။ ပုဏ္ဏမုခေါ၊ ပုဏ္ဏမုခအမည်ရှိသော။ ဖုဿ ကောကိလော၊ ဖုဿဥဩသည်။ ကုဏာလံ၊ ကုဏာလ အမည်ရှိသော။ တံ သကုဏံ၊ ထိုငှက်မင်းကို။ ဧတံ ဝစနံ၊ ဤစကားကို။ အဝေါစ၊ ဆို၏။
မိန်းမကောင်းတွေ
သမ္မကုဏာလ၊ အဆွေကုဏာလ။ တွံ၊ သင်သည်။ ကိဿ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ သုဇာတာနံ၊ တူသော ဇာတ်ရှိကုန်သော။ ကုလဓီတာနံ၊ ဥဩသမီး ဖြစ်ကုန်သော။ ဣတ္ထီနံ၊ မိန်းမတို့ကို။ သမ္မာပဋိပန္နာနံ၊ ကောင်းစွာ ကျင့်ပါကုန်လျက်။ မိစ္ဆာပဋိပန္နောတိ၊ မကောင်းသော အကျင့်ရှိ၏ဟူ၍။ ဝဒသိ၊ ဆိုဘိသနည်း။ သမ္မ ကုဏာလ၊ အဆွေကုဏာလ။ ဟိ သစ္စံ၊ မှန်၍။ ဣတ္ထီနံ၊ မိန်းမတို့သည်။ အမနာပဘာဏိနံပိ၊ မနှစ်သက်ဖွယ်သော စကားကို ဆိုကုန်သော်လည်း။ မနာပဘာဏိနာ၊ နှစ်သက်ဖွယ်သော စကားကို ဆိုကုန်သကဲ့သို့။ ပုရိသေဟိ၊ ယောက်ျားတို့သည်။ ဘဝိတဗ္ဗံ၊ ဖြစ်ရာ၏။ မနာပဘာဏိနံ၊ နှစ်သက်ဖွယ်သောစကားကို ဆိုလတ်သော်။ ကိုမင်္ဂံပန၊ အဘယ်ဆိုဖွယ်ရာ ရှိအံ့နည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဝေါစ၊ ဆို၏။
မယားကြောက် သွားစမ်း
ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဝုတ္တ၊ ဆိုလတ်သော်။ ကုဏာလော၊ ကုဏာလမည်ရှိသော။ သကုဏော၊ ငှက်မင်းသည်။ ပုဏ္ဏမုခံ၊ ပုဏ္ဏမုခအမည်ရှိသော။ တံ ဖုဿ ကောကိလံ၊ ထိုဖုဿဥဩမင်းကို။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ အပသာဒေတိ၊ ကြိမ်းမောင်း၏။ ဝသလ၊ ယုတ်မာသော။ သမ္မ၊ အဆွေ။ တွံ၊ သင်သည်။ နဿ၊ ပျက်လေလော့။ ဇမ္မဝသလ၊ အလွန်ယုတ်မာသော။ သမ္မ၊ အဆွေ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝိနဿ၊ ပျက်လေလော့။ ဇာယာဇိနေန၊ မယားနိုင်သော။ တယ၊ သင်နှင့်။ သဒိသော၊ တူသော။ ဝိယတ္တော၊ လိမ္မာသောသူသည်။ ကောနုအတ္ထိ၊ အဘယ်မှာရှိအံ့နည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အပသာဒေတိ၊ ကြိမ်းမောင်း၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ အပသာဒိတော ပန၊ ကြိမ်းမောင်းအပ်သည် ရှိသော်ကား။ ပုဏ္ဏမုခေါ၊ ပုဏ္ဏမုခ အမည်ရှိသော။ ဖုဿ ကောကိလာ၊ ဖုဿဥဩသည်။ တတောယေဝ၊ ထိုအရပ်မှလျှင်။ ပဋိဝတ္တိ၊ ပြန်လေ၏။
ဖုဿဥဩ မကျန်းမာ
ဘော၊ အိုရဟန်းအပေါင်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ခလု-ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ပုဏ္ဏမုခဿ၊ ပုဏ္ဏမုခ အမည်ရှိသော။ ဖုဿ ကောကိလဿ၊ ဖုဿဥဩအား။ အပရေန သမယေန၊ နောက်အခါ၌။ နစိရဿေဝ၊ မကြာမြင့်သော ကာလ၏လျှင်။ အစ္စယေန၊ လွန်သဖြင့်။ ခရော၊ ပြင်းစွာသော။ အာဗာဓော၊ အနာသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်၏။ လောဟိတပက္ခန္ဒိကာ၊ ဝမ်းသွေးကျကုန်သော။ မာရဏန္တိကာ၊ သေခါနီးကုန်သော။ ဗာဠှာ၊ ပြင်းစွာကုန်သော။ ဝေဒနာ၊ ဒုက္ခဝေဒနာတို့သည်။ ဝတ္တန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
မယားတို့ ကုဏာလထံ လာကြ
ဘော၊ အို ရဟန်းအပေါင်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ခလု၊ စင်စစ်။ ပုဏ္ဏမုခဿ၊ ပုဏ္ဏမုခအမည်ရှိသော။ ဖုဿ ကောကိလဿ၊ ဖုဿ ဥဩ၏။ ပရိစာရိကာနံ၊ အလုပ်အကျွေး ဖြစ်ကုန်သော။ ဒိဇကညာနံ၊ ငှက်မတို့အား။ ဧဝံ၊ ဤသို့သော အကြံသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်၏။ ပုဏ္ဏမုခေါ၊ ပုဏ္ဏမုခအမည်ရှိသော။ အယံ ဖုဿ ကောကိလော၊ ဤဖုဿဥဩသည်။ အာဗာဓိကော ခေါ၊ အနာဖြင့် နှိပ်စက်အပ်လျှင်ကတည်း။ ဣမမှာ အာဗာဓာ၊ ဤအနာမှ။ အပ္ပေဝ နာမ ဝုဋ္ဌဟေယျ၊ ထမြောက် နိုင်ငြားအံ့လည်း မသိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဧကံ၊ တစ်ယောက်အထီးတည်း။ အဒုတိယံ၊ အဖော်မရှိဘဲ။ ဩဟာယ၊ စွန့်ကုန်၍။ ယေန၊ အကြင်အရပ်၌။ ကုဏာလော၊ ကုဏာလအမည်ရှိသော။ သကုဏော၊ ငှက်မင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တေန၊ ထိုအရပ်သို့။ ဥပသင်္ကမိံသု၊ ကပ်ကုန်၏။
ကြိမ်းမောင်း၍ လွှတ်
ညကုဏာလော၊ ကုဏာလအမည်ရှိသော။ သကုဏော၊ ငှက်မင်းသည်။ ဒူရတောဝ၊ အဝေးမှလျှင်။ အာဂစ္ဆန္တယော၊ လာလတ်ကုန်သော။ တာ ဒိဇကညာယော၊ ထိုငှက်မတို့ကို။ အဒ္ဒသ၊ မြင်လေ၏။ ဒိသွာန၊ မြင်ပြီး၍။ တာ ဒိဇကညာယော၊ ထိုငှက်မတို့ကို။ ဧတံ ဝစနံ၊ ဤစကားကို။ အဝေါစ၊ ဆို၏။ ဝသလိယော၊ အယုတ်မတိုဘ။ တုမှံ၊ သင်တို့၏။ ဘတ္တာ၊ လင်သည်။ ကဟံ ပန၊ အတီမှာနည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဝေါစ၊ ဆို၏။ သမ္မကုဏာလ၊ အရှင်ကုဏာလ။ ပုဏ္ဏမုခေါ၊ ပုဏ္ဏမုခအမည်ရှိသော။ ဖုဿ ကောကလော၊ ဖုဿဥဩသည်။ ခေါ၊ စင်စစ်။ အာဗာဓိကော၊ အနာဖြင့် နှိပ်စက်အပ်၏။ တမှာ အာဗာဓာ၊ ထိုအနာမှ။ အပ္ပေဝ နာမ ဝုဋ္ဌဟေယျ၊ ထနိုင်ငြားအံ့လည်း မသိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဝေါစ၊ ဆိုကုန်၏။
ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဝုတ္တေ၊ ဆိုကုန်လတ်သော်။ ကုဏာလော၊ ကုဏာလူအမည်ရှိသော။ သကုဏော၊ ငှက်မင်းသည်။ တာ ဒိဇကညာယော၊ ထိုငှက်မတို့ကို။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ အပသာဒေတိ၊ ခြိမ်းခြောက်၏။ ဝသလိယော၊ အယုတ်မာမတို့။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ နဿထ၊ ပျက်လေကုန်။ ဝသလိယော၊ ယုတ်မာကုန်သော။ စောရိယော၊ ခိုးသူနှင့်တူကုန်သော။ ဓုတ္ထိယော၊ လှည့်ပတ်တတ်ကုန်သော။ အသတိယော၊ သတိမရှိကုန်သော။ လဟုစိတ္တာ၊ လျင်သော စိတ်ရှိကုန်သော။ ကဿ၊ ပြုအပ်သော ကျေးဇူးကို။ အပ္ပဋိကာရိကာယော၊ အတုံ့ မပြုတတ်ကုန်သော။ အနိလော ဝိယ၊ လေကဲ့သို့။ ယေန၊ အကြင်အရပ်၌။ ကာမံ၊ အလိုရှိသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တေန၊ အရပ်သို့။ ဂမာယော၊ သွားတတ်ကုန်သော။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ဝိနဿထ၊ ပျက်လေကုန်။
ဖုဿကို ဆေးကု
ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ ယေန၊ အကြင်အရပ်၌။ ပုဏ္ဏမုခေါ၊ ပုဏ္ဏမုခ အမည်ရှိသော။ ဖုဿ ကောကိလော၊ ဖုဿဥဩသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တေန၊ ထိုအရပ်သို့။ ဥပသင်္ကမိ၊ ချဉ်းကပ်လေ၏။ ဥသင်္ကမိတွာ၊ ချဉ်းကပ်လေပြီး၍။ ပုဏ္ဏမုခံ၊ ပုဏ္ဏမုခ အမည်ရှိသော။ တံ ဖုဿ ကောကိလံ၊ ထိုဖုဿဥဩကို။ ဧတံ ဝစနံ၊ ဤစကားကို။ အဝေါစ၊ ဆို၏။ သမ္မပုဏ္ဏမုခ၊ အဆွေပုဏ္ဏမှခ။ ကိံ၊ အသို့နည်း။ ဇီဝသိ၊ အသက် ရှိပါသေး၏လော။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဝေါစ၊ ဆို၏။ သမ္မကုဏာလ၊ အဆွေကုဏာလ။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဇီဝါမိ၊ အသက်ရှိပါသေး၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဝေါစ၊ ဆို၏။
ဘော၊ အို... ရဟန်းအပေါင်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ခလု၊ စင်စစ်။ ကုဏာလော၊ ကုဏာလ အမည်ရှိသော။ သကုဏော၊ ငှက်မင်းသည်။ ပုဏ္ဏမုခံ၊ ပုဏ္ဏမုခအမည်ရှိသော။ တံ ဖုဿ ကောကိလံ၊ ထိုဖုဿဥဩကို။ ပက္ခေဟိ စ၊ အတောင်တို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ မုခတုဏ္ဍကေန စ၊ နှုတ်သီးဖြင့်လည်းကောင်း။ ပရိဂ္ဂဟေတွာ၊ ပိုက်ဖက်၍။ ဝုဋ္ဌာပေတွာ၊ ထစေ၍။ နာနာဘေသဇ္ဇာနိ၊ အထူးထူးသော ဆေးတို့ကို။ ပါယာပေသိ၊ သောက်စေ၏။ ဘော၊ အို... ရဟန်းအပေါင်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ခလု၊ စင်စစ်။ ပုဏ္ဏမုခဿ၊ ပုဏ္ဏမုခ အမည်ရှိသော။ ဖုဿ ကောကိလဿ၊ ဖုဿဥဩအား။ သော အာဗာဓော၊ ထိုအနာသည်။ ပဋိပ္ပဿမ္ဘိ၊ ငြိမ်း၏။
ကုဏာလဥဩမင်း တရားဟောခြင်း
ထိုငှက်မအပေါင်းတို့သည်လည်း ပုဏ္ဏမုခမည်သော ဖုဿဥဩသည် အနာကင်းသည်ရှိသော် လာလတ်ကုန်၏။ ကုဏာလငှက်မင်းသည်လည်း ပုဏ္ဏမုခမည်သော ဖုဿဥဩကို နှစ်ရက်သုံးရက် သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို စားစေ၍ ဥဩ၏ အားရှိခြင်းသို့ ရောက်သောကာလ၌ အဆွေ... ယခုအခါ၌ သင်သည် အနာကင်းပြီ၊ သင့်အလုပ်အကျွေးတို့နှင့်တကွ နေရစ်လော့၊ ငါသည်လည်း ငါ၏နေရာအရပ်သို့ သွားတော့အံ့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ကုဏာလငှက်မင်းကို ဖုဿဥဩသည် အဆွေဤမိန်းမတို့သည် ပြင်းစွာနာနေသော ငါ့ကိုစွန့်ပစ်၍ ပြေးကုန်၏။ ငါ့အား ဤကာမကျူးကုန်သော မိန်းမတို့ဖြင့် အလိုမရှိ ဟု ဆို၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်း ကုဏာလငှက်မင်းသည် အဆွေ... ထိုသို့ဖြစ်လျှင်ကား သင့်အား မိန်းမ၏ ယုတ်မာသောအဖြစ်ကို ဟောအံ့ဟု ပုဏ္ဏမုခကိုခေါ်၍ ဟိမဝန္တာ၏ နံပါး၌ မြင်းသီလာ ကျောက်ဖျာနေရာ၌ နေ၏။ ပုဏ္ဏမုခသည် တစ်ခုသောနံပါး၌ မိမိအခြံအရံနှင့်တကွ နေ၏။ အလုံးစုံသော ဟိမဝန္တာတော၌ နတ်အပေါင်းသည်လည်း ကြွေးကြော်၏။ ယခုအခါ ကုဏာလငှက်မင်းသည် ဟိမဝန္တာဝယ် မြင်းသီလာ ကျောက်ဖျာနေရာ၌နေ၍ ဘုရား၏ တင့်တယ်စံပယ်ခြင်းဖြင့် တရားဟောလတ္တံ့၊ ထိုတရားကို နာကုန်လော့ဟု အဆင့်ဆင့် ကြွေးကြော်သဖြင့် နတ်ပြည်ခြောက်ထပ်နတ်တို့သည် ကြားကုန်၍ များသောအားဖြင့် ထိုမြင်းသီလာ ကျောက်ဖျာနေရာ၌ စည်းဝေးကုန်၏။
များစွာသော နဂါးဂဠုန် ကိန္နရာ ဝိဇ္ဇာဓိုရ် အစရှိသည်တို့အားလည်း နတ်တို့သည် ထိုအကြောင်းကို ကြွေးကြော်ကုန်၏။ ထိုအခါ အာနန္ဒာ အမည်ရှိသော လင်းတမင်းသည် လင်းတတစ်သောင်းခြံရံလျက် ဂိဇ္ဈကုဋ်တောင်၌ နေ၏။ ထိုအာနန္ဒာ လင်းတမင်းသည်လည်း ထိုအုတ်အုတ် ကျက်ကျက်သော အသံကိုကြား၍ တရားနာအံ့ဟု မိမိအခြံအရံနှင့်တကွ လာလတ်၍ တင့်အပ်သော အရပ်၌နေ၏။ နာရဒ အမည်ရှိသော အဘိညာဉ်ငါးပါးနှင့် ပြည့်စုံသော ရသေ့သည်လည်း ရသေ့တစ်သောင်းခြံရံလျက် ဟိမဝန္တာ၌ နေသည်ရှိသော် ထိုနတ်တို့ ကြွေးကြော်သံကိုကြား၍ ငါ၏ အဆွေဖြစ်သော ကုဏာလငှက်မင်းသည် မိန်းမတို့၏ကျေးဇူးမဲ့ကို ဟောလိမ့်သတတ်၊ များစွာသော အစည်းအဝေးသည် ဖြစ်လတ္တံ့သတတ်၊ ငါသည်လည်း ထိုတရားကို နာခြင်းငှာ သင့်၏ဟု အခြံအရံ ရသေ့တစ်သောင်းနှင့်တကွ တန်ခိုးဖြင့် ထိုအရပ်သို့သွား၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ နေ၏။ သဗ္ဗညူဘုရားသခင်တို့၏ တရားဟောတော်မူသော အစည်းအဝေးနှင့်တူသော များသော အစည်းအဝေးသည် ဖြစ်၏။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်း ကုဏာလငှက်မင်းသည် ဇာတိဿရဉာဏ်ဖြင့် မိန်းမတို့၏ အပြစ်နှင့်ယှဉ်သော ရှေးဘဝ၌ မြင်ဖူးသောအကြောင်းကို ပုဏ္ဏမုခကို သက်သေပြု၍ ဟော၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြလိုတော်မူသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
တံ ပုဏ္ဏမုခံ ဖုဿ ကောကိလံ။
ဂိလာနဝုဋ္ဌိတံ အစိရဝုဋ္ဌိတံ၊
ဂေလညာ ဧတဒဝေါစ။
။ လ။
ယထာ သိခီ ဒနီ ဝါတော နေရုနာဝ သမသာဂတာ။
ဝိသရုက္ခော ဝိယ နိစ္စဖလော။
နာသယန္တိ ဃရေ ဘောဂံ။
ရတနာ နန္တကရိတ္ထိယော။
ဟူသော ဤတစ်ဆယ့်လေးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
ဘော၊ အို... ရဟန်းအပေါင်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ခလု၊ စင်စစ်။ ကုဏာလော၊ ကုဏာလ အမည်ရှိသော။ သကုဏော၊ ငှက်မင်းသည်။ ဂိလာနဝုဋ္ဌိတံ၊ အနာမှထသော။ ဂေလညာ၊ နာသောအဖြစ်မှ။ အစိရဝုဋ္ဌိတံ၊ ထ၍ မကြာမြင့်သေးသော။ ပုဏ္ဏမုခံ၊ ပုဏ္ဏမုခအမည်ရှိသော။ ဖုဿကောကိလံ၊ ထိုဖုဿဥဩကို။ ဧတံ၊ ထိုစကားကို။ အဝေါစ၊ ဆို၏။
မိန်းမယုတ် ကဏှာဒေဝီ
သမ္မပုဏ္ဏမုခ၊ အဆွေပုဏ္ဏမုခ။ ဒွေပိတိကာ၊ အဖနှစ်ယောက်ရှိသော။ ပဉ္စပတိကာယ၊ လင်ငါးယောက်ရှိသော။ ကဗန္ဓေ၊ လည်တိုပြိတ္တာနှင့်တူသော။ ပီဌသပ္ပိမှိ၊ ဆွံ့သော။ ဆဋ္ဌေ၊ ခြောက်ယောက်မြောက်သော။ ပုရိသေ၊ ယောက်ျား၌။ စိတ္တံ၊ စိတ်သည်။ ပဋိဗန္ဓန္တိယာ၊ တပ်စွန်းသော။ ယဒိဒံ-ယာ ဧသော ကဏှာဒေဝီ၊ အကြင်ကဏှာဒေဝီသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သာ ကဏှာဒေဝီ၊ ထိုကဏှာဒေဝီကို။ မယာ၊ ငါသည်။ ဒိဋ္ဌာ၊ မြင်ဖူး၏။ ဧတ္ထု၊ ဤအရာ၌။ အနုတ္တရံ၊ အတုမရှိသော။ ဝါကျံစ၊ စကားသည်လည်း။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်၏။
အထ၊ ထိုအခါ၌။ အဇ္ဇုနော၊ အဇ္ဇုန မင်းသားသည်လည်းကောင်း။ နကုလော၊ နကုလမင်းသားသည်လည်းကောင်း။ ဘီမသေနော၊ ဘီမသေန မင်းသားသည်လည်းကောင်း။ ယုဓိဋ္ဌိလော၊ ယုဓိဋ္ဌိလမင်းသားသည်လည်းကောင်း။ သဟဒေဝေါ စ ရာဇာ၊ သဟဒေဝ မင်းသားသည်လည်းကောင်း။ ဧတေ ပဉ္စပတိကာ၊ ဤငါးယောက်ကုန်သော လင်တို့ကို။ အတိစ္စ၊ လွန်၍။ နာရီ၊ ကဏှာဒေဝီ မည်သော မင်းသမီးသည်။ ခုဇ္ဇဝါမနကေန၊ ကုန်းလည်းကုန်း ကွလည်းကွသော။ ပီဌသပ္ပိနာ၊ ငဆွံ့နှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ပါပံ၊ မကောင်းသော အမှုကို။ အကာသိ၊ ပြု၏။
သစ္စတပါပီ
သမ္မပုဏ္ဏမုခ၊ အဆွေပုဏ္ဏမုခ။ မယာ၊ ငါသည်။ ဒိဋ္ဌာ၊ မြင်ဖူးသည်ကား။ သစ္စတပါပီ နာမ၊ သစ္စတပါပီ အမည်ရှိသော။ သုသာနမဇ္ဈေ၊ သုသာန်အလယ်၌။ ဝသန္တီ၊ နေလေ့ ရှိသော။ စတုတ္ထဘတ္တံ၊ လေးရက်မြောက်ဖြစ်သော ထမင်းကို။ ပရိဏာမယမာနာ၊ လွန်စေသော။ သေတသမဏီ၊ အဝတ်ဖြူဝတ်သော ပရိဗိုဇ်မသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သာ၊ ထိုပရိဗိုဇ်မသည်။ သုရာဓုတ္တကေန၊ သေသောက်ကြူးနှင့်။ သဟ၊ တကွ။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ အကာသိ၊ ပြု၏။
ကာကဝတီ
သမ္မပုဏ္ဏမုခ၊ အဆွေပုဏ္ဏမုခ။ မယာ၊ ငါသည်။ ဒိဋ္ဌာ၊ မြင်ဖူးသည်ကား။ သမုဒ္ဒမဇ္ဈေ၊ သမုဒ္ဒရာအလယ်၌။ ဝသန္တီ၊ နေသော။ ဘရိယာ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ မယားဖြစ်သော။ ကာကဝတီ နာမ၊ ကာကဝတီ အမည်ရှိသော။ ဒေဝီ၊ မိဖုရားသည်။ ဝေနတေယျဿနဋကုဝေရေန၊ ဝေနတေယျ အမည်ရှိသော ကချေသည် စောင်းသမားနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ အကာသိ၊ ပြု၏။
ကုရုင်္ဂဒေဝီ
သမ္မပုဏ္ဏမုခ၊ အဆွေပုဏ္ဏမုခ။ မယာ၊ ငါသည်။ ဒိဋ္ဌာ၊ မြင်ဖူးသည်ကား။ လောမသုဒ္ဒရီ၊ အမွေးအရေတည်းဟူသော ဆန်းကြယ်သော ဝမ်းရှိသော။ ဧဠိကကုမာရံ၊ ဧဠိကသတို့သားကို။ ကာမယမာနာ၊ တောင့်တသော။ ကုရုင်္ဂဒေဝီ နာမ၊ ကုရုင်္ဂဒေဝီအမည်ရှိသော မင်းသမီးသည်။ ဆဠင်္ဂကုမာရဓနန္တေဝါသိနာ၊ ဆဠင်္ဂကုမာရ အမည်ရှိသောဆရာ, ဓနန္တေဝါသီ အမည်ရှိသော အလုပ်အကျွေးနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ပါပံ၊ မကောင်းသောအမှုကို။ အကာသိ၊ ပြု၏။
ဗြဟ္မဒတ်မင်းမယ်တော်
သမ္မပုဏ္ဏမုခ၊ အဆွေ ပုဏ္ဏမုခ။ ဗြဟ္မဒတ္တဿ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်း၏။ ဧတံ မာတရံ၊ ထိုအမိကို။ မယာ၊ ငါသည်။ ဧဝဉ္စ၊ ဤသို့လျှင်။ ဉာတံ၊ သိအပ်ပြီ။ သာ မာတာ၊ ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ အမိသည်။ ကောသလရာဇံ၊ ကောသလမင်းကို။ ဩဟာယ၊ စွန့်၍။ ပဉ္စာလစဏ္ဍေန၊ ပဉ္စာလစဏ္ဍနှင့်။ ပါပံ၊ မကောင်းသော အမှုကို။ အကာသိ၊ ပြု၏။
မိန်းမတို့ကို မခင်ရ
ဧတာစ၊ ထိုငါးယောက်သော မိန်းမတို့သည်လည်းကောင်း။ အညာ စ၊ ထိုငါးယောက်မှ တစ်ပါးသော မိန်းမတို့သည်လည်းကောင်း။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ အကံသု၊ ပြုကုန်သည်ချည်းတည်း။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဣတ္ထိနံ၊ မိန်းမတို့အား။ န ဝိဿသေ၊ အကျွမ်းဝင်။ နပ္ပသံသေ၊ မချီးမွမ်း။ ဇဂတိ၊ ဇဂတိဟု ဆိုအပ်သော။ သမာနရတ်တာ၊ တူသောတပ်ခြင်းရှိသော။ ဝသုန္ဓရာ၊ ရတနာအပေါင်းတို့၏ တည်ရာဖြစ်သော။ ဣတရီတရာပတိဋ္ဌာ၊ အမြတ်အယုတ်တို့၏ တည်ရာဖြစ်သော။ မဟီ၊ မြေသည်။ သဗ္ဗသဟာ၊ အလုံးစုံသော မကောင်းမှုကို သည်းခံနိုင်သည်။ အဖန္ဒနာ၊ မတုန်မလှုပ်သည်။ အကုပ္ပါ၊ မမျက်သည်။ ဟောတိ ယထာ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဣတ္ထိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ ဣတရီတရာပတိဋ္ဌာ၊ အမြတ်အယုတ်တို့၏ တည်ရာရှိသည်။ သဗ္ဗသဟာ၊ အလုံးစုံသော မကောင်းမှုကို သည်းခံနိုင်ကုန်သည်။ အဖန္ဒနာ၊ မတုန်မလှုပ်ကုန်သည်။ အကုပ္ပါ၊ မမျက်ကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တာယော၊ ထိုမိန်းမတို့ကို။ နရော၊ ယောက်ျားသည်။ နဝိဿသ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။
လောဟိတမံသဘောဇနော၊ အသားအသွေးကို စားတတ်သော။ ဝါဠိမိဂေါ၊ သားရဲဖြစ်သော။ ပဉ္စာဝုဓော၊ ငါးပါးသော လက်နက်ရှိ။ သုရုဒ္ဓေါ၊ အလွန်ကြမ်းကြုတ်သော။ ပသယှခါဒီ၊ နိုင်ထက်မူ၍ စားလေ့ရှိသော။ သီဟော၊ ခြင်္သေ့သည်။ ပရဟိံသနေ၊ သူတစ်ပါးကို ညှဉ်းဆဲခြင်း၌။ ရတော၊ မွေ့လျော်သည်။ ဟောတိ ယထာ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဣတ္ထိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ ပရဟိံသနေ၊ သူတစ်ပါးကို ညှဉ်းဆဲခြင်း၌။ ရတာ၊ မွေ့လျော်ကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တာယော၊ ထိုမိန်းမတို့ကို။ နရော၊ ယောက်ျားသည်။ န ဝိဿသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။
မိန်းမတို့အပြစ်များ
သမ္မပုဏ္ဏမုခ၊ အဆွေ ပုဏ္ဏမုခ။ တဒိဒံ - ယာ ဧတာ၊ အကြင် မိန်းမတို့ကို။ ဝေသိယော၊ ဝေသီတို့ဟူ၍ လည်းကောင်း။ နာရိယော၊ နာရီတို့ဟူ၍ လည်းကောင်း။ ဂမနိယော၊ ဂမနီယတို့ဟူ၍ လည်းကောင်း။ ဗန္ဓကယော၊ ဗန္ဓကီတို့ဟူ၍ လည်းကောင်း။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဧတောယော၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ န ဝေသိယော၊ ဝေသီမည်သည်သာလျှင် မဟုတ်ကုန်။ န နာရိယော၊ နာရီမည်သည်သာလျှင် မဟုတ်ကုန်။ သဘာဝတော ပန၊ သဘောအားဖြင့်ကား။ ဧတာယော၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ဝဓိကာယော နာမ၊ လင်သတ်မတို့ မည်ကုန်၏။
စောရော ဝိယ၊ ခိုးသူကဲ့သို့။ ဝေဏိကတာ၊ ဆံထုံးခြင်းကို ပြုတတ်ကုန်၏။ ဒိဒ္ဓါ၊ ဒိဒ္ဓါဟု ဆိုအပ်သော။ မဒိရာဝ၊ အဆိပ်နှင့်ရောသော သုရာနှင့်တူ၏။ ဝါဏိဇော ဝိယ၊ ကုန်သည်ကဲ့သို့။ ဝါစာသန္ထုတိယော၊ နှုတ်ဖြင့်သာ ချီးမွမ်းတတ်ကုန်၏။ ဣဿသိင်္ဂမိဝ၊ ဝက်ဝံ၏လျင်ခြင်းကဲ့သို့။ ဝိပရိဝတ္တာယော၊ လျင်သောအပြန်ရှိကုန်၏။ (အပြောင်းအလဲ မြန်ကုန်၏)။ ဥရဂမိဝ၊ မြွေကဲ့သို့။ ဒုဇိဝှါယော၊ လျှာနှစ်ခွရှိကုန်၏။ သောဗ္ဘမိဝ၊ မစင်တွင်းကဲ့သို့။ ပဋိစ္ဆန္နာ၊ ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်၏။ ပါတာလမိဝ၊ သမုဒ္ဒရာ၌ ပါတာလမုခကဲ့သို့။ ဒုပ္ပုရာ၊ ပြည့်နိုင်ခဲကုန်၏။ ရက္ခသီဝိယ၊ ရက္ခိုသ်ဘီလူးမကဲ့သို့။ ဒုတ္တောသာ၊ ရောင့်ရဲနိုင်ခဲကုန်၏။
ယမောဝ၊ ယမမင်းကဲ့သို့။ ဧကန္တဟာရိယော၊ စင်စစ်လျှင် ဆောင်ယူတတ်ကုန်၏။ သိခီရိဝ၊ မီးကဲ့သို့။ သဗ္ဗဘက္ခာ၊ အလုံးစုံ ကောင်းမကောင်းကို စားတတ်ကုန်၏။ နဒီရိဝ၊ မြစ်ကဲ့သို့။ သဗ္ဗဝါဟီ၊ အလုံးစုံကို မျှောတတ်ကုန်၏။ အနီလော ဝိယ၊ လေကဲ့သို့။ ယေန၊ အကြင်အရပ်၌။ ကာမံ၊ အလိုသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တေန၊ ထိုအရပ်သို့။ စရာ၊ သွားတတ်ကုန်၏။ နေရုဝိယ၊ နေရုမည်သော ရွှေတောင်ကဲ့သို့။ အဝိသေသကရာ၊ အထူးမရှိသည်ကို ပြုတတ်ကုန်၏။ တာယော၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ဝိသရုက္ခော ဝိယ၊ အဆိပ်ပင်ကဲ့သို့။ နိစ္စဖလိတာယော၊ အမြဲလျှင် အသီးသီးတတ်ကုန်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤအရာ၌။ အနုတ္တရံ၊ အတုမရှိသော။ ဝါကျံ စ၊ စကားသည်လည်း။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်၏။
ဣတ္ထိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ စောရော ယထာ၊ ခိုးသူနှင့်တူ၏။ ဒိဒ္ဓေါ ယထာ၊ အဆိပ်နှင့်ရောသော သုရာနှင့်တူ၏။ ဝါဏိဇောဝ၊ ကုန်သည်ကဲ့သို့။ ဝိကတ္ထနီ၊ အထူးထူးသော စကားတို့ကို ဆိုတတ်ကုန်၏။ ဣဿသိင်္ဂမိဝ၊ ဝက်ဝံ၏ လျင်ခြင်းကဲ့သို့။ ပရိဝတ္တာ၊ လျင်သာအပြန် ရှိကုန်၏။ ဥရဂေါ ယထာ၊ မြွေကဲ့သို့။ ဒုဇိဝှါ၊ လျှာနှစ်ခွရှိကုန်၏။ သောဗ္ဘမိဝ၊ မစင်တွင်းကဲ့သို့။ ပဋိစ္ဆန္နာ၊ ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်၏။ ပါတာလမိဝ၊ ပါတာလမုခကဲ့သို့။ ဒုပ္ပုရာ၊ လိုအင်ဆန္ဒ ပြည့်နိုင်ခဲကုန်၏။ ရက္ခသီ ဝိယ၊ ရက္ခိုသ်ဘီလူးမကဲ့သို့။ ဒုတ္တောသာ၊ ရောင့်ရဲနိုင်ကုန်၏။ ယမောဝ၊ ယမမင်းကဲ့သို့။ ဧကန္တဟာရိယော၊ စင်စစ်လျှင် ယူဆောင်တတ်ကုန်၏။
သိခီယထာ၊ မီးနှင့်တူကုန်၏။ နဒီယထာ၊ မြစ်နှင့်တူကုန်၏။ ဝါတော ယထာ၊ လေနှင့်တူကုန်၏။ နေရုနာဝ၊ နေရုမည်သော ရွှေတောင်နှင့်လျှင်။ သမဂတာ၊ တူသောအဖို့ ရှိကုန်၏။ ဝိသရုက္ခော ဝိယ၊ အဆိပ်ပင်ကဲ့သို့။ နိစ္စဖလာ၊ အမြဲလျှင် အသီးသီး၏။ ဃရေ၊ အိမ်၌။ ဘောဂံ၊ စည်းစိမ်ကို။ နာသယန္တိ၊ ဖျက်ဆီးတတ်ကုန်၏။ ရတနန္တကရာ၊ ရွှေ ငွေ အစရှိသော ရတနာတို့၏အန္တရာယ်ကို ပြုတတ်ကုန်၏။
(ဤပါဠိတော်ဂါထာတို့၌ အကျဉ်းအားဖြင့် ဟောတော်မူအပ်သော ကဏှာဒေဝီ အစရှိသော မိန်းမငါးယောက်တို့၏ အကြောင်းကို အဋ္ဌကထာ၌ ဤသို့ အကျယ်ပြဆောင်အပ်၏။ )
(၁) ကဏှာဒေဝီ
ဇာတ်အမျိုးအနွယ် အဆင်းသဏ္ဌာန် ဥစ္စာစည်းစိမ် အခြံအရံနှင့်ပြည့်စုံသော လင်ငါးယောက်ရှိလျက် ခြောက်ယောက်မြောက် ငကုန်းနှင့် ယုတ်မာသောအကျင့်ကို လွန်ကျူး၍ကျင့်သော ရှေးဦးစွာသော ကဏှာဒေဝီ၏အကြောင်းကား
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗြဟ္မဒတ်မည်သော ကာသိမင်းသည် ပြည့်စုံသော ဗိုလ်ပါဆင်မြင်း ရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ကောသလတိုင်းကို သိမ်းယူပြီးလျှင် ကောသလမင်းကိုသတ်၍ နုသော ကိုယ်ဝန်ရှိသော ထိုကောသလမင်း၏ မိဖုရားကို ဆောင်ယူ၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ သွားပြီးလျှင် မိမိ၏မိဖုရားကြီးပြု၏။ ထိုမိဖုရားကြီးသည် နောက်အဖို့၌ သမီးကိုဖွား၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအားကား ပကတိအားဖြင့်လည်း သားတော်သမီးတော်မရှိ။ ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အလွန်နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ ရှင်မိဖုရား... ဆုကိုယူလော့ဟု ဆို၏။ ထိုမိဖုရားသည် ယူအပ်သည်ကိုပြု၍ထား၏။ ထိုသမီးငယ်အားကား ကဏှာဒဝီဟူသော အမည်ကိုမှည့်ကုန်၏။ ထိုအခါ ကဏှာဒေဝီသည် အရွယ်ရောက်သည်ရှိသော် မယ်တော်မိဖုရားကြီးသည် သမီးတော် ကဏှာဒေဝီကို ဆို၏။ ချစ်သမီး... သင့်ခမည်းတော်သည် သင့်အား ဆုပေးတော်မူအပ်၏။ ထိုဆုကို ငါသည် ယူ၍ထားအပ်၏။ သင်သည် နှစ်သက်သောဆုကို ယူလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုသမီးတော် ကဏှာဒေဝီသည် မိခင်... အကျွန်ုပ်အား တစ်ပါးသော မရှိသောဥစ္စာမည်သည် မရှိ၊ လင်ကိုယူအံ့သောငှာ မိခင်သည် ကိုယ်တိုင်ဆုကိုပြုလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုကဏှာဒေဝီသည် ကိလေသာ များသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် အရှက်အကြောက်ကိုဖျက်၍ မယ်တော်မိဖုရားကြီးကို ဆို၏။ ထိုမယ်တော်မိဖုရားကြီးသည် ခမည်းတော်တော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ထိုအကြောင်းကို ကြားလျှောက်၏။ ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် နှစ်သက်သော လင်ကို ယူစေလော့ဟု မိန့်တော်မူ၍ မိမိသည် ဆုကို ကြွေးကြော်စေ၏။ မင်းရင်ပြင်၌ ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော များစွာသော ယောက်ျားတို့သည် စည်းဝေးကြကုန်၏။
လင်ပြိုင် ၅-ယောက်
ကဏှာဒေဝီမင်းသမီးသည် ပန်းပခြုပ်ကိုယူ၍ ခြင်္သေ့ခံသော မြောက်လေသာနန်းတံခါး၌ရပ်လျက် ကြည့်လတ်သော် တစ်ယောက်ကိုမျှလည်း မနှစ်သက်။ ထိုအခါပဏ္ဍုမင်းမျိုးမှ အဇ္ဇုမင်းသား, နကုလမင်းသား ဘီမသေနမင်းသား, ယုဓိဋ္ဌိလမင်းသား, သဟဒေဝမင်းသား ဟူကုန်သော ညီနောင်ငါးယောက် ဖြစ်ကုန်သော ဤပဏ္ဍုမင်းသားတို့သည် တက္ကသိုလ်ပြည်ဝယ် ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာအထံ၌ အတတ်သင်ပြီး၍ အရပ်ဒေသတို့၏ အလေ့အကျက်ကို သိကုန်အံ့ဟု လှည့်လည်ကုန်သည်ရှိသော် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်ကုန်၍ မြို့တွင်း၌ အုတ်အုတ် ကျက်ကျက်ကို ကြားသဖြင့် မေး၍ ထိုအကြောင်းကို သိကုန်လျှင် ငါတို့သည်လည်း သွားကြကုန်အံ့ဟု ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိကုန်သော ငါးယောက်ကုန်သော ပဏ္ဍုမင်းသားတို့သည်လည်း ထိုမင်းရင်ပြင်အရပ်သို့ သွားကုန်၍ အစဉ်အတိုင်း တည်ကုန်၏။ ထိုအခါ ကဏှာဒေဝီမင်းသမီးသည် ထိုငါးယောက်သော မင်းသားညီနောင်တို့ကို မြင်၍ ထိုငါးယောက်သော မင်းသားတို့၌ တပ်စွန်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ငါးယောက်ကုန်သော မင်းသားတို့၏ လည်, ဦးခေါင်းတို့၌ ပန်းကုံးတို့ကို စွပ်၍ မိခင် ဤငါးယောက်သောသူတို့ကို အကျွန်ုပ်အား ဆုကို ပေးလော့ဟု ဆို၏။ ထိုမယ်တော် မိဖုရားကြီးသည်လည်း ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ကြားလျှောက်၏။ ခမည်းတော်ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ဆုကို ပေးမိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် မရလတ္တံ့ဟု မဆိုမူ၍ နှလုံးမသာလျက်လျှင် အဘယ် အမျိုးအနွယ်ရှိကုန်သနည်း၊ အဘယ်သူ၏ သားတို့နည်းဟု မေးတော်မူ၍ ပဏ္ဍုမင်းသားအဖြစ်ကို သိလျှင် ထိုမင်းသားတို့အား ပူဇော် သက္ကာရကိုပြု၍ သမီးတော် ကဏှာဒေဝီကို ပေးတော်မူ၏။ ထိုကဏှာဒေဝီ မင်းသမီးသည် ဘုံခုနစ်ဆင့်ရှိသော ပြာသာဒ်၌ ကိလေသာ၏အစွမ်းဖြင့် ဖမ်းယူ၏။
ကဏှာဒေဝီ ဖောက်ပြန်ပုံ
ထိုကဏှာဒေဝီမင်းသမီးအား တစ်ယောက်သော အလုပ်အကျွေးဖြစ်သော ကုန်းကွသော ငဆွံ့သည် ရှိ၏။ ထိုကဏှာဒေဝီမင်းသမီးသည် မင်းသား ငါးယောက်တို့ကို ကိလေသာ၏အစွမ်းဖြင့် ဖမ်းယူပြီး၍ ထိုမင်းသားငါးယောက်တို့ အပသို့ ထွက်သွားသောကာလ၌ အခွင့်ရလျှင်
ကိလေသာ၏အစွမ်းဖြင့် ပူလောင်သည်ဖြစ်၍ ငကုန်းနှင့်တကွ ယုတ်မာသောအကျင့်ကို ကျင့်၏။ ထိုငကုန်းနှင့်တကွလည်း စကားပြောသည်ရှိသော် ငါ့အား သင်နှင့်တူသော ချစ်သူသည်မရှိ၊ မင်းသားတို့ကို သတ်၍ မင်းသားတို့၏ လည်ချောင်းသွေးဖြင့် ခြေတို့ကို ဆေးစေအံ့ဟု ဆို၏။ မင်းသားငါးယောက်တို့တွင်လည်း မင်းသားကြီးနှင့် အတူတကွ ရောယှက်ခြင်းဖြစ်သောကာလ၌ ဤမင်းသား လေးယောက်တို့ထက် သင့်ကိုသာလျှင် ငါသည် သာလွန်၍ ချစ်၏။ ငါအသက်ကိုသော်လည်း သင်၏အကျိုးငှာ စွန့်၏။ ငါခမည်းတော် မင်းကြီးလွန်သဖြင့် သင့်အားသာလျှင် မင်းအဖြစ်ကို ပေးအံ့ဟု ဆို၏။ ကြွင်းသော မင်းသားလေးယောက်နှင့် အတူတကွ ပေါင်းဖက်ရောယှက်သော ကာလ၌လည်း ဤနည်းဖြင့်သာလျှင် ပြောဆို၏။ ထိုမင်းသားတို့သည် ဤမင်းသမီးသည်ကား ငါတို့ကို အလွန် ချစ်မြတ်နိုးပေ၏။ ငါတို့အား စည်းစိမ်ချမ်းသာသည်လည်း ဤမင်းသမီးကိုမှီ၍ ဖြစ်၏ဟု ထိုမင်းသမီးအား အလွန်လျှင် နှစ်သက်ကုန်၏။ ထိုကဏှာဒေဝီမင်းသမီးသည် တစ်နေ့သ၌ အနာနှိပ်စက်သည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ထိုမင်းသမီးကိုခြံရံ၍ မင်းသားတစ်ယောက်ကား ဦးခေါင်းကို ဆုပ်နယ်လျက် နေ၏။ ကြွင်းသော မင်းသားတို့သည်ကား တစ်ယောက် တစ်ယောက်စီ လက်ခြေတို့ကို ဆုပ်နယ်ကုန်၏။ ငကုန်းသည်ကား ခြေရင်း၌ နေ၏။
ထိုကဏှာဒေဝီ မင်းသမီးသည် ဦးခေါင်းကို ဆုပ်နယ်နေသော အစ်ကိုကြီးဖြစ်သော အဇ္ဇုနမင်းသားအား ကျွန်ုပ်အား အရှင့်သားထက် သာလွန်၍ ချစ်သောသူသည် မရှိပြီ၊ ကျွန်ုပ် အသက်ရှင်ပါသည်ရှိသော် ရှင်မင်းသားအား အသက်ရှင်လတ္တံ့၊ ခမည်းတော်လွန်သဖြင့် မင်းအဖြစ်ကို ရှင်မင်းသားအား ပေးအံ့ဟု ဦးခေါင်းအမူအရာဖြင့် အမှတ်ပေးလျက် ထိုမင်းသားကို သိမ်းသွင်း၏။ လေးယောက်ကုန်သော မင်းသားတို့အားလည်း လက်ခြေအမူအရာတို့ဖြင့် ထိုရှေးအတူလျှင် အမှတ်သညာပေး၏။ ငကုန်းအားကား သင့်ကိုသာလျှင် ငါသည် ချစ်မြတ်နိုး၏။
သင်၏အကျိုးငှာ ငါသည် အသက်ရှင်အံ့ဟု လျှာအမူအရာဖြင့် အမှတ်သညာပေး၏။ ထိုအလုံးစုံသောသူတို့သည်လည်း ရှေး၌ ဆိုဖူးသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ထိုအမှတ်သညာဖြင့် ထိုအကြောင်းကို သိကြကုန်၏။ ထိုသူတို့တွင် အဇ္ဇုနမင်းသားမှ ကြွင်းကုန်သောသူတို့သည် မိမိတို့အား ပေးအပ်သော အမှတ်သညာဖြင့်သာလျှင် သိကြကုန်၏။ အဇ္ဇုနမင်းသားသည်ကား ထိုကဏှာဒေဝီ မင်းသမီး၏ လက် ခြေ လျှာ ဖောက်ပြန်ခြင်းတို့ကိုမြင်၍ ငါ့အား အမှတ်သညာ ပေးသကဲ့သို့ ငါမှကြွကုန်သော သူတို့အားလည်း အမှတ်ပေးသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငကုန်းနှင့်လည်း ထိုမင်းသမီး ပေါင်းဖော်ခြင်းရှိသည် ဖြစ်ရာ၏ဟု ကြံ၍ ညီတော်မင်းသားတို့ကို ခေါ်ပြီးလျှင် အပသို့ထွက်၍ မေး၏။
မင်းသားငါးယောက် ရဟန်းပြုခြင်း
သင်တို့သည် လင်ငါးယောက်ရှိသော မိန်းမသည် ငါ့အား ဦးခေါင်း ဖောက်ပြန်ခြင်းကိုပြု၍ ပြသည်ကို မြင်ကြကုန်၏လော ဟု မေး၏။ မြင်ပါကုန်၏ဟု ဆိုကုန်လတ်သော် အကြောင်းကို သိကြကုန်၏လောဟု မေးပြန်၍ မသိပါကုဟု ဆိုကုန်သဖြင့် ဤအရာ၌ ဤမည်သည်ကား အကြောင်းတည်း၊ သင်တို့အားကား လက်ခြေတို့ဖြင့် ပေးအပ်သော အမှတ်၏အကြောင်းကို သိကုန်၏လောဟု မေး၏။ သိပါကုန်၏ဟု ဆိုသဖြင့် ငါ့အားလည်း ထိုအကြောင်းဖြင့် အမှတ်သညာပေး၏။ ငကုန်းအား လျှာဖောက်ပြန်ခြင်းဖြင့် အမှတ်သညာပေးခြင်း၏ အကြောင်းကို သိကုန်၏လောဟု မေး၏။ မသိပါကုန် ဟု ဆိုလုတ်သော် ထိုအခါ ညီတော်တို့အား ထိုအကြောင်းကိုကြား၍ ဤငကုန်းနှင့်လည်း အတူတကွ ထိုမင်းသမီးသည် ယုတ်မာသောအမှုကို ပြု၏ဟုဆို၍ ထိုညီတော်လေးယောက်တို့သည် မယုံကြည်ကုန်သည်ရှိသော် ငကုန်းကို ခေါ်စေ၍ မေး၏။ ထိုငကုန်းသည် အလုံးစုံသောအကြောင်းကို ပြောဆို၏။ ထိုမင်းသားတို့သည် ငကုန်းစကားကို ကြားရလျှင် ထိုမင်းသမီးအား တပ်စွန်းခြင်း ကင်းကုန်သည်ဖြစ်၍ မိန်းမတို့မည်သည်ကား ဪ... ယုတ်မာစွ၊ ဩာ်... သီလမရှိကုန်စွ၊ ငါတို့ကဲ့သို့သော အမျိုးအနွယ်နှင့် ပြည့်စုံသော တင့်တယ်ခြင်းအစုသို့ ရောက်သော မင်းသားတို့ကို စွန့်၍ ဤသို့သဘောရှိသော စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်သော ငကုန်းနှင့်တကွ ယုတ်မာသောအမှုကို ပြု၏။ ပညာရှိသော သဘောရှိသော အဘယ်မည်သောသူသည် ဤသို့ အရှက်အကြောက်မရှိသော ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိကုန်သော မိန်းမတို့နှင့်တကွ မွေ့လျော်လတ္တံ့နည်းဟု များစွာသော အကြောင်းဖြင့် မိန်းမတို့ကိုကဲ့ရဲ၍ ငါတို့အား အိပ်ရာထောင်ခြင်းဖြင့် အလိုမရှိဟု ငါးယောက်ကုန်သော မင်းသားတို့သည် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ရဟန်းပြုကုန်ပြီးလျှင် ကသိုဏ်းပရိကံကိုပြု၍ အသက်၏အဆုံး၌ ကံအားလျော်စွာ လားကုန်၏။
ကုဏာလငှက်မင်းသည်ကား ထိုအခါ နောင်တော်ကြီး အဇ္ဇုနမင်းသား ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် မိမိသည် မြင်ဖူးသော အကြောင်းကို ပြလိုသည်ဖြစ်၍ ဒိဋ္ဌာ မယာ အစရှိသော နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
(၂) သစ္စတပါပီ
နှစ်ခုမြောက်သော သစ္စတပါပီမည်သော ပရိဗိုဇ်မ၏ အကြောင်းကား...
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ကိုမှီ၍ သစ္စတပါပီမည်သော အဝတ်ဖြူဝတ်သော ပရိဗိုဇ်မသည် သုသာန်၌ သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်းကို ဆောက်စေ၍ ထိုသုသာန်ကျောင်း၌ နေလျက် လေးရက်သော ထမင်းတို့ကိုလွန်၍ စား၏။ အလုံးစုံသော ဗာရာဏသီပြည်၌ နေလကဲ့သို့ ထင်ရှား၏။
ဗာရာဏသီပြည်အလုံး၌ နေကုန်သောသူတို့သည် ချေသော်လည်းကောင်း, ချေချွတ်သော်လည်းကောင်း နမော သစ္စတပါပိယာ ဟူ၍ ဆိုကုန်၏။
ကျပ်တစ်ထောင်ကြေးလောင်း
ထိုအခါ တစ်ခုပွဲသဘင်ဝယ် ရှေးဦးစွာသောနေ့၌ ရွှေပန်းထိမ်သည်တို့သည် အပေါင်းဖွဲ့သဖြင့် တစ်ခုသော အရပ်၌ မဏ္ဍပ်ဆောက်၍ ငါးအမဲကိုလည်းကောင်း သုရာ နံ့သာ အစရှိသည်တို့ကိုလည်းကောင်း ဆောင်ယူခဲ့၍ သုရာသောက်ခြင်းကို အားထုတ်ကုန်၏။ ထိုအခါ တစ်ယောက်သော ရွှေပန်းထိမ်သည်သည် သုရာအိုးကို စွန့်သည်ရှိသော် နမော သစ္စတပါပိယာဟုဆိုရာ တစ်ယောက်သော ပညာရှိသည် အလွန်မိုက်သောအချင်း... တုန်လှုပ်သောစိတ်ရှိသော မိန်းမအား ရှိခိုးခြင်းကို ပြုဘိ၏။ အလွန် မိုက်စွတကားဟု ဆိုလတ်သော် အချင်း... ဤသို့ မဆိုပါလင့်၊ ငရဲ၌ဖြစ်စေတတ်သော အမှုကို မပြုလင့်ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုရွှေပန်းထိမ်သည်ကို ထိုပညာရှိသည် ပညာနည်းသောသူ... ဆိတ်ဆိတ်နေလော့၊ ဥစ္စာတစ်ထောင် လောင်းတမ်းကို သင်ပြုလော့၊ ငါသည် သင်၏ သစ္စတပါပီကို ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့်စပ်သော ဤနေရာမဏ္ဍပ်၌လျှင် နေလျက် သုရာအိုးကို ရွက်ခဲ့စေ၍ သုရာကိုသောက်အံ့၊ မိန်းမသည် မြဲသောသီလရှိသောသူမည်သည် မရှိဟု ဆို၏။ ထိုရွှေပန်းထိမ်သည်သည် သင် မတတ်နိုင်လတ္တံ့ ဟုဆို၍ ထိုပညာရှိနှင့်တကွ ဥစ္စာတစ်ထောင် လောင်းခြင်းကို ပြု၏။
ရသေ့ယောင်ဆောင်၍ ပိုးသော်
ထိုပညာရှိသည် ထိုရွှေပန်းထိမ်သည်ကို တစ်ပါးသော ရွှေပန်းထိမ်သည်တို့အား ပန်ကြား၍ နက်ဖြန်နေ့၌ နံနက်စောစောကလျှင် ရသေ့အသွင်ဖြင့် သုသာန်သို့ဝင်၍ ထိုသစ္စတပါပီ ပရိဗိုဇ်မ၏ နေရာအရပ်မှ မနီးမဝေးသောအရပ်၌ နေကို ရှိခိုးလျက်ရပ်၏။ ထိုပရိဗိုဇ်မသည် ဆွမ်းအလို့ငှာ သွားသည်ရှိသော် ထိုရသေ့ အယောင်ဆောင်သော ပညာရှိကိုမြင်၍ တန်ခိုးကြီးသော ရှင်ရသေ့ ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါသည် ရှေးဦးစွာ သုသာန်နံပါး၌ နေ၏။ ဤရှင်ရသေ့သည်ကား သုသာန်အလယ်၌ နေ၏။ ထိုရှင်ရသေ့ကိုယ်တွင်း၌ နိဗ္ဗာန်တရားသည် ရှိသည်ဖြစ်ရာ၏။ ထိုရှင်ရသေ့ကို ရှိခိုးအံ့ဟု ချဉ်းကပ်၍ ရှိခိုး၏။ ထိုရသေ့သည် ကြည့်လည်းမကြည့်၊ စကားလည်းမပြော၊ နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌လည်း ရှေးအတူလျှင် ပြု၏။ သုံးရက်မြောက်သောနေ့၌ ရှိခိုးသောအခါ၌ မျက်နှာအောက်ချလျက် သွားလေလော့ဟု ဆို၏။
လေးရက်မြောက်သောနေ့၌ကား အသို့နည်း၊ ဆွမ်းခံသဖြင့် မပင်ပန်းလောဟု စကားပြောဟောခြင်းကို ပြု၏။ ထိုပရိဗိုဇ်မသည် စကားပြောခြင်းကို ရပေပြီဟု အလွန်နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ ဖဲလေ၏။ ငါးရက်မြောက်သော နေ့၌ကား အလွန်များစွာသော စကားပြောဟာခြင်းကိုရသဖြင့် အတန်ငယ်နေ၍ သွားလေ၏။ ဆက်ရက်မြောက်သော နေ့၌ကား လာလတ်၍ ရှိခိုးလျက်နေသော ထိုသစ္စတပါပီကို နှမ... ယနေ့ ဗာရာဏသီသီမြို့၌ သီချင်းသံ တီးမှုတ်သံများစွာ၏။ အသို့နည်းဟု မေး၍ အရှင်ဘုရား... အရှင်ဘုရားတို့သည် သိတော်မမူကုန်လော၊ ဗာရာဏသီမြို့၌ ပွဲသဘင်ကြွေးကြော်၏။ ဤအသံသည် ထိုပွဲသဘင်၌ ကစားကုန်သောသူတို့၏ အသံတည်း ဟု ပြောဆိုလတ်သော် ဤအသံသည် ထိုသဘင်၌ အသံမည်၏ဟု မသိသကဲ့သို့ဖြစ်၍ နှမ သင်သည် အဘယ်မျှသော ထမင်းတို့ကို လွန်စေသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်ဘုရား... လေးရက်ထမင်းတို့ကို လွန်ပါစေ၏ ဟုဆို၍ အရှင်ဘုရားတို့သည်ကား အဘယ်မျှသော ထမင်းတို့ကို လွန်စေတော်မူကုန်သနည်းဟု မေး၏။ နှမ... ခုနစ်ရက်သော ထမင်းတို့ကို လွန်စေ၏ဟု ဤစကားကို ထိုရသေ့သည် လိမ်ညာ၍ဆို၏။
ထိုရသေ့သည် နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း အခါခပ်သိမ်း ညဉ့်၌စား၏။ ထိုရသေ့သည် ပရိဗိုဇ်မကို နှမ... ရဟန်းပြုသည်မှာ အဘယ်မျှ ဝါရပြီနည်းဟု မေး၍ ထိုပရိဗိုဇ်မသည် တစ်ဆယ့်နှစ်ဝါရပြီဟု ဆို၏။ အရှင်ဘုရားတို့အား... အဘယ်မျှ ဝါရပြီနည်းဟု မေးလတ်သော် ဤဝါသည် ငါ့အား ခြောက်ခုမြောက်သော ဝါတည်းဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုပရိဗိုဇ်မကို နှမ... နှမအား နိဗ္ဗာန်တရားကို ရခြင်းသည် ရှိပါ၏လော ဟု မေး၏။ အရှင်ဘုရား မရှိပါဟု ပြောဆို၍ အရှင်ဘုရားတို့အား နိဗ္ဗာန်တရားကိုရခြင်းသည် ရှိပါ၏လောဟု မေးလတ်သော် ငါ့နှမ... ငါ့အားလည်း မရှိ ဟုပြောဆို၍ နှမ... ငါတို့သည်ကား ကာမချမ်းသာကိုလည်း မရကုန်၊ ရဟန်းချမ်းသာကိုလည်း မရကုန်၊ ငါတို့အားသာလျှင် ငရဲသည်ပူသလော၊ လူအပေါင်းတို့၏ အမူအကျင့်ကို ပြုကုန်အံ့၊ ငါသည်လည်း လူထွက်အံ့၊ ငါ့အား မိဘတို့၏အမွေဖြစ်သော ဥစ္စာသည်ရှိ၏။ ငါသည် ဆင်းရဲကို ခံစားအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။
ရသေ့မ လူထွက်ပြီ
ထိုပရိဗိုဇ်မသည် ထိုရသေ့စကားကိုကြားရ၍ မိမိ၏ တုန်လှုပ်သောစိတ် ရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ထိုရသေ့၌ တပ်စွန်းသောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အရှင်ဘုရား... အကျွန်ုပ်သည်လည်း ငြီးငွေ့၏။ အကယ်၍ အကျွန်ုပ်ကို အရှင်ဘုရားသည် မစွန့်အံ့၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်း လူထွက်အံ့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ပရိဗိုဇ်မကို ထိုရသေ့ယောင်ဆောင်သော ပညာရှိသည် နှမ... လာလှည့်၊ သင့်ကို မစွန့်အံ့၊ ငါ၏မယား ဖြစ်လတ္တံ့ ဟုဆို၍ မြို့သို့သွား၍ သုရာသောက်သော မဏ္ဍပ်သို့သွား၍ ထိုသစ္စတပါပီ ပရိဗိုဇ်မကို သုရာအိုးကိုယူခဲ့စေ၍ သုရာသောက်၏။ ရွှေပန်းထိမ်သည်သည် ဥစ္စာတစ်ထောင်မှ ရှုံးလေ။ ထိုသစ္စတပါပီသည် သေသောက်ကြူးကိုစွဲ၍ သားသမီးတို့ဖြင့် ပွား၏။
ထိုအခါ၌ ကုဏာလငှက်မင်းသည် သေသောက်ကြူး ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် မိမိသည် မြင်ဖူးသည်ကို ပြလိုသည်ဖြစ်၍ ဒိဋ္ဌာ မာယာ အစရှိသော ဂါထာကို ဆို၏။
(၃) ကာကဝတီမိဖုရား
သုံးခုမြောက်ဖြစ်သော ကာကဝတီမိဖုရား၏ အကြောင်း အတိတ်စကားကို စတုက္ကနိပါတ် ကာကဝတီဇာတ် အဋ္ဌကထာ၌ ချဲ့ဆိုအပ်ပြီ၊ ထိုအခါ ကုဏာလငှက်မင်းသည် ဂဠုန်မင်းဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် မိမိမြင်ဖူးသည်ကို ပြလိုသည်ဖြစ်၍ ဒိဋ္ဌာ မာယာ အစရှိသော ဂါထာကို ဆို၏။
(၄) ကုရုင်္ဂဒေဝီမင်းသမီး
လေးခုမြောက်သော ကုရုင်္ဂဒေဝီမင်းသမီး အကြောင်းကား...
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ကောသလမင်းကိုသတ်၍ တိုင်းပြည်ကိုသိမ်းပြီယူလျှင် ကိုယ်ဝန်ရှိသော ထိုကောသလမင်း၏ မိဖုရားကြီးကိုယူ၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်လည်ခဲ့ပြီးလျှင် ထိုမိဖုရားကြီးအား ကိုယ်ဝန်ရှိသောအဖြစ်ကို သိလျက်လည်း ထိုကောသလမင်း၏ မိဖုရားကြီးကို မိမိ၏မိဖုရားကြီး ပြု၏။
သားကို ပစ်ထားစေခြင်း
ထိုမိဖုရားသည် ရင့်သောကိုယ်ဝန်ရှိသဖြင့် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသောသားကို ဖွား၍ ကြီးခြင်းသို့ ရောက်လတ်သော် ထိုငါ့သားကို ဗာရာဏသီမင်းသည် ဤမင်းသား ရန်သူ၏ သားတည်း၊ ဤမင်းသားဖြင့် အဘယ်မူအံ့နည်းဟု နှလုံးသွင်း၍ သတ်စေလတ္တံ့၊ ငါ့သားသည် သူတစ်ပါးလက်၌ မသေစေသတည်းဟု ကြံပြီးလျှင် အထိန်းမိန်းမကို ခေါ်၍ မိခင် ဤသူငယ်ကို ပုဆိုးနွမ်းခင်း၍ သူကောင်ပစ်ရာသင်္ချိုင်း၌ အိပ်စေ၍ လာခဲ့လော့ဟု ဆို၏။ အထိန်းမိန်းမသည် မိဖုရားကြီး ဆိုတိုင်းပြုပြီးလျှင် ရေချိုး၍ ပြန်ခဲ့၏။
ရေ၌ မျှောခံရခြင်း
ကောသလမင်းသည်လည်းသေ၍ သား၏ ကိုယ်စောင့်နတ်ဖြစ်၏။ ထိုနတ်၏ အာနုဘော်ကြောင့် တစ်ယောက်သော ဆိတ်ကျောင်းသား၏ ဆိတ်တို့သည် ထိုအရပ်၌ ကျက်စားကုန်သည်ရှိသော် ဆိတ်မတစ်ခုသည်
ထိုမင်းသားကိုမြင်လျှင် ချစ်ခြင်းကိုဖြစ်စေလျက် နို့တိုက်၍ အတန်ငယ် ကျက်စားသဖြင့် တစ်ဖန်လာလတ်၍ နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ် လေးကြိမ် နို့တိုက်၏။ ဆိတ်ကျောင်းသားသည် ထိုဆိတ်မအမူအရာကိုမြင်လျှင် ထိုအရပ်သို့သွားသဖြင့် သူငယ်ကိုမြင်၍ သားဟူသောချစ်ခြင်းကို ဖြစ်စေပြီးလျှင် ရေချိုး၍ မိမိမယားအား ပေး၏။ ထိုမယားသည်ကား သားမရှိ။ ထို့ကြောင့် ထိုမယားအား နို့ရည်မရှိ။ ထိုအခါ ထိုသူငယ်ကို ဆိတ်နို့ရည်ကိုသာလျှင် တိုက်၏။ ထိုနေ့မှစ၍ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း နှစ်ခုသုံးခုသော ဆိတ်မတို့သည် သေကုန်၏။ ဆိတ်ကျောင်းသားသည် ဤသူငယ်ကို မွေးမြူသည်ရှိသော အလုံးစုံသောဆိတ်မတို့သည် သေကုန်လတ္တံ့၊ ငါတို့အား ဤသူငယ်ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု ကြံ၍ ထိုသူငယ်ကို တစ်လုံးသောမြေအိုး၌ အိပ်စေပြီးလျှင် စလောင်းတစ်ခုဖြင့်ပိတ်၍ ပဲမှုန့်ညက်ဖြင့် အိုးဝကို ဟင်းလင်းမရှိအောင် လိမ်းကျံ၍ မြစ်၌ မျှော၏။
ဒွန်းစဏ္ဍားသား ဖြစ်ရခြင်း
မြစ်၌မျှောသော ထိုအိုးကို အောက်ဆိပ်၌ မင်းအိမ်၌ ဆွေးမြည့်သည်ကို တစ်ဖန်ပြုပြင်တတ်သော ဒွန်းစဏ္ဍားတစ်ယောက်သည် မယားနှင့်တကွ ခဝါဖွပ်သည်ရှိသော် မြင်၍ လျင်မြန်စွာသွားသဖြင့် ဆောင်ယူဆယ်တင်၍ ကမ်း၌ထားပြီးလျှင် ဤအိုး၌ အသို့နည်းဟု ဖွင့်၍ကြည့်လတ်သော် သူငယ်ကို မြင်လေ၏။ ထိုဒွန်းစဏ္ဍား မယားသည်လည်း သားမရှိ။ ထို့ကြောင့် သူငယ်၌ သားဟူသော ချစ်ခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ သူငယ်ကို အိမ်သို့ဆောင်ယူ၍ မွေးကျွေး၏။ ထိုသူငယ်ကို ခုနစ်နှစ် ရှစ်နှစ်အရွယ်မှစ၍ မိဘတို့သည် မင်းအိမ်သို့ သွားကုန်သည်ရှိသော် ခေါ်၍ သွားကုန်၏။
မင်းသမီးကို ရခြင်း
တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်အရွယ် ရှိသောအခါမှစ၍ ထိုသတို့သားသာလျှင် များစွာသွား၍ ဆွေးမြည့်ဟောင်းနွမ်းသည်တို့ကို တစ်ဖန်ပြုပြင်ခြင်းကို ပြု၏။ မင်း၏ မိဖုရားကြီးအားလည်း ကိုရုင်္ဂဒေဝီ အမည်ရှိသော မြတ်သောအဆင်းကိုဆောင်သော သမီးတော်သည် ရှိ၏။ ထိုကုရုင်္ဂဒေဝီ မင်းသမီးသည် ထိုသတို့သားကို မြင်ရသောအခါမှ စ၍ ထိုသတို့သား၌ တပ်စွန်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ တစ်ပါးသောအရပ်၌ မမွေ့လျော်။ ထိုသတို့သား အမှုလုပ်ဆောင်ရာ အရပ်သို့သာလျှင် လာ၏။ မပြတ်မြင်ရသဖြင့် အချင်းချင်း တပ်စွန်းသောစိတ်ရှိကုန်သော ထိုသူနှစ်ယောက်တို့သည် မင်းအိမ်အတွင်း၌သာလျှင် ဖုံးလွှမ်းအပ်သောအရပ်၌ လွန်ကျူးခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ကာလရှည်ခြင်းသို့ ရောက်လတ်သော် အလုပ်အကျွေးမိန်းမတို့သည် သိကုန်၍ ခမည်းတော်မင်းကြီးအား ကြားလျှောက်ကြကုန်၏။ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် အမျက်ထွက်၍ မှူးတော် မတ်တော်တို့ကို စည်းဝေးစေပြီးလျှင် ဤဒွန်းစဏ္ဍားသားသည် ဤမည်သောအမှုကို ပြုကျင့်၏။ ဤဒွန်းစဏ္ဍားသားအား ပြုအပ်သည်ကို သိကုန်လော့ဆို၏။
မှူးတော် မတ်တော်တို့သည် ဤသူကား အပြစ်ကြီး၏။ အထူးထူးအပြားပြားသော မင်းဒဏ်ပေးခြင်းကို ပြုစေပြီး၍ နောက်မှ သတ်ခြင်းငှာ သင့်၏ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုခဏ၌ မင်းသား၏ အဖဖြစ်သော ကိုယ်စောင့်နတ်သည် ထိုမင်းသား၏ မယ်တော်မိဖုရားကြီးကိုယ်၌ ပူးဝင်၏။ ထိုမိဖုရားကြီးသည် နတ်၏အာနုဘော်ကြောင့် မင်းသို့ကပ်၍ မြတ်သောမင်းကြီး... ဤသတို့သားသည် ဒွန်းစဏ္ဍားသား မဟုတ်ပါ၊ ဤသတို့သားသည် အကျွန်ုပ်၏ ဝမ်း၌ဖြစ်သော ကောသလမင်းသားတည်း၊ အကျွန်ုပ်သည် ငါ့သားသေပြီဟု အရှင်မင်းကြီးအား မုသာဝါဒဖြင့် ပြောဆို၏။ အကျွန်ုပ်သည် ဤမင်းသားကို အရှင်မင်းကြီး၏ ရန်သူသယးတည်းဟု အထိန်းတော်တို့ကို ပေး၍ သူသေကောင်ပစ်ရာ သုသာန်၌ စွန့်စေ၏။ ထိုအခါ ထိုသူငယ်ကို တစ်ယောက်သော ဆိတ်ကျောင်းသားသည် မွေးကျွေး၏။ ထိုဆိတ်ကျောင်းသားသည် မိမိဆိတ်မတို့သည် သေကုန်သည်ရှိသော် မြစ်၌မျှောလိုက်၏။ ထိုအခါ မြစ်၌မျှောသော ထိုသူငယ်ကို အရှင်မင်းကြီးတို့နန်းတော်၌ ဆွေးမြည့်ဟောင်းနွမ်းသည်တို့ကို တစ်ဖန် ပြုပြင်တတ်သော ဒွန်းစဏ္ဍားသည်မြင်၍ မွေးမြူပါ၏။ အကယ်၍ ယုံတော်မမူကုန်အံ့၊ ထိုအလုံးစုံသောသူတို့ကို ခေါ်စေတော်မူ၍ မေးတော်မူကုန်လော့ဟု တင်လျှောက်၏။ မင်းသည် အထိန်းကိုအစပြု၍ အလုံးစုံသောသူတို့ကို ခေါ်စေတော်မူ၍မေးလျှင် ထိုမိဖုရားကြီးဆိုတိုင်း အကြောင်းကို အဟုတ်အမှန်အားဖြင့် သိတော်မူ၍ ဤမင်းသားသည် အမျိုးနှင့်ပြည့်စုံသော မင်းသားပေတည်းဟု နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ ထိုမင်းသားကို ရေချိုးစေပြီးလျှင် တန်ဆာဆင်၍ ထိုမင်းသားအားသာလျှင် သမီးတော် ကုရုင်္ဂဒေဝီကို ပေးတော်မူ၏။
မိဖုရား ယုတ်မာပုံ
ထိုမင်းသားအားကား ဆိတ်မတို့သေသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ဧဠိကကုမာရ ဟူသောအမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုအခါ မင်းသားအား ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် စစ်သည်ဗိုလ်ပါ ဆင်မြင်းနှင့်တကွ ပေးတော်မူ၍ မောင့်ခမည်းတော်၏ ဥစ္စာဖြစ်သော ကောသလတိုင်း သာဝတ္ထိပြည်ကြီးကို ယူချေလော့ဟု ဧဠိကမင်းသားကို လွှတ်လိုက်၏။ ထိုဧဠိကမင်းသားသည် ကုရုင်္ဂဒေဝီ မင်းသမီးကိုယူ၍ သွားပြီးလျှင် ကောသလမင်း အဖြစ်၌တည်လေ၏။ ထိုအခါ ထိုကောသလမင်းသားအား ဗာရာဏသီမင်းကြီးသည် ဤ ကောသလမင်းသားသည် အတတ်ပညာ မသင်ရသေး ဟု အတတ်ပညာ သင်စိမ့်သောငှာ ဆဠင်္ဂကုမာရ အမည်ရှိသော ဆရာကို စေလိုက်၏။ ထိုမင်းသားသည် ဆဠင်္ဂကုမာရ ဆရာအား ဤသူသည် ငါ၏ဆရာပေတည်းဟု စစ်သူကြီးအရာကို ပေး၏။ နောက်အဖို့၌ ကုရုင်္ဂဒေဝီသည် ထိုဆဠင်္ဂကုမာရဆရာနှင့်တကွ လွန်ကျူးသောအမှုကို ပြု၏။ ထိုဆဠင်္ဂဆရာ စစ်သူကြီးအားလည်း ဓနန္တေဝါသီ အမည်ရှိသော အလုပ်အကျွေးသည် ရှိ၏။ ထိုစစ်သူကြီးသည် ထိုအလုပ်အကျွေးလက်၌ အဝတ်တန်ဆာ စသည်တို့ကို ပေးအပ်၍ ကုရုင်္ဂဒေဝီအား ပို့စေ၏။ ထိုကုရုင်္ဂဒေဝီသည် ထိုစစ်သူကြီး အလုပ်အကျွေးဖြစ်သော ဓနန္တေဝါသီနှင့်လည်းတကွ ယုတ်မာသောအကျင့်ကို ကျင့်၏။
ထိုအခါ၌လည်း ကုဏာလငှက်မင်းသည် ဆဠင်္ဂကုမာရ ဆရာဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် မိမိမြင်ဖူးသော ထိုအကြောင်းကို ထုတ်ဆောင်ပြလိုသည်ဖြစ်၍ ဒိဋ္ဌာ မာယာ အစရှိသော ဂါထာကို ဆို၏။
(၅) ဗြဟ္မဒတ်မင်း မယ်
ငါးခုမြောက်သော ဗြဟ္မဒတ်မင်း မယ်တော်အကြောင်းကား...
