ငါးရာငါးဆယ်ဇာတ်ဝတ္ထု -စတုတ္ထတွဲ

ငါးရာငါးဆယ်ဇာတ်ဝတ္ထု

မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

နမော တဿ ဘဂဝတော အရဟတော သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓဿ။

စတုတ္ထတွဲ

ဒသကနိပါတ်

၁။ စတုဒွါရဇာတ်

မိဘကို ပုတ်ခတ်ခြင်းကြောင့် သင်ဓုန်းစက်၌ ခံရခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် စတုဒွါရမိဒံ နဂရံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤစတုဒွါရဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဆုံးမခက်သော ရဟန်းတစ်ပါးကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုကို နဝကနိပါတ် ပထမဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်ခဲ့ပြီ။

ဤဒသကနိပါတ် စတုဒွါရဇာတ်၌ကား သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းကို ရဟန်း... သင်သည် ဆုံးမခက်သောဟူသည် မှန်သလော ဟု မေးတော်မူ၍ ဘုန်းတော်ကြီး အရှင်ဘုရား... မှန်ပေ၏ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း... သင်သည် ရှေး၌လည်း ဆုံးမခက်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ပညာရှိတို့၏ စကားကို မနာယူ၍ သင်ဓုန်းစက်ကို ဆောင်ဖူး၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ကဿပဘုရား လက်ထက်တော်ဝယ် ဗာရာဏသီပြည်၌ ကုဋေရှစ်ဆယ်ကြွယ်ဝသော သူဌေးအား မိတ္တဝိန္ဒက မည်သော တစ်ယောက်သော သားသည် ဖြစ်၏။

ထိုမိတ္တဝိန္ဒက၏ မိဘတို့သည် သောတာပန်ဖြစ်ကုန်၏။ မိတ္တဝိန္ဒကသည်ကား သီလမရှိ၊ သဒ္ဓါတရားလည်း မရှိ၊ ထိုအခါ ထိုမိတ္တဝန္ဒကကို နောက်အဖို့၌ အဖသေလွန်သည်ရှိသော် ဥစ္စာကိုစီရင်သောအမိသည် အမောင် သင်သည် ရခဲသော လူ၏အဖြစ်ကို ရ၏။ အလှူ ပေးလော့၊ သီလဆောက်တည်လော့၊ ဥပုသ်စောင့်လော့၊ တရားနာလော့ ဟု ဆို၏။ မိခင် အကျွန်ုပ်အား အလှူပေးခြင်း အစရှိသည်တို့ဖြင့် အလိုမရှိ၊ အကျွန်ုပ်ကို မိခင်သည် တစ်စုံတစ်ခုသော စကားကို မဆိုလင့်၊ အကျွန်ုပ်သည် အလိုရှိတိုင်း ပြုအံ့ ဟု မိတ္တဝိန္ဒကသည် ဆို၏။

ဥပုသ်စောင့်ခိုင်း၍

ဤသို့ ဆိုငြားသော်လည်း ထိုမိတ္တဝိန္ဒကကို လပြည့်ဥပုသ်နေ့ဖြစ်သော တစ်နေ့သ၌ အမိသည် အမောင် ယနေ့ မှတ်အပ်သော မြတ်သော ဥပုသ်နေ့တည်း၊ ယနေ့ ဥပုသ် ဆောက် တည်၍ ကျောင်းသို့သွား၍ ခပ်သိမ်းသော ညဉ့်ပတ်လုံး တရားကို နာ၍ လာလော့၊ သင့်အား ငါသည် တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကိုပေးအံ့ ဟု အမိသည် ဆို၏။ မိတ္တဝိန္ဒကသည် ကောင်းပြီဟု ဥစ္စာ၌ တပ်စွန်းသဖြင့် ဥပုသ်ဆောက်တည်၍ နံနက်စာစား၍ ကျောင်းသို့သွား၍ နေ့ကိုလွန်စေ၍ ညဉ့်အခါ အကြင်သို့ သဘောရှိသော အရပ်၌ နေသည်ရှိသော် တစ်ပုဒ်သော တရားသည်လည်း နား၌မတည်။ ထိုသို့ သဘောရှိသော တစ်ခုသောအရပ်၌ လျောင်းသဖြင့် အိပ်ပျော်၍ တစ်ဖန် မိုးသောက်သောနေ့၌ စောစောကလျှင် မျက်နှာသစ်၍ အိမ်သို့ သွားလေ၏။

ငွေတစ်ထောင် ပေး

မိတ္တဝိန္ဒက၏ အမိသည်ကား ယနေ့ သားသည် တရားနာ၍ စောစောကလျှင် တရားဟောမထေရ်ကို ပင့်၍ လလတ္တံ့ ဟု ယာဂု ခဲဖွယ် ဘောဇဉ်ကို စီရင်၍ နေရာခင်း၍ မိတ္တဝိန္ဒက၏ လာခြင်းကို မျှော်လတ်သော် တစ်ယောက်တည်းသာ လာသော မိတ္တဝိန္ဒကိုမြင်၍ အမောင် တရားဟော မထေရ်ကို အမောင်သည် မပင့်ခဲ့သလောဟု ဆို၍ အကျွန်ုပ်အား တရားဟောမထေရ်ဖြင့် အလိုမရှိဟု ဆိုလတ်သော် ထိုသို့တပြီးကား ယာဂုကို သောက်လော့ ဟု ဆို၏။ မိတ္တဝိန္ဒကသည် မိခင် သင်တို့သည် တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို ပေးအံ့ ဟု ဝန်ခံအပ်၏။ ရှေးဦးစွာ ငါ့အား တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို ပေးဦးလော့၊ ငါသည် နောက်မှ ယာဂုကို သောက်အံ့ ဟု ဆို၏။ ချစ်သား ယာဂုကို သောက်ဦးလော့၊ နောက်မှပေးအံ့ ဟု အမိသည် ဆို၏။ တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို ယူ၍သာလျှင် ယာဂုကို သောက်အံ့ဟု မိတ္တဝိန္ဒကသည် ဆို၏။ ထိုအခါ မိတ္တဝိန္ဒက၏ အမိသည် ဥစ္စာထောင်ထုပ်ကို ရှေ့၌ထား၏။ မိတ္တဝိန္ဒကသည် ယာဂုကိုသောက်၍ ဥစ္စာထောင်ထုပ်ကိုယူ၍ ကုန်သွယ်ခြင်းကိုပြုလျက် မကြာမြင့်မီလျှင် တစ်သိန်း နှစ်သောင်းသော ဥစ္စာကို ဖြစ်စေ၏။

အမိကို တွန်းထိုး၍သွား

ထိုအခါ မိတ္တဝိန္ဒကအား ငါသည် လှေတည်ထောင်၍ ကုန်ရောင်းခြင်းကို ပြုအံ့ ဟူသော အကြံသည် ဖြစ်၏။ ဖြစ်ပြီး၍ မိတ္တဗိန္ဒကသည် လှေကိုဖြစ်စေ၍ မိခင် အကျွန်ုပ်သည် လှေဖြင့်ကုန်သွယ်ခြင်းကို ပြုအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ မိတ္တဝိန္ဒကကို အမိသည် အမောင် သင်ကား တစ်ယောက်တည်းသော သားတည်၊ ဤအိမ်၌ ဥစ္စာသည်များ၏။ သမုဒ္ဒရာသည် များသောအပြစ်ရှိ၏။ သင် မသွားလင့်ဟု မြစ်၏။ ထိုမိတ္တဝိန္ဒကသည် မိခင် ကျွန်ုပ်သွားအံ့၊ ကျွန်ုပ်ကို မိခင်သည် တားခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း ဟု ဆို၍ အမောင် သင့်ကို ငါတားအံ့ဟု အမိသည် လက်၌ ကိုင်သည်ရှိသော် လက်ကိုလွတ်စေ၍ အမိကိုပုတ်ခတ်၍ လဲစေပြီးလျှင် အန္တရာယ်ကိုပြု၍ လှေဖြင့် သမုဒ္ဒရာသို့သွား၏။

သူယုတ် စာရေးတံမဲကျ

လှေသည် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ မိတ္တဝိန္ဒကကို မှီ၍ သမုဒ္ဒရာအပြင်၌ မတုန်မလှုပ်တည်၏။ သူယုတ်မာစာရေးတံ ချခြင်းကို ပြုလတ်သော် မိတ္တဝိန္ဒက၏ လက်၌သာလျှင် စာရေးတံ သုံးကြိမ်ကျ၏။ ထိုအခါ မိတ္တဝိန္ဒကအား ဖောင်ကိုပေး၍ ဤသူကို အမှီပြု၍ များစွာသောသူတို့သည် မပျက်စီးစေကုန်သတည်းဟု မိတ္တဝိန္ဒကကို သမုဒ္ဒရာအပြင်၌ ပစ်ကုန်၏။ ထိုခဏ၌ လှေသည် လျင်မြန်သောအဟုန်ဖြင့် သမုဒ္ဒရာသို့ပြေး၏။

ပြိတ္တာမတို့နှင့်ညား

မိတ္တဝိန္ဒကသည်လည်း ဖောင်၌အိပ်၍ တစ်ခုသော ကျွန်းငယ်သို့ရောက်၏။ ထိုကျွန်းငယ်၌ ဖလ်ဗိမာန်ဝယ် လေးယောက်ကုန်သော ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့ကိုမြင်၍ ထိုပြိတ္တာမတို့သည် ခုနစ်ရက် ဆင်းရဲကို ခံစားရကုန်၏။ ခုနစ်ရက် ချမ်းသာကို ခံစားရကုန်၏။ ထိုဝေမာနိက ပြိတ္တမတို့နှင့်တကွ ခုနစ်ရက် နတ်စည်းစိမ်ကို ခံစားရ၏။ ထိုအခါ မိတ္တဝိန္ဒကကို ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့သည် ဆင်းရဲကို ခံအံ့သောငှာ သွားလိုကုန်သည်ရှိသော် အရှင်အကျွန်ုပ်တို့သည် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ လာကုန်အံ့၊ အကြင်မျှလောက် အကျွန်ုပ်တို့သည် မလကုန်သေး၊ ထိုမျှလောက် မငြီးငွေ့သည်ဖြစ်၍ ဤဗိမာန်၌လျှင် နေလင့်လော့ ဟု ဆို၍ သွားကုန်၏။

မိတ္တဝိန္ဒကသည် တဏှာအလိုသို့ လိုက်၍ ထိုဖောင်၌လျှင် အိပ်၍ တစ်ဖန် သမုဒ္ဒရာအပြင်ဖြင့် သွားလတ်သည်ရှိသော် တစ်ခုသော ကျွန်းငယ်သို့ရောက်၍ ငွေဗိမာန်၌ ရှစ်ယောက်သော ဝေမာနိကပြိတ္တာမတို့ကို မြင်၍ ဤသို့ ရှေးနည်းဖြင့်လျှင် တစ်ခုသောကျွန်းငယ်၌ ပတ္တမြားဗိမာန်ဝယ် တစ်ကျိပ် ခြောက်ယောက်သော ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့ကိုမြင်၍ တစ်ပါးသော ကျွန်းငယ်၌လျှင် ရွှေဗိမာန်ဝယ် သုံးကျိပ်နှစ်ယောက်ကုန်သော ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့ကိုမြင်၍ ထိုဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့နှင့်တကွ နတ်စည်းစိမ်ကို စံစား၍ ထိုပြိတ္တာမတို့သည်လည်း ဆင်းရဲခံအံ့သောငှာ သွားသောကာလ၌ တစ်ဖန် သမုဒ္ဒရာအပြင်ဖြင့် သွားလတ်သည်ရှိသော် တစ်ခုသောတံတိုင်းဖြင့် ခြံရံအပ်သော လေးခုသော တံခါးရှိသော မြို့ကို မြင်၏။

ငရဲပန်းကို နတ်ပန်းထင်

များစွာကုန်သော ငရဲသူသတ္တဝါတို့သည် ဆင်းရဲကိုခံရာ အရပ်ဖြစ်သော ဥဿဒငရဲသည် မိတ္တဝိန္ဒကအား တန်ဆဆင်အပ်သော မြိုကဲ့သို့ဖြစ်၍ ထင်သတတ်၊ ထိုမိတ္တဝိန္ဒကသည် ဤမြို့သို့ဝင်၍ ငါသည် မင်းဖြစ်အံ့ ဟု ကြံ၍ သင်ဓုန်းစက်ကို ဦးခေါင်း၌ရွက်၍ မကောင်းမှုကိုခံရသော ငရဲသူ သတ္တဝါကို မြင်၏။

ထိုအခါ ငရဲသူသတ္တဝါတို့၏ ဦးခေါင်း၌ သင်ဓုန်းစက်သည် မိတ္တဝိန္ဒကအား ပဒုမာကဲ့သို့ဖြစ်၍ ထင်၏။ ရင်၌ ငါးပါးသော အင်္ဂါရှိသော အနှောင် အဖွဲ့သည် ရင်လွှမ်းတန်ဆာကဲ့သို့ဖြစ်၍ ထင်၏။ ဦးခေါင်းမှ ယိုစီးသော သွေးသည် စန္ဒကူး နံ့သာ ပျောင်းကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ငိုကြွေးသော အသံသည် သာယာသော သီချင်းသံကဲ့သို့ ဖြစ်၍ထင်၏။

သင်ဓုန်းစက်ကိုတောင်း

မိတ္တဝိန္ဒကသည် ထိုငရဲသူသတ္တဝါတို့၏ အထံသို့သွား၍ အိုယောကျ်ား သင်သည် တင့်တယ်ထွန်းပသော ပဒုမာကို ဆောင်အပ်၏။ ထိုပဒုမာကို ငါ့အား ပေးလော့ဟု ဆို၏။ အချင်း ဤဝတ္ထုကား ပဒုမာမဟုတ်၊ ဤဝတ္ထုသည် သင်ဓုန်းစက်တည်း ဟု ငရဲသူသတ္တဝါတို့သည် ဆို၏။ မိတ္တဝိန္ဒကလည်း အိုယောက်ျား သင်သည် ငါ့အားမပေးလိုသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ဤသို့ဆို ဟု ဆို၏။ ငရဲသူ သတ္တဝါသည်လည်း ငါ၏ကံသည် ကုန်သည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤယောက်ျားသည်လည်း ငါကဲ့သို့ အမိကို ပုတ်ခတ်၍ လာသည် ဖြစ်ရာ၏။ ထိုယောကျ်ားအား ငါသည် သင်ဓုန်းစက်ကို ပေးအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုအခါ မိတ္တဝိန္ဒကကို ငရဲသူသတ္တဝါသည် အို ယောက်ျား... သင်သည် ဤဝတ္ထုကို ယူလော့ ဟု ဆို၍ သင်ဓုန်းစက်ကို မိတ္တဝိန္ဒက၏ ဦးခေါင်းသို့ ပစ်အပ် ထိုသင်ဓုန်းစက်သည် မိတ္တဝိန္ဒက၏ ဦးခေါင်းသို့ကျ၏။

ငရဲခံရပြီ

ထိုခဏ၌ မိတ္တဝိန္ဒကသည် ထိုဝတ္ထုကို သင်ဓုန်းစက် ဟု သိ၍ သင်၏ သင်ဓုန်းစက်ကို သင်ယူလော့ ဟု ဝေဒနာသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ငိုကြွေး၏။ ငရဲသူသတ္တဝါသည်လည်း ကွယ်လေ၏။

ကျွန်ုပ်မှာ ဘာအပြစ်ရှိ

ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ရုက္ခစိုးနတ်ဖြစ်၍ များစွာသော အခြံအရံတို့ဖြင့် ဥဿဒငရဲသို့ ဒေသစာရီ လှည့်လည်သည်ရှိသော် ထိုအရပ်သို့ ရောက်၏။ မိတ္တဝိန္ဒကသည် ဘုရားလောင်းကို မြင်၍ ရှင်နတ်မင်း... သင်ဓုန်းစက်သည် ကျည်ပွေ့သည် နှမ်းတို့ကို ကြိတ်ဘိသကဲ့သို့ အကျွန်ုပ်ကို ကြိတ်၏။ အကျွန်ုပ်သည် အဘယ်မကောင်းမှုကို ပြုအပ်သနည်းဟု မေးလို၍ -

၁။ စတုဒွါရမိဒံ နဂရံ၊ အယသံ ဒဠှပါကာရံ။
ဩရုဒ္ဓပဋိရုဒ္ဓေါသ္မိ၊ ကိံ ပါပံ ပကတံ မယာ။

၂။ သဗ္ဗေ အပိဟိတာ ဒွါရာ၊ ဩရုဒ္ဓေါသ္မိ ယထာ ဒိဇော။
ကိမာဓိကရဏံ ယက္ခ၊ စက္ကာဘိနိဟတော အဟံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁။ ယက္ခ၊ အရှင်နတ်မင်း။ ဣဒံ နဂရံ၊ ဤမြို့သည်။ စတုဒွါရံ၊ တံခါးလေးခုရှိ၏။ အယသံ၊ သံဖြင့်ပြီးသော။ ဒဠှပါကာရံ၊ မြဲမြံသော တံတိုင်းရှိ၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဩရုဒ္ဓပဋိရုဒ္ဓေါ၊ အတွင်း၌ထား၍ ထက်ဝန်းကျင်မှ တံတိုင်းဖြင့် ရံအပ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ကိံ ပါပံ၊ အဘယ်မကောင်းမှုကို။ ပကတံ၊ ပြုအပ်သနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၂။ သဗ္ဗေ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ ဒွါရာ၊ တံခါးတို့ကို။ အပိဟိတာ၊ ပိတ်အပ်ကုန်သော။ ဒိဇော ယထာ၊ ငှက်ကဲ့သို့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဩရုဒ္ဓေါ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ ပိတ်အပ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ ကိံ အဓိကရဏံ၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ စက္ကာဘိနိဟတော၊ သင်ဓုန်းစက်သည် နှိပ်စက် အပ်သနည်း။

မိခင်ကို ကြောက်ကန်တွန်းထိုးခဲ့

ထိုအခါ နတ်သားသည် မိတ္တဝိန္ဒကအား အကြောင်းကို ဆိုအံ့သောငှာ-

၃။ လဒ္ဓါ သတသဟဿာနိ၊ အတိရေကာနိ ဝီသတိ။
အနုကမ္ပကာနံ ဉာတီနံ၊ ဝစနံ သမ္မ နာကရိ။

၄။ လင်္ဃိံ သမုဒ္ဒံ ပက္ခန္ဒိ၊ သာဂရံ အပ္ပသိဒ္ဓိကံ။
စတုဗ္ဘိ အဋ္ဌဇ္ဈဂမာ၊ အဋ္ဌာဟိပိ စ သောဠသ။

၅။ သောဠာဟိ စ ဗာတ္တိံသ၊ အတြိစ္ဆံ စက္ကမာသဒေါ။
ဣစ္ဆာဟတဿ ပေါသဿ။ စက္ကံ ဘမတိ မတ္ထကေ။

၆။ ဥပရိဝိသာလာ ဒုပ္ပုရာ၊ ဣစ္ဆာ ဝိသဋဂါမိနီ။
ယေ စ တံ အနုဂိဇ္ဈန္တိ၊ တေ ဟောန္တိ စက္ကဓာရိနော။

၇။ ဗဟုဘဏ္ဍံ အဝဟာယ၊ မဂ္ဂံ အပ္ပဋိဝေက္ခိယ။
ယေသံ စေတံ အသင်္ခါတံ၊ တေ ဟောန္တိ စက္ကဓာရိနော။

၈။ ကမ္မံ သမေက္ခေ ဝိပုလံ စ ဘောဂံ၊
ဣစ္ဆံ န သေဝေယျ အနတ္ထသံဟိတံ။
ကရေယျ ဝါကျံ အနုကမ္ပကာနံ၊
တံ တာဒိသံ နာတိဝတ္တေယျ စက္ကံ။

ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃။ သမ္မ၊ အချင်း မိတ္တဝိန္ဒက။ တွံ၊ သင်သည်။ အတိရေကာနိ ဝီသတိ သဟဿာနိ၊ နှစ်သောင်း အလွန်ရှိကုန်သော။ သတသဟဿာနိ၊ တစ်သိန်းသော ဥစ္စာတို့ကို။ လဒ္ဓါ၊ ရ၍။ အနုကမ္ပကာနံ၊ အစဉ် သနားကုန်သော။ ဉာတီနံ၊ ဆွေမျိုးတို့၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ နာကရိ၊ မလိုက်နာ။

֍ ဋ္ဌ ၄။ လင်္ဃိံ၊ လှေကို တံပိုးအဟုန်ဖြင့် ခုန်စေခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သော။ သာဂရံ၊ ရတနာတို့၏ တည်ရာဖြစ်သော။ အပ္ပသိဒ္ဓိကံ၊ နည်းသော ပြီးစီးခြင်းရှိသော။ သမုဒ္ဒံ၊ သမုဒ္ဒရာသို့။ ပက္ခန္ဒိ၊ သွား၏။ စတုဗ္ဘိ၊ လေးယောက်ကုန်သော ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့မှ။ အဋ္ဌ၊ ရှစ်ယောက်ကုန်သော ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့ကို။ အဇ္ဈဂမာ၊ ရ၏။ အဋ္ဌာဟိပိ စ၊ ရှစ်ယောက်ကျန်သော ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့မှလည်း။ သောဠသ၊ တစ်ကျိပ်ခြောက်ယောက်ကုန်သော ဝေမာနိကပြိတ္တမတို့ကို။ အဇ္စျဂမာ၊ ရ၏။

֍ ဋ္ဌ ၅။ သောဠသာဟိ စ၊ တစ်ကျိပ်ခြောက်ယောက်ကုန်သော ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့မှလည်း။ ဗာတ္တိံသ၊ သုံးကျိပ်နှစ်ယောက်ကုန်သော ဝေမာနိက ပြိတ္တာမတို့ကို။ အဇ္ဈဂမာ၊ ရ၏။ အတြိစ္ဆော၊ အလွန်အလိုကြီးသော သင်သည်။ မာတုပဟရဏ အကုသသ နိဿန္ဒေန၊ အမိကိုပုတ်ခတ်သော အကုသိုလ်ကံ၏ အကျိုးဖြင့်။ စက္ကံ၊ သင်ဓုန်းစက်သို့။ အာသဒေါ၊ ရောက်၏။ ဣစ္ဆာဟတဿ၊ အလိုသည် နှိပ်စက်အပ်သော။ ပေါသဿ၊ ယောကျ်ားဖြစ်သော သင်၏။ မတ္ထကေ၊ ဦးခေါင်းထက် ၌။ စက္ကံ၊ သင်ဓုန်းစက်သည်။ ဘမတိ၊ လည်၏။

֍ ဋ္ဌ ၆။ ယေ စ၊ အကြင်သူတို့သည်လည်း။ ဥပရိဝိသာလာ၊ အထက်ကျယ်ထသော။ ဒုပ္ပူရာ၊ ပြည့်နိုင်ခဲသော။ ဣစ္ဆာဝိသဋဂါမိနီ၊ အလိုရှိရာသို့ လိုက်သော။ တံ၊ ထိုတဏှာကို။ အနုဂိဇ္ဈန္တိ၊ အဖန် တလဲလဲ တပ်စွန်းကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ စက္ကဓာရိနော၊ သင်ဓုန်းစက်ကို ဆောင်ရကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၇။ တွံ၊ သင်သည်။ ဗဟုဘဏ္ဍဉ္စ၊ များသော ဥစ္စာကိုလည်း။ ဩဟာယ၊ စွန့်၍။ မဂ္ဂံ၊ ခရီးကို။ အပ္ပဋိဝေက္ခိယ၊ မဆင်ခြင်မူ၍။ ဂစ္ဆတိ၊ သွား၏။ ယေသံ စ၊ အကြင်သူတို့သည်လည်း။ အသင်္ခါတံ၊ မဆင်ခြင်ကုန်မူ၍။ ဧတံမဂ္ဂံ၊ ထိုခရီးသို့။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။ တေ စ၊ ထိုသူတို့သည်လည်း။ စက္ကဓာရိနော၊ သင်ဓုန်းစက်ကို ဆောင်ရကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၈။ ကမ္မံ၊ အမှုကို။ သမေက္ခေ၊ ဆင်ခြင်ရာ၏။ ဝိပုလံ၊ ပြန့်ပြောသော။ ဘောဂဉ္စ၊ စည်းစိမ်ဥစ္စာကိုလည်း။ သမေက္ခေ၊ ဆင်ခြင်ရာ၏။ အနတ္ထသံဟိတံ၊ အကျိုးမဲ့နှင့်စပ်သော။ ဣစ္ဆံ၊ အလိုကို။ န သေဝေယျ၊ မမှီဝဲရာ။ အနုကမ္ပကာနံ၊ အစဉ်သနားကုန်သော မိဘတို့၏။ ဝါကျံ၊ စကားကို။ ကရေယျ၊ လိုက်နာရာ၏။ တာဒိသံ၊ ထိုသဘောရှိသော သူကို။ တံ စက္ကံ၊ ထိုသင်ဓုန်းစက်သည်။ နာတိဝတ္တေယျ-န အတိ ဝတ္တေယျ၊ မနှိပ်စက် မလွှမ်းမိုးရာ။

ကျွန်ုပ်ဘယ်လောက်ကြာ ခံရမလဲ

မိတ္တဝိန္ဒကသည် ထိုစကားကိုကြား၍ ဤနတ်သားသည် ငါပြုသောအမှုကို အမှန်အားဖြင့် သိ၏။ ဤနတ်သားသည် ငါ၏ ဆင်းရဲမှ လွတ်အံ့သော ကာလအတိုင်းအရှည်ကိုလည်း သိလတ္တံ့၊ ထိုနတ်သားကို မေးအံ့ ဟု ကြံ၍-

၉။ ကီဝစိရံ နု မေ ယက္ခ၊ စက္ကံ သိရသိ ဌဿတိ။
ကတိ ဝဿသဟဿာနိ၊ တံ မေ အက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။

ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၉။ ယက္ခ၊ ရှင်နတ်မင်း။ စက္ကံ၊ သင်ဓုန်းစက်သည်။ ကီဝစိရံ၊ ဘယ်မျှကြမြင့်စွာလျှင်။ မေ၊ ငါ၏။ သိရသိ၊ ဦးခေါင်း၌။ ဌဿတိ၊ တည်လတ္တံ့နည်း။ ကတိဝဿသဟဿာနိ၊ အဘယ်မျှသော နှစ်အထောင်တို့ပတ်လုံး။ ဌဿတိ၊ တည်လတ္တံ့နည်း။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော အရှင်နတ်မင်းသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ အက္ခာဟိ၊ ကြားလော့။

သင့်အကုသိုလ်ကံ မကုန်သရွေ့

ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် မိတ္တဝိန္ဒကား ဆိုလို၍-

၁၀။ အတိသရော ပစ္စသရော၊ မိတ္တဝိန္ဒ သုဏောဟိ မေ။
စက္ကံ တေ သိရသိ မာဝိဒ္ဓံ၊ န တံ ဇီဝံ ပမောက္ခသိ။

ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀။ မိတ္တဝိန္ဒ၊ မိတ္တဝိန္ဒက။ မေ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ တွံ၊ သင်သည်။ သုဏောဟိ၊ နာလော့။ တွံ၊ သင်သည်။ အတိသရော၊ အလွန်ကြမ်းကြုတ်သော အမှုကို ပြုအပ်သည်၏အဖြစ်နှင့် အတိုင်း အရှည်မရှိသော ကာလပတ်လုံး အလွန်ကြီးသော ဆင်းရဲကို အောက်မေ့ရလတ္တံ့။ ပစ္စသရော၊ အဖန်တလဲလဲ အလွန်ကြီးသော ဆင်းရဲကို အောက်မေ့ရလတ္တံ့။ တေ၊ သင်၏။ သိရသိ၊ ဦးခေါင်း၌။ စက္ကံ၊ သင်ဓုန်းစက်သည်။ အာဝိဒ္ဓံ၊ အိုးထိန်းစက်ကဲ့သို့ လည်၏။ တံ၊ ထိုသင်ဓုန်းစက်ကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ဇီဝံ၊ ကံ၏အကျိုး မကုန်သရွေ့ကာလပတ်လုံး အသက်ရှည်လျက်။ န မောက္ခသိ၊ မလွတ်စေနိုင်လတ္တံ့။

နတ်သားသည် ဤစကားကိုဆို၍ မိမိနေရာအရပ်သို့လျှင် သွား၏။ မိတ္တဝိန္ဒကသည်လည်း ကြီးစွာသော ဆင်းရဲကို ခံရ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဆုံးမခက်သော ရဟန်းသည် ထိုအခါ မိတ္တဝိန္ဒကဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ နတ်မင်း ဖြစ်ပြီ ဟု ဇာတ်တ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ချစ်ခင်သနား၊ မိဘအား၊ စကားနားထောင်ရာ

ရှေးဦးစွာသော စတုဒွါရဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒသကနိပါတ်

၂။ ကဏှဇာတ်

အကျင့်ကောင်းခြင်းသည် အဆင်းလှပခြင်းပင်မည်ခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကဏှော ဝတာယံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကဏှဇာတ်ကို ကပ္ပိလဝတ်ပြည်ကို အမှီပြု၍ နိဂြောဓာရုံ ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ပြုံးတော်မူခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုအခါ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ညချမ်းအချိန်ဝယ် နိဂြောဓာရုံကျောင်းတော်၌ ရဟန်းသံဃာ ခြံရံလျက် စင်္ကြံသွားတော်မူလတ်သည် ရှိသော် မထင်ရှားသော အရပ်၌ ပြုံးခြင်းကို ပြုံးတော်မူသတတ်။ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရား ပြုံးတော်မူခြင်း၏ အကြောင်းကား အဘယ်သို့နည်း၊ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားရှင်ကို မေးလျှောက်အံ့ဟု လက်အုပ်ချီ၍ ပြုံးတော်မူခြင်း၏ အကြောင်းကို မေးလျှောက်၏။

ထိုအခါ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်အား သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဖြစ်ဖူးသောဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ အာနန္ဒာ ကဏှမည်သော ရသေ့သည် ဖြစ်ဖူး၏။ ထိုရသေ့သည် ဤအရပ်၌ ဈာန်ဖြင့် မွေ့လျော်သည်ဖြစ်၍ နေ၏။ ထိုရသေ့၏ သီလတန်ခိုးကြောင့် သိကြားမင်း၏နေရာသည် တုန်လှုပ်၏ဟု ပြုံးခြင်း၏အကြောင်းကို မိန့်တော်မူ၍ ထိုဝတ္ထုသည် မထင်ရှားသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ထင်ရှားဖြစ်စိမ့်သောငှာ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ကုဋေရှစ်ဆယ် ကြွယ်ဝသော သားမရှိသော တစ်ယောက်သော ပုဏ္ဏားသည် သီလကို ဆောက်တည်၍ သားဆုတောင်းသည် ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုပုဏ္ဏား၏ ပုဏ္ဏေးမဝမ်း၌ ဖြစ်၏။

ကဏှ သတို့သား

မည်းသော အဆင်းရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ဘုရားလောင်းအား အမည်မှည့်သောနေ့၌ ကဏှသတို့သား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုကဏှသတို့သားသည် တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိသော ကာလ မြဆင်းတုကဲ့သို့ တင့်တယ်ခြင်း ရှိ၏။ အဖသည် အတတ်ကို သင်စိမ့်သောငှာ စေလွှတ်အပ်သည်ဖြစ်၍ တက္ကသိုလ်ပြည်၌ ခပ်သိမ်းသော အတတ်တို့ကို သင်ပြီး၍ ပြန်လည်၏။

အလှူကြီးပေး၍

ထိုအခါ ကဏှသတို့သားကို အဖသည် လျောက်ပတ်သော မယားနှင့်ယှဉ်စေ၏။ ထိုကဏှသတို့သားသည် မိဘတို့၏ လွန်သောကာလ၌ ခပ်သိမ်းသော ဥစ္စာစည်းစိမ်ကို စီရင်၏။ တစ်နေ့သ၌ ရတနာကျီကျတို့ကို ကြည့်၍ ပလ္လင်၏ အလယ်၌ နေ၍ ရွှေပေကို ဆောင်ခဲ့စေ၏။ ဤမျှသောဥစ္စာတို့ကို ဤအမည်ရှိသောသူသည် ဖြစ်စေအပ်၏။ ဤသို့ ရှေး၌ဖြစ်ကုန်သော အမျိုးတို့သည် ရွှေပေ၌ ရေးအပ်ကုန်သော အက္ခရာတို့ကို ကြည့်၍ အကြင်သူတို့သည် ဤဥစ္စာကို ဖြစ်စေအပ်၏။ ထိုသူတို့သည် မထင်ကုန်၊ ဥစ္စာသည်သာလျှင် ထင်၏။ ဤဥစ္စာကို ယူ၍ သွားသော တစ်ယောက်သောသူ မည်သည်လည်း မရှိ။ ဥစ္စာထုပ်ကို တမလွန်သို့ ယူအံ့သောငှာ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် မစွမ်းနိုင်၊ မင်း ခိုးသူ, မီး, ရေ မချစ်သောသူ ရန်သူမျိုး ငါးပါးတို့၏ ဆက်ဆံသည်၏အဖြစ်ကြောင့် အနှစ်မရှိသောဥစ္စာ၏ အနှစ်ကား အလှူပေးခြင်းလျှင်တည်း။ များစွာသော ရောဂါတို့နှင့် ဆက်ဆံသည်၏အဖြစ်ကြောင့် အနှစ်မရှိသော ကိုယ်၏ အနှစ်သည်ကား သီလရှိကုန်သောသူတို့၌ ရှိခိုးခြင်းအစရှိသော အဖြစ်လျှင်တည်း၊ အနိစ္စတာသည် နှိပ်စက်အပ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် အနှစ်မရှိသော အသက်၏ အနှစ်သည်ကား အနိစ္စ အစရှိသည်တို့၏ အစွမ်းအားဖြင့် ဝိပဿနာ စီးဖြန်းခြင်းလျှင်တည်း၊ ထို့ကြောင့် ငါသည် အနှစ်မရှိကုန်သော ဥစ္စာတို့မှ အနှစ်ကို ယူအံ့သောငှာ အလှူကို ပေးအံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် ထိုကဏှမည်သော ဘုရားလောင်းသည် နေရာမှထ၍ မင်း၏ အထံသို့သွား၍ မင်းကိုပန်၍ အလှူကြီးပေးခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။

ရသေ့ဝတ်ပြီ

ခုနစ်ရက်တိုင်အောင် ဥစ္စာတို့၏ မကုန်ခြင်းတို့ကို မြင်၍ ဥစ္စာဖြင့် ငါ့အား အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ အိုခြင်းတရားသည် ငါ့ကို မနှိပ်စက်မီ ရဟန်းပြု၍ အဘိညာဉ် သမာပတ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မာပြည်သို့ လားအံ့ ဟုကြံ၍ အိမ်၌ ခပ်သိမ်းသော တံခါးတို့ကိုဖွင့်စေ၍ ငါ လှူအပ်သည်သာလျှင်ဖြစ်၏။ ဆောင်ယူစေကုန်သတည်း ဟု ဆို၍ မစင်ကိုစက်ဆုပ်သကဲ့သို့ ဝတ္ထုကာမတို့ကိုပယ်၍ လူများငိုကြွေးစဉ် မြို့မှထွက်၍ ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုပြီးလျှင် မိမိနေရာ အကျိုးငှာ နှလုံးမွေ့လျင်ဖွယ်ရှိသော မြေအဖို့ကိုကြည့်လျက် ဤအရပ်သို့ရောက်၍ ဤအရပ်၌ နေ့အံ့ဟု တစ်ခုသော ဣန္ဒဝါရုဏီမည်သော သစ်ပင်ကို ဆွမ်းခံပြု၍ အဓိဋ္ဌာန်၍ ထိုသစ်ပင်ရင်း၌လျှင် နေ၏။ ရွာနီးကျောင်းကိုပယ်၍ အာရညကင် ဆောက်တည်၏။ သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်းကို မပြုမူ၍ ရုက္ခမူ ဆောက်တည်၏။ အဗ္ဘောကာသိကကို ဆောက် တည်၏။ နိုသဇ်ဓုတင်ကို ဆောက်တည်၏။ အကယ်၍ အိပ်ငြားအံ့၊ မြေ၌သာလျှင်အိပ်၏။ သွားဟူသော ကျည်ပွေ့ရှိသည်ဖြစ်၍ မီးဖြင့်မချက်သော အာဟာရတို့ကိုလျှင် စား၏။ သလေး မုယော အစရှိသော တစ်စုံတစ်ခုသော အာဟာရကိုမစား။ တစ်နေ့၌ တစ်ကြိမ်သာလျှင်စား၏။ ဧကာသနိက် ဆောက်တည်၏။ မြေဝယ်ပြန့်သောအရောင်၌ အရိပ်ကဲ့သို့ အသက်အပိုင်းအခြား ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုမျှလောက်ကုန်သော ထိုဓုတင်တို့ကို ဆောက်တည်၍နေ၏။

အကျင့်ပြင်းထန်

ဤကဏှဇာတ်၌ ဘုရားလောင်းသည် အလွန် အလိုနည်း သတတ်။ ထိုဘုရားလောင်းသည် မကြာမြင့်မီလျှင်အဘိညာဉ် သမာပတ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဈာန်ကစားခြင်းကို ကစားလျက် ထိုအရပ်၌လျှင်နေ၏။ သစ်သီးကြီးငယ်ငှာလည်း တစ်ပါးအရပ်သို့ မသွား။ သစ်ပင်၏ အသီးသီးသောကာလ၌ သစ်သီးကိုစား၏။ ပွင့်သောကာလ၌ အပွင့်ကိုစား၏။ အရွက်ဖြစ်သော ကာလ၌ အရွက်ကိုစား၏။ အရွက်မရှိသော ကာလ၌ အပွေးကိုစား၏။ ဤသို့ မြတ်သော ရောင့်ရဲခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ ဤအရပ်၌ ကြာမြင့်စွာ နေ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် တစ်နေ့သ၌ နံနက်အခါ သစ်ပင်၏ မှည့်သောအသီးတို့ကို ယူ၏။ ယူသော်လည်း လောဘ၏ အစွမ်းအားဖြင့် ကျက်စားခြင်းမရှိသဖြင့် ထ၍ တစ်ပါးသောအရပ်၌မယူ၊ ထိုင်မြဲတိုင်းလျှင် လက်ကိုဖြန့်၍ လက်ဖြန့်ရာအရပ်၌ တည်ကုန်သော အသီးတို့ကို ယူ၏။ ထိုလက်လှမ်းမီသော အသီးတို့တွင်လည်း နှစ်သက်ဖွယ်ရှိသော အသီးတို့ကို မရွေးမူ၍ ရတိုင်းရတိုင်းသော အသီးကိုသာလျှင် ယူ၏။

သိကြားမင်းလာပြီး

ဤသို့ အလွန်မြတ်သော ရောင့်ရဲခြင်းရှိသော ထိုဘုရားလောင်း၏ သီလတန်ခိုးအားဖြင့် သိကြားမင်း၏ ပဏ္ဍုကမ္ဗလာ ကျောက်နေရာသည် ပူသောအခြင်းအရာကိုပြ၏။ ပဏ္ဍု ကမ္ဗလာသည် သိကြားမင်း၏ အသက်ကုန်သဖြင့်လည်း ပူသည်ဖြစ်သတတ်။ ကောင်းမှုကုန်သဖြင့်လည်းပူသည် ဖြစ်သတတ်။ တစ်ပါးသော အာနုဘော်ကြီးသောသူသည် ထိုသိကြားအရာကို တောင့်တသဖြင့်လည်း ပူသည်ဖြစ်သတတ်။ တရားစောင့်ကုန်သော ကြီးသောတန်ခိုးရှိသော ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့၏ သီလတန်ခိုးအားဖြင့်လည်းကောင်း၊ ဒါနတန်ခိုးအားဖြင့် လည်းကောင်း ပူသည် ဖြစ်သတတ်။ သိကြားမင်းသည် ငါ့ကို အဘယ်သူသည်လျှင် နေရာမှ ရွေ့စေလိုသနည်း ဟု ဆင်ခြင်၍ ဤအရပ်၌ သစ်သီးတို့ကို ဆွတ်ယူလျက်နေသော ကဏှရသေ့ကို မြင်၍ ဤရသေ့သည် ပြင်းထန်သော အကျင့်ရှိ၏။ ကောင်းစွာ ထားအပ်သော ဣန္ဒြေရှိ၏။ ဤရသေ့ကို တရားဟောစေသဖြင့် မြတ်သော အသံကိုဖြစ်စေ၍ ချမ်းသာခြင်း၏ အကြောင်းကို ကြားစေ၍ ဆုပေးသဖြင့် နှစ်သက်စေ၍ ဤသစ်ပင်ကို အမြဲသီးသော အသီးရှိသည်ကိုပြု၍ လာအံ့ ဟု ကြံ၏။

အမည်းအနက်ကို မကြည်ညို

ကြံပြီး၍ ထိုသိကြားမင်းသည် ကြီးစွာသော အာနုဘော်ဖြင့် လျင်မြန်စွာ ဆင်းသက်၍ ထိုသစ် ပင်ရင်းဝယ် ကဏှရသေ့၏ နောက်အဖို့၌ ရပ်၍ မိမိကျေးဇူးမဲ့ကို ဆိုသည်ရှိသော် အမျက်ထွက်လတ္တံ့လော၊ မထွက်လတ္တံ့လော ဟု စုံစမ်းလိုရကား-

၁၁။ ကဏှော ဝတာယံ ပုရိသော၊ ကဏှံ ဘုဉ္ဇတိ ဘောဇနံ။
ကဏှေ ဘူမိပဒေသသ္မိံ၊ န မယှံ မနသော ပိယော။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁။ ဝတ၊ စင်စစ်။ ကဏှော၊ မည်းသော အဆင်းရှိသော။ အယံ ပုရိသော၊ ဤယောက်ျားသည်။ ကဏှေ၊ မည်းနက်သော။ ဘူမိပဒေသသ္မိံ၊ မြေအရပ် ၌။ ကဏှံ၊ မည်းနက်သော အဆင်းရှိသော။ ဘောဇနံ၊ သစ်သီးအစာကို။ ဘုဉ္ဇတိ၊ စား၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ မနသော၊ စိတ်သည်။ န ပိယော၊ မချစ်။

တရားဟောပြီ

ကဏှရသေ့သည် သိကြားမင်း၏ စကားကိုကြား၍ အဘယ်သူသည်လျှင် ငါနှင့်တကွ ပြောဆိုသနည်းဟု ဒိဗ္ဗစက္ခုဖြင့် ကြည့်လတ်သော် သိကြားဟုသိ၍ ပြန်၍ မကြည့်မူ၍လျှင်-

၁၂။ န ကဏှော တစသာ ဟောတိ၊ အန္တော သာရော ဟိ ဗြာဟ္မဏော။
ယသ္မိံ ပါပါနိ ကမ္မာနိ၊ သဝေ ကဏှော သုဇမ္ပတိ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂။ သုဇမ္ပတိ၊ သုဇာနတ်သမီး၏လင်။ တစသာ၊ အဆင်းအရေဖြင့်။ ကဏှော၊ မည်းနက်ခြင်းသည်။ န ကဏှော၊ မည်းနက်ခြင်း မမည်။ ဟိ သစ္စံ၊ မှန်၏။ အန္တော သာရော၊ အတွင်း၌ သီလ သမာဓိ အစရှိသော အနှစ်တို့နှင့် ပြည့်စုံ သော သူသည်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ဗြာဟ္မဏမည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ယသ္မိံ၊ အကြင်သူ၌။ ပါပါနိ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုကံတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ကဏှော၊ မည်းနက်၏။

ဤသို့ဆိုပြီး၍ သတ္တဝါတို့၏ မည်းသောအဖြစ်ကို ပြုတတ်ကုန်သော ကံတို့ကို ဧကဝိဓ အစရှိကုန်သော ကံအပြားတို့ဖြင့် အကျယ်ချဲ့၍ သီလအစရှိကုန်သော ကျေးဇူးတို့ကို ချီးမွမ်း၍ ကောင်းကင်၌ လကိုထင်စေသကဲ့သို့ သိကြားအား တရားတော၏။

သိကြားမင်းဆုပေး

သိကြားမင်းသည် ဘုရားလောင်း၏ တရားစကားကို နာာရ၍ နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းကို ဆုဖြင့် ဖိတ်လိုရကား-

၁၃။ ဧတသ္မိံ တေ သုလပိတေ၊ ပတိရူပေ သုဘာသိတေ။
ဝရံ ဗြဟ္မဏ တေ ဒမ္မိ၊ ယံကိဉ္စိ မနသိစ္ဆသိ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုသော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ဧတသ္မိံ၊ ထိုစကားကို။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာ မိန့်ဆိုအပ်သည်ရှိသော်။ ပတိရူပေ၊ လျောက်ပတ်သော စကားကို။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းဆိုအပ်သည်ရှိသော်။ ယံကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသော ဆုကို။ တွံ၊ သင်သည်။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံဝရံ၊ ထိုဆုကို။ တေ၊ သင့်အား။ ဒမ္မိ၊ ပေးအံ့။

ယူလိုသောဆု ၄-ပါး

ဘုရားလောင်းသည် ထိုစကားကိုကြား၍ သိကြားမင်းသည် မိမိကျေးဇူးမဲ့ကို ဆိုသည်ရှိသော် အမျက်ထွက်လတ္တံ့လော၊ မထွက်လတ္တံ့လောဟု စုံစမ်းလျက် ငါ၏ အရေအဆင်းကို လည်းကောင်း, အစာကိုလည်းကောင်း, နေရာကိုလည်းကောင်း ကဲ့ရဲ၍ ယခု ငါ၏ အမျက်မထွက်သော အဖြစ်ကိုသိ၍ ကြည်ညိုစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ဆုကိုပေး၏။ ဤသိကြားမင်းသည်ကို သိကြားစည်းစိမ် ဗြဟ္မာ့စည်းစိမ်တို့၏ အကျိုးငှာ မြတ်သော အကျင့်ကို ကျင့်၏ဟူ၍လည်း ထင်မှတ်ရာ၏။ ထိုသို့ ထင်မှတ်ရာ၌ သိကြားမင်းအား ယုံမှားကင်းစေခြင်းငှာ အမျက်ထွက်ခြင်း ပြစ်မှားခြင်းတို့သည် ငါ့အား မဖြစ်စေကုန်သတည်း၊ သူ့စည်းစိမ်၌ တပ်စွန်းခြင်းသည်လည်း ငါ့အား မဖြစ်စေသတည်း၊ သူတစ်ပါးတို့၌ ချစ်ခြင်းသည်လည်း ငါ့အား မဖြစ်စေသတည်း၊ လျစ်လျူ ရှု၍သာလျှင် ငါသည် နေနိုင်လို၏ဟု ဤလေးပါးကုန်သော ဆုတို့ကို ငါသည် ယူခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် သိကြားမင်းအား ယုံမှားကင်းစေခြင်း အကျိုးငှာ လေးပါးကုန် ဆုတို့ကို ယူလို၍-

၁၄။ ဝရဉ္စေ မေ အဒေါ သက္က၊ သဗ္ဗဘူတာနမိဿရ။
သုနိက္ကောဓံ သုနိဒ္ဒေါသံ၊ နိလ္လောဘံ ဝုတ္တိမတ္တနော။
နိသ္နေဟမဘိကင်္ခါမိ၊ ဧတေ မေ စတုရော ရေ။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄။ သဗ္ဗဘူတာနံ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော သတ္တဝါတို့ကို။ ဣဿရ၊ အစိုးရသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ တွံ၊ သင်သည်။ စေ အဒေါ၊ အကယ်၍ ပေးအံ့။ အဟံ၊ ငါသည်။ သုနိက္ကောဓဉ္စ၊ အလွန် အမျက်ထွက်ခြင်း မရှိသော အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း။ သုနိဒ္ဒေါသဉ္စ၊ အလွန်ပြစ်မှားခြင်း မရှိသောအဖြစ်ကိုလည်းကောင်း။ နိလ္လောဘဉ္စ၊ လောဘမရှိသော အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း။ နိသ္နေဟဉ္စ၊ ချစ်ခြင်းမရှိသော အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဧဝရူပံ၊ ဤအင်္ဂါလေးပါးနှင့် ပြည့်စုံသော သဘောရှိသော။ ဝုတ္တိံ၊ ဖြစ်ခြင်းကို။ အဘိကင်္ခါမိ၊ အလိုရှိ၏။ မေ၊ ငါ့အား။ စတုရော၊ လေးပါးကုန်သော။ ဧတေ ဝရေ၊ ထိုဆုတို့ကို။ ဒေဟိ၊ ပေးလော့။

လောဘ, ဒေါသတိုအပြစ် ဘာလဲ

ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် အကြင် အခြင်းဖြင့် သိကြားမင်း၏ အထံ၌ဆုကိုယူ၍ ပေးသဖြင့် အမျက်ထွက်ခြင်း အစရှိသည်တို့ကို ပယ်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်းဟူ၍ မသိလောဟူမူကား မသိသည်မဟုတ်၊ သိသည်သာလျှင် ဖြစ်၏။ သိငြားသော်လည်း သိကြားမင်းသည် ဆုပေးသည်ရှိသော် ဆုကိုမယူဟု ဆိုခြင်းသည် မလျောက် ပတ်၊ ထို့ကြောင့် သိကြားမင်းသည် ယုံမှားကင်းစေခြင်း အကျိုးငှာ ထိုအခြင်းဖြင့် ဆုကိုယူ၏။ ထို့နောင်မှ သိကြားမင်းသည်လည်း ကဏှာပညာရှိသည် ဆုကိုယူသည်ရှိသော် အလွန်လျှင် အပြစ်ကင်းကုန်သော ဆုကိုယူ၏။ ထိုဆုတို့၌ ကျေးဇူးအပြစ်ကို ကဏှပညာရှိကိုလျှင် မေးအံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုအခါ ကဏှပညာရှိကို မေးလိုသော သိကြားမင်းသည် -

၁၅။ ကိံ နု ကောဓေ ဝါ ဒေါသေ ဝါ၊
လောဘေ သ္နေဟေ စ ဗြဟ္မဏ။
အာဒီနဝံ တွံ ပဿသိ၊ တံ မေ အက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုတို့ကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့။ တွံ၊ သင်သည်။ ကောဓေ ဝါ၊ အမျက် ထွက်ခြင်း၌ လည်းကောင်း။ ဒေါသေ ဝါ၊ ပြစ်မှားခြင်း၌ လည်းကောင်း။ လောဘေ စ၊ တပ်စွန်းခြင်း၌လည်းကောင်း။ သ္နေဟေ စ၊ ချစ်ခြင်း၌ လည်းကောင်း။ ကိံ နု အာဒီနဝံ၊ အဘယ်အပြစ်ကို။ ပသသိ၊ မြင်သနည်း။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော။ တိံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ တံ၊ ထိုအပြစ်ကို။ အက္ခာဟိ၊ ဆိုလော့။

လောဘတို့၏ အပြစ်များ

ထိုအခါ သိကြားမင်းကို ဘုရားလောင်းသည် သိကြား ထိုသို့တပြီကား နာလော့ဟု ဆို၍-

၁၆။ အပ္ပေါ ဟုတွာ ဗဟု ဟောတိ၊
ဝဍ္ဎတေ သော အခန္တိဇော။
အာသင်္ဂီ ဗဟုပါယာသော၊
တသ္မာ ကောဓံ န ရောစယော။

၁၇။ ဒုဋ္ဌဿ ဖရုသာ ဝါစာ၊ ပရာမာသော အနန္တရာ။
တတော ပါဏိ တတော ဒဏ္ဍာ၊
သတ္ထဿ ပရာမသတိ။
ဒေါသော ကောဓသမုဋ္ဌာနော၊
တသ္မာ ဒေါသံ န ရောစယေ။

၁၈။ အာလောပသာဟသာကာရာ၊ နိကတီ ဝဉ္စနာနိ စ။
ဒိဿန္တိ လောဘဓမ္မေသု၊
တသ္မာ လောဘံ န ရောစယေ။

၁၉။ သ္နေဟ သင်္ဂထိတာ ဂန္ထာ၊ သောန္တိ မနောမယာပုထူ။
တေ ဘုသံ ဥပတာပေန္တိ၊
တသ္မာ သ္နေဟံ န ရောစယေ။

ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

ကောဓအပြစ်

֍ ဋ္ဌ ၁၆။ ဝါသဝ၊ သိကြားမင်း။ အခန္တိဇော၊ သည်းခံခြင်းကြောင့်ဖြစ်သော။ သော ကောဓော၊ ထိုအမျက် ထွက်ခြင်းသည်ကား။ အပ္ပေါ ဟုတွာ၊ ရှေးဦးစွာ အနည်းငယ်သာဖြစ်၍။ ဗဟု ဟောတိ၊ နောက်ပြီးတစ်ခါ များစွာဖြစ်တတ်၏။ ဝဍ္ဎတေ၊ အဆင့်ဆင့် ပွားတတ်၏။ အာသင်္ဂီ၊ ကပ်ငြိခြင်းကို ပြုတတ်၏။ ဗဟုပါယာသော၊ များသော ကိုယ်၏ ဆင်းရဲခြင်း စိတ်၏ဆင်းရဲခြင်းကို ဖြစ်စေတတ်၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ များစွာသော အပြစ်ရှိသောကြောင့်။ ကောဓံ၊ အမျက်ထွက်ခြင်းကို။ အဟံ၊ သည်။ န ရောစယေ၊ မနှစ်သက်။

ဒေါသအပြစ်

֍ ဋ္ဌ ၁၇။ သဟဿက္ခိ၊ တစ်ထောင်သောသူတို့ ကြံအပ်သော အနက်ကို တစ်ခဏခြင်း သိမြင်စွမ်းနိုင်သော ပညာမျက်စိ ရှိသော။ ဒေဝိန္ဒ၊ သိကြားမင်း။ ယော ဒေါသော၊ အကြင်ဒေါသသည်။ ကောဓသမုဋ္ဌာနော၊ ကောဓကြောင့် ဖြစ်၏။ တေန ဒေါသေန၊ ထိုသို့ ပြစ်မှားခြင်း လက္ခဏာရှိသော ဒေါသဖြင့်။ ဒုဋ္ဌဿ၊ အမျက်ထွက်ပြီး၍ နောက်အဖို့၌ ပြစ်မှားသောသူအား။ ဖရုသာ ဝါစာ၊ ကြမ်းကြုတ်ရုန့်ရင်းသောစကားကို ဆိုတတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အနန္တရာ၊ ကြမ်းကြုတ်သော စကားကို ဆိုပြီးသည်၏ အခြားမဲ့၌။ ပရာမာသော၊ ဆွဲငင်ခြင်း စသည်ဖြင့် ထိပါးတတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အနန္တရာ၊ ထိပါးသည်၏ အခြားမဲ့၌။ ပါဏိ၊ လက်ဖြင့် ပုတ်ခတ်တတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တတော၊ ထိုသို့ လက်ရောက်ပြီးသည်မှ။ ဒဏ္ဍော၊ တုတ် လှံတံဖြင့် ပုတ်ခတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တတော၊ ထို တုတ် လှံတံဖြင့် ပုတ်ခတ်ပြီးသည်မှ။ သတ္ထဿ၊ ဓားလက်နက်ကို။ ပရာမသတိ၊ သုံးသပ်ကိုင်စွဲတတ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တသ္နာ၊ ထိုသို့ များစွာသော အပြစ်ရှိသောကြောင့်။ ဒေါသံ၊ ပြစ်မှားခြင်းဒေါသကို။ န ရောစယေ၊ ငါမနှစ်သက်။

လောဘအပြစ်

֍ ဋ္ဌ ၁၈။ မဃဝ၊ သိကြားမင်း။ အာလောပသာဟသာကာရာ စ၊ ရွာကို လုယက်ခြင်း, ရင်၌ ဓား လှံ တင်ထား၍ အနိုင်အထက်ပြု၍ ယူခြင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ နိကတိ ဝဉ္စနာနိစ၊ အတုကိုပြ၍ လှည့်စားခြင်းအကြောင်း၌ လိမ္မာသည်၏အဖြစ်ဖြင့် သူတစ်ပါးဥစ္စာကို လှည့်ပတ်၍ ယူခြင်းဟူသော လှည့်စားခြင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ လောဘဓမ္မေသု၊ သူ့စည်းစိမ်ကိုတပ်သော လောဘရှိသော သူတို့၌။ ဒိဿန္တိ၊ ထင်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ များသော အပြစ်ရှိသောကြောင့်။ လောဘံ၊ လောဘကို။ န ရောစယေ၊ ငါမနှစ်သက်။

တဏှာအပြစ်

֍ ဋ္ဌ ၁၉။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ သ္နေဟသင်္ဂထိတာ၊ သက်ရှိသက်မဲ့ဖြစ်သော သတ္တဝါသင်္ခါရတို့၌ စေးကပ်ငြိတွယ်ခြင်း လက္ခဏာရှိသော တဏှာဟူသောအစေးဖြင့် စေးကပ်ငြိတွယ်ကုန်သော။ မနောမယာ၊ စိတ်ကြောင့် ဖြစ်ကုန်သော။ ပုထူ၊ များကုန်သော။ ဂန္ထာ၊ အဘိဇ္ဈာကာယဂန္ထ အစရှိကုန်သော အကုသိုလ်တရားတို့သည်။ အာရမ္မဏေသု၊ သတ္တဝါသင်္ခါရဟု ဆိုအပ်သော အာရုံတို့၌။ သေန္တိ၊ အဖန်တလဲလဲ ဖြစ်ကုန်၏။ တေ ဂန္ထာ၊ ထိုသတ္တဝါ သင်္ခါရတို့၌ တပ်တတ်သော တဏှာနှင့်စပ်သော အဘိဇ္ဈာကာယဂန္ထ အစရှိသော အကုသိုလ်တရားတို့သည်။ ဘုသံ၊ ပြင်းစွာ။ သတ္တေ၊ သတ္တဝါတို့ကို။ ဥပတာပေန္တိ၊ ပူပန်စေတတ်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ များစွာသော အပြစ်ရှိသောကြောင့်။ သ္နေဟံ၊ အဘိဇ္ဈာကာယဂန္ထ အစရှိသည်တို့၏ အကြောင်းဖြစ်သော တဏှာဟူသော သ္နေဟကို။ န ရောစယေ၊ ငါမနှစ်သက်။

တခြားဆုလည်း ယူပါဦး

သိကြားမင်းသည် ဖြေအပ်သော ပြဿနာကိုကြား၍ ကဏှပညာရှိသည် ဤပြဿနာတို့ကို ဘုရား၏တင့်တယ်စံပယ်ခြင်းဖြင့် ဖြေအပ်ကုန်ပြီ၊ ငါသည် အလွန်လျှင် ရှင်ရသေ့အား နှစ်သက် သည်ဖြစ်၍ တစ်ပါးသောဆုကိုလည်း ယူလော့ ဟု ဆိုလို၍-

၂၀။ ဧတသ္မိံ တေ သုလပိတေ၊ ပတိရူပေ သုဘာသိတေ။
ဝရံ ဗြာဟ္မဏ တေ ဒမ္မိ၊ ယံ ကိဉ္စိ မနသိစ္ဆသိ။

ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းစွာ ဟောအပ်သော။ ပတိရူပေ၊ ရှင်ရသေ့တို့အား လျောက်ပတ်သော။ ဧတသ္မိံ ဓမ္မေ၊ ထိုကုသိုလ်ကံ အကုသိုလ်ကံတို့နှင့်စပ်သော တရားကို။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာ ဟောအပ်သည် ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ပသန္နော၊ ကြည်ညို၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ကြည်ညိုသောကြောင့်။ ယံကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသော အကြင်အကြင်ဆုကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလို ရှိ၏။ တံဝရံ၊ ထိုဆုကို။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒမ္မိ၊ ပေးအံ့။

ကျန်းမာရပါစေ

ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် သိကြားဆိုသော ဂါထာ၏ အခြားမဲ့ဖြစ်သော-

၂၁။ ဝရဉ္စေ မေ အဒေါ သက္က၊ သဗ္ဗဘူတာနမိဿရ။
အရညေ မေ ဝိဟရတော၊ နိစ္စံ ဧကဝိဟာရိနော၊
အာဗာဓာ မာ ဥပ္ပဇ္ဇေယျုံ၊ အန္တရာယကရာ ဘုသာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁။ သဗ္ဗဘူတာနံ၊ ခပ်သိမ်းသော စတုမဟာရာဇ်တာ ဝတိံသာနတ်တို့ကို။ ဣဿရ၊ အစိုးရသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ စေ အဒေါ၊ အကယ်၍ ပေးသည်ဖြစ်အံ့။ အရညေ၊ တော၌။ ဝိဟရတော၊ ဣရိယာပုထ်လေးပါးကိုဆောင်လျက်။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ ဧကဝိဟာရနော၊ တစ်ယောက်တည်းသာ နေလေ့ရှိသော။ မေ၊ ငါ့အား။ ဘုသာ၊ ပြင်းစွာကုန်သော။ အန္တရာယကရာ၊ မြတ်သောအကျင့်၏အန္တရာယ်ကိုပြု တတ်ကုန်သော။ အာဗာဓာ၊ အနာတို့သည်။ မာ ဥပ္ပဇ္ဇေယျုံ၊ မဖြစ်စေကုန်သတည်း။ ဣမံ၊ ဤအန္တရာယ်ကင်းသော ဆုကို။ ဒေဟိ၊ ပေးလော့၊

တခြားဆုကိုလည်း ယူပါဦး

ထိုရသေ့စကားကို ကြား၍ သိကြားမင်းသည် ကဏှပညာရှိကား ဆုကိုယူသည်ရှိသော် ပစ္စည်းလေးပါးနှင့်စပ်သော ဆုကို မယူပေ၊ ခြိုးခြံသော အကျင့်နှင့်စပ်သော ဆုကိုသာလျှင် ယူ၏ ဟု ကြံ၍ အတိုင်းထက်အလွန် ကြည်ညိုသည်ဖြစ်၍ တစ်ပါးသောဆုကိုလည်း ပေးလိုရကား-

၂၂။ ဧတသ္မိံ တေ သုလပိတေ၊ ပတိရူပေ သုဘာသိတေ။
ဝရံ ဗြာဟ္မဏ တေ ဒမ္မိ၊ ယံကိဉ္စိ မနသိစ္ဆသိ။

ဟူသော ဆိုခဲ့ပြီးသည်မှ တစ်ပါးသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၂။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းစွာ ဟောအပ်သော။ ပတိရူပေ၊ ရှင်ရသေ့တို့အားလျောက်ပတ်သော။ ဧတသ္မိံ ဓမ္မေ၊ ထိုကုသိုလ်ကံ အကုသိုလ်ကံတို့နှင့်စပ်သော တရားကို။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာ ဟောအပ်ပြီး

သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ပသန္နော၊ ကြည်ညို၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ ကြည်ညိုသောကြောင့်။ ယံကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသော အကြင် အကြင်ဆုကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံဝရံ၊ ထိုဆုကို။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အ။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒမ္မိ၊ ပေး၏။

ဒုစရိုက်ကိုမပြုရလို

ဘုရားလောင်းသည် ဆုကိုယူခြင်း၌ ဥပဒေသနည်းပေးသဖြင့် ယူသော, အရိပ်အမြွက်ဖြင့်လည်း ထိုသိကြားမင်းအား တရားဟောလိုရကား-

၂၃။ ဝရဉ္စေ မေ အဒေါ သက္က၊ သဗ္ဗဘူတာနမိဿရ။
န မနော ဝါ သရီရံ ဝါ၊ မံ ကတေ သက္က ကဿစိ။
ကဒါစိ ဥပဟညေထ၊ ဧတံ သက္က ဝရံ ဝရေ။

ဟူသာ အဆုံးဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၃။ သဗ္ဗဘူတနံ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော စတုမဟာရာဇ် တာဝတိံသာနတ်တို့ကို။ ဣဿ၊ အစိုးရသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါအား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ စေ အဒေါ၊ အကယ်၍ ပေးသည်ဖြစ်အံ့။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ မံ ကတေ၊ ငါ့ အကြောင်းကြောင့်။ ကဿစိ၊ တစ်စုံ တစ်ယောက်သော သတ္တဝါအား။ မနော ဝါ၊ မနောဒွါရသည်လည်းကောင်း။ သရီရံ ဝါ၊ ကာယဒွါရ ဝစီဒွါရသည်လည်းကောင်း။ ကဒါစိ၊ တစ်ရံတစ်ခါမျှ။ န ဥပဟညေထ၊ ပါဏာတိပါတစသော ဆယ်ပါးသော ဒုစရိုက်တို့ဖြင့် မပျက်ပါစေလင့်။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ဧတံ ဝရံ၊ ထိုငါ့အကြောင်းကြောင့် တစ်ပါးသော သတ္တဝါတို့အား ဒုစရိုက်ဆယ်ပါး မပွားအံ့သောဆုကို။ ဝရေ၊ ယူ၏။

ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် ခြောက်ပါးသော အရာတို့၌လည်း ဆုကို ယူသည်ရှိသော် ဈာန်ကိုမှီသော ဆုကိုသာလျှင် ယူ၏။ ကိုယ်မည်သည်ကား အနာနှိပ်စက်ခြင်း သဘောရှိ၏။ ထိုနာခြင်းသဘောရှိသောကိုယ်ကို သိကြားမင်းသည် နာခြင်းသဘော မရှိသည်ကို ပြုခြင်းငှာ မတတ်ကောင်းဟု ဘုရားလောင်းသည် သိ၏။ သတ္တဝါတို့၏လည်း သုံးပါးသောဒွါရတို့၌ စင်ကြယ်သည်၏အဖြစ်ကို သိကြားမင်းသည် ပြုခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ စင်ကြယ်ခြင်းသည် မိမိကိုယ်နှင့် စပ်သလျှင်ကတည်း၊ ဤသို့ဖြစ်ငြားသော်လည်း ထိုသိကြားမင်းအား တရားဟောခြင်းငှာ ဤခြောက်ဆုတို့ကို ယူ၏။ သိကြားမင်းသည်လည်း ထိုသစ်ပင်ကို ချိုသောအသီးရှိသည်ကို ပြုပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းကို ရှိခိုးလျက် ဦးခေါင်းထက်၌ လက်အုပ်ကို တည်လျက် ဤအရပ်၌သာလျှင် အနာမရှိ ကျန်းမာပကတိ ရှိတော်မူသည် ဖြစ်ရစ်စေသတည်းဟုဆို၍ မိမိနေရာ တာဝတိံသာနတ်ပြည်သို့သာလျှင် သွားလ၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း မယုတ်သော ဈာန်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ အာနန္ဒာ-ဤအရပ်သည်ကား ငါဘုရားသည် ကဏှရသေ့ဖြစ်သောအခါ နေတော်မူသော အရပ်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ဘယ်သို့ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား- အာနန္ဒာ... ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ သိကြားမင်းဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ ကဏှပညာရှိရသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်တော်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ရောင့်ရဲခြိုးခြံ၊ အကျင့်မှန်၊ နိဗ္ဗာန်ရောက်ကြောင်းသာ

နှစ်ခုမြောက်သော ကဏှဇာတ်သည်ပြီး၏။

*****

ဒသကနိပါတ်

၃။ စတုပေါသထိကဇာတ်

ယော ကောပနေယျေ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤစတုပေါသထိကဇာတ်သည် ပုဏ္ဏကဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။

သုံးခုမြောက် စတုပေါသထိကဇာတ်သည်ပြီး၏။

*****

ဒသကနိပါတ်

၄။ သင်္ခဇာတ်

အနည်းငယ်မျှကို စွန့်လှူခြင်းကြောင့် ကြီးကျယ်သော အကျိုးကိုရခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဗဟုဿုတော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာ ဆင်အပ်သော ဤသင်္ခဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် အလုံးစုံသော ပရိက္ခရာအလှူကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... သာဝတ္ထိပြည်၌ တစ်ဦးသောဒါယကာသည် မြတ်စွာဘုရား၏ တရားတော်ကို နာရလျှင် ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ နက်ဖြန်အကျိုးငှာ ဆွမ်းဖိတ်ပြီးလျှင် မိမိအိမ်တံခါး၌ မဏ္ဍပ်ကိုဆောက်၍ တန်ဆာဆင်ပြီးလျှင် နက်ဖြန်နေ့၌ မြတ်စွားဘုရားအား ဆွမ်းဘုဉ်းပေးအံ့သောအခါကို ကြားလျှောက်စေ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ငါးရာသော ရဟန်းအပေါင်း ခြံရံလျက် ထိုဒါယကာအိမ်သို့ ကြွတော်မူ၍ ကောင်းစွာခင်းအပ်သော နေရာ၌ နေတော်မူ၏။ ဒါယကာသည် သားမယား အလုပ်အကျွေး အခြံအရံပရိသတ်နှင့်တကွ ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာအား ကြီးစွာသောအလှူကို လှူ၍ ဤကဲ့သို့ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ပင့်ဖိတ်ပြီးလျှင် ကြီးစွာသောအလှူကို ဖြစ်စေ၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ သပိတ်သင်္ကန်းအစရှိသော အလုံးစုံသော ပရိက္ခရာကိုလှူ၏။ ထိုအလှူကြီးကို လှူသည်သော်ရှိသော်ကား ဖိနပ်အလှူကို များစွာပြု၍လှူ၏။ မြတ်စွာဘုရားအား လှူအပ်သောဖိနပ်သည် အသပြာတစ်ထောင်ထိုက်၏။ နှစ်ပါးကုန်သော အဂ္ဂသာဝကတို့အား လှူအပ်သောဖိနပ်သည် အသပြာငါးရာထိုက်၏။ ကျန်ငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့အား လှူအပ်သောဖိနပ်သည် အသပြာတစ်ရာစီ ထိုက်၏။ ထိုဒါယကာသည် ပရိက္ခရာရှစ်ပါးနှင့်တကွ များစွာသောအလှူကိုလှူ၍ မိမိ၏ အခြံအရံပရိသတ်နှင့်တကွ မြတ်စွာဘုရား အထံတော်၌နေ၏။

ထိုအခါ ထိုဒါယကာအား မြတ်စွာဘုရားသည် သာယာသော အသံတော်ဖြင့် အနုမောဒနာ ပြုတော်မူလိုသည်ဖြစ်၍ ဒါယကာ သင်၏ အလုံးစုံသော ပရိက္ခရာအလှူ သည်မြတ်၏။ ဝမ်းမြောက်သည် ဖြစ်လော့။ ရှေး၌ ဘုရားမပွင့်မီ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါဘုရားအား ဖိနပ်တစ်ရန်ကို လှူသောကြောင့် သင်္ဘောပျက်သည်ရှိသော် တည်ရာမရှိသော မဟာသမုဒ္ဒရာ၌လည်း ဖိနပ်လှူသော အကျိုးဆက်ဖြင့် တည်ရာကို ရရှိကုန်ပြီ၊ သင်သည်ကား ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာအား အလုံးစုံသော ပရိက္ခရာအလှူကို လှူ၏။ သင်၏ ဖိနပ်အလှူ၏ အကျိုးသည် အဘယ့်ကြောင့် တည်ရာ မှီခိုရာသည် မဖြစ်လတ္တံ့နည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုဒါယကာသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာ... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏ သီပြည်သည် မောဠိနီအမည်ရှိ၏။ ထိုမောဠိနီအမည်ရှိသော ပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ကြွယ်ဝကုံလုံ ပြည့်စုံသော များသော ဥစ္စာရှိသော များသော အသုံးအဆောင်ရှိသော နှစ်သက်ခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော များသော အဆောက်အဦရှိသော များသော ဥစ္စာစပါး ရွှေငွေရှိသော သင်္ခမည်သော ပုဏ္ဏားသည် မြို့တံခါး လေးမျက်နှာတို့၌လည်းကောင်း မြို့လည် ၌လည်းကောင်းမိမိ အိမ်တံခါး၌လည်းကောင်း ဤသို့ ခြောက်ပါးသော အရပ်တို့၌ ခြောက်ဆောင်သော အလှူတင်းကုပ်တို့ကို ဆောက်၍ နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း ခြောက်သိန်းသော အလှူဝတ္ထုတို့ကို လှူ၏။

ထီး ဖိနပ်လှူခြင်း

ထိုသင်္ခပုဏ္ဏားသည် တစ်နေ့သ၌ ကြံ၏။ အဘယ်သို့ ကြံသနည်းဟူမူကား ငါသည် အိမ်၌ ဥစ္စာကုန်သည်ရှိသော် အလှူပေးခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ဥစ္စမကုန်မီလျှင် သင်္ဘောဖြင့် သုဝဏ္ဏဘူမိသို့သွား၍ ဥစ္စာကို ဆောင်အံ့ ဤသို့ ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ လှေကိုပြုပြင်ပြီးလျှင် ဥစ္စာဖြင့် ပြည့်စုံစေ၍ သားမယားကို ခေါ်ပြီးလျှင် အကြင်မျှလောက် ငါသည် လာအံ့၊ ထိုမျှလောက် ငါ၏ လှူမြဲဝတ်ကို မပြတ်စေမူ၍ လှူနှင့်ကြကုန်လော့ ဟု ဆို၍ ကျွန်အမှုလုပ်တို့ဖြင့် ခြံရံလျက် ထီးကိုဆောင်း၍ ဖိနပ်ကိုစီးလျက် မွန်းတည့်သောအခါ၌ ပဋ္ဋနသင်္ဘောဆိပ်ရွာသို့ ရှေးရှုသွား၏။ ဘုရားလောင်း ထွက်သောခဏ၌ ဂန္ဓမာဒနတောင်ဝယ် တစ်ဆူသော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဆင်ခြင်၍ ဘုရားလောင်း သင်္ခပုဏ္ဏား၏ ဥစ္စာဆောင်ခြင်းငှာ သဘောဆိပ်သို့ သွားသည်ကို မြင်လျှင် ယောက်ျားမြတ်သည် ဥစ္စာကို ဆောင်ခြင်းငှာ သွား၏။ ထိုယောက်ျားမြတ်အား မဟာသမုဒ္ဒရာ၌ အန္တရာယ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့လော ဟု ဆင်ခြင်ပြန်၍ အန္တရာယ်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု သိလျှင် သင်္ခပုဏ္ဏားသည် ငါ့ကိုမြင်၍ ထီးကိုလည်းကောင်း, ဖိနပ်ကိုလည်းကောင်း ငါ့အားလှူ၍ ထိုထီး ဖိနပ်လှူသော ကောင်းမှုစေတနာ၏ အကျိုးဆက်ဖြင့် သမုဒ္ဒရာ၌ သင်္ဘောပျက်သည်ရှိသော် တည်ရာကိုရလတ္တံ့၊ ထိုယောက်ျား မြတ်အား ချီးမြှောက်ခြင်းကို ပြုအံ့ ဟု ကောင်းကင်ဖြင် လာတော်မူ၍ ထိုဘုရားလောင်း၏ အနီး၌ သက်တော်မူပြီးလျှင် ပြင်းစွာသော နေပူကြောင့် မီးကျီးအခင်းနှင့်တူသော ပူလှစွာသော သဲပြင်ကို နင်းတော်မူလျက် ထိုဘုရားလောင်းသို့ ရှေးရှုလာတော်မူ၏။

ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို မြင်၍ ငါ့အား ကောင်းမှုတည်းဟူသော မျိုးစေ့၏ စိုက်ပျိုးရာ လယ်မြေကောင်းသဖွယ်ဖြစ်သော အလှူခံသည် ရောက်လာပြီ၊ ယနေ့ ငါသည် ဤရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၌ အလှူတည်းဟူသော မျိုးစေ့ကို စိုက်ပျိုးခြင်းငှာ သင့်၏ဟု နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ လျင်မြန်စွာ ကပ်ပြီးလျှင် ရှိခိုး၍ ထုံအပ်သော စစ်အပ်ပြီးသောရေဖြင့် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ ခြေတော်တို့ကို ဆေးပြီးလျှင် နံ့သာဆီဖြင့်သုတ်၍ မိမိ၏ ဖိနပ်တို့ကို ခြေမှချွတ်၍ သုတ်သင်ပြီးလျှင် နံ့သာဆီဖြင့် သုတ်လိမ်း၍ ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ ခြေတော်တို့၌ စွပ်ပြီးလျှင် အရှင်ဘုရား... ဖိနပ်တို့ကို စီးတော်မူ၍ ထီးကို ဦးခေါင်းထက်၌ထားတော်မူ၍ ကြွတော်မူလော့ ဟု ထီး၊ ဖိနပ်တို့ကို လှူ၏။ ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ထိုဘုရားလောင်းအား ချီးမြှောက်တော်မူခြင်းငှာ ထီး၊ ဖိနပ်တို့ကို ယူ၍ ကြည်ညိုခြင်းသည် ပွားစိမ့်သောငှာ ထိုဘုရားလောင်း မြင်စဉ်ပင်လျှင် ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်တော်မူ၍ ဂန္ဓမာဒန တောာင်သို့သာလျှင် ကြွတော်မူ၏။

ပင်လယ်၌ သင်္ဘောပျက်ပြီ

ဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုကောင်းကင်သို့ ပျံကြွသော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကိုမြင်လျှင် အလွန်ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ သဘောဆိပ်သို့ သွားပြီးလျှင် သင်္ဘောသို့ တက်လေ၏။ ထိုအခါ မဟာသမုဒ္ဒရာသို့ လွှင့်သော ဘုရားလောင်း၏ သင်္ဘောသည် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ကွဲပျက်လျက် ရေဝင်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ သင်္ဘောသို့ဝင်သောရေကို ပြင်ပသို့ပက်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်။ သင်္ဘောသား အပေါင်းတို့သည် သေဘေးမှ ကြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မိမိတို့ကိုးကွယ်သော နတ်တို့ကို ရှိခိုး၍ သည်းစွာသော မြည်တမ်းခြင်းကို မြည်တမ်းကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် တစ်ယောက်သော အလုပ်အကျွေးကိုယူ၍ ကိုယ်အလုံးကို ဆီဖြင့်သုတ်၍ ထောပတ်နှင့်တကွ သကာမှုန့်တို့ကို အလိုရှိတိုင်း စားပြီးလျှင် ထိုအလုပ်အကျွေးကိုလည်း စားစေ၍ ထိုအလုပ်အကျွေးနှင့်တကွ လင်းယဉ်တိုင်ဖျားသို့ တက်၍ ဤအရပ်မျက်နှာ၌ ငါတို့မြို့ရှိ၏ဟု အရပ်မျက်နှာကို မှတ်၍ ငါးတည်းဟူသော ဘေးရန်မှ ကိုယ်ကို လွတ်စေလျက် ခုန်ပြီးလျှင် အလုပ်အကျွေးနှင့်တကွ တဥသဘ အတိုင်းအရှည်ရှိသော အရပ်ကို လွန်၍ ကျ၏။ ကြွင်းကုန်သော သံင်္ဘောသား အပေါင်းတို့သည်လည်း ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်၏။ ဘုရားလောင်းသည်ကား အလုပ်အကျွေးနှင့်တကွ သမုဒ္ဒရာကိုကူးခြင်းငှာ အားထုတ်၏။ ထိုဘုရားလောင်း ကူးစဉ်ပင်လျှင် ခုနစ်ရက်မြောက်သော နေ့သည် ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုကာလ၌ ဆားငန်ရေဖြင့် ခံတွင်းကို ဆေး၍ ဥပုသ်ဆောက် တည်သည်သာလျှင် ဖြစ်၏။

မေခလာနတ်သမီး လာအစာကျွေး

ထိုအခါ၌ လေးယောက်ကုန်သော လောကပါလ နတ်သားတို့သည် မဏိမေခလာ အမည်ရှိသော နတ်သမီးကို သမုဒ္ဒရာ၌ သင်္ဘောပျက်သည် ရှိသော် ရတနာသုံးပါးတို့ကို ကိုးကွယ်သော သူတို့သည်လည်းကောင်း၊ သီလနှင့်ပြည့်စုံသော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ မိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးကုန်သော သူတို့သည်လည်းကောင်း ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်ကုန်သည် အကယ်၍ ဖြစ်ကုန်အံ့၊ ထိုသူတို့ကို စောင့်ရှောက် ဆယ်တင်လေလော့ ဟု သမုဒ္ဒရာ၌ စောင့်ရှောက်စိမ့်သောငှာထား၏။ ထိုမဏိမေခလာ နတ်သမီးသည် မိမိ၏ စည်းစိမ်ဖြင့် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ခံစားလျက် မေ့လျော့၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ သမုဒ္ဒရာကို ကြည့်သည်ရှိသော် မြတ်သော အကျင့်သီလနှင့်ပြည့်စုံသော ဘုရားလောင်း သင်္ခပုဏ္ဏားကိုမြင်၍ ဤဘုရားလောင်းအား ခုနစ်ရက်ရှိပြီ၊ သမုဒ္ဒရာ၌ကျသော ဘုရားလောင်း၏ မှီခိုရာ ကိုးကွယ်ရာသည် မဖြစ်ငြားအံ့၊ ငါ့အား အလွန်ကဲ့ရဲ့ခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ထိတ်လန့်သော စိတ်နှလုံးသည်ဖြစ်၍ တစ်ခုသော ရွှေခွက်ကို အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်တို့ဖြင့် ပြည့်စေ၍ လေကဲ့သို့ လျင်မြန်ခြင်းဖြင့် ထိုဘုရားလောင်းရှိရာ အရပ်သို့ လာလတ်ပြီးလျှင် ဘုရားလောင်း၏ ရှေ့၌ရပ်၍ ပုဏ္ဏား... သင်သည် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အစာပြတ်၏။ နတ်၌ဖြစ်သော ဤအစာကို စားလော့ ဟု ဆို၏။

ဘယ်သူနှင့် စကားပြောသလဲ

ဘုရားလောင်းသည် ထိုနတ်သမီးကို ဦးခေါင်းမော်၍ ကြည့်ပြီးလျှင် သင့်ထမင်းကို ဖယ်ဦးလော့၊ ငါသည် ဥပုသ်ဆောက်တည်၏ ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ ဆိုသောအခါဝယ် ဘုရားလောင်း၏ နောက်၌ လိုက်၍ကူးသော အလုပ်အကျွေးသည် နတ်သမီးကိုမမြင်ဘဲ အသံကိုသာလျှင် ကြား၍ ဤပုဏ္ဏားသည် ပကတိအားဖြင့် နူးညံ့၏။ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ဝမ်း၌ အစာမရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ဆင်းရဲသည်ဖြစ်၍ သေဘေးမှကြောက်သဖြင့် ငိုကြွေး မြည်တမ်းယောင်တကား၊ ထိုငါ့အရှင်ပုဏ္ဏားကို သက်သရာ ရစေအံ့ဟု ကြံ၍-

၃၉။ ဗဟုဿုတော သုတဓမ္မောသိ သင်္ခ၊
ဒိဋ္ဌာ တယာ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ။
အထက္ခဏေ ဒဿယသေ ဝိလာပံ၊
အညော နု ကော တေ ပဋိမန္တကော မယာ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၉။ သင်္ခ၊ အရှင်သင်္ခပုဏ္ဏား။ တွံ၊ အရှင်သည်။ ဗဟုဿုတော၊ များသော အကြားအမြင်ရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သုတဓမ္မော၊ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့၏အထံ၌ နာအပ်ပြီးသော တရားရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တယာ၊ အရှင်သင်္ခပုဏ္ဏားသည်။ သမဏဗြဟ္မဏာ စ၊ ငြိမ်းစေအပ်ပြီးသော ကိလေသာရှိသော အပပြုအပ်ပြီးသော မကောင်းမှုရှိသော ပစ္စေကဗုဒ္ဓဘုရားတို့ကိုလည်း။ ဒိဋ္ဌာ၊ ဖူးမြင်အပ်ပြီ။ အထ၊ ထိုသို့ဖြစ်လျက်။ အက္ခဏေ၊ စကားပြောရာ အခွင့်မဟုတ်သည်၌။ ဝိလာပံ၊ မြည်တမ်းခြင်းကို။ ဒဿယသေ၊ ပြဘိ၏တကား။ တေ၊ အရှင်ပုဏ္ဏားအား။ မယာ၊ ငါမှ။ အညော၊ တစ်ပါးသာ။ ပဋိမန္တကော၊ စကားပြောဖက်သည်။ ကော၊ ဘယ်သူနည်း။

နတ်သမီးနှင့် စကားပြောသည်

ထိုပုဏ္ဏားသည် အလုပ်အကျွေး၏ စကားကိုကြား၍ ဤငါ့အလုပ်အကျွေးအား နတ်သည် မထင်ယောင်တကား ဟု ကြံ၍ အချင်း ငါသည် သေဘေးမှကြောက်၍ မမြည်တမ်း၊ ငါအား သင်မှ တစ်ပါးသော စကားပြောဖက်သည် ရှိသလျှင်ကတည်းဟု ဆို၍-

၄၀။ သုဗ္ဘူ သုဘာ သုပ္ပဋိမုက္ကကမ္ဗု၊
ပဂ္ဂယှ သောဝဏ္ဏမယာယ ပါတိယာ။
ဘုဉ္ဇဿု ဘတ္တံ ဣတိ မံ ဝဒေသိ၊
သဒ္ဓါဝိတ်တာ တမဟံ နောတိ ဗြူမိ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၀။ သမ္မ၊ အချင်း။ သုဗ္ဘူ-သုဘမုခါ၊ အလွန်တင့်တယ်သော မျက်နှာရှိသော။ သုဘာ၊ ကြည်ညိုဖွယ်သော မြတ်သော အဆင်းကို ဆောင်သော။ သုပ္ပဋိမုက္ကကမ္ဗူ၊ ရွှေရတနာဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော လည်၌စွပ်အပ်သော ပတ္တမြား လည်ရွဲရှိထသော။ ယာ ဒေဝဓီတာ၊ အကြင်နတ်သမီးသည်။ သဒ္ဓါဝိတ္တာ၊ သဒ္ဓါနှင့်ယှဉ်သောစိတ် နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍။ သောဝဏ္ဏမယာယ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော။ ပါတိယာ၊ ခွက်ကို။ ပဂ္ဂယှ၊ ချီ၍။ ဘတ္တံ၊ ထမင်းကို။ ဘုဉ္ဇဿု၊ စားလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဝဒေသိ၊ ဆို၏။ တံ ဒေဝမီတံ၊ ထိုနတ်သမီးကို။ နောတိ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်သောကြောင့် ငါမစားဟူ၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဗြူမိ၊ ဆို၏။

မမေးလိုက်ဘူးလား

ထိုအခါ သင်္ခပုဏ္ဏားအား ထိုအလုပ်အကျွေးသည် -

၄၁။ ဧတာဒိသံ ဗြာဟ္မဏ ဒိသွာန ယက်ခံ။
ပုစ္ဆေယျ ပေါသော သုခမာသိသာနော။
ဥဋ္ဌေဟိ နံ ပဉ္စလိကာဘိပုစ္ဆ၊
ဒေဝီ နုသိ တွံ ဥဒ မာနုသီ နု။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၁။ ဗြဟ္မဏ၊ အရှင်သင်္ခပုဏ္ဏား။ ဧတာဒိသံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ ယက်ခံ၊ နတ်သမီးကို။ ဒီသွာန၊ မြင်ရ၍။ သုခံ၊ ချမ်းသာကို။ အာသိသာနော၊ တောင့်တသော။ ပေါသော၊ ယောက်ျားသည်။ ပုစ္ဆေယျ၊ မေးလိုက်ရာ၏။ ဥဋ္ဌေဟိ၊ ထသော အခြင်းအရာကိုပြုလော့။ တွံ၊ သင်ကား။ ဒေဝီ၊ နတ်သမီးသည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ ဥဒ၊ ထိုသို့ မဟုတ်မူ။ မာနုသီ၊ တန်ခိုးရှိသော လူမိန်းမသည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ ဣတိ၊ ဤသို့။ နံ၊ ထိုနတ်သမီးကို။ ပဉ္စလိကာဘိပုစ္ဆ၊ လက်အုပ်ချီခြင်းကိုပြုလျက် ရှေးရှုမေးလိုက်လော့။

သင် နတ်လား လူလား

ဘုရားလောင်းသည်သင့်သည်ကို ဆိုပေ၏ ဟု နှလုံးပြု၍ ထိုနတ်သမီးကို မေးလိုရကား-

၄၂။ ယံ တွံ သုခေနာဘိသမေက္ခသေ မံ၊
ဘုဉ္ဇဿု ဘတ္တံ ဣတိ မံ ဝဒေသိ။
ပုစ္ဆာမိ တံ နာရိ မဟာနုဘာဝေ၊
ဒေဝီ နု သိ တွံ ဥဒ မာနုသီ နု။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၂။ ဒေဝဓီတေ၊ နတ်သမီး။ ယံ -ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ တွံ၊ သင်သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ သုခေန၊ ချစ်ဖွယ်သော မျက်စိဖြင့်။ အဘိသမေက္ခသေ၊ ကြည့်၏။ ဘတ္တံ၊ ထမင်းကို။ ဘုဉ္ဇဿု၊ စားလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့လည်း မံ၊ ငါ့ကို။ ဝဒေသိ၊ ဆို၏။ မဟာနုဘာဝေ၊ ကြီးသော အာနုဘော်ရှိသော။ နာရိ၊ နတ်သမီး။ တံ-တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ဒေဝီ၊ နတ်သမီးသည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ ဥဒ၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား။ တွံ၊ သင်သည်။ မာနုသီ၊ တန်ခိုးကြီးသော အာနုဘော်ရှိသော လူမိန်းမသည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလာ။

ကျုပ် နတ်သမီးပါ၊ လိုတာတောင်း

ထို့နောင်မှ နတ်သမီးသည်-

၄၃။ ဒေဝီ အဟံ သင်္ခ မဟာနုဘာဝေါ၊
ဣဓာဂတာ သာဂရဝါရိမဇ္ဈေ။
အနုကမ္ပိကာ နော စ ပဒုဋ္ဌစိတ္တာ၊
တဝေဝ အတ္ထာယ ဣဓာဂတာသ္မိ။

၄၄။ ဣဓန္နပါနံ သယနာသနဉ္စ၊
ယာနာနိ နာနာဝိဓာနိ သင်္ခ။
သဗ္ဗဿ တျာဟံ ပဋိပါဒယာမိ၊
ယံကိဉ္စိ တုယှံ မနသာ ဘိပတ္ထိတံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၃။ သင်္ခ၊ သင်္ခပုဏ္ဏား။ ဣဓ သာဂရဝါရိမဇ္ဈေ၊ ဤသမုဒ္ဒရာရေလယ်သို့။ အာဂတာ၊ လာသော။ အဟံ၊ ငါကား။ မဟာနုဘာဝေါ၊ ကြီးသောတန်ခိုး အာနုဘော်ရှိသော။ ဒေဝီ၊ နတ်သမီးသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ အနုကမ္ပိကာ စ၊ သနားတတ်သည်သာလျှင်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ နော စ ပဒုဋ္ဌစိတ္တာ၊ ပြစ်မှားတတ်သော စိတ်မရှိ။ တဝေဝ အတ္ထာယ၊ သင်၏ အကျိုးငှာသာလျှင်။ ဣဓ၊ ဤသမုဒ္ဒရာသို့။ အာဂတာ၊ လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၄။ သင်္ခ၊ သင်္ခပုဏ္ဏား။ ဣဓ၊ ဤရွှေခွက်၌။ အန္နပါနဉ္စ၊ ထမင်း အဖျော်သည်လည်းကောင်း။ သယနာသနဉ္စ၊ အိပ်ရာ နေရာသည်လည်းကောင်း။ နနာဝိဓာနိ၊ အထူးထူး အပြားပြား များကုန်သော။ ယာနာနိ စ၊ ဆင်ယာဉ် မြင်းယာဉ် အစရှိသည်တို့သည်လည်းကောင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ အတ္ထိ၊ ရှိကုန်၏။ တုယှံ၊ သင့်သည်။ ယံကိဉ္စိ၊ အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ အဘိပတ္ထိတံ၊ တောင့်တအပ်၏။ တေ၊ သင့်အား။ သဗ္ဗဿ၊ အလုံးစုံသော စည်းစိမ်၏။ သာမိကံ၊ အရှင်ကို။ ကတွာ၊ ပြု၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဋိပါဒယာမိ၊ ပေးအံ့။

ကျွန်ုပ်ရဲ့ ဘယ်ကောင်းမှု

ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ဤနတ်သမီးသည်ကား သမုဒ္ဒရာရေအပြင်၌ ဤမည်သော ဤမည်သော စည်းစိမ်ကို ပေးအံ့ ဟု ဆို၏။ ထိုနတ်သမီးသည် ငါပြုအပ်သော ကောင်းမှုကံကြောင့် ပေးလိုသလော၊ ထိုသို့တည်း မဟုတ်မူကား မိမိ၏အစွမ်းဖြင့် ပေးလိုသလော၊ ထိုနတ်သမီးကို မေးအံ့ ဟု ကြံပြီး၍-

၄၅။ ယံကိဉ္စိ ယိဋ္ဌံ စ ဟုတဉ္စ မယှံ၊
သဗ္ဗဿ နော ဣဿရာ တွံ သုဂတ္တေ။
သူသောဏိ သုဗ္ဘမု သုဝိလဂ္ဂမဇ္ဈေ၊
ကိဿ မေ ကမ္မဿ အယံ ဝိပါကော။

ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၅။ သုဂတ္တေ၊ တင့်တယ်သောကိုယ်ရှိသော။ သုသောဏိ၊ တင့်တယ်သော ဦးရုလက္ခဏာရှိသော။ သုဗ္ဘမု၊ တင့်တယ်သော မျက်မှောင်ရှိသော။ သုဝိလဂ္ဂမဇ္ဈေ၊ လျပါးသော ခါးရှိသော။ ဒေဝတေ၊ နတ်သမီး။ မယှံ၊ ငါသည်။ ယံကိဉ္စိ၊ အကြင်လှူအပ်သော ဝတ္ထုကို။ ယိဋ္ဌံ စ၊ လှူလည်း လှူအပ်ပြီ။ ဟုတဉ္စ၊ လာလာသမျှ အာဂန္တုကတို့အား ပေးလည်းပေးအပ်ပြီ။ တွံ၊ သင်နတ်သမီးသည်။ နော၊ ငါတို့၏။ သဗ္ဗဿ၊ အလုံးစုံသောကောင်းမှု၌။ ဣဿရာ၊ အစိုးရ၏။ အယံ ဝိပါကော၊ ဤသမုဒ္ဒရာ၌ တည်ရာကိုရသော အကျိုးသည်။ မေ၊ ငါသည်။ ကတေသု၊ ပြုအပ်သော ကောင်းမှုတို့တွင်။ ကိဿ ကမ္မဿ၊ အဘယ်ကောင်းမှုကံ၏။ ဝိပါကော၊ အကျိုးနည်း။

သင်၏ ဖိနပ်အလှူ

ထိုစကားကိုကြား၍ နတ်သမီးသည် ဤသင်္ခပုဏ္ဏားသည်ကား အကြင်ကုသိုလ်ကံကို မိမိလည်း ပြုအပ်၏။ ထိုကုသိုလ်ကံကို မသိ၊ ဤသို့သောအမှတ်ဖြင့် မေးယောင်တကား ဟု ထိုပုစ္ဆာကို ဖြေလိုသည်ဖြစ်၍-

၄၆။ ဃမ္မေ ပထေ ဗြာဟ္မဏ ဧကဘိက္ခုံ၊
ဥဂ္ဃဋပါဒံ တသိတံ ကိလန္တံ။
ပဋိပါဒယိ သင်္ခ ဥပါဟနာနိ၊
သာ ဒက္ခိဏာ ကာမဒုဟာ တဝဇ္ဇ။

ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၆။ သင်္ခ၊ သင်္ခအမည်ရှိသော။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တွံ၊ သင်သည်။ ဃမ္မေ ပထေ၊ ပူလှစွာသော သဲပြင်ခရီး၌။ ဥဂ္ဃဋပါဒံ၊ သဲပူ ကျောက်တို့ဖြင့် ထိပါးသော ခြေတော်ရှိထသော။ တသိတံ၊ ရေမွတ်သည်ဖြစ်၍။ ကိလန္တံ၊ ပင်ပန်းသော။ ဧက ဘိက္ခုံ၊ ကိလေသာတို့ကို မဂ်ဉာဏ်ဖြင့်ဖျက်ဆီးပြီးသော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတဈပါးကို။ ဥပဟနာနိ၊ ဖိနပ်တို့ကို။ ပဋိပါဒယီ၊ လှူ၏။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ တဝ၊ သင်၏။ သာ ဒက္ခိဏာ၊ ထိုအလှူ တည်းဟူသော မျိုးစေ့သည်။ ကာမဒုဟာ၊ တောင့်တအပ်သော မြတ်သောအကျိုးကို ပေးတတ်၏။

လှေဖန်ဆင်း၍ ပို့ပေးပါ

ထိုနတ်သမီးစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ဤသို့ သဘောရှိသော တည်ရာကိုမရကောင်းသော မဟာသမုဒ္ဒရာ၌လည်း ငါသည် လှူအပ်သော ဖိနပ်အလှူသည် ငါ့အား တောင့်တအပ်သော အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ကို ပေးသည်ဖြစ်၏တကား၊ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား လှူအပ်သောဝတ္ထုကို ကောင်းစွာလှူအပ်စွ၊ အံ့ဖွယ်ရှိပေစွ ဟု နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍-

၄၇။ သာ ဟောတု နာဝါ ဖလကူပပန္နာ၊
အနဝဿုတာ ဧရကဝါတယုတ္တာ။
အညဿ ယာနာဿ န ဟေတ္ထ ဘူမိ၊
အဇ္ဇေဝ မံ မောဠိနိံ ပါပယဿု။

ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၇။ ဒေဝဓီတေ၊ နတ်သမီး။ ယံ နာဝံ၊ အကြင်လှေကို။ မာပေဿသိ၊ ဖန်ဆင်းလတ္တံ့။ သာ နာဝါ၊ ထိုလှေသည်။ ဖလကူပပန္နာ၊ စေ့စပ်သော များစွာသော ပျဉ်ချပ်တို့ဖြင့် ပြည့်စုံသည်။ အနဝဿုတာ၊ ရေတစ်ပေါက်မျှ မဝင်နိုင်သော။ ဧရကဝါတယုတ္တာ၊ ကောင်းစွာယူ၍ သွားတတ်သော လေနှင့်ယှဉ်သည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေလော့။ ဟိ၊ ထိုစကားသည် သင့်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤသမုဒ္ဒရာ၌။ အညဿ၊ လှေသင်္ဘောမှ တစ်ပါးသော။ ယာနဿ၊ ဆင်ယာဉ် မြင်းယာဉ် အစရှိသည်၏။ ဘူမိ၊ ဖြစ်ရာသည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။ အဇ္ဇေဝ၊ ယနေ့ပင်လျှင်။ မံ၊ ငါ့ကို။ မောဠိနိံ၊ မောဠိနီမည်သော ပြည်ကြီးသို့။ ပါပယဿု၊ ရောက်စေလော့။

မဏိမေခလာ နတ်သမီးသည် ထိုဘုရားလောင်း သင်္ခပုဏ္ဏား၏ စကားကိုကြားလျှင် နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ရတနာခုနစ်ပါးတို့ဖြင့်ပြီးသော လှေကို ဖန်ဆင်း၏။ ထိုလှေသည် အလျားဖြင့် ရှစ်ဥသဘရှိ၏။ အနံအားဖြင့် လေးဥသဘရှိ၏။ အစောက်အဖြင့် တာနှစ်ဆယ်ရှိ၏။ ထိုလှေ၏ သုံးခုသော လင်းယဉ်တိုင်တို့သည် ပတ္တမြားညိုဖြင့် ပြီးကုန်၏။ စက်ကြိုးတို့သည် ရွှေဖြင့်ပြီးကုန်၏။ ရွက်တို့သည် ငွေဖြင့်ပြီးကုန်၏။ တက်မ ထိုးဝါးတို့သည် ရွှေစင်အတိ ပြီးသည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။

အိမ်ပြန်ရောက်ကြပြီ

ထိုမဏိမေခလာ နတ်သမီးသည် ထိုလှေကို ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့် ပြည့်စေပြီးလျှင် သင်္ခပုဏ္ဏားကို လည်၌ဖက်၍ တန်ဆာဆင်အပ်သော သင်္ဘော လှေထက်သို့ တင်၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ အလုပ်အကျွေးကိုကား ကြည့်ကာသာနေ၏။ သင်္ခပုဏ္ဏားသည် မိမိပြုအပ်သော ကောင်းမှုမှ ထိုအလုပ်အကျွေးအား အဖို့ကို ဝေ၏။ ထိုအလုပ် အကျွေးသည် သာဓု သာဓုဟု ဝမ်းမြောက်၏။ ထိုအနုမောဒနာ ကုသိုလ်ကို ဖြစ်စေသောအခါ၌ ထိုအနုမောဒနာကုသိုလ်ဆက်ကြောင့် နတ်သမီးသည် ထိုအလုပ်အကျွေးကိုလည်း လည်၌ဖက်၍ သင်္ဘောလှေ၌ တည်စေ၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော သူတို့ကို တင်ပြီးသောအဆုံး၌ ထိုသင်္ဘောလှေကို မောဠိနီမည်သော မြို့သို့ဝင်၍ သင်္ခပုဏ္ဏားအိမ်၌ ရွှေငွေစသောဥစ္စာကို တည်စေပြီးလျှင် မိမိနေရာ ဗိမာန်သို့သာလျှင် သွားလေ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-

၄၈။ သာ တတ္ထ ဝိတ္တာ သုမနာ ပတီတာ၊
နာဝံ သုစိတ္တံ အဘိနိမ္မိနိတွာ။
အာဒါယ သင်္ခံ ပုရိသေန သဒ္ဓိံ၊
ဥပါနယိ နဂရံ သာဓုရမ္မံ။

ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သာ ဒေဝဓီတာ၊ ထိုမဏိမေခလာ နတ်သမီးသည်။ တတ္ထ၊ ထိုသမုဒ္ဒရာအလယ်၌။ ဝိတ္တာ၊ ဝိတ္တိဟုဆိုအပ်သော ပီတိနှင့်ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍။ သုမနာ၊ ကောင်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ပတီတာ၊ နုသောပီတိ ရှိသည်ဖြစ်၍။ သုစိတ္တံ၊ အလွန်ဆန်းကြယ်သော။ နာဝံ၊ သင်္ဘောလှေကို။ အဘိနိမ္မိနိတွာ၊ တန်ခိုးဖြင့် ပြီးစေ၍။ သင်္ခံ၊ သင်္ခပုဏ္ဏားကို။ ပုရိသေန၊ အလုပ်အကျွေး ယောကျ်ားနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ သာဓုရမ္မံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏ မွေ့လျော် ပျော်ရာဖြစ်သော။ နဂရံ၊ မောဠိနီမည်သော ဗာရာဏသီပြည်ကြီးသို့။ ဥပါနယိ၊ အရောက်ဆောင်ပြီ။

သင်္ခပုဏ္ဏားသည်လည်း အသက်ထက်ဆုံး မနှိုင်းယှဉ်အပ်သော ဥစ္စာရှိသောအိမ်၌ အမြဲနေလျက် အလှူကိုလှူ၍ သီလကိုစောင့်၍ အသက်၏အဆုံး၌ သားမယား အခြွေအရံနှင့်တကွ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူပြီး၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ တောင်းပန်အပ်သော ဒါယကာသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ အဘယ်သို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား- ဒါယကာ... ယခုအခါ ဥပ္ပလဝဏ်သည် ထိုအခါ မဏိမေခလာ နတ်သမီးဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ အနန္ဒာသည် ထိုအခါ အလုပ်အကျွေးယောင်္ကျားဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည် ထိုအခါ သင်္ခပုဏ္ဏား ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကုသိုလ်မှုတွက်၊ ကောင်းကျိုးဆက်၊ မပျက်ရကြောင်းသာ

လေးခုမြောက်သော သင်္ခဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒသကနိပါတ်

၅။ စူဠဗောဓိဇာတ်

ပညာရှိတို့သည် အမျက်မထွက်သင့်ကြောင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ယော တေ ဣမံ ဝိသာလက္ခီ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤစူဠဗောဓိဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် အမျက်ထွက်တတ်သော ရဟန်းတစ်ပါးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုရဟန်းသည် ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်စေတတ်သော ဘုရားသာသနာတော်၌ ရဟန်းအဖြစ်ကို ရပါသော်လည်း အမျက်ဒေါသကို နှိပ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သတတ်၊ ပြင်းစွာ အမျက်ထွက်တတ်၏။ အမျက်ဒေါသကြောင့် ကိုယ်၏ ပင်ပန်းခြင်း စိတ်၏ ပင်ပန်းခြင်းများ၏။ အနည်းငယ်သာဖြစ်လျှင်မူကား ကပ်ငြိတတ် တုန်လှုပ်တတ်၏။ ပကတိသဘောကို လွန်၍ ဖောက်ပြန်ခြင်းသို့ ရောက်တတ်၏။ အမျက်ဒေါသ၌သာ တည်၏။

သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်း၏ အမျက် ထွက်တတ်သည်၏အဖြစ်ကို ကြားတော်မူလျှင် ခေါ်စေ၍ ရဟန်း သင်သည် အမျက် ဒေါသကြီးသတတ် ဟူသည် မှန်သလောဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား... မှန်ပေ၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း- အမျက်ဒေါသမည်သည်ကို မြစ်အပ်၏။ ထို စကားသည် မှန်၏။ ဤသို့ သဘောရှိသော အမျက်ဒေါသသည် ပစ္စုပ္ပန်လောက တမလွန်လောက၌ အကျိုးမဲ့ကိုသာ ပြုတတ်၏။ သင်သည် အမျက်ဒေါသမရှိသော ဘုရားသာသနာတော်၌ ရဟန်းပြု၍ အဘယ့်ကြောင့် အမျက်ထွက်ဘိသနည်း၊ ရှေးပညာရှိတို့သည်ကား သဗ္ဗညူဘုရားသာသနာတော်မှ အပဖြစ်သောအခါကာလ၌ ရသေ့ရဟန်း ပြု၍လည်း အမျက်ထွက်ခြင်းကို မပြုကုန်ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်း... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် အမှတ်မရှိသော နိဂုံးရွာ၌ ကြွယ်ဝကုံလုံ ပြည့်စုံသော များသောဥစ္စာရှိသော များသော အသုံးအဆောင်ရှိသော ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်သည် သားမရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုပုဏ္ဏား၏ ပုဏ္ဏေးမသည် သားကို တောင့်တ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ဗြဟ္မာပြည်မှစုတေခဲ့၍ ထိုပုဏ္ဏေးမ၏ ဝမ်း၌ဖြစ်၏။

ဗြဟ္မာဝင်စား လင်မယား

ထိုဘုရားလောင်းအား ဗောဓိကုမာရ ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ အရွယ်သို့ရောက်သော ကာလ၌ တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွားပြီးလျှင် အလုံးစုံသော အတတ်တို့ကိုသင်၍ တစ်ဖန် ပြန်လာသောအခါ၌ အလိုမရှိဘဲလျက် မိဘတို့သည် တူသောအမျိုးရှိသောအိမ်မှ သတို့သမီးကို ဆောင်ကုန်၏။ ထိုသတို့သမီးသည်လည်း ဗြဟ္မာ့ပြည်မှ စုတေလာသော သူတည်း၊ မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်၏။ နတ်သမီးနှင့် တူ၏။ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော လူတို့၏ အလိုမရှိကုန်ဘဲလျက်လျှင် ထိမ်းမြားခြင်း မင်္ဂလာကို ပြုကုန်၏။ နှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့အား ကိလေသာဖြစ်ခြင်းမည်သည် တစ်ကြိမ် တစ်ဖန်မျှ မဖြစ်စဘူး၊ ရာဂ၏ အစွမ်းအားဖြင့် တစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်ကို မကြည့်စဘူး၊ အိပ်မက်၌လည်း မေထုန်အကျင့်မည်သည်ကို မမြင်မက်စဘူး။ ဤသို့ စင်ကြယ်သော သီလရှိသည် ဖြစ်ကုန်၏။

လင်မယား ၂-ယောက် ရသေ့ဝတ်ကြ

ထိုအခါ နောက်အဖို့၌ ဘုရားလောင်း မိဘတို့သည် သေလွန်ကုန်သည်ရှိသော် ထိုမိဘတို့အား သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကိစ္စကို ပြုပြီးလျှင် ထိုမယားကိုခေါ်၍ ရှင်မ သင်သည် ကုဋေရှစ်ဆယ်ရှိသော ဥစ္စာကိုယူ၍ ချမ်းသာစွာ အသက်

မွေးလေလော့ ဟု ဆို၏။ အရှင့်သားသည် အသို့နည်းဟု ဆို၏။ ငါ့အား ဥစ္စာဖြင့် ပြုဖွယ်ကိစ္စ မရှိ၊ ဟိန္တာသို့ ဝင်ပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ မိမိ၏တည်ရာ ကိုးကွရာကို ပြုအံ့ ဟု ဆို၏။ အရှင့်သား ရဟန်းအဖြစ်မည်သည် ယောက်ျားတို့အားသာလျှင် အပ်သလော မေး၏။ ရှင်မ မိန်းမတို့အားလည်း အပ်၏ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား... အရှင်တို့သည် ထွေးအပ်သော တံတွေးပေါက်နှင့်တူသော ဥစ္စာကို ငါသည် မယူအံ့၊ ငါ့အားလည်း ဥစ္စာဖြင့် ပြုဖွယ်ကိစ္စမရှိ၊ ငါသည်လည်း ရဟန်းပြုအံ့ဟု ဆို၏။ ရှင်မ ကောင်းပြီ ဟု ဆို၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့သည် အလှူကြီးကို ပေးပြီးလျှင် အိမ်မှထွက်၍ မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော မြေအရပ်၌ သင်္ခမ်း ဆောက်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုပြီးလျှင် သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို ရှာမှီး၍ သစ်သီးကြီးငယ်တို့ဖြင့် မျှကုန်လျက် ဟိမဝန္တာတောအရပ်၌ ဆယ်နှစ်ပတ်လုံး နေကုန်၏။ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့အား ဈာန်သည်မပြည့်စုံသေး၊ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့သည် ထိုဟိမဝန္တာတော အရပ်၌ ရဟန်းချမ်းသာဖြင့်သာလျှင် ဆယ်နှစ်တို့ပတ်လုံး နေကုန်၍ ချဉ်ဆား မှီဝဲအံ့သောငှာ ဇနပုဒ်သို့ ဒေသစာရီ သွားကုန်သည်ရှိသော် အစဉ်သဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်သို့ရောက်၍ မင်းဥယျာဉ်၌ နေကုန်၏။

မင်းကြီး ရသေ့မကိုကြိုက်ပြီ

ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ မင်းသည် လက်ဆောင်ကိုယူ၍ လာသော ဥယျာဉ်စောင့်ကိုမြင်၍ ဥယျာဉ် ကစားအံ့၊ ဥယျာဉ်ကို သုတ်သင်လော့ ဟု ဆိုပြီး၍ ဥယျာဉ်စောင့်သည် ကောင်းစွာစီရင်အပ်သော ဥယျာဉ်သို့ များသော အခြံအရံဖြင့် သွား၏။ ထိုခဏ၌ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော ရသေ့ယောကျ်ား, ရသေ့မိန်းမတို့သည် ဥယျာဉ်နံပါးတစ်ဖက်၌ ရဟန်းချမ်းသာဖြင့် လွန်စေ၍ နေကုန်၏။

ထိုအခါ မင်းသည် ဥယျာဉ်၌ လှည့်လည်သည်ရှိသော် ရဟန်းချမ်းသာဖြင့် နေကုန်သော ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော ရသေ့ယောကျ်ား, ရသေ့မိန်းမတို့ကို မြင်၍ အလွန်ကြည်ညိုဖွယ်ရှိသော မြတ်သော အဆင်းကိုဆောင်သော ရသေ့မကို ကြည့်သည်ရှိသော် တပ်စွန်းသေစိတ်ရှိသည် ဖြစ်လေ၏။

အဘယ်သို့တော်စပ်သနည်း

ထိုဗာရာဏသီမင်းသည် ကိလေသ၏အစွမ်းဖြင့် တုန်လှုပ်လျက် ဤရသေ့မသည် ဤရသေ့ယောက်ျားနှင့် အသို့တော်သနည်းဟု မေးဦး ဟု ဘုရားလောင်းသို့ကပ်၍ အို-ရှင်ရသေ့ ဤရသေ့မသည် အရှင်ဘုရားနှင့် အသို့တော်သနည်း ဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး တစ်စုံတစ်ခု အမျိုးတော်၏ မတော်၏ဟု ဆိုဖွယ်သည် မဖြစ်၊ လူမှုနှင့်ရော သက်သက် တူသောရသေ့အကျင့်ဖြင့် ရသေ့အဖြစ်သို့ ရောက်သသူတည်း၊ စင်စစ်သော်ကား ငါ၏ လူဖြစ်သောအခါ ခြေရင်း၌ အလုပ်အကျွေးတည်းဟု ဆိုလေ၏။

ရသေ့မ စော်ကားလျှင် အသို့ပြုအံ့နည်း

ထိုစကားကိုကြား၍ မင်သည် ရသေ့မကား ထိုရသေ့၏ တစ်စုံတစ်ခု ပိုင်ထိုက်သော ဥစ္စာသည် မဖြစ်သတတ်၊ စင်စစ်သော်ကား လူဖြစ်သောအခါသာလျှင် ထိုရသေ့၏ ခြေရင်း၌ အလုပ်အကျွေး ဖြစ်သတတ်၊ ငါသည် ဤရသေ့မကို အစိုးရသော မင်း၏ အစွမ်းဖြင့်ယူ၍ အကယ်၍ သွားသည်ဖြစ်အံ့၊ အသို့ပြုလတ္တံ့နည်း၊ ထိုရသေ့ကို စုံစမ်းအံ့ဟု ကြံ၍ ချဉ်းကပ်ပြီးလျှင်-

၄၉။ ယော တေ ဣမံ ဝိသာလက္ခိံ၊ ပိယံ သမှိတဘာသိနိံ။
အာဒါယ ဗလာ ဂစ္ဆေယျ၊ ကိံနု ကယိရာသိ ဗြာဟ္မဏ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၉။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့။ ဝိသာလက္ခိံ၊ ဝန်းသော မျက်လုံးရှိသော။ သမှိတဘာသိနိံ၊ စဉ်းငယ်ရွှင်သော မျက်နှာရှိသော။ တေ၊ ရှင်ရသေ့၏။ ဣမံ ပိယံ၊ ဤလူ့ လက်ထက်၌ မယားဖြစ်ဖူးသော ရသေ့မကို။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဗလာ-ဗလက္ကာရေန၊ နိုင်ထက်ကလူပြုသဖြင့်။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဂစ္ဆေယျ၊ ငြားအံ့။ တံ၊ ထိုသူကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ကိံနု၊ အသို့လျှင်။ ကယိရာသိ၊ ပြုအံ့နည်း။

ပညာရှိအမျက် ပြင်မထွက်

ထိုအခါ မင်း၏စကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည်-

၅၀။ ဥပ္ပဇ္ဇေ မေ န မုစ္စေယျ၊ န မေ မုစ္စေယျ ဇီဝတော။
ရဇံဝ ဝိပုလာ ဝုဋ္ဌိ၊ ခိပ္ပမေဝ နိဝါရယေ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ ငါ့အား။ ကောဓော၊ အမျက်ဒေါသသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇေ-ဥပ္ပဇေယျ၊ ဖြစ်ငြားအံ့။ န မုစ္စေယျ၊ ဖြစ်သော အမျက်သည် ကိုယ်မှမထွက်ရာ။ ဇီဝတော၊ အသက်ရှည်သမျှ ကာလပတ်လုံး။ မေ၊ ငါ့အား။ န မုစ္စေယျ၊ ကိုယ်မှ မထွက်ရာ။ ဝိပုလာဝုဋ္ဌိ၊ သည်းစွာသော မိုးပေါက်ရှိသော မိုးကြီးသည်။ ရဇံ၊ မြူကို။ နိဝါရယေ ဣဝ၊ မြစ်သကဲ့သို့။ တံ၊ ထိုအမျက်ကို။ ခိပ္ပမေဝ၊ လျင်စွာသာလျှင်။ နိဝါရယေ၊ မြစ်အံ့။

ရသေ့မကို အတင်းယူ

ဤသို့ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သော တရားစကားကို ဟောတော်မူလေ၏။ ထိုသို့ဟောသော်လည်း မင်းသည် ဘုရားလောင်း၏ တရားစကားကို ကြား၍လည်း အလွန်မိုက်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ရသေ့မ၌ တပ်စွန်းသော မိမိစိတ်ကို တားမြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ အမတ်တစ်ယောက်ကို ဤရသေ့မကို မင်း၏ နန်းတော်သို့ ဆောင်သွားလေလော့ဟု စေလိုက်၏။ ထိုအမတ်သည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံ၍ ထိုမင်းဆိုတိုင်းကို ပြု၏။ ရသေ့မလည်း အချင်းတို့ လောက၌ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏အကျင့်သည် ဖြစ်၏။ မလျောက်ပတ်စွာ့တကား ဤသို့အစရှိသော စကားတို့ကိုဆို၍ ငိုကြွေးမြည်တမ်းစဉ်ပင်လျှင် ထိုရသေ့မကိုယူ၍ သွားလေ၏။

ဘုရားလောင်းသည် ထိုရသေ့မ၏ ငိုကြွေးသံကိုကြား၍ တစ်ကြိမ်ကြည့်ပြီးလျှင် တစ်ဖန်မကြည့်ပြီ။ ငိုမြည်တမ်းသော ရသေ့မကို မင်း၏ နန်းတော်သို့သာလျှင် ဆောင်လေ၏။ ထိုဗာရာ ဏသီမင်းသည်လည်း ဥယျာဉ်၌ ကြာမြင့်စွာနေခြင်းကို မပြုမူ၍သာလျှင် လျင်မြန်စွာ သွားပြီးလျှင် ထိုရသေ့မကိုခေါ်စေ၍ ကြီးစွာသော မင်း၏စည်းစိမ်ဖြင့် ဖိတ်၏။ ထိုရသေ့မသည် မင်းစည်းစိမ်ဖြင့် ကျေးဇူးမရှိသည်ကို ရဟန်းအဖြစ်၌ သာလျှင် ကျေးဇူးရှိသည်ကို ဆို၏။

ဧည့်မခံတော့ဘူးလား

မင်းသည် တစ်စုံတစ်ခုသော အကြောင်းဖြင့် ရသေ့မ၏ စိတ်ကို မရသည်ဖြစ်၍ ထိုရသေ့မကို တစ်ခုသော တိုက်ခန်း၌ထား၍ ကြံ၏။ အဘယ်သို့ ကြံသနည်းဟူမူကား ဤရသေ့မသည် သီလရှိ၏။ ကောင်းသောအကျင့်ရှိ၏။ ဤသို့သဘောရှိသော မိဖုရားစည်းစိမ်ကို အလိုမရှိ၊ ထိုရသေ့သည်လည်း ဤသို့သဘောရှိသော မယားဖြစ်ဖူးသော မိန်းမကို နိုင်ထက်ကလူ ယူ၍ သွားသော ငါတို့ကို အမျက်ထွက်၍ပင် ကြည့်တာကိုလည်း မပြု။ စင်စစ်လျှင် ရသေ့ရဟန်းတို့သည် များစွာကုန်သော မာယာရှိကုန်၏။ တစ်စုံတစ်ခုသော မန္တန် ဆေးဝါး မန္တရားကိုမှီ၍ ငါ့အား အကျိုးမဲ့ကိုလည်း ပြုကုန်ရာ၏။ သွားဦးအံ့၊ အဘယ်သို့ပြုလျက်နေသနည်း၊ သိအောင်ပြုအံ့ ဤသို့ ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ရပ်တည်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ရကား ဥယျာဉ်သို့ သွားပြန်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း သင်္ကန်းတို့ကို ချုပ်လျက် နေ၏။ မင်းသည် နည်းသော အခြံအရံရှိသည်ဖြစ်၍ ခြေသံ ပြင်းသည်ကိုလည်း မပြုဘဲ ဖြည်းဖြည်း သာသာ ချဉ်းကပ်လေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် မင်းကိုမကြည့်မူ၍ သင်္ကန်းကိုသာလျှင် ချုပ်၏။ မင်းသည် ဤရသေ့သည် အမျက်ထွက်၍ ငါနှင့်တကွ စကားမပြောဟု အောက်မေ့ သည်ဖြစ်၍ ဤရသေ့စဉ်းလဲသည် "အမျက်အား ဖြစ်ခြင်းငှာ ငါ မပေးအံ့၊ အမျက်ဖြစ်သော်လည်း ထိုအမျက်ကို လျင်မြန်စွာ နှိပ်အံ့" ဟု ရှေးဦးစွာကမူ ကြုံးဝါး၍ ယခုမူကား အမျက်ဖြင့်သာလျှင် ခက်ထန် ခိုင်မာသည်ဖြစ်၍ ငါနှင့်တကွ စကားမပြော ဤသို့သော အမှတ်ဖြင့်-

၅၁။ ယံနု ပုဗ္ဗေ ဝိကတ္ထိတ္ထော၊ ဗလမှိဝ အပဿိတော။
သွဇ္ဇ တုဏှိကတော ဒါနိ၊ သင်္သာဋိံ သိဗ္ဗမစ္ဆသိ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၁။ ဘော တာပသ၊ အိုရသေ့။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ဝိကတ္ထိတ္ထော နု၊ ကြုံးဝါး၏ မဟုတ်လော။ အဇ္ဇ၊ ယခုမူကား။ သော၊ ထိုရသေ့စဉ်းလဲ့သည်။ ယံ ဗလံ၊ အကြင်အမျက်ဒေါသ အစွမ်းကို။ အပဿိတော ဣဝ၊ မှီသကဲ့သို့။ တူဏှိကတော၊ တစ်စုံတစ်ခုသော စကားကိုမျှ မဆိုမူ၍။ တေန ဗလေန၊ ထိုအမျက်အစွမ်းဖြင့်။ သင်္ဃာဋိံ၊ ဒုကုဋ်သင်္ကန်းကို။ သိဗ္ဗံ-သိဗ္ဗန္တော၊ ချုပ်လျက်။ ဒါနိ၊ ယခု။ အစ္ဆသိ၊ နေဘိ၏တကား။

ဖြစ်ပါလျက် အပြင်မထွက်

ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ဤမင်းကား အမျက်ဒေါသ၏ အစွမ်းဖြင့် စကားမပြောဟူ၍ ငါ့ကို အောက်မေ့၏။ ယခုအခါ ထိုမင်းအား ဖြစ်သောအမျက်ဒေါသ၏ အလိုသို့ မလိုက်သည်၏အဖြစ်ကို ဟောအံ့ ဟု ကြံ၍-

၅၂။ ဥပ္ပဇ္ဇိ မေ န မုစ္စတ္ထ၊ န မေ မုစ္စိတ္ထ ဇီဝတော။
ရဇံဝ ဝိပုလာ ဝုဋ္ဌိ၊ ခိပ္ပမေဝ နိဝရယိံ။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ ငါ့အာ။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်ကား ဖြစ်၏။ ပန၊ ထိုသို့ဖြစ်သော်လည်း။ န မုစ္စိတ္ထ၊ သန္တာန်မှအပ မထွက်စေရ။ မေ၊ ငါ့အား။ ဇီဝတော၊ သဇီဝသန္တာန်မှ။ န မုစ္စိတ္ထ၊ မထွက်စေရာသလျှင်ကတည်း။ ဝိပုလာ ဝုဋ္ဌိ၊ ကြီးစွာသော မိုးပေါက်သည်။ ရဇံ၊ မြူကို။ နိဝရယိ ဣဝ၊ ဖျောက်သကဲ့သို့။ ခိပ္ပမေဝ၊ လျင်စွာသာလျှင်။ နိဝါရယိံ၊ မြစ်အံ့။

ဘာများဖြစ်နေပါသလဲ

ထိုဘုရားလောင်း စကားကိုကြား၍ မင်းသည် ဤရသေ့ကား အမျက်ကိုသာလျှင် ရည်၍ဆိုသလော၊ ထိုသို့တည်းမဟုတ်မူ တစ်ပါးသော တစ်စုံတစ်ခုသော အတတ်ကိုရည်၍ ဆိုသလော၊ ထိုရသေ့ကို မေးဦးအံ့ ဟုကြံ၍ မေးလိုရကား-

၅၃။ ကိံ တေ ဥပ္ပဇ္ဇိ နော မုစ္စိ၊ ကိံ တေ န မုစ္စိ ဇီဝတော။
ရဇံဝ ဝိပုလာ ဝုဋ္ဌိ၊ ကတမံ တံ နိဝရယိ။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၃။ တာပသ၊ ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်ကားဖြစ်၏ ဟူသည်ကား။ ကိံ၊ အဘယ်သည်။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်လည်းဖြစ်သနည်း။ နော မုစ္စိ၊ လွှတ်လည်းမလွှတ်သနည်း။ ကိံ၊ အဘယ်သည်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့၏။ ဇီဝတော၊ သဇီဝ သန္တန်မှ။ န မုစ္စိ၊ မလွှတ်သနည်း။ ဝိပုလာ ဝုဋ္ဌိ၊ ကြီးစွာသော မိုးပေါက်သည်။ ရဇံ၊ မြူကို။ နိဝရယိ ဣဝ၊ ဖျောက်သကဲ့သို့။ ကတမံ၊ အဘယ်မည်သော။ တံ၊ ထိုဝတ္ထုကို။ နိဝါရယိ၊ မြစ်သနည်း။

အမျက်ဖြစ်လျက် ပြင်မထွက်

ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သော မင်းကြီး ဤသို့ များစွာသော အပြစ်ရှိသော တစ်ခုသော အမျက်သည် ငါ့အား ဖြစ်၏။ ဖြစ်သော်လည်း ထိုအမျက်ကို မေတ္တာ ဘာဝနာဖြင့် မြစ်၏ဟု အမျက်ဒေါသ၌ အပြစ်ကို ပြလိုသည်ဖြစ်၍-

၅၄။ ယမှိ ဇာတေ န ပဿတိ၊ အဇာတေ သာဓု ပဿတိ။
သော မေ ဥပ္ပဇ္ဇိ နော မုစ္စိ၊ ကောဓော ဒုမ္မေဓဂေါစရော။

၅၅။ ယေန ဇာတေန နန္ဒန္တိ၊ အမိတ္တာ ဒုက္ခမေသိနော။
သော မေ ဥပ္ပဇ္ဇိ နာ မုစ္စိ၊ ကောဓော ဒုမ္မေဓဂေါစရော။

၅၆။ ယသ္မိဉ္စ ဇာယမာနမှိ၊ သဒတ္ထံ နာဝဗုဇ္ဈတိ။
သော မေ ဥပ္ပဇ္ဇိ နော မုစ္စိ၊ ကောဓော ဒုမ္မေဓဂေါစရော။

၅၇။ ယေနာဘိဘူတော ကုသလံ ဇဟာတိ၊
ပရက္ကရေ ဝိပုလဉ္စာပိ အတ္ထံ
သ ဘီမသေနော ဗလဝါ ပမဒ္ဒီ၊
ကောဓော မဟာရာဇ န မေ အမုစ္စထ။

၅၈။ ကဋ္ဌသ္မိံ မတ္ထမာနသ္မိံ၊ ပါဝကော နာမ ဇာယတိ။
တမေဝ ကဋ္ဌံ ဍဟတိ၊ ယသ္မာ သော ဇာယတေ ဂိနိ။

၅၉။ ဧဝံ မန္ဒဿ ပေါသဿ၊ ဗာလဿ အဝိဇာနတော။
သာရမ္ဘာ ဇာယတေ ကောဓော၊ သောပိ တေနေ ဍယှတိ။

၆၀။ အဂ္ဂိဝ တိဏကဋ္ဌသ္မိံ၊ ကောဓော ယဿ ပဝဍ္ဎတိ။
နိဟီယတိ တဿ ယသော၊ ကာဠပက္ခဝ စန္ဒိမာ။

၆၁။ အနေဓော ဓူမကေတူဝ၊ ကောဓော ယဿူပသမ္မတိ။
အာပူရတိ တဿ ယသော၊ သုက္ကပက္ခေဝ စန္ဒီမာ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၄။ ဘူပါလ၊ ရေမြေသေဌ်နင်း ပြည့်ရှင်မင်း။ ယမှိ ကောဓေ၊ အကြင်အမျက်သည်။ ဇာတေ၊ ဖြစ်လတ်သော်။ န ပဿတိ၊ မိမိအကျိုး သူတစ်ပါးအကျိုးကို မမြင်။ ယမှိ၊ အကြင်အမျက်သည်။ အဇာတေ၊ မဖြစ်သည်ရှိသော်။ သာဓု၊ ကောင်းစွာ။ ပဿတိ၊ မိမိအကျိုး သူတစ်ပါးအကျိုးကို မြင်၏။ ဒုမ္မေဓဂေါစရော၊ ပညာမရှိသောသူတို့၏ ကျက်စားလေ့လာရာဖြစ်သော။ သော ကောဓော၊ ထိုအမျက်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်၏။ နော မုစ္စိ၊ ကိုယ်မှ ပြင်ပသို့ မထွက်။

֍ ဋ္ဌ ၅၅။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ အရှင်မင်းမြတ်။ ဇာတေန၊ ဖြစ်သော။ ယေန၊ အကြင်အမျက်ဒေါသဖြင့်။ ဒုက္ခမေသိနော၊ ကိုယ်ဆင်းရဲ စိတ်ဆင်းရဲကို အလိုရှိကုန်သော။ အမိတ္တာ၊ ရန်သူတို့သည်။ နန္ဒန္တိ၊ နှစ်သက်ကုန်၏။ ဒုမ္မေဓဂေါစရော၊ ပညာမရှိသောသူတို့၏ ကျက်စားရာ အာရုံဖြစ်သော။ သော ကောဓော၊ ထိုအမျက်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်၏။ နော မုစ္စိ၊ ငါ့ကိုယ်မှ ပြင်ပသို့မထွက်။

֍ ဋ္ဌ ၅၆။ ဒိသမ္မတိ၊ အရပ်မျက်နှာ အရှင်ဖြစ်သော မင်းကြီး။ ယသ္မိဉ္စ၊ အကြင် အမျက်ဒေါသသည်လည်း။ ဖာယမာနမှိ၊ ဖြစ်လတ်သော်။ သဒတ္ထံ၊ မိမိအကျိုးစီးပွားကို။ နာဝ ဗုဇ္ဈတိ၊ မသိ။ ဒုမ္မေဓဂေါစရော၊ ပညာရှိသောသူတို့၏ ကျက်စားလေ့လာရာဖြစ်သော။ သော ကောဓော၊ ထိုအမျက်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်၏။ နော မုစ္စိ၊ ငါ့ကိုယ်မှ ပြင်ပသို့မထွက်။

֍ ဋ္ဌ ၅၇။ ရဋ္ဌေသဘ၊ တိုင်းပြည်သူအပေါင်းတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်။ ယေန၊ အကြင်ဒေါသသည်။ အဘိဘူတော၊ နှိပ်စက်အပ်သောသူသည်။ ကုသလံ၊ ကုသိုလ်ကို။ ဇဟာတိ၊ စွန့်တတ်၏။ ဝိပုလံ၊ ပြန့်ပြောသော။ အတ္ထဉ္စာပီ၊ အကျိုးစီးပွားကိုလည်း။ ပရက္ကရေ၊ အပပြုလိုက်တတ်၏။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဘီမသေနော၊ များစွာသော ကိလေသာဟူသော စစ်သည်နှင့်ပြည့်စုံသော။ ဗလဝါ ပမဒ္ဒီ၊ အားရှိသောလူတို့ကို နှိပ်နင်းနိုင်သော။ သောကောဓော၊ ထိုအမျက်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ သန္တိကာ၊ အထံမှ။ န မုစ္စထ၊ မထွက်။

အမျက်မီးပြောင် ကိုယ့်ကိုလောင်

֍ ဋ္ဌ ၅၈။ ကဋ္ဌသ္မိံ၊ မီးပွတ်ခုံကို။ မတ္ထမာနသ္မိံ၊ မီးပွတ် သည်ရှိသော်။ ပါဝကော နာမ၊ မီးမည်သည်။ ဇာယတိ၊ ဖြစ်၏။ သော ဂိနိ၊ ထိုမီးသည်။ ယသ္မာ၊ အကြင်ပွတ်ခုံမှ။ ဇာယတ၊ ဖြစ်၏။ တမေဝကဋ္ဌံ၊ ထိုမီးဖြစ်ရာ ပွတ်ခုံကိုပင်လျှင်။ ဍဟတိ၊ လောင်၏။

အမျက်ဖြစ်မူ ဤကိုယ်ပူ

֍ ဋ္ဌ ၅၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ မန္ဒဿ၊ ပညာမရှိသော။ ဗာလဿ၊ မိုက်စွာသော။ အဝိဇာနတော၊ အကျိုးစီးပွားကို မသိသော။ ပေါသဿ၊ သတ္တဝါအား။ သာရမ္ဘာ၊ နင်လော ငါလော စသည်ဖြင့် လွန်စွာပြုတတ်သော လက္ခဏာရှိသော။ ကောဓော၊ အမျက်သည်။ ဇာယတေ၊ ဖြစ်၏။ သောပိ၊ ထို အမျက်ထွက်သော သူသည်လည်း။ တေနေဝ၊ ထိုမိမိအမျက်ဖြင့်သာလျှင်။ ဍယှတိ၊ ပူလောင်၏။

ပညာနည်းပါး ဒေါသပွား

֍ ဋ္ဌ ၆၀။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် အာသဘ မြောက်တော်မူသော။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်။ တိဏကဋ္ဌသ္မိံ၊ မြက်ခြောက်, သစ်ခက်ခြောက် ရှိရာအရပ်၌။ အဂ္ဂိ၊ လောင်သော မီးသည်။ ဝဍ္ဎတိ ဣဝ၊ ပွားလေလေဖြစ်သကဲ့သို့။ ယဿ၊ အကြင်ပညာနည်းသော သူအား။ ကောဓော၊ အမျက်သည်။ ပဝဍ္ဎတိ၊ ပွား၏။ တဿ၊ ထိုအမျက်ဒေါသ ပွားသောသူအား။ ကာဠပက္ခေ၊ လကွယ်ပက္ခ၌။ စန္ဒိမာ ဣဝ၊ လကဲ့သို့။ ယသော၊ စည်းစိမ်ချမ်းသာသည်။ နဟီယတိ၊ တရွေ့ရွေ့ ယုတ်၏။

အမျက်ဇာတ်သိမ်း ကိုယ်လုံးငြိမ်း

֍ ဋ္ဌ ၆၁။ မန္နိဿရ၊ ရွှေနန်းရှင်။ အနေဓော၊ မီးစာမရှိသော။ ဓူမကေတု၊ မီးလျှံသည်။ ဥပသမ္မတိ ဣဝ၊ ငြိမ်းသကဲ့သို့။ ယဿ၊ အကြင်ပညာရှိအား။ ကောဓော၊ အမျက်သည်။ ဝူပသမ္မတိ၊ ငြိမ်း၏။ တဿ၊ ထိုအမျက်ငြိမ်းသောသူအား။ သုက္ကပက္ခေ၊ လဆန်းပက္ခ၌။ စန္ဒိမာ ဣဝ၊ လကဲ့သို့။ ယသော၊ စည်းစိမ်ချမ်းသာသည်။ ပူရတိ၊ တရွေ့ရွေ့ပြည့်၏။

ဗာရာဏသီမင်းသည် ဘုရားလောင်း၏ တရားစကားကို နာရလျှင် နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ အမတ်တစ်ယောက်ကိုစေ၍ နန်းတော်သို့ ဆောင်လေပြီးသော ရသေ့မကို ဆောင်စေ၍ အမျက်ထွက်ခြင်းမရှိသော ရှင်ရသေ့ နှစ်ယောက်ကုန်သော ရှင်ရသေ့တို့သည် ရဟန်းချမ်းသာဖြင့် လွန်စေကုန်လျက် ဤအကျွန်ုပ် ဥယျာဉ်တော်၌သာလျှင် နေတော်မူကြကုန်လော့၊ အကျွန်ုပ်သည် အရှင်ဘုရားတို့အား တရားနှင့်လျော်စွာ စောင့်ရှောက်ခြင်း, တရားနှင့်လျော်စွာ ရန်မှတားမြစ်ခြင်း, တရားနှင့်လျော်သော လုံခြုံခြင်းကို ပြုအံ့ ဟု ဆို၍ ကန်တော့ပြီးလျှင် အကြိမ်ကြိမ် ရှိခိုး၍သွားလေ၏။

ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့သည်လည်း ဥယျာဉ်တော်၌သာလျှင် နေကုန်၏။ နောက်အဖို့၌ ရသေ့မသည် သေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုရသေ့မ သေသည်ရှိသော် ဟိမဝန္တာတောသို့ ဝင်ပြီးလျှင် အဘိညာဉ် သမာပတ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ လေးပါးကုန်သော ဗြဟ္မဝိဟာရတို့ကို ပွားစေလျက် ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လာ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကိုပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ အမျက်ထွက်တတ်သော ရဟန်းသည် အနာဂါမိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ ရာဟုလမယ်တော်သည် ထိုအခါ ရသေ့မဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မင်းဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည် ထိုအခါ စူဠဗောဓိရသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

မျက်ဒေါသမှာ၊ မီးပမာ၊ မှီရာလောင်မြိုက်မည်

ငါးခုမြောက်သော စူဠဗောဓိဇာတ်သည်ပြီး၏။

*****

ဒသကနိပါတ်

၆။ ကဏှဒီပါယနဇာတ်

လောက၌ မှန်သောစကားသည် သစ္စာမည်ခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် သတ္တဟမေဝါဟံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကဏှဒီပါယနဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် သာသာနာတော်၌ ငြီးငွေ့သော ရဟန်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ဝတ္ထုသည် ကုသဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။

မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းကို "ရဟန်း... သင်သည် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့သတတ်ဟူသည် မှန်သလောဟု မေးတော်မူ၍ "အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း ရှေးပညာရှိတို့သည် သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားရှင်တို့သည် မပွင့်ကုန်မီ သာသနာတော်မှ အပဖြစ်သော ရဟန်းတို့၏ အကျင့်ကို ကျင့်၍ ငါးဆယ့်ငါးနှစ်တို့ပတ်လုံး ရဟန်းအဖြစ်၌ မမွေ့လျော်ဘဲ မြတ်သော အကျင့်ကို ကျင့်ကုန်သည်ရှိသော် ဟိရိဩတ္တပပျက်အံ့သည်မှ ကြေက်သောကြောင့် မိမိ၏ ရသေ့ရဟန်း၏အဖြစ်၌ မမွေ့လျော်သော အဖြစ်ကို တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူအား မပြောဆိုကုန်၊ သင်သည် အဘယ့်ကြောင့် ဤသို့ သဘောရှိသော ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်စေတတ်သော ငါဘုရား သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြု၍ ငါကဲ့သို့သော လူနတ်တို့၏ ဆရာဖြစ်တော်မူသော ငါဘုရားမျက်မှောက်တော်၌ တည်၍ ပရိသတ်လေးပါးအလယ်၌ မမွေ့လျော်သောအဖြစ်ကို ထင်စွာပြုဘိသနည်း၊ အဘယ်အကျိုးရှိသည်ဖြစ်၍ ဟိရိဩတ္တပ္ပကို မစောင့်သနည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့... လွန်လေပြီးသောအခါ ဝံသတိုင်း ကောသမ္ဗီပြည်၌ ကောသမ္ဘကအမည်ရှိသော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုအခါ အမှတ်မရှိသော နိဂုံးရွာ၌ ကုဋေရှစ်ဆယ်ဥစ္စာရှိကုန်သော အချင်းချင်း ချစ်မြတ်နိုးကြကုန်သော အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်ကုန်သော ပုဏ္ဏားနှစ်ယောက်တို့သည် ရှိကုန်၏။ တစ်ယောက်ကား မဏ္ဍဗျ အမည်ရှိ၏။

ပုဏ္ဏား ၂-ယောက် ရသေ့ဝတ်

ထိုသူနှစ်ယောက်တို့သည် ကာမတို့၌ များသောအပြစ်တို့ကို မြင်ကုန်၍လျှင် ကြီးစွာသောအလှူကို ဖြစ်စေ၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့သည်လည်း ကာမတို့ကိုပယ်၍ လူအပေါင်းတို့ ငိုကြွေးမြည်တမ်းစဉ် အိမ်မှထွက်ကုန်၍ ဟိမဝန္တာ တောအရပ်၌ သင်္ခမ်းဆောက်ပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းပြုကုန်၍ သစ်သီးဆွမ်း ရှာမှီးခြင်းတို့ဖြင့် ရအပ်သော တောသစ်မြစ် သစ်သီးကြီးငယ်ဖြင့် မျှကုန်လျက် အနှစ်ငါးဆယ်တို့ပတ်လုံး နေကုန်၏။ ဈာန်ကို ဖြစ်စေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်။ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော ရသေ့တို့သည် အနှစ်ငါးဆယ်လွန်သောအခါ၌ ချဉ်ဆား မှီဝဲအံ့သောငှာ ဇနပုဒ်သို့ လှည့်လည်ကုန်လျက် ကာသိတိုင်းသို့ ရောက်လာကုန်၏။

ထိုဇနပုဒ်နိဂုံးရွာ၌ ဒီပါယန ရသေ့၏ လူ့လက်ထက်၌ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်ဖူးသော မဏ္ဍဗျမည်သော သူကြွယ်သည်ရှိ၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော ရသေ့တို့သည်လည်း ထိုသူကြွယ်၏ အထံသို့ သွားကြကုန်၏။ ထိုသူကြွယ်သည် ထိုနှစ်ယောက်သော ရသေ့တို့ကိုမြင်၍လျှင် ဝမ်းမြောက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ကျောင်းဆောက်၍ ထိုနှစ်ယောက်သော ရသေ့တို့ကိုလည်း ပစ္စည်းလေးပါးတို့ဖြင့် လုပ်ကျွေး၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော ရသေ့တို့သည် ထိုကျောင်း၌ သုံးလေးနှစ်တို့ပတ်လုံး နေကုန်ပြီးလျှင် သူကြွယ်ကိုပန်ကြား၍ ဒေသစာရီ သွားကြကုန်သည်ရှိသော် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်၍ အဓိမုတို့ကအမည်ရှိသော သုသာန်၌ နေကြကုန်၏။ ထိုသုသာန်၌ ဒီပါယန ရသေ့သည် မွေ့လျော်သရွေ့ နေပြီး၍ တစ်ဖန် ထိုအဆွေခင်ပွန်း ဖြစ်ဖူးသော သူကြွယ်၏ အထံသို့သာလျှင် သွား၏။

မဏ္ဍဗျရသေ့ အဖမ်းခံရ

မဏ္ဍဗျရသေ့သည် ထိုသုသာန်၌သာလျှင် နေရစ်၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ခိုးသူတစ်ယောက်သည် မြို့တွင်း၌ ခိုးမှုကိုပြုပြီးလျှင် မြတ်သောဥစ္စာကိုယူ၍ အိမ်မှထွက်သည်ရှိသော် ခိုးသူဟု သိ၍ အိပ်ပျော်ခြင်းမှ နိုးကုန်သော အိမ်ရှင်တို့သည်လည်းကောင်း စောင့်ရှောက်သော သူတို့သည်လည်းကောင်း အစဉ်အတိုင်း လိုက်ကုန်သည်ရှိသော် ပြွန်ပေါက်မှထွက်၍ လျင်မြန်သော အဟုန်ဖြင့် သုသာန်သို့ဝင်၍ ရှင်ရသေ့၏ ကျောင်းတံခါး၌ ဥစ္စာထုပ်ကိုစွန့်၍ ပြေးလေ၏။ လူတို့သည် ဥစ္စာထုပ်ကိုမြင်၍ ဟယ် မကောင်းသော ရသေ့... သင်သည် ညဉ့်အခါ၌ ခိုးသူပြု၍ နေ့အခါ ရသေ့အသွင်ဖြင့် သွားဘိ၏ ဟု ခြိမ်းခြောက် ပုတ်ခတ်ပြီးလျှင် ထိုမဏ္ဍဗျရသေ့ကိုယူ၍ မင်းအား ပြကုန်၏။ မင်းသည် မစူးစမ်း မဆင်ခြင်မူ၍ သွားကြကုန်၊ တံကျင်၌ လျှိုလေကုန်လော့ ဟု ဆို၏။

တံကျင်လျှိုခံရ

ထိုမဏ္ဍဗျ ရသေ့ကို သုသာန်သို့ဆောင်၍ ရှားတံကျင်သို့ တင်ကုန်၏။ ရသေ့၏ကိုယ်၌ တံကျင်သည်မဝင်။ ထို့နောင်မှ တမာသားတံကျင်ကို ဆောင်ကုန်၏။ ထိုတမာသားတံကျင်သည်လည်း မဝင်နိုင်၊ သံတံကျင်ကို ဆောင်ကုန်၏။ ထိုသံတံကျင်သည်လည်း မဝင်နိုင်၊ ရသေ့သည် ငါ၏ မကောင်းမှုကံသည် အဘယ်ကောင်းမှုကံနည်း ဟု ကြံဆင်ခြင်၏။ ထိုသို့ ဆင်ခြင်သောအခါ၌ ထိုရသေ့အား ဇာတိဿရဉာဏ်သည် ဖြစ်၏။ ထိုဇာတိဿရဉာဏ်ဖြင့် ရှေး၌ပြုခဲ့ဖူးသော မကောင်းမှုကံကို ကြည့်၍ မြင်၏။ ထိုမဏ္ဍဗျ ရသေ့၏ ရှေးမကောင်းမှုကံသည် အဘယ်နည်း ဟူမူကား- ပင်လယ်ကသစ် တံကျင်ဖြင့် ယင်ငယ်ကို ထိုးဖူးသေကံတည်း။ ထိုမဏ္ဍဗျ ရသေ့သည် ရှေးဘဝ၌ လက်သမားဖြစ်၍ အဖ၏ သစ်ရွေရာ အရပ်သို့သွား၍ တစ်ကောင်သော ယင်ငယ်ကို ဖမ်းပြီးလျှင် ပင်လယ်ကသစ်မြစ်ဖြင့် ထိုး၏။ ထိုမကောင်းမှု ကံသည်ပင်လျှင် ဤအရပ်သို့ရောက်၍ မြဲစွာကိုင်၏။ ထိုရသေ့သည် ဤယင်ငယ်ကို ပင်လယ်ကသစ်မြစ်ဖြင့် တံကျင်လျှိုသောသဏ္ဌာန် ထိုးဖူးသော မကောင်းမှုကံမှ ငါသည် လွတ်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်းပြီဟု သိ၍ မင်းချင်းတို့ကိုဆို၏။ ငါ့ကို တံကျင်လျှိုလိုကုန်သည် အကယ်၍ဖြစ်ကုန်အံ့၊ ပင်လယ် ကသစ် တံကျင်ကို ဆောင်ကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ထိုမင်းချင်းတို့သည် ရသေ့ဆိုတိုင်းပြုကုန်၏။ ထိုရသေ့ကို ပင်လယ်ကသစ်သား တံကျင်သို့တင်၍ အစောင့်အရှောက်ကိုပေးပြီး သွားကြကုန်၏။

စောင့်ရှောက်သောသူတို့သည် ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ထိုရသေ့၏အထံသို့ လာကုန်သော သူတို့ကို ကြည့်ကုန်၏။ ထိုအခါ ဒီပါယန ရသေ့သည် ငါ၏ အဆွေဖြစ်သော မဏ္ဍဗျရသေ့ကို မမြင်ရသည် ကြာမြင့်ပြီ ဟု မဏ္ဍဗျရသေ့၏ အထံသို့ လာလတ်သည်ရှိသော် တံကျင်လျှိုပြီ ဟု ထိုနေ့၌ပင်လျှင် ခရီးအကြား၌ ကြား၍ ထိုမဏ္ဍဗျရသေ့ကို တံကျင်လျှို၍ ထားရာအရပ်သို့ သွားပြီးလျှင် လျောက်ပတ်စွာ ရပ်လျက် အဆွေ မဏ္ဍဗျ အပြစ်ရှိသည်ဖြစ်သလော၊ အဘယ်အပြစ်ရှိသည် ဖြစ်သနည်းဟု မေး၍ အပြစ်မရှိ ဟု ဆိုလေသည်ရှိသော် မိမိ၏နှလုံးဖြင့် ပြစ်မှားခြင်းကို အောင်ခြင်းငှာ တတ်နိုင်၏လော၊ မတတ်နိုင်လောဟု မေး၏။ အဆွေ... အကြင်သူတို့သည် ဖမ်းအပ်၏။ ထိုသူတို့အပေါ်၌ ငါ့အား နှလုံးဖြင့် ပြစ်မှားခြင်းသည် မရှိသလျှင်ကတည်း။ မင်း၏ အပေါ်၌လည်း ငါ့အား ပြစ်မှားခြင်းသည် မရှိသလျှင်ကတည်း ဟု ဆိုလေ၏။ ဤသို့ အမျက်မထွက်ခြင်းသည် ဖြစ်ပေသော အဆွေကဲ့သို့သော သီလရှိသောသူ၏ အရိပ်သည် ငါ့အား ချမ်းသာခြင်း၏ အကြောင်း ဖြစ်၏ ဟု ဆို၍ ဒီပါယန ရသေ့သည် လျှိုပြီး၍စိုက်သော တံကျင်ကို မှီ၍ နေ၏။

ကဏှဒီပါယနရသေ့ တရားဟော

ထိုသို့မှီသောအခါ၌ ထိုဒီပါယန ရသေ့၏ ကိုယ်၌ မဏ္ဍဗျ ရသေ့၏ကိုယ်မှ သွေးပေါက်တို့သည် စီးကျကုန်၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသောကိုယ်၌ ကျတိုင်းကျတိုင်းကုန်သော သွေးပေါက်တို့သည် ခြောက်ကုန်၍ အကွက်အကွက် မည်းသောအဆင်းတို့ဖြင့် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုကိုယ်၌ မည်းသော အဆင်းရှိသော အပေါက်အပေါက်ဖြစ်သောအခါမှစ၍သာလျှင် ထိုဒီပါယန ရသေ့သည် ကဏှဒီပါယန အမည်သည်ဖြစ်၏။ ထိုကဏှဒီပါယန ရသေ့သည် ညဉ့်သုံးယံပတ်လုံး ထိုတံကျင်၌သာလျှင် နေ၏။ မိုးသောက်သောအခါ၌ စောင့်ရှောက်သော လူတို့သည် လာလတ်ကုန့၍ ထိုနှစ်လောက်ကုန်သော ရသေ့တို့သည် ဟောပြောကြသော အကြောင်းကို မင်းအား ကြားလျှောက်ကုန်၏။ မင်းသည် ငါသည် မစူးမစမ်း ပြုမိချေ၏ ဟု လျင်မြန်စွာ ထိုရသေ့အထံသွား၍ အိုရသေ့ အဘယ့်ကြောင့် တံကျင်ကို မှီ၍နေသနည်း ဟု ဒီပါယနရသေ့ကို မေး၏။ မြတ်သော မင်းကြီး ဤရသေ့ကို စောင့်ရှောက်နေ၏ ဟု ဆို၏။

ရှင်ရသေ့သည် ဤရသေ့၏ အပြစ်ရှိသည်၏ အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း၊ အပြစ်မရှိသည်၏ အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း၊ သိ၍ ဤသို့ စောင့်ရှောက်ခြင်းကို ပြုသလောဟု မေး၏။ ထိုဒီပါယန ရသေ့သည် အမှုကို သုတ်သင်ဆင်ခြင်စူးစမ်း၍ အပြစ်မရှိသော အဖြစ်ကိုကြာ၍ ထို့နောင်မှ ထိုမင်းအား မြတ်သော မင်းကြီး... ပြည်ထဲသခင် မင်းမည်သည်အား စူးစမ်းဆင်ခြင်၍သာ ပြုလေ့ရှိသည် ဖြစ်ရာ၏။ ကာမဂုဏ်ချမ်းသာကို ခံစားသူမည်သည် ပျင်းသည်ဖြစ်အံ့၊ မကောင်း ဤသို့ အစရှိသော စကားတို့ကိုဆို၍ မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးကို ဟော၏။

တံကျင်ကိုဖြတ်ထား

မင်းသည် မဏ္ဍဗျရသေ့၏ အပြစ်မရှိသော အဖြစ်ကို သိ၍ တံကျင်ကို နုတ်ကုန်လော့ ဟု စေ၏။ တံကျင်ကိုနုတ်ကုန်သည်ရှိသော် နှုတ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်ဟု မဏ္ဍဗျ ရသေ့သည်ဆို၏။ အဘယ်သို့ ဆိုသနည်းဟူမူကား မြတ်သော မင်းကြီးသည် ရှေး၌ပြုအပ်ပြီးသော မကောင်းမှုကံဟူသော အပြစ်ကြောင့် ဤသို့ သဘောရှိသော ဘေးသို့ ရောက်ချေပြီ၊ ငါ၏ ကိုယ်၌ တံကျင်ကို နုတ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ရာ၊ ငါ့အား အသက်ကိုပေးလိုသည် အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့၊ လွှကိုဆောင်စေ၍ တံကျင်ကို အရေးနှင့်အမျှ ဖြတ်စေလော့ ဟု ဆို၏။ မင်းသည် ထိုရသေ့ဆိုတိုင်း ပြုစေ၏။ ကိုယ်တွင်း၌တံကျင်သည် ကိုယ်တွင်း၌ သာလျှင်ဖြစ်၏။

ရှေးဝိပါက်

(ထိုလက်သမားသား ဖြစ်သောအခါ၌ ထိုသူငယ်သည် သိမ်မွေ့သော ပင်လယ်ကသစ်မြစ်ကိုယူ၍ ယင်၏ ဝစ္စမဂ်သို့ ထိုးလိုက်၏။ ထို ပင်လယ် ကသစ်မြစ်သည် ထိုယင်၏ ကိုယ်တွင်း၌ သာလျှင် ဖြစ်၏။ ထိုယင်ငယ်သည် ထိုပင်လယ် ကသစ်မြစ်ဖြင့် လျှိုခြင်းဟူသော အကြောင်းကြောင့် မသေမူ၍ မိမိ၏ အသက်အပိုင်းအခြား ကုန်သဖြင့်သာလျှင် သေ၏။ ထို့ကြောင့် ဤမဏ္ဍဗျ ရသေ့သည်လည်း မသေ၊ ဤသည်လျှင် ရှေးမကောင်းမှုကံတည်း။ )

ဗာရာဏသီမင်းသည် ရသေ့တို့ကို ရှိခိုး၍ ကန်တော့ပြီးလျှင် နှစ်ယောက်ကုန်သော ရသေ့တို့ကိုလည်း ဥယျာဉ်တော်၌ နေစေလျက် လုပ်ကျွေး၏။ ထိုလျှိုပြီးသော တံကျင်ကို အသားနှင့်အညီ ဖြတ်၍ထားသောအခါမှစ၍ မဏ္ဍဗျ ရသေ့သည် အာဏိမဏ္ဍဗျ ရသေ့ မည်တွင်၏။ ထိုအာဏိမဏ္ဍဗျ ရသေ့သည် ဗာရာဏသီမင်းကို အမှီပြု၍ ထိုဥယျာဉ်တော်၌သာလျှင် နေ၏။

အာဏိမဏ္ဍဗျ အကြောင်း

ကဏှဒီပါယန ရသေ့သည်ကား ထိုအာဏိမဏ္ဍဗျ ရသေ့ တံကျင်လျှိုခြင်းကြောင့် ဖြစ်သောအနာကို ချမ်းသာအောင် ပြု၍ မိမိ၏ လူ့လက်ထက်၌ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော မဏ္ဍဗျ သူကြွယ်၏ အထံသို့သာလျှင် သွားလေ၏။ ထိုကဏှဒီယန ရသေ့သည် ကျောင်းသို့ ဝင်သည်ကို မြင်၍ တစ်ယောက်သော ယောက်ျားသည် အဆွေဖြစ်သော မဏ္ဍဗျ သူကြွယ်အား ကြား၏။ ထိုမဏ္ဍဗျ သူကြွယ်သည် ကြားတည့်၍သာလျှင် နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ သားမယားနှင့်တကွ များသော နံ့သာ ပန်း ဆီ တင်လဲ အစရှိသည်တို့ကိုယူ၍ ကျောင်းသို့သွားပြီးလျှင် ကဏှဒီပါယန ရသေ့ကို ရှိခိုး၍ ခြေတို့ကို ဆေးပြီးလျှင် ဆီဖြင့်သုတ်၍ အဖျော်ကို သောက်စေ၍ အာဏိမဏ္ဍဗျရသေ့၏ ဖြစ်ကြေဝင်းကို နာလျက်နေ၏။

မဏ္ဍဗျသား မြွေကိုက်

ထိုအခါ မဏ္ဍဗျ သူကြွယ့်သားဖြစ်သော ယညဒတ်မည်သော သူငယ်သည် စင်္ကြံဦး၌ အိမ်ကျင်ဖြင့် ကစား၏။ ထိုသို့ ကစားသည်ရှိသော် တစ်ခုသော တောင်ပို့၌ မြွေဟောက်သည် နေ၏။ ယညဒတ်၏ မြေ၌ ခတ်အပ်သော အိမ်ကျင် (ဘောလုံး)သည် လိမ့်လျက် သွားလေ၏။ ထိုတောင်ပို့တွင်း၌ မြွေဟောက်၏ ဦးခေါင်းပေါ်၌ ကျလေ၏။ ထိုသူငယ်သည် မြွေဟောက်ရှိမှန်း မသိခြင်းကြောင့် တောင်ပို့တွင်းသို့ လက်ကိုသွင်း၏။ ထိုအခါ ထိုသူငယ်ကို အမျက်ထွက်၍ မြွေဟောက်သည် လက်၌ ကိုက်၏။ ထိုသူငယ်သည်လည်း မြွေဆိပ်၏ အဟုန်ဖြင့် မိန်းမောသည် ဖြစ်၍ ထိုအရပ်၌သာလျှင် လဲ၏။ ထိုအခါ ထိုသူငယ်၏ မိဘတို့သည် မြွေကိုက်သော အဖြစ်ကိုသိလျှင် သူငယ်ကိုချီ၍ ရှင်ရသေ့၏ အထံသို့ ဆောင်ခဲ့ပြီးလျှင် ခြေရင်း၌ အိပ်စေ၍ အရှင်ဘုရား၊ ရဟန်းတို့မည်သည်ကား ဆေးကိုလည်းကောင်း၊ အရံအတားကိုလည်းကောင်း တတ်ကုန်၏။ သူငယ်ကို အနာမရှိသည်ကို ပြုတော်မူလော့ ဟု ဆိုကုန်၏။

ရသေ့ သစ္စာဆိုပုံ

ထိုစကားကိုကြား၍ ကဏှဒီပါယန ရသေ့သည် ဆို၏။ ဒါယကာတို့ ငါသည် ဆေးကိုမတတ်၊ ဆေးကုသော အမှုကို မပြု ဟု ဆို၏။ အရှင်ဘုရားထိုသို့ ဆေးမကုစားမူ၍ သူငယ်၌ မေတ္တာကိုပြု၍ သစ္စာပြုခြင်းကို ပြုတော်မူပါလော့ ဟု ဆိုကုန်သည်ရှိသော် ရသေ့သည် ကောင်းပြီ၊ သစ္စာပြုခြင်းကို ပြုအံ့ဟု ဆို၍ ယညဒတ်၏ ဦးခေါင်း၌ လက်ကိုထား၍-

၆၂။ သတ္တာဟမေဝါဟံ ပသန္နစိတ္တော၊
ပုညတ္ထိကော အစရိံ ဗြဟ္မစရိယံ။
အထာပရံ ယံ စရိတံ မမေဒံ၊
ဝဿာနိ ပညာသ သမာဓိကာနိ။
အကာမကောဝါပိ အဟံ စရာမိ၊
ဧတေန သစ္စေန သုဝတ္ထိ ဟောတု။
ဟတံ ဝိသံ ဇီဝတု ယညဒတ္တော။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၂။ ဘောန္တော၊ ဒါယကာတို့။ အဟံ၊ ငါသည်။ သတ္တဟမေဝ၊ ရဟန်းပြုသည်မှ ခုနှစ်ရက်သာလျှင်။ ပသန္နစိတ္တော၊ ကြည်ညိုသော စိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍။ ပုညတ္ထိကော၊ ကောင်းမှုကို အလိုရှိသည်ဖြစ်၍။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို။ အစရိံ၊ ကျင့်၏။ အထ၊ ထိုခုနစ်ရက်။ အပရံ၊ နောက်၌။ မမ၊ ငါ၏။ စရိတံ၊ ကျင့်အပ်သော။ ယံ စရိတံ၊ အကြင်အကျင့်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဣဒံပိ၊ ဤအကျင့်ကိုလည်း။ ပညာသ သမာဓိကာနိ၊ ငါးဆယ် အလွန်ရှိကုန်သော။ ဝဿာနိ၊ နှစ်တို့ပတ်လုံး။ အကာမကောဝ၊ အလိုမရှိဘဲလျှင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ စရာမိ၊ ကျင့်၏။ ဧတေန သစ္စေန၊ ဤသို့မှန်သော သစ္စာစကားကြောင့်။ ယညဒတ္တော၊ ယညဒတ်သည်။ သုဝတ္ထိ၊ ချမ်းသာသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဝိသံ၊ အဆိပ်သည်။ ဟတံ-ဟညတု၊ ပျောက် စေသတည်း။ ယညဒတ္တော၊ ယညဒတ်သည်။ ဇီဝတု၊ အသက်ရှင်စေသတည်း။

ဤသို့ သစ္စာပြုသောအခါ၌ ထိုကဏှဒီပါယန ရသေ့၏ သစ္စာပြုသည်နှင့်တကွ ယညဒတ်အား သားမြတ်တည်ရာ အရပ်မှ အထက်၌ နှံ့လေသော အဆိပ်သည် လျှောကျ၍ မြေသို့ ဝင်လေ၏။ သူငယ်သည်လည်း မျက်စိတို့ကို ဖွင့်ပြီးလျှင် မိဘတို့ကိုကြည့်၍ မိခင် ဖခင်တို့ဟူ၍ ဆို၍သာလျှင် ပြန်၍အိပ်၏။ ထိုအခါ သူငယ်၏ အဖကို ကဏှဒီပါယန ရသေ့သည် ငါသည် ရှေးဦးစွာ ငါ၏ အစွမ်းကို ပြုအပ်ပြီ၊ သင်သည်လည်း မိမိ၏ အစွမ်းကို ပြုလော့ ဟု ဆို၏။

အဖ သစ္စာဆိုပုံ

ထိုအဖသည်လည်း ငါသည် ပြုအပ်သော သစ္စာကို ပြုအံ့ဟု သား၏ရင်၌ လက်ကိုထား၍-

၆၃။ ယသ္မာ ဒါနံ နာညိနန္ဒိံ ကဒါစိ၊
ဒိသွာနဟံ အတိထိံ ဝါသကာလေ။
န စာပိ မေ အပ္ပိယတံ အဝေဒုံ၊
ဗဟုဿုတာ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ၊
အကာမကောဝါပိ ဟိ အဟံ ဝဒါမိ၊
ဧတေန သစ္စေန သုဝတ္ထိ ဟောတု။
ဟတံ ဝိသံ ဇီဝတု ယညဒ-

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၃။ ဘောန္တော၊ အရှင်တို့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ကဒါစိ၊ တစ်ရံတစ်ဆစ်မျှ။ နာဘိနန္ဒိံ၊ မနှစ်သက်။ အဟံ၊ အကျွန်သည်။ အတိထိံ၊ အလှူခံဖြစ်သော ခရီးသွားဧည့်သည်ကို။ ဝါသကာလေ၊ ငါ၏အိမ်သို့ လာသောကာလ၌။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ နာဘိနန္ဒိံ၊ မနှစ်သက်။ မေ၊ ငါ၏။ အပ္ပိယတံ၊ အလှူဒါန အလှူခံတို့ကို မနှစ်သက်သော အဖြစ်ကို။ ဗဟုဿုတာ၊ များသော အကြားအမြင်ရှိကုန်သော။ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ၊ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့သည်လည်း။ န စာပိ အဝေဒုံ၊ မသိကုန်။ အကာမကော ဝ၊ အလိုမရှိဘဲလျှင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒဒါမိ၊ လှူ၏။ ဧတေန သစ္စေန၊ ဤမှန်သော သစ္စာစကားကြောင့်။ ယညဒတ္တော၊ ယညဒတ်သည်။ သုဝတ္ထိ၊ ချမ်းသာသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဝိသံ၊ အဆိပ်သည်။ ဟတံ ဟညတု၊ ပျောက်စေသတည်း။ ယညဒတ္တော၊ ယညဒတ်သည်။ ဇီဝတု၊ အသက်ရှင်စေသတည်း။

ဤသို့ အဖထည် သစ္စာပြုပြီးသည်ရှိသော် ခါးမှ အထက်၌ အဆိပ်သည်ကျ၍ မြေသို့ဝင်လေ၏။ သူငယ်သည် ထ၍ ထိုင်၏။ ရပ်ခြင်းငှာကား မတတ်နိုင်သေး၊ ထိုအခါ သူငယ်၏ အဖသည် အမိကို ရှင်မ ငါသည် မိမိ၏ အစွမ်းကို ပြုအပ်ပြီ၊ သင်သည် ယခု သစ္စာပြု၍ သား၏ ထ၍ သွားနိုင်သော အဖြစ်ကို ပြုလော့ ဟု ဆို၏။ အရှင်... အကျွန်ုပ်အား တစ်ခုသော သစ္စာသည် ရှိ၏။ ထိုသို့ရှိသော်လည်း အရှင်၏ မျက်မှောက်၌ ဆိုခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဟုတ်မှန်သည့်အတိုင်း သားကို အနာမရှိသည်ကို ပြုလော့ ဟု ဆို၏။

မိခင် သစ္စာဆိုပုံ

ထိုအမိသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ သစ္စာကို ပြုလိုရကား-

၆၄။ အာသီဝိသော တာတ ပဟူတတေဇော၊
ယော တံ အဍံသိ သစရာ ဥဒိစ္စ။
တသ္မိံစ မေ အပ္ပိယတာယ အဇ္ဇ၊
ပိတရဉ္စ တေ နတ္ထိ ကောစိ ဝိသေသော။
ဧတေန သစ္စေန သုဝတ္ထိ ဟောတု။
ဟတံ ဝိသံ ဇီဝတု ယညဒတ္တော။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သောဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၄။ တာတ၊ ချစ်သား။ ပဟူတတေဇော၊ များသော အဆိပ်ရှိသော။ အာသီဝိသော၊ အကြင်မြွေဟောက်သည်။ သစရာ၊ မိမိနေရာ တောင်ပို့တွင်းမှ။ ဥဒိစ္စ၊ ထ၍။ တံ၊ သင်ချစ်သားကို။ အဍံသိ၊ ကိုက်၏။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ မေ၊ ငါ၏။ တသ္မိဉ္စ၊ ထိုမြွေဟောက်၌လည်းကောင်း။ တေ၊ သင်ချစ်သား၏။ ပိတရဉ္စ၊ အဖ၌လည်းကောင်း။ အပ္ပိယဘာယ၊ မချစ်သောအဖြစ်၏။ ကောစိ ဝိသေသော၊ တစ်စုံတစ်ခုသော အထူးသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ဧတေန သစ္စေန၊ ဤမှန်သော သစ္စာစကားကြောင့်။ ယညဒတ္တော၊ ယညဒတ်သည်။ သုဝတ္ထိ၊ ချမ်းသာသည်။ ဟေတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဝိသံ၊ အဆိပ်သည်။ ဟတံ-ဟညတု၊ ပျောက်စေ သတည်း။ ယညဒတ္တော၊ ယညဒတ်သည်။ ဇီဝတု၊ အသက်ရှင်စေသတည်း။

သစ္စာပြုသည်နှင့်တကွ အလုံးစုံသော အဆိပ်သည် လျှောကျ၍ မြေသို့ဝင်လေ၏။ ယညဒတ်သည် အဆိပ်မရှိသော ကိုယ်ဖြင့် ကစားအံ့သောငှာ အားထုတ်၏။

အဘယ်ကြောင့် ရသေ့ဝတ်နေသနည်း

ဤသို့လျှင် သားသည် ထ၍ ကစားသည်ရှိသော် မဏ္ဍဗျ သူကြွယ်သည် ကဏှဒီပါယနရသေ့၏ အလိုကို မေးလိုသည်ဖြစ်၍-

၆၅။ သန္တာ ဒန္တာယေဝ ပရိဗ္ဗဇန္တိ၊
အညတြ ကဏှာ နတ္ထာကာမရူပါ။
ဒီပါယန ကိဿ ဇိဂုစ္ဆမာနော၊
အကာမကော စရသိ ဗြဟ္မစရိယံ။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၅။ ဒီပါယန၊ ဒီပါယနမည်သော။ တာပသ၊ ရှင်ရသေ့။ ယေ ခတ္တိယာဒယော၊ အကြင် မင်းအစရှိကုန်သော သူတို့သည်။ ပရိဗ္ဗဇန္တိ၊ ရသေ့ရဟန်းပြုကြကုန်၏။ ကဏှာ၊ အရှင်ကဏှဒီပါယနရသေ့ကို။ အညတြ၊ ထား၍။ တေ ခတ္တိယာဒယော၊ ထိုရဟန်းပြုပြီးသော မင်းအစရှိကုန်သော သူတို့သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိကုန်။ သန္တာ၊ ကိလေသာငြိမ်းကုန်သည်။ ဒန္တာ၊ ဒွါရသုံးပါးတို့ကို ဆုံးမအပ်ကုန်သည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်ကုန်၍။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို။ စရန္တိ၊ ကျင့်ကုန်၏။ တွံ ပန၊ ရှင်ရသေ့သည်ကား။ ကိဿ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဇိဂုစ္ဆမာနော၊ ရသေ့ရဟန်းအဖြစ်ကို စက်ဆုပ်ငြီးငွေ့သည်ဖြစ်၍။ အကာမကော၊ အလိုမရှိဘဲလျက်။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သော ရသေ့ရဟန်းအကျင့်ကို။ စရသိ၊ ကျင့်ဘိသနည်း။

ကဲ့ရဲ့မှာစိုးလို့

ထို့နောင်မှ ထိုမဏ္ဍဗျ သူကြွယ်အား ကဏှဒီပါယန ရသေ့သည် အကြောင်းကို ဆိုလိုရကား-

၆၆။ သဒ္ဓါယ နိက္ခမ္မ ပုန နိဝတ္တော၊
သော ဧဠမူဂေါဝ စပလော ဝတာယံ။
ဧတဿ ဝါဒဿ ဇိဂုစ္ဆမာနော၊
အကာမကော စရာမိ ဗြဟ္မစရိယံ။
ဝိညုပ္ပသတ္ထံ စ သတံ စ ဌာနံ။
ဧဝမ္ပဟံ ပုညကရော ဘဝါမိ။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၆။ ဘောန္တော၊ ဒါယကာတို့။ ယော ကဏှော၊ အကြင် ကဏှဒီပါယန ရသေ့သည်။ သဒ္ဓါယ၊ ကံ ကံ၏အကျိုးကို ယုံကြည်သည်ဖြစ်၍။ နိက္ခမ္မ၊ ရသေ့ရဟန်းပြုပြီး၍။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ နိဝတ္တော၊ လူ၏ဘောင်သို့ ပြန်ပြန်၏။ အယံ ကဏှော၊ ဤကဏှသည်။ ဧဠမူဂေါ ဝတ၊ ဆွံ့အသော သူကဲ့သို့တကား။ ဗာလော ဝတ၊ လူငယ်ကဲ့သို့ မိုက်စွတကား။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဧတဿ ဝါဒဿ၊ ထိုသို့သော ကဲ့ရဲ့ခြင်းကို။ ဇိဂုစ္ဆမာနော၊ စက်ဆုပ် သည်ဖြစ်၍။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ အကာမကော၊ အလိုမရှိသည်ဖြစ်၍။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို။ စရာမိ၊ ကျင့်၏။ တံ၊ ထိုရသေ့ရဟန်းအဖြစ်ကို။ ဝိညုပ္ပသတ္ထံ စ၊ ဘုရားအစရှိကုန်သော သူတော်ကောင်းတို့သည်လည်း ချီးမွမ်းအပ်၏။ သတံ၊ ဘုရားအစရှိကုန်သော ပညာရှိသူတော်ကောင်းတို့၏။ ဌာနံ စ၊ ဓနရာအရပ်လည်း ဟုတ်၏။ ဧဝံ ဣမိနာကာရဏေနပိ၊ ဤသို့သော အကြောင်းဖြင့်လည်း။ အဟံ၊ သည်။ ပုညကရော၊ ကောင်းမှုကိုပြုသည်။ ဘဝါမိ၊ ဖြစ်၏။

အဘယ်ကြောင့် လှူနေသနည်း

ဤသို့ ကဏှဒီပါယန ရသေ့သည် မိမိ၏အလိုကို ဆိုပြီး၍ တစ်ဖန် မဏ္ဍဗျသူကြွယ်ကို မေးလိုရကား-

၆၇။ သမဏေ တုဝံ ဗြာဟ္မဏေ အဒ္ဓိကေ စ၊
သန္တပ္ပယာသိ အန္နပါနေဟိ ဘိက္ခံ။
ဩပါနဘူတံဝ ဃရံ တဝ ယိဒံ၊
အန္နေန ပါနေန ဥပေတရူပံ။
အထ ကိဿ ဝါဒဿ ဇိဂုစ္ဆမာနော၊
အကာမကော ဒါနမိမံ ဒဒါသိ။

ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၇။ ဥပါသက၊ ဒါယကာ။ တုဝံ၊ သင်သည်။ သမဏေ စ၊ ကိလေသာငြိမ်းပြီးသော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဗြာဟ္မဏေ စ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော အရိယာတို့ကိုလည်းကောင်း။ အဒ္ဓိကေ စ၊ ခရီးသွားဧည့်သည်တို့ကို လည်းကောင်း။ အန္နပါနေဟိ၊ ထမင်း အဖျော်တို့ဖြင့်။ သန္တပ္ပယာသိ၊ ရောင့်ရဲစေ၏။ ဘိက္ခံ၊ ဆွမ်းကို။ ဒဒါသိ၊ လှူ၏။ တဝ၊ သင်၏။ ဣဒံ ဃရံ၊ ဤအိမ်သည်။ ဩပါနဘူတံဝ၊ ခရီးလေးဆုံ၌ တူးအပ်သော ရေကန်နှင့် တူ၏။ အဿ တေ၊ ထိုသင်၏။ ဣဒံ ဃရံ၊ ဤအိမ်သည်။ အန္နေန၊ လှူဖွယ်ထမင်းနှင့် လည်းကောင်း။ ပါနေန၊ လှူဖွယ်အဖျော်နှင့် လည်းကောင်း။ ဥပေတရူပံ၊ ပြည့်စုံသော သဘောရှိ၏။ အထ၊ ထိုနေ့တိုင်းမပြတ် လာတိုင်းကုန်သော သူတို့အား လှူအပ်လျက်။ ကိဿ ဝါဒဿ၊ အဘယ်မည်သော ကဲ့ရဲခြင်းကို။ ဇိဂုစ္ဆမာနော၊ စက်ဆုပ်သည်ဖြစ်၍။ အကာမကော၊ အလိုမရှိဘဲ။ ဣမံ ဒါနံ။ ဤအလှူကို၊ ဒဒါသိ၊ လှူဘိသနည်း။

ဆွေမျိုး စဉ်ဆက်အရ

ထို့နောင်မှ မဏ္ဍသူကြွယ်သည် မိမိ၏အလိုကို ဆိုလိုရကား-

၆၈။ ပိတရော စ မေ အာသုံ ပိတာမဟာ စ၊
သဒ္ဓါ အဟုံ ဒါနပတီ ဝဒညူ။
တံ ကုလဝတ္တံ အနုဝတ္တမာနော၊
မာဟံ ကုလေ အန္တိမဂန္ဓနော အဟုံ။
ဧတဿ ဝါဒူ ဇိဂုစ္ဆမာနော၊
အကာမကော ဒါနမိမံ ဒဒါမိ။

ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၈။ ဘန္တေ၊ ရှင်ရသေ့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပိတရော စ၊ မိဘတို့သည်လည်းကောင်း။ ပိတမဟာ စ၊ အဘိုးအဘွားတို့သည်လည်းကောင်း။ သဒ္ဓါ၊ ကံ ကံ၏အကျိုးကို ယုံကြည်ခြင်းရှိကုန်သည်။ အာသုံ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဒါနပတီ၊ အလှူရှင်တို့သည်။ အာသုံ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဝဒညူ၊ အလှူခံတို့၏ အလိုကို သိကုန်သည်။ အဟုံ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တံ ကုလဝတ္တံ၊ ထို မိဘဘိုးဘေးစသော ဆွေခုနစ်ဆက်တို့၏ အလှူ ပေးခြင်းတည်းဟူသော ကျင့်ဝတ်သို့။ အနုဝတ္တမာနော၊ အစဉ်လိုက်သော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ကုလေ၊ အမျိုးစဉ်ဆက်၌။ အန္တိမဂန္ဓနော၊ အမျိုးတကာတို့အောက် အယုတ်ဆုံး, အမျိုးတကာတို့အောက် အဖျင်းဆုံးသည်။ မာ အဟုံ၊ မဖြစ်စေလင့်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဧတဿ ဝါဒဿ၊ ထိုအမျိုးတို့အောက် အယုတ်ဆုံး, အမျိုးတကာတို့အောက် အဖျင်းဆုံးဟူသော ကဲ့ရဲ့ခြင်းကို။ ဇိဂုစ္ဆမာနော၊ စက်ဆုပ်ရွံရှာသည်ဖြစ်၍။ အကာမကေ၊ အလိုမရှိဘဲ။ ဣမံ ဒါနံ၊ ဤအလှူကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဒဒါမိ၊ လှူ၏။

အဘယ့်ကြောင့် ပေါင်းနေသနည်း

ဤသို့သောစကားကို ဆိုပြီး၍ မဏ္ဍဗျ သူကြွယ်သည် မိမိ၏ မယားကို မေးလိုရကား-

၆၉။ ဒဟရိံ ကုမာရိံ အသမတ္ထပညံ၊
ယံ တာ နယိံ ဉာတိကုလာ သုဂတ္တေ။
န စာပိ မေ အပ္ပိယတံ အဝေဒိ၊
အညတြ ကာမာ ပရိစာရယန္တာ၊
အထ ကေန ဝဏ္ဏေန မယာ တေ ဘောတိ၊
သံဝါသ ဓမ္မော အဟု ဧဝရူပေါ။

ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၉။ သုဂတ္တေ၊ တင့်တယ်သော ကိုယ်ရှိသော။ ဘောတိ၊ အို အိမ်ရှင်မ။ ဒဟရိံ၊ ပျိုရွယ်လှသော။ ကုမာရိံ၊ သတို့သမီးငယ်သာ ဖြစ်သေးသော။ ယံ တံ၊ အကြင်သင့်ကို။ အသမတ္ထပညံ၊ စည်းစိမ်ဥစ္စာကို စီရင်ခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သော ပညာမရှိသောသူ ဖြစ်လျက်မူလည်း။ ဉာတိကုလာ၊ မိဘအိမ်မှ။ အာနယိံ၊ ဆောင်၏။ ကာမာ၊ အလိုရှိအပ် မြတ်နိုးအပ်ခြင်းကို။ အညတြ၊ ကြဉ်၍။ ပရ်စရန္တာအပိ၊ လုပ်ကျွေးငြားသော်လည်း။ မေ၊ ငါ့အား။ အပ္ပိယတံ၊ မချစ်မနှစ်သက်လိုသည်၏ အဖြစ်ကို။ မံ၊ ငါ့ကို။ န စာပိ အဝေဒိ၊ မသိစေ။ အထ၊ ထိုသို့ မချစ်မနှစ်သက်လိုဘဲလျက်။ ကေန ဝဏျဏနေ၊ အဘယ်အကြောင်းဖြင့်။ မယာ၊ ငါနှင့်။ ဧဝရူပေါ၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ သံဝါသဓမ္မော၊ ချစ်မြတ်နိုးသကဲ့သို့ ပေါင်းဖော်ခြင်းသည်။ အဟု၊ ဖြစ်နိုင်ဘိသနည်း။

ဆွေမျိုးတို့ အကျင့်အရ

ထိုအခါ သူကြွယ်အား မယားသည် ဆိုလိုရကား-

၇၀။ အာရာ ဒူရေ နယိဓ ကဒါစိ အတ္ထိ၊
ပရမ္ပရာ နာမ ကုလေ ဣမသ္မိံ။
တံ ကုလဝတ္တံ့ အနုဝတ္တမာနော၊
မာဟံ ကုလေ အန္တိမဂန္ဓိနီ အဟုံ။
ဧတဿ ဝါဒဿ ဇိဂုစ္ဆမာနာ၊
အကာမိကာ ပါဒစရာမိ တုယှံ။

ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၀။ သာမိ၊ အရှင်။ ဣမသ္မိံ ကုလေ၊ ဤအမျိုး၌။ အာရာ ဒူရေ၊ အလွန်ဝေးလွန်းသော။ ကုလေ၊ အဆွေခုနစ်ဆက် အထက်မှ။ ပဋ္ဌာယ၊ စ၍။ ကဒါစိ၊ တစ်ရံတစ်ဆစ်မျှ။ ပရမ္ပရာနာမ၊ မိမိယောကျ်ားကိုစွန့်၍ တစ်ပါးသောယောကျ်ားကို ယူဖူးသော မိန်းမမည်သည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိစဖူး။ တံ ကုလဝတ္တံ၊ ထိုဆွေခုနစ်ဆက် မပျက်သော အမျိုးတို့၏အကျင့်ကို။ အနုဝတ္တမာနာ၊ အတုလိုက်၍ ကျင့်သော။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကုလေ၊ အမျိုးခုနစ် ဆက်၌။ အန္တိမဂန္ဓိနီ၊ အယုတ်ဆုံးဖြစ်သော မိန်းမအဖျင်း အသောင်ဖြစ်သော မိန်းမသည်။ မာ အဟုံ၊ မဖြစ်စေလင့်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဧတဿ ဝါဒဿ၊ ထိုကုလအန္တိမ ကုလဂန္ဓိနီဟူသော ကဲ့ရဲခြင်းကို။ ဇိဂုစ္ဆမာနာ၊ စက်ဆုပ်ရွံရှာနိုးသည်ဖြစ်၍။ အကာမကာ၊ အလိုမရှိဘဲ။ တုယှံ၊ သင်၏။ ပါဒစရာမိ၊ ခြေရင်း၌ အလုပ်အကျွေးသည် ဖြစ်၏။

လင်အား ကန်တော့ခြင်း

ဤသို့သော စကားကို ဆိုပြီး၍ ငါသည် လင်၏ မျက်မှောက်၌ မလိုအပ်သောစကားကို လင်အား ဆိုအပ်ပြီ၊ ငါအား စက်ဆုပ်ရွံရှာရာ၏။ ဆရာရှင်ရသေ့၏ မျက်မှောက်၌လျှင် ကန်တော့အံ့ ဟု ကြံ၍ ကန်တော့လိုရကား-

၇၁။ မဏ္ဍဗျ ဘာသိံ ယမဘာသနေယျံ၊
တံ ခမျတံ ပုတ္တိကဟေတု မဇ္ဇ။
ပုတ္တပေမာ န ဣဓ ပရတ္ထိ ကိဉ္စိ၊
သော နာ အယံ ဇီဝတိ ယညဒတ္တော။

ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၁။ မဏ္ဍဗျ၊ အရှင်မဏ္ဍဗျ။ အဘာသနေယျံ၊ မဆိုအပ်သော။ ယံ ဝစနံ၊ အကြင်စကားကို။ ပုတ္တကဟေတု၊ သား၏ အကြောင်းကြောင့်။ မယာ၊ ငါသည်။ ဘာသိံ၊ ဆိုအပ်ပြီ။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ မမ၊ ငါ့အား။ တံ၊ ထိုစကားကို။ ခမျတံ-ခမတု၊ သည်းခံပါလော့။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ပုတ္တပေမာ၊ သား၌ ချစ်ခြင်းသည်သာလျှင်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ပရံ၊ သား၌ ချစ်ခြင်းမှ တစ်ပါးသော။ ကိဉ္စိ၊ တစ်စုံတစ်ခုသည်။ မေ၊ ငါအား။ န အတ္ထ၊ မရှိ။ ယဿ၊ အကြင်သား၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းဖြင့်။ ဘာသိတံ၊ ဆိုအပ်၏။ နော၊ ငါတို့၏။ ပုတ္တော၊ သားဖြစ်သော။ အယံ ယညဒတ္တော၊ ထိုပညတ်သည်။ ဇီဝတိ၊ အသက်ကိုရပြီ။

ထိုအခါ မယားကို မဏ္ဍဗျ သူကြွယ်သည် အိမ်ရှင်မ ထလော့၊ သင့်အား ငါသည် သည်းခံ၏။ ဤနေ့မှစ၍ ကြမ်းတမ်းသောစိတ်သည် မဖြစ်လင့်၊ ငါသည်လည်း ရှင်မအား မချစ်မနှစ်လိုသော အမူအရာကို မပြုအံ့ ဟု ဆို၏။

ဘုရားလောင်း ကဏှဒီပါယန ရသေ့သည်လည်း မဏ္ဍဗျ သူကြွယ်ကို "ဒါယကာ... သင်သည် မကောင်းသဖြင့် ဆည်းပူးအပ်သော ဥစ္စာကို ဆည်းပူး၍ ကံကိုလည်းကောင်း ကံ၏ အကျိုးကိုလည်းကောင်း မယုံကြည်မူ၍ အလှူ ပေးခြင်းသည် မသင့်သောအရာကို ပြုဘိ၏။ ဤနေ့မှစ၍ ကံ ကံ၏အကျိုးကို ယုံကြည်သဖြင့် အလှူကို လှူလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုမဏ္ဍဗျ သူကြွယ်သည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံ၍ မဏ္ဍဗျသူကြွယ်သည် ဘုရားလောင်းကို အရှင်ဘုရား... အရှင်ဘုရားသည် အကျွန်ုပ်တို့၏ မြတ်သော အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်၏အဖြစ်၌ တည်၍ ရသေ့ရဟန်းအဖြစ်၌ မွေ့လျော်ခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍ မမြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်ခြင်းသည် မသင့်သောအရာကို ပြုဘိ၏။ ဤနေ့မှစ၍ အကြင်မွေ့လျော်သော အခြင်းအရာဖြင့် မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်သည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား၌ ပြုအပ်သော အကျွန်ုပ်တို့၏ အလှူသည် အကျိုးကြီးသည်ဖြစ်၏။ ထိုသို့သော အခြင်းအရာဖြင့် အကျွန်ုပ်တို့၏စိတ်ကို ကြည်ညိုစေ၍ စင်ကြယ်သောစိတ် ရှိလျက် ဈာန်ဟူသော ရသေ့ရဟန်း သာသနာတော်၌ မွေ့လျဂ်သည်ဖြစ်၍ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်လော့ ဟု ဆိုပြီး၍ ထိုသမီးခင်ပွန်းနှစ်ယောက်တို့သည် ဘုရားလောင်းကို ရှိခိုးပြီးလျှင် ထ၍သွားကြကုန်၏။

အားလုံးကောင်းကြပြီ

ထိုနေ့မှစ၍ မယားသည် လင်၌ ချစ်ခင်လေးမြတ်ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၏။ မဏ္ဍဗျ သူကြွယ်သည်လည်း ကြည်ညိုစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ကံ ကံ၏အကျိုးကို ယုံကြည်သည်ဖြစ်၍ အလှူကိုလှူလျှက် ဘုရားလောင်းသည်လည်း မမွေ့လျော်သောစိတ်ကို ဖျောက်ပြီးလျှင် ဈာန် အဘိညဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ ငြီးငွေ့သောရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ အဘယ်သို့ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား၊ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မဏ္ဍဗျသူကြွယ်ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလာသည် ထိုအခါ သူကြွယ်သားဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ အာဏိမဏ္ဍဗျ ရသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ကဏှဒီပါယနသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

အမှန်သစ္စာ၊ ဆိုသောခါ၊ လိုရာပြီးနိုင်၏

ခြောက်ခုမြောက်သော ကဏှဒီပါယနဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒသကနိပါတ်

၇။ နိဂြောဓဇာတ်

သူ့ကျေးဇူးကို မသိခြင်းကြောင့် ပျက်စီးခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် န ဝါဟမေတံ ဇာနာမိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤနိဂြောဓဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် ငါ့ရှင်ဒေဝဒတ် မြတ်စွာဘုရားသည် သင့်အား များစွာ ကျေးဇူးပြုတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ သင်သည် မြတ်စွာဘုရားကို မှီ၍ သာမဏေ အဖြစ်ကို လည်းကောင်း, ပဉ္စင်း အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း ရ၏။ ပိဋကတ် သုံးပုံဖြစ်သော ဘုရားစကားတော်ကိုသင်၍ ဈာန်ကိုဖြစ်စေ၏။ သင့်အား ပစ္စည်းလေးပါးတို့ကို ရခြင်းသည်လည်း မြတ်စွာဘုရား၏ ဥစ္စာသာလျှင်တည်း ဟု ရဟန်းတို့သည် ဆိုအပ်ကုန်သည်ရှိသော် မြက် သစ်ရွက်မျှကို မြှောက်၍ သာလျှင် ဤမျှသည်လည်း ရဟန်းဂေါတမသည် ငါ့အား ပြုအပ်သောကျေးဇူးကို ငါမမြင် ဟု ဆိုသည်ရှိသော် တရားသဘင်၌ ရဟန်းတို့သည် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာလျတင် ကျေးဇူးကို မသိတတ်သညမဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်သည် ကျေးဇူးကိုမသိတတ်သည် အဆွေခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားတတ်သည် ဖြစ်ဖူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုရဟန်းတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည် ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ မဂဓမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုအခါ ရာဇဂြိုဟ်ပြည် သူဌေးသည် မိမိသားဖို့ ဇနပုဒ်သူဌေး၏ သမီးကို ဆောင်ယူ၏။ ထိုသူဌေးသမီးသည် မြုံ၏။ ထိုသို့ မြုံသည်ရှိသော် သူဌေးသမီးအား နောက်အဖို့၌ လာဘသက္ကာရသည် ယုတ်၏။ ငါတို့သား၏အိမ်၌ အမြုံမနေသည်ရှိသော် အမျိုးအနွယ်သည် အသို့ ပွားလတ္တံ့နည်း ဟု အကြင်အခြင်းဖြင့် ဆိုသည်ရှိသော် သူဌေးသမီးသည် ကြား၏။ ထိုအခြင်းဖြင့်လည်း စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။

ကိုယ်ဝန်ရှိဟန်ဆောင်

ထိုသူဌေးသမီးသည် ထိုသို့သောစကားကို ကြား၍ ထိုသို့ ဆိုကြသည်ဖြစ်စေ၊ ကိုယ်ဝန်ဆောင် အမူအရာကိုပြု၍ ထိုသူတို့ကို လှည့်စားအံ့ ဟုကြံ၍ မိမိအကျိုးစီးပွးကို ဆောင်သော အထိန်းကို မိခင် ကိုယ်ဝန်ဆောင် မိန်းမတို့မည်သည်ကား အသို့လျှင် ပြုရကုန်သနည်း ဟု ကိုယ်ဝန်ဆောင်သော မိန်းမတို့ကို မေး၍ ဥတုလာသောကာလ ဥတုခံအနှီးထည့်၍ ချဉ်သော အရသာတို့ကို အလိုရှိတတ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ လက်ခြေတို့ကို ဖောဖောရှိသော ကာလ၌ လက်ဖမိုး ခြေဖမိုးတို့ကို ထုခတ်စေ၍ အသားဖောဖောရှိသည်ကို ပြု၏။ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း ပုဆိုးနွမ်း ရစ်ပတ်သဖြင့်လည်း ဝမ်းကြီးသောအသွင်ကို ပြ၏။ သားမြတ်တို့ကို မည်းသောအဆင်း ရှိသည်တို့ကိုပြု၏။ ကိုယ်လက်သုတ်သင်သော ကိစ္စကိုပြုသော်လည်း အထိန်းမကိုထား၍ တစ်ပါးသော မိန်းမတို့၏ မြင်ရာအရပ်၌မပြု၊ ဤသို့လှည့်စား၏။

သားတစ်ယောက်ကောက်ရခြင်း

ထိုသူဌေးသမီး၏ လင်သည်လည်း ကိုယ်ဝန် အစောင့်အရှောက်ကို ပေး၏။ ဤသို့လျှင် ကိုးလတို့ပတ်လုံး လင်အိမ်၌နေပြီး၍ ယခုအခါ ဇနပုဒ်၌ အဖအိမ်သို့သွား၍ သားဖွားအံ့ ဟု ယောက္ခမ ယောကျ်ားသူ ယောက္ခမမိန်းမသူတို့ကို ပန်ကြားပြီးလျှင် ရထားစီး၍ မွားစွာသော အခြံအရံဖြင့် ရာဇဂြိုဟ်ပြည်မှ ထွက်ခဲ့၍ ခရီးသို့သွား၏။ ထိုသူဌေးသမီး၏ ရှေ့မှကား လှည်း ကုန်သည် တစ်ဦးသည်သွား၏။ လှည်းကုန်သည်သည် နေ၍သွားသော အရပ်သို့ သူဌေးသမီးသည် နံနက်စာ စားပြီးသောအခါ၌ ရောက်၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ထိုလှည်း၌ ဆင်းရဲစွာသော တစ်ယောက်သော မိန်းမသည် ညဉ့်အခါ တစ်ခုသော ပညောင်ပင်ရင်း၌ သားကိုဖွား၍ နံနက်စောစောကလျှင် လှည်းသွားသည်ရှိသော် ငါသည် လှည်းနှင့်ကင်း၍ သွားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ ထိုသို့ လှည်းနှင့်ကင်း၍ သွားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သောကြောင့် စင်စစ်လျှင် အသက်ရှည်သည်ရှိသော် သားကိုရခြင်းငှာ တတ်ကောင်း၏ ဟု ပညောင်ပင်ရင်း၌ အချင်းကိုလည်းကောင်း ကိုယ်ဝန် အညစ်အကြေးကိုလည်းကောင်း ခင်း၍ သားငယ်ကိုစွန့်၍ လှည်းနှင့်တကွ လိုက်လေ၏။ သူငယ်အားလည်း နတ်တို့သည် စောင့်ရှောက်ကုန်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုသူငယ်သည် ဟုတ်ဟုတ်ငြားငြား သူငယ်မဟုတ်၊ ဘုရားလောင်းလျှင်တည်း၊ ထိုသို့ ဘုရားလောင်း ဖြစ်ငြားသော်လည်း ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုဘဝ၌ ထိုသို့သဘောရှိသော သူဆင်းရဲမဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေကိုယူ၏။

ရာဇဂြိုဟ်သို့ ပြန်ခဲ့ပြီ

သူဌေးသမီးသည် နံနက်စာ စားသောအခါ၌ ထိုအရပ်သို့ ရောက်၍ ကိုယ်လက်သုတ်သင်ခြင်း ကိစ္စကို ပြုအံ့ဟု ထိုအထိန်းနှင့်တကွ ပညောင်ပင် ရင်းသို့ သွားသည်ရှိသော် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော သူငယ်ကိုမြင်၍ မိခင် အကျွန်ုပ်တို့၏ ကိစ္စသည် ပြီးပြီ ဟု ပုဆိုးနွမ်းကိုပယ်၍ ဝမ်းရင်ခွင်အရပ်ကို သွေးဖြင့်လည်းကောင်း၊ ကိုယ်ဝန်အညစ်အကြေးဖြင့်လည်းကောင်း လိမ်းကျံ၍ မိမိ၏ သားဖွားသောအဖြစ်သို့ ကြားစေ၏။ ထိုခ၌ပင်လျှင် သူဌေးသမီးကို တင်းတိမ်ဖြင့် ကာရံ၍ အလွန်နှစ်သက် ရွှင်လန်းသည်ဖြစ်၍ ပရိသတ်နှင့်တကွ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့ သတင်းစကားကို စေလိုက်၏။ ထိုအခါ သူဌေးသမီး၏ ယောက္ခမမိန်းမသူ ယောက္ခမယောကျ်ားသူတို့သည် သားဖွားပြီးသော ကာလမှစ၍ သင့်မိဘအိမ်၌ အဘယ်ပြုလတ္တံ့နည်း၊ ဤငါတို့ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့သာလျှင် လာခဲ့လော့ဟု စေလိုက်ကုန်၏။ ထိုသူဌေးသမီးသည် တစ်ဖန် ပြန်လည်ခဲ့၍ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့သာလျှင် ဝင်၏။

မိတ်ဆွေ ၃-ယောက် ပညာသင်

ထိုရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ သူဌေးသမီးကို လက်ခံ၍ သူငယ်၏အမည်ကို မှည့်ကုန်သည်ရှိသော် ပညောင်ပင်ရင်း၌ ဖွားသည်၏အဖြစ်ကြောင့် နိဂြောဓ သတို့သားဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုနေ့၌ပင်လျှင် သူဌေးငယ်၏ ချွေးမသည် သားဖွားခြင်းငှာ မိဘအိမ်သို့သွားသည်ရှိသော် ခရီးအကြားဝယ် တစ်ခုသောသစ်ခက်အောက်၌ သားကိုဖွား၏။ ထိုသူငယ်အားလည်း သာခသတို့သား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုနေ့၌ပင်လျှင် ထိုသူဌေးကို မှီ၍နေသော အပ်လျှိုသမား၏ မယားသည်လည်း ပုဆိုးနွမ်းအတွင်း၌ သားငယ်ကို ဖွား၏။ ထိုသူငယ်ကို ပေါဋ္ဌိကဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ သူဌေးကြီးသည် နှစ်ယောက်ကုန်သော သူငယ်တို့ကို နိဂြောဓသတို့သား ဖွားသောနေ့၌ပင်လျှင် ဖွားကုန်၏ ဟု စေလိုက်၍ နိဂြောဓသကိုသားနှင့်သာလျှင် တကွ ကြီးစေ၏။ ထို သုံးယောက်ကုန်သော သူငယ်တို့သည် တစ်ပေါင်းတည်း ကြီးကုန်၍ အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ ပညာသင်ကုန်၏။ သူဌေးသားနှစ်ယောက်တို့သည် ဆရာအား နှစ်ထောင်သောဥစ္စာတို့ကို ပေးကုန်၏။ နိဂြောဓသတို့သားသည် ပေါဋ္ဌိကအား မိမိ၏ အထံ၌ အတတ်ကို သင်စေ၏။ ထိုသုံးယောက်ကုန်သော သူတို့သည် သင်ပြီးသောအတတ် ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ဆရာကို ပန်ကြား၍ ဆရာအထံမှ ထွက်ခဲ့သည်ရှိသော် ဇနပုဒ်သို့ညလှည့်လည်ခြင်းကို လှည့်လည်ကုန်အံ့ ဟု အစဉ်သဖြင့် လာကြ၍ ဗာရာဏသီရောက်၍ တစ်ခုသောနတ်ကွန်း၌ အိပ်ကုန်၏။

ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် သေ၍ ခုနစ်ရက်ရှိပြီ၊ နက်ဖြန် ဖုဿရထားကို လွှတ်ကုန်အံ့ ဟု ဗာရာဏသီပြည်သို့ စည်ကို လည်စေကုန်၏။ ထိုအဆွေခင်ပွန်းသုံးယောက်တို့သည်ဘအိပ်ကြကုန်သည်ရှိသော် ပေါဋ္ဌိကသည် မိုးသောက်ထအခါ၌ ထ၍ နိဂြောဓသတို့သား၏ ခြေတို့ကို ဆုပ်နယ်လျက် နေ၏။

ကြက်တို့ ရန်ဖြစ်ကြပုံ

ထိုနတ်ကွန်း သစ်ပင်၌ နေကြသော ကြက်တို့တွင် အထက်၌နေသော ကြက်သည် အောက်၌ နေသော ကြက်၏ ကိုယ်ထက်၌ ကျင်ကြီးကို ချ၏။ ထိုအခါ အထက်၌ နေသောကြက်ကို အောက်၌နေသော ကြက်သည် အဘယ်သူသည် ကျင်ကြီးကို ချအပ်သနည်း ဟုဆို၏။ အဆွေ အမျက်မထွက်လင့်၊ ငါသည်မသိ၍ ချမိ၏ ဟုဆို၏။ အချင်း သင်သည် ငါ၏ကိုယ်ကို ကျင်ကြီးချရာ အရပ်ဟူ၍ အောက်မေ့သလော၊ ငါ၏ ပမဏကို သင်မသိသလော ဟုဆို၏။

ထိုသို့ဆိုသောအခါ အောက်ကြက်ကို အထက်ကြက်သည် အချင်း မသိ၍ ငါသည် ချမိ၏ ဟု ဆိုပါသော်လည်း သင်သည် အမျက် ထွက်သလျှင်ကတည်း၊ သင်၏ ပမာဏသည် အဘယ်နည်း ဟုဆို၏။ အချင်း... အကြင်သူသည် ငါ့ကို သတ်၍ အသားကိုစားအံ့၊ ထိုသူသည် နံနက်စောစောကလျှင် တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို ရလတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ငါသည် မာန်ထောင်လွှားခြင်းကို ပြု၏ ဟုဆို၏။ ထိုအခါ အောက်ကြက်ကို အထက်ကြက်သည် အချင်း နံနက်စောစောက တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို ရစေတတ်သော အစွမ်းသတ္တိမျှဖြင့် သင်သည် မာန်ထောင်လွှားခြင်းကို ပြုသလော၊ ငါ့ကိုကား သတ်၍ ဆူဖြိုးသော အသားကို အကြင်သူသည် စားအံ့၊ ထိုသူသည် နံနက်စောစောကလျှင် မင်းဖြစ်အံ့၊ အကြင်သူသည် မဆူမခြောက် အလယ်ဖြစ်သော အသားကိုစား၏။ ထိုသူသည် စစ်သူကြီးအရာကို ရလတ္တံ့။ အကြင်သူသည် အရိုး၌ကပ်သော အသားကိုစားအံ့၊ ထိုသူသည် ဘဏ္ဍာစိုး ဖြစ်လတ္တံ့ ဟုဆို၏။

မိတ်ဆွေ ၃-ယောက် ကြက်သားစားကြ

ပေါဋ္ဌိကသည် ထိုကြက်နှစ်ခု၏ စကားကိုကြား၍ ငါတို့အား တစ်ထောင်သော ဥစ္စာဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိကုန်အံ့နည်း။ မင်းအဖြစ်သည်သာလျှင် မြတ်၏ ဟု ဖြည်းဖြည်း သစ်ပင်ထက်သို့တက်၍ အထက်၌ အိပ်သောကြက်ကို ဖမ်းပြီးလျှင် သတ်၍ မီးကျီး၌ကင်ပြီးလျှင် ဆူသောအသားကို နိဂြောဓအား ပေး၏။ အလယ်အသားကို သာခအား ပေး၏။ အရိုး၌ ကပ်သော အသားကို မိမိ စား၏။ စားကြပြီးလျှင် အဆွေ နိဂြောဓ သင်သည် ယနေ့ မင်းဖြစ်လတ္တံ့၊ အဆွေ သာခ သင်သည် စစ်သူကြီးဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါသည်ကား ဘဏ္ဍာစိုး ဖြစ်လတ္တံ့ ဟုဆို၍ အသို့သော အကြောင်းဖြင့် သင်သိသနည်း ဟု မေးအပ်သည်ရှိသော် ပေါဋ္ဌိကသည် ထိုအကြောင်းတို့ကို ကြား၏။

ထိုသုံးယောက်သော သူတို့သည်လည်း နံနက်စာစားချိန် ကာလ၌ ဗာရာဏသီမြို့သို့ ဝင်၍ ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်၏ အိမ်၌ ထောပတ်သကာနှင့် ရောသော ဃနာထ မင်းကို စားပြီးလျှင် မြို့မှထွက်၍ မင်း၏ ဥယျာဉ်သို့ ဝင်ကုန်၏။ နိဂြောဓသတို့သားသည် မင်္ဂလာကျောက်ဖျာ အပြင်၌ အိပ်၏။ သာခ, ပေါဋ္ဌိက နှစ်ယောက်တို့သည် အပ၌ အိပ်ကုန်၏။

ဖုဿရထားဆိုက်ပြီ

ထိုအခါ မင်းမြောက်တန်ဆာ ငါးပါးတို့ကို ရထားနှင့်တင်၍ ဖုဿရထားကို လွှတ်ကုန်၏။ (ထိုဖုဿရထား လွှတ်သော အခြင်းအရာ၏ အကျယ်ဖြစ်သော စကားသည် မဟာဇနက ဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။ ) ဖုဿရထားသည် ဥယျာဉ်သို့သွားပြီးလျှင် လည်၍ တက်တော်မူလော့ ဟူသော အစီအရင် ရှိသည်ဖြစ်၍ ရပ်၏။

ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် မင်္ဂလာဥယျာဉ်တော်၌ ဘုန်းရှိသောသူသည် ဖြစ်ရာ၏ ဟု ဥယျာဉ်တော်သို့ဝင်၍ နိဂြောဓ သတို့သားကို ခြေဖျား၌ ပုဆိုးတို့ကိုဖွင့်၍ ခြေတို့၌ လက္ခဏာတို့ကို ဆင်ခြင်လျှင် ဗာရာဏသီပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကို ထားဘိဦး၊ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း အလုံးကို အစိုးရသော ဧကရာဇ်မင်း ဖြစ်ခြင်းငှာ ထိုက်၏ ဟု အလုံးစုံသော တီးမှုတ်မျိုးတို့ကို တီးမှုတ်စေ၏။ နိဂြောဓ သတို့သားသည် နိုး၍ မျက်နှာမှ ပုဆိုးကိုဖွင့်၍ လူများတို့ကို ကြည့်ပြီးလျှင် ပြန်၍ လျောင်းလျက် အတန်ငယ်သော ကာလကိုလွန်စေ၍ ကျောက်ဖျာအပြင်၌ ထက်ဝယ်ဖွဲ့သဖြင့် နေ၏။ ထိုအခါ နိဂြောဓသတို့သားကို ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် ပုဆစ်တုပ်၍ အရှင်မင်းကြီး ဗာရာဏသီပြည်သည် အရှင်မင်းကြီး၏ လက်တော်သို့ ရောက်၏ ဟု နားတော်လျှောက်လျှင် "ကောင်းပြီဟု မိန့်လတ်သော် ထိုကျောက်ဖျာ အပြင်၌သာလျှင် ရတနာအစု၌ထား၍ အဘိသိက် သွန်း၏။ ထိုနိဂြောဓသတို့သည် မင်းအဖြစ်သို့ရောက်လျှင် သာခ သတို့သားအား စစ်သူကြီး အရာကိုပေး၍ များလှစွာသော ပူဇော်သက္ကာရဖြင့် ဗာရာဏသီမြို့သို့ ဝင်တော်မူ၏။ ပေါဋ္ဌက သတို့သားသည်လည်း မင်းစသော ပြည်သူအပေါင်းတို့နှင့် တကွသာလျှင် လိုက်၏။ ဘုရားလောင်းသည် မင်းအဖြစ်သို့ ရောက်သည်မှစ၍ မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးနှင့်အညီသာလျှင် မင်းပြု၏။

မိဘတို့ကိုခေါ်ခြင်း

ထိုဘုရားလောင်းသည် တစ်နေ့သ၌ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို အောက်မေ့၍ စစ်သူကြီးကို ငါသည် မိဘတို့နှင့်ကင်း၍ နေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ များစွာသော အခြံအရံဖြင့်သွား၍ ငါတို့၏ ခမည်းတော်မယ်တော်တို့ကို ဆောင်ချေလော့ ဟု ဆို၏။

ထိုသာခ စစ်သူကြီးသည် ငါ့အား ထိုမင်းကြီး မယ်တော်ခမည်းတော်တို့၏ နေရာအရပ်၌ ပြုဖွယ်ကိစ္စအမှုသည် မရှိဟု ပယ်၏။ ထို့နောင်မှ ပေါဋ္ဌိကကို စေ၏။ ပေါဋ္ဌိကသည် ကောင်းပြီဟု ထိုမင်းကြီး မယ်တော်ခမည်းတော်တို့၏ အထံသို့ သွား၍ နိဂြောဓ မင်းကြီး၏ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို အရှင်သူဌေးတို့၏ သားတော်သည် ဗာရာဏသီပြည်၌ မင်းဖြစ်ပြီ၊ လာတော်မူကုန်၊ သွားကုန်အံ့ဟုဆို၏။ ထိုမယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် အမောင် ငါတို့အား စည်းစိမ်ဟူသော အတိုင်းအရှည်မရှိပြီ၊ သားတော်ထံသို့ သွားသဖြင့် မသင့်ပြီ ဟု ပယ်ကုန်၏။ သာခစစ်သူကြီး၏ မိဘတို့ကိုလည်း ဆို၏။ ထိုသာခစစ်သူကြီးမိဘတို့သည်လည်း လိုက်ခြင်းငှာ အလို မရှိကုန်။ မိမိ၏ အမအဖတို့ကိုဆို၏။ ချစ်သား ငါတို့သည် အပ်ချုပ်သမား အမှုဖြင့်သာလျှင် အသက်မွေးပါကုန်အံ့၊ သားအထံသို့ လိုက်ခြင်းငှာ မသင့် ဟု ပယ်ကုန်၏။

စစ်သူကြီးကျေးဇူးကန်းပုံ

ထိုပေါဋ္ဌိကသည် မိဘတို့၏ စိတ်ကိုမရ၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့သာလျှင် တစ်ဖန်ပြန်၍ သာခစစ်သူကြီး၏ အိမ်၌ ခရီးပင်ပန်းခြင်းကိုဖျောက်၍ "နောက်မှ အဆွေဖြစ်သော နိဂြောဓ မင်းကြီးကို ဖူးမြင်အံ့ ဟု ကြံ၍ ထိုသာခစစ်သူကြီး၏ အိမ်တံခါးကို သွား၍ သင်၏အဆွေဖြစ်သော ပေါဋ္ဌိကသည် လာသတတ်ဟု သာခစစ်သူကြီးအားလျောက်ပါချေလော့ဟု တံခါးစောင့်ကိုဆို၏။ ထိုတံခါးစောင့်သည် ပေါဋ္ဌိက ဆိုတိုင်းပြု၏။ စစ်သူကြီးသာခသည်ကား ငါ့အား မင်းအဖြစ်ကို မပေးမူ၍ အဆွေနိဂြောဓအား ပေး၏ဟု ထိုပေါဋ္ဌိက၌ ရန်ငြိုးဖွဲ့၏။ ထိုစစ်သူကြီး သာခသည် ပေါဋ္ဌိက လာ၏ဟူသော စကားကိုကြားရလျှင် အမျက်ထွက်သည်ဖြစ်၍ လာလတ်၍ အဘယ် သူသည် ဤပေါဋ္ဌိက၏ အဆွေနည်း၊ အရူးတည်း။ ကျွန်မသားတည်း၊ ထိုကျွန်မသားကို ဖမ်းကြကုန် ဟုဆို၍ လက် ခြေပုဆစ် ဒူး တံတောင်တို့ဖြင့် ထောင်းခတ် သတ်ပုတ်စေပြီးလျှင် လည်၌ ကိုင်၍ နှင်ထုတ်စေ၏။

မင်းကြီးအား တိုင်ကြား

ထိုပေါဋ္ဌိကသည် ကြံ၏။ အဘယ်သို့ကြံသနည်းဟူမူကား သာခသည် ငါ့ထံမှ စစ်သူကြီးအရာကို ရပါလျက် သူ့ကျေးဇူးကိုမသိ၊ အဆွေ ခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားတတ်၏။ ငါကဲ့သို့သော ကျေးဇူးရှင်ကို ထောင်းခတ် သတ်ပုတ်စေ၍ နှင်ထုတ်၏။ ငါ့အဆွေ နိဂြောဓ မင်းကြီးသည်ကား ပညာရှိ၏။ သူ့ကျေးဇူးကို သိတတ်၏။ သူတော်ကောင်းတည်း၊ ထိုနိဂြောဓမင်းကြီး၏ အထံသို့သာလျှင် သွားအံ့ဟု ဤသို့ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ပေါဋ္ဌိကသည် မင်းအိမ်တံခါးသို့သွား၍ အရှင်မင်းကြီး အဆွေဖြစ်သော ပေါဋ္ဌိကသည် တံခါး၌ ရပ်၏ ဟု မင်းကြီးအား ကြားလျှောက်စေ၏။

မင်းသည် ခေါ်စေ၍ ထိုပေါဋ္ဌိက၏ လာလတ်သည်ကိုမြင်လျှင် နေရာမှ ထပြီးလျှင် ခရီးဦး ကြိုဆိုလျက် စကားဟောပြခြင်း ပဋိသန္ထာရကိုပြု၍ မုတ်ဆိတ်ပြုပြင်ခြင်း စသည်တို့ကို ပြုပြင်စေပြီးလျှင် ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော သုံးဆောင်အပ်ပြီးသော မြတ်သောအရသာနှင့်ပြည့်စုံသော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ရှိသော ထိုပေါဋ္ဌိကနှင့်တကွ ချမ်းသာစွာ နေပြီးသော် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့၏ အကြောင်းကိုမေး၍ နေပြည်တော်သို့ မလိုက်သော အဖြစ်ကို ကြားတော်မူ၏။

စစ်သူကြီး သာခသည်လည်း ပေါဋ္ဌိကသည် ငါ့ကို မင်း၏အထံ၌ အချစ်ပျက်အောင် လျှောက်ရာ၏။ ထို့ကြောင့် ငါသည် သွားသည်ရှိသော် တစ်စုံတစ်ခုသော စကားကိုဆိုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လတ္တံ့ ဟု နှလုံးသွင်း၍ ထိုမင်းအိမ်သို့ သွားလေ၏။ ပေါဋ္ဌိကသည် ထိုစစ်သူကြီးသာခ၏ မျက်မှောက်၌သာလျှင် မင်းကိုခေါ်၍ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် ခရီးပင်ပန်း၍ သာခ၏ အိမ်သို့သွား၍ အပန်းဖြေပြီးလျှင် အရှင်မင်းကြီး အထံတော်သို့ လာပါအံ့ဟု နှလုံးသွင်း၍ လာ၏။ အကျွန်ုပ်ကို သာခသည်ထိုသူကို ငါမသိ ဟု ဆိုပြီးလျှင် ထောင်းခတ်သတ်ပုတ်စေ၍ လည်၌ ကိုင်၍ နှင်ထုတ်စေ၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ထိုစကားကို ယုံတော်မူလော့ဟု ဆို၍-

၇၂။ နဝါဟမေတံ ဇာနာမိ၊ ကောဝါယံ ကဿ ဝါတိ ဝါ။
ယထာ သာခေါ ဝဒိ ဧဝံ၊ နိဂြောဓ ကိန္တိ မညသိ။

၇၃။ တတော ဂလဝိနီတေန၊ ပုရိသာ နီဟရိံသု မံ။
ဒတွာ မုခပဟာရာနိ၊ သာခဿ ဝစနံ ကရာ။

၇၄။ ဧကာဒိသံ ဒုမ္မတိနာ၊ အကတညုနာ ဒုဗ္ဘိနာ။
ကထံ အနရိယ့ သာခေန၊ သခိနာ တေ ဇနာဓိပ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၂။ နိဂြောဓ၊ နိဂြောဓ မင်းမြတ်။ အယံ၊ ဤသူကား။ ကော၊ အဘယ်သူနည်း။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့လည်ကောင်း။ ကဿ ဝါ၊ အဘယ်သူ၏လည်း။ သဟာယော၊ အဆွေခင်ပွန်းနည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့လည်းကောင်း။ ဧတံ၊ ထိုသူကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ဇာနာမိ၊ မသိ။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့လည်းကောင်း။ ဝဒိ၊ ဆို၏။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ သာခေါ၊ သာခသည်။ အစရိ ယထာ၊ ကျင့်သကဲ့သို့။ ဧဝံ တထာ၊ ထို့အတူ။ တွံပိ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်လည်း။ ကိန္တိ၊ အသို့လျှင်။ မညသိ၊ အောက်မေ့တော်မူသနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၇၃။ ဇနာဓိပ၊ လူတို့သေဌ်နင်း ပြည့်ရှင်မင်း ဖြစ်တော်မူသော။ နိဂြောဓ၊ နိဂြောဓမင်းမြတ်။ တတော၊ ထိုထောင်းခတ်သတ်ပုတ် စေပြီးသည်မှ။ သာခဿ၊ သာခ၏။ ဝစနံကရာ၊ စကားကို လိုက်နာကုန်သော။ ပုရိသာ၊ ယောက်ျားတို့သည်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ မုခပဟရာနိ ဒတွာ၊ နှုတ်လှံထိုးကုန်၍။ ဂလဝိနီတေန၊ လည်ကို ကိုင်သဖြင့်။ နီဟရိံသု၊ ငင်ထုတ်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၄။ ဇနာဓိပ၊ လူတို့သေဌ်နှင်း ပြည့်ရှင်မင်း။ ဒုမ္မတိနာ၊ ပညမရှိသော။ အကတညာနာ၊ သူ့ကျေးဇူးကို မသိတတ်သော။ ဒုဗ္ဘိနာ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၏ အစီးအပွားကို ဖျက်တတ်သော အလေ့ရှိသော။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ သခိနာ၊ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော။ သာခေန၊ သာခသည်။ ဧတာဒိသံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ အနရိယံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏အကျင့်ကို။ ကတံ၊ ပြု အပ်ပြီ။

စစ်သူကြီးကို ဆုံးမပြီ

ထိုပေါဋ္ဌိက စကားကိုကြား၍ နိဂြောဓမင်းကြီးသည်-

၇၅။ နဝါဟမေတံ ဇာနာမိ၊ နပိ မေ ကောစိ သ့သတိ။
ယံ မေ တွံ သမ္မ အက္ခာသိ၊ သာခေန ကရဏံကတံ။

၇၆။ သခီနံ သာဇီဝကရော၊ မမ သာခဿ စူဘယံ။
တွံ နောသိဿရိယံ ဒါတာ၊ မနုဿေသု မဟန္တတံ။
တယာမာ လဗ္ဘိတာ ဣဒ္ဓိ၊ ဧတ္ထမေ နတ္ထိ သံသယော။

၇၇။ ယထာပိ ဗီဇမဂ္ဂိမှိ၊ ဍယှတိ န ဝိရူဟတိ။
ဧဝံ ကတံ အသပ္ပုရိသေ၊ နဿတိ န ဝိရူဟတိ။

၇၈။ ကတညုမှိ စ ပေါသမှိ၊ သီလဝန္တေ အရိယဝုတ္တိနေ။
သုခေတ္တ ဝိယ ဗီဇာနိ၊ ကတံ တမှိ န နဿတိ။

ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၅။ သမ္မ၊ အဆွေ ပေါဋ္ဌိက။ ဧတံ၊ ထိုသူကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ဇာနာမိ၊ မသိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ သာခေန၊ သာခသည်။ ကာရဏံ၊ တွန်းငင် ထောင်းခတ်သတ်ပုတ် ညှဉ်းဆဲခြင်းကို။ ကတံ၊ ပြုအပ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ယံ ဝစနံ၊ အကြင်စကားကို။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာသိ၊ ကြားလျှောက်၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ ကောစိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ နပိ သံသတိ၊ ပြောလည်း မပြော။

֍ ဋ္ဌ ၇၆။ သမ္မ၊ အဆွေ ပေါဋ္ဌိက။ တွံ၊ သင်သည်။ မမ စ၊ ငါ့အားလည်းကောင်း။ သာခဿ စ၊ သာခအားလည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥဘယံ-ဥဘယေသံ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော။ သခီနံ၊ အဆွေ ခင်ပွန်းတို့အား။ သာဇီဝကရော၊ ချမ်းသာသဖြင့် အသက်မွေးကြောင်းကို ပြုတတ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပေ၏။ တွံ၊ သင်သည်။ နော၊ ငါတို့နှစ်ယောက်အား။ မနုဿေသု၊ လူတို့၌။ မဟန္တတံ၊ မြတ်သော အဖြစ်ဟု ဆိုအပ်သော။ ဣဿရိယံ၊ မင်းစည်းစိမ်ကို။ ဒါတာ၊ ပေးတတ်သောသူသည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပေ၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ပေါဋ္ဌိက။ ဣမာ ဣဒ္ဓိ၊ ဤမင်းစည်းစိမ်တို့ကို။ အမှေဟိ၊ ငါတို့သည်။ တယာ၊ သင့်အထံမှသာလျှင်။ လဗ္ဘိတာ၊ ရအပ်ကုန်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤမင်းစည်းစိမ်ကိုရရာ၌။ မေ၊ ငါအား။ သံသယော၊ ယုံမှားခြင်းသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။

֍ ဋ္ဌ ၇၇။ အဂ္ဂမှိ၊ မီး၌။ ဗီဇံ၊ ထည့်အပ်သော မျိုးစေ့သည်။ ဍယှတိ ယထာပိ၊ ပြာဖြစ်လေဘိသကဲ့သို့လည်းကောင်း။ န ဝိရူဟတိ ယထာပိ၊ အပင်မပေါက်နိုင်သကဲ့သို့လည်းကောင်း။ တထာ၊ ထို အတူ။ အသပ္ပုရိသေ၊ သူ့ကျေးဇူးကို မသိတတ်သော သူယုတ်မာ၌။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော ကျေးဇူးသည်။ နဿတိ၊ ပျောက်၏။ န ဝိရူဟတိ၊ အကျိုးမရောက်။

֍ ဋ္ဌ ၇၈။ ကတညုမှိ၊ သူ့ကျေးဇူးကို သိတတ်သော။ အရိယဝုတ္တိနေ၊ မြတ်သော အကျင့်ရှိသော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိသော။ ပေါသမှိ စ၊ ယောကျ်ား၌ကား။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော ကျေးဇူးသည်။ ဝိရူဟတိ၊ များစွာသော အကျိုးရောက်၏။ သုခေတ္တေ၊ ချိုင့်ဝှမ်းသော လယ်ကောင်း၌။ ဗီဇာနိ၊ စိုက်ပျိုးအပ်ကုန်သော မျိုးစေ့တို့သည်။ ဝိရူဟန္တိ ဝိယ၊ အပင်ပေါက်ကုန်သကဲ့သို့။ န နဿန္တိ ဝိယ၊ မပျောက်ကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝံတထာ၊ ထို့အတူ။ တမှိ၊ ထိုသူ့ကျေးဇူးကို သိတတ်သော ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော ကျေးဇူးသည်။ န နဿတိ၊ မပျောက်။

ဒဏ်ပေးလိုက်ပုံ

ဤသို့သော စကားကိုဆို၍ နိဂြောဓ မင်းကြီးသည် ဤမျှလောက်သော စကားကို ဆိုသည်ရှိသော် စစ်သူကြီး သာခသည် ထိုမင်း၏ ရှေ့တော်၌သာလျှင် တည်၏။ ထိုအခါ နိဂြောဓ မင်းကြီးသည် စစ်သူကြီး သာခကို သာခ... သင်သည် ဤပေါဋ္ဌိကကို သိပြီလောဟု မေးတော်မူ၏။ ထိုသာခသည် ဆိတ်ဆိတ်နေသည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ နိဂြောဓ မင်းကြီးသည် ထိုသာခအား ဒဏ်ကို ပေးတော်မူလိုရကား-

၇၉။ ဣမံ ဇမ္မံ နေကတိကံ၊ အသပ္ပုရိသစိန္တိတံ။
ဟနန္တု သာခံ သတ္တီဟိ၊ နာဿ ဣစ္ဆာမိ ဇီဝိတံ။

ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၉။ ဘော အမစ္စာ၊ အိုအမတ်တို့။ ဇမ္မံ၊ ယုတ်မာသော။ နေကတိကံ၊ စဉ်းလဲစဉ်းစား မာယာ လှည့် ပတ်တတ်သော။ အသပ္ပုရိသစိန္တိတံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏ အကြံကိုသာ ကြံတတ်သော။ ဣမံ သာခံ၊ ဤသာခကို။ သတ္တီဟိ၊ လှံသေး လှံမတို့ဖြင့်။ ဟနန္တု၊ ထိုးသတ်ကြကုန်။ အဿ၊ ထိုသာခအား။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ရှင်ခြင်းကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုမရှိ။

စစ်သူကြီးအရာ ကျပြီ

ထိုစကားကို ကြား၍ ပေါဋ္ဌိကသည် ဤသူကား ငါ့ကိုမှီ၍ မပျက်စီးပါစေလင့် ဟု ကြံ၍-

၈၀။ ခမတဿ မဟရာဇ၊ ပါဏာ န ပဋိအာနယာ။
ခမ ဒေဝ အသပ္ပုရိသဿ၊ နာဿ ဣစ္ဆာမဟံ ဝဓံ။

ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အဿ၊ ထိုသူယုတ်မာအား။ ခမတံ-ခမတု၊ သည်းခံတော်မူပါလော့။ ပါဏာ၊ အ သက်ကို။ န ပဋိအာနယာ၊ တစ်ဖန် ဆောင်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း။ ဒေဝ၊ ရှင်မင်းကြီး။ အသပ္ပုရိသဿ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏ ဆန့်ကျင်ဘက် ရန်သူဖြစ်သော သူယုတ်မာအား။ ခမ၊ သည်းခံတော်မူပါလော့။ ဒေဝ၊ မင်းကြီး။ အဿ၊ ထိုသူယုတ်မာ သာခအား။ ဝဓံ၊ သတ်ခြင်းကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုမရှိပါ။

နိဂြောဓမင်းကြီးသည် ပေါဋ္ဌိက၏ စကားကို ကြား၍ သာခအား ငါသည် သည်းခံ၏။ စစ်သူကြီး အရာကိုကား ပေါဋ္ဌိကအားလျှင် ပေးလို၏။ ထိုပေါဋ္ဌိကသည် အလိုမရှိ၊ ထိုစစ်သူကြီးအရာကို အလိုမရှိသည်ရှိသော် ပေါဋ္ဌိကအား အလုံးစုံသော စစ်သည်တို့ကို စီရင်ခြင်းငှာထိုက်သော ဘဏ္ဍာစိုးအရာကို ပေးတော်မူ၏။ ရှေးမင်းတို့ လက်ထက်၌လည်း ထိုသို့သော အရာအထူးမည်သည် မဖြစ်ဘူးသတတ်၊ ထိုနိဂြောဓမင်း လက်ထက်မှစ၍ ဖြစ်၏။ နောက်အဖို့၌ ဘဏ္ဍာစိုးဖြစ်သော ပေါဋ္ဌိကသည် သားသမီးတို့ဖြင့် ကြီးပွား စည်ပင်သည် ဖြစ်၍ မိမိ၏ သားသမီးတို့အား အဆုံးအမ ပေးသည်၏ အစွမ်းဖြင့်-

၈၁။ နိဂြောဓမေဝ သေဝေယျ၊ န သာခ မုပသံဝသေ။
နိဂြောဓသ္မိံ မတံ သေယျော၊ ယဉ္စေ သာခသ္မိ ဇီဝိတံ။

ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၁။ တာတ၊ ချစ်သား ချစ်သမီးတို့။ သာခသ္မိံ၊ သာခအထံ၌။ ယံ ဇီဝိတံ၊ အကြင် အသက်ရှည်ခြင်းသည်။ စေ သိယာ၊ အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့။ တတော၊ ထိုသာခအထံ၌ အသက်ရှည်သောထက်။ နိဂြောဓသ္မိံ၊ နိဂြောဓမင်းကြီး၏ အထံ၌။ မတံ၊ သေခြင်းသည်သာလျှင်။ သေယျော၊ မြတ်လှစွာ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ နိဂြောဓမေဝ၊ နိဂြောဓ မင်းကြီးကိုသာလျှင်။ သေဝေယျ၊ မှီဝဲခစားဆည်းကပ်ရာ၏။ သာခံ၊ သာခကို။ န ဥပသံဝသေ၊ မမှီဝဲ မဆည်းကပ်လင့်။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကိုဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ... ဤသို့လျှင် ဒေဝဒတ်သည် ရှေး၌လည်း သူ့ကျေဇူးကို မသိသည်သာလျှင်တည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ အဘယ်သို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား-ရဟန်းတို့ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ သာခဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ပေါဋ္ဌိကဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည့်ရှင် နိဂြောဓမင်းကြီး ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကျေးဇူးရှင်များ၊ ကျေးစွပ်ငြား၊ ထင်ရှားပျက်စီးမည်

ခုနစ်ခုမြောက်သော နိဂြောဓဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒသကနိပါတ်

၈။ တက္ကလဇာတ်

မိန်းမများသည် ဝန်တိုတတ်ခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်"န တက္ကလာ သန္တိ န အာလုဝါနိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤတက္ကလဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေမူစဉ် တစ်ယောက်သော အဖကို လုပ်ကျွေးသော သားကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

အဖကိုလုပ်ကျွေးသူ

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုသူသည် သူဆင်းရဲအမျိုး၌ဖြစ်၍ အမိသေလွန်သည် ရှိသော် နံနက်စောစောကသာလျှင် ထ၍ တံပူ မျက်သစ်ရေ အစရှိသည်တို့ကို ဖြစ်စေလျက် အခစားအမှုကိုလည်းကောင်း၊ လယ်ထွန်ခြင်းအမှုကိုလည်းကောင်း ပြု၍ ရအပ်သော ဥစ္စာအားလျော်စွာ ယာဂု ထမင်း အစရှိသည်တို့ကို ပြည့်စုံစေ၍ အဖကို မွေးမြူ၏။ ထိုအခါ သားကို အဖသည် ချစ်သား... သင်သည် တစ်ယောက်တည်းသည်လျှင် အိမ်တွင်းအိမ်ပ၌ ပြုအပ်သော အမှုကိစ္စကို ပြုရ၏။ သင်ချစ်သားအား တစ်ယောက်သော အမျိုးသမီးကို ဆောင်အံ့။ ထိုအမျိုးသမီးသည် အိမ်၌ သင်ပြုအပ်သော အမှုကိစ္စကို ပြုလတ္တံ့ ဟု ဆို၏။ ဖခင် မိန်းမတို့မည်သည်ကား အိမ်သို့ ရောက်ကုန်သည်ရှိသော် ငါ၏ စိတ်ချမ်းသာခြင်းကို မပြုကုန်လတ္တံ့၊ ဖခင်တို့၏ စိတ်ချမ်းသာခြင်းကိုလည်း ဓပြုကုန်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ဤသို့သဘောရှိသော အကြံကို မကြံလင့်၊ အကျွန်ုပ်သည် အ သက်ထက်ဆုံး ဖခင်တို့ကို လုပ်ကျွေး၍ ဖခင်တို့လွန်သောကာလ၌ သိအံ့ ဟု ဆို၏။

ထိုသို့ဆိုသော်လည်း အဖသည် သား၏ အလိုမရှိစဉ်ပင်လျှင် တစ်ယောက်သော သတို့သမီးကို ဆောင်၏။ ထိုသတို့သမီးသည် ယောက္ခမအားလည်းကောင်း၊ လင်အားလည်းကောင်း၊ ကျေးဇူး ပြုသည်။ နှိမ့်ချကျိုးနွံ တုပ်ဝပ်သော အကျင့်ရှိသည် ဖြစ်၏။ လင်သည်ထည်၊ အဖအား ကျေးဇူးပြုပေ၏ ဟု မယားအား နှစ်သက်၍ ရတိုင်း ရတိုင်း နှစ်သက်ဖွယ်ရှိသော စားဖွယ် သောက်ဖွယ် စသည်တို့ကို ဆောင်၍ပေး၏။

အဖနှင့်မတည့်၍

မယားသည်လည်း ထိုလင်ပေးသမျှသော ဥစ္စာစသည်ကို ယောက္ခမအားသာလျှင်ပေး၏။ ထိုမယားသည် နောက်အဖို့၌ကြံ၏။ လင်သည် ရတိုင်းရတိုင်းသော ဥစ္စာကို အဖအားမပေးမူ၍ ငါအားသာလျှင် ပေး၏။ စင်စစ်လျှင် အဖ၌ ချစ်ခြင်းသည် မဖြစ်။ ဤသက်ကြီးအိုကို တစ်စုံ တစ်ခုသော အကြောင်းဖြင့် လင်၏ ဆန့်ကျင်ဘက်ကိုပြု၍ အိမ်မှနှင်ထုတ်စေအံ့ဟု ကြံ၏။ ထိုမယားသည် ထိုနေ့မှစ၍ အလွန်အေးသော ရေကိုလည်းကောင်း၊ အလွန်ပူသော ရေကိုလည်းကောင်း ဆောင်၏။ အလွန်ငန်သော အာဟာရကိုလည်းကောင်း အလွန်ပေါ့သော အာဟာရကိုလည်းကောင်း, မနပ်သော ထမင်းကိုလည်းကောင်း, အလွန်ပူသော ထမင်းကိုလည်းကောင်း ဤသို့ အစရှိသော အဖအား အမျက်ဒေါသဖြစ်ခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်ကုန်သော အမှုတို့ကိုပြု၍ အဖသည် အမျက်ထွက်လတ်သော် ဤသက်ကြီးအိုကို အဘယ်သူသည် လုပ်ကျွေးခြင်းငှာ တတ်နိုင်လတ္တံ့နည်း ဟု ကြမ်းတမ်းရုန့်ရင်းသေ စကားကိုဆို၍ ခိုက်ရန်ကို ပွားစေပြီးလျှင် ထိုကြမ်းပြင်၌ တံတွေးပေါက် အစရှိသည်တို့ကိုစွန့်၍ လင်ကို အမျက်ထွက်စေ၏။

မိန်းမကိုနှင်ထုတ်ခြင်း

မောင့်အဖအမှုကို ကြည့်လော့၊ ဤမည်သာအမှုကို မပြုပါလင့်ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အမျက် ထွက်၏။ ဤအိမ်၌ မောင့်အဖကိုမူလည်း မနေစေလင့်၊ ငါ့ကိုမူလည်း မနေစေလင့် ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ ဆိုသောအခါ မယားကို လင်သည် ရှင်မ သင်သည် ပျိုရွယ်နုနယ်သေး၏။ တစ်စုံတစ်ခုသော အရပ်၌ အသက်မွေးခြင်းငှာ တတ်နိုင်သေး၏။ အဖသည် အသက်အရွယ်ကြီးပြီ၊ သင်သည် အဖအား သည်းမခံနိုင်သည်ရှိသော် ဤငါ့အိမ်မှ ထွက်လေလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုမယားသည် ကြောက်သည်ဖြစ်၍ ဤနေ့မှစ၍ ဤကဲ့သို့ မပြုပါ ဟု ယောက္ခမ၏ ခြေတို့၌ဝပ်ပြီးလျှင် သည်းခံပါ ဟု တောင်းပန်ကန်တော့၍ ပကတိ လုပ်ကျွေးမြဲဖြင့်သာလျှင် လုပ်ကျွေးခြင်းငှာ အားထုတ်၏။ ထိုအခါ ထိုအဖကိုလုပ်ကျွေးသော ဒါယကာသည် ရှေးနေ့တို့၌ မယားသည် နှောင့်ယှက်အပ်သည်ဖြစ်၍ မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့ တရားနာခြင်းငှာ မသွားမူ၍ ထိုမယားသည် ပကတိ လုပ်ကျွေးခြင်းဖြင့် လုပ်ကျွေးသောကာလ၌ သွားလေ၏။

တရားနာသွား

ထိုဒါယကာ လာသောအခါ၌ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုဒါယကာကို ဒါယကာ အဘယ့်ကြောင့် ခုနစ်ရက် ရှစ်ရက်တို့ပတ်လုံး တရားတော်ကိုနာခြင်းငှာ မလာသနည်း ဟု မေးတော်မူ၏။ ဒါယကာသည် ထိုမယား၏ ပြုကျင့်သော အကြောင်းကို ကြားလျှောက်၏။ ဒါယကာ ယခုအခါ၌ သင့်မယား၏ ကုန်းတိုက်သောစကားကို မယူမူ၍ သင့်အဖကို သင် မနှင်ထုတ်ပေ။ ရှေးလွန်လေပြီးသော ဘဝ၌ကား သင့်မယား၏ စကားကို နားထောင်၍ အဖကို သူကောင်ပစ်ရာ သုသာန်သို့ဆောင်ပြီးလျှင် တွင်း၌ပစ်ချ၍ သေအံ့သောအခါ ငါသည် ခုနစ်နှစ်အရွယ်သာ ရှိသေးသည်ဖြစ်လျက် မိဘတို့၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကိုသိ၍ ပိတုဃာတက အနန္တရိယကံမှ တားမြစ်ဖူးပြီ၊ ထိုအခါ သင်သည် ငါ့စကားကိုနားထောင်၍ သင်၏အဖကို အသက်ထက်ဆုံး ရိုသေစွာလုပ်ကျွေး၍ နတ်ပြည်သို့ လားသည်ဖြစ်ဖူးပြီ။ ငါသည် အကြင်အဆုံးအမကို ပေးအပ်၏။ ထိုငါပေးသော အဆုံးအမကို ဘဝတစ်ပါး၌ တည်သည်ဖြစ်လျှင်မူလည်း သင်သည် မစွန့်၊ ဤရှေးဘဝ၌ ဆုံးမဖူးသော အကြောင်းကြောင့် ထိုမယား၏ ကုန်းတိုက်သောစကားကို မယူမူ၍ ယခုဘဝ၌ သင်သည် အဖကို အိမ်မှ မနှင်ထုတ် ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုဒါယကာသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏

အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် အမှတ်မရှိသော ကာသိရွာဝယ် တစ်ယောက်သော အမျိုး၏အိမ်၌ တစ်ယောက်တည်းသော သားငယ်သည် ရှိသည်ဖြစ်၏။ အမည်အားဖြင့် သဝိဋ္ဌကအမည်ရှိ၏။ ထိုသဝိဋ္ဌကမည်သော သားငယ်သည် မိဘကို လုပ်ကျွေးစောင့်ရှောက်လျက် နောက်အဖို့၌ အမိသေလွန်သည်ရှိသော် အဖကို လုပ်ကျွေးမွေးပြု၏။

(ဤသို့ အစရှိသော အလုံးစုံသော အကြောင်းကို ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္တုကို အစဉ်မှီလျက်သာလျှင် ဆိုအပ်၏။ ဤဆိုလတ္တံ့သည်ကား ဤအတိတ် အကြောင်း၌အထူးတည်း။ )

မိန်းမက အဖကိုသတ်ခိုင်း

ထိုအခါ၌ ထိုမိန်းမသည် မောင့်အဖအမှုကို ကြည့်ပါလော့၊ ဤမည်သော ဤမည်သောအမှုကို မပြုလင့်ဟု ဆိုသော်လည်း အမျက်ထွက်ပြန်ခဲ့၏ဟု ဆို၍ အရှင်မောင့်အဖသည် ကြမ်းတမ်း၏။ ခက်ထန်စောင်းမာန်ကြီး၏။ အခါခပ်သိမ်း ရန်ကိုပြု၏။ အလွန်အိုမင်းပြီ၊ အနာနှိပ်စက်ပြီ၊ မကြာမြင့်မီလျှင် သေလတ္တံ့၊ ငါသည်လည်း မောင့်အဖနှင့်တကွ တစ်အိမ်တည်းနေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ပါ၊ ထိုမောင့်အဖသည်လည်း မချွတ်လျှင် နှစ်ရက်သုံးရက်ဖြင့် သေလတ္တံ့သည်သာတည်း၊ သင်သည် သင့်အဖကို သူကောင်ပစ်ရာ သုသာန်သို့ ဆောင်ပြီးလျှင် တွင်းကိုတူး၍ ထိုတွင်း၌ သင့်အဖကိုထည့်၍ ပေါက်တူးဖြင့် ဦးခေါင်းကို ကွဲအောင်ရိုက်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေပြီးလျှင် အပေါ်၌ မြေမှုန့်ဖြင့် ဖိ၍လာခဲ့လော့ဟု ဆို၏။

မိန်းမ၏ ဉာဏ်နီဉာဏ်နက်

ထိုလင်သည် မယားသည် တဖန်တလဲလဲ ဆိုအပ်သည်ဖြစ်၍ ရှင်မ လူကိုသတ်ခြင်း မည်သည်ကား အလွန်ဝန်လေး၏။ အဘယ်သို့လျှင် အဖကိုသတ်ရအံ့နည်း ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ငါသည် သင့်အား အကြောင်းကို ကြားအံ့ ဟု ဆိုလတ်သော် ကြားဦးလော့ဟု ဆို၏။ အရှင်သင်သည် မိုးသောက်သောကာလ၌ သင့်အဖနေရာအရပ်သို့သွား၍ အကြင်အခြင်းဖြင့် ပြုသည်ရှိသော် ခပ်သိမ်းသော သူတို့သည် ကြားကုန်၏။ ထိုအခြင်းဖြင့် သည်းသောအသံကိုပြု၍ ဖခင် ဤမည်သောရွာ၌ ဖခင်တို့၏ မိဘဥစ္စသည်ရှိ၏။ အကျွန်ုပ် သွား၍ တောင်းသည်ရှိသော် မပေး၊ ဖခင်တို့လွန်သောအခါ ပျောက်အံ့သည်သာတည်း၊ နက်ဖြန် ယာဉ်ငယ်၌စီး၍ နံနက်စောစောကလျှင် သွားအံ့ဟု ဆို၍ မောင့်အဖသည် လိုက်အံ့ဟုဆိုသောအခါ၌သာလျှင် ထ၍ ယာဉ်ကို ကပြီးလျှင် ယာဉ်၌နေစေ၍ သုသာန်သို့ဆောင်ပြီးလျှင် တွင်းကိုတူး၍ ခိုးသူတို့သည် လုယက်အပ်သကဲ့သို့သော အသံကိုပြု၍ သတ်ပြီးလျှင် တွင်း၌ချ၍ ဦးခေါင်းကိုခွဲ၍ ရေချိုး၍သာလျှင် လာခဲ့လော့ ဟု ဆို၏။

သုသာန်သို့ခေါ်သွား

သဝိဋ္ဌကသည်ဤအကြောင်းသည်ကား ရှိ၏ ဟု ထိုမယား၏စကားကို ဝန်ခံ၍ သုသာန်သို့ သွားအံ့သောငှာ အစီအရင်ကိုပြု၏။ ထိုသဝိဋ္ဌကအား တစ်ယောက်သော ခုနစ်နှစ်သာရှိသော သားသည် ရှိ၏။ ပညာရှိ၏။ ထိုသားငယ်သည် အမိစကားကိုကြား၍ ငါ့အမိသည် ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိ၏။ ငါ့အဖကို ပိတုဃာတကကံကို ပြုစေ၏။ ဤငါ့အဖအား အဖကိုသတ်သောအမှုကို ပြုစိမ့်သောငှာ မပေးအံ့ဟု အသာအယာ သွားပြီးလျှင် အဘိုးနှင်တကွ အိပ်၏။ သဝိဋ္ဌကသည်လည်း မယားသည် ကြားအပ်သောအခါ၌ ယာဉ်ကိုက၍ ဖခင် လာလှည့်၊ မြီကို သုတ်သင်ကုန်အံ့ ဟု အဖကို ယာဉ်၌နေစေ၏။ သားငယ်သည်လည်း ရှေးဦးစွာ ယာဉ်ထက်လို့ တက်နှင့်၏။ သဝိဋ္ဌကသည် ထိုသားငယ်ကို မြစ်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ထိုသားငယ်နှင့်တကွသာလျှင် သုသာန်သို့သွား၍ အဖကိုလည်း သားငယ်နှင့်အတူ တစ်ခုသောအရပ်၌ ထားပြီးလျှင် မိမိသည် ယာဉ်မှဆင်းသက်၍ ပေါက်တူး, ခြင်းတောင်းကိုယူ၍ တစ်ခုသော ပုန်းကွယ်သောအရပ်၌ လေးထောင့်ရှိသောတွင်းကို တူးခြင်းငှာ အားထုတ်၏။

ဘာတွင်းတူးနေသလဲ

သားငယ်သည် ယာဉ်မှသက်၍ ထိုအဖဖြစ်သော သဝိဋ္ဌက၏အထံသို့သွား၍ မသိသကဲ့သို့ စကားကိုဖြစ်စေ၍-

၈၂။ န တက္ကလာ သန္တိ န အာလုဝါနိ၊
န ဗိဠာလိယော န ကဠမ္မာနိ တာတ။
ဧကော အရညမှိ သုသာနမဇ္ဈေ၊
ကိမတ္ထိကော တာတ ခဏသိ ကာသုံ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၂။ တာတ၊ ဖခင်။ အရညမှိ၊ လူတိုမွေ့လျော်ရာ မဟုတ်သော။ သုသာနမဇ္ဈေ၊ သုသာန်၏ အလယ်၌။ တက္ကလာ၊ သထွေးဥတို့သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ အာလုဝါနိ၊ ကညင်ဥ (အာလူး)တို့သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ ဗိဠာလိယော၊ ပိန်းဥတို့သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ ကဠမ္မာနိ၊ မျောက်ဥတို့သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ တာတ၊ ဖခင်။ တွံ၊ သင်သည်။ ဧကော၊ တစ်ယောက်တည်း။ ကိမတ္ထိကော၊ အဘယ်ကို အလိုရှိသည်ဖြစ်၍။ ကာသုံ၊ တွင်းကို။ ခဏာသိ၊ တူးသနည်း။

မင်းအဘိုးကို သတ်မလို့

ထိုအခါ သားငယ်၏အဖသည်-

၈၃။ ပိတာမဟော တာတ သုဒုဗ္ဗလော တေ၊
အနေကဗျာဓီဟိ ဒုခေန ဖုဋ္ဌော။
တမဇ္ဇဟံ နိခဏိဿာမိ သောဗ္ဘေ၊
န ဟိဿ တံ ဇီဝိတံ ရောစယာမိ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၃။ တာတ၊ ချစ်သား။ တေ၊ သင်ချစ်သား၏။ ပိတာမဟော၊ အဘိုးသည်။ သုဒုဗ္ဗလော၊ အလွန်အားနည်းပြီ။ အနေကဗျာဓီဟိ၊ များစွာသော အနာတို့သည်လည်းကျောင်း။ ဒုခေန၊ အိုခြင်းဆင်းရဲခြင်းသည်လည်းကောင်း။ ဖုဋ္ဌော၊ နှိပ်စက် အပ်ပြီ။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင့်အဘိုးကို။ သောဗ္ဘေ၊ လေးထောင့်တွင်း၌။ နိခဏိဿာမိ၊ မြှုပ်သတ်အံ့။ ဟိ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အဿ၊ ထိုလွန်စွာ အိုမင်းပြီးသော သင့်အဘိုး၏။ တံ ဇီဝိတံ၊ ထိုလွန်စွာ အိုမင်းဆင်းရဲလျက် အသက်ရှည်ခြင်းကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ရောစယာမိ၊ မနှစ်သက်။

ပိတုဃာတက ကံကြီးထိုက်မည်

ထိုစားကိုကြား၍ သားငယ်သည်-

၈၄။ သင်္ကပ္ပ မေတံ ပဋိလဒ္ဓ ပါပကံ၊
အစ္စာဟိတံ ကမ္မံ ကရောသိ လုဒ္ဒံ။

ဟူသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၄။ တာတ၊ ဖခင်။ တယာ၊ သင်အဖသည်။ ပါပကံ၊ ယုတ်မာစွာသော။ ဧတံ သင်္ကပ္ပံ၊ ထိုအဖကို ဆင်းရဲမှ လွတ်စေအံ့ဟူသော အကြံကို။ ပဋိလဒ္ဓံ၊ ရအပ်ပြီ။ တွံ၊ သင်ဖခင်သည်။ အစ္စာဟိတံ၊ ပစ္စုပ္ပန်စီးပွား သံသရာစီးပွားကိုလွန်သော။ လုဒ္ဒံ၊ ကြမ်းကြုတ်သော။ ကမ္မံ၊ ပိတုဃာတကကံကို။ ကရောသိ၊ ပြုဘိ၏။

ဒါ အမျိုးတို့ ကျင့်ဝတ်လား

ဤသို့ စကားကို ဆိုပြီးလျှင် သားငယ်သည် အဖလက်မှ ပေါက်တူးကိုယူ၍ မနီးမဝေးသောအရပ်၌ တစ်ခုသော တွင်းကို တူးခြင်းငှာ အားထုတ်၏။ ထိုသို့ တူးသောကာလ၌ အဖသည် သားသို့ကပ်၍ ချစ်သား... အဘယ့်ကြောင့် တွင်းကို တူးသနည်းဟု မေး၏။ သားငယ်သည် ထိုအဖအား ပြောလိုရကား-

၈၄။ မယာပိ တာတ ပဋိလစ္ဆသေ တုဝံ၊
ဧတာဒိသံ ကမ္မံ ဇရူပနီတော။
တံ ကုလဝတ္တံ အနုဝတ္တမာနော၊
အဟမ္ပိ တံ နိခဏိဿမိ သောဗ္ဘေ။

ဟူသာ သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၄။ တာတ၊ ဖခင်။ တုဝံ၊ သင်ဖခင်သည်။ ဧတာဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ ကမ္မံ၊ ကံကို။ ပဋိလစ္ဆသေ၊ ရပြီ။ မယာပိ၊ ငါသည်လည်း။ ဇရူပနီတော၊ အိုမင်းသောအရွယ်သို့ ရောက်သော ဖခင်ကို။ နိခဏိဿာမီတိ၊ မြှုပ်သတ်အံ့ဟူ၍။ ခဏိတော၊ တူးအပ်၏။ တံ ကုလဝတ္တံ၊ ထိုအဖတို့၏ အလေ့အကျင့်သို့။ အနုဝတ္တမာနော၊ အတုလိုက်၍ ကျင့်သည်ဖြစ်၍။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ တံ၊ သင်ဖခင်ကို။ သောဗ္ဘ၊ တွင်း၌။ နိခဏိဿာမိ၊ မြှုပ်သတ်အံ့။

အဖအကျိုး မသည်ပိုး

ထိုအခါ သားငယ်အဖဖြစ်သာ သဝိဋ္ဌကသည်-

၈၅။ ဖရုသာဟိ ဝါစာဟိ ပကုဗ္ဗမာနော၊
အာသဇ္ဇ မံ တွံ ဝဒသေ ကုမာရ။
ပုတ္တော မမံ ဩရသကော သမာနော၊
အဟိတာနုကမ္ပီ မမ တွံသိ ပုတ္တ။

ဟူသော လေးခုမြောက် ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၅။ ကုမရ၊ ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ဖရုသာဟိ၊ ရုန့်ရင်းကြမ်းကြုတ်ကုန်သော။ ဝါစာဟိ၊ စကားတို့ဖြင့်။ ပကုဗ္ဗမာနော၊ နှိပ်စက်လွှမ်းမိုးလျှက်။ အာသဇ္ဇ၊ ထိပါး၍။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဝဒသေ၊ ဆိုဘိ၏။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ မမံ၊ ငါ၏။ ဩရသကော၊ ရင်၌ဖြစ်သော။ ပုတ္တော သမာနော၊ သားဖြစ်ပါလျက်။ မမ၊ ငါ၏။ အဟိတာနုကမ္ပီ၊ အစီးအပွားကို အလိုမရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်ဘိ၏။

သားငယ် တရားပြ

ဤသို့ အဖဆိုသည်ရှိသော် ပညာရှိသော သာငယ်သည်-

၈၆။ န တျာဟံ တာတ အဟိတညနုကမ္ပီ၊
ဟိတာနုကမ္ပီ တေ အဟမ္ပိ တာတ။
ပါပဉ္စ တံ ကမ္မ ပကုဗ္ဗမာနံ၊
အရဟာမိ နော ဝါရယိတုံ တတော။

၈၇။ ယော မာတရံ ဝါ ပိတရံ ဝါ သဝိဋ္ဌ၊
အဒူသကေ ဟိံသတိ ပါပဓမ္မော။
ကာယဿ ဘေဒါ အဘိသမ္ပရာယံ၊
အသံသယံ သော နိရယံ ဥပေတိ။

၈၈။ ယော မာတရံ ဝါ ပိတရံ ဝါ သဝိဋ္ဌ၊
အန္နေန ပါနေန ဥပဋ္ဌဟာတိ။
ကာယဿ ဘေဒါ အဘိသမ္ပရာယံ၊
အသံသယံ သော သုဂတိံ ဥပေတိ။

ဟူသော စကားတုံ့ပြန် တစ်ဂါထာ, ဥဒါန်းနှစ်ဂါထာအားဖြင့် ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၆။ တာတ၊ ဖခင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်ဖခင်၏။ အဟိတာနုကမ္ပီ၊ အစီးအပွားကို အလိုမရှိသည်။ န ဟောမိ၊ မဖြစ်။ တာတ၊ ဖခင်။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ တေ၊ သင်ဖခင်၏။ ဟိတာနုကမ္ပီ၊ အစီးအပွားကို အလိုရှိသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ ပါပကမ္မံ၊ ယုတ်မာသော အနန္တရိယကံကို။ ပကုဗ္ဗမာနံ၊ ပြုသော။ တံ၊ သင်ဖခင်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဝါရယိတုံ၊ မြစ်ခြင်းငှာ။ အရဟာမိ စ၊ ထိုက်ပါတုံသေး၏။ တတော၊ ထို့ထက်။ တွံ၊ သင်ဖခင်သည်။ နော၊ ငါတို့ကို။ ဝါရယိတုံ၊ မြစ်ခြင်းငှာ။ အရဟတိ၊ ထိုက်ပါ၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၇။ သဝိဋ္ဌ၊ သဝိဋ္ဌက အမည်ရှိသော။ တာတ၊ ဖခင်။ ပါပဓမ္မော၊ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသော။ ယော ပုတ္တာ၊ အကြင်သားသည်။ မာတရံ ဝါ၊ အမိကိုလည်းကောင်း။ ပိတရံ ဝါ၊ အဖကိုလည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဒူသကေ၊ မပြစ်မှားအပ်သော မိခင်ဖခင်တို့ကို။ ဟိံသတိ၊ ညှဉ်းဆဲ၏။ ပုတ္တော၊ ထိုမိခင်ဖခင်တို့ကို ညှဉ်းဆဲသော သးသည်။ ကာယဿ ဘေဒါ၊ ဇီဝိတိန္ဒြေမှ ချုပ်သည်မှ။ အဘိသမ္ပရာယံ၊ အခြားမဲ့ဖြစ်သော တမလွန်ဘဝ၌။ အသံသယံ၊ ယုံမှားမရှိ။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ ဥပေတိ၊ လားရ၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၈။ သဝိဋ္ဌ၊ သဝိဋ္ဌက အမည်ရှိသော။ တာတ၊ ဖခင်။ ယော ပုတ္တော၊ အကြင်သားသည်။ မာတရံ ဝါ၊ အမိကိုလည်းကောင်း။ ပိတရံ ဝါ၊ အဖကိုလည်းကေားင်း။ အန္နေန၊ ထမင်းဖြင့်လည်းကောင်း။ ပါနေန၊ အဖျာ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဥပဋ္ဌဟာတိ၊ လုပ်ကျွေး၏။ သော ပုတ္တော၊ ထိုမိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးသောသားသည်။ ကာယဿ ဘေဒါ၊ ဇီဝိတိန္ဒြေ ချုပ်သည်မှ။ အဘိသမ္ပရာယံ၊ အခြားဖြစ်သော တမလွန်ဘဝ၌။ အသံသယံ၊ ယုံမှားမရှိ။ သုဂတိံ၊ လူ့ဘုံနတ်ရပ်ဟု ဆိုအပ်သော သုဂတိဘဝသို့။ ဥပေတိ၊ လားရ၏။

သင့်အမိ တိုက်တွန်းလို့

သားဖြစ်သောသူငယ်၏ တရားစကားကို နာရ၍ အဖသဝိဋ္ဌကသည်-

၈၉။ န မေ တွံ ပုတ္တ အဟိတာနုကမ္ပီ၊
ဟိတာနုကုမ္ပီ မေ တွံသိ ပုတ္တ၊
အဟဉ္စ တံ မာတရာ ဝုစ္စမာနော၊
ဧတာဒိသံ ကမ္မံ ကရောမိ လုဒ္ဒံ။

ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သာ ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၉။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ မေ၊ ငါ၏။ အဟိတာနုကမ္ပီ၊ အစီးအပွားမဲ့ကို အလိုရှိသည်။ န အသိ၊ မဖြစ်။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဟိတာနုကမ္ပီ၊ အစီးအပွားကို အလိုရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပေ၏။ တံ တေ၊ သင်ချစ်သား၏။ မာတရာ၊ အမိသည်။ ဝုစ္စမာနော၊ တိုက်တွန်းအပ်သည်ဖြစ်၍။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ ဧတာဒိသံ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော။ လုဒ္ဒံ၊ ကြမ်းကြုတ်သော။ ကမ္မံ၊ အနန္တရိယကံကို။ ကရာမိ၊ ပြုအံ့ဟု ကြံမိ၏။

အမေကို နှင်ပစ်ပါ

ထိုအဖ၏စကားကို ကြား၍ သားငယ်သည် ဖခင် မိန်းမတို့မည်သည်ကား ဒေါသဖြစ်လတ်သော် မနှိပ်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်အံ့၊ အဖန်တလဲလဲ မကောင်းမှုကို ပြုတတ်ကုန်၏။ ငါ့အမိသည်ကား အကြင်အခြင်းဖြင့် ခြိမ်းမောင်းသည်ရှိသော် တစ်ဖန် ဤသို့ သဘောရှိသော မကောင်းမှုကို မပြု၊ ထိုအခြင်းဖြင့် အမိကို ခြိမ်းမောင်းခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု-

၉၀။ ယာ တေသာ ဘရိယာ အနရိယရူပါ။
မာတာ မမေသာ သကိယာ ဇနေတ္တိ၊
နိဒ္ဓါပယေ တဉ္စ သကာ အဂါရာ၊
အညမ္ပိ တေသာ ဒုခမာဝဟေယျ။

ဟူသာ ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၀။ တာတ၊ ဖခင်။ တေ၊ သင်ဖခင်၏။ ယာ ဘရိယာ၊ အကြင် မယားသည်။ အနရိယရူပါ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်၏ သဘောရှိ၏။ သာ ဘရိယာ၊ ထိုမယားသည်။ တေ၊ သင်ဖခင်အား။ အညမ္ပိ ဒုခံ၊ တစ်ပါးသော ဆင်းရဲကိုလည်း။ အာဝဟေယျ၊ ဖြစ်စေရာ၏။ ဧသာ ဘရိယာ၊ ထိုဖခင်မယားသည်။ မမ၊ ငါ၏။ မာတာ၊ အမိသည်လည်းဖြစ်၏။ သကိယာ၊ ငါ့ကို ဖြစ်စေတတ်သောကြောင့်။ ဇနေတ္တိ၊ အမိရင်းလည်း မှန်၏။ တံ၊ ထိုအမိကို။ သကာ အဂါရာ၊ မိမိအိမ်မှ။ နိဒ္ဓါပယေ၊ နှင်ထုတ်ရာ၏။

အဖ သဝိဋ္ဌကသည် သားပညာရှိ၏ စကားကို ကြားရလျှင် ဖြစ်သော ဝမ်းမြောက်ခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ ချစ်သား သွားကြကုန်အံ့ ဟု သားနှင့်လည်းကောင်း၊ အဖနှင့်လည်းကောင်း တကွသာလျင် ယာဉ်၌စီး၍ သွားလေ၏။

မိန်းမကို နှင်ထုတ်လိုက်ပြီ

ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသော ထိုမယားသည်လည်း အသရေမရှိသော သက်ကြီးအို သူယုတ်သည် ငါတို့အိမ်မှ ထွက်လေပြီ ဟု အလွန် နှစ်သက် ရွှင်လန်းလျက် စိုသော နွားချေးဖြင့် အိမ်ကိုလိမ်းကျံ၍ နို့ဃနာထမင်းကို ချက်၍ လာရာခရီးကိုကြည့်လျက် လာကုန်သော မြေးအဘိုးတို့ကိုမြင်လျှင် အိမ်မှထွက်လေပြီးသော အသရေမရှိသော သူယုတ်ကိုယူ၍ လာပြန်ခဲ့ပြီ ဟု အမျက်ထွက်၍ ဟယ် စဉ်းလဲစွာသော အိမ်မှ ထွက်လေပြီးသော အသရေမရှိသော သူယုတ်ကို တစ်ဖန်ယူ၍ လာပြန်၏ဟု ဆဲရေးရေရွတ်၏။

သဝိဋ္ဌကသည် တစ်စုံတစ်ခုသော စကားကို မဆိုမူ၍ ယာဉ်ကို ချွတ်ပြီးလျှင် ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသော မိန်းမယုတ် အဘယ်စကားကို နင်ဆိုသနည်း ဟု ထိုမိန်းမကို ပြင်းစွာ ထောင်းခတ် သတ်ပုတ်ပြီးလျှင် ဤနေ့မှစ၍ ဤန်းမယုတ်ကို အိမ်သို့မဝင်ရပြီ ဟု ခြေတို့ကိုကိုင်၍ နှင်ထုတ်လိုက်၏။

ထို့နောင်မှ အဖကိုလည်းကောင်းသားကိုလည်းကောင်း ရေချိုးစေ၍ မိမိနှင့်တကွ သုံးယောက်ကုန်သော သားအဖ အဘိုးတို့သည် အတူတကွ စားကြကုန်၏။ ထိုယုတ်မာသော မိန်းမသည်လည်း နှစ်ရက်သုံးရက် တစ်ပါးသော အိမ်၌သာလျှင် နေ၏။ ထိုအခါ သားပညာရှိသည် အဖကို ဖခင် ငါ့အမိသည် ဤသို့ ခြိမ်းမောင်းကာမျှဖြင့် မသိလတ္တံ့၊ သင်ဖခင်တို့သည် ငါ့အမိအား နှလုံးမသာယာသော အဖြစ်ကို ပြုခြင်းငှာ ဤမည်သောရွာ၌ သင်၏ ဦးရီးသမီးသည် ရှိ၏။ ထိုဦးရီးသမီးသည် သင့်အဖကိုလည်းကောင်း, ငါ့ကိုလည်းကောင်း ရိုသေစွာလုပ်ကျွေးလတ္တံ့။ ထိုဦးရီးသမီးကို ဆောင်အံ့ဟု ဆို၍ ပန်းနံ့သာ အစရှိသည်တို့ကိုယူ၍ လှည်းဖြင့်ထွက်၍ လယ်တောသို့ လှည့်လည်၍ ညချမ်းအခါ၌ လာခဲ့ကုန် ဟု ဆို၏။ ထိုသဝိဋ္ဌကသည် သားဆိုတိုင်းပြု၏။

အိမ်နီးချင်း မိန်းမတို့သည် သင်၏လင်သည် တစ်ပါးသောမယားကို ဆောင်အံ့သောငှါ ဤမည်သောရွာသို့ သွားသတတ်ဟု ထိုနှင်ထုတ်အပ်သော မယားအား ကြားကုန်၏။

ဝန်ချ၍ ပြန်လာရခြင်း

ထိုမယားသည် ယခုအခါ ငါသည် ပျက်ချေပြီ၊ ဤနေ့မှစ၍ တစ်ဖန် ငါ၏လင်အိမ်၌ နေခွင့်သည် မရှိပြီဟု ကြောက်သည်ဖြစ်၍ သားကိုသာလျှင် တောင်းပန်အံ့ ဟု သားပညာရှိ၏အထံသို့ သွားပြီးလျှင် ခြေတို့၌ဝပ်၍ ချစ်သား သင် ချစ်သားကိုထား၍ သင်ချစ်သားမှ တစ်ပါး ငါ၏ ကိုးကွယ်ရာသည် မရှိ၊ ဤနေ့မှစ၍ သင်ချစ်သား၏ အဖကိုလည်းကောင်း အဘိုးကိုလည်းကောင်း တန်ဆာဆင်သော စေတီကဲ့သို့ ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးစောင့်ရှောက်ပါအံ့၊ ထို့ကြောင့် တစ်ဖန် ငါ့ကို ဤအိမ်သို့ဝင်ရခြင်းကို ပြုလော့ ဟု ဆို၏။ မိခင် တစ်ဖန် ဤသို့သဘောရှိသော ယုတ်မာသောအမှုကို အကယ်၍ မပြုသည်ဖြစ်အံ့၊ ကောင်း၏ ဟု ဆို၏။ ချစ်သား... မပြုပါပြီ ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား မမေ့မလျော့ဖြစ်လော့ ဟု ဆို၍ အဖလာသောအခါ၌-

၉၁။ ယာ တေသာ ဘရိယာ အနရိယရူပါ၊
မာတာ မမေသာ သကိယာ ဇနေတ္တိ။
ဒန္တာ ကရေဏူဝ ဝသူပနီတာ၊
သာ ပါပဓမ္မာ ပုနရာဝဇာတု။

ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါတာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၁။ တာတ၊ ဖခင်။ တေ၊ သင်ဖခင်၏။ ယာ ဘရိယာ၊ အကြင်မယားသည်။ အနရိယရူပါ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏အကျင့်ရှိ၏။ သာ ဘရိယာ၊ ထိုမယားသည်။ မမ၊ ငါ၏။ မာတာ၊ အမိလည်းဖြစ်၏။ သကိယာ၊ ငါ့ကို ဖြစ်စေတတ်သောကြောင့်။ ဇနတ္ထိ၊ အမိရင်းလည်း မှန်၏။ ပါပဓမ္မာ၊ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိဖူးသော။ သာ မာတာ၊ ထိုငါ့အမိသည်။ ဒန္တာ၊ ယဉ်ကျေးပြီးသော။ ကရေဏူဝ၊ ဆင်မကဲ့သို့။ ဒန္တာ၊ ယဉ်ကျေးသည်ဖြစ်၍။ ဝသူပနီတာ၊ ငါတို့ အလိုသို့လိုက်ပြီ။ ပုနရာဝဇာတု၊ အဖအိမ်သို့ မိခင် တစ်ဖန် လာစေလော့။

ဤသို့ ထိုသားငယ် ပညာရှိသည် အဖအား တရားဟောပြီးလျှင် သွား၍ အမိကိုဆောင်ယူ၏။ ထိုအမိသည် လင်ကိုလည်းကောင်း ယောက္ခမကိုလည်းကောင်း ကန်တော့ပြီးလျှင် ထိုနေ့မှစ၍ ယဉ်ကျေးငြိမ်သက်သော သဘောနှင့် ပြည့်စုံ သည်ဖြစ်၍ လင်ကိုလည်းကောင်း ယောက္ခမကိုလည်းကောင်း, သားပညာရှိကိုလည်းကောင်း ရိုသေစွာလုပ်ကျွေး၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော သမီးခင်ပွန်းတို့သည်လည်း သားပညာရှိ၏ အဆုံးအမ၌တည်၍ ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ နတ်ပြည်သို့ လားကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ အဖကိုလုပ်ကျွေးသော ဒါယကာသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား ဒါယကာ ယခုအခါ အဖ သား ချွေးမ သုံးယောက်တို့သည်သာလျှင် ထိုအခါ အဖ သား ချွေးမ သုံးယောက်ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သားငယ်ပညာရှိ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

သင့်မယားမိုက်၊ နှင်ထုတ်လိုက်၊ နောက်၌ဆက်စီစဉ်

ရှစ်ခုမြောက်သော တက္ကလဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒသကနိပါတ်

၉။ မဟာဓမ္မပါလဇာတ်

တရားစောင့်သောသူသည် ငယ်ငယ်မသေ

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကိံ တေ ဝတံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဓမ္မပါလဇာတ်ကို ရှေးဦးစွာ ကြွတော်မူသဖြင့် ကပိလဝတ်ပြည်သို့ ရောက်တော်မူ၍ နိဂြောဓာရုံကျောင်းတော်၌ သီတင်း သုံး နေတော်မူစဉ် ခမည်းတော်နန်းတော်၌ သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီး၏ မယုံခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ ထိုအခါ ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒန မင်းကြီးသည် နှစ်သောင်းသော ရဟန္တာအပေါင်းတို့သည် ခြံရံအပ်သော မြတ်စွာဘုရားအား မိမိနေရာ နန်းတော်၌ ယာဂုခဲဖွယ်ကို လှူတော်မူ၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးစဥ်အတွင်း နှစ်သက် ဝမ်းမြောက်ခြင်းကို ဖြစ်စေတတ်သော စကားကို ပြောဟောလျက် အရှင်ဘုရား... အရှင်ဘုရားတို့၏ ဒုက္ကရစရိယာ ကျင့်တော်မူသော ကာလ၌ နတ်တို့သည် လာလတ်ကုန်၍ ကောင်းကင်၌ ရပ်လျက် အရှင်မင်းကြီး သားတော်ဖြစ်သော သိဒ္ဓတ်မင်းသည် အာဟာရနည်းသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် သေပြီဟု ကျွန်ုပ်အား ကြားလျှောက်ကုန်၏ ဟု လျှောက်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် မြတ်သောမင်းကြီး... သင်မင်းကြီးသည် ယုံတော်မူသလော" ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် "အရှင်ဘုရား မယုံပါ၊ ကောင်းကင်၌ရပ်၍ ပြောဆိုလာသော်လည်း ထိုနတ်တို့ကို ငါသားတော် သိဒ္ဓတ်မင်းသား၏ ဗောဓိမဏ္ဍိုင်အပြင်၌ ဘုရားအဖြစ်သို့ မရောက်မူ၍လျှင် စုတရခြင်းမည်သည် မရှိ၊ ဤသို့ပယ်၏ ဟု လျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး သင်မင်းကြီးသည် ရှေးလွန်လေပြီးသောအခါ မဟာဓမ္မပါလဖြစ်သောအခါ၌လည်း သင်မင်းကြီး၏ သားတော်ဖြစ်သော ဓမ္မပါလ သတို့သားသည် သေပြီ၊ ဤအရိုးတို့သည် ထိုသတို့သား၏ အရိုးတို့တည်းဟု ပြ၍ ပြောဆိုလာသော်လည်း ဒိသာပါမောက္ခဆရာ၏ စကားကို မယုံ။ မင်းကြီး လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည် ဓမ္မပါလအမျိုးဝယ် ငယ်သောကာလ၌ သေခြင်းမည်သည် မရှိ ဟု မယုံ။ ယခုအခါ၌ကား အဘယ်ကြောင့် ယုံရာလတ္တံ့နည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... မြတ်သောမင်းကြီး လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ကာသိတိုင်း၌ ဓမ္မပါလအမည်ရှိသော ရွာသည် ရှိသည်ဖြစ်၏။

ဓမ္မပါလအမျိုး

ထိုရွာသည် ဓမ္မပါလအမျိုး၏ နေသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ဤဓမ္မပါလရွာဟူသော အမည်ကို ရ၏။ ထိုဓမ္မပါလရွာ၌ ဆယ်ပါးသော ကုသလကမ္မပထ တရားတို့ကို စောင့်ခြင်းကြောင့် ဓမ္မပါလဟူ၍သာလျှင် ကျော်စောထင်ရှားသော ပုဏ္ဏားသည် နေ၏။ ထိုဓမ္မပါလအမျိုး၌ အယုတ်သဖြင့် ကျွန်အမှုလုပ်တို့သည်လည်း အလှူတို့ကို လှူကုန်၏။ ငါးပါးသော သီလကို စောင့်ကုန်၏။ ဥပုသ်ဆောက်တည်သော အမှုကို ပြုကုန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ဓမ္မပါလအမျိုး၌ဖြစ်၍ ဓမ္မပါလသတို့သားဟူသော အမည်ကိုမှည့်ကုန်၏။

ဆရာ့သား သေခြင်း

ထိုအခါ အရွယ်သို့ရောက်သော ဘုရားလောင်း ဓမ္မပါလကို အဖသည် တစ်ထောင်သော အသပြာကိုပေး၍ အတတ်သင်စိမ့်သောငှာ တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ စေလိုက်၏။ ဘုရားလောင်း ဓမ္မပါလသည် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ ဒိသာပါမောက္ခ၏ အထံ၌ အတတ်ကိုသင်၏။ ငါးရာကုန်သော တပည့်လုလင်တို့၏ အကြီးဖြစ်၏။ ထိုအခါ ဒိသာပါမောက္ခ၏ သားအကြီးသည် သေ၏။ ဒိသာပါမောက္ခဆရာသည် တပည့်လုလင်အပေါင်း ခြံရံလျှက် ဆွေမျိုးအပေါင်းတို့နှင့်တကွ ငိုကြွေးမြည်တမ်းလျှက် သုသာန်၌ သားကို သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကိစ္စကို ပြုစေ၏။ ထိုသုသာန်၌ ဆရာသည်လည်းကောင်း၊ တပည့်ငါးရာတို့သည်လည်းကောင်း၊ အဖန်တလဲလဲ ငိုကြွေးကုန်၏။

ကြီးမှ သေကြမြဲပါ

ဘုရားလောင်း ဓမ္မပါလ တစ်ယောက်တည်းသာလျှင် မငိုကြွေး။ စင်စစ်သော်ကား ထိုငါးရာကုန်သော တပည့်လုလင်တို့သည် သုသာန်မှ လာလတ်ကုန်ပြီးလျှင် ဆရာ့အထံ၌ နေကြကုန်၍ ဪ... အံ့ဖွယ်ရှိစွ၊ ဤသို့ သဘောရှိသော ကောင်းသောအကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသော ပျိုနုသောသူငယ်သည် ငယ်ရွယ်သော ကာလကပင်လျှင် မိဘတို့နှင့်တကွ ကွေကွင်းရဘိ၏။ သေခြင်းသို့ ရောက်ဘိ၏ဟုဆိုကုန်သည်ရှိသော် "အမောင်တို့ သင်တို့သည် ငယ်လှသေးသည်ဟူ၍ ဆိုကုန်၏။ ထိုသို့ငယ်လျက် အဘယ့်ကြောင့် ငယ်သော ကာလ၌သာလျှင် သေသနည်း၊ ငယ်သောကာလ၌ သေခြင်းမည်သည် မသင့်သည် မဟုတ်လောဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း ဓမ္မပါလကို ငါးရာကုန်သော လုလင်သည် အဆွေဓမ္မပါလ... သင်သည် သတ္တဝါတို့၏ သေမြဲဓမ္မတာကို မသိသလော ဟုဆို၏။ အမောင်လုလင်တို့ သိကား သိ၏။ ထိုသို့ သေမြဲဓမ္မတာကို သိငြားသော်လည်း ငယ်ရွယ်သောကာလ၌ မသေကုန်၊ အသက်အရွယ်ကြီးရင့်သော ကာလ၌သာလျှင် သေကုန်၏။ ဤသို့သာလျင် သိ၏ ဟု ဆို၏။ "အမောင် ဓမ္မပါလ ခပ်သိမ်းသော သင်္ခါရတရားတို့သည် မြဲသောသဘောရှိကုန်သလော၊ ဖြစ်ကုန်ပြီး၍ မရှိသည် မဟုတ်ကုန်လောဟု ဆိုကုန်၏။ အမြဲမရှိကုန်သည် မှန်၏။ ထိုသို့ အမြဲမရှိကုန်သော်လည်း ငယ်ရွယ်သောကာလ၌ သတ္တဝါတို့သည် မသေကုန်၊ အသက်အရွယ် ကြီးရင့်သော ကာလ၌ သာလျှင် သေကုန်၏။ အသက်အရွယ် ကြီးရင့်သောကာလ၌ အနိစ္စသဘောသို့ ရောက်ကုန်၏ ဟု ဆို၏။

သင်တို့အမျိုးအစဉ်လော

အမောင်ဓမ္မပါလ... သင်တို့အိမ်၌ တစ်စုံ တစ်ယောက်သောသူတို့သည် မသေကုန်သလော ဟု မေးကုန်၏။ ငါတို့၏အမျိုး၌ ငယ်ရွယ်သောကာလ၌ သတ္တဝါတို့သည် မသေကုန်၊ အသက်အရွယ် ကြီးရင့်သောကာလ၌ သာလျှင် သေကုန်၏ ဟု ဆို၏။ ဤကြီးရင့်မှ သေခြင်းသည် သင်တို့၏ အမျိုးအစဉ်လာလော ဟု မေးကုန်၏။ ငါတို့၏ အမျိုးစဉ်ဆက်သဘော မှန်ပေ၏ ဟုဆို၏။ လုလင်တို့သည် ထိုဓမ္မပါလ၏စကားကို ဆရာအား ကြားလျှောက်ကုန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းဓမ္မပါလ လုလင်ကို ခေါ်

စေ၍ အမောင် ဓမ္မပါလ သင်တို့အမျိုးဝယ် ငယ်ရွယ်သောကာလ၌ မသေကုန်ဟု ငါကြားရသည်မှန်သလောဟုမေး၏။ ဆရာ... မှန်၏ ဟုဆို၏။ ထိုဒိသာပါမောက္ခဆရာသည် ဓမ္မပါလလုလင်၏ စကားကိုကြား၍ ဤဓမ္မပါလသည် အလွန်လျှင်အံ့ဖွယ်သရဲသော စကားကိုဆို၏။ ဤဓမ္မပါလ၏ အဖထံသို့ သွားပြီးလျှင် မေး၍ ထိုဓမ္မပါလ၏ စကားသည် အကယ်၍ မှန်သည်ဖြစ်အံ့၊ ငါသည်လည်း ထိုအသက်ရှည်အံ့သော အကြောင်းကိုသာလျှင် ဖြစ်စေအံ့ဟုကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဒိသာပါမောက္ခဆရာသည် သေလေ

ပြီးသော သား၏ ပြုအပ်သော ကိစ္စကိုပြု၍ ခုနစ်ရက် ရှစ်ရက် လွန်သောအခါ ဓမ္မပါလလုလင်ကို ခေါ်စေ၍-

အမောင်ဓမ္မပါလ ... ငါသည် စုံစမ်းချေအံ့၊ ထို့ကြောင့် ငါလာသည့်တိုင်အောင် ဤလုလင်တို့ကို အတတ်သင်နှင့်လော့ ဟုဆို၍ တစ်ခုသောဆိတ်၏ အရိုးကိုယူ၍ ရေဆေးပြီးလျှင် အိတ်၌ ထည့်၍ တစ်ယောက်သော အလုပ်အကျွေး သူငယ်ကိုခေါ်၍ တက္ကသိုလ်ပြည်မှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် အစဉ်သဖြင့် ထိုရွာသို့ရောက်လျှင် မဟာဓမ္မပါလအိမ်သည် အဘယ်မှာနည်းဟု မေး၍ သွားပြီးလျှင် တံခါး၌ ရပ်၏။ မဟာဓမ္မပါလ ပုဏ္ဏား၏ကျွန်အမှုလုပ်တွင် အကြင်သူသည် ရှေးဦးစွာ မြင်၏။ ထိုသူသည် ဆရာ့လက်မှ ထီးကိုယူလင့်၏။ ဖိနပ်ကိုယူလင့်၏။ အလုပ်အကျွေးငယ်၏ လက်မှလည်း အိတ်ကိုယူလင့်၏။ ထိုသူအား “အရှင်ပုဏ္ဏား အရှင့်သားတော် ဓမ္မပါလသတို့သား၏ ဆရာသည် အိမ်တံခါး၌ ရပ်၏ ဟု ဓမ္မပါလသတို့သား၏ အဖအား ကြားလျှောက်ကုန်လော့”ဟု ဆိုလတ်သော် ပုဏ္ဏားကျွန်တို့သည် ကောင်းပြီဟု သွား၍ ကြားလျှောက်ကုန်၏။

သင့်သားသေပြီ

ထိုအခါ မဟာဓမ္မပါလပုဏ္ဏားသည် လျင်မြန်စွာ တံခါး အနီးသို့လာလတ်၍ ဤအရပ်သို့ လာတော်မူလော့ ဟု ထိုသားဓမ္မပါလ လုလင်၏ ဆရာကို အိမ်သို့ဆောင်ပြီးလျှင်ပလ္လင်၌နေစေ၍ အလုံးစုံသော ခြေဆးခြင်း အစရှိသော ကိစ္စကိုပြု၏။ ဒိသာပါမောက္ခဆရာသည် ထမင်းစားပြီးသော် ချမ်းသာစွာ ပြောဟော၍နေကြသော ကာလ၌ ပုဏ္ဏား သင့်သားဖြစ်သော ဓမ္မပါလသတို့သားသည် ပညာရှိပေ၏။ ဗေဒင်သုံးပုံတို့၏လည်းကောင်း တစ်ဆယ့်ရှစ်ပါးသော အတတ်တို့၏လည်းကောင်း အပြီးသို့ရောက်ပြီ၊ ထိုဗေဒင်သုံးပုံ တစ်ဆယ့်ရှစ်ပါးသော အတတ်တို့ကို အပြီးတိုင် တတ်ပါသော်လည်း တစ်စုံတစ်ခုသော ရောဂါ အနာဖြင့် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်ချေပြီ၊ ခပ်သိမ်းသော သင်္ခါရတို့သည် အမြဲမရှိကုန်၊ မစိုးရိမ်လင့် ဟု ဆို၏။ မဟာဓမ္မပါလ ပုဏ္ဏားသည် လက်ခုပ်တီး၍ ပြင်းစွာသော ရယ်ခြင်းကို ရယ်လေ၏။ ပုဏ္ဏား... အဘယ့်ကြောင့် ရယ်သနည်း ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ငါ့သား ဓမ္မပါလသည် မသေ၊ တစ်ပါးသော တစ်စုံတစ်ယောက်သာ သူသည် သေသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏား သင့်သား၏ အရိုးတို့ကို မြင်၍သာလျှင် ယုံလော့ ဟု အရိုးတို့ကို အိတ်မှထုတ်၍ ဤအရိုးတို့သည် သင့်သား ဓမ္မပါလ၏ အရိုးတို့တည်း ဟု ဆို၏။ ထိုအရိုးတို့သည် ဆိတ်၏ လည်းကောင်း, ခွေး၏ လည်းကောင်း အရိုးတို့သည် ဖြစ် ကုန်လတ္တံ့။ ငါ့သား ဓမ္မပါလသည်ကား မသေ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ငါတို့အမျိုး၌ ဆွေခုနစ်ဆက်လည်သည့်တိုင်အောင် ငယ်ရွယ်သောကာလ၌ သေဖူးသောမည်သည် မရှိကုန်၊ သင်သည် မုသားဆိုဘိ၏ ဟု ဆိုကြကုန်၏။ ထိုခဏ၌ ခပ်သိမ်းသော လူအပေါင်းတို့သည်လည်း လက်ခုပ်တီး၍ ပြင်းစွာသော ရယ်ခြင်းကို ရယ်ကြကုန်၏။

ဘာ့ကြောင့် မသေသနည်း

ဒိသာပါမောက္ခဆရာသည် ထိုအံ့ဖွယ်သရဲကို မြင်၍လျှင် ဝမ်းမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်သဖြင့် ပုဏ္ဏား... သင်၏ အမျိုးအစဉ်၌ သူငယ်တို့၏ မသေခြင်းမည်သည် အကြောင်းမရှိဘဲ ဖြစ်ခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် သူငယ်တို့သည် မသေ့ကုန်သနည်း ဟု မေးလိုရကား-

၉၂။ ကိံ တေ ဝတံ ကိံ ပန ဗြဟ္မစရိယံ၊
ကိဿ သုစိဏ္ဏသ အယံ ဝိပါကော။
အက္ခာဟိ မေ ဗြာဟ္မဏ ဧတမတ္ထံ၊
ကသ္မာ နု တုမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၂။ ဗြဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တေ တယာ၊ သင်သည်။ ဝတ၊ ဆောက်တည်အပ်သော အသက်ရှည်ကြောင်းဖြစ်သော အကျင့်သည်။ ကိံ၊ အဘယ်နည်း။ ကိံ ပန ဗြဟ္မစရိယံ၊ အဘယ်မည်သော မြတ်သောအကျင့်ကို။ စရိတံ၊ ကျင့်အပ်သနည်း။ အယံ ဝိပါကော၊ ဤအသက်ရှည်ခြင်း အကျိုးသည်။ ကိဿ သုစိဏ္ဏဿ၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော အဘယ်မည်သော အကျင့်၏။ ဝိပါကော၊ အကျိုးနည်း။ ဗြဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုအသက်ရှည်ကြောင်းဖြစ်သော အကျင့်ကို။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားပါလော့။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ တုမှံ၊ သင်တို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ သူငယ်တို့သည်။ န မီယရေ နု၊ မသေကုန်သနည်း။

မသေခြင်းအကြောင်းများ

ထိုစကားကိုကြား၍ မဟာဓမ္မပါလ ပုဏ္ဏားကြီးသည် အကျင့်ဂုဏ်၏ အာနုဘော်ကြောင့် ထိုအမျိုး၌ သူငယ်တို့သည် မသေကုန်၊ ထိုဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ကို ပြလိုသည်ဖြစ်၍ -

၉၃။ ဓမ္မံ စရာမ န မုသာ ဘဏာမ၊
ပါပါနိ ကမ္မာနိ ပရိဝဇ္ဇယာမ။
အနရိယံ ပရိဝဇ္ဇေမု သဗ္ဗံ။
တသ္မာ ဟိ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။

၉၄။ သုဏောမ ဓမ္မံ အသတံ သတဉ္စ၊
န စာပိ ဓမ္မံ အသတံ ရောစယာမ။
ဟိတွာ အသန္တေ န ဇဟာမ သန္တေ၊
တသ္မာ ဟိ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။

၉၅။ ပုဗ္ဗေဝ ဒါနာ သုမနာ ဘဝါမ၊
ဒဒမ္ပိ ဝေ အတ္တမနာ ဘဝါမ။
ဒတွာပိ ဝေ နာနုတပ္ပါမ ပစ္ဆာ
တသ္မာ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။

၉၆။ သမဏေ မယံ ဗြာဟ္မဏေ အဒ္ဓိကေ စ၊
ဝနိဗ္ဗကေ ယာစနကေ ဒလိဒ္ဓေ။
အန္နေန ပါနေန အဘိတပ္ပယာမ၊
တသ္မာ ဟိ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။

၉၇။ မယဉ္စ ဘရိယံ နာတိက္ကမာမ၊
အမှေ စ ဘရိယာ နာတိက္ကမန္တိ။
အညတြ တာဟိ ဗြဟ္မစရိယံ စရာမ၊
တသ္မာ ဟိ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။

၉၈။ ပါဏာတိပါတာ ဝိရာမ သဗ္ဗေ၊
လောကေ အဒိန္နံ ပရိဝဇ္ဇယာမ။
အမဇ္ဇပါနောပိ မုသာ ဘဏာမ၊
တသ္မာဟိ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။

၉၉။ ဧတာသု ဝေ ဇာယရေ သုတ္တမာသု၊
မေဓာဝိနော ဟောန္တိ ပဟူတပညာ။
ဗဟုဿုတာ ဝေဒဂုနော စ ဟောန္တိ၊
တသ္မာ ဟိ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။

၁၀၀။ မာတာ ပိတာ စ ဘဂိနီ ဘာတရော စ၊
ပုတ္တာ စ ဒါရာ စ မယဉ္စ သဗ္ဗေ။
ဓမ္မံ စရာမ ပရလောကဟေတု၊
တသ္မာ ဟိ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။

၁၀၁။ ဒါသာ စ ဒါသျော အနုဇီဝိနော စ၊
ပရိစာရကာ ကမ္မကရာ စ သဗ္ဗေ။
ဓမ္မ စရန္တိ ပရလောကဟေတု။
တသ္မာ ဟိ အမှံ ဒဟရာ န မီယရေ။

ဟူသော ဤကိုးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

ကောင်းမှုသာ ပြုကြသည်

֍ ဋ္ဌ ၉၃။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဓမ္မံ၊ ဒါနသီလ အစရှိသော ကုသလကမ္မပထ တရားဆယ်ပါးကို။ စရာမ၊ ကျင့်ကုန်၏။ န မုသာ ဘဏာမ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကိုလည်း မဆိုကုန်။ ပါပါနိ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ ပရိဝဇ္ဇယာမ၊ ရှောင်ကြဉ်ကုန်၏။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ အနရိယံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏အကျင့်ကို။ ပရိဝဇ္ဇေမု၊ ကြဉ်ရှောင်ကြကုန်၏။ တသ္မာဟိ၊ ထိုသို့သောတရားကို ကျင့်သောကြောင့်သာလျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သောသူတို့သည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်၊

တရားကိုသာ လိုက်နာကြသည်

֍ ဋ္ဌ ၉၄။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အသတဉ္ဇ ဓမ္မံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏ တရားကိုလည်းကောင်း။ သတဉ္စ ဓမ္မံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏ တရားကိုလည်းကောင်း။ သုဏောမ၊ နာကုန်၏။ စ အပိ၊ ထိုသူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏စကားကို နာကုန်သော်လည်း။ အသတံ ဓမ္မံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏ တရားကို။ န ရောစာမ၊ မနှစ်သက်ကုန်။ အသန္တေ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်ကုန်၍။ သန္တေ၊ သူတော်ကောင်းတို့ကို။ န ဇဟာမ၊ မစွန့်ကုန်။ တသ္မာဟိ၊ ထို့ကြောင့်လျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သော သူတို့သည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်။

ကောင်းစွာလှူကြသည်

֍ ဋ္ဌ ၉၅။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ပုဗ္ဗေဝ ဒါနာ၊ မလှူမီရှေးအဖို့၌လျှင်။ သုမနာ၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်။ ဘဝါမ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဒဒမ္ပိ၊ လှူစဉ်ဆဲဆဲ၌လည်း။ ဝေ၊ စင်စစ်။ အတ္တမနာ၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်။ ဘဝါမ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဒတွာပိ၊ လှူပြီး၍လည်း။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ နာနုတပ္ပါမ၊ နောင်တမရှိကုန်။ တသ္မာဟိ၊ ထိုသို့ စေတနာသုံးတန်ပြတ်၍ လှူလေ့ရှိသောကြောင့်လျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သော သူတို့သည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်။

ကောင်းစွာ ကျွေးမွေးကြသည်

֍ ဋ္ဌ ၉၆။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ သမဏေ စ၊ ကိလေသာငြိမ်းပြီးသော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ကိုလည်းကင်ေး။ ဗြာဟ္မဏေ စ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုကုန်သော အရိယာတို့ကိုလည်းကောင်း။ အဒ္ဓိကေ စ၊ ခရီးသွားတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဝနိဗ္ဗကေ စ၊ သီချင်းသီ၍ တောင်းလာကုန်သော သူတို့ကိုလည်းကောင်း။ ယာစနကေ စ၊ သာမည တောင်းလာကုန်သောသူတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဒလိဒ္ဓေ စ၊ သူဆင်းရဲတို့ကိုလည်းကောင်း။ အန္နေန စ၊ ထမင်းဖြင့် လည်းကောင်း။ ပါနေန စ၊ အဖျော်ဖြင့်လည်းကောင်း။ အဘိတပ္ပယာမ၊ လုပ်ကျွေးကုန်၏။ တသ္မာ ဟိ၊ ထို့ကြောင့်လျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သော သူတို့သည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်။

ကာမေသုမှ ရှောင်ကြသည်

֍ ဋ္ဌ ၉၇။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ မယဉ္စ၊ ငါတို့သည်လည်း။ ဘရိယံ၊ မိမိမယားကို။ နာတိက္ကမာမ၊ လွန်၍ တစ်ပါးသော မိန်းမသို့ သွားလာခြင်း မရှိကုန်။ ဘရိယာ စ၊ မယားတို့သည်လည်း။ အမှေ၊ ငါတို့ကို။ နာတိက္ကမန္တိ၊ လွန်၍ တစ်ပါးသောယောက်ျားသို့ သွားလာခြင်း မရှိကုန်။ တာဟိ၊ ထိုသူ့လင် သူ့မယားတို့မှ။ အညတြ၊ ကြဉ်ကုန်၍။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို။ စရာမ၊ ကျင့်ကုန်၏။ တသ္မာဟိ၊ ထိုသို့ ကာမေသုမိစ္ဆာစာရမှ ကြဉ်လေ့ရှိသောကြောင့်လျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သောသူတို့သည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်။

ငါးပါးသီလ မြဲကြသည်

֍ ဋ္ဌ ၉၈။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ပါဏာတိပါတာ၊ သူ့အသက်ကို သတ်ခြင်းမှ။ ဝိရမာမ၊ ကြဉ်ကုန်၏။ သဗ္ဗေ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော ငါတို့သည်။ လောကေ၊ လောက၌။ အဒိန္နံ၊ အရှင်မပေးသော ဥစ္စာကို။ ပရိဝဇ္ဇယာမ၊ ကြဉ်ကုန်၏။ အမဇ္ဇပါ၊ သေရည်သေရက်ကို မသောက်ကုန်။ နောပိ မုသာ ဘဏာမ၊ မုသားကိုလည်း မဆိုကုန်။ တသ္မာဟိ၊ ထိုသို့ ငါးပါးသီလ မြဲသောကြောင့်လျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သောသူတို့သည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်။

ပညာရှိကို ဆည်းပူးကြသည်

֍ ဋ္ဌ ၉၉။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ သုတ္တမာသု၊ အလွန်မြတ်သော အကျင့်ရှိကုန်သော။ ဧတာသု၊ ထိုမိန်းမတို့၌။ ယေ ပုတ္တာ၊ အကြင် သားသမီးတို့သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဇာယရေ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တေ ပုတ္တာ၊ ထိုမြတ်သော အကျင့်ရှိသောမိဘတို့၏ သားသမီးတို့သည်။ မေဓာဝိနော၊ လျင်သော ပညာရှိကုန်သည်။ ပဟူတပညာ၊ အမှုခပ်သိမ်း၌ စွမ်းနိုင်သော ပညာရှိကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဗဟုဿုတာ စ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သည်လည်းကောင်း။ ဝေဒဂုနော စ၊ ကမ်းတဖက်ရောက် တတ်မြောက်ပြီးသော ပညာရှိကုန်သည်လည်းကောင်း။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တသ္မာဟိ၊ ထိုသို့ ပညာနှင့် ပြည့်စုံသောကြောင့်သာလျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သာ သူတို့သည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်။

ကုသိုလ်၁၀-ပါး ပြုကြသည်

֍ ဋ္ဌ ၁၀၀။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ အမှာကံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ မာတာ စ၊ အမိသည်လည်းကောင်း။ ပိတာ စ၊ အဖသည်လည်းကောင်း။ ဘဂိနီ စ၊ နှဓသည်လည်းကောင်း။ ဘာတရော စ၊ ညီနောင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ပုတ္တာ စ၊ သား သ မီးတို့သည်လည်းကောင်း။ ဒါရာ စ၊ မယားတို့သည်လည်းကောင်း။ မယဉ္စ၊ ငါတို့သည်လည်းကောင်း။ သဗ္ဗေ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော သူတို့သည်။ ပရလောကသေတု၊ တမလွန်ဘဝ၌ အပယ်လားရအံ့သည်မှ ကြောက်ကုန်သောကြောင့်။ ဓမ္မံ၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရားကို။ စရာမ၊ ကျင့်ကြကုန်၏။ တသ္မာဟိ၊ ထိုသို့ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရားကို ကျင့်ကုန်သောကြောင့်လျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သော သူတို့ထည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၁။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ အမှာကံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒါသာ စ၊ ကျွန်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဒါသျော စ၊ ကျွန်မိန်းမတို့သည်လည်းကောင်း။ အနုဇီဝိနော စ၊ မှီ၍ အသက်မွေးသော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ ပရိစာရကာ စ၊ အလုပ်အကျွေးတို့သည်လည်းကောင်း။ ကမ္မကရာ စ၊ အမှုလုပ်တို့သည်လည်းကောင်း။ သဗ္ဗေ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော သူတို့သည်။ ပရလောကဟေတု၊ တမလွန်ဘဝ၌ ဆင်းရဲအံ့သည်မှ ကြောက်ကုန်သောကြောင့်။ ဓမ္မံ၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရားကို။ စရန္တိ၊ ကျင့်ကုန်၏။ တသ္မာဟိ၊ ထိုသို့ တရားကိုကျင့်ကုန်ကြောင့်လျှင်။ အမှံ၊ ငါတို့၏။ ကုလေ၊ အမျိုး၌။ ဒဟရာ၊ ပျိုရွယ်သောသူတို့သည်။ န မီယရေ၊ မသေကုန်။

တရားစောင့်က တရားကစောင့်သည်

အမျိုးတို့၏ စာရိတ္တကို ပြောဆိုပြီး၍၎င်းစာရိတ္တ၏ အာနိသံသဖလနှင့်တကွ သား၏ မသေသည်၏အဖြစ် အရိုးမဟုတ်သည်၏အဖြစ်ကို ပြောဆိုပြန်လိုရကား-

၁၀၂။ ဓမ္မော ဟဝေ ရက္ခတိ ဓမ္မစာရိံ၊
ဓမ္မော သုစိဏ္ဏော သုခမာဝဟတိ။
ဧသာ နိသံသော ဓမ္မေ သုစိဏ္ဏေဖ
န ဒုဂ္ဂတိံ ဂစ္ဆတိ ဓမ္မစာရီ။

၁၀၃။ ဓမ္မော ဟဝေ ရက္ခတိ ဓမ္မစရိံ၊
ဆတ္တံ မဟန္တံ ဝိယ ဝဿကာလေ။
ဓမ္မေန ဂုတ္တော မမ ဓမ္မပါလော၊
အညဿ အဋ္ဌီနိ သုခီ ကုမာရော။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ဖြင့် တရားကိုကျင့်ကုန်သော သူတို့၏အကျိုးဆက်နှင့်တကွ ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၂။ အာစရိယ၊ ဒိသာပါမောက္ခဆရာ။ ဓမ္မော၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါး တရားသည်။ ဓမ္မစာရိံ၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရားကို ကျင့်သောသူကို။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ ရက္ခတိ၊ စောင့်ပေတတ်၏။ သုစိဏ္ဏော၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော။ ဓမ္မော၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရားသည်။ သုခံ၊ သုံးပါးသော ချမ်းသာကို။ အာဝဟတိ၊ ရွက်ဆောင်တတ်၏။ ဓမ္မစာရီ၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရားကို ကျင့်သောသူသည်။ ဒုဂ္ဂတိံ၊ အပါယ်လေးဘုံသို့။ န ဂစ္ဆတိ၊ မလားရ။ ဧသ ဧသော၊ ဤအပါယ်မလားးရခြင်း အကျိုးသည်။ သုစိဏ္ဏေ သုစိဏ္ဏဿ၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော။ ဓမ္မေ ဓမ္မဿ၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရား၏။ အာနိသံသော၊ အကျိုးတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၃။ ဝဿကာလေ၊ မိုးရွာသောအခါ၌။ မဟန္တံ၊ ကြီးစွာသော။ ဆတ္တံ၊ ထီးသည်။ ဓာရေန္တံ၊ ဆောင်းသောသူကို။ တေမနတော၊ မိုးစွတ်ခြင်းမှ။ ရက္ခတိ ဝိယ၊ စောင့်သကဲ့သို့။ ဓမ္မော၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါး တရားသည်။ ဓမ္မစာရိံ၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရားကို ကျင့်သောသူကို။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ ရက္ခတိ၊ စောင့်၏။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ ဓမ္မေန၊ မိစောင့်သော တရားသည်။ ဂုတ္တော၊ စောင့်အပ်သော။ မမ ကုမာရော၊ ငါ၏သားဖြစ်သော။ ဓမ္မပါလော၊ ဓမ္မပါလသည်။ သုခီ၊ ချမ်းသာစွာအသက်ရှည်၏။ အဋ္ဌီနိ၊ ဆရာဆောင်ခဲ့သော အရိုးတို့သည်။ အညဿ၊ တစ်ပါးသော သတ္တဝါ၏။ အဋ္ဌီနိ၊ အရိုးတို့တည်း။

ထိုစကားကိုကြား၍ ဒိသာပါမောက္ခဆရာသည် ငါ၏လာခြင်းသည် များသော အကျိုးရှိ၏။ အကျိုးမရှိသည် မဟုတ် ဟု ကောင်းစွာဖြစ်သော ဝမ်းမြောက်ခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ ဓမ္မပါလသတို့သား၏ ခမည်းတော်ပုဏ္ဏားကို ကန်တော့၍ ငါသည်လာသဖြင့် သင်တို့အား စုံစမ်းခြင်းငှာသာလျင် ဆိတ်ရိုးတို့ကို ဆောင်အပ်ကုန်၏။ သင်၏သား ဓမ္မပါလသည် အနာမရှိသည်သာလျှင်တည်း၊ သင်တို့သည် စောင့်အပ်သောတရားကို ငါ့အားလည်း ပေးကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ဆိုပြီး၍လျှင် ပေ၌ရေးပြီး၍ နှစ်ရက်သုံးရက် နေပြီးလျှင် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွား၍ ဓမ္မပါလလုလင်အား ခပ်သိမ်းသော အတတ်တို့ကို သင်စေ၍ များစွာသော အခြံအရံနှင့်တကွ ပို့လိုက်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒန မင်းကြီးအား ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကိုကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးသည် အနာဂါမိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ မြတ်သောသာကီဝင် မင်းမျိုးတို့သည် ထိုအခါ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ဒိသာပါမောက္ခဆရာ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာ၏ ပရိသတ် ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဓမ္မပါလသတို့သား ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

သီလကိုဖြည့်၊ တရားပြည့်၊ ငယ်သည့်အခါ မသေရာ

ကိုးခုမြောက်သော မဟာဓမ္မပါလဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒသကနိပါတ်

၁၀။ ကုက္ကုဋဇာတ်

ကိုယ်ကျိုးသက်သက်ရှာသော မိတ်ဆွေတုကို မပေါင်းသင့်ခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် နာသ္မသေ ကတပါပမှိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကုက္ကုဋဇာတ်ကို ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်၏ မြတ်စွာဘုရားကို သတ်ခြင်းငှာ လုံ့လပြုခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားသည် မှန်၏။ တရားသဘင်၌ ရဟန်းတို့သည် ဒေဝဒတ်၏ ကျေးဇူးမဲ့ဖြစ်သောစကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့ရှင်တို့ ဒေဝဒတ်သည် လေးသမားတို့ကိုလွှတ်ခြင်း အစရှိသည်ဖြင့် မြတ်စွာဘုရားအား သတ်ခြင်းငှာသာလျှင် အကြောင်းပြု၏ ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ... ယခုအခါ အဘယ်မည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော် လျောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဒေဝဒတ်သည် ငါ့ကိုသတ်ခြင်းငှာ လုံ့လပြုသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤဒေဝဒတ်သည် သတ်ခြင်းငှာ လုံ့လပြုဖူးသည်သာလျှင်တည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ကောသမ္ဗီပြည်၌ ကောသမ္ဗကမည်သော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် တစ်ခုသော ဝါးတောဝယ် ကြက်မျိုး၌ ဖြစ်၍ များစွာသော ကြက်အပေါင် ခြံရံလျက် တော၌နေ၏။

ကြက်များ စွန်စား၍ကုန်

ထိုဘုရားလောင်း ကြက်မင်း၏ မနီးမဝေးသော အရပ်၌ တစ်ခုသောစွန်သည် နေ၏။ ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် တစ်ခု တစ်ခုသော ကြက်ကိုယူ၍ စားသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းကြက်မင်းကိုထား၍ ကြွင်းသော ကြက်အပေါင်းကို စား၏။ ဘုရားလောင်း ကြက်မင်း တစ်ခုသည်သာလျင် ကြွင်းသည်ဖြစ်၏။

ကြက်မင်းကို ဖြားယောင်းပုံ

ထိုဘုရားလောင်းကြက်မင်းသည် မမေ့မလျော့ ထွက်သင့်သောအခါ၌သာလျှင် အစာကိုယူပြီးလျှင် တောသို့ ဝင်၍နေ၏။ ထိုစွန်သည် ဘုရားလောင်းကို ဖမ်းယူအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ တစ်ခုသော ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် ဖျားယောင်း၍ ဖမ်းယူအံ့ ဟု ကြံ၍ ထိုဘုရားလောင်း ကြက်မင်း၏ မနီးမဝေးသော အရပ်ဝယ် တစ်ခုသောသစ်ခက်၌ နား၍ အဆွေကြက်မင်း... သင်သည် ငါ့ကို အဘယ့်ကြောင့် ကြောက်သနည်း၊ ငါသည် သင်နှင့်တကွ အကျွမ်းဝင်ခြင်းကို ပြုလိုပါ၏။ ဤမည်သောအရပ်၌ ပြည့်စုံသောအစာ ရှိ၏။ ထိုအရပ်၌ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည် အစာကိုယူ၍ အချင်းချင်း ချစ်သောနေခြင်းဖြင့် နေကြကုန်အံ့ ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ စွန်ကို ဘုရားလောင်းကြက်မင်းသည် အချင်းစွန် သင်နှင့်တကွ ငါ၏ အကျွမ်းဝင်ခြင်းသည် မရှိ၊ သင်သည် သွားလေတော့ ဟု ဆို၏။ အဆွေကြက်မင်း ငါသည် ရှေး၌ မကောင်းမှုကို ပြုမိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် သင်ကြက်မင်းသည် မယုံ၊ ဤနေ့မှစ၍ ဤသို့သဘောရှိသော မကောင်းမှုကို မပြုအံ့ ဟု ဆို၏။

ကြက်မင်း၏တရားများ

ငါ့အား သင်ကဲ့သို့သော မကောင်းမှုကိုပြုသော အဆွေခင်ပွန်းဖြင့် အလိုမရှိ၊ သင်သည် သွားလေလော့ဟု သုံးကြိမ်မြောက်အောင် ပယ်၍ ဤမျှလောက်ကုန်သော အကြောင်းတို့နှင့် ပြည့်စုံသော သတ္တဝါနှင့်တကွ အကျွမ်းဝင်ခြင်း မည်သည်ကို ပြုခြင်းငှာ မသင့် ဟု တောအုပ်ကို ပဲ့တင်ထပ်စေလျက် နတ်တို့သည် ကောင်းချီးပေးကုန်သည် ရှိသော် တရားတော်ကို ဖြစ်စေလိုသည်ဖြစ်၍-

၁၀၄။ နာသ္မသေ ကတပါပမှိ၊ နာသ္မသေ အလိကဝါဒိနေ။
နာသ္မသေ အတ္တတ္ထပညာမှိ၊ အတိသန္တေပိ နာသ္မသေ။

၁၀၄။ ဘဝန္တိ ဟေကေ ပုရိသာ၊ ဂေါမှိပိပါသိကဇာတိကာ။
ဃသန္တိ မညေ မိတ္တာနိ၊ ဝါစာယ န စ ကမ္မုနာ၊

၁၀၆။ သုက္ခဉ္ဇလိပဂ္ဂဟိတာ၊ ဝါစာယ ပလိဂုဏ္ဌိတာ။
မနုဿဖေဂ္ဂူ နာသီဒေ၊ ယသ္မိံ နတ္ထိ ကတညုတာ။

၁၀၇။ န ဟိ အညညစိတ္တာနံ၊ ဣတ္ထီနံ ပုရိသာန ဝါ။
နာနာဝိကတွာ သံသဂ္ဂံ၊ တာဒိသမ္ပိ စ နာသ္မသေ။

၁၀၈။ အနရိယကမ္မမောက္ကန္တံ၊ အထေတံ သဗ္ဗဃာတိနံ။
နိသိတံဝ ပဋိစ္ဆန္နံ၊ တာဒိသမ္ပိ စ နာသ္မသေ။

၁၀၉။ မိတ္တရူပေနိဓေကစ္စေ၊ သာခလျေန အစေတသာ။
ဝိဝိဓေဟိ ဥပါယန္တိ၊ တာဒသမ္ပိ စ နာသ္မသေ။

၁၁၀။ အာမိသံ ဝါ ဓနံဝါပိ၊ ယတ္ထ ပဿတိ တာဒိသော။
ဒုဗ္ဘိံ ကရောတိ ဒုမ္မေဓော၊ တဉ္စ ဟန္တွာန ဂစ္ဆတိ။

ဟူသော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

အကျွမ်းမဝင်အပ်သူများ

֍ ဋ္ဌ ၁၀၄။ ဘောန္တော ဒေဝတာယော၊ အိုနတ်များတို့။ ကတပါပမှိ၊ မကောင်းမှုကိုပြုသောသူ၌။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ အလိကဝါဒိနေ၊ မုသားဆိုလေ့ရှိသောသူ၌လည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ အတ္တတ္ထပညမှိ၊ မိမိအကျိုးကိုသာ အလိုရှိ၍ ဆည်းကပ်ခစားလာသော သူ၌လည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ အတိသန္တေပိ၊ မိမိကိုယ်၌ ဂုဏ်မရှိဘဲလျက် ဂုဏ်ရှိသကဲ့သို့ ပြုသောသူ၌လည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၅။ ဂေါပိပါသိတဇာတိကာ၊ ရေငတ်သောနွားနှင့် တူကုန်သော။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သော။ ပုရိသာ၊ ယောက်ျားတို့သည်။ ဘဝန္တိ ဟိ၊ ရှိသည်ဖြစ်ကုန်၏။ ဝါစာယ၊ နှုတ်ဖြင့်သာလျှင်။ မိတ္တာနိ မညေ၊ အဆွေခင်ပွန်းကိုကဲ့သို့။ ဃသန္တိ၊ စပ်ကုန်၏။ ကမ္မုနာ စ၊ ကိုယ်ဖြင့်ကား။ န ဃသန္တိ၊ မစပ်ကုန်။ တေသုပိ၊ ထိုနှုတ်ဖြင့်သာလျှင် အဆွေ ခင်ပွန်း ဖွဲ့တတ်သော သူတို့၌လည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၆။ ဘောန္တော၊ အိုနတ်များတို့။ ယေ နရာ၊ အကြင် သူတို့သည်။ သုက္ခဉ္ဇလိပဂ္ဂဟိတာ၊ အချည်းနှီးသောလက်အုပ်ကို ချီကုန်၍။ ဝါစာယ၊ နှုတ်ဖြင့်သာလျှင်။ ပလိဂုဏ္ဌိတာ၊ ဤမည်သော ဥစ္စာကိုပေးအံ့ ဤမည်သော အမှုကိုပြုအံ့ဟု ဖုံးလွှမ်း၍ ဆိုတတ်ကုန်၏။ တေသုပိ၊ ထိုသူတို့၌လည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ မနုဿဖေဂ္ဂူ၊ ဟိရီဩတ္တပ္ပတည်းဟူသော အနှစ်သာရမှကင်းသော အဟိရိက အနောတ္တပ္ပ တည်းဟူသော အကာသာရှိသောသူတို့ကိုလည်း။ နာသီဒေ၊ မဆည်းကပ်ရာ။ ယသ္မိံ၊ အကြင်သူ၌။ ကတညုတာ၊ ပြုသော သူ့ကျေးဇူးကို သိသောအဖြစ်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ တသ္မိမ္ပိ၊ ထိုသူ့ကျေးဇူးကို မသိသော သူ၌လည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၇။ ဘောန္တော၊ အိုနတ်များတို့။ အညညစိတ္တာနံ၊ မုန်းလွယ် ချစ်လွယ်သော စိတ်ရှိကုန်သော။ ဣတ္ထီနံ ဝါ၊ မိန်းမတို့အားလည်းကောင်း။ ပုရိသာနံ ဝါ၊ ယောကျ်ားတို့အားလည်းကောင်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။ ယောပိ၊ အကြင်သူသည်လည်း။ နာနာ၊ အထူးထူးသော အကြောင်းဖြင့်။ သံသဂ္ဂံ၊ ရောနှောသည်ကို။ အာဝိကတွာ၊ ထင်စွာပြု၍။ အန္တရာယံ၊ အန္တရာယ်ကို။ ကရောတိ၊ ပြုတတ်၏။ တာဒိသမ္ပိ စ၊ ထိုသို့ အန္တရာယ်ပြုရအောင် ပေါင်းယှဉ်လာသော သူကိုလည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၈။ ဘောန္တော၊ အိုနတ်များတို့။ အနရိယကမ္မံ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏ အမှုသို့။ ဩက္ကန္တံ၊ သက်ဝင်သော။ အထေတံ၊ မြဲမြံခိုင်ခံ့သော စကားမရှိသော။ ပဋိစ္ဆန္နံ၊ အဝတ်ပုဆိုးတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော။ နိသိတံဝ၊ ထက်စွာ သန်လျက်နှင့်တူသော။ သဗ္ဗဃာတိနံ၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့ကို ညှဉ်းဆဲတတ်သော။ တာဒိသမ္ပိ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော သူကိုလည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၉။ ဘောန္တော၊ အိုနတ်များတို့။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ဧကစ္စေ၊ အချို့သောသူတို့သည်။ သာခလျေန၊ စကားသာပြေပြစ်၍။ အစေတသာ၊ စိတ်မပါသော။ မိတ္တရူပေန၊ အဆွေခင်ပွန်း သဘောဖြင့်။ ဝိဝိဓေဟိ ဥပါယေဟိ၊ အထူးထူး အပြားပြားသော အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ဩကာသပေက္ခာ၊ အခွင့်ကိုသာ ရှာကုန်လျက်။ ဥပ့ယန္တိ၊ ကပ်ကုန်၏။ တာဒိသမ္ပိ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော အဆွေခင်ပွန်းယောင်ပြု၍ အခွင့်ကို ရှာတတ်သော သူကိုလည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ၊

֍ ဋ္ဌ ၁၁၀။ ဘောန္တော၊ အိုနတ်များတို့။ ယောညနရော၊ အကြင်သူသည်။ ယတ္ထ၊ အကြင် အဆွေခင်ပွန်းအိမ်၌။ အာမိသံ ဝါ၊ ထမင်း ခဲဖွယ်ကိုလည်းကောင်း။ ဓနံ ဝါပိ၊ ထိုမှတစ်ပါးသော ဥစ္စာကိုလည်းကောင်း။ ပဿတိ၊ မြင်၏။ တဒိသော၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ ဒုမ္မေဓော၊ ပညာမဲ့သော သူသည်။ တံ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း ဥစ္စာကို။ ဒုဗ္ဘိံ ကရောတိ၊ ပြစ်မှား၏။ တဉ္စ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းကိုလည်း။ ဟန္တွာန၊ ဖျက်ဆီး၍။ ဂစ္ဆတိ၊ သွားတတိ၏။ တာဒိသမ္ပိ၊ ထိုသို့ မြင်မြင်သမျှကို လိုချင်တတ်သော သူကိုလည်း။ နာသ္မသေ၊ အကျွမ်းမဝင်ရာ။

ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဘုရားလောင်းကြက်မင်းသည် ဟော၏။

လိုက်နာဖွယ်ရာများ

၁၁၁။ မိတ္တရူပေန ဗဟဝေါ၊ ဆန္နံ သေဝန္တိ သတ္တဝေါ။
ဇဟေ ကာပုရိသေ ဧတေ၊ ကုက္ကုဋောဝိယ သေနကံ။

၁၁၂။ ယောစ ဥပ္ပတ္တိတံ အတ္ထံ၊ န ခိပ္ပ မနုဗုဇ္ဈတိ။
အမိတ္တဝသမနွေတိ၊ ပစ္ဆာ စ မနုတပ္ပတိ။

၁၁၃။ ယော စ ဥပ္ပတိတံ အတ္ထံ၊ ခိပ္ပမဝ နိဗောဓတိ။
မုစ္စတေ သတ္တုသမ္ဗာဓာ၊ ကုက္ကုဋောဝိယ သေနကာ။

၁၁၄။ တံ တဒိသံ ကူဋမိဝေါဍ္ဍတံဝနေ၊
အဓမ္မိကံ နိစ္စဝိဓံသကာရိနံ။
အာရာ ဝိဝဇ္ဇေယျ နရော ဝိစက္ခဏော၊
သေနံ ယထာ ကုက္ကုဋော ဝံသကာနနေ။

ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့သည် တရားမင်း ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဟောတော်မူအပ်ကုန်သော ဂါထာတို့တည်း။

နှုတ်ချိုမိတ်ဆွေခိုး

֍ ဋ္ဌ ၁၁၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဆန္နာ၊ စကားဖြင့် ဖုံးလွှမ်း၍ ပျူငှာ ပြုတတ်ကုန်သော။ ဗဟဝေါ၊ များစွာကုန်သော။ သတ္တဝေါ၊ ရန်သူတို့သည်။ မိတ္တရူပေန၊ အဆွေခင်ပွန်းအတုဖြင့်။ သေဝန္တိ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်လာကုန်အံ့။ ကာပုရိသေ၊ ယောကျ်ားယုတ် ဖြစ်ကုန်သော။ ဧတေ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းတုတို့ကို။ ဇဟေ-ဇဟထ၊ စွန့်ကုန်ရာ၏။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သို့နည်းဟူမူကား။ သေနကံ၊ သေကြောင်းကြံသော စွန်ကို။ ကုက္ကဋော၊ ကြက်မင်းသည်။ ဇဟတိ ဝိယ၊ စွန့်သကဲ့သိုတည်း။

ကြိုတင် မကြည့်ပြစ်

֍ ဋ္ဌ ၁၁၂။ ယော စ၊ အကြင်သူသည်လည်း။ ဥပ္ပတိတံ၊ ဖြစ်လတ္တံ့သော။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်မြန်စွာ။ န အနုဗုဇ္ဈတိ၊ မသိ။ သော၊ ထိုဖြစ်လတ္တံ့သော အကျိုးကို မသိသောသူသည်။ အမိတ္တဝသံ၊ ရန်သူလက်သို့။ အနွေတိ၊ ရောက်တတ်၏။ ပစ္ဆာ စ၊ နောက်ကာလ၌လည်း။ အနုတပ္ပတိ၊ နောင်တပူပန်ရတတ်၏။

ကြိုတင် မြင်ကျိုး

֍ ဋ္ဌ ၁၁၃။ ယော စ၊ အကြင်သူသည်ကား။ ဥပ္ပတိတံ၊ ဖြစ်လတ္တံ့သော။ အတ္ထံ၊ အကျိုးကို။ ခိပ္ပမေဝ၊ လျင်စွာလျှင်။ နိဗောဓတိ၊ သိ၏။ သော၊ ထိုဖြစ်လတ္တံ့သော အကျိုးကို သိသူသည်။ သတ္တုသမ္ဗာဓာ၊ ရန်သူလက်မှ။ မုစ္စတေ၊ လွတ်၏။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သို့နည်းဟူမူကား။ ကုက္ကုဋော၊ ကြက်မင်းသည်။ သေနကာ၊ ရန်သူဖြစ်သော စွန်လက်မှ။ မုစ္စတေ ဝိယ၊ လွတ်သကဲ့သို့တည်း။

အကျိုးဖျက်သူ မပေါင်းထိုက်

֍ ဋ္ဌ ၁၁၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဝနေ၊ တော၌။ ဩဍ္ဍိတံ၊ မုဆိုးသည်ထောင်အပ်သော။ ကူဋံ၊ စဉ်းလဲသော ကျော့ကွင်းကို။ မိဂေါ၊ သမင်သည်။ ဝိဝဇ္ဇေတိ ဣဝ၊ ရှောင်ကြဉ်သကဲ့သို့။ တာဒိသံ၊ ထိုမုဆိုးသည် ထောင်အပ်သော ကျော့ကွင်းနှင့်တူသော။ အဓမ္မိကံ၊ တရားကို မကျင့်သော။ နိစ္စဝိဓံသကာရိနံ၊ အမြဲလျှင် အကျိုးစီးပွားကို ဖျက်ဆီးတတ်သော။ တံ နရံ၊ ထိုသို့သောသူကို။ ဝိစက္ခဏော၊ ပညာအမြော်အမြင်ရှိသော။ နရော၊ လူသည်။ အာရာ၊ ဝေးစွာ။ ဝိဝဇ္ဇေယျ၊ ကြဉ်ဖဲရာ၏။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သို့နည်းဟူမူကား။ ဝံသာကာနနေ၊ ငါးတ၌။ ကုက္ကုဋော၊ ကြက်မင်းသည်။ သေနံ၊ အကျိုးစီးပွားကို ဖျက်ဆီးတတ်သော စွန်ကို။ ဝိဝဇ္ဇေတိ ယထာ၊ ကြဉ်ဖဲသကဲ့သို့တည်း။

စွန်ယုတ်ပြေးပြီ

ထိုဘုရားလောင်းကြက်မင်းသည် ထိုဂါထာတို့ကို ဆိုပြီးလျှင် စွန်ကိုခေါ်၍ ဤအရပ်၌ အသင်သည် အကယ်၍ နေအံ့၊ သင့်အား ပြုအပ်သောအမှုကို သိရအံ့ ဟု ခြိမ်းခြောက်၏။ စွန်သည် ထိုအရပ်မှ ပြေး၍ တစ်ပါးသော အရပ်သို့ သွားလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့... ဤသို့လျှင် ဒေဝဒတ်သည် ရှေး၌လည်း ငါ့ကို သတ်ခြင်းငှာ လုံ့လပြုဖူး၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ စွန်ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ကြက်မင်းဖြစ်ဖူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

နှုတ်ချိုလှည့်စား၊ ထိုသူများ၊ ရှောင်ရှားကြရာသည်

ဆယ်ခုမြောက်သော ကုက္ကုဋဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒသကနိပါတ်

၁၁။ မဋ္ဌကုဏ္ဍလီဇာတ်

သေသူကိုတမ်းတ၍ မစိုးရိမ်သင့်ကြောင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်လော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် "အလင်္ကတော မဋ္ဌကုဏ္ဍလီ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဋ္ဌကုဏ္ဍလီဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် တစ်ယောက်သော သားသေသော သူကြွယ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... သာဝတ္ထိပြည်၌ တစ်ယောက်သောသူကြွယ်၏ ချစ်လှစွာသော သားသည် သေသတတ်၊ ထိုသူကြွယ်သည် သား၌ဖြစ်သော စိုးရိမ်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍ ရေလည်းမချိုး၊ ထမင်းကိုလည်း မစား၊ လယ်လုပ်ကုန်သွယ်ခြင်း အစရှိသော အမှုတို့ကိုလည်း မစီရင်၊ မြတ်စွာဘုရားထံ ခစားခြင်းငှာ မသွား၊ သက်သက်ကား ချစ်လှစွာသောသား ငါ့ကိုစွန့်၍ ရှေးဦးစွာ သွားသည်ဖြစ်၏ ဤသို့ အစရှိသော စကားတို့ကို ဆိုပြီး အဖန်တလဲလဲ ငိုမြည်တမ်း၏။

သားသေရာမှ မဂ်ဖိုလ်ရ

သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် မိုးသောက်ထအခါ၌ သတ္တလောကကို ကြည့်တော်မူသည်ရှိသော် ထိုသူကြွယ်၏ သောတာပတ္တိမဂ်ဖိုလ်၏ ဥပနိဿယကို မြင်တော်မူ၍ မိုးသောက်သောနေ့၌ ရဟန်းသံဃာ အပေါင်းခြံရံလျက် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွတော်မူ၍ ပြီးပြီးသော ဆွမ်းစားခြင်းကိစ္စ ရှိလတ်သော် ရဟန်းတို့ကို လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် အာနန္ဒာမထေရ်ကို နောက်လိုက်ရဟန်းပြု၍ ထိုသူကြွယ်၏ အိမ်တံခါးသို့ ကြွတော်မူ၏။ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူသောအဖြစ်ကို သူကြွယ်အား ကြားကုန်၏။ ထိုအခါ သူကြွယ်၏အိမ်၌ လူတို့သည် နေရာကိုခင်း၍ မြတ်စွာဘုရားကို နေစေတော်မူပြီးလျှင် သူကြွယ်ကိုချီ၍ မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့ ဆောင်ကုန်၏။ ရှိခိုး၍ လျောက်ပတ်စွာနေသော ထိုသူကြွယ်ကို မြင်တော်မူ၍ မြတ်စွာဘုရားသည် ချမ်းမြေ့လှသော မဟာကရုဏာတော်နှင့် ယှဉ်သော စကားတော်ဖြင့် ခေါ်တော်မူ၍ ဒါယကာ တမလွန်ဘဝသို့သွားသော သားငယ်ကို စိုးရိမ်သလော ဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား စိုးရိမ်ပါ၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည် ရှိသော် ဒါယကာ ရှေးပညာရှိတို့သည် သားသေသည်ရှိသော် စိုးရိမ်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ငိုမြည်တမ်းကုန်သော်လည်း ပညာရှိတို့၏ စကားကိုကြား၍ တောင့်တ၍ မရအပ်သောအရာတည်းဟု မှန်သောအားဖြင့်သိ၍ အနည်းငယ်မျှသော စိုးရိမ်ခြင်းကိုလည်း မပြုကုန်ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုသူကြွယ်သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... သူကြွယ် လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် တစ်ယောက်သော များသောစည်းစိမ်ရှိသော ပုဏ္ဏား၏သားသည် တစ်ဆယ့်ငါးနှစ် တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ် အရွယ်ရှိသောအခါ၌ အနာသည် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍ သေလျှင် တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌ ဖြစ်၏။ အဖပုဏ္ဏားသည် ထိုသား၏ သေသောကာလမှစ၍ သုသာန်သို့သွားပြီးလျှင် ပြာပုံကို လှည့်လည်လျက် ငိုကြွေး၏။ အလုံးစုံသော အမှုတို့ကိုစွန့်၍ စိုးရိမ်ခြင်း နှိပ်စက်အပ်သည် ဖြစ်၍သွား၏။

သားနတ်သား ငိုဟန်ဆောင်

ထိုအခါ နတ်သားသည် လူ့ပြည်သို့ ကြည့်လတ်သည်ရှိသော် ထိုအဖပုဏ္ဏားကိုမြင်လျှင် တစ်ခုသော ဥပမာကိုပြု၍ အဖပုဏ္ဏား၏ စိုးရိမ်ခြင်းကို ဖျောက်အံ့ ဟု ကြံ၍ သုသာန်သို့သွား၍ ငိုကြွေးသောကာလ၌ ထိုပုဏ္ဏား၏ သား အသွင်ကို ဖန်ဆင်း၍ အလုံစုံသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်လျက် တစ်ခုသောအရပ်၌ ရပ်လျက် လက်နှစ်ဖက်တို့ကို ဦးခေါင်း၌ထားလျက် သည်းစွာသောအသံဖြင့် ငိုကြွေး၏။

ဘာကြောင့်ငိုသနည်း

ပုဏ္ဏားသည် ငိုသံကြားလျှင် ထိုသားအသွင် ဖန်ဆင်း၍ ငိုသော နတ်သားကိုကြည့်၍ သား၌ ဖြစ်သော ချစ်ခြင်းကို ပြုပြီးလျှင် ထိုနတ်သား၏ အထံ၌ ရပ်၍ ချစ်သားလုလင် ဤသုသာန်အလယ်၌ အဘယ့်ကြောင့် ငိုကြွေးသနည်း ဟု မေးလိုရကား -

၁၁၅။ အလင်္ကတော မဋ္ဌကုဏ္ဍလီ၊
မာလဓာရီ ဟရိစန္ဒနုဿဒေါ။
ဗာဟာ ပဂ္ဂယှ ကန္ဒသိ၊
ဝနမဇ္ဈေ ကိံ ဒုက္ခိတော တုဝံ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၅။ တာတ မာဏဝ၊ ချစ်သားသူငယ်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ အလင်္ကတော၊ အထူးထူးသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်လျက်။ မဋ္ဌကုဏ္ဍလီ၊ ပြေပြစ်တင့်တယ်သော ရွှေနားတောင်းဝတ်လျက်။ မာလဓာရီ၊ ဆန်းကြယ်သောပန်းကို ပန်ဆင်လျက်။ ဟရိစန္ဒနုဿဒေါ၊ စန္ဒကူးရွှေဖြင့် လိမ်းကျံလျက်။ ဗာဟာ၊ မောင်းတို့ကို။ ပဂ္ဂယှ၊ မြှောက်၍။ ဝနမဇ္ဈေ၊ သုသာန်တော၏အလယ်၌။ ကိံ ဒုက္ခိတာ၊ အဘယ်ဆင်းရဲ နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ကန္ဒသိ၊ ငိုမြည်တမ်းလေသနည်း။

ဘီးအစုံကိုမရ၍

ထိုအခါ ပုဏ္ဏားအား ပြောလိုသည်ဖြစ်၍ သားသူငယ်သဏ္ဍာန် ဖန်ဆင်းသော နတ်သားသည်-

၁၁၆။ သောဝဏ္ဏမယော ပဘဿရော၊
ဥပ္ပန္နော ရထပဉ္စရော မမ။
တဿ စက္ကယုဂံ န ဝိန္ဒာမိ၊
တေန ဒုက္ခေန ဇဟာမိ ဇီဝိတံ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၆။ တာတ၊ ဖခင်ပုဏ္ဏား။ မေ၊ ငါ့အား။ သောဝဏ္ဏမယော၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော။ ပဘဿရော၊ ပြိုးပြိုးပြက်သော အရောင်ရှိသော။ ရထပဉ္ဇရော၊ ရထားချိုင့်သည်။ ဥပ္ပန္နော၊ ဖြစ်၏။ တဿ၊ ထိုရထားချိုင့်၏။ စက္ကယုဂံ၊ လှည်းဘီးအစုံကို။ န ဝိန္ဒာမိ၊ မရ။ တေန ဒုက္ခေန၊ ထိုလှည်းဘီးအစုံကို မရခြင်းကြောင့်ဖြစ်သော ဆင်းရဲဖြင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဇဟာမိ၊ စွန့်ရတော့အံ့။

ငါပေးပါမည်

ပုဏ္ဏားသည် ဝန်ခံလိုသည်ဖြစ်၍-

၁၁၇။ သောဝဏ္ဏမယံ မဏိမယံ၊ လောမယံ အထ ရူပိယာမယံ။
ပါဝဒ ရထံ ကရိဿာမိ တေ၊ စက္ကယုဂံ ပဋိပါဒယာမိ တံ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၇။ တာတ မာဏဝ၊ ချစ်သား သူငယ်။ သောဝဏ္ဏမယံ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော လှည်းဘီးလည်းကောင်း။ မဏိမယံ၊ ပတ္တမြားဖြင့်ပြီးသော လှည်းဘီးလည်းကောင်း။ လောဟမယံ၊ ကြေးဖြင့်ပြီးသော လှည်းဘီးလည်းကောင်း။ အထ၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ရူပိယမယံ၊ ငွေဖြင့်ပြီးသော လှည်းဘီးလည်းကောင်း။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော လှည်းဘီးကို။ ပါဝဒ၊ ဆိုလော့။ အဟံ၊ ကါသည်။ တေ၊ သင့်အား။ ရထံ၊ ရထားကို။ ကရိဿာမိ၊ ပြုအံ့။ တံ စက္ကယုဂံ၊ ထိုရထားလှည်းဘီး အစုံကို။ ပဋိပါဒယာမိ၊ ရအောင်ပြုအံ့။

နေလတို့ကိုပေးပါ

ထိုပုဏ္ဏားစကားကို ကြား၍ သူငယ်သည် ဆိုအပ်သော ဂါထာဖြင့် မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-

၁၁၈။ သော မာဏဝေါ တဿ ပါဝဒ၊
စန္ဒသူရိယာ ဥဘယေတ္ထ ဘာတရော။
သောဝဏ္ဏမယော ရထော မမ၊
တေန စက္ကယုဂေန သောဘတိ။

ဟူသော ဤစတုတ္ထဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၈။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ဧတ္ထ၊ ဤကောင်းကင်၌။ ဘာတရော၊ ညီနောင် ဖြစ်ကုန်သော။ ဥဘယာ၊ နှစ်ပါးစုံကုန်သော။ ယေ စန္ဒသူရိယာ၊ အကြင် လ, နေတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေန စက္ကယုဂေန၊ ထို လ, နေ အစုံဖြင့်။ သောဝဏ္ဏမယော၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော။ မမ ရထော၊ ငါ၏ ရထားသည်။ သောဘတိ၊ တင့်တယ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ သော မာဏဝေါ၊ ထိုသူငယ်သည်။ တဿ၊ ထိုပုဏ္ဏားအား။ ပါဝဒိ၊ ဆို၏။

မရနိုင်တာ လိုချင်သလား

ထိုပုဏ္ဏားသည် ထိုဂါထာ၏ အခြားမဲ့၌-

၁၁၉။ ဗာလော ခေါ တွံသိ မာဏဝ၊
ယော တွံ ပတ္ထယသိ အပတ္ထိယံ။
မညာမိ တုဝံ မရိဿသိ၊
န ဟိ တွံ လစ္ဆသိ စန္ဒသူရိယေ။

ဟူသော ဤပဉ္စမမြောက်ဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၉။ မာဏဝ၊ သူငယ်။ ယော တွံ၊ အကြင် သင်သည်။ အပတ္ထိယံ၊ မတောင့်တအပ်သည်ကို။ ပတ္ထယသိ၊ တောင့်တ၏။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ ခေါ၊ စင်စစ်။ ဗာလော၊ မိုက်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မရိဿတိ၊ သေသော်လည်း သေရလတ္တံ့။ တွံ၊ သင်သည်။ စန္ဒသူရိယေ၊ လ နေတို့ကို။ န လစ္ဆသိ၊ မရနိုင်လတ္တံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဟံ၊ ငါသည်။ မညာမိ၊ အောက်မေ့၏

သေသူပြန်လာမည်လား

ထို့နောင်မှ သူငယ်သည် -

၁၂၀။ ဂမနာဂမနမ္ပိ ဒိဿတိ၊
ဝဏ္ဏဓာတု ဥဘယေတ္ထ ဝီထိယော။
ပေတော ပန နေဝ ဒိဿတိ၊
ကော နု ခေါ ကန္ဒံ ဗာလျတရော။

ဟူသော ဤဆဋ္ဌဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၀။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ဂမနာဂမနမ္ပိ၊ ထွက်ရာအရပ် ဝင်ရာအရပ်သည်လည်း။ ဒိဿတိ၊ ထင်၏။ ဝဏ္ဏဓာတု၊ လ-နေဟူသော ဝဏ္ဏဓာတ်သည်။ ဒိဿတိ၊ ထင်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤ ကောင်းကင်ခရီး၌။ ဥဘယာ၊ နှစ်ပါးကုန်သော။ ဝီထိယော၊ လ, သွားသောခရီး နေ, သွားသော ခရီးတို့သည်လည်း။ ဒိဿန္တိ၊ ထင်ကုန်၏။ ပေတော ပန၊ တမလွန်ဘဝသို့ သွားလေပြီးသော သူမူကား။ နေဝ ဒိဿတိ၊ မထင်သည်သာတည်း။ ကန္ဒတံ-ကန္ဒန္တာနံ၊ ငိုကြွေးသော ငါတို့နှစ်ယောက်တို့တွင်။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ ဗလျတရော နု ခေါ၊ အလွန်မိုက်မည်နည်း။

ဤသို့ သူငယ်သည် ဆိုသည်ရှိသော် ပုဏ္ဏားသည် သတိရ၍ -

၁၂၁။ သစ္စံ ခေါ ဝဒေသိ မာဏဝ၊
အဟမေဝ ကန္ဒတံ ဗာလျတရာ။
စန္ဒံ ဝိယ ဒါရကော ရုဒံ၊
ပေတံ ကာလင်္ကတာဘိပတ္ထယေ။

ဟူသော ဤသတ္တမဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၁။ မာဏဝ၊ သူငယ်။ တွံ၊ သင်သည်။ သစ္စံ ခေါ၊ မှန်သော စကားကိုသာလျှင်။ ဝဒေသိ၊ ဆို၏။ ဒါရကော၊ သူငယ်သည်။ ရုဒံ ရုဒန္တော၊ ငိုကြွေးလျက်။ စန္ဒံ၊ လ-နေ-ကို။ ပတ္ထေတိ ဝိယ၊ တောင့်တသကဲ့သို့။ ယော အဟံ၊ အကြင်ငါသည်။ ပေတံ၊ ပစ္စုပ္ပန်ဘဝမှ ကင်းလေပြီးသော။ ကာလင်္ကတံ၊ သေသောသားကို။ အဘိပတ္ထယေ၊ တောင့်တ၏။ သော အဟမေဝ၊ ထိုငါသည်သာလျင်။ ကန္ဒတံ-ကန္ဒန္တာနံ၊ ငိုကြွေးသော ငါတို့နှစ်ယောက်တို့တွင်။ ဗာလျတရော၊ အလွန်မိုက်၏။

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်

ဤသို့လျှင် ပုဏ္ဏားသည် သူငယ်ယောင်ဆောင်သော နတ်သား၏စကားကြောင့် စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသည်ဖြစ်၍ ကောင်းချီးကိုပြုလိုရကား-

၁၂၂။ အာဒိတ္တံ ဝတ မံ သန္တံ၊ ဃတသိတ္တံဝ ပါဝကံ။
ဝါရိနာ ဝိယ ဩသိဉ္စိ၊ သဗ္ဗံ နိဗ္ဗာပယေ ဒရံ။

၁၂၃။ အဗ္ဗဟီ ဝတ မေ သလ္လံ၊ ယမာသိ ဟဒယဿိတံ။
ယော မေ သောကပရေတဿ၊ ပုတ္တံသောကံ အပါနုဒိ။

၁၂၄။ သောဟံ အဗ္ဗူဠသလ္လောသ္မိ၊
ဝီတသောကော အနာဝိလော။
န သောစာမိ န ရောဒါမိ၊ တဝ သုတွာန မာဏဝ။

ဟူသော ကြွင်းသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၂။ မာဏဝ၊ သူငယ်။ ဃတသိတ္တံ၊ ထောပတ်ဖြင့်သွန်းလောင်းအပ်သော။ ပါဝကံ၊ မီးကို။ ဝါရိနာ၊ ရေဖြင့်။ ဩသိဉ္စိ ဝိယ၊ သွန်းလောင်း၍ ငြိမ်းစေဘိသကဲ့သို့။ ဧဝံ တထာ၊ ထို အတူ။ အဒိတ္တံ၊ ရဲရဲပြောင်ပြောင် သောကမီး လောင်သည်။ သန္တံ၊ ဖြစ်သော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဝတ၊ စင်စစ်။ နိဗ္ဗာပယေ၊ ငြိမ်းစေပြီ။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ ဒရံ၊ စိတ်၏ ပူပန်ခြင်းကို။ နိဗ္ဗာပယေ၊ ငြိမ်းစေပြီ။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၃။ မာဏဝ၊ သူငယ်။ သောကပရေတဿ၊ သောကသည် နှိပ်စက်အပ်သော။ မေ၊ ငါ၏။ ဟဒယသိတံ၊ နှလုံးကိုမှီသော။ ယံ ပုတ္တသောကံ၊ အကြင်သား၌ဖြစ်သော စိုးရိမ်ခြင်းကို။ ယော တွံ၊ အကြင်သင်သည်။ အပါနုဒိ၊ ပယ်နုတ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တေ တယာ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ တံ သလ္လံ၊ ထိုစိုးရိမ်ခြင်းတည်းဟူသော ငြောင့်ကို။ အဗ္ဗဟီ ဝတ၊ နုတ်အပ်ပြီးစွတကား။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၄။ မာဏဝ၊ သူငယ်။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ အဗ္ဗူဠသလ္လော၊ နှုတ်အပ်ပြီးသော စိုးရိမ်ခြင်းတည်းဟူသော ငြောင့်ရှိသည်။ ဝီတသောကော၊ ကင်းပြီးသော စိုးရိမ်ခြင်းရှိသည်။ အနာဝိလော၊ မနောက်ကျုသော စိတ်ရှိသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်ပြီ။ တဝ၊ သင်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုတွာန၊ နာရသောကြောင့်။ န သောစာမိ၊ မစိုးရိမ်အံ့။ န ရောဒါမိ၊ မငိုအံ့။

သားနှင့်ပြန်တွေ့ရ

ထိုအခါ ပုဏ္ဏားကို သူငယ်သည် ပုဏ္ဏား အကြင်သား၏အကျိုးငှာ သင်သည် ငို၏။ သင်၏ သားဖြစ်သော ထိုသူကား ငါပင်တည်း၊ ငါသည် နတ်ပြည်၌ဖြစ်၏။ ဤနေ့မှစ၍ ငါ့ကိုမစိုးရိမ်လင့်၊ အလှူကိုပေးလော့၊ သီလကို ဆောက်တည်လော့၊ ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်ခြင်းကိုပြုလော့ ဟု ဆုံးမခဲ့ပြီးလျှင် မိမိနေရာ တာဝတိံသာ နတ်ရွာသို့သာလျှင် သွားလေ၏။ ပုဏ္ဏားသည်လည်း ထိုသားဖြစ်ဖူးသော နတ်သား၏ အဆုံးအမ၌ တည်၍ ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ သေသည်ရှိသော် နတ်ပြည်၌ဖြစ်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ သားသေသော သူကြွယ်သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ အဘယ်သို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား သူကြွယ် ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မဖောက်မပြန် မှန်သောသဘောကို ပြတတ်သော နတ်သားဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

သားကဟောပြ၊ တရားရ၊ အဖချမ်းသာစွာ

တစ်ဆယ့်တစ်ခုမြောက်သော မဋ္ဌကုဏ္ဍလီဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒသကနိပါတ်

၁၂။ ဗိဠာရကောသိယဇာတ်

ပစ္စည်းဥစ္စာကို လှူပြီးမှ သုံးဆောင်သင့်ကြောင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အပစန္တာပိ ဒိစ္ဆန္တိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဗိဠာရကောသိယဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် အလှူပေးလေ့ရှိသော ရဟန်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုရဟန်းသည် မြတ်စွာဘုရား၏ တရားတော်ကို နာရလျှင် သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုသဖြင့် ရဟန်းပြုသော ကာလမှစ၍ အလှူပေးလေ့ရှိသည်။ အလှူပေးခြင်း၌ အလွန်အလိုရှိသည် ဖြစ်၏။ သပိတ်အတွင်း၌ရှိသော ဆွမ်းကို သူတစ်ပါးအး မလှူမူ၍မစား၊ အယုတ်သဖြင့် သောက်ရေမျှကိုလည်းရ၍ သူတစ်ပါးအား မလှူမူ၍မသောက်၊ ဤသို့ လှူဒါန်းပေးကမ်းခြင်း၌ လွန်စွာမွေ့လျော်သည် ဖြစ်သတတ်။

လှူချင်စိတ် ပါလာပုံ

ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ ထိုရဟန်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့်စပ်သော စကားကို ပြောဆိုကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ထိုရဟန်းကို ခေါ်စေတော်မူ၍ ရဟန်း သင်သည် လှူဒါန်းပေးကမ်းခြင်း၌ အလွန် အလိုရှိသတတ်ဟု ငါကြားရသည်ကား မှန်သလောဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ရှေး၌ ဤရဟန်းသည် သဒ္ဓါခြင်းမရှိသည် အလှူခံတို့ကိုမြင်၍ ကြည်ညိုခြင်းမရှိသည် ဖြစ်၏။ မြက်ဖျားဖြင့် ဆီပေါက်မျှကိုလည်း ထုတ်၍ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူအားမပေး၊ ထိုအခါ ထိုသူကြွယ်ကို ငါသည်ဆုံးမ၍ ငါမှ တစ်ပါး မှီဝဲရာမရှိသည်ကိုပြု၍ အလှူ၏အကျိုး၌ တည်စေ၏။ ထို့ကြောင့် အလှူကို လှူလိုသောစိတ်ကို ဘဝတစ်ပါး၌ မစွန့်ဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် သူဌေးမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် ဥစ္စာကိုဖြစ်စေ၍ အဖလွန်သဖြင့် သူဌေးအရာကိုရ၍ တစ်နေ့သ၌ ဥစ္စာတိုက်ကိုကြည့်လျှင် ဥစ္စာသည်သာလျှင် ထင်၏။ ထိုဥစ္စာကို ဆည်းပူးသူတို့သည် မထင်ကုန်၊ ဤဥစ္စာကို စွန့်ကြဲ၍ အလှူကြီးကို ပေးခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု နှလုံးသွင်း၍ အလှူတင်းကုပ်ကို ဆောက်စေ၍ အသက်ထက်ဆုံး အလှူကြီးကိုဖြစ်စေ၍ အသက်၏အဆုံး၌ ဤအလှူဝတ်ကို မပြတ်လင့် ဟု သားအား အဆုံးအမကို ပေး၍ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌ သိကြားမင်းဖြစ်၏။

အဆက်ဆက် နတ်ဖြစ်ကြပြီ

ထိုဘုရားလောင်း၏ သားသည်လည်း ထို့အတူလျှင် ဒါန ဝတ္ထုကိုလှူ၍ သားကိုဆုံးမ၍ အသက်၏ အဆုံး၌ စန္ဒနတ်သား၏ အဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်၏။ ထိုသူဌေးသားသည် သူရိယ နတ်သား၏ အဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်၏။ ထိုသူဌ၏ သားသည်လည်း ချီးမြှောက်တတ်သော မာတလိနတ်သား၏ အဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်၏။ ထိုသူဌေးသားသည် ဂန္ဓဗ္ဗနတ်မင်း၏ သားဖြစ်သော ပဉ္စသိခနတ်သး၏ အဖြစ်ဖြင့်ဖြစ်၏။

အလှူဖြတ်သူ

ခြောက်ယောက်မြောက်ဖြစ်သော သားသည်ကား သဒ္ဓါခြင်း မရှိ။ ခက်ထန်သော စိတ်ရှိသည်။ အလှူခံတို့အား ချစ်ခြင်းမရှိသည်။ ဝန်တိုခြင်းရှိသည် ဖြစ်၏။ အလှူတင်းကုပ်ကို ဖျက်ဆီးပြီးလျှင် မီးတိုက်၍ အလှူခံတို့ကို ပုတ်ခတ်ရိုက်နှက်၍ နှင်ထုတ်စေ၏။ တစ်စုံ တစ်ယောက်သောသူအား မြက်ဖျားဖြင့်ထုတ်၍ ဆီပေါက်မျှကိုလည်း မပေး။