လွန်လေပြီးသောအခါ၌ ကောသလမင်းသည် ဗာရာဏသီပြည်ကို သိမ်းယူပြီးလျှင် ဗာရာဏသီမင်း၏ ကိုယ်ဝန်ရှိသော မိဖုရားကို မိမိမိဖုရားကြီးပြု၍ မိမိပြည်သို့လျှင် ပြန်ခဲ့၏။ ထိုမိဖုရားကြီးသည် နောက်အဖို၌ သားယောကျ်ား ဖွား၏။ ကောသလမင်းသည် သားမရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် သားဟူသောချစ်ခြင်းဖြင့် မွေးမြူ၍ ခပ်သိမ်းသောအတတ်တို့ကို သင်စေပြီးလျှင် အရွယ်ရောက်လတ်သော် မိမိခမည်းတော်၏ ဥစ္စာဖြစ်သော ဗာရာဏသီပြည်ကို ယူချေလော့ဟု စေလိုက်၏။ ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသားသည် ဗာရာဏသီပြည်သို့သွား၍ မင်းပြု၏။
မယ်တော် ယုတ်မာပုံ
ထိုအခါ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသား၏ မယ်တော်မိဖုရားကြီးသည် သားတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသားကို ဖူးမြင်လိုသည်ဖြစ်၏ဟု ကောသလမင်းကို ပန်ကြားပြီးလျှင် များစွာသောအခြံအရံဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်သို့ သွားသည်ရှိသော် ကာသိတိုင်း ကောသလတိုင်း နှစ်တိုင်းတို့၏ အကြားဝယ် တစ်ခုသောနိဂုံး၌ တည်းနေခြင်းကို ပြု၏။ ထိုနိဂုံး၌ ပဉ္စာလစဏ္ဍ အမည်ရှိသော ပုဏ္ဏားသတို့သားတစ်ယောက် ရှိသည်။ အလွန် အဆင်းလှ၏။ ထိုပဉ္စာလစဏ္ဍ ပုဏ္ဏားသည် ထိုမိဖုရားအား လက်ဆောင်ပဏ္ဏာတို့ကို ဆက်၏။ မိဖုရားကြီးသည် ပဉ္စာလစဏ္ဍ ပုဏ္ဏားကိုမြင်လျှင် တပ်စွန်းသော စိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုပဉ္စာလစဏ္ဍနှင့်တကွ ယုတ်မာသောအကျင့်ကို ကျင့်ပြီးလျှင် ထိုနိဂုံး၌ နှစ်ရက်သုံးရက်လွန်စေ၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့သွား၍ သားတော်ကို ဖူးမြင်ခဲ့ပြီးလျှင် လျင်မြန်စွာပြန်ခဲ့၍ တစ်ဖန် နိဂုံး၌သာလျှင် တည်းနေခြင်းကိုပြု၍ နှစ်ရက်သုံးရက် ထိုပဉ္စာလစဏ္ဍနှင့်တကွ လွန်ကျူးသော အကျင့်ကိုကျင့်ပြီး၍ ကောသလတိုင်းသို့ သွားလေ၏။ ထိုမိဖုရားကြီးသည် ထိုအခါမှစ၍ မကြာမြင့်မီသာလျှင် ထိုထိုသို့သော အကြောင်းကို ပြောဆို၍ သားတော်အထံသို့ သွားပါအံ့ ဟု မင်းကိုပန်ကြား၍ သွားသော်လည်းကောင်း၊ ပြန်သော်လည်းကောင်း ထိုနိဂုံး၌သာလျှင် လခွဲအတိုင်းအရှည်ကာလ ထိုပဉ္စာလစဏ္ဍနှင့်တကွ လွန်ကျူးအကျင့်ကို ကျင့်လေ၏။
ထိုအခါ၌လည်း ကုဏာလ ငှက်မင်းသည် ပဉ္စာလစဏ္ဍဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် မိမိသည် သိမြင်ဖူးသော ထိုအကြောင်းကို ထုတ်ဆောင်ပြလိုသည်ဖြစ်၍ ဧဝဉ္စေတံ မယာ ဉာတံ အစရှိသော ဂါထာကို ဆို၏။
ဧတာ စ အညာ စ အကံသု ပါပံ အစရှိသော ဂါထာတို့၏ အဓိပ္ပာယ်ကို အဋ္ဌကထာ၌ ဤသို့ အကျယ်ပြအပ်၏။
မိန်းမအားလုံး ယုတ်မာကြောင်း
အဆွေပုဏ္ဏမုခဤ ငါးယောက်ကုန်သော မိန်းမတို့သည်သာလျှင် ယုတ်မာသောအကျင့်ကို ကျင့်ကုန်၏။ ဤငါးယောက်မှ တစ်ပါးသော မိန်းမတို့သည်ကား ယုတ်မာသောအကျင့်ကို မကျင့်ကုန်ဟု မမှတ်လေနှင့်။ စင်စစ်သော်ကား ဤငါးယောက်သော မိန်းမတို့သည်လည်းကောင်း၊ တစ်ပါးသော မိန်းမတို့သည်လည်းကောင်း များစွာသော မကောင်းမှုတို့ကို ပြုတတ်ကုန်၏။ ဖဂတိဟု ဆိုအပ်သော ဤမြေကြီးသည် အမျက်ဒေါသ မရှိသောကြောင့် အလုံးစုံသောဝတ္ထုတို့၌ တူမျှသော တပ်ခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ အလုံးစုံသော အယုတ်အမြတ် ဖြစ်ကုန်သောဝတ္ထုတို့၏ တည်ရာဖြစ်သကဲ့သို့ ထို့အတူ မိန်းမတို့သည်လည်း ကိလေသာ၏ အစွမ်းဖြင့် အလုံးစုံသော အယုတ်အမြတ် ဖြစ်ကုန်သော ယောက်ျားတို့၏တည်ရာ ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုမိန်းမတို့သည် အခွင့်ရကုန်သည်ရှိသော် တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူနှင့်တကွ ယုတ်မာသော အကျင့်ကို ကျင့်ကုန်၏။ ဤမြေကြီးသည် အလုံးစုံကိုသာလျှင် သည်းခံသကဲ့သို့ မတုန်လှုပ်သကဲ့သို့ မပျက်စီးသကဲ့သို့ ထို့အတူ မိန်းမတို့သည်လည်း အလုံးစုံ အယုတ်အမြတ် ဖြစ်ကုန်သော ယောက်ျားတို့ကို ကိလေသာ၌ သာယာခြင်း၏ အစွမ်းဖြင့်လျှင် သည်းခံတတ်ကုန်၏။ အကယ်၍ ထိုမိန်းမတို့၏စိတ်၌ တစ်စုံတစ်ယောက်သော ယောက်ျားသည် တည်ငြားအံ့၊ ဤသို့ စိတ်၌တည်သည်ရှိသော် ထိုယောက်ျားကို စောင့်အံ့သောငှာ စဉ်းငယ်မျှလည်း မတုန်လှုပ်၊ မရွှေ့မပြောင်း အုတ်အုတ်ကျက်ကျက်ကို မပြု၊ ဤမြေကြီးသည် မပျက်စီးသကဲ့သို့ မတုန်လှုပ်သကဲ့သို့ ထို အတူ မိန်းမတို့သည် မေထုန်ကာမအကျင့်ဖြင့် မပျက်စီးကုန်၊ မတုန်လှုပ်ကုန်၊ ထိုမေထုန်ကာမအကျင့်ဖြင့် ပြည့်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်။
မိန်းမတို့ခြင်္သေ့နှင့်တူပုံ
သားအပေါင်းတို့၏ အသွေးအသားကို သောက်ထုတ် ဖမ်းစားတတ်သော အလွန်ရက်ရော ကြမ်းကြုတ် ခက်ထန်သော ခြင်္သေ့အား ခြေလက်လေးဘက် နှုတ်သီးဟူသော လက်နက်ငါးပါးရှိသကဲ့သို့ ထို့အတူ မိန်းမတို့အား အဆင်း အသံ အနံ့ အရသာ အတွေ့ဟူသော လက်နက်ငါးပါးတို့သည် ရှိကုန်၏။
ထိုခြင်္သေ့သည် မိမိအစာဖြစ်သော သားငါးတိရစ္ဆာန်တို့ကို ဖမ်းယူသည်ရှိသော် ထိုလက်နက်ငါးပါးတို့ဖြင့် ဖမ်းယူသကဲ့သို့ ထို့အတူ မိန်းမတို့သည်လည်း ကိလေသာတည်းဟူသောအစာကို ဆောင်ယူလိုသည်ရှိသော် အဆင်းအစရှိကုန်သော လက်နက်ငါးပါးတို့ဖြင့် ပစ်ခတ်၍ ဆောင်ယူတတ်ကုန်၏။ ထိုခြင်္သေ့သည် ကြမ်းကြုတ် ခက်ထန်သည်ဖြစ်၍ နိုင်ထက်မူလျက် စားတတ်သကဲ့သို့ ထို့အတူ မိန်းမတို့သည်လည်း ကြမ်းကြုတ် ခက်ထန်ကုန်၏။ နိုင်ထက်မူ၍ စားတတ်ကုန်၏။ ထိုစကားသည်လျှင် မှန်၏။ ထိုမိန်းမတို့သည် သီလရှိကုန်သော ယောက်ျားတို့ကိုလည်း မိမိတို့၏အစွမ်းဖြင့် နိုင်ထက်မူခြင်းကိုပြု၍ သီလ၏ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်စေတတ်ကုန်၏။ ထိုခြင်္သေ့သည် သူတစ်ပါးကို ညှဉ်းဆဲခြင်း၌ မွေ့လျော်သကဲ့သို့ ထို့အတူ မိန်းမတို့သည်လည်း ကိလေသာ၏ အစွမ်းဖြင့် သူတစ်ပါးကို ညှဉ်းဆဲခြင်း၌ မွေ့လျော်ကုန်၏။ ဤသို့သော မကောင်းသော ဂုဏ်ကျေးဇူးမဲ့နှင့် ပြည့်စုံကုန်သော မိန်းမတို့ကို ယောက်ျားဖြစ်သောသူသည် အကျွမ်းမဝင်ရာ။ အဆွေပုဏ္ဏမုခ ထိုမိန်းမတို့အား ဝေသီအစရှိကုန်သော အကြင်အမည်တို့သည် ထိုမိန်းမတို့အား သဘောအားဖြင့် အမည် မဟုတ်ကုန်။ အကြင်မိန်းမတို့ကို ဝေသီဟူ၍ လည်းကောင်း၊ နာရီဟူ၍ လည်းကောင်း၊ ဂမနီဟူ၍ လည်းကောင်း၊ ဗန္ဓကီဟူ၍ လည်းကောင်း မဆိုအပ်ကုန်။
(ဤဝေသီ အစရှိသည်တို့ကား မိန်းမဟော ပရိယာယျသဒ္ဒါခညြျးတည်း။ )
မိန်းမအလိုလိုက် မင်းလူမိုက်
ထိုမိန်းမတို့သည် ဝေသီမည်သည် မဟုတ်ကုန်၊ ဂမနီမည်သည် မဟုတ်ကုန်၊ ဗန္ဓကီမည်သည် မဟုတ်ကုန်။ သဘောအားဖြင့်ကား မိန်းမတို့သည် လင်ကိုသတ်တတ်သည် မည်ကုန်၏။ လင်ကို သတ်တတ်ကုန်၏။ ထိုအနက်ကိုကား-
ခရာ စ ဗန္ဓနာ စေတာ၊ မစ္စုပါသာ ဂုဟာသယာ။
တာသု ယော ဝိဿသေ ပေါသော၊ သော နရေသု နရာဓမော။
ဟူသော မဟာဟံသဇာတ်ဂါထာဖြင့် ပြအပ်၏။
ဂါထာ အနက်ကား...
ဧတော ဣတ္ထိယော၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ မာယာ၊ လှည့်ပတ်တတ်ကုန်၏။ မရီစီ၊ တံလှပ်နှင့်တူကုန်၏။ သောကာ၊ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြခြင်းကို ပြုတတ်၏။ ရောဂါ၊ အနာရောဂါကို ပြုတတ်၏။ ဥပဒ္ဒဝါ စ၊ ဘေးရန်ကိုလည်းပြုတတ်၏။ ဧတာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ခရာ စ၊ အမျက်ဒေါသအားဖြင့် ကြမ်းကြုတ်ကုန်၏။ ဗန္ဓနာ စ၊ သတ်ခြင်း နှောင်ဖွဲ့ခြင်း၏ အကြောင်းလည်း ဖြစ်ကုန်၏။ ဧတာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ မစ္စုပါသာ၊ သေမင်း၏ကျော့ကွင်း မည်ကုန်၏။ ဂုဟာသယာ၊ ကိုယ်တည်းဟူသော လိုဏ်ကိုမှီကုန်၏။ တာသု၊ ထိုမိန်းမတို့၌။ ယော ပေါသော၊ အကြင်ယောက်ျားသည်။ ဝိဿသေ၊ အကျွမ်းဝင်အံ့။ သော ပေါသော၊ ထိုယောက်ျားသည်။ နရေသု၊ ယောက်ျားတို့တွင်။ နရာဓမော၊ ယောက်ျားယုတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
မိန်းမတို့ မရောင့်ရဲမှု သုံးပါး
ဦးသျှောင်ကိုထုံး၍ တောအုပ်၌တည်သော ခိုးသူသည် ဥစ္စာကို လုယက်ဘိသကဲ့သို့ ထို့အတူ ထိုမိန်းမတို့သည်လည်း ကိလေသာနိုင်ငံသို့ ဆောင်ယူ၍ ယောက်ျားအပေါင်းကို လုယက်ဖျက်ဆီးတတ်ကုန်၏။ အဆိပ်နှင့်ရောသော သုရာသည် ဖောက်ပြန်ခြင်းကို ပြုတတ်သကဲ့သို့ ထို အတူ ထိုမိန်းမတို့သည်လည်း ယောက်ျားတစ်ပါးတို့၌ တပ်စွမ်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ပြုအပ်သည်။ မပြုအပ်သည်ကို မသိကုန်သည်ဖြစ်၍ တစ်ပါးကို ပြုသည်ရှိသော် တစ်ပါးကိုလျှင် ပြုကုန်သည်ဖြစ်၍ ဖောက်ပြန်ခြင်းကို ပြုတတ်ကုန်၏။ ကုန်သည်သည် မိမိကုန်၏ ကျေးဇူးကိုသာလျှင် ချီးမွမ်းပြောပသကဲ့သို့ ထို့အတူ ထိုမိန်းမတို့သည်လည်း မိမိတို့ ဂုဏ်ကျေးဇူးမဲ့ကို ဖုံးလွှမ်း၍ ဂုဏ်ကျေးဇူးကိုသာလျှင် ပြတတ်ကုန်၏။ ဝက်ဝံသည် လျင်မြန်စွာပြန်၍ တည်သကဲ့သို့ ထို့အတူ မိန်းမတို့သည်လည်း လျင်သောစိတ်ရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် လျင်သောအပြန် ရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ မြွေသည် လျှာနှစ်ခွရှိသကဲ့သို့ ထိုမိန်းမတို့သည်လည်း မုသားဆိုတတ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် လျှာနှစ်ခွရှိသည် မည်ကုန်၏။ ပျဉ်ဖြင့်ဖုံးအုပ်သော မစင်တွင်းကဲ့သို့ ထို့အတူ ထိုမိန်းမတို့သည်လည်း အဝတ်တန်ဆာဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သည်ဖြစ်၍ သွားတတ်ကုန်၏။ အမှိုက်ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သောတွင်းသည် နင်းမိသည်ရှိသော် သူတစ်ပါး၏ ဆင်းရဲခြင်းကို ဖြစ်စေတတ်သကဲ့သို့ ထို့အတူ ထိုမိန်းမတို့သည်လည်း အကျွမ်းဝင်သဖြင့် မှီဝဲသည်ရှိသော် သူတစ်ပါး၏ ဆင်းရဲကို ဖြစ်စေတတ်ကုန်၏။ မဟာသမုဒ္ဒရာ၌ ပါတာလမုခသည် ရေဖြင့်ပြည့်နိုင်ခဲသကဲ့သို့။ (ပါတာလမုခဟူသည် ဗလဝမုခပင်တည်း။ ) ထို့အတူ မိန်းမတို့သည်လည်း မေထုန် ကာမအကျင့်ကိုလည်းကောင်း၊ သားဖွားခြင်းဖြင့်လည်းကောင်း၊ တန်ဆာဆင်ခြင်းဖြင့် လည်းကောင်း၊ ဤသုံးပါးသော အကြောင်းတို့ဖြင့် ပြည့်နိုင်ခဲကုန်၏။ ထို့ကြောင့်လျှင် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်
တိဏ္ဏံ ဘိက္ခဝေ ဓမ္မာနံ အတိတ္တော မာတုဂါမာ- အစရှိသည်တို့ကို ဟောတော်မူ၏။
ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တိဏ္ဏံ ဓမ္မာနံ၊ မေထုန်အကျင့် သားဖွားခြင်း တန်ဆာဆင်ခြင်း ဟူသော သုံးပါးသော အကြောင်းအရာတို့ဖြင့်။ အတိတ္တော၊ မရောင့်ရဲသည်ဖြစ်၍။ မာတုဂါမော၊ မိန်းမသည်။ ကာလံ ကရောတိ၊ သေရ၏။
အဆိပ်နှင့် မိန်းမ
ရက္ခိုသ် ဘီလူးမသည် သားဟင်းမျိုးကိုသာ တပ်မက်မောသောကြောင့် ဥစ္စာဖြင့်ရောင့်ရဲခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ များစွာသော ဥစ္စာကိုလည်းပယ်၍ ဟင်းမျိုးကိုသာလျှင် တောင့်တသကဲ့သို့ ထို့အတူ ထိုမိန်းမတို့သည်လည်း မေထုန်ကာမ၌ တပ်မက်မောသောကြောင့် များစွာသော ဥစ္စာဖြင့်လည်း မရောင့်ရဲနိုင်ကုန်၊ ဥစ္စာကို မရေတွက်မူ၍ မေထုန်အကျင့်ကိုသာလျှင် တောင့်တကုန်၏။ ယမမင်းသည် စင်စစ်လျှင် စိစစ်တတ်သည်ဖြစ်၍ တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုမျှ မရှောင်ကြဉ်သကဲ့သို့ ထို့အတူ မိန်းမသည်လည်း အမျိုးနှင့်ပြည့်စုံခြင်း အစရှိသောသူတို့တွင် တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူကိုမျှ မရှောင်ကြဉ်ကုန်။ အလုံးစုံသော ယောက်ျားကို ကိလေသာ၏အစွမ်းဖြင့် သီလ၏ပျက်စီးခြင်း အစရှိသည်သို့ရောက်စေ၍ နှစ်ကြိမ်ဖြစ်မြောက်သော ပဋိသန္ဓေစိတ်အလှည့်၌ ငရဲသို့ ဆောင်တတ်ကုန်၏။ မီးသည် စင်ကြယ်သော ဝတ္ထုကိုလည်းကောင်း၊ မစင်ကြယ်သောဝ တ္ထုကိုလည်းကောင်း အလုံးစုံ ကောင်းမကောင်းကို လောင်တတ်သကဲ့သို့ ထို့အတူ ထိုမိန်းမတို့သည်လည်း အယုတ်အမြတ် ဖြစ်ကုန်သော အလုံးစုံသော ယောက်ျားတို့ကို မှီဝဲတတ်ကုန်၏။ မြစ်သည် အလုံးစုံ ကောင်းမကောင်းဖြစ်သော ဝတ္ထုကို မျှောတတ်သကဲ့သို့ ထို့အတူ ထိုမိန်းမတို့သည်လည်း အလုံးစုံ အယုတ်အမြတ် ဖြစ်ကုန်သော ယောက်ျားတို့နှင့် ဆက်ဆံတတ်ကုန်၏။ လေသည် မိမိအလိုရှိရာအရပ်သို့ ပြေးသွားတတ်သကဲ့သို့ ထို့အတူ ထိုမိန်းမတို့သည်လည်း အကြင်အရပ်၌ အလိုရှိ၏။ ထိုအရပ်သို့သာလျှင် ပြေးသွားတတ်ကုန်၏။ ဟိမဝန္တာ၌ နေရုမည်သော တစ်ခုသောရွှေတောင်ရှိ၏။ ထိုရွှေတောင်သို့ ကပ်ရောက်လာကုန်သော ကျီးတို့သည်လည်း ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိကုန်သည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုနေရုမည်သော ရွှေတောင်သည် အထူးမရှိသည်ကိုပြု၍ မိမိသို့ကပ်ရောက်လာကုန်သော သူတို့ကို ထပ်တူထပ်မျှပြုသကဲ့သို့ ထို့အတူ ထိုမိန်းမတို့သည်လည်း အထူးမရှိသည်ကိုပြု၍ မိမိသို့ရောက်လာကုန်သော ယောက်ျားတို့ကို ထပ်တူထပ်မျှပြု၍ ရှုတတ်ကြကုန်၏။ သရက်ပင်နှင့် တူသော ကိံပက္ကမည်သော အဆိပ်ပင်သည် အမြဲလျှင် အသီးသီး၏။ အဆင်း အစရှိသည်တို့နှင့်လည်း ပြည့်စုံ၏။ ထို့ကြောင့် ထိုအဆိပ်သီးကို ရွံရှာခြင်းကင်းကုန်သဖြင့် စားကုန်၍လျှင် သေကုန်သကဲ့သို့ ထို့အတူ ထိုမိန်းမတို့သည်လည်း အဆင်းအစရှိသည်တို့၏ အစွမ်းဖြင့် အမြဲ အသီးသီးကုန်သောကြောင့် မွေ့လျော်ဖွယ်ကဲ့သို့ ထင်ကုန်၏။ မိမိတို့ကို မှီဝဲကုန်သောသူတို့အား မေ့လျော့ခြင်းကို ဖြစ်စေ၍ အပါယ်လေးပါးတို့၌ ချတတ်ကုန်၏။ ထို့ကြောင့် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဝိပါကန္တေ ဟနန္တိ နံ၊ ကိံပက္ကမိဝ ဘက္ခိတံ။
ဟူ၍ ဟောတော်မူ၏။
ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ အာယတိံ၊ နောင်အခါ၌။ ဒေါသံ၊ အပြစ်ကို။ နာညာယ၊ မသိမူ၍။ ယေ ကာမေ၊ အကြင် ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ပဋိသေဝတိ၊ မှီဝဲ၏။ ဝိပါကံ၊ မှည့်သော။ ဘက္ခိတံ၊ စားအပ်သော။ ကိံပက္ကမိဝ၊ ကိံပက္ကမည်သော အဆိပ်သီးကဲ့သို့။ တေ၊ ထိုကာမဂုဏ်တို့သည်။ နံ၊ ထိုမှီဝဲသောသူကို။ ဟနန္တိ၊ သတ်တတ်ကုန်၏။
မိန်းမတို့သည် အိမ်ရှင်ဖြစ်သော လင်တို့သည် ဆင်းရဲ ငြိုငြင်စွာ ဆည်းပူးအပ်သော ဥစ္စာရတနာတို့၏ အန္တရာယ်ကို ပြုတတ်ကုန်၏။ ထိုလင်တို့သည် ဆင်းရဲငြိုငြင်စွာ ဆည်းပူးအပ်သော ဥစ္စာရတနာကိုလည်း သူတစ်ပါးအားပေး၍ ယုတ်မာသောအကျင့်ကို ကျင့်တတ်ကုန်၏။ (ဤသို့ အဋ္ဌကထာ၌ အကျယ်ပြအပ်၏။ )
ပျက်တတ်ကြောင်း လေးပါး
ဤမှနောက်၌လည်း ကုဏာလငှက်မင်းသည် မိမိ၏ တရားဓမ္မဒေသနာကို တင့်တယ်စေသဖြင့် ထိုမိန်းမနှင့်တကွ ပျက်ရာသော အကြောင်းလေးပါးတို့ကို ထိုပုဏ္ဏမုခအား ပြပြန်လိုရကား- စတ္တာရိမာနိ သမ္မပုဏ္ဏမုခ- အစရှိသော သုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
သမ္မပုဏ္ဏမုခ၊ အဆွေပုဏ္ဏမုခ။ စတ္တာရိ၊ လေးပါးကုန်သော။ ယာနိ ဣမာနိ ဝတ္ထူနိ၊ အကြင်ဝတ္ထုတို့သည်။ ကိစ္စေ၊ ပြုဖွယ်ကိစ္စသည်။ ဇာတေ၊ ဖြစ်လတ်သော်။ အနတ္ထစရာနိ၊ အစီးအား မရှိကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တာနိ၊ ထိုလေးပါးသော ဝတ္ထုတို့ကို။ ပရကုလေ၊ သူတစ်ပါးတို့အိမ်၌။ န ဝါသေတဗ္ဗာနိ၊ မနေစေအပ်ကုန်။ ဂေါဏံ၊ နွားထီးလည်းကောင်း။ ဓေနု၊ နွားမလည်းကောင်း။ ယာနံ၊ ယာဉ် လည်းကောင်း။ ဘရိယာ၊ မယားလည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ စတ္တာရိ၊ လေးပါးကုန်သော။ ယာနိ ဓနာနိ၊ အကြင်ဥစ္စာတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဧတာနိ၊ ထိုဥစ္စာတို့ကို။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိသောသူသည်။ ဃရာ၊ အိမ်မှ။ န ဝိပ္ပဝါသယေ၊ ကင်း၍မနေစေရာ။ ဧတ္ထ၊ ဤအရာ၌။ ပုန စ၊ တစ်ဖန်လည်း။ ဥတ္တရံ၊ အလွန်သော။ ဝါကျံ၊ ဂါထာစကားသည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်၏။
ဂေါဏံ စ၊ နွားလားလည်းကောင်း ဓေနုစ၊ နွားမလည်းကောင်း။ ယာနဉ္စ၊ ယာဉ်လည်းကောင်း။ ဉာတိကုလေ၊ မိဘအိမ်၌။ ဘရိယံ စ၊ မယားလည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ စတ္တာရိ၊ လေးပါးကုန်သော။ ဣမာနိ ဝတ္ထူနိ၊ ဤဝတ္ထုတို့ကို။ န ဝါသယေ၊ မိမိအိမ်မှကင်း၍ မနေစေရာ။ အယာနကာ၊ ယဉ်မရှိသော သူတို့သည်။ ရထံ၊ လှည်းရထားကို။ ဘဉ္ဇန္တိ၊ ဖျက်ဆီးကုန်၏။ အတိဝါဟေန၊ အလွန် လေးသောဝန်ကို ဆောင်စေခြင်းဖြင့်။ ပုင်္ဂဝံ၊ နွားလားကို။ ဟနန္တိ၊ သတ်တတ်ကုန်၏။ ဒေါဟေန၊ နို့ညှစ်သဖြင့်။ ဝစ္ဆကံ၊ နွားငယ်ကို။ ဟနန္တိ၊ သတ်တတ်ကုန်၏။ ဉာတိကုလေ၊ မိဘအိမ်၌ရှိသော။ ဘရိယာ၊ မယားသည်။ ပဒုဿတိ၊ ပျက်တတ်၏။
ပျက်ရာအကြောင်း ၆-ပါး
ပျက်ရာသည်အကြောင်း လေးပါးတို့ကို ပြပြီး၍ ပျက်ရာသည်အကြောင်း ခြောက်ပါးကို ပြပြန်လိုရကား-ဆယိမာနိ ပုဏ္ဏမုခ အစရှိသော အခွဲနှင့်တကွ နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
သမ္မပုဏ္ဏမုခ၊ အဆွေပုဏ္ဏမုခ။ ဆ၊ ခြောက်ပါးကုန်သော။ ယာနိ ဣမာနိ ဝတ္ထူနိ၊ အကြင်ဝတ္ထုတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာနိ၊ ထိုခြောက်ပါးသော ဝတ္ထုတို့သည်။ ကိစ္စေ၊ ပြုဖွယ်ကိစ္စသည်။ ဇာတေ၊ ဖြစ်လတ်သော်။ အနတ္ထစရာနိ၊ အကျိုးမဲ့ စီးပွားကို ကျင့်တတ်ကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
အဂုဏံ၊ ညှို့မရှိသော။ ဓနုဉ္စ၊ လေးလည်းကောင်း။ ဉာတိကုလေ၊ မိဘအိမ်၌။ ဘရိယာ စ၊ မယားလည်းကောင်း။ ပါရံ၊ ထိုမှာဘက်ကမ်း၌။ နာဝါ စ၊ လှေလည်းကောင်း။ အက္ခဘဂ္ဂံ၊ ဝင်ရိုးကျိုးသော။ ယာနဉ္စ၊ လှည်းရထားလည်းကောင်း။ ဒူရေ၊ အဝေး၌ရှိသော။ မိတ္တော စ၊ အဆွေခင်ပွန်းလည်းကောင်း။ ပါပသဟာယကော စ၊ မကောင်းသော အဆွေခင်ပွန်းလည်းကောင်း။ ဣမာနိ ဆ၊ ဤခြောက်ပါးတို့သည်။ ကိစ္စေ၊ ပြုဖွယ်ကိစ္စသည်။ ဇာတေ၊ ဖြစ်လတ်သော်။ အနတ္ထစရာနိ၊ အကျိုးစီးပွားမဲ့ကို ကျင့်တတ်ကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
လင်ကိုမထီမဲ့သော အကြောင်း ဂ-ပါး
ပျက်ရာသည် အကြောင်းခြောက်ပါးတို့ကို ပြပြီး၍ ထို မိန်းမတို့သည် လင်ကို မထီမဲ့မြင်ပြုရာသည် အကြောင်းရှစ်ပါးကို ပြပြန်လိုရကား-အဋ္ဌဟိ ခလု သမ္မပုဏ္ဏမုခ အစရှိသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
သမ္မပုဏ္ဏမုခ၊ အဆွေပုဏ္ဏမုခ။ ခလု၊ စင်စစ်။ အဋ္ဌဟိ၊ ရှစ်ပါးကုန်သော။ ဌာနေဟိ၊ အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ဣတ္ထီ၊ မိန်းမသည်။ သာမိကံ၊ လင်ကို။ အဝဇာနာတိ၊ မထီမဲ့မြင် ပြုတတ်၏။ လိဒ္ဒတာ၊ ဆင်းရဲသည်၏ အဖြစ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ အာတုရတာ၊ ရောဂါ နှိပ်စက်သည်၏ အဖြစ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဇိဏ္ဏတာ၊ အိုသည်၏ အဖြစ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ သုရာသောဏ္ဍတာ၊ သေသောက် ကြူးသည်၏ အဖြစ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ မုဒ္ဓတာ၊ အလွန်တွေဝေသည်၏ အဖြစ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ ပမတ္တတာ၊ သုရာယစ်သည်၏ အဖြစ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ သဗ္ဗကိစ္စေသု၊ အလုံးစုံသော ကိစ္စတို့၌။ အနုဝတ္တနတာ၊ မယားအလိုသို့ လိုက်သည်၏ အဖြစ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ သဗ္ဗဓနံ၊ အလုံးစုံသော ဥစ္စာကို။ အနုပ္ပဒါနေန၊ ပေးသဖြင့်လည်းကောင်း။ သမ္မပုဏ္ဏမုခ၊ အဆွေ ပုဏ္ဏမုခ။ ဣမေဟိ အဋ္ဌဟိ ဌာနေဟိ၊ ဤရှစ်ပါးသော အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ဣတ္ထီ၊ မိန်းမသည်။ သာမိကံ၊ လင်ကို။ အဝဇာနာတိ၊ မထီမဲ့မြင် ပြုတတ်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤအရာ၌။ အနုတ္တရံ၊ အတုမရှိ။ ဝါကျံ၊ ဤဂါထာစကားသည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်၏။
ဒလိဒ္ဒံ စ၊ ဆင်းရဲခြင်းလည်းကောင်း။ အာတုရဉ္စာပိ၊ ရောဂါ နှိပ်စက်ခြင်းလည်းကောင်း။ ဇိဏ္ဏကဉ္စ၊ အိုခြင်းလည်းကောင်း။ သုရာသောဏ္ဍကံ စ၊ သေသောက်ကြူးခြင်းဖြင့်လည်းကောင်း။ ပတ္တမတ္တံ စ၊ သေယစ်ခြင်းလည်းကောင်း။ မုဒ္ဓပတ္တဉ္စ၊ တွေဝေသောအဖြစ်သို့ ရောက်ခြင်းလည်းကောင်း။ ရတ္တံ၊ တပ်စွန်းသည်ဖြစ်၍။ သဗ္ဗကိစ္စေသု၊ အလုံးစုံသော ကိစ္စတို့၌။ ဟာပနံ၊ မိန်းမအလိုသို့ လိုက်ခြင်းလည်းကောင်း။ သဗ္ဗကာမပဒါနေန၊ အလုံးစုံသော အလိုကို ပေးခြင်းဖြင့်လည်းကောင်း။ ဣတိ- ဣမေဟိ၊ ဤ ရှစ်ပါးသော အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ဣတ္ထိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ သာမိကံ၊ လင်ကို။ အဝဇာနန္တိ၊ မထီမဲ့မြင် ပြုတတ်ကုန်၏။
ဤဂါထာတို့ဖြင့် လင်ကို မထီမဲ့မြင်ပြုရာသော အကြောင်း ရှစ်ပါးကို ပြပြီးလျှင် လင်၌ အပြစ်ကိုဆောင်ရာသည့် အကြောင်းကိုးပါးကို ပြပြန်လိုရကား-
ရောင့်တက်ကြောင်း ၉-ပါး
နဝဟိ ခလု သမ္မပုဏ္ဏမုခ ဌာနေဟိ- အစရှိသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
သမ္မပုဏ္ဏမုခ၊ အဆွေပုဏ္ဏမုခ။ ခလု၊ စင်စစ်။ နဝဟိ ဌာနေဟိ၊ ကိုးပါးသော အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ဣတ္ထိ၊ မိန်းမသည်။ ပဒေါသံ၊ လင်၌အပြစ်ကို။ အာဟရန္တိ၊ ဆောင်တတ်ကုန်၏။ အာရာမဂမနသီလာ စ၊ ပန်းအရံ အစရှိသည်သို့ သွားလေ့ရှိသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဥယျာနဂမနသီလာ စ၊ ဥယျာဉ်သို့ သွားလေ့ရှိသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ နဒီတိတ္တဂမနသီလာ စ၊ မြစ်ဆိပ်သို့ သွားလေ့ရှိသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဉာတိကုလဂမနသီလာ စ၊ မိဘအိမ်သို့ သွားလေ့ရှိသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ပရကုလဂမနသီလာ စ၊ သူတစ်ပါးအိမ်သို့ သွားလေ့ရှိသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အာဒါသဒုဿမဏ္ဍနာနုယောဂ မနုယုတ္တသီလာ စ၊ မှန်ကြည့်ခြင်း အဝတ်တန်ဆာဆင်ခြင်း၌ အလွန်လုံ့လပြုလေ့ရှိသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ မဇ္ဇပါယိနီစ၊ သေအရက်ကို သောက်လေ့ရှိသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ နိလ္လောကနသီလာ စ၊ လေသာပြတင်းပေါက် စသည်ဖြင့် ကြည့်လေ့ရှိသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သဒွါရဌာယိနီ စ၊ မိမိ၏ အင်္ဂါကြီးငယ်တို့ကိုပြလျက် အရာအကြောင်းမဟုတ်သည်၌ တည်လေ့ရှိသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သမ္မပုဏ္ဏမုခ၊ အဆွေ ပုဏ္ဏမုခ။ ခလု၊ စင်စစ်။ ဣမေဟိ နဝဟိ ဌာနေဟိ၊ ဤကိုးပါးသော အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ဣတ္ထီ၊ မိန်းမသည်။ ပဒေါသံ၊ လင်၌ အပြစ်ကို။ အာဟရန္တိ၊ ဆောင်တတ်ကုန်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤအရာ၌။ အနုတ္ထရံ၊ အတုမရှိသော။ ဝါကျံ၊ ဂါထာစကားသည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်၏။
အာရာမသီလာ၊ ပန်းအရံ အစရှိသည်သို့ သွားလေ့ရှိ၏။ ဥယျာနံ၊ ဥယျာဉ်သို့ သွားလေ့ရှိ၏။ နဒီ၊ မြစ်ဆိပ်သို့ သွားလေ့ရှိ၏။ ဉာတီ၊ မိဘအိမ်သို့ သွားလေ့ရှိ၏။ ပရကုလံ၊ သူတစ်ပါးအိမ်သို့ သွားလေ့ရှိ၏။ အာဒသဒုဿမဏ္ဍနအနုယုတ္တာ၊ မှန်ကြည့်ခြင်း အဝတ်တန်ဆာဆင်ယင်ခြင်း၌ အလွန်အားထုတ်လေ့ရှိ၏။ ယာ စ ဣတ္ထိ၊ အကြင်မိန်းမသည်လည်း။ မဇ္ဇပါယိနီ၊ သေအရက်ကိုသောက်လေ့ရှိ၏။
ယာ စ၊ အကြင်မိန်းမသည်လည်း။ နိလ္လောကနသီလာ၊ လေသာပြတင်းပေါက် စသည်ဖြင့် ကြည့်လေ့ရှိ၏။ ယာ စ၊ အကြင်မိန်းမသည်လည်း။ သဒွါရဋ္ဌာယိနီ၊ မိမိအင်္ဂါကိုကြီးငယ်ကိုပြလျက် အကြောင်းမဟုတ်သည်၌ တည်လေ့ရှိ၏။ နဝဟိ၊ ကိုးပါးကုန်သာ။ ဧတေဟိ ဌာနေဟိ၊ ထိုအကြောင်းတို့ဖြင့်။ ဣတ္ထိ၊ မိန်းမတို့သည်။ ပဒေါသံ၊ လင်၌အပြစ်ကို။ အာဟရန္တိ၊ ဆောင်တတ်ကုန်၏။
မာယာ-၄၀
ဤဂါထာတို့ဖြင့် လင်၌အပြစ်ကို ဆောင်ရာသည် အကြောင်းကိုးပါးကို ပြပြီး၍ လေးဆယ်သော မာယာတို့ဖြင့် ယောကျ်ားတို့ကိုလွန်၍ ကျင့်ရာသည်ကို ပြလိုရကား- စတ္တာလီသာယ ခလု သမ္မပုဏ္ဏမုခ-အစရှိသော ပါဌ်တို့ကို ဆို၏။
သမ္မပုဏ္ဏမုခ၊ အဆွေပုဏ္ဏမုခ။ ခလု၊ စင်စစ်။ စတ္တာလီသာယ၊ လေးဆယ်သော။ ဌာနေဟိ၊ အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ဣတ္ထီ၊ မိန်းမတို့သည်။ ပုရိသံ၊ ယောက်ျားကို။ အစ္စာစရတိ၊ လွန်ကျူး၍ကျင့်၏။ ဝိဇမ္ဘတိ၊ ကိုယ်လက်ဆန့်၏။ ဝိနမတိ၊ ညွတ်၏။ ဝိလသတိ၊ တင့်တယ်စံပယ်၏။ ဝိလဇ္ဇတိ၊ ရှက်နိုးသကဲ့သို့ ပြု၏။ နခေန၊ လက်သည်း ခြေသည်းဖြင့်။ နခံ၊ လက်သည်း ခြေသည်းကို။ ဃဍ္ဍေတိ၊ ခြစ်၏။ ပါဒေန၊ ခြေဖြင့်။ ပါဒံ၊ ခြေကို။ အက္ကမတိ၊ နင်း၏။ ကဋ္ဌေန၊ သစ်သားလှံတံဖြင့်။ ပထဝိံ၊ မြေကို။ ဝိလိခတိ၊ ခြစ်၏။ ဒါရကံ၊ သူငယ်ကို။ ဥလ္လင်္ဃတိ၊ မြှောက်၏။ ဥလ္လင်္ဃာပေတိ၊ မြှောက်စေ၏။ ဥက္ခိပတိ၊ ချီ၏။ ကီဠတိ၊ ကစား၏။ ကီဠာပေတိ၊ ကစားစေ၏။ စုမ္ဗတိ၊ နမ်း၏။ စုမ္ဗာပေတိ၊ နမ်းစေ၏။ ဘုဉ္ဇတိ၊ စား၏။ ဘုဉ္ဇာပေတိ၊ စားစေ၏။ ဒဒါတိ၊ ပေး၏။ ယာစတိ၊ တောင်း၏။ ကတံ၊ ပြုသည်ကို။ အနုကရောတိ၊ အတုလိုက်၍ပြု၏။ ဥစ္စံ ဘာသတိ၊ မြှင့်၍ဆို၏။
နီစံ ဘာသတိ၊ နှိမ့်၍ဆို၏။ နစ္စေန၊ ကခြင်းဖြင့်။ ဂီတေန၊ သီခြင်းဖြင့်။ ဝါဒိတေန၊ တီးမှုတ်ခြင်းဖြင့်။ ရောဒိတေန၊ ငိုခြင်းဖြင့်။ ဝိလာသိတေန၊ တင့်တယ်စံပယ်ခြင်းဖြင့်။ ဝိဘူသိတေန၊ တန်ဆင်ဆင်ခြင်းဖြင့်။ အဝိစ္စံ ဘာသတိ၊ ထင်စွာဆို၏။ ဝိဝိစ္စံ ဘာသတိ၊ ကွယ်၍ဆို၏။ ဇဂ္ဃတိ၊ ပြင်းစွာရယ်၏။ ပေက္ခတိ၊ စောင်း၍ကြည့်၏။ ကဋိံ၊ ခါးကို။ စာလေတိ၊ လှုပ်ရှား၏။ ဂုယှ ဘဏ္ဍကံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော အင်္ဂါကို။ သဉ္စာလေတိ၊ ထက်ဝန်းကျင်လှုပ်၏။ ဦရုံ၊ ပေါင်ကို။ ဝိဝရတိ၊ ဖွင့်၏။ ဦရုံ၊ ပေါင်ကို။ ပိဒဟတိ၊ ဖုံး၏။ ထနံ၊ သားမြတ်ကို။ ဒဿေတိ၊ ပြ၏။ ကစ္ဆံ၊ လက်ကတီးကို။ ဒဿေတိ၊ ပြ၏။ နာဘိံ၊ ချက်ကို။ ဒဿေတိ၊ ပြ၏။ အက္ခိံ၊ မျက်စိကို။ နိခနတိ၊ မှိတ်၏။ ဘမုကံ၊ မျက်မှောင်ကို။ ဥက္ခိပတိ၊ ချီ၏။ ဩဋ္ဌံ၊ နှုတ်ခမ်းကို။ ဥပလိခတိ၊ ကိုက်၏။ ဇိဝှံ၊ လျှာကို။ နိလ္လာလေတိ၊ ထုတ်၏။ ဒုဿံ၊ အဝတ်ကို။ မုဉ္စတိ၊ ကျွတ်အောင်ပြု၏။ ဒုဿံ၊ အဝတ်ကို။ ပဋိဗန္ဓတိ၊ ပြင်၍ ဝတ်၏။ သိရသံ၊ ဆံပင်ကို။ မုဉ္စတိ၊ ဖြေ၏။ သိရသံ၊ ဆံပင်ကို။ ဗန္ဓတိ၊ ထုံး၏။ သမ္မပုဏ္ဏမုခ၊ အဆွေပုဏ္ဏမုခ။ စတ္တာလီသာယ၊ လေးဆယ်သော။ ဣမေဟိ ဌာနေဟိ၊ ဤအကြောင်းတို့ဖြင့်။ ဣတ္ထိ၊ မိန်းမတို့သည်။ ပုရိသံ၊ ယောက်ျားတကာကို။ အစ္စာစရတိ၊ လွန်ကျူး၍ ကျင့်၏။
မိန်းမပျက်အင်္ဂါ ၂၅-ပါး
လေးဆယ်သောအကြောင်းတို့ဖြင့် ထိုမိန်းမတို့သည် ယောက်ျားတို့ကို လွန်ကျူး၍ကျင့်ရာသည်ကို ပြပြီး၍ ထို မိန်းတို့၏ ပျက်ရာသည်အကြောင်း နှစ်ဆယ့်ငါးပါးတို့ကို ပြပြန်လိုရကား-ပဉ္စဝီသာယ ခလု အစရှိသော တစ်ဆယ့်တစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
သမ္မပုဏ္ဏမုခ၊ အဆွေပုဏ္ဏမုခ။ ခလု၊ စင်စစ်။ ပဉ္စဝီသာယ၊ နှစ်ဆယ့်ငါးပါးကုန်သော။ ဌာနေဟိ၊ အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ဣတ္ထိပဒုဋ္ဌာ၊ မိန်းမတို့၏ ပျက်စီးခြင်းတို့ကို။ ဝေဒိတဗ္ဗာ၊ သိအပ်ကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ သာမိကဿ၊ လင်၏။ ပဝါသံ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားခြင်းကို။ ဝဏ္ဏေတိ၊ ချီးမွမ်း၏။ ပဝုဋ္ဌံ၊ အရပ်တစ်ပါးမှရောက်လာသောလင်ကို။ န သရတိ၊ မအောက်မေ့။ အာဂတံ၊ အရပ်တစ်ပါးမှ ရောက်လာသောလင်ကို။ နာဘိနန္ဒတိ၊ မနှစ်သက်။ တဿ၊ ထိုလင်၏။ အဝဏ္ဏံ၊ ကျေးဇူးမဲ့ကို။ ဘဏတိ၊ ဆို၏။ တဿ၊ ထိုလင်၏။ ဝဏ္ဏံ၊ ကျေးဇူးကို။ န ဘဏတိ၊ မပြောဆို။ တဿ၊ ထိုလင်၏။ အနတ္ထံ၊ အကျိုးမဲ့ကို။ စရတိ၊ ကျင့်၏။ တဿ၊ ထိုလင်၏။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ န စရတိ၊ မကျင့်၊ တဿ၊ ထိုလင်အား။ အကိစ္စံ၊ မပြုအပ်သည်ကို။ ကရောတိ၊ ပြု၏။ တဿ၊ ထိုလင်အား။ ကိစ္စံ၊ ပြုအပ်သည်ကို။ န ကရောတိ၊ မပြု။ ပရိဒဟိတွာ၊ အဝတ်ကို မြဲစွာဝတ်၍။ သယတိ၊ အိပ်၏။ ပရမ္မုခီ၊ လင်ကိုကျောပေး၍။ နိပ္ပဇ္ဇတိ၊ အိပ်၏။ ပရိဝတ္တကဇာတာ ခေါ ပန၊ တပြောင်းပြန်ပြန် လူးလဲတတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ကုင်္ကုမိယ ဇာတာ၊ အုတ်အုတ်ကျက်ကျက်ဖြစ်၍။ ဒီဃံ၊ ရှည်စွာ။ အဿာသတိ၊ ထွက်သက် ဝင်သက်ကို ဖြစ်စေ၏။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲဝေဒနာကို။ ဝေဒယတိ၊ ပြောကြားတတ်၏။ ဥစ္စာရပဿာဝံ၊ ကျင်ကြီး ကျင်ငယ်ကို။ အဘိဏှံ၊ မပြတ်။ ဂစ္ဆတိ၊ သွား၏။ ဝိလောပံ၊ ဖောက်ပြန်သောအကျင့်ကို။ အာစရတိ၊ ကျင့်တတ်၏။ ပရပုရိသသဒ္ဒံ၊ တစ်ပါးသော ယောက်ျား၏ အသံကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ ကဏ္ဏသောတံ၊ နားတွင်းကို။ ဝိဝရ၊ ဖွင့်၍။ တံ၊ ထိုတစ်ပါးသော ယောက်ျား၏အသံကို။ ဩဒဟတိ၊ နားထောင်တတ်၏။ ခေါ ပန၊ စင်စစ်။ နိဟတဘောဂါ၊ စည်းစိမ်ဥစ္စာကို ဖျက်ဆီးတတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ပဋိဝိဿကေဟိ၊ အိမ်နီးချင်း ယောက်ျားတို့နှင့်။ သန္ထဝံ၊ ကိလေသာ၏အစွမ်းဖြင့် ပေါင်းဖက်ရောယှက်ခြင်းကို။ ကရောတိ၊ ပြု၏။ နိက္ခန္တပါဒါ၊ ထွက်သွားသော ခြေရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဝိသိခါနုစာရိနီ၊ အခါမဲ့ဖြစ်သော ညဉ့်မှ သွားလေ့ရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အတိစာရိနီခေါပန၊ သယောက်လင်စောင် ထားတတ်သည်လျှင်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ သာမိကေ၊ လင်၌။ အဂါရဝါ၊ ရိုသေခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍။ ပဒုဋ်ဌမာနသင်္ကပ္ပါ၊ ပြစ်မှားလိုသော စိတ်အကြံ ရှိသည်ဖြစ်၍။ အဘိဏှံ၊ မပြတ်။ ဒွါရေ၊ တံခါးဝ၌။ တိဋ္ဌတိ၊ တည်၏။ ကစ္ဆာဒီနိ။ လက်ကတီးကြား အစရှိကုန်သော။ အင်္ဂါနိ၊ အင်္ဂါကြီးငယ်ဖြစ်ကုန်သော။ ထနာနိ၊ သားမြတ်တို့ကို။ ဒဿေတိ၊ ပြတတ်၏။ ဒိသောဒိသံ၊ ထိုမှဤမှ။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ ပေက္ခတိ၊ ကြည့်တတ်၏။ သမ္မပုဏ္ဏမုခ၊ အဆွေပုဏ္ဏမုခ။ ပဉ္စဝီသာယ၊ နှစ်ဆယ့်ငါးပါးကုန်သော။ ဣမေဟိ ဌာနေဟိ၊ ဤအကြောင်းတို့ဖြင့်။ ဣတ္ထိပဒုဋ္ဌာ၊ မိန်းမတို့၏ ပျက်စီးခြင်းတို့ကို။ ဝေဒိတဗ္ဗာ၊ သိအပ်ကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤအရာ၌။ အနုတ္တရံ၊ အတုမရှိသော။ ဝါကျံ၊ ဂါထာစကားသည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်၏။
တဿ၊ ထိုလင်၏။ ပဝါသံ၊ ကွေကွင်းခြင်းကို။ ဝဏ္ဏေတိ၊ ချီးမွမ်း၏။ တဿ၊ ထိုလင်၏။ ဂတံ၊ သွားလေသည်ကို။ န သောစတိ၊ မစိုးရိမ်။ အာဂတံ၊ ရောက်လာသော။ ပတိံ၊ လင်ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်ရ၍။ နာဘိနန္ဒတိ၊ မနှစ်သက်။ ဘတ္တာရဝတ္တံ၊ လင်၏ကျေးဇူးကို။ ကဒါစိ၊ တစ်ရံတစ်ဆစ်။ န ဘာသတိ၊ မပြောဆို။ ဧတေ၊ ဤသည်တို့ကား။ ပဒုဋ္ဌာယ၊ ပျက်စီးခြင်း၏။ လက္ခဏာ၊ လက္ခဏာတို့သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
တဿ၊ ထိုလင်၏။ အနတ္ထံ၊ အကျိုးမဲ့ကို။ စရတိ၊ ကျင့်၏။ အသညတာ၊ ပျင်းရိသည်ဖြစ်၍။ အတ္ထံ၊ အစီးအပွားကို။ ဟာပေတိ၊ ယုတ်စေ၏။ အကိစ္စကာရိနီ၊ မပြုအပ်သည်ကို ပြုလေ့ရှိ၏။ ပရိဒဟိတွာ၊ အဝတ်ကို မြဲစွာဝတ်၍။ ပရမ္မုခီ၊ လင်ကို ကျောပေး၍။ သယတိ၊ အိပ်၏။ ဧတေ၊ ဤသည်တို့ကား။ ပဒုဋ္ဌာယ၊ ပျက်စီးခြင်း၏။ လက္ခဏာ၊ လက္ခဏာတို့သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
ပရိဝတ္တကဇာတာ စ၊ တပြောင်းပြန်ပြန် လူးလဲကုန်သည်လည်း။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ကုင်္ကုမီ၊ အုတ်အုတ်ကျက်ကျက်ဖြစ်၍။ ဒီယံစ၊ ရှည်စွာလည်း။ အဿာသတိ၊ ထွက်သက် ဝင်သက်ကို ဖြစ်စေ၏။ ဒုက္ခဝေဒိနီ၊ ဆင်းရဲဝေဒနာကို ပြောကြားတတ်၏။ ဥစ္စာရပဿာဝံ၊ ကျင်ကြီး ကျင်ငယ်ကို။ အဘိဏှံ၊ မပြတ်။ ဂစ္ဆတိ၊ သွားတတ်၏။ ဧတေ၊ ဤသည်တို့ကား။ ပဒုဋ္ဌာယ၊ ပျက်ခြင်း၏။ လက္ခဏာ၊ လက္ခဏာတို့သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
ဝိလောပံ၊ ဖောက်ပြန်သော အကျင့်ကို။ အာစရတိ၊ ကျင့်၏။ အကိစ္စကာရိနီ၊ မပြုအပ်သည်ကို ပြုလေ့ရှိ၏။ ဘာသတော၊ ပြောဆိုသော။ ပရဿ၊ ယောက်ျားတစ်ပါး၏။ သဒ္ဒံ၊ အသံကို။ နိသာမေတိ၊ နားထောင်တတ်၏။ နိဟတဘောဂါ စ၊ ဥစ္စာစည်းစိမ်တို့ကိုလည်း ဖျက်ဆီးတတ်၏။ သန္ထဝံ၊ ကိလေသာ၏အစွမ်းဖြင့် ပေါင်းဖက် ရောယှက်ခြင်းကို။ ကရောတိ၊ ပြုတတ်၏။ ဧတေ၊ ဤသည်ကိုကား။ ပဒုဋ္ဌာယ၊ ပျက်ခြင်း၏။ လက္ခဏာ၊ လက္ခဏာတို့သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
ကိစ္ဆေန၊ ငြိုငြင်သဖြင့်။ လဒ္ဓံ၊ ရအပ်သော။ ကသိရာဘတံ၊ ဆင်းရဲစွာ ဆောင်အပ်သော။ ဒုက္ခေန၊ ဆင်းရဲငြိုငြင်သဖြင့်။ သမ္ဘဝံ၊ ဖြစ်စေအပ်သော။ ဝိတ္တံ၊ စည်းစိမ်ချမ်းသာဟု ဆိုအပ်သော။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ ဝိနာသေတိ၊ ဖျက်ဆီးတတ်၏။ ပဋိဝိဿကေဟိ စ၊ အိမ်နီးချင်းများတို့နှင့်လည်း။ သန္တဝံ၊ ပေါင်းဖက် ရောယှက်ခြင်းကို။ ကရောတိ၊ ပြု၏။ ဧတေ၊ ဤသည်ကိုကား။ ပဒုဋ္ဌာယ၊ ပျက်ခြင်း၏။ လက္ခဏာ၊ လက္ခဏာတို့သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
နိက္ခန္တပါဒ၊ ထွက်သွားသောခြေ ရှိ၏။ ဝိသိခါနုစာနီ၊ အခါမဲ့ ညဉ့်မှ သွားလေ့ရှိ၏။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ သာမိမှိ၊ မိမိလင်၌။ ပဒုဋ္ဌမာနသာ၊ ပြစ်မှားလိုသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍။ အတိစာရိနီ၊ သယောက်လင်စောင် ထားတတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အပေတဂါရဝါ၊ ရိုသေခြင်း ကင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဧတေ၊ ဤသည်တို့ကား။ ပဒုဋ္ဌာယ၊ ပျက်ခြင်း၏။ လက္ခဏာ၊ လက္ခဏာတို့သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
အဘိက္ခဏံ၊ မပြတ်။ ဒွါရမူလေ၊ တံခါးဝ၌။ တိဋ္ဌတိ၊ တည်၏။ ထနာနိ စ၊ သားမြတ်တို့ကို လည်းကောင်း။ ကစ္ဆာနိ စ၊ လက်ကတီးကြားတို့ကို လည်းကောင်း။ ဒဿယန္တီ၊ ပြလျက်။ ဒိသောဒိသံ၊ ထိုမှဤမှ။ ဘန္တစိတ္တာ၊ တုန်လှုပ်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ပေက္ခတိ၊ ကြည့်တတ်၏။ ဧတေ၊ ဤသည်တို့ကား။ ပဒုဋ္ဌာယ၊ ပျက်ခြင်း၏။ လက္ခဏာ၊ လက္ခဏာတို့သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
သဗ္ဗာ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ နဒီ၊ မြစ်တို့သည်။ ဝင်္ကဂတီ၊ ကောက်သဖြင့်သာ သွားကုန်၏။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဝနာ၊ တောတို့သည်။ ကဋ္ဌမယာ၊ ထင်းဖြင့် ပြီးကုန်၏။ သဗ္ဗာ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဣတ္ထိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ နိဝါတကေ၊ ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ်ကို။ လဘမာနေ၊ ရသည်ရှိသော်။ ပါပံ၊ ယုတ်မာသော အမှုကို။ ကရေ၊ ပြုကုန်၏။
ခဏံ ဝါ၊ အခွင့်ကို လည်းကောင်း။ ရဟော ဝါ၊ ဆိတ်ကွယ်ရာကို လည်းကောင်း။ နိဝါတကံဝါပိ၊ ဖျက်ဆီးအံ့သော သူကိုလည်းကောင်း။ သစေ လဘထ၊ အကယ်၍ ရကုန်အံ့။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော သူကို။ လဘေထ၊ ရကုန်ငြားအံ့။ သဗ္ဗာဝ၊ အလုံးစုံသာလျှင် ဖြစ်ကုန်သော။ ဣတ္ထီ၊ မိန်းမတို့သည်။ အညံ၊ တစ်ပါးသောသူကို။ အလဒ္ဓါ၊ မရသည်ရှိသော်။ ပီဌသပ္ပိနာပိ၊ ဆွံ့သောသူနှင့်လည်း။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ပါပံ၊ ယုတ်မာသော အမှုကို။ ကယိရုံနု၊ ပြုကုန်ရာ၏။
နရာနံ၊ ယောကျ်ားတို့၏။ အာရမကရာသု၊ မမွေ့လျော်ခြင်းကို ပြုတတ်ကုန်သော။ အနေကစိတ္တာသု၊ များသောစိတ်ရှိကုန်သော။ အနိဂ္ဂဟာသု၊ နှိပ်သဖြင့် ဆုံးမနိုင်ခဲကုန်သော။ နာရီသု၊ မိန်းမတို့၌။ သဗ္ဗတ္ထ၊ အလုံးစုံ၌။ နာပီတိကရာပိ၊ နှစ်သက်ခြင်းကို မပြုတတ်သည်လည်း။ စေ သိယာ၊ အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့။ န ဝိဿသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ ဟိသစ္စံ၊ မှန်၏။ နာရိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ တိတ္ထသမာ၊ မြစ်ဆိပ်နှင့် တူကုန်၏။
(ဤပါဠိတော် ဂါထာတို့ဖြင့် မိန်းမတို့၏ များစွာသော မာယာရှိသည်၏အဖြစ်၊ များစွာသော အပြစ်ရှိသည်၏ အဖြစ်တို့ကို ဟောတော်မူရာ၌ အဋ္ဌကထာ၌ ဤဝတ္ထုကို ပြဆောင်အပ်၏။ ) ပြအပ်သောဝတ္ထုသည်ကား-
ကိန္နရဒေဝီ
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ကဏ္ဍရီမည်သော မင်းသည် မင်းပြု၍ မြက်သောအဆင်းကို ဆောင်၏။ ထိုမင်းအား နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း အမတ်တစ်ထောင်တို့သည် နံ့သာကြုတ်တစ်ထောင်ကို ဆောင်ခဲ့ကုန်၏။ ထို့ကြောင့် ထိုမင်း၏ နန်းတော်၌ အရံအကာကိုပြုပြီးလျှင် နံ့သာကြုတ်တို့ကို ခွဲ၍ နံ့သာကိုထင်းပြု၍ ထမင်းချက်ကုန်၏။ ထိုမင်း၏ မိဖုရားကြီးသည်လည်း အလွန် အဆင်းလှ၏။ အမည်အားဖြင့် ကိန္နရဒေဝီ အမည်ရှိ၏။ ထိုမင်းအား အရွယ်တူဖြစ်သော ပညာနှင့်ပြည့်စုံသော ပဉ္စာလစဏ္ဍ အမည်ရှိသော ပုရောဟိတ်သည် ရှိ၏။ မင်း၏နန်းတော် ပြာဿာဒ်ကို မှီ၍ မြို့တံတိုင်းအတွင်း၌ သပြေပင်သည် ရှိ၏။ ထိုသပြေ၏ အခက်သည် တံတိုင်းအထက်၌ကား တွဲလျားကျ၏။ ထိုသပြေပင်၏အရိပ်၌ စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်ရှိသော၊ မကောင်းသော အဆင်းသဏ္ဌာန်ရှိသော ငဆွံ့သည်နေ၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ကိန္နရဒေဝီ မိဖုရားသည် လေသွန်တံခါးဖြင့် ကြည့်လတ်သော် ထိုငဆွံ့ကိုမြင်၍ တပ်စွန်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ညဉ့်၌ မင်းကို ကာမဂုဏ် မွေ့လျော်ခြင်းဖြင့် ဖြေဖျော်၍ ထိုမင်း အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ ရောက်လတ်သော် အသာအယာ နေရာမှထ၍ အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကို ရွှေခွက်၌ထည့်၍ ခါးပိုက်ဖြင့် ဆောင်ယူခဲ့ပြီးလျှင် ပုဆိုးကြိုးဖြင့် လေညွှန်တံခါးမှ ဆင်းသက်၍ သပြေပင်သနု့တက်၍
သပြေခက်ဖြင့် ဆင်းသက်ပြီးလျှင် ငဆွံ့ကို ကျွေးမွေး၍ ယုတ်မာသောအကျင့်ကို ကျင့်ပြီးလျှင် လာသောလမ်းခရီးဖြင့် နန်းတော် ပြာသာဒ်ထက်သို့တက်၍ နံ့သာတို့ဖြင့် ကိုယ်ကိုလိမ်းကျံပြီးလျှင် မင်းနှင့်တကွအိပ်၏။
ဤနည်းဖြင့်လျှင် မပြတ် ငဆွံ့နှင့်တကွ ယုတ်မာသော အကျင့်ကိုကျင့်၏။ မင်းသည်ကား မသိ။ ထိုမင်းသည် တစ်နေ့သ၌ မြို့ကို လက်ယာရစ် လှည့်သည်ကိုပြု၍ နန်းတော်သို့ ဝင်သည်ရှိသော် သပြေပင်ရိပ်၌ အလွန်သနားဖွယ်ရှိသော အဖြစ်သို့ရောက်သော ထိုငဆွံ့ကိုမြင်၍ ပုရောဟိတ်ကို ဤလူပြိတ္တာကို ဆရာ မြင်၏လောဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းမြတ် မြင်ပါ၏ ဟု လျှောက်တင်လတ်သော် ဆရာ ဤသို့သဘောရှိသော စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်ရှိသောသူကို တစ်စုံတစ်ယောက်သော မိန်းမတို့သည် ဆန္ဒရာဂ၏အစွမ်းဖြင့် ချဉ်းကပ်အံ့လောဟု ဆို၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ ငဆွံ့သည် မာနကိုဖြစ်စေ၍ ဤမင်းသည် အသို့ ဆိုဘိသနည်း၊ မိမိ မယားဖြစ်သော ကိန္နရဒေဝီသည် ငါ့အထံသို့ လာရောက်သည်ကို မသိလေယောင်တကား ဟု သပြေပင်အား လက်အုပ်ချီ၍ အရှင်သပြေပင်စောင့်နတ် နာတော်မူပါလော့၊ အရှင်နတ်မင်းကိုထား၍ အရှင်နတ်မင်းမှ တစ်ပါးသောသူသည် ထိုအကြောင်းကို မသိပါ ဟု ဆို၏။ ပုရောဟိတ်သည် ထိုငဆွံ့အမူအရာကိုမြင်၍ မချွတ်လျှင် မင်း၏ မိဖုရားကြီးသည် သပြေပင်ဖြင့်သွား၍ ဤငဆွံ့နှင့်တကွ ယုတ်မာသောအမှုကို ပြု၏ဟု ကြံ၍ ထိုပုရောဟိတ်သည် မင်းကိုမေး၏။ အရှင်မင်းမြတ်... အရှင်မင်းမြတ်အား ညဉ့်အဖို့၌ မိဖုရားကြီး၏ ကိုယ်အတွေ့သည် အသို့ရှိသနည်းဟု မေး၏။ ဆရာ... တစ်ပါးကို ငါမမြင်၊ သန်းခေါင်ယံ၌ကား ထိုမိဖုရား၏ ကိုယ်အတွေ့သည် အလွန်အေး၏ ဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းမြတ်... ထိုသို့ဖြစ်သော်ကား တစ်ပါးသော မိန်းမကိုထားဘိဦး၊ အရှင်မင်းမြတ်၏ မိဖုရားကြီးဖြစ်သော ကိုန္နရဒေဝီသည် ဤငဆွံ့နှင့်တကွ ယုတ်မာသော အကျင့်ကိုကျင့်၏ဟု တင်လျှောက်၏။ ဆရာ... အသို့ ဆိုဘိသနည်း၊ ဤသို့သဘောရှိသော အလွန် တင့်တယ်စံပယ်ခြင်းနှင့်ပြည့်စုံသော မိဖုရားကြီးသည် အဘယ့်ကြောင့် အလွန် စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်ရှိသော ဤငဆွံ့နှင့်တကွ မွေ့လျော်လတ္တံ့နည်း ဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းမြတ်... ထိုသို့ဖြစ်လျှကား ထိုမိဖုရားကြီးကို စုံစမ်းတော်မူလော့ဟု တင်လျှောက်လတ်သော် ထိုမင်းသည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံ၍ ညစာစားပြီးသော် ထိုမိဖုရားကြီးနှင့်တကွ အိပ်၍ ထိုမိဖုရားကြီးကို စုံစမ်းအံ့ဟု ပကတိအားဖြင့် အိပ်သောအချိန်၌ အိပ်ပျော်သောအခါကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုမိဖုရားကြီးသည်လည်း ထ၍ ထိုရှေးအတူလျင် ပြု၏။ မင်းသည် ထိုမိဖုရားကြီးခြေရာသို့ လျှောက်၍ သပြေပင်ရိပ်ကိုမှီလျက် ရပ်၏။ ငဆွံ့သည် မိဖုရားအား အမျက်ထွက်၍ နင်သည် ယနေ့ အလွန်ကြာမြင့်မှ လာ၏ ဟု နားတောင်းဖြင့် တန်ဆာဆင်ယင်အပ်သော နားကို လက်ဖြင့် ပုတ်ခတ်၏။ ထိုအခါ ငဆွံ့ကို အရှင်... အကျွန်ုပ်ကို အမျက်မထွက်ပါလင့်၊ မင်း၏ အိပ်ပျော်ခြင်းကို ကြည့်ရပါသည်ဟု ဆို၍ ထိုငဆွံ့၌ မယားကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုသို့ ပုတ်ခတ်သဖြင့် ထိုမိဖုရာကြီး၏ ခြင်္သေ့ခံတွင်းခံသော နားတောင်းသည် နားမှလျှော၍ မင်း၏ခြေရင်း၌ ကျ၏။ မင်းသည် ဤမျှသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ထိုနားတောင်းကိုယူ၍ သွားလေသည်။ ထိုမိဖုရားကြီးသည်လည်း ငဆွံ့နှင့်တကွ လွန်ကျူးသောအကျင့်ကို ကျင့်ပြီးလျှင် ရှေးနည်းဖြင့်သာလျှင် သွား၍ မင်းနှင့်တကွ အိပ်အံ့သောငှာ အားထုတ်၏။
မင်းသည် နက်ဖြန်နေ့၌ ကိန္နရဒေဝီသည် ငါပေးသော အလုံးစုံသော တန်ဆာကို ဆင်ယင်၍ လာစေ ဟု စေလိုက်၏။ ထိုကိန္နရဒေဝီသည် အကျွန်ုပ်၏ ခြင်္သေ့ခံတွင်းခံသော နားတောင်းသည် ရွှေပန်းထိမ်သည် အထံပါး၌ ရှိ၏ဟု ဆို၍ မလာ။ တစ်ဖန်စေလတ်သော်ကား နားတောင်းတစ်ဖက် ဝတ်လျက်လျှင် လာ၏။ မင်းသည် သင်၏နားတောင်းသည် အဘယ်မှာနည်းဟု မေး၏။ ရွှေပန်းထိမ်သည်အထံ၌ ရှိပါ၏ဟု တင်လျှောက်လတ်သော် ရွှေပန်းထိမ်သည်ကို ခေါ်စေ၍ သင်သည် အဘယ့်ကြောင့် ဤမိဖုရားနားတောင်းကို မပေးသနည်း ဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းမြတ် အကျွန်ုပ်မယူပါဟု တင်လျှောက်လတ်သော် မင်းသည် မိဖုရားကိုအမျက်ထွက်၍ ဟယ်ယုတ်မာသော ဒွန်းစာဏ္ဍားမ... ငါကဲ့သို့သောသူသည် နင်၏ ရွှေပန်းထိမ်သည် ဖြစ်ရာသလောဟု ဆို၍ ထိုနားတောင်းကို မိဖုရားရှေ့မှချ၍ ပုရောဟိတ်ကို ဆရာ... ဆရာဆိုသောစကားသည် အလွန်မှန်ပေ၏။ သွားချေ၊ ထိုမိဖုရားကြီးဦးခေါင်းကို ဖြတ်ချေလော့ဟု ဆို၏။
သတို့သမီးပျက်
ပုရောဟိတ်သည် ထိုမိဖုရားကြီးကို မင်း၏ နန်းတော်၌သာလျှင် တစ်ခုသောအရပ်၌ထားပြီးလျှင် မင်းသို့ကပ်၍ အရှင်မင်းမြတ်... ကိုန္နရဒေဝီအား အမျက်ထွက်တော် မမူပါလင့်၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော မိန်းမတို့သည် ဤသို့ သဘောရှိကုန်သည်သာလျှင်တည်း၊ အကယ်၍လျှင် မိန်းမတို့၏ သီလမရှိသောအဖြစ်ကို သိတော်မူလိုအံ့၊ ထိုမိန်းမ၏ ယုတ်မာသော အကျင့်ကိုလည်းကောင်း၊ များသော မာယာ ရှိသော အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း၊ အရှင်မင်းမြတ်အား ပြပါအံ့၊ ကြွတော်မူလော့၊ မထင်ရှားသောအသွင်ဖြင့် ဇနပုဒ်သို့ လှည့်လည်ကုန်အံ့ဟုတင်လျှောက်၏။ မင်းသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ မယ်တော်အား တိုင်းပြည်ကိုအပ်နှင်းခဲ့ပြီးလျှင် ထိုပုရောဟိတ်နှင့်တကွ ဒေသစာရီလှည့်လည်၏။ ထို မင်း, ပုရောဟိတ်တို့သည် တစ်ယူဇနာမျှလောက်သော အရပ်သို့ရောက်၍ ခရီးမ၌ နားနေကုန်စဉ်လျှင် တစ်ယောက်သောသူကြွယ်သည် မိမိသားအား သတို့သမီးတစ်ယောက်ကို မင်္ဂလာပြု၍ ဖုံးလွှမ်းသောယာဉ်၌ နေစေလျက် များစွာသောအခြံအရံဖြင့် သွား၏။
ထိုသို့ သွားသည်ကိုမြင်၍ ပုရောဟိတ်သည် မင်းကို တင်လျှောက်၏။ အရှင်မင်းမြတ် အကယ်၍ အလိုတော်ရှိအံ့၊ ဤသတို့သမီးကို အရှင်မင်းမြတ်နှင့်တကွ ယုတ်မာသောအမှုကို ပြုစိမ့်သောငှာ အကျွန်ုပ်တတ်နိုင်ပါ၏ဟု တင်လျှောက်၏။ ဆရာ... အသို့ဆိုဘိသနည်း၊ များစွာသော အခြံအရံ ရှိ၏။ မတတ်နိုင်ကုန်ရာဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းမြတ်... ထိုသို့တပြီးကား ကြည့်တော်မူလော့ ဟု ဆို၍ ရှေ့ကသွားနှင့်ပြီးလျှင် ခရီးမှ မနီးမဝေးသောအရပ်၌ တင်းထိမ်ကိုကာရံ၍ မင်းကို တင်းတိမ်တွင်း၌ ထားပြီးလျှင် မိမိသည် ခရီးအပါး၌ ငိုလျက်နေ၏။ ထိုအခါ ပုရောဟိတ်ကို သူကြွယ်သည်မြင်၍ အမောင်... အဘယ့်ကြောင့် ငိုသနည်း ဟု မေး၏။ ဖခင်... ကျွန်ုပ်မယားသည် လေးသော ကိုယ်ဝန်ရှိသည်ဖြစ်၍ မိဘအိမ်သို့ ဆောင်ယူအံ့သောငှာ ခရီးသို့သွားပါ၏။ ထိုမယား၏ ကိုယ်ဝန်သည် ခရီးအကြား၌ လှုပ်၏။ ဤကျွန်ုပ်မယားသည် တင်းထိမ်တွင်း၌ အလွန်ပင်ပန်းလျက် ရှိပါ၏။ ထိုအကျွန်ုပ် မယား၏ အထံ၌ တစ်စုံတစ်ယောက်သော မိန်းမသည် မရှိပါ၊ ကျွန်ုပ်သည်လည်း ထိုအရပ်သို့သွားခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ အသို့ဖြစ်လတ္တံ့သည်ကို မသိ၊ တစ်ယောက်သော မိန်းမကိုရခြင်းငှာ သင့်ပါ၏ ဟု ပြောဆို၏။ သူကြွယ်သည်လည်း အမောင်... မငိုလင့်၊ ငါ့အား မိန်းမတို့သည် များပါကုန်၏။ တစ်ယောက်သော မိန်းမသည် သွားလတ္တံ့ ဟု ဆို၏။
ဖခင်... ထိုသို့ဖြစ်လျှင်ကား ဤသတို့သမီးကိုလျှင် သွားပါစေ၊ ဤသတို့သမီးအားလည်း စီးပွားကြောင်းဖြစ်သော မင်္ဂလာသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုသူကြွယ်သည် ဤပုဏ္ဏားသည် ဟုတ်မှန်သော စကားကို ဆိုပေရာ၏။ ချွေးမအားလည်း စီးပွားကြောင်းဖြစ်သော မင်္ဂလာကိုသာလျှင် အလိုရှိ၏။ ဤနိမိတ်ဖြင့် ထိုချွေးမသည် သားသမီးတို့ဖြင့် ပွားများလတ္တံ့ ဟု ကြံ၏။ ထိုချွေးမကိုပင်လျှင် စေ၏။ ထိုသတို့သမီးသည် တင်းထိမ်တွင်းသို့ဝင်၍ မင်းကိုမြင်လျှင် တပ်စွန်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ယုတ်မာသော အမှုကိုပြု၏။ မင်းသည်လည်း ထိုသတို့သမီးအား လက်စွပ်ကိုပေး၏။ ထိုအခါ ပြုအပ်သော ကိစ္စပြီးလတ်သော် တင်းထိမ်တွင်းမှ ထွက်ခဲ့၍ လာလတ်သော ထိုသတို့သမီးကို အသို့ ဖွားသနည်း ဟု မေးကြကုန်၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော သားကိုဖွား၏ ဟု ပြောဆို၏။ သူကြွယ်သည် ထိုသတို့သမီးကိုယူ၍ သွားလေ၏။ ပုရောဟိတ်သည်လည်း မင်း၏အထံသို့သွား၍ အရှင်မင်းမြတ်... အရှင်မင်းမြတ်သည် သတို့သမီးစင်လျက်လည်း ဤသို့ ယုတ်မာသောအမှုကို ပြုသည်ကို မြင်တော်မူရပြီ၊ တစ်ပါးသော မိန်းမတို့သည်ကား အဘယ်ဆိုဖွယ်ရှိအံ့နည်း၊ စင်စစ်သော်ကား အရှင်မင်းမြတ်သည် တစ်စုံတစ်ခုကို ပေးတော်မူလိုက်သလော ဟု မေး၏။
ဆရာ... ငါသည် လက်စွပ်ကို ပေးလိုက်၏ ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုသတို့သမီးအား ထိုလက်စွပ်ကို မပေးအံ့ ဟု လျင်မြန်စွာသွား၍ ယာဉ်ကိုကိုင်၏။ ဤယာဉ်ကို ကိုင်သည်ကား အသူနည်း ဟု ဆိုလတ်သော် ဤသတို့သမီးသည် ငါ၏ပုဏ္ဏေးမ ဦးခေါင်းရင်း၌ ထားအပ်သော လက်စွပ်ကိုယူ၍ သွားသောကြောင့် လာပါ၏။ ချစ်သမီး... လက်စွပ်ကို ပေးပါလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုသတို့သမီးသည် လက်စွပ်ကို ပေးသည်ရှိသော် ပုဏ္ဏားလက်ကို လက်သည်းဖြင့် ထိုးခြစ်၍ ခိုးသူ... ယူလော့ ဟု ဆို၍ ပေးလိုက်၏။