သိကြားမင်း လာပြီ

ထိုအခါ စတုမဟာရာဇ် တာဝတိံသာ နတ်တို့၏ မင်းဖြစ်သော သိကြားမင်းသည် မိမိ ရှေးကောင်းမှုကံကို ပညာမျက်စိဖြင့်ကြည့်၍ ငါ၏ အလှူဝတ်မည်သည် ဖြစ်၏လော၊ မဖြစ်၏ လော ဟု စူးစမ်း ဆင်ခြင်သည်ရှိသော် ငါ၏ သားသည် အလှူဝတ်ကိုဖြစ်စေ၍ စန္ဒနတ်သား ဖြစ်၏။ ထိုသူ၏သားသည် သူရိယနတ်သားဖြစ်၏။ ထိုသူ၏သားသည် မာတလိနတ်သားဖြစ်၏။ ထိုသူ၏သားသည် ဂန္ဓဗ္ဗနတ်မင်း၏သားဖြစ်သော ပဉ္စသိခနတ်သားဖြစ်၏။ ခြောက်ယောက်မြောက်သော သူသည်ကား ထိုအနွယ်ကို ဖြတ်၏ ဟု မြင်၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းအား ဤသို့သော အကြံသည် ဖြစ်၏။ ဤယုတ်သောသူကို ဆုံးမ၍ အလှူဒါန၏ အကျိုးကိုသိစေပြီးလျှင် လာအံ့ ဟု အကြံသည်ဖြစ်၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသိကြားမင်းသည် စန္ဒနတ်သ, သူရိယနတ်သာ, မာတလိနတ်သား, ပဉ္စသိခ နတ်သားတို့ကိုခေါ်စေ၍ အမောင်နတ်သားတို့ ငါတို့၏အနွယ်၌ ခြောက်ယောက်မြောက် ဖြစ်သောသူသည် မိဘဘိုးဘေးတို့၏ လှူမြဲအစဉ်ကိုဖြတ်၍ အလှူတင်းကုပ်ကို မီးတိုက်၍ အလှူခံတို့ကို ရိုက်ပုတ်နှင်ထုတ်၏။ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူအား တစ်စုံတစ်ခုသော ဥစ္စာကိုမပေး၊ လာကြကုန်၊ ထိုသူကို ဆုံးမအံ့ ဟု ထိုနတ်သား လေးယောက်တို့နှင့်တကွ ဗာရာဏသီသို့ သွား၏။ ထိုခဏ၌ သူဌေးသည် မင်းအား ခစားခြင်းငှာသွား၍ ခုနစ်ခုမြောက်ဖြစ်သော တံခါးမုခ်၌ ခရီးမကိုကြည့်၍ စင်္ကြံသွား၏။

သိကြာမင်း အလှူခံပုံ

သိကြားမင်းသည် သင်တို့အား ငါဝင်ပြီးသော ကာလ၌ နောက်မှ အစဉ်အတိုင်း လာခဲ့ကြကုန် ဟုဆို၍ သွားလေ၍ သူဌေး၏ အထံ၌ ရပ်ပြီးလျှင် အို သူဌေးကြီး ငါ့အား ထမင်းကို ပေးလော့ ဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏား ဤအိမ်၌ သင့်အား ပေးအပ်သော ထမင်းသည်မရှိ၊ တစ်ပါးသော အိမ်သို့ သွားလေကုန် ဟု ဆို၏။ အို သူဌေးကြီး ပုဏ္ဏားတို့သည် ထမင်းကို တောင်းကုန်သည်ရှိသော် ပေးခြင်းငှာ မရသည်ကား မဟုတ်၊ ရသည်သာလျှင်ကတည်း ဟု ဆိုလတ်သော် ပုဏ္ဏား ငါ့အိမ်၌ ချက်ပြီးသော ထမင်းသည်လည်းကောင်း၊ ချက်လတ္တံ့သော ထမင်းသည်လည်းကောင်း မရှိ၊ တစ်ပါးအိမ်သို့ သွားလော့ဟု ဆို၏။ သူဌေးကြီး သူဌေးကြီးအား တစ်စုံတစ်ခုသော ချီးမွမ်းခြင်းနှင့်စပ်သော ဂါထာကိုဟောအံ့၊ ထိုဂါထာကို နာလော့ ဟုဆို၏။ ငါ့အား သင်၏ ဂါထာဖြင့် အလိုမရှိ၊ ဤငါ့အိမ်၌ မရပ်လင့် ဟု ဆို၏။ သိကြားမင်းသည်လည်း ထိုသူဌေး၏ စကားကို မကြားသကဲ့သို့-

၁၂၅။ အပစန္တာပိ ဒိစ္ဆန္တိ၊ သန္တော လဒ္ဓါန ဘောဇနံ။
ကိမေဝ တွံ ပစမာနော၊ ယံ န ဒဇ္ဇာ န တံ သမံ။

၁၂၆။ မစ္ဆေရာ စ ပမာဒါ စ၊ ဧဝံ ဒါနံ န ဒိယတိ။
ပုညံ အာကင်္ခမာနေန၊ ဒေယျံ ဟောတိ ဝိဇာနတာ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၅။ မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ သန္တော၊ သူတော်ကောင်းတို့သည်။ အပစန္တာပိ၊ မချက်ရကုန်သော်လည်း။ လဒ္ဓါန ဘောဇနံ၊ ဆွမ်းခံဝတ်ဖြင့် ရအပ်သော ထမင်းကို။ ဣစ္ဆန္တိ၊ လှူခြင်းငှာ အလိုရှိကုန်၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ပစမာနော၊ ချက်ရပါလျက်။ ကိမေဝ၊ အဘယ့်ကြောင့်လျှင်။ ယံ၊ အကြင်ဝတ္ထုကို။ န ဒဇ္ဇာ၊ မလှူသနည်း။ တံ၊ ထိုဒါနဝတ္ထုကို။ အဒါနံ၊ မလှူခြင်းသည်။ န သမံ-န အနုစ္ဆဝိကံ၊ မလျောက်ပတ်။

ပညာရှိများ လှူကြသည်

မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ တံဒါနံ၊ ထိုအလှူမည်သည်ကို။ မစ္ဆေရာ စ၊ ဝန်တိုခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း။ ပမာဒါ စ၊ မေ့လျော့ခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း။ ဣမေဟိ၊ ဤနှစ်ပါးကုန်သော အကုသိုလ်တရားတို့ကြောင့်။ န ဒီယတိ၊ မလှူ။ ပုညံ့၊ ကောင်းမှု အကျိုးကို။ အာကင်္ခမာနေန၊ တောင့်တသော။ ဝိဇာနတာ၊ ပညာရှိသည်။ ဒေယျံ၊ လှူ အပ်သည်သာလျှင်။ ဟေတိ၊ ဖြစ်၏။

ထိုသူဌေးကြီးသည် သိကြားမင်း၏ညစကားကိုကြ၁၍ ထိုသို့တပြီးတကား အိမ်သို့ဝင်၍နေလော့၊ အနည်းငယ်သော ထမင်းကို ရလတ္တံ့ ဟု ဆို၏။ သိကြားမင်းသည် အိမ်သို့ဝင်၍ ထိုနှစ်ဂါထာတို့ကို သရဇ္ဈာယ်လျက် နေ၏။

စန္ဒနတ်သား အလှူခံပုံ

ထို့နောင်မှ သူဌေးကို စန္ဒနတ်သားသည် လာ၍ ထမင်းကို တောင်း၏။ သင့်ဖို ထမင်းမရှိ၊ သွားလော့ ဟု ဆိုသော်လည်း သူဌေးကြီး အိမ်တွင်း၌ ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်သည် နေ၏။ ပုဏ္ဏားတို့အား ဆွမ်းကျွေးလတ္တံ့ယောင်တကား ဟု ဆို၍-

၁၂၇။ ယဿေဝ ဘီတော န ဒဒါတိ မစ္ဆရီ၊
တဒေဝါဒဒတော ဘယံ။
ဇိဃစ္ဆာ စ ပိပါသာ စ၊ ယဿ ဘာယတိ မစ္ဆရီ။
တမေဝ ဗာလံ ဖုသတိ၊ အသ္မိံ လောကေ ပရမှိ စ။

၁၂၈။ တသ္မာ ဝိနေယျ မစ္ဆေရံ၊ ဒဇ္ဇာ ဒါနံ မလာဘိဘူ။
ပုညာနိ ပရလောကသ္မိံ၊ ပတိဋ္ဌာ ဟောန္တိ ပါဏိနံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ရွတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၇။ မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ မစ္ဆရီ၊ ဝန်တို့သော သူသည်။ ယဿေဝ၊ အကြင်ငတ်မွတ်ခြင်းမှသာလျှင်။ ဘီတော၊ ကြောက်သည်ဖြစ်၍။ န ဒဒါတိ၊ မလှူ။ ဇိဃစ္ဆာစ၊ ငတ်မွတ်ခြင်းသည်လည်းကောင်း။ ပိပါသာ စ၊ ဆာမွတ်ခြင်းသည်လည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တဒေဝဘယံ၊ ထိုငတ်မွတ်ခြင်း, ဆာမွတ်ခြင်း ဘေးသည်သာလျှင်။ အဒဒတော၊ မလှူသေ သူအား။ ဖုသတိ၊ နှိပ်စက်၏။ မစ္ဆရီ၊ ဝန်တိုသော သူသည်။ ယဿ၊ အကြင်ငတ်မွတ်ခြင်းမှ။ ဘာယတိ၊ ကြောက်၏။ အသ္မိံ လောတေစ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်လောက၌ လည်းကောင်း။ ပရမ္ပိ စ၊ တမလွန်လောက၌ လည်းကောင်း။ တဒေဝ၊ ထိုငတ်မွတ်ခြင်းဘေးသည်လျှင်။ ဗာလံ၊ ဝန်တိုမစ္ဆေရ မောဟနှိပ်စက်သော သူမိုက်ကို။ ဖုသတိ၊ နှိပ်စက်၏။

ကောင်းမှုသည် ဘဝ၏တည်ရာ

֍ ဋ္ဌ ၁၂၈။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မစ္ဆေရံ၊ ဝန်တိုလောဘ မစ္ဆေရကို။ ဝိနေယျ၊ ဖျောက်၍။ မလာဘိဘူ၊ မစ္ဆေရစသော အညစ်အကြေးကို နှိပ်နင်းလျက်။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒဇ္ဇာ၊ လှူ ရာ၏။ ပုညာနိ၊ ဒါန သီလစသော ကောင်းမှုတို့သည်။ ပရလောကသ္မိံ၊ တမလွန်လောက အဆက်ဆက်၌။ ပါဏိနံ၊ အလှူဒါနနှင့်ပြည့်စုံသော သတ္တဝါတို့၏။ ပတိဋ္ဌာ၊ တည်ရာတို့သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။

ထိုစန္ဒနတ်သား၏ စကားကိုလည်း ကြား၍ ထိုသို့တပြီးကား အိမ်သို့ဝင်၍နေလော့၊ အနည်းငယ်သော ထမင်းကို ရလတ္တံ့ ဟု ဆို၏။ ထိုစန္ဒနတ်သားသည်လည်း ဝင်၍ သိကြားမင်းအထံ၌ နေ၏။

သူရိယနတ်သား အလှူခံပုံ

ထို့နောင်မှု အတန်ငယ်သော ကာလကို လွန်စေ၍ သူရိယနတ်သားသည် လာလတ်၍ ထမင်းကို တောင်းလိုရကား-

၁၂၉။ ဒုဒ္ဒဒံ ဒဒမာနာနံ၊ ဒုက္ကရံ ကမ္မ ကုဗ္ဗတံ။
အသန္တော နာနု ကုဗ္ဗန္တိ၊ သတံ ဓမ္နော ဒုရန္နယော။

၁၃၀။ တသ္မာ သတဉ္စ အသတံ၊
နာနာ ဟောတိ ဣတော ဂတိ။
အသန္တော နိရယံ ယန္တိ၊ သန္တော သဂ္ဂ ပရာယနာ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ရွတ်၏။

သူတော်ကောင်းများ လှူကြသည်

֍ ဋ္ဌ ၁၂၉။ မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ အသန္တော၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့သည်။ ဒုဒ္ဒဒံ၊ လှူနိုင်ခဲသော အလှူဒါနကို။ ဒဒမာနာနံ၊ လှူကုန်သော။ ဒုက္ကရံ၊ ပြုနိုင်ခဲသော။ ကမ္မံ၊ အလှူဒါနကောင်းမှုကို။ ကုဗ္ဗတံ-ကုဗ္ဗန္တာနံ၊ ပြုကုန်သော။ တေသံ၊ ထိုသူတော်ကောင်းတို့ကို။ နာနု ကုဗ္ဗန္တိ၊ အတုလိုက်၍ မပြုကုန်။ သတံဓမ္မော၊ သူတော်ကောင်းတို့၏ အကျင့်ကို။ ဒုရန္နယော၊ သူယုတ်တို့သည် လိုက်နိုင်ခဲ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၀။ တသ္မာ၊ ထိုသူတော်ကောင်းတို့၏ အကျင့်သို့ လိုက်နိုင်ခဲသောကြောင့်။ ဣတော၊ ဤပစ္စုပ္ပန်ဘဝမှ။ သတဉ္စဂတိ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏ အလားသည်လည်းကောင်း။ အသတဉ္စဂတိ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့၏ အလားသည်လည်းကောင်း။ နာနာ၊ ထူးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အသန္တော၊ ဝန်တိုလောဘ မစ္ဆေရကြောင့် အလှူဒါနမရှိသော သူယုတ်တို့သည်။ နိရယံ၊ ချမ်းသာကင်းသော ငရဲသို့။ ယန္တိ၊ လားရကုန်၏။ သန္တော၊ ဝန်တို့လောဘ မစ္ဆေရကို နှိပ်နင်း၍ အလှူဒါနရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ သဂ္ဂပရာယနာ၊ နတ်ပြည်သို့ လားရကုန်၏။

သူဌေးကြီးသည် စွဲလမ်းအပ်သော အယူကို မမြင်သည်ဖြစ်၍ ထိုသို့တပြီးကား ဝင်၍ ပုဏ္ဏားတို့၏အထံ၌ နေလော့၊ အနည်းငယ်သော ထမင်းကို ရလတ္တံ့ ဟု ဆို၏။

မာတလိနတ်သား အလှူခံပုံ

ထို့နောင်မှ အတန်ငယ်သော ကာလကို လွန်စေ၍ မာတလိနတ်သားသည် လာလတ်၍ ထမင်းကိုတောင်းလျှင် မရှိဟူ၍ ဆိုကာမျှသော ကာလ၌သာလျှင်-

၁၃၁။ အပ္ပသ္မေကေ ပဝစ္ဆန္တိ၊ ဗဟုနေကေ နဒိစ္ဆရေ။
အပ္ပသ္မာ ဒက္ခိဏာ ဒိန္နာ၊ သဟဿေန သမံ မိတာ။

ဟူသော ခုနှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

နည်းသော်လည်း အကျိုးကြီး၏

֍ ဋ္ဌ ၁၃၁။ မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဋ္ဌေးကြီး။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သော ပညာရှိတို့သည်။ အပ္ပသ္မိံ ပိ၊ အနည်းငယ်သော ဒါနဝတ္ထုကိုသော်လည်း။ ပဝစ္ဆန္တိ၊ လှူကိန်သည်သာတည်း။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သော မစ္ဆေရရှိကုန်သောသူတို့သည်။ ဗဟုနာ၊ များစွာသော လှူဖွယ်ဝတ္ထုနှင့်။ သမန္နာဂတာပိ၊ ပြည့်စုံပါကုန်လျက်လည်း။ န ဒိစ္ဆရေ၊ မလှူကုန်။ ဒိန္နာ၊ ကံ ကံ၏အကျိုးကို ယုံကြည်၍ လှူအပ်သော။ အပ္ပသ္မာ၊ အနည်းငယ်မျှသော။ ဒက္ခိဏာ၊ အလှူဒါနမည်သည်ကို။ သဟဿေန၊ တစ်ထောင်သော အသပြာကိုစွန့်၍ လှူအပ်သော အလှူဒါနနှင့်။ သမံ မိတာ၊ အတူအမျှ နှိုင်းယှဉ်အပ်၏။

ထိုမာတလိနတ်သားကိုလည်း သူဌေးကြီးသည် ထိုသို့ တပြီးကား ဝင်၍နေလော့ဟု ဆို၏။

ပဉ္စသိခနတ်သား အလှူခံပုံ

ထိုနောင် အတန်ငယ်သောကာလကို လွန်စေ၍ ပဉ္စသိခနတ်သားသည် လာလတ်၍ ထမင်းကိုတောင်းလျှင် မရှိ၊ သွားလေလော့ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ငါသည် မရောက်ဘူးပါ။ ဤအိမ်၌ ပုဏ္ဏားတို့အား ဆွမ်းကျွေးသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ယောင်တကား ဟု ဆို၍ ထိုသူဌေးကြီးအား တရားစကားကို အားထုတ်လိုရကား-

၁၃၂။ ဓမ္မံ စရေ ယောပိ သမုဉ္ဆကံ စရေ၊
ဒါရဉ္စ ပေါသံ ဒဒမပ္ပကသ္မိံ။
သတံသဟဿာနံ သဟဿယာဂိနံ၊
ကလမ္ပိ နာဂ္ဃန္တိ တထာ ဝိဓဿ တေ။

ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

ဆင်းရဲသားအလှူ ပိုမြတ်

֍ ဋ္ဌ ၁၃၂။ မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဓမ္မံ၊ သုစရိုက်ဆယ်ပါးတရားကို။ စရေ၊ ကျင့်၏။ ယောပိ၊ အကြင်ရဟန်းသည်လည်း။ သမုဉ္ဆကံ၊ ရွာ၌ အစိမ်းအကျက်ကို တရားနှင့်အညီ ရှာမှီးခြင်းတည်းဟူသော ဆွမ်းခံအကျင့်, တော၌ သစ်သီးကြီးငယ်ကို ဆောင်ခြင်းဟုဆိုအပ်သော ဆွမ်းခံအကျင့်ကို။ စရေ၊ ကျင့်၏။ ယော၊ အကြင် သူသည်။ ဒါရဉ္စ၊ မိမိသားမယားကိုလည်း။ ပေါသံ-ပေါသန္တောဝ၊ မွေးလျက်လျင်။ အပ္ပကသ္မိံ၊ အနည်းငယ်သော လှူဖွယ်ဝတ္ထုသည်။ သန္တေပိ၊ ရှိသော်လည်း။ ဒဒံ-ဒဒန္တော၊ အလှူခံတို့အား လှူလျက်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရေ၊ ကျင့်၏။ သဟဿယာဂိနံ၊ သူတစ်ပါးတို့ကို နှိပ်စက်ညှဉ်းဆဲ၍ ရအပ်သော တစ်ထောင်တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို စွန့်လှူကုန်သော။ သတံသဟဿာနံ၊ တစ်သိန်းသော သူတို့၏။ တေ ယာဂါ၊ ထိုလှူဒါန်းပူဇော်ခြင်းတို့သည်။ တထာဝိဓဿ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော တရားနှင့်အညီ ရသောဥစ္စာကို လှူသော သူဆင်းရဲအလှူ၏။ ကလမ္ပိ၊ တစ်ဆယ့်ခြောက်စိတ် စိတ်၍ တစ်စိတ်ကိုမျှလည်း။ နာဂ္ဃန္တိ၊ မထိုက်ကုန်။

အဘယ့်ကြောင့်မထိုက်သနည်း

သူဌေးကြီးသည် ပဉ္စသိခနတ်သား၏ စကားကိုမှတ်၍ ပဉ္စသိခနတ်သားကို မထိုက်သောအကြောင်းကို မေးလိုရကား-

၁၃၃။ ကေနေသ ယညော ဝိပုလော မဟဂ္ဃတော၊
သမေန ဒိန္နဿ န အဂ္ဃမေတိ။
ကထံ သတံ သဟဿာနံ သဟဿယာဂိနံ၊
ကလမ္ပိ နာဂ္ဃန္တိ တထာဝိဓဿ တေ။

ဟူသာ ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၃။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏားကြီး။ ဝိပုလော၊ တစ်သိန်းသော ဥစ္စာကို စွန့်ခြင်း၏အစွမ်းဖြင့် များသော အကျိုးရှိကောင်းပါလျက်။ မဟဂ္ဃတော၊ အဖိုးများစွာ ထိုက်ကောင်းပါလျက်။ ဧသ-ဧသော ယညော၊ ဤတစ်သိန်းထိုက်သော အသပြာကို စွန့်ကြဲသော အလှူဒါနသည်။ ကေန-ကရဏေန၊ အဘယ်အကြောင်းဖြင့်။ သမေနဒိန္နဿ၊ တရားနှင့်ညီစွာရ၍ လှူအပ်သော အနည်းငယ်သော အလှူ၏။ အဂ္ဃံ၊ အဖိုးကို။ န ဧတိ၊ မထိုက်သနည်း။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ သဟဿယာဂိနံ၊ သူတစ်ပါးတို့ကို နှိပ်စက်ညှဉ်းဆဲ၍ ရအပ်သော တစ်ထောင် တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို စွန့်လှူကုန်သော။ သတံသဟဿာနံ- သတံ သဟဿ သင်္ခါတာနံ၊ တစ်သိန်းအရေအတွက်ရှိကုန်သော ယောက်ျားတို့၏။ တေ ယာဂါ၊ ထိုအလှူတို့သည်။ တထာဝိဓဿ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော လူဆင်းရဲတစ်ယောက် အလှူ၏။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ကလမ္ပိ၊ တစ်ဆယ့်ခြောက်စိတ် စိတ်၍ တစ်စိတ်ကိုမျှလည်း။ ကထံ ကေန ကာရဏေန၊ အဘယ်သို့သော အကြောင်းဖြင့်။ နာဂ္ဃန္တိ၊ မထိုက်ကုန်သနည်း။

ပစ္စည်းစင်ကြယ်၍

ထိုသို့မေးသောအခါ၌ သူဌေးကြီးအား ပြောဆိုလိုသော ပဉ္စသိခနတ်သားသည်-

၁၃၄။ ဒဒန္တိ ဟေကေ ဝိသမေ နိဝိဋ္ဌာ၊
ဆေတွာ ဝဓိတွာ အထ သောစယိတွာ။
သာ ဒက္ခိဏာ အဿုမုခါ သဒဏ္ဍာ၊
သမေန ဒိန္နဿ န အဂ္ဃမေတိ။
ဧဝံ သတံသဟဿာနံ သဟဿယာဂိနံ၊
ကလမ္ပိ နာဂ္ဃန္တိ တထာ ဝိဓဿ တေ။

ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၄။ မဟာသဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ ဝိသမေ၊ မညီမညွတ်သော ကာယကံ စသည်၌။ နိဝိဋ္ဌာ၊ တည်ကုန်သော။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သော သူတို့သည်။ ဆေတွာ၊ သူတစ်ပါးကို ပင်ပန်းစေ၍။ ဝဓိတွာ၊ သူတစ်ပါးကိုသတ်၍။ အထ၊ ထိုမှတစ်ပါး။ သောစယိတွာ၊ သူတစ်ပါးတို့ကို စိုးရိမ်စေ၍။ ဒဒန္တိ ဟိ၊ လှူကုန်သည်သာလျှင်တည်း။ အဿုမုခါ၊ သူတစ်ပါးတို့ကို မျက်ရည်ယိုစေတတ်သော။ သဒဏ္ဍာ၊ သူတစ်ပါးတို့ကို ဥစ္စာဒဏ် လက်နက်ဒဏ်ပေးခြင်းနှင့်တကွဖြစ်သော။ သာ ဒက္ခိဏာ၊ ထိုသို့ တရားနှင့်မညီသော အလှူသည်။ သမေနဒိန္နဿ၊ တရားနှင့်ညီစွာရ၍ လှူအပ်သော အနည်းငယ်သော အလှူဒါန၏။ အဂ္ဃံ၊ အဖိုးကို။ န ဧတိ၊ မမီနိုင်။ မဟာသေဋ္ဌိ၊ သူဌေးကြီး။ ဧဝံ၊ ဤသို့လျှင်။ သဟဿယာဂိနံ၊ သူတစ်ပါးတို့ကို နှိပ်စက်ညှဉ်းဆဲ၍ ရအပ်သော တစ်ထောင် တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို စွန့်လှူကုန်သော။ သတံ သဟဿာနံ၊ တစ်သိန်းသော ယောကျ်ားတို့၏။ တေ ယာဂါ၊ ထိုအလှူဒါနတို့သည်။ တထာဝိဓဿ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော လူဆင်းရဲတစ်ယောက် အလှူ၏။ ကလမ္ပိ၊ တစ်ဆယ့်ခြောက်စိတ်စိတ်၍ တစ်စိတ်ကိုလည်း။ နာဂ္ဃန္တိ၊ မထိုက်ကုန်။

ထိုသူဌေးကြီးသည် ပဉ္စသိခနတ်သား၏ တရားစကားကို ကြား၍ ထိုသို့တပြီးကား သွားချေ၊ အိမ်သို့ဝင်၍ နေလော့၊ အနည်းငယ်သော ထမင်းကို ရလတ္တံ့ ဟု ဆို၏။ ထိုပဉ္စသိခနတ်သားသည်လည်း ထိုလေးယောက်သော နတ်တို့၏အထံ၌ နေ၏။

နွားစာထမင်း ကျွေးစေခြင်း

ထို့နောင်မှ ကြောင်မျက်စိကဲ့သို့ မျက်စိရှိသောကြောင့် ဗိဠာရ ကောသိယမည်သော ထိုသူဌေးသည် ကျွန်မကိုဆို၏။ အိမ်ကျွန်မ ထိုပုဏ္ဏားတို့အား တစ်ကွမ်းစားသော စပါးနှံကို ပေးလိုက်ပါလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုကျွန်မသည် မနင်းမနယ်သော စပါးနှံတစ်ကွမ်းစားကို ယူပြီးလျှင် ပုဏ္ဏားတို့သို့ ကပ်၍ ဤစပါးတစ်ကွမ်းစားတို့ကို ယူ၍ အမှတ်မရှိသော အရပ်၌ ချက်စေ၍ စားလေကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏားတို့သည် ငါတို့အား စပါးနှံကို အလိုမရှိ၊ ငါတို့သည် စပါးကို မသုံးသပ်ကုန်ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ ကျွန်မသည် အရှင်သူဌေးကြီး ထိုပုဏ္ဏားတို့သည် စပါးတို့ကို မကိုင်ကုန်သတတ် ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား ထိုပုဏ္ဏားတို့အား ဆန်တို့ကိုပေးလော့ဟု ဆို၏။ ထိုကျွန်မသည် ဆန်တို့ကိုယူ၍ သွားပြီးလျှင် အရှင်ပုဏ္ဏားတို့ ထိုဆန်တို့ကို ယူကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ငါတို့သည် ဆန်စိမ်းကို မခံကုန် ဟု ဆိုကုန်၏။ အရှင်သူဌေးကြီး ဆန်စိမ်းကို မခံကုန်သတတ် ဟု ဆို၏ အိမ်ကျွန်မ... ထိုသို့ ဆန်စိမ်းကိုမယူမူ ထိုပုဏ္ဏားတို့အား နွားစာအလို့ငှာ ချက်သောထမင်းကို ထမင်းပွဲ၌ ခူး၍ပေးလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုကျွန်မသည် ထိုပုဏ္ဏားယောင်ဆောင်သော ငါးယောက်သော သိကြားနတ်တို့အား နွားအပေါင်းတို့၏ အကျိုးငှာ ချက်အပ်သော ထမင်းကို ထမင်းပွဲ၌ ခူးပြီးလျှင် ဆောင်၍ပေး၏။

ပုဏ္ဏားတို့ လဲကုန်ပြီ

ငါးယောက်ကုန်သော ပုဏ္ဏားယောင်ဆောင်သော နတ်တို့သည် အလုပ်အလွေးပြု၍ ခံတွင်း၌ ထည့်၍ လည်၌နင်စေ၍ မျက်လုံးတို့ကို ပြူးပြူးထွက်စေလျက် မိန်းမောကုန်သည်ဖြစ်၍ သေကုန်သကဲ့သို့ လျောင်းကုန်၏။ ကျွန်မသည် ထိုပုဏ္ဏားတို့ကိုမြင်၍ သေသည် ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့ ဟု ကြောက်သည်ဖြစ်၍ သွား၍ သူဌေးကြီးအား အရှင်သူဌေး ပုဏ္ဏားတို့သည် နွားစာထမင်းကို မျိုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်သည် ဖြစ်၍ သေကုန်၏ ဟု ကြားလျှောက်ကုန်၏။ ထိုသူဌေးကြီးသည် ယခုအခါ၌ ယုတ်မာသောအကျင့်ရှိသော သူဌေးသည် သိမ်မွေ့နူးညံ့ကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့အား နွားစာထမင်းကို ပေးစေ၏။ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည် နွားစာထမင်းကို မမျိုနိုင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ သေကုန်ပြီ ဟု ငါ့ကို ကဲ့ရဲ့ကုန်လတ္တံ့ ဟု ကြံ၏။ ထိုသို့ ကြံပြီးသည်မှ ကျွန်မကို အိမ်ကျွန်မ လျင်မြန်စွာသွား၍ ထိုထမင်းပွဲတို့၌ နွားစာထမင်းကိုပယ်၍ အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော သလေးထမင်းကိုခူး၍ ထည့်ချေလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုကျွန်မသည် သူဌေးကြီး ဆိုတိုင်းပြု၏။

အရပ်ကို သက်သေထူ

သူဌေးကြီးသည် ခရီးမ၌သွားကုန်သော လူအပေါင်းတို့ကိုခေါ်စေ၍ အချင်းတို့ ငါသည် ငါစားသောနည်းဖြင့် ထိုပုဏ္ဏားတို့အား မြတ်သောအရသာရှိသော သလေးထမင်းကို ပေးစေ၏။ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည် လောဘကြီးသောကြောင့် ကြီးစွာသော ထမင်းလုတ်ကိုပြု၍ စားကြကုန်သည်ဖြစ်၍ လည်၌နင်၍ သေရကုန်၏။ ငါ့အား အပြစ်မရှိသော အဖြစ်ကို သိကြပါကုန်လော့ ဟု ဆို၍ ပရိသတ်ကို စည်းဝေးစေ၏။

ပုဏ္ဏားတို့ အန်၍ပြ

လူများအပေါင်းသည် စည်းဝေးကုန်သည်ရှိသော် ပုဏ္ဏားတို့သည် ထကုန်ပြီးလျှင် လူအပေါင်းကိုကြည့်၍ အိုလူများတို့ သူဌေး၏ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို ရှုကြပါကုန်လော့၊ ငါစားသော ထမင်းကိုပေးစေ၏ဟူ၍ မုသားစကား ဆိုဘိ၏။ ရှေးဦးစွာ နွားစာထမင်းကို ငါတို့အား ပေးပြီး၍ ငါတို့သည် သေကုန်သကဲ့သို့ လျောင်းသည်ရှိသော် ဤသလေးထမင်းကို ခူး၍ ထည့်လာစေ၏ ဟုဆို၍ မိမိတို့၏ ခံတွင်းတို့ဖြင့် အန်သောထမင်းကို မြေ၌ ထွေး၍ ပြကုန်၏။

လူတို့အကဲ့ရဲ့ ခံရပြီ

လူအပေါင်းသည် သူဌေးကိုကဲ့ရဲ၍ သူဌေးမိုက် သင်သည် မိမိ၏ အဖ အဘိုး အဘေး အစရှိသောသူတို့၏ လှူမြဲအစဉ် အမျိုးအနွယ်ကိုလည်း ဖျက်ဆီး၏။ အလှူတင်းကုပ်ကို မီးတိုက်စေ၏။ အလှူခံတို့ကို လည်၌ကိုင်၍ နှင်ထုတ်စေပြီး၍ ယခုလည်း ဤသိမ်မွေ့နူးညံ့သော ပုဏ္ဏားတို့အား ထမင်းကို ပေးသည်ရှိသော် နွားစာထမင်းကို ပေးစေ၏။ တမလွန်သို့ သွားရသည်ရှိသော် သင့်အိမ်၌ရှိသော ဥစ္စာစည်းစိမ်ကို လည်၌ဆွဲ၍ သွားရလတ္တံ့လော ဟု ကဲ့ရဲ့ကုန်၏။

သိကြားမင်း ရှင်း၍ပြ

ထိုခဏ၌ သိကြားမင်းသည် လူအပေါင်းကို အိုလူအပေါင်းတို့ ဤအိမ်၌ရှိသမျှသော ဥစ္စာသည် အဘယ်သူ၏ ဥစ္စာနည်း၊ သင်တို့ သိကုန်၏လော ဟုမေး၏။ မသိပါကုန်ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အချင်းတို့ ဤမြို့၌ ဤမည်သောမင်းလက်ထက် ဗာရာဏသီပြည်၌ မဟာသူဌေးကြီး အမည်ရှိသော သူဌေးကြီးသည် အလှူတင်းကုပ်ကို ဆောက်လုပ်၍ အလှူကြီးကို ဖြစ်စေ၏ဟူ၍ သင်တို့သည် ကြားဖူးကြကုန်သလောဟု မေး၏။ ကြဖူးပါကုန်၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုအလှူကြီးကို ပေးသောသူဌေးသည် ငါပင်တည်း၊ ထိုသို့သော အလှူကိုလှူ၍ သိကြားမင်းဖြစ်၍ ငါ၏သားသည်လည်း ထိုအလှူကို မဖျက်မူ၍ အလှူပေး၍လျှင် စန္ဒနတ်သားဖြစ်၏။ ထိုသူ၏ သားသည်လည်း သူရိယနတ်သား ဖြစ်၏။ ထိုသူ၏သားသည်လည်း မာတလိနတ်သားဖြစ်၏။ ထိုသူ၏သားသည်လည်း ဂန္ဓဗ္ဗနတ်မင်း၏ သားဖြစ်သော ပဉ္စသိခနတ်သားဖြစ်၏။ ဤသူကား စန္ဒနတ်သား, ဤသူကား သူရိယနတ်သား, ဤသူကား ချီးမြှောက်တတ်သော မာတလိနတ်သား, ဤသူကား ဤသူဌေးယုတ်၏ အဖဖြစ်သော ဂန္ဓဗ္ဗနတ်မင်း၏ သားဖြစ်သော ပဉ္စသိခနတ်သားတည်း။ ဤသို့လျှင် အလှူဒါနမည်သည်ကား များစွာသော အကျိုးအာနိသင်ရှိ၏။ ပညာရှိသောသူတို့သည် ကောင်းကျိုးချမ်းသာကို ပေးတတ်သော ဒါန သီလအစရှိသော ကုသိုလ်ကို ပြုအပ်သည်သာလျှင်တည်း ဟု ဆိုလျက် လူအပေါင်း၏ ယုံမှားသင်္ကာကို ဖျောက်ခြင်းငှာ ကောင်းကင်သို့ပျံတက်၍ ကြီးစွာသော နတ်၏ အာနုဘော်ဖြင့် ကောင်းကင်၌ ထွန်းတောက်ပသော ကိုယ်ရောင် ကိုယ်ဝါ ရှိသည်ဖြစ်၍ တည်ကုန်၏။ မြို့အလုံးသည် ထွန်းတောက်သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။

တရားဟော

သိကြားမင်းသည် လူအပေါင်းကိုခေါ်၍ ငါတို့သည် မိမိတို့၏ နတ်စည်းစိမ်စွန့်၍ လာကုန်သည်ရှိသော် အမျိုးအနွယ်ကိုဖျက်ဆီးတတ်သော ဤဗိဠာရကောသိယ သူဌေးယုတ်ကိုမှီ၍ လာကုန်၏။ ဤယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသော သူဌေးသည် မိမိ၏အမျိုးအနွယ်ကို ဖျက်ဆီး၍ အလှူတင်းကုပ်ကို မီးတိုက်ပြီးလျှင် အလှူခံတို့ကိုလည်း လည်၌ကိုင်၍ နှင်ထုတ်စေလျက် ငါတို့၏ အနွယ်ကိုဖြတ်၍ ဤသူဌေးယုတ်သည် ဒါန သီလဟူသော ကောင်းမှုမှ ကင်းသည်ဖြစ်၍ ငရဲ၌ ဖြစ်ရာ၏ဟူ၍ ဤသူဌေးယုတ်အား သနားကုန်သည်ဖြစ်၍ လာကုန်၏ဟု ဆို၍ အလှူ ဒါန၏ အကျိုးဆက်ကိုပြလျက် လူအပေါင်းအား တရားဟော၏။

ကပ်စေးနှဲသူဌေး ဝန်ခံ

ဗိဠာရကောသိယ သူဌေးသည်လည်း ဦးခေါင်းထက်၌ လက်အုပ်ကိုထား၍ အရှင်သိကြားမင်း ကျွန်ုပ်သည် ဤနေ့မှစ၍ ရှေးရှေး၌ဖြစ်သော ဆွေစဉ်မျိုးဆက်ကို မဖျက်မူ၍ အလှူကိုဖြစ်ပါစေအံ့၊ ယနေ့ကို အစပြု၍ အယုတ်သဖြင့် ရေတံပူမျှကိုလည်း အစပြု၍ မိမိသည် ရအပ်သော အာဟာရကို သူတစ်ပါးအား မပေးလှူမူ၍ မစားပါအံ့ဟု သိကြားမင်းအား ဝန်ခံခြင်းကို ပေး၏။

သိကြားမင်းသည် ထိုဗိဠာရကောသိယ သူဌေးကို ဆုံးမ၍ ဥစ္စာ၌ မက်မောတတ်သော လောဘဟူသော အဆိပ်မရှိသည်ကိုပြု၍ ငါးပါးသောသီလတို့၌ တည်စေပြီးလျှင် လေးယောက်ကုန်သော နတ်သားတို့ကိုယူ၍ မိမိနေရာ တာဝတိံသာ နတ်ရွာသို့သာလျှင် သွား၏။ ထိုဗိဠာရကောသိယ သူဌေးသည်လည်း အသက် ထက်ဆုံး အလှူပေး၍ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌ ဖြစ်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဤသို့လျှင် ဤရဟန်းသည် ရှေးဗိဠာရကောသိယ သူဋ္ဌေးဖြစ်သောအခါ၌ သဒ္ဓါခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၏။ တစ်စုံ တစ်ခုသော ဥစ္စာကို မပေးမလှူ၊ ထိုသို့ မပေးမလှူသော်လည်း သိကြားမင်းဖြစ်သောငါသည် ထိုသူဌေးကို ဆုံးမ၍ အလှူ၏အကျိုးကို သိစေ၏။ ထိုလှူလိုသောစိတ်ကို ဘဝတစ်ပါးသို့ ရောက်သော်လည်း မစွန့် ဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခု အလှူပေးလေ့ရှိသော ဤရဟန်းသည် ထိုအခါ ဗိဠာရကောသိယ သူဌေးဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ စန္ဒနတ်သား ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ မောဂ္ဂလာန်သည် ထိုအခါ သူရိယနတ်သား ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ကဿပသည် ထိုအခါ မာတလိနတ်သား ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ပဉ္စသီခနတ်သား ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ သိကြားမင်း ဖြစ်ဖူးပြီ ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

တရားဥစ္စာ၊ လှူဒါန်းရာ၊ များစွာအကျိုးရှိ

တစ်ဆယ့်နှစ်ခုမြောက်သော ဗိဠာရကောသိယဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒသကနိပါတ်

၁၃။ စက္ကဝါကဇာတ်

အာဟာရ၌ လွန်စွာမက်မောခြင်းသည် ယုတ်မာခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဝဏ္ဏဝါ အဘိရူပေါသိ အစရှိသော ဂါထပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သာ ဤစက္ကဝါကဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် လျှပ်ပေါ်လော်လည်သော ရဟန်းတစ်ပါးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုရဟန်းသည် ပစ္စည်းလေးပါးတို့ဖြင့် မရောင့်ရဲသည်ဖြစ်၍ သံဃာ့ဘတ်သည် အဘယ်အရပ်၌ ရှိပါလိမ့်နည်း၊ နိမန္တနဘတ်သည် အဘယ်အရပ်၌ ရှိပါလိမ့်နည်း ဟု ရှာလျက်သွား၏။

ပစ္စည်းမက်သာ ရဟန်း

ပစ္စည်းလေးပါးဟူသော အာမိသနှင့်စပ်သော စကားကို ဟောခြင်း၌သာလျှင် မွေ့လျော်၏။ ထိုအခါ တစ်ပါးကုန်သော သီလကိုချစ်ကုန်သော ရဟန်းတို့သည် ထိုရဟန်းကို ချီးမြှောက်သောအားဖြင့် မြတ်စွာဘုရားအား ကြားလျှောက်ကုန်၏။ မြတ်ဘုရားသည် ထိုရဟန်းကို ခေါ်တော်မူ၍ ရဟန်း သင်သည် ပစ္စည်းလေးပါးတို့၌ မက်မောတတ်၏ဟု ငါကြားတော်မူသည် မှန်သလော ဟု မေးတော်မူ၍ "အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း အဘယ့်ကြောင့် ဤသို့သဘောရှိသော ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်စေတတ်သော ဘုရားသာသနာတော်၌ ရဟန်းပြု၍ လောဘကို ဖြစ်စေဘိသနည်း၊ ပစ္စည်းလေးပါးတို့၌ မက်မောခြင်းမည်သည်ကား လွန်စွာ ယုတ်မာ၏။ ရှေး၌လည်း သင်သည် အာဟာရ၌ မက်မောသော လောဘကို အမှီပြု၍ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဆင်ကောင်ပုပ်အစရှိသော အကောင်ပုပ်တို့ဖြင့် မရောင့်ရဲသည်ဖြစ်၍ တောအုပ်ကြီးသို့ ဝင်ဖူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် တစ်ခုသော လောဘကြီးသော ကျီးသည် ဗာရာဏသီပြည်၌ ဆင်ကောင်ပုပ် အစရှိသည်တို့ဖြင့် မရောင့်ရဲသည်ဖြစ်၍ တောသည် အဘယ်သို့ ဖြစ်ရာသနည်း၊ တော၌ အဘယ်သို့သော အစာရှိသည် ဖြစ်ရာသနည်းဟု ပျံသွား၍ ထိုထိုသစ်ပင်၌ သစ်သီးငယ် သစ်သီးကြီးတို့ဖြင့် မရောင့်ရဲသည်ဖြစ်၍ ဂင်္ဂါနားသို့ ပျံသွား၍ လှည့်လည်သည်ရှိသော် လင်မယားအစုံဖြစ်သော စက္ကဝါက်တို့ကိုမြင်၍ ဤငှက်တို့သည် အလွန်လျှင် တင့်တယ်ကုန်၏။ ဤင်္ဂါနား၌ များစွာသော ငါးတို့ကို စားရကုန်ယောင်တကား၊ ဤငှက်တို့ကိုမေး၍ ငါသည်လည်း ဤငှက်တို့၏ အစာကိုစား၍ အဆင်းလှသည် ဖြစ်ခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု နှလုံးပြု၍ ထိုစက္ကဝါက်တို့၏ အနီး၌နေ၍ စက္ကဝါက်တို့ကို မေးလိုရကား-

၁၃၅။ ဝဏ္ဏဝါ အဘိရူပေါသိ၊ ဃနော သဉ္ဇာတရောဟိတော။
စက္ကဝါက သုရူပေါသိ၊ ဝိပ္ပသန္နမုခိန္ဒြိယော။

၁၃၆။ ပါဌီနံ ပါဝုသံ မစ္ဆံ၊ ဗလဇံ မုဉ္စရောဟိတံ။
ဂင်္ဂါယတီရေ နိသိန္နော၊ ဧဝံ ဘုဉ္စသိ ဘောဇနံ။

ဟူသော ရှေးဦးစာသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၅။ စက္ကဝါက၊ စက္ကဝါက်။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝဏ္ဏဝါ၊ နှစ်သက်ဖွယ်သော အဆင်းရှိသည်။ အဘိရူပေါ၊ အလွန် အဆင်းလှသည်။ ဃနော၊ တစ်ခဲနက်သော ကိုယ်ရှိသည်။ သဉ္ဇာတရောဟိတော၊ ဦးသစ်သော ရွှေအဆင်းကဲ့သို့သော အဆင်းရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သုရူပေါ၊ ချီးမွမ်းအပ်သော ကိုယ်သဏ္ဌာန်ရှိသည်။ ဝိပ္ပသန္နမုခိန္ဒြိယော၊ ကြည်လင်သော မျက်စိဣန္ဒြေရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၆။ စက္ကဝါက၊ စက္ကဝါက်။ ဂင်္ဂါယ၊ ဂင်္ဂါမြစ်၏။ တီရေ၊ ကမ်းနား၌။ နိသိန္နော၊ နေသောသင်သည်။ ပါဌီနံ မစ္ဆံ၊ ငါးဖယ်လည်းကောင်း။ ပါဝုသံ မစ္ဆံ၊ ငါးသိုင်းလည်းကောင်း။ ဗလဇံ၊ ငါးဘတ်လည်းကောင်း။ မုဉ္ဇံ၊ ငါးရံ့လည်းကောင်း။ ရောဟိတံ၊ ငါးကြင်းလည်းကောင်း။ ဧဝံ-ဣဒံ ဘောဇနံ၊ ဤအစာကို။ ဘုဉ္ဇသိ၊ စားရသလော။

မှော်ကိုစားကြသည်

စက္ကဝါက်သည် ထိုကျီး၏စကားကို ပယ်လိုသည်ဖြစ်၍-

၁၃၇။ န ဝါဟမေတံ ဘုဉ္ဇာမိ၊ ဇင်္ဂလာနောဒကာနိ ဝါ။
အညတြ သေဝါလပဏကာ၊ ဧတံ မေ သမ္မ ဘောဇနံ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၇။ သမ္မကာက၊ အဆွေကျီး။ သေဝါလပဏကာ၊ မှော်သေးမှော်ကြီးတို့ကို။ အညတြ၊ ကြဉ်၍။ ယာနိ ဇင်္ဂလာနိ ဝါ၊ အ ကြင် မြေ၌ဖြစ်သော အသားတို့သည်လည်းကောင်း။ ယာနိ ဥဒကာနိ ဝါ၊ အကြင် ရေ၌ဖြစ်သော အသားတို့သည်လည်းကောင်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဧတံ၊ ထိုကြည်း၌ဖြစ်သော အသား ရေ၌ဖြစ်သော အသားကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ဘုဉ္ဇာမိ၊ မစား။ ယံ သေဝါလပဏကံ၊ အကြင် မှော်သေး မှော်ကြီးသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဧတံ၊ ဤ မှော်သေးမှော်ကြီးသည်သာလျှင်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ အစာတည်း။

ငါ မယုံပါ

ထို့နောင်မှ ကျီးသည်-

၁၃၈။ န ဝါဟမေတံ သဒ္ဒဟာမိ၊ စက္ကဝါကဿ ဘောဇနံ။
အဟမ္ပိ သမ္မ ဘုဉ္ဇာမိ၊ ဂါမေ လောဏိယ တေလိယံ။

၁၃၉။ မနုဿေသု ကတံ ဘတ္တံ၊ သုစိံ မံသူပသေစနံ။
နစမေ တာဒိသော ဝဏ္ဏော၊ စက္ကဝါက ယထာ တဝ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၈။ သမ္မစက္ကဝါက၊ အဆွေစက္ကဝါက်။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ ဂါမေ၊ ရွာ၌။ လောဏိယတေလိယံ၊ ဆားလူး၍ ဆီကြော်သောအသားကို။ ဘုဉ္ဇာမိ၊ စားရ၏။ မနုဿေသု၊ လူတို့၌။ ကတံ၊ ချက်ပြုတ်အပ်သော။ သုစိံ၊ စင်ကြယ်သော။ မံသူပသေစနံ၊ သားပြွမ်းဟူသော။ ဘတ္တံ၊ အစာကို။ ဘုဉ္ဇာမိ၊ စားရ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၉။ စ-တထာပိ၊ ထိုသို့ စားရပါလျက်လည်း။ တုဝံ ယထာ၊ တင့်တယ်သော ကိုယ်အဆင်းရှိသော သင်ကဲ့သို့။ တာဒိသော၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ ဝဏ္ဏော၊ အဆင်းသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ တသ္မာ၊ ထိုကြောင့်။ စက္ကံဝါကဿ၊ အဆွေစက္ကဝါက်၏။ ဘောဇနံ၊ မှော်သည်သာလျှင် အစာဟု သင်ဆိုသော။ ဧတံဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န သဒ္ဒဟာမိ၊ မယုံနိုင်ပါ။

ရုပ်ဆင်း မလှရကြောင်း

ထိုသို့ဆိုသောအခါ ကျီးအား စက္ကဝါက်သည် အဆင်းမလှခြင်း၏အကြောင်းကို ဆို၍ တရား ဟောလိုရကား-

၁၄၀။ သမ္ပဿံ အတ္တနိ ဝေရံ၊ ဟိံသယံ မာနုသိံ ပဇံ။
ဥဩသ္တော ဃသသိ ဘီတော၊ တေန ဝဏ္ဏော တဝေဒိသော။

၁၄၁။ သဗ္ဗလောကဝိရုဒ္ဓေါသိ၊ ဓင်္က ပါပေန ကမ္မုနာ။
လဒ္ဓေါ ပိဏ္ဍော န ပီဏေတိ၊ တေန ဝဏ္ဏော တဝေဒိသော။

၁၄၂။ အဟမ္ပိ သမ္မ ဘုဉ္ဇာမိ၊ အဟိံသံ သဗ္ဗပါဏိနံ။
အပွေသုက္ကော နိရာသင်္ကီ၊ အသောကော အကုတော ဘယော။

၁၄၃။ သော ကရဿု အာနုဘာဝံ၊ ဝီတိဝတ္တဿု သီလိယံ။
အဟိံသာယ စရ လောကေ၊ ပိယော ဟောဟိသိ မံမိဝ။

၁၄၄။ ယော န ဟန္တိ န ဃာတေတိ၊ န ဇိနာတိ န ဇာပယေ။
မေတ္တံသော သဗ္ဗဘူတေသု၊ ဝေရံ တဿ န ကေနစိ။

ဟူသော ကြွင်းသာ ဤငါးဂါထာကို ဆို၏။

ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ မစားရ

֍ ဋ္ဌ ၁၄၀။ သမ္မကာက၊ အဆွေကျီး။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝေရံ၊ သူတစ်ပါးတို့၌ ဖြစ်သော ရန်နှင့်ယှဉ်သောစိတ်ကို။ အတ္တနိ၊ မိမိကိုယ်၌။ သမ္ပဿံ-သမ္မဿန္တော၊ မြင်သည်ဖြစ်၍။ ဥတြသ္တော၊ ထိတ်လန့်သည်ဖြစ်၍။ ဘီတော၊ ကြောက်သည်ဖြစ်၍။ ဃသသိ၊ စားရ၏။ မာနုသံ၊ လူ၌ဖြစ်သော။ ပဇံ၊ သတ္တဝါကို။ ဟိံသယံ-ဟိံသယန္တော၊ ညှဉ်းဆဲလျက်။ ဥတြသ္တော၊ ထိတ်လန့်သည်ဖြစ်၍။ ဘီတော၊ ကြောက်သည်ဖြစ်၍။ ဃသသိ၊ စားရ၏။ တေန၊ ထိုသို့ကြောက်ရွံ့ ထိတ်လန့်လျက် စားရသောကြောင့်။ တဝ၊ သင်၏။ ဝဏ္ဏော၊ အဆင်းသည်။ ဧဒိသာ၊ ဤသို့မလှသော သဘောရှိ၏။

ရသမျှဖြင့် ရောင့်ရဲ

֍ ဋ္ဌ ၁၄၁။ သမ္မဓင်္က၊ အဆွေကျီး။ တွံ၊ သင်သည်။ ပါပေန ကမ္မုနာ၊ မကောင်းမှုဖြင့်။ သဗ္ဗလောကဝိရုဒ္ဓေါ၊ လူအပေါင်းတို့နှင့် ဆန့်ကျင်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ လဒ္ဓေါ၊ ရအပ်သော။ ပိဏ္ဍော၊ အစာကို။ န ပီဏေတိ၊ မနှစ်သက်။ တေန၊ ထိုကြောင့်။ တဝ၊ သင်၏။ ဝဏ္ဏော၊ အဆင်းသည်။ ဧဒိသော၊ ဤသို့မလှသော သဘောရှိ၏။

သူတစ်ပါးကို မညှဉ်းဆဲရ

֍ ဋ္ဌ ၁၄၂။ သမ္မဝါယသ၊ အဆွေကျီး။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်ကား။ သဗ္ဗပါဏိနံ၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့ကို။ အဟိံသံ-အဟိံသန္တော၊ မညှဉ်းဆဲမူ၍။ ဘောဇနံ၊ ရရသမျှသော မှော်, ရေညှိဟူသော အစာကို။ ဘုဉ္ဇာမိ၊ စား၏။ အပ္ပေါသုက္ကော၊ ကြောင့်ကြမရှိသည်ဖြစ်၍။ နိရာသင်္ကီ၊ ရွံရှားခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍။ အသောကော၊ စိုးရိမ်ခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍။ အကုတောဘယော၊ ကြောက်အပ်သော တစ်စုံတစ်ခုသော ဘေးမရှိသည်ဖြစ်၍။ ဝိဟရာမိ၊ နေ၏။

သူများ ချစ်အောင်နေ

֍ ဋ္ဌ ၁၄၃။ သမ္မဓင်္က၊ အဆွေကျီး။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ အာနုဘာဝံ၊ ကောင်းသောအကျိုးကို ပွားစေတတ်သော လုံ့လဝီရိယကို။ ကရဿု၊ ပြုပါလေလော့။ အသီလိယံ၊ မိမိ၏ သီလမရှိသော အဖြစ်ကို။ ဝီတိဝတ္တဿု၊ လွန်၍ ကောင်းစွာ ကျင့်ပါလေလော့။ လောကေ၊ လူ၌။ အဟိံသာယ၊ သတ္တဝါတို့ကို သနားခြင်း ကရုဏာနှင့်။ သမန္နာဂတော၊ ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍။ စရ၊ ကျင့်ပါလေလော့။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ ပိယော၊ လူအပေါင်း၌ ချစ်အပ်သော အကျင့်ရှိသည်။ ဟောမိ ဣဝ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ မမံ၊ ငါနှင့်တူစွာ။ တွံပိ၊ သင်သည်လည်း။ ပိယော၊ ချစ်အပ်သော အကျင့်ရှိသည်။ ဟောဟိသိ၊ ဖြစ်လေလော့။

အမြဲမေတ္တာထား

֍ ဋ္ဌ ၁၄၄။ သမ္မဓင်္က၊ အဆွေကျီး။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ သတ္တေ၊ သတ္တဝါတို့ကို။ န ဟန္တိ၊ မသတ်။ န ဃာတေတိ၊ မညှဉ်းဆဲ။ န ဇိနာတိ၊ ဥစ္စာဆုံးရှုံးခြင်းကို မပြု။ န ဇာပယေ၊ ဆုံးရှုံးအောင် ပြုလော့ဟု သူတစ်ပါးတို့ကိုလည်း မတိုက်တွန်း။ သဗ္ဗဘူတေသု၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော ရန်သူသတ္တဝါ, ရန်သူမဟုတ်သော သတ္တဝါတို့၌။ မေတ္တံသော-မေတ္တကောဋ္ဌာသော၊ မေတ္တာအဖို့ရှိသော စိတ်ရှိသော။ တဿ၊ ထိုသို့သတ္တဝါတို့ကို မညှဉ်းဆဲသော သူအား။ ကေနစိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူနှင့်။ ဝေရံ၊ ရန်မည်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။

ကျီးကား မိုက်မြဲပင်

ဤသို့လျှင် စက္ကဝါက်သည် ကျီးအား တရား ဟော၏။ ကျီးသည် သင်တို့သည်ကား မိမိတို့၏ အစာကို ငါ့အား ဟုတ်မှန်စွာ မဆိုကုန် ဟု ကာ-ကာ ဟူသာ ကျီးသံကိုမြည်လျက် ပျံ၍ ဗာရာဏသီပြည် ကျင်ကြီးစွန့်ရာ မြေအရပ်၌ သာလျှင် သက်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင်သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ လျှပ်ပေါ်လော်လည်သောဘရဟန်းသည် အနာဂါမိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ လျှပ်ပေါ် လော်လည်သော ရဟန်းသည် ထိုအခါ ကျီးဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလာမယ်တော်သည် ထိုအခါ စက္ကဝါက်ငှက်မ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ စက္ကဝါက်ငှက်မင်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

စိတ်ရွှင်ရောင့်ရဲ၊ မညှဉ်းဆဲ၊ အမြဲမေတ္တာ လှရုပ်ဝါ

တစ်ဆယ့်သုံးခုမြောက်သော စက္ကဝါကဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒသကနိပါတ်

၁၄။ ဘူရိယပညဇာတ်

သစ္စံ ကိရ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဘူရိယပညဇာတ်သည် မဟာဥမင်္ဂဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။

တစ်ဆယ့်လေးခုမြောက်သော ဘူရိယပညဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒသကနိပါတ်

၁၅။ မဟာမင်္ဂလဇာတ်

သုံးဆယ့်ရှစ်ပါးသော မင်္ဂလာတရားအကြောင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကိံသု နရော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာမင်္ဂလာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် မဟာမင်္ဂလသုတ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ တစ်စုံတစ်ခုသော ပြုဖွယ်ကိစ္စကြောင့် စည်းဝေးရာဇရပ်၌ စည်းဝေး၍ လူအပေါင်း၏ အလယ်၌ ယောကျ်ားတစ်ယောက်သည် ယနေ့ ငါ့အား ပြုအပ်သော မင်္ဂလာရှိ၏ ဟု ထ၍ သွားလေ၏။ တစ်ယောက်သော ယောက်ျားသည် ထိုယောက်ျား၏ မင်္ဂလာဟူသော စကားကိုကြား၍ ဤသူသည် မင်္ဂလာဟုဆို၍ အလျှင်သွား၏။ ထိုမင်္ဂလာမည်သည် အဘယ်နည်း ဟု ဆို၏။

မင်္ဂလာအမျိုးမျိုး

ထိုယောကျ်ားကို တစ်ယောက်သော ယောက်ျားသည် အလွန်မင်္ဂလာဟု သမုတ်အပ်သော ရူပါရုံကို မြင်ရခြင်းသည် မင်္ဂလာမည်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အချို့သောသူတို့သည် နံနက်စောစောကလျှင် ထ၍ ကိုယ်လုံးဖြူသော ဥသဘကိုမူလည်း မြင်၏။ ကိုယ်ဝန်ဆောင်သော မိန်းမကိုလည်းကောင်း, ငါးကြင်းကိုလည်းကောင်း ရေပြည့်အိုးကိုလည်းကောင်း, ဆီဦးကို လည်းကောင်း နွားနို့ ထောပတ်ကိုလည်းကောင်း, အစာမချေသေးသော ပုဆိုးကိုလည်းကောင်း, နို့ဃနာထမင်းကို လည်းကောင်း မြင်၏။ ဤထက် အလွန် မင်္ဂလာမရှိပြီ ဟု ဆို၏။ ထိုယောကျ်ားသည် ဆိုအပ်သော စကားကို အချို့သောသူတို့သည် ကောင်းစွာဆိုအပ်သော စကားဟူ၍ နှစ်သက်ကုန်၏။

တစ်ယောက်သော ယောကျ်ားသည် ထိုမြင်အပ်သော ရူပါရုံသည် မင်္ဂလာမမည်။ ကြားအပ်သော အသံသည် မင်္ဂလာမည်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အချို့သောသူတို့သည် ပြည့်ဝ၏ ဟု ဆိုကုန်သော သူတို့၏အသံကို ကြား၏။ ထိုမှ တစ်ပါးလည်း ပွားသည်ထက်ပွား၏ဟု ဆိုကုန်သော သူတို့၏အသံကို ကြား၏။ ချမ်းသာ၏ ဟု ဆိုကုန်သောသူတို့၏ အသံကိုကြား၏။ စားလော့ သောက်လော့ဟု ဆိုကုန်သော သူတို့၏ အသံကို ကြား၏။ ဤထက် အလွန် မင်္ဂလာမရှိပြီဟု ဆို၏။ ထိုသူသည် ဆိုအပ်သော စကားကိုလည်း အချို့သူတို့သည် ကောင်းစွာဆိုအပ်သော စကားဟူ၍ နှစ်သက်ကုန်၏။

တစ်ယောက်သောသူသည် ထိုမြင်အပ်သော ရူပါရုံသည် မင်္ဂလာမမည်၊ ကြားအပ်သော သဒ္ဒါရုံသည် မင်္ဂလာ မမည်၊ တွေ့ထိအပ်သော အာရုံသည် မင်္ဂလာမည်၏ဟု ဆို၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အချို့သောသူသည် စောစောကလျှင် ထ၍ မြေကို သုံးသပ်၏။ စိမ်းသော နေဇာမြက်ကို စိုသော နွားချေး စင်ကြယ်သန့်ရှင်းသောပုဆိုး ငါးကြင်း ရွှေခွက် ငွေခွက်ကို သုံးသပ်မိ၏။ ဤထက်အလွန် မင်္ဂလာမည်သည် မရှိ ဟု ဆို၏။ ထိုသူသည် ဆိုအပ်သောစကားကိုလည်း အချို့သောသူတို့သည် ကောင်းစွာဆိုအပ်သော စကားဟူ၍ နှစ်သက်ကုန်၏။

မင်္ဂလာကိုမသိကြ

ဤသို့လျှင် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလာ အယူရှိသော ပရိသတ် သုတ မင်္ဂလာအယူရှိသော ပရိသတ် မုတမင်္ဂလာ အယူရှိသော ပရိသတ်ဟူ၍ သုံးပါးကုန်သော ပရိသတ်တို့သည် ဖြစ်ကုန်၍ အချင်းချင်း သိစေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်။ ဘုမ္မစိုးနတ်တို့ကို အစပြု၍ အကနိဋ္ဌဗြဟ္မာ့ပြည်တိုင်အောင် နတ်ဗြဟ္မာတို့သည် ဤသည်ကား မင်္ဂလာမည်၏ ဟူ၍ မှန်သောအားဖြင့် မသိနိုင်ကုန်။

မင်္ဂလသုတ်ကိုဟောတော်မူခြင်း

သိကြားမင်းသည် ကြံ၏။ အဘယ်သို့ကြံသနည်း ဟူမူကား-ဤမင်္ဂလာပြဿနာကို နတ်ပြည် ဗြဟ္မာပြည်နှင့်တကွသော လောက၌ မြတ်စွာဘုရားကိုထား၍ ဘုရားမှ တစ်ပါးသောသူသည် ဖြေဆိုခြင်းငှာ တတ်နိုင်သောသူ မည်သည်မရှိ၊ မြတ်စွာဘုရားသို့ကပ်၍ ဤမင်္ဂလာပြဿနာကို မေးအံ့ ဤသို့ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသိကြားမင်းသည် ညဉ့်အဖို့၌ မြတ်စွာဘုရားသို့ ချဉ်းကပ်ပြီးလျင် ရှိခိုး၍ လက်အုပ်ချီလျက် ဗဟူ ဒေဝါ မနုဿာ စ အစရှိသည်ဖြင့် ပြဿနာကို မေးလျှောက်၏။ ထိုသို့မေး လျှောက်သောအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုသိကြားအား တစ်ဆယ့်တစ်ဂါထာတို့ဖြင့် သုံးဆယ့်ရှစ်ပါးသော မင်္ဂလာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။ မင်္ဂလသုတ်ကို ဟောတော်မူသည်ရှိသော် ကုဋေအသိန်း အတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သော နတ်ဗြဟ္မာတို့သည် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်ကုန်၏။ သောတာပန် အစရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်တို့၏ အရေအတွက်သည် အတိုင်းအရှည်မရှိ။ သိကြားမင်းသည် မင်္ဂလာတရားကို နာပြီးလျှင် မိမိနေရာ တာဝတိံသာသို့လျင် သွား၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် မင်္ဂလာကို ဟောတော်မူပြီးသော် နတ်ပြည် ဗြဟ္မာ့ပြည်နှင့်တကွသော လူအပေါင်းတို့သည်မဖောက်မပြန်မှန်သော ဒေသနာတော်တည်းဟူ၍ အလွန်နှစ်သက် ဝမ်းမြောက်ကုန်၏။

ထိုအခါ တရားသဘင်၌ မြတ်စွာဘုရား၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့်စပ်သော စကားကို ပြောဟောကြကုန်၏။ ငါ့ရှင်တို့ မြတ်စွာဘုရားသည် တစ်ပါးကုန်သော လူနတ်ဗြဟ္မာ သတ္တဝါတို့၏ အရာမဟုတ်သော မင်္ဂလာနှင့်စပ်သော ပြဿနာကို နတ်ဗြဟ္မာနှင့်တကွသော လူအပေါင်း၏ စိတ်ကိုယူ၍ တွေးတောခြင်းကို ဖြတ်တော်မူ၍ ကောင်းကင်ပြင်၌ လကိုထင်စေဘိသကဲ့သို့ ဟောတော်မူ၏။ ငါ့ရှင်တို့... ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် ကြီးမြတ်သော ပညာ ရှိတော်မူ၏ ဟု ပြောကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့... ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့... ယခုအခါ၌သာလျှင် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူ၍ မင်္ဂလာနှင့်စပ်သော ပြဿနာကို ဖြေတော်မူခြင်းသည် မအံ့ဩအပ်သည်သာလျှင်တည်း၊ ငါဘုရားသည် ဘုရားလောင်းတို့၏ အကျင့်ကို ကျင့်တော်မူစဉ်လည်း နတ်တို့၏ ယုံမှားခြင်းကို ဖြတ်၍ မင်္ဂလာပြဿနာကို အကျဉ်း ဖြေဖူး၏။ ထိုဘုရားလောင်းဖြစ်စဉ် ဖြေသော ဂုဏ်ကျေးဇူးသည်လျှင် အလွန်အံ့ဖွယ်ရှိ၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် တစ်ခုသောရွာငယ်ဝယ် စည်းစိမ်ဥစ္စာနှင့် ပြည့်စုံသော ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းအား ရက္ခိတ ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။

ရက္ခိတရသေ့

ထိုဘုရားလောင်းသည် အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ သင်အပ်ပြီးသော အတတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ သားမယားကို သိမ်းဆည်းလျက် မိဘတို့လွန်သဖြင့် ရတနာဥစ္စာတိုက်ကို ကြည့်လျှင် ထိတ်လန့်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ အလှူကြီးကို ဖြစ်စေပြီးလျှင် ကာမဂုဏ်တို့ကိုပယ်၍ ဟိဝန္တာအရပ်၌ ရသေ့ရဟန်းပြုပြီးလျှင် ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ တောသစ်မြစ် တောသစ်သီးဟူသော အစာရှိသည်ဖြစ်၍ တစ်ခုသောအရပ်၌ နေ၏။ အစဉ်သဖြင့် ထိုရက္ခိတရသေ့၏ အခြံအရံသည် များသည်ဖြစ်၏။ ငါးရာသောတပည့်တို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။

တပည့်တို့လူ့ပြည်လာကြ

ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ တပည့်ရသေ့တို့သည် ဆရာ ဘုရားလောင်းသို့ ကပ်ပြီးလျှင် ရှိခိုး၍ ဆရာအား ဆရာ မိုးလလွန်သောအခါ၌ ဟိမဝန္တာတောမှသက်၍ ချဉ်ဆားမှီဝဲအံ့သောငှာ ဇနပုဒ်သို့ ဒေသစာရီ သွားပါကုန်အံ့၊ ဤသို့ ဒေသစာရီ သွားသည်ရှိသော် ခန္ဓာကိုယ်သည် မြဲမြံခိုင်ခံ့သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ သွားခြင်း ဣရိယာပုထ်ဖြင့် ခန္ဓာမျှသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု ပန်လျှောက်ကုန်၏။ ထိုသို့တပြီးကား သင်တို့သည် သွားလေကုန်၊ ငါမူကား ဤ၌သာလျင် နေအံ့ ဟုဆိုလတ်သော် ဘုရားလောင်း ရက္ခိတရသေ့ကို ရှိခိုးလျက် ဟိမဝန္တာမှ သက်ခဲ့ကုန်၍ ဒေသစာရီ သွားကုန်သည်ရှိသော် ဗာရာဏသီပြည်သို့ရောက်၍ မင်း၏ဥယျာဉ်၌ နေကုန်၏။

မင်္ဂလာပြဿနာ

ထိုရသေ့တို့အား များစွာအရိုအသေပြု၍ လှူခြင်း မြတ်နိုးခြင်းရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် မင်းတို့၏ စုဝေးရာ တိုင်ပင်ရာဇရပ်၌ စည်းဝေးသော များစွာသောလူအပေါင်း၌ မင်္ဂလာပြဿနာသည် ဖြစ်၏။

(အလုံးစုံသော မင်္ဂလာပြဿနာကို ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုနည်းဖြင့်သာလျှင် သိအပ်၏။ )

ထိုအခါ၌လည်း လူတို့၏ယုံမှားခြင်းကိုဖြတ်၍ မင်္ဂလာပြဿနာကို ဖြေဆိုခြင်းငှာ စွမ်း ဆောင်နိုင်သောသူကို မမြင်သည်ဖြစ်၍ များစွာသော လူအပေါင်းသည် ဥယျာဉ်တော်သို့သွား၍ ရသေ့တို့ကို မင်္ဂလာပြဿနာကို မေးကြကုန်၏။

ဆရာရသေ့ကြီးထံတောင်းပန်

ရသေ့တို့သည် မင်းကိုခေါ်၍ မြတ်သောမင်းကြီး ငါတို့သည် မင်္ဂလာပြဿနာကို ဖြေဆိုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ထိုသို့ မတတ်နိုင်သော်လည်း ငါတို့ဆရာဖြစ်သော ရက္ခိတ အမည်ရှိသော ရသေ့သည် ကြီးသောပညာ ရှိ၏။ ဟိမဝန္တာ၌နေ၏။ ထိုငါတို့ဆရာ ရက္ခိတရသေ့သည် နတ်နှင့်တကွသော လူအပေါင်း၏စိတ်ကိုယူ၍ ထိုမင်္ဂလာပြဿနာကို ဖြေလတ္တံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ မင်းသည် အရှင်ဘုရားတို့ ဟိမဝန္တာမည်သည်ကား ဝေးလှစွာ၏။ ရောက်နိုင်ခဲသလျှင်ကတည်း၊ အကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုဟိမဝန္တာသို့သွားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်တို့သည် တောင်းပန်ပါကုန်၏။ အရှင်ဘုရားတို့သာလျှင် ဆရာ့ထံသို့သွားပြီးလျှင် မေး၍ သင်ခဲ့၍ တစ်ဖန်လာလတ်၍ အကျွန်ုပ်တို့အား ဟောတော်မူပါကုန်လော့ ဟုဆို၏။ ထိုရသေ့တို့သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ဆရာ့ထံသို့ သွားပြီးလျှင် ဆရာကိုရှိခိုး၍ ပြုအပ်ပြီးသော ပဋိသန္ထာရရှိသည်ဖြစ်၍ ဆရာရက္ခိတရသေ့သည် မင်း၏တရားဆယ်ပါး စောင့်သည်၏ အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း, ဇနပုဒ်သားတို့ အလေ့အကျင့် စာရိတ္တကိုလည်းကောင်း မေးအပ်ပြီးသော် ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလာ အစရှိသည်တို့၏ ဖြစ်ကြောင်းကို အစမှစ၍ ပြောဆိုပြီးလျှင် မင်း၏ တောင်းပန်ခြင်းကိုလည်းကောင်း၊ မိမိတို့၏ မင်္ဂလာပဉှာကို သိခြင်းငှာ လာသည်၏ အဖြစ်ကို လည်းကောင်း ဇနပုဒ်သားတို့၏ ပြဿနာကိုပြော၍ အရှင်ဘုရားတို့အား တောင်းပန်ပါကုန်၏။ အကျွန်ုပ်တို့အား မင်္ဂလာပြသနာကို ထင်အောင်ပြု၍ ဟောတော်မူပါကုန်လော့ ဟု ရသေ့တို့သည် တောင်းပန်ကုန်၏။ ထိုရသေ့တို့သည် တောင်းပန်ပြီးသည်နောက်မှ တပည့်ကြီးသည် ဆရာရက္ခိတရသေ့ကို လျှောက်လိုရကား-

၁၅၅။ ကိံသု နရော ဇပ္ပမဓိစ္စကာလေ၊
ကံ ဝါ ဝိဇ္ဇံ ကတမံ ဝါ သုတာနံ။
သောမစ္စော အသ္မိဉ္စ ပရမှိ လောကေ၊
ထထံကရော သောတ္ထာနေန ဂုတျတော။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၅။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ယော နရော၊ အကြင်ယောကျ်ားသည်။ ကာလေ၊ မင်္ဂလာကို တောင့် တသောအခါ၌။ ကိံသု၊ အဘယ်မည်သော အတတ်ကို။ ဇပ္ပံ-ဇပ္ပန္တော၊ ရွတ်ဖတ်-သရဇ္ဈာယ်လျက်။ ကံ ဝါ ဝိဇ္ဇံ၊ အဘယ်မည်သော ဗေဒင်ကိုမူလည်း။ အဓိစ္စ၊ သင်၍။ သုတာနံ၊ သင်အပ်ကြားအပ်သော အတတ်တို့တွင်။ ကတမံ ဝါ၊ အဘယ်မည်သော အတတ်ကိုမူလည်း။ အဓိစ္စ၊ သင်၍။ သော မစ္စော၊ ထိုယောက်ျားသည်။ အသ္မိဉ္စ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်လောက၌ လည်းကောင်း။ ပရမှိ လောကေ စ၊ တမလွန်ဘဝ၌ လည်းကောင်း။ သောတ္ထာနေန၊ စင်ကြယ်ခြင်းသို့ ရောက်သဖြင့်။ ဂုတ္တော၊ စောင့်ရှောက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ကထံ ကေန နိယာမေန၊ အဘယ်မည်သော အမှတ်ဖြင့်။ ကရော၊ ပြုသနည်း။ အထေဟိ၊ ဟောတော်မူပါလော့။

ပထမ မင်္ဂလာ

ဤသို့ တပည့်ကြီးသည် မင်္ဂပြဿနာကို မအပ်သည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းသည် နတ်လူတို့၏ ယုံမှားခြင်းကိုဖြတ်လျတ် ဤမည်သော ဤမည်သောအကြောင်းသည် မင်္ဂလာမည်၏ ဟူ၍ ဘုရား၏ တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် မင်္ဂလာကို ဟောလိုသည်ဖြစ်၍-

၁၅၆။ ယဿ ဒေဝါ ပိတရော စ သဗ္ဗေ၊
သရီသပါ သဗ္ဗဘူတာနိ စာပိ။
မေတ္တယ နိစ္စံ အပစိတာနိ ဟောန္တိ၊
ဘူတေသု ဝေ သောတ္ထာနံ တဒါဟု။

ဟူသော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၆။ ဘောန္တော သိဿာ၊ အို တပည့်အပေါင်းတို့။ ယဿ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်အား။ သဗ္ဗေ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ ဒေဝါ စ၊ ဘုမ္မစိုးနတ် အစရှိကုန်သော ကာမာဝစရနတ်ပြည် ခြောက်ထပ်၌ နေကုန်သော နတ်တို့ကိုလည်းကောင်း။ ပိတရော စ၊ ရူပါဝစရ အရူပါဝစရ ဗြဟ္မာတို့ကိုလည်းကောင်း။ သရီသပါ စ၊ ကျောက်ရှည်မျိုးဖြစ်ကုန်အော သတ္တဝါတို့ကို လည်းကောင်း။ သဗ္ဗဘူတာနိစာပိ၊ ဆိုအပ်ပြီးသည်မှ ကြွင်းကုန်သော သတ္တဝါတို့ကိုလည်းကောင်း။ မေတ္တာယ၊ မေတ္တာဖြင့်။ နိစ္စံ၊ အခါခပ်သိမ်း။ အပစိတာနိ၊ လေ့ကျင့်ပွားများအပ်ကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဘူတေသု၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့၌။ တဿ ပုဂ္ဂလဿ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်၏။ တံ မေတ္တာဘာဝနံ၊ ထိုမေတ္တာကို ပွားစေခြင်းကို။ သောတ္ထာနံ၊ စင်ကြယ်သော အပြစ်မရှိသော မင်္ဂလာဟူ၍။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဟောကုန်၏။

ဒုတိယမင်္ဂလာစသည် ၈-ပါး

ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် ရှေးဦးစွာသော မင်္ဂလာကို ဟောတော်မူပြီး၍ ဒုတိယမင်္ဂလာ အစရှိသည်တို့ကို ဟောတော်မူလိုသည်ဖြစ်၍-

၁၅၇။ ယော သဗ္ဗလောကဿ နိဝါတဝုတ္တိ၊
ဣတ္ထိပုမာနံ သဟဒါရကာနံ။
ခန္တာ ဒုရုတ္တာနမပ္ပဋိကူလဝါဒီ၊
အဓိဝါသနံ သောတ္ထာနံ တဒါဟု။

၁၅၈။ ယော နာဝဇာနာတိ သဟာယမတ္တေ၊
သိပ္ပေန ကုလျာဟိ ဓနေန ဇစ္စာ။
ရုစိပညော အတ္တကာလေ မတိမာ၊
သဟာယေသု ဝေ သောတ္ထာနံ တဒါဟု။

၁၅၉။ မိတ္တာနိ ဝေ ယဿ ဘဝန္တိ သန္တော၊
သံဝိဿတ္ထာ အဝိသံဝါဒကဿ။
န မိတ္တဒုဗ္ဘီ သံဝိဘာဂီ ဓနေန၊
မိတ္တေသု ဝေ သောတ္ထာနံ တဒါဟု။

၁၆၀။ ယဿ ဘရိယာ တုလျဝယာ သမဂ္ဂါ။
အနုဗ္ဗတာ ဓမ္မကာမာ ပဇာတာ။
ကောလိနိယာ သီလဝတီ ပတိဗ္ဗတာ၊
ဒါရေသု ဝေ သေတ္ထာနံ တဒါဟု။

၁၆၁။ ယဿ ရာဇာ ဘူတပတိ ယသဿီ၊
ဇာနာတိ သောစေယျံ ပရက္ကမဉ္စ။
အဒွေဇ္ဈတာ သုဟဒယံ မမန္တိ၊
ရာဇူသု ဝေ သောတ္ထာနံ တဒါဟု။

၁၆၂။ အန္နဉ္စ ပါနဉ္စ ဒဒါတိ သဒ္ဓေါ၊
မာလဉ္စ ဂန္ဓဉ္စ ဝိလေပနဉ္စ။
ပသန္နစိတ္တော အနုမောဒမာနော၊
သဂ္ဂေသု ဝေ သောတ္ထာနံ တဒါဟု။

၁၆၃။ ယမရိယဓမ္မေန ပုနန္တိ ဝုဒ္ဓါ၊
အာရာဓိတာ သမ္မစရိယာယ သန္တော။
ဗဟုဿုတာ ဣသယော သီလဝန္တော၊
အရဟန္တမဇ္ဈေ သောတ္ထာနံ တဒါဟု။

ဟူသော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဟော၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၇။ ဘောန္တော၊ အိုတပည့်အပေါင်းတို့။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ သဗ္ဗလောကဿ၊ ခပ်သိမ်းသော လူအပေါင်းအား။ နိဝါတဝုတ္တိ၊ နှိမ့်ချသောဖြစ်ခြင်းရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သဟဒါရကာနံ၊ သူငယ်တို့နှင့်တကွ ဖြစ်ကုန်သော။ ဣတ္တိပုမာနံ၊ မိန်းမယောက်ျားတို့၏။ ဒုရုတ္တာနံ၊ မကောင်းသဖြင့် ဆိုအပ်သော ဖရုသဝါစာတို့ကို။ ခန္တာ၊ သည်းခံလေ့ရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အပ္ပဋိကူလဝါဒီ၊ သူတော်ကောင်းတို့အား လျော်သောစကားကိုသာ ဆိုလေ့ရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တဿ၊ ထိုသူ၏။ တံ အဓိဝါသနံ၊ ထိုသည်းခံခြင်းကို။ သောတ္ထာနံ၊ အပြစ်မရှိ စင်ကြယ်သော မင်္ဂလာဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဟောကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၈။ ဘောန္တော၊ အိုတပည့်အပေါင်းတို့။ ယောနရော၊ အကြင်သူသည်။ သဟာယမတ္တေ၊ မြဲ မမြဲသော အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို။ သိပ္ပေန ဝါ၊ အတတ် ပညာဖြင့်လည်းကောင်း။ ကုလျာဟိ၊ အမျိုးပြည့်စုံခြင်းတို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဓနေန၊ ဥစ္စာအားဖြင့် လည်းကောင်း။ ဇစ္စာ၊ ဇတ်အားဖြင့်လည်းကောင်း။ နာဝဇာနာတိ၊ မထီမဲ့မြင်မပြု။ အတ္ထကာလေ၊ အကျိုးအကြောင်းဖြစ်သောအခါ၌။ ရုစိပညော၊ နှစ်သက်အပ်သော ကောင်းသောပညာရှိသည် ဖြစ်၍။ မတိမာ၊ အကျိုး အကြောင်းကို ပိုင်းခြားစီရင်နိုင်သော ပညာရှိသည် ဖြစ်၍။ တေ သဟာယေ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းတို့ကို။ နာဝဇာနာတိ၊ မထီမဲ့မြင် မပြု။ သဟာယေသု၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၌။ တံ နာဝဇာနနံ၊ ထိုမထီမဲ့မြင်မပြုခြင်းကို။ ဝေ၊ စင်စစ်။ သောတ္ထာနံ၊ အပြစ်မရှိ စင်ကြယ်သောမင်္ဂလာဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဟောကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၉။ ဘောန္တော၊ အို တပည့်အပေါင်းတို့။ အဝိသံဝါဒကဿ၊ မချွတ်ယွင်းစေတတ်သော အလေ့ရှိသော။ ယဿ နရဿ၊ အကြင်သူအား။ သံဝိဿတ္ထော၊ အကျွမ်းဝင်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်သော။ သန္တော၊ ပညာရှိသူတော်ကောင်းတို့သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ မိတ္တာနိ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ မိတ္တဒုဗ္ဘီ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၏ အစီး အပွားကို ဖျက်ဆီးတတ်သည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။ မိတ္တေသု၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၌။ ဓနေန၊ မိမိဥစ္စာဖြင့်။ သံဝိဘာဂီ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့အား ဝေဖန်ခွဲခြမ်းလေ့ရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တဿ နရဿ၊ ထိုသို့သောသူ၏။ တံ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းကောင်းရှိခြင်း အဆွေခင်ပွန်းတို့အား ဥစ္စာ ဆက်ဆံ ဝေဖန်ဖြန့်ချီခြင်းကို။ ဝေ၊ စင်စစ်။ သောတ္ထာနံ၊ စင်ကြယ်သောမင်္ဂလာဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဟောကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၀။ ဘောန္တော၊ အို တပည့်အပေါင်းတို့။ ယဿ နရဿ၊ အကြင်သူအား။ တုလျဝယာ၊ တူသောအရွယ်ရှိသော။ သမဂ္ဂါ၊ အညီအညွတ် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ နေလေ့ရှိသော။ အနုဗ္ဗတာ၊ လင်၏ အလိုကိုသာလိုက်သော။ ဓမ္မကာမာ၊ သုစရိုက်ဆယ်ပါး ကုသိုလ်တရားတို့ကိုသာ နှစ်သက်တတ်သော။ ပဇာတာ၊ မိန်းမမြုံ မဟုတ်သော။ ကောလိနိယာ၊ မြတ်သောအမျိုးရှိသော။ သီလဝတီ၊ သီလရှိသော။ ပတိဗ္ဗတာ၊ လင်ကိုရိုသေသော အကျင့်ရှိသော။ ဘရိယာ၊ မယားသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တဿ နရဿ၊ ထိုသူ၏။ ဒါရေသု၊ မယားတို့၌။ တံ၊ ထိုဆိုခဲ့ပြီးသော ဂုဏ်နှင့်ပြည့်စုံသောမယားကို။ ဝေ၊ စင်စစ်။ သောတ္ထာနံ၊ အပြစ်မရှိ စင်ကြယ်သော မင်္ဂလာဟူ၍။ အာဟု၊ ဟောကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၁။ ဘောန္တော၊ အို တပည့်အပေါင်းတို့။ ယဿ နရဿ၊ အကြင်သူ၏။ သောစေယျဉ္စ၊ စင်ကြယ်သည်၏အဖြစ်ကို လည်းကောင်း။ ပရက္ကမဉ္စ၊ လုံ့လရှိသည်၏အဖြစ်ကို လည်းကောင်း။ အယံ၊ ဤသူသည်။ သုဟဒံ၊ ကောင်းသောစိတ်ရှိ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မမံ၊ ငါ့ကို။ ဘူတပတိ၊ လူအပေါင်းတို့၏ အရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ ယသဿီ၊ မြတ်သော ကျော်စောခြင်းရှိသော။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ဇာနာတိ၊ သိ၏။ ရာဇူသု၊ မင်းတို့ကို။ သေဝကဿ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်သော။ တဿ နရဿ၊ ထိုသို့သောသူ၏။ တံ၊ ထိုသောစေယျ အစရှိသည်ကိုလျှင်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ သောတ္ထာနံ၊ အပြစ်မရှိ စင်ကြယ်သော မင်္ဂလာဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာ ရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဟောကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၂။ ဘောန္တော၊ အိုတပည့်အပေါင်းတို့။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ သဒ္ဓေါ၊ ကံ ကံ၏ အကျိုးကို ယုံကြည်သည်ဖြစ်၍။ အန္နဉ္စ၊ ထမင်းကိုလည်းကောင်း။ ပါနဉ္စ၊ အဖျော်ကို လည်းကောင်း။ ဒဒါတိ၊ လှူ၏။ မာလဉ္စ၊ ပန်းကို လည်းကောင်း။ ဂန္ဓဉ္စ၊ နံ့သာကိုလည်းကောင်း။ ဝိပလေနဉ္စ၊ နံ့သာ ပျောင်းကိုလည်းကောင်း။ ပသန္နစိတ္တော၊ ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ အနုမောဒမာနော၊ ဝမ်းမြောက်သည့ဖြစ်၍။ ဒဒါတိ၊ လှူ၏။ တဿ နရဿ၊ ထိုအလှူရှင်၏။ တံ ဒါနံ၊ ထိုအလှူကို။ သဂ္ဂေသု၊ နတ်ပြည်တို့၌။ ဝေ၊ စင်စစ်။ သောတ္ထာနံ၊ ချမ်းသာခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော အပြစ်မရှိသော မင်္ဂလာဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဟောကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၃။ ဘောန္တော၊ အိုတပည့်အပေါင်းတို့။ ဝုဒ္ဓါ၊ ပညာအားဖြင့် ကြီးကုန်သော။ သန္တော၊ ငြိမ်သက်ယဉ်ကျေးသော စိတ်ရှိကုန်သော။ ဗဟုဿုတာ၊ ပဋိဝေဓ ဗဟုသုတရှိကုန်သော။ ဣသယော၊ ရှာမှီးအပ်ပြီးသော ဂုဏ်ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တော၊ အရိယသီလရှိကုန်သော အရိယာတို့သည်။ သမစရိယာယ၊ ကောင်းသောအကျင့်ဖြင့်။ အာရာဓိတာ၊ နှစ်သက်သောစိတ် ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ ယံ ပုဂ္ဂလံ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်ကို။ အရိယဓမ္မေန၊ မြတ်သောအကျင့်ဖြင့်။ ပုနန္တိ၊ သုတ်သင်ကုန်၏။ အရဟန္တမဇ္ဈေ၊ ရဟန္တာတို့၏အလယ်၌။ ပဋိလဘိတဗ္ဗံ၊ ရအပ်သော။ တဿ ပုဂ္ဂလဿ၊ ပုဂ္ဂိုလ်၏။ တံ အရိယဓမ္မံ၊ ထိုအရိယာတို့၏ အရဟတ္တဖိုလ်တရားကို။ သေတ္ထာနံ၊ အပြစ်မရှိ စင်ကြယ်သော မင်္ဂလာဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ဘုရားအစရှိသော ပညာ ရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဟောကုန်၏။

မှီဝဲကြလေ

ဤသို့လျှင် ဘုရားအလောင်းတော်သည် အရဟတ္တဖိုလ်ဖြင့် ဒေသနာ၏အထွတ်ကိုတင်လျက် ဤရှစ်ဂါထာတော်တို့ဖြင့် ရှစ်ပါးသော မင်္ဂလာကြီးတို့ကို ဟောတော်မူ၍ ထိုရှစ်ပါးသော မင်္ဂလာကြီးတို့အားသာလျှင် ချီးမွမ်းခြင်း ထောမနာကို ပြုလိုသည်ဖြစ်၍-

၁၆၄။ ဧတာနိ ခေါ သောတ္ထာနာနိ လောကေ၊
ဝိညုပ္ပသတ္ထာနိ သုခုဒြယာနိ။
တာနီဓ သေဝေထ နရော သပညော၊
န ဟိ မင်္ဂလေ ကိဉ္စနမတ္တိ သစ္စံ။

ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟော၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၄။ ဘောန္တော၊ အို တပည့်အပေါင်းတို့။ လောကေ၊ သတ္တလောက၌။ ဧတာနိ၊ ဤရှစ်ပါးသော မင်္ဂလာကြီးတို့သာလျှင်။ သောတ္ထာနာနိ၊ အပြစ်မရှိ စင်ကြယ်သော မင်္ဂလာမည်ကုန်၏။ ဝိညုပသတ္ထာနိ၊ ဘုရားအစရှိသော ပညာရှိတို့သည် ချီးမွမ်းအပ်ကုန်၏။ သုခုဒြယာနိ၊ နိဗ္ဗာန်တိုင်အောင် မြတ်သောချမ်းသာကို ဖြစ်စေတတ်ကုန်၏။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ သပညော၊ ပညာရှိသော။ နရော၊ လူနတ်အပေါင်းသည်။ တာနိ၊ ထိုရှစ်ပါးသော မင်္ဂလာကြီးတို့ကိုသာလျှင်။ သေဝေထ၊ မှီဝဲကုန်ရာ၏။ ဟိ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်နည်းဟူမူကား။ မင်္ဂလေ၊ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလာ သုတမင်္ဂလာ မုတမင်္ဂလာ၌။ ကိဉ္စနံ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော မင်္ဂလာသည်မျှလည်း။ သစ္စံ၊ ပရမတ္ထသစ္စာမည်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တာနိ၊ ထိုရှစ်ပါးသော မင်္ဂလာကြီးတို့ကိုသာလျှင်။ သေဝေထ၊ မှီဝဲကုန်ရာ၏။

မင်းကြီးအား ဟောပြခြင်း

မေးလျှောက်လာကုန်သော ရသေ့အပေါင်းတို့သည် ထိုရှစ်ပါးသော မင်္ဂလာကြီးတို့ကိုနာ၍ ခုနစ်ရက် ရှစ်ရက်လွန်သဖြင့် ဆရာ ရက္ခိရသေ့ကို ပန်ကြား၍ ထိုဗာရာဏသီပြည်သို့သာလျှင် လာကုန်၏။ ဗာရာဏသီမင်းသည် ထိုရသေ့တို့၏ အထံသို့သွား၍ မေး၏။ ထိုရသေ့တို့သည် မင်းအား ဆရာရက္ခိတရသေ့ ဟောသောနည်းဖြင့်သာလျှင် မင်္ဂလာပြဿနာကို ဟောခဲ့၍ ဟိမဝန္တာသို့သာလျှင် ပြန်လာကုန်၏။ ထိုမင်္ဂလာကို ကြားနာရာကာလစ၍ လောက၌ မင်္ဂလာသည် ထင်ရှားသည် ဖြစ်၏။ မင်္ဂလာတို့ကို ကောင်းစွာကျင့်ကုန်၍ သေတိုင်းသေတိုင်းကုန်သော လူတို့သည် နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် လေးပါးကုန်သော ဗြဟ္မဝိဟာရတရားတို့ကို ပွားစေပြီးလျှင် ရသေ့အပေါင်းတို့ကို ယူဆောင်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်၌ ဖြစ်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် မင်္ဂလာပြဿနာကို ဖြေဆိုသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေးရက္ခိတရသေ့ ဖြစ်သောအခါ၌လည်း ဤမင်္ဂလာပြဿနာကို ဖြေဆိုတော်မူပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ငါဘုရား ပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ တပည့်ရသေ့အပေါင်းတို့ ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ မင်္ဂလာပြဿနာကို မေးလာသော ရသေ့တပည့်ကြီး ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဆရာရက္ထိရသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီ ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

မင်္ဂလာတရား၊ လိုက်နာပွား၊ ကြီးပွားကြလိမ့်မည်

တစ်ဆယ့်ငါးခုမြောက်သော မဟာမင်္ဂလဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒသကနိပါတ်

၁၆။ ဃဋပဏ္ဍိတဇာတ်

သေသောသူအား စိုးရိမ်ခြင်းကို မပြုသင့်ကြောင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဥဋ္ဌေဟိ ကဏှ အစရှိသောဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဃဋပဏ္ဍိတဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် သားသေသော သူကြွယ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် မဋ္ဌကုဏ္ဍလီဝတ္ထုနှင့် တူသည်သလျှင်တည်း။

ဤဃဋပဏ္ဍိတဇာတ်၌ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုသူကြွယ်ကို ဒါယကာ စိုးရိမ်သလော ဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား စိုးရိမ်ပါ၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ဒါယကာ ရှေးပညာရှိတို့သည် ပညာရှိတို့၏ စကားကို နာကြား၍ သေသောသားကို မတောင့် တကုန်ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုဒါယကာသည် တောင်းပန်အပ်သည် ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာ လွန်လေပြီးသောအခါ ဥတ္တရာပထတိုင်းဝယ် ကံသမင်းတို့၏ သုံးဆောင်ရာ နေရာဖြစ်သော အသိတဉ္စနမြို့၌ မဟာကံသမည်သော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုမဟာကံသမင်းအား ကံသ, ဥပကံသဟူသော သားနှစ်ယောက်တို့သည် ရှိကုန်၏။

ဒေဝဂဗ္ဘာမည်သော သမီးတော်တစ်ယောက်သည် ရှိ၏။ ထိုဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီးကို ဖွားသောနေ့၌ နိမိတ်ဖတ်တတ်ကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကို မေး၏။ နိမိတ်ဖတ်တတ်ကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် ထိုမင်းသမီးဝမ်း၌ ဖြစ်သောသားတို့သည် ကံသမင်း အနွယ်အဆက်ကို ဖျက်ဆီးကုန်လတ္တံ့ ဟု ကြားလျှောက်ကုန်၏။ မဟာကံသမင်းကြီးသည် ပြင်းစွာသော ချစ်ခြင်းကြောင့် သမီးတော်ကို ဖျက်ဆီးခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ မောင်တို့သည် သိကုန်လတ္တံ့ဟု အသက် ထက်ဆုံး တည်၍ မဟာကံသမင်းကြီးသည် နတ်ရွာ လား၏။

ပင်တိုင်စံ နှမတော်

ထိုမဟာကံသမင်းကြီး နတ်ရွာလားသည်ရှိသော် သားတော်အကြီး ကံသမင်းသားသည် မင်းပြု၏။ ညီတော် ဥပကံသမင်းသားသည် အိမ်ရှေ့မင်းဖြစ်၏။ ထိုညီတော် နောင်တော်တို့သည် ကြံကြကုန်၏။ ငါတို့သည် နှမတော် ဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီးကို အကယ်၍ ဖျက်ဆီးကုန်အံ့၊ ကဲ့ရဲ့ခံရသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် နှမတော်ကို တစ်စုံ တစ်ယောက်သော မင်းအား မပေးမူ၍ လင်မရှိသည်ကိုပြု၍ စောင့်ရှောက်ကုန်အံ့ ဟု ကြံကြကုန်၏။ ကြံပြီး၍ ထိုမောင်တော်မင်းတို့သည် တစ်ခုသော တပင်တိုင်နန်းပြသာဒ်ကို ဆောက်စေ၍ ထိုတပင်တိုင် နန်းပြာသာဒ်၌ နေစေကုန်၏။ ထိုဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီး၏ အလုပ်အကျွေးသည် နန္ဒိဂေါပါအမည်ရှိ၏။ ထိုနန္ဒိဂေါပါ၏ လင်ဖြစ်သော အန္ဓကဝေဏ္ဍမည်သာ ကျွန်သည် စောင့်ရှောက်ခြင်းကိုပြု၏။

ထိုအခါ၌ ဥတ္တရမဓုရမည်သော ပြည်၌ မဟာသာဂရ မည်သော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုမဟာသာဂရမင်းအား သာဂရ, ဥပသာဂရဟူသော သားတော်နှစ်ယောက်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုသားတော်နှစ်ယောက်တို့တွင်လည်း သားတော်အကြီး သာဂရမင်းသားသည် ခမည်းတော် မဟာသာဂရမင်းကြီး နတ်ရွာစံသောအခါ မင်းဖြစ်၏။ ညီတော် ဥပသာဂရမင်းသားသည် အိမ်ရှေ့မင်းဖြစ်၏။

ဥပသာဂရမင်းသား

ထိုဥပသာဂရမင်းသားသည် ဥပကံသမင်း၏ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်၍ တစ်ဦးသောဆရာအထံ၌ အတူတကွ အတတ်သင်ဘက်တည်း။ ထိုအိမ်ရှေ့မင်း ဥပသာဂရသည် နောင်တော်သာဂရမင်း နန်းတွင်း၌ ပြစ်မှား၍ နောင်တော်ကို ကြောက်သည်ဖြစ်၍ ထွက်ပြေးပြီးလျှင် ကံသမင်းတို့၏ သုံးဆောင်ရာ နေရာဖြစ်သော အသိတဉ္စနမြို့၌ အိမ်ရှေ့မင်း ဥပကံသ၏အထံသို့ သွားလေ၏။ ထိုအိမ်ရှေ့မင်း ဥပကံသသည် ထိုဥပသာဂရ အိမ်ရှေ့မင်းကို နောင်တော် ကံသမင်းကြီးအား ပြ၏။ ကံသမင်းကြီးသည် ထိုဥပသာဂရအား ကြီးစွာသောစည်းစိမ်ကို ပေး၏။

ပင်တိုင်စံနှင့်ချစ်ကြပြီ

ထိုဥပသာဂရသည် ကံသမင်းကြီးအား ခစားအံ့သောငှာ သွားသည်ရှိသော် နှမတော် ဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီး၏ စံရာ တပင်တိုင် နန်းပြာသာဒ်ကိုမြင်၍ ဤပြသာဒ်သည် အဘယ်သူ၏ နေရာပြာသာဒ်နည်း ဟု မေး၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားသိရလျှင် ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီး၌ တပ်စွန်းသောစိတ်ရှိသည် ဖြစ်၏။ ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးသည်လည်း တစ်နေ့သ၌ ဥပသာဂရ မင်းသားသည် ဥပတံသ အိမ်ရှေ့မင်းနှင့်အတူ မင်းအား ခစားခြင်းငှာ လာလတ်သည်ကို မြင်၍ ဤမင်းသားသည် အဘယ် မင်းသားနည်း ဟု မေး၏။ မဟာသာဂရမင်းကြီး၏ သားတော်ဖြစ်သော ဥပသာဂရ မင်းသားတည်း ဟု နန္ဒိဂေါပါ အမည်ရှိသော အလုပ်အကျွေးထံမှ ကြားသိရလျှင် ထိုဥပသာဂရ မင်းသား၌ တပ်စွန်းသောစိတ်ရှိသည် ဖြစ်၏။ ဥပသာဂရ မင်းသားသည် နန္ဒိဂေါပါမည်သော အထိန်းတော်အား တံစိုးပေးပြီးလျှင် နှမ ငါ့အား ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးကို ပြခြင်းငှာ တတ်နိုင်သလော ဟု ဆို၏။ ထိုနန္ဒိဂေါပါမည်သော အထိန်းတော်သည် အရှင်မင်းသား. ထိုဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးကို ပြခြင်းသည် ဝန်မလေး ဟု ဆိုပြီး၍ ထိုအကြောင်းကို ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးအား တင်လျှောက်၏။ ထိုဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးသည် ပကတိအားဖြင့်လည်း ထိုဥပသာဂရ မင်းသား၌ တပ်စွန်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုစကားကို ကြားရလျှင် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ နန္ဒိဂေါပါမည်သော အထိန်းတော်သည် ဥပသာဂရ မင်းသားအား အမှတ်ကိုပေး၍ ညဉ့်အဖို့၌ ထိုဥပသာဂရ မင်းသားကို ပြာသာဒ်သို့တင်၏။

ဥပသာဂရ မင်းသားသည် ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးနှင့်တကွ မွေ့လျော်ပျော်ပါးခြင်းကို ပြု၏။ ထိုအခါ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော မင်းသား၊ မင်းသမီးတို့၏ အဖန်တလဲလဲ မွေ့လျော်ပျော်ပါးခြင်းကြောင့် ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးသည် ကိုယ်ဝန်ကို ရ၏။ နောက်အဖို့၌ ထိုဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးအား ကိုယ်ဝန်တည်ခြင်းသည် ထင်ရှားသည်ဖြစ်၍ မောင်တော် မင်းနှစ်ပါးသည် နန္ဒိဂေါပါကို မေးကုန်၏။ ထိုနန္ဒိဂေါပါသည် ဘေးမဲ့ကို တောင်း၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားလျှောက်၏။ ထိုမောင်တော် မင်းနှစ်ပါးတို့သည် ကြားသိရလျှင် နှမတော်ကို ဖျက်ဆီးခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်။ သမီးကိုတည်း အကယ်၍ ဖွားအံ့၊ မဖျက်ဆီးကုန်အံ့၊ သားကိုတည်း အကယ်၍ဖွားအံ့၊ ဖျက်ဆီးကုန်အံ့ဟု ကြံ၍ ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးကို ဥပသာဂရ မင်းသားအားသာလျှင် ပေးကုန်၏။ ထိုဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးသည် ရင့်သော ကိုယ်ဝန်ရှိ သည်ဖြစ်၍ သမီးကို ဖွား၏။

သားသမီး တစ်ကျိပ်တစ်ယောက် ထွန်းကား

နောင်တော် မင်းနှစ်ပါးတို့သည် ကြားရလျှင် အလွန်နှစ်သက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ထိုတူမမင်းသမီးအား အဉ္ဇနဒေဝီ ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုနှမတော်, ယောက်ဖတော်တို့အား ဝဍ္ဎမာနမည်သော ရွာကို ကံကျွေးခံ ပေးကုန်၏။ ဥပသာဂရ မင်းသားသည် မြောက်သားတော် ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးကိုယူ၍ ဝဍ္ဎမာနမည်သော စားကျေးရွာ၌ နေ၏။ ဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီး၌ တစ်ဖန် ကိုယ်ဝန် တည်ပြန်၏။ နန္ဒိဂေါပါသည်လည်း ထိုနေ့၌ပင် ကိုယ်ဝန်ရ၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော မင်းသမီးဒေဝဂဗ္ဘာ, အထိန်းတော် နန္ဒိဂေါပါတို့သည် ကိုယ်ဝန် ရင့်ကုန်သည်ရှိသော် တစ်နေ့ချင်းသာလျှင် ဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီးသည် သားယောကျ်ားကို ဖွား၏။ အထိန်းတော်နန္ဒိဂေါပါသည် သားမိန်းမကို ဖွား၏။ ဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီးသည် သားကို မောင်တော် ဖျက်ဆီးအံ့သည်မှ ကြောက်သောကြောင့် သားကို နန္ဒိဂေါပါအား လျှို့ဝှက်သောအားဖြင့် ပေးလိုက်၍ ထိုနန္ဒိဂေါပါ၏ သမီးကို ဆောင်ယူခဲ့၏။ ထိုဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီး သားဖွားသော အဖြစ်ကို မောင်တော်တို့အား ကြား လျှောက်ကုန်၏။ ထိုမောင်တော်တို့သည် သားယောကျ်ားကို ဖွားသလော၊ သားမိန်းမကို ဖွားသလောဟု မေး၍ သားမိန်းမကို ဖွား၏ဟူ၍ တင်လျှောက်သည်ရှိသော် ထိုသို့ သားမိန်းမ ဖွားတပြီးကား မွေးလေကုန် ဟု ဆိုကုန်၏။ ဤသို့နည်းအားဖြင့် ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးသည် တစ်ကျိပ်သော သားတို့ကို ဖွား၏။ နန္ဒိဂေါပါသည် ထစ်ကျိပ်သော သမီးတို့ကို ဖွား၏။ တစ်ကျိပ်သော သားတို့သည် အထိန်းတော် နန္ဒီဂေါပါ၏ အထံ၌ ကြီးကုန်၏။ တစ်ကျိပ်သော သမီးတို့သည် ဒေဝဂဗ္ဘာ မင်းသမီးအထံ၌ ကြီးကုန်၏။ တိုအကြောင်းကို တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် မသိ။

သားတော် ၁၀-ပါး

ဒေဝဂဗ္ဘာမင်းသမီး၏ သားတော် အကြီးသည် ဝါသုဒေဝ မည်၏။ နှစ်ယောက်မြောက်သော သားသည် ဗလဒေဝ မည်၏။ သုံးယောက်မြောက်သောသားသည် စန္ဒဒေဝ မည်၏။ လေးယောက်မြောက်သော သားသည် သူရိယဒေဝမည်၏။ ငါးယောက်မြောက်သော သားသည် အဂ္ဂိဒေဝမည်၏။ ခြောက်ယောက်မြောက်သော သားသည် ဝရုဏဒေဝ မည်၏။ ခုနစ်ယောက်မြောက်သောသားသည် အဇ္ဇုနမည်၏။ ရှစ်ယောက်မြောက် သောသားသည် ပဇ္ဇုနမည်၏။ ကိုးယောက်မြောက်သော သားသည် ဃဋပဏ္ဍိတမည်၏။ ဆယ်ယောက်မြောက်သော သားသည် အင်္ကုရမည်၏။

ဆိုးသွမ်းကြပြီ

ထိုတစ်ကျိပ်သော ညီနောင်တို့သည် အန္ဓကဝေဏ္ဍကျွန်၏ သားညီနောင်တစ်ကျိပ်ဟူ၍ အလွန်ထင်ရှားသည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုတစ်ကျိပ်သော ညီနောင်တို့သည် နောက် အဖို့၌ ကြီးခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၍ အစွမ်းနှင့်ပြည့်စုံကုန်သည် ခက်ထန်ကြမ်းတမ်းကုန်သည်ဖြစ်၍ လုယက်ဖျက်ဆီးခြင်းကို ပြုကုန်လျက် လှည့်ပတ်သွားလာကုန်၏။ မင်းအား ဆက်ရောက်သော လက်ဆောင်ပဏ္ဏာကိုလည်း လုယက်ဖျက်ဆီးကုန်သည်သာလျှင် ကတည်း။ လူတို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ အန္ဓကဝေဏ္ဍကျွန်၏ သားဖြစ်ကုန်သော ညီနောင်တစ်ကျိပ်တို့သည် တိုင်းနိုင်ငံကို လုယက်ဖျက်ဆီးကုန်၏ ဟု မင်းရင်ပြင်၌ ကြွေးကြော်ကုန်၏။ ကံသမင်းကြီးသည် အန္ဓကဝေဏ္ဍမည်သော ကျွန်ကိုခေါ်၍ အဘယ့်ကြောင့် သားတို့ကို လုယက်ဖျက်ဆီးခြင်းကို ပြုစေသနည်း ဟု ခြိမ်းခြောက်၏။ ဤသို့လျှင် နှစ်ကြိမ်မြောက်လည်းကောင်း သုံးကြိမ်မြောက်လည်းကောင်း လူတို့သည် ကြွေးကြော်ကုန်သည်ရှိသော် ကံသမင်းကြီးသည် ထိုအန္ဓကဝေဏ္ဍကျွန်ကို ခြိမ်းခြောက်သည်သာလျှင်တည်း။

မင်းသားတို့ကို ဖမ်းမည်

ထိုအန္ဓကဝေဏ္ဍသည် သေဘေးမှကြောက် သည်ဖြစ်ရကား အလုံးစုံသော အကြောင်းကို ပြောကြား၏။ မင်းကြီးသည် အလွန် ကြောက် သည်ဖြစ်၍ အဘယ်သို့သော အကြောင်းဖြင့် ထိုမင်းသားတို့ကို ဖမ်းကုန်အံ့နည်း ဟု အမတ်တို့ကို မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး ထိုတစ်ကျိပ်သော

ညီနောင်တို့သည် လက်ဝှေ့ သတ်ခြင်း လက်ပမ်းလုံးခြင်း၌ ကြူးကုန်၏။ မြို့တော်၌ လက်ဝှေ့ပွဲသဘင်ကို ပြုစေ၍ ထိုအခါ တစ်ကျိပ်သော ညီနောင်တို့ကို လက်ဝှေ့သတ်ရာ ပွဲသဘင်သို့ လာကုန်သော် လူတို့ကို ဖမ်းစေ၍ ဆောင်ကုန်အံ့ ဟု လျှောက်ကုန်သည်ရှိသော် စာရုရမည်သော လက်ပမ်းသည်, မုဋ္ဌိကမည်သောလက်ပမ်းသည်, ဤနှစ်ယောက်ကုန်သော လက်ပမ်းသည်တို့ကို စေလွှတ်၍ ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ လက်ဝှေ့သတ်ခြင်း၊ လက်ပမ်းလုံးခြင်း ပွဲသဘင်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု မြို့၌ စည် လည်စေ၍ မင်းရင်ပြင်၌ လက်ဝှေ့ပွဲသဘင် မဏ္ဍပ်ကို စီရင်ပြီးလျှင် သူကောင်ချရာတွင်းကို တူးစေ၍ လက်ဝှေ့ပွဲသဘင်မဏ္ဍပ်ကို တန်ဆာဆင်၍ တံခွန်ကုက္ကားကို စိုက်စေကုန်၏။

မင်းသားတို့ လာကြပြီ

မြို့အလုံးသည် အုတ်အုတ်ကျက်ကျက် ရှိသည်ဖြစ်၏။ လှည်းအဆင့်ဆင့် ညောင်စောင်း အဆင့်ဆင့်ဖွဲ့၍ စာရုရ လက်ပမ်းသည် မုဋ္ဌိက လက်ပမ်းသည်တို့သည် လက်ဝှေ့ပွဲသဘင်မဏ္ဍပ်သို့ လာကုန်လျက် ကြွေးကြော်ကုန်လျက် ကြူး ကုန်လျက် လက်ပမ်းပေါက်ခတ်ကုန်လျက် သွားကုန်၏။ ညီနောင်တစ်ကျိပ်တို့သည်လည်း လာလတ်ကုန်၍ ထမင်းရောင်းသော ခရီး, နံ့သာရောင်းသော ခရီး, ခဝါသည်ခရီး၌ လုယက်ဖျက် ဆီး၍ နီသောအဆင်းရှိသော ပုဆိုးတို့ကို ဝတ်၍ နံ့သာရောင်းသော ဈေးတို့၌ နံ့သာကို။ ပန်းရောင်းသော ဈေး၌ ပန်းကို လုယက်၍ နံ့သာကို လိမ်းပြီးသော ကိုယ်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ပန်းပန်ကုန်လျက် ရွှေနားတောင်း ဝတ်လျက် ကြွေးကြော်ကုန်လျက် လက်ပမ်းပေါက် ခတ်ကုန်လျက် လက်ဝှေ့ပွဲသဘင်သို့ ဝင်လာကြကုန်၏။

စာရုရလက်ပမ်းသည် သေရပုံ

ထိုခဏ၌ စာရုရမည်ထော လက်ပမ်းသည်သည် လက်ပမ်းပေါက်ခတ်လျက် ပွဲသဘင်အလယ်၌ လှည့်ပတ်၏။ ဗလဒေဝ မင်းသားသည် ထိုစာရုရမည်သော လက်ပမ်းသည်ကို မြင်၍ ထိုလက်ပမ်းသည်ကို လက်ဖြင့် မထိစေအံ့ ဟု ဆင်တင်းကုပ်မှ ကြီးစွာသော ဆင်ချည်ကြိုးကိုယူ၍ ကြွေးကြော်ကြုံးဝါးလျက် ဆင်ချည်ကြိုးကိုပစ်၍ စာရုရလက်ပမ်းသည်ကို ဝမ်း၌ ရစ်၍ လွန်စနှစ်ဖက်တို့ကို တစ်ပေါင်းတည်းပြု၍ ကျစ်ပြီးလျှင် မြှောက်၍ ဦးခေါင်းထက်၌ ချာချာလှည့်၍ မြေ၌ ရိုက်ခတ်သတ်ပြီးလျင် ပွဲပြင်၌ သူကောင်ချရာ တူးသောတွင်းသို့ ပစ်လိုက်၏။

မုဋ္ဌိကလက်ပမ်းသည် သေရပုံ

စာရုရလက်ပမ်းသည် သေသည်ရှိသော် ကံသမင်းကြီးသည် မုဋ္ဌိကမည်သော လက်ပမ်းသည်ကို စေ၏။ ထိုမုဋ္ဌိက လက်ပမ်းသည်သည် ထ၍ ကြွေးကြော်ကြုံးဝါး၍ လက်ပမ်းပေါက် ခတ်၏။ ဗလဒေဝ မင်းသားသည် ထိုမုဋ္ဌိကမည်သော လက်ပမ်းသည်ကို ပုတ်ခတ်၍ အရိုးတို့ကို မှုန့်မှုန့်ညက်ညက်ကြေစေ၍ လက်ပမ်းသည်ဟူသည် အမောင်လောဟု မေး၍ ငါ လက်ပမ်းသည် တကားဟူ၍ ဆို၏။ ထိုသို့ ဆိုစဉ်ပင်လျှင် "ငါသည် နင်လက်ပမ်းသည် ဟုတ်သည်၏ အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း လက်ပမ်းသည် မဟုတ်သည်၏ အဖြစ်ကိုလည်းကောင်း မသိ ဟု လက်ကိုကိုင်၍ မြေ၌ ရိုက်ခတ်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေပြီးလျှင် ပွဲပြင်၌ သူကောင်ချရာ တူးသောတွင်းသို့ ပစ်ချလိုက်၏။

မုဋ္ဌိကလက်ပမ်းသည်သည် ဘီလူးကြီးဖြစ်၍ ထိုမင်းသားကို စားရလို၏ ဟု ဆုတောင်းခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုမုဋ္ဌိက လက်ပမ်းသည်သည် ကာလမတ္တိကမည်သော တောအုပ်၌ ဘီလူးကြီး ဖြစ်၏။

ကံသမင်း၂-ပါး နတ်ရွာစံကြ

ဦးရီးတော် ကံသမင်းကြီးသည် ကျွန့်သား ညီနောင် တစ်ကျိပ်တို့ကို ဖမ်းကြကုန်ဟု ထ၏။ ထိုသို့ ထသောခဏ၌ ဝါသုဒေဝ မင်းသားသည် စက်လက်နက်ကို ပစ်၏။ ထိုစက်လက်နက်သည် ဦးရီးတော် ညီနောင်မင်းနှစ်ပါးတို့၏ ဦးခေါင်းတို့ကို ကျစေ၏။ လူများအပေါင်းသည် ကြောက်ထိတ်လန့်သည်ဖြစ်၍ အကျွန်ုပ်တို့၏ ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်ပါကုန်လော့ဟု ဆို၍ ထိုညီနောင်တစ်ကျိပ်တို့၏ ခြေတို့၌ ဝပ်၍ လျှောက်၏။

အယုဇ္ဈပြည်ကိုသိမ်း

ထိုညီနောင် တစ်ကျိပ်တို့သည် ဦးရီးတော်မင်းနှစ်ပါးတို့ကို သတ်၍ အသိတဉ္စနမြို့၌ မင်းစည်းစိမ်ကိုယူ၍ မယ်တော်ခမည်းတော်တို့ကို အသိတဉ္ဇနမြို့၌ထား၍ နေကုန်၏။ ထိုတစ်ကျိပ်သော မင်းညီနောင်တို့သည် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း အလုံး၌ရှိသော မင်းအဖြစ်ကို ယူကုန်အံ့ ဟု မြို့မှထွက်၍ အစဉ်သဖြင့် ကာဠာယောနကမည်သော မင်း၏ နေရာဖြစ်သော အယုဇ္ဈမြို့သို့ ရောက်လျှင် မြို့ကိုခြံရံ၍တည်သော ကျုံးသစ်ပင် ချုံပိတ်ပေါင်းတို့ကို ထွင်ပြီးလျှင် မြို့တံတိုင်းကို ဖျက်ဆီး၍ ယောနကမင်းကို ဖမ်းယူပြီးလျှင် ထိုအယုဇ္ဈပြည်ကို မိမိတို့လက်သို့ ရောက်သည်ပြု၍ ဒွါရဝတီပြည်သို့ ရောက်လေကုန်၏။

အာကာပျံဝဲ မြို့သံတွဲ

ထိုဒွါရာဝတီမြို့၏ တစ်ဖက်မျက်နှာမှာကား သမုဒ္ဒရာ၊ တစ်ဖက်မျက်နှာကား တောင်ရှိ၏။ ထိုဒွါရာဝတီမြို့ကို ဘီလူးတို့သည် သိမ်းဆည်းသည် ဖြစ်တတ်။ ထို့မြို့ကို စောင့်ရှောက်သော ဘီလူးတို့သည် ရန်သူတို့ကိုမြင်၍ မြည်း၏ အသွင်ဖြင့် မြည်းသံကိုမြည်၏။ ထိုသို့မြည်သောခဏ၌ ဘီလူးတို့၏အာနုဘော်ဖြင့် မြို့အလုံးသည် ကောင်းကင်၌ ပျံတက်၍ မဟာသမုဒ္ဒရာဝယ် ကျွန်းငယ်တစ်ခု၌ တည်၏။ ရန်သူတို့သွားကုန်သည်ရှိသော် တစ်ဖန်ပြန်လတ်၍ မိမိနေရာ၌သာလျှင် တည်၏။ ထိုမင်းညီနောင်တစ်ကျိပ်တို့ ရောက်လာသောအခါ၌လည်း မြည်းယောင်ဆောင်သော ဘီလူးသည် ထိုမင်းညီ နောင် တစ်ကျိပ်တို့၏ လာခြင်းကိုသိ၍ မြည်း၏ မြည်ခြင်းကို မည်၏။ ထိုမြို့သည် ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်၍ သမုဒ္ဒရာကျွန်းငယ်၌ တည်၏။ ထိုညီနောင်မင်းတို့သည် မြို့ကိုမမြင်ကုန်၍ ပြန်ကုန်သည်ရှိသော် တစ်ဖန်လာပြန်၍ မိမိနေရာအရပ်၌ တည်၏။

ထိုမင်းညီနောင်တို့သည် ဒွါရာဝတီမြို့သို့ တစ်ဖန်ပြန်လာကုန်၏။ တစ်ဖန်လည်း မြည်းသည် ထို့အတူသာလျှင် ပြု၏။ ထိုမင်း ညီနောင် တစ်ကျိပ်တို့သည် ဒွါရာဝတီပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကို ယူခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍

ကဏှဒီပါယန အမည်ရှိသော ရသေ့အထံသို့ သွားပြီးလျှင် ရှိခိုးကုန်၍ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်တို့သည် ဒွါရာဝတီမြို့၌ မင်းအဖြစ်ကို ယူခြင်းငှာမတတ်နိုင်ကု၊ န် အကျွန်ုပ်တို့အား တစ်ခုသောအကြောင်းကို ပြုတော်မူပါကုန်လော့ ဟု မေး၍ ကျုံးအပြင်အရပ်၌ တစ်ခုသော မြည်းသည်ရှိ၏။ ထိုမြည်းသည်လျှင် ရန်သူတို့ကိုမြင်၍ မြည်၏။ ထိုမြည်သောခဏ၌ မြို့သည် ပျံသွား၏။ သင်တို့သည် ထိုမြည်း၏ ခြေတို့ကို ကိုင်လေကုန်၊ ဤသည်လျှင် သင်တို့၏ အလိုပြီးခြင်း၏ အကြောင်းတည်း ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုမင်း ညီနောင် တစ်ကျိပ်တို့သည် ရှင်ရသေ့ကို ရှိခိုးပြီးလျှင် သွားလေ၏။ ထိုတစ်ကျိပ်သော မင်းညီနောင်တို့သည်ပင်လျှင် မြည်း၏ ခြေ၌ကိုင်ပြီးဝပ်၍ အရှင့်ကိုထား၍ အရှင်တစ်ပါးသော သူသည် ကိုးကွယ်ရာမရှိပါ၊ ငါတို့ မြို့ကို သိမ်းယူသောအခါ မမြည်ပါလင့် ဟု တောင်းပန်ကုန်၏။

ဒွါရဝတီပြည်ကို သိမ်းပြီ

မြည်းသည် ငါသည် မမြည်ဘဲနေခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ သင်မင်းသားတို့သည်ကား ရှေးဦးစွာ လာလတ်ကုန်၍ လေးယောက်ကုန်သောသူတို့သည် ကြီးစွာသော သံချောင်းတို့ကိုယူ၍ မြို့တံခါး လေးမျက်နှာတို့၌ ကြီးစွာသော သံတံသင်းတို့ကို မြေ၌စိုက်၍ မြို၏ ပျံအံ့သောကာလ၌ သံချောင်းတို့ကိုကိုင်၍ သံချောင်း၌ ဖွဲ့အပ်သော သံကွင်းကို သံတံသင်း၌ စွပ်လေကုန်၊ မြို့သည် ပျံခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လတ္တံ့ ဟု ဆို၏။ ထိုမင်းညီနောင်တို့သည် ကောင်းပြီဟု ဆိုလေ၍ ထိုနေ့ ညဉ့်သန်းခေါင်ယံ၌ပင်လျှင် သံချောင်းတို့ကိုယူ၍ မြို့တံခါးလေးမျက်နှာတို့၌ သံတံသင်းတို့ကို မြေ၌စိုက်၍ တည်ကုန်၏။ ထိုခဏ၌ မြည်းသည် မြည်၏။ မြို့သည် ပျံခြင်းငှာအားထုတ်၏။ တံခါးလေးမျက်နှာတို့၌ တည်ကုန်သော မင်းသားတို့သည် လေးခုသော သံချောင်းတို့ဖြင့် ကိုင်ကုန်၍ သံချောင်း၌ ဖွဲ့အပ်သော သံကွင်းတို့ကို သံတံသင်းဖွဲ့ကုန်၏။ မြို့သည် ပျံခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ မင်းညီနောင်တစ်ကျိပ်တို့သည် ထို့နောင်မှ မြို့သို့ဝင်ပြီးလျှင် မင်းကိုသတ်၍ ဒွါရဝတီပြည်ကို ယူကုန်၏။ ဤသို့လျှင် ထိုမင်းညီနောင်တစ်ကျိပ်တို့သည် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံးဝယ် ခြောက်သောင်း သုံးထောင်သော မြို့တို့၌ ခြောက်သောင်းသုံးထောင်သော မင်းတို့ကို စက်လက်နက်ဖြင့် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေ၍ ဒွါရဝတီပြည်ကြီး၌ နေကုန်လျက် ပြည်ထောင်အပေါင်းတို့ကို ဆယ်စုစု၍ ခွဲဝေကုန်၏။

နှမတော် အဉ္စနဒေဝီကိုကား မအောက်မေ့မိကုန်။ ထိုနောင်တစ်ဖန် ဆယ့်တစ်စု စု၍ ဝေအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အင်္ကုရမင်းသားသည် အကျွန်ုပ်၏ အစုတစ်စုကို နှမတော် အဉ္စနဒေဝီအား ပေးတော်မူကုန်လော့၊ အကျွန်ုပ်သည် ကုန်သွယ်ခြင်းကိုပြု၍ အသက်မွေးပါအံ့၊ စင်စစ်သော်ကား နောင်တော်တို့သည် မိမိတို့၏ဇနပုဒ်၌ အကျွန်ုပ်အား အခွန်ကိုသာ လွှတ်တော်မူကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုနောင်တော်မင်းတို့သည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံကုန်၍ ထိုအင်္ကုရ မင်းသား၏အစုကို နှမတော် အဉ္စနဒေဝီအား ပေး၍ ထိုနှမတော် အဉ္စနဒေဝီနှင့်တကွ ကိုးယောက်ကုန်သော မင်းတို့သည် ဒွါရာဝတီပြည်ကြီး၌ နေကုန်၏။ ညီတော်အင်္ကုရမင်းသားသည်ကား ကုန်သွယ်ခြင်းကိုပြု၏။ ဤသို့လျှင် ထိုမင်းသားညီနောင်တို့သည် နောက်အဖို့၌ သား သမီးတို့ဖြင့် ပွားများကုန်သည်ရှိသော် ရှည်မြင့်စွာသောကာလ လွန်လတ်သော် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် သေကုန်၏။

ထိုအခါ လူတို့၏ အသက်တစ်သောင်းရှည်သော ကာလ၌ ဖြစ်သတတ်။ ထိုအခါ ဝါသုဒေဝ မင်းကြီး၏ သားတော်တစ်ယောက်သည် သေ၏။ ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးသည် စိုးရိမ်သောက နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ အလုံးစုံသော အမှုကိစ္စတို့ကို ပယ်၍ ညောင်စောင်းပေါင်၌ဖက်၍ ငိုမြည်တမ်းလျက် လျေင်း၏။

ရူးဟန်ဆောင်၍ မင်းကြီးသောကကို ဖျောက်

ထိုအခါ ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတ မင်းသားသည် ကြံ၏။ ငါ့ကိုထား၍ ငါမှတစ်ပါးသော တစ်စုံ တစ်ယောက်သော သူသည် နောင်တော်မင်းကြီး၏ စိုးရိမ်ခြင်းကို ဖျောက်ခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သောသူ မည်သည်မရှိ၊ သင့်သောအကြောင်းဖြင့် ထိုနောင်တော်မင်းကြီး၏ စိုးရိမ်ခြင်းကို ဖျောက်အံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဃဋပဏ္ဍိတ မင်းသားသည် သူရူးအသွင်ကိုယူ၍ ငါ့အား ယုန်ကို ပေးကုန်လော့၊ ငါ့အား ယုန်ကို ပေးကုန်လော့ ဟု ဆို၍ ကောင်းကင်သို့ ကြည့်လျက် မြို့အလုံးကို လှည့်လည်၏။ ဃဋပဏ္ဍိတ မင်းသားသည် ရူးသည်ဖြစ်၏ ဟု မြို့အလုံးသည် ချောက်ချား၏။ ထိုခဏ၌ ရောဟိဏေယျအမည်ရှိသော အမတ်သည် ဝါသုဒေဝ မင်းကြီး၏အထံသို့ သွား၍ ထိုဝါသုဒေဝမင်းကြီးနှင့်တကွ စကားကို ဖြစ်စေလိုသည်ဖြစ်၍-

၁၆၅။ ဥဋ္ဌေဟိ ကဏှ ကိံ သေသိ၊ ကော အတ္ထော သုပနေန တေ။
ယောပိ တုယှံ သကော ဘာတာ၊ ဟဒယံ စက္ခုစ ဒက္ခိဏံ။
တဿ ဝါတာ ဗလီယန္တိ၊ ဃဋော ဇပ္ပတိ ကေသဝ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၅။ ကေသဝ၊ တင့်တယ်သော ဆံရှိသော။ ကဏှ၊ တဏှာယနအနွယ် ဖြစ်တော်မူသော။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ဥဋ္ဌေဟိ၊ ထတော်မူဦးလော့။ ကိံ၊ အဘယ်ကြောင့်။ သေသိ၊ အိပ်တော်မူသနည်း။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး။ သုပနေန၊ အိပ်ခြင်းဖြင့်။ ကော အတ္ထော၊ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။ သကော ဘာတာ၊ ရှင်မင်းကြီး၏ညီတော်ရင်းဖြစ်သော။ ယောပိ၊ အကြင် ဃဋပဏ္ဍိတ မင်းသားသည်လည်း။ တုယှံ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ဟဒယဉ္စ၊ နှလုံးသည်းပွတ်နှင့်လည်း တူ၏။ ဒက္ခိဏံ စက္ခုစ၊ လက်ယာမျက်စိတော်နှင့်လည်းတူ၏။ တဿ၊ ထိုညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတမင်းသား၏။ ဟဒယံ၊ နှလုံးကို။ ဝါတာ၊ လေတို့သည်။ ယတော၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဗလီယန္တိ၊ ပျံလွင့်လွှမ်းမိုးကုန်၏။ တတော၊ ထိုကြောင့်။ ဃဋော၊ ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတ မင်းသားသည်။ ဇပ္ပတိ၊ ငါ့အား ယုန်ကိုပေးလော့ ငါ့အားယုန်ကို ပေးလော့ ဟု မြည်တမ်း၏။

ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးလာပြီ

ဤသို့ ရောဟိဏေယျ မည်သောအမတ်သည် လျှောက်သည်ရှိသော် ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတမင်းသား ရူးသော အဖြစ်ကိုသိ၍ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-

၁၆၆။ တဿ တံ ဝစနံ သုတွာ၊ ရောဟိဏေယျဿ ကေ သူဝေါ။
တရမာနရယပေါ ဝုဋ္ဌာသိ၊ ဘာတု သောကေန အဍ္ဍိတော။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကေသဝေါ၊ တင့် တယ်သောဆံပင်ရှိသော။ ဘာတု၊ နောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းကြီးသည်။ ရောဟိဏေယျဿ၊ ရောဟိဏေယျ အမည်ရှိသော။ တဿ၊ ထိုအမတ်၏။ တံဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ သောကေန၊ ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတ၌ စိုးရိမ်ခြင်းသည်။ အဍ္ဍိတော၊ နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ တရမာနရူပေါ၊ အဆောတလျင်။ ဝုဋ္ဌာသိ၊ ထ၏။

ဘာလို့ အော်နေသလဲ

ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးသည် ထပြီး၍ လျင်မြန်စွာ ပြာသာဒ်ထက်မှ ဆင်းသက်၍ ညီတော်ဃဋပဏ္ဍိ မင်းသားထံသို့သွား၍ လက်နှစ်ဖက်တို့ကိုင်၍ ဃဋဏ္ဍိတနှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-

၁၆၇။ ကိန္နု ဥမ္မတ္တရူပေါဝ၊ ကေဝလံ နဂရ ဣမံ။
သသော သသောတိ လပသိ၊ ကောနု တေ သသမာဟရိ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၇။ ကနိဋ္ဌ၊ ညီထွေး ဃဋပဏ္ဍိတ။ ကိန္နု၊ အဘယ့်ကြောင့်လျှင်။ ဥမ္မတ္တရူပေါ၊ ရူးသောသူကဲ့သို့ရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ကိံ နု၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ကေဝလံ၊ အလုံးစုံသော။ ဣမံ နဂရံ၊ ဤဒွါရဝတီမြို့ကို။ စရန္တော၊ လှည့်ပတ်လျက်။ သသော သသောတိ၊ ယုန်ပေးပါ, ယုန်ပေးပါဟူ၍။ လပသိ၊ မြည်တမ်းဘိသနည်း။ ကော၊ အဘယ်သူသည်လျှင်။ တေ၊ သင်ညီချစ်၏။ သသံ၊ ယုန်ကို။ အာဟရိ နု၊ ခိုးယူလေသနည်း။

ယုန်ကိုပေးမယ်

ထိုဃဋပဏ္ဍိတမင်းသားသည် နောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းကြီး ဆိုသော်လည်း အဖန်တလဲလဲ ယုန်ပေးပါ, ယုန်ပေးပါဟူသော စကားကိုသာလျှင် ဆို၏။ နောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းကြီးသည်-

၁၆၈။ သောဝဏ္ဏမယံ မဏိမယံ၊ လောဟမယံ ရူပိယာမယံ။
သင်္ခသိလာပဝါဠမယံ၊ ကာရယိဿာမိ တေ သယံ။

၁၆၉။ သန္တိ အညေပိ သသကာ၊ အရညေ ဝနဂေါစရာ။
တေပိ တေ အာနယိဿာမိ၊ ကီဒိသံ သသမိစ္ဆသိ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၈။ ကနိဋ္ဌ၊ ညီထွေး ဃဋပဏ္ဍိတ။ တေ၊ သင်ညီချစ်အား။ သောဝဏ္ဏမယံ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော။ သသံ၊ ယုန်ကိုလည်းကောင်း။ မဏိမယံ၊ ပတ္တမြားဖြင့်ပြီးသော။ သသံ၊ ယုန်ကိုလည်းကောင်း။ လောဟမယံ၊ ကြေးဖြင့်ပြီးသော။ သသံ၊ ယုန်ကိုလည်းကောင်း။ အထ၊ ထိုမှ တစ်ပါး။ ရူပိယယံ၊ ငွေဖြင့်ပြီးသော။ သသံ၊ ယုန်ကိုလည်းကောင်း။ သင်္ခသိလာပဝါဠမယံ၊ ခရုသင်း, ကျောက်သလင်း, သန္တဖြင့်ပြီးသော။ သသံ၊ ယုန်ကိုလည်းကောင်း။ ကာရယိဿာမိ၊ ပြုစေအံ့။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၉။ အညေပိ၊ တစ်ပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ အရညေ၊ တော၌။ ဝနဂေါစရာ၊ တော၌သာလျှင် ကျက်စားရာရှိကုန်သော။ သသကာပိ၊ ယုန်ငယ်တို့သည်လည်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုတော၌နေသော ယုန်တို့ကိုလည်း။ တေ၊ သင်ညီချစ်အား။ အာနယိဿာမိ၊ ဆောင်၍ပေးအံ့။ ကီဒိသံ၊ အဘယ်သို့သဘောရှိသော။ သသံ၊ ယုန်ကို။ တွံ၊ သင်ညီချစ်သည်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိသနည်း။

လ-ယုန်ကိုပေးပါ

နောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းကြီး၏စကားကို ကြား၍ ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတမင်းသားသည်-

၁၇၀။ န စာဟမေတေ ဣစ္ဆာမိ၊ ယေ သသာ ပထဝိဿိတာ။
စန္ဒတော သသမိစ္ဆာမိ၊ တံ မေ ဩဟရ ကေသဝ။

ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၀။ ကေသဝ၊ ကေသဝအမည်ရှိသော။ အဂ္ဂဇန၊ နောင်တော်မင်းမြတ်။ ပထဝိဿိတာ၊ မြေကိုမှီ၍ နေကုန်သော။ ယေ သသာ၊ အကြင်ယုန်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဧတေ၊ ထိုမြေကိုမှီ၍နေကုန်သော ယုန်တို့ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န စ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုမရှိ။ စန္ဒတော၊ လမှ။ ယံ သသံ၊ အကြင်ယုန်ကို။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ သသံ၊ ထို လ, ကိုမှီသောယုန်ကို။ မေ၊ ငါ့အား။ ဩဟရ၊ ချဆောင်တော်မူလော့။

မရနိုင်တာ မလိုချင်နှင့်

နောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းကြီးသည် ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတ စကားကိုကြား၍ မချွတ်လျှင် ညီတော်သည် ရူးသည်သာလျှင် ဖြစ်ချေပြီဟု နှလုံးမသာခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍-

၁၇၁။ သော နူန မဓုရံ ဉာတိ၊ ဇီဝိတံ ဝိဇဟိဿသိ။
အပတ္ထိယံ သော ပတ္ထယသိ၊ စန္ဒတော သသမိစ္ဆသိ။

ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၁။ ဉာတိ၊ ညီထွေး ဃဋပဏ္ဍိတ။ သော တွံ၊ ထိုညီချစ်သည်။ စန္ဒတော၊ လမှ။ ယံ သသံ၊ အကြင်ယုန်ကို။ ဣစ္ဆသိ၊ တောင့်တ၏။ အပတ္ထိယံ၊ မတောင့်တအပ်သော။ တံ သသံ၊ ထိုယုန်ကို။ ပတ္ထယသိ၊ တောင့်တဘိ၏။ သော တွံ၊ ထိုညီချစ်သည်။ မဓုရံ၊ ကောင်းမြတ်လှစွာသော။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကိုသော်လည်း။ ဝိဇဟိဿသိ နူန၊ စွန့်အပ်ရသည်တကား။ သသံ၊ လ၌ထင်သော ယုန်ကို။ န လဘတိ၊ မရနိုင်လတ္တံ့။

သားကော အသက်ပြန်ရှင်မလား

ဃဋပဏ္ဍိတ မင်းသားသည် နောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းကြီး၏စကားကို ကြားလျှင် မတုန်မလှုပ် ရပ်၍ နောင်မင်းမြတ်သည် လမှ ယုန်ကိုတောင့်တသော အကျွန်ုပ်အား ထိုယုန်ကို မရနိုင်၍သာလျှင် အသက်ကုန်အံ့သောအဖြစ်ကို သိပါလျက် အဘယ့်ကြောင့် သေလေပြီးသော သားတော်ကို စိုးရိမ်ဘိသနည်း ဟု ဆို၍-

၁၇၂။ ဧဝံ စေ ကဏှ ဇာနာသိ၊ ယဒညမနုသာသတိ။
ကသ္မာ ပုရေ မတံ ပုတ္တံ၊ အဇ္ဇာပိ မနုသောစသိ။

ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၂။ ကဏှ၊ ကဏှအနွယ်ဖြစ်တော်မူသော။ ရာဇ၊ နောင်တော်မင်းမြတ်။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ စေ ဇာနာသိ၊ အကယ်၍ သိအံ့။ ဇာနန္တော၊ သိသည်ဖြစ်၍။ အညံ၊ တစ်ပါးသောသူကို။ ယဒိ အနုသာသတိ၊ အကယ်၍ ဆုံးမသည်ဖြစ်အံ့။ အထ၊ ထိုသို့ဖြစ်ပါလျက်။ ပုရေ၊ ရှေးလေးလအထက်၌။ မတံ၊ သေလေပြီးသော။ ပုတ္တံ၊ သားတော်ကို။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ အဇ္ဇပိ၊ ယခုထက်တိုင်အောင်လည်း။ အနုသောစသိ၊ စိုးရိမ်ဘိသနည်း။

မင်းကြီးကိုတရားပြ

ဤသို့လျှင် ဃဋပဏ္ဍိတမင်းသားသည် ခရီးမူ၍ ရပ်လျက်သာလျှင် နေင်တော မင်းမြတ် အကျွန်ုပ်သည် ထိုမျှလောက် ထင်ရှားသောယုန်ကို တောင့်တ၏။ နောင်တော်မင်းမြတ်သည်မူကား မထင်သော သားတော်၏အကျိုးငှာ စိုးရိမ်ဘိ၏ ဟု ဆို၍ ထိုနောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းအား တရားဟောလိုရကား-

၁၇၃။ ယံ န လဗ္ဘာ မနုဿေန၊ အမနုဿေန ဝါ ပုန။
ဇာတော မေ မာ မရိ ပုတ္တော၊ ကုတော လဗ္ဘာ အလဗ္ဘိယံ။

၁၇၄။ န မန္တာ မူလဘေသဇ္ဇာ၊ ဩသဓေဟိ ဓနေန ဝါ။
သက္ကာ အာနယိတုံ ကဏှ၊ ယံ ပေတမနုသောစသိ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၃။ ဘာတိက၊ နောင်တော်မင်းမြတ်။ ဇာတော၊ ဖြစ်ပြီးသော။ မေ ပုတ္တော၊ ငါ၏သားသည်။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ မာ မရိ၊ မသေပါစေလင့်။ ဣတိ၊ ဤ သို့။ ယံ သဘာဝံ၊ အကြင် မသေအံ့သော သဘောကို။ မနုဿေန ဝါ၊ လူသည်လည်းကောင်း။ အမနုဿေန ဝါ၊ နတ်ဗြဟ္မာသည်လည်းကောင်း။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ န လဗ္ဘာ၊ မရအပ်ကုန်။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အလဗ္ဘိယံ၊ တောင့်တ၍ မရအပ်သော သဘောကို။ ကုတော လဗ္ဘာ၊ အဘယ်မှာ ရနိုင်အံ့နည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၄။ ကဏှ၊ ကဏှာယနအနွယ် ဖြစ်တော်မူသော။ ဘာတိက၊ နောင်တော်မင်းမြတ်။ တွံ၊ သင်နောင်တော်မင်းမြတ်သည်။ ယံ ပေတံ၊ အကြင် တမလွန်ဘဝသို့ သွားလေပြီးသောသူကို။ အနုသောစသိ၊ စိုးရိမ်ဘိ၏။ တံ ပေတံ၊ ထိုတမလွန်ဘဝသို့ သွားလေပြီးသောသူကို။ မန္တာ၊ မန္တရားဗေဒင်ဖြင့်လည်းကောင်း။ မူလဘေသဇ္ဇာ၊ အမြစ်ပေါင်းဆေးဖြင့်လည်းကောင်း။ ဩသဓေဟိ၊ အထူးထူးသောဆေးတို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဓနေန ဝါ၊ ဥစ္စာပေးသဖြင့်လည်းကောင်း။ အာနယိတုံ၊ တစ်ဖန် ဆောင်ခြင်းငှာ။ န သက္ကာ၊ မတတ်ကောင်း။

ငါ မစိုးရိမ်တော့ပြီ

နောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းကြီးသည် ညီတော ဃဋပဏ္ဍိတမင်းသား၏ စကားကိုကြား၍ ညီချစ် ဃဋပဏ္ဍိတ အမောင့်စကား သင့်လှပေပြီ၊ ငါသည် သတိရပြီ၊ ငါ့အား စိုးရိမ်သောက ဗျာပါရတို့ကို ဖျောက်ခြင်းငှာ သင်ညီချစ်သည် ဤသို့သော အမူအရာကို ပြုပေ၏ ဟု ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတ မင်းသားကို ချီးမွမ်းလိုရကား-

၁၇၅။ ယဿ ဧတာဒိသာ အဿု၊ အမစ္စာ ပုရိသပဏ္ဍိတာ။
ယထာ နိဇ္ဈာပယေ အဇ္ဇ၊ ဃဋော ပုရိသပဏ္ဍိတော။

၁၇၆။ အာဒိတ္တံ ဝတ မံ သန္တံ၊ ဃတသိတ္တံဝ ပါဝကံ။
ဝါရိနာ ဝိယ ဩသိဉ္စံ၊ သဗ္ဗံ နိဗ္ဗာပယေ ဒရံ။

၁၇၇။ အဗ္ဗဟီ ဝတ မေ သလ္လံ၊ ယမာသိ ဟဒယဿိတံ။
ယော မေ သောကပရေတဿ၊ ပုတ္တသောကံ အပါနုဒိ။

၁၇၈။ သောဟံ အဗ္ဗူဠသလ္လောသ္မိ၊ ဝီတသောကော အနဝိလော။
န သောစာမိ န ရောဒါမိ၊ တဝ သုတွာန မာဏဝံ။

ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၅။ ဘောန္တော အမစ္စာယော၊ အို အမတ်အပေါင်းတို့။ ယထာ ယေန ကာရဏေန၊ အကြင်သို့သော ဥပမာဖြင့်။ ပုရိသပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိယောကျ်ားမြတ်ဖြစ်သော။ ဃဋော၊ ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတသည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ မံ၊ စိုးရိမ်ခြင်းနှိပ်စက်သော ငါ့ကို။ နိဇ္ဈာပယေ၊ သိစေ၏။ တထာ တေန ကာရဏေန၊ ထိုသို့သော အကြောင်းဥပမာဖြင့်။ ယဿ၊ အကြင်မင်းအား။ ဧတာဒိသာ၊ ထိုသို့သဘောရှိကုန်သော။ အမစ္စာ ပုရိသပဏ္ဍိတာ၊ အမတ်, ပညာရှိယောကျ်ားတို့သည်။ အဿု-ဘဝေယျုံ၊ ရှိသည်ဖြစ်ကုန်ငြားအံ့။ တဿ၊ ထိုအမတ်, ပညာရှိယောက်ျားနှင့် ပြည့်စုံသောမင်းအား။ ကုတော သောကော၊ အဘယ်မှာ စိုးရိမ်သောက ရှိအံ့နည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၆။ ဃတသိတ္တံ၊ ထောပတ်ဖြင့် သွန်းလောင်းအပ်သည်သာလျှင်ဖြစ်သော။ ပါဝကံ၊ မီးကို။ ဝါရိနာ၊ ရေဖြင့်။ ဩသိဉ္ဇံ ဝိယ၊ သွန်းလောင်း ငြိမ်းစေဘိသကဲ့သို့။ ဧဝံတထာ၊ ထို့အတူ။ အာဒိတ္တံ၊ သောကတည်းဟူသော မီးလောင်သည်။ သန္တံ၊ ဖြစ်သော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဝတ၊ စင်စစ်။ နိဗ္ဗာပယေ၊ ငြိမ်းစေပြီ။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ ဒရံ၊ ကိုယ်၏ ပူပန်ခြင်း စိတ်၏ပူပန်ခြင်းကို။ နိဗ္ဗာပယေ၊ ငြိမ်းစေပြီ။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၇။ ယော၊ အကြင်ငါ့ညီ ဃဋပဏ္ဍိတသည်။ သောကပရေတဿ၊ စိုးရိမ်ခြင်းသည် နှိပ်စက်အပ်သော။ မေ၊ ငါ၏။ ပုတ္တသောကံ၊ သားသေလွန်ခြင်းကြောင့်ဖြစ်သော စိုးရိမ်ခြင်းကို။ အပါနုဒိ၊ ပယ်ဖျောက်၏။ ဟဒယဿိတံ၊ နှလုံးကိုမှီသော။ ယံ သောကသလ္လံ၊ အကြင်စိုးရိမ်ခြင်းတည်းဟူသော ငြောင့်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မေ၊ ငါ၏။ တံ သလ္လံ၊ ထိုစိုးရိမ်ခြင်းတည်းဟူသော ငြောင့်ကို။ တန ပဏ္ဍိတေန၊ ထိုငါ့ညီ ဃဋပဏ္ဍိတသည်။ အဗ္ဗဟီ ဝတ၊ နုတ်အပ်စွတကား။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၈။ မာဏဝ၊ ညီတော်ဃဋပဏ္ဍိတ။ တဝ၊ သင်ညီချစ်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုတွာန၊ နာရ၍။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ အဗ္ဗူဠသလ္လော၊ နုတ်အပ်ပြီးသော စိုးရိမ်ခြင်းတည်း ဟူသော ငြောင့်ရှိသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဝီတသောကော၊ စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသည်။ အနာဝိလော၊ မနောက်ကျူသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဒါနိ၊ ယခု။ န သောစာမိ၊ မစိုးရိမ်။ န ရောဒါမိ၊ မငိုကြွေး။

ပညာရှိမှ သောကကို ဖျောက်နိုင်

အဆုံး၌-

၁၇၉။ ဧဝံ ကရောန္တိ သပ္ပညာ၊ ယေ ဟောန္တိ အနုကမ္ပကာ။
နိဝတ္တယန္တိ သောကမှာ၊ ဃဋော ဇေဋ္ဌံဝ ဘာတရံ။

ဟူသော ဤဂါထာသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီးမှ ဟောတော်မူသော ဘုရားဂါထာတော်တည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဇေဋ္ဌံ၊ နောင်တော်အကြီးဖြစ်သော။ ဘာတရံ၊ အစ်ကိုဝါသုဒေဝမင်းကြီးကို။ ဃဋော၊ ညီဃဋပဏ္ဍိတသည်။ သောကမှာ၊ စိုးရိမ်ခြင်းမှ။ နိတ္တေတိ ဣဝ၊ နစ်စေသကဲ့သို့။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ သပ္ပညာ၊ ပညာရှိကုန်သည်။ အနုကမ္ပကာ၊ သနားကရုဏာ ရှိကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တေ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ဧဝံ၊ ဤဃဋပဏ္ဍိတ အတူလျှင်။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်မြဲတည်း။ သောကမှာ၊ စိုးရိမ်ခြင်းမှ၊ နိဝတ္တယန္တိ၊ နစ်စေကုန်မြဲတည်း။

ကဏှဒီပါယနရသေ့ ကွယ်လွန်ပြီ

ဤသို့လျှင် ညီတော် ဃဋပဏ္ဍိတ မင်းသားသည် အကြောင်း ဥပမာဆောင်၍ ငြိမ်းစေအပ်သော စိုးရိမ်ခြင်းရှိသော နောင်တော် ဝါသုဒေဝမင်းကြီးသည် ပြည်သူအပေါင်းကို ဆုံးမလျက် ရှည်မြင့်သော ကာလကို လွန်သဖြင့် ညီနောင် မင်းတစ်ကျိပ်တို့၏ သားတော်ဖြစ်ကုန်သော မင်းသားတို့သည် ကြံကြကုန်၏။ အရှင်ကဏှဒီပါယနရသေ့ကို ဒိဗ္ဗစက္ခု အဘိညာဉ်ရှိ၏ဟူ၍ ဆိုကုန်၏။ စုံစမ်းကုန်အံ့ ဟု ထိုမင်းသားတို့သည် တစ်ယောက်သော မင်းသားငယ်ကို တန်ဆာဆင်၍ ကိုယ်ဝန်ရှိသော အခြင်းအရာကို ပြု၍ ဝမ်း၌ သားရေကိုဖွဲ့၍ ထိုရှင်ရသေ့၏ အထံသို့ ဆောင်ပြီးလျှင် အရှင်ဘုရာ ဤသူငယ်မသည် အ ဘယ်ကို ဖွားလတ်အံ့နည်းဟု မေးကုန်၏။ ကဏှဒီပါယန ရှင်ရသေ့သည် ဒိဗ္ဗစက္ခုဖြင့် ကြည့်သည်ရှိသော် ညီနောင်တစ်ကျိပ် မင်းတို့၏ ပျက်စီးအံ့သောအခါ ရောက်ပြီ၊ ငါ၏ အာယုသင်္ခါရသည် အဘယ်သို့ သဘောရှိသနည်း ဟု ကြည့်လတ်သော် ယနေ့ပင်လျှင် ငါ့အား သေခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု သိ၍ မင်းသားတို့ ဤသားဖွားအံ့သော အကြောင်းဖြင့် သင်မင်းသားတို့အား အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း ဟုဆို၏။ အရှင်ဘုရား ဆိုတော်မူကုန်လော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဤသူငယ်မသည် ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ရှားတုံးကို ဖွားလတ္တံ့၊ ထိုရှားတုံးဖြင့် ဝါသုဒေဝ မင်းမျိုးသည် ပျက်စီးလတ္တံ့၊ စင်စစ်သော်ကား သင်မင်းသားတို့သည် ဖွားလတ္တံ့သော ရှားတုံးကိုယူ၍ မီးဖုတ်ပြီးလျှင် ပြာကို မြစ်ပြင်၌ ချလေကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ ဆိုသောအခါ၌ ထိုကဏှဒီပါယန ရသေ့ကို မင်းသားတို့သည် ဟယ် စဉ်းလဲသော ရသေ့ ယောကျ်ားသည် သားဖွားသော မည်သည် မရှိတကားဟု ဆို၍ ရက်ကန်ကြိုးဖြင့် ထန်းဖူးစည်း စည်း၍ ညှဉ်းဆဲခြင်း မည်သည်ကို ပြုကုန်၍ ထိုအရပ်၌ပင်လျှင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေကုန်၏။

ညီနောင်တို့ သေကြပုံ

မင်းကြီးတို့သည် မင်းသားငယ်ကို ခေါ်စေ၍ အဘယ့်ကြောင့် ရှင်ရသေ့ကို သတ်ကုန်သနည်း ဟု မေး၍ အလုံးစုံသော စကားကို ကြားရလျှင် ကြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ထိုသူငယ်အား အစောင့်အရှောက်ကို ပေးပြီးလျှင် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ထိုသူငယ်၏ ဝမ်းမှဖွားသော ရှားတုံးကို မီးဖုတ်၍ ပြာကို မြစ်၌ ပစ်ချကုန်၏။ ထိုပြာသည် မြစ်၌ မျောသည်ရှိသော် မြစ်ဝနံပါးတစ်ဖက်၌ တင်လေ၏။ ထို့နောင်မှ ပြိန်မြက်သည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ မင်းတို့သည် သမုဒ္ဒရာ၌ ကစားခြင်းကို ကစားကုန်အံ့ ဟု မြစ်ဝသို့ သွားကုန်၍ ကြီးစွာသော မဏ္ဍပ်ကို ဆောက်စေပြီးလျှင် တန်ဆာဆင်သော မဏ္ဍပ်၌ စားသောက်ကုန်လျက် ကစားသည်၏ အစွမ်းဖြင့် ဖြစ်ကုန်သည်ရှိသော် လက်ခြေ ထိပါးကြကုန်သည်ဖြစ်၍ နှစ်ကွဲ ကွဲကြကုန်၍ ကြီးစွာသော ခိုက်ရန်ကို ပြုကုန်၏။

ထိုသို့ ခိုက်ရန်ဖြစ်ကြကုန်လတ်သော် တစ်ယောက်သောသူသည် တစ်ပါးသော ဆောက်ပုတ်ကို မရသည်ဖြစ်၍ ပြိန်းမြက်တောမှ ပြိန်းရွက်ကိုကိုင်၏။ ထိုပြိန်းရွက်သည် ကိုင်မိကာမျှဖြင့်လျှင် ရှားကျည်ပွေ့ ဖြစ်၏။ ထိုယောက်ျားသည် ထိုရှားကျည်ပွေ့ဖြင့် လူအပေါင်းကို ရိုက်ပုတ်၏။ ထို့နေက်၌ တစ်ပါးသော အလုံးစုံသော ပိန်းပင်အပေါင်းတို့သည်လည်း ကိုင်တိုင်း ကိုင်တိုင်း ရှားကျည်ပွေ့တို့သည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုလူများအပေါင်းတို့သည်လည်း ကိုင်တိုင်း ကိုင်တိုင်း ကျည်ပွေ့တို့ဖြင့်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုလူများအပေါင်းတို့သည် အချင်းချင်း ရိုက်ပုတ်ကြကုန်၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၏။

ဗလဒေဝမင်းသား သေရပုံ

ထိုလူများအပေါင်းသည် ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းဖြင့် ပျက်စီးကုန်သည်ရှိသော် ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးလည်းကောင်း, ဗလဒေဝမင်းကြီးလည်းကောင်း နှမတော် အဉ္စနဒေဝီလည်းကောင်း, ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားလည်းကောင်း။ ဤလေးယောက်ကုန်သော သူတို့သည် ရထားစီး၍ ပြေးကြကုန်၏။ ကြွင်းကုန်သော အလုံးစုံသော လူအပေါင်းတို့သည် ပျက်စီးကုန်၏။ လေးယောက်ကုန်သော သူတို့သည်လည်း ရထားတို့ဖြင့် ပြေးကုန်သည်ရှိသော် ကာလမတ္တိကမည်သော တောအုပ်သို့ ရောက်ကုန်၏။ မုဋ္ဌိကမည်သော လက်ပမ်းသည်သည် ဘီလူးဖြစ်၍ စားရလိုသောဟု ဆုတောင်းခြင်းကိုပြု၍ ထိုတောအုပ်၌ ဘီလူးကြီး ဖြစ်၏။ ဗလဒေဝမင်း လာသည်၏ အဖြစ်ကို သိလျှင် ထိုတောအုပ်၌ ဖန်ဆင်း၍ လက်ပမ်းသည်၏ အသွင်ကို ယူပြီးလျှင် အဘယ် သူသည် လက်ဝှေ့ သတ်လိုသနည်း၊ လက်ပမ်းလုံးလိုသနည်း ဟု ကြွေးကြော်ကြုံးဝါးလျက် လက်ပမ်းပေါက်ခတ်လျက် လှည့်လည်၏။ ဗလဒေဝမင်းသားသည် ထိုလက်ပမ်းသည် အယောင် ဆောင်သော ဘီလူးကိုမြင်၍ နောင်တော် ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးကို ဆို၏။ ဤလက်ပမ်းသည်နှင့်တကွ လုံးထွေးအံ့ဟု ဆို၍ ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးသည် တားမြစ်စဉ်ပင်လျှင် ရထားမှ ဆင်းသက်ပြီးလျှင် ထိုဘီလူးအထံသို့သွား၍ ဟစ်အော်ကြုံးဝါးလျက် လက်ပမ်းပေါက်ခတ်၏။ ထိုအခါ ဗလဒေဝမင်းသားကို ထိုဘီလူးသည် ဆန့်သောလက်၌သာလျှင်ကိုင်၍ ကြာစွယ်ကြာရင်းကိုကဲ့သို့ စား၏။

ဝါသုဒေဝမင်းကြီး သေရပုံ

ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးသည် ညီတော် ဗလဒေဝမင်းသား သေသောအဖြစ်ကိုသိ၍ နှမတော် အဉ္ဇနဒေဝီကိုလည်းကောင်း, ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားကိုလည်းကောင်း ယူ၍ ညဉ့်သုံးယံပတ်လုံး သွား၍ နေထွက်သောအခါ တစ်ခုသော ရွာစွန်အရပ်သို့ ရောက်လျှင် ထမင်းကိုချက်၍ ဆောင်ခဲ့ကုန်လော့ ဟု နှမတော်ကိုလည်းကောင်း ပုရောဟိတ်ကိုလည်းကောင်း ရွာသို့စေလိုက်၍ မိမိသည် တစ်ခုသော ချုံထဲ၌ အိပ်၏။ ထိုအခါ ဝါသုဒေဝမင်းကြီးကို ဇရာမည်သော တစ်ယောက်သော မုဆိုးသည် ချုံလှုပ်သည်ကိုမြင်၍ ဤချုံ၌ ဝက်သည် ရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟူသော အမှတ်ဖြင့် လှံကို လွှတ်လိုက်၍ ခြေ၌ စူး၏။ အဘယ်သူသည် ငါ့ကို ထိုးသနည်း ဟု ဆိုလတ်သော် လူကို ထိုးမိသောအဖြစ်ကိုသိလျှင် ကြောက်သည်ဖြစ်၍ ပြေးခြင်းငှာ အားထုတ်၏။ ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးသည် သတိကို ဆောက်တည်၍ ထပြီးလျှင် ဦးရီး မကြောက်လင့်၊ လာလှည့် ဟု ခေါ်၍ လာလတ်သော ပမုဆိုးကို သင်သည် အဘယ်အမည်ရှိသနည်း ဟု မေး၍ အရှင်အကျွန်ုပ်သည် ဇရာအမည် ရှိသတတ်ဟု ဆို သည်ရှိသော် ဇရာ မည်သောသူသည် ထိုး၍ သေလတ္တံ့ဟု ငါ့ကို ပညာရှိတို့သည် ဟောဖူးကုန်သတတ်၊ မချွတ်လျှင် ယနေ့သည် သေရအံ့၊ ထို့ကြောင့် ဦးရီးသည် မကြောက်လင့်၊ လာလှည့်၊ ခြေကို ကျပ်စည်းပါလော့ ဟု ထိုဇရာမည်သော မုဆိုးကို လှံစူးရာအရပ်ကို ကျပ်စည်းစေပြီးလျှင် ဇရာမည်သာ မုဆိုးကို လွှတ်လိုက်၏။ ဝါသုဒေဝ မင်းကြီးသည် ပြင်းစွာသော ဝေဒနာတို့သည် ဖြစ်ကုန်သည်ရှိသော် ထိုနှမတော် ပုရောဟိတ်တို့သည် ဆောင်အပ်ခဲ့သော အစာကို စားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ ထိုအခါ ထိုနှစ်ယောက်သော သူတို့ကို ခေါ်၍ ယနေ့ ငါသည် သေရအံ့ ဟု ဆို၍ သင်တို့သည် နူးညံ့သောကိုယ် ရှိကုန်၏။ တစ်ပါးသော အမှုကို ပြု၍ အသက်မွေးခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်လတ္တံ့၊ ဤအတတ်မန္တန်ကို သင်ကြားကုန်လော့ညဟု တစ်ခုသော မန္တန်ကို သင်စေပြီးလျှင် လွှတ်လိုက်၍ ထိုချုံ၌ပင်လျှင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်လေ၏။

ဤသို့လျှင် နှမတော် အဉ္ဇနဒေဝီကိုထား၍ အလုံးစုံသော မင်းညီနောင်တစ်ကျိပ်တို့၏ သားတော် မြေးတော် အစရှိကုန်သော ဒွါရာဝတီ ပြည်ကြီးသူ အပေါင်းတို့သည် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်လေကုန်ပြီ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော တေဘူမက သင်္ခါရတရားတို့သည် အမြဲမရှိကုန်၊ ဆင်းရဲခြင်း၏ အကြောင်းသာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဒါယကာ ရှေးပညာရှိတို့သည် ပညာရှိတို့၏ စကားကို နာရ၍ မိမိ၏ သားငယ်၌ဖြစ်သော စိုးရိမ်ခြင်းကို ပယ်ဖျောက်ကုန်၏။ သင်ဒါယကာသည် မစိုးရိမ်လင့် ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ သားသေသော သူကြွယ်သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ရောဟိဏေယျ အမတ် ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ဝါသုဒေဝမင်းကြီး ဖြစ်ဖူးပြီ။ ယခုအခါ ဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ကြွင်းကျန်သော ညီနောင်စသော ပရိသတ်တို့သည် ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဃဋပဏ္ဍိတမင်းသား ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ရသေ့ ရဟန်း၊ သတ်ညှဉ်းပန်း၊ ကြငှန်းမင်းနွယ်ပျက်တတ်သည်

တစ်ဆယ့်ခြောက်ခုမြောက်သော ဃဋပဏ္ဍိတဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဧကာဒသကနိပါတ်

၁။ မာတုပေါသကဇာတ်

တိရစ္ဆာန်ဖြစ်သော်လည်း မိဘကိုလုပ်ကျွေးခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်လူတို့၏ ဆရာဖြစ်တော်မူသော သဗ္ဗညူဘုရားသခင်သည် သာဝတ္ထိပြည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် တဿ နာဂဿ ဝိပ္ပဝါသေန အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမာတုပေါသကဇာတ်ကို မိဘလုပ်ကျွေးသော မထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် သုဝဏ္ဏသာမဇာတ်၌ ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုနှင့် တူသည်သာလျှင်တည်း။

အထူးကား- ဘုရားသခင်သည် ရဟန်းတို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ "ရဟန်းတို့ ဤရဟန်းကို မကဲ့ရဲကြကုန်လင့်၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် တိရစ္ဆာန်အမျိုး၌ ဖြစ်ကုန်သော်လည်း အမိနှင့်ကင်းကုန်၍ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အစာကင်းသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ခြောက်ကပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မင်းအားထိုက်သော အစာကိုရသော်လည်း အမိနှင့်ကင်း၍ မစားကုန်၊ အမိကို မြင်ရမှသာလျှင် အစာကို ယူကုန်၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ လွန်လေပြီးသော အကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏ သီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် သင်တို့ဆရာ ဘုရား၏ အလောင်းတော်သည် ဟိမဝန္တာဝယ် ဆင်အမျိုး၌ ဖြစ်၍ ကိုယ်လုံးဖြူ၏။ အလွန် အဆင်းလှ၏။ ကြည်ညိုဖွယ်ရှိ၏။ စိတ်နှလုံး ပွားခြင်းကို ပြုတတ်၏။ ရှစ်သောင်းသော ဆင်အခြံအရံရှိ၏။

အမိကို လုပ်ကျွေး

ဘုရားလောင်း၏ မယ်တော်သည်ကား မျက်စိအလင်းကို မရ၊ ထိုဘုရားလောင်းသည် ချိုနိုးရာရာကုန်သော သစ်သီးတို့ကို ဆင်တို့အား ပေး၍ အမိထံသို့ ပို့စေ၏။ ဆင်တို့သည် ထိုဘုရားလောင်းအမိကို မပေးမူ၍ မိမိတို့သာလျှင် စားကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် စုံစမ်းသည် ရှိသော် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ ဆင်အပေါင်းကိုစွန့်၍ အမိကိုသာလျှင် ငါမွေးအံ့ ဟု ကြံ၍ ညဉ့်အဖို့၌ တစ်ပါးကုန်သောဆင်တို့၏ မသိကုန်စဉ် အမိကိုခေါ်ယူ၍ စဏ္ဍောရဏတောင်ခြေရင်းသို့ သွား၍ တစ်ခုသော ပဒုမာကြာတောကို မှီ၍ တည်သော တောင်ဝှမ်း၌ အမိကိုထား၍ လုပ်ကျွေး မွေးမြူ၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ နေသော မုဆိုးသည် ခရီးသွား၍ အရပ်မျက်နှာကို မှတ်မိခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ သည်းစွာသော အသံဖြင့် ငိုကြွေး၏။

လူကိုကယ်ခြင်း

ဘုရားလောင်းသည် ထိုမုဆိုး၏ အသံကိုကြား၍ ဤလူကား ကိုးကွယ်ရာမရှိ၊ ငါသည် ထင်ရှားရှိစဉ် ဤသူသည် ဤအရပ်၌ အကျိုးမဲ့ ပျက်စီးခြင်းသည် မလျောက်ပတ် ဟု အကြံရှိ၍ ထိုမုဆိုး၏အနီးသို့ သွား၍ ကြောက်သဖြင့် ပြေးသော ထိုမုဆိုးကို မြင်၍ အိုယောကျ်ား ငါ့ကိုမှီ၍ ဘေးသည် သင့်အား မရှိ၊ သင် မပြေးလင့်၊ အဘယ့်ကြောင့် သင်သည် ငိုလျက်သွားသနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ သခင် အကျွန်ုပ်သည် ခရီးမှား၍ အကျွန်ုပ်အား ယနေ့ ခုနစ်ရက်ရှိပြီ ဟု ဆိုပေသော် အိုယောကျ်ား... သင် မကြောက်လင့်၊ ငါသည် သင့်ကို လူ့ပြည်ခရီး၌ ထားအံ့ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုလူကို ဘုရားလောင်း၏ ကျောက်ကုန်း၌ နေစေ၍ တောမှ ထုတ်ပြီးလျှင် ပြန်၏။ ထိုလူသည်လည်း ယုတ်မာ၏။ မြို့သို့ရောက်လျှင် မင်းအား ကြားအံ့ဟု ကြံ၍ သစ်ပင်အမှတ် တောင်အမှတ်ကို ပြုလျက်လျှင် တောမှထွက်၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်၏။

ဆင်မင်းအဖမ်းခံရ

ထိုအခါ၌ မင်း၏ မင်္ဂလာဆင်တော်သည် သေ၏။ မင်းသည် အကယ်၍ တစ်စုံ တစ်ယောက်သောသူသည် တစ်စုံတစ်ခုသော အရပ်၌ မင်္ဂလာဆင်တော်ပြုခြင်းငှာ သင့်လျော်သော သဘောရှိသောဆင်ကို မြင်သည်ဖြစ်အံ့၊ ထိုသူသည် ကြားစေသတည်း ဟု စည်လည် မောင်း ခတ်စေ၏။ ထိုသူသည် မင်းသို့ချဉ်းကပ်၍ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် အရှင်မင်းကြီး၏ မင်္ဂလာဆင်တော်သည် ဖြစ်ခြင်းငှာ လျောက်ပတ်သော သဘောရှိသော ကိုယ်လုံးဖြူသော သီလရှိသော ဆင်ကို မြင်ပါ၏။ အကျွန်ုပ်သည် ခရီးကိုညွှန်ပါအံ့၊ အကျွန်ုပ်နှင့်တကွ ဆင်ဆရာတို့ကိုစေ၍ ထိုဆင်ဖြူရတနာကို ယူတော်မူပါ ဟု လျှောက်၏။ မင်းသည် ကောင်းပြီ၊ ဤသူကို ခရီးညွှန်ပြု၍ ဤသူသည် ဆိုအပ်သော ဆင်ကို ဆောင်ခဲ့ ဟုဆို၍ ထိုမုဆိုးနှင့်အတူတကွ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ဆင်ဆရာကို စေ၏။ ထိုဆင်ဆရာသည် ထိုမုဆိုးနှင့် အတူတကွသွား၍ ပဒုမာကြတောသို့ဝင်၍ အစာကိုယူသော ဘုရားလောင်းကိုမြင်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ဆင်ဆရာကို မြင်၍ ဤဘေးသည် တစ်ပါးသောသူမှ မဖြစ်၊ ထိုယောက်ျား၏ အထံမှ ဖြစ်လတ္တံ့ဟု သိတော်မူ၏။ စင်စစ်သော်ကား ငါသည် ကြီးသော အားရှိ၏။ ဆင်တစ်ထောင်ကို ဖျက်ဆီးခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်၏။ အမျက်ထွက်၍ တိုင်းနိုင်ငံနှင့်တကွ စစ်သည်ဗိုလ်ပါ ဆင်မြင်းကို ဖျက်ဆီးခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်၏။ ထိုသို့ စွမ်းနိုင်သော်လည်း အကယ်၍ ငါအမျက်ထွက်ချေက ငါ၏သီလသည် ပျက်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ဦးခေါင်းကို လှံမတို့ဖြင့် ထိုးသော်လည်း ငါ အမျက်မထွက်အံ့ဟုဓိဋ္ဌာန်တော်မူ၍ ဦးခေါင်းကို ညွတ်တော်မူ၍ မတုန်မလှုပ် ရပ်တည်တော်မူ၏။ ဆင်ဆရာသည် ပဒုမာကြာအိုင်သို့ သက်ဆင်း၍ ထိုဘုရားလောင်း၏ ကြန်အင်လက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံခြင်းကို မြင်၍ ချစ်သား၊ လာလှည့် ဟု ငွေပန်းဆိုင်းနှင့်တူသော နှာမောင်း၌ကိုင်၍ ယူဆောင်လေ၏။ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်လေ၏။

ဆင်မယ်တော် ငိုပြီ

ဘုရားလောင်း၏ မယ်တော်သည် သားမလာသည်ရှိသော် သားကို မင်း၏အမတ်ကြီး အစရှိသော သူတို့သည် ဆောင်ယူသည် ဖြစ်လတ္တံ့။ ထို့ကြောင့် ယခုအခါ၌ ငါ့သားနှင့် ကွေကွင်း ရှင်းကွာသဖြင့် ဤတောအုပ်သည် ပွားလတ္တံ့ ဟု ငိုကြွေးမြည်တမ်းလို၍-

၁။ တဿ နာဂဿ ဝိပ္ပဝါသေန၊
ဝိရူဠှာ သလ္လကီ စ ကုဋဇာစ။
ကုရုဝိန္ဒကရဝီရာ ဘိသသာမာ စ၊
နိဝါတေ ပုပ္ဖိတာ စ ကဏိကာရာ။

၂။ ကောစိဒေဝ သုဝဏ္ဏကာယုရာ၊
နာဂရာဇံ ဘရန္တိ ပိဏ္ဍေန။
ယတ္ထ ရာဇာ ရာဇကုမာရော ဝါ၊
ကဝစမဘိဟေဿတိ အဆမ္ဘိတော။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁။ တဿ နာဂဿ၊ ထိုဆင်မင်းမှ။ ဝိပ္ပဝါသေန၊ ကင်းသဖြင့်။ ဝိရူဠှာ၊ ပေါက်ရောက်ကုန်သော။ သလ္လကီ စ၊ နပဲပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ကုဋဇာ စ၊ လက်ထုပ်ပင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ကုရုဝိန္ဒကရဝီရာ စ၊ ကုရုဝိန္ဒမည်သော သစ်ပင်, ကရဝီရမည်သော မြက်ပင်ကြီးတို့သည်လည်းကောင်း။ ဘိသသာမာ စ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်း မြက် စပါးတို့သည်လည်းကောင်း။ နိဝါတေ၊ လေငြိမ်ရာ၌။ ပုပ္ဖိတာ၊ ပွင့်ကုန်သော။ ကဏိကာရာ စ၊ မဟာလှေကားပန်းတို့သည်လည်းကောင်း။ ဝဍ္ဎိဿန္တိ၊ ပွားများကုန်လတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂။ ကောစိဒေဝ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော အရပ်၌ သာလျှင်။ သုဝဏ္ဏကာယုရာ၊ ရွှေတန်ဆာဆင်ကုန်သော မင်း၏ အမတ်တို့သည်။ နာဂရာဇံ၊ ဆင်မင်းကို။ ပိဏ္ဍေန၊ ထမင်းထုပ်ဖြင့်။ ဘရန္တိ၊ ကျေးမွေးကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ငါ့သားဆင်မင်း၌။ ရာဇာ ဝါ၊ မင်းသည်လည်းကောင်း။ ရာဇကုမာရော ဝါ၊ မင်းသားသည်လည်းကောင်း။ နိသီဒိတွာ၊ နေ၍။ အဆမ္ဘိတော၊ မကြောက်မရွံသည်ဖြစ်၍။ ကဝစံ၊ ရန်သူ၏ ချပ်ဝတ်တန်ဆာ ကို။ အဘိဟေဿတိ၊ ဖျက်လတ္တံ့။

အစာမစား

ဆင်ဆရာသည်လည်း ခရီးအကြား၌ ဖြစ်၍လျှင် မင်းအား သတင်းစကားကို စေ၏။ မင်းသည် မြို့ကို တန်ဆာဆင်စေ၏။ ဆင်ဆရာသည် ဘုရားလောင်းကို နံ့သာဖြင့် ထုံအပ်သော တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့်စပ်သော ဆင်တင်းကုပ်သို့ ဆောင်၍ ဆန်းကြယ်သော တင်းတိမ်ဖြင့်ဝန်းရံစေ၍ မင်းအား လျှောက်စေ၏။ မင်းသည် အထူး ထူးသော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကို ဆောင်လျက်သွား၍ ဘုရားလောင်းအား ပေးစေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် မယ်တော်နှင့်ကင်း၍ အစာကို မယူအံ့ ဟု ကြံ၍ အစာကို ယူတော်မမူ။

စားပါ ဆင်မင်း

ထိုအခါ၌ ဘုရားလမင်းကို တောင်းပန်လို၍ မင်းသည်-

၃။ ဂဏှာဟိ နာဂ ကဗဠံ၊ မာ နာဂ ကိသကော ဘဝ။
ဗဟူနီ ရာဇကိစ္စာနိ၊ တာနိ နာဂ ကရိဿသိ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃။ နာဂ၊ ဆင်မင်း။ ကဗဠံ၊ အစာကို။ ဂဏှာဟိ၊ ယူလော့။ နာဂ၊ ဆင်မင်း။ ကိသကော၊ ကြုံလှီသည်။ မာ ဘဝ၊ မဖြစ်စေလင့်။ ရာဇကိစ္စာနိ၊ မင်းမှုတို့သည်။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်၏။ နာဂ၊ ဆင်မင်း။ တာနိ၊ ထိုအမှုတို့ကို။ တွံ၊ သင်ဆင်မင်းသည်။ ကရိဿသိ၊ ပြုရလတ္တံ့။

ဆင်မအို ဒုက္ခရောက်ပြီ

ထိုစာကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည်-

၄။ သာ နူနသာ ကပဏိကာ၊ အန္ဓာ အပရိဏာယိကာ။
ခါဏုံ ပါဒေန ဃဋ္ဋေတိ၊ ဂိရိံ စဏ္ဍောရဏံ ပတိ။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကပဏိကာ၊ အထီးကျန်သော။ အန္ဓာ၊ မျက်စိမမြင်သော။ အပရိဏာယိကာ၊ ဆောင်ယူသူ မရှိသော။ သာ၊ ထိုဆင်မအိုသည်။ စဏ္ဍောရဏံ၊ စဏ္ဍောရဏမည်သော။ ဂိရိံ၊ တောင်သို့။ ပတိ၊ ရှေးရှုသည်ဖြစ်၍။ ခါဏုံ၊ သစ်ငုတ်ကို။ ပါဒေန၊ ခြေဖြင့်။ ဃဋ္ဋေတိ နူန၊ ခတ်မိလေအံ့သည်တကား။

ဘယ်လိုတော်စပ်သနည်း

ထိုအခါ၌ ဘုရားလောင်းကို မေးလိုရကား-

၅။ ကာနု တေသာ မဟာနာဂ၊ အန္ဓာ အပရိဏာယိကာ။
ခါဏုံ ပါဒေန ဃဋ္ဋေတိ၊ ဂိရိံ စဏ္ဍောရဏံ ပတိ။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅။ မဟာနာဂ၊ ဆင်မြတ်။ အန္ဓာ၊ မျက်စိမမြင်သောာ။ အပရိဏာယိကာ၊ ဆောင်ယူသူမရှိသော။ ယာ၊ အကြင်ဆင်အိုသည်။ စဏ္ဍောရဏံ၊ စဏ္ဍောရဏ အမည်ရှိသော။ ဂိရိံ၊ တောင်သို့။ ပတိ၊ ရှေးရှုသည်ဖြစ်၍။ ခါဏုံ၊ သစ်ငုတ်ကို။ ပါဒေန၊ ခြေဖြင့်။ ဃဋ္ဋေတိ၊ ခတ်မိ၏။ သာ၊ ထိုဆင်မအိုသည်။ ကာ နု၊ အဘယ်သို့တော်သနည်း။

မိခင်ဆင်မတည်း

ဘုရားလောင်း သည်-

၆။ မာတာ မေသာ မာရာဇ၊ အန္ဓာ အပရိဏာယိကာ။
ခါဏုံ ပါဒေန ဃဋ္ဋေတိ၊ ဂိရိံ စဏ္ဍောရဏံ ပတိ။

ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သာ ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အန္ဓာ၊ မျက်စိမမြင်သော။ အပရိဏာယိကာ၊ ဆောင်ယူသူမရှိသော။ ယာ၊ အကြင် ဆင်မအိုသည်။ စဏ္ဍောရဏံ၊ စဏ္ဍောရဏ အမည်ရှိသော။ ဂိရိံ၊ တောင်သို့။ ပတိ၊ ရှေးရှုသည်ဖြစ်၍။ ခါဏုံ၊ သစ်ငုက်ကို။ ပါဒေန၊ ခြေဖြင့်။ ဃဋ္ဋေတိ၊ ခတ်မိ၏။ သာ၊ ထိုဆင်မအိုသည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မာတာ၊ အမိတည်း။

ဆင်မင်းကို ပြန်လွှတ်ကြ

မင်းသည် ခြောက်ခုမြောက်သော ဂါထာဖြင့် ထိုအကြောင်းကို ကြားသိရ၍ လွှတ်လိုရကား-

၇။ မုဉ္စထေတံ မဟာနာဂံ၊ ယောယံ ဘရတိ မာတရံ။
သမေတု မာတရာ နာဂေါ၊ သဟသဗ္ဗေဟိ ဉာတိဘိ။

ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇။ ဘောန္တော၊ အိုအမတ်တို့။ ယော အယံ မဟာနာဂေါ၊ အကြင်ဆင်မြတ်သည်။ မာတရံ၊ အမိကို။ ဘရတိ၊ မွေးကျွေး၏။ ဧတံ မဟာနာဂံ၊ ထိုဆင်မြတ်ကို။ မုဉ္စထ၊ လွှတ်ကြပါကုန်။ နာဂေါ၊ ဆင်မင်းသည်။ မာတရာ၊ အမိနှင့်လည်းကောင်း။ သဗ္ဗေဟိ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ ဉာတိဘိ၊ အဆွေ အမျိုးတို့နှင့်လည်းကောင်း။ သဟ၊ တကွ။ သမေတု၊ ညီညွတ်ခြင်းသို့ရောက်စေလော့။

၈။ မုတ္တော စ ဗန္ဓနာ နာဂေါ၊ မုတ္တမာဒါယ ကုဉ္ဇရော။
မုဟုတ္တံ အဿာသယိတွာ၊ အဂမာ ယေန ပဗ္ဗတော။

၉။ တတော သော နဠိနိံ ဂန္တွာ၊ သီတံ ကိုဉ္ဇရသေဝိတံ။
သောဏ္ဍာယူဒကမာဟိတွာ၊ မာတရံ အဘိသိဉ္စထ။

ဟူသော ရှစ်ခုမြောက် ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာတို့သည် ဘုရားဖြစ်မှ ဟောတော်မူသော ဂါထာတို့တည်း။

֍ ဋ္ဌ ၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကုဉ္ဇရော၊ ကြိုးကြာသံနှင့်တူသော အသံရှိသော။ နာဂေါ၊ ဆင်မင်းသည်။ ဗန္ဓနာ၊ အနှောင်အဖွဲ့မှ။ မုတ္ဆော စ၊ လွတ်သည်ဖြစ်၍သာလျှင်။ မုတ္တံ၊ လွတ်ဆုကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ မုဟုတ္တံ၊ တခဏ။ အဿာသယိတွာ၊ နားနေ၍။ ယေန၊ အကြင်အရပ်၌။ ပဗ္ဗတော၊ စ ဏ္ဍောရဏတောင်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တေန၊ ထိုအရပ်သို့။ အဂမာ၊ သွားတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၉။ သော၊ ထိုဆင်မင်းသည်။ တတော၊ ထိုပြည်မှ။ သီတံ၊ ချမ်းအေးစွာသော။ ကုဉ္ဇရသေဝိတံ၊ ဆင်အပေါင်းတို့သည် မှီဝဲအပ်သော။ နဠိနိံ၊ ပဒုမကြာတောသို့။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ သောဏ္ဍာယ၊ နှာမောင်းဖြင့်။ ဥဒကံ၊ ရေကို။ အာဟိတွာ၊ ယူ၍။ မာတရံ၊ မယ်တော်ကို။ အဘိသိဉ္စထ၊ ရေသွန်းလောင်းတော်မူ၏။

ထိုဆင်မင်းသည် အနှောင်အဖွဲ့မှလွတ်၍ အတန်ငယ် နားနေ၍ မင်းအား ရာဇဓမ်ဆယ်ပါး တရားစကားဖြင့် တရားဟောတော်မူ၍ မင်းကြီး မမေ့မလျော့ဖြစ်လော့ဟု အဆုံးအမကိုပေး၍ လူများသည် ပန်းနံ့သာစသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်လျက် မြို့မှထွက်၍ ထိုနေ့၌ပင်လျှင် ထိုပဒုမာကြာအိုင်သို့ ရောက်၍ ငါ၏မယ်တော်ကို အစာအာဟာရကို ယူစေပြီးမှလျှင် မိမိသည် ယူအံ့ ဟု ကြံ၍ များစွာသော ကြာစွယ်ကြာရင်းကို ယူ၍ နှာမောင်းဖြင့်ပြည့်သော ရေကိုယူ၍ တောင်လိုဏ်ခေါင်းမှ ထွက်၍ လိုဏ်တံခါး၌ နေသာ အမိ၏အထံသို့ သွား၍ ခုနှစ်ရက်ပတ်လုံး အစာကင်းသည်၏အဖြစ်ကြောင့် မယ်တော်ကို ကိုယ်အတွေ့ကို ရစိမ့်သောငှာ အမိ၏ဦးခေါင်းထက်၌ ရေကိုသွန်းလောင်း၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားစွာ ပြတော်မူလို ဘုရားသခင်သည် ထိုနှစ်ခုသော ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

ဘုရားလောင်း၏ မယ်တော်သည်လည်း မိုးရွာ၏ဟူသော အမှတ်ဖြင့် ဆဲရေးလိုရကား-

၁၀။ ကောယံ အနရိယော ဒေဝေါ၊ အကာလေနပိ ဝဿတိ။
ဂတော နေ အတြဇော ပုတ္တော၊ ယော မယှံ ပရိစာရကော။

ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀။ မေ၊ ငါ၏။ အတြဇော၊ ရင်မှဖြစ်သော။ မယှံ၊ ငါ့ကို။ စပရိစာရကော၊ လုပ်ကျွေးသော။ ယော ပုတ္တော၊ အကြင်သားကောင်းသည်။ ဂတော၊ အရပ်တစ်ပါးသွားလေ၏။ အနရိယော၊ ယုတ်မာသော။ ယော ဒေဝေါ၊ အကြင်မိုးသည်။ အကာလေနပိ၊ အခါမဟုတ်သဖြင့်လည်း။ ပဝဿတိ၊ ရွာ၏။ အယံ ဒေဝေါ၊ ဤမိုးသည်။ ကော၊ အဘယ်မိုးနည်း။

ထိုအခါ၌ ထိုအမိကို သက်သာရာ ရစေလို၍ ဘုရားလောင်းသည်-

၁၁။ ဥဋ္ဌေဟိ အမ္မ ကိံ သေသိ၊ အာဂတော တျာဟမတြဇော။
မုတ္တောမှိ ကာသိရာဇေန၊ ဝေဒေဟေန ယသဿိနာ။

ဟူသော တစ်ဆယ့်တစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆိုတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁။ အမ္မ၊ အိုမိခင်။ ဥဋ္ဌေဟိ၊ ထပါလော့။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ သေသိ၊ ဤမျှလောက်ပင် အိပ်သနည်း။ တေ၊ သင်မိခင်၏။ အတြဇော၊ သားဖြစ်သော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အာဂတော၊ လာခဲ့ပြီ။ ဝေဒေဟေန၊ လျင်မြန်သော ဉာဏ်ပညာရှိသော။ ယသဿိနာ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ကာသိရာဇေန၊ ကာသိကရာဇ်မင်းသည်။ မုတ္တော၊ လွှတ်လိုက်ပေသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။

ထိုအမိသည် မင်းအား အနုမောဒနာ ပြုလိုရကား-

၁၂။ စိရံ ဇီဝတု သော ရာဇာ၊ ကာသီနံ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနော။
ယော မေ ပုတ္တံ ပမောစေသိ၊ သဒါ ဝုဍ္ဎာပစာယိကံ။

ဟူသော ဤဒွါဒသမ ဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂။ ကာသီနံ၊ ကာသိတိုင်းသူတို့၏။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနော၊ ပြည်တိုင်းကား၏ အကျိုးစီးပွားကိုဆောင်တော်မူတတ်သော။ ယော ရာဇာ၊ အကြင်မင်းကြီးသည်။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ ဝုဍ္ဎာပစာယိကံ၊ အမိကို အရိုအသေပြုသော။ မေ၊ ငါ၏။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ ပမောစေသိ၊ လွှတ်လိုက်ပေ၏။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ စိရံ၊ ရှည်မြင့်။ ဇီဝတု၊ သက်တော်ရှည်ပါစေသတည်း။

ဆင်ရုပ်တု ပူဇော်ခြင်း

ထိုအခါ၌ မင်းသည် ဘုရားလောင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူး၌ ကြည်ညို၍ ပဒုမာကြာတော၏ မနီးမဝေး၌ ရွာတည်၍ ဘုရားလောင်းအားလည်းကောင်း၊ ဘုရားလောင်းမယ်တော်အားလည်းကောင်း နိဗဒ္ဓဝတ်ကို ဖြစ်စေ၏။ အခါတစ်ပါး၌ ဘုရားအလောင်းသည် မယ်တော်သေလေသော် မယ်တော်၏အလောင်းကို သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကို ပြုပြီး၍ ကာရဏ္ဍကမည်သော သင်္ခမ်းသို့ သွားလေ၏။ ထိုအရပ်၌ ဟိမဝန္တာမှသက်၍ ငါးရာသော ရသေ့တို့သည် နေကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ဝတ်ကို ထိုရသေ့ငါးရာတို့အား ပေးလှူလေ၏။ မင်းသည် ဘုရားလောင်းနှင့်တူမျှသောသဏ္ဌာန်ရှိသော ကျောက်ဆင်အတုကို ပြုလုပ်၍ ကြီးစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ဖြစ်စေ၏။ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ နေကုန်သောသူတို့သည် နှစ်တိုင်းနှစ်တိုင်း စုဝေး၍ ဆင်အား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူလျက် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြသောအဆုံး၌ အမိကိုလုပ်ကျွေးသော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။ ထိုအခါ မင်းသည် အာနန္ဒာဖြစ်လာ၏။ ယုတ်မာသော ယောက်ျားသည် ဒေဝဒတ်ဖြစ်လာ၏။ ဆင်ဆရာသည် သာရိပုတ္တရာဖြစ်၏။ မယ်တော် ဆင်မသည် မယ်တော်မာယာ ဖြစ်လာ၏။ အမိကိုလုပ်ကျွေးသော ဆင်မင်းသည်ကား သင်တို့ဆရာ ဘုရားဖြစ်လာ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကျေးဇူးကြီးလှ၊ မိနှင့်ဘ၊ တုပ်ကွလုပ်ကျွေးရာ

ရှေးဦးစွာသော မာတုပေါသကဇာတ်သည်ပြီး၏။

*****

ဧကာဒသကနိပါတ်

၂။ ဇုဏှဇာတ်

ကတိသစ္စာတည်သော ဇုဏှမင်းအကြောင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သုဏောဟိ မယှံ ဝစနံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ ဇုဏှဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူသည်ရှိသော် အာနန္ဒာမထေရ်သည် ရအပ်သော ဆုရှစ်ပါးတို့ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု...

ဥပဋ္ဌာကရဟန်း မမြဲကြောင်း

ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ ပဌမဗောဓိ၌ အဝါနှစ်ဆယ်တို့ပတ်လုံး ဘုရားသခင်အား အမြဲ လုပ် ကျွေးသောသူ မရှိကုန်၊ ရံခါ နာဂသမာလထေရ် လုပ်ကျွေး၏။ ရံခါ နာဂိတထေရ် လုပ်ကျွေး၏။ ရံခါ ဥပဝါဏထေရ် လုပ်ကျွေး၏။ ရံခါ သုနက္ခတ်ရဟန်း လုပ်ကျွေး၏။ ရံခါ စုန္ဒရဟန်း လုပ်ကျွေး၏။ ရံခါ နန္ဒရဟန်း လုပ်ကျွေး၏။ ရံခါ သာဂတမထေရ်လုပ်ကျွေး၏။ ရံခါ မေဃိယထေရ် လုပ် ကျွေး၏။ ထိုအခါဝယ် တစ်နေ့သ၌ ဘုရားသခင်သည် ရဟန်းတို့ကို မိန့်တော်မူ၏။ ရဟန်းတို့ ယခုအခါဝယ် ငါဘုရားသည် ကြီးရင့်တော်မူပြီ၊ အချို့ကုန်သော ရဟန်းတို့သည် ဤခရီးဖြင့် သွားကုန်အံ့ဟု ဆိုသော်လည်း တစ်ပါးသော ခရီးဖြင့်သာ သွားကုန်၏။ အချို့သောရဟန်းတို့သည် ငါဘုရား၏ သပိတ်သင်္ကန်းတို့ကို မြေ၌ချကုန်၏။ ငါဘုရားကို အမြဲလုပ်အံ့သော တစ်ယောက်သောရဟန်းကို သိကြကုန်ဟု မိန့်တော်မူ၏။

(ဘုရားသခင်သည် ဤခရီးဖြင့် သွားကုန်အံ့ဟု မိန့်တော်မူလျက် ဖျက်၍ တစ်ပါးသောခရီးသို့ သွားသည်ကား ရှင်နာဂသမာလ မထေရ်တည်း၊ ဘုရားသခင်၏ သပိတ် သင်္ကန်းတော်ကို မြေ၌ ချထား၍ သွားသည်ကား မေဃိယမထေရ်တည်း။ )

ဘုရားရှင့်စကား နားမထောင်ကြ

မြတ်စွာဘုရားသည် အခါတစ်ပါး၌ ရှင်နာဂသမာလထေရ်နှင့် အဓွန့်ရှည်သော ခရီးသို့ သွားသည်ရှိသော် ခရီးနှစ်ကြောင်းကွဲရာ အရပ်သို့ ရောက်တော်မူလေ၏။ နာဂသမာလထေရ်လည်း ခရီးမှဖဲကြဉ်၍ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်ကား ဤခရီးတစ်ကြောင်းဖြင့် သွားပါအံ့ ဟု လျှောက်၏။ ဘုရားရှင်လည်း မသွားလေလင့်၊ ဤခရီးဖြင့်သာ သွားကြကုန်အံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ နာဂသမာသထရ်လည်း ဘုရားသခင်၏ သပိတ်သင်္ကန်းတော်ကို မြေ၌ချထား၍ ခရီးတစ်ကြောင်းဖြင့်သာ သွားလေ၏။ ထိုမထေရ်၏ သပိတ်သင်္ကန်းတို့ကို ခိုးသူတို့သည် လုယူကုန်ပြီး၍ ဦးခေါင်းကွဲအောင် ပုတ်ခတ်ကုန်၏။ မထေရ်လည်း ဘုရားရှင်မှတစ်ပါး ငါ၏ ကိုးကွယ်ရာ မရှိ ဟု သွေးယိုစီးလျက် အထံတော်သို့လာ၏။ ဘုရားရှင် မေးတတ်မူလတ်သော် ထိုအကြောင်းကိုလျှောက်၏။ ဘုရားရှင်လည်း ချစ်သားရဟန်း... မစိုးရိမ်လင့်၊ ဤအကြောင်းကိုမြင်၍ သင့်အား တားမြစ်သည် မဟုတ်လောဟု နှစ်သိမ့်စေတော်မူ၏။

တရံရောအခါ၌ မေဃိယမထေရ်နှင့်တကွ သားတို့နေရာဖြစ်သော အရှေ့ဝါးတော၌ ဇန္တုမည်သော ရွာငယ်တစ်ခုသို့ သွားလေ၏။ မေဃိကမထေရ်ကား ထိုရွာ၌ ဆွမ်းခံ၍ မြစ်နား၌ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်သော သရက်ဥယျဉ်တောကို မြင်လေသော် အရှင်ဘုရား၏ သပိတ်သင်္ကန်းတော်ကို ယူကုန်လော့၊ အကျွန်ုပ်ကား ဤသရက်ဥယျာဉ်၌ ရဟန်းတရားကို အားထုတ်အံ့ဟု ဆို၏။ ဘုရားရှင်လည်း သုံးကြိမ်မြောက်အောင် မြစ်တော်မူသော်လည်း နားမထောင်မူ၍ သွားလေ၏။ ထိုမထေရ်အား အကုသလဝိတက်သည် နှိပ်စက်ရကား တစ်ဖန်ပြန်၍ ထိုအကြောင်းကို ဘုရားရှင်အား လျောက်ထား၏။ ဘုရားရှင်လည်း ဤအကြောင်းကို ငါသိမြင်တော်မူ၍ မြစ်မူသည်မဟုတ်လော ဟု မိန့်တော်မူ၏။

ဥပဋ္ဌာက ရဟန်းလို

အစဉ်အတိုင်း သာဝတ္ထိပြည်သို့ ရောက်တော်မူလျှင် ထိုသာဝတ္ထိပြည်၌ ရဟန်းသံဃာ ခြံရံလျက် ဂန္ဓကုဋိတိုက်၌ ခင်းအပ်သော မြတ်သော ဘုရားနေရာ၌ နေတော်မူ၍ ချစ်သားရဟန်းတို့... ယခု ငါကား ကြီးရင့်ပြီ၊ အချို့သောရဟန်းတို့အား ဤခရီးဖြင့်သွားကုန်ဟု ငါဆိုလျက် ခရီးတစ်ပါးဖြင့်သာ သွားလေကုန်၏။ အချို့သော ရဟန်းကား ငါ၏ သပိတ်သင်္ကန်းတို့ကို ချထားကုန်ဘိ၏။ ငါ့အား မပြတ်လုပ်ကျွေးအံ့သောသူကို သိကြကုန် ဟု မိန့်တော်မူလျှင် ရဟန်းတို့အား ဓမ္မသံဝေဂဖြစ်၏။

လက်ခံတော်မမူ

ထိုအခါ အရှင်သာရိပုတ္တရာသည် ထ၍ ရှိခိုးလျက် ဘုန်းတော်ကြီးသော ရှင်ပင်ဘုရား အကျွန်ုပ်ကား ဘုရားရှင်ကို တောင့်တလျက် တစ်သင်္ချေနှင့် ကမ္ဘာတစ်သိန်း ပါရမီတို့ကိုဖြည့်၏။ အကျွန်ုပ်ကဲ့သို့ ပညာကြီးသောသူသည် လုပ်ကျွေးအပ်၏။ အကျွန်ုပ်လျှင် လုပ်ကျွေးပါအံ့ ဟု ရွှေနားတော်လျှာက်၏။ ဘုရားရှင်လည်း ချစ်သား သာရိပုတ္တရာ မသင့်၊ အကြင်အရပ်၌ သာရိပုတ္တရာနေ၏။ ထိုအရပ်ကား ဆိတ်ညံ့ခြင်းမရှိ၊ သာရိပုတ္တရာ၏ အဆုံး အမသည်ကား ငါဘုရား၏ အဆုံးအမနှင့်တူ၏။ သာရိပုတ္တရာကား လုပ်ကျွေးဖွယ်ကိစ္စမရှိ ဟု ပယ်တော်မူ၏။ ဤသို့သောနည်းဖြင့် မဟာမောဂ္ဂလာန် အစရှိသော မဟာသဝကတို့ကိုလည်း ပယ်တော်မူ၏။

အရှင်အာနန္ဒာကား ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။ သံဃာတို့လည်း ငါ့ရှင်အာနန္ဒာ သံဃာတို့သည် အလုပ်အကျွေးအရာကို တောင်းကြကုန်ပြီ၊ အရှင်အာနန္ဒာလည်း တောင်းလော့ ဟု ဆိုကုန်၏။ ရှင်အာနန္ဒာလည်း အရှင်တို့ တောင်း၍ ရသော အရာအထူးသည်အား အသို့လျှင်ဖြစ်သနည်း၊ အကျွန်ုပ်ကိုလည်း ဘုရားသခင် မြင်တော်မူသည်ပင်၊ အလိုတော်ရှိက အာနန္ဒာ ငါ့ကို လုပ်ကျွေးဘိလော့ ဟု မိန့်တော်မူလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ဘုရားရှင်လည်း ချစ်သားတို့ အာနန္ဒာကို သူတစ်ပါးတို့ မတိုက်တွန်းရပြီ၊ မိမိအလိုလိုသိ၍ ဘုရားကို လုပ်ကျွေးလတ္တံ့ ဟု မိန့်တော်မူ၏။ (ဤကား ဧကကနိပါတ် အင်္ဂုတ္တိုရ် အဋ္ဌကထာ)

အရှင်ဘုရားကို အကျွန်ုပ်သည် လုပ်ကျွေးပါအံ့ ဟု ဦးခေါင်း၌ လက်အုပ်ကိုတင်၍ ထကုန်သော သာရိပုတ္တရာမထေရ် အစရှိသည်တို့ကို သင်တို့၏ ဆုတောင်းခြင်းသည် အပြီးသို့ရောက်ကုန်ပြီ၊ မသင့်ဟု ပယ်တော်မူ၏။

အရှင်အာနန္ဒာ ဆုတောင်းပြီ

ထို့နောင်မှ ရဟန်းတို့သည် အာနန္ဒာမထေရ်ကို “ငါ့ရှင် သင်သည် အလုပ်အကျွေးအရာကို တောင်းပါလော့” ဟု ဆိုကုန်၍ အရှင်အာနန္ဒာ ဆုတောင်း၏။ တောင်းဟန်ကား-

ပယ်သောဆု လေးပါး

၁။ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား... အရှင်ဘုရားသည် အကျွန်ုပ်အား ကိုယ်တော်သည်ရတော်မူသောသင်္ကန်းကို မပေးပါသည်ဖြစ်အံ့။

၂။ ဘုဉ်းပေးတော်မူသော ဆွမ်းကို မပေးပါသည်ဖြစ်အံ့။

၃။ တစ်ခုသော ကုဋီတိုက်ခန်း၌ အတူတကွနေခြင်းကို မပေးပါသည် ဖြစ်အံ့။

၄။ အကျွန်ုပ်ကိုခေါ်၍ ပင့်ဖိတ်ရာသို့ မကြွသည်ဖြစ်အံ့။

တောင်းသောဆု လေးပါး

၁။ အကျွန်ုပ်သည် ပင့်အပ်သော ပင့်ဖိတ်ရာကို အရှင်ဘုရားသည် အကယ်၍ ကြွတော်မူပါသည်ဖြစ်အံ့။

၂။ အကျွန်ုပ်သည် တိုင်းတစ်ပါးမှ ဇနပုဒ်တစ်ပါးမှ အရှင်ဘုရားကို ဖူးမြင်ခြင်းငှာ လာသော ပရိသတ်ကို လာသောခဏ၌ ပြခြင်းငှာ အကယ်၍ ရပါသည်ဖြစ်အံ့။

၃။ အကြင်အခါ၌ အကျွန်ုပ်အား ယုံမှားသင်္ကာဖြစ်၏။ ထိုခဏ၌လျှင် အရှင်ဘုရားကို ဆည်းကပ်ခြင်းငှာ ရပါသည်ဖြစ်အံ့။

၄။ အရှင်ဘုရားသည် ကျွန်ုပ်၏မျက်ကွယ်၌ အကြင်တရားကိုဟောအံ့၊ ထိုတရားကို ပြန်ကြွလာသည်ရှိသော် အကျွန်ုပ်အား အကယ်၍ ဟောတော်မူပါသည်ဖြစ်အံ့။

ဤဆုရှစ်ပါးကို ရသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရားကို အကျွန်ုပ်သည် လုပ်ကျွေးပါအံ့ဟု တောင်း၏။

ဘုရားသခင်သည်လည်း ထိုအနန္ဒာအား ပေးတော်မူ၏။ ထိုအရှင်အာနန္ဒာသည် ထိုအခါမှစ၍ နှစ်ဆယ့်ငါးဝါတို့ပတ်လုံး မြဲသောအလုပ်အကျွေးဖြစ်၏။

အရှင်အာနန္ဒာ၏ ဂုဏ် ၇-ပါး

ထိုအရှင်အာနန္ဒာသည် ငါးပါးသောအရာ၌ ဧတဒဂ်ထားခြင်းသို့ရောက်၍-

၁။ ဓမ္မက္ခန္ဓာပေါင်း ရှစ်သောင်းလေးထောင်ကို ဆောင်နိုင်သည်နှင့် ပြည့်စုံခြင်း။

၂။ သောတာပတ္တိဖိုလ်ကိုရသည်နှင့် ပြည့်စုံခြင်း။

၃။ ရှေးကောင်းမှုအကြောင်းနှင့် ပြည့်စုံခြင်း။

၄။ မိမိစီးပွားကို မေးသည်နှင့် ပြည့်စုံခြင်း။

၅။ ဘုရားမျက်မှောက်တော်၌ နေရသည်နှင့် ပြည့်စုံခြင်း။

၆။ အသင့်အတင့် နှလုံးသွင်းခြင်းနှင့် ပြည့်စုံခြင်း။

၇။ ဘုရားကို အမှီရသည်နှင့် ပြည့်စုံခြင်း၊

ဤသို့ ခုနှစ်ပါးသောဂုဏ်တို့နှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍ ဘုရားအထံတော်၌ ဆုရှစ်ပါးဟူသော အမွေကိုရ၍ ဘုရားသခင် သသနာတော်ဝယ် ကောင်းကင်လယ်၌ လကဲ့သို့ ထင်ရှားစွာ ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စကးကိုဖြစ်စေကုန်၏။ “ငါ့ရှင်တို့ ဘုရားသခင်သည် ရှင်အာနန္ဒာကိုဆုပေးသဖြင့် ရောင့်ရဲစေတော်မူ၏” ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ဘုရားသခင်သည် ကြွတော်မူလာ၍ ရဟန်းတို့ ယခု ငါ လာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်မည်သော စကားကြောင့် စုဝေးကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားကြောင့် စုဝေးပါသည် ဟု ရွှေနားတော် လျှောက်လတ်သော် ရဟန်းတို့ ယခုသာလျှင် အာနန္ဒာကို ဆုပေးသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ငါဘုရားသည် အကြင်အကြင်ဆုကို အာနန္ဒာသည် တောင်း၏။ ထိုထို တောင်းတိုင်းသောဆုကို ပေးဖူးသည်သာလျှင်တည် ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကိုဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုလတ်သော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုမင်း၏ သားဖြစ်သော ဇုဏှမည်သော မင်းသားသည် ဖြစ်၍ တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အတတ်တို့ကိုသင်၍ ဆရာအား ခက်ဆစ်ခက်ရပ် မေးလျှောက်ခြင်းကို သုတ်သင်၍ ညဉ့်အဖို့ မှောင်မိုက်သောအခါ၌ ဆရာ့အိမ်မှထွက်၍ မိမိနေရာအရပ်သို့ လျင်စွာသွားသည်ရှိသော် တစ်ယောက်သာ ပုဏ္ဏားသည် ဥစ္စာဆွမ်းခံ၍ မိမိ၏နေရာအရပ်သို့ သွားသည်ကိုမမြင်၍ လက်ရုံးဖြင့်ခတ်မိ၍ ပုဏ္ဏား၏ထမင်းခွက်သည် ကွဲ၏။ ပုဏ္ဏားသည် လူးလဲ၍ ငိုမြည်တမ်း၏။ မင်းသားသည် သနားသဖြင့် ပြန်၍ ပုဏ္ဏားကို လက်ဖြင့်ကိုင်၍ ထူ၏။

ဗာရာဏသီမင်းထံ လာခဲ့

ပုဏ္ဏားသည် ချစ်သား သင်သည် ငါ၏ ထမင်းခွက်ကို ခွဲဘိ၏။ ငါ့အား ထမင်းခွက်အဖိုးကို ပေးလော့ ဟု ဆို၏။ မင်းသားသည် ပုဏ္ဏား ငါသည် ယခုအခါ၌ သင်၏ထမင်းခွက် အဖိုးကို ပေးခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ ငါသည်ကား ဗာရာဏသီမင်း၏ သားတည်း၊ ဇုဏှမင်းသားဟူသော အမည်ရှိ၏။ ငါသည် မင်းအဖြစ်၌ တည်သည်ရှိသော် လာ၍ ငါအား ဥစ္စာကို သင်တောင်းလော့ ဟု ဆို၍ အတတ်သင်ပြီးသော် ဆရာကိုရှိခိုး၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်၍ အဖအား အတတ်ကိုပြ၏။ အဖသည် အသက်ရှင်စဉ် ငါ့သားကို မြင်သည်ဖြစ်ပြီ၊ မင်းဖြစ်ပြီးသော ငါ့သားကို ငါကြည့်ရှုအံ့ ဟု မင်းအဖြစ်၌ အဘိသိက်သွန်း၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ဇုဏှအမည်ရှိသော မင်းဖြစ်၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြု၏။

ပုဏ္ဏားလာပြီ

ပုဏ္ဏားသည် ထိုအကြောင်းကိုကြား၍ ယခု ငါ၏ ထမင်းခွက်ဖိုးကို တောင်အံ့ ဟုကြံ၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့သွား၍ တန်ဆာဆင်အပ်သောမြို့ကို လက်ယာရစ် လှည့်လည်လျက် သွားသောမင်းကို တစ်ခုသော မြင့်သောအရပ်၌ တည်လျက် လက်ကိုဖြန့်၍ အောင်ဆုပေး၏။ မင်းသည် မကြည့်မူ၍လျှင် လွန်လေ၏။

ပုဏ္ဏားသည် ထိုမင်းသည် မမြင်သာအဖြစ်ကိုသိ၍ စကားကို ဖြစ်စေလိုရကား-

၁၃။ သုဏောဟိ မယှံ ဝစနံ ဇနိန္ဒ၊
အတ္ထေန ဇုဏှမှိ ဣဓာနုပ္ပတ္တော။
န ဗြာဟ္မဏေ အဒ္ဓိကေ တိဋ္ဌမာနေ၊
ဂန္တဗ္ဗမာဟု ဒွိပဒိန္ဒ သေဋ္ဌ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏောဟိ၊ နာတော်မူဦးလော့။ ဇုဏမှိ၊ ဇုဏှမင်းကြီး၌။ အတ္ထေန၊ အလိုရှိသောကြောင့်။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အနုပတ္တော၊ ရောက်ပါ၏။ ဒိပဒိန္ဒ၊ အခြေနှစ်ချောင်း လူအပေါင်းကို အစိုးရတော်မူသော။ သေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်။ အဒ္ဓိကေ၊ အဓွန့်ရှည်သောခရီးကို လာကုန်သော။ တိဋ္ဌမာနေ၊ အလှူခံရပ်ကုန်သော။ ဗြာဟ္မဏေ၊ ပုဏ္ဏတို့ကို။ အနောလောကေတွာ၊ မကြည့်မူ၍။ ဂန္တဗ္ဗံ၊ သွားအပ်၏ဟု။ န အာဟု၊ ပညာရှိတို့ မဆိုကြကုန်။

အလိုရှိရာဆိုပါ

မင်းသည် ထိုပုဏ္ဏား၏စကားကိုကြား၍ ဆင်ကို ချွန်းဖြင့်နှိမ်၍-

၁၄။ သုဏောမိ တိဋ္ဌာမိ ဝဒေဟိ ဗြာဟ္မေဖ
ယေနာသိ အတ္ထေန ဣဓာနုပတ္တော။
ကံ ဝါ တွမတ္ထံ မယိ ပတ္ထယာနော၊
ဣဓာဂမော ဗြာဟ္မေ တဒိင်္ဃ ဗြူဟိ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄။ ဗြာဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ သုဏောမိ၊ ငါနာအံ့။ တိဋ္ဌာမိ၊ ငါရပ်အံ့။ ယေန အတ္ထေန၊ အကြင်အကြောင်းကြောင့်လည်း။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အနုပတ္တော၊ ရောက်၏။ တံအတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ ဒေဟိ၊ သင်ဆိုတော့လော့။ တွံ၊ သင်ပုဏ္ဏားသည်။ ကံ ဝါ အတ္ထံ၊ အဘယ်အကျိုးကိုမူလည်း။ မယိ၊ ငါ၌။ ပတ္ထယာနော၊ တောင့်တ၍။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂမော၊ လာသနည်း။ ဗြာဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ တံ၊ သင့်ကို။ ဣင်္ဃ၊ ငါ တိုက်တွန်း၏။ ဗြူဟိ၊ ကြိုက်ရာဆိုလော့။

မင်းနှင့်ပုဏ္ဏား အချေအတင်

ထိုဂါထာမှတစ်ပါး ပုဏ္ဏား၏လည်းကောင်း, မင်း၏ လည်းကောင်း စကားတုံ့လှယ် ဟောပြောလိုသော မင်းပုဏ္ဏားနှစ်ယောက်တို့သည်-

၁၅။ ဒဒါဟိ မေ ဂါမဝရာနိ ပဉ္စ၊
ဒါသီ သတံ သတ္တဂဝံသတာနိ။
ပရော သဟဿဉ္စ သုဝဏ္ဏနိက္ခေ၊
ဘရိယာ စ မေ သာဒိသီ ဒွေ ဒဒါဟိ။

၁၆။ တပေါ နု တေ ဗြာဟ္မဏ ဘိံသရူပေါ၊
မန္တာ နု တေ ဗြာဟ္မဏ စိတ္တရူပါ။
ယက္ခာ နု တေ အဿဝါ သန္တိ ကေစိ၊
အတ္ထံ ဝါ မေ အဘိဇာနာသိ ကတ္တံ။

၁၇။ န မေ တပေါ အတ္ထိ နစာပိ မန္တာ၊
ယက္ခာပိ မေ အဿဝါ နတ္ထိ ကေစိ။
အတ္ထမ္ပိ တေ နာဘိဇာနာမိ ကတ္တံ၊
ပုဗ္ဗေ စ ခေါ သင်္ဂတိမတ္တမာသိ။

၁၈။ ပဌမံ ဣဒံ ဒဿနံ ဇာနတော မေ၊
န တာဘိဇာနာမိ ဣတော ပုရတ္ထာ။
အက္ခာဟိ မေ ပုစ္ဆိတော ဧတမတ္ထံ၊
ကဒါ ကုဟိံ ဝါ အဟု သင်္ဂမော နော။

၁၉။ ဂန္ဓာရရာဇဿ ပုရမှိ ရမ္မေ၊
အဝသိမှသေ တက္ကသိလာယံ ဒေဝ။
တတ္ထန္ဓကာရမှိ တိမီသိကာယံ၊
အံသေန အံသံ သမဃဋ္ဋယိမှ။

၂၀။ တေ တတ္ထ ဌတွာန ဥဘော ဇနိန္ဒ၊
သာရဏိယံ ဝီတိသာရယိမှ တတ္ထ။
သာယေဝ နော သင်္ဂတိမတ္တမာသိ၊
တတော န ပစ္ဆာ န ပုရေ အဟောသိ။

၂၁။ ယဒါ ကဒါစိ မနုဇေသု ဗြာဟ္မေ၊
သမာဂမော သပ္ပုရိသေန ဟောတိ။
န ပဏ္ဍိတာ သင်္ဂတိ သန္ထဝါနိ။
ပုဗ္ဗေ ကတံဝါပိ ဝိနာသယန္တိ။

၂၂။ ဗာလာဝ ခေါ သင်္ဂတိ သန္ထဝါနိ၊
ပုဗ္ဗေ ကတံဝါပိ ဝိနာသယန္တိ။
ဗဟုမ္ပိ ဗာလေသု ကတံ ဝိနဿတိ၊
တထာ ဟိ ဗာလာ အကတညုရူပါ။

၂၃။ ဓီရာ စ ခေါ သင်္ဂတိ သန္ထဝါနိ၊
ပုဗ္ဗေ ကတံဝါပိ န နာသယန္တိ။
အပ္ပမ္ပိ ဓီရေသု ကတံ န နဿတိ၊
တထာ ဟိ ဓီရာ သုကတညုရူပါ။

၂၄။ ဒဒါမိ တေ ဂါမဝရာနိ ပဉ္စ၊
ဒါသီသတံ သတ္တ ဂဝံသတာနိ။
ပရော သဟဿဉ္စ သုဝဏ္ဏနိက္ခေ၊
ဘရိယာ စ တေ သာဒိသီ ဒွေ ဒဒါမိ။

၂၅။ ဧဝံ သတံ ဟောတိ သမေစ္စ ရာဇ။
နက္ခတ္တရာဇာရိဝ တာရကာနံ။
အာပူရတိ ကာသိပတိ တထာဟံ၊
တယာပိ မေ သင်္ဂမော အဇ္ဇ လဒ္ဓေါ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

စည်းစိမ်ကိုပေးပါ

֍ ဋ္ဌ ၁၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ ပဉ္စဂါမဝရာနိ၊ ငါးရွာသော ရွာဆုတို့ကို။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဒဒါဟိ၊ ပေးလှူတော်မူလော့။ ဒါသီသတံ၊ ကျွန်မတစ်ရာကိုလည်း။ ဒဒါဟိ၊ ပေးလော့။ သတ္တဂဝံသတာနိ၊ နို့ညှစ်နွားမ ခုနစ်ရာတို့ကိုလည်း။ ဒဒါဟိ၊ ပေးလော့။ ပရောသဟဿဉ္စ သုဝဏ္ဏနိက္ခေ၊ တစ်ထောင်မကသော ရွှေစင်နိက္ခတို့ကိုလည်း။ ဒဒါဟိ၊ ပေးတော်မူလော့။ သာဒိသီ၊ အဆင်းသဏ္ဌာန် ဇာတ် အမျိုးညွှန်းခြင်းအားဖြင့် တူကုန်သော။ ဒွေ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော။ ဘရိယာ စ၊ မယားတို့ကိုလည်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒဒါဟိ၊ ပေးတော်မူလော့။

ဂုဏ်ကျေးဇူးရှိသလော

֍ ဋ္ဌ ၁၆။ ဗြဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ဘိံသရူပေါ၊ ကြီးစွာသော ဂုဏ်ကျေးဇူးဟု ဆိုအပ်သော။ တပေါ၊ အကျင့်သည်။ တေ၊ သင်ပုဏ္ဏားအား။ အတ္ထိ နု၊ ရှိပါကုန်၏လော။ ဗြဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တေ၊ သင်ပုဏ္ဏားအား။ စိတ္တရူပါ၊ ဆန်းကြယ်သော သဘောရှိကုန်သော။ မန္တာ၊ မန္တရားတို့သည်။ အတ္ထိ နု၊ ရှိပါကုန်၏လော။ အဿဝါ၊ သင့်သောစကားကို လိုက်နာတတ်ကုန်သော။ ကေစိ၊ အချို့ကုန်သော။ ယက္ခာ၊ နတ်တို့သည်။ တေ၊ သင်ပုဏ္ဏားအား။ သန္တိ၊ ရှိပါကုန်၏လော။ မေ၊ ငါ၏။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွါးကို။ ကတ္တံ ဝါ၊ ပြုဖူးသည်ကိုလည်း။ အဘိဇာနာသိ၊ သင်သိပါ၏လော။

မြင်ဖူးရုံပဲ ရှိပါသည်

֍ ဋ္ဌ ၁၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ ငါ့အား။ တပေါ၊ အကျင့်ကျေးဇူးသည်လည်း။ န အတ္ထိ၊ မရှိပေ။ မန္တာ အပိ၊ မန္တန်သည်လည်း။ န အတ္ထိ၊ မရှိပေ။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အဿဝါ၊ စကားကို လိုက်နာတတ်ကုန်သော။ ကေစိ၊ အချို့ကုန်သော။ ယက္ခာ စ၊ နတ်တို့သည်လည်း။ နတ္ထိ-န သန္တိ၊ မရှိပေကုန်။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ အတ္ထံ၊ အကျိုး စီးပွားကို။ ကတမ္ပိ၊ ပြုဖူးသည်ကိုလည်း။ နာဘိဇာနာမိ၊ မသိပေ။ ပုဗ္ဗေ စ၊ ရှေး၌မူကား။ သင်္ဂတိမတ္တံ၊ ပေါင်းမိကာမျှသည်။ အာသိ၊ ဖြစ်ဖူး၏။

ဘယ်တုန်းက မြင်ဖူးသနည်း

֍ ဋ္ဌ ၁၈။ ဇာနတော၊ သိသော။ မေ၊ ငါ့အား။ ဣဒံ၊ ဤမြင်ခြင်းသည်။ ပဌမံ ဒဿနံ၊ ရှေးဦးမြင်ခြင်းတည်း။ ဣတော၊ ဤမြင်သာအခါမှ။ ပုရတ္ထ၊ ရှေး၌။ တံ၊ သင့်ကို။ နာဘိဇာနာမိ၊ မသိစဘူး။ ကဒါ ဝါ၊ အဘယ်အခါ၌လည်းကောင်း။ ကုဟိံ ဝါ၊ အဘယ်အရပ်၌လည်းကောင်း။ နော၊ ငါတို့၏။ သင်္ဂမော၊ တကွ ပေါင်းဖော်မိကြသည်။ အဟု၊ ဖြစ်သနည်း။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ အက္ခာဟိ၊ ကြားဘိလော့။

တိုးမိခဲ့ကြသည်

֍ ဋ္ဌ ၁၉။ ဒေဝ၊ ရှင်မင်းကြီး။ ဂန္ဓာရရာဇဿ၊ ဂန္ဓာရမင်း၏။ ရမ္မေ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော။ တက္ကသိလာယံ၊ တက္ကသိုလ်အမည်ရှိသော။ ပုရမှိ၊ ပြည်၌။ အဝသိမှသေ၊ နေဖူးကုန်၏။ တတ္ထ၊ ထိုတက္ကသိုလ်ပြည်၌။ တိမိသိကာယံ၊ တိမိသိကဟု ဆိုအပ်သော။ အန္ဓကာရမှိ၊ အမိုက်တိုက်၌။ အံသေန၊ အရှင်မင်းကြီး၏ပခုံးနှင့်။ အံသံ၊ အကျွန်ုပ်၏ပခုံးကို။ သမဃဋ္ဋယိမှ၊ ခတ်မိကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ တတ္ထ၊ ထိုခတ်မိရာ၌။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော။ တေ မယံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဌတွာန၊ ရပ်၍။ သာရဏီယံ၊ အောက်မေ့အပ်သောစကားကို။ ဝီတိယသာရယိမှ၊ ပြောကြကုန်၏။ တတ္ထ၊ ထိုခတ်မိရာ၌။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့အား။ သာယေဝ သင်္ဂတိမတ္တံ၊ ထိုပေါင်းဖော်ခြင်းမျှသည်။ အာသိ၊ ဖြစ်၏။ တတော၊ ထိုအခါမှ။ ကဒါစိ၊ တစ်ရံတစ်ဆစ်၌။ ပစ်ဆာ၊ နောက်၌လည်းကောင်း။ န အဟောသိ၊ မသိကြပေ။ ပုရေ ဝါ၊ ရှေး၌လည်း။ န အဟောသိ၊ မသိကြပေ။

ပေးလှူပါမည်

֍ ဋ္ဌ ၂၁။ ဗြာဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ မနုဇေသု၊ လူတို့၌။ ယဒါ ကဒါစိ၊ အမှတ်မရှိသောအခါ၌။ သပ္ပုရိသေန၊ သူတော်ကောင်းနှင့်။ သမာဂမော၊ ပေါင်းဖော်ခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ သင်္ဂတိ သန္ထဝါနိဝါ၊ ခဏပေါင်းဖော်ခြင်း, ရှည်မြင့်စွာ ပေါင်းဖော်ခြင်းတို့ကို လည်းကောင်း။ ပုဗ္ဗ၊ ရှေး၌။ ကတံ ဝါပိ၊ ပြုဖူးသော ကျေးဇူးကိုလည်းကောင်း။ န ဝိနာသယန္တိ၊ မဖျက်ကုန်။

֍ ဋ္ဌ ၂၂။ ဗာလာဝ ခေါ၊ သူမိုက်တို့သည်သာလျှင်။ သင်္ဂတိသန္ထဝါနိဝါ၊ ခဏပေါင်းဖော်ခြင်း, ရှည်မြင့်စွာ ပေါင်းဖော်ခြင်းတို့ကို လည်းကောင်း။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ကတံ ဝါပိ၊ ပြုဖူးသော သူ့ကျေးဇူးကို လည်းကောင်း။ ဝိနာသယန္တိ၊ ဖျက်ကုန်၏။ ဟိ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဗာလာ၊ သူမိုက်တို့သည်။ အကတညုရူပါ၊ သူ့ကျေးဇူးကို မသိတတ်သော သဘောရှိကုန်၏။ တထာ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဗာလေသု၊ သူမိုက်တို့၌။ ဗဟုမ္မိ၊ များစွာလည်း ဖြစ်သော။ ကတံ၊ ပြုဖူးသော သူ့ကျေးဇူးကို။ ဝိနဿတိ၊ ဖျက်ဆီးတတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၃။ ဓီရာ စ ခေါ၊ ပညာရှိတို့သည်။ သင်္ဂတိ သန္ထဝါနိ ဝါ၊ ခဏပေါင်းဖော်ခြင်း, ရှည်မြင့်စွာ ပေါင်း ဖော်ခြင်းတို့ကို လည်းကောင်း။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ကတံ ဝါပိ၊ ပြုဖူးသော ကျေးဇူးကိုလည်းကောင်း။ န နာသယန္တိ၊ မဖျက်ဆီးကုန်။ ဟိ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ဓီရာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ သုကတညုရူပါ၊ ကောင်းစွာ သူ့ကျေးဇူးကို သိသော သဘောရှိကုန်၏။ တထာ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဓီရေသု၊ ပညာရှိတို့၌။ အပ္ပမ္ပိ၊ အနည်းငယ်လည်းဖြစ်သော။ သုကတံ၊ ကောင်းစွာပြုအပ်သော သူ့ကျေးဇူကို။ န နဿတိ၊ မဖျက်။

֍ ဋ္ဌ ၂၄။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တေ၊ သင့်အား။ ပဉ္စဂါမဝရာနိ၊ ငါးရွာသော ဆုတို့ကို။ ဒဒါမိ၊ ငါပေး၏။ ဒါသီသတဉ္စ၊ ကျွန်မိန်းမတစ်ရာကိုလည်းကောင်း။ သတ္တဂဝံသတာနိ၊ နို့ညှစ်နွားမ ခုနစ်ရာတို့ကိုလည်းကောင်း။ ပရောသဟဿဉ္စ သုဝဏ္ဏနိက္ခေ၊ အထောင်မကသော ရွှေစင်နိက္ခတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဒဒါမီ၊ ငါပေး၏။ သာဒိသီ၊ အဆင်းသဏ္ဌာန် ဇာတ် အမျိုးညွှန်းခြင်းအားဖြင့် တူကုန်သော။ ဒွေ ဘရိယာ စ၊ မယားနှစ်ယောက်တို့ကိုလည်းကောင်း။ တေ၊ သင့်အား။ ဒဒါမိ၊ ငါပေး၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၅။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့နှင့်။ သမေစ္စ၊ ကပ်၍။ သင်္ဂမော၊ ပေါင်းဖော်ခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ကာသိပတိ၊ ကာသိတိုင်းရှင်။ တာရကာနံ၊ ကြယ်အပေါင်းတို့၏။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ နက္ခတ္တရာဇာ၊ လမင်းသည်။ အာပူရတိ ဣဝ၊ ပြည့်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ အဟံပိ၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်။ ဂါမဝရာဒီဟိ၊ ရွာဆုအစရှိသည်တို့ဖြင့်။ အာပူရတိ၊ ပြည့်၏။ ကာသိပတိ၊ ကာသိတိုင်းရှင်ဖြစ်သော မင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တယာ၊ ရှင်မင်းကြီးနှင့်။ သင်္ဂမောပိ၊ ပေါင်းမိခြင်းကိုလည်း။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ လဒ္ဓေါ၊ ရအပ်ပြီ။

ဘုရားလောင်းသည် ထိုပုဏ္ဏားအား များစွာသော စည်းစိမ် အခြံအရံကို ပေး၏။

ဇာတ်ပေါင်း... ဘုရားသခင်သည် ဤသို့သော ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုမှသာလျှင် အာနန္ဒာအား ဆုမြတ်တို့ကို ပေးသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ငါသည် မြတ်သောဆုဖြင့် ရောင့်ရဲစေဖူးသည်သာတည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားသည် ယခုအခါ အာနန္ဒာ ဖြစ်လာ၏။ မင်သည် သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားဖြစ်လာ၏ ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

နည်းငယ်ပေးဖူး၊ သူ့ကျေးဇူး၊ အထူးသိအပ်စွာ

နှစ်ခုမြောက်သော ဇုဏှဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဧကာဒသကနိပါတ်

၃။ ဓမ္မဒေဝပုတ္တဇာတ်

မတရားကျင့်သူကို တရားကျင့်၍ အောင်နိုင်ခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူသည်ရှိသော် ယသောကရော ပုညကရောဟမသ္မိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဓမ္မဒေဝပုတ္တဇာတ်ကို ဒေဝဒတ်၏ မြေမျိုသည်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုရောအခါ ဓမ္မသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့ရှင်တို့ ဒေဝဒတ်သည် ဘုရားသခင်နှင့်တကွ ဆန့်ကျင် ဘက်ပြု၍ မြေမျို၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ဘုရားသခင်သည် ကြွတော်မူလာ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် စည်းဝေးကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော အကြောင်းကြောင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါဘုရား၏ သာသနာတော်စက်၌ ပုတ်ခတ်ခြင်းကိုပြု၍ မြေမျိုသည်မဟုတ်၊ ရှေး၌လည်း ဓမ္မစက်၌ ပုတ်ခတ်ခြင်းကိုပေး၍ မြေမျို၍ အဝီစိသို့ လဲလျောင်းရသည် ဖြစ်၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ လွန်လေပြီးသော အကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ၌ ဗာရာဏ သီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုလတ်သော် ဘုရားလောင်းသည် ကာမာဝစရနတ်ပြည်၌ ဓမ္မနတ်သား ဖြစ်၏။ ဒေဝ ဒတ်သည် အဓမ္မနတ်သား ဖြစ်၏။

ဓမ္မနတ်သား

ထိုနှစ်ယောက်သော နတ်သားတို့တွင် ဓမ္မနတ်သားသည် နတ်၌ဖြစ်သော တန်ဆာကိုဆင်လျက် မြတ်သော နတ်ရထားကိုစီး၍ အမတ်အပေါင်း ခြံရံလျက် လူတို့သည် ညဉ့်အခါ ထမင်းကိုစား၍ မိမိတို့၏ အိမ်တံခါးတို့၌ နေကုန်စဉ် ရွာ, နိဂုံး, ဇနပုဒ်, မင်းနေပြည်ဝယ် ကောင်းကင် ၌ရပ်၍ သတ္တဝါတို့ကိုသတ်ခြင်း အစရှိကုန်သော အကုသလကမ္မပထတရား ဆယ်ပါးတို့ကိုကြဉ်၍ မိဘတို့ကိုကျွေးမွေးသော ကျင့်ဝတ်ကိုလည်းကောင်း၊ သုံးပါးသော သုစရိုက်တို့ကိုလည်းကောင်း၊ ဖြည့်ကျင့်ကုန်သည်ရှိသော် နတ်ပြည်သို့ လားကုန်၍ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ခံစားရကုန်လတ္တံ့ ဟု လူတို့ကို ကုသလကမ္မပထတရား ဆယ်ပါးတို့ကို ဆောက်တည်စေလျက် ဇမ္ဗူဒိပ်ကို လက်ယာရစ် လှည့်လည်၏။

အဓမ္မနတ်သား

အဓမ္မနတ်သားကား သူ့ အသက်ကို သတ်ကြကုန် ဤသို့ အစရှိသောနည်းဖြင့် အကုသလကမ္မပထတရား ဆယ်ပါးတို့ကို နှိုးဆော်လျက် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းကို လက်ဝဲရစ် လှည့်လည်၏။

ခရီးရင်ဆိုင်မိကြ

ထိုအခါ ထိုနတ်သားနှစ်ဦးတို့၏ ရထားတို့သည် ကောင်းကင်၌ ရှေးရှု ဆိုင်မိကြကုန်၏။ ထိုနှစ်ဦးတို့၏ ပရိသတ်တို့သည် သင်တို့သည် အသူ၏ ပရိသတ်တို့နည်း၊ သင်သည် အသူ၏ ပရိသတ်တို့နည်း ဤသို့ မေးကြကုန်၍

ငါတို့သည် ဓမ္မနတ်၏ ပရိသတ်တို့တည်း၊ ငါတို့သည် အဓမ္မနတ်၏ ပရိသတ်တိုဘတည်း ဟု ပြောဆိုကြကုန်၍ ခရီးမှ သက်ကုန်၍ နှစ်ဖြာဖြစ်ကုန်၏။

လမ်းဖယ်ပေးပါ

ဓမ္မနတ်သားသည်လည်း အဓမ္မနတ်သားကိုခေါ်၍ အဆွေ သင်သည် အဓမ္မနတ်သား မည်၏။ ငါကား ဓမ္မနတ်သား မည်၏။ ခရီးသည် ငါ့အား လျောက်ပတ်၏။ သင်၏ ရထားကိုဆုတ်၍ ငါ့အား ခရီးကိုပေးလော့ ဟု ဆိုလိုရကား-

၂၆။ ယသောကရော ပုညကရောဟမသ္မိ၊
သဒါတ္ထုတော သမဏဗြာဟ္မဏာနံ။
မဂ္ဂါရဟော ဒေဝ မနုဿပူဇိတော။
ဓမ္မော အဟံ ဒေဟိ အဓမ္မ မဂ္ဂံ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၆။ အဓမ္မ၊ အဓမ္မနတ်သား။ အဟံ၊ ငါထည်။ ယသောကရော၊ လူနတ်တို့၏ စည်းစိမ်ချမ်းသာကိုပြုသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ ပုညကရော၊ လူနတ်တို့၏ ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို ပြုသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ သမဏဗြာဟ္မဏာနံ၊ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့အား။ သဒါတ္ထုတော-သဒါ ထုတော၊ အခါ ခပ်သိမ်း ချီးမွမ်းသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ ဓမ္မော၊ ဓမ္မမည်သော။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒေဝမနုဿပူဇိတော၊ နတ်လူတို့သည် ပူဇော်အပ်သည်ဖြစ်၍။ မဂ္ဂါရဟော၊ ခရီးအား ထိုက်၏။ မဂ္ဂံ၊ ခရီးကို။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒေဟိ၊ ပေးလော့။

အချေအတင် ပြောကြပုံ

ထိုဂါထာမှ နောက်ဖြစ်ကုန်သော-

၂၇။ အဓမ္မယာနံ ဒဠှမာရုဟိတွာ၊
အသန္တသန္တော ဗာလဝါဟမသ္မိ။
သ ကိဿ ဟေတုမှိ တဝဇ္ဇ ဒဇ္ဇံ၊
မဂ္ဂံ အဟံ ဓမ္မ အဒိန္နပုဗ္ဗံ။

၂၈။ ဓမ္မော ဟဝေ ပါတုရဟောသိ ပုဗ္ဗေ၊
ပစ္ဆာ အဓမ္နော ဥဒပါဒိ လောကေ။
ဇေဋ္ဌော စ သေဋ္ဌော စ သနန္တနော စ။
ဥယျာဟိ ဇေဋ္ဌဿ ကနိဋ္ဌ မဂ္ဂါ။

၂၉။ န ယာစနာယ နပိ ပါတိရူပါ၊
အရဟတိ တေဟံ ဒဒေယျ မဂ္ဂံ။
ယုဒ္ဓဉ္စ နော ဟေတု ဥဘိန္နမဇ္ဇ၊
ယုဒ္ဓမှိ ယော ဇေဿတိ တဿ မဂ္ဂေါ။

၃၀။ သဗ္ဗာ ဒိသာ အနုဝိသဋောဟမသ္မိ၊
မဟဗ္ဗလော အမိတယသော အတုလျော။
ဂုဏေဟိ သဗ္ဗေဟိ ဥပေတရူပေါ၊
ဓမ္မော အဓမ္မ တွံ ကထံ ဝိဇေဿသိ။

၃၁။ လေဟေန ဝေ ဟညတိ ဇာတရူပံ၊
န ဇာတရူပေန ဟနန္တိ လောဟံ။
သစေ အဓမ္မော ဟဉ္ဆတိ ဓမ္မမဇ္ဇ၊
အယော သုဝဏ္ဏံ ဝိယ ဒဿနေယျံ။

၃၂။ သစေ တုဝံ ယုဒ္ဓဗလော အဓမ္မ၊
န တုယှ ဝုဍ္ဎာ စ ဂရု စ အတ္ထိ။
မဂ္ဂဉ္စ တေ ဒမ္မိ ပိယာပ္ပိယေန၊
ဝါစာ ဒုရုတ္တာနိပိ တေ ခမာမိ။

ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာတို့ကို ထိုနတ်သားနှစ်ဦးတို့သည်လျှင် စကားတုံ့လှယ် ပြောဆိုကြသည်၏ အစွမ်းအားဖြင့် ဆိုအပ်ကုန်၏။

ဘာကြောင့် ဖယ်ရမတုံး

֍ ဋ္ဌ ၂၇။ ဓမ္မ၊ ဓမ္မနတ်သား။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဓမ္မယာနံ၊ အဓမ္မရထားကို။ ဒဠှံ၊ မြဲစွာ။ အာရုဟိတွာ၊ စီး၍။ အသန္တသန္တော၊ မကြောက်သည်။ ဗလဝါ၊ အားကြီးသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ကိဿ ဟေတုမှိ၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ အဒိန္နပုဗ္ဗံ၊ ပေးစဘူးသော။ မဂ္ဂံ၊ ခရီးကို။ တဝ၊ သင့်အား။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ ဒဇ္ဇံ၊ ပေးရအံ့နည်း။

ငါက အကြီးဖြစ်တယ်

֍ ဋ္ဌ ၂၈။ အဓမ္မ၊ အဓမ္မနတ်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးကမ္ဘာဦး၌ ဖြစ်သော။ လောကေ၊ လူ၌။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ ဓမ္မော၊ ကုသိုလ်ဓမ္မသည်။ ပါတုရဟောသိ၊ ထင်ရှားဖြစ်၏။ ပစ္ဆာ၊ နောက်မှ။ အဓမ္မော၊ အကိုသိုလ်ဓမ္မသည်။ ဥဒပါဒိ၊ ထင်ရှားဖြစ်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဇေဋ္ဌော စ၊ ကြီးလည်းကြီး၏။ သေဋ္ဌော စ၊ မြတ်လည်းမြတ်၏။ သနန္တနော စ၊ ရှေး၌လည်းဖြစ်၏။ ကနိဋ္ဌ၊ အငယ်သည်။ ဇေဋ္ဌဿ၊ အကြီးအား။ မဂ္ဂါ၊ ခရီးမှ။ ဥယျာဟိ၊ ဖဲလော့။

စစ်ရှုံးမှ ဖယ်မယ်

֍ ဋ္ဌ ၂၉။ ဓမ္မ၊ ဓမ္မနတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယာစနာယ၊ တောင်းသဖြင့်။ တေ၊ သင့်အား။ မဂ္ဂံ၊ ခရီးကို။ န ဒဒေယျံ၊ မပေး။ ပတိရူပါပိ၊ သင့်တင့်စွာ ဆိုသဖြင့်လည်း။ န ဒဒေယျံ၊ ငါမပေး။ န အရဟတိ၊ မထိုက်။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ ဥဘိန္နံ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော။ နော၊ ငါတို့အား။ ယုဒ္ဓဉ္စ၊ စစ်ထိုးခြင်းသည်လျှင်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေလော့။ ယုဒ္ဓမှိ၊ စစ်ထိုးရာ၌။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဇေဿတိ၊ အောင်လတ္တံ့။ တဿ၊ ထိုသူအား။ မဂ္ဂေါ၊ ခရီးသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။

ငါ့ကို မင်းမနိုင်ဘူး

֍ ဋ္ဌ ၃၀။ အဓမ္မ၊ အဓမ္မနတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ သဗ္ဗာ ဒိသာ၊ အရပ်ရှစ်မျက်နှာတို့၌။ အနုဝိသဋော၊ ပျံ့နှံ့ထင်ရှားသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ မဟဗ္ဗလော၊ ကြီးစွာသော ခွန်အားရှိ၏။ အမိတယသော၊ မနှိုင်းယှဉ်အပ်သော အခြံအရံရှိ၏။ အတုလျော၊ ငါနှင့်တူသောသူမရှိ။ သဗ္ဗေဟိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဂုဏေဟိ၊ ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့နှင့်။ ဥပေတရူပေါ၊ ပြည့်စုံသော သဘောရှိသော။ ဓမ္မော၊ ဓမ္မနတ်သားကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဝိဇေဿသိ၊ အောင်လိမ့်နည်း။

ရွှေကို သံဖြင့်ဖြတ်နိုင်တယ်

֍ ဋ္ဌ ၃၁။ ဓမ္မ၊ ဓမ္မနတ်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ လောဟေန၊ သံဖြင့်။ ဇာတရူပံ၊ ရွှေကို။ ဟညတိ၊ ဖြတ်နိုင်၏။ ဇာတရူပေန၊ ရွှေဖြင့်။ လောဟံ၊ သံကို။ န ဟနန္တိ၊ မဖြတ်နိုင်ကုန်။ စေ၊ အကယ်၍။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ အဓမ္မော၊ အဓမ္မနတ်သည်။ ဓမ္မံ၊ ဓမ္မနတ်ကို။ ဟဉ္ဆတိ၊ သတ်အံ့။ အယော၊ သံသည်။ သုဝဏ္ဏံ၊ ရွှေကို။ ဒဿနေယျံ ဝိယ၊ ဖျက်ဆီးသည်ကို မြင်အပ်သကဲ့သို့။ ဒဿနေယျံ၊ ငါဖျက်ဆီးသည်ကို မြင်အံ့။

ငါကပဲ လမ်းဖယ်ပေးပါမယ်

֍ ဋ္ဌ ၃၂။ အဓမ္မ၊ အဓမ္မနတ်။ သစေ၊ အကယ်၍။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ယုဒ္ဓဗလော၊ စစ်ထိုးခြင်း၌ အားရှိအံ့။ တူယှံ၊ သင့်အား။ ဝုဍ္ဎာ စ၊ ကြီးသော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ ဂရု စ၊ အရိုအသေပြုအပ်သော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ န အတ္ထိ၊ မရှိကုန်။ ပိယာပ္ပိယေန၊ ချစ် မချစ်သဖြင့်။ မဂ္ဂဉ္စ၊ ခရီးကိုလည်း။ တေ၊ သင့်အား။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။ တေ၊ သင်၏။ ဝါစာဒုရုတ္တာနိပိ၊ ကြမ်းကြုတ်ခက်ထန်သော စကားတို့ကိုလည်း။ ခမာမိ၊ ငါသည်းခံ၏။

အဓမ္မနတ်သား မြေမျိုခံရ

ဘုရားလောင်းသည်ကား ဤဂါထာကို မိန့်ဆိုတော်မူသော ခဏ၌ အဓမ္မနတ်သားသည် ရထား၌မတည်နိုင်၍ ဦးခေါင်းဇောက်ထိုး မြေသို့ကျ၍ မြေမျိုပြီးလျှင် အဝီစိငရဲ၌ ဖြစ်လေ၏။ ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူ၍ ဘုရားဖြစ်ပြီးလျှင်-

၃၃။ ဣဒဉ္စ သုတွာ ဝစနံ အဓမ္မော၊
အဝံသိရော ပတိတော ဥဒ္ဓပါဒေါ။
ယုဒ္ဓတ္ထိကော စ န လဘာမိ ယုဒ္ဓံ၊
ဧတ္တာဝတာ ဟောတိ ယတော အဓမ္မော။

၃၄။ ခန္တိဗလော ယုဒ္ဓဗလံ ဝိဇေတွာ၊
ဟန္တွာ အဓမ္မံ ဝိဟနိတွာ ဘူမျာ။
ပါယာသိ ဝိတ္တော အဘိရူယှ သံန္ဒနံ၊
မဂ္ဂေနေဝ အတိဗလော သစ္စနိက္ကမော။

၃၅။ မာတာ ပိတာ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ၊
အသမ္မာနိတာ ယဿ သကေ အဂါရေ။
ဣဓေဝ နိက္ခိပ္ပ သရီရဒေဟံ၊
ကာယဿ ဘေဒါ နိရယံ ဝဇန္တိ တေ။
ယထာ အဓမ္မော ပတိတော အဝံသိရော။

၃၆။ မာတာ ပိတာ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ၊
သုသမ္မာနိတာ ယဿ သကေ အဂါရေ။
ဣဓေဝ နိက္ခိပ္ပ သရီရဒေဟံ၊
ကာယဿ ဘေဒါ သုဂတိံ ဝဇန္တိ တေ။
ယထာပိ ဓမ္မော အဘိရူယှ သန္ဒနံ။

ဟူသော ကြွင်းသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ယုဒ္ဓိတ္ထိကော၊ စစ်ထိုးခြင်းကို အလိုရှိသော။ အဓမ္မော၊ အဓမ္မနတ်သည်။ ဣဒဉ္စ ဝစနံ၊ ဤဓမ္မနတ်၏ စကားကိုလျှင်။ သုတွာ၊ ကြား၍။ အဝံသိရော၊ ဦးခေါင်းဇောက်ထိုး။ ဥဒ္ဓံပါဒေါ၊ ခြေမိုးမျှော်။ ယုဒ္ဓံ၊ စစ်ထိုးခြင်းကို။ န လဘာမိ၊ ငါမရပြီ။ ဣတိ၊ ဤသို့ မြည်တမ်း၍။ ပတိတော၊ ကျလေ၏။ ဧတ္တာဝတာ၊ ဤသို့ကျသဖြင့်။ အဓမ္မော၊ အဓမ္မနတ်ကို။ ဟတော၊ သတ်အပ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ခန္တိဗလော၊ သည်းခံခြင်းအားနှင့် ပြည့်စုံသော။ အတိဗလော၊ အလွန်အားကြီးသော။ သစ္စနိက္ကမော၊ မှန်သော လုံ့လရှိသော။ ဝိတ္တော၊ စည်းစိမ်ဥစ္စာနှင့် ပြည့်စုံသော ဓမ္မနတ်သည်။ ယုဒ္ဓဗလံ၊ အဓမ္မနတ်၏ စစ်သည်ဗိုလ်စုကို။ ဝိဇေတွာ၊ အောင်၍။ အဓမ္မံ၊ အဓမ္မနတ်ကို။ ဟန္တွာ၊ သတ်၍။ ဘူမျာ၊ မြေ၌။ နိဟနိတွာ၊ မြှုပ်လတ်၍။ သန္ဒနံ၊ မိမိရထားကို။ အဘိရူယှ၊ စီး၍။ မဂ္ဂေနေဝ၊ ခရီးဖြင့်သာလျှင်။ ပါယာသိ၊ သွားလေ၏။

ကြီးသူမိဘ မရိုသေပြစ်

֍ ဋ္ဌ ၃၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ယဿ၊ အကြင်သူအား။ သကေ အဂါရေ၊ မိမိအိမ်၌။ မာတာ စ၊ အမိသည်လည်းကောင်း။ ပိတာ စ၊ အဖသည်လည်းကောင်း။ သမဏဗြဟ္မဏာ စ၊ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့သည်လည်းကောင်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုအမိ အဖ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့ကို။ အသမ္မာနိတာ၊ အရိုအသေ မပြုသောကြောင့်။ ဣဓေဝ၊ ဤလောက၌လျှင်။ သရီရဒေဟံ၊ ကိုယ်ခန္ဓာကို။ နိက္ခိပ္ပ၊ စွန့်ပစ်၍။ အဓမျမော၊ အဓမ္မနတ်သည်။ အဝံသိရော၊ ဦးခေါင်းဇောက်ထိုး။ ပတိတော ယထာ၊ ကျသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ ကာယဿ၊ ကိုယ်၏။ ဘေဒါ၊ ပျက်သည်မှ။ ပရံ၊ နောက်၌။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ ဝဇန္တိ၊ သွားရကုန်၏။

ကြီးသူမိဘ ရိုသေကျိုး

֍ ဋ္ဌ ၃၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ယဿ၊ အကြင်သူအား။ သကေ အဂါရေ၊ မိမိအိမ်၌။ မာတာ စ၊ အမိကို လည်းကောင်း။ ပိတာ စ၊ အဖကိုလည်းကောင်း။ သမဏဗြာဟ္မဏာ စ၊ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့ကို လည်းကောင်း။ သုသမ္မာနိတာ၊ ကောင်းစွာ အရိုအသပြုသောကြောင့်။ ဣဓေဝ၊ ဤလောက၌လျှင်။ သရီရဒေဟံ၊ ခန္ဓာကိုယ်ကို။ နိက္ခိပ္ပ၊ စွန့်ပစ်၍။ ဓမ္မော၊ ဓမ္မနတ်သားသည်။ သန္ဒနံ၊ မိမိရထားကို။ အဘိရုယှ၊ စီး၍။ ဝဇတိ ယထာ၊ သွားသကဲ့သို့။ ထထာ၊ ထို အတူ။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ ကာယဿ၊ ကိုယ်၏။ ဘေဒါ၊ ပျက်သည်မှ။ ပရံ၊ နောက်၌။ သုဂတိံ၊ သုဂတိဘဝသို့။ ဝဇန္တိ၊ သွားရကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤသို့ တရားတော်ကို ဟောတော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုမှသာလျှင် ဒေဝဒတ်သည် ငါဘုရားနှင့်ဆန့်ကျင်သောကြောင့် မြေမျိုသည်မဟုတ်၊ ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်ကို မြေမျိုဖူးသည်သာတည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ အဓမ္မနတ်သည် ယခုအခါ ဒေဝဒတ်ဖြစ်လာ၏။ ထိုအဓမ္မနတ်၏ ပရိသတ်တို့သည်လည်း ဒေဝဒတ်၏ ပရိသတ်တို့ ဖြစ်လာကုန်၏။ ဓမ္မနတ်သားကား သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားဖြစ်တော်မူလာ၏။ ဓမ္မနတ်၏ ပရိသတ်တို့သည်ကား ယခုအခါ ဘုရား၏ ပရိသတ်ဖြစ်လာကုန်၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။

တရားမသက်၊ အမှားဘက်၊ အပျက်ဖြစ်လိမ့်မည်

သုံးခုမြောက်သော ဓမ္မဒေဝပုတ္တဇာတ်သည်ပြီး၏။

*****

ဧကာဒသကနိပါတ်

၄။ ဥဒယဘဒ္ဒဇာတ်

နတ်သမီးနှင့်တူသော မိန်းမနှင့်သော်လည်း မပြစ်မှားခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်လူတို့၏ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူသည်ရှိသော် သာသနာတော်မှ ဆန့်ကျင်သော ရဟန်းတစ်ယောက်ကို အကြောင်းပြု၍ ဧကာ နိသိန္နာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဥဒယဘဒ္ဒဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် ကုသ၌ ထင်ရှားစွာ ဖြစ်လတ္တံ့။ အထူးကိုဆိုအံ့။ ဘုရားသခင်သည် ထိုရဟန်းကို သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့မရွှင် ဆန့်ကျင်သောဟု ငါးကြားတော်မူသည် မှန်သလော ဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား မှန်ပါ၏ ဟု နားတော် လျှောက်လတ်သော် ရဟန်း အဘယ့်ကြောင့် ကိလေသာ၏အစွမ်းဖြင့် ဤသို့သဘောရှိသော ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်ရာ ဘုရားသာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုလျက် ဆန့်ကျင်ဘိသနည်း၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ကြွယ်ဝပြည့်စုံသော တစ်ဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော သုရုန္ဓနမြို့၌ မင်းပြုသည်ရှိသော် နတ်သမီးနှင့်တူသော။ မိန်းမနှင့်တကွ အနှစ်ခုနစ်ရာတို့ပတ်လုံး တစ်ခုသောတိုက်ခန်း၌ နေကုန်လတ်သော်လည်း ဣန္ဒြေကိုဖျက်၍ လောဘတဏှာ၏ အစွမ်းဖြင့် မကြည့်ဘူးကုန်ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ကာသိတိုင်း သုရုန္ဓနမြို့၌ ကာကရာဇ်မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုမင်းအား သားသမီးတို့သည် မရှိကုန်၊ ထိုမင်းသည် မိမိ၏ မိဖုရားတို့ကို သားဆုကို တောင်းလော့ ဟု တိုက်တွန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလေင်းသည် ဗြဟ္မာ့ပြည်မှ စုတေ၍ မင်း၏ မိဖုရားကြီး၏ဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုအခါ မင်းသားအား လူများ၏ နှလုံးကိုပွားစေ၍ ဖွားမြင်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ဥဒယဘဒ္ဒ ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။

မင်းသားသည် ခြေဖြင့်သွားနိုင်သောအခါ တစ်ပါးသော သတ္တဝါသည် ဗြဟ္မာပြည်မှစုတေ၍ ထိုမင်း၏ မိဖုရားတစ်ယောက်ဝမ်း၌ သတို့သမီး ဖြစ်၏။ ထိုမင်းသမီးအားလည်း ဥဒယဘဒ္ဒါ ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။

မင်းသားသည် အရွယ်သို့ရောက်သည်ရှိသော် အလုံးစုံသော အတတ်နှင့် ပြည့်စုံခြင်းသို့ ရောက်၏။ ဖွားသည်မှစ၍ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်၏။ အိပ်မက်ဖြင့်သော်လည်း မေထုန်အကျင့်ကို မသိစဘူး၊ ထိုမင်းသား၏ စိတ်သည် ကိလေသာတို့၌ မကပ်ငြိ၊ မင်းသည် သားတော်ကို မင်းအဖြစ်၌ အဘိသိက်သွန်း၍ ကချေသည်တို့ကို လုပ်ကျွေးစေအံ့ ဟု မင်းသားအထံသို့ သတင်းစကားကို စေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် အကျွန်ုပ်သည် မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိပါ၊ ကိလေသာတို့၌ အကျွန်ုပ်၏စိတ်သည် မကပ်ငြိ ဟု ပယ်၏။ အဖန်တလဲလဲ ဆိုသတ်သော်လျှင် ဇမ္ဗူရစ် ရွှေစင်ဖြင့်ပြီးသော မိန်းမရုပ်ကို ပြုလုပ်စေ၍ ဤအရုပ်နှင့်တူသော မိန်းမကိုရသော် မင်းအဖြစ်ကို ဝန်ခံအံ့ ဟု မယ်တော် ခမည်းတော်တို့အား စေ၏။ ထိုမိဘတို့သည် ထိုရွှေရုပ်ကို ဇမ္ဗူဒိပ်တစ်ကျွန်းလုံးကို လှည့်လည်စေ၍ ထိုအရုပ်နှင့်တူသော မိန်းမကို မရကုန်၍ ဥဒယဘဒ္ဒါ မင်းသမီးကို တန်ဆာဆင်၍ ထိုရွှေရုပ်၏အနီး၌ ထားကုန်၏။

မင်းဖြစ်ပြီ

ထိုဥဒယဘဒ္ဒါ မင်းသမီးသည် ထိုရွှေရုပ်ကိုလွှမ်းမိုး၍ တည်၏။ ထိုအခါ၌ ထိုသူနှစ်ယောက်တို့သည် အလိုမရှိကုန်ဘဲလျှင် အဖတူ အမိခြား နှစ်မဖြစ်သော ဥဒယဘဒ္ဒါမင်းသမီးကို မိဖုရားကြီးပြု၍ ဘုရားလောင်းကို မင်းအဖြစ်ဖြင့် အဘိသိက် သွန်းကုန်၏။

ရဟန်းပြုခြင်း

ထိုနှစ်ယောက်သော သူတို့သည်လည်း မြတ်သော အကျင့်ဖြင့် နေခြင်းကိုသာလျှင် နေကုန်၏။ နောက်အဖို့၌ မိဘတို့၏ သေလွန်သဖြင့် ဘုရားလောင်းသည် မင်းပြု၏။

ကတိကဝတ်

နှစ်ယောက်သော မင်းမိဖုရားတို့သည် တစ်ခုသောတိုက်ခန်း၌ နေကုန်သော်လည်း တဏှာ၏ အစွမ်းဖြင့် ဣန္ဒြေတို့ကိုဖျက်၍ အချင်းချင်း မကြည့်ဘူးကုန်။ စင်စစ်သော်ကား တို့နှစ်ယောက်တို့တွင် အကြင်သူသည် ဦးစွာသေအံ့၊ ထိုသူသည် ဖြစ်ရာအရပ်မှလာ၍ ဤမည်သောအရပ်၌ ဖြစ်သည်ဟု ကြလော့ ဟု ကတိကဝတ်ကို ပြုကုန်၏။

သိကြားမင်းဖြစ်ပြီး

ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် အဘိသိက်ခံသည်မှ အနှစ်ခုနစ်ရာလွန်သဖြင့် သေခဲ့၏။ တစ်ပါးသော မင်းသည် မဖြစ်၊ ဥဒယဘဒ္ဒါမင်းသမီး၏ အာဏာဖြင့်သာ အမတ်တို့သည် တိုင်းပြည်ကို ဆုံးမကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် တာဝတိံသာနတ်ပြည်၌ သိကြားမင်း၏အဖြစ်သို့ရောက်၍ စည်းစိမ် အခြံအရံများသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ခုနှစ်ရက်ပတ်လုံး အောက်မေ့ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ ထိုဘုရားလောင်းသည် လူတို့၏ အရေအတွက် အနှစ်ခုနစ်ရာလွန်သဖြင့် ဆင်ခြင်၍ ဥဒယဘဒ္ဒါမင်းသမီးကို ဥစ္စာဖြင့် ဖျားယောင်းစုံစမ်း၍ မြတ်သောအသံကို ဆိုစေ၍ တရားဟော၍ ကတိကဝတ်ကို လွှတ်စေ၍ ပြန်အံ့ ဟု ကြံ၏။ ထိုအခါဝယ် လူတို့အား အနှစ်တစ်သောင်း အသက်ရှည်သောအခါ ဖြစ်သတတ် မင်းသမီးလည်း ထိုနေ့ညဉ့်အဖို့၌ ပိတ်ကုန်သော မြတ်သော ပြာသာဒ်အထက်၌ တန်ဆာဆင်သော ကျက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းဝယ် တစ်ယောက်အတည်းလျှင် မတုန်မလှုပ် မိမိ၏သီလကို ဆင်ခြင်လျက်နေ၏။

မိဖုရားကို စမ်းကြည့်ပုံ

ထိုအခါ၌ သိကြားမင်းသည် ရွှေပဲရုပ်ဖြင့်ပြည့်သော ရွှေခွက်တစ်လုံးကိုယူ၍ လာပြီးလျှင် အိပ်ရာ တိုက်ခန်း၌ ထင်ရှားဖြစ်၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ ရပ်လျက် ထိုမင်းသမီးနှင့် အတူတကွ စကားပြောဟောလိုရကား-

၃၇။ ဧကာ နိသိန္နာ သုစိ သညတူရူ၊
ပါသာဒမာရုယှ အနိန္ဒိတင်္ဂီ။
ယာစာမိ တံ ကိန္နရနေတ္တစက္ခု။
ဣမေကရတ္တိံ ဥဘယော ဝသေမ။

ဟူသော ရှေးဦးသော ဤဂါထာကိုဆို၏။

တညဉ့်မျှ အတူနေပါရစေ

֍ ဋ္ဌ ၃၇။ သုစိ၊ စင်ကြယ်သော အဝတ်ကိုလည်း ဝတ်ထသော။ သညတူရူ၊ သိမ်းဆည်း၍ ထားအပ်သော ပေါင်ရှိသော။ အနိန္ဒိတင်္ဂီ၊ မကဲ့ရဲ့အပ်သော ကိုယ်ရှိသော။ ကိန္နရနေတ္တစက္ခု၊ ကိန္နရီနှင့်တူသော မျက်စိရှိသော။ ရာဇဓီတ၊ မင်းသမီး။ ပါသာဒံ၊ ပြာသဒ်ထက်သို့။ အာရုယှ၊ တက်၍။ ဧကာ၊ ထစ်ယောက်ထီးတည်း။ နိသိန္နာ၊ နေ၏။ တံ၊ သင့်ကို။ ယာစာမိ၊ ခွင့်တောင်း၏။ ဣမံ ဧကရတ္တိံ၊ ဤတစ်ညဉ့်ကို။ ဥဘယာ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည်။ ဝသေမ၊ အတူတကွနေလိုပါကုန်၏။

ဘယ်လို လာသလဲ

ထို့နောင်မှ မင်းသမီးသည်-

၃၈။ ဩကိဏ္ဏန္တရပရိခံ၊ ဒဠှမဋ္ဋာလကောဋ္ဌကံ။
ရက္ခိတံ ခဂ္ဂဟတ္ထေဟိ၊ ဒုပ္ပဝေသမိဒံ ပုရံ။

၃၉။ ဒဟရဿ ယုဝိနော စာပိ၊ အာဂမော စ န ဝိဇ္ဇတိ။
အထ ကေန နု ဝဏ္ဏေန၊ သင်္ဂမံ ဣစ္ဆသေ မယာ။

ဟူသော နှစ်ခုသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၈။ ဣဒံပုရံ၊ ဤသုရုန္ဓနပြည်သည်။ ဩကိဏ္ဏန္တရပရိခံ၊ ကျုံးသုံးတန် ခြံရံ၏။ ဒဠှမဋ္ဋာလကောဋ္ဌကံ၊ မြဲမြံသော ပြအိုး ပစ္စင် တံခါးမုခ်နှင့်လည်း ပြည့်စုံ၏။ ခဂ္ဂဟတ္ထေဟိ၊ သန်လျက်လက်စွဲကုန်သော သူတို့သည်။ ရက္ခိတံ၊ စောင့်ရှောက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ဒုပ္ပဝေသံ၊ ဝင်နိုင်ခဲ၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၉။ ဒဟရဿ ဝါ၊ သူငယ်၏လည်းကောင်း။ ယုဝိနောစာပိ၊ အရွယ်ရောက်သူ သူရဲသူခက်၏ လည်းကောင်း။ အာမော စ၊ လာခြင်းမည်သည်လည်း။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိစဘူး။ အထ၊ ထိုသို့ မရှိစဘူးလျက်။ ကေန ဝဏ္ဏန၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ မယာ၊ ငါနှင့်။ သင်္ဂမံ၊ အုံးအိပ်ရာယှဉ်တွဲ၍ မေတ္တာရစ်ခွေ ကြာနှင့်ရေကဲ့သို့ အဆွေခင်ပွန်းဖွဲ့၍ နေခြင်းကို။ ဣစ္ဆသေ နု၊ အလိုရှိသနည်း။

ငါ နတ်သားဖြစ်တယ်

ထိုအခါ သိကြားမင်းသည်-

၄၀။ ယက္ခောဟသ္မိ ကလျာဏိ၊ အာဂတောသ္မိ တဝန္တိကေ။
တွံ မံ နန္ဒယ ဘဒ္ဒန္တေ၊ ပုဏ္ဏကံသံ ဒဒါမိ တေ။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၀။ ကလျာဏိ၊ ကောင်းသောအဆင်းနှင့် ပြည့်စုံသော မင်းသမီး။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယက္ခေ၊ နတ်သားသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တဝန္တိကေ၊ သင်၏အထံသို့။ အာဂတော၊ တန်ခိုးဖြင့်လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တေ၊ သင့်အား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေတည်း။ တွံ၊ သင်သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ နန္ဒယ၊ ကြိုက်နှစ်သက်လော့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ကြိုက်နှစ်သက်သည်ရှိသော်။ ပုဏ္ဏကံသံ၊ ပဲရုပ်ဖြင့် ပြည့်သော ဤရွှေခွက်ကို။ တေ၊ သင်နှမအား။ ဒဒါမိ၊ ငါပေးအံ့။

ကန်တော့ဆွမ်းပါ

ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသမီးသည် -

၄၁။ ဒေဝံ ဝါ ယက်ခံ အထ ဝါ မနုဿံ၊
န ပတ္ထယေ ဥဒယမတိစ္စ အညံ။
ဂစ္ဆေဝ တွံ ယက္ခ မဟာနုဘာဝ၊
မာ စဿု ဂန္တွာ ပုနရာဝဇိတ္ထ။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၁။ မဟာနုဘာဝ၊ ကြီးသော တန်ခိုးရှိသော။ ယက္ခ၊ နတ်မင်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒေဝံ ဝါ၊ နတ်ကိုလည်းကောင်း။ ယက်ခံ ဝါ၊ ဘီလူးကိုလည်းကောင်း။ အထ၊ ထိုမှတစ်ပါး။ မနုဿံ ဝါ၊ လူကိုလည်းကောင်း။ ဥဒယံ၊ ဥဒယမင်းကို။ အတိစ္စ၊ လွန်၍။ အညံ၊ ဥဒယမင်းသားမှ တစ်ပါးသော သူကို။ န ပတ္ထယေ- န ပတ္ထေမိ၊ မတောင့်တ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဂစ္ဆေဝ-၈စ္ဆ ဧဝ၊ မြန်စွာသာ သွားလေလော့။ ဂန္တွာ၊ သွားပြီး၍။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ မာ စ အာဝဇိတ္ထ၊ ပြန်မလာပါလင့်။

ထိုဂါထာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကား- နတ်မင်း ငါသည် နတ်ကိုလည်းကောင်း, ဘီလူးကိုလည်းကောင်း, ဥဒယမင်းသားကို လွန်၍ တစ်ပါးသော သူကို မတောင့်တ၊ သင်သည်သာ သွားပါ၊ ဤအရပ်၌ မရပ်ပါလင့်၊ ငါ့ဖို့ဆောင်ခဲ့သော ပဏ္ဏာလက်ဆောင်ကို ငါအလိုမရှိ၊ သွားပြီး၍တစ်ဖန် ဤအရပ်သို့ ပြန်မလာပါလင့် ဟု ဆိုလိုသည်။

သိကြားမင်းသည် ထိုမင်းသမီး၏ စကားသံကို ကြားရ၍ မရပ်မူ၍ သွားသကဲ့သို့ ထိုအရပ်၌ပင်လျှင် ကွယ်လေ၏။

ဒုတိယနေ့ လူပျိုစကားပြော

နက်ဖြန်နေ့၌ ထိုညဉ့်အခါ၌လျှင် ရွှေပဲရုပ်ဖြင့်ပြည့်သော ငွေခွက်ကိုယူ၍ ထိုမင်းသမီးနှင့်တကွ စကားပြောလို၍-

၄၂။ ယာသာ ရတိ ဥတ္တမာ ကာမဘာဂိနံ၊
ယံ ဟေတု သတ္တာ ဝိသမံ စရန္တိ။
မာ တံ ရတိံ ဇိယိ တုဝံ သုစိမှိတေ၊
ဒဒါမိ တေ ရူပိယံ ကံသပူရံ။

ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၂။ ဘဒ္ဒေ၊ နှမ။ ကာမဘောဂိနံ၊ ကာမစည်းစိမ်ကို ခံစားကုန်သော သူတို့အား။ ယာသာ ရတိ၊ အကြင် မေထုန်ကာမ၌ မွေ့လျော်ခြင်းသည်။ ဥတ္တမာ၊ မြတ်၏။ ယံ ဟေတု၊ အကြင်မေထုန်ကာမ၌ မွေ့လျော်လိုသောကြေးင့်။ သတ္တာ၊ သတ္တဝါတို့သည်။ ဝိသမံ၊ ကာယဒုစရိုက် အစရှိသော မကောင်းမှုကို။ စရန္တိ၊ ကျင့်ကုန်၏။ သုစိမှိ၊ နှစ်သက်ဖွယ် ပြုံးရယ်တတ်သော မင်းသမီး။ တုဝံ၊ သင်သည်။ တံ ရတိံ၊ ထိုမေထုန်ကာမ၌ မွေ့လျော်ခြင်းကို။ မာ ဇိယိ၊ မပျက်စေလင့်။ ရူပိယံ ကံသပူရံ၊ ရွှေပဲရုပ်ဖြင့်ပြည့်သော ငွေခွက်ကို။ တေ၊ သင့်အား။ ဒဒါမိ၊ ငါပေး၏။

ထိုဂါထာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကား- မင်းသမီးဖြစ်သော နှမ ကာမစည်းစိမ်ကို ခံစားသောသူတို့အား မွေ့လျော်ခြင်းတို့တွင် အကြင်မေထုန်ကာမ၌ မွေ့လျော်ခြင်းသည် လွန်သော မွေ့လျော်ခြင်းမည်၏။ အကြင်ကာမ၌ မွေ့လျော်ခြင်းဟူသော အကြောင်းနှင့် သတ္တဝါတို့သည် ကာယဒုစရိုက် အစရှိသော မကောင်းမှုကို ကျင့်ကုန်၏။ နှစ်သက်ဖွယ် ပြုံးရယ်တတ်သော နှမ ထိုမွေ့လျော်ခြင်းကို မပျက်စေလင့်၊ ငါသည်လည်း လာသည်ရှိသော် လက်ချည်း သက်သက် မလာ၊ ယမန်နေ့ ရွှေပဲရုပ်နှင့်ပြည့်သော ရွှေခွက်ကို ယူဆောင်ခဲ့၏။ ယနေ့ ရွှေပဲရုပ်နှင့်ပြည့် ငွေခွက်ကို ဆောင်လာ၏။ ငါသည် ရွှေပ်ရုပ်နှင့်ပြည့်သော ဤငွေခွက်ကို သင့်အားပေး၏ ဟု ဆိုလိုသည်။

တတိယနေ့ လာပြောသော်

မင်းသမီးသည် ကြံ၏။ ဤသူသည် စကားဟောခြင်းကို ရသည်ရှိသော် အဖန်ဖန် လာလတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ယခုအခါ၌ ထိုသူနှင့် စကားမပြောအံ့ ဟု ကြံ၍ ထိုမင်းသမီးသည် တစ်ခွန်းသောစကားကိုမျှ မပြောလတ်သော် သိကြားမင်းသည် ထိုမင်းသမီး၏ စကားမပြောသော အဖြစ်ကိုသိ၍ ထိုအရပ်၌ပင်လျှင် ကွယ်၍ တစ်နေ့သ၌ ထိုညဉ့်အခါဝယ် အသပြာဖြင့်ပြည့်သော ကြေးခွက်ကိုယူ၍ နှမ ငါ့ကို ကာမ၌ မွေ့လျော်ခြင်းဖြင့် ရောင့်ရဲစံပယ်စေလော့၊ သင့်အား အသပြာဖြင့်ပြည့်သော ဤကြေးခွက်ကို ပေးအံ့ဟု ဆို၏။

လက်ဆောင်က နည်းနည်းလာသကိုး

ထိုသိကြားမင်းကိုမြင်၍ မင်းသမီးသည်-

၄၃။ နာရိံ နရော နိဇ္ဈာပယံ ဓနေန၊
ဥက္ကံသတီ ယတ္ထ ကရောတိ ဆန္ဒံ။
ဝိပစ္စနီကော တဝ ဒေဝဓမ္မော၊
ပစ္စက္ခတော ထောကတရေန ဧသိ။

ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၃။ ဘော ပုရိသ၊ အိုယောက်ျား။ နရော၊ ယောက်ျားသည်။ နာရိံ၊ မိန်းမကို။ ဓနေန၊ ဥစ္စာဖြင့်။ နိဇ္ဈာပယံ-နိဗ္ဗပယန္တော၊ သိစေသည်ရှိသော်။ ယတ္ထ၊ အကြင်မိန်းမ၌။ ဆန္ဒံ၊ အလိုကို။ ကရောတိ၊ ပြုအံ့။ တံ၊ ထိုမိန်းမကို။ ဥက္ကံသတိ၊ ချီးမွမ်း၏။ တဝ၊ သင်၏။ ဒေဝဓမ္မော၊ နတ်၏သဘောသည်။ ဝိပစ္စနီကော၊ ဆန့်ကျင်၏။ ပစ္စက္ခတော၊ မျက်မှောက်လျှင်။ ထောကတရေန၊ အလွန်နည်းသော ဥစ္စာဖြင့်။ ဧသိ၊ လာ၏။

ထိုဂါထာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကား- အို ယောကျ်ား သင်သည် အလွန်မိုက်စွ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ယောက်ျားမည်သည်ကား မိန်းမကို ကိလေသာဖြင့် မွေ့လျော်ခြင်းကို ခံစားလိုသောကြောင့် ဥစ္စာလက်ဆောင်ဖြင့် စုံစမ်းဆင်ခြင်၍ သိစေသည်ရှိသော် အကြင်မိန်းမ၌ အလိုကို ပြု၏။ ထိုမိန်းမအား ချီးမွမ်းထောမနာ၍ များသည်ထက်များသော ဥစ္စာဖြင့် ဖြားယောင်းလှည့်ပတ် သွေးခေါ်၏။ သင်နတ်၏ အကျင့်သဘောသည် ဆန့်ကျင်၏။ သင်သည် ယမန်နေ့က ငါ့အား မျက်မှောက်လျှင် အလွန်နည်းသော ဥစ္စာဖြင့်လာ၏။ ရှေးဦးစွာသောနေ့၌ ရွှေဖြင့်ပြည့်သော ရွှေခွက်ကို ဆောင်ယူလာ၏။ နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ရွှေဖြင့်ပြည့်သော ငွေခွက်ကို ဆောင်ယူခဲ့၏။ သုံးရက်မြောက်သောနေ့၌ အသပြာဖြင့်ပြည့်သော ကြေးခွက်ကို ဆောင်ယူ၏ ဟု ဆိုလိုသည်။

သင့်ရုပ်လွှာက အိုအိုလာ

ထိုစကားကိုကြား၍ သိကြားမင်းသည် နှမ မင်သမီး ငါသည် လိမ္မာသော ကုန်သည်နှင့်တူ၏။ အကျိုးစီးပွားမရှိသည်၌ ဥစ္စာကို မဆုတ်မယုတ်စေ၊ အကယ်၍ သင်သည် အသက်ဖြင့်လည်းကောင်း၊ အဆင်းဖြင့်လည်းကောင်း တိုးသည် ဖြစ်အံ့၊ ငါသည် သင့်အား ပဏ္ဏာလက်ဆောင်ကို တိုးပွား၍ ဆောရာ၏။ သင်သည် တစ်နေ့တစ်ပါး အသက်ဖြင့်လည်းကောင်း, အဆင်းဖြင့်လည်းကောင်း ဆုတ်ယုတ်သည်သာတည်း။ ထို့ကြောင့် ငါသည် ဥစ္စာလက်ဆောင်ကို ဆုတ်ယုတ်စေ၏ညဟု ဆိုလိုရကား-

၄၄။ အာယု စ ဝဏ်ဏော စ မနုဿလောကေ၊
နိဟီယတိ မနုဇာနံ သုဂတ္တေ။
တေနေဝ ဝဏ္ဏေန ဓနမ္ပိ တုယှံ၊
နိဟီယတိ ဇိဏ္ဏတရာသိ အဇ္ဇ။

၄၅။ ဧဝံ မေ ပေက္ခမာနဿ၊ ရာဇပုတ္တိ ယဿသိနီ။
ဟာယတေဝ တဝ ဝဏ္ဏော၊ အဟောရတ္တာနမစ္စယေ။

၄၆။ ဣမိနာဝ တွံ ဝယသာ၊ ရာဇပုတ္တိ သုမေဓသေ။
ဗြဟ္မစရိယံ စရေယျာသိ၊ ဘိယျော ဝဏ္ဏဝတီ သိယာ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၄။ သုဂတ္တေ၊ ကောင်းသော ကိုယ်ရှိသော မင်းသမီး။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ မနုဇာနံ၊ လူတို့အား။ အာယု စ၊ အသက်သည်လည်းကောင်း။ ဝဏ္ဏော စ၊ အဆင်းသည်လည်းကောင်း။ နိဟီယတိ၊ တစ်နေ့တစ်ပါး တစ်လတခြား ဆုတ်ယုတ်၏။ တေနေဝဝဏ္ဏေန၊ ထိုသို့ အသက် အဆင်း ဆုတ်ယုတ်သော အကြင်းကြောင့်သာလျှင်။ တုယှံ၊ သင့်အား။ ဓနမ္ပိ၊ ဥစ္စာကိုလည်း။ နိဟီယတိ၊ ဆုတ်ယုတ်စေ၏။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ဇိဏ္ဏတရာ၊ အလွန်အိုသည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပြီ။

֍ ဋ္ဌ ၄၅။ ယသဿိနီ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ရာဇပုတ္တိ၊ မင်းသမီး။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ မေ ပေက္ခမာနဿ ဝ၊ ငါမြင်စဉ်ပင်လျှင်။ တဝ၊ သင်၏။ ဝဏ္ဏော၊ အဆင်းသည်။ ဟာယတေဝ၊ ယုတ်သည်သာတည်း။ အဟောရတ္တာနံ၊ နေ့ညဉ့်တို့၏။ အစ္စယေ၊ လွန်သည်ရှိသော်။ အပဏ္ဏတ္တိကဘာဝမေဝ၊ ပညတ်စရာ အကောင်အထည်မရှိသည် အဖြစ်သို့သာလျှင်။ ဂမိဿတိ၊ ရောက်လတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၄၆။ သုမေဓသေ၊ ကောင်းသော ပညာရှိသော။ ရာဇပုတ္တိ၊ မင်းသမီး။ တွံ၊ သင်သည်။ ဣမိနာ ဝယသာ ဧဝ၊ ဤအရွယ်ဖြင့်လျှင်။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို။ စရေယျာသိ၊ ကျင့်လော့။ ဘိယျော၊ လွန်စွာ။ ဝဏ္ဏဝတီ၊ အဆင်းနှင့်ပြည့်စုံသည်။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။

နတ်တွေကော မအိုပြီကော

ထို့နောင်မှ မင်းသမီးသည် ဤမှတစ်ပါးသော-

၄၇။ ဒေဝါ န ဇီရန္တိ ယထာ မနုဿာ၊
ဂတ္တေသု တေသံ ဝလိယော န ဟောန္တိ။
ပုစ္ဆာမိ တံ ယက္ခ မဟာနုဘာဝ၊
ကထံ နု ဒေဝါနံ သရီရဒေဟော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၇။ မဟာနုဘာဝ၊ ကြီးသောတန်ခိုးရှိသော။ ယက္ခ၊ နတ်မင်း။ မနုဿာ၊ လူတို့သည်။ ဇီရန္တိ ယထာ၊ အိုကုန်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဒေဝါ၊ နတ်တို့သည်။ နံ ဇီရန္တိ၊ မအိုကုန်သလော။ တေသံ၊ ထိုနတ်တို့၏။ ဂတ္တေသု၊ ကိုယ်တို့၌။ ဝလိယော၊ အရေတွန့်လိပ်ခြင်းတို့သည်။ န ဟောန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်သလော။ ဒေဝါနံ၊ နတ်တို့၏။ သရီရဒေဟော၊ ခန္ဓာကိုယ်သည်။ ကထံ နု၊ အဘယ့်ကြောင့်လျှင်။ န ဇီရန္တိ၊ မအိုသနည်း။ တံ၊ သင်နတ်မင်းကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါ မေး၏။

နတ်တွေမအိုပါ

ထိုအခါ မင်းသမီးအား ပြောလို၍ သိကြားသည် ဤမှတစ်ပါး အခြားမဲ့သော-

၄၈။ ဒေဝါ န ဇီရန္တိ ယထာ မနုဿာ၊
ဂတ္တေသု တေသံ ဝလိယော န ဟောန္တိ။
သုဝေသုဝေ ဘိယျတရောဝ တေသံ။
ဒိဗ္ဗောစ ဝဏ္ဏော ဝိပုလာစ ဘောဂါ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၈။ မနုဿာ၊ လူတို့သည်။ ဇီရန္တိ ယထာ၊ အိုကုန်သကဲ့သို့။ ဒေဝါ၊ နတ်တို့သည်။ န ဇီရန္တိ၊ မအိုနိုင်ကုန်။ တေသံ၊ ထိုနတ်တို့၏။ ဂတ္တေသု၊ ကိုယ်တို့၌။ ဝလိယော၊ အရေတွန့်လိပ်ခြင်းတို့သည်။ န ဟောန္တိ၊ မဖြစ်နိုင်ကုန်။ တေသံ၊ ထိုနတ်တို့အား။ သုဝေ သုဝေ၊ နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း။ ဘိယျတရော၊ လွန်သော။ ဒိဗ္ဗော၊ နတ်၌ဖြစ်သော။ ဝဏ္ဏော စ၊ အဆင်းသည်လည်းကောင်း။ ဝိပုလာ၊ များစွာပြန့်ပြောကုန်သော။ ဘောဂါ စ၊ စည်းစိမ်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။

နတ်ပြည်ရောက်ချင်တယ်

ထိုမင်းသမီးသည် နတ်ပြည်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကိုကြား၍ ထိုနတ်ပြည်သို့ သွားရာသွားကြောင်း ခရီးကို မေးမြန်းလိုရကား-

၄၉။ ကိံသူဓ ဘီတာ ဇနတာ အနေကာ၊
မဂ္ဂေါ စ နေကာယတနံ ပဝုတ္တော။
ပုစ္ဆာမိ တံ ယက္ခ မဟာနုဘာဝ၊
ကတ္ထဋ္ဌိတော ပရလောကံ န ဘာယေ။

ဟူသော ဤမှတစ်ပါး အခြားမဲ့သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၉။ မဟာနုဘာဝ၊ ကြီးသောတန်ခိုးရှိသော။ ယက္ခ၊ နတ်မင်း။ ဣဓ၊ ဤလူ့ရွာ၌။ အနေကာ၊ များစွာသော။ ဇနတာ၊ လူအပေါင်းသည်။ ကိံသု၊ အဘယ်ကို။ ဘီတာ၊ ကြောက်၍။ ဒေဝလောကံ၊ နတ်ပြည်သို့။ န ဂစ္ဆထ၊ မသွားရသနည်း။ အနေကာယတနံ၊ များသော တည်ရာရှိသော။ ပဝုတ္တော၊ ပညာရှိတို့သည်ဟောအပ်သော။ မဂ္ဂေါ၊ နတ်ရွာခရီးသည်။ ကော၊ အဘယ်နည်း။ တံ၊ သင်နတ်မင်းကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးပါ၏။ ကတ္ထ၊ အဘယ်ခရီး၌။ ဌိတောဝ၊ တည်သော သူသည်လျှင်။ ပရလောကံ၊ တမလွန်လောကကို။ န ဘာယေ၊ မကြောက်သနည်း။

နတ်ရွာလမ်းပြတရား

ထိုအခါ၌ ထိုမင်းသမီးအား ပြောကြားလိုသော သိကြားမင်းသည်-

၅၀။ ဝါစံ မနဉ္စ ပဏိဓာယ သမ္မာ၊
ကာယေန ပါပါနိ အကုဗ္ဗမာနော။
ဗဟုန္နပါနံ ဃရမာဝသန္တော၊
သဒ္ဓေါ မုဒူ သံဝိဘာဂီ ဝဒညူ။
သင်္ဂဟကော သခိလော သဏှဝါစော၊
ဧတ္ထဋ္ဌိတော ပရလောကံ န ဘာယေ။

ဟူသော တစ်ပါးသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၀။ ဘဒ္ဒေ၊ နှမ။ ဝါစံ၊ နှုတ်ကိုလည်းကောင်း။ မနဉ္စ၊ နှလုံးကိုလည်းကောင်း။ သမ္မာ၊ ကောင်းစွာ။ ပဏိဓာယ၊ ဆောက်တည်၍။ ကာယေန၊ ကိုယ်ဖြင့်။ ပါပါနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ အကုဗ္ဗမာနော၊ မပြုသည်ဖြစ်၍။ ဃရံ၊ အိမ်၌။ အာဝသန္တော၊ နေသည်ရှိသော်။ ဗဟုံ၊ များစွာသော။ အန္နပါနံ၊ ထမင်းအဖျော်ကို။ ဒတွာ၊ လှူ၍။ သဒ္ဓေါ၊ သဒ္ဓါတရားနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍။ မုဒူ၊ နူးညံ့သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သံဝိဘာဂီ၊ အလှူအဖို့ကို ခွဲဝေလျက်။ ဝဒညူ၊ ဆုံးမခြင်းကို သိသည်ဖြစ်၍။ သင်္ဂါဟကော၊ သင်္ဂဟဝတ္ထု လေးပါးတို့ဖြင့် သင်္ဂြိုဟ်သည်ဖြစ်၍။ သခိလော၊ ချစ်ဖွယ်သောစကားကို ဆိုသည်ဖြစ်၍။ သဏှဝါစော၊ ပြေပြစ်သောစကား ရှိသည်ဖြစ်၍။ ဧတ္ထ၊ ဤဂုဏ်ကျေးဇူးအပေါင်း၌။ ဌိတော၊ တည်သောသူသည်။ ပရလောကံ၊ တမလွန်လောကကို။ န ဘာယေ၊ မကြောက်။

ထိုဂါထာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကား- "ဥဒယဘဒ္ဒ အမည်ရှိသောနှမ- နှုတ်နှလုံးကို ကောင်းစွာထား၍ ကိုယ်ဖြင့် မကောင်းမှုကို မပြုသည်ဖြစ်၍ ဤဆယ်ပါးသော ကုသိုလ် ကမ္မပထတို့ကို ဆောက်တည်လျက် ကျင့်၍ များစွာကုန်သော ထမင်း အဖျော် လှူဖွယ်ဝတ္ထုတို့ကို အိမ်၌ နေလျက် အလှူ၏ အကျိုးသည် ရှိ၏ ဟု သဒ္ဓါတရားနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍ နူးညံသောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အလှူအဖိုတို့ကို ဝေဖန်သည်၏အဖြစ်ဖြင့် ရဟန်းတို့သည် ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွလာကုန်သည်ရှိသော် ဆုံးမသည်မည်ကုန်၏။ ပစ္စည်းလေးပါးတို့ကို လှူသဖြင့် ထိုရဟန်းတို့၏ အဆုံးအမကို သိသောကြောင့် ပစ္စည်းလှူခြင်း ဆုံးမခြင်းကိုယူသဖြင့် သိသည်, သင်္ဂဟဝတ္ထုလေးပါးတို့ဖြင့် သင်္ဂြိုဟ်ထောက်ပံ့သည် ဖြစ်၍ ချစ်ဖွယ်ဆိုသည်၏အဖြစ်ဖြင့် ပြေပြစ်သော စကားရှိသည်၏ အဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်ရာ၏။ ဤဂုဏ်ကျေးဇူး၌တည်သောသူသည် တမလွန်သို့သွားသည်ရှိသော် မကြောက် ဟု ဆိုလိုသည်။

သင်ဘယ်သူလဲ

ထို့နောင် မင်းသမီးသည် ထိုသိကြားမင်း၏စကားကို ကြား၍ ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုလိုကား -

၅၁။ အနုသာသသိ မံ ယက္ခ၊ ယထာ မာတာ ယထာ ပိတာ။
ဥဠာရဝဏ္ဏံ ပုစ္ဆာမိ၊ ကော နု တွမသိ သုဗြဟာ။

ဟူသော ဤမှတစ်ပါး အခြားမဲ့သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၁။ သုဗြဟာ၊ အလွန်မြတ်သော ကိုယ်ရှိသော။ ယက္ခ၊ နတ်မင်း။ မာတာ ယထာ၊ အမိကဲ့သို့။ ပိတာ ယထာ၊ အဖကဲ့ကို။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အနုသာသသိ၊ ဆုံးမပေ၏။ ဥဠာရဝဏ္ဏံ၊ တင့်တယ်သော အဆင်းရှိသော။ တံ၊ သင်နတ်မင်းကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးပါ၏။ တွံ၊ သင်နတ်မင်းသည်။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သနည်း။

ထိုဂါထာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကား- အမိအဖတို့သည် သားသမီးတို့ကို ဆုံးမကုန်သကဲ့သို့ ထို့အတူ အကျွန်ုပ်ကို ဆုံးမပေ၏။ အလွန်မြတ်သော ကိုယ်ရှိသော တင့်တယ်သောကိုယ်ရှိသာ နတ်မင်းသည် အဘယ်သူနည်း ဟု ဆိုလိုသည်။

ငါ ဥဒယမင်းတည်း

ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည်-

၅၂။ ဥဒယောဟမသ္မိ ကလျာဏိ၊ သင်္ဂရတ္တာ ဣဓာဂတော၊
အာမန္တ ခေါ တံ ဂစ္ဆာမိ၊ မုတ္တောသ္မိ တဝ သင်္ဂရာ။

ဟူသော ဤမှတစ်ပါး အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၂။ ကလျဏိ၊ ကောင်းသောအပြင်ရှိသော မင်းသမီး။ အဟံ၊ ငါကား။ ဥဒု ယော၊ လူ၏အဖြစ်တွင် သင်၏ချစ်လင်ခင်ပွန်း ဥဒယမင်းသားသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သင်္ဂရတ္တာ၊ ရှေး၌ ကတိကဝတ်ကြောင့်။ ဣဓ၊ ဤသင်၏အထံသို့။ အာဂတော၊ လာခဲ့၏။ တံ၊ သင်နှမချစ်ကို။ အာမန္တ ခေါ၊ တိုင်ပင်၍လျှင်။ ဂစ္ဆာမိ၊ သွားအံ့။ တဝ၊ သင်၏။ သင်္ဂရာ၊ ရှေး၌ပြုသော ကတိကဝတ်မှ။ မုတ္တာ၊ လွတ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။

ထိုဂါထာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကား- ကောင်းသော အပြင်အာရှိသောမင်းသမီး-ငါကား ရှေးဘဝ၌ သင်၏ချစ်လင် ခင်ပွန်းဖြစ်သော ဥဒယမင်းသားတည်း၊ တာဝတိံသာနတ်ပြည်၌ သိကြားမင်းဖြစ်၏။ ဤအရပ်သို့လာသည်မှာလည်း သင်နှမကို ကိလေသာဖြင့် ချစ်ခင်လေးမြတ် နှစ်သက်အပ်သည်ဖြစ်၍ မလာ၊ သင်နှမကို စုံစမ်းပြီး၍ ကတိကဝတ်ကို ဖြေအံ့သော အကျိုးငှာ ရှေးဘဝ၌ ကတိကဝတ် သစ္စာရှိဖူးသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် လာ၏။ ယခု သင်နှမကိုခေါ်၍ သွားအံ့၊ သင်၏ ကတိကဝတ် သစ္စာမှ လွတ်ပြီဟု ဆိုလိုသည်။

ခေါ်တော်မူပါ

မင်းသမီးသည် နှစ်သက်၍ သခင် သင်သည် ဥဒယမင်းသားပေလော ဟု ဝမ်းနည်းချင်ဖွယ် အသွယ်သွယ်ဆင်းသော မျက်ရည်တို့ဖြင့် ငိုမြည်တမ်းလျက် ကျွန်ုပ်သည် သခင်တို့နှင့် ကွေကွင်း၍ နေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ပါ၊ သခင်တို့၏အထံ၌ အတူတကွ ခစားလုပ်ကျွေး၍ နေပါရအောင် ကျင့်ဆောင်ဆုံးမ ပြသသွန်သင် ပဲ့ပြင်တော်မူပါ ဟု လျှောက်ဆိုလိုရကား -

၅၃။ သစေ ခေါ တွံ ဥဒယောသိ၊ သင်္ဂရတ္တာ ဣဓာဂတော။
အနာသာသ မံ ရာဇပုတ္တ၊ ယထာဿ ပုန သင်္ဂမော။

ဟူသော တစ်ပါးသော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၃။ ရာဇပုတ္တ၊ အရှင်မင်းသား။ တွံ၊ အရှင်မင်းသည်။ ဥဒယော၊ ဥဒယ မင်းသားသည်။ သစေ အသိ၊ အကယ်၍ဖြစ်ပါအံ့။ သင်္ဂရတ္တာ၊ ကတိကဝတ် သစ္စာကြောင့်။ ဣဓ၊ ဤအကျွန်ုပ်၏ စံရာတိုက်ခန်းသို့။ အာဂတော၊ လာသည်ဖြစ်အံ့။ ယထာ၊ ယကြင်အခြင်းဖြင့် ဆုံးမ သည်ရှိသော်။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ သင်္ဂမော၊ အုံးအိပ်ရာ ယှဉ်တွဲ၍ မေတ္တာရစ်ခွေ ကြာနှင့်ရေကဲ့သို့ အဆွေခင်ပွန်းသဖြင့် ပေါင်းမိကြပြန်သည်။ အဿ ဘဝေယျ၊ ဖြစ်ရာ၏။ တထာ၊ ထိုသို့ပေါင်းမိကြရအောင်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အနုသာသ၊ ဆုံးမတော်မူပါလော့။

ထိုအခါ မင်းသမီးကို ဆုံးမလိုသော ဘုရားလောင်းသည်-

၅၄။ အတိပတတိ ဝယော ခဏော တထေဝ၊
ဌာနံ နတ္ထိ ဓုဝံ စဝန္တိ သတ္တာ။
ပရိဇိယတိ အဒ္ဓုဝံ သရီရံ၊
ဥဒယေ မာ ပမာဒ စရဿု ဓမ္မံ။-

၅၅။ ကသိဏာ ပထဝီ ဓနဿ ပူရာ၊
ဧကဿေဝ သိယာ အနညဓေယျာ။
တံစာပိ ဇဟတိ အဝီတရာဂေါ၊
ဥဒယေ မာ ပမာဒ စရဿု ဓမ္မံ။

၅၆။ မာတာ စ ပိတာ စ ဘာတရော စဖ
ဘရိယာစာပိ ဓနေန ဟောန္တိ အတိတ္တာ။
တေ စာပိ ဇဟန္တိ အညမညံ၊
ဥဒယေ မာ ပမာဒ စရဿု ဓမ္မံ။

၆၇။ ကာယော စ ပရဘောဇနံ ဝိဒိတွာ၊
သံသာရေ သုဂတိံ ဒုဂ္ဂတိဉ္စ။
ဣတ္တရဝါသောတိ ဇာနိယာန၊
ဥဒယေ မာ ပမာဒ စရဿု ဓမ္မံ။

ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၄။ ဥဒယေ၊ ဥဒယဘဒ္ဒါမည်သောမင်းသမီး။ သတ္တာနံ၊ သတ္တဝါတို့၏။ ဝယော၊ အရွယ်သုံးပါးသည်။ အတိပတတိ၊ လျင်မြန်စွာ လွန်တတ်၏။ ခဏော၊ ဥပါဒ် ဌီ ဘင်ဟူသော ခဏသုံးပါးသည်။ တထေဝ၊ ထို့အတူလျှင်။ အတိပတတိ၊ အလွန်လျင်မြန်၏။ ဌာနံ၊ မပြိုမကွဲ အမြဲတည်သော အရပ်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ သတ္တာ၊ သတ္တဝါတို့သည်။ ဓုဝံ၊ မချွတ်မလွဲ အမြဲဧကန် အမှန်မုချ။ စဝန္တိ၊ ရွေ့ကုန်၏။ ပရိဇီယတိ၊ ကုန်းကွ ရွတ်ယို တွတွအို၏။ သရီရံ၊ ကိုယ်သည်။ အဒ္ဓုဝံ၊ မမြဲ။ မာ ပမာဒ၊ မမေ့မလျော့လင့်။ ဓမ္မံ၊ ကုသိုလ်ကမ္မပထတရား ဆယ်ပါးကို။ စရဿု၊ ကျင့်လော့။

֍ ဋ္ဌ ၅၅။ ဥဒယေ၊ ဥဒ်ဒယဘဒ္ဒါမည်သောမင်းသမီး။ အနညဓေယျော၊ သူတစ်ပါးနှင့်မစပ်သော။ ဓနဿ၊ ဥစ္စာဖြင့်။ ပူရာ၊ ပြည့်သော။ ကသိဏာ၊ အလုံးစုံသော။ ပထဝီ၊ မြေသည်။ ဧကဿေဝ၊ တစ်ယောက်တည်းသော မင်းအားသာလျှင်။ သိယာ၊ ဖြစ်စေကာမူ။ အဝီတရာဂေါ၊ တဏှာနိုင်ငံသို့ လိုက်သော သူသည်။ တံစာပိ၊ ထိုအလုံးစုံသော ဧကရာဇ်မင်းအဖြစ်ကိုလည်း။ ဇဟတိ၊ စွန့်ရ၏။ မာ ပမာဒ၊ မမေ့မလျော့လင့်။ ဓမ္မံ၊ ကုသိုလ်ကမ္မပထတရား ဆယ်ပါးကို။ စရဿု၊ ကျင့်လော့။

အဓိပ္ပာယ်က ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်းကို အစိုးရသော ဧကရာဇ်မင်း ဖြစ်ငြားသော်လည်း တဏှာနိုင်ငံသို့လိုက်သော သူသည် မရောင့်ရဲနိုင်ချေ။ ထို့ကြောင့် မမေ့မလျော့ ကုသိုလ်တရားကို ကြိုးစား၍ ကျင့်လော့ဟု ဆိုလိုသည်။

တရားသဖြင့် ကျင့်လေ

֍ ဋ္ဌ ၅၆။ ဥဒယေ၊ ဥဒယဘဒ္ဒါမည်သော မင်းသမီး။ မာတာ စ၊ အမိသည်လည်းကောင်း။ ပိတာ စ၊ အဖသည်လည်းကောင်း။ ဘာတရော စ၊ ညီသားအစ်ကိုတို့သည်လည်းကောင်း။ ဘရိယာ စာပိ၊ မယားတို့သည်လည်းကောင်း။ ဓနေန၊ ဥစ္စာဖြင့်။ အတိတ္တာ၊ မရောင့်ရဲကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တေဝါ၊ ထိုအမိအဖ အစရှိသော သူတို့သည်လည်း။ အညမညံ၊ အချင်းချင်း။ ဇဟန္တိ၊ စွန့်ရကုန်၏။ မာ ပမာဒ၊ မမေ့မလျော့လင့်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရဿု၊ ကျင့်လော့။

֍ ဋ္ဌ ၅၇။ ဥဒယေ၊ ဥဒယဘဒ္ဒါမည်သော မင်းသမီး။ ကာယော၊ ကိုယ်သည်။ ပရဘောဇနံ၊ ကျီးရဲ စွန်ရဲ ကျားရဲ သစ်ရဲ ဘီလူးရက္ခိုသ် အစရှိသော တစ်ပါးသော သတ္တဝါတို့၏ အစာအာဟာရတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝိဒိတွာ၊ သိ၍။ သံသာရေ၊ သံသရာ၌။ သုဂတိ၊ သုဂတိဘုံဘဝ၌လည်းကောင်း။ ဒုဂ္ဂတိဉ္စ၊ ဒုဂ္ဂတိဘုံဘဝ၌လည်းကောင်း။ ဣတ္တရဝါသောတိ၊ ဤနှစ်ပါးတို့တွင် တပါးပါးသော နေရာတည်းဟု။ ဇာနိယာန၊ သိ၍။ မာ ပမာဒ၊ မမေ့မလျော့လင့်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရဿု၊ ကျင့်လော့။

ရသေ့မ ပြုလုပ်ပါတော့မည်

ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမင်းသမီးအား အဆုံးအမ ဩဝါဒကိုပေး၏။ ထိုမင်းသမီးသည်လည်း ဘုရားလောင်း၏ တရားစကား၌ ကြည်ညို၍ ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုလိုရကား-

၅၈။ သာဓု ဘာသတိယံ ယက္ခော၊ အပ္ပံ မစ္စာန ဇီဝိတံ။
ကသိရဉ္စ ပရိတ္တဉ္စ၊ တဉ္စ ဒုက္ခေန သံယုတံ။
သာဟံ ဧကာ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ဟိတွာ ကာသိံ သုရုန္ဓနံ။

ဟူသော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၈။ မစ္စာနံ၊ သတ္တဝါတို့၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်သည်။ အပ္ပံ၊ နည်း၏။ ကသိရဉ္စ၊ ဆင်းလည်း ဆင်းရဲ၏။ ပရိတ္တဉ္စ၊ တို့လည်းတို့၏။ တဉ္စ၊ ထိုဆင်းရဲငြိုငြင်သော အသက်သည်လည်း။ ဒုက္ခေန၊ ဝဋ်ဆင်းရဲနှင့်။ သံယုတံ၊ ယှဉ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အယံ ယက္ခော၊ ဤနတ်သည်။ ဘာသတိ၊ ဆို၏။ သာဓု၊ ကောင်းပေစွ တကား။ သာဟံ၊ ထိုငါသည်။ ကာသိံ သုရုန္ဓနံ၊ ကာသိတိုင်း သုရုန္ဓနမြို့ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်ပစ်၍။ ဧကာ၊ တစ်ယောက် အထီးတည်း။ ပဗ္ဗဇိဿာမီ၊ ရဟန်းပြုတော့အံ့။

ဘုရားလောင်းသည် ထိုမင်းသမီးအား အဆုံးအမ ဩဝါဒကို ပေးပြီး၍ မိမိနေရာ နတ်ရွာသို့လျှင် သွားလေ၏။ ထိုမင်းသမီးသည်လည်း မိုးသောက်သောနေ့၌ အမတ်တို့အား ပြည်ကို ဆောက်နှင်းပေးခဲ့၍ မြို့တွင်း၌ပင်လျင် နှလုံး မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော ဥယျာဉ်၌ ရသေ့ရဟန်းပြုလုပ်ပြီးလျှင် တရားကိုကျင့်၍ အသက်အဆုံး၌ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်ဝယ် ဘုရားလောင်း၏ အလုပ်အကျွေး မယားဖြစ်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤသို့သော ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြပြီး၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြသောအဆုံး၌ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့မရွှင် လူထွက်ချင်သော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ထိုအခါ မင်းသမီးသည် ရာဟုလမယ်တော် ဖြစ်လာ၏။ သိကြားမင်းသည် သင်တို့ဆရာ ငါဘုရား ဖြစ်လာ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

တစ်နေ့ကား ရွှေ၊ တစ်နေ့ ငွေ၊ လျော့လေ ဆင်းရုပ်ဝါ

လေးခုမြောက်သော ဥဒယဘဒ္ဒဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဧကာဒသကနိပါတ်

၅။ ပါနီယဇာတ်

အကုသိုလ်ကို နည်း၏ဟု မထေမဲ့မြင် မပြုသင့်ခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ကိလေသာကို နှိပ်ခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ မိတ္တော မိတ္တဿ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤပါနီယဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... တစ်ရံရောအခါ သာဝတ္ထိပြည်၌ နေကုန်သော ငါးရာကုန်သော အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်ကုန်သော သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ ဓမ္မဒေသနာကို ကြားနာ၍ ရဟန်းပြုပြီး ပဉ္စင်းဖြစ်ကုန်ပြီး၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌လျှင် နေကုန်လျက် ညဉ့်သန်းခေါင်အခါဝယ် ကာမဝိတက်ကို ကြံကုန်၏။ (အလုံးစုံအောက်၌ ဆိုအပ်ပြီးသော နည်းဖြင့်လျှင် သိအပ်၏။ ) အထူးကား - မြတ်စွာဘုရား၏ စေတော်မူခြင်းဖြင့် အရှင်အာနန္ဒာသည် ရဟန်းအပေါင်းကို စုဝေးစေသည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားသည် ခင်းအပ်သော မြတ်သောနေရာ၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူသည်ဖြစ်၍ မရည်သည်ကို ပြု၍ ကာမဝိတက်ကို ကြံကုန်သလောဟု မဆိုမူ၍ အလုံးစုံကို သိမ်းကျုံးသည်၏ အစွမ်းအားဖြင့်သာလျှင် မေးတော်မူ၍ "ရဟန်းတို့ ကိလေသာသည် ငယ်သောမည်သည် မရှိ၊ ရဟန်းမည်သည်ကား ဖြစ်သော ကိလေသာကို နှိပ်စက် အပ်ကုန်၏။ ရှေးပညာရှိတို့သည် ဘုရားမဖြစ်သော ကာလ၌လည်း ကိလေသာကိုနှိပ်၍ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်သို့ ရောက်ဖူးကုန်ပြီ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ကာသိတိုင်း၌ တစ်ခုသော ရွာ၌ အဆွေခင်ပွန်း နှစ်ယောက်တို့သည် ရေဘူးတို့ကိုယူ၍ လယ်သို့သွားကုန်၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ထား၍ လယ်ခုတ်ထွင်၍ ရေသိပ်သောအခါ လာ၍ ရေကို သောက်ကုန်၏။ ထိုနှစ်ယောက်တို့တွင် တစ်ယောက်သောသူသည် ရေသောက်အံ့သောငှာ လာ၍ မိမိ၏ရေကို စောင့်သည်ဖြစ်၍ တစ်ယောက်သောသူ၏ ရေဘူးမှ သောက်၍ ညချမ်းသောအခါ၌ တောမှထွက်၍ ရေချိုး၍ တည်လျက် ငါ့အား ကာယဒွါရ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ယနေ့ တစိုးတစ်စိသော မကောင်းမှုကို ပြုမိခြင်းသည် ရှိသလောဟု စူးစမ်းဆင်ခြင်လတ်သော် ရေကိုခိုး၍ သောက်မိသော အပြစ်ကိုမြင်၍ ထိုသူသည် ထိတ်လန့်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ဤအရာသည် ပွားလတ်သော် ငါ့ကို အပါယ်တို့၌ ပစ်ချလတ္တံ့၊ ဤကိလေသာ နှိပ်အံ့ ဟု ရေကိုခိုး၍ သောက်မိသောအပြစ်ကို အာရုံပြု၍ ဝိပဿနာကို ပွားစေ၍ ပစ္စကဗောဓိဉာဏ်ကို ဖြစ်စေ၍ ရသောကျေးဇူးကို ဆင်ခြင်လျက်တည်၏။

လယ်သမား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ

ထိုအခါ၌ ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို အဖော်တစ်ယောက်သည် ရေချိုး၍ တက်လတ်သော် အဆွေ လာလှည့်၊ အိမ်သို့သွားကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ သင်သည် သွားလေ၊ ငါ့အား အိမ်ဖြင့် ကိစ္စမရှိ၊ ငါတို့သည် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ မည်ကုန်၏ဟု ဆိုလတ်သော် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် သင်နှင့်မတူကုန် ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုလူကို ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် အဘယ်သို့ အဘယ် သဘောရှိကုန်သနည်း ဟု မေး၏။ ဆံလက်နှစ်သစ် ရှိကုန်သည် ဖြစ်၍ ဖန်ရည်စွန်းသော သင်္ကန်းကို ဝတ်ကုန်သည်သာဖြစ်၍ မြောက်အရပ် ဟိမဝန္တာ နန္ဒမူလိုဏ်၌ နေကုန်၏ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဦးခေါင်းကို သုံးသပ်တော်မူ၏။ ထိုခဏ၌ပင်လျှင် ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား လူ၏အသွင် ကွယ်လေ၏။ နီသော နှစ်ထပ်သော သင်းပိုင်ကို ဝတ်လျှက်လျှင် လျှပ်စစ်နွယ်နှင့်တူသော ခါးပန်းဖွဲ့စည်း၍ လယ်ခေါင်ရန်းပန်း အဆင်းနှင့်တူသော ကိုယ်ဝတ်သင်္ကန်းကို လက်ဝဲတစ်ဖက် ပခုံးထက်၌တင်၍ တိမ်အဆင်းနှင့်တူသော ပံ့သကူသင်္ကန်းကို ပခုံးစွန်း၌တင်ထား၍ ပိတုန်းတောင် အဆင်းနှင့်တူသော မြေသပိတ်ကို လက်ဝဲပခုံးစွန်း၌ လွယ်လျက် တည်၏။ ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ကောင်းကင်၌ရပ်လျက် တရားဟော၍ ပျံ၍ နန္ဒမူ လိုဏ်၌ သက်ဆင်း၏။

သူကြွယ် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ

ကာသိကရွာ၌သာလျှင် တစ်ယောက်သော သူကြွယ်သည်လည်း နေရာ၌နေလျက် တစ်ယောက်သော ယောကျ်ားသည် မိမိ၏မယားကို ခေါ်၍သွားသည်ကို မြင်လျှင် မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်သော ထိုမိန်းမကို ဣန္ဒြေတို့ကိုဖျက်၍ တစိန်းစိန်းကြည့်လျက် တစ်ဖန်ကြံ၏။ ငါ့အား

ဤလောဘသည် ပွားလတ်သော် ငါ့ကို အပါယ်ဘုံတို့၌ ပစ်ချ စေလတ္တံ့ဟု ထိတ်လန့်သော စိတ်နှလုံးရှိသည်ဖြစ်၍ ဝိပဿနာကို ပွားစေပြီးလျှင် ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကို ဖြစ်စေ၍ ကောင်းကင်၌ တည်လျက် တရားဟော၍ နန္ဒမူလိုဏ်သို့သာလျှင် ကြွလေ၏။

တစ်ယောက်သောသူသည်လည်း ကာသိတိုင်း ကာသိကရွာ၌သာလျှင် နေကုန်သော သားအဖ နှစ်ယောက်တို့သည် အတူတကွ ခရီးသွားကုန်၏။ တောအုပ်အဝ၌ သူခိုးတို့သည် ထကုန်၏။ ထိုခိုးသူတို့သည် သားအဖနှစ်ယောက်တို့ကို ရသည်ရှိသော် သားကိုချုပ်၍ ဥစ္စာကိုဆောင်၍ သင့်သားကို ယူလော့ ဟု အဖကို လွှတ်ကုန်၏။ ညီအစ်ကိုကို ရသည်ရှိသော် ညီကိုချုပ်ထား၍ အစ်ကိုကို လွှတ်လိုက်၏။ ဆရာတပည့်ကို ရသည်ရှိသော် ဆရာကိုချုပ်ထား၍ တပည့်ကို လွှတ်ကုန်၏။ တပည့်သည်လည်း ဖြားယောင်း၍ ဥစ္စာကိုဆောင်၍ ဆရာကိုယူ၍ သွား၏။

သား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ

ထိုအခါ၌ ထိုသားအဖ နှစ်ယောက်တို့သည်လည်း ထိုအရပ်၌ ခိုးသူတို့၏ ထသောအဖြစ်ကို သိ၍ သင်သည် ငါ့ကို အဖဟူ၍ မဆိုသင့်၊ ငါသာ်လည်း သင့်အား သားဟူ၍ မဆိုအပ် ဟု ကတိကဝတ် ပြု၍ ခိုးသူ့တို့သည် ဖမ်းယူသောအခါ သင်တို့သည် အချင်းချင်း အဘယ်သို့တော်ကုန်သနည်း ဟု မေးအပ်သည်ရှိသော် စိုးစဉ်းမျှ မတော်ကြကုန်ဟု သိလျက် ချွတ် ယွင်းသော စကားကို ဆိုခြင်းကို ပြုကုန်၏။ ထိုသားအဖ နှစ်ယောက်တို့သည် တောအုပ်မှထွက်၍ ညချမ်း၌ ရေချိုး၍ တည်ကြကုန်သည်ရှိသော် ထိုလူနှစ်ယောက်တို့တွင် သားသည် မိမိ၏ သီလကို သုတ် သင်သည်ရှိသော် ထိုမုသာဝါဒကိုမြင်၍ ဤမကောင်းမှုသည် ပွားများသည်ရှိသော် ငါ့ကို အပါယ်ဘုံတို့၌ ပစ်ချလတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ဤကိလေသာကို နှိမ်အံ့ ဟု ဝိပဿနာကိုပွား၍ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကိုဖြစ်စေ၍ ကောင်းကင်၌ တည်လျက် အဖအား တရားဟော၍ နန္ဒမူလိုဏ်သာလျှင် ကြွတော်မူ၏။

ရွာစား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ

ထိုမှတစ်ပါးလည်း ကာသိတိုင်း တစ်ခုသော ရွာ၌သာလျှင် တစ်ယောက်သော ရွာစားသည် သားကြီး၊ ငါးကြီး မသတ်လင့်ဟု စည်လည် မောင်းခတ်ခြင်းကို ပြုစေ၏။ ထိုအခါဝယ် ရွာစားကို အခွန်အတုတ် ဆက်သောအခါ၌ လူများသည် စုဝေး၍ဆို၏။ ရွာရှင် အကျွန်ုပ်တို့သည် သမင် ဝက် အစရှိသည်တို့ကို သတ်၍ နတ်တို့အား ဗလိနတ်စာကို ပြုကုန်အံ့၊ ဤအခါသည် ဗလိနတ်စာ တင်သောအခါတည်း ဟု ဆိုလေလျှင် သင်တို့ ရှေးထုံးစံရှိသည့်အတိုင်း ပြုကုန်လော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် လူတို့သည် မြားစွာသော သတ္တဝါတို့ကို သတ်ခြင်းကို ပြုကုန်၏။

ထိုရွာစားသည် များစွာသော ငါးအမဲကိုမြင်၍ ဤလူတို့သည် ဤမျှကုန်သော သတ္တဝါတို့ကို သတ်ကုန်သည်ရှိသော် ငါတစ်ယောက်၏ စကားကြောင့်လျှင် သတ်ကုန်၏ ဟု အလို့အလို့ကိုပြု၍ လေသွန်တံခါးကိုမှီ၍ ရပ်လျက်လျှင် ဝိပဿနာကို ပွားစေသော ခဏ၌ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကိုဖြစ်စေ၍ ကောင်းကင်၌တည်လျှက် လူအများအား တရားဟော၍ နန္ဒမူလိုဏ်သို့သာလျှင် ကြွတော်မူလေ၏။

ကာသိကတိုင်း၌ပင်လျှင် တစ်ယောက်သော ရွာစားသည် သေအရက်ရောင်းဝယ်ခြင်းကို မြစ်တား၍ သခင်... ရှေး၌ ဤအခါဝယ် သေသောက်သဘင်ဖြစ်၏။ အဘယ်သို့ ပြုကုန်အံ့နည်း ဟု လူများသည် ဆိုလတ်သော် သင်တို့၏ ရှေးထုံးစံရှိတိုင်းပြုလေကုန် ဟု ဆိုလိုက်၏။ လူတို့သည် သဘင်ကိုပြု၍ သေကိုသောက်၍ ခိုက်ရန်ပြုကုန်လျှက် လက်ခြေတို့ကို ချိုး၍ ဦးခေါင်းကို ပေါက်ခွဲ၍ နားတို့ကို ဖဲ့၍ များစွာသော ဆင်းရဲဖြင့် ဖွဲ့ကုန်၏။

ရွာစားသည် ထိုဆင်းရဲသူတို့ကိုမြင်၍ ကြံ၏။ ငါသည် ခွင့်မပြုသည်ရှိသော် ဤသူတို့သည် ဤဆင်းရဲကို မရကုန်ရာ ဟု ကြံ၍ ထိုရွာစားသည် ဤမျှဖြင့် အလိုကိုပြု၍ လေသွန်တံခါးကို မှီ၍ ရပ်လျက်လျှင် ဝိပဿနာကိုပွားစေ၍ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကို ဖြစ်စေ၍ ကုသိုလ်တရား၌ မမေ့မလျော့ ဖြစ်ကြကုန် ဟု ကောင်းကင်၌ တည်လျက် တရားဟော၍ နန္ဒမူလိုဏ်သို့သာလျှင် ကြွတော်မူလေ၏။

ဘယ်လို ရဟန်းပြုကြပါသလဲ

နောက်အဖို့၌ ငါးပါးသော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ဆွမ်းခံခြင်းငှာ ဗာရာဏသီ ပြည်တံခါး၌ သက်ဆင်းကုန်၍ ကောင်းစွာ ဝတ်ရုံကုန်လျက် ကြည်ညိုဖွယ် ရှိကုန်သော ရှေ့သို့တက်ခြင်း, နောက်သို့ဆုတ်ခြင်း အစရှိသည်တို့ဖြင့် ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွတော်မူကုန်သည်ရှိသော် မင်းအိမ်တခါးသို့ ရောက်ကုန်၏။ မင်းသည် ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ကို မြင်လျှင် ကြည်ညိုသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ မင်းအိမ်သို့ပင့်ဆောင်၍ ခြေတို့ကိုဆေး၍ ဆီမွှေးဖြင့် လိမ်းကျံ၍ ကောင်းမြတ်သော ခဲဖွယ် ဘောဇဉ်ဖြင့် လုပ်ကျွေး၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌နေ၍ အရှင်ဘုရားတို့ အရှင်မြတ်တို့အား ပထမအရွယ်၌ ရဟန်းပြုကုန်သည်ရှိသော် ကာမဂုဏ်ငါးပါးတို့၌ အဘယ်အပြစ်ကို မြင်ကုန်သနည်း၊ အရှင်ဘုရားတို့အား အဘယ်အာရုံသည် ဖြစ်သနည်း ဟု မေး၏။

ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ၅-ပါးတို့အဖြေ

ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ထိုမင်းအား ကြားလိုရကား-

၅၉။ မိတ္တော မိတ္တဿ ပါနီယံ၊ အဒိန္နံ ပရိဘုဉ္ဇိသံ။
တေန ပစ္ဆာ ဝိဇိဂုစ္ဆိံ၊ တံ ပါပံ ပကတံ မယာ။
မာ ပုန အကရံ ပါပံ၊ တသ္မာ ပဗ္ဗဇိတော အဟံ။

၆၀။ ပရဒါရဉ္စ ဒိသွာန၊ ဆန္ဒော မေ ဥဒပဇ္ဇထ။
တေန ပစ္ဆာ ဝိဇိဂုစ္ဆိံ၊ တံ ပါပံ ပကတံ မယာ။
မာ ပုန အကရံ ပါပံ၊ တသ္မာ ပဗ္ဗဇိတော အဟံ။

၆၁။ ပိတရံ မေ မဟာရာဇ၊ စောရာ အဂဏှု ကာနနေ။
တေသာဟံ ပုစ္ဆိတော ဇာနံ၊ အညထာ နံ ဝိယာကရိံ။

၆၂။ တေန ပစ္ဆာ ဝိဇိဂုစ္ဆိံ၊ တံ ပါပံ ပကတံ မယာ။
မာ ပုန အကရံ ပါပံ၊ တသ္မာ ပဗ္ဗဇိတော အဟံ။

၆၃။ ပါဏာတိပါတမကရုံ၊ သောမယာဂေ ဥပဋ္ဌိတေ။
တေသာဟံ သမနုညာသိံ၊

၆၄။ တေန ပစ္ဆာ ဝိဇိဂုစ္ဆိံ၊ တံ ပါပံ ပကတံ မယာ။
မာ ပုန အကရံ ပါပံ။ တသ္မာ ပဗ္ဗဇိတော အဟံ။

၆၅။ သုရာမေရယမာဓုကာ၊ ယေ ဇနာ ပဌမာသု နော။
ဗဟူနံ တေ အနတ္ထာယ၊ မဇ္ဇပါနမကပ္ပယုံ။
တေသာဟံ သမနုညာသိံ၊

၆၆။ တေန ပစ္ဆာ ဝိဇိဂုစ္ဆိံ။ တံ ပါပံ ပကတံ မယာ။
မာ ပုန အကရံ ပါပံ၊ တသ္မာ ပဗ္ဗဇိတော အဟံ။

ဟူသော ရှစ်ဂါထာတို့ကို အစဉ်အတိုင်း ရွတ်ဆိုတော်မူကုန်၏။

ရေခိုးသောက်မှု သံဝေဂ

֍ ဋ္ဌ ၅၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မိတ္တော၊ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော ငါသည်။ မိတ္တဿ၊ အဆွေခင်ပွန်းတစ်ယောက်၏။ ပါနီယံ၊ ရေကို။ အဒိန္နံ၊ မပေးဘဲ။ ပရိဘုဉ္ဇိသံ၊ သုံးဆောင်မိ၏။ မယာ၊ ငါသည်။ တံပါပံ၊ ထိုမကောင်းမှုကို။ ပကတံ၊ ပြုမိ၏။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ မာ အကရံ၊ ငါမပြုပြီ။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ဝိဇိဂုစ္ဆိံ၊ ငါစက်ဆုပ်ပြီ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်း ပြု၏။

သူ့မယားကြိုက်မှု သံဝေဂ

֍ ဋ္ဌ ၆၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ပရဒါရဉ္စ၊ သူ့မယားကိုလည်း။ ဒိသွာန၊ မြင်၍။ မေ၊ ငါ၏။ ဆန္ဒော၊ ကာမစ္ဆန္ဒသည်။ ဥဒပဇ္ဇထ၊ ဖြစ်ပြီ။ မယာ၊ ငါသည်။ တံပါပံ၊ ထိုမကောင်းမှုကို။ ပကတံ၊ ပြုမိ၏။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ မာ အကရံ၊ ငါမပြုပြီ။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ဝိဇိဂုစ္ဆိံ၊ ငါစက်ဆုပ်ပြီ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ သည်။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်း ပြု၏။

လိမ်ပြောမှု သံဝေဂ

֍ ဋ္ဌ ၆၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ မေ၊ ငါ၏။ ပိတရံ၊ အဖကို။ စောရာ၊ ခိုးသူတို့သည်။ ကာနနေ၊ တောအုပ်ကြီး၌။ အဂဏှု၊ ဖမ်းကုန်၏။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေသံ၊ ထိုခိုးသူတို့အား။ ဇာနံ၊ သိလျက်။ အညထာ၊ တစ်ပါးသောအရာဖြင့်။ နံ၊ ထိုပြဿနာကို။ ဝိယာကရိံ၊ ပြောကြားမိ၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၂။ မယာ၊ ငါသည်။ တံပါပံ၊ ထိုမကောင်းမှုကို။ ပကတံ၊ ပြုမိ၏။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ မာ အကရံ၊ မပြုပြီ။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ဝိဇိဂုစ္ဆိံ၊ စက်ဆုပ်ပြီ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်းပြု၏။

အသက်သတ်မှု သံဝေဂ

֍ ဋ္ဌ ၆၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သောမယာဂေ၊ ဆန်းသစ်သောလ, တက်လတ်သောအခါ နတ်တို့အား ပူဇော်သော သောမယာဂယဇ်သည်။ ဥပဋ္ဌိတေ၊ ဖြစ်လတ်သော်။ မနုဿည၊ လူတို့သည်။ ပါဏာတိပါတံ၊ သူ့အသက် သတ်ခြင်းကို။ အကရုံ၊ ပြုကုန်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေသံ၊ ထိုသူတို့အား။ သမနုညာသိံ၊ ခွင့်ပြုမိ၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၄။ မယာ၊ ငါသည်။ တံ ပါပံ၊ ထိုမကောင်းမှုကို။ ပကတံ၊ ပြုမိ၏။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ မာ အကရံ၊ ငါမပြုပြီ။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ဝိဇိဂုစ္ဆိံ၊ စက်ဆုပ်ပြီ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ င်သည်။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်းပြု၏။

သေအရက် သံဝေဂ

֍ ဋ္ဌ ၆၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ဂါမေ၊ ရွာ၌။ ယေ ဇနာ၊ အကြင်လူတို့သည်။ ပဌမံ၊ ရှေးဦးစွာ။ သုရာမေရယမာဓုကာ၊ သေအရက်ကို သစ်မည်စည်သီး မှည့်ရည်, ပျားရည်ကဲ့သို့ ချိုသောအရသာရှိ၏ဟု ထင်ကုန်သည်။ အာသု-အာသုံ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တေ ဇနာ၊ ထိုသူတို့သည်။ ဗဟူနံ၊ များစွာသော သူတို့၏။ အနတ္ထာယ၊ ပျက်စီးခြင်းငှာ။ မဇ္ဇပါနံ၊ သေအရက် သောက်ခြင်းကို။ အကပ္ပယုံ၊ ပြုကုန်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေသံ၊ ထိုသူတို့အား။ သမနုညာသိံ၊ ခွင့်ပြုမိ၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၆။ မယာ၊ ငါသည်။ တံ၊ ထိုမကောင်းမှုကို။ ပကတံ၊ ပြုမိ၏။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ဝိဇိဂုစ္ဆိံ၊ စက်ဆုပ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်း ပြု၏။

မင်းသည်လည်း တစ်ပါး တစ်ပါး၏ ဖြေခြင်းကိုကြားရ၍ အရှင်ဘုရားတို့ ဤရဟန်းအဖြစ်သည် အရှင်ဘုရားတို့အားသာလျှင် လျောက်ပတ်၏ ဟု ချီးမွမ်းထောမနာခြင်းကိုပြု၏။ မင်းသည် ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့၏တရားကို ကြားနာရ၍ ကြည်ညိုသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ သင်္ကန်းလျာ အဝတ်ပုဆိုးတို့ကိုလည်းကောင်း၊ ဆေးတို့ကိုလည်းကောင်းလှူ၍ ပစ်စဗေုဒ္ဓါတို့ကို လွှတ်လိုက်၏။ ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည်လည်း ထိုမင်းအား အနုမောဒနာပြု၍ ထိုနန္ဒမူလိုဏ်သို့သာလျှင် ကြွကုန်၏။

ကာမကြာင့် ဆင်းရဲသည်

ထိုအခါမှစ၍ မင်းသည် ဝတ္ထုကာမတို့၌ တပ်ခြင်း၊ ငဲ့ကွက်ခြင်း ကင်းသည်ဖြစ်၍ အတူးထူးသော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကိုစား၍ မိန်းမတို့ကို စကားမပြောဘဲ မကြည့်ရှုဘဲ တပ်ခြင်းကင်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ထ၍ ကျက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းသို့ဝင်၍ နေလျက် ဖြူသော နံရံ၌ ဩဒါတကသိုဏ်းကိုပြု၍ ဈာန်ကိုဖြစ်စေ၏။ ထိုမင်းသည် ဈာန်သို့ရောက်၍ ကာမဂုဏ်တို့ကို ကဲ့ရဲ့လိုရကား-

၆၇။ ဓိရတ္ထု သုဗဟူ ကာမေ၊ ဒုဂ္ဂန္ဓေ ဗဟုကဏ္ဋကေ။
ယေ အဟံ ဋိသေဝန္တော၊ နာလဘိံ တာဒိသံ သုခံ။

ဟူသော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၇။ ဘော၊ အို အချင်းတို့။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ ဓီရတ္ထု၊ စက်ဆုပ်ဖွယ် ရှိစွတကား။ ယေ အဟံ၊ အကြင် ငါသည်။ ဒုဂ္ဂန္ဓေ၊ မကောင်းသော အနံ့ရှိကုန်သော။ ဗဟုကဏ္ဋကေ၊ များစွာသော ဆူးငြောင့်ရန်သူရှိကုန်သော။ ဗဟူကာမေ၊ များစွာသော ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ပဋိသေဝန္တော၊ မှီဝဲသည်ဖြစ်၍။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ သုခံ၊ စျာန်ချမ်းသာကို။ န လဘိံ၊ မရ။

ကာမဂုဏ်ဟာ ချမ်းသာတယ်

ထိုအခါ ဘုရားလောင်း၏ မိဖုရားကြီးသည် ဤမင်းကား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့၏ တရားစကားကို ကြားနာရ၍ ဆန့်ကျင်သော သဘောရှိ၏။ ငါတို့နှင့်တကွ စကားမပြောဘဲလျှင် ကျက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းသို့ဝင်၏။ ထိုမင်းကို စုံစမ်းဦးအံ့ ဟု ကြံ၍ ကျက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းတံခါး၌ ရပ်လျက် ကာမဂုဏ်တို့၌ ကဲ့ရဲ့သော မင်း၏ ဥဒါန်းစကားကို ကြားလျှင် မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးသည် ကာမဂုဏ်တို့ကို ကဲ့ရဲ့၏။ ကာမဂုဏ်ချမ်းသာနှင့်တူသော ချမ်းသာမည်သည် မရှိ ဟု ကာမဂုဏ်တို့ကို ချီးမွမ်းလိုရကား-

၆၈။ မဟဿာဒါ သုခါ ကာမာ၊ နတ္ထိ ကာမာ ပရံ သုခံ။
ယေ ကာမေ ပဋိသေဝန္တိ၊ သဂ္ဂံ တေ ဥပပဇ္ဇရေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ မဟဿာဒါ၊ များစွာ သာအပ်ကုန်သော။ သုခါ၊ ချမ်းသာမည်ကုန်၏။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့ထက်။ ပရံ၊ လွန်သော။ သုခံ၊ ချမ်းသာမည်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ယေ၊ အကြင် သူတို့သည်။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ပဋိသေဝန္တိ၊ မှီဝဲကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဥပပဇ္ဇရေ၊ ရောက်ကုန်၏။

မင်းကြီး တရားဟောခြင်း

ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် သူယုတ်မ ပျက်လေလော့၊ အဘယ်သို့ ဆိုဘိသနည်း၊ ကာမဂုဏ်တို့၌ ချမ်းသာမည်သည် အဘယ်မှာ ရှိအံ့နည်း၊ ဤမဂုဏ်တို့သည် ဖောက် ပြန်တတ်သော ဆင်းရဲမည်ကုန်၏ ဟု ကဲ့ရဲ့လိုရကား -

၆၉။ အပ္ပဿာဒါ ဒုခါ ကာမာ၊ နတ္ထိ ကာမာ ပရံ ဒုခံ။
ယေ ကာမေ ပဋိသေဝန္တိ၊ နိရယံ တေ ဥပပဇ္ဇရေ။

၇၀။ အသိ ယထာ သုနိသိတော၊ နေတ္တိံသောဝ သုပါယိကော။
သတ္တီဝ ဥရသိ ခိတ္တာ၊ ကာမာ ဒုက္ခတရာ တတော။

၇၁။ အင်္ဂါရာနံဝ ဇလိတံ၊ ကာသုံ သာဓိကပေါရိသံ။
ဖာလံဝ ဒိဝသံ တတ္တံ၊ ကာမာ ဒုက္ခတရာ တတော။

၇၂။ ဝိသံ ယထာ ဟလာဟလံ၊ တေလံ ပက္ကုထိတံ ယထာ။
တမ္ဗလောတဝိလီနံဝ၊ ကာမာ ဒုက္ခတရာ တတော။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

ကာမဂုဏ်သည် ငရဲပို့

֍ ဋ္ဌ ၆၉။ ဒေဝီ၊ မိဖုရား။ ကမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ အပ္ပဿာဒါ၊ မသာအပ်သော သဘောရှိကုန်၏။ ဒုခါ၊ ဆင်းရဲကုန်၏။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့ထက်။ ပရံ၊ လွန်သော။ ဒုခံ၊ ဆင်းရဲမည်သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ပဋိသေဝန္တိ၊ မှီဝဲကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ ဥပပဇ္ဇရေ၊ ရောက်ကုန်၏။

ကာမဂုဏ်သည် သန်လျက်-လှံ

֍ ဋ္ဌ ၇၀။ ကာမာ၊ ကာမမဂုဏ်တို့သည်။ သုနိသိတော၊ ထက်စွာ သွေးအပ်သော။ အသိ ယထာ၊ သန်လျက်နှင့် တူ၏။ သုပါယိကော၊ လူတို့၏ သွေးကို လွန်စွာ သောက်တတ်သော။ နေတ္တိံသောဝ၊ သန်လျက်ကြီးနှင့်တူ၏။ ဥရသိ၊ ရင်၌။ ခိတ္တာ၊ ထိုးပစ်အပ်သော။ သတ္တီဝ၊ လှံမနှင့်တူ၏။ တတော၊ ထိုလှံဖြင့် ထိုးခြင်း, သန်လျက်ဖြင့် ခုတ်ခြင်းတို့ထက်။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ ဒုက္ခတရာ၊ လွန်စွာဆင်းရဲကုန်၏။ ဝါ၊ ဆင်းရဲခြင်း ပြင်းပြကုန်၏။

ကာမဂုဏ်သည် မီးကျီးတွင်း

֍ ဋ္ဌ ၇၁။ သာဓိကပေါရိသံ၊ တစ်သူကျော်လွန်သော အတိုင်းအရှည်ရှိသော။ ဇလိတံ၊ ပြောင်ပြောင်လောင်သော။ အင်္ဂါရာနံ ကာသုံ ဣဝ၊ မီးကျီးခဲ မီးကျီးတွင်းနှင့် တူ၏။ တစ်နည်း- အင်္ဂါရာနံ၊ မီးကျီးခဲတို့၏။ ကာသုံ ဣဝ၊ တွင်းနှင့်တူ၏။ ဒိဝသံ တတ္တံ၊ နေ့အခါ ပြင်းစွာပူသော။ ဖာလံ ဣဝ၊ နေလုလင်နှင့် တူ၏။ တတော၊ ထိုမီးကျီးတွင်း နေပူတို့ထက်။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ ဒုက္ခတရာ၊ အလွန် ဆင်းရဲကုန်၏။

ကာမဂုဏ်သည် အဆိပ်

֍ ဋ္ဌ ၇၂။ ဟလာဟလံ၊ လတ်တလော သေစေတတ်သော။ ဝိသံ ယထာ၊ အဆိပ်နှင့် တူ၏။ ပက္ကုထိတံ၊ ကျိုက်ကျိုက်ဆူဝေသော။ တေလံ ယထာ၊ ဆီနှင့် တူ၏။ တမ္ဗလောဟဝိလီနံ ဣဝ၊ မီးဖြင့် ချက်၍ကြေသော ကြေးနီရည်နှင့် တူ၏။ တတော၊ ထိုအဆိပ် ဆီပူ ကြေးနီရည်တို့ထက်။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ ဒုက္ခတရာ၊ အလွန်ဆင်းရဲကုန်၏။

မင်းကြီး ရသေ့ဝတ်ပြီ

ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် မိဖုရားအား တရားဟော၍ အမတ်တို့ကို စည်းဝေးစေ၍ အို အမတ်တို့ သင်တို့သည် တိုင်းပြည်ကို စီရင်ကြကုန်လော့၊ ငါသည် ရဟန်းပြုတော့အံ့ ဟု မိန့်တော်မူ၍ လူအများသည် ငိုကုန်စဉ်ပင်လျှင် ထ၍ ကောင်းကင်၌ရပ်လျက် ဩဝါဒပေး၍ ကောင်းကင်၌ လေယာဉ်ခရီးဖြင့်သာလျှင် မြောက်ဟိမဝန္တာသို့ ကြွတော်မူ၍ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော အရပ်၌ ကျောင်းဆောက်၍ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ အသက်၏အဆုံး၌ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လဲလျောင်းသည် ဖြစ်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤသို့သော ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ကိလေသာမည်သည် ငယ်သည်ဟူ၍ မရှိ၊ အနည်းငယ်သော ကိလေသာကိုပင်သော်လည်း ပညာရှိတို့သည် နှိပ်စပ်သည်သာတည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကိုပြ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြသည်၏အဆုံး၌ ငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့သည် အရဟတ္တဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။ ထိုအခါ၌ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုကုန်ပြီ၊ မိဖုရားသည် ရာဟုလာမယ်တော် ဖြစ်လာ၏။ မင်းသည် သင်တို့၏ဆရာ ငါဘုရား ဖြစ်လာ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကာမဟူသမျှ၊ ရှောင်ကုန်ကြ၊ ဒုက္ခရောက်မည်သာ

ငါးခုမြောက်သော ပါနီယဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဧကာဒသကနိပါတ်

၆။ ယုဓဉ္စယဇာတ်

ကာမဂုဏ်တို့ကိုစွန့်၍ တောထွက်ခြင်းအကြောင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူသည်ရှိသော် မိတ္တာမစ္စပရိဗျူဠှံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤယုဓဉ္စယဇာတ်ကို မြတ်သော တောထွက်ခြင်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ တစ်နေ့သ၌ တရား သဘင်ဝယ် စည်းဝေးကုန်သော ရဟန်းတို့သည် ငါ့ရှင်တို့ ဘုရားသခင်သည် လူ့ဘောင်လောက၌ နေတော်မူသည်ဖြစ်အံ့၊ အလုံးစုံသော စကြဝဠာတိုက်၌ ရတနာခုနစ်ပါးနှင့်ပြည့်စုံသော တန်ခိုးလေးပါးနှင့်ပြည့်စုံသော တစ်ထောင်အလွန်ရှိသော သားအပေါင်းဖြင့် ခြံရံအပ်သော စကြာမင်းဖြစ်ရာ၏။ ဤသို့ဖြစ်လျက် ဤသို့သော ကျက်သရေ၏ ပြည့်စုံခြင်းကို စွန့်ပယ်၍ ကာမဂုဏ်တို့၌ အပြစ်ကိုမြင်၍ သန်းခေါင်အခါဝယ် ဆန္နအမတ်လျှင်အဖော်ရှိသည်ဖြစ်၍ ကဏ္ဍိကမြင်းကို တက်စီးလျက် တောထွက်၍ အနော်မာမြစ်နား၌ ရဟန်းပြု၍ ခြောက်နှစ်ပတ်လုံး ပြုနိုင်ခဲလှသော ဒုက္ကရစရိယာအကျင့်ကို ကျင့်တော်မူ၍ သဗ္ဗညုတဉာဏ်သို့ ရောက်တော်မူ၏ ဟု သဗ္ဗညုတ ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးစကားကို ပြောဆိုကုန်၏။

ဘုရားသခင်သည် ကြွတော်မူလာ၍ ရဟန်းတို့ ယခု ငါလာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော် လျှောက်လတ်သော် ရဟန်းတို့ ငါဘုရားသည် ယခုမှသာလျှင် မြတ်သော တောထွက်ခြင်းကို ပြုသည်မဟုတ်၊ ရှေ့၌လည်း တစ်ဆယ့်ရှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏ သီပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကိုစွန့်၍ တောထွက်တော်မူသည်သာတည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ရမ္မပြည်၌ သဗ္ဗဒတ္တ အမည်ရှိသော ရမ္မမင်းသည် မင်းပြု၏။

ဗာရာဏသီ ခုနစ်မည်

ထိုစကားကို ထင်စွာပြဦးအံ့။ ဗာရာဏသီပြည်သည် ဥဒယဘဒ္ဒဇာတ်၌ သုရုန္ဓနအမည်ရှိသော မြို့ဖြစ်၏။ စူဠသုတသောမဇာတ်၌ သုဒဿနမြို့မည်၏။ သောဏနန္ဒဇာတ်၌ ဗြဟ္မဝဍ္ဎနမြို့ မည်၏။ ခဏ္ဍဟာလဇာတ်၌ ပုပ္ဖဝတီမြို့မည်၏။ သင်္ခဗြဟ္မဇာတ်၌ မောဠိနီမြို့မည်၏။ ဤယုဓဉ္စယဇာတ်၌ ရမ္မမြို့မည်၏။ ဤသို့ ဗာရာ ဏသီပြည်၏ အမည်သည် ရံခါ ပြောင်းလဲ၏။

ထိုရမ္မနဂိုရ်၌ သဗ္ဗဒတ္တမင်းအား သားတစ်ထောင်ရှိ၏။ ယုဓဉ္စယ အမည်ရှိသော သားကြီးအား အိမ်ရှေ့မင်းအဖြစ်ကို ပေး၏။

ရဟန်းပြုခွင့်တောင်း

ထိုအိမ်ရှေ့မင်းသည် နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း ကြီးစွာသော အလှုကို ဖြစ်စေ၏။ ဤသို့ ကာလမြင့်ရှည်လတ်သော် ဘုရားလောင်းသည် နံနက်စောစောကလျှင် မြတ်သောရထားကို တက်စီး၍ များစွာသော ကျက်သရေ၏ တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် ဥယျာဉ်ကစားအံ့သောငှာ သွားလတ်သော် သစ်ပင်ဖျား မြက်ဖျား သစ်ခက်ဖျား ပင့်ကူမြှေး, ပင့်ကူချည် ကွန်ယက် အစရှိသည်တို့၌ ပုလဲကွန်ရက်၏ အသွင်ဖြင့် ကပ်ငြိသော ဆီးနှင်း ပေါက်တို့ကို မြင်၍ အချင်းရထားထိန်း ဤအပေါက်သည် အဘယ်နည်း ဟု မေး၍ အရှင်မင်းသား ဤအပေါက်ကား ဆီးနှင်းပေါက် မည်ကုန်၏ ဟု ကြား၍ နေ့အဖို့ပတ်လုံး ဥယျာဉ်ကစား၍ ညချမ်းသောအခါ၌ ပြန်ခဲ့သည်ရှိသော် ထိုဆီးနှင်းပေါက်တို့ကို မမြင်၍ အချင်းရထားထိန်း ထိုဆီးနှင်းပေါက်တို့သည် အဘယ်မှာနည်း၊ ယခုအခါ၌ ထိုဆီးနှင်းပေါက်တို့ကို မမြင်ရ ဟု မေး၏။ အရှင်မင်းသား နေတက်သည်ရှိသော် ထိုအလုံးစုံသော ဆီးနှင်းပေါက်တို့သည် ပျက်စီး၍ မြေ၌ကျ၏ ဟု ကြား၍ ထိတ်လန့်ခြင်းသို့ရောက်၍ ဤသတ္တဝါတို့၏ ဇီဝိတသင်္ခါရတို့သည်လည်း မြက်ဖျား၌ ဆီးနှင်း ပေါက်နှင့် တူကုန်သည်သာတည်း၊ ငါသည် အိုခြင်း နာခြင်း သေခြင်းတို့သည် မနှိပ်စက်မီလျှင် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကိုပန်၍ ရဟန်းပြုခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု ဆီးနှင်းပေါက်ကိုသာ အာရုံပြု၍ ဘဝသုံးပါးကို ရဲရဲပြောင်ပြောင် လောင်သကဲ့သို့ ရှာလျက် မိမိ၏အိမ်သို့ မသွားဘဲ တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့်စပ်သော တရားစီရင်ရာ လွှတ်ဦးသဘင်၌နေသော အဖ၏ထံသို့သွား၍ အဖကိုရှိခိုး၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ ရပ်လျက် ရဟန်းအဖြစ်ကို တောင်းပန်လိုသော ဘုရားလောင်းသည်-

၇၃။ မိတ္တာမစ္စပရဗျူဠှံ၊ အဟံ ဝန္ဒေ ရထေသဘ။
ပဗ္ဗဇိဿာမဟံ ရာဇ၊ တံ ဒေဝေါ အနုမညတု။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၃။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ ရာဇ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ မိတ္တာမစ္စပရိဗျူဠှံ၊ ချစ်သော အမတ်အပေါင်းခြံရံသော ခမည်းတော်မင်းကြီးကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝန္ဒေ၊ ရှိခိုးပါ၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပါတော့အံ့။ ရာဇ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဒေဝေါ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ တံ၊ အကျွန်ုပ်၏ ထိုရဟန်းပြုခြင်းကို။ အနုမညတု၊ ခွင့်ပြုတော်မူပါလော့။

ခွင့်မပေးနိုင်

ထိုအခါ၌ မင်းသားကို မြစ်တားလိုသော မင်းကြီးသည်-

၇၄။ သစေ တေ ဦနံ ကာမေဟိ၊ အဟံ ပရိပူရယာမိ တေ။
ယော တံ ဟိံသတိ ဝါရေမိ၊ မာ ပဗ္ဗဇ ယုဓဉ္စယ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၄။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ သစေ၊ အကယ်၍။ ကာမေဟိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့်။ တေ၊ သင်ချစ်သားအ။ ဦနံ၊ ယုတ်အံ့။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်ချစ်သားအား။ ပရိပူရယာမိ၊ ပြည့်စေအံ့။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တံ၊ သင်ချစ်သားကို။ ဟိံသတိ၊ ညှဉ်းဆဲအံ့။ တံ၊ ထိုညှဉ်းဆဲသောသူကို။ ဝါရေမိ၊ မြစ်အံ့။ ယုဓဉ္စယ၊ ငါ့သား ယုဓဉ္စယ။ မာ ပဗ္ဗဇ၊ ရဟန်းမပြုပါလင့်။

ရဟန်းပဲ ပြုလိုပါသည်

ထိုစကားကို ကြား၍ မင်းသားသည်-

၇၅။ န မတ္ထိ ဦန ကာမေဟိ၊ ဟိံသိတာ မေ န ဝိဇ္ဇတိ။
ဒီပဉ္စ ကတုမိစ္ဆာမိ၊ ယံ ဇရာ နာဘီကီရတိ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၅။ တာတ၊ ဖခင်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ကာမေဟိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့်။ ဦနံ၊ ယုတ်ခြင်းသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိပေ။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဟိံသိတာ၊ ညှဉ်းဆဲသောသူသည်လည်း။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိပေ။ ယံ ဒီပံ၊ အကြင်တည်ရာကျွန်းကို။ ဇရာ၊ အိုခြင်းသည်။ နာဘီကီရတိ၊ မဖျက်ဆီးနိုင်။ တံ ဒီပဉ္စ၊ ထိုတည်ရာကျွန်းကိုသာလျှင်။ ကာတုံ၊ ပြုခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိပါ၏။

ထိုသို့ အဖန်တလဲလဲ မင်းသားသည် ရဟန်းအဖြစ်ကို တောင်းပန်၏။ မင်းသည် ရဟန်းမပြုလင့် ဟု မြစ်၏။ ထို အကြောင်းကို ထင်စွာ ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-

၇၆။ ပုတ္တော ဝါ ပိတရံ ယာစေ၊ ပိတာ ဝါ ပုတ္တမောရသံ။

ဟူသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ပုတ္တော ဝါ၊ သားသည်လည်း။ ပိတရံ၊ အဖကို။ ယာစေ၊ တောင်းပန်၏။ ပိတာ ဝါ၊ အဖသည်လည်။ ဩသံ၊ ရင်၌ဖြစ်သော။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ ယာစတိ၊ တောင်းပန်၏။

ထိုမှကြွင်းသော-

နေဂမော တံ ယာစေ တာတ၊ မာ ပဗ္ဗဇ ယုဓဉ္စယ။

ဟူသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို မင်းသည် ဆို၏။

တာတ၊ အမောင်။ တံ၊ ထိုငါ့သားကို။ နေဂမော၊ နိဂုံးသူအပေါင်းသည်။ ယာစေ၊ တေင်းပန်၏။ ယုဓဉ္စယ၊ ငါ့သား ယုဓဉ္စယ။ တွံ၊ သင်သည်။ မာ ပဗ္ဗဇ၊ ရဟန်းမပြုလင့်။

ရဟန်းပဲ ပြုပါရစေ

မင်းသသည် တစ်ဖန်လည်း-

၇၇။ မာ မံ ဒေဝ နိဝါရေဟိ၊ ပဗ္ဗဇန္တံ ရထေသဘ။
မာဟံ ကာမေဟိ သမ္မတ္တော၊ ဇရာယ ဝသမနွဂူ။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၇။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်သော။ ဒေဝ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ တံ ပဗ္ဗဇံ၊ ထိုရဟန်းပြုခြင်းကို။ မာ နိဝါရေဟိ၊ မမြစ်ပါလင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ကာမေဟိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့်။ မာ သမ္မတ္တော၊ မယစ်မူးပါးစလင့်။ ဇရာယ၊ အိုခြင်း၏။ ဝသံ၊ နိုင်ငံသို့။ အနွဂူ၊ အစဉ်တစိုက်လိုက်ရသည်။ မာ ဟောမိ၊ မဖြစ်ရပါစေလင့်။

မယ်တော်ပါ တားမြစ်

ဤသို့ မင်းသားဆိုသည်ရှိသော် မင်းကြီးသည် စကားဆိုရာမရဖြစ်၏။ ထိုမင်းသား၏ အမိဖြစ်သော မိဖုရားကြီးသည် သားတော်ကား ရဟန်းအဖြစ်ကို ခွင့်တောင်း၏ ဟုကြားသိ၍ သင်တို့သည် အသို့ဆိုကုန်သနည်း ဟု အသက်မရှူနိုင်သော မျက်နှာဖြင့် ရွှေထမ်းစင်၌နေ၍ လျင်စွာ တရားစီရင်ရာ လွှတ်ဦးသဘင်သို့သွား၍ တောင်းပန်လိုရကား-

၇၈။ အဟံ တံ တာတ ယာစာမိ၊ အဟံ ပုတ္ထ နိဝါရယေ။
စိရံ တံ ဒဋ္ဌုမိစ္ဆာမိ၊ မာ ပဗ္ဗဇ ယုဓဉ္စယ။

ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၈။ တာတ၊ အမောင် ငါ့သား။ တံ၊ သင်သားကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယာစာမိ၊ တောင်းပန်ပါ၏။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ အဟံ၊ ငါသည်။ နိဝါရယေ၊ တားမြစ်၏။ တံ၊ သငါ့ကို။ စိရံ၊ မြင့်ရှည်စွာ။ ဒဋ္ဌုံ၊ မြင်ခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိ၏။ ယုဓဉ္စယ၊ ချစ်သား ယုဓဉ္စယ။ မာ ပဗ္ဗဇ၊ ရဟန်းမပြုပါလင့်။