ဤသို့လျှင် ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားသည် အထူးထူး အပြားပြားကုန်သော ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် တစ်ပါးလည်း ဖြစ်ကုန်သော များစွာကုန်သော လွန်ကျူး၍ ကျင့်တတ်ကုန်သော မိန်းမတို့ကို မင်းအားပြ၍ ဤအရပ်၌ ဤမျှသည် ဖြစ်စေဦး၊ အရှင်မင်းမြတ် တစ်ပါးသောအရပ်သို့ သွားကုန်ဦးအံ့ ဟု ဆို၏။ မင်းသည် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းကို လှည့်လည်သော်လည်း အလုံးစုံသော မိန်းမတို့သည် ဤသို့သဘောရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့၊ ငါတို့အား ထိုမိန်းမတို့ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ ပြန်လည်ကုန်အံ့ ဟု ဆို၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့သာလျှင် ပြန်လည်ခဲ့၍ အရှင်မင်းမြတ်... ထိုမိန်းမတို့မည်သည်ကား ဤသို့ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ ဤသို့ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသည်ကား ထိုမိန်းမတို့၏ ပြကတော့ သဘောတည်း၊ အရှင်မင်းမြတ် ကိန္နရဒေဝီ၏အပြစ်ကို သည်းခံတော်မူကုန်လော့ ဟု ပုရောဟိတ်သည် တောင်းပန် အပ်သည်ဖြစ်၍ သည်းခံသဖြင့် မင်းအိမ်မှ နှင်ထုတ်စေ၏။ ထိုမိဖုရားကြီး ကိန္နရဒေဝီကို အရာမှချ၍ တစ်ပါးသောမိန်းမကို မိဖုရားကြီးပြု၏။ ထိုငဆွံ့ကိုလည်း နှင်ထုတ်စေ၍ သပြေခက်ကိုလည်း ဖြတ်စေ၏။
ထိုအခါ ကုဏာလငှက်မင်းသည် ပဉ္စာလစဏ္ဍ ပုဏ္ဏားဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် မိမိမြင်ဖူးသည်ကိုသာလျှင် ထုတ်ဆောင်၍ ပြလိုရကား-
သဗ္ဗတ္ထိယော န ရမန္တိ အဂါရေ။
တံ တာဒိသံ မစ္စံ စဇိတွာ ဘရိယာ၊
အညံ ဒိသွာ ပုရိသံ ပီဌသပ္ပိံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
ကဏ္ဍရီ ကိန္နရာနံ၊ ကဏ္ဍရီမင်း ကိန္နရာမိဖုရားတို့၏။ ယဉ္စ၊ အကြင်အကြောင်းကိုလျှင်။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ဇာနိတဗ္ဗံ၊ သိအပ်၏။ သဗ္ဗိတ္ထိယော၊ အလုံးစုံသော မိန်းမတို့သည်။ အဂါရေ၊ လင်အိမ်၌။ န ရမန္တိ၊ မမွေ့လျော်ကုန်။ အညံ၊ တစ်ပါးသော။ ပရပုရိသံ၊ တစ်ပါးသော ယောက်ျားဖြစ်သော။ ပီဌသပ္ပိံ၊ ငဆွံ့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့ မွေ့လျော်ခြင်း၌ လိမ္မာသော သဘောရှိသော။ တံ၊ ထိုကဏ္ဍရီမင်းကို။ မစ္စံစဇိတွာ၊ လွန်ကျူး၍။ ဘရိယာ၊ မယားဖြစ်သော ကိန္နရာမသည်။ မနုဿပေတေ၊ လူ့ပြိတ္တာဖြစ်သော ငဆွံ့နှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို အကာသိ၊ ပြု၏။
ပဉ္စပါပီ
အကြောင်းတစ်ပါးလည်း လွန်လေပြီးသောအခါ တစ်ယောက်သော ဗကအမည်ရှိသော ဗာရာဏသီမင်းသည် တရားနှင့်အညီ မင်းပြု၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်၏ အရှေ့တံခါး၌နေသော တစ်ယောက်သော သူဆင်းရဲအား ပဉ္စပါပီ အမည်ရှိသော သမီးသည် ရှိ၏။
ဘဝအကုသိုလ်
ထိုပဉ္စပါပီသည် ရှေးဘဝ၌လည်း တစ်ယောက်သော သူဆင်းရဲသမီးဖြစ်၍ မြေကိုနယ်၍ အိမ်နံရံကို လိမ်းကျံ၏။ ထိုအခါ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ တစ်ပါးသည် မိမိလိုဏ်ကို လိမ်းကျံခြင်းကို ပြုအံ့သောငှာ အဘယ်အရပ်၌ မြေကို ရအံ့နည်းဟု ကြံ၍ ဗာရာဏသီပြည်၌ ရအံ့သောငှာ တတ်ကောင်း၏ဟု သင်္ကန်းကိုရုံလျက် သပိတ်လက်စွဲလျက် ဗာရာဏသီပြည်သို့ဝင်၍ ထိုသတို့သမီး၏ မနီးမဝေး၌ ရပ်တော်မူ၏။ ထိုသတို့သမီးသည် အမျက်ထွက်သဖြင့် ကြည့်လျက် ပြစ်မှားလိုသောစိတ်ဖြင့် မြေမျှကိုလည်း တောင်းဘိ၏ဟု ဆို၏။ မတုန်မလှုပ်လျှင် ရပ်တော်မူ၏။ ထိုအခါ ထိုသတို့သမီးသည် မတုန်မလှုပ်ရပ်၍နေသော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကိုမြင်၍ တစ်ဖန် ထိုသတို့သမီးအား စိတ်ကိုကြည်ညိုစေ၍ ရှင်ရဟန်း မြေကိုလည်း မရသလော ဟု ဆို၍ ကြီးစွာသော မြေစိုင်ကိုယူ၍ သပိတ်၌ထည့်၏။ ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ထိုမြေစိုင်ဖြင့် လိုဏ်၌လိမ်းကျံခြင်းကို ပြုတော်မူ၏။ ထိုသတို့သမီးသည် မကြာမြင့်မီလျှင် ထိုဘဝမှစုတေ၍ ထိုမြို့၌သာလျှင် မြို့ပဖြစ်သော တံခါးရွာဝယ် သူဆင်းရဲမဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေယူ၏။ ထိုသတို့သမီးသည် ဆယ်လလွန်သဖြင့် အမိဝမ်းမှ ဖွား၏။ ထိုသတို့သားအား မြေစိုင်လှူဖူးသော အကျိုးကြောင့် ကိုယ်သည် အတွေ့နှင့် ပြည့်စုံ၏။ အမျက်ထွက်၍ ကြည့်သောကြောင့်ကား လက်, ခြေ, ခံတွင်း, မျက်စိ, နှာခေါင်းတို့သည် ယုတ်မာကုန်သည်။ အဆင်းမလှကုန်သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထို့ကြောင့် ထိုသတို့သမီးကို ပဉ္စပါပီဟူ၍ သာလျှင် သိကြကုန်၏။
မင်းကြီး ကြိုက်သွားပြီ
ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ဗာရာဏသီမင်းသည် ညဉ့်အဖို့၌ မထင်ရှားသော အသွင်ဖြင့် မြို့ကိုစုံစမ်းသည်ရှိသော် ထိုအရပ်သို့ ရောက်လေ၏။ ထိုပဉ္စပါပီသည်လည်း ရွာသူသားငယ်တို့နှင့်တကွ ကစားသည်ဖြစ်၍ မသိဘဲလျှင် မင်းလက်၌ ကိုင်မိ၏။ ထိုမင်းသည် ပဉ္စပါပီ၏ လက်အတွေ့ကြောင့် မိမိကိုယ်အဖြစ်ဖြင့် တည်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်။ နတ်အတွေ့ဖြင့် တွေ့သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုမင်းသည် ဖဿရာဂဖြင့် တပ်စွန်းသည်ဖြစ်၍ ထိုသို့ ဖောက်ပြန်သော အဆင်းရှိသော်လည်း ထိုပဉ္စပါပီကို လက်၌ကိုင်၍ အဘယ်သူ့ သမီးနည်းဟု မေး၍ တံခါးရွာ၌ နေသောသူ၏ သမီးတည်းဟု ပြောဆိုလတ်သော် လင်မရှိသောအဖြစ်ကို မေး၍ ငါသည် သင်၏လင်ပြုအံ့၊ သွားချေ မိဘတို့ကို အခွင့်ပြုစေလော့ဟု ဆို၏။ ထိုပဉ္စပါပီသည် မိဘတို့ကိုကပ်၍ မိခင်ဖခင်တို့... တစ်ယောက်သော ယောက်ျားသည် အကျွန်ုပ်ကိုမြင်၍ အလိုရှိ၏ ဟု ပြောဆို၍ ထိုယောက်ျားသည်လည်း ဆင်းရဲသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ အကယ်၍ ထိုသို့သောသူကိုလည်း အလိုရှိအံ့၊ ကောင်းပြီဟု ဆိုကုန်လတ်သော် သွား၍ မိဘတို့သည် ခွင့်ပြုသောအဖြစ်ကို ကြား၏။ ထိုမင်းသည် ထိုအိမ်၌သာလျှင် ထိုပဉ္စပါပီနှင့်တကွနေ၍ နံနက်စောစောကလျှင် နန်းတော်သို့ ဝင်၏။ ထိုအခါမှ စ၍လျှင် မထင်မှားသောအသွင်ဖြင့် မပြတ် ထိုအိမ်သို့သွား၏။ တစ်ပါးသောမိန်းမကို ကြည့်ခြင်းငှာလည်း အလိုမရှိ။
နန်တော်သို့ ခေါ်ရန်ကြံခြင်း
ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ပဉ္စပါပီ၏ အဖအား ဝမ်းသွေးကျသော အနာသည် ဖြစ်၏။ မွန်မြတ်သော နို့ရည်ထောပတ် ပျားသကာနှင့်ယှဉ်သော နို့ဃနာသည်လျှင် ထိုအနာ၏ ဆေးတည်း။ ထိုဆေးကို ထိုသူတို့သည် ဆင်းရဲသောကြောင့် ရအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်ကုန်။ ထို့နောင်မှ ပဉ္စပါပီအမိသည် သမီးပဉ္စပါပီကို ချစ်သမီး... အသို့နည်း၊ ချစ်သမီးလင်သည် နို့ဃနာကို ဖြစ်စိမ့်သောငှာ တတ်နိုင်ပါလတ္တံ့လောဟု ဆို၏။ မိခင် အကျွန်ုပ်လင်သည် အကျွန်ုပ်တို့ထကျလည်း အလွန်ဆင်းရဲသည် ဖြစ်ရာ၏။ ထိုသို့ဖြစ်သော်လည်း အကျွန်ုပ်လင်ကို မေးပါဦးအံ့၊ မစိုးရိမ်လင့် ဟုဆို၍ ထိုမင်းလာသောကာလ၌ နှလုံးမသာသကဲ့သို့ ဖြစ်၍ နေလင့်၏။ ထိုအခါ ပဉ္စပါပီကို မင်းသည် လာလတ်၍ ရှင်မ... အဘယ့်ကြောင့် နှလုံး မသာသနည်းဟု မေး၏။ ပဉ္စပါပီသည် ထိုအကြောင်းကိုကြား၏။ မင်းသည် ထိုစကားကိုကြား၍ ရှင်မ... ဤအလွန်အရသာရှိသော ဆေးကို အဘယ်မှာ ရကုန်အံ့နည်းဟုဆို၍ ကြံ၏။ ငါသည် အခါခပ်သိမ်း ဤသို့သွားအံ့သောငှာ မတတ်ကောင်း၊ ခရီးအကြား၌ ဘေးရန်ကိုလည်း ရှုအပ်၏။ စင်စစ်သော်ကား ဤမိန်းမကို နန်းတော်သို့ အကယ်၍ ဆောင်ယူအံ့၊ ဤသို့ဆောင်ယူသည်ရှိသော် ဤပဉ္စပါပီ၏ အတွေ့နှင့်ပြည့်စုံခြင်းကို မသိကုန်သော သူတို့သည် ငါတို့မင်းသည် ဘီလူးမကိုယူ၍ လာ၏ဟု ပြက်ရယ်ပြုကုန်လတ္တံ့၊ မြို့အလုံး၌ နေကုန်သောသူတို့ကို ပဉ္စပါပီ၏အတွေ့ကို သိစေ၍သာလျှင် ကဲ့ရဲ့ခြင်းကို လွှတ်စေအံ့ဟု ကြံ၍ ထိုအခါ ပဉ္စပါပီကို ရှင်မ... မစိုးရိမ်လင့်၊ သင့်အဖဖို့ နို့ဃနာကို ဆောင်ယူခဲ့အံ့ ဟု ဆို၍ ထိုပဉ္စပါပီနှင့်တကွ မွေ့လျော်ပြီးလျှင် နန်းတော်သို့သွား၍ နက်ဖြန်နေ့၌ ထိုသို့သဘောရှိသော နို့ဃနာကို ချက်စေပြီးလျှင် ဖက်ရွက်တို့ကို ဆောင်ယူစေ၍ နှစ်ထုပ်ပြုပြီးလျှင် တစ်ထုပ်၌ နို့ဃနာကိုထည့်၍ တစ်ထုပ်၌ ပတ္တမြားဦးသျှောင်ကျင်ကိုထား၍ ထုပ်ပြီးလျှင် ညဉ်အဖို့၌သွား၍ ရှင်မငါတို့သည် ဆင်းရဲကုန်၏။ ငြိုငြင်သဖြင့် ပြည့်စုံစေရ၏။ သင့်အဖကို ယနေ့ ဤအထုပ်မှ နို့ဃနာကို စားစေလော့၊ နက်ဖြန် ဤအထုပ်မှပေးလော့ ဟုဆို၏။
ထိုပဉ္စပါပီသည် မင်းမှာဆိုတိုင်းပြု၏။ ထိုအခါ ပဉ္စပါပီ၏ အဖသည် ဤသို့သော ဩဇာအရသာနှင့် ပြည့်စုံသော နို့ဃနာကို အတန်ငယ်စားပြီးလျှင် ရောင့်ရဲသည် ဖြစ်၏။ အကြွင်းကို အမိအားပေး၍ မိမိလည်းစား၏။ သုံးယောက်သော သူတို့သည်လည်း ဝသည်ဖြစ်ကုန်၏။ ပတ္တမြား ဦးသျှောင်ကျင်ထည့်သော အထုပ်ကိုကား နက်ဖြန်အလို့ငှာ ထားကုန်၏။
ဦးသျှောင်ကျင်သူခိုး
မင်းသည် နန်းတော်သို့သွား၍ မျက်နှာသစ်ပြီးလျှင် ငါ၏ ပတ္တမြား ဦးသျှောင်ကျင်ကို ဆောင်ခဲ့ကြကုန်လော့ ဟု ဆို၍ အရှင်မင်းမြတ်... မမြင်ပါကုန် ဟု ဆိုကုန်လတ်သော် မြို့အလုံး၌ စိစစ်ကြလေကုန် ဟု ဆို၏။ မင်းချင်းတို့သည် စုံစမ်းရှာဖွေသော်လည်း မမြင်ကုန်။ ထိုသို့ဖြစ်လျှင်ကား မြို့အပ၌နေကုန်သော သူဆင်းရဲအိမ်တို့၌ ထမင်းထုပ်ကိုအစပြု၍ ရှာလေကုန် ဟု ဆို၍ ရှာကုန်သည်ရှိသော် ပဉ္စပါပီအိမ်၌ ပတ္တမြား ဦးသျှောင်ကျင်ကိုမြင်၍ ထိုပဉ္စပါပီမိဘတို့ကို ခိုးသူဟု နှောင်ဖွဲ့၍ ဆောင်ယူခဲ့ကြကုန်၏။ ထိုအခါ ပဉ္စပါပီမိဘတို့သည် မင်းအား အရှင်မင်းမြတ်... အကျွန်ုပ်တို့သည် မခိုးယူပါကုန်၊ တစ်ပါးသောသူသည် ပတ္တမြားဦးသျှောင်ကျင်ကို ဆောင်ယူခဲ့ပါ၏ ဟု တင်လျှောက်ကုန်၍ အဘယ်သူသည် ဆောင်ယူခဲ့သနည်းဟု မေးလတ်သော် အကျွန်ုပ်သမကျသည် ဆောင်ယူခဲ့ပါ၏ ဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။ ထိုသမက်သည် အဘယ်မှာနည်း ဟု မေးလျှင် အကျွန်ုပ်တို့ သမီးသည် သိပါ၏ ဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။ ထို့နောင်မှ သမီးနှင့်တကွ ပြောဆို၏။ ချစ်သမီး ချစ်သမီးလင်ကို သိပါ၏လော ဟု မေး၏။ မသိပါဟု ပြောဆိုလတ်သော် ဤသို့ မသိသည်ဖြစ်ခဲ့က ငါတို့အသက်မရှိပြီ ဟု ဆိုသဖြင့် ဖခင်... အကျွန်ုပ်လင်သည် မိုက်သောအခါမှ လာလတ်၍ မိုက်သောအခါကပင်လျှင် သွား၏။ ထို့ကြောင့် ထိုလင်၏ ရုပ်အဆင်းကို မသိပါ၊ လက်အတွေ့ဖြင့်ကား ထိုလင်ကိုသိခြင်းငှာ တတ်နိုင်ပါ၏ ဟု ဆို၍ ပဉ္စပါပီသည် မင်းချင်းတို့အား ကြား၏။
သူခိုးရှာဖွေစေ
ထိုမင်းချင်းတို့သည်လည်း မင်းအား တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ မင်းသည် မသိသကဲ့သို့ဖြစ်၍ ထိုသို့ဖြစ်လျှင်ကား ထိုမိန်းမကို မင်းရင်ပြင်ဝယ် တင်းထိပ်တွင်း၌ထား၍ တင်းတိမ်ကို လက်ဆန့်ရုံမျှသော အပေါက်ကိုဖောက်၍ မြို့အလုံး၌နေသော သူတို့ကို စည်းဝေး၍ လက်အတွေ့ဖြင့် ခိုးသူကို ဖမ်းကြကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ မင်းချင်းတို့သည် မင်းဆိုတိုင်း ပြုအံ့သောငှာ ထိုပဉ္စပါပီ အထံသို့သွား၍ အဆင်းကိုမြင်ကုန်၍လျှင် နှလုံးမသာသည်ဖြစ်၍ လမ်းခရီး၌ နေသော မြေဘုတ်ဘီလူးမလော ဟု ဆိုကုန်၍ စက်ဆုပ် ရွံရွာကုန်သည်ဖြစ်၍ ထိအံ့သောငှာ မဝံ့ကုန်။ ဆောင်ယူ၍မူကား ထိုပဉ္စပါပီကို မင်းရင်ပြင်ဝယ် တင်းထိမ်တွင်း၌ထား၍ မြို့အလုံး၌ နေကုန်သောသူတို့ကို စည်းဝေးစေကုန်၏။ ထိုပဉ္စပါပီသည် လာတိုင်း လာတိုင်းကုန်သော သူတို့၏ တင်းတိမ်ပေါက်ဖြင့် ဆန့်သောလက်ကိုကိုင်၍သာလျှင် ဤသူသည် ခိုးသူမဟုတ် ဟု ဆို၏။ ယောက်ျားတို့သည် ထိုပဉ္စပါပီ၏ နတ်အတွေ့နှင့်တူသော အတွေ့၌ တပ်စွန်းသဖြင့် သွားအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်ကုန်။ အကယ်၍ ဤမိန်းမသည် မင်း ဒဏ်ထိုက်အံ့၊ ဒဏ်ကိုပေး၍ လည်းကောင်း၊ ကျွန်အမှုလုပ်အဖြစ်သို့ ကပ်၍ လည်းကောင်း၊ ဤမိန်းမကို အိမ်၌သာလျှင် ပြုကုန်အံ့ ဟု ကြံကြကုန်၏။ ထိုအခါ မင်းချင်းတို့သည် တုတ်လှံတံဖြင့် ပုတ်ခတ်၍ ထိုသူတို့ကို ပြေးစေကုန်၏။ အိမ်ရှေ့မင်းကိုအစပြု၍ အလုံးစုံသော ယောကျ်ားတို့သည် ရူးကုန်သကဲ့သို့ ဖြစ်ကုန်၏။
သူခိုးမိပြီ
ထိုအခါ မင်းသည် အသို့နည်း၊ ငါသည် ဖြစ်လေသလော ဟု လက်ကို တင်းတိမ်တွင်းသို့ သွင်း၏။ ထိုမင်းကို လက်၌ကိုင်၍လျှင် ငါသည် ခိုးသူကိုဖမ်းမိပြီ ဟု သည်းစွာသော အသံကိုပြု၏။ မင်းသည် ထိုမြို့နေသူ အပေါင်းတို့အား သင်တို့သည် ဤမိန်းမသည် သင်တို့လက်တို့၌ ကိုင်သည်ရှိသော် အသို့ကြံကြကုန်သနည်း ဟု မေး၏။ ထိုမြို့နေသူ အပေါင်းတို့သည် ဟုတ်မှန်သောအတိုင်း တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုသူတို့ကို မင်းသည် ဤသို့ပြောဆို၏။ ငါသည် ဤမိန်းမကို နန်းတော်သို့ ဆောင်ယူခြင်းငှာ ဤသို့ပြု၏။ ဤမိန်းမ၏အတွေ့ကို မသိကုန်သောသူတို့သည် ငါ့ကိုကဲ့ရဲ့ကုန်ရာ၏ ဟု ကြံ၏။ ထို့ကြောင့် ငါသည် အလုံးစုံကုန်သော သင်တို့ကို သိစေအပ်ကုန်ပြီ။ ဆိုကြကုန်လော့၊ ယခုအခါ ထိုမိန်းမသည် အဘယ်သူ၏ အိမ်၌ဖြစ်ခြင်းငှာ သင့်မည်နည်း ဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းမြတ်... အရှင်မင်းမြတ်တို့၏ နန်းတော်၌ ဖြစ်ခြင်းငှာ သင့်ပါ၏ ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။
မိဖုရားကြီး ဖြစ်ပြီ
ထိုအခါ ပဉ္စပါပီကို အဘိသိက်သွန်း၍ မိဖုရားကြီး ပြု၏။ ထိုပဉ္စပါပီ မိဘတို့အားလည်း များစွာသော စည်းစိမ်ဥစ္စာကို ပေးတော်မူ၏။ ထိုအခါမှစ၍ကား ထိုပဉ္စပါပီကို အလွန် မြတ်နိုးသောကြောင့် တရားဆုံးဖြတ်ခြင်းကို မဖြစ်စေ၊ တစ်ပါးသော မိန်းမကိုလည်း မကြည့်ပြီ။
မိဖုရားကြီး ဖြစ်ပြန်ခြင်း
ထိုအခါ တစ်ပါးသော မိန်းမတို့သည် ထိုပဉ္စပါပီ၌ အခွင့်ကိုရှာကြကုန်၏။ ထိုပဉ္စပါပီသည် တစ်နေ့သ၌ မင်းနှစ်ပါးတို့ မိဖုရားကြီးဖြစ်ခြင်း၏ နိမိတ်ကို အိပ်မက်၌မြင်မက်၍ မင်းအား ကြားလျှောက်၏။ မင်းသည် အိပ်မက် ဖတ်ကတ်ကုန်သောသူတို့ကို၍ ဤသို့ သဘောရှိသော အိပ်မက်ကို မြင်မက်သည်ရှိသော် အသို့ဖြစ်လတ္တံ့နည်းဟု မေးတော်မူ၏။ ထိုအိပ်မက် ဖတ်တတ်သော သူတို့သည် တစ်ပါးကုန်သော မိန်းမတို့၏အထံမှ တံစိုးကိုယူ၍ အရှင်မင်းမြတ်၊ မိဖုရားကြီးသည် ကိုယ်လုံးဖြူသော ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်၌ နေရသည်ဟုမက်သော အဖြစ်သည် အရှင်မင်းမြတ်တို့၏ သေရလတ္တံ့သော ပုဗ္ဗနိမိတ်တည်း၊ ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်၌နေလျက် လကိုသုံးသပ် မက်ခြင်းသည် အရှင်မင်းတို့အား ရန်သူမင်းတို့ ဆောင်ခြင်း၏ ပုဗ္ဗနိမိတ်တည်းဟု ဖတ်ဆို၍ ယခုအခါ အသို့ပြုအပ်သနည်းဟု မေးလတ်သော် အရှင်မင်းမြတ်... မိဖုရားကြီးကို သတ်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ ဤမိဖုရားကို လှေ၌ထား၍ မြစ်၌စွန့်အံ့သော သင့်၏ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ မင်းသည် အစာအာဟာရ အဝတ်တန်ဆာတို့နှင့်တကွ ညဉ့်အဖို့ဝယ် လှေ၌ထား၍ မြစ်၌လွှတ်၏။ ထိုမိဖုရားသည် မြစ်၌မျောသည်ရှိသော် အကြေ၌ လှေဖြင့် ရေကစားသာ ဗာဝရိကမင်း၏ ရှေးရှုအရပ်သို့ ရောက်လေ၏။ ထိုဗာဝရိကမင်း၏ စစ်သူကြီးသည် ထိုလှေကို မြင်၍ ဤလှေသည် ငါ့လှေဟု ဆို၏။ မင်းသည် လှေ၌ ဘဏ္ဍာသည် ငါ့ဥစ္စာဟု ဆို၏။ လှေသည် ရောက်လတ်သော် ထိုပဉ္စပါပီကိုမြင်၍ သင်သည် ရက္ခိုသ်ဘီလူးမနှင့် တူ၏။ အဘယ်အမည် ရှိသနည်း ဟု မေး၏။ ထိုပဉ္စပါပီသည် ပြုံးရယ်ခြင်းကိုပြု၍ ဗကမင်း မိဖုရားကြီးအဖြစ်ကို ပြောဆိုလျက် အလုံးစုံသော ထိုအကြောင်းကို ထိုဗာဝရိကမင်းအား ကြား၏။ ထိုမိဖုရားသည်ကား ပဉ္စပါပီဟူ၍ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်၌ ထင်ရှား၏။ ထိုအခါ ထိုပဉ္စပါပီကို ဗာဝရိကမင်းသည် လက်၌ ကိုင်၍ ချီ၏။ ကိုင်မိသည်နှင့်တကွလျှင် ဖဿရာဂ တပ်စွန်းသည်ဖြစ်၍ တစ်ပါးကုန်သော မိန်းမတို့၌ မိန်းမဟူသောအမှတ်ကို မပြုမူ၍ ထိုပဉ္စပါပီကို မိဖုရားကြီးအရာ၌ထား၏။ ထိုပဉ္စပါပီသည် ဗာဝရိကမင်း၏ အသက်နှင့်အတူ ဖြစ်၏။
မင်းနှစ်ပါး၏ မိဖုရားကြီး
ဗကမင်းသည် ထိုအကြောင်းကို ကြား၍ ငါသည် ထိုဗာဝရိကမင်းအား ပဉ္စပါပီကို မိဖုရားကြီး ပြုစိမ့်သောငှာ မပေးအံ့ဟု စစ်သည်ဗိုလ်ပါကို စုရုံး၍ မြစ်ဆိပ်၌ နန်းဆောက်၍ ထိုဗာဝရိကမင်းအား ငါ၏မယားကိုလည်း ပေးမည်လော၊ စစ်ကိုတည်း ထိုးမည်လောဟု မှာစာကို စေလိုက်၏။ ထိုဗာဝရိကမင်းသည် စစ်ထိုးခြင်းကိုသာ ပေးအံ့၊ မယားကို မပေးဟု မှာလိုက်၍ စစ်ထိုးအံ့သော အစီအရင်ကို ပြု၏။ ထိုမင်းနှစ်ပါးတို့၏ မှူးမတ်တို့သည် မိန်းမကိုမှီ၍ သေရအံ့သော ကိစ္စသည် မရှိ၊ ရှေးဦးစွာ လင်ဖြစ်သောကြောင့် ဤမိဖုရားသည် ဗကမင်းအားလည်း ရောက်သင့်၏။ လှေ၌ရသောကြောင့် ဗာဝရိကမင်းအားလည်း ရောက်သင့်၏။ ထို့ကြောင့် တစ်ယောက်တစ်ယောက်သော မင်း၏ နန်းတော်၌ ခုနစ်ရက်စီ ခုနစ်ရက်စီ ဖြစ်စေလော့ဟု တိုင်ပင်၍ မင်းနှစ်ပါးတို့ကိုလည်း သိစေကုန်၏။ ထိုမင်းနှစ်ပါးတို့သည်လည်း နှစ်သက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မြစ်ဆိပ်တစ်ဖက်စီဖြင့် မြို့တည်၍ နေကုန်၏။ ထို ပဉ္စပါပီသည်လည်း မင်းနှစ်ပါးတို့၏ မိဖုရားကြီးအဖြစ်ကို ပြု၏။ မင်းနှစ်ပါးတို့သည်လည်း ထိုပဉ္စပါပီအား အလွန် မြတ်နိုးကုန်၏။
လင်ငယ်နေပြီ
ထိုပဉ္စပါပီသည်ကား မင်းတစ်ပါး နန်းတော်၌ ခုနစ်ရက်နေပြီး၍ လှေဖြင့် မင်းတစ်ပါး နန်းတော်သို့ သွားသည်ရှိသော် လှေကိုလှော်၍ ဆောင်သွားသော အိုမင်းပြီးသော တံငါငကုန်းနှင့်တကွ မြစ်လယ်၌ ယုတ်မာသော အကျင့်ကို ကျင့်၏။
ထိုအခါ ကုဏာလငှက်မင်းသည် ဗကအမည်ရှိသော ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် မိမိသည် မြင်ဖူးသောအကြောင်းကို ထုတ်ဆောင်ပြလိုရကား-
အစ္စန္တကာမာနုဂတဿ ဘရိယာ။
အဝါစရီ ပဋ္ဌဝသာနုဂဿ၊
ကံ ဝါ ပိ ဣတ္ထီ နာတိစရေ တဒညံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
ဗကဿစ ရညော၊ ဗကမင်း၏ လည်းကောင်း။ ဗာဝရိကဿ စ ရညော၊ ဗာဝရိကမင်း၏ လည်းကောင်း။ အစ္စန္တကာမာနုဂတသ၊ စင်စစ်လျှင် အလိုသို့လိုက်ရသော။ အဝါစရီ၊ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသော။ ဘရိယာ၊ မယားသည်။ ပဋ္ဌဝသာနုဂဿ၊ တောင့်တ၍ မိမိအလိုသို့ လိုက်ရသောသူနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ပါပံ၊ ယုတ်မာသော အကျင့်ကို။ အကာသိ၊ ပြု၏။ ကံ ဝါ၊ အဘယ်မည်သော။ အညံ၊ တစ်ပါးသော။ တံပိ၊ ထိုယောက်ျားကိုလည်း။ ဣတ္ထီ၊ မိန်းမတို့သည်။ နာတိစရေ၊ မလွန်ကျူးဘဲ ရှိအံ့နည်း။
ပိင်္ဂိယာနီမိဖုရား
အကြောင်းတစ်ပါးလည်း လွန်လေပြီးသောအခါ တစ်ယောက်သော ဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ မယားဖြစ်သော ပိင်္ဂိယာနီ အမည်ရှိသော မိဖုရားကြီးသည် ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်နန်းတံခါးကိုဖွင့်၍ ကြည့်လတ်သော် မင်္ဂလာမြင်ထိန်းတော်ကိုမြင်၍ မင်းအိပ်ပျော်သောအခါ လေသွန်နန်းတံခါးဖြင့် နန်းတော်မှဆင်းသက်၍ ထိုမြင်ထိန်းနှင့်တကွ လွန်ကျူးပြီးလျှင် တစ်ဖန် နန်းတော်ထက်သို့တက်၍ နံ့သာတို့ဖြင့် ကိုယ်ကိုလိမ်းကျံ၍ မင်းနှင့်တကွ အိပ်၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ မင်းသည် အဘယ်ကြောင့် ဤမိဖုရားကြီးကိုယ်သည် သန်းခေါင်ယံအခါ၌ အေးလေသနည်း၊ မိဖုရားကြီးကို စုံစမ်းအံ့ဟု တစ်နေ့သ၌ အိပ်ပျော်သကဲ့သို့ဖြစ်၍ ထ၍သွားသော ထိုမိဖုရားသို့လိုက်၍ မြင်းထိန်းနှင့်တကွ လွန်ကျူးသောအမှုကို ပြုသည်ကိုမြင်လျှင် ပြန်ခဲ့၍ အိပ်ရာသို့တက်၏။ ထိုမိဖုရားကြီးသည်လည်း လွန်သောအမှုကို ပြုခဲ့ပြီးလျှင် လာလတ်၍ နိမ့်သောအိပ်ရာ၌ အိပ်၏။ မိုးသောက်နေ့၌ မင်းသည် မှူးတော်မတ်တော် အပေါင်တို့၏အလယ်၌
ထိုမိဖုရားကိုခေါ်စေ၍ အမှုကို ထင်စွာပြုပြီးလျှင် ခပ်သိမ်းကုန်သောမိန်းမတို့သည် ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိကုန်၏ ဟု ထိုမိဖုရားကြီးအား သတ်ခြင်း နှောင်ဖွဲ့ခြင်း ခြေလက်တို့ကိုဖြတ်ခြင်းငှာ ထိုက်သောအပြစ်ကို သည်းခံ၍ မိဖုရားကြီးအရာမှ ချပြီးလျှင် တစ်ပါးသောမိန်းမကို မိဖုရားကြီးမြှောက်၏။
ထိုအခါ ကုဏာလငှက်မင်းသည် ဗြဟ္မဒတ်မင်း ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် မိမိသည် မြင်ဖူးသော ထိုအကြောင်းကို ထုတ်ဆောင်၍ပြလိုရကား-
ရညော ပိယာ ဗြဟ္မဒတ္တဿ ဘရိယာ။
အဝါစရီ ပဋ္ဌဝသာနုဂဿ၊
တံ ဝါပိသာ နာဇ္ဈဂါ ကာမကာမိနီ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
ဗြဟ္မဒတ္တဿ၊ ဗြဟ္မဒတ်အမည်ရှိသော။ သဗ္ဗလောကိဿရဿ၊ အလုံးစုံသောလူကို အစိုးရသော။ ရညော၊ မင်း၏။ ဘရိယာ၊ မဖြစ်သော။ ပိယာ၊ ချစ်အပ်သော။ ပိင်္ဂိယာနီ၊ ပိင်္ဂိယာနီ အမည်ရှိသော မိဖုရားကြီးသည်။ ပဋ္ဌဝသာနုဂဿ၊ တောင့်တ၍ မိမိအလိုသို့ လိုက်ရသော မြင်းထိန်းနှင့်။ အဝါစရီ၊ ယုတ်မာသောအကျင့်ကို လွန်ကျူး၍ ကျင့်သည်ဖြစ်၍။ ကာမကာမိနီ၊ ကာမဂုဏ်ကို တောင့်တသော။ သာ၊ ထိုမိဖုရားသည်။ တံဝါပိ၊ ထိုတောင့်တသော ကာမဂုဏ်ကိုလည်းကောင်း။ မဟေသိဋ္ဌာနံ ဝါ၊ မိဖုရားကြီးအရာကို လည်းကောင်း။ နာဇ္ဈဂါ၊ မရပြီ။ ဥဘတော၊ နှစ်ပါးစုံမှ။ ဘဋ္ဌာ၊ လျှောကျပျက်စီးရလေ၏။
မပေါင်းအပ်သောမိန်းမများ
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်း ကုဏာလငှက်မင်းသည် ဤအတိတ်ဝတ္ထုတို့ဖြင့် မိန်းမတို့၏ အပြစ်ကို ပြပြီး၍ တစ်ပါးသောအကြောင်းဖြင့်လည်း ထိုမိန်းမတို့၏ အပြစ်ကိုပင်လျှင် ဟောပြောလိုကား-
နာဒေဝသတ္တော ပုရိသော၊ ထီနံ သဒ္ဓါတုမရဟတိ။
။ လ။
နာစ္စန္တဝဏ္ဏာ န ဗဟူ န ကန္တာ၊
နဒက္ခိဏာပမဒါ သေဝိတဗ္ဗာ။
န ပရဿ ဘရိယာ န ဓနဿ ဟေတု၊
ဧတိတ္ထိယော ပဉ္စ န ထေဝိတဗ္ဗာ။
ဟူသော ဤတစ်ဆယ့်နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
လုဒ္ဓါနံ၊ တပ်မက်မောတတ်ကုန်သော။ လဟုစိတ္တာနံ၊ လျင်သော စိတ်အပြန်ရှိကုန်သော။ အကတညူနံ၊ သူ့ ကျေးဇူးကို မသိတတ်ကုန်သော။ ဒုဗ္ဘိနံ၊ အဆွေခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားတတ်ကုန်သော။ ထီနံ၊ မိန်းမတို့၏။ သီလဝန္တဝါဒံ၊ သီလရှိ၏ဟူသော စကားကို။ သဒ္ဓါတုံ၊ ယုံကြည်အံ့သောငှာ။ အဒေဝသတ္တော၊ ရာဂနတ်မဖမ်းသော။ ပုရိသော၊ ယောကျ်ားသည်။ န အရဟဟိ၊ မထိုက်။
တာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ကတံ၊ မိမိအား ပြုအပ်ပြီးသောကျေးဇူးကို။ နပ္ပဇာနန္တိ၊ မသိကုန်။ ကိစ္စံ၊ ပြုအပ်သော ကျေးဇူးတုံ့ကို။ နပ္ပဇာနန္တိ၊ မသိကုန်။ မာတရံ၊ အမိကိုလည်းကောင်း။ ပိတရံ၊ အဖကိုလည်းကောင်း။ အထ၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ဘာတရံဝ၊ မောင် အစ်မ ညီမကိုလည်းကောင်း။ န ဇာနန္တိ၊ မသိကုန်။ အနရိယာ၊ ယုတ်မာသောအကျင့်၌ မရှက်ကုန်။ သမတိက္ကန္တဓမ္မာ၊ လွန်ကျူး၍ ကျင့်တတ်သော သဘောရှိကုန်၏။ သဿေဝ၊ မိမိ၏လျှင်။ စိတ္တဿ၊ စိတ်၏။ ဝသံ၊ အလိုသို့။ ဝဇန္တိ၊ လိုက်ကုန်၏။
စိရာနုဝုဋ္ဌံပိ၊ မြင့်ရှည်စွာ အတူနေ၍လည်း။ ပိယံ၊ ချစ်အပ်သော။ မနာပံ၊ နှစ်လိုအပ်သော။ အနုကမ္ပကံ၊ သနားတတ်သော။ ပါဏသမံ၊ အသက်နှင့်တူသော။ နံ ဘတ္တုံပိ၊ ထိုလင်ကိုသော်လည်း။ အာဝါသုစ၊ ဘေးရန်တို့ကြောင့် လည်းကောင်း။ ကိစ္စေသု စ၊ ထိုထိုကိစ္စတို့ကြောင့်လည်းကောင်း။ ဇဟန္တီ၊ စွန့်တတ်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဣတ္ထီနံ၊ မိန်းမတို့ကို။ န ဝိဿသာမိ၊ အကျွမ်းမဝင်။
ဟိ သစ္စံ၊ မှန်၏။ ထီနံ၊ မိန်းမတို့၏။ စိတ္တံ၊ စိတ်သည်။ ဝါနရဿ၊ မျောက်၏။ စိတ္တံယထာ၊ စိတ်နှင့်တူ၏။ ရုက္ခဆာယာ၊ သစ်ပင်ရိပ်သည်။ ကန္နပ္ပကဏ္ဏံ၊ သက်တိုင်းသက်တိုင်းသောသူကို။ အဘိရုယှတိ ယထာ၊ တက်သကဲ့သို့တည်း။ ဣတ္ထီနံ၊ မိန်းမတို့၏။ ဟဒယံ၊ နှလုံးသည်။ စလာစလံ၊ အလွန်တုန်လှုပ်၏။ စက္ကသ၊ လှည်းဘီးစက်၏။ နေမိဝိယ၊ အကွပ်ကဲ့သို့။ ပရိဝတ္တတိ၊ လည်တတ်၏။
ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ တာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ သမေက္ခမာနာ၊ ကြည့်ရှုအပ်ကုန်သည် ဖြစ်၍။ အာဒေယျရူပံ၊ ယူအပ်သော သဘောရှိသော။ ပုရိသဿ၊ ယောက်ျား၏။ ဝိတ္တံ၊ ဥစ္စာကို။ ပဿန္တိ၊ မြင်ကုန်၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ သဏှာဟိ၊ သိမ်မွေ့ပြေပြစ်ကုန်သော။ ဝါစာဟိ၊ စကားတို့ဖြင့်။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ နယန္တိ၊ ဆောင်တတ်ကုန်၏။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သို့နည်းဟူမူကား။ ကမ္ဗောဇကာ၊ ကမ္ဘောဇတိုင်းသားတို့သည်။ ဇလဇေန၊ ရေ၌ဖြစ်သော မှော်ဖြင့်။ အဿံ၊ မြင်းကို။ နယန္တိ ဣဝ၊ ဆောင်ကုန်သကဲ့သို့တည်း။
ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ တာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ သမေက္ခမာနာ၊ ရှုကုန်သည်ဖြစ်၍။ အာဒေယျရူပံ၊ ယူအပ်သော သဘောရှိသော။ ပုရိသဿ၊ ယောက်ျား၏။ ဝိတ္တံ၊ ဥစ္စာကို။ န ပဿန္တိ၊ မမြင်ကုန်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ နံ၊ ထိုယောက်ျားကို။ ပရိဝဇ္ဇယန္တိ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်၏။ တိဏ္ဏော၊ ကူးမြောက်ပြီးသော။ နဒီပါရဂတော၊ မြစ်တစ်ဘက်သို့ ရောက်သောသူသည်။ ကုလ္လံ၊ ဖောင်ကို။ န ပဋိဣက္ခတိ ဣဝ၊ မကြည့်သကဲ့သို့တည်း။
ဣတ္ထိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ သိလေသူပမာ၊ မျောက်နှဲစေးနှင့် တူကုန်၏။ သဗ္ဗဘက်ခာ၊ အလုံးစုံ ကောင်း, မကောင်းကို စားတတ်သော။ သိခီရိဝ၊ မီးနှင့်တူကုန်၏။ သီဃသောတာ၊ လျင်သော အလျဉ်ရှိသော။ နဒီရိဝ၊ မြစ်ကဲ့သို့။ တိက္ခမာယာ၊ ထက်သောမာယာရှိကုန်၏။ ဟိသစ္စံ၊ မှန်၏။ နာဝါ၊ လှေသည်။ ဩရကုလံ၊ ဤမှာ ဘက်ကမ်းကိုလည်းကောင်း။ ပရဉ္စကုလံ၊ ထိုမှာ ဘက်ကမ်းကိုလည်းကောင်း။ သေဝတိ ယထာ၊ မှီဝဲသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို အတူ။ ဧတာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ပိယဉ္စ၊ ချစ်မြတ်နိုးသော ယောက်ျားကိုလည်းကောင်း။ အပ္ပိယဉ္စ၊ မုန်းသောယောက်ျားလည်းကောင်း။ သေဝန္တိ၊ မှီဝဲတတ်ကုန်၏။
တာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ဧကဿ၊ တစ်ယောက်သောသူအား။ န ဟောန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်။ ဒိန္နံ၊ နှစ်ယောက်သောသူတို့အား။ န ဟောန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်။ ပသာရိတော၊ ခင်းကျင်းအပ်သော။ အာပဏောဝ၊ အိမ်ဈေးနှင့်တူ၏။ ယော၊ အကြင်ယောက်ျားသည်။ တာ၊ ထိုမိန်းမတို့ကို။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဘရိယာတိ၊ မယားဟူ၍။ မညေယျ၊ အောက်မေ့ငြားအံ့။ သော၊ ထိုယောက်ျားသည်။ ဝါတံ၊ လေကို။ ဇာလေန၊ ကွန်ဖြင့်။ ဗာဓယေ၊ ဖွဲ့မိရာ၏။
လောကေ၊ လောက၌။ ဣတ္ထိယော နာမ၊ မိန်းမတို့မည်သည်ကား။ ဧဝံ၊ ဤသို့သဘောရှိကုန်၏။ နဒီ ယထာ စ၊ မြစ်ဆိပ်ကဲ့သို့လည်းကောင်း။ ပန္ထော ယထာ စ၊ ခရီးလမ်းမကဲ့သို့ လည်းကောင်း။ ပါနာဂါရံ ယထာ စ၊ သေသောက်ရာ တင်းကုပ်ကဲ့သို့ လည်းကောင်း။ သဘာ ယထာ စ၊ သဘင်ကဲ့သို့ လည်းကောင်း။ ပပါ ယထာ စ၊ ရေအိုးစင်ကဲ့သို့လည်းကောင်း။ တာသံ၊ ထိုမိန်းမတို့အား။ ဝေလာ၊ သတ်မှတ်အပ်သော အချိန်အခါသည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။
ဧတာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ဃတာသနပမာ၊ မီးနှင့်တူကုန်၏။ ကဏှသပ္ပသိရူပမာ၊ မြွေဟောက်ဦးခေါင်းနှင့် တူကုန်၏။ ဂါဝေါ၊ နွားတို့သည်။ တိဏသ၊ မြက်၏။ ဗဟိ၊ အပ၌။ ဝရာဝရံ၊ ကောင်းနိုးရာရာကို။ ဩမသန္တိ ဣဝ၊ ရှာ၍စားသည်နှင့် တူကုန်၏။
ဃတာသနံ၊ မီးကိုလည်းကောင်း။ ကုဉ္ဇရံ၊ ဆင်ကို လည်းကောင်း။ ကဏှသပ္ပံ၊ မြွေဟောက်ကိုလည်းကောင်း။ မုဒ္ဓါဘိသိတ်တံ၊ မင်းကိုလည်းကောင်း။ သဗ္ဗာ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ပမဒါစ၊ မိန်းမကိုလည်းကောင်း။ ဧတေပဉ္စ၊ ထိုငါးယောက်တို့ကို။ နရော၊ လူသည်။ နိစ္စယတော၊ မြဲသော သတိရှိသည်ဖြစ်၍။ ဘဇေထ၊ ဆည်းကပ်ရာ၏။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ တေသံ၊ ထိုငါးယောက်တို့၏။ သဗ္ဗဘာဝေါ၊ အလုံးစုံသောအလိုကို။ ဒုဗ္ဗိဒူ၊ သိနိုင်ခဲ၏။
မချစ်သင့်သော မိန်းမများ
အစ္စန္တဝဏ္ဏာ၊ အလွန်အဆင်းနှင့် ပြည့်စုံသောမိန်းမကို။ န သေဝိတဗ္ဗာ၊ မမှီဝဲအပ်ကုန်။ ဗဟူနကန္တာ၊ များစွာသောသူတို့ ချစ်နှစ်သက်သောမိန်းမကို။ န သေဝိတဗ္ဗာ၊ မမှီဝဲအပ်ကုန်။ ဒက္ခိဏာ၊ ကခြင်းသီခြင်း၌ လိမ္မာကုန်သော။ ပမဒါ၊ မိန်းမတို့ကို။ နသေဝိတဗ္ဗာ၊ မမှီဝဲအပ်ကုန်။ ပရဿ၊ သူတစ်ပါး၏။ ဘရိယာ၊ မယားကို။ န သေဝိတဗ္ဗာ၊ မမှီဝဲအပ်ကုန်။ ယာ စ၊ အကြင်မိန်းမသည်ကား။ ဓနဿ၊ ဥစ္စာ၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ ဘဇတိ၊ မိမိသို့ဆည်းကပ်၏။ သာ၊ ထိုမိန်းမကို။ အပရိဂ္ဂဟာပိ၊ သိမ်းဆည်းသောသူပင် မရှိသော်လည်း။ န သေဝိတဗ္ဗာ၊ မမှီဝဲအပ်။ ပဉ္စ၊ ငါးယောက်ကုန်သော။ ဧတာ ဣတ္ထိယော၊ ထိုမိန်းမတို့ကို။ န သေဝိတဗ္ဗာ၊ မမှီဝဲအပ်ကုန်။
အာနန္ဒာလင်းတမင်း၏ မိန်းမတရား
ဤသို့ ဟောသည်ရှိသော် လူများသည် ဘုရားလောင်း ကုဏာလငှက်မင်းအား ဪ... အံ့ဖွယ်ရှိစွ... ကောင်းစွာဟောပေ၏ဟု ကောင်းချီးပေးကြ၏။ ထိုဘုရားလောင်း ကုဏာလ ငှက်မင်းသည်လည်း ဤမျှသော အကြောင်းတို့ဖြင့် မိန်းမတို့၏ကျေးဇူးမဲ့ကို ဟောပြီးလျှင် ဆိတ်ဆိတ်နေတော်မူ၏။ ထိုကုဏာလငှက်မင်း၏ တရားစကားကို ကြား၍ အာနန္ဒလင်းတမင်းသည် အဆွေကုဏာလငှက်မင်း... ငါသည်လည်း ငါ၏ဉာဏ်စွမ်းဖြင့် မိန်းမတို့၏ ကျေးဇူးမဲ့ကို ဟောအံ့ဟု ဆို၍ မိန်းမတို့၏ ကျေးဇူးမဲ့စကားကို ပြောဆိုဖို့ရာအားထုတ်၏။ ထိုအကြောင်းကို ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်
အထ ခလု ဘော အာနန္ဒော ဂိဇ္ဈရာဇာ- အစရှိသော တစ်ဆယ့်ငါးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
ဘော၊ အိုရဟန်းအပေါင်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ခလု၊ စင်စစ်။ အာနန္ဒော၊ အာနန္ဒာအမည်ရှိသော။ ဂိဇ္ဈရာဇာ၊ လင်းတမင်းသည်။ ကုဏာလဿ၊ ကုလအမည်ရှိသော။ သကုဏဿ၊ ငှက်မင်း၏။ အာဒိမဇ္ဈကထာ ပရိယောသာနံ၊ စကား၏ အစ, အလယ်, အဆုံးကို။ ဝိဒိတွာ၊ သိပြီး၍။ တာယံ ဝေလာယံ၊ ထိုအခါ၌။ ဣမာ ဂါထာ၊ ဤဂါထာတို့ကို။ အဘာသိ၊ ရွတ်၏။
ပုရိသော၊ ယောကျ်ားသည်။ သမ္မတာယ၊ မြတ်နိုးအပ်သော။ ဣတ္ထိယာ၊ မိန်းမအား။ ဓနေန၊ ဥစ္စာဖြင့်။ ပုဏ္ဏံ၊ ပြည့်သော။ ဣမံ ပထဝိံ၊ ဤမြေကြီးကို။ စေဒဇ္ဇာပိ၊ အကယ်၍ ပေးသော်လည်း။ ခဏံ၊ အခွင့်ကို။ လဒ္ဓါ၊ ရသည်ရှိသော်။ တမ္ပိ၊ ထိုယောက်ျားကိုလည်း။ အတိမညေယျ၊ မထီမဲ့မြင်ပြုရာ၏။ အသတီနံ၊ သူယုတ်မာ ဖြစ်ကုန်သော။ တာသံ၊ ထိုမိန်းမတို့၏။ ဝသံ၊ နိုင်ငံသို့။ န ဂစ္ဆေ၊ မလိုက်ရာ။
စေပိ၊ အကယ်၍လည်း။ အလီနဝုတ္တိံ၊ မတွန့်တိုသော ဖြစ်ခြင်းရှိသည် ဖြစ်၍။ ဥဋ္ဌာဟကံ၊ လုံ့လပြုရာ၏။ ပိယံ၊ ချစ်အပ်သော။ မနာပံ၊ နှစ်လိုအပ်သော။ နံ ကောမာရဘတ္တာရံပိ၊ ထိုသတို့သားငယ်ဖြစ်သော လင်ကိုသော်လည်း။ အာဝါသု စ၊ ဘေးရန်တို့ကြောင့် လည်းကောင်း။ ကိစ္စေသု စ၊ ထိုထိုကိစ္စတို့ကြောင့်လည်းကောင်း။ ဇဟန္တိ၊ စွန့်တတ်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဣတ္ထီနံ၊ မိန်းမအား။ န ဝိဿာသာမိ၊ အကျွမ်းဝင်။
ပေါသော၊ ယောက်ျားသည်။ အယံ၊ ဤမိန်းမသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဣစ္ဆတိ၊ အလိုရှိ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့ထင်မှတ်၍။ န ဝိဿသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ မေ၊ ငါ၏။ သကသေ၊ အထံ၌။ ရောဒတိ၊ ကြင်နာ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ န ဝိဿသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ ဧတာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ပိယမပ္ပိယဉ္စ၊ ချစ်သောသူ မချစ်သောသူကိုလည်း။ သေဝန္တိ၊ မှီဝဲတတ်ကုန်၏။ နာဝါ၊ လှေသည်။ ဩရကုလံ၊ ဤမှာဘက်ကမ်းသို့လည်းကောင်း။ ပရဉ္စကုလံ၊ ထိုမှာဘက်ကမ်းသို့လည်းကောင်း။ နေတိ ယထာ၊ ပို့ဆောင် သကဲ့သို့တည်း။
အကျွမ်းမဝင်သင့် ၄-ပါး
သာခပုရာဏသန္ထတံ၊ ဟောင်းလေပြီးသော သစ်ခက်အခင်းကို။ န ဝိဿသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ မိတ္တပုရာဏစောရံ၊ အဆွေခင်ပွန်းဟောင်းဖြစ်သော ခိုးသူကို။ န ဝိဿ သေ၊ အကျွမ်း မဝင်ရာ။ ရာဇာနံ၊ မင်းကို။ မမ၊ ငါ၏။ သခါ၊ အဆွေခင်ပွန်းတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ န ဝိဿသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ ဒသန္နမာတရံ၊ သားတစ်ကျိပ်၏ အမိဖြစ်သော်လည်း။ ဣတ္ထိံ၊ မိန်းမကို။ န ဝိဿသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။
ရာမကရာသု၊ လူမိုက်တို့၏ မွေ့လျော်ခြင်းကို ပြုတတ်ကုန်သော။ အစ္စန္တသီလာသု၊ လွန်ကျူး၍ ကျင့်လေ့ရှိကုန်သော။ အသညတာသု၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးကို မစောင့်ကုန်သော။ နာရီသု၊ မိန်းမတို့၌။ န ဝိဿသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ ဘရိယာ၊ မယားသည်။ အစ္စန္တပေမာနုဂတာ၊ စင်စစ်လျှင် အတုလိုက်သော ချစ်ခြင်းရှိသည်။ အဿ၊ ဖြစ်ငြားအံ့။ န ဝိဿသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ နာရိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ တိတ္ထသမာ၊ မြစ်ဆိပ်နှင့် တူကုန်၏။
ဣတ္ထိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ သာမိကံ၊ လင်ကို။ ဟနေယျုံပိ၊ သတ်မူလည်း သတ်ကုန်၏။ ဆိန္ဒေယျုံပိ၊ ဖြတ်မူလည်း ဖြတ်ကုန်ရာ၏။ ဆေဒါပေယျုံပိ၊ ဖြတ်စေမူလည်း ဖြတ်စေကုန်ရာ၏။ ကဏ္ဌေပိ၊ လည်း၌လည်း။ ဆေတွာ၊ ဖြတ်၍။ ရုဟိရံ၊ သွေးကို။ ပိဝယျုံ၊ သောက်ကုန်ရာ၏။ ဒီနကာမာသု၊ ယုတ်မာသောအလိုရှိကုန်သော။ အသညတာ သု၊ မစောင့်စည်းကုန်သော။ ဂင်္ဂတိတ္ထူပမာသု၊ ဂင်္ဂါဆိပ်နှင့် တူကုန်သော။ နာရီသု၊ မိန်းမတို့၌။ ဘာဝံ၊ ချစ်ခြင်းကို။ မာ ကရေ၊ မပြုရာ။
မိန်းမသစ္စာ မုသားသာ
တာသံ၊ ထိုမိန်းမတို့အား။ မုသာ၊ မုသာဝါဒသည်။ သစ္စံ ယထာ၊ သစ္စာနှင့်တူ၏။ တာသံ၊ ထိုမိန်းမတို့၏။ သစ္စံ၊ သစ္စာသည်။ မုသာ ယထာ၊ မုသာဝါဒနှင့် တူ၏။ ဂါဝေါ၊ နွားတို့သည်။ တိဏဿ၊ မြက်၏။ ဗဟိ၊ အပ၌။ ဝရာဝရံ၊ ကောင်းနိုးရာရာကို။ ဩမသန္တ ဣဝ၊ ရှာစားကုန်သကဲ့သို့တည်း။
ဧတာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ဂတေန၊ သွားခြင်းဟူသော။ နိမိတ္တေန စ၊ နိမိတ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ ပေက္ခိတေန၊ ကြည့်ရှုခြင်းဟူသော။ နိမိတ္တေန စ၊ နိမိတ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ မှိတေန၊ ပြုံးခြင်းဟူသော။ နိမိတ္တေနစ၊ နိမိတ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ အထောပိ၊ ထိုမှတစ်ပါးလည်း။ ဒုန္နိဝတ္ထေနစ၊ မကောင်းသောဝတ်ခြင်းဖြင့်လည်းကောင်း။ မဉ္ဇုနာ ဘဏိတေန စ၊ သာယာစွာ ပြောဆိုခြင်းဖြင့်လည်းကောင်း။ ပလောဘေန္တိ၊ ဖြားယောင်းတတ်ကုန်၏။
ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဧတာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ စောရိယော၊ ခိုးသူနှင့်တူကုန်၏။ ကထိနာ၊ ခက်ထန်သောစိတ် ရှိကုန်၏။ ဝါဠာ၊ ကြမ်းကြုတ်ကုန်၏။ တာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ လပသက္ခရာ၊ အကျိုးမဲ့ ပြောဆိုသဖြင့် သကာခဲကဲ့သို့ နှုတ်ဖြင့် ချိုသာကုန်သည်ဖြစ်၍။ ကိဉ္စိ၊ စိုးစဉ်းသော စိတ်အကြံအစည်ကို။ တာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ န ဇာနန္တိ၊ မသိနိုင်ကုန်။ မနုဿေသု၊ လူတို့၌။ ယံ ဝဉ္စနံ၊ အကြင် လှည့်ပတ်ခြင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ ဝဉ္စနံ၊ ထိုလှည့်ပတ်ခြင်းကို။ န ဇာနန္တိ၊ မသိနိုင်ကုန်။
လောကေ၊ လောက၌။ ဣတ္ထိယော နာမ၊ မိန်းမတို့မည်သည်ကား။ အသာ၊ သတိမရှိသည်ဖြစ်၍ ယုတ်မာကုန်၏။ တာသံ၊ ထိုမိန်းမတို့အား။ ဝေလာ၊ အပိုင်းအခြားသည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ သာရတ္တာ စ၊ အခါခပ်သိမ်း တပ်စွန်းခြင်းနှင့်တကွ ဖြစ်ကုန်၏။ ပဂဗ္ဘာ စ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးလည်း ကြမ်းတမ်းကုန်၏။ သဗ္ဗဃသော၊ အလုံးစုံ ကောင်း မကောင်းကို စားတတ်သော။ သိခီ ယထာ၊ မီးနှင့်တူကြကုန်၏။
ထီနံ၊ မိန်းမတို့အား။ ပိယာ နာမ၊ ချစ်ခြင်းမည်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ အပ္ပိယောပိ၊ မချစ်ခြင်းသည်လည်း။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ နာဝါ၊ လှေသည်။ ဩရကုလဉ္စ၊ ဤမှာဘက်ကမ်းကို လည်းကောင်း။ ပရဉ္စကုလံ၊ ထိုမှာဘက်ကမ်းကို လည်းကောင်း။ သေဝတိ ယထာ၊ မှီဝဲသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဧတာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ပိယဉ္စ၊ ချစ်သောယောက်ျားကို လည်းကောင်း။ အပ္ပိယဉ္စ၊ မချင်သောယောက်ျားကို လည်းကောင်း။ သေဝန္တိ၊ မှီဝဲတတ်ကုန်၏။
ထီနံ၊ မိန်းမတို့အား။ ပိယော နာမ၊ ချစ်ခြင်းမည်သည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ အပ္ပိယောပိ၊ မချစ်ခြင်းသည်လည်း။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ ဒုမနိဿိတာ၊ သစ်ပင်ကိုမှီသော။ လတာ၊ နွယ်သည်။ ဒုမံ၊ အလုံးစုံ ကောင်းမကောင်းဖြစ်သော သစ်ပင်အပေါင်းကို။ ပဝေဌတိ ဣဝ၊ ရစ်ပတ်၍ နွယ်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဓနတ္ထာ၊ ဥစ္စာဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ ပဋိဝလ္လန္တိ၊ မှီဝဲရစ်ပတ်တတ်ကုန်၏။
မိန်းမတို့ကြိုက်တတ်ရာ
ဟတ္ထိဗန္ဓံ၊ ဆင်ထိန်းကိုလည်းကောင်း။ အဿဗန္ဓံ၊ မြင်းထိန်းကို လည်းကောင်း။ ဂေါပုရိသံ၊ နွားကျောင်းသားကို လည်းကောင်း။ ဆဝဍာဟကံ၊ သူကောင်ဖုတ်ဖြစ်သော။ စဏ္ဍာလဉ္စ၊ ဒွန်းစဏ္ဍားကို လည်းကောင်း။ ပုပ္ဖဆဍ္ဍကံ၊ မစင်ကျုံးသောသူကို လည်းကောင်း။ သဓနံ၊ ဥစ္စာရှိသော။ ပုရိသမဏ္ဍလံ၊ ယောက်ျားအပေါင်းကို။ နာရိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ အနုပတန္တိ၊ အစဉ် လိုက်တတ်ကုန်၏။
နာရိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ အကိဉ္စနံ၊ ဥစ္စာမရှိသော။ ကုလပုတ္တံ၊ အမျိုးကောင်းသားကိုလည်း။ ဇဟန္တိ၊ စွန့်တတ်ကုန်၏။ ဆဝကသမသဒိသံ၊ ခွေးသားကိုစားသော ဒွန်းစဏ္ဍားနှင့်တူသော။ သဓနံ၊ ဥစ္စာရှိသောသူကို။ ဓနဟေတု၊ ဥစ္စာဟူသောအကြောင်းကြောင့်။ ဂစ္ဆန္တိ-အနုပတန္တိ၊ အစဉ်လိုက်တတ်ကုန်၏။
နာရဒရသေ့၏ မိန်းမတရား
ဤသို့လျှင် အာနန္ဒာမည်သော လင်းတမင်းသည် မိမိဉာဏ်၌တည်၍ မိန်းမတို့၏ကျေးဇူးမဲ့ကို ဟောပြီးလျှင် ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။
ထိုအာနန္ဒာ လင်းတမင်း တရားစကားကိုကြား၍ နာရဒရသေ့သည်လည်း မိမိဉာဏ်၌ တည်၍ ထိုမိန်းမတို့၏ ကျေးဇူးမဲ့ကို ဟော၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်- အထ ခလု ဘော နာရဒေါ- အစရှိသော တစ်ဆယ့်နှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
ဘော၊ အို ရဟန်းအပေါင်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ခလု၊ စင်စစ်။ ဒေဝဗြဟ္မာဏော၊ မြတ်သောပုဏ္ဏားဖြစ်သော။ နာရဒေါ၊ နာရဒရသေ့သည်။ အာနန္ဒဂိဇ္ဈရာဇဿ၊ အာနန္ဒာအမည်ရှိသော လင်းတမင်း၏။ အာဒိမဇ္ဈကထာ ပရိယောနံ၊ စကား၏ အစ, အလယ်, အဆုံးကို။ ဝိဒိတွာ၊ သိပြီး၍။ တာယံ ဝေလာယံ၊ ထိုအခါ၌။ ဣမာ ဂါထာ၊ ဤဂါထာတို့ကို။ အဘာသိ၊ ရွတ်၏။
မပြည့်နိုင်သော အရာများ
ဒိဇမ္ပတိ၊ ငှက်တကာတို့၏ မင်းဖြစ်သော ဥဩမင်းသည်။ ဘာသဘော၊ ဆိုလတ္တံ့သော။ မမ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏာထ၊ နာလင့်ကုန်။ သမုဒ္ဒေါ၊ မဟာသမုဒ္ဒရာလည်းကောင်း။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားလည်းကောင်း။ ရာဇာ၊ မင်းလည်းကောင်း။ ဣတ္ထီစာပိ၊ မိန်းမလည်းကောင်း။ ဣမေ စတ္တာရော၊ ဤလေးယောက်သော သူတို့သည်။ န ပူရေန္တိ၊ မပြည့်နိုင်ကုန်။
ယာကာစိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ပထဝိဿိတာ၊ မြေကိုမှီကုန်သော။ သရိတာ၊ မြစ်တို့သည်။ သာဂရံ၊ သမုဒ္ဒရာသို့။ ယန္တိ၊ စီးဝင်ကုန်၏။ တာ၊ ထိုမြစ်တို့သည်။ သမုဒ္ဒံ၊ မဟာသမုဒ္ဒရာကို။ န ပူရေန္တိ၊ မပြည့်စေနိုင်ကုန်။ ဦနတ္တာဟိ၊ ယုတ်သည်၏အဖြစ်ကြောင့်လျှင်။ န ပူရတိ၊ မပြည့်နိုင်။
ဗြာဟ္မဏော စ၊ ပုဏ္ဏားသည်လည်း။ ပဉ္စမံ၊ ဣတိဟာသကျမ်းလျှင် ငါးခုမြောက်ဖြစ်သော။ ဝေဒမက္ခာနံ၊ ဗေဒင်လေးပုံကို။ အဓိယာန၊ သင်၍။ ဘိယျောပိ၊ လွန်စွာလည်း။ သုတံ၊ အကြားအမြင်ကို။ ဣစ္ဆေယျ၊ အလိုရှိရာ၏။ ဦနတ္တာဟိ၊ ယုတ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့်လျှင်။ န ပူရတိ၊ မပြည့်နိုင်။
ရာဇာ စ၊ မင်းသည်လည်း။ သသမုဒ္ဒါ၊ သမုဒ္ဒရာနှင့်တကွသော။ သပဗ္ဗတံ၊ စကြဝဠာတောင်နှင့်တကွသော။ အဇ္ဈာဝသံ၊ နေရာဖြစ်သော။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ ပထဝိံ၊ မြေကို။ ဝိဇိနိတွာပိ၊ အောင်မြင်ပြီးသော်လည်း။ အနန္တရတနောစိတံ၊ အထူးထူးများသော ရတနာတို့ဖြင့် ပြည့်သော။ ပါရံ သမုဒ္ဒံ၊ သမုဒ္ဒရာ၏ ကမ်းတစ်ဖက်ကို။ ပတ္ထေတိ၊ တောင့်တ၏။ ဦနတ္တာဟိ၊ ယုတ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့်လျှင်။ န ပူရတိ၊ မပြည့်နိုင်။
ဧကမေကာယ ဣတ္ထိယာ၊ တစ်ယောက် တစ်ယောက်သော မိန်းမအား။ သူရာ စ၊ ကာမ၌ အလွန်ရဲရင့်သည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ဗလဝန္တော စ၊ ကာမ၌ အားကြီးသည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ သဗ္ဗကာမရသာဟရာ၊ အလုံးစုံသော ကာမအရသာကို ဆောင်နိုင်ကုန်သော။ အဋ္ဌဋ္ဌပတိနော၊ ရှစ်ယောက် ရှစ်ယောက်သော လင်တို့သည်။ သိယာ- သိယုံ၊ ရှိသည်ဖြစ်ကုန်ငြားအံ့။ နဝမေ၊ ကိုးယောက်မြောက်သောလင်၌။ ဆန္ဒံ၊ ဆန္ဒကို။ ကရေယျ၊ ပြုသည်သာတည်း။ ဦနတ္တာတိ၊ ယုတ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင်းလျှင်။ န ပူရတိ၊ မပြည့်နိုင်။
သဗ္ဗတ္ထိယော၊ ခပ်သိမ်းသော မိန်းမတို့သည်။ သဗ္ဗဘက္ခာ၊ အလုံးစုံကို စားတတ်သော။ သိခီရိဝ၊ မီးနှင့်တူကုန်၏။ သဗ္ဗိတ္ထိယော၊ ခပ်သိမ်းသော မိန်းမတို့သည်။ သဗ္ဗဝါဟီ၊ အလုံးစုံကို မျှောတတ်သော။ နဒီရိဝ၊ မြစ်နှင့်တူကုန်၏။ သဗ္ဗိတ္ထိယော၊ ခပ်သိမ်းသော မိန်းမတို့သည်။ ကဏ္ဋကာနံဝ သာခါ၊ အဆူးရှိသောသစ်ခက်နှင့် တူကုန်၏။ သဗ္ဗတ္ထိယော၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော မိန်းမတို့သည်။ ဓနဟေတု၊ ဥစ္စာဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ ဝဇန္တိ၊ ယောကျ်ားတစ်ပါးသို့ ကပ်တတ်ကုန်၏။
ယော နရော၊ အကြင်ယောက်ျားသည်။ သဗ္ဗဘာဝံ၊ အလုံးစုံသောအလိုကို။ ပမဒါသု၊ မိန်းမတို့၌။ ဩဿဇေ၊ လွှတ်ငြားအံ့။ သော နရော၊ ထိုယောက်ျားသည်။ ဝါတံ၊ လေကို။ ဇာလေန၊ ကွန်ဖြင့်။ ပရာမသေ၊ ဖမ်းရာ၏။ သာဂရံ၊ မဟာသမုဒ္ဒရာကို။ ဧကပါဏိနာ၊ လက်တစ်ဖက်တည်းဖြင့်။ ဩသိဉ္စယျေ၊ သွန်ရာ၏။ သကေန ဟတ္တေန၊ မိမိလက်ဖြင့်။ ဃောသံ၊ အသံကို။ ကရေယျ၊ ပြုရာ၏။
ယာသု၊ အကြင်မိန်းမတို့၌။ သစ္စံ၊ မှန်သောစကားကို။ သုဒုလ္လဘံ၊ အလွန်ရခဲ၏။ စောရီနံ၊ ခိုးသူနှင့်တူကုန်သော။ ဗဟုဗုဒ္ဓီနံ၊ များသော ဥပါယ်တံမျဉ်ရှိကုန်သော။ ထီနံ၊ မိန်းမတို့၏။ ဘာဝေါ၊ အလိုကို။ ဒုရာဇာနော၊ သိနိုင်ခဲကုန်၏။ ဥဒကေ၊ ရေ၌။ မစ္ဆဿ၊ ငါး၏။ ဂတံ၊ သွားခြင်းကဲ့သို့တည်း။
အနလာ၊ သုံးပါးကုန်သော တရားတို့ဖြင့် တန်ပြီဟု မဆိုကုန်။ မုဒုသမ္ဘာသာ၊ နူးညံ့ချိုသာသော စကားရှိကုန်၏။ တာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ဒုပ္ပူရာ၊ ကိလေသာဖြင့် ပြည့်နိုင်ခဲသည်ဖြစ်၍။ နဒီသမာ၊ မြစ်နှင့်တူကုန်၏။ ဣတ္ထိယာ၊ မိန်းမတို့သည်။ အပါယေသု၊ အပါယ်လေးပါးတို့၌။ သီဒန္တိ၊ နစ်တတ်ကုန်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝိဒိတွာန၊ သိ၍။ အာရကာ၊ ဝေးစွာ။ ပရိဝဇ္ဇယေ၊ ကြဉ်ရှောင်ရာ၏။
ဣတ္ထိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ မဟာမာယာ၊ များစွာသော မာယာရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ အာဝဋ္ဋနီ၊ မျက်လှည့်သည်နှင့် တူကုန်၏။ ဗြဟ္မစရိယဝိကောပနာ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ဖျက်ဆီးတတ်ကုန်၏။ သီဒန္တိ၊ အပါယ်လေးပါး၌ နစ်တတ်ကုန်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝိဒိတွာန၊ သိ၍။ အာရကာ၊ ဝေးစွာ။ ပရိဝဇ္ဇယေ၊ ကြဉ်ရှောင်ရာ၏။
ဧတာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ယံ၊ အကြင်ယောက်ျားကို။ ဆန္ဒသာဝါ၊ ချစ်မြတ်နိုးသောကြောင့် လည်းကောင်း။ ဓနေန ဝါ၊ ဥစ္စာကြောင့် လည်းကောင်း။ ဥပသေဝန္တိ၊ မှီဝဲတတ်ကုန်၏။ ဇာတဝေဒေါ၊ မီးသည်။ သဏ္ဌာနံ၊ မိမိတည်ရာကို။ ဒဟတိ ဣဝ၊ လောင်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ နံ၊ ထိုမိန်းမကို မှီဝဲသော ယောက်ျားကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ အနုဒဟန္တိ၊ လောင်တတ်ကုန်၏။
ကုဏာလဥဩမင်း၏ မိန်းမတရား
ဤသို့ နာရဒရသေ့သည် မိန်းမတို့၏ ကျေးဇူးမဲ့ကို ပြသည်ရှိသော် တစ်ဖန် ဘုရားလောင်း ကုဏာလငှက်မင်းသည် အထူးပြု၍ ထိုမိန်းမတို့၏ ကျေးဇူးမဲ့ကို ပြတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်- အထ ခလု ကုဏာလော- အစရှိသော ဂါထာနှစ်ဆယ်တို့ကို ဟောတော်မူ၏။
ဘော၊ အို ရဟန်းအပေါင်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ခလု၊ စင်စစ်။ ကုဏာလော၊ ကုဏာလ အမည်ရှိသော။ သကုဏာ၊ ငှက်မင်းသည်။ ဒေဝဗြာဟ္မဏဿ၊ မြတ်သော ပုဏ္ဏားဖြစ်သော။ နာရဒဿ၊ နာရဒရသေ့၏။ အာဒိမဇ္ဈကထာ ပရိယာသာနံ၊ စကား၏ အစ, အလယ်, အဆုံးကို။ ဝိဒိတွာန၊ သိပြီး၍။ တာယံ ဝေလာယံ၊ ထိုအခါ၌၊ ဣမာ ဂါထာယော၊ ဤဂါထာတို့ကို။ အဘာသိ၊ ဟော၏။
ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသောသူသည်။ နိသိတခဂ္ဂပါဏိနာအပိ၊ ထက်စွာ သွေးအပ်ပြီးသော သန်လျက်လက်စွဲသော သူနှင့်လည်းကောင်း။ ပိသာစဒေါသိနာအပိ၊ ဒေါသထွက်သော ဘီလူးနှင့်လည်းကောင်း။ သလ္လပေ၊ စကားပြောရာ၏။ ဥဂ္ဂတေဇံ၊ ထက်သော အဆိပ်ရှိသော။ ဥရဂံ၊ မြွေကိုသော်လည်း။ အာသိဒေ၊ ကိုင်ရာ၏။ ဧကောဧကာယ၊ တစ်ယောက်တည်းချင်း။ ပမဒါယ၊ မိန်းမနှင့်။ နာလပေ၊ ဆိတ်ကွယ်ရာ၌ စကားမပြောရာ။
မိန်းမတို့ လက်နက်များ
ဟိ သစ္စံ၊ မှန်၏။ နာရိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ လောကစိတ္တမထနာ၊ လူတို့၏စိတ်ကို ညှဉ်းဆဲတတ်ကုန်၏။ နစ္စ ဂီတ ဘဏိတမှိတာဝုဓာ၊ ကခြင်း သီချင်း စကားပြောခြင်း ပြုံးရယ်ခြင်း လက်နက်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ တာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ အနုပဋိတသတိံ၊ မထင်သော သတိရှိသော ယောက်ျားကို။ ဗာဓယန္တိ၊ နှိပ်စက်တတ်ကုန်၏။ ဒီပေ၊ သမုဒ္ဒရာကျွန်းငယ်၌။ ရက္ခသိဂဏော၊ ရက္ခိုသ်ဘီလူးအပေါင်းသည်။ ဝါဏိဇေ၊ ကုန်သည်တို့ကို။ ခါဒန္တိ ဣဝ၊ စားကုန်သကဲ့သို့တည်း။
တာသံ၊ ထိုမိန်းမတို့အား။ ဝိနယော၊ ကောင်းသောအကျင့်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ သံဝရော၊ စောင့်စည်းခြင်းသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ မဇ္ဇမံသာနိရတာ၊ သေအရက် ငါး, အမဲနှင့် မွေ့လျော်ကုန်၏။ အသညတာ၊ ကိုယ် နှုတ် နှလုံးကို မစောင့်ကုန်။ တာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ပုရိသဿ၊ ယောက်ျားသည်။ ပါဘတံ၊ ဆင်းရဲစွာ ဆည်းပူးအပ်သော ဥစ္စာကို။ ဂိလန္တိ၊ ဖျက်ဆီးတတ်ကုန်၏။ တိမင်္ဂလော၊ တိမင်္ဂလအမည်ရှိသော ငါးကြီးသည်။ သာဂရေ၊ သမုဒ္ဒရာ၌။ မကရံ၊ မကရ်းကို။ ဂိလတိ ဣဝ၊ မျိုသကဲ့သို့တည်း။
ပဉ္စကာမဂုဏသာတဂေါစရာ၊ ငါးပါးကုန်သော ကာမဂုဏ်၌ သာယာခြင်း၏အာရုံဖြစ်ကုန်၏။ ဥဒ္ဓတာ၊ ထက်သောစိတ် ရှိကုန်၏။ အနိယတာ၊ မမြဲကုန်။ အသညတာ၊ မစောင့်စည်းကုန်။ ပမဒါ၊ မိန်းမတို့သည်။ ပမာဒီနံ၊ မေ့လျော့သော ယောကျ်ားတို့အား။ ဩသရန္တိ၊ အနီးသို့ ကပ်တတ်ကုန်၏။ အာပကာ၊ မြစ်တို့သည်။ လောဏတောယဝတိယံ၊ ဆားငန်ရေ အတိပြီးသော မဟာသမုဒ္ဒရာသို့။ ဩသရန္တိ ဣဝ၊ စီးဝင်ကုန်သကဲ့သို့တည်း။
မိန်းမကပ်ဆေး
နာရိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ ဆန္ဒသာ ဝါ၊ ချစ်ခင်လေးမြတ်သဖြင့်လည်းကောင်း။ ရတိယာ ဝါ၊ ကာမဂုဏ်၌ မွေ့လျော်လိုသဖြင့်လည်းကောင်း။ ဓနေန ဝါ၊ ဥစ္စာဟူသော အကြောင်းကြောင့်လည်းကောင်း။ ယံ နရံ၊ အကြင်ယောက်ျားကို။ ဥပလပေန္တိ၊ ဖြားယောင်းတတ်ကုန်၏။ ရာဂဒေါသဝဓိယော၊ ရာဂ ဒေါသတို့ဖြင့် နှိပ်စက်တတ်ကုန်သော မိန်းမတို့သည်။ ဇာတဝေဒသဒိသံ၊ မီးကဲ့သို့ ထင်ရှားသော။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော။ နံ-နရံပိ၊ ထိုယောက်ျားကိုလည်း။ ဒဟန္တိ၊ လောင်တတ်ကုန်၏။
အဍ္ဎံ၊ ကြွယ်ဝကုံလုံ ပြည့်စုံသော။ မဟဒ္ဓနံ၊ များသောဥစ္စာရှိသော။ ပုရိသံ၊ ယောက်ျားကို။ ဉတွာ၊ သိ၍။ သဓနံ၊ မိမိဥစ္စာကို။ ဒတွာ၊ ပေး၍။ သဟတ္တနာ၊ အတ္တဘောတည်းဟူသော ကိုယ်နှင့်တကွ။ ဩသရန္တိ၊ အနီးသို့ ကပ်တတ်ကုန်၏။ ရတ္တစိတ္တံ၊ တပ်စွန်းသော စိတ်ရှိသော။ နံ ပုရိသံ၊ ထိုယောက်ျားကို။ အတိဝေဌယန္တိ၊ အလွန် ရစ်ပတ်တတ်ကုန်၏။ ကာနနေ၊ တောကြီး၌။ မာလုဝလတာ၊ ပြိတ်နွယ်သည်။ သာလံ၊ အင်ကြင်း ပင်ကို။ အတိဝေဌသိ ဣဝ၊ ရစ်ပတ်သကဲ့သို့တည်း။
တာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ အလင်္ကတာ၊ တန်ဆာဆင်ကုန်သောကြောင့်။ စိတြဗိမ္ဗမုခိယော၊ ဆန်းကြယ်သော ကိုယ်မျက်နှာ ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဝိဝိဓေန၊ အထူးထူးအပြားပြားသော။ ဆန္ဒသာ၊ အလိုဆန္ဒဖြင့်။ ဥပေန္တိ၊ ကပ်ကုန်၏။ နာရိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ ဥဟသန္တိ၊ ပြင်းစွာရယ်ကုန်၏။ ပဟသန္တိ၊ ညှင်းညှင်းသာသာရယ်ကုန်၏။ သမ္ဗရောဣဝ၊ မျက်လှည့်သည် ရာဟုအသူရှိန်နှင့် တူကုန်၏။ သတမာယကောဝိဒါ၊ များသော မာယာ၌ လိမ္မာကုန်၏။
ဇာတရူပ မဏိမုတ္တဘူသိတာ၊ ရွှေ ပတ္တမြား ပုလဲတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်သည် ဖြစ်၍။ ပတိကူလေသု၊ လင့်အိမ်တို့၌၊ သက္ကတာ၊ အရိုအသေပြုကုန်သော်လည်း။ နာရိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ အရက္ခိတာ၊ မစောင့်ရှောက်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ သာမိကံ၊ လင်ကို။ အတိစရန္တိ၊ လွန်ကျူးတတ်ကုန်၏။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သို့နည်းဟူမူကား။ ဟဒယန္တရဿိတာ၊ ဒါနောဘီလူး၏ဝမ်း၌ ထားအပ်သော မိန်းမသည်။ ဒါနဝံ၊ ဒါနောဘီလူးကို။ အတိစရတိ ဣဝ၊ လွန်ကျူး၍ ကျင့်သကဲ့သို့။ အတိစရန္တိ၊ လွန်ကျူး၍ ကျင့်ကုန်၏တည်း။
ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ တေဇဝါ၊ တန်ခိုးကြီးသော။ ဝိစက္ခဏော၊ ပညာအဆင်ခြင်နှင့် ပြည့်စုံသော။ ဗဟုဇနဿ၊ များစွာသော သူသည်။ သက္ကတော၊ အရိုအသေပြုအပ်သော။ ပူဇိတော၊ ပူဇော်အပ်သော။ နရောပိ၊ ယောက်ျားသည်လည်း။ နာရီနံ၊ မိန်းမတို့၏။ ဝသံ၊ အလိုသို့။ ဂတော၊ လိုက်သည်ရှိသော်။ န သောဘတိ၊ မတင့်တယ်။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သို့နည်းဟူမူကား။ ရာဟုနာ၊ ရာဟု အသူရိန်သည်။ ဥပဟတော၊ ဖမ်းအပ်သော။ စန္ဒိမာ၊ လသည်။ န သောဘတိ ဣဝ၊ မတင့်တယ်သကဲ့သို့တည်း။
ကုပိတော၊ အမျက်ထွက်သော သူသည်။ ဒုဋ္ဌစိတ္တော၊ ပျက်စီးသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ဒိသောဒိသံ၊ အရပ်ထက်ဝန်းကျင်မှ။ ဝသံ၊ မိမိနိုင်ငံသို့။ အာဂတံ၊ ရောက်လာသော။ အရိံ၊ ရန်သူကို။ ယံ ဗျသနံ၊ အကြင်ပျက်စီးခြင်းကို။ ကရေယျ၊ ပြုရာ၏။ တေနဘိယျောဗျသနံ၊ ထိုရန်သူပျက်စီးသောထက်။ နာရီနံ၊ မိန်းမတို့၏။ ဝသံ၊ နိုင်ငံသို့။ ဂတော၊ လိုက်သော။ အပေက္ခဝါ၊ တဏှာကိုငဲ့သောသူသည်။ ဘိယျော၊ လွန်စွာ။ ဗျသနံ၊ ပျက်စီးခြင်းသို့။ နိဂစ္ဆတိ၊ ရောက်၏။
ကေသလူနနခဆိန္နတဇ္ဇိတာ၊ ဆံကိုနုတ်ခြင်း, ခြေသည်း လက်သည်းတို့ဖြင့် ကုတ်ဖဲ့ခြင်းတို့ဖြင့် ခြိမ်းခြောက်ကုန်သည် ဖြစ်၍။ ပါဒပါဏိကသဒဏ္ဍတာဠိတာ၊ ခြေ လက် တတောင် ကြိုး လှံတံတို့ဖြင့် ပုတ်ခတ်ကုန်သော်လည်း။ နာရိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ ဟီနမေဝ၊ အယုတ်ကိုသာလျှင်။ ဥပဂတာ၊ ကပ်တတ်ကုန်၏။ တာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ မက္ခိကာ၊ ယင်တို့သည်။ ကုဏပေ၊ အပုပ်၌။ ရမန္တိ ဣဝ၊ မွေ့လျပ်ကုန်သကဲ့သို့။ ဟီနေယေဝ၊ အယုတ်၌သာလျှင်။ ရမန္တိ၊ မွေ့လျော်တတ်ကုန်၏။
တာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ကုလေသု ဝါ၊ လင့်အိမ်တို့၌လည်းကောင်း။ ဝိသိခန္တရေသုဝါ၊ ခရီးလမ်းမတို့၌လည်းကောင်း။ ရာဇဌာနီ နိဂမေသု ဝါ၊ မင်းနေပြည် ရွာနိဂုံးတို့၌လည်းကောင်း။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ဩဍ္ဍိတံ၊ ထောင်အပ်သော။ နမုစိပါသဝါကရံ၊ ကိလေသာမာရ်၌ ကျော့ကွင်းကုပ်ညွတ်ကို။ ဩဍ္ဍန္တိ၊ ထောင်ကုန်၏။ တံ၊ ထိုကျော့ကွင်းကုပ်ညွတ်ကို။ သုခတ္ထိကော၊ ချမ်းသာကို အလိုရှိသော။ စက္ခုမာ၊ ပညာမျက်စိနှင့် ပြည့်စုံသောသူသည်။ ပရိဝဇ္ဇေ၊ ကြဉ်ရှောင်ရာ၏။
ကုသလံ၊ ကုသိုလ်ဟုဆိုအပ်သော။ တပေါဂုဏံ၊ အကျင့်ဂုဏ်ကျေးဇူးကို။ ဩဿဇိတွာ၊ စွန့်၍။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ အနရိယစရိယာနိ၊ ကာမဂုဏ်၌ မကောင်းသောအကျင့်တို့ကို။ စရိ၊ ကျင့်အံ့။ သော၊ ထိုသူကို။ ဒေဝတာဟိ၊ နတ်တို့သည်။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ နယိဿတိ၊ ဆောင်လတ္တံ့။ ဝါဏိဇော၊ ကုန်သည်သည်။ သတသဟဿဂ္ဃဘဏ္ဍံ၊ အဖိုးတစ်သိန်းထိုက်သော ဥစ္စာကို။ ဒတွာ၊ ပေး၍။ ဆေဒဂါမိမဏိယံ၊ စဉ်းကောက်ကို။ ဂဏှတိ ဣဝ၊ ယူသကဲ့သို့တည်း။
သော ဒုမ္မတီ၊ ထိုပညာနည်းသောသူသည်။ ဣဓ စ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်လောက၌လည်း။ ဂဟရိတော၊ ကဲ့ရဲ့အပ်သည်ဖြစ်၍။ ပရတ္ထ စ၊ တမလွန်ဘဝ၌လည်း။ သကမ္မုနာ၊ မိမိပြုသော မကောင်းမှုသည်။ ဥပဟတော၊ ဖျက်ဆီးအပ်သည်ဖြစ်၍။ ဂဠာဂဠံ၊ လူ့ပြည် နတ်ပြည်မှ လျှောကျ၍။ အနိယတော၊ ရှည်မြင့်သော ကာလပတ်လုံး။ အပါယေသု၊ အပါယ်တို့၌။ ပစ္စိဿတိ၊ ကျက်ရလတ္တံ့။ ဒုဋ္ဌဂဒြဘရထော၊ မြင်းဆိုးမြင်းယုတ် က, သောရထားသည်။ ဥပ္ပထေ၊ ခရီးမဟုတ်သည်၌။ ဂစ္ဆတိ ဣဝ၊ သွားသကဲ့သို့တည်း။
တပ်မက်လွန်းသူ့ ငရဲ
သော၊ ထိုကာမဂုဏ်၌ မက်မောသောသူသည်။ ပတာပနံ၊ ပတာပန အမည်ရှိသော။ နိရယံ၊ ငရဲကြီးသို့။ ဥပေတိ၊ ရောက်ရ၏။ အာယသံ၊ သံဖြင့်ပြီးသော။ သတ္တိသိမ္ဗလိဝနဉ္စ၊ လှံသွားကဲ့သို့ ဆူးရှိသော လက်ပံတောသို့လည်း။ ဥပေတိ၊ ရောက်ရ၏။ တိရစ္ဆာနယောနိယံ၊ တိရစ္ဆာန်အမျိုး၌။ အာဝသိတွာန၊ ဖြစ်ပြီး၍။ ပေတရာဇဝိသယံ၊ ပြိတ္တာအသုရကာယ်မှ။ န မုစ္စတိ၊ မလွတ်။
ပမဒါ၊ မိန်းမတို့သည်။ ပမာဒီနံ၊ မေ့လျော့သော ယောက်ျားတို့အား။ နန္ဒနေ၊ နန္ဒဝန် ဥယျာဉ်၌။ ဒိဗျခိဍ္ဍရတိယော၊ နတ်ပြည်၌ဖြစ်သော မြူးထူးခြင်း မွေ့လျော်ခြင်းတို့ကိုလည်းကောင်း။ မာနုသေ၊ လူ့ပြည်၌။ စက္ကဝတ္တိစရိတဉ္စ၊ စကြဝတေးမင်း၏ စည်းစိမ်ချမ်းသာကို လည်းကောင်း။ နာသယန္တိ၊ ဖျက်ဆီးတတ်ကုန်၏။ နံ၊ ထိုမေ့လျော့သော ယောကျ်ားကို။ ဒုဂ္ဂတိဉ္စ၊ အပါယ်လေးပါးသို့လည်း။ ပဋိပါဒယန္တိ၊ ရောက်စေတတ်ကုန်၏။
ယေ ပုရိသာ၊ အကြင် ယောကျ်ားတို့သည်။ ပမဒါဟိ၊ မိန်းမတို့ဖြင့်။ အနတ္ထိကာ၊ အလိုမရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သော အကျင့်ကို။ စရန္တိ၊ ကျင့်ကုန်၏။ တေဟိ ပုရိသေဟိ၊ ထိုယောက်ျားတို့သည်။ ဒိဗျခိဍ္ဍရတိယော၊ နတ်၌ဖြစ်သော မြူးထူးခြင်း မွေ့လျော်ခြင်းတို့ကို။ န ဒုလ္လဘာ၊ ရလွယ်ကုန်၏။ မနုဿေ၊ လူ့ပြည်၌။ စက္ကဝတ္တိစရိတဉ္စ၊ စကြဝတေးမင်း စည်းစိမ်ကိုလည်း။ န ဒုလ္လဘံ၊ ရလွယ်၏။ သောဝဏ္ဏဗျမှနိလယာ၊ ရွှေဗိမာန်၌ နေကုန်သော။ အစ္ဆရာ စ၊ နတ်သမီးတို့ကိုလည်း။ န ဒုလ္လဘာ၊ ရလွယ်ကုန်၏။
ယေ ပုရိသာ၊ အကြင် ယောက်ျားတို့သည်။ ပမဒါဟိ၊ မိန်းမတို့ကို။ အနတ္ထိကာ၊ အလိုမရှိကုန်သည် ဖြစ်၍။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သော အကျင့်ကို။ စရန္တိ၊ ကျင့်ကုန်၏။ တေဟိ ပုရိသေဟိ၊ ထိုယောက်ျားတို့သည်။ ကာမဓာတု သမတိက္ကမာ၊ ကာမဓာတ်ကို လွန်ခြင်းဟု ဆိုအပ်သော။ ယာ ဂတိ၊ အကြင်ဖြစ်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ရူပဓာတုယာ၊ ရူပဘုံ၌။ ယော ဘာဝေါ၊ အကြင်ဖြစ်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ န ဒုလ္လဘော၊ ရခဲသည်မဟုတ်။ ဝီတရာဂဝိသယူပပတ္တိယာ၊ သုဒ္ဓါဝါသဘုံ၌ ဖြစ်ခြင်းငှာ။ န ဒုလ္လဘာ၊ ရခဲသည်မဟုတ်။ သုလဘာ ဧဝ၊ ရလွယ်သည်သာလျှင်တည်း။
ယေ ပုရိသာ၊ အကြင် ယောက်ျားတို့သည်။ ပမဒါဟိ၊ မိန်းမတို့ကို။ အနတ္ထိကာ၊ အလိုမရှိကုန်သည် ဖြစ်၍။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သော အကျင့်ကို။ စရန္တိ၊ ကျင့်ကုန်၏။ နိဗ္ဗုတေဟိ၊ ကိလေသာတို့မှ ငြိမ်းကုန်ပြီးသော။ သုစီဟိ၊ ကိလေသာတို့မှ စင်ကြယ်ကုန်ပြီးသော။ တေဟိ ပုရိသေဟိ၊ ထိုယောကျ်ားတို့သည်။ သဗ္ဗဒုက္ခာ၊ ခပ်သိမ်းသော ဆင်းရဲအပေါင်းမှ။ သမတိက္ကမံ၊ လွန်ရာဖြစ်သော။ သိဝံ၊ ငြိမ်သက်ခြင်းကိုပြုတတ်သော။ အစ္စန္တံ၊ စင်စစ်။ အစလိတံ၊ ကိလေသာတို့ဖြင့် တုန်လှုပ်ခြင်း မရှိသော။ အသင်္ခတံ၊ ကံ စိတ် ဥတု အာဟာရတည်း ဟူသော အကြောင်းတရား လေးပါးတို့သည် မပြုပြင်အပ်သော။ နိဗ္ဗာနံပိ၊ နိဗ္ဗာန်ကိုသော်လည်း။ န ဒုလ္လဘံ၊ ရခဲသည်မဟုတ်။ သုလဘံ ဧဝ၊ ရလွယ်သည်သာလျှင်တည်း။
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်း ကုဏာလငှက်မင်းသည် အမြိုက်နိဗ္ဗာန်သို့ ရောက်စေသဖြင့် ဓမ္မဒေသနာတော်ကို ပြီးစေတော်မူ၏။ ဟိမဝန္တာအရပ်၌ နေကုန်သော ကိန္နရာ နဂါးအစရှိသည်တို့သည်လည်းကောင်း, ကောင်းကင်၌ တည်ကုန်သော နတ်တို့သည်လည်းကောင်း ဪ... အံ့ဖွယ်ရှိစွ၊ သဗ္ဗညူဘုရားရှင်၏ တင့်တယ်စံပယ်ခြင်းဖြင့် ဟောပေ၏ဟု ချီးမွမ်းကုန်လျက် ကောင်းချီးပေးကြကုန်၏။ အာနန္ဒာအမည်ရှိသော လင်းတမင်းသည်လည်းကောင်း, နာရဒရသေ့သည်လည်းကောင်း ပုဏ္ဏမုခအမည်ရှိသော ဖုဿဥဩသည်လည်းကောင်း မိမိ မိမိတို့၏ ပရိသတ်တို့ကိုယူ၍ မိမိတို့နေရာ အရပ်သို့သာလျှင် သွားကြကုန်၏။ ဘုရားလောင်း ကုဏာလ ငှက်မင်းသည် မိမိနေရာအရပ်သို့ သွားလေ၏။ အာနန္ဒာ မည်သော လင်းတမင်း, နာရဒရသေ့, ပုဏ္ဏမုခ ဥဩတို့သည်ကား ကြိုးကြား ကြိုးကြား လာလတ်ကုန်၍ ဘုရားလောင်း ကုဏာလငှက်မင်းထံ၌ အဆု့းအမကိုယူ၍ ထိုအဆုံးအမ၌ တည်ကုန်၍လျှင် နတ်ပြည်သို့ လားကြကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီး၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းပြန်တော်မူလိုရကား-
အာနန္ဒော ဂိဇ္ဈရာဇာသိ၊ သာရိပုတ္တော စ နာရဒေါ။
ပရိသာ ဗုဒ္ဓပရိသာ၊ ဧဝံ ဓာရေထ ဇာကတံ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဧတရဟိ၊ ယခုအခါ၌။ အဟံ၊ ငါသည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကုဏာလော၊ ကုဏာလငှက်မင်းသည်။ အာသိံ၊ ဖြစ်ဖူးပြီ။ ဧတရဟိ၊ ယခုအခါ၌။ ဥဒါယီ၊ ဥဒါယီသည်။ တဒါ။ ထိုအခါ၌။ ဖုဿကောကိလော၊ ပုဏ္ဏမုခအမည်ရှိသော ဖုဿဥဩသည်။ အသိ၊ ဖြစ်ဖူးပြီ။ ဧတရဟိ၊ ယခုအခါ၌။ အာနန္ဒော၊ အာနန္ဒာသည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဂိဇ္ဈရာဇာ၊ အာနန္ဒာအမည်ရှိသော လင်းတမင်းသည်။ အသိ၊ ဖြစ်ဖူးပြီ။ ဧတရတိ၊ ယခုအခါ၌။ သာရိပုတ္တော စ၊ သာရိပုတ္တရာသည်ကား။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ နာရဒေါ၊ နာရဒရသေ့သည်။ အသိ၊ ဖြစ်ဖူးပြီ။ ဧတရဟိ၊ ယခုအခါ၌။ ဗုဒ္ဓပရိသာ၊ ဘုရားပရိသတ်တို့သည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ပရိသာ၊ ကုဏာလငှက်မင်း ပရိသတ်တို့သည်။ အဟေသုံ၊ ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇာတကံ၊ ဇာတ်ပေါင်းခြင်းကို။ ဓာရေထ၊ မှတ်လေကုန်။
ထိုငါးရာကုန်သော သာကီဝင်မင်းသားတို့သည်ကား သွားသောအခါ မြတ်စွာဘုရား အာနုဘော်တော်ဖြင့် သွားကုန်၍ လာသောအခါ၌ကား မိမိ မိမိတို့၏ အာနုဘော်ဖြင့်သာလျှင် လာကြကုန်၏။ ထိုငါးရာကုန်သော သာကီဝင် မင်းသား ရဟန်းတို့အား သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် မဟာဝုန်တော၌ ကမ္မဋ္ဌာန်းကို ဟောတော်မူ၏။ အလုံးစုံသော ရဟန်းတို့သည်လည်း ထိုနေ့၌ပင်လျှင် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်ကြကုန်၏။ များစွာသော နတ်တို့၏ အစည်းအဝေးသည် ဖြစ်၏။ ထိုများစွာသော နတ်တို့ အစည်းအဝေး၌ မြတ်စွာဘုရားသည် မဟာသမယသုတ်ကို ဟောတော်မူ၏။
မိန်းမတို့မှာ၊ ပြစ်များစွာ၊ သိကာ ချမ်းသာရ
လေးခုမြောက်ဖြစ်သော မဟာကုဏာလဇာတ်သည်ပြီး၏။
*****
အသီတိနိပါတ်
၅။ မဟာသုတသောမဇာတ်
ပညာဉာဏ်ဖြင့် အလိုဆန္ဒပြည့်ဝခြင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကသ္မာ တုဝံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာသုတသောမဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် အင်္ဂုလိမာလမထေရ်ကို ဆုံးမတော်မူခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုအင်္ဂုလိမာလ မထေရ်၏ အတ္ထုပ္ပတ္တိကိုလည်းကောင်း ရဟန်းပြုခြင်းကိုလည်းကောင်း အင်္ဂုလိမာလသုတ် အဋ္ဌကထာ၌ ဆိုအပ်ပြီးသောနည်းဖြင့် သိအပ်၏။ အထူးကား- ထိုအင်္ဂုလိမာလမထေရ်သည် သစ္စာပြုသဖြင့် သားမဖွားနိုင်သော မိန်းမအား ချမ်းသာခြင်းကိုပြုသဖြင့် ထိုအခါမှစ၍ ရလွယ်သော ဆွမ်းရှိသည်ဖြစ်၍ ကမ္မဋ္ဌာန်းကိုပွားစေလျက် နောက်အဖို့၌ ရဟန္တာအဖြစ်သို့ရောက်သဖြင့် ထင်ရှားသည်ဖြစ်၍ ရှစ်ကျိပ်သော မဟာထေရ်တို့၏ အတွင်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုအခါ တရားသဘင်၌ ရဟန်းတို့သည် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့ရှင်တို့ ဪ... အံ့ဖွယ်ရှိစွ၊ သဗ္ဗညူ ဘုရားသခင်သည် ထိုသို့သဘောရှိသော ရုန့်ရင်းကြမ်းကြုတ်စွာသော လက်၌ သွေးအလိမ်းလိမ်းကပ်သော ခိုးသူကြီးဖြစ်သော အင်္ဂုလိမာလ မထေရ်ကိုစင်လျက် တုတ် လှံတံ လက်နက် ကိုင်စွဲတော်မမူဘဲ ဆုံးမတော်မူ၍ အဆိပ်မရှိသည်ကို ပြုတော်မူသဖြင့် ပြုနိုင်ခဲသောအမှုကို ပြုတော်မူ၏။ သဗ္ဗညူ ဘုရားရှင်တို့ မည်သည်ကားအံ့ဖွယ်ရှိစွ၊ ပြုနိုင်ခဲသောအမှုကို ပြုတော်မူပေစွဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။
သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဂန္ဓကုဋိတိုက်တော်၌ တည်တော်မူလျက်လျှင် ဒိဗ္ဗသောတဖြင့် ရဟန်းတိုစကားကို ကြားတော်မူ၍ ယနေ့ တရားသဘင်သို့ ကြွတော်မူခြင်းသည် သတ္တဝါတို့အား များစွာသော ကျေးဇူးရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ကြီးစွာသော တရားဓမ္မဒေသနာသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု သိတော်မူ၍ နှိုင်းယှဉ်စရာ ဥပမာမရှိသော ဘုရား၏ တင့်တယ်စံပယ်ခြင်းဖြင့် တရားသဘင်သို့ ကြွတော်မူ၍ ခင်းအပ်သော ဘုရားနေရာတော်၌ နေတော်မူလျက် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်လတ်သော် ရဟန်းတို့... ယခုအခါ၌ကား အလွန်မြင့်မြတ်သော သဗ္ဗညူဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူ၍ ငါဘုရားသည် အင်္ဂုလိမာလမထေရ်ကို ဆုံးမတော်မူခြင်းသည်အံ့ဖွယ်မရှိသေး၊ ငါဘုရားသည် ရှေး၌ ဘုရားအကျင့်ကို ကျင့်တော်မူသည်ရှိသော် တစ်စိတ် တစ်ဒေသဖြစ်သော ပဒေသဉာဏ်၌ တည်လျက်လည်း ထိုအင်္ဂုလိမာလကို ဆုံးမတော်မူဖူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ဆိတ်ဆိတ်နေတော်မူလျှင် ထိုရဟန်းတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ကုရုတိုင်း ဣန္ဒပတ္တနဂိုရ်မြို့၌ ကောရဗျ အမည်ရှိသော မင်းသည် ရာဇဓံဆယ်ပါးနှင့်အညီ မင်းပြု၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ထို ကောရဗျမင်း၏ မိဖုရားကြီးဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုမိဖုရားသည် ဆယ်လလွန်သည်ရှိသော် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော သားကို ဖွား၏။ အကြားအမြင်တည်းဟူသော နှစ်သက်ဖွယ်သော ဥစ္စာရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့်ကား ထို သတို့သားကို သုတသောမဟူ၍ မှည့်ကုန်၏။ ခမည်းတော် ကောရဗျမင်းကြီးသည် အရွယ်သို့ရောက်သော ထိုသားတော် သုတသောမ မင်းသားကိုမြင်၍ ရွှေစင်နိက္ခ တစ်ထောင်ပေး၍ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာအထံ၌ အတတ်သင်စိမ့်သောငှာ တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ စေလိုက်၏။ ထိုသုတသောမမင်းသားသည် ဆရာစားဖြစ်သော ရွှေစင်နိက္ခ တစ်ထောင်ကိုယူ၍ မြို့မှထွက်ခဲ့သဖြင့် ခရီးသို့ သွား၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ကာသိမင်းသားဖြစ်သော ဗြဟ္မဒတ် မင်းသားသည်လည်း ထိုသုတသောမ မင်းသားအတူလျှင် ခမည်းတော် ကာသိကရာဇ်မင်းကြီးသည် စေအပ်သည်ဖြစ်၍ မြို့မှထွက်ခဲ့သဖြင့် ခရီးသို့ သွား၏။ ထိုအခါ သုတသောမမင်းသားသည် ခရီးသို့သွား၍ တက္ကသိုလ်မြို့တံခါးရှိ ဇရပ်ပေါ်၌ အပင်အပန်း ဖြေအံ့သောငှာ နားလေ၏။
မိတ်ဆွေ မင်းသား နှစ်ပါး
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသားသည်လည်း သွား၍ ထိုသုတသောမမင်းသားနှင့်တကွ ပျဉ်တစ်ပြားတည်း၌ နေ၏။ ထိုအခါ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသားကို သုတသောမမင်းသားသည် စကားပြောခြင်းကို ပြုလိုသည်ဖြစ်၍ ဤသို့ ဆို၏။ အဆွေ... ခရီးသွားရသဖြင့် ပင်ပန်းသလော၊ အဘယ်အရပ်မှ လာခဲ့သနည်းဟု မေး၍ ဗာရာဏသီပြည်မှ လာခဲ့၏ ဟု ပြောဆိုလတ်သော် အဘယ်သူ၏ သားနည်းဟု မေး၏။ ကာသိမင်း၏ သားတော်တည်းဟု ပြောဆိုလတ်သော် အဘယ်အမည် ရှိသနည်းဟု မေး၍ ငါကား ဗြဟ္မဒတ်မင်းသား အမည်ရှိ၏ဟု ပြောဆိုလတ်သော် အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ဤအရပ်သို့ လာသနည်းဟု မေး၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသားသည် အတတ်သင်အံ့သောငှာ လာ၏ဟုဆို၍ သင်သည်လည်း ခရီးပင်ပန်းသလော၊ အဘယ်အရပ်မှ လာခဲ့သနည်းဟု ထိုနည်းဖြင့်လျှင် သုတသောမမင်းသားကို မေး၏။ ထို သုတသောမမင်းသားသည်လည်း အလုံးစုံသော အကြောင်းကို ပြောဆို၏။ ထိုသူနှစ်ယောက်တို့သည်လည်း ငါတို့သည် မင်းမျိုးချည်းတည်း၊ တစ်ဆရာတည်းအထံ၌ အတတ်သင်အံ့သောငှာ သွားကြကုန်အံ့ ဟု အချင်းချင်း မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြုပြီးလျှင် မြို့သို့ဝင်၍ ဆရာ့အိမ်ကို သွားသဖြင့် ဆရာကို ရှိခိုးကုန်၍ မိမိတို့၏ အမျိုးအနွယ်ကို ထင်စွာပြု၍ အတတ်သင်အံ့သောငှာ လာသောအဖြစ်ကို ပြောဆိုကုန်၏။ ထိုဆရာသည်လည်းကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ ထိုမင်းသား နှစ်ယောက်တို့သည် ဆရာစားကိုပေး၍ အတတ်သင်ကြကုန်၏။
ပညာသင်ပြီး ပြန်ခဲ့ကြပြီ
သက်သက်သော်ကား ထိုမင်းသားတို့သည်သာ မဟုတ်ကုန်။ ထိုအခါ၌ ထိုမင်းသားနှစ်ပါးတို့မှ တစ်ပါးကုန်သော ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်း၌ တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းသားတို့သည်လည်း ထိုဆရာ့အထံ၌သာလျှင် အတတ်သင်ကြကုန်၏။ သုတသောမမင်းသားသည် ထိုမင်းတို့ထက် တပည့်ကြီးဖြစ်၍ အတတ်သင်သည်ရှိသော် မကြာမြင့်မီလျှင် အပြီးသို့ ရောက်၏။ ထိုသုတသောမမင်းသားသည် တစ်ပါးသောသူ၏အထံသို့ မသွားမူ၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသားသည်ကား ငါ၏ အဆွေ ခင်ပွန်းတည်းဟု ဗြဟ္မဒတ်မင်းသား၏ အထံသို့သာလျှင် သွား၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသား ဆရာစောင် (ဆရာကြီး၏ လက်ထောက်) ဖြစ်၍ အတတ်ကို သင်စေ၏။ သုတသောမမင်းသားမှ တစ်ပါးကုန်သော မင်းသားတို့အားလည်း အစဉ်သဖြင့် အတတ်သည် အပြီးသို့ ရောက်၏။ ထိုမင်းသားတို့သည် ခက်ဆစ်ခက်ရပ်တို့ကို သုတ်သင်ပြီးလျှင် ဆရာကိုရှိခိုး၍ သုတသောမ မင်းသားကို ခြံရံကုန်လျက် တက္ကသိုလ်ပြည်မှ ထွက်ခဲ့ကြကုန်၏။
မင်းဖြစ်ကြသော်
ထိုအခါ ထိုမင်းသားတို့ကို သုတသောမမင်းသားသည် ခရီးအလယ်၌ရပ်၍ လွှတ်လိုသည်ရှိသော် သင်တို့သည် မိမိ မိမိတို့၏ မိဘတို့အား ပညာကိုပြ၍ မင်းအဖြစ်၌ တည်ကြကုန်လတ္တံ့၊ တည်ကုန်ပြီးသော်ကား ငါ၏ ဩဝါဒကို ပြုကြကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ဆရာ... အသို့နည်း ဟု မေးကုန်လတ်သော် လဆန်းပက္ခ လဆုတ်ပက္ခ ဥပုသ်နေ့တို့၌ ဥပုသ်ဆောက်တည်ကုန်လျက် အသက်သတ်ခြင်းကို မပြုကုန်လင့်ဟု စည်လည်ခြင်းကို ပြုလေကုန်လော့ဟု ဆုံးမ၏။ ထိုမင်းသားတို့သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံကုန်၏။ ဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းသားသည်လည်း အင်္ဂဝိဇ္ဇာအတတ်၌ ထင်ရှားသောကြောင့် နောင်သောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသားကိုမှီ၍ ကြီးစွာသော ဘေးသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု သိ၍ ထိုမင်းသားတို့အား အဆုံးအမကိုပေး၍ လွှတ်လိုက်၏။ ထိုအလုံးစုံကုန်သော မင်းသားတို့သည်လည်း မိမိတို့၏ ပြည်ရွာသို့ သွားကုန်၍ မိဘတို့အား အတတ်ပညာကိုပြ၍ မင်းအဖြစ်၌ တည်ပြီး၍ မင်းအဖြစ်၌ တည်သောအဖြစ်ကို လည်းကောင်း။ အဆုံးအမကို လိုက်နာသောအဖြစ်ကို လည်းကောင်း သိစိမ့်သောငှာ ပဏ္ဏာလက်ဆောင်နှင့်တကွ မှာစာတို့ကို စေလိုက်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုအကြောင်းကို ကြား၍ မမေ့မလျော့သာလျှင် ဖြစ်ကြလေကုန်လော့ဟု မှာစာတို့ကို ပြန်၍ စေလိုက်၏။
ဗာရာဏသီမင်း လူသားစားခြင်း
ထိုမင်းသားတို့တွင် ဗာရာဏသီမင်းသည် အမဲနှင့်ကင်း၍ ထမင်းမစား၊ ထိုဗာရာဏသီမင်းအား ဥပုသ်နေ့အလို့ငှာ အမဲကိုဝယ်၍ ထားရ၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ဤသို့ထားအပ်သောအမဲကို စားတော်ချက်သည် မေ့လျော့သဖြင့် မင်းအိမ်၌ မွေးသော ခွေးတို့သည် စားကုန်၏။ စားတော်ချက်သည် ထိုအမဲကိုမမြင်၍ အသပြာတို့ကိုယူ၍ လှည့်လည်ရှာဖွေသော်လည်း အမဲကို ရစိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ အမဲမရှိသော စားတော်ပွဲကို အကယ်၍ ဆက်ချေအံ့၊ ငါ၏အသက်သည် မရှိပြီ၊ အသို့ ပြုရအံ့နည်းဟု ကြံ၍ ဤအကြောင်းသည်ရှိ၏ဟု ညဉ့်အခါ၌ သုသာန်သို့သွား၍ ထိုခဏ၌သေသော ယောကျ်ား၏ပေါင်သားကိုယူပြီးလျှင် ကောင်းစွာချက်၍ စားတော်ပွဲကို ဆက်၏။ မင်းအား အသားတုံးကို လျှာဖျား၌ ထားခါမျှ၌သာလျှင် အရသာကိုဆောင်သော အကြောခုနစ်ထောင်တို့ကို နှံ၏။ ကိုယ်အလုံးသည် ကျောက်များ၏။
**အဘယ့်ကြောင့်နည်းဟူမူကား ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ရှေးဘဝ၌ လူသားကို စားဖူးသောကြောင့် ကိုယ်အလုံးသည် ချောက်ချား၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အခြားမရှိသော ကိုယ်အဖြစ်၌ ဘီလူးဖြစ်၍ လူသားကို များစွာစားဖူးသတတ်။ ထို့ကြောင့် ထိုမင်းအား လူသားကို ချစ်မြတ်နိုး၏။ ***
ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ငါသည် ဆိတ်ဆိတ်သာလျှင် အကယ်၍ စားအံ့၊ ဤစားတော်ချက်သည် ငါ့အား ဤအမဲကို မပြောဆိုလတ္တံ့ ဟု ကြံ၍ တံတွေးနှင့်တကွလျှင် မြေ၌ထွေး၏။ အရှင်မင်းမြတ်... အမဲသည် အပြစ်မရှိပါ၊ စားတော်မူလော့ဟု တင်လျှောက်လတ်သော် လူတို့ကိုဖဲစေ၍ ငါသည်လည်း ထိုအမဲ အပြစ်မရှိသောအဖြစ်ကို သိ၏။ ဤအသားသည် အဘယ်အသားနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းမြတ် ရှေးနေ့တို့၌ သုံးဆောင်အပ်သော အမဲပင်တည်း ဟု တင်လျှောက်လတ်သော် တစ်ပါးသောကာလ၌ ဤအမဲသည် အရသာမရှိတကားဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းမြတ်... ယနေ့ အချက်ကောင်းပါ၏ဟု တင်လျှောက်၏။ ရှေးနေ့တို့၌လည်း ဤအတူချက်သည် မဟုတ်လောဟု မေး၏။ ထိုအခါ စားတော်ချက် ဆိတ်ဆိတ်နေသည်ကိုသိ၍ ဟုတ်မှန်တိုင်း ပြောဆိုလော့၊ အကယ်၍ ဟုတ်မှန်တိုင်း မပြောဆိုအံ့၊ သင့်အသက်သည် မရှိပြီဟု ဆို၏။ ထိုစားတော်ချက်သည် ဘေးမဲ့ကိုတောင်းပန်၍ ဟုတ်မှန်သောအတိုင်း တင်လျှောက်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အသံမပြုလင့်၊ ဆိတ်ဆိတ်နေလော့၊ ပကတိအားဖြင့် ချက်သောအမဲကို သင်စား၍ ငါ့ဖို့မူကား လူသားကိုသာလျှင် ချက်လော့ဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းမြတ် ... လူသားကို ရခဲပါ၏ဟု တင်လျှောက်လတ်သော် သင် မကြောက်လင့်၊ ရလွယ်၏ဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းမြတ် မပြတ်လျှင် အဘယ်မှာ ရပါလတ္တံ့နည်းဟု တင်လျှောက်လတ်သော် နှောင်အိမ်၌ လူတို့သည် များစွာရှိကုန်သည် မဟုတ်လာဟု ဆို၏။
လူတို့ ဆူကြသော်
ထိုစားတော်ချက်သည် ထိုအခါမှစ၍ ထိုမင်းဆိုတိုင်းပြု၏။ နောက်အဖို့၌ နှောင်အိမ်၌ လူတို့သည် ကုန်လတ်သော် အရှင်မင်းမြတ်... ယခုအခါ၌ အသို့ပြုပါအံ့နည်း ဟု တင်လျှောက်၏။ ခရီးအကြား၌ အသပြာထောင်ထုပ်ကိုပစ်ချ၍ အကြင်သူသည် ထိုအသပြာထောင်ထုပ်ကို ယူလတ္တံ့၊ ထိုသူကို ခိုးသူဟု ဖမ်း၍ သတ်ပြီးလျှင် ချက်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုစားတော်ချက်သည် မင်းဆိုတိုင်း ပြု၏။ နောက်အဖို့၌ မင်းဘေးမှ ကြောက်ကုန်သောကြောင့် အသပြာ ထောင်ထုပ်ကို ကြည့်သောသူကိုမျှလည်း မမြင်၍ အရှင်မင်းမြတ် ယခုအခါ အသို့ပြုပါရအံ့နည်းဟု မေးလျှောက်ပြန်၏။ အကြင် သန်းခေါင်ယံအခါ၌ မြို့အလုံးသည် ခိုးသူတို့ဖြင့် နှောင့်ယှက်၏။ ထိုအခါ သင်သည် တစ်ခုသော အိမ်ခြံစပ်၌ လည်းကောင်း ခရီးလမ်းမ၌လည်းကောင်း ခရီးလမ်းအဆုံး၌လည်းကောင်း ရပ်၍ လူကိုသတ်ပြီးလျှင် အသားကို ယူလော့ဟု ဆို၏။ စားတော်ချက်သည် ထိုနေ့မှစ၍ မင်းဆိုတိုင်းပြုလျက် ဆူဖြိုးသောအသားကို ယူ၍ သွားလေ၏။ ထိုထိုအရပ်၌ လူသေကောင်တို့ကို မြင်ကုန်၍ ငါ၏ အမိသည်မထင်၊ ငါ၏ အဖသည် မထင်၊ ငါ၏ ညီအစ်ကိုသည်လည်းကောင်း, နှမသည်လည်းကောင်း မထင်၏ဟု လူတို့၏ငိုကြွေးသံကို ကြားကြကုန်၏။ ပြည်သူတို့သည် ကြောက်လန့်ကုန်သည် ဖြစ်၍ ဤသူတို့ကို ခြင်္သေ့သည် စားလေသလော၊ ကျားသည် စားလေသလော၊ ဘီလူးသည် စားလေသလောဟု ကြည့်ကြကုန်လတ်သော် ထိုးခုတ်ရာကို မြင်ကုန်၍ တစ်ယောက်သော လူသားစား ခိုးသူသည်ဤသူတို့ကို စား၏ဟု သိကြကုန်၏။ လူများတို့သည် မင်းရင်ပြင်၌ စည်းဝေး၍ ကြွေးကြော်ကြကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အမောင်တို့ အသို့နည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းမြတ် ဤမြို့တော်၌ လူသားစားသော ခိုးသူသည် ရှိပါ၏။ ထိုလူသားစားခိုးသူကို ဖမ်းစေတော်မူပါလော့ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ငါသည် အသို့မူ၍ ထိုခိုးသူကို သိနိုင်မည်နည်း၊ အသို့နည်း၊ ငါသည် မြို့ကိုစောင့်ရှောက်လျက် လှည့်လည်ရမည်လောဟု ဆို၏။
လူသတ်သူကို မိပြီ
လူများတို့သည် ဤမင်းကား တိုင်းပြည်ဖြင့် အလိုမရှိ၊ ကာဠဟတ် အမည်ရှိသော စစ်သူကြီးအား ကြားလျှောက်ကြကုန်အံ့ ဟု ဆို၍ ထိုစစ်သူကြီးအား ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ကုန်၍ ခိုးသူကို ရှာအံ့သောငှာ သင့်၏ဟု ဆိုကြကုန်၏။ ထိုစစ်သူကြီးသည် ကောင်းပြီ၊ ခုနစ်ရက်မျှ ငံ့ကြကုန်လော့၊ ခိုးသူကို ရှာ၍ပေးအံ့ဟု ဆို၍ လူများကို လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် မင်းချင်းတို့ကိုခေါ်၍ အမောင်တို့... မြို့၌ လူသားစားသော ခိုးသူရှိသတတ်၊ အမောင်တို့သည် ထိုထိုအရပ်၌ ပုန်းကွယ်၍ ထိုခိုးသူကို ဖမ်းကြကုန်လော့ ဟု စေလိုက်၏။ ထိုမင်းချင်းတို့သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံကုန်ပြီးလျှင် ထိုနေ့မှစ၍ မြို့ကို စုံစမ်းကြကုန်၏။ စားချက်သည်သည်း တစ်ခုသောအိမ်ခြံစပ်၌ ပုန်းကွယ်လျက် မိန်းမတစ်ယောက်ကို သတ်ပြီးလျှင် တခဲနက်သော အသားကိုယူ၍ အမဲတောင်းကို ပြည့်စိမ့်သောငှာ အားထုတ်၏။ ထိုအခါ စားတော်ချက်ကို မင်းချင်းတို့သည် ဖမ်းယူ၍ ပုတ်ခတ်သဖြင့် လက်ပြန်နှောင်ဖွဲ့၍ လူသားစားခိုးသူကို ဖမ်းမိပြီဟု သည်းစွာသော အသံကို ပြုကုန်၏။ လူများသည် ထိုစားတော်ချက်ကို ဝန်းရံလာ၏။ ထိုအခါ ထိုစားတော်ချက်ကို မြဲမြံစွာ နှောင်ဖွဲ့ပြီးလျှင် အမဲတောင်းကို လည်၌ဆွဲလျက် ဆောင်ယူ၍ စစ်သူကြီးအား ပြကုန်၏။
အဘယ့်ကြောင့် သတ်သနည်း
စစ်သူကြီးသည် ထိုစားတော်ချက်ကို မြင်လျှင် အသို့နည်း၊ ဤသူသည် ဤလူသားကို စားလေသလော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ တစ်ပါးသော အမဲနှင့်ရော၍ ရောင်းလေသလော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ တစ်ပါးသောသူ၏စကားဖြင့် သတ်လေသလောဟု ကြံ၍ ထိုအကြောင်းကို မေးလိုရကား-
ကရောသိ ကမ္မာနိ သုဒါရုဏာနိ။
ဟနာသိ ဣတ္ထီ ပုရိသေ စ မူဠှော၊
မံသဿ ဟေတု အဒု ဓနဿ ကာရဏာ။
ဟူသော ရှေးဦးသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၇၁။ သမ္မ ရသက၊ အချင်း စားတော်ချက်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဧဒိသာနိ၊ ဤသို့ သဘောရှိကုန်သော။ သုဒါရုဏာနိ၊ အလွန်ကြမ်းကြုတ်ကုန်သော။ ကမ္မာနိ၊ အမှုတို့ကို။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ကရောသိ၊ ပြုဘိသနည်း။ မူဠှော၊ တွေဝေသည်ဖြစ်၍။ ဣတ္ထီ စ၊ မိန်းမတို့ကိုလည်းကောင်း။ ပုရိသေ စ၊ ယောက်ျားတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဟနာသိ၊ သတ်သလော။ မံသဿ၊ အသား၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ ဟနာသိ၊ သတ်သလော။ အဒု၊ ထိုမှတပါး။ ဓနဿ၊ ဥစ္စာ၏။ ကာရဏာ၊ အကြောင်းကြောင့်။ ဟနာသိ၊ သတ်သလော။
မင်းကြီး ခိုင်းစေပါသည်
ထို့နောင်မှ စားတော်ချက်သည် စစ်သူကြီးအား အကြောင်းကို ပြန်လျှောက်လိုရကား-
န ပုတ္တဒါရဿ သဟာယ ဉာတိနံ။
ဘတ္တာ စ မေ ဘဂဝါ ဘူမိပါလော၊
သော ခါဒတိ မံသံ ဘဒ္ဒန္တေဒိသံ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၇၂။ သာမိ၊ အရှင်စစ်သူကြီး။ တေ၊ အရှင်စစ်သူကြီးအား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းမြတ်သည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အတ္တဟေတု၊ အကျွန်ုပ်၏ အကြောင်းကြောင့်လည်း။ န ဟနာမိ၊ မသတ်ပါ။ ဓနဿ၊ ဥစ္စာ၏။ ကရဏာ၊ အကြောင်းကြောင့်။ န ဟနာမိ၊ မသတ်ပါ။ ပုတ္တဒါရဿ၊ သားမယား၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ န ဟနာမိ၊ မသတ်ပါ။ သဟာယဉာတိနံ၊ အဆွေခင်ပွန်း အဆွေအမျိုးတို့၏။ ကာရဏာ၊ အကြောင်းကြောင့်။ န ဟနာမိ၊ မသတ်ပါ။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဘတ္တာ စ၊ ထမင်းရှင်လည်းဖြစ်သော။ ဘဂဝါ၊ ကြီးသော ဘုန်းတော်လည်းရှိထသော။ ဘူမိပါလော၊ ရေမြေကို အစိုးရသော။ ယော ရာဇာ၊ အကြင် ပြည့်ရှင်မင်းမြတ်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သော ရာဇာ၊ ထိုပြည့်ရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဧဒိသံ၊ ဤသို့ သဘောရှိသော။ မံသံ၊ အသားကို။ ခါဒတိ၊ စားပါ၏။
ဘုရင့်ရှေ့တော်မှာ ဖြေလော့
ထိုစကားကိုကြား၍ ကာဠဟတ် စစ်သူကြီးသည် ထိုအကြောင်းကို မင်းရှေ့တော်၌ ရသကကို ပြောဆိုစေလိုရကား-
ကရောသိ ကမ္မာနိ သုဒါရုဏာနိ။
ပါတောဝ အန္တေပုရံ ပါပုဏိတွာ၊
လပေယျာသိ ရာဇိနော သမ္မုခေတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၇၃။ သမ္မရသက၊ အချင်းရသက။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဘတ္တုရတ္ထေ၊ အရှင့် အစီးအပွားတော်၌။ ပယုတ္တော၊ ယှဉ်သည်ဖြစ်၍။ သုဒါရုဏာနိ၊ အလွန်ကြမ်းကြုတ်ကုန်သော။ ကမ္မာနိ၊ အမှုတို့ကို။ ကရောသိ၊ ပြုအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ပြုသည်ရှိသော်။ ပါတောဝ၊ နံနက်စောစောကလျှင်။ အန္တေပုရံ၊ နန်းတော်တွင်းသို့။ ပါပုဏိတွာ၊ ရောက်၍။ ရာဇိနော၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ သမ္မုခေ၊ ရှေ့တော်၌။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ မေ၊ ငါ့အား။ လပေယျာသိ၊ ပြောဆိုလော့။
ထိုအခါ ရသကသည် ထိုသို့ပြောဆိုအံ့သည်ကို ဝန်ခံလိုရကား-
ယထာ တုဝံ ဘာသတိ ကာဠဟတ္ထိ။
ပါတောဝ အန္တေပုရံ ပါပုဏိတွာ၊
ဝက္ခာမိ တေ ရာဇိနော သမ္မုခေတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၇၄။ ဘဒန္တေ၊ ကောင်းသော မျက်နှာရှိသော။ ကာဠဟတ္ထိ၊ အရှင်ကာဠဟတ်။ တုဝံ၊ အရှင်ကာဠဟတ်သည်။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဘာသတိ၊ ဆို၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ကရိဿာမိ၊ ပြုပါအံ့။ ပါတောဝ၊ နံနက်စောစောလျှင်။ အန္တေပုရံ၊ နန်းတော်တွင်းသို့။ ပါပုဏိတွာ၊ ရောက်၍။ ရာဇိနော၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ သမ္မုခေ၊ ရှေ့တော်၌။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ တေ၊ အရှင်ကာဠဟတ်အား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝက္ခာမိ၊ ဆိုပါအံ့။
ဤသို့ စိစစ်ပြောဆိုပြီးသော စစ်သူကြီးကာဠဟတ်သည် ရသကကို မြဲမြံစွာ နှောင်ဖွဲ့တိုင်းသာလျှင် အိပ်စေ၍ မိုးသောက်သည်ရှိသော် မှူးမတ်စသော ပြည်သူအပေါင်းတို့နှင့်တကွ တိုင်ပင်၍ အလုံးစုံသော သူတို့သည် တူသောဆန္ဒရှိကုန်လတ်သော် အလုံးစုံသော အရပ်တို့၌ အစောင့်အရှောက်ထား၍ မြို့ကို မိမိလက်သို့ ရောက်သည်ကို ပြုပြီးလျှင် ရသကလည်၌ အမဲတောင်းကို ဆွဲလျက် ခေါ်ယူ၍ မင်း၏နန်းတော်သို့ သွားလေ၏။ မြို့အလုံးသည် တွန်မြူးထူး၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည်လည်း ယမန်နေ့က နံနက်စာ စားပြီးသော် ညဉ့်အခါ အမဲကိုမရ၍ ရသကသည် ယခုပင် လာလတ္တံ့၊ ရသကသည် ယခုပင် လာလတ္တံ့ဟု ဆိုလျက်သာလျှင် ညဉ့်ကိုလွန်စေ၍ ယနေ့လည်း ရသကသည် မလာ၊ ပြည်သူတို့၏ များစွာသော အသံကိုလည်း ကြားရ၏။ ဤအကြောင်းကား အသို့နည်းဟု နန်းတော်လေသွန်တံခါးဖြင့် ကြည့်လတ်သော် ထိုသို့သောအခြင်းအရာအားဖြင့် ဆောင်ယူခဲ့သော ရသကကိုမြင်၍ ဤအကြောင်းသည် ထင်ရှားသည်ဖြစ်ချေပြီဟုကြံ၍ သတိကိုဖြစ်စေလျက် ရာဇပလ္လင်၌လျှင် နေလင့်၏။
စစ်သူကြီး လျှောက်ချက်
စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်သည်လည်း ထိုမင်းသို့ကပ်၍ အကြောင်းကို စိစစ်၏။ ထိုမင်းသည်လည်း စစ်သူကြီး ကာဠဟတ် ဆို၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ကာဠော ရသကမာဒါယ၊ ရာဇာနံ ဥပသင်္ကမိ။
ဥပသင်္ကမ္မ ရာဇာနံ၊ ဣဒံ ဝစန မဗြဝိ။
ရသကော ပေသိတော တယာ။
ဟနတိ ဣတ္ထိပုရိသေ၊ တုဝံ မံသာနိ ခါဒသိ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၃၇၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတော- တဒါကာလေ၊ ထိုအခါ၌။ ရတျာ၊ ညဉ့်သည်။ ဝိဝသာနေ၊ မိုးသောက်လတ်သော်။ သူရိယုဂ္ဂမနံပတိ၊ နေထွက်သောအခါ၌။ ကာဠော၊ စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်သည်။ ရသကံ၊ ရသကကို။ အာဒါယ၊ ယူဆောင်ခဲ့၍။ ရာဇာနံ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသို့။ ဥပသင်္ကမိ၊ ကပ်၏။ ဥပသင်္ကမ္မ၊ ကပ်ပြီး၍။ ရာဇာနံ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကို။ ဣဒံဝစနံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။
၃၇၆။ မဟာရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တယာ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ရသကော၊ ရသကကို။ ပေသိတော၊ စေတော်မူအပ်သည်။ သစ္ဆံ ကိရ၊ မှန်ပေသလော။ အယံ ရသကော၊ ဤရသကသည်။ ဣတ္ထီစ၊ မိန်းမတို့ကိုလည်းကောင်း။ ပုရိသေစ၊ ယောကျ်ားတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဟနတိ၊ သတ်၏။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ မံသာနိ၊ လူသားတို့ကို။ ခါဒသိ ကိရ၊ စားတော်မူသတတ်ဟူသည်။ သစ္စံ၊ မှန်ပေသလော။
မင်းကြီး၏ အဖြေ
ထိုစကားကိုကြား၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မိမိအမှုကို ဝန်ခံသဖြင့် စစ်သူကြီးကာဠဟတ်ကို အပြစ်တင်လိုရကား-
ရသကော ပေသိတော မယာ။
မမ အတ္ထံ ကရောန္တဿ၊ ကိမေတံ ပရိဘာသသိ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၇၇။ ကာဠ၊ ကာဠဟတ်။ ဧဝမေဝ၊ ဤသို့ဆိုတိုင်း ဟုတ်သည်သာလျှင်တည်း။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ရသကော၊ ရသကကို။ မယာ၊ ငါသည်။ ပေသိတော၊ စေအပ်၏။ မမ၊ ငါ၏။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ ကရောန္တဿ၊ ပြုစဉ်။ ဧတံ၊ ဤရသကကို။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ပရိဘာသသိ၊ ဆဲရေးဘိသနည်း။
ထိုစကားကိုကြား၍ စစ်သူကြီးကာဠဟတ်သည် ဤမင်းသည်ကား မိမိနှုတ်ဖြင့်သာလျှင် ဝန်ခံဘိ၏။ ငါ၏ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော မင်းသည်အံ့ဖွယ်ရှိစွ၊ ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး ဤလူတို့ကို ဤမင်းသည် စားအပ်ကုန်၏။ ထိုမင်းကို ငါမြစ်အံ့ဟု ကြံ၍ အရှင်မင်းမြတ် ဤသို့ပြုတော်မမူလင့်၊ လူသားတို့ကို စားတော်မမူပါလင့်ဟု တားမြစ်၏။ ကာဠဟတ်... သင်သည် အသို့ဆိုသနည်း၊ ငါသည် ဤလူသားတို့ကို ကြဉ်ရှောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။ အကယ်၍ အရှင်မင်းမြတ်သည် ဤလူသားကို ကြဉ်ရှောင်တော် မမူအံ့၊ ဤသို့ မကြဉ်ရှောင်သည်ရှိသော် ကိုယ်တော်ကိုလည်းကောင်း၊ တိုင်းပြည်အလုံးကိုလည်းကောင်း ဖျက်ဆီးသည်မည်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ကာဠဟတ်... ဤသို့ ပျက်စီးသော်လည်း ငါသည် ထိုလူသားမှ ကြဉ်ရှောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။ ထို့နောင်မှ စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်သည် ထိုမင်းသိစိမ့်သောငှာ ဤဝတ္ထုကို ထုတ်ဆောင်၍ ပြ၏။
ငါးကြီးအာနန္ဒာ
မြတ်သောမင်းကြီး လွန်လေပြီးသောအခါ မဟာသမုဒ္ဒရာ၌ ငါးကြီးခြောက်ကောင်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုငါးကြီး ခြောက်ကောင်တို့တွင် အာနန္ဒာမည်သောငါး, တိမိနန္ဒာမည်သောငါး, အဇ္ဈာရောဟမည်သောငါး, ဤငါးကြီး သုံးကောင်တို့သည် ယူဇနာငါးရာစီ ရှိကုန်၏။ တိပိင်္ဂလမည်သောငါး, တိမိရပိင်္ဂလမည်သောငါး, မဟာတိမိရပိင်္ဂလမည်သောငါး ဤငါးကြီးသုံးကောင်တို့သည် ယူဇနာ တစ်ထောင်စီ ရှိကုန်၏။ ထိုအလုံးစုံသော ငါးကြီးတို့သည်လည်း ကျောက်စစ်မှော် ရေညှိကိုသာလျှင် စားကုန်၏။ ထိုငါးကြီးခြောက်ကောင်တို့တွင် အာနန္ဒာငါးကြီးသည် မဟာသမုဒ္ဒရာ နံပါးတစ်ဘက်၌ နေ၏။ ထိုအာနန္ဒာငါးကြီးကို ဖူးမြင်အံ့သောငှာ များစွာကုန်သော ငါးတို့သည် ကပ်လာကုန်၏။ တစ်နေ့သ၌ ထိုအလုံးစုံသော ငါးတို့အား ဤသို့သောအကြံသည် ဖြစ်၏။ အခြေနှစ်ချောင်းရှိသောလူ, အခြေလေးချောင်းရှိသော သားတို့အား မင်းသည်ထင်၏။ ငါတို့အား မင်းသည် မရှိ၊ ငါတို့သည်လည်း ထိုအာနန္ဒာငါးကြီးကို မင်းမြှောက်ကြကုန်အံ့ဟု အကြံသည်ဖြစ်၏။ ကြံပြီး၍ အလုံးစုံသောငါးတို့သည် တူသောဆန္ဒ ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ အာနန္ဒာငါးကြီးကို မင်းမြှောက်ကြကုန်၏။ ထိုငါးတို့သည် ထိုအခါမှစ၍ ညဉ့်နံနက် ထိုအာနန္ဒာငါးကြီးအား ခစားခြင်းငှာ သွားကုန်၏။
ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ အာနန္ဒာငါးကြီးသည် တစ်ခုသောတောင်၌ ကျောက်စစ်ညှိမှော်ရေတို့ကို စားသည်ရှိသော် မသိ၍ မှော်ရေညှိဟူသောအမှတ်ဖြင့် ငါးတစ်ကောင်ကို စားမိ၏။ ထိုအသားကို စားမိသော အာနန္ဒာငါးကြီး၏ ကိုယ်အလုံးသည် ချောက်ချား၏။ ထိုအာနန္ဒာငါးကြီးသည် အဘယ့်ကြောင့်လျှင် ဤအစာသည် အလွန်အရသာ ရှိလေသနည်းဟု ထုတ်၍ ကြည့်လတ်သော် ငါးတုံးကိုမြင်၍ ငါသည် ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး မသိသောကြောင့်လျှင် မစားမိဟုကြံ၍ ညဉ့်နံနက် ငါးတို့ ခစားအံ့သောငှာ လာ၍ ပြန်သွားသောအခါ၌ တစ်ကောင်သောငါးကို လည်းကောင်း နှစ်ကောင်သောငါးကို လည်းကောင်း စားအံ့။ ထင်ရှားစွာပြု၍ စားသည်ရှိသော် တစ်ကောင်သော ငါးသည်မျှလည်း ငါ့သို့ မချဉ်းကပ်လတ္တံ့။
အလုံးစုံသော ငါးတို့သည် ပြေးကုန်လတ္တံ့၊ ဖုံးလွှမ်းသည်ကိုပြု၍ ငါးတို့ပြန်သောအခါ နောက်ဆုံးငါးကိုသတ်၍ စားအံ့ဟုကြံလျက် ထိုသို့ကြံတိုင်းပြု၍ စား၏။ ငါးတို့သည် ကုန်သည်ကိုသိ၍ ကြံကြကုန်၏။ အဘယ်အရပ်မှလျှင် ငါတို့ဆွေမျိုးတို့အား ဘေးဖြစ်သနည်းဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုအခါ တစ်ကောင်သော ငါးပညာရှိသည် ငါသည် အာနန္ဒာငါးကြီး၏ အမူအရာကို မနှစ်သက်၊ ထိုအာနန္ဒာငါးကြီးကို စုံစမ်းအံ့ဟု ကြံ၍ ငါးတို့သည် ခစားအံ့သောငှာ သွားကြကုန်လတ်သော် အာနန္ဒာငါးကြီး၏ နားရွက်ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းလျက်တည်၏။ အာနန္ဒာငါးကြီးသည် ငါးတို့ကို လွှတ်လိုက်၍ အလုံးစုံတို့၏ နောက်မှသွားသောငါးကို စား၏။ ထိုပညာရှိသည် ထိုအမူအရာကိုမြင်လျှင် တစ်ပါးသောငါးတို့အား ထိုအကြောင်းကို ပြောဆို၏။ ထိုအလုံးစုံသော ငါးတို့သည်လည်း ကြောက်လန့်တကြား ပြေးလေကုန်၏။
ဇာတ်တူသားစား၍ သေပြီ
အာနန္ဒာငါးကြီးသည် ထိုအခါမှစ၍ ငါးအသား၌ တပ်မက်မောသောကြောင့် တစ်ပါးသောအစာကို မယူ၊ ထိုအာနန္ဒာငါးကြီးသည် မွတ်သိပ်ဆာလောင်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်ရကား ပင်ပန်းသည်ဖြစ်၍ ဤငါးတို့သည် အဘယ်အရပ်သို့ ပြေးသွားကြလေကုန်သနည်းဟု ထိုငါးတို့ကို စုံစမ်းရှာဖွေသည်ရှိသော် တောင်တစ်ခုကိုမြင်၍ ငါမှ ကြောက်ကုန်သောကြောင့် ဤတောင်ကိုမှီ၍ နေကုန်သည်ထင်၏။ ထိုတောင်ကို ရစ်ပတ်၍ စုံစမ်းရှာဖွေအံ့ဟု အမြီးဖြင့်လည်းကောင်း, ဦးခေါင်းဖြင့်လည်းကောင်း နံပါးနှစ်ဘက်၌ ရစ်ပတ်၍ရှာ၏။ ထို့နောင်မှ အကယ်၍ ဤတောင်၌ နေကုန်အံ့၊ ပြေးကုန်လတ္တံ့ဟု တောင်ကိုရစ်ပတ်သည်ရှိသော် မိမိ၏ အမြီးကိုမြင်၍ ဤငါးသည် ငါ့ကိုလှည့်ပတ်သဖြင့် တောင်ကိုမှီ၍ နေ၏ဟု အမျက်ထွက်သည်ဖြစ်၍ ယူဇနာငါးဆယ်ရှိသော မိမိအမြီးပိုင်းကို တစ်ပါးသော ငါးမှတ်သဖြင့် မြဲစွာဖမ်းယူ၍ အပိုင်းပိုင်းပြတ်စေလျက် စား၏။ သည်းစွာသော ဆင်းရဲဝေဒနာသည် ဖြစ်၏။ သွေးအနံ့ကြောင့် ငါးတို့သည် ရုံးစုပြီးလျှင် အသားကိုဖဲ့၍ စားကုန်လျက် ဦးခေါင်းတိုင်အောင် သွားကုန်၏။ ကြီးသော ကိုယ်ရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ပြန်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ထိုအရပ်၌လျှင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ အရိုးစုသည် တောင်ကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ကောင်းကင်ဖြင့် ပျံသွားကုန်သော ရသေ့, ရဟန်း, ပရိဗိုဇ်တို့သည် ထိုအရိုးစုကို မြင်ကုန်၍ လူတို့အား ကြားကုန်၏။ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ နေကုန်သော သူတို့သည် သိကုန်၏။ ထိုဝတ္ထုကို ထုတ်ဆောင်၍ ပြလိုသော စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်သည်-
ပရိက္ခိဏာယ ပရိသာယ၊
အတ္တာနံ ခါဒီယာ မတော။
ဗာလော ယဒိ အာယတိ နာဝဗုဇ္ဈတိ။
ဝိဓမ္မ ပုတ္တေ စဇိ ဉာတကေ စ၊
ပရိဝတ္တိယ အတ္တာနညေဝ ခါဒတိ။
မာ ဘက္ခယိ ရာဇ မနုဿမံသံ။
မာ တွံ ဣမံ ကေဝလံ ဝါရိဇောဝ၊
ဒွိပဒါဓိပ သုညမကာသိ ရဋ္ဌံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၇၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ရသဂိဒ္ဓိမာ၊ အရသာ၌ တပ်မက်မောခြင်း ရှိသော။ အာနန္ဒော၊ အာနန္ဒာငါးကြီးသည်။ သဗ္ဗမစ္ဆာနံ၊ အလုံးစုံသော ငါးတို့ကို။ ခါဒိတွာ၊ စား၍။ ပရိသာယ၊ ပရိသတ်သည်။ ပရိက္ခီဏာယ၊ ကုန်သည်ရှိသော်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ခါဒိယ၊ စား၍။ မတော၊ သေရလေသည်။
၃၇၉။ ဧဝံ၊ ဤအတူလျှင်။ ပမတ္တော၊ မေ့လျော့သော။ ရသဂါရဝေ၊ လူသားအရသာ သဘော၌။ ရတ္တော၊ တပ်မက်သော။ ဗာလာ၊ မလိမ္မာသော။ သော တွံ၊ ထိုအရှင်မင်းမြတ်သည်။ အာယတိံ၊ နောင်ဖြစ်လတ္တံ့သော ဆင်းရဲကို။ ယဒိ နာဝ ဗုဇ္ဈတိ၊ အကယ်၍ သိတော်မမူအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ သိတော်မမူသည်ရှိသော်။ ပုတ္တေ စ၊ သားသမီးတို့ကိုလည်း။ ဝိဓမ္မ၊ ဖျက်ဆီး၍။ ဉာတကေ စ၊ အဆွေအမျိုးတို့ကိုလည်း။ စဇိ၊ စွန့်လော့။ ပရိဝတ္တိယ၊ မြို့အလုံးကို လှည့်လည်လျက်။ မနုဿမံသံ၊ လူသားကို။ အလဘိတွာ၊ မရသည်ရှိသော်။ အတ္တာနညေဝ၊ မိမိကိုယ်ကိုသာလျှင်။ ခါဒတိ၊ စားလတ္တံ့။
၃၈၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဣဒံ၊ ဤအကြောင်းကို။ သုတွာန၊ ကြားရသောကြောင့်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ဆန္ဒော၊ လူသား၌ ချင်ခြင်းကို။ ဝိဂေတု၊ ပျောက်စေချင်ပါ၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ မနုဿမံသံ၊ လူသားကို။ မာဘက္ခယိ၊ စားတော်မမူပါလင့်။ ဒွိပဒါဓိပ၊ လူတို့အရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ကေဝလံ၊ စင်စစ်။ ဝါရိဇောဝ၊ ငါးမင်းအာနန္ဒာကဲ့သို့။ ဣဒံရဋ္ဌံ၊ ဤကာသိတိုင်းကို။ သုညံ၊ ဆိတ်သည်ကို။ မာ အကာသိ၊ ပြုတော်မမူပါလင့်။
ဇမ္ဗုသပြေသီးမက်၍ သေရသူ
ထိုစကားကို ကြား၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် အချင်း ကာဠဟတ်... သင်သည်သာလျှင် ဥပမာကို သိသလော၊ ငါသည်လည်း သိ၏။ လူသားကို တပ်မက်မောသောကြောင့် ရှေးအကြောင်းကို ထုတ်ဆောင်၍ ပြလိုရကား-
ဩရသော တဿ အတြဇော။
ဇမ္ဗုပေသိ မလဒ္ဓါန၊
မတော သော တဿ သင်္ခယေ။
အလဒ္ဓါ မာနုသံ မံသံ၊ မညေ ဟိဿာမိ ဇီဝိတံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၈၁။ ကာဠ၊ ကာဠဟတ်။ နာမေန၊ အမည်အားဖြင့်။ သုဇာတာနာမ၊ သုဇာတ အမည်ရှိသော။ ယော ကုဋုမ္ဗိကော၊ အကြင်သူကြွယ်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တဿ၊ ထိုသူကြွယ်၏။ အတြဇော၊ မိမိမှဖြစ်သော။ ဩရသော၊ သားဦးသည်။ ဇမ္ဗုပေသိံ၊ ဇမ္ဗုသပြေသီးကို။ အလဒ္ဓါန၊ မရ၍။ တဿ ဇမ္ဗုပေသိယာ၊ ထိုဇမ္ဗုသပြေသီး၏။ သင်္ခယေ၊ ကုန်ခြင်းကြောင့်။ မတော၊ သေလေ၏။
၃၈၂။ ကာဠ၊ ကာဠဟတ်။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ရသုတ္တမံ၊ အရသာတကာတို့ထက် မြတ်သော။ ဘက်ခံ၊ အစာကို။ ဘုတွာန၊ စားဦး၍။ မာနုသံမံသံ၊ လူသားကို။ အလဒ္ဓါ၊ မရခြင်းကြောင့်။ မေ၊ ငါ၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဟိဿာမိ မညေ၊ စွန့်ရအံ့ယောင်တကား။
ဤဂါထာ၌ အကျဉ်းအားဖြင့် ပြဆောင်အပ်သော သုဇာတသူကြွယ်၏ အကြောင်းကို အဋ္ဌကထာ၌ ဤသို့ အကျယ်ပြဆောင်အပ်၏။
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ သုဇာတ အမည်ရှိသော သူကြွယ်သည် ချဉ်ဆားမှီဝဲအံ့သောငှာ ဟိမဝန္တာမှ လာကုန်သော ရသေ့ငါးရာတို့ကို မိမိဥယျာဉ်၌ နေစေ၍ အမြဲလုပ်ကျွေး၏။ အိမ်၌ အမြဲ ငါးရာအတိုင်းအရှည်ရှိသော ဆွမ်းသည် ဖြစ်၏။ ထိုရသေ့တို့သည်ကား ရံခါ ဇနပုဒ်သို့ ဆွမ်းခံသွားကုန်၏။ ရံခါ ကြီးစွာသော ဇမ္ဗုသပြေသီးကို ဆောင်ယူ၍ စားကုန်၏။ ထိုရသေ့တို့ ဇမ္ဗုသပြေသီးကို ဆောင်ယူ၍ စားသောအခါ၌ သုဇာတာသူကြွယ်သည် ယခုအခါ အရှင်ကောင်းတို့သည် သုံးရက် လေးရက်တို့ မလာကုန်၊ အဘယ်အရပ်သို့ သွားကြလေကုန်သနည်းဟု ကြံ၍ ထိုသူကြွယ်သည် မိမိသားငယ်ကို လက်၌ဆွဲစေ၍ ထိုရသေ့တို့ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးသောအခါ၌ ထိုကျောင်းသို့လာ၏။ ထိုသူကြွယ် လာသောအခါ၌လျှင် ရသေ့ကြီးတို့ ခံတွင်းဆေးသောကာလ၌ ရေကိုပေး၍ အငယ်ဆုံးဖြစ်သော ရသေ့သည် ဇမ္ဗုသပြေသီးကို စား၏။ သုဇာတာသူကြွယ်သည် ရသေ့တို့ကိုရှိခိုး၍ ထိုင်လျက် အရှင်ဘုရားတို့ အဘယ်ကို ဘုဉ်းပေးတော်မူကြကုန်သနည်းဟု မေးလျှောက်၏။ ဒါယကာ... ဇမ္ဗုသပြေသီးကို စားကုန်၏ဟု ပြောဆိုကုန်လတ်သော် ထိုစကားကိုကြား၍ သားသူငယ်သည် ချင်ခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုအခါ ထိုသူငယ်အား ရသေ့အပေါင်းတို့၏ ဂိုဏ်းဆရာဖြစ်သော ရသေ့ကြီးသည် အတန်ငယ်သော ဇမ္ဗုသပြေသီးကို ပေး၏။ ထိုသူငယ်သည် ထိုသပြေသီးကို စားရလျှင် အရသာ၌ အလွန်တပ်စွန်း၍ ငါ့အား ဇမ္ဗုသပြေသီးကို ပေးကုန်လော့၊ ငါ့အား ဇမ္ဗုသပြေသီးကို ပေးကုန်လော့ ဟု အဖန်တလဲလဲ တောင်း၏။