မတားပါနှင့် မယ်တော်

ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသားသည်-

၇၉။ ဥဿာဝေါဝ တိဏဂ္ဂမှိ၊ သူရိယုဂ္ဂမနံ ပတိ။
ဧဝမာယု မနုဿာနံ၊ မာ မံ အမ္မ နိဝါရယ။

ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၉။ အမ္မ၊ မိခင်။ သူရိယုဂ္ဂမနံ၊ နေထွက်သည်ရှိသော်။ တိဏဂ္ဂမှိ၊ မြက်ဖျား၌။ ဥဿာဝေါ၊ ဆီးနှင်းပေါက်သည်။ ပတိ ဣဝ၊ ကျသကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ မနုဿာနံ၊ လူတို့၏။ အာယု၊ အသက်သည်။ အပ္ပံ၊ နည်း၏။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ မာ နိဝါရယ၊ မမြစ်ပါလင့်။

ဤဂါထာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကား- မိခင် မြက်ဖျား၌ ဆီးနှင်းပေါက်သည် နေထွက်သည်ရှိသော် တည်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ မြေ၌ကျသကဲ့သို့ ဤအတူ ထိုသတ္တဝါတို့၏ အသက်သည်တို့၏။ အခိုက်အတန့် တစ်ခဏသာတည်း။ မြင့်ရှည် မတည်၊ ဤသို့သဘောရှိသော လူတို့၏နေရာ၌ အဘယ့်ကြောင့် မိခင်သည် မြင့်ရှည်စွာ အကျွန်ုပ်ကို မြင်ချင်ဘိသနည်း၊ အကျွန်ုပ်ကို မတားမြစ်ပါလင့် ဟုဆိုလိုသည်။

မယ်တော်ကို ခေါ်သွားပါ

ဤသို့ဆိုသော်လည်း ထိုမယ်တော်သည် အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်သည်သာတည်း၊ ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် ခမည်းတော်ကိုခေါ်စေလို၍-

၈၀။ တရမာနော ဣမံ ယာနံ၊ အာရောပေတု ရထေသဘ။
မာ မေ မာတာ တရန္တဿ၊ အန္တရာယကရာ အဟု။

ဟူသော ရှစ်ခုမြောက် ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၀။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်သော ဖခင်။ ဣမံ၊ ဤမယ်တော်ကို။ တရမာနော၊ အဆောတလျင်။ ယာနံ၊ ယာဉ်သို့။ အာရောပေတု၊ တင်စေလော့။ မာတာ၊ မယ်တော်သည်။ တရန္တဿ၊ ခရီးခဲကို ကူးသော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အန္တရာယကရာ၊ အန္တရာယ်ကို ပြုတတ်သည်။ မာ အဟု၊ မဖြစ်စေလင့်။

ထိုဂါထာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကား- ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်သောဖခင် အကျွန်ုပ်၏ မယ်တော်ကို လျင်မြန်သော ယောက်ျားသည် ရွှေထမ်းစင်၌ တင်စေလော့။ ပဋိသန္ဓေနေခြင်း, အိုခြင်း, နာခြင်း သေခြင်းတည်းဟူသော ခရီးကိုကူးသော အကျွန်ုပ်၏ အန္တရာယ်ကို မယ်တော်သည် မပြုပါစေလင့် ဟု ဆိုလိုသည်။

မယ်တော် ငိုကြွေးရပြီ

မင်းကြီးသည် သားတော် စကားကိုကြား၍ မိဖုရားကြီးသွားတော့၊ သင်၏ ယာဉ်၌နေ၍ ရတိဝဍ္ဎန ပြာသာဒ်သို့ တက်လော့ ဟု ဆို၏။ ထိုမိဖုရားကြီးသည် မင်း၏ စကားကိုကြားလျှင် တည်တံ့ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ မောင်းမအပါင်း ခြံရံလျက် ပြသဒ်သို့တက်၍ သားတော်အကြောင်းကား အသို့နည်း ဟု လွှတ်တော်ကို ကြည့်လျက် ရပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် အမိ၏ သွားသောအခါ၌ ခမည်းတော်ကို တစ်ဖန် တောင်းပန်၏။ မင်းကြီးလည်း တားမြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၍ ချစ်သား သွားလိုသော် သင်၏ စိတ်ကို အပြီးသို့ရောက်စေ၍ ရဟန်းပြုလော့" ဟု ခွင့်ပြု၏။ မင်းခွင့်ပြုသောအခါ ဘုရားလောင်း၏ ညီတော်ဖြစ်သော ယုဓိဋ္ဌိလ မင်းသားသည် အဖကို ရှိခိုး၍ ဖခင် အကျွန်ုပ်အားလည်း ရဟန်းအဖြစ်သို့ အခွင့်ပြုတော်မူပါလော့ဟု တောင်းပန်၍ ခွင့်ပြုလျှင် ညီနောင်နှစ်ယောက်တို့သည် အဖကို ရှိခိုး၍ ကာမဂုဏ်တို့ကိုပယ်စွန့်၍ လူများအပေါင်းခြံရံလျက် ရွှေလွှတ်တော်မှ ထွက်ကုန်၏။ မယ်တော်မိဖုရားလည်း ဘုရားလောင်းကိုကြည့်၍ သားသည် ရဟန်း ပြုပြီးသော် ရမ္မမြို့သည် ဆိတ်ညံလတ္တံ့ ဟု ငိုကြွေးလိုရကား-

၈၁။ အဘိဓာဝထ ဘဒ္ဒန္တေ၊ သုညံ ဟေဿတိ ရမ္မကံ။
ယုဓဉ္စယော အနုညာတော၊ သဗ္ဗဒတ္တေန ရာဇိနာ။

၈၂။ ယောဟု သေဋ္ဌော သဟဿာနံ၊ ယုဝါ ကဉ္စနသန္နိဘော။
သောယံ ကုမာရော ပဗ္ဗဇိတော၊ ကာသာယဝသနော ဗလီ။

ဟူသော နှစ်ခုကုန်သာ ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၁။ ဘောန္တော နာရိယော၊ အို မောင်းမတို့။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ အဘိဓာဝထ၊ လျင်စွာ ပြေးကြကုန်။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီးအား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝဒထေ၊ ဆိုကြပါချေကုန်။ သဗ္ဗတ္တေန၊ သဗ္ဗဒတ္တ အမည်ရှိသော။ ရာဇိနာ၊ မင်းသည်။ ယုဓဉ္စယော၊ ငါ့သား ယုဓဉ္စယကို။ အနုညာတော၊ ခွင့်ပြုလိုက်ခဲ့ပြီ။ ရမ္မကံ၊ ရမ္မမြို့သည်။ သုညံ၊ ဆိတ်ညံသည်။ ဟေဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့တကား။

֍ ဋ္ဌ ၈၂။ ယုဝါ၊ ပျိုနုစွာသော။ ကဉ္စနသန္နိဘော၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော။ ယော ကုမာရော၊ အကြင်မင်းသားသည်။ သဟဿာနံ၊ သားတစ်ထောင်ထက်။ သေဋ္ဌော၊ အကြီးဆုံးသည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။ ဗလီ၊ ခွန်အားရှိသော။ သော အယံ ကုမာရော၊ ထိုအကြီးဆုံးမင်းသားသည်။ ကာသာယဝသနော၊ ဖန်ရည်စွန်းသော သင်္ကန်းကို ဝတ်လျက်နေသော နေခြင်းဖြင့်။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်းပြုလေပြီတကား။

ထိုဘုရားလောင်းသည် မိဘတို့ကို ရှိခိုး၍ ညီတော်ဖြစ်သော ယုဓိဋ္ဌိလမင်းသားကိုယူ၍ မြို့မှထွက်၍ လူအများကိုပြန်စေ၍ ညီနောင်နှစ်ယောက်တို့သည် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ နှလုံး မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော အရပ်၌ ကျောင်းသင်္ခမ်း ဆောက်လုပ်၍ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ဈာန် အဘိ ညာဉ်ကို ဖြစ်စေလျက် တောသစ်မြစ် တောသစ်သီး အစရှိသည်တို့ဖြင့် အသက်ထက်ဆုံး မျှကုန်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လဲလျောင်းကုန်၏။

ထိုအကြောင်းကို ဘုရားဖြစ်ပြီး၍ အဆုံး၌ သဗ္ဗညူမြတ်ဘုရားသည်-

၈၃။ ဥဘော ကုမာရာ ပဗ္ဗဇိတာ၊ ယုဓဉ္စယော ယုဓိဋ္ဌိလော။
ပဟာယ မာတာပိတရော၊ သင်္ဂံ ဆေတွာန မစ္စုနော။

ဟူသော ဤဂါထာဖြင့် ပြတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ယုဓဉ္စယော စ၊ ယုဓဉ္စယမင်းသားသည်လည်းကောင်း။ ယုဓိဋ္ဌိလော စ၊ ယုဓိဋ္ဌလမင်းသားသည်လည်းကောင်း။ ဥဘော၊ နှစ်ပါးကုန်သော။ ကုမာရာ၊ မင်းသားတို့သည်။ မာတာပိတရော၊ မိဘတို့ကို။ ပဟာယ၊ စွန့်၍။ မစ္စုနော၊ မစ္စုမာရ်၏။ သင်္ဂံ၊ ရာဂ ဒေါသ မောဟဟူသော ကပ်ငြိခြင်းကို။ ဆေတွာန၊ ဖြတ်၍။ ပဗ္ဗဇိတာ၊ ရဟန်းပြုကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤသို့သော ဓမ္မဒေသနာကိုဆောင်၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုမှသာလျှင် တောထွက်မှုကို ပြုသည်မဟုတ်၊ ရှေး၌လည်း ငါဘုရားသည် မင်းအဖြစ်ကို စွန့်ပစ်ခွာရှောင်၍ ရဟန်းပြုဖူးသည်သာတည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ၌ မယ်တော်ခမည်းတော်တို့သည် မြတ်သော သာကီဝင် မင်းမျိုးတို့သည် ဖြစ်လာကုန်၏။ ယုဓိဋ္ဌိလမင်းသားသည် အာနန္ဒာ ဖြစ်လာ၏။ ယုဓဉ္စယမင်းသားသည် ငါဘုရားဖြစ်တော်မူလာ၏။ ဤသို့ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

အို နာ သေးဘေး၊ လာမည့်ရေး၊ ကြံတွေးကြောက်သင့်စွာ

ခြောက်ခုမြောက်သော ယုဓဉ္စယဇာတ်သည်ပြီး၏။

*****

ဧကာဒသကနိပါတ်

၇။ ဒသရထဇာတ်

တည်ကြည်ဖြောင့်မတ်သော ရာဇမင်းအကြောင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူသည်ရှိသော် အဖသေသော တစ်ယောက်သော သူကြွယ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဧထံ လက္ခဏ သီတာ စ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဒသရထဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ ထိုသူကြွယ်သည် အဖသေသည်ရှိသော် စိုးရိမ်ခြင်း နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ အလုံးစုံသော ကိစ္စတို့ကို စွန့်၍နေ၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် မိုးသောက်ထအခါ၌ လောကကို ကြည့်တော်မူလတ်သော် ထိုသူကြွယ်၏ အရဟတ္တဖိုလ်၏အကြောင်း ဥပနိဿယကို မြင်တော်မူ၍ ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွတော်မူ၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်းကိစ္စ ပြီးလတ်သော် ရဟန်းတို့ကို လွှတ်တော်မူ၍ တစ်ယောက်သော နောက်ပါရဟန်းကိုခေါ်၍ ထိုသူကြွယ်အိမ်သို့ ကြွတော်မူ၍ ရှိခိုး၍နေသော သူကြွယ်ကို သာယာစွာသောစကားဖြင့် ခေါ်တော်မူ၍ ဥပါသကာ... စိုးရိမ်သလောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား စိုးရိမ်သည် မှန်ပေ၏။ အဖ၌စိုးရိမ်ခြင်းသည် အကျွန်ုပ်ကို နှိပ်စက်၏ ဟု နားတော် လျှောက်ပေ၏။ ဒါယကာ ရှေးပညာရှိတို့သည် လောကဓံတရား ရှစ်ပါးတို့ကို ဟုတ်မှန်သောအားဖြင့် သိကုန်သည်ဖြစ်၍ အဖသေလွန်လတ်သော် အနည်းငယ်မျှ တည်းသော စိုးရိမ်ခြင်းကို မပြုကုန်ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုသူကြွယ်သည် တောင်းပန်လတ်သော် အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဒသရထမည်သော မင်းကြီးသည် အဂတိ လေးပါးသို့ လိုက်ခြင်းကိုစွန့်၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြု၏။ ထိုမင်းအား တစ်သောင်း ခြောက်ထောင်သော မောင်းမတို့၏ အကြီးဖြစ်သော မိဖုရားသည် သားနှစ်ယောက်တို့ကိုလည်းကောင်း, သမီးတစ်ယောက်ကို လည်းကောင်း ဖွားမြင်၏။ သားကြီးသည် ရာမသုခမိန် မည်၏။ နှစ်ယောက်မြောက်သော သားသည် လက္ခဏမင်းသားမည်၏။ သမီးတော်သည် သီတာမင်းသမီး မည်၏။

အခါတစ်ပါး၌ မိဖုရားကြီးသည် သေလွန်ခဲ့၏။ မင်းသည် ထိုမိဖုရားကြီးသေခြင်းကြောင့် အလွန်ရှည်မြင့်စွာ စိုးရိမ်ခြင်းနိုင်ငံသို့ လိုက်၍ အမတ်တို့သည် သီစေအပ်သည်ဖြစ်၍ ထိုမိဖုရားကြီးအား ပြုအပ် ဆောက်အပ်သည်ကို ပြု၍ မင်းသမီးတစ်ယောက်ကို မိဖုရားကြီးအရာ၌ထား၏။

သားထွေးကို မင်းဖြစ်စေလို

ထိုမိဖုရားကြီးကို မင်းသည် အလွန်ချစ်နှစ်သက်၏။ ထိုမိဖုရားသည်လည်း အခါ တစ်ပါး၌ ကိုယ်ဝန်ယူ၍ ရအပ်သော ကိုယ်ဝန်၏ စောင့်ရှောက်ခြင်း ရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် သားကိုဖွားမြင်၏။ ထိုသားအား ဘရတမင်းသား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ မင်းကြီးလည်း သား၌ ချစ်သဖြင့် မိဖုရား သင့်အား ဆုကို ငါပေး၏။ ယူလော့ ဟု ဆို၏။ မိဖုရားသည် ယူသည်ကို ပြု၍ထား၏။ မင်းသား၏ ခုနစ်နှစ် ရှစ်နှစ်ရှိသောအခါ၌ မင်းသို့ကပ်၍ မင်းကြီး ရှင်မင်းကြီးသည် ကျွန်ုပ်၏သားအား ဆုကို ပေးတော်မူ၏။ ယခုအခါ၌ ထိုကျွန်ုပ်၏သားအား ဆုကို ပေးတော်မူလော့ ဟု ဆို၏။ မိဖုရား ယူလော့ ဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်၏ သားအား မင်းအဖြစ်ကို ပေးပါလော့ ဟု ဆိုလတ်သော် မင်းသည် လက်ဖျစ်တီး၍ ဟယ် သူယုတ်မ ပျက်လေလော့၊ ငါ၏ သားတော်နှစ်ယောက်တို့သည် မီပုံကြီးကဲ့သို့ ထွန်းတောက်ပကုန်၏။ ထိုငါ့သားနှစ်ယောက်တို့ကို သတ်စေ၍ နင့်သားအား မင်းအဖြစ်ကို တောင်းဘိ၏ ဟု ခြိမ်းခြောက်၏။ ထိုမိဖုရားသည် ကြောက်၍ ကျက်သရေတိုက်ခန်းကိုဝင်၍ တစ်ပါးသော နေ့၌လည်း အဖန်တလဲလဲ မင်းအဖြစ်ကိုသာလျှင် တောင်း၏။

သားကြီးတို့ကို တောသို့ပို့

မင်းကြီးသည် ထိုမိဖုရားအား ထိုဆုကို မပေးမူ၍လျှင် ကြံ၏။ မိန်းမသည်ကား သူ့ကျေးဇူးကို မသိဘတ်၊ ခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားတတ်၏။ ဤမိဖုရားသည် ငါ၏ သားတော်တို့ကို ကောက်ကျစ် သော ပဏ္ဏာကာရကိုလည်းကောင်း, ကောက် ကျစ်သော တံစိုးလက်ဆောင်ကို လည်းကောင်း ပြု၍ သတ်ရာ၏ ဟု ကြံ၍ ထိုမင်းသည် သားတို့ကိုခေါ်၍ ထိုအကြောင်းကို ကြား၍ သားဘော်တို့ သင်တို့အား ဤပြည်၌ နေသည်ရှိသော် အန္တရာယ်ဖြစ်ရာ၏။ သားတော်တို့သည် ရွာတစ်ပါးသို့လည်းကောင်း, တောသို့လည်းကောင်း သွား၍ ငါသေသောအခါ၌ လာ၍ အဖအမွေဖြစ်သော မင်း၏အဖြစ်ကို ယူကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ တစ်ဖန် နိမိတ်ဖတ်တတ်ကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကိုခေါ်၍ မိမိ၏ အသက်အပိုင်းအခြားကို မေး၍ တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ်သာ အသက်ရှည်လတ္တံ့ ဟု ကြား၍ သားတော်တို့ ဤနှစ်မှ တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ် လွန်သဖြင့် လာ၍ ထီးဖြူကို ဆောင်းကြကုန် ဟု ဆို၏။

မောင်နှမ ၃-ဦး ထွက်ခွာကြ

ထိုသားတော်တို့သည် ကောင်းပြီ ဟု အဖကို ရှိခိုးလျက် ငိုကုန်လျက် ပြာသာဒ်မှ သက်ဆင်းကုန်၏။ သီတာ မင်းသမီးသည် အကျွန်ုပ်သည် မောင်တော်တို့နှင့်တကူ လိုက်ပါအံ့ ဟု အဖကိုရှိခိုး၍ ငိုကြွေးလျက် ထွက်၏။ မင်းသုံးပါးတို့သည် များစွာသော အခြံအရံရှိကုန်သည် ဖြစ်၍ ထွက်ကြကုန်၍ လူများတို့ကို ပြန်စေ၍ အစဉ်သဖြင့် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်ကုန်၌ ပြည့်စုံသော ရေရှိသော ရလွယ်သော သစ်သီးကြီးငယ်ရှိသော တောအုပ်၌ ကျေင်းသင်္ခမ်း ဆောက်လုပ်၍ သစ်သီးကြီးငယ်ဖြင့် မျှကုန်လျှက် နေကြကုန်၏။ လက္ခဏ ပဏ္ဍိတ သုခမိန်သည်လည်းကောင်း သီတာဒေဝီသည်လည်းကောင်း ရာမသုခမိန်ကို တောင်းပန်၏။ နောင်တော်တို့သည် အကျွန်ုပ်တို့၏ အဖအရာ၌ တည်ကုန်၏။ ထို့ကြောင့် ကျောင်း၌သာလျှင် နေကုန်လော့၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် သစ်သီကြီးငယ်ကို ဆောင်ယူ၍ နောင်တော်ကို လုပ်ကျွေးပါအံ့ဟု ဝန်ခံကုန်၏။ ထိုမှစ၍ ရာမပဏ္ဍိတသည် ထိုကျောင်း၌သာ နေ၏။ ရာမသုခမိန်မှ တစ်ပါးကုန်သော မောင်နှမနှစ်ယောက်တို့သည် သစ်သီးကြီးငယ်ကို ဆောင်ယူ၍ ထိုရာမသုခမိန်ကို လုပ်ကျွေးကြကုန်၏။

မင်းကြီးကံကုန်

ထိုမင်းသုံးပါးတို့သည် သစ်သီးကြီးငယ်ဖြင့် မျှနေကြကုန်စဉ် ဒသရထမင်းကြီးသည် သားတော် သမီးတော်တို့၌ စိုးရိမ်သဖြင့် ကိုးနှစ်မြောက်၌ လွန်လေ၏။

သားထွေး တောသွား အကြောင်းကြား

ထိုမင်း၏ သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကိစ္စကို ပြုစေ၍ မိဖုရားကြီးသည် မိမိ၏သားဖြစ်သော ဘာရတမင်းသားအား ထီးဖြူကို ဆောင်နှင်းကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ အမတ်တို့သည် ထီးနန်းရှင်တို့ကား တော၌သာ ရှိကုန်၏ ဟု ဆိုကုန်၍ မပေးကုန်။ ဘာရတမင်းသားသည် ငါ၏ နောင်တော်ဖြစ်သော ရာမသုခမိန်ကို တောမှဆောင်၍ ထီးဖြူကို ဆောင်းစေအံ့ ဟု မင်းမြောက်တန်ဆာ ငါးပါးတို့ကိုယူ၍ အင်္ဂါလေးပါးရှိသော စစ်သည်ဖြင့် ရာမသုခမိန်၏ နေရာသို့သွား၍ မနီးမဝေး၌ သစ်တပ်တည်၍ ထိုသစ်တပ်၌နေ၍ နှစ်ယောက် သုံးယောက်ကုန်သော အမတ်တို့နှင့်တကွ လက္ခဏသုခမိန်၏ လည်းကောင်း, သီတာဒေဝီ၏ လည်းကောင်း တောသို့ သွားသောအခါ၌ ကျောင်းသင်္ခမ်းသို့ဝင်၍ ကျောင်းသင်္ခမ်းတံခါး၌ ထားအပ် ရွှေဆင်းတုကဲ့သို့ ရွံရှားခြင်းမရှိဘဲ ချမ်းသာစွာနေသော ရာမသုခမိန်သို့ကပ်၍ ရှိခိုး၍ တင့်အပ်သောအရာ၌ တည်လျှက် မင်း၏ အကြောင်းကို ကြား၍ အမတ်တို့နှင့်တကွ ခြေတို့၌ဝပ်၍ ငို၏။ ရာမသုခမိန်ကား မစိုးရိမ် မငိုကြွေး၊ ထိုရာမသုခမိန်အား ဣန္ဒြေ၏ ဖောက် ပြန်ခြင်းသည် မဖြစ်။

ညီနှင့်နှမတို့ကို ပြောပြပုံ

ဘာရတမင်းသားကား ငိုပြီး၍ နေသောအခါဝယ် ညချမ်းအခါ၌ ရာမသုခမိန်မှ တစ်ပါးကုန်သော မောင်နှမ နှစ်ယောက်တို့သည် သစ်သီးကြီးငယ်ကိုယူ၍ လာကုန်၏။ ရာမသုခမိန်သည် ကြံ၏။ ငါ့ညီ, ငါ့နှမတို့သည် ငယ်ကုန်၏။ ဤငါ့ညီ ငါ့နှမတို့အား ငါကဲ့သို့ အဆင်အခြင် အသိမ်းဆည်း ပညာသည် မရှိကြ၊ သင်တို့၏ ခမည်းတော်သည် သေခဲ့၏ ဟု အဆောတလျင် ပြောဆိုသည်ရှိသော် စိုးရိမ်ခြင်းကို တည်တံ့စေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်သည် ဖြစ်၍ ထို ငါ့ညီ, ငါ့နှမတို့၏ နှလုံးသည် ကွဲရာ၏တကား၊ ဥပါယ် တံမျဉ်ဖြင့် ထိုသူတို့အား ရေသို့ သက်ဆင်းစေ၍ ဤအကြောင်းကို ကြာအံ့ဟု ကြံ၏။ ထိုသို့ ကြံပြီး၍ ထိုမောင်နှမ နှစ်ယောက်တို့၏ ရှေ့မှု ရေကန်တစ်ခုကိုပြ၍ သင်တို့သည် အလွန်ကြာမှ လာကုန်၏။ သင်တို့အား ဤသို့ ဒဏ်ပေးခြင်းသည် ဖြစ်စေလော့၊ ဤရေကန်သို့ သက်ဆင်း၍ တည်ကြကုန်ဟု ဒဏ်ပေးလိုရကား-

၈၄။ ဧထ လက္ခဏ သီတာ စ၊ ဥဘော ဩတရထောဒကံ။

ဟူသော ထက်ဝက်သော ရှေးဦးသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၄။ ဘောန္တော လက္ခဏသီတာ၊ အို လက္ခဏ, သီတာတို့။ ဧထ၊ လာကြကုန်။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော သင်တို့သည်။ ဥဒကံ၊ ရေကန်သို့။ ဩတရထ၊ သက်ဆင်းကြကုန်။

ထိုမောင်နှမ နှစ်ယောက်တို့သည် တစ်ခွန်းတည်းသော စကားဖြင့် ရေကန်သို့ သက်ဆင်းကြကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုသူ နှစ်ယောက်တို့အား ခမည်းတော်၏ အကြောင်းကို ကြားလိုသော ရာမပဏ္ဍိတသည်-

ဧဝါယံ ဘရတော အာဟ၊ ရာဇာ ဒသရထော မတော။

ဟူသော ကြွင်းသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၄။ ဒသရထော၊ ဒသရထ အမည်ရှိသော။ ရာဇာ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည်။ မတော၊ နတ်ရွာလား၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ အယံ ဘရတော၊ ဤဘရတ မင်းသားသည်။ အာဟ၊ ဆို၏။

ထိုမောင်နှမ နှစ်ယောက်တို့သည် အဖ၏ နတ်ရွာလားကြောင်း စကားကို ကြား၍ မိန်းမောကုန်၏။ တစ်ဖန်လည်း ထိုမင်းနှစ်ပါးတို့အား ပြောကြား၏။ တစ်ဖန်လည်း ထိုမင်းနှစ်ပါးတို့သည် မိန်းမောကုန်၏။ ဤသို့လျှင် သုံးကြိမ်မြောက်အောင် မိန်းမောသော အဖြစ်သို့ ရောက်ကုန်သော ထိုမင်းနှစ်ပါးတို့ကို အမတ်တို့သည် ချီ၍ ရေမှ ထုတ်ဆယ်၍ သက်သာရာကို ရစေကုန်၏။ ထိုအလုံးစုံသော သူတို့သည် အချင်းချင်း ငိုကြွေးမြည်တမ်းကုန်၏။

အဘယ့်ကြောင့် မငိုသနည်း

ထိုအခါ ဘရတမင်းသားသည် ကြံ၏။ ငါ၏ နောင်တော်ဖြစ်သော လက္ခဏမင်းသားသည်လည်းကောင်း, နှမတော်ဖြစ်သော သီတာဒေဝီသည်လည်းကောင်း ခမည်းတော်၏ နတ်ရွာလားကြောင်း စကားကိုကြား၍လျှင် စိုးရိမ်ခြင်းကို တည်တံ့စေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကြကုန်၊ နောတော် ရာမပဏ္ဍိတသည်ကား မစိုးရိမ် မငိုကြွေး၊ ထိုရာမပဏ္ဍိတ၏ မစိုးရိမ်ခြင်းအကြောင်းကား အသို့နည်း၊ ထိုရာမသုခမိန်ကို မေးအံ့ ဟု ကြံ၍ ထိုဘတရတမင်းသားသည် ထိုရာမသုခမိန်ကို မေးလိုရကား-

၈၅။ ကေန ရာမပ္ပဘာဝေန၊ သောစိတဗ္ဗံ န သောစသိ။
ပိတရံ ကာလင်္ကတံ သုတွာ၊ န တံ ပသဟတေ ဒုက္ခံ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၅။ ရာမ၊ ရာမအမည်ရှိသော။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ကေန ပဘာဝေန၊ အဘယ်အာနုဘော်ကြောင့်။ သောစိတဗ္ဗံ၊ စိုးရိမ်အပ်သည်ကို။ န သောစသိ၊ မစိုးရိမ်သနည်း။ ပိတရံ၊ ဓမည်းတော်၏။ ကာလင်္ကတံ၊ နတ်ရွာလားသည်ကို။ သုတွာ၊ ကြားရ၍။ တံ၊ သင်နေနောင်တော်ကို။ ဒုက္ခံ၊ စိုးရိမ်ခြင်းဆင်းရဲသည်။ ကထံ ကေန ကာရဏေန၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ န ပသဟတေ၊ မနှိပ်စက်အပ်သနည်း။

မငိုခြင်း အကြောင်းများ

ထိုအခါ၌ ထိုဘရတမင်းသားအား ရာမသုခမိန်သည် မစိုးရိမ်ခြင်းအကြောင်းကို ပြောလိုရကား-

၈၆။ ယံ န သက္ကာ နိပါလေတုံ၊ ပေါသေန လပတံ ဗဟုံ။
သ ကိဿ ဝိညူ မေဓာဝီ၊ အတ္တာန မုပတာပယေ။

၈၇။ ဒဟရာ စ ဟိ ဝုဒ္ဓါစ၊ ယေ ဗာလာ ယေ စ ပဏ္ဍိတာ။
အဍ္ဎာ စေဝ ဒလိဒ္ဒါ စ၊ သဗ္ဗေ မစ္စုပရာယဏာ။

၈၈။ ဖလာနမိဝ ပက္ကာနံ၊ နိစ္စံ ပတနတော ဘယံ။
ဧဝံ ဇာတာနမစ္စာနံ၊ နိစ္စံ မရဏတော ဘယံ။

၈၉။ သာယမေက န ဒိဿန္တိ၊ ပါတော ဒိဋ္ဌာ ဗဟုဇ္ဇနာ။
ပါတော ဧကေ န ဒိဿန္တိ၊ သာယံ ဒိဋ္ဌာ ဗဟုဇ္ဇနာ။

၉၀။ ပရဒေဝယမာနော စေ၊ ကိဉ္စိဒတ္ထံ ဥဒဗ္ဗဟေ။
သံမူဠှော ဟိံသမတ္တာနံ၊ ကယိရာ တံ ဝိစက္ခဏော။

၉၁။ ကိသော ဝိဝဏ္ဏော ဘဝတိ၊ ဟိံသမတ္တာနမတ္တနော။
န တေန ပေတာ ပါလေန္တိ၊ နိရတ္ထာ ပရိဒေဝနာ။

၉၂။ ယထာ သရဏမာဒိတ္တံ၊ ဝါရိနာဝ နိဗ္ဗာပယေ။
ဧဝမ္ပိ ဓီရော သုတဝါ၊ မေဓာဝီ ပဏ္ဍိတော နရော။
ခိပ္ပမုပ္ပတ္တိတံ သောကံ၊ ဝါတော တူလံဝ ဓံသယေ။

၉၃။ မစ္စော ဧကောဝ အစ္စေတိ၊ ဧကောဝ ဇာယတေ ကုလေ။
သံယောဂပရမာတွေဝ၊ သမ္ဘောဂါ သဗ္ဗပါဏိနံ။

၉၄။ တသ္မာဟိ ဓီရဿ ဗဟုဿုတဿ၊
သမ္ပဿတော လောကမိမံ ပရဉ္စ။
အညာယ ဓမ္မံ ဟဒယံ မနဉ္စ၊
သောကာ မဟန္တာပိ န တာပယန္တိ။

၉၅။ ဘောဟံ ဒဿဉ္စ ဘောက္ခဉ္စ၊ ဘရိဿာပိ စ ဉာတကေ။
သေသဉ္စ ပါလယိဿာမိ၊ ကိစ္စမေတံ ဝိဇာနတော။

ဟူသော ဤဆယ်ဂါထာကို ဆို၏။

သေကြရမှာချည်း

֍ ဋ္ဌ ၈၆။ တာတ ဘရတ၊ ညီထွေး ဘရတ။ ပေါသေန၊ ယောက်ျားသည်။ ဗဟုံ၊ များစွာ။ လပတံ-လပန္တာနံ၊ ငိုမြည်တမ်းသောသူတို့တွင်။ ဧကေနပိ၊ တစ်ယောက်မျှသည်လည်း။ ယံ၊ အကြင် ဇီဝိတိန္ဒြေသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ၊ ထိုဇီဝိတိန္ဒြေကို။ နိပါလေတုံ၊ စောင့်ခြင်းငှာ။ န သက္ကာ၊ မတတ်နိုင်။ အထ၊ ထိုသို့ဖြစ်လျက်။ ကိဿ၊ အဘယ်ကြောင့်။ ဝိညူ၊ သိကြားလိမ္မာသော။ မေဓာဝီ၊ ပညာရှိသော။ သော၊ ထိုသူသည်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ဥပတာပယေ၊ ပူပန်စေအံ့နည်း။

֍ ဋ္ဌ ၈၇။ တာတ ဘရတ၊ ငါ့ညီ ဘရတ။ ယေ ဒဟရာ စ၊ အကြင်သူငယ်တို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ ဝုဒ္ဓါ စ၊ အကြင် ကြီးသူတို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ ဗာလာ စ၊ အကြင်သူမိုက်တို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ ပဏ္ဍိတာစ၊ အကြင်ပညာရှိတို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ အဍ္ဎာ စေဝ၊ အကြင် ကြွယ်ဝသော သူတို့သည်လည်းကောင်း။ ယေ ဒလိဒ္ဒါ စ၊ အကြင်သူဆင်းရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ အတ္ထိ-သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံသော သူတို့သည်။ မစ္စုပရာယနာ၊ သေမင်းခံတွင်း၌လျှင် လဲလျောင်းရာရှိကုန်၏။

ဖြစ်လျှင်ပျက်မည်

֍ ဋ္ဌ ၈၈။ ပက္ကာနံ၊ မှည့်ကုန်သော။ ဖလာနံ၊ သစ်သီးတို့အား။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ ပတနတော၊ ကြွေကျခြင်းမှ။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ ဟောတိ ဣဝ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ဇာတာနံ၊ ဖြစ်ကုန်သော။ မစ္စာနံ၊ သတ္တဝါတို့အား။ မရဏတော၊ သေခြင်းမှ။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

နေ့မြင်ညပျောက်

֍ ဋ္ဌ ၈၉။ ကဏိဋ္ဌ၊ ညီထွေးအငယ်။ ပါတော၊ နံနက်မှ။ ဗဟုဇ္ဇနာ၊ များစွာကုန်သော သူတို့ကို။ ဒိဋ္ဌာ၊ မြင်အပ်ကုန်၏။ တေသု၊ ထိုနံနက်၌ မြင်သောသူတို့တွင်။ ဧကေ၊ အချို့သောသူတို့ကို။ သာယံ၊ ညဉ့်အခါ၌။ န ဒိဿန္တိ၊ မမြင်ကုန်။ ဗဟုဇ္ဇနာ၊ များစွာသောလူတို့ကို။ သာယံ၊ ညချမ်းအခါ၌။ ဒိဋ္ဌာ၊ မြင်အပ်ကုန်၏။ တေသု၊ ထိုညဉ့်၌မြင်သော သူတို့တွင်။ ဧကေ၊ အချို့သော သူတို့ကို။ ပါတော၊ နံနက်အခါ၌။ န ဒိဿန္တိ၊ မမြင်ကုန်။

֍ ဋ္ဌ ၉၀။ စေ၊ အကယ်၍။ ပရိဒေဝယမာနော၊ ငိုကြွေးသောသူသည်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ဟိံသံ-ဟိံသန္တော၊ ညှဉ်းဆဲသည် ဖြစ်၍။ သံမူဠှော၊ တွေဝေသည်ဖြစ်၍။ ကိဉ္စိ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ ဥဒ၊ စင်စစ်။ အဗ္ဗဟေ-အာဝဟေ အာဟရေယျ၊ ဆောင်ငြားအံ့။ တံ၊ ငိုကြွေးခြင်းကို။ ဝိစက္ခဏော၊ ပညာရှိသည်။ ကယိရာ၊ ပြုရာ၏။

ကိုယ်ကို မညှဉ်းဆဲ

֍ ဋ္ဌ ၉၁။ ပရိဒေဝေန၊ ငိုသဖြင့်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ အတ္တာနံ၊ အတ္တဘောကို။ ဟိံသံ-ဟိံသန္တော၊ ညှဉ်းဆဲသည်ဖြစ်၍။ ကိသော၊ ကြုံလှီသည်။ ဝိဝဏ္ဏော၊ အဆင်းမလှသည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်၏။ တေန၊ ထိုသို့ငိုသဖြင့်။ ပေတာ၊ တမလွန်ဘဝသို့သွားသောသူတို့သည်။ န ပါလေန္တိ၊ မစောင့်ပေကုန်။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ပရိဝေဒနာ၊ ငိုကြွေးခြင်းသည်။ နိရတ္ထာ၊ အကျိုးမရှိ။

֍ ဋ္ဌ ၉၂။ ကဏိဋ္ဌ၊ ညီထွေး။ ယထာ၊ ဥပမာကား။ သရဏံ၊ နေရာအိမ်ကို။ အာဒိတ္တံ၊ မီးလောင်သည်ရှိသော်။ ဝါရိနာ၊ ရေအိုး အရာအထောင်ဖြင့်။ နိဗ္ဗာပယေ ဣဝ၊ ငြိမ်းစေသကဲ့သို့။ ဧဝမ္ပိ၊ ဤအတူလည်း။ ဓီရော၊ မြဲမြံတည်ကြည်သော။ သုတဝါ၊ အကြားအမြင်ရှိသော။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ နရော၊ လူသည်။ ဥပ္ပတိတံ၊ ဖြစ်သော။ သောကံ၊ စိုးရိမ်ခြင်းကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ နိဗ္ဗာပယေ၊ ငြိမ်းစေရာ၏။ ဝါတော၊ လေသည်။ တူလံ၊ လဲကို။ ဓံသယေ ဣဝ၊ လွှင့်သကဲ့သို့။ သောကံ၊ စိုးရိမ်ခြင်းကို။ ဓံသယေ၊ လွှင့်ဖျောက်ရာ၏။

တစ်ယောက်တည်း လာရ-သွားရ

֍ ဋ္ဌ ၉၃။ တာတ ဘရတ၊ အမောင်ဘရတ။ မစ္စော၊ သတ္တဝါသည်။ ဧကောဝ၊ တစ်ယောက် တည်းသာလျှင်။ အစ္စေတိ၊ လွန်ရ၏။ ဧကောဝ၊ တစ်ယောက်တည်းသာလျင်။ ကုလေ၊ အမျိုးလေးပါး၌။ ဇာယတေ၊ ဖြစ်၏။ သဗ္ဗပါဏိနံ၊ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား။ သံယောဂပရမာတွေဝ၊ အဆွေအမျိုးနှင့် စပ်ယှဉ်ခြင်းသည်သာလျှင် အလွန်ဖြစ်ကုန်၏။ သမ္ဘောဂါ ဧဝ၊ အဆွေအမျိုးဟု သုံးဆောင်ခြင်းသာလျှင် ရှိကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၄။ တသ္မာ ဟိ၊ ထို့ကြောင့်လျှင်။ ဗဟုသုတဿ၊ များသော အကြားအမြင်ရှိသော။ ဣမဉ္စ လောကံ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်လောကကိုလည်းကောင်း။ ပရလောကဉ္စ၊ တမလွန်လောကကိုလည်းကောင်း။ သမ္ပဿတော၊ မျာစွာရှုမြင်သော။ ဓီရဿ၊ ပညာရှိအား။ ဓမ္မံ၊ လောကဓံတရား ရှစ်ပါးကို။ အညာယ၊ သိ၍။ ဟဒယဉ္စ၊ ဟဒယဝတ္ထုကိုလည်းကောင်း။ မနဉ္စ၊ စိတ်ကိုလည်းကောင်း။ မဟန္တာပိ၊ များစွာလည်း ဖြစ်ကုန်သော။ သောကာ၊ စိုးရိမ်ခြင်းတို့သည်။ န တာယန္တိ၊ မပူပန်စေနိုင်ကုန်။

֍ ဋ္ဌ ၉၅။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဒဿဉ္စ၊ အလှူဒါန, ရာထူးဌာနန္တရ, အခြံအရံကိုလည်း။ ဒဿယမိ၊ ပေးအံ့။ ဘောက္ခဉ္စ၊ စည်းစိမ်ဥစ္စာကိုလည်း။ ပရိဘုဉ္ဇိဿာမိ၊ အဖသုံးဆောင်သောနည်းဖြင့် သုံးဆောင်အံ့။ ဉာတကေ စ၊ အဆွေအမျိုးတို့ကိုလည်း။ ပေါသေဿာမိ၊ လုပ်ကျွေး မွေးမြူအံ့။ သေသဉ္စ၊ ကြွင်းသောသူ ခပ်သိမ်းကိုလည်း။ ပါလယိဿာမိ၊ ကောင်းစွာ စောင့်ရှောက်အံ့။ ဝိဇာနတော၊ သိသောသူအား။ ဧတံကိစ္စံ၊ ဤစောင့်ရှောက်ခြင်းကိစ္စသည်။ အနုရူပံ၊ လျော်၏။

ဤဆယ်ဂါထာတို့ဖြင့် အမြဲမရှိသော အဖြစ်ကို ပြတော်မူ၏။ ပရိသတ်တို့သည် ရာမပဏ္ဍိတ၏ ဤသို့ အမြဲမရှိသော အဖြစ်ကိုပြသော ဓမ္မဒေသနာတော်ကို ကြားနာရ၍ စိုးရိမ်ခြင်းကင်းကြကုန်၏။

တိုင်းပြည်ကိုအပ်နှင်းခြင်း

ထို့နောင်မှ ဘရတမင်းသားသည် ရာမပဏ္ဍိတကို ရှိခိုး၍ ဗာရာဏသီပြည်ကို နောင်တော်တို့သည် ဝန်ခံမူပါကုန် ဟု လျှောက် ကြားလျှင် အမောင်ညီထွေး ညီတော်အလတ် လက္ခဏကိုလည်းကောင်း, သီတာဒေဝီကိုလည်းကောင်း ခေါ်၍ ပြည်ကိုဆုံးမလကုန် ဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးတို့သည် အသို့ပြုကုန်အံ့နည်း ဟု လျှောက်ဆိုသည်ရှိသော် ညီထွေး ငါ့အဖသည် တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ် လွန်သဖြင့်လာ၍ ပြည်ကို မင်းပြုရစ်လော့ ဟု ငါ့ကို မှာတော်မူခဲ့၏။ ငါသည် ယခု သွားချေသော် အဖ၏စကားကို နားမထောင်သည်မည်ရာ၏။ ဤနှစ်မှစ၍ သုံးနှစ်လွန်သဖြင့် လာခဲ့အံ့ ဟု မိန့်တော်မူလေလျှင် သုံးနှစ်သော ကာလပတ်လုံး အဘယ်သူသည် ပြည်ကို မင်းပြုလိမ့်မည်နည်း ဟု ဘရတမင်းသားက မေးလျှောက်သည်ရှိသော် ငါ့ညီထွေး သင်တို့သည် ပြည်ကို မင်းပြုကြကုန် ဟု မိန့်တော်မူလျှင် အကျွန်ုပ်တို့သည် မင်းမပြုပါကုန် ဟု လျှောက်ကြကုန်သော် ထိုသို့ မင်းမပြုလိုကုန်ကြသည်ဖြစ်မူ ငါလာသည့်တိုင်အောင် ဤမြက်ခြေနင်းတို့သည် မင်းပြုကုန်လတ္တံ့ ဟု ဘုရားလောင်း၏ မြက်ခြေနင်းတို့ကို ချွတ်၍ ပေးလိုက်၏။

သုံးနှစ်ကြာသော် မင်းပြုပြီ

ထိုမင်းသားသုံးပါးတို့သည်လည်း ခြေနင်းတို့ကိုယူကုန်၍ ရာမသုခမိန်ကိုရှိခိုး၍ လူများအပေါင်းခြံရံလျှက် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်ကြလေကုန်၏။ ပြည်သို့ရောက်လျှင် သုံးနှစ်တို့ပတ်လုံး ခြေနင်းတို့သည် ပြည်ကိုမင်းပြုကုန်၏။ အမတ်တို့သည် မြက်ခြေနင်းတို့ကို ရာဇပလ္လင်၌ထား၍ တရားကို ဆုံးဖြတ်ကုန်၏။ မကောင်းသဖြင့် ဆုံးဖြတ်သည်ရှိသော် ခြေနင်းတို့သည် အချင်းချင်း တိုက်ခတ်ကုန်၏။ ထိုအမှတ်ဖြင့် တဖန် ဆုံးဖြတ်ကုန်၏။ ကောင်းစွာ ဆုံးဖြတ်မိသည်ဖြစ်အံ့၊ ခြေနင်းတို့သည် အသံမရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ငြိမ်သက်စွာ တည်ကုန်၏။ ရာမသုခမိန်သည် သုံးနှစ်တို့ကိုလွန်သဖြင့် တောမှထွက်၍ ဗာရာ ဏသီပြည်သို့ရောက်၍ ဥယျာဉ်သို့ ဝင်တော်မူ၏။

ထိုရာမမင်းကြီး၏ လာသောအဖြစ်ကိုသိ၍ မင်းသားတို့သည် အမတ်အပေါင်းခြံရံကုန်လျှက် ဥယျာဉ်သို့သွား၍ နှမတော် သီတာဒေဝီကို မိဖုရားကြီးပြု၍ မင်းမိဖုရား နှစ်ယောက်တို့အား အဘိသိက်သွန်းကုန်၏။ ဤသို့ အဘိသိက်သွန်းခြင်းသို့ ရောက်သော ဘုရားလောင်းသည် တန်ဆဆင်သော ရထား၌တည်၍ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် မြို့သို့ ဝင်တော်မူ၍ လက်ယာရစ်လှည့်၍ အနှစ်တစ်သောင်း ခြောက်ထောင်တို့ပတ်လုံး တရားနှင့်အညီ ပြည်ကို မင်းပြု၍ အသက်၏အဆုံး၌ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေ၏။

သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူ၍-

၉၆။ ဒသဝဿ သဟဿာနိ၊ သဋ္ဌိဝဿသတာနိ စ။
ကမ္ဗုဂီဝေါ မဟာဗာဟု၊ ရာမော ရဇ္ဇမကာရယိ။

ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကမ္ဗုဂီဝေါ၊ ရွှေမရိုးစည်နှင့်တူသော လည်တော်ရှိတော်မူသော။ မဟာဗာဟု၊ ကြီးသော လက်ရုံးအားလည်း ရှိတော်မူထသော။ ရာမော၊ ရာမမင်းသည်။ ဒသဝဿ သဟဿာနိ၊ အနှစ်တစ်သောင်းတို့ပတ်လုံး လည်းကောင်း။ သဋ္ဌိဝဿသတာနိ၊ အနှစ်ခြောက်ထောင်တို့ပတ်လုံး လည်းကောင်း။ ရဇ္ဇံ၊ ဗာရာဏသီပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကို။ အကာရယိ၊ ပြုတော်မူ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤသို့ ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူပြီး၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူပြီးသည်အဆုံး၌ သူကြွယ်သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌တည်၏။ ထိုရာမမင်း ဖြစ်တော်မူသောအခါ၌ ဒသရထမင်းကြီးသည် သိရီသုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီး ဖြစ်လာ၏။ မယ်တော်သည် မယ်တော်မာယာမိဖုရား ဖြစ်လာ၏။ နှမတော် သီတာဒေဝီသည် ရာဟုလာမယ်တော် ဖြစ်လာ၏။ ဘရတမင်းသားသည် အာနန္ဒာဖြစ်လာ၏။ ညီတော်လက္ခဏသည် သာရိပုတ္တရာ ဖြစ်လာ၏။ ရာမမင်းကြီး၏ ပရိသတ်တို့သည် ငါဘုရား ပရိသတ်ဖြစ်လာကုန်၏။ ရာမသုခမိန်သည်ကား ငါဘုရားဖြစ်လာ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

မိဘစကား၊ နားထောင်ငြား၊ သံပြားကျောက်စောင်း ကျိုသော်ပျောင်း

ခုနစ်ခုမြောက်သော ဒသရထဇာတ်သည်ပြီး၏။

*****

ဧကာဒသကနိပါတ်

၈။ သံဝရဇာတ်

ပညာရှိတို့ စကားကိုနာယူ၍ မင်းဖြစ်ခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်လူတို့၏ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူသည်ရှိသော် တစ်ယောက်သော ဝီရိယကိုလျှော့သောရဟန်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဇာနန္တော နော မဟာရာဇ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသံဝရဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ သာဝတ္ထိပြည်၌နေသော အမျိုးကောင်းသား တစ်ယောက်သည် ဘုရားသခင်၏ တရားဒေသနာကို ကြားနာရ၍ ရဟန်းပဉ္စင်းအဖြစ်ကို ရပြီးသော် ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာဝတ်ကိုဖြည့်လျက် နှစ်ပါးသော ပါတိမောက်တို့ကို နှုတ်တက်လေ့လာသည်ကိုပြု၍ ငါးဝါပြည့်လျှင် ကမ္မဋ္ဌာန်းကိုသင်၍ တော၌နေအံ့ ဟု ကြံ၍ ဆရာဥပဇ္ဈာယ်ကို ပန်ကြား၍ ကောသလတိုင်း၌ တစ်ခုသော ပစ္စန္တရစ်ရွာသို့ သွား၍ ထိုရွာဝယ် ဣရိယာပုထ်၌ ကြည်ညိုသောလူတို့သည် သစ်ရွက်မိုးသော ကျောင်းဆောက်လုပ်၍ လုပ်ကျွေးလျှင် ဝါဆိုလျက် လုံလပြုလတ်သော် အာရုံစိတ်ကို ထိစေလျက် အလွန်အားထုတ်သော လုံ့လဖြင့် ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး ကမ္မဋ္ဌာန်းကို ပွားစေ၍ တရားအထူးကို ရခြင်း၏ အရိပ် နိမိတ်မျှလည်း ဖြစ်စိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်၍ ကြံ၏။ ငါကား ဘုရားသခင်သည် ဟောတော်မူအပ်ကုန်သော လေးယောက်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့တွင် ပဒပရမတည်း။ (ပုဂ္ဂိုလ်လေးယောက်ဟူသည် (၁) ဥဂ်ဃါဋိတညူပုဂ်ဂိုလျတဈယောကျ (၂) ဝိပဉ္စိတညူ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက် (၃) နေယျပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက် (၄) ပဒပရမပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်။ ဤလေးယောက်တို့တည်း)။

ငါ့အား တော၌နေ၍ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့ သွား၍ ဘုရားသခင်၏ အဆင်းတော်၏ တင့်တယ်ခြင်းကို ဖူးမြင်လျှက် သာယာသော တရားဒေသနာတော်ကို ကြားနာလျက် ကာလကို လွန်စေအံ့ ဟု ကြံလျက် ထိုရဟန်းသည် ဝီရိယကိုလျှော့၍ ထိုတောကျောင်းမှ ထွက်ခဲ့၍ အစဉ်သဖြင့် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့ သွား၍ ဆရာ ဥပဇ္ဈာယ်ယ်တို့သည်လည်းကောင်း၊ မြင်ဖူးသော အဆွေ ခင်ပွန်း, အတူတကွ သုံးဆောင်စားသောက်ဖူးသော အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်လည်းကောင်း လာကြောင်းကို မေးသည်ရှိသော် ထိုအကြောင်းကိုကြား၍ ထိုဥပဇ္ဈာယ်, အဆွေခင်ပွန်းတို့သည် အဘယ့်ကြောင့် ဤသို့ ပြုဘိသနည်း ဟု ကဲ့ရဲ့၍ ဘုရားသခင်၏အထံသို့ ဆောင်၍ ရဟန်းတို့ အဘယ့်ကြောင့် အလိုမရှိသော ရဟန်းကို ခေါ်ခဲ့ကုန်သနည်းဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား ဤရဟန်းသည် ဝီရိယကိုလျှော့၍ လာ၏ ဟု ကြားလျှောက်သည်ရှိသော် ဘုရားသခင်သည် မှန်သလော ဟု မေးတော်မူလျှင် အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ ဟု လျှောက်လတ်သော် ရဟန်း အဘယ့်ကြောင့် ဝီရိယကို လျှော့ဘိသနည်း၊ ဤသာသနာတော်၌ လုံ့လမရှိ၊ ပျင်းရိသော ပုဂ္ဂိုလ်အား အရဟတ္တဖိုလ်မည်သည် မရှိ၊ အားထုတ်သော လုံ့လရှိသောသူကိုသာလျှင် ဤငါဘုရား တရားတော်သည် နှစ်သက်စေကုန်၏။ သင်သည် ရှေး၌လည်း လုံ့လရှိ၏။ ဆုံးမခြင်းငှာ ခံ့၏။ ထို့ကြောင့်သာလျှင် ဗာရာဏသီမင်း၏ သားတစ်ရာတွင် အငယ်ဆုံးဖြစ်၍လည်း ပညာရှိတို့၏ အဆုံးအမ၌တည်၍ ထီးဖြူကို ဆောင်းရခြင်းသို့ ရောက်၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် သံဝရမည်သော မင်းသားသည် သားတစ်ရာတို့၏ အငယ်ဆုံးဖြစ်၏။ မင်းသည် တစ်ယောက် တစ်ယောက်သော သားကို အတတ်ပညာ သင်ကြကုန် ဟုဆို၍ တစ်ယောက် တစ်ယောက်သော အမတ်အား ပေးအပ်၏။ သံဝရမင်းသား၏ ဆရာဖြစ်သော အမတ်သည် ဘုရားလောင်းဖြစ်၏။ ပညာရှိ၏။ လိမ္မာ၏။ အဖအရာ၌ တည်၏။ အမတ်တို့သည် သင်ပြီးသင်ပြီးကုန်သော မင်းသားတို့ကို မင်းအား အတတ်ကို ပြစေကုန်၏။ မင်းသည် ထိုသားတို့အား ဇနပုဒ်မြို့ရွာ

ကိုပေး၍ လွှတ်လိုက်၏။

ခြေရင်းမှာနေပါရစေ

သံဝရမင်းသားသည် အလုံးစုံသော အတတ်၏ ပြီးခြင်းသို့ရောက်၍ ဘုရားလောင်းကို မေး၏။ ဆရာ အမတ် အကယ်၍ အကျွန်ုပ်ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် ဇနပုဒ် ပြည်ရွာကို ပေးလတ်အံ့၊ အသို့ပြုရအံ့နည်း ဟု မေး၏။ မင်းသား သင်သည် ဇနပုဒ်ပြည်ရွာကို ပေးသည်ရှိသော် ထိုဇနပုဒ်ကို မယူမူ၍ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် အလုံးစုံသော သားတို့၏ အငယ်ဆုံးတည်း၊ အကျွန်ုပ်လည်း သွားသည်ရှိသော် ခမည်းတော်မင်းကြီး၏ ခြေရင်းသည် ဆိတ်ညံ့သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ အကျွန်ုပ်သည် ခမည်းတော်တို့၏ ခြေရင်း၌သာလျှင် နေပါအံ့ ဤသို့ တင်လျှောက်လော့ ဟု ဆို၏။

ထိုအခါဝယ် တစ်နေ့သ၌ ရှိခိုး၍ တင့်အပ်သော အရပ်၌နေသော ထိုသံဝရမင်းသားကို မင်းကြီးသည် မေး၏။ ချစ်သား အသို့နည်း၊ သင်ချစ်သားအား အတတ်သည် ပြီးပြီလော ဟု မေး၏။ ခမည်းတော် မင်းကြီး ပြီးပြီ ဟု လျှောက်လတ်သော် ချစ်သား သင့်အားလည်း ဇနပုဒ်မြို့ရွာကို ငါပေး၏ ဟု ဆို၏။ ရှင်မင်ကြီး ခမည်းတော်တို့၏ ခြေရင်းသည် ဆိတ်ညံလတ္တံ့၊ အကျွန်ုပ်သည် ခမည်းတော်တို့၏ ခြေရင်း၌ သာလျှင် ဖြစ်ပါအံ့ ဟု ဆို၏။ မင်းသည် နှစ်သက်၍ ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ ထိုသံဝရ မင်းသားသည် ထိုအခါမှစ၍ မင်းကြီး၏ ခြေရင်း၌သာလျှင်ဖြစ်၍ တစ်ဖန် ဘုရားလောင်းကို မေး၏။ ဖခင် တစ်ပါးသောအမှုကို အသို့ပြုရအံ့နည်း ဟု မေး၏။ ချစ်သား မင်းကြီး၌ တစ်ခုသော ဥယျာဉ်ဟောင်းကို တောင်းလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုသံဝရမင်းသားသည် ကောင်းပြီ ဟု ဥယျာဉ်တော်ကို တောင်း၍ ထိုဥယျာဉ်၌ ဖြစ်ကုန်သော ပန်းသီးတို့ဖြင့် ပြည်၌အစိုးရသော သူတို့ကို သင်္ဂြိုဟ်ထောက်ပံ့၏။

နန်းတွင်းကိစ္စများ ကိုင်ထား

တစ်ဖန် အသို့ပြုရအံ့နည်း ဟု မေးပြန်၏။ ချစ်သား မင်းကိုပန်ကြား၍ မြို့တွင်း၌ ထမင်းရိက္ခာကို သင်ချစ်သားလျှင်ပေးလော့ ဟုဆို၏။ ထိုသံဝရမင်းသားသည် ထိုဘုရားလောင်းဆိုတိုင်း ပြု၍ မြို့တွင်း၌ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူအား တစ်စုံတစ်ခုကို မယုတ်စေမူ၍ ထမင်းရိက္ခာကို ပေးပြီး၍ အဖန်တလဲလဲ ဘုရားလောင်းကို မေး၍ မင်းကြီးကို သိစေ၍ နန်းတွင်း၌ ကျွန်အမှုလုပ်ဆောင်သူတို့အားလည်းကောင်း၊ ဆင်တို့အားလည်းကောင်း၊ မြင်းတို့အားလည်းကောင်း၊ ဗိုလ်ပါ အပေါင်းတို့အားလည်းကောင်း၊ ဝတ်ကို မယုတ်စေမူ၍ ပေး၏။ တိုင်းတစ်ပါးမှ လာကုန်သော တမန်စသည်တို့၏ နေရာစသည်တို့ကိုလည်းကောင်း၊ ကုန်သည်တို့၏ ကင်းခွန်ကိုလည်းကောင်း ဤသို့ အစရှိသော အလုံးစုံသော ပြုဖွယ်ကိစ္စတို့ကို မိမိသည်လျှင်ပြု၏။ ဤသို့လျှင် ထိုသံဝရမင်းသားသည် ဘုရားလောင်း၏ ဆုံးမခြင်း၌တည်၍ အလုံးစုံသော အတွင်း၌နေသော သူကိုလည်းကောင်း၊ အပ၌နေသောသူကိုလည်းကောင်း၊ ပြည်သူတို့ကို လည်းကောင်း၊ တိုင်းနေသူတို့ကိုလည်းကောင်း၊ ဧည့်သည်ကိုကိုလည်းကောင်း၊ အခွန်အတုတ်တို့ကိုလည်းကောင်း ထိုသို့သဘောရှိသော သင်္ဂဟဝတ္ထုတို့ဖြင့် ဖွဲ့ယူ၍ အလုံးစုံသောသူတို့သည် ချစ်နှစ်လိုသည် ဖြစ်၏။

သံဝရမင်းသား မင်းဖြစ်ပြီ

နောက်အဖို့၌ သေရာညောင်စောင်းဝယ် လျောင်းသော မင်းကြီးကို အမတ်တို့သည် လျှောက်ကုန်၏။ အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးတို့၏ သေလွန်သဖြင့် ထီးဖြူကို အဘယ်သူအား ပေးရအံ့နည်း ဟု မေးကုန်၏။ အမတ်တို့ ငါ၏ အလုံးစုံသော သားတို့သည်လည်း ထီးဖြူအား ထိုက်လျောက်သည်သာတည်း၊ ထိုသို့ ထိုက်သော်လည်း အကြင်သူသည် အမတ်တို့၏ စိတ် နှလုံးကို နှစ်သက်စေ၏။ ထိုသူအား ထီးဖြူကို ပေးကြကုန် ဟု မှာခဲ့၏။ ထိုအမတ်တို့သည် ထိုမင်းသေလွန်သည်ရှိသော် ထိုမင်း၏ သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကိစ္စကိုပြု၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ စုဝေးကုန်၍ ငါတို့သခင် မင်းကြီးသည် အမတ်တို့၏ စိတ်နှလုံးသက်သာရာကို ထီးဖြူကို ပေးကြကုန်လော့ ဟု မှာတော်မူခဲ့၏။ ဤသံဝရ မင်းသားသည် ငါတို့၏ စိတ်နှလုံးကို နှစ်သက်စေ၏ဟု ထိုသံဝရမင်းအား ရွှေပန်းကိုလည်းကောင်း, ထီးဖြူကိုလည်းကောင်း ဆောင်းကုန်၏။

နောင်တော်များ စစ်ပြုလာ

သံဝရမင်းသားသည် ဘုရားလောင်း၏ အဆုံးအမ၌ တည်၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြု၏။ သံဝရမင်းသားမှ တစ်ပါးကုန်သော ထိုကိုးကျိပ်ကိုးယောက်သော မင်းသားတို့သည် ငါတို့၏ ခမည်းတော် နတ်ရွာလားလျှင် သံဝရမင်းသားအား ထီးဖြူကို ဆောင်းကုန်၏။ ထိုသံဝရမင်းသားသည် အလုံးစုံတို့အောက် ငယ်လျက် ထီးဖြူသည် ရောက်၏။ အကြီးဆုံးဖြစ်သော ဥပေါသထမင်းအား ပေးကုန်အံ့ ဟု တိုင်ပင်၍ အလုံးစုံသော မင်းသားတို့သည် တကွလာကုန်၍ ငါတို့အား ထီးနန်းကိုသော်လည်း ပေးအံ့လော၊ စစ်ကိုလည်း ထိုးအံ့လောဟု သံဝရမင်းကြီးအား သဝဏ်ဆက်စာကိုစေ၍ မြို့ကို ဝန်းရံကုန်၏။

အဖို့ကို ပေးပါ့မယ်

မင်းကြီးသည် ဘုရားလောင်းအား ထိုအကြောင်းကို ကြား၍ ယခုအခါ၌ အဘယ်သို့ ပြုအံ့နည်း ဟု မေး၏။ မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးအား နောင်တော်တို့နှင့် စစ်ထိုးအံ့သော ကိစ္စသည် မရှိ၊ အရှင်မင်းကြီးသည် အဖအမွေဖြစ်သော ဥစ္စာကို အစုတစ်ရာ စု၍ ကိုးကျိပ်ကိုးယောက်သော နောင်တော်တို့အား ပို့စေ၍ နောင်တော်တို့၏ အဖအမွေဖြစ်သာ ဤအစုကို ယူကြပါကုန်၊ အကျွန်ုပ်သည် နောင်တော်တို့နှင့် စစ်မထိုးလိုဟု သတင်းစကားကို စေတော်မူလော့ ဟု ဆို၏။ သံဝရမင်းကြီးသည် ဘုရားလောင်းဆိုတိုင်း ပြု၏။

မင်းအဖြစ် သိမှတ်ကြပြီ

ထိုအခါ သံဝရမင်းကြီးအား အလုံးစုံသောမင်းသားတို့၏ အစ်ကိုအကြီးဖြစ်သော ဥပေါသထမင်းသားသည် ကြွင်းသော ညီတော်တို့ကိုခေါ်၍ ငါ့ညီတို့ မင်းမည်သည်ကို နှိပ်စက်ခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သောသူမည်သည် မရှိကုန်၊ ငါတို့၏ ညီထွေး သံဝရမင်းသားသည်လည်း ရန်သူအဖြစ်ဖြင့် မခုခံပေ၊ ငါတို့အားလည်း အဖအမွေဖြစ်သော ဥစ္စာကို ပို့လာ၍ အကျွန်ုပ်သည် နောင်တော်တို့နှင့် စစ်မထိုးလိုပါဟု စေလာပါလေ၏။ အလုံးစုံသော ငါတို့သည်လည်း တစ်ပြိုင်နက် ထီးဖြူမဆောင်းနိုင်ကုန်၊ ငါတို့ညီထွေး သံဝရအားသာလျှင် ဆောင်းစေကုန်အံ့၊ ငါတို့၏ညီထွေး သံဝရသည်လျှင် မင်းဖြစ်ပါစေ ဆို၍ လာကြ, ညီထွေးသံဝရကို ဖူးမြင်၍ မင်းဆွေမင်းမျိုးကို အပ်နှင်း၍ ငါတို့၏ ဇနပုဒ်သို့သာ သွားကြကုန်အံ့ ဟု ဆို၏။

ဘာကြောင့် နောင်တော်တို့ထက် သာသနည်း

ထိုအခါ အလုံးစုံသော မင်းသားတို့သည် မြို့တံခါးကို ဖွင့်စေ၍ ရန်သူတို့သည် မဖြစ်ကုန်မူ၍ မြို့တွင်းသို့ ဝင်လေကုန်၏။ မင်းသည်လည်း အမတ်တို့ကို ထိုနောင်တော်တို့အား ပဏ္ဏာလက်ဆောင်ကို ယူစေ၍ ခရီးဦးကြိုဆိုစိမ့်သောငှာ စေ၏။ မင်းသားတို့သည် အလွန်မများလွန်းသော အခြံအရံဖြင့် ခြေကျင်လာကြကုန်၍ မင်းအိမ်နန်းတော်သို့ တက်ကုန်၍ သံဝရမင်းကြီးအား ရိုသေနှိမ့်ချခြင်းကို ပြုကုန်၍ နိမ့်သောနေရာ၌ နေကုန်၏။ သံဝရမင်းကြီးသည် ထီးဖြူအောက်၌ မြတ်သောနေရာဝယ် များသောစည်းစိမ်အခြံအရံ ကြီးစွာသော ကျက်သရေ၏ တင့်တယ်ခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ကြည့်လေရာရာသော အရပ်၌ တုန်လှုပ်၏။ ဥပေါသထ မင်းသားသည် သံဝရမင်းကြီး၏ ကျက်သရေ၏ တင့်တယ်ခြင်းကို ကြည့်၍ "ငါတို့၏ ခမည်းတော်သည် ကိုယ်တော်၏ လွန်သဖြင့် သံဝရမင်းသား၏ မင်းအဖြစ်ကိုသိ၍ ငါတို့အား ဇနပုဒ်မြို့ရွာတို့ကို ပေး၍ ဤသံဝရမင်းသားအား ဇနပုဒ်မြို့ရွာကို မပေးလေသည် ထင်၏ ဟု ကြံ၍ ထိုညီတော်တို့နှင့်တကွ စားပြောလိုရကား-

၉၇။ ဇာနန္တော နော မဟာရာဇ၊ တဝ သီလံ ဇိနာဓိပေါ။
ဣမေ ကုမာရေ ပူဇေန္တော၊ န တံ ကေနစိ မညထ။

၉၈။ တိဋ္ဌန္တေ နော မဟာရာဇေ၊ အဒု ဒေဝေ ဒိဝင်္ဂတေ။
ဉာတီ တံ သမနုညိံသု၊ သမ္ပဿံ အတ္ထမတ္တနော။

၉၉။ ကေန သံဝရ ဝတ္တေန၊ သဉ္ဇာတေ အဘိတိဋ္ဌသိ။
ကေန တံ နာတိဝတ္တန္တိ၊ ဉာတိသင်္ဃာ သမာဂတာ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တဝ၊ ရှင်မင်းကြီး၏။ သီလံ၊ သီလကို။ ဇနာဓိပေါ၊ လူတို့ကို အစိုးရသော ငါတို့၏ခမည်းတော် မင်းကြီးသည်။ ဇာနန္တော၊ သိသည်ဖြစ်၍။ ဣမေ ကုမာရေ၊ ကိုးကျိပ်ကိုးယောက်သော ဤမင်းသားတို့ကို။ ပူဇေန္တော၊ ဇနပုဒ် မြို့ရွာ ပေးသည်ရှိသော်။ တံ၊ ရှင်မင်းကြီးကို။ ကေနစိ၊ တစ်စုံတစ်ခုသော မြို့ရွာဖြင့်။ န မညထ နု၊ မအောက်မေ့သလော။

֍ ဋ္ဌ ၉၈။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ မဟာရာဇေ၊ မြတ်သော ဖခင်မင်းကြီးသည်။ တိဋ္ဌန္တေ၊ ထင်ရှားရှိတော်မူစဉ်လည်းကောင်း။ အဒု၊ ထိုသို့မဟုတ်။ ဒေဝေ၊ ငါတို့ဖခင် ပြည့်ရှင်မင်းကြီးသည်။ ဒိဝင်္ဂတေ၊ နတ်ရွာလားခဲ့သော်လည်းကောင်း။ အတ္တနော၊ ကိုယ်တော်၏။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ သမ္ပဿံ၊ ကောင်းစွာ မြင်တော်မူသည်ဖြစ်၍။ ဉာတီ၊ အဆွေအမျိုးတို့သည်။ တံ၊ သင်သံဝရမင်းကြီးကို။ သမနုညိံသု နု၊ နှစ်သက်လေကုန်သလော။

֍ ဋ္ဌ ၉၉။ သံဝရ၊ ညီထွေးသံဝရ။ ကေန ဝတ္တေန၊ အဘယ်အကျင့်ဖြင့်။ သဉ္ဇာတော၊ ဇာတ်တူဖြစ်ကုန်သော ကိုးကျိပ်ကိုးယောက်သော နောင်တော်တို့ကို။ အဘိတိဋ္ဌသိ၊ ငါ့ညီ လွှမ်းမိုး၍ တည်လေသနည်း။ ကေန၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ် လာကုန်သော။ ဉာတိသင်္ဃာ၊ အဆွေအမျိုးအပေါင်းဖြစ်သော ကိုးကျိပ်ကိုးယောက်ကုန်သော နောင်တော်တို့သည်။ တံ၊ သင်ညီထွေး သံဝရကို။ နာတိဝတ္တန္တိ၊ မလွန်နိုင်ကုန်သနည်း။

နောင်တော်တို့ထက် သာသည်မှာ

ထိုစကားကိုကြားရ၍ သံဝရမင်းကြီးသည် မိမိ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ကြားလိုရကား-

၁၀၀။ န ရာဇပုတ္တ ဥသူယာမိ၊ သမဏာနံ မဟေသိနံ။
သက္ကစ္စံ တေ နမဿာမိ၊ ပါဒေ ဝန္ဒာမိ တာဒိနံ။

၁၀၁။ တေ မံ ဓမ္မဂုဏေ ယုတ္တံ၊ သုဿူသမနုသုယကံ။
သမဏာ အနုသာသန္တိ၊ ဣသိဓမ္မဂုဏေ ရတာ။

၁၀၂။ တေသာဟံ ဝစနံ သုတွာ၊ သမဏာနံ မဟေသိနံ။
န ကိဉ္စိ အတိမညာမိ၊ ဓမ္မေ မေ နိရတော မနော။

၁၀၃။ ဟတ္ထာရောဟာ အနီကဋ္ဌာ၊ ရထိကာ ပတ္တိကာရကာ။
တေသံ နပ္ပဋိဗန္ဓာမိ၊ နိဝိဋ္ဌံ ဘတ္တဝေတနံ။

၁၀၄။ မဟာမတ္တာ စ မေ အတ္ထိ၊ မန္တိနော ပရိစာရကာ။
ဗာရာဏသိံ ဝေါဟရန္တိ၊ ဗဟုမံသသုရောဒနံ။

၁၀၅။ အထောပိ ဝါဏိဇာ ဖီတာ၊ နာနာရဋ္ဌေဟိ အာဂတာ။
တေသု မေ ဝဟိတာ ရက္ခာ၊ ဧဝံ ဇာနာဟုပေါသထ။

ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၀။ ရာဇပုတ္တ၊ နောင်တော် ဥပေါသထမင်းသား။ န ဥသူယာမိ၊ ကျွန်ုပ် မငြူစူ။ မဟေသိနံ၊ မြတ်သော ကျေးဇူးအပေါင်းကို ရှာလေ့ရှိကုန်သော။ တာဒိနံ၊ သည်းခံခြင်းနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ သမဏာနံ၊ ရဟန်း, ပုဏ္ဏားတို့၏။ ပါဒေ၊ ခြေတော်တို့ကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝန္ဒာမိ၊ ရှိခိုးပါ၏။ တေ၊ ထိုရဟန်း ပုဏ္ဏားတို့ကို။ သက္ကစ္စံ၊ ရိုသေစွာ။ နမသာမိ၊ ရှိခိုး၏

֍ ဋ္ဌ ၁၀၁။ ဣသိဓမ္မဂုဏေ၊ ရဟန်း, ပုဏ္ဏားတို့၏ အကျင့်ကျေးဇူးအစု၌။ ရတာ၊ မွေ့လျော်ကုန်သော။ တေ၊ ထိုရဟန်း, ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဓမ္မဂုဏေ၊ အကျင့်ကျေးဇူးအစု၌။ ယုတ္တံ၊ ယှဉ်သော။ သုဿူသံ၊ စကားကို နားထောင်သော။ အနုသူယကံ၊ သူတစ်ပါးကို မငြူစူသော။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အနုသာသန္တိ၊ ဆုံးမကုန်၏။

မထီမဲ့မြင် မပြု

֍ ဋ္ဌ ၁၀၂။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ မဟေသိနံ၊ မြတ်သော သီလက္ခန္ဓအစရှိသော ကျေးဇူးကိုရှာလေ့ရှိကုန်သော။ တေသံ သမဏာနံ၊ ထိုရဟန်း, ပုဏ္ဏားတိုဘ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုတွာ၊ နာယူ၍။ ကိဉ္စိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုမျှ။ န အတိမညာမိ၊ မထီမဲ့မြင် မပြု။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မနော၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဓမ္မေ၊ ကုသိုလ်တရား၌။ နိရတော၊ အမြဲမွေ့လျော်၏။

လခရိက္ခာ မပြတ်စေ

֍ ဋ္ဌ ၁၀၃။ ဟတ္ထာရောဟာ၊ ဆင်စီးသူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ အနီကဋ္ဌာ၊ ဆင်၏အနီးစသည်တို့၌ တည်သော မြင်းစီးသူရဲ စသည်တို့သည်လည်းကောင်း။ ရထိကာ၊ ရထားစီးသူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ ပတ္တိကာရကာ၊ ခြေသည်သူရဲတို့သည်လည်းကောင်း။ အတ္ထိ-သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုသူတို့အား။ နိဝိဋ္ဌံ၊ ပေးသွင်းအပ်သော။ ဘတ္တဝေတနံ၊ ထံမင်းရိက္ခာကို။ နပ္ပဋိဗန္ဓာမိ၊ မပိတ်ပင်။

ပညာရှိကို ကိုးကွယ်

֍ ဋ္ဌ ၁၀၄။ ဘာသိက၊ နောင်တော်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ မန္တိနော၊ အတိုင်အပင်ပညာနှင့်ပြည့်စုံသော။ မဟာမတ္တာ စ၊ အမတ်ကြီးတို့သည်လည်းကောင်း။ မန္တိနော၊ အတိုင်အပင်ပညာနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ ပရိစာရကာ စ၊ အမတ်ငယ်တို့သည်လည်းကောင်း။ အတ္ထိ-သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ အထောပိ၊ ထိုမှတစ်ပါးလည်း။ ဖီတာ၊ ကြွယ်ဝကုန်သော။ ဝါဏိဇာ၊ ကုန်သည်တို့သည်။ နာနာရဋ္ဌေဟိ၊ တိုင်းတစ်ပါးတို့မှ။ အာဂတာ၊ လာကုန်၍။ ဗာရာဏသိံ၊ ဗာရာဏသီပြည်၌။ ဗဟုမံသသုရောဒကံ၊ များစွာသော ငါး အမဲ သေရည်အရက်ကို။ ဝေါဟာရန္တိ၊ ရောင်း ဝယ်ကုန်၏။ မေ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တေသု၊ ထိုအမတ်ကြီး အမတ် ကုန်သည်တို့၌။ အာရက္ခာ၊ အစောင့်အရှောက်တို့ကို။ ဝိဟိတာ၊ စီရင်အပ်ကုန်၏။ ဥပေါသထ၊ နောင်တော် ဥပေါသထ။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ တွံ၊ သင်သည်။ ဇာနာဟိ၊ သိတော်မူလော့။

တိုင်းပြည်ကို အပ်ပြီးသော်

ထိုအခါဝယ် သံဝရမင်းကြီး၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကိုကြား၍ ဥပေါသထမင်းသားသည် ထိုညီတော် သံဝရမင်းသားအား ချီးမွမ်းလိုရကား-

၁၀၆။ ဓမ္မေ ကိရ ဉာတီနံ၊ ရဇ္ဇံ ကာရေဟိ သံဝရ။
မေမာဝီ ပဏ္ဍိတော စာသိ၊ အထောပိ ဉာတီနံ ဟိတော။

၁၀၇။ တံတံ ဉာတိပရိဗျူဠှံ၊ နာနာရတနမောစိတံ။
အမိတ္တာ နပ္ပသဟန္တိ၊ ဣန္ဒံဝ အသုရာဓိပေါ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၆။ သံဝရ၊ ညီထွေးသံဝရ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ ဉာတီနံ၊ အဆွေအမျိုးဖြစ်သော ကိုးကျိပ်ကိုးယောက်သော နောင်တော်တို့ကို။ အဘိဘဝိ ကိရ၊ လွှမ်းမိုးသတတ်။ တွံ၊ သင်သည်။ ရဇ္ဇံ၊ မင်းအဖြစ်ကို။ ကာရေဟိ၊ ပြုလော့။ တွံ၊ သင်သည်။ မေဓာဝီ စ၊ ထိုးထွင်းသော ပညာနှင့် ပြည့်စုံသည်လည်းကောင်း။ ပဏ္ဍိတော စ၊ အကျိုးအကြောင်းကိုသိသော ပညာရှိသည်လည်းကောင်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ အထောပိ၊ ထိုမှတစ်ပါးလည်း။ ဉာတီနံ၊ အဆွေအမျိုးတို့၏။ ဟိတော စ၊ အစီးအပွားကိုလည်း ဆောင်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၇။ ဉာတိပရိဗျူဠှံ၊ အဆွေအမျိုးဟု ဆိုအပ်သော ကိုးကျိပ်ကိုးယောက်သော နောင်တော်တို့သည် ခြံရံအပ်သော။ နာနာရတနမောစိတံ၊ အထူးထူးသော ရတနာတို့ဖြင့် သွန်းအပ် စီရင်အပ်သော။ တံတံဂုဏသမ္ပန္နံ၊ ထိုထိုဂုဏ်အပေါင်းနှင့်ပြည့်စုံသော။ တံ၊ သင်ညီထွေးကို။ အမိတ္တာ၊ ရန်သူတို့သည်။ နပ္ပသဟန္တိ၊ မနှိပ်စက်နိုင်ကုန်။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သိုနည်းဟူမူကား။ အသုရာဓိပေါ၊ အသုရာမင်းသည်။ ဣန္ဒံ၊ သိကြားမင်းကို။ နပ္ပသဟတိ ဣဝ၊ မနှိပ်စက်နိုင်သကဲ့သို့တည်း။

နောင်တော်တို့ပြန်ကြပြီ

သံဝရမင်းကြီးသည် အလုံးစုံသော ကိုးကျိပ်ကိုးယောက်သော နောင်တော်တို့အား များစွာသော စည်းစိမ် အခြံအရံကို ပေး၍ ထိုနောင်တော်တို့သည် ထိုသံဝရမင်းကြီး၏ အထံ၌ တစ်လခွဲနေ၍ သံဝရမင်းကြီး၏ ဇနပုဒ်တို့၌ ခိုးသူတို့သည် ထကုန်သည်ရှိသော် အကျွန်ုပ်တို့သည် အဘယ်သို့ သိနိုင်ကုန်အံ့နည်း၊ ရှင်မင်းကြီးသည် မင်းစည်းစိမ်ကို ခံစားတော်မူလော့ဟု မှာခဲ့၍ မိမိတို့၏ ဇနပုဒ်သို့ သွားကြလေကုန်၏။ သံဝရမင်းသည်လည်း ဘုရားလောင်း အဆုံးအမ၌ တည်၍ အသက်အဆုံး၌ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေလျက် သွား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤသို့သော ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီး၍ ရဟန်း သင်သည် ဤသို့ရှေး၌ အဆုံးအမကို နားထောင်၏။ ယခုအခါ၌ အဘယ့်ကြောင့် လုံ့လကို လျှော့သနည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသော အဆုံး၌ ထိုလုံ့လကိုလျှော့သော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ထိုအခါ၌ သံဝရမင်းကြီးသည် ယခုအခါ ဝီရိယကိုလျှော့သော ရဟန်း ဖြစ်လာ၏။ ဥပေါသထမင်းကြီးသည် သာရိပုတ္တရာဖြစ်လာ၏။ ဥပေါသထမင်း သံဝရမင်းမှ ကြွင်းသော ညီတော်နောင်တော်တို့သည် ရှစ်ကျိပ်သော မဟာသာဝကထေရ်ကြီး ပကတိသာဝက ထေရ်ငယ်တို့သည် ဖြစ်လာကုန်၏။ သံဝရမင်းကြီး၏ ပရိသတ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏ပရိသတ် ဖြစ်လာကုန်၏။ အဆုံးအမကို ပေးတတ်သော အမတ်သည်ကား ငါဘုရား ဖြစ်လာ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ဆရာစကား၊ နားထောင်ငြား၊ ထွတ်ဖျာမင်းဖြစ်လာ

ရှစ်ခုမြောက်သော သံဝရဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဧကာဒသကနိပါတ်

၉။ သုပ္ပါရကဇာတ်

သစ္စာသီလတန်ခိုးဖြင့် အသက်ဘေးမှ ချမ်းသာခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူသည်ရှိသော် ပညာပါရမီကို အကြောင်းပြု၍ ဥမ္မုဇ္ဇန္တိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသုပ္ပါရကဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ တစ်နေ့သ၌ ညချမ်းသောအခါဝယ် မြတ်ဘုရား၏ တရားဟောတော်မူခြင်းငှာ ထွက်ခြင်းကို ငံ့လင့်ကုန်သော ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌နေ၍ ငါ့ရှင်တို့အံ့ဖွယ်ရှိပေစွ၊ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကြီးသောပညာရှိ၏။ မြေကြီးအထုနှင့်တူသော ပညာရှိ၏။ ရွှင်သောပညာ ရှိတော်မူ၏။ လျင်သောပညာ ရှိတော်မူ၏။ ထက်သောပညာ ရှိတော်မူ၏။ အလုံးစုံသောတရားကို ထိုးထွင်း၍သိသောပညာ ရှိတော်မူ၏။ ထိုထိုအရာ၌ ဥပါယ်တံမျဉ် ပညာနှင့် ပြည့်စုံတော်မူ၏။ ကြီးကျယ်ပြန့်ပြောသော မြေကြီးအထုနှင့်တူသော ပညာနှင့် ပြည့်စုံတော်မူ၏။ မဟာသမုဒ္ဒရာကဲ့သို့ နက်နဲသော ပညာနှင့် ပြည့်စုံတော်မူ၏။ ကောင်းကင်ကဲ့သို့ ပြန်ပြောသော ပညာနှင့် ပြည့်စုံတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း အလုံး၌ဖြစ်သော ပညာတို့သည် ဘုရားသခင်ကိုလွန်၍ သိခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သောသူ မည်သည်မရှိ။ သမုဒ္ဒရာ၌ ထကုန်သော လှိုင်းတံပိုးတို့သည် ကမ်းကိုမလွန်နိုင်ကုန်၊ ကမ်းသို့ရောက်၍သာလျှင် ပျောက်ကုန်ဘိသကဲ့သို့ တစ်စုံတစ်ယောက်သော ပညာရှိသည် မြတ်စွာဘုရားကို မလွန်နိုင်၊ မှတစြါာဘုရား၏ ခြေတော်ရင်းသို့ ရောက်ကုန်သော် ပျောက်ပျက်ကုန်သည်သာတည်း ဟု မြတ်စွာဘုရား၏ များမြတ်သော ပညာပါရမီတော်ကို ချီးမွမ်းကုန်လျက် နေကုန်၏။

သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခု ငါလာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပပါကုန်သည် ဟု ရွှေနားတော် လျှောက်ကုန်သော် ရဟန်းတို့ သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် ယခုမှသာလျှင် ပညာရှိသည်မဟုတ်၊ ရှေးဖြစ်သော ပညာမရင့်သေးသောအခါ၌လည်း ပညာရှိတော်မူ၏။ မျက်မမြင်ဖြစ်လျှက်လည်း သမုဒ္ဒရာရေအမှတ်ဖြင့် ဤသမုဒ္ဒရာဝယ် ဤမည်သောရတနာ ရှိသည်၏အဖြစ်ကို ငါသိ၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ လွန်လေပြီးသောအကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ၌ ကုရုတိုင်း၌ ကုရုမည်သောမင်းသည် မင်းပြု၏။ ကုရုကစ္ဆမည်သော သင်္ဘောဆိပ်ရွာသည် ရှိ၏။ ထိုအခါဝယ် ဘုရားလောင်းသည် ကုရုကစ္ဆသင်္ဘောဆိပ်၌ သင်္ဘောသူကြီးသား ဖြစ်၏။ ကြည်ညိုဖွယ်ရှိ၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိ၏။ ဘုရားလောင်းအား သုပ္ပါရက ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။

သင်္ဘောသူကြီး

ထိုသတို့သားသည် များသော အခြံအရံဖြင့်ကြီးသည်ဖြစ်၍ တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ် ရှိသောအခါ၌လျှင် သင်္ဘောသူကြီး အတတ်၌ ပြီးခြင်းသို့ရောက်၍ အခါတစ်ပါး၌ အဖလွန်သဖြင့် သင်္ဘောသူကြီးဖြစ်၍ သင်္ဘောသွားသောအမှုကို ပြု၏။ ပညာနှင့်ပြည့်စုံ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် စီးအပ်သော သင်္ဘောသည် ပျက်စီးခြင်းမည်သည်မရှိ။

ရာဖြတ်အရာရှိ

ထိုဘုရားလောင်းအား အခါတစ်ပါး၌ ဆားငန်ရေဖြင့် ခတ်မိသည်ဖြစ်၍ မျက်စိနှစ်ဖက်တို့သည် ပျက်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုအခါမှစ၍ သင်္ဘောသူကြီး ဖြစ်သော်လည်း သင်္ဘောသွားသောအမှုကို မပြုမူ၍ မင်းကိုမှီ၍ အသက်မွေးအံ့ဟု ကြံ၍ မင်းသို့ကပ်၏။ ထိုအခါ မင်းသည် ထိုဘုရားလောင်းကို ရာဖြတ်အရာ၌ထား၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုအခါမှစ၍ မင်း၏ ဆင်ရတနာ, မြင်းရတနာ, ပုလဲဥစ္စာနှစ် ပတ္တမြားအစရှိသည်တို့ကို အဖိုးဖြတ်၏။ ထိုအခါဝယ် တစ်နေ့သ၌ မင်း၏ မင်္ဂလာဆင်တော်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု မျက်စဉ်းတောင်ထွတ်နှင့်တူသော ဆင်တစ်စီးကို ဆောင်ခဲ့ကုန်၏။ ထိုဆင်ကိုမြင်၍ မင်းသည် သုခမိန်ပညာရှိအား ပြလေကုန် ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုဆင်ကို သုပ္ပါရက သုခမိန်အထံသို့ ဆောင်ယူကုန်၏။ ထိုသုခမိန်သည် လက်ဖြင့် ဆင်၏ကိုယ်ကို သုံးသပ်၍ ဤဆင်သည် မင်္ဂလာဆင်ဖြစ်ခြင်းငှာ မလျောက်ပတ်၊ ဤဆင်သည် နောက်ခြေနိမ့်၏။ ဤဆင်ကို အမိသည် ဖွားသောအခါ နောက်ခြေဖြင့်ခံခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ ထို့ကြောင့် မြေ၌ကျ၍ နောက်ခြေနိမ့်၏ ဟု ဆို၏။ ဆင်ကိုယူ၍ လာသောသူတို့ကိုမေးလျှင် ထိုသူတို့သည် သုခမိန်ဆိုသည့်အတိုင်း မှန်ပေ၏ ဟု ဆို၏။ ထိုအကြောင်းကို မင်းသည်ကြား၍ နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ ထိုသုခမိန်အား ရှစ်သပြာတို့ကို ပေးစေ၏။ တစ်ဖန် တစ်နေ့သ၌ မင်း၏ မင်္ဂလာမြင်းတော်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု မြင်းတစ်စီးကို ဆောင်ယူခဲ့ကုန်၏။ ထိုမြင်းကိုလည်း ပညာရှိထံသို့ ပို့စေ၏။ ထိုသုခမိန်လည်း မြင်းကို လက်ဖြင့်သုံးသပ်၍ ဤမြင်းသည် မင်္ဂလာမြင်းဖြစ်ခြင်းငှာ မထိုက်။ ဤမြင်း၏ အမိသည် ဖွားသောနေ့၌ သေသောကြောင့် အမိနို့ရည်ကိုမရ၍ ကောင်းစွာမကြီးရ၊ နို့ မျက်၏ ဟု ဆို၏။ ထိုသုခမိန်စကားသည် မှန်သည်သာတည်း။ ထိုအကြောင်းကိုကြား၍ မင်းသည် အလွန်နှစ်သက်၍ ရှစ်သပြာတို့ကို ပေးစေ၏။

ထိုအခါဝယ် တစ်နေ့သ၌ မင်း၏ မင်္ဂလာရထားသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု ရထားကို ဆောင်ခဲ့ကုန်၏။ ထိုရထားကိုလည်းမင်းသည် သုခမိန်၏ အထံသို့ ပို့စေ၏။ ထိုသုခမိန်သည် ရထားကို လက်ဖြင့်သုံးသပ်၍ ဤရထားသည် အခေါင်းရှိသောသစ်ဖြင့် ပြုလုပ်သောကြောင့် မင်းအား မလျောက်ပတ် ဟု ဆို၏။ ထိုသုခမိန်၏စကားသည် မှန်၏။ မင်းသည် ထိုစကားကိုကြား၍ ရှစ်သပြာတို့ကိုသာ ပေးစေ၏။

ထိုအခါ၌ မင်းအား များသောအဖိုးထိုက်သော ကမ္ဗလာရတနာကို ဆောင်ခဲ့ကုန်၏။ ဤကမ္ဗလာကိုလည်း သုခမိန်အားသာလျှင် ပို့စေကုန်၏။ ထိုသုခမိန်သည် ကမ္ဗလာတို့ကိုလည်း လက်ဖြင့် သုံးသပ်၍ ဤကမ္ဗလာဝယ် တစ်ခုသော အရပ်၌ ကြွက်ခဲရာသည် ရှိ၏ ဟု ဆို၏။ သုတ်သင်သည်ရှိသော် ထိုကြွက်ခဲရာကိုမြင်၍ မင်းအား လျှောက်ကုန်၏။ မင်းသည်ကြား၍ အလွန်နှစ်သက်၍ ရှစ်အသပြာတို့ကိုသာ ပေးစေ၏။

(ဤအရာတွင် ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်အကျဉ်း စကားပြေကို စီရင်သော ဆရာမူကား အသပြာဝက်ပေးသည်။ မင်းကိုလည်း ဒွန်းစဏ္ဍားမျိုး ဖြစ်သည်ဟု ဆို၏။ မဏိကုဏ္ဍလ ဆရာဆိုသည်ကာ နှစ်သပြာပေးသည်။ မင်းကိုလည်း ဆတ္တာသည် အမျိုးဟု ဆို၏။ စကားပြေဆရာ၏ စကားကို ဆင်ခြင်အပ်၏။ )

ထိုသုခမိန်သည် ကြံ၏။ ဤမင်းသည် ဤသို့သဘောရှိကုန်သောအံ့ဖွယ်တို့ကိုမြင်လျက် ရှစ်သပြာတို့ကိုသာ ပေးစေ၏။ ဤမင်းသည် ဆတ္တာသည်တို့၏ ပေးခြင်းတည်း၊ ဆတ္တသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ငါ့အား ဤသို့သောမင်းအား ခစားသဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း၊ မိမိနေရာသို့သာလျှင် သွားအံ့ ဟု ကြံ၍ ထိုသုခမိန်သည် ကုရုကစ္ဆ သင်္ဘောဆိပ်သို့သာလျှင် ပြန်ခဲ့၏။ သုခမိန်သည် ထိုသင်္ဘောဆိပ်၌ နေတတ်သော် ကုန်သည်တို့သည် သင်္ဘောကို စီရင်၍ ထိုသုပ္ပါရက သုခမိန်ကို သင်္ဘောသူကြီး ပြုကုန်အံ့ ဟု တိုင်ပင်ကြကုန်၏။ သုပ္ပါရက သုခမိန်သည် စီးသောသင်္ဘောသည် မပျက်နိုင်၊ ထိုသုခမိန်သည် ပညာရှိ၏။ ဥပါယ်တံမျဉ်၌ လိမ္မာ၏။ မျက်စိမမြင်သော်လည်း ထိုသုခမိန်သည် ငါတို့ထက် မြတ်၏ ဟု ထိုသုခမိန်သို့ ချဉ်းကပ်၍ အကျွန်ုပ်တို့၏ သင်္ဘောသူကြီး ဖြစ်တော်မူပါ ဟု ဆို၏။

ငါသည် မျက်စိမမြင်၊ အဘယ်သို့လျှင် သင်္ဘောသူကြီးအမှုကို ပြုရအံ့နည်းဟု ဆိုလတ်သော် သခင် မျက်စိပင် မမြင်သော်လည်း သခင်သည်သာလျှင် အကျွန်ုပ်တို့ထကျ မြတ်၏ ဟု အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်သည်ရှိသော် အမောင်တို့ ကောင်းပြီ၊ အမော်တို့သည် ကြားသောမှတ်ဖြင့် သင်္ဘောသူကြီး ဖြစ်အံ့ ဟု ဆို၍ ထိုသူတို့၏ သင်္ဘောကို တက်စီး၏။ သဘောသည် မဟာသမုဒ္ဒရာသို့ ပြေးလေ၏။ သင်္ဘောသည် ခုနစ်ရက်တို့ပတ်လုံး ဘေးမရှိ သည်ဖြစ်၍ သွားလေ၏။ ထို့နောက် နှောင့်ယှက်သော လေဖြစ်လတ်သည်ရှိသော် ခရီးလွဲ၍ သင်္ဘောသည် လေးလတို့ပတ်လုံး ပကတိ မဟာသမုဒ္ဒရာအပြင်၌ သွား၍ ခုရမာလိမည်သာ သမုဒ္ဒရာသို့ ရောက်လေ၏။

ဘာသမုဒ္ဒရာနည်း

ထိုခုရမာလိ သမုဒ္ဒရာ၌ ငါးတို့သည် လူနှင့်တူသော ကိုယ်ရှိသည် ဖြစ်၍လျှင် သင်ဓုန်းသွားနှင့်တူသော နှာခေါင်းရှိသည်ဖြစ်၍ ပေါ်ခြင်းငုပ်ခြင်းကို ပြုကုန်၏။ ကုန်သည်တို့သည် ထိုငါးတို့ကိုမြင်၍ ဘုရားလောင်းအား ထိုသမုဒ္ဒရာ၏ အမည်ကို မေးလိုကား -

၁၀၈။ ဥမ္မုဇ္ဇန္တိ နိမုဇ္ဇန္တိ၊ မနုဿာ ခုရနာသိကာ၊
သုပ္ပါရကံ တံ ပုစ္ဆာမ၊ သမုဒ္ဒေါ ကတမော အယံ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၈။ ပဏ္ဍိတ၊ ပညာရှိ။ သုပ္ပါရကံ၊ သုပ္ပါရကအမည်ရှိသော။ တံ၊ သင်ပညာရှိကို။ ပုစ္ဆာမ၊ ငါတို့ မေးပါကုန်အံ့။ ခုရနာသိကာ၊ သင်မုန်းသွားနှင့်တူသော နှာခေါင်းရှိကုန်သော။ မနုဿာ၊ လူတို့သည်။ ဥမ္မုဇ္ဇန္တိ၊ ပေါ်လည်း ပေါ်ကုန်၏။ နိမုဇ္ဇန္တိ၊ ငုပ်လည်းငုပ်ကုန်၏။ အယံ၊ ဤသမုဒ္ဒရာကား။ ကတမော၊ အဘယ်မည်သာ။ သမုဒ္ဒေါ၊ သမုဒ္ဒရာနည်း။

ခုရမာလိသမုဒ္ဒရာ

ဤသို့ သင်္ဘောသားတို့သည် မေးအပ်သော ဘုရားလောင်းအား မိမိ၏ သင်္ဘောကျမ်းနှင့် ညီညွတ်နှီးနှော၍-

၁၀၉။ ကုရုကစ္ဆာ ပယာတာနံ၊ ဝါဏိဇာနံ ဓနေသိနံ။
နာဝါယ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ ခုရမာလီတိ ဝုစ္စတိ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၉။ တာတ၊ အမောင်တို့။ ကုရုကစ္ဆာ၊ ကုရုကစ္ဆ သင်္ဘောဆိပ်မှ။ ပယာတာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဓနေသိနံ၊ ဥစ္စာကို ရှာလေ့ရှိကုန်သော။ ဝါဏိနံ၊ ကုန်သည်တို့၏။ နာဝါယ၊ သင်္ဘောသည်။ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားသည်ရှိသော်။ အယံ၊ ဤသမုဒ္ဒရာကို။ ခုရမာလီတိ၊ ခုရမာလိသမုဒ္ဒရာဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။

ထိုသမုဒ္ဒရာ၌ ဝဇီရစိန်ကျောက်မျိုးသည် များ၏။ ဘုရားလောင်းသည် အကယ်၍ ဤသမုဒ္ဒရာသည် ဝဇိရသမုဒ္ဒရာတည်းဟု ထိုသူတို့အား ကြားအံ့၊ လောဘကြီးသဖြင့် များစွာသော ဝဇီရစိန်ကျောက်တို့ကိုယူ၍ သင်္ဘောကို နစ်စေကုန်လတ္တံ့၊ ထိုသင်္ဘောသားတို့အား မကြားမူ၍ သင်္ဘောကို ရပ်စေ၍ ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် ကြိုးလွန်တို့ကို ကိုင်၍ ငါးဖမ်းသောအဟန်ဖြင့် ကွန်ပိုက်ကိုချစေ၍ ဝဇီရ စိန်ကျောက်ဥစ္စာနှစ်ကိုဆယ်ယူ၍ သင်္ဘော၌ထည့်၍ တစ်ပါးသော အဖိုးနည်းထိုက်သော ဥစ္စာကို စွန့်စေ၏။ ထိုသဘောသည် ဝဇိရသမုဒ္ဒရာကိုလွန်၍ ရှေ့မှ အဂ္ဂိမာလိ အမည်ရှိသော သမုဒ္ဒရာသို့ ရောက်လေ၏။

ဘာသမုဒ္ဒရာနည်း

ထိုအဂ္ဂိလိသမုဒ္ဒရာသည် တောက်ပသော မီးပုံကြီးနှင့် တူ၏။ မွန်းတည့်နေနှင့် တူ၏။ အရောင်ကိုလွှတ်လျက် တည်၏။ ဤသို့ သဘောရှိသော သမုဒ္ဒရာသည် အဘယ်သမုဒ္ဒရာနည်းဟု ကုန်သည် သင်္ဘောသားတို့သည် ဘုရားလောင်းကို မေးလိုရကား-

၁၁၀။ ယထာ အဂ္ဂီဝ သူရိယောဝ၊ သမုဒ္ဒေါ ပဋိဒိဿတိ။
သုပ္ပါရကံ တံ ပုစ္ဆာမ၊ သမုဒ္ဒေါ ကတမော အယံ။

ဟူသော တတိယဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၀။ ပဏ္ဍိတ၊ ပညာရှင်။ သုပ္ပါရကံ၊ သုပ္ပါရကအမည်ရှိသော။ တံ၊ အရှင့်ကို။ ပုစ္ဆာမ၊ မေးပါကုန်အံ့။ ယထာ၊ ဥပမာမည်သည်ကား။ အဂ္ဂီဝ၊ မီးပုံကြီးကဲ့သို့။ သူရိယောဝ၊ မွန်းတည့်နေကဲ့သို့။ ယော သမုဒ္ဒေါ၊ အကြင်သမုဒ္ဒရာသည်။ ပဋိဒိဿတိ၊ ထင်၏။ အယံသမုဒ္ဒေါ၊ ဤသမုဒ္ဒရာသည်။ ကတမော၊ အဘယ်မည်သော သမုဒ္ဒရာနည်း။

အဂ္ဂိမာလိသမုဒ္ဒရာ

ဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုသင်္ဘောသားတို့အား ပြောကြားလိုရကား-

၁၁၁။ ကုရုကစ္ဆာ ပယာတာနံ၊ ဝါဏိဇာနံ ဓနေသိနံ။
နာဝါယ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ အဂ္ဂိမာလီတိ ဝုစ္စတိ။

ဟူသော အခြားသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၁။ တာတ၊ အမောင်တို့။ ကုကစ္ဆာ၊ ကုရုကစ္ဆာသင်္ဘောဆိပ်မှ။ ပယာတာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဓနေသိနံ၊ ဥစ္စာကို ရှာကုန်သော။ ဝါဏိဇာနံ၊ ကုန်သည်တို့၏။ နာဝါယ၊ သင်္ဘောသည်။ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားသည်ရှိသော်။ အယံ၊ ဤသမုဒ္ဒရာကို။ အဂ္ဂိမာလီတိ၊ အဂ္ဂိမာလိ သမုဒ္ဒရာဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။

ဤသမုဒ္ဒရာ၌ ရွှေသည် များ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ရွှေကိုယူစေ၍ လှေသင်္ဘော၌ ထည့်စေ၏။

ဘာသမုဒ္ဒရာနည်း

သင်္ဘောသည် ထိုအဂ္ဂိမာလိသမုဒ္ဒရာကိုလည်း လွန်ခဲ့၍ နို့ရည်နို့ဓမ်းကဲ့သို့ ထွန်းတောက်ပသော ဒဓိမာလိ အမည်ရှိသော သမုဒ္ဒရာသို့ ရောက်လေ၍ ထိုသမုဒ္ဒရာကို ကုန်သည်တို့သည် ဘုရားလောင်းအား မေးလိုရကား-

၁၁၂။ ယထာ ဒဓိဝ ခီရံဝ၊ သမုဒ္ဒေါ ပဋိဒိဿသိ။
သုပ္ပါရကံ တံ ပုစ္ဆာမ၊ သမုဒ္ဒေါ ကတမော အယံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၂။ ပဏ္ဍိတ၊ ပညာရှင်။ သုပ္ပါရကံ၊ သုပ္ပါရကအမည်ရှိသော။ တံ၊ အရှင့်ကို။ ပုစ္ဆာမ၊ မေးပါကုန်၏။ ဒဓိ ဣဝ၊ နို့ဓမ်းရည်ကဲ့သို့။ ခီရံ ဣဝ၊ နို့ရည်ကဲ့သို့။ ယော သမုဒ္ဒေါ၊ အကြင် သမုဒ္ဒရာသည်။ ပဋိဒိဿတိ၊ ထင်၏။ အယံ သမုဒ္ဒေါ၊ ဤသမုဒ္ဒရာကား။ ကတမော၊ အဘယ်သမုဒ္ဒရာနည်း။

ခီရမာလိသမုဒ္ဒရာ

ဘုရားလောင်းသည် ထိုသမုဒ္ဒရာအမည်ကို ကြားလိုရကား-

၁၁၃။ ကုရုကစ္ဆာ ပယာတာနံ၊ ဝါဏိဇာနံ ဓနေသိနံ။
နာဝါယ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ ခီရမာလီတိ ဝုစ္စတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၃။ တာတ၊ အမောင်တို့။ ကုရုကစ္ဆာ၊ ကုရုကစ္ဆ သင်္ဘောဆိပ်မှ။ ပယာတာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဓနေသိနံ၊ ဥစ္စာကို ရှာကုန်သော။ ဝါဏီဇာနံ၊ ကုန်သည်တို့၏။ နာဝါယ၊ သင်္ဘောသည်။ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားသည်ရှိသော်။ အယံ၊ ဤသမုဒ္ဒရာကို။ ခီရမာလီတိ၊ ခီရမာလိသမုဒ္ဒရာဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။

ထိုသမုဒ္ဒရာ၌ကား ငွေသည် များ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုငွေတို့ကိုလည်း ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် ယူစေ၍ သင်္ဘော၌ ထည့်စေ၏။

ဘာသမုဒ္ဒရာနည်း

သင်္ဘောသည် ထိုသမုဒ္ဒရာကိုလည်း လွန်၍ စိမ်းသော သမန်းမြက်နှင့်တူသော စပါးကောင်းနှင့်တူသော ထွန်းပသော စိမ်းညိုသော အဆင်းရှိသော ကုသမာလိ အမည်ရှိသာ သမုဒ္ဒရာသို့ ရောက်လေ၍ ထိုကုန်သည်တို့သည် ဘုရားလောင်းကို မေးလိုကား-

၁၁၄။ ယထာ ကုသောဝ သဿောဝ၊ သမုဒ္ဒေါ ပဋိဒိဿတိ။
သုပ္ပါရကံ တံ ပုစ္ဆာမ၊ သမုဒ္ဒေါ ကတမော အယံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၄။ ပဏ္ဍိတ၊ ပညာရှိ။ သုပ္ပါရကံ၊ သုပ္ပါရက အမည်ရှိသော။ တံ၊ အရှင့်ကို။ ပုစ္ဆာမ၊ မေးပါကုန်၏။ ယထာ၊ ဥပမာမည်သည်ကား။ ကုသောဝ၊ သမန်းမြက်ကဲ့သို့လည်းကောင်း။ သဿောဝ၊ ကောက်ကဲ့သို့လည်းကောင်း။ ယော သမုဒ္ဒေါ၊ အကြင်သမုဒ္ဒရာသည်။ ပဋိဒိဿတိ၊ ထင်၏။ အယံ သမုဒ္ဒေါ၊ ဤသမုဒ္ဒရာသည်။ ကတမော၊ အဘယ်သမုဒ္ဒရာနည်း။

ကုသမာလိသမုဒ္ဒရာ

ထိုသို့ မေးအပ်သော ဘုရားလောင်းသည် ထိုကုန်သည်တို့အား ပြောကြားလိုရကား-

၁၁၅။ ကုရုကစ္ဆာ ပယာတာနံ၊ ဝါဏိဇာနံ ဓနေသိနံ။
နာဝါယ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ ကုသမာလီတိ ဝုစ္စတိ။

ဟူသောဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၅။ တာတ၊ အမောင်တို့။ ကုရုကစ္ဆာ၊ ကုရုကစ္ဆသင်္ဘောဆိပ်မှ။ ပယာတာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဓနေသိနံ၊ ဥစ္စာကိုရှာကုန်သော။ ဝါဏိဇာနံ၊ ကုန်သည်တို့၏။ နာဝါယ၊ သင်္ဘောသည်။ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားသည်ရှိသော်။ အယံ၊ ဤ သမုဒ္ဒရာကို။ ကုသူမာလီတိ၊ ကုသမာလိ သမုဒ္ဒရာဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။

ထိုသမုဒ္ဒရာ၌ ပတ္တမြားညိုဟုဆိုအပ်သော မြကျောက်ညိုရတနာသည် များ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမြကျောက်ညို ရတနာကိုလည်း ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် ယူစေ၍ သင်္ဘော၌ ထည့်စေ၏။

ဘာသမုဒ္ဒရာနည်း

သင်္ဘောသည် ထိုသမုဒ္ဒရာကိုလွန်၍ ကျူးတောကဲ့သို့ ဝါးတောကဲ့သို့ ထင်သော နဠမာလိအမည်ရှိသော သမုဒ္ဒရာသို့ ရောက်လေ၍ ကုန်သည်တို့သည် ထိုသမုဒ္ဒရာ၏ အမည်ကိုလည်း ထိုဘုရားလောင်းအား မေးလိုရကား-

၁၁၆။ ယထာ နဠောဝ ဝေဠူဝ၊ သမုဒ္ဒေါ ပဋိဒိဿတိ။
သုပ္ပါရကံ တံ ပုစ္ဆာမ၊ သမုဒ္ဒေါ ကတမော အယံ။

ဟူသော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၆။ ပဏ္ဍိတ၊ ပညာရှင်။ သုပ္ပါရကံ၊ သုပ္ပါရကအမည်ရှိသော။ တံ၊ သင်ပညာရှင်ကို။ ပုစ္ဆာမ၊ မေးပါကုန်၏။ ယထာ၊ ဥပမာကား။ နဠောဝ၊ ကျူတောကဲ့သို့။ ဝေဠူဝ၊ ဝါးတောကဲ့သို့။ ယော သမုဒ္ဒေါ၊ အကြင်သမုဒ္ဒရာသည်။ ပဋိဒိဿတိ၊ ထင်၏။ အယံ သမုဒ္ဒေါ၊ ဤသမုဒ္ဒရာသည်။ ကတမော၊ အဘယ်သမုဒ္ဒရာနည်း။

နဠမာလိသမုဒ္ဒရာ

ထိုသင်္ဘောသားတို့အား ထိုသမုဒ္ဒရာ၏အမည်ကို ကြားလိုရကား ဘုရားလောင်းသည်-

၁၁၇။ ကုရုကစ္ဆာ ပယာတာနံ၊ ဝါဏိဇာနံ ဓနေသိနံ။
နာဝါယ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ နဠမာလီတိ ဝုစ္စတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၇။ တာတ၊ အမောင်တို့။ ကုရုကစ္ဆာ၊ ကုရုကစ္ဆသင်္ဘောဆိပ်မှ။ ပယာတာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဓနေသိနံ၊ ဥစ္စာကို ရှာကုန်သော။ ဝါဏိဇာနံ၊ ကုန်သည်တို့၏။ နာဝါယ၊ သင်္ဘောသည်။ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားသည်ရှိသော်။ အယံ၊ ဤသမုဒ္ဒရာကို။ နဠမာလီတိ၊ နဠမာလိသမုဒ္ဒရာဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။

ထိုသမုဒ္ဒရာ၌ကား မသာရဂလ်-ဟု ဆိုအပ်သော ကျောက်မျက်ရွဲ, ပြယိုးယား, ဝင်သဝဏ် ကျောက်မျိုးတို့သည် များ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုကျောက်မျိုးတို့ကိုလည်း ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် ယူစေ၍ သင်္ဘော၌ ထည့်စေ၏။

ဘာသမုဒ္ဒရာနည်း

ကုန်သည် သင်္ဘောသားတို့သည် နဠမာလိသမုဒ္ဒရာကိုလွန်၍ ဗလဝမုခမည်သော သမုဒ္ဒရာကို မြင်ကုန်၏။ ထိုဗလဝမုခမည်သော သမုဒ္ဒရာ၌ ရေသည် ငင်၍ငင်၍ ထက် ဝန်းကျင် အထက်အဖို့ဖြင့် တတ်၏။ ထို ထက်ဝန်းကျင် အထက်အဖို့ဖြင့် တက်သည်ရှိသော် ရေသည် ထက်ဝန်းကျင် အထက်အဖို့ဖြင့် ကမ်းပါးပြတ် ကြီးစွာသော ဇလုပ်တွင်းကဲ့သို့ ထင်၏။ လှိုင်းတံပိုးသည် ထလတ်သော် တစ်ဖက်မှ ထက်ဝန်းကျင် အထက်အဖို့ဖြင့် ကမ်းပါးပြတ်နှင့်တူ၏။ ကြောက်ဖွယ်ကို ဖြစ်စေတတ်သော အသံသည်ဖြစ်၏။ ထိုအသံသည် နားအုံတို့ကို ဖွင့်သကဲ့သို့ နှလုံးကိုခွဲသကဲ့သို့ ဖြစ်၏ယ ထိုဗလဝါမုခ သမုဒ္ဒရာကိုမြင်၍ ကြောက်လန့်သည်ဖြစ်၍ ကုန်သည်တို့သည် မေးလိုရကား-

၁၁၈။ မဟဗ္ဘယော ဘိံသနကော၊ သဒ္ဒေါ သုယျတိမာနုသော။
ယထာ သောဗ္ဘော ပပါတောဝ၊ သမုဒ္ဒေါ ပဋိဒိဿတိ။
သုပ္ပါရကံ တံ ပုစ္ဆာမ၊ သမုဒ္ဒေါ ကတမော အယံ။

ဟူသောဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၈။ ပဏ္ဍိတ၊ ပညာရှင်။ မဟဗ္ဘယော၊ များသောဘေး ရှိ၏။ ဘိံသနကော၊ ကြောက်မက်ဖွယ်ရှိသော။ အမာနုသော၊ ဘီလူးသံနှင့်တူသော။ ဝါ-၊ ပြင်းထန် ကြီးကျယ်လှစွာသော။ သဒ္ဒေါ၊ အသံကို။ သုယျတိ၊ ကြား၏။ သုပ္ပါရကံ၊ သုပ္ပါရက အမည်ရှိသော။ တံ၊ အရှင့်ကို။ ပုစ္ဆာမ၊ မေပါကုန်၏။ ယထာ၊ ဥပမာမည်သည်ကား။ သောဗ္ဘော ဣဝ၊ ဇလုပ်ကြီး ထုံးအိုင်ကြီးကဲ့သိုလည်းကောင်း။ ပပါတော ဣဝ၊ ကမ်းပါးပြတ်ကဲ့သို့လည်းကောင်း။ ယော သမုဒ္ဒေါ၊ အကြင်သမုဒ္ဒရာသည်။ ပဋိဒိဿတိ၊ ထင်၏။ အယံ သမုဒ္ဒေါ၊ ဤသမုဒ္ဒရာသည်။ ကတမော၊ အဘယ်သမုဒ္ဒရာနည်း။

ဗလဝမုခသမုဒ္ဒရာ

ဗလဝမုခသမုဒ္ဒရာသည် ထေရာဋ္ဌကထာ၌ လာသော အပြောကျယ်သော ဝဲလည်သကဲ့သို့ လည်၍ကျသော ဗလဝမုခ သမုဒ္ဒရာလည်းရှိ၏။ ဤသုပ္ပါရဇာတ်၌လာသော ကျယ်စွာသော ဇလုတ်တွင်း၌ကျသကဲ့သို့ကျသော ဗလဝမုခ သမုဒ္ဒရာလည်းရှိ၏။ ထိုနှစ်ပါးတို့တွင် အပြော ကျယ်သော ဝဲလည်သကဲ့သို့လည်၍ကျသော ဗလဝမုခ သမုဒ္ဒရာသည်ကား အဝီစိငရဲသူတို့၏ ကံကြောင့် ငရဲတံခါးမသည် ပိတ်တုံပွင့်တုံဖြစ်၍ ပွင့်သောအခါ၌ အဝီစိငရဲမီးလျှံသည် ထွက်ပြေး၍ ကျယ်သော တစ်ယူဇနာ အလျားအနံရှိသော သမုဒ္ဒရာအောက်အပြင်ကို လောင်၍ သမုဒ္ဒရာရေသည် ခုံလောက်၌ အိုးဆူသကဲ့သို့ ဆူသဖြင့် ဝဲလည်သကဲ့သို့လည်၍ ကြောက်မက်ဖွယ်သော အသံကိုဖြစ်စေလျက် ကျ၏။ ကျယ်စွာသော ဇလုပ်တွင်း၌ ကျသကဲ့သို့ကျသော ဗလဝါမုခ သမုဒ္ဒရာကား ရေကိုငင်၍ ထက်ဝန်းကျင် အထက်အဖို့ဖြင့်တက်၍ ချောက်ကမ်းပါးပြတ်၌ ကျသကဲ့သို့ကျ၍ ကျယ်စွာသော ဇလုပ်တွင်း၌ ကျဘိသကဲ့သို့ ထင်၏။ တံပိုး၏အဟုန်ဖြင့် ရေသည် ထန်စွာပြေး၍ စကြဝဠာတံတိုင်းကို ခတ်မိသဖြင့် တစ်ယူဇနာ နှစ်ယူဇနာတိုင်အောင် ဆန်တက်ပြီးလျှင် တစ်ဖန်ပြန်၍ မဟာသမုဒ္ဒရာ၌ ကျ၏။ ထိုကျရာ၌ ကြီးစွာသော နရက်ချောက်ကဲ့သို့ဖြစ်၍ နားအုံပွင့်အံ့သကဲ့သို့လည်းကောင်း၊ နှလုံးကွဲအံ့ဘိသကဲ့သို့ လည်းကောင်း၊ ကြောက်မက်ဖွယ်သော အသံကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုနှစ်ပါးသော သမုဒ္ဒရာတို့တွင် ဤသင်္ဘောသားတို့သည် နောက်၌ပြအပ်သော ဗလဝါမုခ သမုဒ္ဒရာသို့ ရောက်၍ ကြောက်မက်ဖွယ်သော အသံကိုကြားလျှင် ဘုရားလောင်းအား မေးကုန်၍ ပြောကြားလိုသော ဘုရားလောင်းသည်-

၁၁၉။ ကုရုကုစ္ဆာ ပယာတာနံ၊ ဝါဏိဇာနံ ဓနေသိနံ။
နာဝါယ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ ဗလဝမုခါတိ ဝုစ္စတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၉။ တာတ၊ အမောင်တို့။ ကုရုကစ္ဆာ၊ ကုရုကစ္ဆသင်္ဘောဆိပ်မှ။ ပယာတာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဓနေသိနံ၊ ဥစ္စာကို ရှာကုန်သော။ ဝါဏိဇာနံ၊ ကုန်သည်တို့၏။ နာဝါယ၊ သင်္ဘောသည်။ ဝိပ္ပနဋ္ဌာယ၊ အရပ်တစ်ပါးသို့သွားသည်ရှိသော်။ အယံ၊ ဤသမုဒ္ဒရာကို။ ဗလဝါမုခါတိ၊ ဗလဝါမုခသမုဒ္ဒရာဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။

ဘုရားလောင်းသည် ဤဂါထာဖြင့် ထိုသမုဒ္ဒရာ၏ အမည်ကိုကြား၍ အမောင်တို့ ဤဗလဝါမုခ သမုဒ္ဒရာသို့ ရောက်ကုန်သော သူတို့သည် ပြန်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ဤသို့ ဗလဝါမုခသမုဒ္ဒရာသည် ရောက်သောသင်္ဘောများကို နစ်စေ၍ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်စေ၏ ဟု ဆို၏။ ထိုသဘောကိုလည်း ခုနှစ်ရာသော သင်္ဘောသားတို့သည် တက်စီးကုန်၏။ ထိုအလုံးစုံသော သင်္ဘောသား ခုနစ်ရာတို့သည် သေဘေးမှကြောက်ကုန်၍ တစ်ပြိုင်နက်လျှင် အဝီစိငရဲ၌ခံရသော သူတို့ကဲ့သို့ အလွန်သနားဖွယ်ရှိသော ငိုကြွေးမြည်တမ်းသံကို လွှတ်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ငါ့ကိုထား၍ ငါမှတစ်ပါးသောသူသည် ထိုသင်္ဘောသားတို့၏ ချမ်းသာသောအဖြစ်ကို ပြုခြင်းငှာ စွမ်းဆောင်နိုင်သော သူမည်သည်မရှိ။ သစ္စာပြုသဖြင့် ထိုသင်္ဘောသားတို့၏ ချမ်းသာခြင်းကိုပြုအံ့ ဟု ကြံတော်မူ၍ ထိုသင်္ဘောသားတို့ကိုခေါ်၍ အမောင်တို့ လျင်မြန်စွာ နံ့သာရေဖြင့် ငါ့ကိုချိုးစေ၍ ပုဆိုးသစ်တို့ကို ဝတ်စေ၍ ရေဖြင့်ပြည့်သော ရွှေခွက်ကိုစီရင်၍ သင်္ဘောဦး၌ ထားကြကုန် ဟု ဆို၏။ ထိုသင်္ဘောသားတို့သည် လျင်မြန်စွာ ဘုရားအလောင်း မိန့်တော်မူတိုင်း ပြုကုန်၏။

သစ္စာဆို၍ ကယ်တင်ခြင်း

ဘုရားလောင်းသည်လည်း လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့် ရေပြည့်သော ရွှေခွက်ကိုကိုင်၍ သင်္ဘောဦး၌ရပ်လျက် သစ္စာကိုပြုလိုရကား-

၁၂၀။ ယတော သရာမိ အတ္တာနံ၊ ယတော ပတ္တောသ္မိ ဝိညုတံ။
နာဘိဇာနာမိ သဉ္စိစ္စ၊ ဧကာပါဏမ္ပိ ဟိံသိတံ။
ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ သောတ္ထိံ နာဝါ နိဝတ္တတု။

ဟူသော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၀။ ယတော၊ အကြင်အခါမှ။ ပဋ္ဌာယ၊ စ၍။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ သရာမိ၊ အောက်မေ့မိ၏။ ယတော၊ အကြင်အခါ၌။ ပဋ္ဌာယ၊ စ၍။ ဝိညုတံ၊ သိကြားလိမ္မာသော အဖြစ်သို့။ ပတ္တော၊ ရောက်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တတော၊ ထိုအခါမှ။ ပဋ္ဌာယ၊ စ၍။ သဉ္စိစ္စ၊ သေစေလိုသော စေတနာ ရှိသည်ဖြစ်၍။ ဧကပါဏမှိ၊ တစ်ယောက်သော သတ္တဝါကိုမျှလည်း။ ဟိံသိတံ၊ ညှဉ်းဆဲဖူးသည်ကို။ နာဘိဇာနာမိ၊ မသိစဘူး။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤသို့မှန်သော သစ္စာစကားကြောင့်။ နဝါ၊ သင်္ဘောသည်။ သောတ္ထိံ၊ ချမ်းသာစွာ။ နိဝတ္တတု၊ ပြန်စေသတည်း။

ဘုရားလောင်းသည် မြက်ဝါးခြမ်းစိပ်ကို အစပြု၍ သူတစ်ပါးဥစ္စာကို မယူစဘူး၊ လောဘ၏ အစွမ်းဖြင့် သူမယားကို မကြည့်စဘူး၊ မမှန်သော စကားကို မဆိုစဘူး၊ မြက်ဖျားဖြင့်လည်း သေရည်သေရက် မသောက်စဘူး၊ ဤသို့ ငါးပါးသော သီလ၏အစွမ်းဖြင့် သစ္စာပြု၏။ သစ္စာကို ပြုပြီး၍ ရေပြည့်သော ရွှေခွက်မှရေကို သင်္ဘောဦး၌ သွန်းလောင်း၏။ လေးလတို့ပတ်လုံး အရပ်တစ်ပါးသို့ ပြေးသွားသော သင်္ဘောသည် ပြန်၍ တန်ခိုးကြီးသောသူသည် သွားသကဲ့သို့ သစ္စာ၏ အာနုဘော်ဖြင့် တစ်နေ့ချင်းလျှင် ကုရုကစ္ဆ သင်္ဘောဆိပ်သို့ ရောက်လေ၏။ ရောက်ပြီး၍ ကြည်း၌လည်း ရှစ်ဥဿဘ အတိုင်းအရှည်ရှိသော အရပ်သို့ ပြေး၍ သင်္ဘောသူကြီးအိမ်၌သာလျှင် တည်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုကုန်သည်တို့အား ရွှေ ငွေ ပတ္တမြား သန္တာ ပုလဲ့ ဝဇီရစိန်တို့ကို ခွဲဝေ၍ ပေး၏။ ဤမျှသော ရတနာတို့ဖြင့် သင်တို့အား တန်ပြီ၊ တစ်ဖန် သမုဒ္ဒရာသို့ မဝင်ကြကုန်လင့် ဟု ထိုသင်္ဘောသားတို့အား အဆုံးအမကိုပေး၍ အသက်ထက်ဆုံး အလှူပေးခြင်း အစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေတော်မူ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ရှေး၌လည်း ငါဘုရားသည် မြတ်သော ပညာရှိတော်မူသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ သုပ္ပါရကသုခမိန်၏ ပရိသတ်တို့သည် ငါဘုရားပရိသတ် ဖြစ်လာ၏။ သုပ္ပါရက သုခမိန်သည်ကား ငါဘုရားဖြစ်တော်မူ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ပညာရှိအား၊ ဆည်းကပ်ငြား၊ ကြီးပွားတိုးတက်လာ

ကိုးခုမြောက်သော သုပ္ပါရကဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒွါဒသကနိပါတ်

၁။ စူဠကုဏာလဇာတ်

လုဒ္ဓါနံ လဟုစိတ္တာနံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤစူဠကုဏာလဇာတ်သည် အသီတိနိပါတ် မဟာကုဏာလဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။

ရှေးဦးစွာသော စူဠကုဏာလဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒွါဒသကနိပါတ်

၂။ ဘဒ္ဒသာလဇာတ်

တယောက်ကောင်းက အပေါင်းချမ်းသာ

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကာ တွံ သုဒ္ဓေဟိ ဝတ္ထေဟိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဘဒ္ဒသာလဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဆွေတော် မျိုးတော်တို့၏ အကျိုး စီးပွားအလို့ငှာ ကျင့်တော်မူခြင်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ သာဝတ္ထိပြည်ဝယ် အနာထပိဏ်သူဌေးအိမ်၌ ငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့အား အမြဲ ဆွမ်းကျွေး၏။ ဝိသာခါ ဒါယိကာမအိမ်၌၎င်း, ကောသလ မင်းကြီး၏ နန်းတော်၌၎င်း ထိုအနာထပိဏ်သူဌေးအတူ ငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့အား အမြဲဆွမ်းကျွေးခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ကောသလမင်းကြီး နန်းတော်၌ကား ကောသလ မင်းကြီးသည် အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်တို့ကို အကယ်၍ကား လှူ၏။ ထိုသို့ လှူငြားသော်လည်း ထိုကောသလမင်းကြီး၏ နန်းတော်၌ ရဟန်းတို့နှင့် အကျွမ်းဝင်သော တစုံတယောက်သောသူသည် မရှိ၊ ထို့ကြောင့် ရဟန်းတို့သည် မင်း၏နန်းတော်၌ ဆွမ်းမစားကုန်၊ ဆွမ်းကိုယူ၍ အနာထပိဏ် သူဌေးအိမ်သို့၎င်း, ဝိသာခါ ဒါယိကာမအိမ်သို့၎င်း တပါးကုန်သော အကျွမ်းဝင်ကုန်သော သူတို့၏အိမ်သို့၎င်း သွား၍ စားကုန်၏။

ကောသလမင်းကြီးသည် တနေ့သ၌ ဆောင်ခဲ့သော ပဏ္ဏာလက်ဆောင်ကို ရဟန်းတို့အား လှူကြကုန်ဟု ဆွမ်းစားစရပ်သို့ ပို့စေ၍ ဆွမ်းစားစရပ်၌ ရဟန်းတို့သည် မရှိပါကုန်ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် အဘယ်သို့ သွားကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ မိမိ၏ အကျွမ်းဝင်သော အိမ်တို့၌နေ၍ စားကုန်၏ ဟု ကြား၍ နံနက်စာ စားပြီးသော် မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့ သွား၍ အရှင်ဘုရား ဘောဇဉ်မည်သည်ကား အဘယ်ဘောဇဉ်သည်လျှင် အရသာရှိသနည်း ဟု မေးလျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး အကျွမ်းဝင်သော ဘောဇဉ်သည် အလွန်အရသာရှိ၏။ အနည်းငယ်သော ပအုံးရေမျှသည်လည်း အကျွမ်းဝင်သော သူတို့သည် လှူအပ်သည်ရှိသော် အလွန် ချိုမြိန်ကောင်းမြတ်သည်ဟု မိန့်တော်မူ၏။

အရှင်ဘုရား ရဟန်းတို့အား အဘယ်သူနှင့်တကွ အကျွမ်းဝင်ခြင်းသည် ဖြစ်ပါသနည်း ဟု မေးလျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ရဟန်းတို့သည် အဆွေအမျိုးတို့နှင့်၎င်း, သာကီဝင်မင်းမျိုးတို့နှင့်၎င်း တကွအကျွမ်းဝင်၏ ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် ထို့နောင်မှ ကောသလမင်းကြီးသည် ကြံ၏။ တယောက်သော သာကီဝင်မင်းသမီးကို ဆောင်၍ မိဖုယားကြီးပြုအံ့၊ ဤသို့ပြုသည်ရှိသော် ငါနှင့်တကွ ရဟန်းတို့၏ ဆွေမျိုးသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုကောသလမင်းကြီးသည် နေရာမှထ၍ နန်းတော်သို့ သွားပြီးလျှင် ကပိလဝတ်ပြည်သို့ တမန်စေတော်မူ၏။ ငါ့အား သာကီဝင် မင်းသမီးတယောက်ကို ပေးကုန်လော့၊ ငါသည် သင်တို့နှင့်တကွ ဆွေမျိုးဖြစ်လို၏ ဟု စေလိုက်၏။

သာကီဝင်မင်းမျိုးတို့သည် တမန်စကားကို ကြားကုန်လျှင် စည်းဝေး၍ ကြံကြကုန်၏။ ငါတို့သည် ကောသလမင်း၏ အာဏာနှံ့ရာအရပ်၌ နေရကုန်၏။ အကယ်၍ သတို့သမီးကို မပေးကုန်အံ့၊ ကြီးစွာသော ခိုက်ရန်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ အကယ်၍ ပေးချေအံ့ ငါတို့ အမျိုးအနွယ်သည် ပျက်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် အသို့ပြုရအံ့နည်း ဟု တိုင်ပင်ကုန်၏။ ထိုအခါ သာကီဝင်မင်းတို့ကို မဟာနာမ်မင်းသည် ဆို၏။ မစိုးရိမ်ကြကုန်လင့်၊ ငါ၏သမီးသည် ဝါသဘခတ္တိယာမည်၏။ နာဂမုဏ္ဍာမည်သော ကျွန်မ၏ဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုမင်းသမီးသည် အသက် တဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိပြီ၊ မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်၏။ တင့်တယ်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ အဖ၏အစွမ်းဖြင့် မင်းမျိုးတည်း၊ ထိုဝါသဘခတ္တိယာမင်းသမီးကို စေကုန်အံ့ ဟု ဆို၏။

သာကီဝင်မင်းတို့သည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံကုန်၍ တမန်တို့ကို ခေါ်စေပြီးလျှင် ကောင်းပြီ၊ သတို့သမီးကို ပေးကုန်အံ့၊ ယခုပင် ထိုသတို့သမီးကိုယူ၍ သွားကုန်လော့ ဟု ဆိုကုန်၏။ တမန်တို့သည် ကြံကြကုန်၏။ ဤသာကီဝင် မင်းမျိုးတို့သည်ကား အမျိုးကိုမှီ၍ အလွန်မာန်တက်တတ်ကုန်၏။ ငါတို့အား ကျွန်မသမီးကို ကျွန်မ မဟုတ်ဟုဆို၍ ကျွန်မငယ်ကိုသော်လည်း ပေးကုန်ရာ၏။ ထိုသာကီဝင်မင်းတို့နှင့်တကွ ထမင်းတပွဲတည်းစားသော မင်းသမီးကိုသာလျှင် ယူကုန်အံ့ ဟု ကြံကြကုန်၏။ ကြံကုန်ပြီး၍ ထိုတမန်တို့သည် ဤသို့ဆိုကုန်၏။ ငါတို့သည် ယူ၍ သွားကုန်သည်ရှိသော် အကြင်မင်းသမီးသည် သင်တို့နှင့်တကွ ထမင်းတပွဲတည်း စား၏ ထိုမင်းသမီးကိုသာလျှင် ယူကုန်အံ့ဟု ဆိုကုန်၏။

သာကီဝင်မင်းတို့သည် တမန်တို့အား နေရာအရပ်ကို ပေးစေ၍ အသို့ပြုရကုန်အံ့နည်း ဟု ကြံကြကုန်၏။ မဟာနာမ်မင်းသည် သင်တို့သည် မကြံကြကုန်လင့်၊ ငါသည် ဥပါယ်တမျဉ်ကိုပြုအံ့၊ သင်တို့သည် ထမင်းစားသောအခါ၌ ဝါသဘခတ္တိယာကို တန်ဆာဆင်၍ ဆောင်ခဲ့ကုန်၊ ငါသည် ထမင်းတလုပ်ကို ယူကာမျှ၌ အရှင်မင်းကြီး ဤမည်သောမင်းသည် အမှာစာကို စေ၏။ ဤသတင်းစကားကို ရှေးဦးစွာ နာတော်မူကုန်လော့ဟုဆို၍ အမှာစာကို ပြကြကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ သာကီဝင်မင်းတို့သည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံကုန်၍ ထိုမဟာနာမ်မင်းကြီးသည် ထမင်းစားသည်ရှိသော် ဝါသဘခတ္တိယာကို တန်ဆာဆင်ကုန်၍ သမီးတော်ကို ဆောင်ခဲ့ကုန်၊ ငါနှင့်အတူ ထမင်းစားစေလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ဝါသဘခတ္တိယာကို တန်ဆာဆင်၍ ထိုသို့တန်ဆာဆင်သော ခဏ၌သာလျှင် အတန်ငယ် ကြာမြင့်ခြင်းကိုပြု၍ ဆောင်ခဲ့ကုန်၏။ ထိုဝါသဘခတ္တိယာသည် အဖနှင့်တကွ ထမင်းစားအံ့ဟုဆို၍ ထမင်းတပွဲတည်း၌ လက်ကိုချ၏။ မဟာနာမ်မင်းကြီးသည်လည်း ထိုသမီးနှင့်တကွ ထမင်းတလုပ်ကိုကိုင်၍ ခံတွင်း၌ထား၏။ ဒုတိယ ထမင်းတလုပ်အလို့ငှါ လက်ကိုဆန့်သည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး ဤမည်သောမင်းသည် မှာစာကို စေအပ်၏။ ဤသတင်းစကားကို နာတော်မူဦးလော့ ဟု ဆို၍ အမှာစာကို ဆက်ကုန်၏။

မဟာနာမ်မင်းသည် ချစ်သမီး ချစ်သမီးသည် စားလော့ ဟု ဆို၍ လကျ်ာလက်ကို ထမင်းပွဲ၌သာလျှင် အစဉ်ထားသည်ကိုပြု၍ လက်ဝဲလက်ဖြင့်ကိုင်၍ အမှာစာကိုကြည့်၏။ မဟာနာမ်မင်းကြီးသည် ထိုသတင်းစကားကို စုံစမ်းဆင်ခြင်စဉ်လျှင် မင်းသမီးသည်စား၏။ မဟာနာမ်မင်းကြီးသည် မင်းသမီးစားပြီးသောအခါ လက်ကိုဆေး၍ ခံတွင်းကိုဆေး၏။ ထိုသို့ တပွဲတည်း ထမင်းစားသည်ကိုမြင်လျှင် တမန်တို့သည် မဟာနာမ်မင်းကြီး သမီးတော်မှန်ပေ၏ဟု ဆုံးဖြတ်ခြင်းကို ပြုကြကုန်၏။ တမန်တို့သည် အထူးကိုသိခြင်းငှါ မတတ်နိုင်။

မဟာနာမ်မင်းကြီးသည် များသော ပူဇော် သက္ကာရတို့ဖြင့်၎င်း, များစွာသော အခြံအရံဖြင့်၎င်း သမီးတော်ကို ကောသလမင်းကြီးအား ပို့စေ၏။ တမန်တို့သည်လည်း ထိုမင်းသမီးကို သာဝတ္ထိပြည်သို့ ဆောင်၍ ဤမင်းသမီးသည် အမျိုးနှင့် ပြည့်စုံ၏။ မဟာနာမ်မင်းကြီး၏ သမီးတော်တည်း ဟု တင်လျှောက်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် အလွန်နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ အလုံးစုံသော မြို့တော်ကို တန်ဆာဆင်စေပြီးလျှင် ဝါသဘခတ္တိယာ မင်းသမီးကို ရတနာအစု၌ထား၍ မိဖုယားကြီးအရာ၌ အဘိသိက်သွန်းစေ၏။ ထိုမိဖုယားကို ကောသလမင်းကြီးသည် အလွန်ချစ်နှစ်သက်တော်မူ၏။ ထိုအခါ ဝါသဘခတ္တိယာ မင်းသမီးအား မကြာမြင့်မီလျှင် ကိုယ်ဝန်သည် တည်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် ကိုယ်ဝန် အစောင့်အရှောက်ကို ပေးတော်မူ၏။ ထိုမင်းသမီးသည် ဆယ်လလွန်သဖြင့် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော သားတော်ကို ဖွား၏။ ထိုအခါ သားတော်ကို အမည်မှည့်အံ့သောနေ့၌ မင်းကြီးသည် ဘိုးတော် မဟာနာမ် မင်းကြီးအထံသို့ စေလိုက်၏။ သာကီဝင် မင်းသမီးဖြစ်သော ဝါသဘခတ္တိယာ မင်းသမီးသည် သားကို ဖွားမြင်၏။ မြေးတော်အား အမည်ကို အသို့မှည့်ရအံ့နည်း ဟု စေလိုက်၏။ ထိုသတင်းစကားကို ယူ၍သွားသော အမတ်သည် အတန်ငယ် နားပင်း၏ ထိုအမတ်သည် ဘိုးတော် မဟာနာမ်မင်းကြီးအား ကြားလျှောက်၏။

ဘိုးတော် မာနာမ်မင်းကြီးသည် ထိုစကားကိုကြား၍ ဝါသဘခတ္တိယာသည် သားကို မဖွားဘဲလျက်လည်း အလုံးစုံသောသူတို့ကို လွှမ်းမိုး၏။ ယခုမူကား အလွန်လျှင် မင်းအား အကျွမ်းဝင်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထိုနားပင်းသော အမတ်သည် ဝလ္လဘ-ဟူသော စကားကို မကောင်းသဖြင့်ကြား၍ ဝိဋဋူဘ-ဟူ၍ မှတ်မိသဖြင့် မင်းသို့ကပ်၍ အရှင်မင်းကြီး မင်းသားအမည်ကို ဝိဋဋူဘဟူ၍ မှည့်ကုန်သတတ်ဟု လျှောက်၏။ ကောသလ မင်းကြီးသည် ရှေး၌မင်းပေးသော အမည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ဝိဋဋူဘ ဟူသောအမည်ကို မှည့်တော်မူ၏။ ထိုအခါမှစ၍ မင်းသားသည် မင်းသားတို့၏ အဆောင်အရွက်ဖြင့်ကြီးသည်ဖြစ်၍ ခုနစ်နှစ်အရွယ် ရှိသောအခါ၌ တပါးကုန်သော မင်းသားတို့အား အဘိုးအဘွားအိမ်မှ ဆင်ရုပ်ငယ်, မြင်းရုပ်ငယ် အစရှိသည်တို့ကို ဆောင်ခဲ့ကုန်သည်တို့ကို မြင်၍ မယ်တော်ကို မေး၏။

မိခင်-တပါးသော မင်းသားတို့အားကား အဘိုး-အဘွားအိမ်မှ လက်ဆောင်ပဏ္ဏာကို ဆောင်ခဲ့ကုန်၏။ အကျွန်ုပ်အား တစုံတယောက်သောသူသည် တစုံတခုကိုမျှ မပို့စေ၊ အသို့နည်း မိခင်သည် မယ်တော် ခမည်းတော် မရှိသလော ဟု မေး၏။ ထိုအခါ သားတော်ကို မယ်တော်သည် ချစ်သား သာကီဝင်မင်းတို့သည် သင်ချစ်သားတို့၏ ဘိုးတော်တည်း၊ ထိုသာကီဝင်မင်းတို့သည် ဝေးသောအရပ်၌ နေကုန်၏။ ထိုသို့ ဝေးသောကြောင့် ဘိုးတော်တို့သည် တစုံတခုကိုမျှ မစေကုန် ဟု ဆို၍ သားတော်ကို လှည့်စား၏။

တဖန် တဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိသောအခါ မိခင် ကျွန်ုပ်သည် ဘိုးတော်မဟာနာမ်မင်းကြီး၏ အမျိုးကို ဖူးမြင်လို၏ ဟု ဆို၏။ ချစ်သား ထိုအရပ်သို့သွား၍ အသို့ပြုအံ့နည်း ဟု တားမြစ်သော်လည်း အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်၏။ ထိုအခါ မင်းသား၏ မယ်တော်သည် ထိုသို့တပြီးကား သွားလေလော့ ဟု ဝန်ခံ၏။ သားတော် ဝိဋဋူဘမင်းသားသည် ခမည်းတော် ကောသလမင်းကြီးအား ကြားလျှောက်၍ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ထွက်၏။ ဝါသဘခတ္တိယာသည် ရှေးဦးစွာ အမှာစာကို ပို့နှင့်စေ၏။ အကျွန်ုပ်သည် ဤအရပ်၌ ချမ်းသာစွာ နေရပါ၏။ အရှင်တို့သည် တစုံတခုသော အထူးကို မပြပါကုန်လင့် ဟု စေလိုက်၏။

သာကီဝင်မင်းတို့သည် ဝိဋဋူဘ လာသည်ကို သိကုန်၍ ရှိခိုးခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ထိုဝိဋဋုဘအောက် ငယ်ကုန် ငယ်ကုန်သော မင်းသားတို့ကို ဇနပုဒ်သို့ စေလိုက်ကုန်၏။ ဝိဋဋူဘ မင်းသားသည် ကပိလဝတ်ပြည်သို့ ရောက်သည်ရှိသော် သာကီဝင်မင်းသားတို့သည် စည်းဝေးရာအရပ်၌ ထိုင်ကုန်၏။ ဝိဋဋူဘမင်းသားသည် စည်းဝေးရာအရပ်သို့သွား၍ တည်၏။ ထိုအခါ ဝိဋဋုဘမင်းသားကို ချစ်သား ဤသူသည် သင်မင်းသား၏ ဘိုးတော်တည်း၊ ဤသူသည် သင်မင်းသား၏ ဦးရီးတော်တည်း ဤသို့ အစရှိသည်ကို ပြောဆိုကြကုန်၏။ ဝိဋဋူဘမင်းသားသည် အလုံးစုံသော သာကီဝင်မင်းတို့ကို ရှိခိုးလျက် လှည့်လည်၏။ ထိုဝိဋဋူဘမင်းသားသည် အဆုံးတိုင်အောင် နှစ်သက်လျက် ရှိခိုး၍ မိမိကို ရှိခိုးသော တယောက်သော သူမျှကိုလည်း မမြင်၍ အဘယ့်ကြောင့် ကျွန်ုပ်ကို ရှိခိုးသောသူတို့သည် မရှိကုန်သနည်းဟု မေး၏။ သာကီဝင်မင်းတို့သည် ချစ်သား- သင်ချစ်သား၏ ညီတော် ဖြစ်ကုန်သော မင်းသားတို့သည် ဇနပုဒ်သို့ သွားကြကုန်၏ ဟု ဆို၍ ထိုဝိဋဋူဘ မင်းသားအား ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုကုန်၏။

ဝိဋဋူဘ မင်းသားသည် နှစ်ရက်-သုံးရက်နေပြီးလျှင် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ထွက်ခဲ့၏ ထိုသို့ ဝိဋဋူဘမင်းသား ထွက်ပြီးသောအခါ တယောက်သော ကျွန်မသည် စည်းဝေးရာအရပ်၌ ဝိဋဋူဘ မင်းသားနေသောပျဉ်ကို ဤပျဉ်သည် ဝါသဘခတ္တိယာ ကျွန်မသားနေသော ပျဉ်တည်း ဟု ဆဲရေးလျက် နို့ရည်ဖြင့် ဆေး၏။ မင်းချင်းယောက်ျားတယောက်သည် မိမိလက်နက် မေ့ရစ်သဖြင့် ပြန်လည်၍ ထိုလက်နက်ကို ယူသည်ရှိသော် ဝိဋဋူဘ မင်းသားအား ဆဲရေးသော အသံကိုကြား၍ ထိုအကြောင်းကိုမေး၍ ဝါသဘခတ္တိယာသည် ကျွန်မဝမ်း၌ဖြစ်သော မဟာနာမ်သာကီဝင်မင်းကြီး၏ သမီးတော်တည်း ဟု သိလျှင် သွား၍ ဗိုလ်စုကို ပြော၏။ ဝါသဘခတ္တိယာသည် ကျွန်မသမီးဖြစ်သတတ်ဟု ကြီးစွာသော အုတ်အုတ်ကျက်ကျက်သည် ဖြစ်၏။ ဝိဋဋူဘ မင်းသားသည် ထိုစကားကိုကြား၍ ဤသာကီဝင်မင်းတို့သည် ငါ၏နေရာပျဉ်ကို နို့ရည်ဖြင့် ဆေးလင့်ကုန်စေဦး၊ ငါသည်ကား မင်းဖြစ်သောအခါ ထိုသာကီဝင်မင်းတို့၏ လည်ချောင်းသွေးကို ယူ၍ ငါ၏နေရာပျဉ်ကို ဆေးအံ့ ဟု စိတ်ကိုဖြစ်စေ၏။

ထို ဝိဋဋူဘမင်းသားသည် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ရောက်သည်ရှိသော် မှူးတော်မတ်တော်တို့သည် အလုံးစုံသော ထိုအကြောင်းကို ကောသလမင်းကြီးအား တင်လျှောက်ကုန်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် အလုံးစုံသော သာကီဝင်မင်းတို့သည် ငါ့အား ကျွန်မသမီးကို ပေးကုန်၏ ဟု သာကီဝင်မင်းတို့အား အမျက်ထွက်၍ ဝါသဘခတ္တိယာအား၎င်း, သားတော် ဝိဋဋူဘအား၎င်း ပေးတော်မူသော အဆောင်အရွက်ကို နုတ်၍ ကျွန်ယောက်ျား ကျွန်မိန်းမတို့သည် ရအပ်သော အဆောင်အရွက်မျှကိုသာလျှင် ပေးတော်မူ၏။ ထိုနောက်မှ နှစ်ရက်သုံးရက်လွန်သဖြင့် သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကောသလမင်းကြီး နန်းတော်သို့ ကြွတော်မူ၍ နေတော်မူ၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုး၍ အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့၏ ဆွေတော် မျိုးတော်တို့သည် ကျွန်မသမီးကို ကျွန်ုပ်အား ပေးသတတ်၊ ထို့ကြောင့် အကျွန်ုပ်သည် သားနှင့်တကွ ဝါသဘခတ္တိယာ၏ အဆောင်အရွက် စည်းစိမ်အခြံအရံကို ဖြတ်၍ ကျွန်ယောက်ျား ကျွန်မိန်းမတို့သည် ရအပ်သော စည်းစိမ်အခြံအရံမျှကို ပေး၏ ဟု လျှောက်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် မြတ်သောမင်းကြီး သာကီဝင်မင်းတို့သည် မသင့်သည်ကို ပြုဘိ၏။ ပေးသောသူတို့မည်သည်ကား တူသော အမျိုးရှိသောသူကို ပေးအပ်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ထိုသို့ ကျွန်မသမီးပင် ဖြစ်သော်လည်း ဤဝါသဘခတ္တိယာသည် ရေမြေကိုအစိုးရသော မင်းမြတ်၏ နန်းတော်၌ အဘိသိက် သွန်းခြင်းသို့ရောက်၏။ သားတော် ဝိဋဋူဘသည်လည်း ရေမြေကိုအစိုးရသော မင်းကိုစွဲ၍ ဖြစ်၏။ အမိမျိုးမည်သည် အဘယ်ပြုအံ့နည်း၊ အဖမျိုးသာလျှင် ပမာဏတည်း၊ ထိုသို့ အဖမျိုးသာလျှင် ပမာဏဖြစ်သောကြောင့် ရှေးပညာရှိတို့သည် ဆင်းရဲလှစွာသော ထင်းခွေမိန်းမအား မိဖုယားကြီးအရာကို ပေးဘူးကုန်ပြီ၊ ထိုထင်းခွေမိန်းမ၏ ဝမ်း၌ဖြစ်သောသားသည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏသီပြည်ကြီး၌ မင်းအဖြစ်ကိုပေး၍ ကဋ္ဌဝါဟနမည်သော မင်းဖြစ်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ကဋ္ဌဝါဟနဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။

ကောသလမင်းကြီးသည် မြတ်စွာဘုရား၏ တရားစကားကို နာရ၍ အဖအမျိုးသာလျှင် ပမာဏဖြစ်သတတ်ဟု ကြားရလျှင် နှစ်သက်၍ မိသားနှစ်ယောက်တို့အား ပကတိ ပေးမြဲသော အဆောင်အရွက် စည်းစိမ်အခြံအရံကိုသာလျှင် ပေးစေတော်မူ၏။ ကောသလမင်းကြီး၏ကား ဗန္ဓုလ အမည်ရှိသော စစ်သူကြီးသည် မလ္လိကာမည်သော မိမိမယားကို သင်သည် မြုံ၏။ သင့်မိဘအိမ်သို့သာလျှင် သွားလေလော့ ဟု ဆို၍ ကုသိနာရုံပြည်သို့ စေ၏။ ထိုမလ္လိကာသည်လည်း သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားကို ဖူးမြင်၍သာလျှင် သွားအံ့ ဟုကြံ၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့ဝင်ပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုး၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ နေသည်ရှိသော် မလ္လိကာ အဘယ်မည်သော အရပ်သို့ သွားအံ့နည်း ဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်၏လင်သည် မိဘအိမ်သို့ ပို့စေ၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် အဘယ့်ကြောင့် ပို့စေသနည်း ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် မြုံ၏။ သားမရှိပေ။ ထို့ကြောင့် ပို့စေ၏ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် အကယ်၍ မြုံသောကြောင့် သားမရှိသောကြောင့် မိဘအိမ်သို့ ပို့စေသည်ဖြစ်အံ့၊ ဤသို့ ဖြစ်သည်ရှိသော် သွားအံ့သောကိစ္စ မရှိ၊ သင်ပြန်လေလော့ ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် မလ္လိကာသည် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးပြီးလျှင် အိမ်သို့သာလျှင် ပြန်လေ၏။

အဘယ်ကြောင့် ပြန်လာသနည်း ဟု မေးသည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားသည် ပြန်စေတော်မူ၏ ဟု ဆို၏။ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးသည် မြတ်စွာဘုရားသည် သားရအံ့သော အကြောင်းကို မြင်တော်မူသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု ဆို၏။ မလ္လိကာသည် မကြာမီ ကိုယ်ဝန်ကိုရလျှင် ဖြစ်သောချင်ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၍ ငါ့အား ချင်ခြင်းသည် ဖြစ်၏ ဟု လင်အားကြား၏။ ချင်ခြင်းသည် အဘယ်နည်း ဟု မေးသည်ရှိသော် ဝေသာလီမြို့၌ လိစ္ဆဝီမင်းတို့၏ အဘိသိက်သွန်းရာဖြစ်သော မင်္ဂလာရေကန်တော်သို့ ဆင်း၍ ရေချိုးသဖြင့် ရေကို သောက်လိုသည် ဖြစ်၏ဟု ဆို၏။ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးသည် ကောင်းပြီ ဟု ဆို၍ ဗိုလ်တထောင်တင်နိုင်သော လေးကိုယူ၍ မလ္လိကာကို ရထား၌ စီးစေပြီးလျှင် သာဝတ္ထိပြည်မှ ထွက်၍ ရထားကိုနှင်လျက် ဝေသာလီပြည်သို့ဝင်၏။

ထိုအခါ ကောသလမင်းနှင့်၎င်း, ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးနှင့်၎င်း တဆရာတည်း အတတ်သင်ဘက်ဖြစ်သော မဟာလိမည်သော လိစ္ဆဝီမင်းသည် မျက်စိမမြင်သည်ဖြစ်၍ လိစ္ဆဝီမင်းတို့အား အကျိုးအကြောင်းကို ဆုံးမလျက် မြို့တံခါးအနီး၌နေ၏။ ထိုမဟာလိသည် ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးရထား၏ တံခါး၌ ထိခိုက်သံကိုကြား၍ ဤရထားသံသည် ဗန္ဓုလမလ္လမင်း၏ ရထားသံတည်း၊ ယနေ့ လိစ္ဆဝီမင်းတို့အား ဘေးသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ မင်္ဂလာရေကန်၏ အတွင်းအပ၌ အစောင့်အရှောက်ထား၍ ရေကန်ပေါ်၌ သံကွန်ယက်ကို ကြက်၏။ ငှက်တို့၏သော်လည်း အခွင့်သည် မရှိ၊ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးသည် ရထားမှ ဆင်းသက်၍ အစောင့်အရှောက်လူတို့ကို သန်လျက်ဖြင့် ပုတ်ခတ်လျက် ပြေးစေပြီးလျှင် သံကွန်ယက်ကို ဖြတ်၍ ရေကန်တွင်းသို့ မယားမလ္လိကာကို ဆင်းသက်စေ၍ ရေကိုချိုးစေ သောက်စေပြီးလျှင် မိမိလည်း ရေချိုးပြီးလျှင် မလ္လိကာကို ရထားသို့တင်၍ ဝေသာလီပြည်မှ ထွက်ခဲ့၍ လာသောခရီးဖြင့်သာလျှင် သွား၏။ အစောင့်အရှောက်တို့သည် သွား၍ လိစ္ဆဝီမင်းတို့အား ကြားလျှောက်ကုန်၏။ လိစ္ဆဝီမင်းတို့သည် အမျက်ထွက်ကုန်၍ ရထားငါးရာတို့ကို တက်စီးကုန်၍ ဗန္ဓုလမလ္လမင်းကို ဖမ်းကုန်အံ့ဟု ထွက်ကုန်၏။ ထိုအကြောင်းကို မဟာလိအားကြားကုန်၏။ မဟာလိသည် မလိုက်ကြကုန်လင့်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုဗန္ဓုလမလ္လမင်းသည် အလုံးစုံသော လိစ္ဆဝီမင်းတို့ကို သတ်လတ္တံ့ ဟု ဆို၏။

ထိုလိစ္ဆဝီမင်းတို့သည်လည်း ငါတို့သည် လိုက်အံ့သည်သာတည်း ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုသို့တပြီးကား ရထားလှည်းဘီး ပုံတောင်းတိုင်အောင် မြေသို့ဝင်သောအရာတို့ကို မြင်သည်ရှိသော် ပြန်ခဲ့ကြကုန်၊ ထိုအရပ်မှ မပြန်ခဲ့ကုန်သည်ရှိသော် ရှေ့မှ မိုယ်ကြိုးသံကဲ့သို့ အသံကို ကြားကုန်လတ္တံ့၊ ထိုအရပ်မှ ပြန်ခဲ့ကြကုန်၊ ထိုအရပ်မှ မပြန်ခဲ့ကုန်သည်ရှိသော် သင်တို့၏ ရထားဦးတို့၌ အပေါက်ကို မြင်ကုန်လတ္တံ့၊ ထိုအရပ်မှ ပြန်ခဲ့ကြကုန်၊ ရှေ့သို့ မလိုက်ကြကုန်လင့် ဟု ဆို၏။ ထိုလိစ္ဆဝီမင်းတို့သည် မဟာလိ၏ စကားဖြင့် မပြန်မူ၍ လိုက်ကုန်၏။

မလ္လိကာသည် မြင်၍ အရှင်ရထားတို့သည် ထင်ကုန်၏ ဟု ဆို၏။ ဗန္ဓုလသည် ထိုသို့တပြီးကား ရထားအပေါင်းတို့ကို တစီးတည်းကဲ့သို့ ထင်သောအခါ ငါ့အား ကြားလော့ ဟု ဆို၏။ မလ္လိကာသည် အကြင်အခါ အလုံးစုံသော ရထားငါးရာတို့သည် တစီးတည်းကဲ့သို့ ဖြစ်၍ ထင်ကုန်၏။ ထိုအခါ မလ္လိကာသည် အရှင်ရထားဦး တစီးတည်းကဲ့သို့ ထင်ပြီ ဟု ဆို၏။ ဗန္ဓုလသည် ထိုသို့တပြီးကား ဤရထားကြိုးတို့ကို ကိုင်လော့ ဟု ဆို၏။ မလ္လိကာအား ရထားကြိုးကိုပေး၍ ထိုဗန္ဓုလသည် ရထား၌ ရပ်လျက် လေးကိုတင်၏ ရထားလှည်းဘီးသည် ပုံတောင်းတိုင်အောင် မြေသို့ဝင်၏။ လိစ္ဆဝီမင်းတို့သည် ထိုအရပ်ကို မြင်ကုန်၍လည်း မပြန်ကုန်၊ ဗန္ဓုလသည် အတန်ငယ် သွား၍ လေးညှို့ကိုဖြန့်၏။ ထိုလေးညှို့ဖြန့်သောအသံသည် မိုဃ်းကြိုးသံကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုလိစ္ဆဝီမင်းတို့သည် ထိုအရပ်မှလည်း မပြန်ကုန်၊ လိုက်ကုန်သည် ဖြစ်၍ သွားကုန်သည်သာတည်း၊ ဗန္ဓုလသည် ရထား၌ တည်လျက်သာလျှင် မြှားတစင်းကို ပစ်၏။ ထိုမြားသည် ရထားငါးရာတို့၏ ရထားဦးကို ဖောက်၍ လိစ္ဆဝီမင်းငါးရာတို့၏ ပျဉ်ဝတ် ချပ်တန်ဆာဖွဲ့ရာအရပ်၌ ဖောက်ထွင်း၍ မြေသို့ဝင်၏။ ထိုလိစ္ဆဝီမင်းတို့သည် မိမိအား မြားဖောက်ထွင်းသော အဖြစ်ကို မသိကုန်၍ ဟယ်-လူပျက် ရပ်လော့ ဟု ဆိုကုန်လျက် လိုက်ကုန်၏။

ဗန္ဓုလသည် မိမိရထားကို ရပ်စေလျက် သင်တို့သည် သေကုန်ပြီ၊ သူသေတို့နှင့်တကွ ငါ့အား စစ်ထိုးခြင်း မည်သည် မရှိ ဟု ဆို၏။ လိစ္ဆဝီမင်းတို့သည် သေသောသူတို့သည် ငါတို့နှင့်တူသည် မဖြစ်ကုန် ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုသို့ တပြီးကား နောက်ဆုံးလူ၏ ချပ်ဝတ်တန်ဆာကို ဖြေကြကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ထိုလိစ္ဆဝီမင်းတို့သည် ဖြေကုန်၏။ ထိုသူသည် ဖြေ၍လွတ်ကာမျှ၌ သေ၍ လဲ၏။ ထိုအခါ အလုံးစုံသော လိစ္ဆဝီမင်းတို့ကို သင်တို့သည်လည်း ဤအတူ သေကုန်သည်သာတည်း၊ မိမိအိမ်တို့သို့ သွားပြီးလျှင် စီရင် မှာထားဘွယ်ကို မှာထား၍ သားမယားတို့ကို ဆုံးမပြီးမှ ပျဉ်ဝတ် ချပ်တန်ဆာကို ဖြေကြလေကုန် ဟု ဆိုလိုက်၏။ ထိုလိစ္ဆဝီမင်းတို့သည် ဗန္ဓုလဆိုတိုင်း ပြု၍ အလုံးစုံသော လိစ္ဆဝီမင်းငါးရာတို့သည် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၏။ ဗန္ဓုလသည် မလ္လိကာကို သာဝတ္ထိပြည်သို့ ဆောင်၏။

ထိုမလ္လိကာသည် တဆယ့်ခြောက်ကြိမ်တိုင်အောင် နှစ်ယောက်စီနှစ်ယောက်စီ အစုံဖြစ်သော သားတို့ကို ဖွား၏။ ထိုအလုံးစုံသော သုံးကျိပ်နှစ်ယောက်ကုန်သော သားတို့သည်လည်း အလွန် ရဲရင့်ကုန်၏။ အစွမ်းခွန်အားနှင့် ပြည့်စုံကုန်၏။ အလုံးစုံသော သားတို့သည် အတတ်၏ အပြီးသို့ ရောက်ကုန်၏။ တယောက် တယောက်သော သားအားလည်း ယောက်ျားကောင်း တထောင်စီ အခြံအရံရှိသည်ဖြစ်၏။ အဖဗန္ဓုလနှင့်တကွ မင်းအိမ်သို့ သွားကုန်သည်ရှိသော် ထိုအခြံအရံတို့ဖြင့်သာလျှင် မင်းယင်ပြင်သည် ပြည့်၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ တရားဆုံးဖြတ်ရာ အရပ်ဝယ် စဉ်းလဲသော အစီအရင်ကြောင့် တရားရှုံးကုန်သော သူတို့သည် ဗန္ဓုလလာလတ်သည်ကို မြင်၍ သည်းစွာသော ငိုကြွေးခြင်းကို ငိုကြွေးကုန်လျက် တရားစီရင်သော အမတ်တို့၏ စဉ်းလဲစဉ်းစား တရားစီရင်ကြောင်းကို ထိုဗန္ဓုလ စစ်သူကြီးအား လျှောက်ကုန်၏။ ထိုဗန္ဓုလ စစ်သူကြီးသည်လည်း တရားစီရင်ရာသို့ သွားပြီးလျှင် ထိုတရားကို သုတ်သင်စီရင်၍ ဥစ္စာရှင်ဖြစ်သော သူကိုသာလျှင် ဥစ္စာရှင်ပြု၍ ဥစ္စာရှင် မဟုတ်သောသူကို ဥစ္စာရှင် မဟုတ်သည်ကို ပြု၏။ လူများအပေါင်းသည် သည်းစွာသောအသံဖြင့် ကောင်းချီးပေးခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် ဤအသံကား အဘယ်အသံနည်းဟု မေး၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားတော်မူရလျှင် အလွန် နှစ်သက်တော်မူသည်ဖြစ်၍ အလုံးစုံသော တရားသူကြီးဖြစ်ကုန်သော အမတ်တို့ကို အရာမှချ၍ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးအားသာလျှင် တရားသူကြီးအရာကို အပ်နှင်းတော်မူ၏။ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးည် ထိုနေ့မှစ၍ ကောင်းစွာ စီရင်ဆုံးဖြတ်၏။ ထို့နောင်မှ တရားသူကြီးမင်းတို့သည် တံစိုးလက်ဆောင်ကို မရကုန်ရကား နည်းသော လာဘ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးသည် မင်းအဖြစ်ကို တောင့်တ၏ ဟု မင်းအိမ်၌ ဖျက်ကုန်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် ထိုဖျက်သော စကားကိုယူ၍ စိတ်ကို နှိပ်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ ဤသူကို ဤအရပ်၌ သတ်သည်ရှိသော် ကဲ့ရဲ့ခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံပြန်၏။ မင်းစေ ခိုးသူတို့ဖြင့် ပစ္စန္တရစ်ကို တိုက်ခိုက်စေ၍ ထိုခိုးသူတို့ကိုပြေးစေပြီးလျှင် ပြန်သောအခါ ခရီးအကြား၌ သားတို့နှင့်တကွ သတ်ခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံပြီးလျှင် ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးကို ခေါ်စေ၍ ပစ္စန္တရစ်သည် ပုန်ကန်သတတ်၊ သင်ကား သားတို့နှင့်တကွ သွား၍ ခိုးသူတို့ကို ဖမ်းချေလော့ဟု စေတော်မူ၍ ထိုအရပ်၌သာလျှင် သုံးကျိပ်နှစ်ယောက်သော သားတို့နှင့်တကွ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီး၏ ဦးခေါင်းကိုဖြတ်၍ ဆောင်ကုန်လော့ဟု ဆို၍ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီး သားအဖတို့နှင့်တကွ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော စွမ်းနိုင်ကုန်သော သူရဲတို့ကို စေတော်မူ၏။

ထိုဗန္ဓုလစစ်သူကြီးသည် ပစ္စန္တရစ်သို့သွား၍ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီး လာ၏ဟု ကြားလျှင် မင်းစေ ခိုးသူတို့လည်း ပြေးကုန်၏။ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးသည် ထိုအရပ်ကို နေစေ၍ ဇနပုဒ်ကို တည်ထားခဲ့ပြီးလျှင် ပြန်ခဲ့၏။ ထိုသို့ ပြန်သောအခါ မြို့မှ မနီးမဝေးသော အရပ်၌ သူရဲကောင်းတို့သည် သားနှင့်တကွ ဗန္ဓုလစစ်သူကြီး၏ ဦးခေါင်းကို ဖြတ်ကုန်၏။ ထိုနေ့၌ မလ္လိကာသည် ရဟန်းငါးရာတို့နှင့်တကွ အဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့ကို ပင့်ဘိတ်အပ်ကုန်၏။ ထိုအခါ မလ္လိကာအား နံနက်အခါ၌ သားတို့နှင့်တကွ သင့်လင်ဦးခေါင်းကို ဖြတ်ကုန်ပြီဟူသော အမှာစာကိုဆောင်ခဲ့၍ ပေးကုန်၏။ မလ္လိကာသည် ထိုအကြောင်းကို သိ၍ တစုံတယောက်သောသူအား တစုံတခုသော စကားကိုမျှ မဆိုမူ၍ အမှာစာကို ခါးပိုက်၌ထား၍ ရဟန်းသံဃာတို့ကိုသာလျှင် ဆွမ်းကျွေး၏။ ထိုအခါ မလ္လိကာ၏ အလုပ်အကျွေး မိန်းမသည် ရဟန်းတို့အား ဆွမ်းကိုလှူပြီး၍ ထောပတ်အိုးတို့ကို ဆောင်ခဲ့သည်ရှိသော် မထေရ်တို့၏ရှေ့မှ ထောပတ်အိုးတို့သည် ကွဲကုန်၏။ တရားစစ်သူကြီးဖြစ်တော်မူသော အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်သည် ဒါယိကာမ ကွဲပြိုတတ်သော သဘောသည် ကွဲပြိုတတ်၏။ မစိုးရိမ်အပ်ကုန် ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုမလ္လိကာသည် ခါးပိုက်မှ အမှာစာကိုထုတ်၍ သုံးကျိပ်နှစ်ယောက်သော သားတို့နှင့်တကွ ဦးခေါင်းကို ဖြတ်ကုန်၏ဟု အကျွန်ုပ်အား မှာစာကို ဆောင်ခဲ့ကုန်၏။ အကျွန်ုပ်သည် ဤစကားကို ကြားလျက်လည်း မစိုးရိမ်ပါ၊ အရှင်ဘုရား ထောပတ်အိုးကွဲခြင်းကြောင့် အသို့စိုးရိမ်အံ့နည်း ဟု လျှောက်၏။ အရှင်သာရိပုတ္တရာသည် အကြောင်းကိုမူကား သိအပ်၏။ ဤသို့ အစရှိသည်တို့ကို မိန့်တော်မူ၍ တရားဟောပြီးလျှင် နေရာမှထ၍ ကျောင်းတော်သို့ ကြွတော်မူ၏။

ထိုမလ္လိကာသည်လည်း သုံးကျိပ်နှစ်ယောက်ကုန်သော ချွေးမတို့ကိုခေါ်၍ သင်တို့၏လင်တို့သည် မိမိတို့၏ ရှေးကံအကျိုးကို ရကုန်၏။ သင်တို့သည် မစိုးရိမ်ကြကုန်လင့်၊ မင်း၏ အပေါ်၌ နှလုံးပြစ်မှားခြင်းကို မပြုကြကုန်လင့် ဟု ဆုံးမ၏။ ကောသလမင်းကြီး၏ အချင်းယောက်ျားတို့သည်လည်း ထိုစကားကိုကြား၍ မလ္လိကာတို့၏ ဒေါသမရှိသောအဖြစ်ကို ကောသလမင်းကြီးအား တင်လျှောက်ကုန်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် ထိတ်လန့်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ မလ္လိကာ၏အိမ်သို့ သွားတော်မူပြီးလျှင် မလ္လိကာကို၎င်း, ချွေးမတို့ကို၎င်း သည်းခံစေ၍ မလ္လိကာအား ဆုပေးတော်မူ၏။ ထိုမလ္လိကာသည် အကျွန်ုပ်သည် ထိုဆုကို ယူအပ်ပါသည် ဖြစ်ပါစေ ဟု ဆို၍ ကောသလမင်းကြီး သွားသည်ရှိသော် မတကဘတ်ဆွမ်းကိုလှူ၍ မင်းသို့ကပ်ပြီးလျှင် အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးတို့သည် အကျွန်ုပ်တို့အား ဆုကို ပေးတော်မူ၏။ အကျွန်ုပ်တို့သည် တပါးဆုကို အလိုမရှိပါ၊ သုံးကျိပ်နှစ်ယောက်သောချွေးမတို့သည်၎င်း အကျွန်ုပ်သည်၎င်း မိဘအိမ်သို့ သွားခြင်းကို ခွင့်ပြုတော်မူပါကုန်လော့ ဟု လျှောက်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် ဝန်ခံတော်မူ၏။

ထိုမလ္လိကာသည် သုံးကျိပ်နှစ်ယောက်သော ချွေးမတို့အား မိမိတို့၏အိမ်သို့စေပြီးလျှင် မိမိသည် ကုသိနာရုံပြည် မိမိအိမ်သို့ သွားလေ၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် ဗန္ဓုလစစ်သူကြီး၏ တူဖြစ်သော ဒီဃကာရာယနအား စစ်သူကြီးအရာကို ပေးတော်မူ၏။ ထိုဒီဃကာရာယနသည်ကား ဤမင်းသည် ငါ၏ဦးရီးကို သတ်၏ ဟု မင်းအား သတ်ခွင့်ကိုရှာလျက် ကျင့်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် အပြစ်မရှိသော ဗန္ဓုလစစ်သူကြီးကို သတ်သောအခါမှစ၍ နှလုံး မသာယာရကား စိတ်၏ချမ်းသာခြင်းကို မရ၊ မင်းစည်းစိမ်ကို မခံစားနိုင်၊ ထိုအခါ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သာကီဝင် မင်းမျိုးတို့၏ ဝေဠု မည်သော နိဂုံးကို အမှီပြု၍ နေတော်မူ၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် ထိုနိဂုံးသို့သွား၍ ကျောင်းတော်မှ မနီးမဝေးသောအရပ်၌ သစ်တပ်ကို တည်ပြီးလျှင် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးအံ့ဟု ကျောင်းတော်သို့သွား၍ မင်းမြောက်တန်ဆာ ငါးပါးတို့ကို ဒီဃကာရာယန စစ်သူကြီးအားပေး၍ ကိုယ်တော်တယောက်တည်းသာလျှင် ဂန္ဓကုဋိတော်သို့ ဝင်လေ၏။ အလုံးစုံသောစကားကို ဓမ္မစေတိယသုတ်ကို အစဉ်မှီးသဖြင့် သိအပ်၏။

ထိုကောသလမင်းသည် ဂန္ဓကုဋီသို့ ဝင်သည်ရှိသော် ဒီဃကာရာယန စစ်သူကြီးသည် ထိုမင်းမြောက်တန်ဆာ ငါးပါးတို့ကိုယူ၍ သားတော် ဝိဋဋူဘကို မင်းပြုစေပြီးလျှင် ကောသလမင်းကြီး၏ မြင်းနှင့် လုပ်ကျွေးသော ကိုယ်လုပ်တော် တယောက်ကို ပြန်စေ၍ သာဝတ္ထိပြည်သို့ သွားလေ၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် မြတ်စွာဘုရားနှင့် တကွ ချစ်ဘွယ်သော စကားကို ပြောဆို၍ ဂန္ဓကုဋိမှထွက်ခဲ့သည်ရှိသော် စစ်သည်-ရဲမက်တော်တို့ကို မမြင်လျှင် ထိုပြန်စေသော ကိုယ်လုပ်တော်ကိုမေး၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားသိရလျှင် ငါ့တူတော် အဇာတသတ်ကိုခေါ်၍ လာလတ်ပြီးလျှင် ဝိဋဋူဘကိုဖမ်းအံ့ ဟုကြံ၍ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့ သွားသည်ရှိသော် ညဉ့်အခါမဲ့၌ တံခါးတို့သည် ပိတ်ကုန်သည်ရှိသော် မြို့တွင်းသို့ဝင်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ တခုသော စရပ်၌ အိပ်လတ်သော် လေ, နေပူတို့ကြောင့် အလွန် ပင်ပန်းသည်ဖြစ်၍ ညဉ့်အခါ ထိုစရပ်၌ပင်လျှင် သေလေ၏။

ညဉ့်သည် လင်းလတ်သော် ထိုကိုယ်လုပ်တော်သည် ကောသလတိုင်းသူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော အရှင်မင်းကြီး ယခုအခါ ကိုးကွယ်ရာမရှိသည် ဖြစ်တော်မူ၏ ဟု ငိုကြွေးသော ကိုယ်လုပ်တော်၏ အသံကိုကြား၍ အဇာတသတ်မင်းကြီးအား တင်လျှောက်ကုန်၏။ အဇာတသတ် မင်းကြီးသည် ဦးရီးတော် ကောသလမင်းကြီးအား များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရဖြင့် သင်္ဂြိုဟ်ခြင်း ကိစ္စကို ပြုတော်မူ၏။ ထိုဝိဋဋူဘသည်လည်း မင်းအဖြစ်ကိုရလျှင် သာကီဝင်မင်းတို့၌ စွဲမှတ်သော ထိုရန်ကို အောက်မေ့၍ အလုံးစုံသော သာကီဝင်မင်းမျိုးတို့ကို သတ်အံ့ ဟုကြံ၍ များစွာသော စစ်သည်ဗိုလ်ပါဖြင့် မြို့မှထွက်၏။

ထိုနေ့၌ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် မိုးသောက်ထအခါ၌ သတ္တလောကကို ကြည့်တော်မူလတ်သော် ဆွေတော်မျိုးတော်အပေါင်း၏ ပျက်စီးခြင်းကို မြင်တော်မူ၍ ဆွေတော် မျိုးတော်တို့အား ထောက်ပံ့ခြင်းကို ပြုခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံတော်မူ၍ နံနက်အခါ ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွတော်မူ၍ ဆွမ်းခံရွာမှ ဖဲခဲ့ပြီးသော် ဂန္ဓကုဋိတော်၌ ခြင်္သေ့မင်း၏ အိပ်ခြင်းနှင့်တူသော ကျိန်းအိပ်တော်မူခြင်းကို ပြုတော်မူ၍ ညချမ်းအခါ ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ကြွတော်မူ၍ ကပိလဝတ်ပြည်တော်၏ အနီးဖြစ်သော ပါးသော အရိပ်ရှိသော တခုသော ဇီးပင်ရင်း၌ နေတော်မူ၏။ ထိုဇီးပင်မှ မနီးမဝေး၌ ဝိဋဋူဘမင်း၏ နိုင်ငံအပိုင်းအခြားအတွင်း၌ ချမ်းအေးသော အရိပ်ရှိသော ပညောင်ပင်သည်ရှိ၏။ ထိုဝိဋဋူဘသည် မြတ်စွာဘုရားကို မြင်၍ အထံတော်သို့ ကပ်ပြီးလျှင် အရှင်ဘုရား အဘယ့်ကြောင့် ဤသို့သဘောရှိသော ပူသောအခါ၌ ဤပါးသော အရိပ်ရှိသော ဇီးပင်ရင်း၌ နေတော်မူဘိသနည်း၊ ချမ်းအေးသော အရိပ်ရှိသော ထိုပညောင်ပင်ရင်း၌ နေတော်မူကုန်လော့ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး ထိုသို့ရှိသည်မူလည်းဖြစ်စေ ဆွေမျိုးတို့၏ အရိပ်မည်သည်ကား အလွန်ချမ်းအေး၏ ဟု မိန့်တော်မူလတ်သော် မြတ်စွာဘုရားသည် ဆွေမျိုးတို့ကို စောင့်ရှောက်ခြင်းငှာ ကြွတော်မူလာသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု ကြံ၍ မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးပြီးလျှင် သာဝတ္ထိပြည်သို့သာလျှင် ပြန်လေ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည်လည်းကောင်းကင်သို့ ပျံတက်၍ ဇေတဝန်ကျောင်းသို့ ကြွတော်မူ၏။ ဝိဋဋူဘမင်းကြီးသည် သာကီဝင်မင်းတို့၏ အပြစ်ကို အောက်မေ့၍ နှစ်ကြိမ်မြောက်ထွက်၍ ရှေးအတူသာလျှင် မြတ်စွာဘုရားကို မြင်၍လျှင် တဖန်ပြန်၏။ သုံးကြိမ်မြောက်၌ထွက်၍ ထိုရှေးအတူလျှင် မြတ်စွာဘုရားကို မြင်၍ ပြန်၏။ လေးကြိမ်မြောက်၌ကား ဝိဋဋူဘမင်းကြီး ထွက်သည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားသည် သာကီဝင်မင်းတို့၏ ရှေးကံကို ကြည့်တော်မူ၍ ထိုသာကီဝင်မင်းတို့၏ မြစ်၌ အဆိပ်ခပ်ဖူးသော ကံ၏ မတားမြစ်နိုင်သောအဖြစ်ကို သိတော်မူ၍ လေးကြိမ်မြောက်၌ ကြွတော်မမူ၊ ဝိဋဋုဘသည် နို့စိုသူငယ်တို့ကို အစပြု၍ အလုံးစုံသော သာကီဝင်မင်းမျိုးတို့ကို သတ်ပြီးလျှင် လည်ချောင်းသွေးဖြင့် နေရာပျဉ်ကိုဆေး၍ ပြန်ခဲ့၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် သုံးကြိမ်မြောက်၌ ကြွတော်မူသည်မှ ပြန်ခဲ့၍ နက်ဖြန်နေ့၌ ဆွမ်းအလို့ငှါ ကြွတော်မူ၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်းကိစ္စ ပြီးလတ်၍ ဂန္ဓကုဋီသို့ ဝင်တော်မူသည်ရှိသော် အရပ်ထက်ဝန်းကျင်မှ စည်းဝေးလာကုန်သော ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ နေကုန်၍ ငါ့သျှင်တို့ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကိုယ်တော်ကို ပြတော်မူသဖြင့် ဝိဋဋူဘမင်းကြီးကို ပြန်လည်စေ၍ ဆွေတော်မျိုးတော်တို့ကို သေဘေးမှ လွတ်စေတော်မူ၏။ ဤသို့ မြတ်စွာဘုရားသည် ဆွေမျိုးတော်တို့၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်တော်မူ၏ ဟု သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရား၏ ကျေးဇူးတော်စကားကို ပြောဆိုကုန်၏။

သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကြွလာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါဘုရားသည် ဆွေတော်မျိုးတော်တို့၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်တော်မူသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ကျင့်ဘူးသည်သာလျှင်တည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သော မင်းသည် ရာဇဓံဆယ်ပါးကို မပျက်စေမူ၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုသည်ရှိသော် တနေ့သ၌ ကြံ၏။ ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်းအပြင်၌ မင်းတို့သည် များသောတိုင်ရှိကုန်သော ပြာသာဒ်တို့၌ နေကုန်၏။ ထို့ကြောင့် များစွာကုန်သောတိုင်တို့ဖြင့် ပြာသာဒ်ကို ပြုခြင်းမည်သည်အံ့ဘွယ်မရှိ၊ အကယ်၍ကား ငါသည် တတိုင်တည်းသာရှိသော နန်းပြာသာဒ်ကိုပြုအံ့၊ ဤသို့ပြုသည်ရှိသော် ခပ်သိမ်းသော မင်းတို့ထက် မြတ်သောမင်းကြီး ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် လက်သမားကိုခေါ်စေ၍ ငါ့အား တင့်တယ်ခြင်းသို့ရောက်သော တပင်တိုင်နန်းပြာသာဒ်ကို ပြုလော့ ဟု ဆို၏။

ထိုလက်သမားသည် ကောင်းပြီဟုဝန်ခံ၍ ဖြောင့်ဖြောင့် ကြီးကုန်သော တပင်တိုင် နန်းပြာသာဒ်ပြုခြင်းငှါ ထိုက်ကုန်သော များစွာကုန်သော သစ်ပင်တို့ကိုမြင်၍ ဤသစ်ပင်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ခရီးသည်ကား မညီမညွတ်၊ ထိုသစ်ပင်ကို ဤအရပ်သို့ ချခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ မင်းအား ကြားအံ့ဟု ကြံ၍ ကြံတိုင်းပြုကုန်၏။ မင်းသည် တစုံတခုသော အကြောင်းဖြင့် တဖြည်းဖြည်း ချကုန်လော့ ဟု ဆို၍ အရှင်မင်းကြီး တစုံတခုသော အကြောင်းဖြင့် မတတ်နိုင်ပါ ဟုဆိုသည်ရှိသော် ထိုသို့တပြီးကား ငါ၏ဥယျာဉ်တော်၌ သစ်တပင်ကို စုံစမ်းကြကုန်လော့ ဟု ဆို၏ လက်သမားသည် ဥယျာဉ်တော်သို့သွား၍ တပင်သော ဖြောင့်သော ရွာ, နိဂုံးသူတို့သည် ပူဇော်အပ်သော မင်းမျိုးမှလည်း ရအပ်သော ပူဇော်ခြင်းရှိသော မင်္ဂလာအင်ကြင်းပင်ကို မြင်၍ မင်း၏ အထံသို့ သွားပြီးလျှင် ထိုအကြောင်းကို ကြားလျှောက်၏။ မင်းသည် ဥယျာဉ်တော်သို့ရောက်သော သစ်ပင်မည်သည်ကား ငါနှင့်စပ်၏။ အချင်းတို့ သွားချေကုန်၊ ထိုသစ်ပင်ကို ဖြတ်ကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုသူတို့သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံကုန်၍ ပန်းနံ့သာ အစရှိသည်တို့ကို လက်စွဲကုန်လျက် ဥယျာဉ်တော်သို့သွား၍ သစ်ပင်၌ နံ့သာဖြင့် လက်ငါးချောင်းရာကို ပေးပြီးလျှင် ချည်ဖြင့်ရံ၍ ပန်းကုံးဖွဲ့၍ ဆီမီးညှိစေသဖြင့် ပူဇော်သက္ကာရကို ပြု၍ ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ လာ၍ သစ်ပင်ကို ဖြတ်ကုန်အံ့၊ မင်းသည် ဖြတ်စေတော်မူ၏။ ဤမင်္ဂလာအင်ကြင်းပင်၌ ဖြစ်သော နတ်သည် တပါးသော အရပ်သို့ သွားပါကုန်၊ ငါတို့အား အပြစ်မရှိဟု ကြား၏။

ထိုအခါ အင်ကြင်းပင်၌ဖြစ်သော နတ်သားသည် ထိုစကားကို ကြား၍ မချွတ်လျင် ဤလက်သမားတို့သည် ဤသစ်ပင်ကို ဖြတ်ကုန်လတ္တံ့၊ ငါ၏ဗိမာန်သည် ပျက်စီးလတ္တံ့၊ စင်စစ်သော်ကား ငါ၏အသက်သည် ဗိမာန်လျှင် အပိုင်းအခြားရှိ၏။ ငါ၏ အသက်သည် မရှိပြီ၊ ဤသစ်ပင်ကိုခြံရံ၍ တည်ကုန်သော အင်ကြင်းပင်ငယ်တို့၌ ဖြစ်ကုန်သော ငါ၏ အဆွေအမျိုးနတ်တို့အားလည်း များစွာကုန်သော ဗိမာန်တို့သည် ပျက်စီးကုန်လတ္တံ့၊ ငါ၏ဆွေမျိုးဖြစ်ကုန်သော နတ်တို့၏အသက်သည်လည်း ဗိမာန်လျှင် အပိုင်းအခြားရှိကုန်၏။ စင်စစ်သော်ကား ငါ့ကို မိမိ၏ ဗိမာန်၌ ပျက်စီးခြင်းသည် နှိပ်စက်သကဲ့သို့ ထို့အတူ ဆွေမျိုးတို့အားလည်း နှိပ်စက်၏။ ထို့ကြောင့် ငါသည် ထိုဆွေမျိုးတို့၏ အသက်ကို ပေးခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံ၍ ညဉ့်သန်းခေါင်ယံအခါ၌ နတ်၌ဖြစ်သော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်လျက် မင်း၏ ကြက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းသို့ဝင်၍ အလုံးစုံသော တိုက်ခန်းကို တပြိုင်နက်သော အလင်းကိုပြု၍ ဦးခေါင်းရင်းနံပါး၌ ငိုလျက်ရပ်၏။ မင်းသည် ထိုနတ်ကိုမြင်လျှင် ကြောက်လန့်သည်ဖြစ်၍ ထိုနတ်နှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-

၁၃။ ကာ တွံ သုဒ္ဓေဟိ ဝတ္ထေဟိ၊ အဃေ ဝေဟာယသံ ဌိတာ။
ကေန တျဿူနိ ဝတ္တန္တိ၊ ကုတော တံ ဘယ မာဂတံ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃။ တွံ၊ သင်သည်။ သုဒ္ဓေဟိ၊ စင်ကြယ်ကုန်သော။ ဝတ္ထေဟိ၊ အဝတ်တန်ဆာတို့ဖြင့်။ အဃေ၊ ထိပါးခြင်းမရှိသော။ ဝေဟာယသံ၊ ကောင်းကင်၌။ ဌိတာ၊ တည်၏။ ကာ၊ အဘယ်သူနည်း။ ကေန၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ တေ၊ သင်၏။ အဿူနိ၊ မျက်ရည်တို့သည်။ ဝတ္တန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်သနည်း။ ကုတော၊ အဘယ်အရပ်မှ။ တံ၊ သင့်ကို။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ အာဂတံ၊ ရောက်သနည်း။

ထို့နောင် နတ်မင်းသည်-

၁၄။ တဝေဝ ဒေဝ ဝိဇိတေ။ ဘဒ္ဒသာလောတိ မံ ဝိဒူ။
သဋ္ဌိဝဿ သဟဿာနိ၊ တိဋ္ဌတော ပူဇိတဿ မေ။

၁၅။ ကာရယန္တာ နဂရာနိ၊ အဂါရေ စ ဒိသမ္ပတိ။
ဝိဝိဓေ စာပိ ပါသာဒေ၊ န မံ တေ အစ္စမညိသုံ။
ယထေဝ မံ တေ ပူဇေသုံ၊ တထေဝ တွမ္ပိ ပူဇယ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ တဝ၊ ရှင်မင်းကြီး၏။ ဝိဇိတေ ဧဝ၊ နိုင်ငံ၌သာလျှင်။ ဘဒ္ဒသာလောတိ၊ ဘဒ္ဒသာလဟူ၍။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဝိဒူ၊ သူခပ်သိမ်းတို့ သိကုန်၏။ ပူဇိတော၊ လူအပေါင်းတို့သည် ပူဇော်အပ်သည်ဖြစ်၍။ တိဋ္ဌတော၊ တည်သော။ အဿ မေ၊ ထိုငါ့အား။ သဋ္ဌိဝဿသဟဿာနိ၊ အနှစ်ခြောက်သောင်း ရှိကုန်ပြီ။

֍ ဋ္ဌ ၁၅။ ဒိသမ္ပတိ၊ အရပ်မျက်နှာတို့၏ အရှင်ဖြစ်တော်မူသော မင်းမြတ်။ နဂရာနိ စ၊ မြို့တို့ကို၎င်း။ ဝိဝိဓေ၊ အထူးထူး အပြားပြားရှိကုန်သော။ ပါသာဒေ စာပိ၊ ပြာသာဒ်တို့ကို၎င်း။ ကာရယန္တာ၊ ပြုကုန်သော။ တေ၊ ထိုရှေးမင်းတို့သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ န အစ္စမညိသုံ၊ မညှဉ်းဆဲကုန်။ တေ၊ ထိုရှေးမင်းတို့သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ပူဇေသုံ ယထာ၊ ပူဇော်ကုန်သကဲ့သို့။ တထေဝ၊ ထို့အတူသာလျှင်။ တွမ္ပိ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်လည်း။ ပူဇယ၊ ပူဇော်တော်မူလော့။

ထို့နောင်မှ မင်းသည်-

၁၆။ တံ ဣဝါဟံ န ပဿာမိ၊ ထူလံ ကာယေန တေ ဒုမံ။
အာရောဟ ပရိဏာဟေန၊ အဘိရူပေါသိ ဇာတိယာ။

၁၇။ ပါသာဒံ ကာရယိဿာမိ၊ ဧကတ္ထမ္ဘံ မနောရမံ။
တတ္ထ တံ ဥပနေဿာမိ၊ စိရံ တေ ယက္ခ ဇီဝိတံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆။ ဘဒ္ဒသာလ၊ ဘဒ္ဒသာလနတ်မင်း။ တေ၊ သင်၏။ ကာယေန၊ ဗိမာန်နှင့်။ သမံ၊ တူသော။ တံ ဣဝ၊ သင်၏ ဗိမာန်ကဲ့သို့။ ထူလံ၊ ကြီးသော။ ဒုမံ၊ သစ်ပင်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ပဿာမိ၊ မမြင်။ တွံယေဝ၊ သင်သည်သာလျှင်။ အာရောဟ ပရိဏာဟေန၊ အလုံးအရပ်အားဖြင့်။ ဇာတိယာ၊ ပေါက်ကတည်းက။ အဘိရူပေါ၊ အလွန်အဆင်း လှသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇။ ဧကတ္ထမ္ဘံ၊ သည်တိုင်တချောင်းသာရှိသော။ မနောရမံ၊ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော။ ပါသာဒံ၊ ပြာသာဒ်ကို။ ကာရယိဿာမိ၊ ငါပြုစေအံ့။ တတ္ထ၊ ထိုတပင်တိုင်နန်းပြာသာဒ်သို့။ တံ၊ သင်နတ်မင်းကို။ ဥပနေဿာမိ၊ ငါဆောင်အံ့။ ယက္ခ၊ နတ်မင်း။ တေ၊ ရှင်နတ်မင်းအား။ စိရံ၊ မြင့်ရှည်စွာ။ ဇီဝိတံ၊ အသက်သည်။ ဘဝိဿတိ၊ လတ္တံ့။

ထိုစကားကို ကြား၍ နတ်မင်းသည်-

၁၈။ ဧဝံ စိတ္တံ ဥဒပါဒိ၊ သရီရေန ဝိနာဘာဝေါ။
ပုထုသော မံ ဝိကန္တိတွာ၊ ခဏ္ဍသော အဝကန္တထ။

၁၉။ အဂ္ဂေ စ ဆေတွာ မဇ္ဈေ စ၊ ပစ္ဆာ မူလမှိ ဆိန္ဒထ။
ဧဝံ မေ ဆိဇ္ဇမာနဿ၊ န ဒုက္ခံ မရဏံ သိယာ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ သရီရေန၊ ငါ့ဗိမာန်နှင့်။ ဝိနာဘာဝေါ၊ ကင်း၍မဖြစ်။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ စိတ္တံ၊ စိတ်သည်။ ဥဒပါဒိ၊ ဖြစ်အံ့။ ပုထုသော၊ များသောအားဖြင့်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဝိကန္တိတွာ၊ ဖြတ်သည်ရှိသော်။ ခဏ္ဍသော၊ အပိုင်းအပိုင်း။ အဝကန္တထ၊ ဖြတ်ကုန်လော့။

֍ ဋ္ဌ ၁၉။ အဂ္ဂေ စ၊ အဖျားတို့ကို၎င်း။ မဇ္ဈေ စ၊ အလယ်တို့ကို၎င်း။ ဆေတွာ၊ ဖြတ်ပြီးသည်ရှိသော်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်မှ။ မူလ၊ အရင်း၌။ ဆိန္ဒထ၊ ဖြတ်ကုန်လော့။ ဟိ သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့ဖြတ်သည်ရှိသော်။ ဆိဇ္ဇမာနဿ၊ ပြတ်သော။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲသော။ မရဏံ၊ သေခြင်းသည်။ နသိယာ၊ မဖြစ်ရာ။

ထို့နောင်မှ မင်းသည်-

၂၀။ ဟတ္ထပါဒေ ယထာ ဆိန္နေ၊ ကဏ္ဏနာသဉ္စ ဇီဝတော။
တတော ပစ္ဆာ သိရေ ဆိန္နေ၊ တံ ဒုက္ခံ မရဏံ သိယာ။

၂၁။ သုခံ နု ခဏ္ဍသော ဆိန္နံ၊ ဘဒ္ဒသာလ ဝနပ္ပတိ။
ကိံဟေတု ကိမုပါဒယ၊ ခဏ္ဍသော ဆိန္နမိစ္ဆသိ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀။ ဘဒ္ဒသာလ၊ အင်ကြင်းပင်လှနတ်။ ဇီဝတာ၊ အသက်ရှိသောသူအား။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဟတ္ထပါဒေ စ၊ လက်ခြေတို့ကို၎င်း။ ကဏ္ဏနာသဉ္စ၊ နား, နှာခေါင်းတို့ကို၎င်း။ ဆိန္နေ၊ ဖြတ်ပြီးသော်။ တတော ပစ္ဆာ၊ ထိုနောက်မှ။ သိရေ၊ ဦးခေါင်းကို။ ဆိန္နေ၊ ဖြတ်သည်ရှိသော်။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲစွာသော။ တံ မရဏံ၊ ထိုသေခြင်းသည်။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁။ ဝနပ္ပတိ၊ တောစိုးသစ်ပင်ရှင်ဖြစ်သော။ ဘဒ္ဒသာလ၊ အင်ကြင်းပင်လှနတ်မင်း။ ခဏ္ဍသော၊ အဖျားမှပိုင်း၍။ ဆိန္နံ၊ ဖြတ်သည်ရှိသော်။ မရဏံ၊ သေခြင်းသည်။ သုခံ နု၊ သက်သာသလော။ ကိံ ဟေတု၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ဥပါဒါယ၊ စွဲ၍။ ခဏ္ဍသော၊ အဖျားမှပိုင်း၍။ ဆိန္နံ၊ ဖြတ်ခြင်းကို။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိဘိသနည်း။

ထိုအခါ မင်းအား ကြားလိုသည်ဖြစ်၍ ဘဒ္ဒသာလ နတ်မင်းသည်-

၂၂။ ယဉ္စ ဟေတုံ ဥပါဒါယ၊ ဟေတု ဓမ္မူပသံဟိတံ။
ခဏ္ဍသော ဆိန္နမိစ္ဆာမိ၊ မဟာရာဇ သုဏောဟိ မေ။

၂၃။ ဉာတီ မေ သုခသံဝဍ္ဎာ၊ မမ ပဿေ နိဝါသိနော။
တေပိ ဟံ ဥပဟိံသေယျုံ၊ ပရေသံ အသုခေါစိတံ။

ဟူသော နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဟေတု ဓမ္မူပသံဟိတံ၊ အကြောင်းအကျိုးနှင့်စပ်သော။ ယဉ္စ ဟေတုံ၊ အကြင်အကြောင်းကိုလျှင်။ ဥပါဒါယ၊ စွဲ၍။ ခဏ္ဍသော၊ အဖျားမှစ၍ အပိုင်းအပိုင်း။ ဆိန္နံ၊ ဖြတ်ခြင်းကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ ဟေတုံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ သုဏေဟိ၊ နာတော်မူလော့။

֍ ဋ္ဌ ၂၃။ မေ၊ ငါ၏။ ဉာတီ၊ အဆွေအမျိုးတို့သည်။ သုမသံဝဍ္ဎာ၊ ချမ်းသာစွာ ကြီးကုန်သည်ဖြစ်၍။ မမ၊ ငါ၏။ ပဿေ၊ အနီးအပါး၌။ နိဝါသိနော၊ နေကုန်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေပိ၊ ထိုအဆွေအမျိုးတို့ကိုလည်း။ ဥပဟိံသေယျုံ၊ ညှဉ်းဆဲကုန်ရာ၏။ ပရေသံ၊ သူတပါးတို့၏။ အသုခေါစိတံ၊ ဆင်းရဲကို ပွားစေသည် မည်၏။

ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် ဤနတ်သားကား တရားစောင့်ပေစွ၊ မိမိဗိမာန် ပျက်စီးခြင်းကို အလိုရှိ၏။ ဆွေမျိုးတို့၏ ဗိမာန်ပျက်စီးခြင်းကို အလိုမရှိ၊ ဆွေမျိုးတို့၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်ပေ၏ဟု ထိုနတ်သားအား ဘေးမဲ့ကို ပေးအံ့ ဟု အလွန်နှစ်သက်ရကား-

၂၄။ စေတေယျရူပံ စေတေသိ၊ ဘဒ္ဒသာလ ဝနပ္ပတိ။
ဟိတကာမောသိ ဉာတီနံ၊ အဘယံ သမ္မ ဒမ္မိ တေ။

ဟူသော ဤအဆုံးဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၄။ ဝနပ္ပတိ၊ တောစိုးသစ်ပင်ရှင်ဖြစ်သော။ ဘဒ္ဒသာလ၊ အင်ကြင်းပင်လှနတ်မင်း။ တွံ၊ ရှင်နတ်မင်းသည်။ စေတေယျရူပံ၊ ကြံအပ်သော သဘောကို။ စေတသိ၊ ကြံပေ၏။ ဉာတီနံ၊ ဆွေမျိုးတို့၏။ ဟိတကာမော၊ အကျိုးစီးပွားကို အလိုရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပေ၏။ သမ္မ၊ အချင်း အကျင့်မြတ်သော အင်ကြင်းပင်နတ်။ တေ၊ ရှင်နတ်မြတ်အား။ အဘယံ၊ ဘေးမဲ့ကို။ အဟံ၊ သည်။ ဒမ္မိ၊ ပေး၏။

ဘဒ္ဒသာလ အမည်ရှိသော အင်ကြင်းပင်လှ နတ်မင်းသည် မင်းအား တရားဟော၍ သွားလေ၏။ မင်းသည် ထိုဘုရားလောင်း ဘဒ္ဒသာလ နတ်မင်း၏ အဆုံးအမ၌ တည်သဖြင့် ဒါနအစရှိသော ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဤသို့လျှင် သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် ရှေး၌လည်း ဆွေမျိုးတို့၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်ဘူးပြီ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မင်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရား ပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ အင်ကြင်းပင်ငယ်တို့၌ ဖြစ်ကုန်သော ဆွေမျိုးနတ်အပေါင်းတို့သည် ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဘဒ္ဒသာလ အမည်ရှိသော အင်ကြင်းပင်လှ နတ်မင်းဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ။

ဆွေမျိုးတို့အား၊ ထောက်ပံ့ငြား၊ မှတ်သား မင်္ဂလာ

နှစ်ခုမြောက်သော ဘဒ္ဒသာလဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒွါဒသကနိပါတ်

၃။ သမုဒ္ဒဝါဏိဇဇာတ်

ပစ္စုပ္ပန်ချမ်းသာ မက်မောသဖြင့် ပျက်စီးခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကသန္တိ ဝပ္ပန္တိ တေ ဇနာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ သမုဒ္ဒဝါဏိဇဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်၏ ငါးရာသော အမျိုးသားတို့ကိုယူ၍ ငရဲကျသောအဖြစ်ကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ ထိုဒေဝဒတ်သည် အဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့သည် ပရိသတ်ကိုယူ၍ ကြွတော်မူကုန်သည်ရှိသော် စိုးရိမ်ခြင်းကို တည်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ သွေးပူသည် ခံတွင်းမှ အန်သည်ရှိသော် သည်းစွာသော ဒုက္ခဝေဒနာတို့သည် နှိပ်စက်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မြတ်စွာဘုရား ဂုဏ်တော်ကျေးဇူးတော်ကို အောက်မေ့၍ ငါသာလျှင် မြတ်စွာဘုရား၏ အကျိုးမဲ့ကို ကြံ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်ကား ငါ၌ မကောင်းသောစိတ် မည်သည်မျှလည်း မရှိ၊ ရှစ်ကျိပ်ကုန်သော မဟာသာဝကတို့သည်လည်း ငါ့၌ ရန်ငြိုးဖွဲ့ခြင်းမည်သည် မရှိ၊ ငါသည် ပြုအပ်သော မကောင်းမှုကြောင့် ငါသာလျှင် ယခုအခါ ကိုးကွယ်ရာ မရှိသည်ဖြစ်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ငါတို့ထက် မြတ်တော်မူ၏။ ရှစ်ကျိပ်သော မဟာသာဝကတို့နှင့်၎င်း, ဆွေမျိုးမြတ်ဖြစ်သော ရာဟုလာမထေရ်နှင့်၎င်း, သာကီဝင်မင်းမျိုးတို့နှင့်၎င်း တကွသွား၍ မြတ်စွာဘုရားကို ကန်တော့အံ့ ဟု မိမိပရိသတ်အား အမှတ်ပေးပြီးလျှင် မိမိကိုယ်ကို ညောင်စောင်းငယ်ဖြင့် ယူစေ၍ သာဝတ္ထိပြည်သို့ သွားသည်ရှိသော် ကောသလတိုင်းသို့ ရောက်၏။

အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်သည် မြတ်စွာဘုရားအား ကြားလျှောက်၏။ အရှင်ဘုရား ဒေဝဒတ်သည် အရှင်ဘုရားတို့ကို ကန်တော့အံ့သောငှါ လာသတတ် ဟု ကြားလျှောက်၏။ အာနန္ဒာ ဒေဝဒတ်သည် ငါဘုရားအား ဖူးမြင်ခြင်းကို မရလတ္တံ့ ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုအခါ ဒေဝဒတ်သည် သာဝတ္ထိပြည် မြို့တံခါးသို့ ရောက်လတ်သော် အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်သည် တဖန်ကြားလျှောက်ပြန်၏။ မြတ်ဘုရားသည်လည်း ထိုရှေးအတူသာလျှင် မိန့်တော်မူ၏။ ဇေတဝန် ကျောင်းတော် ရေကန်အနီးသို့ ရောက်သော် ထိုဒေဝဒတ်၏ မကောင်းမှုကံသည် အပြီးသို့ရောက်၏။ ကိုယ်၌ ပူပန်ခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ရေကို ချိုးလိုသောက်လိုသည်ဖြစ်၍ ငါ့သျှင်တို့ ငါ့ကို ညောင်စောင်းမှ ချပါကုန်လော့၊ ရေကိုသောက်ပါအံ့ ဟု ဆို၏။ ချ၍ မြေ၌ထားကာမျှဖြင့် ထိုဒေဝဒတ်အား စိတ်၏သက်သာခြင်းကို မရမီလျှင် မြေကြီးသည် ဟင်းလင်းအပြင်ကို ပေး၏။ ထိုခဏ၌ အဝီစိ ငရဲမီးလျှံသည် ထ၍ ခြံရံ၍ ယူ၏။ ထိုဒေဝဒတ်သည် ငါ၏မကောင်းမှုသည် အပြီးသို့ရောက်၏ဟု မြတ်စွာဘုရား ဂုဏ်ကျေးဇူးတော်တို့ကို အောက်မေ့၍-

ဣမေဟိ အဋ္ဌီဟိ တမဂ္ဂပုဂ္ဂလံ၊

ဒေဝါတိဒေဝံ နရဒမ္မသာရထိံ။

သမန္တစက္ခုံ သတပုညလက္ခဏံ၊

ပါဏေဟိ ဗုဒ္ဓံ သရဏံ ဂတောမှိ။

ဟူသော ဤဂါထာဖြင့် သရဏဂုံ၌ တည်လျက် အဝီစိငရဲသို့ လားရလေ၏။

အဟံ၊ ငါသည်။ အဂ္ဂပုဂ္ဂလံ၊ မြတ်သောပုဂ္ဂိုလ်လည်း ဖြစ်တော်မူထသော။ ဒေဝါတိဒေဝံ၊ သမ္မုတိနတ်၊ ဥပပတ္တိနတ်တို့ထက် လွန်မြတ်သော ဝိသုဒ္ဓိနတ်လည်း ဖြစ်တော်မူထသော။ နရဒမ္မသာရထိံ၊ လူနတ်တို့၏ မြတ်သော ရထားထိန်းသဘွယ်လည်း ဖြစ်တော်မူထသော။ သမန္တစက္ခုံ၊ ထက်ဝန်းကျင် မြင်နိုင်သော သဗ္ဗညုတ ဉာဏ်တော်လည်း ရှိတော်မူထသော။ သတပုညလက္ခဏံ၊ အရာမကသော ဘုန်းတော်ကြောင့်ဖြစ်သော လက္ခဏာတော် ရှိတော်မူထသော။ တံဗုဒ္ဓံ၊ ထိုမြတ်စွာဘုရားကို။ ဣမေဟိ အဋ္ဌီဟိ၊ ဤ ငါ၏ အရိုးတို့ဖြင့်၎င်း။ ဣမေဟိ ပါဏေဟိ၊ ဤငါ၏ အသက်တို့ဖြင့်၎င်း။ သရဏံ၊ ဆင်းရဲကိုဖျောက်၍ ချမ်းသာကို ပေးပေတတ်၏ဟူ၍။ ဂတော၊ သိသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ပါ၏။

ထိုဒေဝဒတ်အားကား ငါးရာကုန်သော အလုပ်အကျွေး အမျိုးသားတို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုငါးရာကုန်သော အမျိုးသားတို့သည်လည်း ထိုဒေဝဒတ်၏ အသင်းအပင်းဖြစ်ကုန်၍ မြတ်စွာဘုရားကို ဆဲရေးကုန်သဖြင့် အဝီစိငရဲ၌ သာလျှင် ဖြစ်လေကုန်၏။ ဤသို့လျှင် ထိုဒေဝဒတ်သည် ငါးရာကုန်သော အမျိုးသားတို့ကိုယူ၍ အဝီစိငရဲ၌ တည်၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ တရားသဘင်ဝယ် ရဟန်းတို့သည် စကားကိုဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ ဒေဝဒတ်သည် အလွန်ယုတ်မာ၏။ လာဘသက္ကာရတို့၌ အလွန်မက်မောသောကြောင့် သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရား၌ အရာမဟုတ်သည်၌လည်း ရန်ငြိုးဖွဲ့၍ လာလတ္တံ့သောဘေးကို မကြည့်မူ၍ အမျိုးသား ငါးရာတို့နှင့်တကွ အဝီစိငရဲသို့ လားရကုန်၏ ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဒေဝဒတ်သည် လာဘသက္ကာရ၌ တပ်မက်မောသည်ဖြစ်၍ လာလတ္တံ့သော ဘေးကိုမကြည့်သည်ကား မဟုတ်သေး၊ ဘရှေး၌လည်း လာလတ္တံ့သော ဘေးကို မကြည့်မူ၍ ပစ္စုပ္ပန်ချမ်းသာကို တပ်မက်မောသဖြင့် ပရိသတ်နှင့်တကွ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဘူးပြီ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဗာရာဏသီပြည်မှ မနီးမဝေးသော အရပ်၌ အမျိုးတထောင် အခြံအရံရှိသော ကြီးစွာသော လက်သမားရွာသည် ရှိ၏။ ထိုရွာ၌ လက်သမားသည် သင်တို့၏ ညောင်စောင်းကို ပြုကုန်အံ့၊ အင်းပျဉ်ကို ပြုကုန်အံ့၊ အိမ်ကိုပြုကုန်အံ့ဟုဆို၍ လူတို့၏လက်မှ များစွာသောမြီကို ယူ၍ စိုးစဉ်းကိုမျှလည်း ပြုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ လူတို့သည် မြင်တိုင်းမြင်တိုင်းကုန်သော လက်သမားတို့ကို တောင်းကုန်၏။ ထိုလက်သမားတို့ကိုသာလျှင် မြီရှင်ဖြစ်ကုန်သော လူတို့သည် နှိပ်စက်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ချမ်းသာစွာ နေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်ရကား အရပ်တပါးသို့ သွား၍ အမှတ်မရှိသောအရပ်၌ နေကုန်အံ့ဟု ကြံ၍ တောသို့ဝင်ပြီးလျှင် သစ်ပင်ကိုဖြတ်၍ ကြီးစွာသောလှေကိုစပ်၍ မြစ်သို့ချသဖြင့် မျှောလျက် ရွာမှ တဂါဝုတ် တယူဇနာမျှရှိသော အရပ်၌ ထားပြီးလျှင် ညဉ့်သန်းခေါင်အခါ၌ ရွာသို့သွား၍ သားမယားတို့ကို ယူပြီးလျှင် ထိုအရပ်သို့ သွားသဖြင့် လှေကိုစီး၍ အစဉ်သဖြင့် မဟာသမုဒ္ဒရာသို့ဝင်၍လေ၏အဟုန်ဖြင့် သွားသည်ဖြစ်၍ သမုဒြာအလယ် ကျွန်းငယ်တခုသို့ ရောက်လေကုန်၏။

ထိုကျွန်းငယ်၌ကား အလိုလိုသာလျှင် ဖြစ်ကုန်သော သလေး, ကြံ, ငှက်ပျော သရက် သပြေ, ပိန်းနဲ့ ထန်း, အုန်း အစရှိသော အထူးထူးသော သစ်သီးတို့သည် ရှိကုန်၏။ သင်္ဘောပျက်သော ယောကျားတယောက်သည် ထိုကျွန်းငယ်သို့ ရှေးဦးစွာရောက်၍ သလေးထမင်းကိုစားလျက် ကြံအစရှိသော သစ်သီးတို့ကိုခဲလျက် ဆူဖြိုးသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အဝတ်မရှိဘဲ ဖားလျားကျသော ဆံမုတ်ဆိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုကျွန်းငယ်၌ နေ၏။ ထိုလက်သမားတို့သည်လည်း ကြံကြကုန်၏။ ဤကျွန်းငယ်သည် ရက္ခိုသ်ဘီလူး သိမ်းဆည်းသည် အကယ်၍ ဖြစ်အံ့၊ အလုံးစုံသော ငါတို့သည် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ကုန်လတ္တံ့၊ ထိုကျွန်းငယ်ကို စုံစမ်းကုန်အံ့ ဟု ကြံ၍ ရဲရင့်ကုန်သော ခွန်အားကြီးကုန်သော ခုနစ်ယောက် ရှစ်ယောက်ကုန်သော ယောက်ျားတို့သည် လက်နက်ငါးပါးတို့ကို မြဲမြံစွာ စွဲကိုင်ကုန်လျက် ကျွန်းငယ်သို့ သက်၍ စုံစမ်းကုန်၏။

ထိုခဏ၌ ထိုယောက်ျားသည် နံက်စာစားပြီးသော် ကြံရည်ကို သောက်၍ ချမ်းသာခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော အရပ်၌ ငွေပြားအဆင်းနှင့်တူသောအဆင်းရှိသောသဲပြင်ဝယ် ချမ်းအေးသောအရပ်၌ ပက်လက်အိပ်၍ ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်း၌ နေကုန်သော သူတို့သည် လယ်ထွန်လျက် စိုက်ပျိုးကုန်လျက် ဤသို့သဘောရှိသော ချမ်းသာကိုမရကုန်၊ ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်းထက် ငါ၏ကျွန်းငယ်သာလျှင် အလွန်မြတ်၏ဟု သီချင်းသီလျက် ဥဒါန်းကို ကျူး၏။

သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ထိုယောက်ျားသည် ဤဥဒါန်းကိုကျူး၏ ဟု ထိုအကြောင်းကို ပြတော်မူလိုရကား-

၂၅။ ကသန္တိ ဝပ္ပန္တိ တေ ဇနာ၊
မနုဇာ ကမ္မဖလူပဇီဝိနော။
နယိမဿ ဒီပဿ ဘာဂိနော၊
ဇမ္ဗုဒီပါ ဣဒမေဝ နော ဝရံ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၅။ တေဇနာ၊ ထိုဇမ္ဗူဒီပါကျွန်းသားတို့သည်။ ကသန္တိ၊ လယ်ထွန်ကုန်၏။ ဝပ္ပန္တိ၊ စိုက်ပျိုးကုန်၏။ မနုဇာ၊ ဇမ္ဗူဒိပ် ကျွန်းသားတို့သည်။ ကမ္မဖလူပဇီဝိနော၊ လယ်လုပ်ခြင်း, ကုန်သွယ်ခြင်း စသော အမှု၏အကျိုးဆက်ကိုမှီ၍ အသက်မွေးကုန်၏။ တေ ဇနာ၊ ထိုဇမ္ဗူဒိပ် ကျွန်းသားတို့သည်။ ဣမဿ ဒီပသ၊ ဤကျွန်းငယ်ကို။ န ဘာဂိနော၊ မတူကုန်။ ဇမ္ဗူဒီပါ၊ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းထက်။ နော၊ ငါတို့၏။ ဣဒမေဝ၊ ဤကျွန်းငယ်သည်သာလျှင်။ ဝရံ၊ မြတ်၏။

ထိုအခါ ထိုကျွန်းငယ်ကို စုံစမ်းကုန်သော ယောက်ျားတို့သည် ထိုယောက်ျား၏ သီချင်းသံကို ကြားလျှင် လူသံကဲ့သို့ ကြားကုန်၏။ ထိုသူကို သိကုန်အံ့ဟု အသံသို့အစဉ်လျှောက်သဖြင့် သွား၍ ထိုယောက်ျားကိုမြင်လျှင် ဘီလူးဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြောက်လန့်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မြားတို့ကို တင်ကုန်၏။ ထိုယောက်ျားသည် ထိုသူတို့ကို မြင်၍ မိမိအား သတ်အံ့သည်မှ ကြောက်သောကြောင့် အရှင်တို့ အကျွန်ုပ်သည် ဘီလူးမဟုတ်ပါ၊ လူဖြစ်ပါ၏။ အကျွန်ုပ်၏အသကျကို ပေးပါကုန်ဟု တောင်းပန်သည်ရှိသော် လူတို့မည်သည်ကား သင်ကဲ့သို့ အဝတ်မဝတ်သည် မဖြစ်ကုန်ဟု ဆိုလတ်သော် အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်၍ လူအဖြစ်ကို သိစေ၏။ ထိုသူတို့သည် ထိုယောက်ျားသို့ ကပ်ကုန်၍ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ပြောဟောအပ်သော စကားကို ကြားရလျှင် ထိုယောက်ျား၏ ကျွန်းငယ်သို့ ရောက်ကြောင်းကို မေးကုန်၏။ ထိုယောက်ျားသည်လည်း အလုံးစုံသော အကြောင်းကို ထိုသူတို့အား ပြောဆို၍ သင်တို့သည် မိမိကောင်းမှု၏ ပြည့်စုံခြင်းကြောင့် ဤကျွန်းငယ်သို့ ရောက်ကုန်၏။ ဤကျွန်းငယ်သည် ကျွန်းမြတ်တည်း၊ ဤကျွန်းငယ်၌ မိမိလက်ဖြင့် အမှုပြု၍ အသက်မမွေးရကုန်၊ ဤကျွန်းငယ်၌ အလိုလိုရောက်သော သလေးတို့၏၎င်း ကြံအစရှိသည်တို့၏၎င်း အဆုံးသည်မရှိ၊ ထို့ကြောင့် မငြီးငွေ့ကုန်သည်ဖြစ်၍ နေကြကုန်လော့ဟု ဆို၏။

ဤကျွန်းငယ်၌ နေကုန်သော ငါတို့အားကား တပါးသော အနှောက်အရှက်သည် မရှိ၊ ဤကျွန်း၌ တပါးသော ဘေးရန်သည် မရှိ၊ ဤကျွန်းကို ဘီလူးတို့သည် သိမ်းဆည်းအပ်၏။ ဘီလူးတို့သည် သင်တို့၏ ကျင်ကြီး ကျင်ငယ်ကို မြင်သည်ရှိသော် စက်ဆုပ်ကုန်ရာ၏။ ထို့ကြောင့် ကျင်ကြီးကျင်ငယ်ကို စွန့်သည်ရှိသော် သဲကိုယက်၍ သဲဖြင့် ဖုံးလွှမ်းကြကုန်၊ ဤကျွန်း၌ ဤမျှသည် ဘေးရန်တည်း၊ ဤမှတပါးသော ဘေးရန်သည် မရှိ၊ ထို့ကြောင့် အခါခပ်သိမ်း မမေ့မလျော့ဖြစ်ကြကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ ထိုသူတို့သည် ထိုကျွန်း၌ နေကုန်၏။

ထိုတထောင်သောအမျိုးတို့၌ ငါးရာစီဖြစ်ကုန်သော အမျိုးတို့၏ အကြီးဖြစ်သော လက်သမားနှစ်ယောက်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုအကြီးနှစ်ယောက်တွင် တယောက်ကား မိုက်၏။ အရသာတို့၌ တပ်မက်မောတတ်၏။ တယောက်ကား ပညာရှိ၏။ အရသာတို့၌ ကပ်ငြိခြင်းမရှိ၊ နောက်အဘို့၌ အလုံးစုံသော သူတို့သည်လည်း ထိုကျွန်း၌ ချမ်းသာစွာ နေကုန်သည်ဖြစ်၍ ဆူဖြိုးသော ကိုယ်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ကြံကြကုန်၏။ ငါတို့သည် ကြာမြင့်စွာ နေကုန်ပြီ၊ ကြံရည်ဖြင့် သေအရက်ကိုပြု၍ သောက်ကုန်အံ့ ဟု ကြံကြကုန်၏။ သေအရက်လုပ်ပြီးလျှင် သောက်ကုန်၍ ယစ်သောအားဖြင့် သီကုန်, ကကုန် ကစားကုန်လျက် မေ့သောကြောင့် ထိုထိုအရပ်တို့၌ ကျင်ကြီးကျင်ငယ်ကို စွန့်ကုန်ပြီးလျှင် မဖုံးလွှမ်းမူ၍ ကျွန်းငယ်၌ စက်ဆုပ် ရွံရှာဘွယ်ပြုကုန်၏။

နတ်တို့သည် ဤသူတို့သည် ငါတို့၏ ကစားရာအပြင်ကို စက်ဆုပ်ရွံရှာဘွယ် ရှိသည်တို့ကို ပြုကုန်၏ ဟု အမျက်ထွက်၍ သမုဒြာရေကို တက်စေပြီးလျှင် ကျွန်းငယ်ဆေးခြင်းကို ပြုကုန်အံ့ ဟု ကြံ၍ ဤနေ့သည် လကွယ်ဥပုသ်နေ့တည်း၊ ယနေ့ ငါတို့၏ အစည်းအဝေးသည် ပျက်ပြီ၊ ဤနေ့မှ တဆယ့်ငါးရက်မြောက်ဖြစ်သော လပြည့်ဥပုသ်နေ့၌ လထွက်သောအခါ သမုဒြာရေကို တက်စေ၍ အလုံးစုံသော ဤသူတို့ကို သတ်ကုန်အံ့ ဟု နေ့ရက်တို့ကို မှတ်သားကုန်၏။ ထိုအခါ နတ်တို့၏အလယ်၌ တရားစောင့်သော နတ်သားတယောက်သည် ငါမြင်စဉ် ဤသူတို့သည် မပျက်စီးစေသတည်း ဟု သနားသဖြင့် ထိုသူတို့သည် ညစာထမင်း စားပြီး၍ အိမ်တံခါးတို့၌ ရပ်၍ ချမ်းသာသောစကားကို ပြောဟောလျက် နေကုန်သည်ရှိသော် ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်လျက် အလုံးစုံသောကျွန်းကို တပြိုင်နက်သော အရောင်အဝါကို ပြု၍ မြောက်အရပ်မျက်နှာ ကောင်းကင်၌ရပ်၍ အို လက်သမားတို့ နတ်တို့သည် သင်တို့အား အမျက်ထွက်ကုန်၏။ ဤအရပ်၌ မနေကြကုန်လင့်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဤနေ့မှ လခွဲလွန်သဖြင့် နတ်တို့သည် သမုဒြာရေကို တက်စေ၍ အလုံးစုံသော သင်တို့ကို သတ်ကုန်လတ္တံ့၊ ဤအရပ်မှ ထွက်၍ပြေးကြကုန်လော့ဟု ဆိုလို၍-

၂၆။ တိပဉ္စရတ္တူပဂတမှီ စန္ဒေ၊
ဝေဂေါ မဟာ ဟေဟိတိ သာဂရဿ။
ဥပ္လဝိဿံ ဒီပမိမံ ဥဠာရံ၊
မာ ဝေါ ဝဓီ ဂစ္ဆထ လေဏမညံ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၆။ ဘာ ဝဍ္ဎကီယော၊ အိုလက်သမားတို့။ စန္ဒေ၊ လသည်။ တိပဉ္စရတ္တူပဂတမှိ၊ တဆယ်ငါးရက်ရောက်လတ်သော်။ ဥဠာရံ၊ မြတ်သော။ ဣမံ ဒီပံ၊ ဤကျွန်းကို။ ဥပ္လဝိဿံ၊ လွှမ်းမိုးလျက်။ သာဂရဿ၊ သမုဒြာ၏။ မဟာ ဝေဂေါ၊ ကြီးစွာသော အဟုန်သည်။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ဝေဂေါ၊ သမုဒြာအဟုန်သည်။ မာ အဝမီ၊ မသတ်စေလင့်။ အညံ၊ တပါးသော။ လေဏံ၊ ပုန်းအောင်းရာသို့။ ဂစ္ဆထ၊ သွားလေကုန်။

ဤသို့လျှင် နတ်သားသည် ထိုလက်သမားတို့အား အဆုံးအမကိုပေး၍ မိမိနေရာ အရပ်သို့သွား၏။ ထိုတရားစောင့်သော နတ်သား သွားသည်ရှိသော် တယောက်သော ကြမ်းကြုတ်စွာ နိုင်ထက်ကလူ မူတတ်သော နတ်သားသည် ဤသူတို့သည် ဤနတ်သား၏ စကားကိုယူ၍ ပြေးကုန်ရာ၏။ ထို့ကြောင့် ငါသည် ထိုလူတို့၏ သွားခြင်းကိုမြစ်၍ အလုံးစုံသော ဤသူတို့ကို ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်စေအံ့ဟု ကြံ၍ နတ်၌ဖြစ်သော တန်ဆာတို့ကို ဆင်ယင်လျက် အလုံးစုံသော ကျွန်းကို တပြိုင်နက်သော အရောင်အဝါကို ပြုလျက် တောင်အရပ်မျက်နှာ ကောင်းကင်၌ ရပ်၍ တယောက်သော နတ်သားသည် ဤအရပ်သို့ လာသလော ဟု မေး၏။ လာ၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုနတ်သားသည် သင်တို့ကို အသို့ဆိုသနည်း ဟု ဆို၍ အရှင်ဤမည်သောစကားကို ဆို၏ ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုနတ်သားသည် သင်တို့အား ဤအရပ်၌ နေခြင်းကို အလိုမရှိ၊ မုန်းသဖြင့် ဆို၏။ သင်တို့သည် တပါးသောအရပ်သို့ မသွားမူ၍ ဤကျွန်း၌ သာလျှင် နေကုန်လော့ ဟု ဆိုလို၍-

၂၇။ န ဇာတုယံ သာဂကဝါရိ ဝေဂေါ၊
ဥပ္လဝိဿံ ဒီပမိမံ ဥဠာရံ။
တံ မေ နိမိတ္တေဟိ ဗဟူဟိ ဒိဋ္ဌံ၊
မာ ဘေထ ကိံ သောစထ မောဒထ ဝေါ။

၂၈။ ပဟူတဘက်ခံ ဗဟုအန္နပါနံ၊
ပတ္ထတ္ထ အာဝါသမိမံ ဥဠာရံ။
န ဝေါ ဘယံ ပဋိပဿာမိ ကိဉ္စိ၊
အာပုတ္တ ပုတ္တေဟိ ပမောဒထ ဝေါ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၇။ ဘောန္တော ဝဍ္ဎကီယော၊ အို-လက်သမားတို့။ ဥဠာရံ၊ မြတ်သော။ ဣမံ ဒီပံ၊ ဤကျွန်းကို။ ဥပ္လဝိဿံ၊ လွှမ်းမိုး၍၊ အယံ သာဂရဝါရိ ဝေဂေါ၊ ဤသမုဒြာ ရေအဟုန်သည်။ ဇာတု၊ စင်စစ်။ န ဟေဿတိ၊ မဖြစ်လတ္တံ့။ မေ၊ ငါသည်။ တံ၊ ထိုမဖြစ်လတ္တံ့သော အကြောင်းကို။ ဗဟူဟိ၊ များစွာကုန်သော။ နိမိတ္တေဟိ၊ အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ဒိဋ္ဌံ၊ မြင်၏။ မာ ဘေထ၊ မကြောက်ကြပါကုန်လင့်။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ သောစထ၊ စိုးရိမ်ကုန်အံ့နည်း။ ဝေါ၊ သင်တို့သည်။ မောဒထ၊ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ နေကြကုန်။

֍ ဋ္ဌ ၂၈။ ပဟူတဘက်ခံ၊ များသော အစာရှိထသော။ ဗဟုအန္နပါနံ၊ များသော ထမင်းအဖျော်ရှိသော။ ဥဠာရံ၊ မြတ်သော။ ဣမံ အဝါသံ၊ ဤနေရာကို။ ပတ္ထတ္ထ၊ အလိုရှိကုန်လော့။ ဝေါ၊ သင်တို့အား။ ကိဉ္စိ၊ တစုံတခုသော။ ဘယံ၊ ဘေးကို။ န ပဿာမိ၊ ငါမြင်။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ အာပုတ္တပုတ္တေဟိ၊ သားမြေးတိုင်အောင်။ ပမောဒထ၊ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ နေကြကုန်။

ဤသို့လျှင် ထိုနတ်သည် ဤနှစ်ဂါထာတို့ဖြင့် လက်သမားတို့ကို နှစ်သိမ့်စေ၍ ပြန်လေ၏။ ထိုနတ်သား သွားသောအခါ၌ တရားစောင့်သော နတ်သား၏စကားကို မနာယူသော လက်သမားမိုက်သည် အိုအချင်းတို့-ငါ့စကားကို နာကုန်လော့ ဟု ကြွင်းသော လက်သမားတို့ကို ခေါ်၍-

၂၉။ ယော ဒေဝါယံ ဒက္ခိဏာယံ ဒိသာယံ၊
ခေမန္တိ ပက္ကောသတိ ကဿ သစ္စံ။
န ဥတ္တရော ဝေရိ ဘယာ ဘယဿ။
မာ ဘေထ ကိံ သောစထ မောဒထ ဝေါ။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၉။ ဘော၊ အချင်းတို့။ ဒက္ခိဏာယံ ဒိသာယံ၊ တောင်အရပ်၌။ ဌိတော၊ တည်သော။ ယော အယံ ဒေဝေါ၊ အကြင်နတ်သည်။ ခေမန္တိ၊ ဘေးမရှိဟူ၍။ ပက္ကောသတိ၊ ဆို၏။ တဿ၊ ထိုနတ်၏။ ဝစနံ၊ စကားသည်။ သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဥတ္တရော၊ မြောက်အရပ်၌တည်သော နတ်သား၏။ ဝစနံ၊ စကားသည်။ န သစ္စံ၊ မမှန်။ ဝေရိ၊ ရန်သူတည်း။ ဘယဿ၊ ဘေးမှ။ ဘယာ၊ ကြောက်၏။ မာ ဘေထ၊ မကြောက်ကုန်လင့်။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ သောစထ၊ စိုးရိမ်ကုန်အံ့နည်း။ ဝေါ၊ သင်တို့သည်။ မောဒထ၊ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ဖြစ်ကြကုန်။

ထိုစကားကို ကြား၍ အရသာ၌ တပ်မက်မောတတ်ကုန်သော ငါးရာကုန်သော လက်သမားတို့သည် ထိုလက်သမားမိုက်၏ စကားကို ယူကုန်၏။ ဤမှတပါးသော ပညာရှိသော လက်သမားသည်ကား ထိုလက်သမားမိုက်၏ စကားကို မယူဘဲ ထိုလက်သမားတို့ကို ခေါ်၍-

၃၀။ ယထာ ဣမေ ဝိပ္ပဝဒန္တိ ယက္ခာ၊
ဧကော ဘယံ သံသတိ ခေမမေကော။
တဒိသံ မယှံ ဝစနံ သုဏာထ၊
ခိပ္ပံ လဟုံ မာ ဝိနသိမှ သဗ္ဗေ။

၃၁။ သဗ္ဗေ သမာဂမ္မ ကရောမ နာဝံ၊
ဒေါဏိံ ဒဠှံ သဗ္ဗယန္တူပပန္နံ။
သစေ အယံ ဒက္ခိဏာ သစ္စမာဟ၊
မောဃံ ပဋိက္ကောသတိ ဥတ္တရာယံ။
သာ စေဝ နော ဟောဟိတိ အာပဒတ္ထာ။
ဣမဉ္စ ဒီပံ န ပရိစ္စဇေမ။

၃၂။ သစေ စ ခေါ ဥတ္တရာ သစ္စမာဟ၊
မောဃံ ပဋိ က္ကောသတိ ဒက္ခိဏာယံ။
တမေဝ နာဝံ အဘိရူယှ သဗ္ဗေ။
ဧဝံ မယံ သောတ္ထိ တရေမု ပါရံ။

၃၃။ န ဝေ သုဂဏှံ ပဌမေန သေဋ္ဌံ၊
ကနိဋ္ဌမာပါထဂတံ ဂဟေတွာ။
ယောစီဓ တစ္ဆံ ပဝိစေယျ ဂဏှိ၊
သ ဝေ နရော သေဋ္ဌ မုပေတိ ဌာနံ။

ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၀။ ဘောန္တော၊ အိုအချင်းတို့။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဣမေ ယက္ခာ၊ ဤနတ်တို့သည်။ ဝိပ္ပဝဒန္တိ၊ အချင်းချင်း ဆန့်ကျင်သော စကားကို ဆိုကုန်၏။ ဧကော၊ တယောက်သော နတ်သည်။ ဘယံ၊ ဘေးရှိ၏ ဟူ၍။ သံသတိ၊ ဆို၏။ ဧကော၊ တယောက်သော နတ်သည်။ ခေမံ၊ ဘေးမရှိဟူ၍။ သံသတိ၊ ဆို၏။ ဣင်္ဃ၊ ငါတိုက်တွန်း၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ သုဏာထ၊ နာကြကုန်လော့။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံသော ငါတို့သည်။ ခိပ္ပံ လဟုံ၊ အလွန် လျင်မြန်စွာ။ မာ ဝိနသိမှ၊ မပျက်စီးစေကုန်လင့်။

֍ ဋ္ဌ ၃၁။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံသော ငါတို့သည်။ သမာဂမ္မ၊ အညီအညွတ် စည်းဝေးကုန်၍။ သဗ္ဗယန္တူပပန္နံ၊ အလုံးစုံသော လင်းယဉ်တိုင် လင်းယဉ်ရွက် ထိုးဝါးညယန္တရား အစရှိသည်တို့နှင့် ပြည့်စုံသော။ ဒဠှံ၊ မြဲမြံခိုင်ခံ့သော။ ဒေါဏိံ၊ နက်စွာသော ကျင်းရှိသော။ နာဝံ၊ လှေသင်္ဘောကို။ ကရောမ၊ ပြုကြကုန်အံ့။ သစေ၊ အကယ်၍။ အယံ ဒက္ခိဏာ၊ ဤတောင်အရပ်၌ တည်သောနတ်သည်။ သစ္စံ၊ မှန်သည်ကို။ အာဟ၊ ဆိုအံ့။ အယံဥတ္တရာ၊ ဤမြောက်အရပ်၌ တည်သော နတ်သားသည်။ မောဃံ၊ မမှန်သောစကားကို။ ပဋိက္ကောသတိ၊ ဆိုအံ့။ နော၊ ငါတို့၏။ သာ စေဝ၊ ထိုလှေသင်္ဘောသည်ပင်လျှင်။ အာပဒတ္ထာ၊ နောက်ဖြစ်သော ဘေးရန်အလို့ငှါ။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ ဣမဉ္စ ဒီပံ၊ ဤကျွန်းကိုကား။ န ပရိစ္စဇေမ၊ မစွန့်ရကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၃၂။ ခေါ၊ စင်စစ်။ သစေ၊ အကယ်၍။ ဥတ္တရာ၊ မြောက်အရပ်နတ်သည်။ သစ္စံ၊ မှန်သောစကားကို။ အာဟ၊ ဆိုအံ့။ အယံ ဒက္ခိဏာ၊ ဤတောင်အရပ်နတ်သည်။ မောဃံ၊ မမှန်သောစကားကို။ ပဋိက္ကောသတိ၊ ဆိုအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ဆိုသည်ရှိသော်။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ တမေဝ နာဝံ၊ ထိုလှေသင်္ဘောကိုသာလျှင်။ အဘိရူယှ၊ စီး၍။ သောတ္ထိ၊ ချမ်းသာစွာ။ ပါရံ၊ ကမ်းတဘက်သို့။ တရေမု၊ ကူးကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၃၃။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ပဌမေန၊ ရှေးဦးနတ်သည်။ ဝုတ္တံ၊ ဆိုအပ်သော စကားကို။ သေဋ္ဌံ၊ မှန်၏ ဟူ၍။ န သုဂဏှံ၊ အလွယ်မယူအပ်။ ကနိဋ္ဌံ၊ နောက်ဆိုသော နတ်၏စကားကိုလည်း။ န သုဂဏှံ၊ အလွယ်မယူအပ်။ ယံ၊ အကြင်စကားသည်။ အာပါထံ၊ ထင်ခြင်းသို့။ ဂတံ၊ ရောက်အံ့။ တံ၊ ထိုထင်ခြင်းသို့ ရောက်သော စကားနှစ်ရပ်ကို။ ဂဟေတွာ၊ မှတ်သား၍။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ ပုရိမဉ္စ၊ ရှေ့စကားကို၎င်း။ ပစ္ဆိမဉ္စ၊ နောက်စကားကို၎င်း။ ဝိစေယျ၊ သဘောယုတ္တိ ရှိ-မရှိကို စုံစမ်းဆင်ခြင်၍။ ယံ၊ အကြင်စကားသည်။ တစ္ဆံ၊ သဘောယုတ္တိ ရှိ၏။ တံ၊ ထိုစကားကို။ ဂဏှိ၊ ယူ၏။ သော နရော၊ ထိုသူသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ သေဋ္ဌံ၊ မြတ်သော။ ဌာနံ၊ အရာသို့။ ဥပေတိ၊ ရောက်ရ၏။

ဤသို့သော စကားကိုဆို၍ အချင်းတို့ ငါတို့သည် နတ်နှစ်ယောက်၏စကားကို လိုက်နာကုန်အံ့၊ လှေကို စီရင်ကုန်ဦးအံ့၊ အကယ်၍ ရှေးဦးနတ်၏ စကားသည် မှန်သည်ဖြစ်အံ့၊ ထိုလှေကိုစီး၍ သွားကုန်အံ့၊ အကယ်၍ နောက်နတ်၏စကားသည် မှန်သည်ဖြစ်အံ့၊ ထိုလှေကို လျောက်ပတ်ရာအရပ်၌ထား၍ ဤကျွန်း၌ပင်လျှင် နေကုန်အံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် လက်သမားမိုက်သည် အချင်း သင်သည် ရေခွက်၌ မိကျောင်းကို မြင်ပေ၏။ အလွန်လျှင် အရှည်ကို မြင်ပေ၏။ ရှေးဦး နတ်သားသည် ငါတို့၌ မုန်းသဖြင့်ဆို၏။ နောက်ဖြစ်သော ထိုနတ်သားသည်ကား ချစ်သဖြင့်သာလျှင် ဆို၏။ ဤသို့ သဘောရှိသော ကျွန်းမြတ်ကိုစွန့်၍ အဘယ်အရပ်သို့ သွားရအံ့နည်း၊ အကယ်၍ သင်သည် သွားလိုသည်ဖြစ်အံ့၊ သင်၏ပရိသတ်ကိုယူ၍ လှေကိုလုပ်လော့၊ ငါတို့အား လှေဖြင့် ကိစ္စမရှိ ဟု ဆို၏။

ပညာရှိလက်သမားသည် မိမိပရိသတ်ကိုယူ၍ လှေကို စီရင်ပြီးလျှင် လှေ၌ အလုံးစုံသော အဆောက်အဦတို့ကိုတင်၍ ပရိသတ်နှင့်တကွ လှေထက်၌နေ၏။ ထို့နောင်မှ လပြည့်နေ့၌ လထွက်သောအခါ သမုဒြာမှလှိုင်းတံပိုးအဟုန်သည် ခါးအတိုင်းအရှည် တက်လတ်ပြီးလျှင် ကျွန်းငယ်ကိုဆေး၍ သွား၏။ ပညာရှိလက်သမားသည် သမုဒြာရေလှိုင်းတံပိုးတက်သည်ကို သိ၍ လှေကိုလွှတ်၏။ လက်သမားမိုက်၏ အပင်းအသင်းဖြစ်ကုန်သော ငါးရာသော အမျိုးတို့သည် သမုဒြာလှိုင်းတံပိုးတို့သည် ကျွန်းငယ်ကို ဆေးအံ့သောငှါလာ၏။ ဤကျွန်းငယ် ဆေးခြင်းသည် ဤမျှပင်တည်း ဟု ပြောဆိုလျက် နေကုန်၏။ ထို့နောင်မှ ခါးအတိုင်းအရှည် တရပ်, တသူ ထန်းတဖျား, ထန်းခုနစ်ဖျားအတိုင်းအရှည်ရှိသော လှိုင်းတံပိုးတို့သည် ကျွန်းငယ်ကို မျှောလျှက်လာကုန်၏။ ပညာရှိ လက်သမားသည် အကြောင်း၌ လိမ်မာသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် အရသာ၌ မကပ်ငြိသည်ဖြစ်၍ ချမ်းသာစွာ သွားရလေ၏။ လက်သမားမိုက်သည် အရသာ၌ တပ်မက်မောသောကြောင့် လာလတ္တံ့သော ဘေးကို မကြည့်မူ၍ ငါးရာကုန်သော အမျိုးတို့နှင့်တကွ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်လေ၏။ ဤသို့လျှင် ထိုလက်သမားမိုက်ကို ဆုံးမခြင်းငှါ ထိုအကြောင်းကို ပြတတ်သော-

၃၄။ ယထာပိ တေ သာဂရ ဝါရိမဇ္ဈေ၊
သကမ္မုနာ သောတ္ထိ ဝဟိံသု ဝါဏိဇာ။
အနာဂတတ္ထံ ပဋိဝိဇ္ဈိယာန၊
အပ္ပမ္ပိ နာစ္စေတိ သော ဘူရိပညော။

၃၅။ ဗာလာ စ မောဟေန ရသာနုဂိဒ္ဓါ၊
အနာဂတံ အပ္ပဋိဝိဇ္ဈိယတ္ထံ။
ပစ္စုပ္ပန္နေ သီဒန္တိ အတ္ထဇာတေ၊
သမုဒ္ဒမဇ္ဈေ ယထာ တေ မနုဿာ။

၃၆။ အနာဂတံ ပဋိကယိရာထ ကိစ္စံ၊
မာ မံ ကိစ္စံ ကိစ္စကာလေ ဗျဓေသိ။
တံ တာဒိသံ ပဋိကတံ ကိစ္စကာရိံ၊
န တံ ကိစ္စံ ကိစ္စကာလေ ဗျဓေသိ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့သည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီးမှ ဟောတော်မူသော ဘုရားဂါထာတို့တည်း။

֍ ဋ္ဌ ၃၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သာဂရဝါရိမဇ္ဈေ၊ သမုဒြာရေအလယ်၌။ တေ ဝါဏိဇာ၊ ထိုကုန်သည်တို့သည်။ သကမ္မုနာ၊ မိမိအမှုကြောင့်။ သောတ္ထိ၊ ချမ်းသာစွာ။ ဝဟိ့သု ယထာ၊ သွားရကုန်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဘူရိပညော၊ မြေကြီးအထုနှင့်တူသော ပညာရှိသောသူသည်။ အနာဂတံ၊ လာလတ္တံ့သော။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ ပဋိဝိဇ္ဈိယာန၊ သိ၍။ အပ္ပမ္ပိ၊ အနည်းငယ်သော မိမိအကျိုးကိုလည်း။ နာစ္စေတိ၊ မလွန်။

֍ ဋ္ဌ ၃၅။ ရသာနုဂိဒ္ဓါ၊ အရသာ၌ တပ်မက်မောတတ်ကုန်သော။ ဗာလာ စ၊ သူမိုက်တို့သည်ကား။ မောဟေန၊ မိုက်မဲတွေဝေသောကြောင့်။ အနာဂတံ၊ လာလတ္တံ့သော။ အတ္ထံ၊ အကျိုးကို။ အပ္ပဋိဝိဇ္ဈိယ၊ မသိမူ၍။ သမုဒ္ဒမဇ္ဈေ၊ သမုဒြာအလယ်၌။ တေ မနုဿာ၊ ထိုလူတို့သည်။ သီဒန္တိ ယထာ၊ နစ်ကုန်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ပစ္စုပ္ပန္နေ၊ ပစ္စုပ္ပန်မျက်မှောက်၌။ အတ္ထဇာတေ၊ အကျိုးသည် ဖြစ်လတ်သော်။ သီဒန္တိ၊ နစ်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကိစ္စံ၊ ကိစ္စသည်။ ကိစ္စကာလေ၊ ပြုအပ်သောခါ၌။ မံ၊ ငါ့ကို။ မာ ဗျဓေသိ၊ မနှိပ်စက်စေသတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အနာဂတံ၊ လာလတ္တံ့သော။ ကိစ္စံ၊ ကိစ္စကို။ ပဋိကယိရာထ၊ ရှေးဦးမဆွကလျှင် ပြုနှင့်ရာ၏။ ကိစ္စကာရိံ၊ ပြုအပ်သော ကိစ္စကို။ ပဋိကတံ၊ ရှေးဦးမဆွက ကြိုတင်၍ပြုသော။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ တံ၊ ထိုသူကို။ တံ ကိစ္စံ၊ ထိုကိစ္စသည်။ ကိစ္စကာလေ၊ ပြုအပ်သောအခါ၌။ န ဗျဓေသိ၊ မနှိပ်စက်။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်သည် ပစ္စုပ္ပန်ချမ်းသာ၌ ကပ်ငြိသည် ဖြစ်၍ လာလတ္တံ့သော ဘေးကို မကြည့်မူ၍ ပရိသတ်နှင့်တကွ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ လက်သမားမိုက် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ကောကာလိကသည် ထိုအခါ တောင်အရပ်၌ တည်သော တရားမစောင့်သော နတ်သားဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ မြောက်အရပ်၌ တည်သော တရားစောင့်သော နတ်သား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ပညာရှိ လက်သမား ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

လူမိုက်ရှောင်ကြဉ်၊ ပညာရှင်၊ ပေါင်းလျှင် မင်္ဂလာ

သုံးခုမြောက်သော သမုဒ္ဒဝါဏိဇဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒွါဒသကနိပါတ်

၄။ ကာမဇာတ်

လောဘနိုင်ငံသို့ မလိုက်သင့်ကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကာမံ ကာမယမာနဿ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကာမဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် တယောက်သော ပုဏ္ဏားကို အကြောင်းပြု၍ တော်မူ၏။

ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ သာဝတ္ထိပြည်၌ နေသော ပုဏ္ဏားတယောက်သည် အစိရဝတီ မြစ်နား၌ လယ်လုပ်အံ့သောငှါ တောကိုထွင်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ထိုပုဏ္ဏား၏ ဥပနိဿယကို မြင်တော်မူ၍ သာဝတ္ထိပြည်သို့ ဆွမ်းခံဝင်တော်မူသည်ရှိသော် ခရီးမှ ဖဲတော်မူ၍ ထိုပုဏ္ဏားနှင့်တကွ စကားပြောဟောတော်မူခြင်းကို ပြု၍ ပုဏ္ဏား အဘယ်ကို ပြုသနည်းဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် ရှင်ဂေါတမ လယ်ယာကိုခုတ်ထွင်၏ ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် ပုဏ္ဏား ကောင်း၏။ အမှုကို ပြုလော့ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ကြွတော်မူ၏။ ဤနည်းဖြင့်လျှင် ဖုံးလွှမ်းသော ချုံသစ်ပင်တို့ကိုပယ်၍ လယ်ကို သုတ်သင်သောအခါ, လယ်ထွန်သောအခါ ကန်သင်းဖွဲ့သောအခါတို့၌ အဖန်တလဲလဲ ကြွတော်မူ၍ ထိုပုဏ္ဏားနှင့်တကွ ပြောဟောခြင်းကို ပြုတော်မူ၏။ နက်ဖြန်နေ့၌ကား ထိုပုဏ္ဏားသည် အို-အရှင်

ဂေါတမ ယနေ့ ငါ၏ ကောက်စိုက်မင်္ဂလာနေ့တည်း၊ ဤကောက်သည် ပြည့်စုံပါသည်ရှိသော် ရှင်ဂေါတမ အမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာအား အလှူကြီးကို လှူအံ့ ဟု ဆို၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဆိတ်ဆိတ် နေတော်မူသဖြင့် သည်းခံတော်မူ၍ ကြွသွားတော်မူ၏။

တဖန် တနေ့သ၌ ပုဏ္ဏားသည် ကောက်ကိုကြည့်လတ်သော် မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ထိုအရပ်သို့ ကြွတော်မူ၍ ပုဏ္ဏား အဘယ်ကို ပြုသနည်း ဟု မေးတော်မူလျှင် အို ရှင်ဂေါတမ ကောက်ကို ကြည့်၏ ဟု ဆိုလတ်သော် ပုဏ္ဏား ကောင်း၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ကြွတော်မူ၏။ ပုဏ္ဏားသည် ကြံ၏။ ရဟန်းဂေါတမသည် မပြတ်လာ၏။ မချွတ်လျှင် ဆွမ်းကိုအလိုရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါသည် ရဟန်းဂေါတမအား ဆွမ်းကိုလူအံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ အိမ်သို့သွားသောနေ့၌ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ထိုပုဏ္ဏားအိမ်သို့ ကြွတော်မူ၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားအား အကျွမ်းဝင်သည် ဖြစ်၏။

နောက်အဘို့၌ ကောက်မှည့်သည်ရှိသော် နက်ဖြန် လယ်ရိတ်အံ့ဟု နေ့ရက်မှတ်သားခြင်းကိုပြု၍ ပုဏ္ဏားအိပ်သည်ရှိသော် အစိရဝတီမြစ်ညာ၌ ညဉ့်သုံးယာမ်ပတ်လုံး ရှောက်ရွာမိုးသည် ရွာ၏။ ကြီးစွာသော မိုးဃ်းရေအယဉ်သည် လာလတ်၍ စပါးတကွမ်းစားမျှကိုလည်း မကြွင်းရအောင်ပြု၍ အလုံးစုံသောစပါးကို သမုဒြာသို့ မျှော၏။ ပုဏ္ဏားသည် ရေအယဉ်ကျသည်ရှိသော် စပါးပျက်စီးရာကို ကြည့်၍ မိမိကိုယ်အဖြစ်၌ မတည်နိုင်ရကား ကြီးစွာသော စိုးရိမ်ခြင်း နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ လက်ဖြင့်ရင်ကိုတီး၍ ငိုကြွေး မြည်တမ်းလျက် အိပ်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် မိုးသောက်ထအခါ စိုးရိမ်ခြင်းနှိပ်စက်သော ထိုပုဏ္ဏားကို မြင်တော်မူ၍ ပုဏ္ဏား၏ကိုးကွယ်ရာဖြစ်အံ့ဟု နက်ဖြန်နေ့၌ သာဝတ္ထိပြည်သို့ ဆွမ်းအလို့ငှါ ကြွတော်မူ၍ နံနက်အခါ ဆွမ်းခံရာမှ ဖဲခဲ့ပြီးသော် ရဟန်းတို့ကို ကျောင်းသို့စေတော်မူ၍ နောက်လိုက်ရဟန်းတပါးနှင့် ပုဏ္ဏားအိမ်တံခါးသို့ ကြွတော်မူ၏။

ပုဏ္ဏားသည် မြတ်စွာဘုရား ကြွတော်မူလာသောအဖြစ်ကို ကြား၍ စကားပြောဟောခြင်းငှါ၏ အဆွေ ရဟန်းဂေါမလာသည် ဖြစ်လတ်၏ ဟု ရအပ်သော သက်သာရာ ရှိသည်ဖြစ်၍ နေရာကို ခင်းစေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဝင်တော်မူ၍ ခင်းအပ်သောနေရာ၌ နေတော်မူလျက် ပုဏ္ဏား အဘယ့်ကြောင့် သင်သည် နှလုံးမသက်သာသနည်း၊ သင့်အား အဘယ်မချမ်းသာ ဖြစ်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၏။ အို-ရှင်ဂေါတမ အစိရဝတီမြစ်နား၌ ငါသည် သစ်ပင်တို့ကို ခုတ်ထွင်သောအခါမှစ၍ ပြုအပ်သောအမှုကို ရှင်ဂေါတမတို့သည် သိကုန်၏။ ငါသည် ဤကောက်တို့သည် ပြည့်စုံသည်ရှိသော် ရှင်ဂေါတမတို့အား လှူအံ့ဟု ကြံမိ၏။ ယခုအခါ အလုံးစုံသော ငါ၏စပါးကို ကြီးစွာသော မိုးဃ်းရေအယဉ်သည် မဟာသမုဒြာသို့ မျှော၏။ တစုံတခုမျှ ထိုစပါးသည် မကြွင်းပြီ၊ တလက်ဘက်မျှသော စပါးသည် မရှိပြီ၊ ထို့ကြောင့် ငါ့အား ကြီးစွာသော စိုးရိမ်ခြင်းသည် ဖြစ်၏ ဟု ဆို၏။

ပုဏ္ဏား အသို့နည်း၊ စိုးရိမ်သောသူအား ပျက်စီးလေပြီးသော စပါးသည် တဖန် ပြန်လာပြန်သလော ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အို အရှင်ဂေါတမ ဤသို့စိုးရိမ်သဖြင့် ပျက်စီးလေပြီးသော စပါးသည် တဖန် ပြန်လာခြင်းသည် မသင့် ဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏား ဤသို့ဖြစ်သည်ရှိသော် အဘယ့်ကြောင့် စိုးရိမ်ဘိသနည်း၊ ဤသတ္တဝါတို့အား ဥစ္စာစပါး မည်သည်ကား ဖြစ်သောအခါ ဖြစ်၏။ ပျက်သောအခါ ပျက်၏။ တစုံတခုသော သင်္ခါရအဖြစ်သို့ ရောက်သော မပျက်တရားမည်သည် မရှိ၊ မစိုးရိမ်လင့် ဟု ထိုပုဏ္ဏားကို မြတ်စွာဘုရားသည် ရွှင်လန်းစေတော်မူ၍ ထိုပုဏ္ဏားအား လျောက်ပတ်သော တရားကို ဟောတော်မူသည်ရှိသော် ကာမသုတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ ထိုသုတ်ကို ဟောတော်မူသောအဆုံး၌ သိသည်ဖြစ်၍လျှင် ပုဏ္ဏားသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုပုဏ္ဏားအား စိုးရိမ်ခြင်းမရှိသည်ကို ပြုတော်မူပြီးလျှင် နေရာမှထ၍ ကျောင်းတော်သို့ ကြွတော်မူ၏။

သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤအမည်ရှိသော စိုးရိမ်ခြင်း နှိပ်စက်သောပုဏ္ဏားကို စိုးရိမ်ခြင်းမရှိသည်ကို ပြုတော်မူ၍ သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်စေတော်မူ၏ ဟု မြိုအလုံးသည် သိ၏။ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကြကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ မြတ်စွာဘုရားသည် ပုဏ္ဏားနှင့်တကွ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြုတော်မူ၍ အကျွမ်းဝင်လျှင် ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် စိုးရိမ်ခြင်း နှိပ်စက်သော ပုဏ္ဏားအား တရားဟောတော်မူသဖြင့် ထိုပုဏ္ဏားကို စိုးရိမ်ခြင်း မရှိသည်ကို ပြုတော်မူ၍ သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်စေတော်မူ၏ ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သာ စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ဤပုဏ္ဏားအား စိုးရိမ်ခြင်း မရှိသည်ကို ပြုတော်မူသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ငါဘုရားသည် ဤပုဏ္ဏားအား စိုးရိမ်ခြင်း မရှိသည်ကို ပြုတော်မူဘူးပြီ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းအား သားနှစ်ယောက်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် သားတော်အကြီးအား အိမ်ရှေ့ပေးတော်မူ၏။ သားတော်အငယ်အား စစ်သူကြီးအရာကို ပေးတော်မူ၏။ နောက်အဘို့၌ ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီး နတ်ရွာလားတော်မူသည်ရှိသော် မှူးမတ်တော်တို့သည် နောင်တော်အိမ်ရှေ့မင်းအား ရာဇာဘိသေကကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့အား မင်းအဖြစ်ဖြင့် အလိုမရှိ၊ ညီတော်အား မင်းအဖြစ်ကို ပေးလေကုန် ဟု မိန့်တော်မူ၍ အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်တင်လျှောက်သော်လည်း ပယ်တော်မူ၍ ညီတော်အား အဘိသိက်သွန်းလေကုန်၊ ငါ့အား မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိ၊ အိမ်ရှေ့မင်း အစရှိသည်တို့ကိုလည်း အလိုမရှိ ဟု ပယ်တော်မူ၏။ ထိုသို့တပြီးကား ကောင်းမြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကို စားတော်မူလျက် နန်းတော်၌ နေတော်မူပါ ဟု တင်လျှောက်သော်လည်း ဤမြို့၌ ကိစ္စမရှိဟု ဆို၍ ဗာရာဏသီမြို့မှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် ပစ္စန္တရစ်သို့ သွားသဖြင့် သူဌေးတယောက်အိမ်ကိုမှီ၍ လက်အမှုကို လုပ်လျက်နေ၏။ ထိုပစ္စန္တရစ်သားတို့သည် နောက်အဘို့၌ ထိုသူ၏ မင်းသားအဖြစ်ကို သိကုန်၍ လက်အမှုကို မပြုစေကုန်၊ မင်းသား အခြံအရံဖြင့်သာလျှင် ထိုမင်းသားကို ခြံရံကုန်၏။

နောက်အဘို့၌ မင်းအမှုထမ်းတို့သည် ပစ္စန္တရစ်သို့ သွားကုန်၍ လယ်ပယ်အတိုင်းအရှည်ကို ယူခြင်းငှါ ထိုရွာသို့ ရောက်ကုန်၏။ သူဌေးသည် မင်းသားသို့ကပ်၍ အရှင့်သား အကျွန်ုပ်တို့သည် အရှင်မင်းသားကို မွေးကျွေးပါကုန်အံ့၊ ညီတော်မင်းကြီးအား မှာစာကို စေတော်မူ၍ အကျွန်ုပ်တို့အား အခွန်တော်ကို နုတ်တော်မူကုန်လော့ ဟု လျှောက်၏။ မင်းသားသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ကျွန်ုပ်သည် ဤအမည်ရှိသော သူဌေးအိမ်ကိုမှီ၍ နေ၏။ ထိုကြောင့် အကျွန်ုပ်တို့ကို ထောက်ပံ့သဖြင့် ထိုသူဌေးတို့အား အခွန်တော်ကို လွှတ်တော်မူပါ ဟု မှာစာကို စေလိုက်၏။ ညီတော် မင်းကြီးသည် ကောင်းပြီဟု ဆို၍ နောင်တော်ဆိုတိုင်း ပြုစေ၏။ ထိုအခါ ထိုမင်းသားကို အလုံးစုံသော ရွာ၌နေသော သူတို့သည်၎င်း, ဇနပုဒ်၌ နေသော သူတို့သည်၎င်း ကပ်ကုန်၍ အရှင်မင်းသား အကျွန်ုပ်တို့သည် အရှင်မင်းသားကိုသာလျှင် အခွန်ကိုဆက်ပါကုန်အံ့၊ အကျွန်ုပ်တို့အားလည်း အခွန်တော်ကို လွှတ်ပါစေကုန်လော့ ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုမင်းသားသည်လည်း ထိုသူတို့၏အကျိုးငှါ မှာစာကိုစေ၍ အခွန်တော်ကို လွှတ်စေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ထိုသူတို့သည် မင်းသားအားသာလျှင် အခွန်ကို ပေးကုန်၏။ ထိုအခါ မင်းသားအား များစွာသော လာဘ် ပူဇော် သက္ကာရသည် ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ထိုမင်းသားအား လောဘတဏှာသည် အားကြီးသည်ဖြစ်၏။ ထိုမင်းသားသည် နောက်အဘို့၌ အလုံးစုံသော ဇနပုဒ်ကို တောင်း၏။ အိမ်ရှေ့မင်းအဖြစ်ကို တောင်း၏။ ညီတော်မင်းကြီးသည် နောင်တော်အား တောင်းတိုင်းသာလျှင် ပေး၏။ ထိုမင်းသားသည် တဏှာလောဘ ပွားသည်ရှိသော် အိမ်ရှေ့မင်း အဖြစ်၌လည်း မရောင့်ရဲသည်ဖြစ်၍ မင်းအဖြစ်ကို ယူအံ့ဟု ဇနပုဒ်သားအပေါင်း ခြံရံလျက် ထိုဗာရာဏသီမြို့သို့ သွားပြီးလျှင် မြို့အပ၌နေ၍ ငါ့အား မင်းအဖြစ်ကိုတည်း ပေးမည်လော၊ စစ်ကိုတည်း ထိုးမည်လော ဟု ညီတော်မင်းကြီးအား မှာစာကို စေလိုက်၏။

ညီတော် မင်းကြီးသည် ကြံ၏။ ဤသူမိုက်သည် ရှေး၌ မင်းအဖြစ် အစရှိသည်တို့ကို ပယ်ပြီး၍ ယခုအခါ စစ်ထိုးသဖြင့် ယူအံ့ဟုဆို၏။ အကယ်၍ ငါသည် စစ်ထိုးသဖြင့် ထိုသူမိုက်ကို သတ်အံ့၊ ငါ့အား ကဲ့ရဲ့ခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါ့အား မင်းအဖြစ်ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် နောင်တော်အား စစ်ထိုးသဖြင့် ကျွန်ုပ်အလိုမရှိ၊ မင်းအဖြစ်ကိုယူလော့ ဟု စေလိုက်၏။ ထိုမင်းသားသည် မင်းအဖြစ်ကို ယူပြီးလျှင် ညီတော်အား အိမ်ရှေ့မင်းအဖြစ်ကို ပေး၏။ ထိုအခါမှစ၍ မင်းဖြစ်လျက် တဏှာ၏ နိုင်ငံသို့ လိုက်ရကား တပြည်တည်းဖြင့် မရောင့်ရဲသည်ဖြစ်၍ နှစ်ပြည် သုံးပြည်တို့ကို တောင့်တ၍ လောဘ၏အဆုံးကို မမြင်။

ထိုအခါ သိကြားနတ်မင်းသည် လူ့ပြည်၌ အဘယ်သူတို့သည် မိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးကုန်သနည်း၊ ဒါန အစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြုကုန်သနည်း၊ အဘယ်သူသည် တဏှာနိုင်ငံသို့ လိုက်ကုန်သနည်း ဟု ကြည့်လတ်သော် ထိုမင်းမိုက်သည် တဏှာနိုင်ငံသို့ လိုက်သောအဖြစ်ကို သိ၍ ဤမင်းမိုက်သည် ဗာရာဏသီ မင်းအဖြစ်ဖြင့် မရောင့်ရဲနိုင်၊ ထိုမင်းမိုက်ကို ငါသည် သင်အံ့ ဟုကြံ၍ လုလင်၏အသွင်ဖြင့် မင်းအိမ်တံခါး၌ ရပ်၍ ဥပါယ်တမျဉ်၌ လိမ်မာသော လုလင်တယောက်သည် တံခါး၌ရပ်၏ ဟု ကြားစေ၍ ဝင်စေလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဝင်၍ မင်းကို အောင်ဆုပေးလျက် အဘယ်အကြောင်းကြောင့် လာသနည်းဟု ဆိုလတ်သော် မြတ်သောမင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးတို့အား အနည်းငယ်သော တင်လျှောက်ဘွယ်သည် ရှိ၏။ ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ်ကို အလိုရှိပါ၏ ဟု ဆို၏။ ထိုဆိုသောခဏ၌ သိကြားမင်း၏ အာနုဘော်ဖြင့် လူတို့သည် ဖဲကုန်၏။ ထိုအခါ မင်းကို လုလင်သည် မြတ်သောမင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် ဝပြောစည်ပင်ကုန်သော ပြွမ်းသော လူရှိကုန်သော ပြည့်စုံသော စစ်သည်ဗိုလ်ပါ ဆင်ယာဉ်မြင်းယာဉ်ရှိကုန်သော သုံးမြို့တို့ကို မြင်၏။ အကျွန်ုပ်သည် မိမိအစွမ်းဖြင့် ထိုသုံးပြည်တို့ကိုယူ၍ ဆက်ပါအံ့၊ ကြာမြင့်စွာမပြုမူ၍ လျင်စွာသွားခြင်းငှါ သင့်၏ ဟု လျှောက်၏။ တဏှာနိုင်ငံသို့ လိုက်သော ထိုမင်းသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ သိကြားမင်း၏ အာနုဘော်ကြောင့် သင်သည် အဘယ်သူနည်း အဘယ်အရပ်မှလာသနည်း, သင့်အား အဘယ်ကို ရခြင်းငှါ သင့်သနည်းဟု မမေးမိ၊ ထိုသိကြားမင်းသည်လည်း ဤမျှကိုသာ ဆို၍ တာဝတိံသာနတ်ပြည်သို့ သွားလေ၏။

မင်းသည် အမတ်တို့ကိုခေါ်၍ တယောက်သော လုလင်သည် ငါတို့အား သုံးပြည်ထောင်ကိုယူ၍ ပေးအံ့ဟု ဆို၏။ အမတ်တို့ ထိုလုလင်ကို ခေါ်ချေကုန်၊ မြို့၌ စည်လည်စေ၍ ဗိုလ်ပါအပေါင်းကို စုဝေးကြကုန်၊ ကြာမြင့်ခြင်းကို မပြုမူ၍ သုံးပြည်ထောင်တို့ကို ယူကုန်အံ့ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး အသို့နည်း၊ အရှင်မင်းကြီးတို့သည် ထိုလုလင်အား ပူဇော် သက္ကာရကို ပြုတော်မူ၏လော, နေရာအရပ်ကိုလည်း မေးတော်မူ၏လော ဟု လျှောက်လတ်သော် ပူဇော်သက္ကာရကိုလည်း ငါမပြုမိ၊ နေရာအရပ်ကိုလည်း ငါ မမေးမိ၊ သွားချေကုန်၊ ထိုလုလင်ကို စုံစမ်းကြကုန်၊ သုံးပြည်ထောင်တို့ကို ယူကုန်အံ့ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုအမတ်တို့သည် မြတ်သောမင်းကြီး အလုံးစုံသော ဗာရာဏသီပြည်၌ လုလင်ကို မမြင်ပါကုန် ဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။

ထိုစကားကို ကြားသဖြင့် မင်းသည် နှလုံးမသာသည်ဖြစ်၍ သုံးပြည်ထောင်သော မင်းအဖြစ်၌ များစွာသော စည်းစိမ်အခြံအရံမှ ယုတ်၏။ ငါသည် ရိက္ခာစားနပ်ကို မပေးမိ၊ နေရာအရပ်ကိုလည်း မမေးမိ၊ ထို့ကြောင့် ငါ့အား အမျက်ထွက်၍ မလာသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ထိုမင်းသည် အဖန်တလဲလဲ ကြံ၏။ ထိုအခါ လောဘနိုင်ငံသို့လိုက်သော ထိုမင်း၏ကိုယ်၌ ပူပန်ခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ကိုယ်အလုံး ပူလောင်သည်ရှိသော် ရင်သည် ခြောက်တပ်၍ ဝမ်းသွေးကျသော အနာသည်ဖြစ်၏။ တလုပ်သောထမင်းသည် ဝင်အံ့၊ ထိုထမင်းလုပ်သည် အန်၏။ ဆေးသမားတို့သည် ဆေးကုခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ မင်းသည် အလွန် ပင်ပန်း၏။ ထိုအခါ မင်းကြီး နာသောအဖြစ်သည် တိုင်းပြည်အလုံး၌ ထင်ရှား၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် တက္ကသိုလ်ပြည်မှ အလုံးစုံသော အတတ်တို့ကိုသင်၍ ဗာရာဏသီပြည်၌ မိဘတို့၏ထံသို့ လာလတ်သည်ရှိသော် ထိုအကြောင်းကိုကြား၍ ငါသည်ဆေးကုအံ့ဟု ကြံ၍ မင်းထံသို့သွားသဖြင့် တယောက်သော လုလင်သည် အရှင်မင်းကြီးတို့ကို ဆေးကုအံ့သောငှါ လာ၏ ဟု ကြားစေ၏။

မင်းသည် အလွန်ကြီးကုန်သော ဒိသာ ပါမောက္ခဖြစ်ကုန်သော ဆေးသမားတို့သည်လည်း ငါ့ကို ကုစားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်ဘဲလျက် လုလင်ပျိုသည် အသို့တတ်နိုင်အံ့နည်း၊ ထို့ကြောင့် ထိုလုလင်ကို ရိက္ခာပေး၍သာ လွှတ်လိုက်ကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ လုလင်သည် ငါ့အား ဆေးကုသဖြင့် ဆေးခကို အလိုမရှိ၊ ငါသည် ကုပါအံ့၊ ထို့ကြောင့် သက်သက်သော ဆေးဘိုးမျှကို ပေးပါလော့ ဟု ဆို၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် ခေါ်စေ၏။ ထိုလုလင်သည် မင်းကိုမြင်၍ မြတ်သောမင်းကြီး ကြောက်တော်မမူလင့်၊ အကျွန်ုပ်သည် အရှင်မင်းကြီးအား ကုပါအံ့၊ စင်စစ်သော်ကား အကျွန်ုပ်အား အနာဖြစ်ကြောင်းကို ကြားတော်မူပါလော့ ဟု ဆို၏။ မင်းသည် ထိုလုလင်ကို ရှက်သည်ဖြစ်၍ ထိုအနာ၏ ဖြစ်ကြောင်းဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း၊ ဆေးကိုသာကုလော့ ဟု ဆို၏။

မြတ်သောမင်းကြီး ဆေးသမားတို့ မည်သည်ကား ဤအနာသည် ဤအကြောင်းကို မှီ၍ ဖြစ်၏ဟု သိ၍လျှင် ထိုအနာအားလျော်သော ဆေးကို ပြုရကုန်၏ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် မင်းသည် အမောင် ကောင်းပြီဟု အနာ၏ ဖြစ်ကြောင်းကို ပြောသည်ရှိသော်၊ လုလင်တယောက်သည် လာလတ်၍ သုံးပြည်ထောင်တို့၌ မင်းအဖြစ်ကို ယူ၍ပေးအံ့၊ ဤသို့ အစရှိသည်တို့ကိုဆို၍ အလုံးစုံကို ပြော၏။ အမောင် ငါ့အား ဤတဏှာကိုမှီ၍ အနာဖြစ်၏။ အကယ်၍ ဆေးကုခြင်းငှါ တတ်နိုင်အံ့၊ ကုလော့ ဟု ဆို၏။ မြတ်သောမင်းကြီး အသို့နည်း၊ စိုးရိမ်သဖြင့် သုံးပြည်ထောင်ကို ရခြင်းငှါ တတ်နိုင်မည်လော ဟု ဆိုသည်ရှိသော်- အမောင် မတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။ ဤသို့ဖြစ်လျက် အဘယ့်ကြောင့် စိုးရိမ်သနည်း၊ မြတ်သောမင်းကြီး ထိုစကားသည် မှန်၏။ အလုံးစုံသာလျှင် ဖြစ်သော သက်ရှိသက်မဲ့ဝတ္ထု မိမိကိုယ်ကို အစပြု၍ စွန့်ပစ်၍ သွားအပ်၏။ လေးပြည်ထောင်တို့၌ မင်းအဖြစ်ကိုယူ၍လည်း အရှင်မင်းကြီးသည် တပြိုင်နက်လျှင် ထမင်းလေးခွက်တို့ကို စားတော်မူနိုင်မည်လာ, အိပ်ရာလေးခုတို့၌ အိပ်နိုင်မည်လော, လေးစုံသော အဝတ်တန်ဆာတို့ကို ဆင်ဝတ်နိုင်မည်လော၊ လောဘနိုင်ငံသို့ လိုက်ခြင်းမည်သည် မသင့်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဤတဏှာမည်သည်ကား ပွားသည်ရှိသော် အပါယ်လေးဘုံတိုမှလွတ်ခြင်းငှါမပေး ဟု ဆို၍ ထိုမင်းကို ဘုရားလောင်းသည် ဆုံးမ၍ ထိုနောက်မှ မင်းအား တရားဟောလိုရကား-

၃၇။ ကာမံ ကာမယမာနဿ၊ တဿ စေတံ သမိဇ္ဈတိ။
အဒ္ဓါ ပီတိမနော ဟောတိ၊ လဒ္ဓါ မစ္စော ယဒိစ္ဆတိ။

၃၈။ ကာမံ ကာမယမာနဿ၊ တဿ စေတံ သမိဇ္ဈတိ။
တတော နံ အပရံ ကာမေ၊ ဃမ္မေ တဏှံဝ ဝိန္ဒတိ။

၃၉။ ဂဝံစ သိင်ဂိနော သိင်္ဂံ၊ ဝဍ္ဎမာနဿ ဝဍ္ဎတိ။
ဧဝံ မန္ဒဿ ပေါသဿ၊ ဗာလဿ အဝိဇာနတော။
ဘိယျာ တဏှာ ပိပါသာ စ၊ ဝဍ္ဎမာနဿ ဝဍ္ဎတိ။

၄၀။ ပထဗျာ သာလိ ယဝကံ၊ ဂဝဿံ ဒါသ ပေါရိသံ။
ဒတွာ စ နာလ မေတဿ၊ ဣတိ ဝိဒွါ သမံ စရေ။

၄၁။ ရာဇာ ပသယှ ပထဝိံ ဝိဇိတွာ၊
သ သာဂရန္တံ မဟိ မာဝသန္တော။
ဩရံ သမုဒ္ဒဿ အတိတ္တိရူပေါ၊
ပါရံ သမုဒ္ဒဿပိ ပတ္ထယေထ။

၄၂။ ယော စ မနုဿရံ ကာမေ၊ မနသာ တိတ္တိံ နာဇ္ဈဂါ။
တတော နိဝတ္တာ ပဋိက္ကမ္မ ဒိသွာ၊
တေ ဝေ သုတိတ္တာ ယေ ပညာယ တိတ္တာ။

၄၃။ ပညာယ တိတ္တိနံ သေဋ္ဌံ၊ န သော ကာမေဟိ တပ္ပတိ။
ပညာယ တိတ္တံ ပုရိသံ၊ တဏှာ န ကုရုတေ ဝသံ။

၄၄။ အပစိနေထေဝ ကာမာနံ၊ အပ္ပိစ္ဆဿ အလောလုပေါ။
သမုဒ္ဒမတ္တော ပုရိသော၊ န သော ကာမေဟိ တပ္ပတိ။

၄၅။ ရထကာရောဝ စမ္မဿ၊ ပရိကန္တံ ဥပါဟနံ။
ယံ ယံ ဇဟတိ ကာမာနံ၊ တန္တံ သမ္ပဇ္ဇတေ သုခံ။
သဗ္ဗဉ္စေ သုခမိစ္ဆေယျ၊ သဗ္ဗေ ကာမေ ပရိစ္စဇေ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကာမံ၊ ဝတ္ထုကာမကို။ ကာမယမာနဿ၊ တောင့်တသော။ တဿ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်အား။ တံ၊ ထိုဝတ္ထုကာမသည်။ စေ၊ အကယ်၍။ သမိဇ္ဈတိ၊ ပြည့်စုံအံ့။ မစ္စော၊ သတ္တဝါသည်။ ယံ၊ အကြင်ဝတ္ထုကို။ ဣစ္ဆတိ၊ အလိုရှိအံ့။ တံ၊ ထိုဝတ္ထုကို။ လဒ္ဓါ၊ ရသည်ရှိသော်။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ ပီတိမနော၊ နှစ်လိုသောစိတ်ရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၈။ ကာမံ၊ ဝတ္ထုကာမကို။ ကာမယမာနဿ၊ တောင့်တသော။ တဿ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်အား။ တံ၊ ထိုဝတ္ထုကာမသည်။ စေ၊ အကယ်၍။ သမိဇ္ဈတိ၊ ပြည့်စုံအံ့။ တတော၊ ထိုအခါမှ။ အပရံ၊ နောက်၌။ ဃမ္မေ-၈ိမှကာလေ၊ နေ့အခါ၌။ ပါနီယ-ပိပါသံ၊ ရေမွတ်ခြင်းကို။ လဘတိ ဣဝ၊ ရသကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ဘိယျော၊ ရှေးထက်အလွန်။ ကာမေ၊ ကိလေသာကာမဟု ဆိုအပ်သော။ တဏှံ၊ တဏှာကို။ ဝိန္ဒတိ၊ ရ၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၉။ ဂဝံ၊ နွားအပေါင်းတို့တွင်။ ဝဍ္ဎမာနူ၊ ပွားသော။ သိင်္ဂိနော၊ ဦးချိုရှိသောနွား၏။ သိင်္ဂံ၊ ဦးချိုသည်။ ဝဍ္ဎတိ ဣဝ၊ ပွားသကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ မန္ဒဿ၊ ပညာနုန့်သော။ အဝိဇာနတော၊ မသိသော။ ဗာလဿ၊ မိုက်သော။ ဝဍ္ဎမာနဿ၊ အသားအရေပွားသော။ ပေါသဿ၊ သတ္တဝါအား။ ဘိယျော၊ လွန်စွာ။ တဏှာ စ၊ မရသေးသော ကာမကို တောင့်တသော တဏှာသည်၎င်း။ ပိပါသာ စ၊ ရပြီးသော ကာမကို သုံးဆောင်လိုသော တဏှာသည်၎င်း။ ဝဍ္ဎတိ၊ ပွား၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၀။ ပထဗျာ၊ မြေ၌။ သာလိယဝကံ၊ သလေးခင်း, မုယောခင်းကို၎င်း။ ဂဝဿံ၊ နွားမြင်းကို၎င်း။ ဒါသပေါရိသံ၊ ကျွန်အမှုလုပ်သောသူကို၎င်း။ ဒတွာ စ၊ ပေး၍လည်း။ ဧတဿ၊ ထိုတဏှာနိုင်ငံသို့ လိုက်သောသူအား။ နာလံ၊ အလိုမပြည့်နိုင်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝိဒွါ၊ သိ၍။ သမံ၊ မျှတ ညီညွတ်သောအကျင့်ကို။ စရေ၊ ကျင့်ရာ၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၁။ ရာဇာ၊ ရေမြေ့သေဌ်နင်း ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ ပထဝိံ၊ မြေကို။ ပသယှ၊ နှိပ်စက်၍။ သ-သာဂရန္တံ၊ သမုဒြာအဆုံးရှိသော။ သမုဒ္ဒဿ၊ သမုဒြာ၏။ ဩရံ၊ အတွင်းဖြစ်သော။ မဟိံ၊ မြေကို။ ဝိဇိတွာ၊ အောင်ပြီး၍။ အာဝသန္တော၊ နေသော်လည်း။ အတိတ္တရူပေါ၊ မရောင့်ရဲသော သဘောရှိသည်ဖြစ်၍။ သမုဒ္ဒဿ၊ သမုဒြာ၏။ ပါရံပိ၊ ကမ်းတဘက်ကိုလည်း။ ပတ္ထယေထ၊ တောင့်တရာ၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၂။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ အနုဿရံ- အနုဿရန္တော၊ အောက်မေ့သော။ ယော စ၊ အကြင်သူသည်လည်း။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ တိတ္တိံ၊ ရောင့်ရဲခြင်းကို။ နာဇ္ဈဂါ၊ မရနိုင်။ တတော၊ ထိုကာမဂုဏ်မှ။ နိဝတ္တာ၊ နစ်၍။ ပဋိက္ကမ္မ၊ ကိုယ်ဖြင့်ဖဲ၍။ အာဒီနဝံ၊ အပြစ်ကို။ ဒိသွာ၊ ဉာဏ်ဖြင့်မြင်၍။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ ပညာယ၊ ပညာဖြင့်။ တိတ္တာ၊ ပြည့်ကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ သုတိတ္တာ၊ ကောင်းစွာ ပြည့်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၃။ ပညာယ၊ ပညာဖြင့်။ တိတ္တိနံ၊ ပြည့်သောသူသည်။ သေဋ္ဌံ၊ မြတ်၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ ကာမေဟိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့်။ န တပ္ပတိ၊ မပူပန်။ ပညာယ၊ ပညာဖြင့်။ တိတ္တံ၊ ပြည့်သော။ ပုရိသံ၊ ပုဂ္ဂိုလ်ကို။ တဏှာ၊ တဏှာသည်။ ဝသံ၊ မိမိအလိုသို့။ န ကုရုတေ၊ မလိုက်စေနိုင်။

֍ ဋ္ဌ ၄၄။ ကာမာနံ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ အပစိနေထေဝ၊ ဖျက်ဆီးရာသည်သာတည်း။ အပ္ပိစ္ဆာ၊ အလိုနည်းသည်။ အလောလုပေါ၊ မလျှပ်ပေါ်သည်။ အဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။ သမုဒ္ဒမတ္တော၊ သမုဒြာနှင့်တူသော ပညာရှိသော။ သော ပုရိသော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ကာမေဟိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့်။ န တပ္ပတိ၊ မပူပန်။

֍ ဋ္ဌ ၄၅။ ရထကာရော၊ သားရေနယ်သမားသည်။ စမ္မဿ၊ သားရေ၏။ ဥပါဟနံ၊ ဘိနပ်ကို။ ပရိကန္တံ-ပရိကန္တန္တော၊ ဖြတ်သည်ဖြစ်၍။ ဇဟတိ ဣဝ၊ စွန့်သကဲ့သို့။ ကာမာနံ၊ ကာမဂုဏ်တို့၏။ ယံယံ၊ အကြင်အကြင် အဘို့ကို။ ဇဟတိ၊ စွန့်၏။ တံတံ-တေန တေန၊ ထိုထိုသို့သောအဘို့ဖြင့်။ သုခံ၊ ချမ်းသာသည်။ သမ္ပဇ္ဇတေ၊ ပြည့်စုံ၏။ သဗ္ဗမ္ပိ၊ အလုံးစုံသာလျှင် ဖြစ်သော။ သုခံ၊ ချမ်းသာကို။ ဣစ္ဆေယျ၊ အကယ်၍ အလိုရှိငြားအံ့။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ပရိစ္စဇေ၊ စွန့်ရာ၏။

ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူသော ဘုရားလောင်းအား မင်း၏ထီးကိုအာရုံပြု၍ ဩဒါတကသိုဏ်းလျှင် အာရုံရှိသော ဈာန်သည် ဖြစ်၏။ မင်းသည်လည်း အနာမရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုမင်းသည်လည်း နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ နေရာမှ ထပြီးလျင် ဤမျှလောက်ကုန်သော ဆေးသ္မားကြီးတို့သည် ကုစားခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ပညာရှိသော လုလင်ငယ်သည်ကား မိမိ၏ ပညာများသောကြောင့် ကာမဂုဏ်တို့၏ အထူးထူးသောအပြစ်ကို ပြ၏ဟု ဆို၍ ထိုလုလင်နှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-

၄၆။ အဋ္ဌ တေ ဘာသိတာ ဂါထာ၊
သာ ဟောန္တိ သဟဿိယော။
ပဋိဂ္ဂဏှ မဟာဗြာဟ္မေဖ
သာမေ တံ တဝ ဘာသိတံ။

ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၆။ မဟာဗြာဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏားမြတ်။ တေ၊ သင်ပုဏ္ဏားမြတ်သည်။ ဘာသိတာ၊ ဟောအပ်ကုန်သော။ သဗ္ဗာ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ အဋ္ဌဂါထာ၊ ရှစ်ဂါထာတို့သည်။ သဟဿိယော၊ တထောင်စီ ထိုက်ကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ အဋ္ဌသဟဿာနိ၊ အသပြာ ရှစ်ထောင်တို့ကို။ ပဋိဂ္ဂဏှ၊ ခံယူပါလော့။ တဝ၊ သင်၏။ ဘာသိတံ၊ ဆိုအပ်သော။ ဧတံ၊ ဤစကားသည်။ သာဓု၊ ကောင်းပေစွ။

မင်းကြီးဆိုသော ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည်-

၄၇။ န မေ အတ္ဖော သဟဿေဟိ၊
သတေဟိ နဟုတေဟိ ဝါ။
ပစ္ဆိမံ ဘာသတော ဂါထံ၊
ကာမေ မေ န ရတော မနော။

ဟူသော တဆယ့်တခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သဟဿေဟိ ဝါ၊ တထောင်တို့ကို၎င်း။ သတေဟိ ဝါ၊ တရာတို့ကို၎င်း။ နဟုတေဟိ ဝါ၊ တသောင်းတို့ကို၎င်း။ န အတ္တာ၊ အလိုမရှိ။ ပစ္ဆိမံ၊ နောက်ဆုံးဖြစ်သော။ ဂါထံ၊ ရထကာရောဝ စမ္မဿ အစရှိသော ဂါထာကို။ ဘာသတော၊ ဟောသော။ မေ၊ ငါ၏။ မနော၊ စိတ်သည်။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်၌။ န ရတော၊ မမွေ့လျော်။

မင်းသည်လည်း အတိုင်းထက်အလွန် နှစ်သက်၍ ဘုရားလောင်းကို ချီးမွမ်းလိုရကား-

၄၈။ ဘဒြကော ဝတာယံ မာဏဝကော၊
သဗ္ဗလောကံ ဝိဒူ မုနိ။
သော ဣမံ တဏှံ ဒုက္ခ ဇနနိံ၊
ပရိဇာနာတိ ပဏ္ဍိတော။

ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၈။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ ယော မာဏဝကော၊ အကြင်လုလင်ငယ်သည်။ ဒုက္ခဇနနိံ၊ အလုံးစုံသော ဝဋ်ဆင်းရဲကို ဖြစ်စေတတ်သော။ ဣမံ တဏှံ၊ ဤတဏှာကို။ ပရိဇာနာတိ၊ ပိုင်းခြား၍ သိ၏။ သဗ္ဗလောကဝိဒူ၊ အလုံးစုံသောလောကကို သိသော။ မုနိ၊ အကျိုးအကြောင်းကို သိသော။ သော အယံ မာဏဝကော၊ ထိုလုလင်ငယ်သည်။ ဘဒြကော ဝတ၊ ကောင်းပေစွတကား။

ဘုရားလောင်းသည်လည်း မြတ်သောမင်းကြီး မမေ့မလျော့ တရားကို ကျင့်တော်မူလော့ဟု မင်းကို ဆုံးမပြီးလျှင် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ဟိမဝန္တာသို့သွား၍ ရသေ့ရဟန်းပြုသဖြင့် အသက်ထက်ဆုံး တည်၍ ဗြဟ္မဝိဟာရတရားလေးပါးကို ပွားစေသဖြင့် မယုတ်သော ဈာန်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဤသို့လျှင် ရှေး၌လည်း သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် ဤပုဏ္ဏားအား စိုးရိမ်ခြင်းမရှိသည်ကို ပြုတော်မူဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဤပုဏ္ဏားသည် ထိုအခါ တဏှာနိုင်ငံသို့ လိုက်သော မင်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ပညာရှိသော လုလင်ငယ် ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ရောင့်ရဲနိုင်မှ၊ ချမ်းသာရ၊ မုချမင်္ဂလာ

လေးခုမြောက်သော ကာမဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒွါဒသကနိပါတ်

၅။ ဇနသန္ဓဇာတ်

ကောင်းမှုမှန်သမျှ မမေ့မလျော့ ကျင့်သင့်ကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဒသခလု အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဇနသန္ဓဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ကောသလ မင်းကြီးအား ဆုံးမတော်မူခြင်းငှါ ဟောတော်မူ၏။

ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ အခါတပါး၌ ကောသလမင်းကြီးသည် အစိုးရခြင်းမာန်ယစ်သဖြင့် ကိလေသာဟူသော မွေ့လျော်ခြင်း၏ ချမ်းသာကို မှီသည်ဖြစ်၍ တရားဆုံးဖြတ်ခြင်းကိုလည်း မဖြစ်စေ၊ ဘုရားအား ခစားခြင်းကိုလည်းမေ့လျော့၏။ ထိုကောသလ မင်းကြီးသည် တနေ့သ၌ မြတ်စွာဘုရားကို အောက်မေ့၍ မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးအံ့ဟု နံနက်စာ စားပြီးသော် မြတ်သောရထားကိုစီး၍ ကျောင်းတော်သို့ သွားပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုး၍နေ၏။

ထိုအခါ ကောသလမင်းကြီးကို မြတ်စွာဘုရားသည် မြတ်သောမင်းကြီး အဘယ့်ကြောင့် ကြာမြင့်စွာ မမြင်သနည်း ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်တို့အား အမှုကိစ္စ များသောကြောင့် အရှင်ဘုရားအား ခစားခြင်းငှာ အခွင့်သည် မဖြစ်နိုင်ပါ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး ငါကဲ့သို့သော အဆုံးအမကို ပေးတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အဦးဖြစ်သောကျောင်း၌ နေတော်မူလျက် ရှင်မင်းကြီးအား မေ့လျော့ခြင်းငှါ မသင့်၊ ပြည်ထဲအရှင်မင်းမည်သည်ကား ဆယ်ပါးသော ရာဇကိစ္စတို့၌ မမေ့မလျော့သဖြင့် တိုင်းပြည်သူတို့၌ မိဘနှင့်တူသဖြင့် အဂတိလေးပါးသို့ လိုက်ခြင်းကိုပယ်၍ မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးတို့၌ တည်အပ်ကုန်၏။ စင်စစ်သော်ကား ငါဘုရားသည် ဆုံးမတော်မူသည်ဖြစ်၍ ရှင်မင်းကြီးသည် တရားနှင့်အညီ အကြင်မင်းပြု၏။ ထိုတရားနှင့်အညီ မင်းပြုခြင်းသည်အံ့ဘွယ်မရှိသေး၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ဆုံးမတတ်သောဆရာ မရှိသော်လည်း မိမိ၏ ပကတိအားဖြင့် သုံးပါးအပြားရှိသော သုစရိုက်တရား၌တည်၍ လူများအပေါင်းအား တရားဟော၍ နတ်ပြည်ခရီးကို ပြည့်စေကုန်လျက် သွားဘူးကုန်ပြီ ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုကောသလ မင်းကြီးသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... မြတ်သောမင်းကြီး လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ မိဖုယားကြီးဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ဇနသန္ဓမင်းသား-ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုအခါ အရွယ်ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်မှ အလုံးစုံသော အတတ်တို့ကိုသင်၍ လာသောအခါ ဘုရားလောင်းအား ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် အလုံးစုံသော နှောင်အိမ်တို့ကို သုတ်သင်စေ၍ အိမ်ရှေ့အရာ နှင်းတော်မူ၏။

ထိုဘုရားလောင်း ဇနသန္ဓမင်းသားသည် နောက်အဘို့၌ ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် နတ်ရွာစံတော်မူသဖြင့် မင်းအဖြစ်၌ တည်၍ မြို့တံခါး လေးမျက်နှာတို့၌၎င်း, မြို့လယ်၌၎င်း, နန်းတော် တံခါး၌၎င်း, ဤသို့ ခြောက်ဆောင်သော အလှူတင်းကုပ်တို့ကို ဆောက်စေ၍ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း ခြောက်သိန်းသော ဥစ္စာတို့ကိုစွန့်သဖြင့် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံးကို ချောက်ချားစေ၍ အလှူကြီးကို လှူတော်မူလျက် နှောင်အိမ်တို့ကို အမြဲ ဟင်းလင်းဖွင့်သည်ကို ပြုစေပြီးလျှင် တရားဘဏ္ဍာတိုက်ကို သုတ်သင်စေ၍ သင်္ဂဟတရားလေးပါးတို့ဖြင့် လူအပေါင်းတို့ကို သင်္ဂြိုဟ်တော်မူလျက် ငါးပါးသောသီလ, ရှစ်ပါးသောသီလကို စောင့်ရှောက် ဆောက်တည်လျက် တရားနှင့်အညီ မင်းပြုတော်မူ၏။ အကြား အကြား၌လည်း တိုင်းပြည်သူတို့ကို စည်းဝေးစေ၍ အလှူပေးကြကုန်၊ သီလဆောက်တည်ကြကုန်၊ ဘာဝနာကို ပွားစေကြကုန်၊ တရားနှင့်အညီ အမှုကို၎င်း, ရောင်းဝယ်ခြင်းကို၎င်း ယှဉ်ကြကုန်၊ ငယ်သောအခါကလျှင် အတတ်ပညာ သင်ကြကုန်၊ ဥစ္စာကို ဖြစ်စေကုန်၊ စဉ်းလဲသော သက်သေအမှုကို၎င်း, ဂုံးတိုက်ဂုံးချောသော စကားဆိုခြင်းကို၎င်း မပြုကြကုန်လင့်၊ ကြမ်းတန်း ကြမ်းကြုတ်သည် မဖြစ်ကြကုန်လင့်၊ မိဘဘို့အား ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးခြင်းဝတ်ကို ဖြည့်ကြကုန်၊ အမျိုး၌ ကြီးသောသူတို့အား အရိုအသေပြုကြကုန်ဟု တရားဟော၍ လူများအပေါင်းကို သုစရိုက်တရား၌ တည်စေတော်မူ၏။

ထိုဘုရားလောင်းသည် တနေ့သ၌ ပန္နရသီ ဥပုသ်နေ့အခါ ဥပုသ်ဆောက်တည်သည်ဖြစ်၍ လူများအား လွန်စွာ စီးပွားချမ်းသာအကျိုးငှာ တရားဟောအံ့ဟု ကြံ၍ မြို့၌ စည်လည်စေပြီးလျှင် မိမိ၏ ကိုယ်လုပ်မောင်းမတို့ကို အစပြု၍ အလုံးစုံသော ပြည်သူအပေါင်းတို့ကို စည်းဝေးစေပြီးလျှင် မင်းယင်ပြင်၌ တန်ဆာဆင်၍ တန်ဆာဆင်သော ရတနာမဏ္ဍပ်လယ်၌ ကောင်းစွာ ခင်းအပ်သော ရာဇပလ္လင်၌ နေတော်မူ၍ အို- ပြည်သူအပေါင်းတို့ သင်တို့အား အလိုရှိအပ်သော တရားတို့ကို ဟောအံ့၊ မမေ့မလျော့သဖြင့် ညွတ်သောနား ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ရိုသေစွာ နာကြကုန် ဟု ဆို၍ တရားတော်ကို ဟောတော်မူ၏။

သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သစ္စာဖြင့်ထုံအပ်သော ရတနာ ခံတွင်းတော်ကို ဖွင့်လှစ်တော်မူ၍ ထိုတရားတော်ကို သာယာစွာသော အသံတော်ဖြင့် ကောသလမင်းကြီးအား ထင်စွာ ပြုတော်မူလိုသည်ဖြစ်၍-

၄၉။ ဒသ ခလု ဣမာနိ ဌာနာနိ၊ ယာနိ ပုဗ္ဗေ အကရိတွာ။
သ ပစ္ဆာ မနုတပ္ပတိ၊ ဣစ္စေဝါဟ ဇနသန္ဓော။

၅၀။ အလဒ္ဓါ ဝိတ္တံ တပ္ပတိ၊ ပုဗ္ဗေ အသမုဒါနိတံ။
န ပုဗ္ဗေ ဓနမေသိဿံ၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။

၅၁။ သကျရူပံ ပုရေ သန္တံ၊ မယာ သိပ္ပံ န သိက္ခိတံ။
ကိစ္ဆာ ဝုတ္တိ အသိပ္ပဿ၊ ဣတိ ပစ္ဆာနုတပ္ပတိ။

၅၂။ ကူဋဝေဒီ ပုရေ အာသိံ၊ ပိသုဏော ပိဋ္ဌိမံသိကော။
စဏ္ဍာ စ ဖရုသော စာပိ၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။

၅၃။ ပါဏာတိပါတီ ပုရေ အာသိံ၊ လုဒ္ဓေါ စာပိ အနရိယော။
ဘူတာနံ နာပစာယိဿံ၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။

၅၄။ ဗဟူသု ဝတ သန္တိသု၊ အနာပဒါသု ဣတ္ထီသု။
ပရဒါရံ အသေဝိဿံ၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။

၅၅။ ဗဟုသ္မိံ ဝတ သန္တမှိ၊ အန္နပါနေ ဥပဋ္ဌိတေ။
န ပုဗ္ဗေ အဒဒံ ဒါနံ၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။

၅၆။ မာတရံ ပိတရဉ္စာပိ၊ ဇိဏ္ဏကံ ဂတယောဗ္ဗနံ။
ပဟုသန္တော န ပေါသိဿံ၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။

၅၇။ အာစရိယ မနုသတ္ထာရံ၊ သဗ္ဗကာမရသာဟရံ။
ပိတရံ အတိမညိဿံ၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။

၅၈။ သမဏ ဗြာဟ္မဏေစာပိ၊ သီလဝန္တေ ဗဟုဿတေ။
န ပုဗ္ဗေ ပယိရုပါသိဿံ၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။

၅၉။ သာဓု ဟောတိ တပေါစိဏ္ဏော၊ သန္တော စ ပယိရုပါ သိတော။
န ပုဗ္ဗေဝ တပေါ စိဏ္ဏော၊ ဣတိ ပစ္ဆာ နုတပ္ပတိ။

၆၀။ ယော စ ဧတာနိ ဌာနာနိ၊ ယောနိသော ပဋိပဇ္ဇတိ။
ကရံ ပုရိသကိစ္စာနိ၊ သ ပစ္ဆာ နာနုတပ္ပတိ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၉။ မာရာဇ၊ မြတ်သော ကောသလမင်းကြီး။ ဒသ၊ ဆယ်ပါးကုန်သော။ ယာနိ ဣမာနိ ဌာနာနိ၊ အကြင်အကြောင်းတို့ကို။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ အကရိတွာ၊ မပြုသည်ရှိသော်။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ အနုတပ္ပတိ၊ စိုးရိမ်ရတတ်၏။ ဣတိ-ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇနသန္ဓော၊ ဇနသန္ဓမင်းသည်။ အာဟ ခလု၊ ဟောသတတ်။

֍ ဋ္ဌ ၅၀။ လဒ္ဓံ၊ ရအပ်သော။ ဝိတ္တံ၊ ဥစ္စာကို။ အလဒ္ဓါ၊ မရသည်ရှိသော်။ တပ္ပတိ၊ စိုးရိမ်ရတတ်၏။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ အသမုဒါနိတံ၊ မဆည်းပူးမိလေ။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးငယ်သောအခါ၌။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ န ဧသိဿံ၊ ငါမရှာမိလေ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောင် အိုသောအခါ၌။ အနုပ္ပတိ၊ စိုးရိမ် ပူပန်ရတတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၁။ ပုရေသန္တံ၊ ရှေးငယ်သောအခါ၌။ မယာ၊ ငါသည်။ သကျရူပံ၊ အလုံးစုံသော ဆင်စီး မြင်းစီးအစရှိသော။ သိပ္ပံ၊ အတတ်ကို။ န သိက္ခိတံ၊ မသင်မိလေ။ အသိပ္ပဿ၊ အတတ်မရှိသောသူအား။ ဝုတ္တိ၊ အသက်မွေးခြင်းသည်။ ကိစ္ဆာ၊ ငြိုငြင်ဆင်းရဲ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောင် အိုသောအခါ၌။ အနုတပ္ပတိ၊ စိုးရိမ်ရတတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၂။ ပုရေ၊ ရှေးငယ်သောအခါ၌။ ကူဋဝေဒီ၊ စဉ်းလဲစဉ်းစား ပြုမိသည်။ အာသိံ၊ ဖြစ်၏။ ပိဋ္ဌိမံသိကော၊ သူတပါးတို့၏ ကျောက်ကုန်းသားကို စားတတ်သော။ ပိသုဏော၊ ချောပစ်သော စကားကို ဆိုမိသည်။ အာသိံ၊ ဖြစ်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ စဏ္ဍာ စ၊ ကြမ်းတန်းသည်၎င်း။ ဖရုသောစာပိ၊ ကြမ်းကြုတ်သည်၎င်း။ အာသိံ၊ ဖြစ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ သေရာညောင်စောင်း၌ လျောင်းသော နောက်ကာလ၌။ အနုတပ္ပတိ၊ နောက်တရှိတတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၃။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ ပါဏာတိပါတီ၊ သူ့ အသက် သတ်ခြင်းကို ပြုမိသည်။ အာသိံ၊ ဖြစ်၏။ လုဒ္ဓေါ စ၊ ကြမ်းကြုတ်သည်လည်း။ အာသိံ၊ ဖြစ်၏။ အနရိယော၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်သည်။ အာသိံ၊ ဖြစ်၏။ ဘူတာနံ၊ သတ္တဝါတို့ကို။ နာပစာယိဿံ၊ သနားခြင်းကိုမပြုမိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ အနုတပ္ပတိ၊ စိုးရိမ်ရတတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၄။ အနာပဒါသု၊ သူတပါးတို့သည် မသိမ်းဆည်းအပ်ကုန်သော။ ဗဟူသု၊ များစွာကုန်သော။ ဣတ္ထီသု၊ မိန်းမတို့သည်။ သန္တိသု၊ ရှိကုန်လျက်။ ပရဒါရံ၊ သူ့မယားကို။ အသေဝိဿံ ဝတ၊ မှီဝဲမိချေ၏တကား။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ အနုတပ္ပတိ၊ စိုးရိမ်ရတတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၅။ ဥပဋ္ဌိတေ၊ ဖြစ်သော။ ဗဟုသ္မိံ၊ များစွာသော။ အန္နပါနေ၊ ထမင်းအဖျော်သည်။ သန္တမှိ၊ ရှိပါလျက်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ န အဒဒံ ဝတ၊ မလှူမိတကား။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောင် အိုသောအခါ၌။ အနုတပ္ပတိ၊ နောင်တရှိတတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၆။ ဇိဏ္ဏကံ၊ အိုမင်းသည် ဖြစ်၍။ ဂတယောဗ္ဗနံ၊ ကြီးသော အရွယ်သို့ ရောက်သော။ မာတရံပိ၊ အမိကို၎င်း။ တရဉ္စာပိ၊ အဖကို၎င်း။ ပဟု၊ ဥစ္စာအား, ကိုယ်အားဖြင့် စွမ်းနိုင်သည်။ သန္တော၊ ဖြစ်ပါလျက်။ န ပေါသိဿံ၊ ငါ မမွေးမိလေ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောက်အခါ၌။ အနုတပ္ပတိ၊ နောင်တပူပန်တတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၇။ အာစရိယံ၊ လက်ဦးဆရာဖြစ်သော။ အနုသတ္ထာရံ၊ အဖန်တလဲလဲ ဆုံးမတတ်သော။ သဗ္ဗကာမရသာဟရံ၊ အလုံးစုံသော ဝတ္ထုကာမ အရသာကိုဆောင်၍ မွေးကျွေးသော။ ပိတရံ၊ အဖကို။ အတိမညိဿံ၊ မထေမဲ့မြင် ငါပြုမိ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ အနုတပ္ပတိ၊ စိုးရိမ်ရတတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၈။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော။ ဗဟုဿုတေ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ သမဏေစာပိ၊ ရဟန်းတို့သို့၎င်း။ ဗြာဟ္မဏေစာပိ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော သူတို့သို့၎င်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ န ပယိရုပါသိဿံ၊ ပစ္စည်းလှူလျက် မဆည်းကပ်မိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ အနုတပ္ပတိ၊ နောင်တရှိတတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၉။ သန္တော၊ ငြိမ်သက်သော။ ပယိရုပါသိတော၊ ဆည်းကပ်အပ်သော။ တပေါ၊ ခြိုးခြံသော။ စိဏ္ဏော၊ အလေ့အကျင့်သည်။ သာဓု၊ ကောင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ပုဗ္ဗေစ၊ ရှေးဦးကလျှင်။ မယာ၊ ငါသည်။ တပေါ၊ ခြိုးခြံသောအကျင့်ကို။ န အာစိဏ္ဏော၊ မကျင့်မိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ အနုတပ္ပတိ၊ စိုးရိမ်ရတတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၀။ ယော စ၊ အကြင်သူသည်ကား။ ဧတောနိ ဌာနာနိ၊ ဤဆယ်ပါးသော အကြောင်းတို့ကို။ ယောနိသော၊ အသင့်အားဖြင့်။ ပဋိပဇ္ဇတိ၊ ကျင့်၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပုရိသကိစ္စာနိ၊ သူတော်တကာတို့၏ ကိစ္စတို့ကို။ ကရံ-ကရောန္တော၊ ပြုသည်ဖြစ်၍။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ နာနုတပ္ပတိ၊ နောင်တမရှိရပြီ။

ဤသို့ ဘုရားလောင်း ဇနသန္ဓမင်းကြီးသည် လခွဲတကြိမ် ဤနည်းဖြင့် လူများအား တရားဟောတော်မူ၏။ လူများသည်လည်း ဘုရားလောင်း၏ အဆုံးမ၌တည်၍ ထိုဆယ်ပါးသော အကြောင်းတို့ကို ဖြည့်သဖြင့် နတ်ပြည်သို့ လားရ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး ဤသို့လျှင် ရှေးပညာရှိတို့သည် ဆရာမရိုကုန်သော်လည်း မိမိပညာဖြင့်သာလျှင် တရား ဟော၍ လူများအပေါင်းကို နတ်ပြည်၌ တည်စေကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ငါဘုရား ပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ဇနသန္ဓမင်းကြီး ပရိသတ်တို့ ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါဇနသန္ဓမင်းကြီး ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကောင်းမှုမှန်သမျှ၊ မမေ့က၊ မုချမင်္ဂလာ

ငါးခုမြောက်သော ဇနသန္ဓဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒွါဒသကနိပါတ်

၆။ မဟာကဏှဇာတ်

သတ္တဝါတို့ အကျိုးအတွက် ကျင့်သင့်ခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကဏှော ကဏှော စ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်တို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာကဏှဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် သတ္တလောက၏အကျိုးငှာ ကျင့်တော်မူခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ တနေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ နေကုန်လျက် ငါ့သျှင်တို့ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် များစွာသော သတ္တဝါတို့၏ အစီးအပွားအလို့ငှါ ကျင့်တော်မူ၏။ ချမ်းသာစွာနေခြင်းကို စွန့်တော်မူ၍ သတ္တလောက၏ အကျိုးစီးပွားကိုသာလျှင် ကျင့်တော်မူပေ၏။ အလွန်မြတ်သော သဗ္ဗညုတ ဉာဏ်တော်သို့ ရောက်တော်မူပြီးသော် ကိုယ်တော်တိုင် သပိတ်သင်္ကန်းကို ယူတော်မူ၍ တဆယ့်ရှစ်ယူဇနာ ရှိသောခရီးသို့ ကြွတော်မူပြီးလျှင် ပဉ္စဝဂ္ဂီမထေရ်တို့အား ဓမ္မစကြာတရားတော်ကို ဟောတော်မူ၍ ပက္ခ၏ ငါးရက်မြောက်သောနေ့၌ အနတ္တလက္ခဏသုတ်ကို ဟောတော်မူ၍ အလုံးစုံသော ပဉ္စဝဂ္ဂီတို့အား အရဟတ္တဖိုလ်ကို ပေးတော်မူ၏။ ဥရုဝေလသို့ ကြွတော်မူ၍ ညီနောင်ဖြစ်ကုန်သော ရသေ့တို့အား သုံးထောင့်ငါးရာသော တန်ခိုးပြာဋိဟာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဂယာသီသ၌ အာဒိတ္တပရိယာယသုတ်ကို ဟောတော်မူ၍ ရသေ့တထောင်တို့အား အရဟတ္တဖိုလ်ကို ပေးတော်မူ၏။ အရှင်မဟာကဿပအား သုံးဂါဝုတ်တိုင်အေင် ခရီးဦးကြိုဆိုခြင်းကို ပြုတော်မူ၍ သုံးပါးကုန်သောဩဝါဒတို့ဖြင့် ပဉ္စင်းအဖြစ်ကို ပေးတော်မူ၏။ တညဉ့်တည်း၌ လေးဆယ့်ငါးယူနာရှိသောခရီးသို့ ကြွတော်မူ၍ ပက္ကုသာတိ အမျိုးသားကို အနာဂါမိဖိုလ်၌ တည်စေတော်မူ၏။ မဟာကပ္ပိနမင်းအား ယူဇနာ တရာ့နှစ်ဆယ်တိုင်အောင် ခရီးဦးကြိုဆိုခြင်းကို ပြုတော်မူ၍ အရဟတ္တဖိုလ်ကို ပေးတော်မူ၏။ တညဉ့်တည်း၌ သုံးယူဇနာရှိသောခရီးသို့ ကြွတော်မူ၍ အလွန်ခက်ထန်ကြမ်းကြုတ်သော အင်္ဂုလိမာလကို အရဟတ္တဖိုလ်၌ တည်စေတော်မူ၏။ ယူဇနာသုံးဆယ်ရှိသောခရီးသို့ ကြွတော်မူ၍ အာဠဝကဘီလူးကို သောတာပတ္တိဖိုလ်၌တည်စေတော်မူ၍ ဟတ္ထာဠဝကမင်းသားအား ချမ်းသာခြင်းကို ပြုတော်မူ၏။ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌ ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး နေတော်မူသော ဘုရားသခင်အား ကုဋေရှစ်ဆယ်ကုန်သော နတ်ဗြဟ္မာတို့၏ အကျွတ်တရားကို ရခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ ကြွတော်မူ၍ ဗကဗြဟ္မာ၏ မိစ္ဆာအယူကို ဖျက်ဆီးတော်မူ၍ ဗြဟ္မာတသောင်းတို့အား အရဟတ္တဖိုလ်ကို ပေးတော်မူ၏။ နှစ်တိုင်းနှစ်တိုင်း အဝန်းသုံးပါးတို့၌ ဒေသစာရီကြွတော်မူလျက် ဥပနိဿယနှင့် ပြည့်စုံကုန်သောလူတို့အား သရဏဂုံတို့ကို၎င်း, သီလတို့ကို၎င်း, မဂ်ဖိုလ် အစရှိသည်တို့ကို၎င်း ပေးတော်မူ၏။ နဂါး၊ ဂဠုန် အစရှိသည်တို့၏ အထူးထူးသော အကျိုးကို ကျင့်တော်မူ၏။ ဤသို့ သတ္တလောက၏အကျိုးငှါ ကျင့်တော်မူသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရား၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးတော်တို့ကို ပြောဆိုကုန်၏။

သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းကို ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ငါဘုရားသည် ယခုအခါ၌ မြတ်သော သဗ္ဗညူဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူ၍ သတ္တဝါအပေါင်း၏ အကျိုးစီးပွားအလို့ငှါ ကျင့်ခြင်းကို ကျင့်တော်မူသည်ကားအံ့ဘွယ်မရှိသေး၊ ရှေး၌လည်း ရာဂနှင့်တကွ ဖြစ်သောအခါ သတ္တလောက၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်သည်သာတည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ကဿပ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရား လက်ထက်တော်၌ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဥသီနကမည်သော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ကဿပဘုရားသခင်သည် သစ္စာလေးပါး တရားတော်ဖြင့် လူအပေါင်းကို ကိလေသာ အနှောင်အဖွဲ့ကို ဖြေတော်မူ၍ နိဗ္ဗာန်ပြည်မြတ်ကို ပြည့်စေတော်မူပြီး၍ ပရိနိဗ္ဗာန် ယူတော်မူသည်ရှိသော် ရှည်မြင့်စွာသော ကာလလွန်သဖြင့် သာသနာတော်သည် ဆုတ်ယုတ်၏။ ရဟန်းတို့သည် နှစ်ဆယ့်တပါးသော အနေသနတို့ဖြင့် အသက်မွေးကုန်၏။ ရဟန်းတို့သည် လူတို့နှင့် ရောယှက်ခြင်းကို ပြုကုန်၏။ သား, သ္မီး အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပွားကုန်၏။ ရဟန်းမိန်းမတို့သည်လည်း လူတို့နှင့် ရောယှက်ခြင်းကို ပြုကုန်၏။ သားသ္မီး အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပွားကုန်၏။ ရဟန်းယောက်ျားတို့သည် ရဟန်းယောက်ျားတို့၏ ကျင့်ဝတ်တရားကို စွန့်ကုန်၏။ ရဟန်းမိန်းမတို့သည် ရဟန်းမိန်းမတို့၏ ကျင့်ဝတ်တရားကို စွန့်ကုန်၏။ ဒါယကာ ယောက်ျားတို့သည် ဒါယကာ ယောက်ျားတို့၏ ကျင့်ဝတ်တရားကို စွန့်ကုန်၏။ ဒါယိကာ မိန်းမတို့သည် ဒါယိကာ မိန်းမတို့၏ ကျင့်ဝတ်တရားကို စွန့်ကုန်၏။ ပုဏ္ဏားတို့သည် ပုဏ္ဏားတို့၏ ကျင့်ဝတ်တရားကို စွန့်ကုန်၏။ များသောအားဖြင့် လူတို့သည် အကုသိုလ်ကမ္မပထတရား ဆယ်ပါး၌ ဆောက်တည်ကုန်၏။ သေတိုင်း သေတိုင်းကုန်သော လူတို့သည် အပါယ်ဘုံတို့၌ ပြည့်စေကုန်၏။ နတ်ပြည် ခရီးသည် ဆိတ်ကုန်၏။

ထိုအခါ သိကြားနတ်မင်းသည် အသစ် အသစ်ကုန်သော နတ်သားတို့ကိုမမြင်၍ လူ့ပြည်ကိုကြည့်၍ လူတို့သည် အပါယ်ဘုံတို့၌ ဖြစ်သော အဖြစ်၌ သိ၍ ဘုရားသခင်၏ သာသနာတော် ဆုတ်ယုတ်သည်ကို မြင်သဖြင့် အသို့ပြုရပါအံ့နည်းဟု ကြံ၍ တခုသော အကြောင်းသည် ရှိ၏။ လူအများကို ခြိမ်းချောက်၍ ကြောက်သောအဖြစ်ကို သိလျှင် နောက်မှ နှစ်သိမ့်စေ၍ ဆုတ်ယုတ်သော သာသနာတော်ကို ချီးမြှောက်၍ တပါးသော အနှစ်တထောင်ပတ်လုံး တည်အံ့သော အကြောင်းကို ပြုအံ့ဟု ဆုံးဖြတ်ခြင်းကို ပြုပြီးလျှင် မာတလိနတ်သားက ငှက်ပျောဖူး ပမာဏရှိသော လေးချောင်းသော အစွယ်တို့မှ ပြိုးပြိုးပြက်ထွက်သော အရောင်ဖြင့် ကြောက်မက်ဘွယ်ကိုပြု၍ ကိုယ်ဝန်ဆောင် မိန်းမတို့မြင်လျှင် ကိုယ်ဝန်ကျခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သော ကြောက်မက်ဘွယ်သော အဆင်းရှိသော အာဇာနည်ဆင် ပမာဏရှိသော မည်းနက်သော အဆင်းရှိသော ခွေးနက်ကြီး ဖန်ဆင်းစေပြီးလျှင် ဖွဲ့ခြင်းငါးပါးဖြင့် ဖွဲ့၍ နီသောပန်းကို လည်၌ဆင်သဖြင့် ကြိုးစွန်းကိုကိုင်၍ မိမိလည်း ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်နှစ်ထည်တို့ကို ဝတ်ပြီးလျှင် ဆံကိုငါးထုံးထုံး၍ နီသောပန်းကို ဆင်ယင်လျက် သန္တာအဆင်းနှင့်တူသော လေးညှို့ရှိသော တင်အပ်ပြီးသော လေးကြီးကိုကိုင်၍ ဝဇီရစိန်ကျောက်ကဲ့သို့ အဖျားထက်သော မြားကို လက်သည်းဖြင့် ပြင်လျက် မုဆိုး၏အသွင်ကို ယူ၍ မြို့မှ တယူဇနာမျှသော အရပ်၌ သက်၍ လောကသည် ပျက်လတ္တံ့, လောကသည် ပျက်လတ္တံ့ ဟု သုံးကြိမ် အသံကို ကြားစေသဖြင့် လူတို့၏စိတ်ကို ထိတ်လန့်စေ၍ မြို့၏အနီးသို့ ရောက်လျှင် တဖန် အသံကို ပြုပြန်၏။

လူတို့သည် ခွေးနက်ကြီးကိုမြင်လျှင် အလွန် ထိတ်လန့်ကုန်သည် ဖြစ်၍ မြို့တွင်းသို့ဝင်ပြီးလျှင် ထိုအကြောင်းကို မင်းအား ကြားအောင် လျှောက်ကုန်၏။ မင်းသည် လျင်မြန်စွာ မြို့တံခါးကို ပိတ်ကြကုန်ဟု ဆို၍ မြို့တံခါးတို့ကိုပိတ်စေ၍ သိကြားမင်းသည်လည်း တဆယ့်ရှစ်တောင်ရှိသော မြို့တံခါးကို ခုန်လွှား၍ ခွေးနက်ကြီးနှင့်တကွ မြို့တွင်းသို့ဝင်၏။ လူတို့သည် ကြောက်လန့်ကုန်သဖြင့် ပြေးကြကုန်၍ အိမ်တွင်းသို့ဝင်၍ ပုန်းကုန်၏။ ခွေးနက်ကြီးသည်လည်း မြင်တိုင်းမြင်တိုင်းကုန်သော လူတို့ကို လိုက်၍ ပြင်းစွာ ထိတ်လန့်စေလျက် မင်းအိမ်သို့ ရောက်လေ၏။ မင်းယင်ပြင်၌ လူတို့သည် ကြောက်သဖြင့် ပြေးကုန်လျက် များစွာသော မြေအိမ်တို့သို့ မဝင်ကုန်မူ၍ မင်းအိမ်သို့ဝင်သဖြင့် တံခါးသို့ရောက်လျှင် တံခါးကို ပိတ်ကုန်၏။ ဥသီနကမင်းသည်လည်း ကိုယ်လုပ်မောင်းမတို့ကိုယူ၍ ပြာသာဒ်သို့ တက်၏။ ခွေးနက်ကြီးသည် ရှေ့ခြေနှစ်ဘက်ကိုကြွ၍ လေသွန်တံခါး၌ထားပြီးလျှင် ပြင်းစွာသော် ဟောင်ခြင်းကို ဟောင်၏။ ထိုခွေးနက်ကြီး၏ အသံသည် အောက်၌ အဝီစိ အထက်၌ ဘဝဂ်တိုင်အောင်ရောက်၍ အလုံးစုံသော စကြဝဠာတိုက်သည် တပြိုင်နက် ပဲ့တင်ထပ်၏။

ဝိဓူရဇာတ်၌ ပုဏ္ဏားကဘီလူးအသံ၊ ကုသ ဇာတ်၌ ကုသမင်းကြီးအသံ၊ ဘူရိဒတ်ဇာတ်၌ သုဒဿန နဂါးမင်းအသံ, ဤမဟာကဏှဇာတ်၌ ခွေးနက်ကြီး အသံ, ဤလေးပါးသော အသံတို့သည် ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်း၌ အသံကြီးမည်ကုန်၏။

မြို့သူအပေါင်းတို့သည် အလွန်ကြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ တယောက်သော သူသည်မျှလည်း သိကြားမင်းနှင့်တကွ စကားပြောခြင်းငှာ မဝံ့၊ မင်းသည် သတိကိုဖြစ်စေ၍ လေသွန်တံခါးကိုမှီလျက် သိကြားမင်းကို ခေါ်၍ အို-မုဆိုး အဘယ့်ကြောင့် သင်၏ခွေးနက်ကြီးသည် ဟောင်သနည်း ဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ဆာမွတ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ဟောင်၏ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသို့တပြီးကား ထမင်းကို ပေးပါအံ့ဟု အလုံးစုံသော စားတော်ထမင်းကို ပေးစေ၏။ အလုံးစုံသော ထမင်းကို ခွေးနက်ကြီးသည် တလုပ်တည်းကဲ့သို့ပြု၍ တဖန် အသံကို ပြုပြန်၏။ မင်းသည် တဖန် မေးပြန်၍ ယခုအခါ ငါ၏ခွေးနက်ကြီးသည် ဆာမွတ်သည်သာတည်းဟု ကြား၍ ဆင် မြင်း အစရှိသည်တို့၏ အစာအလို့ငှာ ချက်အပ်သော အလုံးစုံသော ထမင်းကို ဆောင်စေ၍ ပေး၏။ ထို ဆင် မြင်း အစရှိသည်တို့၏ အစာဖြစ်သော ထမင်းကိုလည်း တလုပ်တည်းကဲ့သို့ ပြီးစေသည်ရှိသော် အလုံးစုံသော ပြည်သူအပေါင်းတို့၏ ချက်သော ထမင်းကို ပေးစေ၏။ ထိုအလုံးစုံသော ပြည်သူ အပေါင်းတို့၏ ချက်သောထမင်းကိုလည်း ထိုခွေးနက်ကြီးသည် ထိုရှေးအတူလျှင် စား၍ တဖန် အသံကိုပြုပြန်၏။ မင်းသည် ဤသူကား ခွေးစင်စစ်မဟုတ်၊ ဤသူသည် မချွတ်လျှင် ဘီလူး ဖြစ်လတ္တံ့၊ လာသော အကြောင်းကို မေးအံ့ဟု ကြောက်လန့်တကြားဖြစ်၍ မေးလိုရကား-

၆၁။ ကဏှော ကဏှာ စ ဃောရော စ၊
သုက္ကဒါဌော ပဘာသဝါ။
ဗဒ္ဓေါ ပဉ္စဟိ ရဇ္ဇူဟိ၊ ကိံ ရဝိ သုနခေါ တဝ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၁။ ဘောလုဒ္ဒက၊ အို-မုဆိုး။ ကဏှော ကဏှာ စ၊ အလွန် မည်းနက်သော အဆင်းလည်း ရှိထသော။ ဃောရော စ၊ ကြောက်မက်ဘွယ်သော အဆင်းလည်း ရှိထသော။ သုက္ကဒါဌော၊ ဖြူစင်သောအစွယ်လည်း ရှိထသော။ ပဘာသဝါ၊ အစွယ်မှထွက်သော အရောင်လည်း ရှိထသော။ သုနခေါ၊ ခွေးကို။ ပဉ္စဟိ ရဇ္ဇူဟိ၊ ငါးစင်းသော ကြိုးတို့ဖြင့်။ ဗဒ္ဓေါ၊ ဖွဲ့အပ်၏။ တေ၊ သင်၏။ သုနခေါ၊ ခွေးသည်။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ရဝိ၊ ဟောင်သနည်း။

ထိုစကားကို ကြား၍ သိကြားမင်းသည်-

၆၂။ နာယံ မိဂါနတ္ထာယ၊ ဥသီနက ဘဝိဿတိ။
မနုဿာနံ အနယော ဟုတွာ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၂။ ဥသီနက၊ ဥသီနကမင်း။ အယံ၊ ဤခွေးသည်။ မိဂါနံ၊ သားတို့၏။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှါ။ န ဘဝိဿတိ၊ မဖြစ်လတ္တံ့။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ မနုဿာနံ၊ လူတို့၏။ အနယော၊ ပျက်စီးခြင်းသည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။

ထိုအခါ မုဆိုးကို မင်းသည် အို-မုဆိုး သင့်ခွေးသည် အလုံးစုံသော သူတို့၏ အသားကိုပင် စားလတ္တံ့လော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား ရန်သူတို့၏ အသားကိုသာလျင် စားလတ္တံ့ လော ဟု မေး၏။ မင်းကြီး ရန်သူတို့၏ အသားကိုသာလျှင် စားလတ္တံ့ ဟုဆိုလျှင် အို-မုဆိုး ဤအရပ်၌ အဘယ်သူတို့သည် ရန်သူမည်ကုန်သနည်း ဟု မေးသည်ရှိသော် မင်းကြီး မတရားသောအမှု မညီညွတ်သော အမှုကို ကျင့်သောသူတို့သည် ရန်သူမည်ကုန်၏ ဟုဆိုလျှင် ထိုရန်သူတို့ကို ငါ့အား ဆိုဦးလော့ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုအခါ မင်းအားဆိုလိုသည်ဖြစ်၍ သိကြားမင်းသည်-

၆၃။ ပတ္တဟတ္ထာ သမဏကာ၊ မုဏ္ဍာ သင်္ဃာဋိပါရုတာ။
နင်္ဂလေဟိ ကသိဿန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။

၆၄။ ကပဏိယာ ပဗ္ဗဇိတာ၊ မုဏ္ဍာ သင်္ဃာဋိပါရုတာ။
ယဒါ လောကေ ဂမိဿန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။

၆၅။ ဒီဃောတ္တရောဋ္ဌာ ဇဋိလာ၊ ပင်္ကဒန္တာ ရဇဿိရာ။
ဣဏံ စောဒါယ ဂစ္ဆန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။

၆၆။ အဓိစ္စ ဗေဒံ သာဝိတ္တိံ၊ ယညတန္တဉ္စ ဗြာဟ္မဏာ။
ဘတိကာယ ယဇိဿန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။

၆၇။ မာတရံ ပိတရဉ္စာပိ၊ ဇိဏ္ဏကံ ဂတယောဗ္ဗနံ။
ပဟုသန္တာ န ဘရန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။

၆၈။ မာတရံ ပိတရဉ္စာပိ၊ ဇိဏ္ဏကေ ဂတာဗ္ဗနေ။
ဗာလာ တုမေတိ ဝက္ခန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။

၆၉။ အာစရိယဘရိယံ သခိံ၊ မာတုလာနိံ ပိတုစ္ဆကိံ။
ယဒါ လောကေ ဂမိဿန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။

၇၀။ အသိစမ္မံ ဂဟေတွာန၊ ခဂ္ဂံ ပဂ္ဂယှ ဗြာဟ္မဏာ။
ပန္ထဃာတံ ကရိဿန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။

၇၁။ သုက္ကစ္ဆဝီ ဝေဓဝေရာ၊ ထူလဗာဟူ အပါတုဘာ။
မိတ္တဘေဒံ ကရိဿန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။

၇၂။ မာယာဝိနော နေကတိကာ၊ အသပ္ပုရိသစိန္တကာ။
ယဒါ လောကေ ဘဝိဿန္တိ၊ တဒါ ကဏှော ပမောက္ခတိ။

ဟူသော ဤဆယ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၃။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ပတ္တဟတ္ထာ၊ သပိတ်လက်စွဲကုန်သော။ မုဏ္ဍာ၊ ဦးပြည်းကုန်သော။ သင်္ဃာဋိပါရုတာ၊ ကိုယ်ဝတ်ဒုကုဋ်ကို ရုံကုန်သော။ သမဏကာ၊ ရဟန်းယုတ်တို့သည်။ နင်္ဂလေဟိ၊ ထွန်တုံးတို့ဖြင့်။ ကသိဿန္တိ၊ လယ်ယာထွန်ကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၆၄။ ကပဏိယာ၊ ကိုယ်ထီးကျန်ကုန်သော။ မုဏ္ဍာ၊ ဦးပြည်းကုန်သော။ သင်္ဃာဋိပါရုတာ၊ ကိုယ်ဝတ်ဒုကုဋ်ကို ရုံကုန်သော။ ပဗ္ဗဇိတာ၊ သာသနာတော်၌ ရဟန်းဖြစ်သောသူတို့သည်။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ လောကေ၊ လောက၌။ ဂမိဿန္တိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို ခံစားလျက် သွားလာကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၆၅။ ဒီဃောတ္တရောဋ္ဌာ၊ ရှည်သောအရပ်၌ တည်ကုန်သော။ ပင်္ကဒန္တာ၊ သွားချေးကပ်သော သွားရှိကုန်သော။ ရဇဿိရာ၊ မြူအလိမ်းလိမ်း ကပ်သော ဦးခေါင်းရှိကုန်သော။ ဇဋိလာ၊ ဆံကျစ်ရှိကုန်သော ရသေ့ရဟန်းတို့သည်။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ ဣဏံ၊ ကြွေးမြီကို။ စောဒါယ၊ တောင်း၍။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၆၆။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဗေဒဉ္စ၊ ဗေဒင်ကို၎င်း။ သာဝိတ္တိဉ္စ၊ သာဝိတ္တိကျမ်းကို၎င်း။ ယညတန္တဉ္စ၊ ယဇ်အစီအရင်ကိုဆိုရာ ကျမ်းကို၎င်း။ အဓိစ္စ၊ သင်၍။ ဘတိကာယ၊ အခစားသဖြင့်။ ယဇိဿန္တိ၊ ယဇ်ပူဇော်ကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၆၇။ ဇိဏ္ဏကံ၊ အိုမင်းပြီးသော။ ဂတယောဗ္ဗနံ၊ ကြီးသော အရွယ်သို့ရောက်ပြီးသော။ မာတရဉ္စ၊ အမိကို၎င်း။ ပိတရဉ္စာပိ၊ အဖကို၎င်း။ ပဟူ၊ ဥစ္စာအားကိုယ်အားဖြင့် စွမ်းနိုင်ကုန်သည်။ သန္တာ၊ ဖြစ်ကုန်လျက်။ န ဘရန္တိ၊ မမွေးကျွေးကုန်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၆၈။ ဇိဏ္ဏကေ၊ အိုမင်းကုန်သော။ ဂတယောဗ္ဗနေ၊ ကြီးရင့်သောအရွယ်သို့ ရောက်ကုန်သော။ မာတရဉ္စ၊ အမိကို၎င်း။ ပိတရဉ္စာပိ၊ အဖကို၎င်း။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ဗာလာ၊ မိုက်ကုန်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ ဝက္ခန္တိ၊ ဆိုကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၆၉။ အာစရိယဘရိယံ၊ ဆရာ့မယားကို၎င်း။ သခိံ၊ အဆွေခင်ပွန်းမယားကို၎င်း။ မာတုလာနိံ၊ ဦးရီးမယားကို၎င်း။ ပိတုစ္ဆကိံ၊ ဘထွေးမယားကို၎င်း။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ လောကေ၊ လူ၌။ ဂမိဿန္တိ၊ လွန်ကျူးသွားလာကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၇၀။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်။ အသိစမ္မံ၊ သန်လျက်ကာကို။ ဂဟေတွာန၊ ယူ၍။ ခဂ္ဂံ၊ သန်လျက်ကို။ ပဂ္ဂယှ၊ မြှောက်၍။ ပန္ထဃာကံ၊ ခရီးကိုဖြတ်၍ လုယက်ခြင်းကို။ ကရိဿန္တိ၊ ပြုကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၇၁။ သုက္ကစ္ဆဝီ၊ ဖြူစင်သော အရေအဆင်းရှိကုန်သော။ ထူလဗာဟူ၊ ကြီးသော မောင်းလက်ရုံးရှိကုန်သော။ အပါတုဘာ၊ ဥစ္စာကိုဖြစ်စေခြင်း ကင်းကုန်သော။ ဝေဓဝေရာ၊ မုဆိုးမကို အလိုရှိကုန်သော သူတို့သည်။ မိတ္တဘေဒံ၊ အချစ်ပျက်ခြင်းကို။ ကရိဿန္တိ၊ ပြုကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၇၂။ မာယာဝိနော၊ မျက်မှောက်ထင်ထင် လှည့်ပတ်တတ်ကုန်သော။ နေကတိကာ၊ အတုပြု၍ လှည့်ပတ်တတ်ကုန်သော။ အသပ္ပုရိသစိန္တကာ၊ သူယုတ်မာတို့၏ အမှုကို ကြံတတ်ကုန်သော သူတို့သည်။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ လောကေ၊ လူ၌။ ဘဝိဿန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကဏှော၊ ခွေးနက်ကြီးသည်။ ပမောက္ခတိ၊ ငါ့လက်မှ လွတ်လတ္တံ့။

ဤသို့စသော စကားကိုဆို၍ အရှင်မင်းကြီး ဤဒုဿီလတို့သည် ငါ၏ ရန်သူမည်ကုန်၏ဟု ဆို၍ ထိုထို မတရားသောအမှုကို ပြုသောသူတို့သို့ လိုက်လျက် စားအံ့သကဲ့သို့ပြု၍ ပြ၏။ ထိုသိကြားမင်းသည် လူများ ထိတ်လန့်သောအခါ ခွေးနက်ကြီးကို ကြိုးဖြင့်ငင်၍ ထားသကဲ့သို့ ပြုပြီးလျှင် မုဆိုးအသွင်ကို စွန့်၍ မိမိအာနုဘော်ဖြင့် ကောင်းကင်၌ ထွန်းပလျက် ရပ်၍ ရှင်မင်းကြီး ငါကား။ သိကြားနတ်မင်းတည်း၊ ဤလူများ အပေါင်းသည် ပျက်စီး၏။ ထို့ကြောင့် ငါလာ၏။ မေ့လျော့ကုန်သော လူများတို့သည် မတရားသော အကျင့်ကိုကျင့်၍ သေတိုင်း သေတိုင်းကုန်သော လူတို့သည် အပါယ်လေးဘုံတို့၌ ပြည့်လေကုန်၏။ ငါတို့နတ်ပြည်သည် အချည်းနှီးကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ဤနေ့မှစ၍ တရားမစောင့်သော လူတို့ကို ငါသည် စားစေအံ့၊ ထို့ကြောင့် ရှင်မင်းကြီးသည် မမေ့မလျော့ ဖြစ်လော့ ဟု သတာရဟ လေးဂါသာတို့ဖြင့် တရားဟောပြီးလျှင် လူတို့အား ဒါန, သီလတို့၌ တည်စေ၍ ဆုတ်ယုတ်ရွေ့လျောသော သာသနာတော်ကို တပါးသော အနှစ်တထောင်ပတ်လုံး တည်စေခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သည်ကို ပြုပြီးလျှင် မာတလိ နတ်သားကိုခေါ်၍ မိမိနေရာ တာဝတိံသာနတ်ရွာသို့လျှင် သွားလေ၏။ လူအပေါင်းတို့သည် ဒါန, သီလ အစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ နတ်ပြည်၌ ဖြစ်ကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဤသို့လျှင် သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် ရှေး၌လည်း သတ္တလောက၏ အစီးအပွားကို ကျင့်တော်မူဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မာတလိနတ်သား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သိကြားမင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်တော်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

မကောင်းမှုမှ၊ ရှောင်ကြဉ်က၊ မုချမင်္ဂလာ

ခြောက်ခုမြောက်သော မဟာကဏှဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒွါဒသကနိပါတ်

၇။ ကောသိယဇာတ်

ကောသိယဇာတ်သည် သုဓာဘောဇနဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။

ခုနစ်ခုမြောက်သော ကောသိယဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒွါဒသကနိပါတ်

၈။ မေဏ္ဍကပဉှာဇာတ်

မေဏ္ဍကပဉှာဇာတ်သည် မဟာဥမင်္ဂဇာတ်၌ ထင်စွာ ဖြစ်လတ္တံ့။

ရှစ်ခုမြောက်သော မေဏ္ဍကပဉှာဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒွါဒသကနိပါတ်

၉။ မဟာပဒုမဇာတ်

မကောင်းကြံသဖြင့် ဘေးရောက်ခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် နာဒိဋ္ဌာ ပရတော ဒေါသံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ မဟာပဒုမဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် စိဉ္စမာဏဝိကာကို အကြောင်းပြု၍ ဟော

တော်မူ၏။

ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ ပဌမဗောဓိအတွင်း သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားအား များစွာကုန်သော သာဝကတို့သည်၎င်း၊ အတိုင်းအရှည် မရှိကုန်သောလူတို့သည်၎င်း၊ အရိယာ၏အရာသို့ သက်ကုန်သည်ရှိသော် ဂုဏ်ကျေးဇူးတော်အပေါင်းတို့သည် ပြန့်နှံ့ကုန်သည်ရှိသော် ပူဇော်သက္ကာရသည် ထင်ရှား၏။ တိတ္ထိတို့သည် နေထွက်သောအခါ ပိုးစုန်းကြူးကဲ့သို့ ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုတိတ္ထိတို့သည် ပျက်စီးသော လာဘသက္ကာရ ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ခရီးလမ်းမ၌ ရပ်၍ ရဟန်း ဂေါတမသည်သာ ဘုရားလော၊ ငါတို့သည်လည်း ဘုရားတို့တည်း၊ ရဟန်းဂေါတမအား လှူခြင်းသာလျှင် အကျိုးကြီးသလော၊ ငါတို့အား လှူခြင်းသည်လည်း အကျိုးကြီးသည်သာတည်း၊ ငါတို့အားလည်း လူကုန်လော့ဟု လူတို့ကို ဟောကုန်သော်လည်း လာဘ် ပူဇော်သက္ကာရကို မရကုန်လျှင် ဆိတ်ကွယ်ရာ၌ စည်းဝေးကုန်၍ အဘယ်အကြောင်းဖြင့် လူတို့၏အလယ်၌ ရဟန်းဂေါတမ၏ ကျေးဇူးမဲ့ကိုပြု၍ ရဟန်းဂေါတမ၏ လာဘ်ပူဇော်သက္ကာရကို ဖျက်ဆီးနိုင်ကုန်အံ့နည်းဟု တိုင်ပင်ကုန်၏။

ထိုအခါ သာဝတ္ထိပြည်၌ စိဉ္စမာဏဝိကာမည်သော တယောက်သော ပရိဗိုင်မသည် မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်၏။ တင့်တယ်ခြင်းအစုသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ နတ်သမီးနှင့် တူ၏။ ထိုစိဉ္စမာဏဝိကာမည်သော မိန်းမ၏ကိုယ်မှ အရောင်တို့သည် ထွက်လတ်ကုန်၏။ ထိုအခါ တယောက်သော ကြမ်းတန်းသော အတိုင်အပင်ရှိသော တိတို့သည် ဤသို့ဆို၏။ စိဉ္စမာဏဝိကကို စွဲ၍ ရဟန်းဂေါတမ၏ကျေးဇူးမဲ့ကို ဖြစ်စေ၍ လာဘသက္ကာရကို ဖျက်ဆီးကုန်အံ့ ဟု ဆို၏။ ထိုတိတ္ထိတို့သည် ဤအကြောင်းသည် ရှိ၏ဟု ဝန်ခံကြကုန်၏။ ထိုအခါ စိဉ္စမာဏဝိကာသည် တိတ္ထိတို့၏ကျောင်းသို့ သွားလျက် ရှိခိုး၍ ရပ်၏။ တိတ္ထိတို့သည် စိဉ္စမာဏဝိကာနှင့်တကွ စကားမပြောကြကုန်၊ အကျွန်ုပ်၏အပွဈသည် အဘယ်နည်း၊ သုံးကြိမ်မြောက်အောင် အရှင်ကောင်းတို့ကို ရှိခိုးပါ၏ ဟု ဆို၍ အဘယ့်ကြောင့် အကျွန်ုပ်နှင့်တကွ စကားပြောတော် မမူကုန်သနည်းဟု မေး၏။

နှမ-ငါတို့ကို နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းလျက် ပူဇော်သက္ကာရကို ဖျက်ဆီး၍ သွားလာသော ရဟန်းဂေါတမကို နှမ မသိသလော ဟု ဆိုကုန်၏။ အရှင်ကောင်းတို့ မသိပါ၊ ဤအရာ၌ အကျွန်ုပ်သည် အသို့ပြုရအံ့နည်း ဟု မေးသည်ရှိသော် နှမ သင်သည် ငါတို့၏ချမ်းသာကို အကယ်၍ အလိုရှိအံ့၊ မိမိကိုယ်ကိုစွဲ၍ ရဟန်းဂေါတမ၏ ကျေးဇူးမဲ့ကို ဖြစ်စေ၍ လာဘသက္ကာရကို ဖျက်ဆီးလော့ ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုစိဉ္စမာဏဝိကာသည် အရှင်ကောင်းတို့ ကောင်းပြီ၊ ထိုရဟန်းဂေါတမ၏ ကျေးဇူးမဲ့ကို ပြုခြင်း၌ အကျွန်ုပ်၏ တာဝန်တည်း၊ စိုးရိမ်တော် မမူကုန်လင့် ဟု ဆို၍ ဖဲလေ၏။

မိန်းမတို့၏ မာယာ၌ အလွန်လိမ်မာသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ထိုအခါမှစ၍ သာဝတ္ထိပြည်၌ နေကုန်သော သူတို့သည် မြတ်စွာဘုရားတရားတော်ကို နာ၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်မှ ထွက်သောအခါ၌ ပိုးပရန်အဆင်းနှင့်တူသော အဝတ်ကိုခြုံ၍ ပန်းနံ့သာအစရှိသည်တို့ဖြင့် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့ ရှေးရှုသွား၏။ ဤအခါ၌ အဘယ်အရပ်သို့ သွားအံ့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် သင်တို့အား ငါသွားရာအရပ်ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု ဆို၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၏ အနီးဖြစ်သော တိတ္ထိတို့၏ကျောင်း၌ နေ၍ နံနက်ကလျှင် ရှိခိုးကုန်အံ့ ဟု ထွက်ကုန်သော ဒါယကာတို့ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်မှ လာသကဲ့သို့ပြု၍ မြို့သိုဝင်၏။ အဘယ်အရပ်မှ လာသနည်း ဟု ဆိုသည်ရှိသော် သင်တို့အား ငါလာရာအရပ်ဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း ဟု ဆို၍ လေးလလွန်သဖြင့် မေးသည်ရှိသော် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ ရဟန်းဂေါတမနှင့်တကွ တခုတည်းသော ဂန္ဓကုဋိတိုက်၌ နေကုန်၏ ဟု ဆို၏။

ပုထုဇဉ်တို့အား ဤမိန်းမစကားသည် မှန်လေသလော၊ မမှန်လေသလောဟု ယုံမှားခြင်းကိုဖြစ်စေ၍ လေးလလွန်လျှင် ပုဆိုးနွမ်းဖြင့် ဝမ်းကိုရစ်၍ ကိုယ်ဝန်ဆောင်သောအသွင်ကို ပြ၍ အထက်၌ တဘက်ကိုရုံ၍ ရှင်ဂေါတမကိုစွဲ၍ ငါသည် ကိုယ်ဝန်ကိုရပြီဟု ဆို၏။ ဤသို့ လူမိုက်တို့ကို ယူစေ၍ ရှစ်လကိုးလလွန်သဖြင့် ဝမ်း၌ သစ်သားဖြင့်ပြုသော အဝန်းကိုထား၍ သစ်သား၏ အထက်၌ တဘက်ကိုရုံ၍ လက်ဖမိုး ခြေဖမိုးတို့ကို နွားမေးရိုးဖြင့်ရိုက်၍ ဖောရောင်သည်ကိုပြ၍ ညစ်နွမ်းသော ဣန္ဒြေရှိသည်ဖြစ်၍ ညချမ်းအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် တန်ဆာဆင်အပ်သော တရားဟောပလ္လင်၌နေ၍ တရားဟောတော်မူသည်ရှိသော် တရားသဘင်သို့သွား၍ ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ ရပ်၍ ရဟန်းကြီး လူများအား တရားကိုဟော၏။ သင်၏အသံသည် သာယာပေ၏။ ကောင်းစွာထိသော သွားဖုံးနှုတ်ခမ်း ရှိပေ၏။ ငါမူကား သင်ရဟန်းကြီးကိုစွဲ၍ ကိုယ်ဝန်ရသဖြင့် ကိုယ်ဝန်ရင့်ပြီ၊ သားဖွားအိမ်ကို မဆောက်ပါ၊ ထောပတ်ဆီ အစရှိသည်တို့ကိုလည်း မပြုပါ၊ မိမိမပြုပါသည်ရှိသော် အလုပ်အကျွေးကို ခေါ်စေ၍ ကောသလမင်းကြီးကိုသော်၎င်း, မဟာအနာထပိဏ် သူဌေးကိုသော်၎င်း, ဝိသာခါဒါယိကာမကြီးကိုသော်၎င်း စိဉ္စမာဏဝိကာအား ပြုအပ်သောအမှုကို ပြုလော့ဟု သင်မဆို၊ ကာမဂုဏ်၌ မွေ့လျော်ခြင်းငှာသာလျှင် သင်သိ၏ ဟု ကျင်ကြီးစိုင်ကိုကိုင်၍ လဝန်းကို ဖျက်ဆီးခြင်းငှာ လုံ့လပြုသကဲ့သို့ ပရိသတ်အလယ်၌ မြတ်စွာဘုရားကို စွပ်စွဲ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် တရားစကားကိုထား၍ ကေသရရာဇာ ခြင်္သေ့မင်းကဲ့သို့ စံပယ်တော်မူလျက် နှမ- သင်ဆိုတိုင်း ဖြစ်သည်ကို၎င်း, မဖြစ်သည်ကို၎င်း, ငါသည်၎င်း, သင်သည်၎င်း သိကုန်၏ ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် ရှင်ရဟန်း ဪ-ဟုတ်၏။ သင်သည်၎င်း, ငါသည်၎င်း သိသည်၏ အဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်၏ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုခဏ၌ သိကြားမင်း၏ နေရာသည် ပူသောအခြင်းအရာကို ပြ၏။ ထိုသိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် စိဉ္စမာဏဝိကာသည် သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားကို မဟုတ်မမှန်သော စကားဖြင့် စွပ်စွဲ၏ဟု သိ၍ ဤအကြောင်းကို သုတ်သင်အံ့ဟု နတ်သား လေးယောက်တို့နှင့်တကွ လာ၏။ နတ်သားလေးယောက်တို့သည် ကြွက်ငယ်ဖြစ်ကုန်၍ သစ်သားဝန်းကို ဖွဲ့သော ကြိုးတို့ကိုတပြိုင်နက်လျှင် ဖြတ်ကုန်၏။ ရုံသောတဘက်ကို လေသည်လွှင့်၏။ သစ်သားဝန်းကျသည်ရှိသော် စိဉ္စမာဏဝိကာ၏ ခြေဖမိုး၌ ကျ၏။ ခြေဖျားနှစ်ဘက်တို့သည် ပြတ်ကုန်၏။

လူတို့သည် ထကုန်၍ ဟယ် အယုတ်မ- နင်သည် အဘယ့်ကြောင့် မြတ်စွာဘုရားကို စွပ်စွဲသနည်း ဟု ဦးခေါင်း၌ တံတွေးထွေး၍ အုတ်ခဲလှံတံ လက်စွဲကုန်လျက် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်မှ နှင်ထုတ်ကုန်၏။ ထိုအခါ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရား မျက်စိတော်ဖြင့် မြင်ရာအရပ်ကို လွန်သောအခါ၌ မြေကြီးသည်ကွဲ၍ အဝီစိမှ ငရဲမီးလျှံသည် ထ၏။ ထိုစိဉ္စမာဏဝိကာသည် အမျိုးပေးသော ကမ္ဗလာနီကို ရုံသကဲ့သို့ဖြစ်၍ အဝီစိငရဲ၌ ဖြစ်၏။ တိတ္ထိတို့အား လာဘ်ပူဇော်သက္ကာရသည် ယုတ်၏။ ဘုရားသခင်အား အတိုင်းထက်အလွန် လာဘ်ပူဇော် သက္ကာရသည် ပွား၏။ တနေ့သ၌ တရားသဘင်ဝယ် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့- စိဉ္စမာဏဝိကသည် မြတ်သော ဂုဏ်တော်ရှိသော မြတ်သောအလှူခံ ဖြစ်တော်မူသော ဘုရားသခင်ကို မဟုတ်မမှန်သော စကားဖြင့် စွပ်စွဲ၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်၏ ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာ မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤစိဉ္စမာဏဝိကာသည် ငါဘုရားကို မဟုတ်မမှန်သော စကားဖြင့် စွပ်စွဲသောကြောင့် ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဘူးပြီ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို။ ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ မိဖုယားကြီးဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ပွင့်သောပဒုမာ၏ အသရေနှင့်တူသော မျက်နှာရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ထိုမင်းသားအား မဟာပဒုမ မင်းသားဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွား၍ အလုံးစုံသော အတတ်တို့ကို သင်ပြီးလျှင် လာခဲ့၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း၏ မယ်တော် မိဖုယားကြီးသည် နတ်ရွာစံတော်မူ၏။ ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် တပါးသော မင်းသ္မီးကို မိဖုယားကြီးအရာကိုပေး၍ သားတော် မဟာပဒုမ မင်းသားအား အိမ်ရှေ့အရာ နှင်းတော်မူ၏။

နောက်အဘို့၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ပုန်ကန်သော ပစ္စန္တရစ်ကို ငြိမ်းအံ့သောငှါ မိဖုယားကြီးကို ဆို၏။ ရှင်မိဖုယားသည် ဤနန်းတော်၌လျှင် နေရစ်လော့၊ ငါသည် ပုန်ကန်သော ပစ္စန္တရစ်ကို ငြိမ်းအံ့သောငှါ သွားပါအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အကျွန်ုပ်သည် ဤနန်းတော်၌ မနေရစ်လိုပါ၊ လိုက်ပါအံ့ ဟု တင်လျှောက်လတ်သော် စစ်ထိုးရာ၌ အပြစ်ကိုပြ၍ လာသည်တိုင်အောင် မငြီးငွေ့သည်ဖြစ်၍ နေရစ်လော့၊ ငါသည် မဟာပဒုမမင်းသားကို အကြင်အခြင်းဖြင့် စေသည်ရှိသော် ရှင်မိဖုယားအား ပြုအပ်သော ကိစ္စတို့၌ မမေ့မလျော့ဖြစ်အံ့၊ ထိုအခြင်းဖြင့်စေ၍ သွားအံ့ဟု ဆို၍ ထိုအခြင်းဖြင့်ပြု၍ ရန်သူတို့ကို ဆုံးမပြီးလျှင် ဇနပုဒ်ကို တည်ထားခဲ့၍ မြို့ပ၌ သစ်တပ်ကိုချ၍ နေတော်မူ၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီး လာသောအဖြစ်ကို သိ၍ မြို့တော်ကို တန်ဆာဆင်စေပြီးလျှင် နန်းတော်ကို သုတ်သင်စေ၍ ကိုယ်တော်တပါးတည်း ထိုမိဖုယားကြီးအထံသို့ သွားလေ၏။

ထိုမိဖုယားကြီးသည်လည်း အဆင်း၏ တင့်တယ်ခြင်းအစုသို့ ရောက်တော်မူသော ဘုရားလောင်းကို မြင်လျှင် တပ်စွန်းသောစိတ်ရှိသည် ဖြစ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမိဖုယားကြီးကို ရှိခိုး၍ မိခင် အကျွန်ုပ်တို့သည် အဘယ်ကို ပြုရအံ့နည်းဟု မေး၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို အဘယ်သို့ ငါ့ကိုဆိုသနည်းဟု ထ၍ လက်၌ကိုင်၍ အိပ်ရာသို့ တက်လော့ဟု ဆို၏။ အဘယ့်အကြောင်းနည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် အကြင်မျှလောက် မင်းသည်မလာသေး၊ ထိုမျှလောက် နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည် ကိလေသာ၏ မွေ့လျော်ခြင်းဖြင့် မွေ့လျော်ကုန်အံ့ဟုဆို၏။ မိခင်- သင်မိခင်သည် အကျွန်ုပ်၏ အမိလည်းဖြစ်ခဲ့၏။ လင်ရှိမိန်းမလည်း ဖြစ်ခဲ့၏။ အကျွန်ုပ်သည်လည်း လင်ရှိမိန်းမမည်သည်ကို ကိလေသာ၏အစွမ်းဖြင့် ဣန္ဒြေတို့ကိုဖျက်၍ မကြည့်စဘူး၊ အဘယ့်ကြောင့်လျှင် သင်နှင့်တကွ ဤသို့သဘောရှိသော ညစ်နွမ်းသော အကျင့်ကို ကျင့်အံ့နည်းဟု ဆို၏။ ထိုမိဖုယားကြီးသည် နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ်ဆို၍ ဘုရားလောင်းသည် မိမိအလိုသို့ မလိုက်သည်ရှိသော် ငါ၏စကားကို မလိုက်နာအံ့လောဟု ဆို၏။ မလိုက်နာအံ့ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုသို့တပြီးကား မင်းအားကြား၍ သင့်ဦးခေါင်းကို ဖြတ်စေအံ့ဟု ဆိုလေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် သင်အလိုရှိတိုင်း ဆိုလော့ဟုဆို၍ မိဖုယားကြီးကို ရှက်စေ၍ သွားလေ၏။

ထိုမိဖုယားသည် ကြံ၏။ အိမ်ရှေ့မင်းသည် ရှေးဦးစွာ ခမည်းတော်မင်းကြီးအား အကယ်၍ ကြားအံ့၊ ငါ၏အသက်သည် မရှိပြီ၊ ငါသည်သာလျှင် ရှေးဦးစွာ မင်းကို ကြားလျှောက်အံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထမင်းစားပြီးလျှင် ညစ်နွမ်းသောအဝတ်ကို ဝတ်၍ ကိုယ်၌ လက်သည်းရာတို့ကို ပြ၍ မိဖုယားကြီး အဘယ်မှာနည်းဟု မင်းသည် မေးလတ်သောအခါ ဖျားနာ၏ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ အလုပ်အကျွေး ကိုယ်လုပ်မောင်းမတို့အား အမှတ်ပေး၍ အိပ်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည်လည်း မြို့သို့ဝင်၍ နေရာသို့ တက်တော်မူ၍ မိဖုယားကြီးကို မမြင်လျှင် မိဖုယားကြီး အဘယ်မှာနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ကြက်သရေရှိသော တိုက်ခန်းသို့ဝင်၍ ရှင်မိဖုယား အသို့နည်း၊ ရှင်မိဖုယားအား မချမ်းသာသလောဟု မေးတော်မူ၍ ထိုမိဖုယားသည် မင်း၏စကားကို မကြားသကဲ့သို့ပြု၍ သုံးကြိမ်မေးတော်မူသော်လည်း ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။

ရှင်မိဖုယား အဘယ့်ကြောင့် စကားမဆို ဆိတ်ဆိတ်နေဘိသနည်းဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး အသို့ဆိုတော်မူသနည်း၊ လင်ရှိသော မိန်းမမည်သည်ကား အကျွန်ုပ်ကဲ့သို့ မဖြစ်ကုန်ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အဘယ်သူသည် ညှဉ်းဆဲသနည်း၊ လျင်စွာ ငါ့အား ကြားလော့၊ ထိုသူ၏ ဦးခေါင်းကို ဖြတ်အံ့ဟု ဆိုတော်မူလတ်သော် မြတ်သောမင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးသည် အဘယ်သူကို မြို့၌ထား၍ သွားတော်မူသနည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် ငါ၏သားတော် အိမ်ရှေ့မင်း ပဒုမမင်းသားကိုထား၍ သွား၏ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုပဒုမမင်းသားသည် အကျွန်ုပ်၏နရောသို့ လာလတ်၍ ဤသို့ပြု၏။ ငါသည် သင်၏မယ်တော်ဟု ဆိုပါသော်လည်း ငါ့ကိုထား၍ ငါ့မှတပါးသောမင်းသည် မရှိဟုဆို၍ ဤအိမ်ရှေ့မင်းသည် အကျွန်ုပ်ကိုကိုင်၍ ကိလေသာဟူသော မွေ့လျော်ခြင်းဖြင့် မွေ့လျော်အံ့ဟု အကျွန်ုပ်၏ဆံတို့ကို ဆွဲကိုင်၍ ထိုမှဤမှငင်လျက် မိမိစကားကို မလိုက်နာသော အကျွန်ုပ်ကိုလဲစေပြီးလျှင် ထောင်းသတ်ရိုက်ခတ်၍ သွား၏ဟု တင်လျှောက်၏။

မင်းသည် မစုံမစမ်းဘဲလျှင် လျင်သောအဆိပ်ရှိသော မြွေဟောက်ကဲ့သို့ အမျက်ထွက်တော်မူ၍ မင်းချင်းတို့ကို စေလေ၏။ သွားချေကုန်၊ အိမ်ရှေ့မင်းကိုနှောင်ဖွဲ့၍ ဆောင်ခဲ့ကုန်ဟု စေတော်မူ၏။ ထိုမင်းချင်းယောက်ျားတို့သည် မြို့အလုံးကို လွှမ်းမိုးသကဲ့သို့ ထိုအိမ်ရှေ့မင်း၏ အိမ်တော်သို့ သွားကုန်၍ အိမ်ရှေ့မင်းကို နှောင်ဖွဲ့၍ ပုတ်ခတ်သဖြင့် လက်ပြန်မြဲစွာဖွဲ့ပြီးလျှင် နီသောပန်းတို့ကို လည်၌စပ်၍ ဆောင်ခဲ့ကုန်၏။ ထိုအိမ်ရှေ့မင်းသည် ဤအမှုသည် မိဖုယားယုတ်၏ အမှုတည်းဟု သိတော်မူလျှင် အို-အချင်းတို့ ငါသည် ခမည်းတော်မင်းကြီး၏ အပြစ်ကိုမပြု၊ ငါသည် အပြစ်မရှိဟု မြည်တမ်းလျှက် လာ၏။ မြိုအလုံးသည် ချောက်ချား၏။ မင်းသည် မိန်းမ၏ စကားကို နာယူ၍ သားတော်အိမ်ရှေ့မင်း မဟာပဒုမမင်းသားကို သတ်စေသတတ်ဟု စည်းဝေးကုန်ပြီးလျှင် အိမ်ရှေ့မင်း၏ ခြေရင်း၌ဝပ်၍ အရှင်မင်းသား ဤအမှုသည် အရှင်မင်းသားတို့အား မလျောက်ပတ်ဟု ဆို၍ သည်းစွာသောအသံဖြင့် ငိုကြွေးကုန်၏။ ထိုအခါ အိမ်ရှေ့မင်းကိုဆောင်၍ ခမည်းတော်မင်းကြီး ပြကုန်၏။

ခမည်းတော် မင်းကြီးသည်လည်း မြင်လျှင် ဒေါသစိတကို သိမ်းအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်၍ ဤမင်းသားသည် မင်း၏အသွင်ကို ပြု၏။ ငါ၏သားဖြစ်လျှက်လည်း မိဖုယားကြီး၌ ပြစ်မှား၏။ သွားချေကုန် ခိုးသူချရာ ကမ်းပါးပြတ်၌ ချ၍ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်စေကုန်လော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ခမည်တော်ဘုရား အကျွန်ုပ်အား ဤသို့ သဘေရှိသောအပြစ်သည် မရှိပါ။ မိန်းမစကားကို ယူတော်မူ၍ မဖျက်ဆီးပါလင့်ဟု ခမည်းတော်ကို တောင်းပန်လေ၏။ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် သားတော်တင်လျှောက်သောစကားကို ယူတော်မမူ၊ ထို့နောင်မှ တသောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော နန်းတွင်းသူအပေါင်းတို့သည် ချစ်သား မဟာပဒုမမင်းသား သင်ချစ်သားအား မလျောက်ပတ်သော ဤအမှုကို ရဘိ၏တကားဟု ဆိုကုန်၍ သည်းစွာသော ငိုကြွေးခြင်းကို ငိုကုန်၏။ အလုံးစုံသော ခတ္တိယမဟာသာလ အစရှိသော သူတို့သည်၎င်း, မှူးတော် မတ်တော် အပေါင်းတို့သည်၎င်း အရှင်မင်းကြီး သားတော် အိမ်ရှေ့မင်းမြတ်သည် သီလအကျင့် ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံ၏။ အမျိုးအနွယ်ကို စောင့်လတ္တံ့သော သူတည်း၊ တိုင်းပြည်အမွေခံတည်း၊ မိန်းမစကားကို ယူတော်မူ၍ မစီစစ်ဘဲ ဖျက်ဆီးတော် မမူပါလင့်၊ ပြည်ထဲအရှင်မင်းမည်သည်ကား စုံစမ်းဆင်ခြင်၍ ပြုလေ့ရှိသည် ဖြစ်ရာ၏ဟု ဆိုလို၍-

၁၀၆။ နာဒိဋ္ဌာ ပရတော ဒေါသံ၊ အဏုံထူလာနိ သဗ္ဗသော။
ဣဿရော ပဏယေ ဒဏ္ဍံ၊ သာမံ အပ္ပဋိဝေက္ခိယ။

၁၀၇။ ယော စ အပ္ပဋိဝေက္ခိတွာ၊ ဒဏ္ဍံ ကုဗ္ဗတိ ခတ္တိယော။
သကဏ္ဋကံ သော ဂိလတိ၊ ဇစ္စန္ဒောဝ သမက္ခိတံ။

၁၀၈။ အဒဏ္ဍိယံ ဒဏ္ဍယတိ၊ ဒဏ္ဍိယဉ္စ အဒဏ္ဍိယံ။
အန္ဓောဝ ဝိသမံ မဂ္ဂံ၊ န ဇာနာတိ သမာသမံ။

၁၀၉။ ယော စ ဧတာနိ ဌာနာနိ၊ အဏုံထူလာနိ သဗ္ဗသော။
သုဒိဋ္ဌ မနုသာသေယျ၊ သဝေ ကာရိတု မရဟတိ။

၁၁၀။ နေကန္တမုဒုနာ သက္ကာ၊ ဧကန္တတိခိဏေန ဝါ။
အတ္တံ မဟတ္တေ ထပေဘုံ၊ တသ္မာ ဥဘယမာစရေ။

၁၁၁။ ပရိဘူတော မုဒု ဟောတိ၊ အတိတိက္ခော စ ဝေရဝါ။
ဧတဉ္စ ဥဘယံ ဉတွာ၊ အနုမဇ္ဈံ သမာစရေ။

၁၁၂။ ဗဟုံပိ ရတ္တော ဘာသေယျ၊ ဒုဋ္ဌောပိ ဗဟုဘာသတိ။
န ဣတ္ထိကာရဏာ ရာဇ၊ ပုတ္တံ ဃာတေတုမရဟတိ။

ဟူသော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဆိုကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ပရတော၊ သူတပါး၏။ ဒေါသံ၊ အပြစ်ကို။ အဒိဋ္ဌာ၊ မမြင်မူ၍။ သဗ္ဗသော၊ အလုံးစုံကုန်သော။ အဏုံထူလာနိ၊ ငယ်ငယ်ကြီးကြီးသောအပြစ်တို့ကို။ ဣဿရော၊ လူများသေဌ်နင်း ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ သာမံ၊ ကိုယ်တော်တိုင်။ အပ္ပဋိဝေက္ခိယ၊ မစုံစမ်း မဆင်ခြင်မူ၍။ ဒဏ္ဍံ၊ မင်းဒဏ်ကို။ န ပဏယေ၊ မထားရာ။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယောစ ခတ္တိယော၊ အကြင် ရေမြေ့သေဌ်နင်း ပြည့်ရှင်မင်းသည်ကား။ အပ္ပဋိဝေက္ခိတွာ၊ မစုံစမ်းမဆင်ခြင်မူ၍။ ဒဏ္ဍံ၊ ဒဏ်ထားခြင်းကို။ ကုဗ္ဗတိ၊ ပြုအံ့။ ခတ္တိယော၊ မိမိ၏ အကျိုးစီးပွား ပျက်စီးကြောင်းကို ပြုတတ်သော ထိုမင်းသည်။ ဇစ္စန္ဒော၊ ပဋိသန္ဓေအားဖြင့် ကန်းသောသူသည်။ သမက္ခိကံ၊ ယင်ကောင်ရှိသော။ သကဏ္ဋကံ၊ အဆူးရှိသော။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဂိလတိ ဣဝ၊ မျိုသကဲ့သို့။ အနတ္ထံ၊ အကျိုးမဲ့ကို။ ကရောတိ၊ ပြုသည်မည်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယော စ၊ အကြင် ပြည့်ရှင်မင်းသည်ကား။ အဒဏ္ဍိယံ၊ ဒဏ်မပေးထိုက်သောသူကို။ ဒဏ္ဍယတိ၊ ဒဏ်ပေး၏။ ဒဏ္ဍိယဉ္စ၊ ဒဏ်ပေးထိုက်သော သူကိုလည်း။ အဒဏ္ဍိယံ၊ ဒဏ်မပေး။ သော၊ ထိုပြည့်ရှင်မင်းသည်။ အန္ဓော၊ သူကန်းသည်။ ဝိသမံ၊ မညီမညွတ်သော။ မဂ္ဂံ၊ ခရီးကို။ န ဇာနာတိဣဝ၊ မသိသကဲ့သို့။ သမာသမံ၊ ညီ မညီကို။ န ဇာနာ၊ မသိ။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယော စ၊ အကြင်ပြည့်ရှင်မင်းသည်ကား။ သဗ္ဗသော၊ အလုံးစုံကုန်သော။ အဏုံထူလာနိ၊ အပြစ်ငယ် အပြစ်ကြီး ဖြစ်ကုန်သော။ ဧတာနိဌာနာနိ၊ ဤအကြောင်းတို့ကို။ သုဒိဋ္ဌံ၊ ကောင်းစွာမြင်သည်ဖြစ်၍။ အနုသာသေယျ၊ ဆုံးမရာ၏။ သော၊ ထိုပြည့်ရှင်မင်းသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ကာရိတုံ၊ မင်းပြုခြင်းငှာ။ အရဟတိ၊ ထိုက်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဧကန္တမုဒုနာ၊ စင်စစ်အားဖြင့် နူးညံ့သော ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ အတ္တံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ မဟတ္တေ၊ မြတ်သောအဖြစ်၌။ ထပေတုံ၊ ထားခြင်းငှါ။ န သက္ကာ၊ မတတ်နိုင်။ ဧကန္တတိခိဏေန၊ စင်စစ် ထက်လွန်းသော ပြည့်ရှင်မင်းသည်လည်း။ အတ္တံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ မဟတ္တေ၊ မြတ်သောအဖြစ်၌။ ထပေတုံ၊ ထားခြင်းငှါ။ န သက္ကာ၊ မတတ်နိုင်။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဥဘယံ၊ အနု အထက် နှစ်ပါးစုံကို။ အာစရေ၊ ကျင့်ရာ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မုဒု၊ နူးညံ့သော ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ ပရိဘူတော၊ ပြည်သူတို့ နှိပ်စက်အပ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အတိတိက္ခော စ၊ အလွန် ထက်လွန်းသော ပြည့်ရှင်မင်းသည်လည်း။ ဝေရဝါ၊ ရန်များသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဧတဉ္စ ဥဘယံ၊ ဤနှစ်ပါးစုံကိုလည်း။ ဉတွာ၊ သိ၍။ အနုမဇ္ဈံ၊ မနုလွန်း မထက်လွန်း အလတ်ဖြစ်သော အကျင့်ကို။ သမာစရေ၊ ကောင်းစွာ ကျင့်ရာ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ရတ္တောပိ၊ တပ်စွန်းသည်ဖြစ်၍လည်း။ ဗဟုံ၊ များစွာ။ ဘာသေယျ၊ ပြောဆိုရာ၏။ ဒုဋ္ဌောပိ၊ အမျက် ထွက်သည်ဖြစ်၍လည်း။ ဗဟုံ၊ များစွာ။ ဘာသတိ၊ ဆဲရေးရာ၏။ ဣတ္ထိကာရဏာ၊ မိန်းမဟူသောအကြောင်းကြောင့်။ ပုတ္တံ၊ သားတော်ကို။ ဃာတေတုံ၊ သတ်ခြင်းငှါ။ န အရဟတိ၊ မထိုက်။

ဤသို့လျှင် အထူးထူးသော အကြောင်းတို့ဖြင့် တင်လျှောက်ကုန်သော်လည်း မှူးမတ်တို့သည် မိမိတို့၏စကားကို ယူစိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ဘုရားလောင်းသည် တင်လျှောက် တောင်းပန်သော်လည်း မိမိစကားကို ယူစိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်၊ အလွန်မိုက်စွာသော မင်းသည်ကား သွားချေကုန်၊ ထိုမင်းသားကို ခိုးသူချရာ ကမ်းပါးပြတ်၌ ပစ်ချလေကုန်ဟု စေလိုရကား-

၁၁၃။ သဗ္ဗောဝ လောကော ဧကတော၊ ဣတ္ထီ စ အယမေကိကာ။
တေ နာဟံ ပဋိပဇ္ဇိဿံ၊ ဂစ္ဆ ပက္ခိပတေထ နံ။

ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၃။ ဘော အမစ္စာ၊ အို-အမတ်တို့။ သဗ္ဗောဝ၊ အလုံးစုံသာလျှင်ဖြစ်သော။ လောကော၊ လူများသည်။ ဧကတော၊ တပေါင်းတည်း။ ကုမာရဿ၊ မင်းသား၏။ ပက္ခော၊ အပင်းအသင်းတည်း။ အယံ ဣတ္ထိ စ၊ ဤမိန်းမသည်ကား။ ဧကိကာ၊ တယောက်တည်းသာတည်း။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဋိပဇ္ဇိဿံ၊ စီရင်အံ့။ ဂစ္ဆ၊ သွားချေ။ နံ၊ ထိုမင်းသားကို။ ပက္ခိပတေထ၊ ကမ်းပါးပြတ်၌ ချလေကုန်။

ဤသို့ဆိုသည်ရှိသော် တသောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော နန်းသူအပေါင်းတို့တွင် တယောက်သောသူသည်လည်း မိမိကိုယ်အဖြစ်ဖြင့် တည်စိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်၊ အလုံးစုံသော ပြည်သူအပေါင်းတို့သည် လက်နှစ်ဖက်တို့ကို မြှောက်၍ ငိုကြွေးကြကုန်လျက် ဆံတို့ကို ကြဲကုန်လျက် ငိုကြွေးမြည်တမ်းကြကုန်၏။ မင်းသည် ဤမင်းသားအား ကမ်းပါးပြတ်၌ ချခြင်းကို တားမြစ်ကုန်ရာ၏ဟု အခြွေအရံနှင့်တကွ သွား၍ လူများငိုကြွေးစဉ် ခြေမိုးမျှော် ဦးခေါင်းစောက်ထိုးကိုင်စေ၍ ကမ်းပါးပြတ်၌ ချစေ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း အိမ်ရှေ့မင်း၏ မေတ္တာတော် အာနုဘော်ကြောင့် တောင်စောင့်နတ်သည် မဟာပဒုမမင်းသား မကြောက်လဟုဆို၍ ထိုဘုရားလောင်းကို သက်သာရာရစေပြီးလျှင် လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့်ယူ၍ ရင်ခွင်၌ထားလျက် နတ်၏အတွေ့ကို တွေ့စေသဖြင့် သက်သာစေ၍ တောင်ခြေရင်း၌တည်သော နဂါးမင်း၏ ပါးပျဉ်းတိုက်၌ထား၏။ နဂါးမင်းသည် ဘုရားလောင်းကို နဂါးပြည်သို့ ဆောင်ပြီးလျှင် မိမိစည်းစိမ်ကို အလယ်၌ ခွဲ၍ပေး၏။

ထိုဘုရားလောင်းသည် နဂါးပြည်၌ တနှစ်ပတ်လုံးနေ၍ မြတ်သောနဂါးမင်းကြီး လူ့ပြည်သို့သွားပါအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အဘယ်မည်သောအရပ်သို့ သွားအံ့နည်းဟု ဆိုလတ်သော် ဟိမဝန္တာသို့ သွား၍ ရဟန်းပြုပါအံ့ဟု ဆို၍ နဂါးမင်းသည် ကောင်းပြီဟု ထိုဘုရားလောင်းကို လူ့ပြည်ခရီး၌ ထားပြီးလျှင် ရဟန်းပရိက္ခရာတို့ကို ပေးလှူခဲ့၍ မိမိနေရာနဂါးပြည်သို့လျှင် သွား၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည်လည်း ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုပြီးလျှင် ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ သစ်မြစ်သစ်သီးဟူသော အစာရှိသည်ဖြစ်၍ ဟိမဝန္တာ၌နေတော်မူ၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ နေသော မုဆိုးတယောက်သည် ထိုအရပ်သို့ရောက်၍။ ဘုရားလောင်းကိုမြင်လျှင် သိ၍ အရှင်မင်းသားသည် မဟာပဒုမမင်းသား မဟုတ်လောဟု ဆို၍ အချင်းမုဆိုး ဟုတ်၏ဟု ဆိုလတ်သော် ဘုရားလောင်းကိုရှိခိုး၍ ဘုရားလောင်းအထံ၌ နှစ်ရက်သုံးရက်နေပြီးလျှင် ဗာရာဏသီပြည်သို့သွား၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးအား ကြားလျှောက်၏။

အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးသားတော် အိမ်ရှေ့မင်းသည် ဟိမဝန္တာအရပ်၌ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ သစ်ရွက်မိုးကျောင်း၌ နေ၏။ အကျွန်ုပ်သည် ထိုမင်းသားအထံ၌ နေ၍လာခဲ့၏ဟု လျှောက်၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် သင်သည် မျက်မှောက်မြင်၏လောဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး မျက်မှောက်မြင်သည် မှန်ပါ၏ဟု လျှောက်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် ဗိုလ်ပါအပေါင်း ခြံရံလျက် ဟိမဝန္တာသို့ သွားပြီးလျှင် တောစွန်း၌ သစ်တပ်တည်၍ အမတ်အပေါင်း ခြံရံလျက် သစ်ရွက်မိုးကျောင်းသို့ သွား၍ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော သစ်ရွက်မိုးသော ကျောင်းတံခါး၌ နေသော ဘုရားလောင်းကိုမြင်လျှင် ရှိခိုး၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ နေ၏။ မှူးမတ်တို့သည်လည်း ရှိခိုး၍ စကားပြောခြင်းကို ပြုလျက် နေကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ခမည်းတော်မင်းကြီးကို မေး၍ စကားပြောဟောခြင်းကို ပြုတော်မူ၏။ ထိုအခါ သားတော် ဘုရားလောင်းကို ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် ချစ်သား သင်သည် အလွန်နက်သော ကမ်းပါးပြတ်၌ ပစ်ချစေလျက် အဘယ့်ကြောင့် သင်ချစ်သားသည် အသက်ရှင်သနည်းဟု မေးလိုရကား-

၁၁၄။ အနေကတာလေ နရကေ၊ ဂမ္ဘီရေ သုဒုရုတ္တရေ။
ပါတိတော ဂိရိ ဒုဂ္ဂသ္မိံ၊ ကေန တွံ တတ္ထ နာမရိ။

ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၁၄။ တာတ၊ ချစ်သား။ အနေကတာလေ၊ များစွာသော ထန်းပင်ပမာဏရှိသော။ နရကေ၊ နရက်ချောက်ဟု ဆိုအပ်သော။ ဂမ္ဘီရေ၊ နက်စွာသော။ သုဒုရုတ္တရေ၊ အလွန်တက်နိုင်ခဲသော။ ဂိရိဒုဂ္ဂသ္မိံ၊ တောင်ကမ်းပါးပြတ်၌။ ပါတိတော၊ ချစေလျက်။ ကေန၊ အဘယ့်ကြောင့်။ တွံ၊ သင်သည်။ တတ္ထ၊ ထိုတောင်ကမ်းပါးပြတ်၌။ နာမရိ၊ မသေသနည်း။

ဘုရားလောင်းသည် မိမိ အသက်ရှင်သောအကြောင်းကို ခမည်းတော်မင်းကြီးအား ကြားလိုရကား-

၁၁၅။ နာဂေါ ဇာတဖဏော တတ္ထ၊ ထာမဝါ ဂိရိသာနုဇော။
ပစ္စဂ္ဂဟိ မံ ဘောဂေဟိ၊ တေနာဟံ တတ္ထ နာမရိ။

ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တတ္ထ၊ ထိုကမ်းပါးပြတ်၌။ ဇာတဖဏော၊ ပြန့်သောပါးပျဉ်းရှိသော။ ထာမဝါ၊ အားအစွမ်းရှိသော။ ဂိရိသာနုဇော၊ တောင်လျဉ်တောင်ဝှမ်း၌ဖြစ်သော။ နာဂေါ၊ နဂါးမင်းသည်။ ပတနံ၊ ကျသော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဘောဂေဟိ၊ အခွေတို့ဖြင့်။ ပစ္စဂ္ဂဟိ၊ ခံလင့်ပေ၏။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ တတ္ထ၊ ထိုကမ်းပါးပြတ်၌။ နာမရိ၊ မသေသတည်း။

ထိုစကားကိုကြား၍ ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည်-

၁၁၆။ ဧဟိ တံ ပဋိနေဿာမိ၊ ရာဇပုတ္တ သကံ ဃရံ။
ရဇ္ဇံ ကာရေဟိ ဘဒ္ဒန္တေ၊ ကိံ အရညေ ကရိဿသိ။

ဟူသော တဆ့ယ်တခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၆။ ရာဇပုတ္တ၊ မင်းသား။ ဧဟိ၊ လာလှည့်။ တံ၊ သင်ချစ်သားကို။ သကံ ဃရံ၊ မိမိအိမ်သို့။ ပဋိနေဿာမိ၊ တဖန် ငါဆောင်အံ့။ တေ၊ သင်ချစ်သားအား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ရဇ္ဇံ၊ ပြည်ကို။ ကာရေဟိ၊ မင်းပြုလော့။ အရညေ၊ တော၌။ ကိံ ကရိဿသိ၊ အဘယ်ပြုအံ့နည်း။

ထိုနောက်မှ မင်းသားသည်-

၁၁၇။ ယထာ ဂိလိတွာ ဗဠိသံ၊ ဥဒ္ဓရေယျ သလောဟိတံ။
ဥဒ္ဓရိတွာ သုခီ အဿ၊ သုခံ ပဿာမိ အတ္တနိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဗဠိသံ၊ ငါးမျှားချိတ်ကို။ ဂိလိတွာ၊ မျို၍။ သလောဟိတံ၊ သွေးနှင့်တကွ။ ဥဒ္ဓရေယျ ယထာ၊ အန်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဥဒ္ဓရိတွာ၊ အန်သည်ရှိသော်။ သုခီ၊ ချမ်းသာခြင်းရှိသည်။ အဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။ အတ္တနိ၊ မိမိ၌။ သုခံ၊ ချမ်းသာကို။ ပဿာမိ၊ မြင်၏။

ထိုနောက်မှ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည်-

၁၁၈။ ကိံနု တွံ ဗဠိသံ ဗြူသိ၊ ကိံနု ဗြုသိ သလောဟိတံ။
ကိံနု တွံ ဥဗ္ဘတံ ဗြူသိ၊ တံ မေ အက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၈။ တာတ၊ ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ဗဠိသံ၊ ငါးမျှားချိတ်ဟူ၍။ ဗြူသိ နု၊ ဆိုသနည်း။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ သလောဟိတံ၊ သွေးနှင့်တကွဟူ၍။ ဗြူ သိ နု၊ ဆိုသနည်း။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ဥဗ္ဘတံ၊ နုတ်အန်အပ်၏ဟူ၍။ ဗြူသိ နု၊ ဆိုသနည်း။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော သင်ချစ်သားသည်။ မေ၊ ငါခမည်းတော်မင်းအား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားဘိလော့။

မင်းသားသည် ထိုအကြောင်းကို ဖြေကြားလိုရကား-

၁၁၉။ ကာမာဟံ ဗဠိသံ ဗြူမိ၊ ဟတ္ထိအဿံ သလောဟိတံ။
စတ္တာဟံ ဥဗ္ဘတံ ဗြူမိ၊ ဧဝံ ဇာနာဟိ ခတ္တိယ။

ဟူသော ဤ ဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၉။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေ့အရှင်။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဗဠိသံ၊ ငါးမျှားချိတ်ဟူ၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဗြူမိ၊ ဆို၏။ ဟတ္ထိအဿံ၊ ဆင်မြင်းကို။ သလောဟိတံ၊ သွေးနှင့်တကွဟူ၍။ ဗြူမိ၊ ဆို၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ စတ္တံ၊ စွန့်ခြင်းကို။ ဥဗ္ဘတံ၊ နုတ်အန်ခြင်းဟူ၍။ ဗြူမိ၊ ဆို၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇာနာဟိ၊ သိတော်မူလော့။

ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် သားတော် ဘုရားလောင်းစကားကို ကြားရလျှင် နှစ်လိုဝမ်းမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ချစ်သား-ငါသည် အလွန် မိုက်မဲသောကြောင့် မိန်းမစကားကို နာယူ၍ ဤသို့ သဘောရှိသော အကျင့်သီလနှင့်ပြည့်စုံသော သင်ချစ်သား၌ ပြစ်မှားမိ၏။ ငါ့အား အပြစ်ကို သည်းခံပါလော့ဟု ဆို၍ သားတော်ခြေတို့၌ ဝပ်လျက် မြတ်သောမင်းကြီး ထတော်မူလော့၊ ရှင်မင်းကြီး၏ အပြစ်ကို ငါ သည်းခံ၏။ ဤယနေ့မှစ၍ မစုံမစမ်းပြုသည် မဖြစ်လေလင့်ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ချစ်သား သင်ချစ်သားသည် အဖ၏ ဥစ္စာဖြစ်သော ထီးဖြူကိုဆောင်း၍ တိုင်းပြည်ကို ဆုံးမသည်ရှိသော် ငါ့အား သည်းခံသည်မည်၏ ဟု ဆို၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ငါ့အား မင်းအဖြစ်ဖြင့် အလိုမရှိ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် ရာဇဓံဆယ်ပါးကို မပျက်စေသဖြင့် အဂတိလေးပါးသို့ လိုက်ခြင်းကို စွန့်၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုတော်မူလော့ဟု ဘုရားလောင်းသည် ခမည်းတော်မင်းကြီးအား အဆုံးအမကို ပေးတော်မူ၏။

ထိုခမည်းတော်မင်းကြီးသည် ငိုကြွေးမြည်တမ်း၍ နေပြည်တော်သို့ ပြန်သွားသည်ရှိသော် ခရီးအကြား၌ မှူးတော် မတ်တော်တို့ကို မေး၏။ ငါသည် အဘယ်သူကို မှီ၍ ဤသို့သဘောရှိသော အကျင့်သီလ ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့်ပြည့်စုံသော သားတော်နှင့် ကွေကွင်းခြင်းသို့ ရောက်တော်မူရသနည်းဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး - မိဖုယားကြီးကိုမှီ၍ ဤသို့ သဘောရှိသော အကျင့်သီလ ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့်ပြည့်စုံသော သားတော်နှင့် ကွေကွင်းခြင်းသို့ ရောက်ရ၏ဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးသည် ထိုမိဖုယားကြီးကို မိုးမျှော်ကိုင်ယူစေ၍ ခိုးသူချရာ ကမ်းပါးပြတ်၌ ချစေပြီးလျှင် မြို့တော်သို့ဝင်၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုတော်မူ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ရှေး၌လည်း စိဉ္စမာဏဝိကာသည် ငါ့ကို စွပ်စွဲသောကြောင့် ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ စိဉ္စမာဏဝိကာသည် ထိုအခါ၌ မဟာပဒုမမင်းသား မိထွေးတော် မိဖုယားကြီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ မဟာပဒုမ မင်းသား ခမည်းတော် ဗြဟ္မဒတ်မင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာပညာရှိသည် ထိုအခါ နဂါးမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ တောင်စောင့်နတ် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မဟာပဒုမမင်းသား ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

မကောင်းမှုမှ၊ အထူးပ၊ ရှောင်က မင်္ဂလာ

ကိုးခုမြောက်သော မဟာပဒုမဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဒွါဒသကနိပါတ်

၁၀။ မိတ္တာမိတ္တဇာတ်

မိတ်ဆွေနှင့် ရန်သူတို့၏ လက္ခဏာကို ပြခြင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်ကာနိ ကမ္မာနိ အစရှိသောဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမိတ္တာမိတ္တဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ကောသလမင်း၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်သော အမတ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုအမတ်သည် ကောသလမင်းအား များသော ကျေးဇူးရှိသည်ဖြစ်သတတ်၊ ထိုအခါ ထိုအမတ်အား ကောသလမင်းကြီးသည် အလွန် မြတ်နိုးခြင်းကို ပြု၏။ ကြွင်းကုန်သော အမတ်တို့သည် အရှင်မင်းကြီး ဤအမည်ရှိသော အမတ်သည် အရှင်မင်းကြီးတို့၏ အကျိုးမဲ့ကိုပြု၏ဟု ဖျက်ကုန်၏။ ကောသလ မင်းကြီးသည် စုံစမ်းသည်ရှိသော် တစုံတခုသောအပြစ်ကို မမြင်သောကြောင့် ငါသည် ဤအမတ်အား တစုံတခုသော အပြစ်ကိုမမြင်၊ အသို့လျှင် ငါသည် ဤအမတ်၏ အဆွေခင်ပွန်းအဖြစ်ကို၎င်း ရန်သူအဖြစ်ကို၎င်း သိခြင်းငှါ တတ်နိုင်အံ့နည်းဟု ကြံ၍ ဤပြဿနာကို ဘုရားသခင်ကိုထား၍ ဘုရားသခင်မှ တပါးသောသူသည် သိခြင်းငှါ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် သွား၍ မေးလျှောက်ကုန်အံ့ဟု နံနက်စာ စားပြီးသော် မြတ်စွာဘုရားသို့ကပ်၍ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား လူဖြစ်သောသူသည် မိမိ၏ အဆွေခင်ပွန်းကို၎င်း, ရန်သူကို၎င်း သိခြင်းငှါ အသို့လျှင်တတ်နိုင်ပါအံ့နည်းဟု မေးလျှောက်၏။ ထိုအခါ ကောသလမင်းကြီးကို မြတ်စွာဘုရားသည် မြတ်သောမင်းကြီး ရှေး၌လည်း ပညာရှိတို့သည် ဤပြဿနာကို ကြံ၍ ပညာရှိတို့ကို မေးလျှင် ထိုပညာရှိတို့သည် ဖြေဆိုသည်၏ အစွမ်းဖြင့်သိ၍ ရန်သူကို ကြဉ်ရှောင်လျက် အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို မှီဝဲဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုကောသလမင်းကြီးသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... မြတ်သောမင်းကြီး လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဗြဟ္မဒတ် မင်း၏ အကျိုးအကြောင်းကို ဆုံးမတတ်သော အမတ်ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း၏ အကျိုးစီးပွားကိုကျင့်သော အမတ်တယောက်ကို ကြွင်းကုန်သော အမတ်တို့သည် ဖျက်ကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် ထိုအမတ်၏ အပြစ်ကိုမမြင်၍ အသို့လျှင် ထိုအဆွေခင်ပွန်းအဖြစ်ရန်သူအဖြစ်ကို သိခြင်းငှါ တတ်နိုင်အံ့နည်းဟု ဘုရားအလောင်းကို မေးလိုရကား-

၁၂၁။ ကာနိ ကမ္မာနိ ကုဗ္ဗာနံ၊ ကထံ ဝိညူ ပရက္ကမေ။
အမိတ္တံ ဇာနေယျ မေဓာဝီ၊ ဒိသွာ သုတွာစ ပဏ္ဍိတော။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၁။ ပဏ္ဍိတ၊ သုခမိန်။ ကုဗ္ဗာနံ၊ ပြုအပ်ကုန်သောသူတို့၏။ ကာနိ ကမ္မာနိ၊ အဘယ်အမှုတို့ကို။ ဒိသွာ စ၊ မြင်၍၎င်း။ သုတွာ စ၊ ကြား၍၎င်း။ မေဓာဝီ၊ ထိုးထွင်း၍သိသော။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ အမိတ္တံ၊ ရန်သူကို။ ဇာနေယျ၊ သိရာသနည်း။ ဝိညူ၊ ပညာရှိသည်။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ ပရက္ကမေ၊ လုံ့လပြုရာသနည်း။

ထိုအခါ ထိုမင်းအား ရန်သူ့လက္ခဏာကို ပြောလိုရကား-

၁၂၂။ န နံ ဥမှယတေ ဒိသွာ၊ န စ နံ ပဋိနန္ဒတိ။
စက္ခုနိဿ န ဒဒါတိ၊ ပဋိလောမဉ္စ ဝတ္တတိ။

၁၂၃။ အမိတ္တ တဿ ဘဇတိ၊ မိတ္တေ တဿ န သေဝတိ။
ဝဏ္ဏကာမေ နိဝါရေတိ၊ အက္ကောသန္တေ ပသံသတိ။

၁၂၄။ ဂုယှဉ္စ တဿ နာက္ခာတိ၊ ဂုယှံ တဿ နဂူဟတိ။
ကမ္မံ တဿ န ဝဏ္ဏေတိ၊ ပညမဿ န ပသံသတိ။

၁၂၅။ အဘဝေ နန္ဒတိ တဿ၊ ဘဝေ တဿ န နန္ဒတိ။
အစ္ဆေရံ ဘောဇနံ လဒ္ဓါ၊ တဿ နုပ္ပဇ္ဇတေ သတိ။
တတော နံ နာနုကမ္ပတိ၊ အဟာသောပိ လဘေယျိတော။

၁၂၆။ ဣစ္စေတေ သောဠသာကာရာ၊ အမိတ္တသ္မိံ ပတိဋ္ဌိတာ။
ယေဟိ အမိတ္တံ ဇာနေယျ၊ ဒိသွာ သုတွာစ ပဏ္ဍိတော။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ နံ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ န ဥမှယတေ၊ မပြုံးမရွှင်။ နံ၊ ထိုရန်သူဖြစ်သောသူကို။ န စ ပဋိနန္ဒတိ၊ မနှစ်သက်။ အဿ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူအား။ စက္ခုနိ၊ မျက်စိတို့ကို။ န ဒဒါတိ၊ မပေးမူ၍ မျက်နှာလွှဲ၏။ ပဋိလောမဉ္စ၊ ဆန့်ကျင် ဘက်ကိုလည်း။ ဝတ္တတိ၊ ကျင့်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၃။ တဿ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူ၏။ အမိတ္တေ၊ ရန်သူတို့ကို။ ဘဇတိ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်၏။ တဿ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူ၏။ မိတ္တေ၊ အဆွေခင်ပွန်းကိုကို။ န သေဝတိ၊ မမှီဝဲ မဆည်းကပ်။ ဝဏ္ဏကာမေ၊ ချီးမွမ်းလိုသောသူတို့ကို။ နိဝါရေတိ၊ တားမြစ်၏။ အက္ကောသန္တေ၊ ဆဲရေးလိုသော သူတို့ကို။ ပသံသတိ၊ ချီးမွမ်း၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၄။ တဿ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူအား။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော မိမိစကားကို။ န အက္ခာတိ၊ မကြား။ တဿ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူ၏။ ဂုယှံ၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော စကားကို။ န ဂူဟတိ၊ မလျှို့ဝှက်။ တဿ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူ၏။ ကမ္မံ၊ အမှုကို။ န ဝဏ္ဏတိ၊ မချီးမွမ်း။ အဿ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူ၏။ ပညံ၊ ပညာကို။ န ပသံသတိ၊ မချီးမွမ်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၅။ တဿ၊ ထိုရန်သူဖြစ်သောသူ၏။ အဘဝေ၊ စီးပွားချမ်းသာ မပွားခြင်း၌။ နန္ဒတိ၊ နှစ်သက်၏။ တဿ၊ ထိုရန်သူ၏။ ဘဝေ၊ စီးပွားချမ်းသာ ပွားများခြင်း၌။ န နန္ဒတိ၊ မနှစ်သက်။ အစ္ဆေရံ၊ ကောင်းမြတ်သော။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ လဒ္ဓါ၊ ရသည်ရှိသော်။ တဿ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူအား။ သတိ၊ ပေးအံ့ဟု အောက်မေ့ခြင်းသည်။ န ဥပ္ပဇ္ဇတေ၊ မဖြစ်။ ဣတော၊ ဤအကြောင်းကြောင့်။ အဟာသောပိ၊ မရွှင်ပျသည်ဖြစ်၍လည်း။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲကို။ လဘေယျ၊ ရရာ၏။ တတော၊ ထိုအကြောင်းမှ။ နံ၊ ထိုရန်ဘက်ဖြစ်သောသူကို။ နာနုကမ္ပတိ၊ မစောင့်ရှောက်။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၆။ ဣစ္စေတေ သောဠသာကာရာ၊ ဤ တဆယ့်ခြောက်ပါးသော အကြောင်းတို့သည်။ အမိတ္တသ္မိံ၊ ရန်သူဖြစ်သောပုဂ္ဂိုလ်၌။ ပတိဋ္ဌိတာ၊ တည်ကုန်၏။ ယေဟိ၊ အကြင် တဆယ့်ခြောက်ပါးသော အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ပတိဋ္ဌိတာ၊ တည်ကုန်၏။ တေဟိ၊ ထိုတဆယ့်ခြောက်ပါးသော အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ ဒိသွာ စ၊ မြင်၍၎င်း။ သုတွာ စ၊ ကြား၍၎င်း။ အမိတ္တံ၊ ရန်သူကို။ ဇာနေယျ၊ သိရာ၏။

ဤဂါထာတို့ဖြင့် ရန်သူ၏လက္ခဏာကို ဟောပြီး၍ တဖန် အဆွေခင်ပွန်း၏လက္ခဏာကို မေးမြန်းလိုသော မင်းသည်-

၁၂၇။ ကာနီ ကမ္မာနိ ကုဗ္ဗာနံ၊ ကထံ ဝိညူ ပရက္ကမေ။
မိတ္တံ ဇာနေယျ မေဓာဝီ၊ ဒိသွာ သုတ္တာ စ ပဏ္ဍိတော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၇။ ပဏ္ဍိတ၊ သုခမိန်။ ကုဗ္ဗာနံ၊ ပြုအပ်ကုန်သောသူတို့၏။ ကာနိ ကမ္မာနိ၊ အဘယ်အမှုတို့ကို။ ဒိသွာ စ၊ မြင်၍၎င်း။ သုတွာ စ၊ ကြား၍၎င်း။ မေဓာဝီ၊ ထိုးထွင်း၍ သိသော။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ မိတ္တံ၊ အဆွေခင်ပွန်း၏အဖြစ်ကို။ ဇာနေယျ၊ သိရာသနည်း။ ကထံ၊ အဘယ်သို့လျှင်။ ဝိညူ၊ ပညာရှိသည်။ ပရက္ကမေ၊ လုံ့လပြုရာသနည်း။

ဘုရားလောင်းသည် ဤဂါထာဖြင့် အဆွေ ခင်ပွန်းကောင်း၏ လက္ခဏာကို မေးအပ်သော မင်းကြီးအား အဆွေခင်ပွန်းကောင်း၏ လက္ခဏာကို ပြောလိုရကား-

၁၂၈။ ပဝုဋ္ဌံ တဿ သရတိ၊ အာဂတံ အဘိနန္ဒဘိ။
တတော ကေလာယိကော ဟောတိ၊ ဝါစာယ ပဋိနန္ဒတိ။

၁၂၉။ မိတ္တေ တဿေဝ ဘဇတိ၊ အမိတ္တေ တဿ န သေဝတိ။
အက္ကောသန္တေ နိဝါရေတိ၊ ဝဏ္ဏကာမေ ပသံသတိ။

၁၃၀။ ဂုယှဉ္စ တဿ အက္ခာတိ၊ တဿ ဂုယှဉ္စ ဂူဟတိ။
ကမ္မဉ္စ တဿ ဝဏ္ဏေတိ၊ ပညမဿ ပသံသတိ။

၁၃၁။ ဘဝေ နန္ဒတိ တဿ စ၊ အဘဝေ တဿ န နန္ဒတိ။
အစ္ဆေရံ ဘောဇနံ လဒ္ဓါ၊ တဿ ဥပ္ပဇ္ဇတေ သတိ။
တတော နံ အနုကမ္ပတိ၊ ပဟာသောပိ လဘေယျိတော။

၁၃၂။ ဣစ္စေတေ သောဠသာကာရာ၊ မိတ္တသ္မိံ သုပတိဋ္ဌိတာ။
ယေဟိ မိတ္တံ သုဇာနေယျ၊ ဒိသွာ သုတွာ စ ပဏ္ဍိတာ။

ဟူသော ကြွင်းသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၁၂၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ပဝုဋ္ဌံ၊ ကွေကွင်းလတ်သော်။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းအား။ သရတိ၊ အောက်မေ့၏။ အာဂတံ၊ လာလတ်သော အဆွေခင်ပွန်းကို။ အဘိနန္ဒတိ၊ အလွန်နှစ်သက်၏။ တတော၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းမှ။ ကေလာယိကော၊ ရွှင်လန်းသဖြင့် အလိုရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဝါစာယ၊ စကားဖြင့်။ ပဋိနန္ဒတိ၊ နှစ်သက်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၉။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း၏။ မိတ္တေ ဧဝ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကိုသာလျှင်။ ဘဇတိ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်၏။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း၏။ အမိတ္တေ၊ ရန်သူတို့ကို။ န သေဝတိ၊ မမှီဝဲ မဆည်းကပ်။ အက္ကောသန္တေ၊ အဆွေ ခင်ပွန်းအား ဆဲရေးသောသူတို့ကို။ နိဝါရေတိ၊ တားမြစ်၏။ ဝဏ္ဏကာမေ၊ အဆွေခင်ပွန်း၏ကျေးဇူးကို ဆိုသောသူတို့ကို။ ပသံသတိ၊ ချီးမွမ်း၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၀။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းအား။ ဂုယှဉ္စ၊ မိမိလျှို့ဝှက်အပ်သော စကားကိုလည်း။ အက္ခာတိ၊ ကြားလာ၏။ တသ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း၏။ ဂုယှဉ္စ၊ လျှို့ဝှက်သော စကားကိုလည်း။ ဂူဟတိ၊ လျှို့ဝှက်၏။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း၏။ ကမ္မဉ္စ၊ အမှုကိုလည်း။ ဝဏ္ဏေတိ၊ ချီးမွမ်း၏။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း၏။ ပညံ၊ ဉာဏ်ပညာကို။ ပသံသတိ၊ ချီးမွမ်း၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၁။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း၏။ ဘဝေ စ၊ စီးပွားခြင်း၌လည်း။ နန္ဒတိ၊ နှစ်သက်၏။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း၏။ အဘဝေ၊ အစီးအပွားမဲ့၌။ န နန္ဒတိ၊ မနှစ်သက်။ အစ္ဆေရံ၊ ကောင်းမြတ်သော။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ လဒ္ဓါ၊ ရသည်ရှိသော်။ တဿ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းအား။ သတိ၊ ပေးအံ့ဟု အောက်မေ့ခြင်းသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇတေ၊ ဖြစ်၏။ ဣတော၊ ဤအကြောင်းကြောင့်။ ပဟာသောပိ၊ ရွှင်ခြင်းကိုလည်း။ လဘေယျ၊ ရရာ၏။ တတော၊ ထိုအကြောင်းမှ။ နံ၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်းကို။ အနုကမ္ပတိ၊ စောင့်ရှောက်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၂။ ဣစ္စေတေ သောဠသာကာရာ၊ ဤတဆယ့် ခြောက်ပါးသော အကြောင်းတို့သည်။ မိတ္တသ္မိံ၊ အဆွေခင်ပွန်းကောင်း၌။ သုပတိဋ္ဌိတာ၊ ကောင်းစွာ တည်ကုန်၏။ ယေဟိ၊ အကြင်တဆယ့်ခြောက်ပါးသော အကြောင်းတို့ဖြင့်။ သုပတိဋ္ဌိတာ၊ ကောင်းစွာတည်ကုန်၏။ တေဟိ၊ ထိုတဆယ့်ခြောက်ပါးသော အကြောင်းတို့ဖြင့်။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ ဒိသွာ စ၊ မြင်၍၎င်း။ သုတွာ စ၊ ကြား၍၎င်း။ မိတ္တံ၊ အဆွေခင်ပွန်းကောင်းကို။ သုဇာနေယျ၊ ကောင်းစွာ သိရာ၏။

မင်းသည် ဘုရားလောင်း၏စကားဖြင့် ဝမ်းမြောက် ဝမ်းသာသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းအား များစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ပေး၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး ဤသို့လျှင် ရှေး၌လည်း ဤပြဿနာသည် ဖြစ်ဘူး၏။ ပညာရှိတို့သည်လည်း ဤပြဿနာကို ဖြေဘူးကုန်ပြီ၊ ဤနှစ်ပါးသော အကြောင်းတို့ဖြင့် အဆွေခင်ပွန်းစစ် ဖြစ်သောသူ ရန်သူဖြစ်သောသူတို့ကို သိအပ်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး- ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းကြီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း၏ ပညာရှိအမတ် ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကျိုးမဲ့ပြုမှု ကိုယ့်ရန်သူ၊ ကျိုးမူလိုလား မိတ်ဆွေထား

ဆယ်ခုမြောက်သော မိတ္တာမိတ္တဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

တေရသကနိပါတ်

၁။ အမ္ဗဇာတ်

ဆရာကိုစွန့်သဖြင့် ပျက်စီးရခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အဟာသိ မေ အမ္ဗဖလာနိ ပု ဗ္ဗေ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤအမ္ဗဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ ဒေဝဒတ်သည် ငါကား ဘုရားဖြစ်အံ့၊ ထို့ကြောင့် ရဟန်းဂေါတမသည် ငါ၏ဆရာမဟုတ်၊ ဥပဇ္ဈာယ်လည်း မဟုတ်ဟု ဆရာကိုစွန့်၍ ဈာန်မှယုတ်၏။ သံဃာကိုခွဲ၍ အစဉ်သဖြင့် သာဝတ္ထိပြည်သို့ လာသည်ရှိသော် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်အပ၌ မြေသည် ဟင်းလင်းအပြင်ကို ပေးသည်ရှိသော် အဝီစိသို့ ဝင်ရလေ၏။ ထိုအခါ တရားသဘင်၌ ရဟန်းတို့သည် ထိုစကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ ဒေဝဒတ်သည် ဆရာကိုစွန့်၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ အဝီစိငရဲကြီး၌ ဖြစ်၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ကြွလာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် ဒေဝဒတ်သည် ဆရာကိုစွန့်သောကြောင့် ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်သည် ဆရာကို စွန့်သောကြောင့် ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ ပုရောဟိတ်မျိုးသည် ယဉ်းအနာဖြင့် ပျက်စီးလေ၏။ သားတယောက်သည် နံရံကိုဖောက်၍ ပြေး၏။ ထိုပုရောဟိတ်၏ သားသည် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွား၍ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာထံ၌ ဗေဒင်သုံးပုံတို့ကို၎င်း, ဗေဒင်သုံးပုံမှကြွင်းသော အတတ်တို့ကို၎င်း သင်ပြီးလျှင် ဆရာကို ရှိခိုး၍ ထွက်ခဲ့လတ်သော် အရပ်တပါးဖြင့် သွားခြင်းကို သွားအံ့ဟု လှည့်လည်သည်ရှိသော် တခုသော ပစ္စန္တရစ်မြို့သို့ ရောက်၏။ ထိုမြို့ကိုမှီ၍ ကြီးစွာသော ဒွန်းစဏ္ဏားရွာသည် ဖြစ်၏။

ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ထိုဒွန်းစဏ္ဍာရွာ၌ နေ၏။ ပညာရှိ၏။ လိမ်မာ၏။ အခါမဲ့ အသီးကို သီးစေနိုင်သော မန္တရားကို တတ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် နံနက်ကလျှင် ထမ်းပိုးကိုယူ၍ ထိုရွာမှထွက်ပြီးလျှင် တော၌ သရက်ပင်သို့ ကပ်၍ ခုနစ်လှမ်းအထက်၌ ရပ်လျက် ထိုမန္တရားကို ရွတ်သဖြင့် သရက်ပင်ကို ရေတလက်ဖက်ဖြင့် ဖျန်း၏။ ထိုသရက်ပင်မှ တခဏချင်းလျှင် အရွက်ဟောင်းတို့သည် ကြွေကျကုန်၏။ အရွက်သစ်တို့သည် ပေါက်ကုန်၏။ အပွင့်တို့သည် ပွင့်၍ ကြွေကျကုန်၏။ သရက်သီးတို့သည် တက်၍ တခဏချင်းဖြင့်လျှင် မှည့်ကုန်၍ ချိုကုန်သည် ဩဇာရှိကုန်သည် နတ်သဓာနှင့် တူကုန်သည်ဖြစ်၍ သရက်ပင်မှ ကြွေကျကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုသရက်သီးတို့ကို ကောက်၍ အလိုရှိတိုင်း စားပြီးလျှင် ထမ်းပိုးဝန်ကိုပြည့်စေ၍ အိမ်သို့သွား၍ ထိုသရက်သီးတို့ကို ကောက်၍ ရောင်းသဖြင့် သားမယားတို့ကို မွေးကျွေး၏။

ထိုပုဏ္ဏားလုလင်ငယ်သည် အခါမဟုတ်သည်၌ သရက်သီးမှည့်တို့ကိုဆောင်၍ ရောင်းသော ဘုရားလောင်းကို မြင်၍ မချွတ်လျှင် ထိုသရက်သီးမှည့်တို့သည် မန္တရား၏ အာနုဘော်ကြောင့် ဖြစ်သည်ဖြစ်ရာ၏။ ထို့ကြောင့် ဤယောက်ျားကို မှီ၍ အဘိုးများစွာထိုက်သော ဤမန္တရားကို ငါရအံ့ဟု ကြံ၍ ဘုရားလောင်း၏ သရက်သီးတို့ကို ဆောင်သော အမှတ်ကို စုံစမ်းသည်ရှိသော် ဟုတ်မှန်သောအားဖြင့် သိ၍ ဘုရားလောင်းသည် တောမှ မလာမီလျှင် ဘုရားလောင်း၏ အိမ်သို့သွား၍ မသိသကဲ့သို့ပြုလျက် ဘုရားလောင်း မယားကို အရှင်မ ဆရာသည် အဘယ်မှာနည်းဟု မေး၍ တောသို့သွား၏ဟု ဆိုလတ်သော် ဘုရားလောင်းလာခြင်းကို ငံ့လျက်နေ၍ လာလတ်သည်ကိုမြင်လျှင် လက်မှဝန်ကို ကြိုလင့်သဖြင့် ဆောင်ယူ၍ အိမ်၌ထား၏။

ဘုရားလောင်းသည် ထိုလုလင်ကိုကြည့်၍ မယားကို ဆို၏။ ရှင်မ ဤလုလင်သည် မန္တရားအလို့ငှါ လာ၏။ ထိုလုလင်၏လက်၌ မန္တရားသည် မတည်လတ္တံ့၊ ဤလုလင်သည် သူယုတ်မာတည်းဟု ဆို၏။ လုလင်သည်လည်း ငါသည် ဤမန္တရားကို ဆရာအား ကျေးဇူးပြုသည်ဖြစ်၍ ရအံ့ဟု ကြံသဖြင့် ထိုအခါမှစ၍ ဘုရားလောင်း၏အိမ်၌ အလုံးစုံသော ကိစ္စတို့ကို ပြု၏။ ထင်းကို ဆောင်၏။ စပါးကို ထောင်း၏။ ထမင်းကို ချက်၏။ ဒန်ပူ မျက်နှာသစ်ရေ အစရှိသည်တို့ကို ပေး၏။ ခြေကို ဆေး၏။ တနေ့သ၌ ဘုရားလောင်းသည် ထိုလုလင်ကို လုလင် ညောင်စောင်းခြေ၌ အထောက်အခံကို ပေးလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် တပါးသော အထောက်ခံရာကို မမြင်သောကြောင့် ညဉ့်သုံးယာမ်ပတ်လုံး ပေါင်ပေါ်၌ထား၍ နေ၏။ နောက်အဘို့၌ ဘုရားလောင်း မယားသည် သားကို ဖွား၏။ ထိုဘုရားလောင်းမယား မီးနေသောအခါ၌ အလုံးစုံသော အမှုကြီးငယ်တို့ကို ပြု၏။

ထိုမယားသည် တနေ့သ၌ ဘုရားလောင်းကို ဆို၏။ အရှင်ဤလုလင်သည် အမျိုးနှင့် ပြည့်စုံသည် ဖြစ်လျက် မန္တရားအလို့ငှါ ကျွန်ုပ်တို့၏ အမှုကြီးငယ်ကို ပြု၏။ ထိုလုလင်၏ လက်၌ မန္တရားမတည်သည်ဖြစ်စေ တည်သည်ဖြစ်စေ ထိုလုလင်အား မန္တရားကို ပေးပါလော့ဟု ဆို၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ထိုလုလင်အား မန္တရားကို ပေးပြီးလျှင် ချစ်သားလုလင် ဤမန္တရားသည် အဘိုးများစွာထိုက်၏။ ဤမန္တရားကို မှီ၍ သင်ချစ်သားအား များစွာသော လာဘ်ပူဇော်သက္ကာရသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် မင်းသည်၎င်း, မင်း၏အမတ်သည်၎င်း သင်၏ဆရာ အဘယ်သူနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် ငါ၏ဆရာသည် ဒွန်းစဏ္ဍာတည်း၊ ထို့န်းစဏ္ဏားအထံမှ မန္တန်ကို ငါသည် သင်၏ဟု ဆိုခြင်းငှါ ရှက်စနိုး၍ ငါ၏ဆရာကား ပုဏ္ဏားသူကြွယ်တည်းဟု သင်ဆိုအံ့၊ ဤမန္တန်၏ အကျိုးသည် မဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။

ထိုလုလင်သည် အဘယ်ကြောင့် ဆရာကို လျှို့ဝှက်ရအံ့နည်း၊ တစုံတယောက်သောသူသည် မေးသောအခါ ဆရာတို့ကိုသာလျှင် ဆရာဟူ၍ ပြောဆိုအံ့ဟု ဆို၍ ဆရာဘုရားလောင်းကို ရှိခိုးပြီးလျှင် ဒွန်းစဏ္ဍာရွာမှ ထွက်ခဲ့၍ မန္တရားတို့ကို စုံစမ်းလျက် အစဉ်သဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်လျှင် သရက်သီးတို့ကိုရောင်း၍ များစွာသောဥစ္စာကို ရ၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ မင်း၏ ဥယျာဉ်စောင့်သည် ထိုလုလင်၏လက်မှ သရက်သီးကို ဝယ်၍ မင်းအား ဆက်၏။ မင်းသည် သရက်သီးကိုစား၍ ဥယျာဉ်စောင့် သင်သည် ဤသို့သဘောရှိသော သရက်သီးကို အဘယ်မှရသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး လုလင်တယောက်သည် အခါမဲ့ သရက်သီးကို ဆောင်ခဲ့၍ ရောင်း၏။ ထိုလုလင်မှ အကျွန်ုပ်သည် ဆောင်အပ်၏ဟု တင်လျှောက်သည်ရှိသော် ထိုသို့တပြီးကား ဤနေ့မှစ၍ ငါတို့နန်းတော်သို့သာ ဆောင်ခဲ့စေလော့ဟု ဆို၏။ ထိုဥယျာဉ်စောင့်သည်လည်း မင်းကြီးဆိုတိုင်း ပြု၏။ လုလင်သည်လည်း ထိုအခါမှစ၍ မင်း၏ နန်းတော်သို့ ဆောင်၏။ ထိုအခါ မင်းသည် ငါ့အား ခစားလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် မင်ကိုခစားလျက် များစွာသော ဥစ္စာကိုရ၍ အစဉ်သဖြင့် မင်းနှင့် အကျွမ်းဝင်သည် ဖြစ်၏။

ထိုအခါ လုလင်ကို မင်းသည် တနေ့သ၌ မေး၏။ အမောင်လုလင် အမောင်သည် အဘယ်အရပ်မှ အခါမဟုတ်သည်၌ ဤသို့သဘောရှိသော အဆင်းအနံ့အရသာနှင့် ပြည့်စုံသော သရက်သီးတို့ကို ဆောင်ခဲ့သနည်း၊ သင့်အား နဂါးသည်၎င်း, ဂဠုန်သည်၎င်း နတ်သည်၎င်း ပေးသလော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ မန္တရား၏ အာနုဘော်လောဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး အကျွန်ုပ်အား တစုံတယောက်သောသူသည် မပေး၊ အကျွန်ုပ်၏ ပညာအစွမ်းဖြင့် အကျွန်ုပ်အား အဘိုးများစွာထိုက်သော မန္တရားသည် ရှိ၏။ ထိုမန္တရား၏ အစွမ်းတည်းဟု လျှောက်သည်ရှိသော် ထိုသို့တပြီးကား ငါတို့သည် တနေ့သ၌ သင်၏ မန္တရားအစွမ်းကို ကြည့်လိုကုန်၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး ကောင်းပြီ၊ ပြပါအံ့ဟု လျှောက်၏။

မင်းသည် တနေ့သ၌ ထိုလုလင်နှင့်တကွ ဥယျာဉ်တော်သို့သွား၍ ပြလော့ဟု ဆို၏။ ထိုလုလင်သည် ကောင်းပြီဟု ဆို၍ သရက်ပင်သို့ သွားပြီးလျှင် ခုနစ်ဘဝါးအထက်၌ ရပ်လျက် မန္တရားကိုရွတ်၍ သရက်ပင်ကို ရေတလက်ဖက်ဖြင့် ဖျန်း၏။ ထိုခဏ၌ သရက်ပင်သည် အောက်၌ ဆိုအပ်သောနည်းဖြင့် အသီးသီး၍ သည်းစွာသော မိုဃ်းကြီးသည် ရွာသကဲ့သို့ သရက်သီးမိုဃ်းသည် ရွာ၏။ လူအများတို့သည် ကောင်းချီးပေး၏။ အဝတ်ပုဆိုး ကြဲခြင်းတို့ကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မင်းသည် သရက်သီးကိုစား၍ ထိုလုလင်အား များစွာသော ဥစ္စာကို ပေးတော်မူပြီးလျှင် လုလင် အဘယ်သူသည် သင့်အား ဤသို့သဘောရှိသောအံ့ဘွယ်သရဲဖြစ်သော မန္တရားကို ပေးသနည်း၊ အဘယ်သူ၏ အထံ၌ သင်သည်အံ့ဘွယ်သရဲရှိသော မန္တရားကို သင်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။

လုလင်သည် အကယ်၍ ငါသည် ဒွန်းစဏ္ဍားအထံ၌ သင်၏ဟု ဆိုချေအံ့၊ ရှက်ဘွယ်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ငါ့ကို ကဲ့ရဲ့လတ္တံ့၊ စင်စစ်သော်ကား မန္တရားသည် နှုတ်တက်ပြီ။ ဤအခါ၌ မပျောက်လတ္တံ့၊ ငါ၏ဆရာသည် ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာတည်း၊ ဤသို့ ညွှန်ပြအံ့ဟု ကြံသဖြင့် မုသာဝါဒကို ဆို၍ တက္ကသိုလ်ပြည် ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာ့အထံ၌ အကျွန်ုပ်သည် သင်အပ်၏ဟု ဆို၍ ဆရာကိုစွန့်၏။ ထိုသို့ ဆရာကိုစွန့်သော ခဏ၌လျှင် မန္တရားသည် ကွယ်လေ၏။ မင်းသည် ဝမ်းမြောက်ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုလုလင်ကိုယူ၍ နန်းတော်သို့ ဝင်လေ၏။ တနေ့သ၌ သရက်သီးတို့ကို စားအံ့ဟု ဥယျာဉ်တော်သို့ သွားပြီးလျှင် မင်္ဂလာ ကျောက်ဖျာအပြင်၌ နေ၍ လုလင် သရက်သီးတို့ကို ဆောင်ခဲ့လော့ဟု ဆို၏။ ထိုလုလင်သည် ကောင်းပြီဟု သရက်ပင်ကပ်၍ ခုနစ်ဘဝါး အထက်၌ရပ်လျက် မန္တန်ကို ရွတ်အံ့ဟု မန္တန်တို့ကို ဆင်ခြင်သည်ရှိသော် ကွယ်သောအဖြစ်ကိုသိလျှင် ရှက်သည်ဖြစ်၍ ရပ်၏။ မင်းသည် ဤလုလင်သည် ရှေး၌ ပရိသတ်အလယ်၌ သရက်သီးတို့ကို ဆောင်၍ ငါ့အား ပေး၏။ တခဲနက်သော မိုဃ်းကြီးကို ရွာစေသကဲ့သို့ သရက်သီးမိုဃ်းကို ရွာစေ၏။ ယခုမူကား ခက်ထရော် ရှိသည်ဖြစ်၍ ရပ်၏။ အကြောင်းကြား အသို့နည်းဟု ကြံ၍ ထိုလုလင်ကို မေးလိုရကား-

၁။ အဟာသိ မေ အမ္ဗဖလာနိ ပုဗ္ဗေ။
အဏူနိ ထူလာနိ စ ဗြဟ္မစာရိ။
တေဟေဝ မန္တေဟိ န ဒါနိ တုယှံ၊
ဒုမပ္ဖလာ ပါတုဘဝန္တိ ဗြဟ္မေ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁။ ဗြဟ္မစာရိ၊ မြတ်သောအကျင့်ရှိသော ပုဏ္ဏား။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ အဏူနိ ထူလာနိ စ၊ အငယ်အကြီးလည်း ဖြစ်ကုန်သော။ အမ္ဗဖလာနိ၊ သရက်သီးတို့ကို။ မေ၊ ငါ့အား။ အဟာသိ၊ ဆောင်ပြီ။ ဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ တုယှံ၊ သင့်အား။ ဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ တေဟေဝ မန္တေဟိ၊ ထိုမန္တရားတို့ဖြင့်သာလျှင်။ ဒုမပ္ဖလာ၊ သရက်သီးတို့သည်။ န ပါတုဘဝန္တိ၊ ထင်ရှားမဖြစ်ကုန်။

ထိုစကားကိုကြား၍ လုလင်သည် ယနေ့ သရက်သီးတို့ကို မပေးနိုင်ပါဟု အကယ်၍ ဆိုချေအံ့၊ မင်းသည် ငါ့အား အမျက်ထွက်လတ္တံ့၊ မုသာဝါဒဖြင့် ကြားအံ့ဟု ကြံ၍ ကြားလျှောက်လိုရကား-

၂။ နက္ခတ္တယောဂံ ပဋိမာနယာမိ၊
ခဏံ မုဟုတ္တဉ္စ မန္တေ န ပဿံ။
နက္ခတ္တယောဂဉ္စ ခဏဉ္စ လဒ္ဓါ၊
အဒ္ဓါ ဟရိဿမ္ဗဖလံ ပဟူတံ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ နက္ခတ္တယောဂံ၊ နက္ခတ်၏ယှဉ်ခြင်းကို။ ပဋိမာနယာမိ၊ မျှော်လင့်၏။ မန္တေ၊ မန္တရား၌။ ခဏဉ္စ၊ ခဏကို၎င်း။ မုဟုတ္တဉ္စ၊ မုဟုတ်ကို၎င်း။ န ပဿံ-န ပဿာမိ၊ အကျွန်ုပ် မမြင်။

နက္ခတ္တယောဂဉ္စ၊ နက္ခတ်၏ယှဉ်ခြင်းကို၎င်း။ ခဏဉ္စ၊ ခဏကို၎င်း။ လဒ္ဓါ၊ ရသည်ရှိသော်။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ ပဟူတံ၊ များစွာသော။ အမ္မဖလံ၊ သရက်သီးကို။ ဟရိဿံ၊ ဆောင်ပါအံ့။

မင်းလည်း ဤလုလင်သည် တပါးသောအခါ၌ နက္ခတ်၏ ယှဉ်ခြင်းကို မဆို၊ ဤအကြောင်းကား အသို့နည်းဟု မေးလိုရကား-

၃။ နက္ခတ္တယောဂံ န ပုရေ အဘာဏိ၊
ခဏံ မုဟုတ္တံ န ပုရေ အသံသိ။
သယံ ဟရိ အမ္ဗဖလံ ပဟူတံ၊
ဝဏ္ဏေန ဂန္ဓေန ရသေနုပေတံ။

၄။ မန္တာဘိဇပ္ပေန ပုရေ ဟိ တုယှ၊
ဒုမပ္ဖလာ ပါတုဘဝန္တိ ဗြဟ္မေ။
သွဇ္ဇ န ပါဒေသိ ဇပ္ပမ္ပိ မန္တံ၊
အယံ သော ကော နာမ တဝဇ္ဇ ဓမ္မော။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃။ ဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ နက္ခတ္တယောဂံ၊ နက္ခတ်၏ယှဉ်ခြင်းကို။ န အဘာဏိ၊ သင်မဆို။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ ခဏံ၊ ခဏကို၎င်း။ မုဟုတ္တံ၊ မုဟုတ်ကို၎င်း။ န အသံသိ၊ သင်မဆို။ ဝဏ္ဏေန၊ အဆင်းနှင့်၎င်း။ ဂန္ဓေန၊ အနံ့နှင့်၎င်း။ ရသေန၊ အရသာနှင့်၎င်း။ ဥပေတံ၊ ပြည့်စုံသော။ ပဟူတံ၊ များစွာသော။ အမ္ဗဖလံ၊ သရက်သီးကို။ သယံ၊ မိမိသည်။ ဟရိ၊ ဆောင်၏။

֍ ဋ္ဌ ၄။ ဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ တုယှံ၊ သင့်အား။ ပုရေ ဟိ၊ ရှေး၌လျှင်။ မန္တာဘိဇပ္ပေန၊ မန္တန်ကို ရွတ်သဖြင့်။ ဒုမပ္ဖလာ၊ သရက်သီးတို့သည်။ ပါတုဘဝန္တိ၊ ထင်ရှားဖြစ်ကုန်၏။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ မန္တံ၊ မန္တရားကို။ ဇပ္ပမ္ပိ၊ ရွတ်ပါသော်လည်း။ န ပါဒေသိ၊ မစွမ်းနိုင်။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ တဝ၊ သင်၏။ အယံ သော ဓမ္မော၊ ဤသဘောသည်။ ကော နာမ၊ အသို့ဖြစ်သနည်း။

ထိုစကားကိုကြား၍ လုလင်သည် မင်းကို မုသာဝါဒဖြင့် လှည့်စားခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ အကယ်၍ ငါသည် ဟုတ်မှန်သောအတိုင်း ဆိုချေသော် ငါ့အား မင်း၏အာဏာကို ပြုရာ၏။ ထိုသို့ပြုစေ ဟုတ်သောသဘောကိုသာလျှင် ဆိုအံ့ဟု ကြံ၍ ဆိုလိုရကား-

၅။ စဏ္ဍာလပုတ္တော မမ သမ္ပဒါသိ၊
ဓမ္မေန မန္တေ ပကတိဉ္စ သံသိ။
မာ စဿ မေ ပုစ္ဆိတော နာမဂေါတ္တံ၊
ဂုယှိတ္ထော အတ္ထံ ဝိဇဟေယျ မန္တော။

၆။ သောဟံ ဇနိန္ဒေန ဇနမှိ ပုဋ္ဌော၊
မက္ခာဘိဘူတော အလိကံ အဘာဏိံ။
မန္တာ ဣမေ ဗြာဟ္မဏဿာတိ မိစ္ဆာ၊
ပဟီနမန္တော ကပဏော ရုဒါမိ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ စဏ္ဍာလပုတ္တော၊ ဒွန်းစဏ္ဍာသားသည်။ ဓမ္မေန၊ အကြောင်းသဘောဖြင့်။ မန္တေ၊ မန္တန်တို့ကို။ မမ၊ အကျွန်ုပ်အား။ သမ္ပဒါသိ၊ ပေးပေ၏။ ပကတိဉ္စ၊ မှန်သောသဘောကိုလည်း။ သံသိ၊ ဆိုပေ၏။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော သင်သည်။ အဿ-မေ၊ ထိုငါ၏။ နာမဂေါတ္တံ၊ အမည်အမျိုးကို။ မာစ ဂုဟသိ၊ မလျှို့ဝှက်လင့်။ ဂုယှိတ္ထော၊ လျှို့ဝှက်အပ်သော။ မန္တော၊ မန္တရားသည်။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ ဝိဇဟေယျ၊ စွန့်ရာ၏။

֍ ဋ္ဌ ၆။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်ကို။ ဇနိန္ဒေန၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဇနမှိ၊ လူအများအလယ်၌။ ပုဋ္ဌော၊ မေးတော်မူသည်ရှိသော်။ ဣမေ မန္တာ၊ ဤမန္တရားတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏဿ၊ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာပုဏ္ဏား၏။ သန္တိကေ၊ အထံ၌။ ဂဟိတာ၊ သင်အပ်ကုန်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မိစ္ဆာ၊ မိုက်မှားသဖြင့်။ မက္ခာဘိဘူတော၊ ကျေးဇူးချေခြင်း နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ အလိကံ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ အဘာဏိံ၊ ဆိုမိ၏။ ပဟီနမန္တော၊ စွန့်သောမန္တန်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ကပဏော၊ အထီးကျန်လျက်။ ရုဒါမိ၊ ငိုရ၏။

ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် ဤလုလင်သည် ယုတ်မာသော သဘောရှိ၏။ ဤသို့သဘောရှိသော မြတ်သောမန္တရားကို မကြည့်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဤသို့သဘောရှိသော မြတ်သော မန္တရားကို ရသည်ရှိသော် အမျိုးသည် အသို့ပြုအံ့နည်းဟု အမျက်ထွက်၍ ထိုလုလင်အား ကဲ့ရဲ့လိုရကား-

၇။ ဧရဏ္ဍာ ပုစိမန္ဒာ ဝါ၊ အထ ဝါ ပါဠိဘဒ္ဒကာ။
မဓုံ မဓုတ္ထိကော ဝိန္ဒေ၊ သော ဟိ တဿ ဒုမုတ္တမော။

၈။ ခတ္တိယာ ဗြာဟ္မဏာ ဝေဿာ၊ သုဒ္ဒါ စဏ္ဍာလ ပုက္ကုသာ။
ယမှာ ဓမ္မံ ဝိဇာနေယျ၊ သော ဟိ တဿ နရုတ္တမော။

၉။ ဣမဿ ဒဏ္ဍဉ္စ ဝဓဉ္စ ဒတွာ၊
ဂလေ ဂဟေတွာ ဂလယာထ ဇမ္မံ။
ယော ဥတ္တမတ္ထံ ကသိရေန လဒ္ဓါ၊
မာနာတိမာနေန ဝိနာသယိတ္ထ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇။ ဘောန္တော အမစ္စာ၊ အို-အမတ်တို့။ ဧရဏ္ဍာ ဝါ၊ ကြက်ဆူပင်တို့သည်၎င်း။ ပုစိမန္ဒာ ဝါ၊ တမာပင်တို့သည်၎င်း။ အထ၊ ထိုမြို့။ ပါဠိဘဒ္ဒကာ ဝါ၊ တောင်ကသစ်ပင်တို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ မဓုတ္ထိကော၊ များကိုအလိုရှိသော သူသည်။ တေသု၊ ထိုကြက်ဆူပင် စသည်တို့၌။ မဓုံ၊ ပျားကို။ ဝိန္ဒေ၊ ရ၏။ သော ဟိ၊ ထိုပျားရသော သစ်ပင်သာလျှင်။ တဿ၊ ထိုပျားရှာသော သူအား။ ဒုမုတ္တမော၊ သစ်ပင်မြတ်တည်း။

֍ ဋ္ဌ ၈။ ခတ္တိယာ စ၊ မင်းတို့သည်၎င်း။ ဗြာဟ္မဏာ စ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်၎င်း။ ဝေဿာ စ၊ သူကြွယ်တို့သည်၎င်း။ သုဒ္ဒါ စ၊ သူဆင်းရဲတို့သည်၎င်း။ စဏ္ဍာလာ စ၊ ဒွန်းစဏ္ဏားတို့သည်၎င်း။ ပုက္ကုသာ၊ ပန်းမှိုက်စွန့် မျိုးတို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ယမှာ၊ အကြင်သူမှ။ ဓမ္မံ၊ ကာလ၌ယှဉ်သောအကျိုးကို။ ဝိဇာနေယျ၊ သိရာ၏။ သော ဟိ၊ ထို တရားရှိသော သူသည်သာလျှင်။ တဿ၊ ထိုတရားရှာသောသူအား။ နရုတ္တမော၊ သူမြတ်တည်း။

֍ ဋ္ဌ ၉။ ဣမဿ၊ ဤသူယုတ်အား။ ဒဏ္ဍဉ္စ၊ ဥစ္စာဒဏ်ကို၎င်း။ ဝဓဉ္စ၊ သတ်ပုတ်ခြင်းကို၎င်း။ ဒတွာ၊ ပေး၍။ ယော ဇမ္မော၊ အကြင်သူယုတ်သည်။ ဥတ္တမတ္ထံ၊ မြတ်သောအကျိုးကို။ ကသိရေန၊ ငြိုငြင်သဖြင့်။ လဒ္ဓါ၊ ရပါလျက်။ မာနာတိမာနေန၊ အလွန်မာန်မူသဖြင့်။ ဝိနာသယိတ္တ၊ ဖျက်ဆီး၏။ ဣမံ ဇမ္မံ၊ ဤသူယုတ်ကို။ ဂလေ၊ လည်၌။ ဂဟေတွာ၊ ကိုင်၍။ ဂလယာထ၊ နှင်ထုတ်ကုန်လော့။

မင်းချင်းယောက်ျားတို့သည် မင်းကြီးဆိုတိုင်း ပြုကုန်၍ သင်သည် ဆရာ့အထံသို့သွား၍ ဆရာကို နှစ်သက်စေသဖြင့်လျှင် အကယ်၍ တဖန် မန္တရားရအံ့၊ ဤအရပ်သို့ လာလှည့်ရာ၏။ အကယ်၍ မရသည်ဖြစ်အံ့၊ ဤအရပ်သို့ မကြည့်လေလင့်ဟု ဆို၍ ထိုသူယုတ်ကို မာန်မာနဟူသော အဆိပ်မရှိသည်ကို ပြုကုန်၏။ ထိုလုလင်သည် ကိုးကွယ်ရာ မင်သည်ဖြစ်၍ ဆရာကိုထား၍ ငါ့အား တပါးသော ကိုးကွယ်ရာ မရှိ၊ ဆရာ့အထံသို့သွား၍ ဆရာကို နှစ်သက်စေပြီးလျှင် တဖန် မန္တန်ကို တောင်းအံ့ဟုကြံ၍ ငိုလျက် ထိုဒွန်းစဏ္ဍာရွာသို့ သွားလေ၏။ ထိုအခါ လာလတ်သော လုလင်ကိုမြင်လျှင် ဘုရားလောင်းသည် မယားကိုခေါ်၍ ရှင်မ မန္တန်မှယုတ်သည်ဖြစ်၍ တဖန် လာလတ်သော ယုတ်သော သဘောရှိသော လုလင်ကို ကြည့်ပါလော့ဟု ဆို၏။ ထိုလုလင်သည် ဘုရားလောင်းသို့ ကပ်ပြီးလျှင် ရှိခိုး၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ နေလတ်သော် အဘယ့်ကြောင့် လာသနည်းဟု မေးလျှင် မုသာဝါဒကိုဆိုသဖြင့် ဆရာကိုစွန့်၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ရောက်၏ဟု ဆို၍ အပြစ်ကို ကြားပြီးလျှင် တဖန် တောင်းပန်လိုရကား-

၁၀။ ယထာ သမံ မညမာနော ပတေယျ။
သောဗ္ဘံ ဂုဟံ နရကံ ပူတိပါဒံ။
ရဇ္ဇူတိ ဝါ အက္ကမေ ကဏှသပ္ပံ၊
အန္ဓော ယထာ ဇောတိံ ပဝိဋ္ဌဟေယျ။
ဧဝံ မံ တွံ ခလိတံ သပည။
ပဟီနမန္တဿ ပုနပ္ပဒါဟိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ ပုရိသော၊ ယောက်ျားသည်။ ဣဒံ၊ ဤအရပ်သည်။ သမံ၊ ညီညွတ်၏ ဟူ၍။ မညမာနော၊ ထင်မှတ်သည်ဖြစ်၍။ သောဗ္ဘံ ဝါ၊ ထုံးအိုင်သို့၎င်း။ ဂုဟံ ဝါ၊ လိုဏ်သို့၎င်း။ နရကံ ဝါ၊ ချောက်ကမ်းပါးပြတ်သို့၎င်း။ ပူတိပါဒံ၊ ဆွေးသော သစ်မြစ်ရှိသော တွင်းသို့၎င်း။ ပတေယျ ယထာ၊ ကျသကဲ့သို့၎င်း။ အန္ဓော၊ သူကန်းသည်။ ရဇ္ဇူတိ၊ ကြိုးဟူ၍။ ကဏှသပ္ပံ၊ မြွေဟောက်ကို။ အက္ကမေ ယထာ ဝါ၊ နင်းသကဲ့သို့၎င်း။ ဇောတိံ၊ မီးကို။ ပဝိဋ္ဌဟေယျ ယထာ ဝါ၊ ဝင်သကဲ့သို့၎င်း။ ဧဝံပိ၊ ဤအတူလည်းကောင်းလျှင်။ ခလိတံ၊ ချော်သော။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ခမိတွာ၊ သည်းခံတော်မူ၍။ သပည၊ ပညာရှိတော်မူသော ဆရာ။ တွံ၊ အရှင်ဆရာသည်။ ပဟီနမန္တဿ၊ မန္တရားမှယုတ်သော အကျွန်ုပ်အား။ ပုနပ္ပဒါဟိ၊ တဖန် ပေးတော်မူပါ။

ထိုအခါ လုလင်ကို ဆရာသည် အမောင် အသို့ဆိုသနည်း။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ သူကန်းသည် အမှတ်ပေးသည်ရှိသော် ထုံးအိုင် အစရှိသည်တို့ကို ရှောင်ကြဉ်၏။ ငါသည် ရှေးဦးကလျှင် ဆိုအပ်ပြီ၊ ယခုအခါ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ငါ့အထံသို့ လာသနည်းဟု ဆို၍ အပြစ်တင်သဖြင့် ပယ်လိုရကား-

၁၁။ ဓမ္မေန မန္တံ တဝ သမ္ပဒါသိံ၊
တွံပိ ဓမ္မေနေဝ ပဋိဂ္ဂဟေသိ။
ပကတိံပိ တေ အတ္တမနော အသံသိံ၊
ဓမ္မေ ပတိဋ္ဌံ န ဇဟေယျ မန္တော။

၁၂။ ယော ဗလမန္တံ ကသိရေန လဒ္ဓံ၊
ယံ ဒုလ္လဘံ အဇ္ဇ မနုဿလောကေ။
ကိဉ္စာပိ လဒ္ဓါ ဇီဝိတုံ အပ္ပပညော၊
ဝိနာသယိ အလိကံ ဘာသမာနော။

၁၃။ ဗာလဿ မူဠှဿ အကတညုနော၊
မုသာ ဘဏန္တဿ အသညတဿ။
မန္တေ မယံ တာဒိသကေ န ဒေမ၊
ကုတော မန္တာ ဂစ္ဆ မယှံ န ရုစ္စသိ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁။ မာဏဝ၊ လုလင်။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ မန္တံ၊ မန္တန်ကို။ တဝ၊ သင့်အား။ သမ္ပဒါသိံ၊ ငါပေးပြီ။ တွံပိ၊ သင်သည်လည်း။ ဓမ္မေနေဝ၊ တရားနှင့်အညီသာလျှင်။ ပဋိဂ္ဂဟေသိ၊ ခံယူ၏။ ပကတိံပိ၊ သဘောဖြစ်သောအကျိုးကိုလည်း။ တေ၊ သင့်အား။ အတ္တမနော၊ နှစ်လိုဝမ်းသာ။ အသံသိ၊ ငါပြောပြီ။ ဓမ္မေ၊ တရား၌။ ပတိဋ္ဌံ၊ တည်သောသင့်ကို။ မန္တော၊ မန္တန်သည်။ န ဇဟေယျ၊ မစွန့်ရာ။

֍ ဋ္ဌ ၁၂။ အပ္ပပညော၊ ပညာနည်းသော။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ကသိရေန၊ ငြိုငြင်သဖြင့်။ လဒ္ဓံ၊ ရအပ်သော။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ ဒုလ္လဘံ၊ ရခဲသော။ ဇီဝိတုံ၊ အသက်မွေးခြင်းငှါ။ သမတ္ထံ၊ စွမ်းနိုင်သော။ ဗလမန္တံ၊ ကြီးသော အာနုဘော်ရှိသော မန္တန်ကို။ ယံ-ယေန၊ အကြင်ကြောင့်။ ကိဉ္စာပိ လဒ္ဓါ၊ အကယ်၍ကား ရ၏။ အထ၊ ထိုသို့ ရသော်လည်း။ အလိကံ၊ မမှန်သော စကားကို။ ဘာသမာနော၊ ဆိုသောသူသည်။ မန္တံ၊ မန္တန်ကို။ ဝိနာသယိ၊ ဖျက်ဆီး၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃။ ဗာလဿ၊ မိုက်သော။ မူဠှဿ၊ တွေဝေသော။ အကတညုနော၊ သူ့ကျေးဇူးကို မသိသော။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သောစကားကို။ ဘဏန္တဿ၊ ဆိုသော။ အသညတဿ၊ ကိုယ်နှုတ်ကို မစောင့်သော။ တေ၊ သင့်အား။ တာဒိသကေ၊ ထိုသို့ အခါခပ်သိမ်း သရက်သီးကို ပေးတတ်ကုန်သော။ မန္တေ၊ မန္တန်တို့ကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ န ဒေမ၊ မပေးကုန်။ မန္တာ၊ မန္တန်တို့သည်။ ကုတော အတ္ထိ၊ အဘယ်မှာရှိကုန်အံ့နည်း။ ဂစ္ဆ၊ သွားလေ။ မယှံ၊ ငါသည်။ န ရုစ္စသိ၊ မနှစ်သက်နိုင်။

ထိုလုလင်သည် ဤသို့ ဆရာနှင်လိုက်သည်ရှိသော် ငါ့အား အသက်ရှင်သဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု ကြံ၍ တောသို့ ဝင်ပြီးလျှင် ကိုးကွယ်ရာမရှိသော သေခြင်းဖြင့် သေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဤဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ဆရာကိုစွန့်၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်သည် ဆရာကိုစွန့်၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့-ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ သူ့ကျေးဇူးကိုမသိသော လုလင်ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဒွန်းစဏ္ဍာသားဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

မသိကျေးဇူး၊ ပညာရူး၏။ ကျေးဇူးသိမှ၊ ပညာရ၏

ရှေးဦးစွာသော အမ္ဗဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

တေရသကနိပါတ်

၂။ ဖန္ဒနဇာတ်

ကြို့ပင်စောင့်နတ်နှင့် ဝံ ရန်ငြိုးဖွဲ့၍ ပျက်စီးခြင်အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကုဓာရိဟတ္ထော ပုရိသော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဖန္ဒနဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဆွေတော်မျိုးတော်တို့၏ ခိုက်ရန်ကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

(ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် မဟာကုဏာလဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။ )

အထူးကား ထိုအခါ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဆွေတော်မျိုးတော်တို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းမျိုးတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဗာရာဏသီပြည်၌ လက်သမားတို့၏ရွာသည် ရှိ၏။ ထိုရွာ၌ တယောက်သောပုဏ္ဏား လက်သမားသည် တောမှသစ်တို့ကို ဆောင်ပြီးလျှင် ရထားလုပ်၍ အသက်မွေးခြင်းကို ပြု၏။ ထိုအခါ ဟိမဝန္တာတောအရပ်၌ ကြို့ပင်ကြီးသည် ရှိ၏။ ထိုကြို့ပင်ကြီး၌ တခုသော ဝံသည် အစာရှာသဖြင့် လာလတ်၍ ထိုကြို့ပင်ရင်း၌ အိပ်၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ လေသည် ကြို့ပင်ကိုခတ်သည်ရှိသော် သစ်ကိုင်းခြောက်သည်ကျ၍ ဝံ၏ ကျောက်ကုန်း၌ ဖိမိ၏။ ထိုဝံသည် အတန်ငယ် ကျောက်ကုန်းနာသည်ဖြစ်၍ ကြောက်လန့်တကြားထ၍ ပြေးပြီးလျှင် တဖန်ပြန်လာ၏။ လာသော ခရီးကို ကြည့်လတ်သော် တစုံတခုကိုမျှ မမြင်၍ ငါ့ကို တပါးသော ခြင်္သေ့သည်၎င်း, ကျားသည်၎င်း လိုက်သည်မရှိ၊ ထိုသို့မရှိသည်ဖြစ်လျက် ဤကြို့ပင်၌ဖြစ်သော နတ်သည် ငါ့ကို ဤသစ်ပင်၌ အိပ်သည်ကို သည်းမခံနိုင်ယောင်တကား၊ ထိုသို့ သည်းမခံနိုင်သည်မူလည်း ဖြစ်စေ, သိရလတ္တံ့ဟု အရာမဟုတ်သည်၌ ရန်ငြိုးဖွဲ့သဖြင့် ကြို့ပင်ကို ပုတ်ခတ်၍ နင့်သစ်ပင်၏အရွက်ကို ငါမစား၊ နင့်သစ်ခက်ကို ငါမချိုး၊ ဤသစ်ပင်၌ တပါးသောသားတို့၏ နေသည်ကို နင်သည်းခံနိုင်၏။ ငါတယောက်ကိုမူကား နင် သည်းမခံနိုင်၊ ငါ့အား အဘယ်အပြစ် ရှိသနည်း၊ နှစ်ရက် သုံးရက်မျှ နင် ငံ့လင့်ဦး၊ နင့်သစ်ပင်ကို အမြစ်နှင့်တကွ နုတ်စေ၍ အပိုင်းအပိုင်း ပြတ်စေအံ့ဟု ကြို့ပင်စောင့်နတ်ကို ခြိမ်းချောက်၍ လူတယောက်ကို စုံစမ်းရှာဖွေလျက် သွား၏။

ထိုအခါ ထိုပုဏ္ဏား လက်သမားသည် နှစ်ယောက် သုံးယောက်သော လူတို့ကိုခေါ်၍ လှည်းရထား သစ်တို့၏အလို့ငှါ လှည်းဖြင့် ထိုအရပ်သို့ သွားပြီးလျှင် တခုသောအရပ်၌ လှည်းကိုထား၍ ပဲခွပ်ပုဆိန်ကိုစွဲသဖြင့် သစ်တို့ကို စုံစမ်းလျက် ကြို့ပင်၏အနီးဖြင့် သွား၏။ ဝံသည် ထိုလက်သမားကို မြင်၍ ယနေ့ ငါသည် ရန်သူ၏ ပျက်စီးခြင်းကို မြင်ခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံပြီးလျှင် သွား၍ ကြို့ပင်ရင်း၌ ရပ်၏။ လက်သမားသည်လည်း ထိုမှဤမှ ကြည့်၍ ကြို့ပင်၏အနီးဖြင့် သွားလေ၏။ ထိုဝံသည်လည်း အကြင်မျှလောက် ဤလက်သမားသည် မသွားသေး၊ ထိုမျှလောက်လျှင် လက်သမားအား ငါ ပြောအံ့ဟု ကြံ၍ ပြောလိုရကား-

၁၄။ ကုဓာရိဟတ္ထော ပုရိသော၊ ဝနမောဂ္ဂယှ တိဋ္ဌသိ။
ပုဋ္ဌော မေ သမ္မ အက္ခာဟိ၊ ကိံ ဒါရုံ ဆေတုမိစ္ဆသိ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄။ ကုဓာရိဟတ္ထော၊ ဓားမလက်၌ရှိသော။ ပုရိသော၊ ယောက်ျားသည်။ ဝနံ၊ တောသို့။ ဩဂ္ဂယှ၊ သက်၍။ တိဋ္ဌသိ၊ တည်၏။ သမ္မ၊ အချင်းယောက်ျား။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သော သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားဘိလော့။ ကိံ ဒါရုံ၊ အဘယ်သစ်ပင်ကို။ ဆေတုံ၊ ဖြတ်ခြင်းငှါ။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိသနည်း။

ထိုလက်သမားသည် ဝံ၏စကားကို ကြား၍ အို-လုလင်တို့အံ့ဘွယ်ရှိစွ၊ ဤနေ့မှ ရှေး၌ ဝံသည် လူစကားကို ပြောဆိုသည်ကို မမြင်စဘူး၊ ဤဝံသည် ရထားလုပ်ခြင်းငှါ လျောက်ပတ်သော သစ်ကို သိသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟုဆို၍ ထိုဝံကို ငါမေးအံ့ဟု ကြံ၍ မေးလိုရကား-

၁၅။ ဣဿော ဝနာနိ စရသိ၊ သမာနိ ဝိသမာနိ စ။
ပုဋ္ဌော မေ သမ္မ အက္ခာဟိ၊ ကိံဒါရု နေမိယာ ဒဠှံ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅။ သမ္မ၊ အဆွေ။ ဣဿော၊ ဝံသည်။ သမာနိ စ၊ ညီညွတ်သည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ဝိသမာနိ စ၊ မညီညွတ်သည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ဝနာနိ၊ တောတို့သို့။ စရသိ၊ သွား၏။ သမ္မ၊ အဆွေ။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သော သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားဘိလော့။ ကိံ ဒါရု၊ အဘယ်သစ်သည်။ နေမိယာ၊ ရထားအကွပ် အလို့ငှါ။ ဒဠှံ၊ ခိုင်ခံ့သနည်း။

ထိုစကားကိုကြား၍ ဝံသည် ယခုအခါ ငါ၏အလိုသည် အပြီးသို့ ရောက်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ပြောလိုရကား -

၁၆။ နေဝ သာလော န ခဒိရော၊ နာဿကဏ္ဏော ကကုဓော ဝါ။
ရုက္ခောဝ ဖန္ဒနော နာမ၊ တံ ဒါရု နေမိယာ ဒဠှံ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆။ သမ္မ၊ အဆွေလက်သမား။ သလော ဝါ၊ ပိတောက်ပင်သည်လည်း။ နေဝ ဒဠှော၊ မခိုင်။ ခဒိရော ဝါ၊ ရှားပင်သည်လည်း။ န ဒဠှော၊ မခိုင်။ အဿကဏ္ဏော ဝါ၊ အင်ကြင်းပင်သည်လည်း။ န ဒဠှော၊ မခိုင်။ ကကုဓော ဝါ၊ ဖောက်ကြံ့ပင်သည်လည်း။ န ဒဠှော၊ မခိုင်။ ဖန္ဒနော နာမ၊ ကြို့ပင်မည်သော။ ရုက္ခော၊ သစ်ပင်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံဒါရု ဧဝ၊ ထိုကြို့ပင်သစ်သားသည်သာလျှင်။ နေမိယာ၊ လှည်းရထား အကွပ်အလို့ငှာ။ ဒဠှံ၊ ခိုင်ခံ့၏။

ထိုစကားကိုကြား၍ လက်သမားသည် နှစ်လိုဝမ်းသာသည်ဖြစ်၍ ရှေးနေ့တို့၌ တောသို့ဝင်သော ငါ့အား တိရစ္ဆာန်သည် ရထားလုပ်ခြင်းငှါ လျောက်ပတ်သောသစ်ကို မကြားစဘူး၊ ယနေ့မူကား တိရစ္ဆာန်သည် ငါ့အား ရထားလုပ်ခြင်းငှါ လျောက်ပတ်သော သစ်ကို ကြားပေ၏။ ဪ ကောင်းစွဟု ဆို၍ ထိုသစ်ကို ဝံအား မေးလိုရကား-

၁၇။ ကီဒိသာနိဿ ပတ္တာနိ၊ ခန္ဓော ဝါ ပန ကီဒိသော။
ပုဋ္ဌော မေ သမ္မ အက္ခာဟိ၊ ယထာ ဇာနေမု ဖန္ဒနံ။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇။ သမ္မ၊ အဆွေ။ အဿ၊ ထိုကြို့ပင်၏။ ပတ္တာနိ၊ အရွက်တို့သည်။ ကီဒိသာနိ၊ အဘယ်သို့ သဘောရှိကုန်သနည်း။ ခန္ဓော ဝါ ပန၊ ပင်စည်သည်ကား။ ကီဒိသော၊ အဘယ်သို့ ရှိသနည်း။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့် ကြားသည်ရှိသော်။ ဖန္ဒနံ၊ ကြို့ပင်ကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဇာနေမု၊ သိရကုန်၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သောသင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားဘိလော့။

ထိုအခါ ဝံသည် လက်သမားတို့အား ကြားလိုရကား-

၁၈။ ယဿ သာခါ ပလမ္ဗန္တိ၊ နမန္တိ န စ ဘဉ္ဇရေ။
သော ရုက္ခာ ဖန္ဒနော နာမ၊ ယဿ မူလေ သွာဟံ ဌိတော။

၁၉။ အရာနံ စက္ကနာဘီနံ၊ ဤသာ နေမိ ရထဿ စ။
သဗ္ဗဿ တေ ကမ္မနိယော၊ အယံ ဟေဿတိ ဖန္ဒနော။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈။ ယဿ၊ အကြင်ပင်၏။ သာခါ၊ အခက်တို့သည်။ ပလမ္ဗန္တိ၊ တွဲလျားကျကုန်၏။ နမန္တိ၊ အကိုင်းအခက်တို့သည် ညွတ်ကုန်၏။ သာခါ၊ အခက်တို့သည်။ န စ ဘဉ္ဇရေ၊ မကျိုးကုန်။ ယဿ၊ အကြင်သစ်ပင်၏။ မူလေ၊ အရင်း၌။ သွာဟံ-သောအဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဌိတော၊ တည်၏။ သော ရုက္ခော၊ ထိုငါတည်သော သစ်ပင်သည်။ ဖန္ဒနော နာမ၊ ကြို့ပင်မည်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၉။ အရာနံ၊ အကန့်တို့၏၎င်း။ စက္ကနာဘီနံ၊ ရထားလှည်းဘီး ပုံတောင်းတို့၏၎င်း။ ဤသာနေမိ ရထဿ စ၊ ဝက်စွယ်အကွပ်ရထား၏၎င်း။ တေ၊ သင်၏။ သဗ္ဗဿ၊ အလုံးစုံသော ရထားအား။ အယံ ဖန္ဒနော၊ ဤကြို့ပင်သည်။ ကမ္မနိယော၊ အမှု၌ ခံ့သည်။ ဟေဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။

ထိုဝံသည် ဤသို့ လက်သမားအား ကြားပြီးလျှင် နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ခရီးတကြောင်းဖြင့် သွားလေ၏။ လက်သမားသည်လည်း ကြို့ပင်ကို ဖြတ်အံ့သောငှါ အားထုတ်၏။ ကြို့ပင်စောင့်နတ်သည် ကြံ၏။ ငါသည် ထိုဝံ၏အပေါ်၌ တစုံတခုကိုမျှ မချ၊ ဤဝံသည် အရာမဟုတ်သည်၌ ရန်ငြိုးဖွဲ့၍ ငါ့ဗိမာန်ကို ဖျက်ဆီး၏။ တခုသော ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် ဤဝံအား ဤလက်သမားကိုပင်လျှင် ဖျက်ဆီးစေအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် တောလုပ်သော ယောက်ျားအသွင် ဖန်ဆင်း၍ လက်သမားအထံသို့ လာလတ်၍ မေး၏။

အို-ယောက်ျား သင်သည် နှစ်သက်ဘွယ်သော ဤသစ်ပင်ကို ရံ၏။ ဤသစ်ပင်ကို ဖြတ်၍ အသို့ပြုအံ့နည်းဟု မေး၏။ ရထားအကွပ်ကို ပြုအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဤသစ်ပင်ဖြင့် ရထားဖြစ်လတ္တံ့ဟု အဘယ်သူ သင့်အား ကြားသနည်းဟု မေး၏။ ဝံတခုသည် ကြား၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ကောင်းစွာ ကြားပေ၏။ ဤကြို့ပင်ဖြင့် လှည်းရထားသည် အလွန်ကောင်းသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုထက် ဝံရေကိုခွဲ၍ လက်လေးသစ် အတိုင်းအရှည်ရှိသော အရပ်၌ သံပြားပတ်သကဲ့သို့ အကွပ်ဝန်းကို ရစ်သည်ရှိသော် အကွပ်သည်လည်း အလွန် ခိုင်သည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ များစွာသော ရထားအဘိုးဥစ္စာကိုလည်း ရလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ဝံရေကို အဘယ်မှာရအံ့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် သင်သည် မလိမ်မာသည် ဖြစ်၏။ ဤကြို့ပင်သည် တော၌တည်သေး၏။ မပြေးလတ္တံ့၊ အကြင်ဝံသည် သင့်အား သစ်ပင်ကို ကြား၏။ ထိုဝံ၏ အထံသို့ သင်သွား၍ အချင်းဝံ- သင်ပြအပ်သော သစ်ပင်ကို အဘယ်အရပ်၌ ဖြတ်ရအံ့နည်းဟု လှည့်စား၍ ဆောင်လော့၊ ထိုသို့ဆောင်ပြီးသော် ယုံမှားမရှိ ဤအရပ်၌၎င်း ဤအရာ၌၎င်း ဖြတ်လော့ဟု နှုတ်သီးဖျားကို ခတ်၍ကြားသော ထိုဝ့ကို ထက်လှစွာသော ပုဆိန်ကြီးဖြင့် ဖြတ်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေပြီးလျှင် ဝံရေကိုယူ၍ ကောင်းမြတ်သော အသားကိုစား၍ ကြို့ပင်ကို ဖြတ်လော့ ဟု ရန်ကိုဖြစ်စေ၏။

ထိုအကြောင်းကို ထင်ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-

၂၀။ ဣတိ ဖန္ဒန ရုက္ခောပိ၊ ဒေဝတာ အဇ္ဈဘာသထ။
မယှမ္ပိ ဝစနံ အတ္ထိ၊ ဘာရဒွါဇ သုဏောဟိ မေ။

၂၁။ ဣမဿ ဥပခန္ဓမှာ၊ ဥက္ကစ္စ စတုရင်္ဂုလံ။
တေန နေမိံ ပသာရေဟိ၊ ဧဝံ ဒဠှတရံ သိယာ။

၂၂။ ဣတိ ဖန္ဒန ရုက္ခောပိ၊ ဝေရံ အပ္ပေတိ တာဝဒေ။
ဇာတာနဉ္စ အဇာတာနံ၊ ဤသာနံ ရုက္ခ မာဝဟိ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀။ မဟာရာဇာ၊ မြတ်သောမင်းမျိုးတို့။ ဖန္ဒန ရုက္ခောပိဒေဝတာ၊ ကြို့ပင်စောင့် နတ်သည်လည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဇ္ဈဘာသထ၊ ဆိုလေ၏။ ဘာရဒွါဇ၊ ဘာရဒွါဇအနွယ်ဖြစ်သော ပုဏ္ဏား။ မေ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ ကို။ သုဏောဟိ၊ နာလော့။ မယှမ္ပိ၊ ငါ့အားလည်း။ ဝစနံ၊ စကားဆိုဘွယ်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁။ ဣမဿ၊ ဤဝံ၏။ စမ္မံ၊ အရေကို။ ဥပခန္ဓမှာ၊ အပိုင်ပိုင်း။ စတုရင်္ဂုလံ၊ လက်လေးသစ်။ ဥက္ကစ္စ၊ ဖြတ်၍။ တေန၊ ထိုဝံရေဖြင့်။ နေမိံ၊ လှည်းရထားအကွပ်ကို။ ပသာရေဟိ၊ ကြက်လော့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ဝံရေကို ကြက်သည်ရှိသော်။ ဒဠှတရံ၊ အလွန်ခိုင်သည်။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၂။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဖန္ဒန ရုက္ခောပိ၊ ကြို့ပင်စောင့်နတ်သည်လည်း။ တာဝဒေ၊ ထိုခဏ၌။ ဝေရံ၊ ရန်ကို။ အပ္ပေတိ၊ ဖြစ်စေ၏။ ဇာတာနဉ္စ၊ ဖြစ်ပြီးသည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ အဇာတာနံ၊ မဖြစ်သေးသည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ဤသာနံ၊ ဝက်စွယ်တို့၏။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှာ။ ရုက္ခံ၊ သစ်ပင်ကို။ အာဝဟိ၊ သင် ဆောင်လေလော့။

လက်သမားသည် ကြို့ပင်စောင့်နတ်စကားကို ကြား၍ ဪအံ့ဘွယ်ရှိစွ၊ ယနေ့ ငါ့အား မင်္ဂလာရှိသောနေ့တည်းဟု ဆို၍ ဝံကိုသတ်ပြီးလျှင် ကြို့ပင်ကိုဖြတ်၍ သွားလေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော မြတ်စွာဘုရားသည်-

၂၃။ ဣစ္စေဝံ ဖန္ဒနော ဣဿံ၊ ဣဿော စ ပန ဖန္ဒနံ။
အညမညံ ဝိဝါဒေန၊ အညမညမဃာတယုံ။

၂၄။ ဧဝမေဝ မနုဿာနံ၊ ဝိဝါဒေါ ယတ္ထ ဇာယတိ။
မယူရနစ္စံ နစ္စန္တိ၊ ယထာ တေ ဣဿ ဖန္ဒနာ။

၂၅။ တံ ဝေါ ဝဒါမိ ဘဒ္ဒန္တေ၊ ယာဝန္တေတ္ထ သမာဂတာ။
သမ္မောဒထ မာဝိဝဒထ၊ မာဟောထ ဣဿ ဖန္ဒနာ။

၂၆။ သာမဂျမေဝ သိက္ခေထ၊ ဗုဒ္ဓေဟေ တံ ပသံသိတံ။
သာမဂျရတော ဓမ္မဋ္ဌော၊ ယောဂက္ခေမာ န ဓံသတိ။

ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၃။ မဟာရာဇာ၊ မြတ်သောမင်းမျို့တို့။ ဣစ္စေဝံ-ဣတိဧဝံ၊ ဤသို့လျှင်။ ဖန္ဒနော၊ ကြို့ပင်စောင့်နတ်သည်။ ဣဿံ၊ ဝံကို။ ဣဿာ စ ပန၊ ဝံသည်လည်း။ ဖန္ဒနံ၊ ကြို့ပင်စောင့်နတ်ကို။ အညမညံ၊ အချင်းချင်း။ ဝိဝါဒေန၊ ခိုက်ရန်ပြုကြသဖြင့်။ အညမညံ၊ အချင်းချင်း။ အဃာတယုံ၊ သတ်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၄။ တေ ဣဿဖန္ဒနာ ယထာ၊ ထိုဝံနှင့် ကြို့ပင်စောင့်နတ်တို့ကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ မနုဿာနံ၊ လူတို့၏။ ဝါ၊ လူတို့အား။ ယတ္ထ၊ အကြင်အရပ်၌။ ဝိဝါဒေါ၊ ငြင်းခုံခြင်းခိုက်ရန်သည်။ ဇာယတိ၊ ဖြစ်၏။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်၌။ မယူရ နစ္စံ၊ ဥဒေါင်းကဲ့သို့ ကခြင်းကို။ နစ္စန္တိ၊ ကသည် မည်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၅။ မဟာရာဇာ၊ မင်းမြတ်တို့။ တံတေန၊ ထို့ကြောင့်။ ဝေါ၊ သင်မင်းမြတ်တို့အား။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဝဒါမိ၊ ဟောအံ့။ တေ၊ သင်မင်းမြတ်တို့အား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဧတ္ထ၊ ဤအရပ်၌။ ယာဝန္တာ၊ အကြင်မျှလောက်ကုန်သော။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ် လာကုန်သော မင်းတို့သည်။ သမ္မောဒထ၊ ဝမ်းမြောက်ကြကုန်။ မာ ဝိဝဒထ၊ ခိုက်ရန် မဖြစ်ကြကုန်လင့်။ ဣဿဖန္ဒနာ၊ ဝံနှင့်ကြို ပင်စောင့်နတ်တို့ကဲ့သို့။ မာ ဟောထ၊ မဖြစ်ကြကုန်လင့်။

֍ ဋ္ဌ ၂၆။ ဟောရာဇာ၊ မင်းမြတ်တို့။ တုမှေ၊ သင်မင်းမြတ်တို့သည်။ သာမဂျမေဝ၊ ညီညွတ်သည်၏ အဖြစ်ကိုသာလျှင်။ သိက္ခေထ၊ ကျင့်ကြကုန်လော့။ ဧတံ၊ ထိုသို့ ညီညွတ်သည်၏ အဖြစ်ကို။ ဗုဒ္ဓေဟိ၊ မြတ်စွာဘုရားတို့သည်။ ပသံသိတံ၊ ချီးမွမ်းတော်မူအပ်၏။ သာမဂျရတော၊ ညီညွတ်သည်၏ အဖြစ်၌ မွေ့လျော်သော။ ဓမ္မဋ္ဌော၊ သုစရိုက်တရား၌ တည်သောသူသည်။ ယောဂက္ခေမာ၊ ယောဂလေးပါးတို့၏ ကုန်ရာ နိဗ္ဗာန်မှ။ န ဓံသတိ၊ မယုတ်။

သာကီဝင်မင်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရား၏ တရားတော်ကို နာရ၍ ညီညွတ်သင့်တင့်ကြသည် ဖြစ်ကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ မင်းမြတ်တို့ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအကြောင်းကို သိ၍ ထိုတောအုပ်၌နေသော နတ်ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ခိုက်ရန်ပျိုးခဲ့၊ ရန်ငြိုးဖွဲ့၊ ကျိုးမဲ့ပျက်စီးမည်

နှစ်ခုမြောက်သော ဖန္ဒနဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

တေရသကနိပါတ်

၃။ ဇဝနဟံသဇာတ်

အာယုသင်္ခါရတို့၏ လျင်မြန်စွာဖြစ်ခြင်း ပျက်ခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဣဓေဝ ဟံသ နိပတ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဇဝနဟံသဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒဠှဓမ္မဓနုဂ္ဂဟသတ္တန်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် ရဟန်းတို့ ဥပမာမည်သည်ကား ခိုင်ခံ့သော သဘောရှိကုန်သော ကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီးသော အတတ်ရှိကုန်သော လေးလက်စွဲကုန်သော လေးအတတ်ကို တတ်ကုန်ပြီးသော လေးယောက်ကုန်သော လေးသမားတို့သည် အရပ်လေးမျက်နှာတို့၌ တည်သည် ဖြစ်ကုန်ရာ၏။ ထိုသို့တည်ရာ၌ တယောက်သော ယောက်ျားသည် ငါသည် လေးယောက်ကုန်သော ခိုင်ခံ့သော လေးရှိကုန်သော ကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီးသော အတတ်ရှိကုန်သော လေးလက်စွဲကုန်သော လေးအတတ်ကို တတ်ကုန်ပြီးသော ဤလေးသမားတို့သည် အရပ်လေးမျက်နှာသို့ ပစ်အပ်သော မြားတို့သည် မြေသို့မကျကုန်မီ ယူ၍လာအံ့ဟု လာရာ၏ ရဟန်းတို့ သင်တို့သည် ထိုယောက်ျားကို အသို့အောက်မေ့ကုန်အံ့နည်း၊ လျင်မြန်စွာ ပြေးသွားနိုင်သော ယောက်ျားသည် လွန်မြတ်သော လျင်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံ၏ဟု ဆိုခြင်းငှါ သင့်မည်လောဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား- လျင်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံ၏ဟု ဆိုခြင်းငှါ သင့်ပါ၏ဟု နားတော် ပျောက်ကုန်၏။ ရဟန်းတို့ အကြင်အခြင်းဖြင့် ထိုယောက်ျား၏ လျင်ခြင်းသည် ရှိ၏။ အကြင်အခြင်းဖြင့် လ, နေတို့၏ လျင်ခြင်းသည် ထိုမြှားလေးစင်းကို ဖမ်းနိုင်သော ယောက်ျားထက် အလွန်လျင်မြန်၏။ ရဟန်းတို့ အကြင်အခြင်းဖြင့် ထိုယောက်ျား၏ လျင်မြန်ခြင်းသည်၎င်း အကြင်အခြင်းဖြင့် လ, နေတို့၏ လျင်မြန်ခြင်းသည်၎င်း ရှိ၏။ အကြင်အခြင်းဖြင့်လည်း နတ်တို့သည် လ, နေတို့၏ရှေ့မှ ပြေးကုန်၏။ ထိုလနေ့တို့၏ရှေ့မှ ပြေးကုန်သော နတ်တို့၏ လျင်ခြင်းသည် ထိုလနေတို့၏ လျင်မြန်ခြင်းထက် အလွန်လျင်မြန်၏။ ရဟန်းတို့ အကြင်အခြင်းဖြင့်လည်း ထိုယောက်ျား၏ လျင်ခြင်းသည်၎င်း အကြင်အခြင်းဖြင့် လ, နေတို့၏ လျင်ခြင်းသည်၎င်း, အကြင်အခြင်းဖြင့် ထိုလနေတို့၏ရှေ့မှ ပြေးသော နတ်တို့၏ လျင်ခြင်းသည်၎င်း ရှိ၏။ ထိုယောက်ျား, လ နေ, နတ်တို့၏ လျင်ခြင်းထက်လည်း အာယုသင်္ခါရတို့သည် အလွန်တရာသာ၍ လျင်မြန်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ကုန်တတ်ကုန်၏။ ရဟန်းတို့ ထို့ကြောင့်လျှင် ဤငါဘုရားသာသနာတော်၌ မမေ့မလျော့ကုန်သည်ဖြစ်၍ နေကုန်အံ့ဟု ကျင့်အပ်၏။ ရဟန်းတို့ ဤသို့လျှင် သင် ရဟန်းအပေါင်းတို့သည် ကျင့်အပ်၏ဟု ဤဒဠဓမ္မဓနုဂ္ဂဟသုတ်ကို ဟောတော်မူသော နေ့မှ နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။

ငါ့သျှင်တို့ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားအရာ၌ တည်တော်မူ၍ ဤသတ္တဝါတို့၏ အာယုသင်္ခါရတို့ကို အားနည်းသည်တို့ကို ပြု၍ ပြတော်မူလျက် ပုထုဇဉ်ရဟန်းတို့ကို အလွန်လျှင် ပြင်းစွာ ထိတ်လန့်ခြင်းသို့ ရောက်စေတော်မူ၏။ ဘုရားသခင်တို့၏ အားတော်မည်သည်ကားအံ့ဘွယ်ရှိ၏ ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ ငါဘုရားသည် အလုံးစုံသောတရားကို သိတော်မူသော သဗ္ဗညူအဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူသည်ဖြစ်၍ အာယုသင်္ခါရတို့၏ အားနည်းသောအဖြစ်ကို ပြတော်မူ၍ ရဟန်းတို့ကို ထိတ်လန့်စေ၍ တရားကို ဟောတော်မူခြင်းသည်အံ့ဘွယ်မရှိသေး၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ငါဘုရားသည် ရှေး၌ အဟိတ်ပဋိသန္ဓေနေသော ဟင်္သာအမျိုး၌ ဖြစ်သော်လည်း အာယုသင်္ခါရတို့၏ အားနည်းသော အဖြစ်တို့ကို ပြသဖြင့် ဗာရာဏသီပြည့်ရှင်မင်းကို အစပြု၍ အလုံးစုံသော မင်းပရိသတ်တို့ကို ထိတ်လန့်စေ၍ တရားဟောတော်မူဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဇဝနဟင်္သာမျိုး၌ဖြစ်၍ ဟင်္သာကိုးသောင်း ခြံရံလျက် စိတ္တကုဋ်တောင်၌ နေ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် တနေ့သ၌ ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်းအပြင်ဝယ် တခုသောအိုင်၌ မိမိအခြံအရံ ပရိသတ်နှင့်တကွ အလိုလိုရောက်သော သလေးကိုစားပြီးလျှင် ကောင်းကင်ပြင်၌ ရွှေပြားကို ဖြန့်သကဲ့သို့ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ဗာရာဏသီမြို့၏ အထက်အဘို့ဖြင့် ဖြည်းညှင်းသာယာစွာ တင့်တယ်စံပယ်သော သွားခြင်းဖြင့် စိတ္တကုဋ်တောင်သို့သွား၏။ ထိုသို့ သွားသောအခါ ဘုရားလောင်းကို ဗာရာဏသီမင်းသည် မြင်၍ ဤဟင်္သာသည်လည်း ငါကဲ့သို့ မင်းဖြစ်ရာ၏ဟု အမတ်တို့အား ဆို၍ ထိုဘုရားလောင်း၌ ချစ်ခြင်းကို ဖြစ်စေသဖြင့် ပန်း နံ့သာပျောင်းတို့ကို ကိုင်၍ ဘုရားလောင်းကို ကြည့်လျက် အလုံးစုံသော တီးမှုတ်မျိုးတို့ကို တီးမှုတ်စေ၏။

ဘုရားလောင်း ဇဝနဟင်္သာမင်းသည် မိမိအား ပူဇော် သက္ကာရပြုသည်ကိုမြင်၍ အခြံအရံဖြစ်သော ဟင်္သာတို့ကို မေး၏။ အမောင်တို့ မင်းမည်သည်ကား ဤသို့သဘောရှိသော ပူဇော် သက္ကာရကိုပြုသည်ရှိသော် အဘယ်ကို တောင့်တသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီးတို့နှင့် တကွ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကို တောင့်တပါ၏ဟု တင်လျှောက်ကုန်လတ်သော် အမောင်တို့ ထိုသို့တပြီးကား ငါတို့နှင့်တကွ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းသည် ဖြစ်စေလော့ဟု ဗာရာဏသီမင်းနှင့်တကွ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြု၍ သွားလေ၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ဗာရာဏသီမင်းကြီးသည် ဥယျာဉ်တော်သို့ ထွက်သောအခါ အနဝတတ်အိုင်သို့ သွား၍ အတောင်တဘက်ဖြင့် ရေကို ယူ၍ အတောင်တဘက်ဖြင့် စန္ဒကူးနံ့သာမှုန့်ကိုယူ၍ ဗာရာဏသီမင်းကို အနဝတတ် အိုင်ရေဖြင့် ရေချိုးပြီးလျှင် စန္ဒကူးနံ့သာမှုန့်ဖြင့် ကြဲ၍ လူများမြင်စဉ်လျင် အခြံအရံနှင့်တကွ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့ သွားလေ၏။

ထိုအခါမှစ၍ ဗာရာဏသီမင်းသည် ဘုရားလောင်းကို ဖူးမြင်လိုသည်ဖြစ်၍ ငါ၏အဆွေ ဟင်္သာမင်းသည် ယနေ့လာလတ္တံ့ဟု ဟင်္သာမင်းလာသော လမ်းခရီးကို ကြည့်လျက် နေ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းဟင်္သာမင်း၏ ညီတော်ဖြစ်သော ဟင်္သာငယ်နှစ်ခုတို့သည် နေနှင့်တကွ သွားကုန်အံ့ဟု တိုင်ပင်ပြီးလျှင် နောင်တော် ဘုရားလောင်းဟင်္သာမင်းအား အကျွန်ုပ်တို့သည် နေနှင့်တကွ ပြေးသွားပါကုန်အံ့ဟု ကြားလျှောက်ကုန်၏။ အမောင်တို့ နေ၏ လျင်ခြင်းမည်သည်ကား အလွန်လျင်မြန်၏။ နေနှင့်တကွ ပြေးသွားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ ခရီးအကြား၌သာလျင် ပျက်စီးကုန်လတ္တံ့၊ မသွားကြကုန်လင့်ဟု မြစ်၏။ ထိုညီတော် ဟင်္သာငယ်တို့သည်လည်း နှစ်ကြိမ်မြောက်၎င်း, သုံးကြိမ်မြောက်၎င်း တောင်းပန်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း သုံးကြိမ်မြောက်အောင် တားမြစ်သည်သာတည်း၊ ထိုညီတော် ဟင်္သာငယ်တို့သည် မာန်ခက်ထန်ကုန်၏။ မိမိတို့အစွမ်းကို မသိကုန်သည်ဖြစ်၍ နောင်တော် ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်းအား မကြားမူ၍လျှင် နေနှင့်တကွ ပြေးသွားကုန်အံ့ဟု ကြံ၍ နေမထွက်မီကလျှင်သွား၍ ယုဂန္ဓိုရ်တောင်ထိပ်၌ နေလင့်၏။

ဘုရားလောင်းသည် ညီတော်တို့ကို မမြင်၍ ညီတော်ဟင်္သာငယ်တို့သည် အဘယ်သို့ သွားကုန်သနည်းဟု မေး၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားလျှင် ကြံ၏။ ထိုငါ့ညီတော်တို့သည် နေနှင့်တကွ ပြေးသွားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ ခရီးအကြား၌သာလျှင် ပျက်စီးကုန်လတ္တံ့၊ ထိုငါ့ညီငယ်တို့၏ အသက်ကို ငါပေးအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် သွား၍ ယုဂန္ဓိုရ်တောင်ထိပ်၌ နားတော်မူ၏။ ထိုအခါ နေဝန်းသည် တက်လတ်သော် ညီတော် ဟင်္သာငယ်နှစ်ခုတို့သည် ပျံ၍နေနှင့်တကွ ပြေးကုန်၏။ ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်းသည်လည်း ထိုညီတော် ဟင်္သာငယ်တို့နှင့်တကွ ပြေး၏။ ညီတော်ငယ်သည် နံနက် နေတက်တိုင်အောင် ပြေးသွား၍ ပင်ပန်း၏။ အတောင်ကြား၌ မီးထသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုညီတော်ဟင်္သာငယ်သည် နောင်တော်ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်းအား နောင်တော်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် မတဘ်နိုင်ပါဟု အမှတ်ပေး၏။ ထိုအခါ ညီတော်ငယ်ကို ဘုရားလောင်းသည် ငါ့ညီ မကြောက်လင့်၊ သင့်အား အသက်ကို ပေးအံ့ဟု ဆို၍ အတောင်ချိုင့်ဖြင့် ပိုက်၍ နှစ်သိမ့်စေသဖြင့် စိတ္တကုဋ်တောင်သို့ ဆောင်၍ ဟင်္သာတို့၏ အလယ်၌ ထားခဲ့ပြီးလျှင် တဖန်ပြန်၍ ထိုနေရာသို့ ရောက်လျှင် ညီတော်လတ်နှင့်တကွ သွား၏။

ထိုညီတော်အလတ်သည်လည်း မွန်းတည့်အခါ နီးသည့်တိုင်အောင် နေနှင့်တကွ ပြေးသွား၍ ပင်ပန်း၏။ အတောင်ကြား၌ မီးထသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုသို့ဖြစ်သောကြောင့် နောင်တော် ဘုရားလောင်းအား နောင်တော်ဘုရား အကျွန်ုပ် မတတ်နိုင်ပါဟု အမှတ်ပေး၏။ ဘုရားလောင်းသည် ညီတော်လတ်ကိုလည်း ညီတော်ငယ်နှင့်အတူ သက်သာရာရစေပြီးလျှင် အတောင်ချိုင့်ဖြင့်ယူ၍ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့ သွားလေ၏။ ထိုခဏ၌ နေသည် မွန်းတည့်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ငါ့အား ယနေ့ ကိုယ်အားကို စုံစမ်းအံ့ဟု ကြံ၍ တဟုန်တည်းဖြင့် ပြေးသွား၍ ယုဂန္ဓိုရ်တောင်ထိပ်၌ နားနေ၍ ထိုယုဂန္ဓိုရ်တောင်ထိပ်မှ ပျံသွား၍ တဟုန်တည်း နေသို့ရောက်လျှင် ရံခါ ရှေ့က၊ ရံခါ နောက်က ပြေး၍ ကြံ၏။ ငါ့အား နေနှင့်တကွ ပြေးသွားခြင်းမည်သည်ကား အကျိုးမရှိ၊ မသင့်သော နှလုံးသွင်းခြင်းကြောင့် ဖြစ်၏။ ငါ့အား ဤနေနှင့်တကွ ပြိုင်၍သွားသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ ဗာရာဏသီပြည်သို့သွား၍ ငါ့အဆွေတော်ဖြစ်သော ဗာရာဏသီမင်းအား အကျိုးစီးပွားနှင့်စပ်သော တရားစကားကို ငါဟောပြောအံ့ဟု ကြံလေ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် ပြန်ခဲ့၍ နေသည် မွန်းမတိမ်းမီလျှင် အလုံးစုံသော စကြဝဠာတိုက်ကို အတွင်းစွန်းဖြင့် လှည့်လည်၍ အဟုန်ကိုယုတ်စေလျက် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်းကို အတွင်းစွန်းဖြင့် လှည့်လည်၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်၏။ တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏသီမြို့အလုံးသည် ဟင်္သာဖြင့် ဖုံးအုပ်သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ အပေါက်သည် မထင်၊ အစဉ်သဖြင့် အဟုန်သည် ယုတ်သည်ရှိသော် ကောင်းကင်၌ အပေါက်တို့သည် ထင်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် အဟုန်ကို ယုတ်စေပြီးလျှင် ကောင်းကင်မှသက်၍ ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်တံခါး၏ ရှေးရှုရာအရပ်၌ ရပ်၏။ မင်းသည် အဆွေလာပြီဟု နှစ်လိုဝမ်းသာခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းအား နေစိမ့်သောငှါ ရွှေအင်းပျဉ်ကို ခင်းစေ၍ အဆွေ ဟင်္သာမင်း ဝင်လော့၊ ဤအင်းပျဉ်၌ နေတော်မူလော့ဟု ဆို၍-

၂၇။ ဣဓေဝ ဟံသ နိပတ၊ ပိယံ မေ တဝ ဒဿနံ။
ဣဿရောသိ အနုပ္ပတ္တော၊ ယမိဓတ္ထိ ပဝေဒယ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၇။ ဟံသ၊ ဟင်္သာမင်း။ ဣဓေဝ၊ ဤအင်းပျဉ်၌ သာလျှင်။ နိပတ၊ နေတော်မူလော့။ မေ၊ ငါသည်။ တဝ၊ အဆွေဟင်္သာမင်းအား။ ဒဿနံ၊ မြင်ခြင်းကို။ ပိယံ၊ ချစ်အပ်၏။ ဣဿရော၊ ဟင်္သာမင်းသည်။ အနုပ္ပတ္တော၊ ရောက်လာပေသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဣဓ၊ ဤငါ၏ နန်းတော်၌။ ယံ၊ အကြင်အလိုသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ၊ ထိုအလိုကို။ ပဝေဒယ၊ ကြားတော်မူလော့။

ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်းသည် ရွှေအင်းပျဉ်၌ နေ၏။ ဗာရာဏသီမင်းသည် အကြိမ်တရာ အကြိမ်တထောင် ချက်အပ်ကုန်သော ဆီတို့ဖြင့် ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်း၏ အတောင်ကြားကို လိမ်းကျံပြီးလျှင် ရွှေခွက်၌ ပျားရည်လူးသော ပေါက်ပေါက်တို့ကို၎င်း, ပျားရည်ကို၎င်း, သကာရည်ကို၎င်း ကျွေး၍ သာယာသော စကားပြောဟောခြင်းကို ပြု၍ အဆွေဟင်္သာမင်း သင်သည် တယောက်တည်းသာလျှင် လာသလော၊ အဘယ်အရပ်မှ လာသနည်း ဟု မေး၏။ ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်းသည် ထိုအကြောင်းကို အကျယ်အားဖြင့် ပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် ဟင်္သာမင်းကို အဆွေဟင်္သာမင်း ငါ့အားလည်း နေနှင့်တကွ ပြေးသွားသောအဟုန်ကို ပြပါလော့ဟု ဆို၏။ မြတ်သောမင်းကြီး အဟုန်ကို ပြခြင်းငှါ မတတ်ကောင်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသို့တပြီးကား အကျွန်ုပ်အား အတုမျှကို ပြတော်မူပါလော့ဟု ဆို၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ကောင်းပြီ အတုမျှကို ပြအံ့၊ ထိုသို့တပြီးကား အက္ခဏဝေဒိ လေးသမားတို့ကို စည်းဝေးစေလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် မင်းကြီးသည် လေးသမားတို့ကို စည်းဝေးစေ၏။

ဘုရားလောင်းသည် လေးယောက်ကုန်သော လေးသမားတို့ကို ယူ၍ နန်းတော်မှ သက်ပြီးလျှင် မင်းယင်ပြင်၌ ကျောက်တိုင်တို့ကို စိုက်စေ၍ မိမိလည်၌ ဆည်းလည်းကို ဆွဲစေပြီးလျှင် ကျောက်တိုင်ထိပ်၌ နေ၍ လေးယောက်ကုန်သော လေးသမားတို့ကို ကျောက်တိုင်ကို မှီ၍ အရပ်လေးမျက်နှာသို့ ရှေးရှူထားပြီးလျှင် မြတ်သောမင်းကြီး ဤလေးယောက်ကုန်သော လေးသမားတို့ကို တပြိုင်နက်လျှင် အရပ်လေးမျက်နှာသို့ ရှေးရှူ လေးစင်းသောမြားတို့ကို ပစ်စေကုန်လော့၊ အကျွန်ုပ်သည် ထိုလေးစင်းသော မြားတို့ကို မြေသို့မရောက်ကုန်မီလျှင် ယူ၍ ထိုလေးသမားတို့၏ ခြေရင်း၌ ချအံ့၊ ထိုအခါ အကျွန်ုပ် မြားကိုယူအံ့သောငှါ သွားသောအဖြစ်ကို ဆည်းလည်းသံအမှတ်ဖြင့် သိတော်မူလော့၊ အကျွန်ုပ်ကိုမူကား မမြင်ရလတ္တံ့ဟု ဆို၍ ထိုလေးသမားတို့သည် တပြိုင်နက် ပစ်အပ်သော မြားတို့ကိုယူ၍ လေးသမားတို့၏ ခြေရင်း၌ထား၍ ကျောက်တိုင်ထိပ်၌ နေမြဲတိုင်းသာလျှင်ဖြစ်သော ကိုယ်ကို ပြ၍ မြတ်သောမင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးသည် အကျွန်ုပ်၏ လျင်မြန်ခြင်းကို မြင်တော်မူပြီလောဟု ဆို၍ မြတ်သောမင်းကြီး ဤလျင်မြန်ခြင်းသည် အကျွန်ုပ်အား မြတ်သော လျင်မြန်ခြင်းမဟုတ်သေး၊ အလတ်ဖြစ်သော လျင်မြန်ခြင်းလည်း မဟုတ်သေး၊ ဤလျင်မြန်ခြင်းသည် အားနည်းစွာသော ယုတ်သော လျင်မြန်ခြင်းတည်း၊ မြတ်သောမင်းကြီး- ဤသို့ အဟုန်သည် လျင်မြန်၏ဟု ဆိုလေ၏။

ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို မင်းသည် မေး၏။ အဆွေ ဟင်္သာမင်း- သင်တို့၏ လျင်မြန်ခြင်းအဟုန်ထက် တပါးသော အလွန်လျင်မြန်သော အဟုန်သည် ရှိပါဦးမည်လောဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ရှိသေး၏။ အကျွန်ုပ်၏ ထိုမြတ်သော အဟုန်ထက်လည်း အဆအရာဖြင့်၎င်း, အဆအထောင်ဖြင့်၎င်း အဆအသိန်းဖြင့်၎င်း ဤသတ္တဝါတို့၏ အာယုသင်္ခါရတို့သည် ကုန်တတ်ကုန်၏။ ပျက်တတ်ကုန်၏။ ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်တတ်ကုန်၏ဟု ခဏနိရောဓ၏ အစွမ်းဖြင့် ရုပ်တရားတို့၏ ချုပ်ခြင်းကို ပြ၏။ ထို့နောင်မှ နာမ်တရားတို့၏ ချုပ်ခြင်းကို ပြ၏။ မင်းသည် ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်း၏ တရားစကားကိုကြားရလျှင် သေဘေးမှ ကြောက်သည်ဖြစ်၍ သတိကိုဖြစ်စေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ရကား မြေ၌ လဲ၏။ လူများသည် ထိတ်လန့်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၏။ မင်း၏မျက်နှာကို ရေဖြင့်သွန်း၍ သတိကို ရစေကုန်၏။

ထိုအခါ မင်းကို ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်းသည် မြတ်သောမင်းကြီး မကြောက်လင့်၊ သေရလတ္တံ့ဟု အဖန်တလဲလဲ အောက်မေ့ခြင်း မရဏဿတိကို ပွားစေလော့၊ မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးကို ကျင့်တော်မူလော့၊ အလှူပေးခြင်း အစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြုတော်မူလော့၊ အရှင်မင်းကြီး မမေ့မလျော့ ဖြစ်တော်မူလော့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ မင်းသည် အရှင်ဟင်္သာမင်း အရှင်ဟင်္သာမင်းနှင့်တူသော ဉာဏ်အား ပညာအားနှင့် ပြည့်စုံပေသော ဆရာနှင့်ကင်း၍ နေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်အံ့၊ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့ မကြွမူ၍ အကျွန်ုပ်အား တရားဟောလျက် အကျွန်ုပ်ကို ဆုံးမတတ်သော ဆရာဖြစ်၍ ဤဗာရာဏသီပြည်၌သာလျှင် နေတော်မူပါလော့ဟု ဆို၍ တောင်းပန်လိုရကား-

၂၈။ သဝနေ နေကဿ ပိယာ ဘဝန္တိ၊
ဒိသွာ ပနေကဿ ဝိဂေတိ ဆန္ဒော။
ဒိသွာ စ သုတွာ စ ပိယာ ဘဝန္တိ။
ကစ္စိ နု မေ ပိယသိ ဒဿနေန။

၂၉။ သဝနေန ပိယော မေသိ၊ ဘိယျော စာဂမ္မ ဒဿနံ။
ဧဝံ ပိယဒဿနော မေ၊ ဝသ ဟံသ မမန္တိကေ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈။ သမ္မ ဟံသရာဇ၊ အဆွေဟင်္သာမင်း။ သဝနေန၊ ကြားသဖြင့်။ ဧကဿ၊ အချို့သောသူအား။ ပိယာ၊ ချစ်ကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဧကဿ ပန၊ အချို့သော သူအားကား။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ဆန္ဒော၊ ချစ်ခြင်းသည်။ ဝိဂေတိ၊ ကင်းပျောက်၏။ ဒိသွာ စ၊ မြင်ကုန်၍၎င်း။ သုတွာ စ၊ ကြားကုန်၍၎င်း။ ပိယာ၊ ချစ်ကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဒဿနေန၊ မြင်သဖြင့်။ မေ၊ ငါ့ကား။ ပိယသိ နု၊ ချစ်ပါ၏လော။

֍ ဋ္ဌ ၂၉။ ဟံသရာဇ၊ ဟင်္သာမင်း။ သဝနေန၊ ကြားသဖြင့်။ တွံ၊ သင်ဟင်္သာမင်းကို။ မေ၊ ငါသည်။ ပိယော၊ ချစ်အပ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဒဿနံ၊ မြင်ခြင်းကို။ အာဂမ္မ၊ စွဲ၍။ ဘိယျော စ၊ လွန်စွာလျှင်။ ပိယော၊ ချစ်ပါ၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယဒဿနာ၊ ချစ်သော မြင်ခြင်းရှိ၏။ ဟံသ၊ ဟင်္သာမင်း။ မမန္တိကေ၊ အကျွန်ုပ်၏အထံ၌။ ဝသ၊ နေတော်မူပါလော့။

ဘုရားလောင်းသည် မင်းအိမ်၌နေခြင်း၏ အပြစ်ကို ပြလိုရကား-

၃၀။ ဝသောမ တဝါဂရေ၊ နိစ္စ သက္ကတ ပူဇိတာ။
မတ္တာဝ ဧကဒါ ဝ၊ ဟံသရာဇံ ပစန္တု မေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ သက္ကတ ပူဇိတာ၊ အရိုအသေ ပူဇော်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ တဝ၊ ရှင်မင်းကြီး၏။ အဂါရေ၊ နန်းတော်၌။ ဝသေယျာမ၊ နေပါကုန်အံ့။ ဧကဒါ၊ တရံတခါ၌။ တွံ၊ ရှင်မင်းကြီးသည်။ မတ္တာဝ၊ သုရာယစ်သည် ဖြစ်၍သာလျှင်။ မေ၊ ငါ့ဘို့။ ဟံသရာဇံ၊ ဟင်္သာမင်းကို။ ပစန္တု၊ ချက်ကုန်လော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝဒေ၊ ဆိုရာချေ၏။

ထိုသို့ ဘုရားလောင်းဆိုသောအခါ မင်းသည် ထိုသို့တပြီးကား သေအရက်ကိုလျှင် ကျွန်ုပ်မသောကျပါအံ့ဟု ဝန်ခံခြင်းကို ပေးလိုရကား-

၃၁။ ဓီရတ္ထု တံ အန္နပါနံ၊ ယံ မေ ပိယတရံ တယာ။
နာပိ မဇ္ဇံ ပိဝိဿာမိ၊ ယာဝ မေ ဝစ္ဆသိ ဃရေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၁။ ဟံသရာဇ၊ ဟင်္သာမင်း။ မဇ္ဇံ၊ ယစ်မျိုးသည်။ ဓီရတ္ထု၊ စက်ဆုပ်ဘွယ် ရှိ၏။ ယံ အန္နပါနံ၊ အကြင် ထမင်းအဖျော်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ အန္နပါနံ၊ ထိုထမင်းအဖျော်ကို။ မေ၊ ငါသည်။ ပိယံ၊ ချစ်အပ်၏။ တတော၊ ထိုထမင်းအဖျော်အထက်။ တယာ၊ သင့်ကို။ မေ၊ ငါသည်။ ပိယတရံ၊ အလွန်ချစ်အပ်၏။ ယာဝ၊ အကြင်မျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး။ မေ၊ ငါ၏။ ဃရေ၊ နန်းတော်၌။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝစ္ဆသိ၊ နေလတ္တံ့။ တာဝဒေဝ၊ ထိုမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံးလျှင်။ မဇ္ဇံ၊ ယစ်မျိုးကို။ နာပိ ပိဝိဿာမိ၊ ငါ မသောက်အံ့။

ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်း ဟင်္သာမင်းသည် လူတို့နှင့် အတူနေခြင်း၌ အပြစ်ကိုပြ၍ မင်းကြီးအား ဝန်ခံသောစကားကို ပယ်လိုရကား-

၃၂။ သုဝိဇာနံ သိင်္ဂါလာနံ၊ သကုဏာနဉ္စ ဝဿိတံ။
မနုဿ ဝဿိတံ ရာဇ၊ ဒုဗ္ဗိဇာန တရံ တတော။

၃၃။ အပိ စေ မညတိ ပေါသော၊ ဉာတိ မိတ္တော သခါတိ ဝါ။
ယော ပုဗ္ဗေ သုမနော ဟုတွာ၊ ပစ္ဆာ သမ္ပဇ္ဇတေ ဒိသော။

၃၄။ ယသ္မိံ မနော နိဝိသတိ၊ အဝိဒူရေ သဟာပိ သော။
သန္တိကေပိ ဟိ သော ဒူရေ၊ ယသ္မိံ နာဝိသတေ မနော။

၃၅။ အန္တောပိ သော ဟောတိ ပသန္နစိတ္တော၊
ပါရံ သမုဒ္ဒဿ ပသန္နစိတ္တော။
အန္တောပိ သော ဟောတိ ပဒုဋ္ဌစိတ္တော၊
ပါရံ သမုဒ္ဒဿ ပဒုဋ္ဌစိတ္တော။

၃၆။ သံဝသန္တာ ဝိဝသန္တိ၊ ယေ တာဒိသာ ရထေသဘ။
အာရာ ဌိတာ သံဝသန္တိ၊ မနသာ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန။

၃၇။ အတိစိရံ နိဝါသေန၊ ပိယော ဘဝတိ အပ္ပိယော။
အာမန္တ ခေါ တံ ဂစ္ဆာမ၊ ပုရာ တေ ဟောမ အပ္ပိယာ။

ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သိင်္ဂါလာနံ၊ မြေခွေးတို့၏၎င်း။ သကုဏာနဉ္စ၊ ငှက်တို့၏၎င်း။ ဝဿိတံ၊ မြည်သံကို။ သုဝိဇာနံ၊ သိလွယ်၏။ မနုဿဝဿိတံ၊ လူတို့၏စကားသည်။ တတော၊ ထိုမြေခွေး ငှက်သံတို့ထက်။ ဒုဗ္ဗိဇာနတရံ၊ အလွန်သိနိုင်ခဲ၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယော ပေါသော၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ သုမနော၊ နှစ်လိုဝမ်းသာသည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ အယံ၊ ဤသူသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဉာတိ၊ ဆွေမျိုးတည်း။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့၎င်း။ မိတ္တော၊ ချစ်သောသူတည်း။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့၎င်း။ သခါ၊ အသက်နှင့်တူသော အဆွေခင်ပွန်တည်း။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့၎င်း။ အပိ စေ မညတိ၊ အကယ်၍ကား အောက်မေ့၏။ သော ပေါသော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ဒိသော၊ ရန်သူသည်။ သမ္ပဇ္ဇတော၊ ဖြစ်တတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၄။ နရိန္ဒ၊ လူများသေဌ်နင်း ပြည့်ရှင်မင်း။ ယသ္မိံ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ မနော၊ စိတ်သည်။ နိဝိသတိ၊ ဝင်၏။ သော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဒူရေအပိ၊ အလွန် ဝေးငြားသော်လည်း။ အဝိဒူရေ၊ အနီး၌။ သဟာပိ၊ တကွသာလျှင်။ ဝသတိ၊ နေရသည်မည်၏။ ယသ္မိံ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ မနော၊ စိတ်နှလုံးသည်။ နာဝိသတေ၊ မဝင်။ သော၊ ထို စိတ်နှလုံး မဝင်သောသူသည်။ သန္တိကေပိ၊ အနီး၌ နေသော်လည်း။ ဒူရဟိ - ဒူရေ ဧဝ၊ အဝေး၌သာလျှင်။ ဝသတိ၊ နေသည်မည်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၅။ နရာသဘ၊ ပြည်ကြီးတမွတ် လောကနတ်။ ပသန္န စိတ္တော၊ ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသောသူသည်။ သမုဒ္ဒဿ၊ သမုဒြာ၏။ ပါရံ၊ ကမ်းတဘက်၌။ ဌိတောပိ၊ တည်ငြားသော်လည်း။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပသန္နစိတ္တော၊ ကြည်ညိုစိတ်ရှိသောကြောင့်။ အန္တောပိ၊ အနီး၌နေသည် မည်သည်သာလျှင်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ပဒုဋ္ဌစိတ္တော၊ ပြစ်မှားလိုသော စိတ်ရှိသောသူသည်။ အန္တော၊ အနီး၌နေသည်။ အပိ ဟောတိ၊ ဖြစ်စေကာမူ။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပဒုဋ္ဌစိတ္တော၊ ပြစ်မှားလိုသော စိတ်ရှိသောကြောင့်။ သမုဒ္ဒဿ၊ သမုဒြာ၏။ ပါရံ၊ ကမ်းတဘက်၌။ ဌိတော၊ တည်သည်မည်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၆။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ မန္ဒိရိဿရ၊ ရွှေနန်းရှင်။ တာဒိသာ၊ ထိုသို့ ဆန့်ကျင်ဘက်ရန်သူ ဖြစ်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ သံဝသန္တာ၊ အတူတကွ နေကုန်သော်လည်း။ ဝိဝသန္တိ၊ အခြားနေသည် မည်ကုန်၏။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန၊ ပြည်တိုင်းကား၏ စီးပွားဆောင်တတ် မင်းများနတ်။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ မနသာ၊ မေတ္တာကို ပွားစေသောစိတ်ဖြင့်။ အာရာဌိတာ၊ အဝေး၌ တည်ကုန်လျက်။ ဝသန္တိ၊ နေကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ သံဝသန္တိ၊ အတူတကွ နေရသည်မည်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၇။ ဘူပါလ၊ ရေမြေသေဌ်နင်း နတ်ရှင်မင်း။ အတိစိရံ၊ အလွန်ကြာမြင့်စွာ။ နိဝါသေန၊ နေသဖြင့်။ ပိယော၊ ချစ်ပြီးသောသူသည်။ အပ္ပိယော၊ မုန်းပြန်သည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်တတ်၏။ တေ၊ သင်နတ်ရှင်မင်း၏။ အပ္ပိယာ၊ မုန်းခြင်းတို့သည်။ ပုရာ ဟောမ၊ မဖြစ်ကုန်မီ။ တံ၊ သင်နတ်ရှင်မင်းကို။ အာမန္တ ခေါ၊ ပန်ကြား၍သာလျှင်။ ဂစ္ဆာမ၊ သွားပါကုန်အံ့။

ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို မင်းကြီးသည် တဖန် ဤအရပ်သို့ လှည့်လည်ခြင်းကို ပြုတော်မူပါဟု တောင်းပန်လိုရကား-

၃၈။ ဧဝဉ္စေ ယာစမာနာနံ၊ အဉ္ဇလိံ နာဝဗုဇ္ဈသိ။
ပရိစာရိကာနံ သတံ၊ ဝစနံ န ကရောသိ နော။
ဧဝံ တံ အဘိယာစာမိ၊ ပုန ကယိရာသိ ပရိယာယံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၈။ ဟံသရာဇ၊ ဟင်္သာမင်း။ စေ၊ အကယ်၍။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ယာစမာနာနံ၊ တောင်းပန်အပ်ကုန်သော အကျွန်ုပ်တို့၏။ အဉ္ဇလိံ၊ လက်အုပ်ချီခြင်းကို။ နာဝဗုဇ္ဈသိ၊ သိတော်မမူအံ့။ ပရိစာရိကာနံ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း၏ အလုပ်အကျွေးတို့သည်။ သတံ၊ ဖြစ်ကုန်သော။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ န ကရောသိ၊ လိုက်နာတော်မမူအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့မလိုက်နာသည်ရှိသော်။ တံ၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အဘိယာစာမိ၊ တောင်းပန်ပါ၏။ ပုန၊ တဖန်။ ပရိယာယံ၊ လှည့်လည်ခြင်းကို။ ကယိရာသိ၊ ပြုတော်မူပါလော့။

ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းသည် မင်းကြီး အထံသို့ ရံခါလှည့်လည်၍ လာမည့်အကြောင်းကို ဝန်ခံလိုရကား-

၃၉။ ဧဝဉ္စေ နော ဝိဟရတံ၊ အန္တရာယော န ဟေဿတိ။
တုမှာကဉ္စ မဟာရာဇ၊ မယှံ ဝါ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန။
အပ္ပေဝ နာမ ပဿေမု၊ အဟော ရတ္တာန မစ္စယေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၉။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန၊ ပြည်ရွာတိုင်း၏ အစီးအပွားကို ဆောင်တော်မူတတ်သော။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တုမှာကဉ္စ၊ ရှင်မင်းကြီးတို့၏၎င်း။ မယှံ ဝါ၊ အကျွန်ုပ်၏၎င်း။ စေ၊ အကယ်၍။ ဝိဟရတံ-ဝိဟရန္တာနံ၊ နေကုန်သော။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့အား။ အန္တရာယော၊ အသက်၏ အန္တရာယ်သည်။ န ဟေဿတိ၊ မဖြစ်အံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ အသက်၏ အန္တရာယ်ကင်းခြင်းသည်။ သတိ၊ ရှိပါသော်။ အဟောရတ္တာနံ၊ နေ့ညဉ့်တို့၏။ အစ္စယေ၊ လွန်သဖြင့်။ အပ္ပေဝ နာမ ပဿေမု၊ မြင်ရကုန်ငြားအံ့လည်း မသိ။

ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းသည် ဗာရာဏသီ ပြည့်ရှင်မင်းကြီးကို တရားစကားဖြင့် ဆုံးမတော်မူပြီးလျှင် မိမိနေရာ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့ သွားလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဤသို့လျှင် ရှေး၌ တိရစ္ဆာန်အမျိုးဝယ်ဖြစ်သော်လည်း ငါဘုရားသည် အာယုသင်္ခါရတို့၏ အားနည်းသော အဖြစ်ကိုပြ၍ တရားကို ဟောတော်မူဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မဟာမောဂ္ဂလာန်သည် ထိုအခါ ညီတော် ဟင်္သာငယ် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ညီတော်လတ် ဟင်္သာ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ကြွင်းကုန်သော ဟင်္သာအပေါင်းတို့ ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည် ထိုအခါ ဇဝနဟင်္သာမင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

အာယုသင်္ခါ၊ ချုပ်မြန်စွာ၊ ပမာပြုဘို့ကင်း

သုံးခုမြောက်သော ဇဝနဟံသဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

တေရသကနိပါတ်

၄။ စူဠနာရဒဇာတ်

ကိလေသာနိုင်ငံသို့ မလိုက်သင့်ကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် န တေ ကဋ္ဌာနိ ဘိန္နာနိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤစူဠနာရဒဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် အပျိုကြီး ဖျားယောင်းသည်ကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ သာဝတ္ထိပြည်၌နေသော တဦးသော အမျိုးအား အသက်တဆယ့်ငါးနှစ် တဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိသော သမီးသည်ရှိ၏။ ထိုသတို့သမီးသည် တင့်တယ်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ တစုံတယောက်သော သူတို့သည် ထိုသတို့သမီးကို အလိုမရှိ၊ ထိုအခါ ထိုသတို့သမီး၏ အမိသည် ကြံ၏။ ငါ့သမီးသည် အရွယ်သို့ရောက်ပြီ၊ တစုံတယောက်သောသူမျှလည်း ငါ့သမီးကို မတောင်းလာ၊ အစာဖြင့် ငါးကို မျှားသကဲ့သို့ ငါ့သမီးဖြင့် သာကီဝင်မင်းမျိုးဖြစ်သော ရဟန်းကို ဖျားယောင်း၍ လူထွက်စေပြီးလျှင် ထိုလူထွက်ကို မှီ၍ အသက်မွေးအံ့ဟု ကြံ၏။

ထိုအခါ၌လည်း သာဝတ္ထိပြည်၌နေသော တယောက်သော အမျိုးသားသည် သာသနာတော်၌ အသက်ကို စွန့်၍ ရဟန်းပြုပြီးလျှင် ပဉ္စင်းအဖြစ်ကို ရသောအခါမှစ၍ ရဟန်းတရားကို ကျင့်လိုသောအဖြစ်ကို စွန့်သဖြင့် ပျင်းရိသည်ဖြစ်၍ ကိုယ်ကို တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့် ယှဉ်လျက်နေ၏။ တကာမကြီးသည် မိမိအိမ်၌ ယာဂုခဲဘွယ် ဘောဇဉ်တို့ကို ပြည့်စုံစေပြီးလျှင် အိမ်တံခါး၌ ရပ်၍ ခရီးလမ်းမဖြင့် သွားကုန်သော ရဟန်းတို့တွင် ရသတဏှာဖြင့်ဖွဲ့၍ ယူခြင်းငှါတတ်နိုင်သော ထိုသို့သဘောရှိသော ရဟန်းတယောက်ကို စုံစမ်းသည်ရှိသော် များစွာသော အခြံအရံဖြင့်သွားကုန်သော ပိဋကတ်သုံးပုံကို ဆောင်သောရဟန်း, အဘိဓမ္မာကို ဆောင်သောရဟန်း, ဝိနည်းကိုဆောင်သော ရဟန်းတို့၏အလယ်၌ တစုံတယောက်သော ယူထိုက်သောရဟန်းကို မမြင်၍ ထိုရဟန်းတို့၏နောက်မှ သွားကုန်သော သာယာစွာသော တရားစကားကို ပြောဟောတတ်ကုန်သော တခဲနက်မပြတ်သော တိမ်တိုက်နှင့်တူကုန်သော ပိဏ္ဍပါတ်ဆောက်တည်ကုန်သော ရဟန်းတို့၏အတွင်း၌လည်း တစုံတယောက်သော ရဟန်းကိုမျှ မမြင်၍လျှင် အကြင်မျှလောက် ရဟန်းတို့၏အပ၌ အင်္ဂါကြီးငယ်တို့ကို၎င်း, မျက်စိတို့ကို၎င်း တန်ဆာဆင်ပြီးလျှင် ဘွဲ့ဖြူသင်းပိုင်ကိုဝတ်၍ စပ်မိကာမျှသာဖြစ်သော ကိုယ်ဝတ် ဒုကုဋ်သင်္ကန်းကိုရုံ၍ မြအဆင်းနှင့်တူသော သပိတ်ကိုပိုက်၍ နှစ်သက်ဘွယ်ရှိသောထီးကို ဆောင်းစေလျက် ဣန္ဒြေတို့ကိုစွန့်၍ ကိုယ်ကိုပြုပြင်ခြင်း များသည်ဖြစ်၍ လာသော ရဟန်းကိုမြင်လျှင် ဤရဟန်းကို ယူခြင်းငှါ တတ်ကောင်း၏ဟု ဆို၍ အရှင်ဘုရား ကြွတော်မူပါလော့ဟု အိမ်သို့ပင့်၍ နေစေပြီးလျှင် ယာဂုအစရှိသည်တို့ဖြင့် လုပ်ကျွေး၍ ဆွမ်းစားခြင်းကိစ္စ ပြီးလတ်သော် အရှင်ဘုရား ဤနေ့မှစ၍ အကျွန်ုပ်အိမ်သို့သာလျှင် ကြွတော်မူပါကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုရဟန်းသည် ထိုနေ့မှစ၍ ထိုအိမ်သို့သာလျှင်လာ၍ နောက်အဘို့၌ အကျွမ်းဝင်သည် ဖြစ်၏။

ထိုအခါ တနေ့သ၌ တကာမကြီးသည် ထိုရဟန်းအား ကြားကောင်းသောအရပ်၌ ရပ်၍ ဤအိမ်၌ အသုံးအဆောင် ဥစ္စာသာလျှင် ရှိ၏။ စင်စစ်သော်ကား ထိုဥစ္စာနှင့်လျော်သော ငါ့အား သားသည်၎င်း, သားမက်သည်၎င်း အိမ်ကိုစိုးအုပ်စီရင်နိုင်သော သူသည် မရှိဟု ဆို၏။ ထိုရဟန်းသည် တကာမကြီးစကားကို ကြား၍ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ဆိုလေသနည်းဟု အတန်ငယ် ရင်၌ထိုးသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုတကာမကြီးသည်လည်း သမီးကို ဆိုလေ၏။ ဤရဟန်းကို ဖြားယောင်း၍ ချစ်သမီး၏အလိုကို ဖြစ်စေလော့ဟု ဆို၏။ ထိုသမီးသည် ထိုနေ့မှစ၍ တန်ဆာဆင်သဖြင့် တင့်တယ်စေလျက် မိန်းမတို့၏ အမူအရာ အသွင်အပြင် စံပယ်ခြင်းတို့ဖြင့် ထိုရဟန်းကို ဖြားယောင်း၏။ ထိုရဟန်းငယ်သည် ကိလေသာနိုင်ငံသို့လိုက်သည်ဖြစ်၍ ယခုအခါ ငါသည် ဘုရားသခင်သာသနာတော်၌ တည်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ပြီဟု ကြံ၍ ကျောင်းသို့ သွားပြီးလျှင် သပိတ်သင်္ကန်းကိုအပ်၍ ဤမည်သောအရပ်သို့လာအံ့၊ ထိုအရပ်သို့ ငါ့အား အဝတ်ပုဆိုးတို့ကို ပို့လာစေကုန်လော့ ဟု မှာထားခဲ့၍ ကျောင်းသို့သွားပြီးလျှင် သပိတ်သင်္ကန်းကို အပ်နှင်းပြီး၍ ငြီးငွေ့ခြင်းသည် ဖြစ်၏ဟု ဆရာဥပဇ္ဈာယ်တို့ကို လျှောက်၏။

ဆရာဥပဇ္ဈာယ်တို့သည် ထိုရဟန်းကိုယူ၍ မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့သွား၍ အရှင်ဘုရား ဤရဟန်းသည် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့၏ဟု လျောက်ကုန်၏။ မြတ်ဘုရားသည် ရဟန်း သင်သည် ငြီးငွေ့သတတ်ဟူသည် မှန်သလောဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် အဘယ်သူသည် ငြီးငွေ့စေသနည်းဟု မိန့်တော်မူသော် အရှင်ဘုရား အပျိုကြီးသည် ငြီးငွေ့စေ၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း ဤအပျိုကြီးသည် ရှေး၌လည်း တော၌နေသော သင့်အား မြတ်သောအကျင့်၏ အန္တရာယ်ကိုပြု၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းကို ပြုဘူးလေပြီ၊ တဖန် သင်သည် ထိုအပျိုကြီးကိုမှီ၍ အဘယ့်ကြောင့် ငါဘုရား သာသနာတော်၌ ငြီးငွေဘိသနည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဆိတ်ဆိတ် နေတော်မူ၏။ ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကာသိတိုင်းဝယ် များစွာသော စည်းစိမ်ဥစ္စာရှိသော ပုဏ္ဏားအမျိုး၌ ဖြစ်၍ သင်အပ်ပြီးသော အတတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဥစ္စာကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း၏ မယား

သည် သားတယောက်ကို ဖွားမြင်ပြီးလျှင် သေ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ငါ၏ ချစ်လှစွာသော မယားအား သေခြင်းသည် မရှက်သကဲ့သို့ ထို့အတူ ငါ့ကိုလည်း သေခြင်းသည် မရှက်လတ္တံ့၊ ငါ့အား အိမ်၌နေသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိပါအံ့နည်း၊ ရဟန်းပြုအံ့ဟု ကြံ၍ ကာမတို့ကို စွန့်ပြီးလျှင် သားငယ်ကိုယူ၍ ဟိမဝန္တာသို့ဝင်လေ၍ သားငယ်နှင့်တကွ ရသေ့ရဟန်း ပြုပြီးလျှင် ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ တောသစ်မြစ် သစ်သီးဟူသော အစာရှိသဖြင့် ဟိမဝန္တာ၌ နေလေ၏။

ထိုအခါ ပစ္စန္တရစ်ရွာ၌ နေကုန်သော ခိုးသူတို့သည် ဇနပုဒ်သို့ဝင်၍ မြို့ရွာကို တိုက်ဖျက်ပြီးလျှင် သမီးပျိုသားပျိုတို့ကိုယူ၍ ဥစ္စာထုပ်ကို ဆောင်စေပြီးလျှင် တဖန် ပစ္စန္တရစ်သို့ ရောက်စေကုန်၏။ ထိုအခါ မိန်းမတို့၏အတွင်း၌ အလွန် အဆင်းလှသော သတို့သမီးတယောက်သည် ထက်သောပညာနှင့် ပြည့်စုံသတတ်၊ ထိုသတို့သမီးသည် ကြံ၏။ ဤခိုးသူတို့သည် ငါတို့ကိုဖမ်းယူ၍ မိမိတို့၏အိမ်၌ ကျွန်အသုံးအဆောင်အဖြစ်ဖြင့် သုံးဆောင်ကုန်လတ္တံ့၊ တခုသော ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် ပြေးခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံ၍ အရှင်- အကျွန်ုပ်သည် ကိုယ်လက်သုတ်သင်ခြင်းကို ပြုလို၏။ အတန်ငယ် သွား၍ ရပ်လင့်ပါဟု ဆို၍ ခိုးသူတို့ကို လှည့်စားသဖြင့် ပြေး၍ တောသို့ဝင်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် သားရသေ့ငယ်ကို ကျောင်း၌ထား၍ သစ်သီးကြီးငယ်အလို့ငှာ သွားသောကာလ၌ နံနက်အခါ ကျောင်းသို့ရောက်၍ ရသေ့ငယ်ကို ကာမ၌မွေ့လျော်ခြင်းဖြင့် ဖြားယောင်း၍ ထိုရသေ့ငယ်၏ သီလကိုဖျက်၍ မိမိအလိုသို့ လိုက်သည်ကိုပြုပြီးလျှင် သင့်အား တော၌နေသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ လာလှည့် ရွာသို့သွား၍ နေကုန်အံ့၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုရွာ၌ ရူပါရုံအစရှိကုန်သော ကာမဂုဏ်တို့သည် ရလွယ်ကုန်၏ဟု ဆို၏။ ထိုရသေ့ငယ်သည်လည်းကောင်းပြီဟု ဝန်ခံပြီး၍ အဖသည် တောမှ သစ်သီးကြီးငယ်ကို ဆောင်ခြင်းငှါ သွား၏။ ထိုအဖကို ဖူးမြင်၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည် အတူသွားကုန်အံ့ဟု ဆို၏။

ထိုသတို့သမီးသည် ကြံ၏။ ဤရသေ့သည် သူငယ်တည်း၊ တစုံတခုကိုမျှ မသိ၊ ရသေ့ငယ်၏ အဖသည်ကား ကြီးရင့်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ရဟန်းပြုသည် ဖြစ်ရာ၏။ ထိုအဖလာသည်ရှိသော် ကျောင်း၌ နင် အသို့နည်းဟု ငါ့ကို သတ်ပုတ်ပြီး၍ ခြေကိုကိုင်သဖြင့် ငင်၍ တောသို့ပစ်လိုက်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် အဖရသေ့ကြီးသည် မလာမီ ငါ ပြေးလင့်အံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုရသေ့ငယ်ကို အမောင်- အကျွန်ုပ်သည် ရှေ့က သွားနှင့်အံ့၊ အမောင်သည် နောက်မှ လာခဲ့လော့ဟု ခရီးလမ်းအမှတ်ကို ကြားခဲ့၍ သွားလေ၏။ ထိုရသေ့ငယ်သည် သတို့သမီး သွားသောအခါမှ စ၍ နှလုံးမသာခြင်းသို့ ရောက်သဖြင့် ရှေးကဲ့သို့ တစုံတခုသော ဝတ်ကို မပြုမူ၍ ဦးခေါင်းကိုခြုံ၍ ကျောင်းတွင်း၌ ကြံမှိုင်လျက် အိပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် သစ်သီးကြီးငယ်ကို ယူ၍ လာသည်ရှိသော် ထိုမိန်းမ၏ ခြေရာကိုမြင်၍ ဤခြေရာသည် မိန်းမခြေရာတည်း၊ ထို့ကြောင့် ငါ့သားသီလသည် ပျက်သည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံလျက် ကျောင်းတွင်းသို့ဝင်ပြီးလျှင် သစ်သီးကြီးငယ်ကိုချ၍ သားငယ်ကို မေးလိုရကား-

၄၀။ န တေ ကဋ္ဌာနိ ဘိန္နာနိ၊ န တေ ဥဒက မာဘတံ။
အဂ္ဂိပိ တေ န ဟာပိတော၊ ကိန္နု မန္ဒောဝ ဈာယသိ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၀။ တာတ၊ ချစ်သား။ တေ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ကဋ္ဌာနိ၊ ထင်းတို့ကို။ န ဘိန္နာနိ၊ မခွဲကုန်။ တေ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ဥဒကံ၊ ရေကို။ န အာဘတံ၊ မဆောင်။ တေ၊ သင်ချစ်သားသည်။ အဂ္ဂိပိ၊ မီးကိုလည်း။ န ဟာပိတော၊ မညှိ။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ မန္ဒော ဣဝ၊ ပညာနည်းသောသူကဲ့သို့။ ဈာယသိ နု၊ မှိုင်သနည်း။

ထိုသားရသေ့ငယ်သည် အဖစကားကို ကြားလျှင် ထ၍ အဖရသေ့ကိုရှိခိုး၍ ရိုသေသဖြင့်လျှင် တောနေရာမှ လူ့ နေရာသို့ သွားခြင်းငှါ အဖရသေ့ကြီးကို ပန်ကြားလိုရကား-

၄၁။ န ဥဿဟေ ဝနေ ဝတ္ထုံ၊ ကဿပါမန္တယာမိ တံ။
ဒုက္ခော ဝါသော အရညမှိ၊ ရဋ္ဌံ ဣစ္ဆာမိ ဂန္တဝေ။

၄၂။ ယထာ အဟံ ဣတော ဂန္တွာ၊ ယသ္မိံ ဇနပဒေ ဝသံ။
အာစာရံ ဗြဟ္မံ သိက္ခေယျံ၊ တံ ဓမ္မံ အနုသာသ မံ။

ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၁။ ကဿပ၊ ကဿပ အနွယ်ဖြစ်သော ဖခင်ရသေ့။ တံ၊ သင်ဖခင်ကို။ အာမန္တယာမိ၊ ပန်ကြားပါ၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝနေ၊ တော၌။ ဝတ္ထုံ၊ နေခြင်းငှါ။ န ဥဿဟေ၊ မစွမ်းနိုင်ပါ။ အရညမှိ၊ တော၌။ ဝါသော၊ နေခြင်းသည်။ ဒုက္ခော၊ ဆင်းရဲစွာ၏။ ရဋ္ဌံ၊ ပြည်ရွာသို့။ ဂန္တဝေ၊ သွားခြင်းငှါ။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိပါ၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၂။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဣတော၊ ဤတောမှ။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ ယသ္မိံ ဇနပဒေ၊ အကြင်ဇနပုဒ်၌။ ဝသံ-ဝသန္တော၊ နေသည်ရှိသော်။ ဗြဟ္မံ၊ မြတ်သော။ အာစာရံ၊ အကျင့်ကို။ သိက္ခေယျံ၊ ကျင့်ရာ၏။ တံ ဓမ္မံ၊ ထိုမြတ်သောအကျင့်ကို။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အနုသာသ၊ ဆုံးမတော်မူပါလော့။

ဘုရားလောင်းသည် ချစ်သား ကောင်းပြီ၊ ဒေသအကျင့်ကို သင်ချစ်သားအား ငါဟောအံ့ဟု ဆို၍ ဟောလိုရကား-

၄၃။ သစေ အရညံ ဟေတွာန၊ ဝနမူလဖလာနိ စ။
ရဋ္ဌေ ရောစယသေ ဝါသံ၊ တံ ဓမ္မံ နိသာမေဟိ မေ။

၄၄။ မာ ဝိသံ ပဋိသေဝိတ္ထ၊ ပပါတံ ပရိဝဇ္ဇယ။
ပင်္ကော စ မာ ပဝိသိတ္ထော၊ ယတ္တောဝါသီဝိသေ စရ။

ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၃။ တာတ၊ ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ သစေ၊ အကယ်၍။ အရညံ၊ တောကို၎င်း။ ဝနမူလဖလာနိ စ၊ တောသစ်မြစ် သစ်သီးတို့ကို၎င်း။ ဟေတွာန၊ စွန့်၍။ ရဋ္ဌေ၊ ပြည်ရွာ၌။ ဝါသံ၊ နေခြင်းကို။ ရောစယသေ၊ နှစ်သက်အံ့။ မေ၊ ငါ၏။ သန္တိကာ၊ အထံမှ။ တံ ဓမ္မံ၊ ထိုပြည်ရွာသူတို့ အကျင့်ကို။ နိသာမေဟိ၊ နာလော့။

֍ ဋ္ဌ ၄၄။ ဝိသံ၊ အဆိပ်ကို။ မာ ပဋိသေဝိတ္ထ၊ မမှီဝဲလေလင့်။ ပပါတံ၊ ချောက်ကမ်းပါးပြတ်ကို။ ပရိဝဇ္ဇယ၊ ရှောင်ကြဉ်လေလော့။ ပင်္ကော စ၊ ညွန်ပျောင်းသို့လည်း။ မာ ပဝိသိတ္ထော၊ မဝင်လေလင့်။ ယတ္တောဝ၊ သတိပညာဖြင့် လုံ့လပြု၍ သာလျှင်။ အာသီဝိသေ၊ မြွေတို့၏ အနီး၌။ စရ၊ ကျင့်လေလော့။

သားရသေ့ငယ်သည် အကျဉ်းအားဖြင့် အဖဟောသော တရား၏ အနက်အဓိပ္ပါယ်ကို မသိသည်ဖြစ်၍ မေးလိုရကား-

၄၅။ ကိန္နု ဝိသံ ပပါတော ဝါ၊ ပင်္ကော ဝါ ဗြဟ္မစာရိနံ။
ကံ တွံ အာသီဝိသံ ဗြူသိ၊ တံ မေ အက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၅။ တာတ၊ ဖခင်။ ဗြဟ္မစာရိနံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်ကုန်သော ရသေ့ရဟန်းတို့အား။ ဝိသံ၊ အဆိပ်သည်။ ကိန္နု၊ အဘယ်နည်း။ ပပါတော၊ ချောက်ကမ်းပါးပြတ်သည်ကား။ ကော ဝါ၊ အဘယ်နည်း။ ပင်္ကော၊ ညွန်ပျောင်းကား။ ကော ဝါ၊ အဘယ်နည်း။ တွံ၊ သင်ဖခင်သည်။ ကံ၊ အဘယ်ကို။ အာသီဝိသံ၊ အဆိပ်ထန်သော မြွေဟူ၍။ ဗြူသိ၊ ဆိုသနည်း။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော ဖခင်သည်။ တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားတော်မူလော့။

အဘရသေ့သည်လည်း ထိုရသေ့ငယ်ကို အကျယ် ဟောလိုရကား-

၄၆။ အာသဝေါ တာတ လောကသ္မိံ၊ သုရာ နာမ ပဝုစ္စတိ။
မနုညော သုရဘိ ဝဂ္ဂု၊ သာဒု ခုဒ္ဒ ရသူပမော။
ဝိသံ တဒါဟု အရိယာသေ၊ ဗြဟ္မစရိယဿ နာရဒ။

၄၇။ ဣတ္ထိယော တာတ လောကသ္မိံ၊ ပမတ္တံ ပမထေန္တိ တာ။
ဟရန္တိ မုနိနော စိတ္တံ၊ တုလံ ဘဋ္ဌံဝ မာလုတော။
ပပါတော ဧသော အက္ခာတော၊ ဗြဟ္မစရိယဿ နာရဒ။

၄၈။ လာဘော သိလောကော သက္ကာရော၊ ပူဇာ ပရကုလေသု စ။
ပင်္ကော ဧသောဝ အက္ခာတော၊ ဗြဟ္မစရိယဿ နာရဒ။

၄၉။ မဟန္တာ တာတ ရာဇာနော၊ အာဝသန္တိ မဟိံ ဣမံ။
တေ တာဒိသေ မနုဿိန္ဒေ၊ မဟန္တေ တာတ နာရဒ။

၅၀။ ဣဿရာနံ အဓိပတီနံ၊ န တေသံ ပါဒတော စရေ။
အာသီဝိသော သော အက္ခာတော၊ ဗြဟ္မစရိယဿ နာရဒ။

၅၁။ ဘတ္တတ္ထေ ဘတ္တကာလေ စ၊ ယံ ဂေဟမုပသင်္ကမေ။
ယဒေတ္ထ ကုသလံ ဇညာ၊ တတ္ထ ဃာသေသနံ စရေ။

၅၂။ ပဝိသေတွာ ပရကုလေ၊ ပါနတ္ထာ ဘောဇနတ္ထာ ဝါ။
မိတံ ခါဒေ မိတံ ဘုဉ္ဇေ၊ န စ ရူပေ မနံ ကရေ။

၅၃။ ဂေါဋ္ဌံ မဇ္ဇံ ကိရာဋဉ္စ၊ သဘာ နိကိရဏာနိ စ။
အာရကာ ပရိဝဇ္ဇေဟိ၊ ယာနီဝ ဝိသမံ ပဒံ။

ဟူသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၆။ တာတ၊ ချစ်သား။ လောကသ္မိံ၊ လောက၌။ အာသဝေါ၊ အရက်ကို။ သုရာ နာမ၊ သုရာ မည်၏ဟူ၍။ ပဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။ မနုညော၊ စိတ်ကိုနှစ်သက်စေတတ်၏။ သုရဘိ၊ ကောင်းသောအနံ့ ရှိ၏။ ဝဂ္ဂု၊ ရဲရင့်သောအဖြစ်သို့ ရောက်စေတတ်၏။ သာဒုခုဒ္ဒရသူပမော၊ သာယာအပ်သော ယင်ပျားအရသာနှင့် တူ၏။ နာရဒ၊ ချစ်သားနာရဒ။ တံ၊ ထိုသေအရက်ကို။ ဗြဟ္မစရိယဿ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်သောသူ၏။ ဝိသံ၊ အဆိပ်ဟူ၍။ အရိယာသေ၊ ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၇။ တာတ၊ ချစ်သား။ ဣတ္ထိယော၊ မိန်းမတို့သည်။ လောကသ္မိံ၊ လောက၌။ ပမတ္တံ့။ မေ့လျော့သော သတိရှိသော သူကို။ ပမထေန္တိ၊ မိမိအလိုသို့ဆောင်ခြင်းငှါ နှောက်မွှေတတ်ကုန်၏။ ဘဋ္ဌံ၊ သစ်ပင်မှ လျောကျသော။ တုလံ၊ လဲကို။ မာလုတော၊ လေသည်။ ဟရတိ ဣဝ၊ ဆောင်သကဲ့သို့။ မုနိနော၊ မေ့လျော့သော ရသေ့ရဟန်း၏။ စိတ္တံ၊ စိတ်ကို။ ဟရန္တိ၊ ဆောင်တတ်ကုန်၏။ နာရဒ၊ ချစ်သား နာရဒ၊ ဗြဟ္မစရိယဿ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်သော ရသေ့ရဟန်းအား။ ဧသာ၊ ဤမိန်းမကို။ ပပါတော၊ ချောက် ကမ်းပါးပြတ်ဟူ၍။ အက္ခာတော၊ ဆိုအပ်၏။

"֍ ဋ္ဌ ၄၈။ နာရဒ၊ ချစ်သား နာရဒ၊ လာဘော၊ လာဘ်များခြင်းသည်၎င်း။ သိလောကော၊ ကျော်စောခြင်းသည်၎င်း။ သက္ကာရော၊ လက်အုပ်ချီခြင်းအစရှိသော အရိုအသေပြုခြင်းသည်၎င်း။ ပူဇာ စ၊ ပန်း နံ့သာ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်ခြင်းသည်၎င်း။ ပရကုလေသု၊ သူတပါး အိမ်တို့၌။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဧသော၊ ဤ လာဘ သိလောက အစရှိသော အလုံးစုံကို။ ဗြဟ္မစရိယဿ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်သော ရသေ့ရဟန်း၏။ ပင်္ကော၊ ညွန်ဟူ၍။ အက္ခာတော၊ ဆိုအပ်၏။ "

֍ ဋ္ဌ ၄၉။ တာတ၊ ချစ်သား။ မဟန္တာ၊ ကြီးမြတ်သောအဖြစ်သို့ ရောက်ကုန်သော။ ရာဇာနော၊ မင်းတို့သည်။ ဣမံ မဟိံ၊ ဤမြေကို။ အာဝသန္တိ၊ စိုးအုပ်၍ နေကုန်၏။ နာရဒ၊ ချစ်သား နာရဒ။ မဟန္တေ၊ ကြီးမြတ်သောအဖြစ်သို့ ရောက်ကုန်သော။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့သဘောရှိကုန်သော။ တေ မနုဿိန္ဒေ၊ ထိုမင်းတို့ကို။ မာ သေဝသိ၊ မမှီဝဲလေလင့်။

֍ ဋ္ဌ ၅၀။ တာတ နာရဒ၊ ချစ်သားနာရဒ။ ဣသရာနံ၊ အစိုးရကုန်သော။ တေသံ အဓိပတီနံ၊ ထိုမင်းတို့၏။ ပါဒတော၊ ခြေရင်း၌။ န စရေ၊ မကျင့်လေလင့်။ သော၊ ထိုမင်းကို။ ဗြဟ္မစရိယဿ၊ ရသေ့ရဟန်းအား။ အာသီဝိသော၊ လျင်သော အဆိပ်ရှိသော မြွေဟူ၍။ အက္ခာတော၊ ဆိုအပ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၁။ နာရဒ၊ ချစ်သား နာရဒ။ ဘတ္တတ္ထေ၊ ထမင်းကို အလိုရှိသည် ဖြစ်၍၎င်း။ ဘတ္တကာလေစ၊ ထမင်းအခါ ရှိသည်ဖြစ်၍၎င်း။ ယံ ဂေဟံ၊ အကြင်အိမ်သို့။ ဥပသင်္ကမေ၊ ကပ်အံ့။ ဧတ္ထ၊ ထိုသို့ကပ်သော အိမ်တို့တွင်။ ယံ ဂေဟံ၊ အကြင်အိမ်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ ဂေဟံ၊ ထိုအိမ်သည်။ ကုသလံ၊ အပြစ်မရှိဟူ၍။ ဇညာ၊ သိအံ့။ တတ္ထ၊ ထိုအပြစ်မရှိသောအိမ်၌။ ဃာသေသနံ၊ ဝမ်းစာ ရှာမှီးခြင်းကို။ စရေ၊ ကျင့်ရာ၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၂။ နာရဒ၊ ချစ်သား နာရဒ။ ပရကုလေ၊ သူတပါးအိမ်၌။ ပါနတ္ထာ ဝါ၊ အဖျော်အလို့ငှါ၎င်း။ ဘောဇနတ္ထာ ဝါ၊ ဘောဇဉ်အလို့ငှါ၎င်း။ ပဝိသေတွာ၊ ဝင်သည်ရှိသော်။ မိတံ၊ နှိုင်းချင့်၍။ ခါဒေ၊ ခဲလေလော့။ မိတံ၊ နှိုင်းချင့်၍။ ဘုဉ္ဇေ၊ စားလေလော့။ ရူပေ၊ မိန်းမ၏အဆင်း၌။ မနံ၊ စိတ်ကို။ န စ ကရေ၊ မပြုလေလင့်။

֍ ဋ္ဌ ၅၃။ တာတ၊ ချစ်သား နာရဒ။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ဂေါဋ္ဌံ၊ နွားအပေါင်းတို့၏ နေရာကို၎င်း။ မဇ္ဇံ၊ သေတင်းကုပ်ကို၎င်း။ ကိရာဋဉ္စ၊ သုရာကြူးသော သူကို၎င်း။ နိကိရဏာနိ၊ ရွှေ ငွေ သိုမှီးရာ အရပ်တို့ကို၎င်း။ သဘာ-သဘာယော စ၊ သဘင်တို့ကို၎င်း။ ယာနံ၊ ဆီ ထောပတ် တင်သောလှည်းသည်။ ဝိသမံ၊ မညီညွတ်သော။ ပထံ၊ လှည်းကြောင်းခရီးကို။ အာရကာ၊ ဝေးစွာ။ ပရိဝဇ္ဇတိ ဣဝ၊ ကြဉ်ရှောင်သကဲ့သို့။ အာရကာ၊ ဝေးစွာ။ ပရိဝဇ္ဇေဟိ၊ ကြဉ်ရှောင်လေလော့။

သားရသေ့ငယ်သည် အဖရသေ့ ဟောပြောစဉ်ပင်လျှင် သတိရ၍ ဖခင် အကျွန်ုပ်သည် လူ့ပြည်ခရီးဖြင့် အလိုမရှိပါပြီဟု ဆိုလေ၏။ ထိုအခါ သားရသေ့ငယ်အား အဖရသေ့သည် မေတ္တာအစရှိသော ဘာဝနာကို ကြား၏။ ထိုသားရသေ့ငယ်သည် အဖရသေ့၏ အဆုံးအမ၌ တည်၍ မကြာမြင့်မီလျှင် ဈာန်တို့ကို ဖြစ်စေ၏။ နှစ်ယောက်ကုန်သော ရသေ့သားအဖတို့သည် မယုတ်သော ဈာန်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ စုတေကုန်လျှင် ဗြဟ္မာ့ပြည်၌ ဖြစ်ကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ ဤရဟန်းကို ဖြားယောင်းသော အပျိုကြီးသည် ထိုအခါ ရသေ့ငယ်ကို ဖြားယောင်းသော သတို့သ္မီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့သော ရဟန်းသည် ထိုအခါ သားရသေ့ငယ် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ အဖရသေ့ကြီး ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

မိန်းမဆန္ဒ၊ လိုက်မိက၊ သီလပျက်တတ်သည်

လေးခုမြောက်သော စူဠနာရဒဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

တေရသကနိပါတ်

၅။ ဒူတဇာတ်

ကယ်တင်နိုင်သူကိုမှ မိမိဒုက္ခကို ဖွင့်ပြောအပ်ကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဒုတေ ဗြာဟ္မဏ ပါဟေသိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဒူတဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ကိုယ်တော်၏ ပညာတော်ကို ချီးမွမ်းခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ တရားသဘင်၌ ရဟန်းတို့သည် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသခင်၏ ဥပါယ်တမျဉ်၌ လိမ်မာတော်မူသည်၏ အဖြစ်ကို ရှုပါကုန်လော့၊ အမျိုးသားဖြစ်သော နန္ဒမင်းသားအား နတ်သမီးတို့ကို ပြတော်မူ၍ အရဟတ္တဖိုလ်ကို ပေးတော်မူ၏။ စူဠပန္ထကအား ပုဆိုးပိုင်းကို ပေးတော်မူ၍ ပဋိသမ္ဘိဒါ လေးပါးတို့နှင့်တကွ အရဟတ္တဖိုလ်ကို ပေးတော်မူ၏။ ရွှေပန်းထိမ်သည်သားအား ကြာပဒုမာကို ပေးတော်မူ၍ အရဟတ္တဖိုလ်ကို ပေးတော်မူ၏။ ဤသို့ အထူးထူးသော အကြောင်းတို့ဖြင့် သတ္တဝါတို့ကို ဆုံးမတော်မူ၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ဤအကြောင်းဖြင့် ဤအကျိုးသည် ဖြစ်၏ဟု သတ္တဝါတို့၌ ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် လိမ်မာသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဥပါယ်တမျဉ်၌ လိမ်မာသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဇနပုဒ်သည် ရွှေ ငွေ မရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုမင်းသည် ဇနပုဒ်ကို နှိပ်စက်၍ ဥစ္စာကိုသာလျှင် စုရုံး၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ကာသိတိုင်းဝယ် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွား၍ ဆရာ့နောက်မှ တရားနှင့်အညီ ဆွမ်းခံ၍ ဆရာဘို့ ဥစ္စာကိုပေးပါဟုဆို၍ အတတ်ကို သင်စေသဖြင့် အတတ် တတ်ပြီးသော် ခက်ဆစ် ခက်ရပ်ကို သုတ်သင်၍ ဆရာ- ဆရာဘို့ဥစ္စာကို ဆောင်ပါချေအံ့ဟု

ပန်ကြားပြီးလျှင် တက္ကသိုလ်ပြည်မှ ထွက်ခဲ့၍ ဇနပုဒ်သို့ သွားသည်ရှိသော် တရားနှင့်အညီရှာ၍ ရွှေခုနစ်နိက္ခတို့ကို ရလျှင် ဆရာ့အားပေးအံ့ဟု ကြံ၍ သွားသည်ရှိသော် ခရီးအကြား၌ ဂင်္ဂါမြစ်ကိုကူးခြင်းငှါ လှေကိုစီး၏။ ထိုဘုရားလောင်းအား ထိုဂင်္ဂါမြစ်၌ လှေသည် လှည့်သည်ရှိသော် ထိုရွှေသည် ရေ၌ကျ၏။

ဘုရားလောင်းသည် ကြံ၏။ ရွှေသည် အလွန်ရခဲ၏။ ဇနပုဒ်၌ တဖန် ဆရာဘို့ဥစ္စာကို ရှာသည်ရှိသော် ကြာမြင့်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ အကယ်၍ကား ငါသည် ဂင်္ဂါမြစ်၌သာလျှင် အစာကင်းသည်ဖြစ်၍ နေအံ့၊ ထိုငါနေသောအဖြစ်ကို အစဉ်သဖြင့် မင်းသည် သိလတ္တံ့၊ ထိုသို့သိလျှင် အမတ်တို့ကို စေလတ္တံ့၊ ငါသည် ထိုအမတ်တို့နှင့်တကွ စကားမပြောအံ့၊ ထို့နောင်မှ မင်းသည် လာလတ္တံ့၊ ဤအကြောင်းဖြင့် ထိုမင်း၏အထံ၌ ဆရာဘို့ဥစ္စာကို ရလတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် ဂင်္ဂါမြစ်နား၌ ကိုယ်ဝတ်ပုဆိုးကို ရုံ၍ စလွယ်ကို အပ၌ထား၍ ငွေပြားအဆင်းနှင့် တူသော သဲပြင်၌ ရွှေဆင်းတုကဲ့သို့ နေတော်မူ၏။

အစာမစားဘဲနေသော ထိုဘုရားလောင်းကို မြင်၍ လူများသည် အဘယ့်ကြောင့် နေသနည်းဟု မေး၏။ တစုံတယောက်သောသူအား စကားမပြော၊ နက်ဖြန်နေ့၌ ရွာတံခါး၌ နေကုန်သော သူတို့သည် ဘုရားလောင်း ဂင်္ဂါမြစ်နား၌ နေသောအဖြစ်ကို ကြားလျှင် လာလတ်ကုန်၍ မေးကုန်၏။ ထိုသူတို့အားလည်း စကားမပြော၊ ထိုသူတို့သည် ဘုရားလောင်း ပင်ပန်းသည်ကို မြင်ကုန်လျှင် ငိုကြွေး၍ သွားကုန်၏။ သုံးရက်မြောက်သော နေ့၌ မြို့သူအပေါင်းတို့သည် လာလတ်ကုန်၏။ လေးရက်မြောက်သောနေ့၌ မြို့မှ အစိုးရသောသူတို့သည် လာလတ်ကုန်၏။ ငါးရက်မြောက်သော နေ့၌ မင်းချင်းတို့သည် လာလတ်ကုန်၏။ ခြောက်ရက်မြောက်သောနေ့၌ မင်းသည် အမတ်တို့ကို စေ၏။ ထိုအမတ်တို့နှင့်လည်း တကွ စကားမပြော၊ ခုနစ်ရက်မြောက်သော နေ့၌ မင်းသည် ကြောက်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်း၏ အထံသို့ သွား၍

ဘုရားလောင်းကို မေးလိုရကား-

၅၄။ ဒူတေ ဗြာဟ္မဏ ပါဟေသိံ၊ ဂင်္ဂါတီရသ္မိံ ဈာယတော။
တေသံ ပုဋ္ဌော နဗျာကာသိ၊ ဒုက္ခံ တုယှံ မတံ နု တေ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၄။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ဂင်္ဂါတီရသ္မိံ၊ ဂင်္ဂါမြစ်နား၌။ ဈာယတော၊ ကြံမှိုင်သော သင့်အား။ ဒူတေ၊ တမန်တို့ကို။ ပါဟေသိံ၊ ငါစေ၏။ တေသံ၊ ထိုတမန်တို့အား။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သော သင်သည်။ န ဗျာကာသိ၊ စကားမပြော။ တုယှံ၊ သင်၏။ ဒုက္ခ၊ ဆင်းရဲကို။ တေ၊ သင်တယောက်ထည်းသာ။ မတံ နု၊ သိအပ်သလော။

ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သောမင်းကြီး - ဆင်းရဲခြင်းမည်သည်ကို ဖျောက်ခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သော သူအားသာလျှင် ကြားအပ်၏။ ဆင်းရဲကို ဖျောက်ခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သောသူမှ တပါးသောသူအား မကြားအပ် ဟု ဆို၍ မင်းအား ကြားလိုရကား-

၅၅။ သစေ တေ ဒုက္ခ မုပ္ပဇ္ဇေ၊ ကာသီနံ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန။
မာ ခေါ နံ တဿ အက္ခာဟိ၊ ယော တံ ဒုက္ခာ န မောစယေ။

၅၆။ ယော တဿ ဒက္ခဇာတဿ၊ ဧကင်္ဂမပိ ဘာဂသော။
ဝိပ္ပမောစေယျ ဓမ္မေန၊ ကာမံ တဿ ပဝေဒယ။

၅၇။ သုဝိဇာနံ သိင်္ဂါလာနံ၊ သကုဏာနဉ္စ ဝဿိတံ။
မနုဿဝဿိတံ ရာဇ၊ ဒုဗ္ဗိဇာနတရံ တတော။

၅၈။ အပိ စေ မညတိ ပေါသော၊ ဉာတိ မိတ္တာ အခါတိ ဝါ။
ယော ပုဗ္ဗေ သုမနော ဟုတွာ၊ ပစ္ဆာ သမ္ပဇ္ဇတေ ဒိသော။

၅၉။ ယော အတ္တနော ဒုက္ခ မနာနုပဋ္ဌော၊
ပဝေဒယေ ဇန္တု အကာလရူပေ။
အာနန္ဒိနော တဿ ဘဝန္တိ မိတ္တာ၊
ဟိတေသိနော တဿ ဒုခီ ဘဝန္တိ။

၆၀။ ကာလဉ္စ ဉတွာန တထာဝိဓဿ၊
မေဓာဝိနံ ဧကမနံ ဝိဒိတွာ။
အာစိက္ခေယျ တိဗ္ဗာနိ ပရဿ ဓီရော၊
သဏှံ ဂိရံ အတ္ထဝတိံ ပမုဉ္စေ။

၆၁။ သစေ ဇညာ အဝိသယှ မတ္တနော၊
နာလံ တေဟိ မယံ သုခါဂမာယ။
ဧကောဝ တိဗ္ဗာနိ သဟေယျ ဓီရော၊
သစ္စံ ဟိရောတ္တပ္ပမပေက္ခမာနော။

ဟူသော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၅။ ကာသီနံ၊ ကာသိတိုင်းသူတို့၏။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန၊ ပြည်သူတို့၏ အစီးအပွားကို ဆောင်တော်မူတတ်သော မင်းမြတ်။ သစေ၊ အကယ်၍။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇေ၊ ဖြစ်အံ့။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တံ၊ အရှင်မင်းကြီးကို။ ဒုက္ခာ၊ ဆင်းရဲမှ။ န မောစယေ၊ မလွတ်စေနိုင်။ တဿ၊ ထိုသူအား။ နံ၊ ထိုဆင်းရဲကို။ မာ ခေါ အက္ခာဟိ၊ ကြားတော်မမူလင့်။

֍ ဋ္ဌ ၅၆။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တဿ၊ ထိုသူအား။ ဒုက္ခဇာတဿ၊ ဖြစ်သောဆင်းရဲ၏။ ဘဂသော၊ အဘို့အားဖြင့်။ ဧကင်္ဂံအပိ၊ တခုသော အစိတ်ကိုမျှလည်း။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ ဝိပ္ပမောစေယျ၊ လွတ်စေနိုင်ရာ၏။ တဿ၊ ထိုသူအား။ ကာမံ၊ စင်စစ်။ ပဝေဒယ၊ ကြားတော်မူလော့။

֍ ဋ္ဌ ၅၇။ ရာဇ၊ မင်းကြီး။ သင်္ဂါလာနံ၊ မြေခွေးတို့၏၎င်း။ သကုဏာနဉ္စ၊ ငှက်တို့၏၎င်း။ ဝဿိတံ၊ မြည်သံကို။ သုဝိဇာနံ၊ သိလွယ်၏။ တတော၊ ထိုမြေခွေးသံ ငှက်သံထက်။ မနုဿဝဿိတံ၊ လူတို့၏ စကားကို။ ဒုဗ္ဗိဇာနတရံ၊ အလွန် သိနိုင်ခဲ၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယော ပေါသော၊ အကြင်သူသည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ သုမနော၊ ဝမ်းမြောက်သည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ အယံ၊ ဤသူသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဉာတိ၊ ဆွေမျိုးတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့၎င်း။ အယံ၊ ဤသူသည်။ မေ၊ ငါ၏။ မိတ္တော၊ ချစ်သောသူတည်း။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့၎င်း။ အယံ၊ ဤသူသည်။ မေ၊ ငါ၏။ သခါ၊ အသက်နှင့်တူသော အဆွေခင်ပွန်းတည်း။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့၎င်း။ အပိ၊ စင်စစ်။ စေ မညတိ၊ အကယ်၍ အောက်မေ့အံ့။ သော ပေါသော၊ ထိုသူသည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ဒိသော၊ ရန်သူသည်။ သမ္ပဇ္ဇတေ၊ ဖြစ်တတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၉။ ယော ဇန္တု၊ အကြင်သတ္တဝါသည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲကို။ အနာနုပုဋ္ဌော၊ အဖန်တလဲလဲ မေးသည်ရှိသော်။ အကာလရူပေ၊ အခါမဟုတ်သောအခါ၌။ ပဝေဒယေ၊ ကြားရာ၏။ တဿ၊ ထိုသူ၏။ အမိတ္တာ၊ ရန်သူတို့သည်။ အာနန္ဒိနော၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တဿ၊ ထိုသူ၏။ ဟိတေသိနော၊ အစီးအပွားကို ရှာကုန်သော သူတို့သည်။ ဒုခီ၊ ဆင်းရဲခြင်းရှိကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၀။ ဓီရော၊ ပညာရှိသည်။ ကာလဉ္စ၊ ကာလကိုလည်း။ ဉတွာန၊ သိ၍။ မေဓာဝီနံ၊ ပညာရှိတို့အား။ ဧကမနံ၊ တူသော စိတ်ရှိသည်ကို။ ဝိဒိသွာ၊ သိ၍။ ပရဿ၊ မိမိမှတပါးသော။ တထာဝိဓဿ၊ ထိုသို့သဘောရှိသောသူအား။ တိဗ္ဗာနိ၊ ပြင်းစွာသော ဒုက္ခဝေဒနာတို့ကို။ အာစိက္ခေယျ၊ ကြားရာ၏။ သဏှံ၊ သိမ်မွေ့နူးညံ့သော။ အတ္ထဝတိံ၊ အကျိုးရှိသော။ ဂိရံ၊ စကားကို။ ပမုဉ္စေ၊ လွှတ်ရာ၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၁။ သစေ၊ အကယ်၍။ အတ္တနော၊ မိမိအား။ အဝိသယှ၊ မနှိပ်စက်မူ၍။ အတိကိစ္စာနိ၊ အလွန်သော အမှုကိစ္စတို့ကို။ ဇညာ၊ သိအံ့။ တေဟိ၊ ထိုလောကဓံတရား ရှစ်ပါးတို့သည်သာလျှင်။ မယှံ၊ ငါ့အား။ သုခါဂမာယ၊ ချမ်းသာကို ဖြစ်စိမ့်သောငှာ။ နာလံ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဇညာ၊ သိအံ့။ သစ္စံ၊ ထင်ရှားရှိသော။ ဟိရောတ္တပ္ပံ၊ ဟိရိဩတ္တပ္ပကို။ အပေက္ခမာနော၊ ငဲ့သော။ ဓီရော၊ ပညာရှိသည်။ ဧကောဝ၊ တယောက်တည်းသာ။ တိဗ္ဗာနိ၊ ပြင်းစွာသော ဝေဒနာတို့ကို။ သဟေယျ၊ သည်းခံရာ၏။

ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် ခုနစ်ဂါထာတို့ဖြင့် တရားဟော၍ မိမိဆရာဘို့ ဥစ္စာရှာသောအဖြစ်ကို ပြလိုရကား-

၆၂။ အဟံ ရဋ္ဌေ ဝိစရန္တော၊ နိဂမေ ရာဇဓာနိယော။
ဘိက္ခမာနော မဟာရာဇ၊ အာစရိယ ဓနတ္ထိကော။

၆၃။ ဂဟပတီ ရာဇပုရိသေ၊ မဟာသာလေစ ဗြာဟ္မဏေ။
အလတ္ထံ သတ္တ နိက္ခာနိ၊ သုဝဏ္ဏဿ ဇနာဓိပ။
တေ မေ နဋ္ဌာ မဟာရာဇ၊ တသ္မာ သောစာမဟံ ဘုသံ။

၆၄။ ပုရိသာ တေ မဟာရာဇ၊ မနသာ နုဝိစိန္တိတော။
နာလံ ဒုက္ခာ ပမောစေတုံ၊ တသ္မာ တေသံ န ဗျာဟရိံ။

၆၅။ တွဉ္စ ခေါ မေ မဟာရာဇ၊ မနသာ နုဝိစိန္တိတော။
အလံ ဒုက္ခာ ပမောစေတုံ၊ တသ္မာ တုယှံ ပဝေဒယိ။

ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းပြည်တို့ကို၎င်း။ နိဂမေ၊ ရွာနိဂုံးတို့ကို၎င်း။ ရာဇဓာနိယော၊ မင်းနေပြည်တို့ကို၎င်း။ ဝိစရန္တော၊ လှည့်လည်လျက်။ အာစရိယဓနတ္ထိကော၊ ဆရာအဘို့ဥစ္စာကို အလိုရှိသည်ဖြစ်၍။ ဂဟပတီ ရာဇပုရိသေ၊ သူကြွယ်မင်းချင်းတို့ကို၎င်း။ မဟာသာလေ စ ဗြာဟ္မဏေ၊ ဗြာဟ္မဏ မဟာသာလတို့ကို၎င်း။ ဘိက္ခမာနော၊ တောင်းသည်ဖြစ်၍။ သုဝဏ္ဏဿ၊ ရွှေ၏။ သတ္တ နိက္ခာနိ၊ ခုနစ် နိက္ခတို့ကို။ အလတ္ထံ၊ ရပြီ။ ဇနာဓိပ၊ လူတို့ကိုအစိုးရတော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ တေ၊ ထိုရွှေခုနစ်နိက္ခတို့သည်။ နဋ္ဌာ၊ ပျောက်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ပျောက်သောကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဘုသံ၊ ပြင်းစွာ။ သောစာမိ၊ စိုးရိမ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ပုရိသာ၊ မင်းချင်းတို့သည်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဒုက္ခာ၊ ဆင်းရဲမှ။ ပမောစေတုံ၊ လွတ်စေခြင်းငှါ။ နာလံ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ အနုဝိစိန္တိတော၊ သိအပ်၏။ တသ္မာ၊ ထိုကြောင့်။ တေသံ၊ ထို မင်းချင်းတို့အား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဗျာဟရိံ၊ မကြားပေ။

֍ ဋ္ဌ ၆၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တွဉ္စ ခေါ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်သာလျှင်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဒုက္ခာ၊ ဆင်းရဲမှ။ ပမောစေတုံ၊ လွတ်စေခြင်းငှါ။ အလံ၊ စွမ်းနိုင်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးကို။ အနုဝိစိန္တိတော၊ သိအပ်၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့သိသောကြောင့်။ တုယှံ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဝေဒယိ၊ ကြားလျှောက်ပါ၏။

မင်းသည် ဘုရားလောင်း၏ တရားစကားကို ကြား၍ ပုဏ္ဏား သင် မစိုးရိမ်လင့်၊ ငါသည် သင့်အား ဆရာဘို့ဖြစ်သော ဥစ္စာကို ပေးအံ့ဟုဆို၍ နှစ်ဆတက်သော ဥစ္စာကို ပေးတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၆၆။ တဿာ ဒါသိ ပသန္နစိတ္တော၊ ကာသီနံ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနော။
ဇာတရူပမယေ နိက္ခေ၊ သုဝဏ္ဏဿ စတုဒ္ဒသ။

ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကာသီနံ၊ ကာသိတိုင်းသူတို့၏။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနော၊ တိုင်းပြည်သူတို့၏ အစီးအပွားကို ဆောင်တော်မူတတ်သော ဗာရာဏသီပြည့်ရှင်မင်းသည်။ ပသန္နစိတ္တော၊ ကြည်ညိုသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍။ ဇာတရူပမယေ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော။ သုဝဏ္ဏဿ၊ ရွှေ၏။ စတုဒ္ဒသ နိက္ခေ၊ တဆယ့်လေးနိက္ခတို့ကို။ တဿ၊ ထိုဘုရားလောင်းပုဏ္ဏားအား။ အဒါသိ၊ ပေးတော်မူ၏။

ဘုရားလောင်းသည် မင်းအား အဆုံးအမကိုပေး၍ ဆရာအား ဥစ္စာတို့ကိုပေးပြီးလျှင် ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြု၍ မင်းသည်လည်း ဘုရားလောင်း၏ အဆုံးအမ၌ တည်လျက် တရားနှင့်အညီ မင်းပြု၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့သည် ကံအားလျော်စွာ လားကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ဥပါယ်တမျဉ်၌ လိမ်မာသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ငါဘုရားသည် ဥပါယ်တမျဉ်၌ လိမ်မာဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ တက္ကသိုလ်ဆရာ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ ပုဏ္ဏားလုလင် ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကယ်နိုင်သူမှ၊ ကိုယ့်ဒုက္ခ၊ နှုတ်ဟဖွင့်ပြောရာ

ငါးခုမြောက်သော ဒူတဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

တေရသကနိပါတ်

၆။ ကလိင်္ဂဗောဓိဇာတ်

ပရိဘောဂစေတီထိုက်သော မဟာဗောဓိပင်ကို ပူဇော်ခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရာဇာကာလိင်္ဂေါစက္ကဝတ္တီ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကာလိင်္ဂဗောဓိဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် စိုက်အပ်သော မဟာဗောဓိပင်အား ပူဇော်ခြင်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ဝေနေယျတို့ကို သင်္ဂြိုဟ်ထောက်ပံ့တော်မူခြင်းငှါ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇနပုဒ်သို့ ဒေသစာရီ ကြွတော်မူသည်ရှိသော် သာဝတ္ထိပြည်၌ နေကုန်သောသူတို့သည် ပန်းနံ့သာအစရှိသည် လက်စွဲကုန်လျက် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ သွားကုန်သည်ရှိသော် တပါးသော ပူဇော်ရာကိုမရ၍ ဂန္ဓကုဋိတော်တံခါး၌ ချ၍ သွားကုန်၏။ ထိုသူတို့သည် မြတ်သော ဝမ်းမြောက်ခြင်းရှိသည် မဖြစ်ကုန်။

ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ အနာထပိဏ်သူဌေးသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ လာသောအခါ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်၏ အထံသို့သွား၍ အရှင်အာနန္ဒာ ဤကျောင်းတော်သည် ဘုရားသခင် ဒေသစာရီ ကြွတော်မူသည်ရှိသော် အထောက်အပံ့မှ ကင်းသည်ဖြစ်၏။ လူတို့အား ပန်းနံ့သာ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်အပ်သောအရာသည် မရှိပါခဲ့၊ အရှင်ဘုရား တောင်းပန်ပါ၏။ ဘုရား သခင်အား ဤအကြောင်းကို ကြားလျှောက်၍ တခုသော ပူဇော်အပ်သောအရာ ရိုသေရာ ရှိသည်၏အဖြစ်ကို သိတော်မူကုန်လော့ဟု လျှောက်၏။ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ မြတ်စွာဘုရားကို လျှောက်၏။

ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား စေတီသည် အဘယ်မျှရှိကုန်သနည်းဟု မေးလျောက်၏။ အာနန္ဒာ စေတီသည် သုံးပါးတို့တည်းဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား အဘယ် သုံးပါးတို့နည်းဟု မေးလျှောက်၏။ အာနန္ဒာ စေတီတို့သည် သာရီရိကစေတီ, ပရိဘောဂစေတီ, ဥဒ္ဒိဿကစေတီဟူ၍ သုံးပါးတည်းဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား - အရှင်ဘုရားတို့သည် ထင်ရှားရှိတော်မူစဉ် ထိုစေတီသုံးပါးတို့ကို ပြုခြင်းငှါ တတ်ကောင်းပါအံ့လောဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် အာနန္ဒာ သာရီရိက စေတီကို ပြုခြင်းငှါ မတတ်ကောင်း၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုသာရီရိကစေတီကို ဘုရားတို့ ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုပြီးသော ကာလ၌သာ ပြုခြင်းငှါ တတ်ကောင်း၏။ ပရိဘောဂစေတီ, ဥဒ္ဒိဿကစေတီတို့ကိုကား ဘုရားတို့ ထင်ရှားရှိစဉ်ပင်လျှင် ပြုခြင်းငှါ တတ်ကောင်း၏။ ဘုရားတို့ အသုံးအဆောင်တော်ဖြစ်သော မဟာဗောဓိပင်သည် ဘုရားတို့ ထင်ရှားရှိကုန်သော်လည်း စေတီသာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့သည် ဒေသစာရီ ကြွတော်မူသည်ရှိသော် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သည် ကိုးကွယ်ရာမရှိသည်ဖြစ်၍ လူများသည် ပူဇော်အပ်သောအရာကို မရပါ။ မဟာဗောဓိပင်မှ မျိုးစေ့ကိုယူ၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်တံခါး၌ စိုက်ပါအံ့ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် အာနန္ဒာ ကောင်းပြီ စိုက်လော့၊ ဤသို့ စိုက်သည်ရှိသော် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ ငါဘုရားအမြဲနေသကဲ့သို့ ဖြစ်လတ္တံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။

အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် အနာထပိဏ်သူဌေး, ဝိသာခါ ဒါယိကာမ, ကောသလမင်းကြီးတို့အား ကြား၏။ ဇေတဝန်ကျောင်းတံခါး၌ ဗောဓိပင်စိုက်အံ့သောအရပ်၌ တွင်းကိုတူးစေ၍ အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်ကို ဆို၏။ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော် တံခါး၌ ဗောဓိပင်ကို စိုက်ပါစေအံ့၊ မဟာဗောဓိပင်မှ ဗောဓိသီးမှည့်ကိုဆောင်၍ အကျွန်ုပ်အား ပေးတော်မူပါလော့ဟု ဆို၏။ အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် မဟာဗောဓိသို့ ကြွတော်မူပြီးလျှင် အညှာမှကြွေသော ဗောဓိသီးမှည့်ကို မြေသို့မကျမီ သင်္ကန်းတော်ဖြင့် ခံယူပြီးလျှင် အာနန္ဒာမထေရ်အား ပေးတော်မူ၏။

အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် ယနေ့ ဗောဓိပင်ကို စိုက်အံ့ဟု ကောသလမင်းကြီး အစရှိသောသူတို့အား ကြားတော်မူ၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် ညချမ်းအခါ များသောအခြံအရံဖြင့် အလုံးစုံသော အဆောက်အဦတို့ကို ယူ၍ လာ၏။ ထိုကောသလမင်းကြီးနှင့် အနာထပိဏ်သူဌေး, ဝိသာခါ ဒါယိကာမတို့သည်၎င်း အလုံးစုံသော လူများတို့သည်၎င်း လာ၏။ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် မဟာဗောဓိပင်စိုက်ရာအရပ်၌ ကြီးစွာသော ရွှေခွက်ကိုထား၍ အောက်၌ ဖောက်စေပြီးလျှင် နံ့သာညွန်ဖြင့် ပြည့်စေ၍ မြတ်သောမင်းကြီး ဤဗောဓိသီးမှည့်ကို စိုက်လော့ဟု ကောသလမင်းကြီးအား ပေးတော်မူ၏။

ထိုကောသလ မင်းကြီးသည် ကြံ၏။ မင်းအဖြစ်မည်သည်ကား အခါခပ်သိမ်း ငါတို့အား မတည်၊ ဤဗောဓိပင်ကို အနာထပိဏ်သူဌေးကို စိုက်စေခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် ထိုဗောဓိသီးမှည့်ကို မဟာအနာထိဏ်သူဌေးလက်၌ထား၏။ အနာထပိဏ် သူဌေးသည် နံ့သာညွန်ကိုယက်၍ နံ့သာညွန်၌ ချ၏။ ထိုဗောဓိသီးမှည့်သည် လက်မှလွတ်ကာမျှ၌ အလုံးစုံသောလူတို့သည် မြင်ကုန်စဉ်လျင် ထွန်တုံးပမာဏရှိသော ဗောဓိပင်စည်သည် အတောင်ငါးဆယ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ပေါက်၏။ လေးမျက်နှာတို့၌၎င်း, အထက်၌၎င်း ခက်မငါးဖြာတို့သည် အတောင်ငါးဆယ်စီ ရှိသည်ဖြစ်၍ ထွက်ကုန်၏။ ဤသို့လျှင် ထိုဗောဓိပင်သည် ထိုခဏ၌ သစ်ပင်မင်းကဲ့သို့ ဖြစ်၍တည်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် တဆယ့်ရှစ်လုံးကုန်သော ကြာညိုလက်တို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်သော ရွှေအိုး ငွေအိုးတို့ကို နံ့သာရေဖြင့် ပြည့်စေပြီးလျှင် မဟာဗောဓိကို ခြံရံ၍ ရေပြည့်အိုးတို့ကို အစဉ်အတိုင်းထား၏။ ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့်ပြီးသော ပွတ်တိုင်တို့ကို ပြုစေ၏။ ရွှေနှင့်ရောသော သဲကို ကြဲ၏။ တံတိုင်းအရံကို ပြုစေ၏။ ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့် ပြီးသော တံခါးမုတ်ကို ပြုစေ၏။ များစွာသော ပူဇော် သက္ကာရသည် ဖြစ်၏။

အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်သည် မြတ်စွာဘုရားသို့ ကပ်၍ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့သည် မဟာဗောဓိပင်ရင်း၌ ဝင်စားတော်မူသော သမာပတ်ကို အကျွန်ုပ်စိုကျသော ဗောဓိပင်ရင်း၌ နေတော်မူ၍ လူများ၏ အစီးအပွားအကျိုးငှါ ဝင်စားတော် မူပါကုန်လော့ဟု လျှောက်၏။ အာနန္ဒာ အသို့ဆိုသနည်း၊ ငါသည် မဟာဗောဓိပင်ရင်း၌ ဝင်စားတော်မူသော သမာပတ်ကို ဝင်စား၍ နေတော်မူသည်ရှိသော် တပါးသောအရပ်သည် ဆောင်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ရာဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား လူများ၏ စီးပွားချမ်းသာအကျိုးငှါ ဤမြေအရပ်၏ မြဲသော အမှတ်ရှိသော သမာပတ်ချမ်းသာဖြင့် ထိုဗောဓိပင်ရင်းကို သုံးဆောင်တော် မူပါကုန်ဟု လျှောက်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် တညဉ့်ပတ်လုံး သမာပတ်ချမ်းသာကို သုံးဆောင်တော်မူ၏။ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် ကောသလမင်းကြီး အစရှိသောသူတို့ကို ကြား၍ ဗောဓိပူဇော်ပွဲ မည်သည်ကို ပြု၏။ ထိုဗောဓိပင်သည်လည်း အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် စိုက်အပ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် အာနန္ဒာဗောဓိဟူ၍သာလျင် ထင်ရှား၏။

ထိုအခါ တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်ထင်ရှားရှိတော်မူစဉ်လျှင် ဗောဓိပင်ကိုစိုက်စေ၍ များစွာသော ပူဇော်ခြင်းကို ပြုစေ၏။ အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်သည် ကျေးဇူးကြီးပေစွဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် အာနန္ဒာသည် ဗောဓိပင်အား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုစေသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း အာနန္ဒာသည် ကျွန်းငယ်အရံနှင့်တကွ ကျွန်းကြီးလေးကျွန်းတို့၌ လူတို့ကိုယူ၍ များစွာသော ပန်းနံ့သာစသည်တို့ကို ဆောင်၍ မဟာဗောဓိမဏ္ဍိုင်၌ ဗောဓိအား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုစေဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ကလိင်္ဂတိုင်း ဒန္တပူရမြို့၌ ကာလိင်္ဂမည်သောမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုကာလိင်္ဂမင်းအား မဟာကာလိင်္ဂ, စူဠကာလိင်္ဂဟူ၍ သားနှစ်ယောက်တို့သည် ရှိကုန်၏။ နိမိတ်ဘတ်တတ်ကုန်သော သူတို့သည် သားတော်အကြီး မဟာကာလိင်္ဂမင်းသည် ခမည်းတော်လွန်သဖြင့် မင်းဖြစ်လတ္တံ့၊ သားတော်အငယ် စူဠကာလိင်္ဂ မင်းသားသည် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ဆွမ်းခံ၍ ကျင့်လတ္တံ့၊ ထိုစူဠကာလိင်္ဂ မင်းသား၏ သားတော်သည်ကား စကြဝတေးမင်း ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဘတ်ကုန်၏။ နောက်အဘို့၌ သားတော်အကြီး မဟာကာလိင်္ဂမင်းသည် ခမည်းတော်လွန်လျှင် မင်းဖြစ်တော်မူ၏။ ညီတော် စူဠကာလိင်္ဂ မင်းသားကို အိမ်ရှေ့နှင်းတော်မူ၏။ ထိုအိမ်ရှေ့မင်းသည် အကြင် ငါ့သားသည်ရှိ၏။ ထိုငါ့သားသည် စကြဝတေးမင်းဖြစ်လတ္တံ့သတတ်ဟု သားကိုမှီ၍ ခိုက်ရန်ကိုပြု၍ နောင်တော် မဟာကာလိင်္ဂ မင်းကြီးသည် မကြည်ညိုသည်ဖြစ်၍ ညီတော် စူဠကာလိင်္ဂမင်းသားကို ဘမ်းလေဟု တယောက်သော သူလျှိုကို စေတော်မူ၏။

ထိုသူလျှိုသည်သွား၍ အရှင်မင်းသား အရှင့်နောင်တော် မင်းကြီးသည် အရှင်မင်းသားကို ဘမ်းလို၏။ အရှင်မင်းသား၏ အသက်ကို စောင့်ရှောက်တော်မူလော့ဟု လျှောက်၏။ ထိုညီတော် အိမ်ရှေ့မင်းသည် မိမိတံဆိပ်ခတ်သော လက်စွပ်တော်ကို၎င်း, သိမ်မွေ့နူးညံ့သော ကမ္ဗလာကို၎င်း, သန်လျက်ကို၎င်း ဤသုံးပါးသော ဥစ္စာလက်နက်တို့ကို မိမိအကျိုးစီးပွားကို ကြဉ်းဆောင်သော အမတ်အား ပြ၍ ဤအမှတ်ဖြင့် ငါ့သားတော်အား မင်းအဖြစ်ကို ပေးကြလေကုန်ဟု မှာထားခဲ့ပြီးလျှင် တောသို့ဝင်၍ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော မြေအဘို့၌ ကျောင်းဆောက်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုသဖြင့် မြစ်နား၌ နေ၏။

မဒ္ဒရာဇ်တိုင်း သာဂလမြို့၌ မဒ္ဒရာဇ်မင်း၏ မိဖုယားကြီးသည် သမီးတော်ကို ဖွား၏။ ထိုမင်းသမီးကို နိမိတ်ဘတ်တတ်ကုန်သော လူတို့သည် ဤမင်းသမီးသည် ဆွမ်းခံ၍ အသက်မွေးလတ္တံ့၊ ထိုမင်းသမီး၏ သားသည်ကား စကြဝတေးမင်း ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဘတ်ကုန်၏။ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မင်းတို့သည် ထိုအကြောင်းကို ကြားကုန်လျှင် တပြိုင်နက် လာကုန်၍ သာဂလမြိုကို ဝန်းရံကုန်၏။ မဒ္ဒရာဇ်မင်းသည် ကြံ၏။ အကယ်၍ ငါသည် တယောက်သောမင်းအား ပေးအံ့၊ ကြွင်းကုန်သော မင်းတို့သည် အမျက်ထွက်ကုန်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ငါ့သမီးကို စောင့်ရှောက်အံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် သမီးတော်ကို၎င်း, မိဖုယားကြီးကို၎င်း၊ ယူ၍ မထင်ရှားသော အသွင်ဖြင့်ပြေး၍ တောသို့ဝင်ပြီးလျှင် စူဠကာလိင်္ဂ မင်းသား၏ကျောင်းမှ အထက်အဘို့၌ ကျောင်းဆောက်၍ ရသေ့ရဟန်း ပြုပြီးလျှင် ဆွမ်းခံသဖြင့် အသက်မွေးခြင်းကို ပြုလျက် ထိုကျောင်း၌ နေ၏။

မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် သမီးတော်ကို စောင့်ရှောက်ကုန်အံ့ဟု ထိုသမီးတော်ကို ကျောင်း၌ထား၍ သစ်သီးကြီးငယ်အလို့ငှါ သွားကုန်၏။ ထိုသမီးတော်သည် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ တောသို့သွားသောအခါ အထူးထူးသော ပန်းတို့ကိုယူ၍ ပန်းကုံးပြီးလျှင် ဂင်္ဂါမြစ်နား၌ စောင်းတန်းအစဉ်ကဲ့သို့ထား၏။ စောင်းတန်း အစဉ်ကဲ့သို့ ကောင်းစွာပွင့်သော သရက်တပင်သည် ရှိ၏။ ထိုသရက်ပင်သို့တက်၍ ကစားပြီးလျှင် ပန်းကုံးကို ရေ၌ချ၏။ ထိုပန်းကုံးသည် တနေ့သောအခါ မျော၍ ဂင်္ဂါ၌ရေချိုးသော စူဠကာလိင်္ဂမင်းသား၏ ဦးခေါင်း၌ငြိ၏။ ထိုစူဠကာလိင်္ဂမင်းသားသည် ထိုပန်းကုံးကိုကြည့်၍ ဤပန်းကုံးသည် ပျိုမျစ်နုနယ်သော သတို့သမီးဖြစ်သော တယောက်သော မိန်းမသည် သီကုံးသော ပန်းကုံးတည်း၊ မိန်းမအို သီကုံးသော ပန်းကုံးမဟုတ်၊ ပျိုမျစ်နုနယ်သော မိန်းမငယ်ကို စုံစမ်းအံ့ဟု ကိလေသာ၏အစွမ်းဖြင့် ဂင်္ဂါမြစ်ညာသို့သွား၍ သရက်ပင်၌နေလျက် သာယာစွာသောအသံဖြင့် သီချင်းသီသော မင်းသမီးအသံကိုကြား၍ သရက်ပင်ရင်းသို့ သွားသဖြင့် မင်းသမီးကိုမြင်၍ အမိ သင်သည် အဘယ်အမည်ရှိသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်အကျွန်ုပ်သည် လူမိန်းမတည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသို့တပြီးကား ဆင်းလော့ဟုဆို၏။ အရှင်မဆင်းနိုင်ပါ၊ အကျွန်ုပ်သည် မင်းသမီးတည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် အမိ ငါသည်လည်း မင်းသားပင်တည်း၊ ဆင်းလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အရှင့်သား စကားဖြင့် မင်း မဖြစ်ရာ၊ အကယ်၍ မင်းဖြစ်အံ့၊ မင်း၏မာယာကို ဆိုကုန်အံ့ဟု နှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့သည် အချင်းချင်း မင်း၏ မာယာကို ဆိုကုန်၏။ မင်းသမီးသည် သရက်ပင်မှ ဆင်း၏။ ဆင်းပြီး၍ ထိုနှစ်ယောက်သော သူတို့သည် အချင်းချင်း လွန်ကျူးသောအကျင့်ကို ကျင့်ကုန်၏။

ထိုမင်းသမီးသည် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ တောမှ လာကုန်လတ်သော် ထိုမင်းသား၏ ကာလိင်္ဂမင်း၏ သားတော်အဖြစ်ကို၎င်း, တောသို့ဝင်လာသော အကြောင်းကို၎င်း အကျယ်အားဖြင့် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့အား ကြားလျှောက်လေ၏။ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ထိုသမီးတော်ကို ကာလိင်္ဂမင်းသားအား ပေးကုန်၏။ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့သည် ချစ်သောနေခြင်းဖြင့် နေကုန်စဉ် မင်းသမီးသည် ကိုယ်ဝန်ရ၍ ဆယ်လလွန်သဖြင့် ဘုန်းပညာ လက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံသော သားတော်ကို ဖွား၏။ ထိုသားတော်ကို ကာလိင်္ဂမင်းသားဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုမင်းသားသည် အရွယ်သို့ရောက်လျှင် ခမည်းတော် ဘိုးတော်တို့၏အထံ၌ အလုံးစုံသော အတတ်တို့ကိုသင်၍ အပြီးသို့ ရောက်၏။

ထိုအခါ ခမည်းတော် စူဠကာလိင်္ဂမင်းသည် နက္ခတ်အယှဉ်၏ အစွမ်းဖြင့် နောင်တော် မဟာကာလိင်္ဂမင်းကြီး နတ်ရွာစံသော အဖြစ်ကိုသိ၍ ချစ်သား သင်ချစ်သားသည် တော၌မနေလင့်၊ မောင့်ဘကြီးတော် မဟာကာလိင်္ဂမင်းကြီးသည် နတ်ရွာလားပြီ၊ သင်ချစ်သားသည် ဒန္တပူရပြည်သို့သွား၍ အဖအမွေဖြစ်သော မိမိပြည်ကို ယူချေလော့ဟုဆို၍ မိမိသည်ဆောင်ခဲ့သော လက်စွပ်ကို၎င်း, ကမ္ဗလာကို၎င်း, သန်လျက်ကို၎င်း ပေး၍ ချစ်သား ဒန္တပူရပြည်ဝယ် ဤမည်သောလမ်းခရီး၌ ငါတို့၏ အကျိုးစီးပွားကိုကျင့်သော အမတ်သည် ရှိ၏။ ထိုအမတ်၏အိမ်ဝယ် အိပ်ရာလယ်၌သက်၍ ဤသုံးပါးသော ရတနာတို့ကို ထို အမတ်အားပြ၍ ငါ့သားအဖြစ်ကို ကြားပါလေလော့၊ ထိုအမတ်သည် သင်ချစ်သားကို မင်းအဖြစ်၌ တည်စေလတ္တံ့ဟု မှာ၍ လွှတ်လိုက်၏။

ထိုမင်းသားသည် မယ်တော် ခမည်းတော် ဘိုးတော် ဘွားတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ ကောင်းမှုကြောင့်ဖြစ်သော ကြီးစွာသောတန်ခိုးဖြင့် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် သွား၍ ထိုအမတ်၏ အိပ်ရာအပြင်၌လျှင် ဆင်းသက်၍ သင်သည် အဘယ်သူနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် စူဠကာလိင်္ဂမင်းသား၏ သားတော်တည်းဟု ကြား၍ ထိုသုံးပါးသော ရတနာတို့ကိုပြ၏။ အမတ်သည် မင်းပရိသတ်အား ကြား၏။ မှူးမတ်တို့သည် မြို့ကို တန်ဆာဆင်စေပြီးလျှင် ထိုကာလိင်္ဂ မင်းသားအား ထီးဖြူကို ဆောင်နှင်းကြကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုမင်းသားအား ကာလိင်္ဂဘာရဒွါဇ အမည်ရှိသော ပုဏ္ဏားသည် ထိုကာလိင်္ဂ မင်းအား စကြာမင်းတို့၏ ကျင့်ဝတ်ကိုကြား၏။ ထိုမင်းသည် ထိုစကြာမင်းတို့၏ ကျင့်ဝတ်ကို ပြည့်စုံစေ၏။ ထိုအခါ မင်းအား တဆယ့်ငါးရက်မြောက်သော ဥပုသ်နေ့၌ စကြာအိုင်မှ စကြာရတနာသည် ရောက်လာ၏။ ဥပေါသထ ဆင်မျိုးမှ ဆင်ဖြူရတနာသည် ရောက်လာ၏။ ဝလာဟကမှ မြင်းရတနာသည် ရောက်၏။ ဝေပုလ္လတောင်မှ ပတ္တမြား ရတနာသည် ရောက်၏။ မြောက်ကျွန်းမှ မိဖုယားရတနာသည် ရောက်၏။ သူဌေးကြီးရတနာ, သားကြီးရတနာတို့သည် ထင်ရှားဖြစ်ကုန်၏။

ထိုမင်းသည် အလုံးစုံသော စကြဝဠာတိုက်၌ မင်းအဖြစ်ကို ယူပြီးလျှင် တနေ့သ၌ သုံးဆယ့်ခြောက်ယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ဖြင့် ခြံရံလျက် ကိုယ်လုံးဖြူသော ကေလာသတောင်ထွဋ်နှင့် တူသော ရတနာဆင်ဖြူတော်ကို စီးတော်မူပြီး၍ ကြီးစွာသော ကြက်သရေ၏ တင့်တယ်စံပယ်ခြင်းဖြင့် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့၏ အထံသို့ သွားတော်မူ၏။ ထိုသို့ သွားသောအခါ ခပ်သိမ်းကုန်သော ဘုရားရှင်တို့၏ မာရ်ငါးပါးကို အောင်တော်မူရာ ရတနာပလ္လင်တော်ဖြစ်သော မြေ၏ ချက်မအချာ မဟာဗောဓိမဏ္ဍိုင်၏ အထက်အဘို့၌ ထိုမင်း၏ ရတနာဆင်ဖြူတော်သည် သွားခြင်းငှာ မဝံ့၊ မင်းသည် အဖန်တလဲလဲ နှင်တော်မူ၏။ ရတနာ ဆင်ဖြူသည်လည်း မသွားဝံ့သည်သာတည်း။

ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၆၇။ ရာဇာ ကာလိင်္ဂေါ စက္ကဝတ္တီ၊ ဓမ္မေန ပထဝိမနုသာသိ။
အဂမာသိ ဗောဓိသမီပံ၊ နာဂေန မဟာနုဘာဝေန။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကာလိင်္ဂေါ၊ ကာလိင်္ဂအမည်ရှိသော။ စက္ကဝတ္တီ ရာဇာ၊ စကြာမင်းသည်။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ ပထဝိံ၊ မြေကို။ အနုသာသိ၊ ဆုံးမ၏။ မဟာနုဘာဝေန၊ တန်ခိုးကြီးသော။ နာဂေန၊ ရတနာဆင်ဖြူဖြင့်။ ဗောဓိသမီပံ၊ ဗောဓိမဏ္ဍိုင်အနီးသို့။ အာဂမာသိ၊ ရောက်လေ၏။

ထိုအခါ ကာလိင်္ဂစကြာမင်း၏ ပုရောဟိတ်သည် မင်းနှင့်တကွ သွားသည်ဖြစ်၍ ကောင်းကင်၌ ပိတ်ပင်ခြင်းမည်သည် မရှိ၊ အဘယ့်ကြောင့် အရှင်မင်းကြီးသည် ရတနာဆင်ဖြူတော်ကို နှင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လေသနည်း၊ စုံစမ်းအံ့ဟု ကောင်းကင်မှသက်လျှင် ခပ်သိမ်းကုန်သော ဘုရားရှင်တို့၏ မာရ်ငါးပါးကို အောင်မြင်တော်မူရာ ရတနာပလ္လင်ဖြစ်သော မြေတို့၏ အချက်အချာဖြစ်သော မြေအဘို့ကို မြင်၏။ ထိုဗောဓိမဏ္ဍိုင်ရာဝယ် ရှစ်မင်းပယ်စားရှိသောအရပ်၌ မုတ်ဆိတ်ဆံမျှသော မြက်သည်လည်း မရှိသတတ်၊ ငွေအဆင်းနှင့်တူသော သဲတို့ဖြင့် ကြဲအပ်ကုန်၏။ ထက်ဝန်းကျင်မှ မြက်နွယ် တောစိုးသစ်ပင်ကြီးတို့သည် ဗောဓိမဏ္ဍိုင်သို့ လကျ်ာရစ်လှည့်သဖြင့် လည်၍ ဗောဓိမဏ္ဍိုင်သို့ ရှေးရှူလျက် တည်ကုန်၏။ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် ထိုအရပ်ကို ကြည့်ရှုပြီး၍ ဤမြေအရပ်သည် ခပ်သိမ်းကုန်သော ဘုရားရှင်တို့၏ အလုံးစုံသော ကိလေသာတို့ကို ပယ်ဖျက်တော်မူရာတည်း၊ ဤမြေအရပ်၏ အထက်အဘို့၌ သိကြားအစရှိကုန်သော သူတို့သည်လည်း သွားခြင်းငှါ မတတ်ကောင်းဟု ကြံ၍ မင်း၏အထံသို့ သွားပြီးလျှင် ဗောဓိမဏ္ဍိုင်၏ ကျေးဇူးကိုကြား၍ မင်းကို ရတနာဆင်တော်မှ သက်တော်မူလော့ဟု ကြားလျှောက်၏။

ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော မြတ်စွာဘုရားသည်-

၆၈။ ကာလိင်္ဂေါ ဘာရဒွါဇော စ၊
ရာဇာနံ ကာလိင်္ဂံ သမဏကောလညံ။
စက္ကံ ဝတ္တယတော ပရိဂ္ဂဟေတွာ၊
အဉ္စလီ ဣဒမဝေါစ။

၆၉။ ပစ္စောရောဟ မဟာရာဇ၊ ဘူမိဘာဂေါ ယထာ သမဏုဂ္ဂတော။
ဣဓ အနဓိဝရာ ဗုဒ္ဓါ၊ အဘိသမ္ဗုဒ္ဓါ ဝိရောစန္တိ။

၇၀။ ပဒက္ခိဏတော အာဝဋ္ဋာ၊
တိဏလတာ အသ္မိံ ဘူမိဘာဂသ္မိံ။
ပထဝိယာ နာဘိယံ မဏ္ဍောဖ
ဣတိ နော သုတံ မန္တေ မဟာရာဇ။

၇၁။ သာဂရပရိယန္တာယ၊ မေဒနိယာ သဗ္ဗဘူတဓရဏိယာ။
ပထဝိယာယံ မဏ္ဍော စ၊ ဩရောဟိတွာ နမော ကရောဟိ။

၇၂။ ယေတေ ဘဝန္တိ နာဂါ စ၊ အဘိဇာတာ စ ကုဉ္ဇရာ။
ဧတ္တာဝတာ ပဒေသန္တေ၊ နာဂါ နေဝ မုပယန္တိ။

၇၃။ အဘိဇာတော နာဂေါ ကာမံ၊ ပေသေသိ ကုဉ္ဇရံ ဒန္တိံ။
ဧတ္တာဝတာ ပဒေသော စ၊ န သက္ကာ နာဂေန မုပဂန္တုံ။

၇၄။ တံ သုတွာ ရာဇာ ကာလိင်္ဂေါ၊
ဝေယျဉ္ဇနိကဝစော နိသာမေတွာ။
သံပေသေသိ နာဂံ ဉဿာမ၊
မယံ ယထိမဿိဒံ ဝစနံ။

၇၅။ သမ္ပေသိတောဝ ရညာ နာဂေါ၊
ကောဉ္ဇောဝ အဘိနဒိတွာန။
ပဋိဩသက္ကိတွာ နိသီဒိ၊
ဂရုံ ဘာရံဝ အသဟမာနော။

ဟူသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဘာရဒွါဇော၊ ဘာရဒွါဇ အနွယ်ဖြစ်သော။ ကလိင်္ဂေါ၊ ကာလိင်္ဂမင်း ပုရောဟိတ်သည်။ သမဏကောလညံ၊ ရသေ့ရဟန်း၏ သားဖြစ်သော။ စက္ကံဝတ္တယတော၊ စကြာရတနာကို လည်စေတတ်သော။ ကာလိင်္ဂံ ရာဇာနံ၊ ကာလိင်္ဂမင်းကို။ ပရိဂ္ဂဟေတွာ၊ စုံစမ်းပြီး၍။ အဉ္စလီ၊ လက်အုပ်ချီလျက်။ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ အဝေါစ၊ လျှောက်၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ပစ္စာရောဟ၊ သက်တော်မူလော့။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဘူမိဘာဂေါ၊ မြေအဘို့ကို။ သမဏုဂ္ဂတော၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော ဘုရားရှင်တို့သည် ချီးမွမ်းအပ်၏။ ဣဓ၊ ဤမြေအရပ်၌။ အနဓိဝရာ၊ အတုမရှိကုန်သော။ အဘိသမ္ဗုဒ္ဓါ၊ သစ္စာလေးပါး တရားကို သိတော်မူကုန်သော။ ဗုဒ္ဓါ၊ ဘုရားရှင်တို့သည်။ ဝိရောစန္တိ၊ တင့်တယ်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တိဏလတာ၊ မြက်နွယ်တို့သည်။ အသ္မိံ ဘူမိဘာဂသ္မိံ၊ ဤမြအရပ်၌။ ပဒက္ခိဏတော၊ လက်ျာရစ်အားဖြင့်။ အာဝဋ္ဋာ၊ လည်ကုန်၏။ အယံ၊ ဤအရပ်သည်။ ပထဝိယာ၊ မြေ၏။ နာဘိ၊ ချက်မတည်း။ မဏ္ဍော၊ သဗ္ဗညုတဉာဏ်တော်၏ ကြည်လင်ရာတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ မန္တေ၊ ဗေဒင်ကျမ်း၌။ သုတံ၊ ကြားအပ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သာဂရပရိယန္တာယ၊ သမုဒြာအဆုံးရှိသော။ မေဒနိယာ၊ မြေဆီမြေလွှာ မြေဩဇာတို့၏ တည်ရာဖြစ်သော။ သဗ္ဗဘူတဓရဏိယာ၊ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့ကို ဆောင်နိုင်သော။ ပထဝိယာ၊ မြေ၌။ အယံ၊ ဤအရပ်သည်။ မဏ္ဍော၊ သဗ္ဗညုတ ဉာဏ်တော်၏ ကြည်လင်ရာတည်း။ ဩရောဟိတွာ၊ သက်တော်မူ၍။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းကို။ ကရောဟိ၊ ပြုတော်မူလော့။

֍ ဋ္ဌ ၇၂။ ကုဉ္ဇရာ၊ ဆင်မျိုးရှစ်ပါးတို့ကို။ အဘိဇာတာ၊ လွန်၍ ဥပေါသထဆင်မျိုး၌ ဖြစ်ကုန်သော။ ယေတေ နာဂါ၊ အကြင်ဆင်တို့သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဧတ္တာဝတာ ပဒေသံ၊ ဤမျှသော အရပ်ကို။ တေ နာဂါ၊ ထိုဆင်တို့သည်။ နေဝ ဥပယန္တိ၊ မကပ်နိုင်ကုန်။

֍ ဋ္ဌ ၇၃။ အဘိဇာတော၊ ဆင်မျိုးရှစ်ပါးကို လွန်၍ ဖြစ်သော။ နာဂေါ၊ ဆင်တော်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ကာမံ၊ စင်စစ်။ ဒန္တိံ၊ အစွယ်ရှိသော။ ကုဉ္ဇရံ၊ ရတနာ ဆင်မြတ်ကို။ ပေသေသိ၊ နှင်အံ့။ ဧတ္တာဝတာ ပဒေသော စ၊ ဤမျှသော အရပ်ကိုလည်း။ နာဂေန၊ ရတနာ ဆင်ဖြူတော်သည်။ ဥပဂန္တုံ၊ ကပ်ခြင်းငှာ။ န သက္ကာ၊ မတတ်နိုင်ရာ။

֍ ဋ္ဌ ၇၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တံ၊ ထိုစကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ ကာလိင်္ဂေါ ရာဇာ၊ ကာလိင်္ဂမင်းသည်။ ဝေယျဉ္ဇနိကဝစော၊ သဒ္ဒါတတ်သောသူ၏ စကားကို။ နိသာမေတွာ၊ စုံစမ်းစေ၍။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဣဒံ ဝစနံ၊ ဤစကားကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဉဿာမ၊ သိကုန်အံ့။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ နာဂံ၊ ဆင်တော်ကို။ သံပေသေသိ၊ ပြင်းစွာနှင်၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၅။ ရညာ၊ မင်းသည်။ သံပေသိတော၊ ပြင်းစွာ နှင်အပ်သော။ နာဂေါ၊ ဆင်တတ်သည်။ ကောဉ္ဇော ဣဝ၊ ကြိုးကြာသံကဲ့ဘို။ အဘိနဒိတွာ၊ ပြင်းစွာမြည်၍။ ဂရုံ ဘာရံ၊ လေးစွာသောဝန်ကို။ အသဟမာနောဝ၊ သည်းမခံနိုင်သကဲ့သို့။ ပဋိဩသက္ကိတွာ၊ ဆုတ်နစ်၍။ နိသီဒိ၊ နေ၏။

ထိုမင်းသည် အဖန်တလဲလဲ ဝဇီရစိန်ချွန်းဖြင့် ပေါက်သည်ရှိသော် ဝေဒနာကို သည်းမခံနိုင်သည်ဖြစ်၍ ရတနာဆင်ဖြူတော်သည် သေ၏။ မင်းသည်ကား ဆင်တော် သေသောအဖြစ်ကို မသိသည်ဖြစ်၍ ကျောက်ကုန်း၌ စီးလျက်သာလျှင် ဖြစ်၏။ ကာလိင်္ဂဘာရဒွါဇ ပုရောဟိတ်သည် မြတ်သောမင်းကြီး အရှင်မင်းကြီး၏ ရတနာဆင်ဖြူတော်သည် ဇီဝိတိန္ဒြေချုပ်ပြီ၊ တပါးသောဆင်သို့ ပြောင်းတော်မူပါလော့ဟု ဆို၏။

ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော မြတ်စွာဘုရားသည်-

၇၆။ ကာလိင်္ဂဘာရဒွါဇော၊ နာဂံ ခီဏာယုကံ ဝိဒိတွာန။
ရာဇာနံ ကာလိင်္ဂံ တရမာနော၊
အဇ္ဈဘာသိတ္ထ အညံပိ သင်္ကမ္မ နာဂံ၊
နာဂေါ ခီဏာယုကော မဟာရာဇ။

ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကာလိင်္ဂဘာရဒွါဇော၊ ကာလိင်္ဂဘာရဒွါဇသည်။ ခီဏာယုကံ၊ အသက်ကုန်သော။ နာဂံ၊ ဆင်တော်ကို။ ဝိဒိတွာန၊ သိ၍။ ရာဇာနံ ကာလိင်္ဂံ၊ ကာလိင်္ဂမင်းကို။ တရမာနော၊ အဆောတလျင်။ အဇ္ဈဘာသိတ္ထ၊ တင်လျှောက်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ နာဂေါ၊ ဆင်တော်သည်။ ခီဏာယုကော၊ အသက်ကုန်ပြီ။ အညံပိ နာဂံ၊ တပါးသော ဆင်သို့လည်း။ သင်္ကမ္မ၊ ပြောင်းတော်မူလော့။

မင်း၏ တန်ခိုးအစွမ်းကြောင့် ဆင်တစီးသည် ဥပေါသထအမျိုးမှ လာလတ်၍ ကျောက်ကုန်းကို ညွတ်၏။ မင်းသည် ထိုဆင်၏ကျောက်ကုန်း၌ စီး၏။ ထိုခဏ၌ သေသောဆင်တော်သည် မြေသို့ကျ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာ ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၇၇။ တံ သုတွာ ကာလိင်္ဂေါ တရမာနော၊
သင်္ကမိ နာဂံ သင်္ကန္တေန ရညာ။
နာဂေါ တတ္ထေဝ ပတိတော ဘုမျာ၊
ဝေယျဉ္ဇနိကဝစော ယထာ တထာ အဟု နာဂေါ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တံ၊ ထိုစကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ ကာလိင်္ဂေါ၊ ကာလိင်္ဂမင်းသည်။ တရမာနော၊ အဆောတလျင်။ နာဂံ၊ ဆင်တစီးသို့။ သင်္ကမိ၊ ပြောင်း၏။ ရညာ၊ မင်းသည်။ သင်္ကန္တေန၊ ပြောင်းလတ်သော်။ နာဂေါ၊ သေသောဆင်သည်။ တတ္ထေဝ၊ ထိုအရပ်၌လျှင်။ ဘူမျာ၊ မြေ၌။ ပတိတော၊ ကျ၏။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဝေယျဉ္ဇနိကဝစော၊ သဒ္ဒါတတ်သော ပုဏ္ဏားဆို၏။ တထာ၊ ထိုပုဏ္ဏားဆိုတိုင်း။ နာဂေါ၊ ဆင်တော်သည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။

ထိုအခါ ကာလိင်္ဂမင်းသည် ကောင်းကင်မှ ဆင်းသက်ပြီးလျှင် ဗောဓိမဏ္ဍိုင်ကိုကြည့်၍ တန်ခိုးပြာဋိဟာကို မြင်ရလျှင် ဘာရဒွါဇပုဏ္ဏားအား ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုလိုရကား-

၇၈။ ကာလိင်္ဂေါ ရာဇာ ကလိင်္ဂံ၊ ဗြာဟ္မဏံ ဣဒမဝေါစ။
တွမေဝ အဘိသမ္ဗုဒ္ဓေါ၊ သဗ္ဗညူ သဗ္ဗဒဿာဝီ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၈။ ကာလိင်္ဂေါ၊ ကာလိင်္ဂမည်သော။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ကာလိင်္ဂံ၊ ကာလိင်္ဂဘာရဒွါဇမည်သော။ ဗြာဟ္မဏံ၊ ပုဏ္ဏားကို။ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ အဝေါစ၊ ဆို၏။ တွံ၊ သင်သည်ပင်လျှင်။ သဗ္ဗညူ၊ ခပ်သိမ်းသော တရားကိုသိသော။ သဗ္ဗဒဿာဝီ၊ ခပ်သိမ်းသော တရားကိုမြင်သော။ အဘိသမ္ဗုဒ္ဓေါ၊ ဘုရားသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သလော။

ဘာရဒွါဇပုဏ္ဏားသည် ထိုစကားကို ဝန်မခံနိုင်၍ မိမိကိုယ်ကို နိမ့်သောအရာ၌ထားသဖြင့် ဘုရားတို့ကိုသာလျှင် ချီးမွမ်း၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-

၇၉။ တံ အနဓိဝါသေန္တော ကာလိင်္ဂံ၊
ဗြာဟ္မဏော ဣဒမဝေါစ။
ဝေယျဉ္ဇနိကာဟိ မယံ၊
ဗုဒ္ဓါ သဗ္ဗညူ နော မဟာရာဇ။

၈၀။ သဗ္ဗညူ သဗ္ဗဝိဒူ စ၊ ဗုဒ္ဓါ န လက္ခဏေန ဇာနန္တိ။
အာဂမဗလသာ ဟိ မယံ၊ ဗုဒ္ဓါ သဗ္ဗံ ပဇာနန္တိ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တံ၊ ထိုစကားကို။ အနဓိဝါသေန္တော၊ သည်းမခံဘဲ။ ဗြာဟ္မဏော၊ ဘာရဒွါဇပုဏ္ဏားသည်။ ကာလိင်္ဂံ၊ ကာလိင်္ဂမင်းကို။ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ အဝေါစ၊ လျှောက်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဝေယျဉ္ဇနိကာဟိ၊ လောကီ သဒ္ဒါကျမ်းတို့ဖွင့်သာလျှင်။ ဇာနာမ၊ သိကုန်၏။ ဗုဒ္ဓါ၊ သုတဗုဒ္ဓမည်ကုန်၏။ နော သဗ္ဗညူ၊ သဗ္ဗညူဘုရားမဟုတ်ကုန်။

֍ ဋ္ဌ ၈၀။ သဗ္ဗညူ၊ သဗ္ဗညူဘုရားရှင်တို့သည်။ သဗ္ဗဝိဒူ၊ အလုံးစုံသောတရားကို သိတော်မူကုန်၏။ ဗုဒ္ဓါ၊ သဗ္ဗညူဘုရားရှင်တို့သည်။ လက္ခဏေန၊ လက္ခဏာကျမ်းဖြင့်။ န ဇာနန္တိ၊ သိတော်မူသည် မဟုတ်ကုန်။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ အာဂမဗလသာဟိ၊ အာဂုံအတတ်၏ အစွမ်းဖြင့်သာလျှင်။ ဇာနာမ၊ သိကုန်၏။ ဗုဒ္ဓါ၊ သဗ္ဗညူဘုရားရှင်တို့သည်။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော တရားကို။ ပဇာနန္တိ၊ အပြားအားဖြင့် သိတော်မူကုန်၏။

ကာလိင်္ဂမင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ကို ကြားရလျှင် နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ အလုံးစုံသော စကြဝဠာတိုက်၌ နေကုန်သောသူတို့ကို များစွာသော ပန်းနံ့သာကို ဆောင်စေ၍ မဟာဗောဓိမဏ္ဍိုင်၌ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး မဟာဗောဓိအား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုစေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-

၈၁။ မမာယိတွာန တံ ဗောဓိံ၊ နာနာတူရိယေဟိ ဝဇ္ဇမာနေဟိ။
မာလာဝိလေပနံ အဘိဟရိတွာ၊ အထ ရာဇာ မနုပါယာသိ။

၈၂။ သဋ္ဌိ ဝါဟသဟဿာနိ၊ ပုပ္ဖာနံ သန္နိပါတယိ။
ပူဇေသိ ရာဇာ ကာလိင်္ဂေါ၊ ဗောဓိမဏ္ဍမနုတ္တရံ။

ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ရာဇာ၊ ကာလိင်္ဂမင်းသည်။ ဝဇ္ဇမာနေဟိ၊ တီးမှုတ်အပ်ကုန်သော။ နာနာတူရိယေဟိ၊ အထူးထူးအပြားပြားသော တီးမှုတ်မျိုးတို့ဖြင့်။ တံ ဗောဓိံ၊ ထိုမဟာဗေဓိကို။ မမာယိတွာန၊ မြတ်နိုးတနာပြု၍။ မာလာဝိလေပနံ၊ ပန်းနံ့သာပျောင်းကို။ အဘိဟရိတွာ၊ ဆောင်စေ၍။ ပစ္ဆာ၊ ထို့နောင်မှ။ ရာဇာ၊ ကာလိင်္ဂမင်းသည်။ အနုပါယာသိ၊ သွားလေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၂။ ကာလိင်္ဂရာဇာ၊ ကာလိင်္ဂမင်းသည်။ ပုပ္ဖာနံ၊ ပန်းတို့၏။ သဋ္ဌိဝါဟသဟဿာနိ၊ ဝါဟခြောက်သောင်းတို့ကို။ သန္နိပါတယိ၊ စုရုံးစေ၏။ ကာလိင်္ဂါရာဇာ၊ ကာလိင်္ဂမင်းသည်။ အနုတ္တရံ၊ အတုမရှိသော။ ဗောဓိမဏ္ဍံ၊ ဗောဓိမဏ္ဍိုင်ကို။ ပူဇေသိ၊ ပူဇော်စေ၏။

ဤသို့ မဟာဗောဓိအား ပူဇော်ခြင်းကိုပြု၍ မယ်တော် ခမည်းတော် ဘိုးတော်, ဘွားတော်တို့ကိုယူ၍ ဒန္တပူရ နေပြည်တော်သို့ ဆောင်ခဲ့ပြီးလျှင် ဒါနအစရှိသော ကေင်းမှုတို့ကို ပြု၍ တာဝတိံသာနတ်ပြည်၌ ဖြစ်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် အာနန္ဒာသည် ဗောဓိမဏ္ဍိုင်အား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုစေသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း အာနန္ဒာသည် ဗောဓိပင်အား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုစေဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ကာလိင်္ဂမင်းသားငယ် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ကာလိင်္ဂဘာရဒွါဇ ပုရောဟိတ် ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။

ပူဇော်ထိုက်က၊ ပူဇော်ရ၊ မုချမင်္ဂလာ

ခြောက်ခုမြောက်ဖြစ်သော ကာလိင်္ဂဗောဓိဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

တေရသကနိပါတ်

၇။ အကိတ္တိဇာတ်

ဒါနတရားမည်သည်ကို လူရှင်ရဟန်းတိုင်း ပြုသင့်ကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အကတ္တိံ ဒိသာ သမ္မန္တံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ အကိတ္တိဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည်၌နေသော အလှူရှင်ဖြစ်သော

ဒါယကာတယောက်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ ထိုဒါယကာသည် မြတ်စွာဘုရားကို ပင့်ဘိတ်၍ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာအား အလှူကြီးကိုပေး၍ အဆုံးနေ့၌ အရိယာသံဃာအား အလုံးသော ပရိက္ခရာတို့ကို လှူ၏။ ထိုအခါ ထိုဒါယကာအား မြတ်စွာဘုရားသည် ပရိသတ်အလယ်၌သာလျှင် အနုမောဒနာ ပြုတော်မူလိုသည်ဖြစ်၍ ဒါယကာ သင်၏ စွန့်ကြဲခြင်းသည် များလှ၏။ သင်သည် ပြုနိုင်ခဲသောအမှုကို ပြုပေစွ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဤအလှူအနွယ်မည်သည်ကား ရှေးပညာရှိတို့၏ အနွယ်တည်း၊ အလှူမည်သည်ကို လူသည်၎င်း ရဟန်းသည်၎င်း လှူအပ်သည်သာတည်း၊ ရှေးပညာရှိတို့သည်ကား ရဟန်းပြု၍ တော၌နေကုန်သော်လည်း ဆားမရှိသော ပေါ့သောအရသာရှိသော ရေဖြင့်ပြုတ်ကာမျှဖြစ်သော ကံပြင်းရွက်ကို စားရကုန်သော်လည်း ရောက်လာသော အလှူခံတို့အား အလိုရှိတိုင်းလှူ၍ မိမိသည် ပီတိချမ်းသာဖြင့် မျှဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား ဤအလုံးစုံသော ပရိက္ခရာအလှူသည် လူများအား ထင်ရှားပါပြီ၊ အရှင်ဘုရားတို့သည် မိန့်တော်မူအပ်သော စကားတော်သည် မထင်ရှားပါသေး၊ အကျွန်ုပ်တို့အား ထင်ရှားစွာ ဟောတော်မူပါကုန်လော့ဟု ထိုဒါယကာသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကုဋေရှစ်ဆယ် ဥစ္စာကြွယ်ဝသော ဗြာဟ္မဏ မဟာသာလ ပုဏ္ဏားမျိုး၌ ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းအား အကိတ္တိ ဟူသော အမည်ကိုမည့်ကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်း ခြေဖြင့်သွားနိုင်သောအခါ နှမကို ဖွားမြင်၏။ ထိုနှမအား ယသဝတီဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် တဆယ့်ခြောက်နှစ် ရှိသောအခါ တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ အလုံးစုံသော အတတ်တို့ကို သင်ပြီးလျှင် ပြန်ခဲ့၏။ ထိုဘုရားလောင်း မိဘတို့သည် သေကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် မိဘတို့အား သူသေကိစ္စတို့ကို ပြုပြီးလျှင် ဥစ္စာကို ကြည့်သည်ရှိသော် ဤမည်သောသူသည် ဤမျှလောက်သောဥစ္စာကို ဖြစ်စေ၍ လွန်လေပြီ၊ ဤမည်သောသူသည် ဤမျှသောဥစ္စာကို ဖြစ်စေ၍ လွန်လေပြီဟု ဤသို့သောစကားကို ကြားရလျှင် ထိတ်လန့်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဤဥစ္စာသည်လျှင် ထင်၏။ ဥစ္စာကို ဆည်းပူးသောသူတို့သည် မထင်၊ ဥစ္စာကို ဆည်းပူးသောသူတို့သည် ဤဥစ္စာကို စွန့်၍သွားကုန်ပြီ၊ ငါသည်ကား ထိုဥစ္စာကို ယူ၍သွားအံ့ဟုကြံ၍ နှမကို ခေါ်စေပြီးလျှင် နှမ သင်သည် ဤဥစ္စာကို စီရင်လော့ဟု ဆို၏။ မောင်ကြီးတို့၏ အလိုသည်ကား အသို့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် ငါသည် ရဟန်းပြုလို၏ဟု ဆို၏။

မောင်ကြီး အကျွန်ုပ်သည် သင်မောင်ကြီးတို့ စွန့်အပ်သော တံတွေးပေါက်ကို ဦးခေါင်းဖြင့် မခံအံ့၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်း ဤဥစ္စာကို အလိုမရှိပါ၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်း ရဟန်းပြုပါအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် မင်းကိုပန်ကြား၍ စည်လည်စေ၏။ ဥစ္စာကို အလိုရှိကုန်သော သူတို့သည် အကိတ္တိ ပညာရှိအိမ်သို့ လာစေကုန်သတည်းဟု စည်လည်စေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အလှူကြီးကို ဖြစ်စေ၍ ဥစ္စာမကုန်နိုင်သည်ရှိသော် ကြံ၏။ ဤသင်္ခါရတရားတို့သည် ကုန်တတ်ကုန်၏။ ငါ့အား ဥစ္စာ၌ မြူးတူးသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ အလိုရှိကုန်သော သူတို့သည် ထိုဥစ္စာကို ယူကုန်လတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် တံခါးကိုဖွင့်၍ ငါလှူသည်သာတည်း၊ ငါ၏ဥစ္စာကို ယူစေကုန်သတည်းဟု ရွှေတိုက်ငွေတိုက်တို့ကို စွန့်၍ ဆွေမျိုးအပေါင်းသည် ငိုကြွေးစဉ် နှမငယ်ကိုယူ၍ ဗာရာဏသီပြည်မှ ထွက်ခဲ့၏။ အကြင်တံခါးဖြင့် ဘုရားလောင်းသည် ထွက်၏။ ထိုတံခါးသည် အကိတ္တိတံခါးဟူသော အမည်တွင်၏။ အကြင်ဆိပ်ဖြင့် ဘုရားလောင်းသည် မြစ်ကိုကူး၏။ ထိုဆိပ်သည် အကိတ္တိဆိပ်ဟူသော အမည် တွင်၏။

ထိုဘုရားလောင်း အကိတ္တိပုဏ္ဏားသည် နှစ်ယူဇနာ သုံးယူဇနာတို့သို့ သွားပြီးလျှင် မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော အရပ်၌ ကျောင်းဆောက်၍ နှမငယ်နှင့်တကွ ရဟန်းပြု၏။ ရဟန်းပြုသောအခါမှစ၍ များစွာကုန်သော ရွာနိဂုံး မင်းနေပြည်၌ နေကုန်သောသူတို့သည်လည်း ရဟန်းပြုကုန်၏။ များစွာသော အခြံအရံသည် ဖြစ်၏။ များစွာသော လာဘ်ပူဇော်သက္ကာရသည် ဖြစ်၏။ ဘုရားဖြစ်တော်မူသောအခါကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ဤလာဘ်ပူဇော် သက္ကာရသည် များ၏။ အခြံအရံသည်လည်း များ၏။ တယောက်တည်း နေခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံ၍ အခါမဲ့၌။ အယုတ်သဖြင့် နှမငယ်ကိုလည်း မသိစေမူ၍ တယောက်တည်းထွက်သွား၍ အစဉ်သဖြင့် ဒမိဠတိုင်းသို့ရောက်၍ ကာဝိရမည်သော သင်္ဘောဆိပ်၏ အနီးဖြစ်သော ဥယျာဉ်၌ နေလျက် ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုဥယျာဉ်၌လည်း များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရသည် ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုလာဘ် ပူဇော်သက္ကာရကို စက်ဆုပ်သဖြင့် စွန့်၍ ကောင်းကင်ခရီးဖြင့်သွား၍ နာဂဒီပကျွန်း၏ အနီးဖြစ်သော ကာရဒီပကျွန်း၌ သက်၏။ ထိုအခါ ကာရဒီပကျွန်းသည် အဟိဒီပကျွန်း မည်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုကာရဒီပကျွန်း၌ ကံပြင်းပင်ကြီးကို အမှီပြုသဖြင့် ကျောင်းဆောက်၍ နေ၏။ ထိုအရပ်၌ ဘုရားလောင်းနေသော အဖြစ်ကို တစုံတယောက်သောသူသည် မသိ။

ထိုအခါ နှမငယ်သည် မောင်ကိုရှာသည်ဖြစ်၍ အစဉ်သဖြင့် ဒမိဠတိုင်းသို့ရောက်လျှင် ထိုမောင်ကို မမြင်၍ ထိုမောင်နေရာ အရပ်၌ သာလျှင် နေ၏။ ဈာန်ကိုဖြစ်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်၊ ဘုရားလောင်းသည် အလိုနည်းသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် တပါးသောအရပ်သို့ မသွားမူ၍ ထို ကံပြင်းပင် သီးသောအခါ အသီးကိုစား၏။ အရွက်ရှိသောအခါ အရွက်ကိုရေဖြင့် ပြုတ်၍ စား၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ သီလတန်ခိုးကြောင့် သိကြားမင်း၏ ပဏ္ဍုကမ္ဗလာ ကျောက်နေရာသည် ပူသော အခြင်းအရာကို ပြ၏။ သိကြားမင်းသည် အဘယ်သူသည်လျှင် ငါ့အား နေရာမှ ရွေ့လျောစေလိုသနည်းဟု ဆင်ခြင်လတ်သော် ဘုရားလောင်း အကိတ္တိပညာရှိကို မြင်၍ အဘယ်အကျိုးငှါ ဤရသေ့သည် သီလတို့ကို စောင့်သနည်း၊ သိကြားမင်းအဖြစ်ကို တောင့်တလေသလော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား တပါးကို တောင့်တလေသလော၊ ထိုရသေ့ကို စုံစမ်းအံ့ဟုကြံ၍ ဤရသေ့သည် ဆင်းရဲငြိုငြင်စွာ အသက်ကိုမွေး၏။ ရေဖြင့် ပြုတ်အပ်သော ကံပြင်းရွက်တို့ကို စား၏။ သိကြားမင်းအဖြစ်ကို အကယ်၍ တောင့်တအံ့၊ မိမိ ကံပြင်းရွက်ပြုတ်တို့ကို ငါ့အား လှူလတ္တံ့၊ သိကြားမင်းအဖြစ်ကို အကယ်၍ မတောင့်တအံ့၊ မလှူလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ပုဏ္ဏားအသွင်ဖြင့် ဘုရားလောင်းအထံသို့ သွား၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ကံပြင်းရွက်တို့ကို ပြုတ်၍ ခုံလောက်မှချပြီးလျှင် အေးသော ကံပြင်းရွက်တို့ကို စားအံ့ဟု ကျောင်းတံခါး၌ နေ၏။

ထိုအခါ ဘုရားလောင်းရှေ့မှ သိကြားမင်းသည် ဆွမ်းအလို့ငှါ ရပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် သိကြားမင်းကိုမြင်လျှင် နှစ်လိုဝမ်းသာခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ အကြင်ငါသည် အလှူခံတို့ကို မြင်ရ၏။ ထိုငါ့အား အရတော်ပေစွတကား၊ ယနေ့ငါ၏ အလိုကို အပြီးသို့ ရောက်စေ၍ အလှူကို လှူအံ့ဟု အိုးဖြင့်ယူ၍ လာလတ်ပြီးလျှင် ဤ ငါ၏အလှူသည် သဗ္ဗညုတ ဉာဏ်တော်၏ အကြောင်း ဖြစ်စေသတည်းဟု မိမိဘို့ မကြွင်းစေမူ၍လျှင် ပုဏ္ဏားခွက်၌ ထည့်၏။ ပုဏ္ဏားသည် ထိုကံညင်းရွက်ကိုယူ၍ အတန်ငယ်သွားပြီးလျှင် ကွယ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ပုဏ္ဏားအား လှူပြီးလျှင် တဖန် မပြုတ်မူ၍ ပီတိချမ်းသာဖြင့် လွန်စေသဖြင့် နက်ဖြန်နေ့၌ ကံပြင်းရွက်ကို ပြုတ်ပြီးလျှင် ထိုရှေးအတူလျှင် ကျောင်းတံခါး၌ နေ၏။ သိကြားမင်းသည် တဖန် ပုဏ္ဏားအသွင်ဖြင့် လာပြန်၏။ တဖန်လည်း ထိုသိကြားမင်းအားလှူ၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုရှေးအတူသာလျှင် ကာလကို လွန်စေ၏။ သုံးရက်မြောက်သော နေ့၌လည်း ထိုရှေးအတူလျှင် လှူ၍ ငါ့အား အရတော်ပေစွတကား၊ ကံပြင်းရွက်တို့ကို မှီ၍ များစွာသော ကောင်းမှုတို့ကို ပွားစေရ၏ဟု နှစ်သက်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ သုံးရက်ပတ်လုံး အစာကင်းသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် အားနည်းသည် ဖြစ်သော်လည်း မွန်းတည့်သောအခါ ကျောင်းမှထွက်၍ အလှူကို ဆင်ခြင်လျက် ကျောင်းတံခါး၌ နေ၏။

သိကြားမင်းသည်လည်း ကြံ၏။ ဤပုဏ္ဏားသည် သုံးရက်ပတ်လုံး အစာကင်းသည်ဖြစ်၍ အားနည်းသော်လည်း အလှူကိုလှူလျက် နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍လျှင် လှူ၏။ စိတ်ဖောက်ပြန်ခြင်းသည်လည်း မရှိ၊ ငါသည် ဤမည်သည်ကို တောင့်တ၍ လှူ၏ဟု မသိ၊ မေး၍ ထိုရသေ့၏ အလိုကို ကြား၍ လှူသော အကြောင်းကို သိအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသိကြားမင်းသည် မွန်းတည့်သောအခါ လွန်လတ်သော် ကြီးစွာသော ကျက်သရေ၏ တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် ကောင်းကင်ပြင်၌ နေကဲ့သို့ ထွန်းတောက်ပလျက် လာလတ်ပြီးလျှင် ဘုရားလောင်း၏ ရှေ့မှရပ်၍ အို ရသေ့ ဤသို့သဘောရှိသော တော၌ လေနေပူဖြင့်ခပ်အပ်သော အရံမရှိသော ကံပြင်းပင်၌ အဘယ်အကျိုးငှါ ခြိုးခြံသောအမှုကို ပြုသနည်းဟု မေး၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-

၈၃။ အကိတ္တိံ ဒိသွာ သမ္မန္တံ၊ သက္ကော ဘူတပတီ ဗြဝိ။
ကိံ ပတ္ထယံ မဟာဗြဟ္မေ၊ ဧကော သမ္မသိ ဃမ္မနိ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သမ္မန္တံ၊ ငြိမ်သက်စွာသော။ အကိတ္တိံ၊ အကိတ္တိရသေ့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ဘူတပတိ၊ သတ္တဝါတို့၏ အရှင်ဖြစ်သော။ သက္ကော၊ သိကြားမင်းသည်။ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ မဟာဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏားမြတ်။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပတ္ထယံ-ပတ္ထယန္တော၊ တောင့်တသည် ဖြစ်၍။ ဧကော၊ တယောက်တည်း။ ဃမ္မနိ၊ ပူလှစွာသောအရပ်၌။ သမ္မသိ၊ ငြိမ်သက်စွာနေသနည်း။

ဘုရားလောင်းသည် ထိုစကားကိုကြား၍ သိကြမင်း အဖြစ်ကို သိလျှင် ငါသည် ဤစည်းစိမ်တို့ကို မတောင့်တ သဗ္ဗညူအဖြစ်ကို ဖြည့်သည်ဖြစ်၍ ခြိုးခြံသောအကျင့်ကို ကျင့်၏ဟု ပြလိုရကား-

၈၄။ ဒုက္ခော ပုနဗ္ဘဝေါ သက္က၊ သရီရဿ စ ဘေဒနံ။
သမ္မောဟ မရဏံ ဒုက္ခံ၊ တသ္မာ သမ္မာမိ ဝါသဝ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၄။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ပုနဗ္ဘဝေါ၊ တဖန်ဘဝ၌ ဖြစ်ခြင်းသည်။ ဒုက္ခော၊ ဆင်းရဲ၏။ သရီရဿ၊ ကိုယ်ခန္ဓာ၏။ ဘေဒနံ၊ ပျက်ခြင်းသည်။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲ၏။ သမ္မောဟ မရဏံ၊ တွေဝေလျက် သေရခြင်းသည်။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲ၏။ ဝါသဝ၊ သိကြားမင်း။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သမ္မာမိ၊ နိဗ္ဗာန်ကိုတောင့်တလျက် ငြိမ်သက်စွာ နေ၏။

ထိုစကားကိုကြား၍ သိကြားမင်းသည် နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဤရသေ့သည် အလုံးစုံသော ဘဝတို့၌ ငြီးငွေ့သည်ဖြစ်၍ နိဗ္ဗာန်အလို့ငှါ တော၌ နေသတတ်၊ ထိုရသေ့အား ဆုကို ငါပေးအံ့ဟု ဆုဖြင့် ဘိတ်လိုရကား-

၈၅။ ဧတသ္မိံ တေ သုလပိတေ၊ ပတိရူပေ သုဘာသိတေ။
ဝရံ ကဿပ တေ ဒမ္မိ၊ ယံကိဉ္စိ မနသိစ္ဆသိ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၅။ ကဿပ၊ ကဿပအနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ဧတသ္မိံ၊ ထိုစကားကို။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာဆိုသည်ရှိသော်။ ပတိရူပေ၊ သင့်တင့်တော်လျော်သော စကားကို။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းစွာ ဆိုသည်ရှိသော်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။ ယံကိဉ္စိ၊ အကြင်အမှတ်မရှိသော ဆုကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ၊ ထိုအလိုရှိသော ဆုကို။ ဂဏှာဟိ၊ ယူလော့။

ဘုရားလောင်းသည် ထိုဆုကို ယူလိုရကား-

၈၆။ ဝရဉ္စေ မေ အဒေါ သက္က၊ သဗ္ဗဘူတာနမိဿရ။
ယေန ပုတ္တေ စ ဒါရေ စ၊ ဓနဓညံ ပိယာနိ စ။
လဒ္ဓါ နာညာနိ တပ္ပေန္တိ၊ သောလောဘော န မယိ ဝသေ။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၆။ သဗ္ဗဘူတာနံ၊ ခပ်သိမ်းသောသတ္တဝါတို့ကို။ ဣဿရ၊ အစိုးရသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ စေ၊ အကယ်၍။ ဝရံထ၊ ဆုကို။ အဒေါ၊ ပေးလိုအံ့။ ယေနလောဘေန၊ အကြင်လောဘဖြင့်။ ပုတ္တေ စ၊ သားသ္မီးတို့ကို၎င်း။ ဒါရေ စ၊ မယားတို့ကို၎င်း။ ဓနဓညံ စ၊ ဥစ္စာစပါးကို၎င်း။ အညာနိ၊ တပါးကုန်သော။ ပိယာနိ စ၊ ချစ်အပ်သော ဥစ္စာတို့ကို၎င်း။ လဒ္ဓါ၊ ရကုန်၍။ သတ္တာ၊ သတ္တဝါတို့သည်။ န တပ္ပေန္တိ၊ မရောင့်ရဲနိုင်ကုန်။ သော လောဘော၊ ထိုလောဘသည်။ မယိ၊ ငါ၌။ န ဝသေ၊ မဖြစ်စေသတည်း။

ထိုအခါ ဘုရားလောင်းအား သိကြားမင်းသည် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ အလွန်လည်း ဆုကိုပေးသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုဆုကို ယူလိုရကား-

၈၇။ ဧတသ္မိံ တေ သုလပိတေ။ လ။

၈၈။ ဝရဉ္စေ မေ အဒေါ သက္က၊ သဗ္ဗဘူတာနမိဿရ။
ခေတ္တံ ဝတ္ထုံ ဟိရညဉ္စ၊ ဂဝဿံ ဒါသပေါရိသံ။
ယေန ဇာတေန ဇီယန္တိ၊ သော ဒေါသော န မယိ ဝသေ။

၈၉။ ဧတသ္မိံ တေ သုလပိတေ။ လ။

၉၀။ ဝရဉ္စေ မေ အဒေါ သက္က၊ သဗ္ဗဘူတာနမိဿရ။
ဗာလံ န ပဿေ န သုဏေ၊ န စ ဗာလေန သံဝသေ။
ဗာလေနလ္လာပသလ္လာပံ၊ န ကရေ န စ ရောစယေ။

၉၁။ ကိန္နု တေ အကရံ ဗာလော၊ ဝဒ ကဿပ ကာရဏံ။
ကေန ကဿပ ဗာလဿ၊ ဒဿနံ နာဘိကင်္ခသိ။

၉၂။ အနယံ နယတိ ဒုမ္မေဓော၊ အဓုရာယံ နိယုဉ္ဇတိ။
ဒုန္နယော သေယျသော ဟောတိ၊ သမ္မာဝုတ္တော ပကုပ္ပတိ။
ဝိနယံ သော န ဇာနာတိ၊ သာဓု တဿ အဒဿနံ။

၉၃။ ဧတသ္မိံ တေ သုလပိတေ။ လ။

၉၄။ ဝရဉ္စေ မေ အဒေါ သက္က၊ သဗ္ဗဘူတာနမိဿရ။
ဓီရံ ပဿေ သုဏေ ဓီရံ၊ ဓီရေန သဟ သံဝသေ။
ဓီရေနလ္လာပသလ္လာပံ၊ တံ ကရေ တဉ္စ ရောစယေ။

၉၅။ ကိန္နု တေ အကရံ ဓီရော၊ ဝဒ ကဿပ ကာရဏံ။
ကေန ကသပ ဓီရဿ၊ ဒဿနံ အဘိကင်္ခသိ။

၉၆။ နယံ နယတိ မေဓာဝီ၊ အဓုရာယံ န ယုဉ္ဇတိ။
သုနယော သေယျသော ဟောတိ၊
သမ္မာ ဝုတ္တော န ကုပ္ပတိ။
ဝိနယံ သော ပဇာနာတိ၊ သာဓု တေန သမာဂမော။

၉၇။ ဧတသ္မိံ တေ သုလပိတေ။ လ။

၉၈။ ဝရဉ္စေ မေ အဒေါ သက္က၊ သဗ္ဗဘူတာနမိဿရ။
တတော ရတျာ ဝိဝသာနေ၊ သူရိယုဂ္ဂမနံ ပတိ။
ဒိဗ္ဗာ ဘက္ခာ ပါဘုဘဝေယျုံ၊
သီလဝန္တော စ ယာစကာ။

၉၉။ ဒဒတော မေ န ခီယေထ၊ ဒတွာ နာနုတပေယျဟံ။
ဒဒံ စိတ္တံ ပသာဒေယျံ၊ ဧတံ သက္က ဝရံ ဝရေ။

၁၀၀။ ဧတသ္မိံ တေ သုလပိတေ။ လ။

၁၀၁။ ဝရဉ္စေ မေ အဒေါ သက္က၊ သဗ္ဗဘူတာနမိဿရ။
န မံ ပုန ဥပေယျာသိ၊ ဧတံ သက္က ဝရံ ဝရေ။

၁၀၂။ ဗဟူဟိ ဝတ္တစရိယာဟိ၊ နရာ စ အထ နာရိယော။
ဒဿနံ အဘိကင်္ခန္တိ၊ ကိန္နု မေ ဒဿနေ ဘယံ။

၁၀၃။ တံ တာဒိသံ ဒေဝဝဏ္ဏံ၊ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိနံ။
ဒိသွာ တပေါ ပမဇ္ဇေယျ၊ ဧတံ တေ ဒဿနံ ဘယံ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၇။ ကဿပ၊ ကဿပ အနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ဧတသ္မိံ၊ ထိုစကားကို။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာပြောသည်ရှိသော်။ ပတိရူပေ၊ သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော စကားကို။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းစွာဆိုသည်ရှိသော်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒမ္မိ၊ ပေး၏။ ယံကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသောဆုကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ၊ ထိုဆုကို။ ဂဏှာဟိ၊ ယူလော့။

֍ ဋ္ဌ ၈၈။ သဗ္ဗဘူတာနံ၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့ကို။ ဣဿရ၊ အစိုးရတော်မူသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ စေ၊ အကယ်၍။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ အဒေါ၊ ပေးလိုအံ့။ ယေန ဒေါသေန၊ အကြင်ဒေါသသည်။ ဇာတေန၊ ဖြစ်လတ်သော်။ ခေတ္တံ စ၊ လယ်ကို၎င်း။ ဝတ္ထုံ စ၊ ယာကို၎င်း။ ဟိရညဉ္စ၊ ရွှေကို၎င်း။ ဂဝဿံ၊ နွားမြင်းကို၎င်း။ ဒါသပေါရိသံ၊ ကျွန်အမှုလုပ်ကို၎င်း။ ဇီယန္တိ၊ ဆုံးရှုံးစေတတ်ကုန်၏။ သော ဒေါသော၊ ထိုဒေါသသည်။ မယိ၊ ငါ၌။ န ဝသေ၊ မဖြစ်စေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၈၉။ ကဿပ၊ ကဿပအနွယ် ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ဧတသ္မိံ၊ ထိုစကားကို။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာပြောသည်ရှိသော်။ ပတိရူပေ၊ သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော စကားကို။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းစွာ ဆိုသည်ရှိသော်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။ ယံကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသော ဆုကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ၊ ထိုဆုကို။ ဂဏှာဟိ၊ ယူလော့။

֍ ဋ္ဌ ၉၀။ သဗ္ဗဘူတာနံ၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့ကို။ ဣဿရ၊ အစိုးရတော်မူသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ စေ၊ အကယ်၍။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ အဒေါ၊ ပေးလိုအံ့။ ဗာလံ၊ သူမိုက်ကို။ န ပဿေ၊ မမြင်ရလို။ န သုဏေ၊ မကြားရလို။ ဗာလေန၊ သူမိုက်နှင့်။ န စ သံဝသေ၊ မပေါင်းဖော်ရလို။ ဗာလေန၊ သူမိုက်နှင့်။ အလ္လာပသလ္လာပံ၊ စကားပြောဟောခြင်းကို။ န ကရေ၊ မပြုရလို။ ဗာလံ၊ သူမိုက်ကို။ န စ ရောစယေ၊ မနှစ်သက်ရလို။

֍ ဋ္ဌ ၉၁။ ကဿပ၊ ကဿပအနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဗာလော၊ သူမိုက်သည်။ ကိန္နု ခေါ၊ အသို့လျှင်။ အကရံ၊ ပြုသနည်း။ ကဿပ၊ ကဿပအနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ ကာရဏံ၊ အကြောင်းကို။ ဝဒ၊ ဆိုလော့။ ကေန၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဗာလဿ၊ သူမိုက်အား။ ဒဿနံ၊ မြင်ခြင်းကို။ နာဘိကင်္ခသိ၊ အလိုမရှိသနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၉၂။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ဒုမ္မေဓော၊ သူမိုက်သည်။ အနယံ၊ ပျက်စီးခြင်းကို။ နယတိ၊ ဆောင်တတ်၏။ အဓုရာယံ၊ မပွားစေအပ်သောအရာ၌။ နိယုဉ္ဇတိ၊ အမြဲယှဉ်တတ်၏။ သေယျသော၊ မြတ်သောအားဖြင့်။ ဒုန္နယော၊ သိနိုင်ခဲသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သမ္မာ၊ ကောင်းစွာ။ ဝုတ္တောပိ၊ ဆိုပါသော်လည်း။ ပကုပ္ပတိ၊ အမျက်ထွက်တတ်၏။ သော၊ ထိုသူမိုက်သည်။ ဝိနယံ၊ အာစာရဝိနည်းကို။ န ဇာနာတိ၊ မသိ။ တဿ၊ ထိုသူမိုက်အား။ အဒဿနံ၊ မမြင်ရခြင်းသည်။ သာဓု၊ ကောင်း၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၃။ ကဿပ၊ ကဿပ အနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ဧတသ္မိံ၊ ဤစကားကို။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာ ပြောသည်ရှိသော်။ ပတိရူပေ၊ သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော စကားကို။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းစွာဆိုသည်ရှိသော်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။ ယံကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသောဆုကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ဂဏှာဟိ၊ ယူလော့။

֍ ဋ္ဌ ၉၄။ သဗ္ဗဘူတာနံ၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့ကို။ ဣဿရ၊ အစိုးရသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ စေ အဒေါ၊ အကယ်၍ ပေးလိုအံ့။ ဓီရံ၊ ပညာရှိကို။ ပဿေ၊ မြင်ရလို၏။ ဓီရံ၊ ပညာရှိကို။ သုဏေ၊ ကြားရ လို၏။ ဓီရေန၊ ပညာရှိနှင့်။ သဟ၊ တကွ။ သံဝသေ၊ ပေါင်းဖော်ရလို၏။ ဓီရေန၊ ပညာရှိနှင့်။ တံ အလ္လာပသလ္လာပံ၊ ထိုစကား ပြောဟောခြင်းကို။ ကရေ၊ ပြုရလို၏။ တဉ္စ၊ ထိုပညာရှိကိုလည်း။ ရောစယေ၊ နှစ်သက်ရလို၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၅။ ကဿပ၊ ကဿပ အနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ ဓီရော၊ ပညာရှိသည်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ကိန္နု၊ အသို့လျှင်။ အကရံ၊ ပြုသနည်း။ ကာရဏံ၊ အကြောင်းကို။ ဝဒ၊ ဆိုလော့။ ကဿပ၊ ကဿပအနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ ကေန၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဓီရဿ၊ ပညာရှိအား။ ဒဿနံ၊ မြင်ခြင်းကို။ အဘိကင်္ခသိ၊ အလိုရှိသနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၉၆။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ မေဓာဝီ၊ ပညာရှိသည်။ နယံ၊ အစီးအပွားသို့။ နယတိ၊ ဆောင်တတ်၏။ အဓုရာယံ၊ မပွားစေအပ်သည်၌။ န ယုဉ္ဇတိ၊ မယှဉ်။ သေယျသော၊ မြတ်သောအားဖြင့်။ သုနယော၊ သိလွယ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သမ္မာ၊ ကောင်းစွာ။ ဝုတ္တော၊ ဆိုအပ်သည်ရှိသော်။ န ကုပ္ပတိ၊ အမျက်မထွက်။ သော၊ ထိုပညာရှိသည်။ ဝိနယံ၊ အာစာဝိနည်းကို။ ပဇာနာတိ၊ သိ၏။ တေန၊ ထိုပညာရှိနှင့်။ သမာဂမော၊ ပေါင်းဖော်ခြင်းသည်။ သာဓု၊ ကောင်းမြတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၇။ ကဿပ၊ ကဿပအနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ဧတသ္မိံ၊ ထိုစကားကို။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာပြောသည်ရှိသော်။ ပတိရူပေ၊ သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော စကားကို။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းစွာ ဆိုသည်ရှိသော်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။ ယံကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသောဆုကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ဂဏှာဟိ၊ ယူလော့။

֍ ဋ္ဌ ၉၈။ သဗ္ဗဘူတာနံ၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့ကို။ ဣဿရ၊ အစိုးရသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ စေ အဒေါ၊ အကယ်၍ ပေးလိုအံ့။ တတော၊ ထိုအခါမှ။ ရတျာဝိသာနေ၊ ညဉ့်၏ အဆုံး၌။ သူရိယုဂ္ဂမနံပတိ၊ နေထွက်သောအခါ၌။ ဒိဗ္ဗာဘက္ခာ စ၊ နတ်၌ဖြစ်သောအစာတို့သည်၎င်း။ သီလဝန္တော၊ သီလရှိကုန်သော။ ယာစကာ စ၊ အလှူခံတို့သည်၎င်း။ ပါတုဘဝေယျုံ၊ ထင်ရှား ဖြစ်စေကုန်သတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၉၉။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ဒဒတော၊ ပေးလှူသော။ မေ၊ ငါ့အား။ န ခီယေထ၊ မကုန်နိုင်စေကုန်သတည်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ ထိုအလှူကို။ ဒတွာ၊ လှူပြီး၍။ နာနုတပေယျံ၊ နောင်တမရှိရလို။ ဒဒံ-ဒဒန္တော၊ ပေးလှူဆဲဖြစ်သော ငါသည်။ စိတ္တံ၊ စိတ်ကို။ ပသာဒေယျံ၊ ကြည်စေနိုင်ရလို၏။ ဧတံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ဝရေ၊ ငါ အလိုရှိ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၀။ ကဿပ၊ ကဿပ အနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့။ တေ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ဧတသ္မိံ၊ ထိုစကားကို။ သုလပိတေ၊ ကောင်းစွာ ဆိုသည်ရှိသော်။ ပတိရူပေ၊ သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော စကားကို။ သုဘာသိတေ၊ ကောင်းစွာဆိုသည်ရှိသော်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒမ္မိ၊ ပေး၏။ ယံကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသော ဆုကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ဂဏှာဟိ၊ ယူလော့။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၁။ သဗ္ဗဘူတာနံ၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့ကို။ ဣဿရ၊ အစိုးရသော။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ စေ အဒေါ၊ အကယ်၍ ပေးလိုအံ့။ မံ၊ ငါ့သို့။ ပုန၊ တဖန်။ န ဥပေယျာသိ၊ သင်မကပ်လာလင့်။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ဧတံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ဝရေ၊ အလို ရှိ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၂။ တာပသ၊ ရှင်ရသေ့။ နရာ စ၊ ယောက်ျားတို့သည်၎င်း။ အထ၊ ထိုမှတပါး။ နာရိယော စ၊ မိန်းမတို့ သည်၎င်း။ ဗဟူဟိ၊ များစွာကုန်သော။ ဝတ္တစရိယာဟိ၊ အကျင့်ဝတ်တို့ဖြင့်။ ဒဿနံ၊ သိကြားမင်းကို ဖူးမြင်ခြင်းကို။ အဘိကင်္ခန္တိ၊ အလွန်တောင့်တကုန်၏။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒဿနေ၊ မြင်ခြင်း၌။ ကိံ ဘယံ၊ အဘယ်ဘေးသည်။ ဟောတိနု၊ ဖြစ်သနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၃။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိနံ၊ ခပ်သိမ်းသော ကာမဂုဏ်နှင့် ပြည့်စုံသော။ တံ တာဒိသံ၊ သင် သိကြားမင်းနှင့် တူသော။ ဒေဝဝဏ္ဏံ၊ နတ်အဆင်းကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ တပေါ၊ ခြိုးခြံသောအကျင့်သည်။ ပမဇ္ဇေယျ၊ မေ့လျော့ရာ၏။ ဧတံ၊ ဤသို့ မေ့လျော့ခြင်းသည်။ တေ၊ သင် သိကြားမင်းအား။ ဒဿနေ၊ မြင်ခြင်း၌။ ဘယံ၊ ဘေးတည်း။

သိကြားမင်းသည် အရှင်ဘုရား ကောင်းပြီ၊ ဤယနေ့မှစ၍ အရှင်ဘုရားအထံသို့ မလာအံ့ဟု ဆို၍ ထိုဘုရားလောင်းရသေ့ကို ရိုသေစွာ ရှိခိုးသဖြင့် ကန်တော့၍ သွားလေ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် အသက်ထက်ဆုံး ထိုအရပ်၌ သာလျှင် နေလျက် ဗြဟ္မဝိဟာရတရားတို့ကို ပွားစေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်၌ဖြစ်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဒါယကာ ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ သိကြားမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ အကိတ္တိပညာရှိ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

လူရှင်ရဟန်း၊ ဒါနခဏ်း၊ မြတန်းပြုသင့်သည်

ခုနစ်ခုမြောသော အကိတ္တိဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

တေရသကနိပါတ်

၈။ တက္ကာရိယဇာတ်

မိမိနှုတ်က မိမိကိုသတ်၍ ဆင်းရဲခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အဟမေဝ ဒုဗ္ဘာသိတံ ဘာသိ ဗာလော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤတက္ကာရိယဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ကောကာလိကကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ တခုသော ဝါတွင်း၌ အဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့သည် အပေါင်းအဖော် ဂိုဏ်းတို့ကိုစွန့်၍ ဆိတ်ငြိမ်သောနေခြင်းကို နေလိုသည်ဖြစ်၍ မြတ်စွာဘုရားကို ပန်ကြားပြီးလျှင် ကောသလတိုင်း၌ ကောကာလိက နေရာအရပ်သို့သွား၍ သင့်ကိုမှီ၍ ငါတို့အား ချမ်းသာစွာနေရခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါတို့ကိုမှီ၍ သင့်အားလည်း ချမ်းသာစွာ နေရခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤဝါတွင်း သုံးလပတ်လုံး ဤအရပ်၌ နေကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ ငါ့သျှင်တို့ ငါ့ကိုမှီ၍ သင်တို့၏ ချမ်းသာခြင်းသည်ကား အဘယ်နည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် သင်သည် နှစ်ယောက်ကုန်သော အဂ္ဂသာဝကတို့သည် ဤအရပ်၌ နေကုန်၏ဟု တစုံတယောက်သောသူအား အကယ်၍ မကြားသည်ဖြစ်အံ့၊ ငါတို့သည် ချမ်းသာစွာ နေရကုန်အံ့၊ ဤသည်ကား သင့်ကိုမှီ၍ ငါတို့၏ ချမ်းသာစွာ နေရခြင်းတည်းဟု ဆို၏။ သင်တို့ကိုမှီ၍ ငါ့အား ချမ်းသာစွာ နေရခြင်းသည် အဘယ်နည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် ငါတို့သည် သင့်အားဆုံးမလျက် ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး တရားကို သင်စေအံ့၊ ဤသည်ကား သင်အား ငါတို့ကိုမှီ၍ ချမ်းသာစွာ နေရခြင်းတည်းဟု ဆိုကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ အလိုရှိသည်အားလျော်စွာ နေကြကုန်လော့ဟု ထိုကောကာလိကသည် အဂ္ဂသာဝကနှစ်ပါးတို့အား လျောက်ပတ်သော ကျောင်းကို ပေး၏။

ထိုအဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့သည် ဖလသမာပတ် ချမ်းသာဖြင့် ချမ်းသာစွာနေကုန်၏။ တစုံတယောက်သောသူသည် ထိုအဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့ ထိုအရပ်၌ နေသောအဖြစ်ကို မသိ၊ ထိုအဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့သည် ဝါကျွတ်ပြီးသော်

ပဝါရဏာပြုကုန်၍ ငါ့သျှင်ကောကာလိက သင့်ကိုမှီ၍ ချမ်းသာစွာ နေရပေကုန်ပြီ၊ မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးခြင်းငှာ သွားကုန်အံ့ဟု ထိုကောကာလိကကို ပန်ကြားကုန်၏။ ကောကာလိကသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံပြီးလျှင် အဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့ကို ယူ၍ အနီးဖြစ်သောရွာ၌ ဆွမ်းခံ၍ မထေရ်တို့သည် ဆွမ်းစားခြင်းကိစ္စ ပြီးကုန်လတ်သော် ရွာမှ ထွက်ခဲ့ကုန်၏။ ကောကာလိကသည် ထိုအဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့ကို လွှက်လိုက်ပြီးလျှင် ပြန်ခဲ့၍ လူတို့အား ကြား၏။ ဒါယကာတို့ သင်တို့သည် တိရစ္ဆာန်နှင့် တူကုန်၏။ ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး အနီးကျောင်း၌ နေကုန်သော အဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့ကို မသိကုန်၊ ယခုအခါ ထိုအဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့သည် ကြွတော်မူကုန်ပြီဟု ကြားသည်ရှိသော် လူတို့သည် အရှင်ဘုရား အဘယ့်ကြောင့် အကျွန်ုပ်တို့အား ကြားတော်မမူကုန်သနည်းဟု ဆို၍ များစွာကုန်သော ထောပတ်ဆီ အစရှိကုန်သော ဆေးတို့ကို၎င်း, အဝတ်သင်္ကန်းတို့ကို၎င်း ယူ၍ မထေရ်တို့သို့ ကပ်ကုန်ပြီးလျှင် ရှိခိုး၍ အရှင်ဘုရားတို့ အကျွန်ုပ်တို့အား သည်းခံတော်မူပါကုန်၊ အကျွန်ုပ်တို့သည် အဂ္ဂသာဝက အဖြစ်ကို မသိပါကုန်၊ ယနေ့မူကား အကျွန်ုပ်တို့သည် အရှင်ကောကာလိကကြား၍ သိပါရကုန်၏။ အကျွန်ုပ်တို့အား သနားတော်မူသဖြင့် ဤထောပတ် ဆီ စသော ဆေး၊ အဝတ်သင်္ကန်းတို့ကို ခံတော်မူပါကုန်ဟု လျှောက်ကုန်၏။

ကောကာကသည်လည်း မထေရ်တို့သည် အလိုနည်းကုန်၏။ ရောင့်ရဲလွယ်ကုန်၏။ ဤဝတ္ထုတို့ကို မိမိတို့ကို့ မယူမူ၍ ငါ့အား ပေးကုန်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ဒါယကာတို့နှင့်တကွ မထေရ်တိုအထံသို့ သွား၍ မထေရ်မြတ်တို့သည် ဤကောကလိကကို စွဲ၍ လှူသည်၏အဖြစ်ကြောင့် တစုံတခုကိုမျှ ခံတော်မမူကုန်၊ ကောကာလိကအားလည်း မလှူစေကုန်။ ဒါယကာတို့သည် အရှင်ဘုရားတို့ ယခုအခါ မခံကုန်သည်ရှိသော် တဖန် အကျွန်ုပ်တို့အား သနားတော်မူသဖြင့် ဤအရပ်သို့ ကြွတော်မူပါကုန်လော့ဟု တောင်းပန်ကုန်၏။ မထေရ်တို့သည် ဝန်မခံကုန်၊ မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့သာ ကြွတော်မူကုန်၏။ ကောကာလိကသည် ထိုမထေရ်တို့သည် မိမိတို့ မခံကုန်သည်ရှိသော် ငါ့ကို မလှူစေကုန်ဟု ရန်ငြိုးဖွဲ့၏။ မထေရ်မြတ်တို့လည်း ဘုရားသခင် အထံတော်၌ အတန်ငယ် နေပြီးလျှင် မိမိတို့၏ အခြံအရံဖြစ်ကုန်သော ငါးရာစီရှိကုန်သော ရဟန်းတို့ကိုခေါ်၍ ရဟန်းတထောင်နှင့်တကွ ဒေသစာရီ ကြွတော်မူကုန်သည်ရှိသော် ကောသလတိုင်းသို့ ရောက်ကုန်၏။

ထိုဒါယကာတို့လည်း ခရီးဦးကြိုဆိုခြင်းကို ပြုသဖြင့် မထေရ်တို့ကိုပင့်၍ ထိုဝါဆိုသော ကျောင်းသို့သာလျှင် ဆောင်၍ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုကုန်၏။ များစွာသော ဆေး, အဝတ်သင်္ကန်း ပစ္စည်းသည် ဖြစ်၏။ မထေရ်မြတ် နှစ်ပါးတို့နှင့်အတူ လာကုန်သော ရဟန်းတို့သည် သင်္ကန်းတို့ကို စီရင်ဝေဘန်ကုန်သည်ရှိသော် အတူလာသော ရဟန်းတို့အားသာ ပေးကုန်၏။ ကောကာလိကအား မပေးကုန်၊ မထေရ်မြတ် နှစ်ပါးတို့သည်လည်း ကောကာလိကအား မပေးစေကုန်၊ ကောကာလိကသည် သင်္ကန်းကိုမရလျှင် သာရိပုတ္တရာ မောဂ္ဂလာန်တို့သည် ယုတ်မာသောအလိုရှိကုန်၏။ ရှေး၌ ပြုအပ်သောလာဘ်ကို မခံကုန်မူ၍ ယခုအခါ ခံကုန်၏။ ပြည့်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ တပါးသောသူတို့ကို မကြည့်ကုန်ဟု မထေရ်မြတ်တို့ကို ဆဲရေးရေရွတ်၏။ မထေရ်မြတ်တို့သည် ဤကောကာလိကသည် ငါတို့ကိုမှီ၍ အကုသိုလ်ကို ပွားစေ၏ဟု အခြံအရံနှင့်တကွ ထိုကျောင်းမှထွက်ခဲ့လျှင် အရှင်ဘုရားတို့ နှစ်ရက်သုံးရက်မျှ နေတော်မူပါကုန်ဦးလော့ဟု လူတို့သည် တောင်းပန်ကုန်သော်လည်း ထိုအရပ်သို့ ပြန်ခြင်းငှါ အလိုမရှိကုန်။

ထိုအခါ တယောက်သော ရဟန်းငယ်သည် ဆို၏။ ဒါယကာတို့ မထေရ်မြတ်တို့သည် အသို့နေကုန်လတ္တံ့နည်း၊ သင်တို့ဆရာ ကောကာလိကသည် ဤကျောင်း၌ မထေရ်မြတ်တို့နေခြင်းကို သည်းမခံနိုင်ကုန်ဟု ဆို၏။ ထိုဒါယကာတို့သည် ကောကာလိကအထံသို့ သွား၍ အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့သည် မထေရ်မြတ်တို့ ဤကျောင်း၌ နေခြင်းကို သည်းမခံနိုင်ကုန်သတတ်၊ သွားချေကုန်၊ ထိုမထေရ်မြတ်တို့ကို ကန်တော့၍ ပြန်စေကုန်လော့၊ အကယ်၍ မပြန်စေကုန်သည်ဖြစ်အံ့၊ ဤအရပ်မှ ပြေး၍ တပါးသောအရပ်၌ နေလေကုန်ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုကောကာလိကသည် ဒါယကာတို့အား ကြောက်သဖြင့် သွား၍ မထေရ်မြတ်တို့ကို တောင်းပန်၏။ မထေရ်မြတ်တို့သည် ငါ့သျှင် ကောကာလိက သွားလေ၊ ငါတို့သည် မပြန်အံ့ဟုဆို၍ ကြွတော်မူကုန်၏။ ထိုကောကာလိကသည် မထေရ်မြတ်တို့ကို ပြန်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်၍ ကျောင်းသို့ ပြန်ခဲ့၏။

ထိုအခါ ဒါယကာတို့သည် အရှင်ကောလိက မထေရ်မြတ်တို့သည် ပြန်ကုန်၏လောဟု မေးကုန်၏။ ဒါယကာတို့ ပြန်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ကောကာလိကကို ဤမကောင်းသော အကျင့်သာရှိသော ရဟန်းယုတ်နေသည်ရှိသော် ငါတို့ရွာ၌ သီလကိုချစ်ကုန်သော ရဟန်းတို့သည် မနေကုန်ရာ၊ ထို့ကြောင့် ထိုကောကာလိကကို နှင်ထုတ်ကုန်အံ့ဟု ကြံ၍ အရှင်ကောကာလိက အရှင်သည် ဤကျောင်း၌ မနေလင့်၊ ငါတို့ကိုမှီ၍ အရှင့်အား အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုဒါယကာတို့သည် နှင်ထုတ်အပ်သည်ဖြစ်၍ သပိတ်သင်္ကန်းတို့ကိုယူ၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့ သွားပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားသို့ကပ်၍ အသျှင်ဘုရား သာရိပုတ္တရာ, မောဂ္ဂလာန်တို့သည် မကောင်းသော အလိုရှိကုန်၏။ ယုတ်မာသော အလိုရမ္မက်နိုင်ငံသို့ လိုက်တတ်ကုန်၏ဟု လျှောက်၏။

ထိုအခါ ကောကာလိကကို သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကောကာလိက ဤသို့ မဆိုပေလင့်၊ ကောကာလိက ဤသို့ မဆိုပေလင့်၊ သာရိပုတ္တရာ မောဂ္ဂလာန်တို့၌ စိတ်ကို ကြည်ညိုစေလော့၊ ထိုသာရိပုတ္တရာ, မောဂ္ဂလာန်တို့သည် သီလကိုချစ်ကုန်သော ရဟန်းတို့တည်းဟု မြစ်တော်မူ၏။ ထိုသို့ မြစ်တော်မူသော်လည်း ကောကာလိကသည် အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့သည် အရှင်ဘုရားတို့၏ အဂ္ဂသာဝကတို့အားသာ ယုံကြည်တော်မူ၏။ အကျွန်ုပ်ကား မျက်မှောက်တည်း၊ အကျွန်ုပ်ကို ယုံကြည်တော် မမူကုန်၊ အကျွန်ုပ်သည် မျက်မှောက်မြင်ရ၏။ ထိုသာရိပုတ္တရာ မောဂ္ဂလာန်တို့သည် ယုတ်မာသော အလိုရှိကုန်၏။ မကောင်းသောအမှုကို ဖုံးလွှမ်းတတ်ကုန်၏။ သီလမရှိကုန်ဟု ဆို၍ သုံးကြိမ်မြောက်အောင် မြတ်စွာဘုရား မြစ်တော်မူသော်လည်း ထိုရှေးအတူသာလျှင် ဆို၍ နေရာမှထပြီးလျှင် သွားလေ၏။

ထိုကောကာလိကသည် ထ၍ သွားစဉ်ပင်လျှင် ထိုကောာလိကကိုယြ၌ မုန်ညင်းစေ့မျှလောက်ကုန်သော အိုင်းအမာတို့သည် ပေါက်ကုန်၍ အစဉ်သဖြင့် ဥသျှစ်သီးမှည့် အတိုင်း အရှည် ရှိသည်ဖြစ်၍ ပေါက်ကွဲ၍ သွေးပြည်တို့သည် ယိုစီးကုန်၏။ ထိုကာကာလိကသည် ကျီးညည်းလျက် ဆင်းရဲခြင်းဝေဒနာသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော် တံခါးမုတ်၌ အိပ်၏။ ကောကာလိကသည် အဂ္ဂသာဝက နှစ်ပါးတို့ကို အမျက်ထွက်၏ဟု ဗြဟ္မာ့ပြည်တိုင်အောင် တပြိုင်နက် အုတ်အုတ် ကျက်ကျက် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ကောကာလိက၏ ဥပဇ္ဈာယ်ဖြစ်သော တုရိသမည်သော ဗြဟ္မာသည် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ မထေရ်မြတ်တို့ကို ကန်တော့စေအံ့ဟု ကြံ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်မှ လာလတ်ပြီးလျှင် ကောင်းကင်၌ရပ်၍ ကောကာလိက သင်သည် ကြမ်းကြုတ်သောအမှုကို ပြု၏။ အဂ္ဂသာဝကတို့ကို ကြည်ညိုစေလော့ဟု ဆို၏။ ငါ့သျှင် သင်သည် အဘယ်သူနည်းဟု မေး၏။ ငါ တုရိသဗြဟ္မာတည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် ငါ့သျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် သင့်ကို အနာဂါမ်ဟူ၍ ဆိုတော်မူသည် မဟုတ်လော၊ အနာဂါမ်သည်လည်း ဗြဟ္မာ့ပြည်မှ ဤလူ့ပြည်သို့ မပြန်သည် မဟုတ်လော့ဟု ဆို၍ သင်သည် တံမြက်ချေးစွန့်ရာ၌ ပြိတ္တာဖြစ်လတ္တံ့ဟု မဟာဗြဟ္မာကို ခြိမ်းမောင်း၏။ ထိုတုရိသဗြဟ္မာသည် ထိုကောကာလိကကို မိမိစကားကို ယူစိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ သင့်စကားဖြင့် သင့်အားသာလျှင် ထင်လတ္တံ့ဟု ဆို၍ သုဒ္ဓါဝါသဘုံသို့လျှင် သွား၏။ ကောကာလိကသည်လည်း သေ၍ ပဒုမငရဲ၌ ဖြစ်၏။

ထိုကောကာလိကသည် ပဒုမငရဲ၌ ဖြစ်ရသော အဖြစ်ကိုသိ၍ သဟမ္ပတိဗြဟ္မာမင်းသည် မြတ်စွာဘုရားအား လျှောက်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့အား ကြားတော်မူ၏။ ရဟန်းတို့သည် ကောကာလိက၏ ကျေးဇူးမဲ့ ဖြစ်သော ကဲ့ရဲ့စကားကို ပြောကုန်လျက် တရားသဘင်၌ စကားကိုဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ ကောကာလိကသည် အရှင်သာရိပုတ္တရာ, အရှင်မောဂ္ဂလာန်တို့ကို ဆဲရေးသဖြင့် မိမိနှုတ်ကိုမှီ၍ ပဒုမငရဲ၌ ဖြစ်သတတ်ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ကောကာလိကသည် ယခုအခါ၌ သာလျှင် မိမိစကားသည် မိမိကိုယ်ကို သတ်အပ်သည်ဖြစ်၍ မိမိနှုတ်ကိုမှီ၍ ဆင်းရဲကိုခံရသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤကောကာလိကသည် မိမိနှုတ်ကိုမှီ၍ ဆင်းရဲကို ခံရဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းအား ပိင်္ဂလအမည်ရှိသော အစွယ်ခေါခေါထွက်သော ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားသည် ရှိ၏။ ထိုပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏား၏ ပုဏ္ဏေးမသည် ပုဏ္ဏားတယောက်နှင့် လွန်ကျူးသော အကျင့်ကို ကျင့်၏။ ထိုသယောက်လင်သည်လည်း လင်ကြီးပုရောဟိတ်နှင့် တူသည်သာတည်း၊ ပုရောဟိတ်သည် ပုဏ္ဏေးမကို အဖန်တလဲလဲ မြစ်သော်လည်း မြစ်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ကြံ၏။ ငါ၏ရန်သူကို လက်ဖြင့် သတ်ခြင်းငှါ မတတ်ကောင်း။ ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် ထိုရန်သူကို သတ်အံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုပုရောဟိတ်သည် မင်းသို့ကပ်၍ တင်လျောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးမြို့တော်သည် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မြတ်သောမြို့တည်း၊ အရှင်မင်းကြီးသည်လည်း မင်းမြတ်တည်း၊ ဤသို့ မင်းမြတ်ဖြစ်ပါလျက် အရှင်မင်းကြီးမြို့တော် တောင်တံခါးသည် မကောင်းသဖြင့် ယှဉ်သည်ဖြစ်၍ မင်္ဂလာမရှိဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဆရာ ယခု အသို့ပြုရအံ့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် မင်္ဂလာပြု၍ ယှဉ်စေအပ်၏ဟု လျောက်၏။ အဘယ်ကို ရခြင်းငှါ သင့်မည်နည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် တံခါးဟောင်းကိုပယ်၍ မင်္ဂလာနှင့်ယှဉ်သော သစ်တို့ကိုယူ၍ မြို့ကိုစောင့်ကုန်သော နတ်တို့အား ပူဇော်သက္ကာ ဗလိနတ်စာကို ပေး၍ မင်္ဂလာနက္ခတ်ဖြင့် တည်စေခြင်းငှါ သင့်၏ဟု လျှောက်၏။ ထိုသို့တပြီးကား ဤသို့ ဆရာဆိုတိုင်း ပြုလေကုန်ဟု ဆို၏။

ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် တက္ကာရိယမည်သော လုလင်ဖြစ်၍ ထိုပိင်္ဂလပုရောဟိတ်၏ အထံ၌ အတတ်ပညာကို သင်၏။ ပိင်္ဂလပုရောဟိတ်သည် တံခါးဟောင်းကိုပယ်၍ တံခါးသစ်ကို တည်စေပြီးလျှင် မင်းကိုလျှောက်၏။ အရှင်မင်းကြီး တံခါးသည် ပြီးပြီ၊ နက်ဖြန် နက္ခတ်သည် ကောင်း၏။ ထိုနက္ခတ်ကောင်းကို မလွန်စေမူ၍ ဤဗလိနတ်စာကို ပြု၍ တံခါးကို တည်စေခြင်းငှာ သင့်၏ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် ဆရာ ဗလိနတ်စာအလို့ငှါ အဘယ်ကိုရခြင်းငှါ သင့်မည်နည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး တံခါးတော်သည် တန်ခိုးကြီး၏။ တန်ခိုးကြီးသော နတ်တို့သည် စောင့်အပ်၏။ အစွယ်ခေါခေါ ထွက်သော မျက်စိကြော့သွေးရှိသော မိဘနှစ်ပါးမှ စင်ကြယ်သော ပုဏ္ဏားတယောက်ကို သတ်၍ ထိုပုဏ္ဏား၏ အသားအသွေးဖြင့် ဗလိနတ်စာကို ပြု၍ ကိုယ်ကို အောက်သို့ချ၍ တံခါးကို တည်ထားအပ်၏။ ဤသို့ တည်ထားသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီးတို့၏၎င်း၊ မြို့တော်၏၎င်း အစီးအပွား ဖြစ်လတ္တံ့ဟု လျှောက်၏။ မင်းသည် ဆရာ ကောင်းပြီ၊ ဤသို့သဘောရှိသော ပုဏ္ဏားကိုသတ်၍ တံခါးတည်လေလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုပုရောဟိတ်သည် နှစ်သက်ဝမ်းသာသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ နက်ဖြန် ရန်သူ၏ ပျက်စီးသည်ကို မြင်ရလတ္တံ့ဟု အားထုတ်ခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ မိမိအိမ်သို့ သွားပြီးလျှင် နှုတ်ကိုစောင့်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ အဆောတလျင် မယားကို ဟယ် အယုတ်မ ဤနေ့မှစ၍ အဘယ်သူနှင့်တကွ နင်မွေ့လျော်လတ္တံ့နည်း၊ နက်ဖြန် နင်၏ သယောက်လင်ကို သတ်၍ ဗလိနတ်စာကို ငါပြုအံ့ဟု ဆို၏။ အပြစ်မရှိသောသူကို အဘယ်ကြောင့် သတ်ရအံ့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် ငါတို့အရှင်မင်းကြီးသည် မျက်စိ ကြောသွေးရှိ၍ အင်္ဂါချို့သော ပုဏ္ဏား၏ အသားအသွေးဖြင့် ဗလိနတ်စာကိုပြု၍ မြို့တော်တံခါးကို တည်လော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ နင်၏ သယောက်လင်ဖြစ်သော ပုဏ္ဏားသည် မျက်စိကြော့သွေး ရှိ၏။ အင်္ဂါချို့၏။ ထိုနင့်လင်ကိုသတ်၍ ဗလိနတ်စာကို ငါပြုအံ့ဟု ဆို၏။

ထိုပုဏ္ဏေးမသည် သယောက်လင် အထံသို့ စေ၏။ မင်းသည် မျက်စိကြောင်တက် အစွယ် ခေါခေါထွက်သော ပုဏ္ဏားကိုသတ်၍ ဗလိနတ်စာ ပြုလိုသတတ်၊ အကယ်၍ အသက်ရှင်လိုသည် ဖြစ်အံ့၊ တပါးလည်း ဖြစ်ကုန်သော

သင်နှင့်တူကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကိုယူ၍ အခါရှိစဉ်ကလျင် ပြေးလေလော့ဟု စေလိုက်၏။ ထိုသယောက်လင် ပုဏ္ဏားသည် ပုဏ္ဏေးမဆိုတိုင်း ပြု၏။ အလုံးစုံသောမြို့မှ အလုံးစုံကုန်သော မျက်စိကြောင်တက် အစွယ်ခေါခေါထွက်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် ပြေးကုန်၏ဟု မြို့၌ ထင်ရှားဖြစ်၏။ ပုရောဟိတ်သည် ရန်သူပြေးသောအဖြစ်ကို မသိ၍ နံနက်စောစောကလျှင် မင်းသို့ကပ်၍ အရှင်မင်းကြီး ဤမည်သောအရပ်၌ မျက်စိ ကြောင်သည်ဖြစ်၍ အစွယ်ခေါခေါ ထွက်သော ပုဏ္ဏားသည် ရှိ၏။ ထိုပုဏ္ဏားကို ဖမ်းစေတော်မူလော့ဟု လျှောက်၏။ မင်းသည် အမတ်တို့ကို စေ၏။ ထိုအမတ်တို့သည် မမြင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ပြန်ခဲ့၍ ပြေးသတတ်ဟု ကြားလျောက်ကုန်၏။ တပါးသောအရပ်၌ စုံစမ်းကြလေကုန်ဟု ဆို၍ အလုံးစုံသောမြို့ကို စုံစမ်းလတ်သော်လည်း မမြင်ကုန်။

ထို့နောင်မှ တဖြည်းဖြည်း စုံစမ်းကြကုန်ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး၏ ပုရောဟိတ်ကိုထား၍ ထိုပုရောဟိတ်မှ တပါးသော ဤသို့ သဘောရှိသော ပုဏ္ဏားသည် မရှိပါဟု ဆိုကုန်၏။ ပုရောဟိတ်ကို သတ်ခြင်းငှါ မတတ်ကောင်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး အသို့ဆိုသနည်း၊ ပုရောဟိတ်၏ အကြောင်းကြောင့် ယခုတံခါးကို မတည်သည်ရှိသော် မြို့တော်မလုံသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဆရာဆိုသည်မှာ ယနေ့ နက္ခတ်ကို လွန်သည်ရှိသော် ဤနေ့မှ တနှစ်လွန်သဖြင့် နက္ခတ်ကောင်းကို ရလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ တနှစ်ပတ်လုံး မြို့တော်တံခါး မပြီးသည်ရှိသော် ရန်သူတို့ အခွင့်ရလတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ထိုပုရောဟိတ်ကို သတ်၍ တပါးသော လိမ်မာသော ပုဏ္ဏားကို ဗလိနတ်စာပြုစေ၍ တံခါးကို တည်စေကုန်အံ့ဟု လျှောက်၏။ တပါးသော ဆရာပုရောဟိတ်နှင့်တူသော ပညာရှိသော ပုဏ္ဏားသည် ရှိပါမည်လောဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး ထိုပုရောဟိတ်၏ တပည့်ဖြစ်သော တက္ကာရိယမည်သော လုလင်သည် ရှိ၏။ ထို တက္ကာရိယလုလင်အား ပုရောဟိတ် အရာကို ပေး၍ မင်္ဂလာကို ပြုတော်မူပါလော့ဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။

မင်းသည် ထိုတက္ကာရိယလုလင်ကို ခေါ်စေ၍ မြတ်နိုးတနာ ပြုစေပြီးလျှင် ပုရောဟိတ်အရာကို ပေး၍ အမတ်တို့ဆိုတိုင်း ပြုစိမ့်သောငှါ စေတော်မူ၏။ ထိုတက္ကာရိယလုလင်သည် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် မြို့တံခါးသို့သွား၏။ ပုရောဟိတ်ကို မင်းအာဏာဖြင့် နှောင်ဖွဲ့၍ ဆောင်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်း တက္ကာရိယလုလင်သည် တံခါးတိုင် တည်အံ့သောငှါ အရာ၌ တွင်းကိုတူးစေ၍ တင်းတိမ်ကို ကာရံပြီးလျှင် အစောင့်ထား၍ ဆရာနှင့်တကွ တင်းတိမ်တွင်း၌ တည်၏။ ဆရာသည် တွင်းကိုကြည့်၍ မိမိတည်ရာကို မရသည်ဖြစ်၍ မိမိအကျိုးငှါ ပြီးစေသည် ဖြစ်၏။ ထိုသို့ မိမိအကျိုးငှာ ပြီးစေပါသော်လည်း မိုက်သောကြောင့် နှုတ်ကိုစောင့်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၍လျှင် မိန်းမယုတ်အား ငါ ပြောမိ၏။ ထို့ကြောင့် မိမိသည်ပင် မိမိအား သတ်ခြင်းငှါ ဆောင်၏ဟု ဘုရားလောင်းကို ခေါ်၍ မိမိအပြစ်ကို ကြားလိုရကား-

၁၀၄။ အဟမေဝ ဒုဗ္ဘာသိတံ ဘာသိ ဗာလော၊
ဘေကာဝ ရညေ အဟိ မဝှါယမာနော။
တက္ကာရိယေ သောဗ္ဘမှိ အဟံ ပတာမိ၊
န ကိရေဝ သာဓုတျတိဝေလံ ဘာဏိ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၄။ တက္ကာရိယေ၊ တက္ကာရိယလုလင်။ အရညေ၊ တော၌။ ဘေကော၊ ဖားသည်။ အဟိံ၊ မြွေကို။ အဝှါယမာနော ဣဝ၊ ခေါ်သကဲ့သို့။ အဟမေဝ၊ ငါသည်သာလျှင်။ ဗာလော၊ မိုက်သည်ဖြစ်၍။ ဒုဗ္ဘာသိတံ၊ နှုတ်မစောင့်သော စကားကို။ ဘာသိ၊ ဆိုမိ၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ သောဗ္ဘမှိ၊ တွင်း၌။ ပတာမိ၊ ကျရလတ္တံ့။ အတိဝေလံ၊ ဆိုသင့်သောအခါကိုလွန်၍။ ဘာဏိ၊ ဆိုသောသူသည်။ န သာဓုတိ ဧဝ၊ မကောင်းသည် သာတည်းဟု။ ကိရ၊ သူဟောင်းတို့စကားကို ကြားရဘူး၏။

ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် အပြစ်ကိုပြ၍ ဆရာအား ကဲ့ရဲလိုရကား-

၁၀၅။ ပပ္ပေါတိ မစ္စော အတိဝေလံ ဘာဏီ၊
ဗန္ဓံ ဝဓံ သောက ပရိဒ္ဒဝဉ္စ။
အတ္တာနမေဝ ဂရဟာသိ ဧတ္ထ၊
အာစရိယ တံ နိက္ခဏန္တိ သောဗ္ဘေ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၅။ အာစရိယ၊ ဆရာပိင်္ဂလ ပုရောဟိတ်။ အတိဝေလံ၊ အခါမှလွန်၍။ ဘာဏီ၊ ဆိုသော။ မစ္စော၊ သတ္တဝါသည်။ ဗန္ဓံ၊ နှောင်ဖွဲ့ခြင်းသို့၎င်း။ ဝဓံ၊ သတ်ခြင်းသို့၎င်း။ သောကံ၊ စိုးရိမ်ခြင်းသို့၎င်း။ ပရိဒ္ဒဝဉ္စ၊ ငိုကြွေးခြင်းသို့၎င်း။ ပပ္ပေါတိ၊ ရောက်ရ၏။ ဧတ္ထ၊ ဤအကြောင်း၌။ အတ္တာနမေဝ၊ မိမိကိုယ်ကိုသာလျှင်။ ဂရဟာသိ၊ ကဲ့ရဲလော့။ သောဗ္ဘေ၊ တွင်း၌။ တံ၊ သင်ဆရာကို။ တေန၊ ထိုသို့ နှုတ်မစောင့်ခြင်းကြောင့်။ နိက္ခဏန္တိ၊ မြှုပ်ကုန်လတ္တံ့။

ဤသို့သော စကားကိုဆို၍ ဆရာ နှုတ်ကိုမစောင့်၍ သက်သက် ဆရာသည်သာလျှင် ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်သည်မဟုတ်သေး၊ ဆရာမှ တပါးသောသူသည်လည်း ဆင်းရဲဘူးသည်သာလျှင်တည်းဟု ဆို၍ လွန်လေပြီးသော အကြောင်းကိုဆောင်၍ ပြ၏။

ဆရာ ကြားရသည်ကား ရှေးအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ကာဠီမည်သော ပြည့်တန်ဆာမသည် ရှိ၏။ ထိုပြည့်တန်ဆာမ၏ မောင်သည် တုဏ္ဍိလမည်၏။ ထိုကာဠီသည် တနေ့လျှင် ဥစ္စာတထောင်ကို ရ၏။ မောင် တုဏ္ဍိလသည်ကား မိန်းမကြူး၏။ သေသောက် ကြူး၏။ အန်လောင်း ကြူး၏။ ထိုကာဠီသည် မောင်တုဏ္ဍိလအား ဥစ္စာကို ပေး၏ ထိုတုဏ္ဍိလသည် ရတိုင်း ရတိုင်းသော ဥစ္စာကို ဖျက်ဆီး၏။ ထိုကာဠီသည် မောင်တုဏ္ဍိလကို မြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ ထိုတုဏ္ဍိလသည် တနေ့သ၌ ကြွေအန်လောင်းသဖြင့် ရှုံးသည်ဖြစ်၍ ဝတ်သောပုဆိုးတို့ကို ရှုံးပြန်စေပြီးလျှင် အပိုင်းအပိုင်း ပြတ်သော သင်ဖြူးပုဆိုးတို့ကို ဝတ်၍ နှမကာဠီအိမ်သို့ လာ၏။ ကာဠီသည်လည်း ကျွန်မတို့ကို စေ၏။ တုဏ္ဍိလလာသောအခါ တစုံတခုကိုမျှ မပေးမူ၍ လည်၌ကိုင်သဖြင့် နှင်ထုတ်ကြကုန်လော့ဟု စေ၏။ ထိုကျွန်မတို့သည် ကာဠီဆိုတိုင်း ပြုကုန်၏။ ထိုတုဏ္ဍိလသည် တံခါးရင်း၌ ငိုလျက် ရပ်၏။

ထိုအခါ သူဌေးသား တယောက်သည် အခါခပ်သိမ်း ကာဠီထံသို့ ဥစ္စာတထောင်ကို ဆောင်လျက် လာစဉ် မြင်၍ တုဏ္ဍိလ အဘယ့်ကြောင့် ငိုသနည်းဟုမေး၏။ အရှင်ကြွေအန်ရှုံး၍ ကျွန်ုပ်နှမထံသို့ လာ၏။ အကျွန်ုပ်ကို ကျွန်မတို့သည် လည်၌ကိုင်၍ နှင်ထုတ်ကုန်၏ဟု ဆို၏။ ထိုသူဌေးသားသည်လည်း သင် နေရစ်လော့၊ သင့်နှမအား ငါဆိုအံ့ဟု ဆို၍ ထိုသူဌေးသားသည် လာလတ်၍ သင့်မောင်သည် အပိုင်းအပိုင်းပြတ်သော သင်ဖြူးပုဆိုးကိုဝတ်၍ ရပ်လျက်ငို၏။ အဝတ်ပုဆိုးတို့ကို တုဏ္ဍိလအား အဘယ့်ကြောင့် မပေးသနည်းဟု ဆို၏။ ငါသည် မပေး၊ စင်စစ်သော်ကား သင့်အား ချစ်ခြင်းရှိအံ့၊ သင်သည် ပေးလော့ဟု ဆို၏။

ပြည့်တန်ဆာမတို့၏အိမ်၌ ထုံးစံကား ဆောင်ခဲ့သော ဥစ္စာတထောင်မှ ငါးရာသော ဥစ္စာတို့သည် ပြည့်တန်ဆာမအား ဖြစ်ကုန်၏။ ငါးရာသော ဥစ္စာတို့သည် အဝတ် ပန်းနံ့သာဘိုး ဖြစ်ကုန်၏ ဤသည်ကား ပြည့်တန်ဆာမတို့ အိမ်၌ အကျင့်တည်း။

လာတိုင်းလာတိုင်းသော ယောက်ျားတို့သည် ထိုအိမ်၌ ရအပ်သော ပုဆိုးတို့ကိုဝတ်၍ ညဉ့်၌ နေ၍ နက်ဖြန်နေ့၌ သွားသည်ရှိသော် ထိုပုဆိုးကိုထားခဲ့၍ ဆောင်ခဲ့သော ပုဆိုးတို့ကို ဝတ်၍ သွား၏။ ထို့ကြောင့် သူဌေးသားသည် ကာဠီပေးသော ပုဆိုးတို့ကိုဝတ်၍ မိမိပုဆိုးတို့ကို တုဏ္ဍိလအား ပေး၏ တုဏ္ဍိလသည်ဝတ်၍ ဟစ်ကြွေးကြုံးဝါးလျက် သေတင်းကုပ်သို့ ဝင်လေ၏။ ကာဠီသည်လည်း ကျွန်မတို့ကို စေ၏။ နက်ဖြန် သူဌေးသား သွားသောအခါ ပုဆိုးတို့ကို လုယက်ကြကုန်ဟု စေ၏။ ထိုကျွန်မတို့သည် သူဌေးသား ထွက်သောအခါ ထိုမှဤမှပြေးကုန်၍ လုယက်ကုန်လျက် ပုဆိုးတို့ကိုယူ၍ သူဌေးသား ယခု သွားလေလော့ဟု ဆို၍ အဝတ်မရှိသည်ကို ပြု၍ လွှတ်လိုက်ကုန်၏။ ထိုသူဌေးသားသည် ကိုယ်ချည်းသာလျှင် ထွက်ခဲ့ရ၏။ လူများသည် ပြက်ရယ်ပြု၏။ ထိုသူဌေးသားသည် ရှက်သည်ဖြစ်၍ ငါသည်ပင်လျှင် ဤအမှုကို ပြုအပ်၏။ ငါသည်လျှင် မိမိနှုတ်ကို စောင့်အံ့သောငှါ မတတ်နိုင်ဟု ငိုကြွေး၏။ ထိုအကြောင်းကို ပြခြင်းငှာ-

၁၀၆။ ကိမေဝါဟံ တုဏ္ဍိလမနုပုစ္ဆိံ၊
ကရေယ သ ဘာတရံ ကာဠိကာယ။
နဂ္ဂေါဝဟံ ဝတ္ထယုဂဉ္စ ဇီနော၊
အယံပိ အတ္ထော ဗဟု တာဒိသောဝ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၆။ တုဏ္ဍိလံ၊ တုဏ္ဍိလကို။ အဟံ ဧဝ၊ ငါသည်လျှင်။ ကိ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ အနုပုစ္ဆိံ၊ မေးမိသနည်း။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ကာဠိကာယ၊ ကာဠီ၏။ ဘာတရံ၊ မောင်ကို။ ကရေယျ၊ ပျူငှါပြုမိ၏။ ဝတ္ထယုဂဉ္စ၊ ပုဆိုးအစုံမှလည်း။ ဇီနော - ပရာဇိတော၊ ရှုံးသည်ဖြစ်၍။ အဟံ ဧဝ၊ ငါသည်လျှင်။ နဂ္ဂေါ၊ အဝတ်မရှိ ကိုယ်ချည်းရှိခဲ့ပြီ။ အယံပိ အတ္ထော၊ ဤအကြောင်းသည်လည်း။ ဗဟု၊ များသောအားဖြင့်။ တာဒိသောဝ၊ ဆရာနှင့်တူသည်သာတည်း။

ဆရာ - အကြောင်းတပါးလည်း ဗာရာဏသီပြည်၌ ဆိတ်ကျောင်းသားတို့ မေ့လျော့စဉ် ကျက်စားရာ၌ ဆိတ်နှစ်ခုတို့သည် ခတ်ကုန်သည်ရှိသော် တခုသော နွားမြီးဆွဲငှက်သည် ဤဆိတ်တို့သည် ဦးခေါင်းကွဲ၍ သေကုန်လတ္တံ့၊

ငါမြစ်အံ့ဟု ကြံ၍ ဦးရီးတို့ မခတ်ကြကုန်လင့်ဟု မြစ်၍ ထိုဆိတ်တို့သည် မိမိ၏ စကားကိုမယူမူ၍ ခတ်ကြကုန်စဉ်လျှင် ဆိတ်တို့၏ ကျောက်ကုန်း၌၎င်း, ဦးခေါင်း၌၎င်း နေလျက် တောင်းပန်၍ မြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လျှင် ထိုသို့ တပြီးကား ငါ့ကိုသတ်၍ ခတ်ကြကုန်လော့ဟုဆို၍ ဆိတ်နှစ်ခုတို့၏ ဦးခေါင်းကြားသို့ ဝင်၏။ ထိုဆိတ်နှစ်ခုတို့သည် အချင်းချင်း ခတ်ကြကုန်သည်သာတည်း၊ ထိုနွားမြီးဆွဲငှက်သည် ကျောက်ပျဉ်၌ ကြိတ်သကဲ့သို့ မိမိသည် ပြုအပ်သော အမှုဖြင့်လျှင် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်၏။ ဤအကြောင်းကိုလည်း ပြခြင်းငှာ-

၁၀၇။ ယော ယုဇ္ဈမာနေန အယုဇ္ဈမာနော၊
မဏ္ဍန္တရံ အစ္စုပတီ ကုလိင်္ဂေါ။
သော ပိသိတော မေဏ္ဍသိရေဟိ တတ္ထ၊
အယံပိ အတ္ထော ဗဟု တာဒိသောဝ။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၇။ အယုဇ္ဈမာနော၊ မခတ်စေလိုသော။ ယော ကုလိင်္ဂေါ၊ အကြင်နွားမြီးဆွဲငှက်သည်။ ယုဇ္ဇမာနေန၊ ဆိတ်နှစ်ကောင် ခတ်သည်ရှိသော်။ မေဏ္ဍန္တရံ၊ ဆိတ်နှစ်ကောင်တို့၏ အကြားသို့။ အစ္စုပတိ၊ ဝင်၏။ သော၊ ထိုနွားမြီးဆွဲ ငှက်သည်။ မေဏ္ဍသိရေဟိ၊ ဆိတ်တို့၏ ဦးခေါင်း နှစ်ခုတို့ဖြင့်။ ပိသိတော၊ ကြိတ်အပ်သည်ဖြစ်၍။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်၌။ မတော၊ သေ၏။ အယံပိ အတ္ထော၊ ဤအကြောင်းသည်လည်း။ ဗဟု၊ များစွာ။ တာဒိသောဝ၊ ဆရာနှင့် တူသည်သာတည်း။

ဆရာ အကြောင်းတပါးကိုလည်း ဆိုဦးအံ့၊ ဗာရာဏသီပြည်၌ နေကုန်သော ကျောင်းသားတို့သည် အသီးသီးသော ထန်းပင်ကိုမြင်၍ တယောက်သောသူကို ထန်းသီးအလို့ငှါ ထန်းပင်သို့ တက်စေကုန်၏။ ထိုသူသည် ထန်းသီးတို့ကို ချသည်ရှိသော် တခုသော မြွေဟောက်သည် တောင်ပို့မှ ထွက်၍ ထန်းပင်သို့ တက်၏။ ထန်းပင်အောက်၌ တည်သောသူတို့သည် လှံတံတို့ဖြင့် ပုတ်ခတ်ကုန်လျက် မြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ထိုသူတို့သည် မြွေ ထန်းပင်သို့တက်၏ဟု ထန်းပင်ထက်ကလူအား ကြားကုန်၏။ ထိုသူသည် ကြောက်သည်ဖြစ်၍ ပြင်းစွာသော အသံကို ပြု၏။ အောက်ကနေသော သူတို့သည် ခိုင်ခံ့သော ပုဆိုးတထည်ကို အနားစွန်းလေးထောင့်တို့၌ ကိုင်၍ ဤပုဆိုးပေါ်သို့ ခုန်လော့ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုသူခုန်လတ်သည်ရှိသော် လေးယောက်ကုန်သော လူတို့၏အကြား ပုဆိုးလယ်၌ ကျ၏။ ထိုသူ၏အဟုန်ကို တားမြစ်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၍ အချင်းချင်း ဦးခေါင်းတို့ဖြင့် ခတ်မိလျှင် ဦးခေါင်းတို့သည် ကွဲကုန်သည်ဖြစ်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်လေ၏။ ဤအကြောင်းကိုလည်း ပြလို၍-

၁၀၈။ စတုရော ဇနာ ပေါတ္ထက မဂ္ဂဟေသုံ၊
ဧကဉ္စ ပေါသံ အနုရက္ခမာနာ။
သဗ္ဗေ တေ ဘိန္နသိရာ သယိံသု။
အယမ္ပိ အတ္ထော ဗဟု တာဒိသောဝ။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၈။ ဧကဉ္စပေါသံ၊ လူတယောက်ကို။ အနုရက္ခမာနာ၊ စောင့်ရှောက်လိုကုန်သည်ဖြစ်၍။ စတုရော ဇနာ၊ လေးယောက်ကုန်သောလူတို့သည်။ ပေါတ္ထကံ၊ ပုဆိုးကို။ အဂ္ဂဟေသုံ၊ လေးထောင့်ကိုင်ကုန်၏။ တေ သဗ္ဗေ၊ ထိုအလုံးစုံသော သူတို့သည်လျှင်။ ဘိန္နသိရာ၊ အချင်းချင်းဝှေ့၍ ဦးခေါင်းကွဲကုန်သည်ဖြစ်၍။ သယိံသု၊ အသက်သေသဖြင့် အိပ်ရကုန်၏။ ဗဟု၊ များစွာ။ အယမ္ပိ အတ္ထော၊ ဤအကြောင်းသည်လည်း။ တာဒိသောဝ၊ ဆရာနှင့်တူသည်သာတည်း။

ဆရာ အကြောင်းတပါးကိုလည်း ဆိုဦးအံ့၊ ဗာရာဏသီပြည်၌ နေကုန်သော ဆိတ်ကို ခိုးတတ်ကုန်သော သူတို့သည် ညဉ့်အခါ တခုသောဆိတ်ကို ခိုးကုန်၍ နေ့အခါ တော၌ စားကုန်အံ့ဟု ဆိတ်ကို မမြည်စိမ့်သောငှါ နှုတ်သီးကိုစည်း၍ ဝါးချုံ၌ ထားကုန်၏။ တဖန် မိုးသောက်သောနေ့၌ စားအံ့သောငှါ သွားကုန်သည်ရှိသော် လက်နက်ကို မေ့၍ လာခဲ့ကုန်၏။ ထိုသူတို့သည် ဆိတ်ကိုသတ်သဖြင့် အသားကို ချက်၍ စားကုန်အံ့၊ လက်နက်ကို ဆောင်ခဲ့ကုန်လော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် တယောက်သောသူ၏ လက်၌လည်း လက်နက်ကိုမမြင်၍ လက်နက်နှင့် ကင်းသဖြင့် ဤဆိတ်ကိုသတ်၍ အသားကိုယူခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ ထိုဆိတ်ကို လွှတ်ကြကုန်လော့၊ ထိုဆိတ်အား ကောင်းမှုသည် ရှိ၏ဟု ဆို၍ လွှတ်ကုန်၏။ ထိုအခါ တယောက်သော ကျူထရံသည်သည် ဝါးကိုယူပြီး၍ တဖန်လည်း လာလတ်၍ ယူဦးအံ့ဟု ထရံသည်သည် လက်နက်ကို ဝါးရုံကြား၌ထား၍ သွား၏။ ဆိတ်သည် ခိုးသူတို့လက်မှ လွတ်သည်ဖြစ်၏ဟု ဝမ်းမြောက်လျက် ဝါးရုံအရင်း၌ ကစားမြူးတူးလတ်သော် နောက်ခြေတို့ဖြင့်ကန်၍ လက်နက်ကိုကျစေ၏။ ခိုးသူတို့သည် လက်နက်သံကို ကြား၍ စုံစမ်းကုန်လတ်သော် ထိုလက်နက်ကိုမြင်၍ ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ဆိတ်ကိုသတ်၍ စားကုန်သတတ်၊ ထိုဆိတ်သည်လည်း မိမိပြုသောအမှုဖြင့်သာလျှင် သေ၏ဟု ဤအကြောင်းကိုလည်း ပြုခြင်းငှါ-

၁၀၉။ အဇာ ယထာ ဝေဠုဂုမ္ဗသ္မိံ ဗဒ္ဓံ၊
အဝေက္ခိပန္တီ အသိ မဇ္ဈဂစ္ဆိ။
တေနေဝ တဿ ဂလယာ ဝိကန္တုံ၊
အယမ္ပိ အတ္ထော ဗဟု တာဒိသောဝ။

ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၉။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ အဇာ၊ ဆိတ်သည်။ အဝေက္ခိပန္တီ၊ ကစားမြူးတူးလျက် နောက်ခြေတို့ကို ကြောက်ကန်ပစ်ချမိသည်ဖြစ်၍။ ဝေဠုဂုမ္ဗသ္မိံ၊ ဝါးချုံ၌။ ဗဒ္ဓံ၊ ဖွဲ့ထားသော။ အသိံ၊ သန်လျက်ကို။ အဇ္ဈဂစ္ဆိ၊ ကန်ကြောက်မိ၏။ တေနေဝ၊ ထိုသန်လျက်ဖြင့်သာလျှင်။ တဿ၊ ထိုဆိတ်၏။ ဂလယာ၊ လည်၌။ ဝိကန္တုံ၊ သတ်ဖြတ်ကုန်၏။ ဗဟု၊ များစွာ။ အယမ္ပိ အတ္ထော၊ ဤအကြောင်းသည်လည်း။ တဒိသောဝ၊ ဆရာနှင့် တူသည်သာတည်း။

ဤသို့သော စကားကိုဆို၍ မိမိစကားကို စောင့်ရှောက်သဖြင့် နှိုင်းချင့်ဆင်ခြင်၍ဆိုသော သူတို့မည်သည်ကား သေခြင်းဆင်းရဲခြင်းမှ လွတ်ကုန်၏ဟု ပြအံ့သောငှါ ဤကိန္နရီဝတ္ထုကို ဆောင်၍ ပြပြန်၏။

ဆရာ ဗာရာဏသီပြည်၌နေသော မုဆိုးတယောက်သည် ဟိမဝန္တာသို့သွား၍ တခုသော ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် လင်မယားဖြစ်ကုန်သော ကိန္နရာနှစ်ခုတို့ကို ဖမ်းပြီးလျှင် ဆောင်ခဲ့၍ မင်းအားဆက်၏။ မင်းသည် မမြင်ဘူးသော ကိန္နရာတို့ကို မြင်ရလျှင် အလွန်နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ အမောင်မုဆိုး ကိန္နရာတို့၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကား အဘယ်နည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး ထိုကိန္နရာတို့သည် သာယာသော အသံဖြင့် သီတတ်ကုန်၏။ နှစ်သက်ဘွယ် ကတတ်ကုန်၏။ လူတို့သည် ဤသို့ သီခြင်း, ကခြင်းငှါ၎င်း မသိပါဟု လျှောက်သည်ရှိသော် မင်းသည် မုဆိုးအား များစွာသော ဆုလာဘ်ကို ပေးတော်မူ၍ ဤကိန္နရာတို့ကို က, သီစေကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ကိန္နရာတို့သည် အကယ်၍ ငါတို့သည် သီ, က ကုန်သည်ရှိသော် သဒ္ဒါကို ပြည့်စုံစွာ သီခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်သည် ဖြစ်အံ့၊ အသီမကောင်းဟူ၍ ငါတို့ကို ကဲ့ရဲ့ကုန်လတ္တံ့၊ သတ်သော်လည်း သတ်ကုန်လတ္တံ့၊ စကားများစွာဆိုသော သူအားသည်း မုသာဝါဒ ဖြစ်တတ်၏ ဟု ထိုကိန္နရာတို့သည် မုသာဝါဒမှ ကြောက်ကုန်သောကြောင့် မင်းကြီးသည် အဖန်တလဲလဲဆိုသော်လည်း ကခြင်း, သီချင်းကို မပြုကုန်၊ မင်းသည် အမျက် ထွက်၍ ကိန္နရာတို့ကို သတ်ပြီးလျှင် အသားကိုချက်၍ ဆောင်ခဲ့ကုန်လော့ဟု စေလိုရကား-

၁၁၀။ ဣမေ န ဒေဝါ န ဂန္ဓဗ္ဗပုတ္တာ၊
မိဂါ ဣမေ အတ္ထဝသံဂတာ မေ။
ဧကဉ္စ နံ သာယမာသေ ပစန္တု၊
ဧကံ ပုနပ္ပါတရာသေ ပစန္တု။

ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၀။ ဣမေ၊ ဤကိန္နရာတို့သည်။ န ဒေဝါ၊ နတ်မဟုတ်ကုန်။ ဂန္ဓဗ္ဗပုတ္တာ၊ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်သားမဟုတ်ကုန်။ ဣမေ၊ ဤကိန္နရာတို့သည်။ မိဂါ၊ တိရစ္ဆာန်တို့တည်း။ ဣမေ၊ ဤကိန္နရာတို့ကို။ အတ္ထဝသံဂတာ၊ မုဆိုးတို့သည် အကျိုးလို၍ ငါသို့ ရောက်စေကုန်၏။ ဧတေသု၊ ထိုနှစ်ကောင်သော ကိန္နရာတို့တွင်။ ဧကဉ္စ၊ တကောင်ကိုကား။ သာယမာသေ၊ ညစာအလို့ငှါ။ ပစန္တု၊ ချက်လေကုန်။ ဧကဉ္စ၊ တကောင်ကိုကား။ ပုနပ္ပါတရာသေ၊ နက်ဖြန် နံနက်စာအလို့ငှာ။ ပစန္တု၊ ချက်လေကုန်။

မင်းကြီးဆိုသော ထိုစကားကိုကြား၍ ကိန္နရီမသည် ကြံ၏။ မင်းသည် အမျက်ထွက်၏။ မချွတ်လျှင် ငါတို့ကို သတ်လတ္တံ့၊ ယခုအခါ စကားပြောဆိုအံ့သောအခါတည်းဟု ကြံ၍ စကားပြောဆိုလိုရကား-

၁၁၁။ သတံ သဟဿာနိ ဒုဗ္ဘာသိတာနိ၊
ကလမ္ပိ နာဂ္ဃန္တိ သုဘာသိတဿ။
ဒုဗ္ဘာသိတံ သင်္ကမာနော ကိလေသော၊
တသ္မာ တုဏှီ ကိံပုရိသာ န ဗာလျာ။

ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၁။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးခြင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ မန္ဒိရိဿရ၊ ရွှေနန်းရှင်။ သတံသဟဿာနိ၊ တသိန်းကုန်သော။ ဒုဗ္ဘာသိတာနိ၊ မကောင်းသဖြင့် ဆိုအပ်သော စကားတို့သည်။ သုဘာသိတဿ၊ ကောင်းစွာဆိုအပ်သော စကား၏။ ကလမ္ပိ၊ တဆယ့်ခြောက်စိတ် စိတ်၍ တစိတ်ကိုမျှလည်း။ နာဂ္ဃန္တိ၊ မထိုက်ကုန်။ ဒုဗ္ဘာသိတံ၊ မကောင်းသဖြင့် ဆိုအပ်သောစကားကို။ သင်္ကမာနော၊ ပြောဆိုသည်ရှိသော်။ ကိလေသော၊ ညစ်ညူးတတ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ကိံပုရိသာ၊ လူလောတွေးဘွယ် တောသူမယ် ကိန္နရီမတို့သည်။ တုဏှီ၊ ဆိတ်ဆိတ်နေကုန်၏။ ဗာလျာ၊ မသိမလိမ္မာ မိုက်ခြင်းရာဖြင့်။ န တုဏှီ၊ ဆိတ်ဆိတ် မနေကုန်။

မင်းသည် ကိန္နရီမအား နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ ထိုကိန္နရီမကို လွှတ်လိုရကား-

၁၁၂။ ယာ မေသာ ဗျာကာသိ ပမုဉ္စထေတံ၊
ဂိရိံ ဝရံ ဟိမဝန္တံ နယန္တု။
ဣမဉ္စ ခေါ ဒေန္တု မဟာနသာယ၊
ပါတောဝ နံ ပါတရာသေ ပစန္တု။

ဟူသော အခြားမဲ့ဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၂။ ယာ ဧသာ၊ အကြင်ကိန္နရာမသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဗျာကာသိ၊ စကားပြောဆို၏။ ဧတံ၊ ထိုကိန္နရာမကို။ ပမုဉ္စထ၊ လွှတ်ကြကုန်။ ဟိမဝန္တံ၊ ဟိမဝန်အမည်ရှိသော။ ဂိရိံဝရံ၊ တောင်မြတ်သို့။ နယန္တု၊ ပို့လေကုန်။ ဣမဉ္စ ခေါ၊ ဤကိန္နရာဖိုကိုကား။ မဟာနသာယ၊ စားတော်ချက်အား။ ဒေန္တု၊ ပေးလေကုန်။ ပါတောဝ၊ နံနက်စောစောလျှင်။ နံ၊ ထို ကိန္နရာဖိုကို။ ပါတရာသေ၊ နံနက်စာအလို့ငှါ။ ပစန္တု၊ ချက်လေစေကုန်။

ကိန္နရာဖိုသည် မင်း၏စကားကို ကြားလတ်သော် ဤမင်းသည် မပြောဆိုသော် ငါ့ကို သတ်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ငါသည် ယခုအခါ ပြောဆိုခြင်းငှာ သင့်၏ဟု ကြံ၍ စကားပြောလိုရကား-

၁၁၃။ ပဇ္ဇုန္နနာထာ ပသဝေါ၊ ပသုနာထာ အယံ ပဇာ။
တွံ နာထောသိ မဟာရာဇ၊ နာထောဟံ ဘရိယာယ စ။
ဒွိန္နမညတရံ ဉတွာ၊ မုတ္တော ဂစ္ဆေယျ ပဗ္ဗတံ။

ဟူသော အခြားမဲ့ဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၃။ နရိန္ဒ၊ လူများသေဌ်နင်း နတ်ရှင်မင်း။ ပသဝေါ၊ အခြေလေးချောင်းရှိသော မြက်ကိုစားသော ကျွဲနွား အစရှိသော သားတို့သည်။ ပဇ္ဇုန္နနာထာ၊ မိုဃ်းလျှင်ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်ကုန်၏။ အယံ ပဇာ၊ ဤလူဖြစ်သော သတ္တဝါတို့သည်။ ပသုနာထာ၊ ကျွဲ နွားအစရှိသော သားလျှင် မှီခိုရာဖြစ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ နာထော၊ ကိုးကွယ်ရာ မှီခိုရာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူပါလော့။ အဟံ စ၊ အကျွန်ုပ်သည်ကား။ ဘရိယာယ၊ ကိန္နရီသက်ထား ငယ်မျောက်သား၏။ နာထော၊ ကိုးကွယ်ရာသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်ပါ၏။ ဒွိန္နံ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော အကျွန်ုပ်တို့တွင်။ အညတရံ၊ တယောက်ယောက်ကို။ မတံ၊ သေသည်ကို။ ဉတွာ၊ သိ၍။ မုတ္တော၊ သေခြင်းမှ လွတ်သောသူသည်။ ပဗ္ဗတံ၊ ဟိမဝန္တာတောင်သို့။ ဂစ္ဆေယျ၊ သွားရာ၏။

ကိန္နရာဖိုသည် ဤသို့သော စကားကိုဆို၍ မြတ်သောမင်းကြီး အကျွန်ုပ်တို့သည် စကားမပြောလိုသောကြောင့် ဆိတ်ဆိတ်နေသည် မဟုတ်ကုန်၊ စင်စစ်သော်ကား စကားများခြင်း၌ အပြစ်ကိုမြင်၍ စကားမဆိုပါကုန်ဟု ဆို၍ စကားများသောအပြစ်ကို ပြလိုရကား-

၁၁၄။ န ဝေ နိန္ဒာ သုပရိဝဇ္ဇယေထ။
နာနာ ဇနာ သေဝိတဗ္ဗာ ဇနိန္ဒ။
ယေနေဝ ဧကော လဘတေ ပသံသံ၊
တေနေဝ အညော လဘတေ နိန္ဒိတာရံ။

၁၁၅။ သဗ္ဗော လောကော ပရိစိတ္တော၊
သဗ္ဗော လောကော စိတ္တဝါသမှိ စိတ္တေ။
ပစ္စေကစိတ္တာ ပုထု သဗ္ဗသတ္တာ၊
ကဿီဓ စိတ္တဿ ဝသေန ဝတ္တေ။

ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၄။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန၊ တိုင်းပြည်သူတို့၏ အစီးအပွားကို ဆောတော်မူတတ်သော။ ဇနိန္ဒ၊ လူများအထွတ် ပြည်ကြီးနတ်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ နိန္ဒာ၊ ကဲ့ရဲ့ခြင်းမည်သည်ကို။ န သုပရိဝဇ္ဇယေထ၊ လွယ်သဖြင့် ကင်းလွတ်အောင် ရှောင်ကြဉ်အံ့သောငှါ မတတ်နိုင်သည်သာတည်း။ နာနာ ဇနာ၊ အထူးထူးသော အလိုဆန္ဒရှိကုန်သော လူတို့သည်။ သေဝိတဗ္ဗာ၊ မှီဝဲအပ်ကုန်သော။ ယေနေဝ၊ အကြင် သီလအစရှိသော ဂုဏ်ကျေးဇူးကြောင့်သာလျှင်။ ဧကော၊ တယောက်သောသူသည်။ ပသံသံ၊ ချီးမွမ်းခြင်းကို။ လဘတေ၊ ရ၏။ တေနေဝ၊ ထိုသီလအစရှိသော ဂုဏ်ကျေးဇူးကြောင့်သာလျှင်။ အညော၊ တယောက်သောသူသည်။ နိန္ဒိတာရံ၊ ကဲ့ရဲ့ခြင်းကို။ လဘတေ၊ ရ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၅။ သဗ္ဗော၊ အလုံးစုံသော။ လောကော၊ လူအပေါင်းသည်။ ပရိစိတ္တော၊ ယုတ်သောအမှု မြတ်သောအမှုအားဖြင့် မိမိတို့ စရိုက်အားလျော်စွာ။ အတိစိတ္တော၊ အလွန်မြတ်သော စိတ်ရှိတတ်၏။ သဗ္ဗော၊ အလုံးစုံသော။ လောကော၊ လူသည်။ စိတ္တဝါသမှိ၊ စိတ်အလိုသည်။ စိတ္တေ၊ ဆန်းကြယ်သောစိတ်ဖြစ်လတ်သော်။ ပုထူ၊ များစွာကုန်သော။ သဗ္ဗသတ္တာ၊ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့သည်။ ပစ္စေကစိတ္တာ၊ အသီးအသီး စိတ်ရှိကုန်၏။ ဣဓ၊ ဤလူ့ရွာ၌။ ကဿ၊ အဘယ်သူ၏။ စိတ္တဝသေန၊ စိတ်အလိုဖြင့်။ ဝတ္တေ၊ ကျင့်နိုင်အံ့နည်း။

မင်းသည် ကိန္နရာဖိုသည် ဟုတ်မှန်သော စကားကိုသာလျှင် ဆို၏။ ကိန္နရာဖိုသည် အလွန်ပညာရှိ၏ဟု ဝမ်းမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ကိန္နရာဖိုအား ချီးမွမ်းလိုရကား-

၁၁၆။ တုဏှီ အဟု ကိံပုရိသော အဘာဏီ၊
ယော ဒါနိ ဗျာကာသိ ဘယဿ ဘီတော။
သော ဒါနိ မုတ္တော သုခိတော အရောဂေါ။
ဝါစာကိရေ ဝတ္ထဝတီ နရာနံ။

ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၆။ ဘော၊ အချင်းတို့။ ကိံပုရိသော၊ ကိန္နရာဖိုသည်။ အဘာဏီ၊ မပြောဆိုလိုသည် ဖြစ်၍။ တုဏှီ၊ ဆိတ်ဆိတ်နေသည်။ အဟု၊ ဖြစ်ပြီ။ ယော၊ အကြင်ကိန္နရာဖိုသည်။ ဒါနိ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ဘယဿ၊ သေဘေးမှ။ ဘီတော၊ ကြောက်သည်ဖြစ်၍။ ဗျာကာသိ၊ စကားပြောဆို၏။ သော၊ ထိုကိန္နရာဖိုသည်။ ဒါနိ-ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ သုခိတော၊ ချမ်းသာစွာ။ အရောဂေါ၊ အနာကင်းလျက်။ မုတ္တော၊ သေဘေးမှ လွတ်၏။ နရာနံ၊ လူတို့အား။ ဝါစာကိရေဝ၊ သင့်သောအခါ၌ မှန်ကန်စွာ ဆိုအပ်သော စကားသည်သာလျှင်။ အတ္ထဝတီ၊ အစီးအပွားကို ဆောင်တတ်၏။