သူကြွယ်သည် တရားနာပြီး၍ ချစ်သား... မငိုလင့်၊ အိမ်သို့ရောက်လျှင် စားရလတ္တံ့ဟု ထိုသားငယ်ကို လှည့်စားလျက် ဤသူငယ်ကိုမှီ၍ အရှင်ကောင်းတို့သည် ငြီးငွေ့ ကုန်လတ္တံ့ဟု ထိုသားငယ်ကို နှစ်သိမ့်စေလျက် ရသေ့အပေါင်းကို မပန်ကြားမူ၍လျင် အိမ်သို့ သွားလေ၏။ အိမ်သို့ရောက်သောအခါမှစ၍ သူကြွယ်၏သားသည် ငါ့အား ဇမ္ဗုသပြေသီးကို ပေးကုန်လော့၊ ငါ့အား ဇမ္ဗုသပြေသီးကို ပေးကုန်လော့ ဟု ငိုမြည်တမ်း၏။ သုဇာတာသူကြွယ်သည် ရသေ့တို့ကိုသာလျှင် ပြောကြားအံ့ဟု ဥယျာဉ်သို့ လာ၏။ ရသေ့အပေါင်းတို့သည်လည်း ဤအရပ်၌ ငါတို့သည် ကြာမြင့်ကုန်ပြီဟု ဟိမဝန္တသို့လျှင် သွားကြကုန်သဖြင့် ကျောင်း၌ ရသေ့တို့ကို မမြင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ထိုသူငယ်အား သပြေသီး သရက်သီး ပိန္နဲသီး ငှက်ပျောသီး အစရှိသည်တို့ကို ပျားသကာနှင့်နယ်၍ ပေး၏။ ထိုအရာတို့သည် ထိုသူငယ်၏ လျှာဖျား၌ ထားကာမျှဖြင့်လျှင် လတ်တလော သေစေတတ်သော အဆိပ်နှင့်တူသည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုသူငယ်သည် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အစာကင်းသည်ဖြစ်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်၏။
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ဤအကြောင်းကို ထုတ်ဆောင်၍ ပြလိုသည်ဖြစ်၍ သုဇာတော နာမ နာမေန အစရှိသော နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။ (ဤသို့ အဋ္ဌကထာ၌ အကျယ်အားဖြင့် ပြဆောင်အပ်၏။ )
ထို့နောင်မှ စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်သည် ဤမင်းကား အလွန်လျှင် အရသာ၌ တပ်မက်မော၏။ ထိုမင်းအား တစ်ပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော ပုံသက်သေတို့ကို ပြဆောင်ဦးဟု ကြံ၍ အရှင်မင်းမြတ်... လူသားကိုစားခြင်းမှ ကြဉ်ရှောင်တော်မူလော့ဟု ဆို၏။ ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသည်
လူသားကိုစားခြင်းမှ ကြဉ်ရှောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းမြတ်... အကယ်၍ ကြဉ်ရှောင်တော် မမူနိုင်သည်ဖြစ်အံ့၊ အရှင်မင်းမြတ်သည် ဆွေတော် မျိုးတော် အပေါင်းမှလည်းကောင်း၊ ပြည်စည်းစိမ် အသရေမှ လည်းကောင်း ယုတ်လတ္တံ့၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။
သောတ္ထိယ အရက်သမား
အရှင်မင်းမြတ် လွန်လေပြီးသောအခါ ဤဗာရာဏသီပြည်၌ပင်လျှင် ပဉ္စသီ ငါးပါးကိုစောင့်သော သောတ္ထိယအမျိုးသည် ရှိ၏။ ထိုသောတ္ထိယအမျိုးအား တစ်ယောက်သော သားငယ်သည်ရှိ၏။ ထိုသားငယ်သည် မိဘတို့အား ချစ်မြတ်နိုး၏။ ပညာရှိ၏။ လိမ္မာ၏။ ဗေဒင်သုံးပုံတို့၏ ကမ်းတစ်ဖက်သို့ ရောက်၏။ ထိုသားငယ်သည် အရွယ်တူဖြစ်ကုန်သော လုလင်ပျိုတို့နှင့်တကွ အပေါင်းဖွဲ့သဖြင့် သွား၏။ ထိုလုလင်မှ ကြွင်းကုန်သော အပေါင်းဖွဲ့ကုန်သော သူတို့သည် ငါးအမဲတို့ကို စားကုန်လျက် သုရာကို သောက်ကုန်၏။ ထိုလုလင်သည် ငါးအမဲအစရှိသည်တို့ကို မစား၊ သုရာကို မသောက်။ ထိုအပေါင်းအဖော်တို့သည် တိုင်ပင်ကြကုန်၏။ ဤလုလင်သည် သုရာကို မသောက်သောကြောင့် ငါတို့အား အဖိုးကိုမပေး၊ ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် ထိုလုလင်ကို သုရာသောက်စေကုန်အံ့ဟု ဆို၍ ထိုလုလင်နှင့်တကွ စည်းဝေး၍ အဆွေ သဘင်ကစားအံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ အဆွေတို့ သင်တို့သည်သာလျှင် သုရာကိုသောက်ကုန်လော့၊ ငါသည် မသောက်အံ့၊ သင်တို့သည်သာလျှင် သွားကြကုန်လော့ဟု ဆိုလတ်သော် အဆွေ သင်သောက်ရန်အလို့ငှာ နို့ရည်ကို ယူစေကုန်အံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုသောတ္ထိယလုလင်သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။
သေသောက်ကြူးတို့သည် ဥယျာဉ်သို့သွားကုန်၍ ကြာပဒုမ္မာရွက်တို့၌ ထက်စွာသောသုရာကို ထုပ်၍ထားကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုသူတို့၏ သုရာသောက်သော ကာလ၌ လုလင်အား နို့ရည်ကိုပေးကုန်၏။ ထို့နောက် တစ်ယောက်သော သေသောက်ကြူးသည် အချင်းတို့... ကြာမှဖြစ်သော ပျားကို ဆောင်ယူခဲ့ကြကုန်လော့ ဟု ဆောင်ယူစေ၍ ပဒုမ္မာကြာရွက်ထုပ်ကို အောက်မှ အပေါက်ဖောက်ပြီးလျှင် လက်တို့ဖြင့် ခံတွင်း၌ထား၍ စုတ်၏။ ဤအတူ တစ်ပါးသော သေသောက်ကြူး လုလင်တို့သည်လည်း ယူဆောင်၍ သောက်ကြကုန်၏။ လုလင်သည် ဤသည်ကား အသို့နည်းဟု မေး၍ ကြာပျားမည်၏ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အချင်းတို့ ငါ့အားလည်း အတန်ငယ် ရလိုပါ၏။ ပေးပါကုန်လော့ ဟု ဆိုသဖြင့် ထိုလုလင်အားလည်း ပေးစေကုန်၏။ ထိုလုလင်သည် ကြာမှဖြစ်သောပျား ဟူသောအမှတ်ဖြင့် သုရာကိုသောက်၏။ ထိုအခါ ထိုလုလင်အားလည်း မီးကျီး၌ကင်သော အမဲကိုလည်း ပေးကုန်၏။ ထိုအမဲကိုလည်း စား၏။ ဤသို့လျှင် အဖန်တလဲလဲ သောက်သော ထိုလုလင်အား ယစ်သောအခါ၌ ဤသည်ကား ကြာမှဖြစ်သော ပျားမဟုတ်၊ ဤသည်ကား သုရာတည်း ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုလုလင်သည်လည်း ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး ငါသည် ဤသို့ ကောင်းမြတ်သော အရသာကိုမသိ၊ အချင်းတို့... သုရာကို ဆောင်ခဲ့ပါကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ထိုသေသောက်ကြူးတို့သည် တစ်ဖန်လည်း ဆောင်ယူ၍ ပေးကုန်၏။ ချင်ခြင်း မွတ်ခြင်းသည် များစွာဖြစ်၏။
ထိုအခါ တစ်ဖန်လည်း တောင်းပြန်သော ထိုလုလင်အား ကုန်ပြီ ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုလုလင်သည် အချင်းတို့... ယခု ထိုသုရာကို ဆောင်ချေကုန်လော့ ဟု ဆို၍ လက်စွပ်ကိုပေး၏။ ထိုလုလင်သည် တစ်နေ့ပတ်လုံး ထိုသူတို့နှင့်တကွ သောက်စား၍ ယစ်သောကြောင့် နီသောမျက်စိရှိသည်ဖြစ်၍ တုန်လှုပ်လျက် မြည်တမ်းလျက် အိမ်သို့သွား၍ အိပ်၏။ ထိုအခါ ထိုလုလင်၏အဖသည် သုရာသောက်သော အဖြစ်ကိုသိ၍ အယစ်ပြေသည်ရှိသော် ချစ်သား... အသင်ချစ်သားသည် မသင့်လျော်သည်ကို ပြုကျင့်၏။ သောတ္ထိယအမျိုး၌ ဖြစ်ပါလျက် သုရာကို သောက်သဖြင့် မသင့်၊ တစ်ဖန် ဤသို့မပြုလင့် ဟု ဆို၏။ ဖခင်... သုရာသောက်သဖြင့် အကျွန်ုပ်အား အဘယ်အပြစ် ရှိသနည်း ဟု ဆို၍ သုရာသောက်သောအဖြစ်သည် မသင့် ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဖခင်... အသို့ဆိုသနည်း၊ အကျွန်ုပ်သည် ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး ဤသို့သဘောရှိသော ကောင်းမြတ်သော အရသာကို မရဘူးပါ ဟုဆို၏။ အဖပုဏ္ဏားသည်လည်း အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်၏။ ထိုလုလင်သည်လည်း ကြဉ်ရှောင်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင် ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုလုလင်ကို အဖပုဏ္ဏားသည် ဤသို့ဖြစ်သည်ရှိသော် ငါတို့ အမျိုးအနွယ်သည်လည်း ပြတ်လတ္တံ့၊ ဥစ္စာသည်လည်း ပျက်စီးလတ္တံ့ ဟု ကြံ၍ သားကို ဆုံးမလိုရကား-
ကုလေ ဇာတောသိ သောတ္ထိယေ။
န တွံ အရဟသိ တာတ၊ အဘက်ခံ ဘက္ခယေတဝေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၈၃။ မာဏဝ၊ လုလင်ဖြစ်သော။ တာတ၊ ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ အဘိရူပေါ၊ အလွန်အဆင်းလှသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သောတ္ထိယေ၊ သောတ္ထိယဖြစ်သော။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဇာတော၊ ဖြစ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တာတ၊ ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ အဘက်ခံ၊ မစားမသောက်အပ်သည်ကို။ ဘက္ခယေတဝေ၊ စားသောက်ခြင်းငှာ။ န အရဟသိ၊ မထိုက်။
အရက်ကိုမက်၍ သေရပြီ
ဤသို့သော စကားကို ပြောဆိုပြီး၍ကား ချစ်သား... ကြဉ်ရှောင်လော့၊ အကယ်၍ မကြဉ်ရှောင်အံ့၊ ချစ်သား... ငါသည်လည်း ဤအိမ်မှထွက်အံ့၊ သင်ချစ်သားကိုလည်း တိုင်းပြည်မှ နှင်ထုတ်သောအမှုကို ပြုအံ့ဟု ဆို၏။ လုလင်သည် ဖခင်... ဤသို့နှင်ထုတ်သော်လည်း အကျွန်ုပ်သည် သုရာသောက်ခြင်းကို စွန့်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင် ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို အဖပုဏ္ဏားအား ကြားလိုရကား-
သောဟံ တတ္ထ ဂမိဿာမိ၊ ယတ္ထ လစ္ဆာမိ ဧဒိသံ။
ယဿ မေ ဒဿနေန တွံ၊ နာဘိနန္ဒသိ ဗြာဟ္မဏ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၈၄။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင်ပုဏ္ဏား။ ဧတံ၊ ဤသုရာသည်။ ရသာနံ၊ အရသာတကာတို့တွင်။ အညတရံ၊ မြတ်သော တစ်ပါးသော အရသာသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ တွံ၊ သင်ဖခင်သည်။ နိဝါရယေ၊ တားမြစ်ဘိသနည်း။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင်ပုဏ္ဏား။ ယော အဟံ၊ အကြင်ငါသည်။ ယတ္ထ၊ အကြင်အရပ်၌။ ဧဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော အရသာကို။ လစ္ဆာမိ၊ ရအံ့။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်သို့။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဂမိဿာမိ၊ သွားပါအံ့။
၃၈၅။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဖခင်ပုဏ္ဏား။ တွံ၊ သင်ဖခင်သည်။ ယဿ-မေ၊ အကြင်ငါအား။ ဒဿနေန၊ မြင်ရသဖြင့်။ နာဘိနန္ဒသိ၊ မနှစ်သက်။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ တေ၊ သင် ဖခင်၏။ သန္တိကေ၊ အထံ၌။ န ဝစ္ဆာမိ၊ မနေပြီ။ နိပ္ပတိဿမိ၊ ထွက်ပါတော့အံ့။
ဤသို့သောစကားကို ဆို၍ ငါသည် သုရာသောက်ခြင်းကို မကြဉ်ရှောင်အံ့၊ အကြင်အမှုကို ပြုခြင်းငှာ သင်ဖခင်သည် နှစ်သက်၏။ ထိုအမှုကို ပြုလော့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ အဖပုဏ္ဏားသည် သင်သည် ငါတို့ကို စွန့်သည်ရှိသော် ငါတို့သည်လည်း သင့်ကိုစွန့်အံ့ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို သားအား ကြားလိုရကား-
တွဉ္စ ဇမ္မ ဝိနဿဿု၊ ယတ္ထ ပတ္တံ န တံ သုဏေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၈၆။ မာဏဝ၊ လုလင်။ ဒါယာဒေ၊ အမွေခံထိုက်သော။ အညေပိ၊ သင်မှတစ်ပါးလည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ပုတ္တေ၊ သားသမီးတို့ကို။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ လစ္ဆာမ၊ ရကုန်အံ့။ ဇမ္မ၊ သူယုတ်။ ယတ္တ၊ အကြင်အရပ်သို့။ ပတ္တံ၊ ရောက်လေသော။ တံ၊ သင့်ကို။ န သုဏေ၊ ငါတို့မကြားရ။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်သို့။ တွံ၊ သင်သည်လျှင်။ ဝိနဿဿု၊ သွားလေလော့။
ထိုအခါ အဖပုဏ္ဏားသည် ထိုသားယုတ်ကို တရားဆုံးဖြတ်ရာအရပ်သို့ ဆောင်၍ သားမဟုတ်သောအဖြစ်ကိုဆို၍ နှင်ထုတ်စေ၏။ ထိုလုလင်သည် နောက်အဖို့၌ အထောက်အပံ့ မရှိသောကြောင့် အထီးကျန်သည်ဖြစ်၍ ပုဆိုးနွမ်းကိုဝတ်ရသဖြင့် ခွက်လက်စွဲလျက် အစာ အာဟာရအလို့ငှာ တောင်းစားလျက် တစ်ခုသောနံရံကိုမှီ၍ သေ၏။
ဤအကြောင်းကိုဆောင်၍ စစ်သူကြီးကာဠဟတ်သည် ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ပြလျက် မြတ်သောမင်းကြီး... အရှင်မင်းကြီးသည် အကျွန်ုပ်တို့စကားကို အကယ်၍ လိုက်နာတော်မမူအံ့၊ သင်မင်းကြီးအား ပြည်မှ နှင်ထုတ်သောအမှုကို ပြုကုန်အံ့ဟုဆို၍ ထိုအကြောင်းကို မင်းကြီးအား ကြားလိုရကား-
ပဗ္ဗာဇေဿန္တိ တံ ရဋ္ဌာ၊
သောဏ္ဍံ မာဏဝကံ ယထာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၈၇။ ဒိပဒိန္ဒ၊ အခြေနှစ်ချောင်းရှိသော လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏောဟိ၊ နာတော်မူလော့။ သောဏ္ဍံ၊ သေသောက်ကြူးသော။ မာဏဝကံ၊ လုလင်ပျိုကို။ ပဗ္ဗာဇေဿန္တိ ယထာ၊ တိုင်းပြည်မှ နှင်ထုတ်ကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ တံ၊ အရှင်မင်းကြီးကို။ ရဋ္ဌာ၊ တိုင်းနိုင်ငံမှ။ ပဗ္ဗာဇေဿန္တိ၊ နှင်ထုတ်ကုန်လတ္တံ့။
နတ်သမီးကိုမက်၍ သေသူ
ဤသို့စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်သည် ဥပမာ ပုံသက်သေကို ပြဆောင်သော်လည်း ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ထိုလူသားမှ ကြဉ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ တစ်ပါးသော ပုံသက်သေကို စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်အား ပြန်လိုရကား-
ဘာဝိတတ္တာန သာဝကော။
အစ္ဆရံ ကာမယန္တောဝ၊ န သော ဘုဉ္ဇိ န သော ပိဝိ။
ဧဝံ မာနုသကာ ကာမာ၊ ဒိဗ္ဗကာမာန သန္တိကေ။
အလဒ္ဓါ မာနုသံ မံသံ၊ မညေ ဟိဿာမိ ဇီဝိတံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာကို ဆို၏။
၃၈၈။ ကာဠ၊ ကာဠဟတ်။ ဘာဝိတတ္တာနံ၊ ပွားစေအပ်ကုန်သော စိတ်ရှိကုန်သော။ ပဉ္စန္နံ ဣသိသတာနံ၊ ရသေ့ငါးရာတို့၏။ သာဝကော၊ တပည့်ဒကာဖြစ်သော။ နာမေန၊ အမည်အားဖြင့်။ သုဇာတော နာမ၊ သုဇာတ အမည်ရှိသော။ ယော ကုဋုမ္ဗိကော၊ အကြင်သူကြွယ်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သော ကုဋုမ္ဗိကော၊ ထိုသူကြွယ်သည်။ အစ္ဆရံ၊ နတ်သမီးကို။ ကာမယန္တောဝ၊ အလိုရှိသည်ဖြစ်၍လျှင်။ န ဘုဉ္ဇိ၊ စားလည်းမစား။ သော၊ ထိုသူကြွယ်သည်။ န ပိဝိ၊ သောက်လည်း မသောက်။
၃၈၉။ ကာဠ၊ ကာဠဟတ်။ ကုသဂ္ဂေန၊ သမန်းမြက်ဖြင့်။ ဥဒကံ၊ ရေကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ သမုဒ္ဒေ၊ သမုဒ္ဒရာ၌။ ဥဒကံ၊ ရေကို။ မိနေ ယထာ၊ နှိုင်းယှဉ်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ထို့အတူ။ မာနုသကာ၊ လူ၌ဖြစ်ကုန်သော။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ ဒိဗ္ဗကာမာနံ၊ နတ်၌ဖြစ်ကုန်သော ကာမဂုဏ်တို့၏။ သန္တိကေ၊ အထံ၌။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
၃၉၀။ ကာဠ၊ ကာဠဟတ်။ ဝေမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ရသုတ္တမံ၊ အရသာတကာတို့ထက် မြတ်သော အရသာရှိသော။ ဘက်ခံ၊ အစာကို။ ဘုတွာ၊ စားဦး၍။ မာနုသံမံသံ၊ လူသားကို။ အလဒ္ဓါ၊ မရခြင်းကြောင့်။ မေ၊ ငါ၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဟိဿာမိ မညေ၊ စွန့်ရအံ့ယောင်တကား။
ဤဂါထာတို့၌ အကျဉ်းအားဖြင့် ဆောင်အပ်သော သုဇာတသူကြွယ်၏ဝတ္ထုကို အဋ္ဌကထာ၌ အကျယ် ဤသို့ပြဆောင်အပ်၏။
နတ်သမီးကိုမက်၍ သေရသူ
အောက်၌ဆိုအပ်ပြီးသော သုဇာတမည်သော သူကြွယ်သည် ရသေ့ငါးရာတို့ ဇမ္ဗုသပြေသီးကို စားသောအခါ၌ မလာသည်ကိုသိ၍ အရှင်ကောင်းတို့သည် အဘယ့်ကြောင့် မကြွလာကုန်သနည်း၊ အကယ်၍ တစ်စုံတစ်ခုသော အရပ်သို့ ကြွတော်မူကုန်အံ့၊ အကြောင်းကိုသိအံ့။ အကယ်၍ တစ်စုံတစ်ခုသောအရပ်သို့ ကြွတော်မမူကုန်အံ့၊ ထိုသို့ တစ်ပါးသော အရပ်သို့ ကြွတော်မမူကုန်သည်ရှိသော် ထိုအရှင်မြတ်တို့၏ အထံ၌ တရားတော်ကို နာအံ့ဟု ဥယျာဉ်သို့သွား၍ ရသေ့အပေါင်းကိုရှိခိုး၍ ဂိုဏ်းဆရာဖြစ်သော ရှင်ရသေ့ကြီးအထံ၌ တရားနာလျက်နေစဉ်လျှင် နေသည်ဝင်၏။ ထိုရသေ့တို့သည် လွှတ်လိုက်ကုန်သော်လည်း ယနေ့ ဤကျောင်း၌သာလျှင်နေအံ့ဟုဆို၍ ရသေ့အပေါင်းကို ရှိခိုးလျက် ကျောင်းတွင်းသို့ဝင်၍ အိပ်၏။ ညဉ့်အဖို့၌ သိကြားနတ်မင်းသည် နတ်သမီးအပေါင်းခြံရံလျက် မိမိ အလုပ်အကျွေးတို့နှင့်တကွ ရသေ့အပေါင်းကို ရှိခိုးအံ့သောငှာ လာလတ်၏။ အလုံးစုံသော ကျောင်းအရံသည် တစ်ပြိုင်နက်သာလျှင် လင်း၏။ သုဇာတာ သူကြွယ်သည် ဤအလင်းကား အဘယ်နည်းဟု ထ၍ ကျောင်းအပေါက်ဖြင့် ကြည့်လတ်သော် ရသေ့အပေါင်းကို ရှိခိုးအံ့သောငှာ လာလတ်သော နတ်သမီးအပေါင်း ခြံရံအပ်သော သိကြားနတ်မင်းကိုမြင်၍ နတ်သမီးတို့ကို မြင်သည်နှင့်တကွလျှင် ရာဂဖြင့်တပ်စွန်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၏။ သိကြားနတ်မင်းသည် ထိုကျောင်း၌နေ၍ သာယာစွာသော တရားတော်ကို နာပြီးလျှင် မိမိနေရာ တာဝတိံသာနတ် ရွာသို့လျှင် သွားလေ၏။
သုဇာတာ သူကြွယ်သည်လည်း မိုးသောက်သောနေ့၌ ရသေ့အပေါင်းကို ရှိခိုး၍ အရှင်ဘုရားတို့ ညဉ့်အဖို့၌ အရှင်ဘုရားတို့ကို ရှိခိုးအံ့သောငှာလာသော ထိုသူသည် အဘယ်မည်သော သူနည်းဟု မေးလျှောက်၏။ ဒါယကာ... သိကြားမင်းတည်းဟု ပြောဆို၍ ထိုသိကြားနတ်မင်းကို ခြံရံလျက်နေကုန်သော ထိုမိန်းမတို့ကား အဘယ်မည်သော သူတို့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် ဒါယကာ ဤမိန်းမတို့ကား နတ်သမီးတို့တည်းဟု ပြောဆိုသဖြင့် ထိုသူကြွယ်သည် ရသေ့အပေါင်းကိုရှိခိုး၍ အိမ်သို့သွားပြီးလျှင် အိမ်သို့ရောက်သောအခါမှစ၍ ငါ့အား နတ်သမီးကို ပေးကုန်လော့၊ ငါအား နတ်သမီးကို ပေးကုန်လော့ဟု မြည်တမ်း၏။ ဆွေမျိုးတို့သည် ခြံရံကုန်၍ ဖုတ်ဝင်လေသလောဟု လက်ဖျစ်တီးကုန်၏။ ထိုသူကြွယ်သည် ငါ့ကိုဖုတ်မဝင်၊ ငါသည် ဤနတ်သမီးကို မပြောဆို၊ တာဝတိံသာ နတ်သမီးကိုသာလျှင် ပြောဆို၏ဟုဆို၍ ဤသူကား နတ်သမီးတည်းဟု နတ်သမီးကဲ့သို့ တန်ဆာဆင်၍ ဆောင်ယူပြအပ်သော မိမိမယားကို လည်းကောင်း ပြည့်တန်ဆာမကို လည်းကောင်း ကြည့်၍ ဤသူကား နတ်သမီးမဟုတ်၊ ဤသူသည် ဘီလူးမတည်း၊ ငါအား နတ်သမီးကို ပေးကုန်လော့ဟု မြည်တမ်းလျက် အစာကင်းသည်ဖြစ်၍ ထိုအရပ်၌ပင်လျှင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ရောက်လေ၏။
အချင်း ကာဠဟတ်... အကြင်သူသည် သမန်းမြက်ဖျားဖြင့် ရေကိုယူ၍ မဟာသမုဒ္ဒရာ၌ ရေသည် ဤမျှသည်ဖြစ်ရာ၏ဟု မဟာသမုဒ္ဒရာရေနှင့်တကွ နှိုင်းယှဉ်ရာ၏။ ထိုသူသည် သက်သက်သာလျှင် နှိုင်းယှဉ်ရာ၏။ သမန်းမြက်ဖြင့် ယူအပ်သော ရေသည်ကား အလွန်နည်းသည်သာလျှင် ဖြစ်သကဲ့သို့။ ထို့အတူလျှင် လူ၌ဖြစ်သော ကာမဂုဏ်တို့သည် နတ်၌ဖြစ်သော ကာမဂုဏ်တို့၏အထံ၌ သမန်းမြက်ဖျားဖြင့် ယူအပ်သော ရေကဲ့သို့လျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ ထို့ကြောင့် ထိုသုဇာတာ သူကြွယ်သည် တစ်ပါးသောမိန်းမကို မကြည့်မူ၍ နတ်သမီးကိုသာလျှင် တောင့်တလျက် သေလေ၏။ ထိုသူကြွယ်သည် နတ်၌ဖြစ်သော ကာမဂုဏ်ကိုမရ၍ မိမိအသက်ကိုစွန့်သကဲ့သို့ ထို့အတူ ငါသည်လည်း မြတ်သော အရသာဖြစ်သော လူသားကို မရသည်ရှိသော် ငါ၏အသက်ကို စွန့်ရအံ့ဟုဆို၏။ ဤသို့ အဋ္ဌကထာ၌ ပြဆောင်အပ်၏။
ဇာတ်တူသားစား ရွှေဟင်္သာများ
ဤသို့ ဗြဟ္မဒတ်မင်း ပြဆောင်အပ်သော ပုံသက်သေ စကားကိုကြား၍ စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်သည် ဤမင်းကား အလွန်လျှင် အရသာ၌ မက်မော၏။ ထိုမင်းကို သိစေအံ့ဟုကြံ၍ မိမိနှင့် ဇာတ်တူဖြစ်သောသူ၏ အသားကိုစား၍ ကောင်းကင်သို့ ပျံသွားတတ်ကုန်သော ရွှေဟင်္သာတို့ စင်လျက်လည်း ပျက်စီးကုန်သေး၏ ဟု ထိုအကြောင်းကို မိမိအရှင်ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ပြလိုရကား -
အဘုတ္တပရိဘောဂေန၊ သဗ္ဗေ အဗ္ဘတ္ထတံ ဂတာ။
အဘက်ခံ ရာဇ ဘက္ခေသိ၊ တသ္မာ ပဗ္ဗာဇယန္တိ နံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့၏အပေါင်းကို ဆို၏။
၃၉၁။ ဒိပဒိန္ဒ၊ အခြေနှစ်ချောင်းရှိသော လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏောဟိ၊ နာတော်မူလော့။ ဓတရဋ္ဌာ၊ ဓတရဋ္ဌမျိုးဖြစ်ကုန်သော။ ဝေဟာယသင်္ဂမာ၊ ကောင်းကင်သို့ပျံသွားလေ့ရှိကုန်သော။ ယေ ဟံသာ၊ အကြင်ဟင်္သာတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ တေ ဟံသာ၊ ထိုရွှေဟင်္သာတို့သည်။ အဘုတ္တပရိဘောဂေန၊ မစားအပ်သော အစာကို စားသောကြောင့်။ အဗ္ဘတ္ထတံ၊ ပျက်စီးခြင်းသို့။ ဂတာ ယထာပိ၊ ရောက်ကုန်သကဲ့သို့တည်း။
၃၉၂။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ အဘက်ခံ၊ မစားအပ်သော အစာကို။ ဘက္ခေသိ၊ စားတော်မူဘိ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တံ၊ အရှင်မင်းမြတ်ကို။ ရဋ္ဌာ၊ တိုင်းနိုင်ငံမှ။ ပဗ္ဗာဇယန္တိ၊ နှင့်ထုတ်ကုန်လတ္တံ့။
ဤဥပမာ ပုံသက်သေ၌ အကျဉ်းမျှ ပြဆောင်အပ်သော ဇာတ်တူဖြစ်သော အသားကို စားသောကြောင့် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ကုန်သော ရွှေဟင်္သာမင်းတို့၏ ဝတ္ထုကို အဋ္ဌကထာ၌ အကျယ်ပြဆောင်အပ်၏။
လွန်လေပြီးသောအခါ စိတ္တကုဋ်တောင်ဝယ် ရတနာရွှေဂူ၌ ကိုးသောင်းကုန်သော ရွှေဟင်္သာတို့သည် နေကုန်၏။ ထိုရွှေဟင်္သာတို့သည် မိုးလေးလပတ်လုံး အပသို့ မထွက်ကုန်။ အကယ်၍ ထွက်ကုန်ငြားအံ့၊ ရေပြည့်သော အတောင်တို့ဖြင့် ပျံသွားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မဟာသမုဒ္ဒရာ၌သာလျှင် ကျကုန်၏။ ထို့ကြောင့် အပသို့ မထွက်ကုန်။ မိုးကာလ နီးလတ်သော် ဇာတဿရအိုင်မှ အလိုလိုသာလျှင်ဖြစ်သော သလေးတို့ကို ဆောင်ယူ၍ ရွှေဂူကို ပြည့်စေပြီးလျှင် သလေးကို စားကုန်လျက် နေကုန်၏။ ထိုရွှေဟင်္သာတို့၏ ရွှေဂူတံခါး၌ တစ်ခုသော ရထားလှည်းဘီး ပမာဏရှိသော ဥဏ္ဏနာဘိ အမည်ရှိသောပင့်ကူသည် တစ်လတစ်လ၌ တစ်ခုတစ်ခုသော အမြှေးကိုဖွဲ့၏။ ထိုပင့်ကူ၏ တစ်ခုတစ်ခုသော အမြှေးချည်သည် နွားချည်ကြိုးပမာဏ ရှိ၏။ ဟင်္သာတို့သည် ထိုပင့်ကူမြှေး ကွန်ရက်ကို ဖောက်လတ္တံ့ ဟု တစ်ခုသော ဟင်္သာပျိုအား နှစ်စုသောအစာတို့ကို ပေးကုန်၏။ ထိုဟင်္သာပျိုသည် မိုးစဲလတ်သော် အလုံးစုံသော ဟင်္သာတို့ရှေ့က သွား၍ ထိုပင့်ကူမြှေး ကွန်ရက်ကို ဖောက်၏။ ကြွင်းကုန်သော ဟင်္သာတို့သည် ထိုခရီးဖြင့် သွားကြကုန်၏။
ထိုအခါ တစ်ပါးသော ကာလ၌ ငါးလပတ်လုံး မိုးရွာ၏။ ဟင်္သာတို့သည် အစာကုန်လတ်သော် အသို့လျှင် ပြုပါရအံ့နည်းဟု တိုင်ပင်၍ ငါတို့သည် အသက်ရှင်ကုန်သည်ရှိသော် အဥတို့ကို ရကုန်လတ္တံ့၊ ရှေးဦးစွာ အဥတို့ကို စားကုန်၏။ ထို့နောင်မှ ဟင်္သာငယ်တို့ကို စားကုန်၏။ ထို့နောင်မှ အိုသောဟင်္သာတို့ကို စားကုန်၍ ငါးလလွန်သဖြင့် မိုးစဲလတ်သော် ပင့်ကူသည် ငါးခုသော အမြှေးကွန်ရက်တို့ကို ဖွဲ့၏။ ဟင်္သာတို့သည် မိမိနှင့် ဇာတ်တူတို့၏ အသားကို စားကုန်သောကြောင့် နည်းသောအား ရှိသည်ဖြစ်ကုန်၏။ နှစ်ဆတက်သော အစုအစာကိုရသော ဟင်္သာပျိုသည် ပင့်ကူမြှေး ကွန်ရက်တို့ကို ဖြတ်သဖြင့် လေးထပ်သော ကွန်ရက်တို့ကို ဖောက်၏။ ငါးခုမြောက်သော ကွန်ရက်ကိုဖောက်ခြင်းငှာ မတက်နိုင်။ ထိုငါးခုမြောက်သော ကွန်ရက်၌သာလျှင် ငြိလေ၏။ ထိုအခါ ပင့်ကူသည် ထိုဟင်္သာပျို၏ ဦးခေါင်းကိုဖြတ်၍ သွေးကိုသောက်၏။ တစ်ပါးကုန်သော ဟင်္သာတို့သည်လည်း လာလတ်ကုန်၍ ကွန်ရက်ကို ဖောက်ကုန်၏။ ထိုဟင်္သာတို့သည်လည်း ထိုကွန်ရက်၌သာလျှင် ငြိကုန်၏။ ဤသို့လျှင် ပင့်ကူသည် အလုံးစုံကုန်သော ဟင်္သာတို့၏ သွေးကိုသောက်၏။ ထိုအခါ ဓတရဋ္ဌဟင်္သာမျိုးသည် ပြတ်၏။
ထိုဟင်္သာတို့သည် မစားအပ်သော မိမိတို့နှင့် ဇာတ်တူတို့၏ အသားကို စားကုန်သကဲ့သို့ ထို့အတူ အရှင်မင်းကြီးသည်လည်း မစားအပ်သော လူသားကို စားတော်မူဘိ၏။ တိုင်းပြည်အလုံးသည် ဘေးသို့ရောက်၏။ အရှင်မင်းမြတ်... အရှင်မင်းမြတ်သည် လူသားစားခြင်းမှ ကြဉ်ရှောင်တော်မူလော့၊ အကြင့်ကြောင့် မစားအပ်သာ မိမိနှင့် ဇာတ်တူဖြစ်သော လူသားကို စားတော်မူဘိ၏။ ထို့ကြောင့် ဤပြည်သူတို့သည် အရှင်မင်းမြတ်ကို တိုင်းနိုင်ငံမှ နှင်ထုတ်ကုန်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ဤသို့ ပြ ဆောင်အပ်၏။
တိုင်းပြည်မှ နှင်လိုက်ပြီ
ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် တစ်ပါးသော ပုံဥပမာကိုလည်း ဆိုလိုသည်ဖြစ်၏။ ပြည်သူတို့သည်ကား ထလတ်ကုန်၍ အရှင်စစ်သူကြီး... အသို့ပြုကုန်သနည်း၊ လူသားစား ခိုးသူကိုယူ၍ အသို့ကျင့်လတ္တံ့နည်း၊ အကယ်၍ လူသားစားခြင်းကို မကြဉ်ရှောင်အံ့၊ ထိုမင်းကို တိုင်းပြည်မှ နှင်ထုတ်တော်မူလော့ ဟု ဆိုကုန်၍ ထိုမင်းအား စကားဆိုစိမ့်သောငှာ မပေးကုန်။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် များစွာကုန်သော လူတို့၏စကားကို ကြား၍ ကြောက်ရကား တစ်ဖန်ဆိုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ တစ်ဖန်လည်း ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းကို စစ်သူကြီးကာဠဟတ်သည် အရှင်မင်းမြတ်... အသို့နည်း၊ လူသားကို ကြဉ်ရှောင်အံ့သောငှာ တတ်နိုင်လတ္တံ့လော၊ သို့မဟုတ် မတတ်နိုင်လတ္တံ့လော ဟု မေးပြန်၍ မတတ်နိုင် ဟု ဆိုလတ်သော် အလုံးစုံကုန်သော ကိုယ်လုပ်မောင်းမတို့ကို လည်းကောင်းသားတော် သမီးတော်တို့ကိုလည်းကောင်း ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်သည်တို့ကို ရှုတော်မူလော့ ဟု ဆို၍ အရှင်မင်းမြတ်... ဤသို့ သဘောရှိကုန်သော ဆွေမျိုးအပေါင်းတို့ကို လည်းကောင်း မှူးတော်မတ်တော် အပေါင်းတို့ကိုလည်းကောင်း, မင်းစည်းစိမ်အသရေကို လည်းကောင်း ရှုတော်မူလော့၊ မပျက်ပါစေလင့်၊ လူသားကို စားခြင်းမှ ကြဉ်ရှောင်တော်မူပါဟုတင်လျှောက်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ငါသည် ဤစည်းစိမ်ကို လူသားထက် မချစ်အပ်ကုန် ဟု ဆို၍ အရှင်မင်းမြတ်... ထိုသို့ဖြစ်လျှင်ကား ဤမြို့မှလည်းကောင်း, ဤတိုင်းပြည်မှ လည်းကောင်း ထွက်တော်မူကုန်လော့ ဟု တင်လျှောက်လတ်သော် အချင်း ကာဠဟတ်... ငါသည် မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိပြီ၊ မြို့မှထွက်သွားတော့အံ့၊ စင်စစ်သော်ကား တစ်ခုသော သန်လျက်ကိုလည်းကောင်း, ရသကကို လည်းကောင်း လူသားချက်ရန် အိုးကိုလည်းကောင်း ငါ့အားပေးပါ ဟုဆို၏။ ထိုအခါ ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းအား သန်လျက်ကိုလည်းကောင်း လူသားချက်သော အိုးကိုလည်းကောင်း, လူသားထည့်သော တောင်းကိုလည်းကောင်း, ရသကကိုလည်းကောင်း ပေးပြီးလျှင် တိုင်းပြည်မှ နှင်ထုတ်သောအမှုကို ပြုကုန်၏။
မရ ရသက ချိုင်
ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် သန်လျက်ကိုလည်းကောင်း ရသကကိုလည်းကောင်း ယူ၍ မြို့နန်းမှ ထွက်သွားပြီးလျှင် တောသို့ဝင်၍ တစ်ခုသော ပညောင်ပင်ရင်း၌ နေရာအရပ်ကို ပြုသဖြင့် ထိုပညောင်ပင်ရင်း၌ နေလျက် တောအုပ်ခရီး၌ရပ်၍ လူတို့ကိုသတ်ပြီးလျှင် ဆောင်ယူ၍ စားတော်ချက် ရသကအား ပေး၏။ ရသကသည်လည်း လူသားကိုချက်၍ ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ဆက်ရ၏။ ဤသို့လျှင် နှစ်ယောက်သူတို့သည် အသက်မွေးခြင်းကို ပြုကုန်၏။ လူကိုဖမ်းသာအခါ၌ကား ငါသည် လူကို ခိုးစား သတ်ဖြတ်တတ်သော ပေါရိသာဒတည်းဟု မိမိအမည်ကို ကြား၍ ပေါရိသာဒသည် ထွက်လတ်သော် တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူသည် ကိုယ်အဖြစ်ဖြင့် တည်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ အလုံးစုံသော သူတို့သည် မြေ၌လဲကုန်၏။ ထိုလူတို့တွင် အကြင်သူကို အလိုရှိ၏။ ထိုသူကို ခြေထောက်မိုးမျှော်၊ ဦးခေါင်းစောက်ထိုးထား၍ ပုတ်ခတ်သတ်ပြီးလျှင် ရသကအားပေး၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် တစ်နေ့သောအခါ တော၌ တစ်စုံတစ်ခုသော လူသားကိုမရ၍ လာလတ်သည်ရှိသော် ခုံလောက်၌ အိုးကို တည်လော့ဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းမြတ်... အမဲသည် အဘယ်မှာနည်းဟု ဆိုလတ်သော် ငါသည် အမဲကို ရလတ္တံ့ ဟုဆို၏။ ထိုရသကသည် ယခုအခါ ငါ၏အသက်သည် မရှိပြီ ဟု တုန်လှုပ်လျက် ခုံလောက်၌ မီးညှိ၍ အိုးကိုတည်၏။ ထိုအခါ ပေါရိသာဒသည် ထိုရသကကို သန်လျက်ဖြင့်ခုတ်ပြီးလျှင် အသားကိုချက်၍ စား၏။ ထိုအခါမှစ၍ တစ်ယောက်တည်းသာလျှင် ဖြစ်၏။ မိမိကိုယ်တိုင်သာလျှင် ချက်၍စား၏။ ပေါရိသာဒသည် ခရီးသွားကုန်သော သူတို့ကို သတ်၍ စား၏ဟု ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ ထင်ရှား၏။
ပေါရိသာဒ ငုတ်စူးပြီ
ထိုအခါ တစ်ယောက်သော ပြည့်စုံသော ဥစ္စာစည်းစိမ် ရှိသော ပုဏ္ဏားသည် လှည်းငါးရာတို့ဖြင့် ကုန်သွယ်ခြင်းကိုပြုလျက် အရှေ့ အစွန်းမှသည် အနောက်အစွန်းသို့ သွား၏။ ထိုပုဏ္ဏားသည် ပေါရိသာဒ အမည်ရှိသော ခိုးသူသည် ခရီး၌ လူတို့ကိုသတ်သတတ်၊ ဥစ္စာကိုပေး၍ ထိုတောအုပ်ကို လွန်အံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုပုဏ္ဏားသည်
တောအုပ်၌နေကုန်သော သူတို့ကိုဆို၏။ သင်တို့သည် ငါ့ကို တောအုပ်ကို လွန်စေကုန်လော့ ဟု ဆို၍ အသပြာတစ်ထောင်ကို ပေးပြီးလျှင် ထိုသူတို့နှင့်တကွ ခရီးသို့သွား၏။ သွားသော်လည်း ထိုပုဏ္ဏားသည် အလုံးစုံသောလှည်းကို ရှေ့ကသွားစေသဖြင့် ရေချိုး၍ နံ့သာလိမ်းပြီးသော် ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်လျက် ဖြူသောနွားကသော ညင်သာသောလှည်း၌ စီးလျက် ထိုတောအုပ်ကိုစောင့်သော သူတို့ဖြင့် ခြံရံလျက် မိမိသည် အလုံးစုံသောလူတို့၏ နောက်မှသွား၏။ ထိုခဏ၌ ပေါရိသာဒသည် သစ်ပင်သို့တက်၍ လူကိုစုံစမ်း ကြည့်ရှုသည်ရှိသော် လာလတ်သော ထိုပုဏ္ဏားကို မြင်၍ ဤပုဏ္ဏားမှကြွင်းသောသူတို့၌ စားဖွယ်သည် အဘယ်မှာရှိအံ့နည်းဟု အလုံးစုံသော သူတို့၌ကင်းသော ဆန္ဒရှိသည်ဖြစ်၍ ပုဏ္ဏားကို မြင်သောအခါမှ စ၍ စားလိုသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ယိုစီးသော တံတွေးရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် မိမိအထံသို့ ထိုပုဏ္ဏား ရောက်လတ်သော် သစ်ပင်မှဆင်းသက်၍ ဟယ် အချင်းတို့... ငါသည် ပေါရိသာဒတည်း ဟု မိမိအမည်ကို သုံးကြိမ်ကြား၍ သန်လျက်ကို ပတ်ပတ်လှည့်လျက် သဲဖြင့် ထိုသူတို့၏ မျက်စိတို့ကို ပြည့်စေသကဲ့သို့ ပြေးလာ၏။
တစ်ယောက်သော သူသည်လည်း တည်တံ့ခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သောမည်သည် မရှိ။ အလုံးစုံသော သူတို့သည် ရင်ဖြင့် မြေ၌ ဝပ်ကုန်၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ညင်သာသောလှည်း၌စီးသော ပုဏ္ဏားကို ခြေ၌ကိုင်၍ ကျောက်ကုန်း၌ ဦးခေါင်း စောက်ထိုးတွဲလျားဆွဲလျက် ဦးခေါင်းကို ဖမျက်တို့ဖြင့် ပုတ်ခတ်လျက် ချီယူ၍ သွားလေ၏။ ထိုအခါ လူတို့သည်ထ၍ အိုအချင်းတို့... ငါတို့သည် ပုဏ္ဏားလက်မှ အသပြာတစ်ထောင်ကို ယူကုန်၏။ ငါတို့အား ယောက်ျားတို့သည် ပြုအပ်သောကိစ္စသည် အသို့နည်း၊ တတ်နိုင်မူလည်း ဖြစ်စေ၊ မတတ်နိုင်မူလည်းဖြစ်စေ အတန်ငယ်လိုက်ကုန်အံ့ဟု လူတို့သည် ထိုပေါရိသာဒသို့ လိုက်ကုန်၏။ ပေါရိသာဒသည်လည်း ပြန်ကြည့်လတ်သော် တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူကို မမြင်၍ ဖြည်းဖြည်းသွား၏။ ထိုခဏ၌ အားနှင့်ပြည့်စုံသော တစ်ယောက်သော ရဲရင့်သောသူသည် လျင်မြန်စွာလိုက်၍ ပေါရိသာဒကို မီလေ၏။ ပေါရိသာဒသည် ထိုရဲရင့်သောသူကို မြင်၍ တစ်ခုသော စောင်ရန်းကို ခုန်လတ်သော် ရှားငုတ်ကို နင်းမိ၏။ ရှားငုတ်သည် ဖဝါမှစူး၍ ခြေဖမိုးသို့ ထွက်၏။ သွေးယိုစီးလျက် ခုန်သည်ဖြစ်၍ သွား၏။ ထိုအခါ ရဲရင့်သောသူသည်
ထိုပေါရိသာဒကိုမြင်၍ အချင်းတို... ငါသည် ဤပေါရိသာဒကို ထိုးပစ်အပ်ပြီ၊ သက်သက်သော်ကား သင်တို့သည် နောက်မှ လာလှည့်ကုန်၊ ထိုပေါရိသာဒကို ဖမ်းကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ ထိုသူတို့သည် အားနည်းသောအဖြစ်ကို သိကုန်၍ ပေါရိသာဒသို့ လိုက်ကုန်၏။
ပညောင်ပင်စောင့်နတ်ကို တောင်းပန်
ပေါရိသာဒသည် ထိုလူတို့ လိုက်သောအဖြစ်ကို သိလျှင် ပုဏ္ဏားကိုလွှတ်၍ မိမိကိုယ်ကို ချမ်းသာခြင်းကို ပြု၏။ အခစားသော သူတို့သည် ပုဏ္ဏားကို ရသောအခါမှစ၍ ငါတို့အား ခိုးသူဖြင့် အဘယ်မူအံ့နည်းဟု ထိုအရပ်မှလျှင် ပြန်ကုန်၏။ ပေါရိသာဒသည်လည်း မိမိနေရာ ပညောင်ပင် ရင်းသို့ သွားပြီးလျှင် ပညောင်ပင်မြစ် ပါးပျဉ်းကြားသို့ဝင်၍ အိပ်လျက် အရှင်ပညောင်ပင်စောင့်နတ်... အကယ်၍ ခုနစ်ရက်အတွင်း၌လျှင် ငါ၏အနာကို ချမ်းသာအောင် ပြုခြင်းငှာ တတ်နိုင်သည် ဖြစ်အံ့၊ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ တစ်ရာ့တစ်ယောက်သော မင်းတို့၏ လည်ချောင်းသွေးဖြင့် အရှင်နတ်မင်း၏ ပင်စည်ကိုဆေးအံ့၊ အအူတို့ဖြင့် ရစ်ပတ်၍ ငါးပါးသော အရသာရှိသော အမဲသားဖြင့် ပူဇော်သောအမှုကို ငါ ပြုအံ့ဟု တောင်းပန်ခြင်းကို ပြု၏။ ထိုပေါရိသာဒအား ထမင်းအဖျော် အမဲသားကို မရသဖြင့် ကိုယ်သည် ခြောက်ကပ်၍ ခုနစ်ရက်အတွင်း၌သာလျှင် အနာသည် ချမ်းသာ၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ပညောင်ပင်စောင့်နတ်၏ အာနုဘော်ကြောင့် ထိုအနာ ချမ်းသာသောအဖြစ်ကို မှတ်၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် နှစ်ရက်သုံးရက် လူသားကိုစား၍ အားကိုယူ၍ ငါ့အား ဤနတ်သည် များစွာ ကျေးဇူးကိုပြုပေ၏။ ထိုနတ်အား တောင်းပန်ခြင်းကို လွတ်စေအံ့ဟု ကြံ၍ ထိုပေါရိသာဒသည် သန်လျက်ကိုယူကာ ပညောင်ပင်ရင်းမှထွက်၍ တစ်ရာ့တစ်ယောက်သော မင်းတို့ကို ဆောင်ယူချေအံ့ဟု သွား၏။
ပဒလက္ခဏ မန္တန်
ထိုအခါ ပေါရိသာဒကို ရှေးဘဝ၌ ဘီလူးဖြစ်သောအခါ အတူတကွ လူသားစားဖက်ဖြစ်သော အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော ဘီလူးသည် လှည့်လည်သွားလာစဉ် ပေါရိသာဒကိုမြင်၍ ဤသူသည် ရှေးဘဝ၌ ငါ၏ အဆွေခင်ပွန်းတည်း ဟု သိ၍ အဆွေ ငါ့ကို သိ၏လောဟု မေး၏။ မသိပါဟု ဆိုလတ်သော် ထိုအခါ ပေါရိသာဒအား ဘီလူးသည် ရှေးဘဝ၌ ဖြစ်ဖူးသောအကြောင်းကို ပြောဆို၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် သိ၍ စကားပြောဟောခြင်းကို ပြု၏။ အဘယ်အရပ်၌ ဖြစ်သနည်းဟု မေးလတ်သော် ဖြစ်ရာအရပ်ကိုလည်းကောင်း၊ တိုင်းပြည်မှ နှင်ထုတ်သော အကြောင်းကိုလည်းကောင်း၊ ယခုအခါ၌ နေသောအရပ်ကိုလည်းကောင်း ရှားငုတ်စူးမိသော အကြောင်းကို လည်းကောင်း နတ်အား တောင်းပန်ခြင်းမှ လွတ်စိမ့်သောငှာ သွားသော အကြောင်းကို လည်းကောင်း အလုံးစုံကို ပြောဆို၍ အဆွေ... သင်သည်လည်း ငါ၏ ဤအမှုကို ပြေလည်အောင် ကူညီသင့်ပါ၏။ အဆွေ... ငါတို့နှစ်ယောက်သည်လည်း သွားကြကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ အဆွေ ငါသည် မလိုက်အံ့၊ စင်စစ်သော်ကား ငါ့အား တစ်ခုသောအမှုသည် ရှိ၏။ ငါသည်လျှင် အဖိုးများစွာထိုက်သော ပဒလက္ခဏမည်သော တစ်ခုသောမန္တရားကို တတ်၏။ ထိုမန္တရားသည် ခွန်အားကိုလည်းကောင်း လျင်မြန်ခြင်းကို လည်းကောင်း ဘုန်းတန်ခိုးကိုလည်းကောင်း အသံကိုလည်းကောင်း ပြုနိုင်၏။ ထိုမန္တရားကို ယူလော့ဟု ဆို၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ ဘီလူးသည်လည်း ထိုပေါရိသာဒအား ပဒလက္ခဏ မန္တန်ကိုပေး၍ သွားလေ၏။
မင်းတို့ကို ဖမ်းခြင်း
ပေါရိသာဒသည် မန္တန်ကိုသင်၍ ထိုအခါမှစ၍ လေကဲ့သို့ လျင်မြန်၏။ ရဲရင့်၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ခုနစ်ရက်အတွင်း၌သာလျှင် တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့ကို ဥယျာဉ်အစရှိသည်တို့သို့ သွားသည်တို့ကိုမြင်လျှင် လေကဲ့သို့ လျင်မြန်ခြင်း အဟုန်ဖြင့် ပြေးသွားလျက် ဟယ်အချင်းတို့... ငါကား ပေါရိသာဒတည်းဟု အမည်ကိုကြား၍ ဟစ်ကြွေးကြော်ငြာလျက် ကြောက်မက်ဖွယ်သို့ ရောက်သည်ကိုပြု၍ ခြေတို့ကိုကိုင်လျက် ဦးခေါင်းစောက်ထိုးထား၍ ဖနှောင့်ဖြင့် ဦးခေါင်းကိုပုတ်ခတ်လျက် လေကဲ့သို့သော လျင်ခြင်းဖြင့် ဆောင်ယူ၍ လက်ဝါးပြင်တို့၌ အပေါက်ဖောက်ပြီးလျှင် ကြိုးဖြင့်သီပြီး ခြေဖျားတို့ဖြင့် မြေကို ထိစေကုန်လျက် ပညောင်ပင်၌ ဆွဲ၏။
ထိုအလုံးစုံသော မင်းတို့သည် လေခတ်သည်ရှိသော် ညှိုးသော လိပ်ဆူးရွှေပန်းကုံးကဲ့သို့ တပြောင်းပြန်ပြန် လည်ကုန်လျက် တွဲရရွဲဆွဲကုန်၏။ သုတသောမမင်းသည်ကား ငါ၏ ဆရာစောင်ပေတည်း၊ အကယ်၍ ထိုသုတသောမမင်းကို ဖမ်းယူသည်ဖြစ်အံ့၊ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းသည် အချည်းနှီးဖြစ်လတ္တံ့ဟု နှလုံးသွင်း၍ သုတသောမမင်းကို မဆောင်ယူ။ ထိုပေါရိသာဒသည် နတ်အား ပူဇော်သောအမှုကို ပြုအံ့ဟု မီးညှိ၍ တံစို့ကို ချွန်လျက်နေ၏။
သုတသောမမင်းကို ဖမ်းစေခြင်း
ပညောင်ပင်စောင့်နတ်သည် ထိုအမူအရာကိုမြင်၍ ဤပေါရိသာဒသည် ငါ့အား ပူဇော်သောအမှုကို ပြုလတ္တံ့ သတတ်၊ ငါသည် ထိုပေါရသာဒအနာကိုလည်း တစ်စုံတစ်ခုမျှ ချမ်းသာသည်ကို ပြုအပ်သည်မရှိ၊ ယခုအခါ ဤမင်းတို့အား ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းကို ပြုလတ္တံ့၊ အသို့လျှင် ပြုပါရအံ့နည်းဟုကြံ၍ ငါသည် ပေါရိသာဒကို တားမြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လတ္တံ့ဟု စတုမဟာရာဇ် နတ်မင်းကြီး လေးယောက်တိုအထံသို့သွားပြီး ထိုအကြောင်းကို ပြောဆို၍ ထိုပေါရိသာဒကို တားမြစ်ပါကုန်လော့ဟု ဆို၏။
ထိုစတုမဟာရာဇ် နတ်မင်းကြီး လေးယောက်တို့သည်လည်း ငါတို့သည် ပေါရိသာဒအမှုကို တားမြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်ဟု ဆိုကုန်လတ်သော် အဘယ်သူသည် တတ်နိုင်ပါအံ့နည်းဟု မေး၍ သိကြားနတ်မင်းသည် တတ်နိုင်လတ္တံ့ဟု ဆိုကုန်၍ ထိုစကားကိုကြား၍ သိကြားနတ်မင်းအထံသို့ ကပ်၍ ထိုအကြောင်းကို ပြောဆိုသဖြင့် ထိုပေါရိသာဒကို တားမြစ်တော်မူပါကုန်လော့ဟုဆို၍ ထိုသိနတ်မင်းသည်လည်း ငါသည် ထိုပေါရိသာဒကို တားမြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ တတ်နိုင်သူကိုမူကား ငါကြားအံ့ဟုဆို၍ တတ်နိုင်သောသူသည် အဘယ်သူနည်းဟု မေးလျှောက်သော် နတ်နှင့်တကွသော လောက၌ တစ်ပါးသော တူသောသူမရှိသော ကုရုတိုင်း ဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်မြို့၌ ကောရဗျမင်း၏ သားတော်ဖြစ်သော သုတသောမ အမည်ရှိသော မင်းမြတ်သည် ထိုပေါရိသာဒကို အဆိပ်မရှိသည်ကိုပြု၍ ဆုံးမလတ္တံ့၊ မင်းတို့၏အသက်ကိုလည်း ပေးလတ္တံ့။ ပေါရိသာဒကိုလည်း လူသားစားခြင်းမှ ကြဉ်ရှောင်စေလတ္တံ့၊ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ အမြိုက်ကဲ့သို့ တရားရေအေးဖြင့် သွန်းလတ္တံ့။ အကယ်၍ မင်းတို့၏ အသက်ကို ပေးလိုသည်ဖြစ်အံ့၊ သုတသောမမင်းကို ဆောင်၍ ပူဇော်သောအမှုကို ပြုခြင်းငှာ သင့်၏ဟု ပြောဆိုလေလော့ဟု မိန့်တော်မူလိုက်၏။
ထိုပညောင်ပင်စောင့်နတ်သည် ကောင်းပြီဟု ပန်ခံ၍ လျင်မြန်စွာ လာလတ်ပြီးလျှင် ရဟန်းအသွင်ဖြင့် ထိုပေါရိသာဒ၏ မနီးမဝေးသို့ သွား၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ခြေသံဖြင့် တစ်စုံ တစ်ယောက်သော မင်းသည် ထွက်ပြေးသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြည့်လတ်သော် ထိုပညောင်ပင်စောင့်နတ်ကိုမြင်၍ ရဟန်းတို့မည်သည်ကား မင်းလျှင်ပင်တည်း၊ ဤရဟန်းကိုဖမ်း၍ မင်း တစ်ရာ့တစ်ပါး ပြည့်စေပြီးလျှင် နတ်အား ပူဇော်သောအမှုကို ပြုအံ့ဟု ထ၍ သန်လျက်ကို လက်စွဲလျက်လိုက်၏။ သုံးယူဇနာတိုင်တိုင် လိုက်သော်လည်း ထိုရဟန်းကို မှီခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ ကိုယ်မှ ချွေးတို့သည် ထွက်ကုန်၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ငါသည် ရှေးကာလ၌ကား ပြေးသွားသောဆင်ကိုလည်းကောင်း, မြင်းကိုလည်းကောင်း ရထားကိုလည်းကောင်း လိုက်၍ ဖမ်းနိုင်၏။ ယခုမူကား မိမိ၏ ပကတိအားဖြင့်သွားသော ဤရဟန်းကို အားကုန်ထုတ်သဖြင့် ပြေးသွား၍ လိုက်ပါသော်လည်း ငါသည် ဖမ်းယူခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ ဤအကြောင်းကား အသို့နည်းဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုပေါရိသာဒသည် ရဟန်းမည်သည်ကား စကားကို လိုက်နာတတ်ကုန်၏။ ရပ်လော့ဟုဆို၍ ရပ်သောရဟန်းကို ဖမ်းယူအံ့ဟုကြံ၍ ရှင်ရဟန်း... ရပ်လော့ဟု ဆို၏။ ငါသည်ကား ရပ်၏။ သင်မူကား ပြေးသွားအံ့သောငှာ လုံ့လပြု၏ဟု ရဟန်းကဆိုလတ်သော် ထိုအခါ ရဟန်းကို အိုရဟန် ရဟန်းတို့မည်သည်ကား အသက်ဟူသော အကြောင်းကြောင့်လည်း မဟုတ်မမှန်သောစကားကို မပြောဆိုကုန်၊ သင်သည်ကား မုသားဆိုခြင်းကို ပြုဘိ၏ဟုဆို၍ ထိုရဟန်းကို သိစေလိုရကား-
သော တွံ ဂစ္ဆသိ ပမုခေါ။
အဋ္ဌိတော တွံ ဌိတောမှီတိ၊
လပသိ ဗြဟ္မစာရိနီ။
ဣဒံ တေ သမဏယုတ္တံ၊
အသိဉ္စ မေ မညသိ ကင်္ကပတ္တံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၉၃။ သမဏ၊ ရှင်ရဟန်း။ တိဋ္ဌာဟိ၊ ရပ်လော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မယာ၊ ငါသည်။ ဝုတ္တော၊ ဆိုအပ်သော။ သောတွံ၊ ထိုသင်သည်။ ပမုခေါ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့ ရှေးရှု။ ဂစ္ဆသိ၊ ပြေးသွားဘိ၏။ ဗြဟ္မစာရိနိ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိသော။ သမဏ၊ ရှင်ရဟန်း။ အဋ္ဌိတော၊ မရပ်ဘဲလျက်။ ဌိတော၊ ရပ်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တေ၊ သင်ရဟန်းသည်။ အယုတ္တံ၊ မသင့်သော။ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ လပသိ၊ ပြောဆို၏။ မေ၊ ငါ၏။ အသိဉ္စ၊ သန်လျက်ကိုလည်း။ ကင်္ကပတ္တံ၊ သိန်းတောင်ကဲ့သို့။ မညသိ၊ သင် အောက်မေ့သလော။
ထို့နောင်မှ ပညောင်ပင်စောင့်နတ်သည် ထိုပေါရိသာဒအား အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
န နာမဂေါတ္တံ ပရိဝတ္တယာမိ။
စောရဉ္စ လောကေ အဋ္ဌိတံ ဝဒန္တိ၊
အပါယိကံ နေရယိကံ ဣတော စုတံ။
သုတံ ဂဏှာဟိ ခတ္တိယ။
တေန ယညံ ယဇိတွာန၊
ဧဝံ သဂ္ဂံ ဂမိဿသိ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၃၉၄။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ သဓမ္မေသု၊ ဆယ်ပါးသော ကုသလကမ္မပထ တရားတို့၌။ ဌိတော၊ တည်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ နာမ ဂေါတ္တံ၊ အမည်လူမျိုးကို။ န ပရိဝတ္တယာမိ၊ မပြန်။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဣတော၊ ဤလူ့ပြည်မှ။ စုတံ၊ စုတေသည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ အပါယိကံ၊ ချမ်းသာကင်းသော။ နေရယိကံ၊ ငရဲ၌ ဖြစ်လတ္တံ့သော။ စောရဉ္စ၊ ခိုးသူကိုသာလျှင်။ အဋ္ဌိတံ၊ မရပ်သောသူဟူ၍။ လောကေ၊ လောက၌။ ဝဒန္တိ၊ ဆိုကုန်၏။
၃၉၅။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေကို အစိုးရသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တွံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သစေ သဒ္ဒဟသိ၊ အကယ်၍ ယုံကြည်အံ့။ သုတံ၊ သုတသောမမင်းကို။ ဂဏှာဟိ၊ ဖမ်းယူလော့။ တေန၊ ထိုသုတသောမမင်းဖြင့်။ ယညံ၊ ယဇ်ကို။ ယဇိတွာန၊ ပူဇော်၍။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ပူဇော်သဖြင့်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿသိ၊ ရောက်လတ္တံ့။
ပေါရိသာဒ ရေကန်တွင်း ဆင်းနေ
ဤသို့သော စကားကို ပြောဆိုပြီးလျှင် ပညောင်ပင်စောင့်နတ်သည် ရဟန်းအသွင်ကို ကွယ်စေ၍ မိမိအသွင်ဖြင့် ကောင်းကင်၌ ထွက်သစ်သော နေလုလင်ကဲ့သို့ ထွန်းတောက်ပလျက် တည်၏။ ပေါရိသာဒသည် ထိုနတ်၏စကားကို ကြား၍ အသွင်ကိုကြည့်လျက် သင်သည်ကား အဘယ်သူနည်းဟု မေး၏။ ဤပညောင်ပင်၌ ဖြစ်သော နတ်တည်းဟု ပြောဆိုလတ်သော် ထိုပေါရိသာဒသည် အရှင်နတ်မင်းကို ငါသည် မြင်ရပေပြီဟု အလွန် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ အရှင်နတ်မင်း... သုတသောမမင်းကြောင့် စိုးရိမ်တော် မမူလင့်၊ အရှင်နတ်မင်း၏ ပညောင်ပင်သို့သာလျှင် ဝင်တော်မူလော့ဟု ဆို၏။ ပညောင်ပင်စောင့်နတ်သည် ထိုပေါရိသာဒ မြင်စဉ်လျှင် ပညောင်ပင်သို့ ဝင်လေ၏။ ထိုခဏ၌ နေသည် ဝင်၏။ လသည်ထွက်၏။ ပေါရိသာဒသည် ဗေဒင်၌ လိမ္မာ၏။ နက္ခတ်သွားခြင်းတို့ကို သိ၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ကောင်းကင်သို့ကြည့်လတ်၍ နက်ဖြန် လသည် ဖုသျှနက္ခတ်နှင့် ယှဉ်လတ္တံ့၊ သုဘသောမမင်းသည် ရေချိုးအံ့သောငှာ ဥယျာဉ်သို့ ထွက်လတ္တံ့၊ ထိုဥယျာဉ်၌ သုတသောမမင်းကို ဖမ်းယူအံ့၊ ထိုသုတသောမမင်းအား အစောင့်အရှောက်ကား များသည် ဖြစ်လတ္တံ့။ ထက်ဝန်းကျင် သုံးယူဇနာတိုင်တိုင် အလုံးစုံသော မြို့နေလူတို့သည် စောင့်ရှောက်ကုန်လျက် သွားလတ္တံ့၊ အစောင့်အရှောက်ကို မစီရင်မီ ပထမယာမ်ကသာလျှင် မိဂါဇိန်ဥယျာဉ်သို့သွား၍ မင်္ဂလာရေကန်သို့ ဆင်းသက်၍ နေအံ့ဟု ကြံလျက် ထိုမိဂါဇိန်ဥယျာဉ်သို့ သွား၍ မင်္ဂလာရေကန်သို့ ဆင်းသက်ပြီးလျှင် ပဒုမ္မာကြာရွက်ဖြင့် ဦးခေါင်းကို ဖုံးလျက် နေ၏။ ထိုပေါရိသာဒ၏ တန်ခိုးကြောင့် ငါး လိပ် အစရှိသည်တို့သည် ရွေ့လျှောကုန်လျက် ရေအဆုံး၌သာလျှင် အစုအစုဖြစ်၍ လှည့်လည်ကုန်၏။
ဤတန်ခိုးကို ပေါရိသာဒသည် အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ရသနည်းဟူမူကား ရှေးကောင်းမှု၏ အစွမ်းကြောင့် ရသတတ်။
ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ကဿပမြတ်စွာဘုရား ပွင့်တော်မူလတ်သောအခါ နို့ဃနာဖြင့်ပြီးသော စာရေးတံဆွမ်းကို လှူဖူး၏။ ထို့ကြောင့် ခွန်အားကြီးသည် ဖြစ်၏။ မီးတင်းကုပ် ဆောက်လုပ်၍ ရဟန်းအား အချမ်းပျောက်စိမ့်သောငှာ မီးကိုလည်းကောင်း၊ ထင်းကိုလည်းကောင်း ထင်းဖြတ်ရန် ပဲခွပ်ကိုလည်းကောင်း ပုဆိန်ကိုလည်းကောင်း လှူဖူး၏။ ထို့ကြောင့် တန်ခိုးကြီးသည် ဖြစ်၏။ ဤသို့လျှင် ပေါရိသာဒသည် မိဂါဇိန်ဥယျာဉ်အတွင်းသို့ ရောက်ပြီးသော် မိုးသောက်အားကြီးသောအခါ၌ ထက်ဝန်းကျင်မှ သုံးယူဇနာတိုင်တိုင် အစောင့်အရှောက်ကို ယူကုန်၏။
သုတသောမမင်း ထွက်ချီလာပြီ
သုတသောမမင်းသည်လည်း နံနက်စောစောကလျှင် နံနက်စာ စားပြီးသော် တန်ဆာဆင်အပ်သော မြတ်သော ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်၌စီး၍ အင်္ဂါလေးပါးရှိသော စစ်သည် ရဲမက်အပေါင်း ခြံရံလျက် မြို့မှထွက်၏။
ထိုအခါ တက္ကသိုလ်ပြည်မှ နန္ဒအမည်ရှိသော ပုဏ္ဏားသည် လေးပါးကုန်သော သတာရဟဂါထာတို့ကိုယူ၍ ယူဇနာ တစ်ရာ့ရှစ်ဆယ်ရှိသော ခရီးကိုလွန်၍ ထိုဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်မြို့သို့ ရောက်လျှင် တံခါးရွာ၌နေ၍ နေထွက်လတ်သော် ထိုမြို့တွင်းသို့ဝင်၍ သုတသောမမင်းကို အရှေ့ တံခါးဖြင့် ထွက်သည်ကိုမြင်လျှင် လက်ကိုဆန့်၍ အောင်ဆုပေး၏။ သုတသောမမင်းသည် အရပ်တစ်ပါးသို့ ရှေးရှုသော မျက်နှာရှိသည်ဖြစ်၍ သွားလတ်သော် မြင့်ရာအရပ်၌တည်သော ပုဏ္ဏား၏ ဆန့်သောလက်ကို မြင်လျှင်
ဆင်တော်ဖြင့် ပုဏ္ဏားသို့ချဉ်းကပ်၍ မေးတော်မူလိုရကား-
အထ ကေန အတ္ထေန ဣဓာနုပတ္တော။
အက္ခာဟိ မေ ဗြာဟ္မဏ ဧတမတ္ထံ၊
ကိမိစ္ဆသိ ဒေမိ တယဇ္ဇ ပတ္ထိတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၉၆။ ဗြာဟ္မဏ၊ အို... ပုဏ္ဏား။ တဝ၊ သင်၏။ ဇာတိဘူမိ၊ ဖွားရာအရပ်သည်။ ကိသ္မိံ၊ အဘယ်မည်သော။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်း၌။ အထ နု၊ ဖြစ်သနည်း။ ကေန၊ အဘယ်မည်သော။ အတ္ထေန၊ အကြောင်းကြောင့်။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ တွံ၊ သင်သည်။ အနုပ္ပတ္တော၊ ရောက်လာသနည်း။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော သင်သည်။ မေ၊ ငါအား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားလျှောက်လော့။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိသနည်း။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တယာ၊ သင်သည်။ ပတ္ထိတံ၊ တောင့်တအပ်သော ဝတ္ထုကို။ တေ၊ သင့်အား။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ ဒေမိ၊ ငါပေးအံ့။
ထိုသို့မေးသောအခါ နန္ဒပုဏ္ဏားသည် ထိုသုတသောမမင်းအား မိမိလာရောက်သော အကြောင်းကို တင်လျှောက်လိုရကား...