မင်းသည် ကိန္နရာဖိုကို ရွှေချိုင့်၌ နေစေပြီးလျှင် ထိုမုဆိုးကိုပင် ခေါ်စေ၍ အချင်းမုဆိုး သွားချေ၊ ဖမ်းယူရာ အရပ်၌သာလျှင် လွှတ်ချေလော့ဟု ဆို၍ လွှတ်စေ၏။

ဘုရားလောင်းသည်လည်း ဆရာ ဤသို့ ကိန္နရာသည် နှုတ်ကိုစောင့်၍ ဆိုခွင့်ရောက်သောအခါ ကောင်းစွာဆိုအပ်သော စကားကြောင့်လျှင် သေဘေးမှ လွတ်၏။ ဆရာသည်ကား မကောင်းသဖြင့် ဆိုသောကြောင့် ကြီးစွာသော ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်ရ၏ဟု ဤပုံသက်သေကို ဖော်ပြပြီး၍ ဆရာ မကြောက်လင့်၊ ကျွန်ုပ်သည် ဆရာ့အသက်ကို ပေးအံ့ဟု ဆို၍ သက်သာရာ ရစေ၏။ စင်စစ်သော်ကား ဆရာတို့သည် နှုတ်စောင့်ပါကုန်ဟု ဆို၍ နက္ခတ်ယှဉ်ခြင်းကို မရသေးဟု ဆို၍ ထိုနေ့ကို လွန်စေပြီး၍ သန်းခေါင်ယံ အတွင်း၌ ဆိတ်သေတခုကို ယူစေ၍ ဆရာ အမှတ်မရှိသော အရပ်သို့သွား၍ အသက်မွေးလေလော့ဟု ဆိုပြီးလျှင် တစုံတယောက်သောသူကို မသိစေမူ၍ လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် ဆိတ်သားဖြင့် ဗလိနတ်စာကိုပြု၍ မြို့တော်တံခါးကို တည်စေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ကောကာလိကသည် မိမိစကားဖြင့် မိမိကိုယ်ကို သတ်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း သတ်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ ကောကာလိကသည် ထိုအခါ မျက်စိကြောင်တက် အစွယ်ခေါခေါထွက်သော ပိင်္ဂလမည်သော ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည် ထိုအခါ တက္ကာရိယလုလင် ပုဏ္ဏားပညာရှိ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

နှုတ်မစောင့်ငြား၊ ရန်ထောင်လွှား၊ ပျက်ပြားထိုသူပင်

ရှစ်ခုမြောက်သော တက္ကာရိယဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

တေရသကနိပါတ်

၉။ ရုရုမိဂဇာတ်

သူ့ကျေးဇူးကို မသိတတ်ခြင်း အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် တဿ ဂါမဝရံ ဒမ္မိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤရုရုမိဂဇာတ်ကို ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ ရဟန်းတို့သည် ငါ့သျှင်ဒေဝဒတ် ဘုရားသခင်သည် များစွာသော ကျေးဇူးသည် ရှိ၏။ သင်သည်လျှက်လည်း ဘုရားသခင်ကိုမှီ၍ ရဟန်းအဖြစ်ကိုရ၏။ ပိဋကတ်သုံးပုံတို့ကို သင်၏။ လာဘ်ပူဇော် သက္ကာရသို့ ရောက်၏ဟု ဆိုကုန်လတ်သော် ငါ့သျှင်တို့ ဘုရားသည် ငါ့ကို မြက်ဖျားမျှလောက်လည်း ကျေးဇူးမပြု၊ ငါသည် အလိုလိုသာလျှင် ရဟန်းပြု၏။ ငါ့အလိုလိုသာ ပိဋကတ်သုံးပုံတို့ကို သင်၏။ အလိုလို လာဘ်ပူဇော်သက္ကာရသို့ ရောက်၏ဟု ဆို၏။ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ ဒေဝဒတ်သည် သူ့ကျေးဇူးကို မသိ၊ ရှေးပြုဘူးသည်ကို မသိဟု ထိုဒေဝဒတ်၏ ကျေးဇူးမဲ့ ကဲ့ရဲ့သော စကားကို ပြောဆိုကြကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည် ရှိသော် ရဟန်းတို့ ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာလျှင် သူ့ကျေးဇူးကို မသိတတ်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း သူ့ကျေးဇူးကို မသိတတ်သည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ရှေး၌လည်း ဤဒေဝဒတ်ကို ငါဘုရားလောင်းသည် အသက်ကို ပေးသော်လည်း ဤဒေဝဒတ်သည် ငါ့အား အနည်းငယ်မျှသော ကျေးဇူးကိုလည်း မသိဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ကုဋေရှစ်ဆယ်ကြွယ်သော သူဌေးတယောက်သည် သားကိုရ၍ ထိုသားအား မဟာဓနကဟူသော အမည်ကို မှည့်၏။ အတတ်သင်စေသည်ရှိသော် ငါ့သားသည် ပင်ပန်းလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ တစုံတခုသော အတတ်ကို မသင်စေ၊ ထိုသူဌေးသားသည် ကခြင်း သီချင်း တီးမှုတ်ခြင်း အစရှိသည်တို့မှ၎င်း၊ ခဲခြင်း, စားခြင်းတို့မှ၎င်း တပါးသော တစုံတခုသော အမှုကို မသိ၊ ထိုသူဌေးသားသည် အရွယ်ရောက်လတ်သော် ထိုသားကို သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော မယားနှင့် ထိမ်းမြားပြီးလျှင် မိဘတို့သည် သေကုန်၏။

ထိုသူဌေးသားသည် မိဘတို့သေလွန်သဖြင့် မိန်းမကြူးသောသူ သေသောက်ကြူးသောသူ ကြွေအန်ကြူးသောသူ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ခြံရံလျက် အထူးထူးသော ပျက်စီးကြောင်းတို့ဖြင့် အလုံးစုံသော ဥစ္စာတို့ကို ဖျက်ဆီး၍ ကြွေးမြီကိုယူလျက် ကြွေးမြီကိုလည်းမပေးနိုင်၍ မြီရှင်တို့သည် တောင်းကုန်သည်ရှိသော် ကြံ၍ ငါ့အား အသက်ရှင်သဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ တခုတည်းသော ကိုယ်အဖြစ်၌ တဖြစ်ကဲ့သို့ ဖြစ်ပြန်၏။ သေခြင်းသည်လျှင် မြတ်၏ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသူဌေးသားသည် မြီရှင်တို့ကို ဆို၏။ သင်တို့ မြီစာရင်းကို ယူ၍လာကြကုန်၊ ငါ့အား ဂင်္ဂါနား၌ မြုပ်ထားအပ်သော မိဘအမွေဖြစ်သော ဥစ္စာသည်ရှိ၏။ ထိုဥစ္စာကို သင်တို့အား ပေးအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုမြီရှင်တို့သည် သူဌေးသားနှင့်တကွ လိုက်ကြကုန်၏။ ထိုသူဌေးသားသည် ဤအရပ်၌ ဥစ္စာကိုမြှုပ်ထား၏ဟု ကြားသကဲ့သို့ဖြစ်၍ ဂင်္ဂါ၌ဆင်း၍ ငါသေအံ့ဟု ပြေး၍ ဂင်္ဂါ၌ ဆင်း၏။

ထိုသူဌေးသားသည် ပြင်းစွာသော ရေအယဉ်ဖြင့် မျှောသည်ရှိသော် သနားဘွယ်သော မြည်တမ်းခြင်းဖြင့် မြည်တမ်း၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ဆတ်မျိုး၌ ဖြစ်၍ အခြံအရံကို စွန့်ပြီးလျှင် တပါးတည်း ဂင်္ဂါမြစ်ကွေ့၌

မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော အင်ကြင်းပင်နှင့်ရောသော ပွင့်သော သရက်တော၌ ဥပုသ်ဆောက်တည်လျက် နေ၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ ကိုယ်သည် ကောင်းစွာအပြေအပြစ် ပြုအပ်သော ရွှေပျဉ်ချပ်နှင့် တူ၏။ လက်ခြေတို့သည် ချိပ်ရည်ဖြင့် အပြေအပြစ်ပြုသကဲ့သို့ ဖြစ်ကုန်၏။ အမြီးသည် စာမရီသားမြီးနှင့် တူ၏။ ဦးချိုတို့သည် ငွေပန်းဆိုင်းနှင့် တူကုန်၏။ မျက်စိတို့သည် ကောင်းစွာပွတ်အပ်သော ပတ္တမြားလုံး ရွဲလုံးနှင့် တူကုန်၏။ ခံတွင်းနှုတ်သီးသည် စနစ်၍ထားအပ်သော ကမ္ဗလာနီ အိမ့်ကျင့်နှင့် တူ၏။ ဘုရားလောင်း၏ အဆင်းတော်သည် ဤသို့သဘောရှိသည် ဖြစ်၏။

ထိုဘုရားလောင်းသည် ညသန်းခေါင်ယံအခါ ထိုသူဌေးသား၏ သနားဘွယ် ငိုသောအသံကို ကြားလျှင် လူသံသည် ကြား၏။ ငါသည် ထင်ရှားရှိစဉ် မသေစေသတည်းဟု ကြံ၍ နေရာဂူမှထပြီးလျှင် မြစ်နားသို့သွား၍ အို ယောက်ျား မကြောက်လင့်၊ သင့်အား အသက်ကိုပေးအံ့ဟု သက်သာရာ ရစေ၍ ရေအလျဉ်ကို ဖြတ်သကဲ့သို့ သွားပြီးလျှင် ထိုသူဌေးသားကို ကျောက်ကုန်း၌ တင်၍ ကမ်းနားသို့ ရောက်စေပြီးလျှင် မိမိနေရာသို့ ဆောင်ခဲ့၍ နှစ်သိမ့်စေလျက် သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကိုပေး၍ နှစ်ရက်သုံးရက်လွန်လျှင် အိုယောက်ျား ငါသည် ဤမှထုတ်၍ ဗာရာဏသီပြည်ခရီး၌ ထားအံ့၊ ဤသို့ ထားသည်ရှိသော် သင်သည် ချမ်းသာစွာ ရောက်လတ္တံ့၊ စင်စစ်သော်ကား သင်သည် ဤမည်သောအရပ်၌ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော ဆတ်သည် နေ၏ဟု ဥစ္စာဟူသော အကြောင်းကြောင့် မင်းအား၎င်း မင်း၏အမတ်ကြီးအား၎င်း မကြားလေလင့်ဟု ဆို၏။ ထိုသူဌေးသားသည် အရှင်ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုသူဌေးသား၏ ဝန်ခံခြင်းကို ယူပြီးလျှင် သူဌေးသားကို မိမိကျောက်ကုန်း၌ တင်၍ ဗာရာဏသီပြည်ခရီး၌ ချ၍ ပြန်ခဲ့၏။

ထိုသူဌေးသားသည် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ဝင်သည်ရှိသော် ထိုနေ့၌ပင်လျှင် ဗာရာဏသီမင်း၏ ခေမာမည်သော မိဖုယားကြီးသည် မိုးသောက်ထအခါ အိပ်မက်၌ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဆတ်မင်းသည် မိမိအား တရား ဟောသည်ကို မြင်မက်၍ ကြံ၏။ ဤသို့သဘောရှိသော ဆတ်မင်းသည် အကယ်၍ မရှိအံ့၊ ငါသည် အိပ်မက်မမြင်မက်ရာ၊ မချွတ်လျှင် ရှိသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုကြောင့် အရှင်မင်းကြီးအား ငါကြားအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ မိဖုယားကြီးသည် မင်းသို့ကပ်၍ မြတ်သောမင်းကြီး ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဆတ်မင်းကို မြင်ခြင်းငှာ အလိုရှိ၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဆတ်မင်း၏တရားကို နာလိုပါ၏။ ဆတ်မင်းကို အကယ်၍ ရအံ့၊ အကျွန်ုပ်အသကျသည် ရှင်ရာ၏။ ဆတ်မင်းကို အကယ်၍ မရအံ့၊ အကျွန်ုပ်အသကျသည် မရှိပြီဟုတင်လျှောက်၏။

မင်းသည် မိဖုယားကြီးကို နှစ်သိမ့်စေ၍ လူ့ပြည်၌ အကယ်၍ရှိအံ့၊ ရလတ္တံ့ဟု ဆို၍ ပုဏ္ဏားတို့ကို ခေါ်စေပြီးလျှင် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော သားတို့မည်သည် ရှိကုန်မည်လောဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်မင်းကြီး - ရှိပါကုန်၏ဟု တင်လျောက်သဖြင့် ကြားရလျှင် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်၌ အသပြာတထောင်ကို ရွှေပန်းတောင်း၌ ထည့်၍ တင်ပြီးလျှင် အကြင်သူသည် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဆတ်မင်းကို ကြားအံ့၊ ထိုသူအား ရွှေပန်းတောင်းနှင့်တကွသော အသပြာထောင်ထုပ်ကို၎င်း, ထိုဆင်ကို၎င်း, ထိုအသပြာတထောင်ထက် အလွန်ကို၎င်း ပေးလိုသည်ဖြစ်၍ ရွှေပေ၌ ဂါထာကို ရေးစေပြီးလျှင် အမတ်တယောက်ကိုခေါ်၍ အချင်းအမတ် - လာလှည့်၊ ငါ၏အမိန့်ဖြင့် ဤဂါထာကိုကိုင်၍ ပြည်၌ နေကုန်သောသူတို့အား ကြားချေလော့ဟု ဆို၍ ဤ ရုရုမိဂဇာတ်၌-

၁၁၇။ တဿ ဂါမဝရံ ဒမ္မိ၊ နာရိယော စ အလင်္ကတာ။
ယော မေ တံ မိဂ မက္ခာသိ၊ မိဂါနံ မိဂမုတ္တမံ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၇။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ မိဂါနံ၊ သားတကာတို့ထက်။ မိဂမုတ္တမံ၊ သားမြတ်ဖြစ်သော။ တံ မိဂံ၊ ထိုဆတ်မင်းကို။ အက္ခာသိ၊ ကြားအံ့။ တဿ၊ ထိုသူအား။ ဂါမဝရံ၊ ရွာဆုကို၎င်း။ အလင်္ကတာ၊ တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်သော။ နာရိယော စ၊ မိန်းမတို့ကို၎င်း။ ဒမ္မိ၊ ငါပေးအံ့။

အမတ်သည် ရွှေပေကိုယူ၍ မြို့အလုံး၌ ဘတ်ရွတ်စေ၏။ ထိုအခါ သူဌေးသားသည် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ဝင်စဉ်ပင်လျှင် ထိုစကားကိုကြား၍ အမတ်ထံသို့ သွားပြီးလျှင် ဤသို့ သဘောရှိသော ဆတ်မင်းကို ကြားလျှောက်ပါအံ့။ အကျွန်ုပ်ကို အရှင်မင်းကြီးအား ပြပါလော့ဟု ဆို၏။ အမတ်သည် ဆင်ထက်မှဆင်း၍ ထိုသူဌေးသားကို မင်းအထံကို ဆောင်ခဲ့၍ အရှင်မင်းကြီး ဤသူသည် ဆတ်မင်းကို ကြားပါအံ့သတတ်ဟု တင်လျှောက်၏။ မင်းသည် အို ယောက်ျား မှန်၏လောဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး မှန်ပါ၏။ ထို့ကြောင့် အရှင်မင်းကြီးသည် အကျွန်ုပ်အား ထိုဥစ္စာစည်းစိမ်ကို ပေးတော်မူလော့ဟု ဆို၍ တောင်းလိုရကား-

၁၁၈။ မယှံ ဂါမဝရံ ဒေဟိ၊ နာရိယော စ အလင်္ကတာ။
အဟံ တေ မိဂ မက္ခိဿံ၊ မိဂါနံ မိဂမုတ္တမံ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ မိဂါနံ၊ သားတကာတို့ထက်။ မိဂမုတ္တမံ၊ သားမြတ်ဖြစ်သော။ မိဂံ၊ ဆတ်မင်းကို။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ အက္ခိဿံ၊ ကြားလျှောက်ပါအံ့။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဂါမဝရံ၊ ရွာဆုကို၎င်း။ အလင်္ကတာ၊ တန်ဆာ ဆင်အပ်ကုန်သော။ နာရိယော စ၊ မိန်းမတို့ကို၎င်း။ ဒေဟိ၊ ပေးတော်မူလော့။

ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် ထိုအဆွေ ခင်ပွန်းဖျက်အား နှစ်သက်၍ အို ယောက်ျား ထိုဆတ်မင်းသည် အဘယ်အရပ်၌ နေသနည်းဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်မင်းကြီး ဤမည်သောအရပ်၌ နေပါ၏ဟု တင်လျှောက်သည်ရှိသော် ထိုသူကိုပင် ခရီးညွှန်ပြု၍ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ထိုအရပ်သို့ သွား၏။ ထိုအခါ မင်းကို အဆွေခင်ပွန်း ပြစ်မှားတတ်သော သူဌေးသားသည် အရှင်မင်းကြီး စစ်သည်ကို စည်းဝေးစေလော့၊ စစ်သည်သည် စည်းဝေးပြီးသော် လာတော်မူလှည့်ဟု ဆို၍ အရှင်မင်းကြီး ထိုရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဆတ်မင်းသည် ထိုတော၌ နေ၏ဟု လက်ကိုဆန့်၍ ကြားလိုရကား-

၁၁၉။ ဧတသ္မိံ ဝနသဏ္ဍသ္မိံ၊ အမ္ဗသာလာ စ ပုပ္ဖိတာ။
ဣန္ဒဂေါပကသဉ္ဆန္နာ ဧတ္ထေသော တိဋ္ဌတေ မိဂေါ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဧတသ္မိံ ဝနသဏ္ဍသ္မိံ၊ ထိုတောအုပ်၌။ အမ္မသာလာ စ၊ သရက်ပင်, အင်ကြင်းပင်တို့သည်လည်း။ ပုပ္ဖိတာ၊ ပွင့်ကုန်၏။ ဘူမိ၊ မြေသည်။ ဣန္ဒဂေါပကသဉ္ဆန္နာ၊ ပိုးပရန်အဆင်းနှင့် တူကုန်သော နီစွာသော မြက်မျိုးတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤ တော၌။ ဧသော မိဂေါ၊ ထိုဆတ်မင်းသည်။ တိဋ္ဌတေ၊ တည်နေ၏။

မင်းသည် ထိုသူယုတ်၏ စကားကိုကြား၍ အမတ်တို့ကို စေ၏။ ထိုဆတ်မင်းအား ပြေးခြင်းကို မပေးမူ၍ လျင်စွာ လက်နက်စွဲကုန်သော ယောက်ျားတို့နှင့်တကွ တောအုပ်ကို ရံကုန်လော့ဟု စေ၏။ ထိုအမတ်တို့သည် မင်းဆိုတိုင်းပြု၍ တောကို ပဲ့တင်ထပ်စေကုန်၏။ မင်းသည် နှစ်ယောက် သုံးယောက်သော လူနှင့်တကွ တခုသောအရပ်၌ ရပ်၏။ ထို ယောကျ်ားယုတ်သည်လည်း မနီးမဝေးသောအရပ်၌ ရပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုအသံကိုကြား၍ ကြံ၏။ ဗိုလ်ပါအပေါင်းတို့ အသံသည် များ၏။ ထိုသူယုတ်မှ ဘေးသည် ဖြစ်ရာ၏ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ဘုရားလောင်းသည် ထသဖြင့် အလုံးစုံသော ပရိသတ်ကိုကြည့်၍ မင်းနေရာ အရပ်သည်သာလျှင် ငါ့အား ချမ်းသာသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ဤမင်းရှိရာ အရပ်သို့သာလျှင် ငါ သွားခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံ၍ မင်းရှိရာသို့ ရှေးရှုသွား၏။ မင်းသည် ထိုဘုရားလောင်းလာသည်ကို မြင်၍ ဆင်ပြောင်အားနှင့်တူသော အားရှိသော ဆတ်မင်းသည် လွှမ်းမိုးသကဲ့သို့ လာ၏ဟု မြားကိုဖွဲ့၍ ဤဆတ်မင်းသည် ထိတ်လန့်သဖြင့် အကယ်၍ ပြေးအံ့၊ ပစ်သဖြင့် အားနည်းသည်ကိုပြု၍ ဖမ်းအံ့ဟု လေးကိုတင်၍ ဘုရားလောင်းသို့ ရှေးရှုသည်ဖြစ်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော မြတ်စွာဘုရားသည်-

၁၂၀။ ဓနုံ သရဇ္ဇုံ ကတွာန၊ ဥသုံ သန္နယှုပါဂမံ။
မိဂေါစ ဒိသွာ ရာဇာနံ၊ ဒုရတာ အဇ္ဈဘာသထ။

၁၂၁။ အာဂမေဟိ မဟာရာဇ၊ မာ မံ ဝိဇ္ဈ ရထေသဘ။
ကော နု တေ ဣဒမက္ခာသိ၊ ဧတ္ထေသော တိဋ္ဌတေ မိဂေါ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သရဇ္ဇုံ၊ ညှို့နှင့်တကွသောလေးကို။ ကတွာန၊ တင်၍။ ဥသုံ၊ မြှားကို။ သန္နယှ၊ ဖွဲ့၏။ ဥပါဂမံ၊ ကပ်လာသော။ ရာဇာနံ၊ မင်းကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ မိဂေါ၊ ဆတ်မင်းသည်။ ဒူရတော၊ အဝေးမှ။ အဇ္ဈဘာသထ၊ ဆိုလင့်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အာဂမေဟိ၊ ငံ့တော်မူဦးလော့။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ နရိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ မာ ဝဇ္ဈ၊ မပစ်ပါလင့်။ ဧတ္ထ၊ ဤအရပ်၌။ ဧသော မိဂေါ၊ ထိုဆတ်မင်းသည်။ တိဋ္ဌတေ၊ တည်နေ၏ဟူ၍။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ဣဒံ၊ ဤအကြောင်းကို။ အက္ခာသိ နု၊ ကြားဘိသနည်း။

မင်းသည် ဘုရားလောင်း သာယာစွာ ပြောဆိုသောစကား၌ တပ်သည်ဖြစ်၍ လေးကိုချပြီးလျှင် ရိုသေစွာရပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း မင်းကြီးသို့ကပ်၍ သာယာစွာ စကားပြောဆိုခြင်းကို ပြုသဖြင့် တင့်အပ် လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ ရပ်၏။ လူများသည် အလုံးစုံသော လက်နက်ကို ချပြီးလျှင် လာလတ်၍ မင်းကို ခြံရံ၏။ ထိုခဏ၌ ဘုရားလောင်းသည် ရွှေဆည်းလည်းကို လှုပ်သကဲ့သို့ သာယာစွာသော အသံဖြင့် မင်းကို ကော နု တေ ဣဒမကြာသိ၊ ဧတ္ထေသော တိဋ္ဌတေ မိဂေါ ဟူသော စကားဖြင့် မေး၏။ ထိုသို့ ဘုရားလောင်း မေးသောခဏ၌ ထိုယုတ်မာသော သူဌေးသားသည် အတန်ငယ်ဆုတ်၍ ထိုအရပ်၌သာလျှင် နေ၏။ မင်းသည် ဤသူသည် ငါ့အား ပြ၏ဟု ဘုရားလောင်းအား ပြောလိုရကား-

၁၂၂။ ဧသ ပါပစရော ပေါသော၊ သမ္မ တိဋ္ဌတိ အာရကာ။
သော ယံမေ ဣဒမက္ခာသိ၊ ဧတ္ထေသော တိဋ္ဌတေ မိဂေါ။

ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၂။ သမ္မ၊ အဆွေကျင့်မြတ် သားများနတ်။ ပါပစရော၊ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသော။ ဧသ-သော ပေါသော၊ ဤသူသည်။ အာရကာ၊ ဝေးသောအရပ်၌။ တိဋ္ဌတိ၊ တည်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤအရပ်၌။ ဧသော မိဂေါ၊ ဤဆတ်မင်းသည်။ တိဋ္ဌတေ၊ တည်၏ဟူ၍။ သော ယံ၊ ထိုသူယုတ်သည်လျှင်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဣဒံ၊ ဤအကြောင်းကို။ အက္ခာသိ၊ ကြားလျှောက်၏။

ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ထိုအဆွေခင်ပွန်း ပြစ်မှားတတ်သော သူယုတ်မာကို ကဲ့ရဲ့၍ မင်းနှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-

၁၂၃။ သစ္စံ ကိရေဝ မာဟံသု၊ နရာ ဧကစ္စိယာ ဣဓ။
ကဋ္ဌံ နိပ္လဝိတံ သေယျော၊ နတွေဝေကစ္စိယော နရော။

ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ဧကစ္စိယာ၊ အချို့ကုန်သော။ နရာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ကဋ္ဌံ၊ ထင်းကို။ နိပ္လဝိတံ၊ ဆယ်တင်ခြင်းသည်။ သေယျော၊ မြတ်၏။ ဧကစ္စိယော၊ အချို့သော။ နရော၊ အဆွေခင်ပွန်း ပြစ်မှားတတ်သောသူကို။ နိပ္လဝိတာ၊ ဆယ်တင်ခြင်းသည်။ နတွေဝ သေယျာ၊ မမြတ်သည်သာတည်း။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ပေါရာဏပဏ္ဍိတာ၊ ရှေးပညာရှိတို့သည်။ သစ္စံ၊ အမှန်ကို။ အာဟံသု ကိရ၊ ဆိုကုန်သတတ်။

ထိုစကားကို ကြား၍ မင်းသည်-

၁၂၄။ ကိန္နု ရုရု ဂရဟသိ မိဂါနံ။
ကိံ ပက္ခီနံ ကိံ ပန မာနုသာနံ။
ဘယံ ဟိ မံ ဝိန္ဒတိ နပ္ပရူပံ၊
သုတွာန တေ မာနုသံ ဘာသမာနံ။

ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၄။ ရုရု၊ အဆွေ ဆတ်မင်း။ တွံ၊ သင် ဆတ်မင်းသည်။ ကိံ၊ အသို့နည်း။ မိဂါနံ၊ သားတို့ကို။ ဂရဟသိ နု၊ ကဲ့ရဲသလော။ ပန၊ ထိုသို့ သားတို့ကိုမကဲ့ရဲမူ။ ပက္ခီနံ၊ ငှက်တို့ကို။ ဂရဟသိ နု၊ ကဲ့ရဲသလော။ ပန၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ။ မနုဿာနံ၊ လူတို့ကို။ ဂရဟသိ နု၊ ကဲ့ရဲ့သလော။ မာနုသံ ဘာသမာနံ၊ လူ့ဘာသာဖြင့် ဆိုသော။ တေ၊ သင် ဆတ်မင်း၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုတွာန၊ ကြားရ၍။ အနပ္ပရူပံ၊ များစွာသော။ ဣမံ ဘယံ ဟိ၊ ဤကြောက်ဘွယ်ကိုလျှင်။ ဝိန္ဒတိ၊ ငါ ရသကဲ့သို့ ထင်၏။

ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သော မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် သားငှက် အစရှိသည်တို့အား မကဲ့ရဲ့၊ စင်စစ်သော်ကား လူတို့အားသာလျှင် ကဲ့ရဲ၏ဟု ပြလိုရကား-

၁၂၅။ ယမုဒ္ဓရိံ ဝါဟနေ ဝုယှမာနံ၊
မဟောဒကေ သလိလေ သီဃသောတေ။
တတော နိဒါနံ ဘယမာဂတံ မမ။
ဒုက္ခော ဟဝေ ရာဇ အသဗ္ဘိ သင်္ဂမော။

ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၅။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ မဟောဒကေ သလိလေ၊ များစွာသော ရေရှိသော။ သီဃသောတေ၊ လျင်သော အလျဉ်ရှိသော။ ဝါဟနေ၊ မြစ်ရေအယဉ်၌။ ဝုယှမာနံ၊ မျောသောသူကို။ ယံ ဥဒ္ဓရိံ၊ အကြင်ဆယ်တင်မိ၏။ တတော နိဒါနံ၊ ထိုသို့ ဆယ်တင်မိသောကြောင့်။ မမ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ အာဂတံ၊ ရောက်၏။ အသဗ္ဘိ၊ သူတော်မဟုတ် သူယုတ်တို့နှင့်။ သင်္ဂမေ၊ ပေါင်းဖော်ခြင်းသည်။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ ဒုက္ခော၊ ဆင်းရဲစွာ၏။

ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် အမျက်ထွက်သဖြင့် ဤသို့ ကျေးဇူးများစွာ ပြုပေသောသူအား ကျေးဇူးကို မသိ၊ ထိုသူယုတ်ကို ပစ်သတ်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေအံ့ဟု ဆို၍ သတ်လိုရကား-

၁၂၆။ သောဟံ စတုပ္ပတ္တမိမံ ဝိဟင်္ဂမံ။
တနုစ္ဆိဒံ ဟဒယေ ဩဿဇာမိ။
ဟနာမိ တံ မိတ္တဒုဗ္ဘိံ အကိစ္စကာရိံ၊
ယော တာဒိသံ ကမ္မကတံ န ဇာနေ။

ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၆။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ ကမ္မကတံ၊ ပြုအပ်သောကျေးဇူးကို။ န ဇာနေ၊ မသိ။ မိတ္တဒုဗ္ဘီ၊ အဆွေ ခင်ပွန်း ပြစ်မှားတတ်သော။ အကိစ္စကာရိံ၊ မပြုအပ်သည်ကို ပြုလေ့ရှိသော။ တံ၊ ထိုသူယုတ်ကို။ ဟနာမိ၊ သတ်အံ့။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ စတုပ္ပတ္တံ၊ မြားလွှလေးခုရှိသော။ ဝိဟင်္ဂမံ၊ ကောင်းကင်သို့ သွားတတ်သော။ တနုစ္ဆိဒံ၊ ကိုယ်ကိုဖောက်ထွင်းနိုင်သော။ ဣမံ၊ ဤမြှားကို။ ဟဒယေ၊ ရင်၌။ ဩဿဇာမိ၊ လွှတ်အံ့။

ထိုနောက်မှ ဘုရားလောင်းသည် ဤသူယုတ်သည် ငါ့ကိုမှီ၍ မပျက်စီးစေသတည်းဟု ကြံ၍ မင်းအား တရားစကားဖြင့် တောင်းပန်လိုရကား-

၁၂၇။ ဓီရဿ ဗာလဿ ဟဝေ ဇနိန္ဒ၊
သန္တော ဝဓံ နပ္ပသံသန္တိ ဇာတု။
ကာမံ ဃရံ ဂစ္ဆတု ပါပဓမ္မော၊
ယဉ္စဿ ဘဋ္ဌံ တဒေတဿ ဒေဟိ။
အဟဉ္စ တေ ကာမကရော ဘဝါမိ။

ဟူသော တဆယ့်တခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၇။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ ဓီရဿ၊ ပညာရှိအား၎င်း။ ဗာလဿ၊ သူမိုက်အား၎င်း။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ သန္တော၊ သူတော်ကောင်းတို့သည်။ ဝဓံ၊ သတ်ခြင်းကို။ ဇာတု၊ အကယ်မလွဲသဖြင့်။ နပ္ပသံသန္တိ၊ မချီးမွမ်းကုန်။ ပါပဓမ္မော၊ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသောသူသည်။ ကာမံ၊ အလိုအားလျော်စွာ။ ဃရံ၊ မိမိအိမ်သို့။ ဂစ္ဆတု၊ သွားပါစေ။ ယဉ္စ၊ အကြင်ဥစ္စာစည်းစိမ်ကိုလည်း။ အဿ၊ ထိုသူယုတ်အား။ ဒဿာမီတိ၊ ငါပေးအံ့ဟူ၍။ တယာ၊ သင်မင်းကြီးသည်။ ဘဋ္ဌံ၊ ဆိုအပ်၏။ တံ၊ ထိုဆိုအပ်ပြီးသော စည်းစိမ်ကို။ ဧတဿ၊ ထိုသူယုတ်အား။ ဒေဟိ၊ ပေးတော်မူပါလော့။ အဟဉ္စ၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်း။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ကာမကရော၊ အလိုတော်သို့လိုက်သည်။ ဘဝါမိ၊ ဖြစ်ပါအံ့။

ထိုစကားကို ကြားရလျှင် မင်းသည် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းအား ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုလိုရကား-

၁၂၈။ အဒ္ဓါ ရုရူ အညတရော သတံ သော၊
ယော ဒုဗ္ဘတော မာနုသဿ န ဒုဗ္ဘိ။
ကာမံ ဃရံ ဂစ္ဆတု ပါပဓမ္မော၊
ယဉ္စဿ ဘဋ္ဌံ တဒေတဿ ဒမ္မိ။
အဟဉ္စ တေ ဂါမဝရံ ဒဒါမိ။

ဟူသော တဆယ့်နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၈။ ရုရု၊ အဆွေဆတ်မင်း။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ သော၊ ထိုသင်ဆတ်မင်းသည်။ သတံ၊ သူတော်ကောင်း အပေါင်းတို့တွင်။ အညတရော၊ တယောက်ပေတည်း။ မာနုသဿ၊ သူယုတ်မာအား။ န ဒုဗ္ဘိ၊ အတုံ့ပြန်၍ မပြစ်မှားပေ။ ဒုဗ္ဘိတော၊ သင့်ကို ပြစ်မှားသော။ ယော ပါပဓမ္မော၊ အကြင် မကောင်းသော အကျင့်ရှိသောသူသည်။ ကာမံ၊ အလိုအားလျော်စွာ။ ဃရံ၊ အိမ်သို့။ ဂစ္ဆတု၊ သွားပါစေလော့။ ယဉ္စ၊ အကြင်စည်းစိမ်ကိုလည်း။ အဿ၊ ထိုသူယုတ်အား။ ဒဿာမီတိ၊ ငါ ပေးအံ့ဟူ၍။ ဘဋ္ဌံ၊ ဆိုမိ၏။ တံ၊ ထိုစည်းစိမ်ကို။ ဧတဿ၊ ထိုသူယုတ်မာအား။ ဒမ္မိ၊ ငါပေးအံ့။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လျှင်။ တေ၊ သင်ဆတ်မင်းအား။ ဂါမဝရံ၊ ရွာဆုကို။ ဒဒါမိ၊ ပေးအံ့။

ထိုအခါ မင်းကို ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သောမင်းကြီး လူတို့မင်းသည်ကား တပါးကို နှုတ်ဖြင့်ဆိုကုန်၏။ တပါးကို ကိုယ်ဖြင့် ပြုကုန်၏ ဟု ဆို၍ မင်းကို စုံစမ်းလိုရကား-

၁၂၉။ သုဝိဇာနံ သိင်္ဂါလာနံ၊ သကုဏာနဉ္စ ဝဿိတံ။
မနုဿဝဿိတံ ရာဇ၊ ဒုဗ္ဗိဇာနတရံ တတော။

၁၃၀။ အပိ စေ မညတိ ပေါသော၊ ဉာတိ မိတ္တော သခါတိ ဝါ။
ယော ပုဗ္ဗေ သုမနော ဟုတွာ၊ ပစ္ဆာ သမ္ပဇ္ဇတ ဒိသော။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၉။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သိင်္ဂါလာနဉ္စ၊ မြေခွေးတို့၏၎င်း။ သကုဏာနဉ္စ၊ ငှက်တို့၏၎င်း။ ဝဿိတံ၊ မြည်သံကို။ သုဝိဇာနံ၊ သိလွယ်၏။ တတော၊ ထိုမြေခွေးငှက်တို့ အသံထက်။ မနုဿဝဿိတံ၊ လူတို့၏စကားသည်။ ဒုဗ္ဗိဇာနတရံ၊ အလွန် သိနိုင်ခဲ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယော ပေါသော၊ အကြင်သူသည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ သုမနော၊ ကောင်းသောစိတ်ရှိသည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ အယံ၊ ဤသူသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဉာတိ၊ ဆွေမျိုးတည်း။ ဣတိဝါ၊ ဤသို့၎င်း။ မိတ္တော၊ ချစ်သောသူတည်း။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့၎င်း။ သခါ၊ အဆွေခင်ပွန်းတည်း။ ဣတိ ဝါ၊ ဤသို့၎င်း။ အပိ၊ စင်စစ်။ စေ မညတိ၊ အကယ်၍ အောက်မေ့အံ့။ သော ပေါသော၊ ထိုသူသည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ ဒိသော၊ ရန်သူသည်။ သမ္ပဇ္ဇတေ၊ ဖြစ်တတ်၏။

ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် အဆွေ ဆတ်မင်း သင့်အား ဤသို့ မအောက်မေ့လင့်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ငါသည် မင်းအဖြစ်ကိုသော်လည်း စွန့်ရာ၏။ သင့်အား ပေးသောဆုကို မစွန့်ရာ၊ ငါအား ယုံကြည့်လော့ဟု ဆို၍ ဆုကို ပေးတော်မူ၏။ ဘုရားလောင်းသည် မင်းအထံ၌ ဆုကို ယူသည်ရှိသော် မိမိကိုယ်ကိုအစပြု၍ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား ဘေးမဲ့ကိုပေးခြင်းဟူသော ဆုကိုယူ၏။ မင်းသည်လည်း ဆုကိုပေးပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းကို နေပြည်တော်သို့ဆောင်၍ မြို့ကို၎င်း, ဘုရားလောင်းကို၎င်း, တန်ဆာ ဆင်စေ၍ - မိဖုယားကြီးအား တရားဟောစေ၏။ ဘုရားလောင်း ဆတ်မင်းသည် မိဖုယားကြီးကို အစပြု၍ မင်းအား၎င်း, မင်းပရိသတ်တို့အား၎င်း သာယာစွာသော လူ့ဘာသာဖြင့် တရားဟော၍ မင်းအား မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးတို့ဖြင့် ဆုံးမ၍ လူအပေါင်းကိုလည်း ဆုံးမပြီးလျှင် တောသို့ဝင်၍ သားအပေါင်းခြံရံလျက် နေ၏။

မင်းသည် အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား ဘေးမဲ့ကို ပေးတော်မူ၏ဟု မြို့၌ စည်လည်စေပြီးလျှင် ထိုနေ့မှစ၍ သားငှက်အစရှိသော သတ္တဝါတို့အား တစုံတယောက်သော သူသည် လက်ကိုဆန့်ခြင်းငှါ မဝံ့၊ သားငှက်အပေါင်းသည် လူတို့၏ ကောက်တို့ကို စားသည်ရှိသော် တစုံတယောက်သောသူသည် တားမြစ်ခြင်းငှာ မဝံ့၊ လူများသည် မင်းယင်ပြင်သို့သွား၍ ကြွေးကြော်ကုန်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာ ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၁၃၁။ သမာဂတာ ဇာနပဒါ၊ နေဂမာ စ သမာဂတာ။
မိဂါ သဿာနိ ခါဒန္တိ၊ တံ ဒေဝေါ ပဋိသေဓတု။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

၁၃၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဇာနပဒါ၊ ဇနပုဒ်၌ နေကုန်သော သူတို့သည်။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ်လာကုန်၍။ နေဂမာ စ၊ နိဂုံး၌နေကုန်သောသူတို့သည်လည်း။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ်လာကုန်၍။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ မိဂါ၊ သားအပေါင်းတို့သည်။ သဿာနိ၊ ကောက်တို့ကို။ ခါဒန္တိ၊ စားကုန်၏။ တံ၊ ထိုသားအပေါင်းကို။ ဒေဝေါ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ ပဋိသေဓတု၊ မြစ်တော်မူပါလော့။

ထိုပြည်သူတို့၏ ကြွေးကြော်သံကို ကြား၍ မင်းသည်-

၁၃၂။ ကာမံ ဇနပဒေါ မာသိ၊ ရဋ္ဌဉ္စာပိ ဝိနဿတု။
န တွေဝါဟံ ရုရုံ ဒုဗ္ဘေ၊ ဒတွာ အဘယဒက္ခိဏံ။

၁၃၃။ မာ မေ ဇနပဒေါ အာသိ၊ ရဋ္ဌဉ္စာပိ ဝိနဿတု။
နတွေဝ မိဂရာဇဿ၊ ဝရံ ဒတွာ မုသာ ဘဏေ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၂။ ကာမံ၊ စင်စစ်။ ဇနပဒေါ၊ ဇနပုဒ်သည်။ မာ အသိ၊ မရှိသည်မူလည်း ဖြစ်စေ။ ရဋ္ဌဉ္စာပိ၊ ငါ၏ တိုင်းပြည်သည်လည်း။ ဝိနဿတု၊ ပျက်စီးသည်မူလည်း ဖြစ်စေ။ မိဂရာဇဿ၊ ဆတ်မင်းအား။ အဘယဒက္ခိဏံ၊ ဘေးမဲ့အလှူကို။ ဒတွာ၊ ပေးပြီးလျက်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ရုရုံ၊ အဆွေ ဆတ်မင်းကို။ န တွေဝ ဒုဗ္ဘေ၊ မပြစ်မှားပြီ။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၃။ မေ၊ ငါ့အား။ ဇနပဒေါ၊ ဇနပုဒ်သည်။ မာ အသိ၊ မရှိသည်မူလည်းဖြစ်စေ။ ရဋ္ဌဉ္စာပိ၊ တိုင်းပြည်သည်လည်း။ ဝိနဿတု၊ ပျက်စီးသည်မူလည်းဖြစ်စေ။ အဟံ၊ ငါသည်။ မိဂရာဇဿ၊ အဆွေဆတ်မင်းအား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒတွာ၊ ပေးပြီး၍။ မုသာ၊ ချွတ်လွဲသောစကားကို။ နတွေဝ ဘဏေ၊ မဆိုပြီ။

လူများသည် မင်းကြီးဆိုသောစကားကို ကြား၍ တစုံတခုသောစကားကို ဆိုခြင်းငှါ မဝံ့သည်ဖြစ်၍ သွားကြကုန်၏။ ထိုစကားသည် ပြန့်နှံသည်ဖြစ်၍ ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် သားအပေါင်းကို စည်းဝေးစေပြီးလျှင်

ဤနေ့မှစ၍ လူတို့၏ ကောက်တို့ကို မစားကြကုန်လင့်ဟု ဆုံးမ၍ မိမိတို့၏လယ်တို့၌ သစ်ရွက်သစ်ခက် အမှတ်ကို ဆွဲကြကုန်ဟု လူတို့အား ကြွေးကြော်စေ၏။ ထိုလူတို့သည်လည်း ဘုရားလောင်းဆတ်မင်း ဆိုတိုင်း ဆွဲကြကုန်၏။ ထိုသစ်ရွက် သစ်ခက် အမှတ်ဖြင့် ယနေ့ထက်တိုင် သားတို့သည် ကောက်ကို မစားကုန်။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤ ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ဒေဝဒတ်သည် သူ့ကျေးဇူးကို မသိသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်သည် သူ့ကျေးဇူးကို မသိသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ သူဌေးသား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မင်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဆတ်မင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကျေးဇူးကန်းငြား၊ ထိုသူအား၊ စီးပွားပျက်မည်မှတ်

ကိုးခုမြောက်သော ရုရုမိဂဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

တေရသကနိပါတ်

၁၀။ သရဘမိဂဇာတ်

ရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်၏ ပညာကြီးခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အာသိသေထေဝ ပုရိသော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသရဘမိဂဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် အကျဉ်းအားဖြင့် မေးအပ်သော ပြဿနာကို အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်သည် အကျယ်အားဖြင့် ဖြေဆိုခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

အဘယ်ကာလ၌ မြတ်စွာဘုရားသည် အရှင်သာရိပုတ္တရာကို အကျဉ်းအားဖြင့် ပြဿနာကို မေးတော်မူသနည်းဟူမူကား တာဝတိံသာနတ်ပြည်မှ သက်ဆင်းတော်မူသောအခါ မေးတော်မူ၏။ ထိုသို့ မေးတော်မူရာ၌ ဤဆိုလတ္တံ့သည်ကား အကျဉ်းအားဖြင့် အစဉ်ဖြစ်သော စကားတည်း။

ရာဇဂြိုဟ်သူဌေး၏ ဥစ္စာဖြစ်သော စန္ဒကူးသပိတ်ကို အရှင်ပိဏ္ဍောလဘာရဒွါဇ မထေရ်သည် တန်ခိုးဖြင့် ယူသည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့အား တန်ခိုးပြာဋိဟာပြခြင်းကို ပယ်တော်မူ၏။ တိတ္ထိတို့သည် ရဟန်းဂေါတမသည် တန်ခိုးပြာဋိဟာပြခြင်းကို ပယ်အပ်ပြီ။ ယခုအခါ မိမိသည်လည်း မပြုလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ နှလုံးမသာ မျက်နှာအောက်ချ၍ ရှိကုန်သော မိမိတပည့်တို့သည် အရှင်ဘုရားတို့ အဘယ်ကြောင့် တန်ခိုးနှင့် စန္ဒကူးနံ့သာ သပိတ်ကိုမယူကြကုန်သနည်းဟု ဆိုအပ်ကုန်သည် ရှိသော် ဒါယကာတို့ ငါတို့အား တန်ခိုးပြခြင်းအမှုသည် မခက်၊ ထိုသို့ မခက်သော်လည်း သစ်သားသပိတ်အလို့ငှာ မိမိ၏ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော ကျေးဇူးကို အဘယ်သူသည် လူတို့အား ပြအံ့နည်းဟု ကြံ၍ မယူကုန်၊ သာကီဝင်မင်းသားဖြစ်ကုန်သော ရဟန်းတို့သည်ကား လျှပ်ပေါ်လော်လီသောကြောင့် တန်ခိုးပြ၍ ယူကုန်၏။ ငါတို့အား တန်ခိုးပြခြင်းသည် ဝန်လေးကုန်၏ဟု မကြံကြကုန်လင့်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ငါတို့သည် ရဟန်းဂေါတမ တပည့်တို့ကို ထားလိုက်ကုန်ဦး၊ အလိုရှိကုန်လတ်သော် ရဟန်းဂေါတမနှင့်တကွ တန်ခိုးပြကုန်အံ့၊ အကယ်၍ ရဟန်းဂေါတမသည် တခုသော တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ပြအံ့၊ ငါတို့သည် နှစ်ဆတက်သောတန်ခိုးကို ပြကုန်အံ့ဟု ဆိုကြကုန်၏။

ထိုစကားကိုကြား၍ ရဟန်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရားအား ကြားလျှောက်ကုန်၏။ အရှင်ဘုရား တိတ္ထိတို့သည် တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ပြကုန်အံ့သတတ်ဟု ကြားလျှောက်ကန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ အကယ်၍ တိတ္ထိတို့သည် တန်ခိုးပြခြင်းကို ပြုကုန်အံ့၊ ငါဘုရားသည်လည်း ပြအံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုသို့ မိန့်တော်မူသော စကားကို ကြား၍ ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးသည် လာလတ်၍ မြတ်စွာဘုရားကို မေးလျှောက်၏။ အရှင်ဘုရား တန်ခိုးပြာဋိဟာ ပြခြင်းကို ပြုတော်မူလတ္တံ့လောဟု မေးလျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ပြအံ့ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား သိက္ခာပုဒ်ကို ပညတ်တော်မူပြီးသည် မဟုတ်ပါလောဟု မေးလျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ထိုသိက္ခာပုဒ်ကို ငါဘုရားသည် တပည့်တို့အားသာ ပညတ်တော်မူ၏။ ဘုရားတို့ကား သိက္ခာပုဒ်မည်သည်မရှိ၊ မြတ်သောမင်းကြီး ဥပမာမည်သည်ကား။ သင်မင်းကြီး၏ ဥယျာဉ်တော်၌ ပန်း သစ်သီးကို တပါးကုန်သော သူတို့အား တားမြစ်အပ်၏။ ရှင်မင်းကြီးအား မတားမြစ်အပ်၊ ဤသို့ ဥပမာ ဥပမေယျနှင့် ပြည့်စုံခြင်းကို မှတ်အပ်၏ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား အဘယ်အရပ်၌ တန်ခိုးပြခြင်းကို ပြုတော်မူကုန်အံ့နည်းဟု မေးလျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး သာဝတ္ထိမြို့၏ အနီး ကဏ္ဍမည်သော သရက်ပင်ရင်း၌ ပြအံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အကျွန်ုပ်တို့သည် ထို တန်ခိုးပြတော်မူရာ၌ အသို့ပြုရအံ့နည်းဟု လျှောက်သည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး တစုံတခုသော ပြုဘွယ်သည် မရှိဟု မိန့်တော်မူ၏။

နက်ဖြန်နေ့၌ မြတ်စွာဘုရားသည် ဆွမ်း ဘုဉ်းပေးခြင်းကိစ္စ ပြီးလတ်သော် ဒေသစာရီ ကြွတော်မူ၏။ လူတို့သည် အရှင်ဘုရားတို့ မြတ်စွာဘုရားသခင်သည် အဘယ်အရပ်သို့ ကြွတော်မူသနည်းဟု မေး၏။ သာဝတ္ထိမြို့အနီး ကဏ္ဍမည်သော သရက်ပင်ရင်း၌ တိတ္ထိတို့ကို နှိပ်နင်းတတ်သော ရေမီးအစုံအစုံဖြစ်သော တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ပြခြင်းငှာ ကြွတော်မူ၏ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုရဟန်းတို့ စကားကို ကြား၍ လူများသည်အံ့ဘွယ်သရဲ ဤသို့သဘောရှိသော တန်ခိုးပြာဋိဟာသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုတန်ခိုးပြာဋိဟာကို ဖူးမြင်အံ့ဟု အိမ်တံခါးကိုပိ၍ မြတ်စွာဘုရားနှင့် တကွလျှင် သွားကုန်၏။ သာသနာတော်မှ အပဖြစ်ကုန်သော တိတ္ထိတို့သည် ငါတို့သည်လည်း ရဟန်းဂေါတမပြရာ၌ တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ပြကုန်အံ့ဟု မိမိတို့ အလုပ် အကျွေးတို့နှင့် တကွ မြတ်စွာဘုရား ကြွရာသို့သာလျှင် လိုက်ကုန်၏။

သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အစဉ်သဖြင့်လျှင် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ကြွတော်မူ၍ ကောသလမင်းကြီးသည် အရှင်ဘုရား တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ပြတော်မူအံ့သတတ်လောဟု မေးလျှောက်သည် ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး ပြအံ့ဟု မိန့်တော်မူ၍ အရှင်ဘုရား အဘယ်အခါ၌ ပြတော်မူလတ္တံ့နည်းဟု မေးလျှောက်သည်ရှိသော် ဤနေ့မှစ၍ ခုနစ်ရက်မြောက်ဖြစ်သော ဝါဆိုလပြည့်နေ့၌ ပြအံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် မဏ္ဍပ်ကိုပြုအံ့ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး မသင့်၊ ငါ တန်ခိုးပြရာ အရပ်၌ သိကြားနတ်မင်းသည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ရတနာမဏ္ဍပ်ကို ပြုလတ္တံ့ဟု မိန့်တော်မူလတ်သော် အရှင်ဘုရား ဤအကြောင်းကို တမြို့လုံး၌ ကြွေးကြော်စေအံ့ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး ကြွေးကြော်စေလော့ဟု မိန့်တော်မူ၍ ကောသလမင်းသည် တရားနာ ကြွေးကြော်တတ်သောသူကို တန်ဆာဆင်သော ဆင်ကျောက်ကုန်း၌တင်၍ ဘုရားသခင်သည် သာဝတ္ထိမြို့ တံခါးအနီး ကဏ္ဍမည်သော သရက်ပင်ရင်း၌ တိတ္ထိတို့ကို နှိပ်နင်းတတ်သော တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ပြတော်မူလတ္တံ့သတတ်၊ ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့ ခြောက်ရက်မြောက်သောနေ့ ငါးရက်မြောက်သောနေ့ ဤသို့ နေ့တိုင်း ကြွေးကြော်စေ၏။

တိတ္ထိတို့သည် ကဏ္ဍမည်သော သရက်ပင်ရင်း၌ ပြလတ္တံ့ဟု ကြားကုန်၍ သရက်ပင်ရှင်တို့အား ဥစ္စာပေး၍ သရက်ပင်ရှင်တို့ကို သာဝတ္ထိမြို့နှင့် နီးကုန်သော သရက်ပင်တို့ကို ဖြတ်စေကုန်၏။ တရားနာ ကြွေးကြော်တတ်သောသူသည် နက်ဖြန်နေ့၌ နံနက်ကလျှင် ဘုရားသခင် တန်ခိုးပြာဋိဟာသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြွေးကျော်၏။ နတ်တို့၏ အာနုဘော်ကြောင့် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းဝယ် အိမ်တံခါး၌ရပ်၍ ကြွေးကြော်သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ အကြင် အကြင် သူတို့သည် တန်ခိုးပြတော်မူရာ အရပ်သို့ သွားခြင်းငှါ စိတ်ကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ထိုထိုသူတို့သည် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ရောက်၍သာလျှင် မိမိကိုယ်တိုင် မြင်ရကုန်၏။ ပရိသတ်သည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိ၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် နံနက်ကလျှင် သာဝတ္ထိပြည်၌ ဆွမ်းခံ၍ ထွက်တော်မူ၏။ ကဏ္ဍမည်သော ဥယျာဉ်စောင့်သည် ပင်ထက်မှည့်ဖြစ်သော အိုးအတိုင်းအရှည်ရှိသော ကြီးစွာသော သရက်သီးမှည့်ကို မင်းအား ဆက်အံ့သောငှါ ဆောင်ခဲ့သည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားကို မြို့တံခါး၌မြင်၍ ဤသရက်သီးမှည့်သည် မြတ်စွာဘုရားအားသာလျှင် လျောက်ပတ်၏ဟု ကြံ၍ လှူ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ခံတော်မူ၍ ထိုအရပ်၌လျှင် တင့်အပ် လျောက်ပတ်စွာ နေတော်မူ၍ ဘုဉ်းပေးတော်မူပြီးသော် အာနန္ဒာ ဤသရက်စေ့ကို ဥယျာဉ်စောင့်အား ဤအရပ်၌ စိုက်စိမ့်သောငှါ ပေးလော့၊ ဤသရက်ပင်သည် ကဏ္ဍမည်သော သရက်ပင်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် မြတ်စွာဘုရား မိန့်တော်မူတိုင်း ပြု၏။ ဥယျာဉ်စောင့်သည် မြေကိုယက်၍ စိုက်၏။ ထိုခဏ၌ သရက်စေ့သည် ကွဲ၍ အမြစ်တို့သည် သက်ကုန်၏။ ထွန်တုံးခေါင်းပမာဏရှိသော နီသောအညွန့်သည် ပေါက်၏။ လူများကြည့်စဉ်လျှင် ပင်စည် အတောင်ငါးဆယ်, ခက်မ အတောင်ငါးဆယ်, အရပ် အတောင်တရာရှိသော သရက်ပင်သည် ပြည့်စုံစွာဖြစ်၏။ ထိုခဏ၌လျှင် သရက်ပင်အား အပွင့်တို့သည်၎င်း, အသီးတို့သည်၎င်း ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုသရက်ပင်သည် ချိုသော သရက်သီးမှည့်နှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော အသီးဝန်ကို ဆောင်လျက် ကောင်းကင်ကို ပြည့်စေ၍ တည်လေ၏။ လေခတ်သောအခါ ချိုစွာသော သရက်သီးမှည့်တို့သည် ကြွေကျကုန်၏။ လာတိုင်းသော ရဟန်းတို့သည် စားပြီး၍လျှင် လာခဲ့ကုန်၏။

ညချမ်းအခါ၌ သိကြားနတ်မင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် မြတ်စွာဘုရားအား ရတနာမဏ္ဍပ် ဆောက်ခြင်းသည် ငါတို့ဝန်တည်းဟု သိ၍ ဝိသုကြုံနတ်သားကို စေပြီးလျှင် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ကြာညိုဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော ရတနာမဏ္ဍပ်ကို ပြုစေ၏။ ဤသို့လျှင် စကြဝဠာတသောင်း၌ နေကုန်သော နတ်အပေါင်းတို့သည် စည်းဝေးကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် တိတ္ထိတို့ကို နှိပ်နင်းတတ်သော သာဝကတို့နှင့် မဆက်ဆံသော ရေမီး အစုံအစုံ ဖြစ်သော ယမိုက်ပြဋိဟာကို ပြတော်မူ၍ လူများ ကြည်ညိုသောအဖြစ်ကို သိတော်မူလျှင် ကောင်းကင်မှ သက်တော်မူ၍ ဘုရားနေရာတော်၌ နေတော်မူလျက် တရားဟောတော်မူ၏။ ကုဋေနှစ်ဆယ်သော သတ္တဝါတို့သည် အမြိုက်နိဗ္ဗာန်တည်းဟူသော အဖျော်ကို သောက်ရကုန်၏။ ထို့နောင်မှ ရှေးဘုရားတို့သည် ယမိုက်ပြာဋိဟာကို ပြတော်မူပြီးလျှင် အဘယ်အရပ်သို့ ကြွတော်မူကုန်သနည်းဟု ဆင်ခြင်တော်မူလတ်သော် တာဝတိံသာနတ်ပြည်သို့ ကြွတော်မူကုန်၏ဟု သိတော်မူလျှင် ဘုရားနေရာတော်မှ ထတော်မူ၍ လကျ်ာခြေတော်ကို ယုဂန္ဓိုရ်တောင်ထိပ်၌ ချတော်မူ၍ လက်ဝဲခြေတော်ကို မြင့်မိုရ်တောင်ထိပ်၌ နင်းတော်မူ၍ ပင်လယ်ကသစ်ပင်ရင်း ပဏ္ဍုကမ္ဗလာ ကျောက်နေရာ၌ ဝါကပ်တော်မူ၍ ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး နတ်ဗြဟ္မာတို့အား အဘိဓမ္မာပိဋကတ်တော်ကို ဟောတော်မူ၏။

ပရိသတ်တို့သည် ဘုရားသခင် ကြွတော်မူရာ အရပ်ကို မသိကုန်သဖြင့် ဖူးမြင်၍သာလျင် သွားအံ့ဟု ထိုသာဝတ္ထိပြည်၌သာလျင် ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး နေကုန်၏။ ပဝါရဏာနေ့ နီးလတ်သော် မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်သည် သွား၍ ဘုရားသခင်အား ကြားလျောက်၏။ ထိုအခါ မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်ကို သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် မေးတော်မူ၏။ မောဂ္ဂလာန် သာရိပုတ္တရာသည် ယခုအခါ အဘယ်မှာရှိသနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား ဤသာရိပုတ္တရာသည် ယမိုက်ပြာဋိဟာကို ကြည်ညို၍ ရဟန်းပြုကုန်သော ရဟန်းငါးရာတို့နှင့်တကွ သင်္ကဿနဂိုရ် ပြည်တံခါး၌ နေပါ၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် မောဂ္ဂလာန် ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ တာဝတိံသာမှ ငါသက်တော်မူအံ့၊ ငါဘုရားကို ဖူးမြင်လိုကုန်သော သူတို့သည် သင်္ကဿနဂိုရ်ပြည်၌ တပေါင်းတည်း စည်းဝေးစေကုန်လော့ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် မဟာမောဂ္ဂလာန်သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ လာခဲ့ပြီးလျှင် ပရိသတ်အား ကြားတော်မူ၏။ အလုံးစုံသော ပရိသတ်ကို သာဝတ္ထိပြည်မှ ယူဇနာသုံးဆယ်ရှိသော သင်္ကဿ နဂိုရ်ပြည်သို့ တခဏ ချင်းလျှင် ရောက်စေတော်မူ၏။

သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဝါကျွတ်ပြီးသော် ပဝါရဏာပြုတော်မူ၍ မြတ်သော သိကြားနတ်မင်း လူ့ပြည်သို့ ငါ သွားအံ့ဟု သိကြားမင်းအား ကြားတော်မူ၏။ သိကြားမင်းသည် ဝိသုကြုံနတ်သားကို ခေါ်၍ အမောင် ဝိသုကြုံ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် လူ့ပြည်သို့ ကြွတော်မူရာ စောင်းတန်းသုံးသွယ်တို့ကို ပြုလော့ဟု ဆို၏။ ထိုဝိသုကြုံနတ်သားသည် မြင့်မိုရ်တောင်ထိပ်၌ စောင်းတန်းဖျားမှ သင်္ကဿနဂိုရ်ပြည်တံခါး၌ စောင်းတန်းရင်းကိုပြု၍ အလယ်၌ ပတ္တမြားဖြင့်ပြီးသော စောင်းတန်း, နံပါးတဖက်၌ ငွေဖြင့်ပြီးသော စောင်းတန်း, နံပါးတဖက်၌ ရွှေဖြင့်ပြီးသော စောင်းတန်း, ဤသို့ သုံးသွယ်သော စောင်းတန်းတို့ကို ဖန်ဆင်းစီရင်၏။ ရတနာခုနစ်ပါးနှင့်ပြီးသော ပွတ်တိုင်တို့ဖြင့် ခြံရံ၏။

သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အလုံးစုံသော လောကကို အပိတ်အပင်မရှိ မြင်စေတော်မူသော လောကဝိဝရဏ ပြာဋိဟာကို ပြတော်မူလျက် အလယ်၌ ပတ္တမြားဖြင့်ပြီးသော စောင်းတန်းဖြင့် လူ့ပြည်သို့ သက်တော်မူ၏။ သိကြားမင်းသည် သပိတ်သင်္ကန်းတော်ကို ကိုင်၏။ သုယာမ နတ်သားသည် သားမြီးယပ်ကို ကိုင်၏။ သဟမ္ပတိ ဗြဟ္မာမင်းသည် ထီးကို ဆောင်း၏။ စကြဝဠာတသောင်း၌ နေကုန်သော နတ်ဗြဟ္မာအပေါင်းတို့သည် နတ်၌ဖြစ်သော ပန်း နံ့သာ အစရှိသည်ဖြင့် ပူဇော်ကုန်၏။ စောင်းတန်းဦး၌ ရပ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားကို အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်သည် ရှေးဦးစွာ ရှိခိုး၏။ နောက်မှ ကြွင်းသော ပရိသတ်တို့သည် ရှိခိုးကုန်၏။

ထိုအစည်းအဝေး၌ မြတ်စွာဘုရားသည် ကြံတော်မူ၏။ မောဂ္ဂလာန်သည် တန်ခိုးကြီးသောသူဟူ၍ အလွန် ထင်ရှား၏။ ဥပါလိသည် ဝိနည်းဓိုရ်ဟူ၍ အလွန်ထင်ရှား၏။ သာရိပုတ္တရာအားကား ကြီးသောပညာ ကျေးဇူးဖြင့် မထင်ရှားသေး၊ ငါဘုရားကိုထား၍ ငါမှတပါးသော သာရိပုတ္တရာ၏ ပညာကို မှီခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သောသူမည်သည် မရှိသတတ်၊ ထိုသာရိပုတ္တရာ၏ ပညာဂုဏ်ကို ထင်ရှားစွာ ငါပြုအံ့ဟု ကြံတော်မူ၍ ရှေးဦးစွာ ပုထုဇဉ်တို့၏ အရာဖြစ်သော ပြဿနာကို မေးတော်မူ၏။ ရှေးဦးဖြစ်သော ထိုပြဿနာကို ပုထုဇဉ်တို့သည်လျှင် ဖြေဆိုကုန်၏။ ထို့နောင် သောကပန်တို့၏ အရာဖြစ်သော ပြဿနာကို မေးတော်မူ၏။ ထိုပြဿနာကို သောတာပန်တို့သည်ပင် ဖြေဆိုကုန်၏။ ပုထုဇဉ်တို့သည် မသိကုန်။ ထို နောင်မှ သကဒါဂါမ်တို့၏ အရာ, အနာဂါမ်တို့၏ အရာ, ရဟန္တာတို့၏ အရာ, မဟာသာဝကတို့၏ အရာဖြစ်သော ပြဿနာကို မေးတော်မူ၏။ ထိုပြဿနာကိုလည်း အောက်အောက်ဖြစ်သော သူတို့သည် မသိကုန်၊ အထက်အထက်၌ တည်သော သူသည်သာလျှင် ဖြေဆိုကုန်၏။ အဂ္ဂသာဝကတို့၏အရာ၌ မေးတော်မူသော ပြဿနာကိုလည်း အဂ္ဂသာဝကတို့သည်သာ ဖြေဆိုကုန်၏။ တပါးသော သူတို့သည် မသိကုန်၊ ထို့နောင်မှ အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ် အရာ၌ ပြသနာကို မေးတော်မူ၏။ ထိုပြဿနာကို အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်သည်သာလျှင် ဖြေ၏။ အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်မှ တပါးသောသူတို့သည် မသိကုန်။ လူတို့သည် ဤမထေရ်သည် ဘုရားသခင်နှင့်တကွ ဖြေဆို၏။ ထိုမထေရ်သည် အဘယ်အမည်ရှိသနည်းဟု မေး၍ တရားစစ်သူကြီး ဖြစ်တော်မူသော အရှင်သာရိပုတ္တရာ အမည်ရှိ၏ဟု ကြား၍ ပညာကြီးပေစွဟု ဆိုကြကုန်၏။ ထိုအခါမှစ၍ လူ့နတ်တို့၏ အလယ်၌ အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်၏ ပညာကြီးသောဂုဏ်သည် အလွန် ထင်ရှားသည်ဖြစ်၏။ ထိုအခါ သာရိပုတ္တရာမထေရ်ကို ပြဿနာ မေးလိုရကား-

ယေ စ သင်္ခတဓမ္မာသေ၊ ယေ စ သေက္ခာ ပုထူ ဣဓ။
တေသံ မေ နိပကော ဣရိယံ၊ ပုဋ္ဌော ပဗြူဟိ မာရိသ။

ဟူသော ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူ၏။

မာရိသ၊ သာရိပုတ္တရာ။ ဣဓ၊ ဤသာသနာတော်၌။ ပုထူ၊ များစွာကုန်သော။ ယေ သင်္ခတဓမ္မာသေ စ၊ အကြင်ရဟန္တာတို့သည်၎င်း။ ယေ စ သေက္ခာ၊ အကြင် သေက္ခခုနစ်ယောက်တို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုအရိယာ ရှစ်ယောက်တို့တွင်။ တံ၊ သင် သာရိပုတ္တရာကို။ နိပကော၊ ပညာကြီး၏ဟူ၍။ မေ၊ ငါဘုရားသည်။ ဣရိယံ၊ မိန့်တော်မူအပ်၏။ ပုဗ္ဗေ၊ မေးအပ်သော သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ပဗြူဟိ၊ ဖြေလော့။

ဤသို့ ဘုရားအရာ၌ ပြဿနာကို မေးတော်မူ၍ သာရိပုတ္တရာ အကျဉ်းအားဖြင့် ငါမေးအပ်သော ဤပြဿနာ၏ အနက်ကို အဘယ်သို့လျှင် အကျယ်အားဖြင့် မှတ်အပ်သနည်းဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုအရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်သည် ပြဿနာကိုကြည့်၍ ဘုရားသခင်သည် သာရိပုတ္တရာ ဖြေလော့ဟု ငါ့အား ရဟန်းတို့၏ အာဂမပဋိပဒါကို မေးတော်မူ၏။ ဤသို့လျင် ယုံမှားကင်းသည်ဖြစ်၍ အာဂမပဋိပဒါ မည်သည်ကား ခန္ဓာအစရှိသည်တို့၏ အစွမ်းဖြင့် များစွာကုန်သော အကြောင်းတို့ဖြင့် ဖြေဆိုခြင်းငှါ တတ်နိုင်ရာ၏။ စင်စစ်သော်ကား အဘယ်သို့သော အကြောင်းဖြင့် ဖြေသည်ရှိသော် ဘုရားသခင်အလိုတော်ကို ယူခြင်းငှါ တတ်နိုင်အံ့နည်းဟု ဘုရားသခင်အလိုတော်တော်၌ ယုံမှားရှိ၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သာရိပုတ္တရာသည် ပြဿနာ၌ကား ယုံမှားမရှိ၊ ငါဘုရားအလိုတော်၌ကား ယုံမှားရှိ၏။ ငါနည်းပေးတော် မမူသည်ရှိသော် ဖြေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ နည်းပေးသည်ရှိသော် သာရိပုတ္တရာသည် ငါ၏အလိုကိုယူ၍ ခန္ဓာ၏အစွမ်းအားဖြင့် ဖြေဆိုလတ္တံ့ဟု နှလုံးသွင်း၍ နည်းပေးတော်မူလိုရကား သာရိပုတ္တရာ ဖြစ်ဘူးသည်ကို အောက်မေ့လော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ဤသို့ အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်အား နည်းပေးတော်မူသည်နှင့်တကွ ထိုပြဿနာသည် နည်းအရာ နည်းအထောင် ထင်၏။ ထိုအရှင်သာရိပုတ္တာသည် ဘုရားသခင် ပေးတော်မူသောနည်း၌ တည်၍ ဘုရားအရာ၌ ပြဿနာကို ဖြေ၏။

သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ပရိသတ်အား တရားဟောတော်မူ၏။ ကုဋေသုံးဆယ်ကုန်သော သတ္တဝါတို့သည် အမြိုက်နိဗ္ဗာန်တည်းဟူသော အဖျော်ကို သောက်ရကုန်၏။ နတ်ပြည်မှ သက်တော်မူ၍

သင်္ကဿနဂိုရ်မြို့တံခါး၌ ရပ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ပရိသတ်ကို လွှတ်တော်မူလိုက်၍ ဒေသစာရီ ကြွတော်မူသည်ရှိသော် အစဉ်သဖြင့် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ရောက်တော်မူ၏ နက်ဖြန်နေ့၌ သာဝတ္ထိပြည်မြို့သို့ ဆွမ်းခံကြွတော်မူ၍ ဆွမ်းခံရာမှ ဖဲခဲ့ပြီးသော် ရဟန်းတို့သည် ဝတ်ကို ပြုသည်ရှိသော် ဂန္ဓကုဋိသို့ ဝင်တော်မူ၏။ ညချမ်းအခါ ရဟန်းတို့သည် အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးစကားကို ပြောဆိုလျက် တရားသဘင်၌ စည်းဝေး၍ နေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်သည် များသော ပညာရှိ၏။ ကြီးကျယ်သော ပညာရှိ၏။ လျင်သော ပညာရှိ၏။ ထက်သော ပညာရှိ၏။ ထိုးထွင်းသော ပညာရှိ၏။ ဘုရားသခင်သည် အကျဉ်းအားဖြင့် မေးတော်မူသော ပြဿနာကို အကျယ်အားဖြင့် အနက်ကို ဖြေဆို၏ဟု ချီးမွမ်းလျက် စည်းဝေး၍ နေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤသာရိပုတ္တရာသည် အကျဉ်းအားဖြင့် ဆိုအပ်သောစကား၏ အနက်ကို အကျယ်အားဖြင့် ဖြေဆိုဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် သမင်ဆီးဆောက်အမျိုး၌ ဖြစ်၍ တော၌နေ၏။ မင်းသည် သမင်သားစားကြူး၏ အားအစွမ်းနှင့်ပြည့် စုံ၏။ တပါးသောလူကို လူဟူ၍မရေတွက်၊ ထိုမင်းသည် တနေ့သ၌ သမင်တောသို့သွား၍ အမတ်တို့ကို ဆို၏။ အကြင်သူ၏ နံပါးဖြင့် သမင်သည် ထွက်ပြေးအံ့၊ ထိုသူအား ရာဇဒဏ်ကို ပေးအံ့ဟု ဆို၏။ အမတ်တို့သည် ကြံကြကုန်၏။ ရံခါ အလယ်၌နေသော သမင်ကို ပစ်ကုန်၏။ ရံခါ ထသောသမင်ကို ပစ်ကုန်၏။ ရံခါ ပြေးသော သမင်ကို ပစ်ကုန်၏။ ယနေ့မူကား တစုံတခုသော ဥပါယ်တမျဉ်ဖြင့် အရှင်မင်းကြီး တည်ရာအရပ်သို့လျှင် တင်ကုန်အံ့ဟု ကြံကြကုန်၏။ ကြံပြီးလျှင် ကတိကဝတ်ကို ပြုကြ၍ မင်းကြီးအား ခရီးဦးခရီးမကို ပေးကြကုန်၏။

ထိုအမတ်တို့သည် ကြီးစွာသောတောချုံကို ရံ၍ ဆောက်ပုတ် အစရှိသည်တို့ဖြင့် မြေကို ပုတ်ခတ်ကုန်၏။ ရှေးဦးစွာလျှင် သမင် ဆီးဆောက်သည် ထ၍ ချုံကို သုံးပတ် လှည့်လည်လျက် ပြေးရာအရပ်ကို ကြည့်သည်ရှိသော် ကြွင်းသောအရပ်တို့၌ လက်ရုံးချင်းယှက်ကာ လေးချင်းစပ်လျက် အခြားမရှိသည်ဖြစ်၍ တည်ကုန်သော လူတို့ကိုမြင်၍ မင်းရှိရာအရပ်၌သာလျှင် ထွက်ပြေးရာကို မြင်၏။ ထိုဘုရားလောင်း သမင်အီးဆောက်သည် ထိုသူတို့၏ မျက်စိတို့၌ ဖွင့်၍ သဲကိုကြဲသကဲ့သို့ ကေသရာဇာ ခြင်္သေ့မင်းကဲ့သို့ မင်းသို့ ရှေးရှုသွား၏။ မင်းသည် ထိုဘုရားလောင်းကို အားအစွမ်းနှင့် ပြည့်စုံသည်ကိုမြင်လျှင် မြှားကိုတင်၍ ပစ်၏။ သမင်ဆီးဆောက်တို့ မည်သည်ကား လှည့်ပတ်ခြင်း၌ အလွန်လိမ်မာကုန်၏။ မြှားသည် ရွှေရှူလာလတ်သော် အဟုန်ကို ယုတ်စေ၍ တည်ကုန်၏။ နောက်က မြှားလာသည်ရှိသော် လျင်စွာပြေးကုန်၏။ အထက်အဘို့ဖြင့် မြှားလာသည်ရှိသော် ကျောက်ကို ညွတ်စေကုန်၏။ နံပါးဖြင့် များလာသည်ရှိသော် အတန်ငယ် ဖဲကုန်၏။ ဝမ်းအနီးအပါးဖြင့် မြှားလာသည်ရှိသော် ပြန်၍လဲကုန်၏။ မြားလွန်သည်ရှိသော် လေကိုဖြတ်သော ဝလာဟက မြင်းကဲ့သို့ လျင်ခြင်းဖြင့် ပြေး၏။

ထိုမင်းသည်လည်း ဘုရားလောင်းပြန်၍ လဲသည်ရှိသော် သမင်ဆီးဆောက်ကို ငါပစ်မိပြီဟု ဟစ်ကြွေးသံကို လွှတ်၏။ သမင်ဆီးဆောက်သည် ထ၍ လေကဲ့သို့သော လျင်မြန်ခြင်းဖြင့် ပြေး၏။ ဗိုလ်စုဗိုလ်ဝန်းသည် ခွဲ၍ နံပါးနှစ်ဘက်တို့၌ တည်သောအမတ်တို့သည် သမင် ဆီးဆောက် ပြေးသည်ကို မြင်လျှင် တပေါင်းတည်းစု၍ မေးကုန်၏။ သမင်ဆီးဆောက်သည် အဘယ်သူအပါးသို့ တက်သနည်းဟု မေးကုန်၏။ အရှင်မင်းကြီး တည်ရာအရပ်သို့ တက်၍ပြေး၏ ဟု ဆိုကုန်၏။ မင်းသည် ငါပစ်မိပြီဟု ဆိုလေ၏။ ငါတို့မင်းသည် အဘယ်ကို ပစ်မိသနည်းဟု ဆိုကြကုန်၏။ အချင်းတို့ ငါတို့အရှင်မင်းကြီးသည် ချွတ်ယွင်းတော်မူ၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ငါတို့အရှင်မင်းကြီးသည် မြေကို ပစ်မိလေသလောဟု အထူးထူး အပြားပြားအားဖြင့် မင်းနှင့်တကွ ပြက်ရယ်ပြုကုန်၏။ မင်းသည် ကြံ၏။ ဤသူတို့သည် ငါ့ကို ပြက်ရယ်ပြုကုန်၏။ ငါ၏ပမာဏကို မသိကုန်ဟု မြဲမြံစွာ ပုဆိုးကို ဝတ်ပြီးလျှင် သန်လျက်ကိုယူ၍ သမင်ဆီးဆောက်ကို လိုက်အံ့ဟု လျင်မြန်စွာ ပြေးလေ၏။ ထိုအခါ ထိုသမင်ကို မြင်၍ သုံးယူဇနာတိုင်တိုင် လိုက်လေ၏။

သရဘမည်သော သမင်မင်းသည် တောသို့ဝင်၏။ မင်းသည်လည်း ဝင်၏။ ထိုတော၌ သမင်မင်းသွားသော ခရီး၌ကား အတောင်ခြောက်ဆယ်ရှိသော သစ်ပင်ကြီး၏ အမြစ်ဆွေးပုပ်သော တွင်းသည် ရှိ၏။ ထိုအတောင်ခြောက်ဆယ်ရှိသော တွင်းသည် အတောင်သုံးဆယ် ပမာဏရှိသော ရေဖြင့် ပြည့်၏။ မြက်သစ်ရွက်တို့ဖြင့်လည်း ဖုံးလွှမ်း၏။ ထိုသမင်ဆီးဆောက်သည် ရေနံ့နံသဖြင့်လျှင် တွင်းကိုသိ၍ အတန်ငယ်ဖဲ၏။ မင်းသည်ကား ဖြောင့်ဖြောင့်လျှင် သွားသည်ရှိသော် ထိုတွင်း၌ ကျ၏။ သရဘ သမင်မင်းသည် ထိုမင်း၏ခြေသံကို မကြားလျှင် ပြန်၍ ကြည့်လတ်သော် ထိုမင်းကိုမမြင်၍ နက်စွာသော နရက်တွင်း၌ ကျသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု သိ၍ ကြည့်လတ်သော် မထောက်မိသော နက်စွာသောရေ၌ အလွန်ပင်ပန်းသော ထိုမင်းကိုမြင်၍ ထိုမင်းပြုအပ်သော အပြစ်ကို နှလုံးမထားမူ၍ ကောင်းစွာဖြစ်သော သနားခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ ငါမြင်စဉ်လျှင် ဤမင်းသည် မပျက်စီးစေသတည်း၊ ဤဆင်းရဲမှ ထိုမင်းကို လွတ်စေအံ့ဟု ကြံ၍ တွင်းနားရပ်လျက် မြတ်သောမင်းကြီး မကြောက်လင့်၊ ကြီးစွာသော ဆင်းရဲမှသင်မင်းကြီးကို လွတ်စေအံ့ဟု ဆို၍ မိမိ၏ချစ်လှစွာသော သားကို ဆယ်တင်ခြင်းငှါ အားထုတ်ခြင်းကို ပြုသကဲ့သို့ ထိုမင်းအား ဆယ်တင်ခြင်းငှါ ကျောက်ဖြင့်ယှဉ်ခြင်းကိုပြု၍ ဆယ်တင်အံ့ဟု လာလတ်၍ ထိုမင်းကို အတောင်ခြောက်ဆယ်ရှိသော နရက်တွင်းမှ ဆယ်တင်သဖြင့် သက်သာရာရစေ၍ ကျောက် ကုန်းထက်သို့ တင်ပြီးလျှင် တောမှထုတ်၍ စစ်သည်ဗိုလ်ပါနှင့် မနီးမဝေးသောအရပ်၌ ချ၍ ထိုမင်းအား အဆုံးအမကိုပေးသဖြင့် ပဉ္စသီလတို့၌ တည်စေ၏။

မင်းသည် ဘုရားလောင်း သရဘသမင်မင်းနှင့် ကင်း၍ နေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ အရှင်သရဘသမင်မင်း အကျွန်ုပ်နှင့်တကွ ဗာရာဏသီပြည်သို့ လိုက်လှည့်ပါလော့၊ တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏသီပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကို အရှင်သမင်မင်းအား ပေးပါအံ့၊ ထိုဗာရာဏသီပြည်ကို မင်းပြုပါလော့ဟု ဆို၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ငါတို့သည် တိရစ္ဆာန်ဖြစ်ကုန်၏။ ငါသည် မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိ၊ အကယ်၍ အရှင်မင်းကြီးသည် ငါ၌ ချစ်ခြင်းရှိအံ့၊ ငါပေးသော သီလတို့ကို စောင့်ရှောက်လျက် တိုင်းပြည်သူတို့ကိုလည်း စောင့်ရှောက်စေလော့ဟု မင်းကိုဆုံးမ၍ တောသို့လျှင် ဝင်လေ၏။ ထိုမင်းသည် မျက်ရည်ပြည့်သော မျက်စိဖြင့် ဘုရားလောင်း သရဘသမင်မင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို အောက်မေ့လျှက် စစ်သည်ဗိုလ်စုသို့ရောက်၍ စစ်သည်ဗိုလ်ပါအပေါင်း ခြံရံလျက် မြို့သို့သွားပြီးလျှင် ဤနေ့မှစ၍ အလုံးစုံသော တိုင်းပြည်၌နေကုန်သော သူတို့သည် ငါးပါးသော သီလတို့ကို စောင့်လေကုန်ဟု တရားစည်ကြီးကို လည်စေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် မိမိအား ပြုသောကျေးဇူးကိုကား တစုံတယောက်သောသူအား မပြောမူ၍ ညချမ်းအခါ အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကို စားပြီးလျှင် တန်ဆာဆင်သော အိပ်ရာ၌အိပ်၍ မိုးသောက်သောအခါ ဘုရားလောင်း ဂုဏ်ကျေးဇူးကို အောက်မေ့သဖြင့် ထ၍ အိပ်ရာအပြင်၌ ထက်ဝယ်ဖွဲ့သဖြင့် နေ၍ ပိတိပြည့်သော နှလုံးဖြင့် ဥဒါန်းကျူးလိုရကား-

၁၃၄။ အာသီသေထေဝ ပုရိသော၊ န နိဗ္ဗိန္ဒေယျ ပဏ္ဍိတော။
ပဿာမိ ဝေါဟံ အတ္တာနံ၊ ယထာ ဣစ္ဆိ တထာ အဟု။

၁၃၅။ အာသိသေထေဝ ပုရိသော၊ န နိဗ္ဗိန္ဒေယျ ပဏ္ဍိတော။
ပဿာမိ ဝေါဟံ အတ္တာနံ၊ ဥဒကာ ထလမုတ္တတံ။

၁၃၆။ ဝါယာမေထေဝ ပုရိသော၊ န နိဗ္ဗိန္ဒေယျ ပဏ္ဍိတော။
ပဿာမိ ဝေါဟံ အတ္တာနံ၊ ယထာ ဣစ္ဆိ တထာ အဟု။

၁၃၇။ ဝါယာမေထေဝ ပုရိသော၊ န နိဗ္ဗိန္ဒေယျ ပဏ္ဍိတော။
ပဿာမိ ဝေါဟံ အတ္တာနံ၊ ဥဒကာ ထလမုဗ္ဘတံ။

၁၃၈။ ဒုက္ခူပနီတောပိ နရော သပညော၊
အာသံ န ဆိန္ဒေယျ သုခါဂမာယ။
ဗဟူ ဟိ ဖဿာ အဟိတာ ဟိတာ စ။
အဝိတက္ကိတာရော မစ္စု မုပပဇ္ဇန္တိ။

၁၃၉။ အစိန္တိတမှိ ဘဝတိ၊ စိန္တိတမ္ပိ ဝိနဿတိ။
န ဟိ စိန္တာမယာ ဘောဂါ၊ ဣတ္တိယာ ပုရိသဿ ဝါ။

ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၄။ ဘော၊ အို အချင်းတို့။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ ပုရိသော၊ ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ အာသိသေထေဝ၊ ကောင်းသော တောင့်တခြင်းကို ပြုရာသည်သာတည်း။ န နိဗ္ဗိန္ဒေယျ၊ မငြီးငွေ့ရာ။ ယထာ၊ အကြင်အမှုကို။ ဣစ္ဆိ၊ အလိုရှိ၏။ တထာ၊ ထိုအလိုရှိတိုင်း။ အဟု၊ ဖြစ်ပြီ။ ဣတိ၊ သို့။ အဟံ၊ ငါသည်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ပဿာမိ၊ မြင်ရ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၅။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ ပုရိသော၊ ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ အာသိသေထေဝ၊ ကောင်းသော တောင့်တခြင်းကို ပြုရာသည်သာတည်း။ န နိဗ္ဗိန္ဒေယျ၊ မငြီးငွေ့ရာ။ ဥဒကာ၊ ရေမှ။ ထလံ၊ ကြည်းသို့။ ဥဗ္ဘတံ၊ ဆယ်ယူထုတ်ဆောင်အပ်သော။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဿာမိ၊ မြင်ရ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၆။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ ပုရိသော၊ ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဝါယာမေထေဝ၊ လုံ့လကို ပြုရာသည်သာတည်း။ န နိဗ္ဗိန္ဒေယျ၊ မငြီးငွေ့ရာ။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဣစ္ဆိ၊ အလိုရှိ၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ အဟု၊ ဖြစ်ပြီ။ ဣတိ၊ သို့။ အဟံ၊ ငါသည်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ပဿာမိ၊ မြင်ရ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၇။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ ပုရိသော၊ ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဝါယာမေထေဝ၊ လုံ့လကို ပြုရာသည်သာတည်း။ န နိဗ္ဗိန္ဒေယျ၊ မငြီးငွေ့ရာ။ ဥဒကာ၊ ရေမှ။ ထလံ၊ ကြည်းသို့။ ဥဗ္ဘတံ၊ တက်မြောက်သော။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဿာမိ၊ မြင်ရ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၈။ သပညော၊ ပညာရှိသော။ နရော၊ လူသည်။ ဒုက္ခူပနီတောပိ၊ ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်သော်လည်း။ သုခါဂမာယ၊ ချမ်းသာခြင်းသို့ ရောက်ခြင်းငှာ။ အာသံ၊ တောင့်တခြင်း အာသာကို။ န ဆိန္ဒေယျ၊ မဖြတ်ရာ။ ဟိ သစ္စံ၊ မှန်၏။ အဟိတာ၊ အစီးအပွားမရှိ ဆင်းရဲကုန်သော။ ဖဿာ စ၊ အတွေ့သည်၎င်း။ ဟိတာ၊ စီးပွားချမ်းသာ ရှိကုန်သော။ ဖဿာ စ၊ အတို့သည်၎င်း။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်၏။ အဝိတက္ကိတာရော၊ မကြံစည် အားမထုတ် ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသော သူတို့သည်။ မစ္စုံ၊ သေမင်းနိုင်ငံသို့။ ဥပပဇ္ဇန္တိ၊ ရောက်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၉။ အစိန္တိတမ္ပိ၊ မကြံသော်လည်း။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်တတ်၏။ စိန္တိတမ္ပိ၊ ကြံပါသော်လည်း။ ဝိနဿတိ၊ ပျက်စီးတတ်၏။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဣတ္ထိယာ ဝါ၊ မိန်းမအား၎င်း။ ပုရိသဿ ဝါ၊ ယောက်ျားအား၎င်း။ ဘောဂါ၊ စည်းစိမ်ချမ်းသာတို့သည်။ န စိန္တာမယာ၊ ကြံတိုင်းမပြီးကုန်။

ထိုမင်းသည် ဥဒါန်းကျူးစဉ်လျှင် အရုဏ်တက်၏။ ပုရောဟိတ်သည် နံနက်စောစောကလျှင် ချမ်းသာစွာ အိပ်ရသောအဖြစ်ကို မေးအံ့သောငှါ လာလတ်၍ မင်းအိမ်တံခါး၌ ရပ်လျက် ထိုမင်း၏ ဥဒါန်းကျူးသံကို ကြား၍ ကြံ၏။ အရှင်မင်းကြီးသည် ယမန်နေ့၌ သမင်တောသို့ သွားတော်မူ၏။ ထိုသမင်တော၌ သမင်ဆီးဆောက်ကို ပစ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထို့နောင်မှ မှူးတော်မတ်တော်တို့သည် ပြက်ရယ်ပြုသဖြင့် သတ်၍ ငါဆောင်အံ့ဟု မင်းမာန်ဖြင့် ထိုသမင်ကိုလိုက်၍ အတောင်ခြောက်ဆယ်ရှိသော နရက်တွင်း၌ ကျသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ သနားခြင်းရှိသော သရဘမည်သော သမင်မင်းသည် မင်းကြီးအပြစ်ကို မကြံမူ၍ မင်းကိုဆယ်တင်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ဥဒါန်းကျူးယောင်တကားဟု ကြံ၏။

ဤသို့လျှင် ပြည့်စုံသော သဒ္ဒါရှိသော မင်းကြီးကျူးသော ဥဒါန်းဂါထာကို ကြားလျှင် ကောင်းစွာ ပွတ်အပ်သည်ဖြစ်၍ စင်ကြင်စွာသော ကြေးမုံပြင်၌ မျက်နှာကို ကြည့်သောသူအား မျက်နှာရိပ်ထင်သကဲ့သို့ မင်းသည်၎င်း, သမင်ဆီးဆောက်သည်၎င်း ပြုအပ်သောအမှုသည် ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားအား ထင်ရှား၏။ ထိုပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် လက်သည်းဖျားဖြင့် တံခါးကိုခေါက်၏။ မင်းသည် ဤတံခါးကို ခေါက်သည်ကား အသူနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ် ပုရောဟိတ်တည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုအခါ ပုရောဟိတ်အား တံခါးကိုဖွင့်၍ ဆရာ ဤအရပ်သို့ လာလှည့်ဟုဆို၏။ ထိုပုရောဟိတ်သည် ဝင်၍ မင်းကို အောင်ဆုပေး၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ ရပ်လျက် မြတ်သောမင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် အရှင်မင်းကြီး တော၌ ပြုတော်မူသော အကြောင်းအရာကို သိပါ၏။ အရှင်မင်းကြီးသည် သမင်ဆီးဆောက်ကိုလိုက်၍ နရက်တွင်း၌ ကျတော်မူ၏။ ထိုအခါ အရှင်မင်းကြီးကို သမင်ဆီးဆောက်သည် ကျောက်ဖြင့်ယှဉ်ခြင်းကို ပြု၍ နရက်တွင်းမှ ဆယ်တင်၏။ အရှင်မင်းကြီးသည် သမင် ဆီးဆောက်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို အောက်မေ့တော်မူလျက် ဥဒါန်းကို ကျူးတော်မူ၏ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို တင်လျှောက်လိုရကား-

၁၄၀။ သရဘံ ဂိရိ ဒုဂ္ဂသ္မိံ၊ ယံ တွံ အနုဿရီ ပုရေ။
အလီနစိတ္တဿ တဝ၊ ဝိက္ကန္တံ ဇီဝိတံ လဘိ။

၁၄၁။ ယော တံ ဝိဒုဂ္ဂါ နရကာ သမုဒ္ဓရိ၊
သိလာယ ယောဂ္ဂံ သရဘော ကရိတွာ။
ဒုက္ခူပနီတံ မစ္စုမုခါ ပမောစယိ၊
အလီနစိတ္တံ တမေဝ ဝဒေသိ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယံ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ ဂိရိဒုဂ္ဂသ္မိံ၊ ရောက်နိုင်ခဲသော တောင်မြောင်ချောက်ကြား၌။ သရဘံ၊ သမင်ဆီးဆောက်ကို။ ပုရေ၊ ရှေးဖြစ်သော ယမန်နေ့၌။ အနုဿရိ၊ အစဉ်လိုက်တော်မူ၏။ အလီနစိတ္တဿ၊ တွန့်တိုသော စိတ်မရှိသော။ တဝ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ဝိက္ကန္တံ၊ ပြုအပ်သော လုံ့လရှိသည်ဖြစ်၍။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ လဘိ၊ ရတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၁။ ယော သရဘော၊ အကြင် သမင် ဆီးဆောက်သည်။ သိလာယ၊ ကျောက်ဖြင့်။ ယောဂ္ဂံ၊ ယှဉ်ခြင်းကို။ ကရိတွာ၊ ပြု၍။ တံ၊ အရှင်မင်းကြီးကို။ ဝိဒုဂ္ဂါ၊ ထုတ်နိုင်ခဲသော။ နရကာ၊ နရက်တွင်းမှ။ သမုဒ္ဓရိ၊ ကောင်းစွာ ဆယ်တင်ပေ၏။ ဒုက္ခူပနီတံ၊ ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်သော အရှင်မင်းကြီးကို။ မစ္စုမုခါ၊ သေမင်းခံတွင်းမှ။ ပမောစယိ၊ လွတ်စေ၏။ အလီနစိတ္တံ၊ မတွန့်တိုသော စိတ်ရှိသော။ တမေဝ၊ ထို သမင် ဆီးဆောက်ကို သာလျှင်။ ဝဒေသိ၊ ချီးမွမ်း၏။

ထိုစကားကို ကြား၍ မင်းသည် ဤပုရောဟိတ်ကား ငါနှင့်တကွ သမင်တောသို့ မလိုက်ဘဲလျက် အလုံးစုံသော အကြောင်းကို သိ၏။ ထိုရောဟိတ်ကို ငါမေးအံ့ဟု ကြံ၍ မေးတော်မူလိုရကား-

၁၄၂။ ကိံ တွံ နု တတ္ထေဝ တဒါ အဟောသိ၊
ဥဒါဟု တေ ကောစိ တံ ဧတဒက္ခာ။
ဝိဝဋ္ဋစ္ဆဒေါ နုသိ သဗ္ဗဒဿီ၊
ဉာဏံ နု တေ ဗြာဟ္မဏ ဘိံသရူပံ။

ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၂။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ကိံ၊ အသို့နည်း။ တွံ၊ သင်သည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ တတ္ထေဝ၊ ထိုသမင်တော၌သာလျှင်။ အဟောသိ နု၊ ရှိသလော။ ဥဒါဟု၊ ထိုသို့မရှိမူကား။ တေ၊ သင့်အား။ ကောစိ၊ တစုံတယောက်သောသူသည်။ တံ ဧတံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ အက္ခာ နု၊ ပြောလေသလော။ ဝိဝဋ္ဋစ္ဆဒေါ၊ ဝဋ်ဆင်းရဲကို ဖြတ်ပြီးသော။ သဗ္ဗဒဿီ၊ အလုံးစုံသော တရားကို သိမြင်သော ဘုရားသည်။ အသိနု၊ ဖြစ်လေသလော။ တေ၊ သင်ပုဏ္ဏား၏။ ဉာဏံ၊ ဉာဏ်သည်။ ဘိံသရူပံ နု၊ ကြောက်ဘွယ်စလိ အားရှိမြတ်သော သဘောရှိစွတကား။

ပုဏ္ဏားသည် အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် အလုံးစုံသောတရားကို သိမြင်နိုင်သော ဘုရားမဟုတ်၊ သဒ္ဒါကို ဆင်ခြင်၍ အရှင်မင်းကြီး ကျူးတော်မူသော ဥဒါန်းဂါထာ၏ အနက်သည်ကား အကျွန်ုပ်အား ထင်၏ဟု ဆို၍ ထင်သော အကြောင်းကို ပြလိုရကား-

၁၄၃။ န စေဝါဟံ တတ္ထ တဒါ အဟောသိံ၊
နစာပိ မေ ကောစိ နံ ဧတဒက္ခာ။
ဂါထာပဒါနဉ္စ သုဘာသိတာနံ၊
အတ္ထိ တဒါ နေန္တိ ဇနိန္ဒ ဓီရာ။

ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ တတ္ထေဝ၊ ထိုသမင်တော၌သာလျှင်။ န စ အဟောသိံ၊ မရှိ။ ကောစိ၊ တစုံတယောက်သော သူသည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ နံ ဧတံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ နစာပိ အက္ခာ၊ မကြား။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ တယာ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ သုဘာသိတာနံ၊ ကောင်းစွာဆိုအပ်ကုန်သော။ ဂါထာပဒါနံ၊ ဂါထာပုဒ်တို့၏။ တဉ္စ အတ္ထံ၊ ထိုအနက်ကိုကား။ ဓီရာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာနေန္တိ၊ စုံစမ်း၍ သိကုန်၏။

မင်းကြီးသည် ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားအား အလွန် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ များစွာသော စည်းစိမ်ဥစ္စာကို ပေးတော်မူ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ဒါနအစရှိသော ကုသိုလ်ကောင်းမှု၌ မွေ့လျော်ကုန်သည်ဖြစ်၍ သေတိုင်း သေတိုင်းသော သူတို့သည် နတ်ပြည်ကိုလျှင် ပြည့်စေကုန်၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ မင်းသည် မှတ်တိုင်ကို ပစ်အံ့ဟုကြံ၍ ပုရောဟိတ်ကိုခေါ်၍ ဥယျာဉ်တော်သို့သွား၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် အသစ်ဖြစ်ကုန်သော နတ်သားတို့ကို မြင်လျှင် အကြောင်းကား အသို့နည်းဟု ဆင်ခြင်လတ်သော် ဘုရားလောင်း သရဘမည်သော သမင်မင်းသည် မင်းကို နရက်တွင်းမှ ဆယ်တင်၍ သီလတို့၌ တည်စေသော အဖြစ်ကိုသိ၍ မင်းအာဏာဖြင့် လူများသည် ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြု၏။ နတ်ပြည်သည် ပြည့်၏။ ယခုအခါ၌ကား မင်းသည် မှတ်တိုင်ကိုပစ်ခြင်းငှါ ဥယျာဉ်သို့ သွား၏။ စုံစမ်းသဖြင့် ရဲရင့်သောစကားကို ဆိုစေ၍ သရဘသမင်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကိုဆိုစေ၍ ငါသိကြားမင်း အဖြစ်ကိုလည်း သိစေ၍ ကောင်းကင်၌ ရပ်လျက် တရားဟော၍ မေတ္တာ၏၎င်း, ပဉ္စသီလတို့၏၎င်း ကျေးဇူးကိုဟော၍ လာအံ့ဟု ကြံ၍ ဥယျာဉ်သို့သွား၏။ မင်းသည်လည်း မှတ်တိုင်ကို ပစ်အံ့ဟု လေးကိုတင်၍ မြှားကိုဖွဲ့၏။ ထိုခဏ၌ သိကြားမင်းသည် ထိုမင်း၏၎င်း, မှတ်တိုင်၏၎င်း အလယ်၌ မိမိအာနုဘော်ဖြင့် သရဘသမင်ကို ပြ၏။ မင်းသည် ထိုသမင်မင်းကိုမြင်၍ မြှားကို မလွှတ်၊ ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် ပုရောဟိတ်ကိုယ်၌ ဝင်၍ ထိုမင်းကို သိစေလိုရကား-

၁၄၄။ အာဒါယ ပဋ္ဋံ ပရဝီရဃာတိံ၊
စာပေ သရံ ဝိစိကိစ္ဆသေ တုံဝံ။
တုဏ္ဏော သရော သရဘံ ဟန္တု ခိပ္ပံ၊
အန္နဉှိ ဧတံ ဝရပည ရညော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၄။ ဝရပည၊ မြတ်သော ပညာရှိသော မင်းကြီး။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ ပဋ္ဋံ၊ မြှားရွက် မြှားလွှနှင့် ပြည့်စုံသော။ ပရဝီရဃာတိံ၊ သူတပါးတို့၏လုံ့လကို ဖျက်ဆီး ညှဉ်းဆဲတတ်သော။ သရံ၊ မြားကို။ စာပေ၊ လေး၌။ အာဒါယ၊ တင်၍။ ဝိစိကိစ္ဆသေ၊ ယုံမှားရှိဘိသနည်း။ တုဏ္ဏော၊ ဖောက်ထွင်းတတ်သော။ သရော၊ မြှားသည်။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ သရဘံ၊ သမင်ဆီးဆောက်ကို။ ဟန္တု၊ သတ်လော့။ ဟိ သစ္စံ၊ ထိုစကားသည်မှန်၏။ ဧတံ၊ ထိုသမင်ဆီးဆောက်သည်။ ရညော၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ အန္နံ၊ အစာတည်း။

ထို့နောင်မှ မင်းကြီးသည် ထိုစကားကို ပယ်လိုသည်ဖြစ်၍ -

၁၄၅။ အဒ္ဓါ ပဇာနာမိ အဟမ္ပိ ဧတံ၊
အန္နံ မိဂေါ ဗြာဟ္မဏ ခတ္တိယဿ။
ပုဗ္ဗေ ကတဉ္စ အပစာယမာနော၊
တသ္မာ မိဂံ သရဘံ နော ဟနာမိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၅။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ အဒ္ဓါ၊ မချွတ်။ မိဂေါ၊ သမင်ဆီးဆောက်သည်။ ခတ္တိယဿ၊ မင်း၏။ အန္နံ၊ အစာဟူ၍။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ ပဇာနာမိ၊ သိ၏။ စ ပန၊ ထိုသို့ သိသော်လည်း။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ကတံ၊ ပြုဘူးသော သူ့ကျေးဇူးကို။ အပစာယမာနော၊ အရိုအသေပြု၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သရဘံ၊ သရဘမည်သော။ မိဂံ၊ သမင်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ နော ဟနာမိ၊ မသတ်အံ့။

ထို့နောင်မှ သိကြားမင်းသည် သမင်မင်းကို သတ်စိမ့်သောငှါ တိုက်တွန်း၍ မသတ်ခြင်း၌ အပြစ်ဖြင့် မင်းကို ခြိမ်းချောက်လိုရကား-

၁၄၆။ နေသော မိဂေါ မဟာရာဇ၊ အသုရေ သော ဒိသမ္ပတိ။
ဧတံ ဟန္တွာ မနုဿိန္ဒ၊ ဘဝဿု အမရာဓိပေါ။

၁၄၇။ သစေ ရာဇ ဝိစိကိစ္ဆသေ တုံဝံ၊ ဟန္တုံ မိဂံ သရဘံ သဟာယံ။
သပုတ္တဒါရော နရဝီရသေဋ္ဌ၊ ဂန္တွာ တုဝံ ဝေတ္တရဏိံ ယမဿ။

ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဧသော၊ ဤသတ္တဝါသည်။ န မိဂေါ၊ သမင် မဟုတ်။ ဒိသမ္ပတိ၊ အရပ်မျက်နှာအရှင်ဖြစ်တော်မူသော မင်းမြတ်။ ဧသော၊ ဤသတ္တဝါသည်။ အသုရော၊ သိကြားမင်းတည်း။ မနုဿိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော မင်းမြတ်။ ဧတံ၊ ဤသိကြားမင်းကို။ ဟန္တွာ၊ သတ်၍။ အမရာဓိပေါ၊ သိကြားမင်းသည်။ ဘဝဿု၊ ဖြစ်လော့။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၇။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သစေ၊ အကယ်၍။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ သဟာယံ၊ အဆွေ ခင်ပွန်းဖြစ်သော။ သရဘံ၊ သရဘမည်သော။ မိဂံ၊ သမင်ကို။ ဟန္တုံ၊ သတ်ခြင်းငှါ။ ဝိစိကိစ္ဆသေ၊ ယုံမှားရှိအံ့။ နရဝီရသေဋ္ဌ၊ လုံ့လရှိသော

သူတို့ထက် မြတ်တော်မူသော မင်းကြီး။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ သပုတ္တဒါရော၊ သားမယားနှင့် တကွ။ ယမဿ၊ ယမမင်း၏။ ဝေတ္တရဏိံ၊ ကြိမ်ပိုက်ချောင်း ငရဲသို့။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။

ထို့နောင်မှ မင်းသည် သိကြားမင်း တိုက်တွန်းသော စကားကို ပယ်၍ သမင်မင်း ကျေးဇူးကို ပြလိုရကား-

၁၄၈။ ကာမံ အဟံ ဇာနပဒါ စ သဗ္ဗေ။
ပုတ္တာ စ ဒါရာ စ သဟာယသင်္ဃာ။
ဂစ္ဆေမု တံ ဝေတ္တရဏိံ ယမဿ၊
န တွေဝ ဟညေ မမ ပါဏဒေါ ယော။

၁၄၉။ အယံ မိဂေါ ကိစ္ဆဂတဿ မယှံ၊
ဧကဿ ကတ္တာ ဝိဝနသ္မိ ဃောရေ။
တံ တာဒိသံ ပုဗ္ဗကိစ္စံ သရန္တော၊
ဇာနံ မဟာဗြဟ္မေ ကထံ ဟနေယျံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၈။ မဟာဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏားမြတ်။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်၎င်း။ ဇာနပဒါ စ၊ ဇနပုဒ်သူတို့သည်၎င်း။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ပုတ္တာ စ၊ သားသ္မီးတို့သည်၎င်း။ ဒါရာ စ၊ မယားတို့သည်၎င်း။ သဟာယသင်္ဃာ စ၊ အဆွေခင်ပွန်း အပေါင်းတို့သည်၎င်း။ ယမဿ၊ ယမမင်း၏။ ဝေတ္တရဏိံ၊ ကြိမ်ပိုက်ချောင်းငရဲသို့။ ကာမံ ဂစ္ဆေမု၊ အကယ်၍ သွားရကုန်အံ့။ ဧဝမ္ပိ၊ ဤသို့ သွားရသော်လည်း။ ယော၊ အကြင် သမင်မင်းသည်။ မမ၊ ငါ့အား။ ပါဏဒေါ၊ အသက်ကိုပေးပေ၏။ တံ၊ ထိုသမင်မင်းကို။ န တွေဝ ဟညေ၊ ငါမသတ်သလျှင်ကတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၉။ မဟာဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏားမြတ်။ အယံ မိဂေါ၊ ဤ သမင်မင်းသည်။ ဃောရေ၊ ကြောက်မက်ဘွယ် ရှိသော။ ဝိဝနသ္မိံ၊ တောကြီး၌။ ကိစ္ဆဂတဿ၊ ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်သော။ ဧကသ၊ တယောက်တည်းသော။ မယှံ၊ ငါ့အား။ ကတ္တာ၊ ကျေးဇူးပြုပေ၏။ တာဒိသံ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော။ တံ ပုဗ္ဗကိစ္စံ၊ ထိုရှေး၌ပြုဘူးသော ကျေးဇူးကို။ သရန္တော၊ အောက်မေ့သော ငါသည်။ ဇာနံ၊ သိလျက်။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဟနေယျံ၊ သတ်ရအံ့နည်း။

ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် ပုရောဟိတ်ကိုယ်မှ ခွါ၍ သိကြားမင်း၏အဖြစ်ကို ပြု၍ ကောင်းကင်၌ ရပ်လျက် မင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ပြလိုရကား-

၁၅၀။ မိတ္တာဘိရာဓီ စိရမေဝ ဇီဝ၊
ရဇ္ဇံ ဣမဿ ဘဏေ အနုသာသ။
နာရီဂဏေဟိ ပရိစာရယန္တော၊
မောဒဿု ရဋ္ဌေ တိဒိဝေဝ ဝါသဝေါ။

၁၅၁။ အက္ကောဓနော နိစ္စ ပသန္နစိတ္တော၊
သဗ္ဗာတိထီ ယာစယောဂေါ ဝိဒိတွာ။
ဒတွာ စ ဘုတွာ စ ယထာနုဘာဝံ၊
အနိန္ဒိတော သဂ္ဂမုပေဟိ ဌာနံ။

ဟူသော ဤ ဂါထာ နှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၀။ ဘဏေ၊ အရှင်မင်းကြီး။ မိတ္တာဘိရာဓီ၊ အဆွေခင်ပွန်းကောင်းကို နှစ်သက်တော်မူပေသော။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ စိရမေဝ၊ မြင့်ရှည်စွာလျှင်။ ဇီဝ၊ အသက်ရှည်စေသတည်း။ ဣမဿ၊ ဤဗာရာဏသီပြည်၌။ ရဇ္ဇံ၊ မင်းအဖြစ်ကို။ အနုသာသ၊ ဆုံးမလော့။ နာရီဂဏေဟိ၊ မိဖုယားမောင်းမ အပေါင်းတို့သည်။ ပရိစာရယန္တော၊ လုပ်ကျွေးသည်ဖြစ်၍။ တိဒိဝေဝ၊ တာဝတိံသာနတ်ပြည်၌။ ဝါသဝေါ ဣဝ၊ သိကြားမင်းကဲ့သို့။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းပြည်၌။ မောဒဿု၊ မွေ့လျော်လော့။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အက္ကောဓနော၊ မေတ္တာကို ပွားစေသည် ဖြစ်၍။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ ပသန္နစိတ္တော၊ ကြည်လင်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော တရားကျင့်သော ရဟန်း ပုဏ္ဏားတို့ကို။ အတိထီ-ပါဟုနကေယေဝ၊ ပူဇော်လေးမြတ်ခြင်းငှါ လျောက်ပတ်သော ဧည့်ကောင်းတို့ကိုလျှင်။ ကတွာ၊ ပြု၍။ (ထည့်) ယာစယောဂေါ၊ အလှူခံခြင်းငှာ လျှောက်ပတ်သည်ဖြစ်၍။ ဝိဒိတွာ၊ အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်၏ အလိုကို သိ၍။ ယထာနုဘာဝံ၊ အစွမ်းအားလျော်စွာ။ ဒတွာ စ၊ လှူ၍၎င်း။ ဘုတွာ စ၊ သုံးဆောင်၍၎င်း။ အနိန္ဒိတော၊ သူတပါးတို့ မကဲ့ရဲ့အပ်သည် ဖြစ်၍။ သဂ္ဂံ၊ ရူပါရုံ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပြည့်စုံသော။ ဌာနံ၊ နတ်ရွာသို့။ ဥပေဟိ၊ ကပ်လော့။

ဤသို့သောစကားကို ဆိုပြီးလျှင် သိကြားမင်းသည် မြတ်သောမင်းကြီး- ငါသည် စုံစမ်းအံ့သောငှါ လာ၏။ သင်မင်းကြီးသည် မိမိကိုယ်ကို စုံစမ်းအပ်သည်ကို မပေး၊ မမေ့မလျော့ ဖြစ်လော့ဟု မင်းကိုဆုံးမ၍ မိမိနေရာ တာဝတိံသာ နတ်ရွာသို့လျှင် သွားလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် သာရိပုတ္တရာသည် အကျဉ်းအားဖြင့် ဟောအပ်သော တရား၏အနက်ကို အကျယ်အားဖြင့် သိသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း သိဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သရဘမည်သော သမင်မင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကျေးဇူးသိငြား၊ ထိုသူအား၊ မှတ်သားမင်္ဂလာ

ဆယ်ခုမြောက်သော သရဘမိဂဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ပကိဏ္ဏကနိပါတ်

၁။ ကေဒါရဇာတ်

မိဘကို လုပ်ကျွေးခြင်း အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သမ္ပန္နံ သာလိကေဒါရံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကေဒါရဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် အမိကိုလုပ်ကျွေးသော ရဟန်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် သုဝဏ္ဏသာမဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။ အထူးကား- သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းကို ခေါ်တော်မူ၍ ရဟန်း သင်သည် လူတို့ကိုလုပ်ကျွေးသတတ်ဟူသည် မှန်သလောဟု မေးတော်မူ၍ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ထိုလူတို့သည် သင်နှင့် အသို့တော်ကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ် မိဘတို့တည်းဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း ကောင်းစွ ကောင်းစွ၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် တိရစ္ဆာန်အဖြစ်ဖြင့် ကျေးမျိုး၌ ဖြစ်ကုန်၍လည်း အိုမင်းကုန်သော မိဘတို့ကို အသိုက်၌အိပ်စေ၍ နှုတ်သီးဖြင့် အစာကိုဆောင်လျက် မွေးဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်း လွန်လေပြီးသောအခါ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ မဂဓမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုအခါ မြို့မှ အရှေ့မြောက်အရပ်၌ သာလိဒ္ဒိယမည်သော ပုဏ္ဏားရွာသည် ရှိ၏။ ထိုသာလိဒ္ဒိယ ပုဏ္ဏားရွာ၏ အရှေ့မြောက်အရပ်၌ မဂဓလယ်သည် ရှိ၏။ ထိုမဂဓလယ်၌ ကောသိယ ဂေါတ္တမည်သော သာလိဒ္ဒိယရွာနေ ပုဏ္ဏားသည် ပယ်တထောင် အတိုင်းအရှည်ရှိသော လယ်ကိုယူ၍ သလေးကိုပျိုး၏။ ကောက်ပင်ထသည်ရှိသော် စည်းစောင်ရန်းကို မြဲမြံစွာပြု၍ အချို့သောသူအား ပယ်ငါးဆယ် အတိုင်းအရှည်ရှိသော လယ်ကို၎င်း၊ အချို့သောသူအား ပယ်ခြောက်ဆယ် အတိုင်းအရှည်ရှိသော လယ်ကို၎င်း ဤသို့ ပယ်ငါးရာ အတိုင်းအရှည်ရှိသော လယ်ကို မိမိလူတို့အားလျှင် စောင့်ရှောက်စိမ့်သောငှါ ပေး၍ ကြွင်းသော ပယ်ငါးရာ အတိုင်းအရှည်ရှိသော လယ်ကို အခစားပြုလုပ်သော တယောက်သော သူရင်းငှါးအား ပေး၏။ ထိုသူရင်းငှါးသည်လည်း ထိုလယ်၌ ကုဋိကိုပြု၍ ညဉ့်နေ့ပတ်လုံး နေ၏။

လယ်၏ အရှေ့မြောက်အရပ် အဘို့တို့၌ကား တခုသော မြေနှင့်ရောသောတောင်၌ ကြီးစွာသော လက်ပံတောသည် ရှိ၏။ ထိုလက်ပံတော၌ များစွာကုန်သော ကျေးအပေါင်းတို့သည် နေကုန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ထိုကျေးအပေါင်း၌ ကျေးမင်း၏ သားအဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် အလွန် အဆင်းလှ၏။ အားအစွမ်းနှင့် ပြည့်စုံ၏။ လှည်းပုံတောင်း ပမာဏရှိသော ကိုယ်ရှိ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း အဖကျေးမင်းသည် အိုသောကာလ၌ ငါသည် ယခုအခါ အဝေးသို့ သွားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ပြီ၊ သင်ချစ်သားသည် ဤကျေးအပေါင်းကို ဆောင်လော့ဟု ဘုရားလောင်းအား ကျေးအပေါင်းကို ဆောင်နှင်း၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် နက်ဖြန်နေ့မှစ၍ မိဘတို့အား အစာရှာသွားစိမ့်သောငှါ မပေး၊ ကျေးအပေါင်းကို ဆောင်လျက် ဟိမဝန္တာသို့သွား၍ အလိုလိုဖြစ်သော သလေးတော၌ အလိုရှိတိုင်း သလေးကိုစား၍ လာသောကာလ၌ မိဘတို့အား လောက်အောင် အစာကိုဆောင်ခဲ့၍ မိဘတို့အား ပေး၏။

ထိုအခါ တနေ့သ၌ ကျေးတို့သည် ရှေး၌ ဤအခါ မဂဓလယ်၌ သလေးတို့သည် မှည့်ကုန်၏။ ယခုအခါ အဘယ်သို့ဖြစ်ကုန်သနည်းဟု ဘုရားလောင်းအား ကြားကုန်၏။ ထိုသို့တပြီးကား စုံစမ်းကြကုန်လော့ဟု နှစ်ခုကုန်သော ကျေးတို့ကို စေ၏။ ထိုကျေးတို့သည် သွား၍ မဂဓလယ်၌ သက်ကုန်သည်ရှိသော် ထိုအခစား စောင့်သော ယောက်ျားလယ်၌ သက်ကုန်၏။ သလေးကို စားပြီးလျှင် တခုသောသလေးနှံကိုယူခဲ့၍ လက်ပံတောသို့ သွား၍ သလေးနှံကို ဘုရားလောင်း ခြေရင်း၌ထား၍ မဂဓလယ်၌ သလေးသည် ဤသို့သဘောရှိ၏ဟု ဆိုကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် နက်ဖြန်နေ့၌ ကျေးအပေါင်း ခြံရံလျက် ထိုမဂဓလယ်တောသို့ သွား၍ ထိုအခစား စောင့်သော ယောက်ျားလယ်၌ သက်၏။

ထိုသူရင်းငှါး ယောက်ျားသည်ကား သလေးကို စားကုန်သော ကျေးတို့ကိုမြင်၍ ထိုမှဤမှ ပြေးသဖြင့် မြစ်ငြားသော်လည်း မြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ ကြွင်းကုန်သော ကျေးတို့သည် အလိုရှိတိုင်း သလေးကိုစား၍ အချည်းနှီးသော နှုတ်သီးရှိသည်ဖြစ်၍လျှင် ပျံကုန်၏။ ဘုရားလောင်း ကျေးမင်းသည်ကား များစွာကုန်သော သလေးနှံတို့ကို တပေါင်းတည်းပြု၍ ကျေးအပေါင်းတို့သည် ခြံရံလျက်ဆောင်၍ မိဘတို့အား ပေး၏။ ကျေးတို့သည် နက်ဖြန်နေ့မှစ၍ ထို့အတူသာလျှင် သလေးကို စားကုန်၏။ ထိုအခါ သူရင်းငှါးယောက်ျားသည်လည်း သလေးကို စားကုန်သော ကျေးတို့ကိုမြင်၍ ထိုမှဤမှပြေးသဖြင့် မြစ်ငြားသော်လည်း မြစ်အံ့သောငှါ မတတ်နိုင်၍ ဤကျေးတို့သည် တပါးသော နှစ်ရက်သုံးရက်ပတ်လုံး ဤသို့ အကယ်၍ စားကုန်အံ့။ တစုံတခုသော ကောက်သည် မဖြစ်လတ္တံ့၊ ပုဏ္ဏားသည် သလေးကို အဘိုးဖြတ်စေ၍ ငါ့အား မြီကိုပြုလတ္တံ့၊ သွား၍ ထိုပုဏ္ဏားအား ကြားအံ့ဟု သူရင်းငှါး ယောက်ျားသည် သလေးဆုပ်နှင့်တကွ ထိုပုဏ္ဏားအားလျော်သော လက်ဆောင်ကို ယူ၍ သာလိဒ္ဒိယရွာသို့ သွား၍ ပုဏ္ဏားကိုမြင်လျှင် ရှိခိုးလျက် လက်ဆောင်ကိုပေး၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ တည်သည်ရှိသော် အို ယောက်ျား သလေးလယ်သည် ပြည့်စုံ၏လောဟု မေးသည်ရှိသော် ပုဏ္ဏား ပြည့်စုံ၏ဟု ဆို၍ ကျေးတို့ စားယူသော အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-

၁။ သမ္ပန္နံ သာလိကေဒါရံ၊ သုဝါ ဘုဉ္ဇန္တိ ကောသိယ။
ပဋိဝေဒေမိ တေ ဗြဟ္မေ၊ န တံ ဝါရေတု မုဿဟေ။

၂။ ဧကော စ တတ္ထ သကုဏော၊ ယော တေသံ သဗ္ဗသုန္ဒရော။
ဘုတွာ သာလိံ ယထာကမံ၊ တုဏ္ဍေနာဒါယ ဂစ္ဆတိ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁။ ကောသိယ၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော။ ဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ သာလိကေဒါရံ၊ သလေးလယ်သည်။ သမ္ပန္နံ၊ ပြည့်စုံ၏။ တံ၊ ထိုသလေးကို။ သုဝါ၊ ကျေးတို့သည်။ ဘုဉ္ဇန္တိ၊ စားကုန်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင့်အား။ ပဋိဝေဒေမိ၊ ကြား၏။ တံ၊ ထိုကျေးအပေါင်းကို။ ဝါရေတုံ၊ မြစ်ခြင်းငှါ။ န ဥဿဟေ၊ မစွမ်းနိုင်။

֍ ဋ္ဌ ၂။ တတ္ထ၊ ထိုကျေးအပေါင်းတို့တွင်။ ဧကော၊ တခုသော။ တေသံ၊ ထိုကျေးတို့ထက်။ သဗ္ဗသုန္ဒရော၊ နီသောနှုတ်သီး, ချင်ရွေးစေ့နှင့် တူသောမျက်စိ, နီသောခြေ, နီသော လည်ရေးသုံးရစ်တို့ဖြင့် ရံအပ်သော ဥဒေါင်းကြီး ပမာဏရှိသော ကိုယ်ရှိခြင်းဟူသော အလုံးစုံသော အဘို့တို့ဖြင့် ကောင်းသော။ ယော သကုဏော၊ အကြင်ကျေးသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သော သကုဏော၊ ထိုကျေးသည်။ ယထာကာမံ၊ အလိုရှိတိုင်း။ သာလိံ၊ သလေးကို။ ဘုတွာ၊ စား၍။ တုဏ္ဍေန၊ နှုတ်သီးဖြင့်။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဂစ္ဆတိ၊ သွား၏။

ပုဏ္ဏားသည် ထိုလယ်စောင့်ယောက်ျား စကားကို ကြားလျှင် ကျေးမင်း၌ ချစ်ခြင်းကိုဖြစ်စေ၍ လယ်စောင့်ကို အို ယောက်ျား ကျော့ကွင်းကို ထောင်ခြင်းငှါ သိ၏လောဟု မေး၏။ သိ၏ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုလယ်စောင့်ကို -

၃။ ဥဇ္ဈန္တု ဝါဠပါသာနိ၊ ယထာ ဗဇ္ဈေထ သော ဒိဇော။
ဇီဝဉ္စ နံ ဂဟေတွာန၊ အာနယေဟိ မမန္တိကေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃။ ဘော ပုရိသ၊ အို ယောက်ျား။ ယထာ၊ အကြင်သို့သော အခြင်းအရာဖြင့် ထောင်သည်ရှိသော်။ သော ဒိဇော၊ ထိုငှက်ကို။ ဗဇ္ဈေထ၊ မိရာ၏။ တထာ၊ ထိုသို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ ဝါဠပါသာနိ၊ မြင်းမြီးကွင်းတို့ကို။ ဥဇ္ဈန္တု၊ ထောင်ကုန်လော့။ နံ၊ ထိုကျေးကို။ ဇီဝဉ္စ၊ အရှင်ကိုလည်း။ ဂဟေတွာန၊ ဖမ်းယူ၍။ မမန္တိကေ၊ ငါ့ အထံသို့။ အာနယေဟိ၊ ဆောင်ခဲ့လော။

ထိုစကားကိုကြား၍ လယ်စောင့်သည် သလေးကို အဘိုးဖြတ်၍ မြီကို မပြုသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် နှစ်သက်ရကား သွားပြီးလျှင် မြင်းမြီးကျော့ကွင်းကို ကျစ်၍ ယနေ့ ဤအရပ်၌ သက်လတ္တံ့ဟု ကျေးမင်း သက်ရာအရပ်ကို မှတ်၍ နက်ဖြန်နေ့၌ စောစောကလျှင် အိုးစရည်းပမာဏရှိသော ချိုင့်ပြု၍ ကျော့ကွင်းကိုလည်း ထောင်ပြီးလျှင် ကျေးတို့လာခြင်းကို ကြည့်လျက် ကုဋီ၌ နေ၏။ ကျေးမင်းသည်လည်း ကျေးအပေါင်းခြံရံလျက် လာလတ်၍ အစာ၌ လျှပ်ပေါ်သောအကျင့် မရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ယမန်နေ့ စားသောအပိုင်းအခြား၌ ခြေကို ကျော့ကွင်းသို့ သွင်းလျက်လျှင် သက်၏။ ဘုရားအလောင်း ကျေးမင်းသည် မိမိအား လျော့ကွင်းမိသောအဖြစ်ကို သိ၍ ငါသည် ယခုလျင် မိသောမြည်သံကို အကယ်၍ မြည်အံ့၊ ငါ၏ဆွေမျိုးတို့သည် သေဘေးဖြင့် ထိတ်လန့်ကုန်သည်ဖြစ်၍ အစာကိုမယူမူ၍လျှင် ပျံကုန်လတ္တံ့၊ အကြင်မျှလောက် အစာကို ယူကုန်၏။ ထိုမျှလောက် သည်းခံဦးအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းသည် ထိုကျေးအပေါင်းတို့၏ မျှသည်၏ အဖြစ်ကို သိလျှင် သေဘေးဖြင့် ထိတ်လန့်သည်ဖြစ်၍ သုံးကြိမ် မိသောမြည်သံကို မြည်၏။ ထိုအခါ အလုံးစုံသော ကျေးတို့သည် ပျံကြကုန်၏။ ကျေးမင်းသည် ဤမျှအတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သော ဆွေမျိုးတို့တွင် ပြန်၍ကြည့်သော တခုသော ဆွေမျိုးမည်သည်လည်း မရှိ၊ ငါသည် အဘယ်မကောင်းမှုကို ပြုခဲ့ဘူးသနည်းဟု မြည်တမ်းလိုရကား-

၄။ ဧတေ ဘုတွာ ပိဝိတွာ စ၊ ပက္ကမန္တိ ဝိဟင်္ဂမာ။
ဧကော ဗဒ္ဓေါသ္မိ ပါသေန၊ ကိံ ပါပံ ပကတံ မယာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄။ ဧတေ ဝိဟင်္ဂမာ၊ ထိုငှက်တို့သည်။ ဘုတွာ စ၊ စား၍၎င်း။ ပိဝိတွာ စ၊ သောက်၍၎င်း။ ပက္ကမန္တိ၊ ဖဲကုန်၏။ ဧကော၊ တခုသော ငါ့ကို။ ပါသေန၊ ကျော့ကွင်းဖြင့်။ ဗဒ္ဓေါ၊ မိသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ မယာ၊ ငါသည်။ ကိံ ပါပံ၊ အဘယ်မကောင်းမှုကို။ ပကတံ၊ ပြုခဲ့ဘူးသနည်း။

လယ်စောင့်သည် ကျေးမင်း၏ မိသော မြည်သံကို၎င်း ကျေးအပေါင်းတို့၏ ကောင်းကင်သို့ချီသော အသံကို၎င်း ကြား၍ အသို့နည်းဟု ကုဋိမှသက်ဖြင့် ထိုအရပ်သို့ သွားလျှင် ကျေးမင်းကိုမြင်၍ အကြင် ကျေးမင်းအားလျှင် ကျော့ကွင်းကိုထောင်၏။ ထိုကျေးမင်းကိုလျှင် မိ၏ဟု နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ကျေးမင်းကို ကျော့ကွင်းမှ ဖြေပြီးလျှင် ခြေနှစ်ချောင်းတို့ကို တပေါင်းတည်းဖွဲ့လျက် မြဲစွာယူ၍ သာလိဒ္ဒိယရွာသို့ သွား၍ ကျေးမင်းကို ပုဏ္ဏားအား ပေး၏။ ပုဏ္ဏားသည် အားကြီးစွာသော ချစ်ခြင်းဖြင့် ဘုရားလောင်းကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် မြဲစွာကိုင်၍ ရင်ခွင်၌ နေစေပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းနှင့်တကွ စကားပြောဟောလိုရကား-

၅။ ဥဒရံ နူန အညေသံ၊ သုဝ အစ္စောဒရံ တဝ။
ဘုတွာ သာလိံ ယထာကာမံ၊ တုဏ္ဍေနာဒါယ ဂစ္ဆသိ။

၆။ ကောဋ္ဌံ နု တတ္ထ ပူရေသိ၊ သုဝ ဝေရံ နု တေ မယာ။
ပုဋ္ဌော မေ သမ္မ အက္ခာဟိ၊ ကုဟိံ သာလိံ နိဓာဟသိ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅။ သုဝ၊ အမောင်ကျေးသား။ အညေသံ၊ တပါးကုန်သော ကျေးသားတို့အား။ ဥဒရံ နူန၊ အတိုင်းအရှည်နှင့် ယှဉ်သော ဝမ်းရှိ၏ဟု ငါ အောက်မေ့၏။ တဝ၊ အမောင်ကျေး၏။ ဥဒရံ၊ ဝမ်းသည်။ အစ္စောဒရံ၊ လွန်သောဝမ်းဖြစ်ယောင်တကား။ သာလိံ၊ သလေးကို။ ယထာကာမံ၊ အလိုရှိတိုင်း။ ဘုတွာ၊ စားပြီး၍။ တုဏ္ဍေန၊ နှုတ်သီးဖြင့်။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဂစ္ဆသိ၊ သွား၏။

֍ ဋ္ဌ ၆။ သုဝ၊ ကျေးသား။ တတ္ထ၊ ထိုလက်ပံတော၌။ ကောဋ္ဌံ၊ ကျီကို။ ပူရေသိ နု၊ ပြည့်စေသလော။ သုဝ၊ ကျေးသား။ တေ၊ သင်သည်။ မယာ၊ ငါနှင့်။ ဝေရံ နု၊ ရန်သူ ဖြစ်သလော။ သမ္မ၊ အမောင်ကျေးသား။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သော သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားဘိလော။ သာလိံ၊ သလေးကို။ ကုဟိံ၊ အဘယ်အရပ်၌။ နိဓာဟသိ၊ သိုမှီးသနည်း။

ထိုစကားကိုကြား၍ ကျေးမင်းသည် သာယာသော လူ၏ဘာသာဖြင့်-

၇။ န မေ ဝေရံ တယာ သဒ္ဓိံ၊ ကောဋ္ဌာ မယှံ န ဝိဇ္ဇတိ။
ဣဏံ မုဉ္စာမိဏံ ဒမ္မိ၊ သမ္ပတ္တော ကောဋသိမ္ဗလိံ။
နိဓိမ္ပိ တတ္ထ နိဒဟာမိ၊ ဧဝံ ဇာနာဟိ ကောသိယ။

ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ မေ၊ ငါ့အား။ တယာ၊ သင်နှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ န ဝေရံ၊ ရန်မရှိ။ မယှံ၊ ငါ့အား။ ကောဋ္ဌာ၊ ကျီသည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဣဏံ၊ မြီးဟောင်းကို။ မုဉ္စာမိ၊ ဆပ်သဖြင့် လွတ်စေ၏။ ဣဏံ၊ မြီသစ်ကို။ ဒမ္မိ၊ ပေးချ၏။ ကောဋသိမ္ဗလိံ၊ လက်ပံတောသို့။ သမ္ပတ္တော၊ ရောက်၍။ တတ္ထ၊ ထိုလက်ပံတော၌။ နိဓိမ္ပိ၊ အစဉ်လိုက်သော ဥစ္စာရွှေအိုးကိုလည်း။ နိဒဟာမိ၊ မြှုပ်၏။ ကောသိယ၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော ပုဏ္ဏား။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇာနာဟိ၊ သိလော့။

ထိုအခါ ကျေးမင်းကို ပုဏ္ဏားသည်-

၈။ ကီဒိသံ တေ ဣဏဒါနံ၊ ဣဏမောက္ခော စ ကီဒိသော။
နိဓိနိဓာန မက္ခာဟိ၊ အထ ပါသာ ပမောက္ခသိ။

ဟူသော ဤဂါထာဖြင့် မေး၏။

֍ ဋ္ဌ ၈။ သုဝ၊ ကျေးသား။ တေ၊ သင်၏။ ဣဏဒါနံ၊ မြီပေးခြင်းသည်။ ကီဒိသံ၊ အဘယ်သို့ သဘောရှိသနည်း။ ဣဏ မောက္ခော စ၊ မြီဆပ်ခြင်းသည်လည်း။ ကီဒိသော၊ အဘယ်သို့ သဘောရှိသနည်း။ နိဓိနိဓာနံ၊ ဥစ္စာ ရွှေအိုးကို မြှုပ်ခြင်းသည်။ ကီဒိသံ၊ အဘယ်သို့ သဘောရှိသနည်း။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားလော့။ အထ၊ ထိုသို့ ကြားသည်ရှိသော်။ ပါသာ၊ ကွင်းမှ။ ပမောက္ခသိ၊ လွတ်လတ္တံ့။

ဤသို့ ပုဏ္ဏားမေးသည်ရှိသော် ကျေးမင်းသည် ပုဏ္ဏားအား ကြားလိုရကား-

၉။ အဇာတပက္ခာ တရုဏာ၊ ပုတ္တကာ မယှ ကောသိယ။
တေ မံ တထာ ဘရိဿန္တိ၊ တသ္မာ တေသံ ဣဏံ ဒဒေ။

၁၀။ မာတာပိတာ စ မေ ဝုဒ္ဓါ၊ ဇိဏ္ဏကာ ဂတယောဗ္ဗနာ။
တေသံ တုဏ္ဍေန ဟာတုန၊ မုဉ္စေ ပုဗ္ဗကတံ ဣဏံ။

၁၁။ အညေပိ တတ္ထ သကုဏာ၊ ခီဏပက္ခာ သုဒုဗ္ဗလာ။
တေသံ ပုညတ္တိကော ဒမ္မိ၊ တံ နိဓိံ အာဟု ပဏ္ဍိတာ။

၁၂။ ဤဒိသံ မေ ဣဏဒါနံ၊ ဣဏမောက္ခော စ ဤဒိသော။
နိဓိနိဓာန မက္ခာမိ၊ ဧဝံ ဇာနာဟိ ကောသိယ။

ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၉။ ကောသိယ၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ မယှံ၊ ငါ့အား။ အဇာတပက္ခာ၊ မရောက်သေးသော အတောင်ရှိကုန်သော။ တရုဏာ၊ နုကုန်သော။ ပုတ္တကာ၊ သားငယ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသားငယ်တို့သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဘရိဿန္တိ၊ မွေးတုံ့ မွေးမြူကုန်လတ္တံ့။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တေသံ၊ ထိုသားငယ်တို့အား။ ဣဏံ၊ မြီသစ်ကို။ ဒဒေ၊ ပေးချ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀။ ကောသိယ၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ မေ၊ ငါ၏။ မာတာပိတာ စ၊ မိဘတို့သည်လည်း။ ဝုဒ္ဓါ၊ ကြီးကုန်ပြီ။ ဇိဏ္ဏကာ၊ အိုမင်းကုန်ပြီ။ ဂတယောဗ္ဗနာ၊ လွန်သော အရွယ်ရှိကုန်ပြီ။ တေသံ၊ ထိုမိဘတို့အား။ တုဏ္ဍေန၊ နှုတ်သီးဖြင့်။ ဟာတုန၊ ဆောင်ခဲ့၍။ ပုဗ္ဗကတံ၊ ရှေး၌ပြုအပ်သော။ ဣဏံ၊ မြီဟောင်းကို။ မုဉ္စေ၊ ဆပ်သဖြင့် လွတ်စေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁။ ကောသိယ၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တတ္ထ၊ ထိုလက်ပံတော၌။ အညေပိ၊ တပါးလည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ခီဏပက္ခာ၊ ကုန်သော အတောင်ရှိကုန်သော။ သုဒုဗ္ဗလာ၊ အလွန် အားနည်းကုန်သော။ သကုဏာ၊ ငှက်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုငှက်တို့အား။ ပုညတ္ထိကော၊ ကောင်းမှုဖြင့် အလိုရှိသည်ဖြစ်၍။ ဒမ္မိ၊ ပေး၏။ တံ၊ ထိုသို့ပေးခြင်းကို။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ နိဓိံ၊ အစဉ်လိုက်သော ဥစ္စာရွှေအိုးဟူ၍။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂။ ကောသိယ၊ ကောသိယအနွယ်ဖြစ်သော။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ မေ၊ ငါ၏။ ဣဏဒါနံ၊ မြီပေးခြင်းသည်။ ဤဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိ၏။ ဣဏမောက္ခော စ၊ မြီမှ လွတ်ခြင်းသည်လည်း။ ဤဒိသော၊ ဤသို့သဘောရှိ၏။ နိဓိနိဓာနံ၊ ဥစ္စာရွှေအိုးကို မြှုပ်ခြင်းသည်။ ဤဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဟံ၊ ငါသည်။ အက္ခာမိ၊ ကြား၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ကြားသောအတိုင်း။ တွံ၊ သင်သည်။ ဇာနာဟိ၊ သိလော့။

ပုဏ္ဏားသည် ဘုရားလောင်း၏ တရားစကားကို ကြား၍ ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍-

၁၃။ ဘဒ္ဒကော ဝတာယံ ပက္ခိ၊ ဒိဇော ပရမဓမ္မိကော။
ဧကစ္စေသု မနုဿေသု၊ အယံ ဓမ္မော န ဝိဇ္ဇတိ။

၁၄။ ဘုဉ္ဇ သာလိံ ယထောကာမံ၊ သဟ သဗ္ဗေဟိ ဉာတိဘိ။
ပုနပိ သုဝ ပဿေမု၊ ပိယံ မေ တဝ ဒဿနံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃။ အယံ ပက္ခိ၊ ဤငှက်သည်။ ဘဒ္ဒကော ဝတ၊ ကောင်းစွတကား။ အယံ ဒိဇော၊ ဤငှက်သည်။ ပရမဓမ္မိကော၊ မြတ်သောတရားကို ကျင့်စွတကား။ အယံ ဓမ္မော၊ ဤ တရားသည်။ ဧကစ္စေသု၊ အချို့ကုန်သော။ မနုဿေသု၊ လူတို့၌။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။

֍ ဋ္ဌ ၁၄။ သုဝ၊ ကျေးသား။ သဗ္ဗေဟိ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ ဉာတိဘိ၊ ဆွေမျိုးတို့နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ ယထာကာမံ၊ အလိုရှိတိုင်း။ သာလိံ၊ သလေးကို။ ဘုဉ္ဇ၊ စားလော့။ သုဝ၊ ကျေးသား။ ပုနပိ၊ တဖန်လည်း။ ပဿေမု၊ မြင်ရလိုကုန်၏။ တဝ၊ သင့်အား။ မေ၊ ငါသည်။ ဒဿနံ၊ မြင်ခြင်းကို။ ပိယံ၊ ချစ်၏။

ဤသို့ ပုဏ္ဏားသည် ဘုရားလောင်းအား တောင်းပန်၍ ချစ်စွာသော သားကိုကဲ့သို့ နူးညံ့စွာသေ စိတ်ဖြင့် ကြည့်လျက် ခြေမှ အနှောင်အဖွဲ့ကို ဖြေ၍ အကြိမ်တရာချက်သောဆီဖြင့် ခြေတို့ကိုနယ်ပြီးလျှင် ရွှေအင်းပျဉ်၌ နေစေ၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားအား ကျေးမင်းသည် ပုဏ္ဏားကြီး မမေ့မလျော့သည် ဖြစ်လော့ဟုဆို၍ အဆုံးအမကို ပေးလိုရကား-

၁၅။ ဘုတ္တဉ္စ ပီတဉ္စ တဝဿ ဗျမှိ၊
ရတ္တိဉ္စ နော ကောသိယ တေ သကာသေ။
နိက္ခိတ္တဒဏ္ဍေသု ဒဒါဟိ ဒါနံ၊
ဇိဏ္ဏေ စ မာတာပိတရော ဘရဿု။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅။ ကောသိယ၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ တဝ၊ သင်၏။ ဗျမှိ၊ အိမ်၌။ တေ သကာသေ၊ သင့်အထံ၌။ နော၊ ငါတို့အား။ ရတ္တိဉ္စ၊ ညဉ့်၌လည်း။ ဘုတ္တဉ္စ၊ စားခြင်းသည်၎င်း။ ပီတဉ္စ၊ သောက်ခြင်းသည်၎င်း။ အဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။ နိက္ခိတ္တဒဏ္ဍေသု၊ ချအပ်ပြီးသော လက်နက်ရှိကုန်သော ရဟန်း ပုဏ္ဏားတို့၌။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒဒါဟိ၊ လှူလော့။ ဇိဏ္ဏေ၊ အိုကုန်သော။ မာတာပိတရော စ၊ အမိအဖတို့ကိုလည်း။ ဘရဿု၊ မွေးလော့။

ထိုစကားကို ကြား၍ ပုဏ္ဏားသည် နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဥဒါန်းကျူးလိုရကား-

၁၆။ လက္ခီ ဝတ မေ ဥဒပါဒိ အဇ္ဇ၊
ယော ဟံ အဒဿံ ပရမံ ဒိဇာနံ။
သုဝဿ သုတွာန သုဘာသိတာနိ။
ကဟာမိ ပုညာနိ အနပ္ပကာနိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆။ မေ၊ ငါ့အား။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ လက္ခီ၊ ဘုန်း ပညာ ကျက်သရေသည်။ ဥဒပါဒိ ဝတ၊ ဖြစ်စွာ့တကား။ ယော အဟံ၊ အကြင် ငါသည်။ ဒိဇာနံ၊ ငှက်တို့တွင်။ ပရမံ၊ မြတ်သော ငှက်မင်းကို။ အဒဿံ၊ မြင်ရ၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ သုဝဿ၊ ကျေးသား၏။ သုဘာသိတာနံ၊ ကောင်းစွာ ဆိုအပ်သော စကားတို့ကို။ သုတွာန၊ နာရ၍။ အနပ္ပကာနိ၊ များစွာကုန်သော။ ပုညာနိ၊ ကောင်းမှုတို့ကို။ ကာတာမိ၊ ပြုအံ့။

ဘုရားလောင်းသည်ကား ပုဏ္ဏားသည် မိမိအား ပေးအပ်သော ပယ်တထောင် အတိုင်း အရှည်ရှိသော လယ်ကို ပယ်၍ ရှစ်ပယ်မျှကိုလျှင် ယူ၏။ ပုဏ္ဏားသည် တိုင်စိုက်၍ ဘုရားလောင်းအား လယ်ကိုအပ်နှင်းပြီးလျှင် ပန်း, နံ့သာ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်ကန်တော့ပြီးလျှင် အရှင်ကျေးမင်း သွားလော့၊ မျက်ရည်စွတ်သော မျက်နှာရှိကုန်သော ငိုကြွေးကုန်သော မိဘတို့ကို နှစ်သိမ့်စေလော့ဟု ဆို၍ လွှတ်လိုက်၏။ ဘုရားလောင်းသည် နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ သလေးနှံကိုယူ၍ သွားသဖြင့် မိဘတို့ရှေ့မှချ၍ မိခင်ဖခင်တို့ ထလော့ဟု ဆို၏။ မျက်ရည်စွတ်သော မျက်နှာရှိကုန်သော မိဘတို့သည် ရွှင်လန်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ထကုန်၏။ ထိုခဏ၌လျှင် ကျေးသား အပေါင်းတို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ အရှင်ကျေးမင်း အသို့လွတ်သနည်းဟု မေးကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ကျေးသားအပေါင်းတို့အား အလုံးစုံသော အကြောင်းကို အကျယ်အားဖြင့် ပြောဆို၏။ ကောသိယ ပုဏ္ဏားသည်လည်း ကျေးမင်းအဆုံးအမကို ကြား၍ ထိုအခါမှစ၍ တရားစောင့်ကုန်သော ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့အား ကြီးစွာသော အလှူကို ဖြစ်စေ၏။

ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၁၇။ သော ကောသိယော အတ္တမနော ဥဒဂ္ဂေါ၊
အန္နဉ္စ ပါနံ အဘိသံဟရိတွာ။
အန္နေန ပါနေန ပသန္နစိတ္တော၊
သန္တပ္ပယီ သမဏဗြာဟ္မဏေ စ။

ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကောသိယော၊ ကောသိယအနွယ်ဖြစ်သော။ သော၊ ထိုပုဏ္ဏားသည်။ အတ္တမနော၊ နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍။ ဥဒဂ္ဂေါ၊ ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍။ အန္နဉ္စ၊ ထမင်းကို၎င်း။ ပါနဉ္စ၊ အဖျော်ကို၎င်း။ အဘိသံဟရိတွာ၊ စီရင်၍။ ပသန္နစိတ္တော၊ ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သမဏေ စ၊ ရဟန်းတို့ကို၎င်း။ ဗြာဟ္မဏေ စ၊ ပုဏ္ဏားတို့ကို၎င်း။ အန္နေန စ၊ ထမင်းဖြင့်၎င်း။ ပါနေန စ၊ အဖျော်ဖြင့်၎င်း။ သန္တပ္ပယီ၊ ရောင့်ရဲစေပြီ။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်း ဤသို့ မိဘတို့အား လုပ်ကျွေးခြင်းမည်သည် ပညာရှိတို့၏ အနွယ်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ ထိုမိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးသောရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား- ရဟန်း ယခုအခါ ငါဘုရား ပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ကျေးအပေါင်းတို့သည် ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ မြတ်သောမင်းမျိုးတို့သည် ထိုအခါ မိဘတို့သည် ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ဆန္နမထေရ်သည် ထိုအခါ လယ်စောင့်ယောက်ျား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ပုဏ္ဏား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ကျေးမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

မိဘတို့အား၊ မွေးမြူငြား၊ မှတ်သား မင်္ဂလာ

ရှေးဦးစွာသော ကေဒါရဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ပကိဏ္ဏကနိပါတ်

၂။ စန္ဒကိန္နရီဇာတ်

မိမိယောက်ျားမှတပါး အခြားသူတို့အပေါ်

စိတ်မညွတ်ခြင်း အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဥပနိယျတိဒံ မညေ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ စန္ဒ ကိန္နရီဇာတ်ကို ကပိလဝတ် ပြည်တော်ကိုမှီ၍ နိဂြောဓာရုံ ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီး နန်းတော်၌ ရာဟုလာမယ်တော်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ဤစန္ဒကိန္နရီ ဇာတ်ကိုကား ဒူရေနိဒါန်းမှလျှင် စ၍ ဆိုအပ်၏။ ထိုနိဒါန်းစကားကို ထန်းတောဥယျာဉ်၌ ဥရုဝေလ ကဿပမထေရ်၏ သီဟနာဒတိုင်အောင် အပဏ္က ဇာတ်၌လျှင် ဆိုအပ်၏။ ထိုသီဟနာဒမှနောက် ကပိလဝတ် ပြည်တော်သို့ ကြွတော်မူသည်တိုင်အောင် ဝေဿန္တရာ ဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။

သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသခင်သည်ကား ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီး နန်းတော်၌ နေတော်မူ၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးတော်မူသည်၏ အကြားဖြစ်သောကာလ၌ မဟာဓမ္မပါလဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးတော်မူပြီးလျှင် ရာဟုလာမယ်တော်နန်း၌ နေတော်မူ၍ ထိုရာဟုလာမယ်တော်၏ ကျေးဇူးတို့ကို ဆိုသည်ရှိသော် စန္ဒကိန္နရီဇာတ်ကို ဟောအံ့ဟုကြံ၍ ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးကို သပိတ်တော်ယူစေ၍ နှစ်ပါးကုန်သော အဂ္ဂသာဝကတို့နှင့်တကွ ရာဟုလမယ်တော် နေရာအရပ်သို့ ကြွတော်မူ၏။ ထိုအခါ ရာဟုလမယ်တော်အထံ၌ အကြီးဖြစ်ကုန်သော လေးသောင်းကုန်သော ကချေသည်မိန်းမတို့သည်၎င်း, ထို လေးသောင်းကုန်သော မိန်းမတို့တွင် မင်းသမီးတို့၏ တထောင့်ကိုးကျိပ်တို့သည်၎င်း နေကုန်၏။ ရာဟုလာမယ်တော်သည် သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူသည်ကို သိ၍ အလုံးစုံကုန်သော မိန်းမတို့ကို ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်တို့ကို ဝတ်စေကုန်ဟု ထိုမိန်းမတို့အား ကြားစေ၏။ ထိုမိန်းမတို့သည် ရာဟုလမယ်တော်ဆိုတိုင်း ပြုကုန်၏။

သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ခင်းအပ်သောနေရာ၌ နေတော်မူ၏။ ထိုအခါ ထိုအလုံးစုံကုန်သော မိန်းမတို့သည် တပြိုင်နက် ငိုကြွေးကြကုန်၏။ ကြီးစွာသော ငိုကြွေးသံသည် ဖြစ်၏။ ရာဟုလမယ်တော်သည်လည်း ငိုကြွေး၍ စိုးရိမ်ခြင်းကို ဖျောက်သဖြင့် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးလျက် နန်းတော်၌ ရိုသေခြင်းနှင့်တကွသော ပူဇော်မြတ်နိုးခြင်းဖြင့် နေ၏။ ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးသည် ရာဟုလမယ်တော်၏ ကျေးဇူးကို ဆိုခြင်းကို အားထုတ်၏။ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်ခြှေးမသည် အရှင်ဘုရားတို့ ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်ကို ဝတ်ကုန်၏ဟု ကြားလျှင် ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်ကိုဝတ်၏။ ပန်းပန်ခြင်း စသည်တို့ကို စွန့်ကုန်၏ဟု ကြားလျှင် ပန်းပန်ခြင်း အစရှိသည်တို့ကို စွန့်၏။ မြေ၌ အိပ်၏ဟု ကြားလျှင် မြေ၌ အိပ်သည်လျှင် ဖြစ်၏။ အရှင်ဘုရားတို့ ရဟန်းပြုသောကာလ၌ မုဆိုးမဖြစ်၍ တပါးကုန်သော မင်းတို့သည် စေအပ်သော လက်ဆောင်ကို မယူ၊ ဤသို့လျှင် အရှင်ဘုရားတို့၌ အကျွန်ုပ်ခြှေးမသည် မတွန့်တိုသော စိတ်ရှိ၏ဟု အထူးထူး အပြားပြားတို့ဖြင့် ထိုရာဟုလမယ်တော်၏ ကျေးဇူးစကားကို ဆို၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် မြတ်သောမင်းကြီး ဤရာဟုလမယ်တော်သည် ငါ၏ အဆုံးစွန်သော ကိုယ်အဖြစ်ဝယ် ငါ၌ချစ်ခြင်း, တွန့်တိုသောစိတ် မရှိခြင်း, သူတပါးတို့ ဆောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ခြင်းသည်အံ့ဘွယ်မရှိသေး၊ ရှေးတိရစ္ဆာန်အမျိုးဝယ် ဖြစ်၍လည်း ငါ၌ မတွန့်တိုသော စိတ်ရှိသည်, သူတပါးတို့ဆောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည် ဖြစ်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... မြတ်သောမင်းကြီး လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် ကိန္နရာအမျိုး၌ ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ မယားသည် စန္ဒာအမည်ရှိ၏။ ထိုနှစ်ခုကုန်သော ကိန္နရာတို့သည်လည်း စန္ဒမည်သော ငွေတောင်၌ နေကုန်၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် အမတ်တို့အား တိုင်းပြည်ကို အပ်နှင်းခဲ့ပြီးလျှင် နှစ်ခုကုန်သော ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်တို့ကိုဝတ်၍ ငါးပါးကုန်သော လက်နက်တို့ကို ဖွဲ့လျက် တယောက်တည်းသာလျှင် ဟိမဝန္တာသို့ ဝင်၏။ ထိုဗာရာဏသီမင်းသည် အမဲကို စားလျှက် တခုသော မြစ်ငယ်ကိုလျှောက်၍ မြစ်ညာသို့တက်၏။ စန္ဒတောင်၌ နေကုန်သော ကိန္နရာတို့သည် မိုးတွင်းအခါ၌ မသက်မူ၍ တောင်၌သာလျှင် နေကုန်၏။ နေ့အခါ တောင်မှ သက်ကုန်၏။ ထိုအခါ၌လည်း စန္ဒကိန္နရာသည် မိမိမယားဖြစ်သော စန္ဒကိန္နရီနှင့်တကွ တောင်မှသက်၍ ထိုထိုအရပ်၌ နံ့သာတို့ကို လိမ်းလျက် ထိုထိုအရပ်တို့၌ ပန်းဝတ်မှုံကိုစားလျက် ပန်းပုဆိုးတို့ကို ဝတ်ရုံလျက် နွယ်ပုခက် အစရှိသည်တို့ဖြင့် ကစားလျှက် သာယာစွာသော အသံဖြင့် သီလျက် ထိုမြစ်ငယ်သို့ ရောက်လျှင် တခုသော မြစ်ကွေ့အရပ်၌ သက်၍ ရေ၌ ပန်းတို့ကို ကြဲပြီးလျှင် ရေကစား၍ ပန်းပုဆိုးတို့ကို ဝတ်ရုံလျက် ငွေပြားအဆင်းနှင့်တူသော သဲပြင်ဝယ် ပန်းအခင်းကိုခင်း၍ တခုသော ဝါးလုံးကို ကိုင်လျက် ပန်းအိပ်ရာ၌နေ၍ ထို နောင်မှ စန္ဒကိန္နရာသည် ဝါးလုံးကိုတီးလျက် သာယာသော အသံဖြင့် သီ၏။ စန္ဒကိန္နရီသည် နူးညံ့စွာသော လက်ကိုညွတ်၍ စန္ဒကိန္နရာ၏အနီး၌ ရပ်လျက် က-လည်း က၏။ သီလည်း သီ၏။ ထိုဗာရာဏသီမင်းသည် ထိုကိန္နရာတို့၏ အသံကိုကြားလျှင် ခြေသံကို မကြားစေမူ၍ သာယာသဖြင့် သွား၍ ပုန်းကွယ်ရာအရပ်၌ ရပ်လျက် ထိုကိန္နရာတို့ကို မြင်လျှင် ကိန္နရီမ၌ တပ်စွန်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုကိန္နရာဖိုကို ပစ်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေပြီးလျှင် ဤ ကိန္နရီမနှင့်တကွ နေခြင်းကို ပြုအံ့ဟုကြံ၍ ရပ်လျက် စန္ဒကိန္နရာကို ပစ်၏။ ထိုစန္ဒကိန္နရာသည် ဝေဒနာသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ငိုကြွေးလိုရကား-

၁၈။ ဥပနိယျတိဒံ မညေ၊ စန္ဒေ လောဟိတမဒ္ဒနေ။
အဇ္ဇ ဇဟာမိ ဇီဝိတံ၊ ပါဏာ မေ စန္ဒေ နိရုဇ္ဈန္တိ။

၁၉။ ဩသဋ္ဌိ မေ ဒုက္ခံ ဟဒယံ၊ မေ ဍယှတေ နိတမ္မာမိ။
တဝ စန္ဒိယာ သောစန္တိယာ၊ န နံ အညေဟိ သောကေဟိ။

၂၀။ တိဏမိဝ ဝနမိဝ မိလာယာမိ၊ နဒီ အပရိပုဏ္ဏာဝ သုဿာမိ။
တဝ စန္ဒိယာ သောစန္တိယာ၊ န နံ အညေဟိ သောကေဟိ။

၂၁။ ဝဿံ ဣဝ သရေ ပါဒေ၊ ဣမာနိ အဿူနိ ဝတ္တရေ မယှံ။
တဝ စန္ဒိယာ သောစန္တိယာ၊ န နံ အညေဟိ သောကေဟိ။

ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈။ စန္ဒေ၊ ရှင်မစန္ဒာ။ လောဟိတမဒ္ဒနေ၊ သွေးလိမ်းကျံသဖြင့်။ ဣဒံ၊ ဤငါ၏အသက်သည်။ ဥပနိယျတိ မညေ၊ ပြတ်ခြင်းသို့ ဆောင်ယောင်တကား။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဇဟာမိ၊ စွန့်ရအံ့ဟူ၍။ မညာမိ၊ ငါအောက်မေ့၏။ စန္ဒေ၊ ရှင်မစန္ဒာ။ မေ၊ ငါ၏။ ပါဏာ၊ အသက်တို့သည်။ နိရုဇ္ဈန္တိ၊ ချုပ်ကုန်ယောင်တကား။

֍ ဋ္ဌ ၁၉။ စန္ဒေ၊ ရှင်မစန္ဒာ။ မေ၊ ငါ၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်သည်။ ဩသဋ္ဌိ၊ နစ်၏။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲ၏။ မေ၊ ငါ၏။ ဟဒယံ၊ နှလုံးကို။ ဍယှတေ၊ လောင်၏။ နိတမ္မာမိ၊ အလွန်ပင်ပန်း၏။ နံ ဒုက္ခံ၊ ထိုဆင်းရဲသည်။ သောစန္တိယာ၊ ငါနှင့် ကွေကွင်းခြင်းကြောင့် စိုးရိမ်လတ္တံ့သော။ စန္ဒိယာ၊ စန္ဒီအမည်ရှိသော။ တဝ၊ သင်၏။ သောကဟေတု၊ သောကဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အညေဟိ၊ တပါးကုန်သော။ သောကဟိ၊ စိုးရိမ်ခြင်းတို့ကြောင့်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။

֍ ဋ္ဌ ၂၀။ တိဏမိဝ၊ ကျောက်ပူ၌ ပစ်အပ်သောမြက်ကဲ့သို့။ ဝနမိဝ၊ မြက်တော ကျူးတောကဲ့သို့။ မိလာယာမိ၊ ညှိုးရအံ့။ အပရိပုဏ္ဏာ၊ ရေမပြည့်သော။ နဒီ ဣဝ၊ မြစ်ကဲ့သို့။ သုဿာမိ၊ ခြောက်ရအံ့။ နံ ဒုက္ခံ၊ ထိုဆင်းရဲသည်။ သောစန္တိယာ၊ ငါနှင့်ကွေကွင်းခြင်းကြောင့် စိုးရိမ်လတ္တံ့သော။ စန္ဒိယာ၊ စန္ဒီအမည်ရှိသော။ တဝ၊ သင်၏။ သောကဟေတု၊ သောကဟူသောအကြောင်းကြောင့်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အညေဟိ၊ တပါးကုန်သော။ သောကေဟိ၊ စိုးရိမ်ခြင်းတို့ကြောင့်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။

֍ ဋ္ဌ ၂၁။ ပါဒေ၊ တောင်ခြေရင်း၌။ သရေ၊ အိုင်၌။ ဝဿံ ဣဝ၊ အလျဉ်မပြတ်ရွာသော မိုဃ်းကဲ့သို့။ မယှံ၊ ငါ့အား။ ဣမာနိ အဿူနိ၊ ဤမျက်ရည်တို့သည်။ ဝတ္တရေ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ နံ ဒုက္ခံ၊ ထိုဆင်းရဲသည်။ သောစန္တိယာ၊ ငါနှင့်ကွေကွင်းခြင်းကြောင့် စိုးရိမ်လတ္တံ့သော။ စန္ဒိယာ၊ စန္ဒီအမည်ရှိသော။ တဝ၊ သင်၏။ သောကဟေတု၊ စိုးရိမ်ခြင်းဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ အညေဟိ၊ တပါးကုန်သော။ သောကေဟိ၊ စိုးရိမ်ခြင်းတို့ကြောင့်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။

ဘုရားလောင်း စန္ဒကိန္နရာသည် ဤလေးဂါထာတို့ဖြင့် ငိုကြွေး၍ ပန်းမွေ့ရာ၌ လျောင်းလျက်လျှင် သတိလွတ်၍ လူးလဲ၏။ မင်းသည်လည်း ရပ်လျက် နေသလျှင်ကတည်း။ စန္ဒကိန္နရီသည် ဘုရားလောင်း ငိုကြွေးစဉ် မိမိ၏မွေ့လျော်ခြင်းဖြင့် မွေ့လျော်၍ ဘုရားလောင်းအား မြှားစူးသည်၏ အဖြစ်ကို မသိ၊ မိန်းမောသဖြင့် လူးလဲ၍ အိပ်သော စန္ဒကိန္နရာကို မြင်၍ ငါ့ချစ်လင်အား အဘယ်ဆင်းရဲဖြစ်သနည်းဟု စုံစမ်းသည်ရှိသော် မြှားစူးသော အမာဝမှယိုသော သွေးကိုမြင်၍ ချစ်စွာသောလင်၌ ဖြစ်သော အားကြီးစွာသော စိုးရိမ်ခြင်းကို သည်းခံအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ သည်းစွာသောအသံဖြင့် ငိုကြွေး၏။ မင်းသည် ကိန္နရာသည် သေသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ထွက်၍ ကိုယ်ကိုပြ၏။ စန္ဒကိန္နရီသည် ထိုဗာရာဏသီမင်းကို မြင်၍ ဤခိုးသူသည် ငါ၏ ချစ်စွာသော လင်ကို ပစ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု တုန်လှုပ်လျက် ပြေး၍ တောင်ထိပ်၌ တည်လျက် မင်းကို ဆဲရေးလိုရကား-

၂၂။ ပါပေါ ခေါသိ ရာဇပုတ္တ၊ ယော မေ ဣစ္ဆိတံ ပတိံ ဝရာကိယာ။
ဝိဇ္ဈသိ ဝနမူလသ္မိံ၊ သောယံ ဝိဒ္ဓေါ ဆမာ သေတိ။

၂၃။ ဣမံ မယှံ ဟဒယသောကံ၊ ပဋိမုဉ္စတု ရာဇပုတ္တ တဝ မာတာ။
ယော မယှံ ဟဒယသောကော၊ ကိံပုရိသံ အပေက္ခမာနာယ။

၂၄။ ဣမံ မယှံ ဟဒယသောကံ၊ ပဋိမုဉ္စတု ရာဇပုတ္တ တဝ ဇာယာ။
ယော မယှံ ဟဒယသောကော၊ ကိံပုရိသံ အပေက္ခမာနာယ။

၂၅။ မာ စ ပုတ္တံ မာ စ ပတိ၊ အဒ္ဒက္ခိ ရာဇပုတ္တ တဝ မာတာ။
ယော ကိံပုရိသံ အဝဓိ၊ အဒုသကံ မယှံ ကာမာ။

၂၆။ မာ စ ပုတ္တံ မာ စ ပတိံ၊ အဒ္ဒက္ခိ ရာဇပုတ္တ တဝ ဇာယာ။
ယော ကိံပုရိသံ အဝဓိ၊ အဒူသကံ မယှံ ကာမာ။

ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၂။ ရာဇပုတ္တ၊ မင်းသား။ ယော တွံ၊ အကြင်သင်သည်။ မေ၊ ငါသည်။ ဣစ္ဆိတံ၊ အလိုရှိအပ်သော။ ပတိံ၊ လင်ကို။ ဝရာကိယာ၊ မုဆိုးမဖြစ်၍ အထီးကျန်ခြင်းငှါ။ ဝနမူလသ္မိံ၊ တောတောင်ခြေရင်း၌။ ဝိဇ္ဈသိ၊ ပစ်၏။ သောယံ၊ ထိုကိန္နရာသည်။ ဝိဒ္ဓေါ၊ မြားစူးသည်ဖြစ်၍။ ဆမာ၊ မြေ၌။ သေတိ၊ အိပ်၏။ တသ္မာ၊ ထိုကြောင့်။ တွံ၊ သင်သည်။ ပါပေါ ခေါ၊ ယုတ်မာသည်လျှင်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၃။ ရာဇပုတ္တ၊ မင်းသား။ ကိံပုရိသံ၊ စန္ဒကိန္နရာကို။ အပေက္ခမာနာယ၊ ရှုသော။ မယှံ၊ ငါ၏။ ယော ဟဒယသောကော၊ အကြင် နှလုံး၌ စိုးရိမ်ခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဣမံ ဟဒယသောကံ၊ ဤနှလုံး၌ဖြစ်သော စိုးရိမ်ခြင်းကို။ တဝ၊ သင်၏။ မာတာ၊ အမိသည်။ ပဋိမုဉ္စတု၊ ရစေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၂၄။ ရာဇပုတ္တ၊ မင်းသား။ ကိံပုရိသံ၊ ကိန္နရာကို။ အပေက္ခမာနာယ၊ ရှုသော။ မယှံ၊ ငါ၏။ ယော ဟဒယသောကော၊ အကြင်နှလုံး၌ စိုးရိမ်ခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဣမံ ဟဒယသောကံ၊ ဤနှလုံး၌ဖြစ်သော စိုးရိမ်ခြင်းကို။ တဝ၊ သင်၏။ ဇာယာ၊ မယားသည်။ ပဋိမုဉ္စတု၊ ရစေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၂၅။ ရာဇပုတ္တ၊ မင်းသား။ ယော တွံ၊ အကြင် သင်သည်။ မယှံ- မယိ၊ ငါ၌။ ကာမာ- ကာမေန၊ အလိုရှိခြင်ကြောင့်။ အဒူသကံ၊ အပြစ်မရှိသော။ ကိံပုရိသံ၊ စန္ဒကိန္နရာကို။ အဝဓိ၊ သတ်၏။ တဿ- တဝ၊ ထိုသင်၏။ မာတာ၊ အမိသည်။ ပုတ္တဉ္စ၊ သားကိုလည်း။ မာ အဒ္ဒက္ခိ၊ မမြင်ရစေသတည်း။ ပတိဉ္စ၊ လင်ကိုလည်း။ မာ အဒ္ဒက္ခိ၊ မမြင်ရစေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၂၆။ ရာဇပုတ္တ၊ မင်းသား။ ယော တွံ၊ အကြင်သင်သည်။ မယှံ- မယိ၊ ငါ၌။ ကာမာ- ကာမေန၊ အလိုရှိခြင်းကြောင့်။ အဒူသကံ၊ အပြစ်မရှိသော။ ကိံပုရိသံ၊ စန္ဒကိန္နရာကို။ အဝဓိ၊ သတ်၏။ တဿ- တဝ၊ ထိုသင်၏။ ဇာယာ၊ မယားသည်။ ပုတ္တဉ္စ၊ သားကိုလည်း။ မာ အဒ္ဒက္ခိ၊ မမြင်ရစေသတည်း။ ပတိဉ္စ၊ လင်ကိုလည်း။ မာ အဒ္ဒက္ခိ၊ မမြင်ရစေသတည်း။

ဗာရာဏသီမင်းသည် ထိုငါးဂါထာတို့ဖြင့် ဆဲရေး၍ တောင်ထိပ်၌တည်သော စန္ဒကိန္နရီမကို နှစ်သိမ့်စေလိုရကား-

၂၇။ မာ တွံ စန္ဒေ ရောဒိ မာ သောစိ၊ ဝနတိမိရမတ္တက္ခိ။
မမ တွံ ဟေဟိသိ ဘရိယာ၊ ရာဇကုလေ ပူဇိတာ နာရိဘိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၇။ ဝနတိမိရမတ္တက္ခိ၊ တော၌ဖြစ်သော ကျည်းပွင့် အောက်မည်းညိုပွင့်နှင့်တူသော မျက်စိရှိသော။ စန္ဒေ၊ ရှင်မ စန္ဒာ။ တွံ၊ သင်သည်။ မာ ရောဒိ၊ မငိုလင့်။ မာ သောစိ၊ မစိုးရိမ်လင့်။ ရာဇကုလေ၊ မင်းမျိုး၌။ နာရိဘိ၊ မိန်းတို့သည်။ ပူဇိတာ၊ ပူဇော်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ တွံ၊ သင် ရှင်မစန္ဒာသည်။ မမ၊ ငါ၏။ ဘရိယာ၊ မယားသည်။ ဟေဟိသိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။

စန္ဒကိန္နရီသည် မင်း၏စကားကို ကြား၍ သင်သည် အသို့ဆိုသနည်းဟု ခြင်္သေ့သံနှင့်တူသော အသံကို ကျူးရင့်လျက်-

၂၈။ အပိ နူနာဟံ မရိဿံ၊ နာဟံ ရာဇ တဝ ဟေဿံ။
ယော ကိံပုရိသံ အဝဓိ၊ အဒူသကံ မယှံ ကာမာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈။ ရာဇပုတ္တ၊ မင်းသား။ အပိ နူန၊ စင်စစ်အားဖြင့် သာလျှင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ မရိဿံ၊ သေအံ့။ ယော တွံ၊ အကြင် သင်သည်။ မယှံ-မယိ၊ ငါ၌။ ကာမာ-ကာမေန၊ အလိုရှိခြင်းကြောင့်။ အဒူသကံ၊ အပြစ်မရှိသော။ ကိံပုရိသံ၊ စန္ဒကိန္နရာကို။ အဝဓိ၊ သတ်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တဝ၊ သင်၏။ ဘရိယာ၊ မယားသည်။ န ဟေသံ၊ မဖြစ်အံ့။

ထိုဗာရာဏသီမင်းသည် စန္ဒကိန္နရီ၏ စကားကိုကြားလျှင် ကင်းသော ဆန္ဒရာဂ ရှိသည်ဖြစ်၍-

၂၉။ အပိ ဘီရုကေ အပိ ဇီဝိတုကာမိကေ၊ ကိံပုရိသီ ဂစ္ဆ ဟိမဝန္တံ။
တာလီသ တဂ္ဂရ ဘောဇနာ၊ အည တံ မိဂါ ရမိဿန္တိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၉။ အပိ ဘီရုကေ၊ အလွန် ကြောက်တတ်သော သဘောရှိသော။ အပိ ဇီဝိတုကာမိကေ၊ အလွန် အသက်ကို အလိုရှိသော။ တာလီသ တဂ္ဂရ ဘောဇနာ၊ ပန်းညိုရွက် တောင်ဇလပ်ရွက်တို့ကို စားသော။ ကိံပုရိသီ၊ ကိန္နရာမ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဟိမဝန္တံ၊ ဟိမဝန္တသို့။ ဂစ္ဆ၊ သွားလော့။ တံ၊ သင့်ကို။ အညေ၊ တပါးကုန်သော။ မိဂါ၊ သားတို့သည်။ ရမိဿန္တိ၊ မွေ့လျော်စေကုန်လတ္တံ့။

ဤသို့ဆိုပြီးလျှင် ငဲ့ကွက်ခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍ သွားလေ၏။ ထိုစန္ဒကိန္နရီသည် ထိုဗာရာဏသီမင်း သွားသောအဖြစ်ကို သိ၍ တောင်ထိပ်မှ သက်ဆင်းပြီးလျှင် စန္ဒကိန္နရာကို ပိုက်ဖက်သဖြင့် တောင်ထိပ်သိတင်၍ တောင်ထိပ်အပြင်၌ အိပ်စေ၍ စန္ဒကိန္နရာ၏ ဦးခေါင်းကို မိမိပေါင်၌ထား၍ သည်းစွာငိုကြွေးခြင်းကို ငိုကြွေးလျက်-

၃၀။ တေ ပဗ္ဗတာ တာ စ ကန္ဒရာ။
ဂိရိဂုဟာယော စ တတ္ထေဝ တိဋ္ဌန္တိ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊
ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။

၃၁။ တေ ပဏ္ဏသန္ထတာ ရမဏီယာ၊ ဝါဠမိဂေဟိ အနုစိဏ္ဏာ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။

၃၂။ တေ ပုပ္ဖသန္ထတာ ရမဏီယာ၊ ဝါဠမိဂေဟိ အနုစိဏ္ဏာ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။

၃၃။ အစ္ဆာ သဝန္တိ ဂိရိ ဝန နဒိယော၊
ကုသုမာဘိကိဏ္ဏ သောတာယော။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊
ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။

၃၄။ နီလာနိ ဟိမဝတော ပဗ္ဗတဿ၊ ကူဋာနီ ဒဿနီယာနိ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။

၃၅။ ပီတာနိ ဟိမဝတော ပဗ္ဗတဿ၊ ကူဋာန ဒဿနီယာနိ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။

၃၆။ တမ္ဗာနိ ဟိမဝတော ပဗ္ဗတဿ၊ ကူဋာနိ ဒဿနီယာနိ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။

၃၇။ တုင်္ဂါနိ ဟိမဝတော ပဗ္ဗတဿ၊ ကူဋာနိ ဒဿနီယာနိ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။

၃၈။ သေတာနိ ဟိမဝတော ပဗ္ဗတဿ၊ ကူဋာနီ ဒဿနီယာနိ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။

၃၉။ စိတြာနိ ဟိမဝတော ပဗ္ဗတဿ၊ ကူဋာနိ ဒဿနီယာနိ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။

၄၀။ ယက္ခဂဏသေဝိတေ ဂန္ဓမာဒနေ၊ ဩသဓေဟိ စ သဉ္ဆန္နေ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။

၄၁။ ကိံပုရိသ သေဝိတေ ဂန္ဓမာဒနေ၊ ဩသဓေဟိ စ သဉ္ဆန္နေ။
တတ္ထေဝ တံ အပဿန္တီ၊ ကိံပုရိသ ကထံ အဟံ ကဿံ။

ဟူသော ဤတဆယ့်နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၀။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ တေ ပဗ္ဗတာ၊ ထိုတောင်တို့သည်၎င်း။ တာ စ ကန္ဒရာ၊ ထိုချောက်တို့သည်၎င်း။ တာ ဂိရိဂုဟာယော စ၊ ထိုတောင်လိုက်တို့သည်၎င်း။ တတ္ထေဝ၊ ထိုအရပ်၌သာလျှင်။ တိဋ္ဌန္တိ၊ တည်ကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထိုတောင် အစရှိသည်တို့၌သာလျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပသန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။

֍ ဋ္ဌ ၃၁။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ဝါဠမိဂေဟိ၊ သားရဲတို့သည်။ အနုစိဏ္ဏာ၊ မပြတ် လေ့ကျက်အပ်ကုန်သော။ တေ ပဏ္ဏသန္ထတာ၊ ထိုသစ်ရွက်အခင်းတို့သည်။ ရမဏီယာ၊ မွေ့လျော်ဘွယ် ရှိကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထိုမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော သစ်ရွက်အခင်း၌လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။

֍ ဋ္ဌ ၃၂။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ဝါဠမိဂေဟိ၊ သားရဲတို့သည်။ အနုစိဏ္ဏာ၊ မပြတ်လေ့ကျက်အပ်ကုန်သော။ တေ ပုပ္ဖသန္ထတာ၊ ထိုပန်း အခင်းတို့သည်။ ရမဏီယာ၊ မွေ့လျော်ဘွယ် ရှိကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထို မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော ပန်းအခင်း၌လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။

֍ ဋ္ဌ ၃၃။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ အစ္ဆာ၊ ကြည်လင်သော ရေရှိကုန်သော။ ကုသုမာဘိကိဏ္ဏသောတာယော၊ ပန်းတို့ဖြင့် ပြွမ်းသော အယဉ်ရှိကုန်သော။ ဂိရိ ဝန နဒိယော၊ တောင် တော မြစ်တို့သည်။ သဝန္တိ၊ စီးကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထို တောင် တော မြစ်အစတို့သည်တို့၌လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။

֍ ဋ္ဌ ၃၄။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ဟိမဝတော ပဗ္ဗတဿ၊ ဟိမဝန္တာတောင်၏။ နီလာနိ၊ ညိုသောပတ္တမြားဖြင့် ပြီးကုန်သော။ ဒဿနီယာနိ၊ ရှုချင်ဘွယ်ရှိကုန်သော။ ကူဋာနိ၊ အထွဋ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထို အထွဋ်တို့၌လျင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပသန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။

֍ ဋ္ဌ ၃၅။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ဟိမဝတာ ပဗ္ဗတဿ၊ ဟိမဝန္တာတောင်၏။ ပီတာနိ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးကုန်သော။ ဒဿနီယာနိ၊ ရှုချင်ဘွယ် ရှိကုန်သော။ ကူဋာနိ၊ အထွဋ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထိုအထွဋတို့၌လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။

֍ ဋ္ဌ ၃၆။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ဟိမဝတော ပဗ္ဗတဿ၊ ဟိမဝန္တာတောင်၏။ တမ္ဗာနိ၊ မြင်းသီလာဖြင့် ပြီးကုန်သော။ ဒဿနီယာနိ၊ ရှုချင်ဘွယ်ရှိကုန်သော။ ကူဋာနိ၊ အထွဋ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထိုအထွဋ်တို့၌လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။

֍ ဋ္ဌ ၃၇။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ဟိမဝတော ပဗ္ဗတဿ၊ ဟိမဝန္တာတောင်၏။ တုင်္ဂါနိ၊ မြင့်ကုန် တက်ကုန်သော အဖျားရှိကုန်သော။ ဒဿနီယာနိ၊ ရှုချင်ဘွယ်ရှိကုန်သော။ ကူဋာနိ၊ အထူဋ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထိုအထွဋ်တို့၌လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။

֍ ဋ္ဌ ၃၈။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ဟိမဝတော ပဗ္ဗတဿ၊ ဟိမဝန္တာတောင်၏။ သေတာနိ၊ ငွေဖြင့်ပြီးကုန်သော။ ဒဿနီယာနိ၊ ရှုချင်ဘွယ် ရှိကုန်သော။ ကူဋာနိ၊ အထွဋ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထိုအထွဋ်တို့၌လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပသန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။

֍ ဋ္ဌ ၃၉။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ဟိမဝတော ပဗ္ဗတဿ၊ ဟိမဝန္တာတောင်၏။ စိတြာနိ၊ ရတနာခုနစ်ပါးတို့ဖြင့် ရောကုန်သည်ဖြစ်၍ ဆန်းကြယ်ကုန်သော။ ဒဿနီယာနိ၊ ရှုချင်ဘွယ် ရှိကုန်သော။ ကူဋာနိ၊ အထွဋ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တတ္ထေဝ၊ ထိုအထွဋ်တို့၌လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပသန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။

֍ ဋ္ဌ ၄၀။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ယက္ခဂဏသေဝိတေ၊ ဘုမ္မစိုးစသော နတ်အပေါင်းတို့သည် မှီဝဲအပ်ကုန်သော။ ဩသဓေဟိ စ၊ ဆေးတို့ဖြင့်လည်း။ သဉ္ဆန္နေ၊ ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်သော။ တတ္ထေဝ ဂန္ဓမာဒနေ၊ ထိုဂန္ဓမာဒန တောင်၌ လျှင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသို့ပြုရပါအံ့နည်း။

֍ ဋ္ဌ ၄၁။ ကိံပုရိသ၊ ချစ်လင် စန္ဒကိန္နရာ။ ကိံပုရိသသေဝိတေ၊ ကိန္နရာတို့သည် မှီဝဲအပ်ကုန်သော။ ဩသဓေဟိ စ၊ ဆေးတို့ဖြင့်လည်း။ သဉ္ဆန္နေ၊ ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်သော။ တတ္ထေဝ ဂန္ဓမာဒနေ၊ ထိုဂန္ဓမာဒနတောင်၌လျင်။ တံ၊ သင့်ကို။ အပဿန္တီ၊ မမြင်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကထံ ကဿံ၊ အသုံပြုရပါအံ့နည်း။

ဤသို့ စန္ဒကိန္နရီသည် တဆယ့်နှစ်ဂါထာတို့ဖြင့် ငိုကြွေး၍ ဘုရားလောင်း၏ရင်၌ လက်ကိုထား၍ ပူသည်၏ အဖြစ်ကိုသိလျှင် စန္ဒကိန္နရာသည် ရှင်သေးသလျှင်ကတည်း၊ နတ်အား တိုင်ကြားသော အမှုကိုပြု၍ ထိုစန္ဒကိန္နရာအား အသက်ကိုပေးအံ့ဟု ကြံ၍ လောကပါလမည်သောနတ်တို့သည် မရှိကုန်သလော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား မေ့လျော့လေကုန်သော။ ထိုသို့မဟုတ်မူကား သေလေကုန်သလော၊ ငါ၏ ချစ်စွာသောလင်ကို မစောင့်ကုန်ဟု နတ်တို့အား တိုင်ကြားသောအမှုကို ပြု၍ ထိုစန္ဒကိန္နရီ၏ သောကအဟုန်ကြောင့် သိကြားမင်း၏နေရာသည် ပူသည်ဖြစ်၏။ သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုအကြောင်းကို သိ၍ ပုဏ္ဏား၏ အသွင်ဖြင့် လာလတ်ပြီးလျှင် ကရားမှ ရေကိုယူ၍ ဘုရားလောင်းကို သွန်း၏။ ထိုခဏ၌လျှင် အဆိပ်သည် နစ်၍ ကွယ်၏။ အမာသည် အသားနုတက်၏။ ဤအရပ်၌ မြှားစူး၏ ဟူ၍လည်း မထင်၊ ဘုရားလောင်းသည်

ချမ်းသာသည်ဖြစ်၍ ထ၏ စန္ဒကိန္နရီသည်လည်း ချစ်စွာသောလင်ကို ရောဂါကင်းသည်ကို မြင်လျှင် ဝမ်းမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ သိကြားမင်း၏ခြေတို့ကို ရှိခိုးလျက်-

၄၂။ ဝန္ဒေ တေ အယျိရေ ဗြဟ္မေထ
ယော မေ ဣစ္ဆိတံ ပတိံ ဝရာကိယာ။
အမတေန အဘိသိဉ္စိ၊
သမာဂတာသ္မိ ပိယတမေန။

ဟူသော အခြားမဲ့ဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၂။ အယျိရေ ဗြဟ္မေ၊ အရှင်ပုဏ္ဏားမြတ်။ ယော တွံ၊ အကြင်သင်သည်။ ဝရာကိယာ၊ ဆင်းရဲစွာအထီးကျန်သော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဣစ္ဆိတံ၊ တောင့်တအပ်သော။ ပတိံ၊ လင်ကို။ အမတေန၊ အမြိုက်ဖြင့်။ အဘိသိဉ္စိ၊ သွန်း၏။

အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပိယတမေန၊ ချစ်စွာသော လင်နှင့်။ သမာဂတာ၊ တကွပေါင်းဖော်ရသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တေ၊ သင့်အား။ ဝန္ဒေ-ဝန္ဒာမိ၊ ရှိခိုး၏။

သိကြားမင်းသည် ထိုကိန္နရာအား ဤနေ့မှစ၍ စန္ဒတောင်မှ သက်သဖြင့် လူ့ခရီးသို့ မသွားကြကုန်လင့်၊ ဤအရပ်၌သာလျင် နေကုန်လော့ဟု အဆုံးအမကို ပေး၏။ ဤသို့ဆို၍ ထိုကိန္နရာတို့ကို ဆုံးမပြီးလျှင် မိမိနေရာသို့လျှင် သွား၏။ စန္ဒကိန္နရီသည် အရှင်ငါတို့အား ဘေးရန်ရှိသော အရပ်ဖြင့် အဘယ်ပြုအံ့နည်း၊ လာလော့၊ စန္ဒတောင်သို့ သွားကုန်အံ့ဟု ဆိုလို၍-

၄၃။ ဝိစရာမ ဒါနိ ဂိရိ ဝန နဒိယော၊
ကုသုမာဘိကိဏ္ဏ သောတာယော။
နာနာ ဒုမ ဝသနာယော၊
ပိယံ ဝဒါ အညမညဿ။

ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၃။ သာမိ၊ သခင်။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အညမညဿ၊ အချင်းချင်းအား။ ပိယံ ဝဒါ၊ ချစ်ဘွယ်ဆိုကုန်လျက်။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ကုသုမာဘိကိဏ္ဏသောတာယော၊ ပန်းတို့ဖြင့် ပြွမ်းသော အယဉ်ရှိကုန်သော။ နာနာဒုမဝသနာယော၊ အထူးထူးသော သစ်ပင်ဟူသော အဖုံးအလွှမ်း ရှိကုန်သော။ ဂိရိဝနနဒိယော၊ တောင် တော မြစ်တို့သို့။ ဝိစရာမ၊ သွားလာလှည့်ပတ်ကုန်အံ့။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး ဤရာဟုလာမယ်တော်သည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါ၌ တွန့်တိုသော စိတ်မရှိသည်, သူတပါးတို့ ဆောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ရာဟုလာမယ်တော်သည် ငါ၌ တွန့်တိုသောစိတ်မရှိသည် ဖြစ်၏။ သူတပါးတို့ ဆောင်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်သာလျှင် ဖြစ်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ သိကြားမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလာမယ်တော်သည် ထိုအခါ စန္ဒကိန္နရီ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ စန္ဒကိန္နရာ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

လင်နှင့်ကျင့်ဝတ်၊ ယွင်းမချွတ်၊ အမြတ်မိန်းမမှာ

နှစ်ခုမြောက်သော စန္ဒကိန္နရီဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ပကိဏ္ဏကနိပါတ်

၃။ မဟာဥက္ကုသဇာတ်

မယားကိုမှီ၍ ဆင်းရဲဒုက္ခမှ လွတ်ခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဥက္ကာ စိလာစာ ဗန္ဓန္တိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာဥက္ကုသဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် မိတ္တဗန္ဓက သီတင်းသည်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

သာဝတ္ထိပြည်၌ အမျိုးကောင်း၏ သားဖြစ်သော ထိုသီတင်းသည်သည် အဆွေခင်ပွန်းကိုစေ၍ မထင်ရှားသော အမျိုးသမီးကို တောင်းစေလျှင် ထိုယောက်ျားအား ဖြစ်သောကိစ္စကို ဆောင်ခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သော အဆွေခင်ပွန်းသည်၎င်း, အဖော်သည်၎င်း ရှိ၏လောဟု မေးလျှင် မရှိဟုဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား အဆွေ ခင်ပွန်းတို့ကို ရှေးဦးစွာ ရှာဦးလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုမိန်း၏ အဆုံးအမ၌ တည်၍ ရှေးဦးစွာ လေးယောက်ကုန်သော တံခါးစောင့်တို့နှင့်တကွ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြု၍ အစဉ်သဖြင့် မြို့စောင့် အမတ်ကြီးတို့နှင့်တကွ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြု၍ စစ်သူကြီးနှင့်၎င်း, အိမ်ရှေ့မင်းနှင့်၎င်း တကွ မိတ်ဆွေခင်ပွန်း ဖွဲ့၏။ ထိုသူနှင့်တကွ တပေါင်းတည်းဖြစ်၍ မင်းနှင့်တကွ အဆွေခင်ပွန်း ပြု၏။ ထိုနောက်မှ ရှစ်ကျိပ်ကုန်သော မဟာထေရ်တို့နှင့် တကွ၎င်း, အာနန္ဒာမထေရ်နှင့် တကွ၎င်း တပေါင်းတည်းဖြစ်၍ မြတ်စွာဘုရားနှင့်တကွ အဆွေခင်ပွန်းပြု၏။ ထိုအခါ သီတင်းသည်ကို သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သရဏဂုံတို့၌၎င်း သီလတို့၌၎င်း တည်စေတော်မူ၏။ မင်းသည်လည်း ထိုသီတင်းသည်အား စည်းစိမ်ကိုပေး၏။ ထိုသီတင်းသည်သည် မိတ္တဗန္ဓကဟူ၍ ထင်ရှားသည် ဖြစ်၏။

ထိုအခါ မိတ္တဗန္ဓကအား မင်းသည် ကြီးစွာသောအိမ်ကို ပေး၍ ထိမ်းမြားခြင်းမင်္ဂလာကို ပြုစေ၏။ မင်းကိုအစပြု၍ လူများသည် လက်ဆောင်ကို ပို့လာ၏။ ထိုအခါ ထိုမိတ္တဗန္ဓက၏မယားသည် မင်းသည်ပို့လာသော လက်ဆောင်ကို အိမ်ရှေ့မင်းအား၊ အိမ်ရှေ့မင်းသည် ပို့လာသော လက်ဆောင်ကို စစ်သူကြီးအား ပေး၏။ ဤသို့နည်းဖြင့် အလုံးစုံသော မြို့၌နေသောသူတို့အား အဆွေခင်ပွန်းဖွဲ့၍ ယူ၏။ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ကြီးစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ပြု၍ မြတ်စွာဘုရားအား ပင့်ဘိတ်ပြီးလျှင် ဘုရားအမှူးရှိသော ငါးရာသော ရဟန်းသံဃာအား အလှူကြီးကိုပေး၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးပြီးသော ကိစ္စအဆုံး၌ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဟောတော်မူသော တရားတော်ကို နာ၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော လင်မယားတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။

ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ ငါ့သျှင်တို့ မိတ္တဗန္ဓက သီတင်းသည်သည် မိမိမယားကိုမှီ၍ ထိုမယားစကားကို လိုက်နာသဖြင့် ခပ်သိမ်းသောသူတို့၌ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြု၍ မင်း၏အထံမှ ကြီးစွာသော ဆုလာဘ်ကိုရ၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားနှင့်တကွ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြု၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော လင်မယားတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည် ရှိသော် ရဟန်းတို့ မိတ္တဗန္ဓကသည် ယခုအခါ၌သာလျင် ထိုမိန်းမကိုမှီ၍ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်သို့ ရောက်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း တိရစ္ဆာန်အမျိုး၌ ဖြစ်၍လည်း ဤမိတ္တဗန္ဓက သီတင်းသည်သည် ထိုမိန်းမစကားကြောင့် များစွာကုန်သော သူတို့နှင့်တကွ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြု၍ သား၌စိုးရိမ်ခြင်းမှ လွတ်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် အချို့ကုန်သော ပစ္စန္တရစ်၌နေကုန်သော သူတို့သည် အကြင်အကြင် အရပ်၌ များစွာသော အမဲကို ရကုန်၏။ ထိုထိုအရပ်၌ ရွာတည်၍ တော၌ လှည့်လည်သဖြင့် သမင် အစရှိသည်တို့ကို သတ်ပြီးလျှင် အမဲကိုဆောင်၍ သားမယားတို့ကို မွေးကုန်၏။ ထိုသူတို့၏ရွာမှ အနီး၌ အလိုလိုဖြစ်သော အိုင်ကြီးသည် ရှိ၏။ ထိုအိုင်၏ တောင်မျက်နှာ၌ တခုသောစွန်ဖိုသည် နေ၏။ အနောက် မျက်နှာ၌ တခုသော စွန်မသည် နေ၏။ မြောက်မျက်နှာ၌ ခြင်္သေ့မင်းသည် နေ၏။ အရှေ့ မျက်နှာ၌ ဝန်လိုငှက်မင်းသည် နေ၏။ ထိုအိုင်၏ အလယ်၌ကား မြင့်ရာအရပ်၌ လိပ်သည် နေ၏။ ထိုအခါ စွန်ဖိုသည် စွန်မအား ငါ၏မယားဖြစ်လော့ဟု ဆို၏။

ထိုအခါ ထိုစွန်ဖိုကို စွန်မသည် သင့်အား တစုံတယောက်သော အဆွေခင်ပွန်းသည် ရှိပါ၏လောဟု မေး၏။ ရှင်မ မရှိဟု ဆို၏။ ငါတို့အားဖြစ်သော ဘေးကို၎င်း, ဆင်းရဲကို၎င်း ထုတ်ခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သော အဆွေခင်ပွန်းကို၎င်း အပေါင်းအဖော်ကို၎င်း ရခြင်းငှါသင့်၏။ ရှေးဦးစွာ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို ယူဦးလော့ဟု ဆို၏။ ရှင်မ အဘယ်သူတို့နှင့် အဆွေခင်ပွန်းဖွဲ့ခြင်းကို ပြုရအံ့နည်းဟုဆို၏။ အရှေ့မျက်နှာ၌နေသော ဝန်လိုငှက်မင်းနှင့်၎င်း မြောက်မျက်နှာ၌နေသော ခြင်္သေ့မင်းနှင့်၎င်း အိုင်၏အလယ်၌နေသော လိပ်နှင့်၎င်း တကွမိတ်ဖွဲ့ခြင်းကိုပြုလော့ဟု ဆို၏။ ထိုစွန်ဖိုသည် စွန်မစကားကိုဝန်ခံ၍ စွန်မဆိုတိုင်း ပြု၏။ ထိုအခါ ထိုနှစ်ခုကုန်သော စွန်တို့သည် ပေါင်းဖော်ခြင်းကိုပြု၍ ထိုအိုင်၌လျှင် တခုသောကျွန်းငယ်၌ ထိမ်ပင်သည် ရှိ၏။ ထက်ဝန်းကျင်မှ ရေဖြင့်ခြံရံအပ်သည် ဖြစ်၏။ ထိုထိမ်ပင်၌ အသိုက်ပြု၍ နေကုန်၏။

ထိုစွန်တို့အား နောက်အဘို့၌ နှစ်ခုကုန်သော စွန်ငယ်တို့သည် ဖွားကုန်၏။ ထိုစွန်ငယ်တို့အား အတောင်တို့သည် မရောက်မီလျှင် တနေ့သ၌ ဇနပုဒ်သားတို့သည် တနေ့ပတ်လုံး တော၌ လှည့်လည်သဖြင့် တစုံတခုကိုမရ၍ လက်ချည်းသက်သက်ဖြင့် အိမ်သို့ပြန်အံ့သောငှါ မတတ်ကောင်းကုန်၊ ငါးတို့ကို၎င်း, လိပ်တို့ကို၎င်း ဖမ်းအံ့ဟု အိုင်သို့သက်၍ ထိုကျွန်းငယ်သို့ရောက်လျှင် ထိုထိမ်ပင်ရင်း၌ အိပ်၍ မှက်, ခြင်အစရှိသည်တို့သည် ခဲကုန်သည်ဖြစ်၍ ထို မှက်, ခြင် အစရှိသည်တို့အား ပြေးစိမ့်သောငှါ ပွတ်တံ ပွတ်ကျေကို ဖွဲ့၍ မီးတို့ကို ဖြစ်စေသဖြင့် အခိုးကိုပြုကုန်၏။ မီးခိုးထသည်ရှိသော် စွန်တို့သည် မြည်ကုန်၏။ ဇနပုဒ်သားတို့သည် ထိုအသံကိုကြားကုန်၍ အချင်းတို့ ငှက်ငယ်တို့၏ အသံတည်း၊ ထကြကုန်လော့၊ မီးရှူးတို့ကို ဖွဲ့ကြကုန်လော့၊ ဆာမွတ်ခြင်းကို သည်းခံအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ငှက်သားကို စား၍ အိပ်အံ့ဟု ဆိုကုန်လျက် မီးကိုညှိသဖြင့် မီးရှူးတို့ကို ဖွဲ့ကုန်၏။ စွန်မသည် ထိုလူတို့၏ အသံကို ကြား၍ ဤလူတို့သည် ငါတို့သားငယ်တို့ကို စားလိုကုန်၏။ ငါတို့သည် ဤသို့သဘောရှိသော ဘေးကို ဖျောက်အံ့သောငှါ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို ဖွဲ့ကုန်၏။ လင်ကို ဝန်လိုငှက်မင်းအထံသို့ သွားစေအံ့ဟု ကြံ၍ အရှင်သွားချေ၊ ငါတို့သားငယ်တို့အား ဖြစ်သောဘေးကို ဝန်လိုငှက်မင်းအား ကြားချေဟု ဆိုလို၍-

၄၄။ ဥက္ကာ စိလာစာ ဗန္ဓန္တိ လုဒ္ဒါ၊
ဒီပေ ပဇာ မမ ခါဒိတုံ ပတ္ထယန္တိ။
သဟာယမိတ္တေ ဝဒေဟိ သေနက၊
အာစိက္ခ ဉာတိဗျသနံ ဒိဇာနံ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၄။ သေနက၊ စွန်။ စိလာစာ၊ ဇနပုဒ်သား ဖြစ်ကုန်သော။ လုဒ္ဒါ၊ မုဆိုးတို့သည်။ ဥက္ကာ၊ မီးရှူးတို့ကို။ ဗန္ဓန္တိ၊ ဖွဲ့ကုန်၏။ ဒီပေ၊ ကျွန်းငယ်၌။ မမ၊ ငါ၏။ ပဇာ၊ သားငယ်တို့ကို။ ခါဒိတုံ၊ စားခြင်းငှါ။ ပတ္ထယန္တိ၊ တောင့်တကုန်၏။ သဟာယမိတ္တေ၊ အပေါင်းအဖော် အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို။ ဝဒေဟိ၊ ဆိုချေလော့။ ဒိဇာနံ၊ ငှက်ဖြစ်ကုန်သော ငါတို့၏။ ဉာတိဗျသနံ၊ သားငယ်တို့၏ ပျက်စီးခြင်းကို။ အာစိက္ခ၊ ကြားချေလော့။

ထိုစွန်သည် လျင်မြန်စွာသော အဟုန်ဖြင့် ထိုဝန်လိုငှက်မင်းနေရာ အရပ်သို့သွား၍လျှင် မိမိလာသော အဖြစ်ကို သိစေ၍ ပြုအပ်သော အခွင့်ရှိသည်ဖြစ်၍ ချဉ်းကပ်သဖြင့် ရှိခိုး၍ အဘယ့်ကြောင့် လာသနည်းဟု မေးအပ်သည်ရှိသော် လာသောအကြောင်းကို ကြားလိုရကား -

၄၅။ ဒိဇော ဒိဇာနံ ပဝရောသိ ပက္ခိမ၊
ဥက္ကုသရာဇ သရဏံ တံ ဥပေမိ။
ပဇာ မမ ခါဒိတုံ ပတ်ထယန္တိ၊
လုဒ္ဒါ စိလာစာ ဘဝ မေ သုခါယ။

ဟူသော နှစ်မြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၅။ ပက္ခိမ၊ အတောင်ရှိသော။ ဥက္ကုသရာဇ၊ ဝန်လိုငှက်မင်း။ တွံ၊ သင်သည်။ ဒိဇာနံ၊ ငှက်တို့တွင်။ ပဝရော၊ မြတ်သော။ ဒိဇော၊ ငှက်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင်ငှက်မင်းကို။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ခြင်းသို့။ ဥပေမိ၊ ကပ်၏။ စိလာစာ၊ ဇနပုဒ်သား ဖြစ်ကုန်သော။ လုဒ္ဒါ၊ မုဆိုးတို့သည်။ မမ၊ ငါ၏။ ပဇာ၊ သားငယ်တို့ကို။ ခါဒိတုံ၊ စားခြင်းငှါ။ ပတ္ထယန္တိ၊ တောင့်တကုန်၏။ တွံ၊ သင်ငှက်မင်းသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ သုခါယ၊ ချမ်းသာခြင်းငှါ။ ဘဝ၊ ဖြစ်ပါလော့။

ဝန်လိုငှက်မင်းသည် အဆွေစွန် သင်မကြောက်လင့်ဟု စွန်ကိုနှစ်သိမ့်စေလို၍-

၄၆။ မိတ္တံ သဟာယဉ္စ ကရောန္တိ ပဏ္ဍိတာ၊
ကာလေ အကာလေ သုခမေသမာနာ။
ကရောမိ တေ သေနက ဧတမတ္ထံ၊
အရိယော ဟိ အရိယဿ ကရောတိ ကိစ္စံ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၆။ သေနက၊ စွန်။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ကာလေ စ၊ နေ့အခါ၌၎င်း။ အကာလေ စ၊ ညဉ့်အခါ၌၎င်း။ သုခံ၊ ချမ်းသာကို။ ဧသမာနာ၊ ရှာကုန်လျက်။ မိတ္တဉ္စ၊ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကို၎င်း။ သဟာယဉ္စ၊ အပေါင်းအဖော် ဖွဲ့ခြင်းကို၎င်း။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်၏။ တေ၊ သင်၏။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုကိစ္စကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကရောမိ၊ ပြုအံ့။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ အရိယော၊ မြတ်သောအကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသောသူသည်။ အရိယဿ၊ မြတ်သောအကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသောသူ၏။ ကိစ္စံ၊ ကိစ္စကို။ ကရောတိ၊ မချွတ်ပြုမြဲတည်း။

ထိုအခါ စွန်ကို အဆွေစွန် - ဇနပုဒ်သားတို့သည် သစ်ပင်ကို တက်ကုန်ပြီလောဟု မေး၏။ မတက်ကုန်သေး၊ မီးရှူးတို့ကိုသာလျှင် ညှိကုန်၏ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား သင်သည် လျင်စွာသွား၍ ငါ၏ အဆွေခင်ပွန်းမကို နှစ်သိမ့်စေ၍ ငါလာသောအဖြစ်ကို ကြားချေလော့ဟု ဆို၏။ ထိုစွန်သည် ဝန်လိုငှက်မင်းဆိုတိုင်း ပြု၏။ ဝန်လိုငှက်မင်းသည်လည်း လာလတ်၍ ထိမ်ပင်အနီး၌ ဇနပုဒ်သားတို့၏ တက်ခြင်းကိုကြည့်လျက် တခုသော သစ်ပင်ဖျား၌ နား၍ တယောက်သော ဇနပုဒ်သားသည် တက်သောကာလ၌ စွန်သိုက်အနီးသို့ ထိုဇနပုဒ်သားတက်သည်ရှိသော် အိုင်၌ငုပ်၍ အတောင်တို့ဖြင့်၎င်း, နှုတ်သီးဖြင့်၎င်း ရေကိုဆောင်၍ မီးရှူးအထက်၌ လောင်း၏။ မီးရှူးသည် ငြိမ်း၏။ ဇနပုဒ်သားသည် ဤဝန်လိုငှက်ကို၎င်း, စွန်ငယ်တို့ကို၎င်း စားအံ့ဟု သက်၍ တဖန် မီးရှူးတို့ကိုညှိ၍ တက်၏။ တဖန် ထိုဝန်လိုငှက်သည် မီးရှူးတို့ကို ငြိမ်းစေ၏။ ဤသို့သောနည်းဖြင့် ညှိတိုင်း ညှိတိုင်းသော မီးရှူးကို ငြိမ်းစေစဉ်လျှင် သန်းခေါင်အခါ ဖြစ်၏။ ထိုဝန်လိုငှက်သည် အလွန်လျှင် ပင်ပန်း၏။ အောက်ဖြစ်သောဝမ်း၌ အမွေးသည် ပါးခြင်းသို့ ရောက်၏။ မျက်စိတို့သည် နီသည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုဝန်လိုငှက်မင်းကို မြင်၍ စွန်မသည် လင်ကို အရှင်ဝန်လိုငှက်မင်းသည် အလွန်ပင်ပန်းသလျှင်ကတည်း၊ ထိုဝန်လိုငှက်မင်းအား အတန်ငယ် အပင်ပန်းဖြေစိမ့်သောငှါ သွား၍ လိပ်မင်းအား ဆိုချေလော့ဟု ဆို၏။ ထိုစွန်သည် စွန်မစကားကို ကြား၍ ဝန်လိုငှက်မင်းသို့ ကပ်၍-

၄၇။ ယံ ဟောတိ ကိစ္စံ အနုကမ္ပကေန၊
အရိယဿ အရိယေန ကတံ တယိဒံ။
အတ္တာနုရက္ခီ ဘဝ မာ အဍယှိ။
လစ္ဆာမ ပုတ္တေ တယိ ဇီဝမာနေ။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၇။ အရိယဿ၊ မြတ်သောအကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသော ငါ့အား။ ယံ ကိစ္စံ၊ အကြင် ကိစ္စသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဣဒံ ကိစ္စံ၊ ဤကိစ္စကို။ အရိယေန၊ မြတ်သော အကျင့်နှင့်ပြည့်စုံသော။ တယာ၊ သင်သည်။ အနုကမ္ပကေန၊ အစဉ်သနားသဖြင့်။ ကတံ၊ ပြုအပ်ပြီ။ အတ္တာနုရက္ခီ၊ ကိုယ်ကိုစောင့်ရှောက်သည်။ ဘဝ၊ ဖြစ်လော့။ မာ အဍယှိ၊ မပင်ပန်းစေလင့်။ တယိ၊ သင်သည်။ ဇီဝမာနေ၊ အသက်ရှည်သည်ရှိသော်။ ပုတ္တေ၊ သားတို့ကို။ လစ္ဆာမ၊ ရကုန်အံ့။

ဝန်လိုငှက်မင်းသည် စွန်စကားကို ကြား၍ ခြင်္သေ့သံနှင့်တူသော အသံကိုကျူးရင့်လျက်-

၄၈။ တမေဝ ရက္ခာဝရဏံ ကရောန္တော၊
သရီရဘေဒါပိ န သန္တသာမိ။
ကရောန္တိ ဟေကေ သခိနံ သခါရော၊
ပါဏံ စဇန္တာ သတာ နေသဓမ္မော။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၀။ တမေဝ ရက္ခာဝရဏံ၊ ထိုအစောင့် အရှောက်ကိုလျှင်။ ကရောန္တော၊ ပြုသော ငါသည်။ သရီရဘေဒါပိ၊ ကိုယ်ပျက်စီးသည် ရှိသော်လည်း။ န သန္တသာမိ၊ မပင်ပန်း။ ဟိ- သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သော။ သခါရော၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်။ ပါဏံ၊ အသက်ကို။ စဇန္တာ၊ စွန့်ကုန်လျက်။ သခီနံ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၏။ ကိစ္စံ၊ ကိစ္စကို။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်၏။ ဧသဓမျမော၊ ဤအကျင့်သည်။ သတာနံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော၊ အကျင့်တည်း။

သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍ ထို ဝန်လိုငှက်မင်းကျေးဇူးကို ဆိုလိုသည်ဖြစ်၍-

၄၉။ သုဒုက္ကရံ ကမ္မမကာသိ၊ အဏ္ဍဇာယံ ဝိဟင်္ဂမော။
အတ္ထာယ ကုရရော ပုတ္တေ၊ အဍ္ဎရတ္တေ အနာဂတေ။

ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၉။ အဏ္ဍဇာ၊ အဥမှဖြစ်သော။ အယံ ဝိဟင်္ဂမော ကုရရော၊ ဤဝန်လိုငှက်မင်းသည်။ သေနကဿ၊ စွန်၏။ ပုတ္တေ၊ သားငယ်တို့ကို။ ရက္ခန္တော၊ စောင့်လျက်။ တေသံ၊ ထိုသားငယ်တို့၏။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှါ။ အဍ္ဎရတ္တေ၊ သန်းခေါင်အခါသည်။ အနာဂတေ၊ မရောက်မီ။ သုဒုက္ကရံ၊ အလွန်ခက်ခဲသော။ ကမ္မံ၊ အမှုကို။ အကာသိ၊ ပြု၏။

စွန်သည်လည်း ဝန်လိုငှက်မင်းကို အဆွေ အတန်ငယ် အပင်ပန်းဖြေဦးလော့ဟု ဆို၍ လိပ်၏အထံသို့ သွားပြီးလျှင် လိပ်ကို ထစေ၍ အဆွေ အဘယ့်ကြောင့် လာသနည်းဟု မေး၏။ ဤသို့သဘောရှိသော ဘေးသည် ဖြစ်၏။ ဝန်လို

ငှက်မင်းသည် ပဌမယာမ်မှစ၍ လုံ့လပြုလျက် ပင်ပန်းသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် သင်၏ အထံသို့ လာ၏ဟု ဆိုလို၍-

၅၀။ စုတာပိ ဟေကေ ခလိတာ သကမ္မုနာ။
မိတ္တာနုကမ္ပာယ ပတိဋ္ဌဟန္တိ။
ပုတ္တာ မမဋ္ဋာ ဂတိမာ ဂတောသ္မိ၊
အတ္ထံ စရေထ မမ ဝါရိစရ။

ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၀။ ဝါရိစရ၊ အဆွေလိပ်။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သောသူတို့သည်။ စုတာပိ၊ အခြံအရံ စည်းစိမ်ဥစ္စာမှ ရွေ့သည်ရှိသော်၎င်း။ သကမ္မုနာ၊ မိမိအမှုမှ။ ခလိတာပိ၊ ချော်ချွတ်သော်၎င်း။ မိတ္တာနုကမ္ပာယ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့အား သနားခြင်း၌။ ပတိဋ္ဌဟန္တိ၊ တည်ကုန်၏။ မမ၊ ငါ၏။ ပုတ္တာ၊ သားတို့သည်။ အဋ္ဋာ၊ ကျင်နာကုန်သည်ဖြစ်၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင့်ကို။ ဂတိံ၊ ကိုးကွယ်ခြင်းကို။ ကတွာ၊ ပြု၍။ အာဂတော၊ လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ မမ၊ ငါ၏။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ စရေထ၊ ကျင့်ကုန်လော့။

ထိုစကားကို ကြား၍ လိပ်သည်-

၅၁။ ဓနေန ဓညေန စ အတ္တနာ စ၊
မိတ္တံ သဟာယဉ္စ ကရောန္တိ ပဏ္ဍိတာ။
ကရောမိ တေ သေနက ဧတမတ္ထံ၊
အရိယော ဟိ အရိယဿ ကရောတိ ကိစ္စံ။

ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၁။ သေနက၊ အဆွေစွန်။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ဓနေနစ၊ ဥစ္စာဖြင့်၎င်း။ ဓညေန စ၊ စပါးဖြင့်၎င်း။ အတ္တနာ စ၊ ကိုယ်ဖြင့်၎င်း။ မိတ္တဉ္စ၊ အဆွေခင်ပွန်းဖွဲ့ခြင်းကို၎င်း။ သဟာယဉ္စ၊ အပေါင်းအဖော်ဖွဲ့ခြင်းကို၎င်း။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုကိစ္စကို။ ကရောမိ၊ ပြုအံ့။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ အရိယော၊ မြတ်သောအကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသောသူသည်။ အရိယဿ၊ မြတ်သောအကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသောသူ၏။ ကိစ္စံ၊ ကိစ္စကို။ ကရောတိ၊ ပြု၏။

ထိုအခါ ထိုလိပ်၏သားသည် အနီး၌ဝပ်လျက် အဖစကားကိုကြား၍ ငါ့အဖသည် မပင်ပန်းစေသတည်း၊ ငါသည် အဖကိစ္စကို ပြုအံ့ဟုကြံ၍-

၅၂။ အပ္ပေါသုက္ကော တာတ တုဝံ နိသီဒ၊
ပုတ္တော ပိတု စရတိ အတ္ထစရိယံ။
အဟံ စရိဿာမိ တဝေတမတ္ထံ၊
သေနဿ ပုတ္တေ ပရိတာယမာနော။

ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၂။ တာတ၊ ဖခင်။ တုဝံ၊ သင်ဖခင်သည်။ အပ္ပေါသုက္ကော၊ ကြောင့်ကြမဲ့။ နိသီဒ၊ နေလော့။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ ပိတု၊ အဖ၏။ အတ္ထစရိယံ၊ အကျိုးကို ကျင့်ခြင်းကို။ စရတိ၊ ကျင့်၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သေနဿ၊ စွန်၏။ ပုတ္တေ၊ သားတို့ကို။ ပရိတာယမာနော၊ ကယ်တင်လျက်။ တဝ၊ သင်ဖခင်၏။ ဧတံမတ္ထံ၊ ထိုကိစ္စကို။ စရိဿာမိ၊ ကျင့်အံ့။

ထိုအခါ သားကို အဖလိပ်သည်-

၅၃။ အဒ္ဓါ ဟိ တာတ သတာ နေသ ဓမ္မော၊
ပုတ္တော ပိတူနံ စရေ အတ္ထစရိယံ။
အပ္ပေဝ မံ ဒိသွာ ပဝဍ္ဎကာယံ၊
သေနဿ ပုတ္တာနိ နိဟေဌယေယျုံ။

ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၃။ တာတ၊ ချစ်သား။ အဒ္ဓါ ဟိ၊ စင်စစ်လျှင်။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ ပိတူနံ၊ အဖတို့၏။ အတ္ထစရိယံ၊ အကျိုးကို ကျင့်ခြင်းကို။ စရေ၊ ကျင့်ရာ၏။ ဧသ၊ ဤသို့ကျင့်ခြင်းသည်။ သတာနံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော၊ အကျင့်တည်း။ ပဝဍ္ဎကာယံ၊ ကြီးသော ကိုယ်ရှိသော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ သေနဿ၊ စွန်၏။ ပုတ္တာနိ၊ သားငယ်တို့ကို။ စိလာစာ၊ ဇနပုဒ်သားတို့သည်။ အပ္ပေဝနာမ နိဟေဌယေယျုံ၊ လွှတ်ကုန်ငြားအံ့လည်း မသိ။

ဤသို့ဆို၍ လိပ်ကြီးသည် အဆွေစွန် မကြောက်လင့်၊ သင်သည် ရှေ့မှ သွားလော့၊ ယခုပင် ငါလာအံ့ဟု ထိုစွန်ကို လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် ရေ၌လူး၍ ညွန်ကို၎င်း, မှော်ကို၎င်း ငင်သဖြင့်ယူ၍ ကျွန်းငယ်သို့ သွားပြီးလျှင် မီးကိုငြိမ်းစေ၍ ဝပ်၏။ ဇနပုဒ်သားတို့သည် ငါတို့အား စွန်ငယ်တို့ဖြင့် အဘယ်ပြုအံ့နည်း၊ ဤ ကာဠလိပ်ကိုလှိမ့်၍ သတ်ကုန်အံ့၊ ဤလိပ်သည် အလုံးစုံသောငါတို့အား လောက်လတ္တံ့ဟု နွယ်တို့ကိုနုတ်၍ နွယ်စွန်းတို့ကိုကိုင်၍ ဝတ်သော ပုဆိုးနွမ်းတို့ဖြင့် ရစ်၍ ထိုထိုအရပ်တို့၌ ဖွဲ့၍ လိပ်ကို လှိမ့်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ လိပ်သည် ထိုဇနပုဒ်သားတို့ကို ငင်လျက် ရေနက်ရာအရပ်၌ ချ၏။ ထိုဇနပုဒ်သားတို့သည်လည်း လိပ်၌ လောဘနှင့်တကွလျင် ကျ၍ ရေဖြင့်ပြည့်သောဝမ်းဖြင့် ပင်ပန်းလျက်ထွက်၍ အချင်းတို့ တခုသော ဝန်လိုငှက်သည် သန်းခေါင်အခါတိုင်အောင် ငါတို့၏ မီးရှူးတို့ကို ငြိမ်းစေကုန်၏။ ယခုအခါ၌လည်း ဤလိပ်သည် ရေ၌ချ၍ ရေကို သောက်စေသဖြင့် ဝမ်းရောင်သည်တို့ကို ပြုအပ်ပြီ၊ တဖန် မီးကိုညှိ၍ အရုဏ်တက်သည်ရှိသော် ဤစွန်ငယ်တို့ကို စားအံ့ဟု မီးညှိအံ့သောငှါ အားထုတ်ကုန်၏။ စွန်မသည် ထိုဇနပုဒ်သားတို့၏ စကားကိုကြား၍ အရှင်ဤဇနပုဒ်သားတို့သည် အမှတ်မရှိသောကာလ၌ ငါတို့၏ သားငယ်တို့ကိုစား၍ သွားကုန်လတ္တံ့၊ ငါတို့ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော ခြင်္သေ့မင်းအထံသို့ သွားချေလော့ဟု ဆို၏။ ထိုစွန်သည် ထိုခဏ၌လျှင် ခြင်္သေ့မင်းအထံသို့ သွား၍ အခါမဟုတ်သည်၌ အဘယ့်ကြောင့် လာသနည်းဟု မေးလျှင် အစမှစ၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားလိုရကား-

၅၄။ ပသူ မနုဿာ မိဂဝီရသေဋ္ဌ၊
ဘယဋ္ဋိတာ သေဋ္ဌ မုပဗ္ဗဇန္တိ။
ပုတ္တာ မမဋ္ဋာ ဂတိမာ ဂတောသ္မိ၊
တွံ နောသိ ရာဇာ ဘဝ မေ သုခါယ။

ဟူသော တဆယ့်တခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၄။ မိဂဝီရသဋ္ဌ၊ သားတကာတို့ထက် ဝီရိယဖြင့်မြတ်သော။ သီဟရာဇာ၊ ခြင်္သေ့မင်း။ ပသူ စ၊ သားတို့သည်၎င်း။ မနုဿာ စ၊ လူတို့သည်၎င်း။ ဘယဋ္ဋိတာ၊ ဘေးနှိပ်စက်အပ်ကုန်သည်ရှိသော်။ သေဋ္ဌံ၊ မြတ်သောသူသို့။ ဥပဗ္ဗဇန္တိ၊ ကပ်ကုန်၏။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပုတ္တာ၊ သားတို့သည်။ အဋ္ဋာ၊ ကျင်နာကုန်သည်ဖြစ်၍။ တံ၊ သင့်ကို။ ဂတိံ၊ ကိုးကွယ်ရာကို။ ကတွာ၊ ပြု၍။ အာဂတော၊ လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တွံ၊ သင်သည်။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ သုခါယ၊ ချမ်းသာခြင်းငှါ။ ဘဝ၊ ဖြစ်ပါလော့။

ထိုစကားကို ကြား၍ ခြင်္သေ့မင်းသည်-

၅၅။ ကရောမိ တေ သေနက ဧတမတ္ထံ၊
အာယာမ တေ တံ ဒိသတံ ဝဓာယ။
ကထံ ဟိ ဝိညူ ပဟု သမ္ပဇာနော။
န ဝါယမေ အတ္တဇနဿ ဂုတ္တိယာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၅။ သေနက၊ စွန်။ တေ၊ သင်၏။ ဧတမတ္ထံ၊ ထိုကိစ္စကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ကရောမိ၊ ပြုအံ့။ တေ၊ သင်၏။ တံ ဒိသတံ၊ ထိုရန်အပေါင်းကို။ ဝဓာယ၊ သတ်ခြင်းငှါ။ အာယာမ၊ သွားကုန်အံ့။ ပဟု၊ ရန်သူတို့ကို သတ်ခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သော။ သမ္ပဇာနော၊ မိမိအဆွေခင်ပွန်းအား ဘေးဖြစ်ခြင်းကိုသိသော။ ဝိညူ၊ ပညာရှိသောသူသည်။ အတ္တဇနဿ၊ အဆွေခင်ပွန်းအား။ ဂုတ္တိယာ၊ စောင့်ရှောက်ခြင်းငှါ။ ကထံ ဟိ န ဝါယမေ၊ အဘယ့်ကြောင့် လုံ့လမပြုဘဲ ရှိအံ့နည်း။

ဤသို့ဆို၍ သွားလော့၊ သင်သည် သားငယ်တို့ကို နှစ်သိမ့်စေလော့ဟု စွန်ကို လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် ပတ္တမြားညိုအဆင်းနှင့်တူသော ရေကိုနင်းလျက် သွား၏။ ဇနပုဒ်သားတို့သည် ခြင်္သေ့မင်း လာသည်ကိုမြင်၍ ရှေးဦးစွာ ဝန်လိုငှက်သည် ငါတို့၏ မီးရှူးတို့ကို ငြိမ်းစေအပ်ပြီ၊ ထို အတူ လိပ်သည် ငါတို့ဝတ်သော ပုဆိုးနွမ်းတို့၏လည်း အရှင်မရှိသည်တို့ကို ပြုအပ်ပြီ၊ ယခုအခါ၌ကား ပျက်စီးကုန်ပြီ၊ ခြင်္သေ့သည် ငါတို့အား အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေလတ္တံ့ဟု သေဘေးဖြင့် ထိတ်လန့်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ဟုတ်ဟုတ်ငြားငြားအားဖြင့် ပြေးကုန်၏။ ခြင်္သေ့မင်းသည် လာလတ်၍ သစ်ပင်ရင်း၌ တစုံတခုကို မမြင်၊ ထိုအခါ ခြင်္သေ့ကို ဝန်လိုငှက်သည်၎င်း, လိပ်သည်၎င်း စွန်သည်၎င်း ကပ်ကုန်၍ ရှိခိုးကုန်၏။ ခြင်္သေ့မင်းသည် ထိုဝန်လိုငှက် လိပ်, စွန်တို့အား အဆွေခင်ပွန်း၏ အကျိုးဆက်ကိုဆို၍ ဤနေ့မှစ၍ အဆွေခင်ပွန်း၏သဘောကို မဖျက်မူ၍ မမေ့မလျော့ ဖြစ်ကြကုန်လော့ဟု ဆုံးမ၍ ဖဲ၏။ ဝန်လိုငှက် လိပ် စွန်တို့သည်လည်း နေရာအရပ်တို့သို့ ပြန်ကုန်၏။ စွန်မသည် မိမိသားငယ်တို့ကို ကြည့်၍ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကိုမှီ၍ ငါတို့သည် သားတို့ကို ရအပ်ကုန်ပြီဟု ချမ်းသာစွာ နေသောအခါ၌ စွန်နှင့်တကွ စကားပြောလျက် အဆွေခင်ပွန်း၏ ကျေးဇူးအကျင့်ကို ပြလိုရကား-

၅၆။ မိတ္တဉ္စ ကယိရာထ သုဟဒယဉ္စ၊
အယျိရဉ္စ ကယိရာထ သုခါဂမာယ။
နိဝတ္ထကောစောဝ သရေ ဘိဟန္တွာ၊
မောဒါမ ပုတ္တေဟိ သမင်္ဂိဘူတာ။

၅၇။ သကံ မိတ္တဿ ကမ္မေန၊ သဟာယဿ ပလာယိနော။
ကူဇန္တ မုပကူဇန္တိ၊ လောမသာ ဟဒယင်္ဂမံ။

၅၈။ မိတ္တီ သဟာယံ အဓိဂမ္မ ပဏ္ဍိတော၊
သော ဘုဉ္ဇတိ ပုတ္တ ပသုံ ဓနံ ဝါ။
အဟဉ္စ ပုတ္တာ စ ပတီ စ မယှံ၊
မိတ္တာနုကမ္ပာယ သမင်္ဂိဘူတာ။

၅၉။ ရာဇဝတာ သူရဝတာ စ အတ္ထော၊
သမ္ပန္နသခိဿ ဘဝန္တိ ဟေတေ။
သော မိတ္တဝါ ယသဝါ ဥဂ္ဂတတ္ထော၊
အသ္မိံဓ လောကေ မောဒတိ ကာမကာမီ။

၆၀။ ကရဏီယာနိ မိတ္တာနိ၊ ဒလိဒ္ဒေနာပိ သေနက။
ပဿ မိတ္တာနုကမ္ပာယ၊ သမဂ္ဂမှ သဉာတကေ။

၆၁။ သူရေန ဗလဝန္တေန၊ ယော မိတ္တံ ကုရုတေ ဒိဇော။
ဧဝံ သော သုခိတော ဟောတိ၊ ယာ တံ တွဉ္စ သေနက။

ဟူသော ဤခြောက်ဂါတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၆။ သေနက၊ စွန်။ သုခါဂမာယ၊ ချမ်းသာရခြင်းငှါ။ မိတ္တဉ္စ၊ မိတ်ဖွဲ့ခြင်းကို၎င်း။ သုဟဒယဉ္စ၊ နှလုံးအကျွမ်းဝင်သော အပေါင်းအဖော် ဖွဲ့ခြင်းကို၎င်း။ ကယိရာထ၊ ပြုရာ၏။ အယျိရဉ္စ၊ အရှင်ရှိသည်ကို၎င်း။ ကယိရာထ၊ ပြုရာ၏။ နိဝတ္ထကောစော၊ ချပ်မိန်ညိုဝတ်ကုန်သော သူတို့သည်။ သရေ၊ မြှားတို့ကို။ အဘိဟန္တွာ၊ နှိပ်နင်း၍။ မောဒန္တိ ဣဝ၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သကဲ့သို့။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ပုတ္တေဟိ၊ သားတို့နှင့်။ သမင်္ဂိဘူတာ၊ တကွ နေရကုန်သည်ဖြစ်၍။ မောဒါမ၊ ဝမ်းမြောက်ရကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၇။ သေနက၊ စွန်။ သကံမိတ္တဿ၊ မိမိအဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော။ အပလာယိနော၊ မပြေးမဆုတ်သော။ သဟာယဿ၊ အဆွေခင်ပွန်း၏။ ကမ္မေန၊ အမှုကြောင့်။ ကူဇန္တံ၊ မြည်သော။ တွံ၊ သင့်ကို။ လောမသာ၊ သားငှက်တို့သည်။ ဟဒယင်္ဂမံ၊ နှလုံးသို့ဝင်သော အသံကို။ နိစ္ဆာရေတွာ၊ မြွက်၍။ ဥပကူဇန္တိ၊ အတုမြည်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၈။ သေနက၊ စွန်။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ မိတ္တသဟာယံ၊ အဆွေခင်ပွန်း အပေါင်း အဖော်ကို။ အဓိဂမ္မ၊ ရ၍။ ပုတ္တံ ဝါ၊ သားကို၎င်း။ ပသုံ ဝါ၊ အခြေလေးချောင်းရှိသော အမျိုးကို၎င်း။ ဓနံ ဝါ၊ ဥစ္စာကို၎င်း။ လဘိတွာ၊ ရ၍။ ဘုဉ္ဇတိ၊ သုံးဆောင်ခံစားရ၏။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်၎င်း။ ပုတ္တာ စ၊ သားတို့သည်၎င်း။ မယှံ၊ ငါ၏။ ပတိံ စ၊ လင်သည်၎င်း။ မိတ္တာနုကမ္ပာယ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၏ သနားခြင်းကြောင့်။ သမင်္ဂီဘူတာ၊ အတူတကွ နေရကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၉။ ကာမကာမီ၊ ကာမတို့ဖြင့် တပ်စွန်းစေတတ်သော စွန်။ ရာဇဝတာ၊ မင်းဟူသော အဆွေခင်ပွန်းရှိသော သူသည်၎င်း။ သူရဝတာ စ၊ ရဲရင့်သော အဆွေခင်ပွန်းရှိသော သူသည်၎င်း။ အတ္ထော၊ အကျိုးကို။ ပါပုဏိတုံ၊ ပြည့်စုံစေခြင်းငှါ။ သက္ကာ၊ တတ်ကောင်း၏။ ဧတေ၊ ထိုသူတို့သည်။ သမ္ပန္နသခိဿ၊ အဆွေ ခင်ပွန်း၏အကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသောသူအား။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဣဓ လောကေ၊ ဤမျက်မြင်လောကဟု ဆိုအပ်သော။ အသ္မိံ လောကေ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်လောက၌။ မိတ္တဝါ၊ အဆွေခင်ပွန်းရှိသည်လည်း ဖြစ်သော။ ယသ ဝါ၊ အခြံအရံရှိသည်လည်း ဖြစ်သော။ ဥဂ္ဂတတ္ထော၊ အသရေ တင့်တယ်ခြင်း အစုဖြင့် တက်သော သဘောရှိသော။ သော၊ ထိုသူသည်။ မောဒတိ၊ မွေ့လျော်ရ၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၀။ သေနက၊ စွန်။ ဒလိဒ္ဒေနာပိ၊ သူဆင်းရဲသည်လည်း။ မိတ္တာနိ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို။ ကရဏီယာနိ၊ ပြုအပ်ကုန်၏။ ပဿ၊ ရှုလော။ မိတ္တာနုကမ္ပာယ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၏ သနားခြင်းကြောင့်။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ သဉာတကေ၊ သားတို့နှင့်တကွ။ သမဂ္ဂါ၊ ညီညွတ်ကုန်သည်။ အမှ၊ ဖြစ်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၁။ သေနက၊ စွန်။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်၎င်း။ တွဉ္စ၊ သင်သည်၎င်း။ သုခိတော ယထာ၊ ချမ်းသာသကဲ့သို့။ ဧဝံ-တထာ၊ ထို့အတူ။ ယော ဒိဇော၊ အကြင်ငှက်သည်။ သူရေန၊ ရဲရင့်သော။ ဗလဝန္တေန၊ အားရှိသောသူနှင့်။ မိတ္တံ၊ အဆွေခင်ပွန်းကို။ ကုရုတေ၊ ပြု၏။ သော ဒိဇော၊ ထိုငှက်သည်။ သုခီ၊ ချမ်းသာသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

ဤသို့လျှင် ထိုစွန်မသည် ခြောက်ဂါထာတို့ဖြင့် အဆွေခင်ပွန်း၌ ကျင့်ခြင်း၏ ကျေးဇူးစကားကို ဆို၏။ အလုံးစုံလည်း ဖြစ်ကုန်သော ထိုအဆွေခင်ပွန်းတို့သည် အဆွေခင်ပွန်း၏ သဘောကို မဖျက်မူ၍ အသက်ထက်ဆုံး တည်သဖြင့် ကံအားလျော်စွာ လားကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ထိုမိတ္တဗန္ဓက သီတင်းသည်သည် မယားကိုမှီ၍ ချမ်းသာခြင်းသို့ ရောက်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ရောက်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ လင်မယားတို့သည် ထိုအခါ စွန်ဖို စွန်မ ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလာသည် ထိုအခါ သားလိပ်ငယ် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မဟာမောဂ္ဂလာန်သည် ထိုအခါ အဖလိပ်ကြီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ဝန်လိုငှက် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ခြင်္သေ့မင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

မိတ်ကောင်းရှိမှ၊ ဘေးဘယ၊ မုချ လွတ်မည်သာ

သုံးခုမြောက်သော မဟာဥက္ကုသဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ပကိဏ္ဏကနိပါတ်

၄။ ဥဒ္ဒါလကဇာတ်

အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေခြင်း အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ခရာဇိနာ ဇဋိလာ ပင်္ကဒန္တာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သောဤ ဥဒ္ဒါလကဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ်အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေတတ်သော ရဟန်းတပါးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုဟန်းသည် ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်စေတတ်သော ဘုရားသာသနာတော်၌ ရဟန်းပြု၍လည်း ပစ္စည်းလေးပါးအကျိုးငှါ အထူးထူး အပြားပြားဖြစ်သောအံ့ဘွယ်သရဲသောဝတ္ထုကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုအခါ ထိုရဟန်း၏ ကျေးဇူးမဲ့ကို ထင်ရှားပြလိုကုန်သော ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ ဤအမည်ရှိသော ရဟန်းသည် ဤသို့သဘောရှိသော ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်စေတတ်သော မြတ်စွာဘုရား သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုလျက်အံ့ဘွယ်သရဲကိုမှီ၍ အသက်မွေးခြင်းကို ပြု၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ဤရဟန်းသည်အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေတတ်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤရဟန်းသည်အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေတတ်ဘူးသည် သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ ပုရောဟိတ် ဖြစ်၏။ ပညာရှိ၏ လိမ်မာ၏ ထိုပုရောဟိတ်သည် တနေ့သ၌ ဥယျာဉ်ကစားအံ့သောငှါ သွားသည်ရှိသော် အလွန် အဆင်းလှသော ပြည့်တန်ဆာမ တယောက်ကိုမြင်လျှင် တပ်သောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုပြည့်တန်ဆာမနှင့်တကွ ပေါင်းဖော်ခြင်းကို ပြု၏။ ထိုပြည့်တန်ဆာမသည် ထိုပုရောဟိတ်ကိုစွဲ၍ ကိုယ်ဝန်ကိုရ၏။ ကိုယ်ဝန်တည်သော အဖြစ်ကိုသိလျှင် ထိုပုရောဟိတ်ကို အရှင်အကျွန်ုပ်အား ကိုယ်ဝန်သည် တည်၏။ ဖွားသောကာလ၌ အမည်ကို ပြုကုန်အံ့၊ ထိုသူအား အဘယ်အမည်ကို ပြုရအံ့နည်းဟု မေး၏။ ထိုပုရောဟိတ်သည် ပြည့်တန်ဆာမဝမ်း၌ ဖြစ်သည်၏အဖြစ်ကြောင့် အမျိုးအမည်ကို ပြုအံ့သောငှါ မတတ်ကောင်းဟု ကြံ၍ အရှင်မ ဤလေခတ်သော သစ်ပင်သည် ဥဒ္ဒါလက မည်၏။ ဤအရပ်၌ ရအပ်သည်၏အဖြစ်ကြောင့် ထိုသူအား ဥဒ္ဒါလကဟူသော အမည်ကို မှည့်လေလော့ဟု ဆို၍ လက်စွပ်ကိုလည်း ပေး၏။ သ္မီးသည် အကယ်၍ ဖြစ်အံ့။ ဤလက်စွပ်ဖြင့် သူငယ်မကို မွေးလေလော့၊ အကယ်၍ သားဖြစ်အံ့၊ ထိုအခါ အရွယ်ရောက်သော် ထိုသားငယ်ကို ငါ့အား ပြလှည့်လော့ဟု ဆို၏။

ထိုပြည့်တန်ဆာမသည် နောက်အဘို့၌ သားကိုဖွား၍ ထိုသားအား ဥဒ္ဒါလကဟူသော အမည်ကို မှည့်၏။ ထို ဥဒ္ဒါလကသည် အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် မိခင် အကျွန်ုပ်အဖသည် အဘယ်သူနည်းဟု အမိကို မေး၏။ ချစ်သား ပုရောဟိတ်တည်းဟု ဆို၏။ ထိုအကျွန်ုပ်အဖသည် အကယ်၍ ပုရောဟိတ်ဖြစ်အံ့၊ ဤသို့ ဖြစ်သည်ရှိသော် ဗေဒင်တို့ကို သင်အံ့ဟု အမိလက်မှ လက်စွပ်ကို၎င်း, ဆရာ့အဘို့ကို၎င်းယူ၍ တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာ့အထံ၌ အတတ်ကိုသင်လျက် တခုသော ရသေ့အပေါင်းကိုမြင်၍ ဤသူတို့၏အထံ၌ မြတ်သောအတတ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုအတတ်ကို သင်အံ့ဟု အတတ်၌တပ်စွန်းသဖြင့် ရဟန်းပြု၍ ထိုသူတို့အား ကျင့်ဝတ်ကိုပြု၍ ဆရာတို့ သင်တို့တတ်သော အတတ်ကို သင်ကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုရသေ့တို့သည် မိမိ မိမိတို့ တတ်သောနည်းဖြင့်လျှင် ထိုဥဒ္ဒါလကကို သင်စေကုန်၏။ ရသေ့ငါးရာတို့တွင် တယောက်သော ရသေ့သည်လည်း ထိုဥဒ္ဒါလကထကျ သာလွန်သောပညာသည် မရှိ၊ ထိုဥဒ္ဒါလကသည်လျှင် ထိုရသေ့တို့ထက် ပညာဖြင့် လွန်မြတ်၏။

ထိုအခါ ထိုရသေ့တို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ ထိုဥဒ္ဒါလကအား ဆရာ့အရာကို ပေးကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုရသေ့တို့ကို ဥဒ္ဒါလက ရသေ့သည် အချင်းတို့ သင်တို့သည် အမြဲလျှင် တောသစ်မြစ်သစ်သီး အာဟာရ ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ တော၌ သာလျှင် နေကြကုန်၏။ လူ့ပြည်သို့ အဘယ့်ကြောင့် မသွားကြကုန်သနည်းဟု ဆို၏။ ရှင်ရသေ့ လူတို့မည်သည် အလှူကြီးကိုပေး၍ အနုမောဒနာကို ပြုစေကုန်၏။ တရားစကားကို ဆိုစေကုန်၏။ ပြဿနာကို မေးကုန်၏။ ငါတို့သည် ထိုဘေးကြောင့် လူ့ပြည်အရပ်သို့ မသွားကုန်ဟု ဆိုကုန်၏။

ရှင်ရသေ့တို့ အကယ်၍ စကြာမင်းဖြစ်ကုန်ငြားအံ့၊ ငါ့ကိုယူ၍ သွားကြကုန်၊ ဆိုခြင်းမည်သည် ငါ၏ဝန်တည်း၊ သင်တို့သည် မကြောက်ကြကုန်လင့်ဟု ဆို၍ ထိုရသေ့တို့နှင့်တကွ လှည့်လည်လျက် အစဉ်သဖြင့် ဗာရာ ဏသီသို့ ရောက်လျှင် မင်း၏ဥယျာဉ်၌နေ၍ ထိုဥဒ္ဒါလကသည် နက်ဖြန်နေ့၌လျှင် အလုံးစုံသော ရသေ့တို့နှင့်တကွ တံခါးရွာ၌ ဆွမ်းခံအံ့သောငှါ သွား၏။ လူတို့သည် အလှူကြီးကို ပေးကုန်၏။ ရသေ့တို့သည် နက်ဖြန်နေ့၌ မြို့သို့ဝင်ကုန်၏။ လူတို့သည် အလူကြီးကို ပေးကုန်၏။ ဥဒ္ဒါလကရသေ့သည် အလှူအနုမောဒနာကို ပြု၏။ မင်္ဂလာကို ရွတ်၏။ ပြဿနာကို ဖြေ၏။ လူတို့သည် ကြည်ညို၍ များစွာသော ပစ္စည်းဖြင့် လှူကုန်၏။ မြို့အလုံးသည် ပညာရှိသော ဂိုဏ်းဆရာဖြစ်သော ရသေ့သည် လာရောက်၏ဟု မင်းအားလည်း ကြားလျှောက်ကုန်၏။ မင်းသည် အဘယ်အရပ်၌ နေသနည်းဟု မေး၍ ဥယျာဉ်တော်၌ နေသည်ကိုကြား၍ ကောင်းပြီ၊ ယနေ့ ထိုရသေ့ကို ဖူးမြင်ခြင်းငှါ သွားအံ့ဟု ဆို၏။ တယောက်သော မင်းချင်းယောက်ျားသည် သွား၍ အရှင်မင်းကြီးသည် ရှင်ရသေ့တို့ကို ဖူးမြင်ခြင်းငှါ လာတော်မူလတ္တံ့ဟု ဥဒ္ဒါလကရသေ့အား ကြားနှင့်၏။

ထိုဥဒ္ဒါလက ရသေ့သည်လည်း ရသေ့အပေါင်းကို ခေါ်၍ ရှင်ရသေ့တို့ မင်းသည် လာလတ္တံ့သတတ်၊ မင်းမည်သည်ကား တနေ့မျှ နှစ်သက်စေသည်ရှိသော် အသက်ထက်ဆုံး အသက်မွေးခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သည်ဖြစ်၏ဟု ဆို၏။ ဆရာအသို့လျှင် ပြုအပ်သနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် ထိုဥဒ္ဒါလက ရသေ့သည် ဤသို့ ဆို၏။ သင်တို့တွင် အချို့သောသူတို့သည် လင်းနို့ကဲ့သို့ ကျင့်လေကုန်၊ အချို့သော ရသေ့တို့သည် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်သော အကျင့်ကို ကျင့်လေကုန်၊ အချို့သော ရသေ့တို့သည် ဆူး၌ အိပ်လေကုန်၊ အချို့ကုန်သော ရသေ့တို့သည် ငါးပါးသော ပူခြင်းကို ပူစေကုန်၊ အချို့သော ရသေ့တို့သည် ရေသို့ဆင်းသက်သော အမှုကို ပြုလေကုန်၊ အချို့သောရသေ့တို့သည် ထိုထိုသို့သောအရပ်၌ ဗေဒင်တို့ကို သရဇ္ဈာယ်လေကုန်ဟု ဆို၏။ ထိုရသေ့ငါးရာတို့သည် ထိုဥဒ္ဒါလက ရသေ့ဆိုတိုင်း ပြုကုန်၏ မိမိသည်ကား ရှစ်ယောက်လည်း ဖြစ်ကုန်သော တကျိပ်လည်းဖြစ်ကုန်သော ပညာရှိကုန်သော ရသေ့တို့ကိုယူ၍ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ် တင့်တယ်သော သပိတ်ခြေ၌ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော စာကိုတင်၍ တပည့်အပေါင်း ခြံရံလျက် ခင်းအပ်သောနေရာ၌ နေ၏။ ထိုခဏ၌ မင်းသည် ပုရောဟိတ်ကိုယူ၍ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ဥယျာဉ်တော်သို့ သွား၍ မိစ္ဆာအကျင့်ကို ကျင့်ကုန်သော ထိုရသေ့တို့ကိုမြင်၍ အပါယ်ဘေးမှ လွတ်ကုန်ပြီဟု ကြည်ညို၍ ဥဒ္ဒါလက ရသေ့အထံသို့ သွားပြီးလျှင် စကားပြောခြင်းကိုပြု၍ တင့်အပ် လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ နေပြီးသော် နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ပုရောဟိတ်နှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-

၆၂။ ခရာဇိနာ ဇဋိလာ ပင်္ကဒန္တာ၊
ဒုမ္မုခရူပါ ယေ မန္တံ ဇပန္တိ။
ကစ္စိ နု တေ မာနုသကေ ပယောဂေ၊
ဣဒံ ဝိဒူ ပရိမုတ္တာ အပါယာ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၂။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ ခရာဇိနာ၊ ကြမ်းတမ်းသော သစ်နက်ရေလည်း ရှိကုန်ထသော။ ဇဋိလာ၊ ဆံကျစ်လည်း ထုံးကုန်ထသော။ ပင်္ကဒန္တာ၊ အညစ်အကြေးကပ်သော သွားလည်း ရှိကုန်ထသော။ ဒုမ္မုခရူပါ၊ မျက်ရေးမကွင်းသော မျက်နှာလည်း ရှိကုန်ထသော။ ယေ၊ အကြင် ရသေ့တို့သည်။ မန္တံ၊ ဗေဒင်ကို။ ဇပန္တိ၊ ရွတ်ဘတ်သရဇ္ဈာယ်ကုန်၏။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ တေ၊ ထိုရသေ့တို့သည်။ မာနုသကေ၊ လူ၌ဖြစ်သော။ ပယောဂေ၊ လုံ့လကြောင့်။ ဣဒံ၊ ဤ ပဉ္စာတပ အကျင့်ကို ကျင့်ခြင်း, ဗေဒင်ကို သရဇ္ဈာယ်ခြင်းကို။ ဝိဒူ၊ သိကုန်သည်ဖြစ်၍။ အပါယာ၊ အပါယ်လေးပါးမှ။ ပရိမုတ္တာ နု၊ လွတ်ကုန်ပြီလော။

ထိုစကားကို ကြား၍ ပုရောဟိတ်သည် ဤမင်းကား အရာမဟုတ်သည်၌ ပြေးဝင်၏။ ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်းငှါ မသင့်ဟု ကြံ၍ မင်း၏စကားကို ပယ်လိုရကား-

၆၃။ ပါပါနိ ကမ္မာနိ ကရောထ ရာဇ။
ဗဟုဿုတော စေ န စရေယျ ဓမ္မံ။
သဟဿဗေဒါပိ န တံ ပဋိစ္စ၊
ဒုက္ခာ ပမောစေ စရဏံ အပတွာ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၃။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဗဟုဿုတော၊ များသော အကြားအမြင် ရှိသောသူသည်။ ပါပါနိ၊ ယုတ်မာကုန်သော။ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ စေ ကရောထ၊ အကယ်၍ ပြုကုန်ငြားအံ့။ ဓမ္မံ၊ ကုသိုလ် ကမ္မပထတရား ဆယ်ပါးကို။ စေ န စရေယျ၊ အကယ်၍ မကျင့်ငြားအံ့။ စရဏံ၊ သမာပတ်ရှစ်ပါးသို့။ အပတွာ၊ မရောက်မူ၍။ သဟဿ ဗေဒါပိ၊ ဗေဒင်တထောင် ဖြစ်သော်လည်း။ တံ၊ ထိုဗေဒင်ကို။ ပဋိစ္စ၊ စွဲ၍။ ဒုက္ခာ၊ အပါယ်ဆင်းရဲမှ။ န ပမောစေ၊ မလွတ်ရာ။

ထိုရောဟိတ်စကားကို ကြား၍ ဥဒ္ဒါလက ရသေ့သည် ကြံ၏။ မင်းသည်မူကား ဟုတ်ဟုတ်ငြားငြား ရသေ့အပေါင်းအား သဒ္ဓါကြည်ညို၏။ ဤပုဏ္ဏားသည်ကား ကျက်စား၍ နေသော နွားကို တုတ်လှံတံဖြင့် ပုတ်ခတ်သကဲ့သို့၎င်း, ခူးပြီးသောထမင်းပွဲ၌ အမှိုက်တို့ကို ပစ်ချဘိသကဲ့သို့၎င်း ဖြစ်၏။ ထိုပုဏ္ဏားနှင့်တကွ စကားပြောအံ့ဟု ကြံ၍ ပြောဆိုလိုရကား-

၆၄။ သဟဿဗေဒါပိ န တံ ပဋိစ္စ၊
ဒုက္ခာ ပမုစ္စေ စရဏံ အပတွာ။
မညာမိ ဗေဒါ အဖလာ ဘဝန္တိ၊
သ သံယမံ စရဏညေဝ သစ္စံ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၄။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ သဟဿဗေဒါပိ၊ ဗေဒင်တထောင် ဖြစ်သော်လည်း။ တံ၊ ထိုဗေဒင်ကို။ ပဋိစ္စ၊ စွဲ၍။ စရဏံ၊ သမာပတ်ရှစ်ပါးသို့။ အပတွာ၊ မရောက်မူ၍။ ဒုက္ခာ၊ အပါယ်ဆင်းရဲမှ။ န ပမုစ္စေ၊ မလွတ်ငြားအံ့။ သ သံယမံ၊ သီလ သံယမနှင့် တကွဖြစ်သော။ စရဏညေဝ၊ သမာပတ် ရှစ်ပါးသည်သာလျှင်။ သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဗေဒါ၊ ဗေဒင်တို့သည်။ အဖလာ၊ အကျိုး မရှိကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏ဟူ၍။ အာပဇ္ဇတိ၊ ဆိုရာရောက်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မညာမိ၊ ငါအောက်မေ့၏။

ထို့နောင်မှ ပုရောဟိတ်သည်-

၆၅။ န ဟေဝ ဗေဒါ အဖလာ ဘဝန္တိ၊
သ သံယမံ စရဏညေဝ သစ္စံ။
ကိတ္တိဉှိ ပပ္ပေါတိ အဓိစ္စ ဗေဒေ၊
သန္တိံ ပုဏာတိ စရဏေန ဒန္တော။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၅။ ဗေဒါ၊ ဗေဒင်တို့သည်။ အဖလာ၊ အကျိုးမရှိကုန်သည်။ နဟေဝ ဘဝန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်။ သ သံယမံ၊ သီလကို စောင့်ခြင်းနှင့် တကွသော။ စရဏံ ဧဝ၊ သမာပတ်ရှစ်ပါးသာလျှင်။ သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဗေဒေ၊ ဗေဒင်တို့ကို။ အဓိစ္စ၊ သင်၍။ ကိတ္တိံ၊ ကျော်စောခြင်းသို့။ ပပ္ပေါတိ၊ ရောက်၏။ ဒန္တော၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးကို ဆုံးမသောသူသည်။ စရဏေန၊ သမာပတ်ဖြင့်။ သန္တိံ၊ နိဗ္ဗာန်သို့။ ပုဏာတိ၊ ရောက်၏။

ထိုစကားကိုကြား၍ ဥဒ္ဒါလက ရသေ့သည် ဤပုဏ္ဏားနှင့်တကွ ဆန့်ကျင်ဘက်၏ အစွမ်းအားဖြင့် မြစ်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ သားဟူ၍ ဆိုသည်ရှိသော် ချစ်ခြင်းကို မပြုသောသူမည်သည် မရှိ၊ ထိုပုဏ္ဏားအား သား၏အဖြစ်ကို ပြောဆိုအံ့ဟု ကြံ၍ ပြောလိုရကား-

၆၆။ ဘစ္စာ မာတာ ပိတာ ဗန္ဓု၊ ယေန ဇာတော သယေဝ သော။
ဥဒ္ဒါလကော အဟံ ဘောတိ၊ သောတ္ထိယကုလဝံသတော။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၆။ ယေန၊ အကြင်သားသည်။ မာတာ၊ အမိကို၎င်း။ ပိတာ၊ အဖကို၎င်း။ ဗန္ဓု၊ အဆွေအမျိုးကို၎င်း။ ဘစ္စာ၊ မွေးအပ်၏။ သော၊ ထိုသားသည်။ သယေဝ၊ ထိုငါပင်တည်း။ ဘောတိ၊ အို ပုဏ္ဏား။ အဟံ၊ ငါကား။ ဥဒ္ဒလကော၊ ဥဒ္ဒါလက မည်၏။ သောတ္ထိယကုလဝံသတော၊ သောတ္ထိယပုဏ္ဏား အမျိုးအနွယ်မှ။ ဇာတော၊ ဖြစ်၏။

ထိုပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် စင်စစ်လျှင် သင်သည် ဥဒ္ဒါလကပင်လောဟု မေးသည်ရှိသော် ဟုတ်၏ဟုဆိုလျှင် ငါသည် သင့်အမိအား အမှတ်သညာကို ပေးအပ်၏။ ထိုအမှတ်သည် အဘယ်မှာနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် ပုဏ္ဏား ဤလက်စွပ်သည် အမှတ်တည်းဟု ဆို၍ လက်စွပ်ကို ပုဏ္ဏားလက်၌ထား၏။ ပုဏ္ဏားသည် လက်စွပ်ကို အဟုတ်အမှန်အားဖြင့် သိလျှင် သင်သည် ပုဏ္ဏားတို့အကျင့်ကို သိ၏လောဟုဆို၍ ပုဏ္ဏားတို့၏ အကျင့်ကို မေးလိုရကား-

၆၇။ ကထံ ဘော ဗြာဟ္မဏော ဟောတိ၊ ကထံ ဘဝတိ ကေဝလီ။
ကထဉ္စ ပရိနိဗ္ဗာနံ၊ ဓမ္မဋ္ဌော ကိန္တိ ဝုစ္စတိ။

ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၇။ ဘော၊ အို ဥဒ္ဒါလက။ ကထံ၊ အသို့သောအကြောင်းဖြင့်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားမည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ကထံ၊ အသို့သော အကြောင်းဖြင့်။ ကေဝလီ၊ အလုံးစုံပြည့်စုံသည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ကထဉ္စ၊ အသို့သော အကြောင်းဖြင့်လျှင်။ ပရိနိဗ္ဗာနံ၊ ငြိမ်းသနည်း။ ကိန္တိ၊ အသို့လျှင်။ ဓမ္မဋ္ဌော၊ တရား၌တည်၏ဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်သနည်း။

ဥဒ္ဒါလကသည်လည်း ထိုရောဟိတ်အား ပုဏ္ဏားတို့၏ အကျင့်ကို ကြားလိုရကား-

၆၈။ နိရံ ကတွာ အဂ္ဂိမာဒါယ ဗြာဟ္မဏော၊
အာပေါသိဉ္စ ယဇံ ဥဿေတိ ယူပံ။
ဧဝံ ကရော ဗြာဟ္မဏော ဟောတိ ခေမီ၊
ဓမ္မေ ဌိကံ တေန အမာပယိံသု။

ဟူသော ခုနစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၈။ ပုရောဟိတ၊ ပုရောဟိတ်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားသည်။ အဂ္ဂိံ၊ ဖွားစနေ့ကဖြစ်သော မီးကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ နိရံ ကတွာ၊ မပြတ်မူ၍။ အာပေါသိဉ္စ၊ ရေသွန်း၍။ ယဇံ-ယဇန္တော၊ ယဇ်ပူဇော်လျက်။ ယူပံ၊ ယဇ်တိုင်ကို။ ဥဿေတိ၊ စိုက်ထောင်စေ၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့သော နည်းဖြင့်။ ကရော၊ ပြုသောသူသည်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားမည်သည်။ ဟေတိ၊ ဖြစ်၏။ ခေမီ၊ ငြိမ်းခြင်းရောက်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တေန၊ ထိုသို့ ယဇ်ပူဇော်ခြင်း အစရှိသည်တို့ကို ပြုသောကြောင့်။ ဓမ္မေ၊ ပုဏ္ဏားကျင့်ဝတ်တရား၌။ ဌိတံ၊ တည်၏ဟူ၍။ အမာပယိံသု၊ ဆိုကုန်၏။

ထိုစကားကို ကြား၍ ပုရောဟိတ်သည် ဥဒ္ဒါလကသည် ဖြေဆိုအပ်သော ပုဏ္ဏားအကျင့်ကို ကဲ့ရဲ့လိုရကား-

၆၉။ န သုဒ္ဓိ သေစနေ နတ္ထိ၊ နာပိ ကေဝလီ ဗြာဟ္မဏော။
န စေဝ ခန္တိသောရစ္စံ၊ နာပိ သော ပရိနိဗ္ဗုတော။

ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၉။ ဥဒ္ဒါလက၊ ဥဒ္ဒါလက။ သေစနေန ဝါ၊ ရေသွန်းသဖြင့်လည်း။ သုဒ္ဓိ၊ စင်ကြယ်ခြင်းသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ ကေဝလီပိ၊ အလုံးစုံ ပြည့်စုံသည်လည်း။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားမည်သည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။ ခန္တိသောရစ္စံ၊ သည်းခံခြင်း သီလ၌ အလွန်မွေ့လျော်ခြင်းသည်။ န စေဝ ဟောတိ၊ မဖြစ်သလျှင်ကတည်း။ သော၊ ထိုသူသည်။ နာပိ ပရိနိဗ္ဗုတော၊ မငြိမ်း။

ထို့နောင်မှ ထိုပုရောဟိတ်ကို ဥဒ္ဒါလကသည် ဤသို့ ဆိုအပ်သောနည်းဖြင့် ပုဏ္ဏားသည် အကယ်၍ မဖြစ်အံ့၊ ထိုသို့ မဖြစ်သည်ရှိသော် အဘယ်သို့သော အကျင့်ဖြင့် ပုဏ္ဏားဖြစ်အံ့နည်းဟု မေးလိုရကား -

၇၀။ ကထံ ဘော ဗြာဟ္မဏော ဟောတိ၊ ကထံ ဘဝတိ ကေဝလီ။
ကထဉ္စ ပရိနိဗ္ဗာနံ၊ ဓမ္မဋ္ဌော ကိန္တိ ဝုစ္စတိ။

ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၀။ ဘော၊ အို-ပုဏ္ဏား။ ကထံ၊ အသို့သော အကြောင်းဖြင့်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားမည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ကထံ၊ အသို့သော အကြောင်းဖြင့်။ ကေဝလီ၊ အလုံးစုံပြည့်စုံသည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ကထံ၊ အသို့သော အကြောင်းဖြင့်ကား။ ပရိနိဗ္ဗာနံ၊ ကိလေသာမှ ငြိမ်းသနည်း။ ကိန္တိ၊ အဘယ်သို့သောသူကို။ ဓမ္မဋ္ဌော၊ ပုဏ္ဏားကျင့်ဝတ်တရား၌ တည်၏ဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်သနည်း။

ပုရောဟိတ်သည်လည်း ဥဒ္ဒါလကအား ပုဏ္ဏားတို့ ကျင့်ဝတ်တရားကို ကြားလိုရကား-

၇၁။ အက္ခေတ္တဗန္ဓူ အမမော နိရာသော၊
နိလ္လောဘပါပေါ ဘဝလောဘခီဏော။
ဧဝံ ကရော ဗြာဟ္မဏော ဟောတိ ခေမီ၊
ဓမ္မေ ဌိတံ တေန အမာပယိံသု။

ဟူသော အခြားမဲ့ဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၁။ အက္ခေတ္တဗန္ဓူ၊ လယ်ယာ ရွာနိဂုံးကို သိမ်းဆည်းခြင်း ဆွေမျိုးဖွဲ့ခြင်း, အနွယ်ဖွဲ့ခြင်း, မိတ်ဖွဲ့ခြင်း အပေါင်းအဖော်ဖွဲ့ခြင်း, အတတ်သင်သဖြင့် ဖွဲ့ခြင်းဟူသော ဗန္ဓုငါးပါးကို သိမ်းဆည်းခြင်း ကင်းသည်ဖြစ်၍။ အမမော၊ သတ္တဝါသင်္ခါရတို့၌ မြတ်နိုးခြင်း ကင်းသည်ဖြစ်၍။ နိရာသော၊ လာဘ် ဥစ္စာ သားသမီး အသက်တို့၌ တပ်ခြင်းအာသာ ကင်းသည်ဖြစ်၍။ နိလ္လောဘပါပေါ၊ မကောင်းသော မက်မောခြင်း မညီညွတ်သော မက်မောခြင်း ကင်းသည်ဖြစ်၍။ ဘဝလောဘခီဏော၊ ကုန်ပြီးသော ဘဝရာဂ ရှိသည်ဖြစ်၍။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ဆိုအပ်ပြီးသော နည်းဖြင့်။ ကရော၊ ပြုသောသူသည်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ဗြာဟ္မဏမည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ခေမီ၊ ကိလေမှ ငြိမ်းခြင်းသို့ ရောက်၏။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ဓမ္မေ၊ ပုဏ္ဏား ကျင့်ဝတ်တရား၌။ ဌိတံ၊ တည်၏ ဟူ၍။ အမာပယိံသု၊ ဆိုကုန်၏။

ထို့နောင်မှ ဥဒ္ဒါလကသည် ပုရောဟိတ်အား ပုဏ္ဏားအကျင့်၌ တည်ကုန်သော အလုံးစုံသော သူတို့အား ယုတ်ခြင်းမြတ်ခြင်း ရှိမည်လောဟု မေးလိုရကား-

၇၂။ ခတ္တိယာ ဗြာဟ္မဏာ ဝေဿာ၊ သုဒ္ဒါ စဏ္ဍာလပုက္ကုသာ။
သဗ္ဗေဝ သောရတာ ဒန္တာ၊ သဗ္ဗေဝ ပရိနိဗ္ဗုတာ။
သဗ္ဗေသံ သီတိဘူတာနံ၊ အတ္ထိ သေယျောထ ပါပိယော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၂။ ပုရောဟိတ၊ ပုရောဟိတ်။ ခတ္တိယာ၊ မင်းတို့သည်၎င်း။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်၎င်း။ ဝေဿာ၊ သူကြွယ်တို့သည်၎င်း။ သုဒ္ဒါ၊ သူဆင်းရဲတို့သည်၎င်း။ စဏ္ဍာလပုက္ကုသာ၊ ဒွန်းစဏ္ဍာ ပန်းမှိုက်စွန့် မျိုးတို့သည်၎င်း။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသော သူတို့သည်လျှင်။ သောရတာ၊ သီလ၌ အလွန်မွေ့လျော်ကုန်၏။ ဒန္တာ၊ ယဉ်ကျေးကုန်၏။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသော သူတို့သည်လျှင်။ ပရိနိဗ္ဗုတာ၊ ကိလေသာမှ ငြိမ်းကုန်၏။ သီတိဘူတာနံ၊ ငြိမ်းသည်ဖြစ်၍ ဖြစ်ကုန်သော။ သဗ္ဗေသံ၊ အလုံးစုံကုန်သော သူတို့အား။ သေယျော၊ မြတ်ခြင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိမည်လော။ အထ၊ ထိုမှတပါး။ ပါပိယော၊ ယုတ်ညံ့ခြင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိမည်လော။

ထိုအခါ ဥဒ္ဒါလကအား အရဟတ္တဖိုလ် ဖြစ်သည်မှ စ၍ ယုတ်သောအဖြစ် မြတ်သောအဖြစ်သည် မရှိဟု ပြခြင်းငှါ ပုရောဟိတ်သည်-

၇၃။ ခတ္တိယာ ဗြာဟ္မဏာ ဝေဿာ၊ သုဒ္ဒါ စဏ္ဍာလပုက္ကုသာ။
သဗ္ဗေဝ သုရတာ ဒန္တာ၊ သဗ္ဗေဝ ပရိနိဗ္ဗုတာ။
သဗ္ဗေသံ သီတိဘူတာနံ၊ နတ္ထိ သေယျောထ ပါပိယော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၃။ ဥဒ္ဒါလက၊ ဥဒ္ဒါလက။ ခတ္တိယာ၊ မင်းတို့သည်၎င်း။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်၎င်း။ ဝေဿာ၊ သူကြွယ်တို့သည်၎င်း။ သုဒ္ဒါ၊ ဆင်းရဲတို့သည်၎င်း။ စဏ္ဍာလပုက္ကုသာ၊ ဒွန်းစဏ္ဍာ ပန်းမှိုက်စွန့် မျိုးတို့သည်၎င်း။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသော သူတို့သည်လျှင်။ သုရတာ၊ သီလ၌ အလွန်မွေ့လျော်ကုန်၏။ ဒန္တာ၊ ယဉ်ကျေးကုန်၏။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသော သူတို့သည်လျှင်။ ပရိနိဗ္ဗုတာ၊ ကိလေသာမှ ငြိမ်းကုန်၏။ သီတိဘူတာနံ၊ ငြိမ်းသည်ဖြစ်၍ ဖြစ်ကုန်သော။ သဗ္ဗေသံ၊ အလုံးစုံကုန်သောသူတို့အား။ သေယျော၊ မြတ်ခြင်းသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ အထ၊ ထိုမှတပါး။ ပါပိယော၊ ယုတ်ညံ့ခြင်းသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။

ထိုအခါ ပုရောဟိတ်ကို ကဲ့ရဲ့လိုသည်ဖြစ်၍ ဥဒ္ဒါလကသည်-

၇၄။ ခတ္တိယာ ဗြာဟ္မဏာ ဝေဿာ၊ သုဒ္ဒါ စဏ္ဍာလပုက္ကုသာ။
သဗ္ဗေဝ သုရတာ ဒန္တာ၊ သဗ္ဗေဝ ပရိနိဗ္ဗုတာ။

၇၅။ သဗ္ဗေသံ သီတိဘူတာနံ၊ နတ္ထိ သေယျောထ ပါပိယော။
ပသတ္ထံ စရသိ ဗြာဟ္မညံ၊ သောတ္ထိယကုလဝံသတံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၄။ ပုရောဟိတ၊ ပုရောဟိတ်။ ခတ္တိယာ၊ မင်းတို့သည်၎င်း။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်၎င်း။ ဝေဿာ၊ သူကြွယ်တို့သည်၎င်း။ သုဒ္ဒါ၊ သူဆင်းရဲတို့သည်၎င်း။ စဏ္ဍာလပုက္ကုသာ၊ ဒွန်းစဏ္ဍာ ပန်းမှိုက်စွန့် မျိုးတို့သည်၎င်း။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသောသူတို့သည်လျှင်။ သုရတာ၊ သီလ၌ အလွန် မွေ့လျော်ကုန်၏။ ဒန္တာ၊ ယဉ်ကျေးကုန်၏။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသော သူတို့သည်လျှင်။ ပရိနိဗ္ဗုတာ၊ ငြိမ်းကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၅။ သီတိဘူတာနံ၊ ငြိမ်းသည်ဖြစ်၍ ဖြစ်ကုန်သော။ သဗ္ဗေသံ၊ အလုံးစုံကုန်သော သူတို့အား။ သေယျော၊ မြတ်ခြင်းသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိခဲ့အံ့။ အထ၊ ထိုမှတပါး။ ပါပိယော၊ ယုတ်ညံ့ခြင်းသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိခဲ့အံ့။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ပသတ္ထံ၊ ချီးမွမ်းအပ်သော။ သောတ္ထိယကုလဝံသတံ၊ ပုဏ္ဏား အမျိုးအနွယ်ဟု ဆိုအပ်သော။ ဗြာဟ္မညံ၊ မြတ်သောအဖြစ်ကို။ စရသိ၊ ကျင့်သနည်း။

ထိုအခါ ထိုဥဒ္ဒါလကကို ပုရောဟိတ်သည် ဥပမာဖြင့် သိစေလိုရကား-

၇၆။ နာနာရတ္တေဟိ ဝတ္ထေဟိ၊ ဝိမာနံ ဘဝတိ ဆာဒိတံ။
န တေသံ ဆာယာ ဝတ္ထာနံ၊ သော ရာဂေါ အနုပပဇ္ဇထ။

၇၇။ ဧဝမေဝ မနုဿေသု၊ ယဒါ သုဇ္ဈန္တိ မာဏဝါ။
န တေသံ ဇာတိ သုဇ္စျတိ၊ ဓမ္မမညာယ သုဗ္ဗတာ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၆။ ဥဒ္ဒါလက၊ ဥဒ္ဒါလက။ နာနာရတ္တေဟိ၊ အထူးထူးသော တပ်ခြင်းရှိကုန်ထသော။ ဝတ္ထေဟိ၊ ပုဆိုးအဝတ်တို့ဖြင့်။ ဝိမာနံ၊ အိမ်ကို။ ဆာဒိတံ၊ မိုးအပ်သည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်အံ့။ တေသံ ဝတ္ထာနံ၊ ထိုပုဆိုး အဝတ်တို့၏။ ဆာယာ၊ အရိပ်သည်။ နဘဝတိ၊ အထူးထူးအပြားပြား ဆန်းကြယ်သည် မဖြစ်။ သော ရာဂေါ၊ ထိုတပ်ခြင်းသည်။ အနုပပဇ္ဇထ၊ မဖြစ်။

֍ ဋ္ဌ ၇၇။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ မနုဿေသု၊ လူတို့၌။ မာဏဝါ၊ လူတို့သည်။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ သုဇ္ဈန္တိ၊ စင်ကြယ်ကုန်၏။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ အညာယ၊ သိ၍။ သုဗ္ဗတာ၊ ကောင်းသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ တေသံ၊ ထိုလူတို့အား။ ဇာတိ၊ အမျိုးသည်။ န သုဇ္စျတိ၊ မစင်ကြယ်။

ဥဒ္ဒါလကသည်ကား တဖန် ဆောင်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ရကား စကားဆိုရာ မရှိသည်ဖြစ်၍လျှင် နေ၏။ ထိုအခါ ပုရောဟိတ်သည် မင်းကို တင်လျှောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး အလုံးစုံသော ဤရသေ့တို့သည် အယောင် ဆောင်၍အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေကုန်၏။ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌အံ့ဘွယ်သရဲဖြင့်သာလျှင် ပျက်စီးစေကုန်လတ္တံ့၊ ဥဒ္ဒါလကကို လူထွက်စေ၍ ပုရောဟိတ်ငယ် ပြုတော်မူကုန်လော့၊ ကြွင်းသော ရသေ့အပေါင်းတို့ကို လူထွက်စေပြီးလျှင် ဓားလက်နက်တို့ကို အပ်၍ အမှုတော်ကို ထမ်းစေကုန်လော့ဟု တင်လျှောက်၏။ ဆရာ ကောင်းပြီဟု ဆို၍ ဆရာပုရောဟိတ်ဆိုတိုင်း ပြု၏။ ထိုရသေ့လူထွက်တို့သည် မင်းကို ခစားကုန်လျက် ကံအားလျော်စွာ လားကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ဤရဟန်းသည်အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေသည်မဟုဘ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤရဟန်းသည်အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါအံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေတတ်သော ဤရဟန်းသည် ထိုအခါ ဥဒ္ဒါလက ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မင်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ပုရောဟိတ်ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

အယောင်ဆောင်ငြား၊ အံ့ဘွယ်များ၊ မမှားပျက်စီးမည်

လေးခုမြောက်သော ဥဒ္ဒါလကဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ပကိဏ္ဏကနိပါတ်

၅။ ဘိသဇာတ်

ကျိန်စာဆို၍ ကာမဂုဏ်ကို စွန့်ခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်တတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အဿံ ဂဝံ ရဇတံ ဇာတရူပံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဘိသဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးနေတေမူစဉ် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့သော ရဟန်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ (ပစ္စုပ္ပန်တ္ထုသည် ကုသဇာတ်၌ ထင်ဖြစ်လတ္တံ့၊ )

အထူးကား - ထိုအခါ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်း သင်သည် ငြီးငွေ့သတတ်ဟူသည် မှန်သလောဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဘုန်းတော်ကြီးလှသော အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ဟု နားတော်လျှောက်သည် ရှိသော် အဘယ်ကိုစွဲ၍ ငြီးငွေ့သနည်းဟု မိန့်တော်မူသဖြင့် အရှင်ဘုရား ကိလေသာကို စွဲ၍ ငြီးငွေ့၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ဤသို့သဘောရှိသော ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်ရာဖြစ်သော ငါဘုရားသာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုလျက် အဘယ့်ကြောင့် ကိလေသာကို စွဲ၍ ငြီးငွေ့ဘိသနည်း၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ဘုရားမဖြစ်မီ သာသနာတော်မှ အပဖြစ်သောကာလ၌ ရသေ့ရဟန်းပြုလျက် ဝတ္ထုကာမ ကိလေသာကာမတို့ကို အာရုံပြု၍ ဖြစ်သော အမှတ်ကို ကျိန်ဆိုသည်ကိုပြု၍ နေဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတိုံ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကုဋေရှစ်ဆယ်ကြွယ်ဝသော ဗြာဟ္မဏမဟာသာလအမျိုး၏ သားဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းအား မဟာကဉ္စန သတို့သားဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း ခြေဖြင့်သွားနိုင်သော ကာလ၌ တယောက်သားသည် ဖွားမြင်၏။ ထိုသားအား ဥပကဉ္စန သတို့သား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ဤသို့ အစဉ်အတိုင်း ခုနစ်ယောက်သော သားတို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ အလုံးစုံသော သားတို့အောက် ငယ်သော တယောက်သောသ္မီးသည် ဖြစ်၏။ ထိုသ္မီးအား ကဉ္စနဒေဝီဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။

မဟာကဉ္စန သတို့သားသည် အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်မှ အလုံးစုံသော အတတ်တို့ကို သင်၍ လာ၏။ ထိုအခါ မဟာကဉ္စနသတို့သားကို မိဘတို့သည် ဃရာဝါသဖြင့် ဖွဲ့လိုသည်ဖြစ်၍ မိမိနှင့်တူသော ဇာတ်ရှိသောအမျိုးမှ သင်ချစ်သားဘို့ သတို့သီးကို ဆောင်ကုန်အံ့၊ အိမ်ရာထောင်ခြင်းကို ဖြစ်စလော့ဟု ဆိုကုန်၏။ အို မိခင်ဖခင်တို့ အကျွန်ုပ်အား အိမ်ရာထောင်ခြင်းဖြင့် အလိုမရှိ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အကျွန်ုပ်အား ဘဝသုံးပါးတို့သည် ရဲရဲပြောင်ပြောင် လောင်သကဲ့သို့၎င်း, ဘေးရှိသောနှောင်အိမ်ကဲ့သို့၎င်း, မြှေးရစ်ဖွဲ့ခြင်းနှင့် တကွသော ကျင်ကြီးစွန့်ရာ မြေကဲ့သို့၎င်း, စက်ဆုပ်ဖွယ်ဖြစ်၍ ထင်ကုန်၏။ အကျွန်ုပ်သည် အိပ်မက်ဖြင့်သော်လည်း မေထုန်အကျင့်ကို မမြင်မက်စဘူး၊ မိခင်ဖခင်တို့အား အကျွန်ုပ်မှတပါး သားတို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုသားတို့ကို အိမ်ရာထောင်ခြင်းဖြင့် ဘိတ်ကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်ကုန်သော်လည်း မရကုန်၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို စေလွှတ်၍ ထိုအဆွေခင်ပွန်းတို့သည် တောင်းပန်ကုန်သော်လည်း အလိုမရှိ။

ထိုအခါ မဟာကဉ္စန သတို့သားကို အဆွေခင်ပွန်းတို့သည် အဆွေ သင်သည် အဘယ်ကိုလျှင် တောင့်တ၍ ကာမဂုဏ်တို့ကို ခံစားခြင်းငှါ အလိုမရှိသနည်းဟု မေးကုန်၏။ ထိုမဟာကဉ္စနသတို့သားသည် ထိုအဆွေခင်ပွန်းတို့အား တောထွက်ခြင်း၌ အလိုရှိသောအဖြစ်ကိုကြား၍ တူသော ချမ်းသာဆင်းရဲရှိသော အဆွေ ကောင်းပေစွ၊ ဘုရားလောင်းတို့ဆိုသော စကားကိုလျှင် ဆိုပေ၏ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုစကားကို ကြား၍ မိဘတို့သည် ကြွင်းသော သားတို့ကို အိမ်ရာထောင်ခြင်းဖြင့် ဘိတ်ကုန်၏။ ထိုသားတို့သည်လည်း အလိုမရှိကုန်၊ ကဉ္စနဒေဝီလည်း အလိုမရှိသည်သာတည်း၊ နောက်အဘို့၌ မိဘတို့သည် သေကုန်၏။ မဟာကဉ္စန ပညာရှိသည် မိဘတို့အား ပြုအပ်သောကိစ္စကို ပြုပြီးလျှင် ကုဋေရှစ်ဆယ်သော ဥစ္စာတို့ကို အထီးကျန်သော ဆင်းရဲသောသူတို့အား အလှူကြီးကိုပေး၍ ညီတော် ခြောက်ယောက်တို့ကို၎င်း, နှမတော် ကဉ္စနဒေဝီကို၎င်း, ကျွန်မိန်းမ တယောက်ကို၎င်း ကျွန်ယောက်ျားတယောက်ကို၎င်း, အဆွေ ခင်ပွန်းတယောက်ကို၎င်း ယူ၍ မြတ်သော တောထွက်ခြင်းဖြင့် ဟိမဝန္တာသို့ ဝင်၏။ ထိုတကျိပ်တယောက်သော သူတို့သည် ဟိမဝန္တာ အရပ်၌ ကြာပဒုမာအိုင်ကိုမှီ၍ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော မြေအဘို့၌ ကျောင်းဆောက်ပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ သစ်မြစ်သစ်သီးဟူသော အစာရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ မျှကုန်၏။

ထိုရသေ့တို့သည် တောသို့ သွားကုန်သည်ရှိသော် တကွနက်သာလျှင် သွားကြကုန်၏။ အကြင်အရပ်၌ တယောက်ယောက်သော သူသည် သစ်သီးကို၎င်း သစ်ရွက်ကို၎င်း မြင်အံ့၊ ထိုအရပ်သို့ တပါးသော ရသေ့တို့ကိုလည်း ခေါ်၍ မြင်ဘူးကြားဘူးသည် အစရှိသည်တို့ကို ပြောဟောလျက် ရွေးဆွတ်ကုန်၏။ ရွာသူအပေါင်းတို့ အမှုလုပ်ရာ အရပ်ကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ဆရာဖြစ်သော မဟာကဉ္စနရသေ့သည် ကြံ၏။ ငါတို့အား ကုဋေရှစ်ဆယ်သော ဥစ္စာကို

စွန့်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုလျက် ဤသို့လျှပ်ပေါ်သော သွားခြင်း၏အစွမ်းဖြင့် သစ်သီးကြီးငယ်အလို့ငှါ သွားခြင်းသည် မလျှောက်ပတ်၊ ဤနေ့မှစ၍ ငါသာလျှင် သစ်သီးကြီးငယ်ကို ဆောင်အံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုမဟာကဉ္စနရသေ့သည် ကျောင်းသို့ရောက်လျှင် အလုံးစုံသော ရသေ့တို့ကို ညချမ်းအခါ၌ စည်းဝေးပြီးလျှင် ထိုအကြောင်းကို ကြား၍ သင်တို့သည် ဤကျောင်း၌သာလျှင် ရဟန်းတရားကို ပြုကုန်လျက် နေကြကုန်လော့၊ ငါသည် သစ်သီးကြီးငယ်ကို ဆောင်အံ့ဟု ဆို၏ ထိုအခါ ညီတော် ဥပကဉ္စနရသေ့ အစရှိကုန်သော သူတို့သည် ဆရာ အကျွန်ုပ်တို့သည် ဆရာတို့ကို မှီ၍ ရဟန်းပြုရကုန်၏။ ဆရာတို့သည် ဤကျောင်း၌သာလျှင် ရဟန်းတရားကို ပြုကုန်လော့၊ အကျွန်ုပ်တို့၏ နှမငယ်သည်လည်း ဤကျောင်း၌သာလျှင် ဖြစ်စေလော့၊ ကျွန်မိန်းမသည်လည်း ထိုနှမငယ်အထံ၌ နေပါစေလော့၊ ရှစ်ယောက်ကုန်သော အကျွန်ုပ်တို့သည် အလှည့်ဖြင့် သစ်သီးကြီးငယ်ကို ဆောင်ပါကုန်အံ့၊ သုံးယောက်ကုန်သော ဆရာတို့သည် အလှည့်မှလျှင် လွတ်စေကုန်လော့ဟု ဆို၍ ဝန်ခံခြင်းကို ယူကုန်၏။

ထိုနေ့မှစ၍ ရှစ်ယောက်သောသူတို့တွင်လည်း တယောက်တယောက်သောသူသည် အလှည့်ဖြင့် သစ်သီး ကြီးငယ်ကို ဆောင်၏။ ကြွင်းသော ရသေ့တို့သည် မိမိ မိမိတို့ ကျောင်း၌သာလျှင် နေကုန်၏။ အကြောင်းမရှိဘဲ တကွဖြစ်ခြင်းငှါ မရကုန်၊ အလှည့်ရောက်သော သူတို့သည် သစ်သီးကြီးငယ်ကို ဆောင်ပြီးလျှင် တခုသောမဏ္ဍပ်သည် ရှိ၏။ ထိုမဏ္ဍပ်ဝယ် ကျောက်ဖျာပေါ်၌ တဆယ့်တစု စု၍ ကျောက်စည်အမှတ်ကို ပေး၍ မိမိတိုအစုကို ယူပြီးလျှင် နေရာအရပ်သို့သွား၍ စားသဖြင့် နေ၏။ ကြွင်းကုန်သောရသေ့တို့သည် ကျောက်စည်သံ အမှတ်ဖြင့်ထွက်၍ လျှပ်ပေါ်ခြင်းကို မပြုမူ၍ ရိုသေစွာ ဆောင်ခြင်းဖြင့်သွား၍ မိမိအား ရောက်သော အစာကိုယူသဖြင့် နေရာအရပ်သို့ သွား၍ စားပြီးလျှင် ရဟန်းတရားကို ပြုကုန်၏။ ထိုရသေ့တို့သည် နောက်အဘို့၌ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို ဆောင်၍ စားကုန်လျက် တန်ခိုးကြီးသော အကျင့်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ပြင်းထန်သော အကျင့်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ မြတ်သော ဣန္ဒြေနှင့် ပြည့်စုံကုန်သည်ဖြစ်၍ ကသိုဏ်းပရိကံကို ပြုကုန်လျက် နေကုန်၏။

ထိုအခါ ရသေ့တို့၏ သီလတန်ခိုးကြောင့် သိကြားမင်း၏ နေရာအရပ်သည် တုန်လှုပ်၏။ သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ ဤရသေ့တို့သည် ကာမဂုဏ်ကို နှလုံးသွင်းကုန်သလော မသွင်းကုန်သလောဟု ရွံရှာခြင်းကို ပြုသည်သာတည်း၊ ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် ဤရသေ့တို့ကို စုံစမ်းဦးအံ့ဟု ကြံ၍ မိမိအာနုဘော်ဖြင့် ဘုရားလောင်း မဟာကဉ္စနရသေ့၏ အစုကို သုံးရက်ပတ်လုံး ကွယ်စေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ရှေးဦးစွာသောနေ့၌ မိမိအစုကို မမြင်လျှင် အစုကို မေ့လျော့သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ နှစ်ရက်မြောက်သော နေ့၌ ငါ့အား အပြစ်ရှိသည် ဖြစ်ရာ၏။ ထို့ကြောင့် ငါ့ကို အစုမထားယောင် တကားဟု ကြံ၏။ သုံးရက်မြောက်သော နေ့၌ အဘယ့်ကြောင့် အစုကို မထားလေကုန်သနည်း၊ ငါ့အား အကယ်၍ အပြစ်ရှိအံ့၊ ထိုရသေ့တို့ကို သည်းခံစေအံ့ဟု ကြံပြီး၍ ညချမ်းသောအခါ ကျောက်စည်သံ အမှတ်ကိုပေး၏။

အလုံးစုံသော ရသေ့တို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ အဘယ်သူသည် ကျောက်စည်သံအမှတ်ကို ပေးသနည်းဟု ဆိုကုန်၏။ အချင်းတို့ ငါသည် ပေးအပ်၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဆရာ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ပေးအပ်သနည်းဟု ဆို၍ ရှိခိုးလျက် တည်ကုန်၏။ အချင်းတို့ သုံးရက်မြောက်သောနေ့၌ အဘယ်သူသည် သစ်သီးကြီးငယ်ကို ဆောင်သနည်းဟု မေး၏။ ထိုရသေ့တို့တွင် တယောက်သော ရသေ့သည် ထလာ၍ ဆရာ အကျွန်ုပ် ဆောင်၏ဟု ရှိခိုး၍ တည်၏။ သင်သည် အစုကို ပြုသည်ရှိသော် ငါ့အစုကို ပြု၏လောဟု မေး၏။ ဆရာ ပြုပါ၏။ အကျွန်ုပ်သည် အကြီးစုကို ပြုပါ၏ဟု ဆို၏။ ယမန်နေ့က အဘယ်သူ ဆောင်သနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် အကျွန်ုပ် ဆောင်၏ဟု တယောက်သော ရသေ့သည် ထလတ်၍ ရှိခိုးလျက် တည်၏။ အစုကို ပြုသည်ရှိသော် ငါ့အစုကို အောက်မေ့မိ၏လောဟု မေး၏။ အကျွန်ုပ်သည် ဆရာတို့အား အကြီးစုကို ပြုပါ၏ဟု ဆို၏။ ယနေ့ကား အဘယ်သူ ဆောင်သနည်းဟု မေးသော် အကျွန်ုပ်ဆောင်၏ဟု တယောက်သော ရသေ့သည် ထ၍ ရှိခိုးလျက် တည်၏။ အစုကို ပြုသည်ရှိသော် ငါ့အစုကို အောက်မေ့မိ၏လောဟု မေး၏။ အကျွန်ုပ်သည် ဆရာတို့အား အကြီးစုကို ပြုပါ၏ဟု ဆို၏။ အချင်းတို့ ငါ့အား အစုမရသည် သုံးရက်ရှိပြီ၊ ရှေးဦးစွာသောနေ့၌ အစုကိုမမြင်၍ အစုကို ပြုသောသူသည် ငါ့ကိုမေ့သည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံမိ၏။ နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ငါ့အား တစုံတခုသော အပြစ်သည် ရှိသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံမိ၏။ ယနေ့မူကား ငါ့အား အပြစ်သည် အကယ်၍ ရှိအံ့၊ သည်းခံစေအံ့ဟု ကြံ၍ သင်တို့ကို ကျောက်စည်သံ အမှတ်ဖြင့် စည်းဝေးစေ၏။ ဤကြာစွယ်တို့ကို အကျွန်ုပ်တို့သည် အစုပြုပါကုန်၏ဟု သင်တို့ ဆိုကုန်၏။ ငါသည်မူကား မရ၊ ဤရသေ့အပေါင်းတို့တွင် ခိုးယူ၍ စားသောသူတို့ကို သိခြင်းငှါ သင့်၏။ ကာမတို့ကိုစွန့်၍ ရဟန်းပြုကုန်သော သူတို့အား ကြာစွယ်မျှကို ယူခြင်းငှါ မလျောက်ပတ်ဟု ဆို၍ ထိုရသေ့တို့သည် ဘုရားလောင်းစကားကို ကြား၍ ဪ နိုင်ထက်ပြုစွတကားဟု လုံးစုံသော ရသေ့တို့သည် နှလုံးထိတ်လန့်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၏။

ထိုရသေ့တို့ ကျောင်းအနီးဝယ် တောစိုးသစ်ပင်ကြီး၌ ဖြစ်သော ရုက္ခစိုးနတ်သည် သစ်ပင်မှဆင်းသက်၍ လာလတ်ပြီးလျှင် ထိုရသေ့တို အထံ၌သာလျှင် နေ၏။ နှိပ်စက်ခြင်းကို ပြုသည်ဖြစ်၍ ဆင်းရဲကို သည်းခံခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ အနှောင်အဖွဲ့ကို ဖြတ်ပြီးလျှင် ပြေးသဖြင့် တောသို့ဝင်လာသော ဆင်တစီးသည် အခါခပ်သိမ်း ရသေ့အပေါင်းတို့ကို ရှိခိုး၏။ ထိုဆင်သည်လည်း လာလတ်၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ တည်၏။ မြွေကိုကစေသော တခုသောမျောက်သည် မြွေသမားလက်မှ လွတ်သဖြင့် ပြေး၍ တောဝင်ပြီးလျှင် ထိုကျောင်း၌လျှင် နေ၏။ ထိုမျောက်သည်လည်း ထိုရသေ့အပေါင်းကို ရှိခိုး၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ နေ၏။ သိကြားမင်းသည် ရသေ့အပေါင်းကို စုံစမ်းအံ့ဟု ထိုရသေ့တို့အထံ၌ မထင်ရှားသော ကိုယ်ဖြင့် တည်၏။ ထိုခဏ၌ ဘုရားလောင်း၏ ညီဖြစ်သော ဥပကဉ္စန ရသေ့သည် နေရာမှထ၍ နောင်တော် ဘုရားလောင်းကို ရှိခိုးလျက် ကြွင်းသော ရသေ့တို့အား အရိုအသေကိုပြု၍ ဆရာ အကျွန်ုပ်သည် တပါးသောသူတို့ကို မမှတ်မူ၍ မိမိ ကိုယ်ကိုလျှင် သုတ်သင်ခြင်းငှာ ရပါမည်လောဟု မေး၏။ သုတ်သင်လျှင် ရအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုဥပကဉ္စနရသေ့သည် ရသေ့အပေါင်းတို့၏ အလယ်၌ရပ်၍ အကျွန်ုပ်သည် ဆရာ့အစု ကြာစွယ်ကို အကယ်၍ စားသည်ဖြစ်အံ့၊ ဤမည်သော သဘောသည် ဖြစ်စေသတည်းဟု ကျိန်ခြင်းကို ပြုလိုရကား-

၇၈။ အဿံ ဂဝံ ရဇတံ ဇာတရူပံ၊
ဘရိယဉ္စ သော ဣဓ လဘတံ မနာပံ။
ပုတ္တေဟိ ဒါရေဟိ သမင်္ဂီ ဟောတု၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၈။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ် ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ အဿံ၊ မြင်းကို၎င်း။ ဂဝံ၊ နွားကို၎င်း။ ရဇတံ၊ ငွေကို၎င်း။ ဇာတရူပံ၊ ရွှေကို၎င်း။ မနာပံ၊ နှစ်သက်ဘွယ်သော။ ဘရိယဉ္စ၊ မယားကို၎င်း။ ဣဓ၊ ဤ တောအရပ်၌။ လဘတံ-လဘတု၊ ရစေသတည်း။ ပုတ္တေဟိ၊ သားသ္မီးနှင့်၎င်း။ ဒါရေဟိ၊ မယားတို့နှင့်၎င်း။ သမင်္ဂီ၊ ပြည့်စုံသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။

ထိုစကားကိုကြား၍ ရသေ့အပေါင်းသည် ရှင်ရသေ့ မဆိုလင့်ကုန်၊ အလွန်ဝန်လေးသာ ကျိန်ခြင်းကို သင်သည်ပြု၏ဟု နားတို့ကို ပိတ်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုဥပကဉ္စနရသေ့ကို အမောင် ဥပကဉ္စန သင်၏ကျိန်ခြင်းသည်ကား အလွန်ဝန်လေး၏။ သင်သည် မစားပေရာ၊ သင့်နေရာ၌ နေလော့ဟု ဆို၏။ ထိုဥပကဉ္စန ရသေ့သည် ရှေးဦးစွာ ကျိန်ပြီး၍ နေသည်ရှိသော် နှစ်ယောက်မြောက်ဖြစ်သော ညီတော်သည် အဆောတလျင် ထလတ်၍ ဘုရားလောင်းကိုရှိခိုးလျက် ကျိန်စာပြုသဖြင့် မိမိကိုယ်ကို သုတ်သင်လိုရကား-

၇၉။ မာလဉ္စ သော ကာသိကစန္ဒနဉ္စ၊

ဓာရေတု ပုတ္တဿ ဗဟူ ဘဝန္တု။

ကာမေသု တိဗ္ဗံ ကုရုတံ အပကေ်ခံ၊

ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၉။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ မာလဉ္စ၊ ပန်းကို၎င်း။ ကာသိကစန္ဒနဉ္စ၊ ကာသိတိုင်း၌ဖြစ်သော စန္ဒကူးကို၎င်း။ ဓာရေတု၊ ဆောင်ယူစေသတည်း။ ပုတ္တဿ၊ သားသ္မီး၏။ ဗဟူ၊ ပွားများခြင်းတို့သည်။ ဘဝန္တု၊ ဖြစ်စေကုန်သတည်း။ ကာမေသု၊ ကာမတို့၌။ တိဗ္ဗံ၊ ပြင်းစွာ။ အပေက္ခံ၊ ငဲ့ခြင်းကို။ ကုရုတံ-ကရောတု၊ ပြုစေသတည်း။

ဤသို့ ထိုညီတော်ရသေ့သည် ကျိန်ဆိုပြီး၍ နေသည်ရှိသော် ကြွင်းကုန်သော သူတို့သည်လည်း မိမိတို့ အလိုအားလျော်စွာ ကျိန်ဆိုလိုရကား-

၈၀။ ပဟူတဓညော ကသိမာ ယသဿီ၊
ပုတ္တေ ဂိဟီ ဓနိမာ သဗ္ဗကာမေ။
ဝယံ အပဿံ ဃရ မာဝသတု၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။

၈၁။ သော ခတ္တိယော ဟောတု ပသယှကာရီ၊
ရာဇာဘိရာဇာ ဗလဝါ ယသဿီ။
သစာတုရန္တံ မဟိမာ ဝသတု၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။

၈၂။ သော ဗြာဟ္မဏော ဟောတု အဝီတရာဂေါ၊
မုဟုတ္တနက္ခတ္တပထေသု ယုတ္တော။
ပူဇေတု နံ ရဋ္ဌပတီ ယသဿီ၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။

၈၃။ အဇ္ဈာယကံ သဗ္ဗသမန္တဗေဒံ၊
တပဿိနံ မညတု သဗ္ဗလောကော။
ပူဇေတု နံ ဇာနပဒါ သမေစ္စ၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။

၈၄။ စာတုဿဒံ ဂါမဝရံ သမိဒ္ဓံ၊
ဒိန္နဉှိ သော ဘုဉ္ဇတု ဝါသဝေန။
အဝီတရာဂေါ မရဏံ ဥပေတု၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။

၈၅။ သော ဂါမဏီ ဟောတု သဟာယမဇ္ဈေ၊
နစ္စေဟိ ဂီတေဟိ ပမောဒမာနော သော။
ရာဇတော ဗျသန မာလတ္ထ ကိဉ္စိ၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။

၈၆။ ယံ ဧကရာဇာ ပထဝိံ ဝိဇိတွာ၊
ဣတ္ထိသဟဿာနံ ဌပေတု အဂ္ဂံ။
သိမန္တိနီနံ ပဝရာ ဘဝတု။
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။

၈၇။ ဣသီနဉှိသာ သဗ္ဗသမာဂတာနံ၊
ဘုဉ္ဇေယျ သာဒုံ အဝိကမ္ပမာနာ။
စရာတု လာဘေန ဝိကတ္ထမာနာ၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။

၈၈။ အာဝါသိကော ဟောတု မဟာဝိဟာရေ။
နဝကမ္မိကော ဟောတု ဂဇင်္ဂလာယံ။
အာလောကသန္ဓိ ဒိဝသံ ကရောတု။
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။

၈၉။ ယော ဗဇ္ဈတု ပါသသတေဟိ ဆဗ္ဘိ၊
ရမ္မာ ဝနာ နိယျတု ရာဇဓာနိံ။
တုတ္တေဟိ သော ဟညတု ပါစနေဟိ၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။

၉၀။ အဠက္ကမာလီ တိပု ကဏ္ဏဝိဒ္ဓေါ။
လဋ္ဌိဟတော သပ္ပမုခံ ဥပေတု။
သကစ္စ ဗန္ဓော ဝိသိခံ စရာတု၊
ဘိသာနိ တေ ဗြာဟ္မဏ ယော အဟာသိ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၀။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပဟူတဓညော၊ များစွာသော စပါးရှိသည်ဖြစ်၍။ ကသိမာ၊ လယ်ယာနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍။ ယသဿီ၊ များသောအခြံအရံရှိသည်ဖြစ်၍။ ပုတ္တေ၊ သားတို့ကို။ လဘတု၊ ရစေသတည်း။ ဂိဟီ၊ လူသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဓနိမာ၊ ဥစ္စာနှင့် ပြည့်စုံသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ သဗ္ဗကာမေ၊ အလုံးစုံသော ကာမဂုဏ်တို့ကို။ လဘတု၊ ရစေသတည်း။ ဝယံ၊ အရွယ်ကို။ အပဿံ-အပဿန္တော၊ မရှုနိုင်သည်ဖြစ်၍။ ဃရံ၊ အိမ်၌။ အာဝသတု၊ နေရစေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၈၁။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ် ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပသယှကာရီ၊ နိုင်ထက်ကလူ မူခြင်းကို ပြုတတ်သော။ ခတ္တိယော၊ မင်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ သစာတုရန္တံ၊ မဟာသမုဒ္ဒရာ လေးစင်းလျှင် အပိုင်းအခြားရှိသော။ မဟိံ၊ မြေအပြင်၌။ ရာဇာဘိရာဇာ၊ မင်းတကာတို့သည် ပူဇော်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ဗလဝါ၊ အားကြီးသည်ဖြစ်၍။ ယသဿီ၊ များသော အခြံအရံရှိသည်ဖြစ်၍။ အာဝသတု၊ နေရစေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၈၂။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ အဝီဘရာဂေါ၊ တပ်ခြင်း မကင်းသော။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ မုဟုတ္တနက္ခတ္တပထေသု၊ မုဟုတ် နက္ခတ်အကြောင်းတို့၌။ ယုတ္တော၊ ယှဉ်သည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ယသဿီ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ရဋ္ဌပတီ၊ တိုင်းပြည်သူတို့၏ အရှင်ဖြစ်သော မင်းသည်။ နံ၊ ထိုပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားကို။ ပူဇေတု၊ ပူဇော်စေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၈၃။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ တံ၊ ထိုခိုးယူသောသူကို။ သဗ္ဗသမန္တဗေဒံ၊ အလုံးစုံ ထက်ဝန်းကျင်သော ဗေဒင်ကို။ အာယကံ၊ သင်သောသူ ဟူ၍။ တပဿီနံ၊ ခြိုးခြံသော အကျင့်ရှိသော ပုဏ္ဏားဟူ၍။ သဗ္ဗလောကော၊ အလုံးစုံသောလူသည်။ မညတု၊ ထင်မှတ်စေသတည်း။ ဇာနပဒါ၊ ဇနပုဒ်ရွာသူ အပေါင်းတို့သည်။ နံ၊ ထိုခိုးသောသူကို။ သမေစ္စ၊ အညီအညွတ်ကပ်၍။ ပူဇေတု၊ ပူဇော်စေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၈၄။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ် ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုခိုးယူသောသူသည်။ ဝါသဝေန၊ သိကြားမင်းသည်။ ဒိန္နံ ဟိ၊ ပေးသကဲ့သို့လျှင်။ စာတုဿဒံ၊ လူ့ စပါး, ထင်း, ရေဟု ဆိုအပ်သော လေးပါးသော အင်္ဂါနှင့် ပြည့်စုံသော။ သမိဒ္ဓံ၊ ကြွယ်ဝသော။ ဂါမဝရံ၊ ရွာမြတ်ကို။ ဘုဉ္ဇတု၊ သုံးဆောင် စားရစေသတည်း။ အဝီတရာဂေါ၊ ရွာ၌ တပ်ခြင်း မကင်းသည်ဖြစ်၍။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပေတု၊ ရောက်စေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၈၅။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုခိုးယူသောသူသည်။ သဟာယမဇ္ဈေ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့၏ အလယ်၌။ နစ္စေဟိ၊ ကခြင်းတို့ဖြင့်၎င်း။ ဂီတေဟိ၊ သီခြင်းတို့ဖြင့်၎င်း။ ပမောဒမာနော၊ ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍။ ဂါမဏီ၊ ရွာသူကြီးသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ သော၊ ထိုရွာသူကြီးသည်။ ရာဇတော၊ မင်းမှ။ ကိဉ္စိ၊ တစုံတခုသော။ ဗျသနံ၊ ပျက်စီးခြင်းကို။ အလတ္ထ၊ ရစေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၈၆။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယာ၊ အကြင် မိန်းမသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ တံ၊ ထိုမိန်းမကို။ ဧကရာဇာ၊ ဧကရာဇ်မင်းသည်။ ပထဝိံ၊ မြေကို။ ဝိဇိတာ၊ အောင်၍။ ဣတ္ထိသဟဿာနံ၊ တသောင်း ခြောက်ထောင်သော မိန်းမတို့ထက်။ အဂ္ဂံ၊ အဂ္ဂမဟေသီ အရာ၌။ ဌပေတု၊ ထားစေသတည်း။ သိမန္တိနီနံ၊ မိန်းမအပေါင်းတို့ထက်။ ပဝရာ၊ မြတ်သည်။ ဘဝတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၈၇။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယာ၊ အကြင် မိန်းမသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သာ၊ ထိုခိုးယူသော မိန်းမသည်။ သဗ္ဗသမာဂတာနံ၊ အလုံးစုံ အညီအညွတ် စည်းဝေးကုန်သော။ ဣသီနံ၊ ရသေ့တို့၏။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ ဟိ-သစ္စံ၊ အကယ်လျှင်။ သာဒုံ၊ ကောင်းမြတ်သော အရသာကို။ အဝိကပ္ပမာနာ၊ မကြောက်မရွံသည် ဖြစ်၍။ ဘုဉ္ဇေယျ၊ စားရစေသတည်း။ လာဘေန၊ လာဘ်ဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ ဝိကတ္ထမာနာ၊ အံ့ဘွယ်သရဲသော အမှုကိုပြုလျက်။ စရာတု၊ ကျင့်ရစေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၈၈။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုခိုးယူသောသူသည်။ ဂဇင်္ဂလာယံ၊ ဂဇင်္ဂလမြို့၌။ မဟာဝိဟာရေ၊ ပျက်စီးသော ကျောင်းတိုက်ကြီး၌။ အာဝါသိကော၊ ကျောင်းကို သုတ်သင်သော ရဟန်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ နဝကမ္မိကော၊ အမှုသစ်ကို လုပ်ဆောင်ရသော ရဟန်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ အာလောကန္ဓိံ၊ လေသွန်တံခါးကို။ ဒိဝသံ၊ တနေ့ချင်း။ ကရောတု၊ ပြုစေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၈၉။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏားကြီး။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုခိုးယူသောသူသည်။ ဆဗ္ဘိ ဆသု ဌာနေသု၊ ခြေလေးချောင်း, လည်, ခါး, ဟု ဆိုအပ်သော ခြောက်ပါးသောဌာနတို့၌။ ပါသသတေဟိ၊ များစွာသော လွန်ကွင်း ကြိုးကွင်းတို့ဖြင့်။ ဗဇ္ဈတု၊ ဖွဲ့စေသတည်း။ ရမ္မာ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော။ ဝနာ၊ တောမှ။ ရာဇဓာနိံ၊ မင်းနေပြည်သို့။ နိယျတု၊ ဆောင်စေသတည်း။ တုတ္တေဟိ၊ နှစ်ဘက်တို့၌ စူးဝင်တတ်သော ရှည်သော နှစ်ခွအဆူးရှိသော တုတ်တို့ဖြင့်၎င်း။ ပါစနေဟိ၊ ချွန်းတို့ဖြင့်၎င်း။ ဟညတု၊ ညှဉ်းဆဲစေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၉၀။ ဗြာဟ္မဏ၊ ဆရာပုဏ္ဏား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို။ အဟာသိ၊ ခိုးယူ၏။ သော၊ ထိုခိုးယူသောသူသည်။ အဠက္ကမာလီ၊ မုရိုးပန်းကို ပန်သည်ဖြစ်၍။ တိပုကဏ္ဏဝိဒ္ဓေါ၊ သလွဲစင်ကို နား၌ဆင်သည်ဖြစ်၍။ လဋ္ဌိဟတော၊ လှံတံဖြင့် ပုတ်ခတ်အပ်သည်ဖြစ်၍။ သပ္ပမုခံ၊ မြွေခံတွင်းသို့။ ဥပေတု၊ ကပ်ရပါစေသတည်း။ သကစ္ဆဗန္ဓော၊ အောက်ပိုးကျိုက်သကဲ့သို့ ခါး၌ မြဲစွာဖွဲ့အပ်သည်ဖြစ်၍။ ဝိသိခံ၊ ခရီးလမ်းဆုံသို့။ စရာတု၊ သွားရစေသတည်း။

ဤသို့ တကျိပ် သုံးယောက်ကုန်သော သူတို့သည် ကျိန်ဆိုခြင်းကို ပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကြံ၏။ တရံတခါ၌ ဤတကျိပ်သုံးယောက်ကုန်သော ရသေ့တို့သည် ဤငါတို့ဆရာသည် မပျောက်ဘဲကိုလျက် ပျောက်သောဟူ၍ ဆို၏ဟု ငါ၌ ယုံမှားခြင်းကို မပြုစေသတည်း၊ ငါသည်လည်း ကျိန်ဆိုခြင်းကို ပြုအံ့ဟု ကြံ၍ ကျိန်ဆိုခြင်းကို ပြုလိုရကား-

၉၁။ ယော ဝေ အနဋ္ဌံဝ နဋ္ဌန္တိ စာဟ၊
ကာမေဝ သော လဘတံ ဘုဉ္ဇတဉ္စ။
အဂရမဇ္ဈေ မရဏံ ဥပေတု၊
ယော ဝါ ဘောန္တော သင်္ကတိ ကိဉ္စိဒေဝ။

ဟူသော တဆယ့်လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၁။ ဘော၊ အို သူတော်ကောင်းအပေါင်းတို့။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တုမှေသု၊ သင်တို့၌။ ကိဉ္စိဒေဝ၊ တစုံတခုကိုလျှင်။ သင်္ကတိ၊ ယုံမှားသင်္ကာရှိ၏။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ အနဋ္ဌံဝ၊ မပျောက်ဘဲကိုလျှင်။ နဋ္ဌန္တိ စ၊ ပျောက်၏ ဟူ၍လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ သော၊ ထိုမပျောက်ဘဲလျက် ပျောက်၏ဟု ဆိုသောသူသည်။ ကာမေဝ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကိုသာလျှင်။ လဘတံ စ၊ ရလည်း ရစေသတည်း။ ဘုဉ္ဇတဉ္စ၊ ခံလည်း ခံစားရစေသတည်း။ အဂါရမဇ္ဈေ၊ အိမ်ရာထောင်သော လူ၏ဘောင်၌။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပေတု၊ ရောက်စေသတည်း။

ရသေ့အပေါင်းတို့သည် ကျိန်ခြင်းကို ပြုကုန်သည်ရှိသော် သိကြားမင်းသည် ကြောက်လန့်၍ ငါသည် ဤရသေ့တို့ကို စုံစမ်းလိုသည်ဖြစ်၍ ကြာစွယ်ကြာရင်းတို့ကို ကွယ်စေ၏။ ဤရသေ့တို့သည်ကား စွန့်အပ်သော တံတွေးပေါက်ကဲ့သို့ ကာမဂုဏ်တို့ကို ကဲ့ရဲ့ကုန်လျက် ကျိန်ခြင်းကို ပြုကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့ကို ကဲ့ရဲခြင်းအကြောင်းကို ထိုရသေ့တို့ကို ငါ မေးအံ့ဟု ကြံ၍ မထင်ရှားသောအသွင်ဖြင့် ဘုရားလောင်းကို ရှိခိုး၍ မေးလိုရကား-

၉၂။ ယဒေသမာနာ ဝိစရန္တိ လောကေ၊
ဣဋ္ဌဉ္စ ကန္တဉ္စ ဗဟူန မေတံ။
ပိယံ မနုညံ ဣဓ ဇီဝလောကေ၊
ကသ္မာ ဣသယော နပ္ပသံသန္တိ ကာမေ။

ဟူသော အခြားမဲ့ဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၂။ ဘောန္တော၊ အို ရှင်ရသေ့တို့။ ယံ၊ အကြင် ဝတ္ထုကာမ ကိလေသာကာမကို။ ဧသေမာနာ၊ ရှာကုန်လျက်။ သတ္တာ၊ သတ္တဝါတို့သည်။ လောကေ၊ လောက၌။ ဝိစရန္တိ၊ သွားကုန်၏။ ဧတံ၊ ထို ဝတ္ထုကာမ, ကိလေသာကာမကို။ ဗဟူနံ၊ များစွာကုန်သော လူတို့သည်။ ဣဓ ဇီဝလောကေ၊ ဤသတ္တလောက၌။ ဣဋ္ဌဉ္စ၊ အလိုလည်း ရှိအပ်၏။ ကန္တဉ္စ၊ နှစ်လည်း နှစ်သက်အပ်၏။ ပိယဉ္စ၊ ချစ်လည်း ချစ်အပ်၏။ မနုညဉ္စ၊ စိတ်နှလုံးကိုလည်း ပွားစေအပ်၏။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဣသယော၊ ရှင်ရသေ့တို့သည်။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ နပ္ပသံသန္တိ၊ မချီးမွမ်းကုန်သနည်း။

ထိုအခါ သိကြားမင်းအား ပြဿနာကို ဖြေလိုသော ဘုရားလောင်းသည်

၉၃။ ကာမေသု ဝေ ဟညရေ ဗဇ္ဈရေ စ၊

ကာမေသု ဒုက္ခဉ္စ ဘယဉ္စ ဇာတံ။

ကာမေသု ဘူတာဓိပတီ ပမတ္တာ၊

ပါပါနိ ကမ္မာနိ ကရောန္တိ မောဟာ။

၉၄။ တေ ပါပ ဓမ္မာ ပသဝေတွာ ပါပံ။

ကာယဿ ဘေဒါ နိရယံ ဝဇန္တိ။

အာဒီနဝံ ကာမဂုဏေသု ဒိသွာ၊

တသ္မာ ဣသယော နပ္ပသံသန္တိ ကာမေ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၃။ ဘူတာဓိပတီ၊ နတ်တို့၏ အရှင်ဖြစ်သော သိကြားမင်း။ ကာမေသု၊ ကာမဂုဏ်တို့ကြောင့်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဟညရေ စ၊ သတ်လည်း သတ်အပ်ကုန်၏။ ဗဇ္ဈရေ စ၊ နှောင်ဖွဲ့မူလည်း နှောင်ဖွဲ့အပ်ကုန်၏။ ကာမေသု၊ ကာမဂုဏ်တို့ကြောင့်။ ဒုက္ခဉ္စ၊ ကိုယ်စိတ်ဆင်းရဲခြင်းသည်လည်းကောင်း။ ဘယဉ္စ၊ စွပ်စွဲခြင်းအစရှိသော ဘေးသည်လည်းကောင်း။ ဇာတံ၊ ဖြစ်တတ်၏။ ကာမေသု၊ ကာမတို့၌။ ပမတ္တာ၊ ယစ်ကုန်သောသူတို့သည်။ မောဟာ၊ မိုက်မဲတွေဝေခြင်းကြောင့်။ ပါပါနိ၊ ယုတ်မာကုန်သော။ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ ကရောန္တိ၊ ပြုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၄။ ပါပဓမ္မာ၊ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိကုန်သော။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ ပသဝေတွာ၊ ပွားစေသောကြောင့်။ ကာယဿ ဘေဒါ၊ ခန္ဓာကိုယ်ပျက်သည်မှ။ ပရံ၊ နောက်၌။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ ဝဇန္တိ၊ သွားရကုန်၏။ ကာမဂုဏေသု၊ ကာမဂုဏ်တို့၌။ အာဒီနဝံ၊ အပြစ်ကို။ ဒိသွာ-ပဿန္တိ၊ မြင်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ ကာမဂုဏ်တို့၌ အပြစ်ကို မြင်ကုန်သောကြောင့်။ ဣသယော၊ ရသေ့တို့သည်။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ နပ္ပသံသန္တိ၊ မချီးမွမ်းကုန်။

သိကြားမင်းသည် ဘုရားလောင်းစကားကို ကြားလျှင် ထိတ်လန့်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ မိမိစုံစမ်းသော အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-

၉၅။ ဝီမံသမာနော ဣသိနော ဘိသာနိ၊
တီရေ ဂဟေတွာန ထလေ နိဓေသိံ။
သုဒ္ဓါ အပါပါ ဣသယော ဝသန္တိ၊
ဧတာနိ တေ ဗြဟ္မစာရီ ဘိသာနိ။

ဟူသော အခြားမဲ့ဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၅။ ဘန္တေ၊ ရှင်ရသေ့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝီမံသမာနော၊ စုံစမ်းလိုသည်ဖြစ်၍။ ဣသိနော၊ ရှင်ရသေ့၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်တို့ကို။ တီရေ၊ အနား၌။ ဂဟေတွာန၊ ယူ၍။ ထလေ၊ သင့်တင့်ရာ အရပ်၌။ နိဓေသိံ၊ ဝှက်ထားမိပေ၏။ ဣသယော၊ ရှင်ရသေ့တို့သည်။ သုဒ္ဓါ၊ စင်ကြယ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ အပါပါ၊ မယုတ်မာကုန်သည် ဖြစ်၍။ ဝသန္တိ၊ နေကြပေကုန်၏။ ဗြဟ္မစာရီ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိသော ရှင်ရသေ့။ ဧတာနိ၊ ဤကြာစွယ်တို့သည်။ တေ၊ ရှင်ရသေ့၏။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်တို့တည်း။

ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည်-

၉၆။ န တေ နဋာ နော ပန ကီဠနေယျာ၊
န ဗန္ဓဝါ နော ပန တေ သဟာယာ။
ကိသ္မိံ ဝုပတ္ထမ္ဘ သဟဿေနေတ္တ၊
ဣသီဘိ တွံ ကီဠသိ ဒေဝရာဇ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၆။ သဟသာနေတ္တ၊ မျက်စိတထောင် အမြင်ဆောင်သော။ ဒေဝရာဇ၊ သိကြား နတ်မင်း။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ တေ၊ သင်၏။ န နဋာ၊ သဘင်သည်လည်း မဟုတ်ကုန်။ နော ပန ကီဠနေယျာ၊ ကစားထိုက်သောသူလည်း မဟုတ်ကုန်။ တေ၊ သင်၏။ န ဗန္ဓဝါ၊ အဆွေအမျိုးလည်း မဟုတ်ကုန်။ တေ၊ သင်၏။ နော ပန သဟာယာ၊ အဆွေခင်ပွန်းလည်း မဟုတ်ကုန်။ ကိသ္မိံဝ၊ အဘယ်အကြောင်းကိုလျှင်။ ဥပတ္ထမ္ဘာ၊ အမှီအထောက်အပံ့ပြု၍။ တွံ၊ သင်သည်။ ဣသီဘိ၊ ရသေ့တို့နှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ကီဠသိ၊ ကစားဘိသနည်း။

ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို သိကြားမင်းသည် မိမိ စုံစမ်းမိသောအပြစ်ကို ကန်တော့လိုရကား-

၉၇။ အာစရိယော မေသိ ပိတာ စ မယှံ၊
ဧသာ ပတိဋ္ဌာ ခလိတဿ ဗြဟ္မေ။
ဧကာပရာဓံ ခမ ဘူရိပည။
န ပဏ္ဍိတာ ကောဓဗလာ ဘဝန္တိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၇။ ဘူရိပည၊ မြေကြီးအထုနှင့်တူသော ပညာရှိသော။ ဗြဟ္မေ၊ ပုဏ္ဏား။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အာစရိယော စ၊ ဆရာသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်ပါလော့။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပိတာ စ၊ အဖသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်ပါလော့။ ခလိတဿ၊ ချွတ်ယွင်းသဖြင့် ပြစ်မှားမိသော အကျွန်ုပ်၏။ ဧသာ ပတိဋ္ဌာ၊ ဤမှီခိုကိုးကွယ်ရာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပါလော့။ ဧကာပရာဓံ၊ တကြိမ်တခါ လွန်ကျူးမိသော အပြစ်ကို။ ခမ၊ သည်းခံပါလော့။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ကောဓဗလာ၊ အမျက်ထွက်ခြင်း၌ အားကြီးကုန်သည်။ န ဘဝန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်။

ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် သိကြားမင်းအား သည်းခံပြီး၍ မိမိသည် ရသေ့အပေါင်းတို့ကို သည်းခံစေလိုရကား-

၉၈။ သုဝါသိတံ ဣသီနံ ဧကရတ္တံ၊
ယံ ဝါသဝံ ဘူတပတိဒ္ဒသာမ။
သဗ္ဗေဝ ဘောန္တော သုမနာ ဘဝန္တု၊
ယံ ဗြာဟ္မဏော ပစ္စပါဒိ ဘိသာနိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၈။ ဘော၊ အို ရသေ့အပေါင်းတို့။ ယံ-ယေန၊ အကြင်ကြောင့်။ ဘူတပတိံ၊ နတ်တို့၏ အရှင်ဖြစ်သော။ ဝါသဝံ၊ သိကြားနတ်မင်းကို။ အဒ္ဒသာမ၊ မြင်ရကုန်၏။ တေန၊ ထိုသို့ မြင်ရကုန်သောကြောင့်။ ဣသီနံ၊ ရသေ့တို့အား။ ဧကရတ္တံ၊ တညဉ့်မျှ။ ဝသိတံ၊ နေရခြင်းသည်။ သုဝါသိတံ၊ ကောင်းသော နေခြင်းတည်း။ ယံ-ယေန၊ အကြင်ကြောင့်။ ဗြာဟ္မဏော၊ သင်တို့ဆရာ ငါပုဏ္ဏားသည်။ ဘိသာနိ၊ ကြာစွယ်တို့ကို။ ပစ္စပါဒိ၊ ရပြန်၏။ တေန၊ ထိုသို့ ရပြန်သောကြောင့်။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသော ရသေ့တို့သည်သာလျှင်။ သုမနာ၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်။ ဘဝန္တု၊ ဖြစ်ကြကုန်လော့။

သိကြားမင်းသည် ရသေ့အပေါင်းကို ရှိခိုး၍ နတ်ပြည်သို့လျှင် သွား၏။ ရသေ့အပေါင်းသည် ဈာန် အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်း ဤသို့ ရှေးပညာရှိတို့ ကျိန်ဆိုခြင်းကို ပြုကုန်၍ ကိလေသာတို့ကို စွန့်ဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ ငြီးငွေ့သော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိ ဖိုလ်၌တည်၏။ တဖန် ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၉၉။ အဟဉ္စ သာရိပုတ္တော စ၊ မောဂ္ဂလာနော စ ကဿပေါ။
အနုရုဒ္ဓေါ ပုဏ္ဏော အာနန္ဒော၊ တခါသုံ သတ္တ ဘာတရော။

၁၀၀။ ဘဂိနီ ဥပ္ပလဝဏ္ဏာ စ၊ ဒါသီ ခုဇ္ဇုတ္တရာ တဒါ။
စိတ္တော ဂဟပတိ ဒါသော၊ ယက္ခော သာတာဂိရီ တဒါ။

၁၀၁။ ပါလိလေယျော တဒါ နာဂေါ၊ ပေါဋ္ဌပါဒေါ စ ဝါနရော။
ကာဠုဒါယီ တဒါ သက္ကော၊ ဧဝံ ဓာရေထ ဇာတကံ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၉၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ အဟဉ္စ၊ ငါဘုရားသည်၎င်း။ သာရိပုတ္တော စ၊ သာရိပုတ္တရာသည်၎င်း။ မောဂ္ဂလာနော စ၊ မောဂ္ဂလာန်သည်၎င်း။ ကဿပေါ စ၊ ကဿပသည်၎င်း။ အနုရုဒ္ဓေါ စ၊ အနုရုဒ္ဓါသည်၎င်း။ ပုဏ္ဏော စ၊ ပုဏ္ဏမထေရ်သည်၎င်း။ အာနန္ဒော စ၊ အာနန္ဒာသည်၎င်း။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ သတ္တဘာတရော၊ ညီနောင်ခုနစ်ယောက်တို့သည်။ အာသုံ၊ ဖြစ်ကုန်ပြီ။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၀။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ဥပ္ပလဝဏ္ဏာ၊ ဥပ္ပလဝဏ်သည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဘဂိနီ၊ နှမတော် ကဉ္စနဒေဝီသည်။ အာသိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ခုဇ္ဇုတ္တရာ၊ ခုဇ္ဇုတ္တရာ ထေရီမသည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဒါသီ၊ ကျွန်မသည်။ အာသိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ စိတ္တော ဂဟပတိ၊ စိတ္တသူကြွယ်သည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဒါသော၊ ကျွန်ယောက်ျားသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ သာတာဂိရီ၊ သာတာဂိရိဘီလူးသည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ယက္ခော၊ ရုက္ခစိုးနတ်သည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ပြီ။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၁။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ပါလိလေယျော၊ ပလလည်း ဆင်မင်းသည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ နာဂေါ၊ ဆင်သည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ မဓုဒေါ၊ ပျားလှူသော။ ပေါဋ္ဌပါဒေါ၊ ပေါဋ္ဌပါဒမျောက်သည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဝါနရော၊ မျောက်သည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ကာဠုဒါယီ၊ ကာဠုဒါယီသည်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ သက္ကော၊ သိကြားမင်းသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇာတကံ၊ ဇာတ်ပေါင်းခြင်းကို။ ဓာရေထ၊ မှတ်လေကုန်။

ကာမဂုဏ်ပြစ်၊ လွန်ဆိုးညစ်၊ ရှောင်လစ်မင်္ဂလာ

ငါးခုမြောက်သော ဘိသဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ပကိဏ္ဏကနိပါတ်

၆။ သုရုစိဇာတ်

ဝိသာခါ ဒါယိကာမ ဆုရှစ်ပါး ရခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် မဟေသီ သုရုစိနော ဘရိယာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသုရုစိဇာတ်ကို သာဝတ္ထိပြည်ကို အမှီပြု၍ မိဂါရမာတု အမည်ရှိသော ဝိသာခါ ဒါယိကာမပြာသာဒ်၌ နေတော်မူလျက် ဝိသာခါ ဒါယိကာမကြီးသည် ရအပ်သော ဆုရှစ်ပါးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ ထိုဝိသာခါ ဒါယိကာမကြီးသည် တနေ့သ၌ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ တရားတော်ကို နာ၍ ရဟန်းသံဃာနှင့်တကွ မြတ်စွာဘုရားကို နက်ဖြန်အကျိုးငှါ ပင့်ဘိတ်၍ သွား၏။ ထိုညဉ့်လွန်သဖြင့် လေးကျွန်းလုံးနှံ့သော မိုဃ်းကြီးသည် ရွာ၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ မိုဃ်ကြီးရွာသကဲ့သို့ ထို့အတူ လေးကျွန်းလုံး၌ မိုဃ်းကြီးသည် ရွာ၏။ ရဟန်းတို့ကိုယ်ကို မိုဃ်းစွတ်စေကုန်လော့၊ ဤမိုဃ်းကြီးသည် အဆုံးစွန်ဖြစ်သော လေးကျွန်းလုံးနှံ့သော မိုဃ်းကြီးတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ မိုဃ်းရည်စွတ်စေအပ်သော ကိုယ်ရှိကုန်သော ရဟန်းတို့နှင့်တကွ တန်ခိုးအစွမ်းဖြင့် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်မှ ကွယ်ခဲ့၍ ဝိသာခါဒါယိကာမ၏ တံခါးမုတ်၌ ထင်ရှားဖြစ်တော်မူ၏။ ဝိသာခါ ဒါယိကာမသည် အချင်းတို့ ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးကြီးသော အဖြစ်သည် အာနုဘော် ကြီးတော်မူသော အဖြစ်သည်အံ့ဘွယ်ရှိစွ၊ အချင်းတို့ မဖြစ်ဘူးမြဲသော သဘောသည် ဖြစ်စွာ့တကား၊ အမှတ်မရှိသော တယောက်ယောက်သော ပုဂ္ဂိုလ်သည် ပုဆစ်ဒူး အတိုင်းအရှည်ရှိသော ရေအယဉ်တို့သည် ဖြစ်ကုန်သော်၎င်း ခါးအတိုင်းအရှည်ရှိသော ရေအယဉ်တို့သည် ဖြစ်ကုန်သော်၎င်း, တယောက်သော ရဟန်း၏လည်း ခြေတို့သည်၎င်း, သင်္ကန်းတို့သည်၎င်း စွတ်စိုသည် မဖြစ်ကုန်ဟု အလွန်ရွှင်လန်း ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍ ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာကို ဆွမ်းလုပ်ကျွေး၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်း ကိစ္စပြီးပြီးသော် မြတ်စွာဘုရားကို ဤသို့ နားတော်လျောက်၏။ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် အရှင်ဘုရားကို ဆုရှစ်ပါးတို့ကို တောင်းပန်ပါ၏ဟု လျှောက်၏။ ဝိသာခါ စင်စစ်လျှင် မြတ်စွာဘုရားတို့သည် ဆုကိုပေးခြင်း၌ အလွန် နှစ်သက်ကုန်၏ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား အကြင်ဆုတို့သည် အပ်လည်းအပ်၏။ အပြစ်လည်း မရှိကုန်၊ ထိုဆုတို့ကို တောင်းပန်ပါ၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ဝိသာခါ ဆိုလော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။

၁။ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် အသက်ထက်ဆုံး ရဟန်းသံဃာအား မိုဃ်းရေခံသင်္ကန်း လှူခြင်းငှါ အလိုရှိပါ၏။

၂။ အသက်ထက်ဆုံး အာဂန္တကဘတ်ကို လှူခြင်းငှါ အလိုရှိပါ၏။

၃။ အသက်ထက်ဆုံး ဂမိကဘတ်ကို လှူခြင်းငှါ အလိုရှိပါ၏။

၄။ အသက်ထက်ဆုံး နာသော ရဟန်းတို့အား ဆွမ်းလှူခြင်း အလိုရှိပါ၏။

၅။ အသက်ထက်ဆုံး သူနာကို လုပ်ကျွေးသော ရဟန်းတို့အား ဆွမ်းလှူခြင်းငှါ အလိုရှိပါ၏။

၆။ အသက်ထက်ဆုံး သူနာတို့အား ဆေးကုခြင်းငှာ အလိုရှိပါ၏။

၇။ အသက်ထက်ဆုံး ယာဂုကို အမြဲလှူခြင်းငှာ အလိုရှိပါ၏။

၈။ အသက်ထက်ဆုံး ဘိက္ခုနီသံဃာအား မိုရေခံသင်္ကန်း လှူခြင်းငှါ အလိုရှိပါ၏ဟု နားတော်လျှောက်၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ဝိသာခါ သင်သည် အဘယ်မည်သော ဆုရှစ်ပါး၏ အကျိုးအာနိသင်ကို မြင်သည်ဖြစ်၍ ငါဘုရားကို ဆုရှစ်ပါးတို့ကို တောင်းဘိသနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ထိုဝိသာခါ ဒါယိကာမသည် ဆုရှစ်ပါး၏ အကျိုးအာနိသင်ကို နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ဝိသာခါ ကောင်းစွ ကောင်းစွ၊ ဝိသာခါ သင်သည် ကောင်းစွာလျှင် အကျိုးအာနိသင်တို့ကို မြင်သည်ဖြစ်၍ ငါဘုရားကို ဆုရှစ်ပါးတို့ကို တောင်း၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဝိသာခါ သင့်အား ဆုရှစ်ပါးတို့ကို ငါဘုရားခွင့်ပြုတော်မူ၏ဟု သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဆုရှစ်ပါးတို့ကို ပေးတော်မူ၍ အနုမောဒနာ ပြုတော်မူပြီးလျှင် ကြွတော်မူ၏။

ထိုအခါ တနေ့သ၌ ပုဗ္ဗာရုံကျောင်းတော်၌ နေတော်မူသည်ရှိသော် ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ ဝိသာခါ ဒါယိကာမကြီးသည် မိန်းမအဖြစ်၌ တည်လျက်လည်း ဘုရားသခင် အထံတော်၌ ဆုရှစ်ပါးတို့ကို ရ၏။ ဂုဏ်ကျေးဇူး များပေစွဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဝိသာခါသည် ငါဘုရားအထံတော်မှ ဆုရှစ်ပါးကို ရသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤ ဝိသာခါသည် ရဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ မိဓိလာပြည်ကြီး၌ သုရုစိမည်သော မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် သားကိုရ၍ ထိုသားအား သုရုစိမင်းသား ဟူသော အမည်ကို မှည့်၏။ ထိုမင်းသားသည် အရွယ်ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အတတ်သင်အံ့ဟု သွား၍ တက္ကသိုလ်မြို့တံခါး စရပ်၌ နေ၏။ ဗာရာဏသီမင်း၏ သားဖြစ်သော ဗြဟ္မဒတ်မည်သော မင်းသားသည်လည်း ထို့အတူ တက္ကသိုလ်ပြည်သို့လျှင် သွား၍ သုရုစိမင်းသားနေသော ပျဉ်၌လျှင် နေ၏။ ထိုမင်းသား နှစ်ယောက်တို့သည် အချင်းချင်း မေးကုန်၍ အကျွမ်းဝင်သည်ဖြစ်၍ အတူတကွလျှင် ဆရာ့အထံသို့ သွား၍ ဆရာစားအဘို့ကို ပေး၍ အတတ်ကိုသင်လျှင် မကြာမြင့်မီ သင်အပ်ပြီးသော အတတ်ရှိကုန်သည် ဖြစ်၍ ဆရာကို ပန်ကြားပြီးလျှင် အတန်ငယ် ခရီးသို့ အတူတကွလျှင် သွားကုန်ပြီး၍ နှစ်ခုသောခရီး၌ ရပ်ကုန်လျက် အချင်းချင်း လည်ကိုဘက်၍ အဆွေ ခင်ပွန်းတို့၏ အကျင့်တရားကို စောင့်ခြင်းငှါ ကတိကဝတ်ကို ပြုကုန်၏။ အကယ်၍ ငါ့အား သားသည် ဖြစ်အံ့၊ သင့်အား သ္မီးသည် ဖြစ်အံ့၊ သင့်အား သားသည်မူလည်း ဖြစ်အံ့၊ ငါ့အား သ္မီးသည်မူလည်း ဖြစ်အံ့၊ ထိုသားသမီးတို့အား ထိမ်းမြားခြင်း မင်္ဂလာကို ပြုကုန်အံ့ဟု ကတိ ကဝတ်ကို ပြုကုန်၏။

ထိုမင်းသား နှစ်ယောက်တို့သည် မင်းဖြစ်ကုန်သည် ရှိသော် သုရုစိမင်းကြီးအား သားသည်ဖွား၏။ ထိုမင်းသားအား သုရုစိမင်းသားဟူသော အမည်ကိုလျှင် မှည့်ကုန်၏။ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီးအား သမီးသည် ဖွား၏။ ထိုမင်းသ္မီးအား သုမေဓာဟူသော အမည်ကို မှည့်ကြကုန်၏။ သုရုစိမင်းသားသည် အရွယ်ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွား၍ အတတ်သင်ပြီးလျှင် ပြန်ခဲ့၏။ ထိုသုရုစိမင်းသားကို ခမည်းတော် မင်းကြီးသည် မင်းအဖြစ်၌ အဘိသိက် သွန်းလိုသည်ဖြစ်၍ ငါ့အဆွေခင်ပွန်း ဖြစ်သော ဗာရာ ဏသီမင်းအား သမီးတော်သည် ရှိသတတ်၊ ထိုမင်းသ္မီးကိုသာလျှင် ငါ့သားအား မိဖုယားကြီး ပြုအံ့ဟု ဗာရာဏသီ မင်းသ္မီး၏အကျိုးငှာ များစွာသော လက်ဆောင်ပဏ္ဏာကို ပေး၍ အမတ်တို့ကို စေလိုက်၏။

ထိုအမတ်တို့ မလာမီလျှင် ဗာရာဏသီမင်းသည် မိဖုယားကို မေး၏။ ရှင်မိဖုယား မိန်းမတို့အား အဘယ်သည်လျှင် အလွန်ဆင်းရဲသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး လင်တယောက်တည်း၌ မယားအများရှိခြင်းသည် မိန်းမတို့အား အလွန်ဆင်းရဲ၏ဟု တင်လျှောက်၏။ ရှင်မိဖုယား ထိုသို့တပြီးကား ငါတို့၏သမီးတော် တယောက်တည်းဖြစ်သော သုမေဓာအမည်ရှိသော မင်းသမီးကို ထိုဆင်းရဲမှ လွတ်စေ၍ အကြင်သူသည် ဤ သုမေဓာတယောက်ကိုသာလျှင် ယူအံ့၊ ထိုသူအား ပေးကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ သုရုစိမင်းကြီး အမတ်တို့သည် လာလတ်၍ ထိုသုမေဓာ မင်းသမီးအမည်ကို ယူလတ်သည်ရှိသော် အမောင်တို့ ငါသည် ရှေး၌ အဆွေခင်ပွန်းအား ဝန်ခံခြင်းကို အကယ်၍ကား ပြုအပ်၏။ ထိုသို့ပြုငြားသော်လည်း ငါတို့သည် ဤသုမေဓာ မင်းသမီးကို မိန်းမအပေါင်း၏ အလယ်၌ မချလိုကုန်၊ အကြင်သူသည် ဤသုမေဓာ တယောက်တည်းကိုသာလျှင် ယူအပ်၏။ ထိုသူအား ပေးလိုကုန်၏ဟု ဆို၏။ ထိုအမတ်တို့သည် သုရုစိမင်းကြီးအထံသို့ စေလိုက်ကုန်၏။

သုရုစိမင်းကြီးသည်ကား ငါတို့တိုင်းပြည်သည် အလွန် ကြီးကျယ်၏။ မိဓိလာမြို့သည် ခုနစ်ယူဇနာရှိ၏။ တိုင်းနိုင်ငံ အပိုင်းအခြားသည်ကား ယူဇနာသုံးရာရှိ၏။ နည်းသော အပိုင်းအခြားဖြင့် တသောင်း ခြောက်ထောင်သော မိန်းမတို့ကို ရခြင်းငှါသင့်၏ဟု ဆို၍ မနှစ်သက်၊ သုရုစိမင်းသားသည်ကား သုမေဓာမင်းသမီး၏ အဆင်း၏ ပြည့်စုံခြင်းကို ကြားရ၍ ကြားခြင်းဟူသော နှီးနှောခြင်းဖြင့် တပ်စွန်း၍ ငါသည် ထိုသုမေဓာမင်းသမီး တယောက်တည်းကိုသာလျှင် ယူအံ့၊ ငါ့အား မိန်းမအပေါင်းဖြင့် အလိုမရှိ၊ ထိုသုမေဓာ မင်းသမီးကိုသာလျှင် ဆောင်ပါလော့ဟု မယ်တော် ခမည်းတော်တို့အား စေလိုက်၏။

မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် သားတော်စိတ်ကို မဖျက်မူ၍ များစွာသောဥစ္စာကို ပို့စေ၍ များသောအခြံအရံဖြင့် သုမေဓာ မင်းသမီးကို ဆောင်ယူပြီးလျှင် သုရုစိမင်းသား၏ မိဖုယားကြီးပြု၍ တကွနက် အဘိသိက်သွန်းကုန်၏။ ထိုမင်းသားသည် သုရုစိမည်သော မင်းကြီးဖြစ်၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုလျက် သုမေဓာမိဖုယားနှင့်တကွ ချစ်စွာသော နေခြင်းဖြင့် နေ၏။ ထိုသုမေဓာ မိဖုယားသည်ကား အနှစ်တသောင်းပတ်လုံး သုရုစိမင်းကြီးနန်းတော်၌ နေသော်လည်း သားသမီးတို့ကို မရသလျှင်ကတည်း၊ ထိုအခါ ပြည်သူတို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ မင်းယင်ပြင်၌ ကြွေးကြော်ကြကုန်၏။ ဤကြွေးကြော်ခြင်းသည်ကား အသို့နည်းဟုဆိုသည်ရှိသော် မင်းအား အပြစ်မရှိ၊ စင်စစ်သော်ကား အရှင်မင်းကြီးအား အမျိုးအနွယ်ကို စောင့်တတ်သော သားတော်သည် မရှိပါ၊ အရှင်မင်းကြီးအား မိဖုယားတယောက်သာတည်း၊ မင်းမျိုးမည်သည်ကား ယုတ်သောအပိုင်းအခြားဖြင့် တသောင်း ခြောက်ထောင်သော မိန်းမတို့သည် ဖြစ်ရာ၏။ အရှင်မင်းကြီး မိန်းမအပေါင်းကို ယူတော်မူလော့၊ ထိုမိန်းမအပေါင်းတို့တွင် ဘုန်းရှိသော မိန်းမသည် သားရလတ္တံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အမောင်တို့ အသို့ဆိုကုန်သနည်း၊ တပါးသော မိန်းမကို ငါ မယူအံ့ဟု ဝန်ခံခြင်းကိုပေး၍ ငါသည် ထိုသုမေဓာ မိဖုယား တယောက်ကိုသာလျှင် ဆောင်ယူအပ်၏။ မုသာဝါဒကို ပြုခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ ငါ့အား မိန်းမအပေါင်းဖြင့် အလိုမရှိဟု မင်းသည် ပယ်သည်ရှိသော် သွားကြကုန်၏။

သုမေဓာမိဖုယားကြီးသည် ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် သစ္စာမှန်သည်၏အဖြစ်ကြောင့် တပါးသော မိန်းမတို့ကို မဆောင်ယူ၊ ထိုသို့ မဆောင်သော်လည်း ငါသည်လျှင် မင်းအား ဆောင်အံ့ဟု မင်း၏ အမိနှင့်တူသော မယားအရာ၌တည်၍ မိမိအလိုအားဖြင့်သာလျှင် မင်းသမီး ကညာ တထောင်, အမတ်သမီးကညာ တထောင်, သူဌေးသမီး ကညာ တထောင်, ထိုမင်း၏ အလုံးစုံသော ကချေသည် မိန်းမ တထောင်, ဤသို့ မိန်းမလေးထောင်တို့ကို ဆောင်၏။ ထိုလေးထောင်သော မိန်းမတို့သည်လည်း အနှစ်တသောင်းပတ်လုံး မင်းအိမ်၌ နေကုန်သော်လည်း သားသမီးကို မရကုန်၊ ဤနည်းဖြင့် တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော သုံးကြိမ် လေးထောင် လေးထောင်စီ ဖြစ်သော မိန်းမတို့ကို ဆောင်၏။ ထိုမိန်းမတို့သည်လည်း သားသမီးကိုမရကုန်၊ ဤမျှဖြင့် တသောင်းခြောက်ထောင်သော မိန်းမတို့ကို ဆောင်၏။ အနှစ်လေးသောင်းတို့သည် လွန်ကုန်၏။ တပါးသော မိန်းမတို့ကို မဆောင်ဘဲ ထိုသုမေဓာ မိဖုယားတယောက်တည်းနှင့် နေကုန်သော အနှစ်တသောင်းတို့နှင့်တကွ နှစ်ပေါင်း ငါးသောင်းတို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။

ထိုအခါ ပြည်သူတို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ ကြွေးကြော်ပြန်သဖြင့် ဤကြွေးကြော်ခြင်းသည်ကား အဘယ်နည်းဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီး၏ မိဖုယားတို့အား သားဆုတောင်းစိမ့်သောငှါ စေတော်မူကုန်လော့ ဟု ဆိုကုန်၏။ မင်းသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ သင်မိဖုယားတို့သည် သားဆုကို တောင်းကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါမှစ၍ သားကို တောင့်တကုန်လျက် အထူးထူးသော နတ်တို့ကို ရှိခိုးကုန်၏။ အထူးထူးသော ကျင့်ဝတ်တို့ကို ကျင့်ကုန်၏။ သားသည် မဖြစ်သလျှင်ကတည်း၊ ထိုအခါ မင်းသည် သုမေဓာမိဖုယားကို ဆို၏။ ရှင်မိဖုယားသည်လည်း သားဆုကို တောင်းလော့ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုသုမေဓာမိဖုယားသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ပန္နရသီဥပုသ်နေ့၌ အင်္ဂါရှစ်ပါးနှင့် ပြည့်စုံသောဥပုသ်ကို ကောင်းစွာဆောက်တည်ပြီးလျှင် ကြက်သရေရှိသော တိုက်ခန်း၌နေ၍ သီလတို့ကို ဆင်ခြင်လျက်အပ်သော ညောင်စောင်းငယ်၌ နေ၏။

ကြွင်းကုန်သော မိဖုယားတို့သည် ဆိတ်အကျင့် နွားအကျင့်ကဲ့သို့ ကျင့်ကုန်သည်ဖြစ်သော်လည်း သားကိုမရ၍ ဥယျာဉ်သို့ သွားကုန်၏။ သုမေဓာမိဖုယား၏ သီလတန်ခိုးကြောင့် သိကြားမင်း၏ နေရာသည် တုန်လှုပ်၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် သုမေဓာ မိဖုယားသည် သားကိုတောင့်တ၏။ ထိုသုမေဓာ မိဖုယားအား သားကိုပေးအံ့၊ ထိုသို့ ပေးသော်လည်း ဟူးဟူးညားညားသော သားကိုပေးခြင်းငှါ မတတ်ကောင်း၊ ထိုသုမေဓာ မိဖုယားအား လျောက်ပတ်သောသားကို စုံစမ်းအံ့ဟု သားကို စုံစမ်းသည်ရှိသော် ကျူထရံသည်နတ်သားကို မြင်၏။ ထိုနတ်သားသည် ဘုန်းကံနှင့်ပြည်စုံသော သတ္တဝါ ဖြစ်သတတ်၊ ရှေးကိုယ်အဖြစ်၌ ဗာရာဏသီပြည်၌ နေလျက် စိုက်ပျိုးသောအခါ လယ်တောသို့ သွားသည်ရှိသော် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ တဆူကိုမြင်၍ ကျွန်အမှုလုပ်တို့ကို စိုက်ပျိုးရစ်ကြကုန်ဟု စေခဲ့၍ မိမိသည်ပြန်၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို အိမ်သို့ပင့်ဆောင်ခဲ့ပြီးလျှင် ဆွမ်းကျွေး၍ တဖန် ဂင်္ဂါနားသို့ ဆောင်၍ သားနှင့်တကွ တပေါင်းတည်းဖြစ်၍ ရေသဖန်းသား နံရံအခြေရှိသော ကျူနံရံကာရံသော သစ်ရွက်မိုးကျောင်းကို ဆောက်၍ တံခါးကိုယှဉ်စေပြီးလျှင် စင်္ကြံကိုပြု၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို ထိုကျောင်း၌ သာလျှင် ဝါတွင်းသုံးလလုံးနေစေ၍ ဝါကျွတ်ပြီးသော် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို သားအဖနှစ်ယောက်တို့သည် သင်္ကန်းသုံးထည်ဖြင့်လှူ၍ လွှတ်လိုက်ကုန်၏။ ဤနည်းဖြင့်လျှင် ခုနစ်ပါး ရှစ်ပါးသော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ကို ထိုကျောင်း၌နေစေ၍ သင်္ကန်းသုံးထည်တို့ကို လှူကုန်၏။

သားအဖနှစ်ယောက်တို့သည် ကျူထရံသည်ဖြစ်၍ ဂင်္ဂါနား၌ ဝါးကို စုံစမ်းရှာဖွေသည်ရှိသော် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို မြင်ကုန်၍ ဤသို့သောနည်းဖြင့်လျှင် ပြုကုန်၏ ဟူ၍လည်း ဆိုကုန်သလျှင်ကတည်း။

ထိုသားအဖ နှစ်ယောက်တို့သည် သေကုန်လျှင် တာဝတိံသာနတ်ပြည်၌ ဖြစ်ကုန်၍ ကာမာဝစရ နတ်ပြည်ခြောက်ထပ်တို့၌ အနုလောမ ပဋိလောမအားဖြင့် ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ကို ခံစားကုန်လျက် ကျင်လည်ကုန်၏။ ထိုနတ်သားနှစ်ယောက်တို့သည် ထိုတာဝတိံသာနတ်ပြည်မှ စုတေ၍ အထက်နတ်ပြည်၌ ဖြစ်လိုကုန်သည်လျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ သိကြားမင်းသည် ထိုအထက် နတ်ပြည်သို့ သွားအံ့သောအဖြစ်ကိုသိ၍ နတ်သားနှစ်ယောက်တို့တွင် တယောက်သော နတ်သား၏ ဗိမာန်တံခါးသို့ သွား၍ လာ၍ ရှိခိုးလျက်တည်သော ထိုနတ်သားကို ဆို၏။ အချင်းနတ်သား သင်သည် လူ့ပြည်သို့ သွားခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ဆို၏။ မြတ်သော အရှင်နတ်မင်း လူ့ပြည်မည်သည်ကား စက်ဆုပ်ဘွယ် ရှိ၏။ ရွံရှာဘွယ်ရှိ၏။ ထိုလူ့ပြည်၌ ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ နတ်ပြည်ကို တောင့်တကုန်၏။ ထိုလူ့ပြည်သို့သွား၍ အဘယ်ကို ပြုရအံ့နည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် အချင်းနတ်သား နတ်ပြည်၌ ခံစားသုံးဆောင်အပ်သော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို လူ့ပြည်၌ ခံစားရလတ္တံ့၊ အစောက် နှစ်ဆယ့်ငါးယူဇနာ, အလျား ကိုးယူဇနာ, အနံ ရှစ်ယူဇနာရှိသော ရတနာပြာသာဒ်၌ နေရလတ္တံ့၊ ဝန်ခံလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုနတ်သားသည် ဝန်ခံ၏။

သိကြားမင်းသည် ထိုနတ်သား၏ ဝန်ခံခြင်းကို ယူပြီးလျှင် ရသေ့အသွင်ဖြင့် မင်း၏ဥယျာဉ်သို့သွား၍ ထိုမိန်းမတို့၏ အထက် ကောင်းကင်၌ စင်္ကြံသွားလျက် ကိုယ်ကိုပြ၍ အဘယ်သူ့အား ငါသည် သားဆုကို ပေးရအံ့နည်း၊ အဘယ်မိန်းမသည် သားဆုကို ယူလတ္တံ့နည်းဟု ဆို၏။ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်အား ပေးတော်မူပါလော့၊ အကျွန်ုပ်အား ပေးတော်မူပါလော့ဟု တသောင်း ခြောက်ထောင်သော မိန်းမတို့သည် လက်တို့ကို ချီကုန်၏။ ထို့နောင်မှ သိကြားမင်းသည် ငါသည် သီလရှိသောသူတို့အား သားဆုကို ပေးအံ့၊ သင်တို့၏သီလသည် အဘယ်နည်း၊ အကျင့်သည် အဘယ်နည်းဟု ဆို၏။ ထိုမိန်းမတို့သည် ချီမြှောက်သောလက်တို့ကို ခွေ၍ သီလရှိသော မိန်းမအား အကယ်၍ ပေးလိုငြားအံ့၊ သုမေဓာ မိဖုယားကြီးအထံသို့ ကြွတော်မူပါလော့ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုသိကြားမင်းသည် ကောင်းကင်ဖြင့်လျှင်သွား၍ ထိုသုမေဓာမိဖုယား နန်းပြာသာဒ်တံခါးဝယ် ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်တံခါး၌ တည်၏။ ထိုအခါ သုမေဓာ မိဖုယားအား ထိုမိန်းမတို့သည် ကြားလျှောက်ကြကုန်၏။ အရှင်မိဖုယား လာတော်မူလော့၊ တယောက်သော နတ်မင်းသည် အရှင်မိဖုယားတို့အား သားဆုကိုပေးအံ့ဟု ကောင်းကင်ဖြင့် လာလတ်၍ ခြင်္သေ့ခံသော လေသာနန်း တံခါး၌ ရပ်၏ဟု ကြားကျောက်ကုန်၏။

ထိုသုမေဓာ မိဖုယားကြီးသည် ရိုသေ လေးမြတ်သော အဆောင်အရွက်ဖြင့် လာလတ်၍ ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်နန်းတံခါးကိုဖွင့်၍ အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့သည် သီလရှိသောမိန်းမအား သားဆုကို ပေးကုန်လတ္တံ့ သတတ်လောဟု ဆို၏။ ရှင်မိဖုယားဟုတ်၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသို့တပြီးကား အကျွန်ုပ်အား ပေးတော်မူကုန်လော့ဟု ဆို၏။ မိဖုယား သင့်သီလသည် အဘယ်နည်း၊ သင်မိဖုယား၏ သီလကို ငါ့အား ဆိုဦးလော့၊ ငါသည် အကယ်၍ နှစ်သက်အံ့၊ သင့်အား သားဆုကို ပေးအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသုမေဓာမိဖုယားသည် သိကြားမင်းစကားကို ကြား၍ ထိုသို့တပြီးကား နာလော့ဟုဆို၍ မိမိကျေးဇူးကို ပြောလိုရကား-

၁၀၂။ မဟေသီ သုရုစိနော ဘရိယာ၊ အာနီတာ ပဌမံ အဟံ။
ဒသဝဿသဟဿာနိ၊ ယံ မံ သုရုစိ မာနယိ။

၁၀၃။ သာဟံ ဗြာဟ္မဏ ရာဇာနံ၊ ဝေဒေဟံ မိဓိလဂ္ဂဟံ။
နာဘိဇာနာမိ ကာယေန၊ ဝါစာယ ဥဒ စေတသာ။
သုရုစိံ အတိမညိတ္ထ၊ အာဝိ ဝါ ယဒိ ဝါ ရဟော။

၁၀၄။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ပုတ္တော ဥပ္ပဇ္ဇတံ ဣသေ။
မုသာ မေ ဘဏမာနာယ၊ မုဒ္ဓါ ဖလတု သတ္တမာ။

၁၀၅။ ဘတ္တု မမ သဿု မာတာ၊ ပိတာစာပိ စ သဿုရော။
တေ မံ ဗြဟ္မေ ဝိနေတာရော၊ ယာဝ အဋ္ဌံသု ဇီဝိတံ။

၁၀၆။ သာဟံ အဟိံသာ ရတိနီ၊ ကာမသာ ဓမ္မစာရိနီ။
သက္ကစ္စံ တေ ဥပဋ္ဌာသိံ၊ ရတ္တိန္ဒိဝ မတန္ဒိတာ။

၁၀၇။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ပုတ္တော ဥပ္ပဇ္ဇတံ ဣသေ။
မုသာ မေ ဘဏမာနာယ၊ မုဒ္ဓါ ဖလတု သတ္တဓာ။

၁၀၈။ သောဠသိတ္ထိသဟဿာနိ၊
သဟဘရိယာနိ ဗြာဟ္မဏ။
တာသု ဣဿာ ဝါ ကောဓော ဝါ၊
နာဟု မယှံ ကုဒါစနံ။

၁၀၉။ ဟိတေန တာသံ နန္ဒာမိ၊ န စ မေ ကာစိ အပ္ပိယာ။
အတ္ထာနံ ဝါ နုကမ္ပာမိ၊ သဒါ သဗ္ဗာ သပတ္တိယော။

၁၁၀။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ပုတ္တော ဥပ္ပဇ္ဇတံ ဣသေ။
မုသာ မေ ဘဏမာနာယ၊ မုဒ္ဓါ ဖလတု သတ္တဓာ။

၁၁၁။ ဒါသေ ကမ္မကရေ ပေါသေ၊ ယေ စညေ အနုဇီဝိနော။
ပေသေမိ သဟဓမ္မေန၊ သဒါ ပမောဒိတိန္ဒြိယာ။

၁၁၂။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ပုတ္တော ဥပ္ပဇ္ဇတံ ဣသေ။
မုသာ မေ ဘဏမာနာယ၊ မုဒ္ဓါ ဖလတု သတ္တဓာ။