သုဂမ္ဘီရတ္ထာ ဝရသာဂရူပမာ။
တဝေဝ အတ္ထာယ ဣဓာဂတောသ္မိ။
သုဏောဟိ ဂါထာ ပရမတ္ထသံဟိတာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၃၉၇။ ဓရဏီမဟိဿရ၊ အလုံးစုံသော မြေအပြင်ကို အစိုးရတော်မူသော။ ဘူမိပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ သုဂမ္ဘီရတ္ထာ၊ အလွန်နက်နဲသော အနက်အဓိပ္ပာယ် ရှိကုန်သော။ ဝရသာဂရူပမာ၊ မြတ်သောသမုဒ္ဒရာလျှင် ဥပမာရှိကုန်သော။ စတဿော၊ လေးပါးကုန်သော။ ဂါထာ၊ ဂါထာတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တဝေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏သာလျှင်။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှာ။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂတော၊ ရောက်လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ ပရမတ္ထသံဟိတာ၊ မြတ်သော အကျိုးစီးပွားနှင့် စပ်ကုန်သော။ ဂါထာ၊ ဂါထာတို့ကို။ သုဏောဟိ၊ နာတော်မူလော့။
ဤသို့ တင်လျှောက်ပြီး၍ကား အရှင်မင်းမြတ်... ဤဂါထာတို့ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဟောတော်မူကုန်၏။ ဤသတာရဟ လေးဂါထာတို့ကို အရှင်မင်းမြတ်တို့သည် အကြားအမြင်၌ နှစ်သက်တော်မူကုန်၏ဟု ကြား၍ အရှင်မင်းမြတ်တို့အား ဟောအံ့သောငှာ လာရောက်ပါ၏ ဟု တင်လျှောက်၏။ သုတသောမမင်းသည် အလွန်နှစ်သက်တော်မူသည်ဖြစ်၍ ဆရာ... ဆရာလာရောက်ခြင်းသည်ကား ကောင်းသော လာရောက်ခြင်းတည်း၊ ငါသည်ကား ပြန်လည်အံ့သောငှာ မတတ်ကောင်း၊ ယနေ့ ဖုသျှနက္ခတ်နှင့်ယှဉ်သဖြင့် ဦးခေါင်းဆေးအံ့သောငှာ လာသည်ဖြစ်၏။ ငါသည် နက်ဖြန်နေ့၌ လာလတ်၍နာပါအံ့၊ ဆရာသည် မငြီးငွေ့ပါလင့်ဟု ဆို၍ သွားချေကုန်၊ ဆရာပုဏ္ဏားအား ဤမည်သောအိမ်၌ အိပ်ရာနေရာကိုခင်း၍ အဝတ်အစားကို စီရင်လေကုန်လော့ ဟု မှူးမတ်တော်တို့ကို စေလိုက်ပြီးလျှင် ဥယျာဉ်သို့ ဝင်တော်မူ၏။ ထိုဥယျာဉ်သည် တစ်ဆယ့်ရှစ်တောင် အစောက်မြင့်သော တံတိုင်းဖြင့် ခြံရံအပ်၏။ ထိုဥယျာဉ်ကို အချင်းချင်း ဦးကင်းထိကုန်သော ဆင်တို့သည် ခြံရံကုန်၏။ ထို့နောင်မှ မြင်းတို့သည် ခြံရံကုန်၏။ ထို့နောင်မှ ရထားတို့သည် ခြံရံအပ်ကုန်၏။ ထို့နောင်လေးသမားတို့သည် ခြံရံအပ်ကုန်၏။ ထို့နောင်မှ ခြေသည်သူရဲတို့သည် ခြံရံအပ်ကုန်၏။ လေ၏အဟုန်ဖြင့် ချောက်ချားသော သမုဒ္ဒရာကဲ့သို့ ရဲမက်ဗိုလ်ပါ အပေါင်းသည် ပဲ့တင်ထပ်စေ၏။
ထိုအခါ မဟာသုတသောမမင်းသည် လေးကုန်သော တန်ဆာတို့ကိုချွတ်၍ ဆံမုတ်ဆိတ်ပြုပြင်ခြင်းအမှုကို ပြုစေပြီးလျှင် ပေါ့သောကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ မင်္ဂလာရေကန်တော်အတွင်း၌ မင်း၏တင့်တယ် စံပယ်ခြင်းဖြင့် ရေချိုး၍ ရေမှတက်ပြီးလျှင် ဝတ်လဲတော်ပုဆိုးကိုဝတ်၍ တည်၏။ ထိုအခါ မဟာသုတသောမမင်းအား အဝတ်တန်ဆာ ပန်းနံ့သာတို့ဖြင့် ဆက်ကုန်၏။
မင်းအား ဖမ်းလေပြီ
ပေါရိသာဒသည် ကြံ၏။ သုတသောမမင်းသည် တန်ဆာဆင်ယင်ပြီးသောအခါ၌ လေးသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ပေါ့သောအခါ၌သာလျှင် ထိုသုတသောမမင်းကို ဖမ်းယူအံ့ဟု ကြံ၍ ထိုပေါရိသာဒသည် ဟစ်ကြွေး ကြော်ငြာလျက် ရေ၌ ငါးတို့ကို တုန်လှုပ်ချောက်ချားစေလျက် လျှပ်စစ် နွယ်ကဲ့သို့ သန်လျက် ဦးခေါင်းထက်၌ ပတ်ပတ်လှည့်၍ ဟယ်အချင်းတို့... ငါကား မနဒဿစောရ ပေါရိသာဒတည်းဟု မိမိအမည်ကို ကြားစေ၍ လက်ချောင်းကို နဖူးပြင်၌ထားလျက် ရေထဲမှ တက်လတ်၏။ ထိုပေါရိသာဒအသံကို ကြားရလျှင် ဆင်စီးသူရဲတို့သည် ဆင်ထက်မှ လျောကျကုန်၏။ မြင်းစီးသူရဲတို့သည် မြင်းထက်မှ လျောကျကုန်၏။ ရထားစီးသူရဲတို့သည် ရထားထက်မှ လျောကျကုန်၏။ ရဲမက် ဗိုလ်ပါအပေါင်းတို့သည် စွဲကိုင်တိုင်းသော လက်နက်တို့ကို စွန့်ပစ်၍ ရင်ဖြင့် မြေ၌ဝပ်ကုန်၏။ ပေါရိသာဒသည် သုတသောမမင်းကို ပိုက်ချီ၍ ယူ၏။ သုတသောမမင်းမှ ကြွင်းကုန်သော မင်းတို့ကိုကား ခြေ၌ကိုင်၍ ဦးခေါင်းစောက်ထိုး၍ ဖနှောင့်ဖြင့် ဦးခေါင်းကို ပုတ်ခတ်လျက် သွား၏။
မင်းကြီး ကြောက်၍ ငိုသလော
ဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းကိုကား ကပ်၍ညွတ်စေလျက် အသာအယာပိုက်ချီ၍ ပခုံး၌နေစေ၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ဥယျာဉ်တံခါးဖြင့် ထွက်သွားသည်ရှိသော် ကြာမြင့်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ရှေးရှုရာအရပ်ဖြင့်သာလျှင် တစ်ဆယ့်ရှစ်တောင် အစောက်မြင့်သော ဥယျာဉ်တံတိုင်းကို ခုန်လွှား၍ ရှေ့မှ အမုန်ယစ်သော ဆင်ဦးကင်းတို့ကို နင်း၍ တောင်ထွတ်တို့ကိုဖြတ်၍ ချဘိသကဲ့သို့ လျင်မြန်ခြင်းအဟုန်ဖြင့် မြင်းတို့၏ကျောက်ကုန်း၌ နင်းလျက် လဲစေ၏။ ရထားဦး ရထားနားပန်းတို့၌နင်း၍ ပတ်ပတ်လည်ခြင်းကို လှည့်လည်ဘိသကဲ့သို့ လည်စေလျက် ပညောင်ပင် ရွက်တို့ကို နင်းနယ်ဘိသကဲ့သို့ များစွာသော လက်နက်ကိုင်တို့ကို နှိပ်နင်းလျက် တစ်ဟုန်တည်းခြင်းဖြင့် သုံးယူဇနာရှိသော ခရီးကိုသွား၍ သုတသောမမင်း အကျိုးငှာ နောက်မှလိုက်လာသော တစ်စုံ တစ်ယောက်သော သူသည် ရှိသလောဟု နှလုံးသွင်း၍ ကြည့်သဖြင့် တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူကို မမြင်၍ ဖြည်းဖြည်းသာသာ သွားသည်ရှိသော် သုတသောမ မင်းကြီး ဆံတော်တို့မှ ရေပေါက်တို့သည် မိမိရင်ပေါ်၌ ကျသည်တို့ကိုမြင်၍ သေဘေးမှ မကြောက်သော သူမည်သည်မရှိ၊ သုတသောမမင်း စင်လျက်လည်း သေရအံ့သော သေဘေးမှ ကြောက်သောကြောင့် ငိုယောင်တကားဟု ကြံစည်၍ ထိုအကြောင်းကို မေးလိုရကား-
ဗဟုဿုတာ ယေ ဗဟုဋ္ဌာနစိန္တိနော။
ဒီပံဟိ ဧတံ ပရမံ နရာနံ၊
ယံ ပဏ္ဍိတာ သောကနုဒါ ဘဝန္တိ။
ဓညံ ဓနံ ရဇတံ ဇာတရူပံ။
ကိမေဝ တွံ သုတသောမာနုတပ္ပေ၊
ကောရဗျသေဋ္ဌ ဝစနံ သုဏောမ တေတံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၃၉၈။ သုတသောမ၊ မင်းမြတ်သုတသောမ။ ယေ ပဏ္ဍိတာ၊ အကြင်ပညာရှိတို့သည်။ မတိမန္တော၊ အကျိုးရှိသည် မရှိသည် အကြောင်းဟုတ်သည် မဟုတ်သည်ကို သိနိုင်သော ပညာနှင့် ပြည့်စုံကုန်၏။ သပညာ၊ ဆင်ခြင်တိုင်းထွာတတ်သော ဉာဏ်ပညာ ရှိကုန်၏။ ဗဟုဿုတာ၊ များသော အကြားအမြင်ကို ဆောင်ကုန်၏။ ဗဟုဌာနစိန္တိနော၊ များစွာသော အရာအထူးကို ကြံစည်နိုင်ကုန်၏။ တေ ပဏ္ဍိတာ၊ ထိုပညာရှိတို့သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ န ရုဒန္တိ၊ မငိုကုန်။ သုတသောမ၊ မင်းမြတ်သုတသောမ။ ယေသံပဏ္ဍိတာနံ၊ အကြင်ပညာရှိတို့၏။ ယံ အသောစနံ၊ အကြင် မစိုးရိမ်ခြင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဧတံ အသောစနံ၊ ထိုမစိုးရိမ်ခြင်းသည်။ နရာနံ၊ လူတို့၏။ ပရမံ၊ မြတ်သော။ ဒီပံဟိ၊ မှီခိုရာသည်ပင်လျှင်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တေ ပဏ္ဍိတာ၊ ထိုပညာရှိတို့သည်။ သောကနုဒါ၊ စိုးရိမ်ခြင်း ကင်းကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
၃၉၉။ ကောရဗျ၊ ကောရဗျအနွယ်ဖြစ်သော။ သေဋ္ဌ၊ အထူးသဖြင့် မြတ်သော။ သုတသောမ၊ မင်းမြတ်သုတသောမ။ တွံ၊ သင်သည်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကိုတည်း။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်သလော။ ဥဒါဟု၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ။ ဉာတီ၊ အဆွေအမျိုးတို့ကိုတည်း။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်သလော။ ပုတ္တဒါရံ၊ သားမယားကိုတည်း။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်သလော။ ဓညံ၊ စပါးကိုတည်း။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်သလော။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကိုတည်း။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်သလော။ ရဇတံ၊ ငွေကိုတည်း။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်သလော။ ဇာတရူပံ၊ ရွှေကိုတည်း။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်သလော။ သုတသောမ၊ မင်းမြတ်သုတသောမ။ ကိမေဝ၊ အဘယ်ကိုလျှင်။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်သနည်း။ တေ၊ သင်၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ သုဏောမ၊ နာလိုပါကုန်၏။
ခု လွှတ်ပါ ပြန်လာအံ့
သုတသောမမင်းသည် ပေါရိသာဒအား ထိုအကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
န ပုတ္တဒါရံ န ဓနံ န ရဋ္ဌံ။
သတဉ္စ ဓမ္မော စရိတော ပုရာဏော၊
တံ သင်္ဂရံ ဗြာဟ္မဏသာနုတပ္ပေ။
ရဋ္ဌေ သကေ ဣဿရိယေ ဌိတေန။
တံ သင်္ဂရံ ဗြာဟ္မဏသပ္ပဒါယ၊
သစ္စာနုရက္ခီ ပုနရာဝဇိဿံ
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၄၀၀။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ အဟံ၊ ငါသည်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ နေဝ အနုတ္ထုနာမိ၊ မစိုးရိမ်။ ပုတ္တဒါရံ၊ သားမယားကိုလည်း။ နေဝ အနုတ္ထုနာမိ၊ မစိုးရိမ်။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကိုလည်း။ န အနုတ္ထုနာမိ၊ မစိုးရိမ်။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းပြည်ကိုလည်း။ န အတ္ထုနာမိ၊ မစိုးရိမ်။ သတဉ္စ သပ္ပုရိသာနံ၊ သူတော်ကောင်း၏။ စရိတော၊ လေ့ကျက်အပ်သော။ ပုရာဏော၊ ရှေး၌ဖြစ်သော။ ယော ဓမ္မော၊ အကြင် တရားသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဗြာဟ္မဏဿ၊ နန္ဒပုဏ္ဏားနှင့်။ ယံ သင်္ဂရံ၊ အကြင် အချိန်းအချက်ကို။ ကတွာ၊ ပြုမိသောကြောင့်။ တံ သင်္ဂရံ၊ ထိုအချိန်းအချက်ကိုလျှင်။ အနုတပ္ပေ၊ စိုးရိမ်၏။
၄၀၁။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ သကေရဋ္ဌေ၊ မိမိတိုင်းနိုင်ငံ ဖြစ်သော။ ဣဿရိယေ၊ မင်းစည်းစိမ်၌။ ဌိတေန၊ တည်သော။ မယာ၊ ငါသည်။ ဗြာဟ္မဏေန၊ နန္ဒပုဏ္ဏားနှင့်။ ယော သင်္ဂရော၊ အကြင် အချိန်းအချက်ကို။ ကတော၊ ပြုအပ်၏။ တံ သင်္ဂရံ၊ ထိုအချိန်းချက်ကို။ ဗြာဟ္မဏံ၊ နန္ဒပုဏ္ဏားကို။ သပ္ပဒါယ၊ ပြည့်စုံစေဦး၍။ သစ္စာနုရက္ခီ၊ စောင့်သော သစ္စာရှိသော ငါသည်။ ပုနရာဇိဿံ၊ တစ်ဖန် ပြန်လာပါအံ့။
တကယ် ပြန်လာမလား
ထိုအခါ ပေါရိသာဒသည် ထိုသုတသောမမင်း၏ စကားကို မယုံကြည်သဖြင့် စကားတုံ့ ပြန်လိုရကား-
သုခီ နရော မစ္စုမုခါ ပမုတ္တော။
အမိတ္တဟတ္ထေ ပုနရာဝဇေယျ၊
ကောရဗျ သေဋ္ဌ န ဟိ မံ ဥပေသိ။
ဂန္တွာ သကံ မန္ဒိရံ ကာမကာမီ။
မဓုရံ ပိယံ ဇီဝိတံ လဒ္ဓ ရာဇ၊
ကုတော တုဝံ ဧဟိသိ မေ သကာသံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၄၀၂။ ကောရဗျ၊ ကောရဗျ အနွယ်ဖြစ်သော။ သေဋ္ဌ၊ အထူးသဖြင့် မြတ်သော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ မစ္စုမုခါ၊ သေမင်းခံတွင်းမှ။ ပမုတ္တော၊ လွတ်ပြီးသော။ နရော၊ လူသည်။ သုခီ၊ ချမ်းသာခြင်း ရှိပြီးလျက်။ အမိတ္တဟတ္ထံ၊ ရန်သူ့ လက်သို့။ ပုနရာဝဇေယျ၊ တစ်ဖန် လာပြန်ရာ၏။ ဧတံ၊ ဤသို့ တစ်ဖန်ပြန်လာခြင်းကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ နေဝ အဘိသဒ္ဒဟာမိ၊ အလွန် မယုံသည်သာလျှင်တည်း။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မံ၊ ငါသို့။ န ဟိ ဥပေသိ၊ မကပ်ပေရာ။
၄၀၃။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပေါရိသာဒဿ၊ လူသားစား၏။ ဟတ္ထာ၊ လက်မှ။ မုတ္တော၊ လွတ်ပြီးသော။ ကာမကာမီ၊ လိုချင်တောင့်တအပ်သော ကာမဂုဏ်ရှိသော။ တုဝံ၊ သင်သည်။ သကံ မန္ဒိရ၊ မိမိနန်းတော်သို့။ ဂန္တွာ၊ သွားဦး၍။ မဓုရံ၊ ကောင်းမြတ်သော။ ပိယံ၊ ချစ်အပ်သော။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ လဒ္ဓ၊ ရပြီးသော။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ သကာသံ၊ အထံသို့။ ကုတော ဧဟိသိ၊ အဘယ်မှာလျှင် လာပေအံ့နည်း။
တကယ် ပြန်လာမယ်
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းသည် ခြင်္သေ့မင်းကဲ့သို့ မကြောက်မရွံ့သည်ဖြစ်၍ ထိုပေါရိသာဒအား အကြောင်းကို ဆိုပြန်လိုရကား-
န ဇီဝိတံ ဂရဟိတော ပါပဓမ္မော။
န ဟိ တံ နရံ တာယတိ ဒုဂ္ဂတီဟိ၊
ယဿာပိ ဟေတု အလိကံ ဘဏေယျ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၀၄။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ပရိသုဒ္ဓိသီလော၊ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်သော သီလရှိသော။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ ဇီဝိတဟေတုပိ၊ အသက်ဟူသော အကြောင်းကြောင့်လည်း။ အလိကံ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ ဝဒေယျ၊ ဆိုအံ့။ သော နရော၊ ထိုသူသည်။ မတံ၊ သေခြင်းသည်။ ဝရေယျ၊ မြတ်ရာ၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ရှည်ခြင်းသည်။ န ဝရေယျ၊ မမြတ်ရာ။ ဂရဟိတော၊ ကဲ့ရဲ့အပ်သော။ ပါပဓမ္မော၊ ယုတ်မာသော သဘောရှိသော။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ ယဿာပိ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၏လည်း။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ အလိကံ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ ဘဏေယျ၊ ပြောဆိုရာ၏။ တံ နရံ၊ ထိုသူကို။ သော နရော၊ ထိုသူတစ်ပါးသည်။ ဒုဂ္ဂတီဟိ၊ ဒုဂ္ဂတိတို့မှ။ န ဟိ တာယတိ၊ မကယ်ပေရာ။
ဤသို့ ပြောဆိုပြီးမှ မုသာဝါဒမှ မိမိကြဉ်ရှောင်ခြင်းကို ထိုပေါရိသာဒအား ပြန်ကြားလိုရကား-
စန္ဒော စ သူရိယော စ ဆမာ ပတေယျုံ။
သဗ္ဗာ စ နဇ္ဇော ပတိသောတံ ဝဇယျုံ၊
နတွေဝဟံ ရာဇ မုသာ ဘဏေယျံ။
သံဝတ္တေယျ ဘူတဓရာ ဝသုန္ဓရာ။
သိလုစ္စယော မေရု သမူလမုပ္ပတေ၊
နတွေဝဟံ ရာဇ မုသာ ဘဏေယျံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၄၀၅။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ဝါတော၊ အရပ်ရှစ်မျက်နှာမှလာသောလေသည်။ ဂိရိံ၊ ကြီးစွာသောတောင်ကို။ သစေပိ၊ အကယ်၍လည်း။ အာဝဟေယျ၊ လွင့်စေနိုင်ရာ၏။ စန္ဒော စ၊ လသည်လည်းကောင်း။ သူရိယော စ၊ နေသည်လည်းကောင်း ဆမာ၊ မြေ၌။ သစေပိ၊ အကယ်၍လည်း။ ပတေယျုံ၊ ကျကုန်ရာ၏။ သဗ္ဗာ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ နဇ္ဇော စ၊ မြစ်တို့သည်လည်း။ ပတိသောတံ၊ အညာသို့။ သစေပိ၊ အကယ်၍လည်း။ ဝဇေယျုံ၊ စီးကုန်ရာ၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ နတွေဝ ဘဏေယျံ၊ မပြောမဆိုရာ။
၄၀၆။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ နဘံ၊ ကောင်းကင်သည်။ ဖလေယျ၊ ကွဲရာ၏။ ဥဒဓိ၊ မဟာသမုဒ္ဒရာသည်။ သုဿေ၊ ခြောက်တတ်ရာ၏။ ဘူတဓရာ၊ သတ္တဝါတို့၏ တည်ရာဖြစ်သော။ ဝသုန္ဓရာ၊ မြေမျက်နှာသည်။ သံဝတ္တေယျ၊ အောက်အထက် ပြန်ရာ၏။ သိလုစ္စယော မေရု၊ မြင်းမိုရ်တောင်မင်းသည်။ သမူလံ၊ အမြစ်နှင့်တကွ။ ဥပ္ပတေ၊ ရွှေ့ရာ၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ န တွေဝ ဘဏေယျံ၊ မပြောမဆိုရာ။
ကျိန်စာ ဆိုရမယ်
ဤသို့ မဟာသုတသောမမင်းမြတ် ပြောဆိုငြားသော်လည်း ထိုပေါရိသာဒသည် မယုံကြည်သည်သာလျှင်တည်း။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမ မင်းသည် ဤပေါရိသာဒသည် ငါ့ကိုမယုံ၊ ကျိန်စာဆိုသဖြင့်လည်း ထိုပေါရိသာဒကို ယုံကြည်စေအံ့ဟု ကြံ၍ အဆွေပေါရိသာဒ... ငါ့ကို ပခုံးမှချဦးလော့၊ ကျိန်ဆိုခြင်းကိုပြု၍ သင့်ကို ယုံစေအံ့ဟု ဆိုသဖြင့် ထိုပေါရိသာဒသည် သုတသောမမင်းကို မြေ၌ချသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကျိန်ဆိုခြင်းကို ပြုလိုရကား-
သပထမ္ပိ တေ သမ္မ အဟံ ကရောမိ။
တယာ ပမုတ္တော အနဏော ဘဝိတွာ၊
သစ္စာနုရက္ခီ ပုန ရာဝဇိဿံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၀၇။ သမ္မ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ယော အဟံ၊ အကြင်ငါသည်။ အသိဉ္စ၊ သန်လျက်ကိုလည်းကောင်း။ သတ္တိဉ္စ၊ လှံကိုလည်းကောင်း။ ပရာမသာမိ၊ သုံးသပ်အံ့။ သပထမ္ပိ၊ ကျိန်ဆိုခြင်းကိုလည်း။ တေ၊ သင့်အား။ ကရောမိ၊ ပြုအံ့။ တယာ၊ သင်သည်။ ပမုတ္တော၊ လွှတ်အပ်သော။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ အနဏော၊ မြီမရှိသည်။ ဘဝိတွာ၊ ဖြစ်ဦး၍။ သစ္စာနုရက္ခီ၊ သစ္စာစောင့်သည်ဖြစ်၍။ ပုနရာဝဇိဿံ၊ တစ်ဖန်ပြန်လာအံ့။
တကယ် ပြန်လာပါ
ထို့နောင်မှ ပေါရိသာဒသည် ဤသုတသောမမင်းသည် မင်းမျိုးတကာတို့သည် မပြုအပ်သော ကျိန်ဆိုခြင်းကို ပြု၏။ ဤသုတသောမမင်းဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ ဤသုတသောမမင်းသည် လာသည်မူလည်းဖြစ်စေ, မလာသည်မူလည်းဖြစ်စေ ငါသည်လည်း ရေမြေကို အစိုးရသော မင်းတည်း၊ ငါ၏ လက်ရုံးသွေးကိုလျင်ယူ၍ နတ်အား ပူဇော်သောအမှုကို ပြုအံ့၊ ဤသုတသောမမင်းသည် အလွန်လျှင် ပင်ပန်း၏ ဟုကြံ၍ သုတသောမမင်းကို လွှတ်လိုရကား -
ရဋ္ဌေ သကေ ဣဿရိယေ ဌိတေန။
တံ သင်္ဂရံ ဗြာဟ္မဏံ သပ္ပဒါယ၊
သစ္စာနုရက္ခီ ပုနရာဝဇဿု။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၀၈။ သမ္မ သုတသောမ၊ အဆွေသုတသောမ။ တေ၊ သင်သည်။ သကေ ရဋ္ဌေ၊ မိမိတိုင်းနိုင်ငံ၌။ ဣဿရိယေ၊ မင်းအဖြစ်၌။ ဌိတေန၊ တည်သဖြင့်။ ဗြာဟ္မဏေန၊ ပုဏ္ဏားနှင့်။ ယော သင်္ဂရော၊ အကြင်အချိန်းအချက်ကို။ ကတော၊ ပြုအပ်၏။ တံ သင်္ဂရံ၊ ထိုအချိန်းအချက်ကို။ ဗြာဟ္မဏံ၊ ပုဏ္ဏားကို။ သပ္ပဒါယ၊ ပြည့်စုံစေဦး၍။ သစ္စာနုရက္ခီ၊ သစ္စာစောင့်သည်ဖြစ်၍။ ပုနရာဝဇဿု၊ တစ်ဖန်ပြန်ခဲ့လော့။
တရားနာပြီး ပြန်လာမည်
ထိုအခါ ပေါရိသာဒကို ဘုရားလောင်း သုတသောမ မင်းသည် အဆွေ ပေါရိသာဒ... သင်မစိုးရိမ်လင့်၊ သတာရဟ လေးဂါထာတို့ကိုနာ၍ တရားဟောပေသော ပုဂ္ဂိုလ်အား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုပြီးလျှင် နံနက်စောစောကလျှင် လာအံ့ ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
ရဋ္ဌေ သကေ ဣဿရိယေ ဌိတေန။
တံ သင်္ဂရံ ဗြာဟ္မဏံ သပ္ပဒါယ၊
သစ္စာနုရက္ခီ ပုနရာဝဇိဿံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၀၉။ သမ္မ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ သကေ၊ မိမိ၏ဥစ္စာဖြစ်သော။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းနိုင်ငံ၌။ ဣဿရိယေ၊ မင်းအဖြစ်၌။ ဌိတေန၊ တည်သော။ မေ၊ ငါသည်။ ဗြာဟ္မဏေန၊ နန္ဒပုဏ္ဏားနှင့်။ ယော သင်္ဂရော၊ အကြင်အချိန်းအချက်ကို။ ကတော၊ ပြုအပ်၏။ တံ သင်္ဂရံ၊ ထိုအချိန်းအချက်ကို။ ဗြာဟ္မဏံ၊ နန္ဒပုဏ္ဏားကို။ သပ္ပဒါယ၊ ပြည့်စုံစေ၍။ သစ္စာနုရက္ခီ၊ သစ္စာကိုစောင့်သော ငါသည်။ ပုနရာဝဇိဿံ၊ တစ်ဖန်ပြန်လာအံ့။
ကောင်းပြီ၊ သွားပေတော့
ထိုအခါ သုတသောမမင်းကို ပေါရိသာဒသည် မြတ်သောမင်းကြီး... သင်မင်းကြီးတို့သည် မင်းမျိုးတကာတို့သည် မပြုအပ်သော ကျိန်ဆိုခြင်းကို ပြုအပ်၏။ ထိုကျိန်ဆိုခြင်းကို အောက်မေ့တော်မူလော့ ဟုဆို၍ အဆွေ ပေါရိသာဒ... သင်သည် ငါ့ကို ငယ်သောအခါကစ၍ သိ၏။ ရယ်မြူးလိုသဖြင့်လည်း မုသာဝါဒကို ငါမဆိုစဘူး၊ ငါသည် ယခုအခါ မင်းအဖြစ်၌တည်လျက် အကြောင်းဟုတ်သည် မဟုတ်သည်ကိုသိလျက် အဘယ့်ကြောင့် မဟုတ်မမှန်သော စကားကို ဆိုအံ့နည်း။ ငါ့ကို ယုံကြည်လော့၊ ငါသည် နက်ဖြန် သင်၏ နတ်ပူဇော်ခြင်းကိစ္စကို မှီအောင် ရောက်ပါစေအံ့ ဟု ယုံကြည်စေအပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မြတ်သော မင်းကြီး ထိုသို့ဖြစ်သော်ကား သွားလေလော့၊ သင်မင်းကြီးတို့သည် မရောက်ကုန်သည်ရှိသော် နတ်အား ပူဇော်သောအမှုသည် ပျက်လတ္တံ့၊ နတ်သည်လည်း ရှင်မင်းကြီးတို့နှင့်ကင်း၍ ပူဇော်မခံ၊ နတ်ပူဇော်သောအမှု၏ အန္တရာယ်ကို မပြုပါလင့် ဟု ဆို၍ ဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းကို လွှတ်လိုက်၏။
နန်းတော်သို့ ပြန်ရောက်သော်
ထိုသုတသောမမင်းသည် ရာဟုခံတွင်းမှ လွတ်သော လကဲ့သို့ ဆင်ပြောင်နှင့်တူသော အားအစွမ်းနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍ လျင်မြန်စွာလျှင် မြို့သို့ရောက်၏။ ထိုသုတသောမမင်း၏ စစ်သည်တို့သည်လည်း ငါတို့အရှင်သုတသောမမင်းမြတ်သည် ပညာရှိတော်မူ၏။ သာယာသော တရားစကားကို ဟောတော်မူတတ်၏။ တစ်ဂါထာ နှစ်ဂါထာကို ဟောခြင်းငှာ အခွင့်ရသည်ရှိသော် ပေါရိသာဒကိုဆုံးမ၍ ခြင်္သေ့ခံတွင်းမှလွတ်သော အမုန်ယစ်သော ဆင်ပြောင်ကြီးကဲ့သို့ လာတော်မူလတ္တံ့၊ ဤစစ်သည်တို့သည် အရှင်မင်းမြတ်ကို ပေါရိသာဒအားပေး၍ လာကုန်၏ဟု လူအပေါင်းတို့သည် ကဲ့ရဲကုန်လတ္တံ့ ဟု ကြံ၍ မြို့ပ၌သာလျှင် သစ်တပ်ကိုတည်၍ နေလင့်၏။
ထိုဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းကို အဝေးမှလျှင် လာလတ်သည်ကို မြင်လျှင် ခရီးဦး ကြိုဆို၍ ရှိခိုးလျက် အရှင်မင်းမြတ် အသို့နည်း၊ ပေါရိသာဒသည် အရှင်မင်းမြတ်တို့ကို ပင်ပန်းစေအပ်သလော ဟု မေးမြန်း တင်လျှောက်ခြင်းကို ပြုသည်ရှိသော် ပေါရိသာဒသည် ငါ့အား အမိအဖတို့သည်လည်း ပြုနိုင်ခဲသောအမှုကို ပြုပေ၏။ တို့သို့သဘောရှိသော ကြမ်းကြုတ်ရက်စက်စွာ နိုင်ထက်ကလူ မူတတ်သော ပေါရိသာဒစင်လျက်လည်း ငါ၏တရားစကားကို ကြားရသဖြင့် ငါ့ကိုလွှတ်ပေ၏ ဟု မိန့်ဆိုတော်မူလတ်သော် သုတသောမမင်းကို တန်ဆာ ဆင်ယင်ပြီးလျှင် ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်သို့ တင်၍ ခြံရံကုန်လျက်မြို့တွင်းသို့ဝင်လေ၏။ ထိုသုတသောမ မင်းကို မြင်ရကုန်၍ အလုံးစုံသော ပြည်သူအပေါင်းတို့သည် အလွန် နှစ်သက်ကြကုန်၏။
တရား တောင်းပြီ
ထိုသုတမ မင်းသည်လည်း တရားကို အလေးအမြတ် ပြုတော်မူသောကြောင့် တရားနာ ကြူးတော်မူသောကြောင့် မယ်တော်ခမည်းတော်တို့ကို မဖူးမြင်ဘဲလျှင် နောက်မှသာ ထိုမယ်တေယ် ခမည်းတော်တို့ကို ဖူးမြင်အံ့ဟု နန်းတော်သို့ဝင်ပြီးလျှင် မင်း၏နေရာ၌ နေလျက် နန္ဒပုဏ္ဏားကို ခေါ်စေ၍ ထိုပုဏ္ဏားအား ဆံမုတ်ဆိတ်ပြုပြင်ခြင်း စသည်တို့ကိုပြုပြင်စေ၍ ဆံမုတ်ဆိတ် ပြုပြင်ခြင်း၏ ကိစ္စသည် ပြီးလတ်သော် ရေချိုး၍ နံ့သာလိမ်းသဖြင့် အဝတ်တန်ဆာ ဆင်ပြီးလျှင် ဆောင်ယူခဲ့၍ ပြသောအခါ၌ မိမိသည် နောက်မှရေချိုး၍ နံ့သာလိမ်းပြီးသော် ထိုနန္ဒပုဏ္ဏားအား မိမိစားသော ထမင်းကိုပေးစေ၍ ထိုနန္ဒပုဏ္ဏား စားပြီးသော် မိမိစား၍ ထိုနန္ဒပုဏ္ဏားကို မြတ်သော သူတို့အားသာလျှင် ထိုက်သော ပလ္လင်၌နေစေ၍ တရားကို အလေးအမြတ် ပြုတော်မူသောကြောင့် ပန်းနံ့သာ အစရှိသည်ဖြင့် ပူဇော်ခြင်းကိုပြု၍ မိမိသည် နိမ့်သောနေရာ၌ နေလျက် ဆရာ... ဆရာတို့သည် အကျွန်ုပ်အား ဆောင်အပ်ကုန်သော သတာရဟဂါထာတို့ကို နာပါအံ့ဟု တောင်းပန်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ဂန္တွာန တံ ဗြာဟ္မဏံ ဧတဒဝေါစ။
သုဏောမိ ဂါထာယော သတာရဟာယော၊
ယာ မေ သုတာ အဿ ဟိတာယ ဗြဟ္မေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၄၁၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ယော သုတသောမော၊ အကြင် သုတသောမမင်းမြတ်သည်။ ပေါရိသာဒဿ၊ လူသားစား၏။ ဟတ္ထာ၊ လက်မှ။ မုတ္တော စ၊ လွတ်သည်ဖြစ်၍လျှင်။ ဂန္တွာန၊ မိမိနန်းတော်သို့ သွားဦး၍။ ဗြဟ္မေ၊ ဆရာ နန္ဒပုဏ္ဏား။ မေ၊ ငါသည်။ သုတာ၊ ကြားအပ်ကုန်သော။ ယာ ဂါထာ၊ အကြင် ဂါထာတို့သည်။ ဟိတာယ၊ စီးပွားခြင်းငှာ။ အဿု၊ ဖြစ်ကုန်၏။ သတာရဟာယော၊ သာရဟ ဖြစ်ကုန်သော။ တာ ဂါထာယော၊ ထိုဂါထာတို့ကို။ သုဏောမိ၊ နာပါအံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တံ ဗြဟ္မဏံ၊ ထိုနန္ဒပုဏ္ဏားကို။ ဧတံဝစနံ၊ ဤစကားကို။ အဝေါစ၊ ဆို၏။
နန္ဒပုဏ္ဏား၏ တရား ၄-၈ါထာ
ထိုအခါ နန္ဒပုဏ္ဏားသည် ဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းသည် တောင်းပန်သောအခါ၌ နံ့သာတို့ဖြင့် လက်ကို ပွတ်သပ်ပြီးလျှင် လွယ်အိတ်မှ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော ရွှေပေကိုထုတ်၍ လက်နှစ်ဘက်တို့ဖြင့် ကိုင်လျက် မြတ်သောမင်းကြီး... အကျွန်ုပ်သည် တိုက်တွန်းပါ၏။ ကဿပ မြတ်စွာဘုရားသည် ဟောတော်မူအပ်ကုန်သော ရာဂဖြင့်ယစ်ခြင်း အစရှိသည်တို့ကို နှိပ်စက်တတ်ကုန်သော သေခြင်းကင်းရာဖြစ်သော အမြိုက်နိဗ္ဗာန်သို့ ရောက်စေတတ်ကုန်သော လေးပါးကုန်သော သတာရဟဂါထာတို့ကို နာတော်မူလော့ဟု ဆို၍ ရွှေပေကို ကြည့်လျက် ဟောလိုရကား-
သဗ္ဘိ ဟောတိ သမာဂမော။
သာ နံ သင်္ဂတိ ပါလေတိ၊ နာသဗ္ဘိ ဗဟုသင်္ဂမော။
သတံ သဒ္ဓမ္မမညာယ၊
သေယျာ ဟောတိ န ပါပိယော။
အထော သရီရမ္ပိ ဇရံ ဥပေတိ။
သတဉ္စ ဓမ္မော န ဇရံ ဥပေတိ။
သန္တော ဟဝေ သဗ္ဘိ ပဝေဒယန္တိ။
ပါရံ သမုဒ္ဒဿ တဒါဟု ဒူရေ။
တတော ဟဝေ ဒူရတရံ ဝဒန္တိ၊
သတဉ္စ ဓမ္မော အသတဉ္စ ရာဇ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၄၁၁။ သုတသောမ၊ သုတသောမ အမည်ရှိတော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သဗ္ဘိ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်။ သကိဒေဝ၊ တစ်ကြိမ်သာလျှင်။ ယော သမာဂမော၊ အကြင် ပေါင်းဖက်ခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သာ သင်္ဂတိ၊ ထို ပေါင်းဖက်ခြင်းသည်။ နံ၊ ထိုသူကို။ ပါလေတိ၊ စောင့်ရှောက်ပေတတ်၏။ အသဗ္ဘိ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့နှင့်။ ဗဟု၊ အကြိမ်များစွာ။ ယော သင်္ဂမော၊ အကြင် ပေါင်းဖက်ခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သာ သင်္ဂတိ၊ ထိုပေါင်းဖက်ခြင်းသည်။ နံ၊ ထိုသူကို။ န ပါလေတိ၊ မစောင့်ရှောက်တတ်။
၄၁၂။ သဗ္ဘိရေဝ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်သာလျှင်။ သမာသေထ၊ ပေါင်းဖက်ကုန်ရာ၏။ သဗ္ဘိ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်။ သန္ထဝံ၊ ပေါင်းဖက်ခြင်းကို။ ကုဗ္ဗေထ၊ ပြုကုန်ရာ၏။ သတံ၊ ဘုရား အစရှိသော ပညာရှိတို့၏။ သဒ္ဓမ္မံ၊ သူတော်ကောင်းတို့ တရားကို။ အညာယ၊ သိ၍။ သေယျော၊ အထူးသဖြင့် မြတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ပါပိယော၊ ယုတ်မာသည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။
၄၁၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ သုစိတ္တာ၊ ဆန်းကြယ်ကုန်သော။ ရာဇရထာ၊ မင်းစီး ရထားတို့သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဇီရန္တိ၊ ဆွေးမြည့် ပျက်စီးတတ်ကုန်၏။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ သရီရမ္ပိ၊ ခန္ဓာကိုယ်သည်လည်း။ ဇရံ၊ အိုခြင်းသို့။ ဥပေတိ၊ ရောက်တတ်၏။ သန္တော၊ ဘုရား အစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ သဗ္ဘိ၊ နိဗ္ဗာန်တရားကို။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ ပဝေဒယန္တိ၊ ချီးမွမ်းကုန်၏။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော စ၊ နိဗ္ဗာန်တရားသည်ကား။ ဇရံ၊ အိုခြင်းသို့။ န ဥပေတိ၊ မရောက်။
၄၁၄။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နဘဉ္စ၊ ကောင်းကင်သည်လည်း။ ဒူရေ၊ မြေနှင့် ဝေး၏။ ပထဝီ စ၊ မြေသည်လည်း။ ဒူရေ၊ ကောင်းကင်နှင့် ဝေး၏။ သမုဒ္ဒဿ၊ သမုဒ္ဒရာ၏။ ယံ ပါရံ၊ အကြင် ဟိုမှာဘက်ကမ်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ ပါရံ၊ ထိုဟိုမှာဘက်ကမ်းကို။ ဒူရေ၊ ဤမှာဘက်ကမ်းနှင့် ဝေး၏ဟူ၍။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ တတော၊ ထိုကောင်းကင်နှင့်မြေ သမုဒ္ဒရာတစ်ဖက်ကမ်း ဝေးသောထက်။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော စ၊ တရားသည်လည်းကောင်း။ အသတံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်မာတို့၏။ ဓမ္မော စ၊ တရားသည်လည်းကောင်း။ ဟဝ၊ စင်စစ်။ ဒူရတရံ၊ အလွန်ဝေး၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပဏ္ဍိတာ၊ ဘုရားအစရှိသော ပညာရှိတို့သည်။ ဝဒန္တိ၊ ဆိုကုန်၏။
အသပြာ ၄၀၀၀ိဖြင့် ပူဇော်ပြီ
နန္ဒပုဏ္ဏားသည် ဤသတာရဟ လေးဂါထာတို့ကို ကဿပမြတ်စွာဘုရား ဟောတော်မူသော နည်းဖြင့်လျှင် ဟော၍ ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။ ထိုသတာရဟ လေးဂါထာတို့ကိုနာပြီး၍ ဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းသည် ငါ၏လာခြင်းသည် အကျိုးရှိ၏ဟု နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ဤဂါထာတို့ကို သာဝကတို့သည် မဟောအပ်ကုန်၊ ရသေ့တို့သည်လည်း မဟောအပ်ကုန်၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူသည် မဟောအပ်ကုန်၊ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်သာလျှင် ဟောတော်မူအပ်၏။ အဘယ်မျှ အဖိုးထိုက်တန်သနည်းဟု ကြံသည်ရှိသော် ဤဂါထာတို့အား အလုံးစုံသော စကြဝဠာတိုက်ကို ဗြဟ္မာပြည်တိုင်အောင် ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့် ပြည့်သည်သာဖြစ်၍ ပေးငြားသော်လည်း လျောက်ပတ်သည်ကို ပြုခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း။ စင်စစ်သော်ကား ထိုနန္ဒပုဏ္ဏားအား ငါသည် ယူဇနာသုံးရာရှိသော ကုရုတိုင်း ခုနစ်ယူဇနာရှိသော ဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်မြို့၌ မင်းအဖြစ်ကိုပေးခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်၏။
ထိုနန္ဒပုဏ္ဏားအား မင်းပြုထိုက်သောဘုန်းကံသည် ရှိပါ၏လော ဟု အင်္ဂဝိဇ္ဇာ အာနုဘော်အစွမ်းဖြင့် ကြည့်လတ်သော် မင်း ဖြစ်ထိုက်သော ဘုန်းကံကိုမမြင်။ ထို့နောင်မှ စစ်သူကြီးအရာ အစရှိသည်တို့ကိုကြည့်၍ တစ်ရွာစားထိုက်သော ဘုန်းကိုလည်း မမြင်၍ အသပြာလေးထောင်ဖြင့် ထိုပုဏ္ဏားကို ပူဇော်အံ့ဟု အသပြာလေးထောင်ထုပ်ကို ပေးစေ၍ ဆရာ... ဆရာတို့သည် တစ်ပါးကုန်သောမင်းတို့အား ဤဂါထာကို ဟောကုန်သည်ရှိသော် အဘယ်မျှသော ဥစ္စာကို ရပါကုန်သနည်းဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး တစ်ဂါထာ တစ်ဂါထာသည် ဥစ္စာတစ်ရာ တစ်ရာစီ ရပါ၏။ ထို့ကြောင့်လျှင် သတာရဟ ဂါထာမည်ပါ၏ဟု တင်လျှောက်၏။
ထိုအခါ ထိုနန္ဒပုဏ္ဏားကို သုတသောမမင်းသည် ဆရာ... ဆရာသည် မိမိဥစ္စာကို ယူ၍ ရောင်းအပ်သော ဘဏ္ဍာ၏ အဖိုးကိုလည်းမသိ၊ ဤနေ့မှစ၍ တစ်ဂါထာ တစ်ဂါထာသည် တစ်ထောင်စီ ထိုက်စေသတည်းဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို နန္ဒပုဏ္ဏားအား ကြားလိုရကား-
နဟိမာ ဂါထာ သတာရဟာ။
စတ္တာရိ တွံ သဟဿာနိ၊
ခိပ္ပံ ဂဏှာဟိ ဗြာဟ္မဏ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၁၅။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ဣမာ ဂါထာ၊ ဤဂါထာတို့သည်။ သဟဿိယော၊ အသပြာ တစ်ထောင်စီထိုက်ကုန်၏။ ဣမာ ဂါထာ၊ ဤဂါထာတို့သည်။ န ဟိ သတာရဟာ၊ အသပြာ တစ်ရာစီမထိုက်ကုန်။ တွံ၊ သင်သည်။ စတ္တာရိ သဟဿာနိ၊ အသပြာလေးထောင်တို့ကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ ဂဏှာဟိ၊ ယူလေလော့။
ခမည်းတော် ကဲ့ရဲ့ခြင်း
ထိုအခါ နန္ဒပုဏ္ဏားအား တစ်ခုသော ညင်သာသောယာဉ်ကိုပေး၍ ဆရာနန္ဒပုဏ္ဏားကို ချမ်းသာစွာ အိမ်သို့ပိုကြလေကုန်လော့ ဟု မင်းချင်းတို့ကိုစေ၍ ထိုပုဏ္ဏားကို လွှတ်လိုက်၏။ ထိုခဏ၌ သုတသောမမင်းသည် သတရဟဂါထာကို သဟဿာရဟ ဂါထာပြု၍ ပူဇော်ပေ၏။ ကောင်းစွာ့ ကောင်းစွာ့ဟု များသော ကောင်းချီးပေးသော အသံသည် ဖြစ်၏။ ထိုသုတသောမမင်း၏ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် ထိုကောင်းချီးပေးသံကိုကြားလျှင် ဤအသံသည် အဘယ်အသံနည်းဟု မေး၍ ဟုတ်မှန်သောအတိုင်းကြားရလျှင် မိမိတို့၏ ဥစ္စာ၌ တပ်မက်မောသောကြောင့် သားတော် မဟာသုတသောမ မင်းသားအား အမျက်ထွက်ကုန်၏။ သားတော် မဟာသုတသောမမင်းလည်း နန္ဒပုဏ္ဏားကို လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် ထိုမယ်တော် ခမည်းတော်ကို အထံသို့သွား၍ ရှိခိုးလျက် တည်၏။ ထိုသို့ တည်သောအခါ ထိုမင်း၏ ခမည်းတော်သည် ချစ်သား... အသို့မူ၍ ဤသို့သဘောရှိသော နိုင်ထက်ကလူမူတတ်သော ခိုးသူလက်မှ လွတ်ရသနည်းဟု မေးမြန်းပြောဆိုခြင်း ပဋိသန္ထာရမျှကိုလည်း မပြုမူ၍ မိမိဥစ္စာ၌ တပ်မက်မောသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ချစ်သား... သင်သည် လေးဂါထာတို့ကို ကြားနာရ၍ အသပြာလေးထောင်ကို ပေးသတတ်ဟု ငါကြားရသည် မှန်သလောဟု မေး၍ မှန်၏ဟု ပြောဆိုလတ်သော် သားတော် မဟာသုတသောမမင်းကို ကဲ့ရဲလိုရကား-
သတာရာစာပိ ဘဝေယျ ဂါထာ။
ပစ္စတ္တမေဝ သုတသောမ ဇာနာဟိ၊
သဟဿိယာ နာမ ကာ အတ္ထိ ဂါထာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၁၆။ သုတသောမ၊ ချစ်သားသုတသောမ။ အာသီတိယာ၊ ရှစ်ဆယ်ထိုက်သော။ ဂါထာ၊ ဂါထာသည်။ ဘဝေယျ၊ ရှိသည်ဖြစ်ရာ၏။ နာဝုတိယာ၊ ကိုးဆယ်ထိုက်သော။ ဂါထာ စ၊ ဂါထာသည်လည်း။ သိယာ၊ ရှိသည်ဖြစ်ရာ၏။ သတာရဟာ စာပိ၊ တစ်ရာထိုက်သော ဂါထာသည်လည်း။ ဘဝေယျ၊ ရှိသည်ဖြစ်ရာ၏။ တာတ သုတသောမ၊ ချစ်သား သုတသောမ။ ပစ္စတ္တမေဝ၊ မိမိသည်သာလျှင်။ ဇာနာဟိ၊ သိလော့။ သဟဿိယာ နာမ၊ တစ်ထောင်ထိုက်သည် မည်သော။ ဂါထာ၊ ဂါထာသည်။ ကာ အတ္ထိ၊ အတီမှာ ရှိဖူးသနည်း။
ဗဟုသုတ လိုလားအပ်
ထိုအခါ ခမည်းတော်ကို ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်းသည် ဖခင်... အကျွန်ုပ်သည် ဥစ္စာဖြင့် စီးပွားခြင်းကို အလိုမရှိ၊ အကြားအမြင်ဖြင့် စီးပွားခြင်းကိုသာလျှင် အလိုရှိ၏ဟု ဆို၍ ထိုခမည်းတော်ကို သိစေလိုရကား-
ဣစ္ဆာမိ ဝေါဟံ သုတဝုဍ္ဎိ မတ္တနော အစရှိသော သုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၄၁၇။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ သုတဝုဍ္ဎိံ၊ အကြားအမြင်ဖြင့် ကြီးပွားခြင်းကို။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိ၏။ သန္တော၊ ငြိမ်သက်တည်ကြည်ကုန်သော။ သပ္ပုရိသာ စ၊ သူတော်ကောင်းတို့သည်လည်း။ ယံ မံ၊ အကြင် အကျွန်ုပ်သို့။ ဘဇေယျုံ၊ ဆည်းကပ်ကုန်ရာ၏။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ မဟာဒဓိ၊ မဟာသမုဒ္ဒရာသည်။ သဝန္တီဟိ၊ စီးဝင်လာကုန်သော မြစ်ငယ်တို့ဖြင့်။ န တပ္ပတိ ဣဝ၊ မရောင့်ရဲသကဲ့သို့။ သုဘာသိတေန၊ ကောင်းစွာဆိုအပ်သော စကားဖြင့်။ န တပ္ပာမိ၊ မရောင့်ရဲပါ။
၄၁၈။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းတကာတို့ထက် မြတ်မူသော။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ အဂ္ဂိ၊ မီးသည်။ တိဏကဋ္ဌံ၊ မြက်ထင်းကို။ ဒဟန္တော၊ လောင်သည်ရှိသော်။ န တပ္ပတိ ယထာ၊ မရောင့်ရဲသကဲ့သို့လည်းကောင်း။ သာဂရော၊ မဟာသမုဒ္ဒရာသည်။ နဒီဟိ၊ မြစ်ငယ်တို့ဖြင့်။ န တပ္ပတိ ဣဝ၊ မရောင့်ရဲသကဲ့သို့ လည်းကောင်း။ ဧဝမ္ပိ၊ ဤအတူလျှင်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ သုတွာ၊ ကြားနာရ၍။ သုဘာသိတေန၊ ကောင်းစွာ ဆိုအပ်သော စကားဖြင့်။ န တပ္ပန္တိ၊ မရောင့်ရဲကုန်။
၄၁၉။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ တာတ၊ ခမည်းတော် မင်းမြတ်။ သကဿ၊ မိမိ၏။ ဒါသဿ၊ ကျွန်၏။ အတ္ထဝတိံ၊ အစီးအပွားရှိသော။ ယံ ဂါထံ၊ အကြင်ဂါထာကို။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သုဏောမိ၊ ကြားနာရအံ့။ တမေဝ၊ ထိုဂါထာကိုသာလျှင်။ သက္ကစ္စံ၊ ရိုသေစွာ။ နိသာမယာမိ၊ နာလျက်နေပါအံ့။ ဓမ္မေသု၊ ကုသိုလ်တရားတို့၌။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ တိတ္တိ၊ ရောင့်ရဲခြင်းသည်။ န ဟိ အတ္ထိ၊ မရှိသလျှင်ကတည်း။
ပေါရိသာဒထံ သွားရမည်
ဤသို့သောစကားကို ဆိုပြီး၍ ဖခင်. အကျွန်ုပ်ကို ဥစ္စာဟူသောအကြောင်းကြောင့် မရေရွတ်ပါလင့်၊ အကျွန်ုပ်သည် တရားနာပြီးလျှင် လာပါအံ့ဟု ပေါရိသာဒအထံ၌ ကျိန်စာရွတ်၍ လာခဲ့ရ၏။ ယခုအခါ အကျွန်ုပ်သည် ပေါရိသာဒအထံသို့ သွားရပါအံ့၊ သင် ဖခင်မင်းမြတ်၏ ဤတိုင်းပြည်ကို ယူတော်မူရစ်ကုန်လော့ဟု ဆို၍ တိုင်းပြည်ကို ခမည်းတော်အား အပ်နှင်းလိုရကား-
သကာယုရံ သဗ္ဗကာမူပပန္နံ။
ကိံ ကာမဟေတု ပရိဘာသသိ မံ၊
ဂစ္ဆာမဟံ ပေါရိသာဒဿ ဉတ္တေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၂၀။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ သဓနံ၊ ရတနာဥစ္စာနှင့် တကွသော။ သယောဂ္ဂံ၊ ဆင်ယာဉ် မြင်းယာဉ်နှင့် တကွသော။ သကာယုရံ၊ မင်းမြှောက်တန်ဆာနှင့် တကွသော။ သဗ္ဗကာမူပပန္နံ၊ အလုံးစုံသော ကာမဂုဏ်နှင့် ပြည့်စုံသော။ တေ၊ သင်ခမည်းတော်မင်းမြတ်၏။ ဣဒံ ရဋ္ဌံ၊ ဤတိုင်းပြည်ကို။ အနုသာသ၊ ဆုံးမတော်မူရစ်လော့။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ ကာမဟေတု၊ ဝတ္ထုကာမဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ပရိဘာသသိ၊ ရေရွတ်တော်မူဘိသနည်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပေါရိသာဒဿ၊ လူသားစား၏။ ဉတ္တေ၊ အထံသို့။ ဂစ္ဆာမိ၊ သွားရပါအံ့။
ခမည်းတော် နှိမ်နင်းမည်
ထိုသို့ သားတော် သုတသောမမင်း အပ်နှင်းသောအခါ၌ ခမည်းတော်မင်း၏ နှလုံးသည် အလွန်ပူပြင်း၏။ ထိုခမည်းတော် မင်းကြီးသည် ချစ်သား သုတသောမ... အဘယ့်ကြောင့် ဤစကားကို ပြောဆိုဘိသနည်း၊ ငါတို့သည် အင်္ဂါလေးပါးရှိသော စစ်သည်ဖြင့် လူသားစားခိုးသူကို ဖမ်းယူကုန်အံ့ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို သားတော်အား ကြားလိုရကား -
ဟတ္ထာရောဟာ ရထိကာ ပတ္တိကာ စ။
အဿာရောဟာ ယေစ ဓနုဂ္ဂဟာ၊
သေနံ ပယုဉ္ဇာမ ဟနာမ သတ္တုံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၂၁။ တာတ သုတသောမ၊ ချစ်သား သုတသောမ။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သော ပညာရှိတို့သည်။ အတ္တာနုရက္ခာယ၊ မိမိကိုယ်ကို စောင့်ရှောက်ခြင်းငှာ။ ဘဝန္တိဟိ၊ ဖြစ်ကုန်သလျှင်ကတည်း။ ယေ ဟတ္တာရောဟာ စ၊ အကြင်ဆင်စီး သူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ ရထိကာ စ၊ အကြင် ရထားစီး သူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ ယေပတ္တိကာ စ၊ အကြင်ခြေသည် သူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ အဿာရောဟာ စ၊ အကြင်မြင်းစီးသူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ ဓနုဂ္ဂဟာ စ၊ အကြင်လေးစွဲ သူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဧတံ သေနံ၊ ဤစစ်သည်အပေါင်းကို။ ပယုဉ္ဇာမ၊ တိုက်စေကုန်အံ့။ သတ္တုံ၊ ရန်သူကို။ ဟနာမ၊ သတ်ကုန်အံ့။
တစ်နန်းတော်လုံး ငိုကြွေးကြပြီ
ထိုအခါ သားတော် မဟာသုတသောမမင်းကို မယ်တော်ခမည်းတော်တို့သည် မျက်ရည်ဖြင့်ပြည့်သော မျက်နှာရှိကုန်သည် ဖြစ်၍ ငိုမြည်တမ်းကုန်လျက် ချစ်သား သုတသောမ... မသွားပါလင့်၊ သွားခြင်းငှာ မရလတ္တံ့ ဟု တောင်းပန်ကုန်၏။ တစ်သောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော မောင်းမတို့သည်လည်းကောင်း ကြွင်းကုန်သော အလုပ်အကျွေးတို့သည်လည်းကောင်း အရှင်မင်းကြီး... အကျွန်ုပ်တို့ကို ကိုးကွယ်ရာမရှိသည်တို့ကိုပြု၍ အဘယ်အရပ်သို့ ကြွတော်မူမည်နည်းဟု ငိုကြွေးကုန်၏။ အလုံးစုံသောမြို့၌ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် မိမိကိုယ်အဖြစ်ဖြင့် တည်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ အချင်းတို့... သုတသောမမင်းသည် ပေါရိသာဒအား ဝန်ခံခြင်းကို ပေး၍ လာရသတတ်၊ ယခုအခါ လေးပါးကုန်သော သတာရဟ ဂါထာတို့ကို နာပြီး၍ တရားဟောပုဂ္ဂိုလ်အား ပူဇော်သက္ကာရကိုပြု၍ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ တစ်ဖန်လည်း လူသားစားခိုးသူ၏ အထံသို့ သွားလိမ့်သတတ်ဟု မြို့အလုံးသည် တစ်ပြိုင်နက် အုတ်အုတ် ကျက်ကျက်ဖြစ်၏။
မသွား၍ မဖြစ်ပြီ
မဟာသုတသောမ မင်းသည်လည်း မယ်တော်ခမည်းတော်တို့စကားကို ကြား၍ ထိုမယ်တော် ခမည်းတော်တို့အား အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
ဇီဝံ ဂဟေတွာန အဝဿဇိ မံ။
တံ တာဒိသံ ပုဗ္ဗကိစ္စံ သရန္တော၊
ဒုဗ္ဘေ အဟံ တဿ ကထံ ဇနိန္ဒ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၂၂။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ တာတ၊ ခမည်းတော် မင်းမြတ်။ ပေါရိသာဒေါ၊ ပေါရိသာဒသည်။ သုဒုက္ကရံ၊ အလွန်ပြုနိုင်ခဲနာသော အမှုကို။ အကာသိ၊ ပြုပေ၏။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဇီဝံ ဂဟေတွာန၊ အရှင်ဖမ်းဦး၍။ အဝဿဇိ၊ လွှတ်ပေ၏။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော။ တံ ပုဗ္ဗကိစ္စံ၊ ထိုရှေးကျေးဇူးကို။ သရန္တော၊ အောက်မေ့သော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တဿ၊ ထိုပေါရိသာဒအား ကထံ ဒုဗ္ဘေ၊ အသို့ပြစ်မှားအံ့နည်း။
ပေါရိသာဒထံ သွားပြီ
ထိုသုတသောမမင်းသည် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို နှစ်သိမ့်စေ၍ အို မိခင် ဖခင်တို့... သင်မိခင် ဖခင်တို့သည် အကျွန်ုပ်ကို စိုးရိမ်တော် မမူကြပါကုန်လင့်၊ အကျွန်ုပ်သည် ပြုအပ်ပြီးသော ကောင်းမှုရှိ၏။ အကျွန်ုပ်အား ကာမာဝစရ နတ်ပြည်ခြောက်ထပ် နတ်တို့၌ဖြစ်သောစည်းစိမ်ချမ်းသာကို ရခဲသည် မဟုတ်ဟု ဆို၍ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ ကြွင်းသော ပရိသတ်ကိုလည်း နှစ်သိမ့်စေပြီး၍ ပေါရိသာဒအထံသို့ သွားလေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
အနုသာသေတွာ နေဂမဉ္စ ဗလဉ္စ။
သစ္စဝါဒီ သစ္စာနုရက္ခမာနော၊
အဂမာသိ သော ယတ္ထ ပေါရိသာဒေါ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၄၂၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ သော၊ ထိုသုတသောမမင်းသည်။ မာတရဉ္စ၊ မယ်တော်ကိုလည်းကောင်း။ ပိတရဉ္စ၊ ခမည်းတော်ကိုလည်းကောင်း။ ဝန္ဒိတွာ၊ ရှိခိုး၍။ နေဂမဉ္စ၊ နိဂုံးဇနပုဒ်သူ အပေါင်းကိုလည်းကောင်း။ ဗလဉ္စ၊ စစ်သည်ဗိုလ်ပါ အပေါင်းကိုလည်းကောင်း။ အနုသာသေတွာ၊ ဆုံးမပြီး၍။ သစ္စဝါဒီ၊ မှန်သောစကားကို ဆိုလေ့ရှိသော။ သော၊ ထိုသုတသောမ မင်းမြတ်သည်။ သစ္စာနုရက္ခမာနော၊ သစ္စာကို စောင့်ရှောက်လိုသည်ဖြစ်၍။ ယတ္ထ၊ အကြင်အရပ်၌။ ပေါရိသာဒေါ၊ ပေါရိသာဒသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်သို့။ အဂမာသိ၊ သွားလေ၏။
မဟာသုတသောမမင်းသည် ထိုညဉ့်ပတ်လုံး နန်းတော်၌သာလျှင် နေပြီး၍ မိုးသောက်သောနေ့၌ အရုဏ်တက်သောအခါ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့မှ ကြွင်းသော လူအပေါင်းကို သက်သာရာရစေ၍ မျက်ရည်စွက်စို ငိုသောမျက်နှာရှိသော အထူးထူးအပြားပြားဖြင့် ငိုကြွေးသော မင်းမောင်းမ အစရှိသော လူများအပေါင်းသည် ပို့လိုက်အပ်သည်ဖြစ်၍ မြို့နန်းမှထွက်၏။ ထိုလူအပေါင်းကို ပြန်လည်စိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ခရီး၌ လှံတံဖြင့် ဖီလာအရေးကို ငင်၍ ငါ၌ ချစ်ခြင်းသည် အကယ်၍ ရှိငြားအံ့၊ ဤအရေးကို မလွန်စေကုန်သတည်းဟု ဆို၏။ လူအများသည် သီလရှိသော ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ပြည့်စုံသော မင်း၏အာဏာကို လွန်ခြင်းငှာ မဝံကုန်သည်ဖြစ်၍ သည်းစွာသောအသံဖြင့် ငိုကြွေးလျက် ခြင်္သေ့မင်းကဲ့သို့ တင့်တယ်စံပယ်လျက် ကြွသွားတော်မူသော ထိုမဟာသုတသောမ မင်းမြတ်ကိုကြည့်၍ မဟာသုတသောမမင်းသည် မြင်ကောင်းရာအရပ်ကို လွန်သည်ရှိသော် တစ်ပြိုင်နက် ငိုကြွေးခြင်းကို ငိုကြွေးလျက် မြို့တွင်းသို့ ဝင်ကြလေကုန်၏။
ငါ တရားနာပြီး ပြန်ခဲ့သည်
မဟာသုတသောမမင်းသည်သည်း လာခဲ့သော ခရီးဖြင့်လျှင် ပေါရိသာဒအထံသို့ သွားလေ၏။ ထိုအခါ၌ ပေါရိသာဒသည် ဤသို့ ကြံလင့်၏။ အကယ်၍လျှင် ငါ၏ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော မဟာသုတသောမ မင်းမြတ်သည် လာလိုသည် ဖြစ်အံ့၊ လာပစေ၊ မလာလိုသည်ဖြစ်အံ့၊ နေပစေ၊ ပညောင်ပင်စောင့်နတ်မင်းသည် ငါ့အား အကြင်အမှုကို ပြုလို၏။ ထိုအမှုကို ပြုပစေ၊ ဤမင်းတို့ကိုသတ်၍ ငါးပါးသော မွန်မြတ်သောအသားဖြင့် နတ်အား ပူဇော်သောအမှုကို ပြုအံ့ ဟု ထင်းတို့ကို စုပုံပြီးလျှင် မီးညှိ၍ မီးကျီးစုသည် ဖြစ်စေဦး ဟု ထိုပေါရိသာဒသည် တံစို့တို့ကို ချွန်၍နေသောအခါ၌ သုတသောမမင်းလည်း ရောက်လာ၏။
ထိုအခါ ပေါရိသာဒသည် သုတသောမမင်းကို မြင်၍ နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ အဆွေ သုတသောမ မြို့နန်းသို့သွား၍ သင်သည် ပြုအပ်သောကိစ္စကို ပြုခဲ့ပြီလော ဟု မေး၏။ မဟာသုတသောမမင်းသည် မင်းကြီး... ငါပြုခဲ့ပြီ၊ ငါသည် ကဿပ အမည်တော်ရှိသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဟောတော်မူအပ်ကုန်သော ဂါထာတို့ကိုနာ၍ တရားဟော ပုဂ္ဂိုလ်အားလည်း ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုအပ်ပြီ၊ ထို့ကြောင့် မြို့နန်းသို့သွား၍ ပြုအပ်သော ကိစ္စကို ပြုအပ်ပြီးသည် မည်၏ ဟု ပြောဆို၍ အကြောင်းကို ပေါရိသာဒအားပြလိုရကား -
ရဋ္ဌေ သကေ ဣဿရိယေ ဌိတေန။
တံ သင်္ဂရံ ဗြာဟ္မဏ သပ္ပဒါယ၊
သစ္စာနုရက္ခီ ပုနရာဂတောသ္မိ။
ယဇဿု ယညံ ခါဒ မံ ပေါရိသာဒ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၂၄။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ သကေ၊ ငါ၏ဥစ္စာဖြစ်သော။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းနိုင်ငံ၌။ ဣဿရိယေ၊ မင်းအဖြစ်၌။ ဌိတေန၊ တည်သော။ မယာ၊ ငါသည်။ ဗြာဟ္မဏေန၊ နန္ဒပုဏ္ဏားနှင့်။ သဟ၊ တကွ။ ယော သင်္ဂရော၊ အကြင် အချိန်းအချက်ကို။ ကတော၊ ပြုအပ်၏။ တံ သင်္ဂရံ၊ ထိုအချိန်းအချက်ကို။ ဗြာဟ္မဏံ၊ နန္ဒပုဏ္ဏားကို။ သပ္ပဒါယ၊ ပြည့်စုံစေဦး၍။ သစ္စာနုရက္ခီ၊ သစ္စာကို စောင့်လေရှိသော ငါသည်။ ပုနရာဂတော၊ တစ်ဖန် သင့်အထံသို့ ပြန်လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟန္တွာ၊ သတ်၍။ ယညံ၊ ယဇ်ကို။ ယဇဿု ဝါ၊ ပူဇော်လိုလျှင်လည်း ပူဇော်လော့။ မံ၊ ငါ့ကို။ ခါဒ ဝါ၊ စားလိုမူလည်း စားလော့။
ငါ့အား တရားဟောပါ
ထိုစကားကို ကြား၍ ပေါရိသာဒသည် ဤမင်းကား မကြောက်၊ သေဘေးမှ ကြောက်ခြင်းကင်းသည်ဖြစ်၍ ဆိုဘိ၏။ ဤသို့ မကြောက်ခြင်းသည် အဘယ်တန်ခိုး အာနုဘော်နည်းဟုကြံ၍ တစ်ပါးသော ဘုန်းတန်ခိုး အာနုဘော်သည် မရှိရာ၊ ဤသုတသောမမင်းသည် “ကဿပ မြတ်စွာဘုရားသည် ဟောတော်မူအပ်ကုန်သော ဂါထာတို့ကို ငါသည် နာအပ်ကုန်၏”ဟု ဆို၏။ ထိုဂါထာတို့၏ အာနုဘော် ဖြစ်ရာ၏။ ငါသည်လည်း ကြောက်ခြင်း မရှိသည်ဖြစ်အံ့ဟု ဆုံးဖြတ်ခြင်းကို ပြု၍ ထိုဂါထာတို့ကို နာလိုရကား-
စိတကာ အယံ တာဝ သဓူမိကာဝ။
နိဒ္ဓူမကေ မစိတံ သာဓုပက္ကံ၊
သုဏောမိ ဂါထာယော သတာရဟာယော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၂၅။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ မယှံ၊ ငါ့အား။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ခါဒိတံ၊ စားခြင်းသည်။ န ဟာယတေ၊ မယုတ်။ တာဝ၊ ရှေးဦးစွာ။ အယံစိတကာ၊ ဤထင်းစုသည်။ သဓူမိကာဝ-သဓူမိကာ ဧဝ၊ အခိုးအလျှံမရှိသည်လျှင်။ ဘဝါဟိ၊ ဖြစ်စေဦး။ နိဒ္ဓူမကေ၊ အခိုးအလျှံ မရှိသော မီးကျီးစု၌။ ပစိတံ၊ ကင်အပ်သော အမဲသည်။ သာဓုပက္ကံ၊ ကောင်းစွာ ကျက်၏။ သမ္မ သုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ သတာရဟာ၊ သတာရဟ ဖြစ်ကုန်သော။ ဂါထာယော၊ ဂါထာတို့ကို။ သုဏောမိ၊ နာပါအံ့။
တရားနှင့် မတရားသူ မတန်
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်း သုတသောမမင်းသည် ဤပေါရိသာဒသည် ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိ၏။ ဤပေါရိသာဒကို အတန်ငယ် နှိပ်သဖြင့် ရှက်စေလျက် ဟောအံ့ဟု ကြံ၍ နှိပ်လိုရကား-
ရဋ္ဌာ စ ဘဋ္ဌော ဥဒရဿ ဟေတု။
ဓမ္မဉ္စိမာ အဘိဝဒန္တိ ဂါထာ၊
ဓမ္မော စ အဓမ္မော စ ကုဟိံ သမေတိ။
နတ္ထိ သစ္စံ ကုတော ဓမ္မော၊
ကိံ သုတေန ကရိဿသိ။
ဟူသော ဤ နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၄၂၆။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ တွံ၊ သင်သည်။ အဓမ္မိကော၊ တရားမစောင့်သည်ဖြစ်၍။ ပေါရိသာဒံ၊ လူသားစားခြင်းကို။ အကာသိ၊ ပြုဘိ၏။ ဥဒရဿ၊ ဝမ်း၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ ရဋ္ဌာ စ၊ တိုင်းနိုင်ငံမှလည်း။ ဘဋ္ဌော၊ လျှောကျဆုံးရှုံး၏။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ ဣမာ ဂါထာ၊ ဤဂါထာတို့သည်။ ဓမ္မဉ္စ၊ ကိုးပါးသော လောကုတ္တရာ တရားကိုသာလျှင်။ အဘိဝဒန္တိ၊ အလွန် ဟောကုန်၏။ ဓမ္မော စ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏ အကျင့်သည်လည်းကောင်း။ အဓမ္မော စ၊ သူယုတ်မာတို့၏ အကျင့်သည်လည်းကောင်း။ ကုဟိံ၊ အဘယ်အရပ်၌။ သမေတိ၊ ညီကြသနည်း။
၄၂၇။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ အဓမ္မိကဿ၊ တရားမစောင့်သော။ လုဒ္ဒဿ၊ ကြမ်းကြုတ်စွာသော။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ လောဟိတပါဏိနော၊ လက်၌ သွေးရှိသော။ ယဿ တေ၊ အကြင် သင့်အား။ သစ္စံ၊ ဝစီသစ္စာမျှသည်လည်း။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ဓမ္မော၊ တရားသည်ကား။ ကုတောအတ္ထိ၊ အဘယ်မှာရှိအံ့နည်း။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ သုတေန၊ အကြားအမြင်ဖြင့်။ ကိံ ကရိဿသိ၊ အသို့ပြုအံ့နည်း။
လူသားစားတာ လူသတ်တာ ဘာထူးသလဲ
ထိုပေါရိသာဒသည် ဤသို့ သုတသောမမင်းဆိုသော်လည်း အမျက်မထွက်။ အဘယ့်ကြောင့် အမျက်မထွက်သနည်းဟူမူကား ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်း၏ မေတ္တာကို ပွားစေခြင်း၏ များသည်၏အဖြစ်ကြောင့် အမျက်မထွက် သလျှင်ကတည်း။ ထိုအခါ သုတသောမမင်းကို ပေါရိသာဒသည် အဆွေ သုတသောမ... အသို့နည်း၊ ငါသည်သာလျှင် တရားမစောင့်သလောဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို သုတသောမမင်းအား ကြားလိုရကား-
ယော ဝါ ဟနေ ပုရိသမတ္တဟေတု။
ဥဘောပိ တေ ပေစ္စ သမာ ဘဝန္တိ၊
ကသ္မာ နော အဓမ္မိကံ ဗြူသိ မံ တွံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၂၈။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ ယော ရာဇာ၊ အကြင်မင်းသည်။ မံသဟေတု၊ အမဲကို အလိုရှိသောကြောင့်။ မိဂဝံ၊ သမင်သို့။ စရေယျ၊ သွားရာ၏။ ယော ရာဇာ ဝါ၊ အကြင်မင်းသည်လည်း။ အတ္တဟေတု၊ မိမိအမှုကြောင့်။ ပုရိသံ၊ လူဖြစ်သော သတ္တဝါကို။ ဟနေ၊ သတ်ရာ၏။ ဥဘောပိ၊ နှစ်ပါးကုန်သော။ ရာဇာ၊ ထိုမင်းတို့သည်။ ပေစ္စ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ သမာ၊ တူမျှကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ မံဧဝ၊ ငါ့ကိုသာလျှင်။ အဓမ္မိကံ၊ တရားမစောင့်ဟူ၍။ တွံ၊ သင်သည်။ ဗြူသိ နု၊ ဆိုဘိသနည်း။
သင် မင်းကျင့်တရား ပျက်၏
ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမ မင်းသည် ထိုပေါရိသာဒအယူကို ဖျက်ဆီးလိုကား-
အဘက်ခံ ရာဇ ဘက္ခေသိ၊ တသ္မာ အဓမ္မိကော တုဝံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၂၉။ ရာဇ၊ မင်းကြီး။ ပဇာနတာ၊ မင်းကျင့်တရားကိုသိသော။ ခတ္တိယေန၊ ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ ပဉ္စပဉ္စ၊ ငါးပါး ငါးပါးကုန်သော။ သတ္တာ၊ သတ္တဝါတို့သည်။ ခါ- ခါဒိတဗ္ဗယုတ္တကာ၊ စားအပ်သည်နှင့် ယှဉ်ကုန်သော။ ဘက္ခာ၊ အစာတို့သည်။ န ဟောန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်။ အထ၊ ထိုသို့လျက်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ အဘက်ခံ၊ မစားအပ်သော လူသားကို။ ဘက္ခေသိ၊ စားဘိ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ အဓမ္မိကော၊ တရားမစောင့်သည်။ ဇာတာ၊ ဖြစ်၏။
သင် ရာဇမာယာကို မသိ
ဤသို့ ထိုပေါရိသာဒသည် နှိပ်နင်းခြင်းသို့ ရောက်လျှင် တစ်ပါးသော ကိုးကွယ်ရာကိုမမြင်၍ မိမိမကောင်းမှုကို ဖုံးလွှမ်းလိုရကား-
ဂန္တွာ သကံ မန္ဒိရံ ကာမကာမီ။
အမိတ္တဟတ္ထံ ပုနရာဂတောသိ၊
န ခတ္တဓမ္မေ ကုသလောသိ ရာဇ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၃၀။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပေါရိသာဒဿ၊ လူသား၏။ ဟတ္ထာ၊ လက်မှ။ မုတ္တော၊ လွတ်သော။ ကာမကာမီ၊ လိုချင် တောင့်တသော ကာမရှိသော။ တုဝံ၊ သင်သည်။ သကံ မန္ဒိရံ၊ မိမိနန်းတော်သို့။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ အမိတ္တဟတ္ထံ၊ ရန်သူ့လက်သို့။ ပုနရာဂတော၊ တစ်ဖန် လာပြန်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်ဘိ၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တုဝံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ ခတ္တဓမ္မေ၊ မင်းကျင့်တရားဟု ဆိုအပ်သော ရာဇမာယာ၌။ ကုသလော၊ လိမ္မာသည်။ န အသိ၊ မဖြစ်။
ရာဇမာယာဟာ ငရဲစာ
ထိုအခါ ပေါရိသာဒကို မဟာသုတသောမ မင်းသည် အဆွေပေါရိသာဒ ရာဇမာယာ၌ လိမ္မာသောသူ မည်သည်ကား ငါနှင့်တူသည် ဖြစ်ရာ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ငါသည် ထိုရာဇမာယာကို သိ၏။ ထိုသို့ သိသော်လည်း ထိုရာဇမာယာအလို့ငှာ မကျင့် ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ပေါရိသာဒအား ကြားလိုရကား-
ပါယေန တေ နေရယိကာ ဘဝန္တိ။
တသ္မာ အဟံ ခတ္တဓမ္မံ ပဟာယ၊
သစ္စာနုရက္ခီ ပုနရာဂတောသ္မိ။
ယဇဿု ယညံ ခါဒ မံ ပေါရိသာဒ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၃၁။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ယေ ရာဇာနော၊ အကြင်မင်းတို့သည်။ ခတ္တဓမ္မေ၊ ရာဇမာယာ၌။ ကုသာ၊ လိမ္မာကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တေ ရာဇာနော၊ ထိုမင်းတို့သည်။ ပါယေန၊ များသောအားဖြင့်။ နေရယိကာ၊ ငရဲ၌ ဖြစ်ကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ခတ္တဓမ္မံ၊ ရာဇမာယာကို။ ပဟာယ၊ စွန့်၍။ သစ္စာနုရက္ခီ၊ သစ္စာကို စောင့်လေ့ရှိသည်ဖြစ်၍။ ပုနရာဂတော၊ တစ်ဖန်လာပြန်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟန္တွာ၊ သတ်၍။ ယညံ၊ ယဇ်ကို။ ယဇဿု ဝါ၊ ပူဇော်လိုမူလည်း ပူဇော်လော့။ ခါဒ ဝါ၊ စားလိုမူလည်း စားလော့။
သစ္စာစောင့်သိ ဘယ်ကျိုးရှိ
ထိုစကားကိုကြား၍ ပေါရိသာဒသည် သစ္စာစောင့်ခြင်း၌ အကျိုးကို သုတသောမမင်းအား မေးမြန်းလိုရကား -
ကာမိတ္ထိယော ကာသိကစန္ဒနဉ္စ။
သဗ္ဗံ တဟိံ လဘသိ သာမိတာယ၊
သစ္စေန ကိံ ပဿသိ အာနိသံသံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၃၂။ သမ္မ သုတသောမ၊ အဆွေသုတသောမ။ ယေ ပါသာဒဝါသာ စ၊ အကြင်နေရာ ရွှေနန်းပြာသာဒ်တို့၌လည်းကောင်း။ ယေ ပထီဂဝါဿာ စ၊ အကြင်မြေအပြင်၌ နွား မြင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ ယာ ကာမိတ္ထိယော စ၊ အကြင်ကာမဂုဏ်၏ အကြောင်းဖြစ်သော မိန်းမတို့သည်လည်းကောင်း။ ယံ ကာသိကစန္ဒနဉ္စ၊ အကြင် ကာသိတိုင်း၌ ဖြစ်သော ပုဆိုး စန္ဒကူးနီသည်လည်းကောင်း။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်သော။ တံ သဗ္ဗံ၊ ထိုအလုံးစုံကို။ တဟိံ၊ ထိုဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်မြို့၌။ သာမိတာယ၊ အစိုးရသည်၏ အဖြစ်ကြောင့်။ ပရိဘုဉ္ဇိတုံ၊ သုံးဆောင်ခြင်းငှာ။ လဘသိ၊ ရ၏။ အထ၊ ထိုသို့လျက်။ သစ္စေန၊ သစ္စာဖြင့်။ ကိံ အာနိသံသံ၊ အဘယ်အကျိုးကို။ ပဿသိ၊ သင်မြင်သနည်း။
သစ္စာတည်က နိဗ္ဗာန်ရ
မဟာသုတသောမမင်းသည် သစ္စာအကျိုးကို ထိုပေါရိသာဒအား ဟောလိုရကား-
သစ္စံ တေသံ သာဓုတရံ ရသာနံ။
သစ္စေ ဌိတာ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ၊
တရန္တိ ဇာတိ မရဏဿ ပါရံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၃၃။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ပထဗျာ၊ မြေအပြင်၌။ ယေကေစိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဣမေ၊ ဤသို့ သဘောရှိကုန်သော။ ရသာ၊ အရသာတို့သည်။ အတ္ထိ-သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေသံ-ရသာနံ၊ ထိုအရသာတို့ထက်။ သစ္စံ၊ သစ္စာဟူသော အရသာသည်။ သာဓုတရံ၊ ကောင်းမြတ်သော အရသာမည်၏။ သစ္စေ၊ သစ္စာတရား၌။ ဌိတာ၊ တည်ကုန်သော။ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ၊ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့သည်ကား။ ဇာတိမရဏသ၊ ပဋိသန္ဓေနေခြင်း သေခြင်း၏။ ပါရံ၊ ကမ်းတစ်ဘက်သို့။ တရန္တိ၊ ကူးမြောက်နိုင်၏။
သင် သေရမှာ မကြောက်လော
ဤသို့ ထိုပေါရိသာဒအား မဟာသုတသောမ မင်းသည် သစ္စာ အကျိုးအာနိသင်ကို ဟော၏။ ထို့နောင်မှ ပေါရိသာဒသည် ပွင့်သစ်သော ကြာပဒုမ္မာ လပြည့်ဝန်းအသရေနှင့် တူသည်သာလျှင် ဖြစ်သော မဟာသုတသောမ မင်းမြတ်၏ မျက်နှာတော်ကို ကြည့်၍ ဤသုတသောမမင်းသည် မီးကျီးပုံကိုလည်းမြင်၏။ အမဲတံစို့ ချွန်သည်ကိုလည်း မြင်၏။ ထိုသုတသောမမင်းအား စိတ်၏ ထိတ်လန့်ခြင်းလည်း မရှိ၊ အသို့နည်း၊ ဤသို့ မကြောက်မလန့်ခြင်းသည် သတာရဟဂါထာ၏ အာနုဘော်လော၊ ထိုသို့ မဟုတ်မူ သစ္စာ၏ အာနုဘော်လော၊ တစ်ပါးလည်းဖြစ်သော တစ်စုံတစ်ခု၏ အာနုဘော်လောဟု ကြံ၍ ရှေးဦးစွာ ထိုသုတသောမမင်းကို ငါမေးအံ့ဟု မေးလိုရကား-
ဂန္တွာ သကံ မန္ဒိရံ ကာမကာမီ။
အမိတ္တဟတ္ထံ ပုနရာဂတောသိ။
န ဟိ နူန တေ မရဏဘယံ ဇနိန္ဒ၊
အလီနစိတ္တော အသိ သစ္စဝါဒီ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၃၄။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပေါရိသာဒဿ၊ လူသားစား၏။ ဟတ္ထာ၊ လက်မှ။ မုတ္တော၊ လွတ်ပြီးသော။ ကာမကာမီ၊ လိုချင်တောင့်တသော ကာမဂုဏ် ရှိသော။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ သကံ မန္ဒိရ၊ မိမိနန်းတော်သို့။ ဂန္တွာ၊ သွားဦး၍။ အမိတ္တဟတ္ထံ၊ ရန်သူ့ လက်သို့။ ပုနရာဂတော၊ တစ်ဖန်ပြန်လာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သစ္စဝါဒီ၊ မှန်သောစကားကို ဆိုလေ့ရှိသော။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေ၊ သင်မင်းမြတ်အား။ မရဏဘယံ၊ သေဘေးမှ ကြောက်ခြင်းသည်။ န ဟိ နူ န၊ မရှိလေယောင်တကား။ အလီနစိတ္တော၊ မတွန့်မဆုတ်သော စိတ်ရှိသည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်ယောင်တကား။
ကုသိုလ်များလို့ သေဖို့အကြောက်
ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်းသည် ထိုပေါရိသာဒအား မိမိ မကြောက်သော အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
ကတာ မေ ကလျာဏာ အနေကရူပါ- အစရှိသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၄၃၅။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ မေ၊ ငါသည်။ အနေကရူပါ၊ များသောအပြား ရှိကုန်သော။ ကလျာဏာ၊ ကောင်းမှုတို့ကို။ ကတာ၊ ပြုအပ်ကုန်ပြီ။ ဝိပုလာ၊ ပြန့်ပြောကုန်သော။ ပသတ္ထာ၊ ပညာရှိ သူတော်ကောင်းတို့သည် ချီးမွမ်းအပ်ကုန်သော။ ယေ ယညာ၊ အကြင် ယဇ်တို့ကို။ ယိဋ္ဌာ၊ ပူဇော်အပ်ကုန်ပြီ။ ပရလောကဿ၊ တမလွန်လောက၏။ မဂ္ဂေါ၊ ခရီးကို။ ဝိသောဓိတော၊ ငါ သုတ်သင်အပ်ပြီ။ ဓမ္မေ၊ ကုသိုလ်တရား၌။ ဌိတော၊ တည်သော။ မာဒိသော၊ ငါနှင့်တူသော။ ကော၊ အဘယ်မည်သောသူသည်။ မရဏဿ၊ သေဘေးမှ။ ဘာယေ၊ ကြောက်ရအံ့နည်း။
၄၃၆။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ မေ၊ ငါသည်။ အနေကရူပါ၊ များသော အပြားရှိကုန်သော။ ကလျာဏာ၊ ကောင်းမှုတို့ကို။ ကတာ၊ ပြုအပ်ကုန်ပြီ။ ဝိပုလာ၊ ပြန့်ပြောကုန်သော။ ပသတ္ထာ၊ ပညာရှိ သူတော်ကောင်းတို့သည် ချီးမွမ်းအပ်ကုန်သော။ ယေ ယညာ၊ အကြင်ယဇ်တို့ကို။ ယိဋ္ဌာ၊ ပူဇော်အပ်ကုန်ပြီ။ အနာနုတပ္ပံ၊ တစ်ဖန် စိုးရိမ်ခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍။ ပရလောကံ၊ တမလွန်လောကသို့။ ဂမိဿံ၊ ငါသွားအံ့။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟန္တွာ၊ သတ်၍။ ယညံ၊ ယဇ်ကို။ ယဇဿု ဝါ၊ ပူဇော်လိုမူလည်း ပူဇော်လော့။ အဒ ဝါ၊ စားလိုမူလည်း စားလော့။
၄၃၇။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ မေ၊ ငါသည်။ ပိတာ စ၊ အဖကိုလည်းကောင်း။ မာတာ စ၊ အမိကို လည်းကောင်း။ ဥပဋ္ဌိတာ၊ ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးအပ်ကုန်ပြီ။ မေ၊ ငါသည်။ ဓမ္မေန၊ ရာဇဓံဆယ်ပါးနှင့်အညီ။ ဣဿရိယဉ္စ၊ တိုင်းပြည်ကိုလည်း။ ပသတ္ထံ၊ ဆုံးမအပ်ပြီ။ ပရလောကဿ၊ တမလွန်လောက၏။ မဂ္ဂေါ၊ ခရီးကို။ ဝိသောဓိတော၊ သုတ်သင်အပ်ပြီ။ ဓမ္မေ၊ ကုသိုလ်တရား၌။ ဌိတော၊ တည်သော။ မာဒိသော၊ ငါနှင့်တူသော။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ မရဏဿ၊ သေဘေးမှ။ ဘာယေ၊ ကြောက်ပေလိမ့်နည်း။
၄၃၈။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ မေ၊ ငါသည်။ ပိတာ စ၊ အဖကို လည်းကောင်း။ မာတာ စ၊ အမိကို လည်းကောင်း။ ဥပဋ္ဌိတာ၊ ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးအပ်ကုန်ပြီ။ မေ၊ ငါသည်။ ဓမ္မေန၊ ရာဇဓံဆယ်ပါးနှင့်အညီ။ ဣဿရိယံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ ပသတ္ထံ၊ ဆုံးမအပ်ပြီ။ အနာနုတပ္ပံ၊ တစ်ဖန် စိုးရိမ်ခြင်းမရှိသည်ဖြစ်၍။ ပရလောကံ၊ တမလွန် လောကသို့။ ဂမိဿံ၊ ငါသွားအံ့။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟန္တွာ၊ သတ်၍။ ယညံ၊ ယဇ်ကို။ ယဇဿု ဝါ၊ ပူဇော်လိုမူလည်း ပူဇော်လော့။ အဒ ဝါ၊ စားလိုမူလည်း စားလော့။
၄၃၉။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ မေ၊ ငါသည်။ ဉာတီသု၊ အဆွေအမျိုးတို့၌လည်းကောင်း။ မိတ္တေသု၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၌လည်းကောင်း။ ကာတာကာရာ၊ ကျေးဇူးပြုအပ်ကုန်ပြီ။ မေ၊ ငါသည်။ ဓမ္မေန၊ ရာဇဓံ ဆယ်ပါးနှင့် အညီ။ ဣဿရိယံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ ပသတ္ထံ၊ ဆုံးမှအပ်ပြီ။ ပရာကဿ၊ တမလွန်လောက၏။ မဂ္ဂေါ၊ ခရီးကို။ ဝိသောဓိတော၊ သုတ်သင်အပ်ပြီ။ ဓမ္မေ၊ ကုသိုလ်တရား၌။ ဌိတော၊ တည်သော။ မာဒိသော၊ ငါနှင့်တူသော။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ မရဏဿ၊ သေဘေးမှ။ ဘာယေ၊ ကြောက်ရအံ့နည်း။
၄၄၀။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ မယာ၊ ငါသည်။ ဉာတီသု၊ အဆွေအမျိုးတို့၌လည်းကောင်း။ မိတ္တေသု၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၌လည်းကောင်း။ ကတာကာရာ၊ ကျေးဇူးပြုအပ်ကုန်ပြီ။ မေ၊ ငါသည်။ ဓမ္မေန၊ ရာဇဓံဆယ်ပါးနှင့်အညီ။ ဣဿရိယံ၊ တိုင်းပြည်ရွာကို။ ပသတ္ထံ၊ ဆုံးမအပ်ပြီ။ အနာနုတပ္ပံ၊ တစ်ဖန် စိုးရိမ်ခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍။ ပရလောကံ၊ တမလွန်လောကသို့။ ဂမိဿံ၊ ငါသွားအံ့။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟန္တွာ၊ သတ်၍။ ယညံ၊ ယဇ်ကို။ ယဇဿု ဝါ၊ ပူဇော်လိုမူလည်း ပူဇော်လော့။ ခါဒ ဝါ၊ စားလိုမူလည်း စားလော့။
၄၄၁။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွ ပေါရိသာဒ။ မေ၊ ငါသည်။ ဗဟုဓာ၊ များသောအားဖြင့်။ ဗဟူနံ၊ များစွာကုန်သော သူတို့အား။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒိန္နံ၊ ပေးလှူအပ်ပြီ။ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ၊ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့ကိုလည်း။ သန္တပ္ပိတာ၊ ရောင့်ရဲစေအပ်ကုန်ပြီ။ ပရလောကဿ၊ တမလွန်လောက၏။ မဂ္ဂေါ၊ ခရီးကို။ ဝိသောဓိတော၊ ငါ သုတ်သင်အပ်ပြီ။ ဓမ္မေ၊ ကုသိုလ်တရား၌။ ဌိတော၊ တည်သော။ မာဒိသော၊ ငါနှင့်တူသော။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ မရဏဿ၊ သေဘေးမှ။ ဘာယေ၊ ကြောက်ရနည်း။
၄၄၂။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ မေ၊ ငါသည်။ ဗဟုဓာ၊ များသောအားဖြင့်။ ဗဟူနံ၊ များစွာကုန်သော သူတို့အား။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒိန္နံ၊ ပေးလှူအပ်ပြီ။ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ၊ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့ကိုလည်း သန္တပ္ပိတာ
သတာရဟ ဂါထာကို ဟောပါ
ထိုစကားကိုကြား၍ ပေါရိသာဒသည် ဤသုတသောမမင်းကြီးသည် သူတော်ကောင်းပေတည်း၊ ဉာဏ်ပညာနှင့် ပြည့်စုံ၏။ သာယာသောစကားကို ပြောတတ်၏။ အကယ်၍ ငါသည် ဤသုတသောမမင်းမြတ်ကို စားအံ့၊ ငါ၏ ဦးခေါင်းသည် ခုနစ်စိတ်ကွဲရာ၏။ ဤမြေကြီးသည်မူလည်း နှစ်ဖြာကွဲ၍ ငါ့ကို မျိုချေရာ၏ဟု ကြောက်ထိတ်လန့်သည်ဖြစ်၍ အဆွေ သုတသောမ မင်းမြတ်... ငါသည် သင်မင်းမြတ်ကို စားအပ်သော သဘောရှိသည် မဖြစ်ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို မဟာသုတသောမ မင်းကြီးအား ကြားလိုရကား-
အာသိဝိသံ ဇလိတမုဂ္ဂတေဇံ။
မုဒ္ဓါပိ တဿ ဖလေယျ သတ္တဓာ၊
ယော တာဒိသံ သစ္စဝါဒိံ အဒေယျ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၄၃။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ ယော ပုရိသော၊ အကြင်ယောက်ျားသည်။ ပဇာနံ-ပဇာနန္တော၊ သိလျက်။ ဝိသံ၊ လတ်တလော သေစေတတ်သော အဆိပ်ကို။ အဒေယျ၊ စားငြားအံ့။ ယော ပုရိသော၊ အကြင်ယောကျ်ားသည်။ ဇလိကံ၊ အဆိပ်တန်ခိုးဖြင့် ပြောင်ပြောင်တောက်သော။ ဥဂ္ဂတေဇံ၊ ထက်သော တန်ခိုးရှိသော။ အာသီဝိသံ၊ လျင်သော အဆိပ်ရှိသောမြွေကို။ ဂဏှေယျ၊ ကိုင်ငြားအံ့။ သောပုရိသော၊ ထိုယောက်ျားသည်။ အဝဿံ၊ မချွတ်။ ဗျသနံ၊ ပျက်စီးခြင်းသို့။ ပါပုဏေယျ၊ ရောက်ရာ၏။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ သစ္စဝါဒိံ၊ မှန်သောစကားကိုဆိုလေ့ ရှိသော။ တာဒိသံ၊ သင်မင်းကြီးကဲ့သို့သော သူကို။ ခါဒေယျ၊ စားငြားအံ့။ တဿ၊ ထိုသူ၏။ မုဒ္ဓါပို၊ ဦးခေါင်းသည်လည်း။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလေယျ၊ ကွဲရာ၏။
ဤသို့လျှင် ထိုပေါရိသာဒသည် ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်းကို လတ်တလော သေစေတတ်သော အဆိပ်နှင့်တူသည်ကို ပြု၍ အဘယ်သူသည် သင့်ကို စားလတ္တံ့နည်း ဟု ဆို၍ ထိုသတာရဟ ဂါထာတို့ကို နာလိုသည်ဖြစ်၍ မဟာသုတသောမမင်းကို တောင်းပန်သဖြင့် ထိုသုတသောမမင်းသည် တရား၌ ရိုသေခြင်းကို ဖြစ်စိမ့်သောငှာ အဆွေပေါရိသာဒ... သင်သည် ဤသို့ သဘောရှိကုန်သော အပြစ်မရှိကုန်သော ဂါထာတို့၏ တည်ရာမဟုတ်ဟု ပယ်သော်လည်း ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ ဤသုတသောမ မင်းနှင့်တူသော ပညာရှိမည်သည် မရှိ၊ ဤသုတသောမမင်းသည် ငါ၏လက်မှ လွတ်သဖြင့် သွားလေ၍ ထိုဂါထာတို့ကို နာပြီးလျှင် တရားဟောပုဂ္ဂိုလ်အား ပူဇော်သက္ကာရပြု၍ မိမိနဖူးပြင်ဖြင့် သေစာကိုယူ၍ တစ်ဖန် ငါ၏အထံသို့ လာပြန်၏။ ထိုဂါထာတို့သည် အလွန် ကောင်းမြတ်သော သဘောရှိသည် ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့ ဟု လွန်စွာ တရားနာခြင်း၌ ကောင်းစွာဖြစ်သော ရိုသေခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုသုတသောမမင်းကို တောင်းပန်လိုရကား-
အပိ ဂါထာ သုဏိတွာန၊ ဓမ္မေ မေ ရမတေ မနော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၄၄။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ နရာ၊ လူတို့သည်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ သုတွာ၊ နာကုန်ပြီး၍။ ကလျာဏ ပါပကံ၊ ကောင်းသည် မကောင်းသည်ကို။ ဝိဇာနန္တိ၊ သိရကုန်၏။ ဂါထာ၊ ဂါထာကို။ သုဏိတွာန၊ နာရသောကြောင့်။ မေ၊ ငါ၏။ မနော၊ စိတ်သည်။ ဓမ္မေ၊ တရား၌။ အပိ ရမတေ၊ မွေ့လျော်ငြားအံ့လည်း မသိ။ ဝါ၊ မွေ့လျော်စေနိုင်တန်ရာ၏။
ထိုသို့ တောင်းပန်သောအခါ မဟာသုတသောမ မင်းသည် ယခုအခါ ပေါရိသာဒသည် နာလိုပြီ၊ ဟောအံ့ ဟု ကြံ၍ အဆွေ ပေါရိသာဒ ထိုသို့ဖြစ်သော်ကား ကောင်းစွာ နာလော့ ဟု ထိုပေါရိသာဒကို နားထောင်စေ၍ နန္ဒပုဏ္ဏားသည် ဟောအပ်သောနည်းဖြင့်လျှင် ဂါထာတို့ကို ချီးမွမ်းခြင်းကိုပြုသဖြင့် ကာမာဝစရ နတ်ပြည် ခြောက်ထပ်တို့၌ တစ်ပြိုင်နက် အုတ်အုတ် ကျက်ကျက်ပြု၍ နတ်တို့သည် ကောင်းချီးပေးကုန်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်းသည် ထိုပေါရိသာဒအား ဟောလိုရကား-
သာ နံ သင်္ဂတိ ပါလေတိ၊ နာသဗ္ဘိ ဗဟုသင်္ဂမော။
သတံ သဒ္ဓမ္မမညာယ၊
သေယျော ဟောတိ န ပါပိယော။
အထော သရီရမ္ပိ ဇရံ ဥပေတိ။
သတဉ္စ ဓမ္မော န ဇရံ ဥပေတိ၊
သန္တော ဟဝေ သဗ္ဘိ ပဝေဒယန္တိ။
ပါရံ သမုဒ္ဒဿ တဒါဟု ဒူရေ။
တတော ဟဝေ ဒူရတရံ ဝဒန္တိ၊
သတဉ္စ ဓမ္မော အသတဉ္စ ရာဇ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဟော၏။
၄၄၅။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သဗ္ဘိ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်။ သကိဒေဝ၊ တစ်ကြိမ်သာလျှင်။ ယော သမာဂမော၊ အကြင်ပေါင်းဖော်ခြင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သာ သင်္ဂတိ၊ ထိုသို့ ပေါင်းဖော်ခြင်းသည်။ နံ၊ ထိုသူကို။ ပါလေတိ၊ စောင့်ရှောက်ပေ၏။ အသဗ္ဘိ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်မာတို့နှင့်။ ဗဟု၊ အကြိမ်များစွာ။ ယော သင်္ဂမော၊ အကြင်ပေါင်းဖော်ခြင်းသည်။ နံ၊ ထိုသူကို။ န ပါလေတိ၊ မစောင့်ရှောက်။
၄၄၆။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သဗ္ဘိရေဝ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်သာလျှင်။ သမာသေထ၊ ပေါင်းဖော်ကုန်ရာ၏။ သဗ္ဘိ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်။ သန္ထဝံ၊ ပေါင်းဖော်ခြင်းကို။ ကုဗ္ဗေထ၊ ပြုကုန်ရာ၏။ သတံ၊ ဘုရားအစရှိသော ပညာရှိတို့၏။ သဒ္ဓမ္မံ၊ သူတော်ကောင်းတရားကို။ အညာယ၊ သိ၍။ သေယျော၊ အထူးသဖြင့် မြတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ပါပိယော၊ ယုတ်မာသည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်ရာ။
၄၄၇။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သုစိတ္တာ၊ ကောင်းစွာ ဆန်းကြယ်ကုန်သော။ ရာဇရထာ၊ မင်းစီးရထားတို့သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဇီရန္တိ၊ ဆွေးမြေ့ ပျက်စီးတတ်ကုန်၏။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ သရီရမ္ပိ၊ ခန္ဓာကိုယ်သည်လည်း။ ဇရံ၊ အိုခြင်းသို့။ ဥပေတိ၊ ရောက်တတ်၏။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော စ၊ နိဗ္ဗာန်တရားသည်ကား။ ဇရံ၊ အိုခြင်းသို့။ န ဥပေတိ၊ မရောက်။ သန္တော၊ ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ သဗ္ဘိ၊ နိဗ္ဗာန်တရားကို။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ ပဝေဒယန္တိ၊ ချီးမွမ်းကုန်၏။
၄၄၈။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နဘဉ္စ၊ ကောင်းကင်သည်လည်း။ ဒူရေ၊ မြေနှင့်ဝေး၏။ ပထဝီ စ၊ မြေသည်လည်း။ ဒူရေ၊ ကောင်းကင်နှင့် ဝေး၏။ သမုဒ္ဒဿ၊ သမုဒ္ဒရာ၏။ ယံ ပရံ၊ အကြင် ကမ်းတစ်ဖက်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံပါရံ၊ ထိုကမ်းတစ်ဖက်ကို။ ဒူရေ၊ ဝေး၏ဟူ၍။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ တတော၊ ထိုကောင်းကင်နှင့် မြေ သမုဒ္ဒရာကမ်းတစ်ဖက် ဝေးသောထက်။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော စ၊ တရားသဘောသည်လည်းကောင်း။ အသတံ၊ သူဘော်မဟုတ် သူယုတ်မာတို့၏။ ဓမ္မော စ၊ တရားသဘောသည်လည်းကောင်း။ ဒူရတရံ၊ အလွန်ဝေး၏ဟူ၍။ ဝဒန္တိ၊ ဆိုကုန်၏။
လိုသောဆု ၄-ခု ပေးပြီ
ထိုပေါရိသာဒအား သုတသောမမင်းသည် ကောင်းစွာ ဟောအပ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် လည်းကောင်း၊ မိမိပညာရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့်လည်းကောင်း ထိုဂါထာတို့ကို သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဟောတော်မူသကဲ့သို့တကားဟု ကြံဆင်ခြင်သော ထိုပေါရိသာဒ၏ ကိုယ်အလုံးသည် ငါးပါးအပြားရှိသော ပီတိဖြင့်ပြည့်၏။ မဟာသုဘသောမမင်း၌ နူးညံ့သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၏။ ထီးဖြူကို ပေးတတ်သော အဖကဲ့သို့ မဟာသုတသောမမင်းကို ထင်မှတ်၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ငါသည် မဟာသုတသောမမင်းအား ပေးအပ်သော တစ်စုံတစ်ခုသော ရွှေ ငွေကို မမြင်၊ ထိုမဟာသုတသောမမင်းအား တစ်ဂါထာ တစ်ဂါထာဖြင့် တစ်ပါး တစ်ပါးစီသော ဆုကို ပေးအံ့ဟုကြံ၍ ဆုကိုပေးလိုရကား-
သုဘာသိတာ တုယှ ဇနိန္ဒ သုတွာ။
အာနန္ဒိ ဝိတ္တော သုမနာ ပတီတော၊
စတ္တာရိ တေ သမ္မ ဝရေ ဒဒါမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၄၉။ ဇနိန္ဒ၊ လူတကာတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေသုတသောမ။ အတ္ထဝတီ၊ ကောင်းသော အနက်ရှိကုန်သော။ သုဗျဉ္ဇနာ၊ ကောင်းသော သဒ္ဒါရှိကုန်သော။ တုယှံ၊ သင်သည်။ သုဘာသိတာ၊ ကောင်းစွာဟောအပ်ကုန်သော။ ဣမာဂါထာ၊ ဤဂါထာတို့ကို။ သုတွာ၊ နာရ၍။ အာနန္ဒိ၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်း ရှိသော။ ဝိတ္တော၊ နှစ်သက်ခြင်းရှိသော။ သုမနော၊ ရွှင်လန်းသောစိတ်ရှိသော။ ပတီတော၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်းရှိသော။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ တေ၊ သင့်အား။ စတ္တာရိ၊ လေးပါးကုန်သော။ ဝရေ၊ ဆုတို့ကို။ ဒဒါမိ၊ ပေး၏။
နှုတ်ဆု ပေးမှာလား
ထိုအခါပေါရိသာဒကို မဟာသုတသောမ မင်းသည် အချင်းပေါရိသာဒ သင်သည် အဘယ်မည်သောဆုကို ပေးအံ့နည်းဟု ကြိမ်းမောင်းလိုရကား-
ဟိတာဟိတံ ဝိနိပါတဉ္စ သဂ္ဂံ။
ဂိဒ္ဓေါ ရသေ ဒုစ္စရိတေ နိဝိဋ္ဌော၊
ကိံ တွံ ဝရံ ဒဿသိ ပါပဓမ္မ။
တွံစာပိ ဒတွာ န အဝါကရေယျ။
သန္ဒိဋ္ဌိကံ ကလဟ မိမံ ဝိဝါဒံ၊
ကော ပဏ္ဍိတော ဇာန မုပဗ္ဗဇေယျ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၄၅၀။ ပါပဓမ္မ၊ ယုတ်မာသောအကျင့်ရှိသော။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ယော တုဝံ၊ အကြင် သင်သည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ မရဏံ၊ သေခြင်းကို။ န ဗုဇ္ဈသိ၊ မသိ။ ဟိတာဟိတဉ္စ၊ အစီးအပွား ရှိသည် မရှိသည်ကို လည်းကောင်း။ ဝိနိပါတဉ္စ၊ အပါယ်ငရဲသို့ ကျဖို့ရာကို လည်းကောင်း။ သဂ္ဂဉ္စ၊ နတ်ရွာကိုလည်းကောင်း။ န ဗုဇ္ဈသိ၊ မသိ။ ရသေ၊ လူသားအရသာ၌။ ဂိဒ္ဓေါ၊ တပ်မက်သော။ ဒုစ္စရိတေ၊ မကောင်းသောအကျင့်၌။ နိဝိဋ္ဌော၊ တည်သော။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ ကိံ ဝရံ၊ အဘယ်ဆုကို။ ဒဿသိ၊ ပေးအံ့နည်း။
၄၅၁။ ပါပဓမ္မ၊ ယုတ်မာသောအကျင့်ရှိသော။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ အဟဉ္စ၊ ငါအားလည်း။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒေဟိ၊ ပေးလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တံ၊ သင့်ကို။ ဝဇ္ဇံ၊ ဆိုချေအံ့။ တွဉ္စာပိ၊ သင်သည်လည်း။ ဒတွာ၊ နှုတ်ဖြင့်ပေးဦး၍။ န အဝါကရေယျ၊ တောင်းတိုင်းမပေးအံ့။ သန္ဒိဋ္ဌိကံ၊ မျက်မှောက်၌ဖြစ်သော။ ကလဟံ၊ တွန့်တိုခြင်း ရှိသော။ ဣမံ ဝိဝါဒံ၊ ဤငြင်းခုံရာသို့။ ကော ပဏ္ဍိတော၊ အဘယ်အမည်ရှိသော ပညာရှိသည်။ ဇာနိ၊ အကယ်မလွဲသဖြင့်။ ဥပဗ္ဗဇေယျ၊ ကပ်၍ ဖြေလာပေအံ့နည်း။
ထို့နောင်မှ ပေါရိသာဒသည် ဤသုတသောမမင်းသည် ငါ့ကို မယုံကြည်၊ ထိုသုတသောမမင်းကို ယုံကြည်စေအံ့ ဟု ဝန်ခံလိုရကား-
ယံ ဝါပိ ဒတွာ န အဝါကရေယျ။
ဝရဿု သမ္မ အဝိကမ္ပမာနော၊
ပါဏံ စဇိတွာနပိ ဒဿမေဝ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၅၂။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေ့ရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေသုတသောမ။ ယော ဇန္တု၊ အကြင်သူသည်။ ယံ ဝရံ၊ အကြင်ဆုကို။ ဒတွာပိ၊ ပေးပြီးလျက်လည်း။ န အဝါကရေယျ၊ တောင်းတိုင်းမပေးအံ့။ သော ဇန္တု၊ ထိုသူသည်။ တံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ဒါတုံ၊ ပေးခြင်းငှာ။ န အရဟတိ၊ မထိုက်။ သမ္မ၊ အဆွေသုတသောမ။ အဝိကမ္ပမာနော၊ တွန့်တိုခြင်းမရှိသည်ဖြစ်၍။ ဝရဿု၊ ယူလော့။ ပါဏံ၊ အသက်ကို။ စဇိတွာနပိ၊ စွန့်၍လည်း။ ဒဿံ ဧဝ၊ ပေးအံ့သလျှင်ကတည်း။
(၁) အနှစ်တစ်ရာ အသက်ရှည်ပါစေ
ထိုအခါ မဟာသုတသောမမင်းသည် ဤပေါရိသာဒသည် အလွန်လျှင် ရဲရင့်သည် ဖြစ်၍ဆို၏။ ငါ၏ စကားကို လိုက်နာအံ့၊ ဆုကိုယူအံ့၊ အကယ်၍ကား လူသားကို မစားအပ်ဟု ရှေးဦးစွာလျှင် မြစ်ချေအံ့၊ အလွန်လျှင် ပင်ပန်းလတ္တံ့၊ ရှေးဦးစွာ တစ်ပါးကုန်သော သုံးပါးသောဆုတို့ကို ယူဦး၍ နောက်မှ လူသားကို စားခြင်းမှ ကြဉ်ရှောင်ခြင်း ဟူသော ထိုဆုကို ယူအံ့ဟုကြံ၍ ဆုကို ယူလိုရကား-
ပညဿ ပညာဏဝတာ သမေတိ။
ပဿေယျ တံ ဝဿသတံ အရောဂံ၊
ဧတံ ဝရာနံ ပဌမံ ဝရာမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၅၃။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ အရိယဿ၊ မြတ်သူ၏။ အရိယေန၊ မြတ်သောသူနှင့်။ သချံ၊ အဆွေခင်ပွန်းသဘောသည်။ သမေတိ၊ ညီကြ၏။ ပညဿ၊ ဉာဏ်ပညာနှင့် ပြည့်စုံသောသူ၏။ ပညာဏဝတာ၊ ဉာဏ်ပညာနှင့် ပြည့်စုံသောသူနှင့်။ သချံ၊ အဆွေခင်ပွန်း သဘောသည်။ သမေတိ၊ ညီကြ၏။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင့်ကို။ ဝဿသတံ၊ အနှစ်တစ်ရာပတ်လုံး။ အရောဂံ၊ အနာမရှိသည်၏ အဖြစ်ကို။ ပဿယျံ၊ မြင်ချင်ပါ၏။ ဝရာနံ၊ သင်ပေးအပ်သော ဆုလေးပါးတို့တွင်။ ပဌမံ၊ ရှေးဦးစွာသော။ ဧတံဝရံ၊ ဤဆုကို။ ဝရာမိ၊ ယူ၏။
အသက် ၁၀၀ ရှည်စေ
ပေါရိသာဒသည်လည်း ထိုစကားကို ကြား၍လျှင် ဤ သုတသောမ မင်းသည် စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ဖျက်ဆီး၍ ယခုအခါ လူသားကိုစားလိုသော ဤသို့များစွာသော အကျိုးစီးပွားမဲ့ကို ပြုတတ်သော ခိုးသူကြီးဖြစ်သော ငါ၏အသက်ကို အလိုရှိဘိ၏။ အံ့ဖွယ်ရှိစွ၊ ငါ၏အစီးအပွားကို အလိုရှိပေစွတကားဟု နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ သုတသောမမင်းသည် လှည့်ပတ်၍ ဆုယူသောအဖြစ်ကို မသိသည်ဖြစ်၍ သုတသောမမင်းအား ထိုဆုကို ပေးလိုရကား-
ပညဿ ပညာဏဝတာ သမေတိ။
ပဿာသိ မံ ဝဿသတံ အရောဂံ၊
ဧတံ ဝရာနံ ပဌမံ ဒဒါမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၅၄။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ အရိယဿ၊ မြတ်သောသူ၏။ အရိယေန၊ မြတ်သောသူနှင့် သချံ၊ အဆွေခင်ပွန်းသဘောသည်။ သမေတိ၊ ညီကြ၏။ ပညဿ၊ ဉာဏ်ပညာနှင့် ပြည့်စုံသောသူ၏။ ပညာဏဝတာ၊ ဉာဏ်ပညာနှင့် ပြည့်စုံသောသူနှင့်။ သချံ၊ အဆွေခင်ပွန်း သဘောသည်။ သမေတိ၊ ညီကြ၏။ သမ္မ၊ အဆွေသုတသောမ။ တွံ၊ သင်သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဝဿသတံ၊ အနှစ်တစ်ရာပတ်လုံး။ အရောဂံ၊ အနာမရှိသည်၏ အဖြစ်ကို။ ပဿာသိ၊ မြင်လော့။ ဝရာနံ၊ ငါပေးအပ်သော
ဆုလေးပါးတို့တွင်။ ပဌမံ၊ ရှေးဦးသော။ ဧတံ ဝရံ၊ ဤဆုကို။ ဒဒါမိ၊ ငါပေး၏။
(၂) ဖမ်းထားသော မင်းတို့ကို လွှတ်ပါ
ထို့နောင်မှ မဟာသုတသောမမင်းသည် တစ်ပါးသော ဆုကို ယူပြန်လိုရကား-
မုဒ္ဓါဘိသိတ္တာ ကတနာမဓေယျာ။
န တာဒိသေ ဘူမိပတီ အဒေသိ၊
ဧတံ ဝရာနံ ဒုတိယံ ဝရာမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၅၅။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဘူမိပါလာ၊ ရေမြေကို အစိုးရကုန်သော။ မုဒ္ဓါဘိသိတ္တာ၊ ထိပ်၌ အဘိသိက် သွန်းအပ်ကုန်ပြီးသော။ ကတနာမဓေယျာ၊ မှည့်အပ်သော အမည်အထူးရှိကုန်သော။ ယေ ခတ္တိယာ၊ အကြင်မင်းတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော။ တေ ဘူမိပတီ၊ ထိုမင်းတို့ကို။ န အဒေသိ၊ မစားပါလင့်။ ဝရာနံ၊ လေးပါးသော ဆုတို့တွင်။ ဒုတိယံ၊ နှစ်ခုမြောက် ဖြစ်သော။ ဧတံ ဝရံ၊ ဤဆုကို။ ဝရာမိ၊ ယူပါ၏။
မင်း ၁၀၀တို့ကို လွှတ်မည်
ဤသို့လျှင် မဟာသုတသောမမင်းသည် နှစ်ခုမြောက်သော ဆုကို ယူသည်ရှိသော် အရာမကကုန်သော မင်းတို့၏ အသက်ရှင်ခြင်းဆုကို ယူတော်မူ၏။
ပေါရိသာဒသည်လည်း ထိုသုတသောမမင်းအား ဆုပေးလိုရကား-
မုဒ္ဓါဘိသိတ္တာ ကတနာမဓေယျာ။
န တာဒိသေ ဘူမိပတီ အဒေမိ၊
ဧတံ ဝရာနံ ဒုတိယံ ဒဒါမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၅၆။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဘူမိပါလာ၊ ရေမြေကို အစိုးရကုန်သော။ မုဒ္ဓါဘိသိတ္တာ၊ ထိပ်၌ အဘိသိက် သွန်းအပ်ကုန်ပြီးသော။ ကတနာမဓေယျာ၊ မှည့်အပ်ပြီးသော အမည်ထူးရှိကုန်သော။ ယေ ခတ္တိယာ၊ အကြင်မင်းတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော။ တေ ဘူမိပတီ၊ ထိုမင်းတို့ကို။ န အဒေမိ၊ ငါ မစားပြီ။ ဝရာနံ၊ လေးပါးသော ဆုတွင်။ ဒုတိယံ၊ နှစ်ခုမြောက်သော။ ဧတံ ငရံ၊ ဤဆုကို။ ဒဒ့မိ၊ ငါပေး၏။
(၃) မင်း ၁၀၀တို့ကို ပြန်ပို့ပါ
အသို့နည်း။ ထိုအရာမကကုန်သော မင်းတို့သည် မဟာသုတသောမမင်း ပေါရိသာဒတို့၏ စကားပြောဟာကြသော အသံကို ကြားကုန်သလော၊ မကြားကုန်သလောဟူမူ အလုံးစုံကို မကြားကုန်။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ပေါရိသာဒသည် ပညောင်ပင်ကို မီးခိုးလျှံဖြင့် နှိပ်စက်မည် စိုးသောကြောင့် အဝေးသို့သွား၍ မီးကိုညှိ၏။ မီးပုံကြီး၏ လည်းကောင်း။ ပညောင်ပင်၏ လည်းကောင်း အလယ်၌ နေ၍ မဟာသုတသောမ မင်းသည် ထိုပေါရိသာဒနှင့်တကွ စကားပြော၏။ ထို့ကြောင့် အလုံးစုံသောစကားကို မကြားမူ၍ ထက်ဝက် ထက်ဝက်သော စကားကိုသာလျှင် ကြားရကုန်၏။ ထိုအရာမကကုန်သော မင်းတို့သည် ယခုအခါ မဟာသုတသောမ မင်းမြတ်သည် ပေါရိသာဒကို ဆုံးမလတ္တံ့၊ မကြောက်ကြကုန်လင့်ဟု အချင်းချင်း သက်သာရာကို ရစေကုန်၏။ ထိုခဏ၌ မဟာသုတသောမမင်းသည် တစ်ပါးသော ဆုကို ယူပြန်လိုရကား -
တလာဝုတာ အဿုမုခ ရုဒန္တာ။
သကေ တေ ရဋ္ဌေ ပဋိပါဒယာဟိ၊
ဧတံ ဝရာနံ တတိယံ ဝရာမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၅၇။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာ။ တေ တယာ၊ သင်သည်။ ဂဟိတာ၊ ဖမ်းယူအပ်ကုန်သော။ တလာဝုတာ၊ ကြိုးဖြင့် သီအပ်သော လက်ဝါးပြင်ရှိကုန်သော။ ဝါ၊ လက်ဝါးပြင်ကိုဖောက်၍ ကြိုးဖြင့်သီအပ်ကုန်သော။ အဿုမုခ၊ မျက်ရည်ဖြင့် ပြည့်သော မျက်နှာရှိကုန်သော။ ရုဒန္တာ၊ ငိုကုန်သော။ ပရောသတံ၊ အရာမကကုန်သော။ ယေ ခတ္တိယာ၊ အကြင်မင်းတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ ခတ္တိယေ၊ ထိုမင်းတို့ကို။ သကေ၊ မိမိဥစ္စာ ဖြစ်ကုန်သော။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းပြည်တို့သို့။ ပဋိပါဒယာဟိ၊ ပို့ပါလော့။ ဝရာနံ၊ သင်ပေးအပ်သော ဆုလေးပါးတို့တွင်။ တတိယံ၊ သုံးခုမြောက်ဖြစ်သော။ ဧတံ ဝရံ၊ ဤဆုကို။ ဝရာမိ၊ ယူပါ၏။
ပြန်ပို့ပေးပါမည်
ဤသို့လျှင် မဟာသုတသောမမင်းသည် သုံးခုမြောက်ဖြစ်သောဆုကို ယူသည်ရှိသော် ထိုမင်းတို့ကို မိမိတို့ တိုင်းပြည်တို့သို့ ပိုအပ်သောဆုကို ယူတော်မူ၏။ အဘယ့်ကြောင့် ဤဆုကို ယူတော်မူသနည်း ဟူမူကား ထိုပေါရိသာဒသည် မစားသော်လည်း ဘေးရန်ကို ကြောက်သောကြောင့် ထိုအလုံးစုံသောမင်းတို့ကို ကျွန်ပြု၍ တော၌သာလျှင် နေစေရာ၏။ သတ်၍မူလည်း စွန့်ပစ်ရာ၏။ ရပ်စွန်ပြည်နားသို့ ဆောင်ယူ၍မူလည်း ရောင်းချရာ၏။ ထို့ကြောင့် ထိုမင်းတို့အား မိမိတိုင်းပြည်တို့သို့ ပို့ဆောင်စိမ့်သောဆုကို ယူ၏။ ပေါရိသာဒသည်လည်း ထိုသုတမမင်းအား ဆုကို ပေးလိုရကား-
တလာဝုတာ အဿုမုခါ ရုဒန္တာ။
သကေ တေ ရဋ္ဌေ ပဋိပါဒယာမိ၊
ဧတံ ဝရာနံ တတိယံ ဒဒါမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၅၈။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေသုတသောမ။ မေ၊ ငါသည်။ ဂဟိတာ၊ ဖမ်းယူအပ်ကုန်သော။ တလာဝုတာ၊ လက်ဝါးပြင်၌ ကြိုးဖြင့် သီအပ်ကုန်သော။ အဿုမုခါ၊ မျက်ရည်ဖြင့်ပြည့်သော မျက်နှာရှိကုန်သော။ ရုဒန္တာ၊ ငိုကုန်သော။ ပရောသတံ၊ အရာမကကုန်သော။ ယေ ခတ္တိယာ၊ အကြင်မင်းတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ ခတ္တိယေ၊ ထိုမင်းတို့ကို။ သကေ၊ မိမိတို့၏ ဥစ္စာဖြစ်ကုန်သော။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းပြည်တို့သို့။ ပဋိပါဒယာမိ၊ ပို့ပါအံ့။ ဝရာနံ၊ ပေးအပ်သော ဆုလေးပါးတို့တွင်။ တတိယံ၊ သုံးခုမြောက် ဖြစ်သော။ ဧတံ ဝရံ၊ ဤဆုကို။ ဒဒါမိ၊ ပေး၏။
(၄) လူသားစား ရှောင်ကြဉ်ပါ
ထို့နောင်မှ မဟာသုတသောမ မင်းသည်လည်း လေးခုမြောက်ဖြစ်သောဆုကို ယူလိုရကား-
ပုထူ နရာ လေဏမနုပ္ပဝိဋ္ဌာ။
မနုဿမံသံ ဝိရမေဟိ ရာဇ၊
တံ ဝရာနံ စတုတ္ထံ ဝရာမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၅၉။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ပေါရိသာဒေါ၊ လူသားစား ခိုးသူသည်။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ အာဂမိဿတီတိ၊ လာလတ္တံ့ဟူ၍။ တယိ၊ သင်၌။ ဘယာဟိ၊ ကြောက်ခြင်းတို့ဖြင့်။ ဗျထိတာ၊ တုန်လှုပ်ချောက်ချားခြင်းရှိသော။ တေ၊ သင်၏။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းပြည်သည်။ ဆိဒ္ဒံ၊ ဟင်းလင်းသာ ရှိရစ်သည်ဖြစ်၍။ ပုထူ၊ များစွာကုန်သော။ နရာ၊ လူတို့သည်။ လေဏံ၊ ပုန်းကွယ်ရာသို့။ အနုပ္ပဝိဋ္ဌာ၊ ဝင်ကုန်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ မနုဿမံသံ၊ လူသားမှ။ ဝိရမေဟိ၊ ကြည်ရှောင်ပါလော့။ ဝရာနံ၊ သင်ပေးအပ်သော ဆုလေးပါးတို့တွင်။ စတုတ္ထံ၊ လေးခုမြောက် ဖြစ်သော။ ဧတံ ဝရံ၊ ဤဆုကို။ ဝရာမိ၊ ယူပါ၏။
အခြားဆုကို တောင်းပါ
ဤသို့ သုတသောမမင်း ဆိုသည်ရှိသော် ပေါရိသာဒသည် လက်ခုပ်တီး၍ ရယ်သွမ်းသွေးလျက် အဆွေသုတသောမ... အဘယ့်ကြောင့် ဤစကားကို ဆိုဘိသနည်း၊ ငါသည် သင့်အား ဤဆုကို အသို့ပေးအံ့နည်း၊ အကယ်၍ ယူလိုသည် ဖြစ်အံ့၊ တစ်ပါးသောဆုကို ယူလော့ဟု ဆို၍ ထိုဆုကို ပယ်လိုရကား-
ဧတဿ ဟေတုမှိ ဝနံ ပဝိဋ္ဌော။
သော ဟံ ကထံ ဧတ္ထော ဥပရမေယျံ၊
အညံ ဝရာနံ စတုတ္ထံ ဝရဿု။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၆၀။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေသုတသောမ။ အဒ္ဓါဟိ၊ စင်စစ်လျှင်။ သော ဘက္ခော၊ ထိုအစာသည်။ မမ၊ ငါ၏။ မနာပေါ၊ နှလုံးကို ပွားစေတတ်သော။ ဘက္ခော၊ အစာတည်း။ ဧတဿ၊ ထိုအစာ၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ ဝနံ၊ တောသို့။ ပဝိဋ္ဌော၊ ဝင်ရောက်လာသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ အထ၊ ထိုသို့လျက်။ သောအဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဧတ္တော၊ ဤအစာမှ။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဥပရမေယျံ၊ ကြဉ်ရှောင်နိုင်ပါအံ့နည်း။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေသုတမ။ ဝရာနံ၊ ငါပေးအပ်သောဆုလေးပါးတို့တွင်။ စတုတ္ထံ၊ လေးခုမြောက်ဖြစ်သော။ အညံ၊ တစ်ပါးသောဆုကို။ ဝရဿု၊ သင်ယူလော့။
မိမိကိုယ်သာ အမွန်မြတ်ဆုံး
ထိုအခါ ပေါရိသာဒကို မဟာသုတသောမ မင်းသည် အဆွေ ပေါရိသာဒ... သင်သည် လူသားကို ချစ်မြတ်နိုးသောကြောင့် ထိုလူသားမှ ကြဉ်ရှောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အကြင်သူသည် ချစ်မြတ်နိုးအပ်သော ဝတ္ထုကိုမှီ၍ မကောင်းမှုကို ပြု၏။ ထိုသူသည် သူမိုက်မည်၏ဟုဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ပေါရိသာဒအား ဟောလိုရကား-
အညံ နိရံကစ္စ ပိယာနိ သေဝတိ။
အတ္တာဝ သေယျော ပရမာ စ သေယျော၊
လဗ္ဘာ ပိယာ ဩစိတတ္ထေန ပစ္ဆာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၆၁။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကိုအစိုးရသော။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ တာဒိသော၊ သင်ကဲ့သို့သော သူသည်။ ဣဒံ၊ ဤဝတ္ထုကို။ မေ၊ သည်။ ပိယံ၊ ချစ်အပ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အတ္တံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ နိရံကစ္စ-နိရံကတွာ၊ စွန့်၍။ ပိယာနိ၊ ချစ်အပ်ကုန်သောဝတ္ထုတို့ကို။ ဝေ၊ စင်စစ်။ န သေဝတိ၊ မမှီဝဲရာ။ ကိံ ကာရဏာ၊ အဘယ့်ကြောင့်နည်းဟူမူကား။ အတ္တာဝ၊ မိမိသည်သာလျှင်။ သေယျော၊ အထူးသဖြင့် မြတ်၏။ ကုတော၊ အဘယ်ထက်မြတ်သနည်းဟူမူကား။ ပရမာ၊ အလွန်မြတ်သော ဝတ္ထုထက်လျှင်။ သေယျော၊ အထူးသဖြင့် မြတ်၏။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်နည်း ဟူမူကား။ ဩစိတတ္ထေန၊ ပွားအပ်သော ကိုယ်စိတ်ရှိသော သူသည်။ ပိယာ၊ ချစ်မြတ်နိုးအပ်ကုန်သော ဝတ္ထုတို့ကို။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ လဗ္ဘာ၊ ရအပ်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အတ္တာဝ၊ မိမိကိုယ်သည်သာလျှင်။ သေယျော၊ အထူးသဖြင့် မြတ်၏။
တခြားဆုတောင်းပါ
ဤသို့ မဟာသုတသောမမင်း ဆိုလတ်သော် ပေါရိသာဒသည် ကြောက်တိတ်လန့်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၏။ ငါသည်သာလျှင် သုတသောမမင်းမြတ်သည် ယူအပ်သောဆုကို စွန့်စေခြင်းငှာ လည်းကောင်း လူသားမှ ကြဉ်ရှောင်ခြင်းငှာ လည်းကောင်း မတတ်နိုင်၊ အသို့ ပြုရအံ့ပါနည်း ဟု မျက်ရည်တို့ဖြင့်ပြည့်ကုန်သော မျက်စိတို့ဖြင့် ငိုမြည်တမ်းလျက် တစ်ပါးသောဆုကို ယူစေလိုရကား-
နမှိ သက္ကာ နိဝရေတုံ၊ အညံ ဝရံ သမ္မ ဝရဿု။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၆၂။ သုတသောမ၊ မင်းမြတ်သုတသောမ။ ဝိဇာနာဟိ၊ သိတော်မူလော့။ မေ၊ ငါသည်။ မာနုသံ မံသံ၊ လူသားကို။ ပိယံ၊ အလွန်လျှင် ကြိုက် နှစ်သက်ပါ၏။ နိဝါရေတုံ၊ လူသားမှ ရှောင်ကြဉ် တားမြစ်ခြင်းငှာ။ သက္ကာ၊ တတ်နိုင်သည်။ န အမှိ၊ မဖြစ်။ သမ္မ၊ အဆွေသုတသောမ။ တုဝံ၊ သင်သည်။ အညံ၊ တစ်ပါးသား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဝရဿု၊ ယူပါလော့။
အပြစ်နှင့် အကျိုး
ထို့နောင်မှ မဟာသုတသောမမင်းသည် ထိုပေါရိသာဒအား မကောင်းမှုကို ပြုခြင်း၌ အပြစ်ကိုပြ၍ တရားဟောလိုရကား-
အတ္တံ နိရံကစ္စ ပိယာနိ သေဝတိ။
သောဏ္ဍာဝ ပိတွာ ဝိသမိဿပါနံ၊
တေနေဝ သော ဟောတိ ဒုက္ခီ ပရတ္ထ။
ကိစ္ဆေနပိ သေဝတိ အရိယဓမ္မေ။
ဒုက္ခိတောဝ ပိတွာန ယထောသဓာနိ၊
တနေဝ သော ဟောတိ သုခီ ပရတ္ထ
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၄၆၃။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ သောဏ္ဍာ၊ သေသောက်ကြူးသည်။ ဝိသမိဿပါနံ၊ အဆိပ်နှင့် ရောနှောသော သေကို။ ပိတွာန၊ သောက်၍။ တေနေဝ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်သော။ ပါပကမ္မန၊ ယုတ်မာသော အမှုကြောင့်။ ပရတ္ထ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ ဒုက္ခီ၊ ဆင်းရဲခြင်းသည်။ ဟောတိ ဣဝ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဧတံ၊ ဤဝတ္ထုကို။ မေ၊ ငါသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ပိယံ၊ ချစ်အပ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပိယာနုရက္ခီ၊ ချစ်အပ်သော ဝတ္ထုကို စောင့်သည်ဖြစ်၍။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ နိရံကစ္စ-နိရံကတွာ၊ စွန့်၍။ ပိယာနိ၊ ချစ်အပ်ကုန်သောဝတ္ထုတို့ကို။ သေဝတိ၊ မှီဝဲ၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ တေနေဝ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်သော။ ပါပကမ္မေန၊ ယုတ်မာသော အမှုနှင့်။ ပရတ္ထ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ ဒုက္ခီ၊ ဆင်းရဲခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၄၆၄။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ယောစ၊ အကြင်သူသည်ကား။ သင်္ခါယ၊ ဆင်ခြင်၍။ ပိယာနိ၊ ချစ်အပ်ကုန်သော ဝတ္ထုတို့ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ဒုက္ခိတော၊ ဆင်းရဲစွာလျှင်။ ယထောသဓာနိ၊ အကြင့်ကြောင့် ရအပ်သော ဝတ္ထုတို့ကို။ ပိတွာန၊ စားသောက်၍။ ကိစ္ဆေနပိ၊ ဆင်းရဲငြိုငြင်သဖြင့်လည်း။ အရိယဓမ္မေ၊ မြတ်သော တရားတို့ကို။ သေဝတိ၊ မှီဝဲ၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ တေနေဝ၊ ထိုသို့သဘောရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်သော။ ပုညကမ္မေန၊ ကောင်းသောအမှုကြောင့်။ ပရတ္ထ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ သုခီ၊ ချမ်းသာခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
ပေါရိသာဒ ငိုကြွေးရပြီ
ဤသို့ဆိုသည်ရှိသော် ပေါရိသာဒသည် သနားဖွယ်သော ငိုကြွေးခြင်းကို ငိုကြွေးလိုရကား-
မနာပိယေ ကာမဂုဏေစ ပဉ္စ။
ဧတေဿ ဟေတုမှိ ဝနံ ပဝိဋ္ဌော၊
တံ တေ ဝရံ ကိန္တေ မဟံ ဝဒါမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၆၅။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ ယော အဟံ၊ အကြင်ငါသည်။ ပိတရဉ္စ၊ ခမည်းတော်ကိုလည်းကောင်း။ မာတရဉ္စ၊ မယ်တော်ကို လည်းကောင်း။ မနာပိယေ၊ ချစ်နှစ်သက်ဖွယ် ရှိကုန်သော။ ပဉ္စ၊ ငါးပါးကုန်သော။ ကာမဂုဏေ စ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကိုလည်းကောင်း။ ဩဟာယ၊ စွန့်၍။ ဧတဿ၊ ဤလူသား၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ ဝနံ၊ တောသို့။ ပဝိဋ္ဌော၊ ဝင်ရောက်လာသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ အထ၊ ထိုသို့လျက်။ တေ၊ သင့်အား။ တံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ကိန္တိ၊ အသို့မူ၍။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဒဒ့မိ၊ ပေးပါရအံ့နည်း။
ပေါရိသာဒ စကားနှစ်ခွ
ထို့နောင်မှ မဟာသုတသောမ မင်းသည် ထိုပေါရိသာဒ စကားကို ကဲ့ရဲ့လိုရကား-
သစ္စပ္ပဋိညာဝ ဘဝန္တိ သန္တော။
ဝရဿု သမ္မ ဣတိ မံ အဝေါစ၊
ဣစ္စဗြဝိ တွံ န ဟိ တေ သမေတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၆၆။ သမ္မပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ဒိဂုဏံ၊ နှစ်ထပ်သော။ ဝါကျံ၊ စကားကို။ န အာဟု၊ မဆိုကုန်။ သန္တော၊ သိမ်မွေ့ကုန်သော။ တေ၊ ထိုပညာရှိတို့သည်။ သစ္စပ္ပဋိညာဝ၊ မှန်သောဝန်ခံခြင်း ရှိကုန်သည်သာလျှင်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ သမ္မ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေသုတသောမ။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဝရဿု၊ ယူလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဝေါစ၊ သင်ဆို၏။ ဝတွာ စ၊ ဆိုပြီးလျက်လည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝီ၊ ဆိုပြန်၏။ တေ၊ သင်၏။ တံဝစနံ၊ ထိုစားသည်။ န ဟိ သမေတိ၊ ရှေ့နောက် မညီ။
ဘယ်လိုလုပ် ပေးရပါ့မလဲ
ထိုအခါ ပေါရိသာဒသည် တစ်ဖန်လည်း ငိုကြွေးလျက် ထိုဆုကို ပေးလိုရကား-
ပါပံ ဗဟုံ ဒုစ္စရိတံ ကိလေသံ။
မနုဿ မံသဿ ကတေ ဥပဂါ၊
တံ တေ ဝရံ ကိန္တိ မဟံ ဒဒေယျံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၆၇။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေသုတသောမ။ ယဿ မနုဿ မံသဿ၊ အကြင်လူသား၏။ ကတေ-ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ အပုညလာဘံ၊ မကောင်းမှုကို ရရှိခြင်းသို့ လည်းကောင်း။ အယသံ၊ စည်းစိမ်အခြံအရံမှ ကင်းခြင်းသို့ လည်းကောင်း။ အကိတ္တိံ၊ အကျော်အစောမဲ့သို့လည်းကောင်း။ ဗဟုံ၊ များစွာသော။ ပါပံ၊ ယုတ်မာသော အကျင့်သို့လည်းကောင်း။ ဒုစ္စရိတံ၊ မကောင်းသော အကျင့်သို့ လည်းကောင်း။ ကိလေသံ၊ ညစ်ညူးခြင်းသို့လည်းကောင်း။ ဥပဂါ၊ ရောက်ချေပြီ။ အထ၊ ထိုသို့လျက်။ တေ၊ သင့်အား။ တံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ကိန္တိ၊ အသို့မူ၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒဒေယျံ၊ ပေးပါရအံ့နည်း။
ပေါရိသာဒ စကားမတည်
ထိုအခါ မဟာသုတသောမမင်းသည် ထိုပေါရိသာဒသည် ရှေးဦးစွာပေးအပ်သော ထိုဆုကို ထုတ်ဆောင်ဖော်ပြလိုကား -
ယံ ဝါပိ ဒတွာ န အဝါကရေယျ။
ဝရဿု သမ္မ အဝိကမ္ပမာနော၊