၁၁၃။ သမဏေ ဗြာဟ္မဏေ စာပိ၊ အညဝါပိ ဝနိဗ္ဗကေ။
တပ္ပေမိ အန္နပါနေန၊ သဒါ ပယတပါဏိနီ။

၁၁၄။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ပုတ္တော ဥပ္ပဇ္ဇတံ ဣသေ။
မုသာ မေ ဘဏမာနာယ၊ မုဒ္ဓါ ဖလတု သတ္တဓာ။

၁၁၅။ စာတုဒ္ဒသိံ ပဉ္စဒသိံ၊ ယာ စ ပက္ခဿ အဋ္ဌမီ။
ပါဋိဟာရိယပက္ခဉ္စ၊ အဋ္ဌင်္ဂံ သုသမာဟိတံ။
ဥပေါသထံ ဥပဝသိံ၊ သဒါ သီလေ သုသံဝုတာ။

၁၁၆။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ပုတ္တော ဥပ္ပဇ္ဇတံ ဣသေ။
မုသာ မေ ဘဏမာနာယ၊ မုဒ္ဓါ ဖလတု သတ္တာ။

ဟူသော ဤတဆယ့်ငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၂။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သုရုစိနော၊ သုရုစိမင်း၏။ မဟေသီ၊ မိဖုယားကြီးဖြစ်သော။ ဘရိယာ၊ မယားတည်း။ ယံ- ယသ္မိံ၊ အကြင်အခါ၌။ သုရုစိ၊ သုရုစိမင်းသည်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အာနယိ၊ ဆောင်၏။ တတော၊ ထိုအခါမှ။ ပဋ္ဌာယ၊ စ၍။ ပဌမံ၊ ရှေးဦးစွာ။ အာနီတာ၊ ဆောင်အပ်သော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဒသဝဿသဟဿာနိ၊ အနှစ် တသောင်းတို့ပတ်လုံး။ တဿ၊ ထိုသုရုစိမင်း၏။ ဂေဟေ၊ နန်းတော်၌။ ဝသာမိ၊ နေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၃။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့။ သာ အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ ဝေဒေဟံ၊ ဝိဒေဟရာဇ်တိုင်းကို အစိုးရသော။ မိဓိလဂ္ဂဟံ၊ မိဓိလာပြည်သူတို့ကို သင်္ဂဟတရား လေးပါးဖြင့် သင်္ဂြိုဟ်တတ်သော။ သုရုစိံ၊ သုရုစိ အမည်ရှိသော။ ရာဇာနံ၊ မင်းကို။ ကာယေန၊ ကိုယ်ဖြင့်၎င်း။ ဝါစာယ၊ နှုတ်ဖြင့်၎င်း။ ဥဒ၊ ထိုမြို့။ စေတသာ၊ စိတ်ဖြင့်၎င်း။ အာဝိ ဝါ၊ မျက်မှောက်၌၎င်း။ ယဒိ၊ ထိုမြို့။ ရဟော ဝါ၊ မျက်ကွယ်၌၎င်း။ အတိမညိတ္ထ၊ မထေမဲ့မြင် ပြုဘူး၏ဟူ၍။ နာဘိဇာနာမိ၊ မသိစဘူး။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၄။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤ မှန်သောစကားကြောင့်။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇတံ - ဥပ္ပဇ္ဇတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ ဘဏမာနာယ၊ ဆိုသည်ရှိသော်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မုဒ္ဓါ၊ ဦးခေါင်းသည်။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလတု၊ ကွဲပါစေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၅။ ဗြဟ္မေ၊ ရှင်ရသေ့။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဘတ္တု၊ လင်ဖြစ်သော သုရုစိ၏။ မာတာ၊ အမိဖြစ်သော။ သဿု၊ ယောက္ခမ မိန်းမသူသည်၎င်း။ ပိတာ၊ သုရုစိမင်း၏ အဘဖြစ်သော။ သဿုရော၊ ယောက္ခမ ယောက်ျားသူသည်၎င်း။ တေ၊ ထို ယောက္ခမ နှစ်ယောက်တို့သည်။ ယာဝ၊ အကြင်မျှလောက်။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ရှင်ခြင်း၌။ အဋ္ဌံသု၊ တည်ကုန်၏။ တာဝ၊ ထိုမျှလောက် အသက်ရှည်သမျှ ကာလပတ်လုံး။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဝိနေတာရော၊ ဆုံးမပေကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၆။ သာ အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ အဟိံသာရတိနီ၊ သူတပါးတို့ကို မညှဉ်းဆဲခြင်း တည်းဟူသော မွေ့လျော်ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၍။ ကာမသာ၊ စင်စစ်အားဖြင့်။ ဓမ္မစာရိနီ၊ ကုသိုလ် ကမ္မပထတရား ဆယ်ပါးတို့ကို ကျင့်လေ့ရှိသည်ဖြစ်၍။ ရတ္တိန္ဒိဝံ၊ ညဉ့်နေ့ပတ်လုံး။ အတန္ဒိတာ၊ မပျင်းမရိသည်ဖြစ်၍။ သက္ကစ္စံ၊ ရိုသေစွာ။ တေ၊ ထိုယောက္ခမ နှစ်ယောက်တို့ကို။ ဥပဋ္ဌာသိံ၊ လုပ်ကျွေးပါ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၇။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤမှန်သော စကားကြောင့်။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇတံ၊ ဖြစ်စေသတည်း။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ ဘဏမာနာယ၊ ဆိုပချေသော်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မုဒ္ဓါ၊ ဦးခေါင်းသည်။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလတု၊ ကွဲစေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၈။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့။ သဟဘရိယာနိ၊ တူသော မယား ဖြစ်ကုန်သော။ သောဠသိတ္ထိသဟဿာနိ၊ တသောင်း ခြောက်ထောင်သော မိန်းမတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာသု၊ ထိုမိန်းမတို့၌။ ဣဿာ ဝါ၊ ငြူစူခြင်းသည်၎င်း။ ကောဓော ဝါ၊ အမျက် ထွက်ခြင်းသည်၎င်း။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ကုဒါစနံ၊ တရံတဆစ်မျှ။ န အဟု၊ မဖြစ်စဘူး။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၉။ တာသံ၊ ထိုတသောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော မိန်းမတို့၏။ ဟိတေန၊ အကျိုးစီးပွားဖြင့်။ နန္ဒာမိ၊ နှစ်သက်ပါ၏။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ကာစိ၊ တစုံတယောက်မျှလည်း။ အပ္ပိယာ၊ မုန်းသော မိန်းမသည်။ န စ အတ္ထိ၊ မရှိသာလျှင်ကတည်း။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ သဗ္ဗာ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ သပတ္တိယော၊ လင်တူ၍ ရန်သူဖြစ်ကုန်သော မိန်းမတို့ကို။ အတ္တာနံ ဣဝ၊ အကျွန်ုပ်ကိုယျကဲ့သို့။ အနုကမ္ပာမိ၊ သနားကြင်နာပါ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၀။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤမှန်သော စကားကြောင့်။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇတံ၊ ဖြစ်စေသတည်း။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ ဘဏမာနာယ၊ ဆိုပချေသော်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မုဒ္ဓါ၊ ဦးခေါင်းသည်။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလတု၊ ကွဲစေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၁။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဒါသေ၊ ကျွန်တို့ကို၎င်း။ ကမ္မကရေ၊ အမှုလုပ်ကုန်သော။ ပေါသေ၊ လူတို့ကို၎င်း။ အညေ၊ တပါးကုန်သော။ ယေ အနုဇီဝိနော စ၊ အကြင် အကျွန်ုပ်ကို မှီ၍ အသက်မွေးကုန်သော သူတို့ကို၎င်း။ သဟဓမ္မေန၊ ကျင့်ဝတ် သဘောနှင့်တကွ။ သဒါ၊ အခါ ခပ်သိမ်း။ ပမောဒိတိန္ဒြိယာ၊ ဝမ်းမြောက်သော ဣန္ဒြေရှိသည်ဖြစ်၍။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပေသေမိ၊ စေခိုင်းပါ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၂။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဧတေနသစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤမှန်သောစကားကြောင့်။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇတံ၊ ဖြစ်စေသတည်း။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သောစကားကို။ ဘဏမာနာယ၊ ဆိုပချေသော်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မုဒ္ဓါ၊ ဦးခေါင်းသည်။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလတု၊ ကွဲစေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၃။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ သမဏေ စ၊ ငြိမ်းပြီးသော ကိလေသာရှိသော သူတို့ကို၎င်း။ ဗြာဟ္မဏေ စ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော သူတို့ကို၎င်း။ အညေ၊ တပါးကုန်သော။ ဝနိဗ္ဗကေ ဝါပိ၊ ခရီးသွားဧည့်သည် အထီးကျန်သော သူတို့ကို၎င်း။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ ပယတပါဏိနီ၊ ဖြန့်သော လက်ရှိသည်ဖြစ်၍။ အန္နပါနေန၊ ထမင်းအဖျော်ဖြင့်။ တပ္ပေမိ၊ ရောင့်ရဲစေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၄။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဧတေနသစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤမှန်သောစကားကြောင့်။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇတံ၊ ဖြစ်စေသတည်း။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ ဘဏမာနာယ၊ ဆိုပချေသော်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မုဒ္ဓါ၊ ဦးခေါင်းသည်။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလတု၊ ကွဲစေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၅။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ စာတုဒ္ဒသိံ၊ တဆယ့်လေးရက်မြောက်သော နေ့၌၎င်း။ ပဉ္စဒသိံ၊ တဆယ့်ငါးရက်မြောက်သောနေ့၌၎င်း။ ပက္ခဿ၊ လဆန်းပက္ခ လဆုတ်ပက္ခ၏။ ယာ အဋ္ဌမီ၊ အကြင် ရှစ်ရက်မြောက်သော နေ့သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တသ္မိံ အဋ္ဌမိယဉ္စ၊ ထိုရှစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌၎င်း။ ပါဋိဟာရိယပက္ခဉ္စ၊ အကြိုအပိုဖြစ်သောနေ့၌၎င်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အဋ္ဌင်္ဂံ၊ အင်္ဂါရှစ်ပါးနှင့်ပြည့်စုံသော။ သုသမာဟိတံ၊ ကောင်းစွာဆောက်တည်အပ်သော။ ဥပေါသထံ၊ ဥပုသ်ကို။ ဥပဝသိံ၊ သုံးပါ၏။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ သီလေ၊ ငါးပါးသီလ၌။ သုသံဝုတာ၊ ကောင်းစွာ စောင့်ပါ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၆။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤမှန်သော စကားကြောင့်။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇတံ၊ ဖြစ်စေသတည်း။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ ဘဏမာနာယ၊ ဆိုပချေသော်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မုဒ္ဓါ၊ ဦးခေါင်းသည်။ သတ္တဓာ၊ ခုနစ်စိတ်။ ဖလတု၊ ကွဲစေသတည်း။

ဤသို့ ထိုသုမေဓာ မိဖုယားအား ဂါထာ တရာဖြင့်၎င်း, ဂါထာ တထောင်ဖြင့်၎င်း, ဂါထာ တသိန်းဖြင့်၎င်း ချီးမွမ်းအပ်ကုန်သော ကျေးဇူးတို့၏ အတိုင်းအရှည်သည် မရှိ၊ ထိုသို့ အတိုင်းအရှည် မရှိသောကြောင့် ထိုသုမေဓာ မိဖုယားသည် တဆယ့်ငါးဂါထာတို့ဖြင့် မိမိ ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ကို ဆိုသောအခါ၌လျှင် သိကြားမင်းသည် မိမိ၏ များသော ပြုဘွယ် ကိစ္စရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ထိုသုမေဓာ မိဖုယားစကားကို ဖြတ်၍ သင်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့သည်အံ့ဘွယ်သရဲ မဖြစ်ဘူးမြဲတို့သည် ဖြစ်ကုန်သည်သာတည်းဟု ဆို၍ ထိုသုမေဓာ မိဖုယားကို ချီးမွမ်းလိုရကား-

၁၁၇။ သဗ္ဗေဝ တေ ဓမ္မဂုဏာ၊ ရာဇပုတ္တိ ယသဿိနီ။
သံဝိဇ္ဇန္တိ တယိ ဘဒ္ဒေ၊ ယေ တွံ ကိတ္တေသိ အတ္တနိ။

၁၁၈။ ခတ္တိယော ဇာတိသမ္ပန္နော၊ အဘိဇာတော ယသဿိမာ။
ဓမ္မရာဇာ ဝိဒေဟာနံ၊ ပုတ္တော ဥပ္ပဇ္ဇတေ တဝ။

ဟူသော ဤဂါထာ နှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၇။ ရာဇပုတ္တိ၊ ပြည့်ရှင်မင်းသမီးဖြစ်သော။ ယသသိနိ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ဘဒ္ဒေ၊ မိဖုယား။ တွံ၊ သင် မိဖုယားသည်။ အတ္တနိ၊ မိမိ၌။ ယေ၊ အကြင် ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ကို။ ကိတ္တေသိ၊ ကြား၏။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသာလျှင် ဖြစ်ကုန်သော။ တေ ဓမ္မဂုဏာ၊ သဘောအားဖြင့် ဟုတ်မှန်သော ထိုအကျင့်ကျေးဇူးတို့သည်။ တယိ၊ သင်၌။ သံဝိဇ္ဇန္တိ၊ ရှိကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၈။ ခတ္တိယော၊ ရေမြေကို စိုးထိုက်သော။ ဇာတိသမ္ပန္နော၊ ဇာတ်နှင့်ပြည့်စုံသော။ အဘိဇာတော၊ စင်ကြယ်သော အမျိုးရှိသော။ ယသဿိမာ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ ဝိဒေဟာနံ၊ ဝိဒေဟရာဇ်တိုင်းသူတို့၏။ ဓမ္မရာဇာ၊ မင်းဖြစ်သော။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ တဝ၊ သင့်အား။ ဥပ္ပဇ္ဇတေ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။

သုမေဓာ မိဖုယားသည် သိကြားမင်းစကားကို ကြားလျှင် နှစ်သက်ဝမ်းသာသည်ဖြစ်၍ ထိုသိကြားမင်းကို မေးလိုရကား-

၁၁၉။ ဒုမ္မိ ရဇော ဇလ္လဓရော၊ အဃေ ဝေဟာယသံ ဌိတော။
မနုညံ ဘာသသေ ဝါစံ၊ ယံ မယှံ ဟဒယင်္ဂမံ။

၁၂၀။ ဒေဝတာ နုသိ သဂ္ဂမှာ၊ ဣသိ စာပိ မဟိဒ္ဓိကော။
ကော ဝါသိ တံ့ အနုပ္ပတ္တော၊ အတ္တာနံ မေ ပဝေဒယ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၉။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဒုမ္မိ၊ မျက်ရေးမှန်ကူမကွင်းသည်ဖြစ်၍ အဆင်းမလှသော မျက်နှာရှိသော။ ရဇော၊ မြူအလိမ်းလိမ်း ကပ်သော။ ဇလ္လဓရော၊ သစ်ခေါက် လျှော်တေကို ဝတ်သော။ အဃေ၊ ကပ်ငြိ ထိပါးခြင်းမရှိသော။ ဝေဟာယသံ၊ ကောင်းကင်၌။ ဌိတော၊ တည်သော။ တွံ၊ သင်သည်။ မနုညံ၊ နှစ်သက်ဘွယ်သော။ ဟဒယင်္ဂမံ၊ နှလုံးသို့ သက်ဝင်သော။ ယံ ဝါစံ၊ အကြင်စကားကို။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဘာသသေ၊ ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၀။ တွံ၊ သင်သည်။ သဂ္ဂမှာ၊ နတ်ပြည်မှ။ ဒေဝတာ၊ နတ်သည်။ အသိနု၊ ဖြစ်သလော။ မဟိဒ္ဓိကော၊ တန်ခိုးကြီးသော။ ဣသိ စာပိ၊ ရသေ့သည်လည်း။ အသိနု၊ ဖြစ်သလော။ အနုပ္ပတ္တော၊ ဤအရပ်သို့ ရောက်လာသော။ တွံ၊ သင်သည်။ ကော ဝါ၊ အဘယ်သူသည်မူလည်း။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ မေ၊ ငါ့အား။ ပဝေဒယ၊ ကြားဘိလော့။

သိကြားမင်းသည် ထိုသုမေဓာ မိဖုယားအား ကြားလိုရကား-

၁၂၁။ ယံ ဒေဝသံဃာ ဝန္ဒန္တိ၊ သုဓမ္မာယံ သမာဂတာ။
သောဟံ သက္ကော သဟဿက္ခော၊ အဂတောသ္မိ တဝန္တိကေ။

၁၂၂။ ဣတ္ထိယော ဇီဝလောကသ္မိံ၊ ယာ ဟောတိ သမစာရိနီ။
မေဓာဝိနီ သီလဝတီ၊ သဿု ဒေဝါ ပတိဗ္ဗတာ။

၁၂၃။ တာဒိသာယ သုမေဓာယ၊ သုစိကမ္မာယ နာရိယာ။
ဒေဝါ ဒဿနမာယန္တိ၊ မာနုသိယာ အမာနုသာ။

၁၂၄။ တွဉ္စ ဘဒ္ဒေ သုစိဏ္ဏေန၊ ပုဗ္ဗေ သုစရိတေန စ။
ဣဓ ရာဇကုလေ ဇာတာ၊ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိနီ။

၁၂၅။ အယဉ္စ တေ ရာဇပုတ္တိ၊ ဥဘယတ္ထ ကဋဂ္ဂဟော။
ဒေဝလောကူပပတ္တိ စ၊ ကိတ္တိ စ ဣဓ ဇီဝိတေ။

၁၂၆။ စိရံ သုမေဓေ သုခိနီ၊ ဓမ္မမတ္တနိ ပါလယ။
ဧသာဟံ တိဒိဝံ ယာမိ၊ ပိယံ မေ တဝ ဒဿနံ။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၁။ သုမေဓေ၊ သုမေဓာ မိဖုရား။ သုဓမ္မာယံ၊ သုဓမ္မာနတ်သဘင်၌။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ် လာကုန်သော။ ဒေဝသံဃာ၊ နတ်အပေါင်းသည်။ ယံ၊ အကြင်ငါ့ကို။ ဝန္ဒန္တိ၊ ရှိခိုးကုန်၏။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ သဟဿက္ခော၊ မျက်စိတစ်ထောင် အမြင်ဆောင်သော။ သက္ကော၊ သိကြားမင်းတည်း။ တဝန္တိကေ၊ သင့်အထံသို့။ အာဂတော၊ လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၂။ ဇီဝလောကသ္မိံ၊ သတ္တလောက၌။ ဣတ္ထိယော၊ မိန်းမတို့တွင်။ ယာ ဣတ္ထိ၊ အကြင်မိန်းမသည်။ သမာစာရိနီ၊ ဒွါရသုံးပါးတို့ဖြင့် ညီမျှသောအကျင့်ရှိသည်။ မေဓာဝိနီ၊ ပညာရှိသည်။ သီလဝတီ၊ သီလရှိသည်။ သဿုဒေဝါ၊ ယောက္ခမကို နတ်ကဲ့သို့ ရိုသေသည်။ ပတိဗ္ဗတာ၊ လင့်ဝတ်နှင့် ပြည့်စုံသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၃။ တာဒိသာယ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော။ သုမေဓာယ၊ ကောင်းသောပညာရှိသော။ သုစိကမ္မာယ၊ စင်ကြယ်သော အမှုရှိသော။ နာရိယာ၊ မိန်းမကို။ ဒဿနံ၊ မြင်ခြင်းငှာ။ မာနုသိယာ၊ လူ့ပြည်သို့။ ဒေဝါ၊ ကာမဂုဏ်ငါးပါးတို့ဖြင့် မြူးတတ်ကုန်သော။ အမုနုသာ၊ နတ်တို့သည်။ အာယန္တိ၊ လာကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၄။ ဘဒ္ဒေ၊ ရှင်မိဖုယား။ တွံ စ၊ သင်သည်ကား။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ သုစိဏ္ဏေန၊ ကောင်းသော အလေ့ကြောင့်၎င်း။ သုစရိတေန၊ ကောင်းသော အကျင့်ကြောင့်၎င်း။ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိနီ၊ အလုံးစုံသော အလိုဆန္ဒနှင့် ပြည့်စုံသော။ ဣဓ ရာဇကုလေ၊ ဤမင်းအိမ်၌။ ဇာတာ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၅။ ရာဇပုတ္တိ၊ မင်းသမီး။ တေ၊ သင်၏။ အယဉ္စ၊ ဤကောင်းသော အလေ့အကျင့်သည်ကား။ ဥဘယတ္ထ၊ ဤဘဝ, နောင်ဘဝ နှစ်ပါးတို့၌။ ကဋဂ္ဂဟော၊ အောင်ခြင်းကို ယူသည်မည်၏။ ဒေဝလောကူပပတ္တိ စ၊ နတ်ပြည်၌ ဖြစ်ခြင်း၏ အကြောင်းလည်းဖြစ်၏။ ဣဓ ဇီဝလောကေ၊ ဤဇီဝလောက၌။ ကိတ္တိ စ၊ ကျော်စောခြင်းသို့လည်း ရောက်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၆။ သုခိနီ၊ ချမ်းသာခြင်းနှင့် ပြည့်စုံသော။ သုမေဓေ၊ သုမေဓာမိဖုယား။ စိရံ၊ ကြာမြင့်စွာ။ အတ္တနိ၊ မိမိကိုယ်၌။ ဓမ္မံ၊ ကုသိုလ်တရားကို။ ပါလယ၊ စောင့်လော့။ ဧသော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ တိဒိဝံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ယာမိ၊ သွားတော့အံ့။ မေ၊ ငါသည်။ တဝ၊ သင့်အား။ ဒဿနံ၊ မြင်ခြင်းသည်။ ပိယံ၊ ချစ်အပ်၏။

ကျူထရံသည် နတ်သားသည် မိုးသောက်သောအခါ နတ်ပြည်မှ စုတေခဲ့၍ သုမေဓာ မိဖုယားကြီးဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေယူ၏။ ထိုသုမေဓာ မိဖုယားသည် ကိုယ်ဝန်တည်သောအဖြစ်ကိုသိ၍ မင်းအား ကြား၏။ မင်းသည် ကိုယ်ဝန်အစောင့်အရှောက်ကို ပေး၏။ ထိုသုမေဓာ မိဖုယားသည် ဆယ်လလွန်သဖြင့် သားဖွား၏။ ထိုသားအား မဟာပနာဒဟူသော အမည်ကို မှည့်၏။ ဗာရာဏသီ မိဓိလာဟူသော နှစ်ပြည်ထောင်၌ နေကုန်သောသူတို့သည် ငါတို့အရှင်သားတော်နို့ဘိုးတည်းဟု ဆိုကုန်၍ တသပြာ တသပြာစီသော ဥစ္စာတို့ကို မင်းယင်ပြင်၌ ပစ်ကြကုန်၏။ ကြီးစွာသော ဥစ္စာစုသည် ဖြစ်၏။ မင်းသည် ပယ်အပ်သော်လည်း ငါတို့အရှင့်သားတော်ကြီးသောအခါ ရိက္ခာစားနပ်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၍ မယူမူ၍လျှင် သွားကုန်၏။ မင်းသားကား များစွာသော အခြံအရံဖြင့်ကြီး၍ တဆယ့်ခြောက်နှစ်အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် အလုံးစုံသော အတတ်တို့၌ အပြီးသို့ရောက်၏။

ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် သားတော်အရွယ်ကိုကြည့်၍ မိဖုယားကြိးကို ဆို၏။ ရှမိဖုယား သားတော်အား မင်းအဖြစ်ကို အဘိသိက်သွန်းအံ့သောအခါတန်ပြီ၊ ထိုသားတော်အား မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော ရွှေနန်းပြာသာဒ်ကို ဆောက်လုပ်စေ၍ အဘိသိက်သွန်းခြင်းကို ပြုအံ့ဟု ဆို၏။ မိဖုယားသည် အရှင်မင်းကြီး ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ ခမည်းတော် မင်းကြီးသည် မြေကြန်တတ်သော ဆရာတို့ကိုခေါ်စေ၍ အမောင်တို့ လက်သမားတို့ကိုယူ၍ ငါတို့နန်းတော်မှ မနီးမဝေး၌ ငါ့သားတော်အား ပြာသာဒ်ကို ဆောက်လုပ်ကုန်လော့၊ ငါ့သားတော်ကို မင်းအဖြစ်ဖြင့် အဘိသိက်သွန်းအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုမြေကြန်တတ်သော ဆရာတို့သည် အရှင်မင်းကြီး ကောင်းပြီဟု မြေအရပ်ကို စုံစမ်းကုန်၏။ ထိုခဏ၌ သိကြားမင်းနေရာသည် ပူသော အခြင်းအရာကို ပြု၏။ သိကြားမင်းသည် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ ဝိသုကြုံနတ်သားကိုခေါ်၍ အမောင် ဝိသုကြုံနတ်သား သွားချေ၊ မဟာပနာဒ မင်းသားအား အလျား ကိုးယူဇနာ, အနံ ရှစ်ယူဇနာ, အစောက် နှစ်ဆယ့်ငါးယူဇနာရှိသော ရတနာပြာသာဒ်ကို ဖန်ဆင်းချေလော့ဟု စေလိုက်၏။

ထိုဝိသုကြုံ နတ်သားသည် လက်သ္မားအသွင်ဖြင့် လက်သ္မားတို့အထံသို့သွား၍ သင်တို့သည် နံနက်စာစား၍ လာခဲ့ကြကုန်လော့ဟု ထိုလက်သ္မားတို့ကို စေလိုက်ပြီးလျှင် လှံတံဖြင့် မြေကိုခတ်၏။ ထိုသို့ ခတ်သောခဏ၌လျှင် ဆိုအပ်ပြီးသော အပြားရှိသော ဘုံဆင့်တရာရှိသော ရတနာ ပြာသာဒ်သည် ပေါက်၏။ မဟာမနာဒ မင်းသားအား ပြာသာဒ်မင်္ဂလာ, ထီးဆောင်းမင်္ဂလာ, ထိမ်းမြားမင်္ဂလာ ဤသုံးပါးသော မင်္ဂလာတို့သည် တပြိုင်နက်လျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ မင်္ဂလာပြုရာအရပ်၌ နှစ်ပြည်ထောင်သားတို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ မိဓိလာပြည်၌ ပွဲသဘင်ဖြင့် ခုနစ်နှစ်တို့ကို လွန်စေကုန်၏။ ထိုနှစ်ပြည်ထောင်သားတို့ကို မင်းသည် မလွှတ်သလျှင်ကတည်း၊ ထိုနှစ်ပြည်ထောင် သားတို့အား အဝတ်တန်ဆာ ခဲဘွယ် ဘောဇဉ် အစရှိသော အလုံးစုံတို့သည် မင်းအိမ်ကသာလျှင် ဖြစ်၏။ ထိုနှစ်ပြည်ထောင်သားတို့သည် ခုနစ်နှစ်လွန်သဖြင့် ကြွေးကြော်ကုန်လျှင် ဤကြွေးကြော်ခြင်းသည်ကား အဘယ်နည်းဟု သုရုစိမင်းကြီးက မေးသည်ရှိသော် မြတ်သောမင်းကြီး အကျွန်ုပ်တို့၏ မင်္ဂလာပွဲသဘင်ကို ခံစားကုန်စဉ်လျှင် ခုနစ်နှစ်တို့သည် လွန်ကုန်၏။ အဘယ်နံရောအခါ မင်္ဂလာ၏ အဆုံးသည် ဖြစ်ပါလတ္တံ့နည်းဟု ဆိုကုန်၏။

ထို့နောင်မှ မင်းသည် အမောင်တို့ ငါ့သားတော်သည် ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး မပြုံးရယ်စဘူး၊ အကြင်အခါ၌ ငါ့သားတော်သည် ပြုံးရယ်လတ္တံ့၊ ထိုအခါ သွားကြကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုမင်း၏ လူများသည် စည်လည်စေသဖြင့် သဘင်သည်တို့ကို စည်းဝေးစေ၏။ ခြောက်ထောင်သော သဘင်သည်တို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ ခုနစ်စု စု၍ က, ကုန်သည်ရှိသော် မဟာပနာဒမင်းသားကို ရယ်ရွှင်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုမဟာပနာဒ မင်းသားအား နတ်၌ဖြစ်သော သဘင်တို့ကို မြင်ဘူးသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ထိုသဘင်သည်တို့၏ ကခြင်းကို မနှစ်သက်သည် ဖြစ်၏။

ထိုအခါ ဘဏ္ဍုကဏ္ဍမည်သော သဘင်သည် ပဏ္ဍုကဏ္ဍမည်သော သဘင်သည်ကြီး နှစ်ယောက်တို့သည် ငါတို့သည် မဟာပနာဒမင်းသားကို ရယ်ရွှင်စေကုန်အံ့ဟု ဘဏ္ဍုကဏ္ဍ သဘင်သည်သည် ရှေးဦးစွာ မင်းအိမ်တံခါး၌ ကြီးစွာသော အတုလမည်သော သရက်ပင်ကို ဖန်ဆင်းပြီလျှင် ချည်လုံးကိုပစ်၍ ထိုသရက်ပင်၏ အခက်၌ငြိစေ၍ ချည်တန်းဖြင့် အတုလသရက်ပင်ကို တက်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အတုလသရက်ပင်သည် ဝေဿဝဏ်နတ်မင်း၏ သရက်ပင် ဖြစ်သတတ်၊ ထိုအခါ ထိုသဘင်သည်ကိုလျှင် ထိုသရက်ပင်မှ ဝေဿဝဏ်နတ်မင်း ၏ကျွန်တို့သည် အင်္ဂါကြီးငယ်တို့ကို ဖြတ်၍ ချကုန်၏။ ကြွင်းသော သဘင်သည်တို့သည် ပေါင်းရုံး၍ ရေဖြင့်သွန်းကုန်၏။ ထိုဘဏ္ဍုကဏ္ဍမည်သော သဘင်သည်သည် ပန်းပုဆိုးကိုဝတ်ရုံ၍ ကလျှက်လျှင် ထ၏။ မဟာပနာဒ မင်းသားသည် ထိုသဘင်သည်ကို မြင်၍လည်း မပြုံးရွှင်၊ ပဏ္ဍုကဏ္ဍ မည်သော သဘင်သည်သည် မင်းယင်ပြင်၌ ထင်းပုံကို ပြုစေ၍ မိမိပရိသတ်နှင့်တကွ မီးသို့ ဝင်၏။ ထိုမီးသည် ငြိမ်းသည်ရှိသော် ထင်းပုံကို ရေဖြင့် သွန်းကုန်၏။ ထိုပဏ္ဍုကဏ္ဍ သဘင်သည်သည် မိမိပရိသတ်နှင့်တကွ ပန်းပုဆိုးကိုဝတ်၍ ကလျက်လျှင် ထ၏။ ထိုသဘင်သည်ကိုမြင်၍လည်း မဟာပနာဒ မင်းသည် မပြုံးရွှင်။

ဤသို့လျှင် ထိုမဟာပနာဒ မင်းသားကို ပြုံးရွှင်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ လူတို့သည် ဆင်းရဲကုန်၏။ သိကြားမင်းသည် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ အချင်း သွားချေ၊ မဟာပနာဒ မင်းသားကို ပြုံးရယ်စေ၍ လာလှည့်ဟု နတ်သဘင်သည်ကို စေလိုက်၏။ ထိုနတ်သဘင်သည်သည် လာလတ်၍ မင်းယင်ပြင်ဝယ် ကောင်းကင်၌ ရပ်လျက် ထက်ဝက်သော ကိုယ်ကို ပြ၏။ လက်တဘက် ခြေတဘက် မျက်စိတဘက် အစွယ်တချောင်းတည်း ရှိသည်ဖြစ်၍ က၏။ လှုပ်၏။ ကိုယ်ထက်ဝက်သာ တုန်လှုပ်၏။ ကြွင်းသော ကိုယ်ထက်ဝက်သည် မတုန်မလှုပ်သည် ဖြစ်၏။ ထို ကိုယ်ထက်ဝက်သာ ကနေသော နတ်သဘင်သည်ကို မြင်၍ မဟာပနာဒ မင်းသားသည် အတန်ငယ် ပြုံးရယ်ခြင်းကို ပြု၏။ လူများသည်ကား ရယ်သည်ဖြစ်၍ ရယ်ခြင်းကို တည်စိမ့်သောငှာ သတိကို ဖြစ်စေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ကိုယ်အင်္ဂါ ကြီးငယ်တို့ကို စွန့်လွှတ်၍ မင်းယင်ပြင်၌လျှင် လဲ၏။ ထိုအခါ ပွဲသဘင် မင်္ဂလာသည် ပြီး၏။ ဤသုရုစိဇာတ်၌ ကြွင်းသောစကားကို ပနာဒေါ နာမ သော ရာဇာ အစရှိသော မဟာပနာဒဇာတ်ဖြင့် ဖွင့်ဆိုအပ်၏။ မဟာပနာဒ မင်းသည် ဒါန အစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ အသက်အဆုံး၌ နတ်ပြည်သို့လျှင် လားရ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဤသို့လျှင် ဝိသာခါသည် ရှေး၌လည်း ငါဘုရားထံတော်မှ ဆုကို ရဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ ဘဒ္ဒဇိသည် ထိုအခါ မဟာပနာဒမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ဝိသာခါသည် ထိုအခါ သုမေဓာမိဖုယား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဝိသုကြုံနတ်သား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သိကြားမင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

သီလရှိငြား၊ မိန်းမအား၊ သားကောင်း ရသည်သာ

ခြောက်ခုမြောက်သော သုရုစိဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ပကိဏ္ဏကနိပါတ်

၇။ ပဉ္စုပေါသထဇာတ်

ကိလေသာ နှိပ်နင်းရန်အတွက် ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်ဘုရားသည် အပ္ပေါဿုက္ကော ဒါနိ တုဝံ ကပေါတ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤပဉ္စုပေါသထဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ဥပုသ်ဆောက်တည်ကုန်သော ငါးရာကုန်သော သီတင်းသည်တို့ကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုအခါ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် တရား သဘင်ဝယ် ပရိသတ်လေးပါးတို့၏ အလယ်၌ တန်ဆာဆင်အပ်သော ဘုရားနေရာတော်၌ နေတော်မူလျက် နူးညံ့သောစိတ်ဖြင့် ပရိသတ်ကို ကြည့်တော်မူ၍ ယနေ့ သီတင်းသည်တို့စကားကိုစွဲ၍ ဓမ္မဒေသနာသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု သိတော်မူလျှင် သီတင်းသည်တို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ ဒါယကာတို့ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို ပြုအပ်ကုန်ပြီလောဟု မေးတော်မူ၍ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား ဆောက်တည်ပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ဒါယကာတို့ သင်တို့သည် ကောင်းသောအမှုကို ပြုအပ်၏။ ဤဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းမည်သည်ကား ရှေးပညာရှိတို့၏ အနွယ်တည်း၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ရှေးပညာရှိတို့သည် ရာဂ အစရှိသော ကိလေသာတို့ကို နှိပ်ခြင်းငှါ ဥပုသ်သုံးခြင်းကို သုံးဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုသီတင်းသည်တို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ အင်္ဂတိုင်း, မဂဓတိုင်း, ကာသိတိုင်းဟူသော တိုင်းသုံးတိုင်းတို့၏ အကြား၌ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော တောအုပ်သည်ရှိ၏။ ဘုရားလောင်းသည် မဂဓတိုင်းဝယ် ဗြာဟ္မဏ မဟာသာလ ပုဏ္ဏားမျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် ကာမတို့ကို စွန့်သဖြင့် အိမ်မှထွက်၍ ထိုတောအုပ်သို့ ဝင်ပြီးလျှင် ကျောင်းဆောက်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုလျက် နေ၏။ ထိုဘုရားလောင်း ကျောင်း၏ မနီးမဝေးဖြစ်သော တခုသော ဝါးတော၌ မိမိမယားနှင့်တကွ တခုသောခိုသည် နေ၏။ တခုသောတောင်ပို့၌ မြွေသည် နေ၏။ တခုသောချုံ၌ မြေခွေးသည် နေ၏။ တခုသော ချုံတောအုပ်၌ ဝံသည် နေ၏။ ထိုလေးခုကုန်သော သတ္တဝါတို့သည်လည်း အခါခပ်သိမ်း ဘုရားလောင်း ရသေ့ထံသို့ကပ်၍ တရားနာကြကုန်၏။

ထိုအခါ တနေ့သ၌ ခိုဖိုသည် မိမိမယား ခိုမနှင့်တကွ အသိုက်မှထွက်၍ အစာရှာခြင်းငှာ သွား၏။ ခိုဖိုနောက်မှလိုက်သော ခိုမကို တခုသောစွန်သည် ထိုးယူ၍ ပြေး၏။ ထိုခိုမ ငိုမြည်တမ်းသံကို ကြား၍ ခိုဖိုသည် ပြန်၍ကြည့်လတ်သော် ထိုစွန်သည် ထိုးယူသော ခိုမကိုမြင်၏။ စွန်သည်လည်း ထိုခိုမကို မြည်တမ်းစဉ်လျှင် သတ်၍စား၏။ ထိုခိုဖိုသည် ထိုခိုမနှင့် ကွေကွင်းခြင်းကြောင့် သောကမီး လောင်သည်ဖြစ်၍ ကြံ၏။ ဤရာဂသည် ငါ့ကို အလွန်လျှင် ပင်ပန်းစေ၏။ ယခုအခါ ဤရာဂကို မနှိပ်မူ၍ ကျက်စားခြင်းငှါ မသွားအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုခိုဖိုသည် ကျက်စားရာခရီးကို ဖြတ်၍ ရသေ့အထံသို့ သွားပြီးလျှင် ရာဂအစရှိသည်တို့ကို နှိပ်ခြင်းငှါ ဥပုသ်ဆောက်တည်၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌နေ၏။

မြွေသည်လည်း အစာရှာအံ့ဟု မိမိနေရာမှထွက်၍ ရွာစွန်အရပ်ဝယ် နွားတို့၏ သွားလာရာ၌ အစာရှာ၏။ ထိုအခါ ရွာစား၏ ကိုယ်လုံးဖြူသော မင်္ဂလာရှိသော နွားလား ဥသဘသည် အစာကိုယူ၍ တခုသောတောင်ပို့၌ ခြေတို့ကို ပုဆစ်တုပ်၍ ဦးချိုတို့ဖြင့် မြေကိုယက်လျက် ကစား၏။ မြွေသည် နွားတို့၏ခြေသံဖြင့် ကြောက်သည်ဖြစ်၍ ထိုတောင်ပိုသို့ ဝင်ခြင်းငှါ ပြေး၏။ ထိုအခါ ထိုမြွေကို နွားလားဥသဘသည် ခြေဖြင့် နင်းမိ၏။ ထိုမြွေသည် ထိုနွားလားဥသဘကို အမျက်ထွက်၍ ကိုက်၏။ နွားလားဥသဘသည် ထိုအရပ်၌လျှင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ ရွာ၌နေသောသူတို့သည် နွားလား ဥသဘသည် သေသတတ်ဟု ကြား၍ အလုံးစုံသောသူတို့သည် တပေါင်းတည်းလာကုန်၍ ငိုကြွေးမြည်တမ်းကုန်လျက် ထိုဥသဘကို ပန်း နံ့သာ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်ပြီးလျှင် တွင်းတို့ကိုတူး၍ မြှုပ်ပြီးလျှင် သွားကြကုန်၏။ မြွေသည် ထိုလူတို့ သွားသောအခါ ထွက်လတ်၍ ငါသည် ဒေါသကိုမှီ၍ ဤဥသဘနွားမင်းကို ဇီဝိတိန္ဒြေမှ ချသဖြင့် လူများ၏ နှလုံးစိုးရိမ်ခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ ယခုအခါ ဤဒေါသကို မနှိပ်မူ၍ ကျက်စားအံ့သောငှါ ငါမသွားအံ့ဟု ကြံ၍ ပြန်ခဲ့ပြီးလျှင် ကျောင်းသို့သွား၍ ဒေါသကို နှိပ်ခြင်းငှါ ဥပုသ်ဆောက်တည်လျက် တင့်အပ်သော အရပ်၌ နေ၏။

မြေခွေးသည်လည်း အစာကို ရှာသည်ရှိသော် ဆင်သေ တစီးကို မြင်၍ ငါသည် များသော အစာကို ရအပ်ပြီဟု နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်သဖြင့် သွား၍ နှာမောင်း၌ ကိုက်၏။ တိုင်တို့ကို ကိုက်မိသောအခါကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုနှာမောင်း၌ သာယာခြင်းကို မရ၍ နားရွက်၌ ကိုက်၏။ ကျောက်ဖျာတို့ကို ကိုက်မိသောအခါကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ဝမ်း၌ ကိုက်၏။ ဦးခေါင်းခွံကို ကိုက်မိသောအခါကဲ့သို့ဖြစ်၏။ အမြီး၌ ကိုက်၏။ သံချောင်း၌ ကိုက်မိသောအခါကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ဝစ္စမဂ်၌ ကိုက်၏။ တခဲနက်သော မုန့်တို့ကို ကိုက်မိသောအခါကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုမြေခွေးသည် လောဘ၏အစွမ်းဖြင့် စားလျက် ဝမ်းတွင်းသို့ ဝင်၏။ ထိုဝမ်းတွင်း၌။ အစာ ဆာမွတ်သောအခါ အသားကို စား၏။ ရေဆာမွတ်သောအခါ သွေးကိုသောက်၏။ အိပ်သောအခါ အအူ အဆုတ်တို့ကို ခင်း၍ အိပ်၏။ ထိုမြေခွေးသည် ဤဆင်ဝမ်းတွင်း၌ပင်လျှင် ငါ့အား ထမင်းအဖျော်သည်၎င်း, အိပ်ရာနေရာသည်၎င်း ပြည့်စုံ၏။ တပါးသော အရပ်၌ အသို့ပြုအံ့နည်းဟု ကြံ၍ ထိုဆင်ဝမ်းတွင်း၌လျှင် အလွန်မွေ့လျော်သည်ဖြစ်၍ အပသို့ မထွက်မူ၍ ဆင်ဝမ်းတွင်း၌သာလျှင် နေ၏။ နောက်အဘို့၌ လေ, နေပူကြောင့် ဆင်ကောင်ပုပ်သည် ခြောက်သည်ရှိသော် ကျင်ကြီးသွားရာ ဝစ္စမဂ်သည် ပိတ်၏။ မြေခွေးသည် ဆင်ဝမ်းတွင်း၌ဖြစ်လျက် နည်းသော အသားအသွေးရှိသည် ဖြေဖျော့တော့သော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ထွက်ရာလမ်းခရီးကို မမြင်။

ထိုအခါ တနေ့သ၌ အခါမဲ့မိုဃ်းကြီးသည် ရွာ၏။ ဝစ္စမဂ်သည် မိုဃ်းစွတ်သဖြင့် နူးသည်ဖြစ်၍ ဟင်းလင်းကို ပြ၏။ မြေခွေးသည် ဟင်းလင်း အပေါက်ကိုမြင်လျှင် အလွန်ကြာမြင့်စွာ ပင်ပန်းသည်ဖြစ်၍ ဤအပေါက်ဖြင့် ပြေးအံ့ဟု ဝစ္စမဂ်ကို ဦးခေါင်းဖြင့် တိုး၏။ ထိုမြေခွေးသည် ကျဉ်းမြောင်းရာအရပ်မှ လျင်မြန်စွာ ထွက်သည်ရှိသော် စုတ်ပြတ်သော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အလုံးစုံသော အမွှေးတို့သည် ဝစ္စမဂ်၌ ငြိကုန်သည်ဖြစ်၍ ထန်းဥ ထန်းညှောက်ကဲ့သို့ အမွေးမရှိသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ထွက်ခဲ့ရ၏။ ထိုမြေခွေးသည် လောဘကိုမှီ၍ ငါသည် ဤဆင်းရဲကို ခံရ၏။ ယခုအခါ ဤလောဘကို မနှိပ်မူ၍ အစာကို မယူအံ့ဟုကြံ၍ ထိုကျောင်းသို့ သွားပြီးလျှင် လောဘကိုနှိပ်ခြင်းငှါ ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်၍ တင့်အပ်သော အရပ်၌ နေ၏။

ဝံသည်လည်း တောမှထွက်၍ အလွန် အလိုကြီးခြင်းသည် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍ မလ္လတိုင်း ပစ္စန္တရွာသို့ သွား၏။ ရွာ၌နေသော သူတို့သည် ဝံသည် လာသတတ်ဟု လေးလှံတံ အစရှိသည် လက်စွဲကုန်လျက် ထွက်လတ်ကုန်၍ ထိုဝံသည် ဝင်အောင်းသောချုံကို ဝန်းရံကုန်၏။ ထိုဝံသည် လူများ ဝန်းရံသောအဖြစ်ကို သိ၍ ချုံမှထွက်၍ ပြေးစဉ်လျှင် လေး, လှံတံ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပစ်ကြကုန်၏။ ထိုဝံသည် ဦးခေါင်းကွဲသည်ဖြစ်၍ သွေးယိုလျက် မိမိနေရာအရပ်သို့ သွား၍ ဤဆင်းရဲသည် ငါ၏ အလွန်အလိုကြီးသော လောဘ၏ အစွမ်းကြောင့်ဖြစ်၏။ ယခုအခါ ဤ လောဘကို မနှိပ်မူ၍ အစာကိုမယူအံ့ဟု ကြံပြီး၍ ထိုကျောင်းသို့ သွားပြီးလျှင် အလွန်အလိုကြီးခြင်း လောဘကို နှိပ်ခြင်းငှာ ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်လျက် တင့်အပ်သော အရပ်၌ နေ၏။

ရသေ့သည်လည်း မိမိအမျိုးကို မှီသဖြင့် မာနနိုင်ငံသို့ လိုက်သည်ဖြစ်၍ ဈာန်ကို ဖြစ်စေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ ထိုအခါ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတဆူသည် ထိုရသေ့၏ မာနကိုမှီသောအဖြစ်ကို သိတော်မူ၍ ဤရသေ့သည်ကား ယုတ်သော သတ္တဝါမဟုတ်၊ ဘုရားအညွန့်တည်း၊ ဤရသေ့သည် ဤဘဒ္ဒကပ်ကမ္ဘာ၌လျှင် သဗ္ဗညူ ဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်လတ္တံ့၊ ဤရသေ့၏မာနကို နှိပ်ခြင်းကိုပြု၍ သမာပတ်ကိုဖြစ်စေခြင်း၏ အကြောင်းကို ငါပြုအံ့ဟု ကြံတော်မူ၍ ထိုရသေ့သည် ကျောင်းတွင်း၌ နေစဉ်လျှင် မြောက်ဟိမဝန္တာမှ ကြွလာတော်မူလတ်၍ ထိုရသေ့၏ ကျောက်ဖျာ၌ နေတော်မူ၏။ ထိုရသေ့သည် ကျောင်းမှထွက်လတ်၍ မိမိနေရာ၌နေသော ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို မြင်လျှင် မာနကို မှီသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် နှလုံးမသာသည်ဖြစ်၍ ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသို့ ချဉ်းကပ်ပြီးလျှင်။ လက်ဖျစ်တီး၍ သူယုတ် ပျက်လေလော့၊ ယုတ်မာသော ရဟန်းဦးပြည်း အဘယ့်ကြောင့် ငါ့နေရာပျဉ်၌ နေသနည်းဟု ဆို၏။

ထိုသို့ ဆိုသောအခါ ရသေ့ကို အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဤသို့ ဆိုတော်မူ၏။ သူတော်ကောင်း အဘယ့်ကြောင့် မာနကို မှီသည်ဖြစ်ဘိသနည်း၊ ငါသည်ကား ထိုးထွင်း၍သိပြီးသော ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ရှိသောသူတည်း၊ သင်သည် ဤဘဒ္ဒကပ်ကမ္ဘာ၌သာလျှင် သဗ္ဗညူဘုရား ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဘုရားညွန့် ဖြစ်၏။ ပါရမီတို့ကို ဖြည့်၍လာ၏။ တပါးသော ဤမျှလောက်သော ကာလကိုလွန်လျှင် ဘုရားဖြစ်လတ္တံ့၊ ဘုရားအဖြစ်၌ တည်သည်ဖြစ်၍ သိဒ္ဓတ်အမည်ရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု အမည်ကို၎င်း အမျိုးအနွယ်ကို၎င်း အဂ္ဂသာဝက အစရှိသည်တို့ကို၎င်း အလုံးစုံတို့ကို ကြားတော်မူ၍ သူတော်ကောင်း အဘယ့်ကြောင့် သင်သည် မာနကို မှီသည်ဖြစ်၍ ကြမ်းကြုတ်သည် ဖြစ်ဘိသနည်း၊ ဤမာနကို မှီခြင်းသည် သင့်အား မလျောက်ပတ်ဟု အဆုံးအမကို ပေးတော်မူ၏။

ထိုရသေ့သည် ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဟောတော် မူပါသော်လည်း ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို ရှိမျှလည်း မခိုး၊ အဘယ်အခါ၌ ငါသည် ဘုရားဖြစ်အံ့နည်း၊ ဤသို့ အစရှိသည်တို့ကိုလည်း မမေး၊ ထိုအခါ ထိုရသေ့ကို အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် သင်သည် ဇာတိမာန်ကြောင့် ငါ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကြီးသောအဖြစ်ကို မသိ၊ အကယ်၍ တတ်နိုင်အံ့၊ ငါကဲ့သို့ ကောင်းကင်၌ သွားလော့ဟုဆို၍ ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်တော်မူပြီးလျှင် ကိုယ်တော်၏ ခြေမှုန့်တို့ကို ထိုရသေ့၏ ဆံကျစ်ဝန်း၌ ကြဲလျက် မြောက်ဟိမဝန္တာသို့လျှင် ကြွတော်မူ၏။ ရသေ့သည် ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ကြွတော်မူသောအခါ ထိတ်လန့်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ဤရဟန်းသည် ဤသို့ လေးလံသော ကိုယ်ရှိလျှက် လေဝ၌ပစ်လွှင့်အပ်သော ဂွမ်းဆိုင်ကဲ့သို့ ကောင်းကင်၌ ပျံနိုင်၏။ ငါသည် ဇာတိမာန်ကြောင့် ဤသို့ သဘောရှိတော်မူသော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ ခြေတော်တို့ကို ရှိလည်းမခိုးမိ၊ အဘယ်အခါ ငါသည် ဘုရားဖြစ်လတ္တံ့နည်းဟူ၍ မေးလည်း မမေးလိုက်မိ။ ဤအမျိုးမည်သည်ကား အဘယ်ပြုရအံ့နည်း။ ဤလောက၌ သီလအကျင့်သာလျှင် မြတ်၏။ ငါ၏ ဤမာနသည် ပွားသည်ရှိသော် ငရဲသို့ ဆောင်လတ္တံ့၊ ယခုအခါ ဤမာနကို မနှိပ်မူ၍ သစ်သီးကြီးငယ်အလို့ငှာ မသွားအံ့ဟု ကြံ၍ ကျောင်းတွင်းသို့ ဝင်ပြီးလျှင် မာနကိုနှိပ်ခြင်းငှါ ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်၍ သစ်ခက်အခင်း၌နေလျက် ကြီးသော ဉာဏ်ပညာရှိသော အမျိုးကောင်းသားသည် မာနကိုနှိပ်သဖြင့် ကသိုဏ်းပရိကံကို ပွားစေလျက် အဘိညာဉ်ငါးပါးတို့ကို၎င်း ရှစ်ပါးသော သမာပတ်တို့ကို၎င်း ဖြစ်စေ၍ ကျောင်းမှထွက်ပြီးလျှင် စင်္ကြံဦးဝယ် ကျောက်ဖျာ၌ နေ၏။

ထိုအခါ ထိုရသေ့ကို ခိုအစရှိကုန်သော လေးယောက်ကုန်သော သူတို့သည် ချဉ်းကပ်ကုန်၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ နေကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ခိုကို မေး၏။ သင်သည် တပါးသောနေ့၌ ဤအချိန်၌ မလာ၊ အစာကို ရှာ၏။ အသို့နည်း၊ ယနေ့ ဥပုသ်ဆောက်တည်သည် ဖြစ်သလောဟု မေး၏။ အရှင်ဘုရား ဥပုသ်ဆောက်တည်ပါ၏ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် ထိုအခါ ထိုခိုကို အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ဥပုသ်ဆောက်တည်သနည်းဟု မေးလိုရကား-

၁၂၇။ အပ္ပေါဿုက္ကော ဒါနိ တုဝံ ကပေါတ၊
ဝိဟင်္ဂမ န တဝ ဘောဇနတ္ထော။
ခုဒ္ဒံ ပိပါသံ အဓိဝါသယန္တော၊
ကသ္မာ ဘဝံ ဥပေါသထိကော ကပေါတ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၇။ ဝိဟင်္ဂမ၊ ကောင်းကင်သို့ ပျံသွားတတ်သော။ ကပေါတ၊ ခို။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ အပ္ပေါဿုက္ကော၊ ကြောင့်ကြမဲ့ဖြစ်ဘိ၏။ တဝ၊ သင့်အား။ န ဘောဇနတ္ထော၊ အစာကို အလိုမရှိ။ ခုဒ္ဒံ၊ အစာမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ ပိပါသံ၊ ရေမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ အဓိဝါသယန္တော၊ သည်းခံလျက်။ ကပေါတ၊ ခို။ ဘဝံ၊ သင်သည်။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဥပေါသထိကော၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ဘိသနည်း။

ထိုစကားကို ကြား၍ ခိုသည် မိမိ ဥပုသ်ဆောက်တည်သော အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-

၁၂၈။ အဟံ ပုရေ ဂိဒ္ဓိဂတော ကပေါတိယာ၊
အသ္မိံ ပဒေသသ္မိ မုဘော ရမာမ။
အထဂ္ဂဟိ သာကုဏိကော ကပေါတိံ၊
အကာမကော တာယ ဝိနာ အဟောသိံ။

၁၂၉။ နာနာဘာဝဝိပ္ပယောဂေန တဿာ၊
မနောမယံ ဝေဒန ဝေဒယာမိ။
တသ္မာ အဟံ ပေါသထ ပါလယာမိ၊
ရာဂေါ မမံ မာ ပုန ရာဂမာသိ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၈။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ ကပေါတိယာ၊ ခိုမ၌။ ဂိဒ္ဓိဂတော၊ တပ်မက်မောခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍။ အသ္မိံ ပဒေသသ္မိံ၊ ဤအရပ်၌။ ဥဘော၊ နှစ်ခုကုန်သော အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ရမာမ၊ ကာမချမ်းသာဖြင့် မွေ့လျော်ကြကုန်၏။ အထ၊ ထိုသို့ မွေ့လျော်ရပါလျက်။ သကုဏိကော၊ စွန်သည်။ ကပေါတိံ၊ ခိုမကို။ အဂ္ဂဟိ၊ ဖမ်းယူ၏။ အကာမကော၊ အလိုမရှိဘဲလျက်။ တာယ၊ ထိုခိုမနှင့်။ ဝိနာ၊ ကင်းသည်။ အဟောသိံ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၉။ တဿာ၊ ထိုခိုမနှင့်။ နာနာဘာဝ ဝိပ္ပယောဂေန၊ သေသဖြင့် ကွေကွင်းရခြင်းကြောင့်။ မနောမယံ၊ စိတ်ဖြင့်ပြီးသော။ ဝေဒနံ၊ ဝေဒနာကို။ ဝေဒယာမိ၊ ခံစားရ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ရာဂေါ၊ ခိုမ၌ တပ်စွန်းသော ရာဂသည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်သို့။ မာ ပုန ရာဂမာသိ၊ တဖန် မလာပြန်စေသတည်းဟု။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဥပေါသထံ၊ ဥပုသ်ကို။ ပါလာမိ၊ စောင့်ပါ၏။

ခိုသည် မိမိဆောက်တည်သော အမှုဖြင့် အကြောင်းကို ပြောဆိုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းရသေ့သည် မြွေအစရှိသည်တို့၌ တယောက် တယောက်စီ မေး၍ ထိုမြွေအစရှိသော သူတို့သည်လည်း ဟုတ်မှန်သောအတိုင်း ပြောဆို လိုကုန်ရကား-

၁၃၀။ အနုဇ္ဇုဂါမီ ဥရဂါ ဒုဇိဝှ။
ဒါဌာဝဓော ဃောရဝိသောသိ သပ္ပ။
ခုဒ္ဒံ ပိပါသံ အဓိဝါသယန္တော၊
ကသ္မာ ဘဝံ ပေါသထိကော နု ဒီဃ။

၁၃၁။ ဥသဘော စာဟု ဗလဝါ ဂါမိကဿ၊
စလက္ကကူ ဝဏ္ဏဗလူပပန္နော။
သော မံ အက္ကမိ တံ ကုပိတော အဍံသိ၊
ဒုက္ခာဘိတုဏ္ဏော မရဏံ ဥပါဂါ။

၁၃၂။ တတော ဇနာ နိက္ခမိတွာန ဂါမာ၊
ကန္ဒိတွာ ရောဒိတွာ အပက္ကမိံသု။
တသ္မာ အဟံ ပေါသထံ ပါလယာမိ၊
ကောဓော မမံ မာ ပုနရာဂမာသိ။

၁၃၃။ မတာနံ မံသာနိ ဗဟူ သုသာနေ၊
မနုညရူပံ တဝ ဘောဇနေ တံ။
ခုဒ္ဒံ ပိပါသံ အဓိဝါသယန္တော၊
ကသ္မာ ဘဝံ ပေါသထိကော သိင်္ဂါလ။

၁၃၄။ ပဝိသိ ကုစ္ဆိံ မဟတော ဂဇဿ။
ကုဏပေ ရတော ဟတ္ထိမံသေသု ဂိဒ္ဓေါ။
ဥဏှော စ ဝါတော တိခိဏာ စ ရသ္မိယော၊
တေ သောသယုံ တဿ ကရီသမဂ္ဂံ။

၁၃၅။ ကိသော စ ပဏ္ဍု စ အဟံ ဘဒန္တေ၊
န မေ အဟု နိက္ခမနာယ မဂ္ဂေါ။
မဟာ စ မေဃော သဟသာ ပဝဿိ၊
သော တေမယိ တဿ ကရီသမဂ္ဂံ။

၁၃၆။ တတော အဟံ နိက္ခမိသံ ဘဒန္တေ၊
စန္ဒော ယထာ ရာဟုမုခါ ပမုတ္တော။
တသ္မာ အဟံ ပေါသထံ ပါလယာမိ၊
လောဘော မမံ မာ ပုနရာဂမာသိ။

၁၃၇။ ဝမ္မိကထူပသ္မိံ ကိပိလ္လိကာနိ၊
နိပ္ပေါထယန္တော တုဝံ ပုရေ စရာသိ။
ခုဒ္ဒံ ပိပါသံ အဓိဝါသယန္တော၊
ကသ္မာ ဘဝံ ပေါသထိကော နု အစ္ဆ။

၁၃၈။ သကံ နိကေတံ အတိဟေလယာနော၊
အတြိစ္ဆတာ မလ္လယတံ အဂစ္ဆိံ။
တတော ဇနာ နိက္ခမိတွာန ဂါမာ၊
ကောဒဏ္ဍကေန ပရိပေါထယိံသု မံ။

၁၃၉။ သော ဘိန္နသီသော ရုဟိရမက္ခိတင်္ဂေါ၊
ပစ္စာဂမာသိံ သကံ နိကေတံ။
တသ္မာ အဟံ ပေါသထံ ပါလယာမိ၊
အတြိစ္ဆတာ မာ ပုနရာဂမာသိ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆိုကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၀။ အနုဇ္ဇုဂါမီ၊ ကောက်ကွေ့ တွန့်လိမ်၍ သွားတတ်သော။ ဥရဂါ၊ ရင်ဖြင့် သွားတတ်သော။ ဒုဇိဝှ၊ လျှာနှစ်ခွရှိသော။ သပ္ပ၊ အချင်းမြွေ။ ဒါဌာဝုဓော၊ အစွယ်လျှင် လက်နက်ရှိသည်။ ဃောရဝိသော၊ ပြင်းသော အဆိပ်ရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဒီဃ၊ ကျောက်ရှည်မျိုးဖြစ်သော မြွေ။ ခုဒ္ဒံ၊ အစာမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ ပိပါသံ၊ ရေမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ အဓိဝါသယန္တော၊ သည်းခံသည်ဖြစ်၍။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဘဝံ၊ သင်သည်။ ဥပေါသထိကာ နု၊ ဥပုသ် ဆောက်တည်သနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၁။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ဂါမိကဿ၊ ရွာစား၏။ စလက္ကကူ-စလမာနကကုဓော၊ လှုပ်သော လဘို့ရှိသော။ ဝဏ္ဏဗလူပပန္နော၊ အဆင်းအားနှင့် ပြည့်စုံသော။ ဗလဝါ၊ ကြီးသောခွန်အားရှိသော။ ဥသဘော၊ နွားလားဥသဘသည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။ သော၊ ထိုနွားလားဥသဘသည်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အက္ကမိ၊ နင်း၏။ ကုပိတော၊ အမျက်ထွက်သော အကျွန်ုပ်သည်။ တံ၊ ထိုဥသဘကို။ အဍံသိံ၊ ကိုက်မိ၏။ သော၊ ထိုဥသဘသည်။ ဒုက္ခာဘိတုဏ္ဏော၊ ဆင်းရဲဖြင့် နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပါဂါ၊ ရောက်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၂။ တတော ဂါမာ၊ ထိုရွာမှ။ နိက္ခမိတွန၊ ထွက်၍။ ဇနာ၊ လူတို့သည်။ ကန္ဒိတွာ၊ မြည်တမ်း၍။ ရောဒိတွာ၊ ငိုကြွေး၍။ အပက္ကမိံသု၊ သွားကုန်၏။ ကောဓော၊ အမျက် ဒေါသသည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်သို့။ မာ ပုနရာဂမာသိ၊ တဖန် မလာပြန်စေသတည်း။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဥပေါသထံ၊ ဥပုသ်ကို။ ပါလယာမိ၊ စောင့်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၃။ သိင်္ဂါလ၊ မြေခွေး။ မတာနံ၊ သေကုန်သော သတ္တဝါတို့၏။ မံသာနိ၊ အသားတို့သည်။ သုသာနေ၊ သုသာန်၌။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်၏။ တဝ၊ သင့်အား။ တံ ဘောဇနံ၊ ဤအစာသည်။ မနုညရူပံ၊ နှစ်သက်ဘွယ်သော သဘောရှိ၏။ ခုဒ္ဒံ၊ အစာမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ ပိပါသံ၊ ရေမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ အဓိဝါသယန္တော၊ သည်းခံလျက်။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဘဝံ၊ သင်သည်။ ဥပေါသထိကာ နု၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်သနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၄။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ မဟတော၊ ကြီးစွာသော။ ဂဇဿ၊ ဆင့်၏။ ကုစ္ဆိံ၊ ဝမ်းသို့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဝိသိ၊ ဝင်၏။ ကုဏပေ၊ ဆင်ကောင်ပုပ်၌။ ရတော၊ မွေ့လျော်၏။ ဟတ္ထိမံသေသု၊ ဆင်သားတို့၌။ ဂိဒ္ဓေါ၊ တပ်မက်မော၏။ ဥဏှော၊ ပူသော။ ဝါတော စ၊ လေသည်၎င်း။ တိခိဏော၊ ပြင်းစွာကုန်သော။ ရသ္မိယော စ၊ နေရောင်တို့သည်၎င်း။ တေ၊ ထို လေပူ နေရောင်တို့သည်။ တဿ၊ ထိုဆင်သေ၏။ ကရီသမဂ္ဂံ၊ ဝစ္စမဂ်ကို။ သောသယုံ၊ ခြောက်စေကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၅။ ဘန္တေ၊ ရှင်ရသေ့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ကိသော စ၊ ကြုံလည်း ကြုံ၏။ ပဏ္ဍူ စ၊ ဖျော့တော့သော ကိုယ်လည်းရှိ၏။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ နိက္ခမနာယ၊ ထွက်ခြင်း၏။ မဂ္ဂေါ၊ ခရီးသည်။ န အဟု၊ မဖြစ်။ ဘဒန္တေ၊ ရှင်ရသေ့။ မဟာမေဃော စ၊ မိုဃ်းကြီးသည်လည်း။ သဟသာ၊ အဆောတလျင်။ ပဝဿိ၊ ရွာ၏။ သော၊ ထိုမိုဃ်းကြီးသည်။ တဿ၊ ထိုဆင်သေ၏။ ကရီသမဂ္ဂံ၊ ဝစ္စမဂ်ကို။ တေမယိ၊ စွတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၆။ ရာဟုမုခါ၊ ရာဟုခံတွင်းမှ။ ပမုတ္တော၊ လွတ်သော။ စန္ဒော ယထာ၊ လကဲ့သို့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တတော၊ ထိုဆင်ဝမ်းတွင်းမှ။ နိက္ခမိသံ၊ ထွက်ရ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ လောဘော၊ လောဘသည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်သို့။ မာ ပုနရာဂမာသိ၊ တဖန် မလာပြန်စေသတည်းဟု။ အဟံ၊ အကျွန်ုသည်။ ဥပေါသထံ၊ ဥပုသ်ကို။ ပါလယာမိ၊ စောင့်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၇။ အစ္ဆ၊ အဆွေဝံ။ ဝမ္မိကထူပသ္မိံ၊ စုန့်စုန့်တက်သော တောင်ပို့၌။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ကိပိလ္လိကာနိ၊ ခြပုန်းစသည်တို့ကို။ နိပ္ပါထယန်တော၊ စားလျက်။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ စရာသိ၊ သွား၏။ ခုဒ္ဒံ၊ အစာမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ ပိပါသံ၊ ရေမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ အဓိဝါသယန္တော၊ သည်းခံလျက်။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဘဝံ၊ သင်သည်။ ဥပေါသထိကာ နု၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်သနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၈။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ သကံ နိကေတံ၊ မိမိနေရာကို။ အတိဟေလယာနော၊ မထေမဲ့မြင် ပြုမိသောကြောင့်။ အတြိစ္ဆတာ၊ အလွန် အလိုကြီးသောကြောင့်။ မလ္လယတံ၊ မလ္လယတိုင်းသို့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အဂစ္ဆိံ၊ သွားမိ၏။ ဇနာ၊ လူတို့သည်။ တတော ဂါမာ၊ ထိုရွာမှ။ နိက္ခမိတွာန၊ ထွက်ကုန်၍။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ကောဒဏ္ဍကေန၊ လေး, လှံတံဖြင့်။ ပရိပေါထယိံသု၊ ပုတ်ခတ်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၉။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ ဘိန္နသီသော၊ ဦးခေါင်းကွဲသည်ဖြစ်၍။ ရုဟိရမက္ခိတင်္ဂေါ၊ သွေးအလိမ်းလိမ်း ကပ်သော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သကံ နိကေတံ၊ မိမိနေရာသို့။ ပစ္စာဂမာသိံ၊ ပြန်ခဲ့ရ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အတြိစ္ဆတာ၊ အလွန် အလိုကြီးခြင်းသည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်သို့။ မာ ပုနရာဂမာသိ၊ တဖန် မလာပြန်စေသတည်းဟု။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဥပေါသထံ၊ ဥပုသ်ကို။ ပါလယာမိ၊ စောင့်၏။

ဤသို့လျှင် ထိုလေးယောက်ကုန်သော သူတို့သည် မိမိတို့၏ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို ပြောဆိုပြီးလျှင် နေရာမှ ထကုန်၍ ဘုရားလောင်းကို ရှိခိုးကုန်လျက် အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့သည် တပါးသောနေ့တို့၌ ဤအချိန်ဝယ် သစ်သီးကြီးငယ်အလို့ငှာ ကြွတော်မူကုန်၏။ ယနေ့မူကား မကြွမူ၍လျှင် အဘယ့်ကြောင့် ဥပုသ်ဆောက်တည်ကုန်သနည်းဟု မေးလိုကုန်ရကား-

၁၄၀။ ယံ နော အပုစ္ဆိတ္ထ တုဝံ ဘဒန္တေ၊
သဗ္ဗေဝ ဗျာကရိမှ ယထာ ပဇာနံ။
မယမ္ပိ ပုစ္ဆာမ တုဝံ ဘဒန္တေ၊
ကသ္မာ ဘဝံ ပေါသထိကော နု ဗြဟ္မေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၀။ ဘဒန္တေ၊ ရှင်ရသေ့။ တုဝံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ယံ၊ အကြင်အကြောင်းကို။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့ကို။ အပုစ္ဆိတ္ထ၊ မေးတော်မူ၏။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသော အကျွန်ုပ်တို့သည်လျှင်။ တံ အတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ ယထာ ပဇာနံ၊ သိမြင်တိုင်း။ ဗျာကရိမှ၊ ဖြေဆိုကုန်ပြီ။ ဘဒန္တေ၊ ရှင်ရသေ့။ မယမ္ပိ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်လည်း။ တုဝံ၊ ရှင်ရသေ့ကို။ ပုစ္ဆာမ၊ မေးပါကုန်၏။ ဗြဟ္မေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဘဝံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဥပေါသထိကော နု၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်သနည်း။

ထိုရသေ့သည်လည်း ထိုလေးယောက်သော သူတို့အား မိမိ ဥပုသ်ဆောက်တည်သော အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-

၁၄၁။ အနုပလိတ္တော မမ အဿမမှိ၊
ပစ္စေကဗုဒ္ဓေါ မုဟုတ္တံ နိသီဒိ။
သော မံ အဝေဒိ ဂတိမာ ဂတိဉ္စ၊
နာမဉ္စ ဂေါတ္တံ စရဏဉ္စ သဗ္ဗံ။

၁၄၂။ ဧဝံပိ ဟံ န ဝန္ဒိ တဿ ပါဒေ။
န စာပိ နံ မာနဂတေန ပုစ္ဆိံ။
တသ္မာ အဟံ ပေါသထံ ပါလယာမိ၊
မာနော မမံ မာ ပုနရာဂမာသိ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၁။ ဘော၊ အိုအချင်းတို့။ မမ၊ ငါ၏။ အဿမမှိ၊ ကျောင်း၌။ အနုပလိတ္တော၊ ကိလေသာဖြင့် မလိမ်းကျံသော။ ပစ္စေကဗုဒ္ဓေါ၊ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည်။ မုဟုတ္တံ၊ တခဏမျှ။ နိသီဒိ၊ နေ၏။ သော၊ ထို ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဂတိဉ္စ၊ သွားရာကို၎င်း။ အာဂတိဉ္စ၊ လာရာကို၎င်း။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ နာမဉ္စ၊ အမည်ကို၎င်း။ ဂေါတ္တဉ္စ၊ အနွယ်ကို၎င်း။ စရဏဉ္စ၊ အကျင့်ကို၎င်း။ အဝေဒိ၊ ကြားပေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၂။ ဧဝံပိ၊ ဤသို့ ကြားပေလျက်လည်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ တဿ၊ ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏။ ပါဒေ၊ ခြေတော်တို့ကို။ န ဝန္ဒိ၊ ရှိမခိုးမိ။ မာနဂတေန၊ မာနကို မှီသဖြင့်။ နံ၊ ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို။ န စာပိ ပုစ္ဆိံ၊ မေးလည်း မမေးမိ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မာနော၊ မာနသည်။ မမံ၊ ငါသို့။ မာ ပုနရာဂမာသိ၊ တဖန် မလာပြန်စေသတည်းဟု။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဥပေါသထံ၊ ဥပုသ်ကို။ ပါလယာမိ၊ စောင့်၏။

ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် မိမိ ဥပုသ်ဆောက်တည်သော အကြောင်းကို ပြောဆိုပြီးလျှင် ထိုလေးယောက်ကုန်သော သူတို့ကို ဆုံးမ၍ လွှတ်လိုက်ပြီးလျှင် ကျောင်းသို့ ဝင်၏။ မြွေအစရှိသော လေးယောက်ကုန်သော သူတို့သည်လည်း မိမိတို့နေရာအရပ်သို့လျှင် သွားကြကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် မယုတ်သော ဈာန်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။ လေးယောက်ကုန်သော သူတို့သည်လည်း ထိုဘုရားလောင်း အဆုံးအမ၌ တည်ကုန်သည်ဖြစ်၍ နတ်ပြည်သို့ လားကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဒါယကာတို့ ဤဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်း မည်သည်ကား ရှေးပညာရှိတို့၏ အနွယ်တည်း၊ ဥပုသ်သုံးခြင်းကို သုံးအပ်သည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဒါယကာတို့ ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ ခို ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ကဿပသည် ထိုအခါ ဝံ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မောဂ္ဂလာန်သည် ထိုအခါ မြေခွေး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ မြွေ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ရသေ့ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ဗြဟ္မစရိယ၊ မြတ်သီလ၊ ကျင့်က မင်္ဂလာ

ခုနစ်ခု မြောက်သော ပဉ္စုပေါသထဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ပကိဏ္ဏကနိပါတ်

၈။ မဟာမောရဇာတ်

အနှစ်ခုနစ်ရာ ငုပ်နေသော ကိလေသာသည် မ, သံကြောင့် ပေါ်ထွက်လာခြင်း အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သစေ ဟိ တျာဟံ ဓနဟေတု ဂါဟိတော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်တို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာမောရဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် လူ့အဖြစ်ကို လည်တမော့မော့မျှော်သော ရဟန်းတပါးကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းကို ရဟန်း သင်သည် လူ့အဖြစ်ကို လည်တမော့မော့ မျှော်သတတ်ဟူသည် မှန်သလောဟု မေးတော်မူ၍ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း ဤအားကြီးစွာသော ရာဂသည် သင်ကဲ့သို့သောသူကို အဘယ့်ကြောင့် မလျှပ်ပေါ်စေနိုင်ဘဲ ရှိလတ္တံ့နည်း၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ မြင့်မိုရ်တောင်ကြီးကို နုတ်ခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သော လေသည် သစ်ရွက်ဟောင်းကို အဘယ်မှာ ရှက်အံ့နည်း၊ ရှေး၌ အနှစ် ခုနစ်ရာတို့ပတ်လုံး အတွင်း၌ဖြစ်သော ကိလေသာ၏ ဖြစ်ခြင်းကို မဖြစ်စေမူ၍ နေသော, ကိလေသာတို့မှ စင်ကြယ်သော သတ္တဝါသည်လည်း လျှပ်ပေါ်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီ ပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ပစ္စန္တရစ်အရပ်ဝယ် ဥဒေါင်းငှက်မဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေကို ယူ၏။ ကိုယ်ဝန်ရင့်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ရှိသော် အမိဥဒေါင်းမသည် ကျက်စားရာမြေ၌ ဥကိုချ၍ သွား၏။ အဥကိုမည်သည် အမိ၏ အနာမရှိသော အဖြစ်သည် ရှိသော်၎င်း, တပါးသော ကျောက်ရှည်မျိုးဖြစ်သော မြွေအစရှိသည်တို့မှ ဘေးရန်သည် မရှိသော်၎င်း မပျက်ကုန်၊ ထို့ကြောင့် ထိုအဥသည် မဟာလှေကားငုံကဲ့သို့ ဖြစ်၍ ရင့်သောအခါ မိမိ ဓမ္မတာအားဖြင့် ပေါက်လျှင် ရွှေအဆင်းနှင့် တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းငှက်ဖြစ်၍ ပေါက်၏။ ထိုဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်း၏ မျက်စိနှစ်ဘက်တို့သည် ချင်ရွေးသီးနှင့် တူကုန်၏။ နှုတ်သီးသည် သန္တာအဆင်းနှင့် တူ၏။ သုံးကြောင်းကုန်သော နီသော အရေးတို့သည် လည်ကိုရစ်၍ ကျောက်လယ်ဖြင့် သွားကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းသည် အရွယ်ရောက်လတ်သော် ဥစ္စာတင်သော လှည်အတိုင်းအရှည်ရှိသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အလွန် အဆင်းလှ၏။ ထိုရွှေဥဒေါင်းမင်း ဘုရားလောင်းကို အလုံးစုံသော ဥဒေါင်းညိုတို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ မင်းမြှောက်ပြီးလျှင် ခြံရံကုန်၏။

ထိုဘုရားလောင်းသည် တနေ့သ၌ ထုံးအိုင်ဝယ် ရေသောက်သည်ရှိသော် မိမိ၏ အဆင်း၏ ပြည့်စုံခြင်းကို မြင်၍ ကြံ၏။ ငါသည် အလုံးစုံသော ဥဒေါင်းတို့ထက် အလွန်တင့်တယ်၏။ ငါသည် ဥဒေါင်းတို့နှင့်တကွ လူ့ပြည်ခရီး၌ အကယ်၍ နေအံ့၊ ငါ့အား ဘေးရန်ရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဟိမဝန္တာသို့ သွား၍ တကောင်တည်းသာလျှင် ချမ်းသာရာ အရပ်၌ နေအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းသည် ညဉ့်အဘို့၌ ဥဒေါင်းအပေါင်းတို့သည် အိပ်ပျော်ကုန်သည်ရှိသော် တစုံတယောက်ကိုမျှ မသိစေမူ၍သာလျှင် ပျံ၍ ဟိမဝန္တာသို့ဝင်ပြီးလျှင် တောင်သုံးလုံး အရေးတို့ကိုလွန်၍ လေးခုမြောက်သော တောင်အရေးဝယ် တခုသော တော၌ ကြာပဒုမာတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော ဇာတဿရအိုင်သည် ရှိ၏။ ထိုဇာတဿရအိုင်၏ မနီးမဝေးသောအရပ်၌ တောင်တလုံးကိုမှီ၍ တည်သော ပညောင်ပင်ကြီးသည် ရှိ၏။ ထိုပညောင် ပင်ကြီး၏ အခက်၌ နား၏။ ထိုပညောင်ပင်ရောက်သော တောင်၏ အလယ်၌ကား နှစ်သက်ဘွယ်ရှိသော လိုဏ်သည် ရှိ၏။ ထိုဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းသည် ထိုလိုဏ်၌ နေလိုသည်ဖြစ်၍ ထိုလိုဏ်ဦးဝယ် တောင်အပြင်၌ နား၏။ ထိုအရပ်သည်ကား အောက်အဘို့ဖြင့် တက်ခြင်းငှါ၎င်း, အထက်အဘို့ဖြင့် သက်ခြင်းငှါ၎င်း မတတ်နိုင်၊ ကြောင်ဘေး မြွေကင်းသန်းဘေး လူဘေးတို့မှ လွတ်၏။

ထိုရွှေဥဒေါင်းမင်းသည် ဤအရပ်သည် ငါ့အား ချမ်းသာသော အရပ်တည်းဟု ကြံ၍ ထိုနေ့ ထိုလိုဏ်၌ နေ၍ နက်ဖြန်နေ့၌ တောင်လိုဏ်မှထ၍ တောင်ထိပ်၌ အရှေ့သို့ ရှေးရှူလျက် တက်လတ်သော နေဝန်းကိုမြင်၍ မိမိအား နေ့၌ စောင့်ရှောက်စိမ့်သောငှါ ဥဒေတယံ စက္ခုမာ ဧကရာဇာ အစရှိသော အရံအတားကို ပြုပြီးလျှင် ကျက်စားရာမြေသို့ သက်သဖြင့် အစာကိုယူပြီးလျှင် ညချမ်းအခါ လာလတ်၍ တောင်ထိပ်၌ အနောက်သို့ ရှေးရှူလျက် ဝင်သောနေဝန်းကို မြင်၍ မိမိအား ညဉ့်၌ စောင့်ရှောက်စိမ့်သောငှါ အပေတယံ စက္ခုမာ ဧကရာဇာ အစရှိသော အရံအတားကို ပြု၍ ဤနည်းဖြင့်သာလျှင် နေ၏။

ထိုအခါ တနေ့သ၌ တယောက်သော မုဆိုးသည် တော၌ လှည့်လည်သည်ရှိသော် တောင်ထိပ်၌ နေသော ထိုရွှေဥဒေါင်းမင်းကို မြင်၍ မိမိအိမ်သို့ လာခဲ့ပြီးလျှင် သေခါနီးကာလ၌ သားကို မှာခဲ့၏။ ချစ်သား လေးဆင့်မြောက်ဖြစ်သော တောင်အရေးရှိသော တော၌ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းသည် ရှိ၏။ ငါတို့အရှင်မင်းကြီးသည် ကယ်၍ မေးတော်မူအံ့၊ သင်ချစ်သားသည် တင်လျှောက်ရစ်လော့ဟု မှာခဲ့၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ဗာရာဏသီမင်း၏ ခေမာမည်သော မိဖုယားကြီးသည် မိုးသောက်ထအခါ အိပ်မက် မြင်မက်၏။ ဤသို့သဘောရှိသော အိပ်မက်သည် ဖြစ်၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းသည် တရားဟော၏။ ထိုခေမာမိဖုယားသည် ကောင်းချီးပေးလျက် တရားကိုနာ၏။ ဥဒေါင်းသည် တရားဟောပြီးလျှင် ပျံ၍ သွား၏။ ထိုမိဖုယားသည် သွားလေသော ရွှေဥဒေါင်းမင်းကို မြင်၍ ထိုရွှေဥဒေါင်းမင်းကို ဖမ်းကြပါကုန်၊ ဖမ်းကြပါကုန်ဟု ဆိုလျက်လျှင် နိုး၏။ နိုးပြီး၍ကား အိပ်မက်အဖြစ်ကို သိ၍ အိပ်မက်ဟူ၍ ဆိုချေသော် မင်းသည် မရိုသေခြင်းကို ပြုလတ္တံ့၊ အကျွန်ုပ်အား ချင်ခြင်းဖြစ်၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ရိုသေခြင်းကိုပြုလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ချင်ခြင်းရှိသကဲ့သို့ ဖြစ်၍ အိပ်၏။

ထိုအခါ မိဖုယားကြီးကို မင်းသည် ချဉ်းကပ်၍ မေး၏။ ရှင်မိဖုယား ရှင်မိဖုယားကား အဘယ်မချမ်းသာသနည်းဟု မေး၏။ ရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်အား ချင်ခြင်းဖြစ်၏ဟု ဆိုလတ်သော် ရှင်မိဖုယား သင်သည် အဘယ်ကို အလိုရှိသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းမင်းတရားကို နာချင်ခြင်း ဖြစ်၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ရှင်မိဖုယား ဤသို့သဘောရှိသော ဥဒေါင်းကို အဘယ်မှာ ရအံ့နည်းဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းကြီး အကယ်၍ မရအံ့၊ အကျွန်ုပ်အသကျသည် မရှိပြီဟု ဆို၏။ ရှင်မိဖုယား မစိုးရိမ်လင့်၊ တစုံတခုသော အရပ်၌ အကယ်၍ ရှိအံ့၊ ရလတ္တံ့ ဟု ထိုမိဖုယားကို သက်သာရာရစေ၍ မင်းနေရာ၌နေလျက် မှူးတော်မတ်တော်တို့ကို မေး၏။ အမတ်တို့ ရှင်မိဖုယားကြီးသည် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းမင်းတရားကို နာလို၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းတို့သည် ရှိသည်ဖြစ်ကုန်၏လောဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး ပုဏ္ဏားတို့သည် သိကုန်လတ္တံ့ဟု တင်လျှောက်ကုန်လတ်သော် မင်းသည် ပုဏ္ဏားတို့ကို ခေါ်စေ၍ မေးတော်မူ၏။ ပုဏ္ဏားတို့သည် မြတ်သောမင်းကြီး ရေ၌ဖြစ်ကုန်သော ငါး, လိပ် ပုဇွန်တို့သည်၎င်း၊ ကြည်း၌ ဖြစ်ကုန်သော ချေ သမင် ဒရယ်, ယုန်ငယ်, စိုင်, ဆတ်, ဟင်္သာ, ဥဒေါင်း, ခါ အစရှိကုန်သော ဤတိရစ္ဆာန်တို့သည်၎င်း၊ လူတို့သည်၎င်း ရွှေအဆင်းနှင့် တူသော အဆင်းရှိသည် ဖြစ်ကုန်၏ဟု အကျွန်ုပ်တို့ လက္ခဏာ ဗေဒင်ကျမ်းတို့၌ လာကုန်၏ဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။

မင်းသည် မိမိတိုင်းနိုင်ငံ အတွင်း၌ မုဆိုးတို့ကို စည်းဝေးစေ၍ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းကို သင်တို့ မြင်ဘူးကုန်သလောဟု မေး၏။ ကြွင်းကုန်သော မုဆိုးတို့သည် မမြင်ဘူးပါကုန်ဟု တင်လျောက်ကုန်၏။ အကြင်မုဆိုးအားကား အဖသည်မှာခဲ့၏။ ထိုမုဆိုးသည် တင်လျှောက်၏။ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် မမြင်ဘူးပါ၊ အကျွန်ုပ်အဖသည်ကား ဤမည်သောအရပ်၌ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းသည် ရှိ၏ဟု ပြောဆိုဘူး၏ဟု တင်လျှောက်၏။ ထိုအခါ ထိုမုဆိုးကို မင်းသည် အမောင်မုဆိုး သင်သည် ငါ၏၎င်း, မိဖုယား၏၎င်း အသက်ကို ပေးအပ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ သွား၍ ရွှေဥဒေါင်းမင်းကို ထောင်၍ ဆောင်ခဲ့လော့ဟု ဆိုပြီးလျှင် များစွာသော ဥစ္စာကိုပေး၍ လွှတ်လိုက်၏။ ထိုမုဆိုးသည် သားမယားအား ဥစ္စာကိုပေးခဲ့၍ ထိုရွှေဥဒေါင်းရှိရာ အရပ်သို့သွား၍ ဘုရားလောင်း ရွှေဥဒေါင်းမင်းကို မြင်လျှင် ကျော့ကွင်းတို့ကို ထောင်၍ ယနေ့ မိလတ္တံ့၊ ယနေ့ မိလတ္တံ့ဟု ကြည့်မျှော်လျှက် မမိဘဲလျှင် သေ၏။ မိဖုယားသည်လည်း တောင့်တခြင်းကို မရသည်ဖြစ်၍ သေ၏။ မင်းသည် ထိုရွှေဥဒေါင်းကိုမှီ၍ ငါ၏ ချစ်သော မယားသည် သေရ၏ ဟု အမျက်ထွက်သဖြင့် အမျက်နိုင်ငံသို့ လိုက်သည်ဖြစ်၍ ဟိမဝန္တအရပ်ဝယ် လေးလုံးမြောက်သော တောင်ရေး၌ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ဥဒေါင်းသည် ရှိ၏။ ထိုဥဒေါင်းအသားကို စားရသည်ရှိသော် မအို မသေသည် ဖြစ်ကုန်၏ဟု ရွှေပေ၌ ရေးစေပြီးလျှင် ထိုရွှေပေကို ဥစ္စာထားရာ တံတင်း၌ထား၍ သေ၏။

ထိုအခါ တပါးမင်းသည် မင်းဖြစ်၏။ ထိုမင်းသည် ရွှေပေ၌ အက္ခရာတို့ကို မြင်၍ မအို မသေသည် ဖြစ်အံ့ဟု ကြံ၍ ထိုဥဒေါင်းကို ဖမ်းစိမ့်သောငှါ မုဆိုးတယောက်ကို စေလိုက်၏။ ထိုမဆိုးသည်လည်း ထိုတော၌သာလျှင် သေ၏။ ဤအတူ မင်းခြောက်ဆက် လည်သည်ကိုပြု၍ ဟိမဝန္တာသို့ သွားကုန်သော မုဆိုးခြောက်ယောက်တို့သည်လည်း ဟိမဝန္တ၌သာလျှင် သေကုန်၏။ ခုနစ်ဆက်မြောက် ဖြစ်သော မင်းသည် စေအပ်သော ခုနစ်ယောက်မြောက်ဖြစ်သော မုဆိုးသည်ကား ယနေ့ပင်လျှင် မိလတ္တံ့၊ ယနေ့ပင်လျှင် မိလတ္တံ့ဟု ကြည့်မျှော်လျက် ခုနစ်နှစ်ပတ်လုံး မိခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ဤဥဒေါင်းမင်း၏ ခြေ၌ ကျော့ကွင်း မမိခြင်း၏ အကြောင်းကား အသို့နည်းဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုအခါ ထိုဥဒေါင်းကို စုံစမ်းသည်ရှိသော် ညနံနက် ပရိတ်အရံအတား ပြုသည်ကို မြင်၍ ဤအရပ်၌ တပါးသော ဥဒေါင်းမသည် မရှိ၊ ဤဥဒေါင်းသည် မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်သည်ဖြစ်ရာ၏။ မြတ်သောအကျင့် အာနုဘော်ကြောင့် ထိုဥဒေါင်းခြေ၌ ကျော့ကွင်းမမိနိုင်ဟု အသင့်အားဖြင့်ယူဆမိ၍ ပစ္စန္တရစ်သို့ သွားပြီးလျှင် ဥဒေါင်းမ တခုကိုဖမ်း၍ အကြင်အခြင်းဖြင့် လက်ဖျစ်တီးသည်ရှိသော် တွန်၏။ လက်ခုပ်တီးသည်ရှိသော် က၏။ ထိုအခြင်းဖြင့် သင်၍ ဆောင်ယူသွားပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းသည် ပရိတ်အရံအတားကို မပြုမီကလျှင် ကျော့ကွင်းကို ထောင်၍ လက်ဖျစ်တီးသဖြင့် ဥဒေါင်းမကို တွန်စေ၏။

ထိုဘုရားလောင်း ရွှေဥဒေါင်းမင်းသည် ဥဒေါင်းမအသံကို ကြားလတ်သော် အနှစ်ခုနစ်ရာတို့ပတ်လုံး ငြိမ်သက်စွာ နေပါသော ကိလေသာသည် ပါးပျဉ်းထောင်၍ ပုတ်ခတ်အပ်သော မြွေကဲ့သို့ ထ၏။ ထိုဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းသည် ကိလေသာဖြင့် ကျင်နာသည်ဖြစ်၍ ပရိတ်အရံအတားကို ပြုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ လျင်မြန်စွာ ဥဒေါင်းမအထံသို့သွား၍ ကျော့ကွင်း၌ ခြေကိုသွင်း၍လျှင် ကောင်းကင်မှ သက်၏။ အနှစ်ခုနစ်ရာတို့ပတ်လုံး မရွေ့မလျောသော ကျော့ကွင်းသည် ထိုခဏ၌လျှင် ရွေ့၍ ခြေကိုမိ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းကို မုဆိုးသည် လှံတံဖျား၌ တွဲလျားဆွဲသည်ကို မြင်၍ ကြံ၏။ ဤဥဒေါင်းမင်းကို တပါးသော မုဆိုးတို့သည် မိခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ငါသည်လည်း ခုနစ်နှစ်ပတ်လုံး မတတ်နိုင်၊ ယနေ့မူကား ဤဥဒေါင်းမင်းသည် ဤဥဒေါင်းမကို မြင်၍ ကိလေသာဖြင့် ကျင်နာသည်ဖြစ်၍ ပရိတ်အရံအတားပြုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သဖြင့် လာလတ်၍ ကျော့ကွင်း၌ မိလျက် ဦးခေါင်းစောက်ထိုး တွဲလျားဆွဲရ၏။ ငါသည် ဤသို့သဘောရှိသော သီလနှင့်ပြည့်စုံပေသော ဥဒေါင်းမင်းကို ပင်ပန်းစေဘိ၏။ ဤသို့ သီလနှင့်ပြည့်စုံသော သူကို မင်းလက်ဆောင် အလို့ငှါ ဆောင်ယူခြင်းသည် မသင့်၊ မင်းသည်ပေးအပ်သော ပူဇော်သက္ကာရဖြင့် ငါ့အား အဘယ်ပြုအံ့နည်း၊ ထိုဥဒေါင်းကို လွှတ်အံ့ဟု ကြံပြီးမှ တဖန် ကြံပြန်၏။ ဤဥဒေါင်းမင်းသည် ဆင်ပြောင်အားနှင့်တူသော အားရှိ၏။ အစွမ်းနှင့်ပြည့်စုံ၏။ ငါသည် ချဉ်းကပ်ချေသော် ဤမုဆိုးသည် ငါ့ကိုသတ်ခြင်းငှာ လာ၏ဟု သေဘေးမှ ကြောက်သည်ဖြစ်၍ တုန်လှုပ်လျှက် ခြေကို၎င်း, အတောင်တို့ကို၎င်း ချိုးရာ၏။ မချဉ်းကပ်မူ၍လျှင် ပုန်းကွယ်ရာအရပ်၌ ရပ်လျှက် မြှားဖြင့် ထိုဥဒေါင်းကျော့ကွင်းကို ဖြတ်အံ့၊ ထိုသို့ဖြတ်သည်ရှိသော် မိမိသည် အလိုအားလျော်စွာ သွားလတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုမုဆိုးသည် ပုန်းကွယ်ရာအရပ်၌ ရပ်လျက် လေးကိုတင်၍ မြှားကိုဖွဲ့သဖြင့် ငင်၏။ ဥဒေါင်းမင်းသည်လည်း ဤမုဆိုးသည် ငါ့ကို ကိလေသာဖြင့် ကျင်နာသည်ကိုပြု၍ မိသောအဖြစ်ကိုသိလျှင် ရွံရှာခြင်းကင်းသည်ဖြစ်၍ လာလတ္တံ့၊ ထိုမုဆိုးသည် အဘယ်မှာနည်းဟု ကြံ၍ ထိုမှဤမှ ကြည့်လတ်သော် လေးကိုတင်၍ နေသည်ကိုမြင်လျှင် ငါ့ကိုသတ်သဖြင့် ယူ၍ သွားလိုသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု အောက်မေ့သဖြင့် သေဘေးမှ ကြောက်သည်ဖြစ်၍ အသက်ကို တောင်းလိုရကား-

၁၄၃။ သစေ ဟိ တျာဟံ ဓနဟေတု ဂါဟိတော၊
မာ မံ ဝဓိ ဇီဝဂဟံ ဂဟေတွာ။
ရညော စ မံ သမ္မ ဥပန္ထကံ နေဟိ၊
မညေ ဓနံ လစ္ဆသိ နပ္ပရူပံ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၃။ သမ္မ၊ အဆွေမုဆိုး။ သစေ ဟိ၊ အကယ်၍။ တေ၊ သင်သည်။ အဟံ၊ ငါ့ကို။ ဓနဟေတု၊ ဥစ္စာဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ ဂါဟိတော၊ ဖမ်းယူစေသည် ဖြစ်အံ့။ မံ၊ ငါ့ကို။ မာ ဝဓိ၊ မသတ်ပါလင့်။ ဇီဝဂဟံ၊ အရှင်ဖမ်းခြင်းကို။ ဂဟေတွာ၊ ဖမ်းယူ၍။ ရညော၊ မင်း၏။ ဥပန္ထကံ၊ အထံသို့။ မံ၊ ငါ့ကို။ နေဟိ၊ ဆောင်လော့။ အနပ္ပရူပံ၊ များစွာသော။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ လစ္ဆသိ၊ ရလတ္တံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မညေ၊ ငါ အောက်မေ့၏။

ထိုဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းစကားကို ကြား၍ မုဆိုးသည် ကြံ၏။ ဥဒေါင်းမင်းသည် ဤမုဆိုးသည် ငါ့ကို သတ်လိုသည်၏အဖြစ်ကြောင့် မြှားကိုတင်၏ဟု ထင်မှတ်၏။ ထိုဥဒေါင်းမင်းကို နှစ်သိမ့်စေအံဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုမုဆိုးသည် ဘုရားလောင်းကို နှစ်သိမ့်စေလိုရကား-

၁၄၄။ န မေ အယံ တုယှံ ဝဓာယ အဇ္ဇ၊
သမာဟိတော စာပဓုရေ ခုရပ္ပေါ။
ပါသဉ္စ တျာဟံ အဓိပါတယိဿံ၊
ယထာသုခံ ဂစ္ဆတု မောရရာဇာ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၄။ မောရရာဇ၊ ဥဒေါင်းမင်း။ မေ၊ ငါသည်။ တုယှံ၊ သင့်အား။ ဝဓာယ၊ သတ်ခြင်းငှာ။ အဇ္ဇ၊ ဤအခါ၌။ စာပဓုရေ၊ လေးဦး၌။ အယံ ခုရပ္ပေါ၊ ဤမြှားကို။ န သမာဟိတော၊ တင်ထားသည်မဟုတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ ပါသဉ္စ၊ ကျော့ကွင်းကိုလျှင်။ အဓိပါတယိဿံ၊ ဖြတ်အံ့။ မောရရာဇာ၊ ဥဒေါင်းမင်းသည်။ ယထာသုခံ၊ အလိုရှိတိုင်း။ ဂစ္ဆတု၊ သွားတော်မူလော့။

ထို့နောင်မှ ဥဒေါင်းမင်းသည် မိမိအား လွှတ်သောအကြောင်းကို မုဆိုးအား မေးလိုရကား-

၁၄၅။ ယံ သတ္တဝဿာနိ မမာနုဗန္ဓိ၊
ရတ္တိန္ဒိဝံ ခုဒ္ဒံ ပိပါသံ သဟန္တော။
အထ ကိဿံ မံ ပါသဝသူပနီတံ၊
ပမုတ္တဝေ ဣစ္ဆသိ ဗန္ဓနသ္မာ။

၁၄၆။ ပါဏာတိပါတာ ဝိရတောနုသဇ္ဇ၊
အဘယန္နု တေ သဗ္ဗဘူတေသု ဒိန္နံ။
ယံ မံ တုဝံ ပါသဝသူပနီတံ၊
ပမုတ္တဝေ ဣစ္ဆသိ ဗန္ဓနသ္မာ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၅။ သမ္မ လုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ ယံ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ သတ္တဝဿာနိ၊ ခုနစ်နှစ်တို့ပတ်လုံး။ မမံ၊ ငါသို့။ အနုဗန္ဓိ၊ သင်လိုက်၏။ ရတ္တိန္ဒိဝံ၊ နေ့ညမပြတ်။ ခုဒ္ဒံ၊ အစာမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ ပိပါသံ၊ ရေမွတ်ခြင်းကို၎င်း။ သဟန္တော၊ သည်းခံလျှက်။ အနုဗန္ဓိ၊ လိုက်၏။ အထ၊ ထိုသို့ဖြစ်လျှက်။ ကိဿ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ပသဝသံ၊ ကျော့ကွင်းနိုင်ငံသို့။ ဥပနီတံ၊ လိုက်ရသော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဗန္ဓနသ္မာ၊ အနှောင်အဖွဲ့မှ။ ပမုတ္တဝေ၊ လွှတ်ခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိဘိသနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၆။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ပါဏာတိပါတာ၊ သူ၏အသက်ကို သတ်ခြင်းမှ။ ဝိရတော၊ ကြဉ်ရှောင်သည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်ငလော။ တေ၊ သင်သည်။ သဗ္ဗဘူတေသု၊ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား။ အဘယံ၊ ဘေးမဲ့ကို။ ဒိန္နံ နု၊ ပေးသလော။ ယံ ယသ္မာ၊ အကြာင့်ကြောင့်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ပါသဝသံ၊ ကြော့ကွင်းနိုင်ငံသို့။ ဥပနီတံ၊ လိုက်ရသော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဗန္ဓနသ္မာ၊ အနှောင်အဖွဲ့မှ။ ပမုတ္တဝေ၊ လွှတ်ခြင်းငှာ။ ဣစ္ဆသိ၊ အဘယ့်ကြောင့် အလိုရှိဘိသနည်း။

ထို့နောင်မှ မုဆိုးသည် ဘုရားလောင်းအား ပါဏာတိပါတမှ ကြဉ်ခြင်း, အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား ဘေးမဲ့ပေးခြင်း၏ အကျိုးကို ဟောစိမ့်သောငှာ တိုက်တွန်းလိုရကား-

၁၄၇။ ပါဏာတိပါတာ ဝိရတဿ ဗြူသိ၊
အဘာဉ္စ ယော သဗ္ဗဘူတေသု ဒေတိ။
ပုစ္ဆာမိ တံ မောရရာဇ တမတ္ထံ။
ဣတော စုတော ကိံ လဘတေ သုခံ သော။

ဟူသော ဤဂါထာကိုဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၇။ မောရရာဇ၊ ဥဒေါင်းမင်း။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ပါဏာတိပါတာ၊ သူ့၏အသက်ကို သတ်ခြင်းမှ။ ဝိရတော၊ ကြဉ်ရှောင်သည်။ အဿ၊ ဖြစ်၏။ ယော စ၊ အကြင်သူသည်ကား။ သဗ္ဗဘူတေသု၊ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား။ အဘယံ၊ ဘေးမဲ့ကို။ ဒေတိ၊ ပေး၏။ တမတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ တံ၊ သင်ဥဒေါင်းမင်းကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးပါ၏။ သော၊ ထို သူ့အသက်ကို သတ်ခြင်းမှ ကြဉ်ရှောင်သော သူ, အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား ဘေးမဲ့ပေးသောသူသည်။ ဣတော၊ ဤဘဝမှ။ စုတော၊ စုတေခဲ့သည်ရှိသော်။ ကိံ သုခံ၊ အဘယ်ချမ်းသာကို။ လဘတေ၊ ရသနည်း။ တံ၊ ထိုရသော ချမ်းသာကို။ ဗြူသိ၊ သင် ဆိုလော့။

ဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းသည် ပါဏာတိပါတမှ ကြဉ်ရှောင်ခြင်း, သတ္တဝါတို့အား ဘေးမဲ့ပေးခြင်း၏ အကျိုးကို မုဆိုးအား ဟောလိုရကား-

၁၄၈။ ပါဏာတိပါတာ ဝိရတဿ ဗြူမိ၊
အဘယဉ္စ ယော သဗ္ဗဘူတေသု ဒေတိ။
ဒိဋ္ဌေဝ ဓမ္မေ လဘတေ ပသံသံ၊
သဂ္ဂဉ္စ သော ယာတိ သရီရဘေဒါ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၈။ သမ္မ၊ အဆွေမုဆိုး။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ပါဏာတိပါတာ၊ သူ့အသက်ကို သတ်ခြင်းမှ။ ဝိရတော၊ ကြဉ်ရှောင်သည်။ အဿ၊ ဖြစ်၏။ ယော စ၊ အကြင်သူသည်ကား။ သဗ္ဗဘူတေသု၊ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား။ အဘယံ၊ ဘေးမဲ့ကို။ ဒေတိ၊ ပေး၏။ ဗြူမိ၊ အကျိုးကို ငါဟောအံ့။ သော၊ ထိုသူ့အသက်သတ်ခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်သူ, အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့အား ဘေးမဲ့ပေးသောသူသည်။ ဒိဋ္ဌေဝ ဓမ္မေ၊ မျက်မှောက်သော ကိုယ်၏ အဖြစ်၌လျှင်။ ပသံသံ၊ ချီးမွမ်းခြင်းကို။ လဘတေ၊ ရ၏။ သရီရဘေဒါ၊ ခန္ဓာကိုယ် ပျက်သည်မှ။ ပရံ၊ နောက်၌။ သဂ္ဂဉ္စ၊ နတ်ပြည်သို့လည်း။ ယာတိ၊ သွားရ၏။

ထိုစကားကိုကြား၍ မုဆိုးသည် မိမိပြုသော အကြောင်းကို ဘုရားလောင်းအား ကြားလိုရကား-

၁၄၉။ န သန္တိ ဒေဝါ ဣတိ အာဟု ဧကေ၊
ဣဓေဝ ဇီဝေါ ဝိဘဝံ ဥပေတိ။
တထာ ဖလံ သုက္ကတဒုက္ကဋာနံ၊
ဒတ္တု ပညတ္တဉ္စ ဝဒန္တိ ဒါနံ။
တေသံ ဝစော အရဟတံ သဒ္ဒဟာနော၊
တသ္မာ အဟံ သကုဏေ ဗာဓယာမိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၉။ မောရရာဇ၊ ဥဒေါင်းမင်း။ ဒေဝါ၊ နတ်တို့သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သော ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့သည်။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ ဣဓေဝ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်ဘဝ၌လျှင်။ ဇီဝေါ၊ အသက်သည်။ ဝိဘဝံ၊ ပျောက်ဆုံးခြင်းသို့။ ဥပေတိ၊ ရောက်၏။ တထာ၊ ထိုမှတပါး။ သုက္ကတဒုက္ကဋာနံ၊ ကောင်းမှု မကောင်းမှုတို့၏။ ဖလံ၊ အကျိုးသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒတ္တု၊ သူယုတ်မာတို့သည်။ ပညတ္တဉ္စ၊ မကောင်းသဖြင့် ပညတ်အပ်၏ ဟူ၍လည်း။ ဝဒန္တိ၊ ဆိုကုန်၏။ အရဟတံ၊ ကိလေသာတို့မှ ဝေးကုန်သော။ တေသံ၊ ထိုဆရာတို့၏။ ဝစော၊ စကားကို။ သဒ္ဒဟာနော၊ ကျွန်ုပ်ယုံကြည်၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ယုံကြည်သောကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ သကုဏေ၊ ငှက်တို့ကို။ ဗာဓယာမိ၊ သတ်၏။

ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းသည် ထိုမုဆိုးအား တမလွန်လောက ရှိသည်၏အဖြစ်ကို ငါ ဟောအံ့ဟု ကျော့ကွင်းဖျား၌ ဦးခေါင်းစောက်ထိုး တွဲလျားဆွဲလျက်လျှင်-

၁၅၀။ စန္ဒော စ သူရိယော စ ဥဘော သုဒဿနာ၊
ဂစ္ဆန္တိ ဩဘာသယ မန္တလိက္ခေ။
ဣမဿ လောကဿ ပရဿ ဝါ တေ၊
ကထံ နု တေ အာဟု မနုဿလောကေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၀။ လုဒ္ဒက၊ မုဆိုး။ စန္ဒော စ၊ လ၎င်း။ သူရိယော စ၊ နေ၎င်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥဘော၊ နှစ်ပါးကုန်သော လ-နေတို့သည်။ သုဒဿနာ၊ ကောင်းသောအမြင် ရှိကုန်သည် ဖြစ်၍။ အန္တလိက္ခေ၊ ကောင်းကင်၌။ ဩဘာသယံ-ဩဘာသယန္တော၊ ထွန်းပလျက်။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။ တေ၊ ထို လ-နေတို့သည်။ ဣမဿ လောကဿ ဝါ၊ ဤလူ့ပြည်၌မူလည်း။ တိဋ္ဌန္တိ၊ တည်ကုန်သလော။ ဥဒါဟု၊ ထိုသို့မဟုတ်။ ပရဿ လောကဿ ဝါ၊ နတ်ပြည်၌မူလည်း။ တိဋ္ဌန္တိ၊ တည်ကုန်သလော။ မနုဿလောကဿ၊ လူ့ပြည်၌။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ တေ၊ ထို လ-နေတို့ကို။ အာဟု နု၊ ဆိုကုန်သနည်း။ အတ္ထီတိ၊ ရှိ၏ဟူ၍၎င်း။ နတ္ထီတိ၊ မရှိဟူ၍၎င်း။ ဒေဝါတိ၊ နတ်ဟူ၍၎င်း။ မနုဿာတိ၊ လူဟူ၍၎င်း။ ကထေန္တိ၊ ဆိုကုန်သလော။

မုဆိုးသည် ဘုရားလောင်းစကားကို ဖြေလိုကား-

၁၅၁။ စန္ဒော စ သူရိယော စ ဥဘော သုဒဿနာ၊
ဂစ္ဆန္တိ ဩဘာသယ မန္တလိက္ခေ။
ပရဿ လောကဿ န တေ ဣမဿ၊
ဒေဝါတိ တေ အာဟု မနုဿလောကေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၁။ မောရရာဇ၊ ဥဒေါင်းမင်း။ စန္ဒော စ၊ လ၎င်း။ သူရိယော စ၊ နေ၎င်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥဘော၊ နှစ်ပါးကုန်သော လ-နေတို့သည်။ သုဒဿနာ၊ ကောင်းသော အမြင် ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ အန္တလိက္ခေ၊ ကောင်းကင်၌။ ဩဘာ-သယံ- ဩဘာသယန္တော၊ ထွန်းပလျှက်။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။ တေ၊ ထို လ-နေတို့သည်။ ပရဿ လောကဿ၊ နတ်ပြည်၌။ တိဋ္ဌန္တိ၊ တည်ကုန်၏။ ဣမဿ လောကဿ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ န တိဋ္ဌန္တိ၊ မတည်ကုန်။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ တေ၊ ထို နေ လတို့သည်။ ဒေဝါ၊ နတ်တို့တည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။

ထိုသို့ ဆိုသောအခါ မုဆိုး၏အယူကို ပယ်လိုသော ဘုရားလောင်းသည်-

၁၅၂။ ဧတ္ထေဝ တေ နီဟတာ ဟီနဝါဒါ၊
အဟေတုကာ ယေ န ဝဒန္တိ ကမ္မံ။
တထာ ဖလံ သုက္ကတဒုက္ကဋာနံ၊
ဒတ္ထု ပညတ္တိ ယေ စ ဝဒန္တိ ဒါနံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၂။ လုဒ္ဒက၊ မုဆိုးသား။ ဧတ္ထေဝ၊ ဤ သင်ဖြေဆိုရာ၌လျှင်။ တေ၊ သင်၏။ ကုလူပကာ၊ ဆရာတို့သည်။ အဟေတုကာ၊ အဟေတုက ဝါဒရှိကုန်၏။ ဟီနဝါဒါ၊ ယုတ်မာသော အယူရှိကုန်၏။ နီဟတာ၊ ပယ်အပ်ကုန်၏။ ယေ၊ အကြင် သင့်ဆရာတို့သည်။ ကမ္မံ၊ ကံကို။ န ဝဒန္တိ၊ မဆိုကုန်။ တထာ၊ ထို့အတူ။ သုက္ကတဒုက္ကဋာနံ၊ ကုသိုလ် အကုသိုလ်တို့၏။ ဖလံ၊ အကျိုးကို။ န ဝဒန္တိ၊ မဆိုကုန်။ ယေ၊ အကြင် သင့်ဆရာတို့သည်။ ဒတ္တု-လာမကေဟိ၊ ယုတ်မာကုန်သော သူတို့သည်။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ပညတ္တံ၊ ပညတ်အပ်၏ဟူ၍။ ဝဒန္တိ၊ ဆိုကုန်၏။ တေ၊ ထို သင့်ဆရာတို့သည်။ ဟီနဝါဒါ၊ ယုတ်မာသော အယူရှိကုန်၏။

ထိုမုဆိုးသည် ဘုရားလောင်း ဆိုသည်ရှိသော် သတိရ၍ ထိုအကြောင်းကို မေးသဖြင့် မိမိအား ဟောစိမ့်သောငှာ တိုက်တွန်းလိုရကား-

၁၅၃။ အဒ္ဓါ ဟိ သစ္စံ ဝစနံ တဝေတံ၊
ကထဉှိ ဒါနံ အဖလံ ဘဝေယျ။
တထာ ဖလံ သုက္ကတဒုက္ကဋာနံ၊
ဒတ္တု ပညတ္တဉ္စ ကထံ ဘဝေယျ။

၁၅၄။ ကထံ ကရော ကိန္တိ ကရော ကိမာစာရံ၊
ကိံ သေဝမာနော ကေန တပေါဂုဏေန။
အက္ခာဟိ မေ မောရရာဇ တမတ္ထံ၊
ယထာ အဟံ နော နိရယံ ပတေယျံ။

ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၃။ မောရရာဇ၊ ဥဒေါင်းမင်း။ အဒ္ဓါ ဟိ၊ စင်စစ်လျှင်။ တဝ၊ သင်ဥဒေါင်းမင်း၏။ ဧတံ ဝစနံ၊ ဤစကားသည်။ သစ္စံ၊ မှန်သည်ဖြစ်အံ့။ ကထဉှိ၊ အဘယ့်ကြောင့်လျှင်။ ဒါနံ၊ အလှူသည်။ အဖလံ၊ အကျိုးမရှိသည်။ ဘဝေယျ၊ ဖြစ်ရာအံ့နည်း။ တထာ၊ ထိုမှတပါး။ သုက္ကတဒုက္ကဋာနံ၊ ကုသိုလ် အကုသိုလ်တို့၏။ ဖလံ၊ အကျိုးကို။ ဒတ္တု၊ သူယုတ်မာတို့သည်။ ပညတ္တဉ္စ၊ ပညတ်ခြင်းသည်လည်း။ ကထံ ဘဝေယျ၊ အသို့ဖြစ်ရာအံ့နည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၄။ မောရရာဇ၊ ဥဒေါင်းမင်း။ ကထံ၊ အဘယ်မည်သော အမှုကို။ ကရော၊ ပြုသော်၎င်း။ ကိန္တိ၊ အသို့သော အကြောင်းဖြင့်။ ကရော၊ ပြုသော်၎င်း။ ကိံ အာစာရံ၊ အဘယ်အကျင့်ကို။ ကရော၊ ကျင့်သော်၎င်း။ ကိံ၊ အဘယ်တရားကို။ သေဝမာနော၊ မှီဝဲသော်၎င်း။ ကေန တပေါဂုဏေန၊ အဘယ်အကျင့်ကျေးဇူးဖြင့်၎င်း။ ယထာ၊ အကြင် အခြင်းဖြင့် ကျင့်သည်ရှိသော်။ အဟံ၊ ငါသည်။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ နော ပတေယျံ၊ မကျရာ။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ တမတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားလော့။

ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ငါသည် ဤပြဿနာကို အကယ်၍ မဖြေဆိုအံ့၊ ဤသို့ မဖြေဆိုသည်ရှိသော် လူ့ပြည်ကို အချည်းနှီးရှိသည်ကို ပြုသကဲ့သို့ ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုလူ့ပြည်၌သာလျင် ဤမုဆိုအား တရားစောင့်ကုန်သော ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့၏ ရှိသည်၏အဖြစ်ကို ငါ ဟောအံ့ဟု ကြံ၍ ဟောလိုရကား-

၁၅၅။ ယေကေစိ အတ္ထိ သမဏာ ပထဗျာ၊
ကာသာယဝတ္ထာ အနဂါရိယာ စရန္တိ။
ပါတောဝ ပိဏ္ဍာယ စရန္တိ ကာလေ၊
ဝိကာလစရိယာ ဝိရတာ ဟိ သန္တာ။

၁၅၆။ တေ တတ္ထ ကာလေ နုပသင်္ကမိတွာ၊
ပုစ္ဆာဟိ ယံ တေ မနသာ ပိယံ သိယာ။
တေ တံ ပဝက္ခန္တိ ယထာ ပဇာနံ၊
ဣမဿ လောကဿ ပရဿ စတ္ထံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၅။ သမ္မ လုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ ပထဗျာ၊ မြေ၌။ ယေကေစိ၊ အမှတ်မရှိကုန်သော။ သမဏာ၊ ရဟန်းတို့သည်။ အတ္ထိ-သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ကာသာယဝတ္ထာ၊ ဖန်ရည်စွန်းသောအဝတ်ကို ဝတ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ အနဂါရိယာ၊ အိမ်၌နေသောသူတို့၏ အစီးအပွားဖြစ်သော လယ်လုပ် ကုန်သွယ်ခြင်းစသော အမှုမရှိသော ရဟန်းအဖြစ်ကို။ စရန္တိ၊ ကျင့်ကုန်၏။ ပါတော၊ နံနက်ဖြစ်သော။ ကာလေဝ၊ အခါကာလ၌သာလျှင်။ ပိဏ္ဍာယ၊ ဆွမ်းအလို့ငှာ။ စရန္တိ၊ သွားကုန်၏။ ဟိ သစ္စံ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ သန္တာ၊ မကောင်းမှုမှ ငြိမ်းကုန်ပြီးသော ရဟန်းတို့သည်။ ဝိကာလစရိယာ၊ နေလွဲအခါ၌ ဆွမ်းခံသွားခြင်းမှ။ ဝိရတာ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၆။ တတ္ထ၊ ထိုလူ့ပြည်၌။ တေ၊ ထိုငြိမ်းပြီးသော မကောင်းမှု ရှိကုန်သော ရဟန်းတို့ကို။ ကာလေန၊ အခါအခါ၌။ ဥပသင်္ကမိတွာ၊ ကပ်၍။ ယံ၊ အကြင် ရဟန်းကို။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ပိယံ၊ ချစ်မြတ်နိုးသည်။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။ တံ၊ ထိုရဟန်းကို။ ပုစ္ဆာဟိ၊ သင် မေးလေလော့။ တေ၊ ထိုရဟန်းတို့သည်။ ယထာ ပဇာနံ၊ သိမြင်သောအတိုင်း။ တံ၊ သင့်ကို။ ဣမဿ လောကဿ စ၊ ဤမနုဿလောက၏၎င်း။ ပရဿ လောကဿ စ၊ ဒေဝလောက, အပါယလောက၏၎င်း။ အတ္ထိ၊ အကြောင်းကို။ ပဝက္ခန္တိ၊ ဟောကုန်လတ္တံ့။

ဤသို့သော စကားကိုဆို၍ ငရဲဘေးဖြင့် ခြိမ်းချောက်၏။ ထိုမုဆိုးသည်ကား ဖြည့်အပ်သော ပါရမီရှိသော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအလောင်းဖြစ်၍ နေရောင်အတွေ့ကို မျှော်လင့်လျက်တည်သော ရင့်ပြီးသော ပဒုမာကဲ့သို့ ရင့်ခြင်းသို့ရောက်သော ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကို ရသည်ဖြစ်၍ သွား၏။ ထိုမုဆိုးသည် ဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်း၏ တရားစကားကို နာရသည်ဖြစ်၍ ရပ်မြဲတိုင်းသောခြေဖြင့် ရပ်လျက်လျှင် သင်္ခါရတို့ကို သုံးသပ်သဖြင့် လက္ခဏာရေး သုံးပါးတို့ကို ထိုးထွင်း၍သိ၏။ ထိုမုဆိုး၏ ထိုးထွင်း၍ သိခြင်းသည်၎င်း, ဘုရားလောင်း ကျော့ကွင်းမှ လွတ်ခြင်းသည်၎င်း တပြိုင်နက်သာလျှင် ဖြစ်၏။ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် အလုံးစုံသော ကိလေသာတို့ကို ခွဲဖောက်၍ ဘဝအဆုံး၌ တည်လျက်လျှင် ဥဒါန်းကို ကျူးလိုသည်ဖြစ်၍-

၁၅၇။ တစံဝ ဇိဏ္ဏံ ဥရဂေါ ပုရာဏံ၊
ပဏ္ဍုပလာသံ ဟရိတော ဒုမောဝ။
ဧသပ္ပဟီနော မမ လုဒ္ဒဘာဝေါ၊
ဇဟာမဟံ လုဒ္ဒကဘာဝ မဇ္ဇ။

ဟူသော ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၇။ ဘော၊ အချင်းတို့။ ဥရဂေါ၊ မြွေသည်။ ပုရာဏံ၊ ဟောင်းလေပြီးသော။ ဇိဏ္ဏံ၊ ရင့်လေပြီးသော။ တစံ၊ အရေကို။ ဇဟတိ ဣဝ၊ စွန့်သကဲ့သို့၎င်း။ ဟရိတော၊ စိမ်းစိုသော။ ဒုမော၊ သစ်ပင်သည်။ ပဏ္ဍုပလာသံ၊ သစ်ရွက်ယော်ကို။ ဇဟတိ ဣဝ၊ စွန့်သကဲ့သို့၎င်း။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ မမ၊ ငါသည်။ ဧသ လုဒ္ဒဘာဝေါ၊ ဤမုဆိုးအဖြစ်ကို။ ပဟီနော၊ ပယ်အပ်ပြီ။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ လုဒ္ဒကဘာဝံ၊ မုဆိုးအဖြစ်ကို။ ဇဟာမိ၊ စွန့်ပြီ၊

ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဤဥဒါန်းကို ကျူးပြီး၍ ငါသည် ရှေးဦးစွာ အလုံးစုံသော ကိလေသာ အနှောင်အဖွဲ့မှ လွတ်ပြီ၊ ငါ၏အိမ်၌ကား နှောင်ဖွဲ့၍ ထားအပ်ကုန်သော များစွာကုန်သော ငှက်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုငှက်တို့ကို အသို့လျှင် လွှတ်ပါရအံ့နည်းဟု ကြံ၍ ဘုရားလောင်းကို မေး၏။ ဥဒေါင်းမင်း ငါ၏အိမ်၌ များစွာကုန်သော ငှက်တို့ကို နှောင်ဖွဲ့၍ ထားအပ်ကုန်၏။ ထိုငှက်တို့ကို အသို့လျှင် လွှတ်ရအံ့နည်းဟု မေး၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ထက် သဗ္ဗညူဘုရားလောင်း၏ အကြောင်း၌ သိမ်းဆည်းခြင်းဉာဏ်သည် အလွန်ကြီးမြတ်လှ၏။ ထိုသို့ ဉာဏ်ကြီးမြတ်သောကြောင့် ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို ဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းသည် ဤသို့ ဆို၏။ အရှင်ဘုရား အကြင်အရဟတ္တမဂ်ဉာဏ်ဖြင့် ကိလေသာတို့ကို ပိုင်းဖြတ်၍ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကို ထိုးထွင်း၍ သိ၏။ ထိုအရဟတ္တမဂ်ဉာဏ်ကို အာရုံပြု၍ သစ္စာပြုခြင်းကို ပြုတော်မူကုန်လော့၊ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ အနှောင်အဖွဲ့သို့ ရောက်သော သတ္တဝါမည်သည် မဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထို ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဘုရားလောင်း ဥဒေါင်းမင်းသည် ပေးအပ်သောအရာ၌ တည်လျက် သစ္စာပြုခြင်းကို ပြုတော်မူလိုရကား-

၁၅၈။ ယေ စာပိ မေ သကုဏာ အတ္ထိ ဗန္ဓာ၊
သတာနိ နေကာနိ နိဝေသနသ္မိံ။
တေသံ အဟံ ဇီဝိတ မဇ္ဇ ဒမ္မိ၊
မောက္ခဉ္စ တေ ပတ္တာ သကံ နိကေတံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၈။ မေ၊ ငါသည်။ နိဝေသနသ္မိံ၊ အိမ်၌။ ဗန္ဓာ၊ နှောင်ဖွဲ့၍ ထားအပ်ကုန်သော။ အနေကာနိ သတာနိ၊ အရာမကကုန်သော။ ယေ စာပိ သကုဏာ၊ အကြင် ငှက်တို့သည်လည်း။ အတ္ထိ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုငှက်တို့၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ ဒမ္မိ၊ ပေး၏။ တေ၊ ထိုငှက်တို့သည်။ မောက္ခဉ္စ၊ အနှောင်အဖွဲ့မှ လွတ်ခြင်းသို့လျှင်။ ပတ္တာ၊ ရောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ သကံ နိကေတံ၊ မိမိ နေရာသို့။ ဂစ္ဆန္တု၊ သွားကြစေကုန်သတည်း။

ထိုအခါ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ သစ္စာပြုတော်မူသည်၏ အခြားမဲ့၌လျှင် ငှက်တို့သည် အနှောင် အဖွဲ့မှ လွတ်ကုန်၍ နှစ်သက်သော မြည်ခြင်းကို မြည်ကုန်လျှက် မိမိတို့ နေရာအရပ်သို့လျှင် သွားကုန်၏။ ထိုခဏ၌ ထိုထိုသူတို့၏ အိမ်တို့၌ သံခြေကျဉ်းကိုအစပြု၍ အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ အနှောင်အဖွဲ့သို့ ရောက်သော သတ္တဝါမည်သည် မရှိ၊ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် လက်ကိုမြှောက်၍ ဦးခေါင်းကို သုံးသပ်၏။ ထိုခဏ၌လျှင် လူ့အသွင်သည် ကွယ်၏။ ရဟန်းအသွင်သည် ထင်ရှားဖြစ်၏။ ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် အဝါခြောက်ဆယ်ရပြီးသော မထေရ်ကြီးကဲ့သို့ ရဟန်းအသွင်အပြင်နှင့် ပြည့်စုံလျက် ပရိက္ခရာရှစ်ပါးကို ဆောင်သည်ဖြစ်၍ သင်ဥဒေါင်းမင်းသည်လျှင် ငါ၏ မှီခိုရာ ဖြစ်ပေ၏ဟု ဥဒေါင်းမင်းအား လက်အုပ်ချီ၍ လက်ျာရစ်လှည့်သည်ကိုပြု၍ ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်တော်မူပြီးလျှင် နန္ဒမူလိုဏ်သို့ ကြွတော်မူ၏။ ဥဒေါင်းမင်းသည်လည်း ကျော့ကွင်းတံဖျားမှ ပျံ၍ အစာကိုယူ၍ မိမိနေရာအရပ်သို့လျှင် သွား၏။

ယခုအခါ မုဆိုးသည် ခုနစ်နှစ်တို့ပတ်လုံး ကျော့ကွင်းလက်စွဲလျက် ကျင်လည်ကသော်လည်း ဥဒေါင်းမင်းကိုမှီ၍ ဝဋ်ဆင်းရဲမှ လွတ်သောအဖြစ်ကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၁၅၉။ လုဒ္ဒေါ စရီ ပါသဟတ္ထော အရညေ၊
ဗာဓေတုံ မောရာဓိပတိံ ယသဿိံ။
ဗန္တိတွာ မောရာဓိပတိံ ယသဿိံ၊
ဒုက္ခာ ပမောစိ ယထာဟံ ပမုတ္တော။

ဟူသော ဤအဆုံးဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ လုဒ္ဒေါ၊ မုဆိုးသည်။ ယသဿိံ၊ များသောအခြံအရံရှိသော။ မောရာဓိပတိံ၊ ဥဒေါင်းမင်းကို။ ဗာဓေတုံ၊ ထောင်ခြင်းငှါ။ အရညေ၊ တော၌။ ပါသဟတ္ထော၊ ကျော့ကွင်း လက်စွဲလျက်။ စရိ၊ သွား၏။ ယသဿိံ၊ များသော အခြံအရံရှိသော။ မောရဓိပတိံ၊ ဥဒေါင်းမင်းကို။ ဗန္ဓိတွာ၊ ထောင်ပြီး၍။ အဟံ၊ ငါဘုရားသည်။ ပမုတ္တော ယထာ၊ ဝဋ်ဆင်းရဲမှ လွတ်သကဲ့သို့။ လုဒ္ဒေါ၊ မုဆိုးသည်။ ဒုက္ခာ၊ ဝဋ်ဆင်းရဲမှ။ ပမောစိ၊ လွတ်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤ ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ လူအဖြစ်ကို လည်တမော့မော့မျှော်သော ရဟန်းသည် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား- ရဟန်း ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဥဒေါင်းမင်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ပရိတ်ရွတ်လျဉ်း၊ ဥဒေါင်းမင်း၊ ညွတ်ကွင်းလွတ်သည်သာ

ရှစ်ခုမြောက်သော မဟာမောရဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ပကိဏ္ဏကနိပါတ်

၉။ တစ္ဆကသူကရဇာတ်

ဓနုဂ္ဂဟတိဿမထေရ်၏ စစ်ဆင်နည်းသုံးမျိုး အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ယဒေသမာနာ ဝိစရိမှ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ တစ္ဆကသူကရဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် မထေရ်အိုနှစ်ပါးတို့ကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ မဟာကောသလ မင်းကြီးသည် ဗိမ္ဗိသာရမင်းအား သ္မီးတော်ကို ပေးသည်ရှိသော် သ္မီးတော် ရေချိုးကသယ်မှုန့်ဘိုး အလို့ငှာ ကာသိရွာကို ပေးတော်မူ၏။ ပသေနဒီ ကောသလမင်းသည် အဇာတသတ်မင်းသည် ခမည်းတော် ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးကို သတ်ပြီးသော် ထိုရွာကို လု၏။ ထိုပသေနဒီ ကောသလမင်းကြီး, အဇာတသတ် မင်းတို့သည် ထိုရွာအလို့ငှါ စစ်ထိုးကြကုန်သည်ရှိသော် ရှေးဦးစွာ အဇာတသတ်မင်းသည် အောင်၏။ ကောသလမင်းသည် ရှုံးခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ အမတ်တို့ကိုမေး၏။ အမတ်တို့ အဘယ်သို့သော အကြောင်းဖြင့် အဇာတသတ်မင်းကို ဖမ်းရကုန်အံ့နည်းဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ရဟန်းတို့မည်သည်ကား အတိုင်အပင်၌ အလွန်လိမ္မာကုန်၏။ သူလျှိုတို့ကို စေတော်မူ၍ ကျောင်း၌ ရဟန်းတို့၏ စကားကို စုံစမ်းခြင်းငှါ သင့်၏ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ကောသလမင်းသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ သင်တို့သည် နားထောင်၍ လာလှည့်ကုန်၊ ကျောင်းသို့ သွား၍ ပုန်းကွယ်လျက် အရှင်မြတ်တို့စကားကို စုံစမ်းကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ သူလျှိုတို့ကို စေတော်မူ၏။

ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌လည်း များစွာကုန်သော မင်းချင်းယောက်ျားတို့သည် ရဟန်းပြုကုန်၏။ ထိုများစွာကုန်သော ရဟန်းအပေါင်းတို့တွင် နှစ်ပါးကုန်သော မထေရ်အိုတို့သည် အစွန်ဖြစ်သော သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်း၌ နေကုန်၏။ ထိုမထေရ်နှစ်ပါးတို့တွင် တပါးကား ဓနုဂ္ဂဟတိဿထေရ် မည်၏။ တပါးကား မန္တိဒတ္တထေရ် မည်၏။ ထိုမထေရ်နှစ်ပါးတို့သည် ညဉ့်သုံးယံပတ်လုံး အိပ်ကုန်ပြီး၍ မိုးသောက်ထအခါ၌ နိုးကုန်၏။ ထိုမထေရ်နှစ်ပါးတို့တွင် ဓနုဂ္ဂဟတိဿမထေရ်သည် မီးကိုညှိ၍ အရှင်မန္တိဒတ္တဟု ခေါ်၏။ အရှင်ဘုရား အသို့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရားတို့သည် အိပ်ပျော်ကုန်သေးသလောဟု မေး၏။ အရှင်ဘုရား မပျော်ပြီဟု ဆို၍ အသို့ပြုရအံ့နည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော်၊ အရှင်ဘုရား ဤကောသလမင်းသည် မိုက်စွတကား၊ တအိုးမျှလောက်သော ထမင်းကိုသာလျှင် စားခြင်းငှါ သိ၏ဟု ဆို၏။ အသို့ပါနည်း အရှင်ဘုရားဟု ဆိုသည်ရှိသော် မိမိဝမ်းမှဖြစ်သော သားမျှလောက်သော အဇာတသတ်မင်းကို ရှုံးဘိ၏ဟု ဆို၏။ အရှင်ဘုရား အသို့ပြုခြင်းငှါ သင့်မည်နည်းဟု မေး၏။ အရှင်ဒတ္တ စစ်ဆင်ခြင်းမည်သည်ကား သကဋဗျူဟာ, စက္ကဗျူဟာ, ပဒုမဗျူဟာ၏ အစွမ်းဖြင့် စစ်ဆင်ခြင်းသည် သုံးပါးအပြားရှိ၏။ ထိုသုံးပါးသော စစ်ဆင်ခြင်းတို့တွင် တူဖြစ်သော အဇာတသတ်မင်းကို ဖမ်းယူလိုသည်ရှိသော် သကဋဗျူဟာ စစ်ဆင်ခြင်းကို ဆင်၍ ဖမ်းယူခြင်းငှါ သင့်၏။ ဤအမည်ရှိသော တောင်ကွေ့၌ နံပါးနှစ်ဘက်တို့၌ မင်းချင်းတို့ကိုထား၍ ရှေ့မှဗိုလ်စုကို ပြသဖြင့် အတွင်းသို့ ဝင်သောအဖြစ်ကိုသိလျှင် ဟစ်ကြွေးကြော်ငြာ၍ မြှုံး၌ဝင်မှားသော ငါးကဲ့သို့ လက်သို့ရောက်သည်ကိုပြု၍ ထိုအဇာတသတ်မင်းကို ဖမ်းယူသည်ရှိသော် တတ်နိုင်၏ ဆို၏။

မင်းချင်း သူလျှိုတို့သည် ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းအား တင်လျှောက်ကုန်၏။ ကောသလမင်းကြီးသည် များစွာသော စစ်သည်ဗိုလ်ပါဖြင့် မြို့မှထွက်ပြီးလျှင် ထိုရဟန်းအိုဆိုတိုင်းပြု၍ အဇာတသတ်ကို ဖမ်းယူပြီးလျှင် ခြေကျဉ်း အနှောင်အဖွဲ့ဖြင့် နှောင်ဖွဲ့၍ နှစ်ရက်သုံးရက် နှိပ်စက်သည်ကို ပြုသဖြင့် တဖန် ဤသို့သဘောရှိသော အမှုကို မပြုလင့်ဟု ခြိမ်းချောက်သဖြင့်လွှတ်၍ ဝဇိရင်္ကုမည်သော သ္မီးတော်ကို ထိုအဇာတသတ်မင်းအား ပေး၍ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် လွှတ်လိုက်၏။ ကောသလမင်းအား ဓနုဂ္ဂဟတိဿ မထေရ်၏ အစီအရင်ဖြင့် အဇာတသတ်မင်းကို ဖမ်းမိ၏ဟု ရဟန်းတို့အလယ်၌ စကားသည်ဖြစ်၏။ တရားသဘင်၌လည်း ထိုစကားကိုပင် ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည် ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဤဓနုဂ္ဂဟတိဿမထေရ်သည် စစ်ဆင်ခြင်းငှါ လိမ္မာသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း လိမ္မာဘူးသည် သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီမြို့၏ ဒွါရဂါမ၌နေသော တယောက်သော လက်သမားသည် သစ်အလို့ငှာ တောသို့သွား၍ တွင်း၌ကျသော ဝက်ငယ်တခုကို မြင်၍ အိမ်သို့ဆောင်ခဲ့ပြီးလျှင် ထိုဝက်ငယ်အား တစ္ဆကသူကရဟူသော အမည်ကိုမှည့်၍ မွေးကျွေး၏။ ထိုဝက်သည် လက်သမားအား ကျေးဇူးပြုသည်ဖြစ်၏။ နှုတ်သီးဖြင့် သစ်တို့ကိုလှန်၍ ပေး၏။ အစွယ်ဖြင့်ရစ်၍ မျဉ်းကြိုးကိုငင်၏။ နှုတ်သီးဖြင့်ကိုက်၍ ပဲခွပ် ဆောက်တို့ကိုလည်း ဆောင်၏။ ထိုဝက်သည် ကြီးခြင်းသို့ရောက်သည်ရှိသော် ခွန်အားကြီးသည်။ ကြီးသော ကိုယ်ရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ လက်သမားသည်လည်း ထိုဝက်၌ သားကဲ့သို့ ချစ်ခြင်းကို ဖြစ်စေ၍ ဤငါတို့အိမ်၌နေသော ဤဝက်ကို တစုံတယောက်သော သူသည် ညှဉ်းဆဲရာ၏ဟု ကြံ၍ တော၌ လွှတ်၏။ ထိုဝက်သည် ကြံ၏။ ငါသည် ဤတော၌ တကောင်တည်း နေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ အဆွေ အမျိုးတို့ကိုရှာ၍ ထိုအဆွေအမျိုးတို့ဖြင့် ခြံရံလျက် နေအံ့ဟု ကြံ၍ ထိုဝက်သည် တောအုပ်၌ ဝက်တို့ကို ရှာလတ်သော် များစွာသော ဝက်တို့ကိုမြင်လျှင် နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍-

၁၆၀။ ယဒေသမာနာ ဝိစရိမှ၊ ပဗ္ဗတာနိ ဝနာနိ စ။
အနွေသံ ဝိပုလေ ဉာတိံ၊ တေ မေ အဓိဂတာ မယာ။

၁၆၁။ ဗဟုစိဒံ မူလဖလံ၊ ဘက္ခော စာယံ အနပ္ပကော။
ရမ္မာ စိမာ ဂိရီ နဇ္ဇော၊ ဖာသုဝါသော ဘဝိဿတိ။

၁၆၂။ ဣဓေဝါဟံ ဝသိဿာမိ၊ သဟ သဗ္ဗေဟိ ဉာတိဘိ။
အပ္ပေါဿုက္ကော နိရာသင်္ကီ၊
အသောကော အကုတော ဘယော။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၀။ ယံ ဉာတိံ၊ အကြင် ဆွေမျိုးအပေါင်းကို။ ဧသမာနာ၊ ရှာကုန်သော ငါတို့သည်။ ပဗ္ဗတာနိ စ၊ တောင်တို့သို့၎င်း။ ဝနာနိ စ၊ တောတို့သို့၎င်း။ ဝိစရိမှ၊ လှည့်လည်ကုန်ပြီ။ ဝိပုလေ၊ များစွာကုန်သော။ ဉာတီ၊ အဆွေအမျိုးတို့ကို။ အနွေသံ- အနွေသန္တော၊ ရှာလျက်။ ဝိစရိမှ၊ လှည့်လည်ကုန်ပြီ။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ တေ ဣမေ၊ ထိုအဆွေအမျိုးတို့ကို။ မယာ၊ ငါသည်။ အဓိဂတာ၊ ရအပ်ကုန်ပြီ။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၁။ ဣဒံ မူလဖလဉ္စ၊ ဤ သစ်မြစ်သစ်သီးသည်လည်း။ ဗဟု၊ များစွာ၏။ အယံ ဘက္ခော စ၊ ဤအစာသည်လည်း။ အနပ္ပကော၊ အတိုင်း အရှည် မရှိ။ ဣမာ၊ ဤသို့ သဘောရှိကုန်သော။ ဂိရီ စ၊ တောင်တို့သည်၎င်း။ နဇ္ဇော- နဒိယော စ၊ မြစ်တို့သည်၎င်း။ ရမ္မာ၊ မွေ့လျော်ဘွယ် ရှိကုန်၏။ ဖာသုဝါသော၊ ချမ်းသာစွာ နေရခြင်းသည်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၂။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဣဓေဝ၊ ဤအရပ်၌ သာလျှင်။ သဗ္ဗေဟိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဉာတိဘိ၊ အဆွေအမျိုးတို့နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ အပ္ပေါဿုက္ကော၊ ကြောင့်ကြမဲ့။ နိရာသင်္ကီ၊ ရွံရှာခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍။ အသောကော၊ စိုးရိမ်ခြင်း မရှိသည် ဖြစ်၍။ အကုတော ဘယော၊ ဘေးမရှိသည်ဖြစ်၍။ ဝသိဿာမိ၊ နေအံ့။

ဝက်တို့သည် ထိုတစ္ဆကသူကရဝက်၏ စကားကို ကြားကုန်၍-

၁၆၃။ အညံ လေဏံ ပရိယေသ၊ သတ္တု နော ဣဓ ဝိဇ္ဇတိ။
သော တစ္ဆ သူကရေ ဟန္တိ၊ ဣဓာဂန္တွာ ဝရံဝရံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၃။ တစ္ဆ၊ အဆွေ တစ္ဆက။ အညံ၊ တပါးသော။ လေဏံ၊ ပုန်းကွယ်ရာကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ နော၊ ငါတို့အား။ သတ္တု၊ ရန်သူသည်။ ဝိဇ္ဇတိ၊ ရှိ၏။ သော၊ ထိုရန်သူသည်။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အဂန္တွာ၊ လာလတ်၍။ ဝရံဝရံ၊ ဆူနိုးရာရာကုန်သော။ သူကရေ၊ ဝက်တို့ကို။ ဟန္တိ-ဟနတိ၊ သတ်၏။

ထိုဝက်တို့၏ စကားကို ကြား၍ တစ္ဆကသူကရဝက်သည် ဤအရပ်၌ ငါတို့ရန်သူသည် အဘယ်နည်းဟု မေး၍ ထိုရန်သူကို မိမိအား ကြားစေလိုရကား-

၁၆၄။ ကော နုမှာကံ ဣဓ သတ္တု၊ ကော ဉာတီ သုသမာဂတေ။
ဒုပ္ပဓံသေ ပဓံသေတိ၊ တ့ မေ အက္ခာဟိ ပုစ္ဆိတာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၄။ ဘော၊ အချင်းတို့။ ဣဒ၊ ဤအရပ်၌။ အမှာကံ၊ ငါတို့၏။ သတ္တု၊ ရန်သူသည်။ ကော နု၊ အဘယ်နည်း။ ကော၊ အဘယ်ရန်သူသည်။ ဒုပ္ပဓံသေ၊ ဖျက်ဆီးနိုင်ခဲကုန်သော။ သုသမာဂတေ၊ ကောင်းစွာ အညီအညွတ် စည်းဝေးကုန်သော။ ဉာတီ၊ ဆွေမျိုးတို့ကို။ ပဓံသေတိ၊ ဖျက်ဆီးသနည်း။ တံ၊ ထိုရန်သူကို။ မေ၊ ငါ့အား။ ပုစ္ဆိတာ၊ မေးအပ်သော သင်တို့သည်။ အက္ခာဟိ-အာစိက္ခထ၊ ကြားကြကုန်လော့။

ဝက်တို့သည် တစ္ဆကဝက်အား ရန်သူကို ကြားလိုရကား-

၁၆၅။ ဥဒ္ဓဂ္ဂရာဇိ မိဂရာဇာ၊ ဗလီ ဒါဌာဝုဓော မိဂေါ။
သော တစ္ဆ သူကရေ ဟန္တိ၊ ဣဓာဂန္တွာ ဝရံဝရံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၅။ တစ္ဆ၊ အဆွေ တစ္ဆကဝက်။ ဥဒ္ဓဂ္ဂရာဇိ၊ အထက်သို့တက်သော နီသော အရေးအကြောင်းရှိသော။ ဗလီ၊ ခွန်အားကြီးသော။ ဒါဌာဝုဓော၊ အစွယ်ဟူသော လက်နက်ရှိသော။ မိဂေါ၊ သားမျိုးဖြစ်သော။ မိဂရာဇာ၊ သားတို့၏ မင်းဖြစ်သော။ သော၊ ထိုကျားသည်။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂန္တွာ၊ လာလတ်၍။ ဝရံ ဝရံ၊ ဆူနိုးရာရာကုန်သော။ သူကရေ၊ ဝက်တို့ကို။ ဟန္တိ-ဟနတိ၊ သတ်၏။

ထိုစကားကို ကြား၍ တစ္ဆကဝက်သည် ဝက်အပေါင်းတို့အား နှစ်သိမ့်စေလိုရကား-

၁၆၆။ န နော ဒါဌာ န ဝိဇ္ဇန္တိ၊ ဗလံ ကာယေ သမောဟိတံ။
သဗ္ဗေ သမဂ္ဂါ ဟုတွာန၊ ဝသံ ကာဟာမ ဧကကံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၆။ ဘောန္တော သူကရာ၊ အိုဝက်အပေါင်းတို့။ နော၊ ငါတို့အား။ ဒါဌာ၊ အစွယ်တို့သည်။ န ဝိဇ္ဇန္တိ၊ မရှိကုန်သည်ကား။ န၊ မဟုတ်ကုန်။ ဝိဇ္ဇန္တိ ဧဝ၊ ရှိကုန်သည်သာတည်း။ ကာယေ၊ ကိုယ်၌။ သမောဟိတံ၊ ကောင်းစွာတည်သော။ ဗလံ၊ အားသည်။ အတ္တိ၊ ရှိ၏။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံသော ငါတို့သည်။ သမဂ္ဂါ၊ ညီညွတ်ကုန်သည်။ ဟုတွာန၊ ဖြစ်ကုန်၍။ ဧကကံ၊ တကောင်တည်းသော ကျားကို။ ဝသံ၊ ငါတို့အလိုသို့ လိုက်သည်ကို။ ကာဟာမ၊ ပြုကုန်အံ့။

ဝက်အပေါင်းတို့သည် တစ္ဆက ဝက်မင်းစကားကို နှစ်သက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ညီညွတ်ကြသဖြင့် တစ္ဆကဝက်မင်းအား ဝန်ခံခြင်းကို ပေးကုန်လိုရကား-

၁၆၇။ ဟဒယင်္ဂမံ ကဏ္ဏသုခံ၊ ဝါစံ ဘာသတိ တစ္ဆက။
ယောပိ ယုဒ္ဓေ ပလာယေယျ၊ တမ္ပိ ပစ္ဆာ ဟနာမသေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၇။ တစ္ဆက၊ တစ္ဆကဝက်မင်း။ တွံ၊ သင်သည်။ ဟဒယင်္ဂမံ၊ နှလုံးသို့ သက်ဝင်သော။ ကဏ္ဏသုခံ၊ နား၌ ချမ်းသာသော။ ဝါစံ၊ စကားကို။ ဘာသသိ၊ ဆိုပေ၏။ ယောပိ၊ အကြင်ဝက်သည်ကား။ ယုဒ္ဓေ၊ စစ်ထိုးရာ၌။ ပလာယေယျ၊ ပြေးရာ၏။ တမ္ပိ၊ ထိုပြေးသော ဝက်ကိုလျှင်။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်အခါ၌။ ဟနာမသေ၊ သတ်ပါကုန်အံ့။

တစ္ဆကဝက်သည် အလုံးစုံသော ဝက်တို့ကို တူသော စိတ်ရှိသည်တို့ကို ပြု၍ မေး၏။ အချင်းတို့ အဘယ်အခါ၌ ငါတို့ရန်သူဖြစ်သော ကျားသည် လာလတ္တံ့နည်းဟု မေး၏။ အရှင်တစ္ဆကဝက်မင်း ယနေ့ နံနက်ကလျှင် ဝက်တစီးကို ယူ၍ သွား၏။ နက်ဖြန် နံနက်ခါလျှင် လာလတ္တံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုတစ္ဆက ဝက်မင်းသည် စစ်ထိုးခြင်း၌ အလွန်လိမ်မာ၏။ ဤအရပ်၌ တည်သည်ရှိသော် ရန်သူတို့ အောင်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ဟု ဘူမိနက်သန် မြေကြန်အတတ်ကို တတ်၏။ ထို့ကြောင့် တခုသောအရပ်ကို မှတ်၍ ညဉ့်၌သာလျှင် ဝက်တို့ကို အစာကိုယူစေ၍ မိုးသောက်အားကြီးသောအခါမှစ၍ စစ်ထိုးခြင်းမည်သည်ကား သကဋဗျူဟာဆင်ခြင်း အစရှိသည်၏အစွမ်းဖြင့် သုံးပါးအပြားရှိ၏ဟု ဆို၍ ပဒုမဗျူဟာဆင်နည်းကို စီရင်၏။

အလယ်အရပ်၌ နို့စို့ဖြစ်ကုန်သော ဝက်ငယ်တို့ကိုထား၏။ ထိုဝက်ငယ်တို့ကို ရံ၍ ထိုဝက်ငယ်တို့၏ အမိတို့ကိုထား၏။ ထိုသားအမိ ဝက်ငယ်တို့ကို ရံ၍ ဝက်မပျိုတို့ကိုထား၏။ ထိုဝက်မပျိုတို့၏ အကြား၌ မုလေးငုံကဲ့သို့ အစွယ်ရှိသော ဝက်ပျိုတို့ကိုထား၏။ ထိုဝက်ပျို၏အကြား၌ ဝက်အိုတို့ကိုထား၏။ ထိုဝက်အိုတို့ပြင်မှ ထိုထိုအရပ်တို့၌ ဆယ်စီးစု နှစ်ဆယ်စု သုံးဆယ်စုကို ပြု၍ ဗိုလ်စုတို့ကိုထား၏။ မိမိအကျိုးငှါ တခုသောတွင်းကို ပြု၍ ကျားကို ကျစိမ့်သောငှါ မန်းနှင့်တူသော လိုဏ်ကိုပြု၍ တူးစေ၏။ တွင်းနှစ်တွင်းတို့၏ အကြား၌ မိမိနေရာအလို့ငှါ မြေပလ္လင်ကို ပြုစေ၏။ ထိုတစ္ဆကဝက်မင်းသည် အားအစွမ်းနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော ဝက်သူရဲကောင်းတို့ကို ယူ၍ ထိုထိုအရပ်တို့၌ ဝက်တို့ကို နှစ်သိမ့်စေလျက် လှည့်လည်၏။ ထိုတစ္ဆကဝက်မင်းသည် ဤသို့ စီရင်စဉ်လျှင် နေထွက်၏။

ထိုအခါ ကျားမင်းသည် ရသေ့စဉ်းလဲ ကျောင်းမှထွက်၍ တောင်ထိပ်အပြင်၌ ရပ်၏။ ထိုကျား ရပ်လာသည်ကို သိကုန်၍ ဝက်တို့သည် ငါတို့ရန်သူ လာလတ်ပြီဟု ဆိုကုန်၏။ မကြောက်ကြကုန်လင့်၊ ဤကျားသည် အကြင်အမှုကို ပြု၏။ ထိုအလုံးစုံသော အမှုကို အတုလိုက်သည်ဖြစ်၍ ပြုကြကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ကျားသည် ကိုယ်ကိုခါ၍ နောက်သို့ဆုတ်သကဲ့သို့ပြုလျက် ကျင်ငယ်ကို စွန့်၏။ ဝက်တို့သည်လည်း ထို့အတူလျှင် ပြုကုန်၏။ ကျားသည် ဝက်တို့ကို ကြည့်၍ ကျယ်သောအသံကို မြည်၏။ ထိုဝက်တို့သည်လည်း ထိုကျားပြုတိုင်းလျှင် ပြုကုန်၏။ ထိုကျားသည် ထိုဝက်တို့၏ အမူအရာကိုမြင်၍ ကြံ၏။ ဤဝက်တို့သည် ရှေးနှင့်မတူကုန်၊ ယနေ့ ငါ၏ရန်သူဖြစ်သော အကြီးအမှူးသည်လည်း ရှိရာ၏။ ယနေ့ ငါသည် ထိုဝက်တို့၏အထံသို့ သွားခြင်းငှါ မသင့်ဟု သေဘေးဖြင့် ကြောက်ရကား ပြန်၍ ရသေ့စဉ်းလဲအထံသို့သွား၏။ ထိုအခါ ထိုရသေ့စဉ်းလဲသည် လက်ချည်းလာသော ထိုကျားကိုမြင်၍ မေးလိုရကား-

၁၆။ ပါဏာတိပါတာ ဝိရတော နု အဇ္ဇ၊
အဘယံ နု တေ သဗ္ဗဘူတေသု ဒိန္နံ။
ဒါဌာ နု တေ မိဂဝဓာယ န သန္တိ၊
ယော သံဃပ္ပတ္တော ကပဏောဝ ဈာယသိ။

ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၈။ ဘော ဗျဂ္ဃ၊ အိုကျား။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ တွံ၊ သင်သည်။ ပါဏာတိပါတာ၊ သူ့ အသက်သတ်ခြင်းမှ။ ဝိရတော နု၊ ကြဉ်ရှောင်သလော။ သဗ္ဗဘူတေသု၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့အား။ အဘယံ၊ ဘေးမဲ့ကို။ တေ၊ သင်သည်။ ဒိန္နံ နု၊ ပေးလေသလော။ ယော တွံ၊ အကြင် သင်သည်။ သံဃပ္ပတ္တော၊ ဝက်အပေါင်းသို့ ရောက်လျှက်။ ကပဏောဝ၊ အထီးကျန်သော သူကဲ့သို့။ ဈာယသိ၊ ကြံမှိုင်၏။ တေ၊ သင့်အား။ မိဂဝဓာယ၊ သားတို့ကို သတ်ခြင်းငှါ။ ဒါဌာ၊ အစွယ်တို့သည်။ န သန္တိ နု၊ မရှိကုန်သလော။

ထို့နောင်မှ ကျားသည် မိမိပြန်ခဲ့ရသော အကြောင်းကို ရသေ့အား ကြားလိုရကား-

၁၆၉။ န မေ ဒါဌာ န ဝိဇ္ဇန္တိ၊
ဗလံ ကာယေ သမောဟိတံ။
ဉာတီ စ ဒိသွာန သာမဂ္ဂီ ဧကတော၊
တသ္မာ စ ဈာယာမိ ဝနမှိ ဧကကော။

၁၇၀။ ဣမဿုဒံ ယန္တိ ဒိသောဒိသံ ပုရေ။
ဘယဋ္ဋိတာ လေဏဂဝေသိနော ပုထု။
တေ ဒါနိ သင်္ဂမ္မ ဝသန္တိ ဧကတော၊
ယတ္ထဋ္ဌိတာ ဒုပ္ပသဟဇ္ဇ တေ မယာ။

၁၇၁။ ပရိနာယကသမ္ပန္နယ၊
သဟိတာ ဧကစာရိနော။
တေ မံ သမဂ္ဂါ ဟိံသေယျုံ၊
တသ္မာ နေသံ န ပတ္ထယေ။

ဟူသော ဤ သုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၉။ တာပသ၊ ရှင်ရသေ့။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒါဌာ၊ အစွယ်တို့သည်။ န ဝိဇ္ဇန္တိ၊ မရှိကုန်သည်ကား။ န၊ မဟုတ်ကုန်။ ဝိဇ္ဇန္တိ ဧဝ၊ ရှိကုန်သည်သာတည်း။ ကာယေ၊ ဝက်အပေါင်း၌။ ဗလံ၊ ဗိုလ်ပါသည်။ သမောဟိတံ၊ စုဝေး၏။ ဧကတော၊ တပေါင်းတည်း။ သာမဂ္ဂီ၊ ညီညွတ်ကုန်သော။ ဉာတီ၊ အဆွေအမျိုးတို့ကို။ ဒိသွာန၊ မြင်၏။ တသ္မာ စ၊ ထိုသို့ ညီညွတ်သည်ကို မြင်သောကြောင့်ကား။ ဧကကော၊ တကောင်တည်း။ ဝနမှိ၊ တော၌။ ဈာယာမိ၊ ကြံမှိုင်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၀။ ဣမေ၊ ဤဝက်တို့သည်။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်ကုန်၍။ ဒိသောဒိသံ၊ ထိုထိုအရပ်သို့။ ယန္တိ၊ ပြေးသွားကုန်၏။ ဘယဋ္ဋိတာ၊ ကြောက်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ် ကုန်သည် ဖြစ်၍။ ပုထု၊ အသီး အသီး။ လေဏံ၊ ပုန်းအောင်းရာကို။ ဂဝေသိနော၊ ရှာကြကုန်၏။ တေ၊ ထိုဝက်တို့သည်။ ဒါနိ-ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ဧကတော၊ တပေါင်းတည်း။ သင်္ဂမ္မ၊ စုရုံးကုန်၍။ ဝသန္တိ၊ နေကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်အရပ်၌။ ဌိတာ၊ တည်ကုန်သော။ တေ၊ ထိုဝက်တို့ကို။ မယာ၊ ငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ဒုပ္ပသဟာ၊ မနှိပ်စက်ဝံ့ချေ။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၁။ ပရိနာယကသမ္ပန္နာ၊ အကြီးအမှူးနှင့် ပြည့်စုံ ကုန်သည် ဖြစ်၍။ သဟိတာ၊ ပေါင်းစုကုန်လျှက်။ ဧကစာရိနော၊ တကွနက် သွားကြကုန်၏။ တေ၊ ထိုဝက်တို့သည်။ သမဂ္ဂါ၊ အညီအညွတ်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟိံသေယျုံ၊ ညှဉ်းဆဲကုန်ရာ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ နေသံ၊ ထိုဝက်တို့ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ပတ္ထယေ၊ မတောင့်တပြီ။

ထိုစကားကို ကြား၍ ရသေ့စဉ်းလဲသည် ကျားအား အားထုတ်ခြင်းကို ဖြစ်စေလိုရကား-

၁၇၂။ ဧကောဝ ဣန္ဒော အသုရေ ဇိနာတိ၊
ဧကောဝ သေနော ဟန္တိ ဒိဇေ ပသယှ။
ဧကောဝ ဗျဂ္ဃေါ မိဂသံဃပ္ပတ္တော၊
ဝရံဝရံ ဟန္တိ ဗလဉှိ တာဒိသံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၂။ သမ္မ ဗျဂ္ဃ၊ အဆွေကျား။ ဣန္ဒော၊ သိကြားမင်းသည်။ ဧကောဝ၊ တယောက်တည်းလျှင်။ အသုရေ၊ အသုရာတို့ကို။ ဇိနာတိ၊ အောင်၏။ သေနော၊ သိန်းသည်။ ဧကောဝ၊ တကောင်းတည်းလျှင်။ ဒိဇေ၊ ငှက်အပေါင်းတို့ကို။ ပသယှ၊ နှိပ်စက်၍။ ဟန္တိ-ဟနတိ၊ သတ်နိုင်၏။ ဗျဂ္ဃေါ၊ ကျားသည်။ ဧကောဝ၊ တစီးတည်းလျှင်။ မိဂသံဃပ္ပတ္တော၊ ဝက်အပေါင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍။ ဝရံဝရံ၊ ဆူနိုးရာရာကို။ ဟန္တိ- ဟနတိ၊ သတ်နိုင်၏။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ တဿ၊ ထိုဝက်အပေါင်းကို သတ်နိုင်သောကျား၏။ ဗလံ၊ ခွန်အားသည်။ တာဒိသံ၊ သင်ကဲ့သို့ပင်တည်း။

ထို့နောင်မှ ကျားသည် ထိုရသေ့စဉ်းလဲစကားကို ပယ်လိုသည်ဖြစ်၍-

၁၇၃။ န ဟေဝ ဣန္ဒော န သေနော၊ နာပိ ဗျဂ္ဃေါ မိဂါဓိပေါ။
သမဂ္ဂေ သဟိတေ ဉာတီ၊ န ဗျဂ္ဃေါ ကုရုတေ ဝသေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၃။ ဘော ဇဋိလ၊ အို ရသေ့။ သမဂ္ဂေ၊ ညီညွတ်ကုန်သော။ သဟိတေ၊ တပေါင်းတည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဉာတီ၊ အဆွေအမျိုးတို့ကို။ ဣန္ဒော၊ သိကြားမင်းသည်။ နဟေဝ ဇိနာတိ၊ မအောင်နိုင်။ သေနော၊ သိန်းသည်။ န ဟေဝ ဇိနာတိ၊ မအောင်နိုင်။ မိဂါဓိပေါ၊ သားတို့၏ မင်းဖြစ်သော။ ဗျဂ္ဃေါပိ၊ ကျားသည်လည်း။ နာပိ ဇိနာတိ၊ မအောင်နိုင်။ ဗျဂ္ဃေါ၊ ကျားသည်။ ဝသေ၊ မိမိအလိုသို့ လိုက်သည်တို့ကို။ န ကုရုတေ၊ မပြုနိုင်။

ရသေ့စဉ်းလဲသည် တဖန် ထိုကျားကို အားထုတ်ပြန်စေလိုရကား-

၁၇၄။ ကုမ္ဘီလကာ သကုဏိကာ၊ သံဃိနော ဂဏစာရိနော။
သမ္မာဒမာနာ ဧကဇ္ဈံ၊ ဥပ္ပတန္တိ ဍိယန္တိ စ။

၁၇၅။ တေသဉ္စ ဍိယမာနာနံ၊ ဧကေတ္ထ အပသက္ကတိ။
တဉ္စ သေနော နိတာဠေတိ၊ ဝေယျဂ္ဃိယေဝသာ ဂတိ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၄။ ဘော ဗျဂ္ဃ၊ အိုကျား။ သံဃိနော၊ အပေါင်းအစုရှိကုန်သော။ ဂဏစာရိနော၊ ပေါင်း၍သွားကုန်သော။ ကုမ္ဘီလကာ၊ ကုမ္ဘီလက အမည်ရှိကုန်သော။ သကုဏိကာ၊ ငှက်တို့သည်။ သမ္မာဒမာနာ၊ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ။ ဧကံ၊ တပေါင်းတည်း။ ဥပ္ပတန္တိ၊ ပျံကုန်၏။ ဍိယန္တိ စ၊ ကောင်းကင်၌လည်း သွားကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၅။ ဧတ္ထ၊ ထိုသို့ပျံသွားရာ၌။ ဍိယမာနာနံ၊ ကောင်းကင်၌ ပျံသွားကုန်သော။ တေသဉ္စ၊ ထိုငှက်တို့တွင်လည်း။ ဧကော၊ တခုသော ငှက်ငယ်သည်။ အပသက္ကတိ၊ တခုသောနံပါးဖြင့် အသီးအခြား သွား၏။ တဉ္စ၊ တခုသောနံပါးဖြင့် အသီးအခြားသွားသော ငှက်ငယ်ကိုလျှင်။ သေနော၊ သိန်းသည်။ နိတာဠေတိ၊ ဖမ်းယူ၏။ သာ ဂတိ၊ ထိုဖြစ်ခြင်းသည်။ ဝေယျဂ္ဃိယေဝ၊ ကျား၏ ဖြစ်ခြင်းနှင့်တူသော ဖြစ်ခြင်းလျှင်တည်း။

ဤသို့သော စကားကိုဆို၍ ကျားမင်း သင်သည် မိမိအစွမ်းကို မသိ၊ မကြောက်လင့်၊ သက်သက် သင်သည် မြည်လျက် ပြေးဝင်သည်ရှိသော် နှစ်ခုမျှသော ဝက်သည်လည်း တပေါင်းတည်း သွားနိုင်ကုန်သည် မဖြစ်လတ္တံ့၊ အားထုတ်ဦးလော့ဟု ဆို၏။ ထိုကျားသည် ရသေ့စဉ်းလဲဆိုတိုင်း ပြု၏။

ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာ ပြလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-

၁၇၆။ ဥဿာဟိတော ဇဋိလေန၊ လုဒ္ဒေနာမိသစက္ခုနာ။
ဒါဌီ ဒဌီသု ပက္ခန္ဒိ၊ မညမာနော ယထာ ပုရေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ လုဒ္ဒေန၊ ကြမ်းကြုတ်စွာသော။ အာမိသစက္ခုနာ၊ အစာအာမိသကို ရှုကြည့်လေ့ရှိသော။ ဇဋိလေန၊ ရသေ့စဉ်းလဲသည်။ ဥဿာဟိတော၊ တိုက်တွန်း နှိုးဆော်အပ်သော။ ဒါဌီ၊ အစွယ်ဟူသော လက်နက်ရှိသော ကျားသည်။ ဒါဌီသု၊ အစွယ်ရှိသော ဝက်တို့၌။ ပုရေ ယထာ၊ ရှေးအခါကဲ့သို့။ မညမာနော၊ ထင်မှတ်၍။ ပက္ခန္ဒိ၊ ပြေးဝင်၏။

ထိုကျားသည် သွား၍ တောင်အပြင်၌ တည်သတတ်၊ ဝက်တို့သည် အရှင်တစ္ဆကဝက်မင်း ကျားခိုးသူသည် လာပြန်ပြီဟု တစ္ဆကဝက်အား ကြားကုန်၏။ ထိုတစ္ဆကဝက်မင်းသည် မကြောက်ကြကုန်လင့်ဟု ထိုဝက်အပေါင်းတို့ကို နှစ်သိမ့်စေပြီးလျှင် ထ၍ တွင်းနှစ်တွင်းတို့၏ အကြား မြေပလ္လင်၌ တည်၏။ ကျားသည် အဟုန်ကို ဖြစ်စေ၍ တစ္ဆကဝက်မင်းသို့ ရည်လျက် ပြေးလာ၏။ တစ္ဆကဝက်မင်းသည် ပြန်လည်၍ နောက်သို့ မျက်နှာပြုလျက် ရှေ့တွင်း၌ ဆင်း၏။ ကျားသည်လည်း အဟုန်ကို တန့်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ သွားသဖြင့် မန်းနှင့်တူသော မြေလိုဏ်ရှိသော တွင်း၌ကျ၍ လက်အုပ်ချီသကဲ့သို့ ဖြစ်၍ တည်၏။ တစ္ဆကဝက်မင်းသည် လျင်မြန်စွာ ထလတ်၍ ထိုကျား၏ ပေါင်ကြား၌ အစွယ်ကိုချ၍ နှလုံးကျောက်ကပ် တိုင်အောင် ခွဲ၍ အသားကိုစားလျက် နှုတ်သီးဖြင့်ကိုက်၍ တွင်းပ၌ချပြီးလျှင် ဤကျွန်ကို ယူကြကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ရှေးဦးစွာ လာလတ်ကုန်သော ဝက်တို့သည် တကြိမ်သာလျှင် နှုတ်သီးစွတ်လောက်ရုံမျှသော ကျားသားကို ရကုန်၏။ နောက်မှလာသော ဝက်တို့သည် ကျားသားသည် အဘယ်သို့ သဘောရှိကုန်သနည်းဟု ဆိုကုန်၏။

တစ္ဆက ဝက်မင်းသည် တွင်းမှတက်ပြီးလျှင် ဝက်တို့ကို ကြည့်၍ အသို့နည်း၊ နှစ်သက်ကြကုန်၏လောဟု ဆို၏။ အရှင်ရှေးဦးစွာ ဤကျားတခုကို ဖမ်းအပ်၏။ တပါးလည်းဖြစ်သော တယောက်သော ကျား၏ကျွန်သည်ကား ရှိသေး၏ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုကျား၏ကျွန်သည် အဘယ်မည်သော သူနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် ကျားသည် ဆောင်ခဲ့တိုင်း ဆောင်ခဲ့တိုင်းသော အသားကို စားရသော ရသေ့စဉ်းလဲသည် ရှိ၏ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုသို့တပြီးကား လာကြကုန်၊ ထို ရသေ့စဉ်းလဲကို ဖမ်းကြကုန်အံ့ဟု ဆို၍ ထိုဝက်တို့နှင့်တကွ လျင်မြန်စွာ ပြေးသွား၏။ ရသေ့စဉ်းလဲသည်လည်း အဆွေကျားမင်းသည် ကြာမြင့်စွဟုကြံ၍ ထိုကျားလာလတ္တံ့သော ခရီးသို့ ကြည့်လတ်သော်သော ဝက်တို့လာလတ်သည်ကို မြင်၍ ဤဝက်တို့သည် ကျားကိုသတ်ပြီး၍ ငါ့ကို သတ်ခြင်းငှါ လာကုန်ယောင်တကားဟု ကြံ၍ ပြေးသဖြင့် တခုသော ရေသဖန်းပင်သို့ တက်၏။ ဝက်တို့သည် သစ်တပင်သို့ တက်၏ဟု ဆိုကုန်လတ်သော် အဘယ်သစ်ပင်နည်းဟု မေး၍ ရေသဖန်းပင်တည်းဟု ဆိုကုန်လျှင် ထိုသို့တပြီးကား မစိုးရိမ်ကြကုန်လင့်၊ ယခုအခါ ထိုရသေ့စဉ်းလဲကို ဖမ်းကုန်အံ့ဟု ဆို၍ ဝက်ပျိုတို့ကိုခေါ်စေ၍ သစ်ပင်ရင်းမှ မြေမှုန့်ကို ယက်စေ၏။ ဝက်မတို့ကို ခံတွင်းပြည့်အောင်ပြု၍ ရေကိုဆောင်စေ၏။ အစွယ်ရှည်သော ဝက်တို့ကို ထက်ဝန်းကျင်မှ အမြစ်တို့ကို ဖြတ်စေ၏။ အောက်သို့ ဖြောင့်ဖြောင့်သွားသော အမြစ်တမြစ်သာလျှင် တည်၏။ ထို့နောင်မှ ကြွင်းကုန်သော ဝက်တို့ကို သင်တို့သည် ဖဲကြကုန်ဟု ဆို၍ ဖဲစေပြီးလျှင် ပုဆစ်တုပ်၍ အစွယ်ဖြင့် ထိုအမြစ်ကို ဖြတ်၏။ ပုဆိန်ဖြင့် ပေါက်သကဲ့သို့ ပြတ်၍ သစ်ပင်သည်လဲ၍ သစ်ပင်မှကျသော ထိုရသေ့စဉ်းလဲကို ကျစဉ်ပင်လျှင်ခံ၍ အသားကို စားကြကုန်၏။ ထိုအံ့ဘွယ်သရဲကို မြင်၍ ရုက္ခစိုးနတ်သည်-

၁၇၇။ သာဓု သမ္ဗဟုလာ ဉာတီ၊ အပိ ရုက္ခာ အရညဇာ။
သူကရေဟိ သမဂ္ဂေဟိ၊ ဗျဂ္ဃေါ ဧကာယနေ ဟတော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၇။ သမ္ဗဟုလာ၊ အစည်းအာရုံး များကုန်သော။ ဉာတီ၊ အဆွေအမျိုးတို့သည်။ သာဓု၊ ကောင်းကုန်၏။ အရညဇာ၊ တော၌ ဖြစ်ကုန်သော။ ရုက္ခာ အပိ၊ သစ်ပင်တို့သော်လည်း။ သမ္ဗဟုလာ၊ အစည်းအာရုံး များကုန်မူ။ သာဓု၊ ကောင်းကုန်၏။ သမဂ္ဂေဟိ၊ ညီညွတ်ကုန်သော။ သူကရေဟိ၊ ဝက်တို့သည်။ ဧကာယနေ၊ အပေါင်းအဖော်မရှိ တစည်းတည်းသွားရာ၌။ ဗျဂ္ဃေါ၊ ကျားကို။ ဟတော၊ သတ်အပ်၏။

နှစ်ယောက်ကုန်သော ထိုကျား, ရသေ့စဉ်းလဲတို့အား သတ်သောအဖြစ်ကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၁၇။ ဗြာဟ္မဏဉ္စေဝ ဗျဂ္ဃဉ္စ၊ ဥဘော ဟန္တွာ သူကရာ။
အာနန္ဒိနော ပမောဒိတာ၊ မဟာနာဒံ ပနာဒိသုံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဗြာဟ္မဏဉ္စေဝ၊ ပုဏ္ဏားမျိုး ဖြစ်သော ရသေ့စဉ်းလဲကို၎င်း။ ဗျဂ္ဃဉ္စ၊ ကျားကို၎င်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သူတို့ကို။ သူကရာ၊ ဝက်တို့သည်။ ဟန္တွာန၊ သတ်ကုန်ပြီး၍။ အာနန္ဒိနော၊ အလွန်နှစ်သက်ကုန်သည် ဖြစ်၍။ ပမောဒိတာ၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ မဟာနာဒံ၊ ကျယ်စွာသော အသံကို။ ပနာဒိသုံ၊ မြည်ကြကုန်၏။

တဖန် တစ္ဆကဝက်မင်းသည် ထိုဝက်တို့ကို မေးပြန်၏။ သင်တို့အား တပါးသော ရန်သူတို့သည် ရှိကန်သေးသလောဟု မေး၏။ ဝက်တို့သည် အရှင်မရှိပါပြီဟု ဆိုကုန်၍ ထိုတစ္ဆကဝက်မင်းကို အဘိသိက်သွန်း၍ ငါတို့၏ မင်းပြုကုန်အံ့ဟု ရေကိုရှာလတ်ကုန်သော် ထိုရသေ့စဉ်းလဲ၏ ရေသောက်သော ခရုသင်းကိုမြင်၍ လကျ်ာရစ်လည်သော ထိုခရုသင် ရတနာကို ရေဖြင့်ပြည့်စေပြီးလျှင် ဆောင်ခဲ့၍ တစ္ဆကဝက်မင်းကို ရေသဖန်းပင်ရင်း၌ပင်လျှင် အဘိသိက် သွန်းကြကုန်၏။ အဘိသိက်ရေကို သွန်းစေသော ဝက်မကိုလျှင် မိဖုယားကြီး ပြုကုန်၏။

ထိုအခါမှစ၍ ရေသဖန်းပင်ရင်း၌ နေစေ၍ လကျာရစ် ခရုသင်းဖြင့် အဘိသိက်သွန်းခြင်း အစီအရင်သည် ဖြစ်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော မြတ်စွာဘုရားသည်-

၁၇၉။ တေ ဥဒုမ္ဗရမူလသ္မိံ၊ သူကရာ သုသမာဂတာ။
တစ္ဆကံ အဘိသိဉ္စိံသု၊ တွံ နော ရာဇာသိ ဣဿရော။

ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သုသမာဂတာ၊ ကောင်းစွာ အညီအညွတ် ဖြစ်ကုန်သော။ တေ သူကရာ၊ ထိုဝက်တို့သည်။ ဥဒုမ္ဗရမူလသ္မိံ၊ ရေသဖန်းပင်ရင်း၌။ တစ္ဆကံ၊ တစ္ဆကဝက်ကို။ တွံ၊ သင်သည်။ နော၊ ငါတို့ကို။ ဣသရော၊ အစိုးရသော။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဘိသိဉ္စိံသု၊ အဘိသိက် သွန်းကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ဤဓနုဂ္ဂဟတိဿ မထေရ်သည် စစ်ဆင်ခြင်း၌ လိမ်မာသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း စစ်ဆင်ခြင်း၌ လိမ်မာဘူးသည် သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ ရသေ့စဉ်းလဲ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ဓနုဂ္ဂဟတိဿမထေရ်သည် ထိုအခါ တစ္ဆကသူကရဝက်မင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ရုက္ခစိုးနတ် ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ညီညာပေါင်းစု၊ တိုင်ပင်ပြု၊ ရမှု အောင်ကြောင်းသာ

ကိုးခုမြောက်သော တစ္ဆကသူကရဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ပကိဏ္ဏကနိပါတ်

၁၀။ မဟာဝါဏိဇဇာတ်

လောဘနိုင်ငံသို့လိုက်၍ ကုန်သည်မိုက်တို့ ပျက်စီးခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်ဝါဏိဇာ သမိတိံ ကတွာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ မဟာဝါဏိဇဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည်၌နေကုန်သာ ကုန်သည်တို့ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုကုန်သည်တို့သည် ကုန်သွယ်အံ့သောငှါ သွားကုန်သည်ရှိသော် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားအား အလှူကြီးကိုပေး၍ သရဏဂုံတို့၌၎င်း သီလတို့၌၎င်း တည်၍ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်တို့သည် အနာကင်းကုန်သည်ဖြစ်၍ အကယ်၍ ပြန်ရပါကုန်အံ့၊ တဖန် အရှင်ဘုရားတို့၏ ခြေတော်တို့ကို ရှိခိုးပါကုန်အံ့ဟု ဆို၍ လှည်းငါးရာတို့ဖြင့် အိမ်မှထွက်ခဲ့လျှင် ကန္တာရခရီးသို့ ရောက်ကုန်၍ ခရီးကိုမမှတ်နိုင်ကုန်သဖြင့် လမ်းမှားကုန်သည်ဖြစ်၍ ရေ အစာမရှိသော တော၌ လှည့်လည်ကုန်သည်ရှိသော် နဂါးသိမ်းဆည်းသော တခုသော ညောင်ပင်ကိုမြင်၍ လှည်းတို့ကို ချွတ်ပြီးလျှင် သစ်ပင်ရင်း၌ နေကုန်၏။

ထိုကုန်သည်တို့သည် ထိုပညောင်ပင်၏ ရေစွတ်သကဲ့သို့ စိမ်းညိုကုန်သော ပြေပြစ်ကုန်သော အရွက်တို့ကို၎င်း ရေဖြင့် ပြည့်ကုန်သကဲ့သို့သော အခက်တို့ကို၎င်း မြင်ကုန်၍ ကြံကြကုန်၏။ ဤပညောင်ပင်၌ ရေစီးသကဲ့သို့ ထင်၏။ ဤ ပညောင်ပင်၏ အရှေ့အကိုင်းကို ဖြတ်ကုန်အံ့၊ ငါတို့အား ရေကိုပေးလတ္တံ့ဟု ကြံကြကုန်၏။ ထိုသို့ ကြံပြီးမှ တယောက်သောသူသည် ပညောင်ပင်သို့တက်၍ အကိုင်းကို ဖြတ်၏။ ထိုဖြတ်ရာမှ ထန်းပင် အတိုင်းအရှည်ရှိသော ရေအယဉ်သည် ဖြစ်၏။ ထိုကုန်သည်တို့သည် ထိုနေ့၌ ချိုး၍၎င်း, သောက်၍၎င်း တောင်အကိုင်းကို ဖြတ်ကုန်၏။ ထိုဖြတ်သော တောင်အကိုင်းမှ အထူးထူးသော

မြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်သည် ထွက်၏။ ထိုဘောဇဉ်ကိုစား၍ ထို့နောင်မှ အနောက်အကိုင်းကို ဖြတ်ကုန်၏။ ထိုအနောက်အကိုင်းမှ တန်ဆာဆင်သော မိန်းမတို့သည် ထွက်ကုန်၏။ ထိုမိန်းမတို့နှင့်တကွ မွေ့လျော်ကုန်ပြီး၍ မြောက်အကိုင်းကို ဖြတ်ကုန်၏။ ထိုမြောက်အကိုင်းမှ ရတနာ ခုနစ်ပါးတို့သည် ထွက်ကုန်၏။ ထိုရတနာ ခုနစ်ပါးတို့ကိုယူ၍ လှည်းငါးရာတို့ကို ပြည့်စေပြီးလျှင် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ပြန်ခဲ့ကုန်၍ ဥစ္စာကို လုံခြုံစေပြီးလျှင် ပန်းနံ့သာအစရှိသည် လက်စွဲကုန်လျက် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့ သွား၍ မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးပူဇော်ကုန်လျက် တင့်အပ် လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ နေကုန်၍ တရားတော်ကို နာကုန်ပြီးလျှင် ပင့်ဘိတ်ခဲ့၍ နက်ဖြန်နေ့၌ အလှူကြီးကို ပေး၍ အရှင်ဘုရား ဤအလှူ၌ အကျွန်ုပ်တို့အား ဥစ္စာကိုပေးပေသော ရုက္ခစိုးနတ်မင်းအား အလှူ၏အဘို့ကို ပေးပါကုန်၏ဟု အလှူ၏အဘို့ကို ပေးဝေကုန်၏။

သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်းကိစ္စ ပြီးလတ်သော် အဘယ်မည်သော ရုက္ခစိုးနတ်မင်းအား အလှူ၏အဘို့ကို ပေးဝေကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ ကုန်သည်တို့သည် ပညောင်ပင်၌ ဥစ္စာကိုရသေ အကြောင်းကို ဘုရားသခင်အား ကြားလျှောက်ကုန်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် သင်တို့သည် ရှေးဦးစွာ အတိုင်းအရှည်ကို သိကုန်သောကြောင့် တဏှာအလိုသို့လိုက်သည် မဖြစ်ကုန်မူ၍ ဥစ္စာကို ရကြကုန်၏။ ရှေး၌မူကား အတိုင်းအရှည်ကို မသိသောကြောင့် တဏှာအလိုသို့ လိုက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ဥစ္စာကို၎င်း, အသက်ကို၎င်း စွန့်ရဘူးလေကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုကုန်သည်တို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ထိုကန္တာရသည်၎င်း, ထိုပညောင်ပင်သည်၎င်း ဖြစ်၍ ကုန်သည်တို့သည် ခရီးမှားကုန်သည်ဖြစ်၍ ထိုပညောင်ပင်ကိုသာလျှင် မြင်ကုန်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၁၈၀။ ဝါဏိဇာ သမိတိံ ကတွာ၊ နာနာရဋ္ဌတော အာဂတာ။
ဓနဟာရာ ပက္ကမိံသု၊ ဧကံ ကတွာန ဂါမဏိံ။

၁၈၁။ တေ တံ ကန္တာရ မာဂမ္မ၊ အပ်ပဘက်ခံ အနောဒကံ။
မဟာနီဂြောဓ မဒ္ဒက္ခုံ၊ သီတစ္ဆာယံ မနောရမံ။

၁၈၂။ တေစ တတ္ထ နိသီဒိတွာ၊ တဿ ရုက္ခဿ ဆာယာယ။
ဝါဏိဇာ သမစိန္တေသုံ၊ ဗာလာ မောဟေန ပါရုတာ။

၁၈၃။ အလ္လာယတေ အယံ ရုက္ခော၊ အပိ ဝါရိဝ သန္ဒတိ။
ဣင်္ဃဿ ပုရိမံ သာခံ၊ မယံ ဆိန္ဒာ ဝါဏိဇာ။

၁၈၄။ သာ စ ဆိန္နာဝ ပဂ္ဃရိ၊ အစ္ဆံ ဝါရိံ အနာဝိလံ။
တေ တတ္ထ နှတွာ ပိဝိတွာ၊ ယာဝတိစ္ဆိံသု ဝါဏိဇာ။

၁၈၅။ ဒုတိယံ သမစိန္တေသုံ၊ ဗာလာ မောဟေန ပါရုတာ။
ဣင်္ဃဿ ဒက္ခိဏံ သာခံ၊ မယံ ဆိန္ဒာမ ဝါဏိဇာ။

၁၈၆။ သာ စ ဆိန္နာဝ ပဂ္ဃရိ၊ သာလိမံသောဒနံ ဗဟုံ။
အပ္ပေါဒဝဏ္ဏေ ကုမ္မာသေ၊ သိင်္ဂီဝေရ လသူပိယော။
တေ တတ္ထ ဘုတွာ ခါဒိတွာ၊ ယာဝတိစ္ဆိံသု ဝါဏိဇာ။

၁၈၇။ တတိယံ သမစိန္တေသုံ၊ ဗာလာ မောဟေန ပါရုတာ။
ဣင်္ဃဿ ပစ္ဆိမံ သာခံ၊ မယံ ဆိန္ဒာမ ဝါဏိဇာ။

၁၈၈။ သာ စ ဆိန္နာဝ ပဂ္ဃရိ၊ နာရိယော သမလင်္ကတာ။
ဝိစိတြ ဝတ္ထာဘရဏာ၊ အာမုက္က မဏိကုဏ္ဍလာ။

၁၈၉။ အပိသု ဝါဏိဇာ ဧကာ၊ နာရိယော ပဏ္ဏဝီသတိ။
သမန္တာ ပရိဝါရိံသု၊ တဿ ရုက္ခသ ဆာယယာ။
တေ တာဟိ ပရိစာရေတွာ၊ ယာဝတိစ္ဆိံသု ဝါဏိဇာ။

၁၉၀။ စတုတ္ထ သမစိန္တေသုံ၊ ဗာလာ မောဟေန ပါရုတာ။
ဣင်္ဃဿ ဥတ္တရံ သာခံ၊ မယံ ဆိန္ဒာမ ဝါဏိဇာ။

၁၉၁။ သာ စ ဆိန္နာဝ ပဂ္ဃရိ၊ မုတ္တာ ဝေဠုရိယာ ဗဟူ။
ရဇတံ ဇာတရူပဉ္စ၊ ကုဋ္ဋိယော ပဋိဃာနိ စ။

၁၉၂။ ကာသိကာနိ စ ဝတ္ထာနိ၊ ဥဒ္ဒိယာနိ စ ကမ္ဗလာ။
တေ တတ္ထ ဘာရေ ဗန္ဓိတွာ၊ ယာဝတိစ္ဆိံသု ဝါဏိဇာ။

၁၉၃။ ပဉ္စမံ သမစိန္တေသုံ၊ ဗာလာ မောဟေန ပါရုတာ။
ဣင်္ဃဿ မူလံ ဆိန္ဒာမ၊ အပိ ဘိယျော လဘာမသေ။

၁၉၄။ အထုဋ္ဌဟိ သတ္ထဝါဟော၊ ယာစမာနော ကတဉ္ဇလီ။
နိဂြောဓော ကိံပရဇ္ဈတိ၊ ဝါဏိဇာ ဘဒ္ဒ မတ္ထု တေ။

၁၉၅။ ဝါရိဒါ ပုရိမာ သာခါ၊ အန္နပါနဉ္စ ဒက္ခိဏာ။
နာရိဒါ ပစ္ဆိမာ သာခါ၊ သဗ္ဗကာမေ စ ဥတ္တရာ။
နိဂြောဓော ကိံ ပရဇ္ဈတိ၊ ဝါဏိဇာ ဘဒ္ဒ မတ္ထု တေ။

၁၉၆။ ယဿ ရုက္ခဿ ဆာယာယ၊ နိသီဒေယျ သယေယျ ဝါ။
န တဿ သာခံ ဘဉ္ဇေယျ၊ မိတ္တဒုဗ္ဘော ဟိ ပါပကော။

၁၉၇။ တေ စ တဿာ နာဒိယိတွာ၊ ဧကဿ ဝစနံ ဗဟူ။
နိသိတာဟိ ကုဌာရီဟိ၊ မူလတော နံ ဥပက္ကမုံ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၀။ ဘော၊ အို-ဒါယကာတို့။ ဝါဏိဇာ၊ ကုန်သည်တို့သည်။ သမိတိံ၊ ပေါင်းစုသည်ကို။ ကတွာ၊ ပြုကုန်၍။ နာနာရဋ္ဌတော၊ အထူးထူးသော တိုင်းနိုင်ငံမှ။ အာဂတာ၊ လာကုန်၍။ ဧကံ၊ တယောက်သော။ ဂါမဏိံ၊ ဘုန်းပညာနှင့် ပြည့်စုံသော လှည်းမှူးအကြီးကို။ ကတွာန၊ ပြုကုန်၍။ ဓနဟာရာ၊ ဥစ္စာကို ဆောင်လိုကုန်သည်ဖြစ်၍။ ပက္ကမိံသု၊ သွားကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၁။ တေ၊ ထိုကုန်သည်တို့သည်။ အပ်ပဘက်ခံ၊ အစာမရှိသော။ အနောဒကံ၊ ရေမရှိသော။ တံ ကန္တာရံ၊ ထိုခရီးခဲသို့။ အာဂမ္မ၊ ရောက်လတ်ကုန်၍။ သီတစ္ဆာယံ၊ ချမ်းအေးသော အရိပ်ရှိသော။ မနောရမံ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော။ မဟာနိဂြောဓံ၊ ပညောင်ပင်ကြီးကို။ အဒ္ဒက္ခုံ၊ မြင်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၂။ တေ စ ဝါဏိဇာ၊ ထိုကုန်သည်တို့သည်လည်း။ တတ္ထ၊ ထိုကန္တာရ ခရီး၌။ တဿ ရုက္ခဿ၊ ထိုပညောင်ပင်၏။ ဆာယာယ၊ အရိပ်၌။ နိသီဒိတွာ၊ နေကုန်ပြီး၍။ ဗာလာ၊ မိုက်ကုန်သည် ဖြစ်၍။ မောဟေန၊ တွေဝေခြင်းဖြင့်။ ပါရုတာ၊ ပိတ်ဖုံးအပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ သမစိန္တေသုံ၊ အတူအမျှ ကြံကြကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၃။ အယံ ရုက္ခော၊ ဤပညောင်ပင်သည်။ အလ္လာယတေ၊ စိုစွတ်၏။ အပိ၊ စင်စစ်။ ဝါရိ၊ ရေသည်။ သန္ဒတိ ဣဝ၊ ယိုစီးသကဲ့သို့ ထင်၏။ ဣင်္ဃ၊ တိုက်တွန်း၏။ အဿ၊ ထိုပညောင်ပင်၏။ ပုရိမံ သာခံ၊ အရှေ့ကိုင်းကို။ ဝါဏိဇာ၊ ကုန်သည်ဖြစ်ကုန်သော။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဆိန္ဒာမ၊ ဖြတ်ကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၄။ ဆိန္နာဝ၊ ဖြက်အပ်သည်သာလျှင်ဖြစ်သော။ သာ စ၊ ထိုအရှေ့ကိုင်းသည်ကား။ အစ္ဆံ၊ ကြည်လင်စွာသော။ အနာဝိလံ၊ မနောက်ကျုသော။ ဝါရိံ၊ ရေကို။ ပဂ္ဃရိ၊ ယိုစီး၏။ တေ ဝါဏိဇာ၊ ထိုကုန်သည်တို့သည်။ တတ္ထ၊ ထိုရေ၌။ နှတွာ၊ ချိုးကုန်၍။ ပိဝိတွာ၊ သောက်ကုန်၍။ ယာဝတံ၊ အကြင်မျှလောက်သောရေကို။ ဣစ္ဆိံသု၊ အလိုရှိကုန်၏။ တာဝတံ၊ ထိုမျှလောက်သော ရေကို။ ဟရိံသု၊ ဆောင်ယူကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၅။ မောဟေန၊ တွေဝေခြင်းဖြင့်။ ပါရုတာ၊ ပိတ်ဖုံးအပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဗာလာ၊ ကုန်သည်မိုက်တို့သည်။ ဒုတိယံ၊ နှစ်ကြိမ်မြောက်။ သမစိန္တေသုံ၊ အမျှကြံကြကုန်၏။ ဣင်္ဃ၊ တိုက်တွန်း၏။ ဝါဏိဇာ၊ ကုန်သည်ဖြစ်ကုန်သော။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အဿ၊ ထိုပညောင်ပင်၏။ ဒက္ခိဏံ သာခံ၊ တောင်ကိုင်းကို။ ဆိန္ဒာမ၊ ဖြတ်ကုန်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ သမစိန္တေသုံ၊ အမျှကြံကြကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၆။ ဆိန္နာဝ၊ ဖြတ်အပ်သည်သာလျှင် ဖြစ်သော။ သာစ၊ ထိုတောင်ကိုင်းသည်ကား။ ဗဟုံ၊ များစွာသော။ သာလိမံသောဒနံ၊ သားပြွမ်းထမင်းကို၎င်း။ အပ္ပေါဝဏ္ဏေ၊ ရေမရောသော ဃနာနှင့်တူကုန်သော။ ကုမ္မာသေ၊ မုယောမုန့်တို့ကို၎င်း။ သိင်္ဂီဝေရံ၊ ချင်းအစရှိသော ဟင်းလျာတို့ကို၎င်း။ လသူပိယော၊ ပဲဟင်းစသည်တို့ကို၎င်း။ ပဂ္ဃရိ၊ ယိုထွက်၏။ တေ ဝါဏိဇာ၊ ထိုကုန်သည်တို့သည်။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်၌။ ဘုတွာ၊ စားကုန်၍။ ခါဒိတွာ၊ ခဲကုန်၍။ ယာဝတံ၊ အကြင်မျှလောက်သော ခဲဘွယ်ဘောဇဉ်ကို။ ဣစ္ဆိံသု၊ အလိုရှိကုန်၏။ တာဝတံ၊ ထိုမျှလောက်သော ခဲဘွယ်ဘောဇဉ်ကို။ ဂဏှိံသု၊ ယူကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၇။ မောဟေန၊ တွေဝေခြင်းဖြင့်။ ပါရုတာ၊ ပိတ်ဖုံးအပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဗာလာ၊ ကုန်သည်မိုက်တို့သည်။ တတိယံ၊ သုံးကြိမ်မြောက်။ သမစိန္တေသုံ၊ အညီအမျှကြံကြကုန်၏။ ဣင်္ဃ၊ တိုက်တွန်း၏။ ဝါဏိဇာ၊ ကုန်သည်ဖြစ်ကုန်သော။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အဿ၊ ထိုပညောင်ပင်၏။ ပစ္ဆိမံ သာခံ၊ အနောက်ကိုင်းကို။ ဆိန္ဒာမ၊ ဖြတ်ကြကုန်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ သမစိန္တေသုံ၊ အညီ အမျှ ကြံကြကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၈။ ဆိန္နာဝ၊ ဖြတ်အပ်သည်သာလျှင် ဖြစ်သော။ သာ စ၊ ထိုအနောက်ကိုင်းသည်ကား။ သမလင်္ကတာ၊ ကောင်းစွာ တန်ဆာကို ဆင်အပ်ကုန်သော။ ဝိစိတြဝတ္ထာဘရဏာ၊ ဆန်းကြယ်သော အဝတ်တန်ဆာကို ဆင်ဝတ်ကုန်သော။ အာမုက္က မဏိကုဏ္ဍလာ၊ ပုလဲသွယ် ပတ္တမြားနားဍောင်း ဆင်ဝတ်ကုန်သော။ နာရိယော၊ မိန်းမတို့ကို။ ပဂ္ဃရိ၊ ယိုထွက်စေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၉။ အပိသု၊ စင်စစ်။ ဧကာ- ဧကေကဿ၊ တယောက် တယောက်သော။ ဝါဏိဇာ-ဝါဏိဇဿ၊ ကုန်သည် လက်သားအား။ ဧကော၊ တယောက် တယောက်ကုန်သော။ နာရိယော၊ မိန်းမတို့သည်၎င်း။ သတ္ထဝါဟဿ၊ ကုန်သည်ကြီးအား။ ပဏ္ဏဝီသတိ၊ နှစ်ကျိပ် ငါးယောက်ကုန်သော။ နာရိယော၊ မိန်းမတို့သည်၎င်း။ တဿ ရုက္ခဿ၊ ထိုပညောင် ပင်၏။ ဆာယာယ၊ အရိပ်၌။ သမန္တာ၊ ထက် ဝန်းကျင်မှ။ ပရိဝါရိံသု၊ ခြံရံကုန်၏။ တေ ဝါဏိဇာ၊ ထိုကုန်သည်တို့သည်။ တာဟိ၊ ထိုမိန်းမတို့နှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ပရိစာရေတွာ၊ မွေ့လျော်၍။ ယာဝတံ၊ အကြင်မျှလောက်သော မိန်းမကို။ ဣစ္ဆိံသု၊ အလိုရှိကုန်၏။ တာဝတံ၊ ထိုမျှလောက်သော မိန်းမကို။ ဂဏှိံသု၊ ယူကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၀။ ဗာလာ၊ ကုန်သည်မိုက်တို့သည်။ မောဟေန၊ တွေဝေခြင်းဖြင့်။ ပါရုတာ၊ ပိတ်ဖုံးအပ်ကုန်သည် ဖြစ်၍။ စတုတ္ထံ၊ လေးကြိမ်မြောက်။ သမစိန္တေသုံ၊ အညီအမျှ ကြံကြကုန်၏။ ဣင်္ဃ၊ တိုက်တွန်း၏။ ဝါဏိဇာ၊ ကုန်သည် ဖြစ်ကုန်သော။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အဿ၊ ထိုပညောင်ပင်၏။ ဥတ္တရံ သာခံ၊ မြောက်ကိုင်းကို။ ဆိန္ဒာမ၊ ဖြတ်ကုန်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ သမစိန္တေသုံ၊ အညီအမျှ ကြံကြကုန်၏။

၁၉၁-၂။ ဆိန္နာဝ၊ ဖြတ်အပ်သည်သာလျှင်ဖြစ်သော။ သာ စ၊ ထိုမြောက်ကိုင်းသည်ကား။ ဗဟု၊ များစွာကုန်သော။ မုတ္တာ၊ ပုလဲတို့ကို၎င်း။ ဝေဠုရိယာ စ၊ ကျောက် မျက်ရွဲတို့ကို၎င်း။ ရဇတံ၊ ငွေကို၎င်း။ ဇာတရူပံ၊ ရွှေကို၎င်း။ ကုဋ္ဋိယော၊ ဆင်ကုန်းနှီး အစရှိသော အခင်းတို့ကို၎င်း။ ပဋိဃာ စ၊ သားမွေးဖြင့်ပြီးသော အခင်းတို့ကို၎င်း။ ကာသိကာနိ၊ ကာသိတိုင်း၌ဖြစ်ကုန်သော။ ဝတ္ထာနိ၊ အဝတ်ပုဆိုးတို့ကို၎င်း။ ဥဒ္ဒိယာနိ၊ ဥဒ္ဒိယ အမည်ရှိကုန်သော။ ကမ္ဗလာ စ၊ ကမ္ဗလာတို့ကို၎င်း။ ပဂ္ဃရိ၊ ယိုထွက်စေ၏။ တေ၊ ထိုကုန်သည်တို့သည်။ တတ္ထ၊ ထိုရွှေငွေ အစရှိသော ဥစ္စာ၌။ ဘာရေ၊ ဝန်တို့ကို။ ဗန္ဓိတွာ၊ ဖွဲ့ကုန်၍။ ယာဝတံ၊ အကြင်မျှလောက်သော ဥစ္စာကို။ ဣစ္ဆိံသု၊ အလိုရှိကုန်၏။ တာဝတံ၊ ထိုမျှလောက် ဥစ္စာကို။ ဂဏှိံသု၊ ယူကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၃။ ဗာလာ၊ ကုန်သည်မိုက်တို့သည်။ မောဟေန၊ တွေဝေခြင်းဖြင့်။ ပါရုတာ၊ ပိတ်ဖုံးအပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ပဉ္စမံ၊ ငါးကြိမ်မြောက်။ သမစိန္တေသုံ၊ အညီအမျှ ကြံကြကုန်၏။ ဣင်္ဃ၊ တိုက်တွန်း၏။ အဿ၊ ထိုပညောင်ပင်၏။ မူလံ၊ အမြစ်ကို။ ဆိန္ဒာမ၊ ဖြတ်ကုန်အံ့။ အပိ စ၊ စင်စစ်။ ဘိယျော၊ လွန်စွာသော ဥစ္စာကို။ လဘာမသေ၊ ရကုန်လတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၄။ သတ္ထဝါဟော၊ လှည်းကုန်သည်မှူးသည်။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ဥဋ္ဌဟိ၊ ထ၏။ ဥဋ္ဌဟိတွာ၊ ထပြီး၍။ ကတဉ္ဇလီ၊ လက်အုပ်ချီလျက်။ ယာစာမနော၊ တောင်းပန်၏။ နိဂြောဓော၊ ပညောင်ပင်မင်းသည်။ ဝါဏိဇေ၊ ကုန်သည်တို့ကို။ ကိံ ပရဇ္ဈတိ၊ အသို့ ပြစ်မှားသနည်း။ ပါဏိဇ၊ ကုန်သည်။ တေ၊ သင့်အား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၅။ ပုရိမာ သာခါ၊ အရှေ့ကိုင်းသည်။ ဝါရိဒါ၊ ရေကိုပေး၏။ ဒက္ခိဏာ၊ တောင်ကိုင်းသည်။ အန္နပါနဉ္စ၊ ထမင်းအဖျော်ကိုလည်း။ အဒါသိ၊ ပေးပေ၏။ ပစ္ဆိမာ သာခါ၊ အနောက်ကိုင်းသည်။ နာရိဒါ၊ မိန်းမကို ပေးလေ၏။ ဥတ္တရာ၊ မြောက်ကိုင်းသည်။ သဗ္ဗကာမေ စ၊ အလုံးစုံ အလိုရှိအပ်သော ဥစ္စာကိုလျှင်။ အဒါသိ၊ ပေးပေ၏။ နိဂြောဓော၊ ပညောင်ပင်သည်။ ဝါဏိဇေ၊ ကုန်သည်တို့ကို။ ကိံ ပရဇ္ဈတိ၊ အသို့ ပြစ်မှားပေသနည်း။ ဝါဏိဇ၊ ကုန်သည်။ တေ၊ သင့်အား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၆။ ယဿ ရုက္ခဿ၊ အကြင်သစ်ပင်၏။ ဆာယာယ၊ အရိပ်၌။ နိသီဒေယျ ဝါ၊ နေမူလည်း နေခဲ့ဘူးအံ့။ သယေယျ ဝါ၊ အိပ်မူလည်း အိပ်ခဲ့ဘူးအံ့။ တဿ ရုက္ခဿ၊ ထိုသစ်ပင်၏။ သာခံ၊ အခက်ကို။ န ဘဉ္ဇေယျ၊ မချိုးရာ။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဘိန္ဒန္တော၊ အရိပ်နေလျက် အခက်ချိုးသောသူသည်။ ပါပကော၊ ယုတ်မာသော။ မိတ္တဒုဗ္ဘော၊ အဆွေခင်ပွန်း ပြစ်မှားတတ်သောသူ မည်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၇။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်သော။ တေ စ၊ ထိုကုန်သည်တို့သည်လည်း။ ဧကဿ၊ တယောက်တည်းသော။ တဿ၊ ထိုလှည်းကုန်သည်မှူး၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ အနာဒိယိတွာ၊ မယူကုန်မူ၍။ နိသိတာဟိ၊ ထက်စွာ သွေးအပ်ကုန်သော။ ကုဌာရီဟိ၊ ပေါက်ဆိန်တို့ဖြင့်။ မူလတော၊ အမြစ်မှ။ နံ၊ ထိုပညောင်ပင်ကို။ ဥပက္ကမုံ၊ ဖြတ်ခြင်းငှါ အားထုတ်ကုန်၏။

ထိုအခါ ဖြတ်ခြင်းငှါ ပညောင်ပင်သို့ ကပ်ကုန်သော ထိုကုန်သည်တို့ကိုမြင်၍ နဂါးမင်းသည် ကြံ၏။ ငါသည် ရေငတ်ကုန်သော ထိုကုန်သည်တို့အား ရေကို ပေးစေပြီ၊ ထို့နောင်မှ နတ်၌ဖြစ်သော ခဲဘွယ်ဘောဇဉ်ကို ငါပေးပြီ၊ ထို့နောင်မှ အိပ်ရာနေရာ အစရှိသည်တို့ကို၎င်း, အလုပ် အကျွေးဖြစ်ကုန်သော မိန်းမတို့ကို၎င်း ငါပေးအပ်ပြီ၊ ထို့နောင်မှ လှည်းငါးရာပြည့်အောင် ရတနာခုနစ်ပါးတို့ကို ငါ ပေးအပ်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါ့သစ်ပင်ကို အမြစ်မှ ဖြတ်ကုန်အံ့ဟု ဆိုကြကုန်၏။ အလွန်လျှင် ကြမ်းကြုတ်ကုန်စွ၊ လှည်းမှူးကိုထား၍ လှည်းမှူးမှ ကြွင်းကုန်သော လှည်းကုန်သည်တို့ကို သတ်ခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုနဂါးမင်းသည် ဤမျှလောက်ကုန်သော ဖွဲ့အပ်သော ချပ်တန်ဆာရှိကုန်သော သူရဲတို့သည် ထွက်ကြကုန်လော့၊ ဤမျှလောက်ကုန်သော လေးသမားတို့သည် ထွက်ကြကုန်လော့၊ ဤမျှလောက်ကုန်သော ချပ်မိန်ညိုဝတ်ကုန်သော သူရဲတို့သည် ထွက်ကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ စစ်သည်အပေါင်းကို စီရင်၏။

ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၁၉၈။ တတော နာဂါ နိက္ခမိံသု၊ သန္နဒ္ဓါ ပဏ္ဏဝီသတိ၊
ဓနုဂ္ဂဟာနံ တိသတာ၊ ဆ သဟဿာ စ ဝမ္မိနော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၈။ ဥပါသကာ၊ ဒါယကာတို့။ တတော- တဒါ ကာလေ၊ ထိုအခါ၌။ သန္နဒ္ဓါ၊ ရွှေဝတ်လုံ ငွေဝတ်လုံ အစရှိသည်ဝတ်ကုန်သော။ ပဏ္ဏဝီသတိ၊ နှစ်ကျိပ်ငါးယောက်ကုန်သော။ နာဂါ၊ နဂါးစစ်သည်တို့သည်။ နိက္ခမိံသု၊ ထွက်ကုန်၏။ ဓနုဂ္ဂဟာနံ၊ လေးသမားတို့၏။ တိသတာ၊ သုံးရာကုန်သော။ နာဂါ၊ နဂါးစစ်သည်တို့သည်။ နိက္ခမိံသု၊ ထွက်ကုန်၏။ ဝမ္မိနော၊ ချပ်မိန်ညို ဝတ်ကုန်သော။ ဆသဟဿာ၊ ခြောက်ထောင်ကုန်သော။ နာဂါ စ၊ နဂါးစစ်သည်တို့သည်လည်း။ နိက္ခမိံသု၊ ထွက်ကုန်၏။

နဂါးမင်းသည် စစ်သည်တို့ကို စီရင်ပြီးလျှင် မိမိစစ်သည်တို့အား အမှတ်ပေးလိုရကား-

၁၉၉။ ဧတေ ဟနထ ဗန္ဓထ၊ မာ တေ မုဉ္စိတ္ထ ဇီဝိတံ။
ထပေတွာ သတ္တဝါဟံဝ၊ သဗ္ဗေ ဘသ္မံ ကရောထ နေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၉။ ဘော၊ အို အချင်းတို့။ သတ္ထဝါဟံဝ၊ လှည်းကုန်သည်မှူးကိုသာလျှင်။ ထပေတွာ၊ ထား၍။ ဧတေ၊ ထိုကုန်သည်မိုက်တို့ကို။ ဟနထ၊ သတ်လေကုန်။ ဗန္ဓထ၊ နှောင်ဖွဲ့လေကုန်။ တေ၊ ထိုကုန်သည်မိုက်တို့ကို။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ မာ မုဉ္စိတ္ထ၊ မလွှတ်ကြကုန်လင့်။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ နေ၊ ထိုကုန်သည်မိုက်တို့ကို။ ဘသ္မံ၊ ဖွဲပြာကိုကဲ့သို့။ ကရောထ၊ ပြုကြလေကုန်။

နဂါးတို့သည် နဂါးမင်းဆိုတိုင်း ပြုကုန်ပြီးလျှင် အခင်း အာရုံအစရှိသော ဥစ္စာရတနာတို့ကို လှည်းငါးရာတို့၌ တင်၍ လှည်းကုန်သည်မှူးကိုယူ၍ မိမိတို့သည် ထိုလှည်းငါးရာတို့ကို နှင်လျက် ဗာရာဏသီပြည်သို့ သွား၍ အလုံးစုံသော ဥစ္စာကို ထိုလှည်းကုန်သည်မှူး၏အိမ်၌ သိုမှီးခဲ့ပြီးလျှင် ထိုလှည်းကုန်သည်မှူးကို ပန်ကြား၍ မိမိတို့၏နေရာ နဂါးပြည်သို့လျှင် သွားလေကုန်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူ၍ အဆုံးအမကို ပေးတော်မူလိုရကား-

၂၀၀။ တသ္မာ ဟိ ပဏ္ဍိတော ပေါသော၊ သမ္ပဿံ အတ္ထမတ္တနော။
လောဘဿ န ဝသံ ဂစ္ဆေ၊ ဟနေယျာ ရိသကံ မနံ။

၂၀၁။ ဧဝမာဒီနဝံ ဉတွာ၊ တဏှာ ဒုက္ခဿ သမ္ဘဝံ။
ဝီတတဏှော အနာဒါနော၊ သတော ဘိက္ခု ပရိဗ္ဗဇေ။

ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏အပေါင်းကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော။ ပေါသော၊ ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင်ကြောင့်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ သမ္ပဿံ၊ ကောင်းစွာမြင်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ လောဘဿ၊ လောဘ၏။ ဝသံ၊ နိုင်ငံသို့။ န ဂစ္ဆေ၊ မလိုက်ရာ။ အရိသကံ၊ လောဘ ရန်သူ၏ ဥစ္စာဖြစ်သော။ မနံ၊ စိတ်ကို။ ဟနေယျ၊ သတ်ရာ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၁။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ အာဒီနဝံ၊ လောဘ၏ အပြစ်ကို။ ဉတွာ၊ သိ၍။ တဏှာ၊ ဘဝတဏှာသည်။ ဒုက္ခဿ၊ ဆင်းရဲအပေါင်း၏။ သမ္ဘဝံ၊ အကြောင်းတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဉတွာ၊ သိ၍။ ဘိက္ခု၊ ရဟန်းသည်။ ဝီတတဏှော၊ တပ်မက်မောခြင်း ကင်းသည်ဖြစ်၍။ အနာဒါနော၊ တဏှာဟူသော စွဲလမ်းခြင်း မရှိသည်ဖြစ်၍။ သတော၊ မဂ်ဖြင့်လာသော သတိနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍။ ပရိဗ္ဗဇေ၊ ကျင့်ရာ၏။

ဤသို့လျှင် အရဟတ္တဖိုလ်ဖြင့် ဒေသနာတော်၏ အထွဋ်ကို တပ်တော်မူ၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဒါယကာတို့ ဤသို့လျှင် ရှေး၌ လောဘနိုင်ငံသို့ လိုက်ကုန်သော ကုန်သည်တို့သည် ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ကြကုန်၏။ ထို့ကြောင့် လောဘနိုင်ငံသို့ လိုက်သည် မဖြစ်ရာဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ ထိုကုန်သည်တို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား ဒါယကာတို့ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ နဂါးမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ လှည်းကုန်သည်မှူး ဖြစ်ဘူးပြီ။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

လိုသည်ထက်ကို၊ ရမ္မက်ပို၊ ပျက်ပြိုဆုံးရှုံးမည်

ဆယ်ခုမြောက်သော မဟာဝါဏိဇဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ပကိဏ္ဏကနိပါတ်

၁၁။ သာဓိနဇာတ်

ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်း၏အကျိုးအာနိသင်ကြောင့် လူ့အဖြစ်နှင့်နတ်ပြည်သို့ရောက်ခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အဗ္ဘုတော ဝတ လောကသ္မိံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသာဓိနဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီးတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ဥပုသ်ဆောက်တည်ကုန်သော ဒါယကာတို့ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုအခါ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဒါယကာတို့ ရှေးပညာရှိတို့သည် မိမိ၏ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို အမှီပြု၍ လူ၏ကိုယ်ဖြင့်လျှင် နတ်ပြည်သို့ရောက်၍ မြင့်ရှည်စွာ နေဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုဒါယကာတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ မိဓိလာပြည်၌ သာဓိနမည်သော မင်းသည် မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးနှင့်အညီ မင်းပြုလေ၏။ ထိုသာဓိနမင်းသည် မြို့တံခါးလေးမျက်နှာတို့၌၎င်း မြို့လယ်၌၎င်း နန်းတော်တံခါး၌၎င်း ဤခြောက်ဌာနတို့၌ ခြောက်ဆောင်သော အလှူတင်းကုပ်တို့ကို ဆောက်စေ၍ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းကြီးအလုံးကို ထွန်တုံးပြတ်သည်ကို ပြု၍ အလှူကြီးကို ဖြစ်စေတော်မူ၏။ နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း ခြောက်သိန်းကုန်သော ဥစ္စာတို့သည် စွန့်ကြဲခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၏။ ငါးပါးသော သီလတို့ကို စောင့်ရှောက်၏။ ဥပုသ်သီတင်းကိုလည်း ဆောက်တည်၏။ တိုင်းတပါး၌ နေကုန်သော သူတို့သည်လည်း ထိုသာဓိနမင်း၏ အဆုံးအမ၌တည်၍ ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ သေတိုင်း သေတိုင်းကုန်သော သူတို့သည် နတ်ပြည်၌သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ သုဓမ္မာနတ်သဘင်ကို ပြည့်စေ၍ နေကုန်သော နတ်တို့သည် သာဓိနမင်း၏ သီလအစရှိသော ကျေးဇူးကိုသာလျှင် ချီးမွမ်းကုန်၏။ ထိုချီးမွမ်းသော စကားကိုကြား၍ ကြွင်းကုန်သော နတ်တို့သည်လည်း သာဓိနမင်းကို ဖူးမြင်လိုကုန်သည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။

နတ်တို့၏ မင်းဖြစ်သော သိကြားမင်းသည် ထိုနတ်တို့၏ စိတ်ကိုသိ၍ သင်နတ်သားတို့သည် သာဓိနမင်းကြီးကို ဖူးမြင်လိုကုန်သလောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်နတ်မင်း ဖူးမြော်လိုကုန်၏ဟု ဆိုကုန်သည်ရှိသော် ထိုသိကြားမင်းသည် မာတလိနတ်သားကို ခေါ်၍ အမောင် မာတလိနတ်သား သင်သည် သွားချေ၊ ဝေဇယန္တာ ရထားကို က, ၍ သာဓိနမင်းကြီးကို ငါတို့ နတ်ပြည်သို့ ဆောင်ချေလော့ဟု စေလိုက်၏။ ထိုမာတလိနတ်သားသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံပြီးလျှင် ဝေဇယန္တာ ရထားကို က, ၍ ဝိဒေဟတိုင်း မိဓိလာပြည်သို့ သွား၏။ ထိုအခါ လပြည့်နေ့သည် ဖြစ်၏။

မာတလိနတ်သားသည် လူတို့၏ ညစာစားပြီး၍ အိမ်တံခါးတို့၌ ချမ်းသာသော စကားကို ပြောလျက် နေကြကုန်စဉ် လဝန်းနှင့်တကွ ဝေဇယန္တာရထားကို နှင်၏။ လူတို့သည် လနှစ်စင်းတို့သည် ထွက်ကုန်၏ဟု ဆိုကုန်စဉ် တဖန် လဝန်းကိုလွန်၍လာသော ရထားကို မြင်ကုန်လျှင် ဤသို့ လာသည်ကား လ, မဟုတ်၊ ဤသို့လာသည်ကား ရထားတည်း၊ နတ်သားသည်လည်း ထင်၏။ မနောမယ သိန္ဓောမြင်းကသော ဤရထားကို အဘယ်သူဘို့ မောင်ခဲ့သနည်း၊ တပါးသောသူဘို့ မဆောင်၊ ငါတို့ အရှင်မင်းကြီးဘို့ ဆောင်ခဲ့သည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ငါတို့အရှင်မင်းကြီးသည် တရားစောင့်၏။ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုတော်မူ၏ဟု ဖြစ်သော ဝမ်းမြောက်ခြင်းရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ လက်အုပ်ချီသဖြင့် တည်ကုန်လျက်-

၂၀၂။ အဗ္ဘုတော ဝတ လောကသ္မိံ၊ ဥပ္ပဇ္ဇိ လောမဟံသနော။
ဒိဗ္ဗော ရထော ပါတုရဟု၊ ဝေဒေဟဿ ယသဿိနော။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၂။ ဘော၊ အချင်းတို့။ လောကသ္မိံ၊ လောက၌။ အဗ္ဘုတော ဝတ၊ မဖြစ်ဘူးမြဲသော သဘောသည် ဖြစ်စွာ့တကား။ လောမဟံသနော၊ ကြက်သီးမွေးညှင်း ထခြင်းသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇိ ဝတ၊ ဖြစ်စွာ့တကား။ ယသဿိနော၊ များသော အခြံအရံ ရှိတော်မူသော။ ဝေဒေဟဿ၊ ငါတို့အရှင်ဖြစ်တော်မူသော ဝိဒေဟရာဇ် မင်းသား။ ဒိဗ္ဗော၊ နတ်၌ဖြစ်သော။ ရထော၊ ရထားသည်။ ပါတုရဟု ဝတ၊ ထင်ရှားဖြစ်စွာ့တကား။

မာတလိနတ်သားသည် ထိုရထားကို ဆောင်ယူ၍ လူတို့သည် ပန်းနံ့သာ အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်ကုန်စဉ် မိဓိလာမြို့ကို လာရစ် သုံးပတ်လှည့်ပြီးလျှင် နန်းတော်တံခါးသို့သွား၍ ရထားကိုလှည့်လျက် နောက်အဘို့ဖြင့် ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်တံခါးခုံ၌ထား၍ တက်စီးစိမ့်သောငှာ အစီအရင်ကိုပြု၍ ရပ်၏။ ထိုနေ့၌ သာဓိနမင်းကြီးသည်လည်း အလှူတင်းကုပ်တို့ကို ကြည့်တော်မူ၍ ဤသို့သောနည်းဖြင့် အလှူကို လှူကြကုန်လော့ဟု စေပြီးလျှင် ဥပုသ်ဆောက်တည်လျက် ထိုနေ့ကိုလွန်စေ၍ မှူးမတ်အပေါင်း ခြံရံလျက် တန်ဆာဆင်အပ်သော ပြာသာဒ်မအပြင်၌ အ ရှေ့ လေသွန်တံခါးသို့ ရှေးရှုလျက် တရားနှင့်ယှဉ်သော စကားကို ပြောဟောလျက် နေတော်မူ၏။ ထိုအခါ သာဓိနမင်းကို မာတလိနတ်သားသည် ရထားသို့ တက်စိမ့်သောငှါ ချီပင့်သဖြင့် ဆောင်ယူ၍ သွား၏။

ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာ ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-

၂၀၃။ ဒေဝပုတ္တော မဟိဒ္ဓိကော၊ မာတလိ ဒေဝသာရထိ။
နိမန္တယိတ္ထ ရာဇာနံ၊ ဝေဒေဟံ မိဓိလဂ္ဂဟံ။

၂၀၄။ ဧဟိ မံ ရထမာရူယှ၊ ရာဇသေဋ္ဌ ဒိသမ္ပတိ။
ဒေဝါဒဿနကာမာ တေ၊ တာဝတိံသာ သဣန္ဒကာ။
သရမာနာ ဟိ တေ ဒေဝါ၊ သုဓမ္မာယံ သမစ္ဆရေ။

၂၀၅။ တတော စ ရာဇာ သာဓိနော၊ ဝေဒေဟာ မိဓိလဂ္ဂဟော။
သဟဿ ယုတ္တ မာရူယှ၊ အဂါ ဒေဝါန သန္တိကေ။

၂၀၆။ တံ ဒေဝါ ပဋိနန္ဒိံသု၊ ဒိသွာ ရာဇာနမာဂတံ။
သွာဂတံ တေ မဟာရာဇ၊ အထော တေ အဒုရာဂတံ။
နိသီဒ ဒါနိ ရာဇီသိ၊ ဒေဝရာဇဿ သန္တိကေ။

၂၀၇။ သက္ကောပိ ပဋိနန္ဒိတ္ထ၊ ဝေဒေဟံ မိဓိလဂ္ဂဟံ။
နိမန္တယိတ္ထ ကာမေဟိ၊ အာသနေန စ ဝါသဝေါ။

၂၀၈။ သာဓု ခေါသိ အနုပ္ပတ္တော၊ အာဝါသံ ဝသဝတ္တိနံ။
ဝသ ဒေဝေသု ရာဇီသိ၊ သဗ္ဗကာမ သမိဒ္ဓိသု။
တာဝတိံသေသု ဒေဝေသု၊ ဘုဉ္ဇ ကာမေ အမာနုသေ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၃။ ဥပါသကာ၊ ဒါယကာတို့။ မဟိဒ္ဓိကော၊ ကြီးသော တန်ခိုးရှိသော။ ဒေဝသာရထိ၊ နတ်မင်း၏ ရထားထိန်းဖြစ်သော။ မာတလိ၊ မာတလိ အမည်ရှိသော။ ဒေဝပုတ္တော၊ နတ်သားသည်။ ဝေဒေဟံ၊ ဝိဒေဟတိုင်းသူတို့ကို အစိုးရသော။ မိဓိလဂ္ဂဟံ၊ မိဓိလာ ပြည်သူတို့အား သင်္ဂဟတရား လေးပါးဖြင့် သင်္ဂြိုဟ်တတ်သော။ ရာဇာနံ၊ သာဓိနမင်းကြီးကို။ နိမန္တယိတ္ထ၊ ပင့်ဘိတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၄။ ဒိသမ္ပတိ၊ အရပ်မျက်နှာ အရှင်ဖြစ်သော။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်။ ဧဟိ၊ ကြွတော်မူလော့။ ဣမံ ရထံ၊ ဤရထားကို။ အာရူယှ၊ တက်စီးတော်မူလော့။ သဣန္ဒကာ၊ သိကြားမင်းနှင့် တကွဖြစ်သော။ တာဝတိံသာ၊ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌ နေကုန်သော။ ဒေဝါ၊ နတ်တို့သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ ဒဿနကာမာ၊ ဖူးမြင်လိုကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဒေဝါ၊ နတ်အပေါင်းတို့သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ သရမာနာ ဟိ-သရမာနာ ဧဝ၊ အောက်မေ့ကုန်သည် ဖြစ်၍လျှင်။ သုဓမ္မာယံ၊ သုဓမ္မာနတ်သဘင်၌။ သမစ္ဆရေ၊ နေလင့်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၅။ ဥပါသကာ၊ ဒါယကာတို့။ တတော- တဒါ ကာလေ၊ ထိုသို့ မာတလိနတ်သား ပင့်ဆောင်သော ကာလ၌။ ဝေဒေဟော၊ ဝိဒေဟတိုင်းသူတို့ကို အစိုးရသော။ မိဓိလဂ္ဂဟော၊ မိဓိလာပြည်သူတို့ကို သင်္ဂဟတရား လေးပါးဖြင့် သင်္ဂြိုဟ်တတ်သော။ သာဓိနော ရာဇာ၊ သာဓိနမင်းသည်။ သဟဿယုတ္တံ၊ သိန္ဓောမြင်းတထောင် က, သော။ ရထံ၊ ရထားကို။ အာရူယှ၊ စီး၍။ ဒေဝါနံ၊ တာဝတိံသာနတ်တို့၏။ သန္တိကေ၊ အထံသို့။ အဂါ၊ ရောက်လေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၆။ အာဂတံ၊ ရောက်လာသော။ တံ ရာဇာနံ၊ ထိုသာဓိန မင်းကြီးကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ဒေဝါ၊ နတ်တို့သည်။ ပဋိနန္ဒိံသု၊ အဖန်တလဲလဲ နှစ်သက်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ အာဂတံ၊ ကြွလာတော် မူခြင်းသည်ကား။ သွာဂတံ၊ ကောင်းသော လာခြင်းတည်း။ အထော၊ ထို့မြို့။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ အာဂတံ၊ လာခြင်းကား။ အဒုရာဂတံ၊ အပြစ်ကင်းသော လာခြင်းတည်း။ ရာဇီသိ၊ မင်းမြတ်။ ဒါနိ-ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ဒေဝရာဇဿ၊ သိကြား နတ်မင်း၏။ သန္တိကေ၊ အထံ၌။ နိသီဒ၊ နေတော်မူလော့။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၇။ သက္ကောပိ၊ သိကြားမင်းသည်လည်း။ ဝေဒေဟံ၊ ဝိဒေဟတိုင်းသူတို့ကို အစိုးရသော။ မိဓိလဂ္ဂဟံ၊ မိဓိလာပြည်သူတို့ကို သင်္ဂဟတရား လေးပါးဖြင့် သင်္ဂြိုဟ်တတ်သော ရှင်မင်းကြီးကို။ ပဋိနန္ဒိတ္ထ၊ အဖန်တလဲလဲ နှစ်သက်၏။ ဝါသဝေါ၊ သိကြား နတ်မင်းသည်။ ကာမေဟိ စ၊ ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့်၎င်း။ အာသနေန စ၊ ပဏ္ဍုကမ္ဗလာ နေရာဖြင့်၎င်း။ နိမန္တယိတ္ထ၊ ပင့်ဘိတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၈။ ရာဇီသိ၊ မင်းများရှင်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ သာဓု ခေါ၊ ကောင်းစွာလျှင်။ အနုပ္ပတ္တော၊ ရောက်လာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိသု၊ အလုံးစုံသော အလိုဆန္ဒတို့နှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ ဒေဝေသု၊ နတ်တို့၌။ ဝသဝတ္တီနံ၊ အလိုသို့ လိုက်စေတတ်ကုန်သော နတ်တို့၏။ အာဝါသံ၊ နေရာ၌။ ဝသ၊ နေတော်မူလော့။ တာဝတိံသေသု ဒေဝေသု၊ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်တို့၌။ အမာနုသေ၊ နတ်၌ဖြစ်ကုန်သော။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဘုဉ္ဇ၊ ခံစားတော်မူလော့။

သိကြားမင်းသည် ယူဇနာ တသောင်းရှိသော တာဝတိံသာနတ်မြို့ကို၎င်း၊ နှစ်ကုဋေ ငါးသန်းသော နတ်သ္မီးတို့ကို၎င်း, ဝေဇယန္တာ ပြာသာဒ်ကို၎င်း အလယ်၌ ထက်ဝက်ခွဲ၍ ပေးအပ်သော နတ်စည်းစိမ်ကို သာဓိနမင်းကြီးသည် ခံစားတော်မူစဉ် လူတို့ အရေအတွက်အားဖြင့် အနှစ်ခုနစ်ရာတို့သည် လွန်ကုန်၏။ ထိုကိုယ်၏ အဖြစ်ဖြင့် နတ်ပြည်၌ နေရအံ့သော ကောင်းမှုကံသည်ကုန်၏။ နတ်ပြည်၌ မမွေ့လျော်ခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ထိုသို့ မမွေ့လျော်ခြင်း ဖြစ်သောကြောင့် သိကြားမင်းနှင့်တကွ စကားပြောဟောလိုရကား_-

၂၀၉။ အဟံ ပုရေ သဂ္ဂဂတော ရမာမိ၊
နစ္စ ဂီတေဟိ စ ဝါဒိတေဟိ။
သော ဒါနိ အဇ္ဇ န ရမာမိ သဂ္ဂေ၊
အာယုံ နု ခီဏော မရဏံ နု သန္တိကေ။
ဥဒါဟု မူဠှောသ္မိ ဇနိန္ဒသေဋ္ဌ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၉။ ဇနိန္ဒသေဋ္ဌ၊ နတ်တကာတို့ထက် မြတ်သော သိကြားမင်း။ သဂ္ဂဂတော၊ နတ်ပြည်သို့ ရောက်သော။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ နစ္စေဟိ စ၊ ကခြင်းတို့ဖြင့်၎င်း။ ဂီတေဟိ စ၊ သီခြင်းတို့ဖြင့်၎င်း။ ဝါဒိတေဟိ စ၊ တီးမှုတ်ခြင်းတို့ဖြင့်၎င်း။ ရမာမိ၊ မွေ့လျော်၏။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ သဂ္ဂေ၊ နတ်ပြည်၌။ န ရမာမိ၊ မမွေ့လျော်။ အာယုံ၊ အသက်အပိုင်းအခြားသည်။ ခီဏော နု၊ ကုန်လေသလော။ မရဏံ၊ သေချိန်သည်။ သန္တိကေ နု၊ နီးလေသလော။ ဥဒါဟု၊ ထိုသို့ မဟုတ်မူကား။ မူဠှော၊ တွေဝေသည်။ အသ္မိ နု၊ ဖြစ်လေသလော။

ထိုအခါ သာဓိနမင်းကို သိကြားမင်းသည် ပြောဆိုသဖြင့် နတ်ပြည်၌ နေစိမ့်သောငှါ တိုက်တွန်းလိုရကား-

၂၁၀။ န စာယု ခီဏံ မရဏန္တေ ဒူရေ။
န စာပိ မူဠှော နရဝီရသေဋ္ဌ။
တဝ စ ပုညာနိ ပရိတ္တကာနိ၊
ယေသံ ဝိပါကံ ဣဓ ဝေဒယတော။

၂၁၁။ ဝသ ဒေဝါနုဘာဝေန၊ ရာဇသေဋ္ဌ ဒိသမ္ပတိ။
တာဝတိံသေသု ဒေဝေသု၊ ဘုဉ္ဇ ကာမေ အမာနုသေ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၀။ နရဝီရသေဋ္ဌ၊ လူတကာတို့ထက် ဝီရိယဖြင့် မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ အာယု၊ အသက်သည်။ န စ ခီဏံ၊ မကုန်သေး။ မရဏဉ္စ၊ သေခြင်းသည်လည်း။ ဒူရေ၊ အဝေး၌။ ဇာတံ၊ ဖြစ်၏။ မူဠှော၊ တွေဝေသည်။ န ဇာ အသိ၊ မဖြစ်။ ယေသံ၊ အကြင် ကောင်းမှုတို့၏။ ဝိပါကံ၊ အကျိုးကို။ ဣဓ၊ ဤနတ်ပြည်၌။ ဝေဒယတော၊ ခံစားသော။ တဝ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ တာနိ ပုညာနိ၊ ထိုကောင်းမှုတို့သည်။ ပရိတ္တကာနိ၊ အကြွင်းနည်းကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၁။ ဒိသမ္ပတိ၊ အရပ်မျက်နှာတို့၏ အရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်။ ဒေဝါနုဘာဝေန၊ နတ်တို့၏ အာနုဘော်ဖြင့်။ ဝသ၊ နေတော်မူလော့။ တာဝတိံသေသု ဒေဝေသု၊ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်တို့၌။ အမာနုသေ၊ နတ်၌ ဖြစ်ကုန်သော။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဘုဉ္ဇ၊ ခံစားတော်မူလော့။

ထိုသို့ ဆိုသောအခါ သာဓိနမင်းကြီးသည် သိကြားမင်းစကားကို ပယ်လိုရကား-

၂၁၂။ ယထာ ယာစိတကံ ယာနံ၊ ယထာ ယာစိတကံ ဓနံ။
ဧဝံ သမ္ပဒမေဝေတံ၊ ယံ ပရတော ဒါနပစ္စယာ။

၂၁၃။ န စာဟ မေတ မိစ္ဆာမိ၊ ယံ ပရတော ဒါနပစ္စယာ။
သယံ ကတာနိ ပုညာနိ၊ တံ မေ အာဝေဏိကံ ဓနံ။

၂၁၄။ သောဟံ ဂန္တွာ မနုဿေသု၊ ကာဟာမိ ကုသလံ ဗဟုံ။
ဒါနေန သမစရိယာယ၊ သံယမေန ဒမေန စ။
ယံ ကတွာ သုခိတော ဟောတိ၊ န စ ပစ္ဆာနုတပ္ပတိ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၂။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ ယံ၊ အကြင် စည်းစိမ်ချမ်းသာကို။ ပရတော၊ သူတပါးသည်။ ဒါနပစ္စယာ၊ ပေးခြင်းဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ လဘတိ၊ ရ၏။ တံ၊ ထိုစည်းစိမ်ချမ်းသာသည်။ ယာစိတကံ၊ ငှါး၍ စီးအပ်သော။ ယာနံ ယထာ၊ ယာဉ်နှင့်တူ၏။ ယာစိတကံ၊ ချေးငှါးအပ်သော။ ဓနံ ယထာ၊ ဥစ္စာနှင့်တူ၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဧတံ သမ္ပဒံဧဝ၊ ဤ ဥပမာ ဥပမေယျနှင့် ပြည့်စုံခြင်းကိုလျှင်။ ဒဋ္ဌဗ္ဗံ၊ မှတ်အပ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၃။ ယံ၊ အကြင် စည်းစိမ်ချမ်းသာကို။ ပရတော၊ သူတပါးသည်။ ဒါနပစ္စယာ၊ ပေးခြင်းဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ လဘတိ၊ ရ၏။ ဧတံ၊ ထိုသူတပါးတို့ ပေး၍ရသောကြောင့် ငှားသည်နှင့်တူသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုမရှိ။ သယံ၊ မိမိကိုယ်တိုင်။ ကတာနိ၊ ပြုအပ်ကုန်သော။ ပုညာနိ၊ ကောင်းမှုတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တံ၊ ထို မိမိကိုယ်တိုင် ပြုအပ်သော ကောင်းသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အာဝေဏိကံ၊ အသီးဖြစ်သော။ ဓနံ၊ ဥစ္စာမည်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၄။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဂန္တွာ၊ လူ့ပြည်သို့သွား၍။ မနုဿေသု၊ လူ့ပြည်တို့၌။ ယံ၊ အကြင် ကုသိုလ်ကို။ ကတွာ၊ ပြုသည်ရှိသော်။ သုခိတော၊ ချမ်းသာသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ပစ္ဆာ စ၊ နောက်၌လည်း။ န အနုတပ္ပတိ၊ နောင်တ မရှိ။ တံ ကုသလံ၊ ထိုကုသိုလ်ကို။ ဒါနေန၊ အလှူပေးသဖြင့်၎င်း။ သမစရိယာယ၊ မကောင်းမှုကို မပြုသဖြင့်၎င်း။ သံယမေန စ၊ သီလကို စောင့်သဖြင့်၎င်း။ ဒမေန၊ ဣန္ဒြေကို ဆုံးမသဖြင့်၎င်း။ ဗဟုံ၊ များစွာ။ ကာဟာမိ၊ ပြုအံ့။

ထိုအခါ သာဓိနမင်းကြီး၏ စကားကိုကြား၍ သိကြားမင်းသည် မာတလိနတ်သားကို အမောင် မာတလိနတ်သား သွားချေ၊ သာဓိနမင်းကြီးကို မိဓိလာပြည်သို့ ဆောင်ယူ၍ ဥယျာဉ်၌ ထားချေလော့ဟု စေလိုက်၏။ ထို မာတလိနတ်သားသည် သိကြားမင်းဆိုတိုင်း ပြု၏။ သာဓိနမင်းကြီးသည် ဥယျာဉ်၌ စင်္ကြံကြွ၏။ ထိုအခါ သာဓိနမင်းကို ဥယျာဉ်စောင့်သည် မြင်၍ မေးပြီးလျှင် သွား၍ နာရဒမင်းအား ကြားလျှောက်၏။ ထိုနာရဒမင်းသည် သာဓိနမင်းကြီးလာသောအဖြစ်ကို သိ၍ ဥယျာဉ်စောင့် သင်သည် ရှေ့မှ သွားနှင့်၍ ဥယျာဉ်ကို သုတ်သင်စီရင်ပြီးလျှင် သာဓိနမင်းကြီး၏၎င်း, ငါ၏၎င်း နေရာနှစ်ခုတို့ကို ခင်းနှင့်လော့ဟု ဆို၍ ဥယျာဉ်စောင့်ကို လွှတ်လိုက်၏။ ထိုဥယျာဉ်စောင့်သည် နာရဒမင်းကြီးဆိုတိုင်း ပြု၏။

ထိုအခါ ဥယျာဉ်စောင့်ကို သာဓိနမင်းကြီးသည် မေး၏။ အချင်း ဥယျာဉ်စောင့် အဘယ်သူဘို့ နေရာနှစ်ခုတို့ကို ခင်းသနည်းဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး တနေရာကား အရှင်မင်းကြီးဘို့၊ တနေရာကား အကျွန်ုပ်တို့ နာရဒမင်းကြီးဘို့ ခင်းပါ၏ဟု တင်လျှောက်၏။ ထိုအခါ ဥယျာဉ်စောင့်ကို သာဓိနမင်းကြီးသည် ငါမှတပါး အဘယ်သတ္တဝါသည် ငါ၏အနီးဖြစ်သော နေရာ၌ နေလတ္တံ့နည်းဟု ဆို၍ တခုသောနေရာ၌နေ၍ တခုသောနေရာ၌ ခြေကိုထား၏။ နာရဒမင်းသည် လာလတ်ပြီးလျှင် ထိုသာဓိနမင်းကြီး၏ ခြေတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ နေ၏။ ထိုနာရဒမင်းသည်ကား သာဓိနမင်းကြီး၏ ခုနစ်ဆက်မြောက်ဖြစ်သော မြစ်တော်ဖြစ်သတတ်၊ ထိုအခါ လူတို့၏ အသက်တရာတမ်း ဖြစ်သတတ်၊ ဘုရားလောင်း သာဓိန မင်းကြီးသည်ကား မိမိ၏ ကောင်းမှုကံအစွမ်းဖြင့် ဤမျှလောက်သော အနှစ်ခုနစ်ရာ ကာလကို လွန်စေတော်မူ၏။ ထိုဘုရားလောင်း သာဓိနမင်းကြီးသည် နာရဒအမည်ရှိသော မိမိ မြစ်တော်ကို လက်ဆွဲ၍ ဥယျာဉ်တော်၌ လှည့်လည်လျက်-

၂၁၅။ ဣမာနိ တာနိ ခေတ္တာနိ၊ ဣမံ နိက္ခံ သကုဏ္ဍလံ။
ဣမာ တာ ဟရတာနူပါ၊ ဣမာ နဇ္ဇော သဝန္တိယော။

၂၁၆။ ဣမာ တာ ပေါက္ခရဏီ ရမ္မာ၊ စက္ကဝါကာ ပကူဇိတာ။
မန္ဒာလကေဟိ သဉ္ဆန္နာ၊ ပဒုမုပ္ပလကေဟိ စ။
ယဿိမာနိ မမာယိံသု၊ ကိန္နု တေ တာ ဒိသံ ဂတာ။

၂၁၇။ တာနိ စ ခေတ္တာနိ သော ဘူမိဘာဂေါ၊
တေ အာရာမေ တေဝိမေ ဝနသဉ္စရာ။
တမေဝ မယှံ ဇနတံ အပဿတော၊
သုညံဝ မေ နာရဒ ခါယတေ ဒိသာ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၅။ နာရဒ၊ နာရဒ။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ဣမာနိ တာနိ ခေတ္တာနိ၊ ဤစိုက်ပျိုးရာ မြေတို့သည်။ ရမ္မာ၊ မွေ့လျော်ဘွယ် ရှိကုန်၏။ သကုဏ္ဍလံ၊ နားဍောင်းနှင့်တူသော။ ဣမံ နိက္ခံ၊ ဤရေပြွန်သည်။ ရမ္မံ၊ မွေ့လျော်ဘွယ် ရှိ၏။ ဟရိတာ၊ စိမ်းညိုသော မြက်ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်သော။ ဣမာ တာ အနူပါ၊ ဤရေပြွန်၏ နံပါးနှစ်ဘက်၌ ဖြစ်ကုန်သော မြေတို့သည်။ ရမ္မာ၊ မွေ့လျော်ဘွယ် ရှိကုန်၏။ သဝန္တိယော၊ စီးကုန်သော။ ဣမာ နဇ္ဇော၊ ဤမြစ်တို့သည်။ ရမ္မာ၊ မွေ့လျော်ဘွယ် ရှိကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၆။ ဣမာ တာ ပေါက္ခရဏီ၊ ဤရေကန်တို့သည်။ ရမ္မာ၊ မွေ့လျော်ဘွယ် ရှိကုန်၏။ စက္ကဝါကာ၊ စက္ကဝါက်ငှက်တို့သည်။ ပကူဇိတာ၊ တွန်မြူးကုန်၏။ မန္ဒာလကေဟိ၊ မန္ဒာလကနွယ်တို့ဖြင့်။ သဉ္ဆန္နာ၊ ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်၏။ ပဒုမုပ္ပလကေဟိ စ၊ ပဒုမာကြာ ဥပ္ပလကြာတို့ဖြင့်လည်း။ သဉ္ဆန္နာ၊ ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်၏။ ယဿ မေ၊ အကြင် ငါ့အား။ တေ၊ ထို အလုပ်အကျွေး မောင်းမတို့သည်။ ဣမာနိ- ဣမေသု၊ ဤအရပ်တို့၌။ မမာယိံသု၊ မြတ်နိုးကုန်၏။ တဿ မေ၊ ထိုငါ၏။ တာ၊ ထို အလုပ်အကျွေး မောင်းမတို့သည်။ ကိံ ဒိသံ၊ အဘယ်အရပ်သို့။ ဂတာ နု၊ သွားလေကုန်သနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၇။ မေ၊ ငါ၏။ တာနိ ခေတ္တာနိ စ၊ ထို စိုက်ပျိုးရာ အရပ်တို့ကို၎င်း။ သော ဘူမိဘာဂေါ၊ ထိုမြေအဘို့ကို၎င်း။ တေ အာရာမေ၊ ထို အရံတို့ကို၎င်း။ တေဝိမေ ဝနသဉ္စရာ၊ ထို တောမြေ အရပ်တို့ကို၎င်း။ မယှံ၊ ငါ၏။ တမေဝ ဇနတံ၊ ထိုလူအပေါင်းကို၎င်း။ အပဿတော၊ မမြင်ရသော။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒိသာ၊ အရပ်မျက်နှာတို့သည်။ သုညံဝ၊ ဆိတ်သကဲ့သို့။ ခါယတေ၊ ထင်၏။

ထိုအခါ သာဓိနမင်းကြီးကို နာရဒမင်းသည် အရှင်မင်းကြီး နတ်ပြည်သို့ သွားကုန်သော အရှင်မင်းကြီးတို့အား ယခုအခါ အနှစ်ခုနစ်ရာ ရှိကုန်ပြီ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည် အရှင်မင်းကြီးတို့၏ ခုနစ်ဆက်မြောက်ဖြစ်သော မြစ်တော်တည်း၊ အရှင်မင်းကြီးတို့၏ အလုပ်အကျွေးတို့သည်၎င်း, မောင်းမတို့သည်၎င်း သေမင်းခံတွင်းသို့ ရောက်ကုန်ပြီ၊ ဤမိဓိလာပြည်သည် အရှင်မင်းကြီးတို့၏ ဥစ္စာဖြစ်သော ပြည်တည်း၊ ဤပြည်ကို ဆုံးမတော်မူကုန်လော့ဟု ဆို၏။ သာဓိနမင်းကြီးသည် အမောင် နာရဒ ငါသည် ဤအရပ်သို့ လာသည်ရှိသော် မင်းပြုအံ့သောငှါ မလာ၊ ကုသိုလ်ပြုခြင်းငှါသာလျှင် လာ၏။ ငါသည် ကုသိုလ် ကောင်းမှုကိုသာလျှင် ပြုအံ့ဟု ဆို၍ မင်းအဖြစ်ကို ပယ်သဖြင့် မိဓိလာပြည်သို့ လာသောအကြောင်းကို မြစ်တော် နာရဒမင်းအား ကြားလိုရကား-

၂၁၈။ ဒိဋ္ဌာ မယာ ဝိမာနာနိ၊ ဩဘာသန္တာ စတုဒ္ဒိသာ။
သမ္မခါ ဒေဝရာဇဿ၊ တိဒသာနဉ္စ သမ္မုခါ။

၂၁၉။ ဝုတ္တိ မေ ဘဝနံ ဒိဗျံ၊ ဘုတ္တာ ကာမာ အမာနုသာ။
တာဝတိံသေသု ဒေဝေသု၊ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိသု။

၂၂၀။ သောဟံ ဧတာဒိသံ ဟိတွာ၊ ပုညာယမှိ ဣဓာဂတော။
ဓမ္မမေဝ စရိဿာမိ၊ နာဟံ ရဇ္ဇေန အတ္ထိကော။

၂၂၁။ အဒဏ္ဍာဝစရံ မဂ္ဂံ၊ သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓဒေသိတံ။
တံ မဂ္ဂံ ပဋိပဇ္ဇိဿံ၊ ယေန ဂစ္ဆန္တိ သုဗ္ဗတာ။

ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၈။ နာရဒ၊ အမောင် နာရဒ။ မယာ၊ ငါသည်။ စတုဒိသာ၊ အရပ်လေးမျက်နှာတို့ကို။ ဩဘာသန္တာ၊ ထွန်းလင်းတောက်ပကုန်သော။ ဝိမာနာနိ၊ ဗိမာန်တို့ကို။ ဒေဝရာဇဿ၊ သိကြားနတ်မင်း၏။ သမ္မုခါ စ၊ မျက်မှောက်၌၎င်း။ တိဒသာနံ၊ တာဝတိံသာ နတ်တို့၏။ သမ္မုခါ စ၊ မျက်မှောက်၌၎င်း။ ဒိဋ္ဌာ၊ မြင်အပ်ကုန်ပြီ။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၉။ နာရဒ၊ အမောင် နာရဒ။ မေ၊ ငါသည်။ ဒိဗျံ၊ နတ်၌ဖြစ်သော။ ဘဝနံ၊ နတ်တို့၏ ဘုံဗိမာန်ကို။ ဝုတ္တံ၊ နေခဲ့ပြီ။ အမာနုသာ၊ နတ်၌ဖြစ်ကုန်သော။ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိသု၊ အလုံးစုံသော အလိုဆန္ဒနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ တာဝတိံသေသု ဒေဝေသု၊ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်တို့၌။ ဘုတ္တာ၊ ခံစားအပ်ကုန်ပြီ။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၀။ နာရဒ၊ အမောင်နာရဒ။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဧတာဒိသံ၊ ဤသို့ သဘောရှိသော ကာမဂုဏ်ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်ခဲ့၍။ ပုညာယ၊ ကောင်းမှုပြုခြင်းငှာ။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂတော၊ လာသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဓမ္မံ ဧဝ၊ ကုသိုလ်တရားကိုသာလျှင်။ စရိဿာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ရဇ္ဇေန၊ မင်းအဖြစ်ဖြင့်။ န အတ္တိကော၊ အလိုမရှိ။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၁။ နာရဒ၊ အမောင် နာရဒ။ အဒဏ္ဍာဝစရံ၊ ဒဏ်မရှိသော သူမြတ်တို့သည် ကျင့်အပ်သော။ သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓဒေသိတံ၊ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားတို့သည် ဟောတော်မူသော။ မဂ္ဂံ၊ မဂ္ဂင်ရှစ်ပါးသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သုဗ္ဗတာ၊ ကောင်းသော အကျင့်ရှိကုန်သော သူတို့သည်။ ယေန မဂ္ဂေန၊ အကြင် မဂ္ဂင်ရှစ်ပါးဖြင့်။ နိဗ္ဗာနံ၊ နိဗ္ဗာန်သို့။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားရကုန်၏။ တံ မဂ္ဂံ၊ ထိုမဂ္ဂင်ရှစ်ပါးတရားကို။ ပဋိပဇ္ဇိဿံ၊ ငါ ကျင့်အံ့။

ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်း သာဓိနမင်းကြီးသည် ဤဂါထာတို့ကို သဗ္ဗညုတဉာဏ်ဖြင့် အကျဉ်းချုံး၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုအခါ သာဓိနမင်းကြီးကို မြစ်တော် နာရဒမင်းသည် တဖန်လည်း အရှင်မင်းကြီး တိုင်းပြည်ကို ဆုံးမတော်မူပါလော့ဟု ဆို၏။ အမောင် နာရဒ ငါသည် မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိ၊ အနှစ်ခုနစ်ရာတို့ပတ်လုံး ကင်းလေသော အလှူကို ခုနစ်ရက်ဖြင့်သာလျှင် လှူလို၏ဟု ဆို၏။ မြစ်တော် နာရဒမင်းသည် ကောင်းပြီဟု သာဓိနမင်းကြီး စကားကို ဝန်ခံ၍ အလှူကြီးကို စီရင်၏။ သာဓိနမင်းကြီးသည် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အလှူကြီးကိုပေးပြီးလျှင် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ သေ၍ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌ ဖြစ်တော်မူ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဤသို့ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်း မည်သည်ကား သုံးအပ်သော အရာနှင့်ယှဉ်၏ဟု ပြတော်မူသဖြင့် သစ္စာကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ ဒါယကာ အပေါင်းတို့တွင် အချို့ကုန်သော သူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။ အချို့ကုန်သောသူတို့သည် သကဒါဂါမိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။ အချို့ကုန်သော သူတို့သည် အနာဂါမိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ နာရဒမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ သိကြားမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သာဓိနမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

သီလမြဲတည်၊ ကုသိုလ်စည်၊ သက်ရှည် ရောဂါကင်း

တဆယ့်တခုမြောက်သော သာဓိနဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ပကိဏ္ဏကနိပါတ်

၁၂။ ဒသဗြာဟ္မဏဇာတ်

အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်ကို ရွေးချယ်စီစစ်၍ လှူသင့်ခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရာဇာ အဝေါစ ဝိဓုရံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဒသဗြာဟ္မဏဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် အသဒိသဒါနကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

(ထိုအသဒိသဒါနကို အဋ္ဌကနိပါတ် အာဒိတ္တဇာတ်၌ ချဲ့အပ်ပြီးသလျှင်ကတည်း)

ပသေနဒီကောသလမင်းသည် ထိုအသဒိသဒါနကို ပေးလှူသည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားကို အကြီးပြု၍ ငါးရာသော ရဟန်းတို့ကို ရွေးကောက်ပြီးလျှင် ပင့်ဆောင်သော ရဟန်းကြီးတို့အားသာလျှင် လှူသတတ်၊ ထိုအခါ ကောသလမင်း၏ ကျေးဇူးစကားကို ပြောဆိုကုန်သော ရဟန်းတို့သည် ငါ့သျှင်တို့ ကောသလမင်းကြီးသည် အသဒိသဒါနကို လှူသည်ရှိသော် ရွေးချယ်၍ အကျိုးကြီးသော အရာ၌လျှင် လှူ၏ဟု တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ကောသလမင်းသည် ငါကဲ့သို့သော ဘုရား၏ အလုပ်အကျွေးဖြစ်၍ ရွေးချယ်စီစစ်သဖြင့် အလှူကို လှူသည်ကားအံ့ဘွယ်မရှိသေး၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ဘုရားရှင်တို့သည် မဖြစ်သော်လည်း ရွေးချယ်စီစစ်၍ အလှူကို ပေးဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ကုရုတိုင်း ဣန္ဒပတ္ထနဂိုရ်ပြည်၌ ယုဓိဋ္ဌိလအနွယ်ဖြစ်သော ကောရဗျမည်သောမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုကောရဗျမင်းအား ဝိဓုရမည်သော အမတ်သည် အကျိုးအကြောင်းကို ဆုံးမ၏။ ကောရဗျမင်းသည် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းကို ချောက်ချားစေ၍ အလှူကြီးကို လှူ၏။ ထိုအလှူကိုယူ၍ စားကုန်သောသူတို့တွင် တယောက်သော သူသည်လည်း ငါးပါးသောသီလကို စောင့်သောသူမည်သည် မရှိ၊ အလုံးစုံသော အလှူခံတို့သည် သီလမရှိကုန်သည်သာတည်း၊ ထိုအလှူသည် မင်းကို မနှစ်သက်စေနိုင်။ ကောရဗျမင်းသည် စုံစမ်းဆင်ခြင်၏။ အဘယ်မည်သော အလှူသည် အကျိုးကြီးသနည်းဟု သီလရှိကုန်သောသူတို့အား လှူလိုသည်ဖြစ်၍ ဝိဓုရ ပညာရှိနှင့်တကွ တိုင်ပင်အံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုကောရဗျမင်းသည် ခစားရာသို့လာသော ထိုဝိဓုရပညာရှိကို နေရာ၌နေစေ၍ ပြဿနာကို မေး၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-

၂၂၂။ ရာဇာ အဝေါစ ဝိဓုရံ၊ ဓမ္မကာမော ယုဓိဋ္ဌိလော။

ဟူသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဓမ္မကာမော၊ တရားကိုအလိုရှိသော။ ယုဓိဋ္ဌိလော၊ ယုဓိဋ္ဌိလအနွယ်ဖြစ်သော။ ရာဇာ၊ ကောရဗျမင်းသည်။ ဝိဓုရံ၊ ဝိဓုရသုခမိန်ကို။ ဧတံ ဝစနံ၊ ဤသို့သောစကားကို။ အဝေါစ၊ ဆို၏။

ထိုမှနောက်၌ ကောရဗျမင်း၏၎င်း, ဝိဓုရအမတ်၏၎င်း စကားလဲလှယ် ပြောဟောကြသည်တို့ကို-

၂၂၂။ ဗြာဟ္မဏေ ဝိဓုရ ပရိယေသ၊ သီလဝန္တေ ဗဟုဿုတေ။

၂၂၃။ ဝိရတေ မေထုနာ ဓမ္မာ၊ ယေ မေ ဘုဉ္ဇေယျု ဘောဇနံ။
ဒက္ခိဏံ သမ္မ ဒဿာမ၊ ယတ္ထ ဒိန္နံ မဟပ္ဖလံ။
။ လ။

၂၇၂။ ဝိရတေ မေထုနာ ဓမ္မာ၊ ယေ မေ ဘု ဉ္ဇေယျု ဘောဇနံ။
ဒက္ခိဏံ သမ္မ ဒဿာမ၊ ယတ္ထ ဒိန္နံ မဟပ္ဖလံ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ဖြင့် ပြအပ်၏။ ထိုဂါထာတို့၏ အနက်ကား -

֍ ဋ္ဌ ၂၂၃။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓူရသုခမိန်။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင် ပုဏ္ဏားတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်ရာ၏။ မေထုနာ၊ တပ်ချင်းတူသောသူ နှစ်ယောက်တို့၏ ဥစ္စဖြစ်သော။ ဓမ္မာ၊ ရွာသူတို့၏အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်၏။ ဗဟုသုတေ၊ များသော အကြား အမြင်ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော။ တေ ဗြာဟ္မဏေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။ ယတ္ထ၊ အကြင် ပုဂ္ဂိုလ်တို့၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သောအလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီးမြတ်၏။ သမ္မ၊ အဆွေ။ တေသံ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၄။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင်ပုဏ္ဏားတို့သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ မေထုနာ၊ တပ်ချင်းဟူသော သူနှစ်ယောက်တို့၏ ဥစ္စာဖြစ်သော။ ဓမ္မာ၊ ရွာသူတို့၏ အကျင့်မှ။ ဝိရတာ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ သီလဝန္တာ၊ သီလရှိကုန်သော။ ဗဟုသုတာ၊ များသော အကြား အမြင်ရှိကုန်သော။ တေ ဗြာဟ္မာ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ ဒုလ္လဘာ၊ ရခဲကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဒသ၊ တကျိပ်ကုန်သော။ ယာတာ ဗြာဟ္မဏာတိယော၊ အကြင် ပုဏ္ဏားမျိုးတို့သည်။ အတ္ထိကိရ၊ ရှိကုန်သတတ်။ တေသံ၊ ထိုတကျိပ်သော ပုဏ္ဏားမျိုးတို့၏။ ဝိဘာဂံ၊ ခွဲဝေခြင်းကို။ ဝိစိယ၊ စုံစမ်းဆင်ခြင်၍။ မေ၊ ငါ၏။ သန္တိကာ၊ အထံမှ။ ဝိတ္ထာရေန၊ အကျယ်အားဖြင့်။ သုဏောဟိ၊ နာတော်မူလော့။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မူလဿ၊ ဆေးမြစ်ဖြင့်။ ပုဏ္ဏေ၊ ပြည့်ကုန်သော။ သံဝုတေ၊ ဖွဲ့အပ်သော အဝရှိကုန်သော။ ပသိဗ္ဗကေ၊ ဆေးအိတ်တို့ကို။ ဂဟေတွာန၊ ယူ၍။ ယေ၊ အကြင်ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဩသဓိကာ၊ ဆေးကုကုန်သည် ဖြစ်၍။ ဂန္ထေန္တိ၊ ဤဆေးသည် ဤရောဂါကို ပယ်နိုင်၏ စသည်ဖြင့် ဆေးကျမ်းဂါထာ ဖွဲ့စီကုန်၏။ နှာပယန္တိ စ၊ ရေလည်းချိုးကုန်၏။ ဇပန္တိ စ၊ ဘူတဝိဇ္ဇာ မန္တန်ကိုလည်း ရွတ်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၇။ ရာဇ၊ မင်းကြီး။ တေ ဗြာဟ္မဏာ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ တိကိစ္ဆကသမာ၊ ဆေးသမားနှင့် တူကုန်၏ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ ဆေးသမားပုဏ္ဏားဟု ဆိုအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော ပုဏ္ဏားတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၈။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏား အကျင့်မရှိသော သူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆို အပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ကောရဗျော၊ ကောရဗျ အမည်ရှိသော။ ရာဇာ စ၊ မင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုဿုတေ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၉။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုသီလရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်တို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လူကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၀။ မဟာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယေ၊ အကြင် ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ကိံကဏိကာယော၊ ကြေးစည်တို့ကို။ ဂဟေတွာ၊ ယူကုန်၍။ ဝါဒေန္တာ၊ တီးကုန်လျှက်။ ပုရတောပိ၊ ရှေ့မှလည်း။ ဃောသန္တိ၊ ကြွေးကြော်ကုန်၏။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ ပေသနာနိပိ၊ စေပါးရာတို့သို့လည်း။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။ ရထစရိယာသု၊ ရထားအတတ်တို့၌။ သိက္ခရေ၊ သင်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ ဗြာဟ္မဏာ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ ပရိစာရိကသမာတိ၊ ကျွန်အမှုလုပ်တို့နှင့် တူ၏ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ ကျွန်အမှုလုပ်နှင့် တူကုန်၏ဟူ၍ ကြားအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၂။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားအကျင့်မရှိကုန်သော သူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ကောရဗျော၊ ကောရဗျ အမည်ရှိသော။ ရာဇာ စ၊ မင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရ သုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုသုတေ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၃။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လူကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင်ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ကမဏ္ဍလုံ၊ ကရားကို၎င်း။ ဝင်္ကဒဏ္ဍဉ္စ၊ တုတ်ကောက်ကို၎င်း။ ဂဟေတွာန၊ ယူကုန်၍။ ဂါမေသု စ၊ ရွာတို့၌၎င်း။ နိဂမေသု စ၊ နိဂုံးတို့၌၎င်း။ ရာဇာနော၊ မင်းတို့သို့။ ပစ္စုပေဿန္တိ၊ ပို့ဆောင်ကုန်၏။ ဂါမေ ဝါ၊ ရွာ၌၎င်း။ နိဂမမှိ ဝါ၊ နိဂုံး၌၎င်း။ အဒိန္နေ၊ မပေးသည်ရှိသော်။ န ဝုဋ္ဌဟိဿာမ၊ မထကုန်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥပဝသန္တိ၊ ကပ်၍ နေကုန်၏။ ရာဇ၊ မင်းကြီး။ တေပိ ဗြာဟ္မဏာ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကိုလည်း။ နိဂ္ဂါဟကသမာ၊ နှိပ်စက်၍ အခွန်တောင်းသော သူတို့နှင့် တူကုန်၏ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ အခွန်တောင်းသော သူတို့နှင့် တူကန်၏ဟူ၍ ဆိုအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၆။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသောအကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့မည်ကုန်၏ ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ရာဇာ စ ကောရဗျော၊ ကောရဗျမင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုသုတေ၊ များသောအကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၇။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင် ပုဏ္ဏားတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယေသံ၊ အကြင် ပုဏ္ဏားတို့အား။ ပရူဠှကစ္ဆာ၊ တောချုံကဲ့သို့ စည်ပင်သော လက်ကတီးမွေးတို့သည်၎င်း။ နခါ စ၊ ခြေသည်း လက်သည်းတို့သည်၎င်း။ လောမာ စ၊ အမွေးတို့သည်၎င်း။ ပင်္ကဒန္တာ၊ အညစ်အကြေးကပ်သော သွားတို့သည်၎င်း။ ရဇဿိရာ၊ မြူဖြင့်ပြွမ်းသော ဦးခေါင်းတို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ရဇရေဏူဟိ၊ မြူမြေမှုန့်တို့ဖြင့်။ ဩကိဏ္ဏာ၊ ပြွမ်းကုန်သော။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ ယာစကာ၊ ဥစ္စာကို တောင်းကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဝိစရန္တိ၊ သွားကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၉။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေပိ ဗြာဟ္မဏာ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကိုလည်း။ ခါဏုဃာတသမာ၊ စိုက်မြှုပ်၍ ထားအပ်သော သစ်ငုတ်နှင့်တူကုန်၏ ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ ကြီး။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ သစ်ငုတ်နှင့် တူကုန်၏ဟူ၍ ဆိုအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၀။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားမည်ကုန်၏ ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ကောရဗျော၊ ကောရဗျအမည်ရှိသော။ ရာဇာ စ၊ မင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓူရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုဿုတေ၊ များသော အကြားအမြင်ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၁။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင်ပုဏ္ဏားတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုသီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၃။ ဇနာဓိပ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ ရာဇိန္ဒ၊ မင်းများနတ်။ ယေ၊ အကြင်ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဟရီဋကံ၊ သဖန်းခါးသီးကို၎င်း။ အာမလကံ၊ ရှစ်ရှားသီးကို၎င်း။ အမ္ဗံ၊ သရက်သီးကို၎င်း။ ဇမ္ဗုံ၊ သပြေသီးကို၎င်း။ ဝိဘေဋကံ၊ သစ်ဆိမ့်သီးကို၎င်း။ လဗုဇံ၊ တောင်ပိန်းနှဲသီးကို၎င်း။ ဒန္တပေါဏာနိ၊ ဒန်ပူတို့ကို၎င်း။ ဗေလုဝါ၊ ဥသျှစ်သီးတို့ကို၎င်း။ ဗဒရာနိ၊ ဇီးသီးတို့ကို၎င်း။ ရာဇာယတနံ၊ လင်းလွန်းသီးကို၎င်း။ ဥစ္ဆုပုဋံ၊ ကြံချောင်းတင်လဲထုပ်ကို၎င်း။ ဓူမနေတ္တံ၊ ခိုးတံကို၎င်း။ မဓုဉ္ဇနံ၊ ပျားရည်မျက်စဉ်းကို၎င်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥစ္စာဝစာနိ၊ များသော အဘိုး, နည်းသော အဘိုးထိုက်ကုန်သော။ ပဏိယာနိ၊ ဥစ္စာတို့ကို။ ဝိကိဏန္တိ၊ ရောင်းကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၄။ ရာဇ၊ မင်းကြီး။ တေ ဗြာဟ္မာ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဝါဏိဇကသမာ၊ ကုန်သည်နှင့်တူကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုသူတို့ကိုလည်း။ ဝေါဟာရတော၊ ဝေါဟာရအားဖြင့်။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားမည်ကုန်၏ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ ကုန်သည်နှင့် တူကုန်၏ဟူ၍ ကြားအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၅။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားမည်ကုန်၏ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ကောရဗျော၊ ကောရဗျ အမည်ရှိသော။ ရာဇာ စ၊ မင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓူရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုသုတေ၊ များသော အကြားအမြင်ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သောပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၆။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ မေ၊ ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင်ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ကသိဝါဏိဇ္ဇံ၊ လယ်လုပ်ခြင်း ကုန်သွယ်ခြင်းကို။ ကာရေန္တိ၊ ပြုကုန်၏။ အဇေဠကေ၊ ဆိတ်မြန်မာ ဆိတ်ကုလားတို့ကို။ ပေါသယန္တိ၊ ငါးပါးသော နို့အရသာကို ရောင်းစားခြင်းငှာ မွေးမြူကုန်၏။ ကုမာရိယော၊ သတို့သ္မီးငယ်တို့ကို။ ပဝေစ္ဆန္တိ၊ ဥစ္စာဖြင့် ပေးကုန်၏။ ဝိဝါဟန္တိ စ၊ သ္မီးပေး၍လည်း ထိမ်းမြားကုန်၏။ အာဝါဟန္တိ စ၊ သ္မီးယူ၍လည်း ထိမ်းမြားကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၈။ အမ္မဋ္ဌဝေဿေဟိ၊ သူဌေးသူကြွယ်တို့နှင့်။ သမာ၊ တူကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုသူဌေး သူကြွယ်တို့နှင့် တူသောသူတို့ကိုလည်း။ ဝေါဟာရတော၊ ဝေါဟာရအားဖြင့်။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ သူဌေးသူကြွယ်နှင့် တူ၏ဟူ၍ ကြားအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၉။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားမည်ကုန်၏ ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ရာဇာ စ ကောရဗျော၊ ကောရဗျမင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုဿုတေ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၀။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင် ပုဏ္ဏားတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်အား။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဧကေ၊ အချို့ကုန်သော။ ပုရောဟိတာ၊ ပုရောဟိတ်တို့သည်။ ဂါမေသု၊ ရွာတို့၌။ နိက္ခိတ္တဘိက္ခံ၊ အမြဲတည်သော ဆွမ်းဝတ်ကို။ ဘုဉ္ဇန္တိ၊ စားကုန်၏။ ဗဟူဇနေ-ဗဟူဇနာ၊ များစွာသောသူတို့သည်။ တေ ဂါမပုရောဟိတေ၊ ထိုရွာ ပုရောဟိတ်တို့ကို။ နက္ခတ္တ မုဟုတ္တမင်္ဂလာနိ၊ နက္ခတ် မုဟုတ် မင်္ဂလာတို့ကို။ ပရိပုစ္ဆန္တိ၊ မေးကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုပုရောဟိတ်တို့သည်လည်း။ အဏ္ဍစ္ဆေဒါနိလဉ္ဇကာ၊ အခယူ၍ နွားသင်းကွပ်ခြင်း, နွားကို တံဆိပ်အမှတ် ထင်ခြင်းကို ပြုတတ်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၂။ တတ္ထ၊ ထိုပုရောဟိတ်တို့၏အိမ်၌။ ပသူပိ၊ နွားတို့ကို၎င်း။ မဟိသာပိ၊ ကျွဲတို့ကို၎င်း။ သူကရာပိ၊ ဝက်တို့ကို၎င်း။ အဇာပိ၊ ဆိတ်တို့ကို၎င်း။ ဟညန္တိ၊ သတ်ကုန်၏။ တေ၊ ထိုပုရောဟိတ်တို့သည်။ ဂေါဃာတကသမာ၊ နွားသတ်နှင့် တူကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုရောဟိတ်တို့ကိုလည်း။ ဝေါဟာရေန၊ ဝေါဟာရအားဖြင့်။ ဗြာဟ္မာ၊ ပုဏ္ဏားတို့ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုနွားသတ်နှင့်တူသော သူတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ ဝေါဟာရအားဖြင့် ပုဏ္ဏားဟူ၍ ဆိုအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော သူတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၃။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားမည်ကုန်၏ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ကောရဗျော၊ ကောရဗျ အမည်ရှိသော။ ရာဇာ စ၊ မင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုဿုတေ၊ များသော အကြား အမြင်ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၄။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ကုန်သော။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင် ပုဏ္ဏားတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သောအလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင်ပုဏ္ဏားတို့သည်။ အသိစမ္မံ၊ သန်လျက်, ကာအတတ်ကို။ ဂဟေတွာန၊ သင်ပြီး၍။ ခဂ္ဂံ၊ သန်လျက်ကို။ ပဂ္ဂယှ၊ ကိုင်စွဲ၍။ ဝေဿပထေသု၊ ကုန်သည်တို့၏ ခရီးတို့၌။ တိဋ္ဌန္တိ၊ တည်ကုန်၏။ သတ္ထံ၊ ကုန်သည်ကို။ အဗ္ဗာဟယန္တိပိ၊ ဥစ္စာအခယူ၍လည်း ပို့ကုန်၏။ ဂေါပနိသာဒေဟိ၊ နွားကျောင်း မုဆိုး တံငါတို့နှင့်။ သမာ၊ တူကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုသူတို့ကိုလည်း။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားမည်ကုန်၏ ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ ဝေါဟာရအားဖြင့် ပုဏ္ဏားဟူ၍ ကြားအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့သဘောရှိကုန်သော သူတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၇။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ရာဇာစ ကောရဗျော၊ ကောရဗျမင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုဿုတေ၊ များသောအကြား အမြင်ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၈။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ ကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုသူတို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းကြီး။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင်ပုဏ္ဏားတို့သည်။ အရညေ၊ တော၌။ ကုဋိကံ၊ တဲအုံကို။ ကတွာ၊ ဆောက်၍။ ကူဋာနိ၊ စဉ်းလဲသော ကျော့ကွင်းတို့ကို။ ကာရယန္တိ၊ ထောင်ကုန်၏။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ သသံ၊ ယုန်ကို၎င်း။ ဗိဠာရံ၊ ကြောင်ကို၎င်း။ အာဂေါဓာ၊ ဖွတ်မှစ၍။ မစ္ဆကစ္ဆပံ၊ ငါး, လိပ်ကို၎င်း။ ဗာဓေန္တိ၊ သတ်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၀။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ လုဒ္ဒကသမာ၊ မုဆိုးနှင့် တူကုန်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေပိ၊ ထိုမုဆိုးနှင့်တူသော ပုဏ္ဏားတို့ကိုလည်း။ ဝေါဟာရတော၊ ဝေါဟာရအားဖြင့်။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့ ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ မုဆိုးနှင့်တူသော ပုဏ္ဏားတို့ဟူ၍ ကြားအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော သူတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၁။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ရာဇာစ ကောရဗျော၊ ကောရဗျမင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုဿုတေ၊ များသောအကြား အမြင်ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၂။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေ ဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုသူတို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အညေ၊ တပါးကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဓနဿ၊ ဥစ္စာကို။ ကာမာဟိ၊ အလိုရှိကုန်သည်ဖြစ်၍လျှင်။ ဟေဋ္ဌာမဉ္ဇေ၊ ညောင်စောင်းအောက်၌။ ပသက္ကိတာ၊ အိပ်နေကုန်သည်ဖြစ်၍။ သောမယာဂေ၊ သောမယာဂယဇ်သည်။ တနည်း,၊ မကောင်းမှုကို စင်စွာဆေးတတ်သော ယဇ်သည်။ ဥပဋ္ဌိတေ၊ ဖြစ်လတ်သော်။ ရာဇာနော၊ မင်းတို့ကို။ ဥပရိ၊ ညောင်စောင်းအထက်၌။ နှာယန္တိ၊ ခေါင်းဆေးကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၄။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ မလမဇ္ဇသမာ၊ မကောင်းမှု အညစ်အကြေးကို ဆေးလျှော်တတ်သောသူနှင့် တူကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုသူတို့ကိုလည်း။ ဝေါဟာရေန၊ ဝေါဟာရအားဖြင့်။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားမည်ကုန်၏ဟူ၍။ ဝုစ္စန္တိ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ ဝေါဟာရပုဏ္ဏားတို့ဟူ၍ ကြားအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော သူတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၅။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ အပေတာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ ကင်းကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏညာ၊ ပုဏ္ဏားအကျင့်မှ တပါးသော အကျင့်ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသူတို့ကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားမည်ကုန်၏ ဟူ၍။ န ဝုစ္စန္တိ၊ မဆိုအပ်ကုန်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ရာဇာစ ကောရဗျော၊ ကောရဗျ မင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရသုခမိန်။ အညေပိ၊ တပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဗဟုဿုတေ၊ များသောအကြားအမြင်ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တေ၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာလော့။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၆။ မေထုနာဓမ္မာ၊ မေထုန်အကျင့်မှ။ ဝိရတေ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘောဇနံ၊ ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ သမ္မ၊ အဆွေဝိဓုရ။ တေသံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့အား။ ဒက္ခိဏံ၊ အလှူကို။ ဒဿာမ၊ လှူကုန်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ရာဇာစ ကောရဗျော၊ ကောရဗျမင်းသည်လည်း။ အာဟ၊ ဆို၏။

ဤဂါထာတို့၌ ပြအပ်သော ဝေါဟာရပုဏ္ဏား တကျိပ်တို့၏ သရုပ်အကျဉ်းကို ဤသို့မှတ်အပ်၏။

၁။ ဆေးသမားနှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။

၂။ ကျွန်အမှုလုပ်နှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။

၃။ အခွန်တောင်းသောသူနှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။

၄။ မပေးဘဲကို မသွားဟု အပါး၌ ထိုင်၍နေသောကြောင့် သစ်ငုတ်နှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။

၅။ ကုန်သည်နှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။

၆။ သူဌေးသူကြွယ်နှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။

၇။ နွားသတ်နှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။

၈။ ရွာကို ဖျက်ဆီးတတ်သောသူနှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။

၉။ မုဆိုးတံငါနှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။

၁၀။ အညစ်အကြေး မကောင်းမှုကို ဆေးလျှော်တတ်သောသူနှင့်တူသော ပုဏ္ဏားလည်း တယောက်။

ဤသို့ မှတ်အပ်၏

ဤသို့ ခေါ်ဝေါ်ခြင်း ဝေါဟာရမျှသာလျှင် ဖြစ်ကုန်သော ပုဏ္ဏားတကျိပ်တို့ကို ပြပြီး၍ ယခုအခါ မုချဆတ်ဆတ် မြတ်သောပုဏ္ဏားတို့ကို ပြလိုသော ဘုရားလောင်း သုခမိန်သည်-

၂၆၇။ အတ္ထိခေါ ဗြာဟ္မဏာ ဒေဝ၊ သီလဝန္တာ ဗဟုဿုတာ။
ဝိရတာ မေထုနာဓမ္မာ၊ ယေ တေ ဘုဉ္ဇေယျုံ ဘောဇနံ။

၂၆၈။ ဧကဉ္စ ဘတ္တံ ဘုဉ္ဇန္တိ၊ နစ မဇ္ဇံ ပိဝန္တိ တေ။
အက္ခာတာ တေ မဟာရာဇ၊ တာဒိသေ နိပတာမသေ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၇။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင် ပုဏ္ဏားတို့သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ဘောဇနံ၊ ခဲဘွယ်ဘောဇဉ်ကို။ ဘုဉ္ဇေယျုံ၊ စားကုန်ရာ၏။ မေထုနာ၊ တပ်ချင်းတူသော သူနှစ်ယောက်တို့၏ ဥစ္စာဖြစ်သော။ ဓမ္မာ၊ ရွာသူတို့၏ အကျင့်မှ။ ဝိရတာ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သော။ ဗဟုဿုတာ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ သီလဝန္တာ၊ သီလရှိကုန်သော။ တေ ဗြာဟ္မဏာ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ အတ္ထိ ခေါ၊ ရှိကုန်သလျှင်ကတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၈။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဧကဉ္စဘတ္တံ၊ တထပ်တည်းသော ထမင်းကိုသာ။ ဘုဉ္ဇန္တိ၊ စားကုန်၏။ မဇ္ဇံ၊ ယစ်မျိုးကို။ နစ ပိဝန္တိ၊ မသေက်ကုန်။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ အက္ခာတာ၊ ပရမတ္ထ ပုဏ္ဏားဟူ၍ ဆိုအပ်ကုန်၏။ တာဒိသေ၊ ထိုသို့သဘောရှိကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့ကို။ နိပတာမသေ၊ ဆည်းကပ်ကုန်အံ့။

ကောရဗျမင်းသည် ဝိဓူရသုခမိန်၏ စကားကိုကြား၍ မေး၏။ အဆွေဝိဓုရ ဤသို့ သဘောရှိကုန်သော ဂုဏ်နှင့် ပြည့်စုံကန်သော မြတ်သောအလှူခံ ဖြစ်ကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် အဘယ်အရပ်၌ နေကုန်သနည်းဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး မြောက် ဟိမဝန္တာဝယ် နန္ဒမူတောင် လိုဏ်၌ နေကုန်၏ဟု တင်လျှောက်၏။ ပညာရှိ ထိုသို့တပြီးကား သင်၏အစွမ်းဖြင့် ငါ့အား ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို ရှာ၍ ပေးလော့ဟု နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ရှာစေလိုရကား-

၂၆၉။ ဧတေ ခေါ ဗြာဟ္မဏာ ဝိဓုရ၊ သီလဝန္တော ဗဟုဿုတာ။
ဧတေ ဝိဓုရ ပရိယေသ၊ ခိပ္ပံဝ နေ နိမန္တယ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၉။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရ သုခမိန်။ ဧတေ ဗြာဟ္မဏာ၊ ဤပုဏ္ဏားတို့သည်။ ခေါ၊ စင်စစ်။ သီလဝန္တော၊ သီလရှိကုန်၏။ ဗဟုဿုတာ၊ များသော အကြားအမြင်ရှိကုန်၏။ ဝိဓုရ၊ ဝိဓုရ သုခမိန်။ တေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ ပရိယေသ၊ သင်ရှာလော့။ ခိပ္ပံဝ၊ လျင်စွာလျှင်။ နေ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို။ နိမန္တယ၊ သင် ပင့်ပါလော။

ဘုရားလောင်း ဝိဓူရသုခမိန်သည် ကောင်းပြီဟု ထိုကောရဗျမင်း၏ စကားကို ဝန်ခံ၍ မြတ်သောမင်းကြီး ထိုသို့တပြီးကား မြို့တော်ကို တန်ဆာဆင်စေပြီးလျှင် အလုံးစုံသော ပြည်သူတို့ကို အလှူပေးစေ၍ ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်စေလျက် ယူအပ်သော သီလရှိသည် ဖြစ်စေကုန်လော့ဟု စည်လည်စေတော်မူပြီးလျှင် အရှင်မင်းကြီးတို့သည်လည်း အခြွေအရံပရိသတ် မှူးမတ်နှင့်တကွ ဥပုသ်ဆောက်တည်တော် မူကုန်လော့ဟု ဆိုပြီးလျှင် မိမိသည် နံနက်စောစောကလျှင် ထမင်းကိုစား၍ ဥပုသ်ကို ဆောက်တည်လျက် ညချမ်းအခါ မုလေးပန်းဖြင့်ပြည့်သော ရွှေပန်းတောင်းကို ဆောင်ခဲ့၍ မင်းနှင့်တကွ ငါးပါးသောတည်ခြင်းကို တည်စေ၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို အောက်မေ့လျက် ရှိခိုး၍ မြောက် ဟိမဝန္တာဝယ် နန္ဒမူလိုဏ်၌ နေတော်မူကုန်သော ငါးရာကုန်သော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် နက်ဖြန် အကျွန်ုပ်တို့၏ ဆွမ်းကို ခံတော်မူစေကုန်သတည်းဟု ပင့်ဘိတ်၍ ကောင်းကင်သို့ ပန်းရှစ်ဆုပ်တို့ကို စေလွှတ်၏။

ထိုအခါ ထိုနန္ဒမူလိုဏ်၌ ငါးရာသော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် နေကုန်၏။ ပန်းရှစ်ဆုပ်တို့သည် သွားကုန်၍ ငါးရာကုန်သော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့၏အပေါ်၌ ကျကုန်၏။ ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ဆင်ခြင်ကုန်သည်ရှိသော် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ အရှင်တို့ ဝိဓုရပညာရှိသည် ပင့်ဘိတ်အပ်၏။ စင်စစ်သော်ကား ဤဝိဓုရပညာရှိသည် ဟူးဟူးညားညား သတ္တဝါမဟုတ်၊ ဤဝိဓုရပညာရှိသည် ဘုရားလောင်းတည်း၊ ဤဘဒ္ဒကပ်ကမ္ဘာ၌လျှင် ဘုရားဖြစ်လတ္တံ့၊ ဝိဓုရပညာရှိအား ချီးမြှောက်ခြင်းကို ပြုကုန်အံ့ဟု ပင့်ဘိတ်ခြင်းကို ဝန်ခံကုန်၏။ ဘုရားလောင်း ဝိဓုရသုခမိန်သည် ပန်းတို့၏ မလာသောအမှတ်ဖြင့် သည်းခံသော အဖြစ်ကိုသိ၍ မြတ်သောမင်းကြီး နက်ဖြန် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ကြွတော်မူလာကုန်လတ္တံ့၊ ပူဇော်သက္ကာ မြတ်နိုးတနာကို ပြုတော်မူလော့ဟု တင်လျှောက်၏။

ကောရဗျမင်းသည် နက်ဖြန်နေ့၌ များမြတ်သော ပူဇော်သက္ကာရကိုပြု၍ ပြာသာဒ်အပြင်၌ မြတ်သောသူတို့အားသာ ထိုက်သော နေရာတို့ကို ခင်းစေ၏။ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် အနဝတတ်အိုင်၌ ကိုယ်လက်သုတ်သင်ခြင်းကို ပြုကုန်ပြီးလျှင် အခါကိုမှတ်၍ ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ကြွလာမူလတ်၍ မင်းယင်ပြင်၌ သက်ကုန်၏။ ကောရဗျမင်းသည်၎င်း ဘုရားလောင်း ဝိဓူရအမတ်ကြီးသည်၎င်း ကြည်ညိုသောစိတ်ဖြင့် ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့၏ လက်မှ သိတ်တို့ကိုယူ၍ ပြာသာဒ်ထက်သို့ တက်စေပြီးလျှင် အလှူရေစက်ကိုချ၍ မွန်မြတ်သော ခဲဘွယ်ဘောဇဉ်တို့ဖြင့် လုပ်ကျွေးကုန်၏။ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးသော ကိစ္စ၏ အဆုံး၌လည်း နက်ဖြန်အလို့ငှါ ဤသို့ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ပင့်ဘိတ်၍ အလှူကြီးကိုလှူသဖြင့် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ အလုံးစုံသော ပရိက္ခရာတို့ကို လှူကုန်၏။ ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် တရားအနုမောဒနာ ပြုပြီးလျှင် ကောင်းကင်ဖြင့် ထိုနန္ဒမူလိုဏ်သို့ ကြွတော်မူကုန်၏။ အခြံအရံ ပရိသတ်နှင့်တကွ ဖြစ်ကုန်သော ကောရဗျမင်း ဝိဓုရအမတ်ကြီးတို့သည် အလှူကြီးကို ပေးကုန်ပြီး၍ အသက်၏အဆုံး၌ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ကောသလမင်းကြီးသည် ငါဘုရား၏ အလုပ်အကျွေးဖြစ်လျက် ရွေးချယ်စီစစ်၍ အလှူကိုလှူခြင်းသည်အံ့ဘွယ်မရှိသေး၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ဘုရားမဖြစ်မီလည်း ရွေးချယ်စီစစ်၍ အလှူကို လှူဘူးကုန်သည် သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ကောရဗျမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဝိဓုရ အမည်ရှိသော အမတ်ကြီး ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

သီလရှိငြား၊ လှူခံအား၊ လှူငြား မင်္ဂလာ

တဆယ့်နှစ်ခုမြောက်သော ဒသဗြာဟ္မဏဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ပကိဏ္ဏကနိပါတ်

၁၃။ ဘိက္ခာပရမ္ပရဇာတ်

တရားရတနာအား ပူဇော်သဖြင့် ဆွမ်းသည် အဆင့်ဆင့် သင့်လျော်ရာသို့ ရောက်ခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် သုခုမာလ ရူပံ ဒိသွာန အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဘိက္ခာပရမ္ပရဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် တယောက်သော သူကြွယ်ကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ထိုသူကြွယ်သည် သဒ္ဓါတရားနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၏။ သဒ္ဓါယုံကြည်ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၍ မြတ်စွာဘုရားအား၎င်း, ရဟန်းသံဃာတော်အား၎င်း မပြတ်လျှင် များစွာသော ပူဇော်သက္ကာကို ပြုသတတ်၊ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ကြံ၏။ ငါသည် ဘုရားရတနာအား၎င်း, သံဃာရတနာအား၎င်း, မွန်မြတ်သော ဆွမ်းခဲဘွယ်ဘောဇဉ်တို့ကို၎င်း၊ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အဝတ် သင်္ကန်းတို့ကို၎င်း လှူလျက် အမြဲလျှင် များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုပြီ၊ ယခုအခါ တရားရတနာအားလည်း များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုအံ့၊ ထိုတရားရတနာအား ပူဇော်သက္ကာရ ပြုသောငါသည် အသို့ပြုရအံ့နည်းဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသူကြွယ်သည် များစွာသော နံ့သာပန်း အစရှိသည်တို့ကိုယူ၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့ သွားပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုး၍ မေးလျှောက်၏။

အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် တရားရတနာအား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုလိုပါ၏။ ထိုတရားရတနာအား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုသော အကျွန်ုပ်သည် အသို့လျှင် ပြုရပါအံ့နည်းဟု မေးလျှောက်၏။ ထိုအခါ ထိုသူကြွယ်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် သူကြွယ် သင်သည် အကယ်၍ တရားရတနာအား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုလိုသည်ဖြစ်အံ့၊ တရားဘဏ္ဍာစိုးဖြစ်သော အာနန္ဒာအား ပူဇော်ခြင်းကို ပြုလော့ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုသူကြွယ်သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ နက်ဖြန်နေ့၌ အရှင်

အာနန္ဒာမထေရ်ကို ပင့်ဘိတ်၍ များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရဖြင့် မိမိအိမ်သို့ ဆောင်ပြီး၍ အဘိုးများစွာ ထိုက်သော နေရာ၌ နေစေ၍ နံ့သာပန်းအစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်၍ အထူးထူးသော မြတ်သောအရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကိုလှူ၍ အဘိုးများစွာထိုက်သော သင်္ကန်းသုံးထည်လောက်သော ပုဆိုးတို့ကို လှူ၏။

အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်သည်လည်း ဤပူဇော်သက္ကာရကို တရားရတနာအားသာလျှင် လှူအပ်၏။ ငါ့အား မလျောက်ပတ်၊ အဂ္ဂသာဝက တရားစစ်သူကြီး ဖြစ်တော်မူသော အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်အား လျောက်ပတ်၏ဟု ကြံ၍ ဆွမ်းကို၎င်း, ဖျင်ပုဆိုးတို့ကို၎င်း ကျောင်းသို့ ဆောင်ယူ၍ အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်အား လှူ၏။ ထိုတရားစစ်သူကြီး ဖြစ်တော်မူသော အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်သည်လည်း ဤပူဇော်သက္ကာရကို တရားရတနာအားသာလျှင် လှူအပ်၏။ စင်စစ်လျှင် တရားအရှင်ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားအားသာလျှင် လျောက်ပတ်၏ဟု ကြံ၍ ဘုရားရှင်အား လှူ၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကိုယ်တော်ထက် လွန်မြတ်သောသူကို မြင်တော်မမူ၍ ဆွမ်းကို ဘုဉ်းပေးတော်မူ၏။ သင်္ကန်းလျာ ပုဆိုးတို့ကို ခံတော်မူ၏။ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။

ငါ့သျှင်တို့ ဤအမည်ရှိသော သူကြွယ်သည် တရားရတနာအား ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုအံ့ဟု တရားဘဏ္ဍာစိုးဖြစ်သော အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်အား လှူ၏။ အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်သည်လည်း ဤပစ္စည်းသည် ငါ့အား မလျောက်ပတ်ဟု ကြံ၍ တရားစစ်သူကြီးဖြစ်တော်မူသော အရှင်သာရိပုတ္တရာအား လှူ၏။ ထိုအရှင်သာရိပုတ္တရာသည်လည်း ဤပစ္စည်းသည် ငါ့အား မလျောက်ပတ်ဟု ကြံ၍ ဘုရားသခင်အား လှူ၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကိုယ်တော်မှတပါး ကိုယ်တော်ထက် လွန်မြတ်သောသူကို မြင်တော်မမူ၍ ကိုယ်တော်၏ တရားအရှင်ဖြစ်တော်မူသောကြောင့် ထိုတရားရတနာအား ရည်မှတ်၍ လှူအပ်သော ပစ္စည်းသည် ဘုရားအားသာလျှင် လျောက်ပတ်၏ဟု နှလုံးထားတော်မူ၍ ဆွမ်းကို ဘုဉ်းပေးတော်မူ၏။ သင်္ကန်းလျာ ပုဆိုးတို့ကိုလည်း ခံတော်မူ၏။ ဤသို့သောနည်းဖြင့် ထိုဆွမ်းသည် အဆင့်ဆင့် သင့်တင့်လျောက်ပတ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် တရားအရှင်ဖြစ်တော်မူသော ဘုရားသခင်၏ ခြေရင်းတော်သို့သာလျှင် ရောက်၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဆွမ်းသည် အဆင့်ဆင့် သင့်တင့်တော်လျော်သော အဖြစ်သို့ရောက်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဘုရားမဖြစ်မီ ရောက်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် အဂတိလေးပါးသို့ လိုက်ခြင်းကို စွန့်၍ မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးတို့ကို မပျက်စေမူ၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြု၏။ ဤသို့ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုသော်လည်း ထိုမင်းအား သင့်တင့်လျောက်ပတ်ခြင်းသည် မဖြစ်၊ ဆိတ်သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ မင်းသည် မိမိကျေးဇူးမဲ့ ကဲ့ရဲသောစကားကို ရှာသည်ဖြစ်၍ နန်းတော်၌ နေသောသူ အစရှိသည်တို့ကို စုံစမ်းလျက် နန်းတော်တွင်း၌၎င်း, မြို့တွင်း၌၎င်း တံခါးရွာတို့၌၎င်း မိမိ၏ ကျေးဇူးမဲ့ ကဲ့ရဲ့သောစကားကို ဆိုသူကို မမြင်၍ ဇနပုဒ်၌ ရှာအံ့ဟု တိုင်းပြည်ကို မှူးမတ်တို့အား အပ်နှင်းခဲ့၍ ပုရောဟိတ်နှင့်တကွ မထင်ရှားသော အသွင်ဖြင့်လျှင် ကာသိတိုင်းသို့ လှည့်လည်သည်ရှိသော် မိမိကျေးဇူးမဲ့ ကဲ့ရဲသောစကားကို ပြောဆိုသော တစုံတယောက်သောသူကို မမြင်၍ ပစ္စန္တရစ်၌ တခုသော ရွာနိဂုံးသို့ရောက်၍ တံခါးအပဖြစ်သော စရပ်၌နေ၏။

ထိုခဏ၌ နိဂုံး၌နေသော ကုဋေရှစ်ဆယ် စည်းစိမ်ရှိသော သူကြွယ်သည် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ရေချိုးဆိပ်သို့ သွားသည်ရှိသော် စရပ်၌နေသော ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော သိမ်မွေ့နူးညံ့သော ကိုယ်ရှိသော မင်းကိုမြင်လျှင် ဖြစ်သောချစ်ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၍ စရပ်သို့ဝင်ပြီးလျှင် စကားပြောခြင်း ပျူငှာလောကဝပ်ကို ပြု၍ ဤစရပ်၌သာလျှင် နေရစ်ကုန်ဦးလော့ဟု ဆို၍ အိမ်သို့သွားပြီးလျှင် အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော ဘောဇဉ်ကို ပြည့်စုံစေ၍ များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ထမင်းချက်တို့ကို ယူခဲ့စေ၍ လာ၏။ ထိုခဏ၌ ဟိမဝန္တာ၌နေသော အဘိညာဉ် ငါးပါးနှင့်ပြည့်စုံသော ရသေ့သည် လာလတ်၍ ထိုစရပ်၌လျှင် နေ၏။ နန္ဒမူလိုဏ်မှ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည်လည်း ကြွလာတော်မူလတ်၍ ထိုစရပ်၌သာလျှင် နေ၏။ သူကြွယ်သည် မင်းအား လက်ဆေးရေကိုပေး၍ အထူးထူး မြတ်သောအရသာရှိသော လက်သုပ်ဟင်းလျာတို့နှင့်တကွ ထမင်းခွက်ကို စီရင်၍ မင်းအား ဆက်စေ၏။ မင်းသည် ထိုထမင်းကိုယူ၍ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားအား ပေး၏။ ပုဏ္ဏားသည် ထိုထမင်းကိုယူ၍ ရသေ့အား လှူ၏။ ရသေ့သည် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအထံသို့ သွား၍ လက်ဝဲလက်ဖြင့် ဆွမ်းခွက်ကိုကိုင်၍ လကျ်ာလက်ဖြင့် ကရားကိုကိုင်၍ အလှူ ရေစက် ချပြီးလျှင် သပိတ်၌ ဆွမ်းကိုထည့်၏။ ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် တစုံတယောက်သော သူကိုမျှလည်း မဘိတ်မပန်မူ၍ ဘုဉ်းပေးတော်မူ၏။

ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်း ကိစ္စအဆုံး၌ သူကြွယ်သည် ကြံ၏။ ငါသည် မင်းအား ထမင်းကိုပေးအပ်၏။ မင်းသည်။ ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားအား ပေးအပ်၏။ ပုဏ္ဏားသည် အရှင်ရသေ့အား လှူအပ်၏။ အရှင်ရသေ့သည် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား လှူအပ်၏။ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် တစုံတယောက်ကိုမျှ မပန်မူ၍ ဘုဉ်းပေးတော်မူ၏။ ဤမျှလောက်ကုန်သော မင်း, ပုဏ္ဏား, ရသေ့တို့၏ လှူခြင်း၏ အကြောင်းကား အသို့နည်း၊ ဤအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ တစုံတယောက်သော သူကိုမျှလည်း မမေး မပန်မူ၍လျှင် ဘုဉ်းပေးခြင်း၏ အကြောင်းကား အဘယ်နည်း၊ စသည်ဖြင့် ထိုလေးယောက်သော သူတို့ကို ငါမေးအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသူကြွယ်သည် တယောက် တယောက်စီသို့ ချဉ်းကပ်သဖြင့် ရှိခိုး၍ မေး၏။ ထိုလေးယောက်ကုန်သော သူတို့တွင်လည်း မင်းကို ရှေးဦးစွာ မေးလိုရကား-

၂၇၀။ သုခုမာလ ရူပံ ဒိသွာ၊ ရဋ္ဌာ ဝိဝနမာဂတံ။
ကူဋာဂါရ ဝရူပေတံ၊ မဟာသယန မုပေါစိတံ။

၂၇၁။ တဿ တေ ပေမကေနာဟံ၊ အဒါသိံ ဝဒ္ဓမောဒနံ။
သာလီနံ ဝိစိတံ ဘတ္တံ၊ သုစိံ မံသူပသေစနံ။

၂၇၂။ တံ တွံ ဘတ္တံ ပဋိဂ္ဂယှ၊ ဗြာဟ္မဏဿ အဒါသယိ။
အတ္တာနံ အနသိတွာန၊ ကော ယံ ဓမ္မော နမတ္ထု တေ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ရဋ္ဌာ၊ တိုင်းပြည်မှ။ ဝိဝနံ၊ ရေမရှိသော တောနှင့်တူသော ဤပစ္စန္တရစ်ရွာသို့။ အာဂတံ၊ ရောက်လာသော။ ကူဋာဂါရဝရူပေတံ၊ မြတ်သော စုလစ်မွန်းချွန် တပ်သော ပြာသာဒ်နှင့်ပြည့်စုံသော။ မဟာသယနမုပေါစိတံ၊ ကြက်သရေရှိသော မြတ်သောနေရာ၌ နေလေ့ရှိသော။ သုခုမာလရူပံ၊ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အသွင်ရှိသော အရှင်မင်းကြီးကို။ ဒိသွာန၊ မြင်ရ၍။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၁။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပေမကေန၊ ချစ်မြတ်နိုးသဖြင့်။ ဝဒ္ဓမောဒနံ၊ မြတ်သောထမင်းဟု ဆိုအပ်သော။ ဝိစိတံ၊ လက်ရွေးဆန်ကောင်းတို့ဖြင့် ချက်အပ်သော။ သုစိံ၊ စင်ကြယ်စွာသော။ မံသူပသေစနံ၊ သားဖြင့်ပြွမ်းသော။ သာလီနံ ဘတ္တံ၊ သလေးထမင်းကို။ တဿ-တေ၊ ထိုအရှင်မင်းကြီးအားသာလျှင်။ အဒါသိံ၊ ပေး၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၂။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ တံ ဘတ္တံ၊ ထိုထမင်းကို။ ပဋိဂ္ဂယှ၊ ခံယူ၍။ အတ္တာနံ-အတ္တနာ၊ မိမိသည်။ အနသိတွာန၊ မစားမူ၍။ ဗြဟ္မဏဿ၊ ပုဏ္ဏားအား။ အဒါသယိ၊ ပေးတော်မူ၏။ အယံ ဓမ္မော၊ ဤသဘောကား။ ကော၊ အသို့နည်း။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။

မင်းသည် သူကြွယ်အား ဖြေလိုရကား-

၂၇၃။ အာစရိယော ဗြာဟ္မဏော မယှံ၊ ကိစ္စာကိစ္စေသု ဝါဝဋော။
ဂရု စ အာမန္တနီယော၊ ဒါတု မရဟာမိ ဘောဇနံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၃။ ကုဋုမ္ဗိက၊ သူကြွယ်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားသည်။ မယှံ၊ ငါ၏။ အာစရိယော၊ ဆရာတည်း။ ကိစ္စာကိစ္စေသု၊ အမှုငယ်အမှုကြီးတို့၌။ ဝါဝဋော၊ လုံ့ လပြုပေ၏။ ဂရု စ၊ အလေးအမြတ်ပြုအပ်သော သူတည်း။ အာမန္တနီယော၊ စားလှည့် သောက်လှည့်ဟု ပင့်ခေါ်ထိုက်သောသူတည်း။ ဘောဇနံ၊ ထမင်းကို။ ဒါတုံ၊ ပေးခြင်းငှါ။ အရဟာမိ၊ ထိုက်၏။

ထို့နောင်မှ သူကြွယ်သည် ပုဏ္ဏားကို မေးလိုရကား-

၂၇၄။ ဗြာဟ္မဏံ ဒါနိ ပုစ္ဆာမိ၊ ဂေါတမံ ရာဇပူဇိတံ။
ရာဇာ တေ ဘတ္တံ ပါဒါသိ၊ သုစိံ မံသူပသေစနံ။

၂၇၅။ တံ တွံ ဘတ္တံ ပဋိဂ္ဂယှ၊ ဣသိဿ ဘောဇနံ အဒါ။
အခေတ္တညူသိ ဒါနဿ၊ ကောယံ ဓမ္မော နမတ္ထု တေ

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၄။ ဒါနိ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ရာဇပူဇိတံ၊ မင်းသည် ပူဇော်အပ်သော။ ဂေါတမံ၊ ဂေါတမအနွယ်ဖြစ်သော။ ဗြာဟ္မဏံ၊ ပုဏ္ဏားကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးပါ၏။ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ တေ၊ သင်ပုဏ္ဏားအား။ သုစိံ၊ စင်ကြယ်သော။ မံသူပသေစနံ၊ သားဖြင့်ပြွမ်းသော။ ဘတ္တံ၊ ထမင်းကို။ ပါဒါသိ၊ ပေး၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၅။ တွံ၊ သင်ပုဏ္ဏားသည်။ တံ ဘတ္တံ၊ ထိုသလေးထမင်းကို။ ပဋိဂ္ဂယှ၊ ခံယူ၍။ ဣသိဿ၊ ရသေ့အား။ ဘောဇနံ၊ ဆွမ်းကို။ အဒါ၊ လှူ၏။ ဒါနဿ၊ အလှူဒါန၏။ အခေတ္တညူ၊ မိမိ၏ လယ်မြေကောင်းသဘွယ် မဟုတ်သော အဖြစ်ကို သိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သလော။ အယံ ဓမ္မော၊ ဤသဘောသည်။ ကော၊ အသို့နည်း။ တေ၊ သင်ပုဏ္ဏားအား။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။

ပုဏ္ဏားသည် သူကြွယ်အား ဖြေဆိုလိုရကား-

၂၇၆။ ဘရာမိ ပုတ္တဒါရေ စ၊ ဃရေသု ဂဓိတော အဟံ။
ဘုဉ္ဇေ မာနုသကေ ကာမေ၊ အနုသာသာမိ ရာဇိနော။

၂၇၇။ အာရညိကဿ ဣသိနော၊ စိရရတ္တံ တပဿိနော။
ဝုဍ္ဎဿ ဘာဝိတတ္တဿ၊ ဒါတု မရဟာမိ ဘောဇနံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၆။ ကုဋုမ္ဗိက၊ သူကြွယ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပုတ္တဒါရေ စ၊ သားမယားတို့ကိုလည်း။ ဘရာမိ၊ မွေးမြူ၏။ ဃရေသု၊ အိမ်တို့၌။ ဂဓိတော၊ တပ်မက်မော၏။ မာနုသကေ၊ လူ၌ဖြစ်ကုန်သော။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဘုဉ္ဇေ၊ ခံစား၏။ ရာဇိနော၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ အနုသာသာမိ၊ ဆုံးမ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၇။ စိရရတ္တံ၊ အခါလေးမြင့်။ တပဿိနော၊ ခြိုးခြံသော အကျင့်ရှိသော။ ဝုဍ္ဎဿ၊ ပညာဂုဏ်ဖြင့် ကြီးထသော။ ဘာဝိတတ္တဿ၊ ပွားစေအပ်သော ကိုယ်စိတ်ရှိသော။ အာရညိကဿ၊ တော၌ နေသော။ ဣသိနော၊ ရသေ့အား။ ဘောဇနံ၊ သလေးဆွမ်းကို။ ဒါတုံ၊ လူခြင်းငှါ။ အရဟာမိ၊ ထိုက်၏။

ထို့နောင်မှ သူကြွယ်သည် ရသေ့ကို မေးလိုရကား-

၂၇၈။ ဣသိဉ္စ ဒါနိ ပုစ္ဆာမိ၊ ကိသံ ဓမနိသန္ထတံ။
ပရူဠှကစ္ဆံ နခလောမံ၊ ပင်္ကဒန္တံ ရဇဿိရံ။

၂၇၉။ ဧကော အရညေ ဝိဟာသိ၊ နာဝ ကင်္ခသိ ဇီဝိတံ။
ဘိက္ခု ကေန တယာ သေယျော၊ ယဿ တွံ ဘောဇနံ အဒါ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၈။ ဣသေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဒါနိ-ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ ကိသံ၊ ကြုံသော ကိုယ်ရှိသော။ ဓမနိသန္ထတံ၊ အကြောပြိုင်းရရိုင်းထသော။ ပရူဠှကစ္ဆံ၊ ချုံကဲ့သို့ စည်ပင်သော လက်ကတီးမွေး ရှိသော။ နခလောမံ၊ ရှည်သော ခြေသည်း လက်သည်း ဆံ အမွေးရှိသော။ ပင်္ကဒန္တံ၊ သွားချေး အလိမ်းလိမ်း ကပ်သော။ ရဇဿိရံ၊ မြူဖြင့်ပြွမ်းသော ဦးခေါင်းရှိသော။ ဣသိံ၊ ရှင်ရသေ့ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးပါ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၉။ ဧကော၊ တယောက်တည်း။ အရညေ၊ တော၌။ ဝိဟာသိ၊ နေ၏။ ဇီဝိတံ၊ မိမိအသက်ကို။ နာဝကင်္ခသိ၊ မငဲ့ကွက်။ ယဿ၊ အကွင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား။ တွံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ဘောဇနံ၊ ဆွမ်းကို။ အဒါသိ၊ လှူ၏။ အယံ ဘိက္ခု၊ ဤပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည်။ တယာ၊ ရှင်ရသေ့ထက်။ ကေန၊ အဘယ် ဂုဏ်ကျေးဇူးဖြင့်။ သေယျော၊ မြတ်သနည်း။

ရသေ့သည် သူကြွယ်အား ဖြေဆိုလိုရကား-

၂၈၀။ ခဏန္တာ လုကလမ္ဗာနိ၊ ဗိလာလိ တက္ကလာနိ စ။
ဓုနံ သာမာကနီဝါရံ၊ သံသာရိယံ ပသာရိယံ။

၂၈၁။ သာကံ ဘိသံ မဓုံ မံသံ၊ ဗဒရာ မလကာနိ စ။
တာနိ အာဟရိတွာ ဘုဉ္ဇာမိ၊ အတ္ထိ မေ သော ပရိဂ္ဂဟော။

၂၈၂။ ပစန္တော အပစန္တဿ၊ အမမဿ အကိဉ္စနော။
အနာဒါနဿ သာဒါနော၊ ဒါတု မရဟာမိ ဘောဇနံ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၀။ ကုဋုမ္ဗိက၊ သူကြွယ်။ အာလုကလမ္ဗာနိ၊ တံထွေးဥ တောထန်းဥတို့ကို၎င်း။ ဗိလာလိတက္ကလာနိ စ၊ ပိန်းဥ မျောက်ဥတို့ကို၎င်း။ ခဏန္တော၊ တူးသည်ဖြစ်၍။ ဘုဉ္ဇာမိ၊ စား၏။ သာမာကနီဝါရံ၊ မြက်စပါးကြိတ်ကို။ ဓာနံ-ဓုနန္တော၊ ခတ်၍။ သံသာရိယံ-ပသာရိယံ၊ နေပူ၌ ဖြန့်ကာ ဖြန့်ကာ လှန်းလျက်။ တဏ္ဍုလံ၊ ဆန်ကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ပစိတွာ၊ ချက်၍။ ဘုဉ္ဇာမိ၊ စား၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၁။ သာကံ၊ ချက်ကောင်းသော ဟင်းရွက်ကို၎င်း။ ဘိသံ၊ ကြာစွယ်ကြာရင်းကို၎င်း။ မဓုံ၊ မည်စည်သီးကို၎င်း။ မံသံ၊ ကျားခြင်္သေ့တို့၏ စားကြွင်းဖြစ်သော အမဲကို၎င်း။ ဗဒရာ မလကာနိ စ၊ ဇီးသီး ရှစ်ရှားသီးတို့ကို၎င်း။ တာနိ၊ ထိုအလုံးစုံတို့ကို။ အာဟရိတွာ၊ ဆောင်ယူ၍။ ဘုဉ္ဇာမိ၊ စား၏။ သော ပရိဂ္ဂဟော၊ ထိုသို့သိမ်းဆည်းခြင်းသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၂။ ပစန္တော၊ ထမင်းဟင်းချက်သော။ သာဒါနော၊ စွဲလမ်းခြင်းရှိသော ငါသည်။ အပစန္တဿ၊ ထမင်းဟင်း မချက်သော။ အ မမဿ၊ တဏှာ, ဒိဋ္ဌိတည်းဟူသော မြတ်နိုးခြင်းကင်းသော။ အကိဉ္စနော၊ ပလိဗောဓ ကြောင့်ကြမရှိသော။ အနာဒါနသာ၊ တဏှာ ဒိဋ္ဌိတည်းဟူသော စွဲလမ်းခြင်းမရှိသော အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား။ ဘောဇနံ၊ သလေးဆွမ်းကို။ ဒါတုံ၊ လှူခြင်းငှါ။ အရဟာမိ၊ ထိုက်၏။

ထို့နောင်မှ သူကြွယ်သည် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို မေးလိုရကား-

၂၈၃။ ဘိက္ခုဉ္စ ဒါနိ ပုစ္ဆာမိ၊ တုဏှီ မာသီနသုဗ္ဗတံ။
ဣသိ တေ ဘတ္တံ ပါဒါသိ၊ သုစိံ မံသူပသေစနံ။

၂၈၄။ တံ တွံ ဘတ္တံ ပဋိဂ္ဂယှ၊ တုဏှီ ဘုဉ္ဇသိ ဧကကော။
နာညံ ကိဉ္စိ နိမန္တေသိ၊ ကောယံ ဓမ္မော နမတ္ထု တေ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၃။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ဒါနိ-ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ တုဏှီမာသီနံ၊ စကားမဆို ဖိုလ်ဝင်စားသကဲ့သို့ ဆိတ်ဆိတ်နေသော။ သုဗ္ဗတံ၊ ကောင်းသော အကျင့်ရှိသော။ ဘိက္ခုဉ္စ၊ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကိုလည်း။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးလျှောက်ပါ၏။ ဣသိ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ သုစိံ၊ စင်ကြယ်သော။ မံသူပသေစနံ၊ သားဖြင့်ပြွမ်းသော။ ဘတ္တံ၊ သလေးဆွမ်းကို။ တေ၊ အရှင်ဘုရားအား။ ပါဒါသိ၊ လှူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၄။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ တံ ဘတ္တံ၊ ထိုဆွမ်းကို။ ပဋိဂ္ဂယှ၊ ခံယူ၍။ ဧကကော၊ တပါးတည်း။ တုဏှီ၊ ဆိတ်ဆိတ်။ ဘုဉ္ဇသိ၊ ဘုဉ်းပေးတော်မူ၏။ အညံ၊ တပါးသော။ ကိဉ္စိ၊ တစုံတယောက်သော သူကိုမျှ။ န နိမန္တေသိ၊ မပေး မဘိတ်။ အယံ ဓမ္မော၊ ဤသဘောသည်။ ကော၊ အသို့နည်း။ တေ၊ အရှင်ဘုရားအား။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။

အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် သူကြွယ်အား ဖြေဆိုလိုရကား-

၂၈၅။ န ပစာမိ န ပါစေမိ၊ နဆိန္ဒာမိ န ဆေဒယေ။
တံ မံ အကိဉ္စနံ ဉတွာ၊ သဗ္ဗပါပေဟိ အာရကံ။

၂၈၆။ ဝါမေန ဘိက္ခမာဒါယ ဒက္ခိဏေန ကမဏ္ဍလုံ။
ဣသိ မေ ဘတ္တံ ပါဒါသိ၊ သုစိံ မံသူပသေစနံ။

၂၈၇။ ဧတေဟိ ဒါတု မရဟန္တိ၊ သမမာ သပရိဂ္ဂဟာ။
ပစ္စနီကမဟံ မညေ၊ ယော ဒါတာရံ နိမန္တယေ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၅။ ကုဋုမ္ဗိက၊ သူကြွယ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ပစာမိ၊ ထမင်းဟင်းလည်း မချက်။ န ပါစေမိ၊ သူတပါးကိုလည်း မချက်စေ။ န ဆိန္ဒာမိ၊ ငါလည်းမဖြတ်။ န ဆေဒယေ၊ သူတပါးကိုလည်း မဖြတ်စေ။ အကိဉ္စနံ၊ ရာဂအစရှိသောကြောင့်ကြမရှိသော။ သဗ္ဗပါပေဟိ၊ အလုံးစုံသော မကောင်းမှုတို့မှ။ အာရကံ၊ ဝေးသော။ တံ မံ၊ ထိုငါ့ကို။ ဉတွာ၊ သိ၍။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၆။ ဣသိ၊ ရသေ့သည်။ ဝါမေန၊ လက်ဝဲ လက်ဖြင့်။ ဘိက္ခံ၊ ဆွမ်းခွက်ကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဒက္ခိဏေန၊ လကျ်ာလက်ဖြင့်။ ကမဏ္ဍလုံ၊ ကရားကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ သုစိံ၊ စင်ကြယ်သော။ မံသူပသေစနံ၊ သားဖြင့်ပြွမ်းသော။ ဘတ္တံ၊ သလေးဆွမ်းကို။ မေ၊ ငါ့အား။ ပါဒါသိ၊ လှူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၇။ သ မမာ၊ တဏှာ ဒိဋ္ဌိတည်းဟူသော မြတ်နိုးခြင်း ရှိကုန်သော။ သပရိဂ္ဂဟာ၊ ဥစ္စာသိမ်းဆည်းခြင်း ရှိကုန်သော။ ဧတေ၊ ထိုမင်း, ပုဏ္ဏား, ရသေ့တို့သည်။ ဟိ-သစ္စံ၊ အကယ်၍လျှင်။ မာဒိသဿ၊ ငါကဲ့သို့သောသူအား။ ဒါတုံ၊ လှူခြင်းငှါ။ အရဟန္တိ၊ ထိုက်ကုန်၏။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဒါတာရံ၊ ပေးလှူသောသူကို။ နမန္တယေ၊ ဘိတ်ပြန်၏။ တံ၊ ထိုပေးလှူသော သူကိုပင် တဖန်ပြန်၍ ဘိတ်ခြင်းကို။ ပစ္စနီကံ၊ ဆန့်ကျင်သော အကျင့်ဟူ၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ မညေ၊ အောက်မေ့၏။

ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ စကားကို ကြားရလျှင် သူကြွယ်သည် အလွန်နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား ချီးမွမ်းလိုရကား-

၂၈၈။ အတ္ထာယ ဝတ မေ အဇ္ဇ၊ ဣဓာ ဂစ္ဆိ ရထေသဘော။
ယော ဟံ အဇ္ဇ ပဇာနာမိ၊ ယတ္ထ ဒိန္နံ မဟပ္ဖလံ။

၂၈၉။ ရဋ္ဌေသု ဂိဒ္ဓါ ရာဇာနော၊ ကိစ္စာကိစ္စေသု ဗြဟ္မဏာ။
ဣသီ မူလဖလေ ဂိဒ္ဓါ၊ ဝိပ္ပမုတ္တာ စ ဘိက္ခဝေါ။

ဟူသော ဤအဆုံး နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၈။ ဘော၊ အချင်းတို့။ ရထေသဘော၊ မင်းမြတ်သည်။ အဇ္ဇ၊ ဤအခါ၌။ မေ၊ ငါ၏။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှါ။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂစ္ဆိ ဝတ၊ လာပေစွတကား။ ယတ္ထ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ ဒိန္နံ၊ လှူအပ်သော အလှူသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။ တေ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ ယော အဟံ၊ အကြင်ငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ ပဇာနာမိ၊ သိ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၉။ ရာဇာနော၊ ပြည့်ရှင်မင်းတို့သည်။ ရဋ္ဌေသု၊ တိုင်းနိုင်ငံတို့၌။ ဂိဒ္ဓါ၊ တပ်မက်မောကုန်၏။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ကိစ္စာကိစ္စေသု၊ အမှုကြီးငယ်တို့၌။ ဂိဒ္ဓါ၊ တပ်မက်မောကုန်၏။ ဣသီ၊ ရသေ့တို့သည်။ မူလဖလေ၊ သစ်မြစ်သစ်သီး၌။ ဂိဒ္ဓါ၊ တပ်မက်မောကုန်၏။ ဘိက္ခဝေါ စ၊ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည်ကား။ ဝိပ္ပမုတ္တာ၊ တပ်မက်မောခြင်းမှ လွတ်ကုန်၏။

အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ထိုသူကြွယ်အား တရားဟောတော်မူပြီးလျှင် မိမိနေရာသို့လျှင် ကြွတော်မူ၏။ ရသေ့သည်လည်း အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအတူ သူကြွယ်အား တရားဟောပြီးလျှင် မိမိနေရာသို့ သွားလေ၏။ မင်းသည်ကား နှစ်ရက်သုံးရက် သူကြွယ်အထံ၌ နေပြီး၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့လျှင် သွားလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဆွမ်းသည် သင့်တင့်လျောက်ပတ်ရာသို့ ရောက်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ရောက်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ တရားရတနာအား ပူဇော်သော သူကြွယ်သည် ထိုအခါ သူကြွယ်ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မင်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏား ဖြစ်ဘူးပြီ။ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဟိမဝန္တာ၌ ရသေ့ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကိုယ့်ထက်မြတ်သူ၊ ပေးလှူမှု၊ မှတ်ယူမင်္ဂလာ

တဆယ့်သုံးခုမြောက်သော ဘိက္ခာပရမ္ပရဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဝီသတိနိပါတ်

၁။ မာတင်္ဂဇာတ်

ရဟန်းများကို ညှဉ်းဆဲခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဝံသတိုင်းအရှင်ဖြစ်သော ဥတေနမင်းကို အကြောင်းပြု၍ ကုတော နု အာဂစ္ဆသိ ဒုမ္မဝါသီ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမာတင်္ဂဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားသည်မှန်၏။ တနည်းကား ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ ထိုအခါဝယ် ဘာရဒွါဇအနွယ်ဖြစ်သော ပိဏ္ဍောလ မထေရ်သည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်မှ ကောင်းကင်ဖြင့်သွား၍ များသောအားဖြင့် ကောသမ္ဗီပြည်၌ ဥတေနမင်းစော၏ ဥယျာဉ်သို့ နေ့သန့်ခြင်းငှာ သွား၏။ ပိဏ္ဍောလမထေရ်သည် ရှေးဘဝ၌ မင်းအဖြစ်ကို ပြုသည်ရှိသော် ရှည်မြင့်စွာသော ကာလအဓွန့်ပတ်လုံး ထိုဥတေနမင်းစော၏ ဥယျာဉ်၌ များစွာသော။ အခြံအရံရှိသော မင်းစည်းစိမ်ကို ခံစားဘူးသတတ်၊ ထိုပိဏ္ဍောလ မထေရ်သည် ထိုသို့ ရှေး၌ လေ့ကျက်ဘူးသောကြောင့် များသောအားဖြင့် ထိုဥတေနမင်းစော ဥယျာဉ်၌သာလျှင် နေ့သန့်ခြင်းကိုပြု၍ ဖလသမာပတ် ချမ်းသာဖြင့်နေ၍ နေ့အဘို့ကို လွန်စေ၏။

ထိုပိဏ္ဍောလမထေရ်သည် တနေ့သ၌ ထိုဥယျာဉ်သို့ သွား၍ ကောင်းစွာပွင့်သော အင်ကြင်းပင်ရင်း၌ နေသည်ရှိသော် ဥတေနမင်းစောသည် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး များစွာသော အရက်ကိုသောက်၍ ဥယျာဉ်ကစားခြင်းကို ငါပြုအံ့ဟု များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ဥယျာဉ်သို့သွား၍ မင်္ဂလာကျောက်ဖျာ၌ တယောက်သော မိန်းမ၏ရင်ခွင်၌ လျောင်းသည်ရှိသော် သုရာယစ်သည်ဖြစ်၍ အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ ကချေသည်ဖြစ်ကုန်သော မိန်းမတို့သည် တီးမှုတ်မျိုးဖြစ်သော တူရိယာ ငါးပါးတို့ကို စွန့်ကုန်၍ ဥယျာဉ်သို့ ဝင်ကုန်၍ ပန်းသစ်သီး အစရှိသည်တို့ကို ဆွတ်သီကုန်လျက် ပိဏ္ဍောလ မထေရ်ကို မြင်ကုန်သောကြောင့် သွားကုန်၍ ခြံရံကုန်လျက် နေကုန်၏။ မထေရ်သည် ထိုမိန်းမတို့အား တရားစကားကို ပြောဟောကုန်လျက် နေ၏။ ထိုမင်းကြီးသည် မှီ၍အိပ်သော မိန်းမသည်လည်း ကိုယ်အင်္ဂါကိုလှုပ်၍ မင်းကိုနှိုး၍ တီးမှုတ်ကသီ၍ နေကုန်သော ထိုမိန်းမတို့သည် အဘယ်အရပ်သို့ သွားကုန်သနည်းဟု ဆိုလတ်သော် ရဟန်းတယောက်ကို ခြံရံ၍ နေကုန်၏ဟု ဆို၏။ ဥတေနမင်းစောသည် အမျက်ထွက်သည်ဖြစ်၍ ပိဏ္ဍောလမထေရ်ကို ဆဲရေးရေရွတ်၍ ယခုအခါ၌ ဤရဟန်းအား ခါချဉ်နီတို့ကို တုပ်စေအံ့ဟု ကြံ၍ အမျက်၏အစွမ်းအားဖြင့် ကြံ၍ အမျက်၏အစွမ်းအားဖြင့် ပိဏ္ဍောလမထေရ်၏ ကိုယ်ပေါ်၌ ခါချဉ်ထုပ်ကို ပစ်စေ၏။ မထေရ်သည် ကောင်းကင်၌ရပ်တည်၍ ထိုဥတေနမင်းစောအား အဆုံးအမကိုပေး၍ ကောင်းကင်ဖြင့်သွား၍ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ ဂန္ဓကုဋိ တိုက်ခန်းတံခါးဝယ် သက်၏။ ဘုရားသခင်သည် အဘယ်အရပ်မှ လာသနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် မထေရ်သည် ထိုအကြောင်းကို ရွှေနားတော် လျှောက်ကြား၏။ ဘုရားသခင်သည် ဘာရဒွါဇ အမျိုးဖြစ်သော ချစ်သားပိဏ္ဍောလ ဥတေနမင်းစောသည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ရဟန်းတို့ကို ညှဉ်းဆဲသည်မဟုတ်၊ ရှေး၌လည်း ညှဉ်းဆဲဘူးသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ တောင်းပန်လတ်သော် လွန်လေပြီးသောအကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် မြို့အပဝယ် ဒွန်းစဏ္ဍားအမျိုး၌ ဖြစ်တော်မူ၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ အမည်ကို မာတင်္ဂဟု မှည့်ကုန်၏။ နောက်အဘို့၌ သိကြားလိမ်မာခြင်းသို့ ရောက်သည်ရှိသော် မာတင်္ဂသုခမိန် ပညာရှိဟု ကျော်စော ထင်ရှား၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ သူဌေးသမီးသည် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ အမည်ရှိ၏။ တလတကြိမ် နှစ်လတကြိမ် များစွာသော အခြံအရံရှိသည်ဖြစ်၍ ဥယျာဉ်သို့ ကစားခြင်းငှါ သွား၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ဘုရားလောင်းသည် တစုံတခုသော အမှုကြောင့်မြို့တွင်းသို့ ဝင်လတ်သော် တံခါးတွင်း၌ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို မြင်၍ တင့်အပ်သော အရပ်သို့ ဆုတ်ခွါဖဲကြဉ်၍ ပုန်းကွယ်လျက် ရပ်နေ၏။ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် တင်းတိမ်ပေါက်ဖြင့် ကြည့်လတ်သော် ထိုမာတင်္ဂဘုရားလောင်းကို မြင်၍ ဤသူကား အဘယ်သူနည်းဟု မေး၍ ရှင်မ ဒွန်းစဏ္ဍာတည်းဟု ဆိုလတ်သော် မမြင်အပ် မမြင်သင့် မမြင်ထိုက် မမြင်ကောင်းသော သူယုတ်မာကို မြင်မိလေစွတကားဟု နံ့သာရည်ဖြင့် မျက်စိကို ဆေးကြော၍ ထိုမြင်ရာအရပ်မှ ပြန်လေ၏။ ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ သူဌေးသမီးနှင့်တကွ ထွက်သော ပရိသတ်သည် ဟယ်- မကောင်း ယုတ်မာသော ဒွန်းစဏ္ဏားယုတ်- ယနေ့ သင့်ကို မှီ၍ ငါတို့အား အဘိုးအခမရှိသော အရက် ထမင်းသည် ပျက်ခဲ့လေပြီဟု အမျက်ဒေါသဖြင့် နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ မာတင်္ဂသုခမိန် ဘုရားလောင်းကို လက်တို့ဖြင့်၎င်း, ခြေတို့ဖြင့်၎င်း ပုတ်ခတ်ကျောက်ကန်သည်ကို ပြုသဖြင့် မိန်းမောစေ၍ ဖဲလေ၏။

ထိုမာတင်္ဂ ဘုရားလောင်းသည် အတန်ငယ်ကြာမှ ရအပ်သော အမှတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ကြံ၏။ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ၏ အခြံအရံ ပရိသတ်သည် အပြစ်မရှိသောငါ့ကို အကြောင်းမရှိဘဲလျက် ပုတ်ခတ်ဘိ၏။ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို ရသည်ရှိသော် ထအံ့၊ မရသည်ရှိသော် ငါ မထဟု အဓိဋ္ဌာန်၍ သွားပြီးသော် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ၏ အဖအိမ်တံခါး၌ အိပ်၏။ ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ၏ အဖသည် အဘယ်အကြောင်းကြောင့် အိပ်သနည်းဟု ဆိုလတ်သော် တပါးအကြောင်းမရှိ၊ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို အလိုရှိ၏ဟု ဆို၏။ တရက်သည် လွန်၏။ ထို့အတူ နှစ်ရက် သုံးရက် လေးရက် ငါးရက် ခြောက်ရက်သည် လွန်၏။ ဘုရားလောင်းတို့၏ အဓိဋ္ဌာန်တော်မူခြင်းသည်ကား ပြီးပြည့်စုံမြဲသာတည်း၊ ထို့ကြောင့် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို အိမ်မှထုတ်၍ ထိုမာတင်္ဂသုခမိန်အား ပေးရလေ၏။

ထိုအခါ မာတင်္ဂသုခမိန်ကို ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် အရှင့်သား ထတော်မူပါလော့၊ အရှင့်သား၏အိမ်သို့ သွားကြကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ နှမ-သေအရက်ကို သောက်သော သင်၏ အခြွေအရံသည် ငါ့ကို ပုတ်ခတ်သည်ဖြစ်၍ ငါသည် အားနည်းလှ၏။ ငါ့ကို ပွေ့ချီပိုက်ဖက်၍ ကျောက်ကုန်းထက်သို့ တင်ယူ၍ သွားလော့ဟု ဆို၏။ ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ သူဌေးသမီးသည် ထိုမာတင်္ဂသုခမိန်ဆိုတိုင်း ပြု၍ ပြည်သူတို့သည် မြင်ကုန်စဉ်လျှင် မြို့မှထွက်၍ ဇွန်းစဏ္ဍားရွာသို့ သွားလေ၏။ ထိုအခါ၌ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို ဘုရားလောင်းသည် အမျိုးကို ဖျက်တတ်သော လွန်ကျူးခြင်းကို မပြုမူ၍ နှစ်ရက် သုံးရက် နေစေ၍ ကြံ၏။

ငါသည် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို များမြတ်သော အခြံအရံသို့ ရောက်သည်ကို ပြုလိုသည်ရှိသော် ရဟန်းပြုမှသာလျှင် ပြုခြင်းငှါ တတ်နိုင်လတ္တံ့၊ ရဟန်းပြုသည်မှ တပါးသောအကြောင်းဖြင့် မတတ်နိုင်လတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ ထိုအခါ ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို ခေါ်၍ နှမ-ငါသည် တောမှ တစုံတခုတို့ကို မဆောင်ချေသည်ရှိသော် ငါတို့အား အသက်မတည်ကုန်လတ္တံ့၊ ငါမလာသမျှ ကာလပတ်လုံး မဆန့်ကျင်ရစ်လင့်၊ ငါသည် တောသို့သွားအံ့ဟုဆို၍ အိမ်၌နေသောသူတို့ကိုလည်း ဤဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို မမေ့ရစ်ကြပါကုန်လင့်ဟု ဆုံးမ၍ တောသို့သွား၍ သာသနာတော်တွင်း၌ ရဟန်းနှင့်တူစွာသော ပရိဗိုဇ်ရဟန်းပြု၍ ခုနစ်ရက်မရောက်မီ ရှစ်ပါးသော သမာပတ်တို့ကို၎င်း, အဘိညာဉ် ငါးပါးတို့ကို၎င်း ဖြစ်စေ၍ ယခုအခါ၌ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ၏ မှီခိုကိုးကွယ်ရာသည် ဖြစ်ခြင်းငှါ တတ်နိုင်လတ္တံ့ဟု ကြံတော်မူ၍ တန်ခိုးဖြင့်လာ၍ ဒွန်းစဏ္ဍာရွာအပါး၌ သက်ဆင်း၍ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ၏ အိမ်တံခါးသို့ သွား၏။

ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ဘုရားလောင်း၏ လာကြောင်းကိုသိ၍ အိမ်မှထွက်၍ အရှင့်သား- အဘယ့်ကြောင့် အကျွန်ုပ်ကို ကိုးကွယ်ရာမဲ့ပြု၍ ရဟန်းပြုသနည်းဟု မြည်တမ်းငိုကြွေး၏။ ထိုအခါ၌ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို နှမ- မစိုးရိမ်လင့်၊ သင့်အား ရှေးစည်းစိမ် အခြံအရံထက် အလွန် ကြီးမြတ်သော စည်းစိမ်အခြံအရံ ရှိသည်ကို ငါပြုအံ့ဟု ဆို၍ ငါ၏လင်သည် မာတင်္ဂသုခမိန်မဟုတ်၊ ငါ၏လင်ကား မဟာဗြဟ္မာတည်းဟု ဤမျှသောစကားဖြင့် ပရိသတ်အလယ်၌ ပြောဆိုခြင်းငှါညတတ်နိုင်မည်လောဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင့်သား- တတ်နိုင်ပါလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ တတ်နိုင်သော် ယခုအခါ၌ သင်၏လင်သည် အဘယ်အရပ်၌ ရှိသနည်းဟု မေးအပ်သည်ရှိသော် ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ သွား၏ဟုဆို၍ အဘယ်အခါ သင်၏လင် လာလိမ့်မည်နည်းဟု မေးသော် ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သော လပြည့်နေ့ဝယ် လဝန်းကိုခွဲဖောက်၍ လာလတ္တံ့ဟု ပြောဆိုရမည်ဟု မှာခဲ့၍ ဘုရားလောင်းသည် ဟိမဝန္တာသို့သာလျှင် ကြွတော်မူ၏။

ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ဗာရာဏသီပြည်၌ လူများအလယ်ဝယ် ထိုထိုသို့သောအရပ်တို့၌ ဘုရားလောင်း မှာခဲ့တိုင်း ပြောဆို၏။ လူများသည် ငါတို့၏ မဟာဗြဟ္မာသည် ဖြစ်ပါလျက် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို အဘယ့်ကြောင့် ရလေသနည်း၊ ဤစကားသည် ဤဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာဆိုတိုင်း ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ယုံကြည်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း လပြည့်နေ့၌ လ၏ ကောင်းကင်လယ်ဝယ် တည်သောအခါ၌ ဗြဟ္မာ၏ကိုယ်ကို ဖန်ဆင်း၍ အလုံးစုံသော ကာသိတိုင်း တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏသီပြည်ကို တပြိုင်နက် ထွန်းလင်းသည်ကိုပြု၍ လဝန်းကိုဖောက်လျက် သက်၍ ဗာရာဏသီပြည်၏ အလယ်၌ သုံးပတ်လှည့်လည်၍ လူအများသည် နံ့သာပန်း အစရှိသည်ဖြင့် ပူဇော်စဉ် ဒွန်းစဏ္ဍားရွာသို့ ရှေးရှုဖြစ်၏။ မင်းရိက္ခာစားဖြစ်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် စုဝေးကုန်၍ ဒွန်းစဏ္ဍားရွာသို့ သွားကုန်၍ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ၏ အိမ်ကို စင်ကြယ်သော အဝတ်ပုဆိုးတို့ဖြင့် မိုးကုန်၍ မြေကို နံ့သာမျိုးလေးပါးတို့ဖြင့် လိမ်းကျံကုန်၍ ပန်းတို့ကိုကြဲ၍ အခိုးအထုံကိုပေးလျက် ပုဆိုးဗိတာန်ကို ဖြန့်ကြက်၍ မြတ်သောအခင်းကို ခင်းပြီးလျှင် ဆီမွှေးဆီမီးကိုညှိ၍ အိမ်တံခါး၌ ငွေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော သဲကိုကြဲ၍ ပန်းတို့ကိုကြဲ၍ တံခွန်တို့ကို ဖွဲ့ကုန်၏။

ဤသို့ အိမ်ကို တန်ဆာဆင်ပြီးသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကောင်းကင်မှသက်၍ အိမ်တွင်းသို့ဝင်၍ အတန်ငယ် အိပ်ရာပြင်၌ နေ၏။ ထိုအခါ၌ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ဥတုလာ၏။ ထိုဥတုလာသောအခါ၌ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ၏ ချက်ကို လက်မဖြင့် သုံးသပ်၏။ ဝမ်း၌ ကိုယ်ဝန်သည် တည်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို ခေါ်၍ နှမ- သင်အား ကိုယ်ဝန်တည်ပြီ၊ သင်သည် သားယောက်ျားကို ဖွားမြင်လတ္တံ့၊ သင်သည်၎င်း, သားသည်၎င်း ထိုသင်တို့သားအမိ နှစ်ယောက်တို့သည် လာဘ်များခြင်း အခြံအရံများမြတ်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ သင်၏ခြေဆေးရေသည် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မင်းတို့၏ အဘိသိက်ရေ ဖြစ်လတ္တံ့၊ သင်၏ ချိုးရေသည် အမြိုက်ဆေးရေ ဖြစ်လတ္တံ့၊ အကြင်သူတို့သည် သင်၏ချိုးရေကို ဦးခေါင်း၌ သွန်းလောင်းကုန်အံ့၊ ထိုသူတို့သည် အလုံးစုံသော အနာတို့မှ ကင်းလွတ်ကုန်လတ္တံ့၊ ယုတ်သောအဖြစ်မှ ကြဉ်ကုန်လတ္တံ့၊ သင်၏ ခြေဖမိုး၌ ဦးခေါင်းကိုထား၍ ရှိခိုးရသော သူတို့သည် အသပြာတထောင်ကို ပေးကုန်လတ္တံ့၊ (ရှိခိုးသူ များလှသောကြောင့် ငွေအသပြာတထောင် ပေးနိုင်မှ သင်၏ခြေကို ဦးခေါင်းတိုက်၍ ရှိခိုးရလိမ့်ဟူလိုသည်) စကားသံကိုကြားရာ၌ ရပ်၍ ရှိခိုးရသောသူတို့သည် အသပြာတရာကို ပေးကုန်လတ္တံ့၊ မျက်စိဖြင့် မြင်ရာအရပ်၌ တည်၍ ရှိခိုးရသော သူတို့သည် တကျပ်ပေး၍ ရှိခိုးရကုန်လတ္တံ့၊ မမေ့မလျော့ ဖြစ်လော့ဟု ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကိုမှာဆိုဆုံးမခဲ့၍ အိပ်ရာမှထွက်၍ လူအပေါင်းတို့ မြင်စဉ်ပင်လျှင် ပျံတက်၍ လဝန်းသို့ ဝင်တော်မူ၏။

ပုဏ္ဏားအပေါင်းတို့ စုဝေး၍ ရပ်ကုန်လျက်လျှင် ညဉ့်ကို လွန်စေ၍ နံနက်ကလျှင် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို ရွှေထမ်းစင်ထက်သို့ တင်၍ ဦးခေါင်းဖြင့် ရွက်ကုန်၍ မြို့တွင်းသို့ ဝင်ကုန်၍ မဟာဗြဟ္မာမယား ဟူ၍လည်း ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသို့ ကပ်၍ လူများသည် နံ့သာ, ပန်း အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်၏။ ခြေဖမိုး၌ ဦးခေါင်းကိုထား၍ ရှိခိုးခြင်းငှာ ရသောသူတို့သည် အသပြာတထောင်ထုပ်ကို ပေးရကုန်၏။ အသံကြားရာအရပ်၌ တည်၍ ရှိခိုးရသောသူတို့သည် အသပြာတရာကို ပေးရကုန်၏။ မျက်စိမြင်ရာအရပ်၌ တည်၍ ရှိခိုးခြင်းကို ရကုန်သောသူတို့သည် တသပြာကို ပေးရကုန်၏။ ဤသို့ တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏသီပြည်ကို သိမ်းယူ၍ ချင့်သည်ရှိသော် တဆယ်ရှစ်ကုဋေသော ဥစ္စာကို ရကုန်၏။

ထိုအခါ ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို ပြည်သူတို့သည် ခြံရံလျက်ဆောင်၍ ပြည်လယ်၌ ကြီးစွာသော မဏ္ဍပ်ကို ဆောက်၍ တင်းတိမ်ရံ၍ မြတ်သောနေရာကို ခင်း၍ များစွာသော တင့်တယ်စံပယ်ခြင်းဖြင့် နေစေကုန်၏။ မဏ္ဍပ်၏ အလယ်၌သာလျှင် တံခါးမုတ် ခုနစ်တန်, ဘုံခုနစ်ဆင့်ရှိသော ပြာသာဒ် ပြုခြင်းငှါ အားထုတ်ကုန်၏။ ကြီးစွာသော အမှုသစ်ကိစ္စသည် ဖြစ်၏။ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ထိုမဏ္ဍပ်၌သာလျှင် သားကို ဖွားမြင်၏။ ထိုအခါ၌ သတို့သား၏ အမည်ကို မှည့်အံ့သောနေ့၌ ပုဏ္ဏားတို့သည် စည်းဝေးကုန်၍ မဏ္ဍပ်၌ ဖွားမြင်သောကြောင့် မဏ္ဍဗျသတို့သားဟူ၍ ထိုသတို့သားအမည်ကို မှည့်သမုတ်ကြကုန်၏။ ပြာသာဒ်သည်လည်း ဆယ်လတို့ဖြင့် ပြီး၏။ ထိုမှစ၍ ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် များသော အခြံအရံဖြင့် ထိုပြာသာဒ်၌ နေ၏။ မဏ္ဍဗျ သတို့သားသည်လည်း များစွာသော အခြံအရံဖြင့်ကြီး၏။

ထို မဏ္ဍဗျသတို့သား၏ ခုနစ်နှစ် ရှစ်နှစ်ရှိသောအခါ၌ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်ဝယ် မြတ်သောဆရာတို့သည် စုဝေးကုန်၍ ထိုဆရာမြတ်တို့သည် ထိုမဏ္ဍဗျလုလင်ကို ဗေဒင်သုံးပုံကို သင်ကုန်၏။ ထိုမဏ္ဍဗျလုလင်သည် တဆယ့်ခြောက်နှစ် ရှိသောအခါမှစ၍ ပုဏ္ဏားတို့အား ဆွမ်းကျွေးဝတ်ကို ဖြစ်စေ၏။ မပြတ် တသောင်း ခြောက်ထောင်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် စားကုန်၏။ လေးခုမြောက်သော တံခါးမုတ်၌ ပုဏ္ဏားတို့အား အလှူကို လှုကုန်၏။ ထိုအခါဝယ် တခုသော များစွာသော ပုဏ္ဏားတို့ စုဝေးသောနေ့၌ အိမ်ဝယ် များစွာသော နို့ဃနာကို စီရင်ကုန်၏။ တသောင်း ခြောက်ထောင်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် လေးခုမြောက်သော တံခါးမုတ်၌ နေကုန်၍ ရွှေခွက်၌ ထောပတ်သစ်ဖြင့်၎င်း, ရင့်သော ပျားလဘို့ အစရှိသည်တို့ဖြင့်၎င်း စီရင်အပ်သော နို့ဃနာကို စားသောက်ကုန်၏။

သတို့သားသည်လည်း ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သည်ဖြစ်၍ ရွှေခြေနင်းတို့ကို စီးနင်း၍ လက်ဖြင့် ရွှေလှံကိုကိုင်၍ ဤခွက်၌ ထောပတ်ကို လှူကြကုန်၊ ဤခွက်၌ကား ပျားကိုလှူကြကုန်ဟု စီရင်လျက် သွား၏။ ထိုခဏ၌ မာတင်္ဂ သုခမိန်သည် ဟိမဝန္တာဝယ် အဿမပိုဒ် ကျောင်းသင်္ခမ်း၌ နေလျက် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ၏ သားအကြောင်းကား အသို့နည်းဟု ကြည့်လတ်သော် ထိုသား၏ အရာမဟုတ်သည်၌ ပြေးဝင်သောအဖြစ်ကို မြင်၍ ယနေ့ပင်လျှင် သွား၍ လုလင်ကိုဆုံးမ၍ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်အား လှူသည်ရှိသော် အကျိုးကြီး၏။ ထိုပုဂ္ဂိုလ်အား အလှူကို ပေးလှူစေ၍ ငါလာအံ့ဟု ကြံ၍ ကောင်းကင်ဖြင့် အနဝတတ်အိုင်သို့ သွား၍ မျက်နှာသစ်ခြင်း အစရှိသည်တို့ကို ပြု၍ ဆေးဒန်းမြင်းသီလာ ကျောက်ဖျာအပြင်၌ ရပ်တည်လျက် နှစ်ထပ်သင်းပိုင်ကို ပြင်ဝတ်တော်မူ၍ ခါးပန်းကို ဖွဲ့စည်း၍ ပံသုကူဒုကုဋ်ကို ရုံ၍ မြေသပိတ်ကို ယူ၍ ကောင်းကင်ဖြင့် လာ၍ လေးခုမြောက်သော တံခါးမုတ် အလှူဇရပ်၌သာလျှင် သက်၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ ရပ်၏။

မဏ္ဍဗျလုလင်သည် ထိုမှဤမှ ကြည့်လတ်သော် ထိုဘုရားလောင်းကို မြင်၍ ဤသို့ သဘောရှိသော မြေဘုတ်ဘီလူးနှင့် တူသော ဤရဟန်းသည် ဤအရပ်သို့ လာခြင်းသည်ကား အဘယ်အရပ်မှ လာသနည်းဟု ကြံ၍ ထိုဘုရားလောင်းနှင့်တကွ စကားပြောဟောလိုသော မဏ္ဍဗျသတို့သားသည်-

၁။ ကုတော နု အာဂစ္ဆသိ ဒုမ္မဝါသီ၊
ဩတလ္လကော ပံသုပိသာစကောဝ။
သင်္ကာရစောဠံ ပဋိမုဉ္စ ကဏ္ဌေ၊
ကော ရေ တုဝံ ဟောသိ အဒက္ခိဏေယျော။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁။ ဘော ပဗ္ဗဇိတ၊ အို-ရဟန်း။ တွံ၊ သင်သည်။ ဒုမ္မဝါသီ၊ ညနွမ်းသော အဝတ်သင်္ကန်းကို ဝတ်သည်ဖြစ်၍။ ဩတလ္လကော၊ တွဲရယားချည်မျှင်ကျသော သင်္ကန်းကို ဝတ်သည်ဖြစ်၍။ ပံသုပိသာစကော ဣဝ၊ မြေဘုတ်ဘီလူးကဲ့သို့။ ကုတော၊ အဘယ်အရပ်မှ။ အာဂစ္ဆသိ နု၊ လာသနည်း။ သင်္ကာရစောဠံ၊ အမှိုက်တံမြက်ချေး စွန့်ရာအရပ်၌ ရအပ်သော ပုဆိုးနွမ်းကို။ ကဏ္ဌေ၊ လည်၌။ ပဋိမုဉ္စ၊ စွပ်၍။ အာဂတော၊ လာ၏။ ကော၊ အသူနည်း။ ရေ၊ အချင်း။ တုဝံ၊ သင်သည်။ အဒက္ခိဏေယျော၊ မြတ်သော အလှူခံမဟုတ် ယုတ်သောအလှူခံသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်၏။

ထိုမဏ္ဍဗျသတို့သား၏ စကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် နူးညံ့သော စိတ်ဖြင့်သာလျှင် ထိုမဏ္ဍဗျလုလင်နှင့် စကားပြောလိုရကား-

၂။ အန္နံ တဝေဒံ ပကတံ ယသဿိ၊
တံ ခဇ္ဇရေ ဘုဉ္ဇရေ ပိယျရေ စ။
ဇာနာသိ မံ တွံ ပရဒတ္တူပဇီဝိံ၊
ဉတ္တိဋ္ဌပိဏ္ဍံ လဘတံ သပါကော။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂။ ယသဿိ၊ များသော အခြံအရံရှိသော မဏ္ဍဗျ။ တဝ၊ သင်သည်။ ဣဒံ အန္နံ၊ ဤဆွမ်းကို။ ပကတံ၊ စီရင်အပ်၏။ တံ၊ ထို သင်စီရင်သော ဆွမ်းကို။ ဗြာဟ္မဏာ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ခဇ္ဇရေ စ၊ ခဲလည်းခဲကုန်၏။ ဘုဉ္ဇရေ စ၊ စားလည်း စားကုန်၏။ ပိယျရေ စ၊ သောက်လည်း သောက်ကုန်၏။ တွံ၊ သင်သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ပရဒတ္တူပဇီဝိံ၊ သူတပါးအလှူကိုခံ၍ အသက်မွေးသော အဖြစ်ကို။ ဇာနာသိ၊ သိပါ၏တကား။ သ ပါကောပိ၊ ခွေးသားစားမျိုး ဒွန်းစဏ္ဏားသည်လည်း။ ဉတ္တိဋ္ဌပိဏ္ဍံ၊ အနီး၌ရပ်၍ ရအပ်သော ဆွမ်းကို။ ဝါ-၊ အထက်၌ရပ်၍ လှူသည်ကို အောက်၌ရပ်၍ ရအပ်သော ဆွမ်းကို။ လဘတံ - လဘတု၊ ရချင်ပါ၏။

ထို့နောင်မှ မဏ္ဍဗျလုလင်သည် ဘုရားလောင်းကို မောင်းမဲလိုရကား-

၃။ အန္နံ မမေဒံ ပကတံ ဗြာဟ္မဏာနံ၊
အတ္တတ္ထာယ သဒ္ဒဟတော မမေဒံ။
အပေဟိ ဧတ္တော ကိမိဓ ဌိတောသိ၊
န မာဒိသာ တုယှံ ဒဒန္တိ ဇမ္မ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃။ မမ၊ ငါသည်။ ဗြာဟ္မဏာနံ၊ ပုဏ္ဏားတို့အား။ ဣဒံ အန္နံ၊ ဤဆွမ်းကို။ ပကတံ၊ စီရင်အပ်၏။ သဒ္ဒဟတော၊ အကျိုးကိုယုံကြည်သော။ အတ္တတ္ထာယ၊ ကိုယ်အကျိုးစီးပွားအလို့ငှာ။ ဣဒံ၊ ဤဆွမ်းကို။ ပကတံ၊ စီရင်အပ်၏။ ဧတ္တော၊ ဤအရပ်မှ။ အပေဟိ၊ ဖဲလော့။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဌိတော၊ ရပ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ဇမ္မ၊ ဒွန်းစဏ္ဍာယုတ်။ မာဒိသာ၊ ငါကဲ့သို့သောသူတို့သည်။ တုယှံ၊ သင် ဒွန်းစဏ္ဍားအား။ န ဒဒန္တိ၊ မလှူကုန်။

ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် မဏ္ဍဗျသတို့သားအား ဖြားယောင်းလိုရကား-

၄။ ထလေ စ နိန္နေ စ ဝပန္တိ ဗီဇံ၊
အနူပခေတ္တေ ဖလ မာသိသမာနာ။
ဧတာယ သဒ္ဓါယ ဒဒါဟိ ဒါနံ၊
အပွေဝ အာရာဓယေ ဒက္ခိဏေယျေ။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄။ ကုမာရ၊ မဏ္ဍဗျသတို့သား။ ဖလံ၊ ကောက်စပါးသီးကို။ အာသီသမာနာ၊ အလိုရှိသောသူတို့သည်။ ထလေ စ၊ ကုန်း၌၎င်း။ နိန္နေ စ၊ အဝှမ်း၌၎င်း။ အနူပခေတ္တေ စ၊ တဘက်ဆည်ကန် ချောင်းကိုမှီသော လယ်၌၎င်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တီသု၊ သုံးပါးသောလယ်တို့၌။ ဗီဇံ၊ စပါးမျိုးကို။ ဝပန္တိ၊ စိုက်ပျိုးကုန်၏။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဧတာယ သဒ္ဓါယ၊ ထိုသဒ္ဓါဖွင့်။ တိဏ္ဏံ၊ အယုတ် အလတ် အမြတ်ဟု ဆိုအပ်သော အလှူခံပုဂ္ဂိုလ် သုံးပါးတို့အား။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒဒါဟိ၊ လှူလော့။ ဧဝံ၊ ဤသို့လှူသည်ရှိသော်။ ဒက္ခိဏေယျေ၊ အလှူခံတို့ကို။ အပ္ပေဝ အာရာဓယေ၊ နှစ်သက်စေငြားအံ့လည်း မသိ။

ထို့နောင်မှ မဏ္ဍဗျလုလင်သည် အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်တို့၏ မြတ်သည်၏အဖြစ်ကို ဆိုလိုရကား -

၅။ ခေတ္တာနိ မယှံ ဝိဒိတာနိ လောကေ၊
ယေသာ ဟံ ဗီဇာနိ ပတိဋ္ဌာပေမိ။
ယေ ဗြာဟ္မဏာ ဇာတိမန္တူပပန္နာ၊
တာနီဓ ခေတ္တာနိ သုပေသလာနိ။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅။ သမဏ၊ ရှင်ရဟန်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယေသု၊ အကြင် ပုဂ္ဂိုလ်တို့၌။ ဗီဇာနိ၊ မျိုးစေ့တို့ကို။ ပတိဋ္ဌာပေမိ၊ မြှုပ်ထား၏။ လောကေ၊ လောက၌။ ခေတ်တာနိ၊ လယ်ယာမြေကောင်းသဘွယ် ဖြစ်ကုန်သော။ တာနိ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို။ မယှံ၊ ငါသည်။ ဝိဒိတာနိ၊ သိအပ်ကုန်ပြီ။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ယေ ဗြာဟ္မဏာ၊ အကြင် ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဇာတိမန္တူပပန္နာ၊ အမျိုး ဗေဒင်နှင့် ပြည့်စုံကုန်၏။ တာနိ၊ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည်။ ခေတ္တာနိ၊ လယ်ယာမြေကောင်းနှင့် တူကုန်၏။ သုပေသလာနိ၊ သီလကို အလွန်ချစ်ကုန်၏။

ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်တို့၏ အယုတ်အမြတ်ကို ပြလိုရကား-

၆။ ဇာတီမဒေါ စ အတိမာနိတာ စ၊
လောဘော စ ဒေါသောစ မဒေါ စ မောဟော။
ဧတေ အဂုဏာ ယေသု စ သန္တိ သဗ္ဗေ။
တာနီဓ ခေတ္တာနိ အပေသလာနိ။

၇။ ဇာတီမဒေါ စ အတိမာနိတာ စ၊
လောဘော စ ဒေါသော စ မဒေါ စ မောဟော။
ဧတေ အဂုဏာ ယေသု န သန္တိ သဗ္ဗေ။
တာနီဓ ခေတ္တာနိ သုပေသလာနိ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆။ ကုမာရ၊ မဏ္ဍဗျသတို့သား။ ဇာတိမဒေါ စ၊ ဇာတိမာန်ယစ်ခြင်း၎င်း။ အတိမာနိတာ စ၊ အလွန်မာန်မူခြင်း၎င်း။ လောဘော စ၊ တပ်မက်မောခြင်း၎င်း။ ဒေါသော စ၊ ပြစ်မှားခြင်း၎င်း။ မဒေါ စ၊ မာန်ယစ်ခြင်း၎င်း။ မောဟော စ၊ တွေဝေခြင်း၎င်း။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ အဂုဏာ၊ ကျေးဇူးမဲ့ကို ပြုတတ်ကုန်သော။ ဧတေ၊ ထိုတရာတို့သည်။ ယေသု စ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့၌ကား။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ တာနိ၊ ထိုလောဘအစရှိသော မကောင်းသော တရားရှိသော သူတို့သည်။ အခေတ္တာနိ၊ လယ်ယာမြေကောင်းနှင့် မတူကုန်။ အပေသလာနိ၊ သီလကို မချစ်ကုန်။

֍ ဋ္ဌ ၇။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ဇာတိမဒေါ စ၊ ဇာတိမာန် ယစ်ခြင်း၎င်း။ အတိမာနိတာ စ၊ ငါသာလျှင်မြတ်၏ဟု အလွန် မာန်မူခြင်း၎င်း။ လောဘော စ၊ တပ်မက်မောခြင်း၎င်း။ ဒေါသော စ၊ အမျက်ထွက်ခြင်း၎င်း။ မဒေါ စ၊ မာန်ယစ်ခြင်း၎င်း။ မောဟော စ၊ တွေဝေခြင်း၎င်း။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ အဂုဏာ၊ ကျေးဇူး မရှိကုန်သော။ ဧတေ၊ ထိုတရားတို့သည်။ ယေသု၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့၌။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ သုပေသလာနိ၊ သီလကိုချစ်ကုန်သော။ တာနိ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ ခေတ္တာနိ၊ လယ်ယာမြေကောင်းနှင့် တူကုန်၏။

ထိုမဏ္ဍဗျ သတို့သားသည် ဘုရားလောင်းသည် အဖန်တလဲလဲ တရားဟောသည်ရှိသော် အမျက်ထွက်၍ ဤရဟန်းသည် အလွန်စကားများစွာ အလွန်မြည်တမ်း၏။ ဤတံခါးစောင့်တို့သည် အဘယ်အရပ်သို့ သွားကုန်သနည်း၊ ဤဒွန်းစဏ္ဍားကို နှင်ထုတ်ကြကုန်ဟု ဆိုလိုရကား-

၈။ ကွေတ္ထ ဂတာ ဥပဇောတိယော စ၊
ဥပဇ္ဈာယော အထဝါ ဂဏ္ဍကုစ္ဆိ။
ဣမဿ ဒဏ္ဍဉ္စ ဝဓဉ္စ ဒတွာ၊
ဂလေ ဂဟေတွည ဂလယာထ ဇမ္မံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၈။ ဧတ္ထ၊ ဤသုံးတံခါးတို့၌။ ဌပိတာ၊ အစောင့်ထားကုန်သော။ ဥပဇောတိယော စ၊ ဥပဇောတိယမည်သော တံခါးစောင့်၎င်း။ ဥပဇ္ဈာယော စ၊ ဥပဇ္ဈာယမည်သော တံခါးစောင့်၎င်း။ အထဝါ၊ ထိုမှတပါး။ ဂဏ္ဍကုစ္ဆိ စ၊ ဏ္ဍကုစ္ဆိ အမည်ရှိသော တံခါးစောင့်၎င်း။ ကွ၊ အဘယ်အရပ်သို့။ ဂတာ၊ သွားကြကုန်သနည်း။ ဣမဿ၊ ဤ သူယုတ်မာအား။ ဒဏ္ဍဉ္စ၊ ဒဏ်ကို၎င်း။ ဝဓဉ္စ၊ ပုတ်ခတ်ခြင်းကို၎င်း။ ဒတွာ၊ ပေး၍။ ဇမ္မံ၊ သူယုတ်ကို။ ဂလေ၊ လည်၌။ ဂဟေတွာ၊ ကိုင်၍။ ဂလယာထ၊ နှင်ထုတ်ကြကုန်။

ထိုတံခါးစောင့် သုံးယောက်တို့သည်လည်း ထိုမဏ္ဍဗျ သတို့သား၏ စကားကိုကြား၍ လျင်စွာလာကုန်၍ အရှင့်သား- အသို့ပြုရကုန်အံ့နည်းဟု ဆိုကုန်၏။ သင်တို့သည် ဒွန်းစဏ္ဍားဖြစ်သော ဤသူယုတ်မာကို မြင်၏လောဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင့်သား- မမြင်ပါကုန်ဟု ဆိုကုန်၍ အရှင့်သား- အဘယ်မှလာသော အဖြစ်ကို မသိကုန်ပါ၊ ဤသူသည် အဘယ်သူနည်း၊ လှည့်ပတ်တတ်သော မာယာသည်မူလည်း ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဝိဇ္ဇာဓိုရ်သည်မူလည်း ဖြစ်လတ္တံ့ ဟုဆိုကုန်၍ ယခုအခါ၌ အဘယ်ကို အလိုရှိသနည်း, အဘယ်သို့ ပြုရကုန်အံ့နည်း။ ဤသို့ မေးသည်ရှိသော် ဤသူယုတ်မာ၏ မျက်နှာကိုသာလျှင် ပုတ်ခတ်၍ ကွဲပေါက်စေကုန်လျက် လှံတံ ဝါးခြမ်းစိတ်တို့ဖြင့် ကျောက်ရေစုတ်အောင် ရိုက်ပုတ်၍ လည်၌ကိုင်၍ ဤသူယုတ်မာကို ဤအရပ်မှ နှင်ထုတ်လေကုန်ဟုဆိုလျှင် ဘုရားလောင်းလည်း ထိုသူတို့သည် အနီးသို့ မရောက်မီလျှင် ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်၍ ကောင်းကင်၌တည်လျက် ဆဲရေးခြင်း၌ အပြစ်ကို ထင်ရှားစွာ ပြလိုရကား-

၉။ ဂိရိံ နခေန ခဏသိ၊
အယော ဒန္တေဟိ ခါဒသိ။
ဇာတဝေဒံ ပဒဟသီ၊
ယော ဣသိံ ပရိဘသသိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၉။ မဏ္ဍဗျ၊ မဏ္ဍဗျလုလင်။ ယော တွံ၊ အကြင်သင်သည်။ ဣသိံ၊ ရသေ့ရဟန်းကို။ ပရိဘာသသိ၊ ဆဲရေး၏။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ ဂိရိံ၊ တောင်ကို။ နခေန၊ လက်သည်းဖြင့်။ ခဏသိ၊ တူးသည်နှင့် တူ၏။ အယော၊ သံကို။ ဒန္တေဟိ၊ သွားတို့ဖြင့်။ ခါဒသိ၊ ကိုက်ဝါးသည်နှင့်တူ၏။ ဇာတဝေဒံ၊ မီးကို။ ဂိလိတုံ၊ မျိုခြင်းငှါ။ ပဒဟသိ၊ အားထုတ်သည်နှင့် တူ၏။

ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူ၍ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုလုလင်၏ မြင်စဉ်၎င်း, ပုဏ္ဏားတို့သည် မြင်ကုန်စဉ်၎င်း ကောင်းကင်၌ ပျံ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားစွာ ပြလိုရကား-

၁၀။ ဣဒံ ဝတွာန မာတင်္ဂေါ ဣသိ သစ္စပရက္ကမော။
အန္တလိက္ခသ္မိံ ပက္ကာမိ၊ ဗြာဟ္မဏာနံ ဥဒိက္ခတံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သစ္စပရက္ကမော၊ သဘောမှန်သော လုံ့လရှိသော။ မာတင်္ဂေါ၊ မာတင်္ဂအမည်ရှိသော။ ဣသိ၊ ရသေ့သည်။ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ ဝတွာန၊ မိန့်တော်မူ၍။ ဗြာဟ္မဏာနံ၊ ပုဏ္ဏားတို့သည်။ ဥဒိက္ခတံ၊ မြင်ကုန်စဉ်။

အန္တလိက္ခသ္မိံ၊ ကောင်းကင်၌။ ပက္ကာမိ၊ သွားလေ၏။

ထိုဘုရားလောင်းသည် အရှေ့အရပ်သို့ ရှေးရှုသွား၍ ခရီးတကြောင်း၌ သက်ဆင်း၍ ခြေရာထင်စေသတည်းဟု ဓိဋ္ဌာန်တော်မူ၍ အရှေ့တံခါးအနီး၌ ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွတော်မူ၍ ရောသောဆွမ်းကို ရုံးစုတော်မူ၍ ဇရပ်တဆောင်၌ နေ၍ ရောသောဆွမ်းကို ဘုဉ်းပေးတော်မူ၏။ မြို့စောင့်နတ်တို့သည် ဤမဏ္ဍဗျသည် ငါတို့သခင် ရသေ့ကို ညှဉ်းဆဲနှိပ်စက်၍ ဆိုဘိ၏ဟု သည်းမခံနိုင်သည်ဖြစ်၍ လာကုန်၏။ ထိုအခါ၌ နတ်အကြီးသည် ထိုမဏ္ဍဗျ၏လည်ကို ကိုင်၍လှည့်၏။ ကြွင်းသော နတ်တို့သည် ကြွင်းသော ပုဏ္ဏားတို့၏ လည်ကိုကိုင်၍ တွန်းလှည့်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်း၌ နူးညံ့သော စိတ်ရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့်ကား ထိုသခင်ရသေ့၏ သားတော်တည်းဟု ထိုမဏ္ဍဗျကို မသတ်ကုန်၊ ပင်ပန်းစေရုံသာတည်း၊ မဏ္ဍဗျ၏ဦးခေါင်းသည် ပြန်၍ ကျောသို့ မျက်နှာရှေးရှုဖြစ်၏။ လက်ခြေတို့သည် ဖြောင့်တန်း ခိုင်မာကုန်သည်ဖြစ်၍ တည်၏။ မဏ္ဍဗျ၏ မျက်စိတို့သည် သူသေ၏မျက်စိကဲ့သို့ ဖြူကုန်၏။ မဏ္ဍဗျသည် ကိုယ်ခက်တရော်ရှိသည်ဖြစ်၍ အိပ်၏။ ကြွင်းသော ပုဏ္ဏားတို့သည် ခံတွင်းဖြင့် တံတွေးကို အန်ကုန်လျက် ထိုမှဤမှ တပြောင်းပြန်ပြန် လူးလဲကုန်၏။ လုလင်တို့သည် အရှင်မသားအား အသို့ဖြစ်လေသနည်းဟု ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာအား ကြားကုန်၏။ ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် လျင်စွာလာ၍ သားကို မြင်၍ ဤငါ့သား၏ ဖြစ်ခြင်းသည် အသို့နည်းဟု မေးလိုရကား-

၁၁။ အာဝေဠိတံ ပိဋ္ဌိတော ဥတ္တမင်္ဂံ၊
ဗာဟုံ ပသာရေတိ အကမ္ပနေယျံ။
သေတာနိ အက္ခီနိ ယထာ မတဿ၊
ကော မေ ဣမံ ပုတ္တမကာသိ ဧဝံ။

ဟူသောဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁။ ဥတ္တမင်္ဂံ၊ ဦးခေါင်းသည်။ ပိဋ္ဌိတော၊ နောက်သို့။ အာဝေဠိတံ၊ ပြန်ခဲ့ပြီ။ ဗာဟုံ၊ လက်ရုံးကို။ အကမ္ပနေယျံ၊ မလှုပ်မရှားဘဲ။ ပသာရေတိ၊ ဆန့်၏။ အက္ခီနိ၊ မျက်စိတို့သည်။ မတဿ၊ သူသေ၏။ အက္ခီနိ ယထာ၊ မျက်စိကိုကဲ့သို့။ သေတာနိ၊ ဖြူကုန်၏။ ဝါ-၊ မျက်ဖြူဆိုက်ကုန်၏။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဣမံ ပုတ္တံ၊ ဤသားကို။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ အကာသိ၊ ပြုဘိသနည်း။

ထိုအခါ၌ ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာအား ထိုအရပ်၌တည်သော လူအပေါင်းသည် ကြားလိုရကား-

၁၂။ ဣဓာဂမာ သမဏော ဒုမ္မဝါသီ၊
ဩတလ္လကော ပံသုပိသာစကောဝ။
သင်္ကာရစောဠံ ပဋိမုဉ္စ ကဏ္ဌေ၊
သော တေ ဣမံ ပုတ္တမကာသိ ဧဝံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂။ အယျ၊ အရှင်မ။ ဒုမ္မဝါသီ၊ ယုတ်နွမ်းသော အဝတ်သင်္ကန်းကိုဝတ်သော။ ဩတလ္လကော၊ ယုတ်သောသင်္ကန်းကို ဝတ်သော။ ပံသုပိသာစကော ဣဝ၊ မြေဘုတ်ဘီလူးနှင့်တူသော။ သမဏော၊ ရဟန်းသည်။ သင်္ကာရစောဠံ၊ အမှိုက်တံမြက်ချေးစွန့်ရာ၌ ရအပ်သော ပုဆိုးနွမ်းကို။ ကဏ္ဌေ၊ လည်၌။ ပဋိမုဉ္စ၊ စွပ်၍။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂမာ၊ လာ၏။ သော၊ ထိုရဟန်းသည်။ တေ၊ သင်ရှင်မ၏။ ဣမံ ပုတ္တံ၊ ဤသားကို။ ဧဝံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော အဖြစ်ကို။ အကာသိ၊ ပြု၏။

ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ထိုစကားကို ကြား၍ ကြံ၏။ ကြံဟန်ကား ဤမာတင်္ဂသုခမိန်မှ တပါးသောသူအား ဤသို့သော အစွမ်းသတို့သည်မရှိ၊ မချွတ်လျှင် မာတင်္ဂသုခမိန်၏ အတတ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ စင်စစ်မူကား ပြည့်စုံသော မေတ္တာ ဘာဝနာရှိသော ပညာရှိသည် ဤမျှလောက်သောလူကို ပင်ပန်းစေ၍ မကြွပေလတ္တံ့၊ အဘယ်မည်သော အရပ်သို့ သွားသည် ဖြစ်သနည်းဟု ကြံ၏။ ထို့နောင်မှ မေးလိုရကား-

၁၃။ ကတမံ ဒိသံ အဂမာ ဘူရိပညော၊
အက္ခာထ မေ မာဏဝါ ဧတမတ္ထံ။
ဂန္တွာန တံ ပဋိကရေမု အစ္စယံ၊
အပွေဝ နံ ပုတ္တံ လဘေမု ဇီဝိတံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃။ မာဏဝါ၊ လုလင်တို့။ ဘူရိပညော၊ မြေကြီးအထုနှင့်တူသော ပညာရှိသော ရဟန်းသည်။ ကတမံ ဒိသံ၊ အဘယ်အရပ်သို့။ အဂမာ၊ ကြွတော်မူသနည်း။ ဧတမတ္ထံ၊ ဤအကြောင်းကို။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာထ၊ ကြားကုန်လော့။ ဂန္တွာန၊ သွား၍။ တံ အစ္စယံ၊ ထိုအပြစ်ကို။ ပဋိကရေမု၊ ကုစားပါကုန်အံ့။ ဝါ၊ ကန်တော့ပါကုန်အံ့။ ပုတ္တံ - ပုတ္တဿ၊ ငါ့သား၏။ နံ ဇီဝိတံ၊ ထိုအသက်ကို။ အပ္ပေဝ လဘေမု၊ ရကုန်ငြားအံ့လည်း မသိ။

ထိုအခါ၌ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာအား ထိုအရပ်၌လျှင် တည်ကုန်သော လုလင်တို့သည် ပြောကြားလိုကုန်ရကား-

၁၄။ ဝေဟာယသံ အဂမာ ဘူရိပညော၊
ပထဒ္ဓုနော ပန္နရသေဝ စန္ဒော။
အပိ စ သော ပုရတ္ထိမဒိသံ အဂဉ္စိ၊
သစ္စပ္ပဋိညော ဣသိ သာဓုရူပေါ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄။ အယျေ၊ အရှင်မ။ ပထဒ္ဓုနော၊ ကောင်းကင်ခရီး အဓွန့်၏။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ ပန္နရသေ၊ တဆယ့်ငါးရက်၌ တက်၍ထွန်းသော။ စန္ဒော ဣဝ၊ လကဲ့သို့။ ဘူရိပညော၊ မြေကြီးအထုနှင့်တူသော ပညာရှိသော ရှင်ရသေ့သည်။ ဝေဟာယသံ၊ ကောင်းကင်၌။ အဂမာ၊ ကြွလေ၏။ အပိ စ၊ စင်စစ်သော်ကား။ သစ္စပ္ပဋိညော၊ မှန်သော ပဋိညာဉ်ဝန်ခံခြင်းရှိသော။ သာဓုရူပေါ၊ ကောင်းသော သဘောရှိသော။ သော ဣသိ၊ ထိုရှင်ရသေ့သည်။ ပုရတ္ထိမဒိသံ၊ အရှေ့အရပ်သို့။ အဂဉ္စိ၊ ကြွတော်မူ၏။

ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ထိုသူတို့၏ စကားကိုကြား၍ ငါ၏လင်ကို ငါစူးစမ်းအံ့ဟု ရွှေခွက်ကြီး ရွှေခွက်ငယ်တို့ကို ယူစေ၍ ကျွန်မအပေါင်း ခြံရံလျက် ထိုမာတင်္ဂ ရှင်ရသေ့သည် ခြေရာဓိဋ္ဌာန်ရာ အရပ်သို့ရောက်၍ ထိုခြေရာကို အစဉ်မှီးသဖြင့် သွားသည်ရှိသော် ထိုမာတင်္ဂရှင်ရသေ့သည် အင်းပျဉ်၌နေ၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးစဉ် ထိုမာတင်္ဂရှင်ရသေ့၏ အထံသို့သွား၍ ရှိခိုး၍ ရပ်တည်၏။ ထိုမာတင်္ဂ ရှင်ရသေ့သည် ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာကို မြင်၍ အတန်ငယ်ဆွမ်းကို သပိတ်၌ထား၏။ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ရွှေခွက်ဖြင့် ထိုမာတင်္ဂရှင်ရ သေ့အား ရေကိုပေး၏။ ထိုမာတင်္ဂ ရှင်ရသေ့သည် ထိုရွှေခွက်၌သာလျှင် လက်ကိုဆေး၍ ခံတွင်းကို ဆေး၏။ ထိုအခါ မာတင်္ဂရှင်ရသေ့ကို ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် အဘယ်သူသည် ငါ့သားအား ဖောက်ပြန်ခြင်းကို ပြုလေသနည်းဟု မေးလိုကား-

၁၅။ အာဝေဠိတံ ပိဋ္ဌိတော ဥတ္တမင်္ဂံ၊
ဗာဟုံ ပသာရေတိ အကမ္ပနေယျံ။
သေတာနိ အက္ခီနိ ယထာ မတဿ၊
ကော မေ ဣမံ ပုတ္တမကာသိ ဧဝံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅။ သာမိ၊ သခင်။ မေ၊ ငါ၏။ ပုတ္တဿ၊ သား၏။ ဥတ္တမင်္ဂံ၊ ဦးခေါင်းသည်။ ပိဋ္ဌိတော၊ ကျောက်သို့။ အာဝေဠိတံ၊ လည်ခဲ့ပြီ။ ဗာဟုံ၊ လက်ရုံးကို။ ကမ္ပနေယျံ၊ မလှုပ်ရှားသည် ဖြစ်၍။ ပသာရေတိ၊ ဆန့်တန်း၏။ အက္ခီနိ၊ မျက်စိတို့သည်။ မတဿ၊ သူသ၏။ အက္ခီနိ ယထာ၊ မျက်စိတို့ကဲ့သို့။ သေတာနိ၊ ဖြူကုန်၏။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဣမံ ပုတ္တံ၊ ဤသားကို။ ဧဝံ၊ ဤသို့ရှိအောင်။ အကာသိ၊ ပြုလေဘိသနည်း။

ထို့နောင်မှ ထိုသူနှစ်ယောက်တို့သည် စကားတုံ့လှယ် ပြောဆိုလိုကုန်ရကား-

၁၆။ ယက္ခာ ဟဝေ သန္တိ မဟာနုဘာဝါ၊
အနွာဂတာ ဣသယော သာဓုရူပါ။
တေ ဒုဋ္ဌစိတ္တံ ကုပိတံ ဝိဒိတွာ၊
ယက္ခာ ဟိ တေ ပုတ္တ မကံသု ဧဝံ။

၁၇။ ယက္ခာ စ မေ ပုတ္တ မကံသု ဧဝံ၊
တွညေဝ မေ မာ ကုဒ္ဓေါ ဗြဟ္မစာရီ။
တုမှေဝ ပါဒေ သရဏံ ဂတာသ္မိ၊
အနွာဂတာ ပုတ္တသောကေန ဘိက္ခု။

၁၈။ တဒေဝ ဟိ ဧတရဟိ စ မယှံ၊
မနောပဒေါသော န မမတ္ထိ ကောစိ။
ပုတ္တော စ တေ ဗေဒမဒေန မတ္တော၊
အတ္ထံ န ဇာနာတိ အဓိစ္စ ဗေဒေ။

၁၉။ အဒ္ဓါ ဟဝေ ဘိက္ခု မုဟုတ္တကေန၊
သမ္မုယှတေဝ ပုရိသဿ သညာ။
ဧတံ ပရာဓံ ခမ ဘူရိပည။
န ပဏ္ဍိတာ ကောဓဗလာ ဘဝန္တိ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆိုကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆။ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကေ၊ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ။ မဟာနုဘာဝါ၊ တန်ခိုးကြီးကုန်သော။ ယက္ခာ၊ မြို့စောင့်နတ်တို့သည်။ ဟဝေ၊ စင်စစ်သဖြင့်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ အနွာဂတာ၊ ငါနှင့်တကွ လာကုန်သော။ တေ၊ ထိုမြို့စောင့်နတ်တို့သည်။ ဣသယော၊ ရသေ့တို့သည်။ သာဓုရူပါ၊ ကောင်းသော ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံကုန်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဇာနမာနာ၊ သိကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဒုဋ္ဌစိတ္တံ၊ ပြစ်မှားသော စိတ်ရှိသော။ ကုပိတံ၊ အမျက်ထွက်သော။ တေ၊ သင်၏။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ ဝိဒိတွာ၊ သိ၍။ ယက္ခာဟိ၊ မြို့စောင့်နတ်တို့သာလျှင်။ တေ၊ သင်၏။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ အကံသု၊ ပြုကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇။ ဗြဟ္မစာရီ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်တော်မူသော သခင်ရသေ့။ ယက္ခာ စ၊ မြို့စောင့်နတ်တို့သည်သာလျှင်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ အကံသု၊ ပြုစေကုန်။ တွညေဝ၊ သခင် ရသေ့သည်သာလျှင်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပုတ္တဿ၊ သားအား။ မာ ကုဒ္ဓေါ၊ အမျက်မထွက်ပါလင့်။ တုမှံဧဝ၊ ရှင်ရသေ့၏ သာလျှင်။ ပါဒေ၊ ခြေတော်တို့ကို။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာဟူ၍။ ဂတာ၊ ဆည်းကပ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ ဘိက္ခု၊ ရှင်ရဟန်း။ ပုတ္တသောကေန၊ သား၌ စိုးရိမ်သောကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အနွာဂတာ၊ လာပါသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈။ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကေ၊ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ တဒေဝ၊ ထိုသင့်သား ပြစ်မှားသောအခါ၌၎င်း။ ဧတရဟိ စ၊ ယခု သင်တောင်းပန်သောအခါ၌၎င်း။ ကောစိ၊ အနည်းငယ်သော။ မယှံ၊ ငါသည်။ မနောပဒေါသော၊ စိတ်နှလုံး၏ ပြစ်မှားခြင်းသည်။ မမ၊ ငါ့အား။ နတ္ထိ ဧဝ၊ မရှိသည်သာတည်း။ တေ၊ သင်၏။ ပုတ္တော စ၊ သားသည်ကား။ ဗေဒမဒေန၊ ဗေဒင်အတတ်တည်းဟူသော မာန်ယစ်ခြင်းဖြင့်။ မတ္တော၊ ယစ်သည်ဖြစ်၍။ ဗေဒေ၊ ဗေဒင်အတတ်၌။ အဓိစ္စ၊ စွဲ၍။ အတ္ထံ၊ အကျိုးရှိသည် မရှိသည်ကို။ န ဇာနာတိ၊ မသိ။

֍ ဋ္ဌ ၁၉။ ဘိက္ခု၊ ရှင်ရဟန်း။ ယံ ကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိသောအတတ်ကို။ ဥဂ္ဂဟေတွာ၊ သင်၍။ မုဟုတ္တကေန၊ တမုဟုတ်မျှဖြင့်လျှင်။ အဒ္ဓါ ဟဝေ၊ မချွတ်လျှင်။ ပုရိသဿ၊ အမှတ်မမြဲသော ယောက်ျား၏။ သညာ၊ သညာသည်။ သမ္မုယှတေဝ၊ တွေဝေသည်သာတည်း။ ဘူရိပည၊ မြေကြီးအထုနှင့် တူပေသော ပညာရှိသော ရှင်ရသေ့။ ဧတံ အပရာဓံ၊ ထိုသို့ မိုက်မဲတွေဝေသဖြင့် ပြုမိသော အပြစ်ကို။ ခမ၊ သည်းခံတော်မူပါ။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ကောဓဗလာ၊ အမျက်ဒေါသ အားကြီးကုန်သည်။ န ဘဝန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်။

ဤသို့ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ကန်တော့ တောင်းပန်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုသို့တပြီးကား ထိုနတ်တို့ကို ပြေးစိမ့်သောငှာ အမြိုက်ကန့်လန့်ကာ ဆေးကို ငါပေးအံ့ဟု ဆိုလိုရကား-

၂၀။ ဣဒဉ္စ မယှံ ဉတ္တိဋ္ဌ ပိဏ္ဍံ၊
တဝ မဏ္ဍဗျော ဘုဉ္ဇတု အပ္ပပညော။
ယက္ခာ စ တေ နံ န ဝိဟေဌယေယျုံ၊
ပုတ္တော စ တေ ဟေဿတိ သော အရောဂေါ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀။ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကေ၊ ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာ။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဣဒဉ္စ ဉတ္တိဋ္ဌပိဏ္ဍံ၊ ဤစားကြွင်းဆွမ်းကို။ အပ္ပပညော၊ ပညာနည်းသော။ တဝ၊ သင်၏။ ပုတ္တော၊ သားဖြစ်သော။ မဏ္ဍဗျော၊ မဏ္ဍဗျကို။ ဘုဉ္ဇတု၊ စားစေလော့။ တေ ယက္ခာ စ၊ ထိုနတ်တို့သည်လည်း။ နံ၊ ထိုသင့်သား မဏ္ဍဗျကို။ န ဝိဟေဌယေယျုံ၊ မညှဉ်းဆဲနိုင်ကုန်ရာ။ တေ၊ သင်၏။ သော ပုတ္တော စ၊ ထိုသားသည်လည်း။ အရောဂေါ၊ အနာကင်းသည်။ ဟေဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။

ထို ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ဘုရားလောင်း၏ စကားကို ကြား၍ သခင် အမြိုက်ကန့်လန့်ကာဆေးကို သနားတော်မူပါဟု ဆို၍ ရွှေခွက်ငယ်ကို ကပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် စားကြွင်းဆွမ်းကို ထိုရွှေခွက်၌ သွန်းလောင်း၍ ရှေးဦးစွာ ဤစားကြွင်းဆွမ်းမှ ထက်ဝက်ကို သင့်သားခံတွင်း၌ သွန်းလောင်း၍ အကြွင်းကို အိုစံရည်းကြီး၌ ရေဖြင့်ရောနှော၍ ကြွင်းကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့၏ ခံတွင်း၌ သွန်းလောင်းစေလော့၊ အလုံးစုံသော သူတို့သည်လည်း အနာကင်းကုန်လတ္တံ့ဟု မိန့်တော်မူ၍ ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်၍ ဟိမဝန္တာသို့သာလျှင် ကြွတော်မူ၏။

ထိုဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာသည် ထိုရွှေခွက်ကို ဦးခေါင်းဖြင့် ယူဆောင်၍ အမြိုက်ကန့်လန့်ကာဆေးကို ရအပ်ပြီဟု ဆိုလျက် အိမ်သို့သွား၍ ရှေးဦးစွာ သား၏ခံတွင်း၌ ဆွမ်းကြွင်းကို သွန်းလောင်း၏။ နတ်သည် ပြေး၏။ မဏ္ဍဗျသည် မြေမှုန့်ကို သုတ်ခါလျက် ထ၍ မိခင် - ဤသည်ကား အဘယ်နည်းဟု ဆို၏။ သင်ပြုအပ်သော အမှုကို သင်သည်လျှင် သိလတ္တံ့၊ ချစ်သား- လာလှည့်၊ သင်၏ အလှူခံတို့၏ ထိုသို့ ဖောက်ပြန်သော အခြင်းအရာကို သင်ရှုလော့ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုမဏ္ဍဗျသည် ထိုဆရာ ပုဏ္ဏားတို့ကိုမြင်၍ နှလုံးမသာသည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ၌ သားကို ချစ်သား မဏ္ဍဗျ- မကြောက်လင့်၊ သင်သည် မိုက်၏။ အလှူ၏ အကျိုးကြီးအံ့သော အရာကိုမသိ၊ မြတ်သောအလှူခံ ပုဂ္ဂိုလ်တို့မည်သည်ကား ဤပုဏ္ဏားတို့နှင့်မတူကုန်၊ မြတ်သော အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်တို့မည်သည်ကား မာတင်္ဂသုခမိန်နှင့် တူသည်သာတည်း၊ မာတင်္ဂသုခမိန်နှင့် တူကုန်သော သူတို့သည် မြတ်သောအလှူခံ မည်ကုန်၏။ ဤနေ့မှစ၍ ထိုဒုဿီလ ပုဂ္ဂိုလ်တို့အား သင်မလှူလင့်၊ သီလရှိကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့အားသာ လှူဟု ဆိုလိုရကား-

၂၁။ မဏ္ဍဗျ ဗာလောသိ ပရိတ္တပညော၊
ယော ပုညက္ခေတ္တာနံ အကောဝိဒေါသိ။
မဟက္ကသာဝေသု ဒဒါသိ ဒါနံ၊
ကိလိဋ္ဌကမ္မေသု အသညတေသု။

၂၂။ ဇဋာ စ ကေသာ အဇိနာ နိဝတ္ထာ၊
ဧရူဒပါနံဝ မုခံ ပရူဠှံ။
ပဇံ ဣမံ ပဿထ ဒုမ္မရူပံ၊
န ဇဋာဇိနံ တာယတိ အပ္ပပညံ။

၂၃။ ယေသံ ရာဂေါစ ဒေါသော စ၊ အဝိဇ္ဇာ စ ဝိရာဇိတာ။
ခီဏာသဝါ အရဟန္တော၊ တေသု ဒိန္နံ မဟပ္ဖလံ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁။ မဏ္ဍဗျ၊ မဏ္ဍဗျ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဗာလော၊ မိုက်သည်။ ပရိတ္တပညော၊ နည်းသော ပညာရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ယော တွံ၊ အကြင် သင်သည်။ ပုညက္ခေတ္တာနံ၊ အလှူခံတို့အား။ အကောဝိဒေါ၊ မလိမ္မာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မဟက္ကသာဝေသု၊ များစွာသော ကိလေသာဟူသော ဖန်ရည်စွန်းခြင်းရှိကုန်သော။ ကိလိဋ္ဌကမ္မေသု၊ ညစ်ညူးသော အမူအကျင့် ရှိကုန်သော။ အသညတေသု၊ ကိုယ် နှုတ် နှလုံးကို မစောင့်ကုန်သော သူတို့အား။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒဒါသိ၊ လှူဘိ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၂။ ဇဋာ စ၊ ဆံကျစ်တို့သည်၎င်း။ ကေသာ စ၊ ဆံထုံးတို့သည်၎င်း။ အဇိနာနိဝတ္ထာ၊ ခွါနှင့်တကွ သစ်နက်ရေတို့ကို ဝတ်ခြင်းတို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဇရူဒပါနံ ဣဝ၊ မြက်ဖြင့်ဖုံးလွှမ်းသော ရေတွင်းအိုကဲ့သို့။ မုခံ၊ ခံတွင်းသည်။ ပရူဠှံ၊ ဖွားရယားတက်သော မုတ်ဆိတ်ဖြင့် ဖုံးလွှမ်း၏။ ဒုမ္မရူပံ၊ ရုန့်ကြမ်းသော အသွင်အပြင်ရှိသော။ ဣမံ၊ ဤပုဏ္ဏားများကို။ ပဿထ၊ ရှုပါကုန်လော့။ ဇဋာဇိနံ၊ ဆံကျစ်သစ်နက်ရေသည်။ အပ္ပပညံ၊ ပညာနည်းသောသူကို။ န တာယတိ၊ မစောင့်ရှောက်နိုင်။

֍ ဋ္ဌ ၂၃။ ယေသံ၊ အကြင်ရဟန်းတို့အား။ ရာဂေါ စ၊ ရာဂသည်၎င်း။ ဒေါသော စ၊ ဒေါသသည်၎င်း။ အဝိဇ္ဇာ စ၊ မောဟသည်၎င်း။ ဝိရာဇိတာ၊ ကင်းကုန်၏။ ခီဏာသဝါ၊ ကုန်ပြီးသော အာသဝေါရှိကုန်၏။ အရဟန္တော၊ ရဟန္တာဖြစ်ကုန်၏။ တေသု၊ ထိုရဟန္တာတို့၌။ ဒိန္နံ၊ လှူခြင်းသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီး၏။

ရဟန္တာပုဂ္ဂိုလ်တို့၌ လှူခြင်းသည် အကျိုးကြီး၏။ ချစ်သား- ထို့ကြောင့် သင်သည် ဤနေ့မှစ၍ ဤသို့သဘောရှိသော ဒုဿီလပုဂ္ဂိုလ်တို့အား မလှူမူ၍ လောက၌ သမာပတ်ရှစ်ပါးကို ရကုန်သော အဘိညာဉ်ငါးပါးနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော တရားစောင့်ကုန်သော ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့သည်၎င်း, ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည်၎င်း ရှိကုန်၏။ ထိုသူတို့အား အလှူကို ပေးလော့ဟု ဆို၍ ချစ်သား- သင့်ဆရာတို့ကို အမြိုက်ဆေးတိုက်၍ အနာကင်းသည်ကို ပြုအံ့ဟူသော စကားကိုဆို၍ စားကြွင်းထမင်းကို ယူ၍ ရေအိုးစရည်းကြီး၌ ထည့်စေ၍ တသောင်းခြောက်ထောင်သော ပုဏ္ဏားတို့၏ ခံတွင်း၌ သွန်းစေ၏။ တယောက် တယောက်သော ပုဏ္ဏားသည် မြေမှုန့်ကိုသုတ်လျက် လျင်စွာထ၏။ ထိုအခါ၌ လဲသော ပုဏ္ဏားတို့ကို တပါးသော ပုဏ္ဏားတို့သည် ဤသူတို့သည် ဒွန်းစဏ္ဍာ စားကြွင်းကို စားကုန်၏ဟု ပုဏ္ဏားမဟုတ်သည်တို့ကို ပြုကုန်၏။ ထိုပုဏ္ဏားယောင်တို့သည် ရှက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ဗာရာဏသီပြည်မှ ထွက်ကုန်၍ မဇ္ဈတိုင်းသို့ သွားကုန်၍ မဇ္ဈမင်း၏ အထံ၌ နေကုန်၏။ မဏ္ဍဗျသည်ကား ထိုဗာရာဏသီပြည်၌သာလျှင် နေ၏။

ထိုအခါ၌ ဝေတ္တဝတီမြို့ကိုမှီ၍ ဝေတ္တမြစ်နား၌ ဇာတိမန္တအမည်ရှိသော ပုဏ္ဏားတယောက်သည် ရဟန်းပြု၏။ အမျိုးကိုမှီ၍ ကြီးစွာသော မာနကို ပြု၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုရသေ့၏ မာနကို ချိုးဖျက်အံ့ဟု ကြံ၍ ထိုအရပ်သို့ ကြွတော်မူ၍ မြစ်၌နေ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် တနေ့ သ၌ ဒန်ပူကိုခဲပြီး၍ ဒန်ပူသည် ဇာတိမန္တရသေ့၏ ဆံကျစ်၌ ငြိစေသတည်းဟု အဓိဋ္ဌာန်၍ မြစ်ညာ၌ချ၏။ ထိုဒန်ပူသည် ရေချိုးသော ဇာတိမန္တရသေ့၏ ဆံကျစ်၌ ငြိ၏။ ထိုရသေ့သည် ဒန်ပူယုတ်-နင်ပျက်လေဟု ဆို၍ အဘယ်အရပ်မှ ဤဒန်ပူယုတ်သည် လာသနည်းဟု မြစ်ညာ၌ ထိုအကြောင်းကို စူးစမ်းအံ့ဟု အညာသို့ သွားသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းကို မြင်၍ အဘယ်အမျိုးအမည် ရှိသနည်းဟု မေး၍ ဒွန်းစဏ္ဍားဖြစ်၏ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် သင်သည် မြစ်၌ ဒန်ပူချသလောဟု မေး၍ ဪ-ငါချ၏ဟု မိန့်တော်မူလျှင် အလွန်ယုတ်မာသော ဒွန်းစဏ္ဍား- ဤအရပ်၌ သင် မနေလင့်၊ အကြေ၌ နေလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အကြေ၌နေသော်လည်း ထိုဘုရားလောင်းသည် ချအပ်သော ဒန်ပူတို့သည် မြစ်ညာသို့ဆန်တက်၍ ထိုရသေ့၏ ဆံကျစ်၌ ငြိသည်ရှိသော် ထိုဇာတိမန္တ ရသေ့သည် သူယုတ် ပျက်လေ၊ အကယ်၍ ဤအရပ်၌ သင်နေအံ့၊ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ သင့်ဦးခေါင်းသည် ခုနစ်စိတ် ကွဲလတ္တံ့ဟု ဆို၏။

ဘုရားလောင်းသည် အကယ်၍ ငါသည် ဤရသေ့အား အမျက်ထွက်ချေအံ့၊ ငါသည် သီလကို မစောင့်ရှောက်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ အကြောင်းဥပါယ် တမျဉ်ဖြင့်သာလျှင် ထိုရသေ့၏ မာနကို ဖျက်အံ့ဟု ကြံတော်မူ၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ နေထွက်ခြင်းကို မြစ်တော်မူ၏။ လူတို့သည် ဇာတိမန္တရသေ့သို့ကပ်၍ အရှင်ဘုရား- အရှင်ဘုရားတို့သည် နေထွက်ခြင်းကို မပေးကုန်၊ တားမြစ်ကုန်သလောဟု မေးကုန်၏။ ဇာတိမန္တရသေ့သည် ဆို၏။ ဤနေကို တားမြစ်ခြင်းသည် ငါ၏အမှုမဟုတ်၊ စင်စစ်သော်ကား မြစ်နား၌ ဒွန်းစဏ္ဍားတယောက်သည် နေ၏။ ထိုဒွန်းစဏ္ဍာ၏ အမှုဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ လူတို့သည် ဘုရားလောင်းသို့ ကပ်ကုန်၍ အရှင်ဘုရား- အရှင်ဘုရားတို့သည် နေထွက်ခြင်းကို မပေး၊ တားမြစ်ကုန်သလောဟု မေးကုန်၏။ တကာတို့- ဪ ဟုတ်၏ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အဘယ့်ကြောင့် တားမြစ်တော်မူသနည်းဟု မေးလျှောက်ကုန်လျှင် တကာတို့၏ ဆရာရသေ့သည် အပြစ်မရှိသောငါ့ကို ကျိန်ဆဲ၏။ ထိုရသေ့သည်လာ၍ ကန်တော့အံ့သောငှါ ငါ၏ခြေတို့၌ ဝပ်သည်ရှိသော် နေကို ငါလွှတ်အံ့ဟု မိန့်တော်မူလျှင် ထိုလူတို့သည်သွား၍ ရသေ့ကို ဆွဲငင်ကုန်လျက် ဘုရားလောင်း၏ ခြေရင်း၌ဝပ်၍ ကန်တော့စေပြီးလျှင် လျှောက်ကုန်၏။

အရှင်ဘုရား- နေကို လွှတ်တော်မူကုန်လော့ဟု ဆိုကုန်သည်ရှိသော် လွှတ်ခြင်းငှါ မတတ်ကောင်းသေး၊ အကယ်၍ ငါသည် နေကိုလွှတ်အံ့၊ ဤဇာတိမန္တရသေ့၏ ဦးခေါင်းသည် ခုနစ်စိတ်ကွဲလတ္တံ့ဟု မိန့်တော်မူလျှင် အရှင်ဘုရား- ဤသို့ဖြစ်သည်ရှိသော် အဘယ်သို့ ပြုရအံ့နည်းဟု မေးအပ်သော် ဘုရားလောင်းသည် မြေစိုင်ခဲကို ဆောင်စေ၍ ဤမြေစိုင်ခဲကို သင်တို့ရသေ့၏ ဦးခေါင်း၌ထား၍ ရသေ့ကို ရေသို့သက်စေ၍ ရေ၌ထားလေကုန်ဟု ထားစေ၍ နေကို လွှတ်တော်မူ၏။ နေရောင်တို့ဖြင့် ခတ်မိ ထိမိကာမျှ၌ မြေစိုင်ခဲသည် ခုနစ်စိတ် ကွဲ၏။ ရသေ့သည် ရေ၌ငုပ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုဇာတိမန္တရသေ့ကို ဆုံးမ၍ အဘယ်အရပ်၌ ယခုအခါဝယ် တသောင်းခြောက်ထောင်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် နေလေသနည်းဟု စူးစမ်းဆင်ခြင်တော် မူလတ်သော် မဇ္ဈမင်း၏ အထံ၌ နေကြကုန်သည်၏အဖြစ်ကို သိ၍ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို ငါဆုံးမအံ့ဟု တန်ခိုးဖြင့်သွား၍ မြို့၏အနီး၌ သက်ဆင်း၍ သပိတ်ကိုယူ၍ မြို့တွင်း၌ ဆွမ်းခံတော်မူ၏။

ပုဏ္ဏားတို့သည် ထိုဘုရားလောင်းကို မြင်၍ ဤရသေ့သည် ဤပြည်၌ တရက် နှစ်ရက်မျှလည်း နေလတ်သော် ငါတို့ကို တည်ရာမရသည်ကို ပြုလတ္တံ့ဟု မင်းကြီးထံ လျင်မြန်စွာသွား၍ အရှင်မင်းကြီး- မာယာအတတ်ဖြင့် လှည့်ပတ် ဖြားယောင်းတတ်သော ဝိဇ္ဇာဓိုရ် ခိုးသူတယောက်သည် လာ၏။ ထိုဝိဇ္ဇာဓိုရ် ခိုးသူကို ဖမ်းစေကုန်လော့ဟု မင်းအား ချောပစ်ဂုံးတိုက်သော စကားကို ကြားကြကုန်၏။ မင်းသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ပြောင်း, ပဲ, လူး, ဆပ် ရောသော ဆွမ်းကိုယူ၍ နံရံတခုကိုမှီ၍ အင်းပျဉ်ငယ်၌နေလျက် ဘုဉ်းပေး၏။ ထိုအခါ၌ တပါးကိုကြံ၍ အောက်မေ့၍စားသော ဘုရားလောင်းကို မင်းသည် စေခိုင်းအပ်သော မင်းချင်းတို့သည် သန်လျက်ဖြင့် ခုတ်ဖြတ်၍ အသက်၏ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် သေလွန်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်၌ ဖြစ်၏။

ဤမာတင်္ဂဇာတ်၌ ဘုရားလောင်းသည် ဆုံးမဩဝါဒ ပျက်သည် ကျိုးပေါက်သည် ဖြစ်သတတ်၊ ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုသို့ ဆုံးမဩဝါဒ ပျက်သဖြင့်သာလျှင် သေ၏။

ဤသို့ မသင့်သောအားဖြင့် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ရောက်၍ နတ်တို့သည် အမျက်ထွက်၍ အလုံးစုံသော မဇ္ဈတိုင်းကို ပြာပူမိုဃ်းကိုရွာစေ၍ တိုင်းပြည်ကို ဖျက်ဆီးကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤသို့သော ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဥတေနမင်းစောသည် ယခုမှသာလျှင် ရဟန်းတို့ကို ညှဉ်းဆဲသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ရဟန်းတို့ကို နှိပ်စက် ညှဉ်းဆဲဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ မဏ္ဍဗျလုလင်သည် ယခုအခါ ဥတေနမင်းစော ဖြစ်လာ၏။ မာတင်္ဂ သုခမိန်သည်ကား ငါဘုရား ဖြစ်တော်မူ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကျင့်မြတ်ရှိသူ၊ သတ်ဖြတ်ငြူ၊ ပြည်မူတိုင်းကားပျက်

ရှေးဦးစွာသော မာတင်္ဂဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဝီသတိနိပါတ်

၂။ စိတ္တသမ္ဘူတဇာတ်

သုံးလေးဘဝခြားသော်လည်း မြဲမြံစွာ ချစ်ကျွမ်းဝင်ခြင်း အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူလျက် အရှင်မဟာကဿပ၏ ချစ်နှစ်သက်စွာ နေကုန်သော သဒ္ဓိဝိဟာရိက တပည့်နှစ်ယောက်တို့ကို အကြောင်းပြု၍ သဗ္ဗံ နရာနံ သဖလံ သုစိဏ္ဏံ ဤသို့ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤစိတ္တသမ္ဘူတဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။

ထိုစကားကို အကျယ်ချဲ့ဦးအံ့၊ ထိုရဟန်းနှစ်ယောက်တို့သည် အချင်းချင်းဝေဘန်၍သာ သုံးဆောင် စားသောက်ကုန်သည် အလွန် အကျွမ်းဝင်ကုန်သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ဆွမ်းအလို့ငှါ သွားသော်လည်း အတူတကွ သွားကုန်၏။ အတူတကွ လာကုန်၏။ ကင်းကွာ၍ ဖြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ တရားသဘင်၌ ရဟန်းတို့သည် ထိုရဟန်းငယ် နှစ်ယောက်တို့၏ အကျွမ်းဝင်ခြင်းကို ချီးမွမ်းကုန်လျက် နေကုန်၏။ ဘုရားသခင်သည် ကြွတော်မူလာ၍ ရဟန်းတို့ ယခု ငါလာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု ရွှေနားတော် လျှောက်လတ်သော် ရဟန်းတို့- ဤရဟန်းငယ် နှစ်ယောက်တို့၏ တခုသောကိုယ်အဖြစ်၌ တဘဝတည်းဝယ် အကျွမ်းဝင်သော အဖြစ်သည်အံ့ဘွယ်မရှိသေး၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် သုံးဘဝ လေးဘဝ ခြားခြင်းတို့သို့ ရောက်ကုန်သော်လည်း အဆွေခင်ပွန်းတို့၏ အဖြစ်ကို မစွန့်ကုန်သည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ လွန်လေပြီးသော အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့- လွန်လေပြီးသောအခါ အဝန္တိတိုင်း ဥဇ္ဇေနီပြည်ဝယ် အဝန္တိမည်သောမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုအခါ ဥဇ္ဇေနီပြည်အပ၌ ဒွန်းစဏ္ဍားရွာငယ်သည် ရှိ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုဒွန်းစဏ္ဍား ရွာငယ်၌ ဖြစ်၏။ တယောက်သော သတ္တဝါသည် ထိုဘုရားလောင်း၏ မိထွေးသားဖြစ်၏။ ထိုသူငယ်နှစ်ယောက်တို့တွင် တယောက်သည် စိတ္တမည်၏။ တယောက်သည် သမ္ဘူတမည်၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော သူငယ်တို့သည်လည်း အရွယ်သို့ ရောက်ကုန်သည်ရှိသော် ဒွန်းစဏ္ဍား အမျိုးအနွယ်ကို ဖွပ်ဆေးတတ်သော အတတ်ကို သင်ကုန်၍ တနေ့သ၌ နှစ်ယောက်သောသူတို့သည် ဥဇ္ဇေနီပြည်တံခါး၌ အတတ်ကို ပြကြကုန်အံ့ဟုဆို၍ တယောက်သည် မြောက်တံခါး၌ အတတ်ကိုပြ၏။ တယောက်သည် အရှေ့တံခါး၌ အတတ်ကိုပြ၏။ ထိုဥဇ္ဇေနီပြည်၌လည်း နှစ်ယောက်ကုန်သော ဒိဋ္ဌမင်္ဂလိကာမည်သော မိန်းမတို့သည် ရှိကုန်၏။ တယောက်ကား သူဌေးသ္မီး၊ တယောက်ကား ပုရောဟိတ်သ္မီးတည်း။ များစွာသော ခဲဘွယ်ဘောဇဉ်တို့ကို၎င်း, ပန်း နံ့သာ အစရှိသည်တို့ကို၎င်း ယူစေ၍ ဥယျာဉ်ကစားခြင်းကို ကစားကုန်အံ့ဟု တယောက်သည် မြောက်တံခါးဖြင့် ထွက်၏။ တယောက်သည် အရှေ့တံခါးဖြင့် ထွက်၏။

ထိုသတို့သမီးတို့သည် ထိုအတတ်ကို ပြကုန်သော ဒွန်းစဏ္ဍားသားတို့ကို မြင်၍ ဤသူတို့ကား အဘယ်သူတို့နည်းဟု မေး၍ ဒွန်းစဏ္ဍားသားတို့ဟူ၍ ကြား၍ မမြင်အပ် မမြင်ကောင်း မမြင်သင့် မမြင်ထိုက်သည်နှင့် ယှဉ်သော သူတို့ကို မြင်ရလေစွတကားဟု နံ့သာရေဖြင့် မျက်စိတို့ကို ဆေး၍ ပြန်ကုန်၏။ လူများတို့သည် ဟယ်- မကောင်းစွာသော ဒွန်းစဏ္ဏားယုတ်တို့- သင်တို့ကိုမှီ၍ ငါတို့သည် အဘိုးမကျကုန်သော သေစာ ထမင်း အစရှိသည်တို့ကို မရကုန်ဟု ထိုညီနောင် နှစ်ယောက်တို့ကို ပုတ်ခတ်ကုန်၍ အကျိုးမဲ့သော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်စေကုန်၏။

ထိုညီနောင် နှစ်ယောက်တို့သည် အမှတ်သညာ သတိရကုန်သည်ရှိသော် ထကုန်၍ တယောက်သည် တယောက်၏ အထံသို့ သွား၍ နှစ်ယောက်သော ညီနောင်တို့သည် တခုသောအရပ်၌ တွေ့ကြကုန်၍ အချင်းချင်း ထိုဆင်းရဲ ငြိုငြင်ခြင်းကို ကြား၍ ငိုလျက် မြည်တမ်းကုန်၍ အဘယ်သို့ ပြုအံ့နည်းဟု ကြံ၍ ငါတို့အား အမျိုးကိုမှီ၍ ဤဆင်းရဲသည် ဖြစ်၏။ ဒွန်းစဏ္ဍားအမှုကို ပြုခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်အံ့ဟု အမျိုးကိုဖုံးလွှမ်း၍ ပုဏ္ဏားလုလင်၏ အသွင်ဖြင့် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ အတတ်ကိုသင်ကုန်အံ့ဟု ဆုံးဖြတ်ခြင်းကိုပြု၍ ထိုတက္ကသိုလ်ပြည်သို့ ရောက်၍ အတတ်သင် အတွင်းတပည့်တို့သည် ဖြစ်ကုန်၍ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာကြီးအထံ၌ အတတ်ကို သင်ကုန်၏။ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်၌ ကျော်ကြား၏။ နှစ်ယောက်သော သူတို့တွင် စိတ္တသုခမိန်အား အတတ်သည် အပြီးသို့ရောက်၏။

သမ္ဘူတသုခမိန်အား အတတ်သည် အပြီးသို့ မရောက်သေး။

ထိုအခါ တနေ့သ၌ ရွာသားတယောက်သည် ပုဏ္ဏားတို့ ဗေဒင်သင်ရွတ်သော အလှူကိုပြုအံ့ဟု ဆရာကို ပင့်ဘိတ်၏။ ထိုညဉ့်၌သာလျှင် မိုဃ်းကြီးသည်းထန်စွာ ရွာ၍ ခရီး၌ ချောင်းမြောင်း အစရှိသည်တို့ကို ပြည့်စေ၏။ ဆရာသည် နံနက်ကလျှင် စိတ္တသုခမိန်ကို ခေါ်စေ၍ အမောင်- ငါသည် သွားအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်၊ သင်သည် လုလင်နှင့်တကွသွား၍ မင်္ဂလာစီးပွား အကြောင်းကို ဟော၍ သင်တို့သည် ရအပ်သည်ကို သုံးစား၍ ငါတို့သည် ရအပ်သောအဘို့ကို ဆောင်ခဲ့လော့ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုစိတ္တသုခမိန်သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ လုလင်တို့ကိုယူ၍ သွား၏။ အကြင်မျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး လုလင်တို့သည် ရေလည်းချိုးကုန်၏။ မျက်နှာတို့ကိုလည်း သပ်ကုန်၏။ ထိုမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး လူတို့သည် နို့ဃနာကိုခူး၍ အေးစေသတည်းဟု ထားကုန်၏။

လုလင်တို့သည် ထို့နို့ဃနာသည် မအေးမီလျှင် လာကုန်၍ နေကုန်၏။ လူတို့သည် အလှူရေစက်ကို ချ၍ ထိုလုလင်တို့၏ရှေ့၌ နို့ဃနာခွက်တို့ကို ထားကုန်၏။ သမ္ဘူတသည် တပ်မက်မောသော သဘောရှိသကဲ့သို့ ဖြစ်၍ အေး၏ဟူသော အမှတ်ဖြင့် နို့ဃနာခဲကို ချီ၍ ခံတွင်း၌ထား၏။ ထိုနို့ဃနာသည် ထိုသမ္ဘူတ၏ ခံတွင်းကို ရဲရဲပြောင်ပြောင် လောင်လေ၏။ ထိုသမ္ဘူတသည် တုန်လှုပ်လျက် သတိကိုမထားနိုင်၍ စိတ္တပဏ္ဍိတသုခမိန်ကို ကြည့်၍ ဒွန်းစဏ္ဍား ဘာသာဖြင့်သာလျင် ခဠု ခဠု = လောင်ခဲ့ပြီ၊ လောင်ခဲ့ပြီဟု ဆို၏။ ထိုစိတ္တသုခမိန်သည်လည်း ထိုသမ္ဘူတအတူလျှင် သတိကိုမထားမူ၍ ဒွန်းစဏ္ဏား ဘာသာဖြင့်လျှင် နိဂ္ဂလ နိဂ္ဂလ = ထွေးလော့ ထွေးလော့ဟု ဆို၏။

လုလင်တို့သည် အချင်းချင်းကြည့်၍ ဤဘာသာကား အဘယ်မည်သော ဘာသာနည်းဟု ဆိုကုန်၏။ စိတ္တသုခမိန်သည် မင်္ဂလာကိုရွတ်၏။ ပုဏ္ဏားလုလင်တို့သည် အပသို့ထွက်၍ အစု အစု ပြုကုန်၍ ထိုထိုအရပ်၌နေ၍ ဘာသာကို သုတ်သင်သည်ရှိသော် ဒွန်းစဏ္ဍားဘာသာဟု သိ၍ ဟယ်- ယုတ်မာစွာသော ဒွန်းစဏ္ဍားတို့- ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး ပုဏ္ဏားဟူ၍ ဆိုပြီးလျှင် လှည့်ပတ် ဖျားယောင်းကုန်၏ဟု ထိုညီနောင် နှစ်ယောက်တို့ကိုလည်း ပုတ်ခတ် ထောင်းထုကုန်၏။ ထိုအခါ တယောက်သော သူတော်ကောင်းသည် ဖဲကြကုန် ဆုတ်ကြကုန်ဟု ပုတ်ခတ် ထောင်းထုသော သူတို့ကို တားမြစ်၍ ဤအပြစ်သည် သင်တို့၏အမျိုး အပြစ်တည်း၊ သွားကြကုန်လော့၊ တစုံတခုသောအရပ်၌ ရဟန်းပြု၍ အသက်မွေးကြလေကုန်ဟုဆို၍ ထိုနှစ်ယောက်တို့ကို လွှတ်လိုက်၏။ လုလင်တို့လည်း ထိုညီနောင်နှစ်ယောက်တို့၏ ဒွန်းစဏ္ဍားအဖြစ်ကို ဆရာအား ကြားကုန်၏။

ထိုညီနောင် နှစ်ယောက်တို့လည်း တောသို့ဝင်၍ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ မမြင့်မီလျှင် ထိုဘဝမှ စုတေကုန်၍ နေရဉ္ဇရာမြစ်နား၌ သမင်မဝမ်းဝယ် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုညီနောင် နှစ်ယောက်တို့သည် အမိဝမ်းမှ ဖွားမြင်သောအခါမှစ၍ အတူတကွသာလျှင် သွားကုန်၏။ ကင်းကွာခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ထိုသမင်နှစ်ခုတို့သည် တနေ့သ၌ အစာကိုယူ၍ တခုသော သစ်ပင်ရင်း၌ ဦးခေါင်းချင်းထိကာ။ ချိုချင်းယှက်ကာ နှုတ်သီးချင်းတင်ကာ ကပ်ငြိကုန်လျက် စားမြုံ့ပြန်ကုန်၍ တည်သည်တို့ကို မြင်၍ မုဆိုးတယောက်သည် လှံမကိုပစ်ချ၍ တပြိုင်နက်သာလျှင် သေစေ၏။ ထိုသမင်ဘဝမှ စုတေကုန်၍ နမ္မဒါမြစ်နား၌ ဝန်လိုငှက်အမျိုးဝယ် ဖြစ်ကုန်၏။ ထို ဝန်လိုငှက်ဘဝ၌လည်း ထိုညီနောင် နှစ်ခုတို့သည် ကြီးခြင်းသို့ ရောက်ကုန်သည်ရှိသော် အစာကိုယူ၍ ဦးခေါင်းချင်းယှက်ကာ နှုတ်သီးချင်းယှက်ကာ လည်ချင်းကပ်ငြိ၍ တည်သည်တို့ကိုမြင်၍ တယောက်သော ကုတ်ညွတ်ကွင်းထောင်သော မုဆိုးသည် တပြိုင်နက်သာလျှင် ဖွဲ့၍သတ်၏။ ထိုဝန်လိုငှက်အဖြစ်မှ စုတေကုန်၍ စိတ္တသုခမိန်သည် ကောသမ္ဗီပြည်၌ ပုရောဟိတ်၏သား ဖြစ်၏။ သမ္ဘူတသုခမိန်သည် ဥတ္တရာပဉ္စာလရာဇ်မင်း၏ သားဖြစ်၏။ ထိုသူနှစ်ယောက်တို့သည် အမည်မှည့်သော နေ့မှစ၍ မိမိတို့၏ဘဝကို အောက်မေ့နိုင်ကုန်၏။ သမ္ဘူတသုခမိန်သည် အခြားမဲ့ အောက်မေ့ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ လေးခုမြောက်သော ဒွန်းစဏ္ဍားဘဝကိုသာလျှင် အောက်မေ့နိုင်၏။ ထိုစိတ္တသုခမိန်သည် တဆယ့်ခြောက်နှစ်မြောက်သောအခါ၌ တောထွက်၍ ဟိမဝန္တာဝင်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုလျက် ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဈာန်ချမ်းသာဖြင့် ကာလကို လွန်စေလျက် နေ၏။

သမ္ဘူတသည်လည်း အဖလွန်သဖြင့် ထီကိုဆောင်းစေ၍ ရွှေထီးရွှေနန်း သိမ်းမြန်းသော မင်္ဂလာနေ့၌သာလျှင် လူများအလယ်၌ မင်္ဂလာသီချင်းကိုပြု၍ ဥဒါန်းကျူးသည်၏အစွမ်းဖြင့် နှစ်ဂါထာတို့ကို ရွတ်၏။ ထိုမင်းကြီး သီသော ဂါထာကို ကြား၍ ငါတို့သခင် မင်းကြီး၏ မင်္ဂလာသီချင်းတည်းဟု မောင်းမတို့သည်၎င်း, စောင်းသမားတို့သည်၎င်း ထိုသီချင်းကိုသာလျှင် သီကြကုန်၏။ အစဉ်သဖြင့် မင်း၏ချစ်အပ်သော သီချင်းတည်းဟု အလုံးစုံသော မြို့နေလူတို့သည် ထိုသီချင်းကိုသာလျှင် သီကြကုန်၏။ စိတ္တသုခမိန်သည်လည်း ဟိမဝန္တာအရပ်၌ နေလျက်လျှင် ငါ့ညီသမ္ဘူတသည် ထီးဆောင်းမင်းအဖြစ်ကို ရပြီလော, မရသေးလောဟု စုံစမ်းလတ်သော် မင်းပြုရသောအဖြစ်ကိုသိ၍ ငါ ယခုအခါ၌ သွားသော်လည်း မင်းသစ်ဖြစ်သော ငါ့ညီသမ္ဘူတကို သိစေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ရာချေဟု ကြံ၍ အနှစ်ငါးဆယ်တို့ပတ်လုံး မသွားဘဲ မင်းအား သားသမီးတို့ဖြင့် ပွားစီးသောအခါ၌ တန်ခိုးဖြင့် ကြွတော်မူ၍ ဥယျာဉ်၌ဆင်းသက်၍ မင်္ဂလာကျောက်ဖျာ၌ ရွှေဆင်းတုကဲ့သို့ နေတော်မူ၏။

ထိုခဏ၌ သူငယ်တယောက်သည် မင်း၏ ထိုသီချင်းကို သီလျက် ထင်းတို့ကိုခွေ၏။ စိတ္တသုခမိန်သည် ထိုသူငယ်ကို ခေါ်၏။ ထိုသူငယ်သည် လာ၍ ထိုရသေ့ကို ရှိခိုး၍ တည်၏။ ထိုအခါ ထိုသူငယ်ကို ဆို၏။ သင်သည် ထိုငါလာသောအခါမှစ၍ ဤသီချင်းကိုသာလျှင် သီ၏။ အသို့နည်း၊ တပါးသောသီချင်းကို မသိသလောဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား- တပါးသော သီချင်းကို သိပါ၏။ ထိုသို့ပင် သိသော်လည်း ဤသီချင်း နှစ်ဂါထာတို့သည် မင်း၏ နှစ်သက်တော်မူသော သီချင်းတို့တည်း၊ ထို့ကြောင့် ဤသီချင်းတို့ကိုသာလျှင် အကျွန်ုပ် သီပါ၏ဟု ဆို၏။ မင်း၏သီချင်းကို အတုလိုက်၍ သိနိုင်သောသူသည် ရှိ၏လောဟု မေးလတ်သော် အရှင်ဘုရား- မရှိပါဟု လျှောက်၏။ သင်သည် အတုလိုက်၍သီခြင်းငှါ တတ်နိုင်အံ့လောဟု မေးလျှင် အရှင်ဘုရား- သိပါသည်ရှိသော် သီခြင်းငှါ တတ်နိုင်ပါ၏ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ တတ်နိုင်လျှင် သင်သည် မင်းသည် သီချင်း နှစ်ဂါထာတို့ကို သီကုန်သည်ရှိသော် ဤသုံးခုမြောက်သော ဂါထာကိုဆို၍ သီလော့ဟု သီချင်းကိုပေး၍ မင်း၏အထံသို့ သွား၍ သီလေ၊ မင်းသည် သင့်အား ကြည်ညို၍ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ဥစ္စာကို ပေးလတ္တံ့ ဟု မိန့်တော်မူ၍ လွှတ်လိုက်၏။

ထိုသူငယ်သည်လည်း အမိထံသို့သွား၍ မိမိကိုယ်ကို တန်ဆာဆင်စေ၍ မင်းအိမ်တံခါးသို့သွား၍ သူငယ်တယောက်သည် မင်းတို့နှင့်တကွ အတုလိုက်၍ သီချင်းကို သီလိုပါသတတ်ဟု မင်းအား လျှောက်ကြားစေ၍ လာစေဟု ဆိုပေသော် သွား၍ ရှိခိုးလျက်နေ၏။ ချစ်သား- သင်သည် အတုလိုက်၍ သီချင်း သီလိမ့်သတတ်လောဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး- ဪ ဟုတ်မှန်ပါ၏။ အလုံးစုံသော မင်းပရိသတ်တို့ကို စုဝေးစေကုန်လော့ဟု ပရိသတ်ကို စုဝေးစေပြီး၍ မင်းကိုဆို၏။ အရှင်မင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီးတို့သည် ရှေးဦးစွာ အရှင်မင်းကြီးတို့၏ သီချင်းကို သီတော်မူလော့၊ အကျွန်ုပ်သည် နောက်မှ နောက်မှ အတုလိုက်၍ သီချင်းကို သီပါအံ့ဟု လျှောက်ဆိုလတ်သော် မင်းသည် ရှေးဦးစွာ သီချင်းကို သီလိုရကား-

၂၄။ သဗ္ဗံ နရာနံ သဖလံ သုစိဏ္ဏံ၊
န ကမ္မုနာ ကိဉ္စိ နု မောဃ မတ္ထိ။
ပဿာမိ သမ္ဘူတံ မဟာနုဘာဝံ၊
သကမ္မုနာ ပုညဖလူပပန္နံ။

၂၅။ သဗ္ဗံ နရာနံ သဖလံ သုစိဏ္ဏံ၊
န ကမ္မနာ ကိဉ္စိ နု မောဃ မတ္ထိ။
ကစ္စိ နု စိတ္တဿပိ ဧဝမေဝ၊
ဣဒ္ဓေါ မနော တဿ ယထာပိ မယှံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၄။ ဘော၊ အိုအချင်းတို့။ နရာနံ၊ လူတို့အား။ သုစိဏ္ဏံ၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော ကောင်းမှုသည်။ သဖလံ၊ အကျိုးရှိ၏။ ကမ္မုနာ၊ ကောင်းမှုကြောင့်။ ကိဉ္စိ နု၊ စိုးစဉ်းမျှ။ မောဃံ၊ အကျိုးမဲ့သည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ သ ကမ္မုနာ၊ မိမိအမှုဖြင့်။ ပုညဖလူပပန္နံ၊ ကောင်းမှု၏ အစွမ်းကြောင့် ဖြစ်သော။ မဟာနုဘာဝံ၊ ကြီးသော တန်ခိုးရှိသော။ သမ္ဘူတံ၊ သမ္ဗူတအမည်ရှိသော ငါ့ကို။ ပဿာမိ၊ ငါမြင်ရ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၅။ နရာနံ၊ လူတို့အား။ သုစိဏ္ဏံ၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော ကောင်းမှုသည်။ သဖလံ၊ အကျိုးရှိ၏။ ကိဉ္စိ နု၊ စိုးစဉ်း အနည်းငယ်မျှ။ မယှံ၊ ငါ့အား။ မနော၊ စိတ်သည်။ ဣဒ္ဓေါ ယထာပိ၊ ပြည့်စုံသကဲ့သို့လည်း။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ တဿ စိတ္တသပိ၊ ထိုနောင်တော် စိတ္တအားလည်း။ မနော၊ နှလုံးသည်။ ဣဒ္ဓေါ နု၊ ပြည့်စုံပါလေ၏လော။

ထိုမင်း၏ သီချင်းအဆုံး၌ သူငယ်သည် သီချင်းကို သီလိုရကား-

၂၆။ သဗ္ဗံ နရာနံ သဖလံ သုစိဏ္ဏံ၊
န ကမ္မုနာ ကိဉ္စိ နု မောဃ မတ္ထိ။
စိတ္တံပိ ဇာနာဟိ တထေဝ ဒေဝ၊
ဣဒ္ဓေါ မနော တဿ ယထာပိ တုယှံ၊

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၉။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ နရာနံ၊ လူတို့အား။ သုစိဏ္ဏံ၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော ကောင်းမှုသည်။ သ ဖလံ၊ အကျိုးရှိ၏။ ကမ္မုနာ၊ ကောင်းသောအမှုဖြင့်။ ကိဉ္စိ နု၊ စိုးစဉ်းမျှ။ မောဃံ၊ အချည်းစည်း အကျိုးမဲ့သည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ တုယှံ၊ ရှင်မင်းကြီးအား။ မနော၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဣဒ္ဓေါ ယထာပိ၊ ပြည့်စုံသကဲ့သို့လည်း။ တထေဝ၊ ထို့အတူလျှင်။ တဿပိ၊ ထိုနောင်တော် စိတ္တအားလည်း။ မနော၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဣဒ္ဓေါ၊ ပြည့်စုံ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ စိတ္တံပိ၊ နောင်တော်စိတ္တကိုလည်း။ ဇာနာဟိ၊ သိတော်မူလော့။

ထိုသူငယ်သီသော သီချင်းသံကိုကြား၍ မင်းကြီးသည် လေးခုမြောက်သော သီချင်းကို သီလိုရကား-

၂၇။ ဘဝံ နု စိတ္တော သုတမညတော တေ၊
ဥဒါဟု တေ ကောစိ နံ ဧတဒက္ခာ။
ဂါထာ သုဂီတာ န မမတ္ထိ ကင်္ခါ။
ဒဒါမိ တေ ဂါမဝရံ သတဉ္စ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၇။ ဒါရက၊ သူငယ်။ ဘဝံ၊ သင်သည်။ စိတ္တော နု၊ စိတ္တပင်လော။ ဥဒါဟု၊ ထိုသို့မဟုတ်။ တေ၊ သင်သည်။ အညတော၊ တပါးမှ။ သုတံ၊ ကြားသလော။ ဥဒါဟု၊ ထိုသို့မဟုတ်။ တေ၊ သင့်အား။ ကောစိ၊ တစုံတယောက်သော သူသည်။ နံ ဧတံ၊ ထို အကြောင်းကို။ အက္ခာ၊ ကြားသလော။ ဂါထာ၊ ဂါထာတို့ကို။ သုဂီတာ၊ ကောင်းစွာ သီအပ်၏။ မမ၊ ငါ့အား။ ကင်္ခါ၊ ယုံမှားခြင်းသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ တေ၊ သင့်အား။ သတံ၊ တရာသော။ ဂါမဝရဉ္စ၊ ရွာမြတ်ကိုလည်း။ ဒဒါမိ၊ ငါဆုပေး၏။

ထို့နောင်မှ သူငယ်သည် ထိုအကြောင်းကို ကြားလိုရကား-

၂၈။ န စာဟံ စိတ္တော သုတ မညတော မေ၊
ဣသိ စ မေ ဧတမတ္ထံ အသံသိ။
ဂန္တွာန ရညော ပဋိဂါဟိ ဂါထံ၊
အပိ နု တေ ဝရံ အတ္တမနော ဒဒေယျ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န စိတ္တော၊ စိတ္တမဟုတ်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အညတော၊ သူတပါးမှ။ သုတံ၊ အဆင့်ကြား၏။ ဣသိ စ၊ ရသေ့သည်လျှင်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဧတမတ္ထံ၊ ဤအကြောင်းကို။ အသံသိ၊ ကြား၏။ ဂန္တွာန၊ သွား၍။ ရညော၊ မင်း၏။ ဂါထံ၊ ဂါထာကို။ ပဋိဂါဟိ၊ အတုလိုက်၍ သီချေ။ တေ၊ သင့်အား။ အပိ နု၊ စင်စစ်။ အတ္တမနော၊ နှစ်လို ဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒဒေယျ၊ ပေးရာ၏။

ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းကြီးသည် ထိုရသေ့ကား ငါ၏ နောင်တော်ဖြစ်သော စိတ္တဖြစ်လတ္တံ့၊ ယခုအခါသွား၍ ထိုနောင်တော်စိတ္တကို ဖူးမြင်အံ့ဟု မင်းချင်းတို့ကို စေခိုင်းလိုရကား-

၂၉။ ယောဇေန္တု ဝေ ရာဇရထေ၊ သုကတေ စိတ္တသိဗ္ဗနေ။
ကစ္ဆံ နာဂါနိ ဗန္ဓထ၊ ဂီဝေယျံ ပဋိမုဉ္စထ။

၃၀။ အာဟညန္တု ဘေရိ မုဒိင်္ဂသင်္ခေ၊
သီဃာနိ ယာနာနိ စ ယောဇယန္တု။
အဇ္ဇေဝ ဟံ အဿမံ တံ ဂမိဿံ၊
ယတ္ထေဝ ဒက္ခိဿ မိသိံ နိသိန္နံ။

ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၉။ ဘောန္တော၊ အို အမတ်အပေါင်းတို့။ သုကတေ၊ ကောင်းစွာပြုအပ်ကုန်သော။ စိတ္တသိဗ္ဗနေ၊ ဆန်းကြယ်စွာ စပ်အပ်ကုန်သော။ ရာဇရထေ၊ မင်းစီးထိုက်သော မင်္ဂလာရထားတို့ကို။ ဝေ၊ ကောင်းမွန်စွာ။ ယောဇေန္တု၊ ကကြလေကုန်။ နာဂါနိ၊ မင်းစီးဆင်တို့ကို။ ကစ္ဆံ ဗန္ဓထ၊ မြဲမြံစွာ ရွှေကြိုး ရွှေကတင် ဖွဲ့ကြကုန်။ ဂီဝေယျံ၊ လည်ရွဲတန်ဆာကို။ ပဋိမုဉ္စထ၊ စွပ်ကြကုန်။

֍ ဋ္ဌ ၃၀။ ဘေရီမုဒိင်္ဂသင်္ခေ စ၊ စည်ကြီး, မုရိုးစည် ခရုသင်းတို့ကိုလည်း။ အာဟညန္တု၊ တီးမှုတ်ကြလေကုန်။ သီဃာနိ၊ ပေါ့ပါးလျင်မြန် ထက်သန်ကုန်သော။ ယာနာနိ စ၊ ယာဉ်တို့ကိုလည်း။ ယောဇယန္တု၊ ကကြလေကုန်။ ယတ္ထေဝ၊ အကြင် အဿမပိုဒ်၌သာလျှင်။ နိသိန္နံ၊ နေသော။ ဣသိံ၊ ရသေ့ကို။ ဒက္ခိဿံ၊ ငါမြင်ရလတ္တံ့။ တံ အဿမံ၊ ထိုအဿမပိုဒ်ကို။ အဇ္ဇေဝ၊ ယခုသာလျှင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဂမိဿံ၊ သွားအံ့။

ထိုသမ္ဘူတမင်းသည် ဤသို့ဆို၍ ရထားကို တက်စီး၍ လျင်မြန်စွာ သွား၍ ဥယျာဉ်တံခါး၌ ရထားကိုထား၍ စိတ္တ သုခမိန်သို့ ကပ်၍ ရှိခိုးလျက် တင့်အပ်သောအရပ်၌ နေ၍ နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်၏ အဖြစ်ကို ဆိုလိုရကား-

၃၁။ သုဒ္ဓလာဘော ဝတ မေ အဟောသိ၊
ဂါထာ သုဂီတာ ပရိသာယမဇ္ဈေ။
သွာဟံ ဣသိံ သီလဝတူပပန္နံ၊
ဒိသွာ ပတီတော သုမနောဟမသ္မိ။

ဟူသော ရှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁။ မေ၊ ငါသည်။ ပရိသာယမဇ္ဈေ၊ ပရိသတ်၏ အလယ်၌။ ယာ ဂါထာ၊ အကြင်ဂါထာကို။ သုဂီတာ၊ ကောင်းစွာ သီအပ်၏။ အယံ၊ ဤကောင်းစွာ သီအပ်သော ဂါထာကို။ မေ၊ ငါသည်။ သုလဒ္ဓလာဘော၊ ကောင်းစွာရတော်သည်။ အဟောသိ ဝတ၊ ဖြစ်စွာ့တကား။ ယော အဟံ၊ အကြင်ငါသည်။ သီလဝတူပပန္နံ၊ သီလအကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသော။ ဣသိံ၊ ရသေ့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ပတီတော၊ အလွန်နှစ်သက်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ သုမနော၊ ဝမ်းမြောက်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။

ထိုသမ္ဘူတမင်းသည် စိတ္တသုခမိန်အား မြင်သောအခါမှ စ၍ နှစ်လိုဝမ်းမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ငါ့နောင်တော်အား ရာဇပလ္လင်ကို ခင်းကြကုန်ဟု ဤသို့စသော အစီအရင်တို့ကို စေခိုင်းလိုရကား-

၃၂။ အာသနံ ဥဒကံ ပဇ္ဇံ၊ ပဋိဂ္ဂဏှာတု နော ဘဝံ။
အဂ္ဃေ ဘဝန္တံ ပုစ္ဆာမ၊ အဂ္ဃံ ကုရုတု နော ဘဝံ။

ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၂။ ဘန္တေ၊ ရှင်ရသေ့။ ဘဝံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ အာသနံ၊ နေရာကို၎င်း။ ဥဒကံ၊ သောက်ရေ သုံးဆောင်ရေကို၎င်း။ ပဇ္ဇံ၊ ခြေနယ်ဆီကို၎င်း။ ပဋိဂ္ဂဏှာတု၊ ခံတော်မူလော့။ အဂ္ဃေ၊ ဧည့်သည်တို့အား လှူအပ်သည်နှင့်ယှဉ်သော အလှူ၌။ ဘဝန္တံ၊ ရှင်ရသေ့ကို။ ပုစ္ဆာမ၊ ပန်လျှောက်ပါကုန်၏။ ဘဝံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ အဂ္ဃံ၊ ဧည့်သည်တို့အား လှူအပ်သည်နှင့် ယှဉ်သော အလှူကို။ ကုရုတု၊ ခံတော်မူလော့။

ဤသို့ သာယာနာပျော်ဘွယ်ရှိသော စကား ပြောဟောခြင်းကိုပြု၍ မင်း၏အဖြစ်ကို အလယ်၌ ခွဲ၍ ပေးလိုရကား-

၃၃။ ရမ္မဉ္စ တေ အာဝသထံ ကရောန္တု၊
နာရီဂဏေဟိ ပ္ပရိစာရယဿု။
ကရောဟိ ဩကာသ မနုဂ္ဂဟာယ၊
ဥဘောပိ မံ ဣဿရိယံ ကရောမ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၃။ ဘောန္တော၊ အို ပြည်ကြီး၏စီးပွားကို များစွာပြုလေ့ရှိသော အမတ်တို့။ တေ၊ သင်အမတ်တို့သည်။ ရမ္မံ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော။ အာဝသထံ၊ ကျောင်းနေရာကို။ ကရောန္တု၊ ဆောက်လုပ်ကြလေကုန်။ တွံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။

နာရီဂဏေဟိ၊ မိန်းမအပေါင်းတို့ဖြင့်။ ပရိစာရယဿု၊ စံပယ် မွေ့လျော်လော့။ အနုဂ္ဂဟာယ၊ ကာမဂုဏ်ဖြင့် ချီးမြှောက်စိမ့်သောငှာ။ ဩကာသံ၊ အခွင့်ကို။ ကရောဟိ၊ ပြုတော်မူလော့။ ဥဘောပိ၊ နှစ်ယောက်သော ငါတို့သည်လည်း။ ဣမံ ဣဿရိယံ၊ ဤစည်းစိမ်ကို။ ကရောမ၊ ခံစားကုန်အံ့။

ထိုသမ္ဘူတ၏ စကားကိုကြား၍ စိတ္တသုခမိန်သည် တရားဟောလိုရကား-

၃၄။ ဒိသွာ ဖလံ ဒုစ္စရိတဿ ရာဇ။
အထော သုစိဏ္ဏဿ မဟာဝိပါကံ။
အတ္တာနမေဝ ပ္ပဋိသံယမိဿံ၊
န ပတ္ထယေ ပုတ္တပသုံ ဓနံ ဝါ။

၃၅။ ဒသေဝိမာ ဝဿဒသာ၊ မစ္စာနံ ဣဓ ဇီဝိတံ။
အပ္ပတ္တညေဝ တံ ဩဓိံ၊ နဠော ဆိန္နောဝ သုဿတိ။

၃၆။ တတ္ထ ကာ နန္ဒိ ကာ ခိဍ္ဍာ၊ ကာ ရတိ ကာဓနေသိနာ။
ကိံ မေ ပုတ္တေဟိ ဒါရေဟိ၊ ရာဇ မုတ္တောသ္မိ ဗန္ဓနာ။

၃၇။ သော ဟမေတံ ပဇာနာမိ၊ မစ္စု မေ နပ္ပမဇ္ဇတိ။
အန္တကေနာဓိပန္နဿ၊ ကာ ရတိ ကာ ဓနေသိနာ။

၃၈။ ဇာတိ နရာနံ အဓမာ နရိန္ဒ၊
စဏ္ဍာလယောနီ ဒွိပဒါ ကနိဋ္ဌာ။
သကေဟိ ကမ္မေဟိ သုပါပကေဟိ၊
စဏ္ဍာလဂဗ္ဘေ အဝသိမှ ပုဗ္ဗေ။

၃၉။ စဏ္ဍာလာ ဟုမှ အဝန္တီသု၊ မိဂါ နေရဉ္ဇရံ ပတီ။
ဥက္ကုသာ နမ္မဒါ တီရေ၊ တျဇ္ဇ ဗြာဟ္မဏ ခတ္တိယာ။

ဟူသော ဤဘက်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၄။ ရာဇ၊ ရန်သူတို့ကို အောင်သောမင်းကြီး။ ဒုစ္စရိတဿ၊ မကောင်းသော အကျင့်၏။ ဖလံ၊ အကျိုးကို၎င်း။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ သုစိဏ္ဏဿ၊ ကောင်းသောအကျင့်၏။ မဟာဝိပါကံ၊ ကြီးမြတ်သော အကျိုးကို၎င်း။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ အတ္တာနမေဝ၊ မိမိကိုယ်ကိုသာလျှင်။ ပဋိသံယမိဿံ၊ သီလသံယမဖြင့် ငါစောင့်အံ့။ ပုတ္တံ ဝါ၊ သားကို၎င်း။ ပသုံ ဝါ၊ ကျွဲ, နွား, ဆင်, မြင်းကို၎င်း။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို၎င်း။ န ပတ္ထယေ၊ မတောင့်တ

֍ ဋ္ဌ ၃၅။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဝဿဒသာ၊ ဆယ်နှစ် ဆယ်နှစ် ပိုင်းခြားအပ်သော ဒသကတို့သည်။ ဣမာဒသေဝ၊ ဤမန္ဒဒသကစသော ဆယ်ပါးတို့သည်သာတည်း။ ဣဓ၊ ဤလူ့ရွာ၌။ မစ္စာနံ၊ သတ္တဝါတို့၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်သည်။ တံ ဩဓိံ၊ ထိုမန္ဒာဒသကစသော အပိုင်းအခြားသို့။ အပ္ပတ္တညေဝ၊ မရောက်မီလျှင်။ ဆိန္နော၊ နှုတ်ဖြတ်အပ်သော။ နဠော၊ ကျူသည်။ သုဿတိ ဣဝ၊ ခြောက်သကဲ့သို့။ သုဿတိ၊ ခြောက်တပ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၆။ တတ္ထ တသ္မိံ ဧဝံ သုဿမာနေ ဇီဝိတေ၊ ထိုအသက်သည် ကျူကဲ့သို့ ခြောက်တပ်လွယ်သည် ဖြစ်ပါလျက်။ နန္ဒီ၊ ကာမဂုဏ်ငါးပါး၌ နှစ်သက်ခြင်းသည်။ ကာ၊ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။ ခိဍ္ဍာ၊ မြူးတူးခြင်းသည်။ ကာ၊ အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း။ ရတိ၊ ကာမဂုဏ်၌ မွေ့လျော်ခြင်းသည်။ ကာ၊ အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း။ ဓနေသိနာ၊ ဥစ္စာကို ရှာမှီးခြင်းသည်။ ကာ၊ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။ ပုတ္တေဟိ၊ သားသ္မီးတို့ဖြင့်၎င်း။ ဒါရေဟိ၊ မယားတို့ဖြင့်၎င်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ကိံ၊ အဘယ်ပြုအံ့နည်း။ ရာဇာ၊ မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဗန္ဓနာ၊ သားမယားဟူသော အနှောင်အဖွဲ့မှ။ မုတ္တော၊ လွတ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၇။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အန္တကေန၊ သေမင်းသည်။ အဓိပန္နဿ၊ နှိပ်စက်အပ်သော။ မေ၊ ငါ့အား။ မစ္စု၊ သေမင်းသည်။ နပ္ပမဇ္ဇတိ၊ မမေ့မလျော့။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဧတံ၊ ဤသေမင်း မမေ့မလျော့သော အကြောင်းကို။ ပဇာနာမိ၊ သိ၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ သိသောကြောင့်။ ရတိ၊ ကာမဂုဏ်၌ မွေ့လျော်ခြင်းသည်။ ကာ၊ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။ ဓနေသိနာ၊ ဥစ္စာကို ရှာမှီးခြင်းဖြင့်။ ကာ၊ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။

֍ ဋ္ဌ ၃၈။ နရိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ နရာနံ၊ လူတို့အား။ ဇာတိ၊ အမျိုးသည်။ အဓမာ၊ ယုတ်မာ၏။ စဏ္ဍာလယောနိ၊ ဒွန်းစဏ္ဍာ အမျိုးသည်။ ဒွိပဒါကနိဋ္ဌာ၊ အခြေနှစ်ချောင်းရှိသော လူတို့တွင် အယုတ်ဆုံးတည်း။ သုပါပကေဟိ၊ အလွန်ယုတ်မာကုန်သော။ သကေဟိ ကမ္မေဟိ၊ မိမိတို့ ပြုအပ်သော မကောင်းမှုတို့ကြောင့်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ စဏ္ဍာလဂဗ္ဘေ၊ ဒွန်းစဏ္ဍားဝမ်း၌။ အဝသိမှ၊ ငါတို့နေရဘူးကုန်ပြီ။

֍ ဋ္ဌ ၃၉။ နရိန္ဒ၊ လူတို့အရှင်သခင် မင်းမြတ်။ အဝန္တီသု၊ အဝန္တိတိုင်းတို့၌။ စဏ္ဍာလာ၊ ဒွန်းစဏ္ဏားတို့သည်။ အဟုမှ၊ ငါတို့ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ။ နေရဉ္ဇရံပတီ၊ နေရဉ္ဇရာ မြစ်ကမ်းနား၌။ မိဂါ၊ သမင်တို့သည်။ အဟုမှ၊ ငါတို့ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ။ နမ္မဒါတီရေ၊ နမ္မဒါမြစ်နား၌။ ဥက္ကုသာ၊ ဝန်လိုငှက်တို့သည်။ အဟုမှ၊ ငါတို့ ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ တေမယံ၊ ထိုငါတို့နှစ်ယောက်သည်။ ဗြာဟ္မဏခတ္တိယာ၊ ပုဏ္ဏားမျိုး မင်းမျိုးတို့သည်။ ဟောမ၊ ဖြစ်ကုန်၏။

ဤသို့ ထိုသမ္ဘူတမင်းအား လွန်လေပြီးသော သူယုတ်ဘဝတို့ကိုပြ၍ ယခုအခါ၌ ဤမင်းအဖြစ်၏ အာယုသင်္ခါရနည်းသော တိုသောအဖြစ်ကို ပြ၍ ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့၌ အားထုတ်ခြင်းကို ဖြစ်စေလိုရကား-

၄၀။ ဥပနီယတိ ဇီဝိတ မပ္ပမာယု၊
ဇရူပနီတဿ န သန္တိ တာဏာ။
ကရောဟိ ပဉ္စာလ မမေဝ ဝါကျံ၊
မာကာသိ ကမ္မာနိ ဒုခုဒြယာနိ။

၄၁။ ဥပနီယတိ ဇီဝိတ မပ္ပမာယု၊
ဇရူပနီတဿ န သန္တိ တာဏာ။
ကရောဟိ ပဉ္စာလ မမေဝ ဝါကျံ၊
မာကာသိ ကမ္မာနိ ဒုခပ္ဖလာနိ။

၄၂။ ဥပနီယတိ ဇီဝိတ မပ္ပမာယု၊
ဇရူပနီတဿ န သန္တိ တာဏာ။
ကရောဟိ ပဉ္စာလ မမေဝ ဝါကျံ၊
မာကာသိ ကမ္မာနိ ရဇဿိရာနိ။

၄၃။ ဥပနီယတိ ဇီဝိတ မပ္ပမာယု၊
ဝဏ္ဏာ ဇရာ ဟန္တိ နရဿ ဇိယျတော။
ကရောဟိ ပဉ္စာလ မမေဝ ဝါကျံ။
မာကသိ ကမ္မာနိ နိရယူပပတ္တိယာ။

ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဇီဝိတံ၊ ဇီဝိတိန္ဒြေသည်။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပနီယတိ၊ ကပ်တတ်၏။ အာယု၊ အသက်သည်။ အပ္ပံ၊ တိုလှစွာ၏။ ဇရူပနီတဿ၊ အိုခြင်းသည် သေမင်း၏အနီးသို့ ဆောင်အပ်သောသူအား။ ပုတ္တာဒယော၊ သားသမီး အစရှိသည်တို့သည်။ တာဏာ၊ စောင့်ရှောက်နိုင်ကုန်သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ ပဉ္စာလ၊ ပဉ္စာလမင်း။ မမေဝ၊ ငါ၏ သာလျှင်။ ဝါကျံ၊ ဆုံးမစကားကို။ ကရောဟိ၊ လိုက်နာလော့။ ဒုခုဒြယာနိ၊ ဆင်းရဲ၏ ပွားကြောင်းဖြစ်ကုန်သော။ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ မာ အကာသိ၊ မပြုလင့်။

֍ ဋ္ဌ ၄၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဇီဝိတံ၊ ဇီဝိတိန္ဒြေသည်။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပနီယတိ၊ ကပ်တတ်၏။ အာယု၊ သတ္တဝါတို့၏ အသက်သည်။ အပ္ပံ၊ တိုလှ၏။ ဇရူပနီတဿ၊ အိုခြင်းသည် သေမင်း၏အနီးသို့ ဆောင်အပ်သော သူအား။ ပုတ္တာဒယော၊ သားသမီးအစရှိသော သူတို့သည်။ တာဏာ၊ စောင့်ရှောက်နိုင်ကုန်သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ ပဉ္စာလ၊ ပဉ္စာလမင်း။ မမေဝ၊ ငါသာလျှင်။ ဝါကျံ၊ စကားကို။ ကရောဟိ၊ လိုက်နာလော့။ ဒုခပ္ဖလာနိ၊ ဆင်းရဲသောအကျိုးကို ပေးတတ်ကုန်သော။ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ မာ အကာသိ၊ မပြုပါလင့်။

֍ ဋ္ဌ ၄၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဇီဝိတံ၊ ဇီဝိတိန္ဒြေသည်။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပနီယတိ၊ ကပ်တတ်၏။ အာယု၊ သတ္တဝါတို့၏ အသက်သည်။ အပ္ပံ၊ နည်းလှစွာ၏။ ဇရူပနီတဿ၊ အိုခြင်းသည် သေမင်း၏အနီးသို့ ဆောင်အပ်သောသူအား။ ပုတ္တာဒယော၊ သားသမီး အစရှိသောသူတို့သည်။ တာဏာ၊ စောင့်ရှောက်နိုင်ကုန်သည်။ န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ ပဉ္စာလ၊ ပဉ္စာလမင်း။ မမေဝ၊ ငါ၏သာလျှင်။ ဝါကျံ၊ စကားကို။ ကရောဟိ၊ လိုက်နာလော့။ ရဇဿိရာနိ၊ ကိလေသာမြူဖြင့် ပြည့်သော ဦးခေါင်းရှိကုန်သော။ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ မာ အကာသိ၊ မပြုပါလင့်။

֍ ဋ္ဌ ၄၃။ မဟာရာဇ၊ မြက်သောမင်းကြီး။ ဇီဝိတံ၊ ဇီဝိတိန္ဒြေသည်။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပနီယတိ၊ ကပ်တတ်၏။ အာယု၊ သတ္တဝါတို့၏ အသက်သည်။ အပ္ပံ၊ နည်းလှစွာ၏။ ဇိယျတော၊ အိုသော။ နရဿ၊ လူ၏။ ဝဏ္ဏံ၊ ကိုယ်အဆင်းကို။ ဇရာ၊ အိုခြင်းသည်။ ဟန္တိ-ဟနတိ၊ သတ်တတ်၏။ ပဉ္စာလ၊ ပဉ္စာလမင်း။ မမေဝ၊ ငါ၏သာလျှင်။ ဝါကျံ၊ ဆုံးမစကားကို။ ကရောဟိ၊ နားထောင်လော့။ နိရယူပပတ္တိယာ၊ ငရဲ၌ ဖြစ်စေခြင်းငှါ။ ကမ္မာနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ မာ အကာသိ၊ မပြုပါလင့်။

ဘုရားလောင်းသည် တရားဟောတော်မူသည်ရှိသော် မင်းကြီးသည် နှစ်သက်ရကား-

၄၄။ အဒ္ဓါဟိ သစ္စံ ဝစနံ တဝေတံ၊
ယထာ ဣသိ ဘာသတိ ဧဝမေတံ။
ကာမာ စ မေ သန္တိ အနပ္ပရူပါ၊
တေ ဒုစ္စဇာ မာဒိသကေန ဘိက္ခု။

၄၅။ နာဂေါ ယထာ ပင်္ကမဇ္ဈေ ဗျသန္နော၊
အဟံ ထလံ နာဘိသမ္ဘောတိ ဂန္တုံ။
ဧဝံ ပဟံ ကာမပင်္ကေ ဗျသန္နော၊
န ဘိက္ခုနော မဂ္ဂမနုဗ္ဗဇာမိ။

၄၆။ ယထာပိ မာတာ စ ပိတာ စ ပုတ္တံ၊
အနုသာသရေ ကိန္တိ သုခီ ဘဝေယျ။
ဧဝံပိ မံ တွံ အနုသာသ ဘန္တေ၊
ယထာ စိရံ ပေစ္စ သုခီ ဘဝေယျ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၄။ ဣသိ၊ ရှင်ရသေ့။ တွံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ယံ ဝစနံ၊ အကြင်စကားကို။ ဘာသတိ၊ ဆို၏။ ဧဝံ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ တဝ၊ သင်၏။ ဧတံ ဝစနံ၊ ဤစကားသည်။ အဒ္ဓါ၊ မချွတ်။ သစ္စံဟိ-သစ္စံဧဝ၊ မှန်သည်သာတည်း။ ဘိက္ခု၊ ရှင်ရသေ့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အနပ္ပရူပါ၊ အတိုင်းမသိ များကုန်သော။ ကာမာ စ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်ကား။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ မာဒိသကေန၊ အကျွန်ုပ်ကဲ့သို့သော သူသည်။ တေ၊ ထိုကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဒုစ္စဇာ၊ စွန့်နိုင်ခဲကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၅။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ နာဂေါ၊ ဆင်ပြောင်သည်။ ပင်္ကမဇ္ဈေ၊ ညွန်အိုင်၏ အလယ်၌။ ဗျသန္နော ယထာ၊ နစ်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ အဟံပိ၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်း။ ကာမပင်္ကေ၊ ကာမဂုဏ်တည်းဟူသော ညွန်ပျောင်း၌။ ဗျသန္နော၊ နစ်၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ထလံ၊ ကာမဂုဏ်တည်းဟူသော ညွှန်ပျောင်းမှ ထွက်မြောက်ရာ ကြည်းကုန်းသို့။ ဂန္တုံ၊ သွားခြင်းငှါ။ နာဘိသမ္ဘောတိ၊ မစွမ်းနိုင်။ ဘိက္ခုနော၊ ရဟန်း၏။ မဂ္ဂံ၊ ဩဝါဒ အနုသာသနီ တည်းဟူသော ခရီးလမ်းမကို။ န အနုဗ္ဗဇာမိ၊ မလိုက်နိုင်ပါ။

֍ ဋ္ဌ ၄၆။ မာတာ စ၊ အမိသည်၎င်း။ ပိတာ စ၊ အဖသည်၎င်း။ ပုတ္တံ၊ သားသ္မီးကို။ ကိံ၊ အသို့မူ၍။ သုခီ၊ ချမ်းသာနှင့် ပြည့်စုံသည်။ ဘဝေယျ၊ ဖြစ်ပါအံ့နည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အနုသာသရေ ယထာ၊ ဆုံးမကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝံ-တထာ၊ ထို့အတူ။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ တွံပိ၊ အရှင်ဘုရားသည်လည်း။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့် ဆုံးမသည်ရှိသော်။ ပေစ္စ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ စိရံ၊ ကြာမြင့်စွာ။ သုခီ၊ ချမ်းသာသည်။ ဘဝေယျ၊ ဖြစ်ရာ၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အနုသာသ၊ ဆုံးမပေ၏။

ဘုရားလောင်းသည် ထိုမင်းအား တရားဟောလိုရကား-

၄၇။ နော စေ တုဝံ ဥဿာဟသေ ဇနိန္ဒ၊
ကာမေ ဣမေ မာနုသကေ ပဟာတုံ။
ဓမ္မံ ဗလိံ ပဋ္ဌပယဿု ရာဇ။
အဓမ္မကာရော စ တေ မာဟု ရဋ္ဌေ။

၄၈။ ဒူတာ ဝိဓာဝန္တု ဒိသာ စတဿော၊
နိမန္တကာ သမဏဗြာဟ္မဏာနံ။
တေ အန္နပါနေန ဥပဋ္ဌဟဿု။
ဝတ္ထေန သေနာသနပစ္စယေန စ။

၄၉။ အန္နေန ပါနေန ပသန္နစိတ္တော၊
သန္တပ္ပယ သမဏဗြာဟ္မဏေ စ။
ဒတွာ စ ဘုတွာ စ ယထာနုဘာဝံ၊
အနိန္ဒိတော သဂ္ဂမုပေတိ ဌာနံ။

၅၀။ သစေ စ တံ ရာဇမဒေါ သဟေယျ၊
နာရီဂဏေဟိံ ပ္ပရိစာရယန္တံ။
ဣမမေဝ ဂါထံ မနသိကရောဟိ၊
ဘာသေဟိ စေ နံ ပရိသာယ မဇ္ဈေ။

၅၁။ အဗ္ဘောကာသေ သယော ဇန္တု၊ ဝဇန်တြာ ခီရပါယိတော။
ပရိကိဏ္ဏော သုဝါနေဟိ၊ သွဇ္ဇ ရာဇာတိ ဝုစ္စတိ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၄၇။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မာနုသကေ၊ လူ၌ ဖြစ်ကုန်သော။ ဣမေ ကာမေ၊ ဤကာမဂုဏ်တို့ကို။ ပဟာတုံ၊ ပယ်ခြင်းငှါ။ နော စေ ဥဿာဟသေ၊ အကယ်၍ မစွမ်းနိုင်သည် ဖြစ်အံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ မစွမ်းနိုင်သည်ရှိသော်။ ဓမ္မံ၊ တရားနှင့်လျော်သော။ ဗလိံ၊ အခွန်အတုတ်ကို။ ပဋ္ဌပယဿု၊ ကောက်ခံတော်မူလော့။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းနိုင်ငံ၌။ အဓမ္မကာရော စ၊ မတရားသောအမှုကို ပြုခြင်းသည်လည်း။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီးအား။ မာ အဟု၊ မဖြစ်စေလင့်။

֍ ဋ္ဌ ၄၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သမဏဗြာဟ္မဏာနံ၊ တရားစောင့်ကုန်သော ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့အား။ နိမန္တကာ၊ ပင့်ဘိတ်တတ်ကုန်သော။ ဒူတာ၊ တမန်တို့ကို။ စတဿောဒိသာ၊ အရပ်လေးမျက်နှာတို့သို့။ ဝိဓာဝန္တု၊ ဥဒဟို သွားစေကုန်လော့။ တေ၊ ထိုရဟန်းပုဏ္ဏားတို့ကို။ အန္နပါနေန၊ ထမင်းအဖျော်ဖြင့်၎င်း။ ဝတ္ထေန စ၊ အဝတ်သင်္ကန်းဖြင့်၎င်း။ သေနာသနပစ္စယေန စ၊ ကျောင်း ပစ္စည်းဖြင့်၎င်း။ ဥပဋ္ဌဟဿု၊ လုပ်ကျွေးလော့။

֍ ဋ္ဌ ၄၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အန္နေန စ၊ ထမင်းဖြင့်၎င်း။ ပါနေနစ၊ အဖျော်ဖြင့်၎င်း။ ပသန္နစိတ္တော၊ ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သမဏဗြာဟ္မဏေ စ၊ တရားစောင့်သော ရဟန်း ပုဏ္ဏားတို့ကိုလည်း။ သန္တပ္ပယ၊ ရောင့်ရဲစေလော့။ ယထာနုဘာဝံ၊ အစွမ်းသတ္တိရှိသည်အား လျော်စွာ။ ဒတွာ စ၊ ပေးလှူ၍၎င်း။ ဘုတွာ စ၊ သုံးဆောင် စားသောက်၍၎င်း။ အနိန္ဒိတော၊ မကဲ့ရဲ့အပ်သည်ဖြစ်၍။ သဂ္ဂံ ဌာနံ၊ နတ်ရွာဌာနသို့။ ဥပေတိ၊ ကပ်ရလတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၅၀။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နာရီဂဏေဟိ၊ မိန်းမအပေါင်းတို့သည်။ ပရိစာရယန္တံ၊ စမ္ပယ်ကွန့်မြူးသော။ တံ၊ ရှင်မင်းကြီးကို။ သစေ ဧဝ၊ အကယ်၍ သာလျှင်။ မဒေါ၊ မာန်ယစ်ခြင်းသည်။ သဟေယျ၊ နှိပ်စက်ငြားအံ့။ ဣမမေဝ ဂါထံ၊ ဤဆိုလတ္တံ့သော ဂါထာကိုသာလျှင်။ မနသိကရောဟိ၊ နှလုံးသွင်းလေလော့။ ဧနံ၊ ထိုဂါထာကို။ ပရိသာယ၊ ပရိသတ်၏။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ ဘာသေဟိ၊ ရွတ်လေလော့။

֍ ဋ္ဌ ၅၁။ အဗ္ဘောကာသသယော၊ မြက်မိုးအိမ်မျှ မရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် လွင်တီးကောင်၌ အိပ်ရသော။ ယော ဇန္တု၊ အကြင်သတ္တဝါသည်။ ဝဇန္တျာ၊ အမိ ဒွန်းစဏ္ဍာမသည် ထင်းခွေ ဟင်းရွက်ခူး သွားသည်ရှိသော်။ သုနခိယာ၊ ခွေးမ၏။ ခီရပါယိတော၊ နို့ကိုရသည်ဖြစ်၍။ သုဝါနေဟိ၊ နို့စို့ဘက် ခွေးငယ်တို့ဖြင့်။ ပရိကိဏ္ဏော၊ ပြွမ်းလျက်နေရ၏။ ဝါ၊ ခြံရံလျက်နေရ၏။ သော ဇန္တု၊ ထိုသူကို။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ ရာဇာတိ၊ မင်းဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။

ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် ထိုသမ္ဘူတမင်းအား အဆုံးအမကိုပေး၍ ငါသည် သင့်အား အဆုံးအမကို ပေးအပ်ပြီ၊ ယခုအခါ၌ သင်သည် ရဟန်းပြုလိုလျှင် ပြုလေ၊ မပြုလိုလျှင် နေလေ၊ မိမိသည်သာလျှင် မိမိကံအကျိုးကို ခံရလတ္တံ့ဟု မိန့်တော်မူ၍ ကောင်းကင်၌ပျံ၍ ထိုမင်း၏ ဦးခေါင်းထက်၌ ခြေမှုန့်မြူကို ချသကဲ့သို့ ဟိမဝန္တာသို့သာလျှင် ကြွတော်မူ၏။ မင်းသည်လည်း ဦးခေါင်းထက်၌ မြေမှုန့်ချသော ထိုဘုရားလောင်းကိုမြင်၍ ထိတ်လန့်ခြင်း ရှိသည်ဖြစ်၍ သားကြီးအား တိုင်းပြည်ကိုပေးခဲ့၍ ဗိုလ်စုကို ပြန်စေပြီးလျှင် ဟိမဝန္တာသို့ ရှေ့ရှုသွားလေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုသမ္ဘူတမင်း၏ လာခြင်းကိုသိ၍ ရသေ့အပေါင်း ခြံရံလျက် ခရီးဦးကြိုဆို၍ ထိုသမ္ဘူတမင်းကို ခေါ်၍ သွားပြီးလျှင် ရဟန်းပြု၍ ကသိုဏ်းပရိကံကို ကြား၏။ ထိုသမ္ဘူတသည် ဈာန်အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၏။ ဤသို့လျှင် ထိုသူနှစ်ယောက်တို့သည် ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လဲလျောင်းကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... ဘုရားသခင်သည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ပညာရှိတို့သည် ဤသို့ သုံးဘဝ လေးဘဝ ခြားခြင်းတို့သို့ ရောက်ကုန်သော်လည်း မြဲမြံစွာ ချစ်နှစ်သက်၍ အကျွမ်းဝင်သည်သတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ သမ္ဘူတသုခမိန်သည် ရှင်အာနန္ဒာ ဖြစ်လာ၏။ စိတ္တသုခမိန်သည်ကား ငါဘုရားဖြစ်လာ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကောင်းကျိုးလိုလား၊ မိတ်ဆွေအား၊ စိတ်ထား မပြောင်းရာ

နှစ်ခုမြောက်သော စိတ္တသမ္ဘူတဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဝီသတိနိပါတ်

၃။ သိဝိဇာတ်

ဗာဟိရအလှူကို အားမရ တင်းမတိမ်သဖြင့် အဇ္ဈတ္တိကအလှူကို လှူခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် အသဒိသဒါနကို အကြောင်းပြု၍ ဒူရေ အပဿံ ထေရောဝ ဤသို့ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသိဝိဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ ထိုအသဒိသဒါနကို အဋ္ဌကနိပါတ် သိဝိရာဇဇာတ်၌ ချဲ့ဆိုအပ်ပြီးသည်သာလျှင်တည်း၊ အထူးကား ထိုအခါ ပသေနဒီ ကောသလမင်းသည် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ အလုံးစုံသော ပရိက္ခရာတို့ကိုလှူ၍ တရားအနုမောဒနာကို တောင်းပန်၏။ ဘုရားသခင်သည် မဟောမူ၍သာလျှင် ကြွတော်မူ၏။ ဓမ္မပဒ အဋ္ဌကထာ၌ကား အနည်းငယ်သော တဂါထာမျှကိုဟော၍ ကြွတော်မူသည်။ အလှူကား အားကြီးစွာသော အသဒိသဒါန ဖြစ်ပါသည်။ တရားတော်ကို အနည်းငယ် ဟောတော်မူသည်။ အကြောင်းရှိမည်ဟု ကျောင်းတော်သို့လိုက်၍ လျှောက်ရာတွင်မှ ပရိသတ် မစင်ကြယ်ကြောင်းကို မိန့်တော်မူ၍ နောက်မှ အကျယ်ချဲ့၍ ဟောတော်မူသည်ဟု လာသည်။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် နံနက်စာ ထမင်းစားပြီးသည်ရှိသော် ကျောင်းတော်သို့သွား၍ အရှင်ဘုရား- အဘယ့်ကြောင့် တရားအနုမောဒနာကို ပြုတော်မမူသနည်းဟု ရွှေနားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ဘုရားသခင်သည် မင်းကြီး- ပရိသတ်တို့သည် မစင်ကြယ်ဟု မိန့်တော်မူ၍-

န ဝေ ကဒရိယာ ဒေဝလောကံ ဝဇန္တိ၊
ဗာလာ ဟဝေ နပ္ပသံသန္တိ ဒါနံ။
ဓီရော စ ဒါနံ အနုမောဒမာနော၊
တေနေဝ သော ဟောတိ သုခီ ပရတ္ထ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ပသေနဒီကောသလမင်းကြီး။ ကဒရိယာ၊ ဝန်တိုစဉ်းလဲ ပိတ်ပင်တတ်သောသူတို့သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဒေဝလောကံ၊ နတ်ရွာသို့။ န ဝဇန္တိ၊ မသွားရကုန်။ ဗာလာ၊ သူမိုက်တို့သည်။ ဟဝေ-ဧကန္တန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ နပ္ပသံသန္တိ၊ မချီးမွမ်းကုန်။ ဓီရော စ၊ ပညာရှိသည်ကား။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ အနုမောဒမာနော၊ ဝမ်းမြောက်၏။ သော၊ ထိုပညာရှိသည်။ တေနေဝ၊ ထိုသို့ အလှူဒါနကို ဝမ်းမြောက်သောကြောင့်သာလျှင်။ ဣဓ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်လောက၌၎င်း။ ပရတ္ထ၊ တမလွန် လောက၌၎င်း။ သုခီ၊ ချမ်းသာခြင်းနှင့် ပြည့်စုံသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

ပသေနဒီ ကောသလမင်းသည် ကြည်ညို၍ အသပြာတထောင်ထိုက်သော သိဝိရာဇ်တိုင်းမှဖြစ်သော ကိုယ်ဝတ်စုလျားတဘက်ဖြင့် ဘုရားသခင်ကို ပူဇော်၍ မြို့တွင်းသို့ဝင်၏။ မိုးသောက်သောနေ့၌ တရားသဘင်ဝယ် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့- ကောသလမင်းသည် ပြည်သူတို့မတုနိုင်သော အသဒိသဒါနကိုလှူ၍ ထိုအသဒိသဒါနဖြင့်လည်း မရောင့်ရဲသည်ဖြစ်၍ ဘုရားသခင်သည် တရားကို ဟောတော်မူသည်ရှိသော် တဖန် အသပြာတထောင်ထိုက်သော သိဝိရာဇ်တိုင်းဖြစ် ပုဆိုးကို လှူ၏။ ငါ့သျှင်တို့ အလွန်လျှင် မင်းသည် မရောင့်ရဲသည်သာတည်းဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူ ဘုရားသခင်သည် ကြွတော်မူလာ၍ ရဟန်းတို့- ယခု ငါလာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်မည်သောစကားဖြင့် စုဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စုဝေးကြပါကုန်သည်ဟု ရွှေနားတော် လျှောက်လေသော် ရဟန်းတို့- အပဥစ္စာ အလှူမည်သည်ကား ကောင်းမြတ်သောအလှူ မမည်၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းကို ထွန်မရှိသည်ကိုပြု၍ နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း ခြောက်သိန်း ခြောက်သိန်းသော ဥစ္စာတို့ကို စွန့်သဖြင့် အလှူကို ပေးကုန်သော်လည်း ဗာဟိရ= အပအလှူဖြင့် မရောင့်ရဲကုန်သည်ဖြစ်၍ ချစ်နှစ်သက်သော ပစ္စည်းဝတ္ထုကို ပေးလှူသောသူသည် ချစ်နှစ်သက်သော ပစ္စည်းဝတ္ထုကို ရ၏ဟု ကြံ၍ ရောက်လာသော အလှူခံတို့အား မျက်စိတို့ကို ထုတ်နုတ်၍ လှူဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ လွန်လေပြီးသော အကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့- လွန်လေပြီးသောအခါ သိဝိတိုင်း အရိဋ္ဌပုရပြည်၌ သိဝိမင်းကြီးသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုသိဝိမင်းကြီး၏ သားဖြစ်၏။ ဘုရားလောင်းအား သိဝိမင်းသား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် အရွယ်သို့ ရောက်သည်ရှိသော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ အတတ်သင်ပြီးသော် ပြန်ခဲ့၍ အဂတိသို့ မလိုက်မူ၍ မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါးတို့ကို မပျက်စေမူ၍ တရားနှင့်အညီ မင်းပြုသည်ရှိသော် မြို့တံခါး လေးမျက်နှာတို့၌၎င်း, မြို့လယ်၌၎င်း, နန်းတော်တံခါး၌၎င်း, ဤသို့ အလှူမဏ္ဍပ် တင်းကုပ်စရပ် ခြောက်ဆောင်တို့ကို ဆောက်လုပ်စေ၍ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း ခြောက်သိန်း ခြောက်သိန်း စွန့်လှူသဖြင့် အလှူကြီးကို ဖြစ်စေတော်မူ၏။ ရှစ်ရက်နေ့ တဆယ့်လေးရက်နေ့မှ တဆယ့်ငါးရက်နေ့တို့၌လည်း အမြဲ အလှူစရပ်သို့ ကြွတော်မူ၍ အလှူစရပ်ကို ကြည့်ရှု၏။

ထိုဘုရားလောင်းသည် တရံရောအခါ မိုးသောက်သောနေ့၌ နံနက်စောစောကလျှင် ဆောင်းအပ်သော ထီးဖြူရှိသော ရာဇပလ္လင်၌ နေလျက် ကိုယ်တော်၏အလှူကို ဆင်ခြင်တော်မူသည်ရှိသော် ဗာဟိရ အပဝတ္ထုကို ကိုယ်

တော်သည် မလှူမိသောမည်သည်ကို မမြင်၍ ငါသည် အပဝတ္ထုကို မလှူမိသော မည်သည်မရှိ၊ ငါ့ကို အပအလှူသည် မနှစ်သက်စေ၊ ငါသည် အဇ္ဈတို့က= အတွင်းအလှူကို လှူလို၏။ ယနေ့ ငါသည် အလှူစရပ်သို့ သွားသောအခါ၌ တစုံ

တယောက်သာလျှင်ဖြစ်သော အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်သည် အပဝတ္ထုကို မတောင်းမူ၍ အတွင်းဝတ္ထု၏ အမည်ဖြစ်သော နှလုံးသားကို တောင်းအံ့၊ ကတ်ကျေးဖြင့် ရင်ကိုခွဲ၍ ကြည်စွာသောရေမှ ကြာရိုးနှင့်တကွသော ပဒုမာကြာငုံကို ဆယ်တင်သကဲ့သို့ သွေးပေါက် တဖျင်းဖျင်းယိုစီးသော နှလုံးသည်းပွတ်ကို ထုတ်နုတ်၍ ပေးလှူအံ့၊ အကယ်၍ ကိုယ်၏အမည်ဖြစ်သော အသားကို အလှူခံငြားအံ့၊ သားလှီးဓားငယ်ဖြင့် ဆီကျည်သားချိုကို လှီးဖြတ်သကဲ့သို့ ကိုယ်သားကိုလှီးဖြတ်၍ လှူအံ့၊ အကယ်၍ သွေးကို ခံငြားအံ့၊ ယန္တရားအဝသို့ သွား၍ ဆောင်သကဲ့သို့ အိုးခွက်ကို ပြည့်စေလျက် သွေးကို ငါလှူအံ့၊ အကယ်၍ တစုံတယောက်သောသူသည် ငါ၏အိမ်၌ ကျွန်အမှုလုပ်သည် မရှိ၍ ငါ၏ကျွန်ဖြစ်ပါလောဟု ဆိုငြားအံ့၊ မင်း၏အသွင်ကိုပယ်၍ မိမိကိုယ်တိုင်သွား၍ ကျွန်အမှုကို ပြုအံ့၊ အကယ်၍ တစုံတယောက်သောသူသည် မျက်စိတို့ကို ခံငြားအံ့၊ ထန်းသီးဆန်ကို ထုတ်သကဲ့သို့ မျက်စိတို့ကို ထုတ်နုတ်၍ လှူအံ့ဟု ကြံတော်မူခြင်းကို ပြလိုရကား-

ယံကိဉ္စိ မာနုသံ ဒါနံ၊ အဒိန္နံ မေ န ဝိဇ္ဇတိ။
ယော ယာစေယျ မံ စက္ခုံ၊ ဒဒေယျံ အဝိကမ္ပိတော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

ယံကိဉ္စိ၊ အလုံးစုံသော။ မာနုသံ၊ လူတို့သည် လှူအပ်သည်နှင့် ယှဉ်သော။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒိန္နံ၊ ငါလှူအပ်ပြီ။ မေ၊ ငါ့အား။ အဒိန္နံ၊ မလှူမိသေးသော ဝတ္ထုမည်သည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ ယောပိ၊ အကြင်သူသည်လည်း။ မံ၊ ငါ့ကို။ စက္ခုံ၊ မျက်စိကို။ ယာစေယျ၊ တောင်းငြားအံ့။ အဝိကမ္ပိတော၊ မတုန်မလှုပ်သည်ဖြစ်၍။ တဿ၊ ထိုတောင်းသောသူအား။ စက္ခုံ၊ မျက်စိကို။ ဒဒေယျံ၊ ငါလှူအံ့။

ဤသို့ ကြံပြီး၍ နံ့သာရည်အိုး တဆယ့်ခြောက်လုံးတို့ဖြင့် ရေချိုး၍ ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သည်ဖြစ်၍ အထူးထူးသော ကောင်းမြတ်သော အရသာရှိသော ခဲဘွယ်ဘောဇဉ်တို့ကို သုံးဆောင် စားသောက်၍ တန်ဆာဆင်အပ်သော မြတ်သော ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်၌ တက်စီး၍ အလှူတင်းကုပ်စရပ်သို့ ကြွတော်မူ၏။ သိကြားမင်းသည် ထိုဘုရားလောင်း၏ အလိုတော်ကို သိ၍ သိဝိမင်းကြီးသည် ယနေ့ ရောက်လာသော အလှူခံတို့အား မျက်စိတို့ကို ထုတ်နုတ်၍ လှူအံ့ဟု ကြံ၏။ လှူခြင်းငှါ တတ်နိုင်အံ့လောဟု ထိုဘုရားလောင်းအား စုံစမ်းအံ့သောငှါ မျက်စိကန်းသော ပုဏ္ဏားအိုဟန် ဖန်ဆင်း၍ မင်း၏ အလှူမဏ္ဍပ်သို့ သွားသောအခါ၌ တခုသော မြင့်ရာအရပ်ဝယ် လက်ကိုဖြန့်၍ မင်းကို အောင်စေသတည်းဟု အောင်ဆုကြွေးကြော်၍ တည်၏။ မင်းသည် ထိုပုဏ္ဏားသို့ရှေးရှု ဆင်ကိုနှင်၍ ပုဏ္ဏား- အသို့ သင်ဆိုသနည်းဟု မေး၏။ ထိုအခါ မင်းကို သိကြားမင်းသည် အရှင်မင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီး၏အလှူ၌ အလိုဆန္ဒရှိသော အဖြစ်ကိုမှီ၍ ကောင်းစွာတက်သော ကျော်စောသံဖြင့် အလုံးစုံသော လူ့ပြည်၌နေသော လူအပေါင်းသည် မပြတ်ပြန့်နှံ၏။ ကျွန်ုပ်သည်လည်း မျက်စိကန်း၏။ အရှင်မင်းကြီး၌လည်း မျက်စိနှစ်လုံး ရှိ၏ဟု ဆို၍ မျက်စိကို တောင်းလိုရကား-

၅၂။ ဒုရေ အပဿံ ထေရောဝ၊ စက္ခုံ ယာစိတုမာဂတော။
ဧကနေတ္တော ဘဝိဿာမ၊ စက္ခုံ မေ ဒေဟိ ယာစိတော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ထေရောဝ၊ အလွန်အိုသော မထေရ်ကြီးကဲ့သို့။ ဒူရေ၊ အဝေး၌။ အပဿံ၊ မမြင်သည်ဖြစ်၍။ စက္ခုံ၊ မျက်စိကို။ ယာစိတုံ၊ တောင်းခြင်းငှါ။ အာဂတော၊ လာခဲ့၏။ ယာစိတော၊ တောင်းအပ်သော မင်းကြီးသည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ စက္ခုံ၊ မျက်စိကို။ ဒေဟိ၊ ပေးလှူပါလော့။ မယံ၊ ငါတို့နှစ်ယောက်တို့သည်။ ဧကနေတ္တော၊ မျက်စိတဖက်စီသာ ရှိကုန်သည်။ ဘဝိဿာမ၊ ဖြစ်ကုန်အံ့။

ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါသည် ပြာသာဒ်၌နေလျက် ဤသို့ကြံ၍ လာ၏။ ငါ၏လာခြင်းသည်ကား ကောင်းမြတ်သော လာခြင်းတည်း၊ ယနေ့ ငါ၏ နှလုံးအလိုသည် အပြီးသို့ ရောက်ပေတော့မည်၊ မလှူဘူးသေးသောအလှူကို ငါ ယခု လှူရပေတော့မည်ဟု ကြံ၍ နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်သော အဖြစ်ကို ဆိုလိုရကား-

၅၃။ ကေနာ နုသိဋ္ဌော ဣဓ မာဂတောသိ၊
ဝနိဗ္ဗက စက္ခုပထာနိ စိတုံ။
သုဒုစ္စဇံ ယာစသိ ဥတ္တမင်္ဂံ၊
ယ မာဟု နေတ္တံ ပုရိသေန ဒုစ္စဇံ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော် ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၃။ ဝနိဗ္ဗက၊ အလှူခံပုဏ္ဏားအို။ တံ၊ သင့်ကို။ ကေန၊ အဘယ်သူသည်။ အနုသိဋ္ဌော၊ ဆုံးမသည်ဖြစ်၍။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ စက္ခုပထာနိ၊ မြင်ခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော မျက်စိတို့ကို။ ယာစိတုံ၊ တောင်းခြင်းငှါ။ အာဂတော၊ လာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ယံ နေတ္တံ၊ အကြင်မျက်စိကို။ ပုရိသေန၊ လူသာမန်သည်။ သုဒုစ္စဇံ၊ အလွန်စွန့်လှူနိုင်ခဲ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ တွံ၊ သင်ပုဏ္ဏားသည်။ ဒုစ္စဇံ၊ အလွန်စွန့်လှူနိုင်ခဲသော။ ဥတ္တမင်္ဂံ၊ မြတ်သောအင်္ဂါဖြစ်သော။ တံ နေတ္တံ၊ ထိုမျက်စိကို။ ယာစသိ၊ တောင်းဘိ၏တကား။

ပုဏ္ဏားအိုဟန် ဖန်ဆင်းသော သိကြားမင်းသည် လာခြင်း၏အကြောင်းကို ဆိုလိုရကား-

၅၄။ ယ မာဟု ဒေဝေသု သုဇမ္ပတီတိ၊
မဃဝါတိ နံ အာဟု မနုဿလောကေ။
တေနာ နုသိဋ္ဌော ဣဓ မာဂတောသ္မိ၊
ဝနိဗ္ဗကော စက္ခုပထာနိ ယာစိတုံ။

၅၅။ ဝနိဗ္ဗကော မယှ ဝဏံ အနုတ္တရံ၊
ဒဒါဟိ မေ စက္ခုပထာနိ ယာစိတော။
ဒဒါဟိ မေ စက္ခုပထံ အနုတ္တရံ။
ယ မာဟု နေတ္တံ ပုရိသေန ဒုစ္စဇံ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယံ၊ အကြင် သိကြားမင်းကို။ ဒေဝေသု၊ နတ်ပြည်တို့၌၎င်း။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌၎င်း။ သုဇမ္ပတီတိ၊ သုဇမ္မတိဟူ၍။ ဝါ-၊ သုဇာမိဖုယားလင်ဟူ၍၎င်း။ မဃဝတိ၊ မဃဝဟူ၍၎င်း။ နံ၊ ထိုသိကြားမင်းကို။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ တေန၊ ထိုသိကြားမင်းသည်။ အနုသိဋ္ဌော၊ ဆုံးမသည်ဖြစ်၍။ ဝါ-၊ နှိုးဆော်ချီးပင့်သည် ဖြစ်၍။ ဝနိဗ္ဗကော၊ အလှူခံဖြစ်သော ငါသည်။ စက္ခုပထာနိ၊ မြင်ခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော မျက်စိတို့ကို။ ယာစိတုံ၊ တောင်းခြင်းငှါ။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂတော၊ လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဝနိဗ္ဗကော၊ အလှူခံဖြစ်သော။ မယှံ၊ ငါ့အား။ ဝဏံ၊ တောင်းအပ်သော။ အနုတ္တရံ၊ မြတ်သောမျက်စိကို။ ဒဒါဟိ၊ လှူလော့။ ယာစိတော၊ တောင်းအပ်သော မင်းကြီးသည်။ စက္ခုပထာနိ၊ မြင်ခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော မျက်စိတို့ကို။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဒဒါဟိ၊ လှူလော့။ ယံ နေတ္တံ၊ အကြင်မျက်စိကို။ ပုရိသေန၊ သတ္တဝါသာမန်သည်။ ဒုစ္စဇံ၊ အလွန်စွန့်လှူနိုင်ခဲ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ စက္ခုပထံ၊ မြင်ခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော။ အနုတ္တရံ၊ မြတ်သော။ တံ နေတ္တံ၊ ထိုမျက်စိကို။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒဒါဟိ၊ လှူလော့။

ထို့နောင်မှ မင်းသည် မျက်စိတို့ကို လှူလိုရကား-

၅၆။ ယေန အတ္ထေန အာဂစ္ဆိ၊ ယမတ္ထ မဘိပတ္ထယံ။
တေ တေ ဣဇ္ဈန္တု သင််ကပ္ပါ၊ လဘ စက္ခုနိ ဗြာဟ္မဏ။

၅၇။ ဧကံ တေ ယာစမာနဿ၊ ဥဘယာနိ ဒဒါမဟံ။
သစက္ခုမာ ဂစ္ဆ ဇနဿ ပေက္ခတော၊
ယဒိစ္ဆသေ တွံ တဒတေ သမိဇ္ဈတု။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၆။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ယေန အတ္ထေန၊ အကြင်အလိုဖြင့်။ ယံ အတ္ထံ၊ အကြင် အလိုကို။ အဘိပတ္ထယံ၊ တောင့်တ သည်ဖြစ်၍။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂစ္ဆိ၊ လာ၏။ တေ၊ သင်၏။ တေ သင််ကပ္ပါ၊ ထိုအလိုတို့သည်။ ဣဇ္ဈန္တု၊ ပြည့်စေကုန်သတည်း။ စက္ခုနိ၊ မျက်စိတို့ကို။ လဘ၊ ရလေလော့။

֍ ဋ္ဌ ၅၇။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ဧကံ၊ မျက်စိတလုံးကို။ ယာစမာနဿ၊ တောင်းသော။ တေ၊ သင့်အား။ ဥဘယာနိ၊ နှစ်လုံးသောမျက်စိတို့ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒဒါမိ၊ ပေးလှူအံ့။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ သစက္ခုမာ၊ မျက်စိနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်၍။ ဇနဿ၊ လူအပေါင်းသည်။ ပေက္ခတော၊ ကြည့်ရှုစဉ်။ ဂစ္ဆ၊ မျက်စိကို ရပြန်ပြီဟု မျက်စိကို ပြစားလျက် သွားလေလော့။ ယံ၊ အကြင်မျက်စိကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ၊ ထိုမျက်စိသည်။ တေ၊ သင့်အား။ သမိဇ္ဈတု၊ ပြည့်စုံစေသတည်း။

မင်းကြီးသည် ဤမျှသော စကားကို မိန့်ဆို၍ ဤအရပ်၌သာလျှင် မျက်စိတို့ကို ထုတ်နုတ်၍ ပေးခြင်းငှါ မလျောက်ပတ်ဟု ကြံ၍ ပုဏ္ဏားကိုခေါ်၍ နန်းတွင်းသို့သွား၍ နန်းတော်၌နေလျက် သိဝိကမည်သော ဆေးသမားကို ခေါ်စေ၍ ငါ၏မျက်စိကို သုတ်သင်လော့ဟု ဆို၏။ ငါတို့၏ မင်းသည် မျက်စိတို့ကို ထုတ်နုတ်၍ ပုဏ္ဏားအား လှူလိုသတတ်ဟု အလုံးစုံသောမြို့၌ တပြိုင်နက် အုတ်အုတ် ကျက်ကျက်သည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ စစ်သူကြီး အစရှိသော မင်းကျွမ်းဝင်သော သူတို့သည်၎င်း, မောင်းမတို့သည်၎င်း, အလုံးစုံသော သူတို့သည် စုဝေးကုန်၍ မင်းကို တားမြစ်လိုရကား-

၅၈။ မာ ဝေါ ဒေဝ အဒါ စက္ခုံ၊ မာ နော သဗ္ဗေ ပရာကရိ။
ဓနံ ဒေဟိ မဟာရာဇ၊ မုတ္တာ ဝေဠုရိယာ ဗဟူ။

၅၉။ ယုတ္တေ ဒေဝ ရထေ ဒေဟိ၊ အာဇာနီယေ စလင်္ကတေ။
နာဂေ ဒေဟိ မဟာရာဇ၊ ဟေမကပ္ပနဝါသယေ။

၆၀။ ယထာ တံ သိဝယော သဗ္ဗေ၊ သယောဂ္ဂါ သရထာ သဒါ။
သမန္တာ ပရိကိရေယျုံ၊ ဧဝံ ဒေဟိ ရထေသဘ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆိုကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၅၈။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ဝေါ၊ အရှင်မင်းကြီးတို့၏။ စက္ခုံ၊ မျက်စိကို။ မာ အဒါ၊ မလှူပါလင့်။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ နော၊ ငါတို့ကို။ မာ ပရာကရိ၊ စွန့်တော်မမူပါလင့်။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မုတ္တာ၊ ပုလဲတို့သည်၎င်း။ ဝေဠုရိယာ၊ ကျောက်မျက်ရွဲတို့သည်၎င်း။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်၏။ တံ ဓနံ၊ ထိုပုလဲကျောက်မျက်ရွဲ အစရှိသော ဥစ္စာကို။ ဒေဟိ၊ လှူတော်မူပါလော့။

֍ ဋ္ဌ ၅၉။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ယုတ္တေ၊ က အပ်ကုန်သော။ ရထေ၊ ရထားတို့ကို၎င်း။ အလင်္ကတေ၊ တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်သော။ အာဇာနီယေ၊ အာဇာနည်မြင်းတို့ကို၎င်း။ ဒေဟိ၊ လှူတော်မူလော့။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဟေမကပ္ပနဝါသယေ၊ ရွှေကြိုး ရွှေကွန်ယက်တင်ကုန်သော။ နာဂေ၊ ဆင်တို့ကို။ ဒေဟိ၊ လှူတော်မူလော့။

֍ ဋ္ဌ ၆၀။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်သောမင်းကြီး။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့် လှူသည်ရှိသော်။ သ ယောဂ္ဂါ၊ ဆင်ယာဉ်မြင်းယာဉ်နှင့် တကွကုန်သော။ သရထာ၊ ရထားနှင့်တကွကုန်သော။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ သိဝယော၊ သိဝိပြည်သူတို့သည်။ တံ၊ အရှင်မင်းကြီးကို။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ ပရိကိရေယျုံ၊ ခြံရံကုန်ရာ၏။ ဧဝံ-တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ဒေဟိ၊ လှူတော်မူလော့။

ထိုအခါ မင်းသည် အလုံးစုံသော ပရိသတ်တို့အား လှူအံ့သောအကြောင်းကိုသာ ဆိုလိုရကား -

၆၁။ ယော ဝေ ဒဿန္တိ ဝတွာန၊ အဒါနေ ကုရုတေ မနော။
ဘုမျံ သော ပတိတံ ပါသံ၊ ဂီဝါယံ ပဋိမုဉ္စတိ။

၆၂။ ယော ဝေ ဒဿန္တိ ဝတွာန၊ အဒါနေ ကုရုတေ မနော။
ပါပါ ပါပတရော ဟောတိ၊ သမ္ပတ္တော ယမသာဓနံ။

၆၃။ ယဉှိ ယာစေ တဉှိ ဒဒေ၊ ယံ န ယာစေ န တံ ဒဒေ။
သွာဟံ တမေဝ ဒဿာမိ၊ ယံ မံ ယာစတိ ဗြာဟ္မဏော။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၁။ ဘောန္တော ပရိသာ၊ အို ပရိသတ်တို့။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဒဿံ၊ ငါပေးအံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာန၊ ဆိုပြီး၍။ အဒါနေ၊ မပေးခြင်း၌။ မနော၊ စိတ်နှလုံးကို။ ကုရုတေ၊ ပြုအံ့။ သော၊ ထိုသူသည်။ ဘုမျံ၊ မြေ၌။ ပတိတံ၊ ထောင်သော။ ပါသံ၊ ကျော့ကွင်းကို။ ဂီဝါယံ၊ လည်၌။ ပဋိမုဉ္ဇတိ၊ စွပ်သည်မည်၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၂။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဒဿံ၊ ငါပေးအံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာန၊ ဆိုပြီးလျက်။ အဒါနေ၊ မပေးခြင်း၌။ မနော၊ စိတ်နှလုံးကို။ ကုရုတေ၊ ပြုအံ့။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပါပါ၊ ယုတ်မာသောသူအောက်။ ပါပတရော၊ အထူးသဖြင့် ယုတ်မာသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ယမသာဓနံ၊ ယမမင်းနိုင်ငံသို့။ သမ္ပတ္တော၊ ရောက်ရ၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၃။ ယဉှိ-ယံ ဧဝ ဝတ္ထုံ၊ အကြင် ဝတ္ထုသည်သာလျှင်။ ယာစေ၊ တောင်း၏။ တဉှိ-တံ ဧဝ ဝတ္ထုံ၊ ထိုတောင်းသော ဝတ္ထုကိုသာလျှင်။ ဒဒေ၊ ပေးအံ့။ ယံ၊ အကြင်ဝတ္ထုကို။ န ယာစေ၊ မတောင်း။ တံ၊ ထိုမတောင်းသောဝတ္ထုကို။ န ဒဒေ၊ ငါမပေးအံ့။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ယံ၊ အကြင်မျက်စိကို။ ယာစတိ၊ တောင်း၏။ တမေဝ၊ တောင်းသော မျက်စိကိုပင်လျှင်။ သွာဟံ-သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဒဿာမိ၊ ပေးအံ့။

ထိုအခါ၌ ဘုရားလောင်းကို အမတ်တို့သည် အရှင်မင်းကြီး- အဘယ်ဝတ္ထုကို လိုချင်တောင့်တ၍ မျက်စိတို့ကို လှူတော်မူသနည်းဟု မေးလိုကုန်ရကား-

၆၄။ အာယုံ နု ဝဏ္ဏံ နု သုခံ ဗလံ နု၊
ကိံ ပတ္ထယာနော နု ဇနိန္ဒ ဒေသိ။
ကထဉှိ ရာဇာ သိဝီနံ အနုတ္တရော၊
စက္ခူနိ ဒဇ္ဇာ ပရလောကဟေတု။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၄။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ အာယုံ၊ အသက်ရှည်ခြင်းကို။ ပတ္တယာနော၊ တောင့်တ၍။ ဒေသိ နု၊ လှူတော်မူသလော။ ဝဏ္ဏံ၊ အဆင်းကို။ ပတ္ထယာနော၊ တောင့်တ၍။ ဒေသိ နု၊ လှူတော်မူသလော။ သုခံ၊ ချမ်းသာကို၎င်း။ ဗလံ၊ ခွန်အားကို၎င်း။ ပတ္ထယာနော၊ တောင့်တတော်မူ၍။ ဒေသိ နု၊ လှူတော်မူသလော။ ကိံ၊ အဘယ်ဝတ္ထုကို။ ပတ္ထယာနော၊ တောင့်တ၍။ ဒေသိ နု၊ လှူတော်မူသနည်း။ သိဝီနံ၊ သိဝိပြည်သူတို့ထက်။ အနုတ္တရော၊ မြတ်သော။ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ ကထံဟိ၊ အဘယ့်ကြောင့်လျှင်။ ပရလောကဟေတု၊ တမလွန်လောကဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ စက္ကူနိ၊ မျက်စိတို့ကို။ ဒဇ္ဇာ၊ လှူတော်မူသနည်း။

ထိုအခါ၌ မင်းကြီးသည် ထိုပြည်သူတို့အား တရားဟောတော် မူလိုရကား-

၆၅။ နဝါဟမေတံ ယသသာ ဒဒါမိ၊ န ပုတ္တမိစ္ဆေ န ဓနံ န ရဋ္ဌံ။
သတဉ္စ ဓမ္မော စရိတော ပုရာဏော၊ ဣစ္စေဝ ဒါနေ ရမတေ မနော မမ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၅။ ဘောန္တော ပရိသာ၊ အို ပရိသတ်တို့။ ဝေ၊ စင်စစ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဧတံ၊ ဤမျက်စိကို။ ယသသာ၊ စည်းစိမ် အခြံအရံကြောင့်။ န ဒဒါမိ၊ မလှူ။ ပုတ္တံ၊ သားသ္မီးကို။ န ဣစ္ဆေ၊ အလိုမရှိ။ ဓနံ၊ ရွှေငွေအစရှိသော ဥစ္စာကို။ န ဣစ္ဆေ၊ အလိုမရှိ။ ရဋ္ဌံ၊ ပြည်ရွာတိုင်းကားကို။ န ဣစ္ဆေ၊ ငါအလိုမရှိ။ ပုရာဏော၊ ရှေး၌ဖြစ်သော။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ ဓမ္မော စ၊ တရားကိုမူကား။ စရိတော၊ ကျင့်လို၏။ မမ၊ ငါ၏။ မနော၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဒါနေဝ၊ အလှူ၌သာလျှင်။ ရမတေ၊ မွေ့လျော်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝဒတိ၊ ဆို၏။

သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း တရားစစ်သူကြီး ဖြစ်သော အရှင်သာရိပုတ္တရာအား စရိယာပိဋက ကျမ်းကို ဟောတော်မူသည်ရှိသော် ငါသည် မျက်စိနှစ်ဘက်တို့ထက်လည်း သဗ္ဗညုတ ဉာဏ်တော်ကိုသာလျှင် အလွန်ချစ်နှစ်သက်သည်ဟု ပြအံ့သောငှါ-

န မေ ဒေဿာ ဥဘော စက္ခူ၊ အတ္တာနံ မေ န ဒေဿိယံ။
သဗ္ဗညုတံ ပိယံ မယှံ၊ တသ္မာ စက္ခုံ အဒါသ ဟံ။

ဟူ၍ ဟောတော်မူ၏။

သာရိပုတ္တ၊ ချစ်သား သာရိပုတ္တရာ။ မေ၊ ငါသည်။ ဥဘော စက္ခူ၊ မျက်စိနှစ်ဘက်တို့ကို။ န ဒေဿာ၊ မမုန်းကုန်။ ဝါ- ချစ်ကုန်၏။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ မေ မယာ၊ ငါဘုရားသည်။ န ဒေဿိယံ၊ မမုန်းကုန်။ ဝါ- ချစ်တော်မူ၏။ တတော၊ ထို့ထက်။ သဗ္ဗညုတံ၊ သဗ္ဗညုတဉာဏ်တော်ကို။ မယှံ၊ ငါဘုရားသည်။ ပိယံ၊ အလွန် ချစ်တော်မူ၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ ချစ်တော်မူသောကြောင့်။ အဟံ၊ ငါဘုရားသည်။ စက္ခုံ၊ မျက်စိကို။ အဒါသိ၊ လှူတော်မူ၏။ (စကားချပ်။ )

ဘုရားလောင်း၏ စကားကို ကြား၍ အမတ်တို့သည် စကားဆိုရာ မရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ တည်ကုန်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် သိဝိက အမည်ရှိသော ဆေးသမားကို ဆိုလိုရကား-

၆၆။ သခါ စ မိတ္တော စ မမာသိ သီဝိက၊
သုသိက္ခိတော သာဓု ကရောဟိ မေ ဝစော။
ဥဒ္ဓရိတွာ စက္ခုနိ မမ ဇိဂီသတော။
ဟတ္ထေသု ထပေဟိ ဝနိဗ္ဗကဿ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၆။ သိဝိက၊ သိဝိကဆေးဆရာ။ တွံ၊ သင်သည်။ မမ၊ ငါ၏။ သခါ စ၊ အဆွေခင်ပွန်းသည်၎င်း။ မိတ္တော စ၊ ချစ်သောသူသည်၎င်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သုသိက္ခိတော၊ ဆေးအတတ်၌ ကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီးသော ဆရာသည်။ မေ၊ ၏။ ဝစော၊ စကားကို။ သာဓု၊ ကောင်းစွာ။ ကရောဟိ၊ လိုက်နာ နားထောင်လော့။ ဇိဂီသတော၊ ထုတ်ဆောင်ခြင်းငှါ အလိုရှိသော။ မမ၊ ငါ၏။ စက္ခုနိ၊ မျက်စိတို့ကို။ ဥဒ္ဓရိတွာ၊ ထုတ်နုတ်၍။ ဝနိဗ္ဗကဿ၊ အလှူခံ၏။ ဟတ္တေသု၊ လက်တို့၌။ ထပေဟိ၊ ထားလော့။

ထိုအခါ၌ မင်းကြီးကို သိဝိကဆေးသမားသည် အရှင်မင်းကြီး - မျက်စိကိုလှူခြင်း မည်သည်ကား ခဲစွာ၏။ စုံစမ်း ဆင်ခြင်တော် မူဦးလော့ဟု ဆို၏။ သိဝိက- ငါသည် စုံစမ်းဆင်ခြင်ပြီ၊ သင်သည် ကာလကို မြင့်ရှည်စွာ မပြုလင့်၊ ငါနှင့်တကွ စကားများစွာ မပြောလင့်ဟု မိန့်ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသိဝိက ဆေးသမားသည် ငါကဲ့သို့သော ကောင်းစွာသင်အပ်ပြီးသော အတတ်ရှိသော ဆေးသမားအား မင်းမျက်စိတို့၌ ဓားဖြင့်ချခြင်းသည် မသင့်ဟု ကြံ၍ ထိုဆေးသမားသည် အထူးထူးသော ဆေးတို့ကို သွေး၍ ဆေးမှုန့်ဖြင့် ကြာညိုလက်ကို ထုံစေ၍ လကျ်ာမျက်စိကို သွတ်သွင်းစေ၏။ မျက်စိသည် လှည့်လည်၍ ဒုက္ခဝေဒနာ ဖြစ်၏။

မြတ်သောမင်းကြီး- ဆင်ခြင်တော်မူဦးလော့၊ တဖန် ပကတိပြုခြင်းသည် အကျွန်ုပ်၏ ဝန်တည်းဟု ဆို၏။ အမောင်- ထုတ်သာထုတ်လော့၊ ကြာမြင့်စွာ မပြုလင့်ဟု မိန့်တော်မူလျှင် ထိုဆေးသမားသည် ဆေးကိုဖျော်၍ တဖန် မျက်စဉ်းခတ်၏။ မျက်စိသည် မျက်ကွင်းမှ လွတ်၏။ ပြင်းစွာသော ဒုက္ခဝေဒနာ ဖြစ်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး- ဆင်ခြင်တော်မူဦးလော့၊ အကျွန်ုပ်သည် တဖန် ပြကတေ့ပြုခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်ပါ၏ဟု ဆို၏။ ကြာမြင့်စွာ သင်မပြုလင့်ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် ထိုဆေးသမားသည် သုံးကြိမ်မြောက်၌ အလွန်ထက်သော မျက်စဉ်းကိုဖျော်၍ ခတ်၏။ မျက်စိသည် ဆေးအာနုဘော်ဖြင့် ပတ်ပတ်လှည့်လည်၍ မျက်ကွင်းမှ ထွက်၏။ အကြောအမျှင်ဖြင့် တွဲလွဲဆွဲ၍ တည်၏။ မင်းမြတ်- ဆင်ခြင်တော်မူဦးလော့၊ တဖန် ပြကတေ့ပြုခြင်းသည် အကျွန်ုပ်၏ အစွမ်းတည်းဟု ဆို၏။ ဆေးဆရာ- သင်ကြာမြင့်စွာ မပြုလင့်ဟု ဆို၍ အလွန်ပြင်းစွာ ဒုက္ခဝေဒနာသည် ဖြစ်၏။ သွေးသည် ယိုစီး၏။ ဝတ်သော ပုဆိုးတို့သည် သွေးဖြင့် စွတ်ကုန်၏။

မောင်းမတို့သည်၎င်း, အမှူးအမတ်တို့သည်၎င်း မင်း၏ခြေရင်း၌ ဝပ်ကုန်၍ အရှင်မင်းကြီး- မျက်စိတို့ကို လှူတော်မမူပါလင့်ဟု များစွာသော ငိုကြွေးခြင်းကို ပြုကုန်၏။ မင်းသည် ဒုက္ခဝေဒနာကို သည်းခံတော်မူ၍ အမောင် ဆေးဆရာ- ကြာမြင့်စွာ သင်မပြုလင့်ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုဆေးသမားသည် အရှင်မင်းကြီး ကောင်းပြီဟု လျှောက်ဆို၍ လက်ဝဲလက်ဖြင့် မျက်စိကို ကိုင်၍ လက်ျာလက်ဖြင့် ဓားငယ်ကိုယူ၍ မျက်ကြောကိုဖြတ်ပြီး၍ မျက်စိကိုယူ၍ ဘုရားလောင်း၏လက်၌ထား၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် လက်ဝဲမျက်စိဖြင့် လကျ်ာမျက်စိကို ကြည့်၍ ဒုက္ခဝေဒနာကို သည်းခံတော်မူ၍ ပုဏ္ဏား- လာလှည့်ဟု ခေါ်၍ ငါ၏မျက်စိထက် အဆအရာ အဆအထောင် အဆအသိန်းဖြင့် သဗ္ဗညုတဉာဏ်တော်တည်းဟူသော မျက်စိကိုသာလျှင် အလွန် ချစ်ခင်နှစ်သက်တော်မူ၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤမျက်စိအလှူသည် ငါ့အား ထိုသဗ္ဗညုတဉာဏ်၏ အထောက်အပံ့ အကြောင်း ဖြစ်စေသတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ပုဏ္ဏားအား မျက်စိကို ပေးလှူတော်မူ၏။ ထိုပုဏ္ဏားသည် မျက်စိကိုချီ၍ မိမိ၏မျက်ကွင်း၌ထား၏။ ထိုမျက်စိသည် သိကြားမင်း၏ အာနုဘော်ဖြင့် ကြာညိုပွင့်ကဲ့သို့ဖြစ်၍ ထင်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် လက်ဝဲဘက် မျက်လုံးဖြင့် ထိုပုဏ္ဏား၏ မျက်စိကိုမြင်၍ ငါသည် မျက်စိအလှူကို လှူရ ပေပြီဟု ကိုယ်တွင်း၌ဖြစ်သော ပီတိဖြင့် မပြတ်နှံ့သည်ဖြစ်၍ မျက်စိတလုံးကိုလည်း ထုတ်နုတ်၍ လှူပြန်၏။ သိကြားမင်းသည် ထိုမျက်စိကိုလည်း မိမိ၏ မျက်ကွင်း၌ထား၍ မင်းအိမ်မှထွက်၍ လူများသည် ကြည့်စဉ်ပင်လျှင် မြို့မှထွက်ခဲ့၍ နတ်ရွာသို့သာလျှင် သွားလေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာ ပြတော်မူလိုသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-

၆၇။ စောဒိတော သိဝိရာဇေန၊ သိဝိကော ဝစနံကရော။
ရညော စက္ခူနုဒ္ဓရိတွာ၊ ဗြာဟ္မဏဿူပနာမယိ။
သစက္ခု ဗြာဟ္မဏော အာသိ၊ အန္ဓော ရာဇာ ဥပါဝိသိ။

ဟူကုန်သော အခွဲနှင့်တကွသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၇။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သိဝိရာဇေန၊ သိဝိမင်းသည်။ စောဒိတော၊ တိုက်တွန်းအပ်သော။ ဝစနံကရော၊ မင်း၏စကားကို လိုက်နာတတ်သော။ သိဝိကော၊ သိဝိကဆေးသမားသည်။ ရညော၊ မင်း၏။ စက္ခူနိ၊ မျက်စိတို့ကို။ ဥဒ္ဓရိတွာ၊ ထုတ်နုတ်၍။ ဗြာဟ္မဏဿ၊ ပုဏ္ဏားအား။ ဥပနာမယိ၊ ကပ်၏။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားသည်။ သစက္ခု၊ မျက်စိရှိသည်။ အာသိ၊ ဖြစ်၏။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ အန္ဓော၊ မျက်စိကန်းသည်ဖြစ်၍။ ဥပါဝိသိ၊ နေရ၏။

မကြာမြင့်မီသာလျှင် မျက်စိ၏ မျက်သားတို့သည် အသားနု တက်ကုန်၏။ ထိုသို့ အသားနု တက်ကုန်သော်လည်း ထင်မြင်သောအဖြစ်သို့ မရောက်မူ၍ ကမ္ဗလာအိမ်ကျင် ဘောလုံးကဲ့သို့ တက်သော အသားစိုင်သည် ပြည့်၏။ ပန်းချီဆေးရေးသော အရုပ်ကဲ့သို့ မျက်စိတို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ပြင်းစွာသော ဒုက္ခဝေဒနာသည် ပြတ်၏။ ထိုအခါ၌ ဘုရားလောင်းသည် နှစ်ရက် သုံးရက် ပြာသာဒ်၌နေ၍ သူကန်းအား မင်းပြုသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု ကြံ၍ အမတ်တို့အား တိုင်းပြည်ကို ဆောင်နှင်း၍ ဥယျာဉ်သို့သွား၍ ရဟန်းပြု၍ ရဟန်းတရားကို အားထုတ်အံ့ဟု ကြံ၍ အမှူးအမတ်တို့ကို ခေါ်၍ အကြောင်းကိုကြား၍ မျက်သစ်ရေ အစရှိသည်တို့ကို ပေးတတ်သော တယောက်သော အမှုကြီးငယ်ကို ပြုတတ်သောသူကား ငါ၏အထံ၌ ဖြစ်လတ္တံ့၊ ကိုယ်လက်သုတ်သင်ရာ အရပ်တို့၌လည်း ငါ့အား ကြိုးငယ်တို့ ဖွဲကုံန်လော့ဟု မိန့်တော်မူ၍ ရထားထိန်းကိုခေါ်၍ ရထားကို ကလော့ဟု ဆို၏။

ထိုမင်း၏ အမတ်တို့သည်ကား ရထားဖြင့် သွားစိမ့်သောငှာ မပေးမူ၍ ရွှေထမ်းစင်ဖြင့် ထိုမင်းကို ဆောင်ယူ၍ ရေကန်နား၌ နေစေ၍ အစောင့်အရှောက်ကိုပေး၍ သွားကုန်၏။ မင်းသည် ထက်ဝယ်ဖွဲ့သဖြင့် နေလျှက် မိမိ၏ အလှူကိုသာလျှင် ဆင်ခြင်၏။ ထိုခဏ၌ သိကြား၏ နေရာသည် ပူသည်ဖြစ်၏။ ထိုသိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုအကြောင်းကိုမြင်၍ မင်းမြတ်အား ဆုကိုပေး၍ မျက်စိကို ပြကတေ့ ငါပြုအံ့ဟု ကြံ၍ ထိုဥယျာဉ်သို့လာ၍ ဘုရားလောင်း၏ မနီးမဝေး၌ ထိုမှဤမှ စင်္ကြံသွား၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၆၈။ တတော သော ကတိပါဟဿ၊ ဥပရူဠှေသု စက္ခူသု။
သုတံ အာမန္တယိ ရာဇာ၊ သိဝီနံ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနော။

၆၉။ ယောဇေဟိ သာရထိ ယာနံ၊ ယုတ္တဉ္စ ပဋိဝေဒယ။
ဥယျာနဘူမိံ ဂစ္ဆာမိ၊ ပေါက္ခရဉ္စ ဝနာနိ စ။

၇၀။ သော စ ပေါက္ခရဏီ တီရေ၊ ပလ္လင်္ကေန ဥပါဝိသိ။
တဿ သက္ကော ပါတုရဟု၊ ဒေဝရာဇာ သုဇမ္ပတိ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတော-တဒါ ကာလေ၊ ထိုအခါ၌။ သိဝီနံ၊ သိဝိတိုင်းသူတို့၏။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနော၊ တိုင်းသူတို့၏စီးပွားကို ဆောင်တတ်သော။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ စက္ခူသု၊ မျက်စိတို့သည်။ ဥပရူဠှေသု၊ အသားနု တက်ကုန်သည်ရှိသော်။ ကတိပါဟဿ၊ နှစ်ရက် သုံးရက်၏။ အစ္စယေန၊ လွန်သဖြင့်။ သုတံ၊ ရထားထိန်းကို။ အာမန္တယိ၊ ခေါ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၆၉။ သာရထိ၊ ရထားထိန်း။ ယာနံ၊ ရထားကို။ ယောဇေဟိ၊ ကလော့။ ယုတ္တဉ္စ၊ ကပြီးသော်လျှင်။ ပဋိဝေဒယ၊ ကြားလော့။ ဥယျာနဘူမိဉ္စ၊ ဥယျာဉ်မြေသို့၎င်း။ ပေါက္ခရဉ္စ၊ ရေကန်သို့၎င်း။ ဝနာနိ စ၊ တောတို့သို့၎င်း။ ဂစ္ဆာမိ၊ သွားအံ့။

֍ ဋ္ဌ ၇၀။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ ပေါက္ခရဏီ တီရေ၊ ရေကန်နား၌။ ပလ္လင်္ကန၊ ထက်ဝယ်ဖြင့်။ ဥပါဝိသိ၊ စံနေတော်မူ၏။ တဿ ရညော၊ ထိုမင်းအား။ ဒေဝရာဇာ၊ နတ်တို့၏ မင်းဖြစ်သော။ သုဇမ္ပတိ၊ သူဇာနတ်သီး၏ လင်ဖြစ်သော။ သက္ကော၊ သိကြားမင်းသည်။ ပါတုရဟု၊ ထင်ရှားဖြစ်၏။

ထိုမင်းသည် ရေကန်နား၌ ထက်ဝယ်ဖွဲ့ခွေ၍ နေ၏။ နတ်တို့၏မင်း သူဇာ၏လင်ဖြစ်သော သိကြားမင်းသည် ထိုမင်း၏အနီး၌ ထင်ရှားဖြစ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် သိကြားမင်း၏ ခြေသံကို ကြား၍ ဤခြေသံကား အဘယ်သူနည်းဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော်-

၇၁။ သက္ကော ဟမသ္မိ ဒေဝိန္ဒော၊ အာဂတောသ္မိ တဝန္တိကေ။
ဝရံ ဝရဿု ရာဇီသိ၊ ယံ ကိဉ္စိ မနသိစ္ဆသိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၁။ ရာဇီသိ၊ မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒေဝိန္ဒော၊ နတ်တို့ကို အစိုးရသော။ သက္ကော၊ သိကြားမင်းသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တဝန္တိကေ၊ သင် မင်းမြတ်၏ အထံသို့။ အာဂတော၊ လာသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တွံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ ကိဉ္စိ၊ တစုံတခုသော။ ယံ ဝရံ၊ အကြင်ဆုကို။ မနသိ၊ စိတ်၌။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ ဝရံ၊ ထိုဆုကို။ ဝရဿု၊ ယူတော်မူလော့။

ဤသို့ သိကြားမင်း ဆိုသည်ရှိသော် မင်းကြီးသည်-

၇၂။ ပဟူတံ မေ ဓနံ သက္က၊ ဗလံ ကောသော အနပ္ပကော။
အန္ဓဿ မေ သတော ဒါနိ၊ မရဏညေဝ ရုစ္စတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၂။ သက္က၊ သိကြားမင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ဓနံ၊ ဥစ္စာသည်။ ပဟူတံ၊ များ၏။ ဗလံ၊ ဗိုလ်ပါသည်။ ပဟူတံ၊ များ၏။ ကောသော၊ ကျီကြသည်။ အနပ္ပကော၊ အတိုင်းမသိ များ၏။ ဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ မေ၊ ငါသည်။ အဣ္ဓဿ သတော၊ မျက်စိကန်းသည်ဖြစ်၍။ မရဏညေဝ၊ သေခြင်းကိုသာလျှင်။ ရုစ္စတိ၊ နှစ်သက်၏။

ထိုအခါ၌ သိကြားမင်းသည် ထိုဘုရားလောင်းအား ဤသို့ဆို၏။ အရှင်မင်းကြီး- အသို့ဆိုသနည်း၊ အရှင်မင်းကြီးသည် သေလို၍ သေခြင်းကို နှစ်သက် တောင့်တသလော၊ ထိုသို့မဟုတ် မျက်စိကန်းခြင်းကြောင့် သေခြင်းကို နှစ်သက် တောင့်တသလောဟု ဆိုသော် ကန်းခြင်းကြောင့် တောင့်တ၏ဟု ဆို၏။ ရှင်မင်းကြီး- အလှူမည်သည်ကို တမလွန်အကျိုးငှာသာလျှင် ပေးလှူအပ်၏။ ထိုသို့ တမလွန်အကျိုးငှါ ပေးလှူငြားသော်လည်း ပစ္စုပ္ပန် မျက်မှောက်အကျိုးငှာလည်း အကြောင်းအထောက်အပံ့ ဖြစ်၏။ ရှင်မင်းကြီးသည်လည်း မျက်စိတလုံးကို တောင်းသည်ရှိသော် နှစ်လုံးသော မျက်စိတို့ကိုပင် လှူပေသည်။ ထိုသို့ မျက်စိတလုံးကိုတောင်းလျှက် မျက်စိနှစ်လုံးကို လှူသောကြောင့် သစ္စာပြုလော့ဟူသော စကားကို ဆိုလိုရကား-

၇၃။ ယာနိ သစ္စာနိ ဒွိပဒိန္ဒ၊ တာနိ ဘာသဿု ခတ္တိယ။
သစ္စံ တေ ဘဏမာနဿ၊ ပုန စက္ခု ဘဝိဿတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၃။ ဒွိပဒိန္ဒ၊ အခြေနှစ်ချောင်းရှိသော လူအပေါင်းကို ကောင်းစွာ အစိုးရသော။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေ့သခင် ဘုရင်မင်းမြတ်။ ယာနိ သစ္စာနိ၊ အကြင် မဖောက်မပြန် မှန်သော သစ္စာတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာနိ သစ္စာနိ၊ ထိုသစ္စာတို့ကို။ ဘာသဿု၊ ဆိုတော်မူလော့။ သစ္စံ၊ မှန်သော သစ္စာကို။ ဘဏမာနဿ၊ ဆိုသော။ တေ၊ လူများသခင် ရှင်မင်းကြီးအား။ ပုန၊ တဖန်။ စက္ခု၊ မျက်စိသည်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အာဟ၊ ဆို၏။

ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် သိကြားမင်း အကယ်၍တည်း ငါ့အား မျက်စိကို ပေးလိုအံ့၊ တပါးသော ဥပါယ်တမျဉ်ကို မပြုလင့်၊ ငါ့အလှူ အကျိုးဆက်ဖြင့်သာလျှင် မျက်စိရှိသည် ဖြစ်စေလော့ဟု မိန့်ဆိုသည်ရှိသော် သိကြားမင်းသည် ရှင်မင်းကြီး- ငါသည် နတ်ဘုံတရိုး အစိုးရသော မိုးသိကြားမင်းပင် ဖြစ်ငြားသော်လည်း သူတပါးတို့အား မျက်စိကို ပေးခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်၊ ထို့ကြောင့် ရှင်မင်းကြီးသည် ပေးလှူအပ်သော ဒါနအစွမ်းဖြင့်သာလျှင် ရှင်မင်းကြီးအား မျက်စိသည် ဖြစ်စေလတ္တံ့ဟု ဆိုလတ်သော် ထိုသို့ ပြီးကား ငါသည် အလှူကို ကောင်းစွာလှူအပ်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ သစ္စာအမှုကို ပြုလိုရကား-

၇၄။ ယေ မံ ယာစိတု မာယန္တိ၊ နာနာဂေါတ္တာ ဝနိဗ္ဗကာ။
ယောပိ မံ ယာစတေ တတ္ထ၊ သောပိ မေ မနသာ ပိယော။
ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ စက္ခုမေ ဥပပဇ္ဇထ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၄။ နာနာဂေါတ္တာ၊ အထူးထူးသော အမျိုးအနွယ်ရှိကုန်သော။ ယေ ဝနိဗ္ဗကာ၊ အကြင် အလှူခံတို့သည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ယာစိတုံ၊ တောင်းခြင်းငှါ။ အာယန္တိ၊ လာကုန်၏။ တတ္ထ၊ ထိုအလှူခံတို့၌။ ယောပိ၊ အကြင်သူသည်လည်း။ မံ၊ ငါ့ကို။ ယာစတေ၊ တောင်း၏။ သောပိ၊ ထိုသူသည်လည်း။ မေ၊ ငါ့အား။ မနသာ၊ စိတ်ဖြင့်။ ပိယော၊ ချစ်၏။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤသို့ မှန်သောစကားကို ဆိုရခြင်းကြောင့်။ မေ၊ ငါ၏။ စက္ခု၊ မျက်စိသည်။ ဥပပဇ္ဇထ၊ ဖြစ်မြဲ ဖြစ်စေသတည်း။

ထိုအခါ၌ ဘုရားလောင်းမင်းကြီးအား သစ္စာစကား၏ အခြားမဲ့၌သာလျှင် ရှေးဦးစွာ မျက်စိတလုံးသည် ဖြစ်၏။ ထို့နောင် နှစ်ခုမြောက် မျက်စိကို ဖြစ်စိမ့်သောငှာ သစ္စာပြုလိုရကား-

၇၅။ ယံ မံ သော ယာစိတုံ အာဂါ၊ ဒေဟိ စက္ခုန္တိ ဗြာဟ္မဏော။
တဿ စက္ခူနိ ပါဒါသိံ၊ ဗြာဟ္မဏဿ ဝနိဗ္ဗကော။

၇၆။ ဘိယျော မံ အာဝိသိ ပီတိ၊ သောမနဿဉ္စ နပ္ပကံ။
ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဒုတိယံ မေ ဥပပဇ္ဇထ။

ဟူသော ဤနှစ်ခုသော ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၅။ ယံ၊ အကြင်သူသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ယာစတိ၊ တောင်း၏။ သော ဗြာဟ္မဏော၊ ထိုပုဏ္ဏားသည်။ စက္ခုံ၊ မျက်စိကို။ ဒေဟိ၊ လှူပါလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ယာစိတုံ၊ တောင်းခြင်းငှါ။ အာဂါ၊ လာ၏။ ဝနိဗ္ဗကော၊ အလှူခံဖြစ်သော။ တဿ ဗြာဟ္မဏဿ၊ ထိုပုဏ္ဏားအား။ စက္ကူနိ၊ မျက်စိတို့ကို။ ပါဒါသိံ၊ ငါလှူတော်မူပြီ။

֍ ဋ္ဌ ၇၆။ ပီတိ၊ နှစ်သက်ခြင်းပီတိသည်။ ဘိယျော၊ လွန်စွာ။ မံ၊ ငါ့သို့။ အာဝိသိ၊ ဝင်၏။ သောမနဿဉ္စ၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်းသည်လည်း။ အနပ္ပကံ၊ များ၏။ ဧတေန သစ္စဝဇ္ဇေန၊ ဤသို့မှန်သော သစ္စာစကားကြောင့်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဒုတိယံ၊ နှစ်ခုမြောက်သော မျက်စိသည်။ ဥပပဇ္ဇထ၊ ဖြစ်စေသတည်း။

ထိုသစ္စာပြုသော ခဏ၌ပင်လျှင် နှစ်ခုမြောက်သော မျက်စိသည် ထင်ရှားဖြစ်လာ၏။ ထိုဘုရားလောင်း မင်းကြီးအား လှူအပ်သော မျက်စိသည် ပကတိ တဖန် ဖြစ်ပြန်စေခြင်းငှါ မတတ်ကောင်း၊ မျက်စိကို ထုတ်ပြီးသော သူအားလည်း နတ်မျက်စိမည်သည် မဖြစ်၊ ထိုဘုရားလောင်း မင်းကြီးအား မျက်စိတို့သည်ကား သစ္စာပါရမီတော်ကြောင့် ဖြစ်သော မျက်စိတို့ မည်ကုန်၏။ သစ္စာကို ပြုခြင်း, ထိုမျက်စိတို့၏ ဖြစ်ခြင်းနှင့် မျှသောကာလ၌သာလျှင် သိကြားမင်း၏ အာနုဘော်ကြောင့် အလုံးစုံသော မင်းပရိသတ်တို့သည် စုဝေးကုန်၏။ ထိုအခါ၌ သိကြားမင်းသည် ထိုလူများအလယ်၌သာလျှင် ထိုဘုရားလောင်း မင်းကြီးအား ကောင်းချီးပေး၍ ချီးမွမ်းလိုရကား-

၇၇။ ဓမ္မေန ဘာသိတာ ဂါထာ၊ သိဝီနံ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန။
ဧတာနိ တဝ နေတ္တာနိ၊ ဒိဗ္ဗာနိ ပဋိဒိဿရေ။

၇၈။ တိရောကုဋ္ဋံ တိရောသေလံ၊ သမတိဂ္ဂယှ ပဗ္ဗတံ။
သမန္တာ ယောဇနသတံ၊ ဒဿနံ အနုဘောန္တု တေ။

ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၇။ သိဝီနံ၊ သိဝိတိုင်းသူတို့၏။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန၊ တိုင်းပြည်နေသူ ရှင်လူတို့၏ စီးပွားချမ်းသာ မင်္ဂလာကို ပြုတတ်သော အရှင်မင်းကြီး။ တယာ၊ ရှင်မင်းကြီးသည်။ ဓမ္မေန၊ တရားသဘောနှင့် လျော်စွာ။ ဂါထာ၊ ဂါထာတို့ကို။ ဘာသိတာ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ တဝ၊ ရှင်မင်းကြီး၏။ ဧတာနိ နေတ္တာနိ၊ ဤမျက်စိတို့သည်။ ဒိဗ္ဗာနိ၊ နတ်တို့၏ အာနုဘော်နှင့် ယှဉ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ပဋိဒိဿရေ၊ ထင်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၈။ တိရောကုဋ္ဋံ၊ နံရံ တဘက်ကို၎င်း။ တိရောသေလံ၊ ကျောက်တောင် တဘက်ကို၎င်း။ ပဗ္ဗတံ၊ မြေတောင်ကို၎င်း။ သမတဂ္ဂယှ၊ ဖောက်ထွင်း၍။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ ယောဇနသတံ၊ ယူဇနာ တရာတိုင်တိုင်။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီးအား။ ဒဿနံ၊ မြင်ခြင်းကို။ အနုဘောန္တု၊ ပြီးစေကုန်လော့။

ဤသို့ သိကြားမင်းသည် ကောင်းကင်၌ရပ်၍ လူများအလယ်၌ ဂါထာတို့ကို ဟော၍ မမေ့မလျော့ဖြစ်လော့ဟု ဘုရားလောင်းကို ဆုံးမ၍ နတ်ရွာသို့သာလျှင် သွားလေ၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း လူများအပေါင်း ခြံရံလျက် များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရဖြင့် မြို့တွင်းသို့ဝင်၍ စန္ဒကအမည်ရှိသော ပြာသာဒ်သို့ တက်လေ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် မျက်စိတို့၏ ရပြန်သောအဖြစ်ဖြင့် အလုံးစုံသော သိဝိတိုင်း၌ နေကုန်သော သူတို့သည် များစွာသော ပဏ္ဏာ လက်ဆောင်တို့ကို ယူ၍ လာကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ဤလူများအပေါင်း၌ ငါ၏အလှူကို ချီးမွမ်းအံ့ဟု ကြံတော်မူ၍ မင်းအိမ်တံခါး၌ မဟာမဏ္ဍပ်ကြီးကို ဆောက်လုပ်စေ၍ ဆောင်းအပ်သော ထီးဖြူရှိသော ရာဇပလ္လင်၌ နေလျက် မြို့၌ စည်လည်စေ၍ အလုံးစုံသော စစ်သည်တို့ကို စုဝေး၍ အို သိဝိတိုင်းနေ အပေါင်းတို့- ငါ၏ နတ်မျက်စိနှင့် တူကုန်သော မျက်စိတို့ကိုရှု၍ ဤနေ့မှစ၍ အလှူကို မလှူဘဲ မသုံးစားကုန်လင့်၊ ပေးလှူ၍ သာလျှင် သုံးစားကုန်ဟု တရားကို ဟောတော်မူလိုရကား-

၇၉။ ကောနီဓ ဝိတ္တံ န ဒဒေယျ ယာစိတော၊
အပိ ဝိသိဋ္ဌံ သုပိယမ္ပိ အတ္တနော။
တဒိင်္ဃ သဗ္ဗေ သိဝယော သမာဂတာ၊
ဒိဗ္ဗာနိ နေတ္တာနိ မမဇ္ဇ ပဿထ။

၈၀။ တိရောကုဋ္ဋံ တိရောသေလံ၊ သမတိဂ္ဂယှ ပဗ္ဗတံ။
သမန္တာ ယောဇနသတံ၊ ဒဿနံ အနုဘောန္တိ မေ။

၈၁။ န စာဂမတ္တာ ပရမတ္ထိ ကိဉ္စိ၊ မစ္စာနံ ဣဓ ဇီဝိတေ။
ဒတွာန မာနုသံ စက္ခုံ၊ လဒ္ဓံ မေ စက္ခုံ အမာနုသံ။

၈၂။ ဧတမ္ပိ ဒိသွာ သိယော၊ ဒေထ ဒါနာနိ ဘုဉ္ဇထ။
ဒတွာ စ ဘုတွာ စ ယထာနုဘာဝံ၊
အနိန္ဒိတော သဂ္ဂမုပေဟိ ဌာနံ။

ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၇၉။ သိဝယော၊ သိဝိတိုင်းသူတို့။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ကေန၊ အဘယ်သူသည်။ ဝိတ္တံ၊ စည်းစိမ်ကို။ န ဒဒေယျ၊ မပေး မလှူအံ့နည်း။ အပိ၊ စင်စစ်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဝိသိဋ္ဌံ၊ ချီးမွမ်းအပ်သော။ သုပိယမ္ပိ၊ အလွန်ချစ်အပ်သော ဥစ္စာကိုသော်လည်း။ ယာစိတော၊ တောင်းအပ်သောသူသည်။ ဒဒေယျ၊ ပေးလှူရာ၏။ တံ၊ ထိုပေးလှူခြင်းကို။ ဣင်္ဃ၊ ငါတိုက်တွန်း၏။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ်လာကုန်သော။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ သိဝယော၊ သိဝိတိုင်းသူ ဖြစ်ကုန်သော။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ဒိဗ္ဗာနိ၊ နတ်မျက်စိနှင့်တူကုန်သော။ မေ၊ ငါ၏။ နေတ္တာနိ၊ မျက်စိတို့ကို။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ ပဿထ၊ ရှုကြကုန်လော။

֍ ဋ္ဌ ၈၀။ တိရောကုဋ္ဋံ၊ နံရံတဘက်ကို၎င်း။ တိရောသေလံ၊ ကျောက်တောင် တဘက်ကို၎င်း။ ပဗ္ဗတံ၊ တောင်ကို၎င်း။ သမတိဂ္ဂယှ၊ လွန်၍။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ ယောဇနသတံ၊ ယူဇနာ တရာတိုင်တိုင်။ မေ၊ ငါ၏။ စက္ခူနိ၊ မျက်စိတို့သည်။ ဒဿနံ၊ အဆင်းကို မြင်ခြင်းသည်။ အနုဘောန္တိ၊ ပြီးစေကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၈၁။ ဣဓ ဇီဝိတေ၊ ဤသတ္တလောက၌။ မစ္စာနံ၊ သတ္တဝါတို့အား။ စာဂမတ္တာ၊ စွန့်ကြဲခြင်း အတိုင်းအရှည်ထက်။ ပရံ၊ လွန်မြက်သော။ ကိဉ္စိ၊ တစုံတခုသော တရားသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ မရှိသောကြောင့်။ မာနုသံ၊ လူ၌ဖြစ်သော။ စက္ခုံ၊ မျက်စိကို။ ဒတွာန၊ ပေးလှူ၍။ အမာနုသံ၊ နတ်၌ဖြစ်သော။ စက္ခု၊ မျက်စိကို။ မေ၊ ငါသည်။ လဒ္ဓံ၊ ရပြီ။

֍ ဋ္ဌ ၈၂။ သိဝယော၊ သိဝိတိုင်းသူတို့။ ဧတမ္ပိ၊ ဤအကြောင်းကိုလည်း။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ဒါနာနိ၊ အလှူတို့ကို။ ဒေထ၊ လှူကြကုန်။ ဒတွာဝ၊ ပေးလှူပြီးမှသာလျှင်။ ဘုဉ္ဇထ၊ သုံးဆောင်စားသောက်ကြကုန်လော့။ ယထာနုဘာဝံ၊ အစွမ်းအားလျော်စွာ။ ဘုတွာ စ၊ သုံးဆောင်၍လျှင်။ အနိန္ဒိတော၊ မကဲ့ရဲ့အပ်သည်ဖြစ်၍။ သဂ္ဂဌာနံ၊ နတ်ရွာသို့။ ဥပေဟိ၊ ရောက်လေလော့။

ဤဂါထာတို့ဖြင့် တရားဟော၍ ထိုနေ့မှစ၍ လခွဲတကြိမ် ပန္နရသီဥပုသ်နေ့တို့၌ လူများကို စုဝေးစေ၍ အမြဲ ဤဂါထာတို့ဖြင့် တရားဟော၏။ ထိုတရားစကားကို ကြားနာရ၍ လူများသည် အလှူပေးခြင်း အစရှိကုန်သော ကောင်းမှုတို့ကို ပြု၍ နတ်ရွာကို ပြည့်စေ၍လျှင် သွား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... ဘုရားသခင်သည် ဤဓမ္မဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ဤသို့ ရှေးပညာရှိတို့သည် အပအလှူဖြင့် မရောင့်ရဲကုန်သည် ဖြစ်၍ ရောက်လာသော အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်တို့အား ဘုရားလောင်းသည် မိမိ၏ မျက်စိတို့ကို ထုတ်နုတ်၍ လှူဘူးကုန်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ သိဝိက ဆေးသမားသည် အာနန္ဒာ ဖြစ်လာ၏။ သိကြားမင်းသည် အနုရုဒ္ဓါ ဖြစ်လာ၏။ ကြွင်းသော ပရိသတ်တို့သည် ဘုရားပရိသတ် ဖြစ်လာ၏။ သိဝိမင်းသည်ကား ငါဘုရားသာလျှင် ဖြစ်တော်မူ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကိုယ်အင်္ဂါများ၊ ပေးလှူငြား၊ ဘုရားပါရမီ

သုံးခုမြောက်ဖြစ်သော သိဝိဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဝီသတိနိပါတ်

၄။ သိရီမန္တဇာတ်

ပညာယုပေတံ သိရိယာ ဝိဟီနံ ဟူသော ဤသိရီမန္တပဉှာ ဇာတ်သည် မဟာဥမင်္ဂဇာတ်၌ ထင်ဖြစ်လတ္တံ့။

လေးခုမြောက်ဖြစ်သော သိရီမန္တဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဝီသတိနိပါတ်

၅။ ရောဟဏမိဂဇာတ်

ဘုရားရှင်အတွက် အရှင်အာနန္ဒာ အသက်စွန့်ခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူလျက် အရှင်အာနန္ဒာ၏ အသက်ကိုစွန့်ခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဧတေယူထာ ပတီယန္တိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤရောဟဏမိဂဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။

ထိုအရှင်အာနန္ဒာ၏ အသက်ကို စွန့်ခြင်းသည် အသီတိနိပါတ် စူဠဟံသဇာတ် ဓနပါလဆင်ကို ဆုံးမရာ၌ ထင်စွာ ဖြစ်လတ္တံ့၊ နာဠာဂိရိဆင်သည် ဘုရားသခင်ကို နင်းသတ်စိမ့်သောငှါ ဒေဝဒတ်, အဇာတသတ်တို့ လွှတ်ရာ၌ ဤဘုရားသခင်၏ ရွှေဘုန်းတော်ကြောင့် တုပ်၍ ဦးချရာတွင် အဝတ်ပုဆိုးများစွာ ပူဇော်သည်ကိုစွဲ၍ နောက်မှ ဓနပါလဆင် တွင်သည်။

ဤသို့ ထိုအရှင်အာနန္ဒာသည် ဘုရားသခင်၏ အကျိုးငှါ အသက်ကိုစွန့်သည်ရှိသော် တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေ၏။ ငါ့သျှင်တို့- အရှင်အာနန္ဒာသည် သေက္ခသာဖြစ်၍ ပဋိသမ္ဘိဒါသို့ ရောက်သည်ဖြစ်လျက် ဘုရားသခင်၏ အကျိုးငှါ အသက်ကို စွန့်၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ဘုရားသခင်သည် ကြွတော်မူလာ၍ ရဟန်းတို့- ယခု ငါလာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်မည်သော စကားကြောင့် စုဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားကြောင့် စုဝေးကြပါကုန်၏ဟု ရွှေနားတော် လျှောက်လတ်သော် ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌ သာလျှင် ငါဘုရား၏ အကျိုးငှ။ အသက်ကိုစွန့်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤအာနန္ဒာသည် ငါဘုရား၏အကျိုးငှါ အသက်ကို စွန့်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ လွန်လေပြီးသော အကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုမင်း၏ မိဖုယားကြီးသည် ခေမာအမည်ရှိ၏။ ထိုအခါ၌ ဘုရားလောင်းသည် ဟိမဝန္တာအရပ်၌ သမင်မျိုးဝယ်ဖြစ်၍ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိ၏။ အလွန်တင့်တယ်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ ဘုရားလောင်း၏ ညီတော်သည် စိတ္တသမင် မည်၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိ၏။ နှမငယ်သည်လည်း သုတနာအမည် ရှိ၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိ၏။ ဘုရားလောင်းသည်ကား ရောဟဏ အမည်ရှိသော သမင်မင်း ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ဟိမဝန္တာ၌ တောင်နှစ်လုံးကိုလွန်၍ သုံးလုံးမြောက်သော တောင်၏အကြား၌ ရောဟဏ အမည်ရှိသော ရေအိုင်ကိုမှီ၍ သမင်အပေါင်း ရှစ်သောင်း ခြံရံလျက် နေ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် မျက်စိ မမြင်ကုန်သော အိုမင်းကုန်သော အမိအဖတို့ကို လုပ်ကျွေးမွေးပြု၏။

ထိုအခါ၌ ဗာရာဏသီပြည်မှ မနီးမဝေးသောရွာ၌ မုဆိုးတယောက်သည် နေ၏။ ထိုမုဆိုးသားသည် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ဘုရားလောင်းကိုမြင်၍ မိမိရွာသို့ ပြန်လာ၍ သားအားကြား၏။ ချစ်သား- ငါတို့၏ သမင်ကိုသတ်၍ ဆောင်ရာအရပ်၌ ဤမည်သော အရပ်ဝယ် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော သမင်သည်နေ၏။ အကယ်၍ မင်းသည် မေးငြားအံ့၊ သင်သည် ကြားလျှောက်လေလော့ဟု မှာခဲ့၍ နောက်အဘို့၌ သေလွန်၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ဝယ် ခေမာမိဖုယားသည် မိုးသောက်ထ၌ အိပ်မက်မြင်မက်၏။ မက်ဟန်ကား ဤသို့တည်း၊ ရွှေသမင်သည်လာ၍ ရွှေအင်းပျဉ်၌နေလျက် ရွှေခြူ, ရွှေဆည်းလည်းတို့ကို ထိုးခတ်ဘိသကဲ့သို့ သာယာသော အသံဖြင့် မိဖုယားအား တရားဟော၏။ မိဖုယားသည် ကောင်းချီးပေး၍။ တရားနာ၏။ ရွှေသမင်သည်လည်း တရားဟော၍ မပြီးမီလျှင် ထ၍ သွား၏။ ထိုမိဖုယားသည်လည်း ရွှေသမင်ကို ဖမ်းကြကုန်ဟု ဆိုလျက် ယောင်ယမ်း မြည်တမ်းစဉ်ပင်လျှင် နိုးလေ၏။

ကိုယ်လုပ် မောင်းမတို့သည် ထိုမိဖုယားခေါင်ကြီး၏ အသံကိုကြား၍ အရှင်မ ပိတ်အပ်သော တံခါးကြီးငယ်ရှိသော နန်းတော်သည်လေ၏သော်လည်း ဝင်ရာအခွင့်မရ၊ ဤညဉ့်အခါဝယ် သမင်ကို ဖမ်းစေဘိ၏ဟု ပြက်ရယ်မှု ပြုကြကုန်၏။ ထိုခဏဝယ် ဤသည်ကား အိပ်မက်တည်းဟုသိ၍ ကြံ၏။ ငါသည် အိပ်မက်ကိုမြင်၏ဟု အကယ်၍ ဆိုငြားအံ့၊ မင်းသည် အလေးမပြု မရိုသေသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါ့အား ချင်ခြင်းတောင့်တခြင်းသည် ဖြစ်၏ဟု ဆိုလတ်သော် ရိုသေသဖြင့် ရှာလတ္တံ့၊ ရွှေသမင်၏ တရားစကားကို နာရလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ထိုမိဖုယားခေါင်ကြီးသည် ဖျားနာဟန်ပြု၍ အိပ်၏။ မင်းကြီးသည်လာ၍ မိဖုယားကြီး- သင့်အား မချမ်းသာခြင်းသည် အဘယ်နည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး- တပါးသော ရောဂါ မရှိ၊ အကျွန်ုပ်ကား ချင်ခြင်း တောင့်တခြင်းသည် ဖြစ်၏ဟု ဆိုလတ်သော် အဘယ်ကို အလိုရှိသနည်းဟု မေး၏။ ရွှေသမင်၏ တရားကို နာခြင်းငှာ အလိုရှိ၏ဟု ဆိုလတ်သော် ရှင်မိဖုယားသည် မရှိသောဝတ္ထုကို ချင်ခြင်း တောင့်တခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ရွှေသမင်မင်းသည် မရှိတကားဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုမိဖုယားကြီးသည် အကယ်၍ မရသည်ဖြစ်အံ့၊ ဤအိပ်ရာ၌ပင်လျှင် အကျွန်ုပ်၏ သေခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၍ မင်းကြီးအား ကျောကိုပေး၍ အိပ်၏။ မင်းကြီးသည် အကယ်၍ ရှိသည်ဖြစ်အံ့၊ သင်မိဖုယားကြီးသည် ရလတ္တံ့ဟု ပရိသတ်အလယ်၌နေ၍ (မောရဇာတ်၌ ဆိုအပ်ပြီးသော နည်းဖြင့်သာလျှင်) အမှူးအမတ်တို့ကို၎င်း, ပုဏ္ဏားတို့ကို၎င်း မေး၍ ရွှေသမင်သည်ရှိ၏ဟု မင်းသည် ထိုပုဏ္ဏားတို့၏ စကားကိုကြား၍ မုဆိုးတို့ကို စုဝေးစေ၍ အဘယ်သူသည် ဤသို့သဘောရှိသော ရွှေသမင်ကို မြင်ဘူးသနည်း၊ အဘယ်သူသည် ကြားဘူးနည်းဟု မေး၍ ထိုမုဆိုးသားသည် အဖ၏အထံမှ ကြားဘူးသော အမှတ်ဖြင့်သာလျှင် ကြားလျှောက်သည်ရှိသော် အဆွေ ထိုသမင်ကို ဆောင်သောအခါ၌ သင့်အား များစွာသော ပူဇော်သက္ကာရကို ငါပေးအံ့၊ သွားပါ၊ ထိုရွှေသမင်ကို ပင့်ဆောင်ခဲ့လော့ဟု ရိက္ခာစားနပ်ကို ပေး၍ ထိုမုဆိုးကိုပင် စေလိုက်၏။

ထိုမုဆိုးသည်လည်း အရှင်မင်းကြီး- အကျွန်ုပ်သည် ရွှေသမင်ကို ဆောင်ခြင်းငှာ အကယ်၍ မစွမ်းနိုင်အံ့၊ ထိုရွှေသမင်၏အရေကို ဆောင်ခဲ့ပါအံ့၊ အရေကို ဆောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ရှိသော် ထိုရွှေသမင်၏ အမွေးတို့ကိုသော်လည်း ဆောင်ခဲ့ပါအံ့၊ ထို့ကြောင့် အရှင်မင်းကြီးတို့သည် စိုးရိမ်တော်မမူကုန်လင့်ဟု မြဲမြံဝန်ခံ၍ အိမ်သို့သွား၍ သားမယားအား ဥစ္စာတို့ကို ပေးခဲ့၍ ထိုဟိမဝန္တာသို့သွား၍ ရွှေသမင်ကို မြင်လျှင် အဘယ်အရပ်က ကျော့ကွင်းကိုထောင်၍ ဤရွှေသမင်ကို ဖမ်းခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်ပါအံ့နည်းဟု စုံစမ်းသည်ရှိသော် ရေသောက်ဆိပ်၌ အခွင့်ကိုမြင်၍ ထိုမုဆိုးသည် မြဲမြံခိုင်ခံ့သော သားရေလွန်ကိုကျစ်၍ ဘုရားလောင်း၏ ရောက်ရာဆိပ်၌ လှံတံနှင့်တကွ ကျော့ကွင်းကို ထောင်၏။ တဖန် မိုးသောက်နေ့၌ ဘုရားလောင်းသည် ရှစ်သောင်းသော သမင်အပေါင်း အခြံအရံနှင့်တကွ စားကျက်သို့ လှည့်လည်ပြီး၍ ပြကတေ့သော ဆိပ်၌သာလျှင် ရေကိုသောက်အံ့ဟု ကြံ၍ ထိုဆိပ်သို့ သွား၍ သက်သည်ရှိသော် ကျော့ကွင်း၌ ဖွဲ့မိ၏။ ထိုဘုရားလောင်း ရွှေသမင်သည် အကယ်၍ ငါကား ယခုအခါ၌လျှင် ဖွဲ့မိသောမြည်ခြင်းကို မြည်အံ့၊ ငါ၏ဆွေမျိုးအပေါင်းတို့သည် ရေကို မသောက်မူ၍လျှင် ကြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ပြေးကုန်လတ္တံ့ဟု လှံတံကိုငင်၍ အလိုသို့လိုက်စေ၍ ရေကို သောက်သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။

ထိုအခါ၌ ရှစ်သောင်းသော သမင်အပေါင်းတို့သည် ရေကိုသောက်၍ တက်ပြီးလျှင် တည်သောအခါ၌ ကျော့ကွင်းကို ဖြတ်အံ့ဟု သုံးကြိမ်ငင်သည်ရှိသော် ပဌမအကြိမ်၌ အရေသည် ပြတ်၏။ ဒုတိယအကြိမ်၌ အသားသည်ပြတ်

၏။ တတိယအကြိမ်၌ အကြောကို ဖြတ်၍ ကျော့ကွင်းသည် အရိုးကိုထိ၍ တည်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ဖြတ်ခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်၍ ဖွဲ့မိသော မြည်ခြင်းကို ပြင်းစွာ မြည်၏။ သမင်တို့သည် ကြောက်၍ သုံးစုစု၍ ပြေးလေကုန်၏။ စိတ္တမိဂမည်သော ညီတော်သမင်သည် သုံးစုသော သမင်အပေါင်းတို့၏ အလယ်၌ ဘုရားလောင်းကို မမြင်၍ ဤဘေးသည် ဖြစ်သည်ရှိသော် ငါ့နောင်တော်အားသာလျှင် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ထိုဘုရားလောင်း၏ အထံသို့လာ၍ ဖွဲ့မိသော ဘုရားလောင်းကို မြင်၏။ ထိုအခါ၌ ညီတော်စိတ္တသမင်ကို ဘုရားလောင်းသည် မြင်၍ ငါ့ညီတော် ဤအရပ်၌ မတည်လင့်၊ ဤအရပ်သည် ဘေးရန်ရှိ၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ ညီတော် စိတ္တသမင်ကို နှင်လိုရကား-

၁၀၄။ ဧတေ ယူထာ ပတီယန္တိ၊ ဘီတာ မရဏာ စိတ္တက။
ဂစ္ဆ တုဝမ္ပိ မာကင်္ခိ၊ ဇီဝိဿန္တိ တယာ သဟ။

ဟူသော ရှေးဦးအစ ပဌမ ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၄။ စိတ္တက၊ ညီတော်စိတ္တက။ ဧတေ ယူထာ၊ ဤသမင်အပေါင်းတို့သည်။ မရဏာ၊ သေဘေးမှ။ ဘီတာ၊ ကြောက်သည်ဖြစ်၍။ ပတီယန္တိ၊ ပြေးသွားကုန်၏။ တုဝမ္ပိ၊ ငါ့ညီတော်သည်လည်း။ ဂစ္ဆ၊ သွားလေလော့။ မာ ကင်္ခိ၊ နေခြင်းကို အလိုမရှိလင့်။ တယာ၊ သင်နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ ဧတေ၊ ထိုသမင်အပေါင်းတို့သည်။ ဇီဝိဿန္တိ၊ အသက်မွေးရကုန်လတ္တံ့။

ထို့နောင်မှ ညီတော် နောင်တော် နှစ်ဦးတို့သည် အချင်းချင်း စကားဆိုလိုရကား-

၁၀၅။ နာဟံ ရောဟဏ ဂစ္ဆာမိ၊ ဟဒယံ မေ အဝကဿတိ။
န တံ အဟံ ဇဟိဿာမိ၊ ဣဓ ဟိဿာမိ ဇီဝိတံ။

၁၀၆။ တေဟိ နူန မရိဿန္တိ၊ အန္ဓာ အပရိဏာယကာ။
ဂစ္ဆ တုဝမ္ပိ မာကင်္ခိ၊ ဇီဝိဿန္တိ တယာ သဟ။

၁၀၇။ နာဟံ ရောဟဏ ဂစ္ဆာမိ၊ ဟဒယံ မေ အဝကဿတိ။
န တံ ဗဒ္ဓံ ဇဟိဿာမိ၊ ဣဓ ဟိဿာမိ ဇီဝိတံ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆိုကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၅။ ရောဟဏ၊ နောင်တော်ရောဟဏ ရွှေသမင်မင်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဂစ္ဆာမိ၊ မသွားပါအံ့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဟဒယံ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ သောကေန၊ စိုးရိမ်ခြင်းဖြင့်။ အဝကဿတိ၊ ငင်၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တံ၊ သင်နောင်တော်ကို။ န ဇဟိဿာမိ၊ မစွန့်ပါအံ့။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဟိဿာမိ၊ စွန့်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၆။ ကနိဋ္ဌ၊ ညီတော်။ အန္ဓာ၊ မျက်စိမမြင်ကုန်သော။ အပရိဏာယကာ၊ ဆောင်သူမရှိကုန်သော။ ဝါ၊ လုပ်ကျွေးသူ မရှိကုန်သော။ တေ၊ ထိုမိဘတို့သည်။ နူန၊ စင်စစ်။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ မရိဿန္တိ၊ သေကုန်လတ္တံ့။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဂစ္ဆ၊ သွားသာသွားလော့။ တုဝမ္ပိ၊ ငါ့ညီသည်လည်း။ မာကင်္ခိ၊ နေခြင်းကို အလိုမရှိလင့်။ တယာ၊ သင်နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ တေ၊ ထိုမိဘတို့သည်။ ဇီဝိဿန္တိ၊ အသက်မွေးရကုန်လတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၇။ ရောဟဏ၊ နောင်တော်ရောဟဏ။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဂစ္ဆာမိ၊ မသွားပါအံ့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဟဒယံ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ သောကေန၊ စိုးရိမ်ခြင်းဖြင့်။ အဝကဿတိ၊ ငင်၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တံ ဗဒ္ဓံ၊ ထိုအနှောင်အဖွဲ့ဖြင့် နှောင်ဖွဲ့သော နောင်တော်ကို။ န ဇဟိဿာမိ၊ မစွန့်ပါအံ့။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဟိဿာမိ၊ စွန့်ပါအံ့။

ညီတော် စိတ္တသမင်သည် ဤသို့သောစကားကို ဆို၍ ဘုရားလောင်း၏ လကျ်ာနံပါးကိုမှီ၍ ဘုရားလောင်းကို ခိုင်ခံ့စေ၍ သက်သာရာကို ရစေလျက် ရပ်၏။ သုတနာအမည်ရှိသော နှမတော် သမင်မငယ်သည်လည်း ပြေး၍ သမင်တို့၏ အလယ်၌ မောင်တော် နှစ်ယောက်တို့ကို မမြင်သည်ဖြစ်၍ ဤဘေးသည် ငါ့မောင်တော်တို့အား ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ပြန်၍ ထိုမောင်တော်တို့၏ အနီးသို့လာ၏။ ထိုသို့လာသော နှမတော်ကိုမြင်၍ ဘုရားလောင်းသည် ထိုနှမတော်ကိုလည်း နှင်၍ ပြေးသွားစေလိုရကား-

၁၀၈။ ဂစ္ဆ ဘီရု ပလာယဿု၊ ကူဋေ ဗန္ဓောသ္မိ အာယသေ။
ဂစ္ဆ တုဝမ္ပိ မာကင်္ခိ၊ ဇီဝိဿန္တိ တယာ သဟ။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၈။ ဘီရု၊ ကြောက်တတ်သော နှမတော်။ တုဝံ၊ သင်နှမတော်သည်။ ဂစ္ဆ၊ သွားလော့။ ပလာယဿု၊ ပြေးလေတော့။ အာယသေ၊ သံတိုင်၌ ဖွဲ့၍ မြဲမြံခိုင်ခံ့သော။ ကူဋေ၊ ကောက်ကျစ် စဉ်းလဲ လျှို့ဝှက်သော ကျော့ကွင်း၌။ ဗန္ဓော၊ ဖွဲ့မိသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တုဝမ္ပိ၊ သင်နှမသည်လည်း။ ဂစ္ဆ၊ လျင်မြန်စွာ ပြေးသွားလေလော့။ မာကင်္ခိ၊ နေခြင်း၌ အလိုမရှိလင့်။ တေ၊ ထို သမင်အပေါင်းတို့သည်။ တယာ၊ သင်နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ ဇီဝိဿန္တိ၊ အသက် ရှင်ကုန်လတ္တံ့။

ထို့နောင်မှ ရှေးနည်းဖြင့်သာလျှင် မောင်တော် နှမတော်တို့ အချင်းချင်း စကားတုံ့လှယ် ပြောဟောလိုရကား-

၁၀၉။ နာဟံ ရောဟဏ ဂစ္ဆာမိ၊ ဟဒယံ မေ အဝကဿတိ။
န တံ အဟံ ဇဟိဿာမိ၊ ဣဓ ဟိဿာမိ ဇီဝိတံ။

၁၁၀။ တေဟိ နူန မရိဿန္တိ၊ အန္ဓာ အပရိဏာယကာ။
ဂစ္ဆ တုဝမ္ပိ မာ ကင်္ခိ၊ ဇီဝိဿန္တိ တယာ သဟ။

၁၁၁။ နာဟံ ရောဟဏ ဂစ္ဆာမိ၊ ဟဒယံ မေ အဝကဿတိ။
န တံ ဗဒ္ဓံ ဇဟိဿာမိ၊ ဣဓ ဟိဿာမိ ဇီဝိတံ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၀၉။ ရောဟဏ၊ မောင်တော် ရောဟဏ။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဂစ္ဆာမိ၊ မသွားအံ့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဟဒယံ၊ နှလုံးသည်။ အဝကဿတိ၊ မောင်တော်၌ ငြိကပ်၍ဝင်၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တံ၊ သင်မောင်တော်ကို။ န ဇဟိဿာမိ၊ မစွန့်ပါအံ့။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဟိဿာမိ၊ စွန့်ပါအံ့။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၀။ ဘဂိနိ၊ နှမတော်။ အန္ဓာ၊ မျက်စိမမြင်ကုန်သော။ အပရိဏာယကာ၊ လုပ်ကျွေးသူ မရှိကုန်သော။ တေ၊ ထိုမိဘတို့သည်။ နူန၊ စင်စစ်လျှင်။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ မရိဿန္တိ၊ သေကုန်လတ္တံ့။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တုဝမ္ပိ၊ သင်နှမတော်သည်လည်း။ ဂစ္ဆ၊ သွားလေလော့။ မာ ကင်္ခိ၊ နေခြင်းကို အလိုမရှိလင့်။ တယာ၊ သင်နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ တေ၊ ထိုမိဘတို့သည်။ ဇီဝိဿန္တိ၊ အသက်ရှည်ကုန်လတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၁။ ရောဟဏ၊ မောင်တော်ရောဟဏ။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ နဂစ္ဆာမိ၊ မသွားအံ့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဟဒယံ၊ နှလုံးသည်။ အဝကဿတိ၊ မောင်တော်၌ စိုးရိမ်ခြင်းဖြင့် ငင်၏။ ဗဒ္ဓံ၊ ကျော့ကွင်းဖွဲ့မိသော။ တံ၊ သင်မောင်တော်ကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဇဟိဿာမိ၊ မစွန့်ပါအံ့။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဟိဿာမိ၊ စွန့်တော့အံ့။

ထိုသုတနာ အမည်ရှိသော နှမတော်သည်လည်း ရှေးအတူလျှင် ပယ်၍ ဘုရားလောင်း၏ လက်ဝဲနံပါးကိုရံ၍ မောင်တော် ရောဟဏသမင်အား သက်သာရာကို ရစေ၍ ရပ်လျက်တည်၏။ မုဆိုးသည်လည်း ပြေးသော ထိုသမင်တို့ကို မြင်၍ မိသော မြည်သံကိုလည်း ကြား၍ သမင်မင်းကို ကျော့ကွင်း မိလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ မြဲမြံစွာ အောက်ပိုးကျိုက်၍ သမင်ထိုးလှံကိုယူ၍ လျင်မြန်စွာ လာ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမုဆိုးလာသည်ကိုမြင်၍ ထိုညီတော် နှမတော်တို့အား ကြားလိုရကား-

၁၁၂။ အယံ သော လုဒ္ဓကော ဧတိ၊ လုဒ္ဒရူပေါ သဟာဝုဓော။
ယော နော ဝဓိဿတိ အဇ္ဇ၊ ဥသုနာ သတ္တိယာ မပိ။

ဟူသော ကိုးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၂။ ကနိဋ္ဌ၊ ညီတော် နှမတော်တို့။ လုဒ္ဒရူပေါ၊ ကြမ်းကြုတ်သော သဘောရှိသော။ သဟာဝုဓော၊ လက်နက်နှင့်တကွသော။ ယော လုဒ္ဒကော၊ အကြင်မုဆိုးသည်။ ဧတိ၊ လာချေပြီ။ သော အယံ လုဒ္ဒကော၊ ထိုမုဆိုးသည်။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ နော၊ ငါတို့ကို။ ဥသုနာ အပိ၊ မြှားဖြင့်သော်၎င်း။ သတ္တိယာ အပိ၊ လှံမဖြင့်သော်၎င်း။ ဝဓိဿတိ၊ သတ်လတ္တံ့တကား။

ထိုမုဆိုးကို မြင်သော်လည်း ညီတော် စိတ္တသမင်သည် မပြေး၊ နှမတော် သုတနာသည်ကား မိမိကိုယ်၏အဖြစ်ဖြင့် တည်တံ့ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၍ သေဘေးမှ ကြောက်ရကား အတန်ငယ်ပြေး၍ ငါသည် မောင်တော် နှစ်ယောက်တို့ကို

စွန့်ပစ်၍ အဘယ်အရပ်သို့ ပြေးရအံ့နည်းဟု ကြံဆင်ခြင်၍ မိမိ၏ အသက်ကိုစွန့်၍ နဖူး၌ သေစာကိုယူ၍ တဖန်လာပြန်၍ မောင်တော် ဘုရားလောင်း၏ လက်ဝဲနံပါး၌ ရပ်တည်၏။

ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-

၁၁၃။ သာ မုဟုတ္တံ ပလာယိတွာ၊ ဘယဋ္ဋာ ဘယတဇ္ဇိတာ။
သုဒုက္ကရံ အကရာ ဘီရု၊ မရဏာယူပနိဝတ္တထ။

ဟူသော ဆယ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဘီရု၊ ကြောက်တတ်သော။ သာ၊ ထိုနှမတော် သမင်မသည်။ ဘယဋ္ဋာ၊ ကြောက်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍။ ဘယတဇ္ဇိတာ၊ သေဘေးမှ ကြောက်သည်ဖြစ်၍။ မုဟုတ္တံ၊ အတန်ငယ်။ ပလာယိတွာ၊ ပြေး၍။ သုဒုက္ကရံ၊ အလွန်ပြုနိုင်ခဲသော အမှုကို။ အကရာ၊ ပြုသည်ဖြစ်၍။ မရဏာယ၊ သေခြင်းငှါ။ ဥပနိဝတ္တထ၊ ပြန်လာ၏။

မုဆိုးသည်လည်းလာ၍ ထိုသုံးခုသော ရွှေသမင်တို့ကိုမြင်၍ မေတ္တာစိတ်ကို ဖြစ်စေ၍ တမိဝမ်း၌ဖြစ်သော ညီအစ်ကိုတို့ကဲ့သို့ ထိုရွှေသမင်တို့အား ထင်မှတ်၍ ကြံ၏။ ရွှေသမင်မင်းကို ကျော့ကွင်း၌ ဖွဲ့မိ၏။ ဤနှစ်ယောက်သော သူတို့သည်ကား ဟီရိဩတ္တပ္ပ ဖွဲ့ခြင်းဖြင့် ဖွဲ့မိ၏။ အဘယ့်ကြောင့် ဤသူတို့သည် ထိုရွှေသမင်အား စွန့်၍ မပြေးသနည်း၊ ရွှေသမင်မင်းနှင့် အဘယ်သို့တော်ကြသနည်း၊ ဤသို့ကြံ၍ ထိုအခါ၌ ရွှေသမင်ကို မေးလိုရကား-

၁၁၄။ ကိံနု တေ မေ မိဂါ ဟောန္တိ၊ မုတ္တာ ဗဒ္ဓံ ဥပါသရေ။
န တံ ဇဟိတု မိစ္ဆန္တိ၊ ဇီဝိတဿာပိ ကာရဏာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၄။ မိဂရာဇ၊ ရွှေသမင်မင်း။ ဣမေ မိဂါ၊ ဤသမင်တို့သည်။ တေ၊ သင်နှင့်။ ကိံ နု ဟောန္တိ၊ အသို့တော်ကြကုန်သနည်း။ မုတ္တာ၊ လွတ်ကုန်လျက်။ ဗဒ္ဓံ၊ ကျော့ကွင်း ဖွဲ့မိသော သမင်ကို။ ဥပါသရေ၊ ကပ်ကုန်၏။ ဇီဝိတဿ၊ အသက်၏။ ကာရဏာပိ၊ အကြောင်းကြောင့်လည်း။ တံ၊ သင်ရွှေသမင်မင်းကို။ ဇဟိတုံ၊ စွန့်ခြင်းငှါ။ န ဣစ္ဆန္တိ၊ အလိုမရှိကုန်။

ထိုအခါ၌ မုဆိုးအား ဘုရားလောင်းသည် ကြားလိုရကား-

၁၁၅။ ဘာတရော ဟောန္တိ မေ လုဒ္ဒ၊ သောဒရိယေကမာတုကာ။
န မံ ဧဟိတု မိစ္ဆန္တိ၊ ဇီဝိတဿာပိ ကာရဏာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၅။ လုဒ္ဒ၊ အဆွေမုဆိုး။ သောဒရိယာ၊ တမိဝမ်းခေါင်း အောင်းကုန်သော။ ဧကမာတုကာ၊ အမိတူဖြစ်ကုန်သော။ မေ၊ ငါ၏။ ဘာတရော၊ ညီတော် နှမတော်တို့သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဇီဝိတဿ၊ အသက်၏။ ကာရဏာပိ၊ အကြောင်းကြောင့်လည်း။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဇဟိတုံ၊ စွန့်ခြင်းငှာ။ န ဣစ္ဆန္တိ၊ အလို မရှိကုန်။

ထိုမုဆိုးသည် ဘုရားလောင်း၏ စကားကို ကြား၍ အတိုင်းထက်အလွန် နူးညံ့သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၏။ ညီတော် စိတ္တ ရွှေသမင်မင်းသည် ထိုမုဆိုး၏ နူးညံ့သောစိတ်ရှိသည်၏ အဖြစ်ကို သိ၍ အဆွေမုဆိုး- သင်သည် ဤရွှေသမင်မင်းကို သမင်သာမညဟူ၍ မအောက်မေ့ပါလင့်၊ ဤရွှေသမင်မင်းသည် ရှစ်သောင်းသော သမင်တို့၏ မင်းတည်း၊ သီလအကျင့် ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံ၏။ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့၌ နူးညံ့သော စိတ်ရှိ၏။ ကြီးသောပညာရှိ၏။ အိုမင်းကုန်သော မျက်စိမမြင်ကုန်သော မိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးမွေးမြူ၏။ အကယ်၍ အဆွေသည် ဤသို့သော ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံသော တရားစောင့်သော ရွှေသမင်ကို သတ်အံ့။ ဤရွှေသမင်ကို သတ်သည်ရှိသော် မိဘတို့ကို၎င်း, အကျွန်ုပ်တို့ကို၎င်း, နှမငယ်ကို၎င်း ငါးယောက်ကုန်သော ငါတို့ကို သတ်သည် မည်၏။ အကျွန်ုပ် အစ်တို့၏ အသက်ကို ပေးလှူသည်ဖြစ်မူကား ငါးယောက်ကုန်သော သူတို့၏ အသက်အလှူကို ပေးလှူသည် မည်ကုန်၏ဟု ဆိုလိုရကား -

၁၁၆။ တေဟိ နူန မရိဿန္တိ၊ အန္ဓာ အပရိဏာယိကာ။
ပဉ္စန္နံ ဇီဝိတံ ဒေဟိ၊ ဘာတရံ မုဉ္စ လုဒ္ဒက။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၆။ လုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ အန္ဓာ၊ ကန်းကုန်သော။ အပရိဏာယိကာ၊ လုပ်ကျွေးသူ မရှိကုန်သော။ တေဟိ၊ ထိုမိဘတို့သည်။ နူန၊ စင်စစ်သဖြင့်လျှင်။ မရိဿန္တိ၊ သေကုန်လတ္တံ့။ ပဉ္စန္နံ၊ ငါးယောက်ကုန်သော သူတို့ကို။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဒေဟိ၊ ပေးတော်မူပါလော့။ ဘာတရံ၊ နောင်တော်ကို။ မုဉ္စ၊ လွှတ်တော်မူပါလော့။

ထိုမုဆိုးသည် ညီတော် စိတ္တရွှေသမင်၏ တရားနှင့် စပ်လျဉ်းသော စကားကိုကြား၍ ကြည်ညိုသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ အရှင်သမင်မင်း- ကြောက်တော်မမူလင့်ဟု ဆိုလိုရကား-

၁၁၇။ သော ဝေါ အဟံ ပမောက္ခာမိ၊ မာတာပေတ္တိဘရံ မိဂံ။
နန္ဒန္တု မာတာ ပိတရော၊ မုတ္တံ ဒိသွာ မဟာမိဂံ။

ဟူသော အခြားမဲ့သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၇။ သာမိ၊ အရှင်။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ မာတာပတ္တိဘရံ၊ မိဘကို မွေးကျွေးသော။ မိဂံ၊ သမင်ကို။ ပမောက္ခာမိ၊ လွှတ်အံ့။ မုတ္တံ၊ လွတ်သော။ မဟာမိဂံ၊ မြတ်သော ရွှေသမင်ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ဝေါ၊ သင်တို့၏။ မာတာပိတရော၊ အမိအဖတို့သည်။ နန္ဒန္တု၊ နှစ်သက်စေကုန်သတည်း။

ဤသို့သော စကားကို ဆိုပြီး၍ ကြံ၏။ မင်းသည် ပေးအပ်သော စည်းစိမ်သည် ငါ့အား အသို့ပြုလတ္တံ့နည်း၊ အကယ်၍ ငါသည် ရွှေသမင်မင်းကို သတ်အံ့၊ ဤမြေသည်လည်း ကွဲ၍ ငါ့အား ဟင်းလင်းကို ပေးလတ္တံ့၊ မိုဃ်းကြိုးသည်မူလည်း ငါ၏ ဦးခေါင်း၌ ကျလတ္တံ့၊ ထိုရွှေသမင်ကို ငါ လွှတ်အံ့ဟု ကြံ၍ ထိုမုဆိုးသည် ဘုရားလောင်းသို့ ကပ်၍ လှံတံကိုချ၍ သားရေလွန်ကိုဖြတ်၍ ရွှေသမင်မင်းကို လည်၌ဖက်၍ ရေအဆုံး၌ အိပ်စေ၍ နူးညံ့သော စိတ်ဖြင့် ဖြည်းဖြည်း ကျော့ကွင်းကိုဖြေ၍ အကြောတို့ဖြင့် အကြောကို။ အသားတို့ဖြင့် အသားကို။ အရေဖြင့် အရေကိုပေါင်း၍ ရေဖြင့်ဆေး၍ မေတ္တာဖြင့် အဖန်တလဲလဲ သုံးသပ်၏။ မုဆိုး၏ မေတ္တာပါရမီ အာနုဘော်ဖြင့်၎င်း, ဘုရားလောင်း၏ ပါရမီတော် အာနုဘော်ဖြင့်၎င်း, အလုံးစုံကုန်သော အကြော အသား အရေတို့သည် စပ်ဆက်မိကုန်၏။ ခြေသည် ကောင်းစွာ ဖုံးလွှမ်းသော အမွေးရှိသည်ဖြစ်၏။ ဤမည်သောအရပ်၌ ဖွဲ့သည်ဖြစ်၏ဟု မထင်၊ ဘုရားလောင်းသည် ချမ်းသာခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ တည်၏။ ထိုဘုရားလောင်းကိုမြင်၍ စိတ္တ ရွှေသမင်သည် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာဖြစ်၍ မုဆိုးအား သာဓုအနုမောဒနာကို ပြုလိုရကား-

၁၁၈။ ဧဝံ လုဒ္ဒက နန္ဒဿု၊ သဟ သဗ္ဗေဟိ ဉာတိဘိ။
ယထာဟမဇ္ဇ နန္ဒာမိ၊ မုတ္တံ ဒိသွာ မဟာမိဂံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၈။ လုဒ္ဒက၊ အဆွေ မုဆိုး။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ မုတ္တံ၊ လွတ်သော။ မဟာမိဂံ၊ မြတ်သော ရွှေသမင်ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ နန္ဒာမိ ယထာ၊ နှစ်သက်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ တွံ၊ သင် အဆွေသည်။ သဗ္ဗေဟိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဉာတိဘိ၊ အဆွေအမျိုးတို့နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ နန္ဒဿု၊ နှစ်သက်တော်မူလော့။

ထိုအခါ၌ ဘုရားလောင်းသည် အသို့နည်း၊ မုဆိုးသည် ငါ့ကို ဖမ်း၍ယူသည်ရှိသော် မိမိ၏အမှုကြောင့် ဖမ်းသလော၊ ထိုသို့မဟုတ် သူတပါးသည် စေခိုင်းခြင်းကြောင့် ဖမ်းသလောဟု ကြံ၍ ဖမ်းခြင်းအကြောင်းကို မေး၏။ မုဆိုးသည် ဆို၏။ အရှင်- အကျွန်ုပ်အား အရှင်တို့ဖြင့် အမှုကိစ္စ မရှိပါ၊ မင်း၏ ခေမာအမည်ရှိသော မိဖုယားကြီးသည် အရှင်တို့၏ တရားစကားကို ကြားနာလို၍ ထိုမိဖုယားကြီး၏ တရားနာခြင်း အကျိုးငှါ မင်းသည် စေသည်ဖြစ်၍ အရှင့်ကို အကျွန်ုပ်သည် ဖမ်းပေ၏ဟု ပြန်ဆိုလတ်သော် အဆွေ- ဤသို့ မင်းအလို့ငှာ ဖမ်းသည်ဖြစ်လျက်လည်း ငါ့ကို လွှတ်ခြင်းသည် အလွန် ပြုနိုင်ခဲ့သော အမှုကို သင် ပြုပေ၏။ လာလှည့် ငါ့ကို ဆောင်၍ မင်းအားပြလော့၊ မိဖုယားအား တရားကို ငါ ဟောအံ့၊ ဤသို့ မိန့်တော်မူလတ်သော် အရှင်- မင်းမည်သည်ကား ကြမ်းကြုတ်၏။ အဘယ်သူသည် သိနိုင်မည်နည်း၊ အဘယ်သို့ ဖြစ်လတ္တံ့နည်း၊ အကျွန်ုပ်အား မင်းသည် ပေးသော စည်းစိမ်အခြံအရံဖြင့် အလိုသည် မရှိ၊ အရှင်ရွှေသမင်မင်းသည် အလိုရှိတိုင်း ချမ်းသာရာသို့ ကြွတော်မူပါလော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် တဖန် ဘုရားလောင်းသည် ငါ့ကိုလွှတ်သည်ရှိသော် အလွန်ပြုနိုင်ခဲသော အမှုကို ပြုပေ၏။ ထိုမုဆိုးအား စည်းစိမ်အခြွေအရံ ရခြင်း၏ အကြောင်းကို ငါပြုအံ့ဟု ကြံ၍ အဆွေ- ငါ၏ ကျောက်ကုန်းကို လက်ဖြင့် သုံးသပ်လော့ဟု ဆို၏။

ထိုမုဆိုးသည်လည်း ဘုရားလောင်း ရွှေသမင်ဆိုတိုင်း သုံးသပ်၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အမွေးတို့ဖြင့် ပြည့်၏။ အရှင်- ဤအမွေးတို့ဖြင့် အဘယ်သို့ ပြုအံ့နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် အဆွေ- ဤအမွှေးတို့ကို ဆောင်၍ မင်းအား၎င်း၊ မိဖုယားကြီးအား၎င်း ပြ၍ ဤအမွေးတို့သည် ထိုရွှေသမင်၏ အမွေးတည်းဟုဆို၍ ငါ၏အရာ၌တည်၍ ဤဂါထာတို့ဖြင့် မိဖုယားကြီးအား တရားဟောလေလော့၊ ကြားနာ၍သာလျှင် ထိုမိဖုယားကြီးအား ချင်ခြင်းသည် ငြိမ်းလတ္တံ့ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဓမ္မဉ္စရ မဟာရာဇ အစရှိသော ဓမ္မစရိယ ဆယ်ဂါထာတို့ကို သင်စေ၍ ပဉ္စသီတို့ကို ပေး၍ အပ္ပမာဒတရားဖြင့် ဆုံးမ၍ လွှတ်လိုက်၏။ မုဆိုးသားသည် ဘုရားလောင်းကို ဆရာအရာ၌ထား၍ သုံးကြိမ်လက်ျာရစ် လှည့်သည်ကိုပြု၍ လေးပါးသော အရပ်တို့၌ ရှိခိုး၍ အမွှေးတို့ကို ပဒုမာကြာဖက်ဖြင့် ယူ၍ ပြန်သွား၏။ ထိုမင်းသုံးပါးတို့သည်လည်း အတန်ငယ် ပို့လိုက်၍ နှုတ်သီးဖြင့် ရေကို၎င်း, အစာကို၎င်း ယူ၍ မိဘတို့၏ အထံသို့ သွားကုန်၏။ မိဘတို့သည်လည်း ချစ်သားရောဟဏ- သင်သည် ကျော့ကွင်းဖြင့် ဖွဲ့မိသည်ဖြစ်လျက် အဘယ်သို့လျှင် လွတ်ခဲ့ပါသနည်းဟု မေးမြန်းလိုရကား-

၁၁၉။ ကထံ တွံ ပမောက္ခော အာသိ၊ ဥပနီတသ္မိ ဇီဝိတေ။
ကထံ ပုတ္တ အမောစေသိ၊ ကူဋပါသမှ လုဒ္ဒကော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၁၉။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ ဇီဝိတေ၊ ချစ်သားအသက်သည်။ ဥပနီတသ္မိံ၊ သေမင်း၏ အနီးသို့ ရောက်ပြီးလျှက်။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ကထံ၊ အဘယ်သို့။ ပမောက္ခော၊ လွတ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ လုဒ္ဒကော၊ မုဆိုးသည်။ ကူဋပါသမှာ၊ စဉ်းလဲသော ကျော့ကွင်းမှ။ ကထံ၊ အဘယ်သို့။ အမောစေသိ၊ လွတ်စေပါသနည်း။

ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့အား အကြောင်းကို ဆိုလိုရကား-

၁၂၀။ ဘဏံ ကဏ္ဏသုခံ ဝါစံ၊ ဟဒယင်္ဂံ ဟဒယဿိတံ။
သုဘာသိတာဟိ ဝါစာဟိ၊ စိတ္တကော မံ အမောစယိ။

၁၂၁။ ဘဏံ ကဏ္ဏသုခံ ဝါစံ၊ ဟဒယင်္ဂံ ဟဒယဿိတံ။
သုဘာသိတာဟိ ဝါစာဟိ၊ သုတနာ မံ အမောစယိ။

၁၂၂။ သုတွာ ကဏ္ဏသုခံ ဝါစံ၊ ဟဒယင်္ဂံ ဟဒယဿိတံ။
သုဘာသိတာနိ သုတွာန၊ လုဒ္ဒကော မံ အမောစယိ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၀။ စိတ္တကော၊ ညီတော် စိတ္တကသည်။ ကဏ္ဏသုခံ၊ နားချမ်းသာသော။ ဟဒယင်္ဂံ၊ နှလုံး၌ဝင်သော။ ဟဒယဿိတံ၊ နှလုံးကိုမှီသော။ ဝါစံ၊ စကားကို။ ဘဏံ ဘဏန္တော၊ ဆိုသည်ဖြစ်၍။ သုဘာသိတာဟိ၊ ကောင်းစွာ ဆိုအပ်ကုန်သော။ ဝါစာဟိ၊ စကားတို့ဖြင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အမောစယိ၊ လွတ်စေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၁။ သုတနာ၊ နှမတော် သုတနာသည်။ ကဏ္ဏသုခံ၊ နားချမ်းသာသော။ ဟဒယင်္ဂံ၊ နှလုံး၌ဝင်သော။ ဟဒယဿိတံ၊ နှလုံးကို မှီသော။ ဝါစံ၊ စကားကို။ ဘဏံ-ဘဏမာနာ၊ ဆိုသည်ဖြစ်၍။ သုဘာသိတာဟိ၊ ကောင်းစွာဆိုအပ်ကုန်သော။ ဝါစာဟိ၊ စကားတို့ဖြင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အမောစယိ၊ လွတ်စေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၂။ ကဏ္ဏသုခံ၊ နားချမ်းသာသော။ ဟဒယင်္ဂံ၊ နှလုံး၌ဝင်သော။ ဟဒယဿိတံ၊ နှလုံးကိုမှီသော။ ဝါစံ၊ စကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ သုဘာသိတာနိ၊ ကောင်းသောစကားတို့ကို။ သုတွာန၊ ကြား၍။ လုဒ္ဒကော၊ မုဆိုးသည်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အမောစယိ၊ လွှတ်ပေ၏။

ထိုအခါ၌ ထိုမုဆိုးအား မိဘတို့သည် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ စကားကို ဆိုလိုရကား-

၁၂၃။ ဧဝံ အာနန္ဒိတော ဟောတု၊ သဟ ဒါရေဟိ လုဒ္ဒကော။
ယထာ မယဇ္ဇ နန္ဒာမ၊ ဒိသွာ ရောဟဏ မာဂတံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၃။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အာဂတံ၊ လာသော။ ရောဟဏံ၊ ငါတို့သား ရောဟဏကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ နန္ဒာမ ယထာ၊ ဝမ်းမြောက်ကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ လုဒ္ဒကော၊ မုဆိုးသည်။ ဒါရေဟိ၊ သားမယားတို့နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ အာနန္ဒိတော၊ အလွန် ဝမ်းမြောက်သည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်ပါစေသတည်း။

မုဆိုးသည်လည်း တောမှထွက်၍ မင်းအိမ် နန်းတော်သို့ သွား၍ မင်းကိုရှိခိုး၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ ရပ်တည်၏။ ထိုမုဆိုးကို မြင်၍ မင်းကြီးသည် ဆိုလိုရကား-

၁၂၄။ နနု တွံ အဝစ လုဒ္ဒ၊ မိဂစမ္မာနိ အာဟရိံ။
အထ ကေန နုဝဏ္ဏေန၊ မိဂစမ္မာနိ နာဟရိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၄။ လုဒ္ဒ၊ မုဆိုး။ မိဂစမ္မာနိ၊ သမင်, သမင်ရေတို့ကို။ အာဟရိံ၊ ဆောင်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တွံ၊ သင်သည်။ အဝစနနု၊ ဆိုသည်မဟုတ်လော။ အထ၊ ထိုသို့ဆိုလျက်။ ကေန ဝဏ္ဏေန၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ မိဂစမ္မာနိ၊ သမင်, သမင်ရေတို့ကို။ နာဟရိံ နု၊ မဆောင်ခဲ့သနည်း။

အိုမုဆိုး- သမင်ကို ဆောင်ခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်သည်ရှိသော် အရေကိုဆောင် ပါအံ့၊ အရေကို ဆောင်ခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်သည်ရှိသော် အမွှေးတို့ကို ဆောင်ပါအံ့ဟု သင်သည် ဝန်ခံ၍ ဆိုသည်မဟုတ်လော၊ သင်သည် အဘယ်အကြောင်းကြောင့် သမင်ကို မဆောင်ခဲ့သနည်း၊ သမင်ရေကို မဆောင်ခဲ့သနည်းဟု ဆို၏။

ထိုစကားကို ကြား၍ မုဆိုးသည် မင်းအား တင်လျှောက်လိုရကား-

၁၂၅။ အာဂမဉ္စေဝ ဟတ္ထတ္ထံ၊ ကူဋပါသဉ္စ သော မိဂေါ။
အဗဇ္ဈိ တံ မိဂရာဇံ၊ တဉ္စ မုတ္တာ ဥပါသရေ။

၁၂၆။ တဿ မေ အဟု သံဝေဂေါ၊ အဗ္ဘုတော လောမဟံသနော။
ဣမဉ္စာဟံ မိဂံ ဟညေ၊ အဇ္ဇ ဟိဿာမိ ဇီဝိတံ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ သော မိဂေါ၊ ထိုရွှေသမင်သည်။ ဟတ္ထတ္ထဉ္စေဝ၊ အကျွန်ုပ်လက်တွင်းသို့လည်း။ အာဂမံ၊ ရောက်ပြီ။ ကူဋပါသဉ္စ၊ စဉ်းလဲသော ကျော့ကွင်းသို့လည်း။ အာဂမံ၊ ရောက်ပြီ။ တံ မိဂရာဇံ၊ ထိုရွှေသမင်ကိုလျှင်။ အဗဇ္ဈိ၊ ဖွဲ့မိပြီ။ တဉ္စ၊ ထိုဖွဲ့မိသော ရွှေသမင်ကိုလျှင်။ မုတ္တာ၊ လွတ်သော သမင်နှစ်စီးတို့သည်။ ဥပါသရေ၊ ကပ်၍တည်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၆။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဣမံ၊ ဤရွှေသမင်ကို။ ဟညေ စ၊ သတ်ချေသော်လျှင်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဟိဿာမိ၊ စွန့်ရအံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ တဿ-မေ၊ ထိုအကျွန်ုပ်အား။ သံဝေဂေါ၊ ထိတ်လန့်ခြင်းသည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။ အဗ္ဘုတော၊ မဖြစ်ဘူးမြဲသော။ လောမဟံသနော၊ ကြက်သီးမွေးညှင်း ထခြင်းသည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။

ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းကြီးသည် မုဆိုးကို မေးလိုရကား-

၁၂၇။ ကီဒိသာ တေ မိဂါ လုဒ္ဒ၊ ကီဒိသာ ဓမ္မိကာ မိဂါ။
ကထံ ဝဏ္ဏာ ကထံ သီလာ၊ ဗာဠှံ ခေါ နေ ပသံသသိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၇။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ တေ မိဂါ၊ ထိုသမင်တို့သည်။ ကီဒိသာ၊ အဘယ်သို့ သဘောရှိကုန်သနည်း။ တေ မိဂါ၊ ထိုသမင်တို့သည်။ ကီဒိသာ ဓမ္မိကာ၊ အဘယ်သို့ တရားစောင့်ကုန်သနည်း။ ကထံ ဝဏ္ဏံ၊ အဘယ်သို့ အဆင်းရှိကုန်သနည်း။ ကထံ သီလာ၊ အဘယ်သို့ အလေ့အကျင့် သီလရှိကုန်သနည်း။ ဗာဠှံ ခေါ၊ ပြင်းစွာလျှင်။ နေ၊ ထိုသမင်တို့ကို။ ပသံသသိ၊ သင် ချီးမွမ်း၏။

ထိုမင်းသည် ဤသို့သောစကားကိုအံ့ဩဘွယ်ရှိသည်၏ အစွမ်းဖြင့် အဖန်တလဲလဲ မေး၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းကြီးအား တင်လျှောက်လိုရကား-

၁၂၈။ ဩဒါတသိင်္ဂါ သုစိဝါလာ၊ ဇာတရူပ တစူပမာ။
ပါဒ လောဟိတကာ တေသံ၊ အဉ္စိတက္ခာ မနောရမာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ ထိုရွှေသမင်တို့သည်။ ဩဒါတသိင်္ဂါ၊ ငွေပန်းဆိုင်းနှင့်တူသော ဖြူသော ဦးချိုရှိကုန်၏။ သုစိဝါလာ၊ စာမရီသားမြီးကဲ့သို့စင်ကြယ်သော အမြီးရှိကုန်၏။ ဇာတရူပတစူပမာ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အရေရှိကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုသမင်တို့၏။ ပါဒါ၊ ခွါတို့သည်။ လောဟိတကာ၊ ခြင်းခြင်းနီသော ချိပ်ရည်အဆင်းနှင့် တူကုန်၏။ အဉ္စိတက္ခာ၊ ငါးပါးသော ကြည်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံသော မျက်စိရှိကုန်၏။ မနောရမာ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ် တင့်တယ်ကုန်၏။

ဤသို့ မုဆိုးသည် လျှောက်ကြားပြီးသော် ဘုရားလောင်း၏ ရွှေအဆင်းနှင့် တူကုန်သော အမွေးတို့ကို မင်း၏ လက်၌ထား၍ ထိုရွှေသမင်တို့၏ ကိုယ်အဆင်း ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ကို ထင်ရှားစွာ ပြလိုရကား-

၁၂၉။ ဧဒိသာ တေ မိဂါ ဒေဝ၊ ဧဒိသာ ဓမ္မိကာ မိဂါ။
မာတာပေတ္တိဘရော ဒေဝ၊ န တေ သော အဘိဟာရယိံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၂၉။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ တေ မိဂါ၊ ထိုရွှေသမင်တို့သည်။ ဧဒိသာ၊ ဤသို့ သဘောရှိကုန်၏။ ဧဒိသာ၊ ဤသို့သဘောရှိကုန်သော။ မိဂါ၊ ရွှေသမင်တို့သည်။ ဓမ္မိကာ၊ တရားစောင့်ကုန်၏။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ တေ မိဂါ၊ ထိုရွှေသမင်တို့သည်။ မာတာပေတ္တိဘရာ၊ မိခင်ဖခင်တို့ကို လုပ်ကျွေးကုန်၏။ သော၊ ထိုရွှေသမင်ကို။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ န အဘိဟာရယိံ၊ မဆောင်ထိုက်ပေ။

ဤသို့ ထိုမုဆိုးသည် ဘုရားလောင်း၏၎င်း, ညီတော် စိတ္တရွှေသမင်၏၎င်း၊ နှမတော် သုတနာသမင်မ၏၎င်း ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ကြား၍ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်ကို ထိုရွှေသမင်မင်းသည် မိမိ၏ အမွေးတို့ကိုပြ၍ ငါ၏အရာ၌ တည်၍ မင်းတို့ တရားကျင့်အပ်သော ဆယ်ဂါထာတို့ဖြင့် မိဖုယားကြီးအား တရားကို သင်သည် ဟောပါလေဟု စေခိုင်းအပ်သည်ဖြစ်၍ ကျွန်ုပ်ကို မှာလိုက်ပါသည်ဟု တင်လျှောက်၏။ မင်းကြီးသည် ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းတို့ တရားကျင့်အပ်သော ဆယ်ဂါထာတို့ဖြင့် မိဖုယားကြီးအား တရားကို ဟောပါလော့ဟု ဆို၏။ ထိုမုဆိုးသည် တရားဟောပလ္လင်၌နေလျက် တရားကို ဟောလိုရကား-

ဓမ္မဉ္စရ မဟာရာဇ၊ မာတာပိတူသု ခတ္တိယ။
ဣဓ ဓမ္မံ စရိတွာန၊ ရာဇာ သဂ္ဂံ ဂမိဿတိ။ ပ။

ဤသို့ အစရှိသော ဆယ်ဂါထာတို့ကို ဟော၏။

֍ ဋ္ဌ ၁။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေကို အစိုးရသော။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မာတာပိတူသု၊ အမိအဖတို့၌။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ဣဓ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။

၂။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေကို အစိုးရသော။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ပုတ္တဒါရေသု၊ သား မယားတို့၌။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ဣဓ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။

၃။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေကို အစိုးရသော။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ မိတ္တာမစ္စေသု၊ ချစ်သော အဆွေခင်ပွန်းတို့၌။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ဣဓ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။

၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဝါဟနေသု စ၊ ဆင် မြင်း အစရှိသော ယာဉ်တို့၌၎င်း။ ဗလေသု စ၊ ဗိုလ်ပါတို့၌၎င်း။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ဣဓ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။

၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဂါမေသု စ၊ ရွာတို့၌၎င်း။ နိဂမေသု စ၊ နိဂုံးတို့၌၎င်း။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ဣဓ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။

၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ရဋ္ဌေသု စ၊ ပြည်တိုင်းကားတို့၌၎င်း။ ဇနပဒေသု စ၊ ဇနပုဒ်တို့၌၎င်း။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရားငါးပါးကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ဣဓ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ ဓမ္မံ၊ ကျင့်ဝတ်တရား ငါးပါးကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။

၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သမဏေ စ၊ ရဟန်း၌၎င်း။ ဗြာဟ္မဏေသု စ၊ ပုဏ္ဏားတို့၌၎င်း။ ဓမ္မံ၊ ပစ္စည်းလေးပါး လှူခြင်းဟူသော အကျင့်ကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ဣဓ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ ဓမ္မံ၊ ပစ္စည်းလေးပါးလှူခြင်းတည်းဟူသော အကျင့်ကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။

၈။ ခတ္တိယ၊ ရေမြေကို အစိုးရသော။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ မိဂပက္ခီသု၊ သားငှက်တို့၌။ ဓမ္မံ၊ ဘေးမဲ့ပေးခြင်း တည်းဟူသော တရားကို။ စရ။ ကျင့်တော်မူလော့။ ဣဓ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ ဓမ္မံ၊ ဘေးမဲ့ပေးခြင်း တည်းဟူသော တရားကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။

(ပါဠိတော်၌ ပေယျာလငုပ်သည်များကို ဖော်ထုတ်၍ အနက်သမ္ဗန်သည်)

၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ သုစိဏ္ဏော၊ ကောင်းစွာကျင့်အပ်သော။ ဓမ္မော၊ တရားသည်။ သုခံ၊ လူနတ်နိဗ္ဗာန် သုံးတန်သောချမ်းသာကို။ အာဝဟတိ၊ ရွက်ဆောင်တတ်၏။ ဣဓ၊ ဤလူ့ရွာ၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်၍။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿတိ၊ သွားရလတ္တံ့။

၁၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ သဗြဟ္မကာ၊ ဗြဟ္မာနှင့် တကွကုန်သော။ ဣန္ဒာဒေဝါ၊ သိကြားနတ်တို့သည်။ သုစိဏ္ဏေန၊ ကောင်းသောအကျင့်ဖြင့်။ ဒိဝံ၊ နတ်ပြည် ဗြဟ္မာပြည်သို့။ ပတ္တာ၊ ရောက်ကုန်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဓမ္မံ၊ မင်းကျင့်ဝတ်တရား ဆယ်ပါးကို။ မာ ပမာဒေါ၊ မမေ့မလျော့ပါနှင့်။

ဤသိုမုဆိုးသားသည် ဘုရားလောင်း ဟောတော်မူသောနည်းဖြင့် ကောင်းကင် မြစ်ကြီးကို စီးစေသကဲ့သို့ တရားဟော၏။ လူများသည် ကောင်းချီးပေးခြင်း အထောင်တို့ကို ဖြစ်စေကုန်၏။ တရားစကားကို ကြား၍လျှင် မိဖုယားကြီးအား ချင်ခြင်းသည် ငြိမ်း၏။ မင်းသည် နှစ်သက်၍ မုဆိုးသားကို များစွာသော စည်းစိမ်အခြံအရံဖြင့် ရောင့်ရဲစေလိုရကား-

၁၃၀။ ဒမ္မိ နိက္ခသတံ လုဒ္ဒ၊ ထုလ္လဉ္စ မဏိကုဏ္ဍလံ။
စတုရဿဉ္စ ပလ္လင်္ကံ၊ ဥမ္မာပုပ္ဖ သိရိန္နိတံ။

၁၃၁။ ဒွေ စ သာဒိသိယော ဘရိယာ၊ ဥသဘဉ္စ ဂဝံသတံ။
ဓမ္မေန ရဇ္ဇံ ကာရေဿံ၊ ဗဟုကာရော မေသိ လုဒ္ဒက။

၁၃၂။ ကသိ ဝါဏိဇ္ဇ ဣဏဒါနံ၊ ဥဉ္ဆာစရိယာ စ လုဒ္ဒက။
ဧတေန ဒါရံ ပေါသေဟိ၊ မာ ပါပံ အကရီ ပုန။

ဟူကုန်သော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၀။ လုဒ္ဒ၊ အဆွေမုဆိုး။ ထုလ္လံ၊ များစွာအဘိုးထိုက်သော။ မဏိကုဏ္ဍလဉ္စ၊ ပတ္တမြားနားဍောင်းကို၎င်း။ စတုရဿံ၊ ခေါင်းအုံးလေးလုံးရှိသော။ ဥမ္မာပုပ္ဖသိရိန္နိတံ၊ အောင်မည်းညိုပွင့် အရောင်နှင့်တူသော ကြက်သရေရှိသော အရောင်ကို ဆောင်သော။ ပလ္လင်္ကံ စ၊ ပလ္လင်ကို၎င်း။ နိက္ခသတဉ္စ၊ ရွှေစင်နိက္ခတရာကို၎င်း။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၁။ သာဒိသိယော၊ အဆင်း စည်းစိမ်ဥစ္စာဖြင့် တူကုန်သော။ ဒွေ စ ဘရိယာ၊ မယားနှစ်ယောက်တို့ကို၎င်း။ ဥသဘံ၊ နွားလားဥသဘနှင့် တကွသော။ ဂဝံ သတံ၊ နို့ညှစ်နွားမ တရာကို၎င်း။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။ လုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ ရဇ္ဇံ၊ ပြည်ကို။ ကာရေဿံ၊ ငါ မင်းပြုအံ့။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဗဟုကာရော၊ များသောကျေးဇူးရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၂။ လုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ ကသိဝါဏိဇ္ဇ ဣဏဒါနံ၊ လယ်လုပ်ခြင်း, ကုန်သွယ်ခြင်း, ကြွေးမြီပေးခြင်းသည်၎င်း။ ဥဉ္ဆာစရိယာ စ၊ ကောင်းမြတ်သော အသက်မွေးခြင်းသည်၎င်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဧတေန၊ ထိုကောင်းသော အသက်မွေးခြင်းဖြင့်။ ဒါရံ၊ သားမယားကို။ ပေါသေဟိ၊ သင်ကျွေးမွေးလေလော့။ ပုန၊ တဖန်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ မာ အကရီ၊ သင် မပြုလေလင့်။

ထိုမုဆိုးသည် မင်း၏စကားကို ကြား၍ ငါသည် အိမ်ရာထောင်သော လူ၏ဘောင်၌ နေသဖြင့် အကျိုးမရှိပြီ၊ တောသို့ထွက်၍ ရဟန်းပြုတော့အံ့ဟု ကြံ၍ အရှင်မင်းကြီး- အကျွန်ုပ်အား ရဟန်း၏အဖြစ်ကို ခွင့်ပြုတော်မူပါဟု တောင်းပန်၍ မင်းကြီးသည် ပေးအပ်သော ဥစ္စာတို့ကို သားမယားအား ပေးခဲ့၍ ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ သမာပတ်ရှစ်ပါးတို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လဲလျောင်းရသည် ဖြစ်၏။ မင်းကြီးသည်လည်း ဘုရားလောင်း၏ အဆုံးအမ၌ တည်၍ နတ်ပြည်သို့ လားရ၏။ ဘုရားလောင်း ရွှေသမင်၏ အဆုံးအမ ဩဝါဒသည် အနှစ်တထောင်ပတ်လုံး တည်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... ဘုရားသခင်သည် ဤတရား ဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- အာနန္ဒာသည် ယခုမှသာလျှင် ငါ၏အကျိုးငှါ အသက်ကို စွန့်သည်မဟုတ်၊ ရှေး၌လည်း ငါ၏အကျိုးငှါ အသက်ကို စွန့်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ မုဆိုးသည် ယခုအခါ ဆန္နအမတ် ဖြစ်လာ၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာဖြစ်လာ၏။ ထိုအခါ ခေမာမိဖုယားကြီးသည် ယခုအခါ ခေမာဘိက္ခုနီမ ဖြစ်လာ၏။ ထိုအခါ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် မြတ်သော သာကီဝင်မင်းမျိုးတို့၌ ဖြစ်လာကုန်၏။ ထိုအခါ နှမတော် သုတနာသည် ယခုအခါ ဥပ္ပလဝဏ် ဖြစ်လာ၏။ ညီတော် စိတ္တရွှေသမင်သည် ညီတော် အာနန္ဒာဖြစ်လာ၏။ ရောဟဏ ရွှေသမင်သည်ကား သစ္စာလေးပါးတရားကို သိတော်မူသော ငါဘုရားသည်လျှင် ဖြစ်တော်မူ၏ဟု ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ဆွေမျိုးတို့၌၊ ဘေးရန်ဆိုက်၊ ပြုထိုက် ကူညီမှု

ငါးခုမြောက်သော ရောဟဏမိဂဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဝီသတိနိပါတ်

၆။ စူဠဟံသဇာတ်

သုမုခစစ်သူကြီး အဆွေခန်ပွန်းကောင်းပီသပုံ အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရာဇဂြိုဟ်ပြည် ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူသည်ရှိသော် အာနန္ဒာမထေရ်၏ အသက်ကို စွန့်ခြင်းကိုသာလျှင် အကြောင်းပြု၍ ဧတေ ဟံသာ ပက္ကမန္တိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤစူဠဟံသဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။

ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့။ ထိုအခါ၌လည်း တရားသဘင်ဝယ် အရှင်အာနန္ဒာ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူး စကားကို ရဟန်းတို့သည် ပြောဆိုကုန်သည်ရှိသော် ဘုရားသခင်သည် ကြွတော်မူလာ၍ ရဟန်းတို့- ယခု ငါလာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်မည်သော စကားကြောင့် စုဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သောစကားကြောင့် စုဝေးကြပါကုန်သည်ဟု ရွှေနားတော် လျှောက်ပေသော် ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌ သာလျှင် အာနန္ဒာသည် ငါ၏အကျိုးငှါ အသက်ကို စွန့်သည်မဟုတ်၊ ရှေး၌လည်း အာနန္ဒာသည် ငါဘုရား၏အကျိုးငှာ အသက်ကို စွန့်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ လွန်လေပြီးသောအကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗဟုပုတ္တက အမည်ရှိသောမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုမင်း၏ မိဖုယားကြီးသည် ခေမာ အမည်ရှိ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ရွှေဟင်္သာမျိုး၌ ဖြစ်၍ ကိုးသောင်း ခြောက်ထောင်သော ဟင်္သာ်အပေါင်း ခြံရံလျက် စိတ္တကုဋ်တောင်၌ နေတော်မူ၏။ ထိုအခါ၌လည်း မိဖုယားကြီးသည် ဆိုအပ်ပြီးသောနည်းဖြင့် အိပ်မက်ကိုမြင်၍ မင်းအား ရွှေဟင်္သာမင်း၏တရားကို နာလိုသည်၏အစွမ်းဖြင့် ချင်ခြင်းကို ကြားလျှောက်၏။ မင်းသည်လည်း အမတ်တို့ကိုမေး၍ ရွှေဟင်္သာမည်သည် ရှိကုန်၏။ စိတ္တကုဋ်တောင်၌ နေကုန်၏ဟု ကြားလျှောက်၍ ခေမာအမည်ရှိသော အိုင်ကို ပြုစေ၍ အထူးထူး အပြားပြား များစွာကုန်သော ဟင်္သာတို့၏ အစာဖြစ်ကုန်သော စပါးမျိုးတို့ကို စိုက်ပျိုးစေ၍ လေးထောင့်တို့၌ ဘေးမဲ့ကြွေးကြော်ခြင်းကို နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း ကြွေးကြော်စေ၏။ တယောက်သော မုဆိုးသားကိုလည်း ဟင်္သာကို ဖမ်းစိမ့်သောငှါ တိုက်တွန်း၏။

ထိုမုဆိုးကို တိုက်တွန်းသော အခြင်းအရာသည်၎င်း, ထိုမုဆိုးသည် ခေမာအိုင်၌ ငှက်တို့ကို စုံစမ်းဆင်ခြင်သော အဖြစ်သည်၎င်း, ရွှေဟင်္သာတို့၏ လာသောအခါ၌ မင်းအား ကြားလျာက်၍ ကျော့ကွင်းတို့ကို ထောင်သော အမှတ်အသားသည်၎င်း, ဘုရားလောင်း၏ ကျော့ကွင်း၌

ဖွဲ့မိသော အမှတ်သည်၎င်း သုမုခအမည်ရှိသော ဟင်္သာစစ်သူကြီး၏ သုံးစုသော ဟင်္သာအပေါင်းတို့၌ ထိုဘုရားလောင်းကို မမြင်၍ ပြန်ခြင်းသည်၎င်း အလုံးစုံသည် မဟာဟံသဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။

ဤဇာတ်၌လည်း ဘုရားလောင်းသည် လှံတံကျော့ကွင်း၌ ဖွဲ့မိ၍ လှံတံကျော့ကွင်း၌ တွဲလျားဆွဲလျက်လျှင် လည်ကိုဆန့်၍ ဟင်္သတို့၏ သွားသောခရီးကို ကြည့်လတ်သော် လာလတ်သော သုမုခစစ်သူကြီးကိုမြင်၍ လာသောအခါ၌ ထိုသုမုခကို စုံစမ်းအံ့ဟုကြံ၍ ဘုရားလောင်း ရွှေဟင်္သာမင်းသည် ထိုသုမုခကို ဆိုလိုရကား-

၁၃၃။ ဧတေ ဟံသာ ပက္ကမန္တိ၊ ဝက္ကင်္ဂါ ဘယမေရိတာ။
ဟရိတ္တစ ဟေမဝဏ္ဏ၊ ကာမံ သုမုခ ပက္ကမ။

၁၃၄။ ဩဟာယ မံ ဉာတိဂဏာ၊ ဧကံ ပါသဝသံ ဂတံ။
နာပေက္ခမာနာ ဂစ္ဆန္တိ၊ ကိံ ဧကော အဝဟိယျသိ။

၁၃၅။ ပတေ ဝ ပတတံ သေဋ္ဌ၊ နတ္ထိ ဗန္ဓေ သဟာယကာ။
မာ အနီဃာယ ဟာပေသိ၊ ကာမံ သုမုခ ပက္ကမ။

ဟူသော ဤ သုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၃။ ဟရိတ္တစ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အမွေး အတောင် ရှိသော။ ဟေမဝဏ္ဏ၊ ရွှေနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ ဝက္ကင်္ဂါ၊ ကောက်သော လည်ရှိကုန်သော။ ဘယမေရိတာ၊ သေဘေးဖြင့် ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်ကုန်သော။ ဧတေ ဟံသာ၊ ထိုဟင်္သာတို့သည်။ ပက္ကမန္တိ၊ ပျံလေကုန်ပြီ။ တွံ၊ သင်သည်။ ကာမံ-ဧကံသေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ပက္ကမ၊ သွားလေလော့။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၄။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ စစ်သူကြီး။ ပါသဝသံ၊ ကျော့ကွင်းနိုင်ငံသို့။ ဂတံ၊ လိုက်ရသော။ ဧကံ၊ တယောက်တည်းသာ။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဉာတိဂဏာ၊ ဆွေမျိုးအပေါင်းတို့သည်။ ဩဟာယ၊ စွန့်ပစ်၍။ နာပေက္ခမာနာ၊ ငဲ့ကွက်ခြင်း ကင်းကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဧကော၊ သင်တယောက်သည်။ အဝဟိယျသိ၊ ချန်ရစ်ဘိသနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၅။ သေဋ္ဌ၊ ဟင်္သာမြတ်။ တွံ၊ သင်သည်။ ပတတံ၊ ပျံချင်သောအရပ်သို့။ ပတေဝ-ပတ ဧဝ၊ ပျံသာပျံလော့။ ဗန္ဓေ၊ ဖွဲ့မိသောသူ၌။ သဟာယကာ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်။ နတ္ထိ၊ မရှိကုန်။ အနီဃာယ၊ ဆင်းရဲမရှိခြင်းမှ။ မာ ဟာပေသိ၊ မယုတ်စေလင့်။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ တွံ၊ သင်သည်။ ကာမံ၊ ပျံချင်သောအရပ်သို့။ ပက္ကမ၊ ပျံသွားလေလော့။

ထို့နောင်မှ သုမုခ စစ်သူကြီးသည် ညွန်အပြင်၌နေ၍ ဆိုလိုရကား-

၁၃၆။ နာ ဟံ ဒုက္ခ ပရေတောတိ၊ ဓတရဋ္ဌ တုဝံ ဇဟေ။
ဇီဝိတံ မရဏံ ဝါ မေ၊ တယာ သဒ္ဓိံ ဘဝိဿတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၆။ ဓတရဋ္ဌ၊ ဓတရဋ္ဌဟင်္သာမျိုးဖြစ်သော။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တွံ၊ ရှင်မင်းကြီးသည်။ ဒုက္ခပရေတော၊ မရဏဒုက္ခဖြင့် နှိပ်စက်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဧတ္တကေန၊ ဤမျှဖြင့်။ တုဝံ၊ ရှင်မင်းကြီးကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဇဟေ၊ မစွန့်အံ့။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဇီဝိတံ ဝါ၊ အသက်ရှင်ခြင်းသည်၎င်း။ မရဏံ ဝါ၊ သေခြင်းသည်၎င်း။ တယာ၊ ရှင်မင်းကြီးနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။

ဤသို့ သုမုခသည် ရဲရင့်သောစကားကို ဆိုလတ်သော် ဓတရဋ္ဌ ဟင်္သာမင်းသည် သုမုခကို ဆိုလိုရကား-

၁၃၇။ ဧတဒရိယဿ ကလျာဏံ၊ ယံ တွံ သုမုခ ဘာသသိ။
တဉ္စ ဝီမံသမာနော ဟံ၊ ပတတေတံ အဝဿဇိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၇။ သုမုခ၊ အမောင်သုမုခ။ တွံ၊ သင်သည်။ ယံ၊ အကြင် မင်းကြီးကို မစွန့်ဟူသော စကားကို။ ဘာသသိ၊ ဆို၏။ ဧတံ၊ ဤသင်ဆိုသော စကားသည်။ အရိယဿ၊ အကျင့်နှင့်ပြည့်စုံသော အရိယာ၏။ ကလျာဏံ၊ ကောင်းမြတ်သော စကားတည်း။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ တံ၊ သင့်ကို။ ဝီမံသမာနော၊ စုံစမ်းလိုသည်ဖြစ်၍။ ပတတေတံ၊ ပတတု-ဟူသော ဤစကားကို။ ဝါ-၊ သင်သွားပါလော့ ဟူသောစကားကို။ အဝဿဇိ၊ ဆို၏။

ဤသို့ ထိုမင်း စစ်သူကြီးတို့သည် ပြောဟောကုန်စဉ်ပင်လျှင် မုဆိုးသားသည် လှံတံကိုယူ၍ လျင်စွာလာ၏။ သုမုခစစ်သူကြီးသည် ဓတရဋ္ဌ ရွှေဟင်္သာမင်းကို နှစ်သိမ့်စေ၍ ထိုမုဆိုး၏ ရှေးရှုသွား၍ ရိုသေသော အခြင်းအရာကိုပြ၍ ဟင်္သာမင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ကို ကြား၏။ ထိုသို့ ကြားသော ခဏ၌လျှင် မုဆိုးသည် နူးညံ့သော စိတ်ရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုသုမုခစစ်သူကြီးသည် မုဆိုး၏ စိတ်နူးညံ့သော အဖြစ်ကိုသိ၍ တဖန်သွား၍ ထိုဟင်္သာမင်းကိုသာလျှင် နှစ်သိမ့်စေလျက် တည်၏။ မုဆိုးသည်လည်း ထိုဟင်္သာမင်းသို့ ကပ်၍ ဆိုလိုရကား-

၁၃၈။ အပဒေန ပဒံ ယာတိ၊ အန္တလိက္ခစရော ဒိဇော။
အာရာ ပါသံ န ဗုဇ္ဈိ တွံ၊ ဟံသာနံ ပဝရုတ္တမ၊

ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၈။ ဟံသာနံ၊ ဟင်္သာတို့ထက်။ ပဝရုတ္တမ၊ အလွန်မြတ်သော ဟင်္သာမင်း။ အန္တလိက္ခစရော၊ ကောင်းကင်ပြင်၌ ကျက်စားတတ်သော။ ဒိဇော၊ သင် ဟင်္သာမင်းသို့သော ငှက်သည်။ အပဒေန၊ ကောင်းကင်ပြင်၌။ ပဒံ၊ ခြေပြု၍။ ယာတိ၊ သွား၏။ တွံ၊ သင် ဟင်္သာမင်းသည်။ အာရာ၊ အဝေးမှ။ ပါသံ၊ ကျော့ကွင်းကို။ န ဗုဇ္ဈိ၊ မသိသလော။

ထိုသို့ မုဆိုး မေးသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် မသိသောအကြောင်းကို ဆိုလိုရကား-

၁၃၉။ ယဒါ ပရာဘဝေါ ဟောတိ၊ ပေါသော ဇီဝိတသင်္ခယေ။
အထ ဇာလဉ္စ ပါသဉ္စ၊ အာသဇ္ဇာပိ န ဗုဇ္ဈတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၃၉။ သမ္မ၊ အဆွေမုဆိုး။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ ပေါသော၊ သတ္တဝါသည်။ ပရာဘဝေါ၊ ပျက်စီးလိုသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်အံ့။ အထ၊ ထိုသို့ ပျက်စီးလိုသောအခါ၌။ ပေါသော၊ သတ္တဝါသည်။ ဇီဝိတသင်္ခယေ၊ အသက်၏ ကုန်ခြင်းသို့။ ပတ္တေ၊ ရောက်လတ်သော်။ ဇာလဉ္စ၊ ပိုက်ကွန်သို့၎င်း။ ပါသဉ္စ၊ ကျော့ကွင်းသို့၎င်း။ အာသဇ္ဇာပိ၊ ရောက်၍လည်း။ န ဗုဇ္ဈတိ၊ မသိနိုင်။

မုဆိုးသည်လည်း ဟင်္သာမင်း၏ တရားစကားကို အလွန်နှစ်သက်၍ သုမုခနှင့်တကွ စကားပြောဆိုလိုရကား-

၁၄၀။ ဧတေ ဟံသာ ပက္ကမန္တိ၊ ဝက္ကင်္ဂါ ဘယမေရိတာ။
ဟရိတ္တစ ဟေမဝဏ္ဏ၊ တွညေဝ အဝဟိယျသိ။

၁၄၁။ ဧတေ ဘုတွာ ပိဝိတွာ စ၊ ပက္ကမန္တိ ဝိဟင်္ဂမာ။
နာပေက္ခမာနာ ဝက္ကင်္ဂါ၊ တွညေဝေကော ဥပါသသိ။

၁၄၂။ ကိံနု တျာယံ ဒိဇော ဟောတိ၊ မုတ္တော ဗန္ဓံ ဥပါသတိ။
ဩဟာယ သကုဏာ ယန္တိ၊ ကိံ ဧကော အဝဟိယျသိ။

ဟူကုန်သော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၀။ ဟရိတ္တစ၊ ရွှေကဲ့သို့ အရေးရှိသော။ ဟေမဝဏ္ဏ၊ ရွှေကဲ့သို့ အဆင်းရှိသော။ သုမုခ၊ သုမုခ စစ်သူကြီး။ ဝက္ကင်္ဂါ၊ ကောက်သော လည်ရှိကုန်သော။ ဘယမေရိတာ၊ သေဘေးမှ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်ကုန်သော။ ဧတေ ဟံသာ၊ ထိုဟင်္သာတို့သည်။ ပက္ကမန္တိ၊ ပျံလေကုန်ပြီ။ တွညေဝ၊ သင်တယောက်တည်းသာလျှင်။ အဝဟိယျသိ၊ ချန်ရစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၁။ ဝက္ကင်္ဂါ၊ ကောက်သော လည်ရှိကုန်သော။ ဧတေ ဝိဟင်္ဂမာ၊ ထိုဟင်္သာတို့သည်။ ဘုတွာ စ၊ စားကုန်၍၎င်း။ ပိဝိတွာ စ၊ သောက်ကုန်၍၎င်း။ နာပေက္ခမာနာ၊ ငဲ့ကွက်ခြင်းမရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ ပက္ကမန္တိ၊ ပျံကုန်၏။ တွညေဝ ဧကော၊ သင်တယောက်သာလျှင်။ ဥပါသသိ၊ ကပ်ဘိ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၂။ သမ္မ၊ အဆွေသုမုခ စစ်သူကြီး။ အယံ ဒိဇော၊ ဤဟင်္သာမင်းသည်။ တေ၊ သင်နှင့်။ ကိံ ဟောတိ နု၊ အသို့တော်သနည်း။ မုတ္တော၊ လွတ်သော သင်သည်။ ဗန္ဓံ၊ ဖွဲ့မိရာသို့။ ဥပါသသိ၊ ကပ်ဘိ၏။ သကုဏာ၊ ငှက်တို့သည်။ ဩဟာယ၊ စွန့်၍။ ယန္တိ၊ သွားကြကုန်၏။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဧကော၊ သင် တယောက်သည်။ အဝဟိယျသိ၊ ချန်ရစ်ဘိသနည်း။

ထိုအခါ သုမုခ စစ်သူကြီးသည် မစွန့်နိုင်ကြောင်းကို ဆိုလိုရကား-

၁၄၃။ ရာဇာ မေ သော ဒိဇော မိတ္တော၊ သခါ ပါဏသမော စ မေ။
နေဝ နံ ဝိဇဟိဿာမိ၊ ယာဝ ကာလဿ ပရိယာယံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၃။ သမ္မ၊ အဆွေမုဆိုး။ ဧသော ဒိဇော၊ ဤဟင်္သာမင်းသည်။ မေ၊ ငါ၏။ ရာဇာ စ၊ မင်းလည်းဖြစ်၏။ မေ၊ ငါ၏။ မိတ္တော၊ အဆွေခင်ပွန်းတည်း။ မေ၊ ငါ၏။ ပါဏသမော၊ အသက်နှင့်တူသော။ သခါ စ၊ အဆွေခင်ပွန်းလည်း ဖြစ်၏။ ယာဝ၊ အကြင်မျှလောက်။ ကာလဿ၊ သေခြင်း၏။ ပရိယာယံ၊ အဆုံးသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တာဝ၊ ထိုမျှလောက်။ အဟံ၊ ငါသည်။ နံ၊ ထို ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ နေဝ ဝိဇဟိဿာမိ၊ မစွန့်ပါအံ့။

ထိုစကားကိုကြား၍ မုဆိုးသည် ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အကယ်၍ ငါသည် ဤသို့ သီလနှင့်ပြည့်စုံသော ဤရွှေဟင်္သာတို့၌ ပြစ်မှားမိအံ့၊ ဤသို့ ပြစ်မှားမိချေသော် မြေသည်မူလည်း ငါ့အား ဟင်းလင်းဖွင့်၍ ပေးရာ၏။ မင်း၏အထံမှ ရသောဥစ္စာဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း၊ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းကို ငါလွှတ်အံ့ဟု ကြံ၍ လွှတ်လိုရကား-

၁၄၄။ ယော စ တွံ သခိနော ဟေတု၊ ပါဏံ ဇဟိတုမိစ္ဆသိ။
သောတေ သဟာယံ မုဉ္စာမိ၊ ဟောတု ရာဇာ တဝါနုဂေါ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၄။ သမ္မသုမုခ၊ အဆွေသုမုခ စစ်သူကြီး။ ယောစ တွံ၊ အကြင်သင်သည်။ သခိနော၊ အဆွေခင်ပွန်း၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ ပါဏံ၊ အသက်ကို။ ဇဟိတုံ၊ စွန့်ခြင်းငှါ။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ သဟာယံ၊ အဆွေခင်ပွန်းကို။ မုဉ္စာမိ၊ လွှတ်အံ့။ ရာဇာ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ တဝ၊ သင်၏။ အနုဂေါ၊ အလိုသို့ လိုက်သည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။

ဤသို့သောစကားကို ဆို၍ ဓတရဋ္ဌ ရွှေဟင်္သာမင်းကို လှံတံကျော့ကွင်းမှချ၍ အိုင်နားသို့ဆောင်၍ ကျော့ကွင်းကို ဖြေ၍ နူးညံ့သောစိတ်ဖြင့် သွေးကိုဆေး၍ အကြောအစရှိသည်တို့ကို ပြကတေ့ဆက်၏။ ထိုမုဆိုး၏ နူးညံ့သောစိတ် ရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့်၎င်း, ဘုရားလောင်း၏ ပါရမီတော်၏ အာနုဘော်အားဖြင့်၎င်း ထိုခဏ၌လျှင် ခြေသည် အရေနှင့်တကွ ပြည့်စုံစွာဖြစ်၏။ ဖွဲ့မိရာကို မမြင်၊ သုမုခစစ်သူကြီးသည် ဘုရားလောင်းကိုကြည့်၍ နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ မုဆိုးအား ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုလိုရကား-

၁၄၅။ ဧဝံ လုဒ္ဒက နန္ဒဿု၊ သဟ သဗ္ဗေဟိ ဉာတိဘိ။
ယထာဟမဇ္ဇ နန္ဒာမိ၊ မုတ္တံ ဒိသွာ ဒိဇာဓိပံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၅။ လုဒ္ဒက၊ အဆွေမုဆိုး။ မုတ္တံ၊ လွတ်ပြီးသော။ ဒိဇာဓိပံ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ဤအခါ၌။ နန္ဒာမိ ယထာ၊ နှစ်သက်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ တွံ၊ အဆွေမုဆိုးသည်။ သဗ္ဗေဟိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဉာတိဘိ၊ အဆွေအမျိုးတို့နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ နန္ဒဿု၊ နှစ်သက်စေသတည်း။

ထိုရွှေဟင်္သာမင်းကို မြင်၍ မုဆိုးသည် အရှင်- ကြွတော်မူလော့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုမုဆိုးကို ဘုရားလောင်းသည် အသို့နည်း၊ အဆွေသည် ငါ့ကို မိမိအကျိုးငှါ ထောင်သလော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား သူတပါးသည် စေခိုင်းအပ်သောကြောင့် ထောင်သလောဟု မေး၍ ထိုမုဆိုးသည် ထောင်ခြင်း၏အကြောင်းကို ကြားသည်ရှိသော် အသို့နည်း၊ ငါ့အား ဤအရပ်မှသာလျှင် စိတ္တကုဋ်တောင်သို့။ သွားခြင်းငှါ သင့်မြတ်မည်လော၊ ထိုသို့မဟုတ် မြို့သို့သွားခြင်းငှါ သင့်မြတ်မည်လောဟု စုံစမ်းဆင်ခြင်တော်မူသည်ရှိသော် ငါမြို့သို့ ကြွတော်မူလျှင် မုဆိုးသားသည် ဥစ္စာကို ရလတ္တံ့၊ မိဖုယား၏ ချင်ခြင်းသည် ငြိမ်းလတ္တံ့၊ သုမုခစစ်သူကြီး၏ အဆွေခင်ပွန်းကောင်း သဘောသည် ထင်ရှားလတ္တံ့၊ ထိုမှတပါး ငါ၏ဉာဏ်အစွမ်းဖြင့် ခေမာအိုင်ကို ဘေးမဲ့ပေးခြင်းကို ပြု၍ ငါသွားအံ့၊ ထို့ကြောင့် မြို့ကိုသာလျှင် သွားခြင်းငှါ သင့်မြတ်၏ဟု စိတ်နှလုံးကို ဆုံးဖြတ်ခြင်းကိုပြု၍ မုဆိုးကို သင်သည် ငါတို့ကို ထမ်းပိုးဖြင့်ယူ၍ မင်းအထံသို့ ဆောင်လော့၊ အကယ်၍ ငါတို့ကို မင်းသည် လွှတ်လိုသည်ဖြစ်အံ့၊ လွှတ်လိုက်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။

အရှင်- မင်းတို့မည်သည်ကား ကြမ်းကြုတ်ခက်ထန်၏။ အရှင်တို့သည် ကြွပါကုန်ဟု ဆိုလတ်သော် ငါတို့သည် သင်ကဲ့သို့ ကြမ်းကြုတ်သော သူကိုလျှက်လည်း နူးညံ့သည်ကို ပြုနိုင်ကုန်၏။ မင်းအား နှစ်သက်စေခြင်း၌ ငါတို့၏ ဝန်တည်း၊ အဆွေမုဆိုး- ငါတို့ကို ဆောင်သာဆောင်လော့ဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် ထိုမုဆိုးသည် ထိုဘုရားလောင်းဆိုတိုင်း မြို့သို့ ဆောင်ပေ၏။ ရောက်သည်ရှိသော် နန်းတော်သို့ဝင်၍ မင်းအားဆက်၏။ မင်းသည် ရွှေဟင်္သာတို့ကို မြင်လတ်သော် နှစ်လိုဝမ်းမြောက်သည်ဖြစ်၍ ရွှေဟင်္သာနှစ်ပါးတို့ကိုလည်း ရွှေအင်းပျဉ်၌ နေစေ၍ ပျား ပေါက်ပေါက်တို့ကို ကျွေးမွေး၍ ကောင်းမြတ်သော ရေချိုကိုတိုက်၍ လက်အုပ်ချီ၍ တရားဟောစိမ့်သောငှါ တောင်းပန်၏။ ရွှေဟင်္သာမင်းသည် ထိုမင်းကြီး၏ တရားနာချင်သောအဖြစ်ကို သိ၍ ရှေးဦးစွာ စကားပြောဟောခြင်းကို ပြု၏။ ထိုစကား၌ ရွှေဟင်္သာမင်း၏၎င်း, ဗာရာဏသီမင်းကြီး၏၎င်း စကားတုံ့လှယ် ပြောဟောလိုရကား-

၁၄၆။ ကစ္စိ နု ဘောတော ကုသလံ၊ ကစ္စိ ဘောတော အနာမယံ။
ကစ္စိ ရဋ္ဌ မိဒံ ဖီတံ၊ ဓမ္မေန မနုသာသသိ။

၁၄၇။ ကုသလဉ္စေဝ မေ ဟံသ၊ အထော ဟံသ အနာမယံ။
အထော ရဋ္ဌ မိဒံ ဖီတံ၊ ဓမ္မေန မနုသာသဟံ။

၁၄၈။ ကစ္စိ ဘောတော အမစ္စေသု၊ ဒေါသော ကောစိ န ဝိဇ္ဇတိ။
ကစ္စိ ပရာ အမိတ္တာ တေ၊ ဆာယာ ဒက္ခိဏတောရိဝ။

၁၄၉။ အထာပိ မေ အမစ္စေသု၊ ဒေါသော ကောစိ န ဝိဇ္ဇတိ။
အထော ပရာ အမိတ္တာ မေ၊ ဆာယာ ဒက္ခိဏတောရိဝ။

၁၅၀။ ကစ္စိ တေ သာဒိသီ ဘရိယာ၊ အဿဝါ ပိယဘာဏိနီ။
ပုတ္တရူပယသူပေတာ၊ တဝ ဆန္ဒဝသာနုဂါ။

၁၅၁။ အထော မေ သာဒိသီ ဘရိယာ၊ အဿဝါ ပိယဘာဏိနီ။
ပုတ္တရူပယသူပေတာ၊ မမ ဆန္ဒဝသာနုဂါ။

၁၅၂။ ကစ္စိ တေ ဗဟဝေါ ပုတ္တာ၊ သုဇာတာ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန။
ပညာဇဝေန သမ္ပန္နာ၊ သမ္မောဒန္တိ တတော တတော။

၁၅၃။ သတ မေကော စ မေ ပုတ္တာ၊ ဓတရဋ္ဌ မယာ သုတာ။
တေသံ တွံ ကိစ္စ မက္ခာဟိ၊ နာဝရုဇ္ဈန္တိ တေ ဝစော။

ဟူသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဆိုကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဘောတော၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ ကုသလံ နု၊ အပြစ်ကင်းပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ အနာမယံ နု၊ အနာကင်းပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဣဒံ ရဋ္ဌံ၊ ဤကာသိတိုင်းသည်။ ဖီတံ၊ ဝပြောပါ၏လော။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ ဇနံ၊ လူကို။ အနုသာသသိ၊ ဆုံးမပါ၏လော။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၇။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ မေ၊ ငါ့အား။ ကုသလဉ္စေဝ၊ အပြစ်ကင်းသည်သာတည်း။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အနာမယံ၊ အနာကင်းပေ၏။ အထော၊ ထိုမြို့။ ဣဒံ ရဋ္ဌံ၊ ဤကာသိတိုင်းသည်။ ဖီတံ၊ ဝပြောပေ၏။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ ဇနံ၊ လူကို။ အနုသာသာမိ၊ ဆုံးမပါ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဘောတော၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ အမစ္စေသု၊ အမတ်တို့၌။ ကောစိ၊ အနည်းငယ်သော။ ဒေါသော၊ အပြစ်သည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီးအား။ ဒက္ခိဏတော၊ တောင်အရပ်သို့ရှေးရှု။ ဆာယာ၊ အရိပ်သည်။ န ဝဍ္ဎတိ ဣဝ၊ မပွားသကဲ့သို့။ တေ၊ သင်မင်းကြီးအား။ ပရာ၊ ရန်သူဖြစ်ကုန်သော။ အမိတ္တာ၊ မချစ်သော သူတို့သည်။ န ဝဍ္ဎန္တိ၊ မပွားကုန်၏လော။

֍ ဋ္ဌ ၁၄၉။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အမစ္စေသု၊ အမတ်တို့၌။ ကောစိ၊ အနည်းငယ်သော။ ဒေါသော၊ အပြစ်သည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ ဆာယာ၊ အရိပ်သည်။ ဒက္ခိဏတော၊ တောင်အရပ်သို့ ရှေးရှု။ န ဝဍ္ဎတိ ဣဝ၊ မပွားသကဲ့သို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ပရာ၊ ရန်သူဖြစ်ကုန်သော။ အမိတ္တာ၊ မချစ်သောသူတို့သည်။ န ဝဍ္ဎန္တိ၊ မပွားကုန်။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီး၏။ သာဒိသီ၊ ဇာတ် ဥစ္စာ အရွယ် အမျိုးညွှန်းခြင်းအားဖြင့် တူကုန်သော။ ဘရိယာ၊ မယားတို့သည်။ အဿဝါ၊ လင်၏အလိုသို့ လိုက်ပါကုန်၏လော။ ပိယဘာဏိနီ၊ ချစ်ဘွယ်သောစကားကို ဆိုကုန်၏လော။ ပုတ္တရူပယသူပေတာ၊ သားသ္မီး အရောင်အဆင်း အခြံအရံနှင့် ပြည့်စုံကုန်၏လော။ တဝ၊ ရှင်မင်းကြီး၏။ ဆန္ဒဝသာနုဂါ၊ အလိုသို့ လိုက်ပါကုန်၏လော။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၁။ ဟံသ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ မေ၊ ငါ၏။ သာဒိသီ၊ ဇာတ် ဥစ္စာ အနွယ် အမျိုး ညွှန်းခြင်းအားဖြင့် တူကုန်သော။ ဘရိယာ၊ မယားတို့သည်။ အဿဝါ၊ လင်၏အလိုသို့ လိုက်ပေကုန်၏။ ပိယဘာဏိနီ၊ ချစ်ဘွယ်သော စကားကိုလည်း ဆိုတတ်ကုန်၏။ ပုတ္တရူပယသူပေတာ၊ သားသ္မီး အရောင်အဆင်း အခြံအရံနှင့် ပြည့်စုံကုန်၏။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဆန္ဒဝသာနုဂါ၊ အလိုဆန္ဒသို့လည်း လိုက်ကြကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၂။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎန၊ ပြည်တိုင်းကား၏ အစီးအပွားကို ဆောင်တတ်သော ရှင်မင်းကြီး။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီးအား။ သုဇာတာ၊ ကောင်းစွာ ဖြစ်ကုန်သော။ ပုတ္တာ၊ သားတို့သည်။ ဗဟဝေါ၊ များကုန်၏လော။ တေ ပုတ္တာ၊ ထိုသားတို့သည်။ ပညာဇဝေန၊ ပညာလျင်ခြင်းနှင့်။ သမ္ပန္နာ၊ ပြည့်စုံကုန်၏လော။ တတော တတော၊ ထိုထို အမှုကိစ္စ၌။ သမ္မောဒန္တိ၊ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ဆောင်ရွက်ကြကုန်၏လော။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၃။ ဓတရဋ္ဌ၊ ရွှေဟင်္သာမင်း။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပုတ္တာ၊ သားတို့သည်။ သတဉ္စ၊ တရာသည်၎င်း။ ဧကော စ၊ တယောက်သည်၎င်း။ ဝါ၊ သတံဧကော၊ တရာ့တယောက်တို့သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သုတာ၊ သားများဖဟူ၍ ကျော်စောထင်ရှား၏။ တွံ၊ ရွှေဟင်္သာမင်းသည်။ တေသံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သားတို့အား။ ကိစ္စံ၊ ထိုထိုသို့သော ပြုဘွယ်ကိစ္စကို။ အက္ခာဟိ၊ ကြားပါလော့။ တေ၊ ထိုသားတို့သည်။ တေ၊ သင်ရွှေဟင်္သာမင်း၏။ ဝစော၊ စကားကို။ နာဝရုဇ္ဈန္တိ၊ မဆန့်ကျင်ကြကုန်လတ္တံ့။

ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမင်းသားတို့အား ဆုံးမခြင်းကို ပေးလိုရကား-

၁၅၄။ ဥပပန္နောပိ စေ ဟောတိ၊ ဇာတိယာ ဝိနယေန ဝါ။
အထ ပစ္ဆာ ကုရုတေ ယောဂံ၊ ကိစ္စေ အာပဒါသု သီဒတိ။

၁၅၅။ တသ သံဟိရပညဿ၊ ဝိဝရော ဇာယတေ မဟာ။
ရတ္တိမန္ဒောဝ ရူပါနိ၊ ထူလာနိ မနုပဿတိ။

၁၅၆။ အသာရေ သာရယောဂညူ၊ မတိံ န တွေ ဝိန္ဒတိ။
သရဘော ဂိရိဒုဂ္ဂသ္မိံ၊ အန္တရေယေဝ သီဒတိ။

၁၅၇။ ဟီနဇစ္စောပိ စေ ဟောတိ၊ ဥဋ္ဌာတာ မီတိမာ နရော။
အာစာရသီလသမ္ပန္နော၊ နိသေ အဂ္ဂီဝ ဘာသတိ။

၁၅၈။ ဧတဉ္စ ဥပမံ ကတွာ၊ ပုတ္တေ ဝိဇ္ဇာသု ဝါစယ။
သံဝိရူဠှေထ မေဓာဝီ၊ ခေတ္တေ ဗီဇံဝ ဝုဋ္ဌိယာ။

ဟူကုန်သော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဇာတိယာ၊ အမျိုးနှင့်၎င်း။ ဝိနယေန ဝါ၊ အကျင့်နှင့်၎င်း။ ဥပပန္နောပိ၊ ပြည့်စုံသည်လည်း။ စေ ဟောတိ၊ အကယ်၍ဖြစ်အံ့။ အထ-ဧဝံ၊ ဤသို့ပြည့်စုံသည်။ သတိပိ၊ ရှိသော်လည်း။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက် အိုသောအခါမှ။ ယောဂံ၊ သင်ကြား လေ့လာခြင်းလုံ့လကို။ ကုရုတေ၊ ပြုအံ့။ ကိစ္စေ၊ ပြုဘွယ်ကိစ္စသည်၎င်း။ အာပဒါသု ဝါ၊ ဘေးရန်တို့သည်၎င်း။ ဥပ္ပန္နေသု၊ ဖြစ်ကုန်သည်ရှိသော်။ သီဒတိ၊ နစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၅။ သံဟိရပညဿ၊ မသင်အပ်သော ပညာရှိသော။ ဝါ၊ မရဲမတင်း တွန့်တို တုန်လှုပ်သော ပညာရှိသော။ တဿ၊ ထိုသူအား။ မဟာ၊ ကြီးစွာသော။ ဝိဝရော၊ အပေါက်သည်။ ဝါ-၊ ယုတ်ခြင်းသည်။ ဇာယတေ၊ ဖြစ်၏။ ရတ္တိမန္ဒော၊ ညဉ့်၌ နည်းသောအရောင်သည်။ ထူလာ၊ ကြီးကုန်သော။ ရူပါနိ၊ အရုပ်အဆင်းတို့ကို။ အနုပဿတိ ဣဝ၊ မြင်သကဲ့သို့။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၆။ အသာရေ၊ အနှစ်မရှိသော လောကာယတ ဗေဒင်အတတ်၌။ ဝါ၊ အနှစ်သာရမရှိ တိတ္ထိတို့ကျမ်းအတတ်၌။ ဝါ၊ အနှစ်သာရမရှိသော လူမိုက်တို့သင်သော အတတ်၌။ သာရယောဂညု၊ အနှစ်သာရနှင့်ယှဉ်၏ဟု အယူရှိသောသူသည်။ မတိံ၊ ပညာကို။ န တွေဝ ဝိန္ဒတိ၊ မရသည်သာတည်း။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သို့နည်း ဟူမူကား။ သရဘော၊ သမင်ဆီးဆောက်သည်။ ဂိရိဒုဂ္ဂသ္မိံ၊ တောင် မြောင် ချောက်ကြား၌။ ပတိတော၊ ကျသည်ဖြစ်၍။ အန္တရေယေဝ၊ အကြား၌သာလျှင်။ သီဒတိ၊ နစ်မြုပ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၇။ နရော၊ လူသည်။ ဟီနဇစ္စောပိ၊ ယုတ်ညံ့သော ဇာတ်ရှိသော်လည်း။ ဥဋ္ဌာတာ၊ ထကြွလုံ့လရှိသည်။ ဓိတိမာ၊ တည်ကြည်ခြင်း သမာဓိရှိသည်။ စေ ဟောတိ၊ အကယ်၍ ဖြစ်အံ့။ အာစာရသီလသမ္ပန္နော၊ အကျင့်သီလနှင့် ပြည့်စုံသည်။ စေ ဟောတိ၊ အကယ်၍ဖြစ်အံ့။ နိသေ၊ ညဉ့်၌။ အဂ္ဂိ၊ မီးသည်။ ဘာသတိ ဣဝ၊ ထွန်းပသကဲ့သို့။ ဘာသတိ၊ ထွန်းပ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၈။ ဧတဉ္စ၊ ဤဆိုအပ်သော ညဉ့်၌ အနည်းငယ်သောအရောင် မီးရောင် နှစ်ပါးကိုလည်း။ ဥပမံ ကတွာ၊ ပုံဥပမာပြု၍။ ပုတ္တေ၊ သားတို့ကို။ ဝိဇ္ဇာသု၊ သင်အပ်သော အတတ်တို့၌။ ဝါစယ၊ သင်စေလော့။ ဝါ-၊ ယှဉ်စေလော့။ မေဓာဝီ၊ ပညာရှိသည်။ ခေတ္တေ၊ လယ်ကောင်း၌။ ဝုဋ္ဌိယာ၊ မိုဃ်းရွာသောအခါ၌။ ဗီဇံ၊ ချအပ်သောမျိုးစေ့သည်။ ရူဟတိ ဣဝ၊ ပွားရောက်သကဲ့သို့။ ယသေန စ၊ စည်းစိမ်အခြံအရံဖြင့်၎င်း။ လာဘေဟိ စ၊ လပ်သပ်ပကာတို့ဖြင့်၎င်း။ သံဝိရူဠှထ၊ ကောင်းစွာ ပွားများရာ၏။

ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် အလုံးစုံသော ညဉ့်သုံးယံပတ်လုံး မင်းကြီးအား တရားဟောတော်မူ၏။ မိဖုယားကြီး၏ ချင်ခြင်းသည် ငြိမ်း၏။ ဘုရားလောင်းသည် အရုဏ်တက်သောအခါ၌သာလျှင် မင်းမိဖုယားတို့ကို သီလတို့၌ တည်စေ၍ အပ္ပမာဒတရားဖြင့် ဆုံးမ၍ သုမုခစစ်သူကြီးနှင့်တကွ မြောက်လေသွန်တံခါးဖြင့် ထွက်၍ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့သာလျှင် ပျံကြွတော်မူ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူဘုရားသခင်သည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ရှေး၌လည်း ဤအာနန္ဒာသည် ငါ၏အကျိုးငှါ အသက်ကို စွန့်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ မုဆိုးသည် ဆန္နအမတ်ဖြစ်လာ၏။ မင်းကြီးသည် သာရိပုတ္တရာ ဖြစ်လာ၏။ ခေမာမိဖုယားကြီးသည် ခေမာရဟန်းမိန်းမ ဖြစ်လာ၏။ ရွှေဟင်္သာမင်း ပရိသတ်တို့သည် သာကီဝင် မင်းအပေါင်းတို့ ဖြစ်လာကုန်၏။ သုမုခစစ်သူကြီးသည် အာနန္ဒာဖြစ်လာ၏။ ဓတရဋ္ဌ ရွှေဟင်္သာမင်းသည်ကား ငါဘုရားသည်သာလျှင် ဖြစ်တော်မူ၏။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကျေးဇူးရှင်တွက်၊ ကိုယ်အသက်၊ ငဲ့ကွက်မပြုရာ

ခြောက်ခုမြောက်သော စူဠဟံသဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဝီသတိနိပါတ်

၇။ သတ္တိဂုမ္ဗဇာတ်

ပတ်ဝန်းကျင်ခြားနားမှုကြောင့် ကျေးညီနောင် ခြားနားပုံ အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သားတို့ကိုဘေးမဲ့ပေးရာဖြစ်သော မဒ္ဒကုစ္ဆိမည်သော လိုဏ်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူလျက် ဒေဝဒတ်ကို အကြောင်းပြု၍ မိဂလုဒ္ဒေါ မဟာရာဇာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသတ္တိဂုမ္ဗဇာတ်ကို ဟောတော်မူ၏။

ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ ဒေဝဒတ်သည် ကျောက်ကို ချသည်ရှိသော် ဘုရားသခင်၏ ခြေတော်၌ ကျောက်ဆက်သည် ကျလတ်သော် ပြင်းစွာ ဒုက္ခဝေဒနာသည် ဖြစ်၏။ ဘုရားသခင်ကို ဖူးမြင်အံ့သောငှါ များစွာကုန်သော ရဟန်းတို့သည် စုဝေးကုန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားသခင်သည် ပရိသတ်စုဝေးသည်ကို မြင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ဤကျောင်းသည် အလွန် ကျဉ်းမြောင်း၏။ အစုအဝေးသည် များလတ္တံ့၊ ငါဘုရားကို ညောင်စောင်းထမ်းစင်ဖြင့် မဒ္ဒကုစ္ဆိ အမည်ရှိသော လိုဏ်သို့ ဆောင်ကြကုန်ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုရဟန်းတို့သည် ဘုရားမိန့်တော်မူတိုင်း ပြုကုန်၏။ ဇီဝကဆေးသမားသည် ဘုရားသခင်၏ ခြေတော်ကို ချမ်းသာတော်မူအောင် ဆေးကု၏။ ရဟန်းတို့သည် ဘုရားသခင်၏ အထံတော်၌ နေကုန်လျက်လျှင် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။

ငါ့သျှင်တို့- ဒေဝဒတ်သည် မိမိလည်း အလွန်ယုတ်မာ၏။ ထိုဒေဝဒတ်၏ ပရိသတ်တို့သည်လည်း အလွန်ယုတ်မာကုန်၏။ ထိုဒေဝဒတ်သည် ယုတ်မာသည်ဖြစ်၍ ယုတ်မာသော အခြံအရံရှိသည်ကို ဖြစ်စေ၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ဘုရားသခင်သည် ရဟန်းတို့- အဘယ်သို့ ဆိုကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သောစကားကို ပြောဆိုပါကုန်၏ဟု ရွှေနားတော်လျှောက် လတ်သော် ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် မဟုတ်၊ ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်သည် မိမိလည်း ယုတ်မာသည်ဖြစ်၍ ယုတ်မာသော အခြံအရံ ရှိဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ လွန်လေပြီးသောအကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့- လွန်လေပြီးသောအခါ ဥတ္တရာပဉ္စာလမြို့၌ ပဉ္စာလမည်သော မင်းသည် ပြည်ကို မင်းပြု၏။ ဘုရားလောင်းသည် တောကြီး၌ တခုသော တောင်လျဉ်တောင်ဝှမ်း လက်ပံတောဝယ် တခုသောကျေးမင်း၏ သားဖြစ်၏။ ကျေးညီနောင် နှစ်ခုတို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုတောင်၏ လေညာ၌ ခိုးသူတို့၏ရွာသည် ရှိ၏။ ခိုးသူငါငါးရာတို့၏ နေရာဖြစ်၏။ လေကြေ၌ ရသေ့ငါးရာတို့၏ နေရာဖြစ်သော ကျောင်းသင်္ခမ်းသည်ဖြစ်၏။ ထိုကျေးငယ်တို့၏ အတောင်ပေါက်စ အခါ၌ လေဗွေသည် ဖြစ်၏။ ထိုလေဗွေသည် ပြင်းစွာလာလတ်သည်ဖြစ်၍ ကျေးငယ်တခုသည် ခိုးသူတို့ရွာ၌ ခိုးသူတို့၏ လက်နက်အလယ်ဝယ် ကျ၏။ ထိုလက်နက် အလယ်၌ ကျသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ထိုကျေးသားအား သတ္တိဂုမ္ဗ ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ကျေးငယ်တခုသည် ရသေ့တို့၏ ကျောင်းသဲပြင်၌ ပန်းအလယ်ဝယ် ကျ၏။ ထိုကျေးငယ်အား ထိုပန်းအလယ်၌ ကျသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ပုပ္ဖက ဟူသောအမည်ကိုသာလျှင် မှည့်ကုန်၏။ သတ္တိဂုမ္ဗ ကျေးသားသည် ခိုးသူတို့၏အလယ်၌ကြီး၏။ ပုပ္ဖကကျေးသားသည် ရသေ့တို့၏အလယ်၌ကြီး၏။

ထိုအခါ တနေ့သ၌ မင်းသည် အလုံးစုံသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သည်ဖြစ်၍ မြတ်သောရထားကို တက်စီး၍ များသော အခြံအရံဖြင့် သမင်သတ်ခြင်းငှါ မြို့မှ မနီးမဝေးသော အရပ်၌ ကောင်းသော အပွင့်အသီးရှိသည်ဖြစ်၍ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော အကွေ့ဖြစ်သော တောသို့သွား၍ အကြင်သူ၏ နံပါးဖြင့် သမင်သည်ပြေးအံ့၊ ထိုသူ၏သာ ဘဏ္ဍာစားတည်းဟု ဆို၍ ရထားမှသက်ဆင်း၍ ဖုံးလွှမ်း၍ နေအပ်သော အအုံ၌ လေးကိုယူ၍ တည်၏။ မင်းချင်းယောက်ျားတို့သည် သမင်တို့ကို ထစိမ့်သောငှာ ချုံတောအုပ်တို့ကို ပုတ်ခတ်ကုန်သည်ရှိသော် တခုသော ဧဏီမည်သော သားသည်ထလတ်၍ သွားရာခရီးကို ကြည့်လတ်သော် မင်း၏ တည်ရာအရပ်၌သာလျှင် ဆိတ်ငြိမ်သည်ကို မြင်၍ ထိုမင်းနေရာသို့ ရှေးရှုပြေးသွား၏။ အမှူးအမတ်တို့သည် အဘယ်သူ၏ နံပါးဖြင့် ဧဏီသားသည် ပြေးသနည်းဟု မေးကုန်သည်ရှိသော် မင်း၏နံပါးဖြင့် ပြေး၏ဟုသိ၍ စစ်သည် ဗိုလ်ပါတို့နှင့်တကွ အမှူးအမတ်တို့သည် ပြက်ရယ်ပြုကုန်၏။

မင်းသည် ငါဟူသောမာနဖြင့် ထိုအမှူးအမတ်၏ ပြက်ရယ်ပြုခြင်းကို သည်းမခံနိုင်သည်ဖြစ်၍ ယခုအခါ၌ ထိုဧဏီမည်သောသားကို ငါးဖမ်းအံ့ဟု ဆို၍ ရထားကိုစီး၍ လျင်မြန်စွာ နှင်လော့ဟု ရထားထိန်းကိုစေ၍ ဧဏီမည်သော သားသည် သွားသောခရီးကို လိုက်၏။ လျင်မြန်စွာသွားသော ရထားကို ဗိုလ်ပါပရိသတ်တို့သည် လိုက်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ မင်းသည် ရထားထိန်းသာ အဖော်ရှိသည်ဖြစ်၍ မွန်းတည့်သည်တိုင်အောင် လိုက်၍ ဧဏီသားကို မမြင်၍ ပြန်လတ်သော် ခိုးသူရွာအနီး၌ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော တောင် မြောင် ချောက်ကြားကို မြင်၍ ရထားမှ ဆင်းသက်၍ ရေချိုး၍၎င်း ရေသောက်၍၎င်း တက်၏။ ထိုအခါ မင်း၏ ရထားထိန်းသည် ရထားထက် ညောင်စောင်း၌ ခင်းသော အခင်းကိုချ၍ သစ်ပင်ရင်း၌ ခင်း၏။ ထိုမင်းသည် ထိုအခင်း၌ အိပ်၏။ ရထားထိန်းသည်လည်း ထိုမင်း၏ခြေကို ဆုပ်နယ်လျက် နေ၏။ အကြားအကြား၌လည်း ပျော်၏။ နိုးလည်း နိုး၏။ ခိုးသူရွာ၌ နေကုန်သော ခိုးသူတို့သည်လည်း မင်းကိုစောင့်အံ့သောငှါ တောသို့လျှင် ဝင်ကုန်၏။ ခိုးသူရွာ၌ သတ္တိဂုမ္ဗ ကျေးသားနှင့် ထမင်းချက်သော ပဋိကောဠုမ္ဗ အမည်ရှိသော လူတယောက်, ဤသူနှစ်ယောက်တို့သည်သာလျှင် ကျန်ရစ်ကုန်၏။ ထိုခဏ၌ သတ္တိဂုမ္ဗ ကျေးသားသည် ရွာမှထွက်၍ မင်းကိုမြင်၍ ဤမင်းကို အိပ်ပျော်စဉ်လျှင် သတ်၍ ဆင်ယင်သော တန်ဆာကို ယူအံ့ဟုကြံ၍ ပဋိကောဠုမ္ဗ၏ အထံသို့သွား၍ အကြောင်းကိုကြား၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူလိုသော ဘုရားသခင်သည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-

၁၅၉။ မိဂလုဒ္ဒေါ မဟာရာဇာ၊ ပဉ္စာလာနံ ရထေသဘော။
နိက္ခန္တော သဟသေနာယ၊ ဩဂဏော ဝနမာဂမော။

၁၆၀။ တတ္ထ ဒ္ဒသ အရညသ္မိံ၊ တက္ကရာနံ ကုဋီကတံ။
တသ္မာ ကုဋိယာ နိက္ခမ္မ၊ သုဝေါ လုဒ္ဒါနိ ဘာသတိ။

၁၆၁။ သမ္ပန္န ဝါဟနော ပေါသော၊
ယုဝါ သမ္မဋ္ဌကုဏ္ဍလီ။
သောဘတိ လောဟိတုဏှီသော၊
ဒိဝါ သူရိယောဝ ဘာသတိ။

၁၆၂။ မဇ္ဈနှိကေ သမ္ပတိကေ၊ သုတ္တော ရာဇာ သသာရထိ။
ဟန္ဒဿာဘရဏံ သဗ္ဗံ၊ ဂဏှာမှ သာဟသာ မယံ။

၁၆၃။ နိသီထေ ပိ ရဟော ဒါနိ၊
သုတ္တော ရာဇာ သသာရထိ။
အာဒါယ ဝတ္ထံ မဏိကုဏ္ဍလဉ္စ၊
ဟန္တွာန သာခါဟိ အဝတ္ထရာမ။

ဟူကုန်သော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၅၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ မိဂလုဒ္ဒေါ၊ သားမုဆိုးနှင့်တူသော။ ရထေသဘော၊ ရထားစီးချင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်သော။ ပဉ္စာလာနံ၊ ပဉ္စာလတိုင်းသူတို့၏။ မဟာရာဇာ၊ မင်းကြီးသည်။ သေနာယ၊ စစ်သည်နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ နိက္ခန္တော၊ ထွက်သည်ရှိသော်။ ဩဂဏော၊ အပေါင်းအဘော်မှ ကျန်ရစ်သည်ဖြစ်၍။ ဝနံ၊ တောသို့။ အာဂမာ၊ ရောက်လေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၀။ တတ္ထ၊ ထိုတော၌။ တက္ကရာနံ၊ ထိုခိုးမှုကို ပြုသောသူတို့၏။ ကုဋီကတံ၊ အိမ်ရှိသော ရွာကို။ အဒ္ဒသ၊ မြင်လေ၏။ သုဝေါ၊ လူကဲ့သို့ လိမ်မာသော ကျေးသားသည်။ တသ္မာ၊ ထိုရွာမှ။ ကုဋိယာ၊ ကုဋိမှ။ နိက္ခမ္မ၊ ထွက်၍။ လုဒ္ဒါနိ၊ ကြမ်းကြုတ်သော စကားတို့ကို။ ဘာသတိ၊ ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၁။ သမ္ပန္နဝါဟနော၊ ပြည့်စုံသော မြင်းရထားရှိသော။ ယုဝါ၊ နုပျိုသော။ သမ္မဋ္ဌကုဏ္ဍလီ၊ အလွန်ပြေပြစ်သော နားဍောင်းဝတ်သော။ လောဟိတုဏှီသော၊ နီသော နဖူးသင်းကျပ်ရှိသော။ ပေါသော၊ လူမင်းသည်။ ဒိဝါ၊ နေ့၌။ သူရိယော၊ နေသည်။ ဘာသတိ ဣဝ၊ ထွန်းပသကဲ့သို့။ သောဘတိ၊ တင့်တယ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၂။ သမ္ပတိကေ၊ ရောက်သော။ မဇ္ဈနှိကေ၊ မွန်းတည့်အခါ၌။ သသာရထိ၊ ရထားထိန်းနှင့် တကွသော။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သုတ္တော၊ အိပ်ပျော်၏။ ဟန္ဒ၊ ယခုအခါ၌။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အဿ၊ ထိုမင်း၏။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ အာဘရဏံ၊ တန်ဆာကို။ သာဟသာ၊ အဆောတလျင် အနိုင်အထက်။ ဂဏှာမ၊ ယူကြကုန်အံ့။ ဝါ၊ လုကြကုန်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၃။ ဒါနိ-ဣဒါနိပိ၊ ယခုအခါ၌လည်း။ နိသီထေ၊ ညဉ့်သန်းခေါင် အခါကဲ့သို့။ ရဟော၊ ဆိတ်ငြိမ်၏။ သသာရထိ၊ ရထားနှင့်တကွသော။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သုတ္တော၊ အိပ်ပျော်ပြီ။ ဝတ္ထံ၊ ဝတ်သော အဝတ်ကို၎င်း။ မဏိကုဏ္ဍလဉ္စ၊ ပတ္တမြားနားဍောင်းကို၎င်း။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဟန္တွာန၊ မင်းနှင့် တကွသော ရထားထိန်းကို သတ်၍။ သာခါဟိ၊ သစ်ခက်တို့ဖြင့်။ အဝတ္ထရာမ၊ ဖုံးဘိကုန်အံ့။

ဤသို့ ထိုသတ္တိဂုမ္ဗကျေးသားသည် တကြိမ် လျင်စွာ ထွက်၏။ တကြိမ် ပဋိကောဠုမ္ဗ၏ အနီးသို့ သွား၏။ ထို ကောဠုမ္ဗသည် ထိုသတ္တိဂုမ္ဗကျေးသား၏ စကားကို ကြား၍ ထွက်၍ ကြည့်လတ်သော် မင်းအဖြစ်ကိုသိ၍ ကြောက်ရွံ့သော စကားကို ဆိုလိုရကား-

၁၆၄။ ကိံ နု ဥမ္မတ္တရူပေါဝ၊ သတ္တိဂုမ္ဗ ပဘာသသိ။
ဒုရာသဒါ ဟိ ရာဇာနော၊ အဂ္ဂိ ပဇ္ဇလိတော ယထာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၄။ သတ္တိဂုမ္ဗ၊ သတ္တိဂုမ္ဗ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဥမ္မတ္တရူပေါဣဝ၊ ရူးသော သဘောရှိသော သူကဲ့သို့။ ကိံနု ပဘာသသိ၊ အဘယ်ကြောင့် ဆိုဘိသနည်း။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ ရာဇာနော၊ မင်းတို့ကို။ ဒုရာသဒါ၊ ချဉ်းကပ်ခြင်းငှါ ခဲယဉ်းကုန်၏။ အဂ္ဂိယထာ၊ ပြောင်ပြောင်တောက်သော မီးကဲ့သို့။ ပဇ္ဇလိတော၊ မင်း၏တန်ခိုးဖြင့် တောက်ပ၏။

ထိုအခါ၌ ပဋိကောဠုမ္ဗကို သတ္တိဂုမ္ဗ ကျေးသားသည် ဆိုလိုရကား-

၁၆၅။ အထ တွံ ပဋိကာဠုမ္ဗ၊ မတ္တော ထူလာနိ ဂဇ္ဇသိ။
မာတရိ မယှံ နဂ္ဂါယ၊ ကိံနု တွံ ဝိဇိဂုစ္ဆသေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၅။ ပဋိကောဠုမ္ဗ၊ ပဋိကောဠုမ္ဗ။ တွံ၊ သင်သည်။ မတ္တော၊ သေယစ်သည်ဖြစ်၍။ ထူလာနိ၊ ကြီးသော ကြုံးဝါးခြင်းတို့ကို။ နဂ္ဂါယ၊ အဝတ်မရှိ အချည်းစည်းသော။ မယှံ၊ ငါ၏။ မာတရိ၊ အမိ၌။ ဂဇ္ဇသိအထ၊ ကြုံးဝါးသည် မဟုတ်လော။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝိဇိဂုစ္ဆသေ နု၊ ခိုးမှုကို စက်ဆုပ်ဘိသနည်း။ ဝါ၊ ကြောက်တုံဘိသနည်း။

မင်းသည် နိုး၍ ပဋိကောဠုမ္ဗနှင့် တကွ လူ့ဘာသာဖြင့် စကားပြောဟောသော ထိုသတ္တိဂုမ္ဗကျေးသား၏ စကားကို ကြား၍ ဤအရပ်သည် ဘေးဘျမ်းနှင့်တကွ ဖြစ်အံ့ဟု ကြံ၍ ရထားထိန်းကို ထစေလိုရကား-

၁၆၆။ ဥဋ္ဌေဟိ သမ္မ တရမာနော၊ ရထံ ယောဇေဟိ သာရထိ။
သကုဏော မေ န ရုစ္စတိ၊ အညံ ဂစ္ဆာမ အဿမံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၆။ သမ္မ သာရထိ၊ အချင်းရထားထိန်း။ တရမာနော၊ အဆောတလျင်။ ဥဋ္ဌေဟိ၊ ထလော့။ ရထံ၊ ရထားကို။ ယောဇေဟိ၊ ကလော့။ သကုဏော၊ ကျေးငှက်ကို။ မေ၊ ငါသည်။ န ရုစ္စတိ၊ မနှစ်သက်အပ်။ အညံ၊ တပါးသော။ အဿမံ၊ ရသေ့ကျောင်းသို့။ ဂစ္ဆာမ၊ သွားကုန်အံ့။

ထိုရထားထိန်းသည်လည်း လျင်စွာထ၍ ရထားကိုက၍ မင်းကြီးကို ဆိုလိုရကား-

၁၆၇။ ယုတ္တော ရထော မဟာရာဇ၊ ယုတ္တော စ ဗလဝါဟနော။
အဓိတိဋ္ဌ မဟာရာဇ၊ အညံ ဂစ္ဆာမ အဿမံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ရထော၊ ရထားကို။ ယုတ္တော၊ က အပ်ပြီ။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဗလဝါဟနော၊ အားနှင့် ပြည့်စုံသော မြင်းကိုလည်း။ ယုတ္တော၊ က, အပ်ပြီ။ အဓိတိဋ္ဌ၊ တက်စီးတော်မူလော့။ အညံ၊ တပါးသော။ အဿမံ၊ ရသေ့ကျောင်းသို့။ ဂစ္ဆာမ၊ သွားကုန်အံ့။

သတ္တိဂုမ္ဗ ကျေးသားသည် လျင်မြန်စွာသွားသော ရထားကိုမြင်၍ ထိတ်လန့်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ဆိုလိုရကား-

၁၆၈။ ကောနု မေဝ ဂတာ သဗ္ဗေ၊ ယေ အသ္မိံ ပရိစာရကာ။
ဧသ ဂစ္ဆတိ ပဉ္စာလော၊ မုတ္တော နေသံ အဒဿနာ။

၁၆၉။ ကောဒဏ္ဍကာနိ ဂဏှထ၊ သတ္တိယော တောမရာနိ စ။
ဧသ ဂစ္ဆတိ ပဉ္စာလော၊ မာဝေါ မုဉ္စိတ္ထ ဇီဝိတံ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၈။ အသ္မိံ၊ ဤရသေ့ကျောင်း၌။ ပရိစာရကာ၊ လုပ်ကျွေးကုန်သော။ ယေ၊ အကြင် သူခိုးတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ သဗ္ဗေဝ၊ အလုံးစုံသာလျှင် ဖြစ်ကုန်သော။ ဣမေ၊ ဤသူခိုးတို့သည်။ ကော၊ အဘယ်အရပ်သို့။ ဂတာ နု၊ သွားလေကုန်သနည်း။ ဧသ ပဉ္စာလော၊ ဤပဉ္စာလမင်းသည်။ ဂစ္ဆတိ၊ သွားလေ၏။ နေသံ၊ ထိုခိုးသူတို့၏။ အဒဿနာ၊ မမြင်ခြင်းကြောင့်။ မုတ္တော၊ လွတ်ရလေ၏တကား။

֍ ဋ္ဌ ၁၆၉။ ဘောန္တော စောရာ၊ အို သူခိုးတို့။ ဧသ ပဉ္စာလော၊ ထိုပဉ္စာလမင်းသည်။ ဂစ္ဆတိ၊ သွားလေ၏။ ဝေါ၊ သင်တို့သည်။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ရှည်စဉ်။ နံ၊ ထိုမင်းကို။ မာ မုဉ္စိတ္ထ၊ မလွှတ်ကြကုန်လင့်။ ကောဒဏ္ဍကာနိ စ၊ လေးတို့ကို၎င်း။ သတ္တိယော စ၊ လှံတို့ကို၎င်း။ တောမရာနိ စ၊ ခက်ရင်းတို့ကို၎င်း။ ဂဟေတွာ၊ ကိုင်၍။ နံ၊ ထိုမင်းကို။ ဂဏှထ၊ ဖမ်းကြကုန်။

ဤသို့ ထိုသတ္တိဂုမ္ဗ ကျေးသားသည် ထိုမှဤမှ ပြေးစဉ်ပင်လျှင် မင်းသည် ရသေ့တို့၏ကျောင်းသို့ ရောက်၏။ ထိုခဏ၌ ရသေ့တို့သည် သစ်သီးကြီးငယ် အလို့ငှါ သွားကုန်၏။ တယောက်သော ပုပ္ဖကအမည်ရှိသော ကျေးသားသည် အဿမပိုဒ်ကျောင်း၌ တည်သည်ဖြစ်၏။ ထိုပုပ္ဖက ကျေးသားသည် မင်းကိုမြင်၍ ခရီးဦး ကြိုဆို၍ စကားစေ့စပ် ပဋိသန္ထာရကို ပြု၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြလိုသော ဘုရားသခင်သည်-

၁၇၀။ အထာပရော ပဋိနန္ဒိတ္ထ၊ သုဝေါ လောဟိတတုဏ္ဍိတော။
သွာဂတန္တေ မဟာရာဇ၊ အထော တေ အဒုရာဂတံ။
ဣဿရောသိ အနုပ္ပတ္တော၊ ယံ ဣဓတ္ထိ ပဝေဒယ။

၁၇၁။ တိန္ဒုကာနိ ပိယာလာနိ၊ မဓုကေ ကာသုမာရိယော။
ဖလာနိ ခုဒ္ဒကပ္ပါနိ၊ ဘုဉ္ဇ ရာဇ ဝရံဝရံ။

၁၇၂။ ဣဒမ္ပိ ပါနီယံ သီတံ၊ အာဘတံ ဂိရိဂဗ္ဘရာ။
တတော ပိဝ မဟာရာဇ၊ သစေ တွံ အဘိကင်္ခသိ။

၁၇၃။ အရညံ ဥဉ္ဆာယ ဂတာ၊ ယေ အသ္မိံ ပရိစာရကာ။
သယံ ဥဋ္ဌာယ ဂဏဝှေါ၊ ဟတ္ထာ မေ နတ္ထိ ဒါတဝေ။

ဟူကုန်သော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုမင်းကြီး ကျောင်းသို့ ရောက်သောအခါ၌။ လောဟိတတုဏ္ဍိကော၊ နီသော နှုတ်သီးရှိသော။ အပရော သုဝေါ၊ ပုပ္ဖက ကျေးသားသည်။ ပဋိနန္ဒိတ္ထ၊ နှစ်သက်လေ၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီး၏။ အာဂတံ၊ လာခြင်းကား။ သွာဂတံ-သုအာဂတံ၊ ကောင်းသောလာခြင်းတည်း။ အထော၊ ထိုမှတပါး။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီးအား။ အဒုရာဂတံ၊ အပြစ်ကင်းသော လာခြင်းတည်း။ ဣဿရော၊ ရှင်မင်းကြီးသည်။ အနုပ္ပတ္တော၊ ရောက်လာပေသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ယံ၊ အကြင် အလိုသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ၊ ထိုအလိုကို။ ပဝေဒယ၊ ကြားတော်မူလော့။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၁။ တိန္ဒုကာနိ၊ တည်သီးတို့သည်၎င်း။ ပိယာလာနိ၊ လွန်သီးတို့သည်၎င်း။ မဓုကေ-မဓုကဖလာနိ၊ သစ်မည်စည်သီးတို့သည်၎င်း။ ကာသုမာရိယော၊ သရက်ဖြူသီးတို့သည်၎င်း။ ဝါ-၊ သခွါးသီးတို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာနိ၊ ထိုသစ်သီးတို့သည်။ ခုဒ်ဒကပ္ပါနီ၊ ပျားမွဲအရသာနှင့် တူကုန်၏။ ဝါ-၊ ယင်ပျားအရသာနှင့် တူကုန်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဝရံဝရံ၊ ချိုနိုးရာရာကို။ ဘုဉ္ဇ၊ စားတော်ခေါ်ပါလော့။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဂိရိဂဗ္ဘရာ၊ တောင်မြောင် ချောက်ကြားမှ။ အာဘတံ၊ ဆောင်ယူအပ်သော။ ဣဒမ္ပိ ပါနီယံ၊ ဤရေသည်လည်း။ သီတံ၊ အေးလှစွာ၏။ တွံ၊ ရှင်မင်းကြီးသည်။ သစေ အဘိကင်္ခသိ၊ အကယ်၍ အလိုတော်ရှိအံ့။ တတော၊ ထိုရေအိုးစင်မှ သောက်ရေကို။ ပိဝ၊ သောက်တော်မူပါလော့။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၃။ အသ္မိံ၊ ဤကျောင်းသင်္ခမ်း၌။ ယေ ပရိစာရကာ၊ အကြင် ရသေ့တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုရသေ့တို့သည်။ အရညံ၊ တောသို့။ ဥဉ္ဆာယ၊ သစ်သီးကြီးငယ် ရှာမှီးအံ့သောငှါ။ ဂတာ၊ သွားကုန်၏။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဒါတဝေ၊ ပေးခြင်းငှာ။ ဟတ္ထာ၊ လက်တို့သည်။ နတ္ထိ- န သန္တိ၊ မရှိကုန်။ သယံ၊ ကိုယ်တော်အလိုလို။ ဥဋ္ဌာယ၊ ထ၍။ ဂဏှဝေါ၊ ယူတော်မူကုန်လော့။

မင်းကြီးသည် ပုပ္ဖကကျေးသား၏ စကားစေ့စပ် ပြောဟောခြင်းကို ကြည်ညို၍ ယခင်တွေ့သော သတ္တိဂုမ္ဗကျေးသား၏ ကြမ်းကြုတ်ခြင်းကို ပြောဆိုလိုရကား-

၁၇၄။ ဘဒ္ဒကော ဝတာယံ ပက္ခီ၊ ဒိဇော ပရမဓမ္မိကော။
အထေကော ဣတရော ပက္ခီ၊ သုဝေါ လုဒ္ဒါနိ ဘာသတိ။

၁၇၅။ ဧတံ ဟနထ ဗန္ဓထ။ မာ ဝေါ မုဉ္စထ ဇီဝတံ။
ဣစ္စေဝံ ဝိလပန္တဿ၊ သောတ္ထိံ ပတ္တောသ္မိ အဿမံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၄။ ပက္ခီ၊ အတောင်ရှိသော။ အယံ ဒိဇော၊ ဤ ကျေးသားသည်။ ဘဒ္ဒကော ဝတ၊ လောကဝတ် ကောင်းပေစွတကား။ ပရမဓမ္မိကော၊ အလွန်တရားစောင့်ပေစွတကား။ အထ၊ ထိုမှတပါး။ ဧကော၊ တခုသော။ ဣတရော၊ ဤ ကျေးသားမှတပါးသော။ ပက္ခီ၊ အတောင်ရှိသော။ သုဝေါ၊ ကျေးသားသည်။ လုဒ္ဒါနိ၊ ကြမ်းကြုတ်သောစကားတို့ကို။ ဘာသတိ၊ ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၅။ ဧတံ၊ ဤမင်းကို။ ဟနထ၊ သတ်ကြကုန်။ ဗန္ဓထ၊ နှောင်ဖွဲ့ကြကုန်။ ဝေါ၊ သင်တို့သည်။ ဇီဝတံ-ဇီဝန္တာနံ၊ အသက်ရှည်ကုန်စဉ်။ ဧတံ၊ ထိုမင်းကို။ မာ မုဉ္စထ၊ မလွှတ်ကြကုန်လင့်။ ဣစ္စေဝံ၊ ဤသို့လျှင်။ ဝိလပန္တဿ၊ မြည်တမ်းစဉ်ပင်။ သောတ္ထိံ၊ ချမ်းသာစွာ။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဿမံ၊ ကျောင်းသို့။ ပတ္တော၊ ရောက်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။

မင်း၏ စကားကို ကြား၍ ပုပ္ဖက ကျေးသားသည် မင်းကြီးအား ဆိုလိုရကား-

၁၇၆။ ဘာတရောသ္မ မဟာရာဇ၊ သောဒရိယာ ဧကမာတုကာ။
ဧကရုက္ခသ္မိံ သံဝဍ္ဎာ၊ နာနာခေတ္တေ ဂတာ ဥဘော။

၁၇၇။ သတ္တိဂုမ္ဗော စ စောရာနံ၊ အဟဉ္စ ဣသိနံ ဣဓ။
အသတံ သော သတံ အဟံ၊ တေန ဓမ္မေန နော ဝိနာ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မယံ၊ ထိုသတ္တိဂုမ္ဗနှင့် အကျွန်ုပ် နှစ်ယောက်တို့သည်။ ဘာတရော၊ ညီအစ်ကိုတို့သည်။ အသ္မ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ သောဒရိယာ၊ တမိဝမ်း၌ အတူအောင်းကုန်၏။ ဧကမာတုကာ၊ တူသောအမိ ရှိကုန်၏။ ဧကရုက္ခသ္မိံ၊ သစ်တပင်တည်း၌။ သံဝဍ္ဎာ၊ ကြီးကုန်၏။ ပစ္ဆာ၊ နောက်မှ။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်သော ငါတို့သည်။ နာနာခေတ္တေ၊ အထူးထူး အခြားခြားသော အရပ်တို့သို့။ ဂတာ၊ ရောက်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၇။ သတ္တိဂုမ္ဗော စ၊ သတ္တိဂုမ္မသည်ကား။ စောရာနံ၊ ခိုးသူတို့၏။ သန္တိကေ၊ အထံ၌။ သံဝဍ္ဎော၊ ကြီးပွား၏။ အဟဉ္စ၊ အကျွန်ုပ်သည်ကား။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဣသီနံ၊ ရသေ့တို့၏။ သန္တိကေ၊ အထံ၌။ သံဝဍ္ဎော၊ ကြီး၏။ သော၊ ထိုသတ္တိဂုမ္ဗကျေးသားသည်။ အသတံ၊ ခိုးသူတို့၏။ သန္တိကံ၊ အထံသို့။ ဥပဂတော၊ ကပ်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းဖြစ်သော ရသေ့တို့၏။ သန္တိကံ၊ အထံသို့။ ဥပဂတော၊ ကပ်၏။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ နော၊ ငါတို့အား။ ဓမ္မေန၊ အကျင့်ဖြင့်။ ဝိနာ၊ ကွဲပြားထူးခြားကုန်၏။

ယခုအခါ၌ ပုပ္ဖကကျေးသားသည် တရားကို ဝေဘန်လိုရကား-

၁၇၈။ တတ္ထ ဝဓော စ ဗန္ဓော စ၊ နိကတီ ဝဉ္စနာနိ စ။
အာလောပါ သာဟသာကာရာ၊ တာနိ သော တတ္ထ သိက္ခတိ။

၁၇၉။ ဣဓ သစ္စဉ္စ ဓမ္မော စ၊ အဟိံသာ သံယမော ဒမော။
အာသနူဒကဒါယီနံ၊ အင်္ကေ ဝုဍ္ဎောသ္မိ ဘာရဓ။

ဟူသော ဤဂါထာ နှစ်ခုတို့၏အပေါင်းကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တတ္ထ၊ ထိုခိုးသူရွာ၌။ ဝဓော စ၊ သတ်ခြင်း ဖြတ်ခြင်းသည်၎င်း။ ဗန္ဓော စ၊ နှောင်ဖွဲ့ခြင်းသည်၎င်း။ နိကတီ၊ အတုပြု၍ လှည့်ပတ်ခြင်းသည်၎င်း။ ဝဉ္စနာနိ စ၊ အဖြောင့်ပြု၍ လှည့်ပတ်ခြင်းသည်၎င်း။ အာလောပါ စ၊ နေ့အခါ၌ ရွာကိုဖျက်၍ လုယက်ခြင်းတို့သည်၎င်း။ သာဟသာကာရာ စ၊ အိမ်ကိုဝင်၍ သေဘေးဖြင့် ခြိမ်းချောက်လျက် အနိုင်အထက် လုယက်ခြင်းတို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ သော၊ ထိုသတ္တိဂုမ္ဗ ကျေးသားသည်။ တတ္ထ၊ ထိုခိုးသူနေရာရွာ၌။ တာနိ၊ ထိုမကောင်းသော အမူအကျင့်တို့ကို။ သိက္ခတိ၊ သင်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၇၉။ ဣဓ၊ ဤကျောင်း၌။ သစ္စဉ္စ၊ သစ္စာသည်၎င်း။ ဓမ္မော စ၊ သုစရိုက်တရားသည်၎င်း။ အဟိံသာ၊ မညှဉ်းဆဲခြင်းသည်၎င်း။ သံယမော၊ စောင့်စည်းခြင်းသည်၎င်း။ ဒမော၊ ဣန္ဒြေကို ဆုံးမခြင်းသည်၎င်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဘာရဓ၊ ပြည်ကြီးဝန်ကို ရွက်ဆောင်သော မင်းမြတ်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အာသနူဒကဒါယီနံ၊ နေရာ, ရေ, ပေးလေ့ ရှိကုန်သော ရသေ့တို့၏။ အင်္ကေ၊ ရင်ခွင်၌။ ဝုဍ္ဎော၊ ကြီးသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။

ယခုအခါ၌ မင်းကြီးအား ပုပ္ဖက ကျေးသားသည် တရားဟောလိုရကား-

၁၈၀။ ယံ ယံ ဟိ ရာဇ ဘဇတိ၊ သန္တံ ဝါ ယဒိ ဝါ အသံ။
သီလဝန္တံ ဝိသီလံ ဝါ၊ ဝသံ တဿေဝ ဂစ္ဆတိ။

၁၈၁။ ယဒိသံ ကုရုတေ မိတ္တံ၊ ယာဒိသဉ္စူပသေဝတိ။
သောပိ တာဒိသကော ဟောတိ၊
သဟဝါသောပိ တာဒိသော။

၁၈၂။ သေဝမာနာ သေဝမာနံ၊ သံဖုဋ္ဌော သံဖုဋ္ဌံ ပရံ။
သရော ဒိဒ္ဓေါ ကလာပံဝ၊ အလိတ္တံ ဥပလိမ္ပတိ။
ဥပလိမ္ပဘယာ ဓီရော၊ နေဝ ပါပသခေါ သိယာ။

၁၈၃။ ပူတိမစ္ဆံ ကုသဂ္ဂေန၊ ယော နရော ဥပနယှတိ။
ကုသာပိ ပူတိံ ဝါယန္တိ၊ ဧဝံ ဗာလူပသေဝနာ။

၁၈၄။ တဂ္ဂရဉ္စ ပလာသေန၊ ယော နရော ဥပနယှတိ။
ပတ္တာပိ သုရဘိ ဝါယန္တိ၊ ဧဝံ ဓီရူပသေဝနာ။

၁၈၅။ တသ္မာ ပလပုဋဿေဝ၊ ဉတွာ သမ္ပာကမတ္တနော။
အသန္တေ နုပသေဝေယျ၊ သန္တေ သေဝေယျ ပဏ္ဍိတော။
အသန္တော နိရယံ ယန္တိ၊ သန္တော ပါပေန္တိ သုဂ္ဂတိံ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၀။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ယံ သန္တံ ဝါ၊ အကြင်သူတော်ကောင်းကို၎င်း။ ယဒိ၊ ထိုမှတပါး။ ယံ အသန္တံ ဝါ၊ အကြင်သူတော်မဟုတ် သူယုတ်မာကို၎င်း။ ယံ သီလဝန္တံ ဝါ၊ အကြင် သီလရှိသော သူကို၎င်း။ ယံ ဝိသီလံ ဝါ၊ အကြင် သီလမရှိသော သူကို၎င်း။ ဘဇတိ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ တဿ၊ ထိုမှီဝဲဆည်းကပ်အပ်သော သူ၏။ ဝသံ ဧဝ၊ အလိုသို့သာလျှင်။ ဂစ္ဆတိ၊ လိုက်တတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၁။ ယာဒိသံ၊ အကြင်သို့ သဘောရှိသော။ မိတ္တံ၊ အဆွေခင်ပွန်းကို။ ကုရုတေ၊ ဖွဲ့မိ၏။ ယာဒိသဉ္စ၊ အကြင်သို့ သဘောရှိသော သူကိုလည်း။ ဥပသေဝတိ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်မိ၏။ သောပိ၊ ထိုမှီဝဲဆည်းကပ်တတ်သော သူသည်လည်း။ တာဒိသကော၊ ထိုဆည်းကပ်အပ်သော သူနှင့်တူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သဟဝါသောပိ၊ တကွနေသော သူသည်လည်း။ တာဒိသော၊ ထိုသူနှင့်တူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၂။ သေဝမာနော၊ မှီဝဲ ဆည်းကပ်အပ်သော ဆရာသည်။ အလိတ္တံ၊ မကောင်းမှုဖြင့် မလိမ်းကျံသော။ သေဝမာနံ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်တတ်သော တပည့်ကို။ ဥပလိမ္ပတိ၊ မကောင်းမှုဖြင့် လိမ်းကျံစေ၏။ သံဖုဋ္ဌော၊ တပည့်သည် တွေထိအပ်သော ဆရာသည်။ ပရံ၊ တပါးသော။ အလိတ္တံ၊ မကောင်းမှုဖြင့် မလိမ်းကျံသော။ သံဖုဋ္ဌံ၊ တွေ့ထိတတ်သော တပည့်ကို။ ဥပလိမ္ပတိ၊ မကောင်းမှုဖြင့် လိမ်းကျံစေ၏။ ကိမိဝ၊ အဘယ်ကဲ့သို့နည်း ဟူမူကား။ ဒိဒ္ဓေါ၊ အဆိပ်လိမ်းကျံအပ်သော။ သရော၊ မြားသည်။ ကလာပံ၊ မြားထည့်သော တောင့်ကို။ ဥပလိမ္ပတိ ဣဝ၊ အဆိပ်ဖြင့် လိမ်းကျံစေသကဲ့သို့တည်း။ ဥပလိမ္ပဘယာ၊ မကောင်းမှုဖြင့် လိမ်းကျံခြင်းဘေးမှ။ ဘီတော၊ ကြောက်သော။ နရော၊ ပညာရှိသည်။ ပါပသခါ၊ ယုတ်မာသော မကောင်းသော အဆွေခင်ပွန်းရှိသည်။ နေဝ သိယာ၊ မဖြစ်ရာ။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၃။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ ပူတိမစ္ဆံ၊ ငါးပုပ်ကို။ ကုသဂ္ဂေန၊ သမန်းမြက်ဖြင့်။ ဥပနယှတိ၊ ထုပ်ဖွဲ့၏။ ကုသာပိ၊ သမန်းမြက်တို့သည်လည်း။ ပူတိံ၊ အပုပ်နံ့ကို။ ဝါယန္တိ၊ လှိုင်စေကုန်၏။ ဗာလူပသေဝနာ၊ သူမိုက်ကို မှီဝဲဆည်းကပ်ကုန်သော။ တေ နရာ၊ ထိုသူတို့သည်။ ဧဝံ၊ ဤ ငါးပုပ်ထုပ်သော သမန်းမြက်နှင့် တူကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၄။ ယော နရော စ၊ အကြင်သူသည်ကား။ တဂ္ဂရံ၊ တောင်ဇလပ်ကို။ ပလာသေန၊ ပေါက်ဖက်ဖြင့်။ ဥပနယှတိ၊ ထုပ်ဖွဲ့အံ့။ ပတ္တာပိ၊ ပေါက်ဖက်တို့သည်လည်း။ သုရဘိံ၊ ကောင်းသောအနံ့ကို။ ဝါယန္တိ၊ လှိုင်စေကုန်၏။ ဓီရူပသေဝနာ၊ ပညာရှိကို မှီဝဲဆည်းကပ်ကုန်သော။ တေ နရာ၊ ထိုသူတို့သည်။ ဧဝံ၊ ဤတောင်ဇလပ်ကို ထုပ်သော ဖက်နှင့်တူကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၅။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ပလပုဋဿ ဣဝ၊ နံ့သာထုပ်သော ပေါက်ဖက်ကဲ့သို့။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ သမ္ပာကံ၊ ပါရမီရင့်သော အဖြစ်ကို။ ဉတွာ၊ သိ၍။ အသန္တေ၊ သူယုတ်တို့ကို။ န ဥပသေဝေယျ၊ မမှီဝဲ မဆည်းကပ်ရာ။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ သန္တေ၊ သူတော်ကောင်းတို့ကိုသာလျှင်။ သေဝေယျ၊ မှီဝဲ ဆည်းကပ်ရာ၏။ အသန္တော၊ သူယုတ်တို့သည်။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ ယန္တိ၊ ရောက်စေကုန်၏။ သန္တော၊ သူတော်ကောင်းတို့သည်။ သုဂတိံ၊ ကောင်းသော အလားသို့။ ပါပေန္တိ၊ ရောက်စေကုန်၏။

ပဉ္စာလရာဇ်မင်းသည် ထိုပုပ္ဖက ကျေးသား၏ တရားစကားကို ကြည်ညို၏။ ရသေ့ အပေါင်းတို့သည်လည်း လာ၏။ ပဉ္စာလရာဇ်မင်းသည် ရသေ့တို့ကို ရှိခိုး၍ အရှင်ဘုရားတို့ အကျွန်ုပ်ကို သနားတော်မူသည်ဖြစ်၍ အကျွန်ုပ်၏ နေရာအရပ်၌ နေတော်မူပါကုန်ဟု လျှောက်၍ ထိုရသေ့တို့၏ ဝန်ခံခြင်းကိုယူ၍ မြို့သို့သွား၍ ကျေးသားတို့အား ဘေးမဲ့ကို ပေး၏။ ရသေ့တို့သည်လည်း ထိုပဉ္စာလရာဇ်မြို့သို့ ကြွတော်မူကုန်၏။ ပဉ္စာလရာဇ်မင်းသည် ရသေ့အပေါင်းတို့ကို ဥယျာဉ်၌နေစေလျက် အသက်ထက်ဆုံး လုပ်ကျွေး၍ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေ၏။ ထိုအခါ မင်းကြီး၏ သားသည်လည်း ထီးဖြူကို ဆောက်စေ၍ ရသေ့အပေါင်းကို လုပ်ကျွေး၏။ ထိုအမျိုးအနွယ် အစဉ်၌ ခုနစ်ဆက်သောမင်းတို့သည် ရသေ့အပေါင်းအား အလှူကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် တော၌နေသည်ဖြစ်၍သာလျှင် ကံအားလျော်စွာ လားတော်မူ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ ဘုရားသခင်သည် ဤသို့သော တရားဟောတော်မူခြင်းကို ဆောင်တော်မူ၍ ဤသို့ ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်သည် မိမိယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသော အခြံအရံ ရှိသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုအခါ သတ္တိဂုမ္ဗကျေးသားသည် ဒေဝဒတ် ဖြစ်လာ၏။ ခိုးသူတို့သည် ဒေဝဒတ်၏ ပရိသတ်တို့ ဖြစ်လာကုန်၏။ ပဉ္စာလရာဇ်မင်းသည် အာနန္ဒာ ဖြစ်လာ၏။ ရသေ့အပေါင်းတို့သည် ဘုရားပရိသတ်တို့ ဖြစ်လာကုန်၏။ ပုပ္ဖကကျေးသားသည် ငါဘုရား ဖြစ်တော်မူ၏ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ ။

လူမိုက်ကိုကြဉ်၊ သူတော်သူစင်၊ ပေါင်းလျှင် မင်္ဂလာ

ခုနစ်ခုမြောက်သော သတ္တိဂုမ္ဗဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဝီသတိနိပါတ်

၈။ ဘလ္လာတိယဇာတ်

တညဉ့်ကင်း၍ အနှစ်ခုနစ်ရာ ငိုကြွေးခြင်း အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘလ္လာတိယော နာမ အဟောသိ ရာဇာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဘလ္လာတိယဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် မလ္လိကာမိဖုယားကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုမလ္လိကာ မိဖုယားသည် တနေ့သ၌ ကောသလမင်းကြီးနှင့်တကွ အိပ်ရာညောင်စောင်းကိုမှီ၍ ငြင်းခုံခြင်း ဖြစ်သတတ်၊ ကောသလမင်းကြီးသည် အမျက်ထွက်၍ ထိုမလ္လိကာမိဖုယားကို ကြည့်တော်မမူ၊ ထိုမလ္လိကာ မိဖုယားကြီးသည် ကြံ၏။ ဘုရားသခင်သည် ငါ၌ မင်းကြီး အမျက်ထွက်သော အဖြစ်ကို သိတော်မမူလေယောင် တကားဟု ကြံ၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူ၍ နက်ဖြန် မိုးသောက်သောနေ့၌ ရဟန်းသံဃာအပေါင်း ခြံရံလျက် သာဝတ္ထိမြို့သို့ ဆွမ်းခံဝင်တော်မူ၍ ကောသလမင်းကြီး နန်းတော်သို့ ကြွတော်မူ၏။ ကောသလ မင်းကြီးသည် ခရီးဦးကြိုဆိုသဖြင့် သပိတ်တော်ကိုယူ၍ ဘုရားသခင်ကို ပြာသာဒ်ထက်သို့ တင်ပြီးလျှင် အစဉ်အတိုင်း ရဟန်းသံဃာတို့ကို နေစေလျှက် အလှူရေစက်ကို သွန်းချ၍ မွန်မြတ်သော ဆွမ်းအာဟာရဖြင့် လုပ်ကျွေး၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်း ကိစ္စအဆုံး၌ တင့်အပ်လျှောက်ပတ်စွာ နေ၏။

သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် မြတ်သောမင်းကြီး- အဘယ့်ကြောင့် မလ္လိကာ မိဖုယားသည် မထင်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား- မိမိ၏ စည်းစိမ်ချမ်းသာဖြင့် ယစ်သောကြောင့် မထင်ဟု နားတော် လျှောက်လတ်သော် မြတ်သောမင်းကြီး- သင်မင်းကြီးသည် ရှေးသောအခါ ကိန္နရာအမျိုး၌ ဖြစ်၍ တညဉ့်မျှ ကိန္နရီမနှင့် ကင်းသည်ဖြစ်၍ အနှစ် ခုနစ်ရာတို့ပတ်လုံး ငိုကြွေးလျက်သာ သွားဘူးသည် မဟုတ်လောဟု မိန့်တော်မူ၍ ဆိတ်ဆိတ် နေတော်မူ၏။ ထိုကောသလမင်းသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... မြတ်သောမင်းကြီး- လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဘလ္လာတိယမည်သော မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် မီးကျီးဖြင့်ကင်သော သမင်သားကို စားအံ့ဟု ကြံ၍ တိုင်းပြည်ကို မှူးမတ်တို့ကို အပ်နှင်းခဲ့ပြီးလျှင် ကောင်းစွာဖွဲ့အပ်သော လက်နက်ငါးပါးကို ကိုင်စွဲလျက် ကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီးသော မင်းအိမ်၌ကြီးသော ခွေးအပေါင်းခြံရံလျက် မြို့နန်းမှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ဂင်္ဂါမြစ်အကြေသို့ သွားပြီးလျှင် တောင်ထက်သို့ တက်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ တခုသော ဂင်္ဂါမြစ်သို့ စီးဝင်သော မြစ်ကိုမြင်၍ ထိုမြစ်ကို အစဉ်လျှောက်သဖြင့် သွားလတ်သော် သမင်အပေါင်း, ဝက်အပေါင်း အစရှိသည်တို့ကိုသတ်၍ မီးကျီးဖြင့် ကျက်သောအသားကို စားလျက် မြင့်ရာအရပ်သို့ တက်၍ ထိုအရပ်၌ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော မြစ်ငယ်တခုသည် ရေပြည့်သောအခါ လည်အတိုင်းအရှည်ရှိသော ရေရှိသည်ဖြစ်၍ စီး၏။ ရေမပြည့်သောအခါ ပုဆစ်ဒူး အတိုင်းအရှည်ရှိ၏။ ထိုမြစ်ငယ်၌ အထူးထူး အပြားပြား ရှိကုန်သော ငါးလိပ်တို့သည် သွားလာကုန်၏။ ရေအဆုံး၌ ငွေပြားအဆင်းနှင့်တူသော သဲအပြင်သည် ရှိ၏။ ကမ်းနားနှစ်ဘက်တို့၌ အထူးထူးသော အပွင့်အသီးကို ဆောင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ညွတ်ကုန်သော သစ်ပင်တို့သည် အပွင့်ရည် အသီးရည်တို့ဖြင့် ယစ်ကုန်သော ငှက်အပေါင်း, ပိတုန်းအပေါင်းတို့ဖြင့် ထက်ဝန်းကျင် ပြွမ်းကုန်၏။ အထူးထူးသော သားအပေါင်းတို့၏ မှီဝဲရာဖြစ်၏။ ချမ်းအေးသော အရိပ်ရှိ၏။

ဤသို့ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော ဟိမဝန္တာ မြစ်ငယ်ကမ်းနား၌ နှစ်ခုကုန်သော ကိန္နရာဖို့မတို့သည် အချင်းချင်း လည်ဘက်နမ်းရှုပ်၍ အထူးထူးသော အခြင်းအရာတို့ဖြင့် မြည်တမ်းကုန်လျက် ငိုကြွေးကုန်၏။ ဘလ္လာတိယမင်းသည် ထိုမြစ်၏ကမ်းနား၌ ဂန္ဓမာဒနတောင်သို့ တက်လတ်သော် ထိုကိန္နရာတို့ကို မြင်၍ အဘယ့်ကြောင့် ဤကိန္နရာတို့သည် ဤသို့ ငိုကြွေးကုန်သနည်း၊ ထိုကိန္နရာတို့ကို ငါမေးအံ့ဟု ကြံလျက် ခွေးတို့ကိုကြည့်၍ လက်ဖျစ်တီး၏။ ကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီးသော မင်းအိမ်၌ ကြီးကုန်သော ခွေးတို့သည် ထိုလက်ဖျစ်တီးသော အမှတ်ဖြင့် ချုံထဲသို့ဝင်၍ ရင်ဖြင့်ဝပ်ကုန်၏။ ထိုဘလ္လာတိယ မင်းသည် ထိုခွေးတို့ ငြိမ်ဝပ်စွာ နေသောအဖြစ်ကို သိ၍ လေးတောင့်တို့ကို၎င်း, ကြွင်းသော လက်နက်တို့ကို၎င်း သစ်ပင်ကိုမှီ၍ ထားပြီးလျှင် ခြေသံကို မကြားစေမူ၍ အသာအယာ ထိုကိန္နရာတို့၏ အထံသို့သွား၍ အဘယ့်ကြောင့် သင်တို့သည် ငိုကြွေးကုန်သနည်း ဟု ကိန္နရာတို့ကိုမေး၏။

ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၁၈၆။ ဘလ္လာတိယော နာမ အဟောသိ ရာဇာ၊
ရဋ္ဌံ ပဟာယ မိဂဝံ အစရိ သော။
အဂမာ ဂိရိဝရံ ဂန္ဓမာဒနံ၊
သုပုပ္ဖိတံ ကိံပုရိသာနုစိဏ္ဏံ။

၁၈၇။ သာဠူရသံဃဉ္စ နိသေဓယိတွာ၊
ဓနုကလာပဉ္စ သော နိက္ခိပိတွာ။
ဥပါဂမိ ဝစနံ ဝတ္တုကာမော၊
ယတ္ထ ဌိတာ ကိံပုရိသာ အဟေသုံ။

၁၈၈။ ဟိမစ္စယေ ဟေမဝတာယ တီရေ။
ကိမိဓ ဌိတာ မန္တယဝှေါ အဘိဏှံ။
ပုစ္ဆာမိ ဝေါ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊
ကထံ ဝေါ ဇာနန္တိ မနုဿလောကေ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ပသေနဒီကောသလမင်းကြီး။ ဘလ္လာတိယော နာမ၊ ဘလ္လာတိယ အမည်ရှိသော။ ရာဇာ၊ ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ဘူးပြီ။ သော၊ ထိုဘလ္လာတိယမင်းသည်။ ရဋ္ဌံ၊ ပြည်တိုင်းကားကို။ ပဟာယ၊ စွန့်၍။ မိဂဝံ၊ ထိုသမင်တောသို့။ အစရိ၊ သွား၏။ သော၊ ထိုဘလ္လာတိယမင်းသည်။ သုပုပ္ဖိတံ၊ ကောင်းစွာပွင့်သော ပန်းကိုဆောင်သော။ ကိံပုရိသာနုစိဏ္ဏံ၊ ကိန္နရာတို့၏ မပြတ် ကျင်လည်ရာ ကျက်စားရာဖြစ်သော။ ဂန္ဓမာဒနံ၊ ဂန္ဓမာဒန အမည်ရှိသော။ ဂိရိဝရံ၊ တောင်မြတ်သို့။ အဂမာ၊ ရောက်ပြီ။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၇။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ သာဠူရသံဃဉ္စ၊ ခွေးအပေါင်းကိုလည်း။ နိသေဓယိတွာ၊ တားမြစ်၍။ ဓနုကလာပဉ္စ၊ လေးတောင့်ကိုလည်း။ နိက္ခိပိတွာ၊ ချ၍။ ယတ္ထ၊ အကြင်အရပ်၌။ ကိံပုရိသာ၊ ကိန္နရာတို့သည်။ ဌိတာ၊ တည်ကုန်သည်။ အဟေသုံ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်သို့။ ဝစနံ၊ စကားကို။ ဝတ္တုကာမော၊ ဆိုလိုသည်ဖြစ်၍။ ဥပါဂမိ၊ ကပ်လေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၈။ ဟိမစ္စယေ၊ ဆောင်းလေးလ လွန်သည်ရှိသော်။ ဟေမဝတာယ၊ ဟိမဝန္တာမြစ်၏။ တီရေ၊ ကမ်းနား၌။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဌိတာ၊ တည်ကုန်သော သင်တို့သည်။ ကိံ၊ အဘယ်စကားကို။ အဘိဏှံ၊ မပြတ်။ မန္တယဝှေါ၊ တိုင်ပင်ကြကုန်သနည်း။ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊ လူ၏ကိုယ်အဆင်းနှင့် တူကုန်သော။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ မနုဿာ၊ လူတို့သည်။ ဇာနန္တိ နု၊ သိကုန်သနည်း။

ဘလ္လာတိယမင်း၏ စကားကိုကြား၍ ကိန္နရာဖိုသည် ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။ ကိန္နရီမသည်လျှင် မင်းနှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-

၁၈၉။ မလ္လံဂိရိံ မဏ္ဍရကံ တိကူဋံ၊
သီတောဒကာ အနုဝိစရာမ နဇ္ဇော။
မိဂါ မနုဿာဝ နိဘာသဝဏ္ဏာ၊
ဇာနန္တိ နော ကိံ ပုရိသာတိ လုဒ္ဒ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၈၉။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ မလ္လံဂိရိံ၊ မလ္လဂိရိမြစ်ကို၎င်း။ ပဏ္ဍရကံ၊ ပဏ္ဍရက မြစ်ကို၎င်း။ တိကူဋံ၊ တိကူဋမြစ်ကို၎င်း။ သီတောဒကာ၊ ချမ်းအေးသော ရေရှိကုန်သော။ နဇ္ဇော၊ မြစ်တို့ကို။ အနုဝိစရာမ၊ ငါတို့ လှည့်လည်ကုန်၏။ မိဂါ၊ သားမျိုး ဖြစ်ကုန်သော။ မနုဿာဝ၊ လူတို့ကဲ့သို့။ နိဘာသဝဏ္ဏာ၊ တူစွာထင်သော ကိုယ်သဏ္ဌာန်ရှိကုန်သော။ နော၊ ငါတို့ကို။ ကိံ ပုရိသာတိ၊ ကိန္နရာတို့ဟူ၍။ မနုဿာ၊ လူတို့သည်။ ဇာနန္တိ၊ သိကုန်၏။

ထို့နောင်မှ ဘလ္လာတိယမင်းသည် ထိုကိန္နရာတို့ကို မေးလိုရကား-

၁၉၀။ သုကိစ္စရူပံ ပရိဒေဝယဝှေါ၊
အာလိင်္ဂိကော စာသိ ပိယော ပိယာယ။
ပုစ္ဆာမိ ဝေါ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊
ကိမိဓ ဝနေ ရောဒထ အပ္ပတီတာ။

၁၉၁။ သုကိစ္စရူပံ ပရိဒေဝယဝှေါ၊
အာလိင်္ဂိကော စာသိ ပိယော ပိယာယ။
ပုစ္ဆာမိ ဝေါ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊
ကိမိဓ ဝနေ ဝိလပထ အပ္ပတီတာ။

၁၉၂။ သုကိစ္ဆရူပံ ပရိဒေဝယဝှေါ၊
အလိင်္ဂိကော စာသိ ပိယော ပိယာယ။
ပုစ္ဆာမိ ဝေါ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊
ကိမိဓ ဝနေ သောစထ အပ္ပတီတာ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၀။ သုကိစ္စရူပံ၊ အလွန် ဆင်းရဲငြိုငြင်သော သဘောရှိသည် ဖြစ်၍။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ပရိဒေဝယဝှေါ၊ ငိုကြွေးကြကုန်၏။ ပိယာယ၊ မယားဖြစ်သော ကိန္နရီမသည်။ ပိယော၊ လင်ဖြစ်သော ကိန္နရာဖိုကို။ အာလိင်္ဂိကော စ၊ လည်ဘက်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊ လူ၏ ကိုယ်နှင့်တူကုန်သော။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဣဓဝနေ၊ ဤတော၌။ အပ္ပတီတာ၊ မရောင့်ရဲကုန်သည် ဖြစ်၍။ ရောဒထ၊ ငိုကြွေးကုန်သနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၁။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ သုကိစ္ဆရူပံ၊ အလွန် ဆင်းရဲ ငြင်သော သဘောရှိသည်ဖြစ်၍။ ပရိဒေဝယဝှေါ၊ ငိုကြွေးကြကုန်၏။ ပိယာယ၊ မယားဖြစ် ကိန္နရာမသည်။ ပိယော၊ လင်ဖြစ်သော ကိန္နရာဖိုကို။ အာလိင်္ဂိကော စ၊ လည်ဘက်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊ လူနှင့်တူသော ကိုယ်သဏ္ဌာန် ရှိကုန်သော။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဣဓဝနေ၊ ဤတော၌။ အပ္ပတီတာ၊ မရောင့်ရဲကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဝိလပထ၊ မြည်တမ်းကြကုန်သနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၂။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ သုကိစ္ဆရူပံ၊ အလွန်ဆင်းရဲငြိုငြင်သော သဘောရှိသည်ဖြစ်၍။ ပရိဒေဝယဝှေါ၊ ငိုကြွေးကြကုန်၏။ ပိယာယ၊ မယားဖြစ်သော ကိန္နရီမသည်။ ပိယော၊ လင်ဖြစ်သော ကိန္နရာဖိုကို။ အာလိင်္ဂိကော စ၊ လည်ဘက်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊ လူ၏ ကိုယ်သဏ္ဌာန်နှင့်တူသော။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဣဓဝနေ၊ ဤတော၌။ အပ္ပတီတာ၊ မရောင့်ရဲကုန်သည်ဖြစ်၍။ သောစထ၊ စိုးရိမ်ကြကုန်သနည်း။

ထို့နောင်မှ ကိန္နရီမသည် ဘလ္လာတိယမင်းအား ပြန်ကြားလိုရကား-

၁၉၃။ မယေကရတ္တံ ဝိပ္ပဝသိမှ လုဒ္ဒ၊
အကာမကာ အညမညံ သရန္တာ။
တမေကရတ္တံ အနုကပ္ပမာနာ။
သောစာမ သာရတ္တိ ပုန န ဟေဿတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၃။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ယံ ဧကရတ္တံ၊ အကြင်တညဉ့်မျှ။ အညမညံ၊ အချင်းချင်း။ အကာမကာ၊ အလိုမရှိကုန်ဘဲ။ သရန္တာ၊ စိုးရိမ်ကြကုန်လျက်။ ဝိပ္ပဝသိမှ၊ ကင်း၍ နေရကုန်၏။ တံ ဧကရတ္တံ၊ ထိုသို့ တညဉ့်မျှကင်း၍ နေရသည်ကို။ အနုကပ္ပမာနာ၊ အဖန်တလဲလဲ ကြံအောက်မေ့ကုန်လျှက်။ ဝါ၊ တအုံနွေးနွေး ပူဆွေးကုန်လျှက်။ သာ ရတ္တိ၊ ထိုကင်း၍နေရသော ညဉ့်သည်။ ပုန၊ တဖန်။ န ဟေဿတိ၊ မဖြစ်ဘဲ ရှိပါအံ့လော။ ဣတိ၊ ဤသို့ နှလုံးသွင်း၍။ သောစာမ၊ စိုးရိမ်ကြကုန်၏။

ထိုစကားကိုကြား၍ ဘလ္လာယတိမင်းသည် ကိန္နရီမကို မေးမြန်းလိုရကား-

၁၉၄။ ယမေကရတ္တံ အနုကပ္ပထေတံ၊
ဓနံဝ နဋ္ဌံ ပိတရံဝ ပေတံ။
ပုစ္ဆာမိ ဝေါ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊
ကထံ ဝိနာ ဝါသမကပ္ပယိတ္ထ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၄။ ကိန္နရီ၊ ကိန္နရီမ။ ယံ ဧကရတ္တံ၊ အကြင် သင်တို့ကင်း၍ နေရသော တညဉ့်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဧတံ ဧကရတ္တံ၊ ထိုတညဉ့်ကို။ နဋ္ဌံ၊ ပျောက်လေပြီးသော။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ အနုကပ္ပထ ဣဝ၊ အဖန်တလဲလဲ နှမြောစုံမက်ကုန်သကဲ့သို့၎င်း။ ပေတံ၊ သေလွန်ပြီးသော။ ပိတရံ၊ မိဘကို။ အနုက ပ္ပထ ဣဝ၊ အဖန်တလဲလဲ အောက်မေ့ကုန်သကဲ့သို့၎င်း။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ အနုကပ္ပထ၊ အဖန်တလဲလဲ စိုးရိမ်ကြကုန်၏။ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊ လူ၏ကိုယ်အဆင်းနှင့် တူကုန်သော။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဝိနာ၊ ကင်း၍။ ဝါသံ၊ နေခြင်းကို။ အကပ္ပယိတ္ထ၊ ပြုကြကုန်သနည်း။

ထိုအမေးကို ဖြေလိုသော ကိန္နရီမသည်-

၁၉၅။ ယမိမံ နဒိံ ပဿသိ သီဃသောတံ၊
နာနာ ဒုမစ္ဆာဒနံ သေလကူလံ။
တံ မေ ပိယော ဥတ္တရိ ဝဿကာလေ၊
မမဉ္စ မညေ သော အနုဗန္ဓတိ။

၁၉၆။ အဟဉ္စ အင်္ကောလကံ ဩစိနာမိ၊
အတိမုတ္တကံ သတ္တလိယောဓိကဉ္စ။
ပိယော စ မေ ဟေဟိတိ မာလဘာရီ၊
အဟဉ္စ နံ မာလိနီ အဇ္ဈုပေဿံ။

၁၉၇။ အဟဉ္စိဒံ ကုရဝကံ ဩစိနာမိ၊
ဥဒ္ဒါလကာ ပါဋလိ သိန္ဒုဝါရိတာ။
ပိယော စ မေ ဟေဟိတိ မာလဘာရီ၊
အဟဉ္စ နံ မာလိနီ အဇ္ဈုပေဿံ။

၁၉၈။ အဟဉ္စ သာလဿ သုပုပ္ဖိတဿ၊
ဩစေယျ ပုပ္ဖာနိ ကရောမိ မာလံ။
ပိယော စ မေ ဟေဟိတိ မာလဘာရီ။
အဟဉ္စ နံ မာလိနီ အဇ္ဈုပေဿံ။

၁၉၉။ အဟဉ္စ သာလဿ သုပုပ္ပံတဿ၊
ဩစေယျ ပုပ္ဖာနိ ကရောမိ ဘာရံ။
ဣဒဉ္စ နော ဟေဟိတိ သန္ထရတ္ထံ၊
ယတ္ထဇ္ဇိမံ ဝိဟရိဿာမ ရတ္တိံ။

၂၀၀။ အဟဉ္စ ခေါ အဂ္ဂလု စန္ဒနဉ္စ၊
သိလာယ ပိံသာမိ ပမတ္တရူပါ။
ပိယော စ မေ ဟေဟိတိ ရောသိတင်္ဂေါ၊
အဟဉ္စ နံ ရောသိတာ အဇ္ဈုပေဿံ။

၂၀၁။ အထာဂမာ သလိလံ သီသသောတံ၊
နုဒံ သာလေ သဠလေ ကဏ္ဏိကာရေ။
အာပူရထ တေန မုဟုတ္တေန၊
သာယံ နဒီ အာသိ မယာ သုဒုတ္တရာ။

၂၀၂။ ဥဘောသု တီရေသု မယံ တဒါ ဌိတာ၊
သမ္ပဿန္တာ ဥဘယော အညမညံ။
သကိံပိ ရောဒါယ သကိံ ဟသာမ၊
ကိစ္ဆေန နော အဂမာ သံဝရီသာ။