ပါဏံ စဇိတွာနပိ ဒဿမေဝ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၆၈။ သမ္မ သုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ ယော ဇန္တု၊ အကြင်သူသည်။ ယံ ဝရံ၊ အကြင်ဆုကို။ ဒတွာပိ၊ ပေးပြီး၍လည်း။ န အဝါကရေယျ၊ တောင်းတိုင်း မပေးအံ့။ သော ဇန္တု၊ ထိုသူသည်။ တံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ဒါတုံ၊ ပေးခြင်း။ န အရဟတိ၊ မထိုက်။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုဘသောမ။ အဝိကမ္ပမာနော၊ တွန့်တိုခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍။ ဝရဿု၊ ယူလော့။ ပါဏံ၊ အသက်ကို။ စဇိတွာနပိ၊ စွန့်၍လည်း။ ဒဿမေဝ၊ ပေးအံ့သည်သာလျှင်တည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မံ၊ ငါ့ကို။ အဝေါစ၊ သင်ဆို၏။ ဝတွာ စ၊ ဆိုပြီး၍ကား။ ဣတိ၊ ဤသို့ မပေးနိုင်ဟူ၍။ အဗြဝိ၊ ဆိုပြန်၏။ တေ၊ သင်၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားသည်။ န ဟိ သမေတိ၊ ရှေ့နောက်မညီသည်သာတည်း။
တရားအတွက် အားလုံးကိုစွန့်သင့်
ဤသို့ ထိုပေါရိသာဒသည် ရှေးဦးစွာ ဆိုအပ်ပြီးသော ဂါထာကို ထုတ်ဖော်ပြီး၍ ဆုပေးခြင်း၌ အားထုတ်စေလိုရကား-
သစ္စပ္ပဋိညာဝ ဘဝန္တိ သန္တော။
ဒတွာ ဝရံ ခိပ္ပမဝါကရောဟိ၊
ဧတေန သမ္ပဇ္ဇ သုရာဇသေဋ္ဌ။
အင်္ဂံ စဇေ ဇီဝိတံ ရက္ခမာနော။
အင်္ဂံ ဓနံ ဇီဝိတဉ္စာပိ သဗ္ဗံ၊
စဇေ နရော ဓမ္မမနုဿရန္တော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၄၆၉။ သုရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ် ဖြစ်သော။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ သန္တော၊ သူတော်ကောင်းတို့သည်။ ပါဏံ၊ ကိုယ့်အသက်ကို။ စဇန္တိ၊ စွန့်ကုန်၏။ ဓမ္မံ၊ သဘောတရားကို။ အပိ၊ စင်စစ်။ န စဇန္တိ၊ မစွန့်ကုန်။ သန္တော၊ သူတော်ကောင်းတို့သည်။ သစ္စပ္ပဋိညာဝ၊ မှန်သော ဝန်ခံခြင်းရှိကုန်သည်သာလျှင်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ သုရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်ဖြစ်သော။ သမ္မ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒတွာ၊ ငါ့အားပေးသောကြောင့်။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ အဝါကရောဟိ၊ တောင်းတိုင်းသာဆုကို ပေးလော့။ ဧတေန၊ ထိုသစ္စဓမ္မနှင့်။ သမ္ပဇ္ဇ၊ ပြည့်စုံတော်မူလော့။
၄၇၀။ သုရာဇသေဋ္ဌ၊ မြင်သောမင်းမြတ်ဖြစ်သော။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ အင်္ဂဝရဿ၊ မြတ်သောကိုယ်အင်္ဂါ၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ စဇေ၊ စွန့်ရာ၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ရက္ခမာနော၊ စောင့်ရှောက်လိုသည်ဖြစ်၍။ အင်္ဂံ၊ မြတ်သော ကိုယ်အင်္ဂါကို။ စဇေ၊ စွန့်ရာ၏။ ဓမ္မံ၊ မြတ်သော သဘောတရားကို။ အနုဿရန္တော၊ အောက်မေ့သောသူသည်။ အင်္ဂဉ္စ၊ မြတ်သော ကိုယ်အင်္ဂါကိုလည်းကောင်း။ ဓနဉ္စ၊ ဥစ္စာကိုလည်းကောင်း။
ဇီဝိတဉ္စာပိ၊ အသက်ကိုပင်သော်လည်းကောင်း။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံကို။ စဇေ၊ စွန့်ရာ၏။
ဆရာနှင့် မိတ်မပျက်စေသင့်
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမ မင်းသည် အကြောင်းတို့ဖြင့် ထိုပေါရိသာဒကို သစ္စာတရား၌ တည်စေပြီး၍ ယခုအခါ၌ မိမိ၏ ဆရာ၏အဖြစ်ကို ပေါရိသာဒအား ပြလိုရကား-
ယေစဿ ကင်္ခံ ဝိနယန္တိ သန္တော။
တံဟိဿ ဒီပဉ္စ ပရာယနဉ္စ၊
န တေန မိတ္တိံ ဇိရယေထ ပညော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၇၁။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေပေါရိသာဒ။ ပညော၊ ပညာရှိသော။ ယောပုရိသော၊ အကြင် ယောက်ျားသည်။ ယသ္မာဟိ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်မှလျှင်။ ဓမ္မံ၊ အကျိုးအပြစ်ကို ပြတတ်သော အကြောင်းကို။ ဝိဇညာ၊ သိရာ၏။ ယေစ သန္တော၊ အကြင်သူတော်ကောင်းတို့သည်မူလည်း။ အဿ၊ ထိုတစ်ယောက်သော ပုဂ္ဂိုလ်၏။ ကင်္ခံ၊ ယုံမှားခြင်းကို။ ဝိနယန္တိ၊ ပယ်ဖျောက်ကုန်၏။ တဟိ၊ ထိုသူသည်လျှင်။ အဿ၊ ထိုသူ၏။ ဒီပဉ္စ၊ မှီခိုရာလည်း ဖြစ်၏။ ပရာယနဉ္စ၊ လဲလျောင်းရာလည်း ဖြစ်၏။ တေန၊ ထိုဆရာဖြစ်သောသူနှင့်။ မိတ္တိံ၊ အဆွေခင်ပွန်းသဘောကို။ န ဇိရယေထ၊ မဖျက်ဆီးရာ။
လူသားမစားတော့ပြီ
မဟာသုတသောမမင်းသည် ဤသို့သောစကားကို ပြောဆိုပြီး၍ အဆွေ ပေါရိသာဒ... ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံသော ဆရာ၏ စကားမည်သည်ကို ဖျက်ဆီးခြင်းငှာ မသင့်၊ ငါသည်လျှင် ငယ်စဉ်ကာလ၌လည်း သင်၏ ဆရာစောင်ဖြစ်၍ များစွာသော အတတ်ပညာကို သင်ပေးဖူး၏။ ယခုအခါ၌လည်း ဘုရား၏ တင့်တယ်စံပယ်ခြင်းဖြင့် သတာရဟ ဂါထာတို့ကို ဟော၏။ ထို့ကြောင့် ငါ၏စကားကို လိုက်နာခြင်းငှာ ထိုက်၏ဟုဆို၏။ ထိုစကားကို ကြား၍ ပေါရိသာဒသည် ဤသုတသောမမင်းကား ငါ၏ဆရာလည်း မှန်ပေ၏။ ထိုသုတသောမမင်းအား ဆုကိုလည်း ငါ ပေးအပ်၏။ အသို့ပြုခြင်းငှာ တတ်နိုင်ပါအံ့နည်း၊ တစ်ခုသော ကိုယ်အဖြစ်၌ သေခြင်းမည်သည်ကား မြဲ၏။ ငါသည် သေသော်လည်း လူသားကိုမစားပြီ၊ ထိုသုတသောမမင်းအား ဆုကို ပေးအံ့ဟု ယိုစီးသော မျက်ရည်အယဉ်ဖြင့် ထ၍ မဟာသုတသောမမင်းမြတ်၏ ခြေရင်းတို့၌ဝပ်၍ ဆုပေးလိုရကား-
ဧတဿ ဟေတုမှိ ဝနံ ပဝိဋ္ဌော။
သစေ စ မံ ယာစသိ ဧတမတ္ထံ၊
ဧတမ္ပိ တေ သမ္မ ဝရံ ဒဒါမိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၇၂။ အနန္တကိတ္တိမ၊ အတိုင်းမသိသော ကျော်စောခြင်း ရှိတော်မူသော။ သမ္မသုတသောမ၊ မင်းမြတ် သုတသောမ။ အဒ္ဓ့ဟိ၊ စင်စစ်လျှင်။ သော ဘက္ခော၊ ထိုလူသားဟူသော အစာသည်။ မမ၊ ငါ၏။ မနာပေါ၊ နှစ်သက်အပ်သော အစာတည်း။ ဧတဿ၊ ဤအစာ၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ ဝနံ၊ တောသို့။ ပဝိဋ္ဌော၊ ဝင်ရသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ ဧတမတ္ထံ၊ ဤအစာတည်းဟူသော ဆုအလို့ငှာ။ မံ၊ ကို။ သစေ စ၊ အကယ်၍လည်း။ ယာစသိ၊ ကောင်း၏။ ဧတမ္ပိ၊ ထိုဆုကိုလည်း။ တေ၊ သင့်အား။ ဒဒါမိ၊ ငါပေး၏။
ပေါရိသာဒ သီလဆောက်တည်
ထိုအခါ ပေါရိသာဒကို မဟာသုတသောမမင်းသည် ဤသို့ဆို၏။ အဆွေ ပေါရိသာဒ သီလ၌တည်သာ သူအား သေရခြင်းသည်လည်း မြတ်၏။ အဆွေ ပေါရိသာဒ... သင်သည် ပေးအပ်သောဆုကို ယူ၏။ ဤနေ့မှစ၍ မြတ်သောအကျင့်၌ တည်သည် ဖြစ်ပေပြီ၊ ဤသို့ ဖြစ်သော်လည်း သင့်ကို ငါတောင်းပန်ပါဦးအံ့၊ အကယ်၍ သင့်အား ငါ၌ ချစ်ခြင်းရှိသည် ဖြစ်အံ့၊ ငါးပါးသာ သီလတို့ကို ယူလော့ဟု ဆို၏။ အဆွေသုတသောမ. ကောင်းပြီ၊ ငါ့အား ငါးပါးသော သီလတို့ကို ပေးလော့၊ ယူအံ့ဟုဆို၍ ထိုပေါရိသာဒသည် ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်းကို ငါးပါးသော ထိခြင်းဖြင့် ရှိခိုးလျက် တင့်အပ်သောအရပ်၌ နေ၏။ မဟာသုတသောမ မင်းသည်လည်း ထိုပေါရိသာဒကို ငါးပါးသော
သီလတို့၌ တည်စေတော်မူ၏။ ထိုခဏ၌ ထိုအရပ်တွင် စည်းဝေးလာကုန်သော ဘုမ္မစိုးနတ်တို့သည် မဟာသုတသောမမင်း၌ နှစ်သက်ခြင်းကို ဖြစ်စေ၍ အောက်အစီစိမှအထက်ဘဝဂ်တိုင်အောင် မဟာသုတသောမမင်းမှ တစ်ပါးသော ဤပေါရိသာဒကို လူသားစားခြင်းမှ မြစ်အံ့သောငှာ စွမ်းနိုင်သောသူမည်သည် မရှိ၊ အံ့ဖွယ်ရှိစွ၊ မဟာသုတသောမ မင်းမြတ်သည် ပြုနိုင်ခဲသောအမှုကို ပြုပေစွတကားဟု သည်းစွာသောအသံဖြင့် အလုံးစုံသော တောကို ပဲ့တင်ထပ်စေလျက် ကောင်းချီးပေးကြကုန်၏။ ထိုဘုမ္မစိုးနတ်တို့၏ အသံကို ကြားကုန်၍ စာတုမဟာရာဇ်နတ်တို့သည်လည်းကောင်းချီးပေးကြကုန်၏။
မင်းတရားတို့ကို လွှတ်ကြမည်
ဤသို့သောနည်းဖြင့် အထက်ဗြဟ္မာပြည်တိုင်အောင် တစ်ပြိုင်နက် အုတ်အုတ် ကျက်ကျက်သော အသံသည် ဖြစ်၏။ ပညောင်ပင်၌ ဆွဲ၍ ထားအပ်ကုန်သော မင်းတို့သည်လည်း ထိုနတ်သားတို့ ကောင်းချီးပေးသော အသံကို ကြားကြကုန်၏။ ပညောင်ပင်စောင့် နတ်သည်လည်း မိမိဗိမာန်၌ တည်လျက်လျှင် ကောင်းချီးပေး၏။ ဤသို့လျှင် နတ်တို့၏ အသံကိုသာလျှင် ကြားရ၏။ အရုပ်အဆင်းကို မမြင်ရ။ ထိုနတ်တို့ ကောင်းချီးပေးသော အသံကို ကြားရကုန်၍ အရာမကသော မင်းတို့သည် ကြံကြကုန်၏။ မဟာသုတသောမ မင်းမြတ်ကိုမှီ၍ ငါတို့သည် အသက်ကို ရပေကုန်ပြီ၊ သုတသောမမင်းမြတ်သည် ပေါရိသာဒကို ဆုံးမတော်မူသဖြင့် ဖြစ်ခဲသောအမှုကို ပြုတော်မူပေ၏ဟု မဟာသုတသောမမင်းအား ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုကုန်၏။ ပေါရိသာဒသည် မဟာသုတသောမမင်း ခြေတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ တင့်အပ်သော အရပ်၌ နေ၏။ ထိုအခါ ပေါရိသာဒကို မဟာသုတသောမမင်းသည် အဆွေ ပေါရိသာဒ... အရာမကသော မင်းတို့ကို လွှတ်ပါလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် ငါသည် ထိုမင်းတို့၏ ရန်သူတည်း၊ ငါသည် လွှတ်အပ်ကုန်သည်ရှိသော် ထိုမင်းတို့သည် ငါ၏ရန်သူကို ဖမ်းကြကုန်လော့ဟု ငါ့ကို ဖမ်းယူ၍ ညှဉ်းဆဲကုန်ရာ၏။ ငါသည်လည်း အသက်ကို စွန့်ရသော်လည်း သုဘာမမင်းထံမှ ယူအပ်သော သီလကို ဖျက်ဆီးခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ ဤသုဘသောမမင်းနှင့်တကွလျှင် သွား၍လွှတ်အံ့၊ ဤသို့ လွတ်သည်ရှိသော် ဘေးမရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ ထိုသို့ ကြံပြီးမှ မဟာသုတသောမမင်းကို ရှိခိုး၍ အဆွေ သုတသောမ... ငါတို့နှစ်ယောက်တို့သည်လျှင် သွားကုန်၍ ထိုမင်းဟိုကို လွှတ်ကုန်အံ့ဟု ဆို၍ လွှတ်လိုရကား-
ဝစနမ္ပိ တေ သမ္မ အဟံ အကာသိံ။
တုဝမ္ပိ မေ သမ္မ ကရောဟိ ဝါကျံ၊
ဥဘောပိ ဂန္တွာန ပမောစယာမ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၇၃။ သမ္မ သုတသောမ၊ အဆွေ သုတသောမ။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ သတ္ထာ စ၊ ဆရာသည်လည်း။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ပါ၏။ မေ၊ ငါ၏။ သခါစ၊ အဆွေ ခင်ပွန်းသည်လည်း အသိ၊ ဖြစ်ပါ၏။ သမ္မ၊ အဆွေသုတသောမ။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဝစနမ္ပိ၊ စကားကိုလည်း။ အကာသိံ၊ လိုက်နာပြီ။ သမ္မ၊ အဆွေ သုတသောမ။ တုဝမ္ပိ၊ သင်သည်လည်း။ မေ၊ ငါ၏။ ဝါကျံ၊ စကားကို။ ကရောဟိ၊ လိုက်နာပါလော့။ သမ္မသုတသောမ၊ အဆွေ သုတသေယမ။ ဥဘောပိ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည်လျှင်။ ဂန္တွာန၊ သွားကုန်၍။ ပမောစယာမ၊ လွှတ်ကြပါကုန်အံ့။
ထိုသို့ ပြောဆိုသောအခါ ပေါရိသာဒကို မဟာသုတသောမမင်းသည် နှစ်ယောက်အတူ လွှတ်လိုရကား-
ဝစနမ်ပိ မေ သမ္မ တုဝံ အကာသိ။
အဟမ္ပိ တေ သမ္မ ကရောမိ ဝါကျံ၊
ဥဘောပိ ဂန္တွာန ပမောစယာမ။
ဟူသော ဤထာကို ဆို၏။
၄၇၄။ သမ္မ ပေါရိသာဒ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ သတ္ထာ စ၊ ဆရာသည်လည်း။ ဟောမိ၊ ဖြစ်၏။ တေ၊ သင်၏။ သခါ စ၊ အဆွေခင်ပွန်းသည်လည်း။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဝစနမ္ပိ၊ စကားကိုလည်း။ အကာသိ၊ လိုက်နာပေ၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ပေါရိသာဒ။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ တေ၊ သင်၏။ ဝါကျံ၊ စကားကို။ ကရောမိ၊ လိုက်နာအံ့။ ဥဘောပိ၊ ငါတို့နှစ်ယောက်တို့သည်လျှင်။ ဂန္တွာန၊ သွားကုန်၍။ ပမောစယာမ၊ လွှတ်ကြကုန်အံ့။
သုတသောမမင်း ခံဝန်ချက်ယူ
ဤစကားကို ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်းသည် နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည်လျှင် သွား၍ လွှတ်ကြကုန်အံ့ဟု ပေါရိသာဒအား ဝန်ခံပြီး၍ မင်းတို့ မည်သည်ကား မာန်ခက်ထန်ကုန်၏။ လွတ်ကာမျှ၌လျှင် ဤပေါရိသာဒသည် ငါတို့ကို နှိပ်စက်ညှဉ်းဆဲအပ်ကုန်၏ ဟု ပေါရိသာဒကို ပုတ်ခတ်မူလည်း ပုတ်ခတ်ကုန်ရာ၏။ သတ်မူလည်း သတ်ကုန်ရာ၏။ ဤ ပေါရိသာဒသည့်ကား ထိုမင်းတို့၌ မပြစ်မှားလတ္တံ့၊ တစ်ယောက်တည်းသာလျှင် သွား၍ ရှေးဦးစွာ ထိုမင်းတို့၏ ဝန်ခံခြင်းကို ယူချေကုန်အံ့ဟုကြံ၍ ထိုအရပ်သို့သွားသဖြင့် လက်ဝါးပြင်၌ ကြိုးဖြင့်သီ၍ ခြေဖျားတို့ဖြင့် မြေကို ထိစေကုန်လျက် ပညောင်ခက်တို့၌ ဆွဲအပ်ကုန်သော လေခတ်သောကာလ၌ ဆင်စွယ်ကောက်၌ ဆွဲအပ်ကုန်သော လိပ်ဆူးရွှေ ပန်းကုံးခြောက်တို့သည် လည်ကုန်သကဲ့သို့ လည်ကုန်သော ထိုမင်းတို့ကို မြင်လေ၏။ ထိုမင်းတို့သည်လည်း မဟာသုတသောမမင်းကို မြင်ကုန်လျှင် ယခုအခါ ငါတို့သည်ကား ဘေးမရှိသည် ဖြစ်ကုန်ပြီဟု တစ်ပြိုင်နက်လျှင် သည်းစွာသော ဟစ်ကြွေးခြင်းကို ဟစ်ကြွေးကြကုန်၏။ ထိုအခါ
မင်းတို့ကို ဘုရားလောင်း မဟာသုဘသောမမင်းသည်လည်း မင်းမြတ်တို့... မကြောက်ကြကုန်လင့်ဟု နှစ်သိမ့်စေ၍ ငါတို့သည် ပေါရိသာဒကိုဆုံးမ၍ သင်မင်းမြတ်တို့အား ဘေးမရှိခြင်းကို ယူအပ်ပြီ၊ ထို့ကြောင့် သင် မင်းမြတ်တို့သည်ကား ငါ၏ စကားကို လိုက်နာကြကုန်လော့ဟု ဤသို့ ပြောဆိုပြီးလျှင် ထို မင်းများတို့သို့ ကပ်၍ ဝန်ခံစေလိုရကား-
တလာဝုတာ အဿုမုခါ ရုဒန္တာ။
န ဇာတု ဒုဗ္ဘေထ ဣမဿ ရညော၊
သစ္စပ္ပဋိညံ မေ ပဋိသုဏာထ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၇၅။ ဘောန္တော ရာဇာနော၊ အို မင်းများတို့။ တလာဝုတာ၊ ကြိုးဖြင့် သီအပ်သော လက်ဝါးပြင်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ အဿုမုခါ၊ မျက်ရည်ဖြင့် ပြည့်သော မျက်နှာရှိကုန်လျက်။ ရုဒန္တာ၊ ငိုကုန်သော။ တုမှေ၊ သင်မင်းမြတ်တို့ကို။ ကမ္မာသပါဒေန၊ ပြောက်ကျားသော ခြေရှိသော ပေါရိသာဒသည်။ ဝိဟေဌိတတ္ထ၊ ညှဉ်းဆဲအပ်ကုန်ပြီ။ ဧဝံသန္တေပိ၊ ဤသို့ ညှဉ်းဆဲအပ်ကုန် ငြားသော်လည်း။ ဣမဿ ရညော၊ ဤမင်းအား။ ဇာတု၊ စင်စစ်သဖြင့်။ န ဒုဗ္ဘေထ၊ မပြစ်မှားကြကုန်လင့်။ မေ၊ ငါ၏။ သစ္စပ္ပဋိညံ၊ ဟုတ်မှန်သော ဝန်ခံခြင်းကို။ ပဋိသုဏာထ၊ နာတော်မူကြကုန်။
ထိုမင်းတို့သည် ဝန်ခံလိုကုန်ရကား-
တလာဝုတာ အဿုမုခါ ရုဒန္တာ။
န ဇာတု ဒုဗ္ဘေမ ဣမဿ ရညော၊
သစ္စပ္ပဋိညံ တေ ပဋိသုဏာမ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၇၆။ ဘူနာထ၊ သတ္တဝါတို့၏ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တလာဝုတာ၊ ကြိုးဖြင့်သီအပ်ကုန်သော လက်ဝါးပြင်ရှိ ကုန်သည်ဖြစ်၍။ အသုမုခါ၊ မျက်ရည်ဖြင့်ပြည့်သော မျက်နှာရှိကုန်လျက်။ ရုဒန္တာ၊ ငိုကုန်သော။ အမှေ၊ အကျွန်ုပ်တို့ကို။ ကမ္မာသပါဒေန၊ ပြောက်ကျားသော ခြေရှိသော ပေါရိသာဒသည်။ ဝိဟေဌိတာ၊ ညှဉ်းဆဲအပ်ကုန်ပြီ။ ဧဝံသန္တေပိ၊ ဤသို့ ညှဉ်းဆဲအပ်ကုန်သော်လည်း။ ဣမဿ ရညော၊ ဤမင်းအား။ ဇာတု၊ စင်စစ်သဖြင့်။ န ဒုဗ္ဘေမ၊ မပြစ်မှားပါကုန်အံ့။ တေ၊ သင်မင်းမြတ်၏။ သစ္စပ္ပဋိညံ၊ ဟုတ်မှန်သော ဝန်ခံခြင်းကို။ ပဋိသုဏာမ၊ နာပါကုန်အံ့။
ပေါရိသာဒကို အဖအရာထားကြ
ထိုအခါ ထိုမင်းတို့ကို ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်းသည် မင်းမြတ်တို့ ... ထိုသို့တပြီးကား ဝန်ခံခြင်းကို ပေးကြကုန်လော့ ဟု ဆို၍ ဝန်ခံစေလိုရကား-
အနုကမ္ပကာ အတ္ထကာမာ ပဇာနံ။
ဧဝမေဝ ဝေါ ဟောတု အယဉ္စ ရာဇာ၊
တုမှေ စ ဝေါ ဟောထ ယထေဝ ပုတ္တာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၇၇။ ရာဇာနော၊ အို မင်းများတို။ ပိတာ ဝါ၊ အဖသည်လည်းကောင်း။ အထဝါပိ၊ ထိုမှတပါးလည်း။ မာတာ ဝါ၊ အမိသည်လည်းကောင်း။ ပဇာနံ၊ သားသမီးတို့အား။ အနုကမ္ပကာ စ၊ သနားတတ်ကုန်သည်လည်းကောင်း။ အတ္ထကာမာ စ၊ အကျိုးစီးပွားကို အလိုရှိကုန်သည်လည်းကောင်း။ ဟောန္တိ ယထာ၊ ဖြစ်ကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ အယဉ္စ ရာဇာ၊ ဤမင်းသည်လည်း။ တုမှာကံ၊ သင်မင်းမြတ်တို့၏။ ပိတာ ယထာ၊ အဖကဲ့သို့။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေလော့။ တုမှေ စ၊ သင်မင်းမြတ်တို့သည်လည်း။ ဣမဿ ရညော၊ ဤမင်း၏။ ပုတ္တာ ယထေဝ၊ သားတို့ကဲ့သို့လျှင်။ ဟောထ၊ ဖြစ်ကြပါကုန်လော့။
ထိုမင်းတို့လည်း ဝန်ခံလိုရကား-
အနုကမ္ပကာ အတ္ထကမာ ပဇာနံ။
ဧဝမေဝ နော ဟောတု အယဉ္စ ရာဇာ၊
မယံပိ ဟေဿာမ ယထေဝ ပုတ္တာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၄၇၈။ နရနာထ၊ လူတို့၏ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်တော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပိတာ ဝါ၊ အဖသည်လည်းကောင်း။ အထဝါပိ၊ ဤမှတပါးလည်း။ မာတာ ဝါ၊ အမိသည်လည်းကောင်း။ ပဇာနံ၊ သားသမီးတို့အား။ အနုကမ္ပကာ စ၊ အစဉ် သနားတက်ကုန်သည်လည်းကောင်း။ အတ္ထကာမာစ၊ အကျိုးစီးပွားကို အလိုရှိကုန်သည်လည်းကောင်း။ ဟောန္တိ ယထာ၊ ဖြစ်ကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ အယဉ္စရာဇာ၊ ဤမင်းသည်လည်း။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ပိတာ ယထာ၊ အဖကဲ့သို့။ ဟောတု၊ ဖြစ်ပါစေသတည်း။ မယံပိ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်လည်း။ ပုတ္တာ ယထေဝ၊ သားတို့ကဲ့သို့လျှင်။ ဟေဿာမ၊ ဖြစ်ပ့ကုန်အံ့။
မင်းများကို လွှတ်ကြပုံ
ဤသို့လျှင် မဟာသုတသောမမင်းသည် ထိုမင်းတို့၏ ဝန်ခံခြင်းကိုယူပြီးလျှင် ပေါရိသာဒကိုခေါ်၍ အဆွေ ပေါရိသာဒ... လာလှည့် ထိုမင်းတို့ကို လွှတ်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုပေါရိသာဒသည် သန်လျက်ကိုကိုင်၍ တစ်ယောက်သောမင်း၏ ဖွဲ့သောကြိုးကို ဖြတ်၏။ ထိုမင်းသည် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အစာကင်းသဖြင့် ဆင်းရဲဝေဒနာသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ဖွဲ့သောကြိုးကို ဖြတ်သည်နှင့်တကွ မိန်းမောသည်ဖြစ်၍ မြေ၌လဲ၏။ ထိုသို့ လဲသည်ကိုမြင်၍ မဟာသုတသောမမင်းသည် သနားခြင်းကိုပြု၍ အဆွေပေါရိသာဒ... ဤသို့ မဖြတ်ပါလင့်ဟု ဆို၍ တစ်ယောက်သော မင်းကို လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့် မြဲစွာကိုင်၍ ရင်၌ပိုက်ဖက်ပြီးလျှင် အဆွေ ပေါရိသာဒ ယခုအခါ ဖွဲ့သောကြိုးကို ဖြတ်လော့ ဟု ဆို၏။ ပေါရိသာဒသည် သန်လျက်ဖြင့် ဖြတ်၏။ မဟာသုတသောမမင်းသည် အားခွန်နှင့် ပြည့်စုံတော်မူသောကြောင့် ထိုမင်းကို ရင်ခွင်၌ အိပ်စေ၍ ရင်၌ဖြစ်သော သားကဲ့သို့ နူးညံ့သောစိတ်ဖြင့် ချ၍ မြေ၌ အိပ်စေ၏။ ဤနည်းဖြင့်လျှင် အလုံးစုံသောမင်းတို့ကို မြေ၌အိပ်စေပြီးလျှင် အနာတို့ကိုဆေး၍ သူငယ်တို့၏ ထွင်းသစ်သောနားမှ ချည်ကို အသာအသာ ငင်သကဲ့သို့ အသာအသာ သီသာကြိုးစွန်းကိုငင်၍ သွေးပြည်တို့ကို ဆေးသဖြင့် အနာ၌ သွေးပြည်အစေး မရှိသည်တို့ကို ပြု၍ အဆွေပေါရိသာဒ တစ်ခုသောသစ်ပင်မှ အခေါက်ကို ကျောက်ပြင်၌သွေး၍ ဆောင်ယူခဲ့ပါလော့ဟု ဆောင်ယူခဲ့စေပြီးလျှင် သစ္စာပြုခြင်းကို ပြုတော်မူ၍ ထိုမင်းတို့၏ လက်ဝါးပြင်ကို လိမ်းကျံ၏။ ထိုခဏ၌လျှင် အနာသည် ချမ်းသာ၏။
ပေါရိသာဒသည် ဆန်ကိုယူ၍ ထမင်းလုံးမရှိသော ယက်မန်းယာဂုကို ကျို၏။ မဟာသုတသောမမင်း ပေါရိသာဒတို့သည်လည်း အရာမကသော မင်းတို့ကို ယက်မန်းယာဂုကို တိုက်ကုန်၏။ ဤသို့လျှင် ထိုအလုံးစုံသော မင်းတို့ကို ယက်မန်းယာဂုဖြင့် ရောင့်ရဲစေကုန်စဉ် နေသည်ဝင်၏။ နက်ဖြန် မိုးသောက်သောနေ့၌ နံနက်စောစော အခါ၌လည်းကောင်း, မွန်းတည့်သောအခါ၌လည်းကောင်း, ညချမ်းအခါ၌ လည်းကောင်း ယက်မန်း ယာဂုကိုသာလျှင် တိုက်၍ သုံးရက်မြောက်သောနေ့၌ ထမင်းလုံးနှင့်တကွသော ယာဂုကို တိုက်ကုန်၏။ အကြင် သုံးရက်မျှလောက်ဖြင့် မင်းတို့သည် အနာကငါးကြကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုမင်းတို့ကို မဟာသုတသောမ မင်းသည် သွားခြင်းငှာ တတ်နိုင်ပါကုန်လတ္တံ့လောဟု မေး၍ သွားနိုင်ပါကုန်၏ဟု ဆိုကုန်လတ်သော် အဆွေပေါရိသာဒ... လာလှည့်၊ မိမိပြည်ရွာသို့ သွားကြကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ပေါရိသာဒသည် ငိုကြွေးလျက် မဟာသုဘာမင်း၏ ခြေတို့၌ဝပ်၍ အဆွေသုတသောမ... သင်သည်သာလျှင် ဤမင်းတို့ကိုယူ၍ သွားလေလော့၊ ငါမူကား ဤတော၌သာလျှင် သစ်မြစ်သစ်သီးကို စားလျက် နေပါအံ့ဟု ဆို၏။
အဆွေပေါရိသာဒ ဤတောအရပ်၌ အဘယ်ပြုအံ့နည်း၊ သင်၏ တိုင်းပြည်သည် အလွန်မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိ၏။ ဗာရာဏသီပြည်၌ မင်းပြုလော့ ဟု ဆိုလတ်သော် အဆွေသုတသောမ... အသို့ ဆိုဘိသနည်း၊ ငါသည် ထိုဗာရာဏသီပြည်သို့ သွားခြင်းငှာ မတက်ကောင်း၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အလုံးစုံသောမြို့၌ နေကုန်သောသူတို့သည် ငါ၏ ရန်သူတို့တည်း၊ ထိုအလုံးစုံသော မြို့သူတို့သည် ပေါရိသာဒသည် ငါ၏အမိကို စားအပ်၏။ ငါ၏အဖကို စားအပ်၏။ ငါ၏ ညီအစ်ကို မောင်နှမကို စားအပ်၏။ ဤခိုးသူကို ဖမ်းကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ ငါ့ကို ဆဲရေးကုန်လတ္တံ့။ တစ်ခု တစ်ခုစီသော လှံတံဖြင့်သော်လည်းကောင်း တစ်ခု တစ်ခုစီသော ခဲဖြင့်သော်လည်းကောင်း ငါ့ကို အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေကုန်လတ္တံ့။ ငါသည်လည်း သင်မင်းမြတ်တို့အထံ၌ သီလကို ဆောက်တည်အပ်ပြီ။ အသက်ဟူသော အကြောင်းကြောင့်လည်း ငါသည် သူတစ်ပါးကို သတ်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ ထို့ကြောင့် ငါသည် မလိုက်ပြီ။ ငါသည် လူသားမှ ကြဉ်ရှောင်ရသောကြောင့် အဘယ်မျှ အသက်ရှည်အံ့နည်း၊ ယခုအခါ သင်မင်းမြတ်တို့ကို မြင်ရခြင်းသည် မရှိပြီဟု ငိုကြွေး၍ သင်မင်းမြတ်တို့သည်သာလျှင် ကြွတော်မူကုန်လော့ဟု ဆို၏။
ပေါရိသာဒ ပြည်တော်ဝင်ခန်း
ထိုအခါ မဟာသုတသောမ မင်းသည် ထိုပေါရိသာဒကိုသုံးသပ်၍ အဆွေပေါရိသာဒ... သင် မစိုးရိမ်လင့်၊ သုတသောမ အမည်ရှိသော ငါသည် သင်ကဲ့သိုသော ကြမ်းကြုတ် ရုန့်ရင်းသော သူကိုစင်လျက် ဆုံးမနိုင်သေး၏။ ဗာရာဏသီပြည်၌ နေကုန်သောသူတို့ကို ဆုံးမခြင်း၌ အဘယ်ဆိုဖွယ်ရာ ရှိအံ့နည်း၊ ငါသည် သင့်ကို ဗာရာဏသီမင်းအဖြစ်၌ တည်စေအံ့၊ အကယ်၍ မတတ်နိုင်သည် ရှိသော် ငါ၏ဘိုင်းပြည်ကို ထက်ဝက်ခွဲ၍ ပေးအံ့ဟု ဆိုလတ်သော် သင်မင်းမြတ်တို့၏ မြို့တော်၌လည်း ငါ၏ ရန်သူတို့သည် ရှိကုန်သည်သာလျှင်တည်းဟု ဆိုသဖြင့် ဤပေါရိသာဒသည် ငါ၏စကားကို လိုက်နာသဖြင့် ပြုနိုင်ခဲသောအမှုကို ပြုပေ၏။ အဘယ်သို့သော အကြောင်းဖြင့် ငါသည် ဤပေါရိသာဒကို တည်မြဲတိုင်းသော နေရာ၌ တည်စေရအံ့နည်းဟုကြ၍ ထိုပေါရိဒအား ဖျားယောင်းအံ့သောငှာ ဗာရာဏသီပြည်၏ ပြည့်စုံခြင်းကို ချီးမွမ်းလိုရကား-
အစားကောင်းများ
၄၇၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တတ္ထ၊ ထိုဗာရာဏသီမြို့၌။ သူဒေဟိ၊ စားတော်ချက်တို့သည်။ ရန္ဓံ၊ ဖျော်အပ်သော။ သုကတံ၊ အထူးထူး အပြားပြားတို့ဖြင့် ကောင်းစွာစီရင်အပ်သော။ သုနိဌိတံ၊ အထူးထူး အပြားပြားသော အဆောက်အဦးတို့ဖြင့် ကောင်းစွာ ပြီးစေအပ်သော။ စတုပ္ပဒံ၊ အခြေလေးချောင်းရှိသော သားမှဖြစ်သော။ ယံ မံသဉ္စ၊ အကြင်အသားကိုလည်းကောင်း။ သာကုဏဉ္စာပိ၊ ငှက်မှလည်း ဖြစ်ထသော။ ယံ မံသဉ္စ၊ အကြင်အသားကိုလည်းကောင်း။ ဣန္ဒော၊ သိကြားနတ်မင်းသည်။ သုဓံ၊ နတ်သုဓာဘုတ်ကို။ ဘုဉ္ဇတိ ဣဝ၊ စားသကဲ့သို့။ ပရိဘုဉ္ဇယာန၊ သုံးဆောင် စားသောက်၍။ တံ၊ ထိုဘောဇဉ်ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ဧကော၊ တစ်ယောက်အထီးတည်း။ အရညေ၊ တော၌။ ကထံ ရမသိ၊ အသို့လျှင် မွေ့လျော်လတ္တံ့နည်း။
မိန်းမလှများ
၄၈၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တတ္ထ၊ ထို ဗာရာဏသီမြို့၌။ အလင်္ကတာ၊ တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်သော။ ဝေလီ၊ ဦးသစ်သော ရွှေစင်အစုကဲ့သို့ တခဲနက်သော ကိုယ်ရောင် ရှိကုန်ထသော။ ဝေလ္လိဝိလာကမဇ္ဈာ၊ စည်းကျပ်သေးသွယ် ရှုဖွယ်သောခါးလည်း ရှိကုန်ထသော။ ခတ္တိယာ၊ အကြင် မင်းသမီးတို့သည်။ ဒေဝေသု၊ နတ်ပြည်တို့၌၊ ဣန္ဒံ၊ သိကြားနတ်မင်းကို။ ဒေဝစ္ဆရာ၊ နတ်သမီးတို့သည်။ သမ္ပရိဝါရယိတွာ၊ ကောင်းစွာခြံရံ၍။ ပမောဒယန္တိ ဣဝ၊ မွေ့လျော်စေကုန်ဘိသကဲ့သို့။ တံ၊ သင့်ကို။ သမ္ပရိဝါရယိတွာ၊ ကောင်းစွာ ခြံရံကုန်၍။ ပမောဒယိံသု၊ မွေ့လျော်စေကုန်ပြီ။ တာ ခတ္တိယာ၊ ထို မင်းသမီးတို့ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ဧကော၊ တစ်ယောက် အထီးတည်း။ အရညေ၊ တော၌။ ကထံ ရမသိ၊ အသို့လျှင် မွေ့လျော်လတ္တံ့နည်း။
အိပ်ရာ နေရာကောင်းများ
၄၈၁။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တတ္ထ၊ ထို ဗာရာဏသီမြို့၌။ တမ္ဗူပဓာနေ၊ နီသော အုံးဝန်းရှိထသော။ ဗဟုဂေါဏကမှိ၊ များသော ကော်ဇောဖြင့်ပြီးသော။ သုဘမှိ၊ တင့်တယ်စွာသော။ သင်္ဂေ၊ အထပ်ထပ်သော ဘုံလျှိုရှိသော။ သဗ္ဗသယနမှိ၊ အလုံးစုံသော အခင်းအလွှမ်းရှိသောအိပ်ရာ၌။ တွံ၊ သင်သည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးကာလ၌။ သယသိ၊ အိပ်၏။ တာဒိသဿ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော။ သယနဿ၊ အိပ်ရာ၏။ မဇ္ဈမှီ၊ အလယ်၌၊ သုခံ၊ ချမ်းသာစွာ။ သယိတွာ၊ အိပ်ပြီး၍။ တံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသောအိပ်ရာကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ဧကော၊ တစ်ယောက်အသီးတည်း။ အရညေ၊ တော၌။ ကထံ ရမသိ၊ အဘယ့်ကြောင့် မွေ့လျော်လတ္တံ့နည်း။
သီဆို တီးမှုတ်ခြင်းများ
၄၈၂။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တတ္ထ၊ ထို ဗာရာဏသီမြို့၌။ နိသီထေ၊ ညဉ့်အဖို့၌။ ယံ ပါဏိဿရဉ္စ၊ အကြင် မောင်းကြေးနင်း ခွက်ခြင်းသံကိုလည်းကောင်း။ ယံ ကုမ္ဘထုနဉ္စ၊ အကြင် အိုးစည်သံကို လည်းကောင်း။ အထောပိ၊ ထိုမှတပါးလည်း။ ဝေ၊ စင်စစ်။ နိပ္ပုရိသမှိ၊ ယောက်ျားနှင့်မစပ်သော။ တူရိယံ၊ တူရိယာမျိုးကို။ ဗဟုံ၊ များစွာ။ သုဂီတဉ္စ၊ ကောင်းစွာ သီခြင်းကိုလည်းကောင်း။ သုဝါဒိတဉ္စ၊ ကောင်းစွာ တီးမှုတ်ခြင်းကို လည်းကောင်း။ ကတွာ၊ ပြု၍။ တံ၊ သင့်ကို။ ပမောဒယိံသု၊ မွေ့လျော်စေကုန်ပြီ။ ဧဝရူပံ၊ ဤသို့ သဘောရှိသော။ သမ္ပတ္တိံ၊ စည်းစိမ်ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ဧကော၊ တစ်ယောက်အထီးတည်း။ အရည၊ တော၌။ ကထံ ရမသိ၊ အသို့လျှင် မွေ့လျော်လတ္တံ့နည်း။
မွန်မြတ်သောမြို့တော်
၄၈၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တတ္ထ၊ ထို ဗာရာဏသီပြည်၌။ ပဟူတမာလျံ၊ ပြန့်သော ပန်းသစ်ပင်ရှိသော။ တဝ၊ သင်၏။ ဥယျာနသမ္ပန္နံ၊ ဥယျာဉ်ရေကန်နှင့် ပြည့်စုံသော။ ပုရံ၊ ပြည်သည်။ သုရမ္မံ၊ အလွန်မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိ၏။ ကသ္မာ၊ အဘယ်ကြောင့်နည်းဟူမူကား။ ပဟူတမာလဝန္တံ၊ အထူးထူး အပြားပြား များသော ပန်းမျိုးရှိသော။ မိဂါဇိနုပေတံ၊ မိဂဇိန်ဥယျာဉ်နှင့် ပြည့်စုံ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သုရမ္မံ၊ အလွန်မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိ၏။ မိဂါဇိနုပေတံ၊ မိဂဇိန်ဥယျာဉ်နှင့် ပြည့်စုံသော။ တဝ၊ သင်၏။ ပုရံ၊ ပြည်သည်။ သုရမ္မံ၊ အလွန် မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိ၏။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်နည်း ဟူမူကား။ ဟယေဟိ စ၊ မြင်းတို့နှင့်လည်းကောင်း။ နာဂေဟိ စ၊ ဆင်တို့နှင့်လည်းကောင်း။ ရထေဟိစ၊ ရထားတို့နှင့် လည်းကောင်း။ ဥပေတိ၊ ပြည့်စုံ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သုရမ္မံ၊ အလွန် မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိ၏။ တံ၊ ထို ဗာရာဏသီပြည်ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ဧကော၊ တစ်ယောက်အထီးတည်း။ အရညေ၊ တော၌။ ကထံ ရမသိ၊ အသို့လျှင် မွေ့လျော်လတ္တံ့နည်း။
ဤသို့လျှင် မဟာသုတသောမမင်းသည် ဤပေါရိသာဒသည် ရှေး၌ ခံစားသုံးဆောင်သော အရသာကို အောက်မေ့၍ သွားလိုသည်ဖြစ်အံ့လည်း မသိဟု ကြံ၍ ရှေးဦးစွာ အစာဖြင့် ဖျားယောင်း၏။ နှစ်ကြိမ်မြောက်၌ ကိလေသာ၏ အစွမ်းဖြင့် ဖျားယောင်း၏။ သုံးကြိမ်မြောက်၌ အိပ်ရာနေရာဖြင့် ဖျားယောင်း၏။ လေးကြိမ်မြောက်၌ ကခြင်း, သီချင်း တီးမှုတ်ခြင်းဖြင့် ဖျားယောင်း၏။ ငါးကြိမ်မြောက်၌ ဥယျာဉ် ရေကန်ဖြင့်လည်းကောင်း၊ မြို့ရွာနှင့် လည်းကောင်း ဖြားယောင်း၏။
လာ သွားကြစို့
ဤသို့လျှင် ဤငါးပါးသော အကြောင်းတို့ဖြင့် ဖျားယောင်း၍ မင်းမြတ်. လာလှည့်၊ ငါသည် သင့်ကို ယူဆောင်၍ သွားသဖြင့် ဗာရာဏသီပြည် မင်းအဖြစ်၌ တည်စေပြီး၍ နောက်မှ ငါတို့ပြည်သို့ သွားအံ့။ အကယ်၍ ဗာရာဏသီပြည်ကို မရအံ့၊ ငါ၏ ပြည်ထက်ဝက်ကို သင့်အား ပေးအံ့၊ သင့်အား တော၌နေသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။ ငါ့စကားကို လိုက်နာလော့ဟု ဆို၏။
ပေါရိသာဒ ပြည်တော်ဝင်
ထိုပေါရိသာဒသည် မဟာသုတသောမမင်း စကားကို ကြားရလျှင် သွားလိုသည်ဖြစ်၍ သုတသောမမင်းသည် ငါ၏ အကျိုးစီးပွားကို အလိုရှိ၏။ အစဉ် သနားတတ်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ရှေးဦးစွာ ငါ့ကို ကောင်းမှု၌ တည်စေ၍ ယခုအခါ ရှေးစည်းစိမ်ချမ်းသာ၌လည်း တည်စေအံ့ဟု ဆို၏။ ဤ သုတသောမမင်းသည် တည်စိမ့်သောငှာ တတ်နိုင်လတ္တံ့ သည်သာလျှင်တည်း၊ ဤသုတသောမမင်းနှင့် တကွသာလျှင် သွားခြင်းငှာ သင့်၏။ ငါ့အား တော၌နေသဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်းဟု ကြံလျက် နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုသုတသောမမင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို မှီ၍ ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြောဆိုလိုသည်ဖြစ်၍ အဆွေ သုတသောမမင်း အဆွေခင်ပွန်းကောင်းနှင့် ပေါင်းဖော်ရသောထက် ကောင်းမြတ်သောမည်သည် မရှိ၊ ယုတ်မာသော အဆွေခင်ပွန်းနှင့် ပေါင်းဖော်ရသောထက် အထူးသဖြင့် ယုတ်မာသော မည်သည်လည်း မရှိ ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို မဟာသုတသောမမင်းအား ကြားလျှောက်လိုရကား-
ဟူကုန်သော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
သူတော်ကောင်းနှင့် ပေါင်းဖော်သင့်ပုံ
၄၈၄။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ကာဠပက္ခေ၊ လဆုတ်ပက္ခ၌။ စန္ဒော၊ လသည်။ သုဝေ သုဝေ၊ နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း။ ဟာယတေဝ၊ ဆုတ်ယုတ်သည်သာလျှင်။ ဟောတိ ယထာ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ အသတံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့နှင့်။ သမာဂမော၊ ပေါင်းဖော်ရခြင်းသည်။ ကာဠပက္ခူပမော၊ လဆုတ်ပက္ခနှင့် တူသည်။ ဟောဟိ၊ ဖြစ်၏။
၄၈၅။ ဘူနာထ၊ သတ္တဝါတို့၏ ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်တော်မူသော။ ရာဇိန္ဒ၊ မင်းများနတ်။ ရသကံ၊ ရသက အမည်ရှိသော။ သူဒံ၊ စဖိုသည်ဖြစ်သော။ ကာပုရိသာဓမံ၊ အလွန် ယုတ်မာသော ယောကျ်ားကို။ အာဂမ္မ၊ စွဲ၍။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ယေန ကမ္မေန၊ အကြင်အမှုကြောင့်။ ဒုဂ္ဂတိံ၊ မကောင်းသော အလားသို့။ ဂစ္ဆာမိ၊ လားရလေအံ့။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ပါပကံ၊ ယုတ်မာသော။ တံ ကမ္မံ၊ ထိုအမှုကို။ အကာသိံ၊ ပြုမိ၏။
၄၈၆။ ရဋ္ဌာဓိပတိ၊ ပြည်ကြီးအရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သုက္ကပက္ခေ၊ လဆန်းပက္ခ၌။ စန္ဒော၊ လသည်။ သုဝေ သုဝေ၊ နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း။ ဝဍ္ဎတေဝ၊ ပွားသည်သာလျှင်။ ဟောတိ ယထာ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်။ သမာဂမော၊ ပေါင်းဖော်ရခြင်းသည်။ သုက္ကပက္ခူပမော၊ လဆန်းပက္ခနှင့်တူသည်။ ဟောဟိ၊ ဖြစ်၏။
၄၈၇။ ဘာရဓ၊ ပြည်ကြီးဝန်ကို ရွက်ဆောင်တော်မူတတ်သော။ သုတသောမ၊ မင်းမြတ် သုတသောမ။ ပဇာနာဟိ၊ သိတော်မူလော့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တုဝံ၊ သင်မင်းမြတ်ကို။ အာဂမ္မ၊ စွဲ၍။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့် ယေနကမ္မေန၊ အကြင်အမှုကြောင့်။ သုဂတိံ၊ ကောင်းသော အလားသို့။ ဂစ္ဆာမိ၊ လားရအံ့။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ကုသလံ၊ အပြစ်မရှိသော အကျိုးကို ပေးတတ်သော။ တံ ကမ္မံ၊ ထိုအမှုတို့ကို။ ကာဟာမိ၊ ပြုရပေပြီ။
၄၈၈။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ ဘူမိပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ ထလေ၊ ကြည်းကုန်း၌။ ဝုဋ္ဌံ၊ ရွာသော။ ဝါရိ၊ မိုးရေသည် အနဒ္ဓနေယျံ၊ မရှည်သော အဓွန့်ရှိသည်။ န စိရဋ္ဌိတိကံ၊ ကြာမြင့်စွာ မတည်သည်။ ဟောတိယထာ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူလျှင်။ အသတံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်မာတို့နှင့်။ သမာဂမော၊ ပေါင်းဖော်ရခြင်းသည်။ ထလေ၊ ကြည်းကုန်း၌။ ဥဒကံဝ၊ မိုးရေကဲ့သို့။ အနဒ္ဓနေယျော၊ မရှည်သော အဓွန့်ရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၄၈၉။ နရဝီရသေဋ္ဌ၊ ဝီရိယဖြင့် လူအပေါင်းတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ ဇနိန္ဒ၊ လူများနတ်။ သရေ၊ မဟာသမုဒ္ဒရာ၌။ ဝုဋ္ဌံ၊ ရွာသော။ ဝါရိ၊ မိုးရေသည်။ စိရဋ္ဌိတိကံ၊ မြင့်စွာတည်သည်။ ဟောတိယထာ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူလျှင်။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်။ သမာဂမော၊ ပေါင်းဖော်ရခြင်းသည်။ သရေ၊ မဟာသမုဒ္ဒရာ၌။ ဥဒကံ ဣဝ၊ ရေကဲ့သို့။ စိရဋ္ဌိတိကံ၊ ကြာမြင့်စွာ တည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
၄၉၀။ ရာဇာဓိရာဇ၊ မင်းထက် မင်းမြတ် ဖြစ်တော်မူသော။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်။ သမာဂမော၊ ပေါင်းဖော်ရခြင်းသည်။ အဗျာယိကော၊ မပျက်စီးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ယာဝမ္ပိ၊ အကြင်မျှလောက်သော ကာလပတ်လုံးလည်း။ တိဋ္ဌေယျ၊ တည်၏။ တာဝမ္ပိ၊ ထိုမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံးလည်း။ မိတ္တဘာဝေါ၊ အဆွေခင်ပွန်း၏ အဖြစ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ န ဇီရတိ၊ မပျက်စီး။ အသတံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့နှင့်။ သမာဂမော၊ ပေါင်းဖော်ရခြင်းသည်။ ခိပ္ပဉှိ၊ လျင်စွာလျှင်။ ဝေတိ ဝိနဿတိ၊ ပျက်စီးတတ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော၊ တရားသည်။ အသဗ္ဘိ၊ သူတော်မဟုတ်သော သူယုတ်တိုမှ။ အာရကာ၊ ဝေးစွာ၏။
ဤသို့လျှင် ပေါရိသာဒသည် ဤခုနစ်ဂါထာတို့ဖြင့် မဟာသုတသောမမင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ချီးမွမ်းပြောဆို၏။ မဟာသုတသောမ မင်းသည်လည်း ပေါရိသာဒကို လည်းကောင်း ထိုမင်းတို့ကို လည်းကောင်း ယူ၍ ကုရုတိုင်း ဣန္ဒပတ္တနဂိုရ်ပြည် ပစ္စန္တရစ်သို့ ရောက်လေ၏။ ပစ္စန္တရစ်၌ နေကုန်သောသူတို့သည် မဟာသုတသောမမင်းကို မြင်ကုန်လျှင် ဣန္ဒပတ္တနဂိုရ်မြို့သို့ သွားကုန်၍ မှူးတော် မတ်တော်တို့ ကြားလျှောက်ကုန်၏။ မှူးတော် မတ်တော်တို့သည် ဗိုလ်ပါရဲမက် အပေါင်းကို ယူပြီးလျှင် သွား၍ ခြံရံကြကုန်၏။ မဟာသုတသောမမင်းသည် ထိုအခြံအရံဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်သို့ သွားလေ၏။ ခရီးအကြား၌ ဇနပုဒ်နေသူတို့သည် မဟာသုတမမင်းအား လက်ဆောင်ပဏ္ဏာကို ဆက်၍ ပို့လိုက်ကုန်၏။ များစွာသော အခြံအရံသည် ဖြစ်၏။ ထိုများစွာသော အခြံအရံနှင့်တကွ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်လေ၏။
မြို့တံခါးပိတ်ကြပြီ
ထိုအခါ ပေါရိသာဒ၏သားသည် မင်းပြု၏။ စစ်သူကြီးကား ကာဠဟတ်ပင်တည်း၊ ပြည်သူတို့သည် မင်းအား လျှောက်ကြကုန်၏။ အရှင်မင်းမြတ်... မဟာသုတသောမမင်းသည် ပေါရိသာဒကို ဆုံးမသဖြင့်ယူ၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ လာရောက်ပါသဘတ်၊ ထိုပေါရိသာဒအား မြို့သို့ ဝင်စိမ့်သောငှာ မပေးကုန်အံ့ဟု လျင်မြန်စွာ မြို့တံခါးကိုပိတ်၍ လက်နက်တို့ကို စွဲကုန်လျက် တည်ကုန်၏။
မဟာသုတသောမမင်းသည် မြို့တံခါးကိုပိတ်သော အဖြစ်ကိုသိ၍ ပေါရိသာဒကိုလည်းကောင်း တစ်ရာမကသော မင်းတို့ကို လည်းကောင်း ထားခဲ့၍ အမတ်နှစ်ယောက် သုံးယောက်တို့နှင့်တကွ လာလတ်၍ ငါကား သုတသောမ မင်းတည်း၊ မြို့တံခါးကို ဖွင့်ကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ မင်းချင်းတို့သည် သွား၍ မင်းအား တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ထိုမင်းသည် လျင်မြန်စွာ တံခါးကို ဖွင့်လေကုန် ဟု မြို့တံခါးကို ဖွင့်စေ၏။ မဟာသုတသောမမင်းသည် မြို့တွင်းသို့ ဝင်တော်မူ၏။ မင်းသည်လည်းကောင်း ကာဠဟတ်စစ်သူကြီးသည်လည်းကောင်း မဟာသုတသောမ မင်းအား ခရီးဦးကြိုဆိုခြင်းကို ပြုသဖြင့် ခေါ်၍ ရွှေနန်းပြာသာဒ်ထက်သို့ တင်ကုန်၏။
သုတသောမမင်း
ထိုမဟာသုတသောမမင်းသည် မင်း၏နေရာ၌ နေတော်မူ၍ ပေါရိသာဒ၏ မိဖုရားကြီးကို လည်းကောင်း မိဖုရားကြီးမှ ကြွင်းကုန်သော အမတ်တို့ကိုလည်းကောင်း ခေါ်၍ ကာဠဟတ်ကို ဆိုတော်မူ၏။ အချင်းကာဠဟတ်... အဘယ့်ကြောင့် မင်းအား မြို့တွင်းသို့ ဝင်စိမ့်သောငှာ မပေးကြကုန်သနည်းဟု ဆိုတော်မူ၏။ အရှင်မင်းမြတ် ထိုမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဤမြို့၌ များစွာသော လူတို့ကို စားဘိ၏။ မင်းတကာတို့သည် မပြုကျင့်အပ်သော အမှုကို ပြုကျင့်ဘိ၏။ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းကို မင်းပြတ်သည်ကို ပြုဘိ၏။ ထိုမင်းသည် ဤသို့ သဘောရှိသော ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိ၏။ ထို့ကြောင့် မြို့သို့ ဝင်စိမ့်သောငှာ မပေးကုန်ဟု တင်လျှောက်၏။
ဆုံးမ၍ တရားဟောခြင်း
အချင်းကာဠဟတ်... ယခုအခါ ထိုပေါရိသာဒသည် ဤသို့သဘောရှိသော အမှုကို မပြုလတ္တံ့၊ မစိုးရိမ်ကြကုန်လင့်၊ ငါသည် ထိုပေါရိသာဒကို ဆုံးမ၍ သီလတို့၌ တည်စေပြီ၊ အသက်ဟူသော အကြောင်းကြောင့်လည်း တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူကို မညှဉ်းဆဲလတ္တံ့၊ သင့်အား ထိုပေါရိသာဒမှ ဘေးမရှိပြီ၊ ဤသို့ မပြုကုန်လင့်၊ သားတို့ မည်သည်ကား မိဘတို့ကို ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးအပ်ကုန်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ မိဘတို့ကို ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးကုန်သော သားသမီးတို့သည် နတ်ပြည်သို့ ရောက်ရကုန်၏။ မိဘတို့ကို ရိုသေစွာ မလုပ်ကျွေးကုန်သော သားသမီးတို့သည် အပယ်ငရဲသို့ သွားရကုန်၏ဟု မဟာသုတသောမမင်းသည် နိမ့်သော နေရာ၌နေသော ပေါရိသာဒ၏ သားဖြစ်သောမ င်းသားအား အဆုံးအမကို ပေးတော်မူပြီး၍ အချင်းကာဠဟတ်... သင်သည် မင်း၏ အဆွေခင်ပွန်းလည်း ဖြစ်၏။ မင်းကို ခံစားမှီဝဲသော အမတ်လည်း ဖြစ်၏။ မင်းသည်လည်း ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာ၌ တည်စေ၏။ သင်သည်လည်း မင်း၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်ဆောင်ခြင်းငှာ သင့်၏ဟု စစ်သူကြီး ကာဠဟတ်ကိုလည်း ဆုံးမတော်မူပြီး၍ ရှင်မိဖုရား ရှင်မိဖုရားသည်လည်း မိဘအိမ်မှလာ၍ ထိုမင်းအထံ၌ မိဖုရားကြီးအရာသို့ ရောက်၍ သားသမီးတို့ဖြင့် ပွားခြင်းသို့ ရောက်၏။ သင်သည်လည်း ထိုမင်း၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်ဆောက်တည်ခြင်းငှာ သင့်၏ဟု မိဖုရားကြီးကိုလည်း ဆုံးမတော်မူ၍
ထိုအကြောင်းကိုလျင် အပြီးသို့ ရောက်စိမ့်သောငှာ တရားဟောလိုရကား-
ဟူကုန်သော လေးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
မယားမိုက်နှင့် သားသမီးမိုက်
၄၉၁။ ဘောန္တော ရာဇာနော၊ အို မင်းများတို့။ ယော ရာဇာ၊ အကြင်မင်းသည်။ အဇေယျံ၊ မအောင်အပ်သော မိဘကို။ ဇိနာတိ၊ အောင်၏။ သောရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ န ရာဇာ၊ မင်းမမည်။ ယော သခါ၊ အကြင် အဆွေခင်ပွန်းသည်။ သခါရံ၊ အဆွေခင်ပွန်းတစ်ယောက်ကို။ ဇိနာတိ၊ အောင်၏။ သော သခါ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းသည်။ န သခါ၊ အဆွေခင်ပွန်းမမည်။ ဘရိယာ၊ အကြင်မယားသည်။ ပတိနော၊ မိမိလင်အား။ န ဝိဘေတိ၊ မကြောက်။ သာ ဘရိယာ၊ ထို မယားသည်။ န ဘရိယာ၊ မယားမမည်။ ယေ ပုတ္တာ၊ အကြင် သားသမီးတို့သည်။ ဇိဏ္ဏံ၊ အိုမင်းပြီးသော မိဘကို။ န ဘရန္တိ၊ မမွေးမြူကုန်။ တေ ပုတ္တာ၊ ထို သားသမီးတို့သည်။ န ပုတ္တာ၊ သားသမီးမမည်ကုန်။
လူမိုက်နှင့် လူလိမ္မာ
၄၉၂။ ယတ္ထ၊ အကြင်သဘင်၌။ သန္တော၊ ပညာရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ သာ သဘာ၊ ထို သဘင်သည်။ န သဘာ၊ သဘင်မမည်။ ယေ သန္တော၊ အကြင် သူတော်ကောင်းတို့သည်။ ဓမ္မံ၊ ဟုတ်မှန်သောတရားကို။ န ဘဏန္တိ၊ မဆိုကုန်။ တေ သန္တော၊ ထိုသူတော်ကောင်းတို့သည်။ န သန္တော၊ သူတော်ကောင်း မမည်ကုန်။ ရာဂဉ္စ၊ တပ်မက်မောခြင်းကို လည်းကောင်း။ ဒေါသဉ္စ၊ အမျက် ထွက်ခြင်းကို လည်းကောင်း။ မောဟဉ္စ၊ မိုက်မဲတွေဝေခြင်းကို လည်းကောင်း။ ပဟာယ၊ စွန့်၍။ ဓမ္မံ၊ ဟုတ်မှန်သော သဘောကို။ ဘဏန္တာဝ၊ ဆိုကုန်သော ပညာရှိတို့သည်သာလျှင်။ သန္တော၊ သူတော်ကောင်း မည်ကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
၄၉၃။ ဘောန္တော ရာဇာနော၊ အိုမင်းများတို့။ ဗာလေဟိ၊ သူမိုက်တို့နှင့်။ မိဿံ၊ ပေါင်းသင်းရောနှော။ ပဏ္ဍိတံ၊ ပညာရှိကို။ အဘာသမာနံ၊ မပြောဆိုသည်ရှိသော်။ ပဏ္ဍိတာတိ၊ ပညာရှိဟူ၍။ န ဇာနန္တိ၊ မသိကုန်။ အမတံ၊ သေခြင်းကင်းသော။ ပဒံ၊ နိဗ္ဗာန်ကို။ ဒေသေန္တံ၊ ဟောကြားတတ်သော။ ပဏ္ဍိတံ၊ ပညာရှိကို။ ဘာသမာနဉ္စ၊ ပြောဆိုမှသာလျှင်။ ပဏ္ဍိတောတိ၊ ပညာရှိဟူ၍။ ဇာနန္တိ၊ သိကုန်၏။
၄၉၄။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဓမ္မံ၊ သဘော တရားကို။ ဘာသယေ၊ ဆိုရာ၏။ ဇောတယေ၊ ထွန်းပစေရာ၏။ ယေ ဣသယော၊ အကြင် ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ သုဘာသိတဒ္ဓဇာ၊ ကောင်းစွာဆိုအပ်သော တရားတည်းဟူသော တံခွန်ရှိကုန်၏။ တေသံ ဣသီနံ၊ ထို ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့၏။ တံ ဓဇံ၊ ထို တရားတည်းဟူသော အလံတံခွန်ကို။ ပဂ္ဂဏှေယျ၊ ချီးမြှောက်ရာ၏။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဓမ္မော၊ သဘောတရားသည်။ ဣသီနံ၊ ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓဇော၊ တံခွန်မည်၏။
ပေါရိသာဒ မင်းဖြစ်ပြီ
ထို မဟာသုတသောမမင်း၏ စကားကို ကြားနာရ၍ မင်းသည်လည်းကောင်း စစ်သူကြီးသည်လည်းကောင်း, ပေါရိသာဒ၏ မိဖုရားသည်လည်းကောင်း အလွန်နှစ်သက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ အရှင်မင်းကြီး... သွားပါကုန်အံ့၊ ဆောင်ယူပါကုန်အံ့ဟု မဟာသုတသောမမင်းကို တင်လျှောက်ပြီးလျှင် ဗာရာဏသီမြို့အလုံး၌ စည်လည်စေ၍ မြို့သူတို့ကို စည်းဝေးစေပြီးလျှင် သင်တို့သည် မကြောက်ကြကုန်လင့်၊ ငါတို့ အရှင်မင်းကြီးသည် တရား၌တည်တော်မူပြီးသတတ်၊ လာလှည့်ကုန်၊ ငါတို့အရှင်မင်းကြီးကို ဆောင်ယူစေကုန်အံ့ဟု လူအများကိုခေါ်၍ မဟာသုတသောမမင်းကို ရှေ့ထားလျက် ပေါရိသာဒအထံသို့ သွားကြကုန်ပြီးလျှင် ရှိခိုး၍ ဆတ္တာသည်တို့ကို ဆံမုတ်ဆိတ်တို့ကို ပြုပြင်စေ၍ ပြုပြင်ပြီးသော ဆံမုတ်ဆိတ်ရှိသော် ရေချိုး၍ နံ့သာလိမ်းပြီးလျှင် တင့်တယ်စေပြီးသော မင်းကို ရတနာစု၌ထားလျက် အဘိသိက် သွန်း၍ မြို့တွင်းသို့ သွင်းကုန်၏။
ပေါရိသာဒသည် မင်းဖြစ်ပြီး၍ တစ်ရာမကကုန်သော မင်းတို့အားလည်းကောင်း, မဟာသုတသောမမင်းအားလည်းကောင်း များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုစေ၏။
လူအပေါင်းတို့၏ အရှင်ဖြစ်တော်မူသော မဟာသုတသောမ မင်းမြတ်သည် ပေါရိသာဒကို ဆုံးမ၍ မင်းအဖြစ်ကို တည်စေတော်မူသတတ်ဟု ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ ကြီးစွာသော အုတ်အုတ် ကျက်ကျက်သည် ထင်ရှားစွာဖြစ်၏။
ဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်မြို့၌ ပြည်သူတို့သည် အကျွန်ုပ်တို့အရှင်မဟာသုတသောမ မင်းမြတ်သည် ကြွလာတော်မူပါစေသတည်းဟု တမန်စေလိုက်ကုန်၏။ ထိုမဟာ သုတသောမမင်းသည် ဗာရာဏသီပြည်၌ တစ်လအတိုင်းအရှည် နေတော်မူ၍ အဆွေဗြဟ္မဒတ်... ငါတို့သည် သွားကုန်အံ့၊ သင်သည် မမေ့မလျော့ ဖြစ်ရစ်လော့၊ မြို့တံခါး လေးမျက်နှာတို့၌လည်းကောင်း, နန်းတော် တံခါး၌ လည်းကောင်း ဤသို့ ငါးဌာန့တို့၌ ငါးဆောင်သော အလှူ တင်းကုပ်တို့ကို ဆောက်စေလော့၊ မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးတို့ကို မပျက်စေမူ၍ အဂတိလိုက်ခြင်းကို ပယ်လော့ဟု ပေါရိသာဒကို ဆုံးမတော်မူ၏။
သုတသောမမင်း ပြန်ကြွပြီ
တစ်ရာမကကုန်သော မင်းနေပြည်ကြီးတို့မှ များသောအားဖြင့် ဗိုလ်ပါအပေါင်းတို့သည် များသောအားဖြင့် စုဝေးလာကုန်၏။ မဟာသုတသောမမင်းသည် ထိုဗိုလ်ပါအပေါင်းဖြင့် ခြံရံလျက် ဗာရာဏသီပြည်မှ ထွက်ခဲ့တော်မူ၏။ ပေါရိသာဒသည်လည်း မြို့နန်းမှထွက်၍ ခရီးထက်ဝက်တိုင်အောင် ပို့လိုက်ပြီးမှ ပြန်ခဲ့၏။ မဟာ သုတသောမ မင်းသည် ယာဉ်မရှိကုန်သော မင်းတို့အား ဆင်ယာဉ်၊ မြင်းယာဉ်တို့ကို ပေးတော်မူ၍ လွှတ်တော်မူ၏။ ထိုမင်းတို့သည်လည်း မဟာသုတသောမ မင်းနှင့်တကွ ဝမ်းမြောက်ကုန်ပြီး၍ မဟာသုတသောမမင်းကို ရှိခိုးခြင်း စသည်တို့ကိုပြု၍ မိမိတို့၏ မြို့ရွာသို့ သွားကြကုန်၏။
ပညောင်ပင်စောင့်နတ်ကို ပူဇော်ခြင်း
မဟာသုတသောမ မင်းသည်လည်း နေပြည်တော်သို့ ရောက်တော်မူလျှင် ဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်မြို့သူတို့သည် နတ်မြိုကဲ့သို့ တန်ဆာဆင်အပ်သော မြို့တော်သို့ ဝင်တော်မူပြီးလျှင် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ သာယာသော စကားပြောခြင်းကို ပြုတော်မူ၍ ရွှေနန်းပြာသာဒ်အပြင်သို့ တက်တော်မူ၏။ ထိုမဟာသုတသောမမင်းသည် တရားနှင့်အညီ မင်းပြုလျက် ပညောင်ပင်စောင့်နတ်သည် ငါ့အား များစွာသော ကျေးဇူးကို ပြုပေ၏။ ထိုပညောင်ပင်စောင့်နတ်အား ပူဇော်သက္ကာရလာဘ်ကို ပြုအံ့ဟုကြံ၍ ထိုမဟာသုတသောမမင်းသည် ပညောင်ပင်မှ မနီးမဝေးသောအရပ်၌ ကြီးစွာသော တစ်ဖက်ဆည်ကန်ကို ပြုစေပြီးလျှင် များစွာကုန်သော လူမျိုးတို့ကို စေလွှတ်၍ ရွာတည်ထောင်၏။ ထိုရွာသည် ကြီးကျယ်၏။ ရှစ်သောင်းသော အိမ်ဈေးတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်၏။ ထိုပညောင်ပင်ရင်းကိုလည်း အခက်စွန်းဖျားမှစ၍ ညီညွတ်သော အပြင်ရှိသည်ကို ပြုစေပြီးလျှင် ထက်ဝန်းကျင် ပွတ်တိုင်ရံခြင်း တံခါးတိုင် တံခါးရွက် တံခါးမုခ်နှင့် ယှဉ်ခြင်းကိုပြု၏။ ပညာင်ပင်စောင့်နတ်သည် အလွန်ကြည်ညို၏။ ပြောက်ကျားသော ခြေရှိသော ပေ့ရိသာဒကို ဆုံးမရာအရပ်၌ တည်သောကြောင့် ထိုရွာသည် ကမ္မာသဒမ္မ နိဂုံး မည်၏။ အလုံးစုံသော ထိုမင်းတို့သည်လည်း ဘုရားလောင်း မဟာသုတသောမမင်း အဆုံးအမ၌တည်၍ ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြုကုန်၍ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤ မဟာသုတသောမဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့... ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါဘုရားသည် အင်္ဂုလိမာလကို ဆုံးမတော်မူသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤအင်္ဂုလိမာလကို ငါဘုရားသည် ဆုံးမတော်မူဖူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား ရဟန်းတို့... ယခုအခါ အင်္ဂုလိမာလသည် ထိုအခခါ ပေါရိသာဒဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ စစ်သူကြီး ကာဠဟတ် ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ နန္ဒပုဏ္ဏားဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ မဟာကဿပသည် ထိုအခါ ပညောင်ပင်စောင့်နတ် ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ သိကြားမင်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ဘုရား
ပရိသတ်သည် ထိုအခါ ကြွင်းကုန်သော မင်းတို့သည် ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ မြတ်သော သာကီဝင်မင်းမျိုးဖြစ်ကုန်သော မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် ထိုအခါ မယ်တော်ခမည်းတော် ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မဟာသုတသောမ မင်းမြတ်ဖြစ်ဖူးပြီ။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ဇာတ်တူအသား၊ စားသူအား၊ ပျက်ပြားရပေမည်
ငါးခုမြောက်သော မဟာသုတသောမဇာတ်သည် ပြီး၏။