၂၀၃။ ပါတော ဝ ခေါ ဥဂ္ဂတေ သူရိယမှိ၊
စတုက္ကံ နဒိံ ဥတ္တရိယာန လုဒ္ဒ။
အာလိင်္ဂိယာ အညမညံ မယံ ဥဘော၊
သကိံပိ ရောဒါမ သကိ့ ဟသာမ။

၂၀၄။ တီဟူနကံ သတ္တသတာနိ လုဒ္ဒ၊
ယ မိဓ မယံ ဝိပ္ပဝသိမှ ပုဗ္ဗေ။
ဝဿေ ကိမံ ဇီဝိတံ ဘူမိပါလေ၊
ကောနီဓ ကန္တာယ ဝိနာ ဝသေယျ။

ဟူသော ဤဆယ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၅။ လုဒ္ဒက၊ အမောင်မုဆိုး။ သီဃသောတံ၊ လျင်သော အယဉ်ရှိသော။ နာနာဒုမစ္ဆာဒနံ၊ အထူးထူးသော သစ်ပင်တို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းသော။ သေလကူလံ၊ တောင်နှစ်လုံးတို့၏ အကြား၌ စီးသော။ ယံ ဣမံ နဒိံ၊ အကြင် ဤမြစ်ကို။ ပဿသိ၊ မြင်၏။ တံ နဒိံ၊ ထိုမြစ်ကို။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယော၊ လင်သည်။ မမဉ္စ၊ ငါ့ကိုလည်း။ အနုဗန္ဓတိ၊ နောက်၌ လိုက်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မညေ၊ ထင်မှတ်၍။ ဝဿကာလေ၊ မိုးရွာသောအခါ၌။ ဥတ္တရိ၊ ကူး၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၆။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်ကား။ အင်္ကောလကံ၊ မှန်ကူပွင့်ကို၎င်း။ အတိမုတ္တကံ၊ ကင်ပွန်းပွင့်ကို၎င်း။ သတ္တလိယောဓိကဉ္စ၊ မိုဃ်းဆွေပွင့် ရွှေစံပယ်ပွင့်ကို၎င်း။ ဩစိနာမိ၊ ငါဆွတ်၏။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယော စ၊ လင်သည်လည်း။ မာလဘာရီ၊ ပန်းပန်ရသည်။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ မာလိနီ၊ ပန်းပန်လျက်။ နံ၊ ထိုငါ့လင်သို့။ အဇ္ဈုပေဿံ၊ ချဉ်းကပ်ပါအံ့။ ဣမိနာ ကာရဏေန၊ ဤအကြောင်းကြောင့်။ ဩစိနာမိ၊ ငါဆွတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၇။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ ဣဒံ ကုရဝကံ၊ ဤ ကုလားဇလပ်ပန်းကို၎င်း။ ဥဒ္ဒါလကံ၊ ငုရွှေပန်းကို၎င်း။ ပါဋလိသိန္ဒုဝါရိတာ၊ တောင်ကသစ်ပန်း ကြောင်ပန်းပွင့်တို့ကို၎င်း။ ဩစိနာမိ၊ ငါဆွတ်၏။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယော စ၊ ချစ်လင်သည်လည်း။ မာလဘာရီ၊ ပန်းပန်ရသည်။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ မာလိနီ၊ ပန်းပန်လျက်။ နံ၊ ထိုချစ်လင်သို့။ အဇ္ဈုပေဿံ၊ ချဉ်းကပ်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၈။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်ပုဆိုး။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ သုပုပ္ဖိတဿ၊ ကောင်းစွာပွင့်သော။ သာလဿ၊ အင်ကြင်းပင်၏။ ပုပ္ဖာနိ၊ အပွင့်တို့ကို။ ဩစေယျ၊ ဆွတ်ယူ၍။ မာလံ၊ ပန်းကုံးကို။ ကရောမိ၊ ပြု၏။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယော စ၊ ချစ်လင်သည်လည်း။ မာလဘာရီ၊ ပန်းပန်ရသည်။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ မာလိနီ၊ ပန်းပန်လျက်။ နံ၊ ထိုချစ်လင်သို့။ အဇ္ဈုပေဿံ၊ ချဉ်းကပ်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၁၉၉။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ သုပုပ္ဖိတဿ၊ ကောင်းပွင့်သော။ သာလဿ၊ အင်ကြင်းပင်၏။ ပုပ္ဖာနိ၊ အပွင့်တို့ကို။ ဩစေယျ၊ ဆွတ်ယူ၍။ ဘာရံ၊ ပန်းမွေ့ရာကို။ ကရောမိ၊ ပြု၏။ ယတ္ထ၊ အကြင် ပန်းမွေ့ရာ၌။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ဣမံ ရတ္တိံ၊ ဤညဉ့်ပတ်လုံး။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဝိဟရိဿာမ၊ နေကြကုန်အံ့။ နော၊ ငါတို့အား။ ဣဒဉ္စ၊ ဤပန်းမွေ့ရာသည်လည်း။ သန္ထရတ္ထံ၊ အခင်းအကျိုးငှါ။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၀။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ အဂ္ဂလုကာဠာဂလု၊ အကျော်နက်ကို၎င်း။ စန္ဒန၊ ဂေါသီတစန္ဒကူးနီကို၎င်း။ ပမတ္တရူပါ၊ မေ့လျော့သော သဘောရှိသည်ဖြစ်၍။ သိလာယံ၊ ကျောက်ပျဉ်၌။ ပိံသာမိ၊ သွေး၏။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယော၊ ချစ်လင်သည်။ ရောသိတင်္ဂေါ၊ အကျော်ကရမက် ဂေါသီတစန္ဒကူး လိမ်းကျံသော ကိုယ်ရှိသည်။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ ရောသိတာ၊ နံ့သာကိုယ်လုံးဖုံးအောင် လိမ်းကျံအပ်သည်ဖြစ်၍။ နံ၊ ထို ချစ်လင်သို့။ အဇ္ဈုပေဿံ၊ ချဉ်းကပ်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၁။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ အထ၊ ထိုမှတပါး။ သီဃသောတံ၊ လျင်သော အယဉ်ရှိသော။ သလိလံ၊ ရေသည်။ နဒိံ၊ မြစ်သို့။ အာဂမာ၊ လာ၏။ သာလေ၊ အင်ကြင်းပွင့်တို့ကို၎င်း။ သဠလေ၊ ထင်းရူးပွင့်တို့ကို၎င်း။ ကဏိကာရေ၊ မဟာလှေကားပွင့်တို့ကို၎င်း။ နုဒံ၊ ဆွတ်ယူစဉ်။ တေန မုဟုတ္တေန၊ ထိုခဏ၌။ အာပူရထ၊ မြစ်ရေပြည့်လင့်၏။ သာယံနဒီ၊ ထိုမြစ်ကို။ မယာ၊ ငါသည်။ သုဒုတ္တရာ၊ မကူးနိုင်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၂။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဥဘောသု တီရေသု၊ ကမ်းနားနှစ်ဘက်တို့၌။ ဥဘယာ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည်။ အညမညံ၊ တယောက်သည် တယောက်ကို။ သမ္ပဿန္တာ၊ လျှပ်စစ် ပြက်သည့်အခါ မြင်ကြကုန်လျက်။ ဌိတာ၊ တည်ကြကုန်၏။ သကိံပိ၊ ရံခါလည်း။ ရောဒါမ၊ ငိုကြကုန်၏။ သကိံပိ၊ ရံခါလည်း။ ဟသာမ၊ ရယ်ကြကုန်၏။ နော၊ ငါတို့အား။ သာ သံဝရီ၊ ထိုညဉ့်သည်။ ကိစ္ဆေန၊ ဆင်းရဲငြိုငြင်သဖြင့်။ အဂမာ၊ လွန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၃။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ ခေါ၊ စင်စစ်။ ပါတောဝ၊ နံနက်ကလျှင်။ သူရိယမှိ၊ နေသည်။ ဥဂ္ဂတေ၊ ထွက်လတ်သော်။ စတုက္ကံ၊ ရေနည်းသော။ နဒိံ၊ မြစ်ကို။ ဥတ္တရိယာန၊ ကူးကြ၍။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အညမညံ၊ အချင်းချင်း။ အာလိင်္ဂိယာ၊ လည်ဖက်ကုန်၍။ သကိံ ပိ၊ ရံခါလည်း။ ရောဒါမ၊ ငိုကြကုန်၏။ သကိံပိ၊ ရံခါလည်း။ ဟသာမ၊ ရယ်ရွှင်ကြကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၄။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ ယံ-ယသ္မိံ ကာလေ၊ အကြင်အခါ၌။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ဝိပ္ပဝသိမှ၊ ကင်း၍နေရကုန်၏။ သော ကာလော၊ ထိုအခါသည်။ ဣတော၊ ဤနေ့မှ။ တီဟူနကံ- တီဟိ ဦနကာနိ၊ သုံးရက်တို့ဖြင့် ယုတ်ကုန်သော။ သတ္တသတာနိ၊ အနှစ် ခုနစ်ရာရှိသည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဘူပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ တုမှာကံ၊ သင်တို့၏။ ဣမံ ဇီဝိတံ၊ ဤအသက်သည်။ ဧကံဝဿံ၊ အနှစ်တရာသာတည်း။ ကောနု ကိံနု၊ အဘယ့်ကြောင့်လျှင်။ ကန္တာယ၊ နှစ်သက်ဘွယ်သော မိဖုယားနှင့်။ ဝိနာ၊ ကွေကွင်း၍။ ဝသေယျာသိ၊ နေဘိသနည်း။

ထိုစကားကိုကြား၍ ဘလ္လာတိယမင်းသည် ကိန္နရာတို့၏ အသက်အပိုင်းအခြားကို မေးလိုရကား-

၂၀၅။ အာယုဉ္စ ဝေါ ကိတ္တကော နု သမ္မ၊
သစေပိ ဇာနာထ ဝဒထေ အာယုံ။
အနုဿ ဝါ ဝုဍ္ဎတော အာဂမာ ဝါ၊
အက္ခာထ မေတံ အဝိကမ္ပမာနာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၅။ သမ္မ၊ အဆွေ ကိန္နရီမ။ ဝေါ၊ သင်တို့၏။ အာယုဉ္စ၊ အသက်သည်ကား။ ကိတ္တကော နု၊ အဘယ်မျှ ရှည်သနည်း။ သစေပိ၊ အကယ်၍လည်း။ အနုဿ ဝါ၊ အဆင့်ကြား၍၎င်း။ ဝုဍ္ဎတော၊ မိဘ အစရှိသော ကြီးသောသူတို့၏ အထံမှ။ အာဂမာ ဝါ၊ လာသော စကားဖြင့်၎င်း။ အာယုံ၊ သင်တို့အသက်ကို။ ဇာနာထ၊ သိကြကုန်အံ့။ အာယုံ၊ အသက်ကို။ ဝဒေထ၊ ဆိုကုန်လော့။ ဧတံ၊ ထို အသင်တို့ အသက်အပိုင်းအခြားကို။ အဝိကမ္ပမာနာ၊ မကြောက်မရွံဘဲ။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာထ၊ ကြားကြကုန်လော့။

ကိန္နရီမသည် အသက်အပိုင်းအခြားကို ကြားလိုရကား-

၂၀၆။ အာယုဉ္စ နော ဝဿသဟဿံ လုဒ္ဒ၊
န စန္တရာ ပါပကော အတ္ထိ ရောဂေါ။
အပ္ပဉ္စ ဒုက္ခံ သုခမေဝ ဘိယျော၊
အဝီတရာဂါ ဇဟာမ ဇီဝိတံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၆။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မဆိုး။ နော၊ ငါတို့၏။ အာယုဉ္စ၊ အသက်သည်ကား။ ဝဿသဟဿံ၊ အနှစ်တထောင်တည်း။ အန္တရာ၊ အနှစ်တထောင် အကြား၌။ ပါပကော၊ မကောင်းစွာသော။ ရောဂေါ၊ အနာရောဂါသည်။ န စ အတ္ထိ၊ မရှိသလျှင်ကတည်း။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲသည်လည်း။ အပ္ပံ၊ နည်း၏။ သုခမေဝ၊ ချမ်းသာသည်သာလျှင်။ ဘိယျော၊ များစွာ၏။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အဝီတရာဂါ၊ ချစ်နှစ်သက်ခြင်း မပြတ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဇဟာမ၊ စွန့်ရကုန်အံ့။

ထိုကိန္နရီမ စကားကိုကြား၍ ဘလ္လာတိယမင်းသည် တိရစ္ဆာန် ဖြစ်ကုန်သော ဤကိန္နရာတို့ စဉ်လျက်လည်း တညဉ့်ကင်း၍ နေရသဖြင့် အနှစ်ခုနစ်ရာတို့ပတ်လုံး လည်ဖက်ကာ ငိုကြွေးလျက် သွားကြကုန်၏။ ငါသည်မူကား ယူဇနာသုံးရာရှိသော ကာသိတိုင်း၌ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ကို စွန့်ပစ်၍ တော၌ကျက်စားလျက် အလွန်ဆင်းရဲ ငြိုငြင်စွာသော အမှုကို ပြုမိစွတကားဟု ကြံ၍ ထိုအရပ်မှ ပြန်ခဲ့သဖြင့် ဗာရာဏသီ နေပြည်တော်သို့ ရောက်လျှင် မြတ်သောမင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီးသည် ဟိမဝန္တာအရပ်၌ အဘယ်မည်သောအံ့ဘွယ်သရဲကို မြင်တော်မူခဲ့သနည်းဟု မှူးတော်မတ်တော်တို့သည် မေးကုန်လတ်သော် အလုံးစုံသော အကြောင်းကို ကြားတော်မူပြီးလျှင် ထိုအခါမှစ၍ အလှူအစရှိသည်တို့ကို ပေးလှူလျှက်လျှင် မင်း၏စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ခံစားတော်မူ၏။

ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-

၂၀၇။ ဣဒဉ္စ သုတွာန အမာနုသာနံ၊
ဘလ္လာတိယော ဣတ္တရံ ဇီဝိတန္တိ။
နိဝတ္တထ န မိဂဝံ အစရိ၊
အဒါသိ ဒါနာနိ အဘုဉ္ဇိ ဘောဂေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဘလ္လာတိယော၊ ဘလ္လာတိယမင်းသည်။ အမာနုသာနံ၊ ကိန္နရာတို့၏။ ဣဒဉ္စ၊ ဤစကားကိုလျှင်။ သုတွာန၊ ကြား၍။ ဇီဝိတံ၊ လူတို့အသက်သည်။ ဣတ္တရံ၊ နည်းစွာ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့ နှလုံးသွင်း၍။ နိဝတ္တထ၊ ပြန်လေ၏။ မိဂဝံ၊ သမင်တောသို့။ န အစရိ၊ မသွားပြီ။ ဒါနာနိ၊ အလှူတို့ကို။ အဒါသိ၊ ပေးလေ၏။ ဘောဂေ၊ စည်းစိမ် ချမ်းသာတို့ကို။ အဘုဉ္ဇိ၊ ခံစား၏။

ဤဂါထာကို ဟောတော်မူပြီးလျှင် တဖန် အဆုံးအမ ပေးတော်မူပြန်လိုရကား-

၂၀၈။ ဣဒဉ္စ သုတွာန အမာနုသာနံ၊
သမ္မောဒထ မာ ကလဟံ အကတ္ထ။
မာ ဝေါ တပီ အတ္တကမ္မာ ပရာဓော၊
ယထာပိ တေ ကိံပုရိသေကရတ္တံ။

၂၀၉။ ဣဒဉ္စ သုတွာန အမာနုသာနံ၊
သမ္မောဒထ မာ ဝိဝါဒံ အကတ္ထ။
မာ ဝေါ တပီ အတ္တကမ္မာ ပရာဓော၊
ယထာပိ တေ ကိံပုရိသေကရတ္တံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တုမှေ၊ ရှင်မင်းကြီးရှိသည်။ အမာနုသာနံ၊ ကိန္နရာတို့၏။ ဣဒဉ္စ၊ ဤစကားကိုလျှင်။ သုတွာန၊ ကြားကုန်၍။ သမ္မောဒထ၊ ဝမ်းမြောက်ကြကုန်လော့။ ကလဟံ၊ ခိုက်ရန်ကို။ မာ အကတ္ထ၊ မပြုကြကုန်လင့်။ ဧကရတ္တံ၊ တညဉ့်မျှ။ ဝိပ္ပကတော၊ ကွေကွင်း၍ နေခြင်းဟူသော။ အတ္တကမ္မာပရာဓော၊ မိမိတို့အမှုအရာအပြစ်သည်။ တေ ကိံပုရိသေ၊ ထိုကိန္နရာတို့ကို။ တပီ ယထာ၊ ပူပန်စေသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ အတ္တကမ္မာပရာဓော၊ မိမိပြုခြင်းအပြစ်သည်။ ဝေါ၊ အရှင်မင်းကြီးတို့ကို။ မာ တပီ၊ မပူပန်စေလင့်။

֍ ဋ္ဌ ၂၀၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တုမှေ၊ ရှင်မင်းကြီးတို့သည်။ အမာနုသာနံ၊ ကိန္နရာတို့၏။ ဣဒဉ္စ၊ ဤစကားကိုလျှင်။ သုတွာန၊ ကြားကုန်၍။ သမ္မောဒထ၊ ဝမ်းမြောက်ကြကုန်လော့။ ဝိဝါဒံ၊ ငြင်းခုံခြင်းကို။ မာ အကတ္ထ၊ မပြုကြကုန်လင့်။ ဧကရတ္တံ၊ တညဉ့်မျှ။ ဝိပ္ပကတော၊ ကွေကွင်း၍ နေရသော။ အတ္တကမ္မာပရာဓော၊ မိမိတို့ပြုခြင်းအပြစ်သည်။ တေ ကိံပုရိသေ၊ ထိုကိန္နရာတို့ကို။ တပီ ယထာ၊ ပူပန်စေသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ အတ္တကမ္မာပရာဓော၊ မိမိတို့ အမှုအရာ အပြစ်သည်။ ဝေါ၊ သင်မင်းကြီးတို့ကို။ မာ တပီ၊ မပူပန်စေလင့်။

မလ္လိကာမိဖုယားသည် မြတ်စွာဘုရား ဓမ္မဒေသနာတော်ကို နာရလျှင် နေရာမှထ၍ လက်အုပ်ချီလျက် မြတ်စွာဘုရားအား ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုလိုရကား-

၂၁၀။ ဝိဝိဓံ အဓိမနာ သုဏောမဟံ၊
ဝစနပထံ တဝ အတ္ထသဉှိတံ။
မုဉ္စံ ဂိရံ နုဒသေဝ မေ ဒရံ။
သမဏ သုခါဝဟ ဇီဝ မေ စိရံ။

ဟူသော ဤအဆုံးဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၀။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝိဝိဓံ၊ အထူးထူးအပြားပြားသော အကြောင်းတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်၍ ဟောတော်မူအပ်သော။ ပထံ၊ နာခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော။ အတ္ထသဉှိတံ၊ အကျိုးစီးပွားနှင့် စပ်သော။ တဝ၊ အရှင်ဘုရား၏။ ဝစနံ၊ စကားတော်ကို။ အဓိမနာ၊ အလွန်ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သုဏောမိ၊ နာပါ၏။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ ဂိရံ၊ သာယာနာပျော်ဘွယ်ရှိသော တရားကို။ မုဉ္စံ-မုဉ္စန္တော၊ မြွက်တော်မူလျက်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်။ ဒရံ၊ စိုးရိမ်ခြင်းကြောင့်ဖြစ်သော ပူပန်ခြင်းကို။ နုဒသေဝ၊ ဖျောက်တော်မူပေသလျှင်ကတည်း။ သုခါဝဟ၊ ချမ်းသာ သုံးပါးကို ဆောင်တော်မူတတ်သော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ သာမိ၊ အရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ သမဏ၊ ကိလေသာကို ငြိမ်းစေတော်မူတတ်သော အရှင်ဘုရား။ တွံ ဧဝ၊ အရှင်ဘုရားသည်လျှင်။ စိရံ၊ မြင့်ရှည်စွာ။ ဇီဝ၊ သက်တော် ရှည်ပါစေသတည်း။

ကောသလမင်းကြီးသည် ထိုအခါမှစ၍ မလ္လိကာ မိဖုယားနှင့်တကွ သင့်တင့်ညီညွတ်စွာ နေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး- ယခုအခါ သင်ကောသလမင်းကြီးသည်လျှင် ထိုအခါ ကိန္နရာဖိုဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မလ္လိကာမိဖုယားသည် ထိုအခါ ကိန္နရီမဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဘလ္လာတိယမင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

လင်နှင့် မယား၊ ချစ်ကြင်ငြား၊ စီးပွားတက်မည်သာ

ရှစ်ခုမြောက်သော ဘလ္လာတိယဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဝီသတိနိပါတ်

၉။ သောမနဿဇာတ်

သူတပါး မကောင်းကြံ၍ကိုယ်၌ဘေးရန် ရောက်ခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကော တံ ဟိံသတိ ဟေဌေတိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသောမနဿဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်၏ ဘုရားသခင်ကို သတ်ခြင်းငှါ လုံ့လပြုခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုအခါ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် ဤဒေဝဒတ်သည် ငါဘုရားအား သတ်ခြင်းငှါ လုံ့လပြုသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ပြုဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့- လွန်လေပြီးသောအခါ ကုရုတိုင်း ဥတ္တရပဉ္စာလမြို့၌ ရေဏုမည်သော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုအခါ မဟာရက္ခိတမည်သော ရသေ့သည် ရသေ့ငါးရာ ခြံရံလျှက် ဟိမဝန္တာ၌ ကြာမြင့်စွာနေ၍ ချဉ်ဆားမှီဝဲအံ့သောငှါ ဒေသစာရီ သွားသည်ရှိသော် ဥတ္တရ ပဉ္စာလမြို့သို့ ရောက်၍ မင်း၏ဥယျာဉ်၌ နေ၍ မိမိပရိသတ်နှင့်တကွ ဆွမ်းအလို့ငှါ သွားသည်ရှိသော် မင်းအိမ်တံခါးသို့ ရောက်၏။ မင်းသည် ရသေ့အပေါင်းတို့ကို မြင်လျှင် ဣရိယာပုထ်၌ ကြည်ညို၍ တန်ဆာဆင်အပ်သော ပြာသာဒ်အပြင်၌ နေစေပြီးလျှင် မွန်မြတ်သော ဆွမ်းအာဟာရဖြင့် လုပ်ကျွေး၍ အရှင်ဘုရားတို့- အရှင်ဘုရားတို့သည် ဤမိုးလပတ်လုံး အကျွန်ုပ် ဥယျာဉ်၌လျှင် နေတော်မူပါကုန်ဟု ပင့်လျှောက်၍ ထိုရသေ့တို့နှင့်တကွ ဥယျာဉ်တော်သို့ သွား၍ နေရာကျောင်းတို့ကို ဆောက်လုပ်စေပြီးလျှင် ရဟန်းပရိက္ခရာတို့ကို လှူ၍ ရသေ့အပေါင်းတို့ကို ရှိခိုးလျက် ဥယျာဉ်မှ ထွက်ခဲ့၏။

ထိုအခါမှစ၍ ထိုအလုံးစုံကုန်သော ရသေ့တို့သည်လည်း မင်းအိမ်၌သာလျှင် ဆွမ်းစားကုန်၏။ မင်းသည်ကား သားသ္မီးမရှိသည်ဖြစ်၍ သားကို တောင့်တ၏။ သားသ္မီးတို့သည် မဖြစ်ကုန်၊ မိုဃ်းလလွန်သဖြင့် မဟာရက္ခိတရသေ့သည် ယခုအခါ ဟိမဝန္တာအရပ်သည် မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသည်။ ထိုဟိမဝန္တာသို့လျှင် သွားကုန်အံ့ဟု မင်းကိုပန်ကြား၍ မင်းသည် ပြုအပ်ပြီးသော ပူဇော်သက္ကာရ မြတ်နိုးတနာ ရှိသည်ဖြစ်၍ မြို့မှထွက်ခဲ့သဖြင့် ခရီးအကြား၌ မွန်းတည့်သောအခါ ခရီးမှဖဲ၍ ချမ်းအေးသော အရိပ်ရှိသော တခုသော သစ်ပင်အောက်ဝယ် နုပျိုသော မြက်သစ်ပင် အပြင်၌ အခြံအရံနှင့်တကွ နေ၏။ အခြံအရံ ရသေ့တို့သည် စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မင်းအိမ်၌ အမျိုးအနွယ်ကို စောင့်လတ္တံ့သော သားတယောက်မျှ မရှိ၊ မင်းသည် သားကို အကယ်၍ ရအံ့၊ ဤသို့ ရသည်ရှိသော် ကောင်းစွာသာလျှင် ဖြစ်ရာ၏။ မင်းစဉ်မင်းဆက်သည် စပ်မိရာ၏ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။

မဟာရက္ခိတ ရသေ့သည် ထိုရသေ့တို့၏ စကားကို ကြား၍ မင်းအား သားသည် ဖြစ်လတ္တံ့လော, မဖြစ်လတ္တံ့လော ဟု စုံစမ်း ဆင်ခြင်လတ်သော် သားသည် ဖြစ်လတ္တံ့သည်ကို သိ၍ ဤသို့ဆို၏။ အို ရသေ့အပေါင်းတို့- သင်တို့သည် မစိုးရိမ်ကြကုန်လင့်၊ ယနေ့ မိုးသောက်သောအခါ နတ်သားတယောက်သည် နတ်ပြည်မှ စုတေခဲ့၍ မင်း၏ မိဖုယားကြီးဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေယူလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထိုစကားကို ကြား၍ ရသေ့စဉ်းလဲတယောက်သည် ယခုအခါ ငါသည် မင်းဆရာဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ရသေ့တို့ သွားသောအခါ ဖျားနာဟန်ပြုသဖြင့် အိပ်၍ လာလှည့် သွားကြကုန်အံ့ဟု ဆိုလတ်သော် ငါလိုက်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။ မဟာရက္ခိတ ရသေ့သည် ထိုရသေ့စဉ်းလဲ၏ အိပ်ခြင်းအကြောင်းကို သိ၍ အကြင်အခါ တတ်နိုင်၏။ ထိုအခါ သင်လာခဲ့လော့ဟု ဆိုပြီးလျှင် ရသေ့အပေါင်းကို ယူ၍ ဟိမဝန္တသို့လျှင် သွား၏။ ရသေ့စဉ်းလဲသည်လည်း ပြန်၍ လျင်မြန်စွာ သွားပြီးလျှင် မင်းအိမ်တံခါး၌ ရပ်၏။ မဟာရက္ခိတ ရသေ့၏ အလုပ်အကျွေး တပည့်ရသေ့သည် လာ၏ဟု မင်းအား လျှောက်စေ၏။

မင်းသည် လျင်မြန်စွာ ပင့်ခေါ်သဖြင့် ပြာသာဒ်ထက်သို့ တက်၍ ခင်းအပ်သော နေရာ၌ နေ၏။ မင်းသည် ရသေ့စဉ်းလဲကို ရှိခိုးလျက် တင့်အပ်သော အရပ်၌နေ၍ ရသေ့အပေါင်းတို့၏ အနာမရှိသော အဖြစ်ကိုမေး၍ အရှင်ဘုရား -အလွန်လျင်မြန်စွာ ပြန်ခဲ့တော်မူ၏။ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ကြွလာတော်မူသနည်းဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး- လျင်မြန်စွာ ပြန်ခဲ့သည် မှန်၏။ ရသေ့အပေါင်းတို့သည် ချမ်းသာစွာ နေကြကုန်သည်ဖြစ်၍ ရှင်မင်းကြီး၏ အမျိုးအနွယ် အစဉ်အဆက်ကို စောင့်ရှောက်တတ်သော သားသည် ဖြစ်ပါမူကား ကောင်းလေစွဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ငါတို့သည် ထိုစကားကိုကြား၍ ရှင်မင်းကြီးအား သားသည် ဖြစ်လတ္တံ့လော, မဖြစ်လတ္တံ့လောဟု ဒိဗ္ဗစက္ခုဖြင့် ကြည့်လတ်သော် တန်ခိုးကြီးသော နတ်သားသည် နတ်ပြည်မှ စုတေ၍ သုဓမ္မာ မိဖုယားကြီးဝမ်း၌ ဖြစ်လတ္တံ့သည်ကိုမြင်၍ မင်းသည် မသိသည်ဖြစ်၍ ကိုယ်ဝန်ကို ဖျက်ဆီးရာ၏။ ထိုအကြောင်းကို မင်းအား ငါကြားအံ့ဟု အရှင်မင်းကြီးတို့အား ပြောဆိုအံ့သောငှါ ငါလာ၏။ ငါသည်လျှင် မင်းကြီးအား ပြောဆိုအပ်ပြီ၊ မြတ်သောမင်းကြီး - ငါသည် သွားအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား- သွားခြင်းငှါ မတတ်ကောင်းဟု နှစ်သက်သဖြင့် ကြည်ညိုသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုရသေ့စဉ်းလဲကို ဥယျာဉ်တော်သို့ ဆောင်ယူပြီးလျှင် နေရာအရပ်ကို စီရင်၍ ပေး၏။ ထိုရသေ့စဉ်းလဲသည် ထိုနေ့မှစ၍ မင်းအိမ်၌ သာလျှင် ဆွမ်းစား၍နေ၏။ ထိုရသေ့စဉ်းလဲ၏ အမည်သည် ဒိဗ္ဗစက္ခုရသေ့ဟူ၍လျှင် ထင်ရှား၏။

ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် တာဝတိံသာနတ်ပြည်မှ စုတေ၍ သုဓမ္မာ မိဖုယားကြီးဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေယူ၏။ ယူပြီး၍ ဆယ်လလွန်သဖြင့် ဖွား၏။ ထိုမင်းသားကို အမည် မှည့်သောနေ့၌ သောမနဿ သတို့သား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုမင်းသားသည် အခြံအရံဖြင့်ကြီး၏။ ရသေ့စဉ်းလဲသည်လည်း ဥယျာဉ်၏ တခုသောနံပါး၌ အထူးထူးသော ဟင်းချက်ကောင်းသော ဟင်းရွက်ကို၎င်း, နွယ်မှ ဖြစ်သော ဗူး, ဖရုံ သခွါး အစရှိသော သစ်သီးကို၎င်း စိုက်ပျိုး၍ ဟင်းရွက်သည်တို့၏ လက်၌ ရောင်း၍ ဥစ္စာကို ဖြစ်စေ၏။ ဘုရားလောင်း သောမနဿ မင်းသား ခုနစ်နှစ် မြောက်သောအခါ မင်း၏ ပစ္စန္တရစ်သည် ပုန်ကန်၏။ ထိုမင်းသည် ဒိဗ္ဗစက္ခုရသေ့ကို သင် မမေ့မလျော့လင့်ဟု မင်းသားကို အပ်နှင်းခဲ့ပြီးလျှင် ပစ္စန္တရစ်ကို ငြိမ်းအံ့ဟု သွား၏။

ထိုအခါ တနေ့သ၌ မင်းသားသည် ရသေ့ကို ဖူးမြင်အံ့ဟု ဥယျာဉ်တော်သို့ သွား၍ ရသေ့စဉ်းလဲသည် မည်းနက်သော သင်္ကန်းတထည်ကို ဝတ်၍ မည်းနက်သော သင်္ကန်းတထည်ကို ရုံလျက် လက်နှစ်ဘက်တို့ဖြင့် ရေအိုးနှစ်လုံးတို့ကိုကိုင်၍ ဟင်းရွက်ခင်း၌ ရေလောင်းသည်ကို မြင်၍ ရသေ့စဉ်းလဲသည် မိမိ၏ ရဟန်းတရားကို မပြုမူ၍ ဟင်းရွက်ရောင်းသော အမှုကို ပြု၏ဟု သိ၍ ဟင်းရွက်သည် သူကြွယ်- သင်သည် အဘယ်ကို ပြုသနည်းဟု ထိုရသေ့စဉ်းလဲကို ရှက်စေ၍ ရှိမခိုးဘဲလျှင် ဥယျာဉ်မှ ထွက်ခဲ့၍ မြို့သို့သွား၏။ ရသေ့စဉ်းလဲသည် ယခုကပင်လျှင် ဤမင်းသားငယ်သည် ဤသို့သဘောရှိသော ဆန့်ကျင်ဘက် ရန်သူဖြစ်၏။ အဘယ်သူသည် သိနိုင်အံ့နည်း၊ အသို့ပြုလတ္တံ့နည်း၊ ယခုအခါ၌လျင် ထိုမင်းသားကို ဖျက်ဆီးခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံ၍ မင်းလာသောအခါ၌ ကျောက်ပျဉ်ချပ်ကို တင့်အပ်သော အရပ်၌ချ၍ ရေသောက်အိုးကို ခွဲပြီးလျှင် ကျောင်း၌ မြက်သစ်ရွက်တို့ကိုကြဲ၍ ကိုယ်ကို ဆီနှင့်လိမ်းကျံ၍ ကျောင်းတွင်းသို့ ဝင်ပြီးလျှင် ဦးခေါင်းနှင့်တကွ ခြုံ၍ ကြီးစွာသော ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်သကဲ့သို့ ညောင်စောင်းငယ်၌ အိပ်၏။ မင်းသည် လာလတ်၍ မြို့ကို လက်ျာရစ်လှည့်သည်ကို ပြု၍ နန်းတော်သို့ မဝင်မူ၍လျှင် ငါ၏သခင် ဒိဗ္ဗစက္ခုရသေ့ကို ဖူးမြင်အံ့ဟု ကျောင်းတံခါးသို့ သွား၍ ထိုဖောက်ပြန်သော အခြင်းအရာကို မြင်လျှင် ဤဖောက်ပြန်ခြင်းသည်ကား အသို့နည်းဟု ကျောင်းတွင်းသို့ ဝင်၍ အိပ်လျက်နေသော ထိုရသေ့ကိုမြင်လျှင် ခြေတို့ကို ဆုပ်နယ်လျက် အကြောင်းကို မေးလိုရကား-

၂၁၁။ ကော တံ ဟိံသတိ ဟေဌေတိ၊
ကိံနု ဒုမ္မနော သောစသိ အပ္ပတီတော။
ကဿဇ္ဇ မာတာပိတရော ရုဒန္တု၊
ကောနွဇ္ဇ သေတိ နိဟတော ပထဗျာ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၁။ သာမိ ဒိဗ္ဗစက္ခု၊ အရှင်ဒိဗ္ဗစက္ခုရှင်ရသေ့။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ တံ၊ ထိုရှင်ရသေ့ကို။ ဟိံသတိ၊ ပုတ်ခတ်ညှဉ်းဆဲသနည်း။ ကော၊ အဘယ်သူသည်။ တံ၊ ရှင်ရသေ့ကို။ ဟေဌေတိ-အက္ကောသတိ၊ ဆဲရေးသနည်း။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဒုမ္မနော၊ နှလုံးမသာသည်ဖြစ်၍။ အပ္ပတီတော၊ မနှစ်သက်သည်ဖြစ်၍။ တွံ၊ သင် ရှင်ရသေ့သည်။ သောစသိ နု၊ စိုးရိမ်သနည်း။ အဇ္ဇ၊ ဤအခါ၌။ ကဿ၊ အဘယ်သူသည်။ မာတာပိတရော၊ အမိအဖတို့သည်။ ရောဒန္တု၊ ငိုစေကုန်သနည်း။ ကောနု၊ အဘယ်သူသည်။ အဇ္ဇ၊ ဤအခါ၌။ နိဟတော၊ ညှဉ်းဆဲသတ်ပုတ်သည်ဖြစ်၍။ ပထဗျာ၊ မြေ၌။ သေတိ၊ အိပ်စေသနည်း။

ထိုစကားကို ကြား၍ ရသေ့စဉ်းလဲသည် ကြည်းညည်းလျက် အိပ်ရာမှထ၍ မင်းအား အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-

၂၁၂။ တုဋ္ဌော သ္မိ ဒေဝ တဝ ဒဿနေန။
စိရဿံ ပဿာမိ တံ ဘူမိပါလ။
အဟိံသကော ရေဏု မနုပ္ပဝိဿ၊
ပုတ္တေန တေ ပေါထယိတော သ္မိ ဒေဝ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၂။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ တဝ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ ဒဿနေန၊ မြင်ရသဖြင့်။ တုဋ္ဌော၊ ငါနှစ်သက်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ ဘူမိပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ တံ၊ အရှင်မင်းကြီးကို။ စိရဿံ၊ ကြာမြင့်မှ။ ပဿာမိ၊ မြင်ရ၏။ ရေဏု၊ ရေဏုအမည်ရှိသော မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဟိံသကော၊ သူတပါးကို မညှဉ်းဆဲ။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ အထ၊ ထိုသို့ သူတပါးကို မညှဉ်းဆဲဘဲလျှက်။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ပုတ္တေန၊ သားတော်သည်။ အနုပ္ပဝိဿ၊ ဥယျာဉ်သို့ ဝင်လတ်၍။ အဟံ၊ ငါ့ကို။ ပေါထယိတာ၊ ညှဉ်းဆဲသတ်ပုတ်အပ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။

ထိုဆရာရသေ့စဉ်းလဲ ပြောဆိုသော စကားကို ကြား၍လျှင် ရေဏုမင်းကြီးသည် ပြင်းစွာ အမျက်ထွက်လတ်၍ သားတော်ကို သတ်စိမ့်သောငှာ သူသတ်တို့ကိုစေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-

၂၁၃။ အာယန္တု ဒေါဝါရိကာ ခဂ္ဂဗန္ဓာ၊
ကာသာဝိယာ ဟန္တု အန္တပုရံ နံ။
ဟန္တွာန တံ သောမနဿံ ကုမာရံ၊
ဆေတွာန သီသံ ဝရ မာဟရန္တု။

၂၁၄။ ပေသိတာ ရာဇိနော ဒူတာ၊ ကုမာရံ ဧတဒဗြဝုံ။
ဣဿရေန ဝိတိဏ္ဏောသိ၊ ဝဓံ ပတ္တောသိ ခတ္တိယ။

၂၁၅။ သ ရာဇပုတ္တော ပရိဒေဝယန္တော၊
ဒသင်္ဂုလိံ အဉ္ဇလိံ ပဂ္ဂဟေတွာ။
အဟံပိ ဣစ္ဆာမိ ဇနိန္ဒံ ဒဋ္ဌုံ၊
ဇီဝံ မံ နေတွာ ပဋိဒဿယေထ။

၂၁၆။ တဿ တံ ဝစနံ သုတွာ၊ ရညော ပုတ္တံ အဒဿယုံ။
ပုတ္တော စ ပိတရံ ဒိသွာ၊ ဒူရတော ဝဇ္ဈဘာသထ။

၂၁၇။ အာဂစ္ဆုံ ဒေါဝါရိကာ ခဂ္ဂဗန္ဓာ၊
ကာသာဝိယာ ဟန္တု မမံ ဇနိန္ဒ။
အက္ခာဟိ မေ ပုစ္ဆိတော ဧတမတ္ထံ၊
အပရာဓော ကောနီဓ မမဇ္ဇ အတ္ထိ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ရာဇာ၊ ရေဏု မင်းသည်။ အမစ္စေ၊ အမတ်တို့ကို။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ အာဏာပေသိ၊ စေ၏။ ဘောန္တော အမစ္စာ၊ အို-အမတ်တို့။ ခဂ္ဂဗန္ဓာ၊ သန်လျက် လက်စွဲကုန်သော။ ဒေါဝါရိကာ၊ တံခါးစောင့်တို့သည်၎င်း။ ကာသာဝိယာ၊ ခိုးသူသတ်သော အာဏာသားတို့သည်၎င်း။ အာယန္တု၊ လာစေကုန်။ အန္တေပုရံ၊ နန်းတွင်း၌။ နံ၊ ထိုမင်းသားကို။ ဟန္တု၊ သတ်စေကုန်။ တံ သောမနဿကုမာရံ၊ ထို သောမနဿမင်းသားကို။ ဟန္တွာန၊ သတ်ပြီး၍။ ဝရံ၊ မြတ်သော။ သီသံ၊ ဦးခေါင်းကို။ ဆေတွာန၊ ဖြတ်၍။ အာဟရန္တု၊ ဆောင်ခဲ့စေကုန်။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ရာဇိနော၊ မင်းသည်။ ပေသိတာ၊ စေအပ်ကုန်သော။ ဒူတာ၊ တမန်တို့သည်။ ကုမာရံ၊ မင်းသားကို။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝုံ၊ ဆိုကုန်၏။ ခတ္တိယ၊ အရှင်မင်းသား။ တွံ၊ အရှင်မင်းသားကို။ ဣဿရေန၊ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည်။ ဝိတိဏ္ဏော၊ စွန့်အပ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဝဓံ၊ သတ်အပ်သောအဖြစ်သို့။ ပတ္တော၊ ရောက်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်ပြီ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝုံ၊ ဆိုကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သော ရာဇပုတ္တော၊ ထိုမင်းသားသည်။ ပရိဒေဝယန္တော၊ ငိုကြွေးလျှက်။ ဒသင်္ဂုလိံ၊ လက်ဆယ်ချောင်းဟု ဆိုအပ်သော။ အဉ္စလိံ၊ လက်အုပ်ကို။ ပဂ္ဂဟေတွာ၊ ချီ၍။ အဟံပိ၊ ငါသည်လည်း။ ဇနိန္ဒံ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်ကို။ ဒဋ္ဌုံ၊ ဖူးမြင်ခြင်းငှါ။ ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုရှိပါ၏။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဇီဝံ၊ အရှင်။ နေတွာ၊ ဆောင်ယူ၍။ ပဋိဒဿယေထ၊ ပြပါကုန်ဦးလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဝေါစ၊ ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဿ၊ ထိုသောမနဿမင်းသား၏။ တံဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ သုတွာ၊ ကြားကုန်၍။ ဒူတာ၊ တမန်တို့သည်။ ရညော၊ ခမည်းတော်မင်းကြီးအား။ ပုတ္တံ၊ သားတော်ကို။ အဒဿယုံ၊ ပြကုန်၏။ ပုတ္တော စ၊ သားတော် သောမနဿမင်းသားသည်လည်း။ ပိတရံ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီးကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ဒူရတောဝ၊ အဝေးမှသာလျှင်။ အဇ္ဈဘာသထ၊ ဤသို့ဆိုလေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၇။ ဇနိန္ဒ၊ ခမည်းတော် မင်းမြတ်။ ဒေါဝါရိကာ၊ တံခါးစောင့်တို့သည်။ ခဂ္ဂဗန္ဓာ၊ သန်လျက် လက်စွဲကုန်လျှက်။ အာဂစ္ဆုံ၊ လာကုန်၏။ ကာသာဝိယာ၊ ခိုးသူသတ်သော အာဏာသားတို့သည်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဟန္တုံ၊ သတ်ခြင်းငှါ။ အာဂစ္ဆုံ၊ လာကုန်၏။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ မမ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ကော အပရာဓော၊ အဘယ်အပြစ်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိသနည်း။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီးသည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ တမတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ အက်ခာဟိ၊ ကြားတော်မူလော့။

မင်းသည် ဘဝဂ်ဘုံသည် အလွန် နိမ့်သေး၏။ သင်၏ အပြစ်သည်ကား အလွန်ကြီး၏ဟု ဆို၍ ထိုမင်းသား၏ အပြစ်ကို ပြလိုရကား-

၂၁၈။ သာယဉ္စ ပါတော ဥဒကံ သဇာတိ၊
အဂ္ဂိံ သဒါ ပါရိစရတိ ပ္ပမတ္တော။
တံ တာဒိသံ သံယတံ ဗြဟ္မစာရိံ၊
ကသ္မာ တုဝံ ဗြူသိ ဂဟပ္ပတီတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၈။ ဧသော၊ ဤငါ့ဆရာ ဒိဗ္ဗစက္ခု ရှင်ရသေ့သည်။ သာယဉ္စ၊ ညဉ့်အခါ၌၎င်း။ ပါတော စ၊ နံနက်အခါ၌၎င်း။ ဥဒကံ၊ ရေသို့။ သဇာတိ၊ ဆင်း၍ကျင့်၏။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ အပ္ပမတ္တာ၊ မမေ့မလျော့။ အဂ္ဂိံ၊ မီးကို။ ပါရိစရတိ၊ လုပ်ကျွေး၏။ သံယတံ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးကို စောင့်ပေသော။ ဗြဟ္မစာရိံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်ပေသော။ တံ တာဒိသံ၊ ထိုသို့သော ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံပေသော ဒိဗ္ဗစက္ခုရှင်ရသေ့ကို။ ကသ္မာ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဂဟပ္ပတီတိ၊ ဟင်းရွက်သည် သူကြွယ်ဟူ၍။ ဗြူသိ၊ ဆိုဘိသနည်း။

ထို့နောင်မှ မင်းသားသည် အရှင်မင်းကြီး- သူကြွယ်ကိုလျှင် သူကြွယ်ဟူ၍ဆိုသော အကျွန်ုပ်အား အဘယ်အပြစ်ရှိသနည်းဟု ဆို၍ အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-

၂၁၉။ တာလာ စ မူလာ စ ဖလာ စ ဒေဝ၊
ပရိဂ္ဂဟာ ဝိဝိဓာ သန္တိမဿ။
တေ ရက္ခတိ ဂေါပယတပ္ပမတ္တော၊
တသ္မာ အဟံ ဗြူမိ ဂဟပ္ပတီတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၁၉။ ဒေဝ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ တာလာ စ၊ ထန်းပင်ငယ်တို့သည်၎င်း။ မူလာ စ၊ အမြစ်အဥတို့သည်၎င်း။ ဖလာ စ၊ သစ်သီးတို့သည်၎င်း။ ဣမဿ၊ ဤရသေ့အား။ ဝိဝိဓာ၊ အထူးထူး အပြားပြားကုန်သော။ ပရိဂ္ဂဟာ၊ သိမ်းဆည်းအပ်သော ဥစ္စာတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသစ်မြစ်သစ်သီးတို့ကို။ သော၊ ဤရသေ့သည်။ ရက္ခတိ၊ ကိုယ်တိုင်စောင့်၏။ အပ္ပမတ္တာ၊ မမေ့မလျော့။ ဂေါပယတိ၊ စောင်ရန်းဖြင့် လုံခြုံစေ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဂဟပ္ပတီတိ၊ ဟင်းရွက်သည် သူကြွယ်ဟူ၍။ ဗြူမိ၊ ဆို၏။

ဤသို့ ထိုရသေ့ကို အကျွန်ုပ်သည်လည်း သူကြွယ်ဟူ၍ ဆိုပေ၏။ အကယ်၍ ယုံတော်မမူအံ့၊ မြို့တံခါး လေးမျက်နှာတို့၌ ဟင်းရွက်သည်တို့ကို မေးစေတော်မူလော့ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် မင်းသည် မေးစေ၏။ ထိုဟင်းရွက်သည်တို့သည် မှန်ပေ၏။ အကျွန်ုပ်တို့သည် ဤရသေ့လက်မှ ဟင်းရွက်ဟင်းသီးတို့ကို ဝယ်ရပါကုန်၏ဟု ဆိုကုန်၏။ ဟင်းရွက်ခင်းကိုလည်း စုံစမ်းကြည့်ရှု၍ မျက်မှောက်ပြု၍ မင်းသား၏ အချင်းတို့သည် ကျောင်းတွင်းသို့ဝင်၍ ဟင်းရွက် ဟင်းသီးရောင်း၍ရသော ကျပ် မတ် အစရှိသော အသပြာထုပ်ကို ကျောင်းမှထုတ်၍ မင်းအား ပြ၏။ မင်းသည် သားတော်ဘုရားလောင်း၏ အပြစ်မရှိသော အဖြစ်ကိုသိ၍ သားတော် တင်လျှောက်သော စကားကို ဝန်ခံလိုရကား-

၂၂၀။ သစ္စံ ခေါ ဧတံ ဝဒသိ ကုမာရ၊
ပရိဂ္ဂဟာ ဝိဝိ သန္တိမဿ။
တေ ရက္ခတိ ဂေါပယတပ္ပမတ္တော။
ဗြာဟ္မဏော ဂဟပတိ တေန ဟောတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၀။ ကုမာရ၊ မင်းသား။ တွံ၊ သင်သည်။ သစ္စံ ခေါ၊ မှန်သည်သာလျှင်ဖြစ်သော။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ ဝဒသိ၊ ဆိုပေ၏။ ဣမဿ၊ ဤ ရသေ့အား။ ဝိဝိဓာ၊ အထူးထူး အပြားပြား ရှိကုန်သော။ ပရိဂ္ဂဟယ၊ သိမ်းဆည်းအပ်ကုန်သော ဥစ္စာတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဧသော၊ ဤရသေ့သည်။ တေ၊ ထို ဥစ္စာတို့ကို။ ရက္ခတိ၊ ကိုယ်တိုင်စောင့်၏။ အပ္ပမတ္တော၊ မမေ့မလျော့။ ဂေါပယတိ၊ လုံခြုံစေ၏။ တေန၊ ထိုဥစ္စာကို သိမ်းဆည်း စောင့်ရှောက်သောကြောင့်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ရသေ့သည်။ ဂဟပတိ၊ ဟင်းရွက်သည် သူကြွယ်မည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည် ကြံ၏။ ဤသို့ သဘောရှိသော မင်းမိုက်၏အထံ၌ နေသောထက် ဟိမဝန္တာဝင်၍ ရဟန်းပြုခြင်း မြတ်၏ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် ပရိသတ်အလယ်၌သာလျှင် ထိုရသေ့စဉ်းလဲ၏ အပြစ်ကို ထင်စွာပြုပြီးလျှင် ပန်ကြား၍ ယနေ့ပင်လျှင် အိမ်မှထွက်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုအံ့ဟု ထိုဘုရားလောင်းသည် ပရိသတ်အား ရှိခိုး၍ ခမည်းတော် မင်းကြီးကို ကဲ့ရဲ့လိုရကား-

၂၂၁။ သုဏန္တု မယှံ ပရိသာ သမာဂတာ၊
သ နေဂမာ သ ဇနပဒါ စ သဗ္ဗေ။
ဗာလော ယံ ဗာလဿ ဝစော အနိသမ္မ၊
အဟေတုနာ မံ အဃာတယေ ဇနိန္ဒော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၁။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ် လာကုန်သော။ သနေဂမာ၊ နိဂုံးနှင့် တကွဖြစ်ကုန်သော။ သဇနပဒါ၊ ဇနပုဒ်နှင့်တကွ ဖြစ်ကုန်သော။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ပရိသာ၊ ပရိသတ်တို့သည်။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏန္တု၊ နာကြကုန်။ အယံ ဗာလော ဇနိန္ဒော၊ ဤ မင်းမိုက်သည်။ ဗာလဿ၊ ဆရာရသေ့မိုက်၏။ ဝစော၊ စကားကို။ သုတွာ၊ နာယူ၍။ အနိသမ္မ၊ မစုံစမ်းမူ၍။ အဟေတုနာ၊ အကြောင်းမရှိဘဲလျက်။ မံ၊ ငါ့ကို။ အဃာတယေ၊ သတ်စေဘိ၏။

ဤသို့သော စကားကိုဆိုပြီးလျှင် ခမည်းတော် မင်းကြီးကို ရှိခိုး၍ မိမိကိုယ်ကို ရသေ့ရဟန်းပြုခြင်းငှါ ခွင့်ပြုစေလိုရကား-

၂၂၂။ ဒဠှသ္မိ မူလေ ဝိသဋေ ဝိရူဠှေ၊
ဒုန္နိက္ကယော ဝေဠု ပသာခဇာတော။
ဝန္ဒာမိ ပါဒါနိ တဝ ဇနိန္ဒ၊
အနုဇာန မံ ပဗ္ဗဇိဿာမိ ဒေဝ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၂။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကိုအစိုးရတော်မူသော။ ဒေဝ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ပသာခဇာတော၊ ပေါက်ရောက်ပြီး၍ အကိုင်းအခက် စည်ပင်ပြီးသော။ ဝေဠု၊ ဝါးပင်ကို။ ဒုန္နိက္ကယော ဣဝ၊ ဆွဲငင်နုတ်ယူနိုင်ခဲ သကဲ့သို့။ ဒဠှသ္မိံ၊ မြဲမြံခိုင်ခံ့သော။ ဝိရူဠှေ၊ ရောက်သော။ မူလေ၊ တဏှာဟူသော အမြစ်သည်။ ဝိသဋေ၊ ပွားများစည်ပင်လတ်သော်။ ဒုန္နိက္ကယော၊ ဖယ်ရှား နုတ်ယူနိုင်ခဲ၏။ တဝ၊ ရှင်မင်းကြီး၏။ ပါဒါနိ၊ ခြေတော်တို့ကို။ ဝန္ဒာမိ၊ ရှိခိုး၏။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အနုဇာန၊ အခွင့်ပြုတော်မူပါလော့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုပါအံ့။

ထို နောင်မှ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် သားတော်အား မင်းအဖြစ်ကို ပေးသဖြင့် ရဟန်းပြုခြင်းကို မြစ်လိုရကား-

၂၂၃။ ဘုဉ္စသု ဘောဂေ ဝိပုလေ ကုမာရ၊
သဗ္ဗဉ္စ တေ ဣဿရိယံ ဒဒါမိ။
အဇ္ဇေဝ တွံ ကုရူနံ ဟောဟိ ရာဇာ၊
မာ ပဗ္ဗဇိ ပဗ္ဗဇ္ဇာ ဟိ ဒုက္ခာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုပေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၃။ ကုမာရ၊ ချစ်သား သောမနဿ။ ဝိပုလေ၊ ပြန့်ပြောစွာကုန်သော။ ဘောဂေ၊ စည်းစိမ် ချမ်းသာတို့ကို။ ဘုဉ္စဿု၊ ခံစားလော့။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ ဣဿရိယဉ္စ၊ မင်းအဖြစ်ကိုလည်း။ တေ၊ သင်ချစ်သားအား။ ဒဒါမိ၊ ငါပေး၏။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ အဇ္ဇေဝ၊ ယနေ့ပင်လျှင်။ ကုရူနံ၊ ကုရုတိုင်းသူတို့၏။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ဟောဟိ၊ ဖြစ်လော့။ တာတ၊ ချစ်သား။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ပဗ္ဗဇ္ဇာ၊ ရဟန်းအဖြစ် မည်သည်။ ဒုက္ခာ၊ ဆင်းရဲ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ မာ ပဗ္ဗဇိ၊ ရဟန်းမပြုလင့်။

ဘုရားလောင်းသည် ခမည်းတော် စကားကို ပယ်လိုရကား-

၂၂၄။ ကိံနူဓ ဒေဝ တဝ မတ္ထိ ဘောဂါ၊
ပုဗ္ဗေ စ ဟံ ဒေဝလောကေ ရမိဿံ။
ရူပေဟိ သဒ္ဒေဟိ အထော ရသေဟိ၊
ဂန္ဓေဟိ ဖဿေဟိ မနောရမေဟိ။

၂၂၅။ ဘုတ္တာ စ မေ ဘောဂါ တိဒိဝမှိ ဒေဝ၊
ပရိဝါရိတာ အစ္ဆရာသင်္ဂဏေန။
တုဝဉ္စ ဗာလံ ပရနေယျံ ဝိဒိတွာ၊
န တာဒိသေ ရာဇကုလေ ဝသေယျံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၄။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ တဝ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ဘောဂါ၊ စည်းစိမ်တို့သည်။ ကိံနု အတ္ထိ၊ အဘယ်မည်သော သုံးဆောင် ခံစားချင်စဘွယ် ရှိကုန်အံ့နည်း။ အဟဉ္စ၊ ငါမူကား။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ဒေဝလောကေ၊ နတ်ပြည်၌။ မနာရမေဟိ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိကုန်သော။ ရူပေဟိ၊ ရူပါရုံတို့ဖြင့်၎င်း။ သဒ္ဒေဟိ၊ သဒ္ဒါရုံတို့ဖြင့်၎င်း။ အထော၊ ထိုမြို့။ ဂန္ဓေဟိ၊ ဂန္ဓာရုံတို့ဖြင့်၎င်း။ ရသေဟိ၊ ရသာရုံတို့ဖြင့်၎င်း။ ဖဿေဟိ၊ ဖောဋ္ဌဗ္ဗာရုံတို့ဖြင့်၎င်း။ ရမိဿံ၊ မွေ့လျော်ဘူးပြီ။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၅။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တိဒိမှိ၊ တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌။ အစ္ဆရာသင်္ဂဏေန၊ နတ်သ္မီးအပေါင်းဖြင့်။ ပရိဝါရိတာ၊ ခြံရံအပ်သည် ဖြစ်၍။ ဘောဂါ စ၊ နတ်စည်းစိမ်တို့ကိုလည်း။ ဘုတ္တာ၊ ခံစားအပ်ကုန်ပြီ။ ဗာလံ၊ မိုက်စွာသော။ ပရနေယျံ၊ သူတပါးသည် ဆောင်ယူအပ်သော။ တုဝဉ္စ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီးကိုလည်း။ ဝိဒိတွာ၊ သိ၍။ တာဒိသေ၊ ခမည်းတော် မင်းကြီးကဲ့သို့ သဘောရှိသော။ ရာဇကုလေ၊ မင်းအိမ်၌။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဝသေယျံ၊ မနေလိုပြီ။

ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် မိမိအပြစ်ကို သည်းခံစေသဖြင့် တဖန် အနုသာသန ပြုစိမ့်သောငှါ ဝန်ခံလိုရကား-

၂၂၆။ သစာဟံ ဗာလော ပရနေယျော အသ္မိ၊
ဧတာပရာဓံ ခမ ပုတ္တ မယှံ။
ပုနပိ စေ ဧဒိသကံ ဘဝေယျ၊
ယထာ မတိံ သောမနဿ ကရောဟိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၆။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ သစေ၊ အကယ်၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဗာလော၊ မိုက်သည်။ ပရနေယျော၊ သူတပါးတို့သည် ဆောင်ယူအပ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဧတာပရာဓံ၊ ဤအပြစ်ကို။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ခမ၊ သည်းခံပါလော့။ ပုနပိ၊ တဖန်လည်း။ ဧဒိသကံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော အပြစ်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ စေ ဘဝေယျ၊ အကယ်၍ဖြစ်ငြားအံ့။ သောမနဿ၊ ချစ်သား သောမနဿ။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ယထာမတိံ၊ အလိုရှိတိုင်း။ ကရောဟိ၊ ပြုလော့။

ထိုစကားကို ကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် ခမည်းတော် မင်းကြီးကို ဆုံးမလိုရကား-

၂၂၇။ အနိသမ္မ ကတံ ကမ္မံ၊ အနဝတ္ထာယ စိန္တိတံ။
ဘေသဇ္ဇဿေဝ ဝေဘင်္ဂေါ၊
ဝိပါကော ဟောတိ ပါပကော။

၂၂၈။ နိသမ္မ စ ကတံ ကမ္မံ၊ သမ္မာဝတ္ထာယ စိန္တိတံ။
ဘေသဇ္ဇဿေဝ သမ္ပတ္တိ၊
ဝိပါကော ဟောတိ ဘဒြကော။

၂၂၉။ အလသော ဂိဟီ ကာမဘောဂီ န သာဓု၊
အသညတော ပဗ္ဗဇိတော န သာဓု။
ရာဇာ န သာဓု အနိသမ္မကာရီ၊
ယော ပဏ္ဍိတော ကောဓနော တံ န သာဓု။

၂၃၀။ နိသမ္မ ခတ္တိယော ကယိရာ၊ နာနိသမ္မ ဒိသမ္ပတိ။
နိသမ္မကာရိနော ရာဇာ၊ ယသော ကိတ္တိ စ ဝဍ္ဎတိ။

၂၃၁။ နိသမ္မ ဒဏ္ဍံ ပဏယေယျ ဣဿရော၊
ဝေဂါ ကတံ တပ္ပတိ ဘူမိပါလ။
သမ္မာ ပဏီဓိ စ နရဿ အတ္ထာ၊
အနာနုတပ္ပါ တေ ဘဝန္တိ ပစ္ဆာ။

၂၃၂။ အနာနုတပ္ပါနိ ဟိ ယေ ကရောန္တိ၊
ဝိဘဇ္ဇ ကမ္မာယတနာနိ လောကေ၊
ဝိညူပသတ္ထာနိ သုခုဒြယာနိ၊
ဘဝန္တိ ဗုဒ္ဓနုမတာန တာနိ။

၂၃၃။ အာဂစ္ဆု ဒေါဝါရိကာ ခဂ္ဂဗန္ဓာ၊
ကသာဝိယာ ဟန္တ မမံ ဇနိန္ဒ။
မာတု စ အင်္ကသ္မိ အဟံ နိသိန္နော၊
အာကဍ္ဎိတော သာဟသာ တေဟိ ဒေဝ။

၂၃၄။ ကဋုကံ ဟိ သမ္ဗာဓံ သုကိစ္ဆံ ပတ္တော၊
မဓုရံ ပိယံ ဇီဝိတံ လဒ္ဓံ ရာဇ။
ကိစ္ဆေနာဟံ အဇ္ဇ ဝဓာ ပမုတ္တော၊
ပဗ္ဗဇ္ဇမေဝါ ဘိမနော အသ္မိ။

ဟူသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဟော၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၇။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ အနိသမ္မ၊ မစုံမစမ်းမူ၍။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော။ ကမ္မဉ္စ၊ အမှုသည်၎င်း။ အနဝတ္ထာယ၊ မနှိုင်းချိန်မူ၍။ စိန္တိတဉ္စ၊ ကြံအပ်သော အကြံသည်၎င်း။ ဘေသဇ္ဇဿေဝ၊ ဆေးသမား၏သာလျှင်။ ဝေဘင်္ဂေါ ဣဝ၊ ပျက်စီးသကဲ့သို့။ ပါပကော၊ ယုတ်မာသော။ ဝိပါကော၊ အကျိုးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောညခမည်းတော်မင်းကြီး။ နိသမ္မ၊ စုံစမ်းဆင်ခြင်၍။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော။ ကမ္မဉ္စ၊ အမှုသည်၎င်း။ သမ္မာဝတ္ထာယ၊ ကောင်းစွာ နှိုင်းချိန်၍။ စိန္တိတဉ္စ၊ ကြံအပ်သော အကြံသည်၎င်း။ ဘေသဇ္ဇဿေဝ၊ ဆေးသမား၏ သာလျှင်။ သမ္ပတ္တိ ဣဝ၊ ပြည့်စုံသကဲ့သို့။ ဘဒြကော၊ ကောင်းသော။ ဝိပါကော၊ အကျိုးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၂၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကာမဘောဂီ၊ ကာမဂုဏ်စည်းစိမ်ကို ခံစားသော။ ဂိဟီ၊ လူသည်။ အလသာ၊ ပျင်းရိမူကား။ န သာဓု၊ မကောင်း။ အသညတော၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးကို မစောင့်သော။ ပဗ္ဗဇိတော၊ ရဟန်းသည်။ န သာဓု၊ မကောင်း။ အနိသမ္မကာရီ၊ မစုံစမ်းမူ၍ ပြုလေ့ရှိသော။ ရာဇာ၊ ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ န သာဓု၊ မကောင်း။ ယော ပဏ္ဍိတာ၊ အကြင် ပညာရှိသည်။ ကောဓနော၊ အမျက်ထွက်တတ်၏။ တဿ ပဏ္ဍိတဿ၊ ထိုပညာရှိ၏။ တံ ကောဓနံ၊ ထိုအမျက်ထွက်ခြင်းသည်။ န သာဓု၊ မကောင်း။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၀။ ဒိသမ္ပတိ၊ အရပ်မျက်နှာအရှင်ဖြစ်သော။ ရာဇ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ ခတ္တိယော၊ ရေမြေ့ရှင်သည်။ နိသမ္မ၊ စုံစမ်း ဆင်ခြင်၍။ ကယိရာ၊ ပြုရာ၏။ အနိသမ္မ၊ မစုံစမ်း မဆင်ခြင်မူ၍။ န ကယိရာ၊ မပြုရာ။ နိသမ္မ၊ စုံစမ်း ဆင်ခြင်၍။ ကာရိနော၊ ပြုလေ့ရှိသော ပြည့်ရှင်မင်းအား။ ယသော စ၊ စည်းစိမ်အခြံအရံသည်၎င်း။ ကိတ္တိ စ၊ ကျော်စောခြင်းသည်၎င်း။ ဝဍ္ဎတိ၊ ပွားများ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၁။ ဘူမိပါလ၊ ရေမြေ့အရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ မဟာရာဇ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဣဿရော၊ လူများသေဌ်နင်း ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ နိသမ္မ၊ စုံစမ်းစိစစ်၍။ ဒဏ္ဍံ၊ ဒဏ်ကို။ ပဏယေယျ၊ ပေးရာ၏။ ဝေဂါ၊ အဆောတလျင်။ ကတံ၊ ပြုအပ်သောအမှုသည်။ တပ္ပတိ၊ နောင်တပူပန် ရှိတတ်၏။ တာတ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ယဿ နရဿ၊ အကြင်သူအား။ အတ္ထာ၊ အကျိုးစီးပွားရှိကုန်သော။ သမ္မာပဏီဓိ စ၊ ကောင်းစွာ ဆောက်တည်ခြင်းတို့သည်လည်း။ ဟောန္တိ၊ ရှိသည် ဖြစ်ကုန်၏။ တေနရာ၊ ထိုသူတို့သည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ အနာနုတပ္ပါ၊ နောင်တပူပန်ခြင်းမရှိကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ယေ နရာ၊ အကြင်သူတို့သည်။ ဟိ သစ္စံ၊ အကယ်၍လျှင်။ အနာနုတပ္ပါနိ၊ နောင်တပူပန်ခြင်း မရှိသော အမှုတို့ကို။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်၏။ လောကေ၊ လောက၌။ ဝိဘဇ္ဇ၊ ဝေဘန်ခွဲခြမ်း၍။ ကမ္မာယတနာနိ၊ အမှုတို့ကို။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုသူတို့၏။ တာနိ၊ ထိုနောင်တ ပူပန်ခြင်းမရှိသော အမှုတို့သည်။ ဗုဒ္ဓါနုမတာနိ၊ ဘုရားအစရှိသော ပညာရှိတို့၏ အလိုသို့ လိုက်ကုန်သည်။ ဝိညူပသတ္ထာနိ၊ ပညာရှိတို့ ချီးမွမ်းအပ်ကုန်သည်။ သုခုဒြယာနိ၊ ကောင်းသော ချမ်းသာသော အကျိုးရှိကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၃။ ဇနိန္ဒ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ခဂ္ဂဗန္ဓာ၊ သန်လျက် လက်စွဲကုန်သော။ ဒေါဝါရိကာ၊ တံခါးစောင့်တို့သည်၎င်း။ ကာသာဝိယာ၊ ခိုးသူသတ်သော အာဏာသားတို့သည်၎င်း။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဟန္တုံ၊ သတ်ခြင်းငှါ။ အာဂစ္ဆုံ၊ လာကုန်၏။ ဒေဝ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ တေဟိ၊ ထိုသူသတ်ယောက်ျားတို့သည်။ မာတု၊ မယ်တော်မိဖုယား၏။ အင်္ကသ္မိံ၊ ရင်ခွင်၌။ နိသိန္နော၊ နေသော။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ သာဟသာ၊ အဆောတလျင်။ အာကဍ္ဎိတော၊ ဆွဲငင်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၄။ ရာဇ၊ ခမည်းတော်မင်းမြတ်။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ ကဋုကံ၊ ခါးစပ် ကျင်နာသော။ သမ္ဗာဓံ၊ ကျဉ်းမြောင်းသော။ သုကိစ္ဆံ၊ အလွန်ဆင်းရဲငြိုငြင်သော သေဘေးသို့။ ပတ္တော၊ ရောက်၏။ မဓုရံ၊ ကောင်းမြတ်သော။ ပိယံ၊ ချစ်အပ်သော။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ လဒ္ဓံ၊ ရအပ်၏။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ကိစ္ဆေန၊ ဆင်းရဲငြိုငြင်သဖြင့်။ ဝဓာယ၊ သတ်ခြင်းမှ။ ပမုတ္တော၊ လွတ်၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇ္ဇံ ဧဝ၊ ရဟန်းအဖြစ်ကိုသာလျှင်။ အဘိမနော၊ ရှေးရှုညွတ်သော စိတ်ရှိသည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။

ဤသို့ သားတော် ဘုရားလောင်းသည် တရားဟောသည်ရှိသော် ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် မိဖုယားကြီးကို ခေါ်၍ သားတော်ကို တောင်းပန်စေလိုရကား-

၂၃၅။ ပုတ္တော တဝါယံ တရုဏော သုဓမ္မေ၊
အနုကမ္ပကော သောမနဿော ကုမာရော။
တံ ယာစမာနော န လဘာမိ သွဇ္ဇ၊
အရဟသိ နံ ယာစိတဝေ တုဝမ္ပိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၅။ သုဓမ္မေ၊ သုဓမ္မာမိဖုယား။ တဝ၊ သင်မိဖုယား၏။ ပုတ္တော၊ သားတော်ဖြစ်သော။ အယံ သောမနဿ ကုမာရော၊ ဤသောမနဿ မင်းသားသည်။ တရုဏော၊ ပျိုနုသေး၏။ အနုကမ္ပကော၊ သနားဘွယ်ရှိ၏။ အဇ္ဇ၊ ယခုအခါ၌။ တံ၊ ထိုသားတော်ကို။ ယာစမာနော၊ တောင်းပန်သော။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ န လဘာမိ၊ အခွင့်မရ။ တုဝမ္ပိ၊ ရှင်မိဖုယားသည်လည်း။ နံ၊ ထိုသားတော်ကို။ ယာစိတဝေ၊ တောင်းပန်ခြင်းငှါ။ အရဟသိ၊ ထိုက်ပါ၏။

ထိုမယ်တော် မိဖုယားသည်လည်း ရဟန်းအဖြစ်ကိုသာလျှင် တိုက်တွန်းလိုရကား-

၂၃၆။ ရမဿု ဘိက္ခစရိယာယ ပုတ္တ၊
နိသမ္မ ဓမ္မေသု ပရိဗ္ဗဇဿု။
သဗ္ဗေသု သတ္တေသု နိဓာယ ဒဏ္ဍံ၊
အနိန္ဒိတော ဗြဟ္မမုပေဟိ ဌာနံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၆။ ပုတ္တ၊ ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ ဘိက္ခာစရိယာယ၊ ဆွမ်းခံသဖြင့် အသက်မွေးခြင်း၌။ ရမဿု၊ မွေ့လျော်လော့။ ဓမ္မေသု၊ ရဟန်းပြုခြင်း၏ အကျင့်တို့၌။ နိသမ္မ၊ စုံစမ်းဆင်ခြင်၍။ ပရိဗ္ဗဇဿု၊ ရဟန်းပြုလေလော့။ သဗ္ဗေသု၊ အလုံးစုံကုန်သော။ သတ္တသု၊ သတ္တဝါတို့၌။ ဒဏ္ဍံ၊ ဒဏ်ကို။ နိဓာယ၊ ချ၍။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ အနိန္ဒိတော၊ မကဲ့ရဲ့အပ်သည်ဖြစ်၍။ ဗြဟ္မံ၊ မြတ်သော။ ဌာနံ၊ နိဗ္ဗာန်အရပ်သို့။ ဥပေဟိ၊ ကပ်လေလော့။

ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် မိဖုယားကို အပြစ်တင်လိုရကား-

၂၃၇။ အစ္ဆရိယရူပံ ဝတ ယာဒိသဉ္စ၊
ဒုက္ခိတံ မံ ဒုက္ခာပယသေ သုဓမ္မေ။
ယာစဿု ပုတ္တံ ဣတိ ဝုစ္စမာနာ၊
ဘိယျောဝ ဥဿာဟယသေ ကုမာရံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၇။ သုဓမ္မေ၊ သုဓမ္မာမိဖုယား။ ယာဒိသဉ္စ၊ အကြင်သို့ သဘောရှိသော စကားကိုသာလျှင်။ တွံ၊ သင်မိဖုယားသည်။ ဝဒေသိ၊ ဆို၏။ တဝ၊ သင်မိဖုယား၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားသည်။ အစ္ဆရိယရူပံ ဝတ၊ အံ့ဘွယ်သရဲ ရှိစွတကား။ ဒုက္ခိတံ၊ ဆင်းရဲသော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဒုက္ခာပယသေ၊ ဆင်းရဲစေဘိ၏။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ ယာစဿု၊ တောင်းပန်ပါလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝုစ္စမာနာ၊ ငါဆိုပါလျက်။ တွံ၊ သင်မိဖုယားသည်။ ဘိယျောဝ၊ လွန်စွာသာလျှင်။ ကုမာရံ၊ မင်းသားကို။ ဥဿာဟယသေ၊ ရဟန်းပြုစေခြင်းငှါ အားထုတ်စေဘိ၏။

ထိုစကားကို ကြား၍ မိဖုယားသည် သားတော်ကို တောင်းပန်ခြင်းငှာ မဝံ့ကြောင်းကို မင်းအား တဖန် ကြားပြန်လိုရကား-

၂၃၈။ ယေ ဝိပ္ပမုတ္တာ အနဝဇ္ဇဘောဂိနော၊
ပရိနိဗ္ဗုတာ လောကမိမံ စရန္တိ။
တမရိယမဂ္ဂံ ပဋိပဇ္ဇမာနံ၊
န ဥဿဟေ ဝါရယိတုံ ကုမာရံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၈။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဝိပ္ပမုတ္တာ၊ ရာဂအစရှိသော ကိလေသာမှ လွတ်ကုန်သော။ အနဝဇ္ဇဘောဂိနော၊ အပြစ်မရှိသော သုံးဆောင်ခြင်း ရှိကုန်သော။ ယေ၊ အကြင် ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ ပရိနိဗ္ဗုတာ၊ ကိလေသာမှ ငြိမ်းကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဣမံ လောကံ၊ ဤလောကကို။ စရန္တိ၊ ကြွသွားတော်မူကုန်၏။ တေသံ၊ ထို ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့၏။ တံ အရိယမဂ္ဂံ၊ ထို မြတ်သောခရီးကို။ ပဋိပဇ္ဇမာနံ၊ သွားပေသော။ ကုမာရံ၊ မင်းသားကို။ ဝါရယိတုံ၊ မြစ်ခြင်းငှါ။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န ဥဿဟေ၊ မစွမ်းနိုင်။

ထိုမိဖုယား၏စကားကို ကြား၍ မင်းသည် မိဖုယားအား ချီးမွမ်းလိုရကား -

၂၃၉။ အဒ္ဓါ ဟဝေ သေဝိတာ သပညာ၊
ဗဟုဿုတာ ယေ ဗဟုဋ္ဌာနစိန္တိနော။
တေသာယံ သုတွာန သုဘာသိတာနိ၊
အပ္ပေါဿုက္ကာ ဂီတသောကာ သုဓမ္မာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၃၉။ အဒ္ဓါ၊ မချွတ်။ ဟဝေ-ဧကန္တေန၊ စင်စစ်အားဖြင့်။ သေဝိတဗ္ဗာ၊ မှီဝဲဆည်းကပ် အပ်ကုန်သော။ သပညာ၊ ပညာရှိကုန်သော။ ဗဟုဿုတာ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ ဗဟုဋ္ဌာနစိန္တိနော၊ များစွာသော အကြောင်းကို ကြံနိုင်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့၏။ သုဘာသိတာနိ၊ ကောင်းစွာ ဆိုအပ်ကုန်သော စကားတို့ကို။ သုတွာန၊ ကြားရ၍။ အယံ သုဓမ္မာ၊ ဤသုဓမ္မာမိဖုယားသည်။ အပ္ပေါဿုက္ကာ၊ ကြောင့်ကြမရှိသည်။ ဝီတသောကာ၊ ကင်းသော စိုးရိမ်ခြင်း ရှိသည်။ ဇာတာ၊ ဖြစ်၏။

ဘုရားလောင်းသည် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ အကျွန်ုပ်အား အကယ်၍ အပြစ်ရှိအံ့၊ သည်းခံတော်မူပါကုန်ဟု ဆိုပြီးလျှင် လူအပေါင်းအား လက်အုပ်ချီခြင်းကို ပြု၍ ဟိမဝန္တာသို့ ရှေးရှုသွားသဖြင့် လူများအပေါင်းတို့သည် ပြန်ကုန်သည်ရှိသော် နတ်တို့သည် လူ၏အသွင်ဖြင့် လာလတ်ကုန်၍ တောင်ခုနစ်လုံးတို့ကို လွန်၍ ဟိမဝန္တာသို့ ဆောင်ယူသဖြင့် ဝိသုကြုံနတ်သားသည် ဖန်ဆင်းအပ်သောကျောင်း၌ ရသေ့ရဟန်းပြု၏။ ထိုဘုရားလောင်းကို ထိုကျောင်း၌ တဆယ့်ခြောက်နှစ်မြောက်သည့်တိုင်အောင် မင်းအိမ်၌ အလုပ်အကျွေး၏ အသွင်ဖြင့် နတ်တို့သည်သာလျှင် လုပ်ကျွေးကုန်၏။ ဒိဗ္ဗစက္ခုမည်သော ရသေ့စဉ်းလဲကိုလည်း လူများသည် ထောင်းခတ်သတ်ပုတ်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ဈာန်အဘိညာဉ်ကို ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ဤသို့လျှင် ရှေး၌လည်း ဒေဝဒတ်သည် ငါဘုရားအား သတ်ခြင်းငှါ လုံ့လပြုဘူးသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ၌ ဒိဗ္ဗစက္ခုရသေ့ဟု ကျော်စောထင်ရှားသော ရသေ့စဉ်းလဲ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မဟာမာယာဒေဝီသည် ထိုအခါ သုဓမ္မာမည်သော မိဖုယားကြီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ မဟာရက္ခိတရသေ့ ဖြစ်ဘူးပြီ။ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သောမနဿမင်းသား ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

မစစ်မဆေး၊ အပြစ်ပေး၊ မင်းရေးမှားတတ်သည်

ကိုးခုမြောက်သော သောမနဿဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဝီသတိနိပါတ်

၁၀။ စမ္ပေယျဇာတ်

လက်ရှိစည်းစိမ်စွန့်၍ ဥပုသ်သုံးခြင်း အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကာနု ဝိဇ္ဇုရိဝါ ဘာသိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ စမ္ပေယျဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုအခါ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဒါယကာတို့- ဥပုသ်သုံးခြင်းကို သုံးကုန်သော သင်ဒါယကာတို့သည် ပြုအပ်သောအမှုသည် ကောင်းစွာ၏။ ရှေးပညာရှိတို့သည် နဂါးမင်း စည်းစိမ်ကိုစွန့်၍ ဥပုသ်သုံးခြင်းကို သုံးဘူးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုဒါယကာတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယကာတို့- လွန်လေပြီးသောအခါ အင်္ဂတိုင်း၌ အင်္ဂမင်းသည် မင်းပြုသည်ဖြစ်၍ မဂဓတိုင်း၌ မဂဓမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် အင်္ဂတိုင်း မဂဓတိုင်းတို့၏ အကြား၌ စမ္ပာမည်သော မြစ်သည် ရှိ၏။ ထိုစမ္ပာမြစ်၌ နဂါးပြည်သည် ရှိ၏။ စမ္ပေယျမည်သော နဂါးမင်းသည် မင်းပြု၏။ ရံခါ မဂဓမင်းသည် အင်္ဂတိုင်းကို သိမ်းယူ၏။ ရံခါ အင်္ဂမင်းသည် မဂဓတိုင်းကို သိမ်းယူ၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ မဂဓမင်းသည် အင်္ဂမင်းနှင့်တကွ စစ်ထိုးကြ၍ စစ်ရှုံးလျှင် မြင်းကိုစီး၍ ပြေးသည်ရှိသော် အင်္ဂမင်း၏ သူရဲတို့သည် လိုက်ကုန်လတ်သော် တဖန် စမ္ပာမြစ်သို့ရောက်၍ ရန်သူလက်၌ သေသောထက် မြစ်သို့ဆင်း၍ သေခြင်းသည် မြတ်၏ဟု ကြံပြီး၍ မြင်းနှင့်တကွသာလျှင် မြစ်သို့ဆင်း၏။ ထိုအခါ

စမ္ပေယျနဂါးမင်းသည် ရေ၏အတွင်း၌ ရတနာမဏ္ဍပ်ကို ဖန်ဆင်း၍ များစွာသော အခြံအရံရှိသည်ဖြစ်၍ များစွာသော အဖျော်ကို သောက်၏။ မင်းသည် မြင်းနှင့်တကွ ရေ၌ငုပ်၍ နဂါးမင်း၏ ရှေ့သို့ သက်၏။

နဂါးမင်းသည် တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့် စပ်သော မင်းကိုမြင်လျှင် ချစ်ခြင်းကိုဖြစ်စေ၍ နေရာမှထပြီးလျှင် မြတ်သောမင်းကြီး- မကြောက်လင့်ဟု ဆို၍ ထိုမင်းကို မိမိပလ္လင်၌ နေစေပြီးလျှင် ရေ၌ငုပ်ခြင်း၏ အကြောင်းကို မေး၏။ မဂဓမင်းသည် ဟုတ်မှန်သောအတိုင်း ပြောဆို၏။ ထိုအခါ ထိုမဂဓမင်းကို မြတ်သောမင်းကြီး- ရှင်မင်းကြီးသည် ကြောက်တော် မမူလင့်၊ ငါသည် ရှင်မင်းကြီးကို တိုင်းနှစ်တိုင်းတို့၏ အရှင်ပြုအံ့ဟု နှစ်သိမ့်စေပြီးလျှင် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ခံစား၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ မင်းနှင့်တကွ နဂါးပြည်မှ ထွက်၏။ မဂဓမင်းသည် နဂါးမင်း၏ အာနုဘော်ဖြင့် အင်္ဂမင်းကို ဖမ်း၍သတ်ပြီးလျှင် အင်္ဂတိုင်း, မဂဓတိုင်းဟူသော နှစ်တိုင်းတို့၌ မင်းပြု၏။ ထိုအခါမှစ၍ မဂဓမင်း၏၎င်း, နဂါးမင်း၏၎င်း အကျွမ်းဝင်ခြင်းသည် မြဲမြံ၏။ မဂဓမင်းသည် နှစ်တိုင်း နှစ်တိုင်း စမ္ပာမြစ်နား၌ ရတနာမဏ္ဍပ်ကို ဆောက်စေ၍ များစွာသော စွန့်ကြဲခြင်းဖြင့် နဂါးမင်းအား ပူဇော်ခြင်းအမှုကို ပြုစေ၏။ ထိုနဂါးမင်းသည်လည်း များစွာသော အခြံအရံဖြင့် နဂါးပြည်မှထွက်၍ အပူဇော်ခံ၏။ လူများသည် နဂါးမင်း စည်းစိမ်ကို ကြည့်ကြကုန်၏။

ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် သူဆင်းရဲအမျိုး၌ ဖြစ်၍ မင်းပရိသတ်နှင့်တကွ မြစ်နားသို့သွား၍ နဂါးမင်း၏ စည်းစိမ်ကိုမြင်လျှင် မက်မောခြင်း လောဘကို ဖြစ်စေ၍ ထိုနဂါးမင်းစည်းစိမ်ကို တောင့်တလျက် အလှူကိုပေး၍ သီလကို ဆောက်တည်၍ စမ္ပေယျနဂါးမင်း သေသည်မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သော နေ့၌ စုတေ၍ ထိုစမ္ပေယျ နဂါးမင်း၏ နေရာပြာသာဒ်ဝယ် ကြက်သရေရှိသော တိုက်ခန်း၌ အသရေရှိသော အိပ်ရာအပြင်ဝယ် ဖြစ်၏။ မုလေးပန်းဆိုင်း အဆင်းနှင့်တူသော ကြီးစွာသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုကိုယ်အဆင်းသဏ္ဌာန်ကို မြင်လျှင် နှလုံးမသာယာခြင်း ဖြစ်၍ ငါသည် ပြုအပ်သော ကုသိုလ်အကျိုးဆက်ကြောင့် ကာမာဝစရနတ်ပြည် ခြောက်ထပ်တို့၌ စည်းစိမ်ချမ်းသာသည် ကျီ၌ ထားအပ်သော စပါးကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ငါသည် ဤသို့ တိရစ္ဆာန်အမျိုး၌ ပဋိသန္ဓေကို ယူ၏။ ငါ့အား အသက်ရှည်ခြင်းဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်းဟု သေခြင်း၌ စိတ်ကိုဖြစ်စေ၏။

ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို သုမနာမည်သော နဂါးမသည် မြင်၍ ကြီးသော အာနုဘော်ရှိသော သတ္တဝါသည် ဖြစ်လာသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ကြွင်းကုန်သော နဂါးမတို့အား ကြား၍ အလုံးစုံကုန်သော နဂါးမတို့သည် အထူးထူးသော တီးမှုတ်မျိုးကို လက်စွဲကုန်လျက် လာလတ်ကုန်၍ ထိုဘုရားလောင်းအား များစွာသော တီးမှုတ်မျိုးတို့ဖြင့် ပူဇော်ကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းအား ထိုနဂါးပြည်သည် သိကြားမင်း နေပြည်ကဲ့သို့ ထင်၏။ သေလိုသောစိတ်သည် ငြိမ်း၏။ နဂါးမင်း၏ ကိုယ်ကိုစွန့်၍ ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သည်ဖြစ်၍ အိပ်ရာအပြင်၌ နေ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းအား ထိုအခါမှစ၍ စည်းစိမ် အခြံအရံသည် များ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် နဂါးမင်းပြုလျက် နောက်အဘို့၌ နှလုံးမသာခြင်းဖြစ်၍ ငါ့အား ဤတိရစ္ဆာန်အမျိုးဖြင့် အဘယ်

အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု နှလုံးသွင်းသဖြင့် ဥပုသ်သုံးခြင်းကို သုံး၍ ဤတိရစ္ဆာန်အမျိုးမှ လွတ်၍ လူ့ပြည်သို့ ရောက်လျှင် သစ္စာလေးပါးတရားတို့ကို သိသဖြင့် ဝဋ်ဆင်းရဲ၏အဆုံးကို ပြုအံ့ဟု ကြံပြီးလျှင် ထိုအခါမှစ၍ ထိုပြာသာဒ်၌သာလျှင် ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို ပြု၏။

တန်ဆာဆင်သော နဂါးမတို့သည် ဘုရားလောင်း နဂါးမင်းအထံသို့ သွားကုန်၏။ များသောအားဖြင့် ဘုရားလောင်း၏ ဥပုသ်သီလသည် ပျက်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုအခါမှစ၍ ပြာသာဒ်မှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် ဥယျာဉ်သို့သွား၏။ ထိုနဂါးမတို့သည်လည်း ထိုဥယျာဉ်သို့လျှင် သွားကုန်၏။ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းသည် ပျက်သည်သာလျှင်တည်း၊ ထို့နောင်မှ ဤသို့ ကြံ၏။ ငါသည် ဤနဂါးပြည်မှထွက်၍ လူ့ပြည်သို့သွားသဖြင့် ဥပုသ်ဆောက်တည်၍ နေခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် ထိုအခါမှစ၍ ဥပုသ်နေ့တို့၌ နဂါးပြည်မှထွက်၍ တခုသော ပစ္စန္တရစ်၏ မနီးမဝေးသောအရပ်ဝယ် ခရီးလမ်းမအနီးဖြစ်သော တောင်ပို့ထိပ်၌ ငါ၏အရေ အစရှိသည်တို့ကို အလိုရှိကုန်သော သူတို့သည် ယူစေကုန်သတည်း၊ ငါ့ကို မြွေကစားခြင်းကို ပြုလိုကုန်သော သူတို့သည် ပြုစေကုန်သတည်းဟု ကိုယ်ကို အလှူ၏အဝ၌ စွန့်၍ အခွေတို့ကိုဖွဲ့၍ အိပ်လျက် ဥပုသ်ဆောက်တည်၏။ ခရီးလမ်းမ၌ သွားကုန်သော သူတို့သည်၎င်း လာကုန်သောသူတို့သည်၎င်း မြင်ကုန်၍ နံ့သာ ပန်းအစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်၍ သွားကုန်၏။

ပစ္စန္တရစ်၌ နေကုန်သော သူတို့သည် လာလတ်ကုန်၍ နဂါးမင်းသည် ကြီးသော အာနုဘော်ရှိ၏ဟု ထိုဘုရားလောင်းအထက်၌ မဏ္ဍပ်ကို ဆောက်လုပ်ပြီးလျှင် ထက်ဝန်းကျင်မှ သဲကိုကြဲ၍ နံ့သာအစရှိသည်တို့ဖြင့် ပူဇော်ကုန်၏။ ထိုအခါမှစ၍ လူတို့သည် ဘုရားလောင်း၌ ကြည်ညိုသဖြင့် ပူဇော်ခြင်းကိုပြု၍ သားဆုသ္မီးဆုကို တောင်းကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းအမှုကို ပြုလျက် တဆယ့်လေးရက် တဆယ့်ငါးရက်မြောက်ဖြစ်သော ဥပုသ်နေ့တို့၌ တောင်ပိုထိပ်၌နေ၍ အထွက်တရက်နေ့မှ နဂါးပြည်သို့သွား၏။ ဤဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကိုပြုသော ဘုရားလောင်းအား ရှည်မြင့်စွာသော ကာလသည် လွန်၏။

တနေ့သ၌ သုမနာအမည်ရှိသော မိဖုယားကြီးသည် ဤသို့ လျှောက်၏။ အရှင်မင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီးသည် လူ့ပြည်သို့သွား၍ ဥပုသ်ဆောက်တည်တော်မူ၏။ လူ့ပြည်မည်သည်ကား ရွံရှာဘွယ်ရှိ၏။ ဘေးဘျမ်းရှိ၏။ အရှင်မင်းကြီးအား အကယ်၍ ဘေးသည်ဖြစ်ငြားအံ့၊ ထိုသို့ဖြစ်သည်ရှိသော် အကျွန်ုပ်တို့သည် အဘယ်အကြောင်းဖြင့် သိရကုန်အံ့နည်း၊ ထိုအကြောင်းကို အကျွန်ုပ်တို့အား ကြားတော်မူပါလော့ဟု လျှောက်၏။ ထိုအခါ မိဖုယားကို ဘုရားလောင်းသည် မင်္ဂလာရေကန်နားသို့ ဆောင်၍ ရှင်မိဖုယား - အကယ်၍ ငါ့ကို တစုံတယောက်သောသူသည် ပုတ်ခတ်၍ ပင်ပန်းစေအံ့၊ ဤမင်္ဂလာရေကန်၌ ရေနောက်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ အကယ်၍ ဂဠုန်သည် ဖမ်းယူအံ့၊ ရေသည် ကျိုက်ကျိုက်ဆူသည်ဖြစ်၍ ထင်လတ္တံ့၊ အကယ်၍ မြွေသမားသည် ဖမ်းယူအံ့၊ ရေသည် သွေးအဆင်းရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုသုမနာမိဖုယားကြီးအား သုံးပါးသော အကြောင်းနိမိတ်တို့ကိုကြား၍ တဆယ့်လေးရက်မြောက် ဖြစ်သော ဥပုသ်နေ့၌ ဥပုသ်ဆောက်တည်လျက် နဂါးပြည်မှ ထွက်ခဲ့သဖြင့် လူ့ပြည်သို့သွား၍ တောင်ပို့ထိပ်၌ လျောင်း၏။ ကိုယ်ရောင်ဖြင့် တောင်ပို့ကို တင့်တယ်စေ၏။ ထိုစကားသည်မှန်၏။ ထိုဘုရားလောင်း နဂါးမင်း၏ ကိုယ်သည် ငွေပန်းဆိုင်းကဲ့သို့ ဖြူ၏။ ဦးခေါင်း၌ ကမ္ဗလာနီအိမ့်ကျင်ကဲ့သို့ ဖြစ်၏။

ဤစမ္ပေယျဇာတ်၌ကား ဘုရားလောင်း၏ ကိုယ်သည် ထွန်တုံးပမာဏရှိ၏။ ဘူရိဒတ်ဇာတ်၌ ကိုယ်သည် ပေါင်ပမာဏရှိ၏။ သင်္ခပါလဇာတ်၌ တခုသော လှေပိန်းကော ပမာဏရှိ၏။

ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌နေသော တယောက်သော လုလင်သည် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွား၍ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာ့အထံ၌ အလမ္ပာယ်အတတ်ကို သင်ပြီး၍ ထိုခရီးဖြင့် မိမိအိမ်သို့ သွားသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းကိုမြင်၍ ဤမြွေကို ဖမ်းယူ၍ ရွာ နိဂုံး မင်းနေပြည်တို့၌ ကစားစေလျက်လျှင် ဥစ္စာကို ဖြစ်စေအံ့ဟု ကြံ၍ နတ်ဆေးတို့ကိုယူ၍ နတ်၏မန္တရားနှင့် တူသော မန္တရားကိုရွတ်လျက် ဘုရားလောင်း နဂါးမင်းအထံသို့ သွား၏။ နတ်၏မန္တရားနှင့် တူသော မန္တရားကို ကြားသောအခါမှစ၍ ဘုရားလောင်း၏ နားတို့၌ သံတံကျင်ဖြင့် ထိုးသောအခါကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ဦးခေါင်း၌ သံမယ်နဖြင့် နှက်သကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ဤအသံကား အသို့နည်းဟု အခွေကြားမှ ဦးခေါင်းကိုဖော်၍ ကြည့်လတ်သော် မြွေသမားကို မြင်၍ ကြံ၏။ ငါ၏အဆိပ်သည် များစွာ၏။ အကယ်၍ ငါသည် အမျက်ထွက်သဖြင့် နှာခေါင်းလေကို လွှတ်အံ့၊ ဖွဲပြာကဲ့သို့ ဖရိုဖရဲ ကြဲလတ္တံ့၊ ထိုဖွဲပြာကဲ့သို့ ဖရိုဖရဲကြဲသည်ရှိသော် ငါ၏သီလသည်လျှင် ကျိုးပျက်သည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုအလမ္ပာယ်ကို ငါမကြည့်အံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် မျက်စိတို့ကို မှိတ်၍ ဦးခေါင်းကို အခွေ၌ထား၏။

အလမ္ပာယ်ပုဏ္ဏားသည် ဆေးကိုစီရင်ပြီးလျှင် မန္တရားကိုရွတ်၍ ဘုရားလောင်းကိုယ်၌ တံတွေးကို ထွေး၏။ ဆေး၏၎င်း, မန္တရား၏၎င်း အာနုဘော်ကြောင့် တံတွေးထိရာအရပ်က ဖူးရရူးထသော ကာလကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း နဂါးမင်းကို ထိုအလမ္ပာယ်ပုဏ္ဏားသည် အမြီး၌ ကိုင်ပြီးလျှင် ငင်၍ အလျားဖြင့် အိပ်စေ၍ ဆိတ်ခြေသဏ္ဌာန်နှင့်တူသော လှံတံဖြင့် နှိပ်လျက် အားနည်းသည်ကို ပြုပြီးလျှင် ဦးခေါင်းကို မြဲမြံစွာကိုင်၍ နှိပ်၏။ ဘုရားလောင်း၏ ခံတွင်းသည် ပွင့်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းခံတွင်း၌ တံတွေးကို ထွေးသဖြင့် ဆေးကို၎င်း, မန္တရားကို၎င်း ပြု၍ အစွယ်တို့ကို ချိုး၏။ ခံတွင်း၌ သွေးဖြင့် ပြည့်၏။ ဘုရားလောင်းသည် မိမိသီလပျက်ခြင်းမှ ကြောက်သောကြောင့် ဤသို့သဘောရှိသော ပြင်းစွာသောဆင်းရဲကို သည်းခံလျက် မျက်စိကိုဖွင့်၍ ကြည့်ခြင်းကိုမျှလည်း မပြု၊ ထိုအလမ္ပာယ် ပုဏ္ဏားသည်လည်း နဂါးမင်းကို အားနည်းသည်ကို ပြုအံ့ဟု အမြီးမှစ၍ ဘုရားလောင်းနဂါးမင်း၏ အရိုးတို့ကို မှုန့်မှုန့်ညက်ညက် ချေသကဲ့သို့ အလုံးစုံသော ကိုယ်ကို နင်းနယ်၍ ရက်ပြားရစ်သော ရစ်ခြင်းကို ရစ်ပတ်စေ၏။ ရက်ကန်းသည်ကို ချည်စာနင်းသကဲ့သို့သော နင်းနယ်ခြင်းကို နင်းနယ်၏။ အမြီးကိုကိုင်၍ ခဝါသည်တို့ ပုဆိုးဖွပ်သကဲ့သို့ ပုတ်ခတ်၏။ ဘုရားလောင်း၏ ကိုယ်အလုံးသည် သွေးဖြင့်လိမ်းကျံသည် ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ကြီးစွာသော ဝေဒနာကို သည်းခံတော်မူ၏။

ထိုအခါ ဘုရားလောင်း အားနည်းသော အဖြစ်ကိုသိ၍ နွယ်ပခြုပ်ကို ရက်ပြီးလျှင် ထိုပခြုပ်၌ ဘုရားလောင်း နဂါးမင်းကို ထည့်၍ ပစ္စန္တရစ်သို့ ဆောင်ယူပြီးလျှင် လူများအလယ်၌ ကစေ၏။ အညိုအစရှိကုန်သော အဆင်းတို့၌၎င်း, အလုံး လေးထောင့် အစရှိကုန်သော သဏ္ဌာန်တို့၌၎င်း, အငယ် အကြီး အစရှိကုန်သော ပမာဏတို့၌၎င်း အကြင်အကြင် အမှုကို အလမ္ပာယ် ပုဏ္ဏားသည် အလိုရှိ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုထိုအမှုကိုသာလျှင် ပြု၍ က, ၏။ ပါးပျဉ်းတရာကို၎င်း, ပါးပျဉ်းတထောင်တို့ကို၎င်း ပြုသည်သာလျှင်တည်း၊ လူများသည် ကြည်ညိုသည်ဖြစ်၍ များစွာ ဥစ္စာကို ပေး၏။ တနေ့တည်း၌ပင်လျှင် အသပြာတထောင်ကို၎င်း, အသပြာ တထောင်ထိုက်သော ဥစ္စာ ပရိက္ခရာတို့ကို၎င်း ရ၏။

အလမ္ပာယ် ပုဏ္ဏားသည် ဘုရားလောင်းကို ဖမ်းယူစကမူ အသပြာတထောင်ကို ရသည်ရှိလတ်သော် ငါလွှတ်အံ့ဟု ကြံ၏။ ထိုသို့ကြံသော်လည်း ထိုတထောင်သော ဥစ္စာကိုရလျှင် ပစ္စန္တရစ်ရွာ၌ပင် ငါသည် ဤမျှလောက် ဥစ္စာကို ရတုံသေး၏။ မင်း, မင်း၏အမတ်ကြီးတို့ အထံ၌လည်း များစွာသော ဥစ္စာကို ငါရလတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ဝန်တင်လှည်းကို၎င်း, စီးစရာ ငြင်သာသော ယာဉ်ကို၎င်း ယူပြီးလျှင် လှည်း၌ ဥစ္စာတို့ကိုထား၍ ငြင်သာသောယာဉ်ငယ်၌ စီးလျက် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ဘုရားလောင်းကို ရွာ နိဂုံး အစရှိသည်တို့၌ ကစေလျက် ဗာရာဏသီပြည် ဥဂ္ဂသေနမင်း၏ အထံ၌ ကစေပြီးလျှင် ငါလွှတ်အံ့ဟုကြံ၍ သွား၏။ ထိုအလမ္ပာယ်ပုဏ္ဏားသည် ဖားတို့ကိုသတ်၍ နဂါးမင်းအား ပေး၏။ နဂါးမင်းသည် အဖန်တလဲလဲ ဤအလမ္ပာယ်သည် ငါ့ကိုမှီ၍ ဖားတို့ကို သတ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ဖားတို့ကို မစား၊ ထိုသို့ မစားသောအခါ ဘုရားလောင်းအား ပျားပေါက်ပေါက်တို့ကို ပေး၏။ ဘုရားလောင်းသည် ငါသည် ဤအစာကို အကယ်၍ ယူ၍စားငြားအံ့၊ ပခြုပ်တွင်း၌လျှင် သေလတ္တံ့ဟု ထိုပျားပေါက်ပေါက်တို့ကိုလည်း မစား၊ အလမ္ပာယ် ပုဏ္ဏားသည် တလမျှဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်၍ တံခါးရွာတို့၌ ကစေလျှင် များစွာသော ဥစ္စာကို ရ၏။

မင်းသည်လည်း ထိုအလမ္ပာယ်ကိုခေါ်စေ၍ ငါတို့အား က စေလော့ဟုဆို၏။ အရှင်မင်းကြီး- ကောင်းပြီ နက်ဖြန် ပန္နရသီ ဥပုသ်နေ့၌ အရှင်မင်းကြီးတို့အား ကပါစေအံ့ဟု လျှောက်၏။ မင်းသည် နက်ဖြန် နဂါးမင်းကို မင်းယင်ပြင်၌ ကစေလတ္တံ့ဟု လူများသည် စည်းဝေး၍ ကြည့်ရှုစေဟု စည်လည်စေ၍ နက်ဖြန်နေ့၌ မင်းယင်ပြင်ကို တန်ဆာဆင်စေ၍ အလမ္ပာယ် ပုဏ္ဏားကိုခေါ်စေ၏။ ထိုအလမ္ပာယ်ပုဏ္ဏားသည် ရတနာပခြုပ်ဖြင့် ဘုရားလောင်းကို ဆောင်ယူ၍ ဆန်းကြယ်သောအခင်း၌ ပခြုပ်ကိုထား၍ နေ၏။ မင်းသည်လည်း ပြာသာဒ်အထက်မှ ဆင်းသက်၍ လူများအပေါင်း ခြံရံလျက် မင်းနေရာ၌ နေ၏။ အလမ္ပာယ်ပုဏ္ဏားသည် ဘုရားလောင်းကို ပခြုပ်မှထုတ်၍ ကစေ၏။ လူများသည် မိမိကိုယ်အဖြစ်ဖြင့် တည်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ပုဆိုးတထောင် ကြဲမြှောက်ခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ ဘုရားလောင်း၏ အထက်၌ ရတနာခုနစ်ပါးမိုဃ်းသည် ရွာ၏။ ဖမ်းယူသော ဘုရားလောင်းအား တလသည် ပြည့်၏။ ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး အစာကင်းသည် ဖြစ်၏။

သုမနာမည်သော မိဖုယားကြီးသည် ငါ၏ ချစ်စွာသော လင်သည် ကြာလေစွ၊ ယခုအခါ ဤအရပ်သို့ မလာသော လင်အား တလပြည့်ပြီ။ အကြောင်းကား အသို့နည်းဟု သွား၍ မင်္ဂလာရေကန်ကို ကြည့်လတ်သော် သွေးအဆင်းရှိသော ရေကိုမြင်၍ ငါ့ချစ်လင်ကို မြွေသမား ဖမ်းယူသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟုသိ၍ နဂါးပြည်မှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် တောင်ပို့အနီးသို့သွား၍ ဘုရားလောင်းအား ဖမ်းယူရာ အရပ်ကို၎င်း, ညှဉ်းဆဲ၍ ပင်ပန်းရာ အရပ်ကို၎င်း မြင်သည်ရှိသော် ငိုကြွေး၍ ပစ္စန္တရစ်ရွာသို့ သွားသဖြင့် မေး၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားလျှင် ဗာရာဏသီပြည်သို့သွား၍ မင်းအိမ်တံခါး၌ ပရိသတ် အလယ်ဖြစ်သော ကောင်းကင်ဝယ် ငိုလျက် ရပ်၏။ ဘုရားလောင်း နဂါးမင်းသည် က, လျက်လျှင် ကောင်းကင်သို့ ကြည့်လတ်သော် ထိုသုမနာ မိဖုယားကြီးကိုမြင်၍ ရှက်နိုးသဖြင့် ပခြုပ်တွင်းသို့ဝင်၍ အိပ်၏။ မင်းသည် ထိုဘုရားလောင်း နဂါးမင်းကို ပခြုပ်တွင်းသို့ ဝင်သောအခါ၌ အကြောင်းကား အသို့နည်းဟု ထိုမှဤမှ ကြည့်လတ်သော် ကောင်းကင်၌တည်သော ထိုသုမနာ မည်သော နဂါးမိဖုယားကိုမြင်၍ အကြောင်းကို မေးလိုရကား-

၂၄၀။ ကာ နု ဝိဇ္ဇုရိဝါဘာသိ၊ ဩသဓီ ဝိယ တာရကာ။
ဒေဝတာ နု သိ ဂန္ဓဗ္ဗီ၊ န တံ မညာမိ မာနုသီ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၀။ ဘဒ္ဒေ၊ အဘယ်။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝိဇ္ဇုရိဝ၊ လျှပ်စစ်ကဲ့သို့၎င်း။ ဩသဓီတာရကာ ဝိယ၊ သောက်ရှူးကြယ်ကဲ့သို့၎င်း။ အာဘာ၊ အရောင်ရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ကာနု၊ အဘယ်သူနည်း။ ဒေဝတာ၊ နတ်သ္မီးသည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ ဂန္ဓဗ္ဗီ၊ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်သ္မီးသည်။ အသိနု၊ ဖြစ်သလော။ တံ၊ သင့်ကို။ မာနုသီ၊ လူမိန်းမဟူ၍။ န မညာမိ၊ ငါမထင်မှတ်။

ထို့နောင်မှ သုမနာမည်သော နဂါးမိဖုယားသည် ထိုမင်းအား အကြောင်းကို ပြန်ကြားလိုရကား-

၂၄၁။ နမှီ ဒေဝီ န ဂန္ဓဗ္ဗီ၊ န မဟာရာဇ မာနုသီ။
နာဂကညာမှိ ဘဒ္ဒန္တေ၊ အတ္ထေနမှိ ဣဓာဂတာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဒေဝီ၊ နတ်သ္မီးသည်။ န အမှိ၊ မဖြစ်။ ဂန္ဓဗ္ဗီ၊ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်သ္မီးသည်။ န အမှိ၊ မဖြစ်။ န မာနုသီ၊ လူမိန်းမလည်းမဟုတ်။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ နာဂကညာ၊ နဂါးသ္မီးသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ အတ္ထေန၊ အကြောင်းရှိသောကြောင့်။ ဣဓ၊ ဤဗာရာဏသီပြည်တော်သို့။ အာဂတာ၊ လာသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။

ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် နဂါးမကို တဖန် မေးပြန်လိုရကား-

၂၄၂။ ဝိဗ္ဘန္တစိတ္တာ ကုပိတိန္ဒြိယာသိ၊
နေတ္တေဟိ တေ ဝါရိဂဏာ သဝန္တိ။
ကိန္တေ နဋ္ဌံ ကိံ ပန ပတ္ထယာနာ၊
ဣဓာ ဂတာ နာရိ တဒိင်္ဃ ဗြူဟိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၂။ နာရိ၊ နဂါးမ။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝိဗ္ဘန္တစိတ္တာ၊ တုန်လှုပ်သောစိတ်ရှိသည်။ ကုပိတိန္ဒြိယာ၊ ပင်ပန်းညှိုးနွမ်းသော ဣန္ဒြေရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တေ၊ သင်၏။ နေတ္တေဟိ၊ မျက်စိတို့မှ။ ဝါရိဂဏာ၊ မျက်ရေပေါက်တို့သည်။ သဝန္တိ၊ ယိုစီးကုန်၏။ တေ၊ သင့်အား။ ကိံ၊ အဘယ်ဥစ္စာသည်။ နဋ္ဌံ၊ ပျောက်သနည်း။ ကိံ ပန၊ အဘယ်ဝတ္ထုကို။ ပတ္ထယာနာ၊ တောင့်တသည် ဖြစ်၍။ ဣဓ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂတာ၊ လာသနည်း။ တံ၊ သင့်ကို။ ဣင်္ဃ၊ ငါတိုက်တွန်း၏။ တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ ဗြူဟိ၊ သင်ဆိုဦးလော့။

နဂါးမသည် မိမိလာသော အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-

၂၄၃။ ယ မုဂ္ဂတေဇော ဥရဂေါတိ စာဟု၊
နာဂေါတိ နံ အာဟု ဇနော ဇနိန္ဒ။
တ မဂ္ဂဟီ ပုရိသော ဇီဝိကတ္ထော၊
တံ ဗန္ဓနာ မုဉ္စ ပတီ မမေသော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၃။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ ယံ၊ အကြင်နဂါးမင်းကို။ ဇနော၊ လူများသည်။ ဥဂ္ဂတေဇော၊ ထက်သောတန်ခိုးရှိသော။ ဥရဂေါတိ စ၊ မြွေဟူ၍လည်း။ အာဟု၊ ဆိုကြ၏။ နာဂေါတိ စ၊ နဂါးဟူ၍လည်း။ အာဟု၊ ဆိုကြ၏။ တံ၊ ထိုနဂါးမင်းကို။ ပုရိသော၊ မြွေသမားသည်။ ဇီဝိကတ္ထော၊ အသက်မွေးလိုသည်ဖြစ်၍။ အဂ္ဂဟိ၊ ဖမ်းယူ၏။ ဧသော၊ ဤမြွေသမား ဖမ်းယူသော နဂါးမင်းသည်။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပတိ၊ ချစ်လင်တည်း။ တံ၊ ထို အကျွန်ုပ်ခစြျလင် နဂါးမင်းကို။ ဗန္ဓနာ၊ အနှောင်အဖွဲ့မှ။ မုဉ္စ၊ လွှတ်တော်မူပါလော့။

မင်းသည် ဖမ်းယူသောအကြောင်းကို တဖန်မေးပြန်လိုရကား-

၂၄၄။ ကထံ နွယံ ဗလဝီရိယူပပန္နော၊
ဟတ္ထတ္တ မာဂစ္ဆိ ဝနိဗ္ဗကဿ။
အက္ခာဟိ မေ နာဂကညေ တမတ္ထံ။
ကထံ ဝိဇာနေမု ဂဟီတ နာဂံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၄။ နာဂကညေ၊ နဂါးသ္မီး။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဗလဝီရိယူပပန္နော၊ အားလုံ့လနှင့် ပြည့်စုံသော။ အယံ နာဂေါ၊ ဤနဂါးမင်းသည်။ ဝနိဗ္ဗကဿ၊ အထီးကျန်သော အလမ္ပာယ် ပုဏ္ဏား၏။ ဟတ္ထတ္ထံ၊ လက်တွင်းသို့။ အာဂစ္ဆိ နု၊ ရောက်လေသနည်း။ တမတ္တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ သင်ကြားလော့။ ဂဟိတံ နာဂံ၊ သင့်လင်သယ် နဂါးအား ဖမ်းယူခြင်းကို။ ကထံ၊ အသို့မူ၍လျှင်။ ဝိဇာနေမု၊ ငါတို့သိရကုန်အံ့နည်း။

နဂါးမသည် နဂါးမင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ပြောဆိုသဖြင့် အလမ္ပာယ်ပုဏ္ဏား အဖမ်းခံရကြောင်းကို မင်းအား ကြားလိုရကား-

၂၄၅။ နဂရံပိ နာဂေါ ဘသ္မံ ကရေယျ၊
တထာ ဟိ သော ဗလဝီရိယူပပန္နော။
ဓမ္မဉ္စ နာဂေါ အပစာယမာနော၊
တသ္မာ ပရက္ကမ္မ တပေါ ကရောတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ နာဂေါ၊ အကျွန်ုပ်လင် နဂါးမင်းသည်။ နဂရံပိ၊ မြို့အလုံးကိုလည်း။ ဘသ္မံ၊ ဖွဲပြာဖြစ်အောင်။ ကရေယျ၊ ပြုနိုင်ပါ၏။ တထာ-တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားသည်။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ သော၊ အကျွန်ုပ်လင် နဂါးမင်းသည်။ ဗလဝီရိယူပပန္နော၊ အားလုံ့လနှင့် ပြည့်စုံပါ၏။ နာဂေါ၊ ကျွန်ုပ်လင် နဂါးမင်းသည်။ ဓမ္မဉ္စ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်း အကျင့်ဟုဆိုအပ်သော သူတော်ကောင်းတို့၏ တရားကိုသာလျှင်။ အပစာယမာနော၊ အရိုအသေပြု၍။ ဝိဟရတိ၊ နေ၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သီလဘေဒဘယာ၊ သီလပျက်အံ့သည်မှ ကြောက်သောကြောင့်။ ပရက္ကမ္မ၊ လုံ့လအားထုတ်၍။ တပေါ၊ ခြိုးခြံသောအကျင့်ကို။ ကရောတိ၊ ပြု၏။

မင်းသည် အဘယ်အကြောင်းဖြင့်လျှင် ဤအလမ္ပာယ်သည် ဤနဂါးမင်းကို ဖမ်းယူလေသနည်းဟု မေး၏။ ထိုသို့ မေးသောအခါ သုမနာမည်သော နဂါးမိဖုယားသည် ထိုမင်းအား ကြားလိုရကား-

၂၄၆။ စာတုဒ္ဒသိံ ပဉ္စဒ္ဒသိဉ္စ ရာဇ။
စတုပ္ပထေ သမ္မတိ နာဂရာဇာ။
တမဂ္ဂဟီ ပုရိသော ဇီဝိကတ္ထော၊
တံ ဗန္ဓနာ မုဉ္စပတီ မမေသော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၆။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နာဂရာဇာ၊ ကျွန်ုပ်လင် နဂါးမင်းသည်။ စာတုဒ္ဒသိဉ္စ၊ တဆယ့်လေးရက် မြောက်သော ဥပုသ်နေ့၌၎င်း။ ပဉ္စဒ္ဒသိဉ္စ၊ တဆယ့်ငါးရက်မြောက်သော ဥပုသ်နေ့၌၎င်း။ စတုပ္ပထေ၊ ခရီးလေးဆုံအနီး၌။ သမ္မတိ၊ ဥပုသ် ဆောက်တည်၍နေ၏။ တံ၊ ထိုကျွန်ုပ်လင် နဂါးမင်းကို။ ပုရိသော၊ မြွေသမားသည်။ ဇီဝိကတ္ထော၊ အသက်မွေးလိုသည်ဖြစ်၍။ အဂ္ဂဟိ၊ ဖမ်းယူ၏။ ဧသော၊ ဤမြွေသမား ဖမ်းယူသော နဂါးမင်းသည်။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပတိ၊ ချစ်လင်တည်း။ တံ၊ ထိုချစ်လင် နဂါးမင်းကို။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ ဗန္ဓနာ၊ ပခြုပ်ဟူသော နှောင်အိမ်မှ။ မုဉ္စ၊ လွှတ်တော်မူပါလော့။

ဤသို့သော စကားကို ဆိုပြီး၍ တဖန်လည်း ထိုမင်းကိုတောင်းပန်ပြန်လိုရကား-

၂၄၇။ သောဠသိတ္ထိ သဟဿာနိ၊ အာမုက္ကမဏိကုဏ္ဍလာ။
ဝါရိဂေဟသယာ နာရီ၊ တာပိ တံ သရဏံ ဂတာ။

၂၄၈။ ဓမ္မေန မောစေဟိ အသာဟသေန၊
ဂါမေန နိက္ခေန ဂဝံသတေန၊
ဩဿဋ္ဌကာယော ဥရဂေါ စရာတု၊
ပုညတ္ထိကော မုဉ္စတု ဗန္ဓနသ္မာ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အာမုက္ကမဏိကုဏ္ဍလာ၊ ပုလဲ ပတ္တမြား နားဍောင်း ဝတ်ကုန်သော။ ဝါရိဂေဟသယာ၊ ရေဟူသော အမိုးရှိသော နန်းအိမ်၌ နေကုန်သော။ နာရီ၊ နဂါးသမီးတို့သည်။ သောဠသိတ္ထိသဟဿာနိ၊ တသောင်း ခြောက်ထောင်သော နဂါးသမီးတို့သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တာပိ၊ ထို တသောင်း ခြောက်ထောင်သော နဂါးသမီးတို့သည်လည်း။ တံ၊ ထိုနဂါးမင်းကြီးကို။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာဟူ၍။ ဂတာ၊ ဆည်းကပ်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အသာဟသေန၊ နိုင်ထက်ကလူ မပြုဘဲ။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ ဂါမေန၊ ရွာပေးသဖြင့်၎င်း။ နိက္ခေန၊ ရွှေစင်နိက္ခ ပေးသဖြင့်၎င်း။ ဂဝံသတေန၊ နွားတရာပေးသဖြင့်၎င်း။ မောစေဟိ၊ လွှတ်စေတော်မူပါလော့။ ဥရဂေါ၊ နဂါးမင်းသည်။ ဩဿဋ္ဌကာယော၊ လွတ်သော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ စရာတု၊ သွားပါစေ။ ပုညတ္ထိကော၊ ကုသိုလ်ကို အလိုရှိသော နဂါးမင်းသည်။ ဗန္ဓနသ္မာ၊ ပခြုပ်ဟူသော နှောင်အိမ်မှ။ မုဉ္စတု၊ လွတ်ပါစေသတည်း။

ထိုအခါ မင်းသည် ထိုနဂါးမ တောင်းပန်သော စကားကို ဝန်ခံလိုရကား-

၂၄၉။ ဓမ္မေန မောစေမိ အသာဟသေန၊
ဂါမေန နိက္ခေန ဂဝံသတေန။
ဩဿဋ္ဌကာယော ဥရဂေါ စရာတု၊
ပုညတ္ထိကော မုဉ္စတု ဗန္ဓနသ္မာ။

၂၅၀။ ဒမ္မိ နိက္ခသတံ လုဒ္ဒ၊ သုဘဉ္စ မဏိကုဏ္ဍလံ။
စတုရဿဉ္စ ပလ္လင်္ကံ၊ ဥမ္မာပုပ္ဖသိရိန္နိတံ။

၂၅၁။ ဒွေ စ သာဒိသိယော ဘရိယာ၊
ဥသဘဉ္စ ဂဝံသတံ။
ဩဿဋ္ဌကာယော ဥရဂေါ စရာတု၊
ပုညတ္ထိကော မုဉ္စတု ဗန္ဓနသ္မာ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၄၉။ သုမနေ၊ သုမနာမိဖုယား။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဓမ္မေန၊ တရားနှင့်အညီ။ အသာဟသေန၊ နိုင်ထက်ကလူမပြုဘဲ။ ဂါမေန၊ ရွာပေးသဖြင့်၎င်း။ နိက္ခေန၊ ရွှေစင်နိက္ခ ပေးသဖြင့်၎င်း။ ဂဝံသတေန၊ နွားတရာပေးသဖြင့်၎င်း။ မောစေမိ၊ ငါလွှတ်စေအံ့။ ဥရဂေါ၊ သင့်လင်နဂါးမင်းသည်။ ဩဿဋ္ဌကာယော၊ လွတ်သောကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ စရာတု၊ အလိုရှိရာ သွားစေသတည်း။ ပုညတ္ထိကော၊ ကောင်းမှုကိုအလိုရှိသော သင့်လင်နဂါးမင်းသည်။ ဗန္ဓနသ္မာ၊ ပခြုပ်ဟူသော နှောင်အိမ်မှ။ မုဉ္စတု၊ လွတ်ပါစေသတည်း။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၀။ လုဒ္ဒ၊ အလမ္ပာယ်မုဆိုး။ တေ၊ သင့်အား။ နိက္ခသတံ၊ ရွှေစင်နိက္ခ တရာကို၎င်း။ သုဘံ၊ ကောင်းမြတ်သော။ မဏိကုဏ္ဍလဉ္စ၊ ပတ္တမြားနားဍောင်းကို၎င်း။ စတုရဿ၊ ခေါင်းအုံးလေးခုရှိသော။ ဥမ္မာပုပ္ဖသိရိန္နိတံ၊ အောက်မည်းညိုပွင့် အဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော။ ပလ္လင်္ကဉ္စ၊ ပလ္လင်ကို၎င်း။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၁။ သာဒိသိယော၊ အရွယ်အဆင်း တူကုန်သော။ ဒွေ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော။ ဘရိယာ စ၊ မယားတို့ကို၎င်း။ ဂဝံသတံ၊ နို့ညှစ်နွားမတရာနှင့် တကွသော။ ဥသဘဉ္စ၊ နွားလား ဥသဘကို၎င်း။ ဒမ္မိ၊ ငါပေး၏။ ဩဿဋ္ဌကာယော၊ လွတ်သော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ဥရဂေါ၊ နဂါးမင်းသည်။ စရာတု၊ အလိုရှိရာ သွားစေသတည်း။ ပုညတ္ထိကော၊ ကုသိုလ်ကို အလိုရှိသော နဂါးမင်းသည်။ ဗန္ဓနသ္မာ၊ ပခြုပ်ဟူသော နှောင်အိမ်မှ။ မုဉ္စတု၊ လွတ်စေသတည်း။

ထိုအခါ မုဆိုးသည် မင်း၏စကားကို ဝန်ခံ၍ နဂါးမင်းကို လွှတ်လိုရကား-

၂၅၂။ ဝိနာပိ ဒါနာ တဝ ဝစနံ ဇနိန္ဒ၊
မုဉ္စေမု နံ ဥရဂံ ဗန္ဓနသ္မာ။
ဩဿဋ္ဌကာယော ဥရဂေါ စရာတု၊
ပုညတ္ထိကော မုဉ္စတု ဗန္ဓနသ္မာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၂။ ဇနိန္ဒ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဒါနာ၊ ပေးခြင်းမှ။ ဝိနာပိ၊ ကင်း၍လည်း။ တဝ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ဝစနံ၊ စကားတော်ကို။ ဂရုံကတွာ၊ အလေးအမြတ်ပြု၍။ နံ ဥရဂံ၊ ထိုနဂါးမင်းကို။ ဗန္ဓနသ္မာ၊ ပခြုပ်ဟူသော နှောင်အိမ်မှ။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ မုဉ္စေမု၊ လွှတ်ပါကုန်အံ့။ ဩဿဋ္ဌကာယော၊ လွတ်သောကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ ဥရဂေါ၊ နဂါးမင်းသည်။ စရာတု၊ အလိုရှိရာ သွားပါစေသတည်း။ ပုညတ္ထိကော၊ ကောင်းမှုကို အလိုရှိသော နဂါးမင်းသည်။ ဗန္ဓနသ္မာ၊ ပခြုပ်ဟူသော နှောင်အိမ်အဖွဲ့မှ။ မုဉ္စတု၊ လွတ်ပါစေသတည်း။

ဤသို့သော စကားကို ဆိုပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းကို ပခြုပ်မှ ထုတ်၏။ နဂါးမင်းသည် ပခြုပ်မှထွက်ပြီးလျှင် ပန်းအတွင်းသို့ဝင်၍ နဂါးမင်း၏အသွင်ကို စွန့်၍ လုလင်၏ အသွင်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ မြေကိုဖောက်၍ ထွက်သကဲ့သို့တည်၏။ သုမနာနဂါးမ မိဖုယားသည်လည်းကောင်းကင်မှသက်၍ ဘုရားလောင်း နဂါးမင်းအထံ၌ တည်၏။ နဂါးမင်းသည် လက်အုပ်ချီ၍ မင်းကိုရှိခိုးလျက် တည်၏။

ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၂၅၃။ မုတ္တော စမ္ပေယျကော နာဂေါ၊ ရာဇာနံ ဧတဒဗြဝိ။
နမော တေ ကာသိရာဇတ္ထု၊ နမော တေ ကာသိဝဍ္ဎန။
အဉ္ဇလိံ တေ ပဂ္ဂဏှာမိ၊ ပဿယျ မေ နိဝေသနံ။

၂၅၄။ အဒ္ဓါဟိ ဒုဗ္ဗိဿာသ မေတ မာဟု၊
ယံ မာနုသော ဝိဿသေ အမာနုသမှိ။
သစေ မံ ယာစသိ ဧတမတ္ထံ။
ဒက္ခေမု တေ နာဂ နိဝေသနာနိ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ စမ္ပေယျကော၊ စမ္ပေယျအမည်ရှိသော။ နာဂေါ၊ နဂါးမင်းသည်။ မုတ္တော၊ ပခြုပ်ဟူသော နှောင်အိမ်မှ လွတ်သည်ဖြစ်၍။ ရာဇာနံ၊ ဥဂ္ဂသေနမင်းကို။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ ကာသိရာဇ၊ ကာသိမင်းမြတ်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ကာသိဝဍ္ဎန၊ ကာသိတိုင်းသူတို့၏ အစီးအပွားကို ဆောင်တော်မူတတ်သော မင်းမြတ်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ အဉ္ဇလိံ၊ လက်အုပ်ကို။ ပဂ္ဂဏှာမိ၊ ချီပါ၏။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ နိဝေသနံ၊ နေရာ နန်းပြာသာဒ်ကို။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ ပဿေယျ၊ ပြချင်ပါ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၄။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ မာနုသော၊ လူသည်။ အမာနုသမှိ၊ နတ်နဂါး၌။ ယံ ဝိဿသေ၊ အကြင်အကျွမ်းဝင်ရာ၏။ ဧတံ ဝိဿာသံ၊ ထိုသို့ အကျွမ်းဝင်ခြင်းကို။ အဒ္ဓါဟိ၊ စင်စစ်လျှင်။ ဒုဗ္ဗိဿာသံ၊ အကျွမ်းဝင်ခြင်းငှါ ခဲ၏ဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ သစေ၊ အကယ်၍။ တွံ၊ သင်နဂါးမင်းသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဧတမတ္ထံ၊ ဤအကြောင်းကို။ ယာစသိ၊ တောင်းပန်၏။ မယဉ္စ၊ ငါတို့သည်လည်း။ တေ၊ သင်နဂါးမင်း၏။ နာဂနိဝေသာနိ၊ နဂါးပြည် နန်းပြာသာဒ်တို့ကို။ ဒက္ခေမု၊ မြင်ချင်ကုန်၏။ အပိ စ၊ စင်စစ်သော်ကား။ တံ၊ သင်နဂါးမင်းကို။ န သဒ္ဒဟာမိ၊ မယုံကြည်။

ထိုအခါ ထိုမင်းကို ယုံကြည်စိမ့်သောငှါ ဘုရားလောင်းသည် ကျိန်ဆိုခြင်းကို ပြုလိုရကား-

၂၅၅။ သစေပိ ဝါတော ဂိရိ မာဝဟေယျ၊
စန္ဒော စ သူရိယော စ ဆမာ ပတေယျုံ။
သဗ္ဗာဝ နဇ္ဇော ပဋိသောတံ ဝဇေယျုံ၊
န တွေဝဟံ ရာဇ မုသာ ဘဏေယျံ။

၂၅၆။ နဘံ ဖလေယျ ဥဒဓီပိ သုဿေ၊
သံဝဋ္ဋေယျ ဘူတဓရာ ဝသုန္ဓရာ။
သိလုစ္စယော မေရု သမူလမုပ္ပတေ၊
န တွေဝဟံ ရာဇ မုသာ ဘဏေယျံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၅။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သစေပိ၊ အကယ်၍လည်း။ ဝါတော၊ လေသည်။ ဂိရိံ၊ တောင်ကို။ အာဝဟေယျ၊ မှုတ်လွှင့်ရာ၏။ စန္ဒာ စ၊ လသည်၎င်း။ သူရိယော စ၊ နေသည်၎င်း။ ဆမာ၊ မြေ၌။ ပတေယျုံ၊ ကျကုန်ရာ၏။ သဗ္ဗာ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ နဇ္ဇော စ၊ မြစ်တို့သည်လည်း။ ပဋိသောတံ၊ အညာသို့။ ဝဇေယျုံ၊ စီးကုန်ရာ၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ န တွေဝ ဘဏေယျံ၊ မဆိုရာ။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၆။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နဘံ၊ ကောင်းကင်သည်။ ဖလေယျ၊ ကွဲရာ၏။ ဥဒဓီပိ၊ မဟာသမုဒြာသည်လည်း။ သုဿေ၊ ခြောက်ကပ်ရာ၏။ ဘူတဓရာ၊ သတ္တဝါအပေါင်းကို ဆောင်တတ်သောကြောင့် ဘူတဓရဟူ၍၎င်း။ ဝသုန္ဓရာ၊ ရွှေ ငွေ စသော ရတနာတို့ကို ဆောင်တတ်သောကြောင့် ဝသုန္ဓရဟူ၍၎င်း ခေါ်ဆိုအပ်သော။ အယံ မဟာပထဝီ၊ ဤမြေကြီးသည်။ သံဝဋ္ဋေယျ၊ ဖျာကဲ့သို့ လိပ်ခွေထု၏။ သိလုစ္စယော၊ တောင်တကာတို့ထက် မြင့်မြတ်သော။ မေရု၊ မြင်းမိုရ်တောင်သည်။ သမူလံ၊ အမြစ်နှင့်တကွ။ ဥဋ္ဌာယ၊ ထ၍။ ဥပ္ပတေ၊ ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်ရာ၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ မုသာ၊ မဟုတ်မမှန်သော စကားကို။ နတွေဝ ဘဏေယျံ၊ မဆိုသည်သာတည်း။

ထိုဥဂ္ဂသေန မင်းအား ဘုရားလောင်းသည် ဤသို့ဆိုသော်လည်း မယုံကြည်ရကား-

၂၅၇။ အဒ္ဓါဟိ ဒုဗ္ဗိဿာသ မေ တမာဟု၊
ယံ မာနုသော ဝိဿသေ အမာနုသမှိ။
သစေ မံ ယာစသိ ဧတမတ္ထံ၊
ဒက္ခမု တေ နာဂနိဝေသနာနိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုပြန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၇။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ မာနုသော၊ လူသည်။ အမာနုသမှိ၊ နတ်နဂါး၌။ ယံ ဝိဿသေ၊ အကြင်အကျွမ်းဝင်ရာ၏။ ဧတံ ဝိဿာသံ၊ ထိုသို့အကျွမ်း ဝင်ခြင်းကို။ အဒ္ဓါဟိ၊ စင်စစ်လျှင်။ ဒုဗ္ဗိဿာသံ၊ အလွန်အကျွမ်းဝင်ခဲ၏ ဟူ၍။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ သစေ၊ အကယ်၍။ တွံ၊ သင်နဂါးမင်းသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဧတမတ္ထံ၊ ဤ နဂါးပြည်ကို ကြည့်ရှုစေလိုသော အကြောင်းကို။ ယာစသိ၊ တောင်းပန်၏။ မယဉ္စ၊ ငါတို့သည်လည်း။ တေ နာဂနိဝေသနာနိ၊ ထိုနဂါးပြည် နန်းပြာသာဒ်တို့ကို။ ဒက္ခမု၊ မြင်ချင်ကုန်၏။

တဖန်လည်း ထိုဂါထာတို့ပင်လျှင်ဆို၍ သင် နဂါးမင်းသည် ငါပြုအပ်သောကျေးဇူးကို သိခြင်းငှါ ထိုက်၏။ ယိုစိမ့်သောငှါမူကား သင့်သောအဖြစ်ကို၎င်း၊ မသင့်သောအဖြစ်ကို၎င်း ငါသည် သိအံ့ဟု ပြလိုရကား-

၂၅၈။ တုမှေ ခွတ္ထ ဃောရဝိသာ ဥဠာရာ၊
မဟာ တေဇာ ခိပ္ပ ကောပီ စ ဟောထ။
မမ ကာရဏာ ဗန္ဓနသ္မာ ပမုတ္တော၊
အရဟသိ နော ဇာနိတယေ ကတာနိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၈။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ တုမှေ၊ သင်နဂါးမင်းတို့သည်။ ခေါ၊ စင်စစ်။ ဃောရဝိသာ၊ ပြင်းသော အဆိပ်ရှိကုန်သည်။ ဥဠာရာ၊ များသော အဆိပ်ရှိကုန်သည်။ အတ္ထ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ မဟာတေဇာ၊ ကြီးသော တန်ခိုးရှိကုန်သည်။ ဟောထ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ ကောပီ စ၊ အမျက်ထွက်တတ် ကုန်သည်လည်း။ ဟောထ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ မမ၊ ငါ၏။ ကာရဏာ၊ အကြောင်းကြောင့်။ ဗန္ဓနသ္မာ၊ ပခြုပ်နှောင်အိမ်မှ။ ပမုတ္တော၊ လွတ်၏။ နော၊ ငါတို့သည်။ ကတာနိ၊ ပြုအပ်သောကျေးဇူးတို့ကို။ ဇာနိတယေ၊ သိခြင်းငှါ။ အရဟသိ၊ ထိုက်၏။

ထိုအခါ ဥဂ္ဂသေနမင်းကို ယုံစိမ့်သောငှါ ကျိန်ဆိုခြင်းကို တဖန်ပြုလိုသော ဘုရားလောင်းသည်-

၂၅၉။ သော ပစ္စတံ နိရယေ ဃောရရူပေ။
မာ ကာယိကံ သာတ မလတ္ထ ကိဉ္စိ။
ပေဠာယ ဗန္ဓော မရဏံ ဥပေတု၊
ယော တာဒိသံ ကမ္မကတံ န ဇာနေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၅၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ကမ္မကတံ၊ ကျေးဇူးပြုသော။ တာဒိသံ၊ သင် မင်းကြီးကဲ့သို့သော ကျေးဇူးရှင်ကို။ န ဇာနေ၊ မသိ။ သော၊ ထိုသူသည်။ ဃောရရူပေ၊ ကြမ်းကြုတ်သော သဘောရှိသော။ နိရယေ၊ ငရဲ၌။ ပစ္စတံ၊ ကျက်စေသတည်း။ ကိဉ္စိ၊ တစုံတခုသော။ ကာယိကံ၊ ကိုယ်၌ဖြစ်သော။ သာတံ၊ ချမ်းသာခြင်းကို။ မာ အလတ္ထ၊ မရစေသတည်း။ ပေဠာယ၊ ပခြုပ်ဖြင့်။ ဗန္ဓော၊ နှောင်ဖွဲ့အပ်သည်ဖြစ်၍။ မရဏံ၊ သေခြင်းသို့။ ဥပေတု၊ ရောက်စေသတည်း။

ထိုသို့ ဘုရားလောင်း ကျိန်ဆိုသောအခါ ဥဂ္ဂသေနမင်းသည် ဘုရားလောင်းစကားကို ယုံကြည်၍ ဘုရားလောင်းအား ကောင်းချီးပေးခြင်းကို ပြုလိုရကား-

၂၆၀။ သစ္စပ္ပဋိညာ တဝ မေသ ဟောတု။
အက္ကောဓနော ဟောဟိ အနုပနာဟီ။
သဗ္ဗဉ္စ တေ နာဂကုလံ သုပဏ္ဏာ၊
အဂ္ဂိံဝ ဂိမှေသု ဝိဝဇ္ဇယန္တု။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၀။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ တဝ၊ သင်နဂါးမင်း၏။ ဧသ ပဋိညာ၊ ဤဝန်ခံခြင်းသည်။ သစ္စံ၊ မှန်သည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေလော့။ တွံ၊ သင်နဂါးမင်းသည်။ အက္ကောဓနော၊ အမျက်ဒေါသကြီးသည်။ အနုပနာဟီ၊ ရန်ငြိုးမဖွဲ့သည်။ ဟောဟိ၊ ဖြစ်လော့။ မနုဿာ၊ လူတို့သည်။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ တေ၊ သင်နဂါးမင်း၏။ နာဂကုလဉ္စ၊ နဂါးအဆွေ အမျိုးကိုလည်း။ သုပဏ္ဏာ၊ ဂဠုန်တို့သည်။ ဝိဝဇ္ဇယန္တု၊ ကြဉ်ရှောင်စေကုန်သတည်း။ ဂိမှေသု၊ နွေဥတုတို့၌။ အဂ္ဂိံ၊ မီးကို။ ဝိဝဇ္ဇယန္တိ ဣဝ၊ ကြဉ်ရှောင်ကုန်သကဲ့သို့တည်း။

ဘုရားလောင်းသည်လည်း မင်းအား ကောင်းချီးပေးခြင်းကို ပြုပြန်လိုရကား-

၂၆၁။ အနုကမ္ပသိ နာဂကုလံ ဇနိန္ဒ၊
မာတာယထာ သုပ္ပိယံ ဧကပုတ္တံ။
အဟဉ္စ တေ နာဂကုလေန သဒ္ဓိံ၊
ကဟာမိ ဝေယျာဝဋိကံ ဥဠာရံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၁။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ မာတာ၊ အမိသည်။ သုပ္ပိယံ၊ အလွန်ချစ်အပ်သော။ ဧကပုတ္တံ၊ တယောက်တည်းသော သားကို။ အနုကမ္ပတိ ယထာ၊ အစဉ်ချစ်သနားသကဲ့သို့။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ နာဂကုလံ၊ နဂါးမျိုးကို။ အနုကမ္ပသိ၊ ချစ်သနားတော်မူပေ၏။ အဟဉ္စ၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်း။ နာဂကုလေန၊ နဂါးမျိုးနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ဥဠာရံ၊ များစွာသော။ ဝေယျာဝဋိကံ၊ အမှုကြီးငယ်ကို။ ကာဟာမိ၊ ပြုပါအံ့။

ထိုစကားကို ကြား၍ ဥဂ္ဂသေနမင်းသည် နဂါးပြည်သို့ သွားလိုသည်ဖြစ်၍ စစ်သည်ရဲမက်တို့ကို သွားအံ့သောငှါ အစီအရင်ကို ပြုစိမ့်သောငှါ စေလိုရကား-

၂၆၂။ ယောဇေန္တု ဝေ ရာဇရထေ သုစိတ္တေ၊
ကမ္ဗောဇကေ အဿတရေ သုဒန္တေ။
နာဂေ စ ယောဇေန္တု သုဝဏ္ဏကပ္ပနေ၊
ဒက္ခေမု နာဂသ နိဝေသနာနိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၂။ ဘောန္တော အမစ္စာ၊ အို အမတ်အပေါင်းတို့။ သုစိတ္တေ၊ ကောင်းစွာ ဆန်းကြယ်ကုန်သော။ ရာဇရထေ၊ မင်းရထား၌။ ကမ္ဗောဇကေ၊ ကမ္ဘောဇတိုင်း၌ ဖြစ်ကုန်သော။ သုဒန္တေ၊ ကောင်းစွာ ယဉ်ကျေးကုန်သော။ အဿတရေ၊ အဿတိုရ်မြင်းတို့ကို။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ယောဇေန္တု၊ ကလေကုန်။ သုဝဏ္ဏကပ္ပနေ၊ ရွှေကြိုး ရွှေက တင်အပ်ကုန်သော။ နာဂေ စ၊ ဆင်တော်တို့ကိုလည်း။ ယောဇေန္တု၊ ကလေကုန်။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ နာဂဿ၊ စမ္ပေယျ နဂါးမင်း၏။ နိဝေသနာနိ၊ ရတနာ နန်းပြာသာဒ်တို့ကို။ ဒက္ခေမု၊ ရှုကြကုန်အံ့။

ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီးမှ-

၂၆၃။ ဘေရီ မုဒိင်္ဂါ ပဏဝါ စ သင်္ခါ၊
အဝဇ္ဇယိံသု ဥဂ္ဂသေနဿ ရညော။
ပါယာသိ ရာဇာ ဗဟု သောဘမာနော၊
ပုရက္ခတော နာရိဂဏဿ မဇ္ဈေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဥဂ္ဂသေနဿ၊ ဥဂ္ဂသေနအမည်ရှိသော။ ရညော၊ မင်း၏။ ပုရိသာ၊ အချင်းတို့သည်။ ဘေရီ စ၊ စည်ကြီးတို့ကို၎င်း။ မုဒိင်္ဂါစ၊ မုရိုးစည်တို့ကို၎င်း။ ပဏဝါ စ၊ ထက်စည်တို့ကို၎င်း။ သင်္ခါစ၊ ခရုသင်းတို့ကို၎င်း။ အဝဇ္ဇယိံသု၊ တီးမှုတ်ကြကုန်၏။ ရာဇာ၊ ဥဂ္ဂသေနမင်းသည်။ ပုရက္ခတော၊ တသောင်း ခြောက်ထောင်သော ကိုယ်လုပ်မောင်းမအပေါင်း ခြံရံလျှက်။ နာရိဂဏဿ၊ ကိုယ်လုပ်မောင်းမ အပေါင်း၏။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ ဗဟု၊ ပြန့်ပြောစွာ။ သောဘမာနော၊ တင့်တယ်လျက်။ ပါယာသိ၊ သွား၏။

ထိုဥဂ္ဂသေနမင်းသည် ဗာရာဏသီမြို့မှ ထွက်သောအခါ၌လျှင် ဘုရားလောင်းသည် မိမိ အာနုဘော်ဖြင့်သာလျှင် နဂါးပြည်ကို အလုံးစုံသော ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့် ပြီးသော မြို့တံတိုင်းကို၎င်း တံခါး ပစ္စင် ရင်တား ပြအိုးတို့ကို၎င်း အလွန်တင့်တယ်သော အဆင်းရှိသည်တို့ကို ပြု၍ တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့် စပ်သော နဂါးပြည်ခရီးလမ်းကို ဖန်ဆင်း၏။ ဥဂ္ဂသေနမင်းသည် ပရိသတ်နှင့်တကွ ထိုခရီးဖြင့် နဂါးပြည်သို့ဝင်၍ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော မြေအဘို့ကို၎င်း, ရတနာ နန်းပြာသာဒ်တို့ကို၎င်း မြင်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-

၂၆၄။ သုဝဏ္ဏစိတ္တကံ ဘူမိံ၊ အဒက္ခိ ကာသိဝဍ္ဎနော။
သောဝဏ္ဏမယေ စ ပါသာဒေ၊
ဝေဠုရိယဖလကတ္ထတေ။

၂၆၅။ သော ရာဇာ ပါဝိသိ ဗျမှံ၊ စမ္ပေယျဿ နိဝေသနံ။
အာဒိစ္စဝဏ္ဏသန္နိဘံ၊ ကံသဝိဇ္ဇု ပဘဿရံ။

၂၆၆။ နာနာရုက္ခေဟိ သဉ္ဆန္နံ၊ နာနာဂန္ဓသမီရိတံ။
သော ပါဝေက္ခိ ကာသိရာဇာ၊
စမ္ပေယျဿ နိဝေသနံ။

၂၆၇။ ပဝိဋ္ဌသ္မိံ ကာသိရညေ၊ စမ္ပေယျဿ နိဝေသနံ။
ဒိဗ္ဗာ တူရိယာ ဝဇ္ဇိံသု၊ နာဂကညာ စ နစ္စယုံ။

၂၆၈။ တံ နာဂကညာ စရိတံ ဂဏေန၊
အနွာရုဟီ ကာသိရညာ ပသန္နော။
နိသီဒိ သောဝဏ္ဏမယမှီ ပီဌေ၊
သော ပသာဒေ စန္ဒနသာရလိတ္တေ။

ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ကာသိဝဍ္ဎနော၊ ကာသိတိုင်းသူတို့၏ အစီးအပွားကို ဆောင်တတ်သော ဥဂ္ဂသေနမင်းသည်။ သုဝဏ္ဏစိတ္တကံ၊ ရွှေသဲတို့ဖြင့် ဆန်းကြယ်စွာ ကြဲအပ်သော။ ဘူမိံ၊ မြေကို၎င်း။ ဝေဠုရိယ ဖလကတ္ထတေ၊ ကျောက်မျက်ရွဲ ပျဉ်တို့ဖြင့် ခင်းအပ်ကုန်သော။ သောဝဏ္ဏမယေ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးကုန်သော။ ပါသာဒေ စ၊ ပြာသာဒ်တို့ကို၎င်း။ အဒက္ခိ၊ မြင်လေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၅။ သော ရာဇာ၊ ထိုဥဂ္ဂသေနမင်းသည်။ စမ္ပေယျဿ၊ စမ္ပေယျနဂါးမင်း၏။ နိဝေသနံ၊ နေရာဖြစ်သော။ အာဒိစ္စဝဏ္ဏသန္နိဘံ၊ နေရောင်အဆင်းနှင့်တူသော။ ကံသဝိဇ္ဇုပဘဿရံ၊ မိုဃ်းတိမ်ဝ၌ ပြိုးပြိုးပြက်ထွက်သော ရွှေလျှပ်ရောင်ကဲ့သို့ တောက်ပသော။ ဗျမှံ၊ ဗိမာန်သို့။ ပါဝိသိ၊ ဝင်လေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သော ကာသိရာဇာ၊ ထိုကာသိတိုင်းရှင်ဖြစ်သော ဥဂ္ဂသေနမင်းသည်။ နာနာရုက္ခေဟိ၊ အထူးထူးသော သစ်ပင်တို့ဖြင့်။ သဉ္ဆန္နံ၊ ကောင်းစွာ ဖုံးလွှမ်းအပ်သော။ နာနာဂန္ဓသမီရိတံ၊ အထူးထူးသော နံ့သာတို့ဖြင့် ပြည့်လှိုင်သော။ စမ္ပေယျဿ၊ စမ္ပေယျနဂါးမင်း၏။ နိဝေသနံ၊ နေရာဗိမာန်ကို။ ပါဝေက္ခိ၊ ဝင်လေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၇။ စမ္ပေယျဿ၊ စမ္ပေယျနဂါးမင်း၏။ နိဝေသနံ၊ နေရာဖြစ်သော ဗိမာန်သို့။ ကာသိရညေ၊ ကာသိတိုင်းသူတို့၏ အရှင်ဖြစ်သော ဥဂ္ဂသေနမင်းသည်။ ပဝိဋ္ဌသ္မိံ၊ ဝင်ပြီးသော်။ ဒိဗ္ဗာ၊ နတ်၌ ဖြစ်ကုန်သော။ တူရိယာ၊ တီးမှုတ်မျိုးတို့ကို။ ဝဇ္ဇိံသု၊ တီးမှုတ်ကြကုန်၏။ နာဂကညာ စ၊ နဂါးသမီးတို့သည်လည်း။ နစ္စယုံ၊ က, ကြကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ နာဂကညာ ဂဏေန၊ နဂါးသမီး အပေါင်းတို့သည်လည်း။ စရိတံ၊ လှည့်လည်အပ်သော။ တံ၊ ထိုစမ္ပေယျ နဂါးမင်းဗိမာန်သို့။ ကာသိရညာ၊ ကာသိတိုင်းရှင်ဖြစ်သော ဥဂ္ဂသေနမင်းသည်။ ပသန္နော၊ ကြည်ညိုသည်ဖြစ်၍။ အနွာရုဟိ၊ ဗိမာန်သို့ တက်လေ၏။ သော၊ ထိုဥဂ္ဂသေနမင်းသည်။ ပသာဒေ၊ ကြည်ညိုဘွယ်ရှိသော။ စန္ဒနသာရလိတ္တေ၊ နတ်ပြည်၌ဖြစ်သော စန္ဒကူးနံ့သာနှစ်ဖြင့် လိမ်းကျံအပ်သော။ သောဝဏ္ဏမယမှိ၊ ရွှေဖြင့်ပြီးသော။ ပီဌေ၊ အင်းပျဉ်၌။ နိသီဒိ၊ နေ၏။

ထိုအင်းပျဉ်၌ နေကာမျှဖြစ်သော ထိုဥဂ္ဂသေနမင်းအား အထူးထူးသော မြတ်သော အရသာရှိသော နတ်ဘောဇဉ်တို့ကို ဆက်ကုန်၏။ ထို့အတူ တသောင်းခြောက်ထောင်ကုန်သော မောင်းမတို့အား၎င်း, ထိုမှကြွင်းကုန်သော မင်းပရိသတ်တို့အား၎င်း ကျွေးမွေးကုန်၏။ ထိုဥဂ္ဂသေနမင်းသည် ခုနစ်ရက်မျှ ပရိသတ်နှင့်တကွ နတ်၌ဖြစ်သော ထမင်းအဖျော် အစရှိသည်တို့ကို သုံးဆောင်၍ နတ်၌ဖြစ်ကုန်သော ကာမဂုဏ်တို့ဖြင့် မွေ့လျော်၍ ချမ်းသာသောနေရာ၌နေလျက် ဘုရားလောင်း၏ စည်းစိမ်အခြံအရံကို ချီးမွမ်း၍ နဂါးမင်း- သင်နဂါးမင်းသည် ဤသို့သဘောရှိသော စည်းစိမ်ကိုစွန့်၍ လူ့ပြည်ဝယ် တောင်ပို့ထိပ်၌ အိပ်၍ အဘယ့်ကြောင့် ဥပုသ် ဆောက်တည်၍ နေဘိသနည်းဟု မေး၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုဥဂ္ဂသေနမင်းအား ပြောဆို၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှား ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၂၆၉။ သော တတ္ထ ဘုတွာ စ အဘိရမိတွာ၊
စမ္ပေယျကံ ကာသိရာဇာ အဝေါစ။
ဝိမာနသေဋ္ဌာနိ ဣမာနိ တုယှံ၊
အာဒိစ္စဝဏ္ဏာနိ ပဘဿရာနိ။
နေ တာဒိသံ အတ္ထိ မနုဿလောကေ၊
ကိံ ပတ္ထယံ နာဂ တပေါ ကရောသိ။

၂၇၀။ တာ ကမ္ဗု ကာယူရဓရာ သုဝတ္ထာ၊
ဝဋ္ဋင်္ဂုလီ တမ္ဗတလူပပန္နာ။
ပဂ္ဂယှ ပါယေန္တိ အနောမဝဏ္ဏာ၊
နေ တာဒိသံ အတ္ထိ မနုဿကေ။
ကိံ ပတ္ထယံ နာဂ တပေါ ကရောသိ။

၂၇၁။ နဇ္ဇော စ ခေါ မာ ပုထုလောမ မစ္ဆာ၊
အာဋာသကုန္တာ ဘိရုဒါ သုတိတ္ထာ။
နေ တာဒိသံ အတ္ထိ မနုဿလောကေ၊
ကိံ ပတ္ထယံ နာဂ တပေါ ကရောသိ။

၂၇၂။ ကောဉ္စာ မယူရာ ဒိဝိယာ စ ဟံသာ၊
ဝဂ္ဂုဿရာ ကောကိလာ သမ္ပတန္တိ။
နေ တာဒိသံ အတ္ထိ မနုဿလောကေ၊
ကိံ ပတ္ထယံ နာဂ တပေါ ကရောသိ။

၂၇၃။ အမ္ဗာ စ သာလာတိလကာ စ ဇမ္ဗုယော။
ဥဒ္ဒါလကာ ပါဋလိယော စ ဖုလ္လာ။
နေ တာဒိသံ အတ္ထိ မနုဿလောကေ၊
ကိံ ပတ္ထယံ နာဂ တပေါ ကရောသိ။

၂၇၄။ ဣမာ စ တေ ပေါက္ခရညော သမန္တတော၊
ဒိဗ္ဗာ ဂန္ဓာ စ သတတံ သမ္ပဝါယန္တိ။
နေ တာဒိသံ အတ္ထိ မနုဿကေ၊
ကိံ ပတ္ထယံ နာဂ တပေါ ကရောသိ။

၂၇၅။ န ပုတ္တဟေတု န ဓနဿ ဟေဘု၊
န အာယုနော စာပိ ဇနိန္ဒ ဟေတု။
မနုဿယောနိံ အဘိပတ္ထယာနော၊
တသ္မာ ပရက္ကမ္မ တပေါ ကရောမိ။

ဟူသော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၆၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ သော ကာသိရာဇာ၊ ထိုကာသိမင်းသည်။ တတ္ထ၊ ထိုနဂါးပြည်၌။ ဘုတွာ စ၊ ခံစား၍၎င်း။ အဘိရမိတွာ စ၊ မွေ့လျော်၍၎င်း။ စမ္ပေယျကံ၊ စမ္ပေယျနဂါးကို။ အဝေါစ၊ ဆို၏။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ တုယှံ၊ သင်နဂါးမင်း၏။ ဣမာနိ ဝိမာနသေဋ္ဌာနိ၊ ဤမြတ်သော ဗိမာန်တို့သည်။ အာဒိစ္စဝဏ္ဏာနိ၊ နေရောင် အဆင်းနှင့် တူကုန်၏။ ပဘဿရာနိ၊ ပြိုးပြက်သော အရောင်ရှိကုန်၏။ ဧတာဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော ဗိမာန်သည်။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပတ္ထယံ-ပတ္ထယန္တော၊ တောင့်တသည်ဖြစ်၍။ တပေါ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို။ ကရောသိ၊ ပြုဘိသနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၀။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ ကမ္ဗုကာယူရဓရာ၊ ရွှေခြေကျင်းတန်ဆာဆင်ကုန်သော။ သုဝတ္ထာ၊ ကောင်းသောအဝတ်ကို ဆင်ဝတ်ကုန်သော။ ဝဋ္ဋင်္ဂုလီ၊ သန္တာညွန့်ကဲ့သို့ လုံးသော လက်ချောင်း ခြေချောင်းလည်း ရှိကုန်သော။ တမ္ဗတလူပပန္နာ၊ နိသော လက်ဘဝါး ခြေဘဝါး အပြင်လည်းရှိကုန်သော။ အနောမဝဏ္ဏာ၊ မယုတ်သော အရောင်အဆင်းလည်း ရှိကုန်သော။ တာ၊ ထို တသောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော နဂါးသ္မီးတို့သည်။ ဒိဗ္ဗပါနံ၊ နတ်၌ဖြစ်သော အဖျော်ကို။ ပဂ္ဂယှ၊ ချီ၍။ ပါယေန္တိ၊ တိုက်ကုန်၏။ ဧတာဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော မိန်းမသည်။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပတ္ထယံ-ပတ္ထယန္တော၊ တောင့်တသည်ဖြစ်၍။ တပေါ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို။ ကရောသိ၊ ပြသနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၁။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ တေ၊ သင်နဂါးမင်း၏။ ဣမာ နဇ္ဇော စ၊ ဤမြစ်တို့သည်လည်း။ ခေါ၊ စင်စစ်။ ပုထုလောမမစ္ဆာ၊ ကြီးစွာသော အတောင်ရှိကုန်သော အထူးထူးသော ငါးတို့နှင့် ပြည့်စုံကုန်၏။ အာဋာသကုန္တာဘိရုဒါ၊ ဝံလိုဟု ဆိုအပ်သော ငှက်တို့၏ တွန်မြူးရာဖြစ်ကုန်၏။ သုတိတ္ထာ၊ သာယာသော ဆိပ်ရှိကုန်၏။ ဧတာဒိသံ၊ ဤမြစ်နှင့်တူသော မြစ်သည်။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပတ္ထယံ-ပတ္ထယန္တော၊ တောင့်တသည်ဖြစ်၍။ တွံ၊ သင်နဂါးမင်းသည်။ တပေါ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို။ ကရောသိ၊ ပြုသနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၂။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ ဒိဝိယာ၊ နတ်၌ဖြစ်ကုန်သော။ ကောဉ္စာ စ၊ ကြိုးကြာတို့သည်၎င်း။ မယူရာ စ၊ ဥဒေါင်းတို့သည်၎င်း။ ဟံသာ စ၊ ဟင်္သာတို့သည်၎င်း။ ဝဂ္ဂုဿရာ၊ သာယာသော အသံရှိကုန်သော။ ကောကိလာ စ၊ ဥဩတို့သည်၎င်း။ သမ္ပတန္တိ၊ သာယာစွာမြည်လျက် တပင်မှတပင်သို့ ပျံကြကုန်၏။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ ဧတာဒိသံ၊ ဤငှက်တို့နှင့် တူသောငှက်သည်။ မနုဿလောက၊ လူ့ပြည်၌။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပတ္ထယံ-ပတ္ထယန္တော၊ တောင့်တသည် ဖြစ်၍။ တပေါ၊ ဥပုသ် ဆောက်တည်ခြင်းကို။ ကရောသိ၊ ပြုသနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၃။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ ဣဓ၊ ဤနဂါးပြည်၌။ အမ္ဗာ စ၊ သရက်ပင်တို့သည်၎င်း။ သာလာ စ၊ အင်ကြင်းပင်တို့သည်၎င်း။ တိလကာ စ၊ ပြည့်စင်ပင်တို့သည်၎င်း။ ဇမ္ဗုယော စ၊ ဇမ္ဗုသပြေပင်တို့သည်၎င်း။ ဥဒ္ဒါလကာ စ၊ ငုရွှေပင်တို့သည်၎င်း။ ပါဋလိယော စ၊ သံသတ်ပင်တို့သည်၎င်း။ ဖုလ္လာ၊ ကောင်းစွာပွင့်ကုန်၏။ ဧတာဒိသံ၊ ဤသစ်ပင်နှင့်တူသော သစ်ပင်သည်။ မနုသလောကေ၊ ငါတို့လူ့ပြည်၌။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပတ္ထယံ-ပတ္ထယန္တော၊ တောင့်တသည်ဖြစ်၍။ တပေါ၊ ဥပုသ် ဆောက်တည်ခြင်းကို။ ကရောသိ၊ ပြုသနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၄။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ တေ၊ သင် နဂါးမင်းအား။ ဣမာ စ၊ ဤသို့ဆိုအပ်ပြီးသော မြစ် ငှက် သစ်ပင်တို့သည်၎င်း။ ပေါက္ခရညော စ၊ ရေကန်တို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ သမန္တတော၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ ဒိဗ္ဗာ၊ နတ်၌ဖြစ်ကုန်သော။ ဂန္ဓာ စ၊ နံ့သာတို့သည်လည်း။ သတတံ၊ အခါခပ်သိမ်း။ သမ္ပဝါယန္တိ၊ အနံ့ကြိုင်ကြိုင် လှိုင်ကုန်၏။ ဧတာဒိသံ၊ ဤသို့ သဘောရှိသော မြစ် ငှက် သစ်ပင် ရေကန့ နတ်နံ့သာတို့သည်။ မနုသလောကေ၊ ငါတို့လူ့ပြည်၌။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ ကိံ၊ အဘယ်ကို။ ပတ္ထယံ-ပတ္ထယန္တော၊ တောင့်တသည်ဖြစ်၍။ တပေါ၊ ဥပုသ်ဆောက်တည်ခြင်းကို။ ကရောသိ၊ ပြုသနည်း။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၅။ ဇနိန္ဒ၊ ပြည့်ရှင်မင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပုတ္တဟေတု၊ သားသ္မီးတို့ကို အလိုရှိသောကြောင့်။ တပေါ၊ ဥပုသ် ဆောက်တည်ခြင်းကို။ န ကရောမိ၊ မပြု။ ဓနဿ၊ ဥစ္စာ၏။ ဟေတု၊ အကြောင်းကြောင့်။ တပေါ၊ ဥပုသ်ကို။ န ကရောမိ၊ မဆောက်တည်။ အာယုနော၊ အသက်၏။ ဟေတု စ၊ အကြောင်းကြောင့်လည်း။ တပေါ၊ ဥပုသ်ကို။ န ကရောမိ၊ မဆောက်တည်။ မနုဿယောနိံ၊ လူ၏အဖြစ်ကို။ အဘိပတ္ထယာနော၊ တောင့်တ၏။ တသ္မာ၊ ထိုသို့ လူ့အဖြစ်ကို တောင့်တသောကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပရက္ကမ္မ၊ လုံ့လအားထုတ်၍။ တပေါ၊ ဥပုသ်ကို။ ကရောမိ၊ ဆောက်တည်၏။

ဤသို့ ဘုရားလောင်း ဆိုသည်ရှိသော် ဥဂ္ဂသေနမင်းသည် တဖန် မေးပြန်လိုရကား-

၂၇၆။ တွံ လောဟိတက္ခော ဝိဟကန္တရံသော။
အလင်္ကတော ကပ္ပိတကေသမဿုံ။
သုရောသိတော လောဟိတစန္ဒနေန။
ဂန္ဓဗ္ဗရာဇာဝ ဒိသာ ပဘာသတိ။

၂၇၇။ ဒေဝိဒ္ဓိပတ္တောသိ မဟာနုဘာဝေါ၊
သဗ္ဗေဟိ ကာမေဟိ သမင်္ဂိဘူတော။
ပုစ္ဆာမိ တံ နာဂရာဇေ တမတ္ထံ၊
သေယျော ဣတော ကေန မနုဿလောကော။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၆။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ တွံ၊ သင်သည်။ လောဟိတက္ခော၊ နီသောမျက်စိရှိ၏။ ဝိဟကန္တရံသော၊ ပြည့်ဖြိုးသော ပခုံးရှိ၏။ အလင်္ကတော၊ တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ကပ္ပိတကေသမဿု၊ ပြုပြင်အပ်ပြီးသော ဆံမုတ်ဆိတ် ရှိ၏။ လောဟိတစန္ဒနေန၊ စန္ဒကူးနီဖြင့်။ သုရောသိတော၊ ကောင်းစွာ လိမ်းကျံခြင်းရှိ၏။ ဂန္ဓဗ္ဗရာဇာဝ၊ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်မင်းကဲ့သို့။ ဒိသာ၊ အရပ်မျက်နှာ၌။ ပဘာသတိ၊ ထွန်းပ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၇။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ တွံ၊ သင် နဂါးမင်းသည်။ ဒေဝိဒ္ဓိပတ္တော၊ နတ်၏တန်ခိုးသို့ ရောက်သည်။ မဟာနုဘာဝေါ၊ ကြီးသော အာနုဘော်ရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ သဗ္ဗေဟိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ကာမေဟိ၊ ကာမဂုဏ်တို့နှင့်။ သမင်္ဂီဘူတော၊ ပြည့်စုံ၏။ နာဂရာဇ၊ နဂါးမင်း။ တွံ၊ သင် နဂါးမင်းကို။ ဧတမတ္ထံ၊ ဤအကြောင်းကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ မေးပါ၏။ ဣတော၊ ဤနဂါးပြည်ထက်။ ကေန၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ မနုဿလောကော၊ ငါတို့ လူ့ပြည်သည်။ ကော သေယျော နု၊ အသို့ မြတ်သနည်း။

ထိုအခါ ထိုမင်း၏ အမေးကို ဖြေလိုသော နဂါးမင်းသည်-

၂၇၈။ ဇနိန္ဒ အညတြ မနုဿလောကာ၊
သုဒ္ဓိ န သံဝိဇ္ဇတိ သံယမော ဝါ။
အဟဉ္စ လဒ္ဓါန မနုဿယောနိံ၊
ကာဟာမိ ဇာတိမရဏဿ အန္တံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၈။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းမြတ်။ မနုဿလောကာ၊ လူ့ပြည်ကို။ အညတြ၊ ကြဉ်ထား၍။ သုဒ္ဓိ၊ အမြိုက်နိဗ္ဗာန်ဟု ဆိုအပ်သော စင်ကြယ်ရာသည်၎င်း။ သံယမော ဝါ၊ သီလကိုစောင့်ခြင်းသည်၎င်း။ န သံဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ အဟဉ္စ၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်း။ မနုဿယောနိံ၊ လူ၏ အဖြစ်ကို။ လဒ္ဓါန၊ ရသည်ရှိသော်။ ဇာတိမရဏဿ၊ ပဋိသန္ဓေနေခြင်း သေခြင်း၏။ အန္တံ၊ အဆုံးကို။ ကာဟာမိ၊ ပြုအံ့။

ထိုစကားကို ကြား၍ ဥဂ္ဂသေနမင်းသည်-

၂၇၉။ အဒ္ဓါ ဟဝေ သေဝိတဗ္ဗာ သပညာ၊
ဗဟုဿုတာ ယေ ဗဟုဌာနစိန္တိနော။
နာရိယော စ ဒိသွာန တုဝဉ္စ နာဂ၊
ကာာမိ ပုညာနိ အနပ္ပကာနိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၇၉။ နာဂ၊ နဂါးမင်း။ အဒ္ဓ၊ မချွတ်။ ဟဝေ- ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ဗဟုဿုတာ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ ဗဟုဌာနစိန္တိနော၊ များသောအရာကို ကြံနိုင်ကုန်သော။ ယေ သပညာ၊ အကြင် ပညာရှိတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ သပညာ၊ ထိုပညာရှိတို့ကို။ သေဝိတဗ္ဗာ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်အပ်ကုန်၏။ နာရိယာ စ၊ နဂါးသမီးတို့ကို၎င်း။ တုဝဉ္စ၊ သင်နဂါးမင်းကို၎င်း။ ဒိသွာန၊ မြင်ရ၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ အနပ္ပကာနိ၊ များစွာကုန်သော။ ပုညာနိ၊ ကောင်းမှုတို့ကို။ ကာဟာမိ၊ ပြုအံ့။

ထိုအခါ ဥဂ္ဂသေနမင်းကို နဂါးမင်းသည်-

၂၈၀။ အဒ္ဓါ ဟဝေ သေဝိတဗ္ဗာ သပညာ၊
ဗဟုဿုတာ ယေ ဗဟုဌာနစိန္တိနော။
နာရိယော စ ဒိသွာန မမဉ္စ ရာဇ။
ကရောဟိ ပုညာနိ အနပ္ပကာနိ။

ဟူသော ဤဂါထာဖြင့် ဟော၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၀။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အဒ္ဓါ၊ မချွတ်။ ဟဝေ-ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ဗဟုဿုတာ၊ များသော အကြားအမြင် ရှိကုန်သော။ ဗဟုဌာနစိန္တိနော၊ များသောအရာကို ကြံနိုင်ကုန်သော။ ယေ သပညာ၊ အကြင် ပညာရှိတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ သပညာ၊ ထိုပညာရှိတို့ကို။ သေဝိတဗ္ဗာ၊ မှီဝဲဆည်းကပ်အပ်ကုန်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နာရိယော စ၊ နဂါးသမီးတို့ကို၎င်း။ မမဉ္စ၊ အကျွန်ုပ်ကို၎င်း။ ဒိသွာန၊ မြင်၍။ အနပ္ပကာနိ၊ များစွာကုန်သော။ ပုညာနိ၊ ကောင်းမှုတို့ကို။ တွံ၊ သင် မင်းမြတ်သည်။ ကရောဟိ၊ ပြုတော်မူလေလော့။

ဤသို့ နဂါးမင်းဆိုသည်ရှိသော် ဥဂ္ဂသေနမင်းသည် နေပြည်တော်သို့ ပြန်သွားလိုသည်ဖြစ်၍ နဂါးမင်း- ငါတို့နေရသည် ကြာမြင့်ပြီ။ သွားကုန်အံ့ဟု ပန်ကြား၏။ ထိုအခါ ထိုဥဂ္ဂသေနမင်းကို ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သောမင်းကြီး

ထိုသို့တပြီးကား အလိုတော်ရှိတိုင်း ရတနာဥစ္စာတို့ကို ယူတော်မူဟု ဆို၍ ဥစ္စာတို့ကို ပြလိုရကား-

၂၈၁။ ဣဒဉ္စ ဇာတရူပံ ပဟူတံ၊
ရာသီ သုဝဏ္ဏဿ စ တာလမတ္တာ။
ဣတော ဟရိတွာ သုဝဏ္ဏဃရာနိ၊
ကာရယ ရူပိယဿ စ ပါကာရံ ကရောန္တု။

၂၈၂။ မုတ္တာနိ စ ဝါဟသဟဿာနိ ပဉ္စ၊
ဝေဠုရိယ မိဿာနိ ဣတော ဟရိတွာ။
အန္တေ ပုရေ ဘူမိယံ သန္ထရန္တု၊
နိက္ကဒ္ဒမာ ဟေဟိတိ နိရဇာ စ။

၂၈၃။ ဧတာဒိသံ အာဝသ ရာဇသေဋ္ဌ၊
ဝိမာနသေဋ္ဌံ ဗဟု သောဘမာနံ။
ဗာရာဏသိနဂရံ ဣဒ္ဓံ ဖီတံ၊
ရဇ္ဇဉ္စ ကာရေဟိ အနောမပည။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဣဒဉ္စ ဇာတရူပံ၊ ဤရွှေသည်လည်း။ ပဟူတံ၊ များစွာ၏။ သုဝဏ္ဏဿ၊ ရွှေ၏လျှင်။ ရာသီ၊ အစုတို့သည်။ တာလမတ္တာ၊ ထန်းတဖျား အတိုင်းအရှည် ရှိကုန်၏။ ဣတော၊ ဤရွှေစုမှ။ ဟရိတွာ၊ ဆောင်ယူတော်မူ၍။ သုဝဏ္ဏဃရာနိ၊ ရွှေအိမ်ရွှေနန်းတို့ကို။ ကာရယ၊ ပြုတော်မူလော့။ ရူပိယဿ၊ ငွေဖြင့်ပြီးသော။ ပါကာရဉ္စ၊ တံတိုင်းကိုလည်း။ ကရောန္တု၊ ပြုတော်မူကုန်လော့။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၂။ ဝေဠုရိယမိဿာနိ၊ ကျောက်မျက်ရွဲနှင့်ရောကုန်သော။ ပဉ္စဝါဟသဟဿာနိ၊ ဝါဟ ငါးထောင်ရှိကုန်သော။ မုတ္တာနိ စ၊ ပုလဲတို့ကိုလည်း။ ဣတော၊ ဤနဂါးပြည်မှ။ ဟရိတွာ၊ ဆောင်ယူ၍။ အန္တေ ပူရေ၊ နန်းတော် တွင်း၌။ ဘူမိယံ၊ မြေ၌။ သန္ထရန္တု၊ ခင်းစေကုန်လော့။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ခင်းစေသည်ရှိသော်။ နိကဒ္ဒမာ စ၊ ညွန်မရှိသည်၎င်း။ နိရဇာ စ၊ မြူမရှိသည်၎င်း။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၃။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်။ တွံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ ဧတာဒိသံ၊ ဤသို့ ရွှေနန်းရွှေအိမ် ငွေတံတိုင်း ပုလဲ ကျောက်မျက်ရွဲတို့ဖြင့် ခင်းအပ်သော သဘောရှိသည်ဖြစ်၍။ ဝိမာနသေဋ္ဌံ၊ မြတ်သော ဗိမာန်ရှိသော။ ဗဟု၊ များစွာ။ သောဘမာနံ၊ တင့်တယ်သော။ ဣဒ္ဓံ၊ ကြွယ်ဝကုံလုံ ပြည့်စုံသော။ ဖီတံ၊ ဝပြောသာယာသော။ ဗာရာဏသိနဂရံ၊ ဗာရာဏသီမြို့၌။ အာဝသ၊ နေတော်မူလော့။ အနောမပည၊ မယုတ်သော ပညာရှိတော်မူသော။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်။ ရဇ္ဇဉ္စ၊ မင်းအဖြစ်ကိုလည်း။ ကာရေဟိ၊ ပြုတော်မူလော့။

ဥဂ္ဂသေနမင်းသည် ဘုရားလောင်းနဂါးမင်း၏ စကားကို ကြား၍ ထိုစကားကို ဝန်ခံ၏။ ထိုသို့ဝန်ခံသောအခါ ဘုရားလောင်းသည် နဂါးပြည်၌ စည်လည်စေ၍ အလုံးစုံကုန်သော ဥဂ္ဂသေနမင်းပရိသတ်တို့သည် အလိုရှိတိုင်း ရွှေအစရှိသော ဥစ္စာကို ယူစေကုန်သတည်းဟု စည်လည်စေပြီးလျှင် ဥဂ္ဂသေနမင်းအားလည်း အရာမက များစွာကုန်သော လှည်းတို့ဖြင့် ရွှေငွေအစရှိသော ဥစ္စာတို့ကို ပို့စေ၏။ ဥဂ္ဂသေနမင်းသည် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် နဂါးပြည်မှ ထွက်ခဲ့၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့လျှင် သွား၏။ ထိုအခါမှစ၍ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်သည် ရွှေငွေပေါများသည်ဖြစ်သတတ်။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဒါယကာတို့- ဤသို့လျှင် ရှေးပညာရှိတို့သည် နဂါးမင်းစည်းစိမ်ကိုစွန့်၍ ဥပုသ်သုံးခြင်းကို သုံးကုန်ပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ အလမ္ပာယ်ပုဏ္ဏား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလ မယ်တော်သည် ထိုအခါ သုမနာမိဖုယား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ဥဂ္ဂသေနမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ စမ္ပေယျနဂါးမင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

အသက်စွန့်ငြား၊ သီလများ၊ ဘုရားပါရမီ

ဆယ်ခုမြောက်ဖြစ်သော စမ္ပေယျဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဝီသတိနိပါတ်

၁၁။ မဟာပလောဘနဇာတ်

မိန်းမတို့သည် စင်ကြယ်သော သတ္တဝါတို့ကို ညစ်ညူးစေခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်ဗြဟ္မလောကာ စဝိတွာန အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာပလောဘနဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် စင်ကြယ်သော သတ္တဝါအား ဖြစ်သော ညစ်ညူခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုကို အောက် စူဠပလောဘနဇာတ်၌ ချဲ့အပ်ပြီးသလျှင်ကတည်း။

ဤမဟာပလောဘနဇာတ်၌ကား သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့- မိန်းမတို့ မည်သည်ကား စင်ကြယ်သော သတ္တဝါတို့ကို ညစ်ညူးစေသည်တို့ကို ပြုတတ်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့-လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ (ဤသို့အစရှိသော အတိတ်ဝတ္ထုကိုလည်း စူဠပလောဘန ဇာတ်၌ ဆိုအပ်ပြီးသောနည်းဖြင့် ချဲ့အပ်၏။ ) ထိုအခါ၌ ဘုရားလောင်းသည် ဗြဟ္မာပြည်မှ စုတေခဲ့၍ ကာသိမင်း၏သား ဖြစ်၏။ အနိတ္ထိဂန္ဓသတို့သားဟူသော အမည်ရှိ၏။ မိန်းမတို့၏လက်၌ မတည်၊ ယောက်ျားအသွင်ဖြင့် ထိုမင်းသားကို နို့တိုက်ရကုန်၏။ ဈာန်အိမ်၌ နေ၏။ မိန်းမတို့ကို မကြည့်၊ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၂၈၄။ ဗြဟ္မလောကာ စဝိတွာန၊
ဒေဝပုတ္တော မဟိဒ္ဓိကော။
ရညော ပုတ္တော ဥဒပါဒိ၊ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိသု။

၂၈၅။ ကမာ ဝါ ကာမသညာ ဝါ၊
ဗြဟ္မလောကေ န ဝိဇ္ဇတိ။
သွဿု တာယေဝ သညာယ၊
ကာမေဟိ ဝိဇိဂုစ္ဆထ။

၂၈၆။ တဿ စန္တေပုရေ အာသိ၊ ဈာနာဂါရံ သုမာပိတံ။
သော တတ္ထ ပဋိသလ္လာဏော၊
ဧကော ရဟသိ ဈာယထ။

၂၈၇။ သ ရာဇာ ပရိဒေဝသိ၊ ပုတ္တသောကေန အဋ္ဋိတော။
ဧကပုတ္တော စ ယံ မယှံ၊ န စ ကာမာနိ ဘုဉ္ဇတိ။

ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဗြဟ္မလောကာ၊ ဗြဟ္မာပြည်မှ။ စဝိတွာန၊ စုတေခဲ့၍။ သဗ္ဗကာမသမိဒ္ဓိသု၊ အလုံးစုံသော ကာမဂုဏ် ပြည့်စုံခြင်းတို့၌။ ဌိတဿ၊ တည်သော။ ရညော၊ ကာသိမင်း၏။ ပုတ္တော၊ သားတော်သည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ မဟိဒ္ဓိကော၊ တန်ခိုးကြီးသော။ ဒေဝပုတ္တော၊ နတ်သားသည်။ ဥဒပါဒိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၅။ ကာမာ ဝါ၊ ကာမဂုဏ် ငါးပါးတို့သည်၎င်း။ ကာမသညာ ဝါ၊ ကာမဂုဏ် ငါးပါးတို့၌ တပ်မက်မောခြင်းနှင့် ယှဉ်သော သညာသည်၎င်း။ ဗြဟ္မလောကေ၊ ဗြဟ္မာပြည်၌။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ သော၊ ထိုမင်းသားသည်။ တာယေဝ သညာယ၊ ထို ဗြဟ္မာပြည်၌ ဖြစ်သော ဈာန်သညာကြောင့်သာလျှင်။ ကာမေဟိ၊ ကာမဂုဏ်တိုမှ။ ဝိဇိဂုစ္ဆထ၊ အထူးသဖြင့် စက်ဆုပ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၆။ တဿ စ၊ ထိုမင်းသားအားကား။ အန္တေပူရေ၊ နန်းတော်တွင်း၌။ သုမာပိတံ၊ ကောင်းစွာ ဆောက်လုပ်အပ်သော။ ဈာနာဂရံ၊ ဈာန်အိမ်သည်။ အာသိ၊ ဖြစ်၏။ သော၊ ထိုမင်းသားသည်။ တတ္ထ၊ ထိုဈာန်အိမ်၌။ ပဋိသလ္လာဏေယ၊ ကိန်းလျှက်။ ဧကော၊ တယောက်တည်း။ ရဟသိ၊ ဆိတ်ငြိမ်ရာ၌။ ဈာယထ၊ မိန်းမတို့ကို မမြင်လိုသည်ဖြစ်၍ နေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၇။ သော ရာဇာ၊ ထိုကာသိမင်းကြီးသည်။ ပုတ္တသောကေန၊ သား၌စိုးရိမ်ခြင်းဖြင့်။ အဋ္ဋိတော၊ နှိပ်စက်အပ်သည် ဖြစ်၍။ အယံ၊ ဤမင်းသားသည်။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဧကပုတ္တော စ၊ တယောက်တည်းသော သားလည်း ဖြစ်၏။ ကာမာနိ စ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကိုလည်း။ န ဘုဉ္ဇတိ၊ မခံစား။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပရိဒေဝသိ၊ မြည်တမ်း၏။

ကာသိမင်းသည် သားတော်၌ စိုးရိမ်ခြင်း နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ မြည်တမ်းလိုရကား-

၂၈၈။ ကော နု ခွေတ္ထ ဥပါယော သော၊
ကော ဝါ ဇာနာတိ ကိဉ္စနံ။
ယော မေ ပုတ္တံ ပလောဘေယျ၊
ယထာ ကာမာနိ ပတ္ထယေ။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၈။ ဧတ္ထ၊ ဤကာမဂုဏ် ချမ်းသာကို အလိုမရှိရာ၌။ ယံ ဥပါယံ၊ အကြင်အကြောင်းကို။ ကရိဿာမ၊ ပြုရာကုန်အံ့။ ကော နု ခေါ၊ အဘယ်မည်သော။ သော ဥပါယော၊ ထိုကာမဂုဏ်ချမ်းသာကို ခံစားလိုသော အကြောင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိပါအံ့နည်း။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ မေ ပုတ္တံ၊ ငါ့သားတော်ကို။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ကာမာနိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ပတ္ထယေ၊ တောင့်တရာ၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ ပလောဘေယျ၊ ဖျားယောင်း နိုင်ငြားအံ့။ ကော၊ အဘယ်မည်သော။ သော၊ ထိုဖျားယောင်းနိုင်သောသူသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိပါအံ့နည်း။ ကော ဝါ၊ အဘယ်သူသည်လည်း။ ကိဉ္စနံ၊ ငါ့သား၏ ကာမဂုဏ်၌ ကြောင့်ကြခြင်း၏ အကြောင်းကို။ ဇာနာတိ၊ သိပါအံ့နည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပရိဒေဝသိ၊ မြည်တမ်း၏။

ထိုသို့ ခမည်းတော်မင်းကြီး မြည်တမ်းသောအခါ နန်းတော်တွင်း၌ ကချေသည် မိန်းမငယ်တို့ အလယ်၌ ကခြင်း, သီခြင်း၌ အလွန်လိမ်မာသော ပျိုရွယ်ငယ်နုသော အဆင်းနှင့်ပြည့်စုံသော မိန်းမငယ် တယောက်သည် ခမည်းတော် မင်းကြီးစကားကို ဝန်ခံလိုသဖြင့် တင်လျှောက်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားစွာ ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၂၈၉။ အဟု ကုမာရီ တတ္ထေဝ၊ ဝဏ္ဏရူပသမာဟိတာ။
ကုသလာ နစ္စဂီတဿ၊ ဝါဒိတေ စ ပဒက္ခိဏာ။
သာ တတ္ထ ဥပသင်္ကမ္မ၊ ရာဇာနံ ဧတဒဗြဝိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၈၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတ္ထေဝ၊ ထိုကာသိမင်း နန်းတော်၌လျှင်။ ဝဏ္ဏရူပသမာဟိတာ၊ အဆင်း သဏ္ဌာန်နှင့် ပြည့်စုံသော။ နစ္စဂီတဿ၊ ကခြင်းသီခြင်း၌။ ကုသလာ၊ လိမ်မာသော။ ဝါဒိတေ စ၊ တီးမှုတ်ခြင်း၌လည်း။ ပဒက္ခိဏာ၊ ကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီးသော။ ကုမာရီ၊ သတို့သီးငယ်သည်။ အဟု၊ ရှိသည်ဖြစ်၏။ သာ၊ ထိုသတို့သ္မီးငယ်သည်။ တတ္ထ၊ ထိုမင်းရှိရာသို့။ ဥပသင်္ကမ္မ၊ ကပ်၍။ ရာဇာနံ၊ မင်းကို။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ တင်လျှောက်၏။

ထို့နောင်မှ ထိုမိန်းမငယ်သည် မင်းကို တင်လျှောက်လိုရကား-

၂၉၀။ အဟံ ခေါ နံ ပလောဘေယျ၊
သစေ ဘတ္တာ ဘဝိဿတိ။

ဟူသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၉၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောအရှင်မင်းကြီး။ ဧသော၊ ဤမင်းသားသည်။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဘတ္တာ၊ လင်သည်။ သစေ ဘဝိဿတိ၊ အကယ်၍ ဖြစ်အံ့။ အဟံ ခေါ၊ အကျွန်ုပ်သည်လျှင်။ နံ၊ ထိုမင်းသားကို။ ပလောဘေယျ၊ ဖြားယောင်းပါအံ့။

မင်းသည် ထိုမိန်းမငယ် တင်လျှောက်သော စကားကို ဝန်ခံသဖြင့် အခွင့်ပေးလိုရကား-

၂၉၁။ တံ တထာဝါဒိနိံ ရာဇာ၊ ကုမာရိံ ဧတဒဗြဝိ။
တွညေဝ နံ ပလောဘေဟိ၊
တဝ ဘတ္တာ ဘဝိဿတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၉၁။ တထာဝဒိနိံ၊ ထိုသို့တင်လျှောက်ဆိုသော။ တံ ကုမာရိံ၊ ထိုသတို့သ္မီးငယ်ကို။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ တွညေဝ၊ သင်သည်ပင်လျှင်။ နံ၊ ထိုမင်းသားကို။ ပလောဘေဟိ၊ ဖျားယောင်းလော့။ ဧသော၊ ဤမင်းသားသည်။ တဝ၊ သင်၏။ ဘတ္တာ၊ လင်သည်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ ဧတံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။

ဤသို့ ဆိုပြီး၍ မင်းသည် ဤသတို့သ္မီးအား အခွင့်ကို ပြုကုန်လော့ဟု မင်းသား၏ အလုပ်အကျွေးတို့ကို စေလိုက်၏။ ထိုသတို့သ္မီးငယ်သည် မိုးသောက်သောအခါ စောင်းကိုယူ၍ သွားပြီးလျှင် မင်းသား၏ အိပ်ရာတိုက်ခန်းအပဖြစ်သော အနီး၌ရပ်၍ လက်သည်းဖျားတို့ဖြင့် စောင်းတီးလျက် သာယာစွာသော အသံဖြင့် သီချင်းသီ၍ ထိုမင်းသားကို ဖျားယောင်း၏။

ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

၂၉၂။ သာ စ အန္တေပုရံ ဂန္တွာ၊ ဗဟုံ ကာမူပသံဟိတံ။
ဟဒယင်္ဂမာ ပေမနီယာ၊ စိတြာဂါထာ အဘာသထ။
။ လ။

၃၁၄။ တတော သော ပဗ္ဗဇိတွာန၊ ကာမရာဂံ ဝိရာဇယိ။
ကာမရာဂံ ဝိရာဇေတွာ၊ ဗြဟ္မလောကူပဂေါ အဟု။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၉၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သာ စ၊ ထိုသတို့သမီးငယ်သည်လည်း။ အန္တေပုရံ၊ မင်းသားအိမ်တော်သို့။ ဂန္တွာ၊ သွားလေ၍။ ဗဟုံ၊ များစွာသော။ ကာမူပသံဟိတံ၊ ကာမဂုဏ်နှင့် စပ်သောသီချင်းကို။ ပဝတ္တယမာနာ၊ ဖြစ်စေလျှက်။ ဟဒယင်္ဂမာ၊ နှလုံးသို့ သက်ဝင်ကုန်သော။ ပေမနီယာ၊ ချစ်နှစ်လိုဘွယ်ရှိကုန်သော။ စိတြာ၊ ဆန်းကြယ်ကုန်ထသော။ ဂါထာ၊ သီချင်းဂါထာတို့ကို။ အဘာသထ၊ သီဆိုလေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၉၃။ ဂါယမာနာယ၊ သီဆိုသော။ တဿာ နာရိယာ၊ ထိုသတို့သမီးငယ်၏။ သဒ္ဒံ၊ အသံကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ အဿ၊ ထိုအနိတ္ထိဂန္ဓ မင်းသားအား။ ကာမစ္ဆန္ဒာ၊ ကာမစ္ဆန္ဒဟု ဆိုအပ်သော ကာမရာဂသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇိ၊ ဖြစ်၏။ သော၊ ထို အနိတ္ထိဂန္ဓ မင်းသားသည်။ ဇနံ၊ မိမိအပါး၌ရှိသော အလုပ်အကျွေး ဖြစ်သောလူကို။ ပရိပုစ္ဆထ၊ မေးလေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၉၄။ ဧသော၊ ဤအသံသည်။ ကဿ၊ အဘယ်သူ၏။ သဒ္ဒေါ၊ အသံနည်း။ သော၊ ထိုသူသည်။ ကော ဝါ၊ အဘယ်သူနည်း။ ဟဒယင်္ဂမံ၊ နှလုံးသို့ သက်ဝင်သော။ ပေမနီယံ၊ ချစ်နှစ်သက်ဘွယ်ရှိသော။ ဗဟုံ၊ များစွာသော။ ဥစ္စာဝစံ၊ အသံကြီး အသံငယ်ကို။ ဘဏတိ၊ ဆို၏။ မမ၊ ငါ့အား။ အဟော ကဏ္ဏသုခံ၊ နား၌ ဪ-ချမ်းသာစွတကား။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပုစ္ဆိ၊ မေး၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၉၅။ ဒေဝ၊ ရှင်မင်းသား။ ဧသာ၊ ဤသူသည်ကား။ ပမဒါ၊ မိန်းမတည်း။ ဧသာ၊ ဤမိန်းမသည်။ အနပ္ပကာ၊ များစွာ။ ခိဍ္ဍာ၊ မြူးတူးစံပယ်တတ်၏။ သစေ၊ အကယ်၍။ တွံ၊ အရှင်မင်းသားသည်။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဘုဉ္ဇေယျ၊ ခံစားတော်မူငြားအံ့။ ဧတေ ကာမာ၊ ထိုကာမဂုဏ်တို့သည်။ တံ၊ အရှင်မင်းသားကို။ ဘိယျော ဘိယျော၊ လွန်စွာ လွန်စွာ။ ဆန္ဒေယျုံ၊ နှစ်သက်စေကုန်ရာ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၉၆။ ဘဏေ၊ အချင်းတို့။ တောရံ၊ လျင်မြန်စွာ။ အာဂစ္ဆထ၊ လာကြကုန်လော့။ ဣင်္ဃ၊ ငါတိုက်တွန်း၏။ နံ၊ ဤသာယာစွာ သီချင်းဆိုသသူကို။ အဝိဒူရမှိ၊ ငါ့အနီး၌။ ဂါယတု၊ သီစေ။ အဿမဿ၊ အိမ်ထောင်၏။ သမီပမှိ၊ အနီးဖြစ်သော။ မယှံ၊ ငါ၏။ သန္တိကေ၊ အနီး၌။ ဂါယတု၊ သီစေ။

֍ ဋ္ဌ ၂၉၇။ သာ၊ ထိုသတို့သမီးသည်။ တိရောကုဋ္ဋမှိ၊ အိပ်ရာတိုက်ခန်း၏အပ၌။ ဂါယိတွာ၊ သီဦး၍။ ကုဉ္ဇရံ၊ ဆင်ပြောင်ကို။ ဗန္ဓိတုံ၊ နှောင်ဖွဲ့ခြင်းငှါ။ အရညံ၊ တောသို့။ ပါဝိသိ ဣဝ၊ ဆင်မဝင်သကဲ့သို့။ အနုပုဗ္ဗေန၊ အစဉ်သဖြင့်။ ဗန္ဓိတုံ၊ ကိလေသာဖြင့် နှောင်ဖွဲ့ခြင်းငှာ။ ဈာနာဂရမှိ၊ ဈာန်အိမ် အတွင်းသို့။ ပါဝိသိ၊ မိန်းမငယ် ဝင်လေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၉၈။ အဿ၊ ထိုအနိတ္ထိဂန္ဓ မင်းသားအား။ ကာမရသံ၊ ကာမဂုဏ်၏ အရသာကို။ ဉတွာ၊ သိ၍။ အဟမေဝ၊ ငါတယောက်တည်းသာ။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဘုဉ္ဇေယျံ၊ ခံစားအံ့။ အညာ၊ ငါမှတပါးသော။ ပုရိသော၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို ခံစားသော ယောက်ျားသည်။ မာ အဟု၊ မဖြစ်စေလင့်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဣဿာဓမ္မော၊ ကာမဂုဏ်၌ ငြူစူခြင်းသဘောသည်။ အဇာယထ၊ ဖြစ်လေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၂၉၉။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ အသိံ၊ သန်လျက်ကို။ ဂဟေတွာ၊ ကိုင်၍။ အဟမေဝ ဧကော၊ ငါတယောက်တည်းသာလျှင်။ ဘုဉ္ဇိဿံ၊ ကာမချမ်းသာကို ခံစားအံ့။ အညော၊ ငါမှတပါးသော။ ပုရိသော၊ ကာမချမ်းသာကို ခံစားသော ယောက်ျားသည်။ မာ သိယာ၊ မဖြစ်ရာ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ ပုရိသေ၊ ယောက်ျားတို့ကို။ ဟန္တုံ၊ သတ်ခြင်းငှါ။ ဥပက္ကမိ၊ အားထုတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၀၀။ တတော၊ ထိုယောက်ျားတို့ကို သတ်သောကြောင့်။ ဇနပဒါ၊ ဇနပုဒ်၌ နေကုန်သော။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော သူတို့သည်။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ်လာကုန်၍။ ဝိကန္ဒိံသု၊ ကြွေးကြော်ကြကုန်၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ ပုတ္တော၊ သားတော်ဖြစ်သော။ အယံ၊ ဤမင်းသားသည်။ အဒူသကံ၊ အပြစ်မရှိသော။ ဇနံ၊ လူအပေါင်းကို။ ဟေဌေတိ၊ ညှဉ်းဆဲသတ်ဖြတ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၀၁။ ခတ္တိယော၊ ရေမြေကို အစိုးရသော။ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ တဉ္စ၊ ထိုမင်းသားကိုလျှင်။ ယာဝတာ၊ အကြင်မျှလောက်။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဝိဇိတံ၊ နိုင်ငံသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တာဝဒေဝ၊ ထိုမျှလောက်သော ငါ၏နိုင်ငံ၌။ တေ၊ သင်သည်။ န ဝတ္ထဗ္ဗံ၊ မနေအပ်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဝတွာ၊ ဆို၍။ တမှာ ရဋ္ဌတော၊ ထိုတိုင်းနိုင်ငံမှ။ ဝိဝါဟေသိ၊ နှင်ထုတ်စေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၀၂။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ ယော၊ ထိုမင်းသားသည်။ ဘရိယံ၊ မယားကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ သမုဒ္ဒံ၊ သမုဒြာသို့။ ဥပသင်္ကမိ၊ ကပ်လေ၏။ ပဏ္ဏသာလံ၊ သစ်ရွက်မိုးသောအိမ်ကို။ ကရိတွာန၊ ဆောက်လုပ်၍။ ဥဉ္ဆာယ၊ သစ်မြစ် သစ်သီး ကြီးငယ် ရှာမှီးခြင်းငှာ။ ဝနံ၊ တောသို့။ ပါဝိသိ၊ ဝင်လေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၀၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ အထ၊ ထိုအခါ၌။ ဣသိ၊ သမုဒြာအလယ် ကျွန်းငယ်၌နေသော ရသေ့တယောက်သည်။ သမုဒ္ဒံ-သမုဒ္ဒဿ၊ သမုဒြာ၏။ ဥပရူပရိ၊ အထက်အဘို့ဖြင့်။ ဧတ္ထ၊ ဤမင်းသားအိမ်သို့။ အာဂစ္ဆိ၊ လာလတ်၏။ သော၊ ထိုရသေ့သည်။ ဘတ္တကာလေ၊ ဆွမ်းစားအခါသည်။ ဥပဋ္ဌိတေ၊ နီးလတ်သော်။ တဿ၊ ထိုမင်းသား၏။ ဂေဟံ၊ အိမ်သို့။ ပါဝေက္ခိ၊ ဝင်လေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၀၄။ တဉ္စ၊ ထိုရသေ့ကိုလည်း။ ဘရိယာ၊ မင်းသား၏ မယားသည်။ ပလောဘေသိ၊ ဖြားယောင်း၏။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တာယ၊ ထိုမိန်းမသည်။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော။ ကမ္မံ၊ အမှုကို။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ပဿထ၊ ရှုကြကုန်လော့။ ယာဝ-အတိဝိယ၊ အလွန်လျှင်။ သုဒါရုဏံ၊ ကြမ်းကြုတ်၏။ သော၊ ထိုရသေ့သည်။ ဗြဟ္မစရိယမှာ၊ မြတ်သောအကျင့်မှ။ စုတော၊ ရွေ့လျောသည်ဖြစ်၍။ ဣဒ္ဓိယာ၊ ဈာန်အဘိညာဉ်တန်ခိုးမှ။ ပရိဟာယထ၊ ယုတ်ဘူးလေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၀၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ရာဇပုတ္တော စ၊ မင်းသားသည်လည်း။ ဥဉ္ဆာတော၊ သစ်မြစ်သစ်သီး ရှာမှီးရာမှ။ ဗဟုံ၊ များလှစွာသော။ ဝနမူလဖလံ၊ တောသစ်မြစ် သစ်သီးကို။ ကာဇေန၊ ထမ်းပိုးဖြင့်။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ သာယံ၊ ညအခါ၌။ အဿမံ၊ မိမိအိမ်သို့။ ဥပသင်္ကမိ၊ ကပ်လေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၀၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဣသိ စ၊ ရသေ့သည်လည်း။ ခတ္တိယံ၊ မင်းသားကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ သမုဒ္ဒံ၊ သမုဒြာသို့။ ဥပသင်္ကမိ၊ ကပ်လေ၏။ ဝေဟာယသံ၊ ကောင်းကင်သို့။ ဂမိဿံ၊ ငါသွားအံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့ကြံ၍။ သော၊ ထိုရသေ့သည်။ ဥပ္ပတနာကာရံ၊ ပျံအံ့သော အခြင်းအရာကို။ ကရောန္တော၊ ပြုသည်ရှိသော်။ ပတိတွာ၊ ကျ၍။ မဟဏ္ဏဝေ၊ သမုဒြာ၌။ သီဒတေ၊ နစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၀၇။ ခတ္တိယော စ၊ မင်းသားသည်လည်း။ မဟဏ္ဏဝေ၊ သမုဒြာ၌။ သီဒမာနံ၊ နစ်သော။ ဣသိံ၊ ရသေ့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ တဿ၊ ထိုရသေ့အား။ အနုကမ္ပာယ ဧဝ၊ သနားသောကြောင့်လျှင်။ ဣမာ ဂါထာ၊ ဤဆိုလတ္တံ့သော ဂါထာတို့ကို။ အဘာသထ၊ ဆိုလေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၀၈။ ဘော ဣသိ၊ အို-ရှင်ရသေ့။ အဘိဇ္ဇမာနေ၊ မတုန်မလှုပ်သော။ ဝါရိသ္မိံ၊ ရေ၌။ ဥဒကံ၊ ရေကို။ အနာမသိတွာ၊ မသုံးသပ်မူ၍။ သယံ၊ အလိုလို။ ဣဒ္ဓိယာ၊ တန်ခိုးဖြင့်။ အာဂမ္မ၊ လာနိုင်ပါလျက်။ ဣတ္ထိယာ၊ မိန်းမနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ မိဿီဘာဝံ၊ ရောယှက်ခြင်းသို့။ ဂန္တာ၊ ရောက်သောကြောင့်။ မဟဏ္ဏဝေ၊ သမုဒြာ၌။ သံသီဒတိ၊ ကိုယ်တိုင်နစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၀၉။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဣတ္ထိယော နာမ၊ မိန်းမတို့မည်သည်ကား။ အာဝဋ္နနီ၊ ကာမဂုဏ်ဖြင့် လည်စေတတ်သောကြောင့် ဝဲနှင့်တူကုန်၏။ မဟာမာယာ၊ များစွာ လှည့်ပတ်တတ်ကုန်၏။ ဗြဟ္မစရိယ ဝိကောပနာ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ဖျက်ဆီးတတ်ကုန်၏။ သီဒန္တိ၊ အပါယ်လေးပါး၌ နစ်စေတတ်ကုန်၏။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော ယောက်ျားသည်။ နံ၊ ထိုမိန်းမတို့၏ အကျင့်ကို။ ဝိဒိတွာန၊ သိ၍။ အာရကာ၊ ဝေးစွာ။ ပရိဝဇ္ဇယေ၊ ကြဉ်ရှောင်ရာ၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၁၀။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဧတော၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ မုဒုသမ္ဘာသာ၊ နူးညံ့သော စကားဖြင့်လည်း။ သင်္ဂဏှိတုံ၊ သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းငှာ။ အနလာ၊ မတတ်ကောင်းကုန်။ ဒုပ္ပူရတ္တာ၊ အလိုပြည့်နိုင်ခဲသောကြောင့်။ နဒီသမာ၊ မြစ်နှင့်တူကုန်၏။ သီဒန္တိ၊ ယောက်ျားတို့ကို အပါယ်လေးပါး၌ နစ်စေတတ်ကုန်၏။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသော ယောက်ျားသည်။ နံ၊ ထိုမိန်းမတို့၏ အကြောင်းကို။ ဝိဒိတွာန၊ သိလတ်၍။ အာရကာ၊ ဝေးစွာ။ ပရိဝဇ္ဇယေ၊ ရှောင်ကြဉ်ရာ၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၁၁။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဧတာ၊ ထိုမိန်းမတို့သည်။ ယံ၊ အကြင်ယောက်ျားသို့။ ဆန္ဒသာ ဝါ၊ အလိုဆန္ဒ တူမျှသောကြောင့်၎င်း။ ဓနေန ဝါ၊ ဥစ္စာကို လိုသောကြောင့်၎င်း။ ဥပသေဝန္တိ၊ မှီဝဲ ချဉ်းကပ်ကုန်၏။ ဇာတဝေဒေါ၊ မီးသည်။ သဏ္ဌာနံ၊ မိမိ၏တည်ရာကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ အနုဒဟတိ ဣဝ၊ လောင်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဧတာပိ၊ ဤမိန်းမတို့သည်လည်း။ တံ၊ ထိုမိမိသို့ မှီဝဲချဉ်းကပ်သော ယောက်ျားကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ အနုဒဟန္တိ၊ အကျိုးစီးပွားမဲ့ကို ပြုသဖြင့် လောင်တတ်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၁၂။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ခတ္တိယဿ၊ အနိတ္ထိဂန္ဓမင်းသား၏။ ဝစော၊ စကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ ဣသိဿ၊ ရသေ့အား။ နိဗ္ဗိဒေါ၊ ကာမဂုဏ်၌ ငြီးငွေ့ခြင်းသည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။ သော၊ ထိုရသေ့သည်။ ပေါရာဏကံ၊ ရှေး၌ရအပ်သော။ မဂ္ဂံ၊ ဈာန်ကို။ လဒ္ဓါ၊ ရ၍။ ဝိဟာယသံ၊ ကောင်းကင်သို့။ ဂစ္ဆတေ၊ ပျံသွားလေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၁၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ခတ္တိယော စ၊ အနိဗ္ဗာဂန္ဓ မင်းသားသည်လည်း။ ဝိဟာယသံ၊ ကောင်းကင်သို့။ ဂစ္ဆမာနံ၊ ပျံသွားလေသော။ ဣသိံ၊ ရသေ့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ သံဝေဂံ၊ ထိတ်လန့်ခြင်းကို။ အလဘိ၊ ရပြီ။ လဒ္ဓါ၊ ရသောကြောင့်။ ဓီရော၊ ပညာရှိသော မင်းသားသည်။ ပဗ္ဗဇ္ဇံ၊ ရဟန်းအဖြစ်ကို။ သမရောစယိ၊ နှစ်သက်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၁၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ သော၊ ထိုအနိတ္ထိဂန္ဓ မင်းသားသည်။ တတော၊ ထိုရဟန်းအဖြစ်ကို နှစ်သက်သည်မှ။ ပရံ၊ နောက်၌။ ပဗ္ဗဇိတွာန၊ ရဟန်းပြု၍။ ကာမရာဂံ၊ ကာမရာဂကို။ ဝိရာဇယိ၊ ဝိက္ခမ္ဘနပဟာန်ဖြင့် ပယ်ခွါ၏။ ဝိရာဇေတွာ၊ ဝိက္ခမ္ဘနပဟာန်ဖြင့် ပယ်ခွါသောကြောင့်။ ဗြဟ္မလောကူပဂေါ၊ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားရသည်။ အဟု၊ ဖြစ်ပြီ။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ဤသို့လျှင် မိန်းမကိုစွဲ၍ စင်ကြယ်သော သတ္တဝါတို့သည်လျက်လည်း ညစ်ညူးကုန်သေး၏ ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ ငြီးငွေ့သော ရဟန်းသည် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ အနိတ္ထိဂန္ဓမင်းသား ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

သီလရှိသူ၊ မိန်းမမြှူ၊ ကျင့်မူပျက်တတ်သည်

တဆယ့်တခုမြောက်သော မဟာပလောဘနဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဝီသတိနိပါတ်

၁၂။ ပဉ္စပဏ္ဍိတဇာတ်

ပဉ္စပဏ္ဍိတဇာတ်သည် မဟာဥမင်္ဂဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။

တဆယ့်နှစ်ခုမြောက်သော ပဉ္စပဏ္ဍိတဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဝီသတိနိပါတ်

၁၃။ ဟတ္တိပါလဇာတ်

မြတ်သော တောထွက်တော်မူခြင်း အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် စိရဿံ ဝတ ပဿာမ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဟတ္ထိပါလဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် မြတ်သော တောထွက်တော်မူခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုအခါ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် မြတ်သော တောထွက်ခြင်းကို တောထွက်တော်မူသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း မြတ်သောတောထွက်ခြင်းကို ထွက်ဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့- လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဧသုကာရီမည်သော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုမင်း၏ ပုရောဟိတ်သည် ငယ်သောအခါမှ စ၍ ချစ်သော အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်၏။ ထိုမင်း, ပုဏ္ဏား နှစ်ယောက်တို့သည်လည်း သားသမီးမရှိသည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုမင်းနှင့်ပုဏ္ဏားတို့သည် တနေ့သ၌ ချမ်းသာသောနေရာ၌ နေကုန်လျက် ငါတို့အား စည်းစိမ်ဥစ္စာသည် များစွာ၏။ သားသမီးသည်ကား မရှိကြကုန်၊ အသို့ပြုရအံ့နည်းဟု တိုင်ပင်ကြကုန်၏။ ထို့နောင်မှ ဧသုကာရီမင်းကြီးသည် ပုရောဟိတ်ကို ဆို၏။ အဆွေ ပုရောဟိတ်- သင့်အိမ်၌ သားသည် အကယ်၍ဖြစ်အံ့၊ ငါ၏ပြည်၌ အရှင်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါ၏နန်းတော်၌ သားသည် အကယ်၍ ဖြစ်အံ့၊ သင့်အိမ်၌ ဥစ္စာတို့၏အရှင်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ဤသို့ ထိုနှစ်ယောက်သော မင်းနှင့် ပုဏ္ဏားတို့သည်လည်း အချင်းချင်း ကတိကဝတ်ကို ပြုကြကုန်၏။

ထိုအခါ တနေ့သ၌ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် မိမိစားသော ရွာသို့သွား၍ ပြန်လာသောအခါ တောင်တံခါးဖြင့် မြို့တွင်းသို့ ဝင်သည်ရှိသော် မြို့ပ၌ ဗဟုပုတ္တိကမည်သော ဆင်းရဲစွာသော မိန်းမတယောက်ကို မြင်၏။ ထိုဆင်းရဲမအား ခုနစ်ယောက်ကုန်သော သားတို့သည် ရှိကုန်၏။ အလုံးစုံသော သားတို့သည် အနာရောဂါ ကင်းကုန်၏။ သားတယောက်သည် ထမင်းအိုးခွက်ကို ကိုင်၏။ သားတယောက်သည် အိပ်ရာဖျာကို ကိုင်၏။ သားတယောက်သည် ရှေ့ကသွား၏။ သားတယောက်သည် နောက်ကလိုက်၏။ သားတယောက်သည် လက်ကိုဆွဲ၏။ သားတယောက်ကား ခါး၌လိုက်၏။ သားတယောက်ကား ပခုံးထက်၌ လိုက်၏။ ထိုအခါ ထိုဆင်းရဲမကို ပုရောဟိတ်သည် မေး၏။ နှမ- ဤသူငယ်တို့၏ အဖသည် အဘယ်မှာနည်းဟု မေး၏။ အရှင်- သူငယ်တို့၏ မြဲသောအဖမည်သည် မရှိပါဟုဆို၏။ ဤသို့သဘောရှိသော သားခုနစ်ယောက်တို့ကို အသို့ပြု၍လျှင် သင် ရသနည်းဟု မေး၏။ ထိုမိန်းမသည် တပါးသော စွဲလမ်းရာကို မရသည်ဖြစ်၍ မြို့တံခါးအနီး၌ တည်သော ပညောင်ပင်ကိုပြ၍ အရှင်- ပညောင်ပင်စောင့်နတ်၏ အထံ၌ တောင်း၍ ရ၏။ ဤနတ်မင်းသည် အကျွန်ုပ်အားသားကို ပေး၏ဟု ဆို၏။

ပုရောဟိတ်သည် ထိုသို့တပြီးကား နှမ သင်သွားလော့ဟုဆို၍ ရထားမှသက်ပြီးလျှင် ပညောင်ပင်ရင်းသို့ သွား၍ ပညောင်ခက်ကို ကိုင်၍လှုပ်လျက် ဟယ်- ပညောင်စောင့်နတ်- သင်သည် ငါတို့အရှင်မင်းကြီးအထံမှ အဘယ်မည်သော လိုဘွယ်ကိစ္စကို သင် မရသနည်း၊ ငါတို့အရှင်မင်းကြီးသည် သင့်အား တနှစ်တကြိမ် ဥစ္စတထောင်ကိုစွန့်၍ ပူဇော်သက္ကာရ ပြုတော်မူ၏။ ထိုအရှင်မင်းကြီးအား သားတို့ကို သင် မပေး၊ ဤဆင်းရဲစွာသော မိန်းမသည် သင့်အား အဘယ်ကျေးဇူးပြုသနည်း၊ အကြင့်ကြောင့် ထိုဆင်းရဲမအား သားခုနစ်ယောက်တို့ကို သင်ပေး၏။ ထို့ကြောင့် သင့်အား အဘယ်ကျေးဇူးကို ပြုသနည်း၊ အကယ်၍ ငါတို့အရှင်မင်းကြီးအား သားကိုမပေးအံ့၊ ဤနေ့မှစ၍ ခုနစ်ရက် မြောက်သောနေ့၌ သင့်ညောင်ပင်ကို အမြစ်နှင့်တကွ ဖြတ်၍ အပိုင်းပိုင်းပြုအံ့ဟု ပညောင်ပင်စောင့်နတ်ကို ခြိမ်းမောင်း၍ သွား၏။ ထိုပုရောဟိတ်သည် ဤနည်းဖြင့်လျှင် နက်ဖြန်နေ့၌လည်း အစဉ်အတိုင်း ခြောက်ရက်တို့ပတ်လုံး ဆို၏။ ခြောက်ရက်မြောက်သောနေ့၌ အခက်ကိုကိုင်၍ ဟယ်... ပညောင်စောင့်နတ်- ယခုကား တရက်မျှသာ ကြွင်း၏။ အကယ်၍ ငါတို့အရှင်မင်းကြီးအား သားကို သင်မပေးအံ့၊ နက်ဖြန် သင့်သစ်ပင်ကို ပြီးစေအံ့ဟု ဆို၏။

ပညောင်စောင့်နတ်သည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုအကြောင်းကို အမှန်အားဖြင့်သိ၍ ဤပုဏ္ဏားသည် သားကို မရသည်ရှိသော် ငါ့ဗိမာန်ကို ဖျက်ဆီးလတ္တံ့၊ အဘယ်အကြောင်းဖြင့် ထိုပုဏ္ဏားအား သားကိုပေးခြင်းငှါ သင့်အံ့နည်းဟု ကြံပြီးလျှင် စတုမဟာရာဇ် နတ်မင်းကြီးလေးယောက်တို့၏ အထံသို့သွား၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားလျှောက်၏။ ထိုနတ်မင်းကြီး လေးယောက်တို့သည် ထိုပုဏ္ဏားအား သားကိုပေးခြင်းငှါ ငါတို့ မတတ်နိုင်ကုန်ဟု ဆိုကြကုန်၏။ နှစ်ကျိပ်ရှစ်ယောက်ကုန်သော နတ်စစ်သူကြီးတို့၏ အထံသို့ သွားပြန်၏။ ထိုနှစ်ကျိပ်ရှစ်ယောက်ကုန်သော နတ်စစ်သူကြီးတို့သည်လည်း ထိုရှေးအတူသာလျှင် ဆိုကုန်၏။ နတ်တို့၏မင်းဖြစ်သော သိကြားမင်းအထံသို့သွား၍ လျှောက်ဆိုပြန်၏။ ထိုသိကြား နတ်မင်းကြီးသည် မင်းအား လျောက်ပတ်သော သားတို့ကို ရလတ္တံ့လော, မရလတ္တံ့လောဟု စုံစမ်းဆင်ခြင်လတ်သော် ဘုန်းရှိသော နတ်သားလေးယောက်တို့ကို မြင်၏။

ထိုနတ်သား လေးယောက်တို့သည် ရှေးဘဝ၌ ဤဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ရက်ကန်းသည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုရက်ကန်းသည် အမှုဖြင့် ရသောဥစ္စာကို ငါးစု စုပြီး၍ လေးစုတို့ကို သုံးဆောင်ကုန်၏။ တစုကိုမူကား အတူတကွ အလှူပေးကုန်၏။ ထိုသူလေးယောက်တို့သည် ရက်ကန်းသည်အဖြစ်မှ စုတေကုန်သည်ရှိသော် တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌ ဖြစ်ကုန်၏။ တာဝတိံသာနတ်ပြည်မှ စုတေကုန်သည်ရှိသော် ယာမာနတ်ပြည်၌၊ ဤသို့ အနုလောမ ပဋိလောမအားဖြင့် နတ်ပြည် ခြောက်ထပ်တို့၌ နတ်စည်းစိမ်ကို ခံစားကုန်လျက် ကျင်လည်ကုန်၏။ ထိုအခါ၌ကား ထိုလေးယောက်ကုန်သော နတ်သားတို့အား တာဝတိံသာ နတ်ပြည်မှ စုတေ၍ ယာမာနတ်ပြည်သို့ သွားလှည့်ဖြစ်၏။ သိကြားမင်းသည် ထိုနတ်သားတို့ အထံသို့ သွားပြီးလျှင် အမောင်နတ်သားတို့- သင်တို့သည် လူ့ပြည်သို့သွားခြင်းငှာ သင့်လှ၏။ ဧသုကာရီမင်း မိဖုယားကြီး၏ ဝမ်း၌ ဖြစ်လေကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုနတ်သား လေးယောက်တို့သည် သိကြားမင်း စကားကို ကြားကုန်၍ အရှင်နတ်မင်း- ကောင်းပြီ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည် သွားပါကုန်အံ့၊ ထိုသို့ သွားကုန်သော်လည်း အကျွန်ုပ်တို့အား မင်းမျိုး၌ ဖြစ်ခြင်းကို အလိုမရှိပါ၊ ပုရောဟိတ်၏ အိမ်၌ ဖြစ်ကုန်၍ ငယ်ရွယ်သောအခါကလျှင် ကာမဂုဏ်တို့ကိုစွန့်၍ ရဟန်း ပြုပါကုန်အံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ သိကြားနတ်မင်းသည် ကောင်းပြီဟု ထိုနတ်သားတို့၏ ဝန်ခံခြင်းကို ယူ၍ လာခဲ့ပြီးလျှင် ပညောင်စောင့်နတ်အား ထိုအကြောင်းကိုကြား၏။ ထိုပညောင်စောင့်နတ်သည် နှစ်သက်ရွှင်လန်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ သိကြားနတ်မင်းကို ရှိခိုးပြီးလျှင် မိမိဗိမာန်သို့လျှင် ပြန်သွား၏။

ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားသည်လည်း နက်ဖြန်နေ့၌ များစွာသောလူတို့ကို စည်းဝေးစေပြီးလျှင် ပဲခွပ် ပုဆိန် အစရှိသည်တို့ကို ယူခဲ့စေ၍ ပညောင်ပင်ရင်းသို့ သွား၍ ပညောင်ခက်ကို ကိုင်လျက် ဟယ် ပညောင်စောင့်နတ်- ယနေ့ သင့်ကို တောင်းပန်သော ငါ့အား ခုနစ်ရက်စေ့ပြီ၊ ယခုအခါ သင်၏ ပြီးစီးအပ်သောအခါတည်းဟု ဆို၏။ ထို့နောင်မှ ပညောင်စောင့်နတ်သည် ကြီးစွာသော နတ်၏ အာနုဘော်ဖြင့် ပင်စည်ကြားမှ ထွက်လာလတ်၍ သာယာစွာသော အသံဖြင့် ထိုပုဏ္ဏားကိုခေါ်၍ ပုဏ္ဏား- တယောက်သောသားကို ထားဘိဦး၊ သင့်အား လေးယောက်ကုန်သော သားတို့ကို ငါပေးအံ့ဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏားလည်း ငါ့အား သားကို အလိုမရှိ၊ ငါတို့ အရှင်ဧသုကာရီမင်းကြီးအား ပေးလော့ဟု ဆိုလတ်သော် သင့်ကိုသာလျှင် ငါပေးအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ တပြီးကား ငါ့အား နှစ်ယောက်သော သားတို့ကို ပေးလော့၊ အရှင်မင်းကြီးအား နှစ်ယောက်သော သားတို့ကို ပေးလော့ဟု ဆိုလတ်သော် အရှင်မင်းကြီးအား ငါမပေး၊ လေးယောက်ကုန်သော သားတို့ကိုလည်း သင့်အားသာလျှင် ငါပေးအံ့၊ သင်သည်လည်း ရကာမျှသာလျှင် ဖြစ်လတ္တံ့၊ စင်စစ်သော်ကား အိမ်၌မနေမူ၍ ငယ်သောအခါကလျှင် ရဟန်းပြုကုန်လတ္တံ့ဟုဆို၏။ သင်သည် ငါ့အား သက်သက် သားတို့ကိုသာ ပေးလော့။ ရဟန်းမပြုခြင်း၏ အကြောင်းသည်ကား ငါတို့ တာဝန်တည်းဟု ဆို၏။

ထိုပညောင်စောင့် နတ်သည် သားဆုကို ပေးပြီး၍ မိမိဗိမာန်သို့လျှင် ဝင်လေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ပညောင်စောင့်နတ်အား ပူဇော်သက္ကာရသည် များ၏။ အကြီးဖြစ်သော နတ်သားသည် စုတေခဲ့၍ ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏေးမ၏ဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုသတို့သားအား အမည်မှည့်သောနေ့၌ ဟတ္ထိပါလ ဟူသော အမည်ကိုမှည့်၍ ရဟန်းမပြုစိမ့်သောငှါ ဆင်ထိန်းတို့ကို အပ်နှံကုန်၏။ ထိုဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် ဆင်ထိန်းတို့ အထံ၌ကြီး၏။ ထိုဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် ခြေဖြင့် သွားနိုင်သောအခါ၌ နှစ်ယောက်မြောက်ဖြစ်သော နတ်သားသည် နတ်ပြည်မှ စုတေခဲ့၍ ထိုပုဏ္ဏေးမဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုသတို့သားအား ဖွားသောကာလ၌ အဿပါလဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုအဿပါလ သတို့သားသည် မြင်းထိန်းတို့၏ အထံ၌ကြီး၏။ သုံးယောက်မြောက် ဖြစ်သော သတို့သား ဖွားသောကာလ၌ ဂေါပလဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုဂေါပါလ သတို့သားသည် နွားထိန်းတို့နှင့်တကွကြီး၏။ လေးယောက်မြောက်သော သတို့သား ဖွားသောကာလ၌ အဇပါလ ဟူသောအမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုအဇပါလ သတို့သားသည် ဆိတ်ထိန်းတို့နှင့်တကွကြီး၏။ ထိုလေးယောက်ကုန်သော သတို့သားတို့သည် ကြီးခြင်းကိုစွဲ၍ တင့်တယ်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၏။

ထိုအခါ သတို့သားတို့၏ ရဟန်းပြုမည်ကို စိုးရိမ်သောကြောင့် ဧသုကာရီ မင်းကြီးသည် တိုင်းနိုင်ငံတော် အတွင်း၌ ရှိကုန်သော ရဟန်းတို့ကို နှင်ထုတ်စေကုန်၏။ အလုံးစုံသော ကာသိတိုင်း၌ တယောက်သော ရဟန်းသည်မျှလည်း မရှိ၊ ထိုသတို့သားတို့သည် အလွန် ကြမ်းကြုတ်ကုန်၏။ အကြင် အရပ်မျက်နှာဖြင့် သွားကုန်၏။ ထိုအရပ်မျက်နှာ၌ ဆောင်ခဲ့သော လက်ဆောင်ပဏ္ဏာကို လုယက်ကုန်၏။ ဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် တဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိသောအခါ ကိုယ်အင်္ဂါ၏ ပြည့်စုံခြင်းကို မြင်ကုန်၍ မင်းနှင့် ပုရောဟိတ်သည် သတို့သားတို့သည် အလွန်တရာ ကြမ်းကြုတ်ကုန်၏။ ကြီးကုန်ပြီ၊ ထီးဖြူကို ဆောင်နှင်းချိန်တန်ပြီ၊ ထိုသတို့သားတို့အား အသို့ပြုအံ့နည်းဟု တိုင်ပင်၍ ထိုသတို့သားတို့သည် အဘိသိက်ခံသောအခါမှစ၍ အလွန် အစိုးရသည် ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့၊ ထိုထိုအရပ်မှ ရဟန်းတို့သည် လာကုန်လတ္တံ့၊ ထိုရဟန်းတို့ကို မြင်ကုန်သည်ရှိသော် ရဟန်းပြုကုန်လတ္တံ့၊ ထိုသတို့သားတို့ ရဟန်းပြုသောအခါ ဇနပုဒ်ပြည်ရွာသည် ချောက်ချားသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုသတို့သားတို့ကို စုံစမ်းကုန်ဦးအံ့၊ နောက်မှ အဘိသိက်သွန်းကုန်အံ့ဟု ကြံ၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော မင်း, ပုဏ္ဏားတို့သည်လည်း ရသေ့အသွင်ကိုယူ၍ ဟတ္ထိပါလသတို့သား၏ အိမ်တံခါးသို့ သွားကုန်၏။ ဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် ထိုရသေ့တို့ကိုမြင်လျှင် အလွန်နှစ်သက် ကြည်ညိုသဖြင့် ရသေ့တို့အထံသို့ ကပ်၍-

၃၃၇။ စိရဿံ ဝတ ပဿာမ၊ ဗြာဟ္မဏံ ဒေဝဝဏ္ဏိနံ။
မဟာဇဋံ ခါရိဒ္ဓရံ၊ ပင်္ကဒန္တံ ရဇဿိရံ။

၃၃၈။ စိရဿံ ဝတ ပဿာမ၊ ဣသိံ ဓမ္မဂုဏေ ရတံ။
ကာသာယဝတ္ထဝသနံ၊ ဝါကစီရံ ပဋိစ္ဆဒံ။

၃၃၉။ အာသနံ ဥဒကံ ပဇ္ဇံ၊ ပဋိဂ္ဂဏှာတု နော ဘဝံ။
အဂ္ဃေ ဘဝန္တံ ပုစ္ဆာမ၊ အဂ်ယံ ကုရုတု နော ဘဝံ။

ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၃၇။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ဒေဝဝဏ္ဏိနံ၊ ပြင်းသောအကျင့် အလွန်ထက်သော ဣန္ဒြေရှိသော ရဟန်းအဖြစ်သို့ကပ်၍ မြတ်သော အသွင်အပြင်ရှိသော။ ဇဋံ၊ မြတ်သော ဆံကျစ်လည်းရှိထသော။ ခါရိဒ္ဓရံ၊ ပရိက္ခရာဖြင့် ပြည့်သော ထမ်းပိုးကိုလည်း ဆောင်ထသော။ ပင်္ကဒန္တံ၊ အညစ်အကြေးကပ်သော သွားလည်းရှိထသော။ ရဇဿိရံ၊ မြူကပ်သော ဦးခေါင်းလည်း ရှိထသော။ ဗြာဟ္မဏံ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့ကို။ စိရဿံ၊ တဆယ့် ခြောက်နှစ်တိုင် ကြာမြင့်မှ။ ပဿာမ ဝတ၊ မြင်ရကုန်ဘိ၏တကား။

֍ ဋ္ဌ ၃၃၈။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ဓမ္မဂုဏေ၊ သုစရိုက်သုံးပါးဟူသော အကျင့်အစု၌။ ရတံ၊ မွေ့လျော်ထသော။ ကာသာယဝတ္ထဝသနံ၊ ဖန်ရည်စွန်းသော သင်္ကန်းကိုလည်း ဝတ်ထသော။ ဝါကစိရံ၊ လျှော်တေသင်္ကန်းကို။ ပဋိစ္ဆဒံ၊ ဖုံးလွှမ်းအပ်ထသော။ ဣသိံ၊ သီလ, သမာဓိ ပညာဟူသော ကျေးဇူးတို့ကို ရှာမှီးလျက် တည်သော ရှင်ရသေ့ကို။ စိရဿံ၊ တဆယ့်ခြောက်နှစ်တိုင် ကြာမြင့်မှ။ ပဿာမ ဝတ၊ မြင်ရကုန်ဘိ၏တကား။

֍ ဋ္ဌ ၃၃၉။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ဘဝံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ အာသနံ၊ နေရာကို၎င်း။ ပဇ္ဇံ၊ ခြေဆေးရန်ဖြစ်သော။ ဥဒကံ၊ နံ့သာရေကို၎င်း။ ပဋိဂ္ဂဏှာတု၊ ခံတော်မူပါလော့။ အဂ္ဃေ၊ အလုံးစုံသော ပူဇော်သက္ကာရဝတ္ထုတို့ကို။ ပဋိဂ္ဂဏှိတုံ၊ ခံစိမ့်သောငှါ။ ဘဝန္တံ၊ အရှင်ဘုရားကို။ ပုစ္ဆာမ၊ ပန်လျှောက်ပါကုန်၏။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ အဂ္ဃံ၊ အလုံးစုံသော ပူဇော်သက္ကာရဝတ္ထုကို။ ဘဝံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ ကုရုတု၊ ခံတော်မူပါလော့။

ဤသို့ ထိုဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် ထိုမင်း, ပုဏ္ဏားတို့တွင် တယောက် တယောက်စီ အလှည့်အလည်ဖြင့် ဆို၏။ ထိုသို့ဆိုသည်ရှိသော် ဟတ္ထိပါလ သတို့သားကို ခမည်းတော် ပုရောဟိတ်သည် ချစ်သား ဟတ္ထိပါလ- သင်ချစ်သားသည် ငါတို့ကို ဤသူတို့ကား အဘယ်သူတို့ အောက်မေ့၍ ဤသို့ ဆိုဘိသနည်းဟု ဆို၏။ ဟိမဝန္တာ၌ နေကုန်သော ရှင်ရသေ့တို့တည်းဟု အကျွန်ုပ် အောက်မေ့၍ ဤသို့ဆို၏ဟု ဆို၏။ ချစ်သားဟတ္ထိပါလ- ငါတို့သည် ရသေ့ မဟုတ်ကုန်၊ ဤသူကား ဧသုကာရီမင်းကြီးတည်း၊ ငါကား သင့်ခမည်းတော် ပုရောဟိတ်တည်းဟု ဆို၏။ ထိုသို့ မင်းနှင့် ပုရောဟိတ်ဖြစ်လျှက် အဘယ့်ကြောင့် ရသေ့အသွင်ကို ယူကြကုန်သနည်းဟု မေး၏။ သင်ချစ်သားအား စုံစမ်းအံ့သောငှါ ရသေ့အသွင်ကို ယူကြကုန်၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အဘယ့်ကြောင့် စုံစမ်းကြကုန်သနည်းဟု မေး၏။ ငါတို့ ရဟန်းအသွင်ကို မြင်လျှက် အကယ်၍ ရဟန်းမပြုသည် ဖြစ်အံ့၊ ထိုသို့ မပြုသည်ရှိသော် သင်ချစ်သားကို မင်းအဖြစ်၌ အဘိသိက်သွန်းခြင်းငှါ လာကုန်၏ဟု ဆို၏။ ဖခင်- အကျွန်ုပ်အား မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိ၊ အကျွန်ုပ်သည် ရဟန်းပြုအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ဆိုလတ်သော် သားတော် ဟတ္ထိပါလ သတို့သားကို ခမည်းတော် ပုရောဟိတ်သည် ချစ်သား ဟတ္ထိပါလ- ဤအခါသည် ရဟန်းပြုချိန် အရွယ်မဟုတ်သေးဟု ဆို၍ မိမိအလိုအားလျော်စွာ ဆုံးမလိုရကား-

၃၄၀။ အဓိစ္စ ဗေဒေ ပရိယေသ ဝိတ္တံ၊
ပုတ္တေ ဂေဟေ တာတ ပတိဋ္ဌပေတွာ။
ဂန္ဓေ ရသေ ပစ္စနုဘုယျ သဗ္ဗံ၊
အရညံ သာဓု မုနိ သော ပသတ္ထော။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၄၀။ တာတ၊ ချစ်သားဟတ္ထိပါလ။ ဗေဒေ၊ ဗေဒင်တို့ကို။ အဓိစ္စ၊ သင်ဦး၍။ ဝိတ္တံ၊ ဥစ္စာစည်းစိမ်ကို။ ပရိယေသ၊ ရှာဦးလော့။ ဂေဟေ၊ အိမ်၌။ ပုတ္တေ၊ သားသ္မီးတို့ကို။ ပတိဋ္ဌပေတွာ၊ တည်စေဦး၍။ ဂန္ဓေ စ၊ ဂန္ဓာရုံတို့ကို၎င်း။ ရသေ စ၊ ရသာရုံတို့ကို၎င်း။ သဗ္ဗံ၊ ဂန္ဓာရုံ ရသာရုံတို့မှ ကြွင်းသော အလုံးစုံသော ဝတ္ထုကာမကို၎င်း။ ပစ္စနုဘုယျ၊ ခံစားပြီး၍။ ပစ္ဆာ၊ အိုသော နောက်ကာလ၌။ ပဗ္ဗဇိတဿ၊ ရဟန်းပြုသောသူ၏။ အရညံ၊ တော၌ နေခြင်းသည်။ သာဓု၊ ကောင်းစွာ၏။ သော၊ ထို အိုမှရဟန်းပြုသောသူကို။ မုနိ၊ ဘုရားအစရှိကုန်သော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ ပသတ္ထာ၊ ချီးမွမ်းအပ်၏။

ထို့နောင်မှ ဟတ္ထိပါလသည် ခမည်းတော် ပုရောဟိတ်ဆုံးမသော စကားကို ပယ်လိုရကား-

၃၄၁။ ဝေဒါ န သစ္စာ န စ ဝိတ္တလာဘော၊
န ပုတ္တလာဘေန ဇရံ ဝိဇဟန္တိ။
ဂန္ဓေ ရသေ မုဉ္စန မာဟု သန္တော၊
သကမ္မုနာ ဟောတိ ဖလူပပတ္တိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၄၁။ တာတ၊ ဖခင်။ ဝေဒါ၊ ဗေဒင်တို့သည်။ န သစ္စာ၊ နတ်ရွာမဂ်ဖိုလ်တို့ကို ပေးတတ်၏ဟု ဆိုသောစကားသည် မမှန်ကုန်။ ဝိတ္တလာဘော၊ ဥစ္စာကို ရခြင်းသည်လည်း။ န ဟောတိ၊ ငါးပါးရန်သူနှင့် ဆက်ဆံသည်ဖြစ်၍ သဘောဧကန် မှန်သည်မဖြစ်။ ပုတ္တလာဘေန၊ သားသမီးကို ရခြင်းဖြင့်။ ဇရံ၊ အိုခြင်း နာခြင်း, သေခြင်းကို။ န ဝိဇဟန္တိ၊ တားမြစ်နိုင်သော သားသမီး တစုံတယောက်မျှ မရှိခဲ့။ ဂန္ဓေ စ၊ ဂန္ဓာရုံမှ၎င်း။ ရသေ စ၊ ရသာရုံမှ၎င်း။ သေသေသု အာရမ္မဏေသု စ၊ ကြွင်းကုန်သော အာရုံတို့မှ၎င်း။ မုဉ္စနံ၊ ကင်းလွတ်ခြင်းကိုသာလျှင်။ သန္တော၊ ဘုရား အစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ သကမ္မုနာ၊ မိမိပြုသော ကံဖြင့်သာလျှင်။ သတ္တာနံ၊ သတ္တဝါတို့အား။ ဖလူပပတ္တိ၊ အကျိုး၏ပြီးခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

ဟတ္ထိပါလ သတို့သား၏ စကားကိုကြား၍ ဧသုကရီမင်းကြီးသည်-

၃၄၂။ အဒ္ဓါ ဟိ သစ္စံ ဝစနံ တဝေတံ၊
သ ကမ္မုနာ ဟောတိ ဖလူပပတ္တိ။
ဇိဏ္ဏာ စ မာတာပိတရော တဝိမေ၊
ပသေယျုတံ ဝဿသတံ အရောဂံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၄၂။ တာတ၊ ချစ်သား။ တဝ၊ သင်ချစ်သား၏။ ဧတံ ဝစနံ၊ ဤစကားသည်။ အဒ္ဓါ ဟိ၊ စင်စစ်လျှင်။ သစ္စံ၊ မှန်ပေ၏။ သကမ္မုနာ၊ မိမိပြုသော ကံကြောင့်။ ဖလူပပတ္တိ၊ အကျိုး၏ပြီးခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တဝ၊ သင်ချစ်သား၏။ မာတာပိတရော စ၊ အမိအဖတို့သည်လည်း။ ဇိဏ္ဏာ၊ အိုမင်းကုန်ပြီ။ ဣမေ၊ ဤအမိအဖတို့သည်။ ဝဿသတံ၊ အနှစ်တရာ ကာလပတ်လုံး။ အရောဂံ၊ အနာမရှိသော။ တံ၊ သင်ချစ်သားကို။ ပသေယျုံ၊ မြင်ချင်ကုန်၏။ တွံပိ၊ သင်ချစ်သားသည်လည်း။ ဝဿသတံ၊ အနှစ်တရာ ကာလပတ်လုံး။ ဇီဝန္တော၊ အသက်ရှည်သည်ဖြစ်၍။ မာတာပိတရော၊ အမိအဖတို့ကို။ ပေါသဿု၊ မွေးကျွေးပါလော့။

ထိုစကားကို ကြား၍ ဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် အရှင်မင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီးသည် ဤစကားကို အဘယ့်ကြောင့်ဆိုတော်မူသနည်းဟု ဆို၍ မင်းကြီးစကားကို ပယ်လိုရကား-

၃၄၃။ ယဿဿု သက္ခီ မရဏေန ရာဇ။
ဇရာယ မေတ္တီ နရဝီရသေဋ္ဌ။
ယောစာပိ ဇညာ န မရိဿံ ကဒါစိ၊
ပဿေယျ တံ ဝဿသတံ အရောဂံ။

၃၄၄။ ယထာပိ နာဝံ ပုရိသော ဒကမှိ။
ဧရေတိ စေ နံ ဥပနေတိ တီရံ။
ဧဝမ္ပိ ဗျာဓိ သတတံ ဇရာ စ၊
ဥပနေတိ မစ္စုဝသ မန္တကဿ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၄၃။ နရဝီရသေဋ္ဌ၊ လူတကာတို့ထက် လုံ့လအားဖြင့် မြတ်တော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယဿ၊ အကြင်သူအား။ မရဏေန၊ သမ္မုတိမရဏဟု ဆိုအပ်သော သေမင်းနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ သက္ခီ၊ အဆွေခင်ပွန်း၏ သဘောသည်။ အဿု၊ ဖြစ်ငြားအံ့။ ဇရာယ၊ အိုခြင်းနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ မေတ္တီ၊ အဆွေခင်ပွန်း၏အဖြစ်သည်။ အဿု၊ ဖြစ်ငြားအံ့။ ယော စာပိ၊ အကြင်သူသည်မူလည်း။ ကဒါစိ၊ တရံတဆစ်။ အဟံ၊ သည်။ န မရိဿံ၊ မသေလတ္တံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဇညာ၊ သိသည်ဖြစ်အံ့။ တေ၊ ထိုသူတို့သည်။ ဝဿသတံ၊ အနှစ်တရာပတ်လုံး။ အရောဂံ၊ အနာမရှိသော။ တံ၊ အရှင်မင်းမြတ်ကို။ ပဿယျ၊ မြင်ရာ၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၄၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယထာပိ၊ ဥပမာမည်သည်ကား။ ပုရိသော၊ ကူးတို့သူကြီးသည်။ ဥဒကမှိ၊ မြစ်ဆိပ်၌။ နာဝံ၊ လှေကို။ ဌပေတွာ၊ ထား၍။ ပရတီရဂါမိဇနံ၊ ကမ်းတဘက်သို့ ကူးအံ့သော လူအပေါင်းကို။ အာရောပေတွာ၊ တင်၍။ စေ၊ အကယ်၍။ ဧရေတိ၊ ထိုးဝါး တက် လက်တို့ဖြင့် ထိုးလှော်လျက် စေ့ဆော်၏။ အထ၊ ထို့နောင်မှ။ နံ၊ ထိုလူအပေါင်းကို။ တီရံ၊ တဘက်ကမ်းသို့။ ဥပနေတိ ယထာ၊ ပို့ဆောင်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ဗျာဓိ စ၊ ဖျားနာခြင်းသည်၎င်း။ ဇရာ စ၊ အိုခြင်းသည်၎င်း။ သတတံ၊ အမြဲ။ အန္တကဿ၊ ဇီဝိတိန္ဒြေ၏ အဆုံးကို ပြုတတ်သော။ မစ္စု၊ သေမင်း၏။ ဝသံ၊ နိုင်ငံသို့။ ဥပနေတိ၊ ပို့ဆောင်တတ်၏။

ဤသို့ အိုခြင်း, နာခြင်း, သေခြင်း သဘော ရှိကုန်သော ဤသတ္တဝါတို့၏ ဇီဝိတိန္ဒြေဟူသော သင်္ခါရ၏ နည်းသောအဖြစ်ကို ပြပြီး၍ မြတ်သောမင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီးတို့သည် နေရစ်တော်မူကုန်လော့၊ အကြင်ကြောင့် အရှင်မင်းကြီးတို့နှင့် တကွ စကားပြောစဉ်ပင် အကျွန်ုပ်သို့ ဖျားနာခြင်း အိုခြင်း သေခြင်းတို့သည် ကပ်ရောက်လာကုန်၏။ ထို့ကြောင့် အရှင်မင်းကြီးတို့သည် မမေ့မလျော့ ဖြစ်ကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ အဆုံးအမကို ပေးပြီးလျှင် ဧသုကာရီမင်းကြီးကို၎င်း, ခမည်းတော် ပုရောဟိတ်ကြီးကို၎င်း ရှိခိုးပြီးလျှင် မိမိ၏ အလုပ်အကျွေးတို့ကို ယူ၍ ဗာရာဏသီပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကိုစွန့်၍ ရဟန်းပြုအံ့ဟု ဗာရာဏသီမြို့မှ ထွက်ခဲ့၏။ ဤရဟန်းအဖြစ်သည်ကား ကောင်းမြတ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဟတ္ထိပါလသတို့သားနှင့် တကွ လူများသည် ထွက်လတ်၍ တယူဇနာရှိသော ပရိသတ်တို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် ထိုပရိသတ်နှင့် တကွ ဂင်္ဂါမြစ်နားသို့ရောက်လျှင် ဂင်္ဂါမြစ်၌ ရေကို ကြည့်လျှက် အာပေါကသိုဏ်း ပရိကံကိုပြု၍ ဈာန်ကို ဖြစ်စေပြီးလျှင် ကြံ၏။ ဤအစည်းအဝေးသည် များသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါ၏ ညီတော် သုံးယောက်တို့သည်၎င်း မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည်၎င်း ဧသုကာရီမင်းကြီးသည်၎င်း, မိဖုယားကြီးသည်၎င်း ဤအလုံးစုံသော ပရိသတ်တို့သည် ရဟန်းပြုကုန်လတ္တံ့၊ အကြင်မျှလောက် ထိုသူတို့၏ လာခြင်းသည် ရှိ၏။ ထိုမျှလောက် ဤအရပ်၌လျှင် နေအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဟတ္ထိပါလသတို့သားသည် ထိုဂင်္ဂါမြစ်နား၌သာလျင် ပရိသတ်အား အဆုံးအမကို ပေးလျက်နေ၏။

တနေ့သ၌ ဧသုကာရီ မင်းကြီးသည်၎င်း, ခမည်းတော် ပုရောဟိတ်ကြီးသည်၎င်း ဤနှစ်ယောက်ကုန်သော မင်း ပုဏ္ဏားတို့သည် ကြံကြကုန်၏။ ဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် ရှေးဦးစွာ မင်းအဖြစ်ကို စွန့်ပြီးလျှင် လူများအပေါင်းကို ယူ၍ ရဟန်းပြုကုန်အံ့ဟု ဂင်္ဂါမြစ်နားသို့ သွား၍ နေလေပြီ၊ အဿပါလ သတို့သားကို စုံစမ်း၍ အဘိသိက် သွန်းကုန်အံ့ဟု ကြံကြကုန်၏။ ကြံကုန်ပြီး၍ ထိုမင်းပုဏ္ဏားတို့သည် ရသေ့အသွင်ဖြင့်လျှင် ထိုအဿပါလ သတို့သား၏ အိမ်တံခါးသို့ သွားကုန်၏။ ထိုအဿပါလ သတို့သားသည်လည်း ထိုမင်းပုဏ္ဏားတို့ကို မြင်လတ်သော် ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုမင်းပုဏ္ဏားတို့ အထံသို့ ချဉ်းကပ်ပြီးလျှင် စိရဿံ ဝတ ပဿာမ အစရှိသော ဂါထာတို့ကို ဆို၍ ထိုနောင်တော် ဟတ္ထိပါလအတူလျှင် ကျင့်၏။ ထိုမင်းပုဏ္ဏားတို့သည်လည်း ထိုအဿပါလ သတို့သားကို ရှေးအတူလျှင် ဆိုကုန်၍ မိမိတို့လာသော အကြောင်းကို ပြောဆိုကုန်၏။ ထိုအဿပါလ သတို့သားသည် အကျွန်ုပ်နောင်တော် ဟတ္ထိပါလရှိလျက် အဘယ့်ကြောင့် ရှေးဦးစွာ အကျွန်ုပ်အားလျှင် ထီးဖြူရောက်သနည်းဟု မေးလတ်သော် ချစ်သား အဿပါလ- သင်ချစ်သား၏ နောင်တော်သည် ငါ့အား မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိ၊ ရဟန်းပြုအံ့ဟုဆို၍ မြို့မှ ထွက်လေပြီဟု ဆိုကုန်လတ်သော် ထိုနောင်တော် ဟတ္ထိပါလသည် အဘယ်အရပ်၌ နေသနည်းဟု မေး၏။ ယခုအခါ ဟတ္ထိပါလသည် ဂင်္ဂါမြစ်နား၌ နေ၏ဟု ဆိုကုန်လတ်သော် ဖခင်တို့- အကျွန်ုပ်နောင်တော်သည် စွန့်အပ်သော တံတွေးဖြင့် ကျွန်ုပ်အား ပြုဘွယ်ကိစ္စမရှိ၊ မိုက်ကုန်သော ပညာနည်းကုန်သော သတ္တဝါတို့သည်သာလျှင် ဤကိလေသာကို စွန့်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ အကျွန်ုပ်သည်ကား စွန့်အံ့ဟု ဆို၍ ထိုမင်းပုဏ္ဏားတို့အား တရား ဟောလိုရကား-

၃၄၅။ ပင်္ကော စ ကာမာ ပလိပေါစ ကာမာ၊
မနောဟရာ ဒုတ္တရာ မစ္စုဓေယျာ။
ဧတသ္မိံ ပင်္ကေ ပလိပေ ဝိသန္နာ၊
ဟီနတ္တရူပါ န တရန္တိ ပါရံ။

၃၄၆။ အယံ ပုရေ လုဒ္ဒ မကာသိ ကမ္မံ၊
သွာယံ ဂဟိတော န ဟိ မောက္ခိတော မေ။
ဩရုန္ဓိယာ နံ ပရိရက္ခိဿာမိ။
မာယံ ပုန လုဒ္ဒ မကာသိ ကမ္မံ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၄၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ ပင်္ကော စ၊ ကပ်ငြိစေတတ်သောကြောင့် ညွန်ကြီးမည်၏။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ ပလိပေါ စ၊ ကျွံနစ်စေတတ်သောကြောင့် ညွန်ပျောင်းငယ် မည်၏။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ မနောဟရာ၊ သတ္တဝါတို့၏ စိတ်နှလုံးကို ဆောင်တတ်ကုန်၏။ ဒုတ္တရာ၊ လွန်နိုင်ခဲကုန်၏။ မစ္စုဓေယျာ၊ သေမင်း၏ တည်ရာဖြစ်ကုန်၏။ ဧတသ္မိံ ပင်္ကေ၊ ထိုကပ်ငြိစေတတ်သော ညွန်ကြီး၌၎င်း။ ဧတသ္မိံ ပလိပေ၊ ထိုသို့ ကျွံနစ်စေတတ်သော ညွှန်ပျောင်းငယ်၌၎င်း။ ဝိသန္နာ၊ နစ်ကုန်သော။ ဟီနတ္တရူပါ၊ ယုတ်မာသော စိတ်သဘောရှိကုန်သော သူတို့သည်။ ပါရံ၊ နိဗ္ဗာန်ဟူသော ကမ်းဘက်သို့။ န တရန္တိ၊ မကူးနိုင်ကုန်။

֍ ဋ္ဌ ၃၄၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အယံ၊ အကျွန်ုပ်၏ ဤကိုယ်သည်။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ လုဒ္ဒံ၊ လုယက်ခြင်းစသည်ဖြင့် ကြမ်းကြုတ်သော။ ကမ္မံ၊ နိုင်ထက်ကလူပြုသော မကောင်းမှုကို။ အကာသိ၊ ပြုပြီ။ သော အယံ၊ ထိုမကောင်းမှု၏ အကျိုးကို။ မေ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဂဟိတော၊ ယူအပ်ပြီ။ ဣတော၊ ဤအကုသိုလ် အကျိုးမှ။ မောက္ခော၊ လွတ်ခြင်းသည်။ န ဟိ အတ္ထိ၊ မရှိသည်သာတည်း။ နံ၊ ထိုမိမိကိုယ်ကို။ ဩရုန္ဓိယ၊ ဒွါရသုံးပါးကို ပိတ်ဆို့၍။ ပရိရက္ခိဿာမိ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ ငါစောင့်အံ့။ အယံ၊ ဤအကျွန်ုပ်၏ ကိုယ်သည်။ ပုန၊ တဖန်။ လုဒ္ဒံ၊ ကြမ်းကြုတ်သော။ ကမ္မံ၊ မကောင်းမှုကို။ မာ အကာသိ၊ မပြုပြီ။

ဤသို့ ဟောပြီးလျှင် သင် ဖခင်တို့သည် နေရစ်ကြကုန်လော့၊ သင် ဖခင်တို့နှင့်တကွ စကားပြောဟောစဉ်ပင် အကျွန်ုပ်သို့ အိုခြင်း, နာခြင်း သေခြင်းတို့သည် ကပ်ရောက်လာကုန်၏ဟု ဆို၍ အဆုံးအမကို ပေးပြီးလျှင် တယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ကိုယူ၍ မြို့မှထွက်ခဲ့သဖြင့် နောင်တော် ဟတ္ထိပါလ အထံသို့လျှင် သွားလေ၏။ နောင်တော် ဟတ္ထိပါလရသေ့သည် ညီတော် အဿပါလ သတို့သားအား ကောင်းကင်၌ နေလျှက် တရားဟော၍ ညီချစ် အဿပါလ- ဤအစည်းအဝေးသည် များသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤအရပ်၌သာလျှင် ဖြစ်ကုန်ဦးအံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ညီတော် အဿပါလသည်လည်းကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။

တနေ့သ၌ ဧသုကာရီ မင်းကြီးသည်၎င်း ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားသည်၎င်း ထိုနည်းဖြင့်လျှင် ဂေါပါလ သတို့သားအိမ်သို့ သွား၍ ထိုဂေါပလ သတို့သားသည်လည်း ထိုနောင်တော်တို့နှင့်အတူ နှစ်သက်၍ မိမိတို့လာသော အကြောင်းကို ကြားကုန်၏။ ထိုဂေါပလ သတို့သားသည်လည်း နောင်တော် အဿပါလသည် ပယ်သကဲ့သို့ စွန့်ပယ်၍ အကျွန်ုပ်သည်လည်း ကြာမြင့်သောအခါမှ စ၍ ရဟန်းပြုလိုသည်ဖြစ်၍ တော၌ပျောက်သော နွားကို စုံစမ်းရှာဖွေသကဲ့သို့ ရဟန်းအဖြစ်ကို ရှာဖွေလျက် သွား၏။ ထို့ကြောင့် အကျွန်ုပ်အား ပျောက်သောနွား၏ ခြေရာကို မြင်သကဲ့သို့ နောင်တော်နှစ်ပါးတို့ ကြွသွားသော ခရီးကို မြင်ရပြီ၊ အကျွန်ုပ်သည် ထိုခရီးဖြင့်သာလျှင် သွားပါအံ့ဟုဆို၍ ထိုအကြောင်းကို ပြောလိုရကား-

၃၄၇။ ဂဝံဝ နဋ္ဌံ ပုရိသော ယထာ ဝနေ၊
ပရိယေသတိ ရာဇ အပဿမာနော။
ဧဝံ နဋ္ဌော ဧသုကာရီ မမတ္ထော၊
သောဟံ ကထံ န ဂဝေသေယျ ရာဇ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၄၇။ ဧသုကာရီ၊ ဧသုကာရီ အမည်ရှိသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပုရိသော၊ နွားကျောင်းသားသည်။ ဝနေ၊ တော၌။ နဋ္ဌံ၊ ပျောက်သော။ ဂဝံ၊ နွားကို။ အပဿမာနော၊ မမြင်သည်ဖြစ်၍။ ပရိယေသတိ ယထာ၊ ရှာသကဲ့သို့။ ဧဝံ တထာ၊ ထို အတူ။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အတ္ထော၊ ရဟန်းအဖြစ်ဟု ဆိုအပ်သော အကျိုးစီးပွားသည်။ နဋ္ဌော၊ ပျောက်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ပဗ္ဗဇ္ဇံ၊ ရဟန်းအဖြစ်ကို။ န ဂဝေသေယျံ၊ မရှာဘဲ နေအံ့နည်း။

ထိုအခါ ဂေါပါလ သတို့သားကို မင်း, ပုဏ္ဏားတို့သည် ချစ်သား ဂေါပါလ တရက်နှစ်ရက်မျှ ငံ့ပါဦးလော့၊ ငါတို့ကို သက်သာရာရစေ၍ နောက်မှ ရဟန်းပြုရပါလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထိုဂေါပါလသတို့သားသည် မြတ်သောမင်းကြီး- ယနေ့ ပြုအပ်သောအမှုကို နက်ဖြန်မှ ပြုအံ့ဟု မဆိုအပ်၊ ကောင်းသော အမှုမည်သည်ကို ယနေ့ပင်လျှင် ပြုအပ်၏ ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကိုလည်း ကြားပြန်လိုရကား-

၃၄၈။ ဟိယျောတိ ဟိယျတိ ပေါသော၊
ပရေတိ ပရိဟာယတိ။
အနာဂတံ နေတ မတ္ထီတိ ဉတွာ၊
ဥပ္ပန္နဆန္ဒံ ကာ ပနူဒေယျ ဓီရော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၄၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယော ပေါသော၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ကတ္တဗ္ဗံ၊ ပြုအပ်သောအမှုကို။ ဟိယျော၊ နက်ဖြန်မှ။ ကရိဿာမိ၊ ငါပြုအံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဟိယျတိ၊ မပြုဘဲ စွန့်၏။ သွေ၊ နက်ဖြန်။ ကတ္တဗ္ဗံ၊ ပြုအပ်သောအမှုကို။ ပရေ၊ သံဘက်နေ့မှ။ ကရိဿာမိ၊ ငါပြုအံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဟိယျတိ၊ မပြုဘဲစွန့်၏။ သော ပေါသော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ တတော၊ ထိုအမှုမှ။ ပရိဟာယဟိ၊ ယုတ်၏။ ယံ၊ အကြင်အမှု၏ အကျိုးသည်။ အနာဂတံ၊ မလာလတ္တံ့။ ဧတံ၊ ထိုသို့ မလာလတ္တံ့သော အမှု၏ အကျိုးသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဉတွာ၊ သိ၍။ ဥပ္ပန္နဆန္ဒံ၊ ဖြစ်သော ကုသိုလ်ဆန္ဒကို။ ကော၊ အဘယ်မည်သော။ ဓီရော၊ ပညာရှိသည်။ ပနူဒေယျ၊ ပယ်ရာအံ့နည်း။

ဤသို့လျှင် ဂေါပါလသတို့သားသည် ဤနှစ်ဂါထာတို့ဖြင့် တရားဟောပြီး၍ သင်ခမည်းတော်တို့သည် နေရစ်ကြကုန်လော့၊ ခမည်းတော်တို့နှင့်တကွ စကားပြောဟောစဉ်ပင် အကျွန်ုပ်သို့ အိုခြင်း, နာခြင်း, သေခြင်းတို့သည် ကပ်ရောက်လာကုန်၏ဟု ဆိုပြီးလျှင် တယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ကို ယူသဖြင့် မြို့မှထွက်ခဲ့၍ နောင်တော်နှစ်ပါးတို့၏ အထံသို့ သွားလေ၏။ နောင်တော် ဟတ္ထိပါလ ရသေ့သည် ထိုညီတော် ဂေါပါလားလည်း တရားဟောတော်မူ၏။

တနေ့သ၌ ဧသုကာရီမင်းကြီးသည်၎င်း ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည်၎င်း ထိုနည်းဖြင့်လျှင် အဇပါလ သတို့သားအိမ်သို့ သွား၍ ထိုအဇပါလ သတို့သားသည်လည်း ထိုနောင်တော် သုံးပါးအတူ နှစ်သက်၍ မိမိတို့၏ လာသော အကြောင်းကို ကြားကုန်၍ သင်ချစ်သားအား ထီးဖြူကို ဆောင်နှင်းကုန်အံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ အဇပါလသသည် အကျွန်ုပ် နောင်တော် သုံးပါးတို့သည် အဘယ်သို့ သွားကုန်သနည်းဟု မေး၏။ သင်ချစ်သား၏ နောင်တော်သုံးပါးတို့သည် အကျွန်ုပ်တို့အား မင်းအဖြစ်ကို အလိုမရှိဟု ဆိုကုန်၍ ထီဖြူကိုစွန့်သဖြင့် သုံးယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ကိုယူ၍ ဂင်္ဂါနား၌ နေကုန်၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အကျွန်ုပ် နောင်တော် သုံးပါးတို့သည် စွန့်အပ်သော တံတွေးတို့ကို ဦးခေါင်းဖြင့်ရွက်၍ မသွားအံ့၊ ထို့ကြောင့် အကျွန်ုပ်သည်လည်း ရဟန်းပြုအံ့ဟုဆို၏။ ချစ်သား အဇပါလ- သင်ချစ်သားသည် ငယ်သေး၏။ ငါတို့လက်၌ မွေးကျေးလောက်သေးသော သူတည်း၊ အရွယ်ရောက်သောအခါ သင်ချစ်သားသည် ရဟန်းပြုရပါလတ္တံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုသို့ ဆိုသောအခါ မင်း, ပုဏ္ဏားတို့ကို အဇပါလ သတို့သားသည် ဖခင်တို့သည် အသို့ ဆိုတော်မူကြကုန်သနည်း၊ ဤသတ္တဝါတို့သည် ငယ်သောအခါ၌၎င်း၊ ကြီးရင့်သောအခါ၌၎င်း သေရကုန်သည် မဟုတ်လော၊ ဤသူသည် ငယ်သောအခါ၌ သေရလတ္တံ့၊ ဤသူသည် ကြီးရင့်သောအခါ၌ သေရလတ္တံ့ဟု တစုံတယောက်သောသူ၏ လက်ခြေတို့၌ သေစာနိမိတ်သည် မရှိ၊ အကျွန်ုပ်သည်လည်း အကျွန်ုပ်၏ သေရအံ့သောအခါကာလကို မသိပါ၊ ထို့ကြောင့် ယခုပင်လျှင် ရဟန်းပြုပါအံ့ဟုဆို၍ ထိုမင်းပုဏ္ဏားတို့အား တရားဟောသဖြင့်။ ရဟန်းပြုခွင့်ကို တောင်းပန်လိုရကား-

၃၄၉။ ပဿာမိ ဝေါဟံ ဒဟရိံ ကုမာရိံ၊
မတ္တူပမံ ကေတကပုပ္ဖနေတ္တံ။
အဘုတွာ ဘောဂေ ပဌမေ ဝယသ္မိံ၊
အာဒါယ မစ္စု ဝဇတေ ကုမာရိံ။

၃၅၀။ ယုဝါ သုဇာတော သုမုခေါ သုဒဿနော၊
သာမော ကုသုမ္ဘ ပရိကိဏ္ဏ မဿု။
ဟိတွာန ကာမေ ပဋိဂစ္ဆ ဂေဟံ၊
အနုဇာန မံ ပဗ္ဗဇိဿာမိ ဒေဝ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၄၉။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ဒဟရိံ၊ ငယ်နုစွာသော။ မတ္တူပမံ၊ ပြုံးရယ် စံပယ်ခြင်းတို့ဖြင့် ယစ်သော ကိန္နရီမကဲ့သို့ သွားလေ့ရှိထသော။ ကေတကပုပ္ဖနေတ္တံ၊ ဆတ်သွားပွင့် အချပ်ကဲ့သို့ ကျယ်သောမျက်လုံး ကော့မြူးသော မျက်တောင်လည်း ရှိထသော။ ကုမာရိံ၊ မိန်းမငယ်ကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဿာမိ၊ မြင်ရ၏။ ဘောဂေ၊ စည်းစိမ်တို့ကို။ အဘုတွာ၊ မခံစားမီ။ ပဌမေ ဝယသ္မိံ၊ ပဌမအရွယ်၌။ ပဝတ္တမာနံ၊ ဖြစ်သော။ ကုမာရိံ၊ မိန်းမငယ်ကို။ မစ္စု၊ သေမင်းသည်။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဝဇတေ၊ သွားလေ၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၅၀။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ သုဇာတာ၊ တင့်တယ်သော သဏ္ဌာန်ရှိသော။ သုမုခေါ၊ ရွှေကြေးမုံဝ လပြည့်ဝန်းနှင့် တူသောမျက်နှာရှိထသော။ သုဒဿနော၊ ရှုချင်ဘွယ်ရှိသော။ သာမော၊ ရွှေအဆင်းရှိသော။ ကုသုမ္ဘပရိကိဏ္ဏမဿု၊ ဝတ်ပန်းပွင့် ဝတ်ဆံနှင့်တူသော သိမ်မွေ့သော ကောင်းစွာ ပေါက်သော မုတ်ဆိတ်လည်း ရှိထသော။ ယုဝါ၊ လုလင်ပျိုသည်။ မစ္စုဝသံ၊ သေမင်းနိုင်ငံသို့။ ဂစ္ဆတိ၊ သွားရ၏။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဋိဂစ္ဆ၊ သေမင်းမရောက်မီ ရှေးဦးကလျှင်။ ဂေဟံ၊ အိမ်၌မှီသော။ ကာမေ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဟိတွာန၊ စွန့်၍။ ပဗ္ဗဇိဿာမိ၊ ရဟန်းပြုပါအံ့။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အနုဇာန၊ ခွင့်ပြုတော်မူပါလော့။

ဤသို့သော တရားစကားကို ဆိုပြီး၍ ရှင်မင်းကြီးတို့သည် နေတော်မူရစ်ကုန်လော့၊ ရှင်မင်းကြီးတို့နှင့်တကွ စကား ပြောဟောစဉ်လျှင် အကျွန်ုပ်သို့ အိုခြင်းနာခြင်း သေခြင်းတို့သည် ကပ်ရောက်လာကုန်၏ဟု ဆို၍ ထိုမင်း, ပုဏ္ဏားတို့ကို ရှိခိုးပြီးလျှင် တယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ကို ယူ၍ မြို့မှထွက်သဖြင့် ဂင်္ဂါမြစ်နားသို့လျှင် သွားလေ၏။ နောင်တော်အကြီး ဟတ္ထိပါလ ရသေ့သည် ကောင်းကင်ကနေလျှက် ထိုညီတော် အဇပါလ သတို့သားအား တရားဟော၍ ဤအစည်းအဝေးသည် များသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟုဆို၍ ထိုအရပ်၌သာလျှင် နေ၏။

တနေ့သ၌ ခမည်းတော် ပုရောဟိတ်သည် မြတ်သောပလ္လင် အလယ်၌နေလျက် ဤသို့ ကြံ၏။ ငါ့သားတော်တို့သည် ရဟန်းပြုကြကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါတယောက်တည်းသာလျှင် လူ့သစ်ငုတ် ဖြစ်ချေပြီ၊ ငါသည်လည်း ရဟန်းပြုအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုပုရောဟိတ်သည် ပုဏ္ဏေးမနှင့်တကွ တိုင်ပင်လိုရကား-

၃၅၁။ သာခါဟိ ရုက္ခော လဘတေ သမညံ။
ပဟီနသာခံ ပန ခါဏု မာဟု။
ပဟီနပုတ္တဿ မမဇ္ဇ ဘောတိ၊
ဝါသေဋ္ဌိ ဘိက္ခာစရိယ ကာလော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၅၁။ ဝါသေဋ္ဌိ၊ ဝါသိဋ္ဌ အနွယ်ဖြစ်သော။ ဘောတိ၊ အို ပုဏ္ဏေးမ။ သာခါဟိ၊ အခက်တို့ကြောင့်။ ရုက္ခော၊ သစ်ပင်သည်။ သမညံ၊ သစ်ပင်ဟူသော ခေါ်ဝေါ်ခြင်းကို။ လဘတေ၊ ရ၏။ ပဟီနသာခံ ပန၊ အခက်မရှိသော သစ်ပင်ကိုကား။ ခါဏု၊ သစ်ငုတ်ဟူ၍။ အာဟု၊ ဆိုကုန်၏။ ပဟီနပုတ္တဿ၊ သားသ္မီးမရှိသော။ မမ၊ ငါ့အား။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ ဘိက္ခာစရိယာယ၊ ရဟန်းပြုခြင်းငှါ။ ကာလာ၊ အခါတန်ပြီ။

ထိုပုရောဟိတ်သည် ဤသို့ တိုင်ပင်ပြောဆိုပြီးလျှင် တပည့်ပုဏ္ဏားတို့ကို ခေါ်စေ၍ တပည့်ပုဏ္ဏား ခြောက်သောင်းတို့သည် စည်းဝေးလာကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုတပည့်ပုဏ္ဏား ခြောက်သောင်းတို့ကို သင်တို့သည် အသို့ပြုကုန်လတ္တံ့နည်းဟု ဆို၏။ ဆရာ- ဆရာတို့သည် အသို့ပြုကုန်အံ့နည်းဟု မေးကုန်၏။ အမောင်တို့- ငါသည် ငါ့သားတော် ဟတ္ထိပါလ အထံ၌ ရဟန်းပြုအံ့ဟု ဆိုလတ်သော် ဆရာတို့အားသာလျှင် ငရဲသည် ပူသည်မဟုတ်၊ အကျွန်ုပ်တို့အားလည်း ပူကုန်၏။ အကျွန်ုပ်တို့သည်လည်း ရဟန်းပြုပါကုန်အံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုပုရောဟိတ်သည် ကုဋေရှစ်ဆယ်သော ဥစ္စာတို့ကို ပုဏ္ဏေးမအား အပ်နှင်းခဲ့ပြီးလျှင် တယူဇနာရှိသော ပုဏ္ဏားပရိသတ်ကိုယူ၍ ပြည်မှ ထွက်ခဲ့သဖြင့် သားတော်တို့၏ အထံသို့လျှင် သွားလေ၏။ သားတော် ဟတ္ထိပါလရသေ့သည် ကောင်းကင်ကနေလျှက် ထိုပရိသတ်တို့အားလည်း တရားဟောတော်မူ၏။

တနေ့သ၌ မယ်တော် ပုဏ္ဏေးမသည် ဤသို့ကြံ၏။ ငါ့သားတော် လေးယောက်တို့သည် ထီးဖြူကိုစွန့်၍ ရဟန်းပြုကုန်အံ့ဟု သွားကြကုန်ပြီ၊ ငါ့လင် ပုရောဟိတ်သည်လည်း ပုရောဟိတ်အရာနှင့်တကွ ကုဋေရှစ်ဆယ်သော ဥစ္စာတို့ကို စွန့်၍ သားတော်တို့ အထံသို့လျှင် သွားလေပြီ၊ ငါတယောက်တည်းလျှင် အသို့ပြုအံ့နည်း၊ သားတော်တို့ သွားသောခရီးဖြင့်သာလျှင် ငါသွားအံ့ဟုကြံ၍ လွန်လေပြီးသော ပုံသက်သေကို ဆောင်လျက် ဥဒါန်း ကျူးလိုရကား-

၃၅၂။ အဃသ္မိံ ကောဉ္စာ ယထာ ဟိမစ္စယေ။
ကတာနိ ဇာလာနိ ပဒါလိယ ဟံသာ။
ဂစ္ဆန္တိ ပုတ္တာ စ ပတီ စ မယှံ၊
သာ ဟံ ကထံ နာနုဝဇေ ပဇာနံ။

ဟူသော ဤ ဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၅၂။ ကောဉ္စာ၊ ကြိုးကြာငှက်တို့သည်။ အဃသ္မိံ၊ ကောင်းကင်၌။ အသဇ္ဇမာနာ၊ မငြိကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဂစ္ဆန္တိ ယထာ၊ သွားကုန်သကဲ့သို့၎င်း။ ဟိမစ္စယေ၊ မိုဃ်းလေးလ လွန်လတ်သော်။ ကတာနိ၊ ပင့်ကူတို့သည် ဖွဲ့အပ်ကုန်သော။ ဇာလာနိ၊ ပင့်ကူမြှေး ကွန်ယက်တို့ကို။ ဟံသာ၊ ဟင်္သာပျိုနှစ်ခုတို့သည်။ ပဒါလိယ၊ ဖျက်ဆီး၍။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။ နေသံ၊ ထိုဟင်္သာပျိုနှစ်ခုတို့၏။ ဂတမဂ္ဂေန၊ သွားသောခရီးဖြင့်။ ဣတရာ၊ ဟင်္သာပျိုနှစ်ခုမှ တပါးကုန်သော

ဟင်္သာတို့သည်။ ဂစ္ဆန္တိ ယထာ စ၊ သွားကုန်သကဲ့သို့၎င်း။ တထာ၊ ထို့အတူ။ မယှံ၊ ငါ၏။ ပုတ္တာ စ၊ သားတို့သည်၎င်း။ ပတိ စ၊ လင်သည်၎င်း။ ကာမဇာလံ၊ ဝတ္ထုကာမ ကိလေသာကာမ တည်းဟူသော ကွန်ယက်ကို။ ဆိန္ဒိတွာ၊ ဖြတ်၍။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပဇာနံ-ပဇာနန္တီ၊ သိ၍။ သာအဟံ၊ ထိုငါသည်။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဂတမဂ္ဂေန၊ သားလင်တို့ သွားသောခရီးဖြင့်။ နာနု ဝဇေ၊ မလိုက်ဘဲနေအံ့နည်း။

ဤသို့ ဥဒါန်းကျူးရင့်ပြီးလျှင် ထိုပုဏ္ဏေးမသည် အဘယ့်ကြောင့်လျှင် ငါတယောက်တည်း သားလင်တို့အထံ၌ ရဟန်းမပြုဘဲ နေအံ့နည်း၊ ရဟန်းပြုအပ်သည်သာတည်းဟု ဆုံးဖြတ်ခြင်းကို ပြုပြီးလျှင် ပုဏ္ဏေးမတို့ကို ခေါ်၍ သင်တို့သည် အသို့ပြုကုန်လတ္တံ့နည်းဟု ဆို၍ အရှင်- အရှင်မတို့သည် အသို့ပြုကုန်လတ္တံ့နည်းဟု မေးကုန်၏။ ငါသည် ရဟန်းပြုအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အကျွန်ုပ်တို့သည်လည်း ရဟန်းပြုပါကုန်အံ့ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုပုဏ္ဏေးမသည် ထိုကုဋေရှစ်ဆယ်သော ဥစ္စာကို စွန့်ခဲ့ပြီးလျှင် တယူဇနာရှိသော ပုဏ္ဏေးမ ပရိသတ်ကိုယူ၍ သားတော်တို့ အထံသို့လျှင် သွားလေ၏။ သားတော် ဟတ္ထိပါလ ရသေ့သည် ကောင်းကင်ကနေလျှက် ထိုပရိသတ်အားလည်း တရားဟောတော်မူ၏။

တနေ့သ၌ ဧသုကာရီမင်းကြီးသည် ပုရောဟိတ်ကား အဘယ်မှာနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး- ပုရောဟိတ်သည်၎င်း, ပုဏ္ဏေးမသည်၎င်း အလုံးစုံသော ဥစ္စာတို့ကို စွန့်ပစ်ခဲ့ပြီးလျှင် နှစ်ယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ကိုယူ၍ သားများအထံသို့ သွားကြကုန်ပြီဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ဧသုကာရီမင်းကြီးသည် အရှင်မရှိသော ဥစ္စာတို့သည် ငါတို့အား ရောက်၏ဟု ဆို၍ ထိုပုရောဟိတ်အိမ်မှ ဥစ္စာကို ဆောင်ယူစေ၏။ ထိုအခါ မင်း၏ မိဖုယားကြီးသည် အရှင်မင်းကြီး- အဘယ်ကို ပြုတော်မူသနည်းဟု မေး၍ ပုရောဟိတ်အိမ်မှ ဥစ္စာကို သိမ်းယူစေ၏ဟု ဆိုလတ်သော် ပုရောဟိတ်သည် အဘယ်မှာ ရှိသနည်းဟုမေး၍ မယားပုဏ္ဏေးမနှင့်တကွ ရဟန်းပြုအံ့သောငှါ ပြည်မှထွက်ပြီဟု ကြားလေလျင် ဤမင်းကြီးသည် ပုဏ္ဏားသည်၎င်း, ပုဏ္ဏေးမသည်၎င်း, သားလေးယောက်တို့သည်၎င်း စွန့်အပ်သော ကျင်ကြီးစုကို မိုက်မဲတွေဝေသောကြောင့် မိမိနန်းတော်သို့ ဆောင်ယူစေ၏။ ဥပမာဖြင့် ထိုမင်းကို စွန့်စေအံ့ဟု ကြံ၍ အိမ်ဈေးမှ အမဲကို ဆောင်စေပြီးလျှင် မင်းယင်ပြင်၌ အမဲစုအပုံကို ပြုစေ၍ ခရီးဖြောင့်ကို လွှတ်သဖြင့် ကွန်ကို ထက်ဝန်းကျင် ကာရံစေ၏။ လင်းတတို့သည် အဝေးမှလျှင် မြင်ကုန်၍ ထိုအမဲအလို့ငှာ ကျကုန်၏။ ထိုလင်းတအပေါင်းတို့တွင် ပညာရှိကုန်သော လင်းတတို့သည် ကွန်ကို ပြုအပ်သည်ဟု သိကုန်၍ အလွန် ဝမ်းလေးကုန်သည် ဖြစ်ကုန်လတ်သော် ဖြောင့်ဖြောင့်ပျံခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ မိမိတို့ စားပြီးသော အမဲကို အန်၍ ကွန်ကို မငြိစေမူ၍လျှင် ဖြောင့်ဖြောင့်ပျံ၍ သွားကုန်၏။ ပညာမရှိသော လင်းတတို့သည်ကား ထိုပညာရှိသော လင်းတတို့သည် အန်အပ်သော အန်ဖတ်ကို စားကုန်သောကြောင့် အလွန်လေးကုန်သည်ဖြစ်၍ ပျံခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ သွား၍ ကွန်၌ မိကုန်၏။ ထိုအခါ တခုသော လင်းတကို ဖမ်းယူ၍ မိဖုယားကြီးအား ပြကုန်၏။ မိဖုယားကြီးသည် ထိုလင်းတကိုယူ၍ မင်းကြီးအထံသို့ သွားပြီးလျှင် မြတ်သောမင်းကြီး- ကြွတော်မူလှည့်၊ မင်းယင်ပြင်၌ တခုသော အမူအရာကို ကြည့်ကြကုန်အံ့ဟု ဆို၍ မြတ်သော လေသွန်တံခါးကို ဖွင့်၍ မြတ်သောမင်းကြီး- ဤလင်းတကို ကြည့်တော်မူလော့ဟု ဆို၍ ထိုအကြောင်းကို တင်လျှောက်လိုရကား-

၃၅၃။ ဧတေ ဘုတွာ ဝမိတွာ စ၊ ပက္ကမန္တိ ဝိဟင်္ဂမာ။
ယေ စ ဘုတွာ န ဝမိံသု၊
တေ မေ ဟတ္တတ္ထ မာဂတာ။

၃၅၄။ အဝမီ ဗြာဟ္မဏော ကာမေ၊
သော တွံ ပစ္စာ ဝမိဿတိ။
ဝန္တာဒေါ ပုရိသော ရာဇ၊
န သော ဟောတိ ပသံသိယော။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၅၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဧတေ ဝိဟင်္ဂမာ၊ ထိုလင်းတတို့သည်။ ဘုတွာ စ၊ စားပြီး၍လည်း။ ဝမိတွာ စ၊ အန်ပြီး၍လည်း။ ပက္ကမန္တိ၊ ပျံသွားလေကုန်၏။ ယေ စ၊ အကြင်လင်းတတို့သည်ကား။ ဘုတွာ၊ စားပြီး၍။ န ဝမိံသု၊ မအန်ကုန်။ တေ၊ ထိုစားပြီးမှ မအန်သော လင်းတတို့သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဟတ္ထတ္တံ၊ လက်တွင်းသို့။ အာဂတာ၊ ရောက်ကုန်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၅၄။ ရာဇ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည်။ ကာမေ၊ ဝတ္ထုကာမဖြစ်သော ဥစ္စာတို့ကို။ အဝမိ၊ အန်လေပြီ။ သော တွံ၊ ထိုအရှင်မင်းကြီးသည်။ ပစ္စာဝမိဿတိ၊ တဖန် စားပြန်တော်မူဘိ၏။ ရာဇ၊ အရှင်မင်းကြီး။ ယော ပုရိသော၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဝန္တာဒေါ၊ သူတပါး အန်ဖတ်ကိုစား၏။ သော ပုရိသော၊ ထိုသူတပါး အန်ဖတ်ကို စားသောပုဂ္ဂိုလ်သည်။ န ပသံသိယော၊ ဘုရားအစရှိသော ပညာရှိတို့ မချီးမွမ်းအပ်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

ထိုမိဖုယားကြီး တင်လျှောက်သော စကားကို ကြားရလျှင် ဧသုကာရီ မင်းကြီးသည် နှလုံး မသာယာသည်ဖြစ်၍ ဘဝသုံးပါးတို့သည် ရဲရဲပြောင်ပြောင် တောက်လောင်သကဲ့သို့ ထင်ကုန်၏။ ထိုမင်းကြီးသည် ယနေ့ပင်လျှင် မင်းအဖြစ်ကို စွန့်၍ ငါ့အား ရဟန်းပြုခြင်းသည် သင့်၏ဟု ထိတ်လန့်ခြင်း သံဝေဂဖြစ်၍ မိဖုယားကြီးအား ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုလိုရကား-

၃၅၅။ ပင်္ကေ စ ပေါသံ ပလိပေ ဗျသန္နံ၊
ဗလီ ယထာ ဒုဗ္ဗလ မုဒ္ဓရေယျ။
ဧဝမ္ပိ တွံ မံ ဥဒတာရီ ဘောတိ၊
ပဉ္စာလိ ဂါထာဟီ သုဘာသိတာဟိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၅၅။ ပဉ္စာလိ၊ ပဉ္စာလမင်း၏ သ္မီးတော်ဖြစ်သော။ ဘောတိ၊ အရှင်မိဖုယား။ ပင်္ကေ စ၊ ကပ်ငြိသော ညွန်ကြီး၌၎င်း။ ပလိပေ စ၊ ကျွံနစ်စေတတ်သော ညွန်ငယ်၌၎င်း။ ဗျသန္နံ၊ ကျွံနစ်သော။ ဒုဗ္ဗလံ၊ အားနည်းသော။ ပေါသံ၊ ယောက်ျားကို။ ဗလီ၊ ခွန်အားရှိသောသူသည်။ ဥဒ္ဓရေယျ ယထာ၊ ကယ်တင်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ တွံပိ၊ ရှင်မိဖုယားကြီးသည်လည်း။ သုဘာသိတာဟိ၊ ကောင်းစွာ ဆိုအပ်ကုန်သော။ ဂါထာဟိ၊ ဂါထာတို့ဖြင့်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဥဒတာရီ၊ ကာမညွန်မှ ကယ်တင်ပေ၏။

ဤသို့သောစကားကို ပြောဆိုပြီးလျှင် ထိုခဏ၌လျင်ပင် ရဟန်းပြုလိုသည်ဖြစ်၍ မှူးတော် မတ်တော်တို့ကို ခေါ်စေပြီးလျှင် သင်အမတ်တို့သည် အသို့ပြုကုန်အံ့နည်းဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီးတို့သည် အသို့ပြုတော်မူကုန်အံ့နည်းဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ငါသည် ဟတ္ထိပါလအထံ၌ ရဟန်းပြုအံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်မင်းကြီး- အကျွန်ုပ်တို့သည်လည်း ရဟန်းပြုကုန်အံ့ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ ဧသုကာရီမင်းကြီးသည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏသီမြို့၌ မင်းအဖြစ်ကို စွန့်၍ အလိုရှိကုန်သော သူတို့သည် ထီးဖြူကို ဆောင်းစေကုန်သတည်းဟု ဆိုပြီးလျှင် မှူးမတ်အပေါင်း ခြံရံလျက် သုံးယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ကိုယူ၍ ဟတ္တိပါလ အထံသို့သာလျှင် သွားလေ၏။ ဟတ္ထိပါလ ရသေ့သည် ကောင်းကင်က နေလျက် ထိုပရိသတ်အားလည်း တရားဟောတော်မူ၏။

သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဧသုကာရီမင်းကြီး ရဟန်းပြုသောအဖြစ်ကို ထင်ရှားပြလိုသည်ဖြစ်၍-

၃၅၆။ ဣဒံ ဝတွာ မဟာရာဇာ၊ ဧသုကာရီ ဒိသမ္ပတိ။
ရဋ္ဌံ ဟိတွာန ပဗ္ဗဇိ၊ နာဂေါ ဆေတွာဝ ဗန္ဓနံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၅၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ နာဂေါ၊ ဆင်ပြောင်သည်။ ဗန္ဓနံ၊ အနှောင်အဖွဲ့ကို။ ဆေတွာဝ၊ ဖြတ်သကဲ့သို့။ ဒိသမ္ပတိ၊ အရပ်မျက်နှာအရှင်ဖြစ်သော။ ဧသုကာရီ၊ ဧသုကာရီအမည်ရှိသော။ မဟာရာဇာ၊ ပြည့်ရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဣဒံ၊ ဤစကားကို။ ဝတွာ၊ ဆိုပြီး၍။ ရဋ္ဌံ၊ ဗာရာဏသီပြည်ကြီးကို။ ဟိတွာန၊ စွန့်၍။ ပဗ္ဗဇိ၊ ရဟန်းပြု၏။

တနေ့သောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ကြွင်းကျန်သော လူအပေါင်းသည် စည်းဝေး၍ မင်းအိမ်တံခါးသို့ သွားပြီးလျှင် မိဖုယားကြီးအား ကြားသဖြင့် နန်းတော်သို့ဝင်၍ မိဖုယားကြီးကို ရှိခိုး၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်စွာ နေလျက်

မိဖုယားကြီးကို တောင်းပန်လိုရကား-

၃၅၇။ ရာဇာ စ ပဗ္ဗဇ္ဇ မရောစယိတ္ထ၊
ပဟာယ ရဋ္ဌံ နရဝီရသေဋ္ဌော။
တုဝမ္ပိ နော ဟောဟိ ယထေဝ ရာဇာ၊
အမှေဟိ ဂုတ္တာ အနုသာသ ရဇ္ဇံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၅၇။ အယျေ၊ အရှင်မိဖုယားမြတ်။ နရဝီရသေဋ္ဌော၊ လူတကာတို့ထက် လုံ့လဖြင့် မြတ်တော်မူသော။ ရာဇာ စ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်လည်း။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ ပဟာယ၊ စွန့်တော်မူ၍။ ပဗ္ဗဇ္ဇံ၊ ရဟန်းအဖြစ်ကို။ အရောစယိတ္ထ၊ နှစ်သက်တော်မူလေပြီ။ ရာဇာ ယထာ ဧဝ၊ အရှင်မင်းကြီးကဲ့သို့လျှင်။ တုဝမ္ပိ၊ အရှင်မိဖုယားမြတ်သည်လည်း။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ဟောဟိ၊ ဖြစ်တော်မူလော့။ အမှေဟိ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဂုတ္တာ၊ စောင့်ရှောက်အပ်ကုန်သည် ဖြစ်၍။ တွံ၊ အရှင်မိဖုယားမြတ်သည်။ ရဇ္ဇံ၊ ပြည်ကို။ အနုသာသ၊ ဆုံးမတော်မူလော့။

ထိုမိဖုယားကြီးသည် လူများစကားကိုကြား၍ ထိုလူများအား တရားဟောလိုရကား-

၃၅၈။ ရာဇာ စ ပဗ္ဗဇ္ဇ မရောစယိတ္ထ၊
ရဋ္ဌံ ပဟာယ နရဝီရသေဋ္ဌော
အဟမ္မိ ဧကာ စရိဿာမိ လောကေ၊
ဟိတွာန ကာမာနိ မနောရမာနိ။

၃၅၉။ ရာဇာ စ ပဗ္ဗဇ္ဇ မရောစယိတ္တ၊
ရဋ္ဌ ပဟာယ နရဝီရသေဋ္ဌော။
အဟမ္ပိ ဧကာ စရိဿာမိ လောကေ၊
ဟိတွာန ကာမာနိ ယထောဓိကာနိ။

၃၆၀။ အစ္စေန္တိ ကာလာ တရယန္တိ ရတ္တိယော၊
ဝယော ဂုဏာ အနုပုဗ္ဗံ ဇဟန္တိ။
အဟမ္ပိ ဧကာ စရိဿာမိ လောကေ၊
ဟိတွာန ကာမာနိ မနောရမာနိ။

၃၆၁။ အစ္စေန္တိ ကာလာ တရယန္တိ ရတ္တိယော၊
ဝယော ဂုဏာ အနုပုဗ္ဗံ ဇဟန္တိ။
အဟမ္ပိ ဧကာ စရိဿာမိ လောကေ၊
ဟိတွာန ကာမာနိ ယထောဓိကာနိ။

၃၆၂။ အစ္စေန္တိ ကာလာ တရယန္တိ ရတ္တိယော၊
ဝယော ဂုဏာ အနုပုဗ္ဗံ ဇဟန္တိ။
အဟမ္ပိ ဧကာ စရိဿာမိ လောကေ၊
သီတိဘူတာ သဗ္ဗ မတိစ္စ သင်္ဂံ။

ဟူသော ကြွင်းသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၅၈။ ဘောန္တော နဂရဝါသိနော၊ အို ပြည်သူအပေါင်းတို့။ နရဝီရသေဋ္ဌော၊ လူတို့ထက် လုံ့လဖြင့်မြတ်တော်မူသော။ ရာဇာ စ၊ မင်းမြတ်သည်လည်း။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ ပဟာယ၊ စွန့်၍။ ပဗ္ဗဇ္ဇံ၊ ရဟန်းအဖြစ်ကို။ အရောစယိတ္ထ၊ နှစ်သက်တော်မူလေပြီ။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ လောကေ၊ ပစ္စုပ္ပန်လောက၌။ မနောရမာနိ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိကုန်သော။ ကာမာနိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဟိတွာန၊ စွန့်၍။ ဧကာ၊ သားသ္မီး ကိလေသာဟူသော ကျဉ်းမြောင်းခြင်းတို့မှ လွတ်လပ်၍ တယောက်အထီးတည်း။ စရိဿာမိ၊ ကျင့်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၃၅၉။ ဘောန္တော နဂရဝါသိနော၊ အို ပြည်သူအပေါင်းတို။ နရဝီရသေဋ္ဌော၊ လူတို့ထက် လုံ့လအားဖြင့် မြတ်တော်မူသော။ ရာဇာ စ၊ မင်းမြတ်သည်လည်း။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းပြည်ကို။ ပဟာယ၊ စွန့်၍။ ပဗ္ဗဇ္ဇံ၊ ရဟန်းအဖြစ်ကို။ အရောစယိတ္ထ၊ နှစ်သက်တော်မူလေပြီ။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ လောကေ၊ ပစ္စုပ္ပန်လောက၌။ ယထောဓိကာနိ၊ အကြင်အကြင်သို့သော အပိုင်းအခြား အတိုင်းအရှည်ဖြင့် တည်ကုန်သော။ ကာမာနိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဟိတွာန၊ စွန့်၍။ ဧကာ၊ တယောက်အထီးတည်း။ စရိဿာမိ၊ ကျင့်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၃၆၀။ ဘောန္တော နဂရဝါသိနော၊ အို ပြည်သူအပေါင်းတို့။ ကာလာ၊ နံနက် အစရှိကုန်သောအခါတို့သည်။ အစ္စေန္တိ၊ လွန်ကုန်၏။ ရတ္တိယော၊ ညဉ့်တို့သည်။ တရယန္တိ၊ အသက်ကိုစား၍ သွားကုန်၏။ ဝယောဂုဏာ၊ ပဌမအရွယ် အစရှိကုန်သော သုံးပါးသောအစု, မန္ဒဒသက အစရှိကုန်သော ဆယ်ပါးသောအစုတို့သည်။ အနုပုဗ္ဗံ၊ အစဉ်အတိုင်း။ ဇဟန္တိ၊ စွန့်ကုန်၏။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ လောကေ၊ ပစ္စုပ္ပန်လောက၌။ မနောရမာနိ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဘွယ်ရှိကုန်သော။ ကာမာနိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဟိတွာန၊ စွန့်၍။ ဧကာ၊ တယောက်အထီးတည်း။ စရိဿာမိ၊ ကျင့်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၃၆၁။ ဘောန္တော နဂရဝါသိနော၊ အို ပြည်သူ အပေါင်းတို့။ ကာလာ၊ နံနက် အစရှိကုန်သောအခါတို့သည်။ အစ္စေန္တိ၊ လွန်ကုန်၏။ ရတ္တိယော၊ ညဉ့်တို့သည်။ တရယန္တိ၊ အသက်ကိုစား၍ သွားကုန်၏။ ဝယောဂုဏာ၊ ပဌမအရွယ် အစရှိကုန်သော သုံးပါးသောအစု, မန္ဒဒသက အစရှိသော ဆယ်ပါးသောအစုတို့သည်။ အနုပုဗ္ဗံ၊ အစဉ်အတိုင်း။ ဇဟန္တိ၊ စွန့်ကုန်၏။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ လောကေ၊ ပစ္စုပ္ပန်လောက၌။ ယထောဓိကာနိ၊ အကြင်အကြင်သို့သော အပိုင်းအခြား အတိုင်းအရှည်ဖြင့် တည်ကုန်သော။ ကာမာနိ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကို။ ဟိတွာန၊ စွန့်၍။ ဧကာ၊ တယောက်အထီးတည်း။ စရိဿာမိ၊ ကျင့်အံ့။

֍ ဋ္ဌ ၃၆၂။ ဘောန္တော နဂရဝါသိနော၊ အို ပြည်သူအပေါင်းတို့။ ကာလာ၊ နံနက် အစရှိကုန်သောအခါတို့သည်။ အစ္စေန္တိ၊ လွန်ကုန်၏။ ရတ္တိယော၊ ညဉ့်တို့သည်။ တရယန္တိ၊ အသက်ကိုစား၍ သွားကုန်၏။ ဝယောဂုဏာ၊ ပဌမအရွယ် အစရှိကုန်သော သုံးပါးသော အစု, မန္ဒဒသက အစရှိကုန်သော ဆယ်ပါးသော အစုတို့သည်။ အနုပုဗ္ဗံ၊ အစဉ်အတိုင်း။ ဇဟန္တိ၊ စွန့်ကုန်၏။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ လောကေ၊ ပစ္စုပ္ပန်လောက၌။ သီတိဘူတာ၊ ကိလေသာတို့ကို စွန့်လျက် ငြိမ်းချမ်းသည်ဖြစ်၍။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ သင်္ဂံ၊ ရာဂ အစရှိသော ကပ်ငြိခြင်းကို။ အတိစ္စ၊ လွန်၍။ ဧကာ၊ တယောက်အထီးတည်း။ စရိဿာမိ၊ ကျင့်အံ့။

ဤသို့လျှင် မိဖုယားကြီးသည် ဤငါးဂါထာပါဌ်တို့ဖြင့် လူများအပေါင်းအား တရားဟောပြီးလျှင် မှူးမတ်တို့၏ မယားတို့ကို ခေါ်စေ၍ သင်တို့သည် အသို့ပြုကုန်အံ့နည်းဟု ဆို၏။ အရှင်မိဖုယား- အရှင်မိဖုယားတို့သည် အသို့ပြုတော်မူကုန်အံ့နည်းဟု မေးလျှောက်ကုန်၏။ ငါသည် ရဟန်းပြုအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အကျွန်ုပ်တို့သည်လည်း ရဟန်းပြုပါကုန်အံ့ဟု လျှောက်ကုန်၏။ ထိုမိဖုယားကြီးသည် ကောင်းပြီဟုဆို၍ နန်းတော်၌ ရွှေတိုက် ငွေတိုက် အစရှိသည်တို့ကို ဖွင့်စေပြီးလျှင် ဤမည်သောအရပ် ဤမည်သောအရပ်တို့၌ များစွာသော ရွှေတို့ကို မြှုပ်ထားအပ်ကုန်၏ဟု ရွှေပေ၌ ရေးစေပြီးလျှင် လှူအပ်သည်သာတည်း၊ အလိုရှိသောသူတို့သည် ဆောင်ယူစေကုန်သတည်းဟုဆို၍ ထိုရွှေပေကို နန်းတော်ပြာသာဒ်မတို့၌ ဆွဲစေပြီးလျှင် မြို့အလုံး၌ စည်လည်စေ၍ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ကို စွန့်ပစ်၍ မြို့နန်းမှ ထွက်ခဲ့၏။

ထိုသို့ ထွက်သောခဏ၌ မြိုအလုံးသည် ချောက်ချား၍ မင်းသည်၎င်း မိဖုယားကြီးသည်၎င်း တိုင်းပြည်ကိုစွန့်၍ ရဟန်းပြုအံ့ဟု ထွက်ကုန်သတတ်၊ ငါတို့သည် ဤအရပ်၌ အသို့ပြုကုန်အံ့နည်းဟု ချောက်ချား၏။ ထိုထိုအရပ်မှ လူတို့သည် ဥစ္စာဖြင့် ပြည့်မြဲတိုင်းလျှင် ဖြစ်ကုန်သော အိမ်တို့ကို စွန့်ခဲ့ပြီးလျှင် သားသ္မီးတို့ကို လက်ဆွဲ၍ ထွက်ကုန်၏။ အလုံးစုံသော အိမ်ဈေးတို့သည် ခင်းကျင်းမြဲတိုင်းသာလျှင် ရှိရစ်ကြကုန်၏။ ပြန်၍ ကြည့်သောသူမည်သည် မရှိ၊ အလုံးစုံသော ဗာရာဏသီပြည်သည် အချည်းနှီး ဖြစ်၏။ မိဖုယားကြီးသည်လည်း သုံးယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ကိုယူ၍ ထိုဟတ္ထိပါလ ရသေ့အထံသို့လျှင် သွား၏။ ဟတ္ထိပါလ ရသေ့သည် ကောင်းကင်ကနေလျက် ထိုပရိသတ်အားလည်း တရားဟောတော်မူပြီးလျှင် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ပရိသတ်ကိုယူ၍ ဟိမဝန္တာသို့ ရှေးရှုသွားတော်မူ၏။

ဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာ ရှိသော ဗာရာဏသီပြည်ကြီးကို အချည်းအနှီးပြု၍ ရဟန်းပြုအံ့ဟု လူများအပေါင်းကိုယူ၍ ဟိမဝန္တာသို့ သွားသတတ်၊ ငါတို့သည်ကား အဘယ်ဆိုဘွယ်ရှိအံ့နည်းဟု အလုံးစုံသော ကာသိတိုင်းသည် ချောက်ချားလျက် တဆယ်ရှစ်ယူဇနာရှိသော ပရိသတ်တို့သည်လည်း ဟတ္ထိပါလသတို့သား အထံသို့ လိုက်ကြလေကုန်၏။ နောက်အဘို့၌ ပရိသတ်တို့သည် ယူဇနာ သုံးဆယ်ရှိသည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုဟတ္ထိပါလ ရသေ့သည် ထိုယူဇနာ သုံးဆယ်ရှိသော ပရိသတ်နှင့်တကွ ဟိမဝန္တာသို့ ဝင်တော်မူ၏။

သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုအကြောင်းကို သိ၍ ဟတ္ထိပါလ သတို့သားသည် မြတ်သော တောထွက်ခြင်းကို တောထွက်၏။ အစည်းအဝေးသည် များလတ္တံ့၊ နေရာအရပ်ကို ရခြင်းငှါ သင့်၏ဟု ဝိသုကြုံနတ်သားကိုခေါ်၍ အမောင် ဝိသုကြုံနတ်သား- သွားချေ၊ အလျား သုံးဆယ့် ခြောက်ယူဇနာ, အနံ တဆယ့်ငါးယူဇနာ ရှိသော ကျောင်းကို ဖန်ဆင်း၍ ရဟန်းပရိက္ခရာတို့ကို ပြည့်စုံစေလော့ဟု စေ၏။ ထိုဝိသုကြုံနတ်သားသည် ကောင်းပြီဟု သိကြားမင်းစကားကို ဝန်ခံပြီးလျှင် ဂင်္ဂါနား၌ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော မြေအဘို့ဝယ် ဆိုအပ်ပြီးသော ပမာဏရှိသော ကျောင်းကို ဖန်ဆင်း၍ ကျောင်းတို့၌ သစ်အခင်း, သစ်ရွက်အခင်း, နေရာ အစရှိသည်တို့ကို ခင်း၍ အလုံးစုံသော ရဟန်းပရိက္ခရာတို့ကို ဖန်ဆင်း၏။

တကျောင်း တကျောင်း၌ တံခါးတခုစီ စင်္ကြံတခုစီ ညဉ့်သန့်ရာ နေ့သန့်ရာ ပိုင်းခြား၍ အင်္ဂတေဖြင့် အပြေအဖြစ် ပြုအပ်၏။ နေရာ တံကဲပျဉ်ကိုလည်း ထားအပ်၏။ ထိုထိုအရပ်တို့၌ အထူးထူးသော အဆင်းရှိသော ကောင်းသော အနံ့ရှိသော ပန်းတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်ကုန်သော ပန်းချုံတို့သည် ရှိကုန်၏။ တဆောင် တဆောင်သော စင်္ကြံဦး၌ တခုတခုသော ရေဖြင့်ပြည့်သော ရေတွင်းသည် ရှိ၏။ ထိုရေတွင်း၏ အနီး၌ တပင်တပင်စီသော အသီးသီးသော သစ်ပင်သည် ရှိ၏။ ထိုသစ်ပင်သည် တပင်တည်းဖြစ်လျက် အလုံးစုံသော အသီးတို့ကို သီး၏။ ဤအလုံးစုံသည် နတ်တို့ အာနုဘော်ကြောင့် ဖြစ်၏။ ဝိသုကြုံနတ်သားသည် ကျောင်းတို့ကို ဖန်ဆင်းပြီးလျှင် ကျောင်းတို့၌ ရဟန်းပရိက္ခရာတို့ကိုထား၍ အကြင်သူတို့သည် ရဟန်း ပြုလိုကုန်၏။ ထိုသူတို့သည် ဤပရိက္ခရာတို့ကို ယူစေကုန်သတည်းဟု ဟင်္သပြဒါးစစ်ဖြင့် ကျောင်းနံရံ၌ အက္ခရာရေး၍ မိမိအာနုဘော်ဖြင့် ကြောက်မက်ဘွယ် အသံရှိသော သားငှက်တို့ကို၎င်း, မကောင်းသော အဆင်းကို ပြတတ်ကုန်သော ဘီလူးတို့ကို၎င်း ဖဲစေပြီးလျှင် မိမိနေရာသို့ သွား၏။

ဟတ္ထိပါလ ရသေ့သည် တယောက်တည်း သွားလောက်သော ခရီးဖြင့် သိကြားမင်း ပေးအပ်သော ကျောင်းသို့ ဝင်၍ အက္ခရာတို့ကို မြင်လျှင် သိကြားနတ်မင်းသည် ငါ၏ မြတ်သော တောထွက်ခြင်းဖြင့် တောထွက်သည်၏ အဖြစ်ကို သိသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု နှလုံးသွင်း၍ တံခါးကိုဖွင့်၍ ကျောင်းတွင်းသို့ ဝင်ပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းအသွင်ကို ယူ၍ ကျောင်းမှထွက်၍ စင်္ကြံသို့သက်၍ နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ် ထိုမှ ဤမှ စင်္ကြံသွား၍ မိမိမှ ကြွင်းသော လူအပေါင်းကို ရဟန်းပြုစေ၍ ကျောင်းကို စီရင်သည်ရှိသော် နို့စိုသားငယ်ရှိကုန်သော မိန်းမတို့အား အလယ်၌ ကျောင်းကို ပေး၏။ ထိုကျောင်းမှ အခြားမဲ့ဖြစ်သော ကျောင်းကို အိုမင်းပြီးသော မိန်းမတို့အား ပေး၏။ ထိုကျောင်းမှ အခြားမဲ့ဖြစ်သော ကျောင်းကို အလတ်ဖြစ်သော မိန်းမတို့အား ပေး၏။ ထက်ဝန်းကျင်မှ ရံ၍ တည်ကုန်သော ကျောင်းကိုမူကား ယောက်ျားတို့အား ပေး၏။

ထိုအခါ တပါးသော ပြည်နီးချင်းမင်းသည် ဗာရာဏသီပြည်၌ မင်းမရှိသတတ်ဟု ကြား၍ လာလတ်ပြီးလျှင် တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့် စပ်သော ဗာရာဏသီမြို့ကို ကြည့်သဖြင့် နန်းတော်သို့ တက်၍ ထိုထိုအရပ်၌ ရွှေ ငွေ အစရှိသော ရတနာစုကို မြင်၍ ဤသို့သဘောရှိသော မြို့နန်းကို စွန့်၍ ရဟန်းပြုသောအခါမှစ၍ ဤအဖြစ် မည်သည်ကား အလွန်မြတ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံလျက် သေသောက်ကြူးတို့ကို လမ်းခရီးကိုမေး၍ ဟတ္ထိပါလရသေ့ထံသို့လျှင် သွားလေ၏။ ဟတ္ထိပါလရသေ့သည် ထိုမင်း ဝင်လာသော အဖြစ်ကိုသိ၍ ခရီးရင်ဆိုင် သွားပြီးလျှင် ကောင်းကင်က နေလျက် တရားဟောသဖြင့် ကျောင်းသို့ ဆောင်ယူ၍ အလုံးစုံသော ပရိသတ်ကို ရဟန်းပြုစေ၏။

ဤနည်းဖြင့်လျှင် တပါးကုန်သော ပြည်နီးချင်း မင်းခြောက်ယောက်တို့သည်လည်း ရဟန်းပြုကုန်၏။ မင်းခုနစ်ယောက်တို့သည် ဥစ္စာစည်းစိမ်တို့ကို စွန့်၍ ရဟန်းပြုသည်ရှိသော် သုံးဆယ့်ခြောက်ယူဇနာရှိသော ကျောင်း၌ အခြား မရှိသည်ဖြစ်၍ ပြည့်၏။ အကြင်သူသည် ကာမဝိတက် အစရှိသည်တို့တွင် တပါးပါးကို ကြံ၏။ ထိုသူအား ဘုရားလောင်း ဟတ္ထိပါလရသေ့သည် တရားဟော၍ ဗြဟ္မဝိဟာရ ဘာဝနာကို၎င်း, ကသိုဏ်းဘာဝနာကို၎င်း ကြား၏။

ထိုရသေ့တို့သည် များသောအားဖြင့် ဈာန်အဘိညာဉ်ကို ဖြစ်စေ၍ သုံးစုတို့တွင် နှစ်စုသော ရသေ့တို့သည် ဗြဟ္မာ့ပြည်၌ ဖြစ်ကုန်၏။ သုံးခုမြောက်ဖြစ်သော အစုကို သုံးစု စုပြန်၍ တစုသည် ဗြဟ္မာ့ပြည်၌ ဖြစ်၏။ တစုသည် ကာမာဝစရ နတ်ပြည်ခြောက်ထပ်တို့၌ ဖြစ်၏။ တစုသည် ရသေ့တို့အား လုပ်ကျွေးခြင်းကို ပြု၍ လူ့ပြည်၌ မင်းသူကြွယ်, ပုဏ္ဏားသူကြွယ်, သူဌေးသူကြွယ်ဟူသော သူကြွယ်မျိုး သုံးပါးတို့၌ ဖြစ်၏။ ဤသို့ ဟတ္ထိပါလရသေ့၏ အဆုံးအမသည် ငရဲ တိရစ္ဆာန် ပြိတ္တာ, အသုရကာယ် တည်းဟူသော အပါယ်လေးပါးတို့မှ ကင်း၏။

(ဤသိန်းသိုန်းဃိုဠ်ကျွန်း၌ ပထဝိစာလကဓမ္မဂုတ္တ မထေရ်၎င်း, ကဋကန္ဓကာရဝါသီ ဖုဿဒေဝ မထေရ်၎င်း, ဥပရိမဏ္ဍလဝါသီ မဟာသင်္ဃရက္ခိတမထေရ်၎င်း, မလယမဟာဒေဝမထေရ်၎င်း, အဘယဂိရိဝါသီ မဟာဒေဝမထေရ်၎င်း, ဂါမန္တပဗ္ဘာရဝါသီ မဟာသီဝ မထေရ်၎င်း, ကာဠဝလ္လိမဏ္ဍပဝါသီ မဟာနာဂ မထေရ်၎င်း, ဤမထေရ် ခုနစ်ပါးတို့သည် ကုဒါလပဏ္ဍိတ အစည်းအဝေး၌၎င်း, မူဂပက္ခဇာတ် အစည်းအဝေး၌၎င်း, စူဠသုတသောမ အစည်းအဝေး၌၎င်း, အယောသရပဏ္ဍိတဇာတ် အစည်းအဝေး၌၎င်း, ဟတ္ထိပါလ အစည်းအဝေး၌၎င်း, အလုံးစုံသော သူတို့၏ နောက်မှ တောထွက်သော ပရိသတ်တို့တည်း။ )

ထို့ကြောင့် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-

အဘိတ္ထရေထ ကလျာဏေ၊ ပါပါ စိတ္တံ နိဝါရယေ။
ဒန္ဓဉှိ ကရောတော ပုညံ၊ ပါပသ္မိံ ရမတေ မနော။

ဟူ၍ ဟောတော်မူ၏။

ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ကလျာဏေ၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို။ အဘိတ္ထရေထ၊ လျင်မြန်စွာ ပြုရာ၏။ ပါပါ၊ မကောင်းမှုမှ။ စိတ္တံ၊ စိတ်ကို။ နိဝါရယေ။ မြစ်ရာ၏။ ဟိ- သစ္စံ၊ မှန်၏။ ပုညံ၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို။ ဒန္ဓံ၊ နှေးနှေး။ ကရောတော၊ ပြုသောသူ၏။ မနော၊ စိတ်သည်။ ပါပသ္မိံ၊ မကောင်းမှု၌။ ရမတေ၊ မွေ့လျော်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ဤသို့လျှင် ရှေး၌လည်း သင်တို့ဆရာ ငါဘုရားသည် မြတ်သော တောထွက်ခြင်းကို တောထွက်တော် မူဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးသည် ထိုအခါ ဧသုကာရီမင်းကြီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မဟာမာယာသည် ထိုအခါ မိဖုယားကြီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မဟာကဿပသည် ထိုအခါ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ဘဒ္ဒါကာပိလာနီ ထေရီမသည် ထိုအခါ ပုဏ္ဏေးမ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အနုရုဒ္ဓါသည် ထိုအခါ အဇပါလ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မဟာမောဂ္ဂလာန်သည် ထိုအခါ ဂေါပါလ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ အဿပါလ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခု

အခါ ငါဘုရား ပရိသက်တို့သည် ထိုအခါ ကြွင်းသောပရိသတ်တို့ ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ။ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဟတ္ထိပါလ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကာမညှီဟောက်၊ တံတွေးပေါက်၊ စွန့်မြောက် ပါရမီ

တဆယ့်သုံးခုမြောက်သော ဟတ္ထိပါလဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****

ဝီသတိနိပါတ်

၁၄။ အယောဃရဇာတ်

မြတ်သော တောထွက်တော်မူခြင်း အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ယမေကရတ္တိံ ပဌမံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ အယောဇရဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် မြတ်သော တောထွက်ခြင်းကိုပင်လျှင် အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုအခါ၌လည်း သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါဘုရားသည် မြတ်သော ထွက်တော်မူခြင်းကို တောထွက်တော်မူသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း မြတ်သောထွက်ခြင်းကို တောထွက်တော် မူဘူးသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့- လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းကြီး၏ မိဖုယားကြီးသည် ကိုယ်ဝန်ကိုရလျှင် ကိုယ်ဝန် အစောင့်အရှောက်ကို ပေး၍ ကိုယ်ဝန်ရင့်လတ်သော် မိုးသောက်ယံ၏ အခြားမဲ့၌ သားကိုဖွား၏။ ထိုမိဖုယားကြီးအား ရှေးဘဝ၌ တယောက်သော လင်တူမိန်းမသည် သင်၏ ဖွားတိုင်းဖွားတိုင်းသော သားတို့ကို စားရလို၏ဟု ဆုတောင်းခြင်းကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုလင်တူမိန်းမသည် မိမိမြုံသည်ဖြစ်၍ သားဟူသော အကြောင်းကြောင့် အမျက်ထွက်သဖြင့် ထိုဆုတောင်းခြင်းကို ပြု၍ ဘီလူးအမျိုး၌ ဖြစ်သတတ်၊ တယောက်သော မိန်းမသည် မင်း၏ မိဖုယားကြီးဖြစ်၍ ဤသားကို ဖွား၏။ ဤဘီလူးမသည် ထိုအခါ၌ အခွင့်ရ၍ မိဖုယားမြင်စဉ်လျှင် ကြောက်မက်ဘွယ်သော အဆင်းရှိသည်ဖြစ်၍ လာလတ်ပြီးလျှင် သူငယ်ကို ယူ၍ ပြေး၏။ မိဖုယားသည် ဘီလူးမသည် ငါ့သားကိုယူ၍ ပြေးခဲ့ပြီဟု ကျယ်စွာသောအသံဖြင့် ဟစ်ကြွေး၏။ ဘီလူးမသည်လည်း သူငယ်ကို ကြာစွယ်ကြာရင်းကဲ့သို့ ကျွတ်ကျွတ်ဝါး၍ စားပြီးလျှင် မိဖုယားအား လက်၏ ဖောက်ပြန်ခြင်း အစရှိသည်တို့ဖြင့် ကြောက်မက်ဘွယ်သော အဆင်းကိုပြသဖြင့် ခြိမ်းချောက်၍ သွား၏။

မင်းသည် ထိုမိဖုယားစကားကို ကြား၍ ဘီလူးမအား အသို့ပြုခြင်းငှါ တတ်နိုင်အံ့နည်းဟု ဆို၍ ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။ တဖန် မိဖုယား သားဖွားသောအခါ မြဲမြံစွာ အစောင့်အရှောက်ကို ပြု၏။ မိဖုယားသည် တဖန် သားဖွားပြန်၏။ ဘီလူးမသည် လာလတ်၍ ထိုသားကိုလည်း စား၍သွားပြန်၏။ သုံးကြိမ်မြောက်၌ကား ထိုမိဖုယား၏ ဝမ်း၌ ဘုရားလောင်းသည် ပဋိသန္ဓေယူ၏။ မင်းသည် လူများကို စည်းဝေးစေ၍ မိဖုယားကြီး ဖွားတိုင်း ဖွားတိုင်းသော သားကို တယောက်သော ဘီလူးမသည် စား၏။ အသို့လျှင် ပြုအပ်သနည်းဟု မေး၏။

ထိုအခါ တယောက်သော အမတ်သည် ဘီလူးမသည်ကား ထန်းရွက်ကို ကြောက်ကုန်၏။ အရှင်မိဖုယား၏ လက်ခြေတို့၌ ထန်းရွက်ကို ဆွဲခြင်းငှါ သင့်၏ဟု တင်လျှောက်၏။ ထို့နောင်မှ အမတ်တယောက်သည် ဘီလူးမတို့မည်သည်ကား သံအိမ်ကို ကြောက်ကုန်၏။ သံအိမ်ကို ပြုခြင်းငှါ သင့်၏ဟု တင်လျှောက်၏။ မင်းသည် ကောင်းပြီဟု မိမိတိုင်းနိုင်ငံ၌ ပန်းပဲတို့ကို စည်းဝေးစေပြီးလျှင် သံအိမ်ကို ပြုကြကုန်လော့ဟုစေ၍ အမတ်တို့ကိုပေး၏။ မြို့တွင်း၌ သာလျှင် မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော မြေအဘို့၌ သံအိမ်ကို ဆောက်လုပ်ကုန်၏။ တိုင်ကိုအစ၍ အလုံးစုံကုန်သော အဆောက်အဦတို့သည် သံဖြင့်ပြီးသည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ ကိုးလတို့ဖြင့် သံဖြင့်ပြီးသော ကြီးစွာသော မုတ်ထွဋ်လေးခုရှိသော သံအိမ်သည် အပြီးသို့ရောက်၏။ ထိုသံအိမ်သည် အခါခပ်သိမ်း ထွန်းအပ်သော ဆီမီးရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်၏။ မင်းသည် မိဖုယားကြီး ကိုယ်ဝန်ရင့်သည်ကို သိ၍ သံအိမ်ကို တန်ဆာဆင်စေပြီးလျှင် ထိုမိဖုယားကိုယူ၍ သံအိမ်သို့ ဝင်၏။ မိဖုယားသည် ထိုသံအိမ်၌ ဘုန်းပညာလက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံသောသားကို ဖွား၏။ ထိုသားအား အယောဃရမင်းသား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။

ထိုမင်းသားကို အထိန်းတို့အား ပေးပြီးလျှင် များစွာသော အစောင့်အရှောက်ကို စီရင်၍ မင်းသည် မိဖုယားကြီးကို ယူ၍ မြို့ကို လကျ်ာရစ် လှည့်လည်သည်ကိုပြု၍ တန်ဆာဆင်အပ်သော ပြာသာဒ်အပြင်သို့ တက်၏။ ဘီလူးမသည် ရေခပ်အလှည့်ရောက်၍ ဝေဿဝဏ်နတ်မင်းအား ရေကိုဆောင်သည်ရှိသော် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ ဘုရားလောင်းသည် သံအိမ်၌ သာလျှင် ကြီး၍ သိကြားလိမ်မာသော အဖြစ်သို့ရောက်လျှင် ထိုသံအိမ်၌သာလျှင် အလုံးစုံသော အတတ်တို့ကို သင်၏။ မင်းသည် ငါ့သားတော် အရွယ် အဘယ်မျှရှိပြီနည်းဟု မှူးမတ်တို့ကို မေး၍ အရှင်မင်းကြီး- တဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိပြီ၊ တဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိသော သူသည် ရဲရင့်၏။ အားအစွမ်းနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ဘီလူးတထောင်ကိုသော်လည်း တားမြစ်ခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်၏ဟု ကြား၍ မင်းအဖြစ်ကို ငါပေးအံ့၊ အလုံးစုံသောမြို့ကို တန်ဆာဆင်၍ သံအိမ်မှ သားတော်ကိုထုတ်၍ ဆောင်ယူခဲ့ကုန်လော့ဟု ဆို၏။ မှူးမတ်တို့သည် အရှင်မင်းကြီး- ကောင်းပြီဟုဆိုကုန်၍ တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော မြို့ကို တန်ဆာဆင်ပြီးလျှင် ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော မင်္ဂလာဆင်တော်ကို ယူ၍ သံအိမ်သို့သွား၍ မင်းသားကို တန်ဆာဆင်ပြီးလျှင် မင်္ဂလာဆင်တော် ကျောက်ကုန်း၌ စီးစေ၍ အရှင်မင်းသား- အမျိုး၏ ဥစ္စာဖြစ်သော တန်ဆာဆင်အပ်သော မြို့တော်ကို လကျ်ာရစ်လှည့်သည်ကို ပြု၍ ခမည်းတော်ဖြစ်သော ကာသိမင်းကြီးကို အရှင်မင်းသားတို့သည် ရှိခိုးတော်မူကုန်လော့၊ ယနေ့ပင်လျှင် ထီးဖြူကို ရကုန်လတ္တံ့ဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။

ဘုရားလောင်းသည် မြို့ကို လကျ်ာရစ် လှည့်သည်ရှိသော် မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော အရံ ဥယျာဉ်တော် ရေကန် ရွှေနန်းပြာသာဒ် အစရှိသည်တို့ကိုမြင်၍ ကြံ၏။ ငါ၏ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် ငါ့ကို ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး နှောင်အိမ်၌ နေစေ၏။ ဤသို့သဘောရှိသော တန်ဆာဆင်သော မြို့ကို မြင်ခြင်းငှါ မပေး၊ ငါ့အား အဘယ်အပြစ် ရှိသနည်းဟု မှူးတော်မတ်တော်တို့ကို မေး၏။ အရှင်မင်းသား- အရှင်မင်းသားတို့အား အပြစ်သည် မရှိ၊ ထိုသို့ မရှိသော်လည်း အရှင်မင်းသား၏ နောင်တော် နှစ်ပါးတို့ကို ဘီလူးမတယောက်သည် စား၏။ ထိုသို့စားသောကြောင့် အရှင်မင်းသား၏ ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် သံအိမ်၌ နေစေ၏။ သံအိမ်ကြောင့် အရှင်မင်းသား၏ အသက်ကို ရ၏ဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။

ဘုရားလောင်းသည် ထိုအမတ်ကြီးတို့၏ စကားကိုကြား၍ ကြံ၏။ ငါသည် ဆယ်လပတ်လုံး လောဟကုမ္ဘီငရဲနှင့်တူသော ဘင်ပုပ်ငရဲနှင့်တူသော အမိဝမ်း၌နေပြီး၍ အမိဝမ်းမှ ဖွားမြင်သောအခါမှစ၍ တဆယ့်ခြောက်နှစ်တို့ပတ်လုံး ထိုနှောင်အိမ်၌ နေရ၏။ အပသို့ ကြည့်ခြင်းငှာ မရ၊ ဥဿဒငရဲ၌ ပစ်ချသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ဘီလူးမလက်မှ လွတ်သော်လည်း ငါသည် မအိုမနာမသေသည် မဖြစ်ရာ၊ ငါ့အား မင်းအဖြစ်ဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိအံ့နည်း၊ မင်းအဖြစ်၌ တည်သောအခါမှစ၍ ထွက်နိုင်ခဲသည်ဖြစ်၏။ ယနေ့ပင်လျှင် ခမည်းတော်ကို ရဟန်းအဖြစ်ကို ခွင့်ပြုစေပြီးလျှင် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ရဟန်းပြုအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် မြို့ကို လက်ျာရစ် လှည့်သည်ကိုပြု၍ နန်းတော်သို့ ဝင်ပြီးလျှင် ခမည်းတော် မင်းကြီးကို ရှိခိုး၍ တည်၏။

ခမည်းတော် မင်းကြီးသည် သားတော်၏ ကိုယ်၏ တင့်တယ်ခြင်းကို ရှုကြည့်၍ အားကြီးစွာသော ချစ်ခြင်းဖြင့် အမတ်တို့ကို ကြည့်၏။ ထိုအမတ်တို့သည် အရှင်မင်းကြီး အသို့ပြုရကုန်အံ့နည်းဟု တင်လျှောက်ကုန်၏။ အမတ်တို့- ငါ့သားတော်ကို ရတနာအစု၌ထား၍ ရွှေခရုသင်း, ငွေခရုသင်း, ပကတိ ခရုသင်းဟူသော သုံးပါးသော ခရုသင်းတို့ဖြင့် အဘိသိက်သွန်း၍ ရွှေပန်းကို၎င်း, ထီးဖြူကို၎င်း ဆောင်နှင်းကြကုန်လော့ဟု ဆို၏။

ဘုရားလောင်းသည် ခမည်းတော်မင်းကြီးကို ရှိခိုး၍ မြတ်သောမင်းကြီး- အကျွန်ုပ်အား မင်းအဖြစ်ဖြင့် အလိုမရှိ၊ အကျွန်ုပ်သည် ရဟန်းပြုပါအံ့၊ အကျွန်ုပ်အား ရဟန်းအဖြစ်ကို ခွင့်ပြုတော်မူပါကုန်ဟု တင်လျှောက်၏။ ချစ်သား- ချစ်သားသည် မင်းအဖြစ်ကိုပယ်၍ အဘယ့်ကြောင့် ရဟန်း ပြုလိုသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး- အကျွန်ုပ်သည် အမိဝမ်း၌ ဆယ်လပတ်လုံး မစင်ဘင်ပုပ် ငရဲ၌ကဲ့သို့နေ၍ အမိဝမ်းမှ ဖွားမြင်သည်ရှိသော် ဘီလူးမဘေးကြောင့် တဆယ့် ခြောက်နှစ်ပတ်လုံး နှောင်အိမ်၌ နေရသည်ဖြစ်၍ အပသို့ ကြည့်ခြင်းငှါလည်း မရ၊ ဥဿဒငရဲ၌ ပစ်ချသကဲ့သို့ ဖြစ်၍ ဘီလူးမလက်မှ လွတ်ရ၏။ ထိုသို့ လွတ်ပါသော်လည်း မအိုမနာ မသေသည် မဖြစ်ရ၊ သေမင်းစစ်သည်ကို တစုံတယောက်သော သူသည် အောင်ခြင်းငှါ၎င်း, လှည့်ပတ်ခြင်းငှါ၎င်း မတတ်နိုင်၊ ဘဝသုံးပါးတို့၌ ငြီးငွေ့သည် ဖြစ်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး- အကြင်မျှလောက် အကျွန်ုပ်အား အိုခြင်း, နာခြင်း သေခြင်းတို့သည် မရောက်ကုန်သေး၊ ထိုမျှလောက် မရောက်မီ ရဟန်းပြု၍ ရဟန်းတရားကို ကျင့်ပါအံ့၊ မင်းအဖြစ်ဖြင့် အလိုမရှိ၊ မြတ်သောမင်းကြီး- အကျွန်ုပ်ကို ခွင့်ပြုတော်မူပါလော့ဟု ဆို၍ ခမည်းတော်မင်းကြီးအား တရားဟောလိုရကား-

၃၆၃။ ယမေကရတ္တိံ ပဌမံ၊ ဂဗ္ဘေ ဝသတိ မာဏဝေါ။
အဗ္ဘုဋ္ဌိတောဝ သော ယာတိ၊ သဂစ္ဆံ န နိဝတ္တတိ။
။ လ။

၃၈၆။ န ဟိ ဓမ္မော အဓမ္မော စ၊ ဥဘော သမဝိပါကိနော။
အဓမ္မော နိရယံ နေတိ၊ ဓမ္မော ပါပေတိ သုဂ္ဂတိံ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၆၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယံ - ယော မာဏဝေါ၊ အကြင်သတ္တဝါသည်။ ဧကရတ္တိံ၊ တညဉ့်၌။ ပဌမံ၊ ရှေးဦးစွာ။ ဂဗ္ဘေ၊ အမိဝမ်း၌။ ဝသတိ၊ နေရ၏။ သော မာဏဝေါ၊ ထိုသတ္တဝါသည်။ ဥဋ္ဌိတော၊ တက်သော။ အဗ္ဘော ဣဝ၊ တိမ်ကဲ့သို့။ ယာတိ၊ ရှေးရှုသွားရ၏။ သော မာဏဝေါ၊ ထိုသတ္တဝါသည်။ ဂစ္ဆံ-၈စ္ဆန္တော၊ သွားသည်ရှိသော်။ န နိဝတ္တတိ၊ မပြန်ရပြီ။

֍ ဋ္ဌ ၃၆၄။ မဟာရာဇ၊ ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ယုဇ္ဈမာနာ၊ နှစ်ဘက်မှတက်သော စစ်မြေအရပ်၌ စစ်ထိုးကုန်သော။ ဗလေန၊ ကိုယ်အစွမ်း သူရဲ သူခက်အစွမ်းနှင့်။ ဝဿိတာ၊ ပြည့်စုံကုန်သော။ နရာ၊ လူတို့သည်။ န ဇီရန္တိ၊ မအိုကုန်သည်ကား။ န၊ မဟုတ်ကုန်။ ဇီရန္တိ ဧဝ၊ အိုကုန်သည်သာတည်း။ န စာပိ မီယရေ၊ မသေကုန်သည်ကား။ န၊ မဟုတ်ကုန်။ မီယန္တိ ဧဝ၊ သေကုန်သည်သာတည်း။ သဗ္ဗံဟိ၊ အလုံးစုံသာလျှင်ဖြစ်သော။ တံ၊ ထိုသတ္တဝါအပေါင်းကို။ ဇာတိဇရာယ၊ ပဋိသန္ဓေနေခြင်း အိုခြင်းသည်။ ဥပဒ္ဒုတံ၊ နှိပ်စက်အပ်၏။ တံ-တေန၊ ထိုအကြောင်းကြောင့်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၆၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ စတုရင်္ဂိနိံ၊ ဆင်, မြင်း, ရထား, ခြေသည်ဟူသော စစ်အင်္ဂါလေးပါးရှိသော။ သေနံ၊ စစ်သည်ကို၎င်း။ သုဘိံသရူပံ၊ အလွန်ကြောက်မက်ဘွယ် သဘောရှိသော။ ရဋ္ဌာဓိပတိံ၊ ပြည်တိုင်းကားကို အစိုးရသော ပြည့်ရှင်မင်းကို၎င်း။ ပသယှ၊ နှိပ်စက်၍။ ဧကစ္စေ၊ အချို့ကုန်သော မင်းတို့သည်။ ဇယန္တိ၊ အောင်ကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုသို့ အောင်ကုန်သော မင်းတို့သည်လည်း။ မစ္စုနော၊ သေမင်း၏။ သေနံ၊ စစ်သည်ကို။ ဇယိတုံ၊ အောင်ခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထိုအကြောင်းကြောင့်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၆၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဟတ္ထီဟိ၊ ဆင်တို့ဖြင့်၎င်း။ အဿေဟိ၊ မြင်းတို့ဖြင့်၎င်း။ ရထေဟိ၊ ရထားတို့ဖြင့်၎င်း။ ပတ္တီဟိ၊ ခြေသည်သူရဲတို့ဖြင့်၎င်း။ ပရိဝါရိတာ၊ ခြံရံအပ်ကုန်သော။ ဧကစ္စိယာ၊ အချို့ကုန်သော မင်းတို့သည်။ ပစ္စာမိတ္တာနံ၊ ရန်သူတို့၏။ ဟတ္ထတော၊ လက်မှ။ မုဉ္စရေ၊ လွတ်နိုင်ကုန်ရာ၏။ တေပိ၊ ထိုလွတ်ကုန်သော မင်းတို့သည်လည်း။ မစ္စုနော၊ သေမင်း၏။ ဟတ္ထတော၊ လက်မှ။ မုဉ္စိတုံ၊ လွတ်ခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ- တေန၊ ထိုသို့ သေမင်းလက်မှ လွတ်ခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်သောကြောင့်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၆၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဟတ္ထီဟိ၊ ဆင်တို့ဖြင့်၎င်း။ အဿေဟိ၊ မြင်းတို့ဖြင့်၎င်း။ ရထေဟိ၊ ရထားတို့ဖြင့်၎င်း။ ပတ္တီဟိ၊ ခြေသည်သူရဲတို့ဖြင့်၎င်း။ ပစ္စတ္ထိကရာဇူနံ၊ ရန်သူမင်းတို့၏။ ပုရာ၊ ပြည်တို့ကို။ ပဘဉ္ဇန္တိ၊ ဖျက်ဆီးနိုင်ကုန်၏။ ပဓံသယန္တိ၊ ဗိုလ်ထုကိုဖျက်ဆီးလျက် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုမင်းတို့သည်လည်း။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ ဘဉ္ဇိတုံ၊ ဖျက်ဆီးခြင်းငှါ။ န ဥသဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထိုသို့သော အကြောင်းကြောင့်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၆၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ပဘိန္နာ၊ ပါးစောင်နှစ်ဘက် သိုအိမ်ဟု ဆိုအပ်သော သုံးပါးသောအရပ်တို့၌ ပေါက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဘိန္နဂဠာ၊ ပေါက်ရာအရပ်မှ ယိုစီးသော မုန်ရှိကုန်သော။ မတ္တာ၊ အမုန်ယစ်ကုန်သော။ ဂဇာ၊ ဆင်တို့သည်။ နဂရာနိ၊ တဘက်ရန်သူမြို့တို့ကို။ မဒ္ဒန္တိ၊ နှိပ်နင်းနိုင်ကုန်၏။ ဇနံ၊ လူအပေါင်းကို။ ဟနန္တိ၊ သတ်နိုင်ကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုအမုန်ယစ်သော ဆင်တို့သည်လည်း။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ မဒ္ဒိတုံ၊ နှိပ်နင်းခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၆၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဓီရာ၊ ရဲရင့်ကုန်သော။ ကတဟတ္တာ၊ ကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီးသော လေးအတတ်ရှိကုန်သော။ ဒူရေပတီ၊ ဝေးသောအရပ်၌ မြားကို ကျစေခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်ကုန်သော။ ဣဿာသိနော၊ လေးသမားတို့သည်၎င်း။ အက္ခဏဝေဓိနော၊ မချွတ်မယွင်း ပစ်နိုင်ကုန်သော။ ဣဿာသိနောပိ၊ လေးသမားတို့သည်၎င်း။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ ဝိဇ္ဈိတုံ၊ ပစ်ခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၇၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ သရာနိ၊ အနဝတတ် အစရှိသော အိုင်ကြီးတို့သည်၎င်း။ ခီယန္တိ၊ ခန်းခြောက်ကုန်၏။ သသေလကာနနာ၊ တောင်တောနှင့် တကွသော မြေကြီးသည်၎င်း။ ခီယတိ၊ ကုန်တတ်၏။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ တံ၊ ထိုသင်္ခါရသည်။ ဒီဃမန္တရံ၊ ရှည်မြင့်စွာသော ကာလသို့။ ပတ္တာ၊ ရောက်၍။ ခီယတိ ဧဝ၊ ကုန်တတ်သည်သာတည်း။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ တံ၊ ထိုသင်္ခါရသည်။ ကာလပရိယာယံ၊ ပျက်ချိန် ကာလအလှည့်သို့။ ပတွာ၊ ရောက်သည်ရှိသော်။ ဘဉ္ဇရေဟိ-ဘဉ္ဇရေ ဧဝ၊ ပျက်တတ်သည်သာတည်း။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၇၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ပါဏဘူတာနံ၊ သတ္တဝါဖြစ်ကုန်သော။ နရနာရီနံ၊ ယောက်ျား မိန်းမတို့၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်သည်။ စလာစလံ၊ တုန်လှုပ်သည်သာတည်း။ ဓုတ္တဿ၊ သေသောက်ကြူး၏။ ပဋော၊ ပုဆိုးသည်။ စလော ဣဝ စ၊ တုန်လှုပ်သကဲ့သို့၎င်း။ ကူလဇော၊ မြစ်ကမ်းနား၌ရောက်သော။ ဒုမော၊ သစ်ပင်သည်။ စလော ဣဝ စ၊ တုန်လှုပ်သကဲ့သို့၎င်း။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ သတ္တာနံ၊ သတ္တဝါတို့၏။ ဇီဝိတံ၊ အသက်သည်။ စလံ၊ တုန်လှုပ်၏။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၇၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဒုမပ္ဖလာနိ၊ သစ်ရွက်သစ်သီးတို့သည်။ ပတန္တိ ဣဝ၊ ကြွေကျကုန်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ဒဟရာ စ၊ ငယ်သည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ ဝုဍ္ဎာ စ၊ ကြီးသည်လည်း ဖြစ်ကုန်သော။ နာရိယော စ၊ မိန်းမတို့သည်၎င်း။ နရာ စ၊ ယောက်ျားတို့သည်၎င်း။ မဇ္ဈိမပေါရိသာ စ၊ ဥဘတောဗျည်း, နပုန်း ပဏ္ဍုက်တို့သည်၎င်း။ ဣမေ မာဏဝါ၊ ဤသတ္တဝါတို့သည်။ သရီရဘေဒါ၊ ခန္ဓာကိုယ် ပျက်ခြင်းကြောင့်။ ပတန္တိ၊ သေခြင်းတည်းဟူသော မြေ၌ ကျကုန်၏။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၇၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ အယံ ဝယော၊ ဤသတ္တဝါတို့၏ အရွယ်သည်။ တာရကရာဇသန္နိဘော၊ ကြယ်အပေါင်းတို့၏ မင်းဖြစ်သော လနှင့်တူသည်ဖြစ်၍ လဆုတ်ပက္ခ၌ ကုန်ပြီးလျှက် လဆန်းပက္ခ၌ ပြည့်ပြန်သည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ သတ္တာနံ၊ သတ္တဝါတို့၏။ ယံ၊ အကြင် အရွယ်သည်။ အဗ္ဘတီတံ၊ လွန်လေပြီ။ တံ၊ ထိုအရွယ်သည်။ ဂတမေဝ၊ လွန်သွားသည်သာတည်း။ ဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ တံ၊ ထိုလွန်သွားပြီးသော အရွယ်သည်။ တဿ၊ ထို သတ္တဝါအား။ ပုန၊ တဖန်။ အာဂမနံ၊ လာပြန်ခြင်းသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ ဇိဏ္ဏဿ၊ အိုမင်းပြီးသော သူအား။ ရတိပိ၊ ကာမဂုဏ်၌ မွေ့လျော်ခြင်းသည်လည်း။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ သုခံ၊ ကာမဂုဏ်ကိုစွဲ၍ ဖြစ်သော ချမ်းသာသည်။ ကုတော၊ အဘယ်မှာ ရှိအံ့နည်း။ တံ - တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၇၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ယက္ခာ စ၊ တန်ခိုးကြီးသော ဘီလူးတို့သည်၎င်း။ ပိသာ စ၊ မြေဘုတ် ဘီလူးတို့သည်၎င်း။ အထ ဝါ၊ ထိုမှတပါး။ ပေတာပိ၊ ပြိတ္တာတို့သည်၎င်း။ ကုပိတာ၊ အမျက်ထွက်ကုန်၍။ မနုဿေ၊ လူတို့ကို။ အဿာသန္တိ၊ ထွက်သက်လေဖြင့် ပုတ်ခတ်သတ်နိုင်ကုန်၏။ ဝါ၊ ဝင်နိုင်ကုန်၏။ တေ၊ ထို ဘီလူးပြိတ္တာတို့သည်။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ အဿာသိတုံ၊ ထွက်သက်လေဖြင့် ပုတ်ခတ်သတ်ခြင်းငှါ။ ဝါ၊ ဝင်ခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ- တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၇၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ကုပိတေ၊ အမျက်ထွက်တတ်ကုန်သော။ ယက္ခေပိ၊ တန်ခိုးကြီးသော ဘီလူးတို့ကို၎င်း။ ပိသာစေပိ၊ မြေဘုတ်ဘီလူးတို့ကို၎င်း။ အထ ဝါ၊ ထိုမှတပါး။ ပေတေပိ၊ ပြိတ္တာတို့ကို၎င်း။ ဘူတဝေဇ္ဇာ၊ ဘူတဝိဇ္ဇာကို တတ်ကုန်သော ဆေးသမားတို့သည်။ နိဇ္ဈာပနံ၊ ပူဇော်သောအမှုဖြင့် သည်းခံစေခြင်း, ကြည်ညိုစေခြင်းကို။ ကရောန္တိ၊ ပြုနိုင်ကုန်၏။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ နိဇ္ဈာပနံ၊ ပူဇော်သောအမှုဖြင့် သည်းခံစေခြင်း ကြည်ညိုစေခြင်းကို။ ကာတုံ၊ ပြုခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၇၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ အပရာဓကေ၊ မင်းအား ပြစ်မှားတတ်ကုန်သော သူတို့ကို၎င်း။ ဒူသကေ၊ ပြည်ရွာကို ဖျက်ဆီးတတ်ကုန်သော သူတို့ကို၎င်း။ ဟေဌကေ စ၊ အိမ်ခြံစပ်ကို ဖောက်ဖျက်ခြင်း စသည်တို့ဖြင့် လုယက်ညှဉ်းဆဲတတ်ကုန်သော သူတို့ကို၎င်း။ ရာဇာနာ၊ ပြည့်ရှင်မင်းတို့သည်။ ဒေါသံ၊ အပြစ်ကို။ ဝိဒိတွာန၊ သိကုန်၍။ ဒဏ္ဍန္တိ၊ အပြစ်အားလျော်စွာ ဒဏ်ထားနိုင်ကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုမင်းတို့စင်လျှက်လည်း။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ ဒဏ္ဍယိတုံ၊ ဒဏ်ပေးခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ စိတ်နှလုံးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၇၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ အပရာဓကာ၊ မင်းအား ပြစ်မှားတတ်ကုန်သော သူတို့သည်၎င်း။ ဒူသကာ၊ ပြည်ရွာကို ဖျက်ဆီးတတ်ကုန်သော သူတို့သည်၎င်း။ ဟေဌကာ စ၊ အိမ်ခြံစပ်ကို ဖောက်ခြင်းစသည်တို့ဖြင့် လုယက်ညှဉ်းဆဲတတ်ကုန်သော သူတို့သည်၎င်း။ တေပိ၊ ထိုသူတို့သည်လည်း။ ရာဇိနော၊ မင်းအား။ နိဇ္ဈာပေတုံ၊ သက်သေတို့ဖြင့် အပြစ်မရှိသည်၏ အဖြစ်ကိုပြလျက် ကြည်ညိုစေ၍ သည်းခံစိမ့်သောငှါ။ လဘန္တိ၊ ရကုန်၏။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ နိဇ္ဈာပနံ၊ သက်သေတို့ဖြင့် အပြစ်မရှိသည်၏ အဖြစ်ကိုပြလျက် ကြည်ညိုစေခြင်းကို။ န ကရောန္တိ၊ မပြုနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝိဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ အယူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၇၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ အယံ၊ ဤသူသည်ကား။ ခတ္တိယော၊ မင်းတည်း။ ဧဝံပိ၊ ဤသို့လည်း။ မစ္စုရာဇဿ၊ သေမင်း၏။ အပေက္ခံ၊ ငဲ့ကွက်ခြင်းသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိ။ အယံ၊ ဤသူသည်ကား။ ဗြာဟ္မဏော၊ ပုဏ္ဏားတည်း။ ဧဝံပိ၊ ဤသို့လည်း။ မစ္စုရာဇဿ၊ သေမင်း၏။ အပေက္ခံ၊ ငဲ့ကွက်ခြင်းသည်။ န စ အတ္ထိ၊ မရှိသည်သာတည်း။ အယံ၊ ဤသူသည်ကား။ အဍ္ဎကော၊ ကြွယ်ဝသောသူတည်း။ အယံ၊ ဤသူသည်ကား။ ဗလဝါ၊ ခွန်အားကြီးသောသူတည်း။ အယံ၊ ဤသူသည်ကား။ တေဇဝါ၊ ဘုန်းတန်ခိုးကြီးသောသူတည်း။ ဧဝံပိ၊ ဤသို့လည်း။ မစ္စုရာဇဿ၊ သေမင်း၏။ အပေက္ခံ၊ ငဲ့ကွက်ခြင်းသည်။ န စ အတ္ထိ၊ မရှိသည်သာတည်း။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ အယူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၇၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ သီဟာ စ၊ ခြင်္သေ့တို့သည်၎င်း။ ဗြဂ္ဃါ စ၊ ကျားတို့သည်၎င်း။ အထော၊ ထိုမြို့။ ဒီပိယော စ၊ သစ်တို့သည်၎င်း။ ဝိပ္ဖန္ဒမာနံ၊ တုန်လှုပ်သော သတ္တဝါကို။ ပသယှ၊ နှိပ်စက်၍။ ခါဒန္တိ၊ စားကုန်၏။ တေပိ၊ ဤခြင်္သေ့, ကျား, သစ်တို့သည်လည်း။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ ခါဒိတုံ၊ စားခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ အယူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၈၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ မာယာကာရာ၊ မျက်လှည့်သည်တို့သည်။ ရင်္ဂမဇ္ဈေ၊ ပွဲသဘင်အလယ်၌။ မာယံ၊ လှည့်ပတ်ခြင်းကို။ ကရောန္တာ၊ ပြုကုန်သည်ဖြစ်၍။ တာဝဒေ၊ ထိုသို့ လှည့်ပတ်သော ခဏ၌။ ဇနဿ၊ လူအပေါင်း၏။ စက္ခူနိ၊ မျက်စိတို့ကို။ မောဟေန္တိ၊ မဟုတ်သည်ကို အဟုတ်ပြုလျက် တွေဝေစေနိုင်ကုန်၏။ မစ္စုနော၊ သေမင်းအား။ မောဟယိတုံ၊ တွေဝေစိမ့်သောငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ အယူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၈၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဥဂ္ဂတေဇာ၊ ထက်သော အဆိပ်ဟူသော တန်ခိုးရှိကုန်သော။ အာသီဝိသာ၊ မြွေတို့သည်။ ကုပိတာ၊ အမျက်ထွက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ မနုဿေ၊ လူတို့ကို။ ဍံသန္တိ၊ ကိုက်နိုင်ကုန်၏။ မာရေန္တိ၊ သတ်နိုင်ကုန်၏။ တေပိ၊ ထိုမြွေတို့သည်လည်း။ မစ္စုနော၊ သေမင်းကို။ ဍံသိတုံ၊ ကိုက်ခြင်းငှါ။ န ဥဿဟန္တိ၊ မစွမ်းနိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထိုကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ နှလုံးအယူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၈၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ အာသီဝိသာ၊ မြွေတို့သည်။ ကုပိတာ၊ အမျက်ထွက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ယံ၊ အကြင်သူကို။ ဍံသန္တိ၊ ကိုက်ကုန်၏။ တံ၊ ထိုသူကို။ တိကိစ္ဆကာ၊ အဆိပ်ကိုနိုင်သော ဆေးသမားတို့သည်။ တေသံ၊ ထိုမြွေတို့၏။ ဝိသံ၊ အဆိပ်ကို။ ဟနန္တိ၊ ဖျောက်နိုင်ကုန်၏။ ဍဋ္ဌဿ၊ ကိုက်သော။ မစ္စုနော၊ သေမင်းဟူသော မြွေ၏။ ဝိသံ၊ အဆိပ်ကို။ န ဟနန္တိ၊ မဖျောက်နိုင်ကုန်။ တံ-တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ နှလုံးအယူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၈၃။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဓမ္မန္တရီ စ၊ ဓမ္မန္တရီမည်သော ဆေးသမားသည်၎င်း။ ဝေတရဏီ စ၊ ဝေတရဏီမည်သော ဆေးသမားသည်၎င်း။ ဘောဇော စ၊ ဘောဇမည်သော ဆေးသမားသည်၎င်း။ ဘုဇင်္ဂမာနံ၊ မြွေတို့၏။ ဝိသာနိ၊ အဆိပ်တို့ကို။ ဟန္တွာန၊ ပယ်ဖျောက်၍။ သုယျန္တိ၊ ကောင်းစွာ သွားနိုင်ကုန်၏။ တေ၊ ထိုဓမ္မန္တရီ စသော ဆေးသမားတို့သည်။ တထေဝ၊ ထို့အတူလျှင်။ ဍဋ္ဌဿ၊ ကိုက်သော။ မစ္စုနော၊ သေမင်း၏။ ဝိသာနိ၊ အဆိပ်တို့ကို။ န ဟနန္တိ၊ မဖျောက်နိုင်ကုန်။ တေ၊ ထိုဆေးသမားတို့သည်။ ကာလင်္ကတာ၊ သေလေကုန်ပြီ။ တံ- တေန၊ ထိုကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ နှလုံး အယူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၈၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဝိဇ္ဇာဓရာ၊ ဝိဇ္ဇာဓိုရ်တို့သည်။ ဃောရံ၊ ဃောရမည်သော အတတ်, ဂန္ဓာရီမည်သော အတတ်ကို။ အဓီယမာနာ၊ သင်ကုန်၍။ မောစေန္တိ၊ ရန်သူလက်မှ လွတ်နိုင်ကုန်၏။ ဃောရံ၊ ဃောရမည်သောအတတ်, ဂန္ဓာရီမည်သောအတတ်ကို။ သာဓေတွာ၊ ပြီးစေ၍။ ဩသဓေဟိ၊ ဆေးတို့ဖြင့်။ အဒဿနံ၊ ရန်သူတို့မမြင်ရာသို့။ ဝဇန္တိ၊ ရောက်နိုင်ကုန်၏။ မစ္စုရာဇဿ၊ သေမင်း၏။ အဒဿနံ၊ မမြင်ရာသို့။ န ဝဇန္တိ၊ မရောက်နိုင်ကုန်။ တံ- တေန၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်းပြု၍။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မတိ၊ အယူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

֍ ဋ္ဌ ၃၈၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဓမ္မော၊ ကုသိုလ်တရားသည်။ ဓမ္မစာရိံ၊ ကုသိုလ်တရားကို ကျင့်သောသူကို။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ ရက္ခတိ၊ စောင့်တတ်၏။ သုစိဏ္ဏော၊ ကောင်းစွာ ကျင့်အပ်သော။ ဓမ္မော၊ ကုသိုလ်တရားသည်။ သုခံ၊ လူ, နတ်, နိဗ္ဗာန် ချမ်းသာကို။ အာဝဟတိ၊ ရွက်ဆောင်တတ်၏။ ဧသ- ဧသော၊ ဤသို့ ချမ်းသာကို ဆောင်ခြင်းသည်။ သုစိဏ္ဏေ-သုစိဏ္ဏဿ၊ ကောင်းစွာ ကျင့်အပ်သော။ ဓမ္မေ- ဓမ္မဿ၊ ကုသိုလ် တရား၏။ အာနိသံသော၊ အကျိုးတည်း။ ဓမ္မစာရီ၊ ကုသိုလ်တရားကို ကျင့်သောသူသည်။ ဒုဂ္ဂတိံ၊ အပါယ်လေးပါးသို့။ န ဂစ္ဆတိ၊ မလားရ။

֍ ဋ္ဌ ၃၈၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး။ ဓမ္မော စ၊ ကုသိုလ်တရား၎င်း။ အဓမ္မော စ၊ အကုသိုလ်တရား၎င်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥဘော၊ နှစ်ပါးကုန်သော ကုသိုလ်တရား အကုသိုလ်တရားတို့သည်။ သမဝိပါကိနော၊ တူမျှသော အကျိုးကို ပေးခြင်းရှိကုန်သည်။ န ဟိ ဟောန္တိ၊ မဖြစ်ကုန်။ အဓမ္မော၊ အကုသိုလ်တရားသည်။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ နေတိ၊ ဆောင်တတ်၏။ ဓမ္မော၊ ကုသိုလ်တရားသည်။ သုဂတိံ၊ သုဂတိဘဝသို့။ ပါပေတိ၊ ရောက်စေတတ်၏။

ဤသို့ ဘုရားအလောင်း အယောဃရမင်းသားသည် ဤနှစ်ဆယ့် လေးဂါထာတို့ဖြင့် ခမည်းတော်မင်းကြီးအား တရားဟော၍ မြတ်သော ခမည်းတော်မင်းကြီး- ခမည်းတော်မင်းကြီး တိုင်းပြည်သည် ခမည်းတော် မင်းကြီးတို့အားသာလျှင် ဖြစ်စေလော့၊ အကျွန်ုပ်အား ဤမင်းအဖြစ်ဖြင့် အလိုမရှိ၊ စင်စစ်သော်ကား ခမည်းတော် မင်းကြီးနှင့်တကွ စကားပြောဟောစဉ်လျှင် အကျွန်ုပ်သို့ အိုခြင်း, နာခြင်း သေခြင်းတို့သည် ကပ်ရောက်လာကုန်၏။ အရှင်မင်းကြီးတို့သည် နေတော်မူရစ်ကြကုန်လော့ဟု ဆို၍ သံကြိုးကိုဖြတ်၍ ထွက်သွားသော အမုန်ယစ်သော ဆင်ပြောင်ကဲ့သို့၎င်း, ရွှေချိုင့်ကိုဖောက်၍ ထွက်သော ခြင်္သေ့ပျိုကဲ့သို့၎င်း ကာမတို့ကိုစွန့်၍ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကို ရှိခိုး၍ မြို့နန်းမှ ထွက်၏။

ထိုသို့ ဘုရားလောင်း ထွက်သည်ရှိသော် ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် ငါ့အားလည်း မင်းအဖြစ်ဖြင့် အလိုမရှိဟုကြံ၍ တိုင်းပြည်ကို စွန့်ခဲ့ပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းနှင့် တကွလျင် ထွက်၏။ ထိုမင်း ထွက်သည်ရှိသော် မယ်တော်မိဖုယားသည်၎င်း ပုဏ္ဏားသူကြွယ် အစရှိသော သူတို့သည်၎င်း အလုံးစုံသောမြို့၌ နေကုန်သော သူတို့သည် အိမ်တို့ကိုစွန့်ပစ်၍ ထွက်ခဲ့ကုန်၏။ အစည်းအဝေးသည် များ၏။ ပရိသတ်တို့သည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာ ရှိကုန်၏။ ထိုပရိသတ်တို့ကိုယူ၍ ဘုရားလောင်းသည် ဟိမဝန္တာသို့ သွား၏။

သိကြားမင်းသည် ဘုရားလောင်း တောထွက်သော အဖြစ်ကိုသိ၍ ဝိသုကြုံနတ်သားကိုစေ၍ အလျား တဆယ့်နှစ်ယူဇနာ အနံ ခုနစ်ယူဇနာရှိသော ကျောင်းကို ဖန်ဆင်း၍ ပြုစေ၏။ အလုံးစုံသော ရဟန်းပရိက္ခရာတို့ကို စီရင်စေ၏။

ဤဆိုခဲ့ပြီးသည်မှ နောက်၌ ဘုရားလောင်း ရဟန်းပြုခြင်းကို၎င်း၊ အဆုံးအမပေးခြင်းကို၎င်း, ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားရသည်၏ အဖြစ်ကို၎င်း, ပရိသတ်၏ အပါယ်မလားသည်၏ အဖြစ်ကို၎င်း အလုံးစုံသော စကားကို အောက် ဟတ္ထိပါလဇာတ်၌ ဆိုအပ်ပြီးသောနည်းဖြင့်လျှင် သိအပ်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ဤသို့လျှင် ရှေး၌လည်း ငါဘုရားသည် မြတ်သော တောထွက်ခြင်းကို ထွက်ဘူးသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ မြတ်သော သာကီဝင် မင်းမျိုးတို့သည် ထိုအခါ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ကြွင်းသော ပရိသတ်တို့ ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ အယောဃရ ပညာရှိ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

အို နာ သေရေး၊ ဘေးသုံးဘေး၊ ပြေး၍ မလွတ်ပြီ

တဆယ့်လေးခုမြောက်သော အယောဃရဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